เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๐๐

"เสยี งของคุณหมอื นจะประชด...คุณคงมคี วามรูส้ กึ เบลมพวกท่ี
อยู่ทางานทางโนน้ มากละซ"ี

"เปล่าหรอกค่ะ ดิฉนั ไม่เคยคิดจะยุ่งกบั สทิ ธ์ิของคนอ่นื แต่ว่า...
พูดจริง ๆ นะคะ สาหรบั ประโยชนท์ างการแพทยท์ ่ีจะไดก้ ลบั มาจากทาง
โนน้ ดฉิ นั ยงั มองไม่ใคร่เหน็ ...ว่าเฉพาะพยาบาลนะคะ ไม่ใช่สาหรบั หมอ..
ดฉิ นั ไดย้ นิ ว่า หลกั สูตรพยาบาลของเราสูงและมคี ุณภาพกวา่ ของเขาเสยี อกี
...ใช่ไหมคะหมอ"

"ประโยชนม์ นั ก็มเี หมอื นกนั ทาไมจะไมม่ .ี .."
หมอพยุหไ์ มต่ อบคาถามตรง ๆ
"อย่างนอ้ ยเร่อื งเคร่อื งไมเ้คร่อื งมอื ระเบยี บปฏบิ ตั อิ ะไรเขาก็ดกี ว่า
เรา..."
"เคร่ืองไมค้ ร่ืองมอื ของเขา ระเบยี บปฏบิ ตั ิของเขา บางทเี หน็ มารู้
มาแลว้ ก็ตอ้ งเก็บเอาไวเ้ฉย ๆ เพราะเคร่อื งไมเ้คร่อื งมอื ของเราไมม่ ี ระเบยี บ
ปฏบิ ตั เิ อามาใชใ้ นเมอื งเราไมไ่ ด.้.."
หมอพยุหห์ นั มาเหลอื บดูหนา้ หลอ่ นอกี เป็นคารบทส่ี อง ตวั ของเขา
สูงไลเ่ ลย่ี กบั หลอ่ นพอดี
เขาปรารภวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๑

"คุณน่หี วั ต่อตา้ นไมใ่ ช่เลน่ ...."
หมอพยุหห์ ยุดไปนิดหน่ึง แลว้ ก็หวั เราะบา ๆ เหมอื นนึกขบขนั
อะไรบางอย่างอยู่ในใจ ปรารภอกี วา่
"คนบางคนเวลาพดู ฟงั ดูมอี ดุ มคตนิ ่านบั ถอื ..."
ประโยคปรารภของหมอพยุหฟ์ งั แปร่งหูการะเกดชอบกล กาลงั นึก
แปลเจตนาของเขา หมอพยุหก์ ็พูดต่อไปโดยเร็ว ไม่ทนั ใหห้ ล่อนรูส้ กึ โกรธ
หรอื ไมพ่ อใจ
"ถามจริง ๆ เถอะนะคุณ ถา้ หากมคี นเขาเกิดศรทั ธาเกิดความ
ยนิ ดจี ะออกทนุ ใหค้ ุณไปเรยี นต่อต่างประเทศ คณุ คดิ วา่ คุณจะไปหรอื ไมไ่ ป
คุณการะเกด"

๑๒

หมอพยุหแ์ ละการะเกดกา้ วเขา้ ตึกราษฎรส์ งเคราะหพ์ อดีเม่ือ
การะเกดถามว่า

"ใครคะ หมอ"
หลอ่ นหมายถงึ เจา้ ของทนุ ทจ่ี ะ 'สงเคราะห'์ หลอ่ น
หมอพยุหห์ วั เราะเบา ๆ
"ประเดยี๋ วข้นึ วอรด์ แลว้ เราค่อยคยุ กนั ดกี วา่ "
หมอพยุหเ์ ดินเลยเขา้ ไปในหอ้ งคนไขแ้ ละปฏิบตั ิหนา้ ท่ีของเขา
การะเกดเดนิ ตามเขา้ ไปดว้ ย สมทบกบั พยาบาลเวรประจาตกึ อกี คนหน่งึ
เมอ่ื ออกจากหอ้ งคนไขแ้ ลว้ หมอพยุหก์ ช็ วนวา่
"ดม่ื อะไรนดิ หน่อยก่อนไหม คุณการะเกด"
เขาคงตดิ นิสยั ด่มื กาแฟมาจากพวกอเมรกิ นั โรงพยาบาลไทยไม่มี
หอ้ งพกั สาหรบั พวกหมอหรอื พยาบาลเขา้ ไปดม่ื กาแฟฟรี เป็นการพกั ผ่อน
ในเวลาอนั นอ้ ย
แต่มโี รงอาหารอยู่ระหว่างตกึ ราษฎรส์ งเคราะหแ์ ละตกึ ตง้ั เจรญิ กิจ
ซ่งึ เฉพาะนา้ อดั ลมนน้ั มตี ูต้ งั้ ใหผ้ ูซ้ ้อื บริการตวั เองไดต้ ลอดเวลาและตลอด
ทง้ั คนื
หลงั จากถอื นา้ อดั ลมไวค้ นละขวดในมอื แลว้ หมอพยุหก์ ็ถามวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๓

"ไมน่ งั่ ลงก่อนรคึ ุณ"
โรงอาหารขณะนน้ั มคี นงานประจาโรงพยาบาลนงั่ สูบบหุ ร่คี ยุ กนั อยู่
สามคนตรงโตม๊ มุ สุด พวกเขาไม่ไดส้ นใจหมอและพยาบาลเพราะเหน็ เป็น
เร่อื งธรรมดา
"อยา่ เลยค่ะ ประเดยี๋ วดฉิ นั จะกลบั ไปทต่ี กึ ตง้ั เจรญิ กจิ อกี "
"หว่ งใครรคึ ุณ"
"ช่วยพยาบาลเวรค่ะ คนไขค้ ืนน้ีรูส้ กึ ว่อาจจะวุ่น ๆ อยู่สกั หน่อย
หลายหอ้ งเป็นคนไขผ้ ่าตดั "
"คุณน่ขี ยนั มากนะ คณุ การะเกค...มนิ ่าละ่ .."
หมอพยุหท์ ้ิงทา้ ยไวเ้ พียงแค่นนั้ แต่แลว้ เขาก็ตอบสายตาของ
การะเกดดว้ ยเสยี งแกมหวั เราะ
"ถงึ ไดม้ คี นอยากใหท้ นุ คุณไปเรยี นต่อนกั "
"หมอยงั ไมไ่ ดบ้ อกดฉิ นั เลยวา่ ใครหรอื มลู นิธอิ ะไร"
"เจา้ ของตกึ ตง้ั จริญกิจนนั่ ไงล่ะ เขามานอนป่วยอยู่ตงั้ เกือบเดอื น
ไมใ่ ช่ปร"ึ
หลอ่ นคดิ อยู่แลว้ เหมอื นกนั ...สงั หรณบ์ างอย่างของผูห้ ญิงนน้ั เอง
...

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๐๔

"ไปเรียนต่อเดยี๋ วน้ี ถา้ ไม่เก่งจริงหรือไม่มเี สน้ สายอยู่บา้ ง มนั ไม่
งา่ ยเหมอื น เมอ่ื ก่อนหรอกนะคณุ การะเกด จรงิ ไหม แต่สาหรบั ทนุ รายน้.ี .

เขาหวั เราะอกี ครง้ั หน่งึ
"ท่ีจริงเขาก็เพียงแต่เปรย ๆ กบั ผมเท่านนั้ แต่ผมเช่ือว่าเขามี
ความตง้ั ใจจริงคิดว่าถา้ คุณอยากไปจริง ๆ ก็คงอยู่ท่คี ุณมากกว่า โอกาส
และโชคไมใ่ ช่ของหางา่ ย...."
"โดยไมม่ ขี อ้ ผูกมดั อะไรหรอื คะ"
"ไมม่ .ี .."
กระเกดน่งิ ไปอดึ ใจหน่งึ วางขวดนา้ อดั ลมทย่ี งั เหลอื เกือบคร่งึ ขวด
ลงบนโตะ๊ แลว้ จงึ กลา่ ววา่
"ถา้ เขาอยากจะสงเคราะห์ อยากจะช่วยเหลอื กิจการทางแพทย์
ทาไมเขาถงึ ไมต่ งั้ เป็นกองทนุ เสยี เลา่ คะ"
"เขาคงอยากสงเคราะหบ์ คุ คลท่เี ขาเลอื กเอง แลว้ ก็เป็นบางโอกาส
เท่านน้ั กระมงั "
การะเกดย้ิมนอ้ ย ๆ เป็นครงั้ แรก นยั น์ตาของหล่อนมีแววตริ
ตรอง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๕

"หมอคะ...หมอช่วยเรียนท่านเจา้ ของทุนหน่อยไดไ้ หมคะว่า ถา้
ดฉิ นั ขอเปลย่ี นจากตวั ดฉิ นั เป็นคนอน่ื ท่านจะขดั ขอ้ งไหมคะ"

"คณุ จะเปลย่ี นเป็นใคร"
คราวน้ีการะเกดตริตรองนานหน่อย ก่อนจะยอ้ นถามหมอพยุห์
แทนทจ่ี ะ
"หมอคะ...หมอนิพทิ น่ะรุ่นก่อนหมอใช่ไหมคะ"
"ใช่ หมอนิพทิ เขาก่อนผมสองรุ่น"
"แต่โอกาสของหมอดกี ว่าหมอนิพทิ ...หมอนิพทิ พลาดโอกาสท่จี ะ
ไดไ้ ปเรยี นต่อถงึ สองครงั้ แลว้ หมอก็ทราบใช่ไหมคะ"
"อาจจะยงั ไมถ่ งึ คราวของหมอนิพทิ เขาถงึ ไดพ้ ลาดอยู่ตลอดเวลา
....แต่..น่ีคุณหมายถงึ ว่า หากมคี นเขาจะใหท้ นุ คุณจรงิ ๆ คุณจะขอใหห้ มอ
นิพทิ ไปแทนคุณจริง ๆ เหมอื นกนั งน้ั รึ คุณการะเกด...ขอถามคุณสกั นิด
เถอะนะ เพราะอะไร'
"เพราะดฉิ นั เหน็ วา่ หมอสาคญั กวา่ ดฉิ นั น่ะซคี ะ"
หมอพยุหย์ ้มิ เลก็ นอ้ ย นยั นต์ าของเขามแี ววเกือบจะลอ้ เลยี น
"ผมพอจะรูแ้ ลว้ ..กค็ งไมย่ ากนกั ถา้ คุณคดิ จะบนิ ตามไปทหี ลงั ... "
"หมอจะเขา้ ใจอย่างไรก็แลว้ แต่เถอะค่ะ" การะเกดกล่าวเสยี ง
เรยี บๆ "มนั ยากเหลอื เกินทจ่ี ะใหค้ นสมยั น้ีขา้ ใจถงึ การกระทาบางอย่าง ย่งิ

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๐๖

เก่ียวกบั การเสยี สละผลประโยชนข์ องตวั เอง เก่ียวกบั การทาดโี ดยไม่หวงั
ผลตอบแทนดว้ ยแลว้ ดูมนั จะกลายเป็นเร่ืองประหลาดไปเสียหมด...
เหมอื นดฉิ นั บอกหมอวา่ ดฉิ นั อยากใหห้ มอนิพทิ ไป เพราะเหน็ วา่ สาคญั กวา่
ดฉิ นั ...ไมว่ า่ ใครกค็ งเหน็ วา่ ดฉิ นั บอ๊ ง"

"ก็ไม่น่าท่คี ุณจะเห็นแก่หมอนิพิทมากมายถงึ ขนาดน้ีน่ีนา...ถา้ ...
ขอโทษ...ไมม่ อี ะไรกนั เป็นพเิ ศษ"

"ดิฉันถือว่าหมอนิพิทเป็นเพ่ือนหรือพ่ีชายของดิฉัน เขามีส่วน
ส่งเสริมให้ ดิฉนั เขา้ เรียนพยาบาลจนจบ อีกอย่างหน่ึงหมอรูจ้ กั กบั
ครอบครวั ของดฉิ นั มานานแลว้ "

"เหตุผลท่คี ุณใหก้ บั เจา้ ของทุนมแี ค่น้ีเองรึ...เอาเถอะ ผมจะลอง
พดู กบั เขาดูวา่ ..."

