เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๐๐

"การะเกดเป็นองุ่นเปร้ียว...พวกหมอเขาพูดกนั ยงั ง้ี ตงั้ แต่หมอ
ฝึกหดั จนถึงหมอรุ่นเกา๋ ก้ึก ถา้ แกคิดจะควั่ กบั พยาบาลละก็ บางทีคนอ่ืน
อาจงา่ ยกวา่ "

"รกั นวลสงวนตวั ...งน้ั ร"ึ
มมุ ปากของอรชุนแยม้ ออกนิด ๆ หมอพยุหอ์ ่านความหมายของ
อาการย้มิ นนั้ ไมอ่ อก แต่ก็เดาเอาวา่ เหน็ จะเป็นไปในทางไมเ่ ช่อื นกั
เพราะเทา่ ทเ่ี คยผ่านมา เขายงั ไมเ่ คยพบความ 'ยาก' ในผูห้ ญงิ คน
ใดทเ่ี ขาใหค้ วามสนใจ
อรชุนกลา่ วต่อไปว่า "เขาอาจจะสงวนสาหรบั คนอ่ืนเท่านน้ั ก็ได้
อาจมบี างคนทเ่ี ขาไมส่ งวน...อวั ๊ ไม่ใคร่เช่อื เลยว่า เขาจะไมม่ หี มอคนใดคน
หน่งึ อยู่แลว้ คนเราใกลช้ ดิ กนั มาก ๆ จะอดใจอ่อนไดย้ งั ไง"
"หมอนิพทิ ใช่ไหม" หมอพยุหท์ าท่าเหมอื นนึกข้นึ ได้ ไมไ่ ดส้ งั เกต
กริ ยิ า เหมอื นจะกลนั้ หายใจของอกี ฝ่ายหน่งึ ...
อรชุนอยากไดย้ นิ คาพดู ยนื ยนั จากปากหมอพยุห.์ ...เฮ่ย...ไมจ่ รงิ ..
หรอื อะไรทานองนนั้ แต่หมอพยุหก์ ลบั พดู วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๑

"เออ..จรงิ ...อวั ๊ ก็ลมื ไป ทจ่ี รงิ อวั ๊ ก็ไมร่ ูห้ รอกว่า เขาเป็นอะไรกนั แค่
ไหนแลว้ เพยี งแต่ไดย้ นิ วา่ เขาชอบ ๆ กนั อยู่..จรงิ ซนี ะ เออ ขนาดทนุ เขายงั
สละใหก้ นั ไดน้ ่หี วา่ "

กองไฟท่สี นามหนา้ โรงเรียนถูกก่อใหล้ ุกโพลง ขจดั ความหนาว
เยน็

ทงั้ พวกหมอ พยาบาล และชาวบา้ นท่ีมาชุมนุมกนั รอ้ ยกว่าคน
วนั รุ่งข้นึ พวกหน่วยแพทยพ์ ฒั นาจะเคลอ่ื นท่ไี ปยงั ตาบลอ่นื ไกลออกไปอกี
จงึ ถอื โอกาสสนุก สนานกบั ชาวบา้ นเป็นการอาลา

หนุ่ม ๆ สาว ๆ ชาวบา้ นออกราวงรอบกองไฟ คุณหมอบางท่าน
นึกสนุกกระโดดออกไปราดว้ ย เสยี งเพลงราวงดงั คร้ืนเครงสลบั กบั เสยี ง
โทนเป็นจงั หวะ

หมอพยุหจ์ บั คู่กบั พยาบาลสาวใหญ่ผูห้ น่ึง หล่อนแต่งงานแลว้
และมวี ยั สูง กวา่ หมอพยหุ ์

ไมห่ มอื นกบั แคมป์ไฟท่อี รชนุ เคยร่วมสนุกบอ่ ย ๆ ในหม่เู พอ่ื นฝูง
ทง้ั ไทยและ ฝรงั่ ...

ไม่มกี ารป้ิงบารบ์ คิ ิว...และ..ท่ีเคยสนุกกนั ในบางครง้ั กา้ วไปไกล
มาก ถงึ ขนาดแสดงความรกั ต่อกนั โดยเปิดเผย...แต่ทน่ี ่.ี ..ไมม่ ี

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๐๒

อาหารวา่ งกค็ อื ขา้ วหลามทช่ี าวบา้ นกลมุ่ หน่งึ ช่วยกนั เผาในขณะนน้ั
กระบอกออกมากนิ กนั รอ้ น ๆ

อรชุนยืนอยู่ในกลุ่มของชาวบา้ นกลุ่มหน่ึง ห่างออกมาจากหมอ
และพยาบาลทงั้ หลาย เขาถกู เรยี กวา่ 'คณุ หมอ' จนนึกเขนิ ตวั เอง

"ผมไมไ่ ดเ้ป็นหมอหรอกป้า ผมเป็นแค่เพอ่ื นหมอเทา่ นน้ั เอง"
เขาบอกหญงิ วยั หา้ สบิ ซง่ึ ดูแก่และเกรยี มเหมอื นอายุสกั หกสบิ ทง้ั
ๆ ท่ี ดูเหมอื นจะอ่อนกวา่ มารดาของเขาเสยี ดว้ ยซา้ ไป
"เพ่อื นหมอก็เหมอื นหมอนนั้ แหละคา้ ฉนั เรียกคุณหมอก็ดีแลว้
เมอ่ื กลางวนั น้คี ณุ หมอก็ยงั เป็นคนแจกยาใหฉ้ นั เลย"
แกลงนงั่ ยอง ๆ ขา้ งเทา้ เขา คงจะเมอ่ื ยเตม็ ทน อรชนุ จงึ ตอ้ งนงั่ ลง
บา้ งและคยุ กบั แกแกเ้หงา
"บา้ นป้าอยู่แถวน้ีหรอื ครบั "
"โอย๊ ...โนน้ แน่ะ ไกลหลายกิโล ฉันเดินกนั มาหลายคน อยาก
มาลาคณุ เสยี ดายทา่ นจะไปกนั แลว้ "
อรชุนซกั ถามต่อไปถึงลูกหลานและชีวิตความเป็นอยู่ของแก...
ความด้นิ รนซง่ึ มอี ยู่ประการเดยี ว คอื เพอ่ื ปากทอ้ ง
แมแ้ ต่โรคภยั กย็ งั ไมส่ าคญั เท่า อย่าวา่ แต่จะถงึ ขน้ั สุขภาพอนามยั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๓

คุยกบั แกจนกระทงั่ การแกเ้ หงาเร่ิมกลายเป็นความสนใจจริงจงั
ไม่รูต้ วั ว่ามีใครคนหน่ึงเดินเขา้ มายืนอยู่เบ้ืองหลงั ห่างออกไปเล็กนอ้ ย
จนกระทงั่ คู่สนหนาย้มิ ผ่านเขาไปทางขา้ งหลงั และทกั วา่

"คุณหมอ..."
อรชุนหนั ไปดู การะเกดนนั่ เอง หล่อนถอื กระบอกขา้ วหลามท่ที ุบ
แลว้ รองดว้ ยถงุ กระดาษหนา ๆ กนั รอ้ นมอื ควนั ข้นึ หอมฉุย
อรชนุ ลกุ ข้นึ ยนื ก่อนทห่ี ลอ่ นจะนงั่ ลง
"ทานไหมคะ กาลงั รอ้ น ๆ อร่อยดนี ะคะ"
เสยี งของหลอ่ นเป็นกนั เองย่งิ กว่าครง้ั ใด ๆ แสงไฟจบั ผวิ หนา้ ของ
หลอ่ นดูแดงปลงั่
"ขอบคณุ ครบั ผมทานแลว้ เมอ่ื ก้นี ่เี อง"
"งน้ั หรอื คะ งนั้ กาแฟไหมคะ"
"อย่าเลยครบั "
อรชุนรบั ขา้ วหลามจากมอื หล่อนมาสอดลงในถงุ และถอื เอาไวใ้ ห้
'คณุ ป้า' ทค่ี ุยอยู่กบั เขาเมอ่ื ครู่ก่อนลุกข้นึ ไปไหนแลว้ ก็ไมร่ ู้ ผูค้ นทม่ี าชมุ นุม
กนั มากมายทาใหเ้ ขาและการะเกดไม่ไดอ้ ยู่ในสายตาและความสนใจของ
ใคร แมแ้ ต่หมอพยุห์

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๐๔

คืนน้ีเดือนมืด ห่างออกมาจากกองไฟไม่เท่าไหร่ก็แทบจะจา
หนา้ ตากนั ไมไ่ ด้

"เมอ่ื บา่ ยน้คี ุณไปไหนมาคะ"
หล่อนถามอย่างเดียวกนั กบั หมอพยุห์ และอรชุนก็ตอบดว้ ย
ประโยคคลา้ ย ๆ กนั
การะเกดเหลอื บตาข้นึ ดูเขา ปรารภวา่
"รูส้ กึ ว่าคุณอรชุนจะพูดถงึ เร่ืองไม่มปี ระโยชนข์ องตวั เองบ่อย ๆ
นะคะ"
"ก็จรงิ น่ีครบั อยู่ท่นี ่ี พวกหมอพวกพยาบาลทางานกนั ทกุ คน ผม
เลยกลายเป็นคนไมม่ ปี ระโยชนอ์ ยู่คนเดยี ว...ส่วนตอนทอ่ี ยู่กรุงเทพฯ ถงึ จะ
ไมไ่ รป้ ระโยชนเ์ สยี ทเี ดยี ว แต่ดูมนั ก.็ ..ไมม่ คี ่าอะไรเทา่ ไหร่นกั "
การะเกดหวั เราะเบา ๆ
"คนอย่างคุณอรชนุ น่ะหรอื คะ ไมม่ คี ่า"
"ใช่..."
อรชนุ กลา่ วเรยี บ ๆ
"ผมวา่ ผมไมม่ คี ่าเท่าไหร่นกั หรอก แต่มรี าคาสูงมาก"
เขาน่งิ ไปนดิ หน่งึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๕

"ใครคนหน่ึงเคยพูดเอาไวว้ ่า ค่าของคนอยู่ท่ีการทาประโยชน์
ใหแ้ ก่สงั คม สว่ นราคาของคนอยู่ทค่ี วามมงั่ คงั่ รา่ รวย"

"แต่ถา้ เทยี บกนั ระหว่างค่ากบั ราคาแลว้ ดูเหมอื นใคร ๆ ก็อยากมี
ราคามากกวา่ ค่าเกือบจะทงั้ นนั้ "

การะเกดพดู ลอย ๆ เหมอื นปรารภ เทา้ พาหลอ่ นเดนิ เคยี งคู่ไปกบั
เขาชา้ ๆ เลยออกไปนอกกลมุ่ ชาวบา้ น...

