เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๐๐

สมั ผสั ทแ่ี สดงความเหน็ อกเหน็ ใจอยา่ งลกึ ซ้งึ เหมอื นมกี ระแสผ่าน
เขา้ ไปในความรูส้ ึกของหมอนิพิท มนั ทาใหอ้ ารมณ์จากความหวาดกลวั
ความวา้ เหวข่ องเขาระเบดิ ออกมาในทนั ที

หมอนิพทิ กอดการะเกดเอาไวแ้ น่น ประสาทตาของเขาไม่รบั รูถ้ งึ
สมั ผสั แต่นา้ ตาอ่นุ ๆ ของเขาไหลพราก

"การะเกด...เกด...อย่าท้งิ ผมไป อย่าท้งิ ผม...ผมรกั คณุ "
ความรูส้ กึ ส่วนลกึ ท่ฝี งั อยู่ในใจพลุ่งออกมาเป็นคาพูด ซ่งึ ในเวลา
ธรรมดาหมอนพิ ทิ คงไมก่ ลา้ พดู ...
เพราะฉะนนั้ เมอ่ื พดู ออกมาแลว้ เขาจงึ ไดค้ ดิ
หมอนิพทิ ผละจากการะเกดโดยเร็ว อาการแขง็ ตวั เพยี งประเดยี๋ ว
หน่งึ ของการะเกด ทาใหเ้ขารูส้ กึ ตวั
"เกลยี ดผมใช่ไหม เกลยี ดวา่ ผมเหน็ แก่ตวั ใช่ไหมการะเกด"
การะเกดกลบั เป็นฝ่ายเขา้ กอดเขาไว.้..หล่อนก็เป็นผูห้ ญงิ ธรรมดา
ๆ ใครจะใจแขง็ กบั สภาพเช่นน้ไี ดล้ งคอ
หล่อนตดั สนิ ใจเดด็ ขาดในเวลานนั้ ...แน่ละ ส่วนหน่ึงดว้ ยอารมณ์
สงสารท่วมทน้ ไมค่ ดิ หนา้ คดิ หลงั อะไรทง้ั นนั้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๐๑

"หมอ...หมอเป็นยงั ง้กี ็เพราะเกด...เกดจะแต่งงานกบั หมอค่ะ จะ
อยู่ช่วยหมอ..."

หล่อนกลบั มากระวนกระวายรุ่มรอ้ น เพราะการตดั สินใจอย่าง
ฉบั พลนั ของตวั เอง....

แลว้ หล่อนก็ตดั สนิ ใจปล่อยตวั ไปกบั ความปรารถนาของตนและ
อรชนุ

ชวี ติ เป็นของหลอ่ นเองช่างหวั มนั
แต่หลอ่ นกลบั พบว่า การปลอ่ ยตวั ปลอ่ ยใจใหผ้ ูกพนั กบั อรชนุ ตาม
ธรรมชาตขิ องเพศดว้ ยความรกั ความปรารถนอย่างลกึ ซ้งึ ...กลบั ทาใหห้ ลอ่ น
ตดั ใจจากเขายากเยน็ ยง่ิ ข้นึ ไปอกี เป็นทวคี ูณ และมนั ยงั ทาใหห้ ลอ่ นเจบ็ ปวด
อกี ดว้ ย...

วนั น้ีสิ...คือวนั ท่ีหมอนิพทิ ออกจากโรงพยาบาลไปพกั กบั เพ่อื น
หมอคนหน่งึ

แลว้ ก็วนั น้ีคือวนั ท่ีหล่อนสัญญาเอาไวก้ ับเขา ทุกอย่างคง
เตรียมพรอ้ มหมดแลว้ ...เพ่อื นหมอนิพทิ สองคนซ่ึงจะเป็นพยาน รวมทงั้
นายอาเภอ เพอ่ื นนกั เรยี นรุ่นพข่ี องหมอนิพทิ ...

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๐๒

เยาวดี เพอ่ื นคนเดยี วท่หี ล่อนไวใ้ จใหร้ ูถ้ งึ เร่ืองส่วนตวั โผล่เขา้ มา
ในหอ้ ง พอเหน็ เยาวดี การะเกดกล็ กุ ข้นึ จากเตยี ง

"ยงั ไมแ่ ต่งตวั อกี เรอะเหยา่ เกือบแปดโมงแลว้ "
"บา้ "
เยาวดอี ทุ านอยา่ งไมร่ ูจ้ ะพดู อะไรดี
"โลกน้มี นั บา้ หรอื ยงั ไงกนั น่.ี ..บอกฉนั ใหแ้ น่ใจอกี ทเี ถอะว่า ไอท้ จ่ี ะ
ทาลงไปน่ีมนั เร่ืองจริงหรือเร่ืองตลก...หลอกหมอนิพิทใหแ้ กสบายใจไป
ชวั่ คราว"
"ทกุ ขวทนาของเขาแค่นน้ั ก็เหลอื จะพอแลว้ ใครจะใจรา้ ยใจดาไป
หลอกเขา ไดล้ งคอ"
"ทเุ รศ"
เยาวดอี ุทานอกี การะเกดลุกข้นึ เปลย่ี นเส้อื ผา้ เงยี บ ๆ ถามเร่ือย
ๆ วา่
"ใครทเุ รศ"
"ก็หลอ่ นน่ะ ทเุ รศ ใครเขารูเ้ขา้ เขากท็ เุ รศมากกวา่ จะสรรเสรญิ "
"ใช่...เร่ืองทุเรศของสมยั น้ีมนั เกิดข้ึนไดง้ ่าย ๆ และเสมอ ๆ น่ะ
แหละ...จา้ งใหแ้ ต่งงานแลว้ สองสามวนั หย่ายงั มี แม่ไดผ้ วั เด็ก ยกให้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๐๓

แต่งงานกบั ลูกสาวก็ยงั มี...แลว้ กะอหี มน้ั กบั ผูช้ ายคนหน่ึง ไปแต่งงานกบั
ผูข้ ายอกี คนหน่งึ มนั จะแปลกอะไร ตรงไหน"

"ถงึ จะพดู ยงั งฉนั กย็ งั เหน็ วม่ นั ทเุ รศอยู่ดนี นั่ แหละ ทาไมถงึ จะตอ้ ง
ท่มุ ตวั ลงไปทง้ั ตวั คุณอรชนุ เขาออกรา่ รวย จะเล้ยี งหมอนิพทิ ไปตลอดชวี ติ
กเ็ ล้ยี งได.้. "

"ตวั คดิ วา่ หมอแกจะยอมใหเ้ล้ยี งแกงนั้ รึ"
การะเกดยอ้ นถาม พรอ้ มกบั ถอนหายใจลกึ
"ใครจะทเุ รศฉนั ยงั ไงก็ทเุ รศไปเถอะ น่ีถา้ เป็นเร่ืองสามสบิ ปีก่อน
ฉนั คงแมพ่ ระเอกิ เกริกไปทวั่ สงั คม แต่น่ี...เมอ่ื มนั กลายเป็นเร่อื งเร่อื งทุเรศ
กช็ ่วยไมไ่ ด"้
"ถามหน่อยเถอะ ตวั ไดอ้ ะไรบา้ งจากไอท้ ต่ี ดั สนิ ใจแบบน้ี"
"ถามทาไม ตวั ก็รูว้ า่ ไมไ่ ดอ้ ะไร..."
การะเกดน่ิงไปนิดหน่ึงแลว้ หล่อนจงึ ไดท้ นั ไปเผชญิ หนก้ บั เยาวดี
นยั นต์ าของหล่อนมปี ระกายหลายอย่าง แสดงถงึ ความรูส้ กึ ท่ีกาลงั สบั สน
ปนเปกนั
"แต่เรากลวั ...เหย่า เรากลวั จะตกนรกอยู่ในใจของเราไปตลอด
ชีวิต...เราจะทนเสวยสุขอยู่กบั คุณอรชุน แลว้ ปล่อยหมอนิพิทใหด้ ้ินรน
กระเลอื กกระสนอยู่คนเดยี วไดย้ งั ไง"

๕๔

เยาวดีพยายามจบั ความรูส้ ึกของเพ่ือนสนิทว่าจะมีความลงั เล
อาวรณ์ในการตดั สนิ ใจตวั เองใหผ้ ิดสงั เกตบา้ งหรอื เปลา่

หนา้ ของการะเกดย้มิ แยม้ เป็นปกติ ไมม่ ากไมน่ อ้ ยกว่าทเ่ี คย ๆ มา
นยั นต์ าเผลอตวั ครุ่นคดิ ในบางครงั้ แต่ไมน่ านจนเป็นทผ่ี ดิ สงั เกต

มอื ของการะเกดมนั่ คง ไม่สนั่ ไม่รวั ไม่ชกั ขา้ รีรอสกั นิดเดียวเม่อื
เซน็ ช่อื ปราด ๆ ลงไปในสมดุ บนั ทกึ การจดทะเบยี นสมรสของอาเภอ

เยาวดเี สยี อกี ท่รี ูส้ กึ ว่าลายเซน็ เป็นพยานของหล่อนไม่เรียบรอ้ ย
สวยงามเหมอื นอย่างเคย

เสยี ดายแทนเพอ่ื น...และ ในทกุ สง่ิ ทกุ อย่างโดยเฉพาะ นายอรชนุ
ตงั้ เจรญิ กจิ ผูซ้ ง่ึ หลอ่ นและเพอ่ื น ๆ อกี หลายคนแอบวพิ ากษจ์ ารณก์ นั บ่อย
ๆ ว่าผูช้ ายอย่างอรชนุ ...ผูห้ ญงิ อย่างการะเกดตายแลว้ เกิดใหมก่ ็แทบจะหา
อกี ไมไ่ ด้

เพอ่ื น ๆ หมอของหมอนิพทิ กุลกี ุจอ และดูมคี วามสุขความพอใจ
ออกมานอกหนา้ ยง่ิ กวา่ ตวั หมอนพิ ทิ เองเสยี อกี

บา้ นแบบเรือนบงั กะโลหลงั เล็ก ๆ ชานพระนครเป็นเรือนหอท่ี
เพอ่ื นหมอของหมอนพิ ทิ ใหห้ มอและเจา้ สาวเขาอยู่ไปก่อน

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๐๕

การะเกดมเี หตผุ ลส่วนตวั ของหลอ่ นทจ่ี ะไมไ่ ปอยู่บา้ นหลงั เลก็ ของ
หลอ่ นเองหลอ่ นตงั้ ใจจะขาย

จดทะเบยี นสมรสเชา้ กินขา้ วเท่ยี งท่รี า้ นอาหารแถวๆนน้ั แลว้ ก็
กลบั มาสง่ หมอนิพทิ กบั การะเกดท่ี 'เรอื นหอ'

เป็นการแต่งงานท่รี วบรดั และปราศจากพธิ ีรตี องใด ๆ โดยส้นิ เชงิ
เพ่ือน ๆ หมอนิพิทกลบั ไป หลงั จากอยู่ลอ้ เลยี นสพั ยอกปลอบใจใหพ้ ร
สารพดั ประมาณสกั สองชวั่ โมง

เยาวดเี พอ่ื นเจา้ สาวคนเดยี วลากลบั เป็นคนสุดทา้ ย หลอ่ นลากมอื
การะเกดออกมาจากหอ้ ง ทห่ี มอนพิ ทิ นงั่ เคร่งขรมึ อยู่ นยั นต์ าของหมอนิพทิ
มแี วน่ ดาสวม...หลงั แวน่ ดาคอื ความมดื สนิท

"เราจะกลบั ละเกด...ถามจริง ๆ เถอะ ไม่เสียดายไม่เสียใจ
อะไรบา้ งเลยเรอะ ท่ที าอะไรบา้ ๆ ลงไปยงั ง้.ี ..จนเดยี๋ วน้ีแลว้ เรายงั ไมค่ ่อย
เช่อื เลยวา่ ไอท้ ต่ี วั ทาลงไปมนั จะเป็นความจรงิ "