หมอพยุหห์ วั เราะแซมคาพดู อกี
"ถา้ เขาตง้ั ใจจะใหท้ นุ คุณไปเรยี นต่อจริง ๆ คุณจะขอเปลย่ี นจาก
ตวั คุณหมอนิพทิ เขาจะขดั ขอ้ งอะไรไหม?"
"พห่ี มอนบอกวา่ ...เมอ่ื คนื น้คี ณุ ข้นึ วอรด์ กบั หมอพยุห"์
"แลว้ เขาไมร่ ายงานหรอื คะวา่ คุยกนั เร่อื งอะไร"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๗

หมอนิพทิ ย้มิ นิด ๆ ย้มิ ของเขาดูไม่ใคร่จะเตม็ ท่นี กั ตามนิสยั พูด
เรยี บ ๆ วา่

"เขาคงไมก่ ลา้ เขา้ ไปสอดแทรกถงึ ขนาดนน้ั ดอกกระมงั "
แลว้ เขาก็ถามต่อไปดว้ ยเสยี งทเี ลน่ ทจี รงิ วา่
"คุยอะไรกนั ล่ะ คนอ่ืนเขาไม่รายงาน คุณรายงานไดห้ รือเปล่า
คุณเกด"
เขาเลอ่ื นจานอาหารท่พี นกั งานเพง่ิ นามาวางใหห้ ลอ่ น และดงึ จาน
ของเขามาใกลๆ้ ตวั เอง
สถานท่ที ่เี ขาและการะเกดนงั่ รบั ประทานอาหารกลางวนั ดว้ ยกนั
คอื รา้ นอาหารใกล ้ ๆ โรงพยาบาลนนั่ เอง
"ทาไมจะไม่ได้ เร่อื งสาคญั เก่ียวกบั หมอเสยี ดว้ ยซคี ะ...เราพูดกนั
ถงึ เร่ืองทุนค่ะ หมอพยุหบ์ อกว่ามผี ูป้ รารถนาดอี ยากจะใหท้ ุนพยาบาลไป
เรยี นต่อ แต่เกดบอกแกวา่ น่าจะเป็นหมอมากกวา่ ... "
"ใคร"
"พวกตง้ั เจรญิ กจิ "
หมอนพิ ทิ ย้มิ อยู่ในหนา้ แต่รอยย้มิ นนั้ ดูค่อนขา้ งจะไมส่ บายใจนกั
เขาเขย่ี ขา้ วในจานเลน่ ดว้ ยสอ้ ม

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๐๘

"ผมคดิ อยู่แลว้ เหมอื นกนั ...คดิ วา่ คนไขพ้ เิ ศษของคุณหลงั จากหาย
ป่วยแลว้ คงจะตอ้ งมเี ย่อื ใยอะไรกบั โรงพยาบาล เห็นจะไม่หนั หลงั ไปเลย
อยา่ งคนไขอน่ื ๆ..."

เขาหยุดเวน้ จงั หวะเลก็ นอ้ ย
"แลว้ ไงอกี คุณเกดบอกผมตรง ๆ ก็ไดว้ ่า เขาอยากใหท้ นุ คุณ...
แต่เพอ่ื อะไรเพอ่ื ตอบแทนท่คี ุณดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี หรือเพราะหน็
คุณมคี ณุ สมบตั สิ มควรจะไดร้ บั ทนุ "
"เขาไมไ่ ดใ้ หเ้หตผุ ลละเอยี ดถงึ ขนาดนนั้ แต่เกดบอกหมอพยุหว์ ่า
ถา้ เขา อยากใหท้ นุ เพอ่ื สงเคราะหท์ ากิจการแพทยจ์ ริง ๆ เกดอยากใหห้ มอ
ไปมากวา่ "
หมอนพิ ทิ ขยบั จะพูด แต่การะเกดชงิ พดู ข้นึ เสยี ก่อนวา่
"เขาอาจจะสงสยั อะไรหลาย ๆ อย่าง แต่ก็...ช่างเขาเถอะค่ะหมอ
หมอควรจะมโี อกาสก่อนพยาบาลอย่างเกด...โดยเฉพาะหมอทเ่ี ป็นหมอจรงิ
ๆ อย่างหมอ ซ่ึงเกดเช่ือว่าไม่มวี นั ท่จี ะเหน็ บา้ นอ่นื เมอื งอ่นื ดกี ว่าเมอื งไทย
ถงึ แมว้ า่ จะสบายกว่า รายไดด้ กี วา่ เมอื งไทย แลว้ ก็คงไมเ่ ป็นอย่างหมอพยุห์
ทด่ี ้นิ รนอยากกลบั ไปอยู่อมริกาตลอดเวลา..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๙

หมอนิพทิ น่ิงอ้ึง มองดูการะเกดตกั อาหารใส่ปากและเค้ียวกลนื
กริ ยิ าของหลอ่ นดูค่อนขา้ งจะหวิ จรงิ ๆ

แลว้ หมอนิพทิ ก็ถามวา่
"คุณพูดเสียเป็นคุง้ เป็นแคว ว่าแต่ว่า...เขาจะใหท้ ุนคุณจริง ๆ
หรอื เปลา่ ก็ไมร่ ูห้ รอื เพยี งแต่เปรยวา่ อยากจะให"้
นยั น์ตาของหมอนิพิทแสดงความรูส้ ึกท่ีเขามีต่อการะเกดโดย
เปิดเผย เมอ่ื พดู ต่อไปอกี วา่
"ความจริง...ผมอยากใหม้ นั เป็นอย่างน้ีมากกว่า...เราแต่งงานกนั
เสยี ก่อนแลว้ ค่อยหาทุนไปดว้ ยกนั ทหี ลงั เรียนดว้ ยกนั พรอ้ มๆ กนั ไปเลย
อย่างน้ี ผมคงมกี าลงั ใจ มากกวา่ ..."

๑๓

"เฮย้ ...หมอ...ล้อื พดู กบั พยาบาลคนน้นั บา้ งหรอื เปลา่ "
"พดู ...แต่ก็พดู ไปยงั งนั้ เอง อวั ๊ ไมค่ ดิ วา่ ล้อื จะตงั้ ใจจรงิ จงั อะไร"
"ไอบ้ า้ ทาไมจะไมจ่ รงิ จงั ..."
อรชนุ ยกแกว้ เหลา้ ผสมข้นึ จบิ ...เขากบั สหายสนทิ อกี สามนายนงั่
รวมกนั อยู่ทช่ี านตกึ ดา้ นขา้ ง ซง่ึ ทาเป็นรา้ นไมเ้ล้อื ยก่งึ ศาลากลาย ๆ หลงั คา
โปร่ง ฉะนนั้ ในเวลาทม่ี แี ดด แดดจงึ ลอดผ่านความโปร่งของก่งิ กา้ นและใบ
ดอกของไมเ้ล้อื ยเป็นจดุ ๆ
แต่เวลานนั้ เป็นเวลาบา่ ยคลอ้ ย แดดบงั เงาตกึ อกี ดา้ นหน่งึ อยู่
ในบรเิ วณเดยี วกนั เน้อื ทก่ี วา้ งขวางยาวเหยยี ดไปตามรมิ ฝงั่
เจา้ พระยา สว่ นหน่งึ เป็นโรงงานอตุ สาหกรรมของพวกตงั้ เจรญิ กจิ
อกี ส่วนหน่งึ เป็นทพ่ี กั อาศยั ประกอบดว้ ยตกึ สรา้ งหา่ ง ๆกนั สห่ี ลงั
หลงั ใหญ่สองหลงั เป็นของอา และอาสะใภข้ องเขาหน่งึ หลงั อกี หน่ึงหลงั
มารดาของเขาอยู่กบั นอ้ งสาว
หลงั เลก็ มมุ สุดดา้ นโนน้ เป็นของนอ้ งชายลูกของอา ซง่ึ แต่งงานแลว้
ส่วนเขาก็อยูโ่ ดยเอกเทศ...ทต่ี กึ หลงั น้ี
สหายสนทิ ทง้ั สามคนนนั้ ยงั เป็นโสดเช่นเดยี วกบั เขา บอ่ ยครงั้ ทม่ี า
กนิ มานอนอยู่กบั เขาทน่ี ่ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๑

"ก็...อวั ๊ ไมเ่ หน็ มเี หตผุ ลอะไร จะว่าล้อื ชอบยายการะเกด ล้อื กร็ ูอ้ ยู่
เตม็ อกเตม็ ใจน่ีหวา่ ว่ายายนนั่ ชอบพอกบั หมอนิพทิ เขาอยู่"

"อวั ๊ อยากใชเ้งนิ ใหม้ ปี ระโยชนก์ บั คนทส่ี มควร...เหตผุ ลของอวั๊ มี
อย่างน้.ี ..แลว้ อวั ๊ ก็เหน็ วา่ คนทส่ี มควรคอื พยาบาลคนนน้ั เขาทางานเขม้ แขง็
จรงิ จงั ไมส่ กั แต่วา่ แต่งเคร่อื งแบบสขี าวเหมอื นคนบางคน...อวั๊ เสยี เงนิ ไม่
เท่าไหร่ แต่ประโยชนท์ เ่ี ขาจะกลบั มาทาใหก้ บั คนอน่ื กบั เพอ่ื นมนุษยม์ นั เกนิ
ค่านกั "

"เฮย้ ล้อื กลายเป็นนกั บญุ ตงั้ แต่เมอ่ื ไหร่กนั วะน่.ี ..ออ"
วิวฒั น์ สหายร่างเลก็ ช่างพูดและมองเห็นโลกร่ืนรมยอ์ ยู่เสมอ
พรอ้ มกบั อทุ านเอะอะตามนิสยั
"เมอ่ื เขา้ โรงพยาบาลแลว้ กพ็ บฟลอเรนซ์ ไนตงิ เกลคนทส่ี อง.... "
สทิ ธศิ กั ด์สิ หายอกี ผูห้ น่งึ สพั ยอก
"หมู่น้ีรูส้ ึกนายออเขาอยากจะบาเพ็ญประโยชน์แก่สงั คมเสีย
เหลอื เกนิ .. "
อรชนุ ไมส่ นใจวาจาสพั ยอกของเพอ่ื น ๆ หมอพยหุ ถ์ ามเร่อื ย ๆ วา่
"คดิ ว่าเขาจะกลบั มา สมมตุ เิ ขารบั ทนุ ของล้ือแลว้ ...ทางหาเงนิ ทาง
โนน้ สาหรบั พวกพยาบาลพวกหมอมีเยอะแยะ เงินดีกว่าเมืองไทยเรา
มากมาย"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๑๒

"เพราะงนั้ ซี ล้อื ถงึ ไดอ้ ยากอยู่ทโ่ี น่นมากกวา่ กลบั เมอื งไทย..."
อรชุนพูดย้มิ ๆ ความสนิทสนมกนั มมี ากพอท่อี กี ฝ่ายหน่ึงจะไม่
ถอื โกรธ เป็นการยอ้ น
"มนั ไม่ใช่เร่ืองน้ีอย่างเดยี ว ล้อื ไม่ไดอ้ ยู่ในวงการพวกหมอ ล้อื ไม่
มโี อกาสรูเ้ ร่อื งคบั ใจของพวกอวั ๊ หรอก..มนั ก็เหมอื นขา้ ราชการหน่วยอ่นื ๆ
นนั่ แหละ มกี ีดกนั มแี ย่งตาแหน่ง แบ่งพรรคแบ่งพวก...อะไรต่ออะไรกนั ...
สารพดั "
หมอพยุหยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
"อย่าพูดถงึ อวั ๊ เลย พูดเร่ืองทุนของล้อื ดีกว่า...ท่จี ริงอวั๊ ลองพูดที
เลน่ ทจี รงิ กบั เขาแลว้ ยายการะเกดเขายอ้ นถามอวั ๊ ว่า ทาไมล้อื ถงึ ไมต่ ง้ั เป็น
ทนุ ถา้ อยากจะ ช่วยสงเคราะหท์ างดา้ นน้ี"
"ทุนตง้ั เจริญกิจสาหรบั นักเรียนแพทย์กบั นักเรียนพยาบาล
ธรรมดามแี ลว้ ทาไมล้อื ไมบ่ อกเขาว่า ถา้ เป็นการตงั้ ทนุ เป็นกจิ จะลกั ษณะ
อวั ๊ ก็ไม่มโี อกาสเลอื ก คนท่จี ะไดร้ บั ทนุ ดว้ ยตวั เอง ตอ้ งมคี ณะกรรมการ
กรรมเกินใหย้ ุ่งเปลา่ ๆ"
"ยงั มอี กี อย่างหน่ึง...ล้อื ยงั คิดจะใหท้ ุนกบั เขาอกี หรือเปล่า ถา้ ..."
หมอพยุหย์ ้มิ เลก็ นอ้ ย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๓

"ถา้ เขาขอใหแ้ ฟนของเขาไปแทนตวั เขา...เขาบอกว่า หมอไปมี
ประโยชนก์ วา่ พยาบาลวะ่ นายออ"

หนา้ ของอชนเฉย ๆ แต่แววตาของเขานนั้ ...หากสหายคนใดช่าง
สงั เกตจะรูส้ กึ วา่ เปลย่ี นไปเลก็ นอ้ ย...

