เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๕๐

"ว่าท่จี รงิ เราไม่ไปก็ได.้..หน่ึงในหา้ รอ้ ยหกรอ้ ยถูกกลนื หายไปเลย
นงั่ จอ๋ งอยู่ ตง้ั นานกวา่ เจา้ ของงานท่านจะวา่ งมาทกั ทายดว้ ย..."

"เจา้ ของงาน หรอื พข่ี ายเจา้ ของงาน"
"ทงั้ สองทา่ นนนั่ แหละ"
การะเกดตอบหนา้ ตาเฉย
"คดิ จะแอบกลบั เสยี แลว้ ซี ทนี ้ีตอ้ งจาไว้ ไปงานโดยอาศยั น่ีทหี ลงั
เขด็ ไมร่ ูจ้ กั ใครสกั คน นอกจากหมอพยุหท์ ไ่ี ปดว้ ยกนั .."
"เจา้ สาวเป็นไงบา้ ง เหน็ วา่ เส้อื กนิ เล้ยี งสงั่ จากปารสี ไมใ่ ช่เรอะ"
"ใช่...ใสแ่ ลว้ เด่นดสี มเป็นเจา้ สาว ชดุ ละสองหมน่ื ไมข่ าดไมเ่ กิน"
เยาวดที าท่ากลนื นา้ ลาย
"เงนิ เดอื นเราสบิ เดือนพอด.ี ..คนมเี งนิ น่ีบางทกี ็ไม่นสูงสยั เลยว่า
ทาไมชาวบา้ นถงึ ไดห้ มนั่ ไสน้ กั จะไมใ่ หเ้ขาหมนั่ ไสไ้ ดย้ งั ไง ชาวบา้ นบางคน
แทบไมม่ จี ะกนิ ทา่ นเลน่ ใส่เส้อื ชดุ ละหมน่ื สองหมน่ื ซ้อื หมาไวเ้ล้ยี งเลน่ ตวั
ละแสน แลว้ ก็จะลงขา่ วสงั คมช่นื ชมุ กนั เสยี ดว้ ย"
"มนั เป็นสทิ ธขิ องเขาย่ะ แมเ่ หย่า"
แววจนั ทรข์ ดั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๑

"เงนิ ของพวกเขา เขาหามา เขาจะใชย้ งั ไงก็ได้ โดยเฉพาะพวกตง้ั
เจรญิ กจิ บรรพบรุ ุษของเขาทามาหากนิ คา้ ขายอย่างสุจรติ เรยี กว่ารวยแบบ
ไมด่ ่างพรอ้ ย"

"ถงึ งน้ั ก็เถอะ มนั กเ็ ป็นเคร่อื งเปรยี บเทยี บ..."
"ก็อย่าไปเปรียบกบั เขาชี เปรียบใหเ้ กิดปมดอ้ ยทาไม จริงไหม
เกด"
"ถงึ วา่ เถอะ..."
การะเกดคลอ้ ยตาม
"เราก็กม้ หนา้ อยู่ประสาเรา เขาจะยงั ไงก็ช่างเขา คิดยงั ง้เี สยี ไดก้ ็
สบายใจ"
อทุ มุ พรเปลย่ี นเร่อื งเป็นหนั เขา้ หาเร่อื งเจา้ สาว หลอ่ นว่า
"เจา้ บ่าวคงเปรมไปเลย นินทาสโมสรเขาว่าแหวนก็เจา้ สาวซ้ือ
เรือนหอก็พวกตง้ั เจริญกิจขารบั ไหว้ เล้ยี งก็เจา้ สาวออกอกี ตาด็อกเตอร์
ทฆิ มั พรน่เี หน็ จะมแี ต่ตวั "
"คนมแี ต่ตวั บางทกี ม็ คี ่ายง่ิ กวา่ คนทบ่ี รรทกุ สมบตั ไิ วแ้ ยะ นะยะ...
"
การะเกดขดั

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๕๒

"ยงั ไง ๆ กย็ งั อดุ ส่าหเ์ ป็นถงึ ดอ็ กเตอร.์ ..นนั้ แหละสมบตั ติ ดิ ตวั เขา
ละ ไมม่ วี นั หมดเสยี แลว้ "

"โอย๊ ... เชย"
แววจนั ทรร์ อ้ งอทุ านขดั ข้นึ บา้ ง ทอ่ งกลอนสุนทรภ่วู า่
"มวี ชิ าเหมอื นมที รพั ยอ์ ยู่นบั แสน...."
หล่อนหวั เราะขดั จงั หวะตวั เอง แต่ยงั ไมท่ นั จะพูดอะไรต่อ เยาวดี
ก็พดู เสยี ก่อน
"ก็แม่เกดเขาคิดยงั งน้ั จริงๆน่ี เพราะในระหว่างหมอนิพทิ กบั คุณ
อรชนุ แมเ่ กดเขาถงึ ไดเ้หน็ หมอดกี วา่ ไงละ่ "
"จรงิ เรอะเกด" อทุ มุ พรจอ้ งหนา้ จอ้ งตาถาม
การะเกดหวั เราะ ตอบทเี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ก็ทาไมจะไม่ดีกว่าล่ะ หมอเป็นคนมีประโยชน์ ทาประโยชน์
ขณะทค่ี ณุ อรชนุ วา่ งเปลา่ ...ถงึ จะงานสว่ นตวั ทา กท็ าบา้ งไมท่ าบา้ ง..."
"พูดยงั ง้กี ็ไม่ยุติธรรมน่ะซี หมอนิพทิ แกจาเป็นตอ้ งทางานน่ี มนั
เป็นอาชพี ของแก เหมอื นพยาบาลเป็นอาชพี ของเรา ส่วนคุณอรชนุ ...ถงึ เขา
ไมท่ าอะไรเขากไ็ มต่ อ้ งด้นิ รน"
แววจนั ทรค์ า้ น เยาวดวี า่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๓

"แหม...แม่แววน่ีแกโปรดพ่อเทวดาอรชนุ เสยี จริง ๆ เอา้ ...เกดว่า
ยงั ไง พูดยงั ง้เี ลยดูหมอไมน่ าเลอ่ื มใสเอาเลยสกั คน"

การะเกดหวั เราะ พดู เร่อื ยๆวา่
"อาชีพอ่นื บางอาชพี ใจไม่รกั ก็ฝืนทาได้ แต่อาชพี อย่างเรา ๆ ถาม
หน่อยเถอะ...ถา้ ใจไม่รกั เสียอย่างจะอดทนอยู่กบั เร่ืองเจ็บเร่ืองตายไหว
เรอะ"

ในตอนเช้าเม่ือพบกับสมรม่ิงและเพ่ือนร่วมอาชีพคนอ่ืนๆ
การะเกดตอบคาถามเก่ยี วกบั เร่อื งงานฉลองของปารชิ าติ

ดูเหมอื นจะตน่ื เตน้ กนั ตรงชดุ กนิ เล้ยี งชดุ ละสองหมน่ื น่เี อง
ก็ตามประสาผูห้ ญงิ นนั้ แหละ
หลอ่ นไม่มโี อกาสพบหมอพยุหเ์ ลยตลอดทงั้ วนั นนั้ จนกระทงั่ เยน็
จงึ พบเขาทต่ี กึ หลงั เขากาลงั จะกลบั ลงไปข้นึ รถทจ่ี อดอยู่ขา้ งตกึ อยู่แลว้ พอ
เห็นหล่อนก็ เปล่ยี นเป็นเดินมาหา บอกหล่อนดว้ ยเสียงสลดสมเพชนิด
หน่อยวา่
"น่นี ่ะ... คุณเจา้ สาวเมอ่ื คนื ป่วยไปเสยี แลว้ .... "
"อา้ ว..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๕๔

การะเกดอทุ าน ความคดิ สู่รูเ้ดาปรูดปราดลว่ งหนา้ ไปก่อน ถงึ เร่อื ง
ทเ่ี ขาลอ้ ๆ กนั วา่ 'โอเวอร'์ เสยี งของหลอ่ นจงึ ไมไ่ ดต้ น่ื เตน้ ตกใจนกั

แต่เมอ่ื หมอพยุหย์ า้ วา่
"ป่วยจริง ๆ ลม้ ลงหวั น็อกพ้นื แลว้ ก็...เปลกแฮะ...คุณการะเกด
แกซมึ ไมพ่ ูดไจากบั ใคร เอาแต่นอนซม อาจารยห์ มอโอบสงั่ ใหเ้อกซเรย์
กลวั เลอื ดตกใน ตอ้ งไปทโ่ี น่น...รามาโน่น...เมอ่ื เชา้ น้เี อง"

๒๘

ภายในหอ้ งพิเศษของโรงพยาบาลใหม่เอ่ยี ม และทนั สมยั ท่ีสุด
ของเมืองไทย ญาติมิตร เพ่ือนฝูงของปาริชาติมากหน้าหลายตาย่ิงกว่า
อรชุนผ่าตดั ไสต้ ่งิ เป็นไหน ๆ

พอโผล่เขา้ ไป การะเกดก็มคี วามรูส้ กึ หมอื นกบั ว่าหล่อนเป็นคน
แปลกหนา้ แต่ยงั ไม่ทนั จะเกอ้ ร่างสูง ๆของอรชุนก็กา้ วออกมาจากกลุ่ม
พวกทน่ี งั่ ๆ ยนื ๆ อยู่เขา้ มารบั แจกนั ดอกไมจ้ ากหลอ่ น

ตอนน้ีหล่อนจึงสงั เกตเห็นมารดาของอรชุนและคุณหญิงสิริ
ลกั ษณ์ หล่อนทาความเคารพ พรอ้ มกบั รูส้ ึกในทนั ทวี ่าความปริวติ กในสี
หนา้ ของมารดาอรชุนนน้ั มมี ากกว่เมอ่ื ครง้ั อรชนุ เขา้ โรงพยาบาลจนเทยี บกนั
ไมไ่ ด้

หนา้ ตาของปารชิ าตเิ องก็ทาใหห้ ลอ่ นใจหาย
ไมใ่ ช่ทรุดโทรมอย่างคนไขห้ นกั ทว่า...มอี ะไรบางอย่างผดิ ปกตไิ ป
จากปาริชาตทิ ่กี าระเกดเคยเหน็ หล่อนนอนลมื ตาน่ิงเฉย ไม่มองดูใครเลย
แมแ้ ต่เมอ่ื การะเกดเดนิ เขา้ ไปใกล ้ ๆ
คุณช่นื ศรดี งึ แขนการะเกดใหถ้ อยออกมา กระซบิ เบา ๆ ว่า
"เขาไมพ่ ดู อะไรกบั ใครหรอก เป็นยงั ง้มี าตง้ั แต่วนั ทไ่ี มส่ บาย..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๕๖

การะเกดไม่ไดซ้ กั ถามอะไร เพราะเกรงใจความเงยี บสงบภายใน
หอ้ ง แต่คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณอ์ ดอยู่ไมไ่ ดก้ ระซบิ กระชาบเลา่ ใหฟ้ งั วา่

"ยายปาหกลม้ คืนวนั นน้ั วนั แต่งงานวนั นน้ั น่ะ....แลว้ ก็เลยหมด
สติ พอฟ้ืนเขาก็ไม่พูดไม่จากบั ใคร แมแ้ ต่กบั แฟนขา หมอเช็กหลายครงั้
แลว้ เอกซเรยด์ ู สมองก็ปกติ อะไร ๆ ก็ปกติ เลยไมร่ ูว้ เ่ ป็นอะไรแน่"

เพ่อื นฝูงท่มี าเย่ียมทยอยกนั ลากลบั การะเกดสงั เกตเหน็ ว่าปาริ
ชาตเิ บอื นหนา้ หนที กุ คนทเ่ี ขา้ ไปพดู ดว้ ย...

