เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๕๐

หล่อนไม่ไดร้ ออยู่จนกระทงั่ หมอนิพิทต่ืน คงกลบั ไปพกั ผ่อน
พรอ้ มกบั คนอ่นื ๆ ซง่ึ ไมไ่ ดร้ บั อนั ตราย ปลอดโปร่งใจข้นึ เป็นกอง แมว้ ่าจะ
ยงั เป็นห่วงหมอนพิ ทิ อยู่ไมน่ อ้ ย

หล่อนรบั ทราบจากภารโรงผูม้ หี นา้ ท่ีเฝ้ าโรงเรียน อนั เป็นท่ีพกั
ชวั่ คราวของพวกหลอ่ น...ว่ามโี ทรศพั ทท์ างไกลจากรุงเทพฯ

คงจะอรชนุ นนั่ เอง
ความต่ืนเตน้ และการท่ตี อ้ งฝ่ าอนั ตรายมาหยก ๆ ทาใหห้ ล่อน
คดิ ถงึ เขาจบั ใจ...ก็ตามประสาผูห้ ญงิ แหละ
หล่อนลองเคาต่อโทรศพั ทไ์ ปถึงเขาท่ีบา้ น ทงั้ ๆ ท่ีรูว้ ่า พอต่ืน
ข้นึ มาอรชนุ ก็มกั จะออกจากบา้ น และจะกลบั เขา้ บา้ นกต็ ่อเมอ่ื สท่ี ่มุ ลว่ งแลว้
อรชุนไม่อยู่จริง ๆ.... หล่อนคิดว่าจะโทรศพั ทถ์ ึงเขาอีกครงั้ ใน
ตอนดกึ
ทวา่ ในทส่ี ุดหลอ่ นกไ็ มไ่ ดท้ าอย่างตง้ั ใจไว.้..

โชคชะตาซ่งึ หล่อนคดิ ว่าจะกรุณาต่อหมอนิพทิ และตวั หลอ่ นเอง
แทจ้ รงิ กลบั โหดรา้ ยเสยี ยง่ิ กวา่ ทจ่ี ะเอาชวี ติ หมอนพิ ทิ ดว้ ยซา้ ไป

หลอ่ นกลบั ไปเยย่ี มหมอนิพทิ อกี ในตอนบา่ ย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๕๑

คราวน้ีหนา้ ตาของรองผูอ้ านวยการ ซง่ึ รบั ผดิ ชอบอาการของหมอ
นพิ ทิ ดูจะไมใ่ คร่ดนี กั

เขาบอกหลอ่ นวา่
"หมอนิพทิ ฟ้ืนนานแลว้ แผลทส่ี ะบกั ปลอดภยั แน่ แต่...ยงั มอี าการ
บางอย่างทผ่ี มไมแ่ น่ใจ"
"อาการบางอย่าง...อะไรคะ"
นายแพทยร์ องผูอ้ านวยการหยุดอยู่หนา้ ประตูหอ้ งคนไขค้ รู่หน่ึง
ก่อนทจ่ี ะเปิดประตูหอ้ งเขา้ ไป ลดเสยี งพดู ใหเ้บาลง
"บางทกี ระสุนนดั ทแ่ี ฉลบศีรษะอาจจะไปโดนประสาทนยั นต์ าส่วน
ใดส่วนหน่งึ ซง่ึ เราจะตอ้ งเชก็ ดูใหแ้ น่อกี ท.ี .."
"หมายความวา่ ..."
อกี ฝ่ายหน่งึ หวั เราะเบา ๆ เมอ่ื เหน็ หนา้ ตาตน่ื ตกใจของการะเกด
"ยงั ...ยงั ...ยงั ไมห่ มายความอะไรทงั้ นนั้ แหละคุณ"
เขาเปิดประตูกวา้ งใหก้ าระเกดผ่านเขา้ ไปก่อน พอไดย้ ินเสียง
ประตูและเสยี ง ฝีเทา้ แผ่ว ๆ หมอนพิ ทิ ก็ผงกศีรษะข้นึ จากทา่ นอน ไหลข่ อง
เขามผี า้ พนั แผลพนั แต่ทศ่ี ีรษะเหนือทดั ดอกไมข้ า้ งขวาไมไ่ ดพ้ นั ผา้ ผมแถบ
นน้ั ถกู ตดั ออกเกล้ยี ง แผลอนั เกิดจากกระสุนเฉียดตรงบรเิ วณนนั้ ไม่ใช่นอ้ ย
เหมอื นกนั

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๕๒

เขาหนั มามองประตู
ไมม่ อี ะไรผดิ ปกตใิ นใบหนา้ ทวา่ สญั ชาตญาณของคนทค่ี นุ้ กบั
โรคภยั ไขเ้จบ็ ทาใหก้ าระเกดใจหายวูบ
หลอ่ นเดนิ อย่างรวดเร็วเขา้ ไปหาหมอนิพทิ
"หมอคะ..."
หมอนพิ ทิ มองดูหลอ่ นดว้ ยนยั นต์ าทเ่ี หมอื นปกตธิ รรมดา
"การะเกด...คุณเรอะครบั "
คาถามประโยคทา้ ยของเขาคอื คาอธบิ ายอย่างชดั แจง้ ท่สี ุด
หมอนพิ ทิ มองไมเ่ หน็ หลอ่ น
หมอนิพิทคงรูว้ ่าหล่อนรูส้ ึกอย่างไร เขาย้ิมเล็กนอ้ ย ยกมือลูบ
นยั นต์ า เบา ๆ
"นยั นต์ าผมคงจะพร่าไปชวั่ คราว เพราะถกู ระทบกระเทอื นหนกั "
สงั หณ์บางอย่างวูบข้นึ ในใจของการะเกดอีก...ชวั่ คราว...ถา้ เป็น
เพียงชวั่ คราวก็นบั ว่าบุญนกั หนา...หล่อนเกรงว่า...เกรงว่า...มนั จะไม่
ชวั่ คราวน่ะซี
หลอ่ นไมม่ เี วลาคดิ อะไรยดื ยาว

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๕๓

ความสงสารท่วมทนั ข้นึ มาในความรูส้ กึ ของหลอ่ น ทาใหห้ ลอ่ นพูด
อะไรไมอ่ อกไปเป็นครู่

การะเกดเอ้อื มมอื จบั มอื หมอนพิ ทิ บบี เบา ๆ
"หมอคะ หมอเจบ็ เพราะช่วยเกดแท้ ๆ"
หมอนิพทิ ไม่ตอบ ไดแ้ ต่ย้มิ เปลย่ี นมอื จากเป็นผูถ้ ูกบบี กลบั เป็น
ฝ่ายบบี มอื การะเกดค่อนขา้ งแรง
"ผมไม่ยกั ตายนะ ความจริงผมอยากตายเพราะช่วยคุณมากกว่า
...การะเกด..."
เขาหวั เราะดว้ ยเสยี งทเี ลน่ ทจี ริง พลอยใหร้ องผูอ้ านวยการพลอย
ย้มิ ไปกบั วาจาเหมอื นสนุกนนั้
"ผมจะไดเ้ป็นวรี บรุ ุษของคุณ บางทอี าจมอี นุสาวรยี ส์ กั อนั หนา้ ตกึ
การะเกด ตงั้ เจรญิ กจิ ในอนาคต"
ไม่มใี ครรูส้ กึ นอกจากการะเกด...รูส้ กึ ถงึ ความขมข่นื ลกึ ลงไปใน
นา้ เสยี ง และอาการหวั เราะนน้ั
"แค่น้หี มอก็เป็นวรี บรุ ุษสาหรบั เกดแลว้ ค่ะ"
หลอ่ นพูดเสยี งทเี ลน่ ทจ่ี รงิ บา้ ง
"อดทนหน่อยนะคะหมอ อกี หน่อยหมอคงหายเป็นปกต"ิ
"ผมอดทนเสมอแหละ คุณอยา่ กลวั เลย..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๕๔

หมอนพิ ทิ หวั เราะอกี
"คนอย่างผมเกิดมาสาหรบั อดทนน่ีครบั " วาจาขอหมอนิพทิ
ความหมายไปในทางนอ้ ยเน้ือตา่ ใจอยู่ตลอดเวลา เขาหันหนา้ ไปทางทศิ ท่ี
คดิ วา่ หมอรองผูอ้ านวยการโรงพยาบาลยนื อยู่
"น่นี ยั นต์ าผมจะบอดไหมครบั น่ี"
"เหน็ จะไมถ่ งึ กบั ยงั งนั้ บางอาจจะเป็นอยู่แค่ระยะหน่งึ เท่านนั้ เอง"
"หมอคดิ วา่ จะนานไหมครบั "
ความกงั วลหวาดกลวั เจอื อยู่ในนา้ เสยี งของหมอนิพทิ โดยไม่อาจ
ซ่อนเรน้ เอาไวไ้ ด้ แมเ้ขาจะพยายามแสดงกริ ยิ าวาจาเฉยเมยในตอนแรกอยู่
ตลอดเวลา ผูม้ ีอาวุโสน่ิงไปนิดหน่ึง การะเกดจึงตอบแทนดว้ ยเสียง
ปลอบโยน
"คงไมน่ านหรอกค่ะหมอ...ไมเ่ ป็นไร"
หลอ่ นพยายามฝืนหวั เราะ แต่พดู ดว้ ยเสยี งจรงิ จงั วา่
"ไม่ตอ้ งกลวั หรอกค่ะ ตอนท่หี มอยงั มองไม่เหน็ เกดจะช่วยเป็น
ตาใหห้ มอตลอดเวลา"
"ถา้ ผมมองไมเ่ หน็ ตลอดชวี ติ ละ่ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๕๕

หมอนิพทิ หวั เราะฝืน ๆ บา้ ง คราวน้ีการะเกดน่ิงอ้งึ ไป เพราะตอบ
ไมท่ นั และตอบไมถ่ กู

นายแพทยร์ องผูอ้ านวยการเป็นคนขดั จงั หวะข้นึ
"เห็นจะไม่ถงึ กบั ยงั งน้ั หรอกหมอ อย่างเพ่งิ คิดไปในทางรา้ ยถึง
ขนาดนน้ั เลย หมออาจเป็นอย่างอเมรกิ นั คนนนั้ กไ็ ด"้
นายแพทยห์ มายถงึ คนไขอ้ เมรกิ นั นายหน่ึง ซ่งึ เคยไดร้ บั อนั ตราย
ถงึ ขนาดตามดื ชวั่ ขณะ เป็นตวั อย่างในวงการแพทยเ์ ก่ียวกบั ดา้ นประสาท
และนยั นต์ า...

