เครื่องแบบสีขาว

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๐

"แลว้ ไปเอาตวั หมอนิพทิ มาจากไหนละ่ "
"จากบา้ นน่ะซคี ะ หมอนิพิทแกเอาตวั ส่งโรงพยาบาลเอกชนท่แี ก
เป็นหมอพเิ ศษอยู่..."
การะเกดยกถาดข้นึ พอจะออกเดนิ สมรมง่ิ ก็กลา่ ววา่
"คณุ อรชนุ เขาจะออกจากโรงพยาบาลตอนสายน่ี อาจารยห์ มอโอบ
โทรศพั ทส์ งั่ มาว่าใหอ้ อกไดแ้ ลว้ หนูเชก็ ปรอทดูเป็นครงั้ สุดทา้ ยหน่อย"

การะเกดเดนิ แจกยาก่อนอาหารตามหอ้ งพเิ ศษ คนไขห้ อ้ งสบิ สอง
ทช่ี กั และหมดสตไิ ปตลอดวนั กบั อกี หน่งึ คนื นนั้ ...พ้นื แลว้ ตง้ั แต่เมอ่ื วานน้ี

เชา้ วนั น้ดี ูหลอ่ นแจ่มใสดี
กระเกดทกั ทายหล่อน ถามอาการและนาถว้ ยยาเลก็ ๆ ไปวางให้
ขา้ งเตยี ง
"รอจะขอบคุณคุณทง้ั วนั เมอ่ื วานน้ี แต่ไมเ่ หน็ คุณมา"
การะเกดย้มิ ใหห้ ลอ่ น
"เมอ่ื วานน้ี ดฉิ นั ทางานอยู่ชนั้ ลา่ งค่ะ.."
"ออ้ ...เปลย่ี นเวรกนั หรอื คะ"
หลอ่ นถามแลว้ ก็กลา่ วต่อไปโดยไมร่ อคาตอบ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๑

"คนื นน้ั ใคร ๆ เขาวา่ ถา้ ไมไ่ ดค้ ุณช่วย ดฉิ นั คงตายไปแลว้ ..."
หลอ่ นหวั เราะ การะเกดขดั วา่
"ถงึ เป็นพยาบาลอ่นื เขาก็คงรีบช่วยคุณเหมอื นดฉิ นั น่ะแหละค่ะ
..."
"กไ็ มแ่ น่นกั ..."
หลอ่ นกลา่ วอย่างตรติ รอง
"ญาตขิ องดฉิ นั เคยไปป่วยอยู่ทโ่ี รงพยบาลแหง่ หน่งึ หายใจไมอ่ อก
พยาบาลแกก็ว่าไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...ไม่ยอมตามหมอ ไม่ยอมทาอะไร
ทง้ั นนั้ ผลสุดทา้ ยก.็ .. ตาย"
การะเกดไมต่ อบ
หล่อนไดย้ นิ ยู่เสมอ เร่ืองคาตาหนิเพ่อื นร่วมอาชีพ...สรรเสริญดู
เหมอื นจะมนี อ้ ยเตม็ ทน
ก็เป็นธรรมดา...ระหว่างความดกี บั ความไมด่ ขี องปถุ ชุ น คนมกั จะ
ไมใ่ คร่ชอบพดู ถงึ ความดขี องใครนกั
หากจะเถียงว่า ไม่ว่าแพทย์หรือพยาบาลต่างก็เป็ นปุถุชน
เช่นเดยี วกบั คนอน่ื ๆ ยอ่ มมที ง้ั ดี ไมด่ ี รวมทง้ั มคี วามผดิ พลาด มอี ารมณ์ มี
กเิ ลส

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๒

เขาก็จะเถยี งว่า...คิดอย่างนนั้ ไม่ได้ รกั จะมอี าชีพในเคร่ืองแบบสี
ขาวบรสิ ุทธ์แิ ลว้ ตอ้ งเสยี สละ

ระหว่างท่วี างถว้ ยยาลงบนโตะ๊ เต้ียหวั เตียง การะเกดสงั เกตเห็น
กระเชา้ ดอกไมส้ ดกระเชา้ หน่งึ ...งดงาม และดูยงั สดใส

จดั ดว้ ยกลว้ ยไมร้ าคาแพงทงั้ นนั้
หลอ่ นมองดูนามบตั รทต่ี ดิ อยู่กบั รบิ บ้นิ โดยไมต่ ง้ั ใจ
ช่อื ...อรชนุ ตงั้ เจรญิ กจิ
"คนใชห้ อ้ งเลขทส่ี องส่งมาใหค้ ่ะ ดฉิ นั เพง่ิ รูว้ า่ เป็นพวกตงั้ เจรญิ กิจ
...อ่านหลงั นามบตั รซคี ะ แกบอกว่แกเหน็ เหตุการณ์คืนวนั ท่ดี ฉิ นั ชกั เกือบ
ตาย..."
หลอ่ นหยุด หวั เราะอกี ครงั้ หน่งึ
"แกเลยพลอยดใี จดว้ ยทด่ี ฉิ นั รอดมาได"้
การะเกดไม่ไดแ้ ตะตอ้ ง หรืออ่านนามบตั รนนั้ หล่อนเพยี งแต่ย้มิ
ตามมารยาท
เหน็ วา่ คนไขท้ าท่าเหมอื นจะชวนคยุ ต่อ หลอ่ นจงึ รบี ตดั บทเสยี ว่า
"ดฉิ นั จะตอ้ งไปดูคนไขห้ อ้ งอน่ื เสยี ทลี ะค่ะ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๓

การะเกดมาถงึ หอ้ งของนายอรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ เป็นหอ้ งสุดทา้ ย..
หล่อนเปิดประตูเขา้ ไป อรชุนกาลงั คร่ึงนงั่ คร่ึงนอนพงิ พนกั เตียง
อยู่เฉยๆ เขามองดูหลอ่ นนยั นต์ าดูเหมอื นจะเป็นประกายข้นึ เลก็ นอ้ ย แต่สี
หนา้ ดูเนือยๆ
การะเกดวางถว้ ยยาลงบนโต๊ะขา้ งเตียง หยิบปรอกสลดั ใหล้ ง
กระเปาะ
หลอ่ นปฏบิ ตั หิ นา้ ทเ่ี งยี บ ๆ โดยไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกบั เขาเลย
แต่พอสง่ ปรอทและบอกเขาวา่
"ขอวดั ปรอทหน่อยค่ะ"
อรชนุ กลบั ผลกั มอื หลอ่ นใหเ้บย่ี งไปเลก็ นอ้ ย
"อีกประเดีย๋ ว ผมก็จะออกจากโรงพยาบาลแลว้ ขอคุยกบั คุณ
ก่อนดกี วา่ "
"ดฉิ นั ยงั มงี านอกี มาก"
"ผมไมท่ าใหค้ ณุ เสยี เวลามากมายนกั หรอกครบั คุณการะเกด"
เสยี งของเขาคลา้ ยจะประชดเลก็ นอ้ ย
"อยากจะขอบคณุ แลว้ ก็ขอโทษขออโหสเิ ท่านน้ั เอง"
"ก็ไม่จาเป็นหรอกค่ะ ดฉิ นั ทาตามหนา้ ทข่ี องดฉิ นั ส่วนคุณ...เป็น
คนไข้ อารมณก์ ็หงดุ หงดิ เป็นธรรมดา คนอน่ื ๆ ก็เป็นแบบน้ที งั้ นน้ั "

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๔

"ผมอยากถามอะไรคณุ สกั หน่อย...คณุ การะเกด"
การะเกดเหลอื บมองดูเขา อรชนุ กลา่ วต่อไปเร่อื ย ๆ วา่
"วา่ ทจ่ี ริง ผมไม่เคยศรทั ธการทางานของพวกหมอกบั พยาบาลมา
ก่อน จนกระทงั่ มานอนป่วยอยู่ท่นี ่ี โดยเฉพาะผมเหน็ คุณวง่ิ จนหน่ือยหอบ
เพ่อื ช่วยคนใช่ในคืนก่อนโนน้ ผมถามหน่อยเถอะคุณ คุณรูส้ ึกยงั ไงบา้ ง
ครบั เวลาท่มี คี นไขร้ อดชีวติ เพราะคุณช่วยเหลอื เขา แลว้ รูส้ กึ ยังไงถา้ มคี น
ตายไปต่อหนา้ ต่อตาดว้ ยมอื ของคุณอย่างเดยี วกนั "
คาถามประโยคทา้ ยฟงั ดูพกิ ลอยู่
การะเกดมองดูเขาอย่างประหลาดใจเลก็ นอ้ ย ตอบเสยี งเรียบ ๆ
วา่
"ดฉิ นั ก็เหมอื นคนทวั่ ๆ ไป ถา้ ไม่ดใี จก็เสยี ใจ...เท่านน้ั เอง แต่ว่า
...อาจจะแตกต่างกนั อยู่บา้ งตรงท่ีเราเห็นมามาก จนเร่ืองตายป็นเร่ือง
เกือบจะธรรมดา"
"นนั่ ซี...ผมก็เช่ือว่า คุณตอ้ งใจแข็งผิดกบั คนท่ีทางานอย่างอ่ืน
ทวั่ ไป"
สุม้ เสยี งของเขาทาใหก้ าระเกดตอ้ งแยง้ วา่
"ใจแขง็ น่ะ ผดิ กบั ใจดานะคะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๕

แลว้ หลอ่ นก็ตดั บทวา่
"ขอดฉิ นั ลองปรอทหน่อยเถอะค่ะ ดฉิ นั ยงั มงี านตอ้ งทาอกี มาก"
หล่อนส่งปรอทใหเ้ ขา จบั ขอ้ มอื นบั ชีพจร รูส้ ึกจากสมั ผสั ว่า ผวิ
กายของเขาค่อนขา้ งรอ้ น
"เอะ๊ ...ทาไมคณุ ถงึ ยงั มไี ข"้
หลอ่ นอุทานหลงั จากดงึ ปรอทออกจากปากเขาข้นึ มาดู ซกั ถามเขา
วา่
"เมอ่ื เยน็ วาน เขาวดั ปรอทคุณหรอื เปลา่ คะ"
"เปลา่ ...ผมกส็ บายดนี ่.ี .."
"แต่เชา้ น้ี คุณมไี ข.้..เมอ่ื คนื น้คี ุณรูส้ กึ มไี ขบ้ า้ งหรอื เปลา่ "
เสยี งของหลอ่ นเอาการเอางาน
"ไมร่ ูซ้ คี ุณ รูส้ กึ หนาว ๆ รอ้ น ๆ อยู่เหมอื นกนั "
"ทาไมคณุ ไมบ่ อกพยาบาลเวรคะ"
"ผมชกั จะซนิ กบั เร่ืองเหงาเสยี แลว้ ไม่อยากกวนใคร เดยี๋ วจะหา
วา่ ยุ่งเพราะเป็นเจา้ ของตกึ "
"ถา้ เราควรยุง่ ละก็ ไมม่ ใี ครราคาญคณุ หรอกค่ะ"
การะเกดพูดเสยี งเกอื บเป็นดุ กลา่ วต่อไปวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๖

"คณุ ทราบหรอื เปลา่ ในระหวา่ งพกั ฟ้ืนหลงั การผ่ตดั ถา้ มไี ขล้ ะก็...
มนั หมายถงึ อนั ตราย...แผลขา้ งในอาจจะเกดิ ระบมข้นึ มา หรอื อาจมโี รคอ่นื
เขา้ แทรก..."