หล่อนไม่เคยเหน็ อาการแบบน้ีของคนไขธ้ รรมดาๆ นอกเสยี จาก
คนไขป้ ระสาท

การะเกดถอยออกมาจากหอ้ ง เมอ่ื เหน็ สมควรแก่เวลา อรชนุ เดนิ
ตามมาดว้ ย

"ปาริชาตินอนโรงพยาบาลมาหกวนั แลว้ ตงั้ แต่เขา้ โรงพยาบาล
จนกระทงั่ วนั น้ไี มม่ อี ะไรเปลย่ี น ไมม่ อี ะไรดขี ้นึ เลย...หมอเขาแนะนาวา่ ยงั ไง
รูไ้ หมครบั ... "

อรชุนหยุดเดนิ การะเกดจงึ ตอ้ งพลอยหยุด หนั หนา้ ไปฟงั เขาพูด
อรชนุ กลา่ วต่อไป

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๗

"...หมอเขาแนะนาใหป้ รึกษาหมอท่ีเช่ียวชาญทางโรคสมองและ
ประสาท...พดู งา่ ย ๆ เขาสงสยั ว่า ยายปาแกจะเป็นโรคประสาท"

"แต่หมอเช็กสมองแลว้ ไม่ใช่หรือคะ ไหนว่าทางสมองไม่มอี ะไร
ผดิ ปกต"ิ

"นัน่ ซีคุณ เม่ือสมองไม่มีอะไรผิดปกติ มนั อาจจะเป็ นการ
กระทบกระเทอื นทางใจอะไรสกั อย่าง แต่มนั ก็...ไม่น่าจะรวดเร็ว ไอท้ ่ผี ม
เคยเหน็ มานะ ส่วนมากมนั เกดิ จากความกดดนั หรอื ไมส่ บายใจ หรอื มอี ะไร
ทบั ถมกนั นาน ๆ แต่น่มี นั ชวั่ เวลาคนื สองคนื เทา่ นน้ั เอง..."

เขาเหลอื บมองดูหล่อน การะเกดยงั อยู่ในเคร่ืองแบบพยาบาลสี
ขาว แสดงวา่ พอหลอ่ นหมดหนา้ ทห่ี ลอ่ นก็รบี มาโดยไมท่ นั แวะเปลย่ี นเส้อื ผา้

อรชนุ ถามหลอ่ นวา่
"คณุ เคยเหน็ คนเป็นอย่างน้มี าก่อนหรอื เปลา่ "
"ดฉิ นั ... เออ้ ..." หล่อนเกรงใจท่จี ะบอกว่า หล่อนเคยเห็นแต่
เฉพาะคนไขใ้ นโรงพยาบาลเฉพาะโรคประสาท
หลอ่ นจงึ ไม่ตอบ แต่หนั เหไปปลอบใจเขาแทน "ดฉิ นั คดิ ว่า คุณ
ปาริชาติคงไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ เพยี งแต่อาจะตอ้ งใชเ้ วลารกั ษาเธอ
นานสกั หน่อย"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๕๘

อรชุนย้ิมนอ้ ยๆ ความกงั วลห่วงใยแฝงอยู่ในรอยย้ิมนนั้ เขา
ปรารภวา่

"ผมก็อยากใหเ้ ป็นอย่งท่คี ุณคดิ ..จะตอ้ งรกั ษานานสกั เท่าไรก็ช่าง
เถอะ ขอใหย้ ายปาหายกแ็ ลว้ กนั "

อรชนุ ถอนหายใจยาว ออกเดนิ เร่อื ย ๆ ต่อไปกบั การะเกด
นกึ แวบถงึ เหตกุ ารณแ์ ละอาการของนอ้ งสาว...
หกโมงเชา้ วนั รุ่งข้นึ จากการฉลองสมรสอนั เอกิ เกริก หรูหรา เขา
ยงั นอนหลบั สนทิ อยู่บนเตยี ง เมอ่ื เสยี งกร่งิ โทรศพั ทร์ วั ข้นึ
มารดาของเขาโทร. จากตกึ ใหญ่บอกว่า นอ้ งเขยของเขาโทร. มา
แจง้ วา่ ปารชิ าตไิ มส่ บาย
ตอนแรกเขานึกขนั คิดอะไรเลยเถดิ ตามประสาผูช้ ายเสยี ยดื ยาว
ขนั นอ้ งเขยทต่ี ่นื ตระหนกตกใจ
แต่แลว้ กห็ ายขนั เมอ่ื เสยี งมารดาจรงิ จงั และรอ้ นรน
"เขาบอกว่ายายปาหกลม้ หงายหลงั ฟาดลงไปตง้ั แต่เม่อื ตอนดึก
เขาคดิ ว่าจะไมเ่ ป็นอะไรมากก็เลยไม่ไดโ้ ทร. มาบอกตอนนนั้ แต่พอยายปา
ฟ้ืนข้นึ มา แก...แก...คุณทฆิ มั พรเขารูส้ กึ ว่า สมองของยายปาจะไดร้ บั ความ
กระทบกระเทอื นรุนแรง..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๙

เมอ่ื เขากบั มารดา ไปถงึ 'เรอื นหอ' ของนอ้ งสาว ก็พบกบั อาการ
ผิดปกติของหล่อน ซ่ึง...เท่าท่ีรบั ทราบจากนอ้ งเขย ดูยงั จะน่าตกใจกว่า
อาการอนั แทจ้ รงิ ทเ่ี ขาเหน็ กบั ตา

หลอ่ นนอนน่งิ นา้ ตาไหลซมึ พดู คาเดยี ววา่
"ปวดหวั ..."
แลว้ หล่อนก็ไมพ่ ูดอะไรกบั ใครอกี เลย หลอ่ นเบอื นหนา้ หนีทกุ คน
แมแ้ ต่เจา้ บา่ วเพยี งคนื เดยี วของหลอ่ น
ท่ผี ดิ สงั เกตก็คื ด็อกเตอรท์ ิฆมั พรเองก็ไม่กลา้ แมแ้ ต่จะแตะตอ้ ง
ตวั ภรยิ าของเขา ดูเหมอื นพยายามจะอยู่ใหห้ ่างจากหลอ่ นเสยี ดว้ ยซา้ ไป
และ...ดูเหมือนอีก...ดูเหมือนว่า...ด็อกเตอร์ทิฆมั พรมีอะไร
บางอย่างทเ่ี ขาตอ้ งหลบเลย่ี ง....
อรชนุ เลา่ ใหก้ าระเกดฟงั และปรารภวา่
"ไม่มใี ครรูว้ ่า ยายปาเป็นอะไร นอกจากหกลม้ หวั ฟาดพ้นื ด็อก
เตอรท์ ฆิ มั พรเองกเ็ ลา่ ใหฟ้ งั แค่นน้ั เขาบอกวา่ พ้นื หอ้ งมนั ลน่ื ยายปาแกสวม
รอ้ งแตะ และเปียกนา้
"คณุ ปารชิ าตจิ าใครไมไ่ ดเ้ลยหรอื คะ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๖๐

"ผมคดิ วา่ แกจาได้ หมอเองก็บอกว่าแกจาได้ นยั นต์ าของแก...ไม
ใช่เป็นอย่างคนไขเ้ สียสติหรือโรคประสาท ผมว่าแกจาไดแ้ ต่แกไม่อยาก
สนใจ ไมอ่ ยากพดู "

อรชนุ ระบายลมหายใจยาว
"แกเฉยท่าเดียว หมอตอ้ งใชย้ านอนหลบั เพ่อื ใหแ้ กพกั ผ่อนเสีย
บา้ ง..."
"แลว้ ...คณุ ทฆิ มั พรสามขี องเธอวา่ ยงั ไงบา้ งเลา่ คะ"
"นนั่ ...ยายปายง่ิ เฉยใหญ่ ตง้ั แต่เขา้ โรงพยาบาล แกไมไ่ ดม้ องหนา้
เขาเลยดว้ ยซา้ ไป พอสามเี ขา้ ใกล ้ แกกห็ นั หนา้ หนเี ขา เขาก็เลยห่าง ๆไป คง
เหน็ มคี นประคบประหงมเมยี อยู่เยอะแยะแลว้ กระมงั ..."
เขากบั หลอ่ นลงลฟิ ตม์ าจนถงึ ชน้ั ล่าง อรชนุ เปลย่ี นคาถามเป็นวา่
"คณุ จะกลบั โรงพยาบาลเลยหรอื ยงั ไงครบั "
"กลบั ไปคลนิ ิกคุณป้าใกลก้ วา่ ค่ะ ข้นึ รถเมลท์ อดเดยี วถงึ "
"ผมจะไปส่ง..."
"ไมต่ อ้ งหรอกค่ะ ขอบคุณ...ใกลแ้ ค่น้เี อง"
เขามองดูหล่อนแวบหน่ึงไม่เซา้ ซ้ี ไม่พูดอะไร แต่ท่าทางท่เี ดนิ ไป
เร่อื ย ๆ แสดงวา่ ถงึ ยงั ไงเขากต็ อ้ งไปสง่ หลอ่ นจนได้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๑

"ทางโรงพยาบาลน้ีเขาตอ้ งการหอ้ งใหค้ นอ่นื เพราะยายปาแกมา
อยู่หลายวนั แลว้ แลว้ ก็ไมใ่ ช่เป็นโรคอะไรทห่ี นกั หนา จนขนาดทจ่ี ะตอ้ งใกล ้
หมอตลอดเวลา..."

อรชนุ ย้มิ นอ้ ย ๆ
"เตยี งหรือหอ้ งตามโรงพยาบาลเดยี๋ วน้ีถงึ ขนาดตอ้ งเขา้ คิวรอกนั
คุณก็รูไ้ มไ่ ปรคึ รบั คณุ การะเกด"
"แลว้ จะทายงั ไงคะ พากลบั บา้ น..."
"ไอน้ ่ซี ทิ ผ่ี มหนกั ใจ ท่าทางของยายปา แกกลายเป็นคนป่วยท่ี
จะตอ้ งมคี นคอยดูแลเสยี แลว้ ..."
อรชนุ น่งิ ไปนิดหน่งึ
"น่ถี า้ ผมขอรอ้ งคุณ ขอใหเ้ป็นพยาบาลพเิ ศษดูแลนอ้ งสาวผมสกั
พกั คุณจะเตม็ ใจไหมครบั คณุ การะเกด"
"ดิฉันไม่อยากปฏิเสธดอกค่ะ เพราะระลึกถึงความกรุณาของ
เจา้ ของทุนเสมอ แต่ฉันมีงานประจาอยู่แลว้ น่ีคะ คุณอรชุนก็ทราบ...
นอกจากจะเวลาเยน็ หลงั จากเลกิ งาน"
"ผมไดย้ นิ วา่ มพี วกพยาบาลบางคนทร่ี บั จา้ งเฝ้าไขพ้ เิ ศษ โดยไมไ่ ด้
ประจาอยู่ตามโรงพยาบาลไหน"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๖๒

"มคี ่ะ...ถา้ คุณอรชุนตอ้ งการ ดิฉนั จะหาให้ รุ่นพ่สี มรม่งิ ก็มอี ยู่
หลายคน... "

"ผมคดิ วา่ ผมตอ้ งการ แต่เฉพาะในเวลากลางวนั มากกวา่ "
"ถา้ อย่างนนั้ ก็ดซี คี ะ เหน็ จะยง่ิ หางา่ ยเขา้ อกี "
อรชนุ หนั มามองดูหลอ่ นแวบหน่งึ
"ทน่ี ้ี...ถา้ ผมจะขอใหค้ ุณช่วยมาดูแลยายปา หลงั จากคุณเลกิ งาน
แลว้ คุณจะคิดว่าผมเอาเร่อื งเป็นเจา้ ของทนุ หรืออะไรทานองนนั้ มาบงั คบั
คุณหรอื เปลา่ ครบั คณุ การะเกด"
ก็เมอ่ื เขา 'ตวี งลอ้ ม' ถามหลอ่ นแบบน้ีแลว้ หลอ่ นจะยกเหตผุ ลใด
มาปฏเิ สธเขาได้ นอกจากวา่ ...หลอ่ นเหน่อื ย...
มนั ก็เหน็ แก่ตวั เกนิ ไปสาหรบั การขอรอ้ งอยา่ งนุ่มนวลแบบน้ี
หรือถา้ จะว่า...หล่อนไม่อยากเขา้ ไปอยู่ในเขตบา้ นของเขา ดว้ ย
เหตผุ ลในทานองรกั นวลสงวนตวั อะไรเทอื ก ๆ นนั้
กจ็ ะกลายเป็นวา่ หลอ่ นดดั จรติ !
อรชนุ กลา่ วต่อไป...เมอ่ื เหน็ หลอ่ นน่งิ เหมอื นกาลงั ตรติ รอง
"ท่ผี มขอรอ้ งคุณก็เพราะห็นว่าคุณพอจะเป็นเพอ่ื นยายปาได้ ผม
รูส้ กึ วา่ อาการของแกตอ้ งการเพอ่ื นและคนเอาใจใส่ ดว้ ยความเหน็ อกเหน็ ใจ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๓

