เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๕๐

แต่สาหรบั อรชุนนน้ั ป็นผูช้ าย เขารกั นอ้ งสาวคนเดียวมาก และ
อยากเหน็ หลอ่ นมคี วามสุขโดยไมต่ อ้ งนกึ ถงึ เหตผุ ลอน่ื ใด

เขาไมส่ นใจกบั ความมหี รอื ไมม่ ขี องดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พร
สง่ิ ทเ่ี ขาสนใจดูเหมอื นจะเป็นชวี ติ ของอาจารยห์ นุ่มผูน้ ้ีมากกว่า ใน
หม่เู พอ่ื นฝูงผูช้ ายดว้ ยกนั เมอ่ื เอ่ยถงึ ดอ็ กเตอร์มกั จะหวั เราะกนั เฮฮา และ
ใหค้ าจากดั ความสนั้ ๆ วา่
'...มนั บอ๊ ง ๆ นา ไอด้ อ็ กเตอรน์ ่.ี ..'
"ปา.... "
"อะไรคะ พอ่ี อ"
"นอ้ งรูจ้ กั ชวี ติ ส่วนตวั ของดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรละเอยี ดดแี ลว้ หรอื "
นอ้ งสาวเงยหนา้ ข้นึ ดูพช่ี าย
"จะตอ้ งรูจ้ กั อะไรมากมายคะพ่ีออ เขาเป็นผูช้ ายธรรมดา ๆ มี
ความรูข้ นั้ ปริญญาเอก มงี านทาพอท่จี ะเรียกไดว้ ่ามเี กียรติอยู่ในวงสงั คม
เหมอื นกนั ถงึ จะไม่ใช่สงั คมของพวกมเี งนิ ท่ยี กตวั เองเป็นพวกไฮโซไซต้ีก็
เถอะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๑

"ไมใ่ ช่ พไ่ี มไ่ ดห้ มายถงึ เร่อื งฐานะ..หมายถงึ เร่อื งทม่ี คี นเขาว่า ดอ็ ก
เตอรท์ ิฆมั พรแกไม่ใคร่ชอบยุ่งกบั ผูห้ ญิง...อะไร ๆ แบบนนั้ น่ะ นอ้ งคง
เขา้ ใจ"

"พวกสปั ดน"
นอ้ งสาวอายุยส่ี บิ เพง่ิ ย่างของเขากลา่ วอยา่ งฉุนเฉียว
"พวกเพอ่ื น ๆ ปากเสยี ของพอ่ี อละซิ หรอื ไมก่ พ็ วกพ่ี ๆ ลูกคุณอา
สริ ิลกั ษณ์ พวกเขยสะใภต้ งั้ เจรญิ กิจของคุณอาล่ะก็ตวั ดนี กั ใคร ๆ ก็ไม่
วเิ ศษเทา่ ตวั ...
หลอ่ นยดื กายข้นึ ตรง หนา้ บ้งึ ตงึ
"ก็เขายงั เป็นโสดอยู่ ถา้ ไม่ใหเ้ ขาเช่าบา้ นรวมกนั กบั พวกลูกศิษย์
หนุ่ม ๆ จะใหเ้ขาเช่ารวมกบั ลูกศิษยส์ าว ๆ เรอะ"
หลอ่ นยอ้ นถามวา่
"พอ่ื อเช่อื พวกน้ดี ว้ ยเรอะคะ"
"บอกตรง ๆ นะ สาหรบั พ่เี อง พ่ไี ม่ไดต้ งั้ แง่อะไรกบั ด็อกเตอร์
ทฆิ มั พรของนอ้ งหรอก ไมว่ า่ เร่อื งฐานะ เร่อื งอะไรทงั้ นนั้ ...แลว้ ก็สาหรบั เร่อื ง
ทเ่ี ขาซุบซบิ กนั น่ีน่ะผูช้ าย...บางทถี า้ แต่งงานแลว้ ก็อาจจะหายไดเ้ หมอื นกนั
คือระหว่างท่ยี งั ไม่มเี มยี ก็ไม่ยุ่งกบั ผูห้ ญิง พอมเี มยี แลว้ ก็ดาเนินชีวติ อย่าง
ปกตธิ รรมดา แต่.... "

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๕๒

อรชนุ หยุดนิดหน่งึ มองดูนอ้ งสาวอย่างตรติ รองเลก็ นอ้ ย
"ถา้ นอ้ งจะแต่งานกบั ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรจรงิ ๆ มนั ก็ไมใ่ ช่เร่อื งงา่ ย
นกั นอ้ ง ก็คงรูว้ า่ เพราะอะไร"
"เพราะกลวั เขาหวงั ผลประโยชน"์
ปารชิ าตหิ วั เราะเสยี งแค่น ๆ
"กรรมของคนมเี งนิ ...คดิ จะรกั ชอบใครสกั คน ก็ตอ้ งมวั แต่กลวั ว่า
เขาจะรกั ผลประโยชนเ์ รามากกวา่ ตวั เรา..."
หลอ่ นยกั ไหลน่ ดิ ๆ
"สาหรบั นอ้ ง จา้ งใหก้ ็ไม่ยอมใหป้ ระชุมโตะ๊ กลมครงั้ แลว้ ครงั้ อีก
ลงถา้ นอ้ ง จะแต่งละก.็ .."
แลว้ หลอ่ นก็ถามวา่
"พอ่ี อเล่าคะ ว่าไง พยาบาลทช่ี ่ือการะเกดนนั้ ตกลงเขามอี ะไรกบั
หมอ นิพทิ หรอื เปลา่ "
"เขาว่าไมม่ ี แต่ท่จี ริงก็คงมนี นั่ แหละ เวน้ แต่เขาไมอ่ ยากใหเ้รารู.้..
เขากส็ ม กนั ดแี ลว้ น่ี พยาบาลกบั หมอ..."
"แลว้ พอ่ี อไมอ่ กหกั หรอื คะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๓

อรชุนหวั เราะเสียงค่อนขา้ งดงั ตอบดว้ ยวาจาอนั แสดงถึงความ
หลงตวั เองเป็นอย่างยง่ิ

ทวา่ ...บางทอี าจจะเป็นการเสแสรง้ ของเขากไ็ ด้
"ผูห้ ญงิ คนไหนจะสาคญั ถงึ ขนาดทาใหน้ ายอรชนุ อกหกั ได"้
"ก็ดแี ลว้ ค่ะ..."
นอ้ งสาวกล่าวเรียบๆ กม้ ๆ เงย ๆ กบั ตวั แมลงในกรอบกระจก
ต่อไป
"ถา้ พ่อี อเกิดชอบพยาบาลข้นึ มาจริง ๆ คงมคี นคดั คา้ นหลายคน
โดยเฉพาะ อาชพี แบบน้ี...สะใภข้ องตงั้ เจรญิ กจิ ถา้ ไม่ใช่ลูกสาวนกั ธุรกิจก็
ตอ้ งลูกสาวทตู ลูกสาวคนใหญ่คนโต ในกลมุ่ พวกสงั คมชนั้ สูงขนาดยอดขนุ
ตาลกนั ทงั้ นน้ั ...พยาบาล ธรรมดา ๆ เงนิ เดอื นพนั สองพนั ยงั ไมเ่ คยม"ี
แลว้ หลอ่ นก็กลา่ วต่อไปวา่
"คุณแคธ่เี ลา่ คะ...เฉ่ือยไปแลว้ หรอื คะ พอ่ี อ พวกพ่ี ๆ นอ้ ง ๆ เขา
เห็นว่าคุณแคธ่ีน่ะเหมาะสมกบั พ่ีออท่ีสุด ทง้ั ส่ิงแวดลอ้ มทง้ั รสนิยมทุก
อย่าง"
"เหมาะสมกนั เกนิ ไปจนดูเหมอื นเคร่อื งแกว้ เคร่อื งอะไรสกั อย่างท่ี
ขดั เกลาเจยี ระไนเอาไว้ สาหรบั ใหค้ นอน่ื มองดูสวย ๆ งามๆ เลน่ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๕๔

อรชุนพูดเร่ือย ๆ หยิบใบย่ีโถซ่ึงมีตวั ดกั แตเ้ กาะน่ิงอยู่ข้ึนมา
พจิ ารณโดยไมต่ ง้ั ใจนกั แลว้ ก็กลบั วางลงไปใหม่

ขณะทน่ี อ้ งสาวเหลอื บดูเขา
"หมู่น้ีนอ้ งไม่ใคร่ขา้ ใจพ่ีออเลย ตง้ั แต่ไปเจ็บอยู่โรงพยาบาล
กลบั มาคราวน้"ี
"อย่าว่าแต่นอ้ งเลย ถงึ ตวั พเ่ี องบางทกี ็ไม่ใคร่จะเขา้ ใจตวั เองนกั ...
อาจเป็น เพราะพไ่ี ปเหน็ อะไร ๆ หลายอย่างเขา้ ในโรงพยาบาล โดยเฉพาะ
คนบางคนท่ที าตวั มปี ระโยชนม์ ากเหลอื เกิน แลว้ ก็อดคิดเปรียบเทยี บกบั
ตวั เองไมไ่ ด.้.."
"พอ่ื อก็ตอ้ งเอาใจใส่กบั ธุรกิจของเรา เรยี กว่าทางานเหมอื นกนั ....
"
อรชนุ ไมต่ อบวา่ กระไร เขายนื ดูนอ้ งสาวอยู่อกี ครู่หน่งึ กก็ ลา่ ววา่
"พ่กี ลบั ไปบา้ นละ นอ้ ง...ระวงั นะไอต้ วั อะไรต่ออะไรในขวดโหล
อย่าปล่อยใหม้ นั คลานออกมาเกะกะ ไต่คุณอาสริ ิลกั ษณ์เขา้ ละก็ เธอรอ้ ง
กรดี๊ ไปสามบา้ นแปดบา้ นทเี ดยี ว"
อรชนุ กลบั มาทบ่ี า้ นของเขา หลงั จากอาบนา้ เปลย่ี นเคร่อื งแต่งกาย
แลว้ ก็ออกมานงั่ เลน่ ทห่ี อ้ งนงั่ เลน่ ตดิ ต่อกบั เทอเรซ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๕

ผสมเหลา้ บาง ๆ จบิ ตามความเคยชนิ
นยั นต์ าเหลอื บดูนาฬกิ าบนฝาผนงั ...ยงั ไมส่ องยาม
ถงึ กระนน้ั ก็เป็นเวลาทค่ี นธรรมดา ๆ เขาควรจะพกั ผ่อนหลบั นอน
กนั แลว้ ..เวน้ แต่คนบางจาพวก...
รวมทงั้ การะเกดดว้ ย หล่อนบอกเขาเม่อื ตอนเย็นวนั น้ีว่า คืนน้ี
หลอ่ นเป็นพยาบาลเวร หมายความว่าหล่อนจะตอ้ งต่นื อยู่ตลอดทง้ั คนื เพอ่ื
ทาหนา้ ทข่ี องหลอ่ น
เขาอยากรูว้ ่าหล่อนกาลงั ทาอะไรอยู่ กาลงั วุ่นวายกบั พวกคนไข้
อยา่ งทเ่ี ขาเคยเหน็ หรอื กาลงั ว่างเพราะไมม่ คี นไข.้..อยากรูว้ ่าใครเป็นแพทย์
เวรคู่กบั หล่อน เหน็ จะไม่ใช่หมอนิพิท เพราะเขาไดย้ นิ หมอนิพทิ บอกกบั
หลอ่ นเพยี งวา่ จะไปส่งหลอ่ นทโ่ี รงพยาบาล
นยั นต์ าของอรชนุ เลอ่ื นกลบั ลงมาทโ่ี ทรศพั ทอ์ ย่างชงั่ ใจเลก็ นอ้ ย...
มอื แตะโทรศพั ทแ์ ลว้ ยงั ตดั สนิ ใจไมต่ ก น่ิงคดิ อยู่อกี คร่งึ วนิ าทจี งึ
ไดย้ กหูครู่หน่งึ มเี สยี งหา้ ว ๆ รบั สาย
"โรงพยาบาล...ครบั "
"ขอโทษ พยบาลเวรคืนน้ี คุณการะเกดใช่ไหมครบั เธอกาลงั ว่าง
อยู่หรอื เปลา่ "
"ใช่ครบั ประเดยี๋ วผมจะดูให้ กรุณารอสกั ครู่"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๕๖

ไมใช่สกั ครู่ดอก เขารออยู่พกั ใหญ่ทเี ดียว กว่าหูฟงั จะถูกยกข้นึ
อกี ครง้ั หน่งึ แลว้ เสยี งการะเกดก็ดงั มาตามสายวา่

"การะเกดพูดค่ะ..."

