เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๕๐

"หมอตอ้ งทนค่ะ อกี ไมน่ านก็จะเคยชนิ ไปเอง...."
หลอ่ นปลอบเขาเหมอื นทเ่ี คยปลอบอยู่บอ่ ย ๆ
"หมอตอ้ งหดั ช่วยตวั เองใหม้ ากกว่าน้ี ถา้ เกดหรืออาไพคอยช่วย
หมออยู่ตลอดเวลา อกี หน่อยหมอก็จะช่วยตวั เองไมไ่ ดเ้ลย"
มเี สยี งคลา้ ยสะอ้นื ดงั ออกมาจากลาคอหมอนิพทิ
"เหมอื นผมกลายเป็นเด็กไปอีกครงั้ หน่ึง เด็กท่ตี อ้ งถูกสอนโน่น
สอนน่ีอยู่ตลอดเวลา น่าเวทนานะ จากหมอท่เี คยช่วยคนอ่นื กลายมาเป็น
คนทจ่ี ะตอ้ งถกู ช่วย คนไมม่ ปี ระโยขน"์
"ไมม่ ใี ครไมม่ ปี ระโยชนห์ รอกค่ะ มนั อยู่ทต่ี วั เราเองต่างหาก อย่าง
นอ้ ยต่อไปหมอก็ยงั อาจสอนเด็กได้ ถึงยงั ไงวชิ าความรูข้ องหมอก็ไม่ได้
พลอยมดื ไปดว้ ยน่คี ะ"
มือของหมอนิพิทสมั ผสั ลูบไลไ้ ปตามหนา้ ตาและเน้ือตวั ของ
การะเกด ไมก่ ลา้ ลว่ งเกนิ หลอ่ นตามสทิ ธเิ ตม็ ทข่ี องผูเ้ป็นสามี
หลอ่ นขอเขาเอาไวก้ ่อนสองเดอื น
มนั ทาใหเ้ขาระแวงและคดิ มาก
วสิ ยั ผูช้ ายทงั้ หลายคงเป็นอย่างน้ี ถงึ จะไดต้ วั หลอ่ นมา แต่ถา้ หาก
ใจของหลอ่ นยงั อยู่ทช่ี ายอน่ื ก็อดอจิ ฉาและไมพ่ อใจไมไ่ ด้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๕๑

โดยเฉพาะเขากลวั หล่อนจะหลอกล่อปลอบใจเขาอยู่เพยี งสอง
เดือน เพ่ือใหเ้ ขาชินกบั สภาพของคนพิการ เพราะท่ีเขาเป็นอย่างน้ีเพ่ือ
ป้องกนั หลอ่ น

มนั อาจเป็นการตอบแทนคุณเพยี งชวั่ ระยะเดยี วเท่านนั้ เอง
หมอนิพทิ ยึดหล่อนเอาไวแ้ น่น ความหงดุ หงดิ เกิดข้นึ ในอารมณ์
เมอ่ื สญั ชาตญาณบอกตวั เองว่าหล่อนไมไ่ ดส้ นองตอบความรกั อนั รอ้ นแรง
ของเขาเลย
มอื หลอ่ นเยน็ ชดื เป็นปกติ ร่างกายน่งิ เฉยชาไมเ่ คลอ่ื นไหว
เขาไมใ่ ช่ผูช้ ายชนิดท่ไี ม่เคยผูห้ ญงิ มาเสยี เลย ไม่ใช่เดก็ หนุ่ม ๆ ท่ี
ไมร่ ูว้ า่ อะไรเป็นอะไร
หมอนพิ ทิ ผลกั หลอ่ นใหห้ ่างตวั เขาออกไปอย่างหงดุ หงดิ
หล่อนแต่งงานกบั เขาก็เพราะสมเพชเวทนา มนั ช่างน่าทเุ รศตวั เอง
เสยี จรงิ ๆ
"คุณแต่งงานกบั ผมเพราะอะไรกนั เกด แต่งเพอ่ื มาเป็นพเ่ี ล้ยี งผม
แค่นนั้ เองหรอกร"ึ
"แต่งเพราะหมอตอ้ งการเกดยง่ิ กวา่ คนอน่ื ...."

