พ่ายรักมาเฟียZX

แคทวาบมไมร้สอูร่ ร้กาึู สหาอพรากาหนรากีรใหวั้นเธนอ้เีอรธส้รู โอ่กอึ ยสโดทงรสกุ าาอชรยอมา่ บางกแกอวบ่ามแอตเงพพ่ ซรราาานะวซพโดาิลนราอโศดยคร่า่อเงฉตนยัดขเ้พามง้อยเกโจดรนงย็ นกไัมา่บโส่คมนนโหใรจอจบหะขาปก้ากงเปจปนน็ิด
แฟนกันจรงิ ก็นับว่าเขาแสดงอาการให้เกยี รตเิ ธอในท่สี าธารณะได้ดมี าก

สง่ิ เดยี วทซี่ านโดรสนใจคอื การดแู ลเอาใจใสต่ ักอาหารให้พราว-พิลาศ ถามว่า
แอลรอะ่ คยุยไหกมับซจานะเโตดิมรหเรรอื่ อื งเงปาลนา่ เปสน็ ว่สนว่ บนัดใหนั้ญนค่ อโยชแคอดบีทมี่ซอางนมโาดดร้วตย้อคงวกาลมับเสไปยี ปดรายะชจมาุ กตสอ่ ว่ นลม้อืกึ
อาหารน้ีจงึ ไมย่ ืดเย้ือนัก

“ฝากแฟนพดี่ ้วยนะเธโอโดรา สว่ นเรอื่ งงานของเธอ อยากได้ตำแหน่งอะไรกร็ ะบุ
มา สง่ เรซเู มของเธอให้จูลโี อ เด๋ียวเขาคงหาตำแหนง่ ทเ่ี หมาะสมให้เอง”

“ขอบคุณพ่ีมากค่ะซานโดร”
“ไมเ่ ป็นไร เรอื่ งเลก็ เธอเองกเ็ หมือนน้องสาวของพี่ เหมอื นกับทารา่ นั่นแหละ”
คำรับรองน้ันทำให้เธโอโดราหน้าจ๋อยมากกว่าเดิม ดูๆ ไปพราวพลิ าศก็เห็นวา่ ผ้หู ญงิ คน
น้ไี มไ่ ด้น่ากลัวอย่างท่ีคดิ เธโอโดราคดิ อยา่ งไรกแ็ สดงออกไปอยา่ งน้ัน แม้จะไม่ถูกต้อง
นักท่ีจะรักคนมีเจ้าของ แต่ความรกั จะห้ามกันได้หรอื
หากพราวพลิ าศเดาไมผ่ ิด หญงิ สาวคนน้คี งจะแอบรกั ซานโดรมาตั้งแต่ยังเปน็ สาว
รนุ่ ๆ อยู่ๆ มาพบวา่ เขามคี นรักแล้ว จะให้ทำใจในเวลาไมก่ ่ีชัว่ โมงน้ันก็เกินไปหนอ่ ย
“แพงเอาบัตรเครดติ มาด้วยหรอื เปลา่ ” ซานโดรก้มมาถามเม่อื โอบเอวพราวพลิ า
ศออกมาจากร้าน ตอ่ หน้าผู้คนอยา่ งน้ีจะให้สะบัดท้ิงแบบหวงตัวเหมอื นอยกู่ ันสองคนก็
คนงดิ จๆะแอปยลา่ กงเปน็สธาวรนรม้อชยาจตึงิ ยแอตม่กใ็ใหช้ชว่ า่ายเขหานจุม่ะสแตนะใตจ้องเน้อื ตัว หากมากไปกจ็ ะเอนตัวออก
“เอามาค่ะ ฉันพอมีเงนิ ของตัวเองด้วย คุณไมต่ ้องห่วงหรอก”
เป็นแฟ“นจกะัไนมด่ใ้วหย้ห่วงไไมดใ่้ยหัง้ดไงูแลแแพพงงแมลาก้วับจะผใมห้ผผมมดกูแล็ต้ใอคงรร”ับผดินช้ำเอสบยี ทงกุนอุ่มยนา่ วงลพอรีกอ้ อมยก่าับงจเรบู า
หนักๆ บนหน้าผากนนู ทำให้ใจของพราวพิลาศอ่นุ วาบ

“แก้มแดงอกี แล้ว แฟนใครอายเกง่ จรงิ ”
“ไมใ่ ชซ่ ะหนอ่ ย” หญิงสาวบอกอบุ อิบ ขัดเขินตอ่ สายตาของบัดและเธโอโดราท่ี
มองมา แม้ฝา่ ยหลังจะเมนิ หน้าหนแี ละเม้มปากด้วยความไม่พอใจ
“เที่ยวให้สนุกนะคารา่ แล้วเจอกันเยน็ น้ี ผมจะโทร. ไปบอกกเิ ซลให้จัดกระเป๋า
ให้เอง”

“ขอบคุณคะ่ ”
ท้ังสแี่ ยกกันทร่ี ้านอาหาร โดยพราวพิลาศแยกมากับเธโอโดรา สว่ นซานโดรกลับ
ไปกับบัด คราวน้พี ราวพลิ าศพยายามชวนสาวงามคุยบ้างเพราะสงสารท่เี หน็ เธอผดิ หวัง
ยอ่ ๆ ใเธหโ้ฟอังโจดนราเธพอาพร้สูรกาึ วชพนื่ ิลชาอศบไปสเาทวีย่ งาวมสคถนานนท้มี ี่สากำคขัญ้นึ หลทา้ายยแสหดุ ่งเแธลโอะโอดธรบิ าากย็พปารเะธวอัตไปิศแาสวตะทร์่ี
ศนู ย์ การค้าขนาดใหญ่เพื่อให้พราว-พลิ าศหาซ้อื ข้าวของสว่ นตัวบางอย่าง พราวพลิ าศ
ยืนรรี ออย่นู านเม่ือเดนิ ผ่านแผนกขายชดุ วา่ ยน้ำ แตใ่ นที่สดุ กส็ า่ ยหน้า แล้วซ้อื เสอ้ื กับ
กสาว่ งนเกตงัวขแาคสส่ น้ั อแงบสบามใสชเน้่ิ ดินชารยาคหาาขดอแงทไนมม่ ากแนจักก็ เกตเธเนอ้ือจบึงใาชงอเ้ งีกนิ หยนูโึง่รตทัวี่มีอยูแ่ กลับ้วซจ้อื า่ ขย้าเปวนข็ อคง่า
สนิ ค้าโดยไมใ่ ช้บัตรเครดติ ของซานโดร
น้กี น็ ับวห่าาเกปไ็นมเ่นพับอื่ เนรอ่ืรวง่ มทีเ่ทธาโงอทโไี่ ดมร่เาลไวมน่ชักอบเเธธออเเนดื่อินงตจาามกพพรราาววพพิลิลาาศศเปเลน็ อื ศกตั ขรหอู ังวแใลจะชสาว่ วยคในห้
คำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ ทั้งท่ตี ัวเองไม่ได้ซ้อื อะไรเลย
“คุณเหนอ่ื ยหรอื เปล่า ฉันขับรถกลับให้ก็ได้นะคะ” สาวน้อยหันมาเสนอเม่ือทั้ง
คกู่ ลับมาทร่ี ถอกี ครั้ง
“อย่าเลย เธอไม่ชนิ เส้นทาง เคยขับรถในยโุ รปหรอื ”
“ฉันเคยเรยี นอยู่ทเี่ อดินบะระสปี่ ีคะ่ ” หญิงสาวเลา่ ประสบการณ์ เล็กน้อยทเี่ คย
ขับรถไปเรยี น ไปทำงาน และไปเทีย่ วใกล้ๆ กับครอบครัวของญาตทิ ่นี ัน่ บ้าง พราวพิลา
ศชนื่ ชอบการขับรถและขับเก่งผดิ บคุ ลกิ เรยี บรอ้ ยของเจ้าตัวจนแม้แตแ่ พรวพรรณรายผู้
ปราดเปรยี วเองยังชนื่ ชม

“เธอนเี่ ปน็ คนถ่อมตัวมากเลยนะ ฉันไม่คิดเลยวา่ ซานโดรจะมาหยดุ อยูท่ ี่ผ้หู ญงิ
ลักษณะอยา่ งเธอ”

“บางทีเขาอาจจะไม่หยุดอยูท่ ่ฉี ันก็ได้”
“ทำไมเธอพูดอยา่ งน้ลี ะ่ เธอไมร่ กั ซานโดรหรอื ” เธโอโดราถามด้วยน้ำเสยี ง
ฉนุ เฉยี ว ทำให้พราวพิลาศน่ิงไป
คำว่า ‘รัก’ นั้นกระทบใจอย่างแรงเหมอื นมีใครเอาอะไรมาทบุ หัวให้พราวพลิ าศ
มนึ งงไปชวั่ ขณะ จนตอบคำถามไม่ถูก ทำให้เธโอโดราย่งิ ทำหน้าบ้งึ มากข้นึ ราวกับโกรธ
เธอนักหนา

“ถ้าเธอไม่รกั เขาก็ควรถอยออกมาเสยี ฉันรักเขา ผ้ชู ายอยา่ งซาน-โดรไม่ควรจะ
มาเสยี เวลากับผ้หู ญงิ ที่ไมร่ ้คู ่าหรอื ไมม่ คี วามศรทั ธาในตัวเขาหรอก”

“ฉันร้คู ่ะ” หญงิ สาวมองสาวงามตรงหน้าด้วยสายตาออ่ นลง
“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาอยา่ งน้ัน ฉันไมต่ ้องการความสงสารจากเธอ”
“คุณคดิ ผิดแล้วเธโอโดรา ฉันไม่สงสารคุณหรอกคะ่ ผู้หญิงที่รใู้ จตัวเองนา่
ชนื่ ชมจะตาย ถ้ารักอยา่ งถกู วิธี ก็ไมม่ ใี ครควรถกู ตำหนิ”
“เธอไมโ่ กรธฉันหรอื ” เธโอโดราทำหน้าประหลาด หันมามองพราวพลิ าศอยา่ ง
พศิ วง

“คณุ คดิ จะแยง่ ซานโดรไปจากฉันหรอื เปล่าละ่ ” สาวน้อยกลั้นใจถามย้มิ ๆ ถาม
แล้วกร็ ้สู กึ อายเสยี เองจนแก้มแดงปลั่ง ทำให้เธโอโดราย้ิม ในทสี่ ดุ กห็ ัวเราะเสยี งใส
ออกมาอย่างอดไมไ่ ด้
“เธอนีแ่ ปลกคนจรงิ ๆ เธอเป็น
ใครอยู่ๆ ก็มาชบุ มอื เปบิ ” ฉันจะแย่งถ้ามโี อกาส กฉ็ ันรกั ของฉันมาต้ังนาน

คำพดู น้ันทำให้พราวพลิ าศทำหน้าประหลาดบ้าง อยากจะบอกว่าคนทีแ่ ปลกแถวน้ี
เห็นจะไม่ได้มแี ต่เธอแค่คนเดียวแน่

“เรากลับบ้านกันเถอะคะ่ เย็นน้คี ุณจะอยู่ทานข้าวกับอเล็กซานดราไหมคะ”

“คิดวา่ นะ ฉันไมไ่ ด้คุยกับคุณป้ามานานแล้วเหมอื นกัน”
ขากลับบ้าน การสนทนาเปน็ ไปอย่างถ้อยทีถ้อยอาศยั กันมากข้ึน เธโอโดรามอง
สาวน้อยแฟนของซานโดรอยา่ งพินจิ แม้จะไมส่ ามารถพดู ได้เต็มปากว่าชอบสาวน้อยคน
น้ี แตพ่ ราวพิลาศก็มอี ะไรน่ารักในตัวหลายอยา่ ง แม้เธออยากเกลยี ด แตก่ ็พดู ได้ไมเ่ ตม็
ปาก
ถงึ แม้จะมีความไมช่ อบมาพากลระหว่างคนท้ังคู่ เธโอโดรากไ็ มส่ ามารถปฏิเสธได้
วนส่าาาเยนธตออายเมห่าอ็นงงเสธกาโันยอใโยดแรบมาาย้ฝงอ่อา่ ยยมห่าสงญงั ทเกิงี่รจ้อตะยเไหรม็นัดท่ เำหอนยหยี า่รวงอื เแปรนักดิ ่นทเผรเ่ี ธะยหอวเฝแา่ ้งาตหร่คอนนม่มุ ทาสนแ่ี าอาวนบยหรากมัลทแายอีต่ ปบา่ จีงมฝะอส่างย้นิ ซตหา่านวงังโทจดอรรดงมิ ๆา
เสยี แล้ว
แล้วเธอละ่ จะยอมถอยง่ายๆ อยา่ งน้เี ชยี วหรอื !

ซานโดรกับพราวพิลาศเดนิ ทางไปถงึ ฟรี า เมืองหลวงของเกาะซานโตรนิ ีใน
ปเวีกลอ่ านสอคงรทสิ ุ่มตกเากลาะรปู โพดรยะทจ้งัินกทเิ รซ์เลสเย้ีอวาไทวี่เ้ทกดิ่เี อจเาธกนกสา์เรพรอะื่ เใบหิด้สขาอวงใภชไู้เขดา้มไีเฟวเลมา่อื อสยา่กู มับพคันรหอกบรค้อรยัว
ของเธอบ้าง เพราะท่เี กาะมคี นรับใช้ประจำบ้านอยู่แล้ว

“ไกลจากทน่ี ี่ไหมคะ” หญงิ สาวหันมาถามคนข้างๆ เมอื่ เครอ่ื งบนิ ออก
อย่างอน“่ื ไกมจ็เ่ กะนชิ า้ชกวั่ วโ่ามนงั้นหรวอันกนแพ้ไี ปงชอปถ้ปานิงัม่งสาปไีดดโ้อบะตไรกมป็ ารบะ้ามงา”ณสถี่ งึ ห้าชัว่ โมง หรอื ถ้าเรอื

“ได้นดิ หน่อยคะ่ ซานโดร...”
“ว่าไงคารา่ ทำไมทำหน้าอยา่ งนั้น มอี ะไรหรอื เปลา่ ”
“เรอ่ื งเธโอโดรา วันหนง่ึ คณุ จะไมพ่ จิ ารณาเธอบ้างหรอื คะ ถ้าคุณไมม่ คี นทีค่ ุณรกั
จรงิ ๆ” สาวน้อยถามเสยี งอ้อมแอ้มอยา่ งไม่แนใ่ จ แต่กลับทำให้คนถกู ถามหน้าเครง่ ข้นึ
มาโดยทันที มองเธอด้วยสายตาโกรธๆ
“พูดบ้าอะไรกันน่แี พง รตู้ ัวบ้างหรอื เปลา่ ”

“ฉันรวู้ ่ามันไมใ่ ชเ่ รอื่ งของฉัน แต่...”
“มันเปน็ เรอ่ื งของแพงนัน่ แหละ ไม่ใชค่ นอนื่ หรอื ท่ีคดิ จะยกผมให้เธโอโดราน่ี
เพราะอยากกลับไปหาไอ้คู่หมั้นนั่นเต็มที อยา่ หวังเลยวา่ ผมจะยอมให้แพงกลับไปหา
มัน!”

“เรอ่ื งน้ไี ม่เกี่ยวกับพช่ี ายอัคร” หญงิ สาวอกึ อัก ไม่เข้าใจว่าเขาจะโกรธอะไร
มากมายขนาดน้ี แม้จะโลง่ ใจข้ึนมาโดยไมร่ ้ตู ัวเมอื่ รวู้ า่ เขาไม่ได้สนใจเธโอโดราจรงิ ๆ

“แล้วคดิ ยังไงจะยกผมให้คนอ่ืน นผี่ ัวนะไมใ่ ชข่ ยะ! แพงใช้ผมจนเบ่อื แล้วหรอื
ถึงจะต้องเสอื กไสกัน ถ้าผมจำไมผ่ ดิ เราเพง่ิ ได้ทดลองอยู่แบบผัวเมียแค่คืนเดียวแล้วก็
ครง้ั เดยี วเท่าน้ัน แถมทำแคท่ ่าเบสกิ เสยี ด้วย”

“อยา่ หยาบคายนะซานโดร” หญิงสาวหน้ารอ้ นจัดกับการตอบโต้รนุ แรงอย่างน้ัน
“แล้วต้องใช้คำพูดยังไงมันถึงจะไม่หยาบคายครบั คุณผู้หญงิ ! หรอื แพงจะดใี จ
หากผมบอกวา่ วันหน่ึงให้แพงพจิ ารณาไอ้บัดบ้าง ถ้าเราเลิกกันแล้ว”
“ไม่ใชน่ ะ!” พราวพลิ าศสา่ ยหน้าตาเบิกกว้าง เพราะหากเขาถามข้ึนมาจรงิ ๆ เธอ
เองคงจะโกรธมาก

ยังไมไ่ ดแ้ ต่มตันอจนะแเปรกรยีเขบาเถทงึยี กบับกขันอไใดห้ห้เรธอือมาคเปวน็ามนสามังบพำันเรธอ์ ของไเหธนอยกัังบจเขะบาจอะกเรวยี่าไกมว่เ่าคคยบคกดิ ันจกะ็
แต่งงาน กแ็ ล้วเธอจะอย่ตู รงไหนในชวี ิตของเขากันละ่ !

“ถ้าแพงพูดบ้าๆ ไม่มีหัวคดิ แบบน้ีอีก เราจะได้เห็นดีกันแน”่
พดู จบกไ็ มร่ อให้เธอตอบ เพราะรา่ งสงู สงา่ ลกุ ข้ึนยนื ผลุนผลันเข้าไปในเคบิน
สว่ นตัวทันที ท้งิ ให้คนถามตะลึงงัน
เอาอยา่ งไรดีล่ะคราวน้ี พราวพลิ าศไม่ชอบท่ีจะให้เกิดความขัดแย้ง หรอื การ
หมางเมนิ ใสก่ ัน ทั้งท่เี รม่ิ ดีกันแล้ว แบบน้ีมันอดึ อัด แถมเธอเองยังต้องพึง่ พาเขาอยู่
เกดิ เขาไมพ่ อใจแล้วอาละวาดจนเหตกุ ารณ์ บานปลายละ่
หญิงสาวลกุ ข้นึ ยืนละล้าละลัง คิดว่าจะตามเขาเข้าไปดไี หม แต่ซานโดรกลับเข้า
ไปในเคบนิ สว่ นตัวของเขา ทำให้คนจะตามได้แต่ยนื อยอู่ ย่างนั้นเพราะไม่กล้าพอ ขนื

เข้าไปแล้วเขาหาเรอ่ื งถงึ เน้ือถงึ ตัว คนลำบากก็คงจะมีแตเ่ ธอ คนทม่ี ีประสบการณ์ มา
แล้วเรม่ิ ร้ทู ัน เอาไว้ไปถึงเกาะก่อนคอ่ ยง้อกแ็ ล้วกัน รา่ งอรชรนัง่ ลงท่ีเดมิ แล้วถอนใจ

ท้ังคูม่ าถงึ เกาะก่อนสามทมุ่ เลก็ น้อย มรี ถมารอรบั เข้ าไปที่บ้านเรยี บร้อย พราวพิ
ลาศเดินตามรา่ งใหญท่ แ่ี ม้จะไม่ยอมพดู กับเธอแต่ก็ยังจับจูงดีๆ ให้เธอลงจากเครอื่ งบนิ
และพาไปที่รถ จากน้ันตา่ งคนกต็ า่ งนั่งเงยี บ หญิงสาวแอบมองใบหน้าคมสนั ด้านข้าง
ทน่ี ั่งเงยี บเหมอื นรปู ปั้นแล้วต้องกลนื น้ำลาย ไม่ร้วู ่าจะเรมิ่ ง้ออยา่ งไรดี
สาวกจ็ ปะหกาตยิถโ้ากแรพธรวหพารกรเณป็นราบยิดโากหรรธอื ลเธอออกศ็จระี เขเ้ธาไอปกจ็แับคมเ่ อืข้ถาไอื ปแคขลนอชเควลนยีคกยุ อดไมเอก่ ว่ีนฉาทอนีเล้อาะง
ประจบเสยี งอ่อนหวาน ไม่ทันไรท่านก็จะหายโกรธเชน่ กัน แต่กับผู้ชายคนน้ี ขืนไปจับ
ตัวเขาเข้า แล้วเขาลากเธอเข้าไปทำตามใจตัวเองจะทำอยา่ งไรล่ะ

หญิงสาวนัง่ นิ่งอยนู่ าน คอยแอบมองคนข้างๆ เผ่อื คนทโ่ี กรธจะใจอ่อนหันมา
ชวนเธอคยุ กอ่ นเหมอื นทุกครัง้ แต่ซานโดรกลับเงียบกรบิ เหมอื นเธอไม่มีตัวตน ตอน
แรกเขานัง่ นิ่ง บางครั้งกม็ องออกไปนอกรถ จากนั้นก็เอนกายลงแล้วหลับตาเหมอื นกับ
หลับไปแล้ว เธอก็ยังหาทางง้อไม่ได้จนต้องผ่อนลมหายใจยืดยาวหลายครั้ง

ทั้งคูไ่ ปถงึ บ้านหลังใหญ่รมิ ชายหาด ผา่ นเส้นทางเลก็ ๆ ค่อนข้างคดเค้ยี ว แต่
พราวพลิ าศแทบไมไ่ ด้ให้ความสนใจเพราะกังวลเรอื่ งคนข้างตัวจนกระทั่งถงึ จุดหมาย
ปลายทาง

“ได้ยนิ เสยี งคล่นื ด้วย น่าอย่จู ังเลยนะคะ”
“ฮือ่ ” ซานโดรรบั คำในลำคอเหมอื นเสยี ไมไ่ ด้ แล้วสัง่ ให้คนพาเธอไปท่หี ้องโดย
ยกกระเป๋านำหน้า พราวพลิ าศจึงจำใจเดนิ คอตกตามไป โชคดีท่ีเธอทำอย่างน้ัน จึงไม่
เห็นสายตาแขง็ กรา้ วทม่ี องตามหลังคล้ายคนกำลังหมดความอดทน
ดทู า่ ทางทีบ่ ้านน้จี ะมคี นรับใช้น้อยกว่าทีบ่ ้านของอเล็กซานดรามาก เพราะหลัง
จากคนรบั ใช้ผ้ชู ายหน้าตาเหมอื นชาวเกาะในพ้ืนทีย่ กกระเป๋าข้นึ มาให้แล้ว พราวพลิ าศก็
ชต้วัอ่ คงอรายวู่คดน้วเยดคยี ววามรจ้สูัดกึ เสเปอ้ื ็นผอ้าิอสอระกขจ้ึนากเลก็กรนะเ้อปย๋าใสต่ ู้ใเหธ้ตอัวชเนิ อมงานขานณแะลท้วม่ี ทอ่ีจงะสดำแู รลวจตทัวพี่เอักงใแหลมะ่

