พ่ายรักมาเฟียZX

กันเองจน นิคโคโล กัสซนี ี ถงึ กับสา่ ยหน้า

เมื่อเรยี นปรญิ ญาโทจบพร้อมซานโดร จูลโี อจงึ ได้ เปน็ ท้ังรองหัวหน้าบอดกี าร์ด
เแฉลพะเาละทขาารนา่ ุกซาง่ึ รกสำว่ลนังตโตัวแขลอะงมซอี านายโหุด่ารงจากชพว่ ี่ชยาดยแู ถลึงคแนปใดนปคี รอบครัวและธุรกิจเต็มที่ โดย

จลู โี อเป็นคนหัวไว ไมม่ ีใครสังเกตว่านับจากวันแรกท่ีได้เข้ามาอยูใ่ นบ้านและ
เกือบถูกทำโทษเพราะเดก็ สามขวบคนหน่ึง เขาได้คอยเฝ้าดูวิวัฒนาการของหนนู ้อย
มเเหงีรียมปู บอื ทเนรชงนยี ักบธกร่ออรมนัศชจจาระตรกยวิ ล์ิทใาจยยทาเปทเ่ี ห็นเี่ ฝน็ ส้าเตดธรอูกสี เาปารวเลตรย่ี า่ิบนงโสตจงูาขรกอะเหดงสง็กอง่ิตมวัวบชี อวอี วิติม่ บชทอน่ีน้วดินา่ กหเปินน็นย่ึงิอส่งกายววา่ นา่งดค้อารยรำ่ ตาเสคัวารเวงก่ ซ้งซกิ ้ลาิ ทงีสไวมดุ ่า่
เซก็ ซ่ี ซง่ึ เขาเคยนอนด้วยและหลงใหลอยู่พักหนงึ่

ตอนท่ีทารา่ อายุสบิ ห้าปแี ละเขาอายุยสี่ บิ แปด เดก็ สาวมาหาเขาถึงในห้องนอน
สว่ นตัวด้วยใบหน้าเดือดเน้ือร้อนใจ

“คณุ หนมู อี ะไรกับผมหรอื เปลา่ ครับ”
“พจี่ ะสอนทารา่ ทุกอย่างใชไ่ หม”
“ทำไมถามอยา่ งนั้นละ่ ครับ มีอะไรบ้างท่ผี มทำให้คณุ หนไู มไ่ ด้”
เรยี น” “เเธพอ่อื ฟน้อๆงหทนา้รามา่ จ่ยุ ูบผแ้ตชู ค่ายนเฟปั็นงทกำันหหนม้ากดลแลนื ้วไมเเ่ ขขา้าลค้อายวไ่ามท่อารอา่ กไม่ไแดม้เ้จระอื่ พงอเเอขา้าแใตจเ่วป่า็นสาเดวๆ็ก
วัยน้ชี า่ งแกแ่ ดดและเกทัพบลัฟกันแหลกเรอ่ื งผ้ชู ายขนาดไหน
“มันไม่ใชเ่ รอ่ื งท่ีจะมาขอให้ใครสอนก.็ ..” เขาพดู ยังไม่ทันจบดกี ็ต้องตัวแขง็ เมอ่ื
เแดด็กงสลางวมรากุหฆนาักตๆด้วบยนกปาารกเขข้าอปงรเะขชาดิ เหมอืโอนบเอแขาชนอ้ คนลป้อ้างยตแ้นยคมอบแนกขรนง่ ขมอปังงเขาแล้วบดปากนิ่ม
เมื่อเขานง่ิ ปดิ ปากสนิท เธอจึงชะงักไป จลู โี อถอนใจเพราะคิดว่าเด็กสาวจะยอม
ถแลอะยเลม็ แเพตื่อ่สหาวลนอ้อกยลกอ่ ลใัหบ้เบขดาขเปยิด้นี ป่มุ านกอวลอขก้ึนมหิ นำเมซ้ม้ำยปังาปกีนเขปาา่เชยขอ่ื ้ึนงชม้าาแบลนะตใชักล้เบ้นิ ียสดชี ทมรพวงูเลน็กุ่มๆ

แรกผลิชดิ อกกำยำซง่ึ มีเพียงเสอ้ื ยดื ตัวบางกั้นกลาง
ชายหนุ่มซง่ึ จับเอวคอดเอาไว้แนน่ เพ่อื ดันตัวเด็กสาวออกในตอนแรก เลยมีอัน

ต้องตบะแตก พา่ ยแพ้ให้แกต่ ัณหาซงึ่ ลุกโหมเหมือนไฟไหม้ฟาง จูลโี อบดจบู ตอบสนอง
รกุ กลับอย่างหวิ กระหาย ท้ังตักตวงและสอนทารา่ ไปด้วยในระดับแอดวานซ์ ปากเล็ก
น่มุ สแี ดงระเรอ่ื เหมอื นเชอร์รสี กุ ใหม่สดฉำ่ หอมหวานจนหนมุ่ ฉกรรจ์ ลมื ตัว ลมื เวลาและ
สถานท่ี

เสยี งครางแผว่ เบาของทารา่ และการตอบสนองอย่างไมป่ ระสายิ่งกระต้นุ ราคะให้
เผาผลาญหนัก

นานหลายนาทกี วา่ จลู ีโอจะดึงสตซิ ง่ึ แตกซา่ นกลับมาได้ และจำใจถอนจบู ทผ่ี นึก
แน่นในตอนแรกกะทันหัน หรอื ไมอ่ ย่างน้ันกค็ งกดเธอลงบนพ้ืนแล้วครอบครองเธอ
ตรงนั้น

ตาสนี ้ำตาลอ่อนหรปี่ รอื มองเขาอย่างเหม่อลอยอยชู่ ัว่ ครู่ กว่าเด็กสาวจะคลายมอื
จากลำคอแกรง่ ลุกข้ึนจากตักของเขาแล้วยกน้ิวขาวลบู ปากอวบอ่ิมซงึ่ บวมเป่งข้ึนมา
ทันควัน เดก็ สาวมีสหี น้าเหมือนแมวอ้วนพที เี่ พ่งิ เขมือบปลาย่างชน้ิ ใหญ่จนอมิ่ แปล้

“ว้าว! พวกนั้นไมม่ ีทางเคยจบู ใครท่เี กง่ ขนาดพ่ีแน่”
“คณุ หนอู ย่าพดู อยา่ งน้ีสคิ รับ”
“ทารา่ คิดไมผ่ ิดจรงิ ๆ ทมี่ าหาพ่”ี เธอไม่สนใจสงิ่ ทีเ่ ขาพดู ด้วยซำ้
สงิ่ ท่ีคล้ายกันของสองพน่ี ้องซง่ึ ทำให้เขาต้องสา่ ยหน้าด้วยความระอาในบางคร้ัง
คอื การเอาแตใ่ จตัวเองและกัดไม่ปลอ่ ยถ้าต้องการสงิ่ ใดข้นึ มา โดยไม่สนวา่ มันจะสร้าง
ความลำบากใจให้ใครบ้าง
“สงิ่ ทีเ่ ราทำมันไม่ถูก คณุ หนเู ปน็ น้องสาวคนเดยี วของท่าน”
ค้ิวของเธอขมวดเข้าหากันเพียงนิดเดียว ปรายตามองเขาอยา่ งเบ่ือๆ แล้วหัน
หลังเดินออกจากห้อง จนจลู โี อต้องตามไปดงึ ข้อมือเอาไว้เกือบไมท่ ัน
“อะไรคะ”

“สัญญามาสวิ า่ คณุ หนจู ะไม่ไปลองทำอะไรแบบน้กี ับใครอกี ” ใบหน้าคมคายอยา่ ง
หนมุ่ อติ าลีของเขาเครง่ ข้นึ ออกคำสัง่ อย่างท่ีไมไ่ ด้ทำบอ่ ยนัก

“ทำไมทารา่ ต้องทำแบบนั้นล่ะ ในเม่อื พ่ีไม่ได้อยากสอนทารา่ ซะหน่อย หรอื จะให้
ทารา่ บังคับเอาอยา่ งเมื่อก้ี”
โตใส่ ““คผุณมสหอนนูเปค็นุณเจห้านนูไามย่ไดผ้”มทเขำงาแานก้ตใหัว้คเสณุ ยี พงด่อุ กโับหพนีช่ กาแยกข้มอเงปคน็ ณุ สเ”ี ข้มเมอื่ เธอแสรง้ ทำตา

“กเ็ ทา่ กับทำงานให้ทารา่ ด้วย”
“ใชค่ รับ”
“ก็นไี่ ง ทารา่ สัง่ ให้พ่สี อนทารา่ จูบ ทำไมถงึ เล่นตัวล่ะ”
เป็นฝ่ายโธยโ่ ่นว้ยหั!วค“้วิ ไบม้าใ่ งชง่“าเนข้าถใึงจเในช้อื ไ่ ถหงึมตคัวรแับบ”บน้ี” ทารา่ พยักหน้ารบั อยา่ งว่างา่ ยจนเขาต้อง
“ฮือ่ พ่ีสอนไมไ่ ด้ ทารา่ ต้องไปลองกับคนอน่ื ลูคาเขาสนใจทารา่ ยังเคยมาขอเด
ตด้วย บางที...”
“ปอราะยวุเัตท“ิแา่ ไลนอ้ว้้มีหไันมมอกม่ หน็ากัดั่นกเมป็นันน็ ้อไเยมสใ่อื ชผค่ ู้หนญดวิงี!า่แ”จละ้วไไมมค่วเ่ ป่าณุ ใน็ คหอรนันทูไต่อีมรย่คาู่ใวยกรกลไับป้ตทยัวาุง่เยธดาอ้วทซยคง”ึ่ นไมเล่นก็ ่าไขวอ้ใงจตรละ้กวูลนกถัสูกซสนบีื ี
“แปลว่าพจี่ ะยอมสอนทารา่ ใชไ่ หม”
“ทารา่ ...” จลู ีโอครางเรยี กเด็กสาวอยา่ งออ่ นใจ “ทำไมต้องอยากรเู้ รอ่ื งพวกน้ี
ด้วย”
“เด็กวัยรนุ่ ทไี่ หนก็ต้องอยากร้อู ยากลองทั้งนั้นแหละ”
เสยี งแท“คบณุจะหเปน็นคู กวัดรจฟะันอพยดูาก“รต้อู อยนากนล้ีกอ็ไงมก่ใับชคเ่ วนลทาทม่ี ใีคี่ จวใรหร้้เู ขบาาจงรทงิ ีอๆกี ”สักสเขห่ี า้าใปหีค้คอ่ ำแยน...ะ”นำด้วย
เป็นซาก“พฟ่ีพอูดสเซลลิ ่นใในชยม่ ุคั้ยห”ินทารา่“รเบพี แอ่ื ทนรๆกเสยี ทงาพรรา่ นนั่ พะ่ รงึ พมอีแๆฟนกกับันสเหีกนอื ้าบทมุกอคงนมาเหมแอื ปนดเสขบิ า

เปอร์เซน็ ต์ ก็เคยมอี ะไรกับแฟนมาแล้วทั้งนั้น แตพ่ ่จี ะให้ทารา่ รออกี ห้าป”ี
“เซก็ ซ์ไมใ่ ชท่ กุ อย่างในชวี ิตวัยรนุ่ นะ ทารา่ ”

ฟังโหน“กพแ่ีมกอี ้มะเไปรน็ กสับเีผข้หู้มญอกีงิ ครอรง้ับแรกตอนอายเุ ทา่ ไหร”่ คำถามลุ่นๆ ของเดก็ สาวทำให้คน
เขาไม่เคยอายเรอ่ื งพรรค์ น้ีมาก่อน ไมว่ ่าจะกับผู้หญิงหรอื ผ้ชู าย ใช้รา่ งกายหา

เงนิ มาแล้วก็เคย แต่เม่อื ต้องมาตอบคำถามเดก็ สาวตาใสแจ๋ว ท่ีจลู โี อร้วู ่ายังไร้
ประสบการณ์ ปากของเขากลับเหมือนถูกตรงึ ด้วยลวดหนาม

“สภุ าพสตรไี ม่ควรถามอะไรแบบน้กี ับผู้ชาย”
“ลูคาบอกวา่ เขามีอะไรกับผู้หญงิ ตอนอายุสบิ สี่ ทารา่ ไม่ได้ถามด้วยซำ้ ”
“อยา่ พูดถงึ ไอ้เดก็ เวรนัน่ ได้ไหม” ชายหนมุ่ โต้อยา่ งฉุนเฉียว โกรธจัดข้ึนทุกทที ี่
ทารา่ เอย่ ถงึ ไอ้เดก็ เปรตซง่ึ ไมค่ ู่ควรกับเธอเลยสกั นิด
“ทารา่ ไม่พดู กไ็ ด้ ไม่อยากมแี ฟนด้วย...” เธอปรายตามองเขาเหมอื นกำลังคดิ
คำนวณแบบเจ้าหน้หี น้าโหด “ทารา่ จะไม่ไปลองกับใคร ไม่ยุ่งกับใคร ถ้าพ่ียอมสอนดๆี
ตกลงไหมคะ”

ข้อเสนอน้ันของทารา่ เย้ายวนใจปศี าจได้เชยี วละ!
ผู้ชาย กเปารลค่ยี ิดนวเ่าลเอืธอดจแะดถงนๆอใมหต้รัวอ้ เอนารไมุ่ วแ้เพทอ่บื จเขะากคลนายเดเยปี วน็ นล้ันาวปาลไหกุ ลสปญั รชไี่ ปาตทญั่วราา่ณงกดำิบยขำอจงูลีโอ
ต้องใชค้ วามพยายามอย่างหนัก เพอ่ื ตรงึ สายตาของเธอเอาไว้เฉพาะบนใบหน้าของเขา
ไมใ่ ห้ลดตำ่ ลงกวา่ นั้น

“นานเทา่ ไรครับ”
“นานเท่าท่ีพกี่ ับทารา่ ต้องการ”
“ถ้าผมไมร่ ับปาก คุณหนจู ะไปลองกับคนอนื่ ใชไ่ หม”
“กท็ ารา่ อยากร้นู ่ี”
“ผมแกก่ วา่ คณุ หนสู บิ กว่าปี” หนมุ่ ฉกรรจ์ พดู อยา่ งไมเ่ ต็มใจ

เธอดไู ม่ตา่ งจากเด็กทารกแก่แดดสกั นิดด้วยวัยเพยี งสบิ ห้าปี เมอื่ เทยี บกับชาย
หนมุ่ เตม็ ตัวทผี่ ่านประสบการณ์ เกินบรรยายมาแล้วอย่างเขา เสยี แต่เดก็ ทารกคนน้ีเรม่ิ มี
รปู รา่ งกลมกลึง สวยผุดผาดบาดตาจนสันดานดบิ ของผู้ชายทำให้เขาอยากลมื วา่ เธอยัง
เด็กแคไ่ หน จลู ีโอคิดหนัก แต่คนอยา่ งเขาก็เหมอื นคนฉลาดท่ขี าดความเฉลยี วในบาง
คร้งั
ลกู สาวชขาอยงหมนาเุ่มฟไียม่ไนด้ิคนโึกคถโึงลควกาัสมซเปนี ็นี จรงิ ทว่ี า่ เธอเปน็ น้องสาวของซาน-โดร และเป็น
ภูมใิ จ ม“พอ่หี งเลข่อาจเหะตมาือยนเเปพ็น่ือสนมๆบัตขิสอว่ งนทตารัวา่ ทแี่ออยบาปกลเ้ืมกบ็พไี่กปันอทวุกดคใคนร”ตสอ่ หใี คนร้าของคนพูดภมู ิอก

จูลโี อทำหน้าป้ันยาก “แค่จบู เท่าน้ันนะครบั ”
ตาสนี ้ำตาลออ่ นใสเปน็ ประกาย “ค่ะ แค่จูบ...” สำหรับตอนน้ีเทา่ น้ันนะ

จูลีโอยังมีเวลาได้ หายใจบ้ าง หลังจากทีห่ ลงเสนห่ ์สาวน้อยจนเกอื บลืมตัวสอน
เธอมากกว่าทตี่ ัวเองต้ังกฎเหล็กเอาไว้หลายหน เม่ือทารา่ แอบมาหาเขาถงึ ห้องทกุ สัปดาห์
จะมีว่างเว้นก็เวลาทเ่ี ขามธี ุระต้องเดินทางไปต่างประเทศหรอื ตา่ งเมอื งกับซานโดรเพ่อื
ทำงาน ความอดทนของเขาจวนเจียนจะสน้ิ สดุ ตอนทสี่ าวน้อยทารา่ เรยี นจบมัธยมปลาย
พอดี
ฝมัานบท้านี่จะโเเฉชปพคน็ ดาดะที ไชี ่เีซวธ่ เองนปตอดิ้อรเง์ททอำออใมหก้คจวากากมบาใร้ากเนรลไยี ้ปชนเดิ รหมยี นชีนักอ่ตแงอ่ ลวอะา่ ยคงมู่เวกาากอืมขสบ้นึหนกใจปเีจรนอ่ื งจงบาปนรอญิ อญกแาโบทบตแาลมะคกวลาัมบ
เชกตอล้ ือันบนไทปตอแัไวงมดเมอ้้สหางลว่ตเนาส้ังยหมแชตนอัว่่เวึง่ กคจ่าดินะหสเวขปางวณ็นแนคหะ้อณุนทยี่เแหขขลนาอะเูไปงอฮเ็นยขโาเซาพกนจีคย้ัานกรงอเอตดยบรก็ู่สะคขกงูร้สาลูองดุผงถเเู้ดนอธแี้อือนสขมไนรน้ทรา้ัทงำด่ รสาไวรหกยา่ ุลนเปแซน็ลง่ึ เะสดหแบื็กัวตสทน่ชาีค่ อยาายนเบลหปชือนลอ้ ดมุา่ นยยตเ้เอง้อทนินง้า
ซงึ่ ถูกพ่อและพ่ชี ายของเธอชบุ ชวี ติ ดงึ ข้นึ มาจากเศษสวะสงั คมช้ันลา่ งสดุ

การอาจเอ้ือมดึงเธอลงต่ำไปเคยี งคู่กับเขาจึงเปน็ การเหน็ แกต่ ัวและทรยศผู้มี
พระคณุ

จูลโี อพยายามดึงตัวเองออกหา่ งทารา่ มากยิ่งข้ึน เพ่ือให้เธอมโี อกาสพบคนอื่นซง่ึ
เหมาะสมและคู่ควรกว่าแม้จะปวดร้าวทรมานใจมากเพียงไร เขาคิดวา่ เกอื บทำสำเรจ็ แล้ว
เม่อื สาวน้อยทารา่ เรยี นจบปรญิ ญาโทกลับบ้านมาชว่ ยงานในครอบครัวใหม่ๆ และเธอ
ยงุ่ กับงานจนไมไ่ ด้มาตอแยเขาเหมือนเคย
จูลีโอไมเ่ คยคบหาใครจรงิ จัง แต่เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปซง่ึ กลายเปน็ ชายหนมุ่
เต็มตัว มีครบทั้งเงนิ ทองและอำนาจ ในฐานะมอื ขวาของ ซานโดร กัสซนี ี ซงึ่ เข้ามา
เป็นผ้บู รหิ ารเต็มตัวหลังจากนคิ โคโลผ้เู ป็นบิดาจากไป ชายหนุ่มมีเพ่อื นหญิงไว้
ผ่อนคลายอารมณ์ บ้าง และให้กุญแจคอนโดฯ แห่งหน่งึ ของตัวเองกับหญิงสาวเหลา่
น้ันเพือ่ มารอยามท่เี ขาเรยี กหา

ทารา่ กัสซนี ี เกิดแวะมาท่คี อนโดฯ ซงึ่ เธอร้วู า่ เขามีไว้เพ่ือเรอื่ งสว่ นตัวในวันท่ีจู
ลโี อเรยี กอะเดรยี นา่ นางเแธบอบเปสดิาวปดราะวตรหู งุ่ ้อคงนเขห้นาม่ึงามตาอพนอทด่ีเี ขากหญำลงิังสจาะวเรไงดิ ร้กักญุ กัแบจคคูข่ อาบนนโดโซฯ
ของเขามาจากไหนไมร่ ู้
ฟาเบดในห้องรบั แขก

ตุ้บ!
เสยี งกระเป๋าถอื และกุญแจท่ตี กบนลงพ้ืนทำให้ชายหน่มุ ผดุ ลกุ ข้นึ มาทั้งท่ีผ้าผอ่ น
หร้าลยุดลท่ยุารเกา่ ยือืนบนเป่ิงลเปอื น็ ยหุน่ จจ้อลู งโี อเขหาันกับไปคมู่ขอางรทาวปี่ กรับะถตกูทู สางาเปข้าและตกตะลงึ เหมือนเหน็ วญิ ญาณ
“ทารา่ ” เขาเสยี งแหบพรา่ ขัดกับปฏิกริ ยิ าตอบสนองของคู่ขาท่ีมองผ้มู าใหม่ด้วย
สหี น้าไม่พอใจนัก

“แม่คนน้ีเป็นใครกันคะจลู โี อ ไหนคณุ บอกว่าจะไมใ่ ห้ใครเข้ามายุ่มย่ามในเวลา
สว่ นตัวของเรา ฉันใจกว้างมากแล้วนะท่ยี อมให้คณุ มีใครต่อใครได้ตั้งหลายคน”
“คุณหนูมาที่น่ไี ด้ยังไง”

“คณุ ต้องไล่หล่อนกลับไปนะ หรอื ไมเ่ ราก็เลิกกัน” อะเดรยี น่ายังแว้ดไม่เลิก

เพราะความหึงหวง และโกรธมากข้ึนเม่ือชายหนุ่มควานหาเส้อื ผ้ามาใสอ่ ยา่ งรอ้ นรน
อยา่ งกับเมียมาเจอว่ามชี ู้

“เงยี บเถอะน่า” จลู โี อหันมาสัง่ เสยี งต่ำเป็นคำแรกด้วยสหี น้าเหลอื อด “แตง่ ตัว
กลับไปได้แล้ว”