"ไม่จริงไดย้ งั ไง ไอเ้ สียดายเสียใจ มนั ก็ตอ้ งมีบา้ งละ เราก็คน
ธรรมดา ๆ เราหกั ใจได้ เพราะเราตดั สนิ ใจของเราเอง ไม่ไดม้ ใี ครเขามา
บงั คบั บางท.ี ..ถา้ เรากบั หมอเขา้ ใจกนั ได้ ถา้ หมอแกยอมรบั สภาพของแก
อย่างสงบ ชวี ติ ของเรากบั หมออาจเขา้ กนั ไดด้ กี ว่าทจ่ี ะแต่งงานกบั คุณอรชนุ
ชวี ติ แต่งงานทเ่ี ร่มิ ดว้ ยความรกั กรดี๊ กรา๊ ดชนิดจะขาดกนั เสยี ไมไ่ ด้ เราเหน็

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๐๖

มาหลายคู่แลว้ จะจี๋ ๆกนั อยู่เพยี งปี สองปีเทา่ นนั้ เอง.... รกั กนั มากก็เบอ่ื กนั
งา่ ย.... "

เยาวดมี องหนา้ การะเกดเหมอื นจะหยงั่ ความจรงิ แลว้ ก็ย้มิ เหมอื น
ไมเ่ ตม็ ใจจะย้มิ เทา่ ไหร่นกั

"น่ตี วั คงไมไ่ ดพ้ ดู ปลอบใจตวั เองหรอกนะ เกด"
"ก็แลว้ แต่ตวั จะเขา้ ใจ เราบอกตวั ไดแ้ ต่เพยี งว่าเราตดั สนิ ใจดว้ ย
เหตุผลท่เี ราคิดมาหลายวนั ตดั สนิ ใจอย่างมแี ผนการ ไมใช่ตดั สนิ ใจดว้ ย
อารมณป์ บุ ปบั "
"ดแี ลว้ ...ขอใหม้ นั เป็นอย่างทต่ี วั หวงั เอาไวก้ ็แลว้ กนั ...แลว้ น่ีตวั จะ
ยา้ ยวนั น้เี ลยหรอื น่ี"
"พรุ่งน้ีถงึ จะขนของมาจากหอ บางทคี า่ ๆ เราจะกลบั ไปทางโนน้
ก่อน.... "
"อา้ ว...แลว้ หมอ..."
"ไมเ่ ป็นไร อาไพเขาดูแลได"้
หล่อนหมายถงึ ลูกจา้ งซ่งึ หล่อนขอแบ่งมาจากคลนิ ิกของป้ ากมลา
มานานจนกระทงั่ แทบจะกลายเป็นผูป้ ่ วยพยาบาลไดั ทง้ั ๆ ท่ีหล่อนมี
ความรูแ้ ค่ประถมเจด็

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๐๗

เยาวดีลากลบั ไปแลว้ การะเกดจึงเดินเขา้ ไปในหอ้ ง หล่อนเห็น
หมอนิพทิ นงั่ อยู่ทเ่ี ดมิ บนเกา้ อ้รี บั แขก แน่ละ..คงจะกาลงั คิดอะไรอยู่ สี
หนา้ ของเขาบอกวา่ อย่างนน้ั

"หมอ เป็นยงั ไงบา้ งคะ"
"หมายถงึ อะไร สุขภาพของผม หรอื ความรูส้ กึ ...จติ ใจ"
"เห็นจะอย่างหลงั มากกว่าอย่างแรก เกดรูว้ ่าหมอคงไม่ไดเ้ ป็น
อะไร"
"นอกจากนยั นต์ า..."
หมอนิพทิ หวั เราะเบา ๆอยู่ในลาคอ กลา่ วต่อไปวา่
"ความรูส้ ึกของผม..ก็คงเหมือนผูช้ ายทุกคนท่ีไดแ้ ต่งงานกบั
ผูห้ ญิงท่ตี วั รกั สมปรารถนานนั่ แหละ จะมแี ตกต่างออกไปบา้ งก็ตรงท่มี นั
เหงา ๆ อยา่ งไรพกิ ล เหงา...แลว้ กแ็ หง้ แลง้ อยู่ในใจทง้ั ๆ ทส่ี มปรารถนา"
เป็นคาพดู ซง่ึ มผี ลทาใหก้ ระเกดถงึ กบั น่ิงอนั้ ไปครู่หน่ึง แลว้ หลอ่ น
จงึ ไดก้ ลา่ ววา่
"ถงึ ยงั ไงเราก็แต่งงานกนั แลว้ เป็นประกนั ว่าเกดจะไม่ท้งิ หมอไป
ไหน หมอจะตอ้ งมเี กดอยู่ขา้ ง ๆ คอยดูแล คอยเป็นกาลงั ใจใหห้ มออยู่
เสมอ...."
หมอนิพทิ ฉวยมอื หลอ่ นมากาเอาไวแ้ น่น

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๐๘

"การะเกด...ผมเห็นแก่ตวั ผมไม่ไดค้ ดั คา้ นเลย เม่อื ตอนท่ีคุณ
บอกว่าคุณจะแต่งงานกบั ผม...ผมเหน็ แก่ตวั มาก ผมไมก่ ลา้ แมแ้ ต่จะแกลง้
ทาตวั เป็นสุภาพบรุ ุษ หรอื เป็นพระเอกแกลง้ บอกคุณว่า อย่าแต่งงานกบั ผม
เลย...ไมก่ ลา้ เพราะกลวั วา่ คณุ จะถอื เอาไอท้ ผ่ี มแกลง้ พดู มาเป็นจรงิ เป็นจงั
...ผมเหน็ แก่ตวั เพราะผมรกั คุณ ไม่อยากใหค้ ุณแต่งงานกบั คนอ่ืน ท่ี
ยง่ิ กวา่ นนั้ ก็เพราะผมกลวั ...ผมกลวั จรงิ ๆ เกด"

เขาปล่อยมอื จากมอื การะเกด เปลย่ี นเป็นไขว่ควา้ รง้ั เอาตวั หล่อน
มากอดไวแ้ น่น....

สมั ผสั นนั้ ไมใช่เพราะดาฤษณา แต่มนั เกิดจากความหวาดกลวั
ชวี ติ ข้นึ มาอยา่ งรุนแรง ตวั ของหมอนิพทิ สนั่ ...

โลกมนั มดื ไปหมด ชีวติ ของเขาก็มดื ...เขากลวั เหลอื เกิน กลวั โลก
ทม่ี นั มดื รอบ ๆ ตวั ของเขา

ยงั ไมค่ นุ้ กบั ความมดื เหมอื นตกอยู่ในขมุ นรกแบบน้ี เขาอดึ อดั จน
จะคลงั่ อยากแผดเสยี งรอ้ งออกมา อยาก...แมก้ ระทงั่ ทาลายตวั เองเพ่อื
หนคี วามมดื มดิ

มอื ท่ลี ูบไลอ้ ย่างอ่อนโยนของการะเกด ช่วยใหห้ มอนิพทิ สบข้นึ ได้
บา้ ง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๐๙

"อย่ากลวั เลยค่ะหมอ อกี หน่อยหมอก็คงเคยชนิ กบั มนั ไปเอง เกด
จะอยู่เป็นเพอ่ื นหมอ... "

"ทาไมละ่ เกด ทาไมคุณถงึ ตดั สนิ ใจแต่งงานกบั ผม เพอ่ื ตอบแทน
บญุ คณุ หรอื เสยี สละ"

"หมอจะคิดยงั งนั้ ก็ไดค้ ่ะ...คิดว่าเกดตอบแทนบุญคุณของหมอ
ว่าทจ่ี ริงมนั ก็เป็นเหตผุ ลส่วนหน่ึงเหมอื นกนั ...หมอตอ้ งยอมรบั ความจรงิ
นะคะ ถา้ มนั อาจจะทาใหห้ มอไมส่ บายใจ เกดไมอ่ ยากโกหกหมอ..."

"ไมอ่ ยากโกหกวา่ รกั ผมใช่ไหม"
การะเกดน่ิงไปนิดหน่ึง มอื ยงั คงลูบไลไ้ ปมาตามลาแขนของหมอ
นิพทิ เหมอื น ปลอบเดก็
"หมอก็รูท้ กุ ส่งิ ทุกอย่างดี เร่ืองของใจไม่ใช่เร่ืองท่จี ะบงั คบั กนั ได้
แต่การ กระทาของเราบงั คบั ได้ ใจจะเตลดิ ออกนอกรตี นอกรอยหรอื ไม่ มี
เหตผุ ลยงั ไงก็ได้ แต่การกระทาส่วนมากมกั จะตอ้ งมเี หตผุ ล...เกดแต่งงาน
กบั หมอเพราะคดิ แลว้ วา่ เป็นสง่ิ ทถ่ี กู ตอ้ งทส่ี ุด"
"โลก เดยี๋ วน้ีมดี ว้ ยเรอะ...คนทท่ี าอะไรเพราะความถูกตอ้ ง...เหน็
แก่ความถูกตอ้ ง ย่งิ กว่าเหน็ แก่ตวั เหน็ แก่ความสุขสบาย...ผมไม่อยากเช่อื
เลยวา่ คุณจะกระโดดลงมาในนรก ทง้ั ๆ ทก่ี าลงั จะอยู่ในสวรรค"์

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๑๐

หมอนิพิทมีโอกาสไดย้ ินแค่เสียงธรรมดา ๆ เป็นปกติของ
การะเกด ไม่มีโอกาสเห็นแววตาท่ีสว่างแวบข้ึนมา แลว้ ก็กลายเป็นแวว
อาวรณ์..ถงึ ยงั ไงหล่อนก็ไมอ่ าจลมื ความสุขสมระหว่างหล่อนและอรชุนได้
งา่ ย ๆ

หลอ่ นพูดต่อไปวา่
"อย่าพูดถึงเร่ืองรกั หรือไม่รกั เลยค่ะหมอ ความรกั เป็นแต่เร่ือง
เร่ิมตน้ ของหนุ่มสาว พออยู่ดว้ ยกนั ไปมนั ก็อาจจืดจางกนั ไปได้ แลว้ ก็
กลายเป็นหนา้ ทเ่ี หมอื น ๆ กนั ทงั้ นนั้ ไมว่ า่ ผวั เมยี คู่ไหน..."
หลอ่ นพูดต่อไปอกี
"ชีวติ หมอกบั เกดไมไ่ ดเ้ร่ิมตน้ ข้นึ ดว้ ยความรกั แต่เราก็คุน้ กนั มา
นานพอทจ่ี ะอยู่ดว้ ยกนั ได.้.."
หลอ่ นปลอ่ ยใหห้ มอนิพทิ กอดหลอ่ นไวแ้ น่นครู่หน่งึ
หล่อนไม่ล่วงรูถ้ ึงความรูส้ ึกส่วนลกึ ของหมอนิพิทท่ีซ่อนเรน้ อยู่
ภายใตค้ วามปิตซิ าบซ้งึ ในนา้ ใจของหลอ่ นดอก...
ความรูส้ กึ สว่ นลกึ เฉกเชนปถุ ชุ นธรรมดา...ไดแ้ ค่นน้ั แลว้ ก็อยากได้
แค่น้ตี ่อไปอกี ...
ขณะน้ี หมอพนิ ิทพอใจแค่ได้ 'ตวั ' หลอ่ นมาเป็นกรรมสทิ ธ์ิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๑๑

แต่ถา้ หากหล่อนไม่ลืมอรชุนใหส้ นิท ไม่มีผูช้ ายคนใดดอกท่ี
อยากจะครองแค่ร่างกายของภรรยา โดยไม่ไดเ้ ป็นเจา้ ของชีวติ จิตใจของ
หลอ่ นดว้ ย

โดยเฉพาะคนท่ีมนี ยั น์ตามองไม่เห็นย่อมมีสญั ชาตญาณไวต่อ
สมั ผสั ไวต่อความหวาดระแวง

และ...มนั กเ็ ร่มิ ตน้ ข้นึ แลว้ ตง้ั แต่บดั น้เี ป็นตน้ ไป

พอหลอ่ นขยบั กายผละออกจากออ้ มแขนของเขา หมอนิพทิ ก็ผวา
ไขวค่ วา้ มอื ของหลอ่ นไว้

"จะรีบไปไหน เกด...อย่าเพ่งิ ไปไหนเลย ขอใหผ้ มแน่ใจหน่อย
เถอะวา่ คุณไมไ่ ดห้ ลอกผม"

"ไม่ไดห้ ลอกหมอแน่ ๆ อย่ากลวั ไปเลยค่ะ แต่เกดยงั มีธุระ
บางอย่าง เหน็ จะตอ้ งปลอ่ ยใหห้ มออยู่กบั อาไพก่อนสกั พกั "

หมอนิพิทยงั ไม่ยอมปล่อยมือจากหล่อน สีหนา้ ของเขาแสดง
อาการครุ่นคดิ อะไรบางอย่าง

อดึ ใจหน่งึ จงึ ไดเ้อ่ยออกมาวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๑๒

"ผมแปลกใจเหลอื เกินเกด...อย่าว่าผมคิดอะไรวุ่นวายไม่เขา้ เร่อื ง
เลยนะ....ผมแปลกใจท่ีคุณไม่เคยพูดถึงคุณอรชุนเลย เก่ียวกบั การ
ตดั สนิ ใจของคณุ ..."