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๕๒

"แต่ผมอยากใหเ้ กดตอ้ งการผมมากกว่า ฟงั ดูมนั น่าทุเรศนะ
ไม่ไดเ้ จียมตวั เองเลย เม่ือตอนเป็นหมอนิพิทหน้าตาดี ๆ อยู่เขายงั ไม่
ตอ้ งการ แค่นจะอยากใหเ้ขาตอ้ งการตอนเป็นไอบ้ อด"

"อย่าพูดอะไรอย่างคนไม่มีเหตุผลซีคะหมอ ถึงตาหมอจะมืด
ความคิดความอ่านปญั ญาของหมอก็ยงั เป็นหมอนิพทิ คนเดมิ หมอเคยเป็น
คนมเี หตผุ ล หมอยอมรบั ความจรงิ เกดไมอ่ ยากใหห้ มอกระเทอื นใจ แต่
เกดก็ไม่อยากโกหกหมอ เร่ืองอะไรท่ีแลว้ มาแลว้ ก็ใหม้ นั แลว้ กนั ไป เอา
เพยี งว่าเวลาน้ีเกดอยู่กบั หมอก็แลว้ กนั นะคะ อยู่กบั หมอ อยู่เคียงขา้ งหมอ
ตลอดไป"

"แต่ทาไม...ทาไมถงึ ตอ้ งใหผ้ มรอ"
การะเกดแอบถอนหายใจยาว...
ความตอ้ งการของคนเรามกั จะไม่มจี ุดยุติ เม่อื แรกหมอนิพทิ ก็
เพยี งแต่ตอ้ งการจะ รกั หล่อน ขอพอใจเพยี งแค่การแต่งงาน แต่แลว้ เขาก็
เร่มิ คดิ มาก เร่มิ หวงแหนแมแ้ ต่ความรูส้ กึ ของหลอ่ น
แต่การะเกดก็อภยั ใหเ้ขา ความพกิ ารมสี ่วนทาใหเ้ขาหงดุ หงดิ คดิ
มาก และเอาแต่ใจตวั เอง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๕๓

"เกดแต่งงานกบั หมออย่างเร็วหมอก็รู ้ เกดอยากขอเวลาตงั้ ตวั สกั
พกั หน่งึ ก่อน แค่น้หี มอกย็ อมเกดไมไ่ ดเ้ชยี วหรอื คะ"

วา่ ทจ่ี รงิ หลอ่ นอยากพดู ความจรงิ
แต่ความจริงนน้ั ถงึ แมต้ วั ของมนั เองจะไม่ตาย บางทมี นั ก็ทาให้
คนเราตายมานกั ต่อนกั แลว้ ถา้ ไมต่ ายจรงิ ๆ ก็ตายทง้ั เป็น
หล่อนจงึ ไม่บอกหมอนิพทิ ว่า หล่อนจาเป็นตอ้ งใหแ้ น่ใจเสยี ก่อน
ถงึ ยงั ไง หลอ่ นกย็ งั ไมอ่ ยากเป็นแมท่ ไ่ี มร่ ูว้ ่า ใครเป็นพอ่ ของลูกกนั แน่
หลอ่ นประคองหมอนพิ ทิ ใหน้ อนลงบนเตยี ง หลอ่ นรูว้ ่าเขาไมห่ ลบั
แมว้ ่าจะปิดเปลอื กตา...ปิดเปลอื กตาลงตามธรรมชาตเิ ท่านน้ั เอง เพราะถงึ
เปลอื กตาจะไม่ปิด เขาก็ไม่อาจมองเหน็ อะไรได้ แมแ้ ต่แสงสว่างเพยี งนอ้ ย
นิด...
การะเกดไม่ตอ้ งรอจนถงึ สองเดอื น หล่อนรูส้ กึ ถงึ ความผดิ ปกติ
อะไรบางอย่างในร่างกาย แต่กย็ งั ไมม่ นั่ ใจนกั จนกระทงั่ ไดเ้ทสตต์ ามวธิ กี าร
ของแพทย์
หล่อนไม่ไดห้ วงั มาก่อนดอกว่า มนั จะเกิดผลออกมาในทานองน้ี
หลอ่ นเพยี งแต่จะใหม้ นั ผา่ นพน้ ไปอย่างปลอดภยั แน่ ๆ ก่อนเท่านนั้ เอง

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๕๔

ความรูส้ ึกของหล่อนจึงออกจะสบั สนวุ่นวายอยู่มากเหมอื นกนั
เม่อื ประจกั ษค์ วามจริงว่า มเี ลอื ดเน้ือเช้ือไขของอรชุนกาลงั เติบโตอยู่ใน
ร่างกายของหลอ่ น

