เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๐๐

"รอเดยี๋ วนะคะ เกดมงี าน"
แลว้ หลอ่ นก็ปลอ่ ยบงั ตาเขา้ ไปในหอ้ ง
อรชนุ หนั มาทางหมอนพิ ทิ นึกอยู่แลว้ วา่ อาจจะไดพ้ บหมอนิพทิ ทน่ี ่ี
ก็ไม่ ถงึ กบั หวงแหนอะไรนกั หนาหรอก กลวั ความใจอ่อนของการะเกด
มากกวา่
เขาเคยสนิทสนมกนั มา ตอนน้หี มอนิพทิ ก็ดูน่าสงสารเสยี ดว้ ย
"เม่ือกลางวนั น้ียงั ไม่ทนั คุยกบั หมอ พอกลบั มาอีกที หมอก็
กลบั ไปแลว้ "
"ผมเขา้ ไปขา้ งใน...ไดท้ ราบว่านอ้ งสาวคุณอรชุนไม่สบาย หายดี
แลว้ หรอื ครบั "
"หายแลว้ ครบั แต่ใจคอเหน็ จะยงั ไมป่ กตเิ ท่าไหร่"
เขาคุย ฆ่าเวลา กนั ไปอย่างแกน ๆ เพราะต่างคนต่างมนี ยั ต่อกนั
อยู่ในใจ ทาใหเ้กดิ ความรูส้ กึ ขดั เขนิ
"พบคณุ อรชนุ ก็ดแี ลว้ ในฐานะเจา้ ของทนุ ผมจะไดเ้รยี นใหท้ ราบ
เสยี เลยวา่ ผมจะไปทางานทอ่ี สี นิ "
"ดคี รบั ผมขอสนบั สนุนเตม็ ท่"ี
อรชนุ มองดูหมอนิพทิ เตม็ ตา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๑

"หมอคงทาประโยชนไ์ ดม้ ากกวา่ อยู่ในกรุงเทพฯ ถา้ จะใหผ้ มช่วย
อะไรเก่ยี วกบั เร่อื งงานของหมอละก็ บอกมาเลยนะครบั ไมต่ อ้ งเกรงใจ"

"ครบั ขอบคณุ "
ต่างน่งิ ไป พอดคี นไขโ้ ผลอ่ อกมาดว้ ยทา่ ทางอบี ดั อโี รยในออ้ มแขน
ของพ่ีชายหรือนอ้ งชาย การะเกดกบั แววจนั ทร์โผล่ตามออกมาดว้ ย
การะเกดบอกวา่
"ไม่เป็นอะไรแลว้ กลบั ไปกินอาหารอ่อน ๆ ใหห้ ายเพลยี พรุ่งน้ีก็
หาย...แลว้ อย่าคดิ ฆ่าตวั ตายอกี นะ โง.่ .ชวี ติ คนเราน่ะมคี ่าออกจะตายไป...
"

การะเกดเดนิ มาสมทบกบั อรชนุ และหมอนิพทิ ดงึ เอาแววจนั ทรม์ า
ดว้ ย หลอ่ นไมอ่ ยากเป็นตวั กลางอยู่ระหวา่ งสองบรุ ุษ

"ไปไหนมาหรอื เปลา่ คะคุณอรชนุ "
"ไปกนิ ขา้ วกบั เพอ่ื นแถวน้ี ผ่านกเ็ ลยแวะมาหาหน่อย เพราะรูว้ า่
อยู่เวรคนื น้"ี
เขาเหลอื บดูเส้อื สขี าวทม่ี รี อยด่างเป็นจดุ ๆ แถวบรเิ วณหนือเอว
ของการะเกด การะเกดกม้ ลงดูแลว้ กห็ วั เราะ
"ยายซ้มิ แกอาเจยี นใส่เมอ่ื ตะก้นี ้เี องค่ะ"

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๐๒

อรชนุ สา่ ยหนา้ เลก็ นอ้ ยย้มิ กบั แววจนั ทร์
"เป็นพยาบาลน่ีงานหนกั นะครบั ..."
เขาหวั เราะเบา ๆ
"ตง้ั แต่เขา้ โรงพยาบาลคราวท่แี ลว้ เห็นหมอเห็นพยาบาลทางาน
กนั แลว้ เหน่ือยแทน ทาเอารูส้ ึกว่า ตวั เองแทบจะกลายเป็นคนไม่มี
ประโยชนไ์ ปเลย"
"ไมจ่ รงิ หรอกค่ะ"
แววจนั ทรร์ ูว้ ่าเขาพูดไปอย่างนน้ั เอง แต่หล่อนก็ตอ้ งแกใ้ หต้ าม
มารยาท
"ตึกตง้ั เจริญกิจ ไงคะประโยชนข์ องคุณ แลว้ ยงั ทุนใหแ้ พทยใ์ ห้
พยาบาลอกี .."
นยั นต์ าท่แี สดงความรูส้ กึ นน้ั ย่อมปิดกน้ั ไม่มดิ แมจ้ ะไม่มโี อกาส
อยู่ดว้ ยกนั สองต่อสอง แต่นยั น์ตาท่อี รชนุ กบั การะเกดมองดูกนั และกนั นน้ั
ทาใหแ้ ววจนั ทรย์ ้มิ ในหนา้ และหมอนิพทิ รูส้ กึ แปลบในใจ
หมอนิพทิ กาลงั อยากจะเลย่ี งหนีไปเสยี ใหพ้ น้ ๆ กพ็ อดไี ดย้ นิ เสยี ง
รถยนตเ์ บรกดงั สนนั่ ทห่ี นา้ ตกึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๓

แลว้ ก็มเี สยี งเอะอะโวยวายของผูช้ ายสองสามคน ทง้ั เสยี งรอ้ งโอย
ๆ เสยี ง หวั เราะ เสยี งเร่งใหเ้ร็ว ๆ

เกือบจะทนั ทนี นั้ ผูช้ ายคนหน่ึงวง่ิ กระหดื กระหอบตรงมา เขารอ้ ง
...โอย ๆ ...ช่วยดว้ ย ช่วยผมดว้ ย...อยู่ไมข่ าดปาก ในมอื กาอะไรไวอ้ ย่าง
หน่ึง เลอื ดแดงฉาน จนไม่เหน็ ว่าเป็นอะไร นุ่งกางเกงแพรซง่ึ เปรอะเป้ือน
เลอื ดเตม็ ไปหมด

"หมอ...หมอ...ช่วยดว้ ย ช่วยทคี รบั "

๔๓

อรชนุ ยงั ยนื อยู่กบั หมอนิพทิ ขา้ งนอก เขาถามวา่
"หมอไมเ่ ขา้ ไปดูเขารคึ รบั "
"หมอเวรเขาคงทางานของเขาไดค้ รบั ...ผมไมไ่ ดม้ หี นา้ ทอ่ี ะไรกบั
เขา แวะมาดูเทา่ นนั้ เอง"
หมอนพิ ทิ พูดเฉย ๆ ขรมึ ๆ ตามนิสยั ของเขา ยง่ิ ในขณะน้ดี ู
เหมอื นเขาจะยง่ิ กลายเป็นคนขรมึ ยง่ิ ข้นึ
ภายในหอ้ งมเี สยี งซกั ถามระหวา่ งทอ่ี รชนุ พูดกบั หมอนิพทิ แลว้ ก็มี
เสยี งหมอกบั พยาบาลอกี คนหน่งึ หวั เราะเบา ๆ อย่างกลน้ั ขบขนั ไวไ้ มอ่ ยู่
เสยี งพยาบาลวยั สูงกวา่ การะเกดซง่ึ แต่งงานแลว้ ถามวา่
"เผลอทา่ ไหนละ่ คณุ ถงึ ไดป้ ลอ่ ยใหเ้ขาเฉือนเอาได"้
นายแพทยเ์ วรซง่ึ เพง่ิ จะพน้ จากการเป็นหมอประจาบา้ นหรอื หมอ
อนิ เทริ น์ ปีน้ีเองแงม้ บงั ตาโผลห่ นา้ ออกมา
"หมอครบั ...เชญิ หน่อยครบั ตอ้ งขอใหห้ มอช่วย เคราะหด์ ที เ่ี ผอญิ
หมออยู่ทน่ี ่ดี ว้ ย..."
"เป็นไง"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๕

หมอนิพิทถามขณะท่ีเดินอย่างรวดเร็วผ่านบงั ตาเขา้ ไปก่อน
เกือบจะพรอ้ ม ๆ กบั ทช่ี ายหนุ่มในเคร่อื งแบบคนขบั แทก็ ซถ่ี ามเสยี งหวั เราะ
ๆ วา่

"ต่อไดไ้ หมครบั หมอ"
หมอหนุ่มนอ้ ยอดหวั เราะไปดว้ ยไมไ่ ด้
"คงได้ ยงั ใหม่ ๆ สด ๆ อยู่น่.ี .."
เขาปิดบงั ตาเดนิ ตามหมอนิพทิ ไปโดยเร็ว หนุ่มสารถแี ทก็ ซ่จี งึ หนั
มาหวั เราะกบั อรชนุ กลา่ วอยา่ งขบขนั วา่
"เมยี เชอื ดครบั แมล่ น่ เสยี ขาดเลย เคราะหด์ ที บ่ี า้ นอยู่ใกล ้ ๆ...แก
ว่งิ ออกจากบา้ น พอดีผมกาลงั จะเขา้ บา้ นผมขา้ ง ๆ บา้ นแก เลยรีบพามา
ส่ง"
เขาหวั เราะอกี สา่ ยหนา้ ดกิ
"ผูห้ ญงิ สมยั น้มี นั รา้ ยเหลอื เซยี วนะครบั คุณ"
อรชุนเองก็อดขนั ไมไ่ ด้ คู่สนทนาของเขาเพง่ิ จะมโี อกาสสงั เกตเขา
ถนดั ตา มองดูเขาแลว้ ก็ถามวา่
"คุณไมใ่ ช่หมอหรอกเรอะครบั "
"เปลา่ ..."
"ทแี รกผมคดิ วา่ คุณเป็นหมอเสยี อกี ..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๐๖

เขานงั่ ลงท่มี า้ ยาว อรชุนจึงถอยไปนงั่ ลงขา้ ง ๆ เขาจุดบหุ ร่ีแลว้ ก็
สง่ ใหน้ ายสารถมี วนหน่งึ เขารบั ไปพรอ้ มกบั กล่าวขอบคุณพลางเลา่ ต่อไปอกี
ดูทาทางจะเป็นคนช่างพดู อยู่ไมน่ อ้ ย

"บา้ นแกอยู่ซอยเดยี วกบั ผมครบั ไมไ่ หว...ผวั เจา้ ชู้ ยง่ิ เจา้ ชูเ้ท่าไหร่
เมยี ก็ย่ิงข้หี ึง ทะเลาะกนั เป็นประจาเกือบทุกวนั หลงั น่ีเห็นว่าจะเลกิ กนั
แลว้ ยงั ไงก็ไมร่ ูโ้ ดนเชอื ดเสยี น่.ี .."

