เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๐๐

นึกถึงหมอนิพิทข้ึนมาแวบหน่ึง หล่อนเพ่ิงนึกข้ึนมาไดว้ ่ามี
จดหมายของเขา อยู่ในกระเป๋าถอื หลอ่ นฉบบั หน่ึงเพง่ิ จะไดร้ บั เมอ่ื ตอนเยน็
ก่อนออกจากโรงพยาบาล

เหมอื นอรชุนจะล่วงรูว้ ่าหล่อนนึกถงึ หมอนิพทิ อยู่ ๆ เขาก็ถาม
ข้นึ มาวา่

"หมอนิพทิ ของคณุ เป็นยงั ไงบา้ งละ่ เหน็ จะจวนกลบั เตม็ ทนแลว้ ซี
นะ"

กระเกดทาเป็นไมร่ ูไ้ มช่ ้ตี ่อคาวา่ หมอนพิ พิ ของคุณ หลอ่ นตอบว่า
"ค่ะ หมอไปไดเ้กือบปีแลว้ อกี หกเจด็ เดอื นคงกลบั กระมงั คะ ถา้ ...
ไมไ่ ดท้ นุ อะไรใหเ้รยี นต่อไปอกี "
"เรียนมากรูม้ าก เดยี๋ วก็จะมาเป็นหมอนกั คิดคนั นกั วจิ ยั แทนท่ี
จะรกั ษาคนตามหนา้ ท่ีแทจ้ ริงของหมอ...คุณเคยว่ายงั งน้ั ไม่ใช่รึ คุณ
การะเกด"
"ค่ะ แต่หมอนพิ ทิ คงไมเ่ ป็นยงั งนั้ หรอกค่ะ"
อรชนุ หวั เราะในลาคอ
"ดูคุณมนั่ ใจหมอนิพทิ เสยี เหลอื เกนิ นะ คณุ การะเกด"
เขาหวั เราะแบบเดมิ อกี ครงั้ หน่งึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๑

"คนเราเปลย่ี นแปลงไดเ้ สมอแหละ...ผมว่า ไม่ว่าจะเปลย่ี นจิตใจ
เปล่ียนความตงั้ ใจ หรือความรัก ความชวั่ ความมุ่งหมาย อุดมคติ
อดุ มการณ์ ไมว่ า่ อะไรทง้ั นนั้ "

"ดฉิ นั รูจ้ กั หมอนิพทิ มานานพอทจ่ี ะแน่ใจวา่ เขาคงไมเ่ ปลย่ี นแปลง
อะไรงา่ ย ๆหรอกค่ะ"

"เวน้ อย่างเดยี ว..."
อรชนุ หนั มามองดูหลอ่ นแวบหน่ึง พอดรี ถวง่ิ วกวนไปตามถนนใน
บรเิ วณขอบเขตบา้ นตงั้ เจรญิ กจิ และชะลอลงเมอ่ื ถงึ ตกึ ใหญ่ของคุณช่นื ศรี
เขาพูดต่อไปขณะทก่ี าระเกดเปิดประตูกาลงั จะกา้ วลง
"เวน้ อย่งเดียวท่หี มอนิพทิ จะตอ้ งเปลย่ี น คือความสนิทสนมทุก
อย่างทเ่ี คยมกี บั คุณ ถา้ ...คุณแต่งงานกบั ผมเมอ่ื ไหร่"

การะเกดหนั กลบั ไปมองดูเขา แต่อรชุนออกรถผ่านหล่อนไปแลว้
หลอ่ นมองตามรถของเขาไป เลยอุตส่าหม์ องเหน็ รถสขี าวนวลของแคทลยี า
จอดบงั ตน้ ไมร้ ออยู่หนา้ ตกึ เลก็ ของอรชนุ ...

หลอ่ นไม่ไดข้ ้นึ หนา้ ตกึ แต่เดนิ เลยไปข้นึ ขา้ งหลงั ตามทเ่ี คยปฏบิ ตั ิ
ทกุ วนั

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๐๒

แปลก ๆ พกิ ล รูส้ กึ ว่านยั นต์ าของคนในบา้ น ซ่งึ มหี ลายต่อหลาย
คู่ดูจะมองหลอ่ นอย่าง

เคราะหด์ ที ห่ี ลอ่ นไมไ่ ดย้ นิ เขาเหลา่ นนั้ วพิ ากษว์ จิ ารณห์ ลอ่ น...
"ยายพยาบาลคนน้แี กคงคดิ จะจบั คุณออ.... "
"เขาวา่ พยาบาลประจบเก่ง..ตอนคณุ ออไปนอนโรงพยาบาลน่ะเหน็
วา่ แมค่ นน้แี กพยาบาลคณุ ออ คุณออตดิ ใจเลยจา้ งมาพยาบาลคุณปา
"รวยไหม"
"โธ่...รวยจะมาเป็นนางพยาบาลเรอะ..."
"สะใภพ้ วกน้ีเขารวย ๆ ทง้ั นน้ั ไม่รวยก็ตอ้ ง..โน่น ลูกรฐั มนตรี
หรอื พวกหมอ่ มเจา้ หมอ่ มราชวงศส์ กลุ ใหญ่ ๆ คณุ ออคงไมเ่ อาละมง้ั ... "
และอกี มากมายสารพดั ท่จี ะวพิ ากษว์ จิ ารณไปตามปากตามใจของ
พวกเขา
กระเกดไมไ่ ดอ้ าบนา้ ผลดั เปลย่ี นเส้อื ผา้ ก่อนเหมอื นทกุ วนั เพราะรู้
วา่ หลอ่ นมาถงึ ชา้ ไปมาก
จริงอย่างท่หี ล่อนคาด...พวกญาตพิ ่นี อ้ งของปาริชาติรูว้ ่าหล่อนมี
อาการดขี ้นึ รูเ้กอื บจะทวั่ กนั อย่างรวดเร็ว...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๓

การะเกดมองเขา้ ไปในหอ้ งแวบเดยี ว หล่อนเหน็ คนมาเย่ยี มเยอื น
ลานตาไปหมด ขนาดเยน็ แลว้ ดว้ ยไป...เหน็ จะทยอยกนั มาเยย่ี มตลอดวนั

โธ่เอย๋ ...พอดคี นไขอ้ าการกรดหนกั ลงไปอกี เพราะพวกท่รี กั และ
หวงั ดที งั้ หลายเหลา่ น้ี

๓๓

"มานานแลว้ รคึ รบั แคซ่ี"
"ก็ไมน่ านนกั หรอกค่ะ ไปรบั พยาบาลมาหรอื คะ"
"ครบั ผา่ นทางนน้ั ก็เลยแวะรบั มาพรอ้ มกนั เสยี เลย"
ทาไมเขาถงึ ตอ้ งบอกหลอ่ นอย่างนนั้ ดว้ ยก็ไมร่ ูอ้ าจจะเป็นเพราะยงั
ถนอมนา้ ใจหลอ่ นไวก้ ่อน หรอื อาจเป็นเพราะสนั ดานผูช้ าย ซง่ึ มกั จะชอบจบั
ปลาสองมอื สามมอื ก็เป็นไดท้ งั้ สองอย่าง
เขาชอบแคทลยี า ตรงทห่ี ลอ่ นไม่เคยแสดงความหวงแหนเขาออก
หนา้ ออกตาเหมอื นผูห้ ญงิ บางคน
ผูห้ ญิงบางคนนนั้ เพียงแต่เขาแสดงว่าเอาใจใส่หล่อนมากเป็น
พเิ ศษก็แสดงความเป็นเจา้ ของเขาออกมาเสยี แลว้
เขารา่ ๆ จะแต่งานกบั หลอ่ นใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อดไปเสยี หลายครงั้ แลว้ ใน
เวลาท่ี เกิดเบ่อื ชีวติ พ่อพวงมาลยั ข้นึ มา แต่ทาไมถงึ ไดย้ ง้ั ใจไวจ้ นกระทงั่
ปานน้กี ไ็ มร่ ู ้
อรชนุ รบั ยนิ โทนกิ ทห่ี ลอ่ นยน่ื มาใหจ้ นแทบจดรมิ ฝีปากของเขา แต่
รอมฝีปากของเขาแทนทจ่ี ะถกู แกว้ กลบั แตะเบา ๆ ทห่ี ลงั มอื หลอ่ น
มนั เป็นความสนิทสนมท่ชี ่วยไม่ได้ เพราะหล่อนไม่ไดถ้ อื เน้ือถือ
ตวั เน่อื งจากหลอ่ นเตบิ โตมาแบบอเมรกิ นั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๕

หลอ่ นหวั เราะและตบแกม้ เขาเบา ๆ
"เดยี๋ วกนิ ขา้ วดว้ ยกนั นะ แคร่"ื "บา้ นโนน้ หรอื คะ"
"ถา้ คณุ กินดว้ ยก็สงั่ ใหเ้ขาเอามาใหท้ น่ี ่ซี "ี
"ก็ไดค้ ่ะ แต่เสร็จแลว้ ตอ้ งออกไปกบั แคธ่ีนะ ตง้ั ใจมาชวนไปดู
ซอ้ มบดั เลต่ "์
เขาเหลอื บดูชดุ ทห่ี ลอ่ นสวม เพง่ิ เหน็ ถนดั วา่ หลอ่ นสามชตุ ยดื แนบ
เน้ือเอา ภายใน สวมเส้อื กระโปรงหลวมๆ มเี ขม็ ขดั คาดเอวทบั ขา้ ง แคทลี
ยา ดูเกเ๋ สมอไมว่ า่ จะอยู่ในชดุ ไหน
ว่าทจ่ี รงิ เขาก็เสยี ดายหลอ่ นอยู่เหมอื นกนั เสยี ดายความเหมาะสม
ความเด่นในรูปโฉม และบคุ ลกิ ของหลอ่ น
พอเขาเหลยี วหาทเ่ี ขย่ี บหุ ร่ี หลอ่ นก็ยน่ื เขา้ มาตรงหน้ มหิ นาซา้ หยบิ
ไปเคาะใหด้ ว้ ย
หลอ่ นปรนนิบตั เิ ก่ง เอาใจเก่ง อาจเป็นเพราะหลอ่ นเป็นเลขานุกา
ริณีมานาน เคยต่อการปรนนิบตั ิเอาใจ นายหา้ ง ของหล่อนจนซนิ เป็นนิสยั
แลว้ ก็ได้
อรชุนเคยถามตวั เองว่า ถา้ เขาแต่งงานกบั หล่อน เขาจะทนเห็น
หลอ่ นมี 'เจา้ นาย' ซง่ึ ตอ้ งคอยเอาใจ ใกลช้ ดิ ...ไหวหรอื ไมไ่ หวก็ยงั ไมร่ ู้

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๐๖

ท่จี ริงแลว้ เขาอยากปฏเิ สธหล่อน แต่ก็อดใจอ่อนไม่ได้ เลยบอก
หลอ่ นวา่

"ผมอยู่ไดป้ ระเดยี๋ วเดยี วเทา่ นนั้ เองนะ สกั สามท่มุ ไม่เกิดสท่ี ่มุ ละก็
..โอโค."

"ถา้ งน้ั ไปแวะเย่ียมคุณปาก่อนสกั ประเดีย๋ วดีไหมคะ เป็นยงั ไง
บา้ งคะตอน"

"ดขี ้นึ ...พยาบาลพเิ ศษเขาว่ายงั งน้ั นะ แต่ผมว่าอย่าเพ่งิ ไปเย่ียม
เลย วนั น้ีทงั้ วนั มคี นเย่ยี มยายปาเยอะแยะ ทง้ั ญาติพ่นี อ้ ง ทง้ั เพอ่ื น ท่จี ริง
คนเป็นแบบน้มี นั ตอ้ งอยู่เงยี บ ๆ มากกวา่ ..."