“อะไรนะ นคี่ ุณกล้าดี...”
“พี่ทำอย่างน้กี ับทารา่ ได้ยังไง” เสยี งกล้ัวสะอ้นื ของสาวน้อยดังข้ึนเปน็ ประโยค
แรกแทรกอะเดรยี น่า เธอมองเขาด้วยสายตากล่าวหาปนผดิ หวังอย่างยิง่ ยวด ซง่ึ ทำให้จู
ลีโอทรมานใจยิง่ กว่า อยากเข้าไปคุกเข่าโอบกอดบ้ันเอวซบหน้าลงกับทรวงอกเธอ เพื่อ
บอกวา่ ทุกอย่างไมใ่ ชอ่ ย่างที่เธอเข้าใจ และวอนขอให้เธออภัยให้
เขาอาจจะนอนกับผู้หญิงได้ทั้งกรงุ โรม แต่ถึงจะทำอยา่ งนั้นเขาก็ไมอ่ าจกำจัด
คผว้หู าญมิรง้สเู พกึ ียทงจ่ี คลู นีโเอดมียีใวหท้ตไ่ี ั้งมแ่คตว่ทราอราา่ จยหังาเปญน็ เอเด้ือ็กมหมญือไงิ ปตัแวตนะดิ ตห้อองมตกั้งลแต่ิน่แนรมกเอนอยกจกากลใาจยไเดป้ น็ สาว
รนุ่ และหญิงสาวสะพรงั่ เต็มตัวด้วยกลิ่นสาบสาวอันเย้ายวนไม่ใชแ่ ค่ความรกั แตล่ ึกซง้ึ
ยิ่งกว่าน้ันมากนัก
จูลีโออยากทะนุถนอมค้มุ ครองสาวน้อยของเขาให้อยูแ่ ต่ในโลกอันดงี าม ไมใ่ ห้
มแตีวัน่เขตา้อไมงใ่รช้จู ัคก่ นหรทอื ม่ี แีสปทิ ดธเ์ ิทป้ำืออนยก่าับงนค้ันวามโหดร้ายใดๆ ของโลกด้านโสมมทีเ่ ขาเคยสมั ผัส
“คุณหนูไมค่ วรมาทน่ี ่ี” เสยี งห้าวค่อนข้างแขง็ ใบหน้าควบคุมให้เรยี บเฉย แม้ใจ
จะขาดรอนทเ่ี ธอสะอึกไป

“จะให้ทารา่ กลับใชไ่ หม”
“ผมจะไปสง่ ทบ่ี ้าน”
“ไม่เห็นจำเปน็ ต้องทำอย่างนั้น หลอ่ นมาเองก็กลับเองได้นี”่ อะเดรยี น่าสะบัด
เสยี งแทรกข้นึ มา ทำให้ตาสนี ้ำตาลออ่ นใสหันไปมองผู้หญงิ อกี คนในห้อง
“เธอน่ะ กลับไปได้แล้ว”
“อะไรนะ” อะเดรยี น่าตกใจทถ่ี ูกหญงิ สาวสวยจัดหันมาออกคำสัง่ ด้วยสหี น้าหยงิ่

ยโส

“เก็บข้าวของทุกอย่างของเธอทอี่ ยู่ทน่ี ีก่ ลับไปด้วย แล้วอยา่ กลับมาอกี ” ทารา่
ทวนคำอยา่ งใจเย็น

“เธอมสี ทิ ธ์ อิ ะไรมาสัง่ ฉันเปน็ แฟนของจลู โี อ ห้องน้กี เ็ ป็นคอนโดฯ ของเขา”
ความเป“น็ผ้เชู จา้ายขคอนงนข้อเี ปงน็เธสอมบทัตำใขิ หอ้คงฉนักนลใางคสระหดนุ้ง้าไหแตนแ่กมห็ ่เ้าสมอื มสาายวุ่งไทม้ังส่ นน้ันใ”จเคขำาปดร้วะยกซาำศ้ แทสาดรงา่
มองอะเดรยี นา่ ด้วยสหี น้ามาดร้ายอย่างทเ่ี ขาไม่เคยคิดวา่ สาวน้อยนา่ รักอย่างเธอจะทำได้
“จะไปดๆี หรอื จะต้องให้ฉันเรยี กคนมาลากเธอออกไปแล้วขนของสว่ นตัวของเธอไป
เผาท้งิ ”

“จลู โี อ คุณจะยอมให้หลอ่ นทำแบบน้ีกับฉันหรอื ไง” อะเดรยี น่าชักกลัวข้ึนมา
บ้าง เมือ่ เหน็ สายตาเย็นชาเหมือนก้อนน้ำแขง็ ขนาดมหมึ าโผล่พ้นน้ำ ซง่ึ ไมอ่ าจคาดเดา
ได้ว่าสว่ นท่ีจมอยู่ในน้ำอาจมมี ากกวา่ หลายเท่า และจลู โี อเองก็ยืนนิ่งเหมือนไมม่ ปี าก
ปลอ่ ยให้หญงิ สาวผู้มาใหม่ออกคำสงั่ ได้

“คณุ ไปเกบ็ ของเถอะอะเดรยี นา่ สว่ นทารา่ ออกไปกับผม” ชายหนมุ่ พยายามสงบ
ศกึ แตร่ า่ งระหงก้าวถอยหลัง

“ทารา่ จะรอจนหล่อนกลับไปแล้ว”
“มันไม่มีประโยชน์ นะครบั คุณหนู นเี่ ป็นเรอื่ งสว่ นตัวของผม” เขาพยายามใช้ไม้
ออ่ นเข้าปลอบ แต่เธอตวัดสายตาตอบกลับ นัยน์ ตาลกุ วาวเหมือนเขากำลังทรยศหัก
หลัง
“เรอ่ื งของพเี่ ป็นเรอื่ งของทารา่ ถ้ากล้านอกใจทารา่ อกี เราจะได้เห็นดีกัน”
“ผมไม่ใชข่ ้าวของของคณุ หนู” เขาเดินเข้าไปใกล้ พูดประโยคนั้นเป็นเสยี ง
มกรีวัะนซเปบิ ไน็ มไ่ใปหไ้คดู้่”ขาของตัวเองท่ีกำลังเกบ็ ของอย่างกระแทกกระทั้นได้ยิน “เรอ่ื งของเราไม่
ใครกล“้าผต้วูชาาดยใขส้ขี จ่ ลลู าีโดอ!”สกั ทเธี อตตวอ่ าใดหก้เปลนั็บผจน้ชู ผายู้หอญกิงสอากีมคศนอกในห้อองยสา่ วะดา่ แุ้งตไป่หดญ้วงิ ยสาวไคมนเ่ คหยนม่งึ ี

เลย อะเดรยี น่าเรง่ มือเกบ็ ของเรว็ ข้นึ เพราะเห็นวา่ ไมไ่ ด้การแน่
“คณุ หนจู ะคิดอยา่ งนั้นก็ได้”
“พูดอย่างน้ี แปลว่าพไ่ี ม่สนใจใชไ่ หม ถ้าทารา่ จะไปมีคนอื่นบ้าง จำได้ไหมวา่ ทารา่

เคยให้สญั ญาไว้วา่ ยังไง” เธอทวงถามด้วยสหี น้าห่างเหินเย็นชา ขัดกับนัยน์ ตา
สะเทอื นใจ พาให้เขารวดรา้ วในชอ่ งอกด้านซา้ ยเหมอื นหัวใจถกู บีบรดั ด้วยคมี เหล็กที่
มองไม่เหน็ แทบขาดว่นิ

ทำไมเขาจะจำไมไ่ ด้ ‘ทารา่ ไม่พูดก็ได้ ไม่อยากมแี ฟนด้วย...ทารา่ จะไม่ไปลองกับ
ใกคับรเขไามหย่ ลงุ่ ากยับปใี คทรำถให้าพ้เขยี่ าอเปมน็ สผอู้ชนาดยๆี เหต็นกแลกงต่ ไัวหทม่หี ควะง’แกห็ขน้อจสนัญไมญอ่ ายนา้ีมกใิปชลห่ ่อรยอื เทธผ่ีอไูกปเธอเอาไว้

“ไมใ่ ชไ่ ม่สนใจ ผมอยากให้คุณหนไู ด้พบคนท่ีดกี วา่ ”
“ถ้าอยา่ งนั้นก็ได้” น้ำเสยี งแข็งทอ่ื ของทารา่ ทำให้จูลโี อใจหาย ขณะทห่ี ญงิ สาว
ตรงเข้ามาลากท่อนแขนกำยำ พารา่ งสงู ใหญข่ องเขาเข้าไปในห้องนอนสว่ นตัวด้วย
เรย่ี วแรงนา่ ประทับใจ
ขท้้งาิ วเอขาอไเวงธ้เอขโปยากลนร่อกะยจอุยมงรแอื วลมะกกเันวดาทินด่หี เขขนอ้า้างไหปใ้อชเปง้สิดว่กดนอ่ ูตตน้โู ัวตจส๊ะะอปทงดุิกสตลาัอว็ มไกชมปน้ิเ่ วรซ้ะนงึ่ตแคู มงห้กเันปรม็นะาทขหัง่ออใงนบทหหี่ผ้าอู้หยงญในจ้ิงำมสอกั งครเนข้อื าคลต้มนื า
วาวท่ามกลางสหี น้าตกตะลึงของจูลีโอ ด้วยไมร่ วู้ ัตถุประสงค์ ของคุณหนูผ้เู อาแตใ่ จ

“คุณหนตู ้องการอะไร”
“ต้องการให้พ่ีรกั ษาคำสัญญาเป็นครั้งสดุ ท้าย” เธอยกมอื ข้ึนถอดเสอ้ื ออกจากหัว
ปาท้งิ สง่ ๆ ตามด้วยรดู ซปิ กระโปรงลง ก้าวขาออกจากมัน เผยเรอื นรา่ งกลมกลงึ อวบ
อิ่มเหลอื แคบ่ ราเซยี ร์กับแพนตบี างเฉยี บทีท่ ำให้น้ำลายของจลู ีโอแห้งผากได้ทันตา จะ
มองแค่หน้าของเธอกไ็ ม่ทันเสยี แล้วเพราะสายตาของเขาคอยแตจ่ ะลดตำ่ ลงกว่านั้น
ภาพเกอื บเปลือยสวยสะคราญตาของทารา่ ฝังอยู่ในหัวของเขาเรยี บร้อย แก่น
กายชายชาตรเี ต้นตบุ ด้วยราคะถูกปลุกให้เดอื ดพลา่ นเธอสวยยิง่ กวา่ สมัยวัยรนุ่ หลาย
เท่านัก

“ทารา่ ใสเ่ สอ้ื ผ้าเถอะ ทำอยา่ งน้ไี ม่ด”ี ชายหนมุ่ สัง่ นกึ ยนิ ดีทเี่ สยี งตัวเองแขง็
ทื่อไม่แหบพรา่ เลยสักนิด

“พต่ี ้องสอนให้ทารา่ รว่ มรักเป็นคร้งั สดุ ท้าย แล้วทารา่ จะออกไปจากชวี ิตของพ่”ี

“ไมไ่ ด้!”
เธอเชดิ คางข้นึ ไม่นำพาคำปฏิเสธ พารา่ งระหงยั่วตัณหาเคลือ่ นเข้ามาจนชดิ ก่อน
ที่จูลีโอจะทันร้ตู ัว ตาสบตาขณะที่มือขาวผอ่ งยกข้นึ ปลดตะขอหน้าบราเซยี ร์ออกแล้ว
รบี ยกแขนคล้องลำคอแกรง่ ไม่ให้ชายหนุ่มถอยหนี
“แค่ครงั้ เดยี วเทา่ นั้น แล้วทารา่ จะไมข่ ออะไรจากพี่อีก ตกลงไหม”
“ทารา่ ปลอ่ ย...” มือใหญ่จับลำตัวของเธอจะดันออก แตผ่ วิ เนียนนมุ่ เหมือน
แพรไหมทำให้เขาจับค้างไว้ อยากลบู คลำดูวา่ เธอจะให้ความร้สู กึ ยอดเย่ียมแบบน้ที ั้งตัว
หรอื เปลา่ “ผมทำกับคุณหนูแบบน้ไี ม่ได้”
“ต่อให้ทารา่ สัง่ น่ะเหรอ”
“ผมทำให้คุณหนไู ด้ทุกอย่าง แต่ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งน้”ี
“โอเค...” เธอว่าง่ายเหมือนกับทุกครั้ง ขัดกับนัยน์ ตาฉายแววฉลาดแกมโกงเวลา
ทด่ี ้ือรนั้ อยากได้อะไรสกั อย่างข้นึ มาแล้วกัดไม่ปล่อย “ง้ันทารา่ จะทำเอง”
หญงิ สาวพดู เสรจ็ กไ็ มร่ อให้เขาตอบโต้ สาวน้อยรัดแขนรอบบ่ากว้างของหนุม่ ตัว
โตแนน่ เขยง่ เท้าข้นึ จูบลำคอของเขา และเลม็ อยา่ งยัว่ เย้า ใช้รา่ งสมบรู ณ์ ด้วยวัยสาว
เสยี ดสกี ับเขา พรอ้ มดันรา่ งใหญใ่ ห้ถอยหลังไปทเ่ี ตยี งชา้ ๆ
ประสบการณ์ ทีส่ ะสมมาจากการได้รบั และสัมผัสเขาอย่างใกล้ชดิ เกอื บสบิ ปี ทำให้
ทารา่ ร้จู ักรา่ งกายของจลู ีโอดยี งิ่ กว่าตัวเอง รวู้ า่ จะเอาชนะผู้ชายใจแขง็ อยา่ งเขาได้ด้วย
กลยุทธ์ แบบไหน และเธอก็ใช้มันอย่างไม่ปรานี
อยากจกะขายยแ้ำกกรลง่นื ขกอนิ งเหธนอุม่ ใเหจ้เนตม็สอน่มิามสัน่ แเตพ่ไรมาเ่ะปพน็ ยผายลาเมมส่อื ะทกาดรา่กผลลั้นักคเขวาามหงใคายรหอ่ ลันังบล้า้มคลลัง่งบทนี่
เตยี งแล้วรบี ข้นึ ครอ่ มทับด้วยท่วงท่าก๋ากั่นปนเซก็ ซแ่ี ทบลมื หายใจ

สาวน้อยดึงสายบราเซยี ร์ท้ิงเผยทรวงอกอวบล้นเต็มๆ ตาให้ชายหน่มุ มือเท้า
ออ่ น พร้อมกับโน้มตัวลงมาประกบจูบเรา่ ร้อน เบยี ดท่อนบนเปลอื ยเปล่ากับกายแกรง่
ล้นิ เล็กๆ จับจองปากได้รปู งาม ผลักดันให้จลู โี อพ่ายแพ้เรว็ ข้นึ มอื ขาวผ่องแกะกระดุม
เส้อื และกระชากกางเกงของเขาออกวุ่นวายด้วยสหี น้าหืน่ กระหายเลก็ ๆ

“ฮมึ่ ! จะยั่วกันไปถึงไหนหา” จลู โี อพลกิ รา่ งใหญข่ ้ึนทันควัน ครอ่ มทับให้เธออยู่
เบ้ืองล่าง
โหนกแเกข้มาพเปลน็ าดสเเี ขต้็มมทเี่ พราะเมธอือเยล้ิมก็ นลา่ ูบรแกั ผงแออก่นเปรลา่ งือทย่ยี กัว่ ำนยักำจบั๊กญุ จไ้ดี ด้ว้ ยไทร้าขทนายซสง่ึ เารยยี ตงาตเขัวาเปจ็นน
ระเบยี บลงสหู่ น้าท้องและหายไปในกางเกงทีถ่ ูกปลดออกแล้วครง่ึ หน่ึง

“กร็ กั ทารา่ ส”ิ
“รกั จนจะบ้าอยแู่ ล้ว แตเ่ ราทำอย่างน้ีไม่ได้ ลุกข้นึ เถอะ ทารา่ ” ปากบอกอย่าง
เหลืออด แต่มือลูบผวิ เนียนนุม่ ทล่ี ่อตาลอ่ ใจอยา่ งเผลอไผล และเธอก็บิดรา่ งรับครวญ
ครางหอ่ ปากสสี ดทบ่ี วมนิดๆ ตาปรอื ปรอยจนชายหนมุ่ ตัวสัน่ กวา่ เดิม
“ทารา่ กร็ ักพี่ ถ้าเรารักกันกไ็ ม่มีอะไรผดิ นค่ี ะ”
“แตท่ ารา่ เปน็ น้องสาวของท่าน” เขาเดาได้อยแู่ ล้วว่าเธอรสู้ กึ อยา่ งไร แตค่ ิดว่า
เรธักอซจง่ึ ะเลขืามเเคขยาคเมดิ ือ่ วโา่ ตเปข็น้นึ ปับแปลีเละพฟิ บดผูเ้ชู หามยอื อนกี จมะาเกปมน็ ารยักทแี่ดทกี ้ขวอ่างเธแอมไ้ใปจแสลว่ ้วนลึกจะปล้มื เปรมท่ี
กับสตรนอี ัย่นื นย์ ตืนายขันอวงเ่าธเธออบโอตกเปอ็นยผา่ งู้ในห้ันญเ่ ตค็มำตพัวดู ทต่เี ขัด้าพใ้อจคแลวาะมสรากัยแตลา้ปววดรา้ วยเาธมอทหี่เหึงน็หวเขงาแอลยะู่
พยายามตอ่ ส้เู พ่อื รกั ษามันเอาไว้เต็มที่ไม่ให้ต้องสญู เสยี เขาไป
หัวใจของเขาคงทำจากหิน ถ้ายังสามารถต่อต้านทารา่ ได้ ชายหนุ่มรวู้ ่าเขากำลังจะ
พา่ ยแพ้โดยสน้ิ เชงิ
“ถ้าอยา่ งนั้นพ่ีกย็ ิง่ ต้องดแู ลทารา่ ดีๆ ห้ามนอกใจไปมีคนอื่นทะนุ-ถนอมทารา่ ให้
มากๆ เอาใจทกุ อย่าง...”
เสยี งของเธอหายไปเมอ่ื ปากสเี ข้มก้มลงปดิ ปากอวบอ่มิ ตักตวงรสชาตคิ วาม

หวานล้ำอย่างหวิ กระหายจัด มอื หยาบกร้านฟอนเฟ้นรา่ งเนียนนมุ่ ยกสะโพกเต่งตงึ
เพื่อดงึ ชน้ิ เล็กๆ ชน้ิ สดุ ท้ายของเธอออก
“หยุดผมสิ ทารา่ ห้ามผมเถอะ” ใบหน้าคมเข้มยอมละจากรมิ -ฝปี ากรอ้ งขอ
แล้วก้มลงซกุ ไซล้ ำคอออ่ นนุ่มกอ่ นจะต่ำลงสยู่ อดทรวงอกผลิงาม น้ิวขาวผอ่ งซอนเข้า
ในเรอื นผมดกหนาของจลู โี อ เธอแหงนเงยใบหน้าครางเสยี งรัญจวนพาให้ขันตใิ ดๆ ท่ี
พอจะมีเหลืออยู่พังทลายลง
“ทารา่ อยากให้พ่ีรัก รกั ทารา่ เถอะนะคะ จลู โี อ”
เขาเงยหน้าข้ึนสบตากับเธอด้วยแววตาท่หี ญงิ สาวรวู้ า่ ความอดทนของชายหนุ่ม
สน้ิ สดุ ลงแล้ว
“คณุ หนูจะไมเ่ สยี ใจใชไ่ หม”
“ไม่เลย ทารา่ รักพี่ รักจูลโี อ”

ชายหน่มุ ครางในลำคอด้วยความปล้ืมเปรม “ผมทั้งรกั ทั้งบชู าทารา่ ”
หญิงสาวย้มิ หวาน ยกมอื ประคองใบหน้าคมเข้มอยา่ งหนมุ่ อิตาลีแท้ แล้วเป็น
ฝ่ายจบู เขากอ่ น
สองรา่ งคลุกเคล้ากันอยู่บนเตียง เส้อื ผ้าทเี่ หลอื อยบู่ นตัวเขาถูกเธอชว่ ยถอดท้ึง
อำนวยความสะดวกให้อยา่ งรบี เรง่ ไม่นานรา่ งกำยำเตม็ ไปด้วยกล้ามเน้อื ตึงแน่น กไ็ ด้
เสยี ดสแี นบชดิ กับรา่ งอวบอิ่มเต็มตงึ ของเธอจนอณุ หภมู ิของหนุ่มสาวพุง่ สงู เลอื ดใน
กายรอ้ นรมุ่ ด้วยความปรารถนาในกันและกัน
แตถ่ ึงจะต้องการทารา่ จนกายสัน่ สะท้าน
รักกับเธออยา่ งนุม่ นวลเท่าที่จะระงับใจเอาไว้ได้ จูลมโี ออื กห็ยยัางบคกวรบา้ คนุมแตลัวะเรอมิ งฝใหีป้แากสรดอ้ งนครวะามอุ
ทบ่ีทรรนจไงมจไ่ มุ หพวติเปเธ็นอเธตอั้งเแอตง่หัวจดเท้าให้กายสาวบิดเรา่ ไฟอารมณ์ ถูกปลกุ เรา้ ถงึ ขีดสดุ จนคน
“รกั ทารา่ สกั ทเี ถอะ ทารา่ ทนไมไ่ หวแล้วนะ”

“ผมกลัวทารา่ จะเจบ็ ”

“ทารา่ ไมไ่ ด้บอบบางสักหน่อย พ่จี ะรักทารา่ แรงขนาดไหนกไ็ ด้”
สอบ ชพะอโงเกธอตับวขอ้นึกอปยดิ ่าปงานก้ันที่คคอนยฟแตังก่จะ็แททำบใคหร้เขางาอลอมื กตมัวาขจณลู ีโะอคจอ่ ัดยขๆาอรวกุ บรอานม่ิ คใหว้โามอนบรมุ่ ดั นเอวลว
ด้วยความแกรง่ ร้อนใหญ่โตอยา่ งเนิบช้า คลายปากออกจบู แก้มเนียนและใบหูสชี มพูให้
เธอปลอ่ ยตัวตามสบาย แต่หญิงสาวกลับใชข้ ้อเท้ารัดรา่ งเขาเข้ามาแนบชดิ และแอ่น
สะโพกข้ึนเพ่อื สน้ิ สดุ ความทรมานพร้อมเสยี งอุทานด้วยความเจ็บ

