พ่ายรักมาเฟียZX

13 อามอเร (Amore) เปน็ ภาษาอิตาลี แปลวา่ ทีร่ ัก

14 อันตปิ าสโต (Antipasto) คืออาหารเรยี กนำ้ ยอ่ ย
15 เบรซาวลา (Bresaola) เน้อื ลูกวัวตากแห้ง

16 พรโี ม (Primo) คืออาหารชดุ แรก
17 มอนเตเนโกร (Montenegro) มคี วามหมายว่าภูเขาสดี ำ เปน็ ประเทศเอกราชซงึ่ ต้ังอยูใ่ นยโุ รปตะวัน
อสททอนีิใศ่ หกบั เหญเสฉนนทย่ี อนืุงี่สจใดจุตาดขก้ ออเซมงงอปอีคร์ารก์เณะบาเราทยี เยขทศูเตนางจสทดโกศิ ทตะโดเะลวยเันมอยออเกดอนใรกหเตยี้เปแตเนลน็ิกโะมแกจลรรดดเะปแโกค็นอโหรลลเเนกอบทง่ึเเชใานนยีงยีสทวทัถฒาางางนนททธทศิ ริศี่ทตรใ่อมะตงวอ้ ัเนีมกทตดพีี่ยก้วอวยทดจนี่กดาอ่ สบรนตีอใสซจเาทนเป่ีสยี ดน็ุแเลใมนะือโเฮลงอกหรเลเ์เลวซะงโแไกดลว้รนีะับเามทกือาารงง
18 เซคอนโด (Secondo) คอื อาหารชดุ ที่สอง

8

ศัตรทู ีม่ องไมเ่ ห็น...มาเฟียแหง่ อติ าลี

มากอยม่า้งือทอี่คาหวราจระสเ้นิปส็นดุ ลงโดยท่ีพ่อครัวย้ มิ อยา่ งพอออกพอใจเมอ่ื เห็นอาหารพรอ่ งไป
“แพงข้นึ ไปแต่งตัวตามสบายนะ ผมจะไปอาบน้ำเหมอื นกัน แล้วเจอกันข้างลา่ ง”
“คณุ อาบน้ำแตง่ ตัวเรว็ แคไ่ หนคะ”
“สบิ ห้านาท”ี ซานโดรตอบแล้วย้มิ เมือ่ เธอยน่ จมูก
“ง้ันอีกครงึ่ ชวั่ โมงเจอกัน”
“แพงจะแตง่ ตัวเรว็ อย่างนั้นเชยี ว ไมต่ ้องรบี หรอกคารา่ ตามสบายดีกว่า ผมเห็น

แมก่ ับทารา่ แตง่ ตัวทีไม่มีน้อยกว่าชัว่ โมง” คำบอกเลา่ น้ันทำให้สาวน้อยย้มิ จนตาหยี
“ครงึ่ ชัว่ โมงก็พอแล้วคะ่ ฉันแต่งตัวทัน”

เน้ือ ซกงึ่่อเนปน็ครชง่ึดุ ชทัว่ ่ีพโมรางวสพอลิงนาศาหทอี บหหญ้วิ งิ มสาาจวากก็ปเมรือากงฏไทตยัวข้นึ คทนีห่ ทัวีน่ บั่งันคไอดยใแนทชบดุ จกะรผะิวโปปรางกสหั้นวอสื ี
เรอื นรา่ งเว้าโค้งออ่ นช้อยแนบไปกับชดุ สผี ิวของเธอเปลง่ ประกายเรอื งรองดูผ่อง
กระจา่ งตาพาให้คนมองหวนนึกไปถงึ ค่ำคนื นั้นแล้วแทบจะสบถกับความต่นื ตัวของ
ตัวเอง

“แพงสวยมาก แตง่ ตัวเก่งจรงิ ”
“กิเซลชว่ ยแต่งคะ่ ” สาวน้อยวางมือลงในมอื ท่ยี ่นื มาคอยรับพลางย้ิมน่ารกั ยอม
ให้เขาบบี กระชบั มือเลก็ แนน่
“ถงึ แต่งหรอื ไม่แตง่ แพงก็สวยอยู่ดี แตแ่ ตง่ แบบน้แี ล้วดูเหมอื นเจ้าหญิง แถมยัง
ทำเวลาเรว็ มากด้วย” ซานโดรทำเสยี งเย้า แล้วจูงเธอไปหน้าบ้านโดยมีเสยี งใสพึมพำ

ขอบคณุ อยา่ งขัดเขนิ กิเซลถือเส้อื โคตเดนิ ตามด้วยสหี น้าย้มิ กรมิ่
“คุณจะขับรถไปเองเหรอคะ” สาวน้อยถามเม่ือเหน็ รถแอสตัน มาร์ติน ซงึ่ เธอ

เใหหน็้เปใ็นนอวันย่าแงรสกดุ จทอ้าดยรออยูห่ น้าบ้าน ขณะทก่ี ิเซลชว่ ยใสเ่ สอ้ื โคตและย่นื กระเป๋าถือใบเล็ก
“ก็ใชน่ ะ่ สิ ผมอยากอยกู่ ับแพงแคส่ องคน”
“ขอบใจจ้ะกิเซล ไปแล้วนะ”

นายสาว“ขคอนใใหห้สมน่ ุกกน่อะนคทะต่ีซัวนิ เญองอจระนิ อา้อ”มไกปิเนซั่งลฝบั่งอคกนขับมองไเมจก่ ้าน่ีนาาทยีหตอ่นมมุ่ าเปรถดิ กปเ็ รคะลตื่อรู ถนบทรอ่ี กิ อากร
จากหน้าบ้านไป

“แพงนึกยังไงถึงมาที่อติ าลี” ซานโดรชวนคุยเมื่อออกรถมาได้สกั พักแล้ว
เซลงึ่ ก็ เป็นทำ“กใกาห็.ร.้ค.กอนดยทดาัี่กนเอมหียาญงเทหิงี่ยสฟู วาังวคขมะ่มา”วกดใคน้วิ ใเวชลแเ้ ตวานลไ่ ม้ีาอ่อยยู่ชากวั่ ทคำรใกู่ หว้เ่าสคยี ำบตรอรบยนาัก้นาจศะดห้วลยุดกอาอรกซักมถาจาามกอปะาไกร

“แล้วเป็นยังไงบ้าง ได้ไปเทยี่ วท่ไี หนมาบ้างหรอื ยัง”
“เท่ียวทฟ่ี ลอเรนซ์แคว่ ันเดยี วค่ะ แล้วกม็ าท่โี รมวันท.ี่ ..เออ่ ...เกดิ เรอื่ ง”
ฟังอกึ อ“ักแพงยแังมไ้จมะ่ไอดย้บาอกกบผอมกเคลวยาวม่าจมรางทิ ก่ีงับานเขนา้ีได้ยแังตไงพ่ รมาาวก-ับพใิลคารศจก๊ะย็”ังคไมำถ่มัา่นมในจั้ในนทอำในหา้คคนต
ทวา่ การโกหกก็ไมใ่ ชน่ สิ ัยของเธออีกเชน่ กัน
“มาคนเดยี วค่ะ” ในที่สดุ กเ็ ลือกที่จะตอบเท่าท่ีตอบได้โดยไม่ต้องโกหก
“นัน่ สิ แล้วมาได้ยังไง ต้องมบี ัตรเชญิ เข้างานไม่ใชห่ รอื ”
กับทาร“า่ ฉโดันยเบผังอเิอญญิ ไดถ้มือาเโปด็นยสบาังเเหอตญิ แุ นหง่ะ่ คค่วะ”ามคบัรงาเวอนิญ้สี ขาอวงนบ้อัตยรเเลช่ยี ญิ งไบดา้เลหีนมิดือหนนก่อันย การร้จู ัก
“ไมอ่ ยากบอกผมวา่ ง้ันเถอะ แพงกลัวอะไร” ซานโดรถามอย่างร้ดู ี ปรายตาจาก
การจราจรตรงหน้าหันมามองเธอแวบหนึ่ง เขาทันเหน็ ประกายสบั สนในดวงตาเมอื่ เธอ

หันมามองเขาเข้าพอดี
คนมองนกึ ขัดใจจนอยากจะจอดรถแล้วหันไปจับบา่ เขยา่ รา่ งบางให้หัวคลอน

บังคับให้เธอตอบทุกสง่ิ ทเ่ี ขาอยากรู้ แตเ่ อาเถอะ! ถึงเธอจะบอกหรอื ไม่ เขาก็จะต้อง
รเู้ รอื่ งของเธอทุกอย่าง และสงิ่ แรกท่เี ขาจะทำเมอื่ วันนั้นมาถึงกค็ อื ถอนหม้ันให้เธอโดย
เรว็ ท่สี ดุ !

ตัวพราวพลิ าศเปน็ ของเขาแล้ว ใครหน้าไหนก็ไมม่ สี ทิ ธ์ ิจะใช้พันธะใดๆ มา
ผูกมัดเธอเอาไว้ทั้งสน้ิ วา่ แตพ่ ราวพลิ าศรักมันจรงิ หรอื

ชา่ งเถอะ! ทำไมเขาจะต้องสนด้วย เขาเคยอยากได้ความรักจากผู้หญงิ สกั คน
ต้ังแต่เมือ่ ไร

กฎเหล็กของ ซานโดร กัสซนี ี คือความเกีย่ วข้องทางอารมณ์ ฉันช้สู าวจะนำมา
ซง่ึ ความยุง่ ยากปวดกบาลจนไมอ่ ยากนับ และเขาเอือมระอาที่จะต้องเข้าไปพัวพันกับ
อารมณ์ ซง่ึ เขาไมส่ ามารถตอบสนองใครได้

“ปกตคิ ุณทำงานอยู่ทโี่ รมเหรอคะ” สาวน้อยตั้งคำถามแทนท่จี ะตอบหลังเงียบไป
สักพัก สงั เกตจากสหี น้าด้านข้างของเขา ซานโดรเหมือนครนุ่ คิดถงึ สง่ิ หนึ่งสง่ิ ใดอยูจ่ น
ลมื ทวงคำตอบจากเธออย่างที่ชอบทำ แตก่ ็ยังหันมามองเธอเหมอื นกำลังไมพ่ อใจอะไร
บางอยา่ ง หรอื บางทเี ธออาจจะตาฝาดไปเองก็ได้

“ใชจ่ ้ะ อยทู่ ่โี รม แต่ก็เดินทางบอ่ ยๆ สว่ นใหญ่ก็จะไปเมอื งทา่ ท่เี รามที า่ เรอื อยู่
โดยเฉพาะกรซี ”

“แล้วน้องสาวกับคุณแมข่ องคณุ ละ่ คะ”
สหนว่ น่อใยหส“ญแิ เม่ ปอ่ น็ ยเพผูท่ ้รูหก่ี าญระซงี ิงาเกนปัน็นขทอห้ังงลบเักข้านาออแยตยู่ทก่่าง่ีนม็ น่ีา้ันเยแห่ยี ลรม้อวื ผแ”มพเงกลอื ่ะบทเุกลเา่ดเือรอ่ืนงนส้อว่ งนสทาวารสา่อองยค่ทู นี่อใติ หา้ผลมเี ปฟ็นัง

“น้องสาวจรงิ ๆ คนนงึ สว่ นอกี คนเป็นลูกของคณุ อาค่ะ ชอ่ื แพรว-พรรณราย
สกัาบวพนิช้อญยดเลาร่าเารอ่ื งอนา้อยงุเทสา่ากวันให้ชายยังหเรนยี ุ่มนฟอังยทู่ ั้งรควู่มถทงึ เ่มี รหอื่ างวขทิ อยงาลลอัยอเดศยีรีวกนัน้าแหตรค่ อื นแลมะศ่ สราขี ขอาง”

พวกเธอให้ชายหนมุ่ ฟังเลก็ น้อยเป็นการตอบแทน
“ดเู หมือนจะอยู่กันแบบเพอื่ นมากกวา่ พี่น้องนะ แล้วทำไมแพงถงึ ไปเรยี นท่ี
เอดินบะระล่ะ”

“ฉันอยากทำงานในกระทรวงการตา่ งประเทศเหมอื นคุณพ่อ เลยอยากเกง่ ภาษา
คฉั่ะนเลคยณุ ตพัดอ่สไนิ มใย่ จอไปมเใรหยี ้ไนปทอน่ียั่่ปนู ระเทสศว่อนื่นเทพี่เ่อืรานไมอย่มีาญกาอตยิสูเ่ นปทน็ิ เพเลื่อนยเคหุณลอืพท่อาเงลเยลไอื มกไ่ อดย้ม่ไูามด้่กวยท่ี ่ี
กัน น้องเพลนิ ก็เจียมตัวไม่อยากให้คณุ พ่อเสยี เงนิ เยอะ เลยเรยี นทเ่ี มอื งไทย”
หแนลัม้น้ว่อ..ต.มปัวราหเากอชญเงวลงิจงก็สะศาสเ์พปวแี นเ็งดลศลง่า์จยรูกักะ้ิมตเรรๆดิ ์เอพ่ืภโรรคาร้งะยหขา้ึวนเกงนไ่าบม้อิด่ไยดากเๆ้ขปลย็นาายหยเเลปคปักนว็็นารหเมอรมตอืย่ าอ่ งหยวขั้วิม่าอเเแนรงพ้นเา่ รรลอ่ืวับงพสกซรว่ ็งคึ่รนมณือเีเกหพรลตาียยัวุผงนทเลธ่ัา้นนอนออแแยกลต่เู เะ่งปหนง็นนา้อนเอื พงใสจ่ือหาานมกว่
เทา่ นั้นท่ีเข้าใจกันดี
“จรงิ หรอื คะทีต่ ้นตระกูลของคณุ เกีย่ วข้องกับมาเฟยี เออ่ ...จะไม่ตอบก็ได้นะคะ”
หญงิ สาวหลดุ ปากถามออกไปแล้วจงึ คดิ ได้วา่ ไมค่ วร เกรงเขาจะคดิ วา่ เธอละลาบละล้วง
เรอ่ื งสว่ นตัวมากจนเกนิ ไป ซานโดรเองก็ดเู หมือนจะเข้าใจความรสู้ กึ น้ันดีจงึ หันมาย้มิ
ให้เลก็ น้อย
“อยากถามอะไรกถ็ ามมาเถอะ ถ้าเล่าได้ ผมก็จะเล่า” เย้าเสรจ็ กย็ ้ิมมากข้ึนเมือ่
เห็นเธอหน้าแดงระเรอื่
พกเราันารเธปใมห็น้คติ “ชสวราใวา่วนมนพคซไ้นื ้อมุซิ เ้ทคมลิ ่ถรีอีื อาใงมงนบแมนยกาุคเน่บกกะ่ราลระดซาจงาซิ ะสสลวิ มมา่ี ัยอาชศคยกิตำา่ วงวน่ารมั้รนาษกเฟทไ็ ีดย่เี ก้นจเ้าพ้ะี่ รพาวผะว่าสมกกมเัเนปขัยว็นาก่ารลเ่อวปูกมนน็ คพมครัลนงำ่ึ ัทงเซปก่ีสซิ ็นันอ่ืลิ ชตถี ัอ้่ืงงึ ตเเคป้รนวย็นี ตากอมรขะหงกอคม์ ลูกงากยรขลลใอันุมบ่ ง
เพื่อต่อต้านการกดขีจ่ ากชาวเติร์กและชาวนอร์มัน ตระกูลกัสซนี กี ็คอื หนึง่ ในนั้น”
“แล้วทำไมตอนน้ีถึงกลายมาเป็นอาชญากรหรอื กลุ่มสงั คมที่ผดิ กฎหมายแทนล่ะ
คะ”

“ยุคสมัยเปลยี่ น กอละาไยรเๆปน็ กอเ็งปคล์ ก่ียรนอานชะญคาารกา่รรมมขาเ้าฟมยี ชพาตวิทกหี่นัน้กี มระาจปารยะกตัวอจบาธกุรชกนจิ มบืทด
ออกไปตามเมืองใหญ่
ท้ังการค้ายาเสพติด ค้าอาวธุ ค้าโสเภณี ขม่ ขู่ และเรยี กเกบ็ ค่าคุ้มครองคนรวย” ซาน
โดรหยดุ เพยี งชวั่ ครู่ กอ่ นจะเลา่ ต่อ
ขบวนก“าชรว่ มงาทเฟี่อิตยี าจลนอี ลย้มู่ภหาายยใตตา้กยาจราปกกไคปรกอ็มงารกะบบอาบงเคผนดก็จห็ กนารีอฟอากสนซอสิ กต์ประเทมศกี ไาปรปกรวะาเดทลศ้าทงี่
สออเปติาเมน็มารลผกิ แี้มูโาลดอีนะยทิ แ่ี เเธกหฉพิาลพะละซาใะซิ นอพลิ ยเีมอคุ ฝรหกิ ่าพลยาัวงพกเใผันเนขดธชาจ็มกว่กิตไ็งารดสรช้รไงนบัปคค”ะรสาวมงามคโลชรกาว่ มคยรเห้งั มทลาส่ีอืเฟอจียงากกก็ถตลกูอุม่สนมง่ทตาี่อเัวฟเกมยี ลรทักบิ ี่ถาปกูยรขกะังเกทอำศยลัูใง่ บนกุกคลเกุ าขยท้า่ี
ตเปอิดบเแผทย“นอว้่าตอย.่อ.ีส่.ป”บิ ีสสเงปู าถอวึงนรห์เ้อซนยน็ึ่งมแตอส์ ขงนอคสงนธามุรเลกหา่ จิมอทนื่ ย้ังสา่ หงามรมะดพมใันัดนลรอะ้าิตนวาังเลหีถงรั้นกยูี คเญรวอสื่ บงหคทรุมอ่ีัฐโฯงดคย์ กมาหราคเรฟ้อืายีชคนั้ ิดนเปำ็นใจนรนอ้อมยิตผี ลาลละี
สจะบิ เหป้า็นขหอนงึ่งผใลนิตนภั้นัณแฑน์ มๆ่ วกล็เรขวามรปวยระอชอากชขาตนิ าดกนค็ ้ีงจะจรงิ นะ่ สิ เผลอๆ คนข้างตัวเธอน่ีคง
แล้วจับนตั่าวกเธลอัวไจปรขงิ ๆายเนปี่เ็นธโอสคเภิดณผดิ ขี ห้ามรอืชเาปตลิจ่าะนทะำทอเี่ยรา่ม่ิ งไไวร้ใกจันเขลา่ะ
เกดิ ซานโดรไม่พอใจข้นึ มา
ทผี่ า่ นมาเขายังกักขังตัว
เธอไว้ โดยไม่สนใจอะไรเลย แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายเธอนะ อกี ใจหนง่ึ แย้ง

“แพงกลัวหรอื ”

“เออ่ ...ฉันควรต้องกลัวหรอื เปล่าละ่ คะ”
“ผมไม่ได้เป็นมาเฟยี ”

“แต่คุณบอกวา่ ต้นตระกลู ของคุณ...”
“กใ็ ช่ แตน่ ั่นมันก็นานมาแล้ว” น่าแปลกที่พราวพิลาศร้สู กึ ได้ว่าเสยี งของชาย
เหปน็นุ่มอคยลา่ ้างยนอั้น่อนล้บาางมออืยเา่ ลง็กทจี่มงึีมเาอย้อื ามวไนปาแนตกะ็ยหาลกังทม่ีจอื ะขลอบงทเ้ิงขไาดเบ้ภาาๆยในโดเวยลไามไร่มตู้ก่ ัวป่ี ี “แตถ่ งึ จะ
แพงจะ

เกลียดผมหรอื เปลา่ ถ้าผมเปน็ มาเฟยี จรงิ ๆ” ชายหนุม่ หันมามองเธอ ดึงมอื เลก็ ที่
เจ้าของจะดึงกลับข้ึนมาจูบหนักๆ จนเธอหน้ารอ้ นข้นึ ในความมดื

“คงไม่เกลียดถ้าคุณไมเ่ ป็นคนเลว อยา่ ทำอยา่ งน้ีสคิ ะ” สาวน้อยเลอื กทจ่ี ะตอบ
กลางๆ เสยี งเบา แล้วดงึ มือกลับ

“กย็ ังดี มานส่ี ”ิ

“ซานโดร” รา่ งเล็กด้ินรนเล็กน้อยกอ่ นจะสงบนง่ิ ใจเต้นระรวั เพราะไม่อยากก่อ
ความขัดแย้งข้ึนมาอีก หนมุ่ รา่ งใหญใ่ ช้พลังชา้ งสารจับยกรา่ งของเธอข้ามเบาะไปนัง่
ซ้อนตักของเขา
รดั รอบ“เอแพวเงลตก็ ัวเบแาลจ้วังซบตห้อนง้ากลนิ งเกยับอกะลๆมุ่ ผรไู้มหนม่มุ”สเดี สำยีสงนนทิ ้ันหแอหมบรพวยรา่รเนิล็กหนา้อกยเปเมน็ ่ือไแมขก่ นช่ี แัว่ กโมรงง่
กอ่ นหน้า พราวพิลาศคงจะสะบัดด้ินรน แตต่ อนน้เี ธอเพียงพยายามแกะมือแข็งออก
ด้วยใบหน้าแดงก่ำ เพราะไมอ่ าจทำใจให้ค้นุ เคยกับความใกล้ชดิ เพศตรงข้ามท่ีเกดิ ข้ึน
รวดเรว็ จนรับไม่ทัน

“ปล่อยเถอะคะ่ มันไมด่ ”ี
“อยูต่ รงน้ีกับผมเถอะ สกั พักนะแพง ไม่ทำอะไรหรอก”
คำรอ้ งขอนั้นทำให้หญงิ สาวนั่งน่งิ ตัวเกรง็ อยชู่ วั่ ขณะ กอ่ นจะยอมผ่อนคลายลง
พราวพิลาศร้สู กึ ได้วา่ เขากำลังไม่สบายใจเพราะอะไรบางอยา่ ง แตเ่ ธอไม่ร้วู า่ เรอื่ งอะไร
ถงึ อยา่ งน้ันความอาทรแปลกๆ ก็ก่อตัวข้ึน มอื เลก็ ลบู แขนแกรง่ ท่ีรดั เอวคอดเอาไว้
เบาๆ