ไมใ่ ช่ความตง้ั ใจของการะเกด แต่อาจจะเป็นความตง้ั ใจของอรชนุ
"แมแ้ ต่คุณดว้ ย งนั้ หรอื ครบั คุณการะเกด"
อรชนุ ยอ้ นถาม การะเกดตอบโดยไมล่ งั เลวา่
"อาจจะใช่ เพราะดฉิ นั ก็เป็นปถุ ชุ นธรรมดาเหมอื นกนั ..."
หลอ่ นหวั เราะ พดู เร่อื ย ๆ ต่อไปวา่
"บางทีตอ้ งทาตวั มคี ่าแก่สงั คมอยู่ ก็เพราะไม่มโี อกาสจะมรี าคา
อย่างคุณ อรชนุ กไ็ ด.้..."
"คณุ กาลงั ปลอบผมอยู่หรอื เปลา่ คุณการะเกด"

๒๓

ทอ้ งฟ้ ามืดทว่าพราวดว้ ยดวงดาวระยิบระยบั เสียงเพลงสลบั
เสยี งโทนดงั อยู่เบ้อื งหลงั

หนุ่มสาวทง้ั คู่เดินเร่ือย ๆ ไปตามถนนท่ีเห็นขาวราง ๆ อยู่ใน
ความมดื

เห็นจะไม่ใช่เผลอเดินโดยไม่ตงั้ ใจ ทงั้ คู่รูต้ วั ว่ากาลงั เดินไกล
ออกไปจากคนอ่นื แต่ดูเหมอื นจะมใี จตรงกนั คือไม่มใี ครอยากทกั ทว้ งอีก
ฝ่ ายหน่งึ

เป็นครู่อรชนุ จงึ ถามลอย ๆ ข้นึ มาวา่
"หมอนพิ ทิ เป็นยงั ไงบา้ งคุณ คุณคงไดร้ บั ขา่ วจากเขาแลว้ ใช่ไหม"
"ค่ะ...ก็เรยี บรอ้ ยดี หมอเขา้ ทางานในโรงพยาบาลทน่ี ิวยอรก์ แลว้ "
"หมอนิพทิ ตอ้ งการสเปเชยี ลไลซท์ างไหน"
"เก่ยี วกบั หวั ใจค่ะ..."
อรชนุ น่งิ ไปนดิ หน่งึ แลว้ ก็ปรารภวา่
"สาหรบั ประเทศแบบเรา ผมคดิ ว่า บางทหี มอธรรมดา ๆ ทร่ี กั ษา
คนเจบ็ ไขไ้ ดป้ ่วยพ้นื ๆ ดูเหมอื นจะสาคญั กว่าหมอสเปเชียลไลซแ์ ต่เฉพาะ
โรค"
"ไม่จริงหรอกค่ะ การมหี มอชานาญเฉพาะโรคทาใหก้ ารรกั ษาตรง
เป้าหมายข้นึ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๗

"แต่โรคหวั ใจ ชาวบา้ นธรรมดา ๆ ไมใ่ คร่เป็นกนั หรอกนะคุณ"
"จะโรคอะไร ความมงุ่ หมายของหมอก็เพอ่ื รกั ษามนุษยใ์ หพ้ น้ จาก
โรคภยั ไขเ้จบ็ ทงั้ นน้ั แหละค่ะ"
"ถา้ คณุ พูดอยา่ งน้.ี ..ผมก็ยอมแพ.้.. "
อรชนุ วา่ น่งิ ไปนดิ หน่งึ เขาก็กลา่ วต่อไปอกี
"ผมว่าหมอนิพิทคงจะไม่หลงการคน้ ควา้ ทางดา้ นวิชาการ
กลายเป็นคณุ หมอนกั คน้ ควา้ นกั วชิ าการจนเลกิ รกั ษาคนไปโดยปรยิ าย"
การะเกดเหลอื บดูเขา อรชนุ จงึ ถามวา่
"คณุ รูไ้ หมวา่ ทาไมหมอไทยจงึ หากนิ คลอ่ งในอเมรกิ า"
โดยไมร่ อใหก้ าระเกดตอบ อรชนุ พดู ต่อไปวา่
"ไม่ใช่เพราะประสิทธิภาพอะไรอย่างท่เี ขา้ ใจ ๆ กนั ดอก แลว้ ก็
ไม่ใช่เพราะอเมริกาขาดแคลนคนท่มี อี าชีพแพทย์ แต่เป็นเพราะคุณหมอ
ของอเมรกิ า ท่านไปคน้ ควา้ ทางดา้ นวชิ าการกนั หมด ไมใ่ คร่อยากรกั ษาโรค
อย่างธรรมดา ๆ เกียรติยศมนั ผิดกนั เพราะถา้ คน้ ควา้ อะไรข้ึนมาได้
ช่อื เสยี งกจ็ ะดงั เป็นพลุ"
"แลว้ คุณคดิ วา่ ผดิ หรอื คะ"
"ผมก็ไมไ่ ดพ้ ดู อย่างนนั้ สกั หน่อย ผดิ น่ะมนั ไมผ่ ดิ หรอก แต่บางที
มนั ก็ผดิ เป้าหมายของความเป็นหมอไปหน่อย ถา้ ส่วนมากมวั แต่นงั่ เรยี นนงั่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๐๘

คน้ ควา้ มนั ก็แย่เหมอื นกนั ไมเ่ ฉพาะแต่พวกหมอหรอก ถงึ ไดม้ นี กั วชิ าการ
นกั ทฤษฎเี ตม็ บา้ นเตม็ เมอื งไปหมด"

"ดฉิ นั ไมย่ กั รูว้ า่ คณุ อรชนุ เป็นนกั วจิ ยั คนหน่งึ "
"คุณกาลงั นึกค่อนผมว่า ดแี ต่พดู ละซ"ี
"ดฉิ นั ไมไ่ ดพ้ ดู อย่างนนั้ ..."
การะเกดเลยี นคาพูดของเขา อรชนุ วา่
"อย่าแกเ้ ลยครบั คุณการะเกด ผมรูต้ วั ของผมดหี รอกน่ะว่า ผม
เป็นคนทไ่ี มม่ อี ะไรเลยสกั อยา่ งเดยี ว"
"ถา้ ใครไดย้ ินคุณพูดอย่างน้ี แลว้ ก็ไม่รูจ้ กั คุณอรชุนมาก่อน คง
คดิ วา่ คณุ เป็นคนยากไร้ หรอื มชี วี ติ อยู่อย่างตนี ถบี ปากกดั อะไรทานองนน้ั "
"คณุ ประชดผม คุณการะเกด หรอื ไมอ่ ย่างนนั้ ก็คงหมนั่ ไสผ้ ม"
"ดฉิ นั สงสยั มากกวา่ ..."
อรชุนหยุดเดนิ พลอยทาใหก้ าระเกดตอ้ งหยุดไปดว้ ย เขาหนั มา
เผชญิ หนา้ หลอ่ นน่งิ ไปอดึ ใจหน่งึ
"คุณรูไ้ หมคณุ การะเกด...บางทผี มเคยรูส้ กึ ว่า ผมเหงาอย่างรา้ ย...
แลว้ ก.็ ..เคยมบี างครงั้ ทผ่ี มรูส้ กึ ว่า ชวี ติ ของผมมนั วา่ งเปลา่ ยงั ไงกไ็ มร่ ู.้.."
การะเกดน่งิ พนิ จิ ดูเขา แลว้ หลอ่ นก็กลา่ วเรยี บ ๆ วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๙

บางทีอาจเป็นเพราะคุณไม่เคยตอ้ งต่อสูก้ บั อะไรเสียเลยก็ได้
กระมงั คะ

"ไมน่ ่าเช่อื เลยว่าคนอย่างคุณอรชนุ ตง้ั เจรญิ กิจ จะบอกว่าตวั เอง
เหงาแลว้ กม็ ชี วี ติ วา่ งเปลา่ ...ดฉิ นั วา่ ผูช้ ายสว่ นมากเขาอจิ ฉาคุณกนั ทง้ั นน้ั "

"ก็ไม่ใช่ว่าผมดดั จริตทาเป็นคนมีเงิน ซ่ึงอยากจะมีชีวิตอย่าง
ชาวบา้ นอะไรทานองนน้ั หรอก ท่จี ริงผมพอใจชีวติ ของผม ดใี จท่เี กิดมามง้ั
คงั่ รา่ รวย ถา้ จะตอ้ งยากจนลงไปผมก็คงไมช่ อบ แต่ผมเหงาจรงิ ๆ นะ คุณ
การะเกด อย่างทผ่ี มบอกนน้ั แหล...เหงาจนบางทกี ็รูส้ กึ วา่ ชวี ติ มนั วา่ งเปลา่ "

"คณุ มเี พอ่ื นฝูง มญี าตพิ น่ี อ้ งออกมากมาย... "
"แต่บางทกี เ็ บอ่ื "
อรชนุ ขดั กา้ วเทา้ ออกเดนิ ต่อไป แต่การะเกดทว้ งวา่
"เรามาไกลแลว้ ค่ะ เดนิ กลบั กนั ดกี วา่ "
แต่หล่อนก็ไม่ลืมเร่ืองท่ีอรชุนพูดคา้ งเอาไว้ เม่ือเดินกลบั ไป
ดว้ ยกนั ชา้ ๆ หลอ่ นปรารภวา่
"เมอ่ื คุณนอนเจ็บอยู่ท่โี รงพยาบาล ญาตพิ ่นี อ้ ง เพ่อื นฝูงของคุณ
ออกมากมาย ดูไมน่ ่าเช่อื เลยทค่ี ุณจะบอกเหงาหรอื เบอ่ื ..."
อรชนุ หวั เราะเบา ๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๑๐

"ญาติพ่ีนอ้ งของผมคือความวุ่นวาย ส่วนเพ่อื นฝูงก็สนุกสนาน
เฮฮากนั ไปวนั หน่ึง ๆ ผมมนี อ้ งสาวอยู่คนเดยี ว นอ้ งแท้ ๆ น่ะ แต่เราก็เหนิ
ห่างกนั มาก ถึงคุณแม่ก็เถอะ เราสามคนต่างอยู่ ต่างดาเนินชีวิตไปตาม
ความตอ้ งการของตวั การพง่ึ พาอาศยั กนั อย่างครอบครวั ธรรมดา ๆ แทบ
จะไมม่ .ี .. "

เขากลา่ วต่อไปวา่
"จรงิ ๆ นะคุณ ครอบครวั ของผมไมเ่ หมอื นครอบครวั ทวั่ ๆ ไปท่ี
ตอ้ งอาศยั พง่ึ พากนั ในระหวา่ งพอ่ แมล่ ูก กบั พ่ี ๆ นอ้ ง ๆ...อาจเป็นเพราะเรา
สบายเกนิ ไปก็ได้ ผมหมายถงึ ความสบายทม่ี เี หลอื เฟือ จนไม่ตอ้ งด้นิ รนกบั
อะไรสกั อยา่ ง"
ปญั หาของคนมเี งนิ ...
การะเกดนึกในใจ แต่หล่อนไม่ไดพ้ ูดออกมา...ส่วนมากเป็นอย่าง
น้ี ทงั้ นน้ั เม่ือปญั หาใด ๆ ไม่มีเลยสกั อย่างเดียวแลว้ ก็หนั เขา้ ปญั หา
ทางดา้ นจติ ใจ
ดูเหมอื นอรชนุ จะรูต้ วั วา่ พดู ถงึ ตวั เองมากเกนิ ไปหน่อย เขาจงึ หยุด
ตง้ั คาถามถามหลอ่ นบา้ งวา่
"คณุ ละ่ คณุ การะเกด เคยเหงาบา้ งไหมครบั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๑

"เมอ่ื คุณพ่อคุณแมเ่ สยี ในตอนแรก ๆ ดฉิ นั แทบจะไมอ่ ยากอยู่...
คุณพ่อคุณแม่ฉนั เสยี ห่างกนั ปีเดียว พ่นี อ้ งไม่มเี ลย มแี ต่ป้า พ่สี าวห่างๆ
ของคุณแมท่ เ่ี ป็นพยาบาล เจา้ ของคลนิ กิ นนั่ แหละ"

"คุณรูอ้ ยู่ตลอดเวลาใช่ไหมวา่ คุณป้ของคณุ ทาอะไร"
"แน่ละค่ะ ดฉิ นั ตอ้ งทราบ...บางทดี ฉิ นั ก็ตอ้ งช่วยเสยี ดว้ ยซา้ ไป....
"
"ช่วย..."
"ช่วย เมอ่ื คนไขเ้กิดเป็นอะไรไป ทเ่ี หลอื ความสามารถของคุณป้ า
....แต่ทวา่ ..ธรรมดาแลว้ ดฉิ นั ไมย่ ุ่งเก่ยี วดว้ ย เพราะความเหน็ ของคุณป้ากบั
ดฉิ นั ไมต่ รงกนั .. "
"คุณเหน็ วา่ อย่างไร"
"ดฉิ นั เหน็ ว่าผดิ ...แต่คุณป้าเหน็ ว่าไมผ่ ดิ กลบั ถอื ว่า เป็นการช่วย
ผูห้ ญงิ ทพ่ี ลาดไปแลว้ ดว้ ยซา้ ไป... "
การะเกดระบายลมหายใจยาว
"แต่ก็...ดูหมอื นจะเป็นเร่อื งทเ่ี ถยี งกนั อยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่หรอื จะ
...ทกุ แห่ง ไมเ่ ฉพาะแต่ในเมอื งไทยเทา่ นนั้ ...เก่ยี วกบั เร่อื งน้ี"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๑๒