"ตกลงเป็นอะไรแน่คะ หกลม้ ศีรษะฟาดลงไปจนความจาเส่ือม
หรอื ระบบสมองสว่ นไหนกระทบกระเทอื น...ยงั ไงกนั แน่คะ"

"ทแี รกน่ะกระเทือนจริง แต่หลงั ๆ น่ีเห็นว่าเก่ียวกบั ดา้ นจิตใจ
มากกวา่ ประสาท..."

"จติ ใจ...ทะเลาะกนั กบั เจา้ บ่าว หรอื เก่ยี วกบั เซก็ ซค์ ะ"
"ผมกย็ งั ไมร่ ูเ้หมอื นกนั ยายปาแกพดู เสยี เมอ่ื ไหร่"
"คนป่วยแบบน้ีควรจะไดพ้ ยาบาลอ่อนหวานช่างเอาใจสกั หน่อย
คณุ การะเกดแกจะไมด่ ุเกนิ ไปหรอื คะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๗

อรชนุ หวั เราะ ตอบทเ่ี ลน่ ทจี รงิ ว่า
"บางที คนทเ่ี คยแต่เอาใจตวั เองอย่างผมอย่างยายปา ถูกเขาดเุ อา
เสยี บา้ งกด็ เี หมอื นกนั "
แคทลียหวั เราะ หล่อนเหมือนกนั ว่า อรชุนสนใจการะเกด ถึง
ขนาด ขบั รถไปทห่ี น่วยแพทยเ์ คลอ่ื นทร่ี ะยะทางหลายรอ้ ยกโิ ล
แต่หล่อนก็รูจ้ กั นิสยั หวือหวาของอรชุนดี จนพยายามทาใจใหว้ าง
เฉยได้ เพราะไมใ่ ช่ครงั้ น้เี พยี งครง้ั เดยี ว
โดยเฉพาะกบั พยาบาลทช่ี ่อื การะเกด หลอ่ นวางเฉยไดเ้พราะแน่ใจ
ในความ 'หวั สูง' ของพวกตง้ั เจรญิ กจิ
หรือจะว่า หล่อนดูแคลนผูห้ ญิงท่ีมีอาชีพเป็นพยาบาลก็ว่าได้
เหมอื นกนั
การะเกดพยายามจะไมน่ กึ ถงึ เร่อื งทอ่ี รชนุ ขอแต่งงาน
แต่หล่อนเป็นเพียงผูห้ ญิงธรมดา ๆ พยายามอย่างไรก็อดคิด
หวนั่ ไหวและ ต่นื เตน้ ไมไ่ ด้
มนั จึงผ่านเขา้ มาใหห้ ล่อนครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา ตง้ั แต่อาบนา้
ผลดั เปลย่ี นเส้อื ผา้ และรบั ประทานอาหาร เพอ่ื ข้นึ ไปเฝ้าไข้ หลอ่ นปฏบิ ตั ติ ่อ
ตวั เองเหมอื นตวั เองเป็นเคร่อื งจกั รทต่ี อ้ งเคลอ่ื นไหวไปตามความเคยชิน

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๐๘

บอกไม่ถูกว่ารูส้ ึกอย่างไร ต่ืนเตน้ ยินดีก็ไม่เชิงนกั ภูมใิ จก็ไม่ใช่
ประหลาดใจและหวาดระแวงเสยี แหละมากกวา่

หวาดระแวงว่าเขาอาจมี ลูกไม้ อะไรบางอย่าง เพอ่ื ลอ้ หล่อนเล่น
หรอื ไมก่ ็อยากดูวา่ หลอ่ นจะถงึ ขนาด 'ตวั สนั่ ' ไหมต่อโชคดแี บบน้ี

หล่อนตอ้ งคิดและตอ้ งระแวง เพราะหล่อนเป็นเพียง นางสาว
การะเกด พยาบาลเงนิ เดอื นพนั กวา่ ๆ เท่านน้ั เอง

การะเกดถอนหายใจลกึ ๆ ก่อนท่จี ะเปิดประตูเขา้ ไปในหอ้ งพกั
ของปารชิ าติ

หล่อนตอ้ งพยายามอกี พยายามไม่ใหเ้ ร่ืองส่วนตวั ของตวั เองเขา้
มาทาใหห้ นา้ ท่บี กพร่องกบั คนไข้ หล่อนจะปล่อยใหต้ วั เองใจลอย และทา
หนา้ ทแ่ี บบซงั กะตายทานนั้ ไมไ่ ด้

โดยเฉพาะคนไขพ้ ิเศษ เขาอุตส่าหจ์ า้ งหล่อนมาดว้ ยราคาสูง
หลอ่ นกต็ อ้ งทาหนา้ ทใ่ี หค้ มุ้ กบั เงนิ ของเขา

ปาริชาติคงคอยหล่อนอยู่ พอหล่อนเปิดประตูเขา้ ไปก็ไดร้ บั การ
ทกั ทาย ดว้ ยสายตา แต่ก็ยงั เฉยเมยไมย่ ้มิ แยม้

"เป็นไงบา้ งคะ วนั น้ี"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๙

การะเกดวางถาดอาหารทถ่ี อื เขา้ มาลงบนโตะ๊ ซง่ึ ทาเป็นพเิ ศษแบบ
เดยี วกบั โตะ๊ อาหารโรงพยาบาลสาหรบั คนไขน้ งั่ กนิ บนเตยี ง

หล่อนจดั วางอาหารและเคร่อื งด่มื อย่างคลอ่ งแคลว่ ว่องไว แต่พอ
เลอ่ื นโตะ๊ เขา้ ไปปารชิ าตกิ ย็ กมอื หา้ ม

"เอาไวก้ ่อนเถอะค่ะ ยงั ไมห่ วิ "
การะเกดไม่ไดต้ ่ืนเตน้ อะไรนกั เม่ือไดย้ ินปาริชาติพูดเร่ือย ๆ
ออกมา หลอ่ นรูแ้ ลว้ ปารชิ าตไิ มไ่ ดเ้ป็นโรคอะไรพสิ ดารมากไปกว่าโรคชงิ ชงั
และหลอ่ นจงึ เลอ่ื นโตะ๊ อาหารออกไป และนงั่ ลงเงยี บ ๆ บนเกา้ อ้ขี า้ งเตยี ง
"ใครๆ เขาคงคดิ วา่ ฉนั บา้ ..."
ปารชิ าตปิ รารภลอย ๆ การะเกดเอ้อื มมอื จบั มอื หลอ่ นกมุ เอาไวเ้บา
ๆ
"คุณปาริชาติไม่ยอมพูดเสียหลายวนั ...เดีย๋ วน้ีคงจะสบายใจข้นึ
บา้ งแลว้ ถา้ มอี ะไรอยากจะเลา่ ก็เลา่ เถอะค่ะ ไมต่ อ้ งอายพยาบาลอย่างดฉิ นั
หรอกค่ะ"
"ฉนั ไม่ไดอ้ ายคุณ แต่อายคนอ่ืน ท่ีอายก็เพราะฉนั เคยหวั เราะ
เยาะใครต่อใครท่เี คยบอกฉนั ถงึ เร่อื งน้ี เร่อื งคุณทฆิ มั พร อายทเ่ี คยศรัทธา
เขา เคยคดิ วา่ เขาเป็นแมนเตม็ ตวั "
หลอ่ นน่งิ ไปนดิ หน่งึ ...

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๑๐

"ไอท้ ่ฉี นั เหน็ ...เหน็ ตอนนน้ั มนั ทาลายทกุ ส่งิ ทกุ อย่างหมด ทาลาย
ความนบั ถอื ความศรทั ธา เขา...เขา..."

ปาริชาติหยุดอกี หนา้ ตาของหล่อนแดงกา่ ไปหมด ถงึ จะแต่งงาน
แลว้ หล่อนก็ยงั บริสุทธ์ิ และผูห้ ญิงท่ียงั บริสุทธ์ิก็มกั จะมคี วามอายความ
กระดากปากอยู่

"ตอนนน้ั เขาไมไ่ ดท้ าตวั อย่างผูช้ ายหรอกค่ะ ฉนั ...ฉนั ก็ไมร่ ูจ้ ะเลา่
ยงั ไงดี รูแ้ ต่ว่าแค่แวบเดยี วทเ่ี หน็ มนั น่าเกลยี ด น่าขยะแขยง ถา้ เป็นคนอ่นื
...เป็นหนงั เป็นภาพในหนงั สอื ฉนั ก็คงไม่รูส้ ึกอะไรมาก แต่น่ีเป็นผูช้ ายท่ี
เป็นสามฉี นั ฉนั จะมองเขา มองดูพวกลูกศิษยท์ ่ีมาทาบดั สีใหฉ้ นั เห็นได้
ยงั ไง"

หลอ่ นดงึ ขาข้นึ ชนั เขา่ สองมอื โอบรอบเขท่ งั้ สอง และวางคางลงบน
เขานน้ั นยั นต์ ามแี ววปวดรา้ ว

"ไม่ใช่ไม่เคยไดย้ ิน ไม่เคยไดฟ้ งั รูม้ ามากต่อมาก ไอเ้ ร่ืองวปิ ริต
ผดิ เพศแต่ไมค่ ดิ วา่ จะไดเ้หน็ กบั คนของตวั เอง"

"ค่ะ ดฉิ นั เขา้ ใจ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๑

"เขา้ ใจใช่ไหมคะ ว่าทาไมฉนั ถงึ ไดอ้ ายจนอยากจะทาเป็นบา้ เป็น
หลงั เสยี ใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อดไป จะไดไ้ ม่ตอ้ งเท่ยี วอธิบายใหใ้ ครต่อใครฟงั เร่ือง
หย่ารา้ งกนั "

"เพราะ...คุณเผอญิ ไปเหน็ เขา้ เท่านนั้ เอง ถา้ ไม่เหน็ ก็คงไม่มอี ะไร
เกดิ ข้นึ "

"ไม่เหน็ คืนนน้ั ต่อไปมนั ก็ตอ้ งรูต้ อ้ งเหน็ อยู่ดี จะย่งิ ซา้ รา้ ยใหญ่...
จรงิ ๆ นะคะ ฉนั ไมเ่ คยนึบดั สไี มเ่ คยอบั อายคราวไหนเทา่ กบั คราวน้เี ลย..."

"ทจ่ี รงิ มนั ก็เป็นเร่อื งของธรรมชาตเิ หมอื นกนั แต่เป็นธรรมชาตทิ ่ี
เผอิญวิปริต เร่ืองรกั ร่วมเพศไม่ใช่เร่ืองแปลกประหลาดมากมายอะไร
สาหรบั สมยั น้หี รอกค่ะ คณุ ไมใ่ ช่คนทค่ี วรจะอาย"

ดูปารชาติจะสบายใจข้นึ มาก ถงึ แมว้ ่าบางขณะหล่อนจะยงั คงดู
เป็นคนป่วยทางดา้ นจติ ใจอยู่

ก็น่าเหน็ ใจหลอ่ น ปาริชาตมิ บี รุ ุษทค่ี ุน้ เคยและหวงั ปองหลอ่ นมาก
ต่อมาก สาหรบั ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พร หล่อนคิดว่า หล่อนได้ "เฟ้น" เขาข้นึ มา
แลว้ จากบรุ าทง้ั หลาย

เหมอื นคนท่มี นั่ ใจว่า อะไรก็ตามท่เี ป็นสมบตั ิของตนนน้ั เป็นของ
แท้ หลงภูมิใจ หลงโออ้ วด แลว้ อยู่ ๆมนั ก็กลบั กลายเป็นของเก็ไปให้
เจา้ ของเสยี หนา้ นนั่ แหละ

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๑๒

กว่าจะปรนนิบตั ิปาริชาติ และเป็นเพ่ือนสนทนากบั หล่อนจน
หลอ่ นนอน หลบั ก็ลว่ งเขา้ สท่ี มุ่ กวา่