“ทารา่ ”
“ทารา่ ไม่เป็นไร ทารา่ ชอบ” หญงิ สาวบอกแล้วจูบต้นคอแกรง่ แรงๆ เพอ่ื ปลอบใจ
คนข้ีกังวลแม้จะเจบ็ แทบตาย

“ผมก็ชอบ” ชอบมากเกนิ ไปจนหัวใจอาจจะวายตายกอ่ นเวลาอันควรเพราะ
ความนมุ่ แนน่ ทีโ่ อบรัด เพศรสอันกระสันซา่ นเลน่ งานจนแทบจะทนอยู่นงิ่ ๆ ไมไ่ หว
อยากโหมรกั เธออย่างหวิ โหยตะกรมุ ตะกรามอย่างที่เคยชนิ
“ถ้าชอบก็ขยับสคิ ะ”
“อืม...” เขาจูบเคล้าปากนมุ่ คล้ายหยอกเอนิ ให้เธอลืมตัว กอ่ นจะเปลี่ยนเปน็
ดดู ด่ืมรสชาติหญงิ สาวอยา่ งมัวเมา แล้วเรมิ่ เขย้ือนกายช้าๆ เสยี งครางทเี่ ล็ดลอดออก
มควาสบง่คผุมลตใัวห้แเรรมง่ิ อถาูกรแมผณด์ ขเผอางดจ้วลู ยีโอเสพนุ่ง่หก์ อระันฉเหูดลเรอื า่ รเฟอ้ อืนของเคธวอามทรมานอย่างหนักเพราะการ
หญงิ สาวแอน่ สะโพกรบั แรงกระแทกซงึ่ เขามอบให้
ทารา่ ฉ่ำหวานมากข้นึ ควทาอ่มนเปขน็ าเหซญก็ ิงซเโ่ีออิบบอราัดบสกะลโ้พามกเขนอ้ืองชชาายยชหานตรุ่มีเพอื่ พใหา้จใัหง้หเขวาะสรนััก่
หนักหนว่ งอยา่ งไม่กลัวเจบ็
ตอ่ มาจ้วงลกึ ย่งิ กวา่ เดิม
สะท้าน ตาสนี ้ำตาลออ่ นสบตากับเขาเหมอื นจะแผดเผาให้เขามอดไหม้ไปกับเธอ
“รักทารา่ อย่างท่ีพ่ีอยากทำสคิ ะ”

“ทารา่ จะเจบ็ ”

“ทารา่ ต้องการ...” เธอหอบหายใจแรง แอ่นตัวหยัดชดิ จลู โี ออย่างกล้าหาญ
ปล่อยทั้งกายและใจให้เตลดิ ไปกับบทรักครงั้ แรกในชวี ติ กับผู้ชายที่เธอรกั มาต้ังแตย่ ัง

เป็นเด็ก “นะคะ”

จลู ีโอครางเสยี งแหบ ลำขาเกรง็ เขมง็ เมื่อหญงิ สาวขย้มุ น้วิ ขาวผ่องเหนอื แผ่น
หลัง เลบ็ จิกครดู จนเขาแสบร้อนทกุ ครัง้ ทเี่ สยี ดแทรกเข้าหา มอื ใหญ่ยกบั้นท้ายของเธอ
ลอยพ้นท่นี อนแล้วโจนจ้วงเข้าหาอยา่ งหนักหนว่ งอย่างสดุ กล้ันแบบทตี่ ้องการเต็มท่ี

ทารา่ แหงนเงยใบหน้าเปลง่ เสยี งครางรญั จวนให้คนรกั ระดมจบู ลำคอ เนนิ ไหล่
และทรวงอกอวบอ่ิม เธอตื่นเพรดิ ไปกับทกุ สัมผัสรกั ทีเ่ ขาขับเคล่ือนอยา่ งไมอ่ อมแรง
ทั้งยังพยายามตอบสนองเท่าทีท่ ำได้ด้วยการหยัดกายรับ มือลูบไล้กอดรดั เขาแนบแน่น
และจูบตอบเขาแทบหายใจหายคอไม่ทัน หญงิ สาวพึงพอใจเสยี งจลู ีโอครางต่ำพรา่
เพราะได้ร้วู ่าเขาชอบ

ไมม่ ีใครร้วู ่าอะเดรยี นา่ จากไปแล้วหรอื ยัง หรอื ถึงยังอยพู่ วกเขากค็ งไมส่ นเพราะ
ตา่ งฝา่ ยต่างหลงลมื โลกภายนอกและหลงวนอยู่กับการปรนเปรอบทรกั ใครใ่ ห้แกก่ ันและ
กัน

เมื่อจุดสดุ ยอดอันอิ่มเอมมาเยือน สองรา่ งจงึ สนั่ สะท้าน รา่ งใหญ่หนักอ้ึงฟุบลง
บนตัวเธอ ผิวกายหมาดชน้ื จากเมด็ เหงอื่ ใบหน้างดงามแย้มย้ิมเมอื่ รสู้ กึ ถงึ ตัวเขาท่ีสนทิ
แเกนษบมแสนนั ่นตอ์ ทยากู่ งับกเาธยอเยปง่ิ ็นกอวา่ะคไรรบัง้ ใางดสง่ิ ทหี่ วาในหล้ค้ำวยาง่ิมกพวงึ า่ พ...อยใิง่ จกอวยา่ มา่ งาใกหๆญห่ ลวงมากกวา่ ความ

เหมอื นกับทที่ ารา่ คาดเดาเอาไว้ไม่มผี ดิ เพราะอย่างนั้นทารา่ จึงถอยหา่ งจากเขา
ชัว่ คราวเมอ่ื ต้องจากไปเรยี นหนังสอื เพ่ือกลับมาทำงานชว่ ยครอบครวั เธอรวู้ า่ จลู โี อจะ
ทำให้แผนการทุกอย่างผดิ เพ้ียนไปหมดถ้าเธอยอมให้ความสัมพันธ์ แบบน้ีเกดิ ข้ึนตั้งแต่
แรก

“ทารา่ ทำให้พี่มคี วามสขุ หรอื เปลา่ ”
เสยี งกังวลนดิ ๆ ของเธอทำให้ชายหนมุ่ ผงกหัวข้นึ จลู ีโอเท้าศอกลงข้างตัวเพอื่
พยงุ กายมองหน้าเธอให้ถนัด “ผมยังต้องบอกอกี หรอื ”
“ต้องส!ิ กพ็ มี่ อี ะไรกับผ้หู ญงิ มาแล้วเยอะแยะ แตท่ ารา่ ยังทำอะไรไมค่ อ่ ยเป็น”
เธอนิว่ หน้าหรต่ี ามองอย่างจับผิด

“เซก็ ซ์กับการรว่ มรกั มันตา่ งกัน ตอ่ ให้ทารา่ ไม่เอาไหน ผมกม็ คี วามสขุ ”
“ทารา่ ไม่ได้ไมเ่ อาไหนนะ!” หญงิ สาวกัดฟันเถียงอยา่ งเสยี หน้า ผิวแก้มแดงระ
เรอื่ ใจนกึ ทบทวนข้ันตอนวา่ อาจจะผดิ พลาดไปตรงไหนจากการศกึ ษาวิดีโอมาหลาย
แผน่ และคุยกับเพอื่ นสาวบางคน
จลู โี อเห็นอาการนั้นแล้วถึงกับหลุดเสยี งหัวเราะ “ทารา่ จะร้ไู ด้ยังไง วา่ ตัวเองเกง่ ”
“ก็พี่ชอบออก...” ถามเสรจ็ ก็น่วิ หน้าตอ่ อย่างไม่แนใ่ จ “ใชไ่ หมคะ”
“ผมมีความสขุ มาก” ชายหนุม่ ตอบด้วยความเอ็นดู ไม่อยากล้อให้สาวน้อยของ
เขาคิดหนักจนทำหน้านว่ิ ค้ิวขมวด “แล้วทารา่ มคี วามสขุ หรอื เปลา่ ”
“ที่สดุ เลยคะ่ ” เธอตอบเรว็ ไม่มีกั๊กและย้ิมหวาน “พ่เี ปน็ ของทารา่ แล้วนะ ต่อไป
ห้ามนอกใจทารา่ อกี ”
คำสัง่ ของเธอทำให้คนฟังทำหน้าปั้นยาก ยิง่ นานวันยง่ิ เห็นชัดถงึ ความเหมอื น
ระหว่างสองพี่น้อง แม้คนน้องจะมีบุคลิกน่ารักสดใสเหมอื นสาวๆ ทัว่ ไป ขณะท่ีคนพ่ี
มักทำหน้าเฉยเมยไม่แยแสโลก
“ผมกำลังคดิ วา่ จะบอกเรอ่ื งของเรากับทา่ นว่ายังไง”
“กไ็ ม่เหน็ ต้องบอกนค่ี ะ”
“หมายความว่ายังไงครบั ท่วี า่ ไม่ต้องบอก”
“ทารา่ เพิง่ เรยี นจบ ยังไมท่ ันทำอะไรเปน็ ชน้ิ เป็นอัน ทารา่ อยากเปน็ ดไี ซเนอร์
สรา้ งแบรนด์ ของตัวเองก่อน ไม่อยากมคี รอบครัวตอนน้ีหรอกค่ะ ซานโดรเองกย็ ังไม่
แตง่ งาน ทารา่ อยากให้พแ่ี ตง่ งานก่อน”
ต้องไป“สแาลรภ้วาเรพากจับะคซบานกัโนดยรังวไ่างเคขราเับป”็นอจะูลไรีโอกัถบานม้องสบาอวกสไดุ มทถ่ ี่รกู ักวข่าอจงะเดจีใ้าจนหารยอื ทเี่จศลู รโ้าี อใจภทักี่ยดังยี ไ่ิงม่
กว่าชวี ติ ตัวเอง
“ก็เหมือนท่ีเคย” เธอว่าง่ายๆ “เรากค็ บกันมาตั้งนานแล้วน่ี แตพ่ ี่นอกใจทารา่ ”
ไม่พูดเปล่า ทารา่ ยังขงึ ตาใสเ่ หมอื นเขาทำความผดิ ข้ันรา้ ยแรง

“ทารา่ เราไมเ่ คยตกลงว่าจะคบกันเลยนะ ที่รัก” ชายหนุ่มทำหน้าออ่ นใจ
“อะไร แต่พจี่ ูบทารา่ มาตั้งหลายปนี ะ แต๊ะอั๋งทารา่ ตั้งเยอะแยะ ทารา่ เองก็ไม่เคย
นอกใจมคี นอน่ื เพราะเราคบกัน”
จูลโี ออยากสา่ ยหน้าให้ กลั้นย้ิมเมื่อหญิงสาวทำหน้าตมู เขาก้มลงจบู รมิ ฝีปากสี
แดงชำ้ ซงึ่ บวมเป่งจากจุมพติ เสนห่ ามากมายอยา่ งชน่ื อกชน่ื ใจแม้จะโดนโมเม แตย่ อมรับ
วา่ การคดิ เองเออเองของเธอทำให้เขามคี วามสขุ มากขนาดไหน
“ทารา่ แนใ่ จนะ ว่าไม่ใชเ่ พราะไมก่ ล้าบอกเรอื่ งของเรากับท่าน”
“ถ้าพ่ีไมแ่ น่ใจ เราไปบอกซานโดรพรอ้ มกันเด๋ยี วน้ีเลยก็ได้ แต่ผลมันคงไม่ดเี ท่า
รอไปก่อนหรอกค่ะ ตอนน้ีทารา่ ยังเหมือนเด็กในสายตาของซานโดร พ่เี องจะถกู มองว่า
หลอกเด็ก”

คนโดนเดก็ หลอกทำหน้าปั้นยากอีกคำรบกับความชา่ งคดิ ของเธอ แต่ท้ายสดุ ก็
ยอมพยักหน้า

“ทารา่ อยากได้เวลาเท่าไหร”่
เธอทำหน้าคิดหนักกอ่ นเสนอ “หกปดี ไี หมคะ เด๋ยี วทารา่ สามสบิ เราคอ่ ยแตง่ งาน
กัน”

“นานไป ผมแก่ตายพอด”ี
“ห้าปีกแ็ ล้วกัน”
“สองปกี พ็ อแล้ว”
“ถ้าอย่างน้ัน เรารอจนกวา่ ซานโดรจะมคี นรกั ดไี หมคะ เขาว่าผ้ชู ายทม่ี ีความรัก
จะเข้าใจคนอื่นดี”
คนฟังทำหน้าเมือ่ ย “อยา่ งทา่ นนะ่ จะมวี ันรกั ใครหรอื เปลา่ ผมยังสงสัย”
“ถ้างั้นกจ็ นกวา่ ทารา่ จะสร้างแบรนด์ ของตัวเองได้ นะคะ จลู ีโอ”
เขาไม่อยากยอมรบั เลย กถ็ ้าเกดิ เธอใชเ้ วลาเปน็ สบิ ปีกวา่ จะสร้างแบรนด์ ของ
ตัวเองได้ล่ะ “ผมกลัวจะรอไม่ไหว”

“ทารา่ จะทำงานหนัก ทารา่ อยากให้เราอยู่ด้วยกันไวๆ”
จลู โี อถอนใจเฮอื กใหญ่ รแู้ ล้ววา่ คงพ่ายแพ้ให้ความต้องการของหญงิ สาวเสมอ
“แล้วเราจะเจอกันได้ยังไงครบั ”
เหตผุ ล“วเาด่ เ๋ยีพวรอาะกี ตส้อกั งพกัการควทามารเปา่ จ็นะสขว่อนซตานัวโดถรองึ ตออกนมานอ้ันยเู่คราอกนย็ โ้าดยฯมาอยขดู่อ้วงยตักวัเนอไงด้แลบ้วอนกะ
คะ” คนเจ้าเล่ห์ เหมอื นพช่ี ายเสนอหน้าตาสดใส

ไม่ร้เู ปน็ เพราะ ซานโดร กัสซนี ี ไว้ ใจจลู ีโอมากเกนิ ไป หรอื มัวแต่ทำงานหนัก
จนลืมสังเกต ชายหนมุ่ จงึ ไมเ่ คยร้ถู งึ ความสมั พันธ์ ลึกซ้งึ ระหวา่ งน้องสาวกับมอื ขวาของ
ตัวเองที่เขารกั เหมอื นพ่ชี ายเลย

ต้องรอเกอื บสามปตี อ่ มาเมือ่ งานของทารา่ เรม่ิ เปน็ รปู เปน็ รา่ ง และมีชอื่ เสยี งมาก
ข้ึนในฐานะดีไซเนอร์หน้าใหม่ ทว่าหญิงสาวยังสนกุ อย่กู ับงานจนไม่คดิ ท่จี ะสรา้ ง
ครอบครัว ขณะทจี่ ูลีโอรำ่ รำ่ จะหมดความอดทนเข้าไปสารภาพกับเจ้านายอยู่รอมรอ่ ก็
พอดีกับท่ีซานโดรตกหลุมรักโครมใหญ่กับสาวน้อยชาวไทยท่ีรจู้ ักกับทารา่ โดยบังเอิญ
และมารว่ มงานเล้ยี งทป่ี าลาซโซ วิลลา
กลุ่มมาแเฟลีะยเทปี่ใ็นหเญวลท่ าี่สเดดุ ียในวกอับิตทาล่ี ีทอัรนยเดศรจยีนเกปัดิลเลหาตดุมีโอเี รอื่ คงนวขุ่นอวงายตโจาเมซมฟามเาซกซมาา-ยโซรง่ึ นหัำวมหานส้าู่
การเปลีย่ นแปลงครง้ั ใหญ่

การกวาดล้างมาเฟยี คร้ังใหญใ่ นตอนนั้นทำให้โจเซฟกลายเป็นอัมพาต และ
ทีป่ รกึ ษาของเขาเสยี ชวี ิตลงจนกลุ่มต้องมกี ารหาผ้นู ำคนใหม่ ผ่านการประชมุ ออนไลน์
จากคนสำคัญของกลุ่มทย่ี ังภักดี โจเซฟ รองหัวหน้ากลุ่ม และพันธมติ รท้ังสองกลมุ่
ตา่ งพากันถกเถียงหาคนทเี่ ข้ามาทำหน้าท่แี ทน

ทุกคนโหวตให้รองหัวหน้ากลุ่มซงึ่ ยังไม่มีใครรวู้ า่ คอื ซานโดร กัสซนี ี เข้ามา
รบั หน้าท่หี ัวหน้ากลุ่มเต็มตัว

“ผมทำอย่างน้ันไม่ได้ ถ้าผมเปดิ เผยตัวเอง สงิ่ ท่ีเราลงทนุ ลงแรงทำมานานก็ไม่มี

ค่าอะไร”
“แล้วเราจะให้ใครมาทำหน้าท่ีน้ีแทนละ่ ครบั ” ที่ปรกึ ษากลุม่ คนใหม่ทำหน้า

เครง่ เครยี ด หันไปมองพันธมติ รจากอีกสองกลุ่มและคนอ่นื ๆ รวมถงึ โจเซฟที่อยู่ในที่
ประชมุ จรงิ เมอื่ ได้ยนิ เสยี งผา่ นเครอื่ งดัดแปลงเสยี งมาจากหน้าจอของรองหัวหน้ากลุ่ม
โดยไมเ่ ห็นหน้าตาคนพดู

“ผมขอเสนอให้ทุกคนโหวตใครกไ็ ด้นอกจากตัวผมอย่างเป็นความลับ ผมเองก็
จะรว่ มโหวตด้วย แล้วเรามาดูผลโหวตพรอ้ มกันดไี หม จะได้ยตุ ิธรรมดีกับทกุ คน”

“ตอนน้พี วกเราไม่รเู้ ลยว่าใครจะเป็นคนทเี่ หมาะสมท่สี ดุ ผมอยากให้ดอนกับ
ดอนโจเซฟโหวตมากอ่ น แล้วเราทเี่ หลือใสค่ ะแนนตามแต่เราจะเหน็ ด้วยดไี หมครบั ”

“ฉันเห็นด้วย” โจเซฟทข่ี อลาออกจากการเป็นหัวหน้ากลุม่ เอย่ ข้นึ แล้วเสนอกอ่ น
ใคร “ฉันขอโหวตให้จลู โี อ”

ชอ่ื ของจูลโี อ ทำให้เจ้าตัวซง่ึ นั่งอยใู่ นท่ีประชมุ ด้วยสะด้งุ เขาหันไปมองโจเซฟ
อปรยะ่าชงไมุ มหแ่ ันนมใ่ าจมองเแปต็นส่ ตาายเดตยีาแวละสหี น้าของเขาไม่บง่ บอกอารมณ์ ใดๆ เม่อื คนอ่นื ในที่

ทางการทกุแตค่เนขราวู้ไ่าดจ้รูลบั ีโกอาครือยอคนมรสับำคจาัญกคทนกุ คหนนึงท่ ขเ่ี คอยงกติลดม่ตุ อ่ งานแดม้ว้จยะไเมปน็ม่ ีตอำยแ่าหงดนีง่ ใดอย่างเปน็
“ผมขอเสนอจูลีโอด้วยเหมอื นกัน” เสยี งผา่ นเครอ่ื งแปลงเสยี งของรองหัวหน้า

ดังมาจากหน้าจอสขี าว ทำให้แทบจะไมต่ ้องมีการโหวต เมือ่ คนท่ีเหลือโดยเฉพาะ
พันธมติ รทั้งคูย่ กมือชว่ ยโหวตย้มิ ๆ

ทุกคนยกมอื โหวตตามกันโดยมเี สยี งเปน็ เอกฉันท์ อยา่ งไร้ข้อโต้แย้ง มีเพียงคน
ถูกโหวตทีท่ ำหน้าเหมือนกลืนไมเ่ ข้าคายไม่ออกเท่าไรนัก เม่อื กรรมหนักกำลังจะมาตก
อยู่ท่ีเขา

“ผมขอกลับไปคดิ ดกู ่อนได้ไหมครับ”
“คณุ จะกังวลเรอื่ งอะไรละ่ ครบั ในเมือ่ ครอบครัวกย็ ังไมม่ ี” ที่ปรกึ ษาคนใหม่หัน
มาถาม

“นั่นส”ิ เสยี งจากรองหัวหน้ากลมุ่ เห็นด้วย
“ผมมคี นรักอยู่แล้ว...” จลู โี อบอก หันไปมองหน้า โดมินกิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด
แวบหนง่ึ เมือ่ ฝา่ ยน้ันย้มิ กรมิ่ ในหน้าเหมอื นมอี ะไรท่ีทำให้ขันมาก โดยเฉพาะเมอื่ เขา
เอย่ ประโยคสดุ ท้าย “ผมต้องคยุ กับพ่ีชายของเธอกอ่ น”
“ง้ันเราค่อยนัดกันอีกทีอาทิตย์ หน้ากแ็ ล้วกัน ระหวา่ งน้ฉี ันจะยังรักษาการแทน
จนกว่าจูลีโอจะตัดสนิ ใจได้ คงไมใ่ ชเ้ วลานานมากนักใชไ่ หม” ผู้เฒา่ หันมาถามเขา
“ขอเวลาผมสกั อาทติ ย์ ก็พอแล้วครับ ดอน”
“ตกลง ง้ันวันเสาร์หน้าเรามาเจอกันที่น่ีเวลาเดิม” มาเฟยี ผู้ยิง่ ยงยกมือข้ึนเปน็
ไกปารจยากตุ หกิ ้อารงปเปร็นะชคมุนแรกแล้วบังคับรถเข็นวลี แชร์ขับเคลือ่ นด้วยระบบไฟฟ้าของตัวเองออก