เขาคุยอะไรต่ออะไรเร่ือยไปอกี เก่ียวกบั เร่ืองน้ีแลว้ ก็เลยไปเร่ือง
อน่ื ๆ อกี อรชนุ ซกั ถามถงึ งานและรายไดข้ องเขาเป็นการฆ่าเวลา

ถา้ ไม่ไดน้ ายสารถชี ่างคุยผูน้ ้ีเป็นเพ่อื น อรชุนคงกลบั ไปเสยี นาน
แลว้ ความรูส้ กึ อยา่ งหน่ึแวบเขา้ มาในใจของอรชนุ เมอ่ื บงั ตาประตูปิด หมอ
และพยาบาลทกุ คนเขา้ ไปในหอ้ งหมด เหลอื เขายนื เควง้ อยู่แต่ผูเ้ดยี ว

ในสถานทน่ี ้ี เวลาน้ีเขาช่างเป็นคนไมม่ ปี ระโยชนแ์ ละไมม่ คี ่าเสยี น่ี
กระไร

เขาไม่เคยมีความรูส้ ึกแบบน้ีมาก่อน มนั ทาใหเ้ ขาหงุดหงิดใน
อารมณอ์ ยา่ งบอกไมถ่ กู

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๗

ความหลงตวั เองและนิสยั เคยชินต่อการเอาใจจากผูอ้ ่นื ผุดข้นึ มา
อีก บุรุษท่ีถึงพรอ้ มทุกส่ิงอย่างเขาอดไม่ไดต้ อกท่ีจะเห็นตวั เองมีค่า
เหนือกวา่ คนอน่ื อยู่สมอ

อรชนุ เร่มิ คดิ พาล ๆ เอากบั การะเกด
ก็รูด้ อกว่า 'งาน' แต่มนั ก็ไม่ใช่จะมีหล่อนอยู่เพียงคนเดียว
เม่อื ไหร่ พยาบาลก็ยงั มอี ีกสองคน หมอก็ตง้ั สอง ไม่เห็นจาเป็นท่ีหล่อน
จะตอ้ ง 'ซเี รยี ส' ถงึ ขนาดน้ี ถา้ ห่วงเขาบา้ งสกั นิดทอ่ี ตุ ส่าหแ์ วะมาหา จะโผล่
ออกมาย้มิ หรอื สงั่ เสยี อะไร...เป็นตน้ วา่ ...รอเดยี๋ วนะคะ...หรอื ...อย่าเพง่ิ กลบั
นะคะ...มนั คงไมเ่ สยี เวลางานจนถงึ กบั คนไขต้ ายดอก
เขาชกั จะคดิ วา่ หลอ่ นออกจะ 'เลน่ ตวั ' กบั เขาเกนิ ไปหน่อยแลว้
ปากคยุ กบั นายสารถี แต่ใจรอ้ นคอยมองไปยงั บงั ตาบ่อย ๆ เกอื บ
ชวั่ โมงแลว้ ยงั ไมเ่ หน็ ใครออกมาสกั ที ข้เี กยี จจะนงั่ รอต่อไป อรชนุ จงึ ลกุ ข้นึ
"อา้ ว...จะกลบั ละหรอื ครบั ไมอ่ ยู่รอดูเขาก่อนรคึ รบั "
"ไมล่ ะคุณ เร่อื งแบบน้ีมนั ไมไ่ ดน้ า้ ดูอะไรสกั หน่อย อย่างไรก็ตาม
... '
อรชนุ ย้มิ เลก็ นอ้ ย
"ผมช่วยภาวนาใหเ้ขาใชก้ ารไดอ้ ยา่ งเดมิ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๐๘

เม่ือการะเกดออกมาเรียกรถนอนเขา้ ไปรบั คนไข้ หล่อนจงึ ไมเ่ หน็
อรชนุ เสยี แลว้ ออกจะรูส้ กึ ผดิ หวงั หน่อย ๆ เหมอื นกนั

หมอนิพทิ เดนิ ตามหล่อนออกมา เขาลา้ งมอื สะอาดเรียบรอ้ ยแลว้
ถามเรยี บ ๆ วา่

"คุณอรชนุ กลบั ไปแลว้ รคึ ณุ "
"ค่ะ คงข้เี กียจรอ"
เสยี งแสดงความอาทรของการะเกดทาใหห้ มอนพิ ทิ เหลอื บดูหลอ่ น
แต่ไม่กล่าวว่ากระไร เม่ือการะเกดเดินขนาบรถเข็นไปส่งคนไขท้ ่ตี ึกหลงั
หมอนิพิทก็เดินตามไปดว้ ยเงียบ ๆ จนกระทงั่ ส่งคนไขข้ ้ึนเตียงแผนก
สามญั ทต่ี อ้ งเสรมิ ข้นึ มาเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ เดนิ กลบั มาดว้ ยกนั อกี
"ผมเขยี นจดหมายถงึ คุณฉบบั หน่ึง เขยี นแลว้ ก็ไม่ไดค้ ิดว่าจะส่ง
แต่เพ่อื นคนหน่ึงของผมเจา้ ก้ีเจา้ การส่งมาให้ โดยท่ผี มไม่รูเ้ ลย....คุณคง
อ่านแลว้ กระมงั คณุ เกด"
"ค่ะ อา่ นแลว้ "
หมอนพิ ทิ น่งิ ไปนิดหน่งึ
คณุ คงไมค่ ิดว่าผมเขยี นเพราะอจิ ฉาคุณอรชนุ ของคุณ หรอื เพราะ
พยายาม จะใหค้ ุณมองเหน็ ภาพลกั ษณข์ องเขาดา้ นไมด่ .ี .."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๙

'ไม่หรอกค่ะ เกดรูว้ ่าใคร ๆ เขาก็คิดอย่างหมอกนั หลายคน เป็น
เร่ืองธรรมดาค่ะ ระหว่างเศรษฐกี บั พยาบาลธรรมดา ๆ กินเงนิ เดอื น ช่วย
ไมไ่ ดห้ รอกค่ะ จะไมเ่ หน็ เป็นวา่ เกดตน่ื เงนิ ต่นื สง่ิ แวดลอ้ มของคณุ อรชนุ "

'ผมไม่ไดเ้ ขียนถึงขนาดนน้ั ผมเพียงแต่เป็นห่วงชีวิตแต่งงาน
ระหว่างคุณกบั อรชุน...เพราะคุณเป็นคนจริงจงั ผูห้ ญงิ บางคนอาจไม่แคร์
กบั การหย่ารา้ ง โดยเฉพาะหย่รางกบั แฟนเศรษฐี แต่สาหรบั คุณ...ผมรูว้ ่า
คณุ ไมใ่ ช่ผูห้ ญงิ แบบนนั้ "

"แต่หมอกไ็ มเ่ ช่อื วา่ เกดรกั คุณอรชนุ ...."
"รกั กบั หลงมนั ต่างกนั นะคณุ เกด"
หมอนิพทิ ถอนหายใจยาว หนั มาเผชิญหนา้ กบั การะเกด ก่อนจะ
กา้ วข้นึ บนั ไดหลงั ตกึ ตรวจโรค
นยั นต์ าของเขายงั อาวรณห์ ลอ่ นอย่างลกึ ซ้งึ
"ผมอยากใหค้ ุณจาไวอ้ ย่างหน่ึง คุณเกด...ถงึ ยงั ไงผมก็แน่ใจอยู่
เสมอวา่ คุณความสาคญั ต่อผม มคี ่าสาหรบั ชวี ติ ของผมอยู่ตลอดเวลา ไม่
ว่าจะเป็นก่อนหนา้ น้ีหรือเดยี๋ วน้ี...ผมไม่เคยเร่งเรา้ ใหค้ ุณแต่งงานกบั ผม ก็
เพราะวางใจในความสนทิ สนมคุน้ เคยทเ่ี รามตี ่อกนั ไมค่ ดิ ว่าเพยี งคุณอรชนุ
ผ่านเขา้ มาในชวี ติ คุณประเดยี๋ วเดยี ว เขาจะชนะผม..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๑๐

"แต่...หมอจะ...เกดไม่เคยสญั ญาเลยว่าจะแต่งงานกบั หมอ ทุก
ครง้ั เกดเคย บอกแต่วา่ บางท.ี .."

"นนั่ ซ.ี .."
เสยี งของหมอนิพทิ ขมข่นื นยั นต์ าของเขาแหง้ แลง้ และมรี อยซา้
อย่างคนมที กุ ข์
"ผมอาจจะบา้ ฝ่ายเดยี วท่หี ลงยดึ ความหวงั คร่ึง ๆ กลาง ๆ จาก
คุณเกด... "
เขาหวั เราะเสยี งขน่ื ๆ อยู่ในคอ
"ผูช้ ายบางคนมคี ่าต่อผูห้ ญิงก็แค่เป็นเพยี งไมก้ ระดานใหเ้ กาะไป
พลาง ๆ ชวั่ คราวเทา่ นน้ั เอง...."
การะเกดไม่มโี อกาสตอบขอ้ 'กล่าวหา' ของหมอนิพทิ เพราะ
ขณะท่ีเขาเร่ิมตน้ พูด เขาก็เดินต่อไปจนถึงเคาน์เตอรป์ ระชาสมั พนั ธ์ ซ่ึง
พยาบาลและ แพทยเ์ วรกาลงั ยนื สนทนากนั อยู่

คากล่าวหาของหมอนิพทิ จงึ รบกวนอารมณ์หลอ่ น ทาใหห้ ลอ่ นไม่
สบายใจอยู่ตลอดเวลา แมเ้มอ่ื ออกจากเวรแลว้ เคยงบี เอาแรงสกั ชวั่ โมงสอง
ชวั่ โมงขม่ ใจใหง้ บี อย่างทเ่ี คยได้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๑

หลอ่ นมวั กงั วลกบั คากลา่ วหาของหมอนพิ ทิ คดิ แลว้ คดิ อกี ถงึ เร่อื ง
จนลมื นึกถงึ อรชนุ เสยี สนิท

ธรรมดเวลาท่หี ล่อนอยู่เวรดกึ วนั รุ่งข้นึ ไดพ้ กั และพอใกลเ้ ท่ยี ง
อรชนุ มกั โทรศพั ทม์ า คราวน้ีหลอ่ นตง้ั ใจจะโทรศพั ทไ์ ปถงึ เขาก่อน แต่แลว้
พอไปช่วงตอนสาย ๆ หลอ่ นก็เผลอลมื ไปจนกระทงั่ เทย่ี ง

สมรมง่ิ สพั ยอกวา่
"วนั น้คี ุณอรชนุ ไมย่ กั โทร.มานะ....แต่......เหน็ เหย่าบอกว่า เมอ่ื คนื
น้มี าแลว้ น่ี"
หลอ่ นหวั เราะ พดู ต่อไปอกี วา่
"ป่านน้ยี งั คงหลบั อยู่กระมงั "
การะเกดไดแ้ ต่ย้ิม หล่อนเล่ยี งไปโทรศพั ท์ ลองต่อไปท่ีบา้ นได้
ความวา่ อชนุ ต่นื แลว้ ประมาณชวั่ โมงกวา่ ๆ แต่ไมร่ ูว้ า่ เขาไปไหน
ตามตวั อชุนในเวลาท่ีเขาไม่อยู่บา้ นน้ัน หล่อนรูส้ ึกว่าออกจะ
ยากเยน็ อยู่ไมน่ อ้ ย บางทหี ลอ่ นอาจตอ้ งต่อโทรศพั ทอ์ กี ถงึ สามสค่ี รงั้ ซง่ึ ไม่
จาเป็นอะไรนกั
การะเกดจึงเลยวางเฉยเสีย...หมอนิพิทย่ิงกล่าวหาว่า หล่อน
'หลง' นายอรชุน ตง้ั เจรญิ กิจ อยู่ดว้ ย นอกจากหมอนิพทิ คนอ่นื ๆ อกี
หลายคนกต็ อ้ งคดิ อยา่ งเขาเหมอื นกนั

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๑๒

เอาคนอน่ื มาเป็นอารมณก์ ็ลาบากใจอย่างน้.ี ..ถา้ เอาใจหรอื กงั วลกบั
อรชนุ มากเกนิ ไปก็กลวั ใคร ๆ เขาจะหาวา่ 'ตะกาย'

'ตะกาย' จบั เขา...จบั ไดแ้ ลว้ กค็ อย 'ตะกาย' ไมใ่ หห้ ลดุ มอื
อย่างไรก็ตาม การะเกดนึกสะกิดใจความผิดปกติบางอย่างอยู่
เหมอื นกนั
อรชุนรูว้ ่าหลงั จากอยู่เวรตอนกลางคืนแลว้ กลางวนั วนั นน้ั หล่อน
จะตอ้ งว่าง อย่างนอ้ ย ๆ ก็คร่ึงวนั ทุกครง้ั เขาจะมารบั หล่อนไปโน่นบา้ งน่ี
บา้ ง ไมเ่ คยขาดเลย โดยเฉพาะดูเคร่อื งแต่งบา้ นสาหรบั เรอื นหอ
ทวา่ ...วนั น้ี เขาไมแ่ มแ้ ต่จะโทรศพั ทม์ าถามขา่ วหลอ่ น
การะเกดนกึ สะกดิ ใจอยู่ครามครนั แต่หลอ่ นบงั คบั ความกงั วลนนั้
ไวพ้ รอ้ ม กบั นึกตาหนิตวั เอง...ความรกั มกั จะพ่วงความเหลวไหลและไร้
เหตผุ ลมาดว้ ยกนั เสมอ
หลอ่ นไมค่ วรเป็นกงั วลกบั เร่อื งเลก็ นอ้ ยอยา่ งน้ี...