๑๘

น่ีเขาจะโทร. ไปหาหล่อนเร่ืองอะไร...เขากบั หล่อนไม่ไดร้ ูจ้ กั มกั
คุน้ กนั ถึงขนาดท่ีจะโทรศพั ทไ์ ป 'คุย' กนั โดยปราศจากธุระปะปงั ถา้
หล่อนมารบั สายเขาจะบอกเหตผุ ลกบั หลอ่ นวา่ อยา่ งไร

รา่ ๆ จะวางหูโทรศพั ท์ ดว้ ยเกิดรูส้ กึ หย่งิ ในตวั เองข้นึ มา...เหมอื น
ผูช้ ายอกี หลายคนทร่ี ูต้ วั ว่าหนา้ ตาดี ฐานะดี และหลงตวั เอง ความรูส้ กึ น้ีมนั
เกดิ ข้นึ มาเองโดยเฉพาะกบั ผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆ

ใช่...เขาอายทจ่ี ะแสดงวา่ 'แคร'์ หล่อน ถงึ ขนาดเกือบจะงอ้ งอน
หลอ่ นอย่างเดก็ หนุ่ม ๆ

ขอ้ สาคญั หลอ่ นมหี มอนพิ ทิ เขากลวั วา่ หลอ่ นจะหวั เราะเยาะเขากบั
เพอ่ื นฝูง หรอื กบั หมอนิพทิ เอง

"การะเกดพูดค่ะ...นนั่ ใครคะ"
การะเกดน่งิ รอฟงั คาตอบจากอกี ทาง แต่แลว้ หลอ่ นกแ็ ปลกใจทไ่ี ม่
มเี สยี งโตต้ อบ
หลอ่ นกรอกเสยี งซา้ ลงไปวา่
"ใครพดู คะ มธี ุระอะไรคะ"
เงียบกริบอีก การะเกดไม่รูด้ อกว่าทางฝ่ ายตรงขา้ มไดค้ ่อย ๆ
บรรจงวางหูลงบนโตะ๊ โดยไมย่ อมโตต้ อบ

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๕๘

เขาไดย้ นิ เสยี งการะเกดกดแป้นโทรศพั ท์ และฮลั โหลอยู่สองสาม
ครงั้ แลว้ ก็ไดย้ นิ เสยี งหลอ่ นบ่นผ่านออกมาทางหูฟงั วา่

"บา้ จงั ทา่ จะโทรศพั ทเ์ สยี ...เสยี เวลาเหลอื เกิน"
เขาไดย้ นิ เสยี งแว่ว ๆ ดงั เหมอื นมเี หตกุ ารณ์อะไรสกั อย่าง...คงมี
คนไขฉ้ ุกเฉินไดย้ นิ เสยี งการะเกด เสยี งใครต่อใครโตต้ อบกนั หลายเสยี ง
ขดั เจนทส่ี ุดก็คอื เสยี งการะเกด เสยี งหลอ่ นสงั่ วา่
"มาทางน้.ี ..มาทางน้ี หมอคะ...เร่อื งด่วน.... "
แลว้ เสยี งนนั้ ก็จางไกลออกไปทกุ ที พรอ้ มกบั ทห่ี ลอ่ นวางหูดงั กริ๋ง
หลอ่ นคงต่นื เตน้ จนกระทงั่ หลงถอื หูโทรศพั ทค์ า้ งเอาไวเ้ป็นนาน
เขาทายผดิ เสยี เมอ่ื ไหร่วา่ หลอ่ นจะตอ้ งมงี านทาอยู่ตลอดเวลา

คนป่วยท่นี อนสลบไสลนา้ ลายฟูมปากอยู่นนั้ เป็นผูห้ ญงิ สาว อายุ
คงไม่เกินย่ีสิบสองย่ีสิบสาม หล่อนกินยาระงบั ประสาทเขา้ ไปเกินขนาด
เพราะหลอ่ นตอ้ งการจะทาลายชวี ติ ตวั เอง

อาการของหล่อนหนักมากจึงตอ้ งรีบนาเขา้ หอ้ งพยาบาล
นายแพทยเ์ วรกบั การะเกดช่วยกนั ลา้ งทอ้ งใหห้ ล่อน แมก้ ระนน้ั หล่อนก็ยงั
ไมฟ่ ้ืน ตอ้ งใชอ้ อกซเิ จนช่วย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๙

ทงั้ การะเกดทง้ั แพทยเ์ วรตอ้ งวุน่ วายอยู่กบั คนไขร้ ายน้ี จาเป็นตอ้ ง
ท้งิ คนไขอ้ น่ื ๆ ทเ่ี ผอญิ มหี ลายรายในคนื นน้ั

แม่ของเด็กคนหน่ึงนงั่ กอดลูกซ่ึงเป็นไขซ้ ึมคอยอยู่อย่างรอ้ นใจ
อดอยู่ไมไ่ ด้ ลกุ ข้นึ ซะเงอ้ ดูเขา้ ไปในหอ้ ง

"คณุ หมอ...คณุ หมอคะ เมอ่ื ไหร่ลูกดฉิ นั จะไดต้ รวจเสยี ทคี ะ"
ผูช้ ายหอบหดื คนหน่งึ นงั่ หอบจนตวั โยน เมยี ของเขาบน่ วา่
"มาโรงพยาบาลละก็ชา้ อย่างน้ีแหละ น่ีถา้ คลนิ ิกเขาเปิดดึก ๆ ก็
เหน็ จะไมม่ างอ้ ...พเ่ี ป็นไงบา้ ง เฮอ้ ...กลมุ้ ใจเหลอื เกิน ถงึ โรงพยาบาลแลว้ ยงั
ตอ้ งนงั่ คอยอกี เดยี๋ วหอบมาก ๆ พอดตี าย"
นายแพทยเ์ วรซ่งึ เพง่ิ ออกเป็นแพทยไ์ ดเ้พยี งปีกว่า ๆ ใจเยน็ ยงั ไม่
พอ พยกั หนา้ กบั การะเกด บอกหลอ่ นวา่
"คุณช่วยบอกเขาทคี รบั ว่า หมอกบั พยาบาลก็มสี องมอื เหมอื นคน
อน่ื ๆ เหมอื นกนั "
การะเกดเย่ยี มหนา้ ออกไปมองนอกม่าน บอกดว้ ยเสยี งเรียบ ๆ
วา่
"คอยก่อนค่ะ เราตอ้ งช่วยคนทอ่ี าการหนกั ก่อน"
นายแพทยเ์ วรบน่ ว่า
"คนื น้คี นไขม้ ากเสยี ดว้ ย..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๖๐

"มอี ะไรใหผ้ มช่วยบา้ งไหมหมอ"
เสียงถามอยู่ท่ีประตู หมอนิพิทนนั่ เอง เขาแต่งกายเรียบรอ้ ย
หนา้ ตาแสดงวา่ เพง่ิ เอย่ี มออกมาจากบา้ น
นายแพทยเ์ วรซง่ึ มอี าวุโสนอ้ ยกวา่ หนั มาย้มิ อย่างยนิ ดเี ช่นเดยี วกบั
การะเกด
"มมี ากครบั หมอ ถา้ หมอจะช่วยกรุณา คนื น้คี นไขแ้ ยะเหลอื เกิน"
หมอนพิ ทิ เดนิ เขา้ มาเยย่ี มหนา้ ตรงมา่ นสขี าวซง่ึ บงั คนไขไ้ ว้
"เป็นอะไร"
"กนิ ยาเกนิ ขนาดครบั "
หมอนิพิทเหลือบดูการะเกด หล่อนย้ิมกบั เขา ถามขณะท่ีมือ
สาละวนอยู่กบั งานในหนา้ ท่ี
"กลบั บา้ นไปแลว้ หรอื คะ"
"ใช่ กลบั ไปอาบนา้ อาบทา่ แลว้ ก็มา"
หมอนพิ ทิ เดนิ กลบั ออกไปยงั หอ้ งตรวจโรคขา้ งนอก บอกพยาบาล
เวรอกี ผูห้ น่งึ ใหป้ ลอ่ ยคนไขเ้ขา้ มา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๑

พกั ใหญ่ นายแพทยเ์ วรและการะเกดจงึ เรยี บรอ้ ยออกมาจากหอ้ ง
ขา้ งในหมอนิพทิ ถามวา่

"เป็นไงบา้ ง"
"ปลอดภยั แลว้ ครบั แต่เหน็ จะตอ้ งใหอ้ ยู่โรงพยาบาลก่อนสกั วนั
สองวนั ...เชญิ ทางน้เี ลยครบั ..."
ประโยคสุดทา้ ยเขาพูดกบั คนไขผ้ ูเ้ป็นหอบหดื ภรยิ าของคนไขบ้ ่น
วา่
"แหม...กวา่ จะไดพ้ บหอม นึกวา่ จะตายก่อนเสยี แลว้ อกี "
นายแพทยเ์ วรไมว่ ่ากระไร ไดแ้ ต่น่ิวหนา้ นิด ๆ การะเกดอดไมไ่ ด้
หลอ่ นหนั ไปยงั สตรวี ยั กลางคนผูน้ นั้
"คุณก็เห็นอยู่แลว้ ว่าหมอไม่ว่าง ถา้ มวั แต่เอาใจคุณคนเดียว
คนไขใ้ นหอ้ ง ก็คงตายไปแลว้ "
โดนเสียงเฉียบขาดของการะเกดเขา้ หล่อนก็น่ิงเงียบ แต่พอ
การะเกดหนั กลบั เขา้ หอ้ ง หลอ่ นก็ปรารภกบั คนทน่ี งั่ รออยู่ขา้ ง ๆ
"พยาบาลอะไร พูดจาไม่น่าฟงั เสียเลย ฉันละก็...ไม่อยากมา
โรงพยาบาล เพราะยงั ง้แี หละ"
"พยาบาลคนน้ดี ุ แต่เขาเอาใจใส่คนไขด้ นี ะ ไมเ่ ลอื กวา่ ใครเป็นใคร
เมอ่ื เดอื นก่อนฉนั พาแมม่ ารกั ษา นอนโรงพยาบาลอยู่ตงั้ สองอาทติ ย"์

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๖๒

"แต่เป็ นพยาบาลควรจะพูดจาใหอ้ ่อนหวาน ไม่ใช่กระดา้ ง
กระดางลางไมม่ นี า้ มนี วลยงั ง้.ี ... "

หลอ่ นบน่ อยา่ งไมพ่ อใจ ไมท่ นั สงั เกตเหน็ หนุ่มร่างสนั ทดั แต่งกาย
ทนั สมยั ดว้ ยเส้อื เช้ติ สเี ขม้ กางเกงเขยี วแก่ทเ่ี ดนิ เขา้ มาหยุดยนื ใกล ้ ๆ

"ฉนั จาช่อื ทป่ี ้ายเอาไวแ้ ลว้ ช่อื การะเกด เหน็ ทจี ะตอ้ งเขยี นหนงั สอื
ฟ้องผูอ้ านวยการโรงพยาบาล"

"เร่อื งอะไรครบั "
ชายหนุ่มทนั สมยั ไวจ้ อนผูน้ น้ั ถามข้นึ หลอ่ นเงยหนา้ ข้นึ มอง คดิ วา่
คงเป็นคนไข้ หรอื เป็นใครทพ่ี าคนไขม้ าตรวจรกั ษาจงึ ตอบวา่
"พยาบาลน่ะซีคะ พูดจากบั คนไขย้ งั กบั เป็นนายยงั ง้ี ไม่น่าจะมา
เป็นพยาบาลเลย...เร่อื งอะไรถงึ จะตอ้ งมาเทย่ี วดใุ ครต่อใครเขา"
"ก็คณุ ไปทาใหเ้ขาดนุ ่นี า..."
คู่สนทนาเม่ือครู่ก่อนขดั อย่างอารมณ์เย็น ประคองหญิงชราท่ี
กาลงั หนาว สนั่ เอาไวก้ ระซบั
"ก็ถูกของเขาแลว้ เขาจะมานงั่ เอาใจใครต่อใครไม่ได้ คนไขห้ นกั
เขากต็ อ้ ง ช่วยเอาไวก้ ่อน"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๓

"ก็พูดกนั ดี ๆ ไดน้ ่ีนา...พยาบาลพวกน้ี...เซอะ ลองเราเป็นคนไข้
พเิ ศษ มหี มอพเิ ศษอยู่ในโรงพยาบาลน้ซี ี ข้คี รา้ นจะพนิ อบพเิ ทา"