“แกหมายความวา่ ยังไง ที่ว่าแกคบอย่กู ับทารา่ !” ซานโดรหันมาถามเหมอื น
ขอยองากตไัวดเ้อยงินใเหข้ชางัดงๆเปน็ ไกไม่ต่กาแชี่ ตวั่ กโมตงอตนอ่ ทมจี่ าลู มีโอื อขปวราะขกอางศเใขนามท่ปีายรนืะชอมุยวู่ตา่ รมงีคหนนร้าักพอรย้อูแม่ ลน้ว้องแสลาวะ
เขา...ในฐานะของเจ้านายไม่เคยรเู้ รอื่ งนั้นมาก่อนเลย

ท้ังที่โดมนิ ิกเคยบอกเปน็ นัยๆ มากอ่ น ทวา่ เขากลับไม่ได้ใชค้ วามพยายามมาก
พอท่จี ะสบื ดูให้รชู้ ดั เพ่อื นสนิทของเขายังหันมาหากล้องและย้มิ ขันตอนอย่ใู นห้อง
ประชมุ เหมอื นจะบอกว่า ‘กฉ็ ันบอกนายแล้ว’
ดันเป็นอไอะไ้หรมกอไ็ มน่รั่นา้ ย! เท่ากับการบอกวา่ จะต้องคุยกับพชี่ ายของคนรกั ก่อน และ ‘เขา’
มาแล้วไเปอ้็นงัง่ เวทลไี่ มาห่รว้ลู า่ าคยนปสี นทิ ทตี่ ัวเองรกั เหมอื นพ่ีชาย ได้แอบขโมยน้องสาวของเขากิน

“เรารักกันมานานแล้วครับ ผมอยากบอกทา่ นตั้งแต่สามปกี อ่ น แตท่ ารา่ เอ้
อ...คุณหนูห้ามเอาไว้ เธอเพง่ิ เรยี นจบ เลยอยากทำงานกอ่ น” จูลโี อบอกเสยี งเรยี บตาม
สไตล์ ทั้งท่ใี จเต้นแรงเพราะไมร่ ้วู า่ อกี ฝ่ายจะมีปฏิกิรยิ าอยา่ งไร

ความจรงิ เขาอยากคยุ กับซานโดรคนเดยี วอยา่ งลกู ผ้ชู าย แต่ทารา่ ไม่ยอม และ
ยนื ยันเสยี งแขง็ ขอมาด้วย
“แต่ตอ“นฉนัน้ีฉกันลทัวำพง่ีจานะไม่ยเปอน็ มผรู้บัใหเพญร่เาตะ็มคติดัววา่ เรพา่เีไอมงเ่ กหมม็ าีแะฟสนมกันคนงเ่ะขค้าะ่ใ”จหทัวาอรกา่ เคอนย่ ทเสีร่ กัยี กงอัน่อใยช่
ไหม”

“ฉันดเู หมอื นคนเหยียดชนช้ันขนาดน้ันเลยเรอะ” ซานโดรถามเสยี งต่ำ
“ไมใ่ ชค่ รบั แตต่ ระกูลกัสซนี มี บี ุญคณุ กับผมมาก จนผมไม่กล้าอาจเอ้อื ม” จูลีโอ
พูดไมท่ ันจบ อีกฝ่ายก็ขัดข้ึน
บอกให“้ฉนันี่ขรน้สู ากัดนไมิดอ่ ”าจเซอา้อืนมโดรเแอกย่ ยเังสแยี องบหฟยัันนน้อยงินสดาวีทขี่คอนงฟฉังันโมหานไกดแ้ตกั้ง้นมเาปน็นโดสยเี ขไ้มมคแ่ ลิดะทกจ่ี ้มะ
หน้าลงต่ำอย่างสำนกึ ผิด
“ฉันเป็นคนเรมิ่ กอ่ นนะ ซานโดร พไี่ มค่ วรโทษจลู ีโอ ฉันรกั เขา รักมาต้ังนาน
แล้ว ไม่เคยมองคนอ่นื เลย”
“พีก่ ไ็ ม่คดิ วา่ จูลีโอจะเรม่ิ กอ่ นหรอก” นัยน์ ตาสดี ำสนิทดจุ ัดตวัดมามองน้องสาว
เพราะพอจะเดาเรอ่ื งออก

โอมาเทต่าอ่เวใลหา้เทคี่พยวผก่าเนขปาเรจะอสกบันการยณ่ีส์ ทบิ ่เีกลววา่ รป้าีทยี่เขขนารา้จดู ักไหตนัวตมนาใทนุกอดด้าตีนขอแงตอซ่กี าฝนา่ โยดรแกล็ระจู้ รัก้วู จา่ ูลจูี
ลโี อยินดีตายมากกว่าท่ีจะยอมทรยศเขา ความซอ่ื สตั ย์ ทอี่ ีกฝา่ ยมีให้เขากับครอบครวั
ตลอดมาทำให้ชายหนุ่มมัน่ ใจวา่ จลู โี อจะเหมาะสมกับตำแหนง่ เดิมของ โจเซฟ เซซาโร

คนที่ซอ่ื สตั ย์ ขนาดน้ันไมม่ ที างทจ่ี ะบังคับใจทารา่ เว้นเสยี แตค่ นของเขาจะไป
ให้ทา่ มันก่อน

“ท่านอยากให้ผมทำยังไงครับ ถ้าท่านไมย่ อมรบั ความสมั พันธ์ ของผมกับทารา่
ผมจะไมร่ ับตำแหนง่ ”

“แต่แกจะไม่ยอมเลกิ กับน้องสาวของฉัน” ซานโดรถามหยัง่ เชงิ
“ฉันก็จะไมย่ อมเลิกกับจลู ีโอเหมือนกัน” ทารา่ รบี แทรกข้นึ จึงได้รบั สายตาขุ่น

จากพี่ชายอกี รอบ
“เธอออกไปรอข้างนอกดีไหม ทารา่ ”
“แต่น่เี ปน็ เรอื่ งของฉันเหมือนกันนะ”
“ทารา่ ไปรอข้างนอกเถอะครบั ” จูลโี อรบี หันมาบอกคนรัก สง่ สายตาดนุ ดิ ๆ ให้

เมอื่ เธอแบะปากด้วยทา่ ทางแงง่ อน จนคนที่แอบมองอยหู่ มั่นไส้ แต่ก็ยอมหันหลังออก
ไปโดยดี

ซานโดรรอจนรา่ งสงู ระหงของน้องสาวพ้นประตทู ี่ปิดสนิท จึงสบตากับเขาเต็มท่ี
“ถ้าไม่เกดิ เรอื่ งน้ขี ้นึ แกคิดว่าต้องใช้เวลาอกี นานเท่าไหรถ่ ึงจะยอมบอกฉัน”
“ผมอยากบอกต้ังนานแล้วครับ แตท่ ารา่ ไม่ยอม พอผมจะมาบอก ท่านก็เกดิ
เรอื่ งข้นึ กอ่ น ทั้งเรอื่ งของท่านกับซนิ ญอรนิ า แล้วก็เรอ่ื งยุ่งๆ ของดอนโจเซฟ”
“ตกลงว่าเป็นความผิดของฉัน”
“เป็นความผดิ ของผมเองครับ”
“ตกลง!” ซานโดรเอย่ ข้นึ หลังจากเงียบไปพักใหญ่ ประโยคตอ่ มาทำให้คนฟังย้มิ
กว้าง “ฉันจะยอมยกน้องสาวให้แกกไ็ ด้”
“ขอบคณุ ท่านมากครับ”
“แต่ระหวา่ งสเี่ ดอื นทยี่ ังไมแ่ ต่งงานกัน แกใช้เวลาน้ีไปศกึ ษาดูงานกับดอนโจเซฟ
แล้วห้ามแตะต้องทารา่ จนกว่าจะเข้าโบสถ์ แล้วเรยี บร้อย” บอกเสรจ็ ก็นกึ ยินดขี ้ึนมาที่
ว่าท่นี ้องเขยชะงักไปนดิ ก่อนจะรบี พยักหน้ารบั
“ผมจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีทส่ี ดุ ”
“ฉันเชอื่ ใจแกเสมอ พชี่ าย”

เกือบสเ่ี ดอื นทต่ี ้ องห่างกัน ซานโดรแตง่ งานกับพราวพลิ าศแล้วและหาผ้ชู ว่ ย
คนใหมไ่ ด้ จลู ีโอจงึ มหี น้าทีท่ ้ังสอนงานคนใหม่ และเรยี นรงู้ านจากโจเซฟ ทำให้เวลาท่ี
จะพบกันของหนมุ่ สาวแทบไม่มี ทารา่ จึงแอบไปรอพบเขาท่ีลานจอดรถวีไอพีของบรษิ ัท

หลังเลกิ งานในวันหนงึ่
“ทารา่ มาได้ยังไง”
“ทารา่ คิดถงึ พี่นี่ เราไมไ่ ด้อยู่ด้วยกันมาต้ังหลายเดือนแล้ว”
โหนกแก้มของชายหนุม่ เป็นสเี ข้ม ก้มลงมองคนรักด้วยสายตารกั ใครป่ นหวิ

กระหาย “อาทติ ย์ หน้าเราก็จะแตง่ งานกันแล้วน่คี รับ ท่านยังสัง่ เอาไว้ไม่ให้เราพบกันตาม
ลำพัง”

“ก็ใช่ แต่ทารา่ คิดถึงพ่ี” เธอดันตัวเขาชดิ กำแพงตรงลานจอดรถ เขย่งตัวข้ึน
ปล้นจบู จูลโี อเอาด้ือๆ

จลู ีโออยากหันหนแี ตไ่ มส่ ามารถทำใจแข็งพอท่ีจะหยดุ คนรกั ได้ หลายเดือนทต่ี ้อง
แยกจากกัน มีโอกาสแคเ่ จอหน้าและทักทายขณะทีม่ ีคนอน่ื อยู่ด้วยทำให้ทรมานไมใ่ ช่
เล่น

หนมุ่ สาวปลอ่ ยตัวปลอ่ ยใจกับจมุ พิตดูดดื่มอย่อู กี นาน และคงเลยเถดิ ยง่ิ กวา่ นั้น
ถ้าไม่ได้ยินเสยี งกระแอมด้วยความเกรงใจดังข้ึนด้านหลัง จูลีโอจึงรบี ประคองใบหน้าทา
รา่ แล้วถอนจบู ออกอยา่ งสดุ แสนเสยี ดาย

“อะไรกัน” ทารา่ หันไปมองเจ้าหน้าทีร่ ักษาความปลอดภัยทีย่ นื นงิ่ หันหน้าไปมอง
ทางอนื่ และหันกลับมาเมือ่ เธอเรม่ิ พดู ด้วย

“ทา่ นประธานสงั่ ให้คุณทารา่ ข้นึ ไปหาทีห่ ้องทำงานครบั ”
เงยหน้“าแข้ลึน้วมพอีซ่ งาดน้านโดบรนรไู้ ด้ยแังลไะงเวหา่ ็นฉักนลอ้อยงทู่ วีน่ งีจ่ รอป้อดิ ..จ.”ากหบญล็องิ สกาปวรหะาจคำำทตี่จออบดใรหถ้ตขัวอเงอจงลู ไดโี อ้เมซื่องึ่
หันหน้ามาทางพวกเขาพอดี “ร้ายนักนะ ซานโดร”

เธอจำได้วา่ เม่อื ก่อนตรงน้ีไมเ่ คยมีกล้องวงจรปดิ มีแคต่ รงกลางสองตัวที่กวาดไป
รอบๆ สลับกัน เห็นทั่วบรเิ วณลานจอดรถวไี อพี เพราะอย่างน้ันเธอเลยดันคนรักชดิ
มุม ให้เสาต้นใหญบ่ ังภาพเอาไว้ พี่ชายของเธอคงสัง่ ตัวใหมม่ าติดหลังจากออกคำสงั่
เพอ่ื แกล้งว่าทส่ี ามีของเธอแหงๆ

จลู ีโอกลั้นย้ิมเมื่อเหน็ สหี น้าของคนรกั “ทารา่ ข้ึนไปเถอะครบั เด๋ยี วเราก็ได้อยู่

ด้วยกันแล้ว อกี ไมก่ ีว่ ันเท่าน้ัน”
“ร้อู ย่างน้ที ารา่ ไมช่ ว่ ยตามแพงมาคืนกด็ ีหรอก”

ของกลซ้อางนวโงดจรรยป้ิมิดนแดิ ลๆะเธอเมเอ่อื งอกา่ ็คนงจตา้ังกใปจาใกหข้เขอางเนห้อ็นงดส้วายวได้วา่ เจ้าตัวพูดอะไรผ่านจอภาพ
“ชะ! ถงึ เธอไม่ชว่ ยตาม ฉันก็มีปัญญาตามเมยี กลับมาอยู่ดี”

ตอนพเิ ศษ 3

คมกฤช - หมอ่ มราชวงศ์จิตรวดี

การเลกิ รากันเพราะถกู กีดกันในยคุ สมัยน้อี าจเป็นเรอื่ งล้าสมัยสำหรบั คนอ่นื
แต่คงไม่ใชส่ ำหรับเธอ หกม้ม่อลมงหราม่ ชผว้างใศห์จ้คติ นรเวปด็นี แรมฐั ว่ ภิ าค หญิงสาวผอ่ นลมหายใจแสนเบา
อยา่ งยืดยาวกับตัวเอง
หม่อมจติ ราป่วยเป็นอัมพฤกษ์ไม่นานนักหลังจากสามขี องเธอส้นิ ชพี ติ ักษยั ท้ิง
ให้ลูกสาวคนเดียวทเ่ี พง่ิ เรยี นจบกลับจากอเมรกิ าใหมๆ่ เข้ามาดแู ลงานทุกอยา่ งเต็มท่ี
นเคกวอ้าากปมีไโรดมกั ่รยร้ถูไะมงึ หร่เวคอา่ ยยงมรแ้าอมว่งลทใูก่กีคทินร่เี ลหกึลอืจนอหยม่เู พ่อยี มงรสาชอวงคงศน์จดิตูสรมวัคดรีครรักอใงคตรัวก่ เลปมน็ เโกสลดียมวากจันนดถีึงอาหยาุยกสี่ คบิ น
หลายปกี ่อน หม่อมราชวงศ์จิตรวดีซงึ่ เพง่ิ สำเรจ็ การศกึ ษาใหม่ๆ พาคนรักมาก
ราบมารดา โดยไม่ร้วู า่ ความสมั พันธ์ ทบ่ี ่มเพาะมานานต้องมอี ันส้นิ สดุ เพราะแมข่ อง
ตัวเอง

หมอ่ มจิตราขอให้คมกฤช เลิกกับลกู สาวของเธอเพราะสองคนไมม่ อี ะไร
เหมาะสมกัน

แนก่าจงระอร้ ู้น‘ทเพา่ แนรยาพะง่ อ่อหขยญอู่กงิ ับงวหคดญณุ ีมิงาชวเปาดย็นีอมขยาอานกงาตในัหวห้’ลลกู าสยาปวี ขแอตงเ่ ฉธอันกแลตับ่งงทาำนตกัวัเบหคมุณือชนาคยนอไัคมรร่ คู้ ุณเขธอ้าวเอแงดกง็
‘อัครกับคณุ หญิงไม่ได้รกั กันนะครับ หม่อม’ ชายหนุ่มช้แี จงอยา่ งอดทน
‘ถึงจะเปน็ อย่างน้ันจรงิ ฉันก็ไม่ยอมให้ลกู สาวแต่งงานกับเธอ ลกู สาวฉันเป็น

ทายาทคนเดยี วของรัฐวภิ าค แกควรจะได้สามีที่ค่คู วร ไมใ่ ชเ่ ดก็ ในบ้านของคณุ ชายอัค
รัช’

กยศฤศชัชกะดถง์ ยิ ้ัอก่งิ ยกกเึกวช่าอื แชดมวี เ้จิตฉะขือรอน้วู งา่ อตหยัวม่าเอ่ องคมงจไนมิตท่ไรี่ไดาม้ซร่ร้จูงึ่คู้ักถวเึงาบจม้ือะนไงมัหยม่นลัียั้งนขศบอนางดำเหลขนึกาด้าเขชีน้าอื่ักไปแใตน่กใ็เจปข็นอผง้ดูผีเ้ฟู กัง่าแจลนะครมกั ษา
คนจำนวนไม่มากเทา่ นั้นท่ีร้วู า่ ทรัพย์ สนิ ราวยี่สบิ ห้าเปอร์เซน็ ต์ ของตระกลู พัฒน
ฉรวัตมรรพายงศได์ม้จีเขากาถกอื ารหเ้นุปนส็ ว่ผนู้บมรหาิ ตาั้รงรแะตด่เัดบก็สๆงู ด้วยความกรณุ าของหม่อมเจ้าอัครวทิ ย์ ยังไม่
และหุ้นจำนวนหนึ่งในบรษิ ัทเทเลคอม มหาชน
ขที่เอปง็นรเงอินสสสด์ เฟพอยี ลง์ คอเยน่าองเรด์ ยีซวงึ่ ไทมำ่รใวหม้ หคุ้นมกแลฤะชอสเบังนหจารามมิ ทินรัพอยิน์ อทน่ื รเๆสนนาับรม้อีทยรลัพ้ายน์ สบนิ าทสว่ นตัว

คนภายเนขาอรก้วู ่าฐาซนงึ่ ะคขวอางมตจัวรเงิ อกง็เแปล็นะเหชมน่ ่อนม้ันราชแวตงศช่ ์อายัคหรชันไุ่มมรเ่ กัคฝยาเ่ ทยยีนบ้ันกไันมต่ไดา่ ง้ใจนาสกาพย่ีชตาายขแอลงะ
เพอื่ นสนิท ทเี่ ขายนิ ดสี ละชวี ิตให้ ไม่เคยสนใจภาพทีค่ นอน่ื มองเข้ามา ไมเ่ คยเลยจน
กระทั่งตอนท่เี ขาถกู มองวา่ ตำ่ ต้อยไม่คคู่ วรกับผู้หญิงทร่ี ัก

‘หม่อมเป็นแม่ น่าจะรกั ลูกมากกวา่ เกยี รตศิ ักด์ ิของตัวเอง’

‘เธออย่ามาย้อนฉันนะ’
‘ผมจะไมย่ อมเลิกกับคณุ หญงิ จนกวา่ เธอจะเป็นฝ่ายบอกเลิกผมเอง’ เขา
ท้าทายอยา่ งทระนง และมัน่ ใจวา่ จะได้รับการยอมรับจากมารดาของคนรักในท้ายทส่ี ดุ
จนต้องแเขม้าล่ รูกับทกะาเรลรากั ะษกันาแอลยะา่กงลไราไยมเปม่ น็ีคนอัมนพอฤกกร้ษู ์แในต่เหวมล่อาตม่จอิตมราาซเมงึ่ เือ่ สฟ้น้นื เลขอื้ึนดกใ็ยนน่ื สคมำอขงาแดตใหก้
ลกู สาวคนเดียวบอกเลกิ กับเขาเสยี

หมอ่ มราชวงศ์จติ รวดจี ำใจทำตามคำสงั่ ของมารดาด้วยน้ำตานองหน้า เม่อื ความ
รักฉันชสู้ าวและความกตัญญูตอ่ บพุ การไี มส่ ามารถอยูร่ ว่ มกันได้ เธอจงึ ยอมตัดใจและ
เลือกอย่างหลังตามหน้าทข่ี องลูกท่ีดี

‘อยา่ มาหาวดอี กี เลยนะคะ’

‘ผมยินดีรอ จนกว่าหมอ่ มแม่ของคุณหญิงจะเข้าใจ’
‘แต่หญิงไม่อยากให้คณุ รอ’ เธอเอ่ยเสยี งเยน็ ชา ทั้งท่ีใจรา้ วรานด้วยไม่อยากเปน็

คนเห็นแกต่ ัวเหนย่ี วรัง้ เขาไว้ ‘คุณกฤชหาคนใหมไ่ ด้เลย ไม่ต้องสนใจหญิงอีก’

‘เรารกั กัน วดีจำไมไ่ ด้แล้วใชไ่ หม ทำไมถึงยอมแพ้ง่ายนักละ่ ครบั ผมจะไปพดู กับ
หมอ่ มเอง ผมยนิ ดรี อ นานขนาดไหนก็จะรอขอเพยี งคุณหญงิ ไม่ยอมแพ้เสยี ก่อน’

‘ไมค่ ่ะ วดขี อรอ้ ง คุณกฤชอยา่ มาหาวดีอกี เลยนะคะ’
ฐคานนเะปข็นอเแมงมอื่คส่ ทนงูะรจเกั ลนใาไหะม้กม่อับาารมจดาการลฟดับังาคนแ้ำันทต่ีไห่ ดเม้ธพอ่ อดู มยอจังอิตเดกร็กไายปแังแลยละ้ืนวมยีคันวาไมมอ่ยดอทมนรบันค้อมยกนฤักช แม้อธิบายเรอื่ ง
ทฐิ สิ ว่ นตัวของ

แอลัมะพเฤมืกอ่ คมษว์าาใรมนดเเคาวเรลสยี าน้ ดตเอค่ลมรืออาดบใหคนัวลสใุมจมสขออองแงงแคตมกนล่ เเพปกู ร็นเหาละมเูกือธจอนงึ พหแยทมาบอยแกาหจมลัดตกห่อสนตลา้าทนายบึ ที่มองไมเ่ หจ็นนทกาลงาอยอเปกน็
หมอ่ มราชวงศ์จติ รวดรี สู้ กึ เหมอื นตัวเองเป็นลกู อกตัญญจู นไมก่ ล้าขัดใจทา่ นอกี
ตัดสนิ ใปจัญยหุตาิปทัญี่รหมุ เารส้าอมงาอกยมา่างยพเกริน้อมไปกันทด้ั้งวแยมก่ ารคตนัดรคกั วามแสลัมะงพาันนธท์ กีท่ ับุกผอ้ชูยา่ายงยคังนใแหรมก่ แเลธะอคจนึง
เดยี วทรี่ กั มากที่สดุ