๔๕

เขาจะลองดู...ลองดูว่าถา้ เขาไม่พบหล่อนสกั สองสามวนั เขาจะ
รูส้ กึ อยา่ งไร จะคดิ ถงึ หลอ่ นแคไ่ หน

คดิ วา่ บางทอี าจเป็นเพราะเขาแสดงใหห้ ลอ่ นเหน็ มากไปว่า หลอ่ น
สาคญั สาหรบั เขา หลอ่ นถงึ ได้ 'เลน่ ตวั ' นกั

เขาอยากจะ 'ทดสอบ' ความรูส้ กึ ของเขาดว้ ย
วนั แรก แลว้ ก็วนั ทส่ี องถงึ จะไม่ไปหาหลอ่ น ไมแ่ มแ้ ต่โทรศพั ทไ์ ป
ถามขา่ วคราวหลอ่ น แต่ตลอดเวลาเขาก็รอโทรศพั ทจ์ ากหลอ่ น
การะเกดไมโ่ ทรศพั ทม์ าหาเขาเลย หลอ่ นคงคดิ ว่าถงึ อย่างไรเขาก็
คงตอ้ งงอ้ หลอ่ นวนั ยงั คา่
อวดดี
อรชุนเร่ิมเคืองและนอ้ ยใจหล่อนมากข้ึน หล่อนไม่เคยเห็นเขา
สาคญั สาหรบั หล่อนเลย ก็แน่ละ...ระหว่างเขากบั หมอนิพทิ เขาเหนือหมอ
นพิ ทิ อยู่กแ็ ค่ความมงั่ คงั่ รา่ รวยเทา่ นน้ั เอง
ถงึ ในสมยั น้ีเงนิ ตราจะเป็นพระเจา้ สาหรบั คนส่วนมาก แต่ก็ยงั มี
คน 'บา้ ๆ บอๆ' บางคนเหมอื นกนั แหละทห่ี ย่งิ กบั งนิ ...นางสาวการะเกดก็
เหน็ จะเป็นคนหน่งึ ในจานวนนนั้

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๑๔

นึกหมนั่ ไสห้ ล่อนเพ่มิ ข้นึ จากความนอ้ ยใจและขุ่นเคือง ทว่าทุก
ครง้ั ทก่ี ลบั ถงึ บา้ น และถามเดก็ รบั ใชว้ ่า มใี ครโทรศพั ทม์ าบา้ ง คาตอบว่า...
เปลา่ ค่ะ...ทาใหเ้ขาหงดุ หงดิ ทกุ ที

ในทส่ี ุดเขาก็ยอมแพห้ ลอ่ นหรอื จะพดู ใหถ้ กู ยอมแพใ้ จตวั เองมาก
วา่ แต่พอคดิ จะโทรศพั ทไ่ี ปหาหลอ่ น หลอ่ นก็โทร.มาพอดี

พอไดย้ ินเสียหล่อนชกั จะโกรธและนอ้ ยใจข้ึนมาอีก เสียงของ
หลอ่ นธรรมดา ๆ ไมไ่ ดอ้ ่อนหวานงอ้ งอนเขาเอาเสยี เลย

"คิดว่าจะไม่อยู่เสยี อีก...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่สบายไปหรือ
เปลา่ "

"ถา้ เป็นอะไรจรงิ ๆ คุณการะเกดคงไมไ่ ดเ้หน็ ใจหรอกกระมงั "
เขาประชดหลอ่ น
"สองวนั สามวนั แลว้ เพง่ิ จะโทร. มาถามข่าว"
"เกดรอคุณอรชนุ น่ะซคี ะ เหน็ เคยโทร.มา"
"กเ็ ลยจะตอ้ งใหผ้ มเป็นฝ่ายโทร.ไปหาทกุ ที ใช่ไหมละ่ "
หลอ่ นหยุดน่งิ ไปพกั หน่งึ แลว้ จงึ ถามเร่อื ย ๆ มาวา่
"อารมณไ์ มด่ หี รอื คะ"
"เปลา่ ...แต่..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๕

เขากรอกเสยี งถามต่อไปโดยเร็ววา่
"คุณวา่ งรตึ อนน้ี"
"ค่ะ...ว่างเดีย๋ วเดียว เดยี๋ วเกดก็ตอ้ งไปทางานแลว้ กดโทร. มา
ตอนน้เี พราะ วา่ คณุ อรชนุ คงจะยงั ไมอ่ อกไปไหน"
"ใช่...ผมมนั คนไมม่ ปี ระโยชนเ์ ท่าไหร่ ต่นื สาย"
"คุณอรชุนจะไปทางานก่ีโมงก็ไดน้ ่ีคะ คนนอนดึกก็ตอ้ งต่ืนสาย
เป็นธรรมดา"
หลอ่ นพดู เร่อื ย ๆ เหมอื นไมร่ ูว้ า่ เขาประชดประชนั ใหแ้ ลว้ ก็ถามวา่
"ตอนเทย่ี งน่ี คุณอรชนุ จะมาทานขา้ วกบั เกดหรอื เปลา่ คะ"
ว่าท่ีจริงหล่อนก็อ่อนลงมากแลว้ เขารูส้ ึกตง้ั แต่แรกท่ีหล่อนใช้
สรรพนาม แทนตวั หล่อนว่า เกด.. หล่อนคงตอ้ งแขง็ ใจอยู่มากเหมอื นกนั
ในการถามเชงิ เรยี กรอ้ งใหเ้ขาไปพบหลอ่ น
เขารู ้ เพราะรูว้ ่าหล่อนทง้ั หย่งิ และอวดดี ระวงั เน้ือระวงั ตวั เป็นบา้
โดยเฉพาะกบั เขา ซ่ึงหลอ่ นรูส้ กึ ของหล่อนเองว่า เหนือหลอ่ น แลว้ หลอ่ นก็
มปี มดอ้ ยกบั เขา จนกระทงั่ เขาราคาญ
"ไมล่ ะ..."
ท่จี ริงเขาไม่รูห้ รอกว่า หล่อนใจหายเหมอื นกนั หล่อนน่ิงไปพกั
หน่งึ แลว้ หลอ่ นกว็ า่

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๑๖

"เกดตอ้ งไปทางานแลว้ ละค่ะ..."
"เดยี๋ ว...การะเกด..."
เขารบี เรยี กหลอ่ นไวก้ ่อน
"หา้ โมงคร่งึ ผมจะไปรบั คณุ ทห่ี อพกั ..."
เขาไม่รูแ้ ละคงไม่มีโอกาสรูว้ ่า กระเกดระบายลมหายใจยาว
ออกมาอย่างปลอดโปร่ง ท่ีหายวูบลงไปเม่อื ครู่น้ีกลบั คืนมา หล่อนเองก็
อาทรในเขาไมน่ อ้ ยไปกวา่ ทเ่ี ขาอาทรในตวั หลอ่ นดอก...

คราวน้ีเขาพาหลอ่ นออกไปกนิ ขา้ วถงึ แถวสมทุ รสาครโน่น เขาบอก
หลอ่ นวา่

"เรามเี ร่อื งทจ่ี ะตอ้ งพดู กนั ยาว..."
"เร่อื งอะไรคะ"
"เอาไวเ้ดยี๋ วขากลบั แวะบา้ นผม แลว้ เราค่อยพดู กนั "
แต่ยงั ไม่ทนั ถึงบา้ นเขาดอก อรชุนก็อดอยู่ไม่ได้ เขาถามหล่อน
ขณะทข่ี บั รถกลบั ไปตามทาง มงุ่ ไปยงั บา้ นของเขา
"คนื นน้ั เป็นยงั ไงบา้ ง"
"คนื ทอ่ี ยู่เวรน่ะหรอื คะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๗

หลอ่ นย้มิ เลก็ นอ้ ยอยา่ งนึกขนั
น่ีถา้ เป็นผูห้ ญงิ ธรรมดาอาจจะขวยเขนิ พวกหมอพวกพยาบาลละ
ก.็ ..เหน็ เป็นเร่อื งธรรมดาไปเสยี หมด...อรชนุ นึกค่อนอยู่ในใจ
"กเ็ รยี บรอ้ ยดนี ่คี ะ...เคราะหด์ ที ม่ี าเรว็ ทนั การ..."
คราวน้หี ลอ่ นทาหนา้ เหมอื นกลนั้ ย้มิ
"ไมง่ นั้ คงตอ้ งเสยี ใจไปตลอดชาต"ิ
อรชนุ ย้มิ บา้ ง แต่ดูเหมอื นจะขบขนั นอ้ ยทส่ี ุด เขาปรารภวา่
"ผูห้ ญงิ น่บี ทจะรา้ ยก็รา้ ยเหลอื เทยี วนะ"
การะเกดไมต่ อบว่ากระไร อรชนุ พดู ต่อไปวา่
"น่ถี า้ หมอนิพทิ ไมเ่ ผอญิ อยู่ทน่ี นั่ ดว้ ย คงไมม่ คี นเยบ็ ซนี ะ."
"หมอวิทยแ์ กเพ่งิ ออกมาเป็นหมอประจาบา้ น ยงั ไม่ใคร่ชานาญ
เท่าไหร่นกั แต่ทจ่ี รงิ แกกท็ าได้ เวน้ แต่ยงั ไมใ่ คร่ไวใ้ จตวั เอง"
"คณุ คงเหน็ เป็นเร่อื งธรรมดาเสยี แลว้ ซี เร่อื งแบบน้ี"
"ไมเ่ คยเหน็ หรอกค่ะ เพง่ิ จะเมอ่ื คนื น้ีเอง...."
คราวน้หี ลอ่ นหวั เราะ แต่เมนิ หนา้ มองออกไปนอกรถ
อรชนุ ชาเลอื งดูหลอ่ นแวบหน่งึ ปรารภวา่
"พวกหมอพวกพยาบาล ว่าท่จี ริงก็สนิทกนั มากนะ เห็นอะไร ๆ
ดว้ ยกนั อยู่ เสมอไมว่ า่ ต้นื ลกึ หนาบางแค่ไหน"

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๑๘

การะเกดชกั จะเร่ิมเขา้ ใจความรูส้ กึ ของอรชุนราง ๆ หล่อนหนั มา
มองดูเขาบา้ ง แต่คราวน้ีอรชนุ กลบั ไมม่ องหลอ่ น เขาพดู เร่อื ย ๆ ต่อไปวา่

"คืนนน้ั ผมไม่น่าไปหาคุณลย การะเกด...ไปใหร้ ูส้ กึ ว่าตวั เองเป็น
คนเกะกะเปลา่ ๆ"

"ก็คุณอรชุนไม่ใช่หมอ...ไม่มใี ครเขาคิดว่าคุณอรชุนเกะกะหรอก
คะ.... "

"แต่ผมรูส้ กึ ของผมเอง คนทน่ี งั่ รออยู่ขง้ นอกยงั มองดูผมเหมอื น
จะสงสยั วา่ ไอน้ ่มี นั ไมใ่ ช่ทงั้ หมอ ไมใ่ ช่ทงั้ คนไข้ แลว้ มนั มายุ่งอะไรดว้ ยกบั
เขาหว่า"

"โธ่...คดิ เอาเองแท้ ๆ..."
การะเกดหวั เราะเบา ๆ อยา่ งเอาใจเขา
แต่อรชนุ พดู เร่อื ย ๆ ต่อไปโดยไมห่ นั มามองดูหลอ่ น
"จริง ๆ นะ คืนน้ันผมรูส้ ึกเหมือนผมเป็ นคนรก ๆ อยู่ใน
ท่ามกลางคนมปี ระโยชนแ์ ก่เพ่อื นมนุษยจ์ ริง ๆ..คุณอาจจะไม่เขา้ ใจดอก
การะเกด นอกจากคุณจะมาแทนทต่ี วั ผมในคนื วนั นนั้ แลว้ ก็ถูกท้งิ ใหเ้ควง้
ควา้ งอยู่คนเดยี วขา้ งนอก ในขณะท่คี ุณกบั ...คนอ่นื ๆ มงี านวุ่นวายกนั อยู่
ขา้ งใน..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๙

ใจนอ้ ยทถ่ี กู ท้งิ ใหอ้ ยู่ขา้ งนอกคนเดยี วเท่านนั้ เอง...การะเกดคดิ อยู่
ในใจ...คนมเี งนิ กแ็ บบน้แี หละ เอาแต่ใจตวั ตอ้ งการใหค้ นอน่ื สนใจและเหน็
ตวั เป็นคนสาคญั อยู่ตลอดเวลา

หล่อนรูส้ กึ ว่า ความใจนอ้ ยแสนงอนของเขาออกจะเป็นเร่ืองท่ไี ร้
สาระเตม็ ทน โดยเฉพาะสาหรบั หลอ่ น

แต่หล่อนไม่รูด้ อกว่า...กบั ความรกั นน้ั เร่ืองไม่มีสาระ บางทีก็
กลายเป็นปญั หาใหญ่ใหเ้กิดความแตกรา้ วไดเ้หมอื นกนั อย่าวา่ แต่เพยี งคน
รกั กนั แมแ้ ต่ในชีวิตครอบครวั ...หลายต่อหลายคู่ท่ีเดียวท่ีตอ้ งแยกกนั
เพราะเร่อื ง "ไรส้ าระ"

ยง่ิ รกั มากก็ยง่ิ ดูเหมอื นว่า อารมณจ์ ะยง่ิ อยู่เหนอื เหตผุ ล...
เพราะฉน้นั หล่อนจึงถึงกบั ตอ้ งน่ิงอนั้ ไป เม่ือไดย้ ินอรชุนพูด
ออกมาวา่
"การะเกด ผมว่าเร่อื งงานของคุณ บางทมี นั เหน็ จะไปกนั ไมไ่ ดเ้สยี
แลว้ กบั ชวี ติ แต่งงานระหวา่ งเรา..."