"แต่สาหรบั เมอื งไทยเป็นเมอื งพทุ ธศาสนา การทาลายชวี ติ ยงั ไง ๆ
กต็ อ้ งผดิ ทางธรรมวนั ยงั คา่ แมว้ ่าทางโลก...จะถอื วา่ มนั ยงั ไมเ่ กิดเป็นมนุษย์
โดยสมบูรณ"์

"แปลกนะคะ....ดิฉนั ไม่เคยคดิ เลยว่า คุณอรชุนจะสนใจกบั เร่ือง
เหลา่ น้"ี

"ผมสนใจกบั ทกุ เร่อื งตามประสาคนวา่ ง..."
เสยี งของเขาเหมอื นประชดตวั เอง กลา่ วต่อไปอกี เป็นเชงิ ถาม
"แลว้ ไงครบั ..แลว้ คุณก็เลยเรียนพยาบาล..หายเหงาเพราะคุณมี
งานทาใช่ไหม"
"จะว่าอย่างนน้ั ก็ไดเ้ หมือนกนั ...เดีย๋ วน้ีดิฉนั เกือบจะไม่มีเวลา
เหงา"
หนุ่มสาวทงั้ คู่เดนิ ไปดว้ ยกนั ชา้ ๆ ดาวท่เี กลอ่ื นทอ้ งฟ้าอยู่เมอ่ื ครู่
ก่อน เหลอื ระยบั อยู่เพยี งไมก่ ่ดี วง เพราะพา่ ยแพแ้ สงจนั ทรข์ า้ งข้นึ อ่อน ๆ
เสยี งเพลงและเสยี งโกนยงั คงดงั อยู่...ดงั ข้นึ ทุกทที ่เี ดนิ ใกลเ้ ขา้ ไป
...
ดูเหมอื นเขาทงั้ คู่ต่างก็จะมใี จตรงกนั อกี คอื ต่างคนต่างชะลอฝีเทา้
เพอ่ื ใหถ้ งึ จดุ หมายชา้ ลง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๓

"เฮย้ ออ...ไมไ่ ปต่อดว้ ยกนั อกี จรงิ ๆ เรอะ" หมอพยุหถ์ ามสหาย
เป็นครงั้ ทส่ี องเมอ่ื จะเดนิ ทางต่อในตอนเชา้ มดื

"ไม่ละ..ไม่ไดม้ ีหนา้ ท่ีอะไรกบั เขา ข้ีเกียจตามไปเป็นคุณหมอ
เถอ่ื น"

อรชนุ ยนื อยู่ขา้ งรถของเขาซง่ึ จอดเตรยี มเดนิ ทางออกไปจากประตู
โรงเรยี นคนั แรก ถดั ไปคอื รถของหน่วยแพทยอ์ าสาสมคั รทง้ั สองคนั

ปากของอรชุนพูดกบั หมอพยุห์ แต่นยั น์ตาของเขามองดูร่างท่ี
กาลงั เคลอ่ื นไหวไปมาอย่างกระฉบั กระเฉงของหมอผูห้ ญงิ และพยาบาลส่ี
หา้ คนทก่ี าลงั ช่วยกนั เกบ็ ของ

การะเกดอยู่ในกลมุ่ นน้ั ดว้ ย
หมอพยุหม์ องตามสายตาผูเ้ป็นสหาย ถามวา่
"เมอ่ื คนื น้คี บื หนา้ ไปถงึ ไหนแลว้ "
เสยี งของหมอพยุหน์ น้ั เหมอื นทกุ ครง้ั ทเ่ี ขาถามถงึ ผูห้ ญงิ คนใดคน
หน่งึ ซง่ึ อรชนุ มที ที ่าวา่ กาลงั 'ตดิ ใจ'
มนั ผ่านมาหลายคนเต็มทนแลว้ แลว้ ก็ผ่านเลยไป ยงั คงเหลือ
เพยี งคนเดยี ว คอื แคทลยี า ซง่ึ ทงั้ เพอ่ื นฝูงและญาตพิ น่ี อ้ งคดิ ว่าคงจะ จบั "
อรชนุ อยู่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๑๔

แลว้ หมอพยุทก็กลา่ วต่อไปวา่
"ล้อื มนั ไวไฟตามเคย แต่ก็...เป็นของธรรมดา..." เขาลดเสยี งให้
เบาลงอกี เพราะหมอผูห้ ญงิ รวมทงั้ การะเกดอยู่แถว ๆ นนั้
"ระหว่างหมอนิพทิ กบั นายอรชุน ถา้ อวั ๊ เป็นผูห้ ญิง ก็ตอ้ งเอยี งเขา้
หานายอรชนุ "
"อวั ๊ ดกี วา่ หมอนิพทิ ตรงไหน"
อรชนุ ถามเร่อื ย ๆ หมอพยุหห์ วั เราะบา ๆ อยู่ในลาคอ
'ไอห้ ่....อวั ๊ ว่าล้อื รูต้ วั ของล้อื อยู่ตลอดเวลา ว่าล้อื ดีกว่าคนอ่ืน ๆ
ตรงไหน อย่าเลอื กทาเป็นถามหน่อยเลยวะ...ออ ผูช้ ายรูปหลอ่ มเี งนิ เป็นถงั
ๆ อย่างล้อื จะใหด้ ตี รงไหนอกี ละ่ สาหรบั ผูห้ ญงิ "
หมอพยุหพ์ ดู ต่อไปอกี วา่
"ไมม่ ผี ูห้ ญงิ คนไหนทย่ี ากเยน็ สาหรบั ล้อื หรอก...ออ ถงึ การะเกดน่ี
ก็เหมอื นกนั ..."
หมอพยุหช์ าเลอื งไปยงั ร่างเลก็ โปร่งของผูห้ ญิงท่เี ขากาลงั พูดถึง
กลา่ วต่อไปอกี
"น่ถี า้ หมอนพิ ทิ อกหกั แกคงแทบคลงั่ ใคร ๆ เขารูก้ นั ทง้ั นนั้ วา่ เขา
ตตี ราจองยายการะเกดไวต้ งั้ แต่เป็นนกั เรยี นพยาบาล"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๕

"ก็แลว้ ทาไมถงึ ไมแ่ ต่งงานกนั เสยี ใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อด..."
"ใครจะไปรูเ้ ขา..."
หมอพยุหพ์ ูดเร่ือย ๆ หยุดพูดเวน้ จงั หวะนิดหน่อย มองดูอรชุน
แลว้ ถงึ ถาม
"แต่ล้อื ก็ไมไ่ ดค้ ดิ จะจรงิ จงั อะไรไมใ่ ช่รึ ออ"

๒๔

อรชนุ ต่นื เกอื บเท่ยี ง
เมอ่ื คนื น้ีเขากลบั มาถงึ บา้ นเกอื บสองยาม พอหวั ถงึ หมอนก็หลบั
เป็นตาย เพราะขบั รถคนเดยี วระยะทางนบั รอ้ ยกโิ ลมาตลอดทงั้ วนั
พอโผลอ่ อกมานอกหอ้ งนอน เดก็ รบั ใชร้ ุ่นหนุ่มกร็ ายงานวา่
"คุณบา้ นใหญ่โทร.มาสองครง้ั แลว้ ครบั ว่าคณุ ออตน่ื หรอื ยงั ท่าน
ใหไ้ ปรบั ประทานอาหารกลางวนั ทบ่ี า้ นใหญ่ครบั "
อรชนุ ไมไ่ ดร้ บี รอ้ นอะไรนกั เพราะการเรยี กไปกนิ ขา้ วกลางวนั ดว้ ย
เป็นเร่อื งธรรมดาของมารดาถา้ ท่านอยู่บา้ น และเผอญิ เขาก็อยู่บา้ นในวนั นน้ั
บางทเี ขาก็ไปตามคาเรยี กรอ้ ง แต่บางทกี ็โทรศพั ทป์ ฏเิ สธไปเพราะ
อยากออกไปกินขา้ งนอกกบั เพอ่ื นฝูงมากกวา่
แต่วนั น้เี ขาครา้ นจะออกจากบา้ น จงึ สงั่ เดก็ วา่
"โทร.บอกคณุ แมท่ วี า่ อวั ๊ จะไปกนิ ขา้ วดว้ ย"

เดินจากเรอื นเลก็ เอกเทศของเขาเอง ประเดยี๋ วเดยี วก็ถงึ บา้ นใหญ่
พอเปิดประตูกระจกเขา้ หอ้ งรบั แขกอนั กวา้ งขวาง ตกแต่งหรูหรา เยน็ ระร่นื
ดว้ ยเคร่อื งปรบั อกาศ ก็ไดย้ นิ เสยี งคุณหญงิ สริ ลิ กั ษณแ์ จว้ ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๗

"โอะ๊ ....เดยี๋ วน้เี ยอะแยะไป พวกดอ็ กเตอรด์ อ็ กแต้ เขาเลกิ เหอ่ กนั
ตง้ั แต่พวกดอ็ กเตอรเ์ ร่มิ เกลอ่ื นกรุงแลว้ ....

"อะไรกนั ครบั คณุ อา กาลงั อภปิ รายปญั หาอะไรกนั อยู่"
การ 'อภปิ ราย' กาลงั 'ฮติ แมแ้ ต่ในบา้ น ถา้ บคุ คลเกนิ กวา่ สองนงั่
คยุ กนั กจ็ ะถกู ลอ้ เลยี นถามวา่ อภปิ รายเร่อื งอะไร
"เร่อื งดอ็ กเตอรท์ น่ี อ้ งสาวของพอ่ ออเขาจะแต่งงานดว้ ยน่ะซ"ี
"ออ๋ ...ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พร..."
"นนั่ แหละ..หรอื ยงั ว่าแมป่ าเขายน่ื คาขาดจะแต่งานดว้ ย เขาถามว่า
จะใหใ้ ครเป็นคนมาขอ จะเอาผูบ้ งั คบั บญั ขา หรอื เจา้ นายองคไ์ หน แต่ถา้ จะ
เอาญาตขิ องผูช้ ายละก็ไมม่ ใี ครใหญ่โตพอทจ่ี ะมาเป็นเถา้ แก่ได"้
คุณหญิงสริ ิลกั ษณ์ตอบยืดยาวตามเคย อรชุนนงั่ ลงบนเกา้ อ้ีริม
ประตู ขณะทพ่ี ดู วา่
"ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรพ้นื เพเขาไมใ่ ช่คนกรุงทพฯ ดูเหมอื นจะเป็นคน
อยธุ ยาหรอื อะไรน่แี หละ"
"มหี ลกั ฐานหรอื เปลา่ "
"เหน็ จะไมใ่ ช่คนมหี ลกั ฐานอะไรหรอกครบั อยู่กรุงเทพฯ แกก็เซ่า
บา้ นรวม อยู่กบั ลูกศิษย์ ทานองเกือบจะเป็นหอพกั อะไรยงั งนั้ "
"งน้ั ถา้ ไดแ้ ต่งงานกบั แมป่ าก็ย้มิ กร่มิ ไปน่ะซ"ี

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๑๘

คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณป์ รารภ และปรารภต่อไปวา่
"ดูทา่ แมป่ าจะหลงใหลมากอยู่น่ี"
"เด็กเดยี๋ วน้ีเขาอาจจะไม่ไดค้ ิดถงึ เร่ืองเงนิ ทองเร่ืองฐานะ....เป็น
ถงึ ดอ็ กเตอรเ์ ขากค็ งมปี ญั ญาหาเล้ยี งกนั หรอกน่ะ คณุ หริ"
มารดาของอรชนุ ตงิ คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณว์ า่
"ไอป้ ญั ญาหาเล้ยี งกนั น่ะยกไวถ้ อะ แต่งงานกนั แลว้ เงนิ มนั ก็ไหล
เขา้ พกเขา้ ห่อเอง แต่ทนี ้ีอตี อนจะแต่งน่ะซี ทง้ั แหวนหมนั้ ทง้ั บา้ น คิดเรอะ
คะว่าผูช้ ายเขาจะมปี ญั ญาหามาให้ ในท่สี ุดก็คงฝ่ ายผูห้ ญิงทงั้ นนั้ ...มองดู
คลา้ ย ๆ ซ้อื ผูช้ าย... "
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณพ์ ดู อย่างตรงไปตรงมา
"การแต่งงาน...พูดก็พูดเถอะ คู่แต่งงานควรจะอยู่ในฐานะเสมอ
กนั หรอื ยง่ิ หย่อนกวา่ กนั ไม่เทา่ ไหร่ อยู่ในสงั คมเดยี วกนั และสง่ิ แวดลอ้ มท่ี
คลา้ ย ๆ กนั ถงึ จะอยู่ไดย้ ดื เขยสะใภข้ องพวกตง้ั เจริญกิจส่วนมากก็เป็น
อยา่ งนนั้ .."
เขา้ ทานอง เงนิ ต่อเงนิ หรอื เงนิ ต่อเกียรตยิ ศ...
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณก์ ลา่ วต่อไปว่า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๙