หมอนพิ ทิ หยุดเวน้ จงั หวะนิดหน่งึ
"นอกจากเกดแลว้ ผมจะตอ้ งเป็นหน้ีบญุ คุณการเสยี สละของคุณ
อรชนุ ดว้ ยหรอื เปลา่ ไมเ่ หน็ คุณบอกใหผ้ มรูบ้ า้ ง...อย่าเพง่ิ ราคาญผมเลยนะ
เกด ผมคงไมส่ บายใจเลยถา้ ไมไ่ ดร้ ูเ้ร่อื งอะไร ๆใหม้ นั กระจ่างออกไป..."
หมอนพิ ทิ เวน้ เสยี ไมไ่ ดก้ ลา่ วออกไปดงั ทใ่ี จเร่มิ คดิ ระแวง
ถงึ เขาจะไม่แต่งงานกนั เพ่อื ...เพ่อื อะไรก็ตามเถอะท่เี ขาเรียกว่า
ความเสยี สละ แต่เขาก็อาจตดิ ต่อกนั ไดโ้ ดยท่หี มอนิพทิ ไม่มโี อกาสล่วงรู.้..
กบั สามซี ง่ึ เป็นผูช้ ายตาบอด มนั ไมไ่ ดย้ ากเยน็ อะไรเลยสกั นดิ

๕๕

น่ีเป็ นการเร่ิมตน้ ชีวิตใหม่ของหล่อน...การะเกดบอกตวั เองเม่ือ
กลบั มาถงึ 'เรอื นหอ' ในตอนคา่

แปลกใจตวั เองท่ไี ม่มคี วามรูส้ กึ อย่างใดต่นื เตน้ ...ดีใจ...เสยี ใจ...
เสยี ดาย...ดูเหมอื นมนั จะหลบหายลงไปอยู่ลกึ ลา้ เสยี จนกระทงั่ กลายเป็น
ความสงบ

หลอ่ นพบกบั อาไพลูกจา้ งวยั กลางคนของหมอนิพทิ อาไพรายงาน
วา่ หมอกนิ ขา้ วแลว้ กาลงั รอหลอ่ นอยู่

หมอนพิ ทิ เร่มิ มสี ญั ชาตญาณของคนตาบอด
ฝีเทา้ ของหลอ่ นงยี บกรบิ ถงึ กระนน้ั เขาก็ไดย้ นิ และเหลยี วมาเมอ่ื
หลอ่ นกา้ วเขา้ ไปในหอ้ งสว่ นตวั
หมอนิพทิ เอ้อื มมอื หร่ีวทิ ยุ ย้มิ ตรงมายงั ท่เี ขาคิดว่าหล่อนยนื อยู่
มอื ของเขาเอ้อื มออกมา การะเกดจงึ จบั มอื นนั้ ไว้
หมอนพิ ทิ ลูบคลามอื และท่อนแขนของหลอ่ นเบา ๆ
"มนั เหมอื นกบั ผมฝนั ไปทกุ อย่าง ฝนั รา้ ย แลว้ ก็ฝนั ด.ี ..นบั ตง้ั แต่
วนั ทค่ี ุณหมน้ั กบั คณุ อรชนุ ผมไมเ่ คยคดิ เลยวา่ จะกลบั ไดค้ ุณมา....
แลว้ หมอนิพทิ ก็ถามดว้ ยถอ้ ยคาทห่ี ลอ่ นไมอ่ ยากไดย้ นิ เลย
"ผมไดค้ ุณมาแต่ตวั หรอื เปลา่ การะเกด"

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๑๔

หล่อนน่ิงอ้ึงไปนาน หมอนิพทิ คงจะรูไ้ ดด้ ว้ ยสมั ผสั มอื ของเขา
ชะงกั อยู่ทป่ี ลายมอื หลอ่ น แลว้ กป็ ลอ่ ยใหม้ อื ของเขาตกลงไปขา้ ง ๆ ตวั

แต่แลว้ กร็ บี ไขวค่ วา้ มอื ของหลอ่ นไวอ้ กี ครง้ั หน่ึง
ทาใหก้ าระเกดนึกสงสารเขาจบั ใจ หล่อนจึงบีบมือเขาอย่าง
ปลอบโยน กลา่ วดว้ ยเสยี งปกตธิ รรมดา หลอ่ นเป็นพยาบาลมานาน หลอ่ นรู้
วา่ ในบางกรณีการปลอบโยน บางทก่ี ็ทาใหค้ นเจบ็ อ่อนแอยง่ิ ข้นึ
หมอนพิ ทิ ขณะน้กี ไ็ มผ่ ดิ กบั คนเจบ็ เท่าใดนกั ดอก
"อย่าคิดอะไรเชย ๆ หน่อยเลยค่ะ เดีย๋ วน้ีไม่มผี วั เมยี คู่ไหนเขา
ถามกนั แบบนน้ั หรอก แต่งแลว้ ก็แลว้ กนั ไป ต่างคนก็ต่างเป็นของกนั และ
กนั ร่วมชวี ติ ทกุ ขส์ ุขดว้ ยกนั แค่น้ยี งั ไมพ่ ออกี หรอื คะ....
"ผมทาใหค้ ณุ โกรธใช่ไหมน่.ี .."
หมอนิพทิ เอ้อื มมอื ข้นึ มาลูบคลาหนา้ หล่อน สหี นา้ ของเขาเสยี ใจ
เลก็ นอ้ ย การะเกดปลอ่ ยใหเ้ขาสมั ผสั ลูบไลผ้ วิ หนา้ หลอ่ นตามความพอใจ...
ถงึ จะปลงตกแลว้ ถงึ จะปดั อรชุนออกไปแลว้ ทว่า...บางทคี วาม
ฝืนใจตวั เองก็ไมใ่ ช่สง่ิ ทท่ี าไดง้ า่ ย ๆ เหมอื นกนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๑๕

หลอ่ นตอ้ งข่ม ตอ้ งสะกด ตอ้ งทาใจ...บางทมี นั ก็ปน้ั ป่วนอลเวงวก
วนข้ึน มาในความรูส้ ึกเหมือนนา้ ท่ีใสดว้ ยสารสม้ ตะกอนของมนั ไม่ได้
หายไปไหน ยงั คงตกอยู่กนั บ้งึ ...อยา่ งไรก็อย่างนน้ั

"เปล่าค่ะ ไม่ไดโ้ กรธ...แต่เกดไม่อยากใหห้ มอคิดอะไรมาก ถึง
ยงั ไงเกดกแ็ ต่งงานกบั หมอแลว้ เกดบอกหมอแลว้ วา่ เกดจะอยู่กบั หมอ ช่วย
หมอทกุ อย่างตลอดไป เลกิ คดิ เร่ืองเกดแต่งงานกบั หมอเพราะอะไรไดแ้ ลว้
ละค่ะหมอ มนั ไมไ่ ดช้ ่วยใหช้ วี ติ ของเราดขี ้นึ เลย นอกจากจะทาลายความสุข
ความสบายใจของหมอเอง"

"ขอโทษ...ขอโทษ...น้ีผมจะไม่พูดไม่ถามแบบน้ีอีก จะพอใจ
เพยี งแค่น้.ี .. "

ท่าทางของหมอนิพทิ เหมอื นเดก็ ๆ โดยปกติ เมอ่ื นยั นต์ าของเขา
ยงั ดอี ยู่ ยามใดทอ่ี ยู่ดว้ ยกนั สองต่อสองเขาก็มกั จะแสดงใหก้ าระเกดเหน็ อยู่
เสมอว่า หล่อนเป็นเหมอื นเคร่ือง 'ผดุงชีวติ ' ของเขา เป็นกาลงั ใจ และ
สาคญั สาหรบั เขาเป็นอย่างยง่ิ จนแทบว่าจะขาดหลอ่ นไปเสยี ไมไ่ ด.้.

ยง่ิ บดั น้ี เขากย็ ง่ิ แสดงใหห้ ลอ่ นรูส้ กึ
โดยเฉพาะบดั น้ี ในขณะท่ีนยั น์ตาของเขามองอะไรไม่เห็นเลย
กริ ยิ าทา่ ทางของเขาละลา่ ละลกั เพอ่ื จะเอาใจหลอ่ นจนน่าเวทนา

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๑๖

หล่อนนงั่ ลงใกล ้ ๆ เขา ชวนเขาคุยพกั หน่ึง แลว้ จึงไดข้ อตวั ไป
อาบนา้ เปิดวทิ ยุท้งิ ไวเ้พอ่ื ไมใ่ หเ้ขาคดิ อะไรต่ออะไรฟ้งุ ชาน

หล่อนรูว้ ่า เขายงั ไม่ใคร่จะเคยชินกบั สภาพมองอะไรไม่เห็นของ
เขานกั

แต่พอหลอ่ นกลบั เขา้ มา หมอนิพทิ ปิดวทิ ยุเสยี แลว้ หลอ่ นเหน็ เขา
นงั่ ในท่าทางทก่ี าลงั ครุ่นคดิ อะไรอยู่จรงิ ๆ

กลน่ิ สบูจ่ ากผวิ กายของหลอ่ นโชยช่นื ...
ความรูส้ กึ ของหมอนิพทิ กาลงั ต่อสูก้ นั ใจหน่ึงก็ยงั เกรงใจหล่อน
อกี ใจหน่ึงก็คา้ นว่า หลอ่ นเป็นของเขาแลว้ ป็นภรรยาของเขา และเขาเองก็
รกั หลอ่ นตอ้ งการหลอ่ นมาแต่ไหนแต่ไร
ยง่ิ เวลาน้ี เขากย็ ง่ิ ตอ้ งการหลอ่ น การผูกมดั ดว้ ยการแต่งงานอย่าง
เดยี ว ยงั ไมเ่ พยี งพอ...
หมอนิพทิ ลกุ ข้นึ ยนื เปะปะ...
การะเกดจึงจบั แขนเขไว้ พอหล่อนแตะตวั เขา หมอนิพทิ ก็ยดึ ร่าง
ของหลอ่ นไวแ้ น่น ตวั ของเขารอ้ นผา่ วในขณะทโ่ี อบกอดหลอ่ นไว้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๑๗

หมอนิพทิ ก็เหมอื นผูช้ ายทกุ คน ขณะทเ่ี กิดอารมณ์ปรารถนา...ย่งิ
รุนแรงกว่าผูช้ ายธรมดาเสียดว้ ยซา้ ไป เพราะสานึกท่ีว่าเขาเป็นคนพิการ
เปรยี บเสมอื นปมดอ้ ยของเขา...

การะเกดนึกอยากจะขดั ขืนการสมั ผสั ล่วงเกินอนั รุนแรง และ
ค่อนขา้ งจะ'ตะกรุมตะกราม' นน้ั

ทว่า มอื ท่ีคิดว่าจะยกข้นึ ป้ องกนั ผลกั ไสกลบั ปล่อยใหต้ กลงไป
หลอ่ นปลอ่ ยตวั เองเหมอื นกบั วา่ หลอ่ นกลายเป็นหุ่นไปแลว้ ฉะนน้ั

แต่เม่อื ...หมอนิพทิ ไม่หยุดยง้ั อยู่เพียงแค่สมั ผสั ภายนอก และ
การะเกดรูว้ ่า อะไรกาลงั จะเกดิ ข้นึ สบื เน่อื งต่อไปอกี ...