ทว่าเหนือส่งิ อ่นื ใดก็คือ หล่อนรกั เลอื ดเน้ือเช้ือไขท่กี าลงั ก่อเกิด
ชีวิตข้ึนน้ีย่ิงนัก โดยเฉพาะมนั คือส่วนหน่ึงของคนท่ีหล่อนรกั ถึงจะ
กลายเป็นอดตี ไปแลว้ ก็ตามที

การะเกดจะมคี วามคดิ ไมเ่ หมอื นคนอน่ื
ทวา่ หลอ่ นกค็ ดิ วา่ มนั ยุตธิ รมดแี ลว้ สาหรบั ทกุ คนทม่ี สี ่วนเก่ยี วขอ้ ง
กนั
อรชนุ ไดต้ วั หลอ่ นสมปรารถนา ดว้ ยความเตม็ ใจของหลอ่ นเอง
หมอนิพทิ ไดต้ วั หล่อนเป็นเพ่อื นคู่ชีวติ และเป็นเคร่ืองยดึ เหน่ียว
ในโลกอนั มดื มนของเขา ดว้ ยความเตม็ ใจของหลอ่ นอกี
ส่วนหลอ่ นก็ ไดเ้ช่นกนั '!

"ตวั น่ะบา้ ตลอดเวลากต็ อ้ งพยาบาลตอ้ งเอาอกเอาใจคนเจบ็ ไขไ้ ด้
ป่วยอยู่แลว้ ยงั จะเลอื กแต่งงานกบั คนทต่ี วั จะตอ้ งเป็นพยาบาลประจาไปจน
ตลอดชวี ติ อกี "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๕๕

เยาวดยี งั อดเสยี ดายอรชุนไม่ได้ หล่อนก็เหมอื นกบั คนอ่นื ๆ อกี
หลายคนนอกไปจากเพ่อื น ๆ ของหมอนิพทิ ท่เี ห็นว่า การะเกดตดั สินใจ
'บา้ ๆ'

หลายคนท่ีอยู่ห่างไกลออกไป และอยู่ในสงั คมเดียวกบั อรชุน
วพิ ากษว์ จิ ารณ์ กนั ว่า หลอ่ นถูกอรชนุ หนั หลงั ใหก้ ่อน เพราะความหวอื หวา
หลงงา่ ย เบอ่ื งา่ ยของเขา

"จะบา้ หรอื ไมบ่ า้ ฉนั ก็เป็นภรรยาหมอนิพทิ แลว้ "
การะเกดตอบเยาวดเี รยี บ กม้ หนา้ กม้ ตาจดั ยาใส่ลงในถว้ ยเลก็ ๆ
สามใบตามใบสงั่ ยาของหมอ
"แต่ฉนั ว่า ตวั ไม่มีความสุขนกั หรอก แค่เดือนเดียวตวั ผอมไป
แยะ เอาใจคนตาบอดไมใ่ ช่เร่อื งงา่ ยเร่อื งสบายอะไร"
"ก็ใครว่าเร่อื งงา่ ย แต่ก็นนั่ แหละ มนั ก็ยงั ดกี ว่าทเ่ี ราจะไมส่ บายใจ
ไปตลอดชวี ติ คนเรามนั ไมเ่ หมอื นกนั คนอน่ื อาจไมแ่ ครว์ ่าหมอนิพทิ จะเป็น
ยงั ไง ในขณะท่ีตวั มคี วามสุข แต่เราทนไม่ได้ เงนิ ทองสกั เท่าไหร่ ๆ ก็ไม่
สาคญั สาหรบั หมอนิพทิ เวลาน้ี นอกจากคนทเ่ี ขารกั ทเ่ี ขาตอ้ งการ หมอไมใ่ ช่
คนท่ใี คร ๆ จะโยนเงนิ อปุ การะตลอดชีวติ ไดง้ า่ ย ๆ ดว้ ย ทาลายหวั ใจแลว้
ยงั จะดูถูกเขาซา้ ...ถา้ เป็นตวั ตวั จะนงั่ ลอยหนา้ อยู่ไดร้ ึ คนหน่ึงตาบอด
ตะเกยี กตะกายเหมอื นอยู่ในนรก คนเป็นตน้ เหตกุ ลบั เสวยสุขอยู่บนวมิ าน"