๔๕

อรชนุ อดโกรธตวั เองไม่ได้
พอพดู เหมอื นตดั รอนหลอ่ นออกไปแลว้ ก็กลบั ไมส่ บายใจ เขาเหน็
หลอ่ นเฉยทาทาเหมอื นครุ่นคดิ ส่วนเขาเองนน้ั พอพดู ออกไปแลว้ น่งิ อน้ั
"คุณอรชนุ คะ..."
เป็นนานหลอ่ นจงึ ไดเ้อ่ยออกมา
"ชีวติ คนเราบางทกี ็ไม่ไดม้ คี วามหมายเพยี งแค่มคี รอบครวั มเี งนิ
แลว้ ก็อยู่บา้ นเฉย ๆ งานเป็นสง่ิ สาคญั ในชวี ติ ของคนบางคน ไมน่ อ้ ยไปกวา่
ชวี ติ ครอบครวั เหมอื นกนั ..."
หลอ่ นพดู ต่อไปดว้ ยเสยี งใสเพราะ ทวา่ จรงิ จงั ตามแบบของหลอ่ น
"เกดยงั คดิ ไมอ่ อกว่าเกดจะอยู่ไดย้ งั ไงเฉย ๆ ถงึ จะมคี วามสุข มี
คุณ...อรชนุ .... "
ตอนน้ีเสยี งของหล่อนเขนิ นิด ผูห้ ญงิ จริงจงั อย่างหล่อน เวลาเขนิ
เวลาอายดูน่ารกั ทกุ ทใี นความรูส้ กึ ของอรชนุ
วา่ ทจ่ี รงิ อารมณเ์ ขาเร่มิ ดขี ้นึ แลว้ แต่ไมอ่ ยากแสดงใหห้ ลอ่ นรู้
ก็ยงั ง้แี หละกบั ผูห้ ญงิ ทช่ี ่อื การะเกดน่ี เขาไมเ่ คยเอาชนะหลอ่ นได้
สกั ทซี นี ่า
หล่อนพูดต่อไปอีก...ผูห้ ญิงอะไรก็ไม่รู ้ ดูแก่เหตแุ ก่ผลเป็นบา้ ....
ตงั้ แต่เขาเป็นหนุ่มเร่มิ รูจ้ กั ตดิ ผูห้ ญงิ กเ็ พง่ิ จะเจอน่แี หละ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๑

สาหรบั ผูช้ ายอ่ืนท่ีไม่ไดอ้ ยู่ในฐานะอย่างเขา เขาไม่รูห้ รอกว่าจะ
เคยพบผูห้ ญงิ แบบไหนมาบา้ ง แต่นายอรชนุ ตงั้ เจรญิ กิจนน้ั เพง่ิ จะเคยพบ
ผูห้ ญิงแบบนางสาวการะเกด ศรีใจ... ไอท้ ่ีพบๆ มา มแี ต่ชนิดเหล็กถูก
แมเ่ หลก็ ดูดทงั้ นน้ั ถงึ ขนาดลูกสาวรฐั มนตรกี เ็ ถอะ

หลอ่ นพูดต่อไปวา่
"เกดพูดจริง ๆ...สามภี รรยาจะอยู่ดว้ ยกนั ชนิดเอาแต่สนุกสบาย
โดยไมม่ งี าน ไมม่ หี นา้ ทอ่ี น่ื ๆ ไปจนตลอดชวี ติ ยงั ไงกนั คะ ถงึ จะรวยขนาด
นอนกินไปไดต้ ลอดชาตกิ เ็ ถอะ"
"แต่งานของคุณมนั ไปคนละทางกบั ธุรกิจของผม...ผมเองก็บอก
ไมถ่ กู ว่ารูส้ กึ ยงั ไง แต่พอเหน็ คุณมงี านยุ่ง ๆ วุ่นวายกบั คนอ่นื ทไี ร มนั ทาให้
ผมหงดุ หงดิ ทกุ ท.ี ... "
เขาพดู ต่อไปทนั ทที เ่ี หน็ หลอ่ นจะคา้ น
"ผมรูแ้ ลว้ ...รูว้ ่างานของคุณคือทาประโยชน์ แต่ก็ไม่ใช่ว่า
โรงพยาบาลทง้ั โรงขาดคุณแลว้ จะอยู่ไมไ่ ดเ้มอ่ื ไหร่"
พดู แบบน้เี รยี กวา่ พูดอย่างพาล...การะเกดนกึ อยู่ในใจ
เร่มิ อ่อนใจเหมอื นกนั กบั ความเป็นคนเจา้ อารมณข์ องเขา
"ทเ่ี กดพดู คุณอรชนุ ไมเ่ ขา้ ใจเอาเลยหรอื คะ"
"พดู อะไร"

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๒๒

"อา้ ว..."
หล่อนอุทานแลว้ ก็เลยน่ิงเงยี บไป อรชุนชาเลอื งดูหล่อน ขณะนน้ั
รถวง่ิ มาถงึ ประตูใหญ่มปี ้ ายทองเหลอื งติดไวว้ ่า 'บา้ นตง้ั เจรญิ กิจ' อรชุน
เล้ยี วรถขบั วนไปยงั เรอื นพกั ของเขา
ไม่มใี ครพูดอะไร จนกระทงั่ ข้นึ ไปถงึ หอ้ งรบั แขกคร่ึงหอ้ งนงั่ เล่น
ซง่ึ ดา้ นทต่ี รงกบั แมน่ า้ เป็นกระจกใสโลง่ ทง้ั ดา้ น
การะเกดเคยมาทเ่ี รอื นพกั ของเขาสห่ี า้ ครง้ั ตง้ั แต่หมน้ั กนั แลว้
หล่อนนงั่ ลงท่เี กา้ อ้นี วมเต้ีย เบาะลายขาวทง้ั เบาะนงั่ และพนกั พงิ
เต้ยี ๆ เขา้ ชดุ กนั ทกุ ตวั ทงั้ ตวั เดย่ี วและทเ่ี ป็นเกา้ อ้ยี าว
การะเกดเร่ิมรูส้ ึกถึงความผิดปกติบางอย่างของอรชุน แต่พอ
หลอ่ นเร่มิ ไหวทนั อรชนุ กถ็ งึ ตวั
"คณุ อรชนุ ..." หลอ่ นเบ่ยี งหนา้ หลบหนา้ เขา เร่อื งเกิน ๆ เลย ๆ
เน้อื ตวั อรชนุ มกั ถอื โอกาสเทา่ ทจ่ี ะมโี อกาสอยู่เสมอ
หลอ่ นก็เหมอื นผูห้ ญงิ แทบทกุ คนทม่ี คี วามรกั อยากขดั ขนื แต่ก็ไม่
ใคร่สาเร็จ
ทวา่ ...ก็เป็นไปเพยี งผวิ เผนิ ทกุ ครงั้
หลอ่ นเพง่ิ รูว้ า่ มนั ออกจะผดิ ธรรมดา คนื น้เี อง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๓

สมั ผขั องอรชนุ รุนแรงจนเน้ือตวั ของหลอ่ นรอ้ นไปหมด เผยอปาก
หา้ มกก็ ลายเป็นรบั จูบของเขา...ครง้ั แลว้ ครง้ั เลา่

มามแี รงขดั ขนื จรงิ ๆ ก็เมอ่ื กาลงั รูต้ วั วา่ อยู่ในหอ้ งนอนของอรชนุ
"เทา่ น้เี องหรอื คะทค่ี ุณตอ้ งการ คุณอรชนุ "
หล่อนไม่ไดส้ ะทา้ นเหมอื นเม่อื ครู่ก่อน เสยี งจริงจงั ของหล่อนทา
ใหอ้ รชนุ ชะงกั การะเกดลกุ ข้นึ นงั่ แต่หลอ่ นกย็ งั อยู่ในออ้ มแขนของอรชนุ
"คณุ ตอ้ งไดท้ กุ อย่างทค่ี ุณตอ้ งการใช่ไหมคะ..."
หล่อนถามเขาเบา ๆ นยั นต์ าจบั จอ้ งดูเขาในความสว่างเพยี งสลวั
ๆ ความเยอื กเยน็ ท่หี ลอ่ นพยายามข่มตวั เอง และข่มเขาดบั ความรอ้ นใน
อารมณข์ องอรชนุ ใหค้ ลายลงได้
"ทค่ี ุณหมน้ั กบั เกดก็เพราะเป็นวธิ ีเดยี วเท่านนั้ ใช่ไหมคะ ท่คี ุณจะ
ไดค้ นทค่ี ณุ เกดิ ตอ้ งการข้นึ มา..."
"ใครบอก"
อรชุนคลายวงแขนออกจากหล่อน แต่แลว้ เขาก็กลบั ทาเสียง
ประชดถามว่า
"แลว้ ไงอกี ไหน ๆ จะพดู แลว้ พดู เสยี ใหห้ มดซี คณุ การะเกด"
"ก็...ทาไม...อีกแค่สองเดอื นเท่านนั้ เอง คุณอรชุนทาไมถงึ จะรีบ
ทาไมรอไมไ่ ด"้

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๒๔

หลอ่ นหยุดสารวมใจ เพ่งมองดูหนา้ เขา...ทจ่ี รงิ หลอ่ นก็เป็นผูห้ ญงิ
ธรรมดา ๆ อรชุนก่อใหอ้ ารมณ์ของหล่อนเกิดความหวนั่ ไหวข้นึ มา
เหมอื นกนั ขอ้ สาคญั หลอ่ นรกั เขาและรูว้ า่ ตวั เองรกั เขามากเสยี ดว้ ยซี

หล่อนลุกข้นึ ยนื เมอ่ื รูส้ กึ ว่า ตวั เองกาลงั อยากจะโผเขา้ ไปหาผูช้ าย
ทน่ี งั่ หนา้ ตงึ อยู่ตรงหนา้

"เมอ่ื ครู่ก่อน คุณอรชุนบอกเกดว่าเราอาจจะไปกนั ไม่ไดเ้ สยี แลว้
แลว้ อยู่ ๆ คุณอรชนุ ก.็ .ทาอย่างน้.ี ..เกดไมท่ ราบเหมอื นกนั วา่ จะเขา้ ใจยงั ไงดี
.... "

อรชุนควา้ มอื หล่อนไว้ แต่การะเกดเดินเลยออกไปนอกหอ้ งเสยี
แลว้ หลอ่ นหนั มาบอกเขาวา่