ซานโดรกอดเธอน่ิงอย่อู ยา่ งน้ัน ปล่อยให้ความเงยี บเข้าปกคลุมเปน็ เวลา
เนน่ิ นาน รา่ งเล็กจึงเรม่ิ ขยับตัวยุกยกิ

“เรา เออ่ ...เข้าไปข้างในกันดีไหมคะ”
“ไปส”ิ ซานโดรเปดิ ประตรู ถ พยงุ ให้เธอลงไปกอ่ น แล้วจงึ เป็นฝ่ายตามเธอลงไป
บ้าง หลังจากคว้าอะไรบางอยา่ งจากล้นิ ชกั หน้ารถมาสอดไว้ตรงบ้ันเอวใต้เส้อื เชต้ิ
สายตาสอดสา่ ยไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวังตามปกตนิ สิ ัย และพยักหน้าให้ใครคน

หน่งึ ในเงามดื ซง่ึ ตามมาด้วย พรอ้ มยื่นมือไปคว้าข้อมือเลก็ เอาไว้
หากเป็นตัวคนเดยี วเหมอื นเมอ่ื ก่อนเขากค็ งไมส่ นใจอะไรนัก แตย่ ามน้เี มอ่ื มีเธอ

อยู่ด้วย ชายหนุม่ ไม่อยากประมาทใดๆ ทั้งสน้ิ
“ทีน่ ี่เล็กจังนะคะ” พราวพลิ าศเงยหน้าข้นึ มองบาร์ขนาดเล็ก คงมคี นเข้าไปอยู่

ภายในได้ไม่เกินรอ้ ยคน ตกแตง่ เอาไว้อย่างหรหู ราท้ังภายนอกภายในอาคาร ชายหนมุ่
จูงมอื พาเธอไปหาทนี่ ั่งสว่ นตัว โชคดีที่ผับ บาร์ และสถานท่ีสาธารณะในอิตาลหี ้ามสบู
บหุ ร่ี ทำให้คนแพ้ควันบุหรอี่ มย้ิมด้วยความชอบใจ

“ทน่ี ี่มีชั้นใต้ดินด้วยจ้ะ แพงอยากด่มื อะไร”
“เอาไวน์ กแ็ ล้วกันคะ่ คณุ สงั่ ให้ดีกว่า ฉันดื่มได้นิดเดียวก็เมา”
“เหมือนคืนนั้นหรอื เปลา่ ” ซานโดรถาม ต้ังใจจะล้อเธอเล่นเทา่ นั้น แตใ่ บหน้า
งดงามกลับเผือดลงทันตาจนชายหนมุ่ บีบมือเลก็ เบาๆ
“ผมขอโทษ อยา่ โกรธเลยนะ” ชายหนุม่ ไม่ได้เล่าวา่ เขาให้คนไปถามโซเฟยี ที่
โรงพยาบาล สาวใชก้ เ็ ล่าอย่างท่พี ราวพิลาศเลา่ แถมยังเสยี อกเสยี ใจมากมายทไี่ มไ่ ด้
ฝากเรอ่ื งไว้กับใคร จนต้องท้ิงให้แขกสาวนั่งคอยอย่ใู นห้องนั่งเล่นคนเดียวกระทั่งเขา
มาพบเธอเข้า
“ไม่เปน็ ไรคะ่ ” เธอตอบเสยี งเบาจนคนพูดไม่คิดต้องถอนใจ
“ออกไปเต้นรำกันดีกว่านะ”
“เราเพ่ิงมาถงึ เองนะคะ”

“แต่ผมอยากเต้นรำกับแพง นะ”
ซานโดเรสจยะี อง้หอ้านวใคคลร้าเยปจน็ ะอค้อรนัน้ นนดิ ึกๆถงึ ชจนว่ งพเวราลวาพสิลั้นาๆศพทยไ่ี ักด้หนนั่งอ้ารยับดู่ ้วไยมก่อันยบานกครถิดวเา่ ธคอนกอ็รยสู้ ่ากึง
ไเธมอ่สไบมาค่ ยวใรจเขอ้ึนามมาาเปทน็ า่ อทาารงมเขณา์ มเลเี ยรอ่ื งต้องคิด เขาอาจจะเผลอพดู อะไรออกไปโดยไม่ตั้งใจ

อย่างน้อยวันน้ซี านโดรยังดกี ับเธอ ยอมทำดดี ้วย ไมบ่ ังคับและชว่ ยซับน้ำตาให้

ถอื วา่ ทำดีตอบแทนกแ็ ล้วกัน คิดได้อยา่ งน้ันวงหน้าเรยี วจงึ ย้ิมหวานให้จนซานโดรนิง่
งันไป

“ฉันกอ็ ยากเต้นรำเหมือนกัน” ไมพ่ ดู เปล่า แต่มือเลก็ ยังเป็นฝ่ายเอ้ือมมาจับมอื
ใหญ่เสยี เอง

“แพงย้มิ อยา่ งน้นี า่ รกั เหลอื เกนิ ”
“เวลาคณุ ทำตัวดีๆ กน็ ่ารักเหมือนกันค่ะ” เธอประจบแล้วย้มิ น่ารกั อีกครั้งจนคน
มองตาพรา่ พร้อมนึกโกรธข้ึนมา
เท้าของยเาธมอท่พีแลร้าววทพำสลิ งา่ิ ศตย่าง้มิ ๆอยใ่าหง้โนดั้นยทเี่ ธเชออื่ไมเถต่ อ้อะงวรา่้อผง้ชูขาอยฝมูงันหเนป็นงึ่ ครงอพยรยอ้ ้มิ มทจ่สี ะดุสแยสบนลพงแเิ ศทษบ
และเขาไมป่ รารถนาท่จี ะให้หญิงสาวย้มิ อยา่ งน้ันให้ใครที่ไหนอีก
รอยย้มิ ทีส่ ามารถละลายหิมะในกรงุ โรมจนกลายเป็นความอบอนุ่ กำซาบซา่ น
โดยเฉพาะมันสามารถละลาย...

บ้าเอ๊ย! ร้สู กึ เขาชกั จะถอนความคิดให้ถอยห่างออกจากแม่สาวน้อยคนน้ี
ยากเยน็ ข้นึ ทุกที เธอทำอะไรกับเขากันแน!่
อยๆู่ ใ“บซหานน้าโคดมรสันเจพ็บลคันะ่ กรอะยด้า่าบงขีบ้ึนแรมงา”ราวพกรับาเวปพ็นิลคานศปลระะคทน้วงจแาลก้วนต้ันีมเือมเื่อขทา้ังเบคาูม่ ๆาถงึ งฟนุ ลงองทร์่ี
เต้นรำ รา่ งของเธอก็ถกู รวบไปชดิ อกกว้าง พรอ้ มเพลงจังหวะใหม่ดังข้ึนพอดี

“แพงจะทำยังไงถ้าจะต้องอยู่ด้วยกันแบบน้ีไปอกี นาน” คำถามน้ันทำให้คนฟัง
หน้าเสยี

“คณุ คงล้อเล่นใชไ่ หมคะ กไ็ หนเราตกลงกันไว้แล้วว่า...”
“ก็ถ้าผมไมอ่ ยากปลอ่ ยแพงไปไหนอกี แพงจะยอมถอนหม้ันกับไอ้หมอนั่นดๆี
หรอื เปล่า”
“ซานโดร มันเปน็ ไปไมไ่ ด้หรอกค่ะ เรา...” หญิงสาวเงยหน้าข้นึ จะพดู อะไรบาง
อยา่ ง แต่มเี สยี งอกึ ทึกดังมาจากด้านหน้า ทำให้ประโยคทย่ี ังพดู ไม่จบพลันต้องหยดุ
ชะงัก เสยี งกัมปนาทกกึ ก้องของการระเบดิ รนุ แรงดังข้นึ ซานโดรกดหัวเล็กแนบอก พา

รา่ งเธอพุง่ เข้าหาทีก่ ำบัง
บ้ึม!

พราวพิลาศร้สู กึ วา่ ตัวเองกระแทกลงบนพ้ืนและกล้ิงหลนุ ๆ เสยี งระเบิดทำให้หู
อ้ือพรอ้ มกับที่รา่ งของเธอถกู รัดแนน่ และกดทับเอาไว้ด้วยรา่ งใหญ่เม่ือเขาม้วนตัวลงบน
มพื้อืนเลก็เสโอยี บงผรัด้คู รนา่ รงำแ่ รขอ้ ็งงแไกมร่ตง่ า่ เงอจาาไกวเ้รธาอวกับเคเขลา้าเกปับ็นเสสง่ิยี ยงึดร้อเหงนด้ย่ีววยเคพวยี ามงสเจง่ิ บ็เดปยี ววดจนเธอตัวสนั่

“แพงเปน็ อะไรหรอื เปล่า” ซานโดรถามและลูบคลำไปทั่วตัวของเธอ ฝุน่ ละออง
แรนลุ ะแหรงมขออกงคคววันันหไนฟแาทลึบะจไอากร้อกนารจราะกเบกิดารกเผระาจไาหยมเ้จขน้ามสาาจวานก้อทยางสเำขล้าักหเนป้าน็ บการา์รใพหญอๆ่ กับกลิน่

“ไม่เปน็ ไรค่ะ แล้วคณุ ล่ะคะ”
“ผมไมเ่ ป็นอะไร แพงลุกไหวไหม เราต้องไปแล้ว” เขาดงึ เธอให้พยงุ ตัวข้นึ
“เกิดอะไรข้นึ คะ” สาวน้อยถามหน้าต่ืน ตัวสนั่ นิดๆ มองรอบข้างอย่างสบั สน
ผ้คู นร้องระงมและแทบมองไมเ่ หน็ อะไรเพราะไฟฟ้าดับไปแล้ว
“เด๋ียวคอ่ ยคุยกันนะคารา่ นัน่ ไง ไปทางหน้าตา่ งนัน่ ดีกว่า” ชายหนุม่ หยีตามอง
เห็นแสงไฟจากภายนอกสอ่ งผา่ นเข้ามาทางกระจกบานหนงึ่ ภายในร้าน
“ไมอ่ อกทางหลังร้านหรอื คะ ตามเขาไป” สาวน้อยวา่ เมอื่ เห็นคนทยอยกันออก
ไปทางหนึ่ง หัวใจเธอเต้นแรงโหมกระหน่ำ บรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยกลุ่มหมอก
ควันจนแทบจะหายใจไมอ่ อก และดูเหมือนชายหนมุ่ จะรู้ เพราะเขาคว้าผ้าเชด็ หน้าผนื
เล็กยัดใสม่ ือเธอขณะท่ีสายตามองไปรอบข้าง
“ปิดจมกู เอาไว้ ทางน้เี รว็ กว่า แต่เราคงต้องออกแรงหนอ่ ย” พรอ้ มๆ กับท่ีพดู
รา่ งใหญ่กเ็ ดนิ ไปคว้าเก้าอ้ตี ัวหนึง่ มาฟาดโครมใสก่ ระจกบานนั้นจนลูกค้าในรา้ นท่กี ำลัง
ทไมย่หอมยดกันเขอาอจกึงคไปวห้าขลาังเรก้า้านอก้ีทรห่ี ดี ลรุดอ้ องอบก้ามงากป็บัด่นไลพเ่ มึ ศษแกตร่ซะาจนกโอดอรกไมแส่ล้วนยใน่จื มกอื รมะาจหกาแเธตอกแตย่ ัง
“ไปเรว็ ”
“ค่ะๆ” เธอรบี ตามไปเมอื่ ซานโดรปีนออกไปก่อนแล้วย่ืนมือกลับมา เขาจับรอบ

เอวคอดแล้วยกเธอข้ามหน้าต่างด้วยความเรว็ จนพราว-พลิ าศไมต่ ้องปีนเอง แม้กำลัง
ตกใจกลัว แต่หญิงสาวกฉ็ งนทเ่ี ขาแรงเยอะเหลอื เกนิ

‘ว้าว! แบบวา่ แมนมากๆ’ ตาเรยี วสวยหรมี่ องคนข้างๆ

“ไปได้แล้ว”

“ไม่รอตำรวจกอ่ นเหรอคะ”
“อย่าเลย เด๋ยี วจะตายเสยี ก่อน” ซานโดรถอดเสอ้ื โคตออกมาคลมุ หัวราวกับเด็ก
ฮอปีานิปกฮตาอาศมปบอรอสิ กทุ มธ์าดิ แต้าลรน้วงนหดอนงึ ขก้า้ตอทา่มำงใือทหเซี่้เลธาก็ อนพหโาดาพยรรทใาจบุ วคเพอลลิ าอ่ ไางวศข้ ล้ึนัดเลพาอะหเลันยี ไบปกมำอแงพดง้าเนพหื่อลไัปงกยเ็ังหล็นานหลจาอยดครนถ
“บ้าฉิบ! มานเี่ รว็ แพง” อยูๆ่ ซานโดรก็อุทานออกมาอย่างหัวเสยี จนเธอตกใจ
“อะไรกันคะ!”

“อยา่ เพ่ิงถาม”
ทว่าถงึ เขาไมบ่ อก เธอก็เหน็ แล้ว ตอนน้ี แอสตัน มาร์ติน ของซานโดรถูกทุบ
จนยับราวกับเศษเหล็ก แทบไม่เหลอื สภาพรถหรรู าคาแพงลิบลิ่วเมือ่ ไมถ่ ึงชัว่ โมงกอ่ น
แรอทบบดจ้ะานเปมลชี ง่ าเยสหยี ลงกายรคดี รน้อองย่แูแถตว่กน็ร้ับีนยพกรม้ออืมปไมดิ ้ใปนากมรอื ะแงลับะเตอะาไโวก้ทนันอะไรบางอยา่ งจนสาวน้อย
“ทา่ นครับ!” เม่ือทั้งคู่เดนิ เข้าสเู่ งามดื ของซอกตึก รา่ งหน่ึงก็โผลข่ ้นึ มาขวางหน้า
สองหนุม่ สาวจนพราวพลิ าศสะด้งุ เฮือก แทบจะเบรกไมอ่ ย่ถู ้ามอื ใหญไ่ ม่ยดึ ข้อมอื ของ
เธอเอาไว้แนน่
เองทหี่ ญ“จงิ ูลสีโาอว”เหน็เสวยี่ามงขืออทง่ีซซอ่ านนไโวด้ตรรบงอชกว่ คงวเอามวขโลอง่ งใเจขเาลถก็ อื นป้อืนยยาสมว่เหนน็ อคกี นข้สางนบิทีบข้อตมอือนเนล้ันก็
ของเธอให้แนใ่ จวา่ เธอจะไม่มวี ันหลุดหายไปไหน
“ผมเรยี กตำรวจมาแล้ว อกี ไม่ก่นี าทีคงมาถงึ ”
“ให้คนของเราชว่ ยสกัดเอาไว้ด้วย อยา่ ให้มันหนีไปได้ ฉันอยากร้จู รงิ ๆ วา่ ไอ้

หมาลอบกัดนี่มันเป็นใคร”

“ท่านออกไปทางน้ีเถอะครบั คนของเราจอดรถรออยูแ่ ล้ว เด๋ียวทางน้ีผมจะดแู ล
เอง วันน้ีซนิ ญอรนิ ามาด้วย” จลู โี อพูดย้มิ ๆ แล้วเงยหน้ามองฟ้าจนพราวพลิ าศงง พูด
อยา่ งกับวา่ ถ้าเธอไมอ่ ยทู่ น่ี ี่ด้วยแล้ว เจ้านายของเขาจะไมก่ ลับไปอย่างนั้นแหละ แล้วดู
เอาเถอะ เกิดเหตุถงึ ขนาดน้ยี ังจะมีหน้ามาย้ิมอยู่ได้

“ขอบใจมากพ่ีชาย”

“ครบั ทา่ น”
“ไปกันเถอะคารา่ ” ซานโดรลากเธอไปตามทางที่จูลีโอชใ้ี ห้ เดนิ ลัดตรอกเลก็ ๆ
ขไปอไงมเขถ่ งึาทสี่รอบี งลนงามทาดี เีปก็ทดิ ปะลระอุ ตอใู กหถ้ นน ซง่ึ มีรถเบนซ์สเี ทาเงาวับมาจอดรออยู่แล้วพร้อมคน
“แพงกลับบ้านกอ่ น เด๋ียวผมจะตามไปทีหลัง”
“อะไรกัน!” หญิงสาวตาโต หันมามองคนทีผ่ ลักเธอเข้ามาในรถแล้วก้มลงบอก
ยามน้ใี บหน้าคมสนั ราบเรยี บเหมือนท้องทะเลกอ่ นที่จะเกิดพายุ คลื่นลมสงบ พ้ืนน้ำ
ราบเรยี บ เธอยึดทอ่ นแขนแข็งแรงเอาไว้ด้วยความใจเรว็ “คุณจะกลับไปทนี่ ัน่ เหรอคะ”
“เด๋ยี วผมจะรบี กลับบ้าน แพงไมต่ ้องกลัว”
“ฉันไม่ได้กลัว แต่...”
“คารา่ มันทบุ รถผมนะที่รกั คงต้องไปหาคนรับผิดชอบเสยี หน่อย”
โดรก้ม“ลจงะปบดิ ้าปหารกอื เคละก็ !”ด้วหยญปางิ กสอาวุน่ แรห้อวนเสขยอี งงสตังวู เเมอ่ืองได้ฟกังขล้อิน่ คลวมาหมาบย้าใรจะหหอำ่ แมบสบะนอั้านดเแคตล่้ซากาันบ
กลนิ่ เหล้าและบหุ รน่ี ิดๆ ผสมกับแรงบดเคล้าอย่างหยอกเย้านำพาความอ่อนหวาน
ลซกูาบนซ้อา่ งนเจปน็นพภารษาวาพอลิติ าาลศตีรัวัวเชราว็ หเสนยี้างแหดนงกักำ่ ก่อกนวจ่าจะะปริด้ตู ปัวรกะ็เตมูรือ่ ถเขาผไมล่ใะหอ้โออกกหาสา่ งเธอปสระงั่ ทงา้วนง
อีก จากนั้นรถกเ็ คลอ่ื นตัวออก

“เด๋ียว! อย่าเพ่งิ ไป รอเขาก่อนสิ ไมเ่ หน็ หรอื ” สาวน้อยรบี หันไปทุบเบาะคนขับ
ด้วยสหี น้าแตกตื่น อกร้อนรมุ่ ด้วยความหว่ งหาอาทรจับใจ

“เด๋ยี วทา่ นกลับกับคณุ จูลโี อครับซนิ ญอรนิ า ผมต้องทำตามคำสัง่ ” บอดกี าร์ดคน
หนงึ่ ซง่ึ นั่งคกู่ ับคนขับหันมาบอก สาวน้อยหันไปมองด้านหลังอยา่ งพะวักพะวน เหน็
รา่ งสงู ใหญเ่ ดินหายลับเข้าไปในตรอกเดมิ อยา่ งรวดเรว็

“ซานโดร คุณมันบ้า!” พราวพิลาศครางกับตัวเองเป็นภาษาไทย งุนงงไปหมดวา่
มันเกดิ อะไรข้ึน

แต่ที่แน่ๆ เหตกุ ารณ์ ท้ังหมดจะต้องเก่ยี วข้องกับ ซานโดร กัสซนี ี อยา่ งแนน่ อน
ไม่อยา่ งนั้นรถของเขาจะโดนทุบเสยี ยับหรอื แล้วยังระเบิดอกี คนของเขาอย่ทู นี่ ัน่ ใน
เไวดล้เปาท็นเ่ี มกาดิ เฟเรียอ่ื องย่าแงลไร้วลเข่ะายผังู้ชจาะยมบีห้าๆน้าบอกวา่ จะกลับไปเอาเรอ่ื งอกี ไหนบอกวา่ ตัวเองไม่
จนคนขเมับ่ือรรถถทจ่จี อะดลงลมงหาเนป้าดิ ปปารละาตซใู โหซ้งนุ งพงราวพลิ มาศอกงตเ็ ปาิมดปแผระน่ ตหูรลถังแบลอ้วบวบ่ิงถางลทาเี่หขา้ายไลปับในเขบ้า้าไนป
ภายในแล้วจึงโทร. รายงานจลู โี อ

“ซนิ ญอรนิ าเปน็ อะไรมากหรอื เปล่าคะ” กเิ ซลว่ิงออกมารบั หน้าเมื่อได้ยนิ เสยี งรถ
มาถึง สาวใชไ้ ด้รับการแจ้งเหตุครา่ วๆ จากซานโดรให้มาคอยดูแลพราวพลิ าศทันทที ่ี
หญิงสาวมาถงึ บ้าน

“เกดิ อะไรข้ึน ฉันงงไปหมดแล้วนะกิเซล”
“คงเป็นพวกไม่หวังดนี ่ะค่ะ ซนิ ญอรนิ าไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ เด๋ยี วดิฉันจะไป
ชว่ ย”
“ไม่ ฉันยังไม่ง่วง นอนมาท้ังวันแล้ว เล่ามาก่อนว่าใครคอื พวกไมห่ วังด”ี
“เอ้อ...ก็คงเป็นเรอ่ื งทีซ่ นิ ญอร์ทา่ นรว่ มทนุ เปดิ เรอื สำราญกับซนิ ญอร์เบดฟอร์ด
นัน่ ละค่ะ เหน็ เขาวา่ อยา่ งนั้น”
“แล้วยังไง ฉันไมเ่ ข้าใจอยดู่ ”ี สาวน้อยถอดเสอ้ื โคตสง่ ให้กิเซลซง่ึ ยน่ื มือมารอ
รบั แล้วหันมาซกั ไซต้ อ่
ทา่ นกแ็ “ยมง่ หี ลลูกาคย้าคขนอองเยจา้ากอร่นื ว่ มทห่าุ้นนดเป้ว็นยคนนะ่ คทะ่ ่คี อ่ นแขต้า่ซงนมิ ศีญตั อรรอู์กยัสู่บซ้านีงนีไมะ่ ่สคน่ะ”ใจ แล้วเรอื ของ