ว่าท่จี ริงแลว้ ถา้ การะเกดลงไปขา้ งล่างซ่งึ พวกลูกจา้ งบางคนยงั ดู
โทรทศั น์กนั อยู่มนั ก็ไม่ดึกเท่าไหร่นกั แต่ในหอ้ งปรบั อากาศสองคนกบั
คนไขท้ ก่ี ่นี อนหลบั ไป แลว้ ดูเป็นเวลาทค่ี ่อนขา้ งดกึ

การะเกดเพง่ิ จะนึกข้นึ มาไดถ้ งึ จดหมายจากหมอนิพทิ ในกระเป๋ า
ถอื ของหลอ่ น

หมอนิพิท...เขาจะผิดหวงั ในตวั หล่อนสกั แค่ไหนหนอ ถา้ เขารู้
หลอ่ นเร่มิ มจี ติ ใจหวนั่ ไหวไปกบั อรชนุ

จดหมายของเขาเล่าถงึ เร่ืองงาน ชีวิตประจาวนั และแทรกดว้ ย
ควานคดิ ถงึ เหมอื นทกุ ฉบบั

...คุณเป็นกาลงั ใจอย่างสาคญั ท่ีสุดของผม การะเกด น่ีถา้ เรา
แต่งงานกนั และเดนิ ทางมาดว้ ยกนั ผมคงจะมคี วามสุขและมกี าลงั ใจ ไม่
วา้ เหว่เหมือนท่ีกาลงั เป็นอยู่ ท่ีน่ีมีหมอและพยาบาลมากมายหลายคน
หลายคนทางานทน่ี ่แี ละไดเ้งนิ เดอื นสูง จนไมค่ ดิ จะกลบั เมอื งไทย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๓

ผมเคยถกเถยี งกบั พวกเขาเสมอเร่อื งท้งิ บา้ นเมอื ง และท้งิ หนา้ ท่ที ่ี
ควรจะมอี ยู่ในบา้ นเมอื ง แต่ก็น่าเหน็ ใจเหมือนกนั เพราะมนุษยเ์ ราย่อมรกั
ความสุขความสบายดว้ ยกนั ทง้ั นนั้ ...

๓๔

จดหมายของหมอนิพทิ เล่าเร่ืองการศึกษาและการฝึ กงานอย่าง
ละเอยี ด เขาเขียนมาในตอนหน่ึงว่า

..ดร. วลิ ตนั แกขอตวั ผมไปช่วยท่ีศูนยค์ ค้ วา้ เก่ียวกบั โรคเมอื ง
รอ้ น อนั ทจ่ี รงิ ดี เพระบอกวา่ มมี ลู นิธจิ ะช่วยตวั้ สาขาของศูนยข์ ้นึ ทเ่ี มอื งไทย
แกจะช่วยขอตวั ผมไปทางานท่ศี ูนย์ เพอ่ื รบั งนิ เดอื นเป็นดอลลาร์ ก็เหน็ จะ
ในราวแปดรอ้ ยดอลลาร์ สูงกวา่ เงนิ เดอื นเมอื งไทยถงึ ๔ เทา่ ...

ผมคิดถงึ คุณมากการะเกด นบั เป็นส่ิงเดยี วในเมอื งไทยท่ผี มเป็น
ห่วงและคิดถงึ และมอี ยู่ในเมอื งไทย คุณคงรูว้ ่า คุณเป็นกาลงั ใจของผม
เสมอมา จนกระทงั่ คดิ วา่ ชีวติ ของผมบางทอี าจจะขาดคุณไปไมไ่ ดเ้สยี แลว้
เพราะเราคนุ้ กนั รูจ้ กั กนั มานานปี คอยผมนะการะเกด...

หมอนิพทิ เป็นอย่างน้ีเสมอ ดูเขามนั่ ใจอยู่ตลอดเวลาว่า การะเกด
จะตอ้ งแต่งงานกบั เขา

ว่าท่ีจริงการะเกดเองไม่คยรบั ปากรบั คาเขา แต่หล่อนก็เหมอื น
ผูห้ ญงิ สาวทวั่ ๆ ไปทไ่ี มก่ ลา้ ตดั รอนลงไปอย่างเดด็ ขาด

อาจเป็นเพราะความสงสาร

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๕

อาจเป็นเพราะหล่อนคิดว่า วนั หน่ึงอาจจะตดั สินใจแต่งงานกบั
หมอนพิ ทิ ได้

ทว่าหล่อนก็ไม่เคยหลอกลวงหมอนิพิทว่าหล่อนรกั เขา ไม่เคย
ปล่อยเน้ือปล่อยตวั นอกจากความสนิทสนมคุน้ เคยฉนั ญาติท่เี คยปฏบิ ตั ิ
กนั มานานปี

หลอ่ นคดิ อยู่นานกวา่ จะลงมอื เขยี นจดหมายตอบเขา
...ถา้ ว่าถงึ เงนิ เดอื นละก็เกดยอมรบั ว่ามนั เป็นส่งิ สาคญั หมน่ื หก
กบั สามพนั กว่า ใคร ๆ ก็ตอ้ งยนิ ดที างหมน่ื หก แต่หมอเหน็ จะลมื ไปแลว้ ว่า
ในสญั ญาการใหท้ ุน เขาระบุเอาไวว้ หมอตอ้ งกลบั มารกั ษาเขากนั เอาไวก้ ็
เพราะเกรงเร่อื งน้ี เพราะหมอในอเมรกิ านนั้ เขาคงเหน็ มาแลว้ ว่า มหี มอทาง
วชิ าการ และคน้ ควา้ มากจนกระทงั้ ขาดแคลนหมอรกั ษา ดว้ ยเหตทุ ่วี ่ามนั มี
ช่อื เสยี ง และมหี นทางกา้ วหนา้ กวา่ กนั
สาหรบั เกดนน้ั เกดยอมรบั ว่า การคน้ ควา้ ทางดา้ นวชิ การมนั ก็มี
ประโยชนม์ ากกว่า แต่ประเทศดอ้ ยพฒั นาอย่างเรายงั ตอ้ งการหมอรกั ษา
มากกว่าหมอทางคน้ คน้ ควา้ และวชิ าการ ยงั ตอ้ งการคน 'ทา' มากกว่า
นกั วชิ าการ...

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๑๖

หล่อนเขยี นเร่อื งเก่ียวกบั งานไดค้ ล่อง แต่พอถงึ เร่อื งส่วนตวั ตอ้ ง
หยุดชะงกั คดิ อยู่นาน

คดิ วา่ หลอ่ นจะตอบเขาไปอย่างไรดี

...เกดไมอ่ ยากใหห้ มอหวงั อะไรมากนกั โดยเฉพาะไมอ่ ยากใหช้ วี ติ
ของหมอข้นึ อยู่กบั ผูห้ ญงิ เพยี งคนเดยี วอย่างทห่ี มอราพนั หมอคะ...ชวี ติ คน
นน้ั เปล่ยี นแปรไดอ้ ยู่เสมอ หมอจาไดไ้ หมคะท่เี กดเคยพูดกบั หมอบ่อย ๆ
ว่า เกดอาจแต่งงานกบั หมอก็ได้ แต่ก็เป็นเพงี 'อาจ' เท่านน้ั เกดเคยยา้ กบั
หมอชนิดยา้ แลว้ ยา้ อกี ดว้ ยซา้

ไมใ่ ช่เพราะเกดเหน็ หมอเป็นเพยี งแค่ตวั สารอง แต่หมอคงเขา้ ใจดี
วา่ ความรกั เป็นสง่ิ ทบ่ี งั คบั กนั ไมไ่ ด้ แต่ถา้ ตดั สนิ ใจแต่งงานทงั้ ๆ ทไ่ี มร่ กั ละ
ก็ (อาจ) ได.้..

หลอ่ นเขยี นไดแ้ ค่น้เี อง
ยงั ไมก่ ลา้ บอกหมอนพิ ทิ ไปว่า อรชนุ ขอแต่งงานกบั หลอ่ น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๗

หลอ่ นใจอ่อนกบั หมอนิพทิ เกินไปนนั่ เอง กระเกดเลยจบจดหมาย
เอาด้อื ๆ แต่ความคิดอนั สบั สนของหล่อนไม่ไดจ้ บลงเหมอื นกบั จดหมาย
หลอ่ นนอนลมื ตาพลกิ ไปพลกิ มาอยู่เป็นเวลานาน

จะไม่ใหห้ ลอ่ นคิดไดอ้ ย่างไร ผูห้ ญงิ สาวคนไหน ๆ ก็ตอ้ งคิดตอ้ ง
ต่นื เตน้ สบั สนวุน่ วายใจแบบเดยี วกบั หลอ่ นทงั้ นนั้ แหละ

หลอ่ นพยายามหาเหตผุ ลทท่ี าใหอ้ รชนุ ขอแต่งงานกบั หลอ่ น
หลอ่ นไมไ่ ดต้ รี าคาค่าตวั เองตา่ กวา่ เขา แต่จาตอ้ งยอมรบั ความจรงิ
วา่ สง่ิ แวดลอ้ มและสงั คมของเขากบั หลอ่ นนน้ั มนั แตกต่างกนั อยู่มาก
การะเกดนอนคิดกระสบั กระส่ายอยู่ จนกระทงั่ หลบั ไปเองกบั
ความคดิ ทย่ี งั คา้ ง ๆ

โดยปกติ หล่อนต่ืนอนตีหา้ กว่า ๆ เสมอ แต่เชา้ น้ีหล่อนต่ืนเอา
เกือบหกโมง ธรรมดาแลว้ ปารชิ ตจิ ะยงั ไมต่ ่นื แมก้ ระทงั่ หลอ่ นออกจากบา้ น
ไปทางานแลว้

แต่เชา้ วนั น้ปี ารชิ ตทิ าใหก้ าระเกดอายตวั เอง เพราะพอหลอ่ นลมื ตา
ลกุ ข้นึ กเ็ หน็ ปารชิ าตติ น่ื นอนลมื ตาแจว๋ ดูหลอ่ นอยู่ก่อนแลว้

"ตายจริง เชน้ ้ีพยาบาลต่ืนทีหลงั คนไข้ ขอโทษนะคะ คุณปา...
ตอ้ งการอะไรหรอื เปลา่ คะ ถา้ ยงั ขอเวลาดฉิ นั อดึ ใจเดยี ว..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๑๘

"ไมต่ อ้ งรบี หรอกค่ะ ยงั ไมเ่ อาอะไรหรอก..."
กระเกดฉวยผา้ เช็ดตวั รีบเขา้ หอ้ งนา้ แปรงฟนั ลา้ งหนา้ ลวก ๆ
เปลย่ี นเคร่อื งแต่งกายเป็นชดุ ขาวเสรจ็ ในเวลาไมถ่ งึ สบิ นาที
แลว้ หลอ่ นกอ็ อกมาปรนนิบตั ปิ ารชิ าติ
ถงึ จะมอี าการดีข้นึ แต่โดยเหตุท่นี อนเฉย ๆ อยู่นาน ร่างกายจึง
เปล้ยี แบบ เดยี วกบั คนไขก้ ่ตี อ้ งพกั ฟ้ืน
ปารชิ าตปิ ลอ่ ยใหห้ ลอ่ นปรนนิบตั ิ จนกระทงั่ เมอ่ื การะเกดเชด็ ครมี
ลา้ งหนา้ ออกจากหล่อน ซบั ดว้ ยนา้ อุ่นตามท่หี ล่อนบอก ปาริชาติจึงจบั มอื
หลอ่ นเอาไว้
"พอแลว้ ละค่ะ ขอรองพ้นื กบั แป้งเถอะค่ะ แต่งหนา้ เสยี ที ไม่ได้
แต่งมา นานแลว้ "
หลอ่ นหยบิ ของทป่ี ารชิ าตติ อ้ งการมาจากโตะ๊ เคร่อื งแป้ง ถอื กระจก
ใหห้ ลอ่ น แต่งหนา้
"ดแี ลว้ ค่ะ เร่มิ ตน้ ชวี ติ ใหมก่ นั เสยี ที ดฉิ นั ดใี จทค่ี ณุ เขม้ แขง็ "
"ชวี ติ ใหม.่ .."
ปารชิ าตพิ มึ พาเบา ๆ
"ใช่ซคี ่ะ ดฉิ นั ตอ้ งเร่มิ ชวี ติ ใหมแ่ น่ ๆ คุณการะเกด"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๙