"ออกไปพดู กนั ขา้ งนอกดกี วา่ ค่ะ"
อรชนุ ไดแ้ ต่โกรธตวั เอง พาลโกรธหล่อนดว้ ย...ไม่รูห้ ลอ่ นทาดว้ ย
ธาตอุ ะไร ...เมอ่ื ก้ยี งั สนั่ อยู่ในออ้ มแขนของเขา หนาแดงจดั ดว้ ยพษิ สมั ผสั
ประเดยี๋ วเดยี วเท่านน้ั เอง กลบั เฉยเมยเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ข้นึ
เขาออกไปนงั่ สูบบหุ ร่ีโดยไม่พูดวกระไร กระเกดถอนหายใจยาว
บางทหี ลอ่ นก็หยงั่ ใจผูช้ ายคนน้ีไมใ่ คร่ออกเหมอื นกนั ทงั้ ๆทห่ี ลอ่ นรูแ้ น่อยู่
แก่ใจตวั เองวา่ หลอ่ นรกั เขา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๕

เขาสูบบหุ ร่ไี มถ่ งึ คร่งึ มวนก็ขย้ที ้งิ ถามหลอ่ นวา่
"ทาไมไมพ่ ดู ไปอกี "
การะเกดชกั จะหมดความอดทน หลอ่ นเร่มิ มอี ารมณแ์ งง่ อนอย่าง
ผูห้ ญิงข้นึ มาบา้ ง...ว่าท่จี ริง อารมณ์แบบน้ียากนกั ยากหนาท่จี ะเกิดข้นึ กบั
ผูห้ ญงิ เอาการเอางานอย่างการะเกด
"ไม่พูดดอกค่ะ คุณอรชนุ เหนือเกดทกุ อย่าง ไมว่ ่าอะไรทงั้ นน้ั ทา
ทกุ อย่างตามใจคณุ เถอะค่ะ ทง้ั เร่อื งแต่งงานดว้ ย...ถา้ ไปกนั ไมไ่ ดจ้ ะลม้ เลกิ
เกดกไ็ มว่ า่ ..."
อรชนุ มองดูหล่อน ตง้ั แต่หล่อนเร่มิ พูดดว้ ยเสยี งแงง่ อนจริตแบบ
น้ี เขาไมใ่ คร่จะเคยเหน็ ในตวั การะเกดบอ่ ยนกั
วา่ ทจ่ี รงิ คนเรานน้ั ลงรกั ลงถกู ใจเสยี อยา่ ง ทาอะไรก็เหน็ เป็นดเี ป็น
งามไปหมด
การะเกดจงึ แปลกใจทไ่ี ดย้ นิ เสยี งอรชนุ หวั เราะขนั ๆ
ไพล่ไปคิดว่า...อารมณ์เศรษฐนี ่ียงั ง้เี อง อยู่ ๆ ก็โกรธปบุ ปบั นึก
จะหวั เราะก็หวั เราะ...ช่างไมม่ เี หตผุ ลเอาเสยี เลย
เขาลุกข้นึ ฉุดหล่อนเขา้ ไปไวใ้ นออ้ มแขนอีก แต่คราวน้ีนุ่มนวล
เหมอื นอย่างทเ่ี คย ๆ มา

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๒๖

"น่ีแน่ะ...คุณการะเกด...ท่จี ริงผมไม่อยากจะบอกเร่ืองน้ีกบั คุณ
หรอก เก็บเอาไวค้ นเดยี วมานานแลว้ ไม่อยากบอกเพราะกลวั คุณหวั เราะ
เยาะอย่างหน่งึ อกี อย่างหน่งึ ถา้ คุณไมห่ วั เราะก็กลวั จะไมส่ บายใจ...."

การะเกดถามเขาดว้ ยสายตา ผวิ หนเนียนสะอาดใกล ้ ๆ จมกู ทาให้
อรชนุ อดอยู่ไมไ่ ด.้..อดึ ใจหน่งึ จงึ ไดพ้ ดู ต่อไปวา่

"คงจาไดซ้ นี ะ ตอนทผ่ี มตามคณุ ไปอสี านคราวโนน้ น่ะ ทผ่ี มขบั รถ
ออกไปเท่ยี วคนเดยี ว ผมพบพระองคห์ น่ึง ท่านอยู่วดั เก่า ๆ วดั อะไรผมก็
ลมื ไปแลว้ ทา่ นดูหมอใหผ้ ม...ท่านวา่ ยงั ไงรูไ้ หม ท่านว่าผมจะไมไ่ ดแ้ ต่งงาน
กบั คนทผ่ี มรกั ..."

แขนของอรชนุ รดั ร่างหลอ่ นแน่นข้นึ กวา่ เดมิ
"จะจริงหรือไม่จริงก็ไม่รู ้ แต่มนั ทาใหผ้ มไม่สบายใจ ตอนแรก ๆ
ก็ไมไ่ ดค้ ดิ ไมไ่ ดร้ ูส้ กึ อะไรหรอก เพราะผมเป็นคนไมส่ นใจเร่อื งหมอดู เร่อื ง
โชคชะตาราศี แต่หลงั ๆ น่อี อกใจไมด่ เี หมอื นกนั ...คุณละ่ การะเกด คุณเช่อื
เร่อื งอยา่ งน้ีหรอื เปลา่ "
การะเกดตอบทนั ทตี ามความรูส้ กึ ของหลอ่ น
"ไมห่ รอกค่ะ เกดไมเ่ คยดูหมอ ไมเ่ คยสนใจ ไมอ่ ยากรูโ้ ชคชะตาท่ี
มนั ยงั มาไมถ่ งึ ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๗

"ผมกน็ กึ อยู่แลว้ วา่ คุณจะตอ้ งไมเ่ ช่อื ไมง่ น้ั ก็ไม่ใช่คุณการะเกดน่ะ
ซ.ี . "

อรชนุ หวั เราะเบา ใชน้ ้วิ ช้เี ชยคางหลอ่ นข้นึ ถามลอ้ ๆ วา่
"ไมเ่ คยดูหมอเร่อื งเน้อื คู่บา้ งเลยรึ"
การะเกดหวั เราะไปกบั เขา
ความขนุ ขอ้ งหมองใจอนั มคี วามรกั เป็นเหต.ุ ..อยู่ไดไ้ มน่ านดอก...
กค็ วามรกั อกี นนั่ แหละช่วยประสาน
อรชนุ ถามซา้ อกี วา่
"คณุ ไมเ่ ช่อื เร่อื งหมอดูเลยจรงิ ๆร"ึ
การะกดรูว้ ่เขาถามพราะตอ้ งการกาลงั ใจ อรชุนอาจเป็นผูช้ ายท่ี
เขม้ แขง็ ในดา้ นอน่ื ๆ ทวา่ ดา้ นกาลงั ใจแลว้ เขาเหน็ จะสูก้ าระเกดไมไ่ ด้
การะเกดตอบวา่
"เกดไม่ชอบอยากรูอ้ ะไรท่มี นั ยงั มาไม่ถงึ เกดว่าเราทาทกุ อย่างท่ี
มนั ดที ส่ี ุดบญุ ทาบาปไมก่ ่อ แลว้ เป็นแลว้ กนั อะไรทม่ี นั จะมาถงึ เราก็ปลอ่ ย
ใหม้ นั เป็นไปตามวาระของมนั ..."
หล่อนจบั มอื อรชุนใหป้ ล่อยคางหล่อน ย้ิมปลอบใจเขาเหมือน
อรชนุ เป็น

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๒๘

"มนิ ่าละ....ถงึ ไดอ้ ยากรวบรดั นกั ...โธ่...น่าจะเล่าใหเ้กดฟงั ตง้ั นาน
แลว้ ... "

หล่อนย้ิมมากข้นึ อีก...คืนน้ีหล่อนสนิทกบั อรชุนย่ิงกว่าท่เี คย ๆ
มา อรชนุ เองกร็ ูส้ กึ อยา่ งนน้ั เหมอื นกนั

เขาช่งอยากใหว้ นั แต่งงานเป็นวนั พรุ่งน้ี หรอื มะรนื น้เี สยี น่กี ระไร
"คุณอรชุนมีคนท่ีเคยรกั ออกเยอะแยะไป พระท่านก็ทายถูก
เหมอื นกนั น่ีคะ จะไมไ่ ดแ้ ต่งงานกบั คนทค่ี ณุ รกั ...ขนื แต่งกบั ทกุ คนทค่ี ณุ รกั
ป่านน้มี เิ ป็นสบิ ๆ คนแลว้ หรอื คะ"
นนั่ ซ.ี ..ขอยากใหค้ าทานายมนั บ่ายเบย่ี งลอ้ เลน่ เหมอื นทห่ี ล่อนพูด
เหมอื นกนั ...เล่าใหห้ ลอ่ นฟงั เสยี ไดค้ ่อยโล่งไปเป็นกอง แต่มนั ก็ยงั ไม่หมด
กงั วลเสยี ทเี ดยี ว...
เร่อื งหมอดู เร่อื งคาทานายทายทกั น่ี...จรงิ ๆ หนอ...เขาเองก็เพง่ิ รู้
วา่ มนั มอี ทธิ พิ ลกบั คนอย่างน้เี อง โดยเฉพาะคนทอ่ี ่อนแอทางใจ..

๔๖

"คณุ ออ...ไมไ่ ดพ้ บกนั เสยี นานเหน็ จะไมต่ อ้ งถามหรอกนะคะวา่ สุข
สบายดหี รอื เปลา่ "

น่คี อื แคทลยี า หลอ่ นยงั คงย้มิ แจ่มใส และเกไ๋ กใ๋ นแบบของหลอ่ น
อย่างเดมิ ถงึ จะผดิ หวงั และห่างเหนิ ไปจากอรชนุ ตง้ั แต่เขาหมนั้ กบั การะเกด
หล่อนก็ไม่ไดถ้ อื เป็นขอ้ โกรธแคน้ ถึงขนาดตดั ป็นตดั ตาย โดยกล่าวหาว่า
เขา 'ทรยศ' หรอื อะไรในทานองนนั้

เพราะหล่อนโตมาอย่างเด็กยุโรปและอเมริกนั หล่อนจึงใจกวา้ ง
พอในเร่อื งของความรกั และการเลอื กคู่

ไมใ่ ช่อรชนุ คนเดยี วทห่ี ลอ่ นเคยออก 'เดท' ดว้ ย ตงั้ แต่หลอ่ นเร่มิ
โตเป็นสาว เพยี งแต่กบั อรชนุ นน้ั เป็นเวลานานกว่าคนอ่นื ถูกอกถูกใจกนั
จนกระทงั่ ใคร ๆ คดิ วา่ เขาและหลอ่ นจะตอ้ งแต่งงานกนั

ทว่าก็ตอ้ งยอมรบั อกี ว่า เขาไม่เคยบอกหล่อนเป็นการแน่นอนสกั
ครง้ั เดยี ววา่ จะแต่งงานกบั หลอ่ น

"ทางเรามนั ผอญิ สวนกนั ไปสวนกนั มา เพง่ิ จะมาบรรจบกนั ไดว้ นั น้ี
เอง"

อรชนุ ชูแกว้ คอ็ กเทลใหห้ ลอ่ นนดิ หน่อย แคทลยี าหวั เราะถามว่า

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๓๐

"แฟนคุณออไปไหนเสียล่ะ...แต่...ออ้ ...เขาไม่รูจ้ กั เจา้ บ่าวเจา้ สาว
..."