จริง ๆ มากกว่าพยาบาลเฝ้ าไขธ้ รรมดา ซ่งึ ผมรูส้ กึ ว่าจะศรทั ธาคุณย่งิ กว่า
ใคร ๆ คณุ การะเกด... "

"ดฉิ นั เองก็เคยแต่เฝ้าไขธ้ รรมดา ๆ เหมอื นกนั "
"แต่คณุ ไมเ่ หมอื นคนอน่ื แน่ ๆ"
อรชนุ ยา้
"คุณคงไม่ปฏเิ สธหรอกนะครบั คุณการะเกด บางท่คี ุณอาจจะมี
โอกาสช่วยชปุ ชวี ติ ยายปาข้นึ มาก็ได้ ใครจะรู"้
"อยา่ เพง่ิ หวงั ถงึ ขนาดนนั้ เลยค่ะ คณุ อรชนุ "
"ผมเป็นคนชอบหวงั ..."
อรชุนตอบเร่อื ย ๆ คราวน้ีหนั มามองดูหนา้ สะอาดสะอา้ น ภายใต้
กรอบหมวกสขี าวเตม็ ตา
"โดยเฉพาะในทกุ อย่างทกุ เร่อื งทผ่ี มตอ้ งการจะใหม้ นั เป็นไปอย่าง
นนั้ ...อย่างนน้ั เวลาน้ีความหวงั ของผมคอื หวงั ใหย้ ายปาหายเป็นปกติ แลว้
ผมก็อยากใหค้ ุณช่วยผมหวงั ดว้ ย คุณการะเกด...จะเหลือบ่ากว่าแรง
สาหรบั คุณไหมครบั "
"ไมม่ คี นไขค้ นไหนจะเหลอื บ่ากวา่ แรงสาหรบั ดฉิ นั หรอกค่ะ"
หลอ่ นตอบเรยี บ ๆ เฉย ๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๖๔

"หนา้ ท่ขี องดิฉนั คือพยาบาล ดิฉนั ก็ตอ้ งทาหนา้ ท่จี นสุดแรงของ
ดฉิ นั ตลอดเวลา ไมว่ า่ คนไขจ้ ะเป็นใครทง้ั นน้ั ..."

๒๙

การะเกดต่ืนข้ึนหลงั จากหลบั ไปไดเ้ พยี งครู่เดียว หล่อนหลบั ไป
กบั หนงั สอื จาไดว้ ่าประมาณเกอื บสองยาม น่ีเพง่ิ จะตหี น่ึงคร่งึ

อาจเพราะแปลกท่ี แต่หล่อนก็เคยนอนแปลกท่ีมาแลว้ บ่อย ๆ
เวลาไปทางานกบั คณะแพทยพ์ ยาบาลอาสาสมคั ร ไม่ว่านอนทไ่ี หน หลอ่ นก็
หลบั ป๋ยุ ไดร้ วดเดยี วทกุ ที

หรอื เป็นเพราะทน่ี ่มี นั สบายเกนิ ไป...การะเกดย้มิ อย่างขนั ๆ
หอ้ งปรบั อากาศกวา้ ง ปูพรมตลอดทงั้ หอ้ ง ผนงั กระดาษลวดลาย
ดอกไมส้ อี ่อน ๆ มว่ งปนทอง เขา้ ชดุ กนั กบั เคร่อื งตกแต่ง แมแ้ ต่เตยี งเลก็ ๆ
ของหลอ่ นซง่ึ เป็นเตยี งแทรกเขา้ มาก็ยงั อตุ ส่าหเ์ ขา้ ชดุ คอื เป็นเตยี งสขี าวเดนิ
ร้วิ สมี ว่ ง ปลอกหมอนและผา้ ปูทน่ี อนกม็ ลี ายดอกไมส้ มี ว่ งเลก็ ๆ
การะเกดลุกข้ึนนงั่ มองดูเจา้ ของหอ้ งบนเตียงใหญ่กลางหอ้ ง
หลอ่ นหลบั สนทิ ดว้ ยฤทธ์ยิ านอนหลบั ตง้ั แต่หวั คา่
จาเป็นตอ้ งใชย้ านอนหลบั ช่วย เพราะมฉิ ะนนั้ ดูหล่อนจะไม่อยาก
หลบั นอนเอาเสยี เลย
เป็นโรคประหลาดท่ีสุดเท่าท่ีการะเกดเคยเห็นมา สมองเท่าท่ี
เอกซเรยด์ ูแลว้ ไมม่ อี ะไรผดิ ปกติ

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๖๖

หรือสมองกระทบกระทือนอย่างหนกั โดยไม่อาจพสิ ูจนใ์ หเ้ ห็น
จนกระทงั่ เสอ่ื มความจาอย่างทเ่ี คยมผี ูป้ ่วยมาแลว้

การะเกดเคยเหน็ แต่ผูป้ ่วยเป็นโรคสมอง ประเภทมเี น้ืองอก งอก
ทบั ประสาททเ่ี ก่ยี วกบั ความรบั ผดิ ชอบ ซง่ึ เป็นประสาทเจรญิ ข้นึ พรอ้ มวยั

ผูป้ ่วยนน้ั อายุหา้ สบิ กว่า มตี าแหน่งหนา้ ท่รี าชการสาคญั อาการ
ป่วยของเขาน่าสมเพชยง่ิ ข้นึ เพราะประสาทขาดความรบั ผดิ ชอบใดๆ เขาจงึ
กลายเป็น เสมอื นเดก็ ทารก แมก้ ระทงั่ การพูดจาก็ไมร่ ูเ้ร่อื ง แพทยพ์ ยายาม
ผา่ ตดั แต่ก็ไมเ่ ป็นผล

สาหรบั รายปาริชาติ หล่อนไม่ไดม้ อี าการแบบเส่อื มความจาหรือ
กลายเป็นเดก็ ไรเ้ดยี งสา แต่หลอ่ นไมย่ อมรบั รู ้ ไมย่ อมพดู จาอะไรกบั ใคร

บางคนหลอ่ นไมย่ อมสบตาดว้ ย เช่นกบั พวกญาตพิ น่ี อ้ งของหล่อน
แมแ้ ต่กบั อรชนุ หรอื มารดา แต่บางคนหลอ่ นเบอื นหนา้ หนเี อาทเ่ี ดยี ว เบอื น
หนา้ หนอี ย่างเกลยี ดชงั

บางครง้ั หล่อนนอนหลบั ตาอยู่เฉย ๆ แต่จงั หวะหายใจแสดงใหร้ ู้
วา่ ภายในของหลอ่ นไมไ่ ดห้ ลบั

เพอ่ื นในสงั คมคนหน่งึ ของหลอ่ นแอบปรารภเขา้ หูการะเกดว่า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๗

'เขาเป็ นอะไรของเขา ถา้ ไม่ใช่เพราะสมองไดร้ ับความ
กระทบกระเทอื นอย่างหนกั ดู ๆ ก็เหมอื นแกลง้ ทา พอเห็นหนา้ ใครก็หนั
หนา้ หนีบา้ ง หนั หลงั ใหเ้สยี บา้ งจะว่าไม่รูอ้ ะไรเสยี เลยแบบคนสมองเส่อื มก็
ไมเ่ ชงิ นกั .... '

การะเกดลุกข้นึ เดนิ ไปท่เี ตียงของปาริชาติ พรมหนาทาใหห้ ล่อน
เดนิ ไดต้ ามสบายโดยไมต่ อ้ งยอ่ ง

หนา้ ทไ่ี มไ่ ดแ้ ต่งของปารชิ าตดิ ูขาวเผอื ด ค้วิ ซง่ึ โกนกนั จนเหลอื เสน้
นิดเดยี ว เร่ิมข้นึ หนาไปตามรูปเดมิ ของมนั ริมฝีปากซดี ดูผดิ กบั ปาริชาติ
ยามปกติมาก เพราะธรรมดาหล่อนแต่งหนา้ จดั โดยเฉพาะนยั นต์ ากบั ริม
ฝีปากอนั เป็นจดุ เด่น

การะเกดมองดูหล่อนดว้ ยความสงสารจบั ใจ สงสารเพราะเห็น
หล่อนแจ่มใสร่าเริงดว้ ยความสุขอนั เต็มแปล ในวนั แต่งงานของหล่อนอยู่
หยก ๆ

การะเกดนงั่ ลงบนโซฟานงั่ เลน่ ท่ปี ลายเตยี ง ตงั้ ใจจะนงั่ เฝ้าหลอ่ น
สกั พกั อย่างนอ้ ยก็ใหค้ ุม้ กบั งนิ เดอื นทพ่ี วกตง้ั เจรญิ กจิ 'อตุ ส่าห'์ จา้ งหลอ่ น
มา

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๖๘

ท่จี ริงหล่อนอยากปฏเิ สธเพราะการเฝ้ าคนไขใ้ นตอนกลางคืนนน้ั
หลอ่ นเคย แต่นงั่ เฝ้า ไมเ่ คยนอนเฝ้า

แต่อรชนุ และมารดาของเขาบอกหลอ่ นวา่
'ใหย้ ายปามคี นนอนเป็นเพอ่ื นดว้ ยเท่านน้ั เอง ไม่ตอ้ งเฝ้ากนั แบบ
พยาบาลพเิ ศษรายคนื หรอกคุณ แต่ถงึ จะแค่นอนเป็นเพอ่ื น ก็อยากใหเ้ ป็น
พวกพยาบาลรูอ้ ะไรต่ออะไรจะไดช้ ่วยกนั ถา้ เกิดยายปาเป็นอะไรฉุกละหุก
ข้นึ มา'
สองสามวนั แรกท่หี ลอ่ นย่างเขา้ มาอาศยั ร่วมกบั พวกเขา การะเกด
รูส้ กึ ว่า หลอ่ นอยากจะปฏเิ สธเงนิ ค่าจา้ งจานวนสูงนน้ั เหลอื เกิน
เพราะความสะดวกสบายทม่ี ารดาของอรชนุ อานวยใหแ้ ก่หลอ่ นจน
หลอ่ นออกจะกระดากตวั เอง
เชา้ มรี ถยนตไ์ ปส่งถึงโรงพยาบาล เลกิ งานมีรถยนตไ์ ปคอยรบั
กลบั อาหารเยน็ รบั ประทานอย่างหรูหรากบั มารดาของอรชนุ และอรชนุ บาง
ทกี ็กบั ญาติพน่ี อ้ งของเขา อาหารเชา้ คนอ่นื ๆ รบั ประทานสาย อาหารของ
หลอ่ นถกู จดั เป็นพเิ ศษเตรยี มพรอ้ มไวบ้ นโตะ๊ ในหอ้ งอาหาร
เป็นระเบียบ เจริญทุกย่างทงั้ ตา ใจ กาย เท่าท่ีฐานะมงั่ คงั่ จะ
อานวยให ้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๙

กระเกดกระดากใจ เพราะหลอ่ นไมเ่ คยกบั ส่งิ แวดลอ้ มอย่าง 'ผูด้ ี
เก่า' ทเ่ี ป็นทง้ั ผูด้ เี ก่าและผูด้ ใี หม่ เพราะมเี งนิ อยู่เสมอไมว่ า่ ยุคไหนสมยั ไหน

เลยมคี วามรูส้ กึ เหมอื นหลอ่ นกาลงั เป็นแมลงปอ ทเ่ี ขาจบั เอามาใส่
ตงุ้ ต้งิ ใหอ้ ะไรเทอื ก ๆ นน้ั

