เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๕๐

"ผมเคยคิดว่า ผูห้ ญงิ ท่มี ที างจะทางานอย่างอ่นื คงไม่มใี ครอยาก
เป็นพยาบาล"

"คุณก็เหมอื นคนอกี หลาย ๆ คนท่ชี อบดูถูกพวกพยาบาล ทง้ั ๆ
ทพ่ี อเจบ็ ไข้ ไดป้ ่วยกห็ นไี มพ่ น้ "

"ผมเคยคดิ ยงั งน้ั ก็บอกตรง ว่าเคยคดิ แต่ถา้ พยาบาลเป็นเหมอื น
คุณการะเกดอย่างน้ีละก็...เดีย๋ วน้ีผมคิดใหม่แลว้ คิดว่าพยาบาลคือผู ้
เสยี สละไมแ่ พห้ มอ เหมอื นกนั ..."

ดูเหมอื นอรชุนจะเอาใจแกมแหย่หล่อนเล่นมากกว่า เสยี งแกม
หวั เราะของเขาไมไ่ ดบ้ อกเลยวา่ เขาพดู จากความรูส้ กึ อนั แทจ้ รงิ

มนั น่าเจ็บใจไหมล่ะ อุปาทานเก่า ๆ ของใครต่อใครเก่ียวกบั
วชิ าชพี ของ หลอ่ น...

การะเกดน่ิงไม่ตอบเขาว่ากระไร อรชุนทาเลืองดูหนา้ ใสๆ กบั
กรอบหมวกสขี าวบนศีรษะของหลอ่ น

"ทาไมคุณถงึ ไดเ้ ป็นพยาบาลนะ การะเกด เพราะคุณพ่อของคุณ
เป็นหมอ ยงั งน้ั ร"ึ

"เพราะ...ดฉิ นั ไมท่ ราบจะทาอะไรมากกวา่ ...."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๑

อรชนุ หวั เราะ เอยี งตวั มาทางซา้ ยเลก็ นอ้ ย เอ้อื มมอื จบั มอื หลอ่ นท่ี
วางอยู่บนตกั บบี เบา ๆ แลว้ ก็ชกั มอื กลบั

"โธ่...ผมบอกแลว้ ว่า เดยี๋ วน้ีผมไม่ไดค้ ิดยงั งน้ั ถอื สาอะไรกบั ผม
กนั นะ ใคร ๆ เขากร็ ูก้ นั ทง้ั นน้ั วา่ ผมมนั ชอบพูดอะไรตรงไปตรงมา"

"ใช่ค่ะ จะกระเทอื นใจใครต่อใครบา้ งก็ช่าง..."
การะเกดย้มิ นิด ๆ ตรงมมุ ปาก พดู ต่อไปวา่
"...ตามประสาเศรษฐี หรอื คนทใ่ี หญ่เสยี จนเคยตวั "
อรชนุ ถอนหายใจยาว แต่หวั เราะเบา ๆ หลงั จากถอนใจ
"ตง้ั แต่คบคุณการะเกด ผมถูกอบรมตลอดเวลา ตอนเป็นคนไขก้ ็
ถกู ดุ ถกู อบรม ตอนเป็นคู่รกั ก็ถกู อบรมอกี ..."
เขาชอบใจทท่ี าใหห้ นา้ หลอ่ นแดงข้นึ มาได้
"เอาไวอ้ กี หน่อยแต่งงานแลว้ ผมจะอบรมคณุ บา้ ง"
พูดออกไปแลว้ อรชุนก็กลบั ใจหายข้นึ มาเฉย ๆโดยไม่มสี าเหตุ
อาจเป็นอย่างทเ่ี ขาเรยี กกนั วา่ สงั หรณห์ รอื อะไรทานองนน้ั
เขาลมื มนั ไปเสียเกือบจะสนิทแลว้ เพ่งิ จะผุดแวบข้นึ มาในมโน
สานกึ เดยี๋ วน้ี
คาทานายท่ีเขาหวั เราะอย่างไม่เคยเช่ือถือ...คุณมคี ู่สองคน คน
แรกถงึ รกั กไ็ มไ่ ดอ้ ยู่ดว้ ยกนั คนทส่ี องก็อยู่กนั ไดไ้ มย่ ดื อีก..

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๕๒

เขาสลดั ไอส้ ่งิ ท่มี นั แวบเขา้ มาขดั อารมณ์ท่กี าลงั เป็นสุขของเขาท้งิ
เสยี ทนั ใด

แต่มนั กท็ ้งิ ไปไมไ่ ดห้ มดเสยี เลยทเี ดยี ว
มนั ทาใหเ้ ขาเกิดความกงั วลข้นึ มานิด ๆ ขอ้ งอยู่ในความสุขและ
อารมณท์ ก่ี าลงั ช่นื มน่ื
อรชุนทาใหก้ าระเกดแปลกใจ ทอ่ี ยู่ ๆ เขาก็ชะลอรถ ฉวยมอื ของ
หลอ่ นไปกาเอาไวแ้ น่นอกี ครงั้ หน่งึ
"การะเกด...กระเกด ยงั ไง ๆ เราก็ตอ้ งแต่งงานกนั ใหไ้ ด้ ไม่มี
เหตุผลอะไรเลยท่จี ะไม่ไดแ้ ต่งานกนั ไม่ไดอ้ ยู่ดว้ ยกนั นอกเสยี จากอย่าง
เดยี วเท่านน้ั นอกจากบงั เอญิ เป็นอะไรจนทาใหใ้ ครตอ้ งตายไปเสยี คนหน่ึง
..."
การะเกดไม่ไดส้ ะบดั สะบ้ิงดึงมอื ออกจากมอื เขา หล่อนปฏิเสธ
ไม่ไดว้ ่าหล่อนรูส้ ึกอบอุ่นในคาพูดท่ียา้ แลว้ ยา้ อีกเหมือนสญั ญาอย่าง
แขง็ แรงของเขา
หล่อนอยากบอกเขาว่า...มนั ไม่ไดอ้ ยู่ท่ีหล่อนเลย...ไม่ไดอ้ ยู่ท่ี
หลอ่ น มนั อยู่ทต่ี วั อรชนุ เองต่างหาก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๓

เขาไม่รูด้ อกว่า หล่อนเองกาลงั กลวั นิสยั ใจคอไม่แน่นอน และ
เสน่หาอนั ฟ่มุ เฟือยของเขากบั ผูห้ ญงิ ไมว่ า่ ใครต่อใครบา้ ง

๓๘

"คณุ ออเขาจะแต่งงานกบั ยายพยาบาลนนั่ จรงิ ๆ เรอะ แลว้ คุณ
แคธ่ลี ะ่ ควงกนั มาตง้ั นานเขาไม่เสยี ใจแย่เรอะ"

"เห็นไหม พวกพยาบาลจบั เก่งจะตาย ขนาดพ่อี อเปรียวออกจะ
ตายไป แม่จบั เสยี อยู่ ตายเลย...สะใภต้ งั้ เจริญกิจเป็นพยาบาล อะไร ๆ ก็
ไม่ว่าหรอกแกเป็นผูห้ ญิงธรรมดา ๆ เกินไปหน่อย ไม่มอี ะไรจะสงเสริมพ่ี
ออไดส้ กั อย่างเดยี ว มแี ต่พอ่ี อจะช่วยอมุ้ แกทา่ เดยี ว"

"นายออเขาคดิ ยงั ไงของเขา ตอนแรกทเ่ี หน็ ตดิ อกตดิ ใจแมน่ นั่ นกึ
วา่ ไมเ่ ท่าไหร่ก็คงเบอ่ื เหมอื นคนอน่ื ๆ กลบั หลงเอาจรงิ ๆ"

"ยายนนั่ แกคงจอ้ งตะครุบคุณออเตม็ ท่ี พวกน้ีลงว่าเขาจะจบั ใคร
ละก็ เขาท่มุ ใหท้ ง้ั ตวั เลยเชยี ว เคยเหน็ มาหลายคนแลว้ บางคนไปนอนอยู่
โรงพยาบาลพกั เดยี วถงึ กบั เลกิ กะเมยี ..."

ถอ้ ยคาทงั้ หมดเป็นวพิ ากษว์ จิ ารณข์ องพวกญาติ ๆ ของอรชุน
มารดาของอรชุนเป็นคนท่ถี ูกถามและเตอื นมากท่สี ุด โดยเฉพาะ
เมอ่ื เธอบอกวา่
"ก็ถา้ ตาออเขาจะแต่งงานกบั แมค่ นน้ีจรงิ ๆใครจะไปหา้ มเขาไดล้ ะ่
มนั เป็น เร่อื งสว่ นตวั ของเขา ถงึ ฉนั หรอื ใครพดู เขาก็คงไมเ่ ช่อื คุณปู่ คุณพ่อ
ของตาออก็ไมเ่ คยสงั่ หา้ มเอาไวว้ ่า ตาออจะแต่งงานกบั คนนน้ั คนน้ไี มไ่ ด"้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๕

"แต่สงั่ เอาไวว้ ่า ลูกชายคนโตของสกุลน้ี ตอ้ งถือหุน้ กิจการทุก
อย่างหกสบิ เปอรเ์ ซน็ ตต์ กทอดกนั ลงไปเสมอ"

นายอานวย อาคนเดยี วของอรชนุ แยง้ "ถา้ นายออไมใ่ ช่ลูกชายคน
โตของสกุลในชนั้ น้ีก็แลว้ ไป จะแต่งงานกบั ใครคงไม่ตอ้ งมานงั่ พจิ ารณากนั
แต่น่ี เมยี นายออไม่ใช่เป็นแค่หุน้ ส่วนชีวติ ของนายออ อย่างเดยี ว จะตอ้ ง
เขา้ มาเป็นหุน้ ส่วนในทรพั ยส์ มบตั ทิ กุ อย่างดว้ ย แต่งแลว้ แค่ปีเดยี วเลกิ กนั
ส่วนแบ่งก็ตง้ั ตวั ได้ เหมอื นด็อกเตอรท์ ฆิ มั พร ไอท้ ่คี าราคาซงั ไม่ยอมหย่า
กนั น่ี ย่งิ นบั วนั ดอ็ กเตอรน์ นั่ ก็ย่งิ ไดเ้ ปรียบ ใคร ๆ เขาก็รูก้ นั ไปทวั่ แลว้ จะ
มวั มารกั หนา้ อยู่ทาไมกนั "

ธรรมดานายอานวยไม่ใช่คนชอบพูดอะไรยาวๆ เหมือนภริยา
เท่าท่พี ูดออกมาไดย้ าวถึงขนาดน้ี แสดงว่าเร่อื งท่พี ูดตอ้ งเป็นเร่อื งสาคญั ใน
ความรูส้ กึ ของนายอาานวย

ว่าท่ีจริง ถึงจะเคารพปู่ เคารพบิดา ตลอดจนนับถือพ่ีชายท่ี
ล่วงลบั ไปแลว้ แต่เลอื ดจีนของนายอานวยนน้ั จางเต็มทน จางจนกระทงั่
เหน็ ว่าการสบื มรดกโดยวธิ ใี หส้ ทิ ธแิ ก่บตุ รชายคนโตของตระกูลไมย่ อมใหม้ ี
การแบง่ แยกมรดกทรพั ยส์ นิ ใหเ้ดด็ ขาดลงไปนน้ั เป็นเร่อื งลา้ สมยั เตม็ ทน

เขาเป็นอาแท้ ๆ ทว่าเสียงใหญ่ในการตดั สินใด ๆ ท่หี ุน้ ส่วนไม่
อาจตกลงกนั ไดต้ อ้ งเป็นเสยี งของอรชนุ หลานชายคนใหญ่

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๕๖

แลว้ อย่างน้ีจะไม่ใหเ้ ขา ตลอดจนพวกลูกหลานอ่ืน ๆ พินิจ
พจิ ารณาสะใภใ้ หญ่ของสกลุ ตงั้ เจรญิ กจิ อยา่ งไรได้