คนื วนั น้นั การะกดไมไ่ ดโ้ ทรศพั ทท์ างไกลถงึ อรชนุ หลอ่ นไมม่ แี ก่
ใจจะพดู กบั เขา ทงั้ ๆ ทค่ี วามคดิ ของหลอ่ นเก่ยี วโยงถงึ เขาอยู่ตลอดเวลา

หลอ่ นไม่อยากพูดถงึ หมอนิพทิ กบั อรชุน เขาไม่รูเ้ สยี ดว้ ยซา้ ไปว่า
หลอ่ น 'บงั เอญิ ' ตอ้ งมาทางานร่วมกบั หมอนิพทิ เขา้

มหิ นาซา้ ยงั ไดร้ บั อบุ ตั เิ หตรุ ่วมกบั หมอนพิ ทิ เสยี อกี
หล่อนไมโ่ ทร....หาอรชุนเป็นฝ่ายโทร. มาถงึ หลอ่ นเองในตอนดกึ
...
"ผมโทร.มาถึงคุณสามครง้ั เชา้ มดื ตอนบ่าย แลว้ ก็ตอนหวั คา่
ครง้ั น้เี ป็นครงั้ ทส่ี "่ี

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๕๖

เสยี งของเขาต่อว่าต่อขานเลก็ นอ้ ย ตามนิสยั เขานน้ั แหละ แลว้ ก็
ถามต่อไปเหมอื นประชดนดิ หน่อย

"งานมดั ตวั มากครบั คณุ การะเกด"
"บงั เอิญต่างหากคะ บงั เอิญคุณโทรมาตอนเกดไม่อยู่ แลว้ ก็
บงั เอญิ เกดโทร. ไปตอนคณุ ไมอ่ ยู่เหมอื นกนั ..."
หล่อนไม่บอกเร่ืองอุบตั ิเหตุและหมอนิพิท ถึงใจคอไม่สบาย
พะวา้ พะวงั เร่อื งหมอนพิ ทิ แต่หลอ่ นก็ยอมรบั วา่ เสยี งของอรชนุ ทาใหห้ ลอ่ น
ช่นื ใจ...
หลอ่ นเพง่ิ รูต้ วั วา่ หลอ่ นรกั เขามาก ยง่ิ กวา่ ทค่ี ดิ ว่าเคยรกั เสยี งของ
อรชนุ แจ่มใสข้นึ ทนั ที เมอ่ื ถามกรอกมาวา่
"คณุ โทร.ถงึ ผมเรอะ การะเกด"
"ไปซคี ะ คนทบ่ี า้ นไมไ่ ดบ้ อกรคึ ะ"
"เปลา่ ..."
"ก็คณุ อรชนุ กลบั ดกึ เขาคงคอยบอกจนหลบั ไปแลว้ ..."
"คิดถงึ คุณน่ะ ไม่ใหเ้ ท่ยี วก็พอดีกลุม้ ใจตาย...ไม่เอาละ กลบั มา
คราวน้แี ลว้ ถา้ ไมล่ าออกก็ตอ้ งขอเสยี ทเี ร่อื งอาสาสมคั รน่.ี .."
"ค่ะ.."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๕๗

อะไรไม่รูท้ าใหห้ ล่อนอยากเอาใจอรชุน ทงั้ ดว้ ยวาจาและการ
กระทา

บางทอ่ี าจจะเป็นสงั หรณอ์ ะไรบางอย่างของหลอ่ นกไ็ ด้
น่ถี า้ ต่อหนเขา หลอ่ นกค็ งพูดไมอ่ อกดอก...เพราะละลายแก่ใจ
"ต่อไปน้เี กดจะตามใจคุณอรชนุ จรงิ ๆ นะคะ..."

๔๙

อรชุนเพ่ิงรูว้ ่าเกิดอะไรข้ึนกบั คณะแพทยแ์ ละพยาบาล เม่ือ
หนังสือพิมพ์ลงข่าว ถึงจะโล่งใจท่ีไม่มีช่ือการะเกดในรายนาม
ผูไ้ ดร้ บั บาดเจบ็ แต่ช่ือของนายแพทยน์ ิพทิ กท็ าใหส้ ะดดุ ใจอยู่มาก

เขาต่อโทรศพั ทท์ างไกลถึงการะเกดตามนิสยั คนใจรอ้ น ย่งิ รอ้ น
มากยง่ิ ข้นึ เมอ่ื ไดร้ บั คาตอบวา่ การะเกดไมอ่ ยู่

เชา้ ไมอ่ ยู่...สายไมอ่ ยู่ กล็ องต่อไปอกี ตอนหวั คา่ พดู กบั หลอ่ นไมไ่ ด้
อกี เหมอื นกนั

คราวน้ีทง้ั หงุดหงิดทง้ั กงั วล ออกจะฉุน ๆ เสียดว้ ยซา้ ไป ทน
งนุ่ งา่ นอยู่จนสท่ี มุ่ กวา่ ...

ลองเรยี กดูอกี ครงั้ วนั น้โี ทร.ถงึ เจา้ หลอ่ นเป็นครงั้ ทส่ี แ่ี ลว้ ถา้ ยงั คง
พูดกนั ไม่ไดอ้ กี ก็เลกิ กนั ที เหน็ จะไม่พยายามอกี จนกระทงั่ ถงึ เวลาหลอ่ น
กลบั

อรชนุ ถอนใจยาวเมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งทเ่ี ฝ้ารออยู่ดงั มาตามสาย
"คณุ ออหรอื คะ"
"ผมต่อโทรศพั ทถ์ งึ คณุ ครงั้ น้ีเป็นครงั้ ทส่ี .่ี ..เชา้ สาย บ่าย คา่ พอดี
...ดูงานคุณมากเหลอื เกินนะ คุณการะเกด...ไหนในโปรแกรมบอกว่า วนั น้ี
คณุ ไมไ่ ดอ้ อกไปอาเภอนอก ๆ ไงละ่ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๕๙

เสยี งของอรชุนประชดประชนั การะเกดจึงเปลย่ี นความตงั้ ใจแต่
แรก ทจ่ี ะบอกเขาวา่ ไปโรงพยาบาล

"ขอโทษค่ะ...เกดไมค่ ดิ วา่ คุณออจะโทร. มา เพราะอกี สองวนั ก็จะ
กลบั แลว้ "

"เมอ่ื วานซนื ท่โี ทร.พูดกนั ไม่เหน็ คุณบอกผมว่าเกิดอะไรข้นึ ผม
เพง่ิ อ่านพบในหนงั สอื พมิ พ.์ ..ทาไมคุณไมบ่ อกผมการะเกด"

"เกดไมอ่ ยากใหค้ ุณออป็นหว่ ง เพราะเกดเองกไ็ มไ่ ดเ้ป็นอะไร"
"แต่ก็น่าจะเลา่ ใหฟ้ งั บา้ ง"
เสยี งของอรชนุ ตดั พอ้ นดิ หน่อย น่งิ ไปคร่งึ อดึ ใจจงึ ไดถ้ ามวา่
"หมอนิพทิ เป็นยงั ไงบา้ ง"
การะเกดน่ิงไปเหมอื นกนั ความรูส้ กึ ซ่งึ ถงึ กนั ทาใหห้ ล่อนไหวใน
นา้ เสยี งแปร่ง ๆ ของอรชนุ หลอ่ นจงึ ตอบวา่
"เจบ็ มากหน่อยค่ะ...แต่กพ็ น้ อนั ตรายแลว้ "
"ไมเ่ หน็ เคยบอกวา่ หมอนพิ ทิ จะร่วมคณะไปดว้ ย"
"หมอยา้ ยมาทางานทางน้ี เกดมาทางานกบั หมอโดยบงั เอิญ ไม่
ทราบมาก่อนเหมอื นกนั วา่ จะตอ้ งมาจอยกบั หมอนิพทิ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๖๐

อรชุนไมพ่ ูดถงึ หมอนิพทิ อีก ทง้ั ๆท่คี วามจรงิ อยากจะพูดอะไรต่อ
อะไรออกมาหลายอย่าง ทว่าการพูดโดยไมเ่ หน็ หนา้ เหน็ ตากนั นนั้ อาจทาให้
เกดิ การผดิ ใจกนั ไดง้ า่ ย ๆ เขาจงึ เก็บความอยากเอาไวก้ ่อน...

เขาไม่ไดโ้ ทร.ไปถงึ การะเกดอกี จนกระทงั่ ถงึ กาหนดวนั ท่หี ล่อน
กลบั อรชนุ ไปรบั หลอ่ นทส่ี ถานีรถไฟตอนบา่ ย

นยั นต์ าของการะเกดเท่านน้ั ส่องประกายแวววามแสดงความ
ยนิ ดที พ่ี บเขา หนา้ ของหลอ่ นเพยี งแต่ย้มิ นดิ ๆ

พอข้นึ นงั่ บนรถคู่กบั เขาการะเกดก็ถามวา่
"ไปทานขา้ วกบั คณุ แคทลยี าเป็นยงั ไงบา้ งคะ"
อรชนุ เหลอื บดูหนา้ หลอ่ นอย่างแปลกใจ
"ทาไมรู"้
การะเกดย้มิ นดิ ๆ
"คนบอก...โดยผอิญน่ะค่ะ...พ่สี าวหยินเขาเป็นภรรยาขา้ หลวง
บงั เอญิ ไปกรงุ เทพฯ แลว้ ก.็ .."
"บงั เอญิ ไปเหน็ ผมเขา้ ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๖๑

"แต่ก็...ไม่แปลกอะไรหรอกค่ะ คุณออไม่จาเป็นตอ้ งตดั เพ่ือน
ผูห้ ญงิ ของคุณออ เคยยงั ไงกป็ ฏบิ ตั ติ วั ไปตามสบายเถอะค่ะ"

"พดู จรงิ ๆ รเึ ปลา่ "
"จริง...เกดรูว้ ่าสงั คมของคุณออไม่เหมือนสงั คมของชาวบา้ น
ธรรมดา ๆ ชาวบา้ นธรรมดแต่งงานแต่งการแลว้ อาจจะจมอยู่กบั ครอบครวั
โดยไมส่ นใจกบั เพอ่ื นฝูงหรอื สงั คมอน่ื ๆ แต่อยา่ งคุณออ...อย่างคนทม่ี ชี วี ติ
แบบคณุ ออ จะทายงั งนั้ ไมไ่ ด"้
"ขอบใจทเ่ี ป็นคนมเี หตผุ ล...แต่วา่ ..."
อรชนุ หนั มาชาเลอื งดูหลอ่ นแวบหน่งึ
"ผมไม่ใช่คนมเี หตุผลเท่าคุณหรอกนะ การะเกด ถา้ คิดว่าความ
เป็นคนมีเหตุผลของคุณจะทาใหผ้ มตอบแทน โดยปล่อยใหค้ ุณออกไป
วุน่ วายกบั งานและสงั คมของคุณละก.็ ..คณุ เหน็ จะผดิ หวงั ..."
การะเกดย้มิ นอ้ ยๆ พดู เร่อื ย ๆ วา่
"เกดรูค้ ่ะ"
หล่อนน่ิงไปนิดหน่ึง อรชุนขบั รถไปเร่ือย ๆ ละมือซา้ ยจาก
พวงมาลยั มากมุ มอื หลอ่ นไวเ้บา ๆ
"แวะบา้ นผมเดยี๋ วนะ"
นยั นต์ าของเขาทาใหก้ าระเกดหนา้ แดงข้นึ เลก็ นอ้ ย

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๖๒

"จาเป็นดว้ ยหรอื คะ"
"จาเป็น..."
อรชนุ หวั เราะเบา ๆ กลา่ วต่อไปวา่
"ก็มนั เป็นทางผ่านอยู่แลว้ ไม่เสียเวลาหรอกน่ะ...ยงั ไม่ตอ้ งรีบ
กลบั ไปทางานไมใ่ ช่ร"ึ
ประโยคทา้ ยของเขาประชดประชนั ตามเคย ทวา่ ไมจ่ รงิ จงั อะไรนกั
หากเป็นเวลาอ่นื ..เวลาซ่งึ หล่อนไมไ่ ดม้ อี ะไรกงั วลอยู่ในใจเลย การะเกดคง
จะมคี วามสุขไดเ้ตม็ ท่ี ไมค่ ร่งึ ๆ กลาง ๆ อย่างในขณะน้ี
โดยเฉพาะ เมอ่ื อรชนุ แสดงความรกั ความคดิ ถงึ หลอ่ นดว้ ยสมั ผสั
อย่างนุ่มนวล ก่งึ เกรงใจ ก่งึ ลอ้ เลยี นหลอ่ น
"คดิ ถงึ ผมบา้ งหรอื เปลา่ "
เขากระซบิ ถาม การะเกดไมป่ ลอ่ ยใหเ้ขาสมั ผสั รดั รงึ หลอ่ นอยู่นาน
หลอ่ นมวี ธิ ปี ลกี ตวั ออกไปจากเขาก่อนทเ่ี ขาจะ 'ไดใ้ จ' จนเกนิ ไป
หล่อนเล่าใหเ้ ขาฟงั ถึงเหตุการณ์ท่ีเกิดข้นึ แต่ไม่ไดบ้ อกว่าหมอ
นพิ ทิ ช่วยชวี ติ หลอ่ นเอาไว้
เพราะอะไรถงึ ยงั ไมบ่ อกอรชนุ หลอ่ นเองก็ไมร่ ูเ้หมอื นกนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๖๓