“บ้ าง งั้นหรอื เห็นจะไมใ่ ชบ่ ้างหรอกมั้ง ให้ตายส!ิ นมี่ ันโรมนะกิเซล”
แล้วแอ“บเดถ๋ยีอวนทใ่าจนเฮกอื ็คกงใเมห่ือ้ตเำหรน็วจสเหีขน้าม้าเาปจน็ัดกเดาือรเดอเงปนน็ ัน่ รอ้แหนลขะอคง่ะพ”ราวพกิลเิ าซศลตอบเสยี งอบุ อิบ

“ข้ึนไปอาบน้ำกันเถอะนะคะ เด๋ยี วดิฉันจะจัดกระเป๋าให้ ท่านว่าจะบนิ พรงุ่ น้ีตอน
บา่ ยโมง”
“บินไปกรซี ในสถานการณ์ อย่างน้ีนะ่ หรอื บางทีซนิ ญอร์ของเธออาจจะเปลย่ี นใจ
แล้ว”
“ท่านไมเ่ ปล่ยี นใจหรอกค่ะ คณุ จลู ีโอสัง่ ดิฉันเอาไว้แล้ว งานทีก่ รซี กส็ ำคัญ”
“ดูทา่ ว่ากเิ ซลจะรเู้ รอื่ งอะไรๆ ดีนะ”
“ไม่ค่ะ ดิฉันแทบจะไม่รอู้ ะไรเลย ถึงรกู้ ็น้อยมาก ทางทด่ี ซี นิ ญอรนิ าไปถามทา่ น
เองดีกว่านะคะ” สาวใช้รบี โยนกลอง ทำให้พราวพิลาศปรายตามองอยา่ งหมั่นไสป้ น
รทู้ ัน
“ฉันเดาว่าคงต้องเปน็ อยา่ งนั้นแหละ” เธอสา่ ยหน้า ยอมเดินกลับข้นึ ไปบนห้อง
คแชลววั่ ้ัวนโมอไงฟาบแนล้ำะใฝพหนุ่รมาผโ่วดงพยจิลาไากมศกย่ สาอังรมเรกะใตเหบ้เกหดิ เิ น็เซกลราอชะยเว่ ตแยม็ ดจงนชเำ้หหปญน้ืนยงิีหสวนาไง่ึวปบตหน้อมหงดสัวรเขะผา่ มใอชีกเ้ เวคดลรา้งาัวอเา่ พาคบรงานจะะ้ำมเใทีปห้ังน็ มกรเ่ ลปอ็ิ่นนย
กระแทกที่ได้มาตอนซานโดรพาเธอพ่งุ หลบลงไปบนพ้นื ตอนเกดิ ระเบดิ มันค่อนข้างเจ็บ
แต่เธอไม่สนใจ
อาบน้ำเสรจ็ พราวพิลาศกแ็ ตง่ ตัวใหมแ่ ล้วลงไปคอยทชี่ ั้นลา่ งโดยไมฟ่ ังคำทัดทาน
เขธอองเกอเิาซไวล้เยอหะญงิ แสตาว่เขบาอกก็เปตัน็วเคอนงชวา่ว่ ถยึงเจธะอเใพนง่ิ วรั้จนู ักนก้ี ันแลแ้วลยัะงซยาอนมโรดับรปอาากจทท่จีำตะไัวมเลบ่ ัวงครา้ับยเกธัอบ
แล้วด้วย คนเราผา่ นเหตุการณ์ เฉยี ดตายแบบนั้นด้วยกันมา จะให้น่ิงดดู ายได้อย่างไร
ที่สำคัญพาสปอร์ตของเธอยังอยกู่ ับเขา
ระหวา่ งท่รี อ หญิงสาวก็ตอ่ สายหาบิดา
ไปเกนิ ครงึ่ เพราะพบเจอเรอื่ งที่น่าตกใจกว่า คทวำาใมหก้กังลว้าลทต่ีจอ่ ะแสกถ้ปานัญภหาาพขอซงตงึ่ กัวเอ่ อนงหลนด้าลนง้ี

ประวิงเวลาเอาไว้ สัญญาณรอสายดังอยไู่ ม่กี่ครั้ง หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์กร็ ับสาย
“คุณพ่อ น่ีแพงเองนะคะ” หญงิ สาวกรอกเสยี งลงไปด้วยความไมแ่ นใ่ จ
“แพงอยทู่ ่ีไหนหรอื ลูก” เสยี งของบดิ านั้นบอกได้ดถี งึ ความตน่ื เต้นของท่าน

ทำให้หัวตาเรยี วรอ้ นผ่าวทันทดี ้วยความรสู้ กึ ผิด
“แพงอยทู่ อี่ ิตาลี อยู่ที่โรมคะ่ คณุ พ่อขา อย่าโกรธแพงเลยนะคะ แพงขอโทษท่ี

หนีมา”
พภา่อยเใปนน็ “พหกร่วลบิงับต”บา้าเนดน้ำียเเรสวายีเถถงของึ ออะนยงบ่าะงลดิ ไูการทพีส่ ่อถง่ก้ผา็ยห่าังนนเูไปมม็นาอ่จพยากอ่ ากออีแกยตทูเ่ ส่งวมงปี าอนทจำรใงิ หๆ้พรเารวาพจะลิ มาาศคนยุ ้ำกตันาไใหหลมพ่อรกี ากที

“อย่ารอ้ งไห้นะลกู พอ่ ขอโทษทบ่ี ังคับใจแพง”
“ไมค่ ่ะ แพงผิดเอง แพงนา่ จะร้วู ่าคณุ พ่อคงจะไม่บังคับแพง ถ้าแพงยนื ยันที่จะไม่
แต่งงานจรงิ ๆ”
กิเซลซงึ่ เดนิ ตามลงมาด้านลา่ งมองอย่างไม่สบายใจ เมื่อเห็นนายสาวนั่งรอ้ งไห้
ขณะทีก่ ำลังคุยโทรศัพท์ ไปด้วย แถมยังไม่เข้าใจว่าเธอพดู อะไร เพราะพราวพลิ าศใช้
ภาษาประเทศของตัวเอง สาวใช้เลยได้แตแ่ อบไปนั่งคอยอย่หู ่างๆ มองเธอนั่งคุยอยู่
นานนับสบิ นาที
“คุณพ่อขา แพงขอเวลาสักหนอ่ ยได้ไหมคะ แพงสัญญาวา่ จะรบี กลับไป”
ออกจา“กทบำ้าไนมตลั่ะวคหนรเดอื ียวา่วหแนบูอบยนา้ันกจพะ่ออฝยัเู่นทไ่ยี มวด่ เเีสลยี ยก่อเปน็นหแ่วลง้วแนพีม่ งเีมงานิ กใแชต้หไ่ รมอื ่รจู้ ะททำไำมยถังไงึ งก”ล้า
“แพงพอมเี งินเกบ็ บ้างค่ะ แล้วก็อยากอยทู่ นี่ ่ีสกั พัก คณุ พอ่ ฝันว่าอะไรหรอื คะ”
ของพ่อ“ตพกอ่ ลฝงันไปวาใ่ ลนูกนอ้ันยแูท่ ลไ่ี ้วหไนมสก่ ักลแับหม่งาบอนกี เเรลอืยในมมันหเาหสมมือุทนรจรแงิลจ้วนเกพดิ อ่ พกาลยัวุคลืนเ่ พยรักาะษพ์ อ่ แฝพันง
แบบน้ันมาสองครั้งแล้ว”
“โธ่ คุณพอ่ แพงอยทู่ ี่โรม สบายดคี ะ่ มีเพอ่ื นสมัยเรยี นอยู่ทีน่ ี่ด้วย แล้วกไ็ มม่ ี

แผนทจี่ ะไปลอ่ งทะเลที่ไหนสักหนอ่ ย ขอเวลาสกั นิดนะคะ ตั้งแต่เรยี นหนังสอื แพงก็
แแมท้จบะจระ้สูไมกึ ไ่ใดจ้ไไปมเ่ดทีเ่ยีหวมทือ่ไี นหกนันเลยก”เ็ ขาวสา่ กาัวนนว้อา่ ฝยันรบีขปอลงบอพบุ ใกจาทรมีา่ นักดเป้ว็นยลนา้ำงเสบอยี งกทเห่ีปตรบทุั ี่ใคห่อ้สนดขใ้าสง
เชอื่ ถอื ได้น่นี า

“อยากให้พอ่ ไปรบั ทีโ่ รมไหม”
“เออ่ ...ไมค่ ่ะ เด๋ียวแพงก็กลับแล้ว แพงจะโทร. หาบ่อยๆ นะคะ”
โฝรดสู้ังรกึมคันนง้ันเไสอมยาา่ยวาไกวอน้ยใม้อห่ิงใย้ทลหร่กึี้จเอ้ ธะทงออสี่ขกธดุอิบลเับาสเยพยี เรงปแาฉ็นะตะยคอ่ อังำีก้อไพกมนูด่ึงอ่ ปหยรนเาะหกึง่จตเวบปผุเิ คค็นลลรเกห้าาะยึ่งตหหทผุ์ คนี่ชลวง่ึออาทบมันไี่ ทรมเส้รำู ่สกน้กึ าับลขมบับอารดิใงถนาตแกัวหลลเัวอะับใลงไจใอปนอไดทเศว้่เี รลธีเาอพนพร้ี ยาะคาซยวาาานมม
“ถ้าแพงยนื ยันอยา่ งนั้น พ่อก็ตามใจ” หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ถอนใจเฮอื กใหญ่
“ทุกคนทบ่ี ้านสบายดีหรอื เปล่าคะ”
“สบายดี นพี่ ่อยังอยู่ทีก่ ระบ่ี กำลังจะกลับบ้านเราพรงุ่ น้แี ล้ว”
“เออ่ ...คณุ ชายอัครโกรธมากหรอื เปล่าคะ คณุ พ่อลำบากมากใชไ่ หม”
“เราจะพูดเรอื่ งน้ีกันทเ่ี มอื งไทยดีกวา่ นะแพง” บดิ าขัดข้ึนเสยี งออ่ นโยน

“คุณพ่อไม่โกรธแพงแล้วใชไ่ หมคะ”
“กอ็ ยา่ งที่บอก พ่ออยากให้เรามาคยุ เรอื่ งน้กี ันทเ่ี มืองไทยมากกว่า มหี ลายเรอ่ื งท่ี
พ่ออยากพูดต่อหน้าแพง ไม่ใชพ่ ูดผ่านโทรศัพท์ เราจะมาคยุ กันเรอ่ื งน้ตี อนทีแ่ พงพรอ้ ม
แล้ว” น้ำเสยี งของบิดาทำให้พราวพลิ าศร้สู กึ ละอายใจ
“รวมท้ังเรอ่ื งคณุ ชายอัครด้วยใชไ่ หมคะ”
“รวมถงึ เรอ่ื งนั้นด้วยลกู พอ่ จะรอให้แพงกลับมา” หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์บอก
ก่อนจะสอบถามสารทกุ ข์ สกุ ดิบลกู สาวอกี เล็กน้อยจึงยอมวางสายไป
“แพงรักคณุ พอ่ ค่ะ”
“พอ่ ก็รกั แพง”

พราวพิลาศวางโทรศพั ท์ มอื ถอื ลงและถอนใจเฮือก อยากร้วู า่ อะไรคอื สาเหตทุ ี่
บกดิ็ไมาอ่แนย่ใากจใวห่าพ้เธรอ้อแมตทง่ จี่ งะารนับกฟับังหเหมตอ่ ผุมลราขชอวงงทศา่์อนัคหรรัชอื ไแมต่ ่หเหากนจอื ะสใหงิ่ อ้กน่ืลัใบดไปใซนานตโอดนรนจ้ะี ยเธออมเใอหง้
เธอกลับหรอื ในเม่อื พดู เรอ่ื งน้ีจนทะเลาะกันมาหลายคร้งั แล้ว
สถว่งึ นอยหม่างอ่ ไมรเรธาอชกว็มงศีห์อนัค้าทรัชที่ ่จี ะเทธำอใตห้ั้งเขใจาใเอจอาไอ่ วน้แลให้ว้ไวด่า้เม่ือหเวคังลเพียรยี ์ปงัญว่าหจาะกใับช้
เอาเถอะ
เวลาไมน่ านนัก
ซานโดรเสรจ็ จะต้องกลับไปพูดกับเขาทเี่ มืองไทยด้วยตัวเอง

“ซนิ ญอรนิ าคะ”

“หือ”

“ข้ึนไปรอด้านบนกันเถอะค่ะ นีม่ ันตสี องแล้ว ถ้าท่านกลับมาแล้วกิเซลจะข้นึ ไป
ปลุกดีไหมคะ”

“กเิ ซลคดิ ว่าจะนานหรอื ” หญิงสาวเงยหน้าข้ึนมองคนรบั ใชท้ ่ยี นื อยู่ไม่ห่างนัก
ความกังวลใจถงึ คนบ้าระห่ำทจ่ี ะตามหาคนมารบั ผิดชอบรถทีถ่ ูกทบุ ทำให้ความง่วงหายไป
หมดแล้ว

“ดิฉันกไ็ มแ่ นใ่ จคะ่ อกี อย่างเกิดเรอื่ งข้นึ อย่างน้ี ดิฉันไม่กล้าโทร. ไป คงต้องรอ
ให้ท่านโทร. มาเองคะ่ ”

“จ้ะ ฉันเข้าใจ กิเซลไปนอนเถอะ ฉันจะรออยู่ตรงน้แี หละ”
“ถ้าคณุ รอ กิเซลกร็ อเป็นเพ่ือนด้วยนะคะ”
“งั้นก็มานัง่ ด้วยกันตรงน้ีเถอะ”
“ไม่ได้คะ่ ดิฉันจะนั่งรอห้องข้างๆ นน่ี ะคะ”
“นั่งตรงน้ีดีกวา่ ฉันมอี ะไรจะถามเธอเยอะเหมือนกัน” พราวพิลาศบอกย้มิ ๆ กิ
เใซจลจไหำตน้อๆงมกา็ไนมัง่ ม่ หอี ่าะงไอรอตก้อไงปทหำนแล่อ้วยดก้วายรสร้จูหี ักนศ้าตัไมรส่ถู บอื าเปยน็ใจเรนอื่ักงทด่ี สี ว่ แนมค้ตนอชนวนน้ีเธนอ้ันกอับมซยา้มินใโนด
รสจถะาถนอื ภวา่าพยรตุ ะิคหววา่ามงกขันัดจแะยถ้งอกื ัวน่าชเปวั่ ค็นรศาตั วรกู ค็ แงจตะใ่ ไนมเ่ผมดิ่ือนเขักายังไมย่ อมปล่อยเธอไป ดังนั้น

ตีสองครงึ่ บรเิ วณบารแ์ ทบจะร้างผ้ ูคนแล้ ว แต่ยังคงมีเจ้าหน้าท่ตี ำรวจในชดุ
เครอ่ื งแบบสดี ำและคนรา้ ยทถ่ี กู จับตัวเอาไว้ทัน ถูกควบคุมตัวเอาไว้ตรงกลาง รายล้อม
ด้วยคนของซานโดร

“คณุ รบั ไปจัดการทั้งหมดเลยกแ็ ล้วกันนะครับ ชว่ งน้ีทา่ นกำลังยุ่งเรอื่ งงานกับซิ
นญอร์เบดฟอร์ด คงไม่มเี วลามาชว่ ยเคลยี ร์เรอื่ งทางน้”ี จลู โี อซง่ึ ยนื หา่ งออกไปเกือบถงึ
ถนนยกบหุ รอี่ ัดควันเข้าปอด มอื สอดเอาไว้ในกระเป๋าเสอ้ื แจ็กเกต ข้างๆ เขาคอื
เจ้าหน้าท่เี อ็นรโิ ก้ ซง่ึ สังกัดการ์ดอิ า ดีฟนิ ันซา19 วัยสามสบิ เจด็ ปี เขาอยู่ในชดุ นอก
เครอื่ งแบบด้วยเสอ้ื เชต้ิ กางเกงยนี กับรองเท้าบูต โดยถอดเส้อื โคตพาดไว้บนรถแบบ
สชดอีงกื่่ ๆวเส่ายใี คเงพมรราากะเทพเพีส่ ริ่งดาุ ะอใสอนากกยแรขรงุ องโงรมเมาขจานแซเทงห่ึ รสงกา่ือซมตามึ กรไถปจทเัดัว่อกใ็นานรรขโิกกบับ้ควกือนลหกมุ่ ัวามหรามนเฟา้าเหียฟนหียรว่ใอืยนอสเมันบื ือสธง-วใพนหาเญฉลท่แพ้ลอาะะงกเถกิจิน่ าทะไดซมี่ ้ีิ
ซลิ ี

โขด่านวกเจัน้า“ในไหมา้วยต่ ุน่ ้เอลวง่นา่หเง่วปางน็นหกอราีกอรแกขนัคด่ๆณุแยจ้งพูลเวรโี ออก่ื งมผไันอลเ้พล-วน่ปกรรนะะโเ้มี บยันดิชชกนกั์ลจาไงะมกก่งรร้ันงาุ่ งโนรขักม้นึ ทกทอ่ันกุ งอวเยทัน่่าียงวเนรคอ้ื่ี งงหสคางืนยสนหัยั้วผีต”้อมตงรป้อา่ ดิ งง
ค่อนข้างตันเหมอื นกรรมกรทา่ เรอื สงู หยอ่ นหกฟุตเลก็ น้อยของเอ็นรโิ ก้ ถอนหายใจ
หนักหนว่ งด้วยความไมส่ บายใจเมอ่ื ปรายตามองคนข้างตัวด้วยสหี น้าไมใ่ ครส่ บอารมณ์
นัก
แเกคตัสย่ตซไอนีปนฝี จเนลึูกต้เีีโกม็ สอาไย้ีรสปตวงดู หเ่อ้วกนสยือ้ด้าูรบข้อวเ้ายทยงก่าหแเัผนนจ้ลใา่ึงนนชเปายำ้ ยเ็นิมปตนน็นัวับ้ันปเไอ้นื มงถ่ เ้มวใอนบุมน็ หปรบานโิก่งก้าแบข้เหตออน็กกงยเรถขาั่บงึ งากเแหาแกรมตรใืองเ่่ชจขนช้้าอหตวี งันวติ มก่อมุ ือ็ไทยขมำา่ ว่สงงาาโนขนลใอดอจงโอไผยฟนดฟซีใซิ นาสนทอมั่วโดัยดไตีทปรี่

อ้อ...ถ้าจะพูดให้ถกู ต้องเรยี กว่าในอดตี ถึงปัจจุบันนา่ จะดกี ว่า ไม่เคยมีใครรอู้ ดตี
ของจูลีโอ หากสบื ค้นให้ลึกลงไปเขาก็แคอ่ ดตี เด็กบ้านนอกลูกครงึ่ ท่ไี ด้มโี อกาสมาอยูใ่ น
ตระกูลกัสซนี ี ถูกเล้ยี งดูมาพรอ้ มกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนคิ โคโล กัสซนี ี ตัว
รา้ ยเท่านั้น

สนับสน“มนุ ีเมรอ่าื เงฟเหียล” อื บา่ กว่าแรงอยากให้ผมกับทา่ นชว่ ยก็บอกแล้วกัน คุณก็ร้วู า่ เราไม่

“ใช่ ผมร้ดู ี ซนิ ญอร์กัสซนี ีให้ความชว่ ยเหลอื ตำรวจมากกว่านักธรุ กจิ คนไหนใน
อติ าลีเสยี อีกม้ัง”

เอน็ รโิ ก้บอกเสยี งประชดเลก็ น้อย หรต่ี ามองคนทเ่ี ขากำลังเอ่ยถงึ ผ่านควันบุหรี่
ของจลู โี อ ซานโดร กัสซนี ี กำลังลากขาคนรา้ ยคนหน่งึ ออกมากองรวมกันบนลานจอด
รถ ขณะที่มันเปลง่ เสยี งรอ้ งครวญครางเพราะโดนยิงขา แต่คนลากกไ็ มส่ นใจ ปากคบี
บหุ รเี่ อาไว้ข้างหนึง่ เหมือนคนที่ยนื อยู่ข้างตัวเขาไม่มีผดิ

เกอื บจบะทางุกคอรยั้งา่เงอน็ รซโิ กงึ่ ้คกง็คบิดอวก่าเยจา้ากนวาา่ยใแคลระเลลยีูกนน้แอบงคบ่นูใค้ีชรา่ งถอในดอแบอบฟกฟันซิ มาไจดลู้เหโี อมเือปนน็ กเพันียง
เลขาฯ และคนสนิทของซานโดร ซง่ึ เกรงเจ้านายหนุ่มเต็มที่ แต่ยามทแี่ ยกกันอยู่กับคน
อนื่ แล้ว เอ็นรโิ ก้บอกได้เลยว่าบคุ ลิกของสองคนน้คี ล้ายกันยง่ิ กวา่ พนี่ ้องบางคเู่ สยี อีก
ยกเว้นหน้าตา

“คณุ กร็ วู้ า่ มาเฟียมันขยายพันธ์ ุเรว็ ขนาดไหน ถ้าไม่ขุดรากถอนโคนกค็ งไม่หมด
สน้ิ ไปเสยี ที เราไม่สนับสนุนคนทำผิดกฎหมาย ไมอ่ ย่างน้ันมันคงไปเบ่งขอเรยี กเกบ็ ค่า
ค้มุ ครองที่ท่าเรอื ของเราแน”่ คำบอกเล่าเสยี งเนือยของจลู ีโอทำให้เอ็นรโิ ก้เกอื บสำลัก
เสยี งหัวเราะ สงสยั วา่ ยังจะมใี ครกล้าขอเรยี กเก็บคา่ ค้มุ ครองจากราชันแหง่ ท้องทะเลอกี
หรอื