"โดยไมต่ อ้ งอาย และไมต่ อ้ งแคร่ใครดว้ ยค่ะ...เพราะคนเราทกุ คน
ผดิ พลาดไดเ้สมอ แต่เมอ่ื ผดิ ไปแลว้ กไ็ มจ่ าเป็นตอ้ งผดิ ไปจนตลอดชวี ติ "

"คณุ พูดยงั กบั คุณเคยทาอะไรผดิ พลาดมาแลว้ "
การะเกดหวั เราะเบา ๆ
"ยงั หรอกค่ะ ดฉิ นั คดิ วา่ ดฉิ นั ยงั ไมเ่ คยทาอะไรผดิ .... "
มเี สยี งเคาะประตูเบา ๆ ขดั จงั หวะ การะเกดคิดว่าคงเป็นคุณช่ืน
ศรี เพราะหล่อนมกั จะมาดูอาการของบุตรีเสมอ ๆ แต่พอหล่อนหนั ไป
กลายเป็นอรชนุ
ดูเถดิ ...เชา้ วนั น้ี หลอ่ นเป็นอะไรก็ไม่รู ้ พอเหน็ เขาเขา้ ใหร้ ูส้ กึ ขดั ๆ
เขนิ ๆ อย่างไรชอบกล
เขาเหน็ ความผดิ ปกตใิ นทางทด่ี ขี ้นึ ของนอ้ งสาวในทนั ที อรชนุ เดนิ
ปราดเขา้ ไปจบั มอื ปารชิ าตริ วบเอาไวท้ ง้ั สองมอื
"ดขี ้นึ แลว้ น่ยี ายปา หายแลว้ ละทนี ้ี"
"พอ่ื อ..."
นา้ ตาของปารชิ าตอิ อกมาคลอหน่วยร้นื ขอบตา อรชนุ เป็นคนเดยี ว
ทส่ี นบั สนุนการแต่งงานของหลอ่ นอย่างแขง็ แรง เพอ่ื ความสุขของหลอ่ น
เขาใหเ้หตผุ ลวา่ ...อะไรทเ่ี ป็นความสุขของชวี ติ เราก็ควรเลอื กสง่ิ นน้ั
ปารชิ าตจิ งึ บบี มอื พช่ี ายเบาแน่น กลา่ วเบา ๆ วา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๒๐

"เราผิดดว้ ยกนั ทง้ั คู่ค่ะพ่อี อ ไม่ใช่ทาอะไรผดิ หรอกแต่ตดั สนิ ใจ
ผดิ เร่อื ง..."

"เจา้ บ่าวของนอ้ ง..."
อรชนุ พดู ต่อ
"มนั ผ่านไปแลว้ แลว้ เราค่อยแกก้ นั ทหี ลงั ตอนน้ีขอใหน้ อ้ งหายดี
เสยี ก่อนเป็นเร่อื งสาคญั ทส่ี ุด"
"ผูค้ นคงลอื กนั เอกิ เกรกิ แต่งงานไดป้ ระเดยี๋ วเดยี วกเ็ ลกิ กนั ... "
"ปล่อยใหถ้ ือกนั ไป ชีวติ เป็นของเราไม่ใช่ของคนอ่ืนสกั หน่อยน่ี
นอ้ ง... "
เขาหนั มาทางการะเกด
"จรงิ ไหม คณุ การะเกด"
กระเกดไม่ตอบ ไดแ้ ต่ย้มิ นิด ๆ อรชุนปลอ่ ยมอื จากนอ้ งสาวเดนิ
ไปชะโงกหนา้ ทป่ี ระตู
"คุณพศิ มยั มาแทนแลว้ คุณการะเกดจะตอ้ งรบี ไปทางาน"
"คงหนกั แย่นะคะ กลางวนั ทางาน กลางคนื ยงั ตอ้ งมาเฝ้าดฉิ นั ....
"
"ไมใ่ คร่คมุ้ กบั ค่าจา้ งเทา่ ไหร่หรอกค่ะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๑

การะเกดตอบตามความเป็นจริง สีหนา้ และแววตาของหล่อน
ยนื ยนั เช่นนน้ั

"คณุ ปาริชาตไิ มไ่ ดม้ อี ะไรยุ่งยาก บางคนื ดฉิ นั นอนหลบั สบายเสยี
ดว้ ยซา้

"ไมเ่ หมอื นผมตอนทอ่ี ยู่โรงพยาบาลใช่ไหม"
อรชนุ ถามย้มิ ๆ

อรชุนยงั ยนื อยู่กบั ปาริชาติ เมอ่ื พยาบาลพเิ ศษตอนกลางวนั โผล่
เขา้ ประตูมา และการะเกดขอตวั ออกไป

แต่พอการะเกดลงไปรบั ประทานอาหารเชา้ เพ่งิ จะตกั ขา้ วตม้ เขา้
ปากไดเ้พยี งสองคา อรชนุ กต็ ามหลอ่ นลงมาทห่ี อ้ งอาหาร

ขา้ วตม้ อ่อนและแสนจะล่นื คอ ดูเหมอื นจะเร่ิมติดคอการะเกด
ข้นึ มาทนั ที

อรชุนสงั่ กาแฟ นยั นต์ าเขามองดูหล่อนอยู่เกือบจะตลอดเวลาท่ี
การะเกดกม้ หนา้ กม้ ตาตกั ขา้ วตม้ เขา้ ปาก

ดูเถิด...แลว้ อย่างน้ีใครจะกินเขา้ ไปลง ขา้ วตม้ เพยี งถว้ ยเล็ก ๆ
การะเกดฝืน ใจกลนื ลงไปเกอื บไมห่ มด

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๒๒

แปลกแท้ ๆ ทเี ดียว...หล่อนไม่รูว้ ่าทาไมหล่อนถงึ ไดเ้ กิดขดั เขนิ
กระดากกระเดอ่ื งสายตาของเขาข้นึ มาเฉย ๆ

"เดยี๋ วผมจะไปลง่ คุณ"
เขายกนาพกิ าขอ้ มอื ข้นึ ดูเวลา
"เชา้ น้กี ลวั จะสายไปหน่อยละกระมงั ครบั มวั แต่ยงุ่ กบั ยายปาเสยี "
เขาน่งิ ไปนดิ หน่งึ ถามทเี ลน่ ทจ่ี รงิ วา่
"ลาเสยี สกั วนั ไมไ่ ดร้ คึ รบั "
การะเกดยกนา้ ข้นึ ดม่ื แตะปากดว้ ยผา้ เชด็ มอื อย่างรวดเรว็ ท่าทาง
ของหลอ่ นรบี ข้นึ กวา่ เดมิ
"งานของดิฉนั ไม่เหมอื นอ่นื ๆ ถา้ ไม่จาเป็นแลว้ เราไม่อยากหยุด
กนั หรอกค่ะ"
หล่อนลุกข้นึ ยนื มองดูเขานิดหน่ึง อยากจะบอกว่ความจริงเขาไม่
จาเป็นลาบากลุกข้นึ แต่เชา้ เพอ่ื ไปส่งหล่อนเลย แต่อกี ใจหน่ึงก็ไม่อยากพูด
ใหเ้ขาคดิ วา่ เป็นมารยา หรอื อะไรทานองนนั้
หลอ่ นยงั จาไดด้ ี เขาเคยว่าหล่อนว่า ความไมส่ นใจของผูห้ ญงิ ต่อ
ผูช้ ายบางทกี ็เป็นมารยา
หลอ่ นจงึ พดู สนั้ ๆ แต่เพยี งวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๓

"ดฉิ นั ตอ้ งรบี ไปแลว้ ละค่ะ"

พอข้นึ รถและสตารท์ รถเคลอ่ื นทอ่ี รชนุ ก็บ่นวา่
"ธรรมดาผมไม่เคยต่นื นอนเชา้ ๆ อย่างสองสามวนั น่ีเลย เพราะ
ผมนอนดกึ เสยี จนเคยตวั "
การะเกดอยากยอ้ นถามว่า... 'แลว้ ใครใชใ้ หต้ น่ื '
แต่หลอ่ นเฉย ๆ เสยี ตามเคย
อรชนุ ชาเลอื งดูหลอ่ นแวบหน่งึ ปรารภวา่
"คุณการะเกดน่ีเหน็ จะพูดเก่งอยู่อย่างเดยี ว คือดุแลว้ ก็ใหโ้ อวาท
คนไข"้
"ดฉิ นั ไม่ไดด้ ุคนไขเ้สมอไปหรอกค่ะ นอกจากคนไขท้ ่ดี งึ ดนั หรือ
โอดครวญเกนิ กวา่ เหตเุ กินความเจบ็ ปวด"
อรชุนหวั เราะ ชาเลอื งดูริมฝีปากสแี ดงอ่อน ๆประดบั บนผวิ หนา้
สะอา้ นของหลอ่ น นึกในใจวา่ คงนุ่มนวลและไมเ่ หนอะหนะ เหมอื นรมิ ฝีปาก
ทฉ่ี าบสเี อาไวจ้ นหนา
ยง่ิ นานเขา้ ก็ยง่ิ หยบิ เอาความงามในตวั หลอ่ นมา "วเิ คราะห์ ทล่ี ะ
ช้นิ ๆ ลงความเหน็ วา่ หลอ่ นมอี ะไร ๆ ทเ่ี ขารูส้ กึ ของเขาเองวา่ เป็นพเิ ศษกวา่
ผูห้ ญงิ อน่ื ๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๒๔

อรชนุ ถามวา่
"น่ากลวั จะหมายถงึ ผมละซที า่ "
"ดฉิ นั หมายถงึ ทวั่ ๆ ไป ไมไ่ ดเ้จาะจงเฉพาะใครหรอกค่ะ"
อรชนุ น่ิงไป กระเกดชาเลอื งมองดูนาพกิ า แลว้ ก็ชาเลอื งดูเขม็ ไมล์
เหมอื นเขาจะไม่ไดเ้ ร่งรอ้ นใหเ้ ร็วเป็นพเิ ศษกว่าทุกวนั เลย ทงั้ ๆ ท่รี ูว้ ่ามนั
สายกวา่ ทกุ วนั
"มนั ไมส่ ายหรอกคุณ ผมรบั รองวา่ คณุ ตอ้ งถงึ โรงพยาบาลทนั แปด
โมงคร่งึ แน่ ๆ"
"ธรรมดาดฉิ นั ถงึ เจด็ โมงไมเ่ กนิ คร่งึ "
"แต่วนั น้ไี มธ่ รรมดา ผมอยากขอใหเ้ป็นวนั พเิ ศษ เพราะประการ
หน่งึ ยายปาดขี ้นึ จนผมคดิ วา่ แกหายเป็นปกติ แลว้ ประการทส่ี อง..."
เขาหยุดนดิ หน่งึ หนั มามองดูหลอ่ นเตม็ ตาเป็นครง้ั แรกแลว้ กร็ บี
หนั กลบั ไป ระวงั รถสวน
"ผมอยากยนื ยนั กบั คณุ เร่อื งเมอ่ื วานน้.ี .... ผมจะแต่งงานกบั คณุ
จรงิ ๆ คุณการะเกด ถา้ คุณคดิ วา่ เราพอจะไปกนั ได"้

๓๕

คนไขท้ ่นี อนอยู่นานวนั และช่างสงั เกตสกั หน่อย ค่อนขา้ งจะรูส้ กึ
ว่าคุณพยาบาลซ่ึงขยนั ขนั แข็ง แต่ดุและเจา้ ระเบยี บวนั น้ีดูเหมือนจะใจดี
และ ย้มิ แยม้ แจม่ ใสผิดธรรมดา