เร่อื งของคนมเี งนิ และมผี ลประโยชนม์ าก!
นายอานายกลา่ วต่อไปวา่
"ยายปาริชาติคนหน่ึงแลว้ ไม่เพราะพช่ี ่ืนปล่อยตามใจลูกหรอกรึ
ครบั ถงึ ได้ เป็นอย่างน้ี ผมบอกแต่แรกแลว้ วา่ มนั ไมเ่ หมาะสมกนั "
"เร่อื งผวั ยายปาเป็นเร่อื งพเิ ศษทไ่ี มม่ ใี ครรูม้ าก่อนต่างหาก"
"แต่เขาแต่งานกบั ยายปาเพราะอะไรละ่ ครบั ถา้ ไมใ่ ช่เพราะยายปา
มฐี านะดพี อทจ่ี ะอมุ้ ส่งเสรมิ ผวั ของตวั ได"้
คราวน้มี ารดาของอรชนุ น่งิ อ้งึ
จะว่าไปแลว้ ก็จริงอย่างท่นี ายอานวยพูด และจริงอย่างทค่ี ุณหญงิ
สริ ลิ กั ษณ์ นอ้ งสะใภเ้คยเปรยใหเ้ขา้ หูบ่อย ๆ
นายอานวยมลี ูกชายลูกสาวส่คี น เขยและสะใภข้ องนายอานวย
ลว้ นแต่ถกู 'คดั เลอื ก' แลว้ ทงั้ นนั้ เขยสองคนมาจากตระกูลนกั การเมอื งเก่า
ท่ยี งั สาคญั อยู่ในยุคใหม่ ส่วนสะใภค้ นหน่ึงมาจากตระกูลนกั ธุรกิจมงั่ คงั
อกี คนหน่ึงจากราชตระกูลถงึ จะไม่มงั่ คงั่ นกั แต่ก็มสี ่วนทาใหแ้ ม่ผวั ไดเ้ ป็น
'คุณหญงิ ' เรว็ ข้นึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๗

แมแ้ ต่ทางสายปู่นอ้ ยของอรชุน เขยสะใภข้ องทางนน้ั ก็ลว้ นแต่มา
จากสกลุ 'ดงั ' ในปจั จบุ นั

คุณช่ืนศรีรูด้ วี ่าญาติ ๆ ของอรชุน นอกจากไม่ชอบใจว่าท่สี ะใภ้
ซง่ึ มแี ต่ตวั แลว้ ยงั แอบหวั เราะเยาะอรชนุ อยา่ งดูแคลนอกี ดว้ ย

มนั ช่วยไม่ไดจ้ รงิ ๆ ในความรูส้ กึ ของคนบางกลุม่ ฐานะในสงั คม
ยงั เป็นสง่ิ สาคญั อยู่มากสาหรบั พวกเขา

แมแ้ ต่ในคอลมั นส์ งั คมบางคอลมั น์ ยงั แสดงใหเ้ หน็ ประจกั ษถ์ งึ
ความสาคญั อนั นนั้

ความจรงิ คุณช่นื ศรีเป็นแม่ทาตวั สบาย ๆ ไม่ใคร่ชอบยุ่งเก่ียวกบั
เร่ืองส่วนตวั ของลูกนกั เพราะทง้ั อรชุนและปาริชาติ พอเร่ิมรุ่นก็ออกไป
เรยี นต่างประเทศเหนิ หา่ งไปจากแม่

ทว่า ผูห้ ญิงมเี งนิ เหลอื เฟืออย่างคุณช่ืนศรีก็ไม่เหงาอะไรนกั หนา
ดอก..

อรชุนไม่แปลกใจเลยท่ีเห็นมารดาอุตส่าหเ์ ดินเล่นจากตึกใหญ่
มายงั ตกึ เลก็ ของเขา

คณุ ช่นื ศรวี า่
"แมเ่ หน็ หนูแคธ่มี า"

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๕๘

"กลบั ไปแลว้ ครบั "
"ยงั ตดิ ต่อกนั อยู่อกี ร"ึ
"ก็ไมไ่ ดโ้ กรธกนั น่คี รบั คณุ แม"่
"เเปลก..."
มารดาบ่น ไมเ่ ขา้ ใจทงั้ ลูกชายและแคทลยี า
"ไหนเราวา่ จะแต่งงานกบั การะเกดยงั ไงละ่ "
"ครบั แต่ตอนน้ยี งั ไมไ่ ดแ้ ต่ง"
อรชุนหวั เราะเบา ๆ เมอ่ื ครู่น้ีเขาก็พูดดงั น้ีกบั แคทลยี าเช่นกนั เขา
ไมป่ ฏเิ สธ เร่อื งแต่งงาน ทวา่ ...ตอนน้ยี งั ไมไ่ ดแ้ ต่ง
คุณช่นื ศรถี ามอย่างอดรนทนไมไ่ ด้
"แกจะเอายงั ไงกนั แน่ ตาออ ประกาศออกมาว่าจะแต่งงานกบั แม่
พยาบาลนนั่ จนพวกพ่ี ๆ นอ้ ง ๆ เขาวพิ ากษว์ จิ ารณก์ นั จนเตม็ สองหูแม่ แก
เองกว็ า่ จะแต่ง แต่ก็วา่ ยงั ไมเ่ ลกิ กบั แคทลยี า"
"แคทลยี าไม่เหมอื นการะเกด เราเป็นเพ่อื นกนั มานานแลว้ ผม
บอกเขาตรง ๆ ว่าผมจะแต่งงาน แต่ก็ไม่ไดห้ า้ มไมใ่ หเ้ขาแวะมาเย่ยี มเยยี น
ผม"
อรชนุ หวั เราะ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๙

"แคธ่เี ขาเป็นคนมเี หตผุ ล ถงึ ไมไ่ ดแ้ ต่งงานกนั ก็ยงั เป็นเพอ่ื นกนั ได้
ไม่แปลกอะไรดอกครบั คุณแม่ โดยเฉพาะ ผมไม่เคยบอกแคธ่ีเลยว่าจะ
แต่งงานกบั ใครกไ็ มเ่ คยบอก ไมเ่ พยี งแต่แคธ่คี นเดยี ว...."

"นอกจากแมพ่ ยาบาลนนั่ ..."
มารดาทาเสยี งประชด ความจรงิ ก็ไมไ่ ดช้ งิ ชงั อะไรนกั ดอกกบั "แม่
พยาบาลนนั่ ' ทวา่ หงดุ หงดิ กบั ญาตพิ น่ี อ้ งสกลุ ตง้ั เจรญิ กจิ มาหลายวนั แลว้
"ครบั "
อรชนุ หวั เราะก่งึ จรงิ ก่งึ เลน่ เมอ่ื พดู เร่อื ย ๆ ว่า
"แมพ่ ยาบาลนนั่ ของคณุ แม่ ไมเ่ หมอื นคนอ่นื ๆ หรอกครบั ถา้ ไม่
บอกวา่ จะแต่งงานดว้ ยกไ็ มไ่ ดแ้ ตะเขา สว่ นคนอน่ื ๆ..."
อรชนุ หวั เราะอกี ทว่าไม่ไดพ้ ูดอะไรต่อ คาพูดใหเ้ขา้ ใจไดเ้ป็นสอง
ทางของเขา ทาใหผ้ ูเ้ป็นมารดามองหนา้
"แกพูดยงั ไง ตาออ พูดเหมือนคิดจะหลอกเขา หรืออีกทีก็..
เหมอื นกบั ว่า แกไดก้ บั เขาแลว้ "
นยั น์ตาของคุณช่ืนศรีแสดงว่าเพ่ิงฉุกใจอะไรข้ึนมาได้ รีบพูด
ต่อไปทนั ที
"..เออ...จริงซนี ะ จริง...ไมเ่ หน็ มอี ะไรท่นี าจะทาใหแ้ กยอมแต่งกบั
การะเกด นอกจากแกไปเสยี ทา่ เขาเขา้ แลว้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๖๐

"โธ่ คุณแม่...ถา้ ยงั งนั้ ละก็ ผมคงแต่งงานกบั ใครต่อใครไปเสีย
นานแลว้ เพราะตง้ั แต่เป็นหนุ่มมาผมเสยี ท่าใครไปหลายหนแลว้ ละครบั คณุ
แม"่

อรชนุ เนน้ คาว่ 'เสยี ทา่ ' ดว้ ยเสยี งหวั เราะ
"งนั้ เร่ืองอะไรถงึ ไดค้ ิดจะแต่งงานกบั การะเกด แม่น่ะไม่อยากยุ่ง
เร่อื งของแกหรอก ตาออ แต่พวกญาตพิ น่ี อ้ งของแกเขาเป็นห่วง เพราะเร่อื ง
ของยายปากย็ งั คาราคาซงั กนั อยู่"
คราวน้ีอรชุนเลกิ หวั เราะ แต่เสียงของเขายงั เร่ือย ๆ อยู่ ไม่ได้
แสดงอารมณอ์ ะไรออกมา
"ผมทราบครบั คุณแม่ ทราบว่าเร่ืองแต่งงานของผมเป็นเร่ือง
สาคญั ของทกุ คน มนั ช่วยไม่ไดท้ ่จี ะไมใ่ หเ้มยี ของผมเขา้ มามสี ่วนอะไรตาม
สทิ ธิของเขา แต่คุณอาอานวยคนรอบคอบท่านก็คงจะรอบอบพอเหมอื น
เมอ่ื ครง้ั ยายปา"
"แต่อย่าลมื นะ ตาออ ถา้ นายทฆิ มั พรกบั ยายปาหย่ากนั เรยี บรอ้ ย
เวลาน้ี นายทฆิ มั พรจะไดส้ นิ บริคณหห์ ลายแสน เพยี งเวลาสห่ี า้ เดอื นทเ่ี ป็น
ผวั เมยี กนั แลว้ เวลาน้ีนายทิฆมั พรก็ยงั ไม่ยอมหย่า ฝ่ายยายปาก็ไม่กลา้
ฟ้องหย่าประจานตวั เอง... "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๑

คุณช่นื ศรถี อนใจ
"ใคร ๆ เขาเป็นห่วงกนั วา่ แกจะโดนอย่างยายปา เพราะการะเกด
ก็คลา้ ย ๆ กนั กบั นายทฆิ มั พร หมายถึงตวั คนเดยี วอะไร ๆ ทานองนนั้
แหละ ก็ไม่ไดด้ ูถูกดูแคลนเขา แต่อยากใหแ้ กคิดหลาย ๆ ตลบก่อน อย่า
คดิ แต่เพยี งจะเอาชนะผูห้ ญงิ คนหน่ึง ใหไ้ ด้ คนเราอยู่กบั สง่ิ แวดลอ้ มคนละ
อยา่ งกนั นาน ๆ เขา้ อาจเขา้ กนั ไมไ่ ด้ มตี วั อย่างมาเยอะแยะแลว้ "
"สาหรบั ผูห้ ญิงฐานะสูงกว่า กบั ผูช้ ายดอ้ ยกว่าผมไม่เถยี งหรอก
ครบั คุณแม่ เพราะผูช้ ายส่วนมากมกั จะมคี วามหย่งิ อยู่ในตวั แต่สาหรบั
เร่ืองเมยี ดอ้ ยกว่า ถมแถไปท่ีเขาอยู่กนั ยืด ผูช้ ายฉุดผูห้ ญิงข้นึ มาไม่ยาก
เหมอื นผูห้ ญงิ ฉุดผูช้ าย แลว้ จะว่าไป...การะเกดก็ไมไ่ ดต้ า่ ตอ้ ยอะไรเท่าไหร่
น่คี รบั "
อรชนุ ถอนใจบา้ ง
"ผมคิดอยู่เหมอื นกนั ว่า เร่ืองแต่งงานของผมคงทาใหพ้ วกพ่ี ๆ
นอ้ ง ๆ วุ่นวายกนั พอดู เพราะเขาอยากใหเ้ งนิ เขา้ มาบวกเงนิ มากกว่า หรือ
อยา่ งนอ้ ยก็ใหม้ ปี ระโยชนอ์ ะไรข้นึ มาบา้ ง ทกุ คนคดิ ถงึ การแค่งานของผมใน
ดา้ นธุรกจิ หรอื ประโยชนข์ องธุรกิจของสกลุ ตงั้ เจรญิ กิจ ซง่ึ แต่แรกผมก็คิด
ยงั งนั้ เหมอื นกนั แต่พอเอาจริงเขา้ ผมกลบั ไม่ไดน้ ึกถงึ อะไรเลย นอกจาก
ตวั เขา"