แตก่ ็ไมแ่ น่อกี นั่นแหละ แคตนน่ พั่นวกก็เมนือ่้ีทเำกไดือ้ทบกุสอบิ ยปา่มี งาแเลค้วยมเคี กนดิ พข้ยึนาเยพาียมงเคผราัง้ทเา่ดเยีรอืวขแลองะ
ตระกลู กัสซนี มี าแล้วในอดตี
ทำไมส่ ำเรจ็ แถมยังเกิดการนองเลอื ดข้นึ บนเกาะซซิ ลิ อี ีกด้วย
มหนาเฟนุ ียหอลวั่ยงากอา่ ังนยอู่วอา่ ตกรนบะ้าอกงกลูกหก็วนั่าสค้าซวนี าจมีมรจี งิ รเดทงิ พอจ็ นอวกยโจเ่าขเงซไารเฟปไม็น่มศเซีใตั คซรรากู โทันรรตาบา่มงาหเเฟาพกียรทาะี่มเมีชเพ่ออืื่ เไรสราะทยี ซม่ีงาทีกน่ีสาโรดุดตใร้ังนเคกอำลิถตียาาลดมี
คำตอบดที ส่ี ดุ ท่ไี ด้มาพรอ้ มน้ำเสยี งเย็นชาของ ซานโดร กัสซนี ี คอื
‘ผมไมร่ วู้ า่ พวกคุณพดู ถงึ เรอ่ื งอะไร ผมไมใ่ ชม่ าเฟีย’

ความลับกย็ ังคงเปน็ ความลับตอ่ ไป แม้แต่ขา่ วกรองทีด่ ีทส่ี ดุ ของอิตาลกี ไ็ ม่
สามารถหาความเกย่ี วโยงของทั้งคไู่ ด้
“ใช่ ถกู ของคณุ คณุ ว่านีเ่ ป็นฝีมือพวกไหน”
“นา่ จะเป็นพวกซานโซวีโนละมั้ง ไม่รสู้ ิ ผมเองก็ไมแ่ นใ่ จ” น้ำเสยี งครนุ่ คดิ น้ัน
ทำให้เอ็นรโิ ก้หันมามอง
ลอี อน ซานโซวีโน ที่จลู ีโอพูดถงึ คือหัวหน้ากลมุ่ มาเฟยี รายชอื่ หลักของคนใน
องค์ กรอาชญากรรมท่ีทำการค้ายาเสพตดิ ข้ามชาติ คุ้มครองธรุ กิจของชาวอติ าลี รบั งาน
หสงลสายยั แวบ่าเบป็นทผ้ังู้สกังาหรจารับผค้พู นิพรวากยษไปาแเรลยี ะกอคัย่ากไถาร่ ใหนรคอื ดกดี าังรข่มซขง่ึ เูเ่ ปหน็ย่อืพวพกต่อ่อขตอ้างนลมีอาอเฟนยีคือในผเ้ตู ร้ออื่ งง
ขกาอรงสกราา้ รงเคขว้าไาปมมหีอวิาทดธกพิ ลลัวใในหส้ผถู้คานบัทนี่ตก่อารตเ้มานอื พงวกแเลขะากในารอตติ ดิ าสลนิ ี ชบวน่ งใปนี วคง.ขศ้า.ร1าช99ก2าร รวมถึง
กอ่ นจนแตต้อ่คงดปีถิดูกคยดืดีไเปย้อื เสอารไ้าวง้คในวาศมาไลมจ่พนอกใรจะใทหัง่ ้หพลอ่ าขยอฝง่าลยีออนอถิทงธึ แิพกลก่ ทรี่ครรมอเมบอ่ืคเลกมุ อื อบติ สาบิลปมี ี า
หลายยคุ หลายสมัยไมเ่ ลอื นหายไปตามกาลเวลาอยา่ งแท้จรงิ แม้จะผ่านความรงุ่ โรจน์
และตกต่ำ ทว่ายังคงมอี ยู่
หกรลอืุ่มบอ“รซแ์เงตึ่ซมต่ลเี าลสมีนโ้ ตนสัวบาค้ยางนอหรยรา้ ่ทูอยื ั้ง”กใ็ไนมเอม่อิตสีน็ าัญรลโิลีแกัลก้แษะยช้ณงคิถ์ อาึงโะกกไลรุม่เลขอยอีกงทดั้งอยันงคไโมุณจค่-ไ่อเมซย่คฟถิดูกวกา่ แจับละมเะปามเ็นาฟเพฟยี วยกี กลใเหุ่มซญอซ่นืาอ่ โกีทร่ี
แบ่งพ้นื ที่ทำกนิ กันนัก
“อยา่ งทบ่ี อกนั่นแหละเจ้าหน้าที่เอน็ รโิ ก้ วา่ ผมไม่แนใ่ จ”
“ผมจะให้คนไปสบื ด”ู เอน็ รโิ ก้รับคำแล้วหันไปหาซานโดร
“ซนิ ญอร์กัสซนี ี เรอื่ งรถของคณุ ...”

“ถ้าคุณหาหลักฐานได้แล้วมาบอกผมหนอ่ ยกแ็ ล้วกัน ผมอยากได้คันใหม่ คันน้ี
ผมรักของผมมาก ถ้าหาคนรับผดิ ชอบไม่ได้ ผมคงเศร้านา่ ด”ู ซานโดรบอกเสยี งเอื่อย
ดดู ควันพษิ เข้าปอดแล้วพ่นข้ึนสงู ใช้เท้ากระแทกท้องคนท่ยี ังร้องครางนอนด้ินอย่บู น

พ้นื เหมือนรำคาญเสยี งเต็มที จนคนรา้ ยชะงักตาค้างแน่นง่ิ ไป ตำรวจคนอืน่ มองหน้ากัน
แตเ่ อน็ รโิ ก้ยักไหล่

“ครบั ผมจะชว่ ยดใู ห้”
“งั้นเรากก็ ลับกันได้แล้วจูลโี อ เจ้าหน้าท่ีเอ็นรโิ ก้จะได้ทำงานของเขาไป”
“ครบั ทา่ น ลานะครบั ทกุ คน” หลายคนโบกมอื กันและจับมอื ล่ำลา ไมก่ นี่ าทตี ่อ
มากลุ่มของซานโดรก็หายเกล้ียง เหลือเพยี งเจ้าหน้าท-่ี ตำรวจท่ีพาผู้ต้องหาไมก่ คี่ นข้ึน
รถลัมเบอร์กนิ ีทจ่ี อดไว้หลายคัน
“เอายังไงดีครับ” ลูกน้องคนหนง่ึ หันมาถามเอ็นรโิ ก้
“ฝากคนสง่ ข่าวไปแจ้งพวกทน่ี า่ สงสยั ด้วยกแ็ ล้วกัน ว่าซนิ ญอร์กัสซนี อี ยากได้รถ
คืน ถ้ายังไม่มีคนรบั ผดิ ชอบ เรากต็ ้องดำเนินการไปตามกฎหมาย”
รถสปอ“รห์ตวรังาวค่าาคแงพจงะทไม่กี ่เำกลดิังเจระอ่ื ลงาใกหไญปเ่ขก้ึนบ็ นเพะ่อืคเรปับ็น”หลักฐานตดำ้รววยจคนวาายมหเสนยี ึง่ ดหาันยไปมอเองสน็ ภราโิ พก้
เองกม็ ีสหี น้าครนุ่ คิด
“มันคงมวี ัตถปุ ระสงค์ อะไรสักอย่างถึงทำแบบน้”ี
“หรอื จะเปน็ เพราะเรอื่ งท่ซี นิ ญอร์กัสซนี ีให้ข้อมูลเราเรอ่ื งที่มันขนของผดิ
กฎหมายข้ึนเรอื ครับ”

“ถ้าอยา่ งน้ันกต็ ้องเป็นพวกของบอร์เซลลีโน แต่จูลโี อบอกว่านา่ จะเป็นซานโซวี
โน ฉันไม่คดิ ว่าเขาจะพูดพล่อยๆ โดยไม่มสี าเหตหุ รอก ยังไงนายก็หาหลักฐานเข้าก็
แล้วกัน ฉันชักจะเกลียดโรมนี่แล้ววะ่ !” เอ็นรโิ ก้สบถ

“ง้ันก็คงต้องเกลยี ดอติ าลีด้วยละม้ังครบั พวกน้มี ันใหญแ่ ม้แตใ่ นรฐั สภา”
ลกู น้องของเอน็ รโิ ก้เล่นล้นิ

“แกคดิ ว่าฉันไมร่ ้อู ย่างน้ันหรอื ไอ้หอก รบี ทำงานเรว็ เข้า ฉันง่วงนอนเตม็ ทแี ล้ว!”

19 การ์ดอิ า ดี ฟินันซา (Guardia di Finanza) คือตำรวจเฉพาะสายงานด้านอาชญากรรมและ
ปราบปรามมาเฟีย

9

ความผูกพั นในความขัดแย้ ง

พราวพลิ าศลืมตาต่ืนในเช้าวันใหม่แล้ วต้ องหยีตาส้แู สงตะวัน รา่ งอรชรทะลึ่ง
พรวดข้ึนเม่อื เห็นว่าเลยเวลาทเ่ี คยต่ืนนอนตามปกตมิ ามากโข สงสยั เพราะเมื่อคนื เธอ
ออกไปข้างนอกกับซานโดรมาแนๆ่ แถมยังพยายามอยรู่ อเขาจนหลับไปบนเก้าอ้ีห้องรับ
แขก หลังจากพยายามล้วงความลับเรอ่ื งเจ้านายของกิเซลจนเหนื่อยโดยไมไ่ ด้อะไรมาก
นัก

จำได้เลือนรางวา่ ซานโดรเป็นคนอ้มุ เธอข้นึ มานอนบนห้อง ก้มลงจูบหน้าผาก
แล้วบอกอะไรเธอบางอย่างกอ่ นจะออกไป มือเลก็ ยกข้นึ ลบู หน้าผากของตัวเองไปมา
คล้ายอปุ าทานถงึ รอยปากอ่นุ ที่ทาบลงบนหน้าผากเนยี น

“ซนิ ญอรนิ าตื่นแล้วหรอื คะ ดฉิ ันจะผสมน้ำอุน่ ให้อาบ เด๋ียวตอนบ่ายเราต้อง
เดนิ ทางแล้วคะ่ ”

“ตายจรงิ นก่ี ่โี มงแล้วจ๊ะ”
“สบิ โมงครง่ึ แล้วค่ะ เมอ่ื คนื ซนิ ญอรนิ าเผลอหลับไปตอนตีสามกวา่ กอ่ นซิ
นญอร์กัสซนี ีจะกลับมาไมน่ าน ท่านเลยอ้มุ ข้ึนมาสง่ ท่ีห้องค่ะ” กิเซลรายงานโดยไมต่ ้อง
ให้ถาม แล้วเดินไปรดู มา่ นออกเหลอื เพยี งม่านกรองแสงสขี าว ทำให้ในห้องสวา่ งมาก
ข้ึน
“แล้วซนิ ญอร์ไปไหนแล้ว”
“ทา่ นไปทำงานต้ังแต่แปดโมงเช้าค่ะ บอกวา่ จะเข้ามาทน่ี ีต่ อนบา่ ยโมง มารบั ซนิ ญ
อรนิ าไปข้ึนเครอ่ื ง แล้วค่อยรับประทานม้อื กลางวันบนเครอื่ ง”
ตามปกพตริ าแวถพมิลยาังศเลพอ่ืยนักเหวนล้าารอับาหารนมึก้อื อเัทศย่ีจรงรอยอ์ ใกจไทปี่คเปน็นนชอว่ นงเบกา่ อื ยบไดเช้อา้ ีกยังมแี รงลุกไปทำงาน

“จ้ะ งั้นฉันอาบน้ำดกี วา่ กเิ ซลจัดของไปเถอะ เด๋ียวฉันผสมน้ำอาบเอง”

“ให้ดฉิ ันชว่ ยนวดตัวให้ดีไหมคะ”
“โอ๊ย! ไมเ่ อาหรอก ขอบใจจ้ะ” คนถูกขันอาสารบี ปฏิเสธ ใบหน้าเป็นสชี มพู
เพราะความขัดเขิน จนกิเซลนกึ เอ็นดูมากข้ึน มองตามรา่ งกลมกลึงทล่ี ุกจากท่นี อนแล้ว
เดนิ ไปค้นหาเสอ้ื ผ้าและเข้าไปอาบน้ำเองอยา่ งกระฉับกระเฉง
บ่ายโมงสบิ นาทกี ็มเี สยี งรถจอดหน้าบ้าน
พราวพิลาศเงยหน้าข้นึ มาจาก
หนังสอื พิมพ์ ภาษาอังกฤษทกี่ ำลังอ่านอยู่แล้วลกุ ข้ึนเพ่ือเตรยี มตัว สาวน้อยเดนิ ตามกิ
เซลซงึ่ ลากกระเป๋าเดินทางของเธอไปไว้หน้าบ้าน โดยมรี า่ งสงู ใหญ่ยนื พงิ ประตูรถคอย
รับ คนขับรถลงมาชว่ ยกิเซลยกกระเป๋าเก็บ ท้ายสดุ สาวใช้เดนิ ไปนัง่ รถอีกคันทจ่ี อดต่อ
ท้ายหลังจากเก็บกระเป๋าทั้งของตัวเองและนายสาวเสรจ็ โดยไม่ลมื บอกเธอ

“ดิฉันไปนัง่ คันหลังนะคะซนิ ญอรนิ า”

“จ้ะ” พราวพิลาศรับคำ สบตากับคนทีย่ นื คอยแล้วต้องรบี หนีเสยี ด้วยการเข้าไป
รอในรถ

“แพงนอนพอหรอื เปลา่ ”
“พอสคิ ะ ต่ืนสายด้วย คุณตา่ งหากท่นี อนนดิ เดยี ว”
“ผมชนิ แล้ว ขยับมานส่ี ิ ไปนัง่ เสยี ไกล”
“ทีเ่ ยอะแยะนค่ี ะ คุณยังไมเ่ ลา่ เลยว่าเมือ่ คนื น้เี ป็นยังไงบ้าง” เธอรบี ปฏเิ สธ
พร้อมเฉไฉเปลย่ี นเรอื่ ง ด้วยเรยี นร้ใู นเวลาไมน่ านวา่ ผู้ชายทนี่ ัง่ อยขู่ ้างๆ จะพยายามทำ
ทุกอย่างเพือ่ ให้ได้อยา่ งใจตัวเองเสมอ
“เมอ่ื คนื จับคนรา้ ยได้หลายคน แต่ตัวหัวหน้ามันหนไี ปได้ นอกน้ันกไ็ มม่ อี ะไร
หรอกคารา่ เด๋ียวเจ้าหน้าทตี่ ำรวจเขาก็จัดการกันเอง”
“แล้วเรอื่ งรถของคุณล่ะคะ”
“รอดไู ปกอ่ นสักพัก ตอนน้ียังไม่รู้ ผมโทร. บอกแมแ่ ล้วว่าจะพาแพงไปทีบ่ ้าน
ด้วย”

“แล้ว...ทา่ นว่ายังไงบ้างละ่ คะ”
เหพอกอ่ ด็ แลแ้สวถ“ามทมยย่าีขังนังชออกองาด็ ทยบใี ่าุมนจนานึกกเสวะ่ กส่ายี วติชา่ัวผพวี เิตอมอ่ ตงเผคยอมยังนตเบปทั้งอน็สา่ กนาสแมอาพปวายงๆี หุสพรแาอ่ อมืตแยสถ่ตังบ้ิา่งเกงปแา่อ็นนมนท่ผตที่เมอรี่จเนอ่ืะปงมอน็ เาากแเยจยี่มยุ อวม่ ี่สพก่าบิัยบอ่ แตผปอมปดนแีนลท้สีท้วี่มว่่าลนานแะอแตกมา่ง็ยส่งทหุ าาา่ นมกนสกสจับบบิิะ
แก่ข้ึนมาทันทีเพราะอยากให้ผมมคี รอบครัว”

ชายหนมุ่ เล่า มอื เคลื่อนมาไล้แก้มนวลเลน่ แล้วขมวดค้ิวเม่ือเธอเอยี งตัวหนี แม้
จว่ะาเพขยาตาย้อางมกทาำรอจยะบ่างอนกุม่ อนะไวรลเธแอตห่เขราอื กเ็ปไมลช่ า่ อบถงึ เลส่วา่ เนรอ่ืพงรนาว้ใี พห้ลเิ ธาอศฟกังะพมรบิารตดาาปขรอบิ งๆเขาไตม้อ่เขงก้าใาจร
ให้เขามคี รอบครวั แล้วซานโดรคิดอย่างไรกันละ่ พรอ้ มๆ กันน้ัน ปากของเธอก็เอย่
ถามอย่างทคี่ ิดออกไปเรยี บร้อยแล้ว

“แล้วคณุ ล่ะคะ อยากมคี รอบครวั หรอื เปลา่ ”
“ต้องสารภาพละวา่ เม่ือก่อนผมไมเ่ คยคิดเรอ่ื งน้ีเลยคารา่ ”
ที่จะรกั คษำาบทอ่าทกใี เหล้เา่ ปนน็้ันปมกาพตริ อ้พมร้อกัมบยท้มิเ่ี ขใาหจ้เ้อขงานหนิด้าๆเธทอั้งนท่ิงีใ่ จพหรลาน่ วหพาิลยาไศปจนงึ พานยแาลย้วามอย่างทส่ี ดุ
จะไปกรมซีันกแอ่ ปนลหบนป้าลนา้บเี ลออื ยนู่ภหายายใไนปออกยโา่ ดงยรวไมด่ทเรรว็ าบสาเหเธตอุ ไมเร่ ชเู้ หน่ มเดือยีนวกกันับวค่าตวัาวมเอรส้งู เกึ ปท็นอี่ อยะาไกร
ทำไมการท่ีได้รวู้ า่ ซานโดร กัสซนี ี ไม่เคยนกึ อยากมีครอบครัวจงึ รบกวนเธอนัก
แน่นอนวา่ ไมไ่ ด้อยากให้เขามาสร้างครอบครัวกับเธอแนๆ่ ในเม่ือเรอ่ื งระหว่างเขากับ
เธอนั้นเรมิ่ ต้นอย่างผิดพลาด ผิดไปหมดทกุ อยา่ ง และทผี่ ิดที่สดุ ก็คือ ทำไมเขาจะต้อง
เหนยี่ วรัง้ เธอเอาไว้
ตชัวด่ งสเนวิ ลใแจาลทล้วีเ่งขตไัปาวยเแธังลอไ้วมเอ่ตกง้อลางร่ะกโาตร้เเปถปลยี ็น่องอกยะันเไธรไอไมปไ่ไปด้ททำชใำหไา่ มง้อเถถะึงไอรยะดอขี ม้นึ ตมักนแลจลงะะทเปก่จี ็นาะรออกยะลไกู่ ัรบับกคเ็แขำลไาป้วอมแยาต่าเง่ปสน็ ัเนธเดตอ็กิใไนดๆ้
คงไมใ่ ชส่ งิ่ ท่ีผู้หญิงซงึ่ มีวุฒภิ าวะและไมม่ ีการเก็บงำสงิ่ ใดอยู่ในใจสมควรทำ

สงิ่ สำคัญทพ่ี ราวพลิ าศต้องยึดถือและเตือนตัวเองเอาไว้นับจากน้ตี า่ งหากทจ่ี ำเป็น
คเฉือยี ตด้อกงรเลายิกเคขิด้ามอาะใไกรโลด้เยธอใชม้อาการกมวณา่ น์ น้ี ำไพม่าวเา่ หจตะผเุ ปล็นเกสยาี รใกแลล้ะชอดิ ยแา่บยบอใมดให้ ซานโดร กัสซนี ี

“ฉันเข้าใจค่ะ ทารา่ น้องสาวของคุณก็ยังไมไ่ ด้แต่งงานไม่ใชห่ รอื คะ เธอมีคนรกั
แล้วหรอื ยัง”

“ทารา่ น่ะเรอะ น้องสาวของผมคนน้ีบ้าอยแู่ ต่กับงาน ผมแทบไม่เหน็ แกควงใคร
ท่ีไหนเลย”

“อ้อ!” หญิงสาวรับคำอย่ใู นลำคอ เข้าใจแล้ววา่ ทำไมมารดาของเขาจึงเป็นห่วง มี
ลูกชายลกู สาวอยา่ งละคน แต่ยังไมม่ ใี ครมที า่ ทีที่จะมีครอบครวั มารดาทอี่ ายหุ กสบิ หก
คนไหนก็ควรจะเรมิ่ กังวลใจบ้างนะ่ สิ

“แพงมาน”่ี

“ซานโดร ท่นี ั่งกอ็ อกจะกว้าง ฉันอดึ อัดคะ่ เพ่งิ รวู้ า่ คณุ แม่ของคณุ แกก่ ว่าคุณ
พ่อ ทา่ นเก่งจังเลยนะคะ”

“พ่อตา่ งหากที่เก่ง แมเ่ ปน็ ลูกสาวเจ้าของบรษิ ัทเดนิ เรอื สว่ นสามเี ก่าของท่านก็
ธทนุรำากธนุริจกตพิจ่อ่อเกผี่ยปมวกเปกตน็ับผิ หพู้หนวญกุ่มงิกอกาติ รรากขี ลนนจี ะ่สอมง่มักรเะจเปห้าช็นวาู่้ชงทา้ป่างนรเทะจเ้าทบี หแศลมังตพ่ ั้งอแนสตาาแ่นมมกีเไ่กวม่า่า่ใแแชมม่เ่ จ่ สเะยีพใชจราวอี ะิต่อชนว่ ท”ยา่ งนาเนลคยณุ ไดต้ดาูแมลา

ชายหนุม่ เลา่ ย้มิ ๆ เล่าเปล่าๆ พราวพิลาศกค็ งจะไม่ว่า แต่รา่ งใหญก่ ลับเคลอื่ น
เกขร้าะไจปกหราถเธออยจูแ่ นลต้ว้นขไมาชท่ ดิรกาบันวา่ เขพารขาาวดพคิลวาาศมหอนบ้อารุน่ อ้ หนรอื อเยอ่านงตไรัวหตนาีแเรทยีบวจสะเวบยียเปดน็ตัวปเรอะงกตาดิย
ขุ่นเขยี วเมื่อหันมามองเขา

“ถอยออกไปหน่อยสคิ ะ”
“ผมหนาว นัง่ ใกล้ๆ กันอ่นุ ดี งว่ งนอนด้วยแหละแพง” คนทไี่ ม่เคยสนใจจะนัง่
ใกล้สาวคนไหนบอก สว่ นเรอ่ื งหนาวยิ่งไมต่ ้องพดู ถึงอเล็กซานดราเคยบอกวา่ ลกู ชาย
หนังหนาย่ิงกวา่ อะไรท้ังหมด ไมเ่ คยรอ้ นเคยหนาวกับใครเขาเสยี ที