ชอบมากกว่าจะให้คนอนื่ มาดแู ลเสยี อีก ขืนกเิ ซลรคู้ งจะเสยี ใจแย่
สมัยทีอ่ ยกู่ รงุ เทพฯ ลออศรสี อนให้สามสาวร้จู ักดแู ลตัวเองด้วยการทำความ

สะอาดห้องของตัวเองโดยไมต่ ้องมคี นรบั ใช้คอยชว่ ยเหลือ เรยี นทำอาหารและงานบ้าน
งานเรอื นจนทกุ คนคลอ่ งหมด ลออศรอี บรมสงั่ สอนจนแน่ใจวา่ ทายาทสาวทกุ คนของ
ออัคยาร่ งเดแโพชรจวะพดรูแรลณส-ามราีแยลยะังคโมุดบน้าเนคยอี่ ยวอเู่ มยื่อ่างอหอนกักเรจอื นนทไำปเปน็ หมแมด้แทตุกค่อนย่ทางีอ่ อไมกม่จีะใคปรรไาดด้เรปับรกยี าวร
ยกเว้นไม่ว่าจะเต็มใจหรอื ไม่กต็ าม

หญงิ สาวอาบน้ำแล้วแตง่ ตัวด้วยชดุ ทพ่ี รอ้ มจะเข้านอนเพราะคดิ วา่ คงไมม่ อี ะไร
แล้ว เนอ่ื งจากทั้งหมดรับประทานอาหารเยน็ กับอเล็ก-ซานดราและเธโอโดราก่อนท่จี ะ
ออกมาจากเอเธนส์

เสยี งเคาะประตดู ังข้นึ ตอนหลังสที่ ุ่มเล็กน้อย พราวพิลาศเดินออกไปดู เหน็
สาวใชค้ นหนึ่งถือแก้วนมอุ่นๆ ใสถ่ าดยืนย้ิมรออยู่

“ซนิ ญอร์กัสซนี ีให้มาดูว่าซนิ ญอรนิ ามีอะไรให้ชว่ ยหรอื เปล่าค่ะ ท่านกลัวจะหวิ
ด้วย” น้ำใจของคนทีแ่ ม้จะยังโกรธแตย่ ังคงนึกถึงเธอทำให้พราวพลิ าศย้มิ ออกมาได้

“ฉันเรยี บร้อยดจี ้ะ ขอบใจมากสำหรบั นม แตค่ งไมร่ ับอะไรเพม่ิ แล้ว”
“ง้ันดิฉันขอตัวไปนอนกอ่ นนะคะ ถ้าซนิ ญอรนิ ามีเรอื่ งด่วนหรอื อยากเรยี กให้
ดฉิ ันมารบั ใช้ให้กดหนงึ่ ได้เลยค่ะ ท่บี ้านน้ีมีคนดูแลแค่สองคน คอื ผ้ชู ายที่ยกกระเป๋ามา
ให้คณุ คอยทำอาหารกับดูแลเรอื่ งทัว่ ไป สว่ นดิฉันคอยทำความสะอาดบ้านกับชว่ ยดแู ล
แขก”

“ขอบใจมาก แล้ว...ซนิ ญอร์ทา่ นนอนหรอื ยังจ๊ะ”
“ยังคะ่ ท่านคุยกับซนิ ญอร์เบดฟอร์ดอย่คู ะ่ เธอเพงิ่ มาถึงเม่อื สกั ครนู่ ้เี อง ดฉิ ัน
ได้ยนิ วา่ วันน้ีจะออกไปดื่มกันท่ีชายทะเล”
“อยา่ งน้ันเหรอ ขอบใจเธอมากนะ” หญิงสาวย้ิมพราย รบั ถาดนมมาแล้วปดิ
หปนระุม่ ตคหู น้อนง้ีมนชี ึกอ่ื อเสยยี างกเเปห็นน็ ทหี่เนล้าื่องโลดอื มอินยิก่างไทรี่ซเดานอโรด์ รเบวดา่ ฟอพร์ดราวขพ้ึนลิ มาาศบเ้าคงยเหเหม็นอื เนขกาเันฉพเาพะรใานะ

รปู หรอื ตามทีวบี ้าง ทว่ งทา่ องอาจ ใบหน้าคมคายแบบหนุม่ ยโุ รปเลือดผสมของเบด
ฟอร์ดทรงเสนห่ ์ จนไมแ่ ปลกใจวา่ เหตใุ ดเขาจึงมสี าวๆ มาอุ่นเตยี งอยมู่ เิ คยขาด พราว-พิ
ลาศจึงอยากเหน็ เขาบ้างเหมือนคนอยากเห็นดารา

แต่ในเมื่อเจ้าของบ้านไม่ได้เชญิ หรอื อีกทกี ย็ ังไมห่ ายโกรธ เธอจะเชญิ ตัวเองก็
ไมใ่ ชท่ ่ี นอนดกี วา่ พรงุ่ น้คี อ่ ยวา่ กัน

คนื แรกบนเกาะซานโตรนิ ผี ่านไปด้ วยดี พราวพิลาศนอนหลับสนิทและตน่ื
ตตั้ืง่นแต่ยหังไญมงิ่หสกาโวมเปงเิดชห้าตนา้ามตปา่ งกเตหิน็ เฟธอองลคกุ ลขน่ื ้นึ สมขี าาอวาอบยนลู่้ำแิบตๆง่ ตัวพเรช้อา้ มขเนสายี ดงนค้ีคลน่ืงจสะายดังซไัดม่กมคีน็ นกึ
อยากไปเดนิ เลน่ หรอื จะไปออกกำลังกายดี เธอมรี องเท้าผ้าใบค่เู ลก็ ตดิ กระเป๋ามาด้วย
เสมอเผอ่ื กรณฉี กุ เฉนิ เพราะไมไ่ ด้กินเน้ือท่ีมากอะไร
และแย“้มอยอ้ิมกชไอปบว่งิใอจกอับกคกวำลามังคกดาิ ยนสั้นักหนพอ่ รยาดวกีพวิล่าาศจระบีไดเป้สลดย่ี ชนนื่ เ”ครสอื่ างวแนต้อ่งยตัพวเึมปพ็นำขกาับสตน้ั ัวแเอลงะ
เส้อื ยดื ตัวโครง่ สขี าว หาผ้าขนหนูผนื เล็กมาพาดคอไว้ พรอ้ มรองเท้าผ้าใบคู่โปรด แล้ว
ออกจากห้องเดินลงไปทช่ี ายหาด

แสงสวา่ งตอนเชา้ ทำให้พราวพิลาศมองเหน็ ว่าบ้านของซานโดรหลังค่อนข้างใหญ่
กซวงึ่ เา่ ปบ็น้านเอขกอลงักเพษือ่ ณน์ เบฉ้าพนาะตซัวงึ่ ลสดรห้างลดั่น้วกยันรปูไปทบรงนแขปอลบกผตาา สว่ นใหญ่ทาสขี าวและสพี าสเทล
แต่บ้านของซานโดรอย่สู งู ข้ึนไป
เพียงนดิ หนอ่ ย เดินลงมาไมไ่ กลกถ็ ึงรมิ หาดพอดี มองเห็นทะเลสฟี ้าครามน่าตนื่ ใจ
อากาศค่อนข้างเยน็ แตส่ ดชน่ื ของบรรยากาศชายทะเลทำให้พราวพิลาศวิ่งต้ังแต่
หหนก้โามผงากกวม่านจจนนถตงึ ้อเจงด็ ใโชมผ้ ง้าเชขา้นแหลน้วผูจงึืนวเิ่งลเ็กหซยับาะๆลกมลหับายมใาจทถี่บี่ก้านระพชักั้นเเพมร็ดาเะหองอ่อื กเลแร็กงๆเปซน็ มึรเะตย็มะ
เวลานาน

ฝีเท้าลงรแา่ งลส้วงูเสดงนิ ่าเซขง้่ึากไปำลหังาเยขนื าบิดรต้ไู ัวดอ้โดยยหู่ ไนม้าต่ บ้อ้านงเมดอาจงมากาใทบเ่ี ธหอน้าคุ้นทตำาใทห่ีเ้พคยราเวห-็นพจิลากาศสชอ่ื ะวลา่ นอ่ี
คอื โดมินกิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด

รา่ งสงู ของเขาน่าจะใกล้เคยี งกับซานโดร ผมสดี ำ โหนกแก้มสงู แบบผ้ดู ี ค้ิวเข้ม
ตาคมกล้าสเี ทอร์คอยส์ และปากได้รปู งามพร้อมสันกรามบกึ บนึ โดมินิกรวมสว่ นผสม
ระหว่างความศวิ ไิ ลซ์กับความปา่ เถอื่ นได้อย่างลงตัวจนนา่ พิศวง ดูอาจหาญเหมอื น
ขจรุนงิ ศขกึอกงเลขาางดสดู นกี ามว่ารใบนรแปู ตต่ข้ังณเยะอเดะียวกันหกลม็ อ่ีทแา่ ทบาบงนเย้ีไ้มืองแ่ ยปา่ลงกสใงจ่าเงลามยรวา่าวทกำัไบมขจุนงึ นไดา้ชง อื่ แวล่าเะปตน็ัว
เพลย์ บอยตัวฉกาจ

“น่ีจะต้องเป็นมิสอัครเดโชแน่ๆ ผมรอทีจ่ ะเหน็ หน้าคณุ ต้ังแต่เม่ือคืนน้ี แตไ่ อ้
เพ่อื นจอมหวงของผมสง่ คุณเข้านอนเสยี แล้ว” น้ำเสยี งของโดมินิกรา่ เรงิ เขาย่นื มือมา
ข้างหน้าให้เธอจับตามธรรมเนยี มตะวันตก

“เรามาถึงคอ่ นข้างดกึ คะ่ ซานโดรคงไม่อยากรบกวนคณุ มากกวา่ แต่ตอนท่ีคณุ
มาถึง ฉันยังไม่ได้นอนเลยค่ะมสิ เตอร์เบดฟอร์ด”

“ยนิ ดีทีไ่ ด้รจู้ ักครบั มีชอื่ อ่นื ให้ผมเรยี กไหม นี่ผมต้องฝึกต้ังหลายรอบกวา่ จะ
ออกเสยี งนามสกุลของคณุ ได้ เพราะไอ้เพ่ือนจอมหวงของผมมันบังคับ” ใบหน้าของ
เขาบิดเบ้เหมอื นโดนบังคับให้กลนื ยาขม ทำให้พราวพลิ าศหลุดเสยี งหัวเราะเบาๆ นกึ
ชอบชายหนุ่มข้ึนมาโดยไมต่ ้องใช้ความพยายาม แม้จะตะขดิ ตะขวงใจกับคำวา่ ‘ไอ้
เพอื่ นจอมหวง’ ก็เถอะ

“เรยี กแพงกไ็ ด้คะ่ ยนิ ดที ไี่ ด้ร้จู ักเชน่ กัน”
“ง้ันได้โปรดเรยี กผมว่าโดมนิ ิก ไม่นึกว่าจะมวี ันน้”ี
“วันน้ี” พราวพลิ าศเอียงคอด้วยความสงสัยจนลืมดงึ มือออกจากมอื ใหญอ่ บอุน่
ทกี่ ุมมอื ของเธอเอาไว้
“วันทีน่ ายควรเอามือออกจากตัวผู้หญิงของฉัน!”
เสยี งห้าวห้วนไมพ่ อใจดังจากระเบียง ทำให้พราวพลิ าศรบี กระชากมือออกด้วย
ความตกใจมากกวา่ จะกลัวเขาเห็น ขณะทโี่ ดมนิ กิ ค่อยๆ ปลอ่ ยชา้ ๆ เหมอื นไม่เต็มใจ
ซงึ่ พราวพิลาศร้ดู ีวา่ เขาแสร้งทำ เธอเดาได้จากประกายระยับในดวงตาเมื่อเขาขยบิ ตาให้
แล้วหันไปทำหน้ายียวนใสซ่ านโดรซง่ึ ยืนเอามือเท้าระเบียงมองลงมาด้วยสหี น้าเอาเรอ่ื ง

“ฉันเพียงแค่ปฏบิ ัติตัวอย่างคนท่ีเจรญิ แล้ว แล้วแพงเขาก็มีมารยาทดีพอๆ กับ
ฉัน”

“ข้นึ มากินอาหารเช้าส”ิ ซานโดรบอกเสยี งห้วน แล้วมองหน้าพราวพิลาศนิ่งโดย
ไม่พดู วา่ กระไร ขณะที่โดมินกิ ผิวปากเหมือนพบเรอื่ งสำราญอย่างใหม่

“เชญิ ครบั แพง แต่ผมเดาว่าคุณคงอยากอาบน้ำกอ่ น”
“ถ้าคุณไมถ่ ือ ฉันกนิ ชดุ น้กี ็ได้ค่ะ น่กี ็หวิ แล้วเหมือนกัน”
“ผมไม่ถืออย่างแน่นอน คนสวยๆ อย่างคณุ ตอ่ ให้ใสผ่ ้าข้ีร้วิ ก็คงจะชวนมอง
อยู่ด”ี ชายหนุ่มวา่ เสยี งเย้า ใช้สายตากวาดตามองเธอตั้งแตห่ ัวจดเท้าแล้วย้มิ กว้างให้
จนพราวพลิ าศหัวเราะแล้วเย้ากลับบ้าง
“คุณกรณุ ามากค่ะทีพ่ ูดอย่างน้ัน คุณเองกห็ ล่อมากเหมือนกัน แต่ฉันคงไม่ต้อง
บอกหรอก”
ไม่ใชแ่ ค“ค่เปรับลือผกมนไอดก้ฟทัง่เี จขนาคเบดิ อ่ื ว่าผผมมเกปำน็ลังมผอง้คู หนามใัคกรคสดิ ักวคา่ ผนมทเจ่ี ปะน็ รักวัหตัถวใุทจาทงเบ่ี พิดศเบ้ยี แวตขผ่ อมงผมดีมี
มากกวา่ นั้นนะ” ชายหนุ่มทำเสยี งน้อยอกน้อยใจปนเหยยี ดหยัน
“คุณอาจจะชอบให้คนคิดอยา่ งนั้นก็ได้ไมใ่ ชเ่ หรอคะ หรอื ถ้าไม่ใช่ บางครงั้ เวลา
ที่เราอยากได้อะไร เรากต็ ้องย่นื มอื ออกไปกอ่ น” น้ำเสยี งอ่อนโยนของเธอทำให้โดมนิ ิก
หันมามองอยา่ งพิศวง แล้วหัวเราะในลำคอด้วยท่าทางพงึ พอใจ
“คุณเป็นคนทพี่ ิเศษมาก แพง ถ้าเลิกกับซานโดรเมอ่ื ไร อยา่ ลมื นึกถึงผมเป็นคน
แรกนะครบั ”
“ฝันไปเถอะ! นายมันซาตาน เลกิ จบี แฟนของฉันได้แล้ว” ซาน-โดรพูดเสยี ง
ห้วนแล้วสอดมือรัง้ เอวคอดของพราวพลิ าศเข้าหาตัวเมื่อเธอข้นึ ไปถึงบันไดข้ันบนสดุ
ก้มลงมองหยดเหง่ือเลก็ ๆ บนหน้าผากและลำคอของเธอที่ซบั ไมห่ มดพร้อมย่นหัวค้วิ
“แพงไมอ่ ยากอาบน้ำก่อนหรอื ผมเพ่งิ รวู้ า่ คุณชอบออกกำลัง-กาย”
“เห็นแล้วกอ็ ดไม่ได้น่ะค่ะ ท่นี ี่สวยเหลอื เกิน อากาศก็ดีมาก” พราวพิลาศหันมา
ตอบเสยี งหวานพอๆ กับรอยย้มิ น่ารักเมอ่ื เขายอมคุยด้วย แตค่ นท่ีเรม่ิ ทักเธอกอ่ นกลับ

ทำหน้าบ้งึ แล้วเมินหนจี นคนง้องนุ งง ยังดที ่เี ขาไมส่ ลัดเธอท้ิงไปด้วย ไมอ่ ยา่ งน้ันเธอคง
รสู้ กึ แยน่ า่ ดู

พราวพิลาศรับน้ำสม้ ค้ันสดแก้วเดียวกอ่ นจะขอตัวข้ึนไปอาบน้ำเพราะร้สู กึ เหนียว
ตัวนดิ ๆ จากลมทะเล ต้ังใจจะลงมารับประทานตอ่ หลังอาบน้ำเสรจ็ ท้ิงให้ชายหนุม่ ทั้ง
สองนั่งคุยกันที่ระเบียง

หญิงสาวเดนิ ลงมาอกี ทหี ลังจากนั้นเกือบชัว่ โมงเพราะสระผมและต้องเปา่ จนแห้ง
เท้าเล็กใสถ่ งุ เท้าตามด้วยรองเท้าอยกู่ ับบ้านอีกทีเพราะอากาศหนาวเลก็ น้อย เสยี ง
สนทนาดังอยทู่ ร่ี ะเบียงซงึ่ ไรเ้ งาของคนรับใช้ทำให้พราวพิลาศเดินชา้ ลงโดยไม่ร้ตู ัว

“นายเอาจรงิ เหรอวะ คนน้ี” เสยี งของโดมินกิ ถามเอ่อื ยๆ ทำให้หญิงสาวชะงัก
เท้า บอกตัวเองวา่ คงจะดกี ว่าถ้าเธอไปเดนิ เลน่ แล้วปลอ่ ยให้พวกเขาคุยกัน บางทเี ขาคง
มเี รอื่ งสว่ นตัวทจี่ ะต้องพูดกัน

“แล้วนายคิดว่ายังไงละ่ ”
พราวพ“ลิ เาขศานชะ่ารงักกั ดเทีน้าะท่กี ำดลทูังห่าทันาหงจละังไกมลเ่ ัหบมอื นสาวเพๆราะคดนเู หไหมนือ”นวา่ คตำัวพเดอู ขงจอะงตโกดเมปินน็ ิกหทัวำขใ้หอ้
สนทนาเสยี แล้ว

บรเิ วณนั้นสงบเงียบ เธอใสร่ องเท้าผ้าและเป็นคนเดนิ เบา ผ้ทู ส่ี นทนากันอาจจะ
ไมร่ วู้ ่าเธอมาแล้ว ตามมารยาทเธอควรจะทำเสยี งอะไรสักอยา่ งแล้วเดินเข้าไปรว่ มวง
ดโด้วยยเฉพหาะรเอื มไือ่มร่กวู้ เ็ ่าดเินปน็ออเรกอ่ื ไงปขจอางกตทัวีน่ เัอ่นงเสทยำี ให้กแ้าวตยค่ ่าวงาเมธออยชา้ากลรง้อโู ดยยากไมเหร่ ้็ตนู ัวตามประสามนุษย์

“ดูนายจะรดู้ จี รงิ นะ เพง่ิ เหน็ เขาก่นี าทเี ชยี ว นายบอกเองไมใ่ ชห่ รอื วา่ ผ้หู ญิงแทบ
ทุกคนเหมือนกันหมด”

สว่ นพร“าอวาพจจลิ ะามศขีน้อ่งิ ยกเอเวน้นหกลไ็ ังดพ้ งิ ไผมน่ง้ัังนนรายอจฟะังพคาำเตขอามบาดท้วนี่ ยหี่ หรัวอื ใ”จทโ่เี ตด้นมินถ่รีกิ วั พูดแกตล่ดั้วเูหหัวมเรอื านะ
การรอคอยของเธอจะสญู เปลา่ เพราะซาน-โดรเงยี บไป

“เหน็ คนของฉันบอกวา่ อันเดรยี มาขอเชา่ ทา่ เรอื ของนายหรอื ” เสยี งเปน็ งานเป็น

การของโดมนิ กิ ท่ีเปลย่ี นเรอื่ ง ทำให้หัวใจของพราว-พิลาศเต้นช้าลงจนคล้ายกับจะหยุด
เต้น ร้สู กึ เจ็บหนว่ งในหน้าอกจนต้องยกมอื ข้นึ กมุ พรอ้ มกับดุตัวเองแล้วหันหลังเดิน
กลับออกไปหน้าบ้าน ความอยากอาหารและความกระตือรอื ร้นกอ่ นหน้าหายไปโดย
ส้นิ เชงิ

จะง้อไปทำไม เขาก็คงไม่เห็นเราแตกต่างจากผู้หญงิ อืน่ อยู่แล้ว
‘ผู้หญิงแทบทุกคนเหมอื นกันหมด’
ผ้ชู ายทม่ี คี วามนับถือให้ผ้หู ญิงจะพูดอย่างน้หี รอื เธอเองกไ็ มค่ วรเผลอไผลไป
กับสงิ่ ล่อลวงทีเ่ ขาหยบิ ยื่นให้ บางทซี านโดรอาจจะใช้วิธนี ้ีเพ่อื ให้เธอยอมกไ็ ด้ ในเมอ่ื
เขาไม่สามารถหาวิธอี ่นื และไม่ต้องการขม่ ขนื เธอ อะไรจะทำให้ผ้หู ญงิ เตม็ ใจได้ละ่
นอกจากความใจอ่อนของเธอ หรอื เธอมีใจให้เขาแล้ว
เขาไม่ตอบ เพราะโดมินกิ เป็นเพ่อื นสนิทเพียงไมก่ คี่ นท่เี ขามี และเขาคงไม่
ตอ้อยงากกเาลรโือ่ กนหขก้ันเธเอขจาาถกงึ นกัาบงเบตำือเรนอเธขอ้นึ แมลา้วเปวน็า่ เอขะาไไรมทเ่ คี่มยากคกิดวท่า่จี นะ้ันแตทง่ำไงมาน อย่ๆู เขาจะนกึ
ถ้าซานโดรต้องการท่จี ะทำให้เธอใจอ่อน เขากท็ ำมันเกือบสำเรจ็ แล้ว หากเพียง
แต่เธอจะไมไ่ ด้ยนิ เรอื่ งในวันน้ี