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๕๖

"หมนั่ ไส"้
เยาวดีค่อนไปอย่างนนั้ เอง แต่ว่าท่ีจริงเม่อื ใคร่ครวญดูในระยะ
หลงั ๆ หลอ่ น กอ็ อกจะรูส้ กึ คลอ้ ยตามเหตผุ ลของการะเกดเหมอื นกนั
มนุษย์เราใคร ๆ ก็ว่าเป็นประเภทหน่ึงของสตั ว์...ทว่าสตั ว์
ประเสริฐ ความเป็นอยู่ประเสริฐกว่า สมองประเสริฐกว่า...ประเสริฐกว่า
ทง้ั นน้ั ...แต่ท่ปี ระเสริฐสุด เพราะไมว่ ่าสตั วช์ นิดไหนก็ไมม่ เี หมอื นมนุษย.์ ..
คอื มโนธรรมและความละอายต่อบาป
เยาวดพี ศิ ดูเพ่อื นร่วมอาชีพทวั่ ตวั หล่อนสงลยั อะไรบางอย่างอยู่
ในใจ แต่กไ็ มถ่ ามถงึ เร่อื งทส่ี งสยั กลบั พดู ถงึ เร่อื งอน่ื หลอ่ นวา่
"ฉนั ว่าจะเลา่ อะไรใหฟ้ งั อย่าง...คดิ ว่าคงไม่ทาใหต้ วั รูส้ กึ รูส้ มอะไร
เพราะ ไหน ๆก็ไมไ่ ดม้ อี ะไรเก่ียวขอ้ งกนั แลว้ ...ตวั รูไ้ หม คุณอรชุนเขาไป
เมอื งนอกแลว้ แฟนเก่าของเขากไ็ ปดว้ ย แต่จะไปดว้ ยกนั หรอื ต่างคนต่างไป
ไม่รูน้ ะ ท่รี ูแ้ น่ ๆก็คือ คนบอกว่า เขาอยู่ดว้ ยกนั โรงแรมเดยี วกนั หอ้ ง
เดยี วกนั เหมอื นคู่ผวั ตวั เมยี ทงั้ หลาย"
"ท่จี ริงมนั ก็ไม่แปลกอะไรหรอก ถมเถไปท่เี ขาไปไดก้ นั เมอื งนอก
แลว้ กก็ ลบั มาแต่งงาน มาเล้ยี งกนั เอกิ เกรกิ ทห่ี ลงั ทเ่ี มอื งไทย"

๖o

ถึงอรชุนจะไม่ไดเ้ ขา้ พธิ ีสมรสอย่างเอกิ เกริก แต่งานเล้ยี งฉลอง
สมรสของเขากม็ โหฬารหรูหรา สมเกยี รตขิ องสกลุ ตง้ั เจรญิ กจิ

"เจา้ บ่าวเจา้ สาวเขาไปจดทะบียนสมรสกันท่ียุโรปโน่นแน่ะ
ฮนั นมี นู เสยี รอบโลกก่อนแลว้ ถงึ ไดก้ ลบั มาเล้ยี งฉลองเมอื งไทย"

เป็นคาบอกเล่าจากคนโนน้ คนน้ี ต่อคาถามท่วี ่า ทาไมไม่เห็นพธิ ี
แต่งงานแต่งการ ซง่ึ นาจะถงึ ขนาดสมรสพระราชทานดว้ ยซา้ สาหรบั สกุลมงั่
คงั่ มชี ่อื เสยี งอยา่ งน้ี

เจา้ บ่าวหนา้ ตาแจ่มใส เป็นอรชุนคนเดมิ ท่ใี คร ๆรูจ้ กั ทกุ อย่างทกุ
ประการ

เจา้ สาวนน้ั สวยสดงดงามดว้ ยชุดนาแฟชนั่ ออกแบบจากปารีส
ราคาเป็นหมน่ื เบกิ บานย้มิ แยม้ มองดูเด่นกวา่ ผูห้ ญงิ ทกุ คนในงาน

เคร่ืองเพชรของเจา้ สาว และแขกผูห้ ญงิ มากหลายส่องแสงแพรว
พรายแข่งกนั จนอาจเรียกไดว้ ่า เป็นงานแข่งเคร่ืองเพชรเคร่ืองพลอย
ประกวดประขนั กนั