ขนาดหมิ ะตก ซานโดรยังสามารถใสเ่ สอ้ื ยดื ตัวเดียวกับกางเกงขาส้ันและรองเท้า
ผโรท้อ้างในๆบเกไปิโนดวไิ่งยปอไนมอั้น่เกคกยนำัสบลนวัง่ากใเจาปยทน็ ไ่ีจดสะ้งิป่ ทสกีไ่ วป่มนิดเ่ คเรวยา่ ลงเกการาิด้อยขน้นึ กจมัดาารหกทา่อ่ใีกคนไรมจอ่ ะยไดูใ่ น้ยเินวซลาานงาโนดรบเข่นาเกรถ็อ่ื องหดนเสา้วอื หเดรินอื

“ไหนเมื่อก้ีบอกวา่ ชนิ แล้วไงคะ”
“แต่ตอนน้งี ่วงแล้ว เม่อื คนื กวา่ จะอาบน้ำนอนกเ็ กือบตีห้าแล้วนะแพง” คน
เปลยี่ นใจกลับไปกลับมางา่ ยเหมือนพลิกฝ่ามือทำหน้าเฉยจนยากจะเดาอารมณ์ แตก่ ็ไม่
ยากที่จะทำให้คนใจอ่อนอยา่ งพราวพลิ าศเห็นใจ
“ง่วงก็นอนสคิ ะ พอข้ึนเครอ่ื งก็ค่อยไปหลับต่อ วันน้คี ุณคงไม่ไปทำงานทน่ี นู่ ต่อ
อีกใชไ่ หม”
“ไมห่ รอก นัดโดมินิกเอาไว้พรงุ่ น้ี เขาอยากเจอแพงด้วย” ชายหนุ่มกดหัวเลก็
ของเธอลงมาใกล้ แล้วซบพิงกับหัวของเธออกี ทจี นพราว-พลิ าศตัวเหอ่ รอ้ นไปหมด
‘มันก็ เอ้อ...อ่นุ ดอี ยา่ งที่เขาบอก แต่มันไมด่ ีแน่ๆ’
“ทำไมถึงอยากเจอฉันละ่ คะ คุณไปบอกอะไรเขา” สาวน้อยเงยหน้าข้นึ ก่อนจะ
รบี ยกมือจับหัวเพราะร้สู กึ ว่าปากอุ่นๆ นั้นทาบลงบนหน้าผากของเธอ เขาเอนหัวมาบ
นกลุ่มผมน่มุ สลวยอีกที รา่ งเล็กเอนตัวหนีท้ังท่ไี มม่ ีทจ่ี ะเอน จึงโดนแขนแกรง่ สอดเข้า
รัดเอวรงั้ เธอเข้ามาใกล้ และแล้วคนงว่ งกซ็ บลงมาใหมห่ น้าตาย
“ง่วงมาก เด๋ยี วค่อยคยุ ตอนทีถ่ งึ กรซี ดกี ว่า อย่ากวนคนจะนอนน่าคารา่ ”
มาก “ซาพนรโด้อมร!แ”ขพนรทา่กีวอพดิลราอศบดเุ อแวตเร่ลา่ก็ งรหง้ั นรักา่ งอน้งึ มุ่ทน่ีเอ่มิ นเขพ้างิ ไลปงหมาาปรทะ้งิหนน้ำึ่งหเนธอักเลปงน็ มหาคม่ออนนขข้้าางง
ประจำรถไมย่ อมถอยออกหา่ ง
ลาศเหนค่ือรายวในจ้ตี ่อทใ้าหย้ทสั้งดุ ผกลจ็ ักำใทจั้งใดหัน้เขากหอรอืดขเอ้นึ าเไสวย้ี งกเลวก็า่ จนะ้อถยงึ สนชาามยบหินนเธมุ่ อกก็แเ็นป่น็นิง่ เจหนนพ็บรชาาวไพปิ
บางสว่ น พร้อมกับหัวใจท่ีเรมิ่ หนักอ้ึงข้ึนในแตล่ ะนาทที ีผ่ ่านพ้น

เครอ่ื งบนิ สว่ นตัวของซานโดรเข้ าคิวรอออกนานพอสมควร ระหวา่ งทน่ี ั่งรอใน
ห้องผู้โดยสารวไี อพี หมอหนลขัง้าจงาสกว่ นน้ันตเัวขอายกา่ต็ งิดเธสอาจยงึสรำอคดัญตแัวลเพะครายุ ะเซปา็นนภโาดษรารอบั ติ ปารละดีท้วานย
อาหารกลางวันเชน่ กัน
ท่าทางอารมณ์ ไมด่ นี ัก แตเ่ ขาคยุ งานเสยี งเบาและนั่งข้างเธอตลอดเวลาท่ีคยุ กับใคร
หลายคน ชอื่ เท่าทเ่ี ธอได้ยนิ และพอจะจับใจความได้คือ จูลโี อ โดมนิ ิก โจเซฟ และลี
ออน

“มเี รอื่ งอะไรหรอื เปลา่ คะ” หญงิ สาวถามหลังจากซานโดรคาดเขม็ ขัดนริ ภัยให้เมอื่
ได้เวลาเครอื่ งออก

“ติดขัดเรอ่ื งงานนิดหน่อยน่ะคารา่ ”

“หวังวา่ คงไม่หนักหนามากนะคะ”
“แพงเป็นห่วงผมหรอื ”
ธปรรระมหดล“าา”เดอ่อ.เ.ร.คแม่ิ ณุขสกงเปสบน็ยอั มกคดานไ้วใดยห้ส้นทกั ้พี่ำพเักสักชยีแวัง่ลทค้วป่ีรวาร่าวับหนใญ่ีคหิง้ะเสปาน็ วปแเปกขน็ ตกอทิกะสี่็คไดวุรรไปเปน็ เทหพำว่ ่ใงิ งหเเม้จเ่ืจอ้า้ขาวขาออนงงนบบ้้าเี ้อานนงบทท้าี่เงำธหเปอน็นม้าี
ทที ่าโอนอ่อนเข้าหาเขาแล้วแต่พอเช้าวันถัดมา เธอกถ็ อยกลับเข้าไปในเปลอื กหอ่ ห้มุ
เหมอื นเคย

นชัากยหหนนาสุ่มงเสอถัยนงึ วกหา่ับลมเังอีปพะดิ งิไกพรลทนับี่เัขกหาัวพอูดตยผาชู่มิดวั่อไคงปรคหเู่นหรอทืมเค่ีอื ป้นนลหไา่ มาน่ร้ตูติ ัวยตสอากนร่ออไหนอนจกะนมระาบีเทปพเี่ ิดธลอๆิกเกรมลิ่ ดัถบูคอดล้ยา้านหย่ากงับฟอส้ออนกงถใไปจึง
อารมณ์ ท่ีไมป่ กตภิ ายในของเจ้าตัว

“ก็ไมห่ นักหนาเท่าไรหรอกคารา่ แตด่ ทู า่ ว่าจะไม่มีใครรบั ผดิ ชอบซ้อื รถใหมใ่ ห้ผม
เท่าน้ัน”

“แยจ่ ังเลยนะคะ มันแพงมาก” พราวพลิ าศว่าเสยี งออ่ น ละสายตาจากนิตยสาร
มองหน้าเจ้าของบ้านอยา่ งเห็นใจอกี ครง้ั ตามประสาคนชอบเหน็ ใจคนอ่ืน ซานโดรมอง
ท่าทางของเธอแล้วย้ิมให้

“นั่นสิ ถ้ามอี ะไรอย่างอื่นมาทดแทนบ้าง ผมคงพอจะทำใจได้”
“อยา่ งเชน่ อะไรบ้างล่ะคะ”
“อย่างเชน่ ความเปน็ มิตรของแพง”
โมโหใจคเวจ้าากมเรปรมน็ ทมไ่ีิตมรร่ กั ดคี ำพดู นั้นพทานำในห้ึกใจสขงสอัยงพขร้ึนามวพาวลิ ่าเาขศาแเปรยีลกบรป้อลงาหบาขค้นึ วอามีกเคปร็น้งั มอติยร่าจงนาก่า
ผ้หู ญงิ ทุกคนท่เี คยรว่ มเตียงด้วยหรอื เปลา่ หญิงสาวพยายามอย่างหนักที่จะรกั ษาท่าที
ให้สงบ เฉยเมยที่สดุ แล้วย้ิมออ่ นๆ ให้เขา
ค่ะ เรา“ตฉกันลเงปกน็ ันมแิตลร้วกนับี่คทะุกวค่าจนะอเปย็นแู่ ลม้ิวตรกคันณุ ชไัว่มคต่ ร้อาวงกถล้าัวไวม่า่มฉใี ันคจระลอะาเลมิะดวขา้อดตขก้ึนลมงา”อกี หรอก
คำกล่าวน้ันทำให้ซานโดรน่ิงไป
“แพงอยากไปเที่ยวที่ไหนเป็นพเิ ศษหรอื เปลา่ ”
“ไมไ่ ด้คิดเอาไว้เลยค่ะ ความจรงิ ฉันไมไ่ ด้คิดวา่ จะมาไกลถึงกรซี ด้วยซำ้ ไป” หญิง
สาวออกตัวแล้วหันหน้าหนี เหมือนหมดเรอ่ื งทจี่ ะพูดกับเขาแล้ว

ท้ังค่มู าถึงสนามบนิ ณ กรงุ เอเธนสแ์ ละเดินทางตอ่ ไปยังบ้านพักของ อเลก็
ซานดรา กัสซนี ี มารดาของซานโดรซงึ่ อยไู่ ม่ไกลจากท่าเรอื ไพรอิ ุสนัก ตลอดทางสอง
เหคนรุ่มอ่ื สงบาวินคุยสกว่ ันนนซ้อานยโลดงรนัง่ ทำโงดานยแพลระาเวงพยิลหานศ้าใขช้นึ เ้ วมลอางอห่าญนนิงสติ ายวสบา้ารงเเกปอื ็นบรทะยกุ ะเลม่ ที่มีอยใู่ น

“บ้านผมอยทู่ ่ีเกาะซานโตรนิ ี เด๋ยี วพรงุ่ น้เี ราจะไปพบกับโดมินกิ ทน่ี ัน่ ตอนเยน็
หลังจากประชมุ เสรจ็ ”

“ราชนิ ีแห่งหมเู่ กาะซเี คลอดสี 20” พราวพลิ าศพมึ พำเบาๆ เคยเห็นภาพสถานท่ดี ัง
กลา่ วจากหนังสอื ทอ่ งเท่ยี ว
ก็ไมไ่ ด้ม“ใาชบ่อ่ เยดน๋ียักวแเพพงรกาะ็จงะาเนห็นหลันกอ่าอยยู่ทมู่ ีโ่ รากมกัผบเมอชเธอนบสไป์ คห้ารงอื เไวมล่กาท็เป่ีมน็ ากทร่ีนซี ิวหยลอารย์กๆไปวเลันย”แต่

“ฉันนกึ ว่าคณุ จะอยทู่ ่ีน่ีเปน็ หลักเสยี อกี บ้านของคณุ แม่ของคุณอยู่ท่ีนี่ไม่ใช่
เหรอคะ”

ปถดระถเทอศย“นมในาักหยธลโุุรรากยปิจปชแีแาลวต้วก่ก”ร็ยกี าสกวจ่ นนทใหี่สญดุ ใไ่ มน่คกอ่ลยุ่มลองียทู นุ ทใีน่ นม่ี ปีปรัญะเหทศาเหศรรอษกฐกแพิจตงกตเพำ่ ราเขะถ้าสงึ จสู่ ะภเาปว็นะ
“ทำไมถงึ เปน็ อยา่ งนั้นละ่ คะ”
“เราเปน็ ประเทศทม่ี ภี าคการผลติ ค่อนข้างเลก็ เพราะไม่คอ่ ยมที รพั ยากรธรรมชาติ

งานหลักจะอย่ใู นภาคบรกิ าร อยา่ งการลงทุนหรอื การธนาคารมากกวา่ กรซี เลยขาด
ดลุ การค้ากับเกือบทุกประเทศ แล้วไหนจะมผี ลพวงของการดำเนินนโยบายเศรษฐกจิ ท่ี
ขาดความสมดุลภายใน เกดิ การขาดดุลงบประมาณจำนวนมาก และมีหน้สี าธารณะที่รอ
การชำระคืนมหาศาล รัฐบาลต้องอัดฉีดเงนิ เพือ่ กระตุ้นเศรษฐกจิ ภายในจนนำไปสปู่ ัญหา
การคลังที่อ่อนแอ” ชายหนมุ่ อธบิ ายช้าๆ ด้วยภาษาง่ายๆ
แล้วละ“แบพางงปรแะตเผ่ทศมใพหอ้เมคีหรดุ้นติ ใกนากรจิลกงาทรนุ ธในนาคการรซี ทเห่ีใหลญือเท่ ร่สีตดตุ ใงิ นระกดรับซี จเัปงก็น์ หหรลอื ักไปมร่นะา่ กลันงทุนตไอปน
นรลว่้กูเี รมคาก้ากัขบำบลอังงรเษลิ รงัทาทกทุนรา่ ะเใรจนอืาโยขคสอรนิงงรกคัฐา้าบรไปาบลสรหิกู่ าลเรพุม่เทือ่ ปอสรรระ์มา้เทง-ิ เศนปใ็นอนลศคสนู าำบยห์สกรมลับุทาตงรู้คกบอาอรนลขเขนท่านสนงเ่ นกับอผทรม์ทะตเ่ีทล้อา่ ดเงรำกอืทาไเี่ รพปช็นรว่ อิ ยุสให้
ตลาดใหม่ เรากำลังพยายามลดขั้นตอนความยงุ่ ยากของพิธีการทางศลุ กากรเพื่อกระตุ้น
การลงทนุ ด้วย”
สาวถาม“เขเ้าพใรจาแะลจ้วากคข่ะา่ วคทณุ ีอ่ สา่ นนมทิ ากับดมูเหสิ มเตืออนรซ์เบานดโฟดอรรจ์ดะมทาำกธรุหกริจอื ใคนะคถรึงอลบงทคนุรวักเับปเน็ ขหา”ลักหญไมิง่
ค่อยรว่ มหุ้นกับใครนัก
มาถงึ บ้“านเขา“เปแพ็นงเพถอื่ามนทสำนไมิทแคคง่ไไมม่ก่สคี่ นนใทจ่ผีโดมมมิน”ี กิ ซหารนอโกดใรชตไ่ อหบมสั้นถงึๆจะเเปป็น็นเเวพลื่อานเดสยี นวิทกกับันทแร่ี ถต่
ผมไมค่ ิดทจ่ี ะแบ่งแพงกับใครหรอกนะ” อยๆู่ ข้อมือเลก็ ของเธอกถ็ ูกดงึ ขณะทเี่ ธอเงย
หน้าข้นึ มองบ้านท่จี ะมาพัก พร้อมเสยี งข่มขู่ดังกระหึ่มอยขู่ ้างหจู นเธอหน้าชา

ออก แ“ตฉ่ไันมจห่ ะลลดุ มื วสา่ าควณุ น้อพยูดเอลยย่าจงำนเป้ีกน็ แ็ ลต้้อวกงเันง”ยหนพ้ารขา้วึนพมิลอางศใบบอหกนอ้าหยงา่ งดุ ไหวง้ติดัวใแจลข้วอบงิดเจข้า้อขมออื ง
บ้านด้วยอารมณ์ ที่คกุ รนุ่ ข้ึน ปากหยักเรอื่ เม้มแน่น

กิเซลรบี เข้าบ้านไปกอ่ นเพอ่ื ให้ความเปน็ สว่ นตัวแกเ่ จ้านายและพราวพิลาศ เชน่
เดียวกับคนขับรถและคนทีต่ ามมาท้ังหมดเม่อื เห็นเจ้านายจะวิวาทกันเอง

“ผมไมต่ ้องการให้แพงลืม แตต่ ้องการให้จำเอาไว้ตา่ งหาก”
ด้วยเพหอ่ื ญรักงิ ษสาาควำเผพยูดอนปั้นากไคม้า่รง้จู กะับทคำไวปาไมดเ้หตลลืออทดนรอขดอฝงัห่งหนรุ่มอื ตเปรงลหา่ นเ้าผลไออ้ทๆี่คิเดธวอา่ คจะงไยดอ้บมบี ทคำอดี
เขาตาย หรอื ไม่เขากห็ น้ามดื ฆ่าเธอก่อนทีจ่ ะตกลงแยกทางกันได้แนๆ่

“คุณต้องบ้าแน่ถ้าคดิ ว่าฉันจะต้องจำ ปล่อยฉันนะคะ”
หนุม่ สาวจ้องหน้ากันอยพู่ ักหนงึ่ โดยไม่มีใครยอมใคร
“แพงเปน็ ของผม”

“ไมใ่ ชค่ ะ่ อย่ามาถอื อภิสทิ ธ์ ิบ้าๆ อยา่ งน้ันนะ คณุ จะผดิ คำพดู ใชไ่ หม”
“แพงตา่ งหากท่ีจะผดิ คำพดู แพงสญั ญาแล้วว่าจะอยกู่ ับผม”
“แต่คณุ ก็สัญญาด้วยวา่ จะไม่บังคับ ฉันไม่ใชน่ างบำเรอของคณุ ฉันจะไม่ยอมให้
ผู้ชายคนไหนมาบงการชวี ติ ของฉัน โดยเฉพาะคนที่ไม่มีเหตุผลอย่างคณุ ”
“ผมไม่ได้บังคับ แคบ่ อกให้เลกิ พูดถึงผ้ชู ายคนอนื่ ”
เพราะจ“ำถได้าฉ้วั่นาคจณุ ำไแมท่ผบดิ ไมเ่ คมยสิ รเว่ตมอหร้น์ุเบกดับฟใอครร์ดเปฉ็นันเพแคอื่ ช่นวสนนคทิ ยุ ของไคมณุ ่นึกวา่ ฉคันวถามามบรเรสิ อ่ื ทุ งธน์ ใิ ้ันจ
ของฉันจะถูกตคี วามไปในทางลบ ฉันยังไม่เคยเห็นเพ่อื นของคุณเลยนะคะซนิ ญอร์กัส
ซนี ี แล้วไมเ่ คยมคี วามคดิ จะรว่ มเตียงกับผู้ชายทฉ่ี ันไม่รจู้ ัก การท่ฉี ันพลาดกับคณุ ไป
แล้วครั้งหน่ึงไมไ่ ด้หมายความว่าฉันจะยอมให้คุณมาดูถกู ฉันได้”
หญงิ สาวกล่าวเสยี งเยน็ ชาแล้วกระชากข้อมือออกโดยแรงอยา่ งไมก่ ลัวเจบ็ ซาน
โดรเองกป็ ล่อยข้อมือเลก็ ใบหน้าคมสันน่งิ ขงึ ไปกับการตอบโต้รนุ แรงแบบนั้น ขณะที่

เธอเดนิ ตามกเิ ซลเข้าไปในบ้าน

“แพง…”

ปในี พวัยราหว“กอพส้าิลวบิ า!หศนกชปี่คะงขีงักเอปกงน็ กึ พอแลรเลา้วว็กรพซบี ลิาปนา้ันศดยใร้ิมชาทไ่ หกันมัสทซีอซนียาีนา่ งยโกัดงรดระงู ดดมางากถามึงไชรมาา้ วร่ จ้วูกรา่ังบิ มลเาธกู รอ”ดอารยขา่ ่อใูงนสงเงวู ขรัยาะเไหพดงีย้ยองินวหอบ้าะอสไม่ิบิร
ไปสักก่ีมากน้อย

“เมอื่ เช้างานเยอะ เลยเสยี เวลาหนอ่ ย เพง่ิ ออกตอนบา่ ยนเ่ี อง แพง น่ีอเลก็ ซาน
ดราแม่ของผม นแี่ พง พราวพิลาศ ครับแม่”

“ยินดีต้อนรบั สเู่ อเธนส์จ้ะพราวพิลาศ” อเลก็ ซานดราย้ิมนุ่มนวล จับมือเล็กน่มุ
บีบกระชับทั้งสองข้าง แล้วดงึ รา่ งอรชรเข้ามากอดเอาไว้ ขณะทม่ี องใบหน้าคอ่ นข้าง
เยน็ ชาของลูกชายแล้วย้ิมมากข้นึ

“ขอบคณุ คะ่ ซนิ ญอรากัสซนี ี”
“เรยี กอเลก็ ซานดรากไ็ ด้จ้ะ ไมต่ ้องเปน็ ทางการอย่างนั้นหรอก ซานโดรไมเ่ คยพา
สาวๆ มาที่บ้านเลย ฉันตืน่ เต้นมากทไ่ี ด้เจอหน”ู
“ยนิ ดที ไ่ี ด้พบคณุ เชน่ กันค่ะอเล็กซานดรา” พราวพลิ าศตอบเสยี งอ่อน พยายาม
ย้มิ ให้แจ่มใสท่ีสดุ แม้จะค่อนข้างอึดอัดกับสถานการณ์ น้ี ใบหน้าของอเลก็ ซานดราบง่
บอกวา่ ยินดีต้อนรับเธอจรงิ ๆ แถมยังจับจูงมือเล็ก พาสาวน้อยของลูกชายเข้าไปใน
บ้านพร้อมกับชวนเธอคยุ
“หนเู คยมากรซี หรอื ยังจ๊ะ”
ยุโรป น“ยีก่ ังม็ เาลอยิตคา่ะลอีเปเลน็ ก็ คซราง้ั นแดรกราคะ่ห”นสูไปาวเรนยี ้อนยหเลนา่ังอสยอื ่าทงี่เไอมด่ปนิดิ บบัะงระ แต่ไมเ่ คยมีโอกาสท่อง
“ซานโดรเล่าเรอื่ งของหนกู ับเขาให้ฉันฟังแล้ว โรแมนติกเหลือเกิน”
“โรแมนตกิ ” สาวน้อยหน้าแดงก่ำ เพราะไมร่ ้วู ่าคนเลา่ เล่าเรอื่ งเอาไว้ว่าอยา่ งไร
“ซานโดรบอกวา่ เจอหนูในงานเล้ยี งทโ่ี รม ลกู ชายของฉันไมเ่ คยคบกับสาวๆ ท่ี