"หมอนิพทิ กบั หมอปฐมเจบ็ มากกวา่ เพอ่ื น เขาใหข้ ้นึ เคร่อื งบนิ กลบั
ตงั้ แต่เม่ือวานซีน เดีย๋ วน้ีนอนเจ็บอยู่ท่ีรามา เกดคิดว่าจะไปเย่ียมสกั
หน่อย"

"วนั น้เี ลยร"ึ
"ค่ะ พวกทม่ี ากบั เกดคงแวะเยย่ี มกนั แลว้ "
"หมอนพิ ทิ แกอาจจะอยากใหค้ ุณไปเยย่ี มแกคนเดยี วมากกวา่ "
อรชนุ พูดทเ่ี ลน่ ทจ่ี รงิ การะเกดทาเสยี งเขม้ กลา่ ววา่
"เหลวไหล..."
หลอ่ นดงึ มอื ของหลอ่ นทย่ี งั อยู่ในมอื เขาใหล้ กุ ข้นึ
"ไปแวะเยย่ี มแกหน่อยเถอะค่ะ"
อรชนุ บ่นทเี ลน่ ทจ่ี รงิ วา่
"เ ม่ือ ไ ห ร่ ห ม อ นิ พิ ท แ ก ถึง จ ะ ส า บ สู ญ ไ ป จ า ก คุ ณ เ สีย ทีน ะ . . . .
การะเกด ดูตอ้ งมเี ร่อื งเก่ยี วพนั กบั แกอยู่เสมอไมส่ ้นิ สุด"
และอาจจะตอ้ งเก่ียวพนั กนั ต่อไปโดยไม่ส้นิ สุดจริง ๆ หากว่า...
หากวา่ หมอนิพทิ กลายเป็นคนมดี วงตาพกิ าร...
การะเกดนกึ พดู ต่ออยู่ในใจ...ขณะทน่ี กึ ดงั นนั้ ใจของหลอ่ นก็อดวูบ
วาบไมไ่ ด.้..

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๖๔

หลอ่ นไมต่ อบอรชนุ ว่ากระไร อรชนุ มองหนา้ ซง่ึ ซูบลงเลก็ นอ้ ยของ
การะเกดบน่ วา่

"เจา้ สาวของคนอ่นื เขาคงไมเ่ หมอื นเจา้ สาวของผมหรอกนะ...ช่าง
เป็นคนมปี ระโยชนแ์ ก่สงั คมเสยี เหลอื เกนิ ...."

เขาอดประชดประชนั ไมไ่ ดพ้ ดู ต่อไปอกี วา่
"ไมถ่ งึ เดอื นจะเขา้ พธิ แี ลว้ ยงั อตุ ส่าหอ์ าสาสมคั รออกไปทางาน.. "
ถึงจะขวางหล่อนอยู่เสมอ ตามวิสยั ของคนไม่เอาการเอางาน
เทา่ ไหร่ เหน็ คนอ่นื เอาการเอางานเกนิ ไปก็มกั จะขวาง ทว่าอรชนุ ก็ไมเ่ คยขดั
ใจหลอ่ นไดส้ กั ครงั้
ญาติพ่ีนอ้ งของเขา มกั จะปรารภเป็นเชิงทานายแก่กนั ว่า...อีก
หน่อยอรชนุ คงทูนแมค่ นน้ไี วบ้ นหวั
'แมค่ นน้ี' ก็คอื การะเกด
ญาตพิ น่ี อ้ งของอรชนุ คนหน่งึ ใหค้ วามเหน็ วา่
'การะเกดเขาแขง็ กวา่ พอ่ี อของเราน่ะดูเหมอื นจะเป็นคนแขง็ แต่ท่ี
จรงิ ไมใ่ ช่คนประเภท Strong Character หรอกนะ...'

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๖๕

อาการของหมอปฐมไมม่ ากเทา่ ไหร่นกั เยย่ี มหมอปฐมอยู่ครู่หน่งึ ก็
ออกจากหอ้ งหมอปฐมไปยงั หอ้ งหมอนพิ ทิ

สวนกบั พยาบาลตรงหนา้ ประตูหอ้ ง การะเกดถามวา่
"หมอนพิ ทิ เป็นยงั ไงบา้ งคะ"
"แผลทส่ี ะบกั ไมเ่ ป็นอะไรหรอกค่ะ แผลขมบั ก็ไมม่ อี นั ตราย แต่...
นยั นต์ าน่ากลวั จะแย่หน่อยค่ะ..."
"มองไมเ่ หน็ เลยหรอื คะ"
"ตอนน้ียงั ค่ะ แต่จกั ษุแพทยก์ ็ยงั หวงั อยู่ว่า อาจมที างเป็นปกตไิ ด้
ภายในอาทิตยส์ องอาทิตยน์ ้ี เห็นเขาว่าอาการท่ีนัยน์ตามืดไปอาจเป็น
เพยี งชวั่ คราว เพราะประสาทตาไดร้ บั ความกระทบกระเทอื น"
หลอ่ นหลกี ทางให้ กลา่ วต่อไปวา่
"จะเขา้ ไปเยย่ี มก็เชญิ ซคิ ะ"
เม่อื พยาบาลเดินเลยไปแลว้ ก่อนเปิดประตูเขา้ ไปในหอ้ งคนไข้
อรชนุ จบั แขนการะเกดดงึ เองไว ้
"เดยี๋ วก่อน..."
เขามองดูหนา้ หลอ่ นอย่างพจิ ารณา พูดเบา ๆ วา่
"คุณไมเ่ หน็ บอกผมเลยวา่ หมอนิพทิ นยั นต์ า...มองไมเ่ หน็ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๖๖

"เกดไม่แน่ใจว่แกจะดขี ้นึ หรือเปล่า เมอ่ื ตอนอยู่ท่โี น่นน่ะ พอฟ้ืน
ข้นึ มานยั นต์ าแกก็มองไมเ่ หน็ เลย แต่หมอบอกวา่ อาจจะเป็นอยู่ชวั่ ระยะหน่ึง
ระยะเดยี วคดิ วา่ กลบั มาน่ี แกอาจจะดขี ้นึ "

อรชนุ น่งิ ไป มอื ยงั ดงึ แขนการะเกดเอาไว้ ครู่หน่งึ จงึ ไดถ้ ามว่า
"แลว้ น่ี ถา้ นยั นต์ าหมอนพิ ทิ เกิดบอดข้นึ มา แกจะทายงั ไงกนั น่ี"
การะเกดไม่ตอบ เพราะตอบไม่ถูก อรชุนถามออกไปแลว้ ก็เกิด
ความหดหู่ในใจข้นึ มาเอง เขาปล่อยมอื จากแขนการะเกด และเดินตาม
หลอ่ นเขา้ ไปในหอ้ งเงยี บ ๆ

๕๐

"หมอคะ เกดเองค่ะ...คณุ อรชนุ มาเย่ยี มหมอดว้ ยคะ่ "
สหี นา้ ปรีดาของหมอนิพทิ ในตอนแรกท่ไี ดย้ ินเสยี งการะเกดจาง
เจ่อื นลงไปเลก็ นอ้ ยเมอ่ื ไดย้ นิ ประโยคหลงั
"ออ้ ...สวสั ดคี รบั คณุ อรชนุ "
"ผม...เสยี ใจดว้ ยครบั หมอ แต่คิดว่าหมอคงไม่เป็นอะไรมากนะ
ครบั "
"ครบั คงไมเ่ ป็นอะไรมาก"
หมอนิพทิ ตอบสน้ั ๆ แต่แลว้ กก็ ลา่ วต่อไปวา่
"ผมก็หวงั เอาไวเ้หมอื นกนั วา่ ผมคงจะไมเ่ ป็นอะไรมาก"
หมอนิพทิ หนั ไปทางการะเกด ถามเร่อื ย ๆ ว่า
"คุณมาถงึ ตง้ั แต่เมอ่ื ไหร่คุณการะเกด"
"วนั น้เี องค่ะ หมอ"
หมอนพิ ทิ หนั ไปทางเสยี งอรชนุ บา้ ง
"เคราะหร์ า้ ยของพวกเราครบั คุณอรชุน เจ็บไปหลายคนทีเดียว
แต่กย็ งั ดที ไ่ี มม่ ใี ครตาย"
"ผมไมย่ กั ทราบวา่ หมอยา้ ยไปอยู่ทางโนน้ "
หมอนพิ ทิ ย้มิ เลก็ นอ้ ย ยกมอื ลูบตาน่งิ ไปนิดหน่งึ จงึ ไดก้ ลา่ ววา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๖๘

"มองอะไรไมเ่ หน็ เพยี งไมก่ ่วี นั เหมอื นอยู่ในโลกอกี โลกหน่ึง ทาให้
ผมเหน็ ใจคนตาบอดข้นึ อกี มากมาย น่ีถา้ ผมตอ้ งตาบอดไปตลอดชีวติ ผม
คงทาประโยชนอ์ ะไรอกี ไมไ่ ด้ ไมเ่ หมอื นคนอ่ืน ๆ ทเ่ี ขาชนิ กบั สภาพของเขา
แลว้ แลว้ กพ็ ยายามทาตวั ใหเ้ป็นประโยชนไ์ มใ่ หไ้ รค้ ่า"

"หมอคดิ มากแลว้ ละค่ะ"
การะเกดกลา่ วดว้ ยเสยี งปลอบโยน
"ทกุ คนยงั แน่ใจวา่ อกี ไมก่ ่วี นั นยั นต์ าหมอคงเป็นปกตอิ ยา่ งเดมิ "
หมอนิพิทย้ิมนอ้ ย ๆ โดยไม่กล่าวว่ากระไร การะเกดชงั่ ใจอยู่
ตลอดว่า จะเอ่ยถึงวรี กรรมของหมอท่ีมตี ่อหล่อนดีหรือไม่ แต่แลว้ ก็ยงั้
เอาไว.้..หลอ่ นเองก็ ไมร่ ูเ้หมอื นกนั วา่ เพราะอะไร

เกอื บชวั่ โมงทห่ี ลอ่ นกบั อรชนุ เยย่ี มหมอนพิ ทิ จนกระทงั่ เพอ่ื นสอง
สามคน ของหมอนิพทิ โผล่เขา้ มา หล่อนจึงไดถ้ อื โอกาสชวนอรชุนกลบั
การะเกดไม่รูห้ รอกว่า พอประตูปิดตามหลงั หล่อน เพอ่ื น ๆ ของหมอนิพทิ
ก็วพิ ากษว์ จิ ารณท์ นั ที

"ยายการะเกดน่แี กทาพลิ กึ ด"ี
"ก็ถงึ วา่ ...แกไมน่ ่าจะควงคู่หมน้ั มาเยย่ี มหมอเลย... "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๖๙

เพอ่ื นคนหน่งึ ของหมอนพิ ทิ ยกมอื จบั ไหลห่ มอนพิ ทิ บบี เบา ๆ
"อวั ๊ เองไม่อยากจะเก่ียวขอ้ งกบั เร่ืองส่วนตวั ของล้อื ไม่อยากซา้
เดมิ แต่ก็อยากถามไม่ไดว้ ่าล้อื ไดป้ ระโยชนอ์ ะไรจากการเจ็บตวั แทนยาย
การะเกดบา้ ง"
เพอ่ื นสนิทอกี นายหน่งึ ของเขาเสรมิ วา่
"ล้อื จาเร่ืองอะเทลลอ์ อฟทูซติ ้ีท่เี ราเคยอ่านเป็นหนงั สอื นอกเวลา
สมยั ก่อนไดไ้ หม หมอ ล้อื เคยวพิ ากษว์ จิ ารณ์ไอพ้ ระเอกองั กฤษท่ยี อมตาย
แทนผวั นางเอกเพยี งเพอ่ื ช่วยใหน้ างเอกมคี วามสุข จาไดไ้ หมว่าล้อื เคยด่าไอ้
นน้ั ว่าโง่บดั ชบ ขณะท่พี วกผูห้ ญิงเขานิยมชมช่ืนกรีด๊ กร๊าดว่า นายนนั้ เป็น
วรี บรุ ุษ"
"ซง่ึ ตอนน้ี พวกล้อื กาลงั จะด่าอวั ๊ วา่ โงบดั ชบเหมอื นเจา้ นนั่ .... "
เสยี งของหมอนิพทิ ขมข่นื คนพูดเพ่มิ นา้ หนกั มอื ลงไปบนบ่าของ
หมอนพิ ทิ อกี นดิ หน่อย
"พวกอวั ๊ มีสิทธิท่ีจะคิดยงั งน้ั แต่ล้ือก็มีสิทธิท่ีจะทาใหส้ ่ิงท่ีล้ือ
เช่อื มนั่ วา่ เป็นการเสยี สละเพอ่ื ความรกั ...แต่..."
เขาหยุดเวน้ จงั หวะไปนิดหน่อย มองสบตาสหายสนิทอกี สองนาย
คนหน่งึ พยกั หนา้ ใหพ้ ดู ต่อไป
เขาจงึ พดู ต่อไปวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๗๐