ถึงบางคนเขาจะไปรกั กนั เองไดก้ นั เองจากเมืองนอก แต่ฐานะ
แวดลอ้ มครอบครวั ก็อยู่ในลกั ษณะเสมอ ๆ กนั "

คุณหญิงสิริลกั ษณ์พูดดงั น้ี เพราะลูกสาวคนโตของคุณหญิงสิริ
ลกั ษณน์ นั้ แต่งานกบั สามมี าจากสหรฐั ฯ โดยเอกอคั วราชทูตเป็นผูแ้ ต่งให้

เขยใหญ่ของคณุ สริ ลิ กั ษณ์ เป็นบตุ รชายปลดั กระทรวงในขณะนน้ั
ปจั จุบนั ปลดเกษียณแลว้ แต่ก็ยงั ดารงตาแหน่งสาคญั อยู่ในองคก์ ารของ
รฐั บาล

แลว้ คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณก์ ็หนั มาถามคุณช่นื ศรี
"แลว้ พช่ี ่นื จะวา่ ไงคะ"
"จะว่าไงได.้..แม่ปาแกประกาศแลว้ ว่าแกจะแต่งานกบั ดอ็ กเตอร์
ทฆิ มั พร..."
"เป็นดอ็ กเตอรท์ างไหนก็ไมร่ ู ้ ถา้ เป็นดอ็ กเตอรท์ างทเ่ี ขาตอ้ งการ มี
เสน้ ไปลว่ิ ๆ อย่างผูอ้ านวยการอะไรต่ออะไรก็นาสนใจอยู่หรอก...เจด็ แปด
ปีเป็นอธิบดี เป็นขน้ั พเิ ศษไปตาม ๆกนั กลวั จะเป็นดอ็ กเตอรป์ ระเภททเ่ี อา
แต่รอ้ งตะโกนปาว ๆ หรอื เรยี นแขนงทม่ี นั หางานทายากเยน็ น่ะช.ี ..พวก
ดอ็ กเตอร์ เดยี๋ วน้ี ฉนั ไมใ่ คร่หน่งึ เสยี แลว้ ไมเ่ หมอื นเมอ่ื ยส่ี บิ ปีก่อน"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๒๐

ความจรงิ ญาตพิ น่ี อ้ งของอรชนุ ภายในหอ้ งนนั้ มอี ยู่หลายคน...นาย
อานวยสามคี ุณหญงิ สริ ิลกั ษณ์ คุณป้าซง่ึ เป็นพ่สี าวของมารดาลูกพ่ลี ูกนอ้ ง
เขา รวมทงั้ เขยสะใภอ้ กี สามคู่รวมเป็นเกา้ คน

แต่คุณหญิงสิริลกั ษณ์ผูกขาดการพูดเสียเกือบจะคนเดียว และ
มกั จะเป็นอย่างน้เี สมอ ๆ เสยี ดว้ ย

พูดหรือถามประโยคเดยี วก็ไม่ใคร่จะเป็น พอเร่มิ ตนั เป็นประโยค
แรกปรโยคหลงั กต็ อ้ งตดิ ตามกนั ไปยดื ยาว

บางทพี ดู จบแลว้ จงึ หนั กลบั ไปถามยอ้ นตน้ ใหม่
"เขาเป็นดอ็ กเตอรท์ างไหนกนั นะ"
ลูกชายของคุณหญงิ สริ ลิ กั ษณต์ อบว่า
"ทางกฏี วทิ ยาครบั คุณแม"่
"กีฏวทิ ยา...อะไรกนั กีฏวทิ ยา" ถงึ จะเป็นนกั สงั คมสงเคราะห์
เป็นคุณหญงิ ทพ่ี นั สมยั ในวงสมาคม คลอ่ งแคลว่ และดูรอบรูเ้ หตกุ ารณต์ ่าง
ๆอทนั โลก ทนั เหตกุ ารณ์
แต่คณุ หญงิ สดิ กั ษณไ์ มร่ ูว้ ่ากฏี วทิ ยาคอื อะไร
คุณช่ืนศรีสะใภใ้ หญ่ของสกุลซ่งึ เก็บเน้ือเก็บตวั กลบั เป็นผูร้ อบรู้
เธอตอบวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๑

"วิชาเก่ียวกบั แมลงน่ะซี คุณหริ.. ด็อกเตอร์ทิฆมั พรเขาเป็น
อาจารยอ์ ยู่มหาวทิ ยาลยั เกษตร"

"มนั เก่ยี วอะไรกบั เกษตร ฉนั ไมเ่ คยไดย้ นิ วชิ าน้ีเลย จรงิ ๆ นะคะ
พช่ี ่นื "

"อา้ ว...เขาก็คงศึกษาเร่อื งเตบิ โต เร่อื งปราบ เร่อื งประโยชน์ อะไร
ทานองนนั้ น่ะซี แมลงมนั เป็นศตั รูของพชื น่นี า คณุ หริ"

"ออ.๋ ..เป็นอาจารยเ์ กษตร เรียนเก่ียวกบั แมลง จะสูไ้ อท้ ่เี รียนทาง
เศรษรศาตร์ หรือธุรกิจ หรืทางกฎหมายไดย้ งั ไง คนเป็นอาจารยไ์ ม่เห็น
กา้ วหนา้ มากมายอะไร"

"เขาวา่ ดอ็ กเตอรค์ นน้แี กเป็นผูข้ ายประเภทกะเทยเสยี ดว้ ย"
ลูกผูน้ อ้ งของอรชนุ ...อตุ ส่าห์ ตง้ั เจรญิ กจิ เปรยข้นึ อรชนุ ขดั วา่
"ก็พดู กนั ไปเร่อื ย ๆ ยงั งนั้ เองกระมงั "
"ไอแ้ บบนนั้ น่ะยกไวเ้ถอะ ถา้ เขาขอแต่งงานกบั นอ้ งปาได้ ก็แปลวา่
ไม่ไดป้ ็นกะเทยเสยี ทเี ดยี ว กลวั อตี รงทจ่ี ะใหน้ อ้ งปาซ้อื แหวนหมน้ั ใหป้ ลูก
เรอื นหอใหล้ ะก็...แย่เชยี ว..."
อย่างน้แี หละ...เงนิ มเี งนิ มาก ๆ และเป็นนกั ธุรกจิ เสยี จนเคยตวั ทง้ั
ตระกูล จะคิดจะทาอะไรก็มกั จะนึกถงึ การไดป้ รียบเสยี เปรียบ หรือกาไร
ขาดทนุ อยู่ตลอดเวลา

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๒๒

เร่ืองการแต่งานของปาริชาตเิ ป็นเร่อื งท่ญี าตพิ น่ี อ้ งวพิ ากษว์ จิ ารณ์
กนั ต่อไปอกี นาน แมก้ ระทงั่ ในโตะ๊ อาหาร

ทุกคนดูเหมือนจะเป็ นห่วงร่วมกันอยู่เร่ืองเดียว คือเร่ือง
ผลประโยชนข์ องปาริชาต.ิ . กลวั ว่าผูเ้ป็นเขยจะเขา้ มาแสวงหาผลประโยชน์
ใสต่ วั โดยไมไ่ ดร้ กั ใคร่ ไยดปี ารชิ าตอิ ย่างจรงิ จงั อะไร

เทท้ จ่ี รงิ ก็หวงแหนและระมดั ระวงั ผลประโยชนข์ องตนเองนนั่ เอง
ผลประโยชนใ์ ด ๆ ของตระกูลทกุ คนในสกลุ ต่างก็มสี ่วนไดร้ ่วมกนั

โดยเหตนุ ้ีนบางครงั้ แมจ้ ะไม่ถงึ กบั ข่นุ เคือง หรือมกี รณีถงึ ขนาด
พพิ าทกนั ทวา่ กม็ กี ารกนิ ในกนั อยู่เสมอระหวา่ งลูกพล่ี ูกนอ้ งและเขยสะใภ้

ไมว่ า่ สมยั ใดยุคใด เงนิ ไมเ่ คยหยุดแสดงบทบาทของมนั เลย
อรชนุ เกดิ ความเบอ่ื หน่ายและราคาญอย่างทไ่ี มเ่ คยรูส้ กึ มาก่อน
ส่งิ ท่ไี ดพ้ บเหน็ กลบั มาทาใหเ้ ขาเห็นความแตกต่างในค่าของชีวติ
บคุ คลได้
ในขณะท่คี นบางกลุ่มหายใจเป็นเร่ืองเงนิ เร่ืองธุรกิจ คนอีกบาง
กลุ่มกาลงั ง่วนทางานอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหน่ือย เพ่อื สงั คมเลก็ ๆ ท่อี ยู่
ห่างไกลความเจรญิ ...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๓

เขาปลอ่ ยญาตพิ น่ี อ้ งใหว้ พิ ากษว์ จิ ารณ์ กงั วล และคาดคะเนกนั ไป
สุดแลว้ แต่วา่ ใครจะมวี ติ กจรติ มากกวา่ กนั ตวั เองผละกลบั ไปเสี

เดนิ เร่อื ย ๆ กลบั บา้ น...ยงั ไมท่ นั ถงึ ก็ไดย้ นิ เสยี งแตรรถยนตก์ ดถ่ี
ๆ อยู่ขา้ งหลงั เมอ่ื เหลยี วกลบั ไปดูจงึ เหน็ ปารชิ าตแิ ละแคทลยี า

ปารชิ าตเิ ป็นผูข้ บั รถยนตย์ ห่ี อ้ เยย่ี มราคาแพงของหลอ่ นเอง มแี คท
ลยี านงั่ อยู่ขา้ ง ๆ

หล่อนขบั รถชะลอผ่านพช่ี าย แลว้ ก็หยุดเลยไปนิดหน่อย เพราะ
ถงึ บา้ นพกั ของพช่ี ายพอดี

กา้ วลงจากรถดว้ ยททางกระปร้ีกระเปร่า นยั นต์ าสดใสอย่างคนท่ี
กาลงั มคี วามสุขและความรกั

ว่าท่ีจริง อรชุนก็ไม่เคยไดส้ นใจกบั นอ้ งสาวของเขาเท่าใดนกั
เพราะต่างก็อดุ มไปดว้ ยเพอ่ื นฝูง และสนุกสนานกนั ไปคนละทาง ความมงั่
คงั่ บรบิ ูรณท์ าใหพ้ น่ี อ้ งไมใ่ คร่รูจ้ กั ความหว่ งใยในกนั และกนั เท่าใดนกั

แต่เมอ่ื เหน็ ความสุขความสมหวงั ในสหี นา้ และแววตาของนอ้ งสาว
ขณะน้ี อรชนุ ก็อดรูส้ กึ โสมนสั ดว้ ยไมไ่ ด้

ท่เี ฉย ๆ แต่แรกก็กลายเป็นคิดว่า เขาเห็นจะตอ้ งสนบั สนุนการ
แต่งงานครงั้ น้อี ย่างเตม็ ทเ่ี สยี แลว้

"พอ่ี อ...เพง่ิ กลบั จากบา้ นใหญ่หรอื คะ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๒๔

"ใช่...กไ็ ปร่วมอภปิ รายเร่อื งเรามานนั่ แหละ ยายปา"
ปารชิ าตหิ วั เราะเสยี งสดใสเหมอื นนยั นต์ าของหลอ่ น
"ไมพ่ อใจว่าทเ่ี ขยละซ.ี ..ก็แน่ละ สกลุ ธรรมดา ไมใ่ ช่ทง้ั ผูด้ เี ก่าแลว้
ก็ไม่ใช่ทงั้ ผูด้ ีใหม่ ไม่ใช่ผูด้ กี ารเมอื งดว้ ยฐานะ...เขย่งยงั ไงก็ไม่ถงึ พวกตงั้
เจริญกิจ...แต่นอ้ งสนิ ใจเด็ดขาด...วนั น้ีไปปรึกษาพ่วี รรณแลว้ ถงึ แบบเส้อื
กนิ เล้ยี ง...ไปกบั คณุ แคธ่.ี ..ส่วนชดุ รดนา้ คงหนีไมพ่ น้ ชดุ ไทยจกั รี เพราะคณุ
แมต่ อ้ งการใหข้ อรบั พระราชทานนา้ สงั ข"์
"เตรยี มเสยี ก่อน แลว้ ...วา่ ทเ่ี จา้ บา่ วยงั ไมไ่ ดส้ ่งคนมาสู่ขอเลย ยาย
ปา"
"โอ๊ย..เร่ืองนนั้ เร่ืองเลก็ ค่ะ สาคญั ท่ีตวั นอ้ งกบั คุณทิฆมั พรต่าง
หาก..."
"พวกผูใ้ หญ่เขายงั จะตอ้ งปรกึ ษากนั อกี นาน"
ปารชิ าตยิ กั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
"ก็ใหท้ ่านปรึกษากนั ไป นอ้ งก็เตรียมอะไร ๆ ของนอ้ งไว้ ลงได้
ตงั้ ใจไวแ้ ลว้ ใครกข็ ดั นอ้ งไมไ่ ด.้.."
ปารชิ าตหิ วั เราะ หนั มาทางแคทลยี าผูย้ นื อยู่ขา้ ง ๆ แลว้ ยกมอื ขวา
โอบสะเอวแคทลยี าไวเ้บา ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๕

"ขอส่งตวั คุณแคธ่ีใหพ้ ่อี อ ช่วยพาคุณแคธ่ีไปส่งดว้ ยนะคะ นอ้ ง
จะออกไปขา้ งนอก..."