นา้ เสยี งของหลอ่ น ทาใหอ้ รชนุ ออกจะเสยี ขวญั
เขาก็กลวั ตายเหมอื นปถุ ชุ นอน่ื ๆ นนั่ แหละ
"ประเดยี๋ วก่อน คุณ..."
เขาเรยี กหลอ่ น แต่การะเกดเปิดประตูกา้ วออกไปเสยี แลว้
หลอ่ นออกมาพบสมรมง่ิ กาลงั ยนื สนทนากบั ญาตพิ น่ี อ้ งของอรชุน
กลมุ่ ใหญ่ การะเกดจงึ บอกสมรมง่ิ วา่
"คุณอรชุนมีไขค้ ่ะ พ่ีหมอน น่ากลวั ตอ้ งโทรศพั ทเ์ รียนอาจารย์
หมอโอบให้ ทราบ..."

๗

หนา้ ของนายแพทยอ์ าวโุ สย้มิ แยม้ อย่างใจเยน็ หวั เราะกบั อรชนุ
หลงั การตรวจ แลว้ กส็ พั ยอกว่า

"ตอ้ งนอนโรงพยาบาลต่ออกี แลว้ คณุ อรชนุ "
ถงึ หนา้ ตาหมอจะย้มิ แยม้ แต่สญั ชาตญาณอะไรบางอย่าง...ซง่ึ ...ก็
เหมอื นจะเป็นสญั ชาตญาณความกลวั ตายของมนุษยน์ นั่ เอง ทาใหอ้ รชุนไม่
สบายใจกบั แววตาของหมอนกั
เพราะดูเหมอื นนยั นต์ คู่นนั้ จะมแี ววกงั วลแฝงอยู่เลก็ นอ้ ย
"ผมเป็นอะไรครบั หมอ"
นายแพทยห์ วั เราะอกี ครงั้ หน่งึ
ไมเ่ ป็นอะไรมากหรอก อกี อาทติ ยเ์ ดยี วก็คงเรยี บรอ้ ย คราวน้ีคุณ
กลบั ได้
"ไมเ่ ป็นอะไรมาก ทาไมถงึ ตอ้ งอยู่โรงพยาบาลต่อ"
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณข์ ดั
"คิดว่าจะไดก้ ลบั ไปนอนบา้ นแลว้ เชียวนา พ่อออเขาเบ่ือ
โรงพยาบาลเตม็ ทนแลว้ ...ไหนหมอว่าผ่าตดั ไสต้ ่งิ อย่างมากก็สบิ วนั น่ีถา้ อยู่
ต่ออกี ก็ปาเขา้ ไปตง้ั เกอื บยส่ี บิ วนั ละซ.ี .. เฮอ้ ...เป็นฉนั ฉนั คงอดึ อดั ใจตาย"

เคร่อื งแบบสขี าว
๕๘

คุณหญิงสิริลกั ษณ์ ผูไ้ ดเ้ ป็นคุณหญิงเพราะงานหางดา้ นสงั คม
สงเคราะห์ พูดตดิ ต่อกนั ไปเร่อื ย ตามนิสยั คนช่างพดู

พอเร่มิ พูดแลว้ เป็นตอ้ งพูดเร่อื ยไปยากนกั ท่จี ะจบลงแค่ประโยค
เดยี วหรอื สองประโยค

ญาตขิ องอรชนุ ขณะนนั้ นอกจากคุณหญงิ สริ ิลกั ษณก์ บั ปาริชาตผิ ู ้
นอ้ งสาวแลว้ ก็ยงั มญี าติห่าง ๆ อกี สามส่คี น ซ่งึ ทุกคนทางานอยู่ในกิจการ
ของพวกตงั้ เจรญิ กจิ ทง้ั นนั้

คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณถ์ ามหลานชายวา่
"พอ่ ออรูส้ กึ เป็นยงั ไงบา้ งละ่ "
"ก็ไม่หน็ เป็นอะไร...แต่มนั ก็...หนาว ๆ รอ้ น ๆ เหมอื นเป็นไขอ้ ยู่
เหมอื นกนั แหละครบั แลว้ ก็รูส้ กึ วา่ มนั ระบมทอ้ งนดิ ๆ"
"หมอโอบแกทายงั ไงของแก..."
คุณหญิสศิ ิริลกั ษณ์บ่น ท่บี ่นก็พราะเหน็ หมอโอบเอ้อื เดินออกไป
แลว้
แลว้ ก็ไมย่ อมหยุดอยู่เพยี งประโยคเดยี วตามเคย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๙

"แลว้ น่ีแกจะรกั ษายงั ไงต่อไป คงใหน้ อนกินยาฉีดยาอยู่ใกลห้ มอ
ละกระมงั เคระหด์ นี ะทไ่ี ม่ตอ้ งเสยี ค่าหอ้ ง ไมง่ นั้ ละก็ตอ้ งชารจ์ เป็นหมน่ื ๆ
เชยี ว นอนหอ้ งพเิ ศษเป็นสบิ ๆ วนั ยงั ง้"ี

คุณหญิงสิริลกั ษณ์นน้ั ไดช้ ่ือว่าเป็นเศรษฐีนีคนหน่ึงในสงั คม
เศรษฐนิ ี แต่ความรอบคอบเร่ืองเงนิ นนั้ ดูจะเป็นคุณสมบตั ิอย่างหน่ึงของ
ผูห้ ญงิ ในวยั น้สี ่วนมาก

ใหม้ เี งนิ นบั ลา้ น ก็อดบ่นเสยี ดายเงนิ ทจ่ี ะตอ้ งจ่ายไปโดยไม่ไดร้ บั
ประโยชนต์ อบแทนมไิ ด้ บางทีถึงแมจ้ ะไม่ใช่เงนิ ของตน ก็ยงั อุตส่าหบ์ ่น
เสยี ดายแทนคนอน่ื

คนขดั คอคณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณเ์ ป็นอาจณิ ก็คอื ปารชิ าติ
หล่อนมนี ิสยั สมกบั เป็นสาวนอ้ ยท่เี กิดมาท่ามกลางความมงั่ คงั่ ...
อารมณ์เปลย่ี นแปรง่ายไม่แครใ์ คร และไม่ใคร่จะรูจ้ กั ค่าของเงนิ เพราะไม่
เคยทางานด้นิ รนเพอ่ื มนั
หลอ่ นขดั ข้นึ วา่
"โธ่...กะแค่เงนิ หมน่ื กบั ชวี ติ พอ่ี อ...อย่าวา่ แค่หมน่ื ๆ เลยค่ะคุณอา
ถงึ เป็นแสนกย็ งั เทยี บกบั ชวี ติ พอ่ี อไมไ่ ด"้

เคร่อื งแบบสขี าว
๖๐

"อาก็ไมไ่ ดเ้ ทยี บสกั หน่อย พูดถงึ ค่าหอ้ งแค่นน้ั เองว่า ถา้ ไม่ไดอ้ ยู่
ฟรี ละก็ตอ้ งเสยี เป็นหม่นื เชียว ยงั ไม่ไดพ้ ูดสกั คาว่าแพงกว่าชีวติ ของพ่อ
ออ"

"กค็ ุณอาพดู เหมอื นเสยี ดาย..."
"แม่ปาละก็...ชอบตีความเอาเองเสยี จริง ๆ อายงั ไม่ทนั คิดยงั งนั้
สกั หน่อย"
ก่อนท่คี ุณหญิงสริ ิลกั ษณ์จะพูดอะไรยดื ยาวต่อไปอกี ประตูก็ถูก
ผลกั ออก
คนโผล่เขา้ มาก่อนคือการะเกด ตามติดดว้ ยบรุ ุษพยาบาลเขน็ รถ
นอนเขา้ มา
ทงั้ อรชนุ ปารชิ าติ และคณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์ ถามข้นึ พรอ้ ม ๆ กนั
อรชนุ ถามว่า
"จะเอาผมไปไหนกนั น่"ี
ปารชิ าตถิ ามวา่
"เอาไปไหนคะน่ี"
สว่ นคณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณอ์ ทุ านวา่
"ตอ้ งผา่ ตดั กนั อกี หรอื ยงั ไง"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๑

การะเกดตอบคาถามท่ีถามข้นึ พรอ้ มๆกนั แต่ดูเหมอื นจะจงใจ
บอกอรชนุ มากกวา่ คนอน่ื เพราะหลอ่ นมองดูเขาแวบหน่งึ

"อาจารยห์ มอโอบใหพ้ าไปทต่ี กึ ศลั ยค์ ่ะ"
หล่อนตอบสน้ั ท่สี ุด ช่วยบุรุษพยบาลเขน็ รถเขา้ เทียบเตียง และ
ช่วยอรชนุ ขยบั กายเปลย่ี นทน่ี อนจากบนเตยี งไปนอนบนรถเขน็
"ตกึ ศลั ย.์ ..กต็ กึ ผา่ ตดั น่ะซี แปลวา่ ผมตอ้ งผา่ ตดั อกี ทหี รอื น่ี"
"ดิฉนั ไม่ทราบหรอกค่ะ ดิฉนั มหี นา้ ท่ีทาตามคาสงั่ อาจารยห์ มอ
โอบเท่านน้ั เอง"
หลอ่ นเดนิ ตามรถเขน็ ออกมาตดิ ๆ คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณก์ บั ปารชิ าติ
และคนอ่ืน ๆ เดินตามออกมาดว้ ยเป็นพรวน พอถึงลิฟตใ์ หญ่สาหรบั
ลาเลยี งรถเขน็ และวสั ดุเพอ่ื นฝูงทม่ี าเยย่ี มอรชนุ ก็โผล่ออกมาจากลฟิ ตเ์ ลก็
อกี กลมุ่ ใหญ่
"เฮย้ ...ออ.. อา้ ว ไหนว่าจะออกจากโรงพยาบาลวนั น้ี อวั๊ อุตส่าห์
หนงี านจะตามไปรบั ขวญั ล้อื ทบ่ี า้ น"
แคทลยี ามากบั กลุ่มนน้ั ดว้ ย หล่อนปราดเขา้ ไปเคียงขา้ งรถเข็น
ดว้ ยสหี นา้ แปลกใจและเป็นห่วงเป็นใย
"ตอ้ งไปทาอะไรกนั อกี คะน่ี คุณออ...ไหนว่าหายแลว้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๖๒

การะเกดนึกขนั คาถามต่าง ๆ ซ่ึงไมเ่ หมอื นกนั เลยสกั คาถามเดยี ว
แต่ดูเหมอื นหลอ่ นจะเหน็ ใจ...สหี นา้ หว่ งใยจรงิ ๆ ของแคทลยี ามากกวา่ คน
อน่ื

หลอ่ นจงึ ใหค้ วามกระจ่างมากกวา่ ตอบคนอน่ื ๆ เมอ่ื ครู่น้ี
"คุณอรชุนมไี ขค้ ่ะ อาจารยห์ มอโอบสนั นิษฐานว่า แผลขา้ งในจะ
เป็นหนอง.."
"ตา๊ ย..."
"ตายห-่ ..."
หลาย ๆ เสยี งอทุ านข้นึ พรอ้ ม ๆกนั เกอื บเป็นเสยี งเดยี วกนั
กท็ าไมถงึ ตอ้ งอทุ านเรยี กหาความตายกนั ทงั้ นน้ั กไ็ มร่ ู้
ดูเหมอื นเจา้ ตวั คนป่วยจะหนา้ เสียลงนิดหน่อย อาจเป็นเพราะ
อทุ านแสดงความตกอกตกใจของคนทแ่ี วดลอ้ มอยู่ก็ได้
การะเกดนึเสียใจนิด ๆ ว่าไม่ควรบอก ขณะเดียวกนั ก็นึกฉุน
ความโวยวายญาตมิ ติ รเพอ่ื นฝูงของอรชนุ
หลอ่ นก็เหมอื นปถุ ชุ นทงั้ หลาย ซง่ึ มกั จะโกรธคนอน่ื ยง่ิ กวา่ ตวั เอง
การะเกดจงึ พดู ดว้ ยเสยี งแขง็ ๆ กวา่ ธรรมดาวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๓