ญาตพิ น่ี อ้ งของอรชนุ ดูออกจะพอใจกบั คู่บา่ วสาวมาก

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๕๘

ฐานะในสงั คมเสมอกนั มสี ง่ิ แวดลอ้ มอยู่ในระดบั เดยี วกนั เป็นผูม้ ี
รสนิยมสูงคลา้ ยคลงึ กนั เมอ่ื จูงมอื กนั เขา้ ในสมาคมใดก็เขา้ กบั เขาได้ ไม่ว่า
จะสมาคมของผูม้ อี ทิ ธพิ ลทางการเงนิ หรอื การเมอื ง

"อุย๊ สมกนั ดีกว่าแม่พยาบาลอะไรนนั่ เสียอีก ดีแลว้ ละท่ีแคลว้
คลาดกนั ไปเสยี ได้ กบั แมค่ นนน้ั ไมส่ มนา้ สมเน้ือกนั หรอกกบั คณุ อรชนุ ขนื
แต่งกนั อกี หน่อย ก็ลงแบบคุณปารชิ าติ แต่งไมท่ นั ไรขอหย่าแบง่ สนิ สมรส
โธ่...ก็ผลประโยชนข์ องพวกตง้ั เจรญิ กจิ น่ะ เดอื นหน่งึ ๆ ตง้ั เทา่ ไหร่ แค่แต่ง
กนั ปีเดยี วกส็ บายไปแลว้ ...ดนี ะทค่ี ุณอรชนุ แกไหวทนั เสยี ก่อน"

น่ีคือวพิ ากษว์ จิ ารณ์จากสหายร่มสถาบนั ของคุณหญิงสิริลกั ษณ์
คนหน่งึ

เร่ืองลม้ เลิกการแต่งงานระหว่างอรชุนและการะเกด ไปๆมาๆ
กลายเป็น...

"คุณอรชุนเขาคงเห็นแลว้ ว่าไปกนั ไม่ได้ ตวั รูไ้ หม คุณอรชุนแก
ตอ้ งจ่ายเงนิ เป็นแสน ๆ ตอนขอถอนหมน้ั กบั เขาน่ะ"

"เขาไปแต่งกบั แฟนเก่าของเขาไมใ่ ช่เรอะ ยายการะเกดน่ะ เหน็ ว่า
เป็นหมอตาบอด"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๕๙

"ใช่ ไป ๆ มา ๆ ก็เลยตอ้ งหนั กลบั ไปหาหมอนิพทิ แฟนเก่าของแก
หมอนิพทิ น่ีก็ไปเมอื งนอก ทุนคุณอรชุนเขา...ก็คุณอรชุนน่ีนา แกอยากได้
ยายการะเกดแกกข็ อแลกกบั ทนุ ไปเมอื งนอก...ใหห้ มอนพิ ทิ ไปเรยี นต่อแลก
กบั คู่รกั หมอนิพทิ .... "

เพราะอรชุนพรอ้ มบรบิ ูรณ์ดว้ ยทรพั ยส์ มบตั ิ และรูปสมบตั ิ จงึ ไม่
มใี ครทห่ี า่ งออกไปคดิ วา่ 'คนอย่างเขา' จะถกู ผูห้ ญงิ คนใดทอดท้งิ ไปได้

ผูท้ าเป็นรูห้ ลายคนจงึ บอกคนโนน้ คนน้ใี นทานองเดยี วกนั วา่
"โอย๊ คุณอรชุนเขาท้งิ ต่างหากล่ะ ก็คุณอรชุนน่ะ ใคร ๆ ก็รู้ แก
เบอ่ื งา่ ยจะตายไป..."
และ "คนอย่างคุณอรชนุ เขาอยากไดอ้ ะไร เอาเงนิ เขา้ ท่มุ เพยี งพกั
เดียวก็ตอ้ งได้ พอเบ่อื ก็ใชเ้ งนิ ตีจากอีก.. ผูห้ ญิงธรรมดา ๆ ยงั งนั้ ผูช้ าย
อย่างคุณอรชนุ ใครเขาจะรกั จรงิ "
ดูเหมอื นจะมปี าริชาติผูเ้ ดียวเท่านนั้ ท่เี ฝ้ าสงั เกตดูพ่ชี ายและเห็น
อาการเผลอ ตวั ของเขาในบางครง้ั
แต่หลอ่ นก็ไมแ่ น่ใจนกั วา่ อาการเผลอตวั ของอรชนุ เกดิ จากความ
อาลยั อาวรณ์การะเกด หรือเกิดจากความเจ็บใจท่เี ขาเอาชนะหล่อนในบน้ั
ปลายสุดไมไ่ ดก้ นั แน่