11

เค้ าลางของความยงุ่ เหยงิ

ซานโดรเอนหลังพิงพนักแล้ วปรายตามองเพอ่ื นสนทิ โดมนิ กิ เลา่ เรอ่ื ง
ขขอบวงอนติ กาาลรคี ซ้ายงึ่ เาขกาับเชออ่าื ววุธา่ สอันงคเดรารมยี จามกือชขคิ วาาโขกอทงี่กำดลอังนแพโจรเข่ซยฟายเเซขซ้าามโารในอหาจลเาปย็นเมตือัวกงใาหรญ่
“ฉันคดิ วา่ มันตั้งใจจะใชเ้ รอื ขนของเปน็ บางคร้งั เพราะมันไม่เคยใชเ้ ส้นทางน้ีมา
พกกอ็่ไัวดนพ้ ันทกแัาบตงพกถ่ ว้าารกจคับมงไาจดเฟะ้ขยยี้นึ ังแมไบมาบเ่ ขน้ม้ีทงอา่ วเารดจอืจนขะักพองลบนอนายยเรรจอับื ะมเตคพี ้อร้นืางะมทหปี่มี์ ไัญปากดหม้วาากยยังบ่ารจยัฐะๆบซ”าอ่ลนแนขๆอ่ งเอยาไิง่ วม้ตีชรอื่งไนหานย

“ดอนโจเซฟคงไม่ปลอ่ ยให้คนของเขาทำอย่างนั้นละมั้ง เราเคยคยุ กันเอาไว้แล้ว
นี่”

“เรอ่ื งน้ันฉันเองกไ็ มร่ หู้ รอกนะซานโดร แต่นายก็ร้นู ่วี า่ ดอนโจเซฟนะ่ ตัวรา้ ย
อาชญากรอันดับต้นท่ที างการอติ าลตี ้องการตัวมากที่สดุ นายจะไมห่ าทางคุยกับเขา
หนอ่ ยหรอื บางทอี ันเดรยี อาจจะทำเรอื่ งน้ลี ับหลังเขาก็ได้”
“ไม่ละ ฉันไม่เชอ่ื หรอกวา่ จะมีอะไรรอดพ้นหูพ้นตาตาเฒา่ นั่นไปได้”
มาเฟียท่มี ีชอ่ื เสยี งในอดตี สน้ิ ชอ่ื ไป
“โลกน้มี ีอะไรแน่นอนบ้างละ่ ซานโดร อันเดรยี น่ะท่าทางมักใหญใ่ ฝ่สงู พอตัว
มากมายก็เพราะคนรนุ่ ใหมอ่ ยากเข้ามาแทนท่ี
ดอนโจเซฟเองก็แกแ่ ล้ว นายไม่คิดหรอื ว่า...”
“ไม่ใชเ่ รอ่ื งท่ฉี ันจะต้องคดิ ฉันทำเท่าทท่ี ำได้แล้วโดมนิ กิ และจะไมท่ ำมากไปกวา่
น้ี นายก็ร้วู า่ ยคุ น้ีไม่ควรจะมีคนพวกน้ีหลงเหลืออยูแ่ ล้วด้วยซำ้ ”

พลอยม“กชี ต็อ่ื าเสมยใี จงมัวแหตม่ยอังไงงไกปร็ดะ้ววยัง”ทา่ เรอนื เ้ำอเสาไยี วง้หจนรง่อิ จยังแใลน้วคกรันาวแเรดก๋ยี ขวอเรงโอื ดสมำินราิกญเปขลอีย่งฉนันเปจ็นะ

สนกุ สนานราวกับไมม่ ีความกังวลใจใดท่จี ะสามารถทำลายความสำราญลงได้หากเขาไม่
ต้องการ

“อยา่ ห่วงเลยน่า รับรองวา่ ฉันไมป่ ล่อยให้พวกนั้นมาทำให้นายลำบากแน”่ ท้าย
เสยี งของชายหนุ่มเนือยลง ค้ิวเข้มขมวดมนุ่ เหมอื นมีเรอ่ื งต้องคดิ แต่ยังคดิ ไม่ตก ซง่ึ
โดมนิ กิ เองกม็ องมาอย่างเข้าใจ

“นายก็รวู้ ่าฉันไม่ได้หว่ งเรอ่ื งน้ัน วา่ แตส่ าวน้อยของนายยังไมล่ งมาอกี หรอื น”ี่
“ชา่ งเถอะ อาจจะหลับไปแล้วก็ได้ บางครงั้ ก็กนิ น้อยอยา่ งนั้นแหละ เด๋ียวสายๆ
ค่อยให้คนไปปลุก”
“รใู้ จกันจรงิ นะ”
“อยา่ มายงุ่ เรอ่ื งน้ีดกี วา่ น่า” ซานโดรโต้กลับเสยี งห้วน ก่อนจะเปลย่ี นเรอื่ งคุยอกี
ครัง้ จนเวลาผ่านไปนานนับชวั่ โมง มเี สยี งพูดคยุ คอ่ นข้างเบา บางคร้งั กเ็ สยี งหัวเราะ
เฮฮาอยา่ งถูกคอ
“แล้วเจอกันอีกทีทมี่ อนเตเนโกรเลยก็แล้วกัน ระหว่างน้ีถ้ามเี รอ่ื งด่วนก็ตดิ ตอ่ มา
ที่จูลโี อได้ตลอดเวลา”
“ฮื่อ ว่าแตพ่ ช่ี ายนายไม่เหน็ สนใจสาวๆ บ้างเลยวะ เป็นเกย์ หรอื เปลา่ ” โดมินิก
เอยี งคอถามเหมอื นกำลังล้วงความลับ เพราะต้ังแตร่ จู้ ักกันมา จูลโี อกไ็ มเ่ คยสนใจสาวๆ
ทีไ่ หน

ยามท่ีออกไปสนุกสนานครกึ ครน้ื ตามประสาผ้ชู าย คนท่ีข้เี บ่ืออย่างซานโดรยัง
ยอมรว่ มวงด้วยในบางคร้งั แตจ่ ลู โี อจะเพยี งตามไปดมื่ แล้วแยกไป แม้กระทัง่ ครง้ั ล่าสดุ
เมอื่ หนุ่มโสดในกลุ่มไปลอ่ งเรอื สำราญ บนเรอื มเี พยี งสาวๆ น่มุ ลมหม่ ฟ้าคอยบรกิ าร จู
ลโี อก็ยังไม่ยอมเข้าห้องกับสาวคนไหน กลับนั่งทำหน้าขรมึ เฉยราวกับรปู ป้ันแล้วกลับไป
นอนคนเดยี วเหมอื นเคย อย่างน้จี ะไม่ให้สงสยั อย่างไรไหว

“คงไม่ชอบละม้ัง แตไ่ มน่ ่าจะเป็นเกย์ ”
“เหรอ หรอื วา่ เขามีคนทชี่ อบอยแู่ ล้ว”
“ไม่เคยเห็นควงใครสกั ที เอาแต่ทำงานแล้วก็กลับบ้าน ใชไ้ ปไหนกว็ ่างตลอด”

ซานโดรวา่ แล้วขมวดค้วิ บ้าง
“ว่าแตน่ ายถามเรอ่ื งจลู ีโอทำไม”
“เปล๊า! ฉันกแ็ คส่ งสัย ถามดเู ฉยๆ ไม่ได้หรอื ยังไงกันวะ”
พดู เสรจ็ กห็ ัวเราะครกึ คร้นื เหมือนเป็นเรอื่ งไร้สาระ แต่กลับเปน็ ซานโดรทข่ี มวด

ค้ิวนิ่งไป

ไอ้น!ี่ ถึงจะกวนประสาทขนาดไหน แต่ขา่ วมันดเี ปน็ บ้า และแทบไม่เคยเลยสัก
คเขรางั้ จทะีค่ ไมนร่ อู้ ย่าใงนเโมดอ่ื มเนิขาิกเองไรกเ็เดปอ็นรอ์ ยเบา่ งดนฟั้นอร์ดจะจมะที พเ่ี ดูขาอทะำไตรไัวรไ้สราส้ ราะรโะดนยา่ ไโมมม่โหจี ุดหกมเ็ าพยียงทเรำอ่ืไมง
เกยี่ วกับแม่สาวน้อยที่เขาเพ่ิงได้มาเชยชมเท่านั้น

ยง่ิ คดิ ย่ิงโมโห นี่เธอกล้าดอี ยา่ งไรถึงจะยกเขาให้เธโอโดรา มันจะหยามหน้ากัน
เกนิ ไปแล้ว ไมเ่ คยมใี ครบังคับให้คนอยา่ งซานโดรข้ึนเตยี งกับผ้หู ญิงได้หากเขาไม่
ต้องการ ทน่ี ่าขัดใจยิง่ กว่าอะไรทั้งหมดคอื เขานกึ ภาพผ้หู ญิงอน่ื บนเตยี งไมอ่ อกต้ังแตไ่ ด้
ล้ิมรสพราวพิลาศ หากเธอจะได้อำนาจน้ไี ว้ในมือ เธอกจ็ ะต้องจ่ายคา่ ตอบแทนอยา่ งคุ้ม
ค่า
ฝันไปเคถดิอะจแะผม่เลทักพไธสดิ เขาตาเัวหแมสอื บนเศเขษาจขะยทะำเกทุ่กาๆวิถอที ยาง่าทงี่จนะ้ันทหำรใหอื ้เธไอมยเ่ ินคยยมอีใมคอรยทูใ่ ้งิ ตเข้ราา่ งมเาขกาอ่ทนุก
ค่ำคืน เขาจะเติมพษิ แห่งรสรกั บำเรอเธอด้วยความพศิ วาสอันยากจะหักห้ามใจ จนเธอ
ไมม่ ีวันคิดทจี่ ะทอดท้ิงหรอื หาทางหนจี ากเขาไปได้อีกครง้ั

สองหนุม่ นั่งคุยกันจนถงึ สบิ โมงเชา้ โดมนิ กิ จงึ ขอตัวออกไปแลน่ เรอื ใบ ในขณะ
ทซ่ี านโดรเข้าไปทำงานทีย่ ังคงค้างคาในห้อง และต่อสายคยุ กับจูลโี อเรอื่ งทเี่ กิดข้ึนใน
โรมเม่อื วันกอ่ น

“วา่ ไง ได้เรอ่ื งอะไรเพ่ิมข้ึนมาบ้างหรอื เปลา่ จลู ีโอ”
“ไอ้พวกท่จี ับได้นมี่ ีแตพ่ วกหางแถวจรงิ ๆ ครบั คงมคี นจ้างมันมาอกี ที เจ้าหน้าที่
เอน็ รโิ ก้สอบสวนแล้ว มันยังไม่ยอมคายอะไรออกมา ผมเลยว่าจะขอเข้าไปดูเอง”
“อมื ยังไงแกกอ็ ยา่ ซ้อมให้มันตายไปเหมือนครง้ั ทแี่ ล้วกแ็ ล้วกัน เด๋ยี วเจ้าหน้าที่

เอ็นรโิ ก้เขาจะลำบากใจ”
“ผมจะย้ังๆ มือไว้ ครั้งที่แล้วมันใจเสาะ ใครจะไปรวู้ า่ จะตายง่ายอยา่ งนั้น อ้อ!

ได้ขา่ ววา่ อันเดรยี จะเรมิ่ เดินเรอื ขนของอาทติ ย์ หน้านะครบั ” จลู ีโอแจ้งเสน้ ทางการเดนิ
เรอื ครา่ วๆ ให้ซานโดรรู้

“โดมินิกกเ็ พง่ิ คุยเรอ่ื งน้ีกับฉัน แกสง่ คนตามประกบให้ดีกแ็ ล้วกัน”
ตดิ ตอ่ ใ“คเรรยีบบางรค้อนยแอลย้วดู่ ค้วรยบั แตก่ยค็ ังนไขมอ่ร้วูงา่มเันปน็ทอ่ีใคยรู่บนคเนรอขื นอังน่ เเรปาเ็นพส่ิงาไยดใ้ขห่า้เวรนา้มี าร”้สู กึ ว่ามันกำลัง

“ใครบางคนง้ันเรอะ...” ชายหนมุ่ เงยี บเหมือนกำลังคิดตาม “เรง่ มอื หนอ่ ยก็
แล้วกัน แล้วเรอ่ื งทางเมอื งไทยละ่ ”

“นก่ี ็แปลกครับ ไม่เหน็ มีใครในหมู่คนใกล้ชดิ ร้เู ลยว่าซนิ ญอรนิ ามีค่หู ม้ันแล้ว
ตอนน้เี ทา่ ทผ่ี มทราบ เธอกลับจากเอดินบะระ อยู่ท่ีบ้านได้ไมก่ ่วี ันกบ็ ินมาท่ีน่ี สว่ นคุณ
พ่อของเธอมีตำแหน่งคอ่ นข้างใหญ่โตในกระทรวงการตา่ งประเทศ เขาบินไปทกี่ ระบ่ี
หลังจากซนิ ญอรนิ ามาฟลอเรนซ์ได้แคว่ ันเดียว เพง่ิ กลับกรงุ เทพฯ เมอื่ วานเองครบั ”

“สบื ตอ่ ไป ไมร่ ้เู รอ่ื งห้ามหยุด”
“ครับท่าน แต่คงต้องใช้เวลาสักหนอ่ ย ครอบครวั ของเธอเปน็ ผู้ดเี กา่ คนที่
ร้เู รอื่ งภายในบ้านก็มแี ค่ผิวเผินเท่าน้ัน” เสยี งจูลโี อถอนใจดังมาตามสาย
“ผมเดาว่าบางทนี ีอ่ าจจะเป็นสงิ่ ที่เกิดข้นึ กะทันหันกไ็ ด้ เลยเปน็ สาเหตใุ ห้ซนิ ญอริ
นามาทนี่ ่ี สว่ นคณุ พอ่ ของเธอต้องเดนิ ทางไปกระบ่”ี
“เธอบอกเองว่าเป็นคนรักของไอ้หมอนั่น จะเป็นไปได้ยังไงทีจ่ ะไม่มีคนรเู้ รอ่ื งน้ี
เลย”
“ผมไม่ทราบครบั ” คนสนิทตอบเสยี งเรยี บ

พราวพลิ าศเดินไปตามชายหาดยาวเหยียดจนถึงหมู่บ้ านเล็กๆ หญงิ สาวไมร่ วู้ า่
เดินมานานเท่าใดแล้ว กว่าจะรสู้ กึ ตัวพระอาทิตย์ เจดิ จ้ากเ็ กือบจะตรงหัว เธอเหนือ่ ย
กระหายน้ำ และหิวแล้วด้วย แตไ่ มม่ ีเงินเพราะออกมาอยา่ งขาดสติ พราวพิลาศไมไ่ ด้เอา

อะไรติดตัวมาเลย เมอื่ เช้าหลังจากวงิ่ ออกกำลังกายแล้วก็ดื่มน้ำส้มไปแค่แก้วเดยี ว
หญงิ สาวมองเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ ด้วยสายตาละห้อยแล้วถอนใจยาว

คนเราเวลาคิดมากก็สามารถทำอะไรบ้าๆ อย่างการเดินหลายกิโลเมตรโดยไม่ร้ตู ัว
ได้เลยเชยี วหรอื สมน้ำหน้าตัวเองชะมัด!

วงหน้าเรยี วหันไปมองชายหาดไกลลบิ ทีต่ ัวเองเดินมาแล้วต้องใจหาย หากไม่มี
อะไรใสท่ ้อง จะมแี รงเดนิ กลับไปหรอื นี่ ขนาดเดนิ มายังใชเ้ วลาต้ังเกือบสช่ี วั่ โมง ตาดำ
สนทิ หรลี่ งแล้วท้งิ ตัวนัง่ ลงบนชายหาดอยา่ งไม่รักษามาด

“นั่งพักกอ่ นดีกวา่ เด๋ยี วค่อยเดนิ กลับไป” หญิงสาวบอกกับตัวเอง วางคางลง
บนหัวเขา่ แล้วหายใจชา้ ๆ เพอื่ รวบรวมพลัง บอกตัวเองว่าตอ่ ไปเวลาคิดอะไรมากๆ ให้
นเธั่งออผยจูท่ ญบี่ ก้านับปัญอยห่าาเใดหนิ ญไ่แปลไห้วนทมำาไไมหไนมคร่ จ้นู ักเดจียำสวักโดทยี ขาดสตเิ ชน่ น้ีอกี ครง้ั แรกนั่นก็ทำเอา

หญิงสาวนัง่ อยสู่ ักพักกล็ กุ ข้นึ เดินกลับบ้านตามทางเดมิ รองเท้าผ้าทใ่ี สม่ ามที ราย
ตดิ เตม็ ถึงในถงุ เท้าอยา่ งหนาทีเ่ ธอสวม พราวพลิ าศแทบไมม่ แี รงยกเท้าเพราะเดนิ บน
ทรายมาหลายชวั่ โมง มีเสยี งเฮลคิ อปเตอร์บนหัวแตพ่ ราวพิลาศเหน่อื ยเสยี จนไม่สนใจ
จะมองดูอะไร กระทั่งเสยี งใบพัดดังอ้ือองึ อยู่ใกล้ๆ แมลงปอยักษ์ลำดังกลา่ วจอดลงใน
บรเิ วณท่ีโลง่ ไมไ่ กลจากแถวน้ันนัก สาวน้อยจงึ ปรายตามองเหมือนเสยี ไม่ได้แล้วกลั้น
ใจเดนิ ต่อ

โอ๊ย! หิว เหนื่อย อยากกลับบ้านนอน ตอนน้ีถ้ากเิ ซลอยดู่ ้วย เธอคงจะขอให้
นวดนอ่ งให้เสยี หน่อย เลิกเลน่ ตัวแล้ว ถ้าเห็นหน้าซานโดรก็จะเลิกโกรธ เลกิ น้อยใจ
ไม่รักก็ชา่ งปะไร เด๋ยี วจะหนีกลับเมืองไทยแล้ว
ซานโดแรเตปเ่ ็นอ๊ะไป! ไมแล่ได้ว้ รกั เนี่ยมาเกย่ี วอะไรด้วย ไหนเคยบอกตัวเองวา่ เรอื่ งระหว่างเธอกับ

ไม่ร้ลู ะ! เธอไม่อยากคดิ เสยี หนอ่ ย มาย่งุ ด้วยทำไมล่ะ ถ้ายอมให้เธอกลับไปเสยี
ตแ้ัฟงแนตว่ แันลแ้วรยกังจเะธมอากตค็ู่ใหง้ไเธมอ่ฟเ้งุปซ็นา่ แนฟขนนาดหนอ้ีบหป้วิากไปกไบ็ หอนกมวาา่ไไหมน่เคดย้วคยิดททำไีจ่ มะแคตน่งงนาิสนัยแไยม่ๆเ่ คยไมมี่
เห็นใจคนอนื่ !

“แพง!” เสยี งเรยี กกระหึม่ ดังอย่ใู กล้แค่หูน้ันไมเ่ ทา่ กับแรงดงึ ตรงต้นแขนที่ตามมา
พราวพิลาศหมนุ คว้างจนหน้ามดื เพราะไม่มีแรง

“ซานโดร” หญิงสาวอุทานเสยี งสัน่ เหมอื นพระมาโปรด เธอเหนื่อยนะ ไม่ได้กลัว
อพกีรัง่ฝพา่ ยรอู อแลกะมตาดอ้วนยนค้ีดวใี าจมทโจี่ละ่งไใมจต่ จ้อนงแกทลบับเปบ้็นานลเมองเพราะมคี นมารับแล้ว ลมหายใจของเธอ

“นีท่ ำบ้าอะไรอกี คดิ จะหนีใชไ่ หม สองคร้ังแล้วนะทแ่ี พงทำอยา่ งน้!ี ”
มองใบ“หไนม้่างในุ ชง่งปนนะโกฉรันธเกหรลย้ี งวขทอางงเ”ขาเหมญ่ือิงไดส้ฟาวังพคยำตายอาบมขแอกง้ตเัธวอเสยี งพกรราะว-พทิลอ่ านศกอรยะาแกทจน่ ะ
หัวเราะข้นึ มาเสยี เฉยๆ แตไ่ มม่ ีแรงทจี่ ะทำอะไรทั้งนั้นนอกจากท้งิ ตัวลงกับพ้ืน รสู้ กึ วา่
ตัวเองโชคดีเหลอื เกนิ ทพี่ บกับเขา

“รตู้ ัวไหมว่าหายออกจากบ้านมากี่ชัว่ โมงแล้ว”
“ไม่ร้คู ะ่ หวิ เหนอ่ื ยมาก” เธอตอบเสยี งขาดเป็นห้วง ร้สู กึ ว่ากำลังจะเป็นลมด้วย
อีกอยา่ ง
“ผู้หญิงอะไรอย่างน้ี แพงจะทำให้ผมเป็นบ้าเอาได้ง่ายๆ ถ้าขนื แพงทำอยา่ งน้อี ีก
ผมจะ...” ชายหนมุ่ ชะงักคำพดู เม่ือเห็นวา่ รา่ งท่เี ขากำลังจับบ่าบอบบางเขยา่ น้ันคอพับคอ
อ่อนไปแล้ว
เป็นลมพใสระ่ เจ้า! ไม่อยากจะเชอื่ เลย พอเขาจะคยุ ให้ร้เู รอ่ื งเสยี หนอ่ ย เธอกด็ ันมา
“แพง เปน็ อะไรไปคารา่ !” ชายหนมุ่ อุ้มรา่ งอ้อนแอ้นข้ึนมาเม่อื เห็นวา่ เธอแน่นิง่ ไป
จรงิ ๆ
“เกิดอะไรข้ึน” โดมินิกซง่ึ เดนิ ตามลงมาจากเฮลคิ อปเตอร์ถามข้นึ เขาเป็นคน
ชว่ ยใช้กล้องสอ่ งทางไกลสอ่ งหาจนพบรา่ งเลก็ ๆ เดินตุปัดตเุ ป๋เหมือนปอู ยบู่ นชายหาด
จงึ บอกเพ่อื นสนิท หลังจากพราวพลิ าศหายออกมาจากบ้านสชี่ ัว่ โมง และซานโดรเกณฑ์
คนออกตามหาด้วยสหี น้าเครยี ดจัด
“ฉันกไ็ มร่ ู้ แต่เด๋ยี วคงจะรแู้ น่”

“อ้าว! แล้วนั่นเปน็ อะไรไป” โดมินิกชะโงกหน้าดวู งหน้าออ่ นเยาว์ ซง่ึ หลับตาพร้มิ
ในอ้อมแขนของซานโดร

“ไมร่ ู้ เธอบอกว่าหลงทาง เหนอื่ ย หวิ ” ซานโดรบอกเสยี งห้วนเหมือนอยากจะ
ฆา่ คน ทำให้โดมนิ กิ อ้ึงไปชวั่ ขณะ ก่อนจะเปลง่ เสยี งหัวเราะลั่นไม่ยอมหยุด ตบบ่า
เพอื่ นที่โอบอ้มุ รา่ งนมุ่ นมิ่ ในอ้อมแขนอยา่ งทะนถุ นอมกลับไปข้นึ เฮลคิ อปเตอร์