ดูหลอ่ นมภี าพพจนก์ บั พยาบาลไมด่ เี อาเสยี เลย
เพียงแต่สามขี องหล่อนไม่ไดร้ บั การรกั ษาทนั อกทนั ใจจากหมอ
และพยาบาล
หล่อนคงจะบ่นอะไรต่ออะไรอกี หลายประโยค ถา้ สามขี องหล่อน
ไมเ่ ดนิ ออกมาจากหอ้ งเสยี ก่อน หลอ่ นผวาเขา้ ไปหาเขาอยา่ งห่วงใยเตม็ ท่ี

การะเกดโผลต่ ามออกมาเพอ่ื เรยี กคนไขค้ นต่อไป หล่อนวางหนา้
เฉยเมอ่ื ถกู คอ้ นจากสาวใหญ่วยั กลางคน

"อา้ ว...คณุ หมอ...เอะ๊ ไปไหนมาคะ"
ชายหนุ่มทนั สมยั นนั้ คอื หมอพยุห์ เขามองตามหลงั สามกี รยิ าคู่นน้ั
ไปแลว้ กย็ ้มิ เลก็ นอ้ ย
"ผูห้ ญงิ คนนนั้ แกโกรธคุณ..."
"ช่างแกเถอะค่ะ คนมาโรงพยาบาลส่วนมากมกั จะพกเอาความ
โกรธความหงดุ หงดิ มาดว้ ยทงั้ นนั้ ...คุณหมอมานานแลว้ หรือคะ"
"มาทนั ฟงั แกวพิ ากษว์ จิ ารณพ์ ยาบาลพอด.ี .."
การะเกดย้มิ นดิ ๆ พดู กบั คนไขท้ น่ี งั่ รออยู่อกี สามราย

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๖๔

"เชญิ ขา้ งในค่ะ...นางอาไพ...นางอาไพ คนไหนคะ"
เมอ่ื คนไขผ้ ่านเขา้ ไปแลว้ หมอพยุหก์ บั การะเกดจงึ ไดเ้ดนิ ตามเขา้
ไป หมอพยหุ บ์ อกวา่
"ผมไปกินเล้ยี งกบั เพ่ือน เผอิญผ่านมาทางน้ีก็เลยแวะ...คืนน้ี
คนไขม้ ากแต่กด็ ูหมอกบั พยาบาลอ่นุ หนาฝาคงั่ ดนี ่ี"
"เพง่ิ อ่นุ ครบั เมอ่ื สองชวั่ โมงก่อนน้ีแย่หน่อย รบั มอื กนั อยู่สามคน
กบั คุณการะเกด คุณวชั รี พอดคี ุณหมอนิพทิ มาช่วย"
หมอพยุหย์ ้มิ ในหนา้ เดนิ เลยเขา้ ไปนงั่ ขา้ งใน โดยไมพ่ ูดว่ากระไร
ขณะทห่ี มอนิพทิ และนายแพทยวรตรวจและชกั ถามอาการคนไข้ หมอพยุห์
ก็คยุ กบั การะเกดเบา ๆ ไปพลาง
"ดใี จดว้ ย ทเ่ี ร่อื งทนุ ของคุณสาหรบั หมอนิพทิ เรยี บรอ้ ยแลว้ "
"ขอบคณุ ค่ะ หมอ"
"ทางผูใ้ หท้ นุ เขาไมไ่ ดม้ เี งอ่ื นไขอะไรไมไ่ ปรึ"
"ไมม่ คี ่ะ นอกจากขอใหก้ ลบั มาทางานเมอื งไทย"
หมอพยุหน์ ่งิ อ้งึ ไปนดิ หน่งึ แลว้ กป็ รารภวา่
"พวกหมอกบั พยาบาลทไ่ี มย่ อมกลบั เมอื งไทย สมคั รใจทางานอยู่
ทางโนน้ เลย ดูเหมือนจะถูกเบลมอยู่มากนะคุณ แต่ก็...นัน่ แหละ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๕

สญั ชาตญาณของมนุษย์ ทไ่ี หนสบายกว่า ทง้ั สบายใจสบายกายก็ตอ้ งอยาก
อยู่ทน่ี นั่ หมอนิพทิ ไปแลว้ คงรูเ้อง"

"สาหรบั หมอนิพทิ ดฉิ นั ไม่ทราบว่จะมคี วามคิดอย่างไรตอนท่ไี ป
อยู่ทางโนน้ แลว้ แต่เจา้ ของทนุ ทา่ นก็กนั ทา่ เอาไวเ้ตม็ ท่"ี

"เงนิ ไมก่ ่แี สน อยู่ทางโนน้ หาเสยี พกั เดยี วก็คนื ทนุ ได"้
หมอพยุหพ์ ูดท่เี ล่นท่จี ริง ทว่าเสยี งของการะเกดจริงจงั กว่า เมอ่ื
ตอบเขาวา่
"ดฉิ นั เหน็ จะไมย่ อมใหห้ มอนพิ ทิ ทาอย่างนน้ั การไดท้ นุ แลว้ ใชค้ ืน
...สาหรบั ดิฉันเป็นว่าเป็นการเห็นแก่ตวั และหลอกเจา้ ของทุนอย่างน่ า
ละอาย คอื หลอกเพยี งเพอ่ื ใหไ้ ดไ้ ปเรยี นก่อน เจา้ ของทนุ ทกุ ทนุ ย่อมมคี วาม
มงุ่ หมายในการใหท้ นุ การใหท้ นุ ไมใ่ ช่การใหก้ ูเ้งนิ น่คี ะ"
"น่คี ณุ ตงั้ ใจจะเหน็บผมหรอื เปลา่ น่ี คุณการะเกด"
หมอพยุหถ์ ามย้มิ ๆ การะเกดย้มิ บา้ ง ทวา่ ย้มิ ของหลอ่ นขรมึ
"ดฉิ นั หมายถงึ ความรูส้ กึ ของดฉิ นั ...แลว้ กห็ มายถงึ ทวั่ ไป ไมไ่ ดน้ ึก
ถึงคุณหมอดอกค่ะ...แต่ว่า...ถา้ ดิฉันเป็นคุณหมอ ดิฉันก็คงไม่คิดจะ
กลบั ไปอเมรกิ าอกี "
"เพราะอะไร...อดุ มคตหิ รอื คณุ "
เสยี งของหมอพยุหค์ ่อนขา้ งเยาะ การะเกดตอบเรยี บ ๆ ว่า

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๖๖

"คงไม่สูงถงึ ขนาดนนั้ ดอกค่ะ เพยี งแต่คดิ ง่าย ๆ ว่า ดฉิ นั เป็นคน
ไทย คนไทยอ่นื ทาไมเขาถงึ อยู่กนั ไดใ้ นแผ่นดนิ ไทย ทง้ั ๆ ท่บี างคนไม่ได้
สบายไปกวา่ เราดว้ ยซา้ เราเองถา้ จะวา่ ไปแลว้ ..ก็นบั ว่าสบายพอตวั อยู่ ยงั จะ
ด้นิ รนไปหาความสบายความสะดวกในแผ่นดนิ ของคนอ่นื ไปถงึ ไหน ถา้ มนั
ขมขน่ื คบั แคน้ พลเมอื งลน้ ประเทศเหมอื นเมอื งจนี กไ็ ปอย่าง.... "

"แต่....ขมช่ืนคบั แนจริง ๆ กลบั อยู่ได้ พวกท่ีด้ินรนลว้ นพวก
ปญั ญาชน ของบา้ นเมอื ง อยู่สบาย ๆ กนั แลว้ เกือบจะทง้ั นนั้ ...ดฉิ นั ไมเ่ หน็
เขา้ เร่อื ง"

๑๙

"นนั่ ไง...เจา้ ของทนุ มานนั่ ไง"
พยาบาลสามสค่ี นทม่ี าสง่ หมอนพิ ทิ กระซบิ กระชาบกนั ขณะทก่ี ลมุ่
อรชนุ และเพอ่ื น ๆ เดนิ เขา้ มาในหอ้ งโถงท่าอากาศยาน
อทุ มุ พรกระซบิ ต่อไปพรอ้ มดว้ ยเสยี งหวั เราะเบา ๆ
"มาเจ็บไดป้ ระโยชนน์ ะ นอนไม่ก่ีวนั ใหท้ ุนหมอไปเมอื งนอก ถา้
แกนอนโรงพยาบาลอกี ที คราวน้ฉี นั จะขอเป็นพยาบาลพเิ ศษ"
"โอย๊ เขาไม่สนใจหรอกย่ะ ตอนนนั้ พยาบาลพเิ ศษเปลย่ี นทุกวนั
เขาไม่สนใจใครสกั คน นอกจากแม่เกด เลน่ เอาหมอนิพทิ แทบคลงั่ ...จุ๊ย.์ ..
จยุ๊ .์ ..เขาเดนิ เขา้ มาแลว้ "
ผูถ้ ูกวจิ ารณ์เดินตรงเขา้ มาพรอ้ มกบั สหายสามนาย นายหน่ึงคือ
หมอพยุห์ แต่งกายทนั สมยั ตามเคย กางเกงสเี ขยี วมะกอก เส้อื สปอรต์ สี
เหลอื งมะนาว
นยั น์ตาของอรชุนมองปราดไปยงั หมอนิพิท เคียงขา้ งหมอคือ
การะเกด...หลอ่ นสวมชดุ สฟี ้าอ่อน หนา้ ตาแจ่มใส จนกระทงั่ อรชนุ นึกขวาง
จะเรยี กวา่ อารมณพ์ าลกไ็ ด้
นกึ ค่อนอยู่ในใจวา่ ...หนบานเป็นจานเชงิ ทเี ดยี วนะ
อรชนุ รบั ไหวห้ ลอ่ น บอกหมอนิพทิ วา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๖๘

"ผมตดิ หมอพยหุ ม์ าส่งคณุ ดว้ ย เคร่อื งบนิ ออกสท่ี ่มุ คร่งึ หรอื ครบั "
"ครบั ขอบพระคุณท่ีมาส่ง แลว้ ก็ขอบพระคุณสกุลตง้ั เจริญกิจ
ดว้ ยทใ่ี หโ้ อกาสผม"
"อย่าถอื เป็นบญุ คุณใหผ้ มอายเลยครบั ก็เหมอื นทนุ อน่ื ๆ ทกุ ทนุ
นนั่ แหละถึงคุณจะไม่ไดท้ ุนน้ี วนั หน่ึงคุณก็ตอ้ งไดท้ ุนไปจนได้ หมอเป็น
วชิ าชพี ทน่ี ่าสง่ เสรมิ ใหไ้ ปเรยี นเมอื งนอกยง่ิ กวา่ วชิ าชพี อน่ื "
"เฮย้ ...นนั่ ไอว้ ชิ ซ.์ .."
ววิ ฒั น์ สหายชา้ งพูดของอรชุนเอะอะนิดหน่อยเมอ่ื เหน็ เพ่อื นชาย
ของเขา อรชนุ ถอื โอกาสนน้ั ผละไปจากกลมุ่ หมอและพยาบาลชวั่ ขณะ
เม่ือยืนอยู่กบั เพ่ือน ๆ ห่างออกไป เขาอดเหลือบมองไปทาง
การะเกดไม่ไดห้ ล่อนกาลงั เหลบื มองดูเขาเช่นกนั นยั นต์ าสบกนั ครู่หน่ึง
หลอ่ นย้มิ นอ้ ย ๆ
อรชุนไม่ไดย้ ้มิ ตอบหล่อน...นึกขวางอกี ว่า ทอี ย่างน้ีละก็ย้มิ นอ้ ย
ย้มิ ใหญ่อยู่ตลอดเวลา ก่อน ๆ น้ีทาเป็นเคร่งเครยี ดเอาการเอางาน เหน็ จะ
ปล้มื อกปล้มื ใจท่ี 'แฟน' ไดไ้ ปนอกละซ่ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๙

หมอนิพทิ หนา้ ตาไม่แช่มช่ืนเท่าท่คี วร...ก็เห็นจะเป็นเพราะความ
ห่วงความอาวรณน์ นั่ แหละ...หลาย ๆ คนคดิ อย่างนน้ั

ทว่าท่ีจริง หมอนิพิทไม่สบายใจมาตงั้ แต่ตอนหวั คา่ เม่ือเขามี
โอกาสกนิ ขา้ วเยน็ ม้อื สุดทา้ ยกบั การะเกดเป็นการรา่ ลา