‘แนใ่ จหรอื ว่าถ้าผมมคี นใหม่แล้วคุณหญิงจะทำใจได้’ น้ำเสยี งของชายหนุ่มเข้ม
ข้ึน หัวใจเหมอื นถกู เฉอื นด้วยมดี คมกรบิ เมอ่ื เธอพยักหน้ารับ สบตากับเขานิ่ง

‘หญิงทำใจได้’ เธอยืนยันหนักแนน่ ทั้งทใ่ี นใจกรดี รอ้ งไมใ่ ห้เขาไปจากไป ‘เรา
เลกิ กันเถอะนะคะ’

กขัอนงมเาธเอปคเน็มปเก็นวฤลคชนาเไรกมกั อื่ตศบอกั หบด้า์ปิศแีรตขีแ่เนลขะาาดจหาไมกห่อไนมปร..า.นชับวงจศาก์จนิตั้รนวเดสไี้นมท่คาิดงขโทอษงเเขขาากับเพเธรอาะจรึง้วู แา่ ยอกดขีตาคดนจรากกั

ไมอ่ ยากเธเปอน็ร้ดู คีวนา่ เเขหน็าจแะกอต่ ยัวู่ถ้าเธอขอรอ้ ง เพราะอยา่ งนั้นเธอจงึ ต้องยืนยันให้เขาไปเพราะ
แทนราชแมน้คกิ มลุ กหฤนชุ่มจใะนยชังว่องยปู่เแมี รือกงๆไทยแมตาห่ กมกอ่ วม่าหรามช่อวมงรศา์สชาววงกศพ็ ์อบัคเรขัชานเัพบคราระ้งั ตไ้ดอ้ งดบูแางลคงารนงั้ เทธน่ีอี่

พบเขากับลกู สาวคหบดมี ีชอื่ ในพ้ืนที่ หากเห็นเธอชายหนุม่ จะผงกหัวให้และไมส่ นใจอีก
เหพาบิ่งก้าง่อเสเพมรื่อ่อื ้าชงหเว่มสย่อรเจ็มหแรลลาอื ชะงเวาปงนดิศเ์ใอธหัอคมอรท่ชั ยี่กา่ เงลฮทับเเ่ีวมคนายเทมออำื ินมงาไกอทัอ่นยนมดเาามกม่อืัขน้หึนลอเพายยร่าาปงะใี ตก้อลง้ชลจดิ นงมทเาขำดใาูแจหล้งึหแรมวสี อ่ ะอมเรวจ์ตยี ิตทนรี่ มามาี
ความหวังมากข้นึ และแนน่ อนวา่ ทำให้เธออึดอัดกับสถานการณ์ ทกุ อย่างเต็มที

ทว่าหม่อมราชวงศ์อัครัชเข้าใจสถานการณ์ ดี เขาเป็นคนชว่ ยทำลายความหวัง
ของแม่ด้วยการใช้เวลาวันหนึ่งในชว่ งบา่ ยทมี่ าเยีย่ มท่าน และนั่งคุยกับหม่อมจติ ราตาม
ลำพังอยนู่ านเกอื บชัว่ โมง

“คุณชายเธอเล่าให้แม่ฟังว่ามคี นรักแล้ว ลูกสาวคนเลก็ ของคุณชายจักร ค่นู ้เี ขา
สมกันดนี ะ” หม่อมจิตราพูดกับลูกสาว “แล้ววดลี ะ่ ลกู ไม่คิดจะมองหาใครบ้างหรอื ”

“วดอี ยู่กับแม่สองคนกม็ คี วามสขุ ดีแล้วนคี่ ะ” เธอตอบและย้มิ นิดๆ กำลังจะยก
ถาดน้ำชาออกไปเม่ือมารดาเรยี กเอาไว้

“หลายปีมานี่ วดไี ม่เคยมคี วามสขุ เลยใชไ่ หมลกู ”
“วดีมีความสขุ ดคี ่ะแม่”
“แต่หนไู ม่เคยสนใจใครเลย อายกุ ็ปาเข้าไปขนาดน้แี ล้ว” ผ้เู ป็นแมบ่ อกเสรจ็ ก็
ถอนใจยืดยาว “อย่าง ส.ส. วศนิ หนูไมส่ นใจเขาบ้างหรอื ไงลกู เห็นเทียวไล้เทยี วขอ่ื มา
นานแล้ว”
“ถ้าต้องแตง่ กับคนอย่างน้ัน วดยี อมเปน็ สาวเท้อื ไปจนตายดกี ว่าคะ่ วดีทนไม่ได้
ทีจ่ ะทำลายเกยี รตคิ ุณความดที ่คี ณุ พ่อสร้างมา ด้วยการรวมสกุลของเรากับคนขาย
ชาติ!” เธอตอบไปด้วยอารมณ์ เสรจ็ ก็นึกตกใจ โดยเฉพาะเม่อื เหน็ ใบหน้าทซ่ี ดี ลงของ
มารดา “ขอโทษค่ะแม่”
“ไมเ่ ปน็ ไร วดพี ูดถูกแล้ว แม่เองที่พดู ไมค่ ิด”
วหันากเปแมน็ ห้จหมะลอ่ เปามยน็รปาคชกี นว่อดงนศีแ์ลจิตะถไร้มาวโ่ถดดือีมนเอยนง้อ้ือมนถารอือดยตาัา่วดงก้นวับย้ที คคา่ นนวทาคมัว่งแไทปปำทลกา่แคใตอจท่ กแิฐขับเิ ป็งคแน็ วลจามะุดไเอมปอ่ พ่ลนีู่ดยใกนหับแญเปธ่ขลอองไนงปหั้นหมล่อายม

จิตรา รวมถงึ การเป็นคนคอ่ นข้างเจ้ายศเมื่อเกยี่ วข้องกับอนาคตของเธอ
“ขอบคุณทเี่ ข้าใจวดคี ะ่ แมน่ อนเถอะนะคะ เด๋ยี วพรงุ่ น้ีเช้าเจอกัน”
“ราตรสี วัสด์ ิลกู ”
“ราตรสี วัสด์ คิ ่ะแม”่

ปมราระดจาำไหปมพห่อบลมแังรพทาทชำกยว์งาทยศ่ีโภรจ์ งาิตพพรวบยดำาบบเี ขัดา้ลามอาอไฟด้สฟปี่ แิซี ลเกะคืออบุยากกสาับบิ รนเขอักอด็ กงโหามยมงภอ่เชามพ้าจใบติ นำรบวาัดัดนทีขถ่้ีจนัึด้ามจงนามหาดญแู งิลสเทพาา่ วรนเารเะปม่ิพน็มาี
ความหวังว่าทา่ นอาจจะกลับมาเดนิ ได้อีกครง้ั

“คณุ หญงิ คะ มีแขกมารอพบคะ่ ” เลขานุการของเธอรบี ลุกข้นึ รายงานเมอ่ื เห็น
หญิงสาว

“ฉันไม่ได้นัดใครเอาไว้นะ”
“คณุ คมกฤชน่ะคะ่ เห็นวา่ มาเรอื่ งงานท่แี จ้งกับคณุ หญงิ ไว้ในงานวันเกิดท่เี พ่งิ
ผ่านมา ดฉิ ันเลยให้นั่งคอยในห้องรับแขกของคุณหญงิ ”
ชอ่ื ที่หลดุ ออกมาจากปากของเลขาฯ ทำให้เธอเกอื บตัวแข็ง แตว่ ัยและ
ประสบการณ์ ทำให้หญิงสาวพยักหน้ารับด้วยสหี น้าท่ียังย้ิมแย้มเหมือนเดมิ “ขอบใจจ้ะ
หากาแฟให้แขกแล้วใชไ่ หม เขามารอนานหรอื ยัง”
“หมดกาแฟไปเปน็ เหยือกแล้วค่ะ เธอมารอตั้งแตเ่ ก้าโมงเช้า”
“ตายจรงิ ทำไมไม่โทร. ตามละ่ ”
“เห็นคุณหญงิ บอกว่าจะพาหมอ่ มจิตราไปโรงพยาบาล ดฉิ ันเลยไม่อยากกวน
คุณคมกฤชก็เห็นด้วยค่ะ ดฉิ ันบอกให้เธอฝากเรอื่ งเอาไว้แต่เธอยนื ยันว่าจะรอ” อีก
ฝา่ ยบอกหน้าตาปล้มื ๆ แทบไมไ่ ด้ยินเสยี งขอบใจแสนเบาของเธอด้วยซ้ำม้ัง
เธอด้วยหใมจ่อทม่ีไรมา่เชปว็นงปศก์จตติ นิรวักดเี ดินเข้าไปในห้องรบั แขกเล็ก ซง่ึ อยู่หน้าห้องทำงานของ

เอขกาสเปนิดใคอจม่านกถเฤ้ปาชเ็นปรบน็อทอเมสยือ่ ัมู่แกลภ่อ้วาษนณเกธ์อำแลลคังะงกภป้มารพหาดนถเา้่าขยก้าห้มไปลตแาายยอภง่่านมาพันนขมติ อายจงสาเธากรอมอเือะอขไงรอจสางักกเขอนายิต่ายงเพสในารรามะทอืเี่มหอี ็นยหา่ งนส้านที่
ชอ่ื เสยี งฉบับหนึง่ ของประเทศ

“คุณคมกฤช” เธอเอย่ เรยี กเบาๆ เมื่อเขายังก้มหน้าอา่ นแม้เธอจะเข้ามายืนใน
ห้องแล้ว
“วดีให้สมั ภาษณ์ วา่ ต้ังแต่กลับมาอยูเ่ มอื งไทยไม่เคยมีแฟนเลย ถอื เปน็ การโกหก
นะเนยี่ เขคาณุ ยหอญมเิงงเยพห่ิงนบ้าอขก้นึ เลจิกากกนับติผยมสตาอรนแลทะี่กพลูดับกมับาเเมธออื เงปไท็นยปไรดะ้ไโมยน่คแานรก จำไมไ่ ด้หรอื
ครับ” “แล้วที่ให้
สัมภาษณ์ ว่ายังไมเ่ จอคนถกู ใจ แปลวา่ นายวศนิ กไ็ ม่มาวินนะ่ ส”ิ
ใบหน้านวลเนยี นของเธอเป็นสแี ดงระเรอื่ เม่ืออกี ฝา่ ยเลิกค้วิ ถาม แตไ่ มค่ ิดจะ
ตอบให้เข้าเน้อื
“งานวันเกิดของหญงิ เราแทบไม่ได้พูดกันเลยนะคะ โดยเฉพาะเรอ่ื งงาน”

“ผมไมร่ จู้ ะบอกเลขาฯ ของคณุ หญงิ ยังไงวา่ มารอผู้หญงิ ”
แล้วเลย“ถย้า่งิ รแอดผง้หูข้ญึนอิงกีก็ไมต่ ้องมเพารรอาะในแวหว้อตงาขขอองงหเขญางิบสง่ !บิ ”อกวตา่ อ่ กวำ่ลาเังขขาเบสขรันจ็ ยใบามหเนห้า็นทเี่แธดองเอปิดยู่
เปลอื ยอารมณ์ คนทีร่ วู้ ่าพลาดไปแล้วเลยรบี เปล่ยี นเรอ่ื ง “คณุ มีธรุ ะอะไรหรอื เปลา่ คะ”

“จะมาชวนไปกนิ ข้าวกลางวัน”
บกแนฤอ่ชใกจเยลังนิกไไดเเมี่ ขข้เ่อทาายเเย่ี ปอาวก็งนคทอวกึะแงไทลครักะขนชเอโขานง้ยา้เนขหข้าคนางนนต่มุ ะ่นัวก..เ้ีจ็ไ.อหมนงมม่ เวปอ่ที า่ น็เมีทขขรา่ าวา่ากชา่วลจวอัะบงยอศมบู่ ย์จา่อสาิตกยนรรๆวใ้อืดจฟีไปย้จืนรนดายเีเธธตใอนอามอคเวอีกดิ ลงวาอ่าหใหีกนลัวฝเาใม่ายจย่อื ปขอเีทธอยผ่ีองา่ เ่เางขปนไานม็ มค่ฝางค่ไามมย่
เหลือแม้เศษเสย้ี วทีเ่ คยให้เธออกี ต่อไปแล้ว ต่างจากเธอท.่ี ..

“ชวนหญิงเหรอคะ”

“กผ็ มมารออยู่ในห้องคุณหญิง แล้วจะชวนใครได้”

เงยหน้า“ขค้ณุึนมมอาชงนวานฬกกิ นิ าอบานหฝาราผกลนาังงวแันละแกต้ม่มลางรจอะตด้ังงึ แหตน่เกัง้สาโอืมทงีเช่ ชาา้ย”หนหมุ่มอ่วามงรลางชบวนงศโต์จ๊ะิตรวแตดี่
เขาเรว็ กว่าเพราะคว้าเอาไว้ได้เสยี กอ่ น

“ทำไมถงึ หวงนักล่ะครับ”
“เขาสง่ มาให้ดู เม่ือวานเพือ่ นมาขอดแู ต่หญงิ ลืมเกบ็
หม่อมราชวงศ์สาวบอกอุบอบิ ด้วยความอาย ขอคนื เถอะคะ่ ”

“เล่มน้ีผมขอกแ็ ล้วกัน”
คำขอด้ือๆ ทำให้คนฟังตาโต “คณุ จะเอาไปทำไมละ่ คะ ไมเ่ หน็ จะมีอะไร”
“อย่างน้อยก็มรี ปู ของคุณหญิงตั้งหลายรปู ผมมแี ตร่ ปู เกา่ ๆ ตอนทีเ่ รายังเปน็
แฟนกันใหม่ๆ ตอนนั้นคณุ หญงิ ยังไม่สวยผดุ ผาดบาดตาเท่าน้”ี
คำชมอยา่ งชายเจ้าชทู้ ำเอาคนฟังหน้าแดงก่ำอีกรอบ ท้ังโกรธทั้งเขินจนไม่รวู้ า่
อย่างไหนมากกว่ากัน “คณุ คมกฤชไมค่ วรพูดกับหญงิ แบบนั้นอีก”

“ทำไมล่ะครบั ก็คณุ หญิงประกาศว่ายังโสด” คนพูดพดู อย่างกับวา่ เธอประกาศหา
คู่ลงในนิตยสารหัวข้อ 30 โสด On Sale ทั้งท่ีเธอให้สมั ภาษณ์ เรอ่ื งสว่ นตัวไปไม่เกิน
สองบรรทัดเทา่ นั้น
นเปกึ ลส่ียนนกุ“แคเฟลณุ นยมทไปาถ่ี รเูกปออ็ทนดำโไหีตมลคตแน้ังลแร้วกัตดปเ่ ก้วั่น้ยาหโซมัว้ำงเชท้าั้ง”ทตี่เธัวอเขเปาลเอ่ยี งนไมเร่ไอ่ืดง้โอสีกดคเหรมั้งดอื ้วนยเธคอวามอกันลทัดจี่ กรลงิ ้มุน่าจไมะ่

“บอกแล้วว่ามาชวนไปกนิ ข้าวกลางวัน วันน้ีวันหยดุ ของผม หยดุ สลับกับอัคร
ผมเลยมาเฝ้าคุณหญงิ ได้ทั้งวัน”

“เห็นจะไมเ่ หมาะสมหรอกค่ะ”
“มีนัด?” ค้ิวเข้มบนใบหน้าบกึ บึนทด่ี ูคล้ายผ้ชู ายไทย มากกวา่ สายเลอื ด
ออสเตรเลยี อกี ครงึ่ ในตัวของเขาขยับสงู ข้นึ นดิ หมอ่ มราชวงศ์จิตรวดีจึงสบตากับผู้ชาย
ตรงหน้าเหมือนจะค้นหาวา่ เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

“คะ่ ” นัดรับประทานข้าวกับผู้จัดการโรงแรมตามปกติ กเ็ ปน็ นัดเหมือนกัน
นัน่ แหละ

“แต่คณุ จันทิมา...” เขาเอ่ยชอื่ เลขาฯ สว่ นตัวของเธอ “บอกว่าวันน้ีคุณหญิงไม่
มีนัดที่ไหน นอกจากพาหม่อมแม่ไปโรงพยาบาล”

“นัดบางนัดฉันกไ็ ม่ได้แจ้งเธอหรอกคะ่ เพราะไม่เกยี่ วกับเรอื่ งงาน”
“หวังวา่ คงไมใ่ ชน่ ัดกับนายวศนิ หรอกนะ”

“คณุ คมกฤชต้องการอะไรจากหญงิ คะ” เธอถามออกมาตรงๆ อยา่ งอดรนทนไม่
ได้ หมอ่ มราชวงศ์จติ รวดไี มเ่ หน็ ประโยชน์ ท่จี ะต่อความยาวสาวความยดื กับเขา
“ผมก็ต้องการ เหมือนทเ่ี คยต้องการจากคณุ หญิงตลอดมา”
คมกฤชบอกด้วยท่าทางตามสบาย แต่ทำให้คนฟังถงึ กับหน้าชาดกิ
สงิ่ หน่ึงท่มี ารดาและใครๆ ไม่เคยรกู้ ค็ ือ เธอกับเขาเคยมคี วามสมั พันธ์ ทล่ี ึกซง้ึ
มากกว่าการเปน็ แฟนมาแล้ว โกดายรเใฉชพช้ าวี ะติ คนวักามศรกึ ักษทาำใในหต้เธ่างอแยดอนมกเปับ็นคขวาอมงเเหขงาาด้วยคแวลามะ
วัฒนธรรมท่แี ตกต่างของทนี่ ั่น
เต็มใจ

กอ่ นที่เธอจะเรยี นจบไมน่ าน...แคไ่ มก่ ี่ครัง้ แตเ่ ธอไมเ่ คยลืมมันได้ และไม่เคย
ยอมให้ตัวเองลืม

หญิงสาวไมไ่ ด้เสยี ดายตัวเพราะถือว่ามอี ะไรกับผู้ชายท่ตี ัวเองรกั และเธอมัน่ ใจ
ในตัวเขา เชอื่ ว่าเขาเองก็รกั เธอด้วยเหมอื นกัน และจนถึงบัดน้ีเธอยังไมเ่ คยพบใครอน่ื
ที่นึกอยากคบหาด้วย อยา่ วา่ แต่จะยอมอย่างที่เคยยอมให้เขามาแล้วด้วยเลย

“เราไมไ่ ด้คบกันแล้ว กรณุ าให้เกยี รตหิ ญงิ ด้วยนะคะ” เม่อื เห็น
“หม่อมจิตราเป็นยังไงบ้าง” คราวน้ีเป็นเขาเองที่ยอมเปลี่ยนเรอ่ื ง
ประกายบางอย่างซง่ึ คล้ายกับความเจบ็ ปวดในแววตาของเธอ

“ดีข้นึ มากคะ่ หมอบอกว่าถ้าอดทนแล้วพยายามทำกายภาพบำบัดมากพอ ท่านจะ
มโี อกาสกลับมาเดนิ ได้อีกครั้ง” สายตาของเธอออ่ นลงเมอ่ื เอ่ยถงึ มารดา

“บางทีท่านอาจจะไมม่ กี ำลังใจทจี่ ะเดนิ ถึงยอมเปน็ อัมพฤกษ์อยู่ตั้งเกือบห้าปี”
“คณุ พูดอย่างน้หี มายความวา่ ยังไง” ตาเรยี วสวยของหม่อมราช-วงศ์จิตรวดีชกั
จะเอาเรอ่ื ง

คนวัยน“ัต้นาคมงทไีมพ่ ่มูดีอนะั่นไแรทหำลใะห้เปทน็ ี่รสกั ขุ ได้หมมาก่อกมวแ่ามเหข่ น็องลคูกณุ หลหาญนงิเตอ็มาจบจ้าะนอหยราอกกวมิง่ ั้งไล” ่จับหลานๆ
ดที่ชเู หดั มเอจื เนนธจอะยตมนื อมี อนลู ้งึ แไรปมกพาหรักดญหางิอนสอ่ ่ึงานวใคทหดิ ้ัง้เวธท่าอค่ี เปมวา็นรกจเพขะโ้ึนรกาใระนธอปเาขกีหาาลแรังทปๆ้ๆ่วยแมแ้ตจแะ่ตคไิบ่ดมวา่ไงด่าทค้เอีอวาา่ยมจอจเอหะก็นเปมข็นาอเคปงวคน็ ามคมกำรพส้ฤู ูดกชึ
ผิด โดยเฉพาะเม่ือร้วู ่าหมอ่ ม-ราชวงศ์อัครัชมีคนอืน่ ไปแล้ว
คนอย่าหงาหกมเป่อน็มจสติ มรัยากจ่ะอนนึกทอี่ยยังเาคกยไดท้คำงนาเนชชน่ ว่ วยศสนิ ามมาีไเดป้แน็ ลละกูเจเ้ขายยศเจ้าแอมยอ่ ่ายงเาตก็มใหท้เี่ ธอแมตหี ง่ รงอืานที่
กถังบึ จคะนเปท็นเ่ี พอียยบา่ งพนรั้น้อมจรงิเหกม็ดาะเู หสมมือทน้ังฐทากุนอะยแลา่ งะจเกะสยี ารยตเยิกศนิ กไปจ็ รงิ แต่ทา่ นกน็ ยิ มคนดดี ้วย แต่

“คุณกลับไปเถอะคะ่ หญิงต้องทำงาน” หญิงสาวบอกเสยี งล้า กำลังจะเดนิ เข้า
ห้องทำงาน เขากล็ ุกข้ึนมายนื ดักเอาไว้

อยา่ งเดียวที่คมกฤชได้สายเลอื ดของมารดามาเต็มทก่ี ็คือ สว่ นสงู และลักษณะ
อย่างคนตา่ งชาติ เขาตัวสงู ใหญ่จนขม่ ให้เธอต้องแหงนหน้ามองอย่างไม่ชอบใจนัก