"ไปไหนยายปา..."
"บางเขนค่ะ..."
แคทลียาหวั เราะ มองตามรถท่ีเคล่ือนออกไป หนั มาชาเลอื งดู
อรชนุ
"คุณปาแกคนเดด็ ขาด ตดั สนิ ใจอะไรรวดเรว็ ..."
หล่อนชาเลอื งผ่านหนา้ อรชุนอกี ครง้ั ดว้ ยจริตอนั งดงาม เหมอื น
จะพอ้
"ไมเ่ หมอื นพช่ี าย..."

๒๕

ในหมู่ญาตพิ น่ี อ้ งของเขา ซ่ึงท่จี รงิ กม็ เี พยี งไม่ก่คี นน้นั โดยปกติ
แลว้ ถงึ แมจ้ ะอยู่กนั แทบว่าจะรวมกนั เป็นหม่บู า้ นภายในอาณาเขต ท่ใี คร
ๆ เป็นของพวก 'ตง้ั เจรญิ กจิ '

ทวา่ นอกจากเร่อื งธุรกจิ ทม่ี ผี ลประโยชนร์ ่วมกนั ทกุ อย่างแลว้ ต่าง
คนกต็ ่างอยู่ ชวี ติ ส่วนตวั ไมใ่ คร่จะไดเ้ก่ยี วขอ้ งกนั เท่าใดนกั

ยกเวน้ อยู่เพยี งเร่อื งเดยี ว คอื ถา้ ใครในสกลุ จะแต่งงานข้นึ มา ทกุ
คนถอื วา่ เป็นเร่อื งใหญ่ เพราะผลประโยชนท์ เ่ี ก่ยี วขอ้ งกนั อยู่ โดยท่านผูเ้ป็น
บรรพบรุ ุษตน้ สกลุ ไมย่ อมใหม้ กี ารแบง่ แยกกนั ออกไป

ทา่ นวา่ ...บรรพบรุ ุษอตุ ส่าหส์ รา้ งตวั ข้นึ มาจนกลายเป็นปีกแผน่ พอ
ถงึ ลูกหลานมนั หนั่ แบ่งกนั จนละเอยี ด นานเขา้ ก็ไม่มเี หลอื เหมอื นดงั พวก
เจา้ นาย พวกขุนนางเศรษฐีหลายต่อหลายคน ตน้ สกุลมงั่ คงั่ รา่ รวย พอ
ปลายสกลุ ทรพั ยส์ มบตั ลิ ะลายหมด เพราะเฉือนแบง่ กนั เสยี ทกุ อย่าง แมแ้ ต่
วงั กย็ งั อตุ สา่ หข์ ายเอาเงนิ ไปแบ่งกนั ...

ท่านเลยใหถ้ ืออย่างธรรมเนียมจีน ไม่ยอมใหม้ กี ารแบ่งแยกกนั
แต่ผลประโยชนล์ ดหลนั่ กนั ลงมาตามสทิ ธทิ ท่ี ่านสงั่ ไวอ้ ยา่ งละเอยี ดลออ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๗

โดยเหตุน้ีการแต่งงานของแต่ละคน จึงจาเป็ นตอ้ งมีการ
'พจิ ารณา' อย่างรอบคอบ ถงึ ฐานะของคู่สมรสและความจรงิ ใจของผูท้ จ่ี ะ
เขา้ มาร่วมสกลุ

คุณช่ืนศรีมารดาของอรชุนและปาริชาตินน้ั โดยธรรมดาก็ดูเป็น
คนเร่ือย ๆ ไม่เคยขดั ใจหรือยุ่งเก่ียวกบั เร่ืองส่วนตวั ของลูกชายลูกสาว
เทา่ ใด

แต่พอมาถงึ เร่อื งแต่งงาน หลอ่ นก็ถอื เป็นเร่อื งใหญ่เช่นเดยี วกนั
ทวา่ ความสนใจของคณุ ช่นื ศรไี มไ่ ดอ้ ยู่ทฐ่ี านะ หากมาอยู่ทเ่ี สยี งลอื
เสยี งเลา่ อา้ งเก่ยี วกบั ความผดิ ปกตบิ างอย่างของดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรมากกวา่
ผูช้ ายดว้ ยกนั อะไร ๆ ทานองนน้ั "
คณุ ช่นื ศรบี อกกบั ลูกชาย
"เขาเรยี กอะไรนะ..แมก่ ็จาไมไ่ ดผ้ ูช้ ายทช่ี อบผูช้ ายมากกวา่ ผูห้ ญงิ
น่ะ"
"โฮโมเซก็ ซช์ ่วลหรอื ครบั ..."
อรชนุ กลา่ วต่อไปวา่
"เท่าท่ผี มเคยรูจ้ กั ก็ไม่เห็นแกผดิ ปกติยงั ไงน่ีครบั บางทอี าจจะ
เป็นเร่อื งพูดกนั ไปเองมากกว่า เพราะหน็ แกอยู่กบั พวกลูกศิษยล์ ูกหาผูช้ าย

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๒๘

ไอพ้ วกวปิ ริตผดิ เพศเดยี๋ วน้ีกาลงั เป็นเร่อื งฮติ เร่อื งเกรยี วกราว พอเหน็ ใคร
ทา่ พกิ ล ๆ เขา้ หน่อยเลยหาวา่ เป็นพวกวปิ รติ ไปเลย"

"แต่ถึงยงั ไงก็ตอ้ งเอาใจใส่ เพราะถา้ แกเป็นจริง ๆ แลว้ ขืน
แต่งงานกบั แกชีวิตแต่งงานก็คงไม่มีความสุข...แม่กลวั ว่า ถา้ ด็อกเตอร์
ทฆิ มั พรแกเป็นแบบนน้ั จรงิ ละก.็ ..ทแ่ี กคดิ แต่งงานอาจไมใ่ ช่เพราะรกั ยายปา
แต่เป็นเพราะประสงคอ์ ยา่ งอน่ื ..."

"เงนิ หรอื ครบั ..."
"แมก่ ็ไมอ่ ยากพูดตรง ๆ ถงึ ยงั งนั้ แต่การแต่งงานของบางคนอาจ
ช่วยใหฐ้ านะของเขาดขี ้นึ ไมเ่ ฉพาะแต่ทางการเงนิ อย่างเดยี ว บางทฐี านะทาง
สงั คมอาจสาคญั กวา่ ..."
ไม่เฉพาะแต่คุณช่นื ศรี ญาตพิ น่ี อ้ งของเขาทกุ คน ดูเหมอื นจะเป็น
ห่วงเป็นเป็นใยถงึ เร่อื งน้ีกนั ทงั้ นน้ั มากกวา่ คุณช่นื ศรเี สยี ดว้ ยซา้ ไป แต่ไมม่ ี
ใครกลา้ พดู ตรง ๆ กบั ปารชิ าติ
เมอ่ื อรชนุ เปรยถงึ เร่อื งน้กี บั นอ้ งสาว หลอ่ นกร็ อ้ งวา่
"บา้ ...ไมจ่ รงิ หรอกพอ่ี อ คดิ อกศุ ลกนั ไปเองทงั้ นน้ั คณุ พรแกไมย่ ุ่ง
กบั ใคร เป็นโสดนาน ๆ เขา้ กบั พวกปากหอยปากปูก็อดอยู่ไมไ่ ด้ พวกแส่
สอดสาระเน เร่อื งคนอน่ื ทง้ั นน้ั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๙

ปารชิ าตแิ สดงความฉุนเฉียวทง้ั สหี นา้ และวาจา
ลกั ษณะทน่ี อ้ งสาวแสดงออกมาบอกใหอ้ รชนุ รูว้ า่ ความตง้ั ใจของ
หลอ่ นนน้ั แน่วแน่เสยี แลว้
"เขาไดย้ นิ กนั มาอย่างนน้ั เขาก็อดหว่ งไมไ่ ด"้
"แลว้ พอ่ี อเลา่ คะ เช่อื เขาหรอื เปลา่ "
"พจ่ี ะไปรูร้ ึ ก็นอ้ งเป็นคนทจ่ี ะแต่งงานกบั ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พร นอว
ยงั ไงละ่ ....พเ่ี ช่อื นอ้ งยง่ิ กวา่ คนอน่ื ยายปา"
คาตอบของพช่ี ายทาใหป้ ารชิ าตเิ ดนิ เขา้ ไปหา กอดแขนพช่ี ายเขย่า
เบา ๆ นาน ๆ ครงั้ หรอกทป่ี ารชิ ตจิ ะแสดงความสนทิ สนม และความรกั กบั
พช่ี ายคนเดยี วของหลอ่ น เพราะความสนทิ สนมนน้ั มนั เหนิ หา่ งกนั ไปนาน
แลว้ ตงั้ แต่ต่างคนต่างเป็นหนุ่มสาวข้นึ มา
ย่ิงเม่อื ต่างคนต่างกลบั จาก 'เมอื งนอก' และใชช้ ีวติ อิสระ
สนุกสนานของตนกนั ไปคนละทางกบั พวกเพอ่ื น ๆ และสงั คม เวลาสาหรบั
พน่ี อ้ งก็แทบจะไมม่ ี
อรชนุ กม้ ลงมองดูนอ้ งสาว...ความรกั ใครสนิทสนมทห่ี ลอ่ นแสดง
ออกมา ทาใหเ้กิดความอบอ่นุ และพอใจ พรอ้ มกนั นนั้ ก็พรอ้ มท่ีจะทาทกุ
อย่าง เพอ่ื ความสุขความพอใจของนอ้ งสาวคนเดยี ว

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๓๐

เขาไมร่ ูต้ วั เองหรอกว่า ถงึ แมจ้ ะอยู่ในฐานะมงั่ คงั่ บรบิ ูรณ์ มเี พอ่ื น
ฝูงมากมาย แต่ดูเหมอื นเขาจะ 'หวิ ' ความอบอ่นุ เป็นความหวิ ทแ่ี ฝงเรน้ อยู่
ในสว่ นลกึ ...อยู่ภายใตจ้ ติ สานกึ ลงไปมากมาย

อรชนุ ว่า เร่อื งของนอ้ งสาวนนั้ ถา้ เขาเสยี งแขง็ เสยี คนหน่ึง คนอ่นื
ๆ กไ็ มอ่ าจขดั ได้ แมแ้ ต่มารดาและอาแท้ ๆ ตลอดจนอาสะใภ้