กระดากสายตาเยา้ แหย่ของเพอ่ื นร่วมงานดว้ ย...ก็...โธ่...ถา้ ออกมา
นอนคา้ งบา้ นทไี ร พาหนะของหลอ่ นทง้ั ไปและกลบั หากไม่ใช่รถยนตเ์ ก่า ๆ
ของหมอนพิ ทิ กค็ อื รถประจาทาง จะไมใ่ หใ้ ครเขามองดว้ ยสายตาประหลาด
ๆ อย่างไรได้

การะเกดนงั่ อยู่พกั หน่ึงออกง่วง ทง้ั ยงั เหงาอกี ดว้ ย จึงหยิบแมก
กาชนี ภาพแฟชนั่ ข้นึ มาพลกิ ๆ ดู

ครู่ใหญ่ๆหลอ่ นมคี วามรูส้ กึ เหมอื นกาลงั ถูกมองดว้ ยสายตาของผู ้
ทอ่ี ยู่บนเตยี ง การะเกดจงึ เงยหนา้ จากหนงั สอื

จรงิ ๆ ดว้ ย ปารชิ าตติ ่นื แลว้ .... หลอ่ นลมื ตาแจว๋ จบั อยู่ทก่ี าระเกด
เมอ่ื การะเกดเงยหนา้ ข้นึ หลอ่ นกย็ งั จอ้ งจบั อยู่เช่นนน้ั

การะเกดแน่ใจวา่ นยั นต์ าของหลอ่ นไมไ่ ดเ้ลอ่ื นลอยไปไกล เหมอื น
ทกุ ๆ ครงั้ ทห่ี ลอ่ นเผอญิ มองดูใคร ๆ โดยไมท่ นั เบอื นหนี

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๗๐

การะเกดลุกข้นึ เดนิ เขา้ ไปยนื ขา้ งเตยี ง ถามดว้ ยเสยี งอ่อนโยนผดิ
วสิ ยั ธรรมดาของหลอ่ นเองอยู่บา้ ง

"คณุ ปารชิ าตติ อ้ งการอะไรหรอื เปลา่ คะ"
หล่อนลุกข้นึ เงยี บ ๆ เดินผ่านการะเกดไปเขา้ หอ้ งนา้ ...หล่อนทา
ธุระอะไรท่เี ก่ยี วกบั ส่วนตวั ของหลอ่ นเองไดอ้ ย่างธรรมดาตลอดเวลา แต่...
พอเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ หล่อนก็จะข้นึ เตยี งนอนเฉย ๆ ไมพ่ ูดไมจ่ า ไมร่ บั รู้
อะไรกบั ใครต่อไปอกี
คราวน้กี เ็ ช่นกนั
พอข้ึนเตียงหล่อนก็เบือนหนา้ ไปทางอ่ืน ไม่สนใจกบั การะเกด
นยั นต์ ามองเหมอ่ เหลอื บข้นึ สูงนิด ๆ
"คุณปารชิ าตจิ าดฉิ นั ไดไ้ หมคะ"
หล่อนยงั คงนงั่ น่ิงเฉยไม่รูไ้ ม่ช้ี แต่คราวน้ีการะเกดสงั เกตเหน็ ว่า
หลอ่ นเร่มิ จะมอี ะไรผดิ กวา่ เมอ่ื ก่อน ๆ
ทกุ ครง้ั การะเกดเคยปลอบ เคยถาม เคยชวนหลอ่ นพดู จนอ่อนใจ
แต่ปารชิ าตไิ มร่ บั รู ้
ครง้ั น้ดี ูเหมอื นหลอ่ นจะมลี กั ษณะรบั รูข้ ้นึ มาบา้ ง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๑

นยั น์ตาหล่อนไหว สีหนา้ หล่อนดูจะมรี อยทุกขเ์ ศรา้ หมองฉาบ
ข้นึ มาเหนือความเฉยเมย

"คณุ ไมไ่ ดเ้ป็นอะไรไมใ่ ช่หรอื คะ คณุ ปารชิ าต"ิ
การะเกดยกมา้ กลมหนงั น่ิมมานงั่ ลงขา้ งเตียง เอ้อื มมอื จบั ขอ้ มอื
ปารชิ าตเิ บาๆ
"ดิฉนั มาอยู่เป็นเพ่อื นคุณหลายวนั แลว้ ยงั ไม่ไวใ้ จดิฉนั อีกหรือ
คะ"
หลอ่ นลองพดู สารพดั เพอ่ื ทดลอง เพอ่ื ไดส้ ะกิดถูก จดุ ' ทจ่ี ะทาให้
ปารชิ าติ ตอบ หากหล่อนไมไ่ ดป้ ่วยถงึ ขนาดประสาท สมองเส่อื มรุนแรง
อะไรนกั
"คณุ ปารชิ าต.ิ ..ดฉิ นั เป็นพยาบาล เป็นเพอ่ื นคุณ พวกตง้ั จรญิ กิจมี
บญุ คณุ กบั ดฉิ นั มาก ดฉิ นั อยากใหค้ ณุ หายเป็นปกติ คุณฟงั ดฉิ นั ทราบไหม
คะ พดู อะไรออกมาบา้ งจะไดไ้ หมคะ"
การะเกดระบายลมหายใจยาว เมอ่ื ปารชิ าตยิ งั คงน่งิ
เอาใหม.่ ..
หล่อนครุ่นคิดอยู่คร่ึงอดึ ใจ พยายามหาเหตผุ ลต่าง ๆในคืนวนั ท่ี
ปาริชาติลม้ ป่วย หล่อนนึกถึงด็อกเตอรท์ ิฆมั พร...บางทอี าจจะมเี ร่ืองราว

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๗๒

อะไรเกิดข้นึ เป็นการส่วนตวั ระหว่างเจา้ บ่าวเจา้ สาวท่เี พ่งิ จะแต่งงานกนั คืน
เดยี ว

หล่อนเคยรูม้ าถงึ เร่ืองความตกอกตกใจของเจา้ สาวบางคนในคืน
แรกววิ าห์

แต่ดู ๆ ปารชิ าตกิ ไ็ มน่ ่าจะขวญั อ่อนถงึ ขนาดนน้ั
ทวา่ หลอ่ นก็จะพยายามลองเดาสุ่ม
"คุณปารชิ าตคิ ะ...คุณทฆิ มั พรทาอะไรใหค้ ณุ ตกใจหรอื เปลา่ คะ"
หล่อนถามต่อไปอกี เพราะหลอ่ นเป็นพยาบาล หล่อนจงึ ถามเร่อื ง
เหลา่ น้ไี ดอ้ ยา่ งธรรมดา ๆ
"เขาทาอะไรกบั คุณรุนแรงใช่ไหมคะ คณุ ปารชิ าต"ิ
พยาบาลคนป่วยมามาก เห็นคนตายไปต่อหนา้ ก็เคยบ่อย ๆ แต่
การะเกดไมย่ กั ต่นื เตน้ เหมอื นคราวน้ี
จะไม่ต่ืนตน้ ไดย้ งั ไง หล่อนเห็นริมฝีปากของปาริชาติเผยอ และ
ขยบั เหมอื นจะพดู แสงไฟสวา่ งจากโคมหวั เตยี งส่องใหเ้หน็ หนา้ ทแ่ี ดงกา่ ข้นึ
การะเกดแน่ใจว่าปาริชาติรูท้ ุกอย่าง...รูส้ ึกทุกอย่าง สมองของ
หล่อนไม่ไดเ้ ส่ือม หล่อนยงั มคี วามทรงจา เวน้ แต่...คงจะมเี หตุผลอะไร
บางอย่างทท่ี าใหห้ ลอ่ น เกิดอาการเช่นน้ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๓

การะเกดไมอ่ ยากเรยี กวา่ เป็นการแสรง้ ทา
ดูจะโหดรา้ ยใจดากบั ปาริชาติไปหน่อย ถา้ คนเราไม่ไดร้ บั ความ
กระทบกระเทอื นอะไรบางสง่ิ บางอย่างหนกั จะทนน่ิงไมพ่ ูดไมจ่ าอยู่ไดเ้ ป็น
อาทติ ยไ์ ดอ้ ย่างไร
การะเกดถามซา้ วา่
"คณุ ทฆิ มั พรทาอะไรคุณ งน้ั หรอื คะ"
ปาริชาติทาท่าเหมือนจะรอ้ งกรีดออกมา หล่อนอุดปากตวั เอง
เอาไวแ้ น่น
การะเกดรูส้ กึ เหมอื นหลอ่ นไดช้ ยั ชนะ..
หล่อนชนะจริง ๆ เม่อื ถลนั เขา้ ประคองปาริชาติแนบอก ไดย้ ิน
เสียงเหมอื นสะอึกอยู่ในลาคอ ท่ีปาริขาติใชม้ อื อุดปากตวั เองเอาไวแ้ น่น
และ...เหน็ นา้ ตาของปารชิ าตไิ หลพากออกเป็นครงั้ แรก
กระเกดรูว้ ห่ ลอ่ นจะตอ้ งใหค้ วามมนั่ ใจแก่ปารชิ าตใิ หม้ ากยง่ิ ข้นึ อกี
ออ้ มแขนของหล่อนจงึ กระชบั แน่นเขา้ อย่างปลอบโยน พูดเสยี งเบาอย่างมี
นา้ หนกั วา่
"ดฉิ นั สาบานว่าจะไมบ่ อกใครเลย ถา้ คุณปารชิ าตไิ มอ่ ยากใหใ้ ครรู้
... "

๓๐

หล่อนรอ้ งไหอ้ อกมาบา้ งก็ยงั ดี แสดงว่าหล่อนยงั มีความรูส้ ึก
อารมณ์อย่างคนปกติ หลอ่ นไม่ไดส้ ูญเสยี สตสิ มั ปชญั ญะไปจนส้นิ เชิง

แต่ปาริชาติก็ยงั ไม่พูด ซ่งึ การะเกดก็ไม่ไดถ้ ามหรือคาดคนั้ อะไร
หล่อนประคองใหป้ าริชาติเอนลงบนหมอนท่กี องซอ้ นกนั ไวข้ า้ งหลงั สองใบ
และถอยออกมานงั่ บนเกา้ อ้ขี า้ งเตยี งเงยี บ ๆ

แววตาของปาริชาตทิ ่เี คยเฉยเมยและมองดูผูค้ นเหมอื นไมแ่ ยแส
บางครง้ั ก็หนั หนีเสียอย่างเกลยี ดชงั เบ่ือหน่าย ขณะน้ีดูเหมอื นกาลงั คิด
อะไรอยู่อย่างเจบ็ ปวด....