"ถา้ ไม่บอกก็อยากรู ้ พอแลว้ ก็ตกอกตกใจกนั จนเกินไปอย่างน้ี
แหละ เร่ืองแผลผ่าตดั เป็นหนอง ไม่ว่าใครผ่าตดั มนั ก็มชิ า้ ท่จี ะเป็นไปได้
ทง้ั นน้ั "

หล่อนสะกดประโยคหลงั ท่กี าลงั จะตามออกมาเก็บไวแ้ ค่ปลาย
ล้นิ

'คนยงั ไม่ทนั จะตาย คนนนั้ ก็ตาย...คนน้ีก็ตายห่า...พอดีเดีย๋ วก็
เลยชอ็ กตายไปก่อนจรงิ ๆ'

ลฟิ ตข์ ้นึ มาถงึ ประตูลฟิ ตก์ ็เปิดกวา้ งพอเขน็ รถคนป่วยเขา้ ไปแลว้
ทกุ คน ทาทา่ จะกา้ วพรูตามเขา้ ไปดว้ ย การะเกดรบี หา้ มวา่

"เชญิ ลงลฟิ ตธ์ รรมดาอนั โนน้ ค่ะ"

จากตกึ ตงั้ เจรญิ กิจไปยงั ตกึ ศลั ยกรรม รถเขน็ ของอรชนุ ท่เี ป็นเป้า
สายตาและออกจะเอกิ เกริกมาก เพราะผูค้ นท่หี อ้ มลอ้ มไปนนั้ ลว้ นแต่แต่ง
กายงดงามตาม แฟชนั่ ทง้ั หญงิ ทงั้ ชาย

ดู ๆ คลา้ ยกบั ขบวนแฟชนั่ โชวน์ อ้ ย ๆ ไมม่ ผี ดิ แมแ้ ต่คณุ หญงิ สริ ิ
ลกั ษณอ์ งก็แต่งกายดว้ ยผา้ ไหมมดั หมร่ี าคาแพงลบิ ลว่ิ สงั่ ทอพเิ ศษทงั้ ชดุ

เมอ่ื คนมากระซบิ กระชาบถามคนทร่ี ูก้ ็ตอบดว้ ยเสยี งช่นื ชมว่า
"พวกตง้ั เจรญิ กจิ ไงคะ เขาเป็นคนออกเงนิ สรา้ งตกึ หลงั น้ี"

เคร่อื งแบบสขี าว
๖๔

คนเหลา่ นนั้ กร็ อ้ งออ้ ... หรอื ออ๋ ... ไปตาม ๆ กนั
ชายกลางคนท่ีนอนแบ็บอยู่บนรถเข็นอีกหลงั หน่ึง นอนอยู่คน
เดยี วโดยแท้ ปราศจากญาตมิ ติ รเคยี งขา้ งแมแ้ ต่คนเดยี ว ผงกศีรษะข้นึ มอง
ตาม แลว้ ก็กลบั นอนลงไปใหม่
สหี นา้ ของเขาสงบ ทวา่ แววตาอนั แหง้ แลง้ นนั้ ยากนกั ทใ่ี ครจะหยงั่
ไดถ้ งึ
หากใครสามารถลว่ งรู ้ ถงึ ความนกึ คดิ ของบรุ ุษผูน้ ้ีได้ คงไดย้ นิ เขา
ราพงึ ปลอบตวั เองวา่
'...ค่าของมนุษยเ์ ท่ากนั ทุกคน ชีวติ ของใคร ๆ ก็เหน็ ว่ามคี าท่สี ุด
ดว้ ยกนั ทง้ั นน้ั แต่ราคาของชวี ติ ของความเป็นคนไมเ่ คยเท่ากนั ทไ่ี หน ๆ มนั
ก็แตกต่างกนั ไปตามฐานะ ตามความสาคญั ในสงั คมทงั้ นน้ั แหละ...อย่า
นอ้ ยใจไปเลย ไออ้ ่อนเอย... '
'ไออ้ ่อน' คือช่ือของเขา นายทองอ่อน...ขา้ ราชการขน้ั จตั วา
เงนิ เดือนเกา้ รอ้ ย มลี ูกหา้ คน ป่วยดว้ ยโรคมะเร็งท่กี ระเพาะอาหาร กาลงั
คอยการผา่ ตดั เป็นครงั้ ทส่ี าม

๘

ขบวนหอ้ มลอ้ มอรชนุ หยดุ อยู่เพยี งแคห่ อ้ งโถงหนัาตกึ ปล่อยให้
บรุ ุษพยาบาลและการะเกดนาอรชนุ ผ่านประตูหอ้ งเขา้ ไป

ก่อนถึงหอ้ งผ่าตดั ซ่ึงเป็นหอ้ งอยู่ชนั้ ใน สีหนา้ ของอรชุนคงจะ
แสดงความหวาดหวนั่ ตามวสิ ยั ปุถุชน โดยเฉพาะปถุ ชุ นซ่งึ อยู่ในฐานะและ
สง่ิ แวดลอ้ มอนั สมบูรณพ์ นู สุข

"เดยี๋ วก่อนคณุ .."
เขาเอ้ยี วศรี ษะพดู กบั บรุ ุษพยาบาล
"ก่อนจะเขา้ ไปข้นึ เขยี ง ขอใหผ้ มสงบสตอิ ารมณก์ ่อนสกั ประเดยี๋ ว
เถอะ"
เขาเพ่ิงเห็นนยั น์ตารูปยาวรีและดาขลบั ของการะเกดฉายแสง
อ่อนโยนเป็นครง้ั แรก...เป็นครง้ั แรกจรงิ ๆ
หลอ่ นคงจะนกึ เวทนาความกลวั ของเขา
เสยี งของหลอ่ นกอ็ ่อนโยนกว่าทกุ ครงั้ ไมเ่ ฉียบขาดและเอาการเอา
งานจนเหมอื นจะแกลง้ ทา
"ไม่ตอ้ งกลวั หรอกค่ะ คงจะแค่เปิดแผลเอาหนองขา้ งในออกเท่า
นน้ั เอง"
นยั นต์ าของหลอ่ นดูเหมอื นจะถา่ ยความเขม้ แขง็ ใหอ้ รชนุ

เคร่อื งแบบสขี าว
๖๖

เขาเองก็ไม่รูเ้ หมือนกนั ว่า ทาไมถึงไดไ้ วใ้ จวาจาปลอบโยนของ
หลอ่ น เหมอื นเดก็ ไวใ้ จผูใ้ หญ่

เมอ่ื เขาย้มิ ..หลอ่ นก็ย้มิ ตอบอยา่ งอบอ่นุ และใหก้ าลงั ใจ
แต่หล่อนไมไ่ ดเ้ดินตามเขา้ ไปในหอ้ ง หล่อนเพยี งแต่ยนื มองดูเขา
จนประตูหอ้ งปิดลงเท่านนั้ เอง

หมอกบั พยาบาลหลายคนรอคอยอยู่ในหอ้ งผ่าตดั รวมทง้ั หมอ
โอบเอ้อื ผูอ้ านวยการโรงพยาบาลดว้ ย

"ไม่เป็นอะไรมากหรอก คุณอรชุน แผลขา้ งในมนั อกั เสบเท่า
นน้ั เอง"

หมอโอบเอ้อื บอกกบั เขาดว้ ยเสยี งอารมณย์ น็ แบบ ไม่มอี ะไร จริง
ๆ

ก็แน่ละ...สาหรบั หมอนนั้ มกั เหน็ ว่าไม่มอี ะไร...แต่สาหรบั เจา้ ตวั
คนไข้ ลงขนาดเขา้ หอ้ งผ่าตดั อีกครง้ั หน่ึงจะทาใหใ้ จนึกอย่างหมอว่าไม่มี
อะไร...ไดอ้ ย่างไร

"หมอครบั ..."
ก่อนทจ่ี ะถกู วางยาสลบ อรชนุ บอกหมอโอบเอ้อื วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๗

"หมอครบั ...ถา้ หมอจะกรุณาได้ ตอนออกไปจากหอ้ งผ่าตดั แลว้
ผมอยากขอใหพ้ ยาบาลทช่ี ่อื การะเกดเฝ้าผม"

นยั นต์ าย้มิ ของหมอโอบเอ้อื ทาใหอ้ รชนุ รบี ใหอ้ รรถาธบิ ายวา่
"ไม่ใช่อะไรหรอกครบั หมอ ผมว่าแกเฮียบดี..ตดั สินใจอะไร
รวดเรว็ ดดี ว้ ย บอกหมอตรง ๆ วา่ ผมชกั กลวั ตายคราวน้.ี .."
ก่อนทส่ี ตขิ องอรชนุ จะเลอื นหายไป เขาไดย้ นิ เสยี งหมอโอบเอ้อื พดู
อะไรอยู่แวว่ ๆ
เสยี งนนั้ ค่อย ๆ ห่างไกลเขาออกไปทุกที แลว้ ก็เงยี บสงดั พรอ้ ม
กบั ความรูส้ กึ ครง้ั สุดทา้ ยของอรชนุ พลอยผลอ็ ยสงบไปดว้ ย...
ในความรูส้ กึ คงหลบั คร่งึ ต่นื นนั้ เมอ่ื เขาจะมองเหน็ หนา้ ใครสกั คน
ใครคนนนั้ ตอ้ งมหี นา้ ขาว ๆใส ๆ ภายใตก้ รอบหมวกสขี าวสะอาด...
เขาไม่รูส้ กึ เจ็บไม่รูส้ กึ ปวด แต่อ่อนเพลยี และหวิ นา้ เหมอื นคอจะ
เป็นผง...
มนั ทรมานส้นิ ดี
เขากราะสบั กระส่าย และดูเหมอื นจะแผดเสยี งอาละวาดออกไป
สุดเสยี ง...
มอื ของใครคนหน่งึ ยน่ื เขา้ มาใกล ้ ๆ ปากของเขา เขามองเหน็ เพยี ง
ราง ๆ รมิ ฝีปากของเขาสมั ผสั กบั ความเยน็ เฉียบของนา้ ...แมจ้ ะเพยี งนอ้ ย

เคร่อื งแบบสขี าว
๖๘

นิดเสยี เหลอื เกิน ไมเ่ พยี งพอกบั ความกระหายอนั รุนแรง มนั ก็ยงั ใหค้ วาม
ช่มุ ช่นื ข้นึ เลก็ นอ้ ย

เขาควา้ มอื นน้ั ไวแ้ น่นบงั คบั วา่
"เอามาอกี เอานา้ มากนิ อกี แยะ ๆ"
เขาคดิ วา่ เขาขเู่ ขญ็ ดว้ ยเสยี งอนั ดงั ...
แต่ท่จี ริง เสียงของเขา...เพยี งแต่ขมุบขมบิ ผ่านริมฝีปากออกมา
เทา่ นน้ั
นยั นต์ าของเขาฝ้าฟาง เหน็ อะไรต่ออะไรเพยี งเลอื นลาง ความรูส้ กึ
ทง้ั หวิ ขา้ วหวิ นา้ และหงดุ หงดิ ทาใหเ้ขาอยากอาละวาด
พอรูส้ กึ ว่าผวิ หนา้ ของเขากระทบกบั ความชุมช้ืนของผา้ นุ่ม ...เขา
จงึ โมโห
ใหต้ ่ายเถอะ...คนหวิ นา้ จะตายห่...แทนทจ่ี ะเอานา้ ใหก้ ิน ดนั เอามา
เชด็ หนา้
เขาควา้ มอื อีกมอื หน่ึงนน้ั เอาไว้ รวบเอาไวแ้ น่นและกระชากเต็ม
แรงดว้ ยโทสะ
เขาคดิ ว่าเขากระชากเตม็ แรง แต่ท่จี รงิ แลว้ แรงของเขาไม่ใคร่จะมี
นกั ดอก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๙