“หลีกไปค่ะ”
“ยังโกรธไม่หายที่ผมไมม่ าง้อใชไ่ หม”
เธอหมา“หยคญวงิ าไมมอ่เคยย่างตท้อพ่ี งกดู าร“ใหหญ้คงิ ุณไมมม่ าีสง้อทิ ”ธ์ ิขอหรญ้องงิ ใสหา้ควเณุ งยทหำเนพ้าอ่ืขห้ึนญสบิงขตนากาับดนเขั้นาเหพรือ่ อบกอคก่ะ”วา่
เไคปหน็นวตแอคแน“ผ่ ตนถ้ชูห่้อกู ามงยว่อวดอดมีบาี.รย.อ.า”ยุ กช่ีสเวลเบิงสิกศหยี ์จกงพติ เอรยรยวีดังกดใขี จทรี้นึ รบีี่มก้อหักเ็นลรใม่ิบชุ ไทเ้เมวปฐิ ไ่ลลจิดานือ้คทกไิดอี่มตอยย่ าะู่กลอไันงมรตใสเปห่ำอเ้็ถนพงถี่ฝตื่อ้ว่อ่าปนยสิดมอบพางังง่กี ้คอลวทกับา่ำอมใไนปหร”ส้แู้หทกัึวบใจไ“มขหเ่อ้ปาปง็นเกี ธผอ่อู้เนสปนัน็พ่ ่ี

“ขอโทษค่ะ”
“พ่ีตา่ งหากท่ีต้องขอโทษ พเ่ี ป็นผ้ชู าย เปน็ ผู้ใหญก่ วา่ แต่กลับไม่หนักแนน่ พอท่ี
จะอยู่ดแู ลคนที่พีร่ ัก ทั้งท่นี า่ จะร้วู า่ เธอเองก็คงเจ็บปวดไมต่ ่างจากพ.ี่ ..” เขาเงียบไปเมอ่ื
เหน็ หัวไหลข่ องเธอสนั่ สะท้านนดิ ๆ “หรอื บางทอี าจจะยิ่งกว่า”
“เรอ่ื งมันนานมาแล้ว เราจะไปรอ้ื ฟ้ืนทำไมคะ ทกุ อย่างทีผ่ า่ นมาหญงิ เลือกเอง
แล้วหญิงกย็ อมรับ”
“แต่พ่ีไม่ยอมรับ วดีให้โอกาสพ่ีได้ไหม”

หญงิ สาวยืนอ้ึงไปนาน ไมค่ ดิ วา่ เขาจะกลับมาขอคนื ดีกับเธอจรงิ ๆ ใบหน้างดงาม
เงยหน้าข้นึ สบตาชายหนุ่มอกี คร้งั สง่ิ ทเ่ี ธอเหน็ มีแต่ความจรงิ ใจและแววเว้าวอนอย่าง
คมกฤชคนเดมิ ทเ่ี ธอเคยรัก...และยังรกั อยเู่ สมอมา
แตห่ มอ่ มราชวงศ์จิตรวดไี ด้เรยี นรใู้ นหลายปีที่ผา่ นมา เธอเติบโตเปน็ ผู้ใหญ่
พรอ้ มความรบั ผิดชอบอันหนักอ้งึ เตม็ สองบา่ ทำให้ร้วู ่าความรกั เพียงอย่างเดียวไม่ใช่
เหตผุ ลที่เธอจะใชเ้ พ่อื รว่ มชวี ติ กับใครสกั คนได้
“คณุ กฤชคะ มันหลายปมี าแล้ว หญงิ คิดว่า...”
เเลสขยี างนเรุกยี ารกขดอ้วงยเนธ้อำเเสปยีิดงปขรอะอตูภทัยแ่ี งจ้มากเอดา้าไนว้เหลลก็ ังน้อทยำเใขห้า้สมอาดง้วหยนสุ่มหีสนาว้า
“คุณหญิงคะ”
หันไปมอง จันทิมา
ไม่สบายใจนัก “คณุ วศนิ มาขอพบคณุ หญิงค่ะ”
“บอกไปสวิ ่าคณุ หญงิ ไม่อย”ู่ คำสงั่ เสยี งเข้มจากชายหน่มุ ด้านหลังทำให้จันทิ
มาตาโต ขณะท่แี ก้มเรยี วใสของหม่อมราชวงศ์จิตรวดมี เี ลือดฝาดและรบี สา่ ยหน้าให้

“บอกว่าอกี ห้านาทฉี ันจะออกไปจ้ะ หลังจากนั้นก็ทำเหมอื นเดมิ นะ”
“ได้คะ่ คณุ หญิง” ประตถู ูกปดิ ลงอีกครงั้ ขณะท่ใี นห้องมเี พยี งความเงยี บอันชวน
อึดอัดใจ

“เพราะอย่างน้ีหรอื เปล่า คุณหญงิ ถึงไมอ่ ยากคืนดกี ับผม”
“หญงิ ไมจ่ ำเป็นต้องตอบคำถามน้ีนะคะ”

ของมัน“เคปณุ ็นคหนญยิงังจไะงเลือหกรไอือ้อคยนาอกยจา่ ะงขน้นึ ้ันขม่าาวเหปน็น้าคหูช่ นวี ่งึ ิตใไนมฐ่ไาดน้ ะคอู่รยักา่ บขออกงนะสว.่าสไม. ร่ วู้ ทา่ โ่ีธกาตงกแุ นิท้
ชาต”ิ

น้ำเสยี งแข็งกรา้ วของคมกฤชทำให้เธอท้ังตกใจและแปลกใจ แตไ่ หนแตไ่ รมาคม
กเปฤน็ ชหไ่วมง่เคคย่ะขห้ึนลเาสยยี ปงมีกาับนเ้ธีหอญงิยรกจู้ เักวธ้นาตตอแุ นท้ขทีอ่ทั้งงคคทู่นะมเาลหาละกายันปใรนะวเภันทที่ตพ้อองดเลูแกิ ลรตาัวเ“อขงอไบดค้”ณุ ที่

“คณุ หญงิ กำลังเสยี ดสผี ม”

“หญงิ ไมไ่ ด้ทำอยา่ งน้ัน” หม่อมราชวงศ์จิตรวดีแก้ตัวอยา่ งอ่อนใจ ถึงจะยอมรับ
กับตัวเองวา่ แอบทำเชน่ นั้นจรงิ “เด๋ียวคุณวศนิ จะรอ ขอตัวกอ่ นนะคะ ขอบคุณที่มา
เยี่ยมหญิง”

“ผมจะรออยู่ที่นี่ อยา่ คยุ กับมันนานนักละ่ ”
“หญงิ มีงานต้องทำ คุณกลับไปเถอะค่ะ”
กว้างเส“ยีไมด่เสปกี น็ ับไตร้นนี่แขบนอเกลแก็ ล้วกว่อ่านผจมะวเา่ลงยทไ้ังปวนันั่ง”รอเบขนาบโซอฟกาแรลับ้วแเขดกนิ ตผัว่าเนดเิมธแอละจเปงใดิ จหในหัง้ไสหอลื ่
เลม่ เดมิ
“ฉันไมต่ ้องการให้คณุ อยู่ กลับไปเถอะค่ะ คณุ คมกฤช”
คนถูกไล่เงยหน้าข้ึนมอง นกึ อัศจรรย์ ใจทเี่ ธอตอ่ ต้านเขาหนักกวา่ ที่คิด ใบหน้า
เวรดยี ีผวู้อรปอู่ ไนขหเ่ ฉวายนเมนยุ่มตนิดวจละชโาก่ งรอธอนดดิ อๆ้อนกคำนลเังดมิมองสกมลัยับทม่ีเคายเไปมน็ ่เหแฟลอืนภกาับพเขหาม่อมราชวงศ์จิตร
“พี่จะรอน้องวดี”
คำตอบของชายหนุม่ และทา่ ทางไมส่ ะเทอื นตอ่ คำปฏเิ สธทำให้หมอ่ มราชวงศ์จติ ร
วดีเม้มปาก ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง เพราะไม่มีเวลาเหลอื พอทจี่ ะโต้เถยี งกับ
เขา
หญิงสาวใช้เวลาคุยอยา่ งสภุ าพเป็นงานเปน็ การกับนักการเมอื งคนดัง และต้อง
ทนรบั สายตาออดอ้อนของหนุ่มใหญซ่ ง่ึ ชวนหวาดผวาไมน่ ้อยในสายตาเธออยแู่ คส่ บิ

นาที เม่อื จันทมิ าโทร. ตามและบอกว่าเธอมงี านด่วนที่จะต้องจัดการ คนรบั สายจงึ เกือบ
ทอดถอนใจด้วยความโลง่ อกพลางเอย่ ขอตัวน่มุ นวล

“คุณหญงิ ยงุ่ เสมอเลยนะครบั ”
เปน็ การ“ทเปำดิยัชงไอ่ งงไใดห้ล้อ่ะีกคฝะา่ ยท่นี ี่ไม่มใี ครชว่ ย” บอกไปด้วยน้ำเสยี งเกรงใจแล้วกน็ กึ ได้ว่า

ทว่าไมท่ ันเสยี แล้ว “ผมยินดีจะเข้ามาชว่ ยดแู ล ทั้งงานแล้วกต็ ัวคุณหญงิ ขอ
เพยี งคุณหญิงบัญชามา”

“หญงิ ไมก่ ล้าอาจเอ้อื มใชค้ ณุ วศนิ หรอกค่ะ ขอบคณุ ที่แวะมาเย่ยี มนะคะ” เธอรบี
ลุกข้นึ และเกือบสลัดมอื หนี เมื่อ ส.ส. วศนิ ดึงมือเธอเอาไว้ แต่ยั้งเอาไว้ทัน เขารบี
หยิบตะกร้าผลไม้ใบใหญม่ าสง่ ให้

“คุณหญิงอยา่ ลมื ทานนะครบั ผมให้ณรงค์ มันเลือกแตข่ องนอกเกรดเอมาให้”
“ขอบคุณคุณวศนิ มากค่ะ แตต่ ่อไปอยา่ ลำบากเลยนะคะ”
“ผมยนิ ดที ำทุกอยา่ งเพอ่ื คุณหญิง ขอแตใ่ ห้คณุ หญิงเหน็ ใจผมบ้างเท่าน้ัน”
“ขอบคุณน้ำใจของคณุ วศนิ ทนี่ ึกถงึ หญงิ ” เธอจำใจรบั ตะกรา้ หนักอ้ึงมาและสง่
ตอ่ ให้พนักงานประชาสมั พันธ์ ทรี่ บี มาชว่ ยรบั และยกมือไหว้ไม่ให้เขามโี อกาสถกู ตัวอกี

คุยกับวศนิ เสรจ็ ราชนกิ ลุ สาวกแ็ กล้ งลมื ว่าท้ งิ ใครเอาไว้ ในห้อง หม่อมราชวงศ์
จผปติ้รจู กัึรดวษกดาาอีปรฝัอญ่กาหยตาขรทาวั่วยจไเปงพานอื่ ใใชนเ้ โวรลงแานรม้ฟี ตังเาขมาปเกลาต่ เิรอื่ งแขกพแอลเทะยี่ทัวงกร์ท็ไป่ีเขร้ัาบมปารจะอทงาโนรขงแ้าวรมกลางวันกกัับบ

อ่ิมแล้วกข็ ับรถออกไปพบลูกค้าต่อโดยโทร. ข้นึ ไปบอกให้จันทมิ าแจ้งให้แขกรวู้ ่า
เธอมีธรุ ะ ให้เขากลับไปเสยี

“คณุ หญิงจะไม่ข้นึ มาดเู ธอหนอ่ ยเหรอคะ มารออยู่ตั้งแตเ่ ชา้ ข้าวกลางวันกไ็ ม่ได้
กนิ ”

“นั่นสิ เลยต้องบอกให้กลับไปไงจ๊ะ ชว่ ยจัดการให้ด้วยนะ” หญงิ สาวสัง่ เมื่อฟัง
น้ำเสยี งที่เรมิ่ เข้าข้างผู้ชายคนนั้นอยา่ งออ่ นใจ คมกฤชมักได้ใจใครต่อใครไว้งา่ ยดาย
เสมอ ราวกับเขารวู้ า่ ทำอยา่ งไรจึงจะเข้าไปอย่กู ลางใจของผู้คนได้

เม่ือเจ็ดแปดปกี อ่ นทีเ่ ขาเรม่ิ เข้ามาจบี เธอก็เชน่ กัน แม้จะไม่เคยสนใจเพศตรง
ขห้ามมอ่ จมรรงิ าจชังวมงาศก์จอ่ ิตนรวดใี แจตอ่หอ่ นนุม่ ยหอลมอ่ ครบนุ่ หพา่ีใกชับเ้ เวขลาาไจดีบ้ เธอเขเพาใียชง้เไวมล่กา่เีเดกืออื นบสองกปส็ ีตา่อมมาราถเพทอื่ ำใใหห้้
เธอยอมมอบท้ังตัวและหัวใจให้โดยไมต่ ้องมีพิธีตามประเพณแี ละกฎหมายอีกด้วย

ไมใ่ ชไ่ ม่หวัน่ ไหวกับการกลับมา และดทู า่ ว่าจะจรงิ จังอยา่ งที่เคยของอดตี คน
รัก...แตห่ ม่อมราชวงศ์จติ รวดียังกลัว
ประตรู ้อหง้าไปหีท้ไี่ผม่า่ในห้มใคาเรหเหม็นอื นฝปััญนรหา้ ายมากมามยีหโลหามยกครระ้ังหทน่ีเธำ่ อเขเ้าหมนาือ่พยรอจ้ นมกๆลับกันบ้านถแึงลจ้วะตเป้อน็ งคปนิด
หโบด้าอยปกีไเใตมห็ม่ฟ้เขังคาไำปทเัดอทงานจแาตกใ่ เจธสอว่ นแตล่เกึ ขตาเาลมอืปกระทสจ่ี าะผจ้หูากญไปงิ กไ็หมวใ่ังชทเ่่จีพะยี ใงหช้เขวั่ าคยรืนาวหยแัดตอเ่ ปยน็ ู่เคเวียลงาขถ้างงึ

แรกๆ ทีห่ ม่อมราชวงศ์จติ รวดเี รมิ่ งานน้ัน ความใหม่ตอ่ ทุกสงิ่ และไร้
ปมรือะมสาบพกยางุ รเณธอ์ กเธลอับจเปงึ ตน็ ้อคงนพทบเ่ี พธอานรกัอเุปหสมรอื รนคพน้ี่ชอายยใหญหม่ ทอ่ ำมใ-หร้ไามช่รว้จู งะศห์อันัคไรปัชพมึ่งักใใคหร้คคำแนนทะ่ยี นน่ื ำ
และสง่ คนมาชว่ ยเสมอ แม้กระทั่งแบ่งแขกของทัวร์ที่โรงแรมมาให้เพอ่ื ให้กิจการของเธอ
เล้ียงตัวเองได้ในชว่ งแรก
เฉพาะมใาครรดๆาขอใงนเธกอระบม่ตีีเพา่ งียคงิดเธวอ่าเกธับอเกขับาหแมล่อะมครมากชฤวงชศท์อี่รัควู้ า่รคัชวคางมไสมัม่คพลัานดธแ์ ขคอลง้วทก้ังันคเู่ ป็นโดไดย้
แค่พ่ีน้อง เน่ืองจากหม่อมราชวงศ์อัครชั มีคู่หมายอยู่แล้วต้ังแต่เดก็ และเขาไมเ่ คยมอง
เธออย่างช้สู าว

หญิงสาวใช้เวลาข้ างนอกท้ังวันต้ังแตบ่ ่ายจนถึงเยน็ ไปพบลกู ค้าหลายราย
ก่อนจะจบลงที่การลองไปชมิ ไวน์ เจ้าใหญท่ ี่ปลูกและผลติ เองในเมืองไทย และมาเสนอ

ขายให้ทางโรงแรม แต่เธอยังต้องกลับออฟฟิซในตอนค่ำเพอื่ เซน็ เอกสารสำคัญทต่ี ้อง
ใชใ้ นตอนเช้า ซงึ่ จันทมิ าเตรยี มเอาไว้เพราะหนงี านออกมาข้างนอกทั้งวัน

ออฟฟซิ ไมม่ คี นหลงเหลืออยเู่ ลย แม้แต่จันทมิ าซงึ่ เป็นแมล่ ูกอ่อน กลับบ้านตรง
เวลาเพอ่ื ให้นมและเลน่ กับลูก หลังจากโทร. มาบอกเธอวา่ ได้เตรยี มเอกสารท้ังหมดเอา
รไวบั ้บแนขกโตห๊ะนท้าำหง้อานงทแลำง้วานแแตล่ทะัเนปทดิ ีทปี่เรดะินตผอู ่าอนกสว่กนต็ ้หอนงเ้าผโตล๊ะอเทลำขกาุญฯ แทจร่ีเงว่ ยี งบจาเกชยมี ืบอเข้าไปยังสว่ น

“อุ๊ย!”
สบายใรจา่เงหสมงูอื ในหเญป่็ขนอบ้งานแขขกอทง่ีตมัาวตเอ้ังงแตเ่เสช้อ้าื ยเัชงคต้ิ งพรับอแอขยนู่ ขแ้ึนลมะาเหถึงยขยี ้อดศกอายกบนชโาซยฟเสาอ้ยื หาวลอดุ ยลา่ ยุ่ ง
ออกจากกางเกงยนี และเท้าสองข้างในรองเท้าหนังเหยยี ดเลยไปบนพนักพิงด้านข้าง
ของโซฟาออกมามากโขเพราะความยาวของชว่ งตัว

ดเู หมือนเขาจะงีบไปและตื่นข้นึ เพราะเสยี งกญุ แจตกพ้นื จึงตวัดตัวนั่งตรงยกมอื
ข้ึนลบู หน้ามองเธอ

“น้องวดกี ลับมาช้า”
“นกึ วา่ คุณจะกลับไปต้ังแตต่ อนบ่ายแล้ว”
“เพราะอยากให้พีก่ ลับละสิ เลยออกไปข้างนอกท้ังวัน” ใบหน้ารทู้ ันไมม่ วี แ่ี วว
โกรธเคือง

“หญงิ มีงานต้องทำ คณุ อยูร่ อทำไมคะ” แล้วจันทมิ ายอมให้คนนอกอยู่รอเธอ
ต้ังแต่เช้าจดคำ่ ได้อย่างไร ปกตฝิ ่ายนั้นมักจะทำงานมปี ระสทิ ธภิ าพและเดด็ ขาดพอตัว
เพราะอยา่ งน้ันเธอถึงเลอื กเอาไว้ทำงานใกล้ชดิ

“เพราะพี่บอกว่าจะอยู่ง้อเมีย เธอคงเหน็ ใจนะ่ ”
“อย่ามาพูดอย่างนั้นนะ” หม่อมราชวงศ์จติ รวดีกำมอื แน่น ผลุนผลันจะเดินเข้า
ไปในห้องทำงานแตอ่ ีกฝ่ายลกุ ข้ึนจับต้นแขนเธอเอาไว้ก่อน คราวน้คี นทโี่ กรธเพราะคดิ
วา่ เขาเอย่ อ้างถึงความสมั พันธ์ ในอดตี กับคนของเธอ สลัดตัวท้งิ โดยแรง “ปลอ่ ย”
“พี่บอกว่าเราเคยเปน็ แฟนกัน แตม่ เี รอื่ งเข้าใจผิด หลังจากนั้นวดีก็ไมเ่ คยให้

โอกาสพ่ีแก้ตัวเสยี ที ต้องโทร. ไปให้อัครยนื ยัน คณุ จันทิมาถึงยอมเชอื่ น้องวดอี ย่า
โกรธเธอเลย” เขาบอกความจรงิ อยา่ งขันๆ เมือ่ เหน็ เธอโกรธ พยายามรั้งหญงิ สาวเข้า
ไปกอดอยา่ งน่มุ นวล แต่กลับทำให้เธอโกง่ ตัวหนดี ้วยสหี น้าเคยี ดแค้นมากกว่าเดิม
เพราะด้นิ ไมห่ ลุด
“คุณท้ิงโอกาสนั้นไปห้าปแี ล้ว คณุ คมกฤช” เธอกัดฟันบอกเสยี งเบา โกรธจัด
อย่างท่ีไม่เคยโกรธใครมานาน
“วดยี นื ยันให้พีไ่ ปเอง จำได้มั้ย”

“ใช่ ง้ันวันน้ฉี ันก็จะยืนยันอีกครง้ั ฉันไมต่ ้องการให้คุณกลับมา”

“น้องวดีกำลังโกรธ ทำไมเด๋ียวน้ีถงึ ใจรอ้ นนัก”

“ปล่อยดิฉันนะ คณุ คมกฤช!”
เพราะรเวู้ ธา่ ออสยงัู่่กเับสเยี ขงาดเพังขีย้นึ งสออีกงนติดอ่ เสมื่ออทง ำอยค่างนไรทกั้งด็อ้ินอฟไมฟห่ ซิ ลกดุ ลับบ้านหเรมม่ิ ดกแลลัว้วข้ึนมาแอลีกะอเสยยี ่างง
ภายในไมเ่ ลด็ ลอดออกไปข้างนอกง่ายๆ หากเธอไม่กรดี ร้องตะเบง็ จนคอแทบแตก ด้วย
หอ้ออฟงนฟ้อี ิซอสกว่ แนบตบัวไขว้นึ้มมิดชาจดิ ับเพใจื่อให้เหมาะสมกับการใช้สมาธิทำงาน แตต่ อนน้เี ธอนึกเกลียด

เกลยี ดผ้ชู ายรา่ งใหญต่ รงหน้าที่ใชก้ ำลังกับเธอด้วย แตไ่ หนแตไ่ รมาเขาเคยทะนุ
ถนอมเธอเสมอไมใ่ ชห่ รอื
แบบน้ีพ่ีคงต้องเคย่ี วลูกให้นิสยั ดี
“เจ้ายศเจ้าอย่างเหมือนหมอ่ มแม่ไมม่ ีผิด
เหมือนพ่อมันแทน”
“อย่ามาลามปามถงึ หมอ่ มแม่นะ” คงจะเปน็ เพราะนัยน์ ตาเรอื ง-รองเปน็ ประกาย
วาววับ ชายหน่มุ จึงมีสหี น้าสำนกึ ผิดนิดๆ เพราะรวู้ ่าเธอรักมารดาขนาดไหน
“พขี่ อโทษ ไมไ่ ด้ต้ังใจจะหมายความอย่างน้ัน”
“บางทีหมอ่ มแม่อาจจะมองการณ์ ไกล ถึงเปน็ คนเจ้ายศอยา่ งน้ัน”
“จะบอกว่าดที ่ีทา่ นทำให้เราแยกจากกันตั้งห้าปีวา่ งั้นเถอะ”