เห็นแคค่ รัง้ แรกหรอก อยา่ วา่ แตจ่ ะตกหลุมรกั เลย แตฉ่ ันไมแ่ ปลกใจเลยหลังจากทไ่ี ด้
เหน็ หนูแล้ว หนูสวยน่ารักมาก”

“เอ่อ...คะ่ ” หญิงสาวไม่สามารถตอบอะไรได้มากกว่าน้ัน
ตกหลมุ รัก รกั แรกพบอย่างนั้นหรอื !
เรยี กว่าอุบัตเิ หตแุ ห่งความซวยอันไม่สน้ิ สดุ น่าจะถูกต้องมากกวา่
แต่คร้ันจะให้เธอลกุ ข้นึ มาปกป้องตัวเองว่าไมไ่ ด้คบกับลกู ชายของท่านก็มีแต่จะ
เข้าเน้ือตัวเอง เพราะใครเหน็ ก็คงคิดเอาว่าเธอตามผ้ชู ายมาถึงบ้านของเขา พูดอยา่ งไร
ก็ไมม่ ีทางดขี ้ึนมาได้
ชา่ งเถอะ เจอกันแคไ่ ม่กว่ี ัน พราวพลิ าศก็ร้แู ล้ววา่ ทัศนคตทิ ไ่ี กลกันสดุ ขอบฟ้า
ของเธอกับ ซานโดร กัสซนี ี คงจะทำให้เสน้ ทางระหว่างเธอกับเขาแยกจากกันในเวลา
ไมน่ านนัก ถงึ ตอนนั้นเขาอยากบอกอะไรกับมารดาของเขาก็ชา่ ง วันน้เี ธอก็แคต่ ้อง
ทำให้ดที ่สี ดุ ระหว่างอยู่กับเขา คดิ ได้อย่างนั้นพราวพลิ าศจึงย้มิ ออ่ นหวานให้ผู้สงู วัย ไม่
อยากให้อกี ฝ่ายมคี วามทรงจำทไี่ ม่ดกี ับอดีตคู่ควงคนหนงึ่ ของลูกชาย
“ฉันจัดห้องเอาไว้ให้ กับสงั่ คนบนเกาะซานโตรนิ ีให้จัดบ้านสว่ นตัวของซานโดร
เอาไว้ เหน็ ว่าจะพาหนูไปที่นั่น”
“ซานโดรบอกว่ามีนัดกับมิสเตอร์เบดฟอร์ดท่ีนั่นคะ่ ”
ราเหมือ“นง้ันกเำหลรังอกลแ้ันมหเ่ พัวเิ่งรรา้วูะ่าลขูกณนะัดทกี่ผับ้เู ปโดน็ มลนิ ูกิกชทาี่ยนทั่นำนหะนซ้าาเนมือโ่ ดยรใ”สน่ ้ำเสยี งของอเลก็ ซานด
ใบหน้าแจ่มใสของอเล็กซานดราทรงพลังสมกับท่ซี านโดรเล่าวา่ เป็นหญงิ แกรง่
และมเี ค้าความงามเฉดิ ฉายแบบทีพ่ ราวพิลาศรเู้ ลยวา่ ทารา่ ได้หน้าตาแบบน้ันมาจากใคร
“แมเ่ ป็นยังไงบ้างครับ ทารา่ บอกว่าชว่ งน้ยี ุ่ง คงจะมาเดือนหน้าแทน” ซานโดรท้งิ
ตัวลงบนโซฟา มองมารดาจงู มือพราวพลิ าศไปนั่งข้างๆ โดยไมส่ นใจจะตอบคำถามของ
ท่าน สายตาของเขาจับจ้องท่ีสาวน้อย แตเ่ ธอไม่ยอมสบตาด้วย
“ทารา่ โทร. มาเกรน่ิ กับแม่เอาไว้แล้ว แล้วน่ีลูกได้เจอกับเธโอโดราหรอื เปลา่ เห็น
ทารา่ เลา่ ว่าเขาไปหาลูกทนี่ ัน่ ”

“เขาพักอยกู่ ับทารา่ นค่ี รับ เหน็ วา่ โทร. หาจูลีโอครง้ั หนึ่ง แต่ผมไมม่ ีเวลาเจอ
แขกของแมไ่ ม่ใชเ่ รอะ”

“แม่เข้าใจ บางทแี มจ่ ะลองคุยกับเธลีสด”ู
“แล้วแตแ่ มก่ แ็ ล้วกัน ผมไม่อยากยงุ่ ” ชายหนมุ่ บอกเสยี งไรอ้ ารมณ์ ท่าทาง
รำคาญนดิ ๆ ด้วยซ้ำ
“แพงเหน่ือยหรอื เปล่า ไปอาบน้ำกอ่ นดไี หม จะได้ทานอาหารเย็น”
“กด็ ีค่ะ”
“เด๋ยี วผมพาข้นึ ไปเอง”
“ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ คณุ คุยกับอเลก็ ซานดราเถอะ ถ้าจะกรณุ า กช็ ว่ ยชบ้ี อกทาง หรอื
เรยี กกเิ ซลมานำไปจะดกี ว่า” หญิงสาวตอบถนอมเสยี ง พยายามตอบโต้อยา่ งปกตทิ ี่สดุ
แต่ซานโดรมองกลับมาตาขุ่นขวาง
“ผมอยากอาบน้ำเหมือนกัน แล้วเจอกันท่ีโต๊ะอาหารนะครับแม”่
“แล้วเจอกันจ้ะลูก ไปเถอะ ยังไงกน็ อนห้องเดียวกันอยู่แล้วนี่”อเล็กซานดราบ
อเหกมขือันนๆจะกพ่อยนายจาะมมวอองนใบขหอนอ้าะตไรืน่ บตารงะอหยนา่ งกค่อสนงขส้าัยงซจะดี เเปซน็ ยี เวพขรอางะทสาา่ ทวนีไร้อ้มยาทรย่ีหาันนม้ันากมรอะงมเัธงอท่ี
ทำให้อดถามเสยี งอ่อนไมไ่ ด้
“แพงอยากได้ห้องนอนสว่ นตัวหรอื เปลา่ จ๊ะ”
“เอ่อ...ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกนิ ไปค่ะมาดาม”
“แพง ผม...”

“ฉันอยากนอนคนเดยี ว ได้โปรดเถอะคะ่ ” หญงิ สาวขัดข้นึ ในลำคอด้วยความ
โกรธเพอ่ื ให้ได้ยินกันเพยี งสองคน ใบหน้ารอ้ นผะผ่าวด้วยความอับอาย ร้สู กึ เกลียด
ซานโดรมากข้นึ ท่ีทำเหมือนมัดมอื ชกเธอแบบน้ี

“ตกลง จะเอาอยา่ งน้ันกไ็ ด้” ในที่สดุ ชายหนมุ่ กต็ อบรบั เสยี งห้วนหลังจากปลอ่ ย
ให้มีความเงยี บแห่งความตงึ เครยี ดระหวา่ งกันอย่ชู วั่ ขณะหนึ่ง พราวพลิ าศจึงคลายมอื ที่

กำเอาไว้แนน่ ออกแล้วพยักหน้าเปน็ ทำนองขอบคณุ พรอ้ มเสยี งพมึ พำในลำคอโดยไม่
สบตากับใคร

“งั้นกข็ ้นึ ไปพักเถอะ เด๋ยี วเจอกันท่โี ต๊ะอาหารจ้ะ หนูแพง ซานโดร อีกสกั หนง่ึ
ชวั่ โมงก็แล้วกันนะ”

“ขอบคุณมากค่ะมาดาม เอ่อ...อเลก็ ซานดรา”
พราวพิลาศเดินแทบจะเปน็ วง่ิ ข้ึนไปบนบันไดโดยมีรา่ งสงู ใหญ่เดินตามหลัง เขา
ไม่ได้พยายามจับตัวเธอเอาไว้อย่างท่ีเธอกลัว กเิ ซลมายนื รออยแู่ ล้วที่บันไดเพ่ือพาเธอ
ไปยังห้องพัก
“ทางน้คี ะ่ ซนิ ญอรนิ า”
สไหถวาปัตสสยาว่กวนรนรบ้อมนยกสเรดดุกี ินขยตอคุ างคมผลกนาเิ ัสงซมสลรีกิไาปแยทบลี่หบะ้ไอเอองโียพอดักนทกิ ่ีสวยงตา้นมแเสสหมางกแนกับหะเปนส้็นลามักปอรตงะกกเทแาตศรต่งซดกง่ึ ้วแตย้ัตงศอง่ งลยิ าูบ่ปมะนหทปรพ่ี ขูลลอา้ยวิง
สดุ ของทวปี ยโุ รป ณ ตำแหน่งทม่ี าบรรจบกันของทวปี ยุโรป เอเชยี และแอฟรกิ า ทำให้
กลักรซีษไณด้ระับทอี่เปิทน็ ธิพแบลบคเวฉาพมเาจะขรญิองโตดัวยเตอรงงขจ้นึ ากมทาไ้ังดอ้อียยปิ า่ ตง์ แนลา่ ชะเนื่อชเชมยี จนพัฒนาอารยธรรมให้มี
น่ะคะ่ โ“ตชคอนดทีแรด่ี กฉิ ซันนิ ทญราอบรเาลกยัสรซบี นีแยเี ขก้ากใจระผเิดป๋าอเอลกยมสางั่ กใ่อห้จนัด”หก้อเิ งซใลหเ้ซลน่ิาเญมอื่ อเรป-ิ ดิ นปารพะักตกหู ับ้อทง่าในห้
ทำให้พราวพลิ าศหันมามองด้วยความตกใจ
“หือ...อยา่ งน้ันเหรอ”
แล้วเธอถก้าอย็ ยังไา่ มงนฟ่ ั้นังเซขาานพโดู ดเรสกยี ็ไอมีกไ่ ด้ต้ังใจจะบังคับให้เธอรว่ มห้องด้วยอย่างทค่ี ดิ เอาไว้น่ะสิ
ตายจรงิ ! หญิงสาวคดิ ด้วยความไม่สบายใจกอ่ นจะสา่ ยหน้า เอาไว้ขอโทษทหี ลัง
กม็แติ ลร้ภวากพันระหเรวอ่ื ่างงเเกธอา่ ยกังับไซมา่ทนันโจดะรเจขะ้าเใปจน็ กไันปยกากด็ กันวมา่ ีเทรเี่อ่ืขงาใคหิดม่มาเสยี อีก เหน็ ทีเสน้ ทางแห่ง
“เอาเส้อื วางไว้บนเตียง แล้วกเิ ซลก็ไปพักผ่อนเถอะจ้ะ ฉันดแู ลตัวเองได้”

“ไม่เป็นไรหรอกคะ่ เด๋ียวดิฉันจะอยชู่ ว่ ยคุณแตง่ ตัวก่อน”
“ฉันกไ็ มเ่ ปน็ ไรเหมือนกัน กิเซลไปพักเถอะ ว่าแต่ห้องอาหารไปทางไหน” หญิง
สาวถามเพราะเห็นสหี น้าคอ่ นข้างเหนอื่ ยของสาวใช้สว่ นตัว
“เดินลงบันไดแล้วเล้ยี วขวาสองครง้ั คะ่ ซนิ ญอรนิ าแนใ่ จนะคะ” ท่าทางของกเิ ซ
ลไม่สบายใจด้วยกลัวทำหน้าท่บี กพรอ่ ง จนพราวพลิ าศต้องย้ิมให้ออ่ นๆ
“แน่ใจจ้ะ ฉันอยากอยูค่ นเดียวด้วย กเิ ซลไปเถอะ”
“ขอบคุณมากคะ่ ซนิ ญอรนิ า”
กเิ ซลไปแล้ว หญงิ สาวเข้าไปนอนแชใ่ นอ่างอาบน้ำอยสู่ กั พัก สมองทำงานอยา่ ง
หนักว่าจะจัดการกับสถานการณ์ ระหวา่ งตัวเองกับซานโดรอยา่ งไรดี น้ำอนุ่ ๆ และฟอง
สลขบอ่อูงกง่ ลซลอาิ่นนยดโไดอปรกไจกกรลุหงิ ลๆาจบเนขออา่อจดนะคทๆดิ ำอเลอยน่ย่าา่งๆงไทรถเ่ี ไธ้ามอเ่ธไรดออ้ ้วเงปา่ ขจ็นอะคเปนทน็ ทำอีเ่ใขยหา้า่บรงักรไรรยนจาะะกชถา้าอศเบธเคอวลามงบิ าอทเำคีน่ นลใ่ี า้มิ นจจฐนาอนคอะวกคาคมนำครสดิกั ัง่
และดูถูกน้ำใจเธออยา่ งน้ไี หมหนอ
‘โอ๊ย! หยุดคดิ เชยี วนะพราวพลิ าศ’ หญงิ สาวสนั่ ศรี ษะเหมอื นจะสลัดความคิด
ฟุ้งซา่ นของตัวเอง พงิ ศรี ษะกับที่รองศรี ษะของอา่ งอาบน้ำแล้วหลับตาลง
“แพง หลับหรอื คารา่ ” เสยี งเรยี กนั้นทำให้ตาเรยี วกะพรบิ เบิกกว้างข้ึนพร้อมกับ
ทะล่ึงพรวด

ซานโดรนั่งอยตู่ รงนั้น ข้างๆ อ่างอาบน้ำของเธอ นัยน์ ตาสดี ำสนิททจี่ ับจ้องคกุ
รนุ่ ด้วยประกายลกึ ซง้ึ ทำให้หญิงสาวแทบเผลอไผลหลงวนเข้าไปในอัญมณแี ห่งความ
ล้ลี ับคู่นั้นโดยหาทางออกไม่ได้

“ซานโดร คุณเข้ามาได้ยังไงคะ”
“ใกล้จะถงึ เวลาอาหารแล้ว ผมมาเคาะประตหู ้องก็ไม่มีใครเปดิ รบั เดนิ ลงไปดขู ้าง
ลา่ งแพงกย็ ังไม่ลงไป เลยข้นึ มาดเู สยี หน่อย แล้วนก่ี เิ ซลไปไหน” เขาถามเสยี งคอ่ นข้าง
แหบพรา่ พร้อมกับสายตาทล่ี ดตำ่ ลงจนหญงิ สาวมองตาม ก่อนจะรบี ลดตัวลงไปในน้ำ
ยกมอื ข้ึนกอดอกจนน้ำกระเซน็ เลือดพงุ่ ฉดี ข้ึนสเู่ รยี วแก้มจนผวิ เน้อื สที องซา่ นด้วย

เลือดฝาด เขาคงเห็นไปถงึ ไหนต่อไหน
การปลอบใจวา่ เขาเคยเหน็ ท้ังเน้ือตัวของเธอมากอ่ นไมช่ ว่ ยอะไรเลย อันทจ่ี รงิ

มันยง่ิ ทำให้ทกุ อย่างดูย่งุ ยากข้นึ
“ฉัน...ฉันให้กิเซลไปพักแล้ว คดิ วา่ จะดแู ลตัวเอง”
“มีอะไรให้ผมชว่ ยไหม อยา่ งเชน่ ชว่ ยแพงแตง่ ตัว” การขันอาสาเพ่ือเป็นสาวใช้

ของเธอน้ันคงจะทำให้พราวพลิ าศหัวเราะคกิ ไปแล้วหากไมอ่ ยใู่ นสถานการณ์ น้ี หญิง
สาวสา่ ยหัวโดยไมพ่ ดู วา่ อะไรแล้วจ้องเขาตาโต

“น่าเสยี ดายนะ ง้ันผมรออย่ขู ้างนอก เด๋ยี วจะลงไปด้านลา่ งพรอ้ มแพง มเี รอื่ งจะ
พดู ด้วย”
แล้วปิดชปารยะหตนูให่มุ ้อบยอา่กงแเรลยี้วบลรกุ ้อขย้นึ ยืนพรากวพวาิลดาสศารย้อตงาคมรอางงดเธ้วอยอค้อวยามอองิ่ ับอกายอ่ นแลจ้วะทเดะนิ ลอึง่ พอกรวไดป
ข้ึนมาอีกคร้ัง จัดการล็อกห้องน้ำอย่างแนน่ หนา ล้างตัวแล้วรบี อ้อมออกไปแต่งตัวผา่ น
ประตทู เ่ี ชอ่ื มไปถึงห้องแต่งตัวอย่างรวดเรว็ สบิ ห้านาทตี อ่ มาเธอจึงเดนิ ออกมาในสว่ น
รบั แขกเลก็ ๆ ในห้องนอน

ซานโดรเพ่งิ วางหจู ากการคยุ โทรศัพท์ เม่อื หญงิ สาวเดินออกมาตาสองคู่สบกันได้
เพยี งไมก่ ี่วนิ าทพี ราวพิลาศกเ็ มินหนีเพราะความอายไม่อาจสตู้ าเขาได้ แต่เธอก็ทันเห็น
ประกายพราวระยับในดวงตาของชายหนมุ่

“ผมอยากขอโทษแพง เรอื่ งวันน้”ี

เราพักด“้วฉยันกเอันง”ก็อยเธาอกตขออบโทกษลัคบุณเสเยี หงมเบือานกันไม่ไดเร้แอ่ื กงลท้งเ่ี อทอ่ำเ.ป..เ็นขไ้ามใ่เจขผ้าิดใจววา่ ค่าเุณขาใขหอ้จโัดทหษ้อเงรอใื่ หง้
อหะนไุม่ รยังปไกมต่ยพิ อรมาปวพลอ่ลิ ยาศเธไมอใ่ไปชค่ นเเธลอน่ จตะัวใอห้ยควแู่ ลาม้วเปอน็ ีกมทติ ้ังรยกังับตเ้ังขใาจแเบอบาไเวพ้แือ่ ลน้วควน่ารหะนห่ึงว่างทจ่ีชะไายม่
ยอมให้มีสัญญาณอะไรมากไปกวา่ นั้น ซานโดรเงยี บไปไมต่ อบโต้ จนเธอต้องหันหน้าไป
มองเขา

“แพงร้ตู ัวไหมวา่ เปน็ ผ้หู ญงิ ท่นี ่ารกั มาก”

“ขอบคุณคะ่ ”
“ผมไม่ได้จะดถู กู แพง ผมแค่...หวง ทแี่ พงพูดถึงผู้ชายอื่นทั้งทีย่ ังไมเ่ คยเหน็ เขา
เลยสักนิด โดมินิกมีชอ่ื เสยี งเลอ่ื งลอื ในหมสู่ าวๆ ผมก็ต้องหวั่นไหวบ้างวา่ แพงอาจจะ
แออารบมปณล์้มื ทเขำใาอห้คย่นูหรฟอื ังอกะะไพรทรบิำนตอาปงรนบิ ้ันๆ” ชายหนุ่มอธิบายเพิม่ ด้วยใบหน้าไม่ใครส่ บ

หวง! เหมอื นกับเธอเปน็ สง่ิ ของของเขานะ่ หรอื ชา่ งพูดออกมาได้ทั้งที่ตัวเองไม่
ได้มคี วามคดิ ทีจ่ ะ...โอ๊ย! ห้ามคิด!
“เรามาพูดกันเสยี ให้เคลยี ร์ดไี หมคะซานโดร ฉันคดิ ว่าเรอ่ื งระหวา่ งเรา...”
“ผมหวิ ข้าวแล้ว แม่คงรออยู่ เราคอ่ ยพูดเรอ่ื งน้กี ันทีหลัง” รา่ งสงู ใหญล่ กุ ข้ึนจน
เธอตามอารมณ์ ไม่ทัน ไม่เข้าใจว่าแคพ่ ูดเรอ่ื งน้จี ะเสยี เวลาสกั ก่ีมากน้อย แต่เพราะเธอ
เองก็ไมเ่ คยเสยี มารยาทด้วยการผิดเวลา สาวน้อยจงึ พยักหน้ารับชา้ ๆ
“กไ็ ด้ค่ะ แตค่ ุณคงรอู้ ยู่แล้ววา่ ฉันจะพดู เรอ่ื งอะไร”
“กไ็ ม่แน่หรอกคารา่ ผมไมแ่ นใ่ จว่าอยากได้ยนิ เรอื่ งน้ี” ชายหนมุ่ โต้กลับเสยี ง
ขห้้วึนนมจาอนยพ่ารงาปวัจพจิลบุ าันศทขันมดวดว่ คน้ิวเชน่ สนง้ีสยั ว่าตัวเองพดู อะไรผิดไปอกี หรอื เขาถึงได้พานโกรธ

เยน็ นั้นสองหนุม่ สาวรว่ มโต๊ะกับอเล็กซานดราโดยมมี ารดาของชายหนมุ่ ผูกขาด
การสนทนาเพื่อคยุ กับท้ังลกู ชายและสาวน้อยของเขา สว่ นหนมุ่ สาวแทบไม่คยุ กันเอง
เลย ซานโดรนิ่งเงยี บผิดปกตจิ นพราวพิลาศอดึ อัดใจ

พราวพลิ าศตืน่ ข้ ึนตามเวลาปกติของเธอในเช้าวันถัดมา ลงไปรับประทาน
อาหารเช้าและคุยกับอเล็กซานดราโดยไมเ่ ห็นหน้าลูกชายของท่าน

“ซานโดรแวะเข้าไปที่ทา่ เรอื แล้วไปเข้าประชมุ ต่อจ้ะ รอบน้จี ลู โี อไม่ได้มาด้วย เขา
ต้องทำงานเองหลายอย่างเลยรบี สกั หน่อย หนูอยากไปไหนหรอื เปลา่ ฉันจะให้คนพาไป
กว่าซานโดรจะกลับมาพาหนไู ปทีบ่ ้านบนเกาะกค็ งเยน็ ”

“หนูไมม่ แี ผนการทไี่ หนหรอกค่ะอเล็กซานดรา แล้วคุณล่ะคะ”

ต้องเข้า“อไมอ่มฟเี ฟหมซิ อืทกนุ วกันันจ้ะลกู คชวาายมขจอรงงิ ฉฉันันบยอังชกวว่ ยา่ ฉดันแู ลแกงา่เนสยที แี่นลใี่ ้วห้ซานเขโาดเลรยอแนตุญก่ ็ไามตจ่ใำหเ้ฉปัน็น
ทำงานแค่อาทิตย์ ละสามสว่ี ัน” อเล็กซานดราทำหน้าบ้งึ เหมือนไมพ่ อใจ ทำให้สาวน้อย
ย้มิ นา่ รกั ด้วยความขบขัน เธอนกึ รไู้ ด้จากท่ตี ่างฝ่ายต่างพูดถงึ กันวา่ สมั พันธ์ แมล่ กู คงจะ
ผูกพันใกล้ชดิ กันมาก