"อวั ๊ ไม่อยากพูดใหล้ ้อื ใจเสยี หรอก หมอ...แต่ก็นนั่ แหละ ล้อื เองก็
เป็นหมอ รูอ้ ยู่วา่ ไอโ้ รคภยั ต่าง ๆ มนั มโี อกาสทงั้ หนทางทจ่ี ะหายและไมห่ าย
...สาหรบั ล้อื ถา้ มนั ไมเ่ ป็นอะไรก็เป็นโชคดขี องล้อื แต่ถา้ นยั นต์ าของล้อื เกิด
มองไม่เห็นตลอดไป...ล้ือจะยอมรบั เคราะหก์ รรมอยู่คนเดยี วยงั งน้ั เรอะ
หมอ"

"อวั ๊ เขา้ ใจทล่ี ้อื พดู เขา้ ใจความรูส้ กึ ความตอ้ งการของพวกล้อื ..."
หมอนพิ ทิ พมึ พา
"แต่ท่ีอวั ๊ ทาไปมนั ไม่เหมือนกบั ไอพ้ ระเอกท่ีล้ือพูดถึง อวั๊ ไม่ได้
ตง้ั ใจถงึ ขนาดนนั้ มนั เกดิ จากสามญั สานึกหรอื สญั ชาตญาณมากกวา่ แลว้ ก็
ไมใ่ ช่ความผดิ ของการะเกด ล้อื พดู เหมอื นจะใหอ้ วั ๊ ทวงบญุ คุณเขา..."
"ก็ไม่ใช่ทวงบุญคุณ แต่เม่อื ล้อื ทาเพ่อื เขา เพ่อื ชีวิตของเขาทง้ั ที
เขาก็ควร มสี ว่ นรบั ผดิ ชอบ ไมใ่ ช่แค่มาเยย่ี ม ไมใ่ ช่แค่คาขอบคณุ "
หมอนิพทิ น่ิง ไมม่ ใี ครรูว้ ่าหมอนิพทิ คิดอย่างไร รูส้ กึ อย่างไร จาก
สหี นา้ อนั เงยี บขรมึ ของเขา
หมอนิพทิ ก็เป็นปถุ ชุ นธรรมด เคราะหร์ า้ ยทเ่ี กิดข้นึ และนยั นต์ าท่ี
อาจจะบอดไปจนตลอดชวี ติ ทาใหเ้ขาใจเสยี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๗๑

จริงสิ..เม่ือเขาสละใหห้ ล่อนไดแ้ มแ้ ต่ชีวิต หล่อนก็ไม่ควรจะ
ทอดท้งิ เขา

ออกจากโรงพยาบาลมา ทงั้ อรชุนและการะเกดต่างคนต่างดูขรึม
ไป ครู่หน่งึ อรชนุ จงึ ไดเ้ปรยวา่

"หมอนิพทิ แกเคราะหร์ า้ ยกว่าคนอ่นื น่ีถา้ นยั นต์ าแกเกิดบอดแก
จะทายงั ไงกนั น่ี"

"ก็ตอ้ งเร่มิ ตน้ ชวี ติ ใหม.่ ..ชวี ติ อย่างคนตาบอด...."
เสยี งของการะเกดเหมอื นพดู ออกมาลอยๆ มากกว่าเป็นการตง้ั ใจ
สนทนา
"ถา้ นยั นต์ าของหมอนิพทิ บอด หมอก็จะตอ้ งเลกิ อาชีพหมอ หนั
ไปพยายามทางานอน่ื หรอื ไมก่ ็...ตอ้ งมคี นดูแลหมอไปตลอดชวี ติ "
ประโยคหลงั ดูจะแฝงความหวนั่ วิตกบางอย่างเอาไวด้ ว้ ย ทว่า
อรชนุ ไมท่ นั รูส้ กึ
"แย่จรงิ "
อรชนุ บน่ เชงิ ปรารภ หนั มามองดูหลอ่ นแวบหน่งึ
"ดีนะท่ีไม่เป็นคุณ ถา้ คุณกลบั มาเป็นอย่างหมอนิพิท ผมคง
กลมุ้ ใจเป็นบา้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๗๒

เขาน่งิ ไปนิดหน่งึ
"ถา้ มอี ะไรทผ่ี มพอจะช่วยหมอนพิ ทิ ไดล้ ะก็ บอกนะ การะเกด แต่
ก็"
อรชนุ หวั เราะเบา ๆ
"คนอย่างผมจะช่วยอะไรใครได้ ก็ดว้ ยปจั จยั เพยี งอย่างเดยี วนนั้
คอื เงนิ "
"นนั่ แหละค่ะ คอื ส่งิ ท่เี กือบจะสาคญั ทส่ี ุดในชีวติ มนุษยท์ กุ วนั น้ี...
เพราะเงนิ แปรเป็นปจั จยั ในการดารงชวี ติ ไดแ้ ทบทกุ อยา่ ง"
"แต่มนั กย็ งั ไมไ่ ปสง่ิ สาคญั ทส่ี ุดเสยี เลยใช่ไหม"
"สาหรบั บางคน...สาหรบั บางกรณี...เงนิ อาจไม่มคี วามหมายเท่า
บางส่งิ บางอย่างหมอนิพทิ ถา้ นยั นต์ าของหมอตอ้ งบอดไปจริงๆ หมอก็คง
ตอ้ งการดวงตาคนื มากกวา่ เงนิ "
"ก็แน่ละ มนั เป็นธรรมดาเสยี เหลอื เกิน แต่ถา้ นยั นต์ าหมอเอาคืน
มาไมไ่ ด้ พกั หน่ึงละทห่ี มอจะตอ้ งลาบาก ผมยนิ ดชี ่วยแกทกุ อย่าง...เพราะ
อย่างนอ้ ยทส่ี ุดแกบาดเจบ็ ในระหวา่ งทาประโยชน์ใหส้ งั คม ใหบ้ า้ นเมอื ง ซง่ึ
คนอย่างนายอรชนุ คงไมม่ โี อกาสอย่างแก นอกจากนอนบรจิ าคเงนิ อยู่ทบ่ี า้ น
..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๗๓

การะเกดเอ้อื มมอื มาแตะมอื ของอรชนุ ทว่ี างอยู่บนพวงมาลยั เบา ๆ
อรชนุ ควา้ มอื นน้ั ไวแ้ ละยกข้นึ แตะจมกู โดยเร็ว

เขากลา่ วดว้ ยเสยี งหวั เราะ ก่งึ ประชด ก่งึ ช่นื ชม
"ตงั้ แต่คบกบั คนเอางานเอาการอย่างคุณการะเกด รูส้ กึ จะสอนให้
ผมรูจ้ กั ตวั เองข้นึ มาหลายอยา่ ง"
แลว้ เขากถ็ อนหายใจยาว บบี มอื หลอ่ นแรง ๆ ก่อนทจ่ี ะปลอ่ ย
"แต่..คุณก็สญั ญากบั ผมแลว้ นะว่า หลงั จากแต่งงาน คุณจะทา
ตามใจผมทกุ อย่าง"
เขาสง่ การะเกดเขา้ โรงพยาบาล ก่อนจากกนั เขาวา่
"พกั ผ่อนใหส้ บายนะคุณ คืนน้ีผมไม่กวนคุณใหอ้ อกไปกบั ผม
หรอก พรุ่งน้คี า่ ๆ จะมารบั ออกไปกนิ ขา้ ว..."

อรชนุ ตง้ั ใจจะอยู่บา้ นในคนื วนั นน้ั เหมอื นกนั แต่แลว้ เพอ่ื นฝูงก็มา
ลากตวั ออกไปจนได้ เป็นธรรมดาของผูข้ าย 'สงั คม' แบบเขาเสยี แลว้ ตก
คา่ ถา้ ไมอ่ อกไปนงั่ ฟงั เพลงตามคลบั ต่าง ๆ กบั เพอ่ื นฝูง ก็ปารต์ ้บี า้ นเพอ่ื น
ทงั้ ฝรงั่ ทง้ั ไทย

การอยู่บา้ นคนเดยี วในตอนหวั คา่ ก่อนสองยาม อรชนุ รูส้ กึ วา่ ...มนั
เหงาอย่างวายรา้ ย

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๗๔

เขากลบั บา้ น เม่อื เกือบตีสอง ธรรมดามกั จะต่ืนเอาเกือบสบิ โมง
หรอื ถา้ เสารอ์ าทติ ย์ กต็ น่ื เอาเกือบเทย่ี งเลย

ทว่าเชา้ น้ีอรชุนต่นื นอนเจด็ โมง พอลมื ตาก็ควา้ หูโทรศพั ทห์ มนุ ไป
ยงั หอพกั พยาบาล...

ว่าท่ีจริงเม่อื ตอนท่ีกระเกดไม่อยู่ เขาเคยนึกขัดใจและนอ้ ยใจ
หลอ่ นหลายครง้ั บางครงั้ เคยคดิ อยากจะ 'เลกิ ' กบั หลอ่ นดว้ ยซา้ ไป

ทว่า...เอาจริงเขา้ นอกจากจะเลกิ รกั หลอ่ นไม่ไดอ้ ย่างท่เี คย 'รา้ ง'
คนอน่ื ๆ แลว้ ยงั รูส้ กึ วา่ หลอ่ นกลายเป็นหวั ใจเขามากข้นึ ทกุ วนั ...

กไ็ มร่ ูเ้หมอื นกนั วา่ เป็นเพราะอะไร เขาตดิ ใจผูห้ ญงิ มาหลายคน ไม่
เคยมีเหตุผล สาหรบั การะเกด ย่ิงไม่มีหตุผลอะไรเลย...หล่อนเป็นแค่
ผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆแท้ ๆ

เขาหวงั จะไดย้ นิ เสยี งหลอ่ นพูดมาตามสาย แต่แลว้ ผูร้ บั ทางโนน้ ก็
ตอบมาหลงั จากเงยี บไปครู่หน่งึ

"การะเกดออกไปขา้ งนอกแลว้ ค่ะ"
ดูเถดิ ...หล่อนช่างขยนั เสยี จนนาหมนั่ ไสส้ าหรบั เขา ซ่งึ เป็นคนไม่
ขยนั เลยน่ีถา้ แต่งานกนั แลว้ และหล่อนยงั ไมเ่ ลกิ ทางาน เชา้ ๆ เขาคงไมไ่ ด้
เหน็ หนา้ เมยี เลยสกั วนั เดยี ว

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๗๕

อรชุนต่อโทรศพั ทต์ ามหล่อนไปยงั ตกึ ตง้ั เจริญกิจ ผูร้ บั บอกว่ายงั
ไมม่ ใี ครมาทางานเลย...