“เอาเถอะ โชคดีแล้วละเพอื่ นท่เี รามาทัน แล้วเธอไม่เป็นอะไรไปเสยี กอ่ น”
ครงึ่ ชัว่ โมงต่อมา หญิงสาวพลกิ ใบหน้าสา่ ยไปมาบนหมอนเมื่อร้สู กึ ว่ามีอะไรบาง
อยา่ งน่มุ ชน้ื เย็นๆ เชด็ หน้าของเธอ แต่พราวพิลาศเหนือ่ ยและงว่ งเสยี จนไมอ่ ยากตืน่
ข้ึนมา หนังตาหนักอ้งึ ยังไม่ยอมขยับ
“ฟ้นื แล้วหรอื แพง”
“หวิ น้ำ”
“นี่น้ำ ค่อยๆ ดื่มทลี ะนิดสคิ ารา่ เด๋ยี วสำลัก” เสยี งดมุ าพร้อมกับการป้อนน้ำ
ด้วยหลอด โดยทค่ี นดม่ื ยังไม่ยอมแม้แตจ่ ะลืมตาข้ึน เมอื่ ดื่มเสรจ็ เธอกท็ ้ิงตัวลงไปใหม่
เหมือนไรก้ ระดูกแล้วเรมิ่ บน่ งมึ งำ
“อมื ปวดขาชะมัดเลย กิเซลนวดหนอ่ ยส”ิ สาวน้อยสงั่ และท้ิงศรี ษะลงไปบน
หมอนใหม่ ร้สู กึ ว่ารา่ งโดนพลิกให้นอนคว่ำหน้าลงบนหมอนอย่างนมุ่ นวล และแล้วแรง
กดบนน่องท่ีปวดตงึ อันนา่ เคลบิ เคล้ิมกต็ ามมา
“แรงไป เจ็บ มือหนักจัง เบาๆ หนอ่ ยสิ อืม ดีจัง”
พราวพลิ าศประท้วงอืออา ตามด้วยเสยี งครางอยา่ งพงึ พอใจ ทำให้คนนวดอยาก
จะตีก้นงอนน้ันเสยี แทน เพราะยังหมัน่ ไส้ปนโมโหไมห่ าย เธอหลับไปอีกคร้งั หลังจากท่ี
เขานวดให้สักพัก

พราวพลิ าศกะพรบิ ตาปรบิ ๆ อกี คร้ังในห้ องท่ีมืดสลัว หญงิ สาวทะล่งึ พรวดลกุ
ข้นึ ด้วยความตกใจ มอื เรยี วควานหาโคมไฟบนหัวเตยี ง แสงสวา่ งกระจายในอาณา
บรเิ วณแคบๆ ทว่ากเ็ หน็ ชัดเจนว่าเธอได้กลับมาอยบู่ นเตียงในห้องของตัวเองบนเกาะ

ซานโตรนิ แี ล้ว
หครนาักแเรทกหา่ นนญั้น้ันงิ เสกาืองวั้นบขเไยปอับน็้ทตป่เี ัวธกเอตพฝิอ่ื ันลเวหกุ า่ ลลซอืงาจนเพาโกดยี เรงตมปียาวงนดวตดึงๆจแงึ พลเห้วบมเวธือ่าอขนคาใทดิ หปี่ว้รา่ว้วู เดป่าผจน็ นา่ กนแิเกซทาลบรไกใม็เชปม่ ้ง็นแีานรคงมวเาาดมอินจยใรา่ นงงิ
นะ่ ส!ิ
“ตืน่ แล้วหรอื หิวหรอื เปลา่ ” เสยี งทักจากมุมห้องทำให้สาวน้อยหันขวับไปมอง
ด้วยความตกใจเมอ่ื ร้วู า่ ไม่ได้อยคู่ นเดยี ว ซานโดรคงมานั่งเฝ้าเธอเพราะไมม่ คี นเฝ้า
สาวน้อยรสู้ กึ ผิดไมน่ ้อย
“หิวค่ะ” เธอตอบโดยอัตโนมัติแล้วหันหน้าหนี บอกตัวเองให้ทำตัวเป็นปกติ ทั้ง
ทใี่ จเต้นต้กึ ต้ักข้นึ มาอีก
“ง้ันกอ็ าบน้ำเสยี ผมจะรอกนิ ข้าวอยู่ข้างลา่ ง”

คราง “ใคคะ่ร”สักคหนญคงิ งสจาะวเรปอลจย่ี นนซชานดุ ใโดห้รเธเดอินเปอน็ อชกดุไปนจอานกเหน้อ้อื งบางจงึ กแ้ถมมลงยมังไอมงไ่ตดัว้ใเสอช่งแน้ั ลใ้วนรช้อ้นิ ง
บนให้เสยี อีก
หวังว่าจะเปน็ แม่สาวใช้ทเ่ี ธอเจอเมอ่ื คนื แรกท่มี าถึงนะ ทำไมวันน้ีเธอถงึ ได้ซวย
ขนาดน้ีนะ แต่จะว่าไปแล้ว ชวี ติ ของเธอนับต้ังแตต่ ้องเข้ามาพัวพันกับซานโดรก็
มผอิดงพดลนู าดาฬไปกิ หาบมนดผนแังต่ไเมห่เ็นอเาขล็มะสัน้ เธชอเ้ี ลบขอเกกต้าแัวลเอ้วงตเ้อองาไควร้แาลงอ้วอวา่กจมะาเอลกีิกรคอดิ บ หญิงสาวหันไป
สามทุ่มครงึ่ !
โต๊ะอาหพารราควนพเลิดาียศวใชกเ้ ำวลลังานอัง่าบดนูข้า่ำวแตตลง่ ตาดัวหใหุ้นมเ่แสตรเ่จ็มภือ่ าเยหใน็ นเคธอรงึ่ ชเขัว่ าโกม็ใงช้รโี มซตาปนิดโดทรวี นแี ัล่งอะหยันทู่ ่ี
มาพนิ จิ รา่ งอ้อนแอ้นที่เพ่งิ มาถงึ แทน
“ยังเหนอื่ ยอยหู่ รอื เปล่า”
“ดีข้ึนมากแล้วค่ะ หวิ อยา่ งเดียว ขอบคุณนะคะทอ่ี อกไปตามฉัน” เธอบอกอยา่ ง
สำนกึ บญุ คณุ แท้จรงิ หากเขาไม่ไปตาม ปา่ นน้ีเธออาจจะสลบอยู่ข้างชายหาด หรอื อาจ
โดนใครลากไปทำมดิ มี ริ ้ายแล้วกไ็ ด้

“นกึ ยังไงถงึ ออกไปแบบนั้น ไมค่ ิดบ้างหรอื ว่าจะมอี ันตราย”
“ฉัน...เดินเพลนิ ไปหนอ่ ย ไม่ได้ต้ังใจ ไม่ทันคิด...ขอโทษด้วยคะ่ ”
“แพงไมไ่ ด้กินอาหารเช้าด้วย ถึงได้เป็นลมไป ทำไมไม่กนิ อาหาร-เช้า ผมรออยู่
ต้ังนาน”
คำถามซักฟอกนั้นทำให้พราวพิลาศรบี ก้มหน้าลงมองอาหารเพ่อื ปิดบังความร้สู กึ
ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่พูดเรอ่ื งน้กี ับเขา มือเล็กตักอาหารมาวางบนจานแล้วเรม่ิ ลงมอื
รับประทานอย่างหวิ โหยโดยไม่เงยหน้ามองคนถาม
“ไมค่ อ่ ยหิวนะ่ ค่ะ กเ็ ลยออกไปเดินเลน่ แล้วกเ็ ดนิ เพลนิ อยา่ งท่บี อก”
“น่าสนใจนะ เดนิ เพลนิ สช่ี วั่ โมง กวา่ ผมจะไปพบกเ็ กอื บหกชัว่ โมง”
“มสิ เตอร์เบดฟอร์ดไปไหนเหรอคะ” หญงิ สาวพยายามชวนคยุ เพือ่ เปล่ยี นเรอ่ื ง

“จะถามหาเขาทำไม”
“กเ็ พอื่ นสนทิ ของคณุ แขกของคณุ ไม่เห็นกเ็ ลยถาม ไมอ่ ยากตอบก็ไม่เป็นไร
คะ่ ”
“แพง เงยหน้าข้นึ พดู กับผม จะกนิ ด้วยก็ได้ แต่เวลาพดู อยา่ หลบตา!” น้ำเสยี ง
สงั่ การนั้นทำให้สาวน้อยหยดุ รับประทาน แตก่ ย็ อมเงยหน้าข้ึนมองเขาด้วยดวงตาใส
แป๋วจนซานโดรน่ิงไป

“ออกไปเดนิ เล่นทำไมไกลนัก ไม่กลัวหรอื ”
“ถ้ารวู้ ่าจะไปไกลขนาดน้ันกค็ งกลัวค่ะ” เธอตอบแล้วถอนใจ ทำหน้าสำนกึ ผิด
อีกรอบ

ซานโดรหรตี่ ามองคนพูดอยา่ งไมไ่ ว้ใจ ทา่ ทางของเธอดูว่างา่ ยผิดปกติ มันก็มบี ้าง
ที่เธอวา่ งา่ ย หลังจากที่รวู้ า่ ตัวเองหมดหนทางแน่แล้ว แต่ไม.่ ..กอ่ นท่เี ธอจะพยายามแข็ง
ขนื เสยี กอ่ น

“เอาเถอะ กินซะ โดมินิกกลับไปแล้ว เขามีงานต้องทำทีอ่ ่นื สว่ นเราจะอย่ทู ี่น่ีสัก
สองสามวัน”

“คะ่ ” พราวพิลาศตอบเสยี งเรยี บรอ้ ยเหมือนเดมิ แล้วก้มหน้าก้มตารบั ประทาน
อาหารไมย่ อมพูดกับเขาอีก

“ผมจะออกไปข้างนอก แพงอยูบ่ ้านคนเดยี วได้ไหม อยากได้อะไรกเ็ รยี กเขาเอา
สงั่ เอาไว้แล้ว”

“คะ่ ”
“โธโ่ ว้ย!” สบถเสรจ็ รา่ งสงู ใหญก่ ็ผลุนผลันออกไปราวกับพายุ จนคนถูกโกรธ
รอบสองนั่งตาปรบิ ๆ แตก่ ก็ ้มลงรับประทานอาหารต่อเหมือนไมม่ ีอะไรเกดิ ข้นึ แม้จะ
รบั ประทานชา้ ลงและไมเ่ ยอะมากอย่างทีห่ ิวจัดในตอนแรก
เอาเถอะ เขาโกรธ แต่กค็ งจะเรมิ่ ตายใจแล้ววา่ เธอจะไมห่ นีแล้วมั้ง หรอื หากเธอ
โชคดี เขาทนไม่ไหว รำคาญมากเข้า อาจจะปลอ่ ยเธอไปเองโดยไมต่ ้องหนกี ไ็ ด้ อยา่ ง
นขน้อยตใาชน้นืคเวปา็นมเกศรระา้ จกกุ ย็ ังพอจะมีประโยชน์ แฝงอย่บู ้าง สาวน้อยกลับข้ึนห้องนอนโดยที่

ชานเมอื งปาแลรโ์ ม แคว้ นปกครองตนเองซซิ ลิ ี ของประเทศอติ าลี
บ้านบนผาสงู ทด่ี ูราวกับปราสาท สรา้ งด้วยสถาปัตยกรรมโรมาเนสก์ ทั้งเก่าแก่
และมีมนตร์ขลัง ระเบียงกว้างและยาวรม่ ครม้ึ ด้วยพรรณไม้พ้นื เมือง ด้านหน้ามองเหน็
วิวทะเลข้างล่างทอดลงไปไกลลบิ สสี ันตรงขอบฟ้าในยามเยน็ ไล่เฉดดูสวยงามราวกับ
ภาพวาด รา่ งใหญค่ อ่ นข้างท้วมรา่ งหน่ึงนั่งอยู่บนเก้าอ้ีโยกและสบู ไปป์ สงบนงิ่
บรรยากาศรอบด้านคอ่ นข้างเยน็ ด้วยบรเิ วณน้อี ยบู่ นหน้าผาสงู และอยู่ในชว่ ง
ปไหลวากยย็เดังือไดน้ยกนิ ุมชภดั าพันดังธ์นั้นคเวมาือ่มมเงีเยีสบยี รงอฝบเี ทด้า้าเนบทาๆำใหด้ไังดข้ย้ึนินเสผยี้ทู งน่ี คัง่ ลอนื่ ยมู่บานแเตกไ่ ้ากอล้ีโยกแมจ้ึแงเตอใ่ ่ยบทไักม้
เสยี งเรยี บ
“มีอะไรกับฉันหรอื เปล่า อันเดรยี ” ชายบนเก้าอ้โี ยกถามโดยไม่ต้องหันไปมอง
ทำให้มือขวาคนสนทิ ก้มศรี ษะลงด้วยท่าทางอ่อนน้อมอยา่ งสงู สดุ ราวกับผ้ทู ่ีนั่งอยู่จะมี
ตาด้านหลัง

“ดอนโจเซฟ”

“วา่ ไป” น้ำเสยี งสงั่ การนั้นไมบ่ ง่ บอกวา่ ผู้พดู อยใู่ นอารมณ์ ใด เพราะแม้แต่หน้าก็
ไม่ได้หันมามองผู้มาเยอื น

“เรอ่ื งสญั ญากับซานโดร เรยี บรอ้ ยแล้วครบั ผมกำลังจะเรมิ่ เดินเรอื อาทิตย์ หน้า”
“ดมี าก ฉันกค็ ดิ เอาไว้อยู่แล้ววา่ จะไมม่ ปี ัญหา”
“แต่เขาไมย่ อมให้คนของเขาตรวจของ ยืนยันวา่ จะให้นายตรวจทำหน้าทอี่ ยา่ ง
เดียว”
คำบอกเลา่ นั้นทำให้คนฟังเงยี บไปพักหน่งึ กอ่ นจะหมนุ เก้าอ้กี ลับมาหาอันเดรยี
รเตาวม็ ตต้นัวหกรส้วิ บิรปอียกแรต้านอ่ ัแนหเดง่ วรัยยี รนดู้้ันวี ่าปทีนำ้ีให้ดผอ้พู นบโเจห-็นเซคฟาดเดเาซอซายาโุครนตอรงายหุเนจ้าด็ วส่าบนิ ป่าจเี ตะอม็ ยแใู่ลน้ว
ใสบน้ั หๆน้าเสหนี น้ำือตรามลิ ฝแมีป้จากะคหลน้าายผท้สู วงู่าวคัย้ิวแสตดี ่ยำัเงรคม่ิ งเเปคล้าว่ยี า่นรสปู งี านมัยมนิใช์ ตน่ า้สอดียำใสนนอทิ ดยีตังคมงแีเรจยี ม่ วใหสนมวอดง
เขาอย่างเมตตา
ประการเขมอตตงมา.า..เนฟ่ายี แปลกแลทะ่ีเขคานนอึกยถา่ ึงงคโจำนเซ้ี ฟไม่มีคใำนวเา่ มเมือ่ ตคตำวา่าเมตเขตาาอไมาจไ่ ดจ้ะอเยปใู่็นนคบนัญรกัญคัตวิสามบิ
ถกูกระตท้อำงจแะลไดะ้รยับุตกธิ ารรรตมัดสนิ แตรว่เมดอ่ื เรมว็ คี นไมใ่กนะกพลรุ่มบิ ทตำาผหดิ รอกื แฎมข้แั้นตร่จนุ ะแครดิ งเป็นคควรง้ัาทมต่สี อายงเท่าน้ันท่ผี ู้
“กด็ ีแล้วน่ี แล้วแกมปี ัญหาอะไร”
“แล้วเราจะทำงานกันสะดวกได้ยังไงละ่ ครบั ดอนน่าจะพดู กับเขา”
“ฉันไม่เหน็ วา่ เราจะต้องพูดอะไร แกทำงานไม่ได้ถ้าใครสกั คนไม่อำนวยความ
สะดวกทุกอยา่ งงั้นหรอื อันเดรยี หรอื ว่าลูกน้องแกรนุ่ น้จี ะรจู้ ักแต่วิธีตดิ สนิ บนกับการ
ขม่ ขู่บังคับคนอืน่ ”
น้ำเสยี งทีถ่ ามยังคงราบเรยี บ แต่ทำให้อันเดรยี บดกรามเข้าหากันแนน่ ก่อนจะรบี
คลายออก ไมเ่ ข้าใจวา่ เหตุใดวธิ ีท่โี จเซฟปฏบิ ัติกับ ซาน-โดร กัสซนี ี จงึ แตกตา่ งจาก
คนอืน่ เสมอ

สหมนัยึง่ ใหนนคน่มุ น้ันๆอก่นื จ็ อะไมาตจ่้วอจา่ งะจเไปะมเน็ ปส่ เ็นังขเเากรอื่ตงเผหใด้น็ซู กงึ่ เ็แคแลยีต้วงเ่แขขตา้า่รง้ดูมโีาจเฟเหซยีาฟกสจจงิ ะะหตม์ เ้ใีฒอคง่าถรคสอนกั ยนคใ้มี หนา้ไทเอก่ีร้เ้ือจูดักบก็ โยเจม่ีสเื่อซบิ วฟปาีมนาซกตนืท้ังค่สีแนดตุ ่
นั้นครง่ึ ก้าวหรอื ก้าวหน่ึงเสมอ ในขณะทโ่ี จเซฟไมเ่ คยผ่อนปรนให้คนอ่นื

“ไม่ใชอ่ ยา่ งน้ันครับดอน ถ้าคุณไมค่ ดิ ว่าเขาแขง็ เกนิ ไป ผมจะว่าอยา่ งไรได้ล่ะ
ครบั ”

“แล้วมีเรอื่ งอะไรอย่างอ่ืนอีกไหม”
“ซานโดรเกบ็ ผู้หญงิ เอเชยี เอาไว้คนหนง่ึ วันกอ่ นเขาพาผู้หญงิ คนนั้นไปเท่ียวผับ
โสดานมาไรอถ้กปลกุ่มปซดิ านควโซามวพีโนงึ พทบุอรใถจเแออาสไวต้ไันด้ มาร์ตนิ พังไปทั้งคัน” น้ำเสยี งของคนพูดไม่
และคนฟังกม็ องออก

“งั้นหรอื แกร้ไู ด้ยังไง เขาอาจจะหาผ้หู ญิงมานอนด้วยเฉยๆ เหมือนกับทุกครง้ั ก็
ได้”
ซานโต“รถนิ ้าหี เอรอามกาคนรอบั น” ดค้วำยพเฉดู ยนๆั้นบอคกงไคมว่เาลม้ยี เหงเยอียาไดวห้ใยนันบอ้านย่างปหดิรอไื มพ่มาดิไปททเ่ี ำอใเหธ้โนจสเซ์กฟับทเก่ีดาดู ะ
ไปป์ นงิ่ ไป

“อย่างนั้นหรอื คงจะจรงิ ของแก แล้วแกคิดยังไง”
“ถ้าผู้หญิงคนน้ันมคี วามสำคัญจรงิ ผมเหน็ วา่ เรานา่ จะใชเ้ ธอมาบังคับซานโดรให้
ทำตัวดีข้ึน”

“ลองวา่ ไปส”ิ น้ำเสยี งของโจเซฟเหมือนจะนึกสนุกข้ึนมาบ้าง ทำให้อันเดรยี
ลงิ โลดใจข้นึ มาเล็กน้อย

“ตระกลู กัสซนี ีรำ่ รวยไมม่ ีทจ่ี ะเกบ็ เงนิ น่าจะใจกว้างมากกว่าน้ี ความจรงิ เขาไม่
ควรเกบ็ ค่าเชา่ เราด้วยซ้ำ หรอื อาจจะแบ่งเรอื สำราญกับเรอื ขนสนิ ค้ามาให้เราใช้บ้าง”

“ทำไมแกคิดว่าเขาควรจะทำอย่างนั้นล่ะ”
รว่ มมอื “กเัพบรพาวะกเราดกูแาลร์ดเขอิ าาอยดู่ ีแตฟ่เินขัานกซลาับตจอ่ ะตเป้านน็ เยรังามไงาคกรบั ผถม้าวสันังหหรนณึ่ง์เใขจาวคา่ ดิเขจาะจใะหใ้ทหา้คงวกาามร

กเปว็นาดเชลงิ้าเงตพือวนกเทราำใหถ้อ้าเาปช็นญคานกรอม่ืนาเฟดยี ออนันอดาัจบจหะนฆึ่ง่าใทน้ิงซเสซิ ยี ลิ นีหาัวนเรแาละ้วเบ”าๆอันในเดลรำยี คบออกเหมือน
“แกรอู้ ะไรไหมอันเดรยี ” โจเซฟจ้องเข้าไปในดวงตาของอันเดรยี คล้ายพยัคฆ์ รา้ ย

กำลังจับจ้องเหย่อื
มากอย“่าบงาทงคี่ ควรร้ังจฉะันเปส็นงส” ัยว่านแ้กำเอสยยี ่กูงัขบอฉงันโมจเาซนฟานไมแ่สสนนในจาจนะปแกตปท่ ิดำคไมวแามทสบมไมเพ่ซชมึ ซับอแะวไวรไตปา
แจม่ ใสท่ีมองมาพลันกร้าวกระด้างข้นึ จนอันเดรยี เกือบจะก้าวถอยหลัง โดยเฉพาะเม่อื
ได้ยนิ น้ำเสยี งเย็นเยยี บท่ตี ามมา
ในโลก“ศทวิ ำิไไลมซฉ์ไันด้ถยัึงงไไมงโฆ่ ด่ายเขไมาอเ่ ปย็น่างเนดั้นนคหนรอืหรดอื ูพถกูวกล้แางกบสาิงโไงป่ดเสักยีดกานอ่ กนันอฉยัน่างสนน้จี ับะสมนชี นวุี ติ ซอานยู่
โดรแม้จะไมเ่ หน็ ด้วยกับเขา เพราะเขาคือคนทพี่ วกแกต้องการ เขาคอื มันสมองของ
พวกแกยังไงล่ะ หากแกรจู้ ักซานโดรจรงิ แกจะไมพ่ ดู อยา่ งน้ี สงิ่ ทแ่ี กต้องทำคือลา่ มเขา
ไว้กับเรา จำเอาไว้นะอันเดรยี แล้วก็เลิกเสนอความคดิ โง่ๆ อย่างนั้นกับฉันได้แล้ว”