เขาพยายามจะขอคามนั่ สญั ญาจากการะเกด...
"รอผมนะการะเกด คณุ สญั ญาไดไ้ หม"
"เกดไม่ชอบสญั ญากบั ใคร ชีวติ ของคนเรามนั มอี ะไรแน่นอนท่ี
ไหนกนั คะ หมอ"
"แต่คณุ ก็ควรใหค้ วามหวงั กบั ผมบา้ ง"
"ตง้ั หนา้ ตง้ั ตาเรยี นเถอะค่ะหมอ เกดบอกไดแ้ ต่เพยี งวา่ เกดยงั ไม่
เคยเห็นใครดีไปกว่าหมอ แต่ถา้ จะใหเ้ กดสญั ญโดยเอาชีวิตทง้ั ชีวิตเขา้
ผูกพนั กบั คาสญั ญา เพยี งประโยคเดยี ว เกดไมส่ ญั ญาหรอกค่ะ"
"แปลวา่ คณุ ไมไ่ ดร้ กั ผมเลยน่ะ การะเกด"
"เกดคิดว่าเกดนบั ถือหมอมากกว่า แต่ก็...ไม่แน่นกั ความรูส้ ึก
ของเกด อาจจะเปลย่ี นแปลงทหี ลงั กไ็ ด"้
การะเกดหวั เราะเบา ๆ หมอนิพทิ กลา่ วขรมึ ๆ วา่
"ค่ะ เกดเป็นคนมนั่ ใจอะไรยาก โดยเฉพาะไม่อยากผูกพนั อะไร
กบั ใคร เกดกลวั ความไมแ่ น่นอน"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๗๐

"ของใคร...ของผมยงั งน้ั ร"ึ
"ทง้ั ของหมอและทงั้ ของเกดเอง..."
หลอ่ นกลา่ วเรยี บ ๆ
"เกดพบกบั ความไมแ่ น่นอนของชวี ติ มามากต่อมาก จนกระทงั่ ไม่
อยากจะกาหนดชีวติ ตวั เอง โดยเฉพาะ...ถา้ เกดสญั ญาอะไรกบั หมอแลว้
เกิดมบี างสง่ิ บางอยา่ งทาใหเ้กดทาตามสญั ญาไมไ่ ด้ เกดกจ็ ะกลายเป็นคนไม่
มสี จั จะ...อีกอย่างหน่ึง...เกดไม่อยากใหห้ มอตอ้ งพ่งึ ความหวงั จากผูห้ ญิง
มากกวา่ เป็นตวั ของตวั เอง"
"หมายความวา่ ยงั ไง"
"หมายความวา่ เกดชอบคนเขม้ แขง็ ไมแ่ ครใ์ ครน่ะซคี ะ"
หมอนิพิทถอนหายใจยาว...เขารูว้ ่าท่ีการะเกดบ่ายเบ่ียงดว้ ย
สานวนโวหารต่าง ๆนั่ น เป็นเพราะหลอ่ นยงั ไม่ 'รกั ' เขามากกว่าเป็นเพราะ
เหตผุ ลตามทห่ี ลอ่ นอา้ ง
แต่หลอ่ นก็ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธเขาเป็นการตดั เยอ่ื ใยโดยเดด็ ขาด
หลอ่ นเอ่ยเมอ่ื เหน็ สหี นา้ ไมส่ ูจ้ ะสบายใจนกั ของหมอนิพทิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๑

"เอาอย่างน้กี แ็ ลว้ กนั เกดบอกหมอไดว้ ่าเวลาน้ี เกดยงั ไมม่ ใี ครอยู่
ในใจ ของเกดเลย ถา้ เผอญิ ชวี ติ ของเกดตอ้ งเปลย่ี นแปลงก่อนหมอกลบั มา
เกดจะรบี บอกหมอเป็นคนแรก"

หมอนิพทิ พนิ จิ ดูหนา้ หลอ่ นเหมอื นจะหยงั่ ใจหยงั่ ความรูส้ กึ
"ขอผมพูดอะไรอย่างไดไ้ หม การะเกด...ไม่ใช่เพราะอจิ ฉา ไม่ใช่
เพราะหวงคุณ แต่ก.็ ..คดิ วา่ เป็นการเตอื นก็แลว้ กนั ..."
"อะไรคะ หมอ"
"ผมมเี หตุผลบางอย่างพอท่จี ะขา้ ใจว่า คุณอรชุน เขาดูจะสนใจ
คณุ ไมน่ อ้ ย"
หนา้ ของการะเกดไมไ่ ดม้ อี ะไรผดิ ปกติ แต่ผวิ หนา้ บางของหลอ่ นดู
เหมอื นจะมสี เี ร่อื ๆ ข้นึ นิดหน่อย
"ไมต่ อ้ งเตอื นหรอกค่ะ เกดรูว้ า่ หมอจะบอกเกดใหเ้จยี มตวั ..."
หลอ่ นหวั เราะดว้ ยเสยี งธรรมดา
"เปล่า...ไม่ถงึ ยงั งนั้ หรอก เพียงแต่ว่า...เออ้ ...ชีวติ ความเป็นอยู่
ของเขา มนั เป็นคนละอย่างกบั ชีวิตคุณ ผมไม่อยากเห็นคุณเป็นเหมอื น
ผูห้ ญิงอ่ืน ๆ อีกหลายคนท่ีไม่ฝนั ถึงนายอรชุน...พระเอกรูปงาม มงั่ คัง่
รา่ รวย"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๗๒

"อย่ากลวั ไปเลยค่ะ เกดรูจ้ กั ตวั เกดด.ี ..รูส้ กึ ว่าหมอจะคิดมากไป
หน่อยแลว้ "

หล่อนหวั เราะตามเคย แต่เมอ่ื หยุดหวั เราะ หล่อนพูดเสยี งเคร่ง
ขรมึ วา่

"ถา้ คนอย่างคุณอรชุนจะสนใจผูห้ ญิงท่อี ยู่ในฐานะแค่น้ีก็ออกจะ
แน่ใจไดเ้ลย ว่า มนั คงเป็นแค่อารมณ์ แค่ความท่ึง ความพอใจประเดยี๋ ว
ประดา๋ วเทา่ นนั้ เอง....

คงเป็นแค่อารมณ์ ความท่ึง ความพอใจประเดีย๋ วประดา๋ วเท่า
นนั้ เอง... อรชนุ เองก็วจิ ยั ตวั เขาอยา่ งน้เี หมอื นกนั

บางทถ่ี า้ เลกิ สนใจหล่อนสกั พกั หล่อนก็คงจางหายไปจากอารมณ์
ของเขาเอง...

แต่เขาวจิ ยั ตวั เองผดิ
เพราะงน้ั อกี เพยี งสามเดือนต่อมา อยู่ดี ๆ เขาจึงลุกข้นึ ขบั รถไป
บนเสน้ ทางสายอีสาน มุ่งไปยงั อาเภอค่อนขา้ งไกลและกนั ดารห่างจาก
กรุงเทพฯ ถงึ เจด็ รอ้ ยกโิ ล

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๓

เพอ่ื ไปหาหมอพยุห์ ซง่ึ เป็นหน่วยแพทยอ์ าสาสมคั รเคลอ่ื นทอ่ี ยู่ท่ี
นน้ั ...

หมอพยุหเ์ ป็นเพยี งแค่ขอ้ อา้ งเท่านนั้ ใจจรงิ ของเขา เขารูด้ วี า่ เขาไป
เพราะอะไร

หน่วยแพทยอ์ าสาไม่ไดอ้ ยู่ท่ีอาเภอ แมว้ ่าจะพกั อยู่ท่ีอาเภอชวั่
ระยะหน่งึ เขาพากนั เดนิ ทางไปยงั ตาบลอน่ื ไกลออกไปอกี หา้ สบิ กโิ ลเมตร

เจ็ดรอ้ ยกิโลจากกรุงเทพฯ ถงึ อาเภอเวลาส่ที ่มุ แลว้ ยงั จะตอ้ งไป
ต่ออกี หา้ สบิ กโิ ล

นายอาเภอวยั กลางคนลุกข้ึนจากท่ีนอน ออกมาตอ้ นรบั อย่าง
เจา้ ของบา้ นทด่ี ี

"ถนนมนั ไมใ่ คร่ดนี กั กวา่ จะไปถงึ โน่นกเ็ หน็ จะสองยาม พกั ทน่ี ่ีสกั
คนื ดกี ว่ากระมงั ครบั พรุ่งน้เี ชา้ ค่อยไป"

อรชนุ ลงั เล...เขาไม่ใคร่ชอบการทาความลาบากใหก้ บั ใคร ครนั้ จะ
พกั โรงแรมก็ไมม่ โี รงแรมเลยสกั แห่งเดยี วในอาเภอเลก็ ๆนน้ั

ตดั สนิ ใจไปต่อดีกว่า...พบหมอพยุห์ พกั กบั หมอท่โี น่นเสยี เลยรู้
แลว้ รูร้ อดไปหากไมม่ ที พ่ี กั นอนในรถก็ยงั ดกี ว่านอนในบา้ นคนทไ่ี มค่ ุน้ เคย
...เกรงใจ

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๗๔

ไม่ยอมฟงั คาทดั ทานของนายอาเภอ ทาใหน้ ายอาเภอตอ้ งส่ายหวั
กบั ภรยิ าบ่นวา่

"นายคนน้ีแกรน้ั จริง บอกใหไ้ ปพรุ่งน้ีดีกว่าก็ไม่เอา ถนนหนทาง
มนั ไมใ่ ครดเี ท่าไหร่ น่ีถา้ รถไปเป็นอะไรกลางทางละก.็ ..จะรูส้ กึ "

หน่วยแพทยอ์ าสาสมคั รพกั ตงั้ หน่วยทโ่ี รงเรยี นเทศบาลแห่งเดยี ว
ในตาบล...

กว่าอรชุนจะขบั รถถึงจุดหมาย เวลาก็ล่วงเขา้ เกือบตีหน่ึง ใน
ชนบทอย่างน้ีทง้ั มืดและทง้ั เงยี บ ไดย้ นิ เสยี งเคร่ืองยนตค์ รางกระห่มึ อย่าง
ถนดั ชดั เจน

อรชุนขบั รถพลางอดคิดไม่ไดว้ ่า...น่ีมนั เกิดอะไรข้นึ เขาถงึ ไดบ้ ุก
บนั ลาบากมาไกลแสนไกลอย่างน้ี ทงั้ ๆ ทธ่ี ุระอะไรก็ไมม่ ี แลว้ ก็...ไม่เคยทา
อะไรยากลาบากกบั ตวั เองอยา่ งน้ีมาก่อน

ท่จี ริงเขาควรจะชวนเพ่อื นมาดว้ ยสกั คน แต่ดูใคร ๆ ก็ไม่ว่างไป
เสยี หมด เลยตดั สนิ ใจมามนั คนเดยี วรูแ้ ลว้ รูร้ อดไป

เขา้ มาในเขตหมบู่ า้ น ซง่ึ มบี า้ นคนอยู่ห่าง ๆ ประปราย คดิ ว่าจะหา
ทพ่ี กั ของหน่วยแพทยย์ าก แต่ก็ไมย่ าก โรงเรยี นเทศบาลอยู่ตดิ ถนนนน้ั เอง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๕

มองเขา้ ไปเหน็ ตะเกียงรวั้ จดุ แขวนไวด้ วงเดยี ว มเี ต็นทก์ างอยู่ใน
ทว่ี ่างหนา้ โรงเรยี นหลงั ใหญ่ ผูช้ ายบางคนกางเตยี งสนามนอนในเตน็ ท์ เหน็
กางมงุ้ คร่อมอยู่บนเตยี งหลายหลงั

แสงไฟหนา้ รถสว่างจา้ ทาใหใ้ ครคนหน่ึงซ่งึ นอนไว ขมีขมนั ลุกข้นึ
โผลอ่ อกมาจากมงุ้ ...