หลอ่ นก็จาเป็นตอ้ งขดั ขวางเขาไวก้ ่อน
ความจริงหล่อนไม่อยากทาลายนา้ ใจหมอนิพิท แต่มนั จาเป็น
สาหรบั หลอ่ น
"หมอคะ..."
เสยี งของหลอ่ นราบเรยี บ และอ่อนโยนเหมอื นนา้ ทพ่ี ยายามจะดบั
ไฟ...ไฟราคะ
"เกดตอ้ งเป็นของหมอแน่ เกดรบั รองว่าการแต่งงานของเราเป็น
ความใจของเกดจริง ๆ ทจ่ี ะเป็นทกุ ส่งิ ทกุ อย่างของหมอ ไมใ่ ช่เสแสรง้ แต่ง

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๑๘

แค่ในนาม...แต่เกดก็อยากจะขอหมอบา้ ง...มนั มเี หตผุ ลของเกดทเ่ี กดยงั ไม่
อยากบอกหมอเดยี๋ วน้ี หมอจะใจกวา้ งพอสาหรบั เกดไหมคะ"

มอื ของหมอนิพทิ ชะงกั ใบหนา้ ของเขากช็ ะงกั จากการซุกไซ้
หนา้ แดงและรอ้ น คลายลงทงั้ สสี นั และอณุ หภมู ิ มคี วามละอายแก่
ใจฉายฉาบข้นึ มาบาง ๆ
"ผมรกั คุณ เกด...รกั มากเหลอื เกิน...ขอโทษเถอะทผ่ี มลมื ตวั ... "
"หมอมสี ทิ ธิค่ะ มสี ทิ ธิท่จี ะลมื ตวั เพราะเกดเป็นภรรยาของหมอ
แลว้ แต่เกดอยากจะขอนะคะ...ขอเวลาสกั สองเดอื นก่อน อย่าถามเหตผุ ล
อะไรจากเกดเลย เอาเป็นว่าเกดยงั ไม่พรอ้ มก็แลว้ กนั แต่เม่ือถงึ เวลานน้ั
แลว้ ขอใหห้ มอมนั่ ใจไดเ้ ลยว่า ชีวติ แต่งงานของเราตอ้ งไม่มใี ครมาเป็นเงา
ขวางกน้ั ใหห้ มอไมส่ บายใจ... "
"คุณไม่ไดห้ ลอกผม เพยี งเพ่อื รอดตวั ไประยะหน่ึง ๆ เท่านน้ั นะ
เกด.."
"หมอไม่รูจ้ กั นิสยั ของเกดหรือคะ คนอย่างเกด หมอเคยเหน็ ว่า
พดู อะไรไมจ่ รงิ ทาอะไรไมจ่ รงิ มหี รอื คะ"
"ใช่..."
หมอนพิ ทิ พมึ พาเบา ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๑๙

"คุณเป็นคนเขม้ แขง็ ...เกด เขม้ แขง็ มากทีเดียว...ไม่เคยอ่อนแอ
ไมเ่ คยรอ้ งไห้ ใจกแ็ ขง็ ดว้ ย แขง็ จนผมกลวั ..."

การะเกดหวั เราะ ประคองหนา้ เขาไวเ้ บา ๆ ดว้ ยอุง้ มือทงั้ สอง
บอกเขาดว้ ยเสยี งหนกั แน่นวา่

"ใจแขง็ ยงั ไงก็ไมแ่ ขง็ พอทจ่ี ะท้งิ หมอไปไดห้ รอกค่ะ อย่าระแวงไป
เลย.... "

เขาตอบแทนหล่อนดว้ ยการพลิกมือของหล่อนข้ึนลูบอย่าง
อ่อนโยนและรูซ้ ้งึ ..

คนื น้นั ....
หมอนิพทิ หลบั ไปแลว้ ในออ้ มแขนของหลอ่ น เหมอื นเด็กเลก็ ๆ...
ว่าท่จี ริง ความพกิ ารของเขาก็ทาใหเ้ ขาดูราวกบั ไปเป็นเด็กเลก็ ๆ ใหม่อีก
ครง้ั หน่งึ
เดก็ เลก็ ๆ นนั้ ธรรมชาตมิ กั จะวา้ เหว่หวาดกลวั ไมแ่ น่ใจ ตอ้ งการ
ทพ่ี ง่ึ และ ความเอาอกเอาใจจากคนทต่ี นรกั
หมอนพิ ทิ ก็กาลงั เป็นเช่นน้.ี .
หมอนิพทิ หลบั ไปนานแลว้ แต่การะเกดยงั นอนตาแขง็ เบกิ โพลง
....

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๒๐

เจบ็ ใจตวั ของตวั เองนกั ..พอมชี ่องว่างจากการงานจากสาละวนอยู่
กบั หมอนพิ ทิ ก็อดปลอ่ ยใหอ้ รชนุ ผ่านเขา้ มาในความรูส้ กึ ไมไ่ ด้

หล่อนไม่ไดพ้ บอรชุนมาสามวนั แลว้ หล่อนหลกี เลย่ี งท่จี ะพบเขา
ในวนั แรก วนั ท่สี องเขาโทรศพั ทม์ าสองครงั้ เยาวดีบอกเขาไปว่าหล่อนไม่
อยู่ พอวนั น้หี ลอ่ นก็มธี ุระออกมาจากหอพกั แต่เชา้ ธุระออกมาแต่งงาน...

ดู ๆ ไปมนั ก็เหมอื นธุรกจิ จรงิ ๆ
ธุรกิจของชีวติ ซ่งึ ดาเนินไปดว้ ยเหตุดว้ ยผล ตดั เร่ืองของอารมณ์
ท้งิ เสยี โดย ส้นิ เชงิ
หลอ่ นรูจ้ กั นิสยั อรชนุ ดี วนั น้ตี ลอดทงั้ วนั เขาคงไมย่ อมตดิ ต่ออะไร
กบั หลอ่ นเขาเป็นคนงอ้ คนยาก และมที ฐิ ิ ถงึ จะคดิ ถงึ เขาก็แกลง้ ทาเถลไถล
ไมแ่ ยแสไดเ้ป็นวนั ๆ แต่แลว้ จู่ ๆ เขาก็อาจขบั รถมาหาทง้ั ๆ ทห่ี ลอ่ นกาลงั
ทางานอยู่
โผล่เขา้ ไปดูหล่อนแวบหน่ึง พูดอะไรกบั หล่อนสกั คาสองคาแลว้ ก็
กลบั
เขาไมเ่ คยมเี หตผุ ล ไมเ่ คยมหี ลกั เกณฑอ์ ะไรทง้ั นน้ั อย่าวา่ แต่เร่อื ง
ของความรกั เลย....

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๒๑

แต่หล่อนก็รกั ความไม่มหี ลกั เกณฑ์ รกั ความเป็นอิสระ และการ
เป็นตวั ของตวั เองของอรชนุ

ดูเถดิ หลอ่ นอดคดิ ถงึ เขาข้นึ มาอย่างจบั ใจไมไ่ ด.้..
หล่อนแน่ใจว่า เขาตอ้ งผิดหวงั อย่างรุนแรง แรก ๆ มนั อาจจะ
สาหสั สากรรจ์ สาหรบั เขาอยู่สกั หน่อย เพราะเขาเพง่ิ จะ ได้ หลอ่ นใหม่ ๆ
ยงั ไมท่ นั ถงึ กบั จะเบอ่ื ...
แต่...คนอย่างอรชุน...ไม่ส้ินไรผ้ ูห้ ญิงดอก จะหาใหว้ ิเศษกว่า
หล่อนสกั ก่ีคนก็ย่อมหาได้ ไม่นานนกั หล่อนก็คงจะกลายเป็นความหลงั ท่ี
เขาอาจหวั เราะเยาะตวั ของเขาเอง....
หล่อนพยายามปลอบใจตวั เองว่า ชีวิตของเขาไม่ไดเ้ หมาะสม
สาหรบั หลอ่ นหลอ่ นเพยี งแต่หลงเขา อย่างผูห้ ญงิ อ่นื ๆทงั้ หลายควรจะหลง
นายอรชนุ ตงั้ เจรญิ กจิ เทา่ นน้ั เอง...

๕๖

การะเกดถงึ ท่ที างานแต่เชา้ ตามเคย ความลบั ของหลอ่ นซ่งึ แต่
แรกมีเยาวดรี ูค้ นเตยี ว บดั น้ีไม่เป็นความลบั ตอ่ ไปแลว้

เยาวดีอยู่ท่เี คานตอร์ชนั้ สามพรอ้ มทงั้ สมรม่งิ นิรมล แววจนั ทร์
อทุ มุ พรครบชดุ

ก็เห็นจะกาลงั วิพากษว์ ิจารณ์ถึงเร่ืองของหล่อนนนั่ แหละ พอ
หลอ่ นโผลอ่ อกไปจากลฟิ ตส์ หี นา้ สตี ามนั ฟ้องอยู่

"มาแลว้ คนมหี มไู มก่ นิ หมู ไพลไ่ ปกนิ กา้ งปลา"
แววจนั ทรว์ า่ ก่งึ ลอ้ เอาอย่างไมเ่ กรงใจ
ถา้ การะเกดผดิ พลาดหวงั เร่อื งรกั เหมอื นเพอ่ื นบางคน หลอ่ นคงไม่
กลา้ พดู ใหเ้พอ่ื นกระเทอื นใจ แต่น่.ี ..ในเมอ่ื ตดั สนิ ใจเอาเอง ไมม่ ใี ครเสอื กไส
ไลส่ ง่ หรอื หกั อก จะมาเศรา้ โศก กระเทอื นอกกระเทอื นใจเร่อื งอะไรกนั
แต่สมรมง่ิ ซง่ึ เป็นผูใ้ หญ่กวา่ จปุ ากเบา ๆ
"คนเราทาอะไรตอ้ งมเี หตผุ ลดว้ ยกนั ทง้ั นน้ั แหละน่ะ ไอท้ เ่ี ราคดิ ว่า
เราทาถูกทาดี คนอ่นื อาจเหน็ เป็นโง่ก็เป็นเร่ืองท่ชี ่วยไม่ได.้..เกดอย่าไปฟงั
เสยี งแมพ่ วกน้เี ลย"
"เสยี ดาย..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๒๓

อุทุมพรซ่ึงมีปากอนั คะนองกว่าใคร ๆ บ่น แลว้ ก็หวั เราะกล่าว
ต่อไปวา่

"จะเสนอตวั เองแทนแมเ่ กด เขากค็ งไมเ่ อา"
"เขาน่ะใคร" แววจนั ทรถ์ าม
"ทง้ั สองรายนนั่ แหละ ทงั้ คณุ อรชนุ ทง้ั หมอนพิ ทิ ดว้ ยกนั ทงั้ คู่"
การะเกดฟงั เพ่อื น ๆ พูดถึงเร่ืองของตวั เองดว้ ยสีหนา้ เฉย เก็บ
ความรูส้ กึ อนั แหง้ ฝ่อไวภ้ ายใน
หลอ่ นยงั เป็นปถุ ชุ น ยงั มกี ิเลสหนาอยู่มาก ถงึ จะตดั สนิ ใจไปแลว้
กย็ งั ไมว่ ายอาวรณ์

เม่ือเดินละจากเคาน์เตอรไ์ ปปฏิบตั ิงาน เยาวดีเดินตามมาดว้ ย
หลอ่ น บอกเบา ๆ วา่

"เมอ่ื คืนน้ี คุณอรชุนเขาโทร.ไปท่หี อ ดกึ แลว้ เกือบสองยาม เราก็
เลย บอกวา่ น่ากลวั จะไปนอนคา้ งบา้ น..."

"แลว้ ไง"
"แลว้ กเ็ ทา่ นน้ั น่ะ ทบ่ี า้ นโนน้ ไมม่ โี ทรศพั ทไ์ มใ่ ช่เรอะ"
"ไมม่ ี มแี ต่ทต่ี กึ ใหญ่คลนิ กิ ป้ากมั "
"งนั้ เมอ่ื คนื น้ี เขาคงนึกวา่ ตวั อยู่บา้ นโนน้ จรงิ ๆ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๒๔

การะเกดไมต่ อบว่ากระไร...อรชนุ โทรศพั ทไ์ ปหาหลอ่ นทโ่ี น่นไมไ่ ด้
ทวา่ เขาอาจจะขบั รถไปหาหลอ่ นกลางดกึ เมอ่ื คนื น้เี ลย...