“เอ่อ...ครบั ดอน ผม...ขอโทษ ไมไ่ ด้ตั้งใจจะทำให้ดอนโกรธ”
“แกผิดแล้ว ฉันจะโกรธแกได้ยังไง แกเปน็ เพื่อนแท้ของฉันนอี่ ันเดรยี ฉันรวู้ ่าที่
แกทำทกุ อย่างกเ็ พ่ือกลุ่มของเรา วันน้ถี ้าแกไมม่ อี ะไรจะพูดแล้ว กลับออกไปกอ่ น
เปดร๋ียะโวยฉคันกจ่อะนมีหแขนก้าน” ้ีราวกโจับเเซปฟ็นโคบนกลมะอื คบนอกอกันลเา่ดวรดยี ้วจยงึ นรบ้ีำเกสลยี ่างวรลาบาโเดรอยื่ ยไมเช่ร้งัน่ รเอดิม ผดิ กับ
“อ้อ! เด๋ยี วกอ่ น แกทำดมี ากเรอ่ื งผู้หญงิ เอเชยี คนนั้น สบื ดูซวิ ่าเปน็ ใคร มีความ
สตัวำคเอัญงกับ“ซวาันนหโนดรึ่งแฉคัน่ไอหานจจะเฉปัลน่ียเอนงใกจอ็ เอยาาคกวรา้เู หมมคือิดนขอกันงแ”กกลโัจบเมซาฟใชข้กย็ไิบดต้ าใถห้า้มมอื ันขจวำาเปขนอ็ ง”
คำพดู ที่ปลอบประโลมอัตตาซง่ึ บอบช้ำ ทำให้อันเดรยี มสี หี น้าดขี ้ึนมาบ้าง
“ขอบคณุ ดอนมากครบั ”

รา่ งของอันเดรยี ลับตาไปไม่นาน รา่ งสงู ใหญร่ า่ งหน่ึงก็ปรากฏกายข้ึนแทน โค้งตำ่
ให้โจเซฟแล้วมานั่งลงข้างๆ

ฟังรายงพานราสวถพาิลนากศาซรณงึ่ อ์ ทยาู่บง้ าบน้าเนพทยี ำใงหค้อนาเรดมยี ณว์ ดขี ้นึ ใมชา้เบว้าลงาชว่ ซงเาชน้าโคดยุรหโทายรศอัพอกท์ ไกปับตน้ัง้อแงตสเ่ ชาวา้
มีสาวใช้ทีม่ ีอยูเ่ พยี งคนเดยี วในบ้านเดินไปมาให้เห็นอยู่ ตกบา่ ยแกๆ่ สาวน้อยก็ได้
ต้อนรบั แขกทมี่ าเยือนโดยไม่ร้ตู ัว ขณะที่กำลังพลกิ นิตยสารในมือเล่นฆ่าเวลา
“ฉันมาหาซานโดร ได้ขา่ ววา่ เขามาทน่ี ”่ี
“ซานโดรออกไปทำงานคะ่ ไม่ทราบว่าจะกลับมาเม่อื ไร”
พราวพิลาศลุกข้ึนบอกสตรสี าวผมทองดัดเปน็ ลอนอย่างหรหู รา พอๆ กับเครอื่ ง
แต่งกายแบรนด์ เนมสเี ข้ม สวมทับด้วยเส้อื โคตแบบสน้ั ใบหน้าของผ้มู าเยอื นนั้นสวย
มากพอๆ กับเธโอโดราเลยทเี ดียว รา่ งระหงอวบอ่ิมยวนตาไปท้ังตัว จนผ้ชู ายคนไหนก็
คงจะถอนสายตาจากเธอได้ลำบาก ทสี่ ำคัญ เจ้าหล่อนเข้ามาถึงในบ้านและห้องนั่งเล่นที่
พราว-พิลาศนัง่ อยโู่ ดยไมม่ ใี ครขัดขวาง ท้ังท่คี นรบั ใช้ผ้ชู ายมักจะอยแู่ ถวหน้าบ้านเสมอ
แสดงวา่ อาจจะเคยมาท่นี จ่ี นมีความค้นุ เคยมากอ่ น
“เธอเป็นใคร มาทำอะไรทบี่ ้านของซานโดร” ปากถามแตส่ ายตากวาดมองพราวพิ
ลขอาศงตเขั้งาแหตรห่ อื ัวจงดั้นปทลีฉ่ ายันเไทด้า้ยนิ ไมมา่รกอเ็ ใปห็น้สเารวอ่ื นง้จอรยงิ ตนอ่ะบสิ เจ้าหลอ่ นกพ็ ดู ตอ่ “ผู้หญิงคนใหม่
ทีว่ า่ ซานโดรห้ิวผ้หู ญิงมาด้วย” สาว
สวยถามด้วยน้ำเสยี งเย่อหยิง่ พอๆ กับสายตาดหู มิ่นที่มองมาจนพราวพิลาศหน้ารอ้ น
ชกั จะกรนุ่ ๆ ข้นึ มาบ้าง เพราะไม่เคยต้องทนกับสายตาหรอื คำพดู ดถู กู เหยียดหยันถึง
ขนาดน้จี ากใคร

“คุณชอื่ อะไรคะ ฉันจะได้บอกซานโดร” หญิงสาวถามกลับโดยไม่สนใจจะตอบ
คำถาม

“ไดแอนธา แตค่ วามจรงิ เธอไม่ต้องบอก ไม่เคยมผี ู้หญิงทไี่ หนมาหาเขาทนี่ ี่
นอกจากฉัน”

“ได้ค่ะ เอาไว้ฉันจะบอกให้”
กับเป็น“ศคตั ิดรเกหู ันรอมวา่าแไตดช่ ้มาาตทปิ นี่ าแ่ีงกล้อว่ ซนาขนอโงดครนจะไยม่อรจู้มักเลก้ยีันงดเู ธทอำจใรหงิ ้พจังรา”วพิลถ้าอศยอคอำเกยจาะะงเยนุ ้ยงงรไามว่

น้อย

“คุณยังมธี รุ ะอะไรอกี หรอื เปล่าคะ ถ้าไมม่ ีฉันจะข้ึนไปนอนแล้ว” ทา่ ทางไมแ่ ยแส
และตั้งรับอย่างสงบของพราวพลิ าศ ทำให้คนท่ีตั้งใจมาหาเรอ่ื งเงยี บไปชัว่ ครู่ ก่อนจะย้ิม
อยา่ งใจเยน็
ขทอน่ี ใจี่หะ้อตย้อู่ทงี่นเปอี่ ็นยบา่ ้งานมีคพวักาตมาสกขุ-นอะากาเศพขรอาะงฉฉันันวก่าับเธซอานคโงดจะร
“อยากไปนอนก็ไปเถอะ
ได้อยู่อีกไม่กวี่ ันเท่าน้ันแหละ
ฉันจะไมย่ อมให้เขาพาผ้หู ญิงชวั่ คราวทไ่ี หนมานอนหลังจากท่เี ราแตง่ งานกันแล้ว”
“แล้วคณุ มาบอกฉันทำไม” สาวน้อยกัดฟันถาม นกึ โมโหข้นึ มาอย่างมากมายที่
อยู่ดีๆ กโ็ ดนหาเรอ่ื ง
ไหนเขาบอกว่าไมม่ แี ฟนอย่างไรละ่ แล้วผ้หู ญิงคนน้ีเปน็ ใคร แม้แต่อเล็กซานด
รายังไมเ่ คยพดู ถงึ แต่ท่เี หลือทนท่ีสดุ ก็คือท่าทางหยงิ่ ผยองกับคำพูดเชอื ดเฉือนคนอน่ื
ซง่ึ น่าจะมีอยู่แต่ในนิยายมากกว่าชวี ิตจรงิ ไม่รแู้ ม่คนน้ีมีชวี ติ ยาวนานขนาดน้ีมาได้
อย่างไรโดยไมถ่ ูกใครฆ่าไปเสยี กอ่ น หากเธอชอบถากถางคนแปลกหน้าอยา่ งน้ีอยเู่ สมอ
ไมแ่ น่ใแจล้วแซม้าไนมค่โดิดรวน่าจะ่ หะเรปอื น็ จเะรแอื่ ตง่งจงรางินแกตับใ่ จเธกอส็ นั่ พไหรวาวพเพิลราาศะกหัดากรมไิ มฝ่ใีปชา่กผเล้หู ็กญดงิ้าบน้าลทา่ ่ไี งหอนยจ่างะ
กล้ามาพูดเชน่ น้โี ดยไมก่ ลัวตัวเองจะเสยี ชอื่ เสยี ง
“ฉันบอกเอาไว้ เธอจะได้ไม่ตั้งความหวัง ฉันเกลียดทีส่ ดุ กค็ อื ผ้หู ญิงท่ีไมร่ ้จู ักที่
ทางของตัวเองน่แี หละ”

“คุณพดู มากเกนิ ไปแล้วคะ่ มิส หมดธรุ ะแล้วกก็ ลับไปก่อนดีกว่า ตอนน้ีเปน็ เวลา
ของฉัน ถ้าคุณอยากจะทำอย่างน้ีกท็ ำหลังจากทค่ี ุณแตง่ งานกับซานโดรแล้ว” หญงิ สาว
ขม่ ใจโต้กลับ
“นี่แก!” ไดแอนธากำมอื แนน่ ด้วยความแค้นใจท่ีสาวน้อยหน้าแฉล้มดไู ม่หมอู ยา่ ง
ท่ีคิด

“ทำเปน็ อวดดไี ป อย่างแกมันก็เปน็ ได้แคผ่ ้หู ญงิ ชัว่ คราวของซานโดรเท่าน้ัน”
“แล้วคุณล่ะคะ จะเป็นอะไร” พราวพลิ าศถามเสยี งเยน็

“ฉันกเ็ ปน็ ผู้หญงิ ท่ีเขาจะรกั และแต่งงานด้วยนะ่ ส”ิ
ฟังตาล“กุ พูดว่า ‘จะ’ แสดงว่ายังไมไ่ ด้เป็น” ปากสเี รอ่ื ย้ิมมมุ ปากเหมอื นเย้า แตท่ ำให้คน
ยอมลด“ศถ้กาั เดป์ ิศ็นรจกี รับงิ คซวาานมโเดปนร็ กผ็คู้ดงีขไมอ่พงตาัฉวเันอมงลาทงน่ีมา่ี หถา้าเเรปอ่ื ็นงจครนงิ ทค่ีไมุณเ่ คกย็คเงหม็นั่นหในจ้ใากนันตัอวเยอ่างงนจ้ี ะ
เชยี วหรอื คะ” พราวพลิ าศแหยต่ อ่ เห็นเรยี บรอ้ ยอย่างน้กี ็ชา่ งยั่วคนเหมือนกันแหละ
เพราะเธอจำจากแพรว-พรรณรายและพชิ ญดารามาเยอะ

“แกอย่าผยองไป เรอื่ งระหวา่ งฉันกับซานโดรมันซบั ซ้อนมากกวา่ ท่ีแกคิด เขา
อทย่ีสาดุ กแทลำ้วรเ้าขยาจจติ ะใกจลฉับันมเาพหราาฉะันเขาต้อผ้งหู กญารงิ ลองยโ่าทงษแกทมีฉ่ ันันกเคเ็ ปยน็ ทไำดผ้แดิ คต่ท่อ่ีคเัข่นาเวลแาต่เชเอ่ื อเาถไอว้ะรวะบ่าใานย
อารมณ์ ก่อนทีฉ่ ันจะกลับมาเท่านั้นละ”

น้ำเสยี งคัง่ แค้นทำให้พราวพิลาศชะงักไป มสี ัญญาณของความเจ็บปวดออ่ นแอ
อยู่ในแววตาคนู่ ั้น รวมไปถึงความเกลียดและความรษิ ยา แต่เหมือนไดแอนธาพยายาม
ข่มกล้ันมันเอาไว้ และแทนทม่ี ันด้วยความเหยียดหยัน เชดิ คางข้นึ และผรสุ วาทใสห่ น้า
พราวพลิ าศตอ่
อีกกี่คน“เพฉรันาะกอ็จะะไเรปร็นไู้ หผม้หู ญเงิพเรพายีะวง่คาเนขเาดรักยี ฉวัทนีเ่ !ขาเจขะารไกัม่มซีวาันนรโักดใรคไมรอ่มื่นวี ันลตมือ่ ฉใหัน้มไีดผ้้หู ไญม่องิ เยก่า็บง
น้ันเขาคงแตง่ งานไปนานแล้ว”

ท่าทางของผ้หู ญิงคนน้ีไมไ่ ด้ล้อเลน่ อีกแล้ว ไดแอนธาจ้องพราว-พิลาศด้วย
ลสาาศยยตืนาเกนล่ิงงียันดเชหงั มรือนุ นแเรปง็นอยอัมชู่ พัว่ คาตรจู่องึ ยสู่ตะรบงัดนห้ันนเพ้าหรนาะแี ไลมะ่สเาดมินาอรถอขกยไัปบจตาัวกไหด้อ้ ง ท้ิงให้พราวพิ

สาวน้อยยนื ตัวแข็งอยู่อย่างน้ันเนิน่ นานจนกระทัง่ สาวใช้ท่หี ายไปไหนไมร่ เู้ ดิน
กลับเข้ามาถามเสยี งสภุ าพ

“ซนิ ญอรนิ าจะรบั อาหารวา่ งเลยไหมคะ”
“ไมจ่ ้ะ ฉันไมห่ ิว เธอจะไปทำอะไรกไ็ ปเถอะ”

“ซนิ ญอร์สงั่ ให้ดิฉันอยเู่ ป็นเพอื่ นซนิ ญอรนิ าคะ่ ”
“ผ้หู ญงิ คนเม่อื ก้ีเป็นใคร เธอร้จู ักหรอื เปล่า”
“ซนิ ญอราไดแอนธา เซซาโร นะ่ หรอื คะ เธอเคยมาทนี่ ห่ี ลายครั้งเหมือนกัน
บางทีกม็ าคนเดยี ว บางทกี ็มากับสามขี องเธอคะ่ ” สาวใชต้ อบประสาซอื่ แตท่ ำเอาพราว
พิลาศเงียบกรบิ แล้วเดินกลับข้นึ ไปด้านบน

12

รอยอดีต...เหตแุ หง่ ความร้าวราน

เหมอื นซเพานิง่ ไโปดฟรัดกกลัับบใมคารถขงึ ณบ้ าะนกเำกลอืังบจตะเีหดนนิ งข่ึ ้ึนห้อชงายหแนตมุ่ ร่ พา่ งับทแ่กี ข้านวอเสอ้อืกทมี่ขาจาดากแเลงะาสมืดกขปอรกง
ห้องนัง่ เลน่ แล้วเงยหน้าข้ึนมองเขา ทำให้คนท่ีทั้งเหนอ่ื ยและเครยี ดจนล้าไปหมดขมวด
ค้ิวยงุ่ ประกายกร้าวในดวงตาอ่อนแสงลง

“อ้าว! แพงยังไมน่ อนอกี หรอื จะตีหนงึ่ แล้ว”
“รอคณุ อยู่ค่ะ”
“มอี ะไรหรอื คารา่ หรอื ว่าเหงาทีผ่ มท้งิ ให้อย่บู ้านคนเดยี ว”
“วันน้มี ีผ้หู ญิงมาหาคุณ เธอชอื่ ไดแอนธา” พราวพลิ าศรายงาน สายตาจับจ้อง
เขาเพื่อหาความผิดปกติ แต่สงิ่ ทซ่ี านโดรทำมเี พียงจ้องเธอน่ิงแล้วพยักหน้ารับ ความ
จรงิ ท้ังคไู่ ม่ได้พบกันตั้งแตอ่ าหารเย็นของเม่ือวาน เพราะตอนเชา้ เขารบี ออกจากบ้าน รอ
จนเธอตื่น เขากไ็ มอ่ ยแู่ ล้ว
แตแ่ ล้วพราวพลิ าศก็ต้องกะพรบิ ตาปรบิ ๆ เมื่อเหน็ ชายหนุ่มชดั ๆ งนุ งงวา่ เขาไป
ทำอะไรมา ทำไมถึงดูมอมแมมสกปรกอยา่ งน้ี ใบหน้าคมสันบอกความเหนอื่ ยล้าและมี
เส้นแหง่ ความเครยี ดรอบมุมปาก
“เกิดอะไรข้นึ หรอื คะ คณุ ด.ู ..แยม่ าก”
“ไมม่ อี ะไรจ้ะ ไดแอนธาเขาวา่ ไงบ้าง สำคัญถงึ อย่างนั้นเชยี วหรอื แพงถึงต้องรอ
อยดู่ กึ ขนาดน้ี”
“ฉัน...นอนกลางวันด้วยคะ่ เลยยังไมง่ ่วง ความจรงิ กค็ ิดว่าจะข้ึนไปนอนแล้ว”
“ฮอ่ื แล้วเขาวา่ ยังไงบ้างละ่ ”

“ท่าทางคณุ เหนือ่ ย เอาไว้วันหลังก็ได้” เธอเปลย่ี นใจกะทันหันเมอ่ื เหน็ สภาพ
อขอยใูง่ นเขลาำคหอมนุ ดตูสัวทิ ก่าลทับางเขทาำแทย่าจข่ ะนเดาดนิ นข้กี้นึ ย็ บังันไมได่สเนพใรจาจะอะบยอู่ๆกเกล็ร่าสอู้ กะึ ไถรงึใกห้อ้เธนอแฟขัง็งๆแตอม่ ัดอื แทนีด่ น่ งึ
ต้นแขนทำให้เธอต้องหันกลับมาอยา่ งไมเ่ ตม็ ใจ

“ไม่มอี ะไรหรอกแพง มีเรอ่ื งทีท่ า่ เรอื นดิ หนอ่ ย เด๋ยี วพรงุ่ น้ีคอ่ ยเลา่ บอกเรอ่ื งได
แอนธามาเถอะ”
ห้วิ ผู้หญ“ถงิ ้ามเารนอ่ื องทนฝ่ี ดา้วกยถ”งึ คสณุาวกนไ็้อมย่มบอี อะกไรดม้วายกท่าเทธาองแทคีเ่ ปม่ น็ าหปากเพติทราสี่ ะดไุ ด้ยพนิราววา่ พคลิุณามศสาทังี่นเกี่ ตแเหถน็ม
สันกรามของซานโดรผุดข้ึนมาแวบหน่ึงกอ่ นจะหายไป แต่สายตาท่ลี ดมองเธอบ่งบอก
ถึงความเครยี ดท่เี พิ่มข้นึ จนพราวพลิ าศใจเสยี

“แล้วยังไงอีก”
โดรฟังเจงบยี คบำๆถามโดนยั้นไสมาข่ วัดน้อรยอกจ็ทนวเนธอคพำทดู ไ่ี จดบแกอ่อนนธจาะบเองีกยบเธไอปอพยักา่ หงนไม่ึงม่ ีตมกอื หทลี่ด่นงึ เตร้นว็ ๆแขนซเธานอ
ไว้คลายออกแล้วกำหมัดสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนแทน นา่ แปลกทีอ่ ากัปกิรยิ า
งา่ ยๆ อย่างนั้นกลับทำให้เธอรสู้ กึ แยข่ ้นึ ได้อย่างไมน่ ่าเชอ่ื
จะเป็นลสมงสอัยยจ่างะนเป้ี น็ พเรพารวาพะลิยาังศไมเม่ไดิน้รหบั นป้ารหะนที านอาหารเยน็ แน่ๆ ใจเธอเลยหววิ ๆ เหมอื น

“มันไม่ใชค่ วามจรงิ อยา่ สนใจเลยคารา่ เด๋ียวผมจะจัดการเรอ่ื งน้เี อง แล้วทำไม
วันน้ไี มก่ ินข้าวเย็น” ซานโดรถามราวกับจะรคู้ วามคิดในขณะน้ันโดยไมอ่ อกความเห็น
เรอื่ งทเ่ี ธอเลา่ จนคนเล่าเกดิ ความสะเทอื นใจมากข้ึน
อ้างวา่ เปงา่ น็ ยคๆนทอเ่ี ยข่าางรนัก้มีเอางหหาเรรอื อ่ื งปหรระอื ณวา่ าเมขเาธไอมถส่ ึงนใในจบ้าเนพรราาวะกเหับน็ เปวน็ า่ กผาู้หรทญ่ผี ิงู้หชัวญ่ คงิ รคานวทหี่เนข่งึ าซง่ึ
หอบห้ิวมานอนด้วย ไม่มคี วามสลัก-สำคัญใดๆ พอทเี่ ขาควรจะพูดปลอบใจเธอบ้าง
หรอื อย่างน้อยก็เล่าความจรงิ ให้เธอคลายความกังขาลง ไมใ่ ชแ่ ค่พดู ว่า ‘มันไมใ่ ชค่ วาม
จรงิ ’

หรอื อีกทกี ็เพราะซานโดรไมม่ ขี ้อแก้ตัวกับข้อเทจ็ จรงิ น้ี และไม่คดิ ว่าจำเป็นที่จะ
ต้องให้เหตผุ ลกับผู้หญงิ ที่ไม่แตกต่างกับผ้หู ญิงอ่นื อยา่ งเธอ ก็ผ้หู ญิงคนไหนมันก็
เหมือนกันหมดไม่ใชห่ รอื

พราวพิลาศกัดฟันเงยหน้าข้นึ มองชายหน่มุ เกอื บจะถอยหลังเม่ือเห็นแววตาของ
เขากรา้ วข้ึน เขากำลังโกรธมาก! แต่ไมใ่ ชโ่ กรธเธอแนๆ่

“ฉันไมห่ วิ จะข้นึ นอนแล้วคะ่ ” เธอพมึ พำตอบ ใจไมค่ ่อยอย่กู ับเน้ือกับตัวเพราะ
สับสนไปหมด

“ผมไปสง่ ทีห่ ้อง พรงุ่ น้ีอาจจะยังยุง่ อยู่ เรามาผดิ เวลาจรงิ ๆ คารา่ ขอโทษท่ไี มม่ ี
เวลาอยกู่ ับคณุ ”

“ไมเ่ ป็นไรคะ่ ”

“อย่าโกรธนะ”
“ไมโ่ กรธคะ่ ” กจ็ ะให้โกรธเรอ่ื งอะไร ไม่อยนู่ ัน่ แหละดี อยากไปไหนก็ไปเลย
สาวน้อยดงึ ข้อศอกออกจากมอื ที่ย่นื มาเกาะกุมเพอ่ื จูงเธอข้นึ ห้องจนซานโดรขมวดค้วิ
ใบหน้าเครง่ เครยี ด

“คารา่ ”
“หยุด! อย่ามาเรยี กฉันวา่ อยา่ งน้ันนะ” สาวน้อยหันมาตวาด ร้สู กึ ทนไม่ได้ข้ึนมา
เฉยๆ ที่เขาใช้ถ้อยคำแสดงความรักกับเธออย่างไม่มีความหมายอะไรเลย เหมือนผ้ชู าย
มักงา่ ยทั่วไป

“โอเค สวตี ฮาร์ต เราพดู กันพรงุ่ น้ีดไี หม คืนน้ใี ห้ผมนอนกอดนะ ไม่ง้ันแพงต้อง
คิดมากแน่ แตผ่ ม...”
“ไปตายเสยี ไป!” หญงิ สาวผลักชายหนมุ่ ออกโดยแรงจนรา่ งใหญ่เซ แล้วเธอกร็ บี
ว่งิ เข้าห้อง กดล็อกประตแู น่นหนา น้ำตาร้นื ข้นึ มาอย่างน่าโมโหเม่อื เขาไม่ได้ตามมา
อย่างทคี่ ดิ
หรอื จะรสู้ กึ ผดิ เพราะคนรกั มารคู้ วามจรงิ แล้ววา่ เกบ็ ผู้หญงิ อกี คนเอาไว้
แต.่ ..เกดิ เรอื่ งอะไรข้ึนที่ทา่ เรอื ! วา่

พราวพลิ าศตน่ื มาอีกวันเมอ่ื ตะวันสายโด่งแล้ ว เมื่อคนื กว่าจะขม่ ตาหลับลงได้ก็
ใกล้รงุ่ แถมตายังบวมเลก็ น้อย เมอื่ เธอแต่งตัวมาถงึ ชน้ั ล่าง เข้าไปในห้องอาหาร จงึ
เห็นเพยี งสาวใช้คนเดิมย้ิมให้และเข้ามาชว่ ยบรกิ าร

“น้ำสม้ ค้ันกับขนมปังป้งิ ก็พอ อ้อ...วันน้ีขอกาแฟด้วยจ้ะ ซนิ ญอร์ออกไปแล้ว
หรอื ”

“ใชค่ ะ่ ซนิ ญอรนิ า ท่านออกไปต้ังแต่เช้ามดื เหน็ วา่ เมอ่ื คืนกลับมาก็ดกึ มาก คง
ได้นอนไมก่ ช่ี ัว่ โมงหรอกคะ่ ”
ใจ หรไอื ดเ้นขาอจนะเแหคนไ่ มอ่ื ก่ย่ชีจัวน่ โไมมงม่ อแี ยร่างงอนธั้นิบหายรอใื ห..้เ.ใธจอขฟ้าังงจยรตุ งิ ิธๆรรมแลอ้ว่อเนธยอกวบย็ ลังโงกดร้วธยแคถวมาผมลเหัก็นเขา
อกี แน่ะ ใจร้ายจรงิ ๆ พราวพลิ าศ!