ยงั ไมท่ นั กลา่ ววา่ กระไร ววิ ฒั นก์ ็กลา่ วแกมหวั เราะข้นึ ก่อนวา่
"แสดงวา่ แกรกั แฟนของแกมาก ถงึ ขนาดจะเสยี สละโอกาสดที ส่ี ุด
ในชวี ติ ใหท้ เี ดยี วนะน่.ี ..ผูห้ ญงิ คนน้เี ดด็ วะ...ออ..."
"อวั ๊ รูม้ านานแลว้ วา่ เขาเตด็ .็ .."
อรชนุ กลา่ วเรยี บ ๆ พดู ต่อไปกบั หมอพยุหว์ า่
"วานอีกทีเถอะวะ พ่อคุณ ล้อื บอกกบั เขาใหเ้ ป็นเร่ืองเป็นราวที
เถอะว่า อวั ๊ ไม่ขดั ขอ้ งท่ีจะใหท้ ุนเขา แต่ขอใหเ้ ขามาพบวสาหรบั เง่อื นไข
บางอย่าง...การะเกดไมใ่ ช่พอ่ หมอยอดชายของเขา..."
อรชุนรูต้ วั ของเขาอยู่คนเดียวว่า ประโยคทา้ ยนน้ั เขาพูดออกมา
ดว้ ยอารมณ์ ประชดประขนั้
แต่ไม่ยอมรบั กบั ตวั เองใหก้ ระจ่างแจง้ ว่าเพราะอะไร รูส้ ึกแต่ว่า
เกดิ อารมณห์ มนั่ ไส้ "ยายพยาบาลนนั่ " ข้นึ มาเฉยๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๑๔

การะเกดไม่ไดค้ ิดว่าเร่ืองทุนท่ีหมอพยุห์พูดทีเล่นทีจริง จะ
กลายเป็นเร่อื งจรงิ จงั ข้นึ มา

แต่หลอ่ นก็ไมแ่ ปลกใจอะไรนกั
ตระกูลน้ีมชี ่ือเสยี งในความมงั่ คงั่ มานาน เขาจะอุทศิ เงนิ เป็นแสน
เป็นลา้ นเพอ่ื การกศุ ลเมอ่ื ใดก็ได้
เขานดั วนั เวลาใหห้ ล่อนไปพบเขาท่ีสานกั งานใหญ่ ในบริเวณ
โรงงานอตุ สาหกรรม
การะเกดไม่ไดล้ งั เลเลยท่ีจะไปพบกบั เขาตามขอ้ เสนอ ในเม่ือ
หลอ่ นเป็นผูไ้ ดผ้ ลประโยชนน์ น้ั ...
ถงึ หลอ่ นจะโอนผลประโยชนไ์ ปใหแ้ ก่หมอนพิ ทิ กเ็ ถอะ
หลอ่ นเลกิ งานหา้ โมงเยน็ ตามปกติ จากโรงพยาบาลไปโรงงานของ
เขาแถบเมอื งนนท์ หลอ่ นข้นึ รถประจาทางกวา่ จะไปถงึ ก็หา้ โมงคร่งึ
หล่อนเดินผ่านประตูใหญ่ท่ีเปิดกวา้ งเขา้ ไปตามถนนคอนกรีต
มองเห็นโรงงานอยู่ริมแม่นา้ รถยนตบ์ รรทุกหลายคนั จอดเรียงรายอยู่
บริเวณลานหนา้ โรงงาน บางคนั ก็บรรทุกแผ่นซีเมนตก์ ระดาษ...วตั ถผุ ลติ
ของโรงงานผ่านหลอ่ นออกไป

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๕

สานกั งานเป็นตึกชน้ั เดียว สรา้ งอยู่ดา้ นหนา้ โรงาน ดูมีธุรกิจ
วนุ่ วายสบั สนภายในสานกั งานนนั้ จนกระทงั่ การะเกดเกดิ ความลงั เลใจทจ่ี ะ
กา้ วเขา้ ไป

หล่อนเดินหลกี รถบรรทุกสองคนั ท่จี อดขวางอยู่ขา้ งหนา้ พอข้นึ
บนั ไดถงึ หอ้ งโถง ซง่ึ เป็นทท่ี างานของพนกั งานหลายคนนงั่ อยู่ตามโตะ๊ ต่าง ๆ
ทกุ คนดูเหมอื นจะมธี ุรกิจกนั ทงั้ นนั้ เสยี งโทรศพั ท์ เสยี งเคร่อื งคดิ เลข และ
เคร่อื งพมิ พด์ ดี ไมข่ าดระยะ

ไมม่ ใี ครสนใจกบั หลอ่ นเท่าใดนกั การะเกดจงึ เดนิ ไปยงั โตะ๊ ท่ใี กล ้
ทส่ี ุด มแี มส่ าวนอ้ ยผูห้ น่งึ กาลงั เชก็ บญั ชอี ะไรงว่ นอยู่

"ขอโทษเถอะค่ะ..."
หลอ่ นเงยหนา้ ข้นึ ย้มิ อย่างมอี ธั ยาศยั
"มธี ุระอะไรหรอื คะ"
"ดฉิ นั มาพบกบั คุณอรชนุ ...ทา่ นนดั ดฉิ นั ไว"้
หล่อนใชค้ าว่า 'ท่าน' อย่างไม่ถนดั ปากนกั เหน็ ว่ามนั ถูกกบั
กาลเทศะทจ่ี ะยกย่องเขาในสถานทท่ี เ่ี ขาเป็นใหญ่
"คณุ อรชนุ หรอื คะ"
หลอ่ นทวนคาถาม เงยหนา้ ข้นึ มองไปยงั โตะ๊ ใหญ่กลางหอ้ ง ซง่ึ โตะ๊
นน้ั มโี ทรศพั ทว์ างอยู่ถงึ สามเคร่อื ง

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๑๖

หลอ่ นสง่ เสยี งถามบรุ ุษวยั กลางคนว่า
"คุณประหยดั คะ วนั น้คี ณุ อรชนุ มาทน่ี ่หี รอื เปลา่ คะ"
"เอ...ไม่เหน็ รถน่ี เห็นแต่รถผูอ้ านวยการ แต่บางทอี าจจะเดนิ มา
จากบา้ นก็ได.้..เชญิ นงั่ ก่อนซคี รบั ผมจะถามไปทห่ี อ้ งผูอ้ านวยการให"้
การะเกดแอบระบายลมหายใจยาวแลว้ ก็เหลอื บดูนาพกิ าบนฝา
ผนงั ..เกือบหกโมงแลว้ ถา้ การพบกบั อรชนุ ยงั พโิ ยกพเิ กนอยู่ หลอ่ นเหน็ จะ
กลบั ถงึ โรงพยาบาลคา่ เเน่ ๆ
"คณุ อรชนุ หรอื ครบั ...มคี นมาพบครบั ...ครบั ...ผูห้ ญงิ ครบั ...ครบั "
นายประหยดั วางหูโทรศพั ทล์ ง
"เชิญครบั หอ้ งผูอ้ านวยการอยู่ดา้ นหลงั คุณเดินไปทางขวาน่ี
เล้ยี วขวาไปตามระเบยี งนะครบั "
กระเกดเดนิ ไปตามทเ่ี ขาบอก ผ่านหอ้ งทางานอกี หอ้ งหน่ึง แลว้ จงึ
ถึงระเบยี งเช่ือมต่อไปยงั หอ้ ง ซ่งึ ดูราวกบั เป็นตึกชนั้ เดียวเลก็ ๆ อีกหลงั
หน่งึ
ไมม่ ปี ้ายอะไรบอกทงั้ นนั้ แต่หอ้ งก็มอี ยู่หอ้ งเดยี ว ประตูเป็นประตู
กระจกฝ้ าบานใหญ่
อรชนุ เปิดประตูยนื คอยหลอ่ นอยู่ก่อนแลว้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๗

เป็นคร้ังแรกท่ีเขาเห็นการะเกดแต่งกายดว้ ยชุดธรมดาแทน
เคร่อื งแบบสขี าว ซง่ึ เขาเหน็ ชนิ ตาตอนอยู่โรงพยาบาล

ผมของหลอ่ นก็ไมไ่ ดเ้กลา้ หลอ่ นปลอ่ ยใหม้ นั ยาวสลวยปลายงอน
ข้นึ อย่างท่เี รียกกนั ว่าทรงสลวย ริมฝีปากซ่งึ เวลาอยู่ในเคร่ืองแบบหล่อน
ไมไ่ ดแ้ ตะแตม้ สใี ด ๆ ตอนน้ีเคลอื บสชี มพบู าง ๆ สเี ดยี วกบั ชดุ ผา้ ฝ้ายดอก
ทห่ี ลอ่ นสวมใสอ่ ยู่

อรชนุ ไมย่ อมใหห้ ลอ่ นรูต้ วั วา่ เขาเกิดความทง่ึ หลอ่ น หลงั จากทท่ี ง่ึ
มาแลว้ หลายครง้ั หลายหน...

จนกระทงั่ ความท่ึงนนั้ กลายเป็นความสนใจอยากรูอ้ ยากเหน็ และ
อยากทาอะไรบางอย่างเก่ยี วกบั หลอ่ น

ก.็ ..บอกตวั เองไมถ่ กู เหมอื นกนั วา่ เป็นเพราะอะไร...
เหตผุ ลทใ่ี หก้ บั ตวั เองและคนอน่ื ๆ ทว่ี ่า...เป็นเพราะหลอ่ นเป็นคน
เอาการเอางาน และปฏบิ ตั หิ นา้ ทส่ี มกบั เป็นพยาบาลทด่ี นี นั้ ...ดูอ่อนเตม็ ทน!
"ผมดใี จทค่ี ุณมา คณุ การะเกด เชญิ ขา้ งในเลยครบั "
เขาเบ่ียงตวั ใหห้ ล่อนเขา้ ไปก่อน...พอโผล่เขา้ ไปการะเกดก็
เผชญิ หนา้ กบั ญาตขิ องเขาครบชดุ หรอื ถา้ ไมค่ รบกค็ งเกอื บไป
หล่อนรูจ้ ักเกือบจะทุกคนแลว้ เพราะเม่ือตอนอรชุนอยู่
โรงพยาบาล พวกเขาเวยี นกนั ไปเยย่ี มอรชนุ ทกุ วนั

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๑๘

นายอานวยกบั คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์ อาและอาสะใภข้ องเขา
ลูกชายใหญ่กบั ลูกสะใภน้ ายอานวย แลว้ ก็มลี ูกชายคนเลก็ ดว้ ย
มารดาของเขา ซ่งึ ดูท่าทางไม่เอาเร่ืองเอาราวอะไร...การะเกดรูว้ ่า
ท่านชอบเล่นไพ่ดองมากกว่าจะวุ่นวายกบั เร่ืองสงั คมอย่างคุณหญิงสิริ
ลกั ษณ์
มองไมเ่ หน็ อยู่คนเดยี วคอื ปารชิ าตนิ อ้ งสาวของเขา..
อรชนุ บอกหลอ่ นวา่
"การใหท้ ุนของเราตอ้ งใหใ้ นนามของพวกตง้ั เจริญกิจทุกครง้ั
เพราะฉะนน้ั ... "
อรชนุ หวั เราะเบา ๆ พดู เหมอื นก่งึ ประชดวา่
"จะถือว่ทุกท่านในท่ีน้ีเป็นกรรมการสอบสมั ภาษณ์คุณก็ได้
เหมอื นกนั ..."