ไม่ไดโ้ ทรศพั ทถ์ งึ หล่อนอกี เลย จนกระทงั่ ไปรบั หล่อนในตอนใน
ตอนคา่

"เมอ่ื เชา้ น้ผี มโทร.มาหาคุณตอนเจด็ โมงกวา่ "
เขาบอกหล่อนเร่อื ย ๆ ขณะท่นี งั่ รบั ประทานอาหารอยู่ดว้ ยกนั ใน
รา้ นอาหารก่งึ คลบั
"เจด็ โมงกวา่ "
การะเกดย้มิ นยั นต์ าของหลอ่ นใสเป็นประกายยง่ิ กว่าทกุ ครง้ั เป็น
นยั นต์ าของผูห้ ญงิ ทก่ี าลงั เป่ียมดว้ ยความรกั
"คุณอรชนุ ต่นื เจด็ โมงกวา่ หรอื คะ"
"ทาไมผมจะต่นื ไมไ่ ด"้
นยั นต์ าของหลอ่ นทาใหอ้ รชนุ ตอ้ งชะโงกหนา้ เขา้ ไปหาหลอ่ น ดว้ ย
นยั นต์ าทเ่ี ป็นประกายยง่ิ กวา่ หลอ่ น
"เหน็ ไหมการะเกด คุณทาใหผ้ มทาอะไรไดห้ ลายอย่าง อย่างท่ไี ม่
เคยมาก่อน"
"โทร.ไปทาไมกนั คะ ตอนเยน็ ก็จะตอ้ งพบกนั อยู่แลว้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๗๖

"คดิ ถงึ น่ะซ"ี
การะเกดหวั เราะ
"ทายงั กบั ไม่ใช่คุณอรชุน ท่ีเคยมีคู่ควงขนาดรองนางงามโลก
มาแลว้ ... "
"นนั่ ซี ผมก็แปลกใจตวั เองเหมอื นกนั ...ย่งิ ตอนน้ีดว้ ยแลว้ ยงั ไงก็
ไม่รูซ้ .ี ..ผมรูส้ กึ ว่ามอี ะไรบางอย่างก็ไม่รูท้ าใหผ้ มห่วงคุณ...มากย่งิ กว่าห่วง
ดว้ ยซา้ ...ผมก็บอกไมถ่ กู เหมอื นกนั "
การะเกดอทุ าน นยั นต์ าของหล่อนสดใส ทว่าหากมองใหล้ กึ ลงไป
และ หากอรชุนเป็นคนช่างสงั เกตคงเหน็ ร่องรอยของความกงั วลบางอย่าง
ซ่อนเรน้ อยู่ภายใตค้ วามสุดใสนนั้
หลอ่ นเอ้อื มมอื ขา้ มโตะ๊ มาบบี มอื เขาเบา ๆ ขณะทอ่ี รชนุ ถามเร่อื ยๆ
วา่
"เมอ่ื เชา้ คณุ ออกไปไหนมาน่ะ การะเกด"
หลอ่ นย้มิ ตอบวา่
"เพอ่ื นชวนออกไปขา้ งนอกค่ะ"
ก่อน"
"คดิ ถงึ น่ะข.่ี .."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๗๗

หล่อนไมไ่ ดบ้ อกว่า เพอ่ื นผูน้ น้ั เป็นเพอ่ื นหมอนิพทิ ดว้ ย เขามารบั
หลอ่ นเพอ่ื ไปฟงั ผลเร่อื งนยั นต์ าหมอนิพทิ

ก่อนท่ีอรชุนจะถามอะไรอีกต่อไป หล่อนก็เอ้ือมมอื ไปหยิบแกว้
เหลา้ ซง่ึ อรชนุ สงั่ มาและเขายงั ไมไ่ ดด้ ม่ื ...

"ขอก่อนนะคะ คุณออ"
ไม่แปลกอะไร เพราะหล่อนเคยด่ืมนิด ๆ หน่อย ๆบ่อยครง้ั
เหมอื นกนั เวลาออกมากนิ อาหารกบั เขา
กิริยาท่าทางโอนอ่อนเขา้ หาเขา ไม่สารวมและระมดั ระวงั ตวั อย่าง
ก่อน ๆ ต่างหากทแ่ี ปลกไป ทว่าอรชนุ ก็พอใจ บางทอี าจเป็นเพราะหล่อน
จากเขาไปนานวนั จนกระทงั่ ไดค้ ดิ ข้นึ มาเองก็ไดว้ ่าเขาสาคญั สาหรบั หล่อน
แค่ไหน

๕๑

"แวะบา้ นเกดหน่อยเถอะค่ะ ไม่ได้ดูมาเกือบสองเดือนแลว้
กระมงั "

หลอ่ นหมายถงึ เรอื นพกั หลงั เลก็ ๆ ของหลอ่ นภายในเขตเดยี วกนั
กบั คลนิ ิกของกมลาผูเ้ป็นป้า

บา้ นนนั้ อยู่ในสภาพพรอ้ มทกุ อย่าง โดยปกติการะเกดมกั จะชวน
เพอ่ื น ๆ มาคา้ งเดอื นละหนสองหน ส่วนเวลาทห่ี ลอ่ นอยู่หอพกั หล่อนก็ปิด
กญุ แจเอาไว้

อรชนุ เคยวา่ หลอ่ นวา่
"มบี า้ นอยู่แต่ไมช่ อบอยู่ ก็แปลกดเี หมอื นกนั "
"ไม่อยากยุ่งกบั งานของป้ากมั ถา้ อยู่ใกล ้ ๆ ก็ตอ้ งดู ตอ้ งรู้ ตอ้ ง
เหน็ ..."
อรชนุ ขบั รถไปทางบา้ นหลอ่ นตามความประสงคข์ องการะเกด
"นึกเป็นหว่ งบา้ นข้นึ มาหรอื ยงั ไง"
เขาถาม หล่อนสนั่ หนา้ เล็กนอ้ ย กิริยาดงั น้ีหากหล่อนอยู่ใน
เคร่อื งแบบสขี าว เกลา้ ผมตงึ ไวข้ า้ งหลงั ละก.็ ..ไมม่ ใี ครไดเ้หน็ ดอก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๗๙

อรชุนลมื ไปแลว้ ว่า เขาถามหล่อนว่าอย่างไร เพราะมวั แต่มองดู
จรติ กริ ยิ าของหลอ่ นเพลนิ ...ว่าทจ่ี รงิ ผูห้ ญงิ อยา่ งหลอ่ นน่ีก็ดเี หมอื นกนั มที งั้
แบบเคร่งเครยี ดเอาการเอางานและสารวม กบั แบบเป็นตวั ของตวั เอง...

อยา่ งในเวลาน้ี ดูหลอ่ นน่ารกั น่าทง่ึ กวา่ ผูห้ ญงิ สวยดว้ ยเสนห์ ดว้ ย
ความงามตลอดเวลายส่ี บิ สช่ี วั่ โมงเป็นไหน ผมยาวเคลยี ตน้ คอของหลอ่ นดู
สลวยและยุ่งนิด ๆ เป็นธรรมชาติกว่าผมท่สี วยดว้ ยสเปรยข์ องผูห้ ญิงบาง
คน

หลอ่ นตอบเขาวา่
"ไม่ห่วงหรอกค่ะ เกดไม่เคยห่วงสมบตั อิ ะไรท่เี ป็นของตวั เองเลย
..."
พอหลอ่ นพดู ดงั น้ี อรชนุ ถงึ ไดน้ ึกข้นึ มาได้ ถามหลอ่ นไวว้ ่าอย่างไร
เลยถามต่อดว้ ยเสยี งสพั ยอก
"สมบตั อิ ะไรก็ไมห่ ว่ ง แลว้ ห่วงอะไร"
หลอ่ นสนั่ หนา้ อกี
"ไมห่ ว่ งอะไรสกั อย่างเดยี ว"
"ไมจ่ รงิ หรอก...ห่วงซ.ี ...ตอนน้ีคุณห่วงหมอนิพทิ ยงั ไงละ่ ไมง่ นั้ จะ
รบี ไปดูอาการแต่เชา้ มดื ร"ึ

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๘๐

การะเกดเหลอื บมองดูเขา แต่อรชุนหวั เราะ ไม่ไดแ้ สดงอาการว่า
ไมพ่ ออกพอใจอย่างใด หลอ่ นจงึ กลา่ ววา่

"ก็ห่วงเหมอื นห่วงคนไขท้ วั่ ไปนนั่ แหละค่ะ พเิ ศษกว่านิดหน่อย
ตรงทเ่ี ป็นหมอดว้ ยกนั แลว้ ก็เจบ็ ในหนา้ ท.่ี .."

"กเ็ รยี กวา่ ห่วงนนั่ แหละ..แลว้ ผมละ่ คณุ ไมห่ ่วงบา้ งหรอกเรอะ"
หล่อนหวั เราะ มองดูอรชุนดว้ ยนยั นต์ ามแี สงสุกใส แต่ลกึ ลงไป
กวา่ นน้ั อรชนุ ไมอ่ าจเหน็ ไดว้ า่ หลอ่ นซอ่ นอะไรไวบ้ า้ งหรอื เปลา่
"ห่วงทาไมคะ คนอย่างคุณออไม่ตอ้ งใหใ้ ครห่วงหรอกค่ะ ออก
พรอ้ มทกุ อยา่ ง ไมม่ อี ะไรเลยสกั อย่างเดยี วทค่ี ุณออจะขาด"
"ไม่จริงหรอก ไม่มีใครในโลกท่ีจะพรอ้ มไปหมดทุกอย่าง
นอกจากมองดูเหมอื นพรอ้ ม เหมอื นไมม่ อี ะไรขาด"
"คณุ ออขาดอะไรละ่ คะ เกดยงั มองไมเ่ หน็ วา่ คณุ ออขาดอะไร"
"ขาดการเป็นคนมปี ระโยชนย์ งั ไงละ่ "
"คดิ เอาเองต่างหากคะ หรอื ไมก่ ป็ ระชดตวั เอง..."
"เปลา่ ไมใ่ ช่ประชดตวั เอง..จรงิ ๆ นะ ผมรูส้ กึ ยงั งนั้ จรงิ ๆ ตงั้ แต่
รูจ้ กั คณุ ...คุณยง่ิ ขยนั ทางาน ผมกย็ ง่ิ เหน็ ตวั เองแย่ลงทกุ ท"ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๘๑

"คนเราเกิดมาคนละอย่างน่ีคะ งานก็คนละอย่างกนั งานของเกด
ตอ้ งขยนั แต่คุณออไมจ่ าเป็น...."

หลอ่ นเอ้อื มมอื แตะมอื เขา กลา่ ววาจาอย่างทไ่ี มเ่ คยกลา้ พดู มาก่อน
ขณะท่อี รชุนเล้ยี วรถเขา้ ประตูใหญ่ แลว้ เล้ยี วขวาตรงไปยงั บา้ นพกั หลงั เล็ก
ๆ อยู่สุดรวั้ ดา้ นหน่งึ

"เราไมเ่ หมอื นกนั เลยสกั อย่างเดยี วทงั้ ฐานะ ทง้ั อาชีพการงาน ทง้ั
สงั คมแวดลอ้ ม แต่เกดกร็ กั คุณออมาก...แปลกนะคะ"

หลอ่ นเปิดประตูรถ หนีลงไปยนื หวั เราะ อยู่ตรงเชงิ บนั ไดข้นึ เรอื น
ก่อนท่เี ขาจะทนั ควา้ ตวั เอาไวไ้ ด้ ถา้ เป็นเวลากลางวนั เขาคงเหน็ หล่อนหนา้
แดง ทา่ ทางของหลอ่ นบอกวา่ อย่างนนั้

คนื น้ี ดูหลอ่ นแปลกไปจรงิ ๆ แต่กเ็ ป็นความแปลกทเ่ี ขาพอใจเป็น
อยา่ งยง่ิ

อรชุน ไม่ปฏิเสธตวั เองเลยถา้ ใครจะว่าเขาหลงใหลหล่อน
การะเกด ผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆ ในสายตาของเขาเมอ่ื ตอนแรก

หล่อนเปิดกุญแจบา้ นเขา้ ไปในหอ้ งแรกถึง ซ่ึงเป็นหอ้ งรบั แขก
คร่ึงหน่ึง อีกคร่ึงหน่ึงแบ่งเป็นหอ้ งรบั ประทานอาหาร เปิดไฟและเปิด
หนา้ ต่างทกุ บานออกอย่างรวดเร็ว