หลอ่ นถามเองตอบเอง เหลอื บไปยงั คู่บา่ วสาว ซง่ึ เด่นอยู่กลางหอ้ ง
ในแวดลอ้ มของผูใ้ หญ่ ซ่งึ กาลงั เฟ่ืองประจายุคนนั้ โดยเฉพาะผูใ้ หญ่ในวง
การเมอื ง

เพราะพ่อเจา้ สาวเป็นรฐั มนตรีขณะนน้ั ส่วนพ่อเจา้ บ่าวถึงจะไม่
สาคญั อะไรนกั ก็ไมแ่ ปลกอะไร ความสาคญั ของพ่อเจา้ สาวมมี ากเพยี งพอ
แลว้ สาหรบั งานเล้ยี งฉลองคา่ น้ี

ก็เหมอื นงานทงั้ หลายท่มี คี นใหญ่คนโตประจายุดป็นเจา้ ภาพนนั่
แหละ ผูค้ นไดร้ บั เขญิ มกั จะพยายามไปในงานใหไ้ ด้ นอกเหนือจากความมี
หนา้ มีตา ไปงานล้ยี งฉลองสมรสอนั เอิกเกริกประจาปีแลว้ ก็ยงั จะไดม้ ี
โอกาสพบปะกบั ท่านนายก หรือรฐั มนตรี คนสาคญั ๆ อย่างนอ้ ยให้ ท่าน
ไดเ้หน็ หนา้ เหน็ ตาแวบเดยี วก็ยงั ดี

เพราะงนั้ ค็อกเทลคืนวนั น้ีผูค้ นจึงแน่นขนัด จนกระทงั่ หอ้ งอนั
กวา้ งขวางของโรงแรมหรูทส่ี ุดในกรุงเทพฯ ดูแคบไปถนดั ใจ

แคทลยี า รูว้ ่า อรชุนกบั ญาตพิ น่ี อ้ งของเขาในสกุลตง้ั เจริญกิจนนั้
คนุ้ เคยกบั นายกรฐั มนตรเี ป็นการสว่ นตวั มานานแลว้ จงึ ถามวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๑

"คุณออพบท่านนายกบา้ งหรอื ยงั "
"กพ็ บแค่ไหวห้ น แป๊ บเดยี ว...อากบั นอ้ งผมซตี ดิ กลมุ่ แจอยู่โน่น"
ว่าท่จี ริงเมอ่ื ก่อน ๆ น้ี อรชนุ ก็ไม่ไดน้ ึกอะไรเท่าใดนกั ต่อการเขา้
ไปพวั พนั กบั คนท่กี าลงั มอี านาจวาสนา เพ่งิ จะมารูน้ ึกแปลก ๆ เอาไม่นาน
น่เี อง
ก่อนสมยั นายกรฐั มนตรีคนปจั จุบนั น้ี บญุ มาวาสนาส่ง ใหท้ ่านผู ้
หน่งึ ไดเ้ป็นนายกรฐั มนตรี
บา้ นของท่านผูน้ ั้นบังเอิญเป็ นบา้ นเล็ก ๆ อยู่ไม่ห่างจาก
'คฤหาสน'์ ใหญ่โตของสกลุ ตง้ั เจรญิ กิจไมเ่ ทา่ ใดนกั ถงึ แมจ้ ะเป็นขา้ ราชการ
ชนั้ ผูใ้ หญ่ ทว่าไม่ได้ มีความหมายสาหรบั วงสงั คมธุรกิจเท่าใดนกั
เพราะฉะนน้ั บา้ นของท่านจงึ เพยี งแต่ ถูกผ่านไปผ่านมา พวกนกั ธุรกจิ มงั่ คงั่
ทง้ั เศรษฐเี ก่าเศรษฐใี หมไ่ มม่ ใี ครสนใจ
แต่พอทนไดเ้ป็นนายกรฐั มนตรี ปรากฏว่าพวกทเ่ี คยผ่านบา้ นท่าน
โดยไม่สนใจ ไม่เคยแมแ้ ต่จะแวะคารวะท่าน ในฐานะท่เี ป็นขา้ ราชการชน้ั
ผูใ้ หญ่ ซง่ึ มชี ่อื เสยี งในดา้ นซอ่ื สตั ยส์ ุจรติ ...ต่างก็แวะเขา้ 'คารวะ' ท่านจน
บนั ไดเป็นเทอื ก
แมแ้ ต่พวกตงั้ เจริญกิจของเขา ซง่ึ มคี ฤหาสนแ์ ทบจะเย้อื งกบั บา้ น
ของท่านกเ็ พง่ิ จะโผลเ่ ขา้ ไปแสดงความเคารพ

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๓๒

คนอ่ืนในสกุลของเขาจะรูส้ ึกอย่งไรหรือเปล่า อรชุนไม่รู้ แต่
สาหรบั อรชนุ เองนน้ั อดรูส้ กึ เขนิ อยู่ในใจไมไ่ ด้

"คณุ มากบั ใครหรอื เปลา่ แคธ่"ี
"เปลา่ ค่ะ..."
หล่อนย้ิม คราวน้ีย้ิมของหล่อนหม่นลงเล็กนอ้ ย แต่ประเดีย๋ ว
เดยี วกก็ ลบั แจ่มใสใหม่ กลา่ วทเ่ี ลน่ ทจ่ี รงิ วา่
"แคธ่ยี งั ไมต่ กลงปลงใจจะใหใ้ ครมาเป็นเงาแทนคณุ ออ...เพราะ..."
หลอ่ นพดู ต่อไปดว้ ยความคมคาย
"ไอเ้งาน่ี ถงึ ยงั ไงมนั ก็เป็นเพยี งแค่งาเลอื น ๆ ราง ๆ จบั มนั ไมใ่ คร่
อยู่..."
"เราต่างคนต่างก็เป็นเงาเหมอื นกนั แหละ แคธ่"ี
อรชนุ พดู เร่อื ย ๆ แลว้ กเ็ ลยถามต่อไปงา่ ย ๆ วา่
"เดยี๋ วไปทานขา้ วกบั ผมไหมละ่ แคธ่"ี
หลอ่ นมองดูเขาอย่างสงสยั นกึ จะถามถงึ คู่หมนั้ ของเขา...แต่แลว้ ก็
คิดว่าไม่จาเป็น กบั การไปกินขา้ วดว้ ยกนั เพียงแค่ม้อื สองม้ือไม่ใช่เร่ือง
แปลกอะไร
เดยี๋ วน้ีหลอ่ นถอื วา่ หลอ่ นเป็นเพยี งแค่เพอ่ื นของอรชนุ เท่านนั้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๓

หลอ่ นจงึ ตอบงา่ ย ๆ เช่นกนั
"ก็ดเี หมอื นกนั "
ทว่าพอนงั่ รถออกไปดว้ ยกนั แลว้ เมอ่ื รูจ้ ากอรชุนว่า การะเกดไม่
อยู่กรุงเทพฯ หลอ่ นกอ็ ดพดู ไมไ่ ดว้ า่
"ออ้ ยงั ง้นี ่ีเอง เหน็ เราเป็นแค่เพอ่ื นแกเ้ หงาเวลาท่คี นอ่นื เขาไม่อยู่
.... "
"ไมใ่ ช่ยงั งน้ั หรอก ผมไมไ่ ดต้ งั้ ใจไปเรยี กรอ้ งคุณมาเป็นเพอ่ื นน่ีจะ
ไดค้ ิดยงั งน้ั เผอิญผมพบคุณ...แลว้ ก็ชวนไปกินขา้ วฐานะเพ่อื นเก่า..ดว้ ย
ความยนิ ดขี องผม"
แคทลยี าย้มิ เลก็ นอ้ ย
"แคธ่ดี ใี จทค่ี ณุ ออชวนดว้ ยความยนิ ด"ี
หลอ่ นถามวา่
"แลว้ น่จี ะแต่งงานเมอ่ื ไหร่"
"อกี เดอื นคร่งึ "
"เจา้ สาวน่าจะเตรียมเน้ือเตรียมตวั กลบั ไปเสยี ไกลแสนไกล...แต่
คดิ อกี ทเี ขากไ็ ปทาประโยชนต์ ามหนา้ ทข่ี องเขา..."
"นนั่ ซ.ี .."
เสยี งของอรชนุ ประชดประชนั

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๓๔

"เขาไปทาประโยชนใ์ หส้ งั คม เราก็ตอ้ งปล่อยเขาไป ไอเ้ รามนั คน
ไมม่ ปี ระโยชนก์ บั ใครเทา่ ไหร่"

แคทลยี าหนั มามองดูหนา้ ซง่ึ ไมส่ มเลยท่จี ะมนี ามสกุลแสดงอย่าง
โจ่งแจง้ ว่า บรรพบรุ ุษเป็นจนี ...จมกู และนยั นต์ าของอรชุนนนั้ หลงเหลอื มา
จากยายของ ผูอ้ ยู่ในสกลุ เก่าแก่สบื เช้อื สายมาจากแขกเปอรเ์ ชยี

แลว้ หลอ่ นกป็ รารภวา่
"คณุ ผดิ ไปกวา่ แต่ก่อนนะคะ คณุ ออ"
"ตรงไหน"
"ก็บอกไม่ถูกเหมอื นกนั แคธีไม่เคยเห็นคุณพูดอะไร ๆ เหมอื น
นอ้ ยใจ หรอื เหน็ ตวั เองไมม่ คี ่าแบบน้ี"
ถูกแลว้ .เพระตงั้ แต่หล่อนรูจ้ กั เขา หล่อนเคยเห็นแต่อรชุนเป็น
ผูช้ ายชนดิ ทค่ี ดิ วา่ คนเอง 'หน่งึ ' และมคี ่ากวา่ ผูช้ ายทงั้ ปวงอยู่เสมอ
หล่อนนึกสงสยั ว่า ผูห้ ญิงหนา้ ตาจืดๆ เย็นๆ ชืดๆอย่างยาย
พยาบาลคนนน้ั มดี อี ะไรนกั หนาถงึ ทาใหอ้ รชนุ ดูแคลนตวั เองไดถ้ งึ เพยี งน้ี
อรชนุ น่งิ ไปพกั ใหญ่จงึ ไดถ้ ามวา่
"ผมเป็นอย่างทค่ี ุณวา่ จรงิ ๆ เรอะ แคธ่"ี
"ใช่..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๕

แคทลยี าหวั เราะพูดทเ่ี ลน่ ทจี รงิ วา่
"คุณอรชุน ตงั้ เจริญกิจ เดีย๋ วน้ีโดนลา้ งสมองเสยี แลว้ ...เปล่า...
ไมใ่ ช่แคธ่ี พดู เองหรอก เพอ่ื น ๆของคุณออเขาพดู กนั วา่ ยงั งน้ั "
"สมองของผมคงสกปรกมาก...
อรชนุ พดู เร่อื ย ๆ ทเี ลน่ ทจี รงิ เช่นกนั แลว้ เขาหยุดพดู เพยี งแค่นน้ั
หนั รถเขา้ จอดหนา้ รา้ นอาหารทต่ี งั้ ใจมากนิ
ถงึ จะห่างเหนิ ไป อรชุนก็ยงั ช่างเอาใจอนั เป็นเสน่หอ์ ย่างหน่ึงของ
เขา เขายงั จาไดแ้ มน่ วา่ หลอ่ นชอบอาหารพเิ ศษทภ่ี ตั ตาคารก่งึ คลบั อนั หรูหรา
แหง่ น้ี
"ขอบคณุ ทย่ี งั จาไดว้ า่ แคธ่ชี อบทน่ี ่"ี
" โธ่"
อรชนุ หวั เราะ
"พูดยงั กบั ว่า ผมกบั แคธ่ีจากกนั ไปเป็นสิบ ๆ ปี...เพ่งิ จะไม่ห็น
หนา้ ตากนั ไมก่ ่เี ดอื นน่เี อง"
ก็ช่วยไม่ไดเ้ หมอื นกนั ท่แี คทลยี าจะเร่ิมมคี วามหวงั ราง ๆข้นึ มา
ใหม เขาจะหมน้ั หมายอยู่กบั ผูห้ ญงิ อน่ื แลว้ ก็เถอะ
โทษหล่อนไม่ไดด้ อก...ในเม่อื เหตุการณ์ และทาทีบางอย่างของ
อรชนุ มนั ชวนใหห้ ลอ่ นเขว ๆ ไปเช่นนนั้

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๓๖

เม่อื ไวนข์ าวหลงั อาหารผ่านไปแลว้ เป็นแกว้ ท่ีสองสาหรบั หล่อน
และสาหรบั อรชนุ เฮนเนสซส่ี ามแกว้ เลก็ เขากบั หลอ่ นกอ็ อกเตน้ รากนั

ทน่ี ่เี ป็นสถานทส่ี าหรบั ผูใ้ หญ่ ดนตรจี งึ ไมใ่ ช่จงั หวะรอ้ นแรง
แคทลยี าถามวา่
"คุณไม่ค่อยไดเ้ตน้ ราบ่อย ๆ เหมอื นเมอ่ื ก่อนละซคี ะ คุณออ...ดู
เหมอื นคุณพยาบาลของคุณเขาไมช่ อบไมไ่ ปร"ึ
"เขาไมช่ อบเกอื บทกุ อยา่ งทผ่ี มเคยชอบ..."
ดูเหมอื นอรชนุ จะมนึ นดิ ๆ
"แต่ชอบเกอื บทกุ อยา่ งทผ่ี มไมช่ อบ"
แคทลยี าหวั เราะ บน่ วา่
"พดู ยงั ไง กลบั ไปกลบั มาเวยี นหวั ...แต่ว่าจะชอบหรอื ไมช่ อบ คุณ
กบั เขาก็ จะแต่งงานกนั อยู่แลว้ "
"นนั่ ซ.ี .."
อะไรก็ไมร่ ูท้ าใหเ้ขาปรารภกบั แคทลยี าวา่
"บางที ผมคิดว่า ผมไม่ใคร่เหมาะกบั เมยี ท่มี อี าชีพเป็นพยาบาล
เท่าไหร่ นกั หรอกแคธ่.ี ."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๗

อาจเป็นพราะสญั ชาตญาณของผูช้ าย...อยู่ต่อหนา้ ผูห้ ญงิ คนไหนก็
อดเอาใจหลอ่ นไวก้ ่อนไมไ่ ด.้..หรอื อาจเป็นความอดั อนั้ ในใจของอรชนุ พอมี
โอกาสกเ็ ลยเผลอ ระบายออกมา...