"ขอบคุณค่ะ พอ่ี อ...ขอบคณุ ทไ่ี มพ่ ลอยบา้ ไปกบั คนอน่ื ๆ"
หลอ่ นเขย่าแขนเขาอกี ครง้ั หน่งึ หวั เราะอย่างสดใส
ความจริงหล่อนเป็นคนสวยอยู่ไม่นอ้ ยเหมือนกนั เม่ือแรกนน้ั
หนา้ ตาของหล่อนค่อนขา้ งเขม้ คมแบบเดียวกบั พ่ีชาย แต่หล่อนไม่พอ
ใจความเขม้ คมตามธรรมชาติ หลอ่ นตอ้ งการค้วิ ท่เี ซยี นข้นึ ใหม่ใหเ้รียวโคง้
ไมใ่ ช่ค้วิ ดกดาตามธรรมชาติ
ความสวยงามของหล่อนจึงเป็นไปตามรสนิยมสมยั ใหม่ แบบ
เดยี วกบั แคทลยี า
"แต่ถา้ ..."
อรชนุ มองดูนอ้ งสาวอย่างครุ่นคดิ เลก็ นอ้ ย
"...ถา้ มนั เป็นอย่างท่เี ขาว่าละก็ น่ากลวั พจ่ี ะตอ้ งโทษตวั เองย่งิ กว่า
คนอน่ื ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๑

"โอ๊ย...เป็นไปไม่ไดห้ รอกค่ะ พ่ีออเองก็เคยรูจ้ กั กบั ด็อกเตอร์
ทฆิ มั พรแลว้ ...วนั น้วี ่างไหมเลา่ ค่ะ ถา้ วา่ งกไ็ ปกบั ปาหน่อย ปานดั กนิ ขา้ วเยน็
ไวก้ บั คุณพร จะไดพ้ ูดจากบั นอ้ งเขยในอนาคต...เราตกลงกนั แลว้ ค่ะ
อาทติ ยห์ นา้ อธกิ ารบดขี องเขาจะมาเป็นเถา้ แก่ให.้.. "

หลอ่ นหวั เราะอย่างสดใสอกี
"เถา้ แก่...ฟงั ดูพกิ ลนะคะพอ่ี อ ทาไมถงึ ตอ้ งเรยี กเถา้ แก่ดว้ ยก็ไม่รู้
อธกิ ารบดอี ายุเพง่ิ จะหา้ สบิ เท่านน้ั เอง แต่ยงั หนุ่มฟ้ออยู่เลย"
หลอ่ นหวั เราะอกี ...ความรกั ความสมหวงั ทาใหห้ ลอ่ นหวั เราะงา่ ย...
หวั เราะกบั โลกดว้ ยความสุข
แลว้ หลอ่ นกอ็ ยากเผอ่ื แผ่ความสุขนนั้ ใหค้ นอน่ื ๆ ดว้ ย
"แลว้ พอ่ี อเล่าคะ เมอ่ื ไหร่จะตกลงใจเด็ดขาดเสยี ที แวะมาหลาย
ท่าแลว้ น่คี ะ ยงั ไมย่ อมจอดน่งิ อยู่ท่ที า่ ไหนใหจ้ รงิ จงั สกั ท"ี
อรชนุ ไมต่ อบ ปารชิ าตเิ อยี งคอมองดูเขาเลก็ นอ้ ย แลว้ หลอ่ นก็ถาม
ดว้ ย เสยี งไมจ่ รงิ จงั นกั วา่
"พยาบาลคนนน้ั เป็นยงั ไงบา้ งคะ พอ่ี อ"
อรชนุ เหลอื บตาลงมองดูนอ้ งสาวทนั ทถี ามวา่
"รูม้ าจากไหน"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๓๒

"โธ่เอย๊ ... มีรึท่ีคุณอรชุนทาอะไรแลว้ คนหลาย ๆ คนเขาจะไม่
สนใจ..."

"พค่ี ดิ วา่ พย่ี งั ไมไ่ ดท้ าอะไรเลยสกั อย่าง..."
"แมแ้ ต่ตามไปเป็นบุรุษพยาบาลในหน่วยอาสาสมคั ร งนั้ รึคะ"
นอ้ งสาวยอ้ นถามย้มิ ๆ
"เหน็ จะเป็นเพระรายน้ีแปลกกว่ารายอ่นื กระมงั คะ..ไม่เคยมเี ลยน่ี
คะ คู่ควงของพ่ีออ...ไม่เคยเหน็ มพี ยาบาลเลยสกั ครง้ั เขา้ โรงพยาบาลไม่ก่ี
วนั เทา่ นนั้ เอง...ไดเ้ร่อื งเลย...สมหรอกกบั ทเ่ี ขาวา่ พวกน้จี บั เก่ง"
หล่อนพูดเร่ือย ๆ ไปอย่างนนั้ เอง นา้ เสียงไม่ไดม้ ีความหมาย
ในทางดูถกู ดูแคลนแต่อย่างใด
ถา้ ไม่ไดเ้ ขา้ โรงพยาบาลมาก่อน และไม่มพี ยาบาลท่ชี ่ือการะเกด
อรชนุ ก็ คงจะไมร่ ูส้ กึ แปร่งหูต่อวาจาแบบน้ี
ปารชิ าตพิ ดู แกมหวั เราะต่อไปวา่
"นบั วา่ เก่ง...ทาใหพ้ ช่ี ายของปาวง่ิ ตามไปถงึ โน่นได"้
เขาไมไ่ ดแ้ ก้ หรอื ตอบนอ้ งสาววา่ กระไร ตดั บทวา่
"ไหนว่าจะไปหาด็อกเตอรท์ ิฆพั ร พ่กี าลงั ว่าง ไปทาความคุน้ เคย
กบั วา่ ทน่ี อ้ งเขยหน่อยก็ดเี หมอื นกนั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๓

อรชนุ เช่อื สายตาและการพนิ จิ พจิ ารณาของเขา
ด็อกเตอร์ทิฆัมพรก็เหมือนผูช้ ายธรรมดา ๆ ทวั่ ไป ไม่ไดม้ ี
ลกั ษณะใด ๆ ส่อใหเ้หน็ ความผดิ ปกติ
อรชนุ เคยเหน็ และเคยรูจ้ กั ผูช้ ายประเภททม่ี คี วามรูส้ กึ และอารมณ์
ไปในทางชอบผูช้ ายดว้ ยกนั ทง้ั ไทยและฝรงั่ เท่าท่เี คยเห็นมามกั จะมจี ริต
หรือการแสดงออกบางอย่าง ค่อนไปทางผูห้ ญิง อย่างนอ้ ยก็ดว้ ยการแต่ง
กายอนั ประณีตบรรจง
แต่ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรดูจะวุ่นวายและสนใจอยู่เพยี งเร่ืองเดยี วคือ
เร่อื งแมลง
เม่ือเขากบั ปาริชาติไปถึงบา้ นพกั แถวขานเมืองของด็อกเตอร์
ทฆิ มั พร ลูกศิษยห์ นุ่ม ๆ ของทฆิ มั พรอยู่กนั หลายคน
แต่พอเหน็ 'แฟน' ของอาจารยม์ าหาเขาก็พากนั เล่ยี งออกไปหมด
หลงั จากทาความเคารพแลว้
ไมม่ รี ่องรอยของความหวงแหนในตวั อาจารย์ และไมม่ แี วววา่ ใคร
จะมองดูปารชิ าตดิ ว้ ยความสมเพชหรอื อะไรทานองนน้ั

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๓๔

แต่ว่า....เท่าท่อี รชุนสงั เกต ดูเหมอื นนอ้ งสาวของเขาจะเห็นด็อก
เตอรท์ ฆิ มั พรสาคญั สาหรบั หลอ่ นมากกว่าทด่ี อ็ กเตอรท์ ิฆมั พรจะเหน็ หลอ่ น
สาคญั สาหรบั เขา

ซง่ึ ...ไมแ่ ปลกอะไรดอก ผูช้ ายบางคน 'หย่งิ ' เกนิ ไปควท่ จ่ี ะแสดง
ความรูส้ กึ โดยเฉพาะต่อคนรกั ทเ่ี หนอื กวา่ เขาเกอื บทกุ อย่าง..

๒๖

"เรามนั คนว่าง...เฮอ้ "
ปารชิ าตเิ ดนิ เขา้ มาท้งิ ตวั ลงบนกอ้ ้โี ครม อรชนุ เยย่ี มหนา้ ออกมา
จากหอ้ งนอนตดิ กบั หอ้ งนงั่ เลน่ ถามวา่
"อะไรกนั ยายปา"
นอ้ งสาวลกุ ข้นึ อยา่ งกระฉบั กระเฉงราวกบั มสี ปรงิ หนา้ ย้มิ แฉ่งไม่
สมกบั คาอทุ านเหมอื นเหน่ือยเมอ่ื อดึ ใจก่อนน่เี อง
"สง่ การด์ ค่ะพอ่ี อ สามวนั ทงั้ วนั น้แี ลว้ ยงั ไมท่ วั่ ญาตคิ ณุ พรน่ะไม่
เทา่ ไหร่หรอก แต่ญาตเิ ราน่ะซ.ิ ..ทง้ั ญาตทิ ง้ั ทา่ นทเ่ี คารพนบั ถอื ..."
นอ้ งสาวทาเสยี งลอ้ เลยี นประโยคทา้ ย
"โอย๊ ...ทาไมถงึ ไดเ้ยอะแยะยงั ง้กี ็ไมร่ ู ้ แลว้ คณุ พรเขาก็ไมว่ า่ งดว้ ย
เขามนั คนทาการทางาน เรามนั คนว่างงานเลยตกหนา้ ทว่ี ง่ิ ตะลอน ๆ ทงั้ วนั
สองวนั น่เี พง่ิ สง่ ไดเ้จด็ แปดคนเทา่ นน้ั ...."
นอ้ งสาวนบั น้ิว พรอ้ มทงั้ เอ่ยพระนามและนามท่านท่ีหล่อนส่ง
การด์ เชญิ เล้ยี งฉลองพธิ สี มรสไปแลว้
"...ยงั เหลอื อกี ตง้ั หลายคน...."
"ย่ิงรวยมากก็ย่ิงญาติมิตรมาก...ของธรรมดา เหน่ือย แต่มี
ความสุขมนั กค็ มุ้ กนั อยู่แลว้ น่นี อ้ ง"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๓๖

"พ่อี อว่างหรือเปล่าเล่าคะ วนั น้ีไปเป็นเพ่อื นหน่อยซี ขบั รถใหป้ า
หน่อย... "

"ทาไมไมใ่ ชร้ ถคณุ แมล่ ะ่ "
"คุณแม่ท่านก็มเี ร่ืองของท่านเหมือนกนั น่า...ปาไหวล้ ะ เอาไว้
คราวพอ่ี อบา้ ง ปาจะช่วยใหเ้ตม็ ทเ่ี ลย"
ความจริงแลว้ อรชุนรกั นอ้ งสาวคนเดียวของเขามาก แต่ไม่มี
โอกาสจะแสดงความรกั ความเป็นห่วงเช่นเดียวกบั ปาริชาติเหมือนกนั
โอกาสท่จี ะแสดงความรกั ใคร่สนิทสนมกบั พ่ชี ายนนั้ หายาก นาน ๆ เขา้ ก็
เหนิ ห่างและกลายเป็นควาามขดั เขนิ ไม่เหมอื นดงั พน่ี อ้ งท่มี เี ร่อื งตอ้ งพง่ึ พา
อาศยั กนั อยู่ตลอดเวลา
เพง่ิ จะใกลก้ นั อกี ครงั้ กเ็ มอ่ื ปารชิ าตจิ ะแต่งงานน่เี อง
เพราะตอ้ งเป็นท่ปี รึกษาหารือ ในฐานะพช่ี ายคนเดยี วของนอ้ งสาว
และลูกชายคนเดยี วของมารดา
นอ้ งสาวถามต่อไปวา่
"วนั น้ไี มไ่ ปโรงงานไมใ่ ช่หรอื คะ"
"ไมไ่ ปกไ็ ด.้..ปาจะไปไหนบา้ งละ่ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๗