"หวิ นา้ ... ไดย้ นิ ไหม หวิ นา้ "
"ถา้ ด่มื นา้ เขา้ ไปมากคุณจะตาย คุณไมก่ ลวั ตายหรือคะ คุณอรชุน
..."
เสยี งแว่ว ๆ ของผูห้ ญิง เสยี งเฉียบขาดอย่างนนั้ ...เป็นเสยี งของ
พยาบาลทช่ี ่อื การะเกด
เขาเร่ิมจะรูส้ กึ ตวั เหมอื นหล่อนพูดถงึ เร่ืองตาย...ตาย...ทาไมเขา
จะไมก่ ลวั ใคร ๆกต็ อ้ งกลวั ตายเหมอื นกนั ทงั้ นนั้
เขายงั ยดึ มอื หลอ่ นเอาไวแ้ น่น โคลงศีรษะอย่างกระสบั กระส่าย
"ขอนา้ ผมกินหน่อยเถอะ ผมหวิ "
มอื ขา้ งหน่ึงเป็นอิสระจากการเกาะกุม อีกขา้ งหน่ึงส่งนา้ แขง็ กอ้ น
นิด ๆ เทา่ ปลายน้วิ กอ้ ยเขา้ ปากเขา...
อรชุนเผยอหนา้ รบั อย่างกระหาย นยั นต์ าฝ้ าฟางเห็นหนา้ ขาว ๆ
ใส ๆ พร่าเหมอื นมองดูเงาในนา้
คราวน้ี ความรูส้ กึ คร่งึ หลบั คร่งึ ต่นื ของเขาแจ่มชดั ข้นึ กว่าเดมิ เขา
พยายามฝืนควางงว่ งความเพลยี ทก่ี าลงั จะฉุดใหเ้ขาหลบั หลงั จากค่อยพน้
จากความกระหาย...
เขาวางใจนางพยาบาลทช่ี ่อื การะเกด เพราะเคยเหน็ หลอ่ นช่วยชีวติ
คนไข้ ทอ่ี ยู่ในความรบั ผดิ ชอบของหลอ่ น

เคร่อื งแบบสขี าว
๗๐

หลอ่ นเป็นผูห้ ญงิ เขม็ แขง็
หลอ่ นคงจะไมป่ ลอ่ ยใหเ้ขาตาย หรอื เป็นอนั ตราย...
"คุณการะเกดใช่ไหม"
"ค่ะ...ดฉิ นั เอง...หลบั เสยี เถอะค่ะ ต่นื ข้นึ มาอกี ครงั้ คราวน้คี ุณได้
ทานขา้ ว ทานนา้ แน่ ๆ"
เสยี งของหล่อนคราวน้ีไม่เฉียบขาด ฟงั ดูเหมอื นกาลงั ปลอบเด็ก
อรชนุ คดิ วา่ เขาย้มิ กบั หลอ่ น ความรูส้ กึ ส่วนลกึ ซง่ึ เป็นความรูส้ กึ อ่อนแอของ
ผูช้ าย และซ่งึ ผูช้ ายส่วนมากพยายามปิดบงั เอาไว้ บวกกบั ความรกั และเป็น
หว่ งตวั เอง ทาใหเ้ขากาชบั หลอ่ นดว้ ยเสยี งคร่งึ หลบั คร่งึ ต่นื
"อย่าไปไหนนะครบั คุณการะเกด... อย่าท้งิ ผมไปไหน..."
เขาหลบั ผลอ็ ยไป มอื รอ้ นผ่าวทย่ี ดึ มอื หลอ่ นเอาไวแ้ น่นคลายลง
การะเกดไม่เคยเห็นคนไขช้ ายคนไหนนอนหลบั ดว้ ยลกั ษณะ
หนา้ ตาเหมอื นเดก็ ๆ อย่างน้ี...เหน็ จะเป็นเพราะหนา้ ตาของเขาค่อนขา้ งจะ
สะสวยนนั่ เอง
หลอ่ นแปลกใจตวั เองอยู่เหมอื นกนั ว่า ทาไมถงึ ไมก่ ลา้ แมแ้ ต่จะละ
ท้งิ เขาไปเพยี งชวั่ ประเดยี๋ วประดา๋ ว...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๑

ไมใ่ ช่เพราะเป็นห่วงเป็นใย หลอ่ นรูว้ ่าเขาไมไ่ ดอ้ ยู่ในอนั ตรายอะไร
นกั หนา

บางทอี าจเป็นเพราะความไวว้ างใจทเ่ี ขามตี ่อหลอ่ นนนั่ เอง

อรชนุ ตน่ื ข้นึ มาเมอ่ื ใกลห้ กโมงเชา้
สติสมั ปชญั ญะท่ีเลือนลางคร่ึงหลบั คร่ึงต่ืนเพราะฤทธ์ิยาสลบ
คราวน้อี ยู่ในสภาพปกติ
เพลยี เลก็ นอ้ ย ทวา่ กระหายนา้ เหลอื หลาย
แปลกแทๆ้ ...พอต่ืนข้ึนมาทงั้ นยั น์ตาและความรูส้ ึกเขานึกถึง
พยาบาลพเิ ศษก่อนคนอน่ื
ดีใจท่ีเห็นหล่อนยังอยู่ และกาลังเดินเขา้ มาหาเขาอย่าง
กระฉบั กระเฉงตามลกั ษณะเคยชนิ ของหลอ่ นขณะปฏบิ ตั หิ นา้ ท่ี
หลอ่ นไมร่ อใหเ้ขาขอ หลอ่ นสง่ แกว้ นา้ ยน่ื จดปากใหเ้ขาทนั ท.ี ..
เมอ่ื หลอ่ นถอยออกไปพรอ้ มกบั แกว้ นา้ เขาก็กลา่ วเบา ๆ ว่า
"ขอบคุณ"
"คุณคงไม่หวิ เท่าไหร่ เพราะในระหว่างท่คี ุณไม่ไดส้ ติ หมอสงั่ ให้
เตมิ นา้ เกลอื ใหค้ ณุ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๗๒

"ก็เอาอยู่หมอื นกนั แหละครบั ...แต่ตอนน้ีผมอยากลา้ งหนา้ บว้ น
ปากมากกวา่ "

หล่อนปฏิบตั ิตามความประสงคข์ องเขา ใชผ้ า้ ขนหนูชุบนา้ ให้
เชด็ หนา้ แทนการลา้ งดว้ ยนา้ ส่งขนั เงนิ บรรจนุ า้ ใหเ้ขาแปรงฟนั ลงในกระโถน

หล่อนทางานตามหนา้ ท่อี ย่างแคล่วคล่องว่องไว แต่ดว้ ยลกั ษณะ
ละมา้ ยเคร่อื งจกั รมากกวา่ จะเรยี กวา่ เป็นการปรนนบิ ตั ดิ ว้ ยนา้ จติ นา้ ใจ

กบั คนไขผ้ ูช้ าย...หลอ่ นตอ้ งระมดั ระวงั ตวั ของหลอ่ นเสมอ
เขายง่ิ ตราหนา้ กนั บอ่ ย ๆวา่ 'พวก' หลอ่ นเก่งในการ 'จบั ผูช้ าย
"คุณพยาบาล..."
หลอ่ นมองหนา้ เขาเป็นเชงิ ถาม
"ผมนอนจมเหงอ่ื มาย่สี บิ ชวั่ โมงแลว้ อยากขอความกรุณาใหเ้ ช็ด
ตวั หน่อย"
นอนโรงพยาบาลนาน ๆ เสยี งของเขาค่อยหายจากวางอานาจไป
บา้ ง
แต่คาว่า 'ขอความกรุณา' ก็ยงั ฟงั เหมอื นกบั วา่ พูดพอเป็นพธิ ีมาก
วา่ จะอ่อนนอ้ มถอ่ มวาจาดว้ ยนา้ ใสใ่ จจรงิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๓

การะเกดไม่พูดอะไรตามเคย หล่อนผสมนา้ เย็นกบั นา้ รอ้ นใน
กระตกิ แลว้ กต็ รงมาหาเขา...

หนา้ หลอ่ นเฉยเมยเป็นปกต.ิ ..
หนา้ ของอรชุนก็เฉย แต่นยั นต์ าของเขาไม่เฉยดูจะพนิ ิจพจิ ารณา
หลอ่ นอย่างละเอยี ดลออ ขณะทห่ี ลอ่ นปฏบิ ตั หิ นา้ ทใ่ี กลช้ ดิ อยู่กบั เขา
หลอ่ นคงทางานใกลช้ ดิ กบั คนไขผ้ ูช้ ายอย่างน้มี ามากต่อมากแลว้ ..
อรชนุ อดนกึ พกิ ลอยู่ในใจไมไ่ ด้ เมอ่ื เผลอราพงึ กบั ตวั เองอย่างนนั้
เขาเสยี ดว้ ยซา้ ไป..ตงั้ แต่เป็นหนุ่มข้นึ มา จนอายุป่านน้ี....เพ่งิ จะ
ไดร้ บั การปฏบิ ตั อิ ย่างนุ่มนวลละมนุ ละมอ่ ม แมว้ า่ จะหา่ งเหนิ อยู่ในท.ี ..
มนั ทาใหอ้ ารมณ์ส่วนลกึ ของเขาเกิดความรูส้ กึ บางอย่างท่บี อกไม่
ถกู
แฝงอยู่กบั อารมณ์นน้ั ดูหมอื นเป็นความอจิ ฉานิด ๆ อจิ ฉาคนท่ี
หลอ่ นเคยปฏบิ ตั กิ บั เขามาแลว้ และคนอ่นื ทห่ี ลอ่ นจะตอ้ งปฏบิ ตั ติ ่อไปอกี ...
อยา่ งเดยี วกบั ทก่ี าลงั ปฏบิ ตั ใิ หน้ ายอรชนุ
นยั น์ตาของเขาคงจะเพลินมองดูหล่อน และคงจะเผลอแสดง
อารมณอ์ อกมาทางดวงตาใหก้ าระเกดสะดดุ ใจ
หลอ่ นมองตอบเขา หนา้ ตาเขม้ งวดข้นึ มาทนั ที

เคร่อื งแบบสขี าว
๗๔

ความจรงิ นยั นต์ าของเขาทาใหห้ ลอ่ นเกิดความเกอ้ เขนิ ข้นึ มาตาม
วสิ ยั หญงิ เหมอื นกนั

หลอ่ นจงึ ตอ้ งปิดบงั เอาไวด้ ว้ ยสหี นา้ เอาการเอางาน
"เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ ค่ะ แลว้ ก็หมดเวลาเฝ้าไขข้ องดฉิ นั แลว้ ดว้ ย"
"เดยี๋ วก่อน คุณพยาบาล..."
อรชนุ รบี ทว้ ง ก่อนทห่ี ลอ่ นจะทนั ถอยออกไปจากหอ้ ง
"แลว้ เร่ืองอาหารล่ะ ผมหวิ เหมอื นกนั น่ีครบั ...ขอความกรุณาอีก
นิดเถอะครบั มอี ะไรๆในตูเ้ยน็ นนั่ บา้ งขอใหผ้ มกนิ หน่อยเถอะ"