๑๔

แม่ของอรชุน...คุณช่ืนตรีดูเหมือนจะเป็ นคนท่ีหย่อนท่ีสุดใน
จานวนน้นั ทง้ั ๆท่จี ะว่าไปแลว้ กน็ บั ว่ามีอาวโุ สท่สี ดุ

คนช่างซกั ช่างถามมากกว่าใครก็คอื อาสะใภข้ องเขา...คุณหญิงสริ ิ
ลกั ษณ์

หลอ่ นเร่มิ ตน้ ดว้ ยประโยคคาถาม แลว้ ก็ต่อดว้ ยคาอธบิ ายยดื ยาว
"ทาไมถงึ ไม่ไปเองจะ๊ ท่จี รงิ ทนุ น้ีน่ะคุณอรชุนเขาตงั้ ใจอยากจะให้
คุณ เพราะเหน็ ว่คุณเป็นพยาบาลทเ่ี อาใจใส่ต่อหนา้ ท่ี ต่อสงั คมมาก การให้
ทนุ ใครคนใดคนหน่ึงไปเรยี นต่างประเทศ ไมใ่ ช่จะใจดหี ยบิ ยน่ื กนั ใหง้ ่าย ๆ
หรือบ่อย ๆ ตอ้ งพจิ ารณากนั แลว้ กนั อกี ถงึ คุณสมบตั ิและความเหมาะสม
ของผูท้ จ่ี ะไดร้ บั ทนุ ..."
สุม้ เสยี งและการพูดจาดว้ ยสานวนแบบน้ีช่างสมกบั เป็นคนสาคญั
ในหมู่สตรีนกั สงั คมสเคราะหเ์ สียน่ีกระไร หลงั จากอธิบายยืดยาวแลว้
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณก์ ็หนั กลบั มา ยอ้ นถามดว้ ยประโยคตงั้ ตน้ ใหม่
"ทาไมถงึ ไมไ่ ปเองจะ๊ ..."
ต่ออกี นิดหน่อยตามวสิ ยั คนไมเ่ คยพดู อะไรสนั้ ๆ วา่
"เธอมคี วามสมั พนั ธอ์ ะไรกบั หมอนิพทิ หรือจะ้ ...ขอโทษท่ตี อ้ งถาม
ตรง ๆ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๒๐

อรชุนคิดว่าคาถามแบบน้ีคงทาใหห้ ล่อนขวยเขนิ ตามวสิ ยั ผูห้ ญิง
เขาจึงสงั เกตกิริยาและสหี นา้ หล่อน...ท่ไี ม่รูเ้ หมอื นกนั ว่าทาไมถงึ ตอ้ งคอย
สงั เกต

แต่หล่อนเฉย...เฉยทงั้ ใบหนา้ แววตา หล่อนตอบดว้ ยสีหนา้
ธรรมดา ๆ วา่

"ไมเ่ ป็นไรค่ะ ในฐานะผูใ้ หท้ นุ ท่านมสี ทิ ธ์จิ ะถามดฉิ นั ไดท้ กุ อย่าง
...ดฉิ นั ไม่ไดเ้ ป็นอะไรกบั หมอนิพิท เพยี งแต่นบั ถอื กนั มานาน คุณพ่อของ
ดฉิ นั เป็นหมอท่านสนบั สนุนใหห้ มอนิพทิ เรียนแพทย์ และเมอ่ื คุณพ่อของ
ดฉิ นั เสยี หมอนิพทิ ก็ไดช้ ่วยเหลอื ใหด้ ฉิ นั เรยี นพยาบาล"

"แปลวา่ ต่างคนต่างมบี ญุ คณุ ต่อกนั ..."
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณป์ รารภ ซกั ต่อไปอกี วา่
"ขอโทษเถอะนะจะ้ ...แลว้ คณุ คดิ วา่ คุณกบั หมอนิพทิ จะแต่งานกนั
ในอกี ไมน่ านใช่ไหม"
คราวน้ีดูเหมือนอรชุนจะเห็นหล่อนหนา้ แดงข้ึนนิดหน่อย แต่
หลอ่ นก็ตอบวา่
"ดฉิ นั ยงั ตอบไมไ่ ดห้ รอกค่ะ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๑

หนา้ ของทุกคนในหอ้ งย้ิมไปตาม ๆ กนั แมแ้ ต่อรชุน ทาให้
การะเกดมคี วามรูส้ เึ หมอื นกบั วา่ ...หลอ่ นกลายเป็นตวั ตลกของพวกเขา และ
เร่มิ จะหงดุ หงดิ ข้นึ มา ในใจ

แม่ของอรชุนดูท่จี ะรูค้ วามรูส้ กึ ของหล่อน...แต่ก็คิดไปในทางว่า
หลอ่ นอายตามประสาผูห้ ญงิ สาวเสยี มากกวา่

เสยี งของคุณช่นื ศรนี ุ่มนวลกวา่ คู่สะใภม้ าก เมอ่ื พดู กบั หลอ่ นวา่
"ขอโทษดว้ ยนะจะ้ ทซ่ี กั ถามเสยี ละเอยี ดลออ...ก็ไมใ่ ช่อะไรหรอก
เพราะเหน็ วา่ เป็นเร่อื งแปลก ทค่ี ุณยอมสละทนุ ใหห้ มอนพิ ทิ เท่นน้ั เอง..."
การะเกดมีโอกาสพูด เหมือนดงั ท่ีหล่อนเคยพูดกบั หมอพยุห์
มาแลว้ เมอ่ื ครงั้ ก่อน หลอ่ นพดู ชดั ถอ้ ยชดั คา และอย่างจงใจจะใหท้ กุ คนรบั
ฟงั
"ดิฉนั ไม่ทราบจะพูดอย่างไรใหใ้ คร ๆ เขา้ ใจเจตนาของดิฉนั ได้
นอกจากจะเรยี นใหท้ ราบว่า...มนั ยากเหลอื เกนิ ทจ่ี ะทาใหค้ นเดยี๋ วน้ีเขา้ ใจถงึ
การกระทาบางอย่าง โดยเฉพาะเก่ยี วกบั การเสยี สละผลประโชนข์ องตวั เอง
หรือการทาดีโดยไม่หวงั ผลตอบแทน...ถา้ ไม่ถูกหาว่าโกหกหรือแสรง้ ทา ก็
กลายเป็นเร่ืองประหลาด เร่ืองเช่ือ ยาก...เพราะงนั้ ......สุดแลว้ แต่จะเขา้ ใจ
กนั เถอะค่ะ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๒๒

ขาดเสยี งหลอ่ นภายในหอ้ งก็เงยี บกรบิ ไดย้ นิ แต่เสยี งครางเบา ๆ
ของเคร่อื ง ปรบั อากาศอยู่ครู่หน่งึ

นายอานวย อาของอรชนุ เพง่ิ พดู ออกมาเป็นประโยคแรกวา่
"ไม่มีใครคิดว่าคุณแสรง้ ทา หรือพูดปดอะไรกบั เราหรอก คุณ
การะเกด... ถา้ ใครเป็นเจา้ ของทนุ เขาก็คงตอ้ งสงสยั อย่างเราเหมอื นกนั "
"ผมวา่ เลกิ สมั ภาษณก์ นั ไดแ้ ลว้ กระมงั ครบั "
ความจริงถา้ คุณไปเองมนั ก็คงไม่ปญั หาอะไรมากนกั หรอกครบั
คณุ การะเกด"
"ทจ่ี รงิ คณุ อรชนุ ใหเ้กยี รตคิ ณุ มากทเี ดยี วนะจะ๊ น่.ี .."
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณพ์ ยกั หนา้ นิดหน่อยไปทางอรชนุ
"โดยปกติการใหท้ ุนเขาตอ้ งดูประวตั ิ และการงานอย่งละเอียด
แต่น่ีเราไมไ่ ดส้ อบถามอะไรใครเก่ียวกบั หมอนิพทิ เลย เพราะคุณอรชุนเขา
เช่อื คุณ"
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณห์ วั เราะเบา ๆ
"พ่อออป่วยคราวน้ีเลยไดป้ ระโยชน์กบั ทางการแพทย์ข้ึนมาอีก
อยา่ ง..ขอ้ สาคญั เรยี นสาเรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ อย่าคดิ อย่างหมอพยุหก์ ็แลว้ กนั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๓

"ห ม อ พ ยุ ห์มัน มีปัญ ห า ขัด แ ย้ง กับ พ ว ก ห ม อ รุ่ น เ ก่ า ๆ
ผูบ้ งั คบั บญั ชาของมนั ก็เลยอยากหนีไปทางานทโ่ี น่นใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อดไป"

อรชนุ กลา่ วแกใ้ หเ้พอ่ื น
"งานราชการมนั ก็มปี ญั หาเกือบจะทง้ั นนั้ แหละ ถา้ คดิ แต่จะหนีกนั
อกี หน่อยเมอื งไทยคงไม่มคี นเก่ง ไมม่ คี นด.ี ..แมว่ ่า ควรจะสูอ้ ยู่ในเมอื งเรา
มากกวา่ หนไี ปหาความสุขสะดวกสบายทเ่ี มอื งนอก"
ใครวา่ มารดาของอรชนุ เร่อื ย ๆ เฉย ๆ 'ไมเ่ อาไหน' ไมอ่ อกมาทา
ประโยชนแ์ ก่สงั คมอย่างนอ้ งสะใภ้ และมเี สยี งนินทาว่าเอาแต่เล่นไพ่อย่าง
เดยี ว
ฟงั จากการพดู จา...คณุ ช่นื ศรเี ป็นคนมสี มอง และมคี วามคดิ อ่านท่ี
มเี หตผุ ลอยู่ไมน่ อ้ ย...บางทที ่ไี มอ่ อกมาวุ่นวายกบั สงั คม อาจเป็นเพราะเหน็
วา่ พน้ วยั แหง่ ความอยากไดใ้ คร่ดแี ลว้ ก็ได้
คุณช่นื ศรเี บนสายตามายงั การะเกด พลางลกุ ข้นึ จากกา้ อ้ี
"คุณช่วยเตือน ๆ หมอนิพิทเอาไวบ้ า้ งก็แลว้ กันนะจะ้ คุณ
การะเกด ยงั ไง ๆ ถงึ เมอื งไทยจะลาบากจะไมถ่ กู ใจ มนั กบ็ า้ นเมอื งของเรา"
คาพูดของคุณช่ืนศรีเป็ นการสรุปว่าเร่ืองทุนของหมอนิพิท
เรยี บรอ้ ย
การะเกดไหวล้ าทกุ คน แต่พอถงึ อรชนุ เขาถามวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๒๔

"คณุ มารถประจาทางใช่ไหมครบั คณุ การะเกด"
"ค่ะ"
"ผมจะไปส่งคุณขา้ งนอก"
ก็ไม่มีเหตุผลอะไรท่ีจะตอ้ งปฏิเสธไป ความเอ้ือเฟ้ือของเขา...
อรชุนเดินออกมากบั หล่อนก่อนญาติพ่นี อ้ งของเขา นอกหอ้ งปรบั อากาศ
ปรากฎว่าเป็นวลาใกลพ้ ลบคา่ มองเหน็ แสงแดดสุดทา้ ยทอระยบั อยู่บนพ้นื
นา้ เพยี งไกล ๆ
ภายในออฟฟิศเงยี บเชยี บ เพราะคนทางานกลบั บา้ นกนั หมดแลว้
"รถผมอยู่บา้ น เดนิ ไปประเดยี๋ วเดยี วก็ถงึ "
เขาบอกหลอ่ กเ็ ป็นการชวนแกมบงั คบั อยู่ในที ใหห้ ลอ่ นเดนิ ไปกบั
เขาก่อนนนั่ แหละ
กระเกดมองเลยไปยงั เขตบา้ นของพวกตง้ั เจริญกิจ...บริเวณ
กวา้ งขวางเห็นจะไม่ตา่ กว่าหา้ หกไร่ ร่มร่ืนดว้ ยตนั ไมใ้ หญ่นอ้ ยท่ีมองดู
เหมอื นปลอ่ ยไวต้ ามธรรมชาติ และทงั้ ทม่ี องดูรูไ้ ดโ้ ดยทนั ทวี ่าตกแต่งอย่าง
ประณีต

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๕

จากออฟฟิศมีถนนโรยกรวดเลยี บหลงั โรงงานไปยงั เข่อื น เดิน
เลยี บเขอ่ื นไปอกี เลก็ นอ้ ย จงึ เขา้ ประตูใหญ่กน้ั ระหว่างอาณาเขตของโรงงาน
กบั อาณาเขตบา้ น

จากประตูไป มถี นนคอนกรีตเลก็ ๆ เลยี บเข่อื น ห่างจากเข่อื น
ประมาณสาม ส่ีเมตร ทอดไประหว่างตน้ คูนสลบั ตน้ ชงโคเรียงเป็นระยะ
ตามพ้นื ทว่ี ่าง ไมเ่ ป็นสนามหญา้ เขยี วขจี ก็ปลูกตน้ ไมไ่ วเ้ป็นร่องบา้ งเป็นกอ
บา้ ง