“เธอร้ไู หม ว่าเกิดอะไรข้นึ ทท่ี ่าเรอื ”
“เมือ่ คนื น้ไี ฟไหม้ทท่ี า่ เรอื ค่ะซนิ ญอรนิ า มคี นพยายามวางเพลิงเรอื หลายลำพร้อม
กัน จนของของลูกค้าเสยี หายไปพอสมควร เห็นว่ามขี า่ วไมค่ ่อยดจี ากโรมด้วยค่ะ แต่
ดิฉันไมท่ ราบวา่ เรอื่ งอะไร”
“ตายจรงิ ” เสยี งครางแผว่ เบาหลดุ ออกจากรมิ ฝีปากสเี รอ่ื ใบหน้าเผอื ดสลี ง
เพราะความตกใจ
“ท่านสัง่ วา่ วันน้จี ะพยายามกลับมาเรว็ หน่อย ให้ซนิ ญอรนิ าอย่แู ตใ่ นบ้าน ห้าม
ออกไปไหน ทา่ นสัง่ คนจากเอเธนส์มาเฝ้าบ้านด้วยค่ะ นา่ กลัวจะเกยี่ วกับเรอ่ื งท่ีเรอื ถูก
วางเพลงิ ”
สาวใช้บ้ยุ ใบ้ให้สาวน้อยดูทีร่ ะเบยี ง พราวพลิ าศลุกข้นึ ไปดูเหน็ ชายสองสามคน
ในชดุ เหมือนนักทอ่ งเทย่ี วนั่งอย่ทู ีเ่ ก้าอ้ีใต้รม่ บนชายหาดไม่ไกลนัก หญิงสาวย่นหัวค้วิ
ด้วยความไมส่ บายใจ
เอาคนมาเสยี อย่างน้ี แล้วตัวเขาละ่ จะเป็นอะไรไปหรอื เปล่า
“เคยเกิดเรอื่ งอยา่ งน้ีข้นึ หรอื เปลา่ จ๊ะ”
“เหน็ แม่เลา่ วา่ เคยเกิดสมัยที่คุณพอ่ ของทา่ น ซนิ ญอร์นิคโคโล กัสซนี ี ยังมีชวี ิต

อยนู่ ่ะค่ะ แตห่ ลังๆ มาแทบไม่มีแล้ว ถงึ มที ่านก็จัดการได้ ไมม่ ีเรอื่ งร้ายแรงบานปลาย”
“ขอบใจทเ่ี ล่าให้ฟังจ้ะ เธอไปทำงานเถอะ”
หญงิ สาวเรง่ มือรับประทานอาหารเชา้ ให้เสรจ็ โดยเรว็ และหยบิ มือถือออกไปยืนท่ี

ระเบียงโดยไมร่ งั้ รอ ตอ่ สายหาซานโดร ดังอยู่นานจงึ มคี นรบั
“สวัสดคี รับ”

“นัน่ ใครพูดคะ” เธอถามเม่ือจำเสยี งได้วา่ คนรับสายไมใ่ ชซ่ านโดร
“จลู ีโอ นัน่ ใครน่ะ” เสยี งจากปลายสายคอ่ นข้างห้วนจนพราว-พลิ าศแปลกใจ
เพราะถงึ แม้จะเคยคุยกับเลขานกุ ารของซานโดรแค่คร้งั เดียว แตเ่ ขากม็ ที า่ ทางอ่อนโยน
นรี่ ับโทรศัพท์ เจ้านายแท้ๆ ทำไมถงึ ทำเสยี งแบบน้ีกันล่ะ
“พราวพลิ าศคะ่ ซานโดรอยแู่ ถวนั้นหรอื เปลา่ คะ”
“โอ๊ะ! ซนิ ญอรนิ า ขอโทษทีครับ ท่านเอ่อ...ออกไปข้างนอก ลืมหยิบโทรศัพท์ ไป
นะ่ ครับ ถ้ากลับเข้ามา ผมจะรบี ให้ท่านโทร. หา ทีบ่ ้านเรยี บร้อยดีหรอื เปลา่ ครับ”
ลีโอทำเ“สเรยี ยี งบสรภุ อ้ ายพคเป่ะ็นไคมนร่ ล้เู ละยควน่าคุณมาท่ีเอเธนส์แล้ว” เธอถามเปน็ ทำนองชวนคยุ เมอื่ จู

“เพิง่ มาถงึ เชา้ น้ลี ะครับ ซนิ ญอรนิ ามีเรอื่ งดว่ นอะไรหรอื เปลา่ ผมจะได้ให้คนไป
ตามซนิ ญอร์”

“ไมม่ ีจ้ะ”
วางสายไปแล้ว พราวพลิ าศก็ลกุ ข้นึ ยนื เดนิ ไปมองตรงระเบียงอยา่ งเหม่อลอย
ไม่รจู้ ะหาอะไรทำเพอื่ คลายความรอ้ นรมุ่ ในใจ ซง่ึ บอกไมไ่ ด้แน่ชัดว่าเกิดจากอะไร แตท่ ี่
กบับอเกธไอดอ้แีกนน่ อทน่าทคาอื งคซวานามโดหรว่ กงใำยลังตมอ่ ปี คัญนทหาา่ ทหานงักโทรแมตท่เ่ีกขลาักบค็มางเไสมยี่สดนกึ ใแจลจ้วะบยัองตก้อเลงา่มใาหท้เะธเอลฟาะัง
หรอก ก็ดูเมอ่ื คืนสิ

สาวน้อยใชเ้ วลาชว่ งก่อนเที่ยงออกไปเดินเล่นทชี่ ายหาด ถึงจะหนาวแต่กย็ ังมี
แดดทำให้เดินได้สบาย ชว่ งบา่ ยกลับเข้ามานั่งดทู ีวีทบี่ ้าน แล้วนั่งเหมอ่ ลอยเพราะไม่รจู้ ะ

ทำอะไร

ปา่ นน้ซี านโดรจะเปน็ อยา่ งไรบ้างนะ ความคดิ ของพราวพลิ าศเล่ือนลอยไปไกล
นานเท่าไรไมร่ ้ตู ัว จนกระทั่งมสี ายเรยี กเข้าดังข้นึ เธอยกโทรศพั ท์ ข้ึนดูเบอร์โทร. ไม่คุ้น
เคย คนท่ีรเู้ บอร์น้ีกแ็ ค่คนท่ีบ้านและนีน่ากับซานโดรเท่าน้ัน ซงึ่ เธอกบ็ ันทึกเอาไว้หมด
แล้ว พราวพลิ าศมองอยู่อยา่ งชงั่ ใจก่อนจะยกข้ึนรับ

“สวัสดคี ่ะ”
“น้องแพง นี่พ่เี อง อัครัช อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ พไ่ี ด้เบอร์น้มี าจากคุณอา
จักร”

ระยับ เนป้ำน็ เสนยี างนหก้าววา่ นพั้นรารวาวพกลิ ับาฟศจ้าผะค่าลรางงมชาอื่บขนอหงัววตา่ อทนคี่ หู่กลมั้านงอวอันกแไสปกไๆด้ ยามทแี่ ดดแรงรอ้ น
“คุณชายอัคร”

“พี่ได้คยุ กับคุณอาแล้ว ท่านบอกวา่ จะรอให้น้องแพงกลับมาเมืองไทยกอ่ น แตพ่ ี่
มธี รุ ะทโ่ี รมพอดี เลยอยากคุยกับน้องแพงให้เข้าใจ ตอนน้พี ก่ี ็พักอยู่ทโี่ รงแรมแล้ว
ด้วย...” ชายหนุ่มแจ้งชอ่ื โรงแรมห้าดาวแหง่ หนึง่ ในโรม ทำให้พราวพลิ าศตกใจมากกว่า
เดิม

“คณุ ชายคะ คอื ดิฉัน...ดิฉันอยทู่ ี่กรซี น่ะค่ะ” หญิงสาวบอกเสยี งอ่อย เบอร์โทร.
นหญ้ีซาิงนสโาดวรกคลงนื ทนำโ้ำรลมามยงิอเยอ่าางไฝว้ใดื หค้แอลเ้วมอื่ ปหลมาย่อสมารยาชเงวยี งบศไ์อปัคหรลัชาจยึงวสินามาทารีเหถมโทือรน.คาดมไามหถ่าเงึ ธเอชไน่ ด้
กัน

“อย่างน้ันหรอื ไม่เหน็ คณุ อาบอกว่าน้องแพงจะไปทนี่ ั่น แล้วจะกลับมาที่โรม
เมื่อไร”

“คอื ดฉิ ันไม่ทราบคะ่ วา่ จะกลับไปเมื่อไร อีกอยา่ งคุณพ่อไมท่ ราบวา่ ดฉิ ันอย่ทู ่นี ่ี”

“อยา่ งนั้นหรอื ”
“คุณชายจะอยทู่ นี่ ัน่ อกี ก่ีวันคะ”
“คงสกั สองสามวันเท่าน้ัน พีต่ ้องไปทำงานทชี่ คิ าโกต่อ”

“คุณชายรอให้ดิฉันกลับไปเมอื งไทยก่อนได้ไหมคะ หรอื ถ้าคณุ ชายใจร้อน เรา
อาจจะคุยกันทางโทรศัพท์ ไปก่อน”
ผว่าูกจพะัไนด“ต้เถจา้มาอนขว้อ้า่อทงตแ่ีคกพู่หลงมงไ้ันดมั้เง่กสเลดยี ับิมหมนทา่อภำยใาหย”้พในราสควอำพกงลิลสา่าาศมวทกวั่บนีลนอืนก้นี เ้ำกปลค็็นางยนตอัย้อยวง่าา่เงเปขฝ็นาืดยอคังยอยา่ งอนมั้นรับสพถ่ีอาุตนสะาค่ หว์ คามดิ

“คุณชายคะ คอื เรอื่ งนั้น ดิฉันต้องกราบขอโทษด้วย แตด่ ิฉันคิดวา่ ...”
“น้องแพงมีอะไรให้พี่ชว่ ยหรอื เปล่า หรอื มีอะไรท่บี อกคุณอาไม่ได้ อยา่ งเชน่ วา่ มี
คนรกั อยู่แล้ว พดู มาเถอะ พโี่ ตแล้ว พี่รบั ได้” น้ำเสยี งนุ่มนวลเหมอื นจะเจอื ไปด้วยแวว
ขบขันเล็กน้อยน้ันทำให้สาวน้อยหน้าร้อน
คนรักอยา่ งน้ันหรอื เหน็ ทีจะนับ ซานโดร กัสซนี ี เป็นคนรกั ของเธอไมไ่ ด้แนๆ่
แหตากห่ ทลำังเจชาน่ กนทั้นั้งหกม็คดงไทม่ีเก่ยดิุตขิธ้นรึ รนม้ี กับเธเขอาก็แต่งงาถนึงกคับนหอม่นื ่อจมะรคาิดชว-า่วคงวศา์อมัคบรรชั สิ ไทุมธไ่ ์ ิขด้ดอ้งวผย้เูหชญน่ งิ กไันม่
สำคัญแล้วในยุคสมัยน้ี แต่พราวพิลาศก็ถอื ว่าความผดิ พลาดท้ังหมดเกดิ ข้นึ เพราะเธอ
เทา่ นั้น
ทส่ี ำคัญทสี่ ดุ ใจของเธอเองไม่มวี ันเหมอื นเดิมอีกตอ่ ไป หากจะต้องแต่งงานกับ
ผ้ชู ายคนไหน พราวพลิ าศก็อยากให้แนใ่ จว่าถึงแม้จะยังไมร่ กั เขา หัวใจของเธอก็ควรจะ
มที ว่ี ่างพอทีจ่ ะรักว่าท่สี ามีในอนาคตของตัวเอง แต่น.ี่ ..
“เรอื่ งมันซบั ซอ้ นคะ่ ดฉิ ันอยากอธบิ ายตอ่ หน้าคณุ ชายมากกวา่ ”
อา ก็ให“ก้ถ็ตือาเมสใยี จว่าพถเี่้าปน็น้อพงแี่ชพายงคมนเี รหอ่ื นงทง่ึ ท่ีเหพี่ ลรืออ้ บมา่ จกะวช่าว่แยรงเหลแือลน้ว้คองิดสวาา่ วลำพบ่าเี ตกม็ใจใทจ”่ีจะบอกคุณ
“ขอบคณุ คุณชายมากคะ่ ” หญงิ สาวบอกเสยี งเบาด้วยความซาบซง้ึ ปนกับความ
เศรา้ ใจ
เหน็ อัธยาศัยของหม่อมราชวงศ์อัครัชแล้ว เธอก็รเู้ ลยว่าหากเธอยอมไปกระบกี่ ับ
คุณพ่อ เรอ่ื งราวคงไม่บานปลาย ทำให้ใครต่อใครกลนื ไม่เข้าคายไมอ่ อกอย่างน้ี แต่
เหตุการณ์ กล็ ว่ งเลยมาแล้ว ไม่มีทางหวนกลับไปแก้ไขอะไรได้อกี

“เรยี กพ่ีอัครแล้วแทนตัวเองว่าแพงสิ ไมต่ ้องมพี ิธรี ตี องอย่างนั้นหรอก แล้วกอ่ น
ไปชคิ าโก พี่จะโทร. หาอีกครง้ั อ้อ! มเี รอ่ื งหน่ึงทีพ่ ่ีอยากจะถามเรา”
ขเป่มน็ ขฝู่หมี า“เอื เรรขอ่ื อื่ องงเงอขใะาคไทรร่กี เหกระรจ็ บอะใี่มคหะีใ้ฟค” ัรงเสพยีพราอรวากี พวลพิละ่ าลิ ศาถศากมล้ันใแจลไ้วมฟส่ ังง่ ปเสลยีายงคสราายงเอลอ่าเกรมอื่ างคนเดทาีโ่ ไทดร้เ.ลยไวป่า

แพรวพรรณรายรา้ ยมาก! ทำตัวเป็นเดก็ ๆ ไปข่มขู่เขาแบบนั้น หาก
หไมมย่ ่ออมมรเาลชา่ วใงหศ้เ์ธอัอคฟรัชังเรสคู้ ยีวอามกี จรทงิ้ังทเี่เธลอ่าเแรลอ่ื ะงบอิดืน่ าเจยะอเอะแาหยนะ้ามไปันไนว้า่ทน่ีไัหกน! แถมก่อเรอ่ื งไว้แล้ว

“น้องแพงพอจะร้ไู หมว่าใครโทร. หาพี่”
“เออ่ ...แพง แพงไม่ทราบจรงิ ๆ ค่ะพ่ชี ายอัคร ต้องขอโทษด้วยนะคะทเี่ กิดเรอื่ ง
อยา่ งน้ขี ้นึ ” สาวน้อยยกน้ิวไขว้ไว้ข้างหลัง ปลายสายเงียบไปชวั่ อดึ ใจก่อนจะตอบกลับ
มาด้วยน้ำเสยี งปกติ
“อยา่ งน้ันหรอื ไมเ่ ปน็ ไร พี่กถ็ ามดไู ปอยา่ งน้ัน” ชายหนุม่ บอกก่อนทท่ี ้ังคู่จะ
ล่ำลากันอีกสองสามคำแล้ววางสายไป พราวพิลาศยืนน่ิงแล้วถอนใจเฮอื กด้วยความ
หนักใจ รดู้ วี า่ เขาไม่เชอื่ ท่ีเธอพดู แน่ แต่จะให้ทำอยา่ งไรได้ละ่
ถ้าเธออยู่ท่โี รมแล้วเจอกับหมอ่ มราชวงศ์อัครัช คยุ เรอื่ งระหว่างเธอกับเขาเสยี ให้
เรยี บรอ้ ยก็คงจะดไี ม่น้อย
“แพงคยุ กับใคร” เสยี งเรยี กจากด้านหลังทำให้พราวพลิ าศสะด้งุ เฮอื ก หันกลับไป
มองด้วยสหี น้ามีพริ ธุ
“ซานโดร นกึ ว่าคณุ ยังอยทู่ ท่ี ่าเรอื เสยี อีกคะ่ ”
“เพิ่งกลับมาถึงนีแ่ หละ จูลโี อบอกว่าแพงโทร. หา ความจรงิ ผมก็ว่าจะโทร. กลับ
แตเ่ หน็ วา่ กำลังจะกลับบ้านแล้ว เลยคิดวา่ มาคยุ กันทน่ี ดี่ กี วา่ ” ซานโดรมองหน้าเธอนิง่
กอ่ นจะถามซำ้
“ใครโทร. มา”

“เอ่อ...นนี ่านะ่ ค่ะ เขาอยากร้วู า่ ฉันสบายดีหรอื เปลา่ จะไปหาเขาเมอื่ ไร”

“งั้นหรอื ” ชายหนุ่มรบั คำเสยี งเอื่อย แม้ท่าทางของเขาจะยังดูปกตแิ ต่พราวพิลาศ
ยังร้อนๆ หนาวๆ ด้วยความร้สู กึ กลัวแปลกๆ เหมือนเด็กท่ีแอบทำอะไรผิดลับหลัง
ผู้ใหญ่
ไม่เข้าใจเหมือนกันวา่ เธอจะกลัวทำไม ในเมอ่ื คนที่เพิง่ คุยไปน่ะคอื ว่าท่ีค่หู มั้น
ขทอำตงัวเธดอขี ้ึนสบว่้านง ทแย่ี ตนื ก่ อย็ ยังไูต่ มรไ่งดห้เนป้า็นนอ้ี ะคไรือกมันหสาักโจนริดในเคธรอาไบมขเ่ หอ็นงอจภะติม้อหงารเศ้สู รกึ ษผฐดิ ี แม้พักหลังจะ

“แพงโทร. หาผมมีอะไรหรอื เปล่า” ซานโดรถามแล้วท้ิงตัวลงบนโซฟาหน้า
ระเบียง เงยหน้าข้ึนมองเธอ

“ฉัน...อยากขอโทษเรอ่ื งเม่ือคืนน้ที ผ่ี ลักคุณ คุณคงเหนื่อยเพราะกำลังมีปัญหา”

“ไมเ่ ป็นไรหรอกคารา่ มานัง่ นสี่ ิ ยังโกรธผมอยู่อกี หรอื ”
“ไม่ได้โกรธคะ่ ” หญิงสาวสา่ ยหน้า ยอมเดินไปนัง่ ทว่าห่างจากเขาไปหนง่ึ ทด่ี ้วย
ท่าทางปกติ

“วันน้ีคงไมม่ ีอะไรแล้ว เลยกะว่าจะมาอยูก่ ับแพง เย็นน้อี อกไปทานข้าวนอกบ้าน
กันนะ”

“งานของคุณไมม่ ีปัญหาแล้วหรอื คะ”
“ปัญหาน่ะมีอยู่แน่ แตย่ ังทำอะไรไมไ่ ด้ตอนน้ี แพงไม่ต้องกังวลหรอก”
พดู อะไครใำหบ้อเธกอเฟลัาง่ น้ันไมไ่ ด้ทำให้คนฟังร้สู กึ ดขี ้นึ สักนดิ กลับยง่ิ รสู้ กึ วา่ เขาไม่ต้องการจะ
“คุณน่าจะนอนพัก ฉันไมไ่ ด้อยากไปไหนหรอกค่ะ อยู่ทนี่ ีก่ ็สบายดี”

“หน้าตาแพงไม่บอกว่าอย่างน้ันนะ ถ้าแพงหงึ ไดแอนธา...”
“ฉันไม่ได้หึง เลิกพูดจาเหลวไหลได้แล้วค่ะ” พราวพิลาศโต้เสยี งแข็ง เม้มปาก
แน่นตาวาว ขณะท่ีซานโดรนง่ิ แล้วถอนใจยาวเหยยี ด กอ่ นจะย้มิ เอื่อยๆ ให้เธอ
งั้นผมคงไม่ต้องเลา่ เรอื่ งไดแอนธาให้ฟังแล้วม้ัง” คำถาม
ยั่วเย้าน“้ัตนกทลำใงห้คไนมฟ่หัึงงกค็ไอมแ่หขึง็ง อยากจะสะบัดหน้าเชดิ ใสว่ า่ ไม่เหน็ จะแคร์ แต่กลัวเขาจะ