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๖๒

อรชนุ หยุดนดิ หน่งึ นิดเดยี วพอทจ่ี ะไมใ่ หม้ ารดาขดั จงั หวะได้
"ถา้ ผมมีเวลาคิดหลาย ๆ ตลบอย่างคุณแม่ว่า บางทีผมอาจ
เปลย่ี นความตง้ั ใจก็ได้ แต่น่ีผมกลวั ว่ามนั จะไม่มเี วลาเสยี แลว้ ละครบั คุณ
แม่ ผมกะวา่ จะหมน้ั เดอื นหนา้ น่แี หละ แลว้ กจ็ ะแต่งงานภายในปีน้ี"
อรชุนไมไ่ ดต้ อบคาถามของมารดาท่อี ทุ านเชิงถามว่า ทาไมถงึ เร็ว
นกั !
เพราะทกุ ครงั้ ท่เี อ่ยถงึ เร่อื งแต่งงาน เขาอดนึกแวบไปถงึ คาทานาย
ของหลวงพ่อเจา้ อาวาสวดั บา้ นนอกวดั นนั้ ไม่ได.้ ..เน้ือคู่คนแรกไม่อยู่
ดว้ ยกนั คนทส่ี องกไ็ มย่ งั่ ยนื อกี ชะตาคู่ของคณุ ตอ้ งผดิ หวงั เสยี ก่อนแลว้ ถงึ
จะด.ี ..
ตามธรรมดาอรชนุ ไมใ่ ช่คนช่อื ถอื ทางน้ี เคยหวั เราะขบขนั คนใหญ่
คนโต ทว่ี างโชคชะตาไวใ้ นมอื หมอดูดว้ ยซา้ ไป
แต่ระยะหลงั ๆ น่ี คาทานายทายทกั นน้ั ทาใหเ้กิดกงั วลข้นึ มาบอ่ ย
ๆ เหมอื นกนั
อรชุนไม่กลา้ บอกใคร ๆ แมแ้ ต่เพ่ือนสนิทว่า ท่ีเขารีบรอ้ นจะ
แต่งงานก็เพราะกลวั ...เพราะอยากใหม้ นั รูแ้ ลว้ รูร้ อดไป ใหผ้ ่านความกงั วล
ทว่ี า่ 'จะไมไ่ ดอ้ ยู่ดว้ ย กนั '...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๓

ใช่...เขาอาย ไม่อยากใหใ้ คร ๆ หวั เราะนายอรชุนว่า เช่ือถือใน
เร่อื งทต่ี วั เองเคยบอกวา่ งมงาย...

๓๙

"คุณอรชนุ น่ี แกหวอื หวาเหลอื เกนิ นะ"
เพอ่ื น ๆ ของการะเกดมกั จะปรารภทานองน้ี
"เย็นถงึ ยงั ไม่พอ กลางวนั ยงั อตุ ส่าหโ์ ทรศพั ทถ์ ามข่าวไดท้ กุ วนั ...
สงสยั วา่ กบั คนอน่ื ยงั ง้ไี หมกไ็ มร่ ู ้ เขาวา่ แกเคยมแี ฟนมาแลว้ ตงั้ โหล"
ประโยคสุดทา้ ยสองประโยคเบาลง หรือไม่ก็พยายามไม่ให้
การะเกดไดย้ นิ แต่กม็ กั จะเขา้ หูหลอ่ นจนได้
ทม่ี าเขา้ หูรา้ ยยง่ิ กวา่ นน้ั ก็คอื เขาสงสยั กนั ว่าจะ "หรอื หวา " อยู่ไม่
นาน เพราะ...นิสยั ผูช้ ายมเี งนิ อยากไดอ้ ะไรก็ตอ้ งเอาจนได้ ไดแ้ ลว้ ก็เห่ออยู่
พกั เดยี วเท่านนั้ เอง
ใคร ๆ เขาวา่ กนั อย่างนน้ั
ถงึ ใจหน่ึงจะบอกว่าไม่แคร์ แต่มนั ก็ทาใหห้ ล่อนนอนไม่หลบั ใน
บางครงั้ เหมอื นกนั ไอท้ ค่ี นแต่ก่อนท่านเคยว่ากนั ไวว้ า่ 'รกั นกั มกั หน่ายเรว็ '
หรืออะไรทานองนนั้ ว่าท่จี ริงมนั ก็ยงั ทนั สมยั อยู่ หล่อนเองก็เคยเห็น
ตวั อยา่ งมามาก
ตงั้ แต่วนั หมนั้ ซง่ึ ออกจะรวดเรว็ เกินไป อรชนุ ตอ้ งมาพบหลอ่ นทกุ
วนั แมจ้ ะไมอ่ อกไปไหนกบั เขากข็ อใหไ้ ดม้ าเหน็ หนา้ เหน็ ตา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๕

การะเกดเองยงั อดรูส้ กึ ไม่ไดว้ ่า 'มากไป' อรชุนไม่ใช่เดก็ หนุ่ม ๆ
ทเ่ี พง่ิ จะริเร่มิ มคี นรกั เขาผ่านผูห้ ญงิ มาหลายต่อหลายคนแลว้ ไมน่ ่าทาราว
กบั ว่า 'หลง' หล่อนใหใ้ ครต่อใครตงั้ ขอ้ สงั เกต โดยเฉพาะพวกญาตพิ น่ี อ้ ง
ของเขาเอง

ทาไมการะเกดจะไม่รูว้ ่า เขาพูดกนั ใหเ้ ขา้ หูหล่อนว่า หล่อนมีดี
อะไรถงึ ได้ 'จบั ' อรชนุ ไวอ้ ยู่

แลว้ กม็ กั จะลงเอยตรงทว่ี า่
'ก็พยาบาลน่ี ตอ้ งรูอ้ ะไรดี ๆ ท่จี ะจบั ผูช้ ายใหอ้ ยู่ ใคร ๆ ก็รูว้ ่า
พวกน้ีเก่งแค่ไหน'
น่ถี า้ หลอ่ นหมนั้ หรอื แต่งงานกบั หมอนพิ ทิ หรอื ผูช้ ายคนอน่ื กค็ ง
เป็น 'ข้ีปาก' ใครต่อใคร เหมอื นอย่างเขา้ ไปเก่ียวขอ้ งกบั นายอรชุน ตงั้
เจรญิ กจิ ดงั น้ีดอก
มนั น่าเจ็บใจท่หี ล่อนแพเ้ขา ถึงไมไ่ ดแ้ พฐ้ านะความมงั่ คงั่ ก็ยากท่ี
จะใหค้ นอน่ื มองดูหลอ่ นในแงน่ นั้ ...
"เอา้ ...พระเอกมาคอยแลว้ เกด"
เพอ่ื น ๆ บอกพรอ้ มกบั หวั เราะกนั คกิ ๆ คกั ๆ การะเกดเดนิ ผ่าน
ไปแลว้ ยงั ไดย้ นิ เสยี งแวว่ ๆ ตามหลงั มาวา่
"เกดเขาโชคดเี ป็นบา้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๖๖

อรชุนนงั่ รออยู่บนรถของเขาไม่ไดล้ งมาจากรถ เพยี งแต่เอ้อื มมอื
เปิดประตูให ้

"รอนานหรอื เปลา่ คะ ขอโทษดว้ ยนะคะ"
"รอตอนน้ีไม่เป็นไรหรอก แต่รอแต่งงานน่ีซแี ย่ ไม่อยากรอนาน
เลย"
"ตอนน้กี ็พบกนั อยู่ทกุ วนั แลว้ "
อรชนุ หวั เราะ
"มนั เหมอื นกนั เมอ่ื ไหร่เลา่ "
คาพูดและหวั เราะมนี ยั ของเขาทาใหห้ ล่อนหนา้ แดงข้นึ นิดหน่อย
อรชนุ ฉวยมอื หลอ่ นไปคาวางไวบ้ นตกั ก่งึ บน่ ก่งึ ปรารภวา่
"ทาไมจะตอ้ งรอไปอกี ตง้ั หา้ หกเดอื นก็ไมร่ ู"้
กญ็ าตพิ น่ี อ้ งของเขาเองทง้ั นนั้ เป็นเจา้ ก้เี จา้ การเร่อื งหาฤกษท์ ายาม
ความจรงิ นน้ั มารดาของเขาไมอ่ ยากใหแ้ ต่งปีน้ดี ว้ ยซา้ ไป หลอ่ นวา่
'ปีน้ีมวี นั ดอี ยู่วนั เดยี ว แต่มนั ก็ไม่ใคร่ดเี ท่าไหร่นกั สาหรบั การแต่
งาน วนั ดจี รงิ ๆ มนั อยู่ปลายปีหนา้ ตอ้ งใหพ้ น้ วนั เกดิ ของแกไปเสยี ก่อน'
อรชนุ ไมย่ อมรอถงึ ปีหนา้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๗

เขามเี หตผุ ลของเขาคนเดยี ว เหตผุ ลทเ่ี ขากลวั ถงึ จะเป็นเหตผุ ลท่ี
ตวั เอง เพยี รบอกตวั เองวเ่ หลวไหลก็เถอะ

การะเกดดงึ มอื กลบั มาพดู เร่อื ย ๆ วา่
"คนมเี งนิ น่ีใจรอ้ นอย่างน้ีทกุ คนหรอื คะ จะเอาอะไรก็ตอ้ งใหไ้ ดด้ งั
ใจ ใหไ้ ดเ้รว็ ๆ"
"โธ่...ถา้ อยากไดผ้ ูห้ ญิงแลว้ ใจรอ้ นใหไ้ ดด้ งั ใจละก็...ป่านน้ีคง
แต่งงานมาหลายหนแลว้ ละคณุ ไอท้ ่อี ยากไดค้ ุณการะเกดมนั ไมเ่ หมอื นคน
อน่ื ผมใจรอ้ นเพราะผมกลวั ต่างหากละ่ "
"กลวั อะไรคะ"
อรชุนไม่ยอมบอก เพราะไม่อยากใหห้ ล่อนหวั เราะเยาะ การะเกด
เป็นคนเช่ือตวั เอง แต่ถา้ หล่อนไม่หวั เราะเยาะและพลอยเช่ือไปดว้ ยกบั เขา
เขาก็ไมอ่ ยากใหห้ ลอ่ นใจเสยี อกี
เขาจงึ เสพดู เลน่ เสยี วา่
"กลวั ความไมแ่ น่นอนน่ะซี อะไร ๆในโลกน้ีมนั ลว้ นแต่ไมแ่ น่นอน
ทงั้ นน้ั คณุ ก็รูไ้ มใ่ ช่รึ การะเกด"
"เร่ืองไม่แน่นอนคงไม่ไดอ้ ยู่ท่ดี ฉิ นั หรอกค่ะ คนธรรมดา ๆอย่าง
ดฉิ นั ไมเ่ ร่อื งมาก"

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๖๘

"ตอ้ งคนมเี งนิ ใช่ไหม ถึงจะเร่ืองมาก...คุณน่ีแอนต้ีคนมีเงนิ อยู่
ตลอดเวลา... "

เขาหวั เราะพรอ้ มกบั ชาเลอื งดูหลอ่ นแวบหน่งึ
"กบั คนไขก้ ็เหมอื นกนั ใคร ๆ เขาว่าคุณตง้ั หนา้ ตงั้ ตาดุแต่คนมี
เงนิ รูไ้ หมวา่ เคยมคี นเอาคุณไปด่าในหนงั สอื พมิ พค์ รงั้ หน่งึ "
"ทาไมจะไม่ทราบคะ คนท่เี อาดฉิ นั ไปคาก็คือคนมเี งนิ ท่หี วงั จะให้
ดฉิ นั พนิ อบ พกิ เทาเขา..ก็เหมอื นตอนคุณป่วยนนั่ แหละค่ะ เป็นคนไขพ้ เิ ศษ
แลว้ กฝ็ ่าฝืนทกุ อย่างทเ่ี ป็นระเบยี บของโรงพยาบาล"
"คุณกเ็ ลยอาละวาดเหมอื นทเ่ี คยอาละวาดกบั ผม"
"ไม่ไดอ้ าละวาด แต่ดฉิ นั ไม่ชอบฝ่าฝืนกฎขอ้ บงั คบั เอาแต่ใจตวั
เพราะถอื สทิ ธ์วิ า่ มเี งนิ "เรว็ ๆ"
"กาลงั สอนผมอยู่ละซ"ี
"เปลา่ ค่ะ...ใครจะกลา้ สอนคุณอรชนุ ..."
อรชนุ จบั มอื หลอ่ นมากไวอ้ กี แถมยกข้นึ แตะปากเบา ๆ แลว้ ก็
หวั เราะ
"สอนเถอะ...สอนเถอะ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๙

"ไอผ้ มมนั พวกเดก็ สปอยล์ ไมม่ ใี ครเคยสอนผมได้ มเี มยี ใหค้ อย
สอนเอา ไวบ้ า้ งกด็ เี หมอื นกนั "

เขาชอบดูหลอ่ นกระดากกระเดอ่ื ง เวลาพดู อะไรตรงไปตรงมาแบบ
น้ี

ทาใหเ้ ขาอดนึกเลยไปถงึ วนั แต่งงานไม่ได.้..ใคร ๆ เขาชอบค่อน
กนั นกั วา่ พยาบาลมกั จะเก่งในเร่อื งพรรคน์ ้ี เขาอยากรูน้ กั ว่าหลอ่ นจะเก่งสกั
แค่ไหน

ไอท้ ผ่ี า่ นมาแลว้ เพยี งจูบ ๆ กอด ๆ ยงั สนั่ สะทา้ น...เขาไมเ่ ช่อื ดอก
วา่ ไอท้ เ่ี ลยเถดิ ไป หลอ่ นจะเก่ง!

