พ่ายรักมาเฟียZX

‘รน่ื รมย์ ทกุ จังหวะรัก’

พ ่า ยรักม า เฟ ยี

โดย มณจี ันท์

ราคา 300 บาท
ลำดับท่ี 166

ISBN 978-616-00-0534-5
พมิ พ์ คร้งั ที่ 1 พฤศจิกายน 2555 พิมพ์ ครงั้ ท่ี 2 ธันวาคม 2555
พิมพ์ คร้ังที่ 3 ธันวาคม 2555 พมิ พ์ ครง้ั ที่ 4 มกราคม 2556
พิมพ์ ครง้ั ท่ี 5 เมษายน 2556 พิมพ์ ครัง้ ที่ 6 มถิ ุนายน 2558
พิมพ์ โฆษณาครั้งน้ีได้รับอนุญาตจากเจ้าของลขิ สทิ ธ์ ติ ามกฎหมายแล้ว

©สงวนลิขสทิ ธ์ ติ ามพระราชบัญญัติลิขสทิ ธ์ ิ พ.ศ. 2537
ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสอื หรอื คัดลอกเน้ือหาสว่ นหนง่ึ สว่ นใดเพ่ือสร้างฐานข้อมูล
อเิ ลก็ ทรอนกิ ส์ เว้นแตไ่ ด้รับอนุญาตจากสำนักพิมพ์ และเจ้าของลขิ สทิ ธ์ แิ ล้วเท่าน้ัน

หัวหน้ากองบรรณาธิการบันเทงิ คดี : อุมาพร สกุลบันฑติ
บรรณาธิการเลม่ : วิลาสนิ ี จันทร์กิติวัฒน์

ออกแบบปก : วะชิ จัดรปู เลม่ : ธะระวดี คณะเจรญิ
พิมพ์ ที่ : บรษิ ทั พิมพ์ ดี จำกัด

เจ้ าของ ผ้ พู ิมพ์ผ้ โู ฆษณา : บรษิ ทั สถาพรบ๊ ุคส์ จำกัด
กรรมการผู้จัดการ/บรรณาธกิ ารอำนวยการ : วรพันธ์ โลกิตสถาพร

รองกรรมการผ้จู ัดการ : สภุ ัคชญา โลกติ สถาพร
บรรณาธิการบรหิ าร : ประวิทย์ สวุ ณชิ ย์
ผ้จู ัดการฝ่ายผลติ : ธญี าภัทร์ ฟองไชย์
ผู้จัดการฝ่ายขาย : ก่ิงแก้ว ลกิ ขะไชย

ผู้จัดการฝา่ ยสอ่ื สารองค์ กรและกจิ กรรมสมั พันธ์ : นฤเบศ สมฤทธ์ ิ
ผ้จู ัดการฝา่ ยลิขสทิ ธ์ ิตา่ งประเทศ : สนิ ธ์ ุ พรสวา่ งโรจน์
ทปี่ รกึ ษาทางกฎหมาย : ธนกร กองเพง็

จัดจำหนา่ ยทั่วประเทศโดย : บรษิ ทั สถาพรบ๊ คุ ส์ จำกัด
18 ซอยลาดปลาเค้า 63 ถนนลาดปลาเค้า แขวงอนสุ าวรยี ์ เขตบางเขน กรงุ เทพฯ

10220
โทรศัพท์ 0-2940-3855-6 โทรสาร 0-2940-3970
กองบรรณาธกิ าร : [email protected]
ฝา่ ยสำนักงาน : [email protected] www.satapornbooks.com
หากท่ านผ้ อู ่ านพบหนั งสอื ไม่ ได้ มาตรฐาน เช่ น หน้ ากระดาษสลั บกั น หน้ าขาดหาย การ

เข้ าเล่ มไม่ สมบรู ณ์
สำนั กพิมพ์ ยินดี รั บผิดชอบเปล่ี ยนหนั งสือเล่ มใหม่ ให้ ท่ าน โปรดติดต่ อและส่งหนั งสอื

คื นพร้ อมระบ ุ
รายละเอี ยดการชำรดุ ไปตามท่ีอย่ ดู้ านบน หรือโทร. 0-2940-3855-6 ต่ อ 21, 54

จัดทำและจัดจำหนา่ ยในรปู แบบหนังสอื อิเลก็ ทรอนกิ ส(์ eBook)โดย
บรษิ ัท ไอ.พ.ี เจ. อนิ เตอร์เนชัน่ แนล(1988) จำกัด
73/2 หมทู่ ี่ 5 ตำบลหลักหก
อำเภอเมอื งปทุมธานี จังหวัดปทุมธานี 12000

โทร. 0-2567-0759 โทรสาร 0-2567-5779
สงั่ ซ้อื eBook ได้ที่ www.hytexts.com
[email protected]

Special Thanks for Opensource license

JS Font

CKeditor

คำนำสำนักพมิ พ์

“การบอกรัก” ปัญหาโลกแตกของครู่ ักหลายคู่ และคนสองคนที่กำลังจะตกลง
ใจว่ารกั กัน หรทอื ำแไมมน้กะรหะทรัอ่ืงรสู้ เกึ พเสรายี ะเกปารรยี บบอทกต่ี ร้อักงใเคปรน็ สฝักา่คยนบอกบราักงคกน่อนก็รสู้ แกึ ลเขะยินงิ่ อถา้ายมกีคับนกรากั ร
เอ้ือนเอ่ย
เออปัคย็น่รางทเดหี่ โซนชาง่ึนกโสดเ็ ปารวน็ คไกดนัส้ ไซหนี นี ทนป่ี อักกใจจาดก้วปยรอะาวจัตจเิ ะรรอื่ ้สูงกผึ ไ้หู มญม่ งัิ่นจคะงโชเหกมโือชนนแหล้วมอ่ ยมังหปลาวกงแพขรง็ าปวาพกิลรา้าศย
ความสัมพันธ์ ของพราวพลิ าศกับซานโดรทแ่ี ม้จะข้ามขั้นไปแล้ว จึงยังไมก่ ระเต้อื ง
ไปไหนเสยี ที

บางครงั้ สง่ิ ที่แสดงออกไปกย็ ังไมเ่ พียงพอให้มัน่ ใจในความรสู้ กึ ทมี่ ตี ่อกัน หลาย
คนอาจคดิ วา่ แคส่ ง่ิ ที่ได้แสดงออกไป กบ็ อกได้ถึงความรสู้ กึ ทม่ี ตี อ่ บคุ คลหนงึ่ แต่บาง
คอรยงั้ า่ .ง..กแ็เลปะน็ สไำดห้ รับแบลางะคเชนอื่ ว่าไคมำว่ เพ่าจียะงเปหน็นผึ่งคู้หำญงิ หอราอื จผจ้ชูะมายคี วามลห้วนมาแยลม้วาแกตก่อวยา่ กาการไดก้ยระนิ ทคำำทวุก่า
“รกั ” จากคนทเ่ี รารกั กันท้ังนั้น

พ่ ายรั กมาเฟีย (ชอื่ เดมิ ไฟสวาทพญามาร) เปน็ เรอื่ งราวของพ่ีสาวคนโตในสาม
สนดาา้อวรงาตสราใะวนกอลู ยอพ่าังคยรศเแดรัพกโชรมวาพเฟทรยีรีร่ ณบั รมรอาางแยวลา่้วใสนนแุกลทไะัมณน่แฑอพ์ ก้รกั จกันามกานเซฟ้ียงึ่ยี ังผมู้อีแต่าลอนะนไลดพกู้สิเพศัมี่ลษผูกสัสนตี่แ้ออละงนรทว่ อ่ีไมมยส่ค่านงวุกรพไพปลชิ กาญัดบ
อยา่ งย่งิ อกี ด้วย

สำนักพมิ พ์ Sugar Beat

1

คู่หม้ัน...เหตแุ หง่ ความขัดแย้ง

กรงุ เทพมหานคร เดือนกมุ ภาพันธ์
เหตตั้งล็มแาไตกปห่มดบละ้ว้ลาานยยิ แเสพรมาอืทุ กยนธไพชมไันท้านดธยา์ ุทหนี่หสมาพาาู่ขยยรนาหรากณยดดุกใวหร้โ้ารั้วมงมบ่ ขก้เางวนาาดเเงปขอมีนย็ ชกี วกาแคนำกแรเ้วรพ้มึ อื งเนคลอเบ็ ชนลมอ่ื ้วกอื มนรนถตีแาึงสงลกงู้วันปเแฟรต่ือะเ่อมปงาฟาน็ ณณ้าพาสันบตอธร้นง์เิุไวปเมมณีบ้ไตทโรยดแทยล้ังะรเสออมน้ีกบิ่อื
มองเข้ามากเ็ หน็ เพียงยอดเรอื นไทยสงู ลบิ ๆ ในดงหมู่ไม้เทา่ นั้น

แสงจากดวงอาทิตย์ ยามจะลับขอบฟ้าในเวลาเกอื บพลบค่ำสาดสอ่ งชานเรอื น
กว้างท่ีเชอ่ื มต่อกัน รา่ งอรชรในชดุ กระโปรงหลวมๆ สเี หลืองจางจนเกอื บขาว กำลังนั่ง
หน้าน่วิ ค้วิ ขมวดก้มหน้ามองสงิ่ มีชวี ิตขนาดเลก็ ซง่ึ วา่ ยตามกันไปมาในกระถางบัวขนาด
ใหญอ่ ยา่ งเหมอ่ ลอย

“แพงทำอะไรอยู”่
เสยี งใสทด่ี ังข้นึ ในทันใด ทำให้รา่ งท่ีก้มตำ่ สะดุ้งเฮอื ก ยดื ตัวตรงในทันที เผยวง
คหนน้าเรเรยี ยี กวขแาบนบอไยท่ายงแทท่ีค้งวดรงจาะมเปราน็ วกับนางในวรรณคดี เสยี แตว่ งหน้าน้ันไม่ได้ย้มิ หวานรับ
แสงสดุ ท้ายของวันสอ่ งกระทบดวงหน้าสเี หลอื งลออตาให้ดูผดุ ผาด ค้วิ โก่งเรยี ว
จไดะ้รแปูพแรทวบพไรมาว่ตแ้อลงะกตันดิ แดวววงหตวาาเรนยี วจงมามกู คโดลง่้ายเลตก็ ารหบั งรสมิ์หฝมปี กามก่นุ สรที ะับคทนิมเศรเ้าสน้ ซผง่ึ ใมนสยดี าำมเปป็นกลตอมิ นัก
ยาวถงึ กลางหลัง รปู รา่ งอ้อนแอ้นนั้นสงู กว่าห้าฟุตสนี่ ้วิ เล็กน้อยตามแบบฉบับสาวไทย
“เพอื่ น แพงตกใจหมดเลย” หม่อมหลวงพราวพลิ าศ อัครเดโช วัยย่ีสบิ เอ็ดปี
หันไปตอ่ วา่ น้องสาว ค้ิวเรยี วสวยขมวดมุ่น จ้องรา่ งอรชรคล้ายกันแตส่ งู กว่าเธอราว

หนงึ่ น้วิ

ใบหน้าของหมอ่ มหลวงแพรวพรรณราย อัครเดโช ประพิมพ์ ประพายคล้ายกับพี่
สาว ดแวตง่ผติวานอั้นอกกขลามวโใตสเปอน็มชปมระพกดู าูสยขรุ ะภยาับพแดบี บผคนมยอาาวรมสณลว์ ดยอี สยดี เู่ ำปส็นนนิทติ เหย์ยคยี นดทต่ชีรงา่ ถงสงึ กงั เลกาตง
หลัง
จึงมักมองวา่ สองพนี่ ้องตา่ งกันคอ่ นข้างมาก

“ทำไมต้องตกใจด้วย แพงกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมทำหน้าอยา่ งนั้นละ่ ”
นมววลลชเหนแมพอื รนมวเหพคารรวรอ่ื ิทณงยสราแาลยกัยเนอชชยนี้ั ้ันงนดคำีอขมอนองักรงศัฐพกึ ส่ี ษายาวสกทาน่เี วก้ิวปิดขีสกาดุวอ่ ทเนร้ายหียวนใลนงึ่ บูปครี ณมิตฝะาวกปี าลารกมสโสาตรชี ศจม้อาพสงรูใตะบรเ์แหรลอนื่ ะอ้าสเยหอ่ื่าลงสืใอาชรง้
ความคิด

“เรอื่ งท่ีคุณพ่อเรยี กตัวเข้าไปหาแน่เลย ใชไ่ หม”
“ทำไมรลู้ ่ะ” พราวพลิ าศซง่ึ หันหน้าหนีเพราะไม่อยใู่ นอารมณ์ อยากสนทนากับใคร
หันกลับมามองน้องสาวใหม่ แม้จะสนิทสนมกันเท่าทพ่ี ่นี ้องคหู่ น่ึงจะสนิทสนมกันได้
แตน่ สิ ัยใจคอธิดาทั้งสองของหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ อัครเดโช หรอื คุณชายจักรนั้น
แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
กลบี “แกต็ต่พออนคกณุ ลับพมอ่ าเจรยาี กกสเขก้าอไตปแพลบนวัดน์ เนม้ี่อื วอาอนกมาตกัวเ็ ยปัง็นหอนย้า่าบงานน้ีแอลย้ว่า”งกับแดพอรกวพไมร้สรณบิ สรอายง
ตอบ เลกิ ค้ิวสงู แล้วอมย้ิมเม่ือพีส่ าวทำหน้ามยุ่
ทำให้แพครนพเปร็รนณน้รอางยมชีนอิสบัยทเำฮต้ียัววหจัวัดหไกมก่ส้นมกขับวดิหนจน้าตผา้เู คปณุ น็ บหดินาูขสอา่ ยงเหจ้นาต้าัวอยแา่ งถเมอคือณมระะทอี่เารยี นก็
แแตพ่หรวากพมรเีรรณอ่ื งรกายับใใจคกรลแ้าล้วไมก่ ลวัวงจใะคตร้อแงมแ้ตจะกมกีมราะรเจยงิาทด้วงดยงฝาีมมอือขยอา่ งงคเธนอทเไ่กี ดอื ้รบับทกกุ าครอร้ับง รมมทาวด่าี
บทคุำใลหกิ ้เปอน็ันทรา่นี่ เริยงิ มสขดอใงสคเตน็มรไอปบดข้ว้ายงมอาากรมมณาย์ ขัน ชา่ งพดู ชา่ งประจบเอาใจคนทเ่ี ธอรัก ก็

ต่างกับผู้เป็นพี่สาวทดี่ ูเรยี บรอ้ ยอ่อนหวานละมุนละไม พูดน้อยกว่า ด้วยถนัดใช้

คเหวตาผุมเลงียแบมเ้แอตาช่หนมะ่อมมารกากชววา่งกศา์พรโงตศ้์เจถักียรง์ผ้เู ป็นบิดแากต่็ยยัางมต้ใอดงทรับี่พฟราังวพทวิลา่า.ศ..ไลมกุ ใ่ ขช้นึ ใ่ นมาคตรอ่ งั้ สน้ดู้ี ้วย

“คณุ พอ่ จะให้เราหมั้น” หญิงสาวตอบแล้วก้มหน้าคอตก
“ฮ้า! หม้ันกับใคร ทำไมเพอ่ื นไม่เห็นร้เู รอื่ งเลย” น้องสาวเสยี งดังข้นึ มาอีกนิด
แล้วเข้ามาประชดิ ตัวพสี่ าว
“คุณชายอัคร หม่อมราชวงศ์อัครชั อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ เจ้าของรสี อร์ตที่
กระบ่ี คณุ พอ่ บอกว่าเพื่อนสนทิ ของคุณพ่อ ทา่ นอัครวิทย์ ทา่ นพอ่ ของคณุ ชาย เคย
สขู่ อเราเอาไว้ต้ังแตส่ มัยทา่ นยังหนมุ่ ตอนน้ีทา่ นส้นิ ชพี ิตักษยั ไปแล้ว คุณชายเลยให้
ทนายทวงถามมาวา่ ทางเรายังอยากจะแตง่ งานอยอู่ ีกไหม”

“อ๋ยึ ...ทำนา่ เกลยี ด ก็ถ้าพอ่ เขาตายแล้ว ทำไมยังอยากแต่งงานกับตัวอยู่อีก แล้ว
ถ้าเขาอยากแตง่ ทำสไามวไนม้อ่มยาหวัายคยุณ่ีสพบิ ป่อยีด่น้วยหตัวัคว้เวิ อเงข้าทหาำไกมันตอ้อยง่าใงหใ้ทชน้คาวยามมคาถิดาม เอ๊ะ! เด๋ียว
นะ ชอื่ น้ีคุ้นๆ” ตาเรยี วสวย
ของพราวพิลาศหันมามองเศร้าๆ จนน้องสาวดีดน้ิวขาวเรยี วดังเป๊าะ
เกเขพรางิ่ะเเบปปี่แน็ ดิ น“เรอจ่ๆสี้้อาอข!นรอ์ตาเงยรสโาครดนุ งนหกึแนรรอ้เมูีรออวหกาย้าใลมดจะาามวกหหถแา้ตลาเศจา่ไำรมยไษ่เแมคหฐผ่ ยกีง่ ดิเับทปจพาิดะงวตตใกต้ัอวค้ มงนเาทปกด้ังน็ อ่ัหงนนใาหดาย้ไใจปหหนพัญวกัอกร่ ัคบะภทรนเูั่งกเไกลต็มาูกะ่กคสตป่ี รว่รีมงึ่ นังาไทนตแั้ยวเี อล-ขงะออกเงวมรเ่าขะรกบกิาันทัี่นว่ี ทกา่ ็ี่
มรดกตกทอดทางบรรพบุรษุ ฝ่ายพอ่ นัน่ แหละ แล้วเขายังมเี กาะสว่ นตัวด้วย ดังจนได้
ขไค้นึ รนชิต์ตัยนสยาังรมกาาฮรันท่นองีมเูนท่สียววีตระกดับับภโรลรกยเาลเยปนน็ กะารสเมว่ ือน่ เตรัวว็ ทๆนี่ ัน่ นอ้ีรยา่เู ชลายน”ักค้าเงนิ อย่างมิสเตอร์
“เพอ่ื นรดู้ ีจังนะ” พราวพลิ าศย้ิมออกมานดิ ๆ ทำให้น้องสาวแบะปาก
“ร้สู ิ ก็เราเปน็ นักข่าว พ่อคนน้เี ขาควงดาราฮอลลวี ดู เชยี วนะแพง เขาดังอยทู่ ่ี
อเมรกิ า เหน็ วา่ เพิ่งกลับมาเมืองไทย แล้วกม็ าสร้างรสี อร์ตทีเ่ กาะสว่ นตัวนัน่ แหละ คน
ไเดท๋ยียวเลคยนพกอ็คจงะจระ้จูเหัก่อขพ้นึ ลิมกึาบ้าชงอบนแักตล่เขะาไไอม้พช่ วอกบลสกู ังคสรรงึ่รเคน์ ก่ยี ับไแฮถโมซยบั้งานเปเน็รามหาแเศตร่เษพฐอื่ แี นบวบา่ นอ้กีีก็
คงจะย่ิงดังไปใหญ่”

“เรยี นยังไม่จบสกั หนอ่ ยก็บอกว่าเป็นนักข่าวเสยี แล้ว” พราว-พลิ าศหัวเราะเบาๆ
กับความชา่ งเจรจาของน้องสาว
ไม่อยาก“อแกีตไง่ มง่าถนงึ ปีเเรขาากเป็จบ็นแเพล้ลวย์ บวอ่าแยตอ่แอพกงอเถยอา่ งะน้ันทำไคมุณไมพบ่ ่ออยกังคอณุ ยาพกอ่ ไดว่้ามตาัวเปไมน็ ่อลยูกาเกขหยมอั้นยู่
อีกเหรอ” น้ำเสยี งของแพรวพรรณรายบอกถึงความไมช่ อบใจ

“คุณพ่อบอกว่าจะต้องรักษาสัญญา จรงิ ๆ ทา่ นวา่ จะแกล้งลืมไปแล้วถ้าเขาไม่ทวง
ถามมา ตัวท่านเคยรับปากเอาไว้กไ็ ม่อยากผดิ คำพูด เลยขอให้แพงรับหม้ันเอาไว้กอ่ น”
ตัวเองห“คม้ัุณนอพกี อ่ นเคี่คยดิ เยหังน็ ไงหนนะ้ากันตหอนรอื นก้โี เ็ลปกลม่าันเไกปิดถเึงขยารคุ ปู ไชหนวั่ ตแัวลด้วำเปยน็ังจเงะามะาปบ่าังจคะัทบใำยหั้งลไกู งส” าว

“เขาหน้าตาดมี าก คณุ พ่อเอารปู ให้ดแู ล้ว”
พราวพลิ าศตอบแล้วกถ็ อนใจเฮือกใหญ่ ไมม่ ที ที า่ ปลาบปล้ืมกับสง่ิ ทพ่ี ดู ถงึ เลย
สักนดิ จติ ใจหดหจู่ นไมอ่ ยากดุน้องสาวที่พดู จาไม่เรยี บร้อยอยา่ งที่ชอบทำ เธอเองเพ่งิ
ตอเร้อยยี า่งนงมจทาบี่ตฟ้ัังงใขจ่าเวออทยาเ่ีาไหกวม้ เรือยี นพนฟอต้กาอ่ ผลป่าับรลมญิงากญหลวาาังโงทจกะแรอละอะหทดมำอ่อง้อมานนใบเรนดิ อื่ กางเรพทะ่ีออ่ืทยจรวะากเงดกจนิ าะรพตตาดู า่มองคปยวราากะมเจทฝะศันขเอหเมลแอื ยตนย่กบังลิไดัมบา่
ได้พูดกันจนถึงตอนน้ี
“หลอ่ แล้วยังไงจ๊ะ มันจะทำให้ตัวอยกู่ ับเขาแล้วมคี วามสขุ หรอื แคไ่ ม่ได้อยู่ด้วย
กันเพราะความรกั ก็แยพ่ อแล้ว นีเ่ ขายังคบผู้หญิงมาแล้วรอ้ ยเอด็ เจด็ ยา่ นน้ำ แต่งงาน
แล้วจะเลิกเจ้าช้หู รอื เปลา่ กย็ ังไมร่ เู้ ลย” น้องสาวขู่ฟ่อราวกับราชนิกุลหนมุ่ มายืนอยตู่ รง
หน้า
“ปกตคิ ุณพอ่ มีเหตผุ ลมาก แตท่ ำไมรอบน้ีถึงไม่ยอมฟังเราเลยกไ็ มร่ ”ู้ พราวพลิ าศ
วา่ ก้มมองอ่างบัวอกี ครั้งอย่างใจลอย ทำให้สาวน้อยอีกคนมองมาด้วยความเห็นใจจน
ต้องเข้ามากุมมอื พสี่ าวเอาไว้
“เด๋ยี วเพอื่ นจะชว่ ยพูดเอง คณุ พ่อต้องฟังเราสิ หรอื ไม่อยา่ งน้ันเราจะหาประวัติ
ของอตี านไ่ี ปให้คุณพอ่ ดู ว่าเขาไมเ่ หมาะสมกับแพงยังไง ตัวเรยี บร้อยออกอย่างน้ี เกิด

หมั้นหมายแต่งงานกันไป จะเถยี งสเู้ ขาไหวหรอื เปล่าก็ยังไม่ร”ู้ คนหวงพส่ี าวชา่ งมีอคติ
คดิ ไปไกล

“เราพยายามแล้ว แต่คุณพอ่ ยืนยันคำเดิม” พราวพิลาศเม้มปากน้ำตาซมึ แตไ่ หน
แตไ่ รมาบิดาไมเ่ คยบังคับใจเธอเลยสกั ครั้ง

แพรวพรรณรายเหน็ อาการน้ันแล้วก็รวบตัวพี่สาวเข้ามากอดอยา่ งปลอบประโลม
“ไมเ่ อาน่า อยา่ ข้ีแยสิ ถ้าคุณพ่อบังคับจรงิ ๆ เรากต็ ้องหาทางออก เพือ่ นไม่ยอมให้คณุ
พ่อมาบังคับตัวหรอก”

“แล้วเพอ่ื นจะชว่ ยเรายังไง”
“ยังไม่รู้ ขอคิดดูก่อน” สาวน้อยว่า ลบู แผ่นหลังบอบบางของพ่สี าวเบาๆ อย่าง
รกั ใคร่
ขพอรรงณสอรแงามพย้พจี่นระ้อาเดวงหินพ่าลิทงาาเศงหไจนิ ปะกเไยันป่ียเเลรมยียพน่สี ทา่ีวสพกเรอพ้อตรมแาะกลทับนั้งบดคิด์ มู่ตาาิดเเสกตม่ออื อบกัสนป่ีอียเวตู่ ้นลแปอตที ดไ่ ีแ่ มล่ไ้วดท้ทตี่อำ้ใอกี หงท้คฉ้ังวทาายกุ มเปดผีแีย่ ูกพวพไรันปว
เย่ยี มพราวพลิ าศซง่ึ ขณะน้ันศกึ ษาอยูใ่ นปสี ดุ ท้ายที่มหาวิทยาลัยเอดินบะระ1 เพียง
ลำพัง เพราะบดิ าไมว่ ่าง
“คณุ เพอื่ น คณุ แพง คุณชายรอรบั ประทานอาหารอยคู่ ่ะ”
“ไปแล้วค่า แมศ่ ร”ี แพรวพรรณรายเปน็ ฝ่ายผละออกจากพ่ีสาวกอ่ น เพอ่ื หันไป
ขานรบั เสยี งใส
“มายืนทำอะไรกันอยูต่ รงน้คี ่ำๆ มืดๆ คะ”
คนถามเดินออกมาจากในบ้าน ม่งุ ตรงมายังชานเรอื น กอ่ นจะเปดิ ไฟ ทำให้
พอีกราฝว่าพยิลจาะศเปร็นบี เนช้อด็ งนเ้ลำต้ยี างอขออกงทลันดาทวีเัพลย่ือ์ รับมหานรด้าลาขออองศสรอี งซพง่ึ ่ีนพ้อวกงซเธง่ึ อเสเรยี ยี ชกวี วิตา่ ไป‘แแมลศ่้วรต’ี้ังแแตมท่้วั้งา่
ค่ยู ังเรยี นอยชู่ ั้นมัธยมปลาย ทวา่ ลออศรเี จยี มตัว เปรยี บตัวเองเหมอื นผู้อาศยั เธอ
ทหมำง่อามนรแาลชะวรงบั ศเ์พงนิ งเศด์จือักนร์โใดหยมไ่ๆม่ไคดว้อาอมกทเ่ชี รว่อื ยนเตลั้ง้ยี แงตห่สลมาันยทท้ั่ีงลคดูจ่ านวัลโตย์ดแ้ตวยง่ งคาวนากมับรักเสมือนเปน็

แม่อีกคน ลดาวัลย์ จงึ สอนให้ลกู สาวเรยี กน้องเล้ียงว่าแม่ศรี แตล่ ออศรกี ลับเรยี กหลาน
สาวทั้งสองว่าคุณเพือ่ นกับคณุ แพง แม้จะบอกให้เรยี กแคช่ อื่ เทา่ น้ัน

“กำลังจะเข้าไปแล้วละคะ่ พอดคี ุยกันเพลนิ แม่ศรอี าบน้ำแล้วแนๆ่ หอมฟ้งุ มา
เชยี ว”

“คนแก่หอมไปก็เทา่ นั้นละค่ะ”
สตรไี ทยวัยเพยี งสส่ี บิ ปีบอกหลานสาวเสยี งออ่ น รา่ งระหงยังรกั ษาทรวดทรงไว้
ได้อยา่ งดี เพราะดูแลตัวเองอยูเ่ สมอและไม่เคยมีบตุ ร ทำให้ลออศรดี ูออ่ นกว่าวัย
เล็กน้อย แม้ใบหน้านั้นไม่งามโดดเดน่ แต่ก็งามชวนพิศ แต่การแต่งกายด้วยผ้าถุงสำเรจ็
และเส้อื ผ้าไหมเรยี บๆ สอี ่อน แล้วมวยผมไว้ทที่ ้ายทอยราวกับคนสงู อายุ ทำให้แพรว
พรรณรายซง่ึ ตรงเข้าไปกอดเอวอยา่ งประจบยน่ จมกู เพง่ มองอย่างไม่สบอารมณ์
“วันหลังเพ่อื นจะต้องเลือกซ้อื เส้อื ผ้าให้แมศ่ รเี องซะแล้ว อะไรกันคะเน่ีย อายุก็
เทา่ น้ีแตแ่ ตง่ ตัวราวกับสาวแก”่
“กแ็ มศ่ รแี กแ่ ล้วจรงิ ๆ นคี่ ะ คงไมม่ ีหน่มุ คนไหนเหน็ สาวอายสุ สี่ บิ ยังสาวอยู่แนๆ่ ”
เพือ่ นย“ังโขออ๊ยจ! ีบเแพกร่เากะอ่ นทึก่ีไวห่านเปกน็ันพล่ีสะ่ คาวะ” วันทไ่ี ปเชยี ร์เพื่อนทีม่ หาวิทยาลัย เพอ่ื นๆ ของ
“ดพู ูดเข้า น่าเกลียดจรงิ เชยี ว ใครมาได้ยนิ มันจะไมง่ ามนะคะ เพอื่ นของคุณ
เพอ่ื นก็เหมือนลกู ๆ ขอฟงังแเมสศ่ยี รง”ีชวลนอคอุยศจร้อที ยำๆหน้าจปึงั้นไมย่เาหก็นพยรอามวใพหิล้หาศลทานเ่ี ชสด็าวนค้ำนตารจอนงโแอหบ้ง
เอวเดินเข้าไปในบ้าน
แล้วเดินตามหลังมา
หคตาานกมใรจาอลชไ่ออมสนอม่กศุีใลครอจลีรัคะออรทยอเุกดาศกขโรช์ใใกี หคจล้ไนลับปอใดดดอู้แวไศลยมรเส่ คีรบรอิืดาานมวยาไกทกับมยคีปหวัญเมาพมหู่หรทลาาะัุกงเหนขธร์้ีมนออื าั้เนทปเปเะน็ปน็เคลน็ เวนาขะลใอกจางันกอตวอ่ัวา่ไนเยมธแีส่ว่อลบ่าิเจอะปะขงีได้กีด้วั้งอทยวยวเลา่รา่ เแงอื่หไมงลม้จอืมอ่ ะะขเีเไกปรานนิ็กด็
ตกบกพรอ่ ง สมกับทีล่ ดาวัลย์ ให้ความไว้วางใจ
“กเ็ พอ่ื นพดู เรอ่ื งจรงิ แม่ศรจี ะมาเก็บตัวอยู่แตใ่ นบ้านทำไมคะ ไม่เอาละ เด๋ียว

พรงุ่ น้ีวันเสาร์ เพื่อนไม่มีเรยี น แพงกเ็ พิง่ กลับมา เราขอคณุ พ่อออกไปชอปปิงกันดี
กว่า”

“สาวๆ ไปกันเถอะคะ่ แม่ศรอี ยากอยู่บ้าน”
“ไมเ่ อา พดู อย่างน้ีเพ่ือนจะโกรธจรงิ ๆ ด้วย ใชไ่ หมแพง”
“ใชค่ ะ่ น่แี พงซอ้ื ของจากสกอตแลนด์ มาฝากแม่ศรตี ั้งหลายอย่าง แตย่ ังไม่ได้รอ้ื
ออกจากกระเป๋าเลย เด๋ยี วคนื น้ีแพงจะเอาไปให้ทีห่ ้องนะคะ”คนท่เี ชด็ น้ำตาจนแห้งเดิน
มากอดแขนอกี ข้างของผู้สงู วัยกว่าจนลออศรยี ้ิมออ่ นโยน
ผู้เป็นมารดาเฝ้าบอกเธอกับน้องสาวเสมอวา่ หากวันหนง่ึ วันใดท่านไมอ่ ยูแ่ ล้ว
ฝห้าา่ มยทเหอมดอื ทน้ิงเลปอ็นอมศารรเีดดาด็ อขกี าคดนอแตยถ่่แู ลึงไ้วม่มีใครสัง่ พราว-พิลาศและแพรวพรรณรายก็รกั อกี
อะไรๆ“กโอ็เป๊ย็น! เงินซเปอ้ื น็มาททอำงไมไใมห่เ้เหปมลอื อื นงบเง้าินนเเปราล”อื งทองละ่ คะ ท่ีนนู่ ค่าใช้จา่ ยออกจะแพง
“แพงทำงานพิเศษหาเงนิ เองนะคะ ไมไ่ ด้ใช้เงินคุณพอ่ สกั หนอ่ ย”
“จรงิ เหรอคะ ตายจรงิ คุณชายทา่ นสง่ ไปเรยี นหนังสอื นา่ จะตั้งใจเรยี น ทำงาน
หาเงินเองให้เหนือ่ ยทำไมกันละ่ คะ” แม้จะถามเชน่ นั้น แตด่ วงตาทีม่ องหลานสาวคนโต
ก็ฉายแววปลาบปล้มื จนพราวพลิ าศย้ิมแฉง่ ลืมความทุกข์ ของตัวเองไปได้ชัว่ ขณะ
“ก็แพงอยากซอ้ื ของฝากแม่ศรกี ับคณุ พ่อ แล้วกเ็ พอื่ นกับน้องเพลนิ น่คี ะ แตถ่ ้า
ใไปชทเ้ งำินงาทน่ีคพณุ เิ ศพษอ่ ”สง่ หไปมใ่อหม้ หแลพวงงสกาเ็ วดทาไำดป้เาลกยยวน่ื า่ แเปมน็ ่ศกรหุจี ะลตา้อบงตมมู าบซ่นบใแสกแ่ ้มพลงงแกหับงๆบา่ หแอพมงลกะเ็ มลุนย
ของผู้สงู วัยอยา่ งประจบเอาใจ
ไม่อยากอวดวา่ ความจรงิ เธอเรมิ่ ทำงานหาเงนิ เกบ็ ต้ังแตต่ อนปหี นง่ึ เทอมสอง
พเมง่ือศน์จำักเงร์สนิ ง่กใ้อหน้เปนน็ ้ไี ปปรรวะจมำกทับุกเงเดินอื ทน่ีเกพบ็ หราอวมพริลอามศรกบิ ม็ จเี างกนิ คฝา่ ใากชเจ้ ปา่ ็นยสขวอ่ นงตตัวัวเทอีห่ งมพอ่อมสรมาคชววรงศ์
“คุณแพงของแม่ศรเี ก่งจัง”
“ก็อยากกลับมาหาแม่ศรเี รว็ ๆ น่ีคะ ตกลงพรงุ่ น้ีเราออกไปชอปกันนะ ไปเดนิ เจ

เจ2 ก็ดเี หมือนกัน แล้วค่อยไปต่อท่ีสยามกับเอม็ บเี ค3 แพงอยากได้เส้อื ผ้าใหม่ๆ
เหมือนกัน ชดุ ทแี่ พงเอากลับมาด้วยก็มีแตแ่ บบหนาๆ สำหรับใสเ่ มืองหนาว สว่ นเส้อื ผ้า
เกา่ ก็ยกให้น้องเพลนิ ไปเกือบหมดแล้ว”

น้องเพลินทีพ่ ราวพลิ าศเอ่ยถงึ คอื พชิ ญดารา อัครเดโช สาวน้อยวัยยส่ี บิ ปี
เจทะ่าเปกั็นบแหพลราวนพแทรร้ๆณแรตาย่ก็คญิดเาสตมสิ อาวว่าคตนัวนเอ้มี งนี เปิส็นยั คบนางทอ่ีหยม่าอ่งเมหรมาือชนวงลศอ์พองศศร์จี ักครอื์เอเจามยี ามเลตั้วยี ง แม้
หม่อมรมาาชรวดงาศข์พองงศพ์จิชักญร์ ดาซรง่ึาหคนอื หีตมาม่อผม้ชู ราาชยไวปงตศั์้งพแันตธ่ย์ วังดเปี ็นมสศีาวักรดนุ่ ์ เิ ปน็นนำค้อวงาสมาเวสแอ่ื ทม้ๆเสยี ขมอาสงู่
รขาอชงสหกมุลอ่ อมัครราชเดวโงชศจ์พนันถธกู ์ วตดัดเี อป็นอกนจักาพกนวงันศต์ตัวรยะงกลู หลัทงจวาา่ กโชใชค้ทร้ารยพั ทยเ่ี์ สธอนิ เทลภ่ี อื รกรทยาางนผำดติ ดิ ตัสวมามาี
หมด ก็ปลอ่ ยปละละเลยภรรยา ทำให้มารดาของพิชญดาราเสยี ใจมาก จะกลับมาหา
ครอบครัวก็อับอายขายหน้า ด้วยตอนนั้นกำลังตั้งท้องทั้งๆ ทย่ี ังไมไ่ ด้แต่งงาน

เม่อื คลอดลกู แล้วจงึ เฝ้าทำงานเล้ยี งดลู ูกสาวด้วยความอดทน วันดคี นื ดีสามีของ
เธอก็กลับมาขอเงนิ ไปเลน่ การพนัน หากไมใ่ ห้กข็ ู่จะเอาเรอ่ื งของเธอไปขายให้นัก
ปหัญนังหสาอดื ้พวยิมกพ์ารใหห้เมงิน่อไมปรทาชุกวคงรศ้ัง์พันธ์ วดกี ลัวครอบครวั จะเสอ่ื มเสยี มากข้นึ จึงยอมตัด

งานหนักและความทุกข์ ทำให้ราชนกิ ลุ สาวรา่ งกายทรดุ โทรม แต่ก็สเู้ ก็บอาการนั้น
แเอกา่โไรวค้เพร้ารยาะสเมงอ่ื สพาริชแญละดการลาัวอลายกู ุไสดา้สวจบิ ะหไ้ามป่ยี อปมรเะรกยี อนบหกนับังสสาอืมีนักแพตนท่ ั้นายททว่ี ส่ี นดุ เวสียังนขาเขรก้าอ็พอา่ ยกแในพ้
พชวงี่ึ ตใิ บถบกู ุญฆข่าตอางยพใชี่นาบย่อนทโวก่าโจราโกกนโสั้นแเธหอ่งหมนชี ึว่งี ติ อยห่ไู มดอ่ ้เพมรยี างชหวนงงึ่ศป์พีเันทา่ธน์ วั้นดจีกึง็จหากอไบปลดูก้วสยาโวรมคารขา้ ยอ
ที่มารมุ เรา้

“เอาสคิ ะ แตแ่ มศ่ รไี ปชว่ ยถือของอยา่ งเดียวนะ”
“โอ๊ย! ถ้าพูดอยา่ งน้ันก็ไม่ไปละค่ะ นั่งอยทู่ บี่ ้านดีกวา่ แตย่ ังไงพรงุ่ น้ีแมศ่ รกี ็ต้อง
ยอมให้เพื่อนแต่งตัวให้ด้วย”

การสนทนาหยดุ ลงเม่ือท้ังหมดเดินมาถึงโต๊ะอาหาร หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์นัง่ รอ
อย่แู ล้วทหี่ ัวโต๊ะ รา่ งสงู ของราชนกิ ลุ วัยกลางคนยังดสู งา่ งามสมวัย สายตาจับจ้องอย่ทู ่ี
ใบหน้าของลกู สาวคนโตทหี่ ลบตานั่งบนท่ีนั่งตัวเองด้วยความหนักใจ

“พ่อนกึ วา่ แพงจะหลับอยเู่ สยี อกี กเ็ ลยให้แม่ศรไี ปตาม”
“แพงนัง่ เล่นอยู่น่ะคะ่ ” สาวน้อยตอบเสยี งเบา ตามองอาหารบนโต๊ะ ไม่สบตา
บุพการดี ้วยความน้อยใจ
“คุณพ่อ วันน้ีมีงานจากกระทรวงหรอื เปล่าคะ ถ้าไมม่ เี ด๋ยี วเพื่อนเข้าไปคยุ ด้วย
ได้หรอื เปลา่ ”
“ทำไมถงึ อยากคุยกับพอ่ ละ่ อยากถามเรอ่ื งเรยี นอยา่ งน้ันหรอื ลกู ”
“เปลา่ ค่ะ อยากถามเรอ่ื งเรยี นตอ่ ของแพง” คำตอบนั้นทำให้พ่อลกู สบตากัน
กอ่ นท่ีหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์จะมองเลยไปยังน้องเล้ียงของภรรยา ลออศรหี ันมามอง
เพียงครกู่ ่อนจะหันไปให้สัญญาณเดก็ รับใชเ้ ข้ามาเสริ ์ฟอาหาร
“เด๋ยี วคอ่ ยคุยกันเถอะลกู วันน้แี มศ่ รมี านั่งทานด้วยกันสิ ลูกสาวเพิ่งเรยี นจบ
กลับมา”

“ดิฉันต้องขอตัวคะ่ ยังมีงานค้างอยู่ เด๋ยี วคนื น้ีคอ่ ยเข้าไปคยุ กับคุณแพง” ลออ
ศรตี อบเสยี งออ่ น ทำท่าจะถอยออกไปเหมือนเคย เธอไมเ่ คยรว่ มโต๊ะอาหารนอกจากมา
ดแู ลความเรยี บร้อยตอนต้ังโต๊ะและเสริ ์ฟอาหารในชว่ งแรกเท่านั้น แตม่ อื เรยี วของพราว
พิลาศกลับฉุดร้ังมือของเธอเอาไว้

“นั่งลงทานด้วยกันนลี่ ะคะ่ ไม่ง้ันแพงงอนจรงิ ๆ ด้วย”
“แต่มันไม่เหมาะ”
“มันจะไม่เหมาะตรงไหนล่ะคะ กแ็ ม่ศรเี ปน็ แม่เรา เปน็ คนในครอบครวั ใชไ่ หม
เพ่อื น”

“ใชซ่ ี ใชไ่ หมคะคณุ พ่อ”
“ใชล่ ูก” หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ตอบ มองใบหน้าของลกู สาวคนโตที่ไม่ยอมพูด

กับทา่ นตรงๆ เพราะคงโกรธ แล้วถอนหายใจยาว
“นั่งลงเถอะค่ะ แมพ่ ุดกรองจ๋า หาจานชามมาเสริ ์ฟให้แม่ศรขี องฉันทีซิ แล้วคราว

หน้ากจ็ ัดที่ให้คุณแมข่ องฉันเลย ไม่ต้องให้บอกแล้วนะจ๊ะ” คำเรยี กขานวา่ ‘คุณแม’่
ทเตี่น็มัง่ ปอายกู่หเตัวม็โตค๊ะำซนง่ั้ึนเธทอำใถหือ้ลเปอน็อศเจร้าเีนกาดิ ยอาการกลืนไมเ่ ข้าคายไมอ่ อก ไม่กล้าเหลือบมองคน

“ค่ะคุณเพื่อน” คนท่ถี ูกเรยี กขานว่าแม่พุดกรองรับคำเจ้านายสาว
“แตค่ ุณแพงคะ แม่ศรมี ีงานต้องทำจรงิ ๆ คะ่ ”
“มันจะยงุ่ อะไรกันนักหนาล่ะคะ แม่ศรไี ม่ได้ทำงานให้บรษิ ัทหรอื ตลาดห้นุ เสยี
หน่อย แถมงานทีบ่ ้านน้ีก็ไมไ่ ด้เรง่ รบี อะไร เด๋ยี วค่อยไปทำก็ได้ แพงเขากลับบ้านท้ังที
อเนย้ือารก้อใหน้แใจมศ่ แรตนี ่แั่งวทวาตนาขเ้ปาวน็ ดป้วรยะกาแยมเศ่จ้ารเกีลร็ ่หงั ์ เกยี จเหรอคะ” แพรวพรรณรายมสี หี น้าเดือด
“โธ่ แมค่ ุณ พดู อะไรน่าตีอย่างน้ลี ะ่ คะ คุณเพื่อนกร็ วู้ า่ แมศ่ รไี มไ่ ด้คิดอย่างน้ัน”
“ถ้าไม่ใชก่ ็นัง่ ลงเถอะคะ่ ไมม่ แี ม่ศรนี ั่งด้วย เหมอื นเราอยกู่ ันไมพ่ ร้อมหน้าพร้อม
ตาท้ังครอบครวั ยังไงก็ไมร่ ้”ู
“เด๋ยี ววันหลังกอ็ าจจะมีคนมานัง่ เองละค่ะ” ลออศรบี อกหลานสาวเบาๆ ไมย่ อม
นัง่ ลงตามแรงดึง ทำให้คนดึงน่ิวหน้า มองน้องสาวซงึ่ กลอกตาไปมา พราวพลิ าศจึงหัน
ไปมองบิดาบ้าง หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ที่นั่งน่ิงเงียบอยูน่ านเอ่ยเสยี งเรยี บเมอ่ื เหน็
สายตาคาดค้ันจากลูกสาวคนโต

“ศรนี ั่งลงทานข้าวกับลูกเถอะ”
“ดฉิ ันมีงานจรงิ ๆ ค่ะคณุ ชาย ขอตัวกอ่ นนะคะ” ลออศรดี ึงมอื หลานสาวออก
อยา่ งนุ่มนวลและเดินเข้าครวั ไป ทำให้พดุ กรองซง่ึ หยบิ จานชามชดุ ใหมอ่ อกมามองตาม
อยา่ งงงๆ จนกระทัง่ แพรวพรรณรายโบกมอื ให้เอาจานไปเกบ็
“เกิดอะไรข้ึนเหรอคะ”

“คุณพอ่ เขามีเพื่อนสนทิ อยทู่ ่ีกระทรวง ชอ่ื คณุ หญงิ นงนภัส เขาเคยมากินข้าว
กับเราทน่ี ่ี”

“แล้วยังไงต่อ” คนทไ่ี ม่ได้อยบู่ ้านเสยี นานไม่เข้าใจ หันไปมองน้องสาวกับบิดา
สลับกันไปมาอย่างงนุ งง

“แล้วเขาก็คงจะมาเป็นแมเ่ ล้ยี งเราละม้ัง ใชไ่ หมคะคณุ พ่อ”
“อยา่ พดู เหลวไหลสนิ ้องเพอ่ื น ทานข้าวไปเถอะลูก”

ผู้เป็นบสดิ น้ิ าโคกำรกธลจา่ นวหขนองวบดดิ แาทบแจพะรกวรพะดรริกณรายนกับห็ วัันนไลปูกไสลาค่ วนครนับสใดุชท้ใ้หอ้องยอ่ิงกทจำาตกัวหร้อ้ายง กทาจำเขอ้นึ า
ทกุ ทีจนทา่ นเองชักจะรบั มือไม่ไหว แต่น่าแปลกทยี่ อมลงให้ลออศรแี คค่ นเดียว ทั้งที่
น้องเล้ียงของภรรยาทา่ นออ่ นโยนยง่ิ กว่าใคร
และเพราะนิสยั ของแพรวพรรณรายน้ันเหมอื นกับลดาวัลย์ ภรรยาท่เี สยี ไปแล้ว
ไมม่ ผี ดิ เพ้ียน หากจะดวุ ่าหรอื ทำโทษ หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ก็ลำบากใจ เหมือนตัวเอง
กำลังทำร้ายจติ ใจของภรรยาผู้ล่วงลับไปแล้ว
“อ้าว! ถ้าอยา่ งน้ันก็แปลว่าคุณพ่อไม่ได้สนใจเขาใชไ่ หมคะ เพอ่ื นจะได้ไปบอก
เมพขาราดรอณยงรกาายับยนบย้วาน่ นลจเนมราากู ถลขคูกณนสะอาทวะเ่บีไขริดากาจลทะ้าำไพหด้นดูเล้าิกนป่ิงห่านวก้าปลไรัมบะ่อเกปาา็นยศพไป่สี ตทาัวัว่วทเมออี่หงอาเวปกิทน็ปยฝาากา่ลเยตัยหือเญสนยีิงเบทแทวาี ๆ้่าๆบ”้านเแขพารจวะ
“เพ่อื นพูดไมน่ ่ารักเลย พอเถอะ”
แมเ่ ล้ยี “งคเณุ ราพกอ่็มกสี บ็ทิ อธ์ ิกรไู้มมาใ่ กช่อเ่ นหรสอวิ ค่าไะม”่ได้สนใจคณุ หญิงนงนภัส ถ้าจะให้เธอมาเปน็

“ทานข้าวเถอะลกู ใครเขาอยากจะพดู อะไรกใ็ ห้เขาพดู ไป”
คนเปน็ พ่อถอนใจหนัก
“แล้วมันเรอื่ งอะไรคุณพอ่ ถงึ จะมาบังคับให้แพงหมั้นกับคุณชายเพลย์ บอยอะไร
นั่นล่ะคะ” แพรวพรรณรายถามตอ่ ตาวาว เมือ่ ไมไ่ ด้เรอ่ื งหนงึ่ กต็ ้องเอาอกี เรอ่ื งหนง่ึ
แทน

“หยุดนะ! แพรวพรรณราย พอ่ ไมเ่ คยสอนให้ลูกสาวพ่อหยาบ-คายอยา่ งน้ี หนู
ไมร่ ้จู ักคณุ ชายอัครเลย จะไปว่าพีเ่ ขาอยา่ งนั้นได้ยังไง” น้ำเสยี งเย็นชาเดด็ ขาด พร้อม

สายตาตำหนิติเตียนของหมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ ทำให้ลูกสาวคนเล็กก้มหน้าลงอยา่ ง
สำนกึ ผิด แต่ยังพึมพำถามตอ่

“แล้วทำไมคุณพ่อต้องบังคับแพงด้วย”
“พอ่ มีเหตผุ ลของพอ่ และพ่อก็บอกแล้ววา่ ให้หมั้นกันไปกอ่ น ค่อยๆ ศกึ ษาดูใจ
กันไป ใชว่ า่ จะบังคับให้แพงแตง่ วันน้ีพรงุ่ น้ี”
“เหตุผลอะไรล่ะคะ แพงไมไ่ ด้รกั เขา ไม่เคยพบเขาเลย คณุ พ่อกท็ ราบ” พราวพิ
ลาศถามเสยี งสัน่ เครอื

“แพงเองก็ยังไม่มคี นรกั คณุ ชายอัครเองกไ็ ม่มีอะไรเสยี หาย ทำไมไม่ลองคบกัน
แล้วให้โอกาสพเี่ ขาดลู ะ่ ลกู พอ่ ไม่อยากผิดคำพดู ท่ใี ห้ไว้กับท่านอัครวทิ ย์ ”

“ถ้าเขาอยากหมั้นกับแพงจรงิ ทำไมเขาไม่มาทีน่ ่ลี ่ะคะ”
วัน ลูก“ลเขอางเอชยญิ ูท่ เ่ีรนาั่นลสงไักปพทัก่กี รดะซูบวีิ่ิแา่ทจนะเข้ามกะับรพนื เี่ นข้ีพาไอ่ ดจ้ไหะลมง”ไปสง่ หนูแล้วค้างอยู่ด้วยสักสอง

“คุณพ่อ เราเปน็ ฝา่ ยหญิงนะคะ จะให้แพงไปพักบ้านเขา มัน...”
“พ่อไว้ใจเขา ไว้ใจลูกสาวของพอ่ ด้วย ทำเพอื่ พอ่ สักคร้งั ไม่ได้เชยี วหรอื ลกู ”
“ถ้าแพงไปแล้วเข้ากับเขาไม่ได้ล่ะคะ คณุ พอ่ จะทำยังไง”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจรงิ เราคอ่ ยมาคยุ กันใหมด่ ไี หม ว่าจะจัดการกับปัญหาน้ยี ังไง”
ตย้ัองตง้กองาพรเลขรอือาวกงพผมิ้ลหูเปาา็นศวทิกบ้มยดิ หาาลเนลัย้ายใลแนงมดเ้มแ้วตอื ยนง่ คท้อว่มี ยาีญมนาขต้อนพิ ยาักใดจอตยอู่ นเดนธ้ว้ำอตยขาบอเิจดไียปาเนเปรจน็ยี ะนหหว่ตยง่อดท่ตีไม่าง่ไไวปม้ใรเ่ จะขใเ้าทหใศ้จเธคอวเอธายมอู่
คนเดียว แตน่ ่กี ลับจะให้เธอไปพักอยบู่ ้านผู้ชายเพ่ือศกึ ษานิสัยใจคอกัน ดไู ม่เหมือน
บิดาท่เี ธอเคยรจู้ ักเลยแม้แต่น้อย
“คุณพ่อไมอ่ ยากเล้ียงแพงแล้วหรอื คะ แพงอยากเรยี นตอ่ อยากทำงาน ยังไม่
อยากมีคหู่ ม้ันตอนน้”ี
น้ำเสยี งสัน่ พรา่ ของลกู สาวทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงยี บงัน หม่อมราชวงศ์

พงศ์จักร์รามือจากชอ้ นอาหารทร่ี บั ประทานไปได้ไม่ก่คี ำ แล้วลกุ ข้นึ เดนิ ออกไปจากห้อง
ทำให้คนทเี่ หลอื หมดความอยากอาหารไปโดยปรยิ าย

“โธ่ แพง เพอื่ นจะเข้าไปพูดกับคณุ พอ่ เองนะ วา่ ท่านมปี ัญหาอะไรกันแน่”
“คุณพ่อไม่รกั แพงแล้วหรอื ”
“อยา่ พดู จาเหลวไหลอย่างนั้นสิ เราลงไปเดินเลน่ ทส่ี นามกันดกี ว่านะ”
“ฮ่อื ” สาวน้อยตอบรบั เสยี งซังกะตาย ปล่อยให้น้องสาวจูงมอื ลงไปด้านลา่ ง

วันตอ่ มา สองพี่น้องออกไปชอปปงิ กับลออศรี แม้ พราวพิลาศจะคอ่ นข้างเหมอ่
ลอย แต่ก็ได้น้องสาวคอยกระต้นุ ชวนให้เลือกซ้อื เส้อื ผ้า จนอารมณ์ ของหญงิ สาว
กระเต้ืองข้นึ มาบ้างหลังจากได้ข้าวของใหม่มาหลายช้นิ

“น่ไี ง ชดุ น้เี ปน็ ยังไง สวยหรอื เปล่า แพงซอ้ื ไว้ใสอ่ อกงานสิ ไมแ่ พงด้วยนะ”
“อมื ก็ดี”

กุหลาบหหญา่ งงิ ๆสาตวมรงอชงาชยดุ กสรสีะโ้มปจรางงในทำมใือหข้เปอ็นงนช้อดุ งรสาตาวรสี ้ันซทง่ึ ่ดีปหูักรลเู วรยดี บลายแสลวะยนง่าาจมะใชเ้ไปด็น้หดลอายก
โอกาส

ตลอดทั้งวันพราวพิลาศเอาแต่เงยี บขรมึ เพราะกำลังอยู่ในภวังค์ ความคดิ ตอนน้ี
เธอตัดสนิ ใจแล้วว่าจะทำอย่างไร แตย่ ังไมก่ ล้าแม้แตจ่ ะปรกึ ษากับน้องสาวคนเดยี ว คดิ
เอาไว้ว่าหากเดินทางไปถึงจดุ หมายแล้ว ค่อยโทร. มาขอโทษบดิ าและบอกแพรว
พรรณราย หญงิ สาวจงึ ตัดสนิ ใจไมซ่ อ้ื อะไรมากเพราะมเี สอ้ื ผ้าที่เหมาะกับสภาพ
ภูมิอากาศของสถานทซี่ งึ่ หมายมาดในใจเอาไว้แล้ว
“ตัวเปน็ อะไรไปหรอื เปล่านะ่ แพง วันน้ีคณุ พอ่ ออกไปทำงานทก่ี ระทรวงแตเ่ ชา้
เราตนื่ ไมท่ ัน ยังไมไ่ ด้เจอหน้าทา่ นเลย เอาไว้เราจะชว่ ยคยุ ให้เย็นน้ีนะ คุณพอ่ คงหาย
โกรธแล้วละ”
แพรวพรรณรายซง่ึ ร้ตู ัวดีว่าเป็นลกู สาวทหี่ ม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์โปรดปราน
กระซบิ บอกพ่ีสาว ขณะท่ลี ออศรกี ำลังเลือกเสอ้ื ผ้าให้ตัวเองอยู่ แม้จะพูดคุยอยู่กับพี่

สาว แตส่ ายตากลับจับจ้องชดุ ในมือของผู้เป็นน้า เม่ือเห็นไม่เข้าท่าก็ปราดเข้าไปแยง่
อเปอน็ กอจยากา่ งมนือ้มี าแแลล้้ววนหลำไาปยแชขดุ วจนนไลว้อบอนศรารวไี ด้แกตอ่ ช่ นดุ จทะ่หีเลลือานกชสดุาวทคต่ี นัวเเลอก็งชเลออื บกใใสหม่ ้ ือนค้านสาเลวือแทกนก็
กระหยิ่มย้มิ ยอ่ ง อมย้ิมด้วยความพงึ พอใจทีไ่ ด้บงการชวี ติ ของคนอน่ื

“เราไม่ได้เปน็ อะไร คุณพอ่ ก็บอกไว้แล้วนี่ว่าให้หม้ันเอาไว้ก่อนเฉยๆ”
“ฮึ! คุณพ่อกแ็ ปลก แทนที่จะยอมบอกเราดๆี วา่ ทำไมต้องให้ตัวหม้ัน กไ็ มพ่ ดู
เสยี อยา่ งนั้น เมื่อคืนเพอ่ื นเข้าไปอ่านในเวบ็ ไซต์ ตา่ งประเทศ สมัยทอี่ ีตาคณุ ชายน่อี ยูท่ ี่
อเมรกิ า โอ๊ย! ชอ่ื เสยี งของเขาสดุ ๆ ไปเลย น่าแปลกวา่ ทำไมเขาถงึ อยากหม้ันกับแพง
ท้ังๆ ทไ่ี มเ่ คยพบหน้ากันเลย”
“นั่นส”ิ เสยี งใสตอบรับเนอื ยๆ

“แถมตอนน้ยี ังมขี า่ วควงกับสาวสังคมคนหนึ่ง เหน็ วา่ เพง่ิ มาเยีย่ มเขาทเ่ี กาะ
สว่ นตัวนัน่ แล้วยังจะมหี น้าให้ทนายมาทวงสญั ญากับคุณพ่อเราอกี คนอะไรนิสยั ไม่ดี”
จะมาเปแน็ พพร่เีวขพยรขรอณงรเธายอไจมะช่ตอ้อบงเผป้ชู ็นาชยามยาหกนรกัุ่มสแภุ ถาพมเยรังยี หบวรงอ้ พยี่สานวิสคัยนดสีเวกยรดเเลอยแหลวัะงยวาอ่ คมนใหท้ี่
พราวพิลาศควบคุมได้ คนทีช่ อบควบคมุ ชวี ติ คนอ่ืนคิดเองเสรจ็ สรรพ แล้วรบี ปราดเข้า
ไปย้อื เสอ้ื ตัวใหมท่ ลี่ ออศรหี ยบิ ข้นึ มาดไู ปแขวนไว้ท่รี าว จงึ ไม่ได้เห็นใบหน้าหมน่ หมอง
ของพสี่ าวเมือ่ คดิ ว่าจะต้องจากบ้านไปไกลอีกคร้ัง

“โอ๊ย! แม่ศรเี ลือกอะไรกันคะน่ี ไมเ่ อาแล้ว ชดุ นอนน่ะ มันต้องใสแ่ บบน้ี สนี ้ี
เห็นไหม สวยออกจะตาย”

“คุณแพง น่ีมันโป๊มากเลยนะคะ แล้วก็มีแต่สาวๆ เขาใสก่ ันทั้งนั้น”
“โป๊อะไรกันคะ ชดุ นอนเขาเอาไว้ใสใ่ นห้องนอน จะต้องใสส่ บายๆ อยากออก
มาข้างนอกก็สวมเส้อื คลุมทับเอา ขืนให้แม่ศรเี ลอื ก คงจะเอาชดุ ทีม่ ันคลมุ ตั้งแต่คอลง
มาถึงข้อเท้าแน่ๆ มานี่ เด๋ียวเพอื่ นเลอื กให้เอง”
“คุณเพ่อื นเลือกอะไรให้แม่ศรกี ไ็ มร่ ู้ แล้วแมศ่ รจี ะกล้าใสไ่ หมคะน”ี่
“ซอ้ื แล้วก็ต้องใสส่ คิ ะ ไมเ่ ชอ่ื รสนยิ มเพ่อื นหรอื นีไ่ งคะ สวยไหม เพือ่ นว่าถ้าแม่

ศรใี สแ่ ล้วจะต้องเช้งกระเด๊ะ” สาวน้อยเอ่ยจบกย็ กเสอ้ื ทาบกับรา่ งสงู ระหงของแม่ทูนหัว
เทปา่ ็นมกดลจู าางกเสเสยี ้องื เผช้ายี ทรี่เ์ขจ้าอตงัวพสนวักมงใาสนซ่ ขง่ึ าสยวยสมเวพัยรเาหะแมพาะรกวับพบรุครณลกิ รายนั้นตาถึงและเลือกของ

กว่าคนทั้งสามจะกลับถงึ บ้าน โดยมีแพรวพรรณรายเป็นสารถีก็เปน็ เวลาเกือบคำ่
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์นัง่ คอยอยู่แล้วในห้องรับแขก เพ่อื จะบอกลูกสาวว่าทา่ นให้
เลขาฯ ท่ีกระทรวงจองตั๋วเครอ่ื งบนิ ไปใต้เอาไว้ให้เรยี บรอ้ ยแล้ว

พราวพิลาศนัง่ ก้มหน้าเงียบไมต่ อบวา่ กระไร เหมือนยอมจำนนต่อข้อเสนอของ
บิดา ทำให้หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์พอจะคลายใจลงไปได้บ้าง สายตาทีม่ องลกู สาวจึงเต็ม
ไปด้วยความเมตตา ในใจกไ็ ด้แต่หวังให้สองหนมุ่ สาวรกั กัน เพอ่ื ความรสู้ กึ ผิดในใจ
ของท่านจะได้ลดลงไปได้บ้าง

1 มหาวทิ ยาลัยเอดินบะระ (The University of Edinburgh) ก่อต้ังเม่ือปี ค.ศ.1583 เปน็ มหาวิทยาลัย
ทีม่ ีชอ่ื เสยี งในด้านการสอนและการวจิ ัย ต้ังอยูท่ ่ีเมืองเอดนิ บะระ สกอตแลนด์ ซงึ่ ถอื เปน็ หนง่ึ ในชาตสิ มาชกิ ของ
สหราชอาณาจักร มหาวทิ ยาลัยเอดนิ บะระเป็นหนงึ่ ในมหาวทิ ยาลัยโบราณของสกอตแลนด์ และเปน็ หนงึ่ ใน
มหาวทิ ยาลัยท่ใี หญ่ที่สดุ และมีชอื่ เสยี งที่สดุ ในสหราชอาณาจักร
เปน็ ท2ี่นยิ เมจเขจองเขปาน็ชคอปำเทรย้ัีงกชายว่อไๆทยหแมละายชาถวึงตตา่ ลงาปดรนะดัเทจศตจุ ักร (JJ Market) ตลาดนดั แห่งใหญใ่ จกลางกรงุ เทพฯ

3 เอ็มบเี ค (MBK) ย่อมาจากมาบญุ ครอง เปน็ ห้างสรรพสนิ ค้าชอ่ื ดังของเหล่านักชอปวัยรนุ่
4 สถานรี ถไฟซานตามาเรยี โนเวลลา (Firenze Santa Maria Novella) ถอื เป็นสถานรี ถไฟหลักๆ ของ
เมอื งฟลอเรนซ์
5 สนามบินกาลิเลโอ กาลิเลอี (Galileo Galilei Airport) ตั้งอยู่ในเมอื งปซิ า ประเทศอติ าลี เป็นหนง่ึ ใน
ทตั้า่งอชอาื่ กตาาศมยกาานลหิเลลโักอขอกงาแลคิเลวอ้นี ทนัสักกวาทิ นยี าศโดาสยตอรกี ์ชแาหวเ่งมหอื นงง่ึปคซิ ือาททา่่มี อีชาอื่กเาสศยี ยงานเปเรโตลาในฟลอเรนซ์ สนามบินแหง่ น้ี

2

ฟลอเรนซ์ นครแหง่ ความฝัน และการพบเพื่อนแปลกหน้า

พราวพิลาศกระชับผ้ าพันคอ กอ่ นลากกระเป๋าออกมาจากสถานรี ถไฟซานตามา
เรยี โนเวลลา4 ซง่ึ ตั้งอย่ใู จกลางเมืองฟลอเรนซ์ ประเทศอติ าลี
เธอเดินทางมาถงึ นครแหง่ ความฝันแล้ว เเมมืออื งงเทเหีส่ ่งรส้างถศาลปิ ัปตินยกชรอ่ื รเมสชยี นั้งรยะอดดับโลแกหใลน่ง
รวมงานศลิ ปะช้นิ เอก ศนู ย์ กลางผ้นู ำแฟชนั่
แขนงตา่ งๆ และบรรยากาศอันเปย่ี มเสนห่ ์ ของเมอื งเเหง่ ประวัตศิ าสตร์ หลังออกจาก
สนามบนิ กาลเิ ลโอ กาลิเลอี5ซงึ่ อยหู่ า่ งจากตัวเมอื งฟลอเรนซ์ไปแปดสบิ กโิ ลเมตร แล้ว
เดินทางมายังตัวเมืองฟลอเรนซ์โดยต๋ัวรถไฟโดยสารแบบเทยี่ วเดยี ว

“หนาวจังเลย”

หลังออกจากสถานรี ถไฟ พราวพิลาศกห็ าทนี่ ัง่ พักขาชัว่ คราวกางแผนท่เี พื่อหา
โรงแรมซง่ึ จองเอาไว้เพยี งหนง่ึ คนื เธอต้ังใจจะโทร. หาเพือ่ นสมัยเรยี นซงึ่ อยทู่ ่ีน่ี แต่
เพราะหนอี อกจากบ้านอยา่ งฉกุ ละหุกด้วยกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียว กระเป๋าสะพาย
และตั๋วสายการบินทจี่ องได้ในนาทีสดุ ท้าย ทำให้ไมไ่ ด้นัดเพอื่ นเอาไว้

แต่เม่อื โทร. หา นีน่า อเู ชลโล ทส่ี นามบนิ หญงิ สาวจงึ ได้ร้วู า่ กว่าเพ่อื นสาวจะมา
รบั เพื่อไปพักทีบ่ ้านของเธอได้กต็ ้องอกี สองวัน เพราะตอนน้นี ีนา่ เดินทางไปเยย่ี มญาติ
และทำธุระทโี่ รม

ไมถ่ งึ สามสบิ นาทีตอ่ มา พราวพลิ าศกเ็ ชก็ อินเข้าพักในโรงแรมไมใ่ หญน่ ักซง่ึ อยู่
ใกล้กับสถานรี ถไฟ พร้อมกับจองเพม่ิ อกี หนึง่ คืน และโชคดีท่โี รงแรมยังว่าง แม้จะจอง
ล่วงหน้าเอาไว้ไมถ่ งึ ยส่ี บิ สช่ี วั่ โมง แต่กส็ ามารถพักตอ่ อกี คืนได้ รา่ งอรชรเดนิ เข้าไปใน
ชห้อว่ งงเพดักอื ขนนกาุมดภเลาพก็ ันธเ์คยรังอ่ืหงนฮาีตวเจตนอตร้อ์ทง่ีเรใมสิ่ ทโ่ คำงตานสง่ เแสตยี ่ไงมเใ่บชาๆป่ ัญใหนาสคำวหามรับเงคยี นบทสอี่ งาบศยั ออายกใู่ านศ

พ้ืนท่ีหนาวเหน็บอยา่ งสกอตแลนด์ มาแล้วหลายปี
สาวน้อยเดนิ ไปเปิดม่านหนาทบึ ออก ก้มมองสง่ิ ก่อสร้างบรเิ วณรอบๆ พราวพิลา
ไจศมดต่โ้ัหงกใมรจาธวยม่าทพาที่กร้งิทงุ่ ไี่นเวธ้เ้ีบอชนตา้ จัดโตะสเ๊ะนดิ ทินใำจงเทหาน่ยีนขวีปอใัญหง้หททั่า่าวมนเมาจทือะ่ีนงท่ีำใหเ้บธดิ อาจไะมย่เัปงไน็ มหโ่ ่วทงรเ.ธอเกหนิาบคิดวาามจำดเป้ว็นยหวแังลวะา่

อากาศในห้องเรม่ิ อุ่นข้นึ พราวพลิ าศจงึ ดงึ ผ้าพันคอออก ถอดเสอ้ื กันหนาวและ
รหอลงับเไทป้าเบพตู ราะกเห่อนนือ่ จยะลห้าลกับับตกาาเอรเนดกนิ าทยาลงงบนตเืน่ตยีข้งนึ มาหอญีกงิทสีเพาวรขาะดเตสัวยี นงโิง่ ทอรยศู่ชพั ัว่ ทค์ มรือู่ ถกอื ่อทนีเ่ ปจดิ ะ
เบอร์ชัว่ คราวไว้ใช้ในอติ าลโี ดยเฉพาะ
“เฮ้! แพง ฉันอาจจะไปชา้ อกี วันหนงึ่ นะ เธอจะพักอยู่ท่ีนั่นอีกคืนได้ไหม”
พนรานี วา่พิลตาาศยยจกรมงิ อื ขฉ้นึันปเพิดิ่งปจาอกงหโารวงแรมเพมิ่ ไปอีกหนงึ่ คนื
“หือ เด๋ียวคงต้องขอเชก็
หน่อยจ้ะ”

แตฉ่ ันจ“ำชเว่ปง็นนจ้นี รังกิ ๆท”อ่ งนเีทนี่ยา่ ทวำไเมสเ่ ยียงอละะมหา้กอยเมธาอตนามา่ จสะาอยยไู่ ด้นะ มิ ดสิ ปอิ าเช6 นะสาวน้อย
“ไมเ่ ปน็ ไรหรอกนา่ เอาเป็นวา่ ฉันจะรอเธอมารับก็แล้วกัน”
“ถ้ามปี ัญหาอะไร เธอต้องรบี โทร. หาฉันทันทีเลยนะ แล้วน่ีวางแผนจะไปทไ่ี หน
บ้างละ่ ” นนี า่ ถามด้วยความร้สู กึ ผิด เพราะสมัยเรยี นหนังสอื อยดู่ ้วยกันทีเ่ อดนิ บะระ
เธอเคยชวนพราวพิลาศมาเที่ยวฟลอเรนซ์หลายครง้ั แล้ว แตเ่ พ่อื นสาวไมม่ เี วลามาสกั ที
ครัน้ เจ้าตัวมากะทันหัน เธอก็ติดธรุ ะไม่สามารถมาต้อนรับขับส้ไู ด้ในทันที

“กว็ า่ จะไปรอบๆ เมืองน่ีละ พรงุ่ น้คี งจะไปทจ่ี ัตรุ สั ซานลอเรนโซ7ละมั้ง ถ้าไม่
เหนอ่ื ยมากกอ็ าจจะไปเดนิ พพิ ธิ ภัณฑ์ ต่อ” พราวพิลาศยักไหล่ เดนิ คนเดียวไม่มเี พอื่ น
เจ้าถ่ินไปด้วยอาจจะไมส่ นุกนัก เพราะเธอพูดภาษาอิตาลีได้ไม่กคี่ ำ พราวพลิ าศยื่นปากสี
ทับทมิ เคลือบลิปมันออกมาน้อยๆ แล้วนอนหงายบนเตยี งชวนคุยตอ่ อีกหลายประโยค
กว่านนี า่ จะวางสายไป

“ยังไงก็อย่าไปไกลมากนัก ฉันเป็นหว่ ง รอให้ฉันไปถงึ แล้วจะพาเธอเที่ยวเอง
ตกลงไหมสาวน้อย”

“โอเค ไม่มปี ัญหาอยแู่ ล้ว”
รา่ งอรชรลุกข้นึ นั่งบนเตยี งแล้วถอนใจเฮือก วันก่อนเธอยังอยูท่ บ่ี ้าน หวังจะ
อล้อาศนไบมดิ่ไดาข้ออยเารกยี หนนตมี อ่ าปทรีน่ ญิ ีเ่ ลญยาสโกัทนในิดสแาขตาถ่ ท้า่ตี จ้ังะใตจ้อเงอใาหไว้ฝ้สืนาใวจนต้อัวยเสองา่ ยเพหือ่ นร้าับใหห้มตั้ันวเคอนงทพี่ไมรา่เควพยิ
ร้จู ักกันเลย เธอกท็ ำใจไมไ่ ด้ ย่ิงได้ยินคำพูดจากปากน้องสาวท่ีบอกวา่ หมอ่ มราชวงศ์
อัครชั อะไรนัน่ ใชช้ วี ิตโลดโผนขนาดไหนในอดีตกระทัง่ ถงึ ทกุ วันน้ี เธอกย็ ิ่งกลัว
จจิตนใเปจเ็นธเสอธาอวหหแวัวมังส้จเพมะเัยยี ปงใน็ หวส่ามกาพ่ วารอไทปสยรมะแคททว้ว้เรงตดม็ ้วตยัวอกีกาทรแั้จงตาไพ่ ดกร้บราบั้าวนถพ่ามลิยาาไทศกอกลดไ็จอดะัธ้รทยบั ำกาใศหา้ัรยบศทดิ กึ่ีนาใษิยจามอใตน่อัดตนส่าเลงนิ ปกิ ใรบจะดังเ้คทวัศบย
ตัวเองมาจากมารดาอยา่ งเต็มทีด่ ้วย เธอไมเ่ ชอื่ ว่าการแตง่ งานด้วยการคลมุ ถุงชนจะ
ประสบความสำเรจ็
‘คณุ พ่อน่ีกแ็ ปลก ทั้งที่คุณแมย่ อมถอนหม้ันกับคูห่ มั้นท่ผี ้ใู หญ่เลอื กให้เพื่อมา
แตง่ งานกับท่าน แตไ่ ฉนเลยท่านกลับอยากจะบังคับลูกสาวตัวเองให้แต่งงานกับคน
แปลกหน้า’ สาวน้อยท้ิงตัวลงไปบนทน่ี อนใหม่อยา่ งไม่เข้าใจ

พราวพลิ าศตน่ื ข้ ึนมาในวันรงุ่ ข้ ึน อาบน้ำแต่งตัวด้ วยเส้อื กัน-หนาวคอเตา่ สดี ำ
ผทับ้าพดัน้วยคแอจแก็ ลเะกหตมบวขุ กนไหสมตั พว์ สรมนี อ้ำตยาา่ ลงลเขะ้มช้นิ กางเเปก็นงยอัีนนตพัวรหอ้ นมทา จี่ แะลอะอรกอไงปเทข้้าาบงนูตอหกนังนเุ่มธอหแยยิกบ
เงนิ สว่ นหน่งึ เกบ็ เอาไว้ในชอ่ งลับของกระเป๋าเดินทาง กอ่ นจะตดิ เอกสารสว่ นตัวพร้อม
เงนิ อกี สว่ นหนึง่ ใสใ่ นเป้ แล้วสะพายไว้ด้านหน้าเพอ่ื ความปลอดภัยและชว่ ยกันความ
หนาวเย็น

สาวน้อยเดินเข้าไปในห้องอาหารของโรงแรม จัดการตักอาหารเชา้ แบบบรกิ าร
ตัวเองให้ตัวเอง และเลือกนัง่ ติดกระจกเพือ่ มองผ้คู น โดยเฉพาะนักทอ่ งเที่ยวท่สี ญั จร
ผา่ นไปนอกอาคาร

ปากกัดขนมปังป้ิงช้าๆ สลับกับจิบกาแฟรอ้ นและน้ำสม้ คั้นสดท่ีสงั่ เพมิ่ เป็นพิเศษ
ด้วยอารมณ์ ทีส่ ดชนื่ ข้ึนมาบ้าง พราวพลิ าศตั้งใจว่าหลังกลับมาจากเดนิ เลน่ ในวันน้ีจะ
โทร. ไปหาแพรวพรรณรายเพื่อดสู ถานการณ์ ที่บ้านเสยี ก่อนว่าบิดามอี าการอยา่ งไร
ตาสดี ำสนิทคสู่ วยมองผู้คนอย่างเพลดิ เพลนิ จนกระทั่งเหน็ สตรรี า่ งสงู ระหงอวบ
อิ่มด้วยสว่ นเว้าโค้งนางหนงึ่ เดนิ มาแต่ไกล พร้อมกับมีชายสองคนในชดุ คล้าย
นักทอ่ งเทยี่ ว แตห่ น้าตาเหมอื นคนในพ้ืนทเี่ ดินตามหลังในระยะประชดิ สาวน้อยมอง
ตามด้วยความอยากร้อู ยากเหน็ เพราะสตรคี นดังกลา่ วแตง่ กายด้วยเสอ้ื ผ้าแบรนด์ เนม
ราคาแพง แถมยังคยุ โทรศพั ท์ ไปเดินไปด้วยท่าทางเครง่ เครยี ดและสะพายกระเป๋าหนัง
สนี ้ำตาลไว้ด้านหลัง
“อะไรกันเนยี่ เฮ้! ผู้หญงิ คนน้ันกำลังจะถูกกรดี กระเป๋า ชว่ ยด้วยค่ะ!”
พราวพลิ าศวางถ้วยกาแฟลงดังกึก แล้วรบี ตะโกนเป็นภาษาอังกฤษสำเนยี งผู้ดี
ชัดเปรย๊ี ะ ตะโกนย้ำหลายครงั้ ให้คนชว่ ย หญงิ สาวถลันตัวออกไปด้านนอกทันที
พนักงานโรงแรมรบี ตะโกนบอกสตรคี นนั้นอกี ครง้ั ทำให้คนรา้ ยสองคนรบี ว่ิงหนเี มอ่ื มี
คนเห็นเหตกุ ารณ์ เข้า

“โอ ตายจรงิ กราเซยี 8 โชคดที ่ีพวกคณุ ชว่ ย ไม่งั้นฉันจะต้องหมดตัวแน่ เพิง่
เบกิ เงนิ มาเสยี ด้วย” สาวอติ าลีรา่ งระหงอวบอิ่มหันมาขอบคุณเบลบอยของโรงแรมซงึ่
ไปถงึ ตัวเธอกอ่ น
มอื มาท“่ีพซรนิ าวญพอลิ รานิ ศาซเปง่ึ ว็นงิ่ คมนาถเหึงน็ พแอลด้วี บอกหเญรางิใสหา้เวตจือึงนรคบี ณุถานมะ่เปค็นรับภ”าษาเอบติ ลาบลอเี ทยา่นทาต่ี ยัวนเ้ัอนงผพาอย
ทราบ

“ปาร์ ลา ลิง เกลส เซ9”

“ได้ค่ะ ขสอาบวครุณา่ งสมงาู กระหถง้ายไม้มิ ไ่กดว้ค้าณุงแฉลั้นวแจนะตะ้นองำตแัยวเแ่ อนง่ๆเป็นทาภราา่ษากอัสังซกนีฤีษยินดมีเมาก่อื เทหไ่ี ็นด้
พบกับคุณ”
ใบหน้าสวยหวานแปลกตาอย่างสาวเอเชยี ของพราวพิลาศ
เธอรบี เปิดกระเป๋าหยิบทิปให้เบลบอยและกลา่ วขอบคณุ อกี ครัง้ กอ่ นทพี่ นักงาน

ของโรงแรมจะโค้งรบั และจากไป จากน้ันจึงหันมาจับมือกับสาวน้อยหน้าหวาน
“พราวพิลาศ อัครเดโช ค่ะ”

สาวอติ “าโลอีส..งู.”กวา่ เทธาอรคา่ ท่อำนตขา้โาตงมากแสอดางจคจวะาถมึงรห้สู ้ากึฟอุตอสกบิ ทนา้วิงสหผี นม้าดจัดนหพยริกาวเปพน็ ิลลาศอนหัวสเนีร้าำะตคากลิ
เข้ม ตาสนี ้ำตาลออ่ น ใบหน้าแตง่ เติมราวกับมอื อาชพี จนดูงดงามนำสมัย เครอ่ื งหน้าคม
ตามเชอ้ื ชาติ

“ฉันเป็นคนไทยคะ่ เรยี กฉันวา่ แพงกไ็ ด้ ดีใจท่ีคณุ ไมเ่ สยี ทรพั ย์ สนิ ค่ะ ซนิ ญอริ
นา”

“ทารา่ กัสซนี ี คะ่ วันน้ฉี ันมธี ุระต้องรบี ไป อยากเล้ยี งกาแฟคุณเหลอื เกิน คณุ มี
นามบัตรหรอื เปล่าคะ”

“อ้อ ไมม่ หี รอกคะ่ ฉันเพ่งิ เรยี นจบ ยังไมไ่ ด้ทำงาน”
ไหมคะ”“สทาวารเอา่ เเปชดิยี กหรนะ้าเตป๋าาเคดวก็ าเนหหลาอื นเกามนิ บัตฉรันเตข้อยี งนเปเบ็นอรรนุ่ ์โทพรคี่ ศณุ พั แทน์ ขๆ่ องตคัวุณเอมงีเลบองไรป์โอทรีกศหพั นทง่ึ ์
หมายเลข ก็ยื่นให้พราวพิลาศ

“เอ้อ...เรอื่ งเล็กน้อยเท่านั้นเองนะคะซนิ ญอรนิ ากัสซนี ี อย่าลำบากเลยค่ะ”
สาวน้อยทำหน้ายุง่ ยากใจเม่อื เห็นทารา่ ควานหาสมดุ โน้ตเล่มเล็กเตรยี มจดหมายเลขของ
เธอ

“เรยี กทารา่ เถอะ อะไรได้ละ่ คุณเปน็ นักท่องเทยี่ วมาเท่ียวบ้านฉันท้ังที แล้วยัง
อตุ สา่ ห์ มาเตอื นเจ้าของบ้าน หรอื วา่ คณุ พักอยทู่ ี่น่คี ะแพง” ชอื่ เล่นของเธอท่ีออกมาจาก
ปากของทารา่ ค่อนข้างแปรง่ ทำให้พราวพิลาศอมย้มิ นา่ รัก

“ฉันมาเที่ยวเทา่ นั้นคะ่ ฉันมเี พื่อนอยทู่ ี่น่ี แต่เธอยังอยทู่ โ่ี รมเราเลยยังไม่ได้พบ
กัน อกี หลายวันกว่าจะมาถึง”

“วันน้ฉี ันมีนัด ตอนน้ีก็สายแล้วด้วย แต่ยังอย่ทู ่ีฟลอเรนซ์อีกสองวัน บอกมา
เถอะ เราจะได้นัดเจอกัน”

“กไ็ ด้ค่ะ เบอร์...”

“ขอบคณุ มาก ง้ันฉันไปละ ขอบคุณอกี ครงั้ นะแพง แล้วเจอกัน”
“แล้วเจอกันคะ่ ทารา่ ” พราวพิลาศยกมอื ข้นึ โบกให้อีกฝา่ ยท่รี บี เก็บของเข้า
ปกรระะเดปับ๋าอยบู่ สนารวมิอฝติ ีปาลากีโบรก้สูมกึอื ยลนิ าเดธทีอ่ีไแดล้ช้วว่รยบี เรหดุ ลเดือนิคจนาอกืน่ ไปทจำนใสหา้พวอนม้อคี ยวสาา่มยสหขุ นข้า้ึนมารบอ้ายง ย้ิม
ใบหน้าเรยี วใต้หมวกไหมพรมก้มมองนามบัตรในมอื ตัวเอง ‘ทารา่ กัสซนี ’ี
นามสกลุ น้ีเหมือนจะเคยได้ยินแต่นึกไม่ออก สาวน้อยยักไหล่ สอดกระดาษแผ่นเล็ก
ตัวอักษรสที องพิมพ์ ลายนูนประณีตงดงามเข้ากระเป๋าเส้อื เดาว่าเฉพาะคา่ นามบัตรแผน่
เดยี วก็คงจะแพงเอาเรอ่ื ง

พราวพิลาศหันหลังกลับเข้าไปในโรงแรมเพ่อื รับประทานอาหารเชา้ ตอ่ เสรจ็
เรยี บรอ้ ยแล้วจึงสะพายเป้ตระเวนเดินชมเมืองฟลอเรนซ์พร้อมแผนทแี่ ละกล้อง เพือ่
บันทึกภาพอาคารบ้านเรอื นของเมืองที่ได้ชอื่ ว่ามศี ลิ ปะ ประติมากรรม และสงิ่ กอ่ สรา้ งที่
สวยทส่ี ดุ ในยุโรป

ฝเพมี ่อื ือซศ้อื ลิสบปาัตวินรนชเข้อา้าวยชอแมิตวพาะลริพับี ิธเปพภรัณระาทฑะาอ์ อนยุฟพาฟกซิ เิซซหาี ็นกภอ่ านพพเทวพิ าย่ี ดธิ งภฝเลัณีมก็ อื ฑนบ์ ศ้ออลิยตปตะิเทช่เี แลกลล็บ้วีอสตันะ่อสเลคมื่อวิ งงเากนชืออจื่ บติ สรกองรรชมวั่ จโมากง

พราวพิลาศใชเ้ วลาชมแกลเลอรี ภาพเบริ ์ทออฟวีนัสและภาพสปรงิ รวมทั้งผล
งานอน่ื ๆ ในพิพิธภัณฑ์ เสรจ็ ส้นิ พอๆ กับที่ตอ่ คิวซอ้ื บัตรเข้าชมพิพิธภัณฑ์

หญงิ สาวกลับมาถึงโรงแรมตอนบา่ ยแกๆ่ พราวพลิ าศเดนิ มากจนขาออ่ นล้าไป
หร้สูมกึดดแขีล้ึนะไมจไ่ าดก้ซนอ้ื้ันอจะึงไอรอติกดมมาือเกปลดิ ับทมีวแาี เลละยโทรเ.ธหอกานล้อับงขส้ึนาหว้องพักและอาบน้ำอุ่นอยูน่ านจน
ของตัว“แพต้ังงแ! ต่กทลำับไมมตาจัวาทกำกแรบะบทนร้ีลวง่ะทา่ นรก้ไู ห็ปมดิ วหา่ ้อคงณุ ขพังต่อัวนเ่ะอขงอรมึยไู่แปตเใ่ลนยหต้อองนททำ่เีงหาน็นจดวหันมนา้กีย็
บนิ ไปกระบีค่ นเดยี ว” แพรวพรรณรายสง่ เสยี งเครยี ดมาตามสายเม่ือได้ยินเสยี งพส่ี าว

“ตายจรงิ !”

“วันท่ีตัวไปน่ะ ทา่ นไม่ยอมทานอาหารเยน็ ไม่ยอมให้เพื่อนเข้าไปคยุ ด้วย แมศ่ รี

น่ะหน้าซดี จะเป็นลมอย่แู ล้ว แถมยังบ่นเราใหญว่ ่าทำไมปล่อยให้ตัวทำอย่างน้ี”
“ก.็ ..เราไมอ่ ยากไปกระบี่น”่ี พราวพลิ าศบอกเสยี งเครอื แคไ่ ด้ยนิ ว่าบิดาเป็นทกุ ข์

เพราะเธอ ก็แทบจะขาดใจเสยี ให้ได้ด้วยความรสู้ กึ ผดิ เนื่องจากแตไ่ หนแต่ไรมาเธอไม่
เคยทำให้ท่านทกุ ข์ ใจ และท่านเองกไ็ มเ่ คยบังคับใจเธอเชน่ กัน

“โอ๊ย! เราอยากจะบ้า แล้วทำไมถงึ ไม่ปรกึ ษาเราสักคำ หรอื วา่ เราไมใ่ ชน่ ้อง ตัวไม่
ไว้ใจเราแล้วใชไ่ หม”

“โธ่ ไม่ใชอ่ ย่างน้ันนะเพอ่ื น”
“เม่อื วานคนท่ีรสี อร์ตของคุณชายอะไรนั่นโทร. มาตาม เขาวา่ เขาไปรอรบั ท่ี
สนามบนิ ทำไมเราไม่ไป เพื่อนเลยบอกวา่ คณุ พอ่ ไม่สบายกะทันหัน เราเองกไ็ ม่รเู้ บอร์
โทร. รสี อร์ตของเขาแถมยังตกใจด้วย เลยลมื โทร. ไปบอก ยังได้ยินเสยี งอตี าคุณชาย
นั่นหัวเราะมาทางโทรศัพท์ เลย คนอะไรทำตัวน่าเกลยี ด เมอื่ วานพอเพอ่ื นบอก คณุ พ่อ
กโ็ ทร. หาเขา หน้าตาท่านไม่สบายใจเลย ก็คงจะขอโทษนัน่ แหละ แล้วบินไปกระบว่ี ันน้ี
เพ่ือนจะไปด้วยกไ็ ม่ยอมให้ไป”
แพรวพรรณรายเลา่ ต่อโดยไมร่ อให้พี่สาวพดู จบ ใบหน้ารปู ไขแ่ ดงกำ่ เพราะโมโห
มคานรทยตี่ าัทวเองคกวำาลมังเกหลน็ ่าใวจถใงหึ เ้คตนม็ อท่ืน่ี นะ่ มอีบุต้าสงา่หหร์ โอื กเหปกลว่า่าพเอ่ พไรมาส่ะกบำาลยังเป็นอหีก่วงฝบา่ ดยิ กาแ็ยลังะทโำกตรัวธไพร้ี่
สาว สาวน้อยเลยพาลไปหมด
“เราอยากพดู กับคุณพอ่ นะ่ ท่านบอกหรอื เปลา่ ว่าจะไปกระบี่กวี่ ัน”
“สามวันม้ัง เห็นท่านวา่ อย่างนั้น ถ้าคราวหน้าตัวทำอะไรแบบน้อี กี เราจะโกรธจ
รงิ ๆ เลยคอยดู”

“โธ่ เพือ่ น เราเป็นห่วงคุณพอ่ นะ กเ็ ขียนอธิบายให้ทา่ นรแู้ ล้ว คิดว่าทา่ นจะพอ
เข้าใจเราบ้าง”
ร้อยปอี “ยฮา่ ึ!มไามด่ตรี อ้้อยงมชาาทตำิ”เป็นนพ้อดู งดสีาวคขรซู่าวำ้ หนค้าถว้าาทมำจอระงิ ไแรพอรยวา่ พงนรร้แี ณล้วราไยมโป่ กรรกึ ธษเพากรันาะไจมะร่ โเู้ กรอรื่ ธง
จงึ ไม่มสี ว่ นชว่ ยวางแผนการมากกว่าโกรธที่พส่ี าวหนไี ปอิตาลี

“สัญญาจะไม่ทำอย่างน้ีอกี แล้ว โอ๊ย! เราอยากโทร. หาคุณพอ่ จังเลย แล้วแม่ศรี
ละ่ โกรธเรามากหรอื เปลา่ ”

“ยังจะมาถาม แม่ศรไี มย่ อมพดู กับเพื่อนมาสองวันแล้วเน่ีย เพราะเข้าใจว่าเรามี
สว่ นรเู้ ห็นกับตัวด้วย แล้วนแ่ี พงจะทำยังไงตอ่ ไป”

“นัน่ สิ จะทำยังไงดีละ่ เราอยากรดู้ ้วยวา่ คณุ พ่อคยุ กับคุณชายอัครแล้วผลเป็น
ยังไง ถ้าไมม่ ีอะไรรา้ ยแรง หรอื คุณพอ่ เข้าใจเราแล้ว เราจะได้กลับบ้านเรว็ ๆ”

“งั้นก็อย่าเพิง่ โทร. หาเลย ตัวอยทู่ ี่นั่นแหละ เด๋ยี วเพื่อนจะดสู ถานการณ์ ทางน้ี
แล้วจะโทร. ไปสบื ข่าวกับคุณพ่อเอง วา่ แตเ่ อาเบอร์โทรศัพท์ มาเด๋ยี วน้เี ลยนะ” แพรว
พรรณรายสงั่ แล้วหยิบกระดาษปากกามาเตรยี มจด แต่ยังไมห่ ยดุ พูด “อมื ความจรงิ ทำ
แบบน้ีก็ดีเหมือนกันนะ หมั่นไสน้ ัก อยากจะหมั้นกับตัว แทนที่จะมาหา กลับให้ทนาย
มาถาม แล้วคุณพอ่ ทำไมต้องไปหาเขาด้วย เพ่อื นขอไปด้วยกไ็ มใ่ ห้ไป อยากจะเหน็ หน้า
เสอื ผู้หญงิ จรงิ ๆ”

“เด๋ียวก็โดนคณุ พอ่ ดุเอาอีกหรอก”
“จ้างให้กไ็ ม่กลัว คณุ พ่อไมอ่ ย่นู ีน่ า” แพรวพรรณรายเดินเลีย่ งออกไปคยุ ทีช่ าน
เรอื น เมื่อเห็นสาวรับใช้คนหนง่ึ เดนิ ผ่านมาใกล้ ให้ใครได้ยนิ ไมไ่ ด้หรอก เด๋ียวเผลอๆ
จะเอาไปฟ้องลออศรี คราวน้ีเธอจะต้องโดนเรยี กไปนั่งอบรมบวกซกั ฟอกแน่ๆ
คนเป็น“พอด่ียุหู่ แรมอื ้จไมะไ่อมยแ่ ู่กทไ็ นมตค่ ัววเรอพงดู ว่าพเพเ่ี พือ่ รนานะห่ชี ่ากั งจกะันเอแคาใ่ปหีเญดียแ่ วล้วแลทะำเไลม่นถกึงันเหมลางิตอ้ังยแตา่ ง่เนด้ีนก็ จะน!”
เหมอื นเพือ่ นกันไปแล้ว แต่สองพี่น้องกร็ ดู้ ีวา่ แพรวพรรณรายให้ความเคารพพี่สาวเสมอ
เมื่อถูกวา่ กล่าวตักเตอื น
“ฮึ! ก็เราไมช่ อบน่ี ถ้าตัวไมเ่ ห็นด้วยแล้วหนไี ปทำไม นา่ จะรบั หม้ันเขาเสยี ให้สน้ิ
เรอ่ื งสน้ิ ราวไป”

“เปน็ ตัวจะรับหมั้นเหรอ” พราวพิลาศถอนใจเฮอื ก เอย่ ตอ่ ด้วยน้ำเสยี งสำนึกผิด
“แตถ่ งึ ไม่อยากหมั้น เราก็ไมค่ วรทำอย่างน้ี คณุ พอ่ จะต้องขายหน้ามากแน่ๆ”

“เอาเถอะน่า ไหนๆ ก็ไปแล้ว เที่ยวให้สนุกดกี ว่า อยา่ เพงิ่ เครยี ดมากเลย ทางน้ี

ถเด้ายีเหวลเรือาบด่าูแกลวเาอ่ แงรไงดย้”ังแไงพเดรว๋ยี พวรเพรณอ่ื นรจายะสโอง่ ่สขญั ณญะาทณค่ี นขอฟคังทวาำมหชนว่้ายเหเยหเลกือไป คณุ พอ่ คน

อมย้มิ สสอะงใสจาเลวคก็ ยุนก้อันยอท่ีพกี ค่สี ราใวู่ หหญนคีพ่ หู่ รมาวั้นพทิล่เี ปาศ็นจเึงสวอื าผงสู้หาญยไงิ ปในสสาายวตนา้อขยอองกีเธคอนไปทไาดงเ้ มอื งไทย
“คณุ เพ่ือน ใครโทร. มาคะ”

“โอ๊ย! แมศ่ รี เพอื่ นตกใจหมดเลยคะ่ เอ้อ...เพ่อื นที่มหาวทิ ยาลัยนะ่ คะ่ แล้วน่ี
แมศ่ รหี ายโกรธเพอ่ื นแล้วใชไ่ หมคะ” สาวน้อยหันไปหารา่ งสงู ระหงของน้าสาวทเ่ี ข้ามาถึง
ตัวเมื่อไรไมร่ ู้ พรอ้ มทำหน้าตกใจจนเว่อร์และรบี กอดเอวประจบ
“ทำไมแมศ่ รรี สู้ กึ เหมอื นได้ยนิ ชอ่ื คุณแพงคะ”
“แพงเหรอ แพงเขาฝากจดหมายให้คุณพอ่ แล้วนี่คะว่าจะไปอิตาลี แมศ่ รตี ้องหู
ฝาดไปแล้วแน่ๆ”

“ให้มันจรงิ เถอะคะ่ โกหกคนแกน่ ะ่ มันบาปนะคะ”
โตแล้ว“โอธย่ ูเ่แมมือศ่ งรนยี อังกไมม่แาตกั้ง่เสหยีลหายนป่อคี ยงดพแู ดู ลอตะัวไเรอองยได่าง้หนรั้นอลก่ะคคะ่ ะ” หายงอนเถอะน้า แพงเขา
“ถงึ ยังง้ันก็เถอะค่ะ จะแน่ใจได้ยังไง เมอ่ื กอ่ นอยู่สกอตแลนด์ ยังมีญาติๆ คอย
ดูแลบ้าง แแตถ่นมี่ไยปังทเปไ่ี ห็นนผต้หู าญมลิงตำพัวัคงกน็ไเมด่รียู้ วสาวๆพลสาดมัพยนลั้้งีมเัน่ปใน็ จอใะนไตรขัว้นึเอมงาจกน็จเะกมนิ แี พตอค่ ดนี เสอายี ยใุกจ็
เท่าน้ัน
โดยเฉพาะคุณพ่อกับตัวคุณแพงเองนัน่ แหละ”

“เด๋ยี วแพงก็คงกลับมาแล้ว ถ้าคุณพ่อหายโกรธ” แพรวพรรณ-รายทำหน้าสลด
ตอบเสยี งออ่ ย

“คณุ เพ่อื นเองกเ็ ถอะ ตัวดนี ัก ไมเ่ ปน็ หว่ งพสี่ าวบ้างหรอื ยังไงถึงปล่อยให้
ตะลอนๆ ไปอย่างนั้น”
ข้นึ เห“็นกอ็เพอ่ นอ่ื นโยไนม่รอ้เูยรอ่าื่ งงนน้กี ี่คเ็ ะถ”อะใบถห้านโก้ารอธอ่ หนรเอืยเาปว็น์ เฉหา่วลงงใกควรา่ขเ้ึนดิมมาแกลอ้วดเลออวอแศมร่ทกี นู น็ หา่ ัวกแลนัว่นมิ
ใชน่ ้อย แต่คนคนเดยี วท่ลี ออศรไี ม่เคยตำหนเิ ลยกค็ อื หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์

ไมน่ ึกถ“งึ แใมจศ่ พร่อคี แงมจ่หะเรชออื่ กหวรา่ อจกะทคกุ ่ะข์ ใอจยขา่ นมาาดโกไหหนกเลคยิดเอเดาแก็ ตสต่ มัวัยเอนง้ีเปเป็น็นยทังี่ตไง้ังก”ันนะ ทำอะไร
ลออศรวี ่าเสยี งเย็น แต่ในใจนั้นพานเคอื งหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ ไมร่ วู้ ่าคิด

อย่างไรจงึ บังคับใจลกู สาวอยา่ งนั้น เธอเองไม่เคยรเู้ รอ่ื งเลยสักนิดจนกระทั่งพราวพลิ าศ
หนไี ปแล้วนัน่ แหละ
มาอยกู่ ทับลี่ ลอดอาวศัลรยคี ์ หดิ ลเชังน่จานกั้นทเ่พีพ่สีราาะวตแัวตเง่ องงาซนง่ึมเปาไน็ ด้ลหูกลสายาวปขแี อล้งวภเมรอ่รื ยมาานรด้อายขขอองงเธบอิดเาสลยีดชาววี ัลติ ย์

“โธ่ แม่ศร.ี ..”
“กลับมาแล้วคา่ แมศ่ รี เพ่ือน ทำอะไรกันอยู่เนีย่ ไปออกค่ายมาเหนื่อยมากๆ
เลย อ้าว!”
เจ้าของเสยี งใสว่งิ เท้าเปลา่ ข้ึนมาบนชานเรอื นซง่ึ เชอื่ มเรอื นไทยหมู่ไว้ด้วยกัน
อยใู่ นชดุ เสอ้ื ยืดกางเกงยนี คอ่ นข้างมอมแมม มกี ระเป๋าเป้สะพายหลัง เหน็ ได้ชดั วา่ เพง่ิ
มาถึง ใบหน้านั้นประพิมพ์ ประพายคล้ายหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ ผิวขาวผ่องอมชมพู
แบบมารดา คือหมอ่ มราชวงศ์พันธ์ วดี วงหน้าเรยี ว หน้าผากนนู ใส ผมยาวสลวยสนี ้ำ
ตาลเข้มถูกรวบเอาไว้กลางกระหมอ่ มด้วยยางรัดผมลวกๆ เผยใบหน้าเนยี นละเอียดสี
ระเรอื่ อย่างคนมีสขุ ภาพดี ปากนิดจมูกหนอ่ ย แม้จะไม่งามพรอ้ มสรรพเทา่ พราวพลิ าศ
ซงึ่ ข้นึ ชอื่ วา่ สวยทส่ี ดุ ในหมูพ่ น่ี ้อง แตส่ ามสาวในราชสกุลอัครเดโชกง็ ดงามกันคนละ
แบบ

พราวพิลาศน้ันสวยหวานหมดจดเหมือนนางในวรรณคดี แพรว-พรรณรายสวย
เฉี่ยวดูเหมือนสาวสมัยใหม่ สว่ นคนสดุ ท้าย หลานสาวคนเดยี วของหม่อมราชวงศ์พงศ์
จักร์ พิชญดารา อัครเดโช งดงามเหมือนต๊กุ ตาน่าเอน็ ดู รา่ งเล็กกวา่ พีน่ ้องด้วยสว่ นสงู
ไม่ถึงห้าฟตุ สน่ี ้วิ ดี เพราะสมัยเด็กๆ นั้นไม่ได้ถูกเล้ียงดูมาอยา่ งอดุ มสมบูรณ์ แต่ทกุ คน
ล้วนมีบคุ ลกิ และผวิ พรรณอยา่ งผู้ดี และรกั ใครก่ ลมเกลยี วกันจนหัวหน้าครอบครัว
อย่างหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์เบาใจ

“ทำไมเพือ่ นทำหน้าอย่างน้ันละ่ แล้วแมศ่ รเี ป็นอะไรหรอื เปลา่ คะ หน้าตาไม่ดีเลย”
คนทเี่ พิ่งมาถึงบ้านตอนสามทุม่ กว่า มองหน้าลูกพีล่ ูกน้องกับลออศรสี ลับไปมา

“คณุ เพลนิ ทำไมถึงวง่ิ บนบ้านคะ แมศ่ รสี อนแล้วไม่รจู้ ักจำ”
ไยมส่ี ส่ บิ นปใีร“จบีเวอเ่ขา่อต้า.ัว.ป.เเรพอะลงชจินดิ ะตรโบดีัวนนและ่ดค้วุ ย่ะกหแมมวิ ือ้ขรอ้อ้าังวยศมวรีาันษกพะดขัน้วอยปงลี ผแอู้สมองู่ศศวรรัยไีแี มกทส่วบา่บจดาะ้วยไยหมสร่เคอหืี ยเนปด้าลเใุ ด่าคคอื ระถด”้าเนไสม้ือาเ่ รวหอ้ นลน้อือใอยจวดัยจ
รสงิาๆยตาเปแตน็ ่ดคทู ำถา่ ทามางวฝัน่านยน้นี ั้น้าสกา็กวลเธออกจตะาพไ้นปื มเสายี น่าดู คร้ันหันไปมองแพรวพรรณรายด้วย

“แมศ่ รปี วดหัวนะ่ คะ่ คณุ เพลินมาถงึ แล้วกไ็ ปอาบน้ำเถอะ วันน้คี ณุ ลงุ ไม่อยู่ คง
จะต้องทานข้าวกับคณุ เพอื่ นแค่สองคน นี่เธอก็รอคณุ เพลินอยู่ ยังไม่ได้ต้ังโต๊ะเลยคะ่ ”

“อ้าว คณุ ลุงไปไหนคะ แล้วพ่ีแพงล่ะคะ เหน็ วา่ กลับมาแล้วไมใ่ ชห่ รอื นเี่ พลิน
รบี มาเพราะอยากเห็นหน้าพแี่ พงนะเน่ยี ” สาวน้อยทเ่ี พิ่งมาถงึ ตาโตเท่าไขห่ ่าน

“คณุ พอ่ ไปกระบน่ี ะ่ เพลิน สว่ นพ่แี พงไปอิตาลีจ้ะ แม่ศรขี า วันน้ที านข้าวกับเรา
นะคะ กนิ แคส่ องคนคงไมอ่ รอ่ ยแน”่ แพรวพรรณรายหันมาประจบน้าสาวอกี รอบ แต่
ลออศรสี า่ ยศรี ษะ

“แมศ่ รกี นิ ตั้งแตเ่ ย็นแล้วละคะ่ คุณเพอื่ น คณุ เพลินไปอาบน้ำเถอะ อีกครงึ่
ชัว่ โมงแมศ่ รจี ะต้ังโต๊ะให้” ลออศรบี อกเสยี งออ่ นแล้วขอตัวเดินจากไป แม้มารดาของ
เพมชิ ตญตาดหาลราาเนคสยาถวูกคตนัดเดอยอี กวมจาากกวงปศร์ตะกระอกบลู กับสาแวตนเ่ ้อพยราถะือรเวู้ ป่าน็หมสม่อมาชรกิาชควนงหศน์พงึ่ งใศน์จคักรรอ์รกับคแลรวัะ
ลออศรจี งึ เอ็นดแู ละให้เกยี รติพชิ ญดาราเหมอื นกับธดิ าท้ังคูข่ องหมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์

“แม่ศรกี อ็ ยา่ งน้ีทกุ ที” แพรวพรรณรายบ่นอบุ อบิ แต่เพราะมคี วามผิดตดิ ตัวเลย
ไม่กล้าเซา้ ซ้มี ากกว่าน้ัน

“เกิดอะไรข้นึ เหรอ ทำไมใครๆ ถงึ ไมอ่ ยู่กันหมดเลย เพลินนกึ ว่ากลับมาจะได้
เหน็ ทุกคนพร้อมหน้า”

“เฮ้อ เรอื่ งมันยาวน่ะ เพลนิ ไปอาบน้ำเถอะ เด๋ียวเพ่ือนจะเล่าให้ฟังทโี่ ต๊ะอาหาร”
“ฮ่อื แป๊บเดียวเท่าน้ันแหละ อยากร้จู ะแย่แล้ว น่กี ร็ อ้ นมากๆ ขนาดเพงิ่ เดอื น
กุมภาพันธ์ เองนะ” พชิ ญดาราบน่ พึม

สหนาวังนส้ออื พยทิชใ่ตี หญา่ ้คงดปวาารรมะาเเกทปับศ็นแตกพอันรนวเอทพงีเ่ รกธรอับณเแขรพ้าารมยวาตอพ่ายรงอรใู่ ณนายบรเุ ้าาทยน่ามอกัาันคกรแทเลดีส่ ะโดุมชีนไดสิ แ้สัยตอบก่ งาับปงพีอยรา่าทวงำพคใลลิห้าา้คศยวซกาังมน่ึ ไใปกทเลรำ้ยีชในดหิ ้
สนิทสนมมนี ้อยกวา่ ความเคารพในฐานะพีส่ าวและธิดาคนโตของหม่อมราชวงศ์พงศ์
จักร์คุณลงุ ของเธอเอง

“รอ้ นแค่ไหนกไ็ มเ่ ทา่ อากาศในบ้านเราหรอก”
“แม่ศรโี กรธเพ่อื นเหรอ” พิชญดาราถาม ปลอ่ ยเป้ใบใหญก่ ว่าตัวลงกับพ้นื เพราะ
หนัก และสะพายมานานจนไหล่ล้าไปหมด แพรวพรรณ-รายไมต่ อบแต่ผงกหัวหงกึ ๆ
แล้วหอ่ ปาก
“เด๋ียวเล่าให้ฟัง เพลินอาบน้ำเรว็ ๆ นะ”
“ฮอ่ื เด๋ยี วมานะ” รา่ งเล็กรบี ลากเป้กลับห้องของตัวเองเพือ่ อาบน้ำ ซง่ึ ใชเ้ วลา
ครงึ่ ชวั่ โมงพอดีเพราะต้องขัดตัวหลายรอบ
สาวน้อยใสก่ างเกงยีนตัดขาสั้นและเสอ้ื ยดื ตัวเกง่ แปรงผมซง่ึ ยังชน้ื จากการสระ
ลวกๆ แล้วรบี เดินไปรว่ มโต๊ะอาหาร ปกตพิ ิชญดาราจะรว่ มโต๊ะกต็ ่อเมอื่ มีแตค่ นใน
คกลรอายบรคา่ รงวั เปเท็น่าคนน้ันเสถริ ์้ฟาเเมหือ่ มไือรทนี่มเดคี ็กนในนอบก้านหรชอื ว่บย้างนาเนรอใื นนคไทรวัยหมไม่จู ั่เดคงยานออเลก้ียไงปรวส่ มาวงนาน้อดย้วจยะ
เลย มิไยหม่อม-ราชวงศ์พงศ์จักร์หรอื ลูกสาวของท่านจะคะยั้นคะยอกต็ าม
พราวพใลิ คารศตแอ่ลใะคแพรเรลวยพมรักรเณข้ารใาจยผผดิ้เู ปวน็า่ ธดิ พาขชิ อญงดเจา้ารขานอั้นงบถ้าูกนเล้ยี งดแูมตก่าใไ็ นมฐ่เคานยะมทีใี่ตค่ำรตก้อลย้าถกาวม่า
คนในบ้านจึงไม่มีโอกาสได้แก้ความเข้าใจผดิ น้เี ลย
“มาแล้ว โอ้โฮ น่ากนิ ทั้งนั้นเลยคะ่ แมศ่ รี เพลนิ ไปอย่ดู อยมาหลายวัน เห็น
อาหารชาววังอยา่ งน้ีแล้วอยากจะกวาดให้เรยี บ”
“อยากรบั ประทานมากเทา่ ไรก็ตามใจเถอะคะ่ แมค่ ุณ แล้วน่ีเหนื่อยหรอื เปลา่ คะ
ตัวดำเชยี ว”

“เหน่ือยแต่สนุกดีค่ะ เพลนิ ชว่ ยเขาทำงานท้ังวันเลย แมศ่ รมี านัง่ เถอะนะคะ วัน

น้ีคุณลุงก็ไม่อยู่ พแี่ พงก็ไมอ่ ยู่ เพลนิ คดิ ถงึ จะตาย” สาวน้อยท่ีเพ่ิงกลับมาจากการออก
คา่ ยอาสาฉะอ้อน ทำให้ลออศรคี ดิ อยชู่ วั่ ครกู่ อ่ นจะยอมนั่งลง

“แตแ่ ม่ศรไี มก่ ินแล้วนะคะ คณุ เพอ่ื นกับคณุ เพลินรับประทานกันไปเถอะ”
“โธ่” สาวน้อยทำหน้ามยุ่ แตก่ ร็ ้ดู วี า่ คงจะกล่อมลออศรไี ด้ไม่มากไปกว่าน้ีเมื่อเห็น
ใบหน้าอ่อนโยนทวา่ ตั้งใจจรงิ
แพรวพรรณรายเลา่ เรอ่ื งทีห่ มอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ต้องการให้พราวพลิ าศหมั้น
รไหว้แูม้ใผาหยน้ผกข้เูับปอห็งนมพบ่อรดิ ามาวรพาสชลิ าววาศงนศ้อ์เอพยัคเรรลาัชะา่ เลพอียทองศำเใทรหนี่า้พนั่ง้ีส่ัเนงาดียว้วบขยตอทั้งงาใ่เธทจอาฟงหังเดนด้ืวอีไปยดอทเนิตา่ ท้ือาลารงอโ้ี จดนับยใผทจิด้งิรเเาพตวียมก็ ัทงบจ่ีผด้บู หรมสิ าทุ ยธเ์ อิไมา่
ทันทีทีม่ ้อื อาหารเสรจ็ ส้นิ ลง สองสาวกเ็ ข้าไปในห้องของพชิ ญดารา คราวน้ีแพรว
ลพูกรรพณล่ี ูกรานย้อบงรนรยอานยเเทต้าม็ คทาง่อี ตยา่าโงตอฟอังกบรนสเชตายี ตงิ ด้วรยวทม่าถทงึางเรตอ่ื ่นื งเทต่เี้นพ่งิ คุยกับพ่สี าวด้วย โดยมี
“อ๊ะ...เพลินรแู้ ล้วว่าจะชว่ ยพี่แพงยังไง!”
“เหรอ ทำยังไงล่ะ” คนชอบบงการชวี ติ คนอน่ื มา่ นตาขยายด้วยความสนอก
สนใจ หัวสดี ำสนทิ กับสนี ้ำตาลเข้มเคล่อื นเข้ามาใกล้กัน
หลังวางโทรศพั ท์จากน้องสาว พราวพิลาศก็ลกุ ข้ นึ อาบน้ำแล้วกลับมานอนดทู ีวี
มจนองเผเพลดอาหนลนับ่งิ ไปนกึตเื่นปมน็ าหอว่กี งทบีกดิ ล็ า่วจังบเใขจ้าแเชลา้ะวอันยใาหกมค่เยุ รกยี ับบทรอ้า่ นยเแหลล้วอื เตกาินเรยี แวตส่ตดี ดิ ำทสร่ีนับิทปลามืกขก้ึันบ
น้องสาวเอาไว้แล้ว
“เฮ้อ แล้วเมอ่ื ไรคณุ พอ่ จะหายโกรธเสยี ทเี นย่ี ” รา่ งอ้อนแอ้นพลิกตัวนอนคว่ำ
จบะนไเดต้ลยี างกมหาาดย้วใยจกรวันยพรอนิ เเปหน็ มเอื พน่อื จนะคตู่คายิดเสเวยี ลใหาค้ไดิด้มนากีถ่ แ้าแล้พวตรว้อพงเรทรย่ีณวรคานยเเรดยียี นวหจบลแายลๆ้วกว็คันงดกี็
ดไู มน่ ่าสนกุ เทา่ ไร
หญิงสาวพลิกตัวกลับมานอนหงาย ควานหาโทรศัพท์ ที่อยกู่ ลางเตยี งเพื่อดูเวลา

ก่อนจะโทรศัพท์ หานีน่า เพ่ือนสาวกร็ ับโทรศพั ท์ เรว็ ทันใจด้วยน้ำเสยี งสดใส
“เฮ้! สาวน้อย วา่ ไง เม่อื วานไปเทีย่ ว ได้ซ้อื อะไรมาบ้างหรอื เปล่า เบือ่ ไหมอยู่

คนเดยี ว”

“เม่อื วานไม่เบื่อหรอกจ้ะ แตว่ ันน้ีไม่ร้จู ะไปที่ไหนดี นีถ่ ้าเธอไมม่ ีธุระกด็ ีหรอก
แพงจะได้นัง่ รถไฟไปหาท่โี รม ตกลงว่าจะกลับมะรนื น้ีใชไ่ หม”

“ใชจ่ ้ะ แต่คงจะเยน็ ทเี ดียวเลย ตายจรงิ แม่เรยี กอีกแล้ว ฉันต้องไปแล้วนะแพง
แล้วจะโทร. หาใหม่”

“เอ้อ...โอเค” พราวพลิ าศวางสายแล้วย่นหัวค้วิ นกึ โทษตัวเองท่มี าไมถ่ กู จังหวะจ
รงิ ๆ จนเพอ่ื นไม่มีเวลาให้ แล้ววันน้ีจะไปไหนดลี ่ะ เธอเองกไ็ มช่ ำนาญแถวน้ีเสยี ด้วย

สมัยเรยี นท่สี กอตแลนด์ ก็เอาแต่เรยี น และทำงานพเิ ศษชว่ งปิดเทอมจนแทบไม่
ได้ตระเวนท่องเทย่ี วยุโรปอยา่ งนักศกึ ษาตา่ งชาตคิ นอื่น คดิ แล้วกน็ ่าเสยี ดายจรงิ ๆ มิ
เชน่ น้ันตอนน้ีเธอกค็ งจะมีประสบการณ์ พอจะบินปร๋อออกไปข้างนอกโดยไม่ต้องคดิ
แล้ว

ความคดิ ของหญงิ สาวหยุดชะงักเมื่อเสยี งเรยี กเข้ามือถอื ดัง สาวน้อยยกเครอื่ ง
มือสอื่ สารข้ึนมาดูเพราะคดิ วา่ แพรวพรรณรายโทร. หา แต่แล้วกลับขมวดค้วิ หนักข้ึน
เมื่อเห็นเบอร์โทร. ไมค่ ้นุ เคย

“เฮลโหล”

“บวน จอรโน10 นี่ทารา่ เองนะแพง จำฉันได้หรอื เปล่า”
“จำได้สิ ตายจรงิ ไมน่ ึกวา่ คณุ จะโทร. มาหาฉันเรว็ อยา่ งน้ี” สาวน้อยกล่าวด้วย
น้ำเสยี งตื่นเต้นนิดๆ ทไ่ี ด้คยุ กับคนที่ร้จู ักบ้างในต่างถิ่น
“ฉันทำธุระเสรจ็ แล้ว วันน้ีวา่ จะเข้าโรม เลยแวะมาชวนแพงด่ืมกาแฟด้วยกัน
กอ่ นนะ่ ว่างหรอื เปลา่ ”
“วา่ งสคิ ะ ฉันอย่คู นเดยี ว วันน้ียังไมไ่ ด้วางแผนเลยวา่ จะไปทไ่ี หน”
“ง้ันดเี ลย คุณพักอยูท่ ่ีโรงแรมเมอ่ื วานน้ใี ชไ่ หม ฉันจะไปถึงในอกี ไมเ่ กนิ ครง่ึ

ชัว่ โมง”

“ค่ะ ง้ันเจอกันที่หน้าล็อบบนี ะคะ” สองสาวลำ่ ลากันในสาย พราวพิลาศดดี ตัว
ลกุ ข้ึนอยา่ งกระฉับกระเฉงเพือ่ อาบน้ำเปลยี่ นเสอ้ื ผ้า

ครง่ึ ชวั่ โมงต่อมารา่ งอรชรในชดุ คล้ายเมอ่ื วานแต่เปลีย่ นเส้อื ตัวในเปน็ สมี ว่ งเมด็
มะปรางกล็ งมาถงึ ด้านลา่ ง

ทารา่ กัสซนี ี รออยแู่ ล้วในชดุ แบรนด์ เนมราคาแพงเหมอื นทีพ่ ราว-พิลาศเห็นใน
วันแรก เธอหันมามองสาวเอเชยี ที่ดรู า่ งเลก็ ในสายตาของชาวยโุ รป แล้วย้มิ กว้างรับ
รอยย้มิ หวานจับใจของสาวรา่ งเล็ก นึกท่งึ ปนประหลาดใจวา่ รอยย้ิมอบอุ่นของสาวน้อย
คนน้ีจะสามารถทำให้หิมะละลายได้หรอื ไม่
เป็นนา“งหแบุ่นบคทุณี่หด้อจี งรเงสิ ๆ้อื บน้างะ”สาวน้อย นี่ถ้าไมต่ ิดวา่ ตัวเล็กไปหนอ่ ย ฉันคงจะขอตดิ ต่อไป

“คณุ มีร้านเสอ้ื ผ้าหรอื คะ”
“ใชส่ ิ ฉันไม่ชอบทำธรุ กจิ กับพ่ชี าย เลยมหี ้องเสอ้ื อยู่ทีน่ ีก่ ับโรม แล้วกม็ ิลาน”
ฟรแา้ลฟนะชี มอลิซปทางึ่ ขนาฟรอใังา่ หงจจโ้พาารรกรงะทาแไวี่ทรนพมาสริลนิา่าพคศดู้าฟแแังบลดร้ว้วนยดทก์ เ่านิจทกมาางใรนนคร่างส้ารนนงุ่ ซเุกรง่ึเอื ขจง้าามหยาลอก่อยนู่ใสนชอยา่ งงา่ รคนา่ยุ ดงสัเงดทมนิ ั้กงขเับคอคยี งนงฟกเลปัน็อนเเขเรจ้าน้าไขปซอใ์ นงโครอม
“คงจะเปน็ งานทส่ี นุกนา่ ดูเลยนะคะ”
“สนุกกวา่ งานในบรษิ ัทเดินเรอื แนๆ่ ฉันเบือ่ ธรุ กจิ แบบน้ันเตม็ ที ขายเสอ้ื ผ้า
ของใช้ผ้หู ญงิ ถงึ จะเหน่อื ยแตย่ ังทำให้กระชมุ่ กระชวยข้ึนมาบ้าง”
“ฉันเข้าใจท่ีคุณพดู คะ่ เมอ่ื กอ่ นคุณทำงานในบรษิ ทั เดนิ เรอื หรอื คะ” พราวพลิ าศ
เอียงคอถามหลังจากสัง่ กาแฟรอ้ นให้ตัวเอง ทารา่ หันมามองเธอนงิ่ เหมือนได้รบั คำถามที่
ไม่คาดคิดวา่ จะได้ยินอยชู่ วั่ ครกู่ อ่ นจะหัวเราะเสยี งใส มัน่ ใจแล้วว่าสาวน้อยคนน้คี งไม่
เคยได้ยนิ ชอื่ ครอบครัวของเธอจรงิ ๆ
“กเ็ คยทำอยู่พักหนึง่ มันเปน็ ธุรกจิ ของตระกลู บรษิ ัทเดนิ เรอื ของครอบครวั

ตอนน้ีพชี่ ายฉันดูแลอยู่ ธรุ กจิ นา่ เบ่ือ อย่าไปพดู ถึงมันดกี วา่ วา่ แต่คณุ จะอย่ทู ่ี
ฟลอเรนซ์กว่ี ันกันน่ี”

“เออ่ ...ไมร่ ้สู คิ ะ ข้ึนอยู่กับสถานการณ์ ด้วย นี่ฉันก็รอว่าเม่ือไรเพื่อนจะกลับมา
จากโรม” เมอ่ื ต้องกลับมาพูดเรอ่ื งของตัวเองบ้าง พราว-พิลาศก็อยากจะถอนหายใจ
องาอมกอมยาา่ นงักปิดไดม้ว่มยิดยนังั้กนลกัดไ็ มก่ไลดุ้ม้รเอรดอ่ื พงท้นาไงปบจ้าานกไสมาห่ ยาตยาขแอลงะทคาวราา่ มสกาังววอลติ ใาจลทีวีป่ ัยรยากี่สฏบิ บหนกปวงี หน้า
“อ้อ ใชส่ ิ แพงบอกว่าเพือ่ นจะยังไม่มาอีกหลายวัน งั้น...ถ้าวันน้คี ณุ ไมม่ ีแผน
ฟเขล้าโอรเมรนกับซ์ฉเอันง”ดไี ขห้อมเสนอนไป้ันพทักำใทหี่บ้ค้านนฉฟัันงกสะกั พวรันบิ นตะาคปะรบิ ๆ แล้วเด๋ยี วฉันจะให้คนมาสง่ ท่ี
ด้วยความไม่แนใ่ จ
“ไมต่ ้องกลัวหรอกนา่ ในอิตาลีนแี่ ทบไม่มใี ครไมร่ จู้ ักตระกลู กัสซนี หี รอก รับรอง
ว่าฉันไม่เอาคุณไปขายแน่ แต่คืนน้ีเราจะมงี านเล้ียงทบี่ ้านพชี่ ายของฉัน อยากให้คณุ ไป
รว่ มงานด้วย”
“งานเล้ยี งแบบไหนเหรอคะ ไมแ่ นใ่ จวา่ ฉันมีชดุ เหมาะสมหรอื เปล่านะ่ ส”ิ พราวพิ
ลาศถามเสยี งอ่อย เพราะทารา่ กระตือรอื ร้นทจ่ี ะชวนเธอไปด้วยเหลอื เกนิ แต่หากต้อง
เดนิ ทางไปตา่ งเมืองกับคนแปลกหน้าทเ่ี พ่งิ รจู้ ักกันได้เพยี งข้ามวัน แถมได้คยุ กันแค่ไม่ก่ี
นาทเี พอ่ื รว่ มงานเล้ยี งในครอบครัว พราวพิลาศก็คดิ วา่ ออกจะไม่เหมาะสม
“โอ๊ย! เรอื่ งน้ันไม่ต้องหว่ ง ฉันมหี ้องเส้อื เป็นของตัวเองน่ี เด๋ยี วพาคณุ ไปแวะ
เลือกสกั ชดุ สำหรับใสไ่ ปงาน แล้วเราไปโรมกัน ฉันจะดูแลคุณเอง พักท่ีบ้านของฉัน
แล้วเด๋ียวฉันจะพาเท่ยี วโรมสักวัน ก่อนให้คนมาสง่ แพงจะได้ไม่ต้องคอยเพ่ือนอยู่ทนี่ ่ี
นานยังไงละ่ ”
“เอ่อ คอื ฉัน...” น้ำเสยี งอ้อมแอ้มของสาวน้อยเพราะคำเชญิ อันเย้ายวนใจทำให้
ทารา่ ย้ิม
“ถ้าลำบากใจก็ไมเ่ ปน็ ไรหรอกคะ่ ฉันแค่อยากขอบคณุ ท่แี พงชว่ ยฉัน แถม
ดูเหมอื นเราจะถกู ชะตากันอยา่ งประหลาด ปกตฉิ ันไมส่ นทิ กับใครงา่ ยๆ หรอกนะจะ
บอกให้”

“เออ่ ...”
“น่บี ัตรเชญิ ถ้าแพงเปลี่ยนใจอยากไปก็ข้ึนรถไฟตามไปก็ได้ งานเรม่ิ สองทุ่ม ถ้า
จะให้ดีก็ควรจะออกเดนิ ทางต้ังแต่สามหรอื สโี่ มงเย็น โทร. หาแล้วฉันจะให้คนไปรับคณุ
มาทบี่ ้านเอง ถ้าคณุ นกึ เบ่ือที่จะอยู่คนเดยี วข้นึ มาละก็นะ” ทารา่ ขยิบตาอย่างน่ารกั
พรอ้ มยนื่ การ์ดเชญิ เรยี บหรมู าให้ พราวพิลาศรบั มาดู สถานที่จัดงานระบไุ ว้ทั้งภาษา
อติ าลีและภาษาอังกฤษ

“ขอบคุณนะคะ ฉันจะเก็บไปคดิ ด”ู

“ยังเหลือเวลาอกี ตั้งหลายชวั่ โมง แต่ตอนน้ฉี ันต้องไปแล้วละ อย่าลมื นะแพง
โทร. หาฉันด้วยถ้าคุณเปลย่ี นใจ ฉันอยากให้คุณไปรว่ มงานกับเราจรงิ ๆ ค่ะ” รา่ งสงู
ระหงอวบอ่ิมลุกข้นึ วางเงนิ ลงบนเคาน์ เตอร์สำหรบั คา่ กาแฟท้ังสองถ้วยแล้วจับมือลา
กับพราวพิลาศ

“ฉันจะคดิ ดูคะ่ ” สาวน้อยย้ำพรอ้ มรอยย้มิ อบอุน่ ออ่ นหวานจนทารา่ จ้องน่งิ อยู่
นาน

ทารา่ เหน็ รอยย้มิ มาแล้วก็มากมาย แต่ไม่เคยมีรอยย้ิมของสตรคี นใดจะเตม็ ไป
ดย้้ิมวยสเดุ สพนิเ่หศ์ ตษรนา้กีตร็คงึงใจจะเเทค่าลนิบ้ี เทค้ังลอ้ิมอ่ เนปน็หวแานน่ จแรลงิ ะใคจงจแะลเะปชน็ วเนพหราละงอใยหา่ลงนจ้กี นรถะ้ามใังครไเดธ้รอับถรงึ อไดย้
ออกปากเชญิ สาวน้อยแปลกหน้าคนน้ไี ปงานเล้ยี งก่งึ ธุรกิจของพ่ีชายท้ังทเี่ พงิ่ รจู้ ักกัน

“อ้อ ถ้าคณุ เปล่ยี นใจแล้วไมม่ ีชดุ ก็โทร. บอกด้วยเหมอื นกันนะทีบ่ ้านคงมชี ดุ พอ
ให้คณุ ใชไ้ ด้แน่ๆ แล้วเจอกันนะแพง”

“แล้วเจอกันคะ่ ”
อีกฝ่ายไปแล้วพราวพลิ าศจึงนัง่ มองบัตรเชญิ นง่ิ อยา่ งคดิ ไมต่ กทารา่ ทา่ ทางมีน้ำใจ
มากก็จรงิ และเธอเองก็เบ่ือทไ่ี ม่มที ไ่ี ปเพราะไมอ่ ยากไปไหนต่างเมอื งคนเดียว แต่กไ็ ม่
แนใ่ จวา่ สมควรไปงานน้ีหรอื ไม่ ในเม่อื เธอไมร่ ้จู ักใครเลยสักคน
เล้ียง “ตถร้าะเกปลู็นกฉัสันซลนี ะเีกป็ น็ จเะจต้าข้อองไงปบแรนษิ ๆ่ัทเดคินณุ เรโอืชทคีใ่ดหีจญรงิท่ ๆส่ี ดุ ทใีซ่นนิโลญกอเชรนิยี าวกนัสะซคนีะ”เี ชญิเสไยีปงงทานัก

น้ันดังมาจากหลังเคาน์ เตอร์ สาวน้อยจึงหันไปมองอย่างฉงนใจ
“หอื คณุ กร็ จู้ ักเธออยา่ งน้ันเหรอ”
“ไมม่ ใี ครไม่รจู้ ักเธอหรอกคะ่ สองพี่น้องกัสซนี เี ป็นข่าวบอ่ ยจะตาย แถมยังเปน็

ตระกลู ทน่ี ่านับถือมาก เมอื่ วานฉันได้ยินเบลบอยเล่าวา่ ซนิ ญอรนิ าชว่ ยน้องสาวของซิ
คนนญออติ รา์กลัสีเรซานี กี ็อยยัง่านงนกึ ้ีลวาะ่ คเรุณาชรน่ื้จู ัชกเมธศอลิ แปลิน้วเสยี อซีกนิ ญตาอยรจนิ รางิ กัสฉซันนี นีเปีพ่ ็นดู นมัากกอไอปกแแลบ้วบใชเสไ่ ห้อื ผม้คาทะ่ี
กำลังโดง่ ดังมากในตอนน้ีเชยี วนะคะ” เจ้าหลอ่ นบอกชอ่ื แบรนด์ ของห้องเสอ้ื ซง่ึ กำลังมี
ชอ่ื เสยี งไปทั่วยโุ รป

คำบอกเล่าน้ันทำให้พราวพิลาศเอียงคอฟังอย่างตั้งใจ อยา่ งน้ันทารา่ ก็ถ่อมตัว
มากยามท่พี ูดถงึ งานของตัวเองน่ะสิ

“ฉันไมเ่ คยรมู้ าก่อน นา่ ท่งึ มากจ้ะ” เธอย้มิ ให้สตรสี าวคนน้ันด้วยความรสู้ กึ
เบาใจข้นึ มา แล้วก้มลงมองบัตรเชญิ อีกคร้งั บางทีการได้ไปอยูใ่ นสถานทีแ่ ปลกใหมเ่ สยี
บ้างคงทำให้เธอลมื ความกังวลใจเรอ่ื งทางบ้านไปได้สกั วันสองวันจนกวา่ นีน่าจะกลับมา
ไมม่ อี ะไรเสยี หายนน่ี าในเมอ่ื แม่สาวคนน้ยี ืนยันให้เสยี ขนาดน้ี

“คุณจะต้องสนุกแน่ ฉันอิจฉาคุณจรงิ ๆ มแี ตค่ นอยากเหน็ ตัวจรงิ ของซิ
นญอร์กัสซนี กี ันทั้งน้ันแหละคะ่ ”

“ทำไมละ่ จ๊ะ” พราวพลิ าศมองสาวเสริ ์ฟทก่ี ลายเป็นสาวนัยน์ ตาชา่ งฝันไปเสยี แล้ว
“กเ็ ขายังโสด แล้วกห็ ล่อมากนะ่ สคิ ะ แต่ได้ขา่ ววา่ ตัวจรงิ ดนุ า่ ดู” คำบอกเล่านั้น
ทเปำ็นใหก้พันรเาอวงพกิัลบาคศนหทัวัว่ เรไาปะงเา่สยยี ๆงใอสยอา่ ยง่านง้เีขอบงขัน หนุม่ สาวอติ าลนี ช่ี อบคยุ ตลก สนุกสนาน
“ฉันไปละ เอาไว้เจอคนหล่อแล้วจะมาเลา่ ให้ฟัง”
“ขอให้โชคดีค่ะ เชา”
“เชาจ้ะ” สาวน้อยเอ่ยคำว่า ‘ลาก่อน’ เลียนแบบเป็นภาษาอิตาลแี ล้วลกุ ข้นึ ยนื
ถ้าวันน้จี ะไปงานเล้ียง เธอกค็ งจะต้องหาชดุ ทเ่ี หมาะสมสักหน่ึงชดุ คงไม่เหมาะแนถ่ ้าจะ
รบกวนทารา่ แม้กระทัง่ เรอ่ื งเสอ้ื ผ้า

สบาย แพตร่กาาวรพหลิาเาสศ้อื คผิด้าวต่า้อตงัวยเอกงเลคิกงไอมยเ่ ป่างน็ กอะะทไันรมหาันกเพรเพาะรราสู้ะเกึ ธปอวเปดน็หัวคนนดิ สๆขุ ภาเพหแมขือ็งนแจรงะไมมา่
แตไ่ หนแตไ่ รแล้ว คนเราควรทำอะไรทีไ่ ม่เคยทำในเวลาท่ีมคี วามทุกข์ ทฤษฎเี ขาบอกเอา
ไว้อย่างน้นี นี่ า

เวลาหนง่ึ ทมุ่ เศษๆ พราวพิลาศเดนิ ออกจากสถานรี ถไฟในชดุ เส้อื โคตท่ีใสท่ ับ
เตชพรดุ ชงรเราอตเมวร็ดสี เัน้ ลกสก็ ารรยะอโเบปดค่ยีรงอวททเสรีน่ ง้นำเอเตลบดิ ็กตาสนัวอจไงปับเไจสหบี น้ นเปตชน็ ่อดุลไรหวานดตลเรปสาี ็นยเี ขเปหียรมะวืจอเหำนเลผลือ่กือู บตคน้ลอ้ำ่งืนตอตาอลรกงชงตาาดิ นยรบิ บ้นิแลผะ้าสสรขี ้อายว

สาวน้อยยกบัตรเชญิ ข้ึนมาดูสถานท่ีจัดงานซง่ึ ดูแล้วไม่ไกลจากสถานรี ถไฟใน
กรงุ โรมนัก จงึ เรยี กรถแทก็ ซเี่ พ่ือไปยังจุดหมายปลายทางโดยไมไ่ ด้โทร. หาทารา่ เพราะ
ต้ังใจจะเซอร์ไพรส์เพอื่ นใหม่

“โอ้โฮ ทน่ี ีเ่ อง พาลาสโซ วลิ ลา ทา่ ทางงานจะสนกุ นา่ ดเู ลยนะครบั ซนิ ญอรนิ า”
คนขับรถแท็กซชี่ วนคุยเม่ือพาเธอเข้าไปสง่ ในบรเิ วณคฤหาสน์ จัดงานสดุ อลังการ มีรถ
ราคาแพงหลากยห่ี ้อจนละลานตา
พนักงา“นไมข่รอ้สู งจิค๊ะฤหฉาัสนนเพ์ มง่ิ าเเคปยิดมปารเะปตน็ รู คถรแ้ังทแ็กรซกใ”่ี ห้พด้วรายวทพว่ ลิ งาทศา่ ยอน่ือ่ นค่านโ้อดมยสารให้ย้มิ ๆ ขณะท่ี

“ขอให้โชคดนี ะครบั ”
หเนนส้าซข้อนึ “งมขซออ์องบติ ดคาคู ณลุ ฤี มหสาามกสกจนับ้ะ์ ห”เปรหูน็ สรสาาตงวิ่ กนก่อ้แอสตยร่งอา้ดอง้วทกย่อีมยายใู่ นืนจกขั่ว้รางงุ รโรถมซทม้ีกุ่ สโำคงลส้ังงัยเควลา่ เ่อืแธนลอะอจเอะสมกาาตไเป้ืนรว็เปกแน็วล่าแ้เวบวแลบหเางรจนอึง
ยังไมค่ ่อยมีแขกมากนัก แตเ่ ท่าทมี่ องด้วยสายตา หญิงสาวก็อยากจะหอ่ ปากกับแสงไฟ
จากด้านใน

“ฉันมาตามคำเชญิ ของซนิ ญอรนิ ากัสซนี ี ฉันจะพบเธอได้ที่ไหนคะ” มือขาวดงึ
บัตรเชญิ ออกมาสง่ ให้พนักงานหน้าประตู และถอดเส้อื โคตให้พนักงานเอาไปเก็บ

“เชญิ ทางน้ีเลยครับซนิ ญอรนิ า” พนักงานในชดุ ราวกับพนักงานโรงแรมห้าดาว
ผายมือและเดินนำรา่ งอ้อนแอ้นในชดุ ราตรสี ัน้ ถอื กระเป๋าออกงานใบเล็กไว้ในมอื เข้า
ไปด้านในห้องบอลรมู ท่จี ัดงาน

ทารา่ กัสซนี ี ยนื ถือแก้วไวน์ คุยอยู่กับหนุ่มสาวกลุ่มเล็กๆ เมือ่ พราวพิลาศไปถงึ
เธอกห็ ันมามองสาวน้อยในชดุ ราตรสี เี ขียวเหลือบน้ำตาล บนรองเท้าสน้ สงู เกือบสนี่ ้วิ
ของสาวเอเชยี แสนสวย แล้วทำหน้าตืน่ เต้นยนิ ดีเพราะคาดไมถ่ งึ ดวงตาคมกวาดดรู า่ ง
ระหงเย้ายวนราวนางแบบท่ีเสรมิ สว่ นสงู ข้ึนมาอยา่ งพอเหมาะด้วยความประทับใจ

“ว้าว! แพง เซอร์ไพรส์จรงิ ๆ ฉันคิดวา่ คุณจะไม่มาแล้วเสยี อีก ทำไมถึงไม่โทร.
หาฉันละ่ ”

“ก็เพราะอยากให้เซอร์ไพรส์ไงละ่ คะ ท่ีนี่สวยมาก”
“ขอบใจจ้ะ ดใี จจรงิ ๆ ทีค่ ุณมา มารจู้ ักกับเพอื่ นๆ ของฉันหนอ่ ยสคิ ะ บัด กัสซี
นี ญาติของฉันเอง สว่ นนี.่ ..” ทารา่ แนะนำเพอ่ื นอีกสามคนไมร่ วมบัดซงึ่ อยใู่ นกลุ่มให้
พราวพลิ าศร้จู ัก
“น่เี ธอไปพบกับซนิ ญอรนิ าท่ีไหน ไมย่ ักร้วู ่าเธอมเี พ่ือนเปน็ สาวเอเชยี สวยขนาด
น้ี”
น้ำเสยี งแสดงความชนื่ ชมน้ันทำให้พราวพิลาศหันไปมองคนทท่ี ารา่ แนะนำว่าเปน็
ญาติ

บัด กัสซนี ี ดเู หมือนจะอยูใ่ นวัยสามสบิ ต้นๆ รปู รา่ งสงู โปรง่ สวมใสช่ ดุ สทู สเี ทา
ไข่มกุ ของอาร์มานี ผมและตาสนี ้ำตาล ใบหน้าหลอ่ เหลาตามสไตล์ หน่มุ อิตาลี เขากำลัง
มองมาทีเ่ ธอด้วยสายตาหว่านเสนห่ ์ เตม็ ท่ี จนพราวพิลาศย้มิ ออ่ นๆ ให้ตามมารยาท
ว่าไปแลแ้วตเไ่ธหอนไมแต่เคไ่ ยรมหาลพงรเสาวนพ่หิล์ ผาู้ชศากย็ไคมนเ่ คไยหตนกเลบย่วตงเา่ สงหนาห่ ก์ ผ้ชูต้ัางยแรตปู โ่ ตงาเมปทน็ ่าสทาาวงแเจร้ากชแ้เูยส้มยี ทดี ้วจยะ
ฐานะ ชาตติ ระกูล และความงามนา่ รักของเจ้าตัว ทำให้เธอได้รบั ความสนใจมากมาย
จากชายหนมุ่ ทั้งในเมอื งไทยและบรรดาเพ่ือนนักศกึ ษาต่างชาติสมัยเรยี นอยูท่ ี่
เอดินบะระ แตห่ ญงิ สาวก็ไม่เคยเห็นชายใดมเี สนห่ ์ จนต้องมองตาค้างหรอื ทำให้เธอตก

หลุมรกั ได้
เชดหาูอมยบือหอนนนุ่ สผุ่มมงู้เมัส่นปายันค็ดจงเบขะดิ เ้มปาห็นาอกเเพยจประา่น็ งามชะทีเสพาี่สยนศาชวใตๆาจรตแงรตขหเี ้เ่ตาลรมม็าอ่ื สยตงักคักวคนารนมเไรทักมยีท่ีมเ่นำจชี ใ้าาหชยแ้พเู้ใลหนระลามฝวาบีัะพนแิดตลิ หาาาซลศมงะ่ึแสมบนมี บใแาบจดลไิดขะดาดร้ หมึูอรเเบอปืขอญ็นาน่กุ ผา็นอตู้นอา่่ใิ ำจกนะลโแเปย้ชลน็นดิะ
ทพี่ วกเธอรักและเหน็ แบบอยา่ งมาต้ังแตเ่ ยาว์ วัย

“แพงชว่ ยฉันท่ีฟลอเรนซ์ เพราะฉันกำลังจะถูกกรดี กระเป๋านะ่ สิ มาน่เี ถอะทีร่ กั
ฉันจะแนะนำให้คณุ รจู้ ักคนอนื่ ๆ โชคดีที่แขกยังมาไม่มาก ไมอ่ ย่างน้ันฉันจะต้อง
วนุ่ วายไม่มีเวลาดูแลคณุ แนๆ่ ”

“ถ้าเธอยงุ่ แล้วละก็ ฝากซนิ ญอรนิ าไว้ที่ฉันก็ได้” บัดเสนอด้วยใบหน้าเป้ือนย้ิม
“ไม่เปน็ ไร ฉันอยากแนะนำให้แพงร้จู ักกับซานโดรต่างหาก เสยี ดายเขามธี ุระ
สำคัญ ยังมาไมถ่ ึงเลย”
“ใครกันเหรอคะ”

“พีช่ ายของฉันเอง ซานโดร กัสซนี ี เจ้าของบรษิ ทั เดินเรอื นา่ เบอ่ื ทฉี่ ันเคยบอก
แพงยังไงล่ะ ขอตัวก่อนนะจ๊ะ เด๋ยี วจะกลับมาใหม”่ ทารา่ บอกเพอื่ นในกลมุ่ แล้วจูงมอื
พราวพลิ าศพาไปแนะนำให้ร้จู ักกับแขกคนอื่น โดยมีสายตาลูกพี่ลกู น้องขอทารา่ มอง
ตามด้วยความเสยี ดาย

“พนักงานที่คอฟฟชี อปบอกวา่ คุณเปน็ นักออกแบบเสอ้ื ผ้าด้วย” พราวพลิ าศ
ชวนคุยเมื่อเดินออกมาจากกลุ่ม

“ใชจ่ ้ะ ความจรงิ ฉันเพิง่ เรมิ่ ทำมาไมก่ ปี่ ี แต่ก็ไปได้ดีพอสมควร ซานโดรเองก็
สเธนอับในสนวงุนกเาพรรแาฟะรชวู้ ัน่ ่าฉใหัน้ฟไัมงด่ช้วอยบสธหีรุ กนจิ้าสขขอุ ใงจครอกบ่อคนรจวั ะ”เสรมิ ทตา่อรา่ เ“ลคา่ วถาึงมกจารรงิเฉรม่ิันตน้นั่งธคุริดกติจลขออดง
ทางท่กี ลับมาโรม ว่าอยากให้แพงไปเดนิ แบบเสอ้ื ผ้าท่ีฉันจะออกแบบเอง”

“โธ่ ฉันตัวเลก็ เทา่ น้ี กอ็ ย่างท่ีคุณพูดนั่นแหละ กลัวจะทำเสอ้ื ผ้าคุณขายไมอ่ อก
นะ่ สคิ ะ” พราวพลิ าศหัวเราะเสยี งใส แต่ทารา่ กลับทำหน้าจรงิ จังเม่อื หันมามองเธอ

“ที่ไหนได้ละ่ นีเ่ หน็ ไหม คุณใสร่ องเท้าสน้ สงู แล้วกส็ วยหนุ่ ดมี ากๆ สมสว่ นจน
มสาอวเดยโลุ รใปหจ้คะุณต้อใสงอเ่ ปิจ็นฉไาซเชซยี์พวเิ ลศะษ ถงึ จะตัวเล็กกว่าชาวยุโรปหลายเบอร์ แตฉ่ ันจะทำเสอ้ื
แล้วเวลาทำขายคอ่ ยทำตามออร์เดอร์จรงิ ฉันมานั่งคดิ
ดนแูา่ รลัก้วขนคอาดลคเลุณกมชานั เปใ็นหมแบน่ บ้ีฉลันะอกย็ จากะตข้ยอางยรงุ่แแบนรๆ่น”ด์ ไปโซนเอเชยี ด้วย ถ้าได้สาวเอเชยี สวย
“แตฉ่ ันไมเ่ คยเปน็ นางแบบ กลัวจะทำให้คุณขายเสอ้ื ผ้าไมอ่ อกเสยี มากกว่าน่ะส”ิ
พราวพลิ าศทำหน้าเหยเกเมอื่ เหน็ สหี น้าเอาจรงิ ของเพือ่ นใหม่
ชันใหม“่ตรคงกุณันจขะ้ามมาลเปะ็นไมน่วา่างแเบชบอื่ พสาเิ ศยษตาใขหอ้ฉงันฉไันด้เไถหอมะ”แพไงม่พว่าูดแเตปถ่ล้าา่ ฉันแอตอท่ การแา่บยบังคเสอนลอเลคก่า
ตอบแทนให้สงู จนพราวพิลาศตาโต
“ว้าว! ยังกับคา่ ตัวนางแบบอาชพี เชยี วนะนี่”
“ก็ฉันชอบคณุ มาก อยากให้แพงมาเป็นนางแบบให้จรงิ ๆ ฉันจะใช้เวลาสามถงึ ส่ี
เดือนข้างหน้าน้อี อกแบบคอลเลกชันใหม่ แล้วไม่ว่าตอนน้ันคุณจะอยู่ท่ีไหนในโลก
ฉันยนิ ดจี า่ ยค่าใชจ้ า่ ยในการเดินทางทุกอยา่ งเพื่อให้คณุ มารว่ มงานแสดงแฟชัน่ โชว์ กับ
เราทน่ี ่ี ตกลงไหม”

“เอ่อ...ขอคิดดูก่อนได้ไหมคะ ฉันยังบอกไมไ่ ด้จรงิ ๆ”
พราวพิลาศออกตัวด้วยสหี น้าลำบากใจ เรอ่ื งทางเมืองไทยจะเปน็ อย่างไรเธอเอง
สกเขร้นย็ายี งังในหไจนตมไ้อ่ม่รา้ไูน่ทรถ่ี้ออ้อ้าังปุยบกสดิ ฤเราธษไรอมคหเ่บรอังอืงคอจับกะเมใมาหรรีปม้กหิัญาามเญั้ปน็นาเกพหันบาอ่ื หางกงามแนล่อบับพมบไเิรปสศาทกัษชำหวดงงนีๆาศน่งึ ์อคตแัคอบารมลบชั ทเนลแ่วี ้ไีลกาดด้วช้ทฝนั ่ีไเันหธเพนอเออื่ กาห็ทอไาวำยร้ไาามกยนแ่ ขไลาดอนะ้พทหแเิา่ าศตนกม่ษกหรีนลนา้กีับยท็นไไาดปง่า้
ดขี นาดน้ี คนมัธยัสถ์ ชอบเกบ็ หอมรอมรบิ บอกกับตัวเองด้วยความงกเล็กน้อย
“น่เี รามาเป็นเพอื่ นกันดีกว่า แพงมปี ัญหาอะไรสว่ นตัวบอกฉันมาได้เลย ถ้าฉัน
พอชว่ ยได้ ฉันจะชว่ ยคณุ เอง”
“เรอื่ งเปน็ เพอ่ื นกันตกลงค่ะ แตเ่ รอื่ งของฉันมันยาวนะ่ ทารา่ ที่แน่ๆ ฉันยัง

รบั ปากกับเธอตอนน้ไี มไ่ ด้หรอก”
“เอาเถอะนา่ ยาวแคไ่ หนฉันกม็ เี วลาฟัง หรอื วา่ ทางครอบครวั ของแพงจะมปี ัญหา

ถ้าเธอมาทำงานให้ฉัน” คำถามน้ันทำให้คนถูกถามไม่ร้จู ะอธิบายอย่างไร จนทารา่ ต้อง
ยกมอื ข้ึนโบก
ฉันจะไ“ดเ้มอเาี วเปลน็ าหวาา่ นฉาันงใแหบ้เบวใลหาแมพ่ แงตค่ฉดิ ัสนกัอเยดาือกนใหก้เแ็ ธลอ้วมกาันเป็นนาหงลแังบจบาใกหน้จ้ันรถงิ ๆ้าแพนงะทไม่ีร่รักับ”งาน

หลังจากนั้นทารา่ ก็พาแขกของตัวเองไปแนะนำรอบงาน จนพราว-พิลาศตาพรา่
แสไปขงหสกมัยสดจว่ ะนเใปห็นยญเ้มิ พก่มร็พาากะดู ใจภคนารปษๆวาอดังแกกกส็ ฤ้มนษใไจดท้ดเ่เีพหีจร็นนาไคะมไนดม่ เ้รปอี ับัเญชคหยวี าาหมในนส้ากนตาใารจแสปจอ่ื าลกสกแาไรขมเกพ่เขขร้าาอพะงเวปทกน็าอรภา่ยเาก่าษงอื าเบธทอส่ที กุองคแนต่
ของพวกเขาอยู่แล้ว

ผู้คนทยอยเข้ามาในงานมากข้นึ เรอ่ื ยๆ ขณะทท่ี ารา่ เฝ้ามองไปท่ีประตทู างเข้า
เใหหม้มอื ากนทรอสี่ ดคุ อยใดค้วรยคตน้ังหในจเึ่งอาไปวา้แกลก้ว็ชวว่านจะพเอราาวสพาวิลนาศ้อคยุยคจนิปนา้ีมถาะเไปปน็ ทนัว่ างพแบยบายใหาม้แเบกรบ็ นขด้อ์ เมสูล้อื
ผ้าของตัวเองให้ได้

“แพงมาทน่ี ่ยี ังไง”

“ฉันนัง่ รถไฟมา เด๋ียวตอนขากลับก็คงจะกลับวธิ ีเดมิ แต่วันน้ีคงจะไม่อยดู่ ึก”
“จะรบี กลับไปทำไมล่ะ นา่ จะค้างอยูด่ ้วยกันเสยี ทน่ี ่”ี
“เกรงใจเธอนะ่ สิ มงี านอย่างน้กี ็คงต้องชว่ ยรบั แขก ฉันกลับเองได้ ไม่ลำบาก
หรอก”

“ลำบากอะไรกัน ทนี่ ี่มีห้องว่างต้ังมากมาย แขกสว่ นใหญ่ก็ไปกลับอยแู่ ล้ว แทบ
ไไมด้่มทีใ่ีนคร่ีเปค้น็างบท้าน่ี น่ี ขเอว้นงซแาตน่ญโดาตรเิๆขากัฉนันเอชงอไมบ่กอค่ียนูค่ นหเดรอยืี แวพมางกจกะไวปา่ ค”้างกับฉันทอี่ พาร์ตเมนต์ ก็

“เอ่อ...ฉันจะลองคดิ ดกู แ็ ล้วกัน” สาวน้อยตอบแบ่งรบั แบง่ สู้ เธอไมค่ ่อยอยาก
นัง่ รถไฟกลับไปคนื น้ีเหมือนกัน เน่ืองจากชักจะครนั่ เน้อื ครัน่ ตัวมากข้ึนทกุ ที

“เฮ้! ขอให้ฉันได้บรกิ ารสาวน้อยคนน้บี ้างได้ไหมทารา่ ทา่ ทางเธอจะเรม่ิ ยุ่งแล้ว
ละ” บัดซง่ึ ไม่ร้มู าจากไหนเข้ามาแทรกกลาง เพราะเห็นวงสนทนาของทารา่ ใหญข่ ้ึน
เรอ่ื ยๆ ใครๆ กส็ นใจอยากจะคยุ กับน้องสาวของ ซานโดร กัสซนี ี หรอื อยากร้เู รอื่ ง
สนิ ค้าแบรนด์ ดังของเธอ จนทารา่ เรม่ิ หัวหมนุ เพราะต้องดแู ลแขกพิเศษอย่างพราวพิลาศ
ด้วย

“เอ้อ...ง้ันฝากสักครกู่ แ็ ล้วกัน แพงอยกู่ ับบัดได้ไหม เด๋ียวฉันมานะ”
“ตามสบายเถอะคะ่ แล้วค่อยคุยกัน” หญิงสาวบอกเพอื่ นรนุ่ พี่ ทารา่ จึงย้มิ หวาน
แล้วหันไปทางสาวไฮโซคนหน่งึ ซง่ึ สนใจสนิ ค้าของเธอ
“ซนิ ญอรา เชญิ ทางน้คี ะ่ เราไปคยุ กันทีห่ ้องทำงานของฉันดีกว่า”

6 มิ ดสิ ปอิ าเช (Mi dispiace) เป็นภาษาอิตาเลียน แปลวา่ ฉนั ขอโทษ, ฉนั เสยี ใจ
7 จัตรุ ัสซานลอเรนโซ (San Lorenzo) ถอื เป็นยา่ นการค้าแห่งหนงึ่ มีสนิ ค้าเกอื บทุกประเภทมาวางแผง
ขาย เกอื บทุกวันจะพลกุ พลา่ นไปด้วยผู้คนทตี่ า่ งมาเดนิ เลอื กซ้อื สนิ ค้า
8 กราเซยี (Grazie) เปน็ ภาษาอติ าลี แปลว่าขอบคุณ
9 ปาร์ ลา ลงิ เกลส เซ (Parla l’inhlese) เปน็ ภาษาอิตาลี แปลวา่ คณุ พดู ภาษาอังกฤษได้ไหม
10 บวน จอรโน (Buon giorno) เปน็ ภาษาอติ าลี เเปลว่าสวัสดี

3

โชคชะตา...คำ่ คืนแห่งความผิดพลาด

“งานเป็นยังไงครับ คุณสนกุ หรอื เปลา่ ”
“ก็นา่ สนใจดีนะคะ ฉันไม่คอ่ ยมโี อกาสได้มางานแบบน้”ี พราว-พิลาศหันมาตอบ
คำถามของบัด หลังจากมองตามหลังทารา่ ไป ความจรงิ นั้นโอกาสที่เธอหมายถึงคอื
โอกาสท่ไี ด้มางานทีม่ แี ต่ชาวต่างชาติ แตง่ านเล้ียงเชน่ น้พี ราวพิลาศเคยไปกับครอบครัว
หทกรุ อืปบีใดินาหจลนาชยนโิ อเสกยีาสแลท้วำตใ้ังหแ้เธตอส่ ไมมัย่เเคพอง่ิ ะแเขติกนเทนี่จ้อื ะสอาอวกงาอนีกสทงั ั้งคบม้านอัครเดโชยังจัดงานเล้ียง
“เรายังไมม่ โี อกาสได้คยุ กันเลย อนญุ าตให้ผมเรยี กคณุ ด้วยชอื่ เล่นได้ไหมครบั ”
“ตามสบายค่ะซนิ ญอร์ ชอื่ จรงิ คงจะเรยี กยาก”
“โธ่ เรยี กผมว่าบัดเถอะครบั แพงมาอติ าลีเป็นครง้ั แรกหรอื เปล่าครบั ”
“ใชค่ ะ่ เพง่ิ มาถึงเมือ่ คืนก่อนนีเ่ อง”
“เราไปนัง่ คุยกันตรงน้ันดกี วา่ ให้ผมหาเครอ่ื งดื่มให้นะครบั คณุ หวิ หรอื เปล่า”
“ไมเ่ ลยค่ะ ฉันทานอะไรมาแล้วก่อนทจ่ี ะออกมาจากฟลอเรนซ์” หญิงสาวบอก
เสยี งอ่อน แตก่ ย็ อมเดนิ ตามบัดไป แรกเรม่ิ นั้นเขาทำทา่ จะโอบเธอ ทวา่ พราวพลิ าศ
เบีย่ งตัวหลบอยา่ งสภุ าพด้วยสหี น้าเจอื รอยย้มิ ร้ทู ันจนบัดหัวเราะ เขายกมอื ข้นึ ลบู
ท้ายทอยด้วยท่าทางเขินเหมอื นเด็กหนุ่มจนเธออดขำมิได้
“แล้วนีแ่ พงมาคนเดยี วหรอื เปล่า อยากได้คนนำเทีย่ วไหมครบั ”
แตฉ่ ันมเี พ่ือนอยทู่ น่ี ี่ เรามีนัดกันที่ฟลอเรนซ์
“ฉันมาจากเมืองไทยคนเดียว
มะรนื น้ี เธอเป็นคนฟลอเรนซ์”

“แล้วคณุ จะอยทู่ น่ี น่ี านหรอื เปลา่ ครบั มาเทีย่ วหรอื มาทำอะไรครบั ”

“มาเทีย่ วค่ะ สว่ นจะอยูน่ านหรอื เปลา่ ฉันยังไม่แนใ่ จ”
“แล้วน่แี พงจะกลับฟลอเรนซ์เมอ่ื ไรละ่ ครับ”
“คงจะเปน็ คืนน้ีละคะ่ ฉันนั่งรถไฟมาเพราะเบอ่ื ทต่ี ้องอยู่คนเดยี ว เลยมาตาม
บัตรเชญิ ของทารา่ ” สาวน้อยบอกย้มิ ๆ รับแก้วเครอื่ งดม่ื ที่บัดหยบิ ให้จากถาดมาถอื ไว้
“ทำไมรบี กลับละ่ ครับ น่าจะค้างท่ีนส่ี ักคนื เด๋ยี วพรงุ่ น้ีผมจะพาคณุ เที่ยวโรมเอง”
“คณุ ไม่ต้องทำงานหรอื คะ”
“ก็ไม่เชงิ หรอกครับ แต่ถ้าแพงจะอย่ทู น่ี ี่อกี สกั วัน ผมก็จะเบ้ยี วงานเพ่ือคุณ”
“คงไม่ดีหรอกคะ่ ฉันกลับฟลอเรนซ์ดีกว่า ทน่ี ี่ไมร่ จู้ ักใครเลย ไม่อยากพักท่ี
โรงแรมคนเดียว ไม่อยากให้คณุ เสยี งานด้วย” พราวพิลาศเปลย่ี นใจกะทันหันทอี่ าจจะ
อยูท่ ่ีน่ีอีกสกั คนื
“ง้ันไปพักท่ีบ้านผมกไ็ ด้ เอ่อ...คือผมมอี พาร์ตเมนต์ เปน็ ห้องชดุ นะ่ ครบั ” บัดสง่
สายตาเจ้าช้ใู ห้ตามประสาหนุม่ อติ าลที ่ีชอบเฟลิร์ตพราวพิลาศสา่ ยหน้าย้มิ ๆ และจ้องเขา
กลับด้วยสายตาทรงอำนาจอย่างประหลาดแบบเจ้านายจนชายหนมุ่ หน้าม้าน
สาวน้อยคนน้ีอาจมใี บหน้าออ่ นเยาว์ ท่าทางใสซอื่ กจ็ รงิ แตส่ ายตาของเจ้าหลอ่ น
มีแววรเู้ ท่าทันและปนตำหนิตเิ ตยี นลกึ ๆ ทำให้คนที่เคยชนิ กับการชวนผ้หู ญงิ มคี วาม
สัมพันธ์ ชัว่ คืนอย่างบัดหน้าแดงเหมือนเพ่ิงแสดงโชว์ ราคาถูกไรร้ สนิยมให้พราวพิลาศดู
“ไมร่ บกวนดกี ว่าค่ะ ฉันไมค่ ้างคนื กับผู้ชายทีไ่ หน อ้อ ขอตัวไปห้องน้ำสกั ครนู่ ะ
คะ” เธอบอกเสยี งนุ่มนวล ทว่าถอื ตัวอย่ใู นที วางแก้วเครอ่ื งดม่ื ที่ยังไม่ได้แตะต้องลง
แล้วลกุ ข้ึนยืน
“ให้ผมเดนิ ไปเป็นเพื่อนดไี หมครับ”
“ฉันอยากไปคนเดยี วมากกวา่ คะ่ ” พราวพิลาศตอบ รา่ งอ้อนแอ้นหันหลังเดินไป
ยังประตูทางออกทค่ี าดวา่ จะมีห้องน้ำสำหรับแขก ท้ิงให้บัดถอนใจเฮอื กใหญ่ จนกระทั่ง
ทารา่ เดินเข้ามาใกล้
“เฮ้! แล้วแพงไปไหนละ่ ซานโดรมาถงึ พอดี”

“ไปห้องน้ำ ให้ตายเถอะทารา่ แม่สาวน้อยคนน้ีสวยจรงิ ๆ คณุ เคยเหน็ ใครสวย
น่ารกั แปลกตาขนาดน้หี รอื เปล่า”
ฉันต้ังใ“จกจ็ใะชชน่ ว่ะนสเิธอแมตาบ่ เอปก็นเนอาางไแว้กบ่อบเนสน้อื ะผว้า่าใอนยคา่ มอาลยเลุ่งกกับ-ชแพันงใหเมธ่หอนเป้าร็น้อเพนนอื่ น้”ี ของฉันแล้ว

“ผมชอบเธอ”

“นายควงมารนี าอยู่ไมใ่ ชห่ รอื อย่าทำอยา่ งน้นี า่ บัด ฉันจะแนะนำให้แพงรจู้ ักกับ
ซานโดร”

“มารนี าก็แคค่ วงเลน่ ๆ ถ้าได้แมส่ าวจอมหยง่ิ นี่มาควงแทน ผมกพ็ รอ้ มทจ่ี ะสลัด
ผ้หู ญิงทั้งโลกท้ิง ได้โปรดเถอะทารา่ ซานโดรจะหาสาวท่ไี หนกไ็ ด้”

“พูดเป็นบ้านะ่ บัด ฉันจะแนะนำแพงให้ร้จู ักกับซานโดรในฐานะเพ่ือนของฉัน ไม่
ใชใ่ นฐานะผ้หู ญิงที่จะให้เขาสนใจ สว่ นเธอน่ะถ้าอยากจีบแพงกเ็ ลกิ กับมารนี าเสยี กอ่ น
ทำแบบน้ีฉันไม่ชอบเลย”
ตระกลู “กผัสมซเนีข้ามี ใีพจีน่” ้อบงสัดานยง่ิ ตไรปงเเพพยี ียงงนสิดอเงดคยี นวคอื กซอ่ านนโจดะพรแดู ลแะลทะายร้มิา่ ให้ญนาอตกิสนาั้นวอลย้วา่นงแปตระเ่ ปจ็นบ
หญาากตเิหทา่ียงบๆกับซเจง่ึ ้าอขาอจงมธีสุรว่กนิจใตนัวทจรรงัพิ ย์ สนิไมข่เอว้งนตแรมะ้แกตลู เ่ ขาแทตเี่ ป่เมน็ ่ือแรควพ่ มนกัักนงแาลน้วคกน็ถหอื นวึง่่าในน้อบยรมษิ าัทก
เท่านั้น ดังน้ันคงไมม่ ใี ครอยากขัดใจสองพีน่ ้องคนู่ ้ี โดยเฉพาะ ซานโดร กัสซนี ี ผ้ทู ไ่ี ด้
รบั ฉายาจากสอื่ วา่ ‘ราชนั แหง่ ท้องทะเล’
มตหระากสูลมเกทุ ขัสราซซดงรนุ่ึี เา้ ปกี ย็ม็นเีถอิ่นไยี่ มขวผ่อทอ่้งังเนนข้ันปารนในถรือนุ่ เกปขรน็ อา้ วหงแนกซึ่งรใาง่นนจโบนดุคนรค่าลกกทลัส่ทีัวซรเนีปงีอน็ ทิธทรุธเ่ี ลกพิ อ่ืจิ ลกงทลาสี่รอื เดุ ดในิ นเเยรขอุโืารยแปิ่บงใบหไเญหนนใ่ือ่ นๆง
โจบากราธณุรกกิจากลารจขานกสปง่รทมิ าางณเรกอื าเรปคน็ ้าเรสะน้หวเล่าืองปดรสะาเยทหศลทักัว่ โใลนกกทาร่ีใคช้า้กขาอรขงโนลสกง่ มทาาตง้ังเรแอืตเ่สปมน็ ัยสดั สว่ น
สงู เกอื บแปดสบิ เปอร์เซน็ ต์

ตระกลู กัสซนี ีเป็นเจ้าของธรุ กิจเก่ยี วกับการขนสง่ สนิ ค้าทางน้ำแบบครบวงจรที่มี

เสน้ สายอยทู่ ุกเมอื งทา่ สำคัญ มเี รอื ท่องเทีย่ วท่เี ปน็ ท้ังโรงแรม กาสโิ น มเี รอื เดนิ สมุทร
นรผทว้ัง้อคู มใกรนไอชปแงาถลธยึงระุ ฝงกรัาง่ะจินหกตวาทดิ่าร้ังงเตดปก้ังรินาโระคเบเรรทอรืงศกิมสเาารพรก้าข่อืงทใดุข่สี ตเนดจุ้ทสาใะะนนิเนลคย้ำ้าโุมรแันปลแหะลรมกอืะีท๊ใาม่าซหนแี ธญม้ำรล้กเ่รปึกรมน็ะเชปทอา็นัง่ัตนกขิดาอับรงงหสาตุ้นนอัวงงวเอาขศิ นงอวบหงกลรโรลกิารยกามรแโพหยาธ่งแณาตใถิชส่ตือย้ำท์หเนะปราเ็นลบัวี
ชนวีี ิไตมส่เวค่ นยตมัวีชแอื่ ลว้ว่าเปแน็ม้เจสะอืมผรี ปู้หู ลญักิงษณ์ ภายนอกท่ีดึงดูดใจอสิ ตรเี พยี งไร แต่ ซานโดร กัสซี
สมั พันธแ์ ไนหน่ นอทนเี่ ปว็น่าซขาอนงโจดรรงิ มหีครวอื าถมาสวัมรพันธ์ กไมับ่เผคู้ยหญมใี งิ คมรากแลล้า้วแมสาดกงมตาัยวเป็นเแจต้าข่ไมอเ่งครยาชมันีคแวหาม่ง
ทเกข้ถ็อาืองแททวะ่าบเเลปไมน็คค่ นคววนงา้ีผมู้หคญดิ วทงิ า่ ค่ผีกนัดินไอวห่ยานซา่ งาอนมอหโกดันงราตสน์ เนชเกใน่ จินกผหันู้หนญ่ึงคเงิ พรนย้ีงั ้อดงย้วแกตยวชซ่ ่าวำ้ี ธติ ุรโกแรจิ ตมเ่ถาดน้านิ ใซเค์รสรอืว่ คขนิดอตวงัว่าเเขขขอาาหงเปลเขน็าายฤเปเๅทน็ษ่าี
ข่าวน้อยกวา่ เรอ่ื งธรุ กิจมากนัก

“ถ้าอย่างน้ันกด็ ีแล้ว งั้นถ้าแพงมา พาไปหาฉันด้วยล่ะ” ทารา่ บอกแล้วเดินจากไป
ท้ิงให้หนุม่ อิตาลรี ปู งามยืนมองแก้วไวน์ ในมือด้วยสหี น้าราบเรยี บ

รมุ ๆ เหพมรือาวนพจลิะเาปศน็ วไาขง้กรไมะเ่แปน๋าว่ ลา่ งเธบอนอเคาจาจนะเ์ เตปอ็นรไ์ลข้ า้จงรหงิ นๆ้ากไ็เดธ้อลเพ้ างรมาะือจแาตก่รกสู้รกงึุ เมทึนพหฯัว ตัว
ซง่ึ มี
อากาศคอ่ นข้างรอ้ นมาพบกับอากาศเยน็ ตำ่ กว่าสบิ องศาเซลเซยี สของฟลอเรนซ์ในชว่ ง
กเดลอื ับนเมกือุมงภไาทพยันธเ์ปน็ กไอ่ ปนไหด้วน่า้ารนา่ ั้นงกเธายออกา็เพจจิ่งะมปารจับากตดัวินไมแท่ ดันนอันหนาวเยน็ ของเอดินบะระเพอื่
อย่างน้เี ห็นจะไมด่ แี น่ หรอื บางทีเธอนา่ จะขอทารา่ นอนทีน่ ี่สักคนื แล้วคอ่ ยนั่ง
รถไฟกลับฟลอเรนซ์ในวันพรงุ่ น้แี ทน หรอื ไมก่ ็โทร. หานนี า่ แล้วกลับพร้อมเพือ่ นสาว
หญิงสาวจัดการธรุ ะสว่ นตัวเสรจ็ ก็เดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อไปยังห้องโถงด้วย
ท่าทางซมึ ๆ พราวพิลาศเหน็ คนกลมุ่ ใหญอ่ อกันอย่หู น้าประตูทางเข้า ศรี ษะสดี ำสนิท
ของใครคนหน่งึ สงู โดดเด่นอยู่ท่ามกลางวงล้อม แตร่ ะยะไกลเชน่ น้ีประกอบกับเจ้าตัว

ก้มหน้าพดู กับคนรอบข้างทำให้พราวพลิ าศไม่เห็นใบหน้า แตเ่ วลานั้นเธอก็ครา้ นจะ
สนใจใครเสยี แล้วเพราะร้สู กึ มึนหัวมากข้นึ ทกุ ที
“ขอโทษนะจ๊ะ ฉันอยากได้ยาลดไข้สกั หนอ่ ยนะ่ ไมร่ วู้ า่ จะมีหรอื เปล่า”
พราวพิลาศเดนิ เข้าไปถามสาวรับใชใ้ นบ้านด้วยสหี น้ากังวลใจเพราะไม่คดิ ว่าจะไม่
สบายข้นึ มาอยา่ งน้ี เธอจึงไมไ่ ด้พกยาสามัญประจำบ้านติดกระเป๋ามาด้วยซง่ึ ได้ท้ิงไว้ใน
ห้องพักของโรงแรม อกี อยา่ งการอยู่ในต่างประเทศไมใ่ ชจ่ ะเดนิ ไปหาซ้อื ยาอะไรมากนิ ได้
งา่ ยๆ

“ซนิ ญอรนิ าแพ้ยาอะไรหรอื เปลา่ คะ”
“ไมจ่ ้ะ ไม่แพ้อะไร” สาวน้อยยกมือข้นึ กอดอก รสู้ กึ หนาวข้นึ มาหนอ่ ยๆ เช้อื บ้า
อะไรนะทมี่ ารงั ควานเธอตอนน้ี ชา่ งกะทันหันและไมถ่ กู ท่ีถูกเวลาเสยี จรงิ

“ดิฉันพอจะมยี าสว่ นตัวเหลืออยู่คะ่ เพราะเพง่ิ หายป่วย เชญิ ซนิ ญอรนิ าไปนัง่ รอ
ทห่ี ้องนัง่ เลน่ ทางน้ีดีไหมคะ” สาวรับใช้ถามเสยี งสภุ าพอ่อนน้อมเมอ่ื เห็นแขกของ
เจ้านายไมส่ บาย หลังจากทำท่าคิดอยู่หลายวินาที
“จ้ะ เธอไปเอาเสอ้ื โคตมาให้ฉัน แล้วเรยี กแท็กซใี่ ห้หนอ่ ยได้ไหม” พราวพิลาศ
ขอร้องเสยี งหวาน
“ได้คะ่ ซนิ ญอรนิ า เส้อื โคตสอี ะไรคะ”
คงแจละะเปเด็นนิ บนรเำิ วพณราสวว่พนลิ ตาัศวเขขอ้างไปเจใ้านขหอ้องบง้นานั่งเลเ่นพขรนาะาคด่อเลน็กขท้าง่เี งไยีกลบ
พนักงานสาวถาม
สงบและไมม่ ใี ครอยูเ่ ลย
จากห้องจัดเล้ยี งออกไป พราวพลิ าศเดินไปท้งิ ตัวลงบนโซฟาตัวยาวซงึ่ มขี วดไวน์ และ
แก้ววางอยูบ่ นโต๊ะกลางตรงหน้าแต่ยังไมไ่ ด้ใช้ ใครสกั คนคงจะเข้ามาในน้แี ล้วกลับออก
ไปเสยี ก่อน
ด้วยความทค่ี อแห้งเพราะมไี ข้และยังไม่ได้ดืม่ อะไรต้ังแต่มาถงึ พราวพลิ าศจึงเปดิ
ขวดไวน์ รนิ น้ำใสๆ ใสค่ อ่ นแก้ว ก่อนจะยกข้นึ ดืม่ เหมอื นน้ำเปลา่ โดยไมไ่ ด้คดิ อะไร
จากนั้นรา่ งอ้อนแอ้นก็เอนหลังพงิ พนักรออยูพ่ ักใหญ่ สาวรบั ใชค้ นเดิมจงึ กลับเข้ามา
พรอ้ มเส้อื โคตของเธอและถาดยาพรอ้ มน้ำดมื่

“ดิฉันเรยี กแท็กซใี่ ห้แล้ว ซนิ ญอรนิ าอยากพบกับซนิ ญอรนิ ากัสซนี กี ่อนหรอื
เปลา่ คะระหว่างทร่ี อรถ ดฉิ ันจะไปตามเธอมาให้”

“ไม่เปน็ ไรหรอก ยาน่ีกนิ แล้วไมง่ ว่ งใชไ่ หม”
“ไมห่ รอกคะ่ ดฉิ ันเองก็เพ่งิ ไมส่ บาย แต่หายเสยี ก่อน แล้วยายังไม่หมดน่ะค่ะ”
เปิดกระ“โเปช๋าคเดพีจ่อื รหงิ ยๆบิ ทิปถ้จาอำนยวา่ งนนหั้นนแ่ึงทใ็กห้ซสมา่ี วารแบัลใ้วชร้บกวนคมวาาเมรจยี รกงิ ฉอันยากก็แจละ้วลกำ่ ันลา”กับหทญารงิา่ สเสายวี
กอ่ นแตเ่ หน็ คนมากมายมงุ อยู่ตรงประตทู างเข้าก็คิดวา่ ทารา่ คงจะยุ่ง แถมเธอยังไมร่ วู้ า่
เพอ่ื นใหมจ่ ะคยุ ธุระเสรจ็ หรอื ยัง จึงไม่อยากรบกวน

“ฝากบอกซนิ ญอรนิ าด้วยกแ็ ล้วกันจ้ะ ว่าฉันขอกลับกอ่ น แล้วจะโทร. หาเธอ
ทีหลัง” หญิงสาวสัง่ แล้วดม่ื น้ำเล็กน้อย กลืนยาลงคอ

“แล้วดิฉันจะเรยี นเธอให้ค่ะ”

“ขอบใจมากจ้ะ”
เอ่ยจบกส็ ง่ รอยย้มิ ให้สาวรบั ใชท้ ่ีถอยออกไป พราวพิลาศเปิดขวด รนิ ไวน์ ใส่
แก้วอกี ครงึ่ แก้ว แล้วยกข้นึ ดม่ื จากนั้นจึงเอนกายลง ดึงเสอ้ื โคตมาคลมุ ตัวด้วยรสู้ กึ ดี
ข้นึ มาบ้างเลก็ น้อย
โดยไมร่ เู้ ลยว่าเมือ่ สาวรบั ใช้เดนิ ออกไปข้างนอกอีกครั้งนั้น เกดิ มแี ขกที่เมา
ทะเลาะกันจนได้เลอื ด เมสือ่ าแวทร็กับซใชมี่ ค้ าถนงึ ดจังึงกไมลา่ม่ วีพเขน้าักไปงาหน้าขมอปงรคามฤจหนาสถนกู ์ ลคกนู หไหลนงร้วู า่โใดคนรขเปว็นด
ไวน์ ฟาดศรี ษะสลบไป
คนเรยี กรถแทก็ ซ่ี

เกอื บเทีย่ งคืนแล้ วกว่ารา่ งสงู ใหญใ่ นเส้อื สทู ลำลองจะเดินเข้ ามาในห้องนั่งเลน่
ขนาดเล็กเพอ่ื ผา่ นไปห้องทำงานของตัวเอง ชายหนมุ่ เกอื บจะเดินเลยไปแล้วถ้าไมเ่ ห็น
กองอะไรบางอย่างสนี ้ำตาลอยู่บนโซฟา

“หอื ใครกันละ่ น่ี เมาหรอื เปลา่ ”
ข้อสนั นษิ ฐานน้มี าจากแก้วไวน์ และขวดที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้า ความคดิ ทจี่ ะไป