๔๗

พอรถยนตข์ องอรชุนเล้ียวเขา้ ประตูบา้ น รถของน้องสาวก็
ตามหลงั เขา้ มา ปาริชาติไม่ไดเ้ ล้ียวไปทางตึกอนั เป็ นท่ีอยู่ของหล่อน
หากแต่ขบั ตามพช่ี ายไปยงั ตกึ เลก็ ของเขาดว้ ย

อรชุนไม่ไดถ้ ามนอ้ งสาวว่าไปไหนมา เพราะตงั้ แต่เขาหย่าขาด
จากดอ็ กเตอร์ ทฆิ มั พรแลว้ ปารชิ าตกิ ็ออกเทย่ี วเตรสนุกสนาน เหมอื นเมอ่ื
ครงั้ ทห่ี ลอ่ นยงั เป็นโสดอยู่เช่นเดมิ

ปารชิ าตเิ ดนิ ลงมาหาพช่ี าย บอกเขาวา่
"เหน็ พอ่ี อทโ่ี กลดค์ ยี ค์ ลบั ตอนสห่ี า้ ทมุ่ แต่ข้เี กียจเขา้ ไปทกั ..."
หลอ่ นมองหนา้ พช่ี ายอย่งพจิ ารณา แต่หวั เราะเมอ่ื ถามวา่
"นึกยงั ไงคะถึงไดห้ นั ไปควั่ กบั คุณแคธ่ีอีก หรือถือโอกาสตอน
คู่หมน้ั ไมอ่ ยู่"
"บงั เอญิ น่ะ"
พ่ีชายตอบสน้ั ๆ ปาริชาติน่ิงไปนิดหน่ึงก่อนถามเร่ือย ๆ ดว้ ย
เสยี งแกมหวั เราะเป็นเชงิ ลอ้ เลยี น
"การะเกดเร่มิ เป็นของเก่าสาหรบั พอ่ี อหรอื คะ"
"ทถ่ี ามอย่างน้เี พราะเหน็ พไ่ี ปกบั แคธ่ใี ช่ไหม"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๙

"ก็เป็นสวนหน่ึงเหมอื นกนั แต่ทจ่ี รงิ แลว้ อาจเป็นเพราะนอ้ งรูน้ ิสยั
พอ่ี อมากกวา่ .... "

หลอ่ นหวั เราะอกี
"อกี อย่างหน่ึง ถงึ ยงั ไง ๆ นอ้ งก็ยงั เห็นว่าพ่อี อเหมาะสมกบั คุณ
แคธ่ีมากกว่า สาหรบั การะเกด...นอ้ งบอกตรง ๆ ว่า ถงึ จะชอบเขามาก
เหมอื นกนั แต่นอ้ งก็อดกลวั ประวตั ิศาสตรจ์ ะซา้ รอยแบบเดยี วกบั ท่นี อ้ ง
เคยโดนมาแลว้ ไมไ่ ด.้..กว่าจะยอมหย่าเราก็ตอ้ งเสนอจนเขาพอใจทเ่ี ดยี วนะ
คะ"
"หมายความวา่ ยงั ไง"
เสยี งของอรชุนออกจะไม่พอใจนิด ๆ แต่ปาริชาติก็แบบเดยี วกบั
ลูกคนเลก็ ของเศรษฐโี ดยทวั่ ๆ ไป ไม่สนใจกบั ความพอใจหรือไม่พอใจ
ของใคร แมแ้ ต่พช่ี ายคนเดยี ว
หลอ่ นตอบวา่
"พอ่ี อก็รูอ้ ยู่แก่ใจ เวน้ แต่อาจจะไม่ยอมรบั ความจริงเหมอื นนอ้ ง
เมอ่ื ก่อน แต่งงาน...ฐานะของการะเกดไม่ไดด้ ไี ปกวา่ ทฆิ มั พร บางทจี ะแย่
เสยี กวา่ ดว้ ยซา้ ไป ถา้ พูดถงึ อาชพี การทางาน พอ่ี อไมก่ ลวั บา้ งหรอื คะวา่ การ
แต่งงานของพอ่ี ออาจจะไมย่ ดื ยาว มนั อาจจะแค่ช่วงเวลาเพยี งปีเดยี ว สอง

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๔๐

ปี หรอื อยา่ งมากก็ไมเ่ กินสามสป่ี ี การหย่ากบั พอ่ี แมเ้พยี งชวั่ ระยะอยู่ดว้ ยกนั
แค่สองปีก็ไดก้ าไรอย่างเหลอื เฟือแลว้ ..."

วาจาของปาริชาติทาใหอ้ รชุนเกิดความข่นุ เคืองวูบข้นึ มา ถอ้ ยคา
เผด็ รอ้ นออกมารออยู่ทร่ี มิ ฝีปากของเขา แต่แลว้ ก็กลบั ถูกกลนื หายลงไปใน
ลาคอ...

มนั เป็นการยากอยู่เหมอื นกนั ทจ่ี ะใหน้ อ้ งและพวกญาติ ๆ ของเขา
มาเขา้ ใจ การะเกด และมองดูหล่อนในแง่สูงอย่างทเ่ี ขาเขา้ ใจ และมองดู
หลอ่ น...

ปารชิ าตกิ ลา่ วต่อไปวา่
"ระวงั นะคะ ถา้ ไม่คิดดี ๆ อกี สกั ครง้ั อกี สกั ครง้ั ...นอ้ งเสยี เพยี ง
แค่แสน ๆ สาหรบั การหย่าขาด พอ่ี อ...บางทอี าจเป็นลา้ น"
หล่อนกล่าวจบ เห็นพ่ชี ายสหี นา้ ตึง หล่อนก็เขา้ ไปกอดเขาไวน้ ิด
หน่งึ แลว้ จงึ ผละออกอย่างรวดเรว็
"อย่าโกรธนอ้ งนะคะพ่ีออ ท่ีพูดก็เพราะตวั เองโดนมาแลว้ ไม่
อยากใหพ้ อ่ี อ โดนอย่างนอ้ งเทา่ นนั้ เอง"
หลอ่ นเดนิ กลบั ไปทร่ี ถ เปิดประตูกา้ วข้นึ ไปก่อนนารถเคลอ่ื นท่ี ยงั
ชะโงกออกมาพดู ต่อไปอกี วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๑

"ยงั ไมส่ ายเกนิ ไปหรอกค่ะพอ่ี อ เสยี แค่แหวนหมนั้ แสนเดยี ว ยงั
ดกี วา่ ทาอะไรพลาดลงไป เพราะเราไมย่ อมเขา้ ใจตวั เอง"

อรชนุ กา้ วชา้ ๆ ข้นึ ไปบนตกึ ...ไมย่ อมเขา้ ใจตวั เอง เขาแนใจทาเขา
ไมไ่ ดเ้ป็นอย่างทป่ี ารชิ าตพิ ดู แน่ๆ เขาเขา้ ใจตวั เองเป็นอย่างดี เขา้ ใจความรกั
ความตอ้ งการของตวั เอง เวน้ แต่ความรกั ความตอ้ งการของเขาอาจจะเดิน
สวนทางกบั ความเหมาะสมกนั ...

สาหรบั คนอ่นื ความเหมาะสมอาจทาใหเ้ กิดความสุขข้นึ มาได้ แต่
สาหรบั เขา ความรกั ความตอ้ งการเป็นสง่ิ สาคญั กวา่

แมแ้ ต่ในขณะทเ่ี ขาเกิดความนอ้ ยใจในผูท้ อ่ี ยู่ห่างไกลอย่างเวลาน้ี
อรชุนท้งิ ตวั ลงนอนทง้ั ๆ ทไ่ี มไ่ ดผ้ ลดั เปลย่ี นเคร่อื งแต่งตวั แคทลยี าไม่ได้
เหลอื อยู่ในความทรงจาของเขา ทงั้ ๆ ท่เี พง่ิ จากกนั มาหยก ๆ และหลอ่ นก็
ยงั มเี ลอื ดเน้อื อบอ่นุ ดเี หมอื นเดมิ

ไอค้ วามตอ้ งการท่คี นเราเอามาเรียกเสยี ไพเราะว่าความรกั น่ีมนั
แปลก...อยู่ห่างไกลกนั ถงึ ไหน ๆ ก็อดคดิ ถงึ กนั ไม่ได้ ว่าจะไมค่ ดิ ถงึ หล่อน
เพราะหมนั่ ไสค้ วาม เอาการเอางาน เคอื งทห่ี ลอ่ นเหน็ เขาสาคญั นอ้ ยกว่า
หนา้ ท่ีของหล่อน...ขวางท่ีหล่อนทาราวกบั ว่า หล่อนเป็นพยาบาลท่ีตอ้ ง
รบั ภาระคนเดยี วในเมอื งไทยอย่างงนั้ แหละ

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๔๒

อรชนุ ยกโทรศพั ทไ์ ปถงึ หลอ่ นในขณะนนั้ ทว่ามนั ก็ผ่านเขา้ ไปถงึ ตี
สองแลว้ อดใจไวโ้ ทร. พรุ่งน้เี ชา้ ดกี วา่

เขาม่อยหลบั ไป ว่าจะโทรศพั ทไ์ ปหาหล่อนตอนเชา้ มดื แต่เมอ่ื ลมื
ตาข้นึ เวลาสายเขา้ ไปเกือบเกา้ โมงแลว้

เขารูว้ ่าหล่อนพกั อยู่ท่จี งั หวดั ไหนทางภาคใต้ หล่อนใหร้ ายการท่ี
หล่อนจะตอ้ งเดนิ ทางไปยงั อาเภอและตาบลต่าง ๆ ไวก้ บั เขาเพอ่ื สะดวกใน
การตดิ ต่อ

เมอ่ื สองวนั ก่อน หล่อนเดนิ ทางไปยงั อาเภอหน่ึง ในรายการบอก
ไวว้ ่าหล่อนเดนิ ทางกลบั มาถงึ ท่พี กั ในจงั หวดั เมอ่ื เย็นวานน้ี เชา้ น้ีหล่อนคง
จะยงั ไมเ่ ดนิ ทางไปไหน

อรชุนโทรศพั ท่ไี ปยงั ท่พี กั ของหลอ่ น เขาหวงั อย่างเตม็ ท่วี ่าจะตอ้ ง
ไดย้ นิ เสยี งหลอ่ น เขาบอกกบั เจา้ หนา้ ทส่ี ายกลางวา่

"การะเกดครบั ..ผมตอ้ งการพดู กบั คุณการะเกด"
เขาวางหูลงและคอย พกั ใหญ่จงึ มเี สยี งเรยี ก
"คณุ การะเกดไมอ่ ยู่ครบั "
พนกั งานบอกแค่นนั้ ตามหนา้ ท่ขี องเขา แลว้ ก็วางหูลง อรชุนออก
รูส้ กึ ผดิ หวงั อยู่บา้ ง ไมค่ ดิ วา่ การะเกดจะออกจากทพ่ี กั เชา้ ถงึ ขนาดนน้ั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๓

แต่ก็ไมอ่ าจจะตดิ ต่อกนั ได้ เพราะพดู กบั คนอน่ื เขาก็ไมร่ ูจ้ กั ใครใน
คณะทไ่ี ปนอกจากการะเกด