หลงั กินขา้ วเย็นดว้ ยกนั แลว้ เขาไม่ไดพ้ าหล่อนกลบั ไปส่งเลย
เหมอื นทุกวนั เพระเป็นคืนวนั เสาร์ แต่เม่อื หยุดรถท่หี นา้ คลบั แห่งหน่ึง ดู
ทาทางหลอ่ นจะเหน่อื ย แมก้ ระนน้ั หลอ่ นก็ไมไ่ ดค้ ดั คา้ นเขา

บางครง้ั หล่อนก็ตามใจเขามากอยู่เหมอื นกนั ในเร่ืองบางอย่างท่ี
เขารูว้ า่ ไมต่ รงกบั ความพอใจ หรอื รสนยิ มของหลอ่ น

"งานคณุ คงหนกั มากละซวี นั น้"ี
"ก็ไมม่ ากนกั หรอกค่ะ"
"ถา้ ไมอ่ ยากเขา้ ไป จะนงั่ รถเลน่ ก็ได้ นงั่ พกั ผอ่ น ผมจะขบั ให"้
"ไมล่ ะค่ะ..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๗๐

หลอ่ นหวั เราะอย่างรูท้ ี นงั่ รถเลน่ พอไกลออกไปหน่อยอรชนุ ก็ถือ
โอกาสแวะขา้ งทาง....

อรชุนเองก็หวั เราะ นยั นต์ าเป็นประกายจบั อยู่ท่หี นา้ นวลละเอยี ด
เลอ่ื นลงมาทค่ี อเส้อื แหลม ถงึ จะไม่ลกึ เกินไปนกั มนั ก็แตกต่างกนั มากกบั
เคร่ืองแบบสขี าวท่มี ดิ ชิดท่เี ขาเหน็ หล่อนแต่งอยู่ทุกว่ที ุกวนั ซ่งึ เขาแสนจะ
เบอ่ื หน่าย

เส้ือแพรเน้ ือละเอียดสีนวลออกเหลืองท่ีหล่อนแต่งคืนน้ ีทาให ้
หลอ่ นน่าสมั ผสั ข้นึ อกี เป็นกอง

วา่ ทจ่ี รงิ เวลาทห่ี ลอ่ นไมไ่ ดส้ วมเคร่อื งแบบขาว อรชนุ รูส้ กึ วา่ หลอ่ น
น่ารกั ข้นึ ทกุ วนั นนั่ แหละ สาหรบั เขา

อรชนุ พาหลอ่ นไปนงั่ ทโ่ี ตะ๊ มมุ หอ้ ง สโมสรราตรแี หง่ น้ปี ิดไฟสลวั ไว้
ตามมมุ หอ้ ง เพอ่ื ใหโ้ อกาสแสงเทยี นทป่ี กั อยู่ตามโตะ๊ วงดนตรอี ยู่ลกึ เลยเขา้
ไปในผนงั สุดหอ้ ง มเี คร่ืองดนตรีเพยี งส่ีช้ิน บรรเลงเพลงรกั สมยั ก่อนโนน้
เพยี งเบา ๆ

อรชนุ บอกวา่ คลบั น้เี ป็นคลบั ขนั้ ค่อนขา้ งจะ 'สูง หน่อย
การะเกดรูส้ ึ แต่ไม่ไดพ้ ูด...ดูเถดิ ...แมแ้ ต่สถานเริงรมยก์ ็ยงั แบ่ง
ออกเป็นระดบั เป็นชนั้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๑

อรชนุ สงั่ เคร่อื งดม่ื มาให้ เป็นเหลา้ ผสมอ่อนๆ สาหรบั ผูห้ ญงิ คลบั
น้ีมผี ูห้ ญิงประจาคลบั เพยี งไม่ก่ีคน แต่งกายสวยหรู หนา้ ตาดี จนกระทงั่
มองไมใ่ คร่ออกวา่ เป็นผูห้ ญงิ ประจาคลบั หรอื คนมาเทย่ี ว

"เหน่อื ยมากใช่ไหมวนั น้ี"
"ถามดฉิ นั สองหนแลว้ ทาไมคะ"
"หนา้ ตาคณุ บอกวา่ เหน่อื ย"
การะเกดยกมอื ซา้ ยลูบหนา้ เบา ๆ อรชุนชะงกั ตวั เขา้ มาจบั มือ
หลอ่ นเอาไวท้ งั้ สองมอื
"การะเกด ลาออกจากพยาบาลเสยี เถอะคณุ "
การะเกดรูอ้ ยู่แลว้ ว่า วนั หน่ึงอรชุนตอ้ งขอรอ้ งแบบน้ี เหตุผล
ประการหน่ึง อนั เป็นธรรมดเสยี เหลอื เกิน ก็คือเขามงั่ คงั่ จนไม่อยากให้
หลอ่ นทางานอย่างน้ี
เหตุผลประการท่ีสอง ประการน้ีเขาเคยบ่นกบั หล่อนบ่อยท่ีสุด
จรงิ บา้ งเลน่ บา้ ง...คอื ไมอ่ ยากใหห้ ลอ่ นพยาบาลใครเหมอื นดงั ทเ่ี คยพยาบาล
เขา
"แลว้ จะใหด้ ฉิ นั ทาอะไรละ่ คะ"
"ไวค้ ดิ กนั ทหี ลงั ไมใ่ ช่เร่อื งยากเยน็ อะไรหรอก ถา้ คุณอยากทางาน
แลว้ ก็ไมจ่ าเป็นตอ้ งทาอย่างทเ่ี รยี นมา เพราะคุณเป็นผูห้ ญงิ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๗๒

การะเกดน่งิ ไปนิดหน่งึ
"บางทีคุณอรชุนคงไม่เขา้ ใจว่า คนบางคนทางานไม่ใช่เพราะ
มนั ป็นอาชพี อย่างเดยี วแต่ทาไป ๆ แลว้ ก็รกั "
"รกั มากกวา่ ผม"
"ถา้ ถามแบบน้ีก็ตอบไม่ถูก มนั ไม่หมือนกนั น่ีคะ...แต่คงไม่
หมายความถงึ กบั จะใหด้ ฉิ นั เลอื กหรอกนะคะ"
"สมมตวิ า่ ใหเ้ลอื กละ่ "
นยั นต์ าของการะเกดจบั นยั นต์ าอรชนุ เสยี งหลอ่ นเคร่งขรมึ ข้นึ นิด
หน่อย
"พดู จรงิ ๆ รคึ ะ"
"ถา้ จริงคุณจะว่ายงั ไงล่ะ การะเกด" เสยี งอรชุนไม่จริงจงั เท่า
หลอ่ น ย้มิ ทงั้ ปากทงั้ ตา เขามกั เหน็ ความจรงิ จงั ของหลอ่ นเป็นเร่อื งน่าขนอยู่
เสมอ
"คณุ อรชนุ ก็ทราบว่า ดฉิ คั งไมบ่ า้ พอทจ่ี ะเลอื กงาน..." หลอ่ นเมนิ
ไปมองดูคู่เตน้ ราทเ่ี บยี ดเสยี ดกนั อยู่กลางฟลอร์

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๓

"ตอนน้ีใคร ๆ ก็มองดูดิฉนั อยู่แลว้ ว่า เตรียมจะสบายเต็มท่ี ไม่
ตอ้ งเป็นพยาบาลเงนิ เดือนนิดเดียวอีกต่อไป...มนั เป็นเร่ืองตอ้ งฝืนใจอยู่
เหมอื นกนั นะคะ"

"ฝืนใจคุณ"
"ดฉิ นั ไมอ่ ยากลาออก..."
หล่อนมองดูเขาอย่างขอรอ้ ง อรชุนก็เลยไดแ้ ต่หวั เราะ แปลกใจ
ตวั เองเหมอื นกนั ว่า กบั ผูห้ ญงิ คนน้ีทาไมเขาถงึ ไดเ้อาแต่ยอมหลอ่ นเสยี จรงิ
ๆ
เถอะน่า...เอาไวแ้ ต่งานกนั ก่อน เขาคงมวี ธี ที าใหห้ ล่อนลาออกจาก
งานท่ี เขาไมช่ อบไดห้ รอกน่ะ
อรชนุ จงึ ตอบหลอ่ นงา่ ย ๆ ว่า
"งนั้ ก็ทาไปก่อน...แต่ถา้ ...บอกเสียก่อนนะคุณ...ผมไม่ชอบเห็น
ผูห้ ญงิ อมุ้ ทอ้ งไปทางาน โดยฉพาะยง่ิ เป็นเมยี ผมดว้ ยแลว้ ผมไมย่ อมใหอ้ มุ้
ทอ้ งไปเทย่ี วพยาบาล ใครแน่ ๆ"

๔๐

การะเกดไม่ไดบ้ อกอรชุนว่า ร่างกายของหล่อนไม่ไดเ้ หน็ด
เหน่ือยอะไรนัก งานท่ีทามาเป็ นปี ๆ น้ันเป็ นความเคยยินสาหรบั หล่อน
แต่หลอ่ นเหน่ือยใจมากกว่า

จดหมายจากหมอนิพทิ นนั่ เอง เป็นตน้ เหตทุ าใหห้ ลอ่ นไมส่ บายใจ
ทาใหห้ ล่อนอดคิดไม่ไดว้ ่า หล่อนกาลงั ทาใหผ้ ูช้ ายซ่ึงหล่อนคุน้ เคยสนิท
สนมกบั เขามาหลายปีตอ้ งพบกบั ความผดิ หวงั อยา่ งรุนแรง

หลอ่ นไมโ่ ทษความอ่อนแอของหมอนิพทิ ดอก
เพราะหลอ่ นเคยใหค้ วามหวงั กบั หมอนิพทิ เอาไวเ้หมอื นกนั หลอ่ น
เคยบอกเขาทุกครงั้ ท่ีหมอนิพิทถามถึงเร่ืองแต่งงาน...บอกเขาว่าหล่อน
'อาจจะ' แต่งงาน กบั เขาไดใ้ นวนั หน่งึ ...
แต่หล่อนบอกเขาเสมอเกือบทกุ ครง้ั เหมอื นกนั ว่า...ไมใ่ ช่เพราะรกั
หมอ
หมอนพิ ทิ เอง ก็เคยสพั ยอกหลอ่ นวา่
'อาจจะแต่งงานกบั ผม เมอ่ื ผมเป็นผูช้ ายคนสุดทา้ ยในโลก ใช่ไหม
คุณ 'การะเกด'

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๕

หล่อนโทษความใจอ่อนของตวั เองมากกว่า หล่อนอยากถนอม
นา้ ใจหมอนิพิทในตอนนนั้ แต่กลบั ทาลายหวั ใจหมอนิพิทอย่างรุนแรง
ตอนน้.ี ..