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๖๐

เม่ือพช่ี ายเฉียดเขา้ มาใกล ้ ๆ ครงั้ หน่ึง ปรชิ าตจิ งึ ดงึ แขนเขาเอาไว้
พาเลย่ี งไปใหห้ ่างคนอน่ื ๆ

"ปาคดิ วา่ พอ่ี อคงมคี วามสุข"
"ก็คิดถูกแลว้ ไง พ่ีก็มคี วามสุขดี แต่งงานทงั้ ทีไม่มคี วามสุขได้
เรอะ"
อรชนุ หวั เราะ เมอ่ื เหน็ นยั นต์ าสงสยั ของนอ้ งสาว
"อย่าเป็นห่วงเลยน่ะ อะไร ๆ มนั กเ็ ป็นอย่างทค่ี วรเป็น ดแี ลว้ พ่ี
ไมใ่ ช่ผูช้ ายโง่ ๆ จะไดม้ านงั่ โศกเศรา้ ครา่ ครวญถงึ ผูห้ ญงิ ทเ่ี หน็ เราเป็น
เหมอื นตวั ต่นุ สาหรบั หลอกเลน่ ...มนั ส้นิ สุดกนั ไปเดด็ ขาดแลว้ สาหรบั
ผูห้ ญงิ คนนน้ั ..."
อรชนุ หวั เราะอกี กลา่ วต่อไปอกี วา่
"พเ่ี ป็นผูช้ ายไมไ่ ดข้ าดทนุ อะไรเลย มแี ต่ไดก้ าไร ของหมนั้ เขาก็
คนื มาใหห้ มดแลว้ ไมใ่ ช่เรอะ"
"ค่ะ เขาส่งคนื หมด คณุ อาสริ เิ ธอรบั ซ้อื เอาไว้ นอกจากแหวนหมนั้
แลว้ เธอกส็ ่งเงนิ ไปใหม้ ลู นธิ ติ ง้ั เจรญิ กจิ เรยี บรอ้ ยแลว้ "
"กด็ แี ลว้ "
พช่ี ายตอบสน้ั ๆ น่งิ ไปนดิ หน่งึ จงึ ไดป้ รารภวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๖๑

"ไอท้ ผ่ี า่ นมาแลว้ กเ็ หมอื นเลน่ ละคร อยา่ วติ กเป็นห่วงไปเลย พไ่ี ม่
กลบั ไป พะวงถงึ มนั อกี หรอก..."

อรชนุ ผละจากนอ้ งสาว
ปากวา่ ไมพ่ ะวง แต่ใจอดนกึ แวบไปถงึ คาทานายของหลวงพอ่ เมอ่ื
สองปีก่อนไมไ่ ด.้..
"...คนทร่ี กั กนั จะไมไ่ ดก้ นั ... "
ออกนกึ สงสยั วา่ อะไรหนอทก่ี าหนดชวี ติ กาหนดชะตามนุษยใ์ ห้
เบย่ี งเบนไปไดท้ งั้ ๆ ทไ่ี มน่ ่าจะเป็น
แต่ถงึ ยงั ไง เขากอ็ ดลงโทษการะเกดไมไ่ ดอ้ ยูด่ นี นั่ แหละ จรงิ อยู่
คร่งึ หน่งึ อาจเป็นเพราะชะตาชวี ติ บญุ กรรมอะไรเทอื ก ๆนนั้ แต่อกี คร่งึ หน่งึ
เขาเหน็ วา่ เป็นเพราะตวั หลอ่ นเองโดยแท.้..
เอ...ถา้ มนั เป็นความเป็นความตายมาพราก หรอื เป็นเหตสุ ุดวสิ ยั
หรอื มสี ง่ิ ใดคนใดมาบงั คบั ใหห้ ลอ่ นตอ้ งทาลงไปเขาก็คงปรกั ปราโชคชะตา
คู่เวรกรรมไดเ้ตม็ ท่ี แต่น่เี ป็นการยากทเ่ี ขาจะเหน็ ใจหลอ่ น...
มนุษยป์ ถุ ชุ น...โดยเฉพาะปถุ ชุ นอย่างเขา ถงึ ยงั ไงกอ็ ดเหน็ แก่ตวั
ไมไ่ ดห้ รอก