ก็ไม่ถงึ กบั ระร่ืนอะไรนกั หนาดอก แต่ก็ทาใหห้ ล่อนมองดูสวยข้นึ
ผดิ ตาภายในชดุ ขาวอนั ชนิ ตานนั้

"วนั น้ที าไมดูคณุ ซวยสวย"
คนไขร้ ุ่นสาวแผนกสามญั ทกั การะเกดเม่อื หล่อนเดินเขา้ ไปปลด
เขม็ นา้ เกลอื ให้ หลอ่ นผูน้ ้ีมารบั การผ่าตดั เน้ืองอกมดลูก เพ่งิ จะออกมาพกั
ฟ้ืนไดว้ นั เดยี ว
การะเกดเพยี งแต่ย้มิ ถามอาการของหลอ่ นแลว้ เดนิ เลยไปยงั เตยี ง
อน่ื
รูต้ วั เองเหมอื นกนั ว่า หลอ่ นคงมอี ะไรผดิ ปกตไิ ปจรงิ ๆ ก็ทาไมจะ
ไมร่ ูเ้มอ่ื ใจมนั ผดิ ปกติ ภายนอกก็ยอ่ มมอี ะไรผดิ ปกตไิ ปดว้ ย
หล่อนเดินขา้ มไปยงั อีกฟากหน่ึงซ่ึงเป็นตึกคนไขช้ าย เช่ือม
ตดิ ต่อกนั ดว้ ยทางเดนิ มหี ลงั คาคลมุ เช่นเดยี วกบั ตกึ อน่ื ๆในกลมุ่ เดยี วกนั

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๒๖

หลอ่ นรบั ยาทแ่ี ผนกยาจดั ใส่ถาดให้ เดนิ แจกยาไปตามเตยี งต่างๆ
คนไข้ ผูช้ ายส่วนมากมกั จะเร่อื งมากกว่าคนไขผ้ ูห้ ญงิ ดูเหมอื นจะกลวั เจ็บ
กลวั ตายมากกวา่

ผ่าตดั ในทานองเดยี วกนั แต่ดูคนไขช้ ายทาท่าเหมอื นอาการหนกั
มากกวา่

พวกเขามกั จะเร่มิ ตน้ ดว้ ยประโยคว่า
"ผมเป็นอะไรก็ไมร่ ู.้..
หรอื ไมก่ ็
'คุณครบั ทาไมถงึ ปวด'
'ทาไมถงึ เจบ็ มาก...'
ขณะท่ีหล่อนเดินถึงเด็กหนุ่มคนหน่ึง เขาเพ่ิงนาตดั เก่ียวกบั
กระดูกสนั หลงั ตอ้ งนอนตะแคงอยู่ตลอดเวลา
เมอ่ื จะกนิ ยา หลอ่ นจงึ ตอ้ งประคองใหน้ อนกลบั ขา้ งและช่วยเหลอื
เผอญิ คนเฝ้าไขข้ องเขาออกไปขา้ งนอก
หล่อนไม่รูด้ อกว่า อรชุนมองเหน็ หล่อนจากตกึ หนา้ และเดนิ ขา้ ม
มายนื มองดูหลอ่ นทางานอยู่ตรงหนา้ ประตูนานแลว้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๗

เขาเคยมองดูพวกผูห้ ญิงสาว ๆ สวย ๆปฏิบตั ิหนา้ ท่ขี องหล่อน
อย่างคลองแคล่วอยู่บ่อย ๆ ตามสนามบิน ตามสถานธุรกิจต่าง ๆบา้ ง
หล่อนสวยงามกระฉบั กระเฉงมองดูเพลนิ ตาเพลนิ ใจ แต่ไม่เคยทาใหเ้ ขา
มองดูไดน้ าน ๆ เหมอื นดงั ขณะน้ี

ก็คงจะอยู่ทใ่ี จนนั่ แหละ
ไมร่ ูเ้หมอื นกนั ว่าหลอ่ นมอี ะไรใหเ้ขาเกิดความรูส้ กึ ประทบั ใจ
ขอ้ สาคญั ขณะน้ีขณะท่ีเขายืนมองดูหล่อนประดบั ประคองเด็ก
หนุ่มคนไข้ เขาชกั เร่ิมรูส้ กึ ว่าเขาจะทนเห็นหล่อนปรนนิบตั ิใครต่อใครอยู่
ตลอดเวลาไดล้ ะหรอื .. ถา้ ...เขากบั หลอ่ นแต่งงานกนั แลว้
โดยเฉพาะ..ถา้ เผอญิ มคี นไขอ้ ย่างเขา ใหห้ ลอ่ นตอ้ งป้อนขา้ วป้อน
นา้
การะเกดหนั มาเหน็ เขาเขา้ พอดี หลอ่ นเดนิ เขา้ มาหาเขา หนา้ ขาวๆ
ใส ๆ ทไ่ี มม่ สี สี นั แดงข้นึ นิดหน่อย แต่เพราะธรรมดามนั ขาว ๆ ใส ๆ ดูซดี
ๆ พอแดงข้นึ จงึ เหน็ ผดิ สงั เกตอย่างงา่ ยดาย
นานแลว้ เขาไมเ่ คยเหน็ ผูห้ ญงิ อาย โดยเฉพาะผวิ หนา้ ซบั โลหติ ตาม
ธรรมชาติ เห็นแต่แดงนวลอยู่ตลอดวนั ตลอดคืนดว้ ยเมดอพั และการ
ตกแต่ง
"ผมมารบั "

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๒๘

เขาบอกหล่อน การะเกดไม่รูจ้ ะพูดว่ากระไร นอกจากเดนิ ไปกบั
เขาเงยี บ ๆ

เขารออยู่ชน้ั ล่าง ขณะท่ีหล่อนข้ึนไปหยิบกระเป๋ าเงินและของ
บางอย่างทจ่ี ะเอาไปดว้ ย สมรมง่ิ มองดูหลอ่ นถามย้มิ ๆวา่

"คุณอรชนุ มารบั เรอะ"
"ค่ะ"
นยั นต์ าของสมรมง่ิ ปรากฎแววอย่างหน่ึงซ่งึ การะเกดไม่สูจ้ ะชอบ
ใจนกั ลอ้ เลยี นสพั ยอก คลา้ ย ๆ จะสมเพชหรอื อะไรทานองนนั้
ไม่ว่าใครท่ีจกั สภาพและฐานะของหล่อนกบั อรชุนย่อมตอ้ งมี
ความรูส้ กึ แบบเดยี วกนั กบั สมรมง่ิ
ใครเขาจะเช่อื วา่ ผูช้ ายอยา่ งอรชนุ จะ 'เอาจรงิ '
แมแ้ ต่เพอ่ื นของหลอ่ นเองบางคนยงั แอบกระซบิ กนั วา่
'ป่านน้ียายเกดมเิ สร็จคุณอรชนุ ไปแลว้ แกลูกไมเ้อาไปอยู่บา้ นอยู่
ช่องใกลช้ ดิ กนั ทกุ วนั แบบน้ี'
การะเกดไมอ่ ยากอธบิ ายอะไรกบั ใคร แต่ไหนแต่ไรมาแลว้ หลอ่ น
ไมเ่ คยมชี วี ติ "ข้นึ " กบั สงั คมหรอื ลมปากของใคร

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๙

สมรมง่ิ ถามวา่
"เป็นไงบา้ ง คณุ ปารชิ าตคิ ่อยยงั ชวั่ ข้นึ ไหม"
"ค่ะ กด็ ขี ้นึ "
สมรมง่ิ ย้มิ อกี ถามดว้ ยประโยคเดมิ วา่
"เป็นไงบา้ ง จูจ้ ้เี หมอื นคณุ พไ่ี หม"
การะเกดหวั เราะ
"เพงิ จะต่นื ข้นึ มาจากฝนั รา้ ย ยงั ไม่ทนั จูจ้ ้หี รอกค่ะพห่ี มอน หนูไป
ละนะคะเกรงใจคนคอย"

หล่อนกระดากกระเด่ืองย่ิงข้ึนทุกวนั ต่อการข้ึนไปนงั่ รถคู่กบั
อรชนุ

ก็เหน็ จะตอ้ งพูดกนั ใหเ้ด็ดขาด หลอ่ นไม่แครส์ ายตาของใครดอก
แต่ไมช่ อบ

หล่อนกาลงั คิดว่าจะข้นึ ตน้ อย่างไรดี มวั แต่คิดเพ่งิ จะรูส้ กึ ว่า รถ
ไม่ไดเ้ ล้ยี วไปตามทางท่จี ะไปบา้ น พอหล่อนหนั ไปยงั ไม่ทนั ถาม อรชุนก็
บอกวา่

"ผมขอแวะไปธุระเดยี๋ ว บอกยายปาเอาไวแ้ ลว้ ไม่ตอ้ งทาหนา้ ยงั
งนั้ หรอกคุณ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๓๐

เสยี งของเขาฟงั สนทิ และเป็นกนั เองจนสะกดิ ใจหลอ่ น
หลอ่ นคดิ จะพดู กบั ขาจนกระทงั่ รถผ่านดอนเมอื งเลยไป และเล้ยี ว
เขา้ ถนนหมบู่ า้ นเร่มิ จะจดั สรรแห่งหน่งึ
อรชนุ บอกวา่
"เพ่อื นผมเอง เขาทาบริษทั จดั สรรท่ดี ิน ผมมหี ุน้ อยู่ดว้ ยสามสิบ
เปอรเ์ ซน็ ต"์
ขบั รถเลยเขา้ ไปยงั สานกั งานซง่ึ เป็นตกึ แถวสช่ี นั้ งดงามแขง็ แรงอยู่
กลางท่งุ ถนนทต่ี ดั ผา่ นไปตามทล่ี ว้ นแต่ลาดคอนกรตี แลว้ ทง้ั นน้ั อรชนุ บอก
อกี วk่
"หมู่บา้ นของเราตดั ถนนใหเ้ ห็นความสะดวกสบายก่อน เอา
ความดวกสสบายไวห้ นา้ แลว้ ค่อยสรา้ งบา้ นทหี ลงั "
"ความคดิ ของคณุ อรชนุ หรอื คะ"
"กค็ วามคดิ ดว้ ยกนั นนั่ แหละ"
เขาเล้ยี วรถไปยงั สานกั งาน หยุดทน่ี นั่
"คอยผมสกั ประเดยี๋ วนะ ประเดยี๋ วเดยี วเทา่ นน้ั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๑

ประเดยี๋ วเดยี วของเขาประมาณย่สี บิ นาทไี ด้ เมอ่ื เขาเดนิ ออกมา มี
เพ่อื นตามออกมาดว้ ยสองนาย เขาแนะนาการะเกด สนทนากนั อกี ครู่หน่ึง
อรชนุ กข็ บั รถกลบั

แลว้ อยู่ ๆ เขากถ็ ามหลอ่ นวา่
"คณุ ตดั สนิ ใจแลว้ หรอื ยงั คุณการะเกด"
การะเกดน่ิง อยู่กบั อรชุนสองคนอย่างน้ี หล่อนกลายเป็นคนไม่มี
ปากมเี สียงเอาเสียงเลย ทง้ั ๆ ท่ีเคยดุเขาบ่อย ๆ เม่อื เขาเป็นคนไขข้ อง
หลอ่ น
อรชนุ น่งิ ไปครู่เหมอื นกนั
"ผมถามจรงิ ๆ เถอะ ผมเป็นคู่แขง่ ของหมอนพิ ทิ หรอื เปลา่ "
ถามออกมาแต่ละคาช่างยากยน็ ต่อการตอบเสยี เหลอื เกิน หล่อน
จะตอบไดอ้ ยา่ งไรวา่ ...ออ๋ ...แน่ละ ถา้ หมายถงึ การขอแต่งงาน...
แต่ตาหรบั ความรูส้ กึ ของหลอ่ นละก็...ดูเหมอื นอรชนุ จะไมม่ คี ู่แข่ง
เลย
ในทส่ี ุด หลอ่ นก็เหมอื นผูห้ ญงิ อ่นื ทวั่ ๆกนั ทอ่ี ด "หลง อรชนุ ตงั้
เจริญกิจไม่ได.้ ..แมพ้ ายามจะสอนตวั เองสกั ใด พยายามจะใหต้ วั เองเป็น
ผูห้ ญงิ "พเิ ศษ" กวา่ คนอน่ื สกั แค่ไหนก็ตาม
อรชนุ วา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๓๒