"การะเกด...เอ...ป็นอะไรไป ผมดูคณุ วนั น้แี ปลก ๆ ยงั ไงไมร่ ู"้
อรชนุ ชะลอรถเล้ยี วเขา้ สู่บรเิ วณหอพกั แลว้ ก็หยุดรถจอดภายใต้
ตน้ จามจรุ ี ใหญ่รมิ ทาง
เสียงของเขานอกจากห่วงนิด ๆ กงั วลหน่อย ๆ แลว้ ยงั เจือ
อารมณห์ งดุ หงดิ เลก็ นอ้ ยอยู่ดว้ ย
เขาไมช่ อบเหน็ การะเกดนกึ ถงึ เร่อื งคนอ่นื หรอื คนอ่นื นอกจากเขา
ในขณะอยู่กบั เขา
อรชุนคิดเขา้ ขา้ งตวั เองว่า ในเมอ่ื เขารกั หล่อนอย่างทุ่มเท และมี
ความสุขเสมอเมอ่ื ใกลช้ ดิ หลอ่ น หลอ่ นก็ควรจะรูส้ กึ อย่างเดยี วกบั เขา...
เขาเคยบอกการะเกดทเ่ี ลน่ ทจ่ี รงิ อยา่ งน้ี...
การะเกดเคยวา่ เขาวา่
'อารมณเ์ ศรษฐ'ี
เขาตอบวา่
'โอย๊ ผูช้ ายในโลกกเ็ หมอื นกนั ทกุ คนน่ะแหละคุณ เศรษฐหี รอื ไม่

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๗๖

ก็...ใครจะอยากเหน็ คู่รกั หรอื เมยี ของตวั ทาท่าเหมอื นหวั ใจหนีไปไหนกไ็ มร่ ู้
ทร่ี ่างกายอยูใ่ นออ้ มอกของเขา...หรอื ...เกอื บจะอยู่ในออ้ มอก...'

ประโยคทา้ ยเขารบี ต่อแกมหวั เราะ เมอ่ื เหน็ หลอ่ นหนั มาทานยั นต์ า
ทกั ทว้ ง

"ไมไ่ ดเ้ป็นอะไรสกั หน่อย อย่าช่างสงั เกตนกั เลยค่ะ คุณอรชนุ "
"ดิฉนั ... คุณอรชุน... ' เขากลบั ทาเสียงพาลไปอย่างอ่ืนอีก
"เมอ่ื ไหร่ถงึ จะสนิทกว่าน้ีสกั ทนี ะ เรยี กผมออเฉย ๆ เหมอื นคนอ่นื เขาไมไ่ ด้
รไึ ง...แลว้ ทกี บั คนอ่ืนคุณรียกตวั เอง...เกดยงั งน้ั เกดยงั ง้ไี ด้ พอถงึ ผมละก็
ตอ้ งเป็นดฉิ นั ไดท้ กุ ทซี นี ่า"
เขาฉวยมหื ลอ่ นมายดึ ไว้ ยงั ไมย่ อมใหล้ งจากรถ พดู ต่อไปว่า
"ทกี บั หมอนิพทิ ละก็...หมอคะ เกดยงั งนั้ เกดยงั ง้.ี ..สนิทกว่าผม
รอ้ ยเท่า พนั เทา่ บอกตรง ๆ ผมอจิ ฉาหมอนิพทิ ชะมดั "
ไม่รูเ้ หมือนกนั ว่า ทาไมอรชุนถึงไดเ้ กิดพูดถึงหมอนิพิทข้ึนมา
ในขณะทก่ี าระเกดกาลงั นกึ ถงึ หมอนิพทิ อยู่
ทาใหก้ าระเกดตอ้ งน่งิ อ้งึ ไปเหมอื นกนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๗

แต่อรชุนก็พูดเพยี งแค่นนั้ เอง ออ้ ยอ่งิ ตามแบบของเขาอยู่อีกครู่
หน่งึ จงึ ไดป้ ลอ่ ยใหห้ ลอ่ นลงจากรถ รอจนหลอ่ นเดนิ เขา้ ไปในรว้ั หอพกั แลว้
จงึ ไดส้ ตาวร์ ถออกไป

เพ่งิ จะสท่ี ่มุ เสยี งโทรทศั นย์ งั คงดงั อยู่ในทอ้ งโถง แต่การะเกดไม่
ไป หลอ่ นเดนิ เลยไปข้นึ ลฟิ ต์ ข้นึ ยงั หอ้ งพกั ขน้ั สข่ี องหลอ่ นเลย

เยาวดเี พอ่ื นร่วมหอ้ งไมไ่ ดอ้ ยู่ในหอ้ ง หลอ่ นคงจะลงไปดูโทรทศั น์
หรอื ไมก่ ็ออดไปคุยกบั หอ้ งของเพอ่ื นคนใดคนหน่งึ

การะเกดถอื โอกาสท่เี ยาวดไี ม่อยู่ อ่านจดหมายของหมอนิพทิ อกี
ครงั้ หน่ึง จดหมายท่ที าใหห้ ล่อนเกิดความกงั วลใจอยู่ตลอดวลา มนั ซุกอยู่
กระเป๋าของหล่อน หล่อนเพ่งิ ไดร้ บั เมอ่ื ตอนบ่ายน่ีเอง มเี วลาอ่านแต่เพยี ง
ลวก ๆ ครง้ั เดยี ว แลว้ กเ็ กบ็ เอาไวใ้ นกระเป๋าถอื

ความจรงิ วนั ทท่ี ห่ี วั กระดาษห่างจากวนั ไดร้ บั เกือบเดอื น หลอ่ นไม่
เขา้ ใจเหมอื นกนั วา่ ทาไมจงึ เพง่ิ จะส่งถงึ มอื หลอ่ น

หมอนิพทิ บอกหล่อนว่า เขาไดข้ ่าวหมนั้ ของหล่อนแลว้ ไดข้ ่าว
ก่อนทห่ี ลอ่ นจะเขยี นไป 'แกต้ วั กบั เขาเสยี ดว้ ยซา้ ไป

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๗๘

"ผมโกหกตวั เองไมไ่ ดว้ า่ ยนิ ดหี รอื ดใี จดว้ ยกบั คุณทเ่ี อาชนะผูห้ ญงิ
หลายต่อหลายคน สามารถทาใหผ้ ูช้ ายอย่างนายอรชนุ ตง้ั จรญิ กจิ แต่งงาน
กบั คุณได้ ผมไม่อาจโกหกคุณและตวั เอง เพราะอะไรคุณก็คงรูด้ อี ยู่แลว้
ประการแรก ผมไม่ใช่พระเอกพอท่ีจะเห็นผูห้ ญิงท่ีตวั รกั มานานตอ้ งเป็น
ของคนอ่นื ประการท่สี อง เพราะผมไม่เช่ือว่าคุณจะมคี วามสุขกบั ชีวติ
แต่งงาน คุณก็เหมอื นกบั ผูห้ ญงิ อ่นื ๆ นนั่ เอง คุณเกด เหน็ นายอรชุนเป็น
เทพบตุ รเพราะความหลอ่ เหลาของเขา และเหนือสง่ิ อน่ื ข้นึ ไปอกี ก็คอื ความ
มงั่ คงั่ รา่ รวย

คุณอาจจะภูมใิ จท่ี ได้ เขา อาจมคี วามสุขกบั งนิ ทองอนั เหลอื เฟือ
ฐานะฟ้งุ เฟ้อในวงสงั คมสูง ๆ เหมอื นผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆ หลายต่อหลายคนท่ี
เผอญิ ไดส้ ามรี วย แลว้ ก็ช่วยฉุดตวั เองใหอ้ ยู่ในสงั คมสูง ๆ ตามสามไี ปดว้ ย
แต่คณุ แนใจหรอื วา่ คุณจะ 'จบั ' คนอย่างเขาอยู่ ตลอดชวี ติ ของคณุ

ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมเสียใจ ผมโกรธ และหวงแหนคุณจน
แทบเป็นบา้ ไม่ปฏิเสธว่า ผมเกลียดนายอรชุน ผมโทษเขาท่ีทาใหค้ ุณ
'หลง' เขาจนได้ เขามกี ิตตศิ พั ทม์ านานแลว้ เร่อื งผูห้ ญงิ ถา้ เขา ตอ้ งการ เขา
ตอ้ ง ได้ ซ่งึ ไม่ไปเร่ืองยากเยน็ อะไรสาหรบั คนอย่างเขา แต่เหนือกว่าอย่าง
อน่ื กเ็ หน็ จะเป็นเพราะผมห่วงคณุ นนั่ เอง คุณเกด

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๙

น่าเสยี ดายท่ผี มไม่พยายามใหม้ ากหน่อย เพอ่ื ใหค้ ุณแต่งงานกบั
ผมเสยี ก่อนพบกบั นายอรชนุ เพราะผมรกั และเทดิ ทูนคุณมากเกินไปนน้ั เอง
นบั ถอื ความมเี หตผุ ล เคารพตวั เองของคุณว่า เหนอื กวา่ ผูห้ ญงิ อน่ื ๆ

คุณไม่รูร้ อกว่า คุณไดท้ าลายความหวงั ความรกั ของผมลงอย่า
ละเอยี ด จนแทบจะไมเ่ หลอื อะไรไวใ้ หผ้ มเลย..."

การะเกดอ่านแลว้ อา่ นอกี
หล่อนไม่ไดห้ วนั่ ไหวกบั เร่ืองอนาคตการแต่งงานของหล่อนดอก
สง่ิ ทท่ี าให้ หลอ่ นไมส่ บายใจและคดิ มากก็คอื ตวั หมอนพิ ทิ เอง
เขาพูดเหมอื นกบั วา่ หลอ่ น 'เลอื ก' อรชนุ แทนเขา
หมอนิพิทก็เหมือนคนอ่ืน ท่ีไม่ยอมเช่ือความรกั อนั แทจ้ ริงท่ี
ผูห้ ญงิ ใด ๆ จะพงึ มตี ่ออรชนุ และทอ่ี รชนุ จะพงึ มตี ่อผูห้ ญงิ คนใด
เหนือกว่าอะไรอ่ืนก็คือเขาลงโทษว่า หล่อนทาลายเขาซ่ึง...
การะเกดไมอ่ าจปฏเิ สธไดว้ ่า ถงึ จะไมจ่ รงิ ทงั้ หมดเพราะหล่อนไมเ่ คยสญั ญา
อะไรกบั หมอนิพทิ ทวา่ มนั กม็ สี ่วน...มนั กม็ สี ว่ นอยู่ไมน่ อ้ ยเหมอื นกนั ...
กระเกดพบั จดหมายพลกิ ดูจาหนา้ ซองโดยไม่ตงั้ ใจ เพง่ิ สะดุดตา
เดยี๋ วน้เี องวา่ ลายมอื ทจ่ี ่าหนา้ ซองไมใ่ ช่ลายมอื ของหมอนิพทิ

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๘๐

บางทหี มอนิพทิ อาจจะเขยี นท้งิ ไวห้ ลายวนั แลว้ เผอญิ เพอ่ื นคนใด
คนหน่งึ ของเขาเหน็ เขา้ ช่วยส่งมาใหห้ ลอ่ นกไ็ ด้

แน่ละ... ตอ้ งเป็นเพอ่ื นท่หี วงั ดตี ่อหมอนิพทิ และอยากใหห้ ลอ่ นรู้
ใจความ ในจดหมาย...