๙

อรชุนจบั ตามองดูอริ ิยาบถของหล่อน ตง้ั แต่เปิ ดตูเ้ ย็น หยิบซุป
มาถ่ายใสห่ มอ้ เลก็ ๆ ตง้ั บนตาไฟฟ้ าแลว้ กต็ กั ใส่ชาม จนกระทงั่ ยกมาวาง
ใหเ้ ขา

กริ ยิ าท่าทางของหลอ่ นกระฉบั กระเฉงคลอ่ งแคลว่ ...อดนอนมาทง้ั
คนื ไมเ่ หน็ หลอ่ นงว่ ง

อรชนุ เพง่ิ เหน็ ความอดทนแขง็ แรงของผูห้ ญงิ ตวั เลก็ ๆ บาง ๆ ใน
เคร่อื งแบบสขี าวกต็ อนทเ่ี ขานอนเจบ็ อยู่น่เี อง

แต่ก่อนน้ีไม่เคยเห็นเคยรูส้ ึกดอกว่ามนั แตกต่งกบั อาชีพอ่ืน
อย่างไร...มิหนาซา้ ท่ีเคย ๆ ไดย้ ินใครต่อใครพูดถึงพวกหล่อนก็มกั จะ
เป็นไปในแงไ่ มง่ ดงามเสยี เกอื บจะทงั้ นนั้

เขาคนซปุ ทก่ี าลงั รอ้ นควนั ข้นึ ฉุยชา้ ๆ ถามหลอ่ นวา่
"คณุ ไมง่ ว่ งบา้ งหรอกครบั อดนอนตลอดคนื อย่างน้ี"
"ดฉิ นั เคยเสยี แลว้ "
หลอ่ นตอบเรยี บ ๆ ทอดหางเสยี งเลก็ นอ้ ย
อรชนุ สงั เกตวา่ เวลาทห่ี ลอ่ นพูดจาหลอ่ นผดิ กบั ผูห้ ญงิ อน่ื อยู่อย่าง
หน่ึงตรงทไ่ี มช่ อบลงทา้ ยประโยคว่า 'ค่ะ' หลอ่ นมกั จะทอดหางเสยี งโดยไม่
ลงทา้ ยอะไรเสมอ

เคร่อื งแบบสขี าว
๗๖

อรชุนรูว้ ่าโดยมารยาทของหนา้ ท่ี หล่อนจาเป็นจะตอ้ งรอจนกว่า
เขาจะกนิ เสรจ็ เรยี บรอ้ ย เขาจงึ ถว่ งเวลานน้ั ใหช้ า้ ...

ดูเหมอื นหล่อนจะรูอ้ ยู่หมือนกนั หล่อนเหลือบดูชามซุปแต่ไม่
กลา่ วอะไร

"ทาไมคุณถงึ มาเป็นพยาบาล ขอโทษเถอะครบั ไม่ใช่ว่าจะดูถูกดู
หมน่ิ อะไรหรอก แต่ผมเคยไดย้ นิ ไดฟ้ งั มาหลายรายแลว้ พอลูกหลานบอก
วา่ จะเป็นนางพยาบาล เขาก็รอ้ งอ้ไี ปตาม ๆ กนั แลว้ ก็...ขอโทษอกี ครง้ั ..."

หมนู่ ้อี รชนุ ช่างรา่ รวยคาขอโทษเสยี เหลอื เกนิ
ไมร่ ูว้ า่ เพระอะไร เขาถงึ เร่มิ จะเกรงใจพยาบาลหนา้ ใส ๆ ผูน้ ้ีข้นึ มา
...
"เทา่ ทผ่ี มเหน็ พวกพยาบาลฝึกหดั รูส้ กึ วา่ เหมอื น...เออ้ ...เหมอื น..."
"คนใชใ้ ช่ไหมคะ"
การะเกดพูดต่อเสยี งเรยี บ ๆ หลอ่ นกลา่ วต่อไปวา่
"หรบื างทอี าจจะย่งิ กว่าเสยี อกี ...คนรบั ใชบ้ างคนสมยั น้ีเขาไมย่ อม
เทกระโถนเช็ดลา้ งส่งิ สกปรกใหใ้ ครหรอก แต่พวกพยาบาลฝึกหดั ตอ้ งทา
ทกุ อย่าง..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๗

"เท่าท่ผี มรู ้ เงนิ เดอื นพยาบาลก็ไมไ่ ดม้ ากมายอะไรนกั หนาไม่ใช่รึ
คณุ ขอโทษ..."

เขาตอ้ งขอโทษอกี แลว้
"ก่อน ๆ น่ผี มเคยไดย้ นิ คนขาพูดกนั วา่ ...เรยี นอะไรไมไ่ ด้ ก็ใหม้ นั
เรยี นพยาบาลก็แลว้ กนั ...ผมเคยไดย้ นิ จรงิ ๆ นะคณุ "
"พยาบาลเมอ่ื ก่อนน้ี จบแค่มธั ยมหก หรอื มอศอสามก็เรยี นต่อได้
...อาจเป็นเพราะอย่างน้กี ระมงั คะ เขาถงึ ไดด้ ูถกู กนั นกั "
เสยี งของการะเกดเร่อื ย ๆ ไมไ่ ดแ้ สดงความรูส้ กึ อยา่ งใด
"แลว้ เดยี๋ วน้.ี ... "
"เดยี๋ วน้ีตอ้ งจบมอศอหา้ ..."
หล่อนเหยียดมมุ ปากออกนิด ๆ เหมอื นกบั ย้มิ เยาะ กล่าวต่อไป
ดว้ ยเสยี งเรยี บ ๆ อย่างเดมิ
"ศกั ด์ศิ รเี ลยมากข้นึ นดิ หน่อย..."
ซุปเพง่ิ จะหมดไปคร่งึ ชาม...
อรชนุ ถามอกี วา่
"แลว้ คณุ ละ่ ทาไมถงึ เขา้ มาเป็นพยาบาล"

เคร่อื งแบบสขี าว
๗๘

เขาคงคดิ ว่าการะเกด 'ดดั จรติ ' ตอบว่าเพราะรกั เคร่อื งแบบสขี าว
หรอื เพราะตอ้ งการช่วยเหลอื เพอ่ื นมนุษยอ์ ะไรทานองนน้ั ...เพอ่ื ใหเ้ขามองดู
หลอ่ นอย่างนบั ถอื

แต่การะเกดตอบวา่
"ไม่มเี หตผุ ลอะไร...นอกจากเหน็ ว่าเป็นอาชพี อย่างหน่ึงเหมอื น ๆ
กบั อาชพี อน่ื
เขารูว้ า่ หลอ่ นตอบไมต่ รงกบั ความจรงิ นยั นต์ าของหลอ่ นบอก
"ดูเหมอื นคุณป้าของคุณ ก็เป็นพยาบาลเหมอื นกนั ใคร ๆ เขาว่า
รวย"
นยั ตาของเขาบอกใหห้ ล่อนรูเ้ หมือนกนั ว่า เขาหมายความว่า
อย่างไร
สหี นา้ ของการะเกดเป็นปกติ ไม่แสดงความอบั อายหรือไม่พอใจ
หลอ่ นเร่อื ย ๆ ว่า
"คนประกอบอาชีพทุกอย่าง ไม่ว่าอาชีพอะไร ตอ้ งมที งั้ คนดี คน
ไม่ดี คนโลภ คนไม่โลภ..ก็เหมอื นธุรกิจการคา้ นนั่ แหละค่ะ คนซ่อื ก็มี คน
ไมซ่ อ่ื กม็ .ี . "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๙

หลอ่ นหยบิ ชามซุปทเ่ี ขากินเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ เขา้ ไปลา้ งในหอ้ งนา้
โดยเสยี งเขารอ้ งหา้ ม

เมอ่ื ออกมาจากหอ้ งนา้ หลอ่ นยกนาพกิ าขอ้ มอื ข้นึ ดูเวลา
"หมดหนา้ ทด่ี ฉิ นั แลว้ ดฉิ นั ไปละค่ะ"
"ขอบคณุ ทช่ี ่วยเฝ้าผม...ขอบคุณ..."
"ไมเ่ ป็นไรหรอกค่ะ ดฉิ นั เองกไ็ ดค้ ่าจา้ งเหมอื นกนั "
ถา้ เขาไม่คุน้ เคยกบั หล่อนมาหลายวนั คงคิดว่าหล่อนเล่นสานวน
สะบดั สะบ้งิ
แต่น่.ี .เขาพอจะรูน้ ิสยั ใจคอของหลอ่ นข้นึ มาบา้ งแลว้
เฉียบขาด...ไม่แยแสกบั ส่ิงแวดลอ้ มของบุคคล...จะเรียกว่า
จองหองก็ไดเ้หมอื นกนั
อีกแลว้ ไหมล่ะ...เขาอดมอี คติต่ออาชีพพยาบาลของหล่อนไม่ได้
เลย...เพราะดนั ไปคดิ วา่ ... 'หลอ่ นไมน่ ่าจะเป็น 'แค่' พยาบาลเลย'
อรชนุ นึกชงั ความรูส้ กึ ของตวั เองเป็นครงั้ แรกในชวี ติ
อาจเป็นพราะเขาเคยคนุ้ แต่กบั ผูห้ ญงิ ทอ่ี ่อนและเอออวยกบั เขา...
บางคนถงึ จะไม่อ่อนและเอออวยตรง ๆ แต่ลกั ษณาการท่หี ล่อน
ขดั เขา กด็ ูเหมอื นจะเป็นมารยาทเสยี มากกวา่ ...

เคร่อื งแบบสขี าว
๘๐

เพราะฉะนน้ั เขาจึงออกจะติด ๆ กบั ความเฉียบขาดของหล่อน
คลา้ ยกบั เดก็ ตดิ ผูใ้ หญ่ดุ ๆ ทม่ี คี วามปรานีแฝงอยู่ขา้ งใน ฉนั ใดกฉ็ นั นน้ั

หลอ่ นเปิดประตูกา้ วออกไปแลว้ อรชนุ พดู ตามหลงั หลอ่ นไปวา่
"ผมคงไดพ้ บคุณอกี นะครบั คุณพยาบาล"
หล่อนเปิดประตูออกไป พอดกี บั หมอนิพทิ ผลกั เขา้ มา หมอนิพทิ
มองหนา้ หลอ่ น ทกั หลอ่ นวา่
"คดิ วา่ คณุ ออกไปแลว้ เสยี อกี "
หลอ่ นย้มิ ใหห้ มอนิพทิ โดยไมก่ ลา่ วอะไร เดนิ หลกี หมอออกไปขา้ ง
นอก หมอนพิ ทิ เดนิ เขา้ ไปยงั เตยี งคนไข้ กลา่ วกบั เขาว่า
"อาจารยห์ มอโอบใหผ้ มมาดูคณุ ก่อน ท่านจะมาตอนสาย ๆ...เป็น
ยงั ไงบา้ งครบั คณุ อรชนุ "
"คราวน้ี ไม่รูส้ ึกว่าเป็นอะไรเลย เห็นจะหายแน่ละกระมงั ครบั
หมอ"
"ครบั ถา้ คุณนอนพกั จริง ๆ อีกสกั สองสามวนั ...แผลคุณไม่ได้
เป็นอะไรมากเพยี งแต่มหี นองขา้ งใน ดูดหนองออกหมดแลว้ ก็หายอกั เสบ...
แต่ถา้ รูช้ เ้กนิ ไปกไ็ มใ่ คร่ดเี หมอื นกนั ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๑

หมอนิพทิ สารวจดูคนไขท้ วั่ ตวั จบั ชีพจรเรียบรอ้ ยแลว้ เขาก็ทาท่า
จะออกไป

"เดยี๋ วครบั หมอ..."
หมอนิพทิ ชะงกั เลก็ นอ้ ย
"คุณพยาบาลคนน้ัน ท่ีช่ือการะเกดน่ะ ผมอยากจะทดแทน
บญุ คุณของแกเพราะสกึ ว่า...ผมจะทาความลาบากใหแ้ กบ่อยเหลอื เกิน แก
อยู่ประจาทต่ี กึ น้ใี ช่ไหมครบั หมอ"
"เจ็ดวนั น่ีคุณการะเกดตอ้ งไปประจาท่ตี กึ อภยั คงไมไ่ ดม้ าท่ตี กึ น้ี
ดอกครบั แลว้ ผมจะบอกให"้
หมอนิพิทเหลอื บดูสีหนา้ ผิดหวงั ของคนไขด้ ว้ ยความรูส้ ึกพิกล
ภายในใจ...
ถา้ คนไขไ้ มใ่ ช่นายอรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ หนุ่มโสดเจา้ ของธุรกจิ การคา้
หลายอยา่ งสบื มาจากบรรพบรุ ุษ เขาก็คงจะไมเ่ กดิ อกศุ ลจติ อะไร...
แต่น่ี...ถึงยงั ไงการะเกดก็เป็นผูห้ ญิงธรรมดา หล่อนจะไม่นิยม
ยนิ ดใี นคุณสมบตั ริ อ้ ยแปดพนั ประการของนายอรชนุ เสยี เลย...จะเป็นไปได้
หรอื ?