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๖๒

งานเล้ียงฉลองยังดาเนินต่อไ ป ท่ามกลางแสงไฟและ
เคร่ืองประดบั ประดาอนั สวยงาม มีแต่ความสนุกสนานร่ืนเริง เสียงคุย
เสยี งหวั เราะอนั เบกิ บานสมกบั เป็นงานมงคล

การะเกดรูว้ ่า คืนน้ีอรชุนกบั แคทลียาเล้ียงฉลองสมรสกนั ท่ี
หอ้ งรบั แขกของโรงแรมหรูหราทส่ี ุดในเมอื งไทย เพราะเขาสง่ บตั รเชญิ มาให้

งานฉลองซง่ึ ควรจะเป็นของหลอ่ น
การะเกดพยายามขม่ ความรูส้ กึ อนั เป็นกเิ ลสใหส้ งบลง
หลอ่ นลกุ ออกมานอกหอ้ งนอน ออกมายนื อยู่ทร่ี ะเบยี งหนา้ บา้ น
ในความมดื
การแต่งงานของอรชนุ ...กค็ อื ความส้นิ สุดความสมั พนั ธใด ๆ
อย่างเดด็ ขาด
เขามคี วามสุขไปตามทางอนั หอ้ มลอ้ มดว้ ยเกยี รตยิ ศ ความมงั คงั่
ส่วนหลอ่ นกไ็ ปตามทางของหลอ่ น...
กระเกดไดย้ นิ เสยี งโทรศพั ทด์ งั กรงิ ข้นึ ภายในหอ้ งรบั แขก หลอ่ น
รบี เขา้ ไปรบั สายเพราะเกรงวา่ หมอนพิ ทิ จะต่นื
ออกนึกไมพ่ อใจคนทโ่ี ทรศพั ทม์ ารบกวนดกึ ๆ ด่นื ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๖๓

"เกด....นกึ อยู่แลว้ วา่ ตวั คงยงั ไมน่ อน"
"มธี ุระอะไรรึ เหยา่ "
"เราไปงานเล้ยี งฉลองแต่งงานคณุ อรชนุ เพง่ิ กลบั มา อดอยู่ไมไ่ ด้
ตอ้ งโทร.มาหาตวั ...ไอท้ ไ่ี ปน่ะ ไมใ่ ช่เพราะอยากสะเออะไปงานใหญ่ ๆ โต ๆ
กะเขาหรอก แต่อยากไปดู...ไหน ๆ เขาก็ยงั ไมล่ มื คนธรรมดา ๆ อยา่ งเรา
อตุ สา่ หเ์ ชญิ ..."
"แลว้ ไง..."
"ก็เหมอื นกบั ท่ีตวั เคยเล่าใหฟ้ งั เม่อื สองสามปีก่อน ท่ีตวั ไปงาน
นอ้ งสาวของ คุณอรชุนเขาน่ะ..ดูเราซอมซ่อพลิ กึ เหมอื นคนประหลาด คน
นอกสงั คม ก็แต่ละคนเขาขนาดท่านผูห้ ญิง คุณหญิง คนเด่น คนดงั
แต่งตวั กนั วาบ ๆ ทง้ั นน้ั น่ี เฮอ้ ดเี หมอื นกนั เกดเอย๋ ท่ตี ดั ใจจากคุณอรชุน
มาได้ ไมง่ น้ั อกี หน่อยตวั คงไมเ่ หน็ หวั พวกเรา"
"บา้ "
"อา้ ว...จริงๆ พูดจริง ๆนะ อย่างตัวน่ะตอ้ งลาบากใจมาก
เหมอื นกนั เซยี วแหละ กว่าจะทาตวั เขา้ กบั พวกพอ้ งเพ่อื นฝูงของคุณอรชุน
เขาได"้
"ตวั มาพดู เร่อื งน้เี พอ่ื อะไรกนั เหย่า"

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๖๔

"เดยี๋ ว...อย่าเพ่งิ ฉุน ท่ีเราโทร. มาไม่ใช่เพราะจะพูดเร่ืองท่พี ูดไป
แลว้ หรอก ตงั้ ใจจะปลอบตวั น่ะว่าถา้ ยงั มอี ะไรกงั วลอยู่ก็เลกิ กงั วลไดแ้ ลว้
ตวั เคยกลวั ว่า คุณอรชุนจะเป็นย่างโนน้ อย่างน้ี...ไม่มแี ววเลย คืนน้ีดูเขามี
ความสุขออกจะตายไป... "