เยาวดเี ปิดประตูเขา้ มาอยา่ งเงยี บกรบิ ตง้ั แต่เมอ่ื ไรกไ็ มร่ ู้ หลอ่ นดนิ
ผ่านขา้ งหลงั ชาเลอื งมองจดหมายแวบเดยี วถามวา่

"จดหมายหมอนพิ ทิ เรอะ เกด"
เกดพยกั หนา้ เยาวดีเป็ นเพ่ือนร่วมหอ้ งมาหลายปี บางส่ิง
บางอย่างหล่อนก็ไม่ไดถ้ ือว่าเป็นความลบั สาหรบั เยาวดี การะเกดจึงส่ง
จดหมายใหห้ ลอ่ นอ่าน
เยาวดอี ่านแลว้ ก็สง่ คนื ปรารภวา่
"หมอนิพิทแกคงเสียใจมาก แต่มนั ก็เป็นเร่ืองธรรมดาสาหรบั
ความรกั สมใจกด็ ใี จ ผดิ หวงั กเ็ สยี ใจ ใคร ๆก็เป็นอย่างน้ที งั้ นน้ั แหละ"
คาพดู ของเยาวดจี ะปลอบใจก็ไมเ่ ชงิ นกั เพราะหลอ่ นพดู ต่อไปว่า
"ตอนนน้ั ตวั ไม่ตดั หมอนิพิทเสียใหม้ นั รูแ้ ลว้ รูร้ อดไปน่ี ตวั ทา
เฉยๆ หมอแกก็ตอ้ งหวงั เอาไวก้ ่อนน่ะซ"ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๑

'แต่เราไมเ่ คยสญั ญาเลยวา่ จะแต่งงานกบั หมอ ..."
"เเต่..."
เยาวดี 'แต่' ข้นึ มาบา้ ง พดู ต่อไปวา่
"แต่บางทอี าจจะแต่งใช่ไหมละ่ "
"ก็จะทายงั ไงได้ หมอเองเป็นคนบอกวา่ จะรอจนกว่าเราจะใจอ่อน
กบั แก แต่แลว้ มนั กเ็ ผอญิ มาเป็นเสยี อย่างน้ี"
เยาวดถี อนหายใจโดยไมม่ คี วามหมาย พดู งา่ ย ๆ วา่
"กช็ ่างหมอนิพทิ เขาเป็นไรไป อกหกั ไมน่ านก็หายหรอกน่ะ ไมเ่ หน็
จะตอ้ งมานงั่ เดอื ดรอ้ นในเมอ่ื เราตดั สนิ ใจเดด็ ขาด จนหมน้ั กบั คุณอรชนุ เขา
แลว้ ยงั ง้"ี
เยาวดีลม้ ตวั ลงนอนตะแคงตวั มายงั เตียงตรงกนั ขา้ มคนละฟาก
หอ้ ง ห่างกนั เพียงสามกา้ ว หล่อนมองดูการะเกดซ่ึงกาลงั เอนตวั ลงนอน
เหมอื นกนั จดหมาย ของหมอนิพทิ ยงั ถอื อยู่ในมอื แลว้ เยาวดกี ็พูดลอย ๆ
เร่อื ย ๆ วา่
"เมอ่ื สองสามวนั มาน่ีคุยกบั พห่ี มอน ว่าจะไมเ่ ล่าใหเ้กดฟงั อยู่แลว้
... "
"เร่อื งอะไร..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๘๒

"เร่อื งหมอนิพทิ กบั เกดน่ะซ.ี .." กระเกดไม่ไดซ้ กั แต่เยาวดกี ็เล่า
ต่อไปเร่อื ยๆ เพราะเร่มิ 'สตารท์ ' ไวแ้ ลว้

"พ่หี มอนแกบอกว่า เพ่อื นแกท่อี ยู่รฐั เดยี วกบั หมอนิพทิ เขยี นมา
เลา่ ใหฟ้ งั วา่ หมอนพิ ทิ แกโบรก รูก้ นั หมดขนาดขา้ มรฐั เพราะธรรมดาแกไม่
กินเหลา้ พอรรูข้ ่าวเกดหมน้ั แกก็กินจนควา่ ทุกวนั ถึงขนาดผูอ้ านวยการ
โรงพยาบาลทแ่ี กไปฝึกเรยี ก ตวั ไปวา่ เอา..."

เยาวดีพูดต่อไปเป็นสายนา้ ไหล ท่ีจริงหล่อนคงไม่ไดต้ งั้ ใจจะ
สะกิดเพอ่ื น แต่อย่างใด หล่อนพูดตามวสิ ยั คนช่างพูดซ่งึ มกั จะ 'อดไม่ได'้
มากกวา่

"เหน็ พห่ี มอนว่า เพอ่ื น ๆ หมอนิพทิ กบั พวกนกั เรยี นไทยทางโนน้
เขาพูดกนั ทงั้ นน้ั ว่า ถา้ ไม่มคี ุณอรชุนเขา้ มายุ่งดว้ ยเกดคงไม่เลกิ กบั หมอ
นิพทิ .. "

คนฟงั น่ิงเงยี บ น่ิงจนกระทงั่ คนพูดตอ้ งชะเงอ้ หนา้ จากหมอนอนั
อ่อนนุ่ม

"เกด..."
"เลา่ ต่อไปเถอะ...เหย่า เราอยากฟงั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๓

"กไ็ มม่ อี ะเรแลว้ แต่...เราวา่ นะเกด...จะไปโมโหเขาก็ไมถ่ กู คนอน่ื
ๆ ทม่ี องดูเกดกบั หมอนิพทิ อยู่ห่าง ใคร ๆ กต็ อ้ งคดิ ยงั งน้ั ทงั้ นนั้ แหละ"

"คดิ วา่ เราเปลย่ี นใจจากหมอ เพราะเหน็ แก่เงนิ งนั้ ซี ใช่ไหม"
เยาวดนี ่ิง หล่อนน่ิงไปนานเป็นการยอมรบั โดยปริยาย แมห้ ล่อน
เองก็ตอ้ งคดิ อย่างนน้ั
แลว้ หลอ่ นจงึ ไดก้ ลา่ วดว้ ยเสยี งแกมหวั เราะวา่
"ถา้ เป็นเรา เราก็คงเลอื กคุณอรชุนอย่างเดยี วกบั เกดเหมอื นกนั ...
"
หลอ่ นหยุดหวั เราะ คราวน้พี ดู เสยี งจรงิ จงั กวา่ เดมิ
"โธ่... ออกเหนอื กวา่ กนั ทกุ อย่างยงั งนั้ รูปร่างหนา้ ตาหลอ่ ยงั ไมพ่ อ
ยงั ตง้ั จรญิ กจิ อกี ดว้ ย ผูห้ ญงิ คนไหนจะไปหยง่ิ อยู่ได.้..จะมอี ะไรทห่ี มอนิพิท
เหนือคุณอรชุน ก็เหน็ จะมอี ยู่อย่างเดยี วเท่านน้ั เอง คือหมอมปี ระโยชนต์ ่อ
สงั คม มากกวา่ นกั ธุรกจิ เจา้ สาราญ มปี ระโยชนม์ ากกวา่ เยอะแยะ..."
เยาวดีหวั เราะอกี แต่คราวน้ีหลบั ตาพูดเป็นการตดั บทสนทนาไป
ในตวั
"หมอมคี ่ามากกว่าคุณอรชุน แต่ไม่สาคญั เก่เศรษฐีผูม้ ชี ่ือ เสีย
อย่างคณุ อรชนุ "

๔๑

ก่อนเท่ยี งนิดหน่อย การะเกดเดินจากตกึ คนไขส้ ามญั กลบั มายงั
ตกึ ตง้ั เจรญิ กจิ อรชนุ โทรศพั ทบ์ อกมาว่าจะมารบั ไปกนิ กลางวนั

หลอ่ นออกจากลฟิ ตท์ ช่ี น้ั สาม ซง่ึ ดา้ นหน่งึ เป็นหอ้ งทางาน หอ้ งจ่าย
ยา สมรมง่ิ มกั ทางานอยู่ทช่ี นั้ น้ี ทน่ี งั่ ประจาของหลอ่ นกค็ อื หลงั เคานเ์ ตอร์
กบั หอ้ งจ่ายยา

พอโผล่ออกจากลฟิ ต์ การะเกด แทบจะไม่เช่ือสายตาของตวั เอง
ผูช้ ายทน่ี งั่ คยุ อยู่กบั สมรมง่ิ คอื หมอนพิ ทิ

หมอนิพทิ จริง ๆ เขากลบั มาก่อนกาหนดเวลาหลายเดือน โดย
หลอ่ นไมค่ าดฝนั เขาผอมไปมาก ผอมและดูร่วงโรยจนสะดดุ ตา

ทงั้ เขาและสมรม่งิ หนั มามองดูหล่อนพรอ้ ม ๆ กนั นนั ยต์ าหมอ
นิพทิ มแี ววต่นื เตน้ ยนิ ดแี วบหน่งึ แลว้ ก็ดูเหมอื นเขาจะน่งิ อนั้ ไป

การะเกดกอ็ ้งึ ไปครู่หน่งึ เหมอื นกนั
คนเอ่ยข้นึ ก่อนจงึ เป็นสมรมง่ิ หลอ่ นบอกดว้ ยหนา้ ตาย้มิ แยม้ ช่วย
คลายความรูส้ กึ หนกั ๆ ของทงั้ สองฝ่าย
"ใครมาแน่ะเกด ตา๊ ย...พอโผลเ่ ขา้ มาพต่ี กใจแทบแย่ ทายงั กะดา
ดนิ มา..."
"เหาะมาต่างหากครบั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๕

การะเกดเดนิ เขา้ มาหา และเปิดประตูเคานเ์ ตอรเ์ ขา้ ไป
"กลบั มาเมอ่ื ไหร่คะน่ี"
"เมอ่ื คนื น้สี องยามคร่งึ แต่กวา่ จะเสรจ็ เร่อื งกเ็ ขา้ ไปเกอื บตสี อง ขอ
โทษท่ี ไมไ่ ดแ้ จง้ ใหเ้จา้ ของทนุ ทราบในทนั ทที ก่ี ลบั มาถงึ "
"เจา้ ของทนุ ...."
"กค็ ณุ ไงละ่ การะเกด แต่ก่อนน้คี ณุ เป็นผูโ้ อนทนุ ใหผ้ ม เดยี๋ วน้ี
คุณก็เท่ากบั วา่ เป็นเจข้ องทนุ แลว้ "
"ยงั หรอกค่ะ หมอ"
การะเกดตอบเสยี งเรยี บ ๆ ไมไ่ ดป้ ระชด เสยี งของหลอ่ นค่อนขา้ ง
อ่อนโยนดว้ ยซา้ ไป หล่อนรูห้ มอนิพทิ ผดิ หวงั อย่างรุนแรงซ่งึ หล่อนเหน็ ใจ
เขา
"ผมไมส่ บาย เพง่ิ หายเมอ่ื ไม่นานนกั น่ีเอง แต่ไมต่ อ้ งตกใจหรอก
ถงึ ผมจะกลบั ก่อน ผมก็เรยี นจบแลว้ ยงั แต่รายงาน เขาใหส้ ง่ ไปทหี ลงั ก็ได"้
การะเกดไม่รูจ้ ะพูดอะไรดี หล่อนช่างจนถอ้ ยคาเสียจริงๆ
โดยเฉพาะอยู่ต่อหนา้ บคุ คลทส่ี ามอย่างสมรมง่ิ
หมอนิพทิ มองดูหลอ่ นทวั่ ตวั แวบหน่งึ พดู เร่อื ย ๆ ว่า
"ดูคณุ สดใสข้นึ แยะ การะเกด"

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๘๖

สมรม่ิงย้ิมอยู่ในหนา้ หมอนิพิทหวั เราะฝืน ๆ พูดต่อไปอย่าง
พยายามเป็นการสพั ยอกลอ้ เลยี น

"แต่กเ็ ป็นธรมดาของคนทก่ี าลงั มคี วามสุข..."
"ทโ่ี น่นเป็นยงั ไงบา้ งคะหมอ"
การะเกดไม่รูจ้ ะถามอะไรดีไปกว่าน้ี หมอนิพทิ หวั เราะอย่างแหง้
แลง้ อกี
"คุณถามกวา้ งเหลอื เกินน่ีการะเกด ผมไมร่ ูว้ ่าหมายถงึ อะไรกนั แน่
การงาน ผูค้ น...ความรูส้ กึ เฉพาะตวั ผม หรอื ความเหน็ ทวั่ ๆไป"
"ถามยงั กบั ทอดแห"
สมรมง่ิ หวั เราะคลายความอดึ อดั ใจใหก้ าระเกดอกี
ความเปล่ยี นแปลงของหมอนิพิททาใหก้ าระเกดไม่สบายใจเลย
มนั เหมอื นกบั จะแสดงใหใ้ คร ๆ รูว้ า่ เป็นเพราะหลอ่ น เกดิ จากหลอ่ น
แน่ละ...เหน็ จะมคี นเขา้ ใจหลอ่ นในแงด่ ี นอ้ ยคนนกั
ใคร ๆ ก็ตอ้ งเขา้ ใจว่า หล่อนผละจากหมอนิพทิ เพอ่ื ตะครุบ '
อรชนุ '
มเี สยี งโทรศพั ทด์ งั ข้นึ ในหอ้ ง สมรมง่ิ เดนิ เขา้ ไปรบั หมอนิพทิ ถอื
โอกาสพดู กบั การะเกดเบา ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๗