ขณะน้ีอยู่ในระยะปลายฤดูหนาว ดอกชงโคสมี ่วงยงั มคี า้ งอยู่บา้ ง
บนก่งิ กอกหุ ลาบกย็ งั มกี หุ ลาบสตี ่าง ๆ เบกิ บานสะพรงั่

ความสวยงามของอาณาบรเิ วณ และส่งิ ก่อสรา้ งอาจทาใหค้ นท่ไี ม่
เคยสมั ผสั กบั สง่ิ เหลา่ น้มี าก่อน แทบจะสาลกั เอาไดง้ า่ ย ๆ

จากถนคอนกรีต มถี นนแยกไปยงั บา้ นสวย ๆ หลายหลงั สรา้ ง
แยกยา้ ยกนั ไปตามอาณาบรเิ วณอนั กวา้ งขวางนน้ั

"ทาไมคณุ ถงึ ไมใ่ หห้ มอนิพทิ มาส่ง"
อรชุนถาม ขณะท่เี ดนิ ไปกบั หล่อนเร่ือย ๆ ตามถนนคอนกรีต...
เสยี งเคร่อื งเรอื ยนต์ เรือหางยาว และหวูดเรอื ดงั เป็นระยะขณะท่แี ลน่ ผ่าน
ไป

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๒๖

"หมอไม่ทราบว่าดิฉันจะมาหรอกค่ะ...หมอแกยงั ลงั เลอยู่
เหมอื นกนั เร่อื งทนุ เพราะ..มนั หมอื นกบั ว่า..เพราะเจา้ ของทนุ เขาไมไ่ ดต้ งั้ ใจ
จะใหห้ มอ"

"เอาละ...ผมเขา้ ใจแลว้ "
เขาหยุดพูด มอื เหน่ียวก่งิ ชงโคใกล ้ ๆ เดด็ ลงมาช่อหน่ึง หมนุ เลน่
โดยไมต่ งั้ ใจนกั
"ผมคิดว่า ผมคงมีโอกาสพูดกบั หมอนิพิทเอง ความจริงหมอ
นิพทิ แกก็ช่วยดูแลผมแทนหมอโอบเอ้อื หลายครงั้ เหมอื นกนั ดูทาทางแก
เอาการเอางานด.ี .. "
เขาเหลอื บมามองดูหลอ่ นแวบหน่งึ
"คลา้ ยๆ คุณ..."
การะเกดไมต่ อบว่ากระไร เพยี งแต่ย้มิ นิด ๆ หลอ่ นรูส้ กึ ขดั เขนิ อยู่
เหมอื นกนั ท่ตี อ้ งมาเดินอยู่กบั เขาแบบน้ี...เม่อื เขายงั เป็นคนไขข้ องหล่อน
ตอ้ งใกลช้ ดิ ตอ้ งนงั่ เฝ้าเขาอยู่ตลอดทง้ั คนื หลอ่ นกลบั ไมร่ ูส้ กึ อะไรเลย
"ทาไมคุณถงึ ไดเ้ป็นพยาบาล"
"คุณถามกวา้ งเหลอื เกินน่ีคะ เหตุผลของดิฉนั มหี ลายอย่างจน
ตอบไมถ่ กู "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๗

"เอาเหตผุ ลใหญ่ก็แลว้ กนั ครบั "
"คุณพ่ออยากใหด้ ิฉนั เรียนพยาบาล เพราะคุณพ่อเป็นหมอ...ท่ี
จรงิ ดฉิ นั กไ็ มเ่ คยคดิ วา่ ดฉิ นั จะทาหนา้ ทไ่ี ดด้ นี กั หรอกค่ะ"
"แต่...มแี ต่ดว้ ยใช่ไหมคณุ "
"ค่ะ แต่พอเป็นแลว้ มนั กท็ มุ่ เทใหก้ บั หนา้ ทไ่ี ปเอง"
"ผมไม่เคยรูจ้ กั กบั คาน้ีเลย...หนา้ ท่ี...นอกจากหนา้ ท่ีในฐานะ
พลเมอื งด"ี
อรชุนหวั เราะ ๆ เสยี งเหมอื นปลงตวั เองมากกว่าเกิดความขบขนั
จรงิ ๆ
การะเกดเหลอื บดูเขาแวบหน่งึ
"คุณก็ทางานน่คี ะ ทางานธุรกจิ ของตวั เอง"
"ใครบอกว่าผมทา ผมเพียงแต่รบั รูแ้ ลว้ ก็ร่วมปรึกษาหารือ ใน
ฐานะเป็นหนุ้ ส่วนคนหน่งึ เท่านนั้ ...ถงึ จะเป็นงาน แต่กไ็ มไ่ ดบ้ งั คบั วต่ อ้ งทา มี
เวลาวา่ งมากไมเ่ หมอื นงานทค่ี ณุ บอกวา่ เป็นหนา้ ทห่ี รอกคุณการะเกด"
การะเกดเหลอื บมองดูเขาอกี ไม่แน่ใจว่าเขาคิดหรือรูส้ กึ อย่างไร
ฉะนน้ั หลอ่ นจะโตต้ อบอะไรกบั เขากใ็ ช่ท่ี

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๒๘

หลอ่ นไมค่ ิดออกว่า ผูช้ ายอย่างอรชุนจะเบอ่ื ตวั เองเป็น...ชีวติ ของ
เขาออกบริบูรณท์ กุ อย่าง และไม่ว่าเขาตอ้ งการอะไรก็ดูเหมอื นจะซ้อื เอาได้
ทกุ อย่างอกี เหมอื นกนั ดว้ ยอานาจเงนิ !

อรชุนหยุดยนื อยู่เฉย เมอ่ื ถงึ ถนนแยกตรงไปยงั บา้ นหลงั ท่หี น่ึง..
ค่อนขา้ งใหม่ เหน็ จะสรา้ งมาไม่เกินหา้ หกปีน่ีเอง ไม่เหมอื นตึกบางหลงั ซ่งึ
เป็นตดึ เก่าประมาณสามสส่ี บิ ปีมาแลว้

การะเกดจาตอ้ งหยุดดว้ ยแต่สหี นา้ และแววตาของหล่อนเร่ิมจะมี
ความกงั วลเพราะเวลาผ่านไปทกุ นาที แดดผีตากผา้ ออ้ มแสงสุดทา้ ยกาลงั
จะลบั ทอ้ งฟ้า ...สาดตอ้ งหนา้ หลอ่ นเหลอื งลออ

อรชนุ พดู เร่อื ย ๆ วา่
"ผมเพง่ิ จะรูส้ กึ ว่าผมเป็นคนไม่ค่อยมปี ระโยชน์ ก็ตอนท่ผี มนอน
เจ็บอยู่โรงพยาบาลน่ีเอง อาจเป็นเพราะผมเห็นคุณมีงานมากแลว้ ก็เลย
เปรยี บเทยี บตวั เองกบั คณุ กไ็ มร่ ู ้ คุณการะเกด"

๑๕

อรชุนไม่ไดแ้ วะส่งหล่อนข้ึนรถประจาทางท่ีป้ าย เขาคงขบั รถ
เร่อื ย ๆ ไปตามถนน เม่อื การะเกดเหลยี วไปชาเลอื งดูเขา เขากต็ อบท่าทาง
สงสยั ของหล่อนว่า

"ผมเลยไปสง่ คณุ ดกี วา่ อย่านงั่ รถเมลเ์ ลย"
โดยปกตอิ รชนุ ไมใ่ ช่คนอารมณเ์ ยน็ โดยเฉพาะเวลาขบั รถ เขาขบั
รถเร็ว และมกั โมโหฉุนเฉียวเอากบั คนอน่ื ทผ่ี ดิ กฎจราจรอยู่เสมอ หากด่าได้
กช็ ะโงกออกไปด่าเอาเลย
แต่วนั น้ีเขาค่อย ๆ ขบั รถอย่งอารมณ์เย็น ไม่โกรธแมจ้ ะถูกแซง
ซา้ ย หรอื แมว้ า่ คนั หนา้ จะเล้ยี วกะทนั หนั โดยลมื ใหส้ ญั ญาณเล้ยี ว
เมอ่ื ตอ้ งเบรกอย่างกะทนั หนั เพราะคนั หนา้ เล้ยี วขวา จนกระทงั่
ตวั โยกไปขา้ งหนา้ เขาก็เพยี งแค่บน่ ว่า
"ไอบ้ า้ ...จะเล้ยี วกไ็ มเ่ สอื กเปิดไฟเล้ยี ว"
ในระหวา่ งทางเขาถามหลอ่ นวา่
"คณุ เองไมอ่ ยากไปเรยี นต่อต่างประเทศบา้ งรึ คุณการะเกด"
"ใคร ๆ ก็ตอ้ งอยากไปทงั้ นนั้ แหละค่ะ แต่โอกาสขา้ งหนา้ ยงั มอี กี
ถงึ อยากไปกไ็ มถ่ งึ กบั กระตอื รอื รน้ อะไรนกั "
"คุณเป็นพยาบาลมาก่ปี ีแลว้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๓๐

"หา้ ปี ทง้ั ปีน้คี ่ะ"
"คดิ วา่ จะออกจากพยาบาลไปทางานอน่ื บา้ งไหมครบั "
หล่อนหวั เราะ...เป็นครง้ั แรกท่หี ล่อนหวั เราะใหอ้ รชุนเหน็ เขาหนั
ไปมองดูหลอ่ น นยั นต์ าหลอ่ นหวั เราะดว้ ยเป็นประกายระยบั
นาน ๆ ครง้ั เขาถงึ จะเหน็ ผูห้ ญงิ หวั เราะดว้ ยใจจริงและปราศจาก
การแต่งเดมิ จรติ ...และ...สวยดว้ ย...
หวั เราะดว้ ยใจจรงิ ไม่มจี ริตนนั้ ก็เคยเหน็ อยู่บ่อย ๆ หรอก ไม่ใช่
จะใสจ่ รติ กนั ไปเสยี หมด ทวา่ หวั เราะสวยทงั้ ปากทง้ั ตา...หายาก
นอกเคร่อื งแบบสขี าว หลอ่ นเป็นคนมเี สน่หอ์ ยู่มากเหมอื นกนั
หลอ่ นหยุดหวั เราะตอบวา่
"จะไปทาอะไรคะ เรยี นพยาบาลมาอยา่ งเดยี วแท้ ๆ"
"คนทเ่ี รยี นอย่างแต่ทาอกี อยา่ ง มถี มเถไป"
"แต่ไมใ่ ช่วชิ าอยา่ งแพทยอ์ ยา่ งพยาบาล"
"อนั ท่ีจริง...ผมห็นพยาบาลทางานหนัก แลว้ ก็อดช่ืนชมอด
สรรเสรญิ ไมไ่ ด้ แต่ถา้ ญาตพิ น่ี อ้ งหรอื คนทเ่ี ก่ยี วขอ้ งกบั ผมเป็นพยาบาล ผม
ก็คงไมใ่ คร่จะชอบนกั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๑

"คุณอรชุนก็เหมือนกบั หลาย ๆ คนท่ีเห็นอาชีพพยาบาลเป็น
เหมอื นคนใช้ ดฉิ นั จาดา้ เมอ่ื คุณพ่อบอกว่าจะใหด้ ฉิ นั เรียนพยาบาล คุณ
ยายรอ้ งวา่ อยึ๊ .์ .เรยี นไปเป็นคนใชเ้ขา อย่าเรยี นเลยลูก"

หลอ่ นกลา่ วต่อไปวา่
"แต่ถา้ ทกุ คนคดิ อย่างน้ีเสยี หมด คงไมม่ นี างพยาบาลเหลอื เลยใน
โลก"
"รูส้ ึกว่าเป็นอาชีพท่ีตอ้ งอาศยั แรงศรทั ธาช่วยดว้ ย ไม่เหมือน
อาชพี อย่างอน่ื เคร่อื งแต่ตวั กถ็ กู บงั คบั ใหแ้ ต่งแต่สขี าว เงนิ เดอื นก็ไมใ่ ช่วา่ จะ
มากมายกวา่ ขา้ ราชการหน่วยอน่ื ..."
"ทพ่ี ดู พราะเหน็ ใจ หรอื จะช้ใี หด้ ฉิ นั เหน็ ว่าอาชพี อ่นื ดกี ว่าพยาบาล
คะ"
"ก็คงจะทง้ั สองอย่างกระมงั ..."
"ถา้ เป็นอย่างหลงั ละก.็ ..อย่าเสยี เวลาเลยค่ะ ดฉิ นั รกั หนา้ ทท่ี ฉ่ี นั ทา
รกั เคร่อื งแบบสขี าวของดฉิ นั จนไมค่ ดิ จะเปลย่ี นอชพี เป็นอย่างอน่ื เสยี แลว้ "
"แมว้ า่ จะไดเ้งนิ เดอื นแพงกวา่ หลายเท่า"
"คงไมม่ ใี ครบจา้ งพยาบาลไปทางานอย่างอน่ื มหิ นาซา้ ใหเ้งนิ เดอื น
สูง ดว้ ยหรอกค่ะ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๓๒