เขาทาหนา้ ประหลาดใจเป็นอย่างย่งิ เมอ่ื เหน็ อรชนุ โผลอ่ อกมาจาก
รถขะมกุ ขะมอม เพยี งคนเดยี ว

"โอโ้ ฮ...ทาไมมาเอาป่านน้ลี ะ่ ครบั "
"ก็ผมมาจากกรงุ เทพฯ"
เขารอ้ งอกี ครงั้ คราวน้ดี งั กวา่ เท่า
"โอโ้ ฮ ขบั รถรวดเดยี วเลยหรอื ครบั น่ี"
"ครบั ผมมาหาหมอพยหุ .์ ..ขอโทษดว้ ยทม่ี ากวนกลางดกึ อยา่ งง้"ี
"ไมเ่ ป็นไรครบั ...ไมเ่ ป็นไร..."
เสยี งของเขาปลุกใครต่อใครใหต้ ่นื ข้นึ โผล่ออกมาหนา้ สลอน แต่
ไมม่ หี มอ พยหุ ์
"คณุ หมอพยุหน์ อนทโ่ี รงเรยี น เดยี๋ วผมจะตามมาให"้
ครู่เดยี ว หมอพยุหก์ ็เดนิ เสยผมออกมาทง้ั ชดุ นอน เขาลมื ตากวา้ ง
หายงว่ ง เป็นปลดิ ท้งิ รอ้ งวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๗๖

"เฮอ้ ...ออ...วะ ไปยงั ไงมายงั ไงกนั น่ี"
"ก็มารถน่ะซีคุณหมอ เจ็ดรอ้ ยหกสิบสามกิโล รวดเดียวจาก
กรุงเทพฯ"
การมาของเขาทาใหใ้ ครต่อใครตอ้ งต่นื ข้นึ หมด แมแ้ ต่หมอผูห้ ญงิ
และพยาบาล
ต่างเปิดประตูหอ้ งเรยี นซ่ึงใชเ้ ป็นหอ้ งนอนจาเป็น โผลห่ นา้ ออกมา
ดูทลี ะคน
การะเกดโผล่ออกมาเป็นคนเกือบสุดทา้ ย หล่อนเบิกตากวา้ ง
เช่นเดยี วกบั หมอพยุห์
ขณะทห่ี มอพยุหถ์ ามอรชนุ วา่
"ล้อื มาทาไมวะ ออ มธี ุระอะไรรเึ ปลา่ "
"ม.ี .."
อรชนุ ตอบ ทง้ั ๆท่ี ความจรงิ ไมไ่ ดม้ ธี ุระอะไรสกั อย่างเดยี ว
แต่ถา้ จะตอบว่า อยู่เฉย ๆ ก็ลกุ ข้นึ ขบั รถตงั้ เกือบแปดรอ้ ยกโิ ลมา
คนเดยี ว ทง้ั ๆ ทไ่ี มม่ คี วามจาเป็น...กอ็ าย
"แลว้ อวั ๊ จะบอกทีหลงั ตอนน้ีบอกใหพ้ วกคุณหมอคุณพยาบาล
ท่านนอนต่อกนั เถอะ อวั ๊ ทาใหท้ กุ คนตน่ื กนั หมดแลว้ ....

๒๐

อรชนุ ตอบคาถามของหมอพยหุ ส์ น้ั ๆ แต่เพยี งว่า
"มาเทย่ี ว ข้เี กยี จอยู่บา้ นกเ็ ลยมาเทย่ี ว"
หมอพยุหไ์ มไ่ ดซ้ กั ถามอะไรอกี เพราะรูน้ ิสยั ของเพอ่ื นอย่างอรชนุ ดี
เขามกั จะทาอะไรตามอารมณแ์ ละความพอใจมากกวา่ มเี หตผุ ล
ในบางครงั้ อรชุนทาใหห้ มอพยุหอ์ ดนึกถงึ ความไม่พงึ พอใจในส่งิ
ทค่ี นไดร้ บั และสง่ิ ทต่ี นมอี ยู่ตามกเิ ลสมนุษยไ์ มไ่ ด้
อรชุนนน้ั ไดช้ ่ือว่ามคี วามสุขบริบูรณ์ทุกอย่าง แต่บางทกี ็ดูคลา้ ย
กบั วา่ เขาเบอ่ื หน่ายและยงั ตอ้ งการอะไรบางอยา่ งอยู่โดยไมร่ ูจ้ กั จบส้นิ
หรอื จะเป็นเพราะชวี ติ ของคนอย่างเขาไมเ่ คยมอี ปุ สรรคอะไรใหเ้ขา
ไดช้ ยั ชนะ และใหเ้ขาไดภ้ ูมใิ จในตวั เองเลย
ความเหน็ดเหน่อื ยในการเดนิ ทางทาใหอ้ รชนุ นอนหลบั สนทิ ภายใน
หอ้ งพกั ของหมอพยุห์ รวมกบั หมอผูช้ ายอกี นายหน่งึ
โดยปกุ ตเิ ขามกั นอนตน่ื สายประมาณแปดเกา้ โมง
เชา้ วนั น้แี ปลกท.่ี ..ถงึ ยงั งนั้ กย็ งั ตน่ื สายถงึ แปดโมง
พอรูต้ วั วา่ กาลงั นอนอยู่ทไ่ี หน อรชนุ ก็รบี ลุกข้นึ ไดย้ นิ เสยี งพูดคุย
เสยี งหวั เราะ เสยี งดว้ ยชมกระทบกนั อยู่ทางหลงั โรงเรียน ซ่งึ คงจะหอ้ งใด

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๗๘

หอ้ งหน่ึงเป็นหอ้ งประกอบอาหาร หมอพยุหก์ บั หมอทรงชยั ทน่ี อนร่วมหอ้ ง
กนั อยู่ คงตน่ื ออกไปวุน่ วายอยู่กบั เขานานแลว้

อรชนุ นึกกระดากนดิ ๆ รบี นุ่งกางเกงสวมเส้อื แทนชดุ นอน คน้ หา
แปรง และยาสฟี นั ออกมาถอื ไว้ มอื หน่ึงเสยผมลวก ๆ ค่อย ๆ โผลอ่ อกมา
จากหอ้ ง

หอ้ งท่เี ขานอนเป็นหอ้ งเรียนทางดา้ นหนา้ โผล่ออกมาเป็นระเบยี ง
ไม่มใี ครอยู่เลย แต่ทเ่ี ต็นกลางสนามซง่ึ จดั ป็นท่ตี รวจรกั ษาพวกท่ไี มไ่ ดเ้ป็น
อะไรมาก คอื สามารถตรวจและใหย้ าไดเ้ลยนน้ั ...มชี าวบา้ นมานงั่ รออยู่แลว้
กลมุ่ ใหญ่

อรชุนเดินไปทางหลงั โรงเรียน แน่ใจว่หอ้ งนา้ หอ้ งสว้ มคงอยู่
ดา้ นหลงั

เขาเหน็ หอ้ งสว้ มอยู่เลยถดั ไปหลงั โรงเรยี นเป็นแถว สวนหอ้ งนา้ ใช้
เสอ่ื ลาแพนกน้ั อยู่แถว ๆ นน้ั เช่นกนั

หมอหรอื พยาบาลผูห้ ญงิ สองคนโผล่ออกมาจากหอ้ งทม่ี ปี ้ายเขยี น
เอาไวว้ า่ 'หอ้ งพกั ครู' พอดี

หลอ่ นย้มิ ทกั ทายเขาแลว้ กห็ ลบแวบกลบั เขา้ ไป เพราะรูว้ ่าอรชนุ คง
กระดากดว้ ยยงั ไมไ่ ดล้ า้ งหนา้ แปรงฟนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๙

คราวน้คี นโผลอ่ อกมาคอื หมอพยหุ ์
"เฮ.้..ออ เพง่ิ ต่นื เรอะ หอ้ งนา้ อยู่โน่น ไปลา้ งหนา้ แปรงฟนั แลว้ มา
กนิ ขา้ วเร็ว เราทางานกนั แปดโมงคร่งึ "

เม่อื อรชนุ ลา้ งหนา้ ลา้ งตาเสรจ็ โผลเ่ ขา้ ไปในหอ้ งพกั ครูซง่ึ ดดั แปลง
เป็นหอ้ งประกอบอาหารและหอ้ งอาหารชวั่ คราว

เขาเห็นกบั ขา้ วสาหรบั ขา้ วตม้ เปล่าหลายอย่างวางอยู่บนโตะ๊ ยาว
กลางหอ้ งพรอ้ มดว้ ยหมอ้ ขา้ วตม้ และถว้ ย ชอ้ น

หมอกบั พยาบาลบางคนรบั ประทานเสร็จเรียบรอ้ ยแลว้ รวมทง้ั
การะเกด กาลงั จะออกไปขา้ งนอกพอดี

หมอพยุหว์ า่
"กนิ แบบบฟุ เฟต์ ใครมธี ุระก่อน มงี านด่วนกก็ นิ ก่อน"
"อวั ๊ เลยกลายเป็นส่วนเกินทาใหเ้ ปลอื งขา้ วเปลอื งกบั โดยไม่เป็น
ประโยชน"์
"ไมเ่ ป็นไรหรอก"
หมอพยุหต์ อบแลว้ กห็ วั เราะ
"พวกเราถอื วา่ ล้อื เป็นคนมบี ญุ คุณ จรงิ ไหมครบั หมอสุนทรี"
คุณหมอสุนทรสี าวใหญ่หวั เราะบา้ ง สพั ยอกวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๘๐

"กลบั ไปน่ขี อตกึ อกี สกั หลงั นะคะ"
กนิ ขา้ วเสรจ็ อรชนุ ก็ออกไปขา้ งนอกพรอ้ มกบั หมอพยุห์ หมอทม่ี า
คราวน้ี หมอส่ี พยาบาลหก และบรุ ุษพยาบาลอกี สอง
หมอสองคนแยกไปตรวจคนไขห้ ญงิ ทต่ี อ้ งการความมดิ ชดิ ในหอ้ ง
ตรวจโรค ชวั่ คราวพรอ้ มกบั พยาบาลอกี สอง
เหลอื นอกนน้ั ทาหนา้ ทอ่ี ยู่ท่เี ตน็ ท์ ตรวจโรค จ่ายยา และจดั คนไข้
เป็น ประเภท...
พวกผูห้ ญงิ เก่ยี วกบั มดลูก ครรภ์ ฯลฯ ส่งไปยงั หอ้ งตรวจโรค
ถา้ ประเภทปวดหวั ตวั รอ้ น เป็นไขต้ ่าง ๆ ก็ตรวจกนั ท่ีเต็นท์
รวมทง้ั การ ฉีดวคั ซนี ป้องกนั อหวิ าตแ์ ละไทฟอยดด์ ว้ ย
อรชุนคิดว่าผูค้ นคงไม่มากมายนกั แต่ท่ีไหนไดพ้ อตกสายก็
หลงั่ ไหลกนั มาแน่นขนดั จนกระทงั่ หมอและพยาบาลต่างก็มงี านวุ่นวายลน้
มอื ไปตาม ๆ กนั
เขาวุน่ วายและกม้ หนา้ กม้ ตาทางานกนั จนกระทงั่ อรชนุ นกึ กระดาก
ใจ
เขานงั่ อยู่ขา้ ง ๆ หมอพยุห์ จะช่วยทาอะไรบา้ งก็ไม่รูจ้ ะทาอะไร
เลยกลาย เป็นคนไรป้ ระโยชนอ์ ยู่คนเดยี ว

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๑

เหลอื บดูการะเกดหลายครงั้ หลอ่ นทางานไม่หยุดมอื โดยเฉพาะ
การชะลา้ งบาดแผลอนั เกิดจากโรคผวิ หนงั พพุ องซง่ึ เป็นกนั มากทงั้ เดก็ และ
ผูใ้ หญ่

ดูกิริยาททางของหล่อนไมม่ คี วามรงั เกียจเลย สหี นา้ เมอ่ื เวลาเช็ด
ตวั ใหเ้ขาเป็นอย่างไร สหี นของหลอ่ นขณะทช่ี ะลา้ งแผลพพุ องก็เป็นอย่างนนั้

ตง้ั แต่มาถึง เขายงั ไม่ไดพ้ ูดกบั หล่อนเลยแมแ้ ต่ประโยคเดียว
เพยี งแต่รบั ไหวห้ ลอ่ นเมอ่ื คนื เทา่ นน้ั เอง

เด็กผูห้ ญงิ คนหน่งึ อายุเพง่ิ ขวบสองขวบ เป็นโรคพพุ องทศ่ี ีรษะจน
ตอ้ งตดั ผมเกล้ยี ง นา้ เหลอื งและสะเก็ดแผลแหง้ ตดิ ตามหนงั ศีรษะ เหมอื น
รงั อะไรอย่างหน่งึ ส่งกลน่ิ เหมน็ รุนแรง

อรชุนเหน็ การะเกดใชก้ รรไกรเลก็ ๆ ตดั หนงั และสะเก็ดอนั เกิด
จากนา้ เหลอื ง

เขาเกิดความสนใจจนตอ้ งลกุ ข้นึ ไปยนื ดูใกล ้ ๆ
กลน่ิ เหมน็ จากศีรษะเดก็ ทาใหเ้ขาเกอื บจะเผลออดุ จมกู
อดชมความอดทนและวางเฉยของหลอ่ นเสยี มไิ ด้
"เป็นอะไรน่ะครบั "
"โรคผวิ หนงั ค่ะ...ชนั นะต"ุ