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๘๒

อรชุนอดใจไม่รวบหล่อนเขา้ มากอดอย่างท่ีอยากทา ท้ิงตวั ลงน
เกา้ อ้ีหวายเบาะสีสด อนั เป็นชุดรบั แขก ราพึงในขณะท่ีมองดูหล่อน
เคลอ่ื นไหวไปโน่นมาน่ี

"คนเราท่ีขาดความอบอุ่น ถึงขนาดไม่อยากอยู่บา้ นตอ้ งอาศยั
หอพกั ดูไมน่ ่าจะเป็นคนเขม้ แขง็ เลยนะ น่าจะเป็นคนอ่อนแอมากกวา่ "

"คณุ ออหมายถงึ เกดใช่ไหมค่ะ"
"กใ็ ครเสยี อกี ละ่ "
หล่อนเดนิ เลยเขา้ ไปทางดา้ นหอ้ งอาหาร เปิดหนา้ ต่างท่นี นั่ พลาง
เอยี งหนา้ มาพดู กบั เขาวา่
"บางทีอาจเป็นเพราะอาชีพของเกด คุน้ ต่อการเป็นท่ีพ่งึ ของคน
เจบ็ ไขไ้ ดป้ ่วย ก็เลยตอ้ งเขม้ แขง็ ไปเอง"
"อาจเป็นได"้
การะเกดยืนอยู่ท่หี นา้ ต่างบานหน่ึง หล่อนทาท่าเหมอื นเหน็ อะไร
สะดุดตา สะดดุ ใจ แลว้ ชะงกั สายตาหยุดดูเป็นเหตใุ หอ้ รชนุ ผดิ สงั เกต
"อะไร"
หลอ่ นเบอื นหนา้ กลบั มาหาเขา และเดนิ ผละจากหนา้ ต่างบานนนั้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๘๓

"ไม่มอี ะไรหรอกค่ะ เหน็ ผูห้ ญงิ คนหน่ึงเหมอื นจะเคยรูจ้ กั แต่ไม่
ยกั ใช่"

อรชนุ หวั เราะ
"มาฝากทอ้ งใหล้ ูกอยู่ หรอื มาฝากทอ้ งเอาออก"
การะเกดไม่หวั เราะดว้ ย หนา้ ตาของหล่อนดูเฉยเมยไปเมอ่ื กล่าว
วา่
"เกดไม่อยากอยู่บา้ นก็เพราะไม่อยากเหน็ อะไรท่ีมนั ผดิ กฎหมาย
..."
หลอ่ นถอนหายใจยาว
"เกดกบั ป้ ากมั เคยทะเลาะกนั บ่อย ๆ ถึงเร่ืองน้ี...ว่าท่ีจริงใน
บา้ นเมอื งเรา มนั ผดิ ทงั้ กฎหมาย ผิดทง้ั ทางธรรม แต่ดูอีกแง่หน่ึงในบาง
กรณีก็ยงั ดกี ว่าใหเ้ดก็ ออกมารบั กรรมโดยทไ่ี ม่มใี ครเขาตอ้ งการ หรืออย่าง
ท่ปี ้ากม้ เคยว่า ว่า...เอากอ้ นเลอื ดออกดกี ว่าใหแ้ ม่มนั ฆ่าตวั ตายเพราะอาย
เพราะไมม่ ปี ญั ญาเล้ยี งลูก..."
หลอ่ นพูดต่อไปอกี วา่
"เกดเองก็สองจติ สองใจอยู่จนแลว้ จนรอดถงึ ปญั หาทถ่ี กเถยี งกนั
มานานน่ี"
"แต่ผมไมต่ ง้ั ใจจะเถยี งกบั คณุ เร่อื งน้ี ในคนื น้แี น่ ๆ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๘๔

อรชุนขยบั จะลุกข้นึ การะเกดหา้ มเขาดว้ ยเสยี งเคร่ง ทว่านยั นต์ า
ของหลอ่ น...อรชนุ รูส้ กึ วา่ มนั ไมไ่ ดจ้ รงิ จงั เหมอื นอย่างก่อน ๆ เลย

"นงั่ อยู่นนั้ แหละค่ะ อย่าลกุ ข้นึ นะคะ เดยี๋ วเกดออกมา..."
หล่อนเปิดประตูเขา้ ไปขา้ งใน ทาไมหล่อนจะไม่รูว้ ่า ถึงอย่างไร
อรชนุ ก็ตอ้ งตามเขา้ มา....
เวลาน้.ี ..ขณะน้.ี ..มนั อยู่ทห่ี ลอ่ นคนเดยี ว...
หลอ่ นเคยเป็นนายชวี ติ ของหลอ่ นตลอดมา เดยี๋ วน้ีหลอ่ นก็ยงั เป็น
นายมนั อยู่
หล่อนรูว้ ่าหล่อนกาลงั จะทาอะไร และเพราะอะไร ไม่ใช่หล่อน
ปล่อยเน้ือตวั เพราะอดใจไม่อยู่ บางทีอาจเป็นพราะหล่อนรกั อรชุนมาก
รวมทงั้ รกั ตวั เองมากอยากใหเ้ ขามคี วามสุขและสมหวงั ...แน่ละ รวมทง้ั ตวั
หลอ่ นเองดว้ ย
หลอ่ นเดาเอาไวไ้ มผ่ ดิ สมั ผสั ของอรชนุ ถงึ จะนุ่มนวลแต่ก็รอ้ นแรง
เตม็ ไปดว้ ยความปรารถนา
เขาคงแปลกใจเหมอื นกนั วา่ ทาไม หล่อนถงึ ไดย้ อมเขาเสยี สารพดั
ไมข่ ดั ขนื ทว้ งตงิ เหมอื นทกุ ที
"การะเกด...คณุ หอมเหมอื นดอกการะเกดจรงิ ๆนะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๘๕

"เคยเหน็ หรอื คะ"
เสยี งของหลอ่ นสะทา้ นดว้ ยอารมณ์ และรสสมั ผสั เหมอื นกนั
"เคยซ.ี ..เคยดมจนหนามตาจมกู ถงึ ไดร้ ูว้ ่การะเกดน่ีหนามคมตา
เจบ็ ... "
"เดยี๋ วน้ไี มม่ แี ลว้ ...การะเกดไมม่ หี นามแลว้ ...แพค้ ุณออ.."
ประคองหนา้ หลอ่ นข้นึ มองเพ่งลงไปในดวงตาของหล่อน เหน็ ไม่
ถนดั นกั ดอก เพราะไฟไมไ่ ดเ้ปิด
ความมืดปิดบงั ความอายของผูห้ ญิงเสมอ หากในความสว่าง
การะเกดกค็ งไมก่ ลา้
เขากระซบิ ถามว่า
"เขาวา่ พยาบาลน่เี ก่งทฤษฎมี ากใช่ไหม"
"กฤษฎ.ี ..ทฤษฎอี ะไรคะ"
"ก็...ทฤษฎรี ะหวา่ งเพศ..."
"สรีรวทิ ยาเป็นเร่ืองท่เี ราตอ้ งเรียนรูเ้ หมอื นแพทย์ แต่ไม่ใช่เร่ือง
เซก็ ซ.์ ...เอ.๊ .ถามแบบน้ตี งั้ ใจจะดูถกู หรอื เปลา่ คะ..."
"เปล่าน่ะ...เปล่า...ใครจะดูถูกผูห้ ญิงท่จี ะใชน้ ามสกุลของตวั อีก
ไมก่ ่วี นั ไดล้ งคอ..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๘๖

เสยี งอรชนุ หวั เราะแผ่ว ๆ อยู่ขา้ งหูหลอ่ น เสยี งพูดของเขาแจ่มใส
แผว่ เบาเตม็ ไปดว้ ยความสุข ความสมหวงั

"ถงึ อย่างไรเรากต็ อ้ งแต่งงานกนั อยู่วนั ยงั คา่ "
"นนั่ ซคี ะ... " เสยี งการะเกดเหมอื นละเมอ "...ถงึ อย่างไรก็คงตอ้ ง
..."
เสยี งของหลอ่ นขาดหายไปเพราะรมิ ฝีปากของอรชนุ ...
ความรกั ความใคร่เป็นสง่ิ ทแ่ี ยกกนั ไมอ่ อก และดูเหมอื นจะไม่เคย
แยกกนั ไดส้ าเรจ็ เลย ความสุขสมตามธรรมชาตขิ องหญงิ ชายซง่ึ ต่างก็รกั กนั
ย่อมเป็นความสุข ความหวานหอมย่ิงว่ารสของความสุขใด ๆ ในโลก
สาหรบั ปถุ ชุ นทย่ี งั มกี เิ ลสตณั หา
อรชนุ ไมอ่ ยากสงสยั อะไรต่อไปอกี แลว้ ความสมปรารถนาเตม็ อ่มิ
อยู่ในอารมณข์ องเขาเป่ียมแปล.้..กระซบิ เสยี งแผ่วรมิ ใบหูของหลอ่ นระหว่าง
การสมั ผสั อนั นุ่มนวล ทวา่ รอ้ นแรง
"เหน็ ไหมละ่ ในทส่ี ุดคณุ ก็รูว้ ่าคณุ รกั ผม ไมไ่ ดน้ อ้ ยไปกว่าทผ่ี มรกั
คณุ เลย ...การะเกด..."

๕๒

อรชนุ ตง้ั ใจจะตอ่ ว่าหลอ่ น
คืนนนั้ เป็นตน้ มา...คืนท่บี า้ นของหล่อนเอง เขาไม่มโี อกาสไดพ้ บ
กบั การะเกดอกี เลย กลางวนั หล่อนไม่ว่าง ตอนเยน็ ถงึ คา่ หล่อนไม่อยู่ เขา
โทรศพั ทถ์ งึ หล่อนสองวนั ซอ้ น ๆ พอเยน็ วนั ท่สี ามมาเฝ้ารบั หล่อนท่หี อพกั
เพ่ือนของหล่อนบอกว่าหล่อนออกไปจากโรงพยาบาลตงั้ แต่เลกิ งานทงั้
เคร่อื งแบบ
"คงไปเยย่ี มหมอนิพทิ หรอื ไมง่ น้ั ก็อาจไปช่วยงานทางโนน้ "
เป็นคาตอบแบบคาดคะเน จากเพอ่ื นร่วมงานของการะเกด
อรชนุ ไมห่ งึ หวงหมอนิพทิ เหมอื นก่อน ๆ ดอก เพราะถงึ ยงั ไงเขาก็
เป็น ต่อ อยู่แลว้ ทกุ ทาง หลอ่ นเป็นคู่หมนั้ ซง่ึ จะแต่งงานกนั ในอกี สบิ กวา่ วนั
ชา้ งหนา้ ทง้ั หลอ่ นยงั เป็นของเขาแลว้
ทว่าตามประสาคนเอาแต่ใจตวั จนเคยชินก็อดไม่พอใจไม่ได้ เขา
ไมต่ อ้ งการใหห้ ลอ่ นเหน็ คนอน่ื สาคญั ยง่ิ กวา่ เขา แมแ้ ต่คนเจบ็ จะเป็นจะตาย
อยา่ งหมอนิพทิ ก็เถอะ
ถกู ละ หมอนพิ ทิ บาดเจบ็ ในหนา้ ท่ี เป็นวรี บรุ ุษทค่ี วรสรรเสรญิ แต่
อรชุนก็อดรูส้ กึ อย่างพาล ๆ ไมไ่ ดว้ ่า ไมเ่ หน็ จาเป็นท่กี าระเกดจะตอ้ งท่มุ เท

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๘๘

ความวติ กวจิ ารณ์ จนดูจะมากยง่ิ ไปกวา่ คนอน่ื ๆ ทง้ั หลายทงั้ ปวง ถงึ ขนาด
ตอ้ งไปดูไปเยย่ี มกนั ทกุ วนั ...