กระเกดเดาไดค้ ่อนขา้ งจะถกู จดุ เก่ยี วกบั คนื วนั แรกแต่งงาน
ทว่า...มนั ไมใช่ความเจ็บปวดทางร่างกาย ไม่ใช่ความทารุณทาง
ร่างกาย
หากแต่...มนั เจ็บปวด มนั ทารุณเขา้ ไปในความรูส้ ึก ทาลาย
ความหวงั ความรกั ความศรทั ธอนั บรสิ ุทธ์ทิ ป่ี ารชิ าตทิ ่มุ เทใหแ้ ก่เจา้ บา่ วของ
หลอ่ นจนพนิ าศไปในพรบิ ตา
หล่อนไม่ไดเ้ ตรียมใจเตรียมตวั ไวส้ าหรับส่ิงอนั น่าบดั สี ใน
ความรูส้ กึ ของหลอ่ นมาก่อน
หลอ่ นไมเ่ คยคดิ วา่ มนั จะเป็นไปไดถ้ งึ แค่นน้ั ...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๕

เม่ือเขาอยู่กบั หล่อนสองต่อสอง หลงั จากสงตวั แลว้ เขาไม่ไดม้ ี
อะไรผิดปกติไปจากผูช้ ายธรรมดา ไม่ไดม้ สี ่งิ ใดแสดงความวปิ ริตไปจาก
ความเป็นเพศชาย

สมั ผสั เลา้ โลมของเขาก็เป็นสมั ผสั ท่อี ่อนโยนสุภาพจากผูช้ ายแท้
ๆ...ก็เหมือนท่ีหล่อนหวงั และช่ืนชมเอาไวน้ นั่ แหละ เขาเป็นพระเอกทงั้
ภายนอกหอ้ งนอนและภายในหอ้ งนอน

หลอ่ นนอนกอดแขนเขาหลบั ป๋ยุ เหมอื นดก็ ๆ เขาไมไ่ ดล้ ว่ งเกินอะ
ไปกวา่ สมั ผสั อยา่ งปลอบประโลม กระซบิ แผว่ ๆ กบั หลอ่ นวา่

"คืนน้ีพกั ผ่อนใหส้ บาย คุณเหน่ือยมากมาตลอดวนั แลว้ ..ปาริ
ชาต"ิ

หล่อนคงหลบั ไปพกั ใหญ่ ต่ืนข้ึนเม่ือค่อนคืนล่วงแลว้ ควา้ หา
เจา้ บ่าวของหล่อน แต่เขาไม่ไดอ้ ยู่บนเตียง หล่อนคิดว่าเขาอาจเขา้ หอ้ งนา้
รออยู่พกั ใหญ่เขา กย็ งั เงยี บหาย

หล่อนไม่ไดส้ งสยั อะไรเพยี งแต่แปลกใจนิดหน่อย ทว่าแน่ละ...
หลอ่ นกต็ อ้ ง ลกุ ข้นึ เดนิ ตามหาเขา

ลงไปขา้ งลา่ ง คดิ วา่ บางทเี ขาอาจลงไปหาอะไรดม่ื
ในหอ้ งรบั แขกกไ็ มม่ ี หอ้ งแผนทรกี ไ็ มม่ ี

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๗๖

หลอ่ นเพง่ิ นกึ ข้นึ มาไดว้ ่าพวกลูกศิษยข์ องเขาพากนั มาช่วยงานแลว้
ก็เลยนอนคา้ งอยู่ในหอ้ งนงั่ เลน่ ขา้ ง ๆ หอ้ งรบั แขกสองสามคน

บางทเี ขาอาจจะลงมาดูแล หรอื คยุ กบั ลูกศิษยข์ องเขา
หล่อนก็ไม่ไดต้ ั้งใจจะเขา้ ไปตามดอก แต่หอ้ งมนั อยู่ใกลๆ้
หอ้ งรบั แขกแค่น้เี อง แยกกนั ไวด้ ว้ ยผนงั ภาพวาดและมา่ นสเี ขม้
หลอ่ นโผลเ่ ขา้ ไปพรอ้ มกบั เปิดสวติ ซไ์ ฟโคมทฝ่ี าผนงั ก็ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ
อกี เหมอื นกนั โดยปกตสิ วติ ชไฟดวงน้ีอยู่ใกลม้ อื คนท่เี ดนิ จากหอ้ งรบั แขก
เขา้ ไปหอ้ งนงั่ เลน่ เพราะฉะนนั้ ใครเดนิ เขา้ ไปตอนคา่ มอื จงึ มกั ตอ้ งพลอย
กดสวติ ซไ์ ฟไปดว้ ย
หลอ่ นตกตะลงึ จงั งงั อยู่ตรงนนั้ เอง
นยั นต์ าเบกิ กวา้ งของหลอ่ นมองดูภาพเบ้อื งหนา้ บนเตยี งนอนเล่น
นงั่ เลน่ รมิ ฝาผนงั ....
แลว้ หล่อนก็ถอยหลงั ออกมา หูอ้ือ ขณะท่ีหล่อนว่งิ ถลาออกไป
สะดุดอะไรต่ออะไรเปะปะ
หล่อนไม่รูต้ วั ดอก เมอ่ื หลอ่ นลม้ หงายหลงั ทา้ ยทอยฟาดลงไปบน
พ้นื ไมอ้ ดั อนั แน่นและแกร่ง...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๗

หล่อนเพ่ิงจะรูส้ ึกตวั เม่อื ไม่ก่ีวนั มาน่ีเอง พอรูส้ ึกตวั ....ภาพอนั
บดั สนี น้ั ก็ตามเขา้ มาหลอกหลอนมโนสานึกของหลอ่ นอยู่ตลอดเวลา

มนั เจบ็ ปวดเขา้ ไปในความรูส้ กึ อบั อาย และทรมานอารมณ์
จนกระทงั่ หลอ่ นอยากเป็นบจ้ รงิ ๆ ไปเสยี ใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อด

ความรกั ความหวงั ความศรทั ธาท่หี ล่อนทุ่มเทใหก้ บั ด็อกเตอร์
ทิฆัมพร ถา้ เปรียบเหมือนแกว้ มนั ก็แตกละเอียดพินาศไปแลว้ ใน
พรบิ ตาเดยี ว

เป็นสง่ิ ทไ่ี มค่ าดฝนั และรวดเรว็ จนเกนิ กวา่ ทห่ี ลอ่ นจะทนได.้..
ภาพดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรกบั ลูกศิษยห์ นุ่มของเขา
รกั ร่วมเพศอนั วติ ถารและน่าบดั สี
รมิ ฝีปากของปารชิ าตสิ นั่ ระรกิ ข้นึ มาอกี ...
ถา้ ไม่ใช่ผูช้ ายท่หี ล่อนรกั และศรทั ธา ทง้ั ยงั ข้นึ ช่ือว่า เป็นสามโี ดย
ถกู ตอ้ งตามกฎหมายและประเพณี หลอ่ นจะไมร่ ูส้ กึ อะไรมากไปกวา่ ทเุ รศ

"คุณปารชิ าต.ิ .."
การะเกดลุกข้นึ เดนิ เขา้ มานงั่ ขา้ ง ๆ เตียง คราวน้ีหล่อนไม่ไดพ้ ูด
อย่างปลอบโยน สุ่มเสยี งของหลอ่ นเรยี บและมนั่ คงตามนสิ ยั เหมอื นพดู คุย
กนั อย่างธรรมดา ๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๗๘

"ดฉิ นั เป็นพยาบาล คุณไมต่ อ้ งอายหรอกค่ะ ถา้ คุณจะเลา่ อะไรให้
ดฉิ นั ฟงั พูดออกมาดกี ว่าไมพ่ ูดนะคะ คุณปาริชาติ เผ่อื ว่า...มปี ญั หาอะไรท่ี
พอจะช่วยกนั แกไ้ ขได"้

หลอ่ นส่ายหนา้ เลก็ นอ้ ย
พึมพาออกมาเป็ นประโยคแรก ตั้งแต่ลม้ ป่ วยถึงขนาดเขา้
โรงพยาบาล
"ช่วยไมไ่ ดห้ รอก ใคร ๆ กช็ ่วยไมไ่ ด"้
ลุม้ เสยี งไม่มอี ะไรผดิ ธรรมดาไปเลย...การะเกดระบายลมหายใจ
ยาวและลกึ
อย่างหล่อนเขา้ ใจไม่มผี ดิ ...ปารชิ าตไิ ม่ไดเ้ ป็นโรคประสาท สมอง
ของหลอ่ นทก่ี ระทบุ กระเทอื นกไ็ มม่ อี ะไรผดิ ปกติ
อารมณข์ องหลอ่ นเท่านนั้ คงถูกกระทบกระเทอื นอย่างรุนแรง
การะเกดมองดูหลอ่ นน่งิ อยู่คร่งึ อดึ ใจ ถามนาวา่
"ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรใช่ไหมคะ คุณปารชิ าต.ิ .."
หลอ่ นพยกั หนา้ รบั การะเกดเอ้อื มมอื ไปจบั มอื หลอ่ นบบี เบา ๆ
"ผูห้ ญงิ บางคนมกั มปี ญั หาในวนั แรกแต่งงาน..."
ไมใ่ ช่...ไมใ่ ช่อย่างทค่ี ณุ คดิ หรอ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๙

ปารชิ าตขิ ดั ข้นึ เสยี งค่อนขา้ งแหลมและดงั แต่สนั่ สะทา้ นดว้ ยแรง
อารมณ์

"ไมใ่ ช่เร่อื งไมเ่ คย เร่อื งเจบ็ ปวดของเจา้ สาวหรอื อะไรพรรคน์ นั้ แต่
มนั แต่มนั เป็นเร่ืองน่าทุเรศ น่าอบั อาย ฉนั ไม่อยากพูดกบั ใคร ไม่อยาก
เลา่ "

เม่ือการะเกดตน่ื ข้นึ แต่เชา้ มดื ตามปกตขิ องหลอ่ น ปรชิ าติยงั ไมต่ ่นื
หลอ่ นยงั คงนอนหลบั สนุท

หลอ่ นคงสบายใจข้นึ มากท่ไี ดร้ ะบายความผดิ หวงั ความปวดรา้ ว
ในอารมณอ์ อกมาเสยี บา้ ง

ทจ่ี รงิ มนั ก็ไม่ใช่เร่อื งแปลกประหลาดอะไรเลยสาหรบั ยุคสมยั น้ี...
ยคุ สมยั ทม่ี นุษยอ์ อกจะมกี ารกระทาและนิสยั ใจคอทพ่ี สิ ดารออกไปทกุ ที

การะเกดไม่อยากลงโทษด็อกเตอรท์ ิฆมั พร เพราะการท่เี ขาเป็น
เช่นนนั้ ไมใ่ ช่ความผดิ ของเขาหากจะลงโทษก็ควรลงโทษธรรมชาตมิ ากกวา่

หรือมฉิ ะนน้ั ก็เกิดข้นึ เพราะปญั หาทางดา้ นจิตใจและส่งิ แวดลอ้ ม
ของดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พร

เขาอาจขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่ ครอบครวั มาแต่เดก็ จนตอ้ ง
ยดึ เอาเพ่อื นเป็นท่พี ง่ึ เป็นเคร่ืองใหค้ วามอบอุ่น แน่ละ....เพ่อื นชาย ซ่งึ ใน
ทส่ี ุดผูช้ ายกเ็ ลยกลายเป็นความรกั ทเ่ี ขาตอ้ งการยง่ิ กวา่ ผูห้ ญงิ

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๘๐

ทเ่ี ขาแต่งานกบั ปารชิ าตไิ มใ่ ช่เพราะความรกั ความตอ้ งการ หากแต่
เพอ่ื ฐานะของเขาทางสงั คมเท่านนั้ เอง

การะเกดแต่งกายเตรียมไปทางานท่โี รงพยาบาล หลอ่ นจะตอ้ งรอ
จนกวา่ พยาบาลผลดั กลางวนั จะมารบั หนา้ ท่ดี ูแลปารชิ าตแิ ทนหลอ่ น

กาลงั คิดว่าจะลงไปรอขา้ งล่าง ก็พอดคี ุณช่ืนศรีหมนุ ลูกบดิ ประตู
เปิดเบา ๆ เยย่ี มหนา้ เขา้ มาดู

ถามเหมอื นทเ่ี คยถามทกุ เชา้ วา่
"เป็นยงั ไงบา้ ง"
"ดขี ้นึ ค่ะ เมอ่ื คนื เธอรอ้ งไห"้
หล่อนบอกแค่นนั้ เอง คิดว่าควรจะบอกเพยี งแค่นน้ั ก่อน เพ่อื
ป้องกนั การซกั ถามคนป่วย
พอถึงคุณช่ืนศรีเขา้ เร่ืองก็คงถึงญาติพ่ีนอ้ งของปาริชาติอีก
มากมายหลายคน
การซกั ถามหรอื แสดงความเหน็ ใจสงสารสมเพชเวทนาจากญาตพิ ่ี
นอ้ ง ไมเ่ หมาะกบั สภาพของปารชิ าตติ อนน้ี
"เรอะ"
คุณช่นื ศรอี ทุ านต่นื เตน้ ยนิ ดี กระซบิ วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๑