หล่อนตดั บทดว้ ยถอ้ ยคาตรงไปตรงมาตามนิสยั มองเลยไปยงั
ทอ้ งถนนทเ่ี ร่มิ จอแจ เพราะเขา้ มาในเขตบางกระบอื แลว้

"ดฉิ นั ลงแถว ๆ น้ี นงั่ รถแทก็ ซต่ี ่อไปก็ไดค้ ่ะ"
"อย่าเลย ผมจะไปสง่ คณุ ใหถ้ งึ โรงพยาบาล ...คุณพกั หอไมไ่ ปรึ"
"ค่ะ...แต่ดฉิ นั คิดว่า ดฉิ นั จะไปแถวหวั ลาโพงก่อน...ไปคลนิ ิกน่ะ
ค่ะ"
"เอะ๊ ...ไมย่ กั รูว้ า่ คณุ ทางานคลนิ ิกดว้ ย"
"เปลา่ ...ดฉิ นั ไมไ่ ดท้ า...หมอนพิ ทิ ต่างหากคะ..หมอแกทาคลนิ ิกอยู่
แถวนนั้ "
อรชนุ ทาหนา้ รบั รู ้ แต่ดูเหมอื นสหี นา้ จะผดิ ปกตไิ ปนิดหน่อย ถาม
เร่อื ย ๆ วา่
"คลนิ กิ ของหมอเองรคึ รบั "
"หมอไม่มปี ญั ญาถงึ ขนาดนน้ั หรอกค่ะ แกเป็นลูกจา้ งเขาต่สงหาก
คะ....เจา้ ของสถานทเ่ี ป็นคนจนี "
"คนไขข้ ้นึ มากไหมคณุ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๓

"ก็เห็นจะดกี ว่อยู่ทางแถวอ่นื พวกคนจีนเขาไม่ใคร่เลอื กหมอว่า
จะตอ้ งมชี ่อื เสยี งแค่ไหน เอกซพเี รยี นซท์ างไหน...หากินกบั พวกน้ี ดูเหมอื น
จะสบายใจดแี ลว้ กไ็ ดร้ บั ความนบั ถอื มากดว้ ย"

"ใครพดู ...คุณพูดเอง หรอื หมอนพิ ทิ พดู "
"ใครพูดไม่สาคญั หรอกค่ะ แต่ความจริงมนั เป็นอย่างนน้ั ...คน
ไทย...ยง่ิ เป็นคนไทยฐานะดี ๆ หน่อยจะรกั ษาหมออะไรก็มกั จะเลอื กหมอมี
ช่อื เสยี ง หมอทค่ี ดิ ค่ารกั ษาแพง ๆ แสดงความเป็นหมอชนั้ หน่งึ ..."
หลอ่ นหยุดเวน้ จงั หวะเลก็ นอ้ ย ก่อนจะพดู ต่อไปว่า
"ไม่งน้ั คุณคงไม่เลอื กเป็นคนไขข้ องหมอโอบเอ้ือ ผูอ้ านวยการ
โรงพยาบาลหรอก ใช่ไหมคะ"
อรชนุ ชาเลอื งดูหลอ่ น ตอบว่า "ผมฝากไขก้ บั หมอโอบ เพราะผม
รูจ้ กั คุน้ เคยกบั หมอโอบมานานแลว้ ต่างหาก...แต่ว่า...จะว่าไป ท่จี ริงมนั ก็
จรงิ อยา่ งคณุ พดู เหมอื นกนั ....เขาย้มิ เลก็ นอ้ ย ชาเลอื งดูหลอ่ นอกี ครง้ั หน่งึ
"หมอนิพทิ ไปอเมริกา กลบั มาน่ีเห็นจะไปอยู่คลนิ ิกแถวสยามส
แควร์ หรอื ยา้ ยไปอยู่โรงพยาบาลรามาไดก้ ระมงั "
หลอ่ นไมต่ อบวา่ กระไร ทง้ั ๆ ทไ่ี มใ่ คร่จะชอบนา้ เสยี งแบบนน้ั ของ
เขานกั

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๓๔

รถว่ิงไปตามถนนเจริญกรุงอันขวกั ไขว่ ถึงแยกหวั ลาโพง
การะเกด ใหเ้ล้ยี วหนา้ สถานี เล้ยี วซา้ ยไปอกี เลก็ นอ้ ย

แลว้ ก็ถึงคลนิ ิกอนั เป็นตึกแถวสองชน้ั สองคูหา ชนั้ ล่างเป็นหอ้ ง
ตรวจ ของนายแพทยท์ วั่ ไป ชนั้ บนตดิ ป้ายทาฟนั โดยทนั ตแพทยป์ รญิ ญา

คนไขซ้ ่งึ ส่วนมากเป็นคนจีน หรือมเี ช้ือจนี นงั่ รออยู่บนมา้ นงั่ หนา้
หอ้ ง โรคหลายคนการะเกดยกนาฬกิ าขอ้ มอื ข้นึ ดู

"ดิฉนั จะเขา้ ไปพบหมอนิพทิ หมอคงอยากพบคุณเหมอื นกนั ใน
ฐานะเจา้ ของทนุ "

"บอกหมอดกี วา่ วา่ ผมจะขอเล้ยี งขา้ ว...คณุ ดว้ ย คณุ การะเกด"
"แต่ว่า...หมอเลกิ สองท่มุ น่ีเพง่ิ ท่มุ กว่า ๆ เท่านนั้ คุณอาจตอ้ งรอ
นาน ดฉิ นั วา่ ...เออ้ ...อย่าเพง่ิ ดกี วา่ ..."
"ไมเ่ ป็นไร ผมรอได.้..คณุ เขา้ ไปบอกหมอนิพทิ ค่อนดไี หม..."

อรชุนแยกจากหมอนิพทิ และการะเกด เมอ่ื ออกมาจากหอ้ งอาหาร
ในโรงแรมแหง่ หน่งึ แลว้

เขาเหน็ หมอนิพทิ ขบั รถพาการะเกดเล้ยี วขวาไปทางโรงพยาบาลท่ี
การะเกดทางานและพกั อยู่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๕

ถงึ กิริยกทางของหมอนิพทิ และการะเกดจะไม่ไดม้ ลี กั ษณะอย่าง
ฉนั คู่รกั คู่ใคร่ แต่กด็ ูสนทิ สนมกนั มากอยู่

อรชนุ คดิ วา่ เขาอ่านความรูส้ กึ และนยั นต์ าของผูช้ ายดว้ ยกนั ออก..
ก็เห็นจะหนีไม่พน้ กนั หรอก...มนั เขา้ 'ลอ็ ค' ธรรมดาออกจะตาย
ไป... พยาบาลกบั หมอ...
อรชุนออกรถเกือบเป็นกระชากจนกระทงั่ ไทยยามหนา้ โรงแรม
กระโดดโหยง
แต่ไม่ไดเ้ หน็ เป็นเร่อื งแปลกประหลาดอะไร เพราะหนุ่ม ๆ สมยั น้ี
'เบ่ง' กนั เสยี จนกระทงั่ เขาเหน็ เป็นของธรรมดาไปแลว้
ออกรถเหมอื นเหาะ...จอดรถชนดิ คนนงั่ มาดว้ ยแทบจะคอหกั ตาย
..
"เป็นไงบา้ งคะสปอนเซอรข์ องหมอ"
การะเกดถามหมอนพิ ทิ กลา่ วแกมหวั เราะต่อไปวา่
"แหม...ตอนท่พี วกตง้ั เจรญิ กิจเขาสมั ภาษณ์เกด อยากใหห้ มออยู่
ดว้ ยจงั ...แต่เขาก็ดีหรอกค่ะ ไม่มขี อ้ แมอ้ ะไรเลย เพยี งแต่ว่าหมอจะตอ้ ง
กลบั มาทางานเมอื งไทยเท่านน้ั "

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๓๖

"คนมเี งนิ น่ีจะทาอะไรก็ไดอ้ ย่างใจทกุ อย่างนะ..แมแ้ ต่จะตอบแทน
บญุ คุณคนก็ไดท้ นั ใจ...เขาไมเ่ สยี ดายหรอกรึ ทค่ี นไปไมไ่ ปคณุ เป็นการผดิ
จดุ ประสงคข์ องเขา"

"เกดอธบิ ายใหเ้ขาฟงั แลว้ ..."
หลอ่ นหวั เราะเบา ๆ เมอ่ื กลา่ วทเี ลน่ ทจี รงิ ต่อไปวา่
"ถา้ เขาจะสง่ เกดไปอกี คนก็ไมข่ ดั ขอ้ ง... "
แต่หมอนิพทิ มสี หี นา้ จรงิ จงั เขากลา่ ววา่
"หาทุนอ่นื ไปซี ไปพรอ้ มกบั ผมเสยี เลย...ผมว่า ผมน่ะเหน็ จะไม่
เอาทนุ ของเขาฟรี ๆ หรอก ถา้ มโี อกาสผมก็จะพยายามคนื ให.้..คุณไมล่ อง
พดู กบั เขาดู..."
"อย่าเลยค่ะ แค่เขาใจดใี หท้ นุ หมอก็ดแี ลว้ ...สามส่ปี ีไมใ่ ช่เงนิ นอ้ ย
ๆ เหมอื นกนั ถา้ คดิ จะกูเ้ขาตามหมอไป เกดคงไมม่ ปี ญั ญาใช"้
"กห็ าทนุ อน่ื ...เอาไหมละ่ ผมจะวง่ิ เตน้ ใหบ้ า้ ง"
การะเกดส่ายหนา้
"อย่เลยค่ะ มนั ดูยงั ไง ๆ อยู่ พวกตง้ั เจริญกิจเขาใหท้ ุนเกด เกด
กลบั ขอโอนใหห้ มอ แลว้ ตวั เองจะไปทนุ คนอน่ื "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๗

"ไม่เห็นแปลกอะไรเลยถา้ เขาใหเ้ พราะเจตนาจะสงเคราะหท์ าง
การแพทยจ์ รงิ ๆ"

หมอนพิ ทิ กลา่ วขรมึ ๆ
"คุณพูดเหมอื นกบั ว่า ถงึ เขาจะใหท้ ุนผมแทนคุณ แต่คุณก็ตอ้ ง
ผูกพนั อะไรไวก้ บั เขาบางอย่าง อย่างนนั้ แหละ"
"ไม่มีขอ้ ผูกพนั อะไรหรอกค่ะ ไม่มีสญั ญา ไม่มีขอ้ แมอ้ ่ืน ๆ
นอกจากทเ่ี กด บอกหมอแลว้ เร่อื งผูกพนั เร่อื งสญั ญาใด ๆไมส่ าคญั เท่ากบั
นา้ ใจหรอกค่ะ....ถา้ ยกเอาความเหน็ แก่ตวั ออกไปแลว้ หมอก็คงเหน็ พอ้ งกบั
เกดเหมอื นกนั วา่ มนั น่าเกลยี ดแค่ไหนถา้ เกดจะหาทนุ อน่ื ไป ภายหลงั จากท่ี
โอนทนุ ของเขาใหห้ มอแลว้ "

๑๖

อรชนุ รูส้ กึ ว่าอารมณ์ของเขาขุ่นมวั
ไม่ยอมรบั สาเหตุ เพราะเขาไม่ยอมรบั ความสาคญั ของผูห้ ญิงท่ี
เป็นแค่พยาบาลธรรมดา ๆ...ความหลงตวั นนั่ เอง...เพราะเกดิ มาอยู่ในฐานะ
มงั่ คงั่ หนา้ ตาดเี ขาจงึ มกั เหน็ ตวั เองสาคญั กวา่ คนอน่ื อยู่เสมอ
โดยเฉพาะผูห้ ญงิ ทม่ี คี วามสมั พนั ธก์ บั เขา...
เขานึกถงึ แคทลยี า...ในจานวนผูห้ ญิงท่เี คยมคี วามสมั พนั กบั เขา
ทกุ คน ใคร ๆ ก็วา่ แคทลยี าเหมาะสมสาหรบั เป็นคู่ครองเขา
หล่อนเป็นบุตรีของขา้ ราชการต่างประเทศ ขนาดเอกอคั รราชทูต
ถงึ แมว้ ่าจะเพง่ิ ไดเ้ป็น 'ท่านทูต' ของประเทศเลก็ ๆในเอเซยี ก็เถอะ ฐานะ
ทางการเงินของบิดามารดาหล่อนก็เรียกว่ามนั่ คงพอใชส้ าหรบั คนเป็น
ขา้ ราชการ...เพราะ...เม่ือยงั เป็นเลขานุการเอกของสถานทูตต่าง ๆ ใน
ต่างประเทศ บดิ ามารดาของหลอ่ นฉลาดในการหาเงนิ อยู่ไมน่ อ้ ย
แต่ก็...ช่างเถอะ ไม่ว่าเงนิ จะมาจากไหน ไม่ใช่เร่ืองสาคญั อะไร
โดยเฉพาะสาหรบั ทกุ วนั น้.ี ..
แคทลยี าจบวชิ าเลขานุการณิ ีจากสหรฐั ฯ หลอ่ นฝึกงานและทางาน
กบั บริษทั ใหญ่โต ซ่ึงมีสาขาเกือบทวั่ โลก อยู่ในสหรฐั ฯ ถึงสามปี เม่ือ
กลบั มาทางานในเมอื งไทย เงนิ เดอื นของหลอ่ นจงึ ร่วมหมน่ื

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๙

แต่ก็..ดูเหมอื นว่ นายจา้ งฝรงั่ ของหล่อนซ่งึ หล่อนเรียกตดิ ปากว่า
'Boss' จะใชห้ ลอ่ นชนดิ ใหค้ มุ้ กบั งนิ เดอื นเหมอื นกนั ...