อรชนุ ตง้ั ใจจะต่อวา่ หลอ่ นดว้ ยความหมนั่ ไส้
แต่พอเหน็ หนา้ หล่อนแดงซ่านในเชา้ วนั ท่พี บกนั มวั แต่เอ็นดูและ
พอใจทเ่ี หน็ หลอ่ นอาย เขากเ็ ลยลมื ความหงดุ หงดิ มาตง้ั สองสามวนั เสยี สนทิ
ถงึ อย่างนน้ั ก็อดประชดหลอ่ นไมไ่ ด้ "วนั น้ีมเี วลาใหผ้ มทง้ั วนั หรอื
เปลา่ หรอื วา่ จะตอ้ งไปเฝ้าไขใ้ ครอกี "
หล่อนทาเสยี งตาหนิเขาทง้ั ๆ ท่หี นา้ แดงซ่าน..หล่อนคงนึกถงึ คืน
วนั นนั้ อยู่ตลอดเวลา
"อย่าพูดอะไรเหลวไหลหน่อยเลยค่ะ คุณออจะใหเ้กดทาใจดาอยู่
ไดอ้ ย่างไรกนั คะ"
เสยี งแขง็ ของหลอ่ นเปลย่ี นเป็นบ่นเบา ๆ ในตอนทา้ ย
"...จนกระทงั่ ถงึ แค่น้แี ลว้ ...."
"จนกระทงั่ ถงึ แค่ไหน"
หลอ่ นไมต่ อบ หนา้ แดงแลว้ แดงอกี
อรชุนคิดว่าหล่อนอายตามประสาผูห้ ญงิ ฉงนว่าอายอะไรนกั หนา
ไมร่ ูจ้ กั เลกิ อายเสยี ที ผูห้ ญงิ อ่นื ๆ หลายต่อหลายคนทเ่ี ขา 'ผ่าน' หล่อน

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๘๙

อายเพยี งครงั้ แรก แลว้ ก็ระรกิ ระร่นื สนุกสนาน ทาตวั เป็นเจา้ ขา้ วเจา้ ของเขา
จนกวา่ เขาจะเบอ่ื หลอ่ น

อรชุนไมร่ ูห้ รอกว่ ผูห้ ญงิ บางคนอายเพราะหลอ่ นมมี โนธรรมคอย
ตาหนหิ ลอ่ นอยู่ตลอดเวลาวา่ ...หลอ่ นทาผดิ

คนบางคน ความรูส้ กึ มกั จะต่อสูก้ นั อยู่เสมอในระหว่างความผดิ
ความถกู ความควรความไมค่ วร

อรชนุ หวั เราะ หลอ่ นหนั มาดูถามวา่
"หวั เราะเยาะหรอื คะ"
"โธ่...ผมภมู ใิ จคุณออกจะตายไป เร่อื งอะไรจะไปหวั เราะเยาะ"
การะเกดรูว้ ่าเขาพูดไปอย่างนน้ั เอง เสยี งของเขาไม่ไดจ้ รงิ จงั อะไร
นกั ซง่ึ หลอ่ นก็ไมไ่ ดส้ นใจอะไรกบั ถอ้ ยคาของเขานกั ดอก หลอ่ นรูต้ วั หลอ่ น
ดวี า่ สาหรบั ผูช้ ายอย่างอรชนุ หล่อนควรจะเป็นทภ่ี มู ใิ จของเขามากนอ้ ยแค่
ไหนกบั ผูห้ ญงิ อาชพี พยาบาลธรรมดา ๆ อย่างหลอ่ น
อรชนุ เปลย่ี นเป็นถามวา่
"จะไปไหนกนั ด"ี
"ก็...ตามใจเถอะค่ะ"
"งน้ั วนั น้ีผมขอทงั้ วนั เถอะนะ ไปเทย่ี วแถวชายทะเลกนั ดกี ว่า ผม
ชอบบางละมงุ คณุ เคยไปหรอื เปลา่ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๙๐

"เคยผา่ นค่ะ"
อรชนุ ชาเลอื งดูหลอ่ น
นกึ ถงึ คนื วนั นน้ั ความน่ารกั น่าสมั ผสั เสน่หท์ เ่ี ขาไมเ่ คยรูม้ าก่อน
วา่ มอี ยู่ในตวั หลอ่ น ทาใหเ้ขาเร่งรถเรว็ ข้นึ อกี ...

หล่อนไม่ไดอ้ ิดเอ้ือนเม่อื เขาเล้ยี งรถเขา้ เรือนบงั กะโลหลงั เลก็ ๆ
ซ่งึ เจา้ ของเป็นนกั ตกแต่งและมหี วั ศิลป์ จนกระทงั่ ดูสวยงามน่ารกั น่าอยู่
ทง้ั ตวั บงั กะโล และสวนประดบั ดว้ ยไมด้ อกไมใ่ บร่มร่นื

แต่ก็...ตาเคยนนั่ แหละ หนา้ ทห่ี ายแดงไปนานแลว้ ของหลอ่ นเร่มิ
มสี เี ลอื ดฉีดข้นึ มาระบายอกี

หนา้ หล่อนรอ้ ย ริมฝีปากผ่าวเม่อื กระทบกบั ริมฝีปากเขา หล่อน
พงึ พา อย่างอ่อนใจวา่

"กเ็ ท่าน้เี อง..."
"ก็เทา่ น้เี อง...แปลวา่ อะไร"
เขาจบั คางหล่อนใหเ้ งยข้ึน อีกมอื หน่ึงไดไ้ ปมาตามผิวหนา้ บาง
ละเอยี ด
"กแ็ ปลวา่ ...เทา่ น้เี องทค่ี ุณตอ้ งการ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๙๑

อรชนุ น่งิ ไปนดิ หน่งึ น่งิ จนการะเกดคดิ วา่ หลอ่ นคงเดาถูก
ถงึ จะปลงตกแลว้ หลอ่ นก็อดใจวูบไมไ่ ด้
ผูห้ ญิงก็คลา้ ย ๆ กนั แบบน้ีแหละ...บางทีรูค้ วามจริงอยู่เต็มอก
เตม็ ใจก็ยงั อดอยากใหผ้ ูช้ ายโกหกไมไ่ ด้
อรชุนไม่ยอมปล่อยมอื จากหล่อน เขาแยกความรกั ความหลงใน
ความรูส้ กึ ของเขาไมอ่ อก
เขารูแ้ ต่ว่า ผูห้ ญิงท่ีช่ือการะเกด ซ่งึ เป็นคู่หมน้ั ของเขา และกาลงั
จะเป็นภรรยาโดยถูกตอ้ งตามกฎหมายและประเพณีในไม่ก่ีวนั ขา้ งหนา้ ....
หลอ่ นทาใหเ้ขาตอ้ งนกึ ถงึ หลอ่ น หลงใหลหลอ่ นอยู่ตลอดเวลา
อาจเป็นเพราะความใหม่ หรือเพราะเขารกั หล่อนจริง ๆ ตอ้ งการ
หลอ่ นจรงิ ๆ หรอื อาจเป็นเพราะทง้ั สองประการเลยกไ็ ด้
ครู่หน่งึ อรชนุ จงึ ตอบวา่
"ถา้ เป็นเมอ่ื ก่อน ๆ น้อี าจจะจรงิ แต่เดยี๋ วน้ี....สาหรบั คุณ..ไมใ่ ช่
เทา่ น้หี รอก ทผ่ี มตอ้ งการ ผมตอ้ งการมากกว่าน้ี ไมง่ น้ั คงไมห่ มนั้ คงไมข่ อ
คณุ แต่งงาน"
"ถา้ ไมอ่ ่อยดว้ ยเหยอ่ื ข้นึ ใหญ่ คอื ขอแต่งงานดว้ ยคุณออกไ็ มไ่ ด้
เกด..."
"น่คี ณุ ดูถกู ตวั เองนะการะเกด"

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๙๒

"ไมใ่ ช่ดูถกู แต่ดูอยา่ งถกู ตอ้ ง อย่างทเ่ี ป็นจรงิ "
"ผมไมร่ ูเ้ร่อื งหรอกการะเกดอย่าพดู ออ้ มคอ้ มเลย พดู ตรง ๆ
ดกี วา่ คุณเขา้ ใจยงั ไง แลว้ ก็จะเอาไง"
ประโยคทา้ ยพร่านดิ หน่อย เพราะขณะถามเจา้ ตวั คนถามกไ็ มย่ อม
หยุดสมั ผสั รดั รงึ อกี ฝ่ายหน่งึ
"ก.็ ..ไมไ่ ดจ้ ะเอายงั ไงหรอกค่ะ...แต่..."
หลอ่ นยกมอื ยนั คางอรชนุ ไว้ เสยี งเร่มิ จะสนั่ พร่าเหมอื นกนั เพราะ
หลอ่ นมเี ลอื ดมเี น้อื และขอ้ สาคญั หลอ่ นเตม็ อกเตม็ ใจใหเ้ขา
ก.็ ..แน่ละ่ .. เพราะไอส้ ง่ิ ทเ่ี รยี กกนั วา่ ความรกั บา้ ๆ นนั่ แหละ
หล่อนรกั เขา ขอใหไ้ ดเ้ ป็นของเขาสมใจปรารถนา ทงั้ ของเขาและ
หลอ่ นเอง...เร่อื งศีลธรรม ความถกู ตอ้ งควรหรอื ไมค่ วรเกบ็ เอาไวก้ ่อน
หล่อนพูดเสียงอูอ้ ้ีต่อไปทีเล่นทีจริง เหมอื นลอ้ เขาเล่น...หล่อน
เท่านนั้ ท่ีรูอ้ ยู่คนเดียวว่า หล่อนตงั้ ใจพูดจริง ๆ และดว้ ยความหมายอนั
จรงิ จงั ...
"แต่...ถา้ สมใจคุณออแลว้ คุณออก็ชนะเกดทุกอย่างแลว้ ...ยงั มี
เวลาพอนะคะ ถา้ จะถอนหมน้ั ถา้ จะคดิ เสยี ใหมว่ ่าเรามอี ะไรทอ่ี าจจะไปกนั
ไมไ่ ด.้.."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๙๓

"ผูห้ ญงิ ...พอรูว้ า่ ตวั เขารกั เขาหลงละก็...ไดใ้ จ..."
อรชุนไดย้ ินเสียงหล่อนระบายลมหายใจยาวแผ่ว คลา้ ยเสียง
สะอ้นื
เขาคิดว่าเพราะความสุขสมอนั ท่วมลน้ ข้นึ มา เช่นเดยี วกบั ผูห้ ญิง
อกี หลายต่อหลายคน
ทวา่ ...การะเกดรูข้ องหลอ่ นคนเดยี วอกี เหมอื นกนั วา่ หลอ่ นระบาย
ลมหายใจแกมถอนสะอ้นื เพราะอะไร
"ผมอดแปลกใจไมไ่ ดก้ าระเกด..."
อรชนุ กระซบิ เคลยี อยู่รมิ หูหลอ่ น
"ทาไมถงึ เพง่ิ จะมาให.้.."
"เกดบอกแลว้ วา่ กลบั มาจะตามใจคุณออทกุ อยา่ ง...แต่ก็...คราวน้ี
อกี ครา เดยี วเท่านน้ั นะคะ จนกวา่ ...จะถงึ วนั แต่งงาน..."
"อีกสิบวนั ...ต่อจากนน้ั ผมจะไม่ยอมปล่อยใหค้ ุณห่างไปเลย
การะเกด งานการเลกิ กนั ที ไมต่ อ้ งทามนั แลว้ "
"ก็คงชวั่ ระยะเวลาเดยี วเท่านน้ั เอง...แต่งงานกนั แลว้ ก็รกั กนั ห่าง
กนั ไม่ได้ ชวั่ เวลาขา้ วใหม่ปลามนั แลว้ ต่อไปก็จืดจาง มชี ีวติ อยู่ไม่ใช่เพ่อื
ความรกั แสนหวานเหมอื นตอนไดก้ นั ใหม่ ๆ เพยี งอยา่ งเดยี ว..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๙๔

"ทาไมถงึ ชอบคดิ อะไรลว่ งหนา้ นกั นะ...ต่อไปจะเบ่อื จะจางอะไรก็
ช่างมนั เถอะ ชวี ติ คนเรามนั เปลย่ี นไดเ้สมอน่ีนะ...แต่เดยี๋ วน้ีผมไมเ่ บอ่ื คุณก็
แลว้ กนั การะเกด.. "