"สองคาถามละ คุณไม่ยอมตอบผมเลย ผมชกั อยากเป็นคนไข้
ของคุณ อกี แลว้ ซี จะไดย้ นิ เสยี งของคณุ บา้ ง"

เขาหวั เราะ
"...ถงึ จะดจุ ะไมน่ ่าฟงั เลยก็ยงั ด.ี .."
เขาพดู ต่อไป มอื ทกั พวงมาลยั เล้ยี วรถเขา้ ถนนซอยเลก็ ๆ ขนานไป
กบั ลากระโดงสายหน่งึ กะวา่ ไกลจากนยั นต์ าสอดรูส้ อดเหน็ ของผูค้ นแลว้ จงึ
หยุด
"เอาอย่างน้ดี กี วา่ เรามาพูดกนั ใหร้ ูเ้ร่อื งเสยี เลย ผมเป็นคนใจรอ้ น
ทน อดั อดั กบั อะไร ๆ ทม่ี นั ไมก่ ระจ่างออกมาไมไ่ ด.้.
"ดฉิ นั เองกต็ อบอะไรทก่ี ระจ่างออกมาทนั ทไี มไ่ ดเ้หมอื นกนั "
การะเกดเพ่งิ พูดเป็นประโยคแรก นยั นต์ าเหลอื บดูเขาแวบเดยี ว
ดูเถอะ แมแ้ ต่นยั นต์ าท่เี คยมองดูคนไขด้ ุ ๆ ก็ไม่กลา้ ประสานนยั นต์ าของ
เขานาน
ไมใ่ ช่อะไรดอก หลอ่ นกลวั ใจของหลอ่ นเอง
"เพราะอะไร คุณการะเกด ทาไม...ใจของคุณเอง คุณไม่รูห้ รอกรึ
วา่ คดิ ยงั ไง รูส้ กึ ยงั ไง"
"มนั ไมใ่ ช่เร่อื งของใจอย่างเดยี ว"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๓

"ทาไมจะไม่ใช่ ปญั หาอ่ืน ๆ ตดั ท้งิ ไปไดห้ มด ไม่ว่าจะเป็นเร่ือง
ฐานะความเหมาะสม หรอื อะไรบา้ ๆ บอ ๆ ทเ่ี ป็นสง่ิ ประกอบ สง่ิ แวดลอ้ ม
ของคน ถา้ ผมจะแต่งงานกบั คุณใหไ้ ดล้ ะก็...ไม่มอี ะไรสาคญั นอกจากตวั
คุณเอง"

ดูเถดิ เมอ่ื เขา 'อยากได้ อะไรข้นึ มาก็ 'อยากได้ ตามวสิ ยั ของคนมี
เงนิ และเอาแต่ใจตวั เอง

เขาถามหลอ่ นต่อไปเลยหลงั จากเวน้ ระยะนดิ หน่งึ
"หรอื วา่ คณุ มสี ญั ญาอะไรไวก้ บั หมอนพิ ทิ "
"ไมไ่ ดส้ ญั ญา แต่ดฉิ นั ก็...ไมอ่ ยากใหห้ มอผดิ หวงั "
"คุณมเี หตผุ ลแค่นนั้ เองละรึ แค่ไมอ่ ยากใหห้ มอผดิ หวงั ถงึ กบั ไม่
ยอมแต่งงานกบั คนอน่ื ถา้ งน้ั คุณก็ตอ้ งทาใหห้ มอสมหวงั ..งน้ั ตอยผมมาสกั
คาซวี า่ คณุ รกั หมอนิพทิ คาเดยี วเทน่ นั้ ...ถา้ คุณรกั เขา ตง้ั ใจรอเขาอย่างเดด็
เดยี ว ไอท้ ผ่ี มขอแต่งงานกบั คุณกเ็ ป็นอนั ยกเลกิ "
ดูเกดิ ...หลอ่ นกค็ อื ปถุ ชุ นธรมดานนั่ เอง ไมก่ ลา้ ตอบเขาใหเ้ดด็ ขาด
โธ่..เพราะลกึ ลงไปในความรูส้ ึกของหล่อน มนั ไม่ใช่หมอนิพทิ และไม่เคย
เป็นหมอนพิ ทิ ถงึ แมห้ ลอ่ นจะเคยคดิ ว่า หลอ่ น 'อาจ' แต่งงานกบั หมอนิพทิ
ได ้
"นนั่ ไง คณุ ไมก่ ลา้ พูดออกมาใหเ้ดด็ ขาด"

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๓๔

พอนยั นต์ ของเขาแสดงชยั ชนะ หล่อนก็เกิดระแวงตามประสาคน
คดิ มาก เกรงวา่ เขาจะคดิ วา่ หลอ่ นเสยี ดายเพราะเขาคอื อรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ

มนั ช่างลาบากใจไปเสยี ทง้ั นน้ั
หลอ่ นอยากจะขดั ขนื เมอ่ื อรชนุ เอนตวั เขา้ มาหาหลอ่ น...แต่หลอ่ น
ก็เหมอื นหญิงสาวเกือบทุกคน สมั ผสั ของผูช้ ายท่ีหล่อนมคี วามรูส้ ึกเป็น
พเิ ศษต่อเขา ทาใหห้ ลอ่ นหวนั่ ไหวเกนิ ไปทจ่ี ะขดั ขนื
ผวิ แกม้ ของหล่อนนุ่มเนียน หอมอ่อน ๆ ดว้ ยกลน่ิ แป้งท่จี างจน
กลายเป็นกลน่ิ เน้ือจรงิ ๆ...ไม่ใช่กลน่ิ แป้งกลน่ิ เมคอพั ซ่งึ บางทกี ็ซา้ ๆ กนั
ไมว่ า่ จะอยู่บนแกม้ ของผูห้ ญงิ คนไหน...เหมอื นทอ่ี รชนุ เคยคาดเอาไวไ้ มผ่ ดิ
หวั ใจของหล่อนเตน้ แรงและเร็วจนอรชุนรูส้ ึก เขาหวั เราะเบา ๆ
อยู่รมิ ใบหู ของหลอ่ น
"ทนี ้ีรูแ้ ลว้ ว่าพยบาลคนเก่ง ดุคนไขแ้ หว ๆ ท่จี ริงไมเ่ ก่งเลย...เฮอ้
...หลง อจิ ฉาหมอนิพทิ เสยี แทบแย่..."

๓๖

การะเกดเจบ็ ใจตวั เองท่อี อ่ นแอและหวนั่ ไหวไปกบั อรชุน จนไม่
อาจขดั ข้ึนเขาได้

มนั เร็วเกินไปจนกลายเป็นง่าย..หล่อนอดคิดมากตามประสาคน
ช่างคดิ ไมไ่ ด.้.เมอ่ื ครงั้ แรกเรว็ และงา่ ย เขาคงถอื โอกาสเร่อื ยไป

หลอ่ นจะตอ้ งใจแขง็ กบั เขา
การะเกดไม่รูต้ วั ว่าหล่อนใจลอยผดิ ปกติ จนกระทงั่ คุณหญิงสิริ
ลกั ษณ์ อาสะใภข้ องปารชิ าตทิ กั ข้นึ
"คุณการะเกดเป็นอะไร ดูยงั กบั เหน่ือย...คงเหน่ือยมากใช่ไหม
ทางานจากโรงพยาบาลเหน่อื ย ๆ แลว้ ยงั มาทาต่อทน่ี ่อี กี "
"จรงิ ซนี ะ"
มารดาของปารชิ าตสิ นบั สนุน
"ทา่ ทางเธอเหน่อื ยจรงิ ๆ แหละคณุ การะเกด"
การะเกดนึกตาหนิตวั เอง หล่อนเคยระมดั ระวงั ตวั อยู่เสมอ เวลา
เฝ้ าไขพ้ ิเศษนอกจากทางานใหค้ ุม้ แลว้ หล่อนถือเป็นหนา้ ท่ีท่ีจะตอ้ งให้
กาลงั ใจคนไขด้ ว้ ย ไมใช่สกั แต่นงั่ เฝ้ าเป็นตกุ๊ ตา แลว้ ก็ใหย้ ากินตามเวลา
เทา่ นน้ั

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๓๖

น่ีหล่อนเร่ิมบกพร่องในหนา้ ท่จี นกระทงั่ เจา้ ของไขเ้ ขาสงั เกตเหน็
น่าละอาย...

หลอ่ นจงึ รบั วา่
"ค่ะ ดิฉนั คงเหน่ือยจริง ๆ ตอนน้ีคุณปาริชาติก็ค่อยยงั ชวั่ แลว้
ดิฉนั คิดว่าพยาบาลพิเศษเห็นจะไม่จาเป็นแลว้ ละค่ะ ใหใ้ ครมานอนเป็น
เพอ่ื นสกั คนกค็ งจะได"้
"โอย๊ ... ยงั ...ยงั หรอก ถา้ ไม่ใช่พยาบาลจะรูอ้ ะไร หรอื หนูว่าไงลูก
ปา"
"อยู่เป็นเพอ่ื นดฉิ นั ไปก่อนเถอะค่ะ คุณการะเกด เหน่ือยก็พกั เสยี
บา้ ง เป็นไรหรอกค่ะ"
เมอ่ื เจา้ ของคนไขแ้ สดงความประสงคด์ งั น้ี การะเกดก็ตอ้ งน่ิงคิด
วา่ หลอ่ นจะอยู่เฝ้าอกี กสองสามวนั แลว้ ก็จะขอเลกิ
หลอ่ นไมอ่ ยากทางานทไ่ี มค่ ุม้ คากบั ค่าจา้ ง แต่นนั่ ก็ยงั ไมส่ าคญั ทา
กบั หลอ่ นกลวั ...
แน่ละ...กลวั อรชนุ และกลวั ใจหลอ่ นเอง
หลอ่ นรูว้ ่าผูช้ ายอย่างอรชนุ ย่อมมวี ธิ ีทาใหผ้ ูห้ ญงิ ใจอ่อนกบั เขาได้
ไมย่ าก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๗

โดยเฉพาะผูห้ ญงิ ท่ี "ไมเ่ คย" อย่างหลอ่ น

ญาติพ่ีนอ้ งของปาริชาติช่างมีมากมายเสียจริง ๆ กว่าจะกลบั
ออกไปหมดก็ล่วงเขา้ สองสามทุ่มทุกวนั มาเย่ียมบา้ ง มาเค่ียวเข็ญใหก้ ิน
อาหารบา้ ง ทอ่ี ยู่ในวยั เดยี วกนั กม็ าคยุ

ดู ๆ ปารชิ าตกิ ็เกือบจะหายเป็นคนธรรมดา ๆ แลว้ หากแต่ว่าตวั
ของหลอ่ นดูเหมอื นวา่ ยงั ไมอ่ ยากหายเทา่ ไหร่นกั

การะเกดออกจะโล่งใจท่อี รชุนไม่ไดม้ าเย่ยี มนอ้ งสาวของเขาเลย
หลงั จากส่งหล่อนเมอ่ื ตอนเยน็ แลว้ หล่อนยงั ไมอ่ ยากพบเขาต่อหนา้ คนอ่นื
ๆ โดยเฉพาะญาตพิ น่ี อ้ งของเขา

"คุณการะเกดเบอ่ื ดฉิ นั เตม็ ทนแลว้ หรอื คะ"
ปารชิ าตถิ ามหลอ่ น การะเกดตอบวา่
"เปล่าค่ะ แต่คุณปาริชาติหายเกือบจะเป็นปกติแลว้ ดิฉนั กลวั ว่า
ดฉิ นั จะทางานใหค้ ุณไมค่ มุ้ กบั ค่าจา้ งต่างหากคะ"
"โธ่...คดิ มากไปเปลา่ ๆ"
จะไมใ่ หค้ ดิ มากไดอ้ ย่างไร...เดอื นละหกพนั มากกว่าเงนิ เดอื นของ
หลอ่ นตง้ั สเ่ี ท่าตวั