เขาอาจคดิ วา่ หลอ่ นรอเขาอยู่ทโ่ี น่น...
การะเกดรบี สลดั ความอาวรณว์ าบหวามในความรูส้ กึ ของหลอ่ นท้งิ
เสยี โดยเร็ว...
พอเดนิ ขา้ มมาถงึ ตกึ ขา้ งหลงั ซ่งึ เป็นตกึ คนไขส้ ามญั ก็มโี ทรศพั ท์
รอหลอ่ นอยู่ทแ่ี ผนกประชาสมั พนั ธ์
อรชุนจริง ๆ การะเกดอดเจ็บใจตวั เองไม่ได้ เพยี งแต่ไดย้ นิ เสยี ง
เขา ใจของหล่อนก็วูบหายไปชวั่ ขณะ หล่อนรีบสะกดและสารวมมนั ไวใ้ ห้
ปกติ
เสยี งอรชนุ ขนุ่ เคอื ง
"คุณจะเอายงั ไงกบั ผมแน่การะเกด อยู่ ๆก็ทาตวั เงยี บหายใหผ้ ม
ตามงอ้ ไมร่ ูก้ ่วี นั ต่อก่วี นั มาแลว้ "
"คณุ ออเพง่ิ โทร.ถงึ เกดเมอ่ื วานน้เี อง เมอ่ื คนื น้อี กี หน..."
"ผมโทร.มาตงั้ แต่วนั แรกทเ่ี รากลบั มาจากพทั ยา คุณไมอ่ ยู่ไปไหน
ก็ไม่รูแ้ ต่เชา้ ...น่ีจะตอ้ งใหผ้ มโทร.ซมชานถงึ คุณทกุ วนั งน้ั เรอะ ทาไมคุณไม่
โทร กลบั ถงึ ผมบา้ ง จนอย่างน้แี ลว้ จะเลน่ ตวั กบั ผมไปถงึ ไหน"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๒๕

เขาคงโกรธจรงิ ๆ มฉิ ะนน้ั วาจาคงไมเ่ ป็นแบบน้ี
การะเกดยงั จนถอ้ ยคา อรชุนพูดต่อไปอกี ดว้ ยนา้ เสยี งท่แี สดงว่า
อารมณย์ งั รอ้ นอยู่
"เมอ่ื คืนน้ีผมโทร. มา คุณไม่อยู่...แห่งเดยี วท่คี ุณควรจะอยู่คือท่ี
บา้ นป้ากมั คุณก็ไมอ่ ยู่อกี ...ใช่ซ.ี ..ผมขบั รถถ่อไปหาคุณกลางดกึ เมอ่ื คนื น้ี...
แต่ท่จี ริงคุณก็คงอยู่ท่หี อนนั้ เอง คุณใช่ใหเ้ พอ่ื นคุณโกหกผม เพราะอยาก
ใหผ้ มเป็นไอบ้ า้ คลงั่ ตามหาคุณงนั้ เรอะ การะเกด...ถามจริง ๆ เถอะ คุณ
อยากทดลองอะไรของคณุ "
"คณุ ออ...เมอ่ื คนื น้ีเกดไมไ่ ดอ้ ยู่ทห่ี อจรงิ ....แลว้ ค่อยพดู กนั เยน็ น้ี
เถอะนะคะ..."
เสยี งของหล่อนดูเหมอื นจะทาใหอ้ รชุนอารมณ์ดีข้นึ บา้ งเลก็ นอ้ ย
ถามอย่างขอ้ งใจวา่
"แลว้ เมอ่ื คนื น้คี ุณไปอยู่ทไ่ี หนมา"
เขาเกือบบอกหล่อนไปแลว้ ว่า เขานอนไม่หลบั เลยทง้ั คืนตลอด
มาถงึ เชา้ น้เี พราะขอ้ งใจและโกรธหลอ่ น...หลอ่ นควรจะบอกใหเ้ขารูท้ กุ ฝีกา้ ว
โดยเฉพาะการไปนอนคา้ งอา้ งแรมท่อี ่นื เดยี๋ วน้ีเขามสี ทิ ธิทจ่ี ะรู้ มสี ทิ ธิทจ่ี ะ
หวงแหนหลอ่ น

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๒๖

แต่อรชุนชะงกั เอาไวเ้ สีย...เดี๋ยวหล่อนจะไดใ้ จมากเกินไป
เพยี งแค่น้กี ด็ ูเหมอื นจะรูต้ วั อยู่แลว้ วา่ หลอ่ นเป็นต่อเขา

"เอาเถอะค่ะ แลว้ เยน็ น้เี กดจะเลา่ ใหฟ้ งั ..."
หลอ่ นน่งิ ไปนิดหน่งึ
"เกดขอใหค้ ุณออทาใจเย็น ๆ แลว้ ขอใหม้ เี หตุผลดว้ ย เกดไม่
อยากใหค้ ุณออโกรธ...แลว้ เย็นน้ีค่อยพูดกนั นะคะ เกดมงี านตอ้ งทาแลว้
ค่ะ"
หล่อนไม่รูด้ อกว่า อกี ฝ่ายหน่ึงแทบจะกระแทกหูลงบนแป้นดว้ ย
ความหงดุ หงดิ ฉุนเฉียว...ประการหน่ึงอดนอนมาตลอดทง้ั คนื อกี ประการ
หน่งึ ..หมนั่ ไสเ้ร่อื งงานของหลอ่ น
อดคดิ พาล ๆ ดว้ ยความหมนั่ ไสไ้ มไ่ ด.้..
ดูยงั กบั ว่าหล่อนเป็นพยาบาลคนเดียวในโลก ถา้ หากหล่อนไม่
ทางานเสยี คนเดยี ว คนเจบ็ จะตาย....หมดโลกยงั งนั้ แหละ
ตลอดทง้ั วนั กระเกดทางานดว้ ยสติท่ีออกจะเผลอไปบ่อย ๆ
หล่อนพยายามข่มความฟ้งุ ซ่าน บอกตวั เองว่า งานของหลอ่ นจะทาชนิดขอ
ไปทอ่ี ยา่ งงานอาชพี อน่ื ไมไ่ ด้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๒๗

คนไขบ้ างคนท่คี ุน้ เคยและรกั หล่อน ทกั ว่าหล่อนหนา้ ซดี คงไม่
สบาย แลว้ แสดงความเหน็ อกเหน็ ใจหลอ่ น คดิ วา่ หลอ่ นคงเหน่อื ย

คนไขท้ ่ไี ม่มเี งนิ เป็นกระบุง ๆ มกั จะข้เี กรงอกเกรงใจ และทาตวั
น่ารกั เป็นสว่ นมาก

ย่งิ ใกลเ้วลาจะเลกิ งาน การะเกดย่งิ ใจคอไม่ใคร่ดี หล่อนจะตอ้ ง
เผชิญหนา้ กบั อรชุนในอีกไม่ชา้ นานนกั หล่อนไม่อยากพบเขาเลย อยาก
หลบล้หี นหี นา้ ไปเสยี เฉย ๆ มากกวา่ ไมต่ อ้ งพบตอ้ งเหน็ กนั อกี ...

ทว่าหล่อนทาอย่างนน้ั ไม่ได้ ส่ิงท่ีหล่อนทาลงไปแลว้ มนั ไม่ไป
ความผดิ มนั เป็นการตดั สินใจอย่างมเี หตุผล เพราะฉะนนั้ ทง้ั หล่อนและ
อรชนุ ตอ้ งเผชญิ กบั ความจรงิ จะปลอ่ ยใหม้ นั คาราคาชงั หรอื ต่างคนต่างหนั
หลงั ใหก้ นั ไปเสยี เฉย ๆไมไ่ ด.้.

การะเกดบอกตวั เองไม่ถูกว่ารูส้ ึกอย่างไรเม่ือเห็นหนา้ อรชุน
หลงั จากไมไ่ ดพ้ บเขาเสยี หลายวนั

อรชุนนงั่ หนา้ เคร่งขรึมอยู่บนรถ เขาไม่ไดเ้ ดินลงมารบั หล่อน
เหมอื นอย่างเคย

การะเกดอยากย้มิ ใหเ้ขา ทวา่ หลอ่ นเองกย็ ้มิ ไมอ่ อกเช่นกนั

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๒๘

หลอ่ นเดนิ ลงมานงั่ บนรถ ซ่งึ เขาเปิดประตูเตรยี มไวใ้ ห้ แลว้ อรชนุ
ก็ขบั รถออกไปเงยี บ ๆ ไม่มใี ครพูดอะไรกนั เลยแมแ้ ต่สกั คาเดยี วตง้ั แต่พบ
กนั

สาหรบั การะเกดนนั้ ..แน่ละ มนั อึดอดั ไปหมด ความเขม้ แข็งท่ี
หลอ่ นอุตส่าหส์ ะสมไวห้ ลายวนั มนั ไมร่ ูล้ ะลายหายไปไหนหมด เหตผุ ลต่าง
ๆ ทห่ี ลอ่ นเตรยี มเอาไวจ้ ะพดู กบั อรชนุ ก็เช่นเดยี วกนั

นานพอใชอ้ รชนุ จงึ ไดห้ ลดุ ปากถามหลอ่ นออกมาก่อน
"เอา้ ...จะบอกผมไดห้ รอื ยงั ว่า เมอ่ื คนื น้ีไปไหนมา แลว้ ก็มนั เร่อื ง
อะไรถงึ ไดท้ าตวั ยงั กบั เล่นเอาเถดิ ทาไม่รูไ้ ม่ช้ีเอาเสยี เฉย ๆ ....การด์ แกด๊
เยอะแยะน่าจะมาช่วยกนั ส่งบา้ ง ใหเ้ราวง่ิ หวั ปกั หวั ปาอยู่คนเดยี ว
การะเกดใจหายวูบ
หล่อนเพ่งิ นึกข้นึ มาไดเ้ ดยี๋ วน้ีเองว่า บตั รเชิญแต่งงานของหล่อน
พมิ พเ์ สรจ็ แลว้ และก็เพง่ิ รูว้ ่าอรชนุ ไดส้ ่งบางส่วนไปยงั ผูร้ บั เชญิ บางคนแลว้
หลอ่ นลมื นกึ ถงึ บตั รเชญิ เสยี สนทิ
"ส่งไปแยะแลว้ หรอื ยงั คะ"
"ผูใ้ หญ่บางคน ไมก่ ่คี นหรอก...แต่ทย่ี ายปาจดั การเหน็ จะแยะ เขา
กลวั ไมท่ นั ... "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๒๙

การะเกดน่งิ อน้ั หลอ่ นอนั้ ไปนาน หนา้ เผอื ดแทบจะไมม่ สี เี ลอื ด
เอาจริงเขา้ หล่อนรูส้ ึกกลวั ความโกรธของอรชุน กลวั ท่ีจะบอก
ความจรงิ แก่เขา เร่มิ เสยี ใจว่า หลอ่ นควรจะใชจ้ ดหมายบอกเลา่ ใหเ้ขารูแ้ ทน
การเผชญิ หนา้ กนั
แต่ถงึ อยา่ งไรมนั ก็ผา่ นมาถงึ ขนั้ น้แี ลว้ ...
การะเกดหายใจเขา้ ลกึ ๆ ขม่ สติ และตดั สนิ ใจเดด็ ขาด
"คณุ ออคะ..."
ถงึ จะหวนั่ ใจ แต่เสยี งของหลอ่ นก็เขม้ แขง็ เป็นปกติ ไมส่ นั่ เลยจน
นิดเดยี ว
"คณุ ออ...เกดแต่งงานกบั คุณออไมไ่ ดแ้ ลว้ ละค่ะ..."
รถถูกเบรกอย่างกะทนั หนั จนกระทงั่ คนขบั และคนนงั่ หวั คะมา
ดว้ ยกนั ทงั้ คู่เคราะหด์ ที ่ไี ม่มรี ถขบั ตามหลงั มา พราะเป็นถนนสายค่อนขา้ ง
เปลย่ี ว...
แต่แลว้ อรชนุ ก็หกั รถเขา้ ขา้ งทางอย่างรวดเร็ว เขาหยุดรถอย่างแรง
อกี ครง้ั หน่งึ จนรถกระเทอื นไปทง้ั คนั
"น่แี น่ะ...คุณการะเกด...ถา้ นึกอยากจะเลน่ ตวั กบั ผมข้นึ มาอกี ละก็
...ยงั ไงๆ ก็ขอใหแ้ ต่งงานกนั เสยี ก่อนเถอะ ไอผ้ มน่ะไมอ่ ะไรหรอก แต่พิธง
พธิ ที เ่ี ตรยี มกนั เอาไวจ้ ะทาใหเ้สยี หายกนั ไปหมด"