พานเข้าใจผิดมากกว่าเดมิ
“ก็ไมเ่ ห็นจะอยากร้”ู พราวพลิ าศขม่ ใจตอบเสยี งเรยี บ
“แพงอยากรู้ มานีส่ ”ิ
“ไม่ไปคะ่ อดึ อัด ชอบนั่งคนเดียว ก็บอกแล้ววา่ ไมอ่ ยากร”ู้ สาวน้อยโต้ ปราย

ตามองคนท่ที ่าทางเรมิ่ อารมณ์ ดี
ถ้าเป็นเมอ่ื คืนน่ะอยากรแู้ น่ เธอถึงกับเก็บไปคิดจนนอนไม่หลับ แต่เหน็ ทา่ เขา

อยา่ งน้แี ล้ว ความอยากมันหายไปหมดแล้ว ตอนน้ีตอ่ ให้ทรมานง้างปากกย็ ังไม่มวี ัน
ยอมรบั เลยว่าอยากรู้ ไหนจะนสิ ยั ชอบออกคำสัง่ ของเขาอกี คงสนกุ มากละสทิ ไี่ ด้ยัว่ ให้
เธอโมโห เมินซะเถอะว่าเธอจะตกหลุมพรางเขาง่ายๆ อีก

“เลกิ ด้อื เสยี ทเี ถอะน่า ผมจะต้องใชก้ ำลังทุกคร้งั เวลาท่ีต้องการอะไรจากแพงหรอื
ไง”

เสยี งหว“กานไ็ อ้ทเรำอ่ื ใงหใ้คชนก้ ฟำลังังนนงิ่ ัน่ไปลชะัว่คอ่ะึดทใจฉ่ี กันอ่ เนกลจยะี เดงยมาหกน้าแขต้ึนด่ หูทัวา่ เวร่าาคะณุลั่นคงจะถนัด” เธอตอบ
แล้วไม่ไ“ดป้ผกตลิผ” มนไม้ำเเ่ สคยยี งใโชอก้ หำังลังกมัั่บนผใจู้หใญนิงตสัวกั เอทงี อนยอา่ กงยจ่งิาก-ยสวงั่ ใดหว้พา่ ตวัวกเเอธงอเถปนอ็ ยทอต่ี อ้อกงกไปารหข่างอๆง
เพศตรงข้ามเหลือเกนิ นั้น ทำให้พราว-พลิ าศแอบแบะปากนิดๆ

“เกิดอะไรข้นึ กับนิสยั ปกตขิ องคณุ เสยี ล่ะคะ ถึงได้มาบังคับเอากับฉัน”
“สงสยั เพราะแพงชอบให้บังคับ พูดดๆี เคยทำตามบ้างไหม”
“แบบที่ให้ยอมเปน็ นางบำเรอคณุ ดีๆ นะ่ เหรอคะ” เธอประชดเสยี งหวาน แต่
ซานโดรมองมาตาดุ
“กค็ ยุ กันแล้ววา่ ไมไ่ ด้เป็นนางบำเรอ ตอนน้ีเปน็ แฟนกันไม่ใชห่ รอื คนเปน็ แฟน
กันกต็ ้องพูดกันด้วยเหตผุ ล ไม่ใชเ่ อะอะอะไรก็หึง อยากร้กู ็ถามผมดีๆ สคิ ารา่ ”
“ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับคุณ!” หญิงสาวกำมอื แนน่ ท้ังโกรธทั้งอายจนหน้าแดง
ร้สู กึ เหมอื นยง่ิ พูดกย็ ิ่งเข้าเน้อื

“นั่นสิ ความจรงิ ก็ไม่ได้เปน็ แฟน” คำพดู ยอมรบั งา่ ยๆ น้ันกลับทำให้พราวพลิ าศ
สและอ้วนึกัมง่ ลากงกแทวา่นเทดิมตี่ ดาม้วดย้วคยวกามดแรคา่ ง้นเธใอจลงบนตกักอ่ อนยจ่าะงรถ้อืองอสทุทิ าธน์ ิเตเม็ม่อื ทร่ี า่ งสงู ใหญ่จับเธอลกุ ข้ึน

“ปล่อยนะ!”
“เปน็ อะไรนัก บอกมาซิ โกรธหรอื ที่ผมไมม่ ีเวลาให้ หรอื โกรธเรอ่ื งไดแอนธา
หรอื อยากรเู้ รอื่ งท่ีท่าเรอื ” ซานโดรไมใ่ สใ่ จกับการด้นิ รนของเธอ จับสองบ่าบอบบางไว้
แน่นให้พราวพลิ าศนัง่ น่งิ แล้วถามเสยี งเรยี บ
พราวพลิ าศนิ่งขงึ ไปชวั่ ขณะ มองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ เขาร้ทู ุกอยา่ งว่าเธอ
โกรธเพราะอะไร ดวงตาสดี ำสนทิ ท่มี องเข้ามาในดวงตาของเธอบอกถึงความรเู้ ทา่ ทันจน
เธออยากไปมุดดินเสยี นัก

“ปล่อย”
“หวิ ข้าวมาก รไู้ หม อยากกลับมาหาแพง ยังไมไ่ ด้กินม้ือเทยี่ งเลย มาเจอแล้วก็
งอนอยา่ งน้ี เราจะมคี วามสขุ หรอื คารา่ ” น้ำเสยี งงอนง้อน้ันทำให้พราวพลิ าศย่นจมูก
เมินหน้าหนดี ้วยใจท่ีเต้นแรงข้นึ ความโกรธเมื่อครคู่ ล้ายจะเลือนหายไปอยา่ งน่าโมโห
พราวพลิ าศไมเ่ ข้าใจว่าเหตใุ ดผ้ชู ายคนน้จี ึงมอี ิทธพิ ลกับเธอนัก
“ไมไ่ ด้งอนเสยี หนอ่ ย คณุ หาเรอ่ื งเอง”
“ตกลง ผมหาเรอ่ื งเองก็ได้ ไปนั่งกนิ ข้าวเปน็ เพ่ือนผมดกี วา่ ”
คำพูดราวกับเธอเป็นเดก็ ซง่ึ ผู้ใหญ่อยา่ งเขาต้องล่อหลอกรับผิดเองเพราะความ
ระอาใจไมอ่ ยากโต้เถยี ง ทำให้สาวน้อยอยากจะตะกุยใบหน้าคมสันทจี่ ้องเธอน่งิ แตไ่ ม่
ออยยา่ากงรใ้ทูหัน้เขเปารน็ วู้ คา่ เรขั้งาทชี่นนับะไมถ่ ้ควนางมนจึงเชดิ ข้นึ นิดๆ โดยทแ่ี ววตาของชายหนมุ่ พราวข้ึน
จำใจกัด“คฟ่ะันเจครรจาวาดน้ว้ีกย็ปลอ่ ยเสยี ที คณุ รบั ปากเอาไว้แล้วว่าจะไมแ่ ตะต้องฉัน” หญิงสาว
“ง้ันหรอื ” ซานโดรถามย้ิมๆ แตย่ อมปลอ่ ยมือออก นกึ หมัน่ ไสแ้ ม่สาวตัวน้อย
นดิ ๆ เพราะเธอรบี ลกุ หนีถอยหา่ งออกไปไกลลิบ เดินนำเหมอื นลอยได้ไปที่ห้องอาหาร

ราวกับถ้าอย่ใู กล้เขาอกี สักนาทีผิวเน้ือเนียนละมนุ น้ันจะชอกช้ำ
ซานโดรลกุ เดนิ ตามไปชา้ ๆ อยา่ งไมร่ บี ร้อน เด็กอย่างเธอน่ะหรอื จะมาสเู้ ขาได้

อแลิท้วธทิฤเ่ีทธธอ์ ิ อร้างออกี เสขักากห็นยังอ่ ไยม่เคเขยารกับำปลาังกเจขร้างิใๆกล้สสงิ่ ทักม่ี ทอี งหแาตเตต่ ็มอทนี นห้ยี ลังังไมจาใ่ กชเเ่สวรลจ็ าสท้น่จีิ ะกแจิ สธดรุ งะ
น้ันแล้ว เห็นจะต้องกลับมาจัดการกับพราวพลิ าศอยา่ งเอาจรงิ เอาจังเสยี ที

ว่าแตเ่ มอื่ ก้ี นนี ่าเพื่อนของเธอโทร. มาจรงิ หรอื เขาเดนิ เข้ามาก่อนที่เธอจะวาง
ตส้อายงเปแ็นลภะกาษ็ทัานไทไดย้ยแินนว่ ่าเเธธออคคยุ ุยกดับ้วใยคภราษทาำอไม่ืนจทะ่ีไตม้อ่ใงชโภ่กาหษกาอังกฤษหรอื อิตาลี ดังนั้นมันจะ

สองหนุ่มสาวนัง่ รบั ประทานอาหารด้วยกัน โดยท่พี ราวพิลาศเขีย่ ไปมาเสยี มาก
กอยว่าตู่ จละอรบัดปเวรละทาจานนเธอแตช่คกั รไมั้งน่ส้ซีบาานยใโดจไรปไมดไ่้วดย้ทักสทง้สวงยั จะใเบปหน็ นเร้าอข่ื องทงี่ทเขา่ าเรเหอื มเปอื น็ นแมนเี ร่ อ่ืแงตค่ครรนุ่ ้ันคจดิ ะ
ให้ถามออกไปก็บอกเขาแล้วว่าไมอ่ ยากรู้ มาถามตอนน้ีเด๋ยี วเสยี หน้า สาวน้อยทำหน้า
ย่น แกะเปลอื กกุ้งแรงๆ จนซานโดรมอง

“แพงทำอะไร”

“กนิ ก้งุ ค่ะ” เธอวา่ แต่เมอื่ แกะเสรจ็ กลับวางกุ้งลงในจานของเขา ซานโดรไมพ่ ดู
อะไรเพียงแต่ย้มิ แล้วรบั ประทานกุ้งตัวน้ัน นั่งมองเธอแกะตัวตอ่ ไปแล้วทยอยสง่ ให้
เรอ่ื ยๆ แตใ่ บหน้าของเจ้าตัวทา่ ทางอารมณ์ ไมด่ ี

“เรอ่ื งท่ที า่ เรอื ...” เสยี งห้าวเอย่ ข้นึ หยัง่ เชงิ ทำให้นัยน์ ตาสดี ำสนทิ เหลือบข้ึนมา
มองด้วยความสนอกสนใจ แต่ต้องรบี ก้มหน้าแดงก่ำลงเมือ่ เห็นประกายพราวระยับร้ทู ัน
ในดวงตาคู่น้ัน

“ผมยังไมแ่ นใ่ จนักหรอกคารา่ แต่น่าจะเกีย่ วข้องกับเรอ่ื งทีโ่ รม ผมพอจะรตู้ ัว
แล้วว่าใครมาทุบรถผม ทผี่ มคิดหนักเพราะมันแปลกมาก นักธุรกิจท่คี นกลุม่ น้ดี ูแลไม่
เคยขัดผลประโยชน์ กับเราโดยตรงมาก่อน”

“คนกลุม่ น้ี คณุ กำลังหมายถงึ พวกมาเฟียหรอื คะ” พราวพิลาศแกะกุ้งค้าง ตาเบกิ
โตเม่ือเขาพยักหน้ารับทา่ ทางไม่เดอื ดเน้อื ร้อนใจ ซานโดรดงึ กุ้งจากมอื เล็กที่แกะใกล้จะ

เสรจ็ แล้วไปแกะเปลือกที่เหลอื ออกและเค้ียวต่อ
“ใชจ่ ้ะ มาเฟียไม่เคยล้มหายตายไปจากอิตาลี พวกน้แี บง่ พ้ืนทท่ี ำกนิ ตกลงผล

เปงรนิ ะโยชแนต์ ร่เวบ่ ม้อื กงัหนลทังี่จกะย็ไมัง่ทสำะรสา้ มยคกนันเองสร้าเงออาิทเงธนิ พิ มลากมาทยำมตาัวลเปงทน็ ุนหใอนกธขรุ ้ากงจิแปคกร่ตเิ พคือ่ อฟยอมกา
เบยี ดเบยี นคนทำมาหากินปกติอยู่เรอื่ ย”

“ไหนคณุ บอกวา่ คณุ ไมไ่ ด้เปน็ มาเฟียไงคะ แล้วร้เู รอื่ งพวกน้ไี ด้ยังไง”
เรอื่ งน้ีเ“กคีย่ ววามข้จอรงงิกมับาใเคฟรียบดาีๆงคนกดม็้วบีย้างเบหามงอืทนีแพกันงอาจผจะมอมยีนาิทการน”ู้ เรอ่ืนง้ำหเสนยี ึง่ งจนะั้เนลท่าำใใหห้แ้คพนงฟฟัังง
แอบแบะปากนิดหนึง่

“ถ้าคณุ อยากเล่า ฉันกจ็ ะฟังค่ะ”
น้ำเสยี งตดิ จะหย่ิงๆ ไว้ตัวของเธอทำให้ซานโดรหัวเราะลั่น นกึ เอน็ ดูคนทา่ มาก
จนอยากจะดงึ รา่ งนมุ่ น่ิมมากอดไว้แนน่ ซกุ ไซเ้ น้ือตัวเนียนนุ่มของเธอและบดขย้ีปาก
หยักสชี มพเู รอื่ น่ารักชา่ งยอกย้อนเสยี ให้เขด็
และให้ตายส!ิ แค่คดิ เลอื ดเน้ือหนมุ่ ของเขาก็เต้นเรา่ ตอบสนองตอ่ จนิ ตนาการ
น้ันเสยี แล้ว ในขณะทีเ่ ธอแค่นัง่ อยูต่ รงนั้น แกะเปลือกก้งุ ต่อไมร่ ้รู อ้ นรหู้ นาว
เขาชกั จะเบ่อื อทิ ธิพลที่หญงิ สาวมีตอ่ เขามากข้นึ ทุกที เคยมีหรอื ทซ่ี านโดรจะ
เกพับยี พงรนาั่งวมพอลิ งาผศ้หู ญหงิาคกนไมหส่ นาึง่มแาลรถ้วทร้สูำใกึ หค้เวธบอคเปุมน็ ตเัวดเก็อใงนไดค้ลอำนบโาทกรเหลลไดือ้ใแนสเนรว็เหๆมือนน้ี เวซลาานอยโดู่ ร
สงั หรณ์ ใจวา่ แม่สาวน้อยคนน้ีอาจจะควบคมุ ชวี ิตเขาเสยี แทนโดยทเ่ี ธอไม่รตู้ ัวเสยี ด้วย
ซำ้
“อรอ่ ยหรอื เปลา่ คะ” คนอยากฟังนทิ านเงยหน้าข้นึ ปะเหลาะเมอื่ เห็นชายหนมุ่
เงยี บไป สหี น้าสอ่ เค้าคล้ายกับกำลังไมพ่ อใจอะไรบางอยา่ ง ท้ังที่เมื่อก้กี เ็ พ่งิ อารมณ์ ดีอยู่
แท้ๆ แตค่ ำถามของเธอทำให้ซานโดรพยักหน้ารบั
“จ้ะ แพงนชี่ อบเอาใจเหมอื นกันนะ”
“ก.็ ..เห็นคณุ ทานน่าอรอ่ ยกส็ นุกดี เล่านทิ านของคณุ สคิ ะ” เธอตอบเลยี่ งไมใ่ ห้

เข้าตัว ซานโดรจึงพยักหน้าแล้วเรม่ิ เล่าเสยี งเนบิ
“ชว่ งปลายศตวรรษที่สบิ เก้า มีมาเฟียที่ยิง่ ใหญ่ท่สี ดุ ในอิตาลสี ามกล่มุ ซงึ่ เปน็

พันธมิตรกันเรม่ิ ย้ายออกจากเกาะซซิ ลิ มี าตามเมืองใหญ่ พวกเขาแบ่งพ้นื ท่ที ำกนิ กัน
ปรารถนาท่จี ะสร้างตัวแล้วใช้ชวี ติ อย่างคนปกติ กลมุ่ ท่ีใหญท่ ่ีสดุ ยังคงอยูใ่ นอิตาลแี ต่
กระจายตัวออกไปตามเมืองใหญ่ หัวหน้ากลมุ่ ยังอยู่ทีเ่ กาะซซิ ลิ ี สว่ นอีกสองกลุม่ ย้าย
ไปอยูท่ ีน่ วิ ยอร์กกับชคิ าโก จนถึงทุกวันน้ีพวกเขากย็ ังคงตดิ ต่อชว่ ยเหลือกันอยู่ แม้จะ
ผา่ นหัวหน้ากลุ่มผู้สบื ทอดมาแล้วหลายชัว่ อายคุ น

“กฎทส่ี ำคัญทสี่ ดุ ของมาเฟยี คือ พวกเขาจะต้องสรา้ งอำนาจด้วยการกมุ ความลับ
และหาพันธมิตรที่จรงิ ใจ ย่ิงรกั ษาความลับไว้ได้มากเทา่ ไรกจ็ ะยิง่ ปลอดภัยมากข้ึน
เฟทังา่ เนฉ้ันพาะพกันลธุ่มมทติ ่ใี รหทญด่ี ีจ่ทะีส่ ทดุ ำใในห้อพิตวากลเกีขอ่าเนข้ม” แขง็ ในฐาชนาทยี่มหัน่ นขุ่มอยงกตแนก้ววไัวนนน์ ข้ีผ้ึนมดจ่ืมะเแลล่า้วใยห้้แิมพใหง้
สาวน้อยทม่ี องมาตาใสแป๋วด้วยความสนใจ

“ทำไมต้องเลา่ ถงึ กลุม่ น้ีกอ่ นล่ะคะ”
ให้ใครฟ“ฟังั”งจบแล้วแพงอาจจะเดาได้นะคารา่ แตบ่ อกไว้ก่อนว่าผมไม่เคยเลา่ นิทานเรอื่ งน้ี

“มันเปน็ กฎของมาเฟียหรอื คะ” พราวพิลาศแกล้งล้อ แต่ซานโดรกลับพยักหน้า
นิ่งขรมึ

“ใช่ มันเป็นกฎเหลก็ เรอื่ งพวกน้จี ะถกู ถ่ายทอดรนุ่ ตอ่ รนุ่ ให้เฉพาะคนใน
ครอบครวั กับภรรยาของผู้สบื ทอดของพวกเขาเทา่ น้ัน ยง่ิ คนนอกร้มู ากเทา่ ไรก็จะย่งิ
อันตรายตอ่ พวกเขามากข้นึ ” น้ำเสยี งซานโดรนั้นจรงิ จังจนพราวพิลาศอึกอัก ไม่แน่ใจ
ว่าเขาจะเลา่ นทิ านจรงิ หรอื ล้อเธอเลน่

“เออ่ ...แล้วครอบครวั ของคุณ” หญิงสาวหน้าร้อนตั้งคำถามไมค่ อ่ ยถกู ทวา่ ชาย
หนมุ่ จปุ ากสา่ ยหน้า

“แคต่ ้ังใจฟังให้ดี น่ีเป็นตำนานศักด์ ิสทิ ธ์ ินะทนู หัว แพงจะต้องรกั ษาความลับน้ี
เท่าชวี ิตของตัวเอง สาบานมาส”ิ ท่าทางของเขาทยี่ กมือข้นึ มาให้เธอจับเพ่อื ทำสตั ยาบัน

กัน ทำให้พราวพลิ าศหัวเราะคกิ คลายใจวา่ เขาคงแคล่ ้อเลน่ เท่าน้ัน จงึ ยกมอื ข้ึนแตะ
มอื แกรง่ นั้นเบาๆ

“สาบานค่ะ”
“ดี” มืออุ่นสากรวบมอื เลก็ ขาวนมุ่ นิม่ ไปกำเอาไว้แล้วบีบแนน่ จนพราวพิลาศแก้ม
ครอ้ นนนผ้ีทา่ า่ วทางตจัวะอเป่นุ ็นวานบักดเ้วลย่านคิทวาามนรท้สู เ่ี กกึ ง่แชปะลมกัดๆ เหมือนตัวเองเพง่ิ ให้คำสาบานไปจรงิ ๆ พ่อ
“เรม่ิ เรอ่ื งกันดีกวา่ ” ซานโดรจับมือเธอไม่ยอมปล่อย กมุ เอาไว้เบาๆ ด้วยทา่ ทาง
ไมจ่ าบจ้วงแม้เธอจะพยายามดึงออก เขาเลกิ รับประทานอาหารและทำท่าเลา่ เรอ่ื งอย่าง
จรงิ จังจนสาวน้อยอมย้มิ ยอมให้เขาคลงึ น้วิ เลก็ เล่นขณะทเี่ ล่าเรอื่ งไปด้วย
“กล่มุ ท่ีใหญท่ ี่สดุ ทผ่ี มพูดถึงในอิตาลี มีหัวหน้ากับห้นุ สว่ นท่ีไม่เคยมีคนร้วู า่ เป็น
ใครแม้แต่คนในกลุม่ ซงึ่ จะว่าไปกเ็ หมอื นกับรองหัวหน้ากลมุ่ นัน่ แหละ หน้าที่ของ
หตั้อวหงทนำ้างกาลนุ่มสคกอื ปกรากรเรพกั ือ่ ษกาำกจำัดลศังตัครนเู มเพ่ือื่อถคงึ อคยราพวิทจักำเษป์ผน็ ล” ประโยชน์ ของพวกเขา บางคร้ังก็
“แล้วห้นุ สว่ นหรอื รองหัวหน้ากลมุ่ ทว่ี ่านล่ี ่ะคะ”
“รองหัวหน้าจะเป็นเหมอื นญาตกิ ัน เดมิ ทีพวกเขาก็เปน็ ญาตกิ ันจรงิ ๆ แม้ระยะ
หลังจะเหนิ ห่างทางสายเลอื ดมากข้นึ แต่กม็ ีสญั ญาที่จะจงรกั ภักดตี อ่ กันเหมือนพ่นี ้อง
คนคนน้ีจะมีหน้าท่ที ำงานสจุ รติ ทั้งเพ่ือตัวของเขาเองและเพื่อกลุ่ม ขยายผลประโยชน์
ออกไปเท่าทีจ่ ะทำได้เพื่อชว่ ยให้หัวหน้ากล่มุ ซง่ึ คอยเก้ือหนุนกันได้เรม่ิ ทำธรุ กิจท่ถี กู
กฎหมาย”
“ฟังๆ ไปก็ดเู หมอื นจะไม่ต่างกันมากนะคะ เพราะตอนเรม่ิ ต้นน่ีกใ็ ชเ้ งินผิด
กฎหมายมาสรา้ งตัว”
“ตา่ งกันสคิ ารา่ อยา่ เพ่ิงขัดนา่ ”
เธอย่นจมูกใสแ่ ตก่ ็พยักหน้ารบั ซานโดรจึงยอมเล่าตอ่ ด้วยน้ำเสยี งชวนเชอ่ื
โดยเรม่ิ เลา่ มาต้ังแต่รนุ่ แรกๆ อย่างออกรส ทที่ ั้งคู่ต่างเรม่ิ ต้นด้วยการกอ่ ตั้งกลุ่ม
พันธมิตรรว่ มกันไลล่ ่าศัตรู ทำงานในกองทัพ กอ่ อาชญากรรมหลายอยา่ ง เก่ียวข้องใน