“เขาคงเป็นห่วงคุณมากกว่าค่ะ ซานโดรคดิ ว่าคุณเป็นสภุ าพสตรที ี่เก่งมาก ตอน
น้เี ขาคงไม่อยากให้คุณทำงานหนักเหมอื นเมอ่ื ก่อนในเมอื่ เขาดแู ลทกุ อย่างได้ด้วย
ตัวเองแล้ว”
แรกกับ“พฉ่อันขรอจู้ ้งะซคาานรา่โดแรตถ่แ้มาไ้แมต่มพ่ ีออ่ ะขไรอทงำฉเสันยี เอบ้งางมาฉต้ัังนแคตงส่ จมะับย้ายตังาเยป็นฉสันาวทำตงาอนนชนว่ ้ีเยลสยาชมกั คี จนะ
เบ่อื ที่มเี วลาวา่ งเยอะเกินไป”

“อาจจะเปน็ เพราะคณุ เหงาด้วยท่ีอย่คู นเดยี ว เพราะท้ังซาน-โดรกับทารา่ ไม่ได้อยู่
ที่น่หี รอื เปลา่ คะ”

“หนคู งจะพดู ถกู ว่าแต่หนกู ับซานโดรมแี ผนที่จะแตง่ งานกันเม่อื ไรจ๊ะ”
“เออ่ ...คือหนยู ังไม่เคยคิดเรอ่ื งนั้นเลยคะ่ ”
“ฉันเข้าใจ ซานโดรบอกวา่ หนอู ายุนิดเดียว แต่ลูกชายของฉันน่ีส.ิ ..หนูจะไม่
เห็นแกผ่ ู้หญงิ แกๆ่ คนน้ี แล้วสร้างครอบครวั กับซานโดรเสยี โดยเรว็ หรอื หนแู พง”
จากเรอื่ “งมนา้เดี ปาน็มไคปะไมไ่คดือ้เหลนยสู...ัก” นิดสาวนท้อวย่าปอรกึ ะอกักายเพแหราง่ ะคไมวา่รมจู้ หะตวัองใบนทดา่ นวงวต่าอาขยอา่ งงไอรเดลี็กซเนานือ่ ดง
กราับกซท็ าำนใโหด้หรญไมงิ ม่สีทาวารง้สเู ปกึ น็ ผไิดปจไดน้ อแยลาะกเสธอารไภมาน่ พกึ อสอนกกุ มกาับเดก๋ยี าวรสน้ังน่ เสรมวิ า่คกวาารมแเตข่ง้างใาจนผรดิ ะนหั้วนา่ เงลเยธอ
น้ันล่ะ.ซ..ทานา่ ทโดางรขจอะโงกอรเลธก็หรซอืานเปดลรา่ าถด้าูจเะธเอปส็นาครภนาทพ่ีเขค้วาใาจมอจะรไงิ รกงับา่ ยแๆม่ขจอะงเเปข็นา อยแ่าลง้วไถรถ้า้มาเาธกอกขวอ่า
ความชว่ ยเหลอื จากอเล็กซานดราเพ่ือหนีกลับประเทศไทย
จะอยู่รักษาสัญญาไปทำไมในเมื่อเรอื่ งน้ีไม่ควรจะเกิดข้ึนมาตั้งแตแ่ รก ซานโดรไม่

มีสทิ ธ์ บิ ังคับเธอ หรอื ให้เธอรบั ปากท่จี ะอย่กู ับเขาชัว่ คราวเลยด้วยซำ้ และการอย่ดู ้วย
กันไปนานวันเชน่ น้ี รงั แตเ่ ธอจะถลำตัวถลำใจลงไปมากกว่าเดิม เธอจะแนใ่ จได้อย่างไร
ว่าเขาจะไมพ่ าลพาโลมารงั แก หากมีเรอ่ื งทะเลาะกันรนุ แรง ดอู ย่างวันแรกนั่นปะไร!

เป็นไงเป็นกันสิ ถึงจะถูกประณามวา่ ไมร่ ักษาคำพูด พราวพิลาศก็ยอม หากเธอ
หนีไปได้จรงิ ก็คงไมม่ ีวันได้พบหน้ากันอีกแล้ว ปากเล็กเผยอข้นึ พร้อมหัวใจทเ่ี ต้นรัวแรง
เมื่อเพิ่งนกึ หาทางออกให้ตัวเองได้

“คณุ ป้าคะ ซานโดรไม่อยหู่ รอื คะ” เสยี งเรยี กที่ดังมาจากหน้าประตูทำให้การ
สนทนาหยดุ ชะงักลง พราวพิลาศหันไปมองทีป่ ระตซู งึ่ มีรา่ งระหงรา่ งหนง่ึ ปรากฏข้ึน
ใบหน้าสวยราวกับดาราภาพยนตร์ ผิวพรรณขาวผอ่ งแบบผู้ดีของสาวงามที่เพิ่งมาใหม่
ทำให้พราวพิลาศอดนึกชนื่ ชมไม่ได้

“เธโอโดรา ป้านึกว่าหนยู ังอยู่ทโี่ รมเสยี อีก” อเล็กซานดราทักเสยี งนมุ่ นวล
ใบหน้าเจอื ด้วยรอยย้ิมเหมือนเดมิ หญิงสงู วัยจับมอื ของพราวพิลาศให้ลกุ ข้นึ สองสาว
มองหน้ากันชัว่ ขณะ

“นีแ่ พง พราวพิลาศ คนรกั ของซานโดร แพง น่ีเธโอโดรา ลกู สาวของเพอ่ื นรกั
ของฉันเอง”

“อะไรนะคะ!” คำแนะนำตัวน้ันทำให้สหี น้าของเธโอโดราซดี ลงทันที จนพราวพิ
ลาศเรม่ิ ไม่สบายใจ ร้สู กึ ได้ว่ามีอะไรไมป่ กตเิ กิดข้นึ แม้เธอจะยังไม่รจู้ ักหญิงสาวผู้น้เี ลย
บ้านด้ว“ยอยา่ งคทงี่ไไดม้ยม่ ินอี นะไัน่ รตล้อะจง้ะสงสปัย้าอเีกอ”งก็เซออเลร์ไก็ พซราสน์มดารกาเพหูดมดอื ้วนยกทัน่าทีตแิดตต่ซลากนเโหดมรอื พนามเปาน็ที่
เรอ่ื งชวนหัวก่อนจะตอบคำถามแรกของเธโอโดรา “แล้วเรอ่ื งที่หนถู าม ซานโดรไปท่ที า่
เรอื แล้วกเ็ ข้าประชมุ ผ้บู รหิ ารเรอ่ื งโครงการใหม่ของเขาที่บรษิ ทั ”

“สวัสดีคะ่ เธโอโดรา” พราวพิลาศทักข้นึ กอ่ นเมอ่ื เหน็ หญิงสาวนางนั้นยังคงมี
ไทม่าทค่ า่องยอเ้ำปอน็ ้ึงมตติกรใจอยู่ ตาคสู่ วยสเี ทาจับจ้องที่พราวพิลาศแล้วเอย่ ทักทายกลับด้วยแววตา

“ชอ่ื แพง พราวพิลาศอยา่ งน้ันหรอื เธอเป็นสาวเอเชยี ที่ทารา่ ต้ังใจจะให้เปน็

นางแบบเสอ้ื ผ้าคอลเลกชันใหม่น่ี ใชไ่ หม ฉันไมร่ เู้ ลยว่าเธอรจู้ ักกับซานโดรด้วย ไม่
เหน็ มีใครเคยพดู ถึง แล้วทำไมวันน้ันทารา่ ถงึ บอกวา่ เธอหายไป ตดิ ตอ่ ไม่ได้” ตาสเี ทาที่
หรล่ี งพร้อมคำถามหลายอย่างของเธโอโดรา ทำให้พราวพลิ าศถงึ กับหายใจขัด น่งิ ขึง
ด้วยคาดไมถ่ งึ ว่าหญงิ สาวผู้น้ีจะร้เู รอ่ื งทีเ่ ธอเคยคุยกับทารา่ แถมเธอเองกม็ ัวแตน่ ึกถึง
เรอ่ื งของตัวเองจนลมื โทร. หาทารา่ ไปเลยหลังเกิดเรอื่ ง
แก้ตัวด“้วโทยสรศหี ัพนท้า์ทฉพ่ีันยมาปี ยัญามหปารนับดิ ใหหน้เปอ่ ็นยปกแตติทเ่ ด่สี ๋ียดุ วแฉมัน้หจัวะอโทกรจ.ะเรหม่ิ ารท้อานรา่รเมอุ่ งค่ะ” หญงิ สาว

ทารา่ จะคดิ อยา่ งไรหากร้วู ่าเกดิ อะไรข้นึ ระหว่างเธอกับซานโดรในคนื นั้น เหน็ ที
เธอจะต้องคยุ กับซานโดรเรอื่ งน้องสาวของเขาให้เรว็ ท่ีสดุ เสยี แล้ว แล้วจำเพาะผู้หญิง
คนน้ีจะต้องมาที่นี่ในเวลาน้ี มองเธอด้วยสายตาประหลาดไมไ่ ว้ใจ จนพราวพลิ าศรสู้ กึ
ตะครัน่ ตะครอ

“อ้าว! หนไู ม่เหน็ เลา่ ให้ฉันฟังเลยว่าทารา่ ชวนไปเปน็ นางแบบจะว่าไปลกู สาวฉัน
กต็ าถงึ เหมือนกันนะนี่ หนูสวยมากนะแพง ถงึ จะตัวเล็กไปหนอ่ ยสำหรับสาวยโุ รป แต่
ก็อ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมไปท้ังตัว”
ขยายต“ลหานดูยไปังไใมนไ่ โดซ้ตนกเอลเงชกยีับทเลารยา่ อแยนาน่ กอจนะหเลานยคาง่ะแอบเลบก็ทซ่ีเปา็นนคดนราเอเชแยี ต”เ่ ธอบอกวา่ ตั้งใจจะ

“อ้อ! ทแ่ี ท้กเ็ ป็นอยา่ งน้นี ี่เอง เสยี ดายทารา่ ไมไ่ ด้อยู่ทน่ี ่ี บังเอิญจรงิ ทห่ี นรู จู้ ักกับ
ลกู สาวของฉันแล้ว”

“เราเคยเจอกันที่ฟลอเรนซ์ค่ะ”
“นั่นสิ น่าดใี จจรงิ มแี ต่เรอ่ื งเซอร์ไพรส์ แตฉ่ ันว่าซานโดรคงไมย่ อมให้หนูไปเปน็
นางแบบของทารา่ แนๆ่ ” มารดาของซานโดรคาดเดาด้วยน้ำเสยี งและสหี น้าแจ่มใส มี
ความอิม่ เอมอยู่ในดวงตาที่คล้ายลกู ชายคู่นั้น
“เธอพบกับซานโดรต้ังแตเ่ ม่อื ไร ฉันไม่เหน็ รเู้ ลยว่าซานโดรมีคนรกั แล้ว” เธโอโด
ราแทรกข้ึนเหมือนรอไม่ไหวท่จี ะถามสงิ่ ซงึ่ ตัวเองค้างคาใจ
“ไมน่ านนักหรอกค่ะ”

“นัน่ สิ ไม่นานนะ่ มันเมอื่ ไรกัน แล้วทำไมทารา่ ไมร่ วู้ า่ เธออยู่กับซานโดร หรอื วา่
เธอไม่ได้บอกทารา่ ว่าเธอคบกับพี่ชายของเขา” เธโอโดราตั้งคำถามมากมายอยา่ งจับผดิ
จนอเล็กซานดรากระแอมชว่ ยคนที่กำลังจะจมน้ำโดยไม่ร้ตู ัว

“ป้าว่าเรอ่ื งสว่ นตัวของแพงกับซานโดรกใ็ ห้เปน็ เรอื่ งของเขาเถอะจ้ะ ว่าแตห่ นู
อยากเจอกับซานโดรเรอ่ื งอะไร”

“หน.ู ..หนกู ำลังหางานทำนะ่ ค่ะคณุ ป้า หนไู ปท่โี รมก็เพราะจะคยุ กับซานโดรเรอื่ ง
น้”ี เธโอโดราหน้าเสยี ไปเล็กน้อยเมื่อถูกตำหนติ ่อหน้าพราวพลิ าศ ความไม่พอใจบวก
กับความน้อยใจพุ่งสงู ข้ึนมา คุณป้าอเล็กซานดราน่ะหรอื จะไม่ร้วู า่ เธอคดิ อยา่ งไรกับ
ลูกชายของท่าน แล้วนี่อะไร ผา่ นไปไมก่ ว่ี ันอยๆู่ ซานโดรกเ็ กดิ มีคนรกั ข้นึ มาแล้ว แถม
ท่านยังทำท่าเหมอื นปกป้องผู้หญงิ คนน้ีอีก

หัวใจของเธโอโดราเหมือนถูกปลดิ ออกจากรา่ ง ปวดแสบปวดรอ้ นยามมอง
ใบหน้างดงามตรงึ ใจราวกับเทพธิดาของผ้หู ญิงแปลกหน้า เธอสวยจรงิ อยา่ งทท่ี ารา่ พดู
วแตา่ ว่เ่าหทต่นี ุไฉางนแเบธบโอขโอดงรตาัวจเงึ อรง้สู เกึปวน็ า่ คเรนอ่ื รงักทขั้งอหงมพดี่ชมาีเยง่ือนงำเชพอราบะกถล้ารู้ ทารา่ จะไมร่ ้เู ลยเชยี วหรอื
เพราะฝา่ ยน้ันได้พยายามพูดให้เธอตัดใจจากซานโดรอย่นู าน ทารา่ ก็คงบอกเธอแล้ว

“ความจรงิ หนพู ดู กับป้ากไ็ ด้นี่ งานท่เี อเธนส์ก็ยังพอมีตำแหนง่ ว่างอยู่ แล้วทำไม
หแลมูกน้จชไู ะมาเย่ทหกำน็ งไ็ าใมนจอ่ เกธยับโาอกคโุณใดหรพ้คาอ่วเพขามรอาหงะวหรัง้นดู ทวีู”ร่ี า่ ้วูหอ่าญคเลงิงก็ไสมซา่มวานวผี ัน้ดนู เร้คี ปาดิถน็ อาจมยรงา่ิ งขไไ้มึนรใ่กมชับาไไ่ ซมดา่้รกน้วูับโา่ เดมธรีคโอวแาโตดมค่ ผรานดิ เปปกน็ ตแิเมก่ทิดร่ี ข้ใู ้ึนจ
“หนูอยากทำงานท่โี รมคะ่ แตบ่ รษิ ัทของคณุ พ่อของหนูไมม่ สี าขาอยทู่ โี่ รม”
“อยา่ งน้ันหรอื ถ้าอย่างนั้นเรอื่ งแคน่ ้ีเด๋ียวป้าจะจัดการให้เอง ซานโดรเขาคอ่ น
ข้างยุง่ จะทำให้หนูเสยี เวลาเปล่าๆ ถ้าต้องรอ”

“หนอู ยากคยุ กับซานโดรด้วยคะ่ คุณป้า”

“วันน้เี ห็นจะลำบากหน่อยละจ้ะ ซานโดรแวะมาประชมุ เด๋ียวตอนเยน็ เขากจ็ ะไป
ต่อกับหนูแพงแล้วเพราะมีนัดอกี ท่หี น่ึง” อเลก็ ซานดราอธบิ ายโดยไมบ่ อกว่าลกู ชายจะ

ไปที่ไหนตอ่ ทำให้หญงิ สาวหน้าเสยี มากกวา่ เดมิ ปากได้รปู สวยเม้มนดิ ๆ เธโอโดรา
เหลือบตามองศตั รหู ัวใจที่ไมเ่ คยรวู้ ่ามีอยู่ จนพราวพิลาศอึดอัดอยากจะลกุ ไปเสยี จาก
ตรงน้ัน

ตอนน้เี ธอรแู้ ล้ววา่ หญิงสาวคนน้ีคิดอยา่ งไร ผู้หญิงโดยทั่วไปจะมีปฏกิ ิรยิ า
แสปมั ลพกันๆธ์ ระหกวับา่ งคซนาแนปโดลรกกหับนเ้าธเโชอน่ โดนร้ไี าด้กแด็ท้้วจยรงิเหแลตุ้วผเลปเน็ พอยี ยงา่ไมงไ่กร่อีกัยนา่ นงะเทา่ นั้น ว่าแตค่ วาม

20 ซเี คลอดสี (Cyclades) เป็นหม่เู กาะในประเทศกรซี ในทะเลอเี จยี น ทางตะวัน-ออกเฉยี งใต้ของ
ประเทศกรซี และเป็นจังหวัดหนงึ่ ของประเทศกรซี มเี มอื งหลวงชอื่ เออร์มโู ปลิส (Ermoupolis) บนเกาะซรี อ
ส (Syros) ซเี คลอดสี ประกอบด้วยเกาะ 220 เกาะ ซงึ่ เกดิ ขน้ึ จากยอดเขาของภูเขาท่ีจมอย่ใู ต้น้ำ ยกเว้นมลิ อส
(Milos) และ ซานโตรนิ ี (Santorini หรอื ชอื่ ทางการ Thira ) ท่เี ปน็ เกาะภูเขาไฟ (อ้างองิ จาก
http://th.wikipedia.org/wiki/Cyclades และ http://en.wikipedia.org/wiki/Cyclades, 19 ตลุ าคม
2555)

10

ซานโตรนิ ี ราชนิ ีแห่งหมูเ่ กาะซเี คลอดีส

กับพายุทเ่ี รม่ิ ก่อตัว
“หนอู ยากคุยกับเขาเพราะเกรงใจคุณป้ านะ่ คะ่ อกี อย่างอยากไปเจอทารา่ ทโ่ี รม
ด้วย”
“ป้าจะบอกซานโดรให้เอง หนูไม่ต้องหว่ งหรอกเธโอโดรา แล้วน่ีเธลสี เปน็
อย่างไรบ้าง ไมไ่ ด้เจอกันหลายวันแล้ว”
“คุณแมส่ บายดีคะ่ เหน็ บ่นว่าอยากเจอคุณป้าเหมอื นกัน”
“ง้ันเด๋ียวป้านัดเจอกับแมข่ องหนเู ลยดกี วา่ หนูรบี ไปไหนหรอื เปลา่ อยทู่ าน
อาหารว่างหรอื อาหารกลางวันด้วยกันก่อนไหม” ผู้สงู วัยชวนลูกสาวของเพือ่ นสนิทซง่ึ
เอ็นดูกันมานาน
“ก็ดเี หมอื นกันค่ะ แล้วนี่ คุณป้ากับ...แพงจะไปไหนกันหรอื เปลา่ คะ”
อเล็กซ“าปน้าดกร็ถายาม้มิ แอลย้วา่ งหอนอ่ นูแพโยงนเขใาหไ้มค่อนยทา่หี กวไังปวไา่หจนะไดแ้มตา่ชเปา้ เน็ รวล็ กูกค็ สงะไใดภ้เ้ ท่ียจนวกใรจซเี ธจโนอทโดั่วรอายเจู่ดบ็ ี”
แปลบข้นึ มาอีกครัง้ แตต่ ้องรบี ข่มกลั้นเอาไว้
“ตายจรงิ เธอไมเ่ บ่อื บ้างหรอื ฉันพาออกไปเท่ียวก็ได้นะ ฉันไมม่ ีอะไรทำอยู่
แล้ว”
“อยา่ งนั้นก็ดีนะ่ สิ หนูว่ายังไงละ่ แพง แต่ฉันคงต้องขอตัว วา่ จะตรวจงาน
เอกสารสกั สองสามชวั่ โมง”
ดูจะเป็นพกราารวเพสิลยี ามศานรยิ่งไาปทเมอื่อีกไดอ้รยบั า่ กงมาราเถสึงนกอรไซี มทตั้งรทโี ีดยจไะมน่คัง่ าอดยคู่ทดิ ่ีบ้านคเรฉ้ันยจๆะไมทอ่ ั้งอทก่มี ไีคปนดช้ววยนก็

เทีย่ วก็คงจะดแู ปลกพิกลอยู่ นถ่ี ้าพาส-ปอร์ตไมโ่ ดนมหาโจรยึดเอาไว้เสยี ก่อน เธอจะ
หนไี ปเสยี เลยให้สน้ิ เรอ่ื งส้นิ ราว!