"งน้ั ยายปากไ็ มไ่ ดเ้ป็นบา้ เป็นหลงั อย่างทค่ี ดิ ๆกนั นะซ"ี
"ค่ะ ดฉิ นั วา่ เธอคงจะค่อยยงั ชวั่ แลว้ อกี หน่อยก็คงเป็นปกต"ิ
หล่อนเดนิ ออกมากบั คุณช่นื ศรี พอถงึ บนั ไดก็เหน็ อรชนุ กาลงั กา้ ว
ข้นึ มา พอดี
เขามาดูอาการของนอ้ งสาวทกุ เชา้ เหมอื นกนั ก่อนเวลาท่กี าระเกด
จะออกไปทางานโรงพยาบาล
คณุ ช่นื ศรรี บี รายงานลูกชายวา่
"หนูการะเกดบอกวา่ เมอ่ื คนื น้ยี ายปารอ้ งไห"้
ค้วิ ดายาว เหมอื นค้วิ พวกแขกขาวเลกิ ข้นึ ทง้ั สองขา้ ง ขณะทอ่ี รชนุ
ละสายตามารดามองดูหลอ่ น
แววตาของเขาดูเหมอื นจะเช่ือถอื ในความสามารถของหล่อนอยู่
มาก
"รอ้ งไห.้.ก็แปลว่ายายปามคี วามรูส้ กึ อะไร ๆ เหมอื นคนธรรมดา
ๆ แลว้ นะซิ ใช่ไหมคณุ การะเกด แปลวา่ แกหายแลว้ ไมไ่ ดส้ ตสิ ตงั เสยี สมอง
เสอ่ื มอย่างทก่ี ลวั กนั แทบตาย"
"...ดฉิ นั คดิ วา่ อย่าเพง่ิ ใหใ้ ครพดู หรอื ถามอะไรคณุ ปารชิ าตเิ ลยจะ
ปลอ่ ยเธอเงยี บ ๆก่อน"

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๘๒

"นนั่ ซี ผมก็เหน็ ดว้ ย...แมต่ อ้ งกนั ใครต่อใครเอาไวก้ ่อนอยา่ ใหร้ ุม
กนั มาเยย่ี มยายปามากนกั โดยเฉพาะคณุ อาสริ ลิ กั ษณ.์ ..แลว้ น่แี กต่นื แลว้
หรอื ยงั ครบั คุณการะเกด"

"ยงั ค่ะ"
อรชนุ กา้ วยาว ๆ ไปแงม้ ประตูหอ้ งนอ้ งสาว โผลเ่ ขา้ ไปดูแลว้ ก็เดนิ
กลบั มา
"ยงั ไมต่ ่นื ...คณุ การะเกดจะรบี ไปโรงพยาบาลไมใ่ ช่หรอื ครบั ให้
เดก็ ข้นึ าาเฝ้ากไ็ ด้ จนกวา่ คณุ พไิ ลจะมาแทน"
"แมจ่ ะเขา้ ไปดูเอง"
อรชนุ กบั การะเกดจงึ ลงไปขา้ งลา่ งเพยี งสองคน อาหารสาหรบั
หลอ่ นวางเตรยี มไวใ้ หเ้รยี บรอ้ ยเหมอื นทกุ วนั
เมอ่ื อรชนุ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งอาหารกบั หลอ่ น หญงิ รบั ใชค้ นหน่งึ ก็
โผลเ่ ขา้ มา คุกเขา่ อยู่หนา้ ประตูหอ้ ง คอยฟงั วา่ เขาจะสงั่ อะไรรบั ประทาน
เป็นระเบยี บซง่ึ ดูเหมอื นจะมอี ยู่แต่ภายในบา้ นทค่ี นสมยั ใหมบ่ าง
คนเยาะหยนั และรงั เกยี จว่า 'ศกั ดนิ า'
แต่มนั เป็นความเคยชนิ ของคนทม่ี เี ช้อื สายสบื โยงมาจากผูด้ มี เี งนิ
สมยั เก่ายงั ไมไ่ ดข้ าดตอนหายไปในกลมุ่ นยิ มใหม่ ๆ เสยี ทเี ดยี ว

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๓

สาหรบั การะเกดนนั้ แต่ไหนแต่ไรหล่อนเป็นเพยี งครอบครวั ชน้ั
กลาง น่ีเป็นครงั้ แรกเหมือนกนั ท่ีหล่อนไดเ้ ขา้ มาสมั ผสั กบั บรรยากาศใน
ครอบครวั ของพวกทเ่ี ป็นผูด้ เี ก่าและผูด้ ใี หม่

ถา้ 'ผูด้ 'ี หมายถงึ ความเป็นปึกแผ่นของฐานะ ตลอดจนการยก
ย่องจากสงั คมชน้ั สูงกลมุ่ เลก็ ๆในกรุงเทพ...

๓๑

"คุณปารชิ าตไิ ม่ไดเ้ จบ็ ไขไ้ ดป้ ่ วยทางร่างกายดอกคะ่ ดิฉนั แน่ใจ
ว่ายงั งน้ั เท่าท่ีหมอตรวจเช็คหลายครง้ั แลว้ กไ็ ม่พบอะไรผิดปกติ เธอป่ วย
ทางดา้ นจติ ใจมากกวา่ "

"คนื วนั แต่งงานนนั่ ใช่ไหม คณุ การะเกด"
"ค่ะ...ทแี รก เมอ่ื ลม้ ลงไปหวั ฟาดพ้นื เธอไม่ไดส้ ติไปจริง ๆ แต่
พอฟ้ืนข้นึ มาแลว้ ดูเหมอื นเธอไมไ่ ดเ้ป็นอะไรเลยทางดา้ นร่างกาย..."
"แปลวา่ แกลง้ ทา...."
"กไ็ มใ่ ช่แกลง้ หรอกค่ะ"
หล่อนอยากจะบอกว่า อาการดงั น้ี หากเป็นคนธรรมดา ไม่ไป
เศรษฐมี เี งนิ นบั ลา้ น ก็คงจะเกิดข้นึ ใหผ้ ูค้ นตกอกตกใจเล่นไม่ได้ มนั เป็น
ส่วนประกอบกนั เหมอื นกนั
อาการของโรคทางจิตเก่ียวกบั ความผิดหวงั วา้ เหว่ หรือภาวะ
กดดนั ลว้ นแต่เป็นโรคของคนมงั่ คงั่ เสยี เป็นส่วนมาก
แต่หลอ่ นไมไ่ ดพ้ ดู อย่างทอ่ี ยากพดู กลา่ วต่อไปวา่
"พอเบ่อื โลกก็เลยไม่อยากเห็นหนา้ ใคร ไม่อยากพูดกบั ใครเท่า
นนั้ เอง ถึงตอนน้ี เธอก็ไม่อยากพบใคร ไม่อยากพูดกบั ใคร ปล่อยเธอไป
ก่อนดกี วา่ ค่ะ อกี หน่อยก็จะค่อยหายไปเอง..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๕

การะเกดกลา่ วต่อไปวา่
"อกี อย่างหน่ึง อาจเป็นเพราะอายคนอ่นื ๆ ท่เี คยเตือนเธอเอาไว้
เร่อื งโฮมเซก็ ชวล หรอื ไบเซก็ ซว์ ลของดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พร"
กระเกดพูดเรียบ ๆ เร่ือย ๆ พราะหล่อนเป็นพยาบาล หล่อนจึง
พดู ถงึ เร่อื งน้กี บั อรชนุ อย่างเหน็ เป็นเร่อื งธรรมดา หลอ่ นพูดต่อไปอกี
"คณุ ปารชิ าติ เธอเหน็ แลว้ กเ็ พง่ิ รูใ้ นคนื นน้ั เอง..."
"กบั ใคร...ลูกศิษยข์ องเขารคึ ณุ "
"ค่ะ คณุ ปารชิ าตเิ ธอวา่ ยงั นนั้ ...ทห่ี อ้ งขา้ งลา่ ง เธอว่า เธอผอญิ โผล่
เขา้ ไปเหน็ .."
"บดั ซบ คนอะไรมนั อตุ รวิ ติ ถารยงั งน้ั "
การะเกดหนั มาชาเลอื งดูอรชนุ ซง่ึ ขบั รถอยู่ทางขวา
เชา้ น้ีเขาเลยขบั รถมาส่งหล่อนเอง..หนา้ ตาของอรชุนออกจะโกรธ
และขนุ่ เคอื งอยู่ไมน่ อ้ ย
โดยเฉพาะเมอ่ื เคยมคี นสงสยั เร่อื งโฮโมหรือไบเซก็ ขช์ วลของดอ็ ก
เตอรท์ ฆิ มั พร เขาเคยออกรบั แทนมาแลว้
ขอ้ สาคญั เขาเองเป็นคนสนบั สนุนการแต่งงานของนอ้ งสาว
เขาเองเขาก็ว่าพยายามพจิ ารณาด็อกเตอรท์ ฆิ มั พรอย่างละเอียด
แลว้ โดยปกติคนเป็นโรคผิดปกติทางเซ็กขแ์ บบน้ีมกั จะมลี กั ษณะอย่าง

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๘๖

เดียวกบั กะเทยแทรกปนอยู่ดว้ ย ไม่มากก็นอ้ ย เช่นการแต่งเน้ือแต่งตวั
พถิ พี ถิ นั ฉูดฉาด หรอื จรติ จะกา้ นกระเดยี ดไปทางผูห้ ญงิ บา้ ง

แต่น่ดี อ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรไมม่ เี อาเสยี เลย แลว้ ใครจะรู้
อรชนุ พดู ต่อไปวา่
"ถา้ ไอด้ อ็ กเตอรน์ นั่ อยู่ใกล ้ ๆ ผมตอนน้ี ผมเตะมนั แน่"
"คนเป็นแบบน้ี บางทมี นั ก็ไมใ่ ช่ความผดิ ของเขา..."
กระเกดพดู ดว้ ยเสยี งเรยี บ ๆเร่อื ย ๆ อรชนุ วา่
"ทาไมจะไม่ใช่ ก็มนั อุตริวติ ถาร..ไอแ้ บบน้ีน่ะ เมอื งไทยเพ่ิงจะ
ระบาด ฝรงั่ มนั อุตริกนั มานานแลว้ มนั สนุกของมนั เป็นวธิ ีแสวงหารสชาติ
แปลก ๆทางเซก็ ซม์ นั ไงละ่ คณุ ...ก็ไอพ้ วกไปเมอื งนอกไปคลกุ คลกี บั ไอพ้ วก
น้มี านาน ๆน่แี หละหาเร่อื งอบุ าทวเ์ ขา้ มาเป็นแฟชนั่ ในเมอื งไทยไปดว้ ย"
"แต่สาหรบั ด็อกเตอร์ทิฆมั พร ตามประวตั ิของแกตอนเด็กดู
เหมอื นจะขดั สนมาก เมอ่ื อยู่ตรียมฯ มฝี รงั่ อเมริกนั รบั อุปการะ แลว้ ก็เลย
ส่งเสยี ใหเ้รยี นเมอื งนอก ระหวา่ งนน้ั เขาวา่ แกไมเ่ คยยงุ่ กบั ผูห้ ญงิ เลยนะคะ"
"ก็แลว้ มนั เสอื ...มาแต่งงานกบั ยายปาทาไม"
อรชนุ กลนื คาวา่ 'เสอื ก' ลงในลาคอเสยี คร่งึ คา
"ทาไมมนั ไมห่ าผูช้ ายทาเมยี จรงิ ๆ ของมนั เสยี ใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อดไป"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๗

การะเกดไมต่ อบ เพราะเหน็ ว่าเสยี งของอรชนุ อยู่ในอารมณ์ท่อี อก
จะฉุนเฉียวอยู่ หลอ่ นไมต่ อ้ งการโตเ้ถยี งกบั เขา