นอ้ งสาวจาระไนช่ือคนท่จี ะไปส่งการ์ดให้ พช่ี ายสงั่ ออกมาจากใน
หอ้ งวา่

"จ่าหนา้ การด์ ธรรมดาใหใ้ บหน่งึ เขยี นช่อื การะเกด ศรใี จ..."
"นนั่ เน่..."
นอ้ งสาวอทุ านอย่างลอ้ เลยี น
"เอ...น่จี ะเอาจรงิ หรอื คะน่ี พอ่ี อ"
"เชญิ เขาเสยี หน่อย ในฐานะคนไดร้ บั ทนุ ของสกลุ ตงั้ เจรญิ กจิ .."
"ใช่ทไ่ี หน หมอนพิ ทิ ต่างหาก..."
"เถอะน่ะ" พช่ี ายตดั บท เดนิ ออกมานอกหอ้ งในเคร่ืองแต่งกาย
เรียบรอ้ ย กางเกงขายาวสีฟ้ าแกมเทา เส้ือสีฟ้ าอ่อนแขนสนั้ ผูกเน็กไท
ลวดลายนา้ เงนิ ฟ้าและมา่ งอนั โตตามสมยั นิยม
อรชุนเคยค่อนเน็กไทแบบน้ีว่า...เหมอื นผา้ กนั เป้ือน....เพราะมนั
อนั ใหญ่โตเหลอื เกนิ แต่เขากผ็ ูก ดว้ ยเหตผุ ลเหมอื นหนุ่มสมยั ใหม่อ่นื ๆ คอื
ไมอ่ ยากเชย

อรชนุ กบั นอ้ งสาวแวะไปโรงพยาบาลเมอ่ื ใกลเ้ทย่ี ง การะเกดไมไ่ ด้
อยู่ท่ีตึกตง้ั เจริญกิจ หล่อนกาลงั ปฏิบตั ิงานอยู่ตึกหลงั อนั เป็นตึกคนไข้
ประเภทไมเ่ สยี เงนิ ค่าหอ้ งค่าเตยี ง

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๓๘

สมรมง่ิ บอกอรชนุ กบั ปารชิ าติ หลงั จากโทรศพั ทไ์ ปยงั ตกึ หลงั แลว้
"คอยก่อนไดไ้ หมคะ การะเกดกาลงั อยู่ในหอ้ งคนไขก้ บั หมอ
เดยี๋ วก็คงออกมา...หรอื ถา้ คณุ รบี จะกรุณาไปพบทโ่ี น่นเลยกไ็ ดค้ ่ะ"
หล่อนพูดไพเราะเป็นพิเศษ เพราะตระหนกั ในความมงั่ คงั่ ของ
ตระกูลน้ดี ี
"ผมไปพบทโ่ี น่นดกี วา่ ...ขอบคณุ มากครบั "
พอสองพน่ี อ้ งคลอ้ ยหลงั เยาวดผี ูอ้ ยู่แถว ๆ นนั้ ดว้ ยก็มองตามไป
ปรารภวา่
"เกดเขาจะเอายงั ไงกนั แน่นะพห่ี มอน...หมอนพิ ทิ ก็อตุ สหห์ าทนุ หา
รอนให้ คุณอรชนุ เขาก็ลอื กนั จะตายว่า ตามแม่เกดไปถงึ หน่วยอาสาสมคั ร
โนน้ "
"ถา้ เป็นเธอละ่ เหย่า เธอจะเลอื กใคร"
"โธ่...ก็ตอ้ งเลอื กเทวดาซิ คนเดนิ ดนิ เอามาทาไม"
หล่อนตอบเล่น ๆ ดว้ ยสานวนเปรียบเทียบหมายความถึงช่ือ
อรชนุ ซง่ึ เป็นช่อื เทวดา มากกวา่ จะหมายวา่ หลอ่ นจะเหน็ อรชนุ วเิ ศษจนยก
ยอใหเ้ทยี บเทยี มเทวดา
แลว้ หลอ่ นกย็ อ้ นถามว่า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๙

"ถา้ เป็นพห่ี มอนละ่ ค่ะ จะเลอื กใคร"
"หมอนิพทิ "
สมรมง่ิ ตอบหนา้ ตาเฉยพดู ต่อไปวา่
"พก่ี ลวั คุณอรชุน หนา้ ตาก็ดี รวยก็รวย...จริง ๆ นะ พไ่ี ม่ไดด้ ูถูก
ยายเกดหรอก แต่มาคดิ ๆ ดู กลวั หวอื ๆ หวา ๆ ไปตามประสาผูช้ ายแบบ
เขา ผูห้ ญิงในสงั คมสูง ๆ ชนั้ เดียวกบั เขามใี หเ้ ลอื กตงั้ มากมายเยอะแยะ
ยายเกดของเราไมไ่ ดว้ เิ ศษวโิ สอะไรนกั หนา..."
หลอ่ นพูดอย่างตรงไปตรงมาตามนิสยั พอดแี ววจนั ทรเ์ ดนิ มาถงึ
"อะไรคะพห่ี มอน กาลงั นนิ ทาใคร"
หลอ่ นถามแกมหวั เราะ สมรมง่ิ ตอบวา่
"การะเกด.. คุณอรชนุ กบั นอ้ งสาวเขามาหา..."
"ออ๋ "
แววจนั ทร์อุทาน เร่ืองท่ีกาลงั จะจบอยู่แลว้ เม่ือมีคนมาร่วม
สนทนาเพม่ิ ข้นึ อกี คนหน่ึง จงึ ยงั ไมจ่ บลงงา่ ย ๆ กลายเป็นทว่ี พิ ากษว์ จิ ารณ์
กนั ต่อไปอกี ยาว

สองพ่นี ้องเดินไปตามถนน มหี ลงั คาคร่อมเช่ือมระหว่างตึกหนา้
และ ปารชิ าตปิ รารภวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๔๐

"ผูห้ ญงิ เป็นพยาบาลน่ลี าบากนะคะ พอ่ี อ ไมเ่ หมอื นทางานอน่ื "
"ก็เป็นบางคน บางคนเขาก็ไม่แก่งานเท่าไหร่นกั หรอก พยาบาล
เดยี๋ วน้ีไมค่ ่อยอาภพั เหมอื นเมอ่ื ก่อน มวี ทิ ยฐานะดขี ้นึ ตง้ั แยะ"
"ปาว่าพยาบาลของเรายงั ดีกว่านางพยาบาลฝรงั่ ตง้ั แยะ ความ
รบั ผดิ ชอบตลอดจนการแสดงเมตตากรุณากบั คนไขผ้ ดิ กนั มาก"
หลอ่ นหยุดย้มิ นอ้ ยๆ พดู ต่อไปวา่
"โดยเฉพาะ คุณการะเกด.."
"นนั่ น่ะเหรอ...เมตตากรุณา..."
อรชุนย้ิมบา้ ง นึกถึงหนา้ ตาเอาจริงเอาจงั นา้ เสียงเฉียบขาด
ขณะทเ่ี ขานอนป่วยอยู่
"แกดอุ อกจะตายไป คนไขบ้ างคนยงั ออกปากบน่ แก"
"ดุ...แต่เขาเอาใจใส่น่ีคะ ก็ท่พี ่อี อติดใจเขาไมใช่เพราะเขาดุพ่ีออ
หรอกเรอะคะ มใี ครบา้ งกลา้ ดุพ่ีออ...มแี ต่คนคอยเอาใจ ย่งิ คุณแคธ่ีดว้ ย
แลว้ กนิ ขา้ วกแ็ ทบจะป้อน"
ทป่ี ารชิ าตพิ ดู มสี ่วนถกู อยู่บา้ งเหมอื นกนั
ความทง่ึ ก่อใหเ้กดิ ความสนใจ แลว้ ความสนใจก็เช่อื มโยงต่อไปถงึ
ความพอใจโดยไมร่ ูต้ วั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๑

พอถงึ บนั ไดตกึ การะเกดก็เดนิ ออกมายงั หอ้ งโถงพอดี ในมอื ถอื
กลอ่ งโลหะบรรจเุ ขม็ และหลอดฉีดยามอื หน่งึ อกี มอื หน่งึ ถอื แผ่นประวตั กิ าร
ตรวจรกั ษาคนไข้ หลอ่ นหยุดทเ่ี คานเ์ ตอรส์ อบถามโดยไมท่ นั เหน็ สองพน่ี อ้ ง

"คนไขจ้ ะผ่าตดั ท่ที อ้ ง เอาอกี แลว้ ...เผลอเดยี๋ วเดยี วญาตดิ นั แอบ
เอานมใหก้ นิ หมอหวั เสยี ใหญ่...คนอวดรูน้ ่ฉี นั อยากจะหกั คอนกั จรงิ ๆนะ"

หลอ่ นพดู อย่างโมโห ปารชิ าตยิ ้มิ กบั พช่ี าย อรชนุ เองก็อดย้มิ ไมไ่ ด้
ขณะทน่ี อนป่วยอยู่นอ้ งสาวกระซบิ วา่

"ดจุ รงิ ๆ ดว้ ย..."
การะเกดเพง่ิ จะเหลอื บมาเหน็ สองพน่ี อ้ ง หล่อนทาหนา้ เหมอื นจะ
อุทานแต่แลว้ ก็ไม่ไดอ้ ุทาน ไม่ไดเ้ กอ้ เขนิ แต่อย่างใด ท่หี ล่อนแสดงอาการ
โมโหออกวาจาใหอ้ รชนุ และปารชิ าตไิ ดย้ นิ
หล่อนไหวท้ ง้ั อรชุนและปาริชาติ เอ้ือมหยิบจดหมายฉบบั หน่ึงท่ี
พยาบาลประขาสมั พนั ธย์ น่ื ส่งใหก้ ่อนเดนิ มาหาพน่ี อ้ งทงั้ สอง
"มาสง่ การด์ ค่ะ คุณการะเกด"
อรชุนเหลอื บดูจดหมายของไปรษณียอ์ ากาศในมอื ของการะเกด
แวบหน่งึ ไมต่ อ้ งเสยี เวลาเดากร็ ูว้ า่ ...มาจากหมอนพิ ทิ
การะเกดเหลอื บดูอรชนุ เหมอื นกนั ปารชิ าตกิ ลา่ วแกมหวั เราะวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๔๒

"ไมใ่ ช่ของพอ่ี อหรอกค่ะ ของดฉิ นั เอง... หวงั ว่าคุณการะเกดคงจะ
ไปเป็นเกยี รต.ิ .."

"ขอบคุณค่ะ"
หล่อนตอบสน้ั ๆ แค่นน้ั เอง ไม่ไดส้ นิทสนมคุน้ เคยถึงกบั จะ
พดู คุยดว้ ยแบบ กนั เอง
รูอ้ ย่างท่ีผูห้ ญิงควรจะรูว้ ่าคนชิญและตอ้ งการใหห้ ล่อนไปนน้ั
ไมใ่ ช่เจา้ ของงานโดยตรงเป็นแน่
"กลบั มาจากบา้ นนอกนานแลว้ หรอื ครบั "
"เกอื บเดอื นแลว้ ค่ะ คณุ ยงั ไมไ่ ดพ้ บคุณหมอพยุหเ์ ลยหรอื คะ"
"ยงั ครบั โทร.ไปบา้ นเขาบอกวา่ หมอพยุหเ์ ลยไปประชมุ สงิ คโปร"์
"พรุ่งน้กี จ็ ะกลบั แลว้ ละค่ะ"
"ไปใหไ้ ดน้ ะคะคุณการะเกด ไปกบั หมอพยหุ ก์ ็ไดค้ ่ะ..."
ปาริชาติขดั อย่างคนใจรอ้ น การะเกดย้ิมแต่ไม่ไดร้ บั รบั ปากว่า
กระไร
ปาริชาติมองดูหนา้ ตาเรียบ ๆ ปราศจากสสี นั ของผูห้ ญิงตรงหนา้
สาหรบั หล่อนซ่งึ เป็นผูห้ ญงิ ดว้ ยกนั นนั้ ลงความเหน็ ไดเ้ ลยว่า ไม่สวยเท่าไร
และไมม่ อี ะไรเด่นพอทจ่ี ะใหผ้ ูห้ ญงิ ดว้ ยกนั เหลยี วมองอย่างอจิ ฉา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๓