ทวา่ เหลอื อยู่เพยี งไมก่ ่วี นั ก็จะถงึ กาหนดกลบั ของหลอ่ น
อรชนุ ไมร่ ูด้ อกวา่ ขณะทเ่ี ขาโทรศพั ทถ์ งึ การะเกดนน้ั ไดม้ อี ะไรเกดิ
ข้นึ กบั หลอ่ น

เหตุการณ์นนั้ เกิดข้นึ ตงั้ แต่เม่อื คืนน้ี ในขณะท่ีคณะแพทยแ์ ละ
พยาบาลเดนิ ทางกลบั

มนั เกิดข้นึ อย่างรวดเร็วจนกระทงั่ ไมม่ ใี ครตงั้ ตวั ตดิ ไม่มใี ครคาด
ฝนั วา่ จะเกดิ เหตรุ า้ ย

การะเกดเองก็ไม่ทนั รูเ้ น้ือรูต้ วั ขณะท่เี สยี งปืนแผดเปร้ียงดงั กอ้ ง
และถ่ยี บิ จนหูอ้อื รถยนตซ์ ง่ึ เป็นพาหนะแฉลบเอยี งลงขา้ งทาง เสยี งเอะอะ
กรีดร้องดว้ ยความต่ืนเตน้ หวาดกลัวของคณะ ซ่ึงต่างก็พากัน
ตะเกยี กตะกายลงจากรถ

ปืนดงั ระรวั กอ้ งหูข้นึ อีก การะเกดรูส้ กึ ตวั เหมอื นหล่อนกาลงั จะ
เป็นลมหนา้ มดื ขณะท่รี ่างของใครคนหน่ึงโถมเขา้ มาชนร่างของหล่อนเต็ม
แรง หลอ่ นลม้ ลงแลว้ ก็หมดสตเิ อาจรงิ ๆ

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๔๔

หลอ่ นคงหมดสตไิ ปไมน่ านนกั ไดย้ นิ เสยี งคนพูดเอะอะอยู่รอบ ๆ
ตวั เมอ่ื หลอ่ นลมื ตาข้นึ ยงั คงเหน็ ความมดื ของเวลากลางคนื อยู่ เหมอื นตอน
ทก่ี าลงั นงั่ รถกลบั มา

หลอ่ นรูท้ นั ทวี า่ อะไรเกดิ ข้นึ
"ฟ้ืนแลว้ เรอะเกด..."
เพอ่ื นร่วมคณะคนหน่ึงบบี มอื หลอ่ นแน่น การะเกดมองไปรอบ ๆ
โดยเร็วเหน็ เคร่อื งแบบทหารเกลอ่ื นกลาดไปหมด รถจปิ๊ ใหญ่ของทหารสอง
คนั เคลอ่ื นออกจากทไ่ี ปแลว้ เหลอื อยู่อกี สองคนั
หลอ่ นไดก้ ลน่ิ คาวเลอื ด เพอ่ื นร่วมคณะทย่ี งั เหลอื อยู่กบั หลอ่ นวิ
พากษวิ จิ ารณก์ นั เสยี งจอ้ กแจก ขณะทผ่ี ูก้ องทนหน่งึ รอ้ งชญิ ใหข้ ้นึ รถ
"ใครเป็นอะไรบา้ งหรอื เปลา่ "
หลอ่ นกวาดตาดูเพอ่ื นร่วมคณะ ซง่ึ ไมไ่ ดอ้ ยู่กนั ครบทกุ คน...มนั
ทาใหห้ ลอ่ นใจหายวูบ
"ก็บาดเจบ็ กนั หลายคน แต่ไมม่ ากนกั ส่วนมากหลบกนั ทนั วไิ ล
โดนเขา้ ไหล่ หมอสมชาตถิ ากแขน คนขบั รถแย่หน่อย โดนชายโครงกระสุน
ฝงั ใน ดวี า่ พวกทหารมาทนั ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๕

"ยงั มคี นทอ่ี จแย่กวา่ คนขบั รถ...หมอนิพทิ ไงละ่ โดนเขา้ สองนดั
สะบกั นดั หน่งึ แถวขมบั เฉียดไปอกี นดั หน่งึ เลอื ดโชก"

"หมอนพิ ทิ ..."
หลอ่ นตอ้ งมาร่วมงานกบั หมอนพิ ทิ อกี จนได้ เพราะบงั เอญิ เขายา้ ย
มาอยู่ในจงั หวดั น้.ี .
ผูก้ องรอ้ งบอกใหข้ ้นึ รถเรว็ ๆ ขณะทป่ี ีนข้นึ ไปนงั่ เพอ่ื นของหลอ่ น
ก็พดู ต่อไปเร่อื ย ๆ
"หมอนิพทิ แกโดดเขา้ ป้องกนั กระสุนใหค้ ุณรูไ้ หม การะเกด แก
หมดสตแิ ขนแกยงั กนั ตวั คณุ อยูเ่ ลย..."
คนเลา่ อยากบอกวา่ 'กอด' แทน 'กนั ' มากกวา่ หากกเ็ กรงวา่ คน
ฟงั จะอาย
"แกคงอยู่ใกลค้ ณุ มากพอทจ่ี ะแสดงความเป็นพระเอกคมุ้ ครอง
คณุ ...เหน็ แกแหย ๆ อย่างงน้ั บทกลา้ ข้นึ มาแกยอมเจบ็ ยอมตายแทนคนท่ี
อ่อนแอไดเ้หมอื นกนั ...ตา๊ ย..นกึ ถงึ เมอ่ื ตอนนน้ั แลว้ ใจยงั เตน้ ตูมตามอยู่
เลย..."
"จรงิ ๆ ดว้ ย สตสิ ตงั ตอนนน้ั ไมร่ ูม้ นั หายไปไหนหมด กระโดดลง
จากรถยงั ไง ยงั ไมร่ ูเ้ลย"

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๔๖

"ผมซี ทแี รกขาอ่อนอยู่ในรก แต่พอกระสุนเฉียดหูรอ้ นวูบเท่านนั้
แหละ เผน่ พรวดเดยี วถงึ พ้นื ลงไปกอหนามยงั ไมร่ ูส้ กึ "

ต่างวพิ ากวจิ ารณก์ นั บางคนกถ็ ามพวกทหารถงึ เหตกุ ารณอ์ นั เคย
เกิดข้นึ

ทวา่ ...การะเกดฟงั เสยี งพดู คุยเหลา่ นน้ั เพยี งเขา้ หูหน่งึ แลว้ กท็ ะลุ
อกี หูหน่งึ ..

แน่ละ่ ...หลอ่ นตอ้ งนกึ ถงึ หมอนพิ ทิ ...
หมอนพิ ทิ โดดเขา้ ป้องกนั กระสุนใหห้ ลอ่ น...มนิ ่าเลา่ ...หล่อนจาได้
แลว้ ว่าโดนชนเตม็ แรงก่อนทจ่ี ะหมดสตไิ ปเพราะความเหน่ือย หวิ ผสมกบั
ความตน่ื เตน้ อย่างรุนแรง...
กระสุนโดนหมอนิพทิ ฝงั ลงในสะบกั และเฉียดขมบั ... หากเขาไม่
ป้องกนั หลอ่ นบางทคี นรบั เคราะหอ์ าจเป็นหลอ่ น และอาจถงึ ตาย...
หมอนิพิท...ทาไมหนอ ทาไมถึงตอ้ งเป็นหมอนิพิท คนท่ีใคร ๆ
หลายคนคดิ ว่าหล่อนผละจากเขาเพราะผูช้ ายอกี คนหน่ึงท่มี งั่ คงั่ กวา่ และรูป
งามกวา่ เขา
แลว้ น่ีจะเป็นอย่างไรบา้ งก็ไม่รู ้ ถา้ หากบงั เอิญหมอนิพิทเป็น
อนั ตรายถงึ ชวี ติ ความรบั ผดิ ชอบและมโนธรรมคงทรมานหลอ่ นไปอกี นาน

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๗

หลอ่ นทนรอเวลาทร่ี ถจะถงึ ตวั จงั หวดั ดว้ ยความรูส้ กึ เหมอื นถูกไฟ
เผา พอรถจะเล้ยี วไปตามถนนซง่ึ ตดั ไปตามโรงเรียนสตรปี ระจาจงั หวดั อนั
เป็นทพ่ี กั ของคณะหลอ่ นก็ชะโงกไปขอรอ้ งผูก้ องวา่

"แวะโรงพยาบาลก่อนไดไ้ หมคะ ดฉิ นั อยากทราบอาการของพวก
ทม่ี าดว้ ยกนั "

ทุกคนสนับสนุนหล่อน ผูก้ องจึงสงั่ ทหารผูข้ บั ใหเ้ ล้ียวไปยงั
โรงพยาบาลประจาจงั หวดั ก่อนทจ่ี ะกลา่ ววา่

"ความจริงผูพ้ นั ท่านบอกว่าใหร้ ถคนั น้ีส่งพวกท่ไี มบ่ าดเจ็บกลบั ท่ี
พกั ก่อนนะครบั "

"แต่พวกผมห่วงพวกทบ่ี าดเจบ็ มากกว่า แลว้ ก็อาจมอี ะไรช่วยกนั
ไดบ้ า้ ง"

"ครบั " ผูก้ องตอบรบั เพยี งสนั้ ๆ
เมอ่ื ไปถงึ โรงพยาบาล รถทหารสองคนั ซ่งึ มาส่งคนบาดเจ็บยงั คง
อยู่ท่นี นั่ พรอ้ มทง้ั พวกทหารท่นี าคนเจ็บมาส่งภายในโรงพยาบาลมกี าร
เคลอ่ื นไหว...
ไมม่ แี พทยแ์ ละพยบาลอยู่แถวนนั้ เพราะทกุ คนกาลงั ปฏบิ ตั หิ นา้ ท่ี
ช่วยเหลอื คนเจบ็ อยู่ขา้ งใน

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๔๘

จงึ ยงั ไมม่ ใี ครอาจตอบคาถามไดว้ ่า พวกท่ไี ดร้ บั บาดเจบ็ แต่ละคน
มอี าการเป็นอย่างไรบา้ ง...

๔๘

"หมอนิพทิ หนกั กว่าเพ่อื น แต่ก็ปลอดภยั แลว้ ...หมอใจแข็ง พอ
รูต้ วั วา่ จะตอ้ งผ่าตดั เอากระสุนออก จะไมย่ อมวางยาสลบ แต่หมอเสยี เลอื ด
ไปมากแลว้ ถึงใจแข็ง ร่างกายก็อ่อนเพลยี ...เอาจริงเขา้ น่ียงั ไม่ฟ้ืนเลย
ครบั "

รองผูอ้ านวยการโรงพยาบาล ซง่ึ เป็นผูท้ าการผ่าตดั เปิดประตูหอ้ ง
คนไขใ้ หห้ มอ และพยาบาลร่วมคณะกบั หมอนิพทิ ผ่านเขา้ ไปในหอ้ งคนไข้
พเิ ศษ

"แต่หมอปลอดภยั แน่แลว้ ใช่ไหมคะ"
การะเกดถาม นายแพทยร์ องผูอ้ านวยการกม้ ศีรษะรบั
"ครบั ไมเ่ ป็นอะไรแน่"
การะเกดระบายลมหายใจยาวอย่างโลง่ อก ใครเป็นห่วงหมอนิพทิ
มากแค่ไหน หล่อนย่งิ เป็นห่วงเขามากกวา่ หลายเท่า หากหมอนิพทิ ตอ้ งเป็น
อนั ตรายไม่ว่าจะมากหรือนอ้ ย เขาตอ้ งไดร้ บั อนั ตรายนนั้ เพราะป้ องกนั
หลอ่ น
เขาลมื นกึ ถงึ แมแ้ ต่ชวี ติ ของเขาเอง เพราะหว่ งใยชวี ติ หลอ่ น....
การะเกดนึกขอบใจโชคชะตาท่ียงั ช่วยใหห้ มอนิพิทมีชีวิตรอด
มฉิ ะนน้ั เขาคงจะเป็นเงาแทรกอยู่ในความรูส้ กึ ผดิ ชอบของหลอ่ นไปชวั่ ชวี ติ