เมอ่ื เหน็ การะเกดเฉย ๆ อรชนุ กถ็ ามดว้ ยเสยี งทอ่ี ่อนลงเลก็ นอ้ ย
"คุณตอ้ งการใหผ้ มเห็นใจด็อกเตอร์ทิฆมั พรงน้ั รึครับ คุณ
การะเกด"
"ไม่ถึงกบั ยงั งนั้ หรอกค่ะ ดิฉนั พยี งแต่คิดว่าพวกท่ีผิดปกติทาง
เพศบางคนก็อาจจะไม่ใช่พระอตุ ริวติ ถาร แต่อาจมเี หตผุ ลบางอย่างทท่ี าให้
เขาเป็นอย่างนนั้ "
"เอาละ...เอาละ...ผมยอมยกใหเ้ร่อื งเหตผุ ล เร่อื งปญั หาทางจติ ใจ
หรอื สง่ิ แวดลอ้ ม หรืออะไรก็ตามทท่ี าใหน้ ายทิฆมั พรแกอตุ รวิ ติ ถาร แต่ผม
ไม่ยอมยกใหเ้ ด็ดขาดเร่ืองหลอกแต่งงานกบั ยายปา ก็มนั มผี ูช้ ายเป็นเมยี
หรอื เป็นผวั อยู่แลว้ มนั มาแต่งงานกบั ยายปาทาไม"
"ไบเซก็ ซช์ วล หมายความวา่ รกั ไดท้ งั้ สองเพศ..."
การะเกดพูดเหมอื นปรารภ อรชุนน่ิงอ้งึ ไปนิดหน่ึง ในท่สี ุดก็รอ้ ง
อทุ านออกมาวา่
"บา้ "
เขาไมพ่ ูดอะไรอกี เพราะรถถงึ โรงพยาบาลพอดดี ว้ ย เล้ยี วรถเขา้
ไปจอดหนา้ ตกึ พอการะเกดกา้ วลงมาจากรถ เขาก็วา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๘๘

"ตอนเยน็ ผมจะมารบั "
เขาไม่ใหโ้ อกาสการะเกดทกั ทว้ ง ออกรถไปทนั ที ก็แน่ละ พอ
การะเกดเดนิ ข้นึ ไปขา้ งบน เร่อื งลอ้ เลยี นสพั ยอกหยอกลอ้ เป็นเร่อื งธรรมดา
ในหมเู่ พอ่ื น ๆ ผูห้ ญงิ หลอ่ นเองก็หลกี เลย่ี งไมไ่ ด้
หากแต่หล่อนทาใจของหล่อนไม่ใหห้ วนั่ ไหวไปกบั คาสพั ยอก
ลอ้ เลยี นนนั้
เพราะหลอ่ นเตอื นสตติ วั หล่อนเองอยู่เสมอก็ไมเ่ ชงิ เจยี มเน้ือเจยี ม
ตวั หลอ่ นไวต้ วั หลอ่ นอยู่เหมอื นกนั
แต่หลอ่ นกก็ ลวั ฐานะของอรชนุ

อรชนุ ขบั รถไปหาสหายของเขาทส่ี านกั งาน สนทนาสกั ประเดยี๋ ว
หน่งึ เพอ่ื นของขากม็ ธี ุรกจิ วนุ่ วายจนเขาเกรงใจ จะแวะหาเพอ่ื นอน่ื ๆ เขาก็
คงจะมกี ารมงี านทงั้ นนั้ แวะหาแคทลยี า พอโผลเ่ ขา้ ไปกเ็ หน็ ฝรงั่ 'นายหา้ ง'
ของหลอ่ นยนื เทา้ สะเอวอยู่หนา้ โตะ๊ หลอ่ น

หล่อนย้ิมใหเ้ ขา ฝรงั่ ผูจ้ ดั การบริษทั หนั มายกมือทกั ทาย แต่
หนา้ ตาและงานท่เี ขาทงั้ สองกาลงั ปฏบิ ตั ิคงั่ คา้ งอยู่ ทาใหอ้ รชุนรูส้ กึ ว่าเขาไม่
ควรเขา้ ไปตอนน้ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๙

เลยบอกแคทลยี าวา่
"เยน็ น้บี างทผี มจะแวะไปหา"
อรชุนไม่รูต้ วั ว่า เขากาลงั เกิดความเหงาข้นึ มาอย่างท่ไี ม่เคยเป็น
เหงาและหงดุ หงดิ อย่างบอกไมถ่ กู
เป็นอาการของคนทค่ี ดิ อะไรไมต่ ก...
เขากลบั ไปข่มใจทางานท่โี รงงานพกั หน่ึง ความจริงก็ไม่มอี ะไรให้
เขาทามากนกั การทางานชนิดทาก็ไดไ้ ม่ทาก็ได้ บางทกี ็ทาใหเ้ ขาเกิดความ
เบอ่ื หน่ายตวั เองข้นึ มาเป็นกาลงั เหมอื นกนั
อรชนุ รอเวลาใหถ้ งึ สโ่ี มงเยน็ เขาขบั รถไปถงึ โรงพยาบาลเมอ่ื สโ่ี มง
กวา่ เลก็ นอ้ ยเทา่ นนั้ เอง
การะเกดยงั ไมเ่ สร็จงานของหลอ่ น อรชนุ เหน็ หลอ่ นเดนิ อยู่ทถ่ี นน
ระหว่างตึกเอ็กซเรยก์ บั ตกึ คนไขส้ ามญั หล่อนเดนิ ขา้ ง ๆ รถเขน็ นอน มอื
กางร่มใหค้ นป่วยทน่ี อนอยู่
อรชนุ เดนิ ขา้ มจากตกึ พเิ ศษไปยงั ตกึ สามญั พอดรี ถเขน็ ถกู เขน็ ข้นึ
ตกึ
การะเกดบอกเขาวา่
"คณุ อรชนุ ไมน่ ่าจะลาบากมารบั ดฉิ นั เองเลย บางทอี าจตอ้ งรอ..."
เสยี งของหลอ่ นเกรงใจเขา อรชนุ ตอบว่า

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๙๐

"ไมเ่ ป็นไร ผมรอได"้
แต่แลว้ กพ็ ดู ต่อไปอกี วา่
"อย่าใหน้ านนกั ก็แลว้ กนั นะครบั "
เขามองตามหล่อนเลยเขา้ ไปยงั หอ้ งคนไขส้ ามญั ซ่งึ นอนเรียงกนั
เป็นตบั ไม่มวี ่างเลยสกั เตียงเดยี ว มองดูหล่อนจดั ปูเตียง และจบั คนไข้
พลกิ ข้นึ เตยี งอยา่ งคลอ่ งแคลว่ วอ่ งไว
หล่อนทางานเหมอื นเคร่ืองจกั ร แต่เป็นเคร่ืองจกั รท่มี ชี ีวติ จิตใจ
หนา้ ของหล่อนเฉย ๆ ไม่ย้ิมแยม้ แต่ก็ไม่กระดา้ ง ความจริงหล่อนน่าจะ
อ่อนโยนกว่าน้ีอกี สกั นิด ทว่าหลอ่ นเป็นอย่างน้ีเอง ไม่ว่ากบั คนไข้ 'เศรษฐ'ี
อย่างเขา หรอื คนไขส้ ามญั
เวลาหล่อนอยู่นอกเคร่ืองแบบสีขาว ดูหล่อนยงั จะอ่อนโยนกว่า
เป็นไหน ๆ
ท่ีอรชุนท่ึงนกั หนา ก็คือหล่อนดูเหมอื นจะไม่รูจ้ กั เหน็ดเหน่ือย
หรือง่วงเหงาหาวนอน หนา้ ตาของหล่อนในเคร่ืองแบบสขี าวเป็นอย่างไรก็
เป็นอยู่อย่างนน้ั ไมว่ ่าเวลาไหน...เชา้ ...เยน็ ..หรอื แมแ้ ต่ดกึ ๆ ดน่ื ๆ ขณะท่ี
หลอ่ นนงั่ เฝ้าเขาในฐานะพยาบาลพเิ ศษ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๑

เม่ือหล่อนเดนิ ออกจากหอ้ งมาพบเขา มอื ของหล่อนเพง่ิ จะลา้ งมา
หมาด ๆ หลอ่ นวา่

"รอประเดยี๋ วนะคะ ดฉิ นั ข้นึ ไปเอากระเป๋าก่อน"
ความจริง อรชุนอยากใหห้ ล่อนเปล่ียนเคร่ืองแบบเป็นเส้ือผา้
ธรรมดา แต่ก็ไม่รูจ้ ะบอกเหตุผลหล่อนว่าอย่างไรดี ถา้ บอกว่าเขาจะชวน
หล่อนไปแวะกินอะไรกนั ก่อนก็กลวั หล่อนจะเลยปฏเิ สธเอาเลย...หล่อนไม่
เหมือนผูห้ ญิงอ่ืน ๆ ตรงท่ีหล่อนระวงั ตวั หล่อนจนแทบว่าจะกลายเป็น
มารยา
ทแี รกเขาคดิ อย่างนน้ั จริงๆ คิดว่าเป็น 'จริตจะกา้ น' ของหลอ่ น
เพอ่ื ทาให้ หลอ่ นเป็นทน่ี ่าสนใจสาหรบั เขา
ก็..โธ่...กบั นายอรชุน ตงั้ เจริญกิจ นน้ั ยงั ไม่เคยปรากฎกบั ตวั เขา
เลยวา่ ผูห้ ญงิ คนไหนจะรงั เกยี จรงั งอน...
จรงิ ๆ ดว้ ย เขาไมไ่ ดด้ ูถกู ผูห้ ญงิ เลย แต่มนั เป็นแบบนน้ั จรงิ ๆ
สาหรบั การะเกด...บางทอี าจเป็นเพราะหลอ่ นมหี มอนพิ ทิ แลว้ ก็ได้
ความรูส้ ึกของอรชุนเกือบจะใกลก้ บั ความอิจฉาเม่อื นึกถึงหมอ
นิพทิ
เขาชอบหวงผูห้ ญิงท่ีเขาเร่ิมจะชอบหล่อนอย่างน้ีเสมอ ไม่แต่
การะเกดคนเดยี วดอก

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๙๒

หวง...แลว้ ต่อไปกม็ กั จะเบอ่ื ทห่ี ลงั เสมอ
เม่อื การะเกดถอื กระเป๋าสขี าวลงมาพบกบั เขาอีกครง้ั หนา้ มนั ๆ
ของหลอ่ นเมอ่ื ครู่ก่อนดูสะอาดนวลข้นึ นดิ ๆ
แต่อรชนุ รูส้ กึ วา่ หนา้ ตาของหลอ่ นออกจะเขนิ ๆ อย่างไรพกิ ล
เขาไมข่ า้ ใจความรูส้ กึ ของคนอย่างการะเกดดอก...เขาคิดวา่ หลอ่ น
อาจอาย เขาตามธรรมดาผูห้ ญงิ แต่แทท้ จ่ี รงิ ...ไมใช่
หลอ่ นอายเพราะหลอ่ นรูส้ กึ ว่า อาจมคี นมองดูหล่อนอย่างสมเพช
หรือ ดูแคลน ในทานองท่วี ่าหล่อน 'เห่อ' นายอรชุน ตง้ั จรญิ กิจ และ
พยายามจะ 'จบั ' เขามากกวา่
เคร่อื งแบบสขี าวของหลอ่ นนนั้ เป็นทเ่ี พง่ เลง็ กนั มานานนกั หนาแลว้
สาหรบั เร่อื งแบบ ๆ น้ี ใคร ๆ กร็ ู ้
หลอ่ นเจบ็ ใจมานานแลว้ กบั ถอ้ ยคาดูแคลนทเ่ี ขา้ หูหลอ่ นบอ่ ย ...
'โอย๊ ...พวกพยาบาลน่ะจบั ผูช้ ายเก่ง...'
หรอื ...
'ใครมีลูกมีผวั อย่าใหน้ อนโรงพยาบาลนะ เดีย๋ วเสียท่าพวก
พยาบาล... '
แลว้ กอ็ กี หลายต่อหลายอยา่ งในทานองน้ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๓

ส่วนมากเขามองดูพวกพยาบาลในแง่ไม่งามทง้ั นนั้ ส่วนความ
อดทน การท่ตี อ้ งอยู่กบั สภาพสภาวะไม่ผดิ กบั คนรบั ใช้ การตอ้ งเผชิญกบั
ความเป็นความตาย และพบกบั ความไมเ่ จรญิ ตาเจรญิ ใจ ผดิ กบั อาชพี อ่นื
ๆ นน้ั ไมเ่ หน็ มใี ครพดู ถงึ

อย่งาไรก็ตาม การะเกดก็ไม่ผิดไปจากผูห้ ญิงสาวอ่ืน ๆจน
มากมายเกนิ ไปนกั

จะวา่ หลอ่ นไมส่ นใจอรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ เสยี เลยก็ไมไ่ ด้
การกระทาของอรชุนบางอย่างทม่ี นี ยั แสดงว่าเขาพอใจหลอ่ น จงึ
ทาให้ การะเกดตอ้ งครุ่นคดิ อย่างหนกั อยู่เหมอื นกนั ...