อรชนุ ขบั รถตรงไปยงั บา้ นของหลอ่ นแถบถนนสุขมุ วทิ
หล่อนอยู่บา้ นพอดี อยู่คนเดยี วตามเคย นอ้ งชายอายุย่สี บิ ส่ขี อง
หลอ่ นยงั ไมก่ ลบั
"คุณออ... ไปไหนมาคะ"
นยั นต์ าของหล่อนแสดงความยินดี หล่อนแต่งกายสวยดว้ ยชุด
แมกซห่ี รู แบบอยู่กบั บา้ น
สภาพของบา้ น กบั หนา้ ตาท่าทางของหล่อนเหมาะสมกบั การแต่ง
กายสวยหรูอย่างนน้ั
สาหรบั อรชุน ความสวยงามหรูหราแบบน้ีเขาเหน็ และคุน้ เคยกบั
มนั เสยี จนเคยซนิ แลว้
ไม่ใช่แต่เฉพาะในเมืองไทย ถึงเม่ือเรียนอยู่ในสหรฐั ฯ และ
ท่องเท่ยี วอยู่ในยุโรป ฐานะในเมอื งไทยของเขา ก็ทาใหเ้ ขาไดส้ มาคมกบั
พวกฝรงั่ ชน้ั เศรษฐอี ยู่เสมอ
ซง่ึ ...ส่วนมากแลว้ นกั เรยี นไทยในต่างประเทศ ขณะทย่ี งั เรยี นอยู่
ในประเทศนนั้ ๆ มกั จะตอ้ งอยู่กนั อย่างเจียมเน้ือเจียมตวั ตามประสาคน

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๔๐

ไปเรียน...จบกลบั มาเมอื งไทยแลว้ จึงค่อยกลบั มาเป็นผูม้ รี สนิยมสูงอย่าง
ฝรงั่ ในภายหลงั ...

หล่อนเดนิ ลงมารบั อรชนุ ทล่ี านหนา้ บา้ น ซง่ึ เป็นเนินเต้ยี ๆ ฝงั หนิ
ศิลาแลงห่าง ๆ กนั ใหห้ ญา้ แทรกระหว่างรอยห่างของแผ่นหนิ บรเิ วณลาน
หนิ นนั้ ตกแต่งเป็นสวนญ่ปี ่นุ กลายๆ ร่มร่นื ดว้ ยตน้ ไมพ้ มุ่ ช่มุ เยน็ ดว้ ยธารนา้
เลก็ ๆ และอ่างเล้ยี งปลา

อรชุนไม่ใคร่จะมาหาหล่อนในเวลาน้ีบ่อยครง้ั นกั นอกจากจะนดั
หมายกนั เพอ่ื ออกไปไหน ส่วนมากเขามกั จะมเี พอ่ื นตดิ มาดว้ ยคนหน่ึงหรือ
สองคนเสมอ แต่ถา้ มาส่งเพยี งสองต่อสอง หลงั จากไปงานดว้ ยกนั มาแลว้
ละก.็ ..บ่อย ๆ

"มาหาคุณน่ะซี แคธ่ี คดิ วา่ จะไมอ่ ยู่เสยี แลว้ "
"อยู่...หมนู่ ้วี า่ ง ทาตวั เป็นเดก็ ดี รบี กลบั มาปลูกตนั ไม.้.."
หลอ่ นหวั เราะอย่างร่นื รมย์
ความจริงอยู่ใกลห้ ล่อนก็สบายใจดีเหมือนกนั มีแต่เร่ืองสนุก
เร่อื งสายงาม เร่อื งในวงสมั ของผูค้ นทถ่ี อื ว่า 'ชนั้ เดยี ว' กนั แต่ในบางครง้ั
อรชนุ ก็รูส้ กึ ว่า ความสุขความสนุกสบายแบบท่เี ป็นอยู่ทกุ วนั น้ี มนั ว่างเปล่า
อย่งไรพกิ ล

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๑

อาจเป็นเพราะเขาเบอ่ื
"ขยนั ดี ปลูกตน้ อะไร"
"ไมใ่ ช่ตน้ การะเกดก็แลว้ กนั ค่ะ คุณออ"
หล่อนย้มิ สพั ยอก ไมม่ คี วามหวงแหนหรอื แงง่ อน ปรากฏอยู่ในสี
หนา้ และแววตา
แน่ละ...หลอ่ นฉลาดพอทจ่ี ะเกบ็ มนั ไวภ้ ายใน
ผูห้ ญงิ คนไหนบา้ งจะไม่เกิดความหวงแหน ตามวิสยั ผูห้ ญงิ ถงึ จะ
ไมเ่ คยตกปากตกคากนั มนั่ เหมาะ ความสมั พนั ธข์ นาดถงึ เน้ือถงึ ตวั กนั ผวิ ๆ
เผนิ ๆ และในสายตาของใครต่อใคร...เขาก็ว่าหล่อนกบั อรชุนคงไม่คลาด
แคลว้ กนั ไปได.้.ทง้ั นน้ั
อรชนุ ยกั ไหลข่ วานดิ ๆ ตอบเร่อื ย ๆ วา่
"ดแี ลว้ ท่ไี ม่ปลูกตน้ ไมน้ นั่ ผมก็เพ่งิ เคยเหน็ ตน้ เหมอื นกนั หนาม
แยะชะมดั "
"ถกู ตามาบา้ งแลว้ หรอื ยงั คะ"
คาถามของหล่อนมคี วามหมาย นยั นต์ าของหล่อนมแี ววดูแคลน
นิดหน่อยถงึ จะย้มิ ระร่นื ก็ตาม
ไม่ใช่ดูแคลนอรชุน แต่ดูแคลนผูห้ ญิงท่ีมีฐานะแค่พยาบาล
เงนิ เดอื นพนั กวา่ ๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๔๒

มนั เทยี บกนั ไมไ่ ดเ้ลยกบั เงนิ เดอื นเกอื บหมน่ื ของหลอ่ น
หล่อนรูส้ กึ คลางแคลง เมอ่ื ไดข้ ่าวว่าพวกตงั้ เจริญกิจ ก็คืออรชุน
นน้ั แหละ..ใหท้ นุ นางสาวการะเกดไปเรยี นต่อ
ก็...ช่วยไม่ได.้..ถา้ หล่อนจะคิดว่าการะเกดอาจจะยอม เสยี อะไร
บางอย่างเพอ่ื แลกกบั ทนุ นนั้
เพราะ...เท่าทห่ี ล่อนสงั เกต ก็ดูอรชนุ ออกจะตดิ ใจแมพ่ ยาบาลนน้ั
อยู่
แลว้ ก็...ช่วยไม่ไดอ้ ีกเหมือนกนั ...ไอค้ วามรูส้ ึกท่ีว่า ผูห้ ญิงใน
เคร่อื งแบบสขี าวมกั จะใชค้ วามใกลช้ ดิ ความเอาอกเอาใจ และการปรนนิบตั ิ
'จบั ' ผูช้ ายไดง้ า่ ย ๆ เสมอ!
มนั เป็นอกศุ ลจติ มาแต่ไหนแต่ไรแลว้
อรชนุ เขา้ ใจ ทงั้ ความหมายในคาพูดและในแววตาของหลอ่ น เขา
ตอบวา่
"ผมไมไ่ ดไ้ ปจบั ไปถกู ตอ้ ง ดูดว้ ยหา่ ง ๆ จะมาตาผมไดย้ งั ไง"
เขาขยบั จะนงั่ ลงทเ่ี กา้ อ้เี หลก็ ดดั สขี าวสะอาด ลาดเบาะฟองนา้ หุม้
พลาสตกิ ดอกสวยสด แต่แคทลยี าชงิ จบั แขนเขาเอาไว้ หลอ่ นรงั้ เบา ๆ
"ขา้ งในดกี วา่ ค่ะ ขา้ งนอกเดยี๋ วยุงไล่"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๓

หอ้ งนัง่ เล่นของบา้ นน้ีอยู่มมุ หน่ึงของหอ้ งรบั แขก กน้ั ดว้ ยแผงไม้
สกั สลกั ลวดลายคร่งึ บน ส่วนคร่งึ ลา่ งก่อศิลาแลงเป็นช่องยาว บรรจกุ ระถาง
ไมใ้ นร่มพวกไมล้ ม้ ลกุ และเฟิรน์ ใหค้ วามสดช่นื

หล่อนผลกั ใหเ้ ขานลั่ งบนแท่นหินอ่อนยาว ติดผนงั ดา้ นหนา้ ซ่งึ
ลาดเบาะพรอ้ มกบั หมอนสสี ด ๆ เอาไวน้ งั่ เลน่ นอนเลน่ แลว้ กเ็ ดนิ ผละไป

ครู่เดียวหล่อนก็กลบั มาพรอ้ มกบั เหลา้ ผสมอ่อน ๆ จ่อใหถ้ ึงริม
ฝีปาก...ทกุ ครง้ั ทอ่ี ยู่กบั หลอ่ นเพยี งสองต่อสอง การสมั ผสั ใกลช้ ดิ กบั หลอ่ น
แบบน้ยี อ่ มเกดิ ข้นึ เสมอ

ใกลช้ ดิ จนเขากลวั ใจ และกลวั สนั ดานผูช้ ายของเขาเอง...เพราะเขา
รูว้ า่ ถา้ มเี ร่อื ง 'เกินเลย' เกดิ ข้นึ เมอ่ื ใดแลว้ เขาคงทนไมไ่ ดท้ จ่ี ะไมร่ บั ผดิ ขอบ

หลอ่ นนุ่มนวล เหมอื นกลบี แคทลยี าสมช่อื ของหลอ่ น หลอ่ นทาให้
เขาเกิดความรอ้ นรน ความปรารถนาข้นึ ในอารมณ์ จนกระทงั่ หลายครงั้ เขา
คดิ วา่ เขารกั หลอ่ น และวนั หน่งึ อาจจะตดั สนิ ใจแต่งงานกบั หลอ่ น

แต่มาบดั น้ี เขาเร่มิ จะลงั เล...
"คณุ ออ..."
หล่อนพมึ พาอยู่แถว ๆ ซอกคอของเขา หล่อนนงั่ พบั เพยี บอยู่บน
เบาะขา้ ง ๆ อรชนุ ศีรษะเอยี งอยู่กบั ไหลซ่ า้ ยของเขา
"ครบั ..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๔๔