หลายคดีสำคัญที่อำนาจรฐั ไมส่ ามารถปิดคดลี งได้

เปน็ ทหพารวเกขเ้าขรวา่ สมรร้าบงใตนัวสขง้นึ คมราาโมดโยลใกชค้เลรง้ั ่หท์ กหี่ รนะเึ่งทแห่ ล์ มะคากรม้ังทาย่สี องทข้ังอถงูกฝแ่าลยะพผันิดธกมฎิตหรมแาลยะ เคย
อคังกขษยะายเอฝทิ ้าธดิพูกลารมรดื วเมรชอื่ ายตมิขาอจงนอมติ ีชาอื่ลอแี ยลู่ใะนมแสี ฟว่ น้มลผับลัวกา่ ดเปัน็นทอางากชาญรเามกือรทงหย่ี ลง่ิ ใายหอญยท่ ่าีส่งดุ ใแนละยัง
อิตาลี แตไ่ มเ่ คยมีใครเอ้ือมมือถงึ จรงิ ๆ เพราะมีการวางฐานอำนาจข้ึนมาในธุรกิจที่ถกู
ทำนองคลองธรรม จากการเข้ามามบี ทบาทในอำนาจรัฐและการเมือง
ปกตใิ นปสลงั าคยมศตวแรรตษก่ ทย็ ยีั่งมสี่ ีกบิ าครนเขใ่นนฆก่าลกุ่มันกเเ็ อรมง่ิ กมับวี มถิ าชี เวฟี ติ ียทกี่กลลุม่ มอก่นื ลเปนื ็นกคับรคั้งนคซรงาึ่ วใชเม้ชือ่ วี มิตกี ตาารมขัด
ผทถ่ีลกูปจรับะโไยดช้ นแ์ หตรก่ อื ็ยรังกุ ยลนื ้ำหพย้นื ัดทอ่ที ยำกไู่ ดนิ ้มาผจ่านนถคงึ วทาุกมวสันญู นเ้สี ยีนทิ ลา้มนหขาอยงตซาายนจโาดกรทมำบี ใาหง้คคนนฟในังตกาลโตมุ่
เฟพังรมาาะบบ้าางงเรอ่ื งราวมันคล้ายกับจะมอี ยใู่ นประวัติศาสตร์ที่พราวพิลาศพอจะเคยได้ยินได้
ว่ามาเฟไียมทน่ เ่ี ึกขวาเา่ ลนา่ ักถธึงรุมกีอจิ ยอูจ่ ยร่างิ ง!เขาจะเล่านทิ านเก่งขนาดน้ี พราวพลิ าศชกั จะหลงเชอ่ื แล้ว

“เป้าหมายของพวกเขาคือ ท้ายสดุ สมาชกิ ทกุ คนในกลุ่มของพวกเขาจะได้ออก
มาจากโลกมดื มาทำธรุ กจิ หรอื ทำงานทส่ี ังคมยอมรบั เพอ่ื หาเล้ียงตัวเอง แตก่ ย็ ังดูแลคน
ในกลุ่มได้เมื่อถึงคราวจำเป็น”
“สรปุ วา่ กย็ ังจะทำตัวเป็นอันธพาลครองเมอื งตอ่ ไปนะ่ สคิ ะ” สาวน้อยแกล้งถาม
อมย้ิมเมื่อชายหนุ่มทำหน้าดุ
“ถ้าแพงขัดจะไมเ่ ล่าแล้วนะ วันน้จี ะไม่พาไปเที่ยวด้วย”

“ไมข่ ัดกไ็ ด้ เล่ามาเถอะคะ่ กำลังสนกุ แล้วยังไงตอ่ ” สาวน้อยรบี ประจบโดยไม่
สนใจตาทขี่ นุ่ ข้นึ มานิดของนักเล่านิทาน
กว่าปกี “อ่ จนนมกปี รัญะทหั่งามอายถวู่ ึงา่รนุ่ ปเขัจาจทุบำันงานหเัวคหียนงบ้ากา่ เลคุ่มียมงาไเหฟลยี ก่ คับนรปอัจงหจัุบวัหนนอ้าากยลเุ จมุ่ ด็ รสว่ บิมปกแีันลม้วานสานบิ

เใทห่าญกั่ตบอามายปถุกงึตสิ อเงขรานุ่ มลี กแู ตช่ตายัวมเอางสกบื ลทับอไดมต่มำีคแรหอนบ่งครัวตัวเสอว่งนตารยอไงปหหัวลหานย้าปกแี ลลุม่ ้วเหปน็ลังนจักากธุรเกกิดจิ
เรอื่ ง ทำให้ลกู ชายของเขารับตำแหนง่ แทน”
ความเห“็นนต่าสางมสปารระจสังาคนอชยอ่างบงเ้ีคหงน็ เหใจงคาแนยอ่ ่นื แแลล้้ววจเก้อิดงเครนอ่ื เงลอ่าะเไขรมขง็้ึนเปค็นะ”เชงิ พคะรยาว้ัน-คพะลิ ยาอศออก
เพราะซานโดรหยดุ จบิ ไวน์ เสยี นานเหมือนเล่นตัวเมอ่ื ร้วู า่ เธอสนใจอยากรู้
จปะลสกู ำฝเรัง“จ็ วเลขิถงาีมรแากัลเฟร้วอยี กงใหลหัวุ้ม่รหอขนงอ้หางกัวมลหามุ่เนฟค้าียมนเาใหกหลับมือม่เธหือุรมตกอัืวจิ เนทอลีผ่ งูกตดิ ้ัชงกแาฎยตหขเ่ ดมอ็กางยๆตจัวรเเงิอปๆง้าหอมยานู่ ยเ้อขพยอรมงาพะากเวขกาเสเสขอยี านดเกาแยอื ลบทะ่ี
คสมมั กพลัน้าธห์ เหมอมืงอลนงพ่อเหลมูกอื บนาเดศหรมา้ ไาปงเกพับรขาะ้อผเท้หู ็จญจิงรคงิ ทนี่กหำนลง่ึัง”ถา่ชยาทยอหดนใุม่ หห้เยธอดุ ฟไปังชัว่ อึดใจ ดวงตา
พบกับห“ัรวอหงนห้าัวกหลนมุ่ ้าโกดลยุ่มไมม่ตแี ั้ฟงในจสมัสยเารวยีนน้อหยนวัังยสกอืำลังขเบขเผาทาำะควายมีส่ ผบิ ดิ เอด้วด็ ยปกีเทา่ารแทพำใงหน้เีแ่ธหอลไดะ้
แตแ่ พงนา่ รกั กวา่ มาก” ซานโดรยกมอื ข้ึนเขย่ี แก้มเนยี นเล่นจนเธอเอนหนตี าวาว ท้ัง
โมโหท้ังอายคนชอบแหย่ แตก่ ็รบี ถาม ไม่ยอมต่อความกับเขาให้เข้าเน้อื ตัวเอง

“เกิดอะไรข้นึ ระหวา่ งพวกเขาหรอื คะ อย่าบอกนะว่าแฟนของรองหัวหน้ากลุม่
เปลย่ี นใจเพราะชอบคนแกก่ ว่า”
ก็อายเุ ท“ต่ากอันนนสั้นว่ เนธอหัอวหายนุย้าสี่กบลิ เมุ่ ออ็ดาปยีหุ ร้าอสงบิ หเัจวด็หปนี้ากแตลุ่่มเขซางึ่ดตเู หอมนือนน้ันคพนอ่ สเขสี่ าบิ ยตัง้นรบัๆตำเทแหา่ นนั้น่งอยดูู่
ดี ทรตี ผ้หู ญิงเก่งตามประสาคนแก่” คำว่า ‘คนแก่’ ลากเสยี งยาวเหยยี ด แล้วแบะปาก
นิดหน่อยเหมอื นระอาใจกับคนท่ีกลา่ วถึง

“คนแก่กน็ ่ารักดีนะคะ” สาวน้อยว่าย้ิมนิดๆ
“แตม่ ันหา่ งกันเกินไปนะ ส้ผู มกับแพงไมไ่ ด้ ห่างกันแค่สบิ สามปี ไมม่ ากเกนิ ไป
จนเกดิ ชอ่ งว่างระหว่างวัย”
“เล่าต่อสคิ ะ!” หญงิ สาวหน้าแดง ทำเสยี งดุเข้าข่ม ซานโดรย้มิ กว้างออกมาเป็น

ครัง้ แรกจนหัวใจของเธอเต้นแรง ต้องรบี เมินหน้าหนี
แล้ว จ“นกต็นอัน่ นแนห้เี ลขะาอโาคยแเุ จก็ด่มสาบกิ ปๆีอกยับา่ งหทญี่บ้าออกอ่ ”น เธอเลยไปอยกู่ ับหัวหน้ากลุ่มได้สบิ กวา่ ปี

“แล้วยังไงคะ รองหัวหน้าโกรธทีโ่ ดนแฟนท้ิง เลยโกรธหัวหน้ากลุ่มเพราะเขาแก่
แต่เสน่ห์ ดกี วา่ หรอื เปลา่ ”

“ไมใ่ ช!่ อย่าเดามั่วสคิ ารา่ ” คนเล่านิทานทำหน้าไมพ่ อใจเหมือนโดนประณามเสยี
เองจนพราวพลิ าศงง

“อ้าว! งั้นจะโกรธกันเรอ่ื งอะไรล่ะคะ คณุ บอกวา่ ความสมั พันธ์ เหมอื นพอ่ ลกู
บาดหมางเพราะผู้หญิงคนหนงึ่ หรอื ว่าไม่ใชค่ นน้ี ยังมคี นอน่ื อีกหรอื คะ ตายจรงิ ”

“หยดุ เดาเถอะน่า แพงนี่น่าตจี รงิ ๆ ไม่นึกวา่ จะชอบล้อคนอื่นเขาอยา่ งน้”ี
“ไมไ่ ด้ล้อนะคะ พดู จรงิ ๆ” เธอพยักหน้าแรงๆ เปน็ การยนื ยัน จนซานโดร
หัวเราะเสยี งดังเพราะอดไมไ่ ด้
“เขามเี รอื่ งกัน เพราะผู้หญงิ คนน้อี ยากกลับมาหาคนหนมุ่ น่ะสิ แตเ่ ธอกลับไป
บอกคนแก่วา่ คนหนมุ่ ยังอาลัยอาวรณ์ ในตัวเธออยู่” ซานโดรเลา่ ประโยคตอ่ มาเอื่อยๆ
แล้วยกไวน์ ข้ึนจิบเพอื่ คั่นเวลาทำให้พราวพิลาศตาโต
“อ้าว! เลยเบอ่ื คนแกเ่ สยี แล้ว แล้วหัวหน้ากลมุ่ เชอ่ื เธอเหรอคะ”
“สาเหตขุ องความยงุ่ ยากมากมายในโลกน้ียังไงละ่ คารา่ เขาว่าจุดอ่อนของ
บคุวรษาุ มเพรกั ศอกย็คู่ดอื ี อิสตรหี รผอื ้ชูอาายจจตะยอ่ อใหม้กทรำล้าวาแยกบรางง่ แสคง่ิ เ่ไพห่ือนควทา้ามยรทักสี่ จดุ นดเกเู หอื มบอื ทนุกเคปน็นกค็พนา่ อย่อแนพแ้ใอห้
เเพลา่รจา้อะผง้คูหนญฟิงัตงตัวาเลเขก็ มๆง็ เหคมนอื หนนเธึ่งอกไ็กดำ้ลด้ังวทยำอบะไารงคผนิดก็อาแจตจ่กะ็ดหูแนป้ามลืดกตจนามพัวรจานวพหลลิ างศผไดิ ม”อ่ ยคานก
คิดหาคำตอบเลยรบี ถามตอ่
“คุณหมายความวา่ หัวหน้ากลุ่มไม่เชอ่ื รองหัวหน้า เพราะเขารกั ผ้หู ญิงคนน้ีเหรอ
คะ”

“ผมก็ไมร่ เู้ หมอื นกันคารา่ บางทเี ขาอาจจะเชอื่ แต่ยังไม่อยากยอมรับความสญู เสยี

กไ็ ด้ ถ้ายอมรับ กห็ มายความว่าความรกั ของเขาจะต้องส้นิ สดุ ลงด้วย”
“เขาคงเหงา คุณเล่าวา่ เขาไมม่ คี รอบครัวใชไ่ หมคะ คนแก่อาจจะโดดเดีย่ ว พอมี
สาวรนุ่ ลกู มาให้เชยชมก็เลยหลงเธอจนไม่อยากปล่อยมือ”

“อาจจะใชก่ ไ็ ด้จ้ะ”

“แล้วรองหัวหน้าไมท่ ำอะไรบ้างเหรอคะ ไหนคณุ บอกว่าเขาเหมือนพ่อลูกกัน
ทำไมเขาไมป่ ฏิเสธผ้หู ญิงคนน้ี ก็เลกิ กันไปตั้งนานแล้ว ผ้หู ญิงอะไรไมเ่ ห็นจะน่ารักเลย
สกั นิด ผละจากคนหนง่ึ ไปหาอีกคนหน่ึง แล้วยังจะย้อนกลับมาพัวพันกับคนเดมิ ทำ
ตัวเหมือนไม้เล้ือยเชยี ว คุณแน่ใจหรอื คะว่ารองหัวหน้ากลุ่มไม่ได้ชอบเธอด้วย เขาอาจ
จะอยากแก้แค้นหัวหน้ากลุ่มเพราะเสยี หน้าทีค่ รั้งหนึง่ เคยโดนท้ิงกไ็ ด้” จมกู เลก็ ๆ เชดิ
ข้ึนเพราะกำลังอนิ จัด ทำให้ซานโดรย้ิมปนหน้าบ้ึง ทั้งขันทั้งหมัน่ ไส้แม่คนชา่ งคาดเดา

“เขาปฏเิ สธเธอแล้ว เธอถงึ ไปฟ้องคนแก่ยังไงละ่ วา่ เขายังตามต๊อื เพราะยังอาลัย
อาวรณ์ เธออยู่”

“แล้วผู้ชายสองคนน้ีไม่ได้คยุ กันเลยหรอื คะ”
“เคยคยุ กัน แตแ่ ค่ครัง้ เดียว รองหัวหน้าโกรธที่หัวหน้ากลมุ่ ทำเหมือนไมเ่ ชอ่ื ใจ
เขา คดิ ว่าเขาจะแย่งผู้หญงิ คนื เพราะยังรักเธออยู่ สว่ นหัวหน้ากล่มุ เองไมไ่ ด้บอกวา่ เชอื่
หหทำรนใอื้าหคไ้คมนน่เแชทกอื่ ต่ี ก่ ั้ง็ทใแำจตตฟั่วสังเากปย็ะนตพภาขรรบิอรตยงเาาขปทาซีร่ บบิอ่ื อๆสกตั วยา่ ์ เขาแยตังล่คับลหางลแังคแลลง้วใ..จ.” ผู้หญิงคนน้มี ารยาจัด ต่อ
ซานโดรสา่ ยหน้าไม่เลา่ ตอ่

“คงเพราะเป็นคนปากหนักท้ังคดู่ ้วยหรอื เปลา่ คะ พออีกฝ่ายไม่เชอ่ื อีกฝ่ายหนงึ่
ก็ทะนงตนจนไม่พยายามแก้ตัว เรอื่ งท่คี วรจะเข้าใจเลยไมเ่ ข้าใจกันเสยี ที ผ้ชู ายชอบมี
อีโก้ไม่เข้าทา่ แบบน้ีแหละ” สาวน้อยออกความเหน็ จนทำให้ซานโดรอ้ึงไปนิดแล้วหัวเราะ
เสยี งดังอีกครง้ั

“ว่าแต่รองหัวหน้ากลุม่ อายุต้ังสามสบิ กวา่ แล้วน่ี ถ้าฟังจากทค่ี ุณเลา่ เขายังไมม่ ี
ครอบครัวอีกหรอื คะ หรอื ว่ายังรกั ผู้หญิงคนน้ันอยู่จรงิ ๆ”
“ยังไมม่ ีจ้ะ เขาไมอ่ ยากแตง่ งานเพราะก่อนหน้าน้เี ขาไมเ่ คยเจอใครท่ีอยากจะ

หยดุ ตัวเองไว้ทเ่ี ธอ สว่ นความรักระหว่างเขากับผู้หญิงคนน้ัน มันไม่ได้มอี ยูต่ ้ังแตแ่ รก
สมัยหนุม่ น้อยเขาอาจจะโกรธหัวหน้ากล่มุ ท่แี ย่งคนรกั ของเขา กับเสยี ใจบ้างท่ีเธอท้งิ ไป
แวต่าค่เขวาาทม้งิสอมั ดพตี ันพธ์วฉกันนพั้น่อตล้ังกู แกตับ่เธเรออ่ืหงันขหอลงังกใลหมุ่ ้ สไำดค้ภัญายกใวน่าไม่กปเี่ัญดือหนากห็คลอืังจากดนเู ั้หนมือเพนรหาัวะหเหนน็ ้า
กลุ่มจะไมเ่ ชอื่ เขา”

“ง้ันทำไมไม่ปรบั ความเข้าใจกันเสยี ล่ะคะ ถ้าไม่ถูกกันอย่างน้ี แล้วจะไม่มปี ัญหา
ในการรว่ มมอื กันหรอื คะ”

“ไมม่ หี รอกจ้ะ เรอ่ื งงานแยกจากกันเด็ดขาด แต่พวกเขาก็ไม่เคยปรปิ ากเรอื่ ง
สว่ นตัวอีกเลย รแู้ ต่วา่ ชอ่ งว่างระหวา่ งกันมันกว้างข้นึ ทกุ ที เพราะหลังๆ มาน้ี ผ้หู ญงิ
คนนั้นเพียรมาหารองหัวหน้าหลายครัง้ พอเขาไมย่ ุ่งด้วย เธอเลยประชดด้วยการมี
นควอากมใสจมั กพับันหัธว์ หกับน้คากนลอมุ่ ่ืนเสยี แเลอ้วงขเู่วข่าาถเ้ปาไ็นมโ่ยรอคมหใัวหใ้เจธ”อเข้าพบบ้าง เธอจะบอกเรอ่ื งท่ตี ัวเอง

“ตายจรงิ ! ทำไมถงึ รา้ ยกาจอยา่ งน้ี แล้วรองหัวหน้ากลุ่มทำยังไงคะ”
“สง่ เรอื่ งของเธอกับชรู้ ักไปบอกหัวหน้ากล่มุ ”
“แตค่ ณุ บอกวา่ เขาเปน็ โรคหัวใจ!” สาวน้อยขัดหน้าตื่น
“คนเราจะตายเพราะทำใจไมไ่ ด้ทโ่ี ดนสวมเขา ก็ยังดกี วา่ โงง่ มให้เธอทำอยา่ งนั้น
ตลอดไปไม่ใชห่ รอื คารา่ ” ซานโดรบอกเสยี งหยันจนพราวพิลาศท้วงไม่ออก
สง่ิ ท่ีรองหัวหน้ากลุ่มทำอาจจะฟังดูเหมือนเห้ียมเกรยี ม แต่ก็เปน็ ความจรงิ อยา่ งที่
เเขปิาดวป่าากชเลาย่าตหอ่นมุ่ เองกเ็ หมอื นจะอ่านความร้สู กึ และคำถามจากดวงตาเรยี วสวยคูน่ ้ันได้จงึ
“เขาไม่ตายหรอกแพง แตเ่ ขาก็ไม่ได้ทำอะไรเหมือนกัน”
“คุณหมายความวา่ เขายอมอยกู่ ับผ้หู ญงิ คนนั้น ท้ังๆ ทีเ่ ธอมีช้อู ยา่ งน้ันเหรอ
คะ”

“ใช่ อยา่ งนั้นแหละ ไม่ใชแ่ คค่ ร้งั เดียว แต่หลายครง้ั ด้วย เผลอๆ อาจจะเข้าใจ
วา่ รองหัวหน้ากลุ่มใสร่ า้ ยเมียตัวเองเสยี ก็ไม่รู้ หรอื เขาอาจจะยอมเพราะรตู้ ัววา่ ให้ความ

สดูขเุ หเธมอือไนมเไ่ธดอ้ จะไมผร่ ้หู ้ดู ญ้วยงิ คซน้ำวน่า้ีเสทาีย่มวรี บ้เู รออื่ กงกชับ”ู้ ชคขู้ ำบองอเกธเอลวา่ ่านสั้นามทเีำสใอหื่ ้คมนสมฟรังรหถอ่ ภปาาพกทตาางโเตพศแล้ว

“รองหัวหน้ากลุม่ ไม่ได้บอกเธอเหรอคะ”
“มันไมใ่ ชธ่ ุระของเขานี่ มันเป็นเรอื่ งของผัวเมีย ใครจะโงใ่ ห้ผู้หญิงสวมเขา
ทำไมเขาต้องสนด้วย”
คนเลา่ นิทานบอกเสยี งห้วนจนคนฟังเบกิ ตาโต โห...ท่าทางเล่าแล้วจะอนิ จัด ใส่
อารมณ์ เชยี ว

“แล้วเขาให้เธอเข้าพบหรอื เปล่าคะ”
“แพงนข่ี ้ีสงสยั จรงิ ไม่เคยให้ แตเ่ ธอก็มีวธิ ขี องตัวเองทกุ ครง้ั อยากไปเท่ียวไหม
คารา่ นทิ านจบแล้ว!” รา่ งสงู ใหญ่ลกุ ข้นึ ทำทา่ เหมือนรำคาญเรอ่ื งเล่าเสยี เต็มประดาทั้ง
ท