เคร่อื งแบบสขี าว
๘๒

เขายงั ไมท่ นั จะออกไปญาตพิ น่ี อ้ งของอรชนุ ก็เกรยี วกราวกนั เขา้ มา
ในหอ้ ง จะดุดตาทส่ี ุดกค็ อื นอ้ งสาวของเขา และแมส่ าวนอ้ ยทช่ี อบแต่งสมี ว่ ง
แดง กลว้ ยไมเ้ป็นประจา

วนั น้ีก็แต่งสีม่วงแดงอีก ดูเหมือนสดใสเปล่งปลงั่ ราวกบั ดอก
กลว้ ยไมส้ ดอม่ิ นา้ จรงิ ๆ

หมอนิพิทเล่ยี งออกไป ไดย้ ินเสียงทา้ ว ๆของผูช้ ายไล่ตามหลงั
ออกมา...ไมร่ ูผ้ ู ้ วา่ เสยี งใคร

"มาเย่ยี มตง้ั หลายครงั้ แลว้ ตอนท่ลี ้ือยงั นอนสะลมื สะลอื อยู่...ไอ้
เสอื น่สี าคญั ...นอนโรงพยาบาลไมก่ ่วี นั มเี ฟเวอรติ กบั นางพยาบาลแลว้ ..."

หมอนิพทิ ปลอ่ ยบานประตูปิดเบา ๆ
ขม่ ความรูส้ กึ หงดุ หงดิ เอาไวใ้ นใจ
มนิ ่าเลา่ ...นายอรชนุ ถงึ ไดเ้จาะจงนกั หนา...เจาะจงใหพ้ ยาบาลทช่ี ่อื
'การะเกด' เป็นคนเฝ้าไข.้..
เขาไม่อยากดูแคลนการะเกดดอก...แต่ก็อย่างท่รี ูส้ กึ อยู่ในใจนนั่
แหละ รูปสมบตั ทิ รพั ยส์ มบตั ขิ องนายอรชนุ มนั เป็นเคร่อื งลอ่ ใจผูห้ ญงิ นกั
หมอนิพิทเดินมาถึงเคาน์เตอร์ สมรม่ิง หวั หนา้ พยาบาลกาลงั
ทางานงว่ นอยู่ พอเหลอื บเหน็ หมอ หลอ่ นก็ย้มิ รบั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๓

"มาแต่เชา้ เทยี วนะคะ วนั น้ไี มไ่ ดไ้ ปคลนิ ิกหรอกหรอื คะ"
"ผมแวะมาโรงพยาบาลก่อน..."
หมอนพิ ทิ อดทาเสยี งประชดไมไ่ ด้ เมอ่ื เอ่ยต่อไปวา่
"อาจารยห์ มอโอบทา่ นหว่ งคนไขพ้ เิ ศษของทา่ น โทร.บอกใหผ้ มมา
ดูอาการแต่เชา้ มดื ..."
สมรม่งิ ไม่ทนั สงั เกตว่าหมอนิพิทประชด หล่อนตอบดว้ ยเสียง
หวั เราะ ๆ วา่
"ไม่ห่วงยงั ไง ก็...เจา้ ของตึกน่ะ...ดไี ม่ดีอาจจะไดอ้ กี ตึกหน่ึง ถา้
อาจารโอบเก้ยี วดๆี ..."

๑๐

อรชนุ ไม่ไดพ้ บกบั พยาบาลท่ชี ่ือการะเกดอกี เลย ตลอดเวลาอกี
เจด็ วนั ท่เี ขาตอ้ งอยู่โรงพยาบาล

วนั ออกจากโรงพยาบาลก็เช่นเดยี วกนั กบั วนั เขา้ ...ญาตมิ ติ รพรอ้ ม
พรงั่ ของฝากทงั้ ผลไมแ้ ละเคร่อื งกระป๋อง อรชนุ ยงั มเี หลอื อกี มาก อรชนุ
มอบใหค้ นไขแ้ ผนกอนาถาทง้ั หมด

พยาบาลทกุ คนไดร้ บั ของขวญั เป็นนา้ หอมราคาแพงบา้ ง ชดุ สบู่
และนา้ หอมของเคร่อื งสาอางยห่ี อ้ หรู ๆ บา้ ง

ยงั เหลอื อกี คนเดยี วคอื การะเกด
อรชนุ บอกพยาบาลทเ่ี ขา้ มาดูแลความเรยี บรอ้ ยวา่
"แกมบี ญุ คณุ กบั ผมมากตอนทแ่ี ผลอกั เสบทหี ลงั ผมอยากพบจะ
ไดข้ อบคณุ
"การะเกดอยู่ตกึ ราษฎรส์ งเคราะหค์ ่ะ รูส้ กึ วา่ จะตามตวั เขายากสกั
หน่อย"
"ฝากเอาไวก้ ็แลว้ กนั น่นี า พอ่ ออ"
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณว์ า่ พอข้นึ ตนั พูดประโยคหน่งึ อกี ประโยคหน่งึ ก็
ตามตดิ ๆ มาตามนสิ ยั ช่างพดู

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๕

"ฝากคณุ สมรมง่ิ เอาไว้ แน่ะ...พวกพยาบาลน่ไี มไ่ ดอ้ ยู่ตกึ ใดตกึ
หน่งึ เป็นประจาหรอกหรอื คะ"

"พยาบาลตกึ น้กี บั ตกึ ราษฎรส์ งเคราะหผ์ ลดั เปลย่ี นหมนุ เวยี นกนั
ค่ะ... "

"ออ้ ..เอะ๊ ทาไมตอ้ งหมนุ เวยี นกนั ดว้ ย เพราะอะไรกนั "
"ตกึ น้เี ป็นตกึ คนไขพ้ เิ ศษ ตกึ ราษฎรส์ งเคราะหท์ อ่ี ยู่ขา้ งหลงั เป็น
ตกึ คนไขป้ ระเภทไมเ่ สยี งนิ ค่าหอ้ ง งานทต่ี กึ โนน้ ค่อนขา้ งหนกั กวา่ ตกึ น้คี ่ะ"
"ออ้ ..."
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณอ์ ทุ านอกี
"ยตุ ธิ รรมดเี หมอื นกนั ฉนั เขา้ ใจละค่ะ ใคร ๆก็ตอ้ งอยากอยู่ตกึ
คนไขพ้ เิ ศษ จรงิ ซนิ ะ"
"ถา้ งนั้ ผมฝากของไวใ้ หก้ ไ็ ด้ ช่วยบอกแกดว้ ยวา่ ผมขอบคณุ "
อรชุนส่งห่อของท่ีห่อดว้ ยกระดาษสีสวย ผูกริบบ้ินงดงามให้
พยาบาล คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณถ์ ามอย่างอดไมไ่ ด้
"อะไรนะ พ่อออ"
"ผมก็ไม่ทราบ...แคธ่ีเขาเป็นคนซ้อื เหน็ จะพวกสบู่นา้ หอมกระมงั
ครบั ..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๘๖

"สบู่กบั นา้ หอมของเอสเต้ ลอเดอรค์ ่ะ...คุณออบอกใหซ้ ้อื ย่หี อ้ ท่ี
แพงทส่ี ุด.. "

"ไปกนั เถอะครบั คุณอา ไปเถอะ คุณพยาบาลเธอจะไดเ้ ก็บหอ้ ง
เสยี ที รออยู่นานแลว้ "

กลุ่มคนท่ีมารบั อรชุนเดินหอ้ มลอ้ มตามเขาออกไป หยุดทกั
พยาบาลทเ่ี คานเ์ ตอรแ์ ลว้ ก็ลงลฟิ ต์

เยาวดีวางห่อของขวญั ทงั้ ของตวั เองและของฝากใหก้ าระเกดลง
บนเคานเ์ ตอร์ กลา่ วกบั สมรมง่ิ วา่

"รายการแจกของสมนาคุณ...ฝากใหก้ าระเกดดว้ ยนะคะพห่ี มอน
รูส้ กึ วา่ เกด เขาจะเป็นเฟเวอรติ ของคนไขม้ ากทเี ดยี ว"

"เขางน้ั แหละ แรก ๆ คนไขต้ อ้ งไม่ชอบก่อน พออยู่หลาย ๆ วนั
ไดเ้กดเป็นคนดูแลกต็ ดิ ใจกนั ทงั้ นนั้ เกดเขาเป็นคนเอาการเอางาน"

สมรมง่ิ หมนุ ห่อของเลน่
"คนมเี งนิ ตอบแทนบุญคุณคนไดง้ ่าย แลว้ ก็สะดวกสบาย ตอบ
แทนแลว้ ก็แลว้ ไป บุญคุณกบั คนมีเงนิ ลบง่าย ไม่เหมอื นบุญคุณกบั คน
ยากจน"
"บ่นหรอื ปลงกนั แน่คะพห่ี มอน"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๗

เยาวดหี วั เราะ กลา่ วต่อไปวา่
พวกหมอพวกพยาบาล ถงึ บางทจี ะช่วยชวี ติ ช่วยใหห้ ายเจบ็ ไขไ้ ด้
บางคนเขากไ็ มไ่ ดน้ ึกวา่ เป็นบญุ คณุ ดอกค่ะ เขาคดิ วา่ เป็นหนา้ ทข่ี องเรา..."

ขณะน้นั อรชนุ กบั คณะของเขาลงลฟิ ตม์ าถงึ ชน้ั ลา่ งสุดแลว้ อรชนุ
เหลอื บไปยงั ตกึ ราษฎรส์ งเคราะห์ ซง่ึ มองเหน็ ระเบยี งชน้ั ลา่ งถนดั

ตกึ นน้ั ชนั้ ลา่ งและชน้ั กลางเป็นหอ้ งคนไขป้ ระเภทไมเ่ สยี เงนิ ค่าหอ้ ง
เขาเหน็ การะเกดเดนิ อยู่ในหอ้ งชน้ั ลา่ ง
ระหวา่ งตกึ ตง้ั เจรญิ กจิ และตกึ ราษฎรส์ งเคราะหม์ สี ะพานหลงั คา
คลมุ เดนิ ตดิ ต่อถงึ กนั อรชนุ บอกคนอน่ื ๆ ว่า
"คณุ การะเกดอยู่นนั่ เอง เดยี๋ ว...ผมขอไปพบแกสกั หน่อย"
"รูส้ กึ จะสาคญั มากไปหน่อยแลว้ พอ่ี อ.."
นอ้ งสาว...ปารชิ าตลิ ากเสยี ง ก่งึ ลอ้ ก่งึ ไมไ่ ยดนี กั
แคทลยี าย้มิ หวานตามเคย หลอ่ นไมเ่ คยแสนงอนหรอื แสดงกิรยิ า
วาจาหวงแหนอรชุน แมว้ ่าความสมั พนั ธร์ ะหว่างหล่อนและอรชุนจะเป็นท่ี
ลอ้ เลยี นกนั ในระหวา่ งญาตมิ ติ รเพอ่ื นฝูงของหลอ่ นและอรชนุ
และ...แมว้ า่ ความสมั พนั ธน์ น้ั จะสนิทสนมกนั เป็นอย่างยง่ิ
เหน็ จะเป็นเพราะหลอ่ นฉลาดนนั่ เอง

เคร่อื งแบบสขี าว
๘๘

ตราบใดทย่ี งั ไมแ่ ต่งงาน ความแน่นอนในเร่อื งน้ียงั ไมม่ นั่ คง...และ
หลอ่ นยงั ไมม่ สี ทิ ธ์ิ

แคทลยี าวา่
"ก็น่าจะไปพบเขาหรอกค่ะวนั ท่คี ุณออไม่สบายมาก เขาช่วยดูแล
เตม็ ทไ่ี มไ่ ดท้ ้งิ เลย...ไปซคี ะ คุณออ ฉนั จะเดนิ ไปเป็นเพอ่ื นดว้ ย"
"อาไปรอทร่ี ถดกี วา่ ข้เี กียจเดนิ ..."
"หนูกข็ ้เี กียจเดนิ เหมอื นกนั หนูจะไปรอทร่ี ถกบั คุณอา"
"อวั ๊ ไปดว้ ยโวย้ ...ออ...เฮย้ ...เอง็ ไปรอทร่ี ถก่อน อวั๊ ชกั จะสนใจงาน
ของพยาบาลข้นึ มาบา้ งแลว้ เหมอื นกนั "
สหายของอรชุน ร่างเลก็ หนา้ ตาอารมณ์ดี บอกกบั สหายอกี สอง
นาย
เป็นอนั ว่ากลุ่มหน่ึงแยกไปท่รี ถก่อน ส่วนอกี กลุ่มหน่ึงเดินไปกบั
อรชนุ ...

การะเกดกาลงั วุน่ อยู่กบั งานของหลอ่ น หลอ่ นกาลงั เตมิ นา้ เกลอื ให้
คนไขร้ ายหน่งึ อยู่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๙

พอแทงเขม็ เขา้ เสน้ เลอื ดเรยี บรอ้ ย ปลอ่ ยใหน้ า้ เกลอื เดนิ ไดค้ รู่หน่ึง
คนไขก้ ร็ อ้ งวา่ หนาว หลอ่ นจงึ ปลอ่ ยนา้ เกลอื ใหช้ า้ ลง

"นอนน่ิง ๆ นะคะคุณ นา้ เกลือไหลชา้ กว่าจะหมดขวดก็เป็น
ชวั่ โมง ตอ้ งทนนอนอยู่เฉย ๆ นานหน่อย"

คนไขเ้ตยี งทห่ี า้ เป็นชายชรา ญาตทิ ม่ี าเยย่ี มรอ้ งเรยี กการะเกดวา่
"คุณคะ...คุณคะ"
หลอ่ นบอกเมอ่ื การะเกดเดนิ เขา้ ไปหา
"อาบอกว่าอาคล่นื ไสค้ ่ะ ยาท่คี ุณหมอฉีดเขา้ ไปเม่อื ครู่น้ีมนั แรง
เกนิ ไปกระมงั คะ"
"คงไมใ่ ช่หรอกค่ะ...คุณใหอ้ ะไรคนไขท้ านเขา้ ไปหรอื เปลา่ คะ"
"ก็...กใ็ หน้ ดิ เดยี ว..."
"โธ่...คุณหมอสงั่ ไวแ้ ลว้ ว่าอย่าเพ่งิ ใหอ้ ะไรคนไขท้ าน แกเป็นโรค
กระเพาะคณุ หมอจะกลบั มาดูอกี ครงั้ ตอนบา่ ย ๆ..."
พูดยงั ไม่ทนั ขาดคา คนไขก้ ็อาเจียนพ่งุ ออกมาโดยท่ญี าติอายุสกั
ยส่ี บิ กวา่ ๆ เอากระโถนรบั ไวไ้ มท่ นั
กระโปรงการะเกดพลอยเปรอะเป้ือนไปดว้ ย หล่อนอดฉุนนิด ๆ
ไม่ได้ ตามวสิ ยั ปถุ ชุ น..ก็บอกไวแ้ ลว้ กาชบั ไวแ้ ลว้ ว่าอย่าใหอ้ ะไรคนไขก้ ิน
อย่างเดด็ ขาด

เคร่อื งแบบสขี าว
๙๐

ดูเถดิ ...อดรูด้ ลี ะเมดิ คาสงั่ หมอกนั ไมไ่ ด้
พอเห็นอาเจียนและนา้ ลายเหนียว หลานสาวก็ทาท่าเหมือนจะ
อาเจียนออกมาบา้ ง หล่อนคงไม่ไดแ้ สรง้ ทา เพราะทง้ั อาเจียนและนา้ มูก
นา้ ลายนน้ั มนั น่า รงั เกยี จจรงิ ๆ
การะเกดเองก็ไมไ่ ปว่าจะไมร่ งั เกยี จ แต่หนา้ ทข่ี องหลอ่ นตอ้ งขม่ ...
เสยี จนกระทงั่ กลายเป็นของธรรมดาไปเอง
ฉะนน้ั ทง้ั ๆ ท่ปี ากดุ หล่อนก็เช็ดส่ิงปฏกิ ูลใหค้ นไข้ ซ่งึ ลงนอน
หนา้ เขยี วไปพลาง เช็ดหนา้ เช็ดปากจมูกท่เี ปรอะเป้ือนยงั ไม่พอ หล่อนยงั
ตอ้ งใชก้ ระดาษเช็กพ้นื ทเ่ี ลอะ ๆ เทอะ ๆ ลงกระโถนพอใหม้ นั หายสกปรก
ไปบา้ ง
หลอ่ นขเู่ สยี งแขง็ วา่
"คราวน้ถี า้ จะกนิ อะไรเขา้ ไปอกี ตายไมร่ ูต้ วั ดว้ ยนะจะบอกให"้
หลอ่ นกลา่ วต่อไปวา่
"นอนพกั อยู่เฉย ๆ นะคะ อย่าลุกข้นึ วุ่นวาย ทนเอาหน่อย ตอน
สายหมอจะมาเชก็ ดูใหแ้ น่อกี ท"ี
หล่อนหนั กลบั ตง้ั ใจจะไปทาความสะอาดเส้อื กระโปรงท่โี ดนเศษ
อาเจยี นพงุ่ มาเปรอะเป้ือน

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๑

เห็นอรชุนกบั เพ่ือน ๆ กลุ่มหน่ึงของเขายืนเย่ียมหนา้ อยู่ท่ีหนา้
ประตูตรงระเบยี งการะเกดจงึ เดนิ เขา้ ไปหา

สหายร่างเลก็ ของอรชนุ เป็นผูบ้ อกหลอ่ นวา่
"คณุ อรชนุ จะมาลาคุณแน่ะครบั คณุ การะเกด"
หล่อนเหลอื บมองไปยงั อรชุน ดูเขาแข็งแรงดี หลงั จากนอนพกั
จรงิ ๆ เสยี หลายวนั
เขามองดูเส้ือผา้ สีขาวท่ีเปรอะเศษอาเจียนเป็นดวง นยั น์ตาจะ
รงั เกยี จก็ไมใ่ ช่ จะเหน็ ใจก็ไมเ่ ชงิ
สหายช่างพดู ของอรชนุ กลา่ วดว้ ยเสยี งแกมหวั เราะวา่
"มาถึงพอดีเห็นตาลุงคนนนั้ กาลงั อาเจียนใส่คุณ...แย่นะครบั ...
เปรอะเป้ือนหมด"
หลอ่ นย้มิ นดิ ๆ โดยไมต่ อบว่ากระไร อรชนุ บอกหลอ่ นวา่
"ผมตงั้ ใจจะมาขอบคุณคุณ ความจริงฝากลาเอาไวแ้ ลว้ กบั คุณ
สมรมง่ิ แต่เผอญิ เหน็ คุณเขา้ เลยเดนิ มาลาดว้ ยตนเองเสยี เลย"
"หายดแี ลว้ ไมใ่ ช่หรอื คะ"
หลอ่ นถามดว้ ยมารยาทไปอย่างนน้ั เอง
"ครบั หายดแี ลว้ แทบจะไมต่ อ้ งพกั ฟ้ืนทบ่ี า้ น..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๙๒

แคทลียาสพั ยอกดว้ ยเสียงแกมหวั เราะ พูดกบั การะเกดต่อไป
อย่างกนั เองวา่

"คุณออคงไมส่ บายใจไปหลายวนั ถา้ ไมไ่ ดข้ อบคุณคณุ การะเกด"
"แต่อย่าลาคุณการะเกดว่า...ผมคงกลบั มาพบคุณอกี ...อย่าลายงั
งนั้ เชยี วนา อวั ๊ ข้เี กียจมาเยย่ี มล้อื "
ความจรงิ อรชนุ อยากพูดอะไรกบั หลอ่ นใหม้ ากความกวา่ น้ี แต่ตดิ
เพอ่ื นฝูงหลายคน
แลว้ การะเกดกด็ ูเหมอื นจะมงี านยุ่ง เพราะมเี สยี งจากเตยี งใดเตยี ง
หน่งึ เรยี กหลอ่ นวา่ ...คุณคะ...คุณคะ...
เขาจงึ ลาหลอ่ นเสยี เลย
"ผมไปละครบั ขอบคุณอกี ครงั้ คุณการะเกด"
เมอ่ื เขาเหลยี วกลบั มา เหน็ หลอ่ นกลบั เขา้ ไปในหอ้ งแลว้ ...
นกึ เหน็ดเหน่อื ยแทนหลอ่ น....
งานอ่ืนงานใดจะมากมายเหน็ดเหน่ือยแค่ไหนก็ยงั ไม่ตอ้ งเผชิญ
กบั ความไมเ่ จรญิ หูเจรญิ ตาเหมอื นงานทเ่ี ขาเหน็ หลอ่ นทา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๓

เมอ่ื นึกเทยี บกบั หลอ่ นแลว้ ...ดูเหมอื นหลอ่ นจะทาประโยชนใ์ หแ้ ก่
เพอ่ื นมนุษยม์ ากมายเสยี จนอรชนุ แทบจะเหน็ ตวั เองเป็นคนไรป้ ระโยชนเ์ อา
ทเี ดยี ว

๑๑

การะเกดนอนพงั พาบอยู่บนเตยี ง ยกมือเทา้ คางมองดูขวด
น้าหอมรูปทรงสเ่ี หล่ยี มจตั รุ สั ค่อนขา้ งหนา สูงกวา้ งประมาณครง่ึ คบื ...

ขอสมนาคุณจาก นายอรชนุ ตงั้ เจรญิ กจิ ...
"โอโ้ ฮ! ใชน้ า้ หอมยห่ี อ้ น้เี ชยี วหรอื เกด"
แววจนั ทรโ์ ผลเ่ ขา้ มาในหอ้ ง มอี ทุ มุ พรและเยาวดเี ดนิ ตามเขา้ มา
ดว้ ย
แววจนั ทรถ์ อื วสิ าสะหยบิ ขวดนา้ หอมข้นึ มาดู จงึ เหน็ นามบตั รวาง
อยู่ขา้ ง ๆ
"ออ๋ ...ของขวญั "
"ใครวา่ "
การะเกดทว้ ง
"ของขวญั แปลวา่ ของทใ่ี หใ้ นวาระมงคล น่มี นั ไมใ่ ช่ของขวญั ของ
ตอบแทนต่างหาก...เขาก็ใหท้ กุ คนทม่ี สี ่วนพยาบาลช่วยดูแลเขาไมไ่ ปรึ"
"ใช่...ของฉนั กน็ า้ หอมเหมอื นกนั แต่ไม่ใช่ยห่ี อ้ แพงลบิ ลว่ิ เป็น
พเิ ศษอย่างน้"ี
อทุ มุ พรเป็นผูต้ อบ รบั นา้ หอมจากแววจนั ทรม์ าสา่ ยไปสา่ ยมาใต้
จมกู

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๕

"หอมสมราคามนั ..."
"เฮ่ย...หอมตรงทม่ี นั แพงเป็นบา้ เป็นหลงั น่ะซ.ี .."
เยาวดขี ดั ข้นึ หลอ่ นเป็นคนชนดิ ทเ่ี รยี กวา่ 'ขวานผา่ ซาก'
"หอมมาก มคี ่ามาก ก็เพราะมนั แพง วา่ ทจ่ี รงิ นา้ หอมชนดิ อน่ื หอม
กวา่ น้กี ม็ ถี มไป แต่พวกเรามนั ป็นโรคอปุ าทาน อะไรแพงละก็ตอ้ งเป็นของดี
ของวเิ ศษทง้ั นน้ั ..."
"จรงิ ของเหย่า..."
การะเกดเหน็ พอ้ งดว้ ย
"ครง้ั หน่งึ ฉนั เคยใชน้ า้ หอมขวดละสามสบิ แปดบาทข้นึ ตน้ วา่ นุยท์
หรือนูท อะไรน่ีหละ ใครไดก้ ล่นิ เขา้ ก็ชอบใจ ฉนั แกลง้ บอกว่าขวดละรอ้ ย
กว่าย่งิ ซ้ดื ซา้ ด กนั ใหญ่ แต่พอรูว้ ่าขวดละสามสบิ แปดบาท บางคนไม่กลา้
ใช้ กลวั วา่ ถา้ ใครถามแลว้ จะอายเขา เพราะใชข้ องราคาถกู ยห่ี อ้ ไมห่ รู..."
การะเกดหวั เราะ กลา่ วต่อไปวา่
"พวกเราส่วนมาก มนี สิ ยั ทแ่ี กไ้ มห่ ายเสยี แลว้ ชอบโออ่ า่ หรูหรา.."
หลอ่ นมองดูขวดนา้ หอมในมอื เยาวดี พูดต่อไปอกี
"นา้ หอมขวดน้ีจะเก็บเอาไวเ้ ป็นท่รี ะลกึ ฐานะขนาดเราไม่กลา้ ใช้
หรอก ถงึ จะเป็นของไดเ้ปลา่ ก็เถอะ..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๙๖

"ขวดละเท่าไหร่ ฉนั รูแ้ ต่ว่ามนั แพงลบิ ลว่ิ ขวดเลก็ ๆ ยงั ตงั้ สามส่ี
รอ้ ย เหน็ ราคาแลว้ ลมจะใส่..... "

เยาวดวี างขวดนา้ หอมนนั้ ลง หยบิ นามบตั รข้นึ มาพลกิ ดูดา้ นหลงั
ขณะทก่ี าระเกดตอบหนา้ ตาเฉยวา่

"พนั หก..ฉนั เพง่ิ ไปเหน็ ราคาของมนั เมอ่ื วานน้เี อง"
"ตา๊ ย..."
สามสาวอทุ านเกอื บจะพรอ้ มกนั เยาวดยี กมอื แปะหนา้ ผาก
"นา้ หอมแพงเท่ากบั ทองหน่ึงบาทพอดี...โธ่เอ๊ย...ยงั ง้ีใหท้ อง
เสยี เลยยงั จะดกี วา่ ..."
"ใหท้ อง เขาก็กลวั จะหวา่ ดูถกู น่ะซี เพราะทองมนั ขายกนิ ได"้
อทุ มุ พรเอ่ยข้นึ บา้ ง
"พนั หกน้ีไมใ่ ช่แพงท่สี ุดนะท่ฉี นั เหน็ ..ไอน้ า้ หอมย่หี อ้ บา้ น่ี ขวดละ
สองพนั สามพนั ก็มี ไมร่ ูว้ ่าใชแ้ ลว้ มนั จะเหาะไดห้ รอื ยงั ไง"
"เขาใหข้ องตอบแทนสมศกั ด์ศิ รเี ศรษฐเี หลอื เกนิ นะ"
เยาวดปี รารภ เอานนามบตั รดา้ นหลงั ดงั ๆ
"โปรดรบั ความขอบคุณจากผม อรชนุ ..."
แววจนั ทรว์ า่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๗

"เขาเขยี นอย่างน้ีเหมอื นกนั ทกุ คน เวน้ แต่ของท่ใี หไ้ ม่เหมอื น ของ
เธอเป็นพเิ ศษกวา่ คนอน่ื เกด"

"เป็นพเิ ศษทแ่ี พงกวา่ น่ะร"ึ
การะเกดยอ้ นถามแลว้ ก็หวั เราะ
"ใช่ซี เพราะแกอาละวาดกบั ฉนั มากกวา่ คนอ่นื น่ี หรอื พดู อกี ท.ี ..ใช้
ฉนั เสยี คมุ้ ค่าเฝ้า...."
การะเกดรบั ขวดนา้ หอมจากเยาวดี ลุกข้นึ ไปวางในโตะ๊ เคร่อื งแป้ง
ซง่ึ เมอ่ื ปิดกระจกลงแลว้ จะกลายสภาพป็นโตะ๊ เขยี นหนงั สอื ไดด้ ว้ ย...เป็น
เฟอรน์ ิเจอรแ์ บบประหยดั เน้ือท่ี เหมาะสาหรบั หอ้ งเล็ก ๆ อย่างหอพกั
พยาบาลแห่งนน้ั
พอขวดนา้ หอมถูกเก็บ เร่ืองราวของนา้ หอมและผูใ้ หก้ ็พลอยถูก
เกบ็ ไปดว้ ย แววจนั ทรเ์ ปลย่ี นเร่อื งพดู ถงึ จดุ ประสงคแ์ ต่แรก
"เกด...ทมุ เขาจะมาขอรอ้ งใหข้ ้นึ วอรด์ แทนเขาหน่อยแน่ะเกด ว่าง
หรอื เปลา่ แลว้ วนั จนั ทรท์ มุ เขาจะข้นึ แทนให"้
"ทมุ จะไปไหน"
"ใครคนหน่ึง โทร.มาบอกว่ามาจากปกั ษใ์ ตเ้ ย็นน้ีแลว้ พรุ่งน้ีก็จะ
กลบั "
เยาวดตี อบแทนดว้ ยเสยี งลอ้ เลยี นแกมหวั เราะ

เคร่อื งแบบสขี าว
๙๘

"เผอญิ แววเขาก็ไมว่ ่าง เกดิ มนี ดั สาคญั เหมอื นกนั ส่วนฉนั ก็...แม่
ไม่ใคร่สบาย คืนน้ีจะตอ้ งกลบั ไปนอนดว้ ย...เกดล่ะว่างหรือเปล่า หรือนดั
หมอนิพทิ ไว"้

ประโยคลอ้ เลยี นเช่นกนั ไดผ้ ลเพยี งการะเกดย้มิ นิด ๆ ไม่ยนิ ดี
ยนิ รา้ ยกบั วาจาสพั ยอกนกั

"ไม่เป็นไรหรอก แค่นดั กินขา้ วเยน็ ธรรมดา ก็กินดว้ ยกนั อยู่บ่อย
ๆ แลว้ ..."

การะเกดหวั เราะเบา ๆ
"บางทกี ็แค่หนา้ โรงพยาบาลน่ีเอง...ว่แต่คืนน้ีทมุ ข้นึ วอรด์ กบั หมอ
พยุห์ ทเ่ี พง่ิ กลบั จากนอกใช่ไหม"
"ใช่...ความจริงแกเคยเป็นหมออยู่ท่ีน่ีมาก่อน แกไปเรียนต่อ
ตงั้ แต่เราเร่ิมเรียนปีหน่ึง ไปเสยี ตง้ั หกปีแน่ะ กบั พ่หี มอนซเี ขาสนิทกนั ดี...
ตกลงคนื น้เี กดิ จะข้นึ วอรด์ แทนฉนั ไดห้ รอื เปลา่ "
"ได"้
การะเกดรบั คาสนั้ ๆ
และดว้ ยเหตุน้ี หล่อนจึงกาลงั ทางานร่วมกบั หมอพยุห.์ ..ร่างเลก็
ไวจ้ อนสมสมยั สวมเส้อื สชี มพอู ่อน

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๙

กิริยาทาทาง ตลอดจนการแต่งกายของหมอพยุหน์ น้ั ออกจะ
ตรงกนั ขา้ นกบั ความสามารถของเขา หมอพยุหม์ ลี กั ษณะทาทางสมกบั จะ
เป็นหนุ่มสาอาง คลงั่ แฟชนั่ มากกวา่ เป็นนายแพทยผ์ ูม้ คี วามรูพ้ เิ ศษ

ปัจจุบนั น้ี บุคลิกและหน้าตาอันทรงภูมิมกั หาไม่ไดง้ ่ายๆ
เพราะฉะนน้ั การตดั สนิ บคุ คลจากบคุ ลกิ ลกั ษณะจงึ เป็นอนั วา่ ใชไ้ มไ่ ด้

หล่อนข้นึ ตึกตรวจคนไขก้ บั หมอพยุหเ์ รียบรอ้ ยไปแลว้ ตึกหน่ึง
ระหว่างท่กี าลงั ขา้ มไปยงั ตึกหน่ึง หมอพยุหก์ ็คุยกบั หล่อนไปพลางเขาถาม
หลอ่ นวา่

"คุณไมค่ ดิ จะไปเรยี นต่อกบั เขาบา้ งหรอื "
"หมอหมายถงึ ต่างประเทศหรอื คะ"
"ใช่...โดยเฉพาะอเมรกิ า"
"จาเป็นดว้ ยหรอื คะ"
การะเกดถามเรยี บ ๆ หมอพยุหห์ นั มามองดูหลอ่ นยอ้ นถามบา้ งวา่
"สาหรบั ใคร สาหรบั คุณ หรอื สาหรบั ประโยชนท์ างการแพทย"์
"ประโยชนท์ างการแพทยซ์ คี ะ...สาหรบั ดฉิ นั น่ะแน่ละค่ะ มนั ตอ้ ง
จาเป็นแน่ ๆ อย่างนอ้ ยก็โกข๋ ้นึ เป็นท่เี ช่ือถือมากข้นึ อย่างมากก็...บางที
อาจจะอยู่ทามาหาเงนิ ท่โี น่นเสยี เลย...เงนิ ดไี ม่ใช่หรือคะ สาหรบั พวกหมอ
และพยาบาล"