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๓๘

การะเกดยนื หนั หลงั ใหป้ ระตู ขณะท่มี เี สยี งเคาะเบา ๆ หล่อนคิด
ว่าคงเป็นเด็กรบั ใช้ ซ่งึ มหี ลายต่อหลายคนในบา้ นน้ี แต่ก็เหลยี วไปดูตาม
สญั ชาตญาณ

คนทเ่ี ปิดเขา้ มาคอื อรชนุ
เขามองดูหลอ่ นก่อน นยั นต์ าแพรวพราวเป็นการทกั ทาย
คนมคี วามรกั นยั นต์ าเป็นสง่ิ ท่ปี ิดไม่มดิ การะเกดเก็บสหี นา้ ของ
หลอ่ นใหส้ ารวมได้ แต่เก็บนยั นต์ าและบงั คบั ไมใ่ หเ้ลอื ดฉีดข้นึ หนา้ ไม่ได้
ไฟในหอ้ งนอนของปาริชาติสว่างนวล ทาใหน้ ยั น์ตาแวววาวและ
หนา้ แดงจดั ของหลอ่ นผดิ ปกตไิ ปทนั ที
"เป็นยงั ไงบา้ ง ยายปา"
"ก็อย่างทพ่ี อ่ี อเหน็ แหละค่ะ เหน็ วา่ ปาเป็นยงั ไงบา้ งละ่ คะ"
"ก็เหน็ วา่ จวนจะหายแลว้ น่ะซ"ี
"งน้ั หรอื คะ"
นอ้ งสาวย้มิ เลก็ นอ้ ย นยั นต์ าแสดงว่าออกจะรู้ ๆ ใจพช่ี ายอยู่ แต่
หล่อนไม่คิดดอกว่าเขาจะจรงิ จงั อะไรมากมาย เพราะมนั หลายต่อหลายคน
มาแลว้ ...ผูห้ ญงิ ทอ่ี รชนุ 'หวอื หวา' มาตง้ั แต่เขาเร่มิ เป็นหนุ่มและรูจ้ กั ตดิ พนั
ผูห้ ญงิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๙

"มนิ ่าละ่ คณุ การะเกดถงึ อยากเลกิ เฝ้าปา"
ค้วิ ของอรชนุ เลกิ ข้นึ เลก็ นอ้ ย หนั ไปมองดูการะเกด แลว้ ก็หวั เราะ
"กด็ แี ลว้ น่ี เลกิ เฝ้ายายปาเอาไวเ้ฝ้าผมเรว็ ๆ"
ดูเถดิ ...เขาช่างพูดอะไรเขา้ ขา้ งตวั เองไดอ้ ย่างง่ายดาย หล่อนอด
คดิ มากไมไ่ ดอ้ กี แลว้
น่ีเขามเิ หมาเอาว่า หล่อนวางแผนเลกิ เฝ้ าไขน้ อ้ งสาวของเขาทนั ที
เพราะจะไดแ้ ต่งงานกบั เขาหรอื น่ี
หล่อนเพ่งิ รูว้ ่า การชอบพอกบั ผูช้ ายท่รี า่ รวยมงั คงั่ อย่างลน้ เหลอื
นน้ั ถึงจะมคี วามรกั ก็มคี วามระแวงอยู่ดว้ ยตลอดเวลา ระแวงว่าเขาจะดู
แคลน!
"พอ่ี อเป็นอะไรถงึ จะตอ้ งใหค้ ุณการะเกดเฝ้า"
นอ้ งสาวถาม อรชนุ หวั เราะตอบวา่
"กไ็ มร่ ูเ้หมอื นกนั ถามคุณการะเกดดูซ"ิ
"ดฉิ นั ไมท่ ราบ"
หลอ่ นพูดเสยี งเร่อื ย ๆ เฉย ๆ ความไมส่ บายใจและไม่ใคร่พอใจ
สะดุดความ รูส้ กึ ของอรชนุ ทาใหเ้ขาตอ้ งหยดุ มองดูหลอ่ นอย่างพจิ ารณา
เขา้ ใจว่า หล่อนระวงั เน้ือระวงั ตวั ของหล่อนนกั หนา โดยเฉพาะ
เก่ยี วกบั ดูถกู ดูแคลนอะไรทานองนนั้

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๔๐

เพราะหลอ่ นทาใหเ้ขา 'รูส้ กึ ' บอ่ ยๆ
ความตง้ั ใจแต่แรกของอรชุนท่จี ะเก็บเร่ืองแต่งงานเอาไวก้ ่อนให้
นานกว่าน้ีอกี สกั หน่อยเลยลกิ ลม้ เพราะย่งิ นานไปแม่จา้ ประคุณก็คงจะย่งิ
คดิ มากตงั้ แงเ่ อากบั เขาบอ่ ย ๆ
ทจ่ี รงิ เขาเป็นโรคราคาญผูห้ ญงิ ตง้ั แง่ เพราะคดิ ไปวา่ คงเป็นมารยา
ของหลอ่ นทงั้ เพ แต่สาหรบั แม่เจา้ ประคุณคนน้ี เขากลบั กลวั มนั ก็แปลกดี
เหมอื นกนั
"อะไรไมท่ ราบ.... กไ็ หนเมอ่ื เยน็ น้.ี .."
หนา้ ของหลอ่ นแดงจดั ยง่ิ ข้นึ ไปอกี ปารชิ าตมิ องดูหนา้ คนละที เดา
ออกแต่ กถ็ ามไปอย่างนน้ั เอง
"สองคนน้มี อี ะไรกนั เอ่ย"
"ตอนน้ยี งั ไมม่ .ี .."
อรชนุ ตอบแกมหวั เราะ
"แต่ไมเ่ กินปีน้ตี อ้ งมแี น่ ๆ พจ่ี ะแต่งงานเสยี ท.ี ..ยายปาดไี หม"
"กบั ...คณุ การะเกดหรอื คะ"
"ก็จะมใี ครเสยี อกี ละ่ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๑

สหี นา้ ของปาริชาติมแี ววคลางแคลงและไม่มนั่ ใจอะไรบางอย่าง
อรชนุ ไม่ สนใจ แต่การะเกดสงั เกตเหน็

อรชุนมวั แต่หวั เราะ และเพลนิ มองดูหนา้ แดง ๆ วางสหี นา้ ไม่ถูก
ของฝ่าย หน่งึ เสยี

"แลว้ ...น่คี นอน่ื ๆ รูห้ รอื คะ หรอื วา่ เพง่ิ บอกปาเป็นคนแรก"
"ยงั ไม่รู.้ ..ตอนน้ีไม่ไดเ้ ป็นอะไรแลว้ ใช่ไหมนอ้ ง คงไม่ตอ้ งเฝ้ า
หรอกนะ ขอ พดู อะไรกบั คุณการะเกดหน่อย เดยี๋ วเดยี ว"
การะเกดจะปฏิเสธก็ใช่ท่ี จาเป็นตอ้ งเดินออกมากบั เขา พอพน้
ประตูหอ้ งอรชุนก็ควา้ ตวั หล่อนไวจ้ ริง ๆ เขาคงเคยต่อการไม่หวงเน้ือหวง
ตวั ของ จนเหน็ เป็นธรรมดาสาหรบั เร่อื งสมั ผสั จูบกอดกนั แต่ภายนอก
กระเกดคิดไวแ้ ลว้ ว่าจะตอ้ งใจแข็ง หล่อนจึงผลกั ไสเขาอย่าง
จรงิ จงั
"ทาไมละ่ กบ็ อกแลว้ วา่ จะแต่งงานกบั คุณ"
"แต่ตอนน้ยี งั ไมไ่ ดแ้ ต่ง...ฟงั นะคุณอรชนุ ..."
หลอ่ นยนั คางเขาเอาไวอ้ ย่างมนั่ คง เพราะอรชนุ ไมย่ อมคลายแขน
การะเกดไดแ้ ต่แข็งตวั อยู่ในวงแขนของเขาหล่อนพยายามรวบรวมความ
เขม้ แขง็ ไมใ่ หพ้ ลอยอ่อนไปกบั สมั ผสั ของอรชนุ

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๔๒

"คุณจะทาแบบน้ีกบั ผูห้ ญิงคนไหน ๆ ก็ตาม ญาติพ่นี อ้ งของคุณ
คงไม่ดูถูก เพราะแต่ละคนลว้ นอยู่ในสงั คมเดยี วกบั คุณ สมกบั คุณ ไม่ใช่
ผูห้ ญงิ ทเ่ี ป็นแค่พยาบาลธรรมดา ๆ อย่างฉนั ..."

ปมดอ้ ยทาใหเ้ สียงของหล่อนเร่ิมสนั่ นิด ๆ บอกไม่ถูกว่าหล่อน
รูส้ กึ อย่างใด

"สาหรบั ผูห้ ญิงพวกนน้ั ญาติพ่นี อ้ งของคุณอาจไม่เหน็ ว่าเขาง่าย
หรอื เขาเห่อคุณหรอกค่ะ แต่ถา้ เป็นฉนั ...เขาตอ้ งคิดว่าฉนั ปล่อยตวั งาสย ๆ
ใหค้ ุณเพราะอยากจบั คุณจนตวั สนั่ "

หล่อนพูดแรง ๆ เพ่ือใหอ้ รชุนรูส้ ึก ซ่ึงอรชุนก็รูส้ ึกจริง ๆ เขา
คลายวงแขนรอ้ งอทุ านวา่

"โธ่"
การะเกดใจหายเหมอื นกนั กลวั เขาจะโกรธ
หลอ่ นไม่รูต้ วั ดอกว่าความเกรงใจและถนอมนา้ ใจมกั จะมาควบคู่
กบั ความรกั
อรชนุ ปล่อยหลอ่ น แต่มอื ขวาของเขาจบั คางหล่อนเอาไว้ นยั นต์ า
ของเขามองกลอกนยั นต์ าหลอ่ น บน่ วา่
"ทาไมถงึ คดิ มากนะ คณุ การะเกด"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๓

เขาเกือบจะบ่นต่อไปว่า...เก่ียวขอ้ งกบั ผูห้ ญิงคนไหน ๆ ก็ไม่เหน็
ใคร 'เร่อื งมาก' อยา่ งหลอ่ นสกั คน

แต่ไม่ยกั กลา้ พูดออกมากลวั หล่อนถอื เอาเป็นจริงเป็นจงั อรชุน
เคยคดิ อยู่เหมอื นกนั ว่า สกั วนั หน่ึงเขาอาจแพผ้ ูห้ ญงิ คนใดคนหน่ึง ซง่ึ เขามี
ความตอ้ งการหลอ่ นอย่างจรงิ จงั ท่วี ่าแพก้ ็คอื เกดิ ความรูส้ กึ ว่าจะขาดหลอ่ น
เสยี ไมไ่ ด้

และน่เี ขาก็กาลงั รูส้ กึ อย่างนน้ั
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าหล่อนแตกต่างจากผูห้ ญิงคนอ่ืน ๆ
ตรงไหน เขาถึง "อยากได"้ หล่อนนกั หนา ทง้ั เป็นเจา้ ของตวั หล่อนอย่าง
ผูช้ ายเป็นเจา้ ของผูห้ ญงิ

๓๗

ว่าท่ีจริงปาริชาติก็ชอบการะเกดมาก แต่ถา้ ถึงขนาดจะเป็ น
พ่สี ะใภห้ ลอ่ นยงั สงสยั ตวั เองอยู่ว่าจะยินดีปรีดากบั พช่ี ายดว้ ยความเตม็ อก
เตม็ ใจหรอื ไม่