๓๒

การะเกดเคยรูส้ กึ ตามสญั ชาตญาณของผูห้ ญงิ เหมือนกนั คือรูส้ กึ
ว่า...อรชุนออกจะสนใจหล่อนอยู่มาก นับตง้ั แต่เขาออกจากโรงพยาบาล
เป็นตน้ มา

แต่ฐานะของเขาทาใหห้ ลอ่ นตอ้ งระวงั ใจไมใ่ หห้ วนั่ ไหวไปกบั ความ
สนใจนน้ั

หลอ่ นไมไ่ ดด้ ูถกู ตนเอง คนอย่างหลอ่ นไมเ่ คยดูถกู ตวั เองถงึ ขนาด
ทจ่ี ะคดิ วา่ ตวั เองไมม่ คี ่าสาหรบั ผูช้ ายคนใดคนหน่งึ

ทว่าหล่อนรูส้ กึ เหมอื นกบั ว่า อรชุนกบั หล่อนนน้ั มชี ีวติ ความเคย
ชนิ กบั ส่งิ แวดลอ้ มแตกต่างกนั ไปคนละอย่าง จะเรยี กว่าคนละกลุม่ สงั คมก็
ได ้

คนละกลมุ่ สงั คม ทงั้ ฐานะและทง้ั อาชพี
ฉะนน้ั การขอแต่งงานกบั หลอ่ นอย่างไมค่ าดฝนั จงึ ทาใหก้ าระเกด
ถงึ กบั งนุ งงและแทบจะไมเ่ ช่อื หูตวั เอง
หนา้ ตาของหล่อนคงจะผิดประหลาดไปไม่นอ้ ย มองหนา้ อรชุน
นยั นต์ าคา้ ง อทุ านดว้ ย ถามดว้ ยวา่
"คะ...อะไร..."
ถามคา้ งอยู่แค่นนั้ เอง หนา้ ตาของหลอ่ นคงน่าขนั เพราะอรชนุ ย้มิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๕

วา่ ท่จี รงิ ก็แปลก เขาเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมอื นกนั ว่า อยู่ๆ จะ
ขอแต่งงานกบั ผูห้ ญงิ ซง่ึ ใคร ๆ กม็ องเหน็ วา่ 'ธรรมดา ๆ"

แถมยงั ไม่เคยบอกว่ารกั หล่อน ไม่เคยแมแ้ ต่จะแสดงความรกั
หรอื ความสนิทสนมฉนั คนรกั กบั หลอ่ น

สถานทท่ี ข่ี อแต่งานคอื ในรา้ นอาหาร ถงึ จะค่อนขา้ งหรู แต่ก็เป็นว
ลาอาหารวา่ งตอนเยน็ ปราศจากบรรยากาศโรแมนตกิ ใด ๆโดยส้นิ เชงิ

"ผมขอแต่งงานกบั คุณ คุณการะเกด.... "
อรชุนชะโงกหนา้ ลา้ โตะ๊ เขา้ มาหาหล่อน นยั นต์ าสเี ขม้ กระบอกตา
ลกึ ตามเคา้ ของบรรพบรุ ุษฝ่ายมารดาจอ้ งมองดูการะเกดเป็นการยา้ กากบั
คาพดู เร่อื ย ๆ ของเขา
"ผมบอกคุณว่า ถา้ คุณไม่มอี ะไรขดั ขอ้ ง ไม่มพี นั ธะอะไรกบั ใคร
ผมอยากขอใหค้ ณุ แต่งงานกบั ผม"
ถงึ อย่างไรการะเกดก็เป็นผูห้ ญิงท่ยี งั ไม่ท้งิ คาว่า 'ขวยเขนิ เสยี
ทเี ดยี ว
หนา้ สะอาด ๆ ท่อี รชุนวมนั เกล้ยี งเกลาดี จึงกลายเป็นสชี มพูจดั
เพราะผวิ ของหลอ่ นขาวเหลอื ง
หล่อนไม่รูจ้ ะพูดอะไร แต่ไม่อยากอยู่เฉย ๆ ใหเ้ ขาเห็นความ
ต่นื เตน้ ของหลอ่ น จงึ หลดุ ปากถามคาถามโง่ ๆ ออกมาวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๙๖

"ทาไมเลา่ คะ"
อรชนุ ย้มิ ยอ้ นถามหลอ่ นวา่
"คุณถามผมวา่ ทาไมถงึ ขอแต่งงานกบั คุณ หรอื วา่ ..."
เขาย้มิ มากข้นึ อกี นิด
"จะใหผ้ มแปลวา่ ...ทาไมละ่ ทาไมคณุ จะแต่งงานกบั ผมไมไ่ ด"้
การะเกดหายต่ืนเตน้ เพราะประโยคหลงั ของเขาน่ีเอง หนา้ หาย
แดง อทุ านดว้ ยสุม้ เสยี งเป็นปกตเิ หมอื นเมอ่ื เขาเป็นคนไขข้ องหลอ่ น
"โอย๊ ดฉิ นั ไมก่ ลุ กี จุ อกบั คณุ ถงึ ยงั งน้ั หรอกค่ะ คุณอรชนุ "
หลอ่ นจอ้ งมองดูเขาบา้ ง กลา่ วต่อไปวา่
"ทจ่ี รงิ คุณก็น่าจะคิดยงั งนั้ หรอกค่ะ ผูห้ ญงิ คนไหนคุณขอแต่งาน
ดว้ ยกน็ ่าจะกลุ กี จุ อตอบรบั ..."
"แต่ไมใ่ ช่คุณ ใช่ไหม คุณการะเกด"
"โอย๊ ...ฉนั ไมไ่ ดว้ เิ ศษไปกวา่ ผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆ อะไรหรอค่ะ.... "
หลอ่ นพยายามบงั คบั เสยี งไมใ่ หด้ งั ตามนสิ ยั
"แต่พูดกนั อย่างตรงไปตรงมานะคะ..." หล่อนกลบั เป็นตวั ของ
ตวั เอง ภายในเคร่อื งแบบสขี าวอนั เคยชนิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๗

"ดฉิ นั เป็นพยาบาล...กบั คนอาชพี อน่ื ทไ่ี มใ่ ช่หมอ ดฉิ นั ไมแ่ น่ใจนกั
หรอกค่ะวา่ จะไปกนั ได"้

หลอ่ นพูดตรงไปตรงมาดแี ท้
แปลวา่ หลอ่ นปฏเิ สธ
กไ็ มเ่ ชงิ ....
อรชนุ ไมก่ ลา้ ถามหลอ่ นตรง ๆ ว่า
"คณุ ปฏเิ สธร.ึ ..'
เขากลวั หลอ่ นจะตอบวา่
"ค่ะ"
ถา้ หลอ่ นปฏเิ สธเดด็ ขาดถงึ แค่นนั้ แลว้ ทฐิ ผิ ูช้ ายมเี งนิ และเอาแต่
ใจตวั เองจนเคยชนิ ของเขา คงทนงอหลอ่ นต่อไปไมไ่ ด้
แมก้ ระนนั้ ...ความเคยตวั และไดง้ า่ ยต่อสง่ิ ท่ีเขาอยากไดอ้ ยู่เสมอ
ยงั ทาให้ อรชุนอดเกิดอารมณ์บางอย่างข้นึ มาไม่ได.้..อารมณ์อยากจะ
เอาชนะหลอ่ น!
หนา้ ของเขาตงึ ข้นึ เลก็ นอ้ ย ขยบั ถอยหลงั ออกไปจากอาการชะโงก
กลา่ ววา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๙๘

"เม่ือแรกท่ีคุณรับทุน คุณปฏิเสธว่าหมอนิพิทไม่ได้มี
ความสมั พนั ธอ์ ะไรกนั เป็นแค่คนรูจ้ กั มานาน เดยี๋ วน้ีเหน็ จะเปลย่ี นไปแลว้
กระมงั "

หลอ่ นไมต่ อบ น่งิ ไปอดึ ใจ แลว้ หลอ่ นกต็ ดั บทไปเลยวา่
"เดยี๋ วดฉิ นั จะไปเฝ้าคุณปารชิ าตชิ า้ เกนิ ไป"
ไม่เป็นไรหรอก ปาริชาติหรือคุณแม่จา้ งคุณก็เท่ากับผมจา้ ง
เหมอื นกนั ...พดู ยงั ง้คี ุณคงไมโ่ กรธ"
"อยา่ กลวั เลยค่ะ ดฉิ นั ไมก่ ลา้ โกรธนายจา้ งหรอกค่ะ"
อรชนุ มองดูหลอ่ น คร่งึ อดึ ใจ
"คณุ น่.ี ..เลาพดู อะไรฟงั ไมใ่ คร่รูเ้ลยวา่ พูดจรงิ หรอื พดู ประชด"
เขาลกุ ข้นึ ยนื โดยไมร่ อใหก้ าระเกดตอบว่ากระไร พดู สนั้ ๆ วา่
"คณุ อยากรบี ไปกไ็ ป"

ตลอดเวลาท่ีนงั่ รถมาดว้ ยกนั อรชุนไม่พูดอะไรอีก การะเกดก็
พลอยน่งิ เงยี บไปดว้ ย

หล่อนไม่รูว้ ่าอรชุนคิด หรือรูส้ กึ อย่างไร แต่สาหรบั หล่อน หล่อน
ออกจะอดึ อดั ใจอยู่ไมน่ อ้ ย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๙

'เขาขอแต่งานกบั หลอ่ นเหมอื นพดู เร่อื งธุรกจิ '
โตต้ อบกนั เพยี งไม่ก่ีประโยค แลว้ ก็ไม่พูดถงึ อีกเลย...ช่างแปลก
ประหลาดดแี ท้ ๆ
มนั ทาใหห้ ลอ่ นออกจะรูส้ กึ ว่าเขาขอเพอ่ื 'ชมิ ลาง' คอื ขอไปอย่าง
นนั้ เอง... อยากรูว้ า่ หลอ่ นจะทาท่าอยา่ งไร ตอบอย่างไร
แต่มนั ก็ทาใหก้ าระเกดวุ่นวายสบั สนอยู่ในใจไม่ใช่เล่นเหมอื นกนั
เหมอื นกบั ว่าความรูส้ กึ ของหลอ่ นเป็นนา้ ใส ๆ อยู่ดี ๆ แลว้ จู่ ๆ ก็ถูกกวน
ใหข้ นุ เป็นตะกอนข้นึ มา
การะเกดแอบเหลอื บดูเขาโดยไมใ่ หอ้ รชนุ รูส้ กึ ตวั ดูเหมอื นหนา้ เขา
จะบ้งึ ตงึ กวา่ เมอ่ื แรกจนสงั เกตเหน็ ได้
หลอ่ นไมแ่ น่ใจนกั วา่ เขาไมพ่ อใจหลอ่ นตอนไหน
หล่อนคิดว่า เขาจะพูดยา้ ถงึ เร่ืองการแต่งงานอกี ซ่งึ ท่จี ริง...มนั ก็
ควรจะเป็นแบบนนั้ แมใ้ นการตกลงเร่อื งธุรกิจ หรอื เร่อื งอน่ื ใดก็ตามยงั ตอ้ ง
พดู กนั แลว้ กนั อกี
ไมต่ อ้ งดูอ่นื ไกล...ถงึ หมอนิพทิ เอง ยงั เฝ้าเปรยชนิดออ้ มคอ้ มบา้ ง
ตรงไป ตรงมาบา้ งอยู่หลายครง้ั หลายหนเตม็ ทน
แต่อรชนุ พดู ครง้ั เดยี วเหมอื นเป็นการยน่ื คาขาด