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๘๒

"ชนั นะต"ุ ....เขาเคยไดย้ นิ ผูใ้ หญ่พูดถงึ โรคน้ีมาตง้ั แต่ยงั เดก็ เพง่ิ
จะเคยเหน็ เดยี๋ วน้ีเองวา่ มนั เป็นอย่างน้เี อง

ดูเหมอื นหวั คนทง้ั หวั ไดก้ ลายเป็นรงั อะไรสกั อย่างหน่งึ ไมม่ ผี ดิ
การะเกดใหย้ าสาหรบั ฟอกศีรษะและยากินบางอย่าง หล่อนบอก
กบั เขาว่า
"คนหมู่บนน้ีเป็นโรคผวิ หนงั กนั มากค่ะ เห็นว่าเป็นเพราะนา้ ไม่ดี
แลว้ กไ็ มม่ ยี าจะใสต่ ง้ั แต่ยงั เป็นเน่นิ ๆ"
"มคี นมาแน่นยงั ง้ที กุ วนั ละหรอื คุณ"
"ค่ะ สามวนั แลว้ เราจะอยู่ทน่ี ่ีหา้ วนั เท่านน้ั แลว้ ก็ยา้ ยไปตาบลอ่นื
เขารูว้ า่ อกี นานกวา่ จะมโี อกาสพบหมอ พบยา อย่างสะดวกอย่างน้ี"
หลอ่ นเหลอื บดูเขาแวบหน่งึ
"คุณคงเพ่ิงเคยเห็นว่า คนบางคนอยู่อย่างขาดแคลนทุกส่ิงทุก
อย่างอยา่ งไร"
อรชุนพยกั หนา้ ชา้ ...เขาก็เหมอื นอกี หลาย ๆ คนท่รี ูว้ ่าในแผ่นดิน
ของตนยงั มีคนขาดแคลนแรน้ แคน้ อยู่อีกมากมาย...รูแ้ ละบางทีก็แสดง
ความเป็นห่วงเป็นใยดว้ ยวาจา ดว้ ยการบริจาค แต่ไม่เคยไดเ้ หน็ ไดส้ มั ผสั
อยา่ งแทจ้ รงิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๓

อรชนุ เหลอื บดูหมอพยุห์
เขารูว้ ่าหมอพยุหไม่เคยละความตงั้ ใจท่ีจะไปทามาหากินยงั
ต่างประเทศ
สภาพทเ่ี หน็ ถงึ จะทาใหห้ มอพยุหเ์ หน็ อกเหน็ ใจ แต่ก็ไมอ่ าจเปลย่ี น
ความตง้ั ใจของหมอพยุหไ์ ด้
การเห็นแก่ตวั เองเป็นสาคญั ย่ิงกว่าผูอ้ ่นื ย่อมเป็นปกติวสิ ยั ของ
มนุษยป์ ถุ ชุ น เขาไมม่ สี ทิ ธ์จิ ะไปตาหนิหมอพยุหไ์ ด้
เขาสงั เกตเหน็ อะไรอกี หลายอย่าง ซง่ึ คนแบบเขามชี วี ติ อยู่อย่างสุข
สบายในสงั คมส่วนหน่ึง ซ่งึ แยกกนั อยู่คนละส่วนกบั บุคคลเหล่าน้ี ไม่เคย
เหน็ ...เคยแต่ไดย้ นิ ไดฟ้ งั
โดยเฉพาะคนอย่างเขาซ่งึ ไม่ไดม้ งั่ คงั่ ข้นึ มาจากความเหน่ือยยาก
และการสรา้ งเน้อื สรา้ งตวั ตงั้ แต่เกิดมายงั ไมเ่ คยรูร้ สของการขาดแคลน
เพราะความมงั่ คงั่ สุขสบายของเขา เกดิ จากทรพั ยส์ มบตั ิ ตลอดจน
กจิ การงานทต่ี กทอดมาจากบรรพบรุ ุษ
ปญั หาของเขามแี ต่เร่ือง...เพราะอะไรรายไดจ้ ากอุตสาหกรรมจึง
ตา่ ลง...ทาอย่างไรจึงจะว่งิ เตน้ ต่อสญั ญาการผูกขาดอุตสาหกรรมอย่างใด
อย่างหน่ึง ซ่ึงกาลงั จะหมดส้ินลง แลว้ ก็ขอ้ ขดั แยง้ บางอย่างระหว่างวงศ์
ญาตเิ ก่ยี วกบั ธุรกจิ ตลอดจนการเงนิ ฯลฯ

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๘๔

เขาไม่เคยเห็นครอบครวั ซ่ึง...เงินแต่ละบาทแต่ละสลึงดูมีค่า
มากมายเสยี เหลอื เกิน

อยา่ งคุณยายวยั หกสบิ ผูด้ ูแก่ชรา เหมอื นอายุสกั เจด็ สบิ แปดสบิ
เทยี บกนั ไม่ไดเ้ ลยกบั คนชราใน 'สงั คม' ของเขา ซ่งึ มกี ารบารุง
การตกแต่งจนกระทงั่ อายุหกสบิ ยงั ดูสวย กระฉบั กระเฉงเหมอื นอายุส่สี บิ
หา้ สบิ
คณุ ยายนงั่ กอดหลานชายอายุสบิ ขวบไวก้ บั อก
คุณยายบอกว่าเป็นหลานชายคนโต.... "แม่ของมนั มาดว้ ยไมไ่ ด้
เพราะกาลงั 'อยู่ไฟ' ลูกคนทส่ี "่ี
คุณยายเลา่ ใหห้ มอฟงั วา่ "หลานชายเป็นไขม้ าสองอาทติ ยแ์ ลว้ แม่
ก็กาลงั ออกลูกตอ้ งเจยี ดเงนิ ใหค้ ่าหมอตาแย และค่ายาสาหรบั นางแม่ของ
มนั กนิ เขา้ ไปยงั แทบจะไมพ่ อ หลานกย็ งั มาป่วยเสยี อกี "
"สองสามวนั แรกใหม้ นั กินยาทมั ใจห่อละสลงึ วนั ละสามส่หี ่อ แต่
ก็ไม่เห็นหาย กินเขา้ ไปก็ไดแ้ ต่สร่างไขป้ ระเดีย๋ วประดา๋ วเท่านน้ั เอง ตอน
หลงั ๆ ไมม่ เี งนิ จะซ้อื ใหม้ นั กนิ แลว้ กเ็ ลยตอ้ งปลอ่ ยมนั ไวเ้ร่อื ย ๆ ยงั ง้"ี
ยาห่อละสลงึ เดยี ว...เงนิ สลงึ เดยี วช่างมคี ่ามากมายสาหรบั พวกเขา
เสยี เหลอื เกนิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๕

ในขณะทอ่ี รชนุ แทบจะมองไมเ่ หน็ ค่าของมนั เลย
เขาเพ่งิ รูบ้ ดั น้ีเองว่า ท่เี คยดูถูกยาประเภทผลติ ในเมอื งไทยราคา
ถกู ๆ เพยี งห่อละสลงึ นน้ั ...
แทท้ จ่ี รงิ ดูเหมอื นเขาจะคดิ ผดิ
เพราะชาวบา้ นเป็นจานวนมากท่ีอยู่นอกเหนือไปจากสงั คมของ
พวกเขา จาเป็นตอ้ งอาศยั ยาประเภทน้ี
อยา่ งนอ้ ยก็เพอ่ื ประทงั โรค และอาการไขไ้ ปพลาง ๆ...
และอยา่ งนอ้ ยก็ยงั ดกี วา่ ยาฝรงั่ ปลอม ๆ...
อรชุนบอกไม่ถูกว่าท่เี ขาตดั สนิ ใจตามหมอพยุหม์ าท่นี ่ีนนั้ เขาคิด
ผดิ หรอื คดิ ถกู
จนกระทงั่ ไดย้ นิ เสยี งการะเกดถามข้นึ เบา ๆ ว่า
"อยากช่วยอะไรบา้ งไหมคะ คุณอรชนุ "
เขานึกขอบใจหล่อนท่มี แี กใจจะช่วยใหเ้ ขามปี ระโยชนข์ ้นึ มาบา้ ง
แทนทจ่ี ะนงั่ 'เดอ๋ ' อยู่เฉย ๆ คนเดยี ว
"มาน่ีซคี ะ ขอแรงช่วยนบั ยาพวกน้ีหน่อย น่ียาแกไ้ ข้ น่ีพวกซลั ฟา
ซอง ละยส่ี บิ เมด็ นะคะ..."

๒๑

อรชุนนึกขอบใจการะเกดท่ีช่วยใหเ้ ขาดูเหมือนคนในคณะของ
หล่อนข้ึนบา้ ง แต่ในขณะเดียวกนั ก็มีความรูส้ ึกเหมือนตวั เองกาลงั เป็ น
บคุ คลประเภทนกั สงั คมสงเคราะห์ อะไรทานองน้นั

คลา้ ยผูห้ ญิงในสงั คม ประเภทท่มี เี วลาว่างมากๆ แลว้ ก็ออกไป
ช่วยงานสาธารณชน

คงมคี นมองดูเขาอย่างตวั ตลกเหมอื นกนั
อย่างไรก็ตาม พอตกบ่ายอรชุนก็เลย่ี งขบั รถออกไปขา้ งนอกเสยี
เขาตอบคาถามหมอพยุหว์ า่
"บางทจ่ี ะไปอาเภอ ล้อื จะเอาอะไรบา้ งละ่ "
"ไมเ่ อาหรอก เฮ.้.กลบั มากนิ ขา้ วเยน็ ดว้ ยกนั นะออ...วนั น้ีคุณหมอ
สมสวาททา่ นจะแสดงฝีมอื กบผดั เผด็ "
เขาหมายถงึ หมอผูห้ ญงิ ซง่ึ มวี ยั อาวุโสกว่าเพอ่ื น แมว้ ่าตาแหน่งจะ
ไมอ่ าวโุ สเทา่ บางคน
ท่จี ริงเขาเลย่ี งออกมาก็เพราะไม่อยากอยู่อย่างคนเปล่าประโยชน์
เพียงคนเดียวในขณะท่ีคนอ่ืน ๆ ต่างก็ทางานกนั อย่างไม่ว่าง ยงั ไม่รู้
เหมอื นกนั ว่าจะไปไหน พน้ ออกมาแลว้ ก็เลยขบั รถต่อไปตามถนน ถงึ จะ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๗

เป็นหมบู่ า้ น แต่บา้ นเรือนก็กระจดั กระจายกนั อยู่ตามบรเิ วณทอ้ งท่งุ นา ซ่งึ
แหง้ แลง้ เพราะผ่านฤดูเกบ็ เก่ยี วมาแลว้

ย่งิ เป็นเวลาบ่ายอย่างขณะน้ี แดดเปร้ยี ง รวมทงั้ ความแหง้ แลง้ ดู
ไมน่ ่าเลยทเ่ี ขาจะขบั รถออกมาโดยปราศจากความมงุ่ หมาย

ทอ้ งถ่นิ น้ีแหง้ แลง้ จริง ๆ สมกบั ท่เี ขาไดย้ นิ ไดฟ้ งั มา แต่ตวั เขาเอง
เพง่ิ จะมาเหน็ เป็นครงั้ แรก

ก็ถูกละ...เขาเคย ทศั นาจร ทุกแห่งมาแลว้ ทง้ั เหนือ ใต้ อีสาน
ประเทศใกลเ้ คียง แต่เป็นการทศั นาจรอย่างสุขสบาย ถ่นิ ท่ไี ปส่วนมากก็
ลว้ นแต่อดุ มสมบูรณ์ โดยเฉพาะทอ้ งถน่ิ ทางเหนอื

"ทศั นาจร" โดยบงั เอิญในทอ้ งถ่ินแรน้ แคน้ อย่างน้ี เขาเพ่งิ เคย
สมั ผสั

ไม่ใช่แต่เฉพาะผิวเผิน ทว่าจากบรรดาชาวบา้ นท่ีมาขอรบั การ
รกั ษาพยาบาล มาขอยา..อรชนุ รูจ้ กั สภาพของเขาเหลา่ นนั้ จรงิ ๆ

อรชนุ นกึ ถงึ คาทก่ี าลงั สมยั ใหมท่ ส่ี ุดในยุคน้ี ซง่ึ ผูค้ นชอบพูดถงึ กนั
มากทส่ี ุด...ช่องวา่ ง