หลอ่ นระบายลมหายใจยาวสะทอ้ นสะทา้ นอกี
กอบโกยความสุข ความอ่ิมเอมในความสมปรารถนาเอาไวจ้ น
แทบจะสาลกั ...
เหมอื นเด็กเลก็ ๆ ท่ีรีบกินรีบด่ืม เพราะรูว้ ่าต่อไปตวั จะตอ้ งอด
อยาก จะไมไ่ ดอ้ ม่ิ และมคี วามสุขเหมอื นเช่นน้อี กี
หล่อนท้งิ หมอนิพทิ ไวท้ ่โี รงพยบาล ความกงั วลความไม่สบายใจ
ตลอดจนมโนธรรมความละอาย...ถูกโยนไปไกลเหมอื นโยนขยะท้งิ
อนาคตขา้ งหนา้ ซ่งึ หล่อนตดั สนิ ใจเอาไวอ้ ย่างแน่วแน่และมนั่ ใจว่า
ดว้ ยเหตผุ ลอนั ควร..ก็ถกู โยนท้งิ แอบเอาไวท้ างหน่งึ ก่อน...
ขณะน้ี...ท่ามกลางความมืด ซ่งึ เป็นฉากปิดบงั ความละอายของ
มนุษยไ์ ด้ อย่างดเี ยย่ี มเสมอ...มแี ต่อรชนุ ...อรชนุ ทงั้ ในออ้ มแขนหลอ่ น ใน
สมั ผสั รดั รึงกนั แน่นแฟ้ น เหมอื นจะไม่มวี นั พรากจากกนั ...และอรชุนซ่ึง
บรรจอุ ยู่เตม็ เป่ียมในหวั ใจ ในความรูส้ กึ ของหลอ่ นจนไมม่ ชี ่องว่างเหลอื อยู่
สาหรบั บคุ คลอน่ื ใดอกี เลย

๕๓

เม่ือความรูส้ กึ สองฝ่ ายของปถุ ชุ นผูย้ งั มีกเิ ลสตอ้ งต่อสูก้ นั อยา่ ง
รุนแรง...

ระหว่างเหตุผลและมโนธรรมฝ่ ายหน่ึง กับความตอ้ งการ
ความเหน็ แก่ตวั และความสุขสบายฝ่ายหน่งึ ...

ทาใหต้ อ้ งผดุ ลกุ ผดุ นงั่ กระวนกระวาย เหมอื นนอนอยู่บนกองไฟ..
ทงั้ ๆ ทห่ี ล่อนตดั สนิ ใจแลว้ กระโจนลงไปแลว้ เกอื บคร่งึ ตวั แต่พอถงึ เวลา
เขา้ จรงิ หลอ่ นกอ็ ดเสยี ดายอดอาลยั อาวรณค์ วามสุขไมไ่ ด.้..

การเลกิ รา้ งกบั อรชุน...ในยุคท่ผี ูค้ นบูชาเงนิ ย่ิงกว่าความดี ยุคน้ี
หลอ่ นคงเหมอื นคนโงเ่ งา่ ในสายตาของใครต่อใคร

แต่นน้ั ก็ช่างเถดิ ...ขอ้ สาคญั หล่อนมองไม่เหน็ ความสุขของตวั เอง
เลย ในการตดั สนิ ใจร่วมชีวติ กบั คนท่หี ล่อนไม่ไดร้ กั มหิ นาซา้ ตาบอด ซ่งึ
หลอ่ นรูแ้ น่อยู่แก่ใจวา่ หลอ่ นจะตอ้ งรบั ภาระหนกั ทง้ั ทางกายและทางใจ

ก็แลว้ หล่อนจะบา้ หรือท่ตี ดั สนิ ใจผละทง้ั ความรกั ความสมบูรณ์
พนู สุขไปเป็นทมุ่ ใหค้ นตาบอดเกาะไปจนตลอดชวี ติ

แต่ถา้ หล่อนใจแขง็ ทาไม่รูไ้ ม่ช้ีต่อมโนธรรม ปล่อยหมอนิพทิ ไป
ตามยถากรรมของเขา...

กอ็ กี นนั่ แหละ...

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๙๖

หลอ่ นจะเสวยสุขอยู่ไดอ้ ยา่ งไดโ้ ดยไมถ่ ูกมโนธรรมรบกวนเหมอื น
มนี รกอยู่ในใจตลอดชวี ติ

หล่อนไม่ไดต้ งั้ ใจจะทารา้ ยหมอนิพทิ ทว่าก็เหมอื นหล่อนทารา้ ย
เขามาถงึ สองครงั้ สองหน หลอ่ นรูว้ ่าหมอนิพทิ เป็นคนจรงิ จงั หลอ่ นทาใหเ้ขา
ผดิ หวงั และเสยี ใจแทบลม้ ประดาตายมาครง้ั หน่งึ แลว้

จรงิ อยู่...ถงึ แมห้ ลอ่ นไมเ่ คยรบั ปากหมอนพิ ทิ เป็นมนั่ เป็นเหมาะวา่
หลอ่ นจะแต่งงานกบั เขา แต่หลอ่ นกม็ สี ่วนทาใหเ้ขาเขา้ ใจวา่ เขากบั หลอ่ นคง
ไมห่ นพี น้ ไปจากกนั ได.้..ใคร ๆ กเ็ ขา้ ใจอย่างนน้ั อย่าวา่ แต่หมอนิพทิ

และ...ถา้ ไมพ่ บอรชุนหลอ่ นก็คงตดั สนิ ใจแต่งงานกบั เขาจรงิ ๆ ขอ้
น้ีถึงใครจะไม่ล่วงรูค้ วามในใจของหล่อน แต่การะเกดก็รูอ้ ยู่แก่ใจของ
หลอ่ นเอง

มนั เป็นจดุ ด่างอยู่ในใจ เป็นบาปอ่อน ๆ ทค่ี อยผดุ ข้นึ มาเยาะหยนั
ตวั เองอยู่เสมอ แมแ้ ต่ในเวลามคี วามสุขกบั อรชนุ

กแ็ ลว้ ...คราวน้มี นั ยง่ิ หนกั กวา่ คราวก่อนเป็นไหน ๆ
เพราะหลอ่ นเองแท้ ๆ...เพราะหลอ่ น...เพราะหมอนิพทิ ห่วงหล่อน
เขาจงึ ไดร้ บั บาดเจบ็ กลายเป็นคนพกิ าร...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๙๗

หลอ่ นเป็นคน เป็นมนุษยซ์ ง่ึ มนุษยเ์ องชอบยกยอสรรเสรญิ ตวั เอง
วา่ ประเสรฐิ กวา่ สตั วท์ ง้ั หลายทงั้ มวล...

สง่ิ ทท่ี าใหม้ นุษยแ์ ตกต่างจากสตั วท์ งั้ หลายทง้ั มวลก็คือมโนธรรม
และความรูส้ กึ ผดิ ชอบชวั่ ด.ี .

วนั นน้ั ...วนั ท่หี ล่อนรูแ้ น่ว่า นยั นต์ าของหมอนิพทิ ไม่มหี นทางจะ
กลบั มามองเหน็ ได้

มอื ของหมอนพิ ทิ สนั่ นิด ๆ รมิ ฝีปากของเขาก็สนั่ ถงึ แมส้ หี นา้ ของ
เขาจะสงบ และมลี กั ษณะแสดงถงึ การอดกลน้ั ความทุกขค์ วามเศรา้ โศก
เสยี ใจ

เมอ่ื การะเกดเอ้อื มจบั มอื เขาไว้ หลอ่ นรูส้ กึ วา่ มอื ของเขาเยน็ เฉียบ
หมอนพิ ทิ หวั เราะดว้ ยเสยี งเหมอื นสะอ้นื
"ผมรูต้ วั มาหลายวนั แลว้ แต่...ไม่เป็นไรหรอก คนตาบอดอีก
เยอะแยะในโลกน้ีทไ่ี มอ่ ดตาย...ต่อไปผมอาจจะเป็นหมอตาบอดคนเดยี วใน
โลกทม่ี คี วามสามารถทส่ี ุดกไ็ ด"้
"หมอ"
เสยี งของการะเกดขาดหายไปเพราะความต้นื ตนั
"หมอ...เกดคดิ ว่าถงึ หมอจะมองไม่เหน็ หมอก็ยงั มคี วามสามารถ
ทาใจดๆี นะคะหมอ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๙๘

"ไม่ตอ้ งห่วงผมหรอกการะเกด ใจผมมนั ชินชากบั โชครา้ ยของ
ตวั เองเสยี แลว้ "

"มนั ถงึ ทส่ี ุดแลว้ ...โชครา้ ยของแก...ทาใจใหเ้ขม้ แขง็ เถอะนพิ ทิ ถงึ
คนอน่ื จะทอดท้งิ แก แต่พวกเราบางคนก็จะไมท่ ้งิ แก...."

มอื ของเพ่ือนหมอร่วมรุ่นคนหน่ึงเอ้ือมไปตบไหล่หมอนิพิทเบา
ๆ...พวกเขายนื บา้ งนงั่ บา้ งลอ้ มหมอนพิ ทิ อยู่หา้ หกคนทง้ั หญงิ และชาย

เขาเหล่านน้ั ทกั ทายการะเกดอย่างเฉยชา และเฝือน ๆ ทง้ั ๆ ท่ี
บางคนเคยสนิทสนมคนุ้ เคยกบั หลอ่ น

ถอ้ ยคาท่เี ขาปลอบโยนเพ่อื นของเขาอดประชดประชนั หล่อนเป็น
นยั ๆ ไมไ่ ด.้..

เพ่อื นหญงิ ท่สี นิทกบั เขามาก ถึงขนาดพูดจากนั อย่างเพอ่ื นผูช้ าย
กลา่ วกบั เขาวา่

"จนใจท่เี ราแต่งงานแลว้ ไม่งน้ั เราจะแต่งงานกบั นาย...นิพทิ แต่ง
ทง้ั ๆ ท่นี ายไม่เคยเสยี สละอะไรใหเ้ ราเลย ออ้ ...จะว่าไม่เสยี สละก็ไม่ได.้..
ตอนอยู่ปีหน่งึ นายสละไสเ้ดอื นใหเ้ราสองตวั "

เขาปลอบหมอนิพทิ ดว้ ยเสยี งหวั เราะเฮฮา และคาพูดขนั ๆ หลาย
ประโยคแวง้ มาหาการะเกด....

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๙๙

ก็เป็นสทิ ธขิ องพวกเขาทจ่ี ะโกรธเคอื งแทนเพอ่ื น....

เม่ือเพอ่ื น ๆ ของหมอนิพทิ กลบั ออกไปหมดแลว้ เหลอื หล่อนอยู่
กบั หมอนพิ ทิ เพยี งสองคน หมอนิพทิ กน็ ่งิ อน้ั ไป หลอ่ นเองกน็ ่งิ

หอ้ งเงยี บกริบ...หากความคิดของแต่ละคนสามารถดงั ออกมา
เหมอื นออกจากปากมนั คงจะดงั และลนั่ อ้อื องึ

หมอนิพทิ นน้ั ลกึ ลงไปในความรูส้ กึ คอื ความวา้ เหวแ่ ละหวาดกลวั
อนาคต...เขาไม่อาจพูดออกมาไดอ้ ย่างท่ีเขากาลงั คิดนนั่ คือ...การทวง
บญุ คุณจากการะเกด ความตอ้ งการและความรกั ซง่ึ หล่อนควรจะตอบแทน
เขา

"ออกไปเถอะ การะเกด ปล่อยใหผ้ มอยู่คนเดยี วดกี ว่า ผมจะได้
คุน้ เคยกบั การเป็นไอบ้ อดคลาอยู่คนเดียว...เดีย๋ วน้ีใคร ๆ ก็สงสารผม
ปลอบผม แต่อกี หน่อยทกุ คนกล็ มื ผมหมด รวมทง้ั คณุ ดว้ ย"

เสียงหมอนิพทิ สนั่ การะเกดบบี มอื เขาแน่น เสยี งของหล่อนสนั่
เช่นกนั

"หมดคะ... "