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๓๐

"แต่งานกบั นายอรชุน ตง้ั จริญกิจ นะ ไม่ใช่นายเบ้อื กอะไร ท่นี ึก
อยากจะแต่งก็จูงมอื กนั ไปอาเภอ นึกไม่อยากแต่งก็บอกเลกิ ละ ฉนั ไม่แต่ง
แลว้ ละกบั แก"

๕๗

พอถงึ เวลาเขา้ จรงิ ความประหม่าอกึ อกั ท่ที าใหไ้ ม่กลา้ กลบั หายไป
หมดส้นิ การะเกดพดู ออกมาดว้ ยเสยี งปกติ พดู เร่อื ย ๆ โดยไม่หยดุ หล่อน
พูดถงึ เหตผุ ล ความจาเป็น และมโนธรรมท่รี บกวนหลอ่ นอยู่ตลอดเวลา

หลอ่ นบอกวา่ หลอ่ นคดิ แลว้ คดิ อกี
ทวา่ ในตอนทา้ ย ๆ เสยี งของหลอ่ นเร่มิ สนั่ เลก็ นอ้ ย
"เกดตดั สนิ ใจใหค้ ณุ ออทกุ อย่าง เพราะอะไรคุณออก็คงรู้ เกดคดิ
ว่ามนั น่าจะเป็นการดีสาหรบั คุณออ สาหรบั ผูช้ ายทุกคน...ท่.ี .ไดท้ ุกอย่าง
จากผูห้ ญงิ โดยไมต่ อ้ งแต่งงาน"
หลอ่ นพูดไดแ้ ค่นน้ั เอง แลว้ กส็ ะดดุ หยุดน่งิ อ้งึ อน้ั ไป
ส่วนอรชนุ นนั้ หนา้ ซดี น่ิงอ้งึ อนั้ ไปเหมอื นกนั หล่อนไมแ่ นใจวา่ เขา
มคี วามรูส้ กึ อย่างใด
เขาไม่พูดไม่ถามอะไรเลยแมแ้ ต่คาเดียว ขณะท่อี อกรถ กลบั รถ
ตรงชอยขา้ งหนา้ แลว้ ก็ขบั ยอ้ นกลบั ทางเดมิ
ต่างคนต่างน่ิง จนกระทงั่ ถงึ ส่แี ยกไฟแดง อรชุนจงึ ไดถ้ ามออกมา
ประโยคหน่งึ ดว้ ยเสยี งอนั แหง้ แลง้
มนั แหง้ จนกระทงั่ การะเกดใจหาย เพราะผดิ วสิ ยั ของอรชนุ

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๓๒

"จะใหส้ ง่ ทไ่ี หน" การะเกดอยากรอ้ งไห้ ขอบตาของหลอ่ นรอ้ นผ่าว
หลอ่ นพยายามกลนั้ ไว้

ประโยคสนั้ ๆ และสาเนยี งของอรชนุ แสดงถงึ ความส้นิ สุดระหวา่ ง
เขาและหลอ่ นหมดเร่อื งพดู หมดความผูกพนั ใด ๆ พอเขาส่งหลอ่ นลงแลว้
กแ็ ลว้ กนั ไป

หลอ่ นพูดยงั ไมอ่ อกพยายามกลนื กอ้ นแขง็ ๆ ในลาคอ ใหล้ ว่ งพน้
ลาคอลงไปอย่างยากเยน็

อรชนุ จงึ ถามอกี วา่
"อยู่กบั หมอนิพทิ ทไ่ี หน"
การะเกดฝืนบอกสถานทอ่ี อกไป
อรชนุ ขบั รถมงุ่ ไปทางนนั้ เงยี บกรบิ เขาไมพ่ ดู อะไรอกี เลย...
รถเล้ยี วเขา้ สู่ซอยอนั เป็นทต่ี ง้ั ของ 'เรือนหอ' ระหว่างหล่อนกบั
หมอนพิ ทิ
ใจของการะเกดหววิ เหมอื นจะขาดลอย...
เสยี งบอกเบา ๆ และแหง้ ขาดหายไปในลาคอ
"บา้ นสเี ขยี วหลงั โนน้ ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๓๓

รถหยุดเพยี งแค่ประตูบา้ น อรชุนเอ้อื มมอื เปิดประตูใหห้ ล่อนลง
ไม่มกี ารลา ไม่มกี ารต่อว่าต่อขาน หรือฝากความอาลยั อาวรณ์ใด ๆ ทง้ั ส้นิ
พอหล่อนลงมายืนขา้ งล่าง อรชุนก็ปิดประตูรถเบา ๆ ออกรถไปอย่าง
รวดเร็ว

แค่น้ีเอง...ความสมั พนั ธอ์ นั ลกึ ลา้ ด่มื ดา่ ท่ตี ่างคนต่างก่อข้นึ ...จุด
เกดิ ของมนั งา่ ยดาย แลว้ มนั ก็ส้นิ สุดลงงา่ ย ๆ เหมอื นกบั ทม่ี นั เกดิ ข้นึ

เมอ่ื รกั กนั ชอบกนั ถึงขนาดนนั้ ใคร ๆ ต่างก็ไม่คาดฝนั เมอ่ื แยก
ทางรา้ งกนั ใคร ๆ กค็ งไมค่ าดฝนั อกี

ทวา่ ...อาจจะสาสมใจ และเป็นทพ่ี อใจของใครต่อใครหลายคน
ลูกชายเศรษฐี ตระกูลโด่งดงั ในเมอื งไทยกบั พยาบาลธรรมดา ๆ
จะเรยี กวา่ จนกเ็ รยี กได.้..
การะเกดเดินเร่ือย ๆ ไปตามทางเลก็ ๆทอดไปสู่ตวั บา้ น หล่อน
อยากใหถ้ นนมนั เลยออกไปโดยไมร่ ูจ้ กั ส้นิ สุด
ตวั ของหล่อนแข็งเม่อื หมอนิพทิ ไขว่ควา้ พบ และกอดรดั หล่อน
เอาไวอ้ ย่างดใี จ
การะเกดรูส้ กึ เกลยี ดตวั เองจบั ใจ...

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๓๔

อรชุนขบั รถกลบั บา้ นดว้ ยหนา้ ตาท่าทางซ่งึ ใครเห็นแลว้ ก็ดูปกติ
ธรรมดา

ทวา่ ทจ่ี รงิ แลว้ อรชนุ แทบไมร่ ูต้ วั วา่ เขากลบั มาถงึ บา้ นไดอ้ ย่างไร
เขาปลอ่ ยตวั เองนอนจมอยู่ในเกา้ อ้เี อนคร่งึ ตวั ภายในหอ้ งรบั แขก
ก่งึ หอ้ งนงั่ เลน่ อนั สวยงามทนั สมยั ทส่ี ุดสาหรบั บา้ นเศรษฐชี ายโสด
แมบ่ า้ นและเดก็ รบั ใชซ้ ง่ึ มารดาจดั สรรส่งมาใหอ้ ยู่ดว้ ยแอบโผลเ่ ขา้
มาดูหลายครงั้ หลายหน
เขาก็ยงั นอนจมอยู่เช่นน้ี ไมส่ ูบบหุ ร่ี ไมก่ นิ เหลา้ อย่างเช่นเคย
ถา้ เปรยี บหวั ของอรชนุ เหมอื นดงั ลูกขา่ ง มนั ก็หมนุ จแี๋ ต่แรกเพราะ
แรงปนั่ แลว้ กค็ ่อย ๆ หยดุ ...กลายเป็นมนึ งง...
เร่ืองของเขาท่เี กิดข้นึ มนั รวดเร็วอย่างท่เี ขาไม่เคยคาดฝนั มาก่อน
มนั ทาใหเ้ขาตง้ั ตวั ไมท่ นั คดิ อะไรไมอ่ อก
โกรธหล่อนนนั้ ...แน่ละ...โกรธอยากจะจบั หลอ่ นมาเคน้ คอใหต้ าย
ลงไปคามอื
หล่อนทาเหมอื นเขาเป็นไอโ้ ง ไอง้ งั่ สาหรบั หล่อนลอ้ หลอกทาให้
เขารกั ในตอนแรก ลอ่ ใหห้ ลงในตอนหลงั แลว้ ก็ถบี หวั เขาส่ง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๓๕

หล่อนอยากทาตวั หล่อนใหเ้ ด่น ไม่ใหเ้ หมอื นผูห้ ญิงอ่ืน ๆ ไม่ใช่
เพราะมโนธรรมอะไรบา้ ๆ ทห่ี ลอ่ นอา้ งนนั่ หรอก

มนั ไม่จาเป็นอะไรสกั นิดเดียวท่ีหล่อนจะตอ้ งทุ่มทอดตวั ใหก้ บั
หมอนิพทิ ถงึ แค่นน้ั หล่อนเองก็รูว้ ่าเขามงั่ คงั่ รา่ รวยพอท่จี ะเล้ยี งหมอนิพทิ
ไปตลอดชวี ติ เพยี งแต่หลอ่ นจะขอรอ้ งเขา....

หลอ่ นตอ้ งการใหเ้ขาเสยี ดายหลอ่ นเทา่ นน้ั เอง เสยี ดาย 'รสสวาท'
ทห่ี ลอ่ นป้อนเขาเพอ่ื ไมใ่ หเ้ขาลมื หลอ่ น

เขาคดิ ถงึ หลอ่ นในแงร่ า้ ย ๆ และหยาบชา้ ดว้ ยความโกรธแคน้ และ
เจบ็ ใจ ผดิ หวงั เสยี ดาย...สารพดั อย่าง...

ทว่าพอหนา้ ซดี ๆ ขาว ๆ ของหล่อนผ่านแวบเขา้ มาในความรูส้ กึ
อารมณท์ ก่ี าลงั พรูพรงั่ ดว้ ยความแคน้ ความโกรธ ความเกลยี ดกช็ ะงกั ...

กลายเป็นความอาวรณอ์ ย่างจบั ใจ...
สง่ิ ทเ่ี ขาไมร่ ูต้ วั ก็คอื ผูห้ ญงิ คนน้ีมอี านาจเหนือเขาอย่างประหลาด
ถงึ จะ'ทา' ใหเ้จบ็ ก็ยงั อาวรณห์ ลอ่ นและอยากอภยั

อรชนุ ยงั คงนงั่ จมอยู่เช่นนน้ั ไมร่ ูว้ า่ เวลาลว่ งเลยไปเทา่ ใด
ไมม่ ใี ครกลา้ รบกวนหรอื เขา้ มาเปิดไฟใหเ้ขา

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๓๖

จนกระทงั่ ไดย้ นิ เสยี งปารชิ าตพิ ดู แวว่ ๆ แลว้ ตวั หลอ่ นกโ็ ผลเ่ ขา้ มา
"อะไรกนั พอ่ี อ นงั่ อยู่คนเดยี วมดื ๆ.. หลบั หรอื เปลา่ คะ"
กลน่ิ นา้ หอมจากตวั หล่อนโชยมาก่อน หลอ่ นเดนิ เขา้ มากม้ ชะโงก
มองดูเขา
"ไม่เหน็ เคยอยู่คนเดยี วแบบน้ีมาก่อน เผลอหลบั ไปหรือยงั ไงกนั
ยายพดุ กบั เอด๊ มนั ก็ไมก่ ลา้ เขา้ มากวน...พอ่ี อ พอ่ี อคะ..."
พอเขาครางรบั ว่า "หอื ..." หลอ่ นก็กา้ วเลยไปกดสวติ ซไ์ ฟแสง
สวา่ งทนั ทที นั ใด ทาใหเ้ขาเคอื งตา ตอ้ งหลบั ตไปใหมป่ ระเดยี๋ วหน่งึ
"หลบั หรือคะพ่อี อ ยายพดุ ว่าขา้ วปลาก็ยงั ไมไ่ ดก้ ิน กลบั มาตง้ั แต่
หกโมงกวา่ แลว้ พอกลบั มาก็ลงนอนเฉยอยู่ทเ่ี กา้ อ้นี ่จี นสท่ี ่มุ หา้ ทมุ่ ..."
"อะไร น่กี ่ที มุ่ แลว้ น่ี"
"อกี สบิ นาทหี า้ ท่มุ เพง่ิ กลบั เขา้ มายงั ไมไ่ ดเ้ลยไปตกึ ใหญ่ แวะมาดู
พอ่ี อก่อน แต่แรกคดิ วา่ ไมอ่ ยู่เสยี อกี พอดเี หน็ รถจอดอยู่"
อรชนุ ขยบั ตวั ลุกข้นึ นงั่ ตรง ยกมอื ลูบหนา้ แลว้ ก็มองดูนอ้ งสาวซ่งึ
แต่งกายนาสมยั งดงามชนิดคนธรรมดา ๆ ตามไม่ทนั เช่นเคย ถามเน่ือยๆ
วา่
"กลบั มาจากไหนละ่ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๓๗