ถา้ เทยี บฐานะความเป็นอยู่ของเขา และคนในสงั คมเดียวกนั กบั
เขา กบั ชาวบา้ นเหลา่ น้ีแลว้ ...แน่ละ ช่องวา่ งมนั ว่างเสยี จนกระทงั่ แทบจะวดั
ไมไ่ ดเ้อาทเ่ี ดยี ว

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๘๘

แมจ้ ะรูส้ ึก แมจ้ ะคิดถึงมนั แต่อรชุนก็เหมือนกบั คนอ่ืน ๆ ใน
สงั คมเดยี วกบั เขา อกี หลายต่หลายคน...คือไดแ้ ต่รูส้ กึ คิด พูด หรือเขยี น
แต่ไมร่ ูจ้ ะทา อย่างไร

นอกจากเหลอื ความสามารถแลว้ มนั ยงั ไม่ใช่หนา้ ท่ี...ขอ้ สาคญั
การทาลายช่องว่างนนั้ ใครเล่าเป็นผูเ้ สียผลประโยชน.์ ...เพราะฉะนนั้ คน
ประเภทอรชนุ ก็ไดแ้ ต่ คดิ หรอื ดแี ต่พดู เท่านนั้ เอง

เขาขบั รถไปเร่ือย ๆ ตามถนนลูกรงั อยู่ในสภาพค่อนขา้ งดี ทว่า
แหง้ แลง้ และ มฝี ่นุ ฟ้งุ

ควายผอม ๆ นอนจมอยู่ในปลกั เลนซง่ึ แทบจะไมม่ นี า้ อยู่เลย เดก็
ชาวบา้ นตวั เล็ก ๆ ดา ทอ้ งป่อง ถา้ เป็นเด็กเล็กก็เปลอื ยกายหมด ถา้ โต
หน่อยกน็ ุ่งกางเกง เก่า ๆ ขาด ๆ หรอื ไมก่ ผ็ า้ ถงุ เพยี งผนื เดยี ว

เอาอีกแลว้ ...ขออดนึกเปรียบเทียบไปถึงลูกชายหญิงของพวก
ญาติ ๆ ของเขา ไม่ได.้.แต่ละคนมพี เ่ี ล้ยี ง มเี ส้อื ผา้ เคร่อื งนุ่งห่มเป็นตู้ ทงั้ ท่ี
จาเป็นและไมจ่ าเป็น

อรชนุ นกึ ถงึ ถอ้ ยคาทผ่ี ูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ของเขาเคยพดู ใหไ้ ดย้ นิ อยู่บ่อย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๙

"ทาบุญไวใ้ หด้ ี ชาติหนา้ จะไดเ้ กิดมาดเี กิดมาในกองเงนิ กองทอง
อย่าทา บาปทากรรมทาเวร ชาตหิ นา้ จะเกิดมาลาบากยากจน..."

เขาเคยนสึ งสยั อยู่เสมอตง้ั แต่เดก็ ๆ วา่ ...จรงิ หรอื
รถราคาแพงลิบล่ิว ว่ิงฝ่ าเปลวแดด ฝ่ าฝุ่นสีแดง ๆ ต่อไปอีก
อรชุนเหลอื บเห็นวดั ยู่ทางขวามอื ตง้ั แต่รถว่งิ มาหลายกิโล เพ่งิ จะเหน็ วดั
เป็นแห่งแรก
นักประวตั ิศาสตร์และโบราณคดีเคยกล่าวเอาไวว้ ่า วดั เป็น
สญั ลกั ษณข์ องความอดุ มสมบูรณท์ อ้ งถน่ิ ใดมวี ดั มากและวดั สวยงาม แสดง
วา่ ทอ้ งถน่ิ นนั้ อดุ มสมบูรณ์ ผูค้ นมอี นั จะกนิ
อย่างภาคเหนอื อยา่ งภาคกลาง...บางแห่งวดั แทบจะเกยกนั
อรชนุ หยุดรถมองเลยเขา้ ไปในเขตวดั ซง่ึ อยู่ห่างจากถนนใหญ่เขา้
ไปเลก็ นอ้ ย มที างเขา้ ลาดลงไปเป็นทางเดนิ เลก็ ๆ ซง่ึ รถยนตผ์ า่ นได้
โบสถเ์ หน็ จะไม่ใช่โบสถเ์ ก่าพอท่จี ะเรียกไดว้ ่าโบราณ อย่างมากก็
ประมาณส่สี บิ หา้ สบิ ปี เล็กและไม่ประณีตดว้ ยศิลปะงดงามอะไรนกั โดย
เหตุท่คี งจะไม่ไดร้ กั ษาและซ่อมแชมอยู่เสมอ จงึ เก่าครา่ ปูนกะเทาะหลาย
ต่อหลายแหง่

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๙๐

ศาลาการเปรยี ญหลงั นดิ เดยี ว เสาบางเสาผุตอ้ งมเี สาช่วยยนั เอาไว้
กุฏิมเี พยี งสามหลงั เก่าเช่นเดียวกบั ศาลาการเปรียญ เป็นกุฏิไมใ้ ตถ้ นุ สูง
หลงั คามงุ สงั กะสี

หมาสามสต่ี วั หมอบอยู่แถว ๆใตถ้ นุ กฏุ ผิ อมโซ
อรชนุ หกั รถเล้ยี วเขา้ ไปในวดั พระภกิ ษุชราผูน้ งั่ อยู่เพยี งรูปเดยี วท่ี
กฏุ หิ ลงั หนา้ ชะเงอ้ มอง
อรชุนนึกถึงการทาบุญ นึกถึงการสรา้ งพระ นึกถึงการเร่ียไร
บริจาคเอาเงนิ เขา้ วดั ของวดั ต่าง ๆ ท่ีดู ๆก็สวยงามอุดมสมบูรณ์และมี
รายไดข้ องวดั อยู่แลว้ ..
แลว้ ก็นึกถงึ วดั น้.ี ..วดั ทเ่ี ผอญิ เขา้ มายนื อยู่

พระภิกษุชราคงเป็นเจา้ อาวาส ลุกข้ึนยืนครองผา้ ใหเ้ รียบรอ้ ย
ขณะทภ่ี กิ ษุอกี สามรูปในกุฏอิ ่นื ชะเงอ้ มอง ครองผา้ เสรจ็ ก่อนก็ลกุ ข้นึ เดนิ ลง
มาทกั ทายวา่

"มาหาใครละ่ โยม"
อรชนุ ยกมอื ไหว้ ตอบวา่
"เปลา่ ครบั ผมผา่ นมากเ็ ลยแวะเขา้ มา"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๑

"ออ้ ...งน้ั เรอะ...งน้ั ข้นึ มากินนา้ กินท่าก่อนซ.ี ..เจรญิ พร...โน่น...ไป
ทศ่ี าลาการเปรยี ญกนั ดกี วา่ ...ไอน้ อ้ ย...เอง็ ยกกานา้ ชาไปทศ่ี าลาทวี ะ"

ท่านสงั่ ลูกศิษยว์ ดั อายุสิบกว่าขวบ ร่างเกร็ง...ผอมตามเคย...
ชาวบา้ นแถวน้ีไมเ่ หน็ มใี ครอว้ น ไมว่ า่ เดก็ ผูใ้ หญ่

แลว้ ตวั ท่านเองก็เดนิ นาอรชุนไปยงั ศาลาการเปรียญ หลงั จากนงั่
ลงบนยกพ้นื ตดิ กบั ลูกกรงเรยี บรอ้ ยแลว้ ท่านก็ถามอรชุนผูน้ งั่ พบั เพยี บอยู่
บนพ้นื ศาลาว่า

"คุณไปไหนมาละ่ "
"ผมมากบั คณะแพทยอ์ าสาสมคั รครบั แต่ผมไมใ่ ช่หมอ เพยี งแต่
ตดิ คณะเขามาเท่านนั้ "
"ออ้ ...แลว้ น่กี าลงั จะไปไหนร"ึ
"เปลา่ ครบั ขบั รถมาเร่อื ย ๆ แถวน้ผี มไมเ่ คยมา"
แลว้ เขากถ็ ามดว้ ยสานวนอย่างคนสมยั ใหมว่ า่
"ทา่ นอยู่กนั ก่อี งคค์ รบั "
"สร่ี วมอาตมา เณรอกี สองเป็นหก"
"บา้ นออกห่างกนั ทา่ นออกไปบณิ ฑบาตไมล่ าบากแย่หรอื ครบั "
"ท่ีน่ีไม่เหมือนกรุงเทพฯ หรือท่ีอ่ืนหรอกคุณ อาตมาไม่ได้
บณิ ฑบาต ชาวบา้ นเขาเอามาถวายกนั เอง ตามมตี ามเกิด"

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๙๒

"แลว้ พอไหมครบั ทา่ น"
"บางทกี ็พอ บางทกี ็ไม่พอ แต่เขาก็ถวายของแหง้ ขา้ วสารเอาไว้
บา้ งเหมอื นกนั ถา้ ไมพ่ อก็ตอ้ งหงุ หาเอาเอง"
โดยปกติอรชุนก็เหมอื นกบั หนุ่ม ๆ แบบเดียวกบั เขา ไม่ใคร่จะ
เล่อื มใสต่อการทาบุญนกั หากจะตกั บาตรทาบุญกนั สกั ทีก็ตอ้ งมโี อกาส
พเิ ศษ
ความศรทั ธาท่ีจะทาบุญ เพ่ิงเกิดกบั เขาเป็นครงั้ แรก เม่ือเห็น
สภาพอนั ทรุดโทรม และความแรน้ แคน้ ของพระภกิ ษุ...
เจา้ อาวาสวางเฉยเมอ่ื เขาถวายเงนิ พนั บาทต่อทา่ น และกลา่ ววา่
"ผมถวายไวเ้ ป็นค่าอาหารของท่านกบั พระภิกษุในวดั แลว้ ก็...
สุดแต่ทา่ นจะ ใชจ้ ่ายเก่ยี วกบั วดั น้ี"
นยั นต์ าของท่านมแี ววปราโมทย์ ไม่ใช่ปราโมทยท์ ่ไี ดร้ บั ถวายงนิ
แต่ปราโมทยใ์ นศรทั ธาของหนุ่มผูม้ ีหนา้ ตาท่าทางฉาบฉวย อย่างพวก
ชาวกรุงทง้ั หลาย
ทา่ นสงั่ ใหล้ ูกศิษยไ์ ปนมิ นตพ์ ระภกิ ษุมาใหห้ มด แลว้ ก็สวดยถาสพั
พใี หแ้ ก่อรชนุ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๓

อรชุนเคยทาบญุ มามาก เคยฟงั สวดยถาสพั พมี าก็มาก แต่ไมเ่ คย
มคี รง้ั ใดเลยทจ่ี ะทาใหเ้ขาเกดิ ปิตโิ สมนสั เทยี บเท่าครง้ั น้ี

รูส้ กึ วา่ ปจั จยั ทเ่ี ขาถวายเพยี งแค่พนั บาทนนั้ มนั นอ้ ยนิดไปเสยี แลว้

หลงั จากน้ัน พระภิกษุรูปอ่ืน ๆ ก็ลงจากศาลาการเปรียญไป
อรชนุ ยงั คงสนทนาอยู่กบั หลวงพอ่ วยั หกสบิ กวา่ ...ดูท่านพอใจทน่ี าน ๆ ครงั้
จะมคี นแปลกหนา้ ต่างถน่ิ เขา้ มาพบปะสนทนา

ขณะหน่ึงท่านทาท่าตรึกตรองสกั ประเดยี๋ ว แลว้ ก็ถามถงึ วนั เดอื น
ปีเกิดของอรชนุ

อรชนุ ถามวา่
"ท่านจะดูหมอใหผ้ มหรอื ครบั "
"ดูดวง...ธรรมดาแลว้ อาตมาไมเ่ คยดูใหใ้ คร เพราะไมใ่ ช่กจิ สาหรบั
สงฆ์ แต่คุณ...อาตมาออกรูส้ กึ สนใจ"
ท่านหยิบกระดาษสมดุ แถว ๆ นน้ั และขอยืมปากกาลูกล่นื จาก
อรชนุ ขดี เขยี นรูปดวง บวกลบอยู่สกั ครู่ แลว้ ท่านก็วา่
"คณุ ยงั ไมไ่ ดแ้ ต่งงาน...."
"ครบั ยงั ...ยงั ..."
เขาหวั เราะ ถามทเี ลน่ ทจี รงิ วา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๙๔