“ถ้าคณุ จะกรณุ า เราออกไปข้างนอกกันกไ็ ด้คะ่ ”

เธโอโดราขับรถมาเอง เปน็ รถสปอร์ตสขี าวราคาแพง ทำให้ พราวพลิ าศมอง
ด้วยความชน่ื ชมเพราะเคยอยากมรี ถอยา่ งน้บี ้าง

“เธอรจู้ ักกับซานโดรได้ยังไง” เธโอโดราเรม่ิ ถามเมอ่ื ขับรถออกมาได้สกั พัก
“บังเอิญเจอกันคะ่ ” พราวพลิ าศตอบสัน้ ๆ สาวน้อยใสแ่ ว่นสชี าของตัวเองและ
สวมหมวกไหมพรมเพราะอากาศในเดือนกมุ ภาพันธ์ ทีก่ รซี คอ่ นข้างเยน็
กะทันห“ันเรอว็ ยจัา่งงเลนย้ีเทนา่ ะนั้นฉเอันงไมอ่ไกีดอ้ตยั้งใ่างจเจธะอลเะปลน็ าคบนลเะอลเ้วชงยี หรคอดิ กว่าจไะมมน่ ากึอวย่าู่ทซี่นานไี่ ดโ้ดหรรจอื ะ”มแี ฟน
“ยังไมเ่ คยคิดไปไกลถึงขนาดนั้นเลยค่ะ” หญิงสาวตอบตามความจรงิ พร้อมกับ
อมย้มิ
“ฉันร้จู ักกับซานโดรมาตั้งแตอ่ ายสุ บิ แปด ตอนน้ฉี ันอายยุ ่ีสบิ ห้าแล้ว เธอล่ะ”
“ย่สี บิ เอ็ดปคี ะ่ ฉันเพิ่งเรยี นจบ”
“เดก็ ขนาดน้ีเชยี วหรอื นี่ ซานโดรน่ีก็แปลก ฉันไมเ่ คยจนิ ตนาการเลยว่าเขาจะมี
แฟนเดก็ ขนาดเธอ น่เี ราไปเย่ยี มเขาดีไหม” คำชวนของเธโอโดราทำให้พราวพิลาศ
กะพรบิ ตาปรบิ ๆ
“ไปได้หรอื คะ”
“ไม่เห็นเปน็ ไร เราแวะไปกินอาหารกลางวันกับเขาสิ ยังไงเขาก็คงต้องกนิ ข้าวบ้าง
หรอกนา่ หรอื ถ้าเขายุ่งจรงิ ๆ เราจะกลับก็ได้ ท่ีนีอ่ ยู่ไมไ่ กลจากบรษิ ัทของซานโดร โอเค
นะ”
เธโอโดราไม่รอให้พราวพลิ าศตอบ เธอเล้ยี วรถไปในท่ีทตี่ ัวเองต้องการทันที จน
สาวน้อยอยากจะถอนใจด้วยความอึดอัด ไม่รวู้ ่าคดิ ถูกหรอื คิดผดิ ท่ียอมออกมากับแม่

สาวคนน้ี

สองสาวสนทนาด้วยเรอ่ื งทั่วๆ ไป ทว่าคยุ กันไมน่ านกเ็ รม่ิ ถกู คอข้ึนมาบ้าง แม้
ความเห็นจะไม่ตรงกันนัก กว่าจะขับรถมาถึงบรษิ ัทของซานโดรก็ใกล้เทีย่ งแล้ว พราวพิ
ลาศจึงหายอึดอัด ไม่เหมือนตอนที่ออกจากบ้าน
“เด๋ียวฉันจะไปติดตอ่ ขอเข้าพบเอง เธอนัง่ รออยู่ที่นแ่ี หละ” สงั่ เสรจ็ รา่ งระหงก็
เดินไปตดิ ต่อประชาสมั พันธ์ แล้วชม้ี ือมาทพี่ ราวพลิ าศ เหมือนจะบอกอะไรบางอยา่ ง
“เฮ้! แพง นีผ่ มคงไม่ได้ตาฝาดไปใชไ่ หม” เสยี งรอ้ งทักมาจากทางด้านข้างทำให้
พราวพิลาศลกุ ข้นึ เหน็ บัด กัสซนี ี ขมณายะนื ทอี่หยญ่ตู ิงรสงาหวนแ้าทบชปายกหปนิดคุ่มมวาอมงตดนื่้วตยคระวหามนแกปกลับกกใาจร
ปนยินดีทพี่ บเธอเข้าโดยบังเอญิ
พบกันโดยไมค่ าดคิดเอาไว้แทบไม่ทัน
“ไม่ได้ตาฝาดไปหรอกคะ่ ไมน่ กึ วา่ จะเจอคณุ ทน่ี ่เี หมอื นกัน”
“คนื น้ันคุณหายไปเลย ผมเดนิ หาเสยี ทัว่ งาน ถามทารา่ เขากบ็ อกว่าไมร่ ู้ แล้วนี่
คุณมาทำอะไรท่ีน่”ี

“ฉันมากับเธโอโดราน่ะคะ่ คืนน้ันฉันไมส่ บายเลยกลับเรว็ ไม่ได้ลาใครเลย
ขอโทษนะคะ” หญิงสาวกลั้นใจโกหก นึกแชง่ ชักหักกระดกู ความซวยของตัวเองท่ี
จำเพาะจะต้องมาเจอกับบัดทนี่ ี่

“คุณร้จู ักกับเธโอโดราด้วยเหรอครับ”

“ฉันรจู้ ักกับซานโดรด้วยค่ะ เรามาชวนเขาทานอาหารกลางวัน” พราวพลิ าศรบี
บอกเมื่อเห็นเธโอโดรามองมาด้วยสายตาต้ังคำถามหลังจากหันมาเห็นบัดกำลังยืนคุยกับ
เธอ คำตอบของเธอทำให้บัดนงิ่ ไปเหมือนกำลังวเิ คราะห์ คำบอกเล่านั้น และทา่ ทางของ
เขาก็ทำให้พราว-พิลาศแทบอยากแทรกแผ่นดนิ หนี ก็เพราะเขารดู้ ีว่าเธอไม่เคยร้จู ักกับ
ซานโดร กัสซนี ี มาก่อนหน้าคืนนั้นเลยนะ่ ส!ิ

“นั่นสิ บังเอญิ เสยี จรงิ แล้วนี่คณุ มาทกี่ รซี ได้ยังไงกันครับ”

“กม็ ากับซานโดรนัน่ แหละค่ะ” พราวพิลาศตอบหน้ารอ้ นผ่าวๆ บอกตัวเองว่า
เด๋ยี วกไ็ ม่ได้เห็นหน้ากันอกี แล้ว จะอายทำไม

“พระเจ้า นี่ผมคงไม่ได้เข้าใจผิดไปใชไ่ หม คณุ หมายความว่าคณุ กับเขา...”
“ฉันไม่มีอะไรจะอธิบายทั้งน้ันละคะ่ และฉันจะขอบคณุ มากถ้าคณุ จะไม่ถามเรอ่ื ง
สว่ นตัวของฉันในตอนน้”ี พราวพลิ าศบอกด้วยน้ำเสยี งวงิ วอนเล็กน้อยจนบัดย้ิมรบั
“คืนนั้นผมขอเบอร์โทร. คณุ กับทารา่ แต่เธอไม่ให้ บอกวา่ ต้องรอให้คณุ
อนญุ าตกอ่ น”
“ทารา่ ทำถูกแล้วละ ฉันไมค่ ิดจะให้แกมาตีท้ายครวั ของฉันหรอกบัด ว่าไงคารา่
ไม่นกึ วา่ คณุ จะคิดถงึ ผมมากถึงกับตามมาทนี่ ”ี่
เสยี งห้าวนุม่ เหมอื นกำมะหยี่ ทว่าไมป่ กปดิ ความไมพ่ อใจ มาพร้อมกับรา่ งสงู สง่า
ในชดุ สทู เรยี บกรบิ สดี ำสนิท ทำให้รา่ งบึกบึนดูเพรยี วหลอกตาเลก็ น้อยจนพราวพลิ าศ
หน้าแดงสลับกับซดี เหมอื นเปลย่ี นหน้ากากได้ แถมเขารแู้ ล้วว่าเธอโกหกเมอื่ บอกว่าไม่
รจู้ ักทารา่ สาวน้อยกลืนน้ำลายเหนียวๆ ด้วยความยากลำบากโดยไม่สบตากับชายหนุ่ม
“ซานโดร ฉันกำลังให้เขาตามหาพอ่ี ย่เู ลยค่ะ”
เธโอโดราโผมาจากเคาน์ เตอร์ประชาสัมพันธ์ ด้วยความยินดเี มื่อเห็นคนที่เธอ
อยากพบ

ซานโดรหันไปมองเธโอโดรา แล้วก้มลงมองพราวพลิ าศ เดาได้โดยไม่ต้องมีใคร
บอกว่าทำไมแม่สาวน้อยของเขาถงึ มาอย่ทู ่นี ่ี วา่ แตเ่ ธอรจู้ ักไอ้ญาตจิ อมเจ้าชขู้ องเขา
ตั้งแตเ่ ม่ือไร! มันถงึ ต้องมองเธอน้ำลายราวจะหยดเหมือนหมามองเครอ่ื งบนิ แบบน้ี

“เธโอโดรา วันน้มี ีเรอ่ื งแปลกใจไม่หยดุ หยอ่ น วา่ ไงบัด แกรจู้ ักกับทร่ี กั ของฉัน
ต้ังแตเ่ ม่อื ไร”

“ก็งานเล้ียงทปี่ าลาซโซวันน้ันละครับซานโดร ผมไม่รมู้ าก่อนวา่ คณุ ร้จู ักกับแพง
ด้วย”

“โลกน้เี ตม็ ไปด้วยเรอ่ื งไม่คาดคิดมากมายจรงิ ไหม แตฉ่ ันต้องขอบอกว่าฉันโชค
ดีมากท่ไี ด้รจู้ ักกับสาวน้อยคนน้”ี

คำกลา่ วดักคอหนมุ่ อนื่ อย่างโอหังน้ันทำให้พราวพิลาศหน้ารอ้ นจัด โดยเฉพาะ
เมอ่ื เขาโอบรอบบ่าบอบบางของเธอเข้าไปจนชดิ โดยไม่ต้องให้ใครเดาความหมาย เธโอ

โโดอบราพมรอางวคพนิลโานศ้นอคยา่นงนแ้สีอดยง่างคไวมา่เมขเ้าปใน็จอเจะ้าไขร้ทาว้ังเสจน้้ิาของตาสเี ทาลุกวาบเม่ือเห็นซานโดรกำลัง
“นแี่ พงกร็ ้จู ักบัดด้วยหรอื ฉันนึกว่าเธอจะร้จู ักแต่ทารา่ เสยี อีก” คำถามของเธโอ

โดราทำให้พราวพลิ าศอยากจะครางออกมาดังๆ ไม่รจู้ ะตอกย้ำกันไปถึงไหน
“งั้นก็สรปุ วา่ เรารจู้ ักกันหมดแล้ว เธอไปทบ่ี ้านพ่หี รอื เธโอโดรา ถึงได้พาแพงมาที่

นี”่

“ใชค่ ่ะ ฉันร้วู ่าพีม่ าจากโรมแล้วกเ็ ลยตามมา ไปหาทบ่ี ้านเลยได้พบกับแพง ฉัน
โทร. หาจูลีโอ พก่ี ไ็ ม่วา่ งเลย”

“พย่ี งุ่ มีเรอ่ื งอะไรหรอื เปล่า แล้วพาแพงมาที่น่ที ำไม”
“เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว เลยมาชวนทานอาหารกลางวันน่ะคะ่ ตอนบา่ ยฉันจะ
พาแพงไปขับรถเท่ียวแถวน้ี”

“เธอมนี ้ำใจมาก ไมเ่ หน็ แพงบอกผมว่าอยากออกมาเท่ยี วเลย”
“ฉันไมไ่ ด้คิดจะออกมาหรอกค่ะ แตเ่ ธโอโดราชวน” หญงิ สาวตอบเสยี งอุบอบิ
มอื ขยุ้มเสอ้ื ด้านหลังของเขาให้ปลอ่ ยเธอออก แต่ซานโดรรวบมือเล็กมากำเอาไว้แน่น
“ไหนๆ กม็ าแล้ว ไปทานอาหารกลางวันด้วยกันเสยี เลยสิ แกด้วยนะบัด”
“ครบั ซานโดร”

กลุ่มหน่มุ สาวออกไปรับประทานอาหารท่ีรา้ นโดยให้เลขานุการโทร. จองให้ก่อน
เดินทางออกไป ซานโดรขับรถไปเองโดยให้พราวพิลาศไปกับเขา สว่ นเธโอโดราขับตาม
หลังโดยมบี ัดติดรถมาด้วย

“แพงเบือ่ หรอื เปลา่ ถงึ ได้ตามเธโอโดราออกมา” ชายหนมุ่ ถามระหวา่ งไปร้าน
อาหาร

“ไมเ่ บอ่ื หรอกค่ะ แต่เธออาสา ฉันเลยไม่ร้จู ะปฏเิ สธยังไง”
“ทีผ่ มไมไ่ ด้ถาม เพราะอยากให้แพงไปเทย่ี วท่เี กาะมากกวา่ ทีน่ จ่ี ะมาเม่อื ไรกไ็ ด้
เราคงมาอีกหลายคร้งั ”

คนฟังขมวดค้ิวนว่ิ หน้า เพราะแนใ่ จว่าน่าจะได้มาครั้งน้เี พียงครง้ั เดียว “คุณไม่
โกรธฉันเรอื่ ง เออ่ ...ทารา่ หรอื คะ”

“ผมร้เู หตุผล ไม่ร้จู ะโกรธไปทำไม แตต่ ่อไปห้ามโกหก ว่าแตแ่ พงรจู้ ักกับทารา่ ได้
ยังไง”

กำลังคดิพวร่าาจวะพเิลลาา่ ศเรถอ่ื องนทใีท่ จาแราล่ ช้ววเลนา่เเธหอตไกปุ เาปรณน็ ์นยาอ่ งๆแบบดใหีห้ฟรอืังเปลพ่า ลแางตป่คริดายว่าตไามม่บอองกซนานา่ จโดะดรี
กวา่ ไมบ่ อกก็ไม่ได้หมายความวา่ โกหกนน่ี า
อาการน“้ัยนังอมอเี รกอื่ งอทะำไใรหท้ส่ีแพาวงนไม้อ่ไยดร้บบี อสกา่ ยผหมนอ้าีกหหลรบอื ตเปาเลปา่ ็น” พัลวัน
ค่หู ม้ันอีกอย่าง แตเ่ รอื่ งอะไรจะบอกเขาล่ะ ซานโดรถามเหมือนจะเดา
ความจรงิ ยังเหลือเรอ่ื ง

“ไมม่ แี ล้วคะ่ ” แปลว่า ‘ไม่มเี รอื่ งท่ีอยากให้เขาร้อู ีกแล้ว’
หนั้านกพพรดู า“วอดพอี กลิ เาไรศปอ่ื กเงลขจ็ ยะอเกงงลผยี าบมยไเปปแ็นพไมกงอา่แรนยเผา่ใกจยรวค้อูา่ วสะาไง่ิ มรทกใเ่ี นธถ็ อใามจอขยอาหกง้าตรม้ัเูวคปเิด็อนเงสองิ่าทเอี่คงสวราร้ไูวจหนะมถ้อ”ายมผพหอ่ อรนอเื ขลไมามพ่ หูดเาพแยรบใาบจะ
กอ่ นจะถามเรอ่ื งอ่ืนเสยี แทน

“เธโอโดราชอบคุณใชไ่ หมคะ”
“ไม่รสู้ ิ แต่ผมไม่ได้ชอบเธอ ไม่ได้คดิ อะไรมากไปกว่าเพื่อนของน้องสาว หรอื คน
ร้จู ักในครอบครวั ” ชายหนุ่มตอบอย่างให้เกียรติฝา่ ยหญงิ แม้จะร้ดู ีว่าเธโอโดรารสู้ กึ
อยา่ งไร พราวพลิ าศหันมามองเขาเหมอื นใครค่ รวญกับคำตอบน้ัน

“ผมลมื ไปเลยว่าจะพาแพงมาทะเล แพงไม่มชี ดุ วา่ ยน้ำตดิ มาเลยใชไ่ หม ให้เธโอ
โดราพาไปซอ้ื ดไี หม”

“ไม่มีก็ไม่เปน็ ไรหรอกคะ่ หนาวออก อกี อยา่ งฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
ถกัึงบมฤีนดาูฝ“คทนม่เี กมาสีแะวด่ซนาดนเอดโอตอื กรนตนิ เมลมี ษอสี ดาภไทาปพ้ังจปภนี ูมถชอิ ึงว่ าตงกนลุ า้าศีอคยแมบ่ใู จนบะฤเเมปดด็นูฝิเฤตนดอูรยร้์อเารนวเนมาียไตนมั้งห่นแนต่ะค่เาดวาเรอื ทา่นา่ ไพรฤหมศรเี จอเคิกก่ฤาจย้ดะนูร้อจยนนัง

เลน่ น้ำได้ แพงอยากให้ผมสอนวา่ ยน้ำหรอื เปล่า มาคราวหน้าจะได้สนกุ ไม่ต้องนั่งมอง
ทะเลเฉยๆ”

คราวหน้าอกี แล้ว!
หญิงสาวอยากจะถอนใจแรงๆ ใสเ่ สยี เลย อเล็กซานดราเองก็พูดอย่างน้ี ไมร่ วู้ า่
แมล่ กู ชอบคิดเองเออเองอยา่ งน้ีทกุ เรอื่ งเลยหรอื เปล่า
“ไมเ่ ปน็ ไรหรอกค่ะ” ขนื มาสอนก็คงไม่แคล้วต้องถงึ เน้อื ถงึ ตัวแน่ ขนาดวา่ ไม่มี
เอหยตา่ ุงเเธขอากไม็ย่ใังชหค่าเนหบต้าุเทอะากเลำไรวก่ายับนเน้ำ้ไือมตไ่ ัวดเ้กธ็ไอมไเ่มหห่ น็ ยจุดะหเปย็นอ่ อนะไพรราวพลิ าศคดิ อยา่ งขยาด อกี
“แพงกลัวเหรอจ๊ะ ว่ายน้ำเรอื่ งเลก็ นะท่ีรัก ว่ายไม่ยากหรอก โดยเฉพาะถ้ามีครู
ช้ันดอี ย่างผม”
“ถงึ หัดไปก็คงแทบไมม่ ีโอกาสได้ใช้อยู่ด”ี สาวน้อยตอบเพราะใจกำลังคิดถึงเรอื่ ง
อ่นื ทำให้ซานโดรหันมามองหน้าเธอทันที พราวพลิ าศจงึ นกึ ได้วา่ เธอเผลอแสดงความ
ในใจออกไปมากไปหนอ่ ย
“ทำไมจะไม่มโี อกาสได้ใช้ บ้านผมอยู่ทะเล แต่แพงกลับว่ายน้ำไมเ่ ปน็ ”
“เออ่ ...มันไม่นา่ จะเกย่ี วกันนะคะ ก็ไมใ่ ชว่ ่าฉันจะได้อยู่ที่น่ตี ลอดไปเสยี เมื่อไร”
บังเกดิ ความเงียบข้นึ มาชัว่ ขณะหลังจากที่เธอพูดประโยคนั้น ก่อนท่คี นชวนจะหันมา
ถามทำหน้าสงสัย
“ทำไมละ่ แพงไมช่ อบกรซี เหรอ หรอื ชอบอยเู่ มอื งใหญ่อยา่ งโรม”
“ชอบอยู่เมอื งไทยท่ีสดุ คะ่ ”
“แล้วจะอยทู่ ีน่ ั่นได้ยังไง ในเมอื่ งานของผมอยู่ทีน่ ่ี”
“คณุ ก็ทำงานของคุณไปสคิ ะ” พราวพลิ าศแย้งอย่างเหนอื่ ยใจ ไม่ร้วู า่ หากเป็น
เรอ่ื งธุรกิจแล้ว คนตัวโตข้างๆ จะชอบโมเมแบบน้ีเหมอื นกันหรอื เปล่า
“ไมเ่ อาสิ ผมอยทู่ ไ่ี หนแพงกต็ ้องอยูด่ ้วยกัน” ซานโดรสรปุ ปดิ บทสนทนาลงโดย
ไมส่ นใจจะเจรจาตอ่ รอง ทำให้คนทโ่ี ดนโมเมว่าจะต้องอยูต่ ัวติดกันถอนใจดังๆ ให้เขา

ได้ยินด้วย
“เวลาอย่กู ับผู้หญิงคนอ่นื คุณชอบบังคับเขาอย่างน้หี รอื เปล่าคะ”
“ไม่นค่ี ารา่ ไม่เคยมีใครด้ืออยา่ งแพงเสยี ที ผมเองกไ็ มช่ อบบังคับใจใคร”
“อ้อ...เขาคงตามไปไหนๆ ด้วยตามแต่คณุ จะบัญชาอย่างนั้นสคิ ะ”

“ใครจะตามละ่ แพง ผมไม่เคยให้ใครตาม รำคาญ”
พราวพลิ าศหันไปมองคนพดู อยา่ งงุนงง ชายหนมุ่ เองกห็ ันมามองเธอหลังจาก
จอดรถหน้ารา้ นอาหารที่เพิ่งมาถึงพอดี
“แล้วเวลามีแฟนทำยังไงคะ” ถามเพราะอยากร้จู รงิ ๆ นะเนย่ี ไมใ่ ชเ่ พราะอยาก
รเู้ รอ่ื งแฟนเก่าของเขาหรอก
“แฟนหรอื เคยมีอยูส่ องสามคนม้ัง ต้ังแตส่ มัยเรยี นหนังสอื คดิ ถึงกันกไ็ ปหา
พอเบอื่ ก็เลกิ กัน”

ฟังวธิ กี ารคบแฟนของเขาแล้ว พราวพลิ าศก็งุนงงหนักกว่าเดมิ
“ง่ายอย่างนั้นเชยี วเหรอคะ คณุ ไม่เคยคิดถึงพวกเธอเลยหรอื แล้วหลังจาก
เรยี นจบล่ะคะ มีอีกกี่คน”
“ไม่คิดถงึ เลกิ กันไปแล้วจะคดิ ถึงทำไม หลังจากนั้นกไ็ ม่เคยนกึ อยากมี แล้วแพง
ล่ะ เคยมีแฟนมาแล้วกค่ี น”
“ไมเ่ คยมีค่ะ” หญิงสาวสา่ ยหน้าตอบโดยอัตโนมัติ มองซานโดรเพราะยังงนุ งงไม่
หคงายจะลผืมู้ชเาลยือคนนงน่าย้ีไมด่มายีคยวงิ่ามกรวสู้า่ สกึ เิอนะย่ี ไรกกับ็ขในคารดเเขคายเลเปยน็ หแรฟอื นแกลัน้วกเัขบาเธยอังไลม่ะเ่ คถย้าคจิดากถกงึ ันแล้วก็
“อ้าว! แล้วไอ้พี่ชายอัครนัน่ ละ่ ”
“ก็...คนเดยี วนั่นละค่ะ” เพราะลืมตัวไปหนอ่ ยเลยเผลอตัวตอบตามความจรงิ จน
กระทัง่ ชายหนุม่ ถามเสยี งต่ำ หญงิ สาวเลยรบี รบั สมอ้างรวดเรว็ แทบไมม่ พี ิรธุ
“ก็วา่ งั้นแหละ ไปกนิ ข้าวกันเถอะ” ซานโดรปดิ ประตูรถแรงจนสาวน้อยน่ิวหน้า
แต่รถของเขา ไม่เห็นจะอยากยุ่งด้วย