"ไม่ใช่ความผดิ ของคุณหรอกการะเกด ผูห้ ญิงคนไหน ๆ ก็ตอ้ ง
เหมอื นกนั ใครปฏเิ สผูช้ ายอยา่ งอรชนุ ไดก้ ็คงโงเ่ ตม็ ทน"

หมอนิพิทบอกว่า ไม่ใช่ความผิดของหล่อน แต่ประโยคหลงั ๆ
ของเขาฟงั อยา่ งไรก็เป็นการปรบั ปราหลอ่ นอยู่ดี

"ผมขอเวลาสกั ประเดีย๋ วไดไ้ หม อยากคุยกบั คุณสกั หน่อย...ไป
กนิ ขา้ วกลางวนั ดว้ ยกนั หน่อยไดไ้ หม การะเกด"

หลอ่ นอา้ อ้งึ หมอนพิ ทิ หวั เราะเบา ๆ
"ถา้ ไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรหรอกการะเกด ผมเห็นใจเหมอื นกนั ว่า
คุณคงตอ้ งระวงั ตวั "
เขามองดูหลอ่ นดว้ ยแววตาพกิ ล ก่งึ ตดั พอ้ ก่งึ หมดศรทั ธา
"คุณเปลย่ี นไปมากเหมอื นกนั นะ การะเกด ดูคุณไม่ค่อยจะเป็น
ตวั ของตวั เองเหมอื นเมอ่ื ก่อน ๆ เลย"
การะเกดไม่รูเ้ หมอื นกนั ว่า ทาไมหล่อนถงึ ไดป้ ล่อยใหห้ มอนิพทิ
'โจมตี' หล่อนโดยไม่โตต้ อบ หรือกล่าวแก้ อาจเป็นเพราะหล่อนใจเสยี
ตง้ั แต่เหน็ หนา้ ตา'สงั ขาร' ของเขากไ็ ด้
หลอ่ นบอกเขาวา่
"ดฉิ นั มนี ดั ไวก้ ่อนแลว้ ค่ะหมอ ขอเป็นพรุ่งน้ไี ดไ้ หมคะ"
"กบั คณุ อรชนุ ...."

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๘๘

"ค่ะ"
หมอนิพทิ น่ิงอ้งึ สมรมง่ิ ออกมาพอดี หล่อนไดย้ นิ ประโยคหลงั ๆ
จงึ ถามวา่
"วนั น้เี กดจะออกไปขา้ งนอกกบั คณุ อรชนุ ร"ึ
"ค่ะ"
"ออ้ ... จรงิ ซนี ะ..."
สมรมง่ิ ย้มิ นดิ ๆ
"คนื น้เี กดอยู่เวรน่ี เลยตอ้ งมาหาตง้ั แต่เทย่ี ง"
การะเกดอดเจ็บใจตวั เองไมไ่ ด้ หล่อนอยากใจแขง็ กว่าน้ีสกั นิด...
กบั หมอนิพทิ
กบั เขาหล่อนมกั ใจอ่อนเสมอ อาจเป็นเพราะสนิทสนมกนั มานาน
และ ตลอดเวลาเขาแสดงออกมาคลา้ ยกบั ว่าหล่อนคือ 'ทุกส่ิงทุกอย่าง'
ของเขา
น่ถี า้ หลอ่ นรกั เขามากพอทจ่ี ะแต่งงานกนั สยี ใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อดก่อนพบ
กบั อรชนุ เร่อื งก็คงไมม่ อี ะไร
"ขอเป็นพรุ่งน้นี ะคะหมอ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๙

เสยี งหลอ่ นเหมอื นจะปลอบหมอนิพทิ เหลอื บดูนาฬกิ า...เทย่ี งกบั
สบิ นาทแี ลว้ พอนึกถงึ อรชนุ ก็ไดย้ นิ เสียงลฟิ ต์ หลอ่ นเหลยี วไปพอดอี รชนุ
กา้ วออกมาจากลฟิ ท์

"เกด...ผมชา้ าไปหน่อย...เอะ๊ "
ประโยคหลงั เขาอทุ านเพง่ิ เหลอื บเหน็ หมอนิพทิ
"หมอ...กลบั มาแลว้ หรอื ครบั น่ี"
"ครบั ผมถงึ เมอ่ื คนื น้"ี
เห็นเพยี งแวบเดียว อรชุนก็รูว้ ่าหมอนิพทิ คงไดร้ บั ความผดิ หวงั
อยา่ งรุนแรง
มนั ก็เป็นอย่างน้ีทุกคนแหละ รกั .... หนทางมอี ยู่สองทางเท่านน้ั
ไมส่ มใจ ก็ผดิ หวงั
แต่ผูช้ าย...ไมน่ ่าจะผดิ หวงั มากมาย ถงึ ขนาดทอดอาลยั ตายอยาก
ในชีวิต อรชุนรูส้ ึกว่าดูมนั นสมเพชในสายตาของคนอ่ืนอยู่ไม่นอ้ ย
เหมอื นกนั
ไม่มีเวลาพูดคุยกบั หมอนิพิทมากนกั เพียงสองสามประโยค
อรชนุ กผ็ ละ ไปพรอ้ มกบั การะเกด
หมอนิพิทมองตามประตูลิฟต์ท่ีปิ ดสนิท ไม่อาจปิดบงั ความ
เสยี ดาย อาวรณ์ และอจิ ฉาในแววตาของเขาได้

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๙๐

สมรมง่ิ ถอนหายใจยาว
"ลงไปกินขา้ วทโ่ี รงอาหารกนั เถอะค่ะ หมอ" หมอนิพทิ พยกั หนา้
สมรมง่ิ พดู ในขณะทล่ี กุ ข้นึ จดั งานบนโตะ๊ ใหเ้รยี บรอ้ ย
"พเ่ี หน็ ใจหมอจรงิ ๆ นะ ใคร ๆ ก็คดิ ว่า หมอกบั การะเกดคงตอ้ ง
แต่งงานกนั แน่ ๆ "
หมอนพิ ทิ ลกุ ข้นึ ยนื บา้ ง
"ผมเองก็ไมเ่ คยคดิ วา่ มนั จะเป็นไปได้ เพราะการะเกดเป็นคนแขง็
ทแี รกก็ ไมเ่ หน็ เขาต่นื เตน้ ยนิ ดกี บั คุณอรชนุ เหมอื นคนอน่ื ๆ..."
หมอนพิ ทิ พูดต่อไปดว้ ยเสยี งเหมอื นปรารภกบั ตวั เอง
"ทาไมถงึ ตอ้ งเป็นการะเกดดว้ ย พยาบาลคนอ่นื ๆอกี เยอะแยะไป
... "

อรชุนไม่ไดพ้ ูดอะไรเลยในลฟิ ต์ เพราะมคี นอ่นื อยู่ดว้ ย แต่พอข้นึ
ไปนงั่ บนรถ ยงั ทนั รถเคลอ่ื นเขาก็เอ่ยทนั ทวี า่

"หมอนพิ ทิ น่.ี ..ไมน่ กึ เลยวา่ แกจะอ่อนแอเอามาก ๆ"
การะเกดไม่ตอบ อรชุนมองหนา้ หล่อนแวบหน่ึง ขณะท่หี กั พวก
มาลยั เล้ยี วไปตามโคง้ ถนน

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๑

"คณุ กาลงั สงสารหมอนิพทิ หละ่ ซี การะเกด"
หลอ่ นหนั มามองดูเขาแวบหน่งึ เหมอื นกนั ถามวา่
"สงสารก็ไมไ่ ดห้ รอื คะ"
อรชนุ หวั เราะ
"ผมยงั ไมท่ นั วา่ อะไรสกั หน่อย สงสารไปเถอะเพราะคุณเป็นคนทา
ใหแ้ กอกหกั "
"คณุ อรชนุ คดิ ยงั งนั้ หรอื คะ"
เสยี งเขม้ ของหลอ่ นทาใหอ้ รชนุ รบี พดู ว่า
"ไม่ไดห้ มายถงึ ...ถงึ ทรยศหรืออะไรทานองนนั้ หรอกน่ะ ผมรูว้ ่า
คณุ ไมไ่ ดร้ กั หมอนิพทิ ถา้ รกั กค็ งไมค่ อยอยู่จนถงึ ผม..."
อรชุนหวั เราะ บบี มอื หล่อนเบา ๆ และกุมเอาไวค้ รู่หน่ึงจึงปล่อย
กลบั มาจบั พวงมาลยั ตามเดมิ
"สาหรบั คุณ คุณคงสงสารหมอนิพทิ มาก แต่ผมว่าหมอนิพทิ แก
อ่อนแอไปหน่อย"
เขาชาเลอื งดูหนา้ หลอ่ นหวั เราะอกี
"กาลงั ยอ้ นถามผมอยู่ในใจใช่ไหมละ่ วา่ ลองเป็นผมบา้ งซ.ี ... "
อรชนุ พดู ต่อไปวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๙๒

"ก็โธ่...ผมก็คงเสียใจไม่นอ้ ยไปกว่าหรอก แต่ผมมนั แปลกแฮะ
ไมย่ กั ชอบใหใ้ ครสงสาร รกั ก็รกั ไมร่ กั ก็ไมร่ กั ไอท้ ่ีจะใหเ้ขารกั เพราะสงสาร
น่ี ดูมนั ยงั ไงก็ไมร่ ูส้ าหรบั ผูช้ าย..."

"คณุ อรชุนเป็นคนไดท้ กุ อย่างทอ่ี ยากไดอ้ ยู่เสมอ ก็พูดแบบน้ีไดซ้ ี
คะ"

หลอ่ นทาเสยี งใหเ้ขารูว้ า่ หลอ่ นประชด
"ไม่ใช่ยงั งน้ั ...อ๊ะ เลิกพูดดีกว่า พูดกบั คนคิดมากอย่างคุณ
การะเกดมแี ต่จะเขา้ เน้ือ เดยี๋ วไป ๆ มา ๆ เก็บไปคิดว่าถา้ ผมอกหกั อย่าง
หมอนพิ ทิ คงไมเ่ ป็นไร เลยหนั ไปสงสารหมอนิพทิ เขา้ อย่างลกึ ซ้งึ ผมก็จบเห่
กนั "
อรชุนเป็นคนปากเบา เป็นนิสยั ของคนท่ตี ามใจตวั จนเคยชินเป็น
ส่วนมาก
บางครงั้ พดู ออกไปแลว้ ถงึ ไดค้ ดิ
อย่างคราวน้.ี .พดู ออกแลว้ ชกั จะกลวั ๆ อยู่เหมอื นกนั
การะเกดไม่ใคร่เหมอื นผูห้ ญงิ อ่นื ๆ เท่าใดนกั เขาเองก็รูว้ ่าหลอ่ น
มอี ะไรเป็นตวั ของตวั เองย่ิงกว่าคนอ่ืน ๆ ท่เี ขาเคยผ่านเคยพบมา เขาท่งึ
หลอ่ นแต่แรกกเ็ พราะเหตนุ ้ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๓

ทาใหอ้ รชนุ ตอ้ งรบี พูดกบั หลอ่ นต่อไปอกี วา่
"อย่าเกบ็ ไปคดิ มากนะคุณ ผมละกลวั ใจคุณจรงิ ๆ...การะเกด"
การะกดหวั เราะออกมาไดน้ ิดหน่ึง ขนั ท่ีเขาพูดเองแลว้ ก็รอ้ น
ตวั เอง หลอ่ นตดั บทวา่
"ไมค่ ดิ หรอกค่ะ ตอนน้ีฉนั กาลงั หวิ ขา้ ว เมอ่ื ไหร่จะหยุดท่รี า้ นไหน
เสยี ทลี ะ่ คะ