"พบหรอื ยงั เล่าครบั หลวงพ่อ...เน้ือคู่ผม" หลวงพอ่ ไมห่ วั เราะดว้ ย
ท่าทางของทา่ นสารวม ขณะทเ่ี งยหนา้ ข้นึ มองอรชนุ

"เร่ืองงานการของคุณไม่มปี ญั หาอะไร ดวงคุณบอกว่าเป็นดวง
สบายเร่อื งการเงนิ การทอง แต่เร่อื งเน้อื คู่...ไม่ใคร่ตนี กั ดอกคุณ"

ท่านกลา่ วต่อไปวา่
"รูแ้ ลว้ ก็อย่าเก็บเอาไปไม่สบายใจ ท่บี อกใหร้ ูก้ ็อยากจะเตือนว่า
เมอ่ื ถงึ คราวจะตอ้ งประสบกบั เหตกุ ารณน์ น้ั ๆ จะไดน้ ึกถงึ คาพดู ของอาตมา
เอาพระธรรมเขา้ ขม่ ไมเ่ สยี ใจจนเกนิ ไป..ดวงของคุณมนั แปลกอยู่ เน้ือคู่มี
สองคน แต่อยู่กนั ไมย่ ดื สกั คน...คนหน่งึ จะทาใหค้ ณุ เสยี ใจมาก..."
วา่ ทจ่ี รงิ อรชนุ ไมเ่ คยเลอ่ื มใสเช่อื ถอื เร่อื งหมอดู และเร่อื งเก่ยี วกบั
โหราศาตรม์ าก่อน เพราะเขาไมเ่ คยมเี หตอุ นั ใดใหต้ อ้ งวง่ิ เขา้ หาหมอดู ซง่ึ คน
บางคนเหน็ วา่ เป็นเพยี งทพ่ี ง่ึ ทางใจสาหรบั คนอ่อนแอ
แต่สมยั น้ดี ูเหมอื นจะเป็นสมยั ทโ่ี หราศสตร์ การผูกดวง การ
ทานายทายทกั ต่าง ๆ ออกจะเฟ่ืองยง่ิ กวา่ สมยั ใด ๆ
แมแ้ ต่นกั วทิ ยาศสตรบ์ างคนก็ยงั วง่ิ เขา้ อาศยั โหราศาสตร์
คาทานายของหลวงพอ่ จงึ ออกจะสะกดิ ใจเขาอยูบ่ า้ งเหมอื นกนั
แต่ไมถ่ งึ กบั จะทาใหเ้ขาเกิดกงั วลอะไร

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๕

เพราะเขาแน่ใจในตวั เอง...คนอย่างเขา...นายอรชนุ ตง้ั เจรญิ กิจ...
เห็นจะไม่มวี นั ปล่อยใหผ้ ูห้ ญิงคนไหนสาคญั เหนือเขา ถึงขนาดทาใหเ้ ขา
เสยี ใจไดด้ อก...

อย่างมากก็คงแต่ผดิ หวงั นิดหน่อย...ผดิ หวงั นิดหน่อยกบั ผูห้ ญิง
นนั้ เขาผ่าน มามากต่อมากแลว้ ทง้ั ไทยทงั้ ฝรงั่ ...

ผา่ นไปแลว้ ก็แลว้ กนั ไป ยงั ไมเ่ คยมใี ครทาใหเ้ขานึกถงึ หลอ่ นอย่าง
อาวรณไ์ ด้ เลยสกั คนเดยี ว...อย่าวา่ แต่จะถงึ ขน้ั เสยี ใจจนเจบ็ ปวดเลย

๒๒

อรชุนกลบั ถงึ โรงเรียนอนั เป็ นท่ตี ง้ั หน่วยพฒั นาเม่ือเกอื บหกโมง
ชาวบา้ นท่ีมารบั การตรวจรกั ษามากมายกลบั ไปหมดแลว้ พวกหมอกบั
พยาบาล และผูช้ ่วยบางคนกก็ าลงั เกบ็ เคร่อื งมือ บางคนช่วยกนั ประกอบ
อาหารและบางคนกพ็ กั ผ่อน

หมอพยุหเ์ ดนิ เตร่อยู่หนา้ โรงเรยี น ถามอรชนุ วา่
"ไปไหนมาวะ ออ"
อรชนุ ลงจากรถเดนิ เขา้ มาหาหมอพยุห์ ตอบว่า
"ไปมนั เร่ือย ๆ เหน็ พวกล้อื ทางานกนั แลว้ อวั๊ เลยดูเหมอื นคนไม่
มปี ระโยชน.์ ..ขบั รถไปเร่อื ย ๆ ไปถงึ วดั ..."
เขาเอ่ยช่ือวดั พรอ้ มกบั ออกเดินเร่ือย ๆ เคียงคู่ไปกบั หมอพยุห์
ออกนอกโรงเรียนเลาะไปตามรว้ั ลวดหนาม ซ่ึงหนาแน่นดว้ ยตน้ กระถิน
สลบั กบั กระบองเพชรเป็นบางแห่ง ออ้ มเขา้ ทางเกวยี นเลก็ ๆ ขนานไปกบั รวั้
ดา้ นขา้ ง
"เคยมคี นเขยี นเอาไวท้ ่ไี หนสกั แห่ง บอกว่าวดั ตามทอ้ งถ่นิ ต่าง ๆ
ย่อมเป็นเคร่อื งแสดงถงึ ความอดุ มสมบูรณ์ หรอื ยากไรข้ องถน่ิ นน้ั .... "
"แลว้ ไง"
หมอพยุหถ์ ามเร่อื ย ๆ อรชนุ ยกั ไหลน่ ิด ๆ ดว้ ยความเคยชนิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๗

"แถบน้ีมวี ดั นอ้ ยมาก ไม่เหมอื นทางภาคกลางหรือทางภาคเหนือ
แถมยงั เป็นวดั ท่ยี ากจน มพี ระเพยี งไม่ก่ีองค์ แต่...ท่านสมภารดูน่านบั ถอื
ไม่เหมอื น เจา้ อาวาสบางองคท์ ่นี งั่ เอเ้ ตชดนา้ ชาจากถว้ ยลายครามใน
กรุงเทพ .... "

หมอพยุหห์ วั เราะขดั ข้นึ มาอย่างนกึ ขนั
"เพง่ิ รูว้ ่าล้อื มหี วั รุนแรงเดยี๋ วน้ีเอง ออ คบกนั มาหลายปีดดี กั แลว้
ก่อน ๆ น้ีล้ือก็ไม่ใช่คนช่างสงั เกตสงั กาอะไรน่ีหว่า ตงั้ แต่ไปนอน
โรงพยาบาลมาไมก่ ่วี นั ล้อื กลายเป็นคนช่างคดิ ข้นึ .... "
หมอพยุหห์ วั เราะอกี ครงั้ สพั ยอกวา่
"ซักสงสัยว่าล้ือเขา้ ไปผ่าตัดไสต้ ่ิงคราวน้ี ไปโดนใครใน
โรงพยาบาลลา้ งสมอง เอาเสยี ดว้ ยก็ไมร่ ู"้
"เปล่า...ไม่มใี ครลา้ งสมองอวั ๊ ดอก เพยี งแต่ไดอ้ ะไรหลายอย่าง
ออกมาจากโรงพยาบาลดว้ ยเท่านนั้ เอง คอื ขอ้ หน่งึ รูว้ ่าความเจบ็ ปวด ความ
หวิ โหย มนั ทรมานยงั ไง คนท่รี ูส้ ึกตวั เหมอื นกาลงั จะตายมนั เป็นยงั ไง ขอ้
สอง รูว้ ่าคนมเี งนิ อย่างอวั ๊ เจ็บไขไ้ ดป้ ่วยมนั สะดวกสบายกว่าคนยากจนจน
เทยี บกนั ไม่ไดแ้ ค่ไหน แลว้ ก็...ขอโทษเถอะนะ ไอย้ ุห์ หมอ พยาบาลหลาย
ต่อหลายคนทรีตคนไขย้ ากจนกบั มงั่ คงั่ รา่ รวยไม่เหมอื นกนั ขอ้ สุดทา้ ยคือ
หมอพยาบาลบางคน อวั ๊ รูส้ กึ ว่าเป็นคนทาประโยชนใหก้ บั สงั คมเหลอื เกิน

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๙๘

ไม่ใช่สกั แต่ว่าจบออกมาแลว้ ก็เหน็ ว่าเป็นแต่อาชีพ สาหรบั หาเงนิ เล้ยี งปาก
เล้ยี งทอ้ งอย่างเดยี วเหมอื นอาชพี อน่ื "

"โดยเฉพาะพยาบาลทช่ี ่อื การะเกดหรอื เปลา่ "
หมอพยุหถ์ ามสพั ยอก นัยน์ตาเผอิญมองเลยไปยงั ดา้ นหลงั
โรงเรียน ซ่งึ อยู่ห่างจากตรงท่ยี นื ไม่เท่าไหร่นกั อรชุนมองตามไปดว้ ย เขา
เห็นคนท่ีกาลงั เอ่ยถึงยืนอยู่ระหว่างหอ้ งนา้ และระเบียหลงั ซ่ึงใชเ้ ป็นท่ี
ประกอบอาหาร หลอ่ นคงจะกาลงั เตรยี มตวั เขา้ หอ้ งนา้ มอื ถอื ขนั มผี า้ เชด็ ตวั
พาดไหล่ แลว้ สวมเส้อื คลมุ ผา้ ขนหนู ยาว
หลอ่ นกาลงั พดู คยุ และหวั เราะกบั เพอ่ื นพยาบาลและพวกหมอ
หมอพยุหพ์ ดู ไปดว้ ยเสยี งธรรมดา ๆ ว่า
"ยายการะเกด แกเป็นคนน่าท่ึง สาหรบั ผูช้ ายท่ีคุน้ กบั ผูห้ ญิง
ประเภทท่แี ก เคยควั่ ๆ มาแลว้ แต่พูดจริงๆ น่ากลวั จะไม่เหมาะกบั แกว่ะ
ออ"
อรชนุ เลกิ ค้วิ เลก็ นอ้ ย นยั นต์ าของเขามคี าถาม หมอพยุหจ์ งึ กล่าว
ต่อไปอกี
"มนั ธรรมดาเกินไปสาหรบั คนอย่างแก ถา้ แกไม่ใช่ อรชุน ตงั้
เจริญกิจ ก็ไม่แปลกอะไรหรอก พูดตรง ๆ เลย สะใภพ้ วกตง้ั เจริญกิจ อวั๊

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๙

เหน็ ถา้ ไมใ่ ช่ เช้อื พระวงศ์ ก็ตอ้ งลูกคนใหญ่คนโตทง้ั นนั้ ...ยายการะเกดกบั
ล้อื พูดกนั ตรง ๆ อกี ที ถงึ สมยั น้ีจะไม่ใช่ชสมยั ก่อน ซง่ึ มกี ารเหยยี ดหยาม
ชาตกิ าเนิด หรอื อะไรทานองนน้ั แต่มนั ก็ยงั มสี งั คมแบง่ แยกกนั โดยปรยิ าย
ล้อื กบั ยายการะเกดมชี วี ติ กนั คนละอย่าง มนั ไปดว้ ยกนั ไมร่ อดหรอกวะ ออ
เช่อื อวั ๊ เถอะ"

"ใครบอกว่าอวั ๊ จะไปดว้ ยกนั กบั เขา แกพูดเองเออเอง เป็นคุง้ เป็น
แคว"

"งนั้ ล้อื มาทน่ี ่ที าไม ถา้ ไมใ่ ช่เพราะยายการะเกด อวั๊ ยงั ไมล่ มื ว่า ล้อื
เคยขบั รถขา้ มรฐั เป็นรอ้ ย ๆ กโิ ล ตอนทล่ี ้อื คลงั ยายแพม็ "

หมอพยุหห์ มายถงึ สาวนอ้ ยอเมริกนั เลอื ดสเปน ซง่ึ ทาใหอ้ รชนุ ตดิ
ใจอยู่พกั หน่งึ

"มาเพราะอยากมา อวั ๊ มนั คนมเี วลาวา่ งมากล้อื กร็ ู"้
หมอพยุหม์ องไปยงั การะเกดอกี ครงั้ หน่ึง คราวน้ีหลอ่ นเหน็ เขากบั
อรชนุ แลว้
หล่อนย้มิ ใหไ้ กล ๆ แลว้ ก็เดนิ หายเขา้ ไปในแผงเส่อื ลาแผนท่กี นั้
อยู่รอบหอ้ งนา้ ชวั่ คราว