สะใภส้ กุลตงั้ เจรญิ กิจ ถา้ ไมใช่มาจากสกุลนกั ธุรกิจใหญ่ ดว้ ยกนั
ก็มาจาก สกุลทร่ี บั ราชการเป็นปึกแผ่น หรือจากราชสกุลท่ยี งั มงั่ คงั่ อยู่ใน
ปจั จุบนั สะใภค้ นสุดทา้ ย ภรรยาของลูกชายคนเลก็ ของนายอานวยก็เป็น
ลูกสาวขา้ ราชการกระทรวงต่างประทศ อดีตทูตองั กฤษ หล่อนเติบโตใน
ต่างประเทศ คุน้ เคยกบั สงั คมขนั้ สูงทงั้ ต่างประเทศและในประเทศ และดู
เหมอื นหลอ่ นจะเป็นสะใภท้ ท่ี กุ คนกาลงั ภมู ใิ จทส่ี ุด

แต่พช่ี ายของปารชิ าติ ซง่ึ เป็นผูช้ ายคนสาคญั ทส่ี ุดของสกุล ถอื หุน้
กิจการต่าง ๆ ตลอดจนทรพั ยส์ มบตั ิทง้ั หมดมากท่สี ุด กาลงั จะได้ 'เมยี '
เป็นเพยี งพยาบาลเงนิ เดอื นพนั กว่า ๆ เป็นผูห้ ญิงธรรมดาท่สี ุด.. นางสาว
การะเกด ศรใี จ'

ก็ถูกละ สมยั น้ีไม่ใช่สมยั ท่ีจะมานงั่ ถือยศถือศกั ด์ิ แต่คนท่ีจะ
แต่งงานกนั ก็ ควรจะอยู่ในสงั คมเดยี วกนั มคี วามเหมาะสมกนั ไมเ่ หลอ่ื ม
ลา้ กนั มากเกนิ ไป ทงั้ ฐานะ สง่ิ แวดลอ้ ม และอาชพี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๕

หลอ่ นคดิ มาถงึ ตอนน้ี กส็ ะดดุ เขา้ กบั เร่อื งสว่ นตวั ของหลอ่ น ซง่ึ ยงั
คา้ งคาอยู่...

เม่ือหล่อนแต่งงานกบั ด็อกเตอร์ทิฆมั พร ทุกคนก็คงคิดแบบ
เดยี วกบั ทห่ี ลอ่ นกาลงั คดิ เหมอื นกนั

ทห่ี ล่อนสงสยั อยู่อกี อย่างหน่ึงก็คอื ความจรงิ จงั ของพช่ี าย อรชุน
นนั้ ใคร ๆ ก็รูว้ ่าเขามผี ูห้ ญิงซ่ึงพรอ้ มท่ีจะแต่งานกับเขาอยู่มากมาย
การะเกดอาจจะเป็นความแปลกความใหมท่ เ่ี ขาอยากไดจ้ ขี๋ ้นึ มา ถา้ เป็นแบบ
น้ี ปรชิ าตกิ ็ไมช่ อบอกี เหมอื นกนั

การะเกดไมเ่ หมอื นผูห้ ญงิ อ่นื ๆ ทพ่ี ช่ี ายเคย ยุ่ง ดว้ ย ทง้ั ในอดตี
และปจั จบุ นั ความผดิ หวงั ของผูห้ ญงิ เหลา่ นน้ั ไมร่ ุนแรงอะไรนกั เมอ่ื พช่ี าย
ของหลอ่ นผละไปหรอื เหนิ หา่ งไป

บางคนนน้ั ถอื ว่า ความสมั พนั ธก์ บั อรชุนเป็นการเส่ยี งโชคสาหรบั
หลอ่ นดว้ ยซา้ ไป

ปาริชาติแอบสงั เกตการะเกด เม่ือหล่อนกลบั เขา้ มาในหอ้ ง
ผวิ หนา้ ทแ่ี ดงเขม้ และนยั นต์ าสุกใสของการะเกด เป็นเคร่อื งอธิบายใหเ้ดารู้
ได ้

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๔๖

แมว้ ่าหล่อนจะปรนนิบตั ิปาริชาติตามหนา้ ท่ี ดว้ ยท่าทางเป็นปกติ
ธรรมดา

"คุณการะเกด"
ปารชิ าตเิ รยี กหลอ่ น และถามต่อไปวา่
"พอ่ี อขอแต่งงานกบั คุณจรงิ ๆ หรอื คะ"
การะเกดไมไ่ ดต้ อบรบั หรอื ปฏเิ สธ แต่หลอ่ นบอกเร่อื ย ๆ ว่า
"ดฉิ นั ยงั ไมไ่ ดร้ บั ปากหรอกค่ะ"
ปารชิ าตนิ ่งิ ไปนดิ หน่งึ หลอ่ นไมเ่ ช่อื ว่าผูห้ ญงิ คนไหนจะปฏเิ สธการ
แต่งงานกบั อรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ
ใคร ๆ ก็ตอ้ งคดิ อย่างเดยี วกบั หลอ่ นเหมอื นกนั
ครู่หน่งึ ปารชิ าตจิ งึ ไดถ้ ามลอย ๆ ข้นึ วา่
"แลว้ หมอนพิ ทิ เลา่ คะ"
ไม่มสี ่งิ ใดผดิ ปกติในสีหนา้ หรือกิริยาอาการของการะเกด ปาริ
ชาตจิ งึ พดู ต่อไปวา่
"ใคร ๆ ก็คดิ วา่ คุณการะเกดกบั หมอนิพทิ ชอบกนั ทง้ั นนั้ ถามจริง
ๆ เถอะคะ อย่าโกรธดฉิ นั นะคะ ถา้ คณุ แต่งานกบั คนอน่ื หมอนพิ ทิ แกจะไม่
อกหกั หรอื คะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๗

การะเกดวางยาและนา้ ลงบนโตะ๊ ขา้ ง ๆ เตียง เพ่ือใหป้ าริชาตกิ ิน
ก่อนนอน ปลอ่ ยจงั หวะไวน้ ิดหน่อยจงึ ไดต้ อบว่า

"หมอนิพทิ เคยขอแต่งงานกบั ดฉิ นั ดฉิ นั ยงั ไมไ่ ดต้ อบหมอเลย
เหมอื นกนั "

"ทาไมเลา่ คะ คุณไมร่ กั หมอหรอื คะ ออกสนทิ สนมกนั อย่างนนั้ "
การะเกดมองดูคนไขข้ องหลอ่ นอยู่อดึ ใจหน่งึ
"คณุ ปารชิ าตคิ ะ..."
เสยี งของหลอ่ นอ่อนลงกวา่ ทเ่ี คยพดู จาธรรมดา ๆ นดิ หน่อย เพอ่ื
ไมใ่ หค้ นไขส้ ะเทอื นใจในคาพูด
"ถา้ คุณยงั ไมเ่ คยทราบกน็ ่าจะทราบแลว้ ...."
หลอ่ นหยุดเวน้ ระยะนดิ เดยี ว
"....เร่อื งแต่งานไมใ่ ช่เร่อื งเลก็ ๆ ของผูห้ ญงิ บางคน ถงึ แต่งแลว้
อาจจะหย่ารา้ งกนั ไดท้ หี ลงั กต็ าม เพราะงน้ั ดฉิ นั ถงึ อยากจะมนั่ ใจตวั เอง
เสยี ก่อน ไมว่ า่ ..กบั ใครทง้ั นนั้ "
"แต่ดฉิ นั เหน็ วา่ ระหวา่ งหมอนิพทิ กบั พ่อี อ พช่ี ายของดฉิ นั ตอ้ งมี
ภาษกี วา่ แน่ ๆ"
รมิ ฝีปากของปารชิ าตยิ ้มิ นดิ ๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๔๘

น่สี .ิ ..การะเกดวา่ จะไมค่ ดิ กอ็ ดคดิ ไมไ่ ด้ ใคร ๆ กต็ อ้ งเขา้ ใจวา่
อรชนุ มี "ภาษ"ี เพราะฐานะของเขาเทา่ นน้ั

หลอ่ นไมม่ หี นทางจะหาเหตผุ ลใด ๆ มาแกค้ วามเขา้ ใจของเขาได้
ดอก

เร่อื ง 'รกั แทร้ กั จรงิ ' มนั เป็นเร่อื งลา้ สมยั เสยี แลว้
หลอ่ นเจบ็ ใจตวั เองทช่ี ่างแพอ้ รชนุ ไปเสยี ทกุ อยา่ ง โดยเฉพาะแพท้ ่ี
ไมไ่ ดต้ ดั เขาออกไปใหเ้ดด็ ขาดเสยี แต่แรก
ปารชิ าตเิ ลา่ เร่อื งพช่ี ายใหห้ ลอ่ นฟงั หลายต่อหลายเร่อื ง...
'พ่อี อไม่เคยจริงจงั กบั ใครนาน กรีด๊ กร๊าดหวอื หวาไปพกั เดียวก็
เบอ่ื เหน็ นานอยู่หน่อยก็กบั คุณแคธ่ีเท่านนั้ คุณแคธ่ีเขาลลาดไมจ่ บั พอ่ี อให้
เป็นของเขาคนเดยี วอย่างคนอ่นื พอ่ี อเขาเป็นโรคไม่ชอบใหผ้ ูห้ ญงิ ถอื สทิ ธิ
ในตวั เขา โรคเหน็ แก่ตวั ของผูช้ ายแบบพอ่ี อนนั่ แหละค่ะ... '
'กบั พอ่ี อถา้ ไม่รบี แต่งงานไมไ่ ดน้ ะคะ ถงึ เขาจะขอแลว้ ก็เถอะ เบอ่ื
งา่ ยจะ ยงั ไมร่ ูฤ้ ทธ์พิ ช่ี ายของดฉิ นั '
ปารชิ าตทิ าใหก้ าระเกดตอ้ งคดิ มากข้นึ ไปอกี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๙

หลอ่ นออกจะเช่อื ในความรกั ความตอ้ งการหวอื หวาของอรชนุ เช่อื
ดว้ ยว่าเขาเป็นคนเบ่อื ง่าย ความพรอ้ มไปเสียทุกอย่างส่งเสริมใหเ้ ขาเป็น
อย่างนนั้

กติ ตศิ พั ทข์ องเขาดงั ตงั้ แต่หลอ่ นยงั ไมเ่ คยเหน็ ตวั เขาเลยดว้ ยซา้ ไป
เพยี งแค่เร่ิมสมั พนั ธก์ บั เขา หล่อนก็กลายเป็นคนคิดมาก กงั วล
โนน้ น่ไี ปสารพดั
แลว้ น่ถี า้ ตดั สนิ ใจแต่งงานกบั เขา หลอ่ นมติ อ้ งคอยหวาดระแวงอยู่
ตลอด เวลาหรือ ยงั ความลาบากใจต่าง ๆ จากพวกพ่ี ๆนอ้ ง ๆ มากมาย
หลายคนของเขาแลว้ ก็...สงั คมของเขาทห่ี ลอ่ นไมค่ นุ้ มาก่อนอกี เลา่

การะเกดขรมึ ไป จนกระทงั่ สะดดุ ใจอรชนุ ในตอนเขา้ เมอ่ื เขาไปส่ง
หลอ่ น

อรชนุ ไมไ่ ดส้ นใจอะไรนกั เพราะธรรมดาหลอ่ นก็ไมใ่ ช่ผูห้ ญงิ ระร่นื
ตดิ จะดุ ๆเอาเสยี ดว้ ยซา้ ไป

"ถามจรงิ ๆ เถอะ การะเกด คุณไมเ่ บอ่ื บา้ งหรอื ยงั ไงนะ ทางานแต่
เชา้ มดื แลว้ กต็ อ้ งอยู่กบั อะไร ๆ ทม่ี นั ไมเ่ จรญิ ตาเลยทงั้ วนั "

"ถา้ เบอ่ื กนั หมด โรงพยาบาลก็คงไมม่ พี ยาบาลเลยสกั คนเดยี ว"