๔๒

หมอนิพิทโผล่เขา้ มาในหอ้ งตรวจโรคเงยี บ ๆ ขณะท่ีการะเกด
กาลงั กม้ หนา้ เขียนประวตั ิ และอาการของคนไขต้ รงหนา้ หล่อนลงในแผ่น
โอดี

เป็นผูห้ ญงิ จีน ลูกสาวลูกชายประดบั ประคองมา หล่อนปวดทอ้ ง
และคลน่ื ไส้ คงกนิ อะไรเป็นพษิ เขา้ ไป

การะเกดเงยหนา้ ข้นึ ย้มิ กบั เขา
รูส้ กึ ไมส่ บายใจทกุ ครง้ั ทเ่ี หน็ หนา้ ตาและทาทางของหมอนิพทิ
"มาช่วยรคึ ะ หมอ"
"เป็นอะไร"
หมอนพิ ทิ ชะโงกหนา้ เขา้ ไปดูใบกรอกประวตั ิ
"สงสยั จะกินอะไรท่ีเป็นพิษเขา้ ไป...ไปนอนท่ีเตียงนนั่ เลย คุณ
หมอจะไดต้ รวจ... "
การะเกดพาหล่อนไปยงั เตียงตรวจโรคซ่ึงมมี ่านรูดปิดบงั เอาไว้
และคนไขก้ ่อนหล่อนเพง่ิ ลุกออกไป พรอ้ มกบั แพทยเ์ วรเดนิ ออกมาลา้ งมอื
ทอ่ี ่าง
แพทยเ์ วร ซ่งึ ยงั เป็นแพทยอ์ นิ เทริ น์ อยู่ย้มิ ใหผ้ ูม้ อี าวุโสกว่า หมอ
นิพทิ ถามวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๕

"งานมากไหม คนื น้"ี
"ตอนหวั คา่ มแี ยะเหมอื นกนั ครบั ตอนดกึ น่คี ่อยหา่ งหน่อย"
แพทยเ์ วรเดินกลบั ไปยงั เตียงตรวจโรค ถามอาการแลว้ ก็ลงมอื
ตรวจ หมอนิพทิ ไม่ไดต้ ามเขา้ ไป คงนงั่ อยู่ท่เี กา้ อ้หี นโตะ๊ แพทย์เวร เพราะ
เหน็ วา่ อาการของคนไขไ้ มม่ อี ะไรเหลอื บ่ากวา่ แรงแพทยเ์ วร
เสยี งคนไขค้ รางและรอ้ งอยา่ งใจเสาะอยู่ไมข่ าดระยะ แพทยเ์ วรกบั
การะเกดช่วยกนั ลา้ งทอ้ งใหห้ ล่อน หลงั จากลงความเห็นแน่นอนแลว้ ว่า
หอยทะเลทก่ี นิ เขา้ ไปเป็นพษิ
พกั หน่ึง หล่อนจึงถูกประคองออกมาส่งใหล้ ูกสาว การะเกดเดนิ
ๆ ไปชะโงกดูขา้ งนอก แววจนั ทรพ์ ยาบาลคู่กบั หลอ่ นนงั่ อยู่ทเ่ี คานเตอรป์ ระ
ชาสมั หนั มายกั ไหลพ่ รอ้ มกบั แบมอื ทง้ั สองขา้ ง
"ตงั้ แต่หวั ค่าเพง่ิ จะวา่ งจรงิ ๆ ตอนน้เี อง"
หลอ่ นลกุ ข้นึ เดนิ มาหาการะเกด
"หมอนพิ ทิ มาแน่ะ เกด"
"เหน็ แลว้ "
แววจนั ทรเ์ หลอื บไปยงั บงั ตาประตูหลงั พดู เบาๆ ว่า
สงสารแกเหมอื นกนั นะเกด แต่ก็ช่วยไม่ได้ เฮอ้ ...ไม่คิดว่าแกจะ
จรงิ จงั กบั ชวี ติ ถงึ อย่างน้ี"

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๙๖

การะเกดไม่ตอบแววจนั ทรเ์ ดนิ เขา้ ไปผลกั บงั ตา พอดีหมอนิพทิ
โผลอ่ อกมา แววจนั ทรก์ ็เดนิ เขา้ ไปหอ้ งตรวจโรคไปเลย หมอนิพทิ นงั่ ลงทม่ี า้
ยาวสาหรบั รอทห่ี นา้ หอ้ ง การะเกดจงึ ตอ้ งพลอยนงั่ ลงดว้ ย

"พห่ี มอนบอกวา่ หมอจะขอยา้ ยไปต่างจงั หวดั "
"ผมขอไปแลว้ ขอตงั้ แต่ยงั อยู่ทางโนน้ คาสงั่ ออกแลว้ แต่ยงั อยู่ท่ี
กรม"
"ขอไปไหนคะ"
"อสี าน"
หมอนิพทิ ย้มิ ฝืน ๆ
"คงถกู ใจเจา้ ของทนุ หรอก ไปทางานคนื อย่างนนั้ "
กระเกดน่ิงอ้งึ ไปชวั่ ครู่หน่ึง หมอนิพทิ ก็น่ิง พกั ใหญ่หล่อนจงึ เอย
ข้นึ ก่อน
"หมอคะ..เกดเสียใจ...ไม่นึกเลยว่าหมอจะเห็นเป็นเร่ืองสาคญั
มากมายถงึ กบั "
หลอ่ นมองดูเขาทวั่ ตวั อยา่ งเหน็ ใจ
"...ถงึ กบั ปลอ่ ยใหต้ วั เองเป็นอย่างน้ี"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๗

"คณุ ไมเ่ หน็ ค่าความรูส้ กึ ของผมทม่ี ตี ่อคณุ น่ะซกี าระเกด ถงึ ไดค้ ดิ
วา่ มนั ไมน่ ่าจะเป็นเร่อื งสาคญั "

"ไมใ่ ช่อย่างนนั้ หรอกค่ะหมอ"
หล่อนพูดไดแ้ ค่นนั้ เอง ป่ วยการท่ีจะปลอบใจเขาดว้ ยคาพูด
อ่อนหวาน หรือดว้ ยเหตุผลใดๆ หมอนิพิทไม่ใช่เด็กหนุ่ม ความเสียใจ
ความผิดหวงั ของเขาย่อม จะลกึ ซ้ึงมากกว่า ปล่อยใหเ้ ขาปลงของเขาเอง
ดกี ว่า
หล่อนอยากบอกเขาว่า...หล่อนไม่ไดเ้ คยสญั ญาอะไรแน่นอนกบั
เขา จนเป็นเหตใุ หเ้ขาถอื เอาเป็นจรงิ จงั เลย...แต่หลอ่ นกพ็ ดู ไมอ่ อก
หมอนพิ ทิ ถามวา่
"คุณจะแต่งงานเมอ่ื ไหร่ การะเกด"
"ก็...คงไมน่ าน คงอกี สกั หา้ หกเดอื นกระมงั คะหมอ"
หล่อนตอบไม่เต็มเสยี งนกั หมอนิพทิ กม้ หนา้ ลงดูมอื ตวั เองแวบ
หน่งึ
"รูส้ กึ จะรีบไปหน่อยนะ ขอโทษ...อย่าว่าผมละลาบละลว้ งยุ่งเร่อื ง
ส่วนตวั ถงึ ยงั ไงเรากส็ นทิ สนมกนั มาตง้ั แต่อาจารยย์ งั อยู่.... "
เขาหมายถงึ บดิ าของหลอ่ น

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๙๘

"ผมรูว้ ่าคุณกาลงั จะมีชีวิตท่ีสมบูรณ์พรัง่ พรอ้ ม ทง้ั ฐานะ ทง้ั
เกียรติในสงั คม แต่อดใหข้ อ้ สงั เกตไม่ไดว้ ่า มนั ออกจะรวดเร็วเกินไป ขอ
โทษอกี ท.ี ..พบกนั รกั กนั หมนั้ กนั แต่งงานกนั ในเวลาไม่ถงึ ปี คุณไม่คิดว่า
มนั ออกจะรวดเร็วเกินไปหน่อยรึ โดยเฉพาะสาหรบั คนรอบคอบอย่างคุณ
...."

หมอนพิ ทิ หวั เราะเสยี งแผ่ว ๆ อยู่ในลาคอ
"อย่างน้ีทาไมไม่รอดูใจเขานาน ๆ อย่างท่คี ุณใหผ้ มรอบา้ งนะ...
กระเกด"
"เกดรอทจ่ี ะใหต้ วั เองรกั หมอน่ะซคี ะ"
"แปลว่าสาหรบั เขา คุณไม่ไดล้ งั เลเลยแมแ้ ต่นิดเดยี ว ทนั ทที ่เี ขา
เอ่ยปากขอแต่งงาน"
นยั นตต์ าหมอนิพทิ ทาใหผ้ วิ หนา้ ของการะเกดรอ้ นข้นึ นิดหน่อย
"เถอะค่ะ...ก็หมอจะคิดว่าเกดตาโตกบั คุณอรชุน เหมอื นผูห้ ญิง
ทกุ คนก็แลว้ แต่หมอ เกดไมร่ ูจ้ ะพดู ยงั ไงใหห้ มอเขา้ ใจเหมอื นกนั "
หมอนพิ ทิ ถอนใจยาว
"ถา้ เคอื งผมก็ขอโทษดว้ ยเถอะการะเกด แต่...เรามอี ะไรก็เคยพูด
กนั ตรง ๆ เสมอมาผมไมเ่ คยคดิ ว่คณุ ป็นคนอน่ื คดิ ว่าเป็นทง้ั นอ้ ง ทง้ั เพอ่ื น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๙

และคดิ อยู่เสมอว่า สกั วนั หน่ึงผมจะมคี ุณป็นทกุ สง่ิ ทกุ อย่างของผม...ไมใ่ ช่
เพยี งแต่สกั วา่ รกั แลว้ กพ็ ยายามถอื กรรมสทิ ธ์ใิ นตวั คณุ ใหไ้ ด"้

เสยี งหมอนพิ ทิ ขมขน่ื
"เพราะทง้ั ผมทง้ั คุณต่างก็ไม่มใี คร ไม่มญี าติพ่นี อ้ งดว้ ยกนั ทงั้ คู่
เพราะงนั้ คุณคงเขา้ ใจ การะเกด ไมใ่ ช่ผมอ่อนแอหรอก"
การะเกดถอนหายใจบา้ ง พดู ไดแ้ ต่เพยี งวา่
"เกดก็ไม่ทราบจะทายงั ไงเหมือนกนั เร่ืองของใจบางทีมนั ก็อยู่
เหนอื เหตผุ ล ทง้ั ๆ ทห่ี มอเองก็เป็นคนดที ส่ี ุดในความรูส้ กึ ของเกด"
หลอ่ นลกุ ข้นึ เพราะไดย้ นิ เสยี งสามลอ้ เคร่อื ง ประเดยี๋ วเดยี ว ผูช้ าย
คนหน่งึ ก็อมุ้ ผูห้ ญงิ คนหน่งึ ร่องแร่งตรงมา
โดยไมค่ าดฝนั ผูช้ ายทเ่ี ดนิ ตามชายหญงิ คู่นน้ั มาตดิ ๆ คอื อรชนุ
แววจนั ทรอ์ อกมาทาบตั รใหต้ ามระเบยี บ การะเกดบอกใหผ้ ูช้ ายท่ี
อมุ้ ผูห้ ญงิ มานาหลอ่ นเขา้ ไปในหอ้ งก่อน ผูช้ ายซง่ึ ดูเหมอื นจะเป็นพช่ี ายหรือ
นอ้ งชาย บอกละลา่ ละลกั วา่
"แกกนิ ยาตายครบั ...โลต่ นิ๊ ...."
การะเกดจบั บงั ตาเอาไว้ หมอนิพทิ ยงั คงยืนอยู่ตรงท่ที ่เี ขานงั่ อยู่
เม่อื ครู่ ส่วนอรชุนเดินเขา้ มาหาหล่น มอื หน่ึงยึดบงั ตาเอาไวเ้ ช่นเดียวกบั
หลอ่ น การะเกดบอกเขาดว้ ยเสยี งรบี รอ้ นนดิ หน่อยวา่