นึกสงสยั อยู่ครามครนั วา่ พข่ี ายจะเพยี งแต่แค่ 'ลอง' เสยี ละมงั
สนทนากนั อกี สองสามประโยด อรชนุ กบั ปารชิ าตกิ ็กลบั ก่อนกลบั
ออกไปอรชนุ เหลอื บดูจดหมายในมอื ของหลอ่ นอกี แวบหน่งึ
คราวน้กี าระเกดเหลอื บมองตามสายตาของเขาดว้ ย
อรชนุ ทาเสยี งเฉยๆ ถามวา่
"หมอนิพทิ เป็นยงั ไงบา้ งครบั "
"หมอบอกดฉิ นั ว่า หมอเขยี นบนั ทกึ รายงานเจา้ ของทนุ แลว้ ฉบบั
หน่งึ "
อรชนุ เลกิ ค้วิ เลก็ นอ้ ย
"งน้ั หรอื ครบั งนั้ คงอยู่ทค่ี ณุ อา....
เขาหวั เราะเบา ๆ เมอ่ื กลา่ ววา่
"หมอนพิ ทิ น่รี อบคอบ...."
ฟงั เสยี งจะสรรเสรญิ ก็ไม่เชงิ จะประชดก็ไมใ่ ช่ หยุดไปสกั คร่งึ อดึ
ใจ จงึ ไดพ้ ดู ต่อไปหนา้ ตาเฉย
"...เหมอื นคุณการะเกด..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๔๔

เม่อื สองพน่ี อ้ งกลบั ไปแลว้ การะเกดถอื การด์ เดนิ เลยไปยงั ตกึ หนา้
พบสมรม่งิ และเพ่อื นบางคนกาลงั เดินลงมาจะไปโรงอาหารพอดี สมรม่งิ
ถามวา่

"คณุ อรชนุ กบั นอ้ งสาวเขามาหา พบแลว้ เรอะเกด"
"พบแลว้ ค่ะ คุณปารชิ าตเิ อาการด์ แต่งงานมาให.้.."
"แต่งกบั ใคร" สมรมง่ิ ถาม พอไดร้ บั คาตอบหลอ่ นก็อทุ านวา่
"ตายจริง...ดอ็ กเตอรท์ ิฆมั พร ใคร ๆ เขาก็ว่าแกเป็นโฮโมหรือไบ
เซก็ ซป์ วลกนั ทง้ั นนั้ นึกยงั ไง คณุ ปารชิ ตแิ กจงึ ไดไ้ ปตกลอ่ งปลอ่ งช้นิ ดว้ ย"

๒๗

ชดุ เล้ยี งฉลองพธิ สี มรสของเจา้ สาว ปารชิ าติ ตง้ั เจรญิ กจิ ว่ากนั ว่า
สง่ ตรงจากปารสี เป็นแฟชนั่ ใหม่เอย่ี มลา่ สดุ

ผูห้ ญิงดว้ ยกนั แอบกระซิบกระชาบวิพากษว์ ิจารณ์กนั ถึงชุดอนั
แพงลบิ ลวิ นน้ั

เจา้ สาวไม่แต่งเคร่ืองเพชรเลย สวมแหวนหมน้ั หา้ กะรตั วงเดียว
แหวนหมน้ั ทพ่ี วก 'เพอ่ื น ๆ' ของหลอ่ นเองกระซบิ กระชบกนั วา่ หลอ่ นซ้อื
หมนั้ ตวั เอง

เพอ่ื นสนิทในสงั คมเดยี วกนั พอลบั หลงั ปารชิ าตกิ ว็ จิ ารณว์ า่
"ตาทฆิ มั พรแกจะเอาเงนิ ท่ีไหนซ้อื แหวนหมน้ั บา้ นยงั ตอ้ งเช่าอยู่
เลย ยายปาริชาติแกซ้อื ใหน้ ่ะซี อฐั ยายซ้อื ขนมยาย แกคิดแลว้ ว่ามนั ไม่ได้
ไปไหนเสยี เท่ากบั ซ้อื ใหต้ วั เองนนั่ แหละ"
งานเล้ยี งฉลองสมรสของหล่อนหรูหรา และมากมายดว้ ยแขก
เหรอื จนดูหอ้ งบอลรูมของโรงแรมคบั แคบไป
เคก้ อนั มหมึ าสูงสามชนั้ วางเด่นอยู่กลางหอ้ ง ขนาบสองขา้ งดว้ ย
โตะ๊ อาหารยาวตกแต่งอย่างสวยงาม

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๔๖

รอบหอ้ งวางโตะ๊ กา้ อ้เี ป็นชดุ ๆใหแ้ ขกนงั่ รบั ประทานอาหาร เมอ่ื ยงั
ไม่ถึงเวลาแขกส่วนมากจึงยงั คงยืนสนทนากนั กลางหอ้ ง พรอ้ มกบั ด่ืม
เคร่อื งดม่ื อ่อน ๆ ไปพลาง

แขกผูห้ ญิงส่วนมากแต่งกายหรู ถา้ ไม่หรูก็แสดงรสนิยมสูงตาม
แฟชนั่ เสยี จนกระทงั่ บางคนดูพลิ กึ

ทว่าก็เป็นความพลิ กึ ทเ่ี จา้ ตวั คงพอใจ เพราะมนั ตกเป็นเป้าสายตา
อยู่เสมอ

ชดุ สวยทก่ี ระเกดสองกระจกดูก่อนมา ลงความเหน็ แลว้ วา่ เป็นชุด
ทส่ี วยทส่ี ุด ของหลอ่ น เลยดูเหมอื นจะซอมซอ่ และ 'เชย' ไปถนดั ใจ

หมอพยุหท์ ้งิ หล่อนใหน้ งั่ ท่โี ตะ๊ มมุ หอ้ ง หลงั จากพบเจา้ สาว แลว้
ตวั ของเขาเองหายเขา้ ไปในกลมุ่ คนกลางหอ้ ง

การะเกดเหลียวหาคนท่ีจะรูจ้ ักบา้ ง...ไม่มีเลยสกั หนเดียว
นอกจากพวกทห่ี ลอ่ นรูจ้ กั เขาฝ่ายเดยี ว เพราะช่อื เสยี งของเขา

หลาย ๆ คนเร่มิ จะชาเลอื งดูหลอ่ น คงสงสยั ว่า..แมค่ นน้ีแกนงั่ อยู่
ทาไมคนเดยี ว คุยกบั ใครก็ไมค่ ุย เขา้ ร่วมวงกบั ใครก็ไมเ่ หน็ ร่วม

เจา้ ของงานทเ่ี ชญิ หลอ่ นมา แต่ละคนเขาก็วุน่ วายกบั แขกสาคญั ๆ
เสยี จน กระทงั่ ไมม่ เี วลาเหลยี วแลใครเป็นพเิ ศษ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๗

ก่อนมาหลอ่ นคดิ แลว้ คดิ อกี อยู่ทเ่ี ดยี วว่า จะมาดหี รอื ไมม่ าดี แลว้
ก็ตดั สนิ ใจมาดว้ ยเหตผุ ลหลายประการ

ประการทส่ี าคญั ทส่ี ุด หลอ่ นเก็บซ่อนมนั ไวค้ นเดยี วอย่างลา้ ลกึ
การะเกดกาลงั จะหงดุ หงดิ ดว้ ยวสิ ยั ปถุ ขุ น โดยเฉพาะปถุ ชุ นทเ่ี ป็น
ผูห้ ญงิ ...หลอ่ นไมไ่ ดอ้ ยากมาเลยสกั นิดเดยี ว 'เขา' เองแท้ ๆ อตุ ส่าหไ์ ปส่ง
บตั รเชญิ ดว้ ยตนเอง...
กาลงั จะหงุดหงิดก็พอดีร่างสูง ๆของอรชุนเดินตรงเขา้ มาหา
พรอ้ มกบั ร่างเต้ยี ทะมดั ทะแมงของหมอพยุห์
เขาทกั ทายหลอ่ นประโยคแรกวา่
"ขอบคุณครบั ทอ่ี ตุ ส่าหม์ า"
นงั่ ลงพรอ้ มกบั หมอพยุห์ เพียงประเดีย๋ วเดียว พวกมติ รสหาย
ของเขาอกี หลายคนกต็ ามมานงั่ ดว้ ย
หลงั จากแนะนาการะเกดใหร้ ูจ้ กั โดยทวั่ หนา้ กนั แลว้ ครู่หน่ึงเขาก็
ตอ้ งปลกี ตวั ไป ทว่าคราวน้ีการะเกดไดเ้ พ่อื นพอหายเกอ้ แลว้ ถงึ จะคุยกนั
ไปตามมารยาทไมน่ กึ สนุกอะไรก็ยงั ดี
คนเราบางทกี ็ไปงานเพอ่ื สงั คมเท่านน้ั หาใช่ความสนุกหรอื เตม็ อก
เตม็ ใจไม่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๔๘

หลอ่ นพบกบั อรชนุ อกี ครงั้ หน่ึงเมอ่ื จะลากลบั คราวน้ีพบพรอ้ มทง้ั
เจา้ สาว

ดว้ ย หนต้ าของเจา้ สาวนน้ั แจ่มใส แสดงความสุขความสมหวงั
เต็มเป่ียม กิริยาท่าทบี อกใหร้ ูว้ ่าหล่อนรกั เจา้ บ่าวของหล่อนมาก ออกจาก
หนกั ไปทางบูชาดว้ ยซา้

ส่วนเจา้ บ่าวนน้ั ดูทาทางก็น่าจะใหเ้ จา้ สาวศรทั ธาอยู่ดอก รูปงาม
สารวมลกั ษณะเป็น 'พระเอก' ในสายตาของผูห้ ญงิ

อขนุ โอบไหลน่ อ้ งสาวของเขาไว ้ พูดทเ่ี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ถา้ มหี ลานคนแรกเม่อื ไหร่ ผมจะขอใหค้ ุณการะเกดเฝ้ ายายปา
เหมอื นตอนทเ่ี ฝ้าผม"
"อกี หลายปี..."
ปารชิ าตหิ วั เราะ
"ปายงั ไมอ่ ยากมลี ูกมากวนใจหรอก ยงั ไมพ่ รอ้ ม..."
"ขาดอะไรกนั ผมไมเ่ หน็ คณุ ปาขาดอะไรสกั อย่างเดยี ว"
หมอพยุหว์ า่ ปารชิ าตทิ าจมกู ยน่ ชาเลอื งดูเจา้ บา่ วของหลอ่ นในหมู่
ลูกศิษยล์ ูกหาของเขา ลว้ นแต่หนุ่มนอ้ ยทง้ั นนั้ มายินดีกบั อาจารยร์ ่วม
สามสบิ สส่ี บิ คน

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๙

แลว้ ปารชิ าตกิ ต็ อบแกมหวั เราะวา่
"ยงั ไมอ่ ยากมี อจิ ฉาลูก เดยี๋ วคุณพรเขาจะรกั ลูกยง่ิ กวา่ ปา.."
" โธ่เอย๋ ...ยายปา..."
พช่ี ายทาเสยี งปลง แลว้ ก็หวั เราะพรอ้ มกบั หมอพยุหเ์ หน็ เป็นเร่อื ง
ขนั แต่ การะเกดออกจะรูส้ กึ สะดดุ ใจบางสง่ิ บางอยา่ งในวาจานนั้ อยู่บา้ ง
รูส้ ึกว่าค่อนขา้ งจะมอี ะไรจริงจงั อยู่ในนา้ เสยี งของปาริชาติ และ
รูส้ กึ วา่ ...นอ้ งสาวคนเดยี วของอรชนุ ดูเหมอื นจะท่มุ เทความรกั ใคร่ใหเ้จา้ บา่ ว
ของหลอ่ นเสยี เหลอื เกิน
ทุ่มเทเสียจนกระทงั่ หล่อนคงไม่คิดเผ่ือเอาไวเ้ ลยสาหรบั ความ
ผดิ หวงั

เม่ือการะเกดกลบั ถึงหอพกั เพ่ือนร่วมหอ้ งของหล่อนคือแวว
จนั ทรย์ งั ไมน่ อน มอี ทุ มุ พรกบั เยาวดอี ยู่ดว้ ย

พอเหน็ หนา้ การะเกด อทุ มุ พรก็วา่
"เป็นยงั ไงบา้ ง งานเศรษฐหี รูหรามากไหมเกด"
"คนเยอะแยะ..."
การะเกดเดนิ ไปนงั่ ลงบนเตยี ง