การะเกดค่อยๆ วางหูโทรศพั ทล์ ง หลงั จากพดู กบั เยาวดจี บแลว้
ดูเถดิ ...ใจมนุษยอ์ นั มากดว้ ยกิเลส เมอ่ื เขายงั ไมแ่ ต่งงานกบั ใครก็
กงั วลถงึ เขา ห่วงเขา เพระตวั เองเป็นตน้ เหตุ ครนั้ พอเขาแต่งานมคี วามสุขก็
อดอจิ ฉาเจา้ สาวของเขาไมไ่ ด้
การะเกดช่างชงิ ชงั ตวั เองเสยี จรงิ ๆ
หล่อนกลบั ไปนอนท่เี ตียงขา้ ง ๆหมอนิพทิ เม่อื เขาพลกิ ตวั เรียก
หลอ่ นกล็ กุ ข้นึ ไปนงั่ ขา้ ง ๆ เขา โอบกอดเขาไวเ้หมอื นปลอบประโลมเดก็ ๆ
หลอ่ นไมไ่ ดค้ ดิ วา่ หลอ่ นเป็นภรรยาของเขาดอก
ตลอดเวลาท่ีอยู่กับเขา การะเกดรูส้ ึกเหมือนหล่อนอยู่ใน
เคร่ืองแบบสีขาว เคร่ืองแบบท่ีมหี นา้ ท่ีพยาบาลผูเ้ จ็บไขไ้ ดป้ ่วยอยู่
ตลอดเวลา...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๖๕

มอี ะไรบางอย่างเตน้ ตบุ ๆ อยู่ในช่องทอ้ งของหลอ่ น กระตกุ เบา ๆ
แต่หลอ่ นรูส้ กึ ...

ชวี ติ กาลงั เกิดข้นึ ในตวั ของหลอ่ น ทห่ี ล่อนจะใหห้ มอนิพทิ เป็นพ่อ
ของเดก็

ถงึ ยงั ไง ๆ เขากม็ พี อ่
หมอนิพทิ ตอ้ งการหล่อน เขาราพนั ว่า เขาจะขาดหล่อนไม่ไดใ้ น
ชวี ติ อนั พกิ ารของเขา หลอ่ นกม็ อบตวั หลอ่ นใหผ้ ูกพนั อยู่กบั หมอนิพทิ ไปจน
ตลอดชวี ติ
ขอเพยี งความเป็นพ่อใหล้ ูก...ลูกซ่งึ เกิดมาดว้ ยความรกั และดว้ ย
การตดั สนิ ใจอนั เดด็ เดย่ี วของหลอ่ น
การะเกดไม่สนใจดอกว่ามนั จะผดิ ศีลธรรมหรือไม่ หล่อนคิดว่า
หลอ่ น 'ให'้ แก่ทกุ คนอย่างยุตธิ รรมท่สี ุดแลว้ ในความคดิ ทอ่ี าจจะแคบ ๆ
ของหลอ่ น
หล่อนก็จะใหแ้ ก่ตวั หล่อนเองบา้ ง นนั่ คือลูกและความรกั หล่อน
ถอื ว่า หลอ่ นใหค้ วามรกั ...ความรกั ลูก ซง่ึ เป็นการเพยี งพอแลว้ ทจ่ี ะหล่อ
เล้ยี งชวี ติ หลอ่ นใหท้ าหนา้ ทข่ี องตวั เองอย่างดที ส่ี ุด
มนุษยเ์ ราไม่ไดเ้ กิดมาเพียงเพ่ือจะแสวงหาความสุข กอบโกย
ความสุขใส่ตวั เพยี งอยา่ งเดยี ว

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๖๖

ถงึ กระนน้ั การะเกดก็อดคดิ ไม่ไดว้ ่า ชวี ติ ของหล่อนนน้ั หล่อนว่า
หล่อนเป็นคนกาหนดมนั เอง ชะตาตดั สินอนาคตเอง ไม่ใช่พระเจา้ หรือ
พรหมท่ีแต่หล่อก็ยงั ไม่รูเ้ ลยว่าชะตาชีวิตท่ีหล่อนตดั สินใจเองน้ีจะเป็น
อย่างไรต่อไปในภายหนา้

มนั คงไม่จบลงง่าย ๆ เพียงแค่การตดั สินใจของหล่อนอย่าง
แน่นอน...

โปรดตดิ ตามอา่ น เคร่อื งแบบสขี าว ภาคบรบิ ูรณ์
ใน พรหมไม่ไดล้ ขิ ิต