"คุณออจะปลอ่ ยใหม้ นั เป็นอยู่แบบน้เี ร่อื ยไปหรอื คะ"
หลอ่ นหมายถงึ การแต่งงาน
เขาขยบั ตวั เลก็ นอ้ ย บอกหลอ่ นวา่
"อยา่ เพง่ิ ใหผ้ มสญั ญาอะไรเลยแคธ่ี ผมกลวั ความไมแ่ น่นอน...ทงั้
คณุ ทงั้ ผมนนั่ แหละ..."
เขาพูดอย่างน้ีเพราะรูว้ ่า นอกจากขา หลอ่ นยงั มบี รุ ุษอกี หลายคน
ทง้ั ไทย ทง้ั ฝรงั่ ทต่ี ดิ พนั หลอ่ นอยู่
อรชนุ กลา่ วต่อไปดว้ ยเสยี งแกมหวั เราะวา่
"ถา้ ผมจะแต่งงานกบั ใคร ผมไมช่ อบพนั ธะนาน ๆ พอบอกว่าแต่ง
วนั น้มี ะรนื น้กี แ็ ต่งเลย รูแ้ ลว้ รูร้ อดไป"
"อย่าพดู เลยค่ะ มอี ย่างร.ึ ..คนอย่างคณุ อรชนุ แต่งงานทง้ั ที มเี วลา
เตรยี มตวั วนั เดยี ว ใครเขาจะยอม"
"ทาไม...กผ็ มแต่ง ไมใ่ ช่ใครแต่ง"
อรชุนขยบั กายอีกครงั้ คราวน้ีเขาลุกข้นึ ยืนเดินออกห่างหล่อน
แลว้ กเ็ ลยไถลนงั่ ลงเสยี ทเ่ี กา้ อ้อี กี ตวั หน่งึ ทางมมุ หอ้ ง ยกนาพกิ าขอ้ มอื ข้นึ ดู
"จะกลบั ละหรอื คะ เดยี๋ วซคี ะ จะเล้ยี งของวา่ ง.... "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๕

"อย่าเลยขอบคุณ...นอ้ งชายของคุณกลบั มานนั่ แลว้ ...แลว้ พรุ่งน้ี
ค่อยพบกนั ใหม่ พรุ่งน้เี ยน็ ผมอยู่บา้ นเลกิ งานแลว้ เลยไปบา้ นผมซี แคธ่"ี

"ค่ะ ถา้ ไมม่ งี านพเิ ศษจะไป"
หล่อนเดินออกมาส่งเขาท่ีลานหิน อรชุนหยุดทกั นอ้ งชายของ
หลอ่ นสองสามประโยค
เมอ่ื ขบั รถออกมาจากบา้ นหล่อนแลว้ ดูเหมอื นเขาจะไม่ไดต้ ิดเอา
หล่อนกลบั มาดว้ ยเลย ทง้ั ๆ ท่ีสมั ผสั อนั นุ่มนวลของหล่อนยงั อุ่นอยู่ใน
ความรูส้ กึ
ไพล่ไปนึกแวบถึงผูห้ ญิงอีกคนหน่ึงซ่ึงเขาบอกตวั เองว่าหมนั่ ไส้
หลอ่ น
หมนั่ ไสท้ ท่ี าเป็นผูเ้สยี สละ...
เขาไมเ่ ช่อื ดอกวา่ หลอ่ นจะไมม่ ี 'อะไร' กบั หมอนพิ ทิ ...หลอ่ นคงไม่
กลา้ บอกความจรงิ อาจจะเพราะอาย หรอื ดว้ ยเหตผุ ลใดก็แลว้ แต่...ทห่ี ลอ่ น
ตอบคาชกั ถามของพวกเขาเก่ียวกบั หมอนิพิท ลว้ นแต่คารมของหล่อน
ทง้ั นน้ั
ดูกิริยาหมอนิพิทเม่ือสกั ครู่ ออกทาท่าเป็นเจา้ ของหล่อนยงั กบั
อะไร..

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๔๖

อารมณ์...หมนั่ ไสห้ ล่อน ความรูส้ กึ ...พทุ โธ่..จะไปอนิ งั ขงั ขอบกบั
หลอ่ นทาไมทนุ ใหไ้ ปแลว้ ก็แลว้ กนั หลอ่ นจะมคี วามสมั พนั ธก์ บั หมอหรอื กบั
ใครแค่ไหน มนั ก็ไมไ่ ดเ้ก่ยี วกบั เขา...กะอแี ค่พยาบาลธรรมดา ๆ คนหน่งึ

เห็นไหม...แมแ้ ต่ในความรูส้ ึกส่วนลกึ ยงั อดดูแคลนเคร่ืองแบบ
ของหลอ่ นไมไ่ ด้ ทง้ั ๆ ทค่ี วามรูส้ กึ อกี สว่ นหน่งึ สรรเสรญิ หลอ่ น...

ทวา่ ..ท่ามกลางความวุ่นวายสบั สนของอารมณ์ ของความรูส้ กึ มอื
ท่ถี อื พวงมาลยั รถอยู่ กลบั บงั คบั ใหผ้ ่านไปทงหนา้ โรงพยาบาลของหล่อน
โดยทม่ี นั ไมใ่ ช่ทางผ่านไปบา้ นเขาเลยสกั นิดเดยี ว

หล่อนบอกว่า คืนน้ีหล่อนเป็นพยาบาลเวร...หล่อนคงกาลงั จะ
วนุ่ วายกบั คนไข้ ร่างในเคร่อื งแบบสขี าวคงจะเดนิ ไปมาอย่างกระฉบั กระเฉง
วอ่ งไว....และถา้ เกิดมคี นไขห้ นกั อยา่ งคนื วนั นนั้ หลอ่ นคงวง่ิ ตวั ปลวิ อกี ...

ทา่ ทางหลอ่ นไมน่ ่าสงสารเลยสกั นดิ ดคุ นไขก้ เ็ ทา่ นนั้ ทง้ั อวดดี ทง้ั
"เตะ๊ "

แต่ทาไมเขาถงึ ไดส้ งสารหลอ่ นก็ไมร่ ู.้..เหน็ จะสงสารงานของหลอ่ น
นนั่ เอง

๑๗

อรชนุ ขบั รถเลยเขา้ ไปในเขตบา้ น ก่อนจะถงึ บนของเขาตอ้ งผ่าน
บา้ นมารดาและนอ้ งสาวกอ่ น เหน็ ไฟในหอ้ งสมดุ ตดิ ตอ่ กบั หอ้ งนัง่ เลน่ ยงั
สว่างไสวอยู่ นอ้ งสาวของเขาคงดูโทรทศั นห์ รอื อา่ นหนงั สอื สว่ นมารดา
เหน็ จะยงั ไม่กลบั จากวงไพ่

แต่ปารชิ าตไิ มไ่ ดด้ ูทงั้ โทรทศั น์ และไมไ่ ดอ้ ่านหนงั สอื หลอ่ นอยู่ใน
หอ้ งสมดุ กาลงั สนใจของช้ินหน่ึงอยู่ เป็นตูก้ ระจกแบน ๆ ขนาดกวา้ งยาว
ประมาณสองฟุตวางอยู่บนโต๊ะกลางหอ้ ง ภายในตูค้ ือตวั แมลงแหง้
หลายหลากพนั ธุ์ ส่วนมากเป็นผเี ส้อื และพวแมลงทบั วางเรียงรายตรึงไว้
ดว้ ยเขม็ หมดุ

หล่อนกม้ ๆ เงย ๆ พินิจพิจารณาตวั แมลง และผีเส้ือเหล่านน้ั
อย่างสนใจจรงิ ๆ จงั ๆ บนโตะ๊ มขี วดโหลอยู่อกี ใบหน่ึง ภายในขวดโหล มี
ไปไมส้ เี ขยี ว ๆ และตวั หนอนดกั แดส้ องสามตวั

"กาลงั เรยี นกฏี วทิ ยาเรอะ ยายปา"
นอ้ งสาวเหลอื บดูพช่ี ายแวบหน่งึ
"เพลนิ ดีนะคะ พ่ีออ แมลงแต่ละตวั ผเี ส้อื แต่ละตวั มนั มอี ะไร
แปลก ๆ ไม่ซา้ กนั เมอ่ื เชา้ น้ีหนูไปช่วยคุณฆมั พรจบั แมลงแถวพ่งุ นาได้
เยอะแยะ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๔๘

ทฆิ มั พรคืออาจารยเ์ กษตร เพ่ิงไดป้ ริญญาเอกทางวทิ ยาศาสตร์
แขนงวชิ ากฏี วทิ ยา

หนา้ ตาดขี นาดเรียกไดว้ ่า "หล่อ' เขาเป็นทส่ี นใจของปาริชาติ
มากกวา่ บรุ ุษอน่ื ๆ อาจเป็นเพราะตวั เขาเองไมใ่ คร่สนใจหลอ่ นเท่าใดกไ็ ด้

ทฆิ มั พรมฐี านะไม่สูจ้ ะดนี กั เขาไปเรียนต่างประเทศ ดว้ ยทนุ ของ
องคก์ ารอเมกนั องคก์ ารหน่ึง ซง่ึ มขี อ้ ผูกพนั อยู่กบั มหาวทิ ยาลยั เกษตร เมอ่ื
กลบั มาเป็นอาจารยแ์ ลว้ ทิฆมั พรเช่าบา้ นรวมอยู่กบั ลูกศิษยห์ นุ่มๆ แถบ
ชานเมอื งมหาวทิ ยาลยั

ความสมั พนั ธร์ ะหว่างปาริชาติกบั ด็อกเตอรห์ นุ่มผูน้ ้ี กาลงั อยู่ใน
สายตาของญาตพิ น่ี อ้ ง

หลายต่อหลายคนเร่มิ จะมเี สยี งว่าไม่สมกนั เพราะทฆิ มั พร "ไม่มี
อะไรเลย" นอกจากเงนิ เดอื นอาจารยช์ นั้ โท และรถยนตเ์ ก่า ๆ ทย่ี งั ผ่อนไม่
หมด

"แลว้ นนั่ ...ในโหลนนั่ ตวั อะไรน่ะ"
"หนอนผเี ส้อื ยงั ไงคะ อว้ น ๆ น่ิม ๆ นนั่ ยงั เป็นตวั หนอนอยู่ เขยี ว
ๆ แขง็ ๆ เหมอื นมปี ลอกนนั่ เขาเรยี กดกั แด"้
อรชนุ กม้ ลงมองดูในขวดโหล ปรารภว่า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๙

"เราเป็นเอามากนะ ยายปา"
"ทาไมคะ คนเราจะมฮี อบบ้อี ะไรแปลก ๆ ข้นึ มาสกั อย่างไม่ได้
หรอื คะ"
"ถา้ เผอญิ ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรไม่ใช่อาจารยก์ ีฏวทิ ยา นอ้ งก็คงจะไม่
สนใจเร่อื งหนอน เร่อื งแมลงพวกน้หี รอกน่ะ ใช่ไหมละ่ "
"ฮ้อื ...นอ้ งสนใจจรงิ ๆ ต่างหาก"
พ่ีชายหวั เราะ มือขวาตบศีรษะนอ้ งสาวเบา แต่นยั น์ตามีแวว
สมเพชเลก็ นอ้ ย
นอ้ งสาวคนเดยี วของเขาอ่อนกว่าเขาถงึ สบิ สองปีทจ่ี ริงระหว่างเขา
และปารชิ าตยิ งั มนี อ้ งอกี สองคน ทวา่ ส้นิ ชวี ติ เสยี ตง้ั แต่ยงั เดก็ ทง้ั คู่ เขากบั ปา
รชิ าตจิ งึ เป็นพน่ี อ้ งทม่ี อี ายุหา่ งกนั มาก
ปารชิ าตนิ น้ั นิสยั ใจคอก็เป็นเหมอื นลูกสาวคนเลก็ คนเดยี วของผู ้
ซ่งึ มฐี านะมงั่ คงั่ ส่วนมากหล่อนจงึ ไม่แคร์ใคร และเมอ่ื มใี จจดจ่อกบั ส่งิ ใด
แลว้ ก็มกั จะถงึ ขน้ั หลง...หากเป็นสง่ิ ของ และอาจซ้อื ไดด้ ว้ ยเงนิ หลอ่ นก็ไม่
เสยี ดายเงนิ ทจ่ี ะทมุ่ เทเอามาเป็นสทิ ธ์.ิ ..
ทว่าในกรณีด็อกเตอรพ์ ิฆมั พร ดูทเี ห็นจะมอี ุปสรรคอยู่ไม่นอ้ ย
เหมอื นกนั เพราะไม่ใช่ "ส่งิ ของ" ท่ญี าตพิ ่นี อั งจะยอมใหห้ ล่อนท่มุ เท "ซ้อื "
เหมอื นสง่ิ อน่ื ๆ