"บา้ นเพอ่ื น...พอ่ี อ...บางทปี าจะแต่งงานใหม"่
"กบั ใคร"
"คนท่ีสมกบั เรา พวกเคียงสกุล...เลิกกนั ทีชาวบา้ นธรรมดามี
ความรู ้ ความสามารถ แต่คนละสงั คมกนั ...."
หลอ่ นยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย กลา่ วต่อไปวา่
"พอกนั ที ปาเรยี นรูแ้ ลว้ วา่ ความรกั เฉย ๆ ช่วยอะไรเราไมไ่ ด้ มนั
ตอ้ งมีความเหมาะสม ความพอดี แลว้ ก็สาคญั ท่ีสุดคือความเขา้ ใจ...ปา
ยอมรบั ว่า ปาแต่งงานกบั ทฆิ มั พรทง้ั ๆ ท่ปี าไม่เขา้ ใจเขา ไม่แน่ใจว่าเราจะ
ไปดว้ ยกนั ได้ ปามองดูเขาในแง่ท่เี ป็นคนดใี นสายตาของสงั คมทวั่ ไปอย่าง
เดยี วเท่านนั้ "
แลว้ หลอ่ นก็พดู ทเ่ี ลน่ ทจี รงิ
"คราวน้ีระวงั พ่ีออเถอะ...ระวงั จะลงรอยเดียวกบั ปา...ปาไม่ได้
หมายถงึ เร่อื งวติ ถารอะไรๆ แบบน้ีหรอกนะคะ หมายถงึ เร่อื งจะไปดว้ ยกนั
ไดห้ รอื ไมไ่ ดม้ ากกวา่ แต่งงานกนั แลว้ ไมใ่ ช่วา่ จะอยู่ดว้ ยกนั เพยี งสองคน ถงึ
ยงั ไง ๆ กต็ อ้ งมคี นมายุ่งกบั เราจนได"้
"ทพ่ี ดู ยงั ง้แี ปลวา่ ไมเ่ หน็ ดว้ ยทพ่ี จ่ี ะแต่งงานหรอื ยงั ไง"
อรชุนแปลกใจตวั เองท่เี สยี งของเขาเนือย ๆ ฟงั ดูไม่ยินดยี นิ รา้ ย
จนแทบไม่ เช่อื วา่ จะเป็นเสยี งของตวั เอง

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๓๘

นอ้ งสาวยกั ไหลอ่ กี
"ปาไมม่ สี ทิ ธถิ งึ แค่นน้ั หรอก ปาเป็นแค่นอ้ ง แลว้ เราก็มกี นั สองคน
พน่ี อ้ งเท่านน้ั เอง พอ่ี อตามใจปา ไม่เคยขดั ปา ไมว่ ่าปาจะทาอะไร แต่พอปา
พลาดพอ่ี อ ก็ห่วง ไมซ่ า้ เตมิ เหมอื นคนอ่นื ๆ ปานึกถงึ ขอ้ น้ีอยู่เสมอ...ปาก็
เหมอื นพ่อี อ ถา้ พ่อี อมคี วามสุขปาก็ดใี จดว้ ย แต่อดเป็นห่วงไม่ได.้..จริง ๆ
นะคะ.."
ปารชิ าตแิ ปลกใจเลก็ นอ้ ยท่อี รชุนเอ้อื มมอื มาดงึ หล่อนเขา้ ไปกอด
ค่อนขา้ งแรง แสดงความรูส้ กึ ท่หี ลอ่ นอยากจะเขา้ ใจว่า มนั เกิดจากความ
สะเทอื นใจบางอย่าง
พ่ชี ายกบั หล่อนนน้ั โดยปกติห่างเหินกนั ย่ิงต่างโตเป็นหนุ่มเป็น
สาวดว้ ยแลว้ การแสดงความรกั ใคร่ผูกพนั กนั ดว้ ยการโอบกอด เพ่งิ มเี ป็น
ครงั้ แรก เมอ่ื อรชนุ สง่ เสรมิ ใหห้ ลอ่ นแต่งงานกบั ทฆิ มั พรไดต้ ามใจหล่อน
ครง้ั ทส่ี องเมอ่ื หลอ่ นฟ้ืนจากป่วยหนกั
และครง้ั น้เี ป็นครง้ั ทส่ี าม
อรชุนปล่อยหล่อนออกเกือบจะทนั ที แต่มือยงั จบั มือหล่อนไว้
หลอ่ นรูส้ กึ วา่ พช่ี ายบบี มอื หลอ่ นเอาไวแ้ น่นเหมอื นลมื ตวั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๓๙

"เลกิ เป็นหว่ งไดแ้ ลว้ พไ่ี ม่แต่งงานกบั เขาแลว้ ละ....กบั ...การะเกด
...เราเลกิ กนั แลว้ "

๕๘

การะเกดรูส้ กึ ว่าหลอ่ นเหน่ือย หลอ่ นอยากพกั ผ่อน อยากลงนอน
เหยียดยาวสกั สองสามชวั่ โมงเหมือนเม่ือครง้ั อยู่ท่หี อ หลงั จากทางานหนัก
มาแลว้ ทง้ั วนั

แต่บดั น้หี ลอ่ นมภี าระ ทาใหห้ ลอ่ นทาตามใจตวั เองไมไ่ ด้
หมอนิพทิ ตอ้ งการเพ่อื น ภายหลงั จากท่เี ขาถูกท้งิ ใหแ้ กร่วอยู่กบั
บา้ นทงั้ วนั กบั แมบ่ า้ นซง่ึ มงี านตอ้ งทาตลอดเวลา และไมใ่ ช่คนช่างพดู
คนท่มี องอะไรไม่เห็นมกั อยากไดย้ ินเสยี งพูดใหร้ ูว้ ่า เขามเี พ่อื น
ไมไ่ ดถ้ กู ทอดท้งิ ใหอ้ ยู่โดดเดย่ี ว
พอกลบั มาถงึ หลอ่ นจงึ ตอ้ งพดู ตอ้ งเลา่ ตอ้ งปลอบใจเขาดว้ ยเสยี ง
แมแ้ ต่เวลารบั ประทานอาหารเยน็
หมอนิพทิ ยงั มที างเหมอื นชงั กะตายอยู่ เขากินอาหารเหมอื นไม่รู้
รสอาหาร ไมแ่ สดงวา่ อร่อย ตกั เขา้ ปากเค้ยี ว ๆ กลนื ใหอ้ ม่ิ ไปอย่างนน้ั เอง
"พะแนงของชอบของหมอไงคะ สแี ดงน่ากนิ ออก ไมข่ ะมกุ ขะมอม
เหมอื นตอนทไ่ี ปกนิ ทอ่ี สี าน จาไดไ้ หมคะ หมอบอกวา่ เหมอื นอะไร"
หลอ่ นหวั เราะใหเ้ขารูส้ กึ วา่ หลอ่ นนึกขบขนั หมอนพิ ทิ เพยี งแต่ย้มิ
การะเกดพดู ต่อไปวา่
"แมอ่ าไพแกทากบั ขา้ วเก่ง เสยี อย่างเดยี วแกไมใ่ คร่พดู "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๔๑

"นนั่ ซี บางทผี มเลยรูส้ กึ เหมอื นเป็นไอใ้ บ้ ไอบ้ า้ นงั่ ๆ นอน ๆ อยู่
คนเดยี ว"

เสยี งของเขาปลงตวั เองและหงดุ หงดิ อยู่เสมอ
การะเกดเอ้อื มมอื ขา้ มโตะ๊ ทห่ี ลอ่ นนงั่ อยู่ตรงกนั ขา้ มกบั เขาไปจบั
มอื เขาไวแ้ ละบบี เบา ๆ
"เดยี๋ วน้ีเกดก็กลบั มาแลว้ น่คี ะ"
"ยงั ดที ม่ี คี ณุ กลบั มา...เกด ยงั ดที ช่ี วี ติ ของผมยงั มคี วามหวงั อยู่ใน
ตอนเยน็ ๆ ทกุ เยน็ "
การะเกดหดั ใหเ้ขาเดนิ กลบั ไปยงั หอ้ งของเขาเองโดยไมจ่ ูง หมอ
นิพทิ ยงั เกะกะอยู่ แมว้ า่ จะพยายามกา้ ว แต่ทศิ ทางมกั จะเหไปและบ่อยครงั้
ทเ่ี ขาชนประตู
"เกด
เขาเรียกหาเม่ือทนนงั่ อยู่คนเดียวไปไดส้ กั ประเดีย๋ วหน่ึง เม่ือ
หล่อนกลบั มาถึงหมอนิพิทก็ไม่อยากอยู่คนเดียวเขาเรียกหาหล่อนอยู่
ตลอดเวลา ใหร้ ูใ้ หแ้ น่ใจวา่ หลอ่ นอยู่ใกล ้ ๆ เขาเสมอ
"มาอยู่ใกลๆ้ ผมดกี วา่ คุณหนผี มไปทง้ั วนั แลว้ "
การะเกดอดไม่ไดท้ ่จี ะแอบระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบาและ
ค่อนขา้ งยาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๔๒

ขณะน้ี หมอนพิ ทิ มสี ภาพจติ ใจแทบไมต่ ่างไปกวา่ เดก็ เลก็ ๆ ซง่ึ ยงั
ตอ้ งมพี เ่ี ล้ยี ง และหลอ่ นคอื พเ่ี ล้ยี งของเขา

หมอนิพทิ จบั มือหล่อนไวล้ ูบคลา และจูบกอดอย่างรกั ใคร่หวง
แหน

"อย่าเพง่ิ เบอ่ื ผมนะเกด...ทผ่ี มไมฆ่ ่าตวั ตายทกุ วนั น้ี ทนอยู่เหมอื น
อยู่ในนรกก็เพราะยงั มเี กดอยู่เทา่ นน้ั เอง"

"เหลวไหล...อย่าพูดอะไรเหลวไหลแบบน้ีอกี นะคะ หมอเป็นหมอ
เคยเหน็ คนพกิ ารมามากต่อมาก ไม่เคยมใี ครส้นิ หวงั หมอเองเคยปลอบใจ
ใครต่อใครอยู่บ่อย ๆ ว่า ขาดอวยั วะช้ินใดข้นึ หน่ึงไปยงั ดีกว่าตอ้ งตายใช่
ไหมเลา่ คะ"

"นนั่ ซี คนเราพูดอะไรปลอบใจคนอ่ืนไดท้ งั้ นนั้ ถา้ ยงั ไม่โดนกบั
ตวั เอง.... "

"ไมเ่ อาละค่ะ เลกิ พูดอะไรท่ที าใหห้ มอไม่สบายใจเสยี ท.ี .ฟงั เพลง
ดกี วา่ เกดจะเปิดเพลงใหฟ้ งั "

"ฟงั มาทงั้ วนั แลว้ ผมอยากฟงั เสยี งเกดมากกว่า...อย่าไปไหนเลย
อยู่ใกล ้ ๆ ผมนะเกด..."

หลอ่ นนงั่ ลงตามใจเขา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๔๓

การะเกด...รูส้ กึ เหมอื นหลอ่ นอยู่ในเคร่อื งแบบสขี าว และกาลงั ทา
หนา้ ท่ีของหล่อนอยู่ดว้ ยความอดทนดว้ ยความเต็มใจท่ีจะบาบดั อาการ
เจบ็ ป่วยของคนไข้

หลอ่ นยงั ไมเ่ คยรูส้ กึ วา่ หลอ่ นเป็น 'ภรรยา' ของหมอนิพทิ เลย

เสยี งรถยนตว์ ง่ิ เขา้ มาในซอย หลอ่ นคดิ วา่ คงเป็นรถของบา้ นอน่ื
หรอื มฉิ ะนนั้ ก็รถของเพอ่ื นหมอนิพทิ คนใดคนหน่งึ มาเยย่ี ม

แต่แมบ่ า้ นโผลเ่ ขา้ มาบอกวา่
"มคี นมาหาคณุ เกดค่ะ"
"ใคร" หมอนพิ ทิ ถาม
"ไมท่ ราบค่ะ"
"เดีย๋ วเกดออกไปดูก่อน หมอนงั่ อยู่ท่นี ่ีนะคะ คงเป็นเพ่อื นของ
เกดน่ะเอง"
หล่อนแตะไหล่หมอนิพทิ เบา ๆ ก่อนจะโผล่ออกไปท่หี อ้ งรบั แขก
เลก็ ๆ ตดิ ระเบยี งหนา้ บา้ น
เกอื บจะอทุ านออกมาเมอ่ื เหน็ หนา้ 'แขก'
ปารชิ าตกิ บั อาสะใภข้ องหลอ่ น คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๔๔

ปาริชาติดูจะเขิน ๆ นิดหน่อย แต่คุณหญิงสิริลกั ษณ์ ซ่ึง
ปากหวานช่างพดู

"แวะมาเยย่ี ม..."
"มาบอกงดเร่อื งแต่งงานกบั ท่านผูใ้ หญ่แถว ๆ น้ีน่ะค่ะ แลว้ ก็เลย
แวะมาหาเพราะรูว้ า่ คุณการะเกดอยู่แถวน้ีเหมอื นกนั ...สบายดหี รอื คะ"
"ค่ะ...ขอบคุณ..."
นนั่ เป็นการทกั ทายกนั ดว้ ยมารยาท คุณหญงิ สริ ิลกั ษณ์เหลยี วไป
เหลยี วมา
"หมอนพิ ทิ ละ่ คณุ ไมอ่ ยู่ร"ึ
"หมออยู่ขา้ งในค่ะ"
"ออ้ ...น่าสงสาร..."
พอเร่มิ แลว้ คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณก์ ็พดู ต่อไปไดเ้ร่อื ย ๆ หลอ่ นวา่
"แหม...ไม่นึกเลยว่าอยู่ ๆ เร่ืองจะลงเอยเอาด้อื ๆ ยงั ง้ี คุณเป็น
คนใจคอเด็ดเด่ยี วเหลอื เกิน...จริง ๆ นะ คุณการะเกด...บุญของคุณท่ที า
เอาไวอ้ าจสนองใหห้ มอนิพทิ มองเห็นไดใ้ หม่หรอก เสยี สละอย่างน้ีมนั ได้
บญุ ยง่ิ กวา่ ทาบญุ อย่างอน่ื รอ้ ยเท่า พนั เท่า"
หลอ่ นหยุดถอนใจนิดหน่งึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๔๕

"แต่ว่าทจ่ี รงิ มนั ก็ดเี หมอื นกนั ไหน ๆก็เลกิ รากนั ไปแลว้ ถา้ จะพูด
กนั ตรง ๆ คงไมโ่ กรธหรอกนะ...พวกญาตพิ น่ี อ้ งของพอ่ ออน่ะไมม่ ใี ครคดิ
หรอกว่า คณุ กบั ออจะไปดว้ ยกนั รอด เพราะชวี ติ มนั เป็นคนละแบบกนั อกี
หน่อยนาน ๆ เขา้ อาจจะเบอ่ื หรอื ทนกนั ไมไ่ ด้ เพราะงนั้ ทค่ี ณุ ตดั สนิ ใจน่มี นั ก็
เหมอื นตดั ตนั ไฟเหมอื นกนั .. "

หลอ่ นหวั เราะนิดหน่งึ
"แต่ถา้ ตดั สนิ ใจเสยี ก่อนทจ่ี ะแจกการด์ มนั ก็คงไมย่ ุ่ง...น้รี ูไ้ หม..."
หลอ่ นหวั เราะอกี เหมอื นเลา่ เร่อื งสนุกใหญ้ าตสิ นิทหรอื คนคุน้ เคย
กนั ฟงั
"ตอ้ งวง่ิ เก็บการด์ กนั จา้ ละหวนั่ พ่ี ๆ นอ้ ง ๆ พ่อออตอ้ งแยกยา้ ย
กนั เทย่ี วเก็บการด์ เชญิ ตามบา้ นผูใ้ หญ่ เคราะหด์ ที แ่ี จกไปยงั ไมห่ มด ถงึ ยงั
งนั้ ก็ร่วมสองรอ้ ยเซยี วนะ ไมเ่ ป็นอนั ทาอะไรกนั แลว้ ..."
การะเกดไม่รูจ้ ะพูดอะไรดี พอคุณหญิงสริ ิลกั ษณ์วนจงั หวะก็เลย
ถามปารชิ าติ
"คุณปารชิ าตสิ บายดหี รอื คะ"
"สบายดคี ่ะ..."
หล่อนมองดูการะเกดอย่างเปิดเผย แลว้ ก็พูดอย่างตรงไปตรงมา
ตามนสิ ยั ของหลอ่ น แต่ดว้ ยเสยี งนุ่มนวล

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๔๖

"ไมร่ ูว้ า่ ควรจะเสยี ใจ หรอื ดใี จดว้ ยกบั คณุ การะเกดเก่ยี วกบั เร่อื งน้ี
แต่สาหรบั พ่อี อละก็ รูแ้ น่ว่าควรจะเสียใจดว้ ยกบั เธอ...เท่ากบั ความยินดี
สาหรบั หมอนพิ ทิ ..."

"ไม่ตอ้ งเสียใจ หรือดีใจอะไรสกั อย่างเดียว ดิฉันตดั สินใจไป
ตามท่คี ิดว่าดแี ลว้ ชอบแลว้ อาจผดิ อยู่บา้ งตรงท่ีชา้ ไปหน่อย...แต่ดฉิ นั ก็มี
เหตผุ ลอะไรบางอย่างของดฉิ นั เอง...เป็นเร่อื งสว่ นตวั ของดฉิ นั "

เสยี งของการะเกดเรยี บราบ เนน้ ประโยคทา้ ยสุดหนกั กว่าธรรมดา
นิดหน่อยหลอ่ นพดู ต่อไปวา่

"ดิฉันแน่ใจว่คุณอรชุนคงไม่ถึงกบั เสียอกเสียใจ หรือเสียดาย
ดฉิ นั นกั ผูห้ ญงิ ทค่ี ู่ควรกบั คุณอรชนุ ยง่ิ กวา่ ดฉิ นั มอี กี เยอะแยะ...บางท.ี .. "

การะเกดย้มิ นอ้ ย ๆ เป็นรอยย้มิ ธรรมดา ๆ ไมไ่ ดข้ มขน่ื หรอื เยาะ
หยนั อย่างใด

"ใครต่อใครอาจยกมอื สาธุเสยี ดว้ ยซา้ เพราะคนท่คี ิดว่า ดฉิ นั กบั
คุณอรชนุ เหมาะสมกนั นนั้ คงมนี อ้ ยคนเหลอื เกิน"

"สว่ นมากเขาคดิ วา่ คุณการะเกดจะเอาพอ่ี อไวไ้ มอ่ ยู่มากกว่า"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๔๗

ปาริชาติพูดเหมอื นจะปลอบใจการะเกดอยู่ในที การะเกดรูส้ กึ ว่า
ดูหล่อนจะมอี ะไรอดึ อดั ในใจนิดหน่อยกาลงั จะเอ่ยปากถามออกไปตรง ๆ
ก็พอดคี ุณหญงิ สริ ลิ กั ษณเ์ อ่ยข้นึ

"ฉนั อยากจะพูดอะไรกบั คุณหน่อย คุณการะเกด แต่อย่าเขา้ ใจ
ผิดนะจะ๊ ว่ามาทวงหรืออะไรทานองนน้ั อนั ท่จี ริงการถอนหมน้ั กนั น่ะ ถา้
ผูช้ ายเป็นฝ่ ายผิดผูห้ ญิงก็มสี ิทธิจะริบของหมนั้ ได.้ ..แต่อย่างคุณกบั พ่อ
ออน่ะไมม่ ใี ครผดิ พอ่ ออเองเขากไ็ มไ่ ดถ้ อื วา่ แหวนเพยี งวงละแสนสองแสน
มคี วามหมายอะไร คุณมสี ทิ ธ.ิ ..ทจ่ี ะไมค่ นื ...แต่ทนี ้ีราคาแหวนน่ะไม่เท่าไหร่
ขอ้ สาคญั แหวนวงน้ีเป็นแหวนเก่าของสกุล อาศยั ท่พี ่อออเป็นลูกชายคนโต
ของลูกชายคนโต ถงึ ไดม้ สี ทิ ธิเอามาหมนั้ สะใภใ้ หญ่...ว่ากนั ตรง ๆ เลยว่า
แหวนน่มี นั มคี ่ามากกวา่ ราคา คนสวมควรจะอยู่ในสกลุ ..."

การะเกดไม่แปลกใจตวั เองท่ีไม่ไดร้ ูส้ ึกอย่างไรเลย ในการทวง
แหวนแบบน้ีผูห้ ญิงอ่ืนอาจจะเห็นเป็นการดูถูก แต่หล่อนไม่เห็นอย่างนน้ั
เสยี งของหลอ่ นจงึ เร่อื ย ๆ เมอ่ื ขดั ข้นึ วา่

"ดิฉันคืนใหค้ ุณอรชุนแลว้ แต่เธอไม่รบั ดิฉันเองก็ตง้ั ใจเอาไว้
เหมอื นกนั วา่ จะคนื ใหใ้ ครคนใดคนหน่งึ เมอ่ื มโี อกาส.... "

คุณหญิงสริลกั ษณ์โบกมอื ซ่ึงประดบั ประดาดว้ ยนาฬกิ าฝงั่ เพชร
และแหวนหวั บษุ ราคมั ลอ้ มเพชรเมด็ มโหฬาร

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๔๘

"บอกแลว้ ว่าไม่ไดอ้ ยากเอาคืน เพราะเหน็ แก่ราคาค่างวดของมนั
แต่เสยี ดายท่มี นั เป็นของเก่า เพราะงนั้ คุณอย่ไดค้ ิดอะไรมากมายไปเลย...
คุณการะเกดถา้ ฉนั จะซ้ือเพ่อื แสดงว่าท่ีมาขอคืนไม่ใช่เพราะงก หรือเค็ม
อะไร ๆ เทอื กนนั้ .."

๕๙

หลอ่ นฝนั ถงึ อรชุน อาจเป็ นเพราะจติ ใตส้ านึกของหล่อนมากกว่า
ความคดิ ถงึ

หล่อนตดั สนิ ใจ หล่อนลขิ ติ ชีวติ ของตวั หล่อนเอง การพรากจาก
ความเศรา้ โศก แต่เขามกั จะแทรกเขา้ มาในความฝนั ของหลอ่ นอยู่เสมอ

หล่อนกาลงั ฝันถึงอรชุน แต่ไดย้ ินเสียงหมอนิพิทเรียกหล่อน
การะเกดผงกศีรษะลุกข้นึ หล่อนเหน็ ร่างตะคุ่ม ๆ ของหมอนิพทิ ยนื เปะปะ
อยู่กลางหอ้ ง เขาคงลกุ ไปเขา้ หอ้ งนา้ แลว้ เดนิ กลบั เตยี งไมถ่ กู

หมอนิพทิ ยงั ไม่ชินกบั สภาพของเขา บางครง้ั ก็ดูเหมอื นเขาจะไม่
พยายามช่วยตวั เองเลย บ่อยครงั้ ท่เี ขาแสดงความทอ้ ถอยและไม่อยากสู ้
ชวี ติ ต่อไป

พอการะเกดถงึ ตวั เขา หมอนิพทิ กค็ วา้ มอื หลอ่ นเอาไวแ้ น่น
"เกด สวา่ งแลว้ หรอื ยงั "
"ยงั ค่ะ เพง่ิ ตสี ามเท่นนั้ เอง หมอลกุ ไปเขา้ หอ้ งนา้ หรอื คะ"
"เปลา่ ผมนึกวสว่างแลว้ ผมไมอ่ ยากนอนอยู่คนเดยี ว กลมุ้ ไม่รูว้ ่า
กลางคนื หรอื กลางวนั มนั มดื ไปหมด มดื อยู่ตลอดเวลาเหมอื นตกนรก"
หล่อนประคองเขามาท่เี ตียงนอน กอดศีรษะท่ซี บลงบนอกของ
หลอ่ นไวด้ ว้ ยความสงสาร