หม่อมราชวงศ์จิตรวดีเม้มปาก เมนิ หน้าหนีเลอื กที่จะไมต่ อบ เพราะรวู้ ่าการ
กล่าวโทษเขาออกจะอยุติธรรมเกนิ ไปหนอ่ ย “ปล่อยเถอะค่ะ ดฉิ ันต้องทำงาน อยาก
กลับบ้านแล้ว เหน่ือย”

“แตง่ งานกับพีเ่ ถอะ น้องวดี”
คำขอล่นุ ๆ ไมท่ ันให้ตั้งตัว ท้ังท่ียังทะเลาะกันไมเ่ สรจ็ ทำให้หัวใจของเธอกระตุก
วบู เงยหน้าข้นึ มองคมกฤชอย่างลืมตัวเพื่อหาความจรงิ ใจจากคำพูดน้ัน ซงึ่ เขายืนยัน
ด้วยสหี น้าและดวงตา
“พีร่ วู้ ่าควรจะกลับมาต้ังนานแล้ว แต่พก่ี ็อยากให้เวลาน้องวดีกับหมอ่ มจติ ราได้มี
เวลาคดิ ”

“ขณะท่ีคณุ ไปเท่ียวสนกุ หาประสบการณ์ กับผ้หู ญงิ อืน่ นะ่ เหรอคะ” หลดุ เสยี ง
ประชดประชันเสรจ็ กร็ วู้ า่ พลาด เมือ่ เห็นชายหนุ่มย้มิ และเธอก็โกรธมากข้นึ ในประโยค
ถัดมา

“หงึ พี่ใชไ่ หม แล้วทำไมถึงไม่เคยขอให้พ่ีกลับมา”
“เราขาดจากกันแล้ว คณุ คมกฤช ดฉิ ันอยไู่ ด้โดยไม่ต้องมคี ณุ ”
แก้มเน“ยี พนกี่ ใ็อหย้สไู่ บดต้โดากยับไเมขม่ านี ้อ“งแวตด่เป”ี น็ ชชวี าิตยทหีว่นา่ ุ่มงลเปะลม่าอื หไนรึง่้ททั้งีร่คัดวเาอมวสเขลุ ก็กับคแอกด่นสขา้รนึ จปนรพะคี่ถอามง
ตัวเองวา่ จะอยู่ไปเพือ่ อะไร”
“ดิฉันไม่เห็นอย่างน้ันนี่” เธอว่า ถึงใจจะสนั่ ไหวมากมายกับประโยคน้ัน และ
สายตาวอนขอให้เธอเข้าใจ
“น้องวดีก็ร้วู า่ พี่เป็นคนยังไง”
เธอรแู้ ละจำได้ดีทเี ดียว...หม่อมราชวงศ์จติ รวดพี ยายามเมนิ หน้าหนีเม่ือความทรง
จทมำาุกอกขันข์ หนหนวาักดานหไหรชอืนน่ื มใปี นคัญอมหดกตีาฤหชลมเปั่ีงเธไน็ อหผเลพู้ชเขยีาย้างมงค่าานยเหเๆดมียอื วมนทอี ส่รี าา้รู ยมแนณล้ำ์ะขสันทิ แธเลธพิ ะอิเไศจมำษเ่ ไคดนย้ัว้นบ่าเเอคคกยยใทรหัำก้ใใแหคล้รเธะรถอ้แู กูตมเั้วเขขพาาอรจักงะ
ด้วยความสขุ เสมอ

เอธาอศใยั หต้คเอขำนแาจนเระะยจี นับนำเหอธนยอัา่งขงส้ึนตอื มั้งออายนกทู่ั่งตซีอ่ ้ังเ้อใมจนรตกิ ักาหบรนกอื ้มโหซลาฟกงบาใใหอน้ไกมหเล้่ไอด่าง้ปกนั็แญัง่ คเหล่ฟา่นังใแขหล้อเธะงออแฟมยังู่เนปขช้็นาันงเหพซู ่ืงอ่ึ หนแญละงิ คสไอมาว่ยนพฟาันกัง
ชายหนุม่ กจ็ ะดีข้ึนหยอกเย้าคยุ เล่นกับเธอได้เหมอื นเคย

‘น้องวดีทำให้พี่ร้สู กึ วา่ เป็นผู้ชายทโ่ี ชคดเี หลอื เกนิ ’ เขามักบอกเธอเชน่ น้ัน
ดน้้วอยงวไมด“่วีจเ่ามะปใอื่ ัญจกรห่อ้าายนอไเละวไลพ่ ราล่กี มไง็ ีคมคว่เอคาเมยปทห็นุกนคขักร์ งั้หทพนี่สีจ่าอะงแมเตีผหพ่้หูรออญจเงธิ๊ะคอ”นบอหกนเ่งึ ลทกิ ร่ี กั พท่กี่ีส็ไดุ มค่เอคยยรมับคี ฟวังามสแขคุ อ่เธกี อเลอยยู่

“คุณมคี นอน่ื ”

“พี่ไมเ่ คยมีคนอ่ืน” เขาแก้ตัวเสยี งแข็งข้ึนมาจากประโยคออดอ้อนเมื่อครู่
“แต่ดิฉันเห็น ขา่ วคณุ ควงใครตอ่ ใครมากมายไปหมด เคยเห็นกับตาเองด้วย”
นี่ยังไม“น่ อับาจวาจ่ ะท‘ำใเคพรอื่ ’ปรคะชนดที่ว่าเเผป่อื็นจฝะ่ามยีใบคอรกอเยลากิกแไดล้้พวพ่กี ่เีลปับ็นมโาสดแจตนก่ ม็ตีส้อทิ งธค์ ิคอวยงเใกค้อรทตุ่อกใคครง้ัร
หรอกนะ”

คำอธบิ ายน้ันทำให้หญงิ สาวอ้งึ ไป หม่อมราชวงศ์จติ รวดีเงยหน้าข้ึนมองและรวู้ า่
เขาไมไ่ ด้โกหก

เทา่ นั้นเอง...ใจฝา่ ยทรยศก็เต้นต้กึ ต้ัก เรมิ่ พองโตสดชน่ื เหมอื นมนี ้ำอมฤตมารนิ
รด หัวใจที่เกอื บด้านชาเพราะความเจ็บปวดสะสมมานานจนเกือบหยุดเต้น กลับมามี
ชวี ติ ราวกับได้เกิดใหมใ่ นตอนนั้น

“แต่งงานกับพีเ่ ถอะ อย่าให้พที่ รมานนักเลย พีท่ นอยหู่ า่ งวดีอกี ตอ่ ไปไม่ไหว
แล้ว”

“หม่อมแม่...”
“พจ่ี ะไปคุยกับหม่อมจิตราด้วยตัวเอง ความจรงิ อัครก็ชว่ ยไปปูทางเอาไว้แล้ว”
ชายหนุม่ เล่าด้วยสหี น้าบดิ เบ้ “พ่ีไม่อยากขอรอ้ งมัน แต่ไม่เห็นทางอ่ืนที่จะทำให้หม่อม
แม่ของน้องวดไี ม่เส้นเลอื ดในสมองแตกเวลาเหน็ หน้าพ่อี กี ”

“แม่ไม่ค่อยเหมือนเดมิ หรอกค่ะ” เธอบอกอบุ อบิ แต่ไม่อธบิ ายเพม่ิ มองเขาอยา่ ง
ไม่แนใ่ จก่อนหยัง่ เชงิ “คุณจะทนได้เหรอคะ แม่ทฐิ มิ ากเหลอื เกนิ จนหญงิ ยังท้อ”

“พี่ทนได้ทกุ อยา่ ง เว้นแต่ต้องเสยี น้องวดไี ป”
“หญิงอยาก...ขอเวลาคิด”

คำขอของเธอทำให้ชายหนุ่มอ้งึ ไปนิด แม้จะพอใจชน้ื ข้นึ มาท่ีร้วู า่ เธอเรมิ่ ใจออ่ น
ลงบ้างแล้ว

“น้องวดกี ลัวอะไร”
“กลัวว่าถ้าวันหน้าเรามีปัญหากัน คุณจะทำแบบเดมิ ”
“พจ่ี ะ...” เสยี งของเขาหยดุ ลงเม่ือเธอยกมอื ข้นึ ปดิ ปาก
“หญิงร้วู า่ ท่ีผ่านมาเปน็ ความผิดของหญิงกับแม่ แตห่ ญิงโตแล้วคะ่ คุณกฤช ไม่
อยากรกั ใครแบบเด็กๆ อีก หญงิ อยากได้คนที่ใจคอหนักแนน่ กวา่ ตัวเอง คนทจ่ี ะคอย
อย่เู คียงข้างหญงิ ไปจนวันตายโดยไมถ่ อยหนีไปไหน ชว่ งแรกทที่ ำงานหญงิ ท้อเหลอื เกิน
ตอนน้ันถ้าไมไ่ ด้พ่อี ัครเราคงแย่”
ค้ิวเข้มของคมกฤชขมวดมุน่ เมือ่ เข้าใจได้รางๆ ถงึ สงิ่ ที่เธอกำลังจะบอก “วดคี ิด
วา่ พ่ีท้ิงให้วดตี อ่ ส้ตู ามลำพังจนต้องว่งิ ไปขอความชว่ ยเหลอื จากคนอนื่ ”
“ไม่ใชค่ ะ่ คุณกฤชไมม่ ีหน้าทจ่ี ะต้องมาชว่ ยหญงิ เพราะเราเลกิ กันแล้ว แต่การอยู่
หคญนเงิ ดใยี ชว้เวทลำใาหห้้หาปญีกงิ ็ยอังดไมท่เนคขย้ึนกลเับขม้มาแเปข็น็งขค้นึ นเดติมอไนดน้”ั้นหญิงคิดวา่ ความรักทำให้คนอ่อนแอ
“คุณหญิงเลยไม่กล้ามคี วามรักอกี ...” ชายหน่มุ เอ่ยอยา่ งอ่อนใจ
“ถ้าต้องเจอแบบเดมิ หญิงคงทนไมไ่ ด้” น้ำเสยี งออ่ ยๆ ของเธอทำให้คมกฤชนงิ่
ขงึ ไป ก่อนจะยกมอื จับบา่ บอบบางดันออกให้เธอประจัน-หน้ากับเขาตรงๆ
“ฟังนะ น้องวดี ความจรงิ เรอ่ื งน้พี ี่ไมค่ ดิ จะบอกเลย ถ้าจะไมเ่ ข้าใจผดิ ไปใหญ่โต
อย่างน้”ี
“เข้าใจผดิ ”

กเพลร้ำากะลร“้วืนู คา่ ศควักาุณมดหช์ ิศวญ่รยขี ิงเอคหงงลตหือัวยทเง่ิ อค่ี จงณุนเตไหมม็ ญย่ทองิี ไมดรพ้รับับี่ไมมมัน่อาโจยดาากยกตพใลหโ่ี ด้อคยดณุ ตหรเปญง็นิงเตพัดรสาะนิ พหใีเ่จรปอืก็นถลคึงับรนมับไาปกเพขค็ รองาจระะ้อรฝส้งู ืนอกึ ัคใวจรา่
ติดค้างบญุ คณุ ของพี่”
หแลม้วอ่ มไรม“าค่ใชชณุ วค่ งกรศฤ้ัง์อเชดัคเียรปัชว็นแมคัตกน่เโปชทน็วร่ ย.หหลญายมิงคา”ตรง้ัอหนลทาเ่ียธเธหออนปถใรนาะมสชหบว่ นปง้ัปาญตแี หนื่ รากหๆนักทท่ีเธุกทอควยรนังั้งคไรมวาเว่าอมกาทับไหรเขงนจาจำยะราอ้มู ทย่ีู่
ถ้างานย“ัพงไ่ีทมน่ไหไมวไ่อดีก้ทจ่ี กะค็ท้ิงงนท้รอดุ งใวนดทเี อีส่ าดุไว้อแยต่าพ่ ง่ีนพั้ยนายราวู้ม่าชนว่ ้อยงเวทด่าทีกีจ่ลำ้มุ เปใจ็นเเรพอ่ื รงาแะมอ่มยาากกพใหอ้นแ้ลอ้วง
วดหี ัดเดนิ ด้วยตัวเองเสยี ก่อน”

คำอธิบายของชายหนุ่มกระทบใจให้หัวอกต้ือไปหมดจนน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหล
กลับเออ่ นองเอาด้ือๆ และคนที่ทำให้เธอร้องก็รบี ชว่ ยเชด็ ว่นุ วาย

“อย่าร้อง...พี่แค่บอก เพราะอยากให้ร้วู ่าไม่ว่าจะเปน็ ตอนนั้นหรอื ตอนน้ี พ่กี ไ็ ม่
เคยท้งิ น้องวดไี ปได้เลย”

“ท้ังท่หี ญิงเป็นคนบอกเลิกกับคณุ กฤช ทั้งท่ีแม่ดูถูกวา่ คุณกฤชต่ำต้อยกวา่ เรา”
“คุณหญงิ ใจร้ายมากทบี่ อกเลิกผม”
“หญิงขอโทษค่ะ หญิงใจร้ายมากจรงิ ๆ ถ้าเทยี บกับสง่ิ ทคี่ ณุ กฤชทำให้”
“แล้วคนใจร้ายคนน้ีจะอภัยให้พ่ี แล้วยอมตกลงเป็นภรรยาของพีห่ รอื เปลา่ ”
“แล้วคณุ กฤชจะอภัยให้หญงิ หรอื เปล่าล่ะคะ”
“พจี่ ะอภัยให้ก็ตอ่ เม่อื คณุ หญิงตอบตกลงแล้ว ห้าปมี าน้พี ่ีท้ังทรมาน ทั้งน้อยใจ
แทบบ้าท่ีต้องคอยตามคนใจแข็ง แถมเธอไม่มีทีท่าวา่ จะกลับมาขอคนื ดีกับพ่ีด้วยตัวเอง
เลย”

“คณุ กฤชอยากให้หญงิ ขอคืนดเี หรอคะ”
“พี่ก็มีศักด์ ิศรขี องตัวเอง ถกู น้องวดีกับแมต่ ะเพดิ สง่ แบบน้ัน ใครจะกล้ากลับมา

ขอคนื ดีง่ายๆ”
“แล้วทำไมตอนน้ีถึงกล้ากลับมาล่ะคะ”
ใบหน้าของเขาบดิ เบ้ เม่ือถูกคาดคั้นด้วยน้ำเสยี งอ่อนหวาน “พี่หงึ อยากฆ่าไอ้

วศนิ เวลาทีม่ ันมาเก้ียวเมยี ของพ”่ี

“ข้ีต่”ู ใบหน้าเนยี นแดงกำ่ ไปหมด “ดูไมเ่ ห็นออกเลยสักนดิ ”
“พห่ี งึ มาก แคเ่ ห็นมันมาป้วนเป้ยี นกจ็ ะทนไม่ไหวเอา”
“ถ้าไมม่ ี ส.ส. วศนิ หญงิ จะต้องรอไปอกี นานขนาดไหน”
“พห่ี วิ วดีจนจะลงแดงตายอยแู่ ล้ว มันตั้งห้าปีแล้วนะทร่ี ัก พ่ีอยากกลับมา
อ้อนวอนให้วดรี กั พี่เหมือนเดมิ ไม่ร้วู ันละกค่ี รั้ง ยง่ิ เห็นอัครมีแฟนพ่ีย่ิงอิจฉา”
“คุณกฤชจะแต่งงานกับวดหี รอื เปล่าคะ” เธอถามประโยคต่อมาด้วยเสยี งกระซบิ
และถูกเขามองด้วยแววตากล่าวหา อุ้มเธอข้ึนจนตัวลอยไปวางบนโซฟา
“น้องวดีจะมาแย่งหน้าที่พี่ได้ยังไง”
“หญิงก็อจิ ฉาน้องเพื่อนกับพ่ีอัครเหมอื นกัน แตเ่ ราคงไม่ได้แตง่ งานตัดหน้าคนู่ ั้น
แน”่
“ทำไมจ๊ะ” ชายหนุม่ ถาม เม่อื ก้มลงซกุ ไซซ้ อกคอของคนรักทเ่ี พง่ิ ได้กลับคืน
อยา่ งเบิกบานจนเธอเอียงตัวหนี
“หญิงอยากรอให้แม่หายกอ่ น คุณกฤชทำเพื่อหญิงได้ไหมคะ”
“ได้ ถ้าน้องวดยี อมให้พ่ีเข้าหอกอ่ น”
“คนหน้าเลอื ด!” เสยี งต่อวา่ ของเธอผะแผ่วไมจ่ รงิ จังนัก
แสงไฟในห้องรบั แขกของหมอ่ มราชวงศ์จิตรวดสี ว่างจนเกือบถงึ เช้า กวา่ หญงิ
สาวจะถกู นายทนุ ปลอ่ ยให้ลุกและแต่งตัวกลับบ้าน แตค่ นรกั งานไมล่ ืมเซน็ เอกสารจน
เสรจ็ และเขยี นโน้ตแปะไว้หน้าคอมพิวเตอร์ของเลขานกุ ารวา่ ขอลางาน

ตอนพเิ ศษ 4

ครอบครัวสขุ สันต์

พราวพิลาศยืนมองบรรดาลกู ๆ ซงึ่ เล่นกันอยทู่ สี่ นามหญ้ าด้วยรอยย้มิ เต็มหน้า
ทกุ ๆ ปเี ธอและบรรดาพ่นี ้องจะต้องหอบลกู กับสามี มาเยยี่ มหมอ่ มราชวงศ์พงศ์
จจัะกตร้์พองรใอ้ ชมเ้ กคันรอ่ืในงมเวอื ลสาอื่ เดสียารวเกปัน็นสอื่อกยลู่กาับงทใน่านกแาลรทะลำงอาอนศแรทอีนยช่าว่งงนน้อ้ี ยคแรลงึ่ ะเหดาอื กนมใี คบรรทรดจ่ี ำาเสปาน็มี
ต้องกลับไปยังประเทศของตัวเองโดยไม่มเี รอื่ งคอขาดบาดตาย จะต้องถกู โกรธไปหลาย
วัน

ปีน้พี เิ ศษตรงท่ีครอบครัวของทารา่ และฟลอรนี า่ แวะมาเยยี่ มด้วย แตต่ ้องนอน
โรงแรมแทนเน่ืองจากทบี่ ้านห้องเตม็ เพราะลูกหลานทกุ คนขนกันมาท้ังครอบครวั

ต้องมีป“ัญลกูหสาเารวอ่ื ขงอผงู้ชฉาันยแนทั้งๆ่ ส”วยทค้ังุณเสแนม่หย่์ แังรสงาวเพทอ่ีมรลี ์เูกฟชกา้ ตก์ เวห่ามคือนนอฉ่ืนันเปอรยยา่ ขง้นึน้ี ต่อไปแกจะ
พักร้อนอยา่ งน้ีเจ้าตัวยังแต่งหน้าสวยเฉีย่ วไมเ่ คยตกกว่ามาตรฐาน ต่อให้มา

“ไวโอล่าเพ่ิงห้าขวบเองนะ เธอจะคดิ ไกลเกินไปหรอื เปล่า” พชิ ญ-ดาราถามขันๆ
ฉันแตง่ “งเดานก็ นๆ่ีก็สวบิัยปรแีนุ่ ลม้วักมแแีกฟกน็คงคมนาแปรรกกึ ตษอานปัญอาหยาสุ เรบิ อื่ หง้าหปัวี ใจเผแลล้วอนแปะ๊เบธเอด”ียวเหมือนตอนท่ี

“ก็ไมเ่ รว็ อย่างน้ันหรอก เธอมีลูกแค่คนเดยี ว แถมยังจ้างคนเล้ยี งคนละกะ
ตัวเองมัวแตส่ วตี กับอเลก็ ซ์เลยรสู้ กึ วา่ เวลาผ่านไปเรว็ น่ะส”ิ

ฟลอรนี า่ หันมามองเพ่อื นสาวซง่ึ ดูเป็นผู้หญิงเต็มตัว ใบหน้าออ่ นเยาว์ ผิวพรรณ
ผ่องใส หนุ่ สะโอดสะองแทบไมต่ ่างจากสมัยสาวน้อยทั้งที่มีลกู สามคนแล้วด้วยความ
อิจฉานิดๆ พวกสาวเอเชยี ชา่ งไมร่ ้จู ักแกก่ ันเสยี บ้างเลย
“ใครๆ กบ็ อกวา่ เวลาของความสขุ มักผ่านไปเรว็ ฉันไมเ่ ชอ่ื หรอกยะ่ ว่าเธอจะ

รสู้ กึ ว่าเวลาผ่านไปชา้ ”
“ก็ใชห่ รอก แต่เล้ยี งลกู เองนะ่ มันเหนื่อยจนรสู้ กึ วา่ เวลาผ่านไปช้า”

“สามเี ธอชว่ ยเล้ียงลกู เอาใจออกอย่างนั้น ไม่น่าจะชา้ ได้นะยะ”
“ก็เพราะชว่ ยเล้ียงลกู นะ่ สิ เลยยิง่ ช้าไปกันใหญ่” อเล็กสก้ีเปน็ คนเอ่ยคำน้ันเมอ่ื
เดินมาสมทบกับสาวๆ ท้ังห้าคนในห้องนั่งเลน่ คนถูกแซวเลยหน้าแดง
“คนอื่นๆ ล่ะคะ” แพรวพรรณรายเปน็ คนเอ่ยถาม
“ยังเลน่ ไพ่กันอยคู่ รับ แต่ผมเลน่ แพ้เยอะกวา่ คนอืน่ เลยขอเลกิ ก่อน สว่ นสามี
เพริ ์ลนะ่ เลน่ ได้เยอะทส่ี ดุ อาจักรนัง่ ดื่มชาคุยกับคณุ ป้ากับภรรยาของทา่ น” ชายหน่มุ
บอก หันไปย้มิ ให้สาวๆ ทกุ คน
เว้นปีเพครณุ าะปต้าิดทใ่เี ขจอาวา่หาคารือกแับมก่ขาอรงทซ่อางนเทโดยี่ รวกใับนทปารระา่ เทอศเไลท็กยซานทดุกราครก้งั ัสทซ่มี นีากี จ็ เดะแนิ วทะามงามนาอทีนน่ ทีป่ ี่ี
เรอื นไทยของหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์เหมือนทีบ่ ิดาของเธอเองกแ็ วะไปพักทีบ่ ้านของเธอ
เมอ่ื พาค่ชู วี ิตเดนิ ทางไปเยี่ยมลกู สาว

“ฟลอรนี า่ กับอเลก็ ซ์จะไม่มนี ้องอกี แล้วใชไ่ หมคะ” พราวพลิ าศผู้เรยี บรอ้ ย
นุ่มนวลกลับมานัง่ แล้วชวนเพื่อนสนทิ ของน้องสาวคุย
“ไม่รสู้ คิ ะแพง ฉันกลัวว่าคงมไี วโอล่าแค่คนเดียว”
“เรามีลูกยากครับ คนแรกกใ็ ช้เวลานานทั้งท่ีไม่เคยคุมเลย รนี า่ อยากมลี กู ด้วย
วิธีธรรมชาติ เลยไมเ่ คยไปขอความชว่ ยเหลือจากหมอ แตผ่ มก็พยายามอย”ู่

ใครสัก“คถน้าหเกลดิ งไเมส่มนีขห่ ้น์ึ ไวมโาอลกา่ ็ฝขอากงลฉูกันสบา้าวงขลอะงนฉ่าั”นดค้วำฝยากพฝวังกขคอุณงคมุณลี กูแมช่าทยีเ่ ตกรันยี ทมุกหคานแฟนคงใมห้ี
ลลููกกชสาายวของทคำใุณหก้สับามจพูลีโนี่ อ้อกงท็ บา่้าทนาองัจคะรโเตดขโช้นึ หหัวนเร่วายะกก้ัานนทดกุ ี คนแถมพ“อว้อกคุณคเุปณ็นดพ้วน่ีย้อนงะกคันะทดาอรงา่
กันเองไม่ได้ โชคดขี องฉันจรงิ ๆ”
“ถ้าเดก็ ๆ ชอบกันฉันจะขัดขวางทำไมละ่ กลัวจะเห็นกันจนเบ่อื แล้วไปหาคนอนื่
น่ะสิ แต่จะวา่ ไปลกู ชายของฉันยังดองกับลกู สาวของเพลินกับโดมนิ ิกได้นะ แถมเรายัง

มีลูกสาวกับลกู ชายสองคนเท่ากันอีก เข้าคกู่ ันพอด”ี
พออีกฝ่ายวา่ อย่างนั้น ฟลอรนี า่ เลยหันมายน่ จมกู ใสเ่ พ่อื นสนิท “อยา่ ให้ลกู สาว
เธอแย่งแฟนไวโอลา่ ของฉันนะยะ”
“ฉันยังไมเ่ คยแย่งแฟนเธอสกั คน ลูกสาวฉันไมท่ ำอย่างนั้นหรอกนา่ ”

“รสนิยมของเธอกับฉันหา่ งกันไกลย่ะ รนุ่ ลูกน่ะฉันไมไ่ ว้ใจหรอก ผ้หู ญงิ เอเชยี
เสนห่ ์ ดีจะตาย”
แยตัง่ลเถะคียนงกหันูตไามเปเ่ สน็ รปจ็ รดะีกาบยรทรด่าทาลางูกซๆนอนยับ่าไงดถ้สึงขบิ นเอา็ดดคนเวพ้นอแดตีกล่ ก็ กู รสกู าันวเคขน้า
บรรดาแม่ๆ
มาในห้องนัง่ เลน่
เล็กของพราวพลิ าศท่เี รยี บรอ้ ยเงยี บขรมึ กว่าเพอ่ื น
ทกุ คนมลี กู ชายหญิงอย่างละหนึง่ คนกันหมด อายุหา่ งกันมากบ้างน้อยบ้างแต่
ไลเ่ ลี่ยกัน มพี ชิ ญดารากับโดมินิกท่ีมลี ูกชายสองคนและลกู สาวหนง่ึ คน
ของหนแังพสรอื วพพิมรพรณ์ บารงากยอกไทลมกู ์ สาใวนคภนาเคลใ็กตข้ องโหดมยอ่เจม้ารตาัวชเวปงิดศส์พำนงศัก์จพักมิ รพ์เป์ เน็องผเู้ลจัด็กกๆารสเาปข็นา
นิตยสารแปลต่างประเทศกับหนังสอื เชงิ ทอ่ งเท่ยี วและสารคดซี ง่ึ ได้รบั ความนยิ มไมน่ ้อย

พราวพลิ าศ ลกู สาวคนโตเปน็ แม่บ้านให้สามแี ละชว่ ยงานทารา่ เมื่อพอแบง่ เวลาได้
สว่ นพชิ ญดารา หลานสาวคนเดยี ว เป็นอาจารย์ สอนในมหาวทิ ยาลัยหลังจาก
เรยี นจบปรญิ ญาเอกจากมหาวทิ ยาลัยชั้นนำของนวิ ยอร์ก

ฟลอรนี ่าชว่ ยสานต่อกิจการของบิดาและสามี แม้ ยอห์ น บอร์-เซลลีโน บิดา
ของเธอจะยังคงเจ้าชเู้ ชน่ เคย แตย่ ังดีท่เี ขาไมม่ ีลกู กับผู้หญงิ คนไหนอกี และไมท่ ำให้
มารดาของเธอระคายใจนัก

ทารา่ และจลู ีโอมลี กู สาวหนง่ึ คนและลูกชายสองคน ขณะที่ครอบครวั เพ่อื นสนทิ
ห้นุ สว่ นและมือขวาของหม่อมราชวงศ์อัครชั อย่างคมกฤชและหมอ่ มราชวงศ์จิตรวดมี ี
ลกู สามคนเหมอื นครอบครัวของพชิ ญดารา

เสยี งเจ๊ยี วจ๊าวทำให้บรรดาแมๆ่ ต้องเข้าไปดแู ลบ้าง แตล่ ูกคนโตมักดแู ลตัวเองได้
แล้ว และยังเจ้าก้เี จ้าการชอบชว่ ยดแู ลน้องเลก็ ๆ แทนจนหายเหน่อื ยไปได้มาก ถึงอย่าง

นั้นลออศรแี ละคนในบ้านก็ต้องเหนือ่ ยข้นึ เปน็ สามเทา่ เมอื่ มแี ขกมาครบจนบางครง้ั
ต้องสัง่ อาหารเข้ามาบางม้อื เพราะทำเองทั้งหมดไม่ไหว

“ไหนวันน้ีใครจะไปดสู ารคดกี ับตาในห้องสมุดบ้าง” รา่ งสงู ของหม่อมราชวงศ์
พงศ์จักร์ก้าวเข้ามาในห้อง เพอ่ื แยกทโมนออกจากกลุ่มสาวๆ ให้มีเวลาเตรยี มอาหาร
เย็น

อังกฤษ“บไป้างคเรพบั ร/าไะปทคา่ ่นะ”เจ้าของบท้านกุ ถเสายีมงเปย็นกภมาือษขา้นึ กพลรา้งอใมหเ้ทพกุรยคี งนกรัน้เู รเอื่ปงน็ ภาษาไทยบ้างภาษา
เกง่ จนเหด้อก็ งๆสมดุ ฟกังลอา้ายปเาปก็นคส้างถไามนเ่ ทว้นี่โปแรมด้แขตอเ่ ดงเ็กดฝ็กรๆัง่ ลเพูกหราละาคนณุ จาตกาญจักาตรขิกอลงาเยดๆ็กๆ
หรอื ฟลอรนี า่ เลา่ นิทาน
อย่างทารา่

“เด๋ยี วพดุ กรองเอาคุกก้กี ับน้ำหวานเข้าไปเสริ ์ฟนะคะ” พอผ้ชู ว่ ยเกา่ แกข่ องลออ
ศรบี อก เด็กๆ ก็หันไปสง่ ภาษาต่อๆ กันเสยี งห่งึ ๆ เหมอื นผ้งึ สอื่ สารให้คนทไ่ี ม่ร้ภู าษา
ไทยฟัง ทั้งนา่ เอ็นดู น่าปวดหัวและนา่ ขันในเวลาเดียวกัน

ทาน ค“รฝ้งั าทกแ่ี ดล้ว้วยพนอ่ี ะัคคระบคอณุ กพว่าอ่ ทำอวรันอ่ นย้ีเขพ้ึนอื่ นกจนิะโขช้าวว์ ฝหมีมอืดทหำมแ้อก”งเหคนลือทงไี่ ใปหอ้คยุณ่ใู ตพ้เปอ่ ็นกับหลแมัก่ศทรำี
อาหารพ้ืนเมอื งได้เก่งข้ึนมาก
“แหม เล้ยี งงา่ ยจังนะ พอ่ี ัครเนย่ี ขนาดมอื วางอันดับสดุ ท้ายในบ้านเราทำ ยัง
กนิ ข้าวหมดหม้อ” พิชญดาราแซวย้มิ ๆ และได้รับหยิกมาหนึง่ ครั้ง
“โชคดีท่ีสามเี ราเล้ยี งง่าย ผู้หญิงไทยก็ต้องทำอาหารให้ครอบครัวทานอยา่ งน้ีละ
ทไ่ี หนจะเหมอื นอาจารย์ เพิร์ลท่แี บง่ งานครวั ให้สามีทำคนละวันอยา่ งตัวล่ะ”
“ลกู ๆ จะได้เอาเป็นแบบอยา่ งไง บ้านเราไมไ่ ด้มคี นรับใช้เปน็ โขยงเหมือนตัวกับ
พ่อี ัครที่อยู่เมอื งไทยซะหนอ่ ย อะไรท่พี อทำได้กต็ ้องทำกันเอง ชว่ ยกันประหยัดจ้ะ”
เสยี งโห่ดังข้นึ รอบวงให้คนทปี่ ระหยัดได้ไม่แพ้พสี่ าวคนโตซง่ึ ย้มิ หวานอย่าง
เห็นด้วย
“หูย อยากหาเรอื่ งสวตี สองต่อสองกับโดมนิ กิ กบ็ อกมาเหอะ จะสง่ แม่บ้านจาก

เมอื งไทยไปให้ก็ไมเ่ อาน่ี หาได้รอ้ ยนงึ แตก่ ินแค่บาทเดียว ระวังจะรวยจนลมื วา่ เก็บเงนิ
ไว้ที่ไหนมัง่ นะ”
เวลาเด“ียสวมกพับรทป่บี ารกรเดถาอสะา”มมี หาลถาึงนพสอาดวีหคลนังเจดายี กวทขเี่ อดกง็ หๆม่อมเดริานชเปวงน็ ศพ์พรงวศน์จตัการม์ยห้มิ มตอ่ ามหรยาี ชเวปง็นศ์
พงศ์จักร์เข้าไปในห้องสมุด

“คุยอะไรกันอยจู่ ๊ะ”
“กำลังสงสัยว่าใครเล่นไพ่ได้เงินเยอะทสี่ ดุ เมอ่ื ก้อี เลก็ ซ์บอกวา่ คณุ เล่นได้เยอะ
สเกดุ ็บเยอแะถแมยเะราเพเริ่งาคเลุยยกตันกวลา่ งเพใจลวิน่างอกาขหานราคด่ำแนทอบกไบม้าจ่ น้างพครนงุ่ นม้ีคาชรว่อยบงคารนัวทข่บี อ้างนคจณุ นจมะเี งติน้อเงหเปลน็อื
คนออก” คนงกตัวจรงิ อย่างแพรวพรรณรายรบี บอกจนมเี สยี งหัวเราะรอบวง
“ได้ยังไงกัน ออกไปด้วยกันกต็ ้องหารเท่าๆ กันส”ิ หม่อมราชวงศ์อัครัชดึง
ภรรยาให้ลุกข้ึน แล้วนั่งลงบนเก้าอ้ี จากน้ันจับตัวภรรยานั่งตักอกี ทจี นหญิงสาวหน้า
แดง เพราะคนทเ่ี หลือต่างย้มิ ขันความหวานอันเสมอต้นเสมอปลายของทั้งคู่
“ไม่เป็นไรเลย เฉพาะเงินท่อี าเชอร์เลน่ ไพแ่ พ้ผมวันน้กี พ็ อเล้ยี งอาหารคำ่ พรงุ่ น้ี
ได้สบาย” โดมินิกบอกอย่างอารมณ์ ดี นั่งลงเบยี ดข้างภรรยาและโอบบา่ เธออย่างชดิ เชอ้ื
ไม่อายสายตาใครเหมือนคอู่ ่นื ความจรงิ ก็อยากให้เธอนัง่ ตักเหมือนกันแต่กลัวจะ
ควบคมุ ตัวเองไม่ได้จนขายหน้าเปลา่ ๆ
“งั้นตกลงตามน้ีกแ็ ล้วกัน สว่ นวันต่อไปครอบครวั ของพเ่ี ล้ยี งเอง” พราวพิลาศ
บอก เอนตัวเบียดรา่ งใหญ่ของสามีทีน่ ั่งลงข้างๆ ด้วยสหี น้าแย้มย้มิ
“เสยี ดายที่พรงุ่ น้ีเราก็ต้องไปแล้ว เลยไม่ได้อยูก่ ินข้าวกับพวกคุณอกี ” อเล็กสก้ี
เอย่ ข้นึ เขาและครอบครัวมาพักรอ้ นทเ่ี มอื งไทย และแวะมาตามคำเชญิ ของลกู สาว
หลานสาวเจ้าของบ้านเทา่ น้ัน แตย่ ังมงี านรอจงึ อยนู่ านกวา่ น้ีไมไ่ ด้
“เอาไว้ปีหน้าถ้ามาหาคุณลุง ฉันจะบอกพวกเธออีก”
“ครอบครวั คณุ ลงุ ของเธอน่าจะอยทู่ ี่ชคิ าโกนะ ฉันละชอบบ้านน้จี รงิ ๆ” สาว
ลูกครงึ่ อิตาล-ี ไอรชิ ทอดถอนใจอย่างเสยี ดมเสยี ดายจนคนทีเ่ หลอื อมย้ิม หญงิ สาวที่

เคยขาดอย่างฟลอรนี า่ แม้จะมคี รอบครวั ทอ่ี บอนุ่ เปน็ ของตัวเองแล้ว แตเ่ จ้าตัวยังโหย
หาสง่ิ ที่เคยขาดมาเสมอ

“แมศ่ รเี ข้าครัวไปทำกับข้าวก่อนนะคะ เด๋ียวจะเสรจ็ ไม่ทันม้อื เยน็ ”
“แพงกับเพอ่ื นไปชว่ ยคะ่ แมศ่ รี วันน้ีให้เพลินอยรู่ บั แขกแทนก็แล้วกัน”

“เราไมใ่ ชแ่ ขกซะหน่อย” ทารา่ วา่

อะไรเป“็นถพงึ ยเิ ศังษไงกคเ็ รขัว้ากไป็ยบังอเลก็กนเกะคนิ ะก”วา่ จะให้ทุกคนเข้าไปชว่ ยอย่ดู ี ถ้าใครนกึ อยากกิน
เม่ือลออศรสี รปุ ท้ิงให้คนที่เหลือนั่งคุยกันอยา่ งชนื่ มนื่ มีเสยี ง
หัวเราะดังข้ึนเป็นระยะ กแ็ ยกย้ายกัน

อาหารเยน็ ต้ องจัดเปน็ สองโต๊ ะเพราะโต๊ ะเดมิ ของหม่อม-ราชวงศ์พงศ์จักร์พอ
สำหรบั ลูกสาวกับลูกเขยเท่าน้ัน แตเ่ มอื่ มแี ขกมาด้วยเลยต้องต้ังโต๊ะเพิ่ม อันท่จี รงิ แพรว
พรรณรายแนะนำให้วางอาหารแบบบุฟเฟต์ ด้วยซำ้ แต่ลออศรไี ม่ยอม

“เราเป็นคนไทย อีกอยา่ งแขกแคน่ ้ีก็ไม่ได้มากถึงขนาดต้องทำตามฝรัง่ นะคะ”
ทกุ อยา่ “งแหถม้าจไัดมเใ่ปชน็ ท่ บำุฟตเาฟมตฝ์ กรงัส่็ นะะดควะกดแีไงตคม่ ้าันสอะีกดอวกย่ดางีคก่ะับขเ้าพวรแามะศ่บารงอี ครนอ่ ยกไ็กมวไ่ า่ ดบ้อฟุ ยเฟากตก์ ตินั้ง
หลายเทา่ แต่แมศ่ รวี ่ายังไงก็วา่ ตามกันนั่นละคะ่ ”

“เอาไว้ม้ือหน้ากล็ องดูบ้างก็ได้ค่ะ” ลออศรบี อกเสยี งอ่อนตามนิสัย เมื่อหลาน
สาวคนรองเข้ามากอดเอวประจบ

โต๊ะสองตัวซงึ่ จัดอาหารคาวกอ่ นตามด้วยอาหารหวานในภายหลังครกึ ครน้ื มี
เสยี งพดู คยุ และเสยี งแซวข้ามโต๊ะ รว่ มกับเสยี งหง่ึ ๆ ของเด็กๆ ท้ังสบิ เอ็ดคนท่ีคยุ เกง่
พอๆ กับรบั ประทาน บ้างเรยี กหาน้ำหวานน้ำเย็นวุน่ วาย เพราะไมเ่ คยชนิ กับอาหารรส
จัด แตแ่ อบไปรับประทานของบรรดาพ่อแม่

หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ย้มิ น้อยๆ ตลอดเวลาด้วยท่าทางเปย่ี มสขุ ใครๆ บอกวา่
ลูกสาวหลานสาวของท่านโชคดที ่ีได้คคู่ รองดีๆ กันทกุ คน แต่ท่านคดิ วา่ ตัวเองโชคดี

ทส่ี ดุ ความสขุ ทีส่ ดุ อยา่ งหนง่ึ ของคนเป็นพ่อแม่ กค็ ือเห็นลูกหลานมีครอบครวั ที่
สมบรู ณ์ แม้ทกุ คนจะย้ายออกจากบ้านแตก่ ็โทร. หาและมาเยีย่ มอย่างสมำ่ เสมอ
ตัวทา่ นเองแม้จะเคยสญู เสยี คชู่ วี ติ ไปก่อนเวลาอันควร แตก่ ม็ ีค่ชู วี ิตคนใหม่ท่ดี ี
พร้อมไม่แพ้กันมาแทนที่
ท่านน่ีเอปัญง หเพาเรดาีะยลวกูทหท่ี ล่านานยลังห้วนนัแกตใจ่เปกน็ ็คผือู้หตญรงิะสกาูลมอใัคบรเถเดาโชแลเะหต็นัวททีจ่าะนมเอาดง้วกนท็ ลำหงมในันรมนุ่ านขอานง
ตั้งแตล่ ดาวัลย์ ภรรยาคนกอ่ นจากไปใหม่ๆ

จะปรกึ ษหมาป่อัญมรหาาชนว้กี งับศส์พางมศส์จาักวรแ์คลดิ ะอคยรอ่นู บานคแรัวลขะอปรงพกึ ษวกาลเธอออศรี จงึ เหน็ พ้องกันว่าเหน็ ควร
จงึ เอย่ ข้ึนระหวา่ งทเ่ี ดก็ ใน
บ้านกำลังยกอาหารคาวออกจากโต๊ะเพอ่ื แทนท่ีด้วยอาหารหวาน
พควชิ าญมดก“ัางครวาณุลถใลาจมุงใเกนปลนเ็ รัวคอื่จนงะนไแม้ีรข่มกอีลหงูกทลัหาง่ นจลาากน“ทพส่าบแ่ีืนพสพกงดู กลุ จับเบหเพรอื่อคนะมแีลลูกะชทาุกยคคนทนำเโงไตมียบไมลไ่ปบูกเอสพการวเาพคะลไนมนิ เเ่ลกคก็ ่อยนทเรลปา่ะน็บ”
ธรรมดาทจ่ี ะอยากให้ลูกชายคนโตสบื สกลุ ของตัวเองกอ่ น แตเ่ พลนิ มลี ูกชายสองคน
จะให้คนรองใชน้ ามสกลุ อัครเดโชเอง ตกลงม้ัยคะดอม”
ประโยคหลังเธอหันไปถามสามีที่เพ่งิ ก้มลงเชด็ ปากลูกสาวคนเลก็ ซงึ่ ว่ิงมาหาจาก
โต๊ะข้างๆ เสรจ็ และเงยหน้าข้ึนย้ิมให้เธอ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของบ้านที่มองตรงมา
ยังเขาอย่างเกรงใจ
“เอาสจิ ๊ะ ให้คณุ ชายรบั ไอ้คนรองของเราเป็นลูกบญุ ธรรมไปเลย แต่เราเป็นคน
เล้ียงให้ พอโตแล้วก็ให้แกตัดสนิ ใจเองวา่ จะอยู่ทไ่ี หน”

“ลูกเราคงเลอื กมาอยกู่ ับคณุ ตามากกว่าค่ะ ตดิ กันออกอย่างน้ี”

“แนใ่ จหรอื โดมนิ กิ ผมไมอ่ ยากบังคับถ้าคณุ ไมเ่ ต็มใจ” หมอ่ ม-ราชวงศ์พงศ์
จักร์เอ่ย แต่มีสหี น้าค่อนข้างตน่ื เต้น กุมมอื ภรรยาทีเ่ ลื่อนมือมาหา ขณะที่ย้ิมหวานมอง
หน้าสามหี ลานสาวด้วยความปลาบปล้ืม
“แนใ่ จสคิ รบั คณุ ชายกเ็ ป็นเหมอื นพอ่ ของผมอยแู่ ล้ว ชอ่ื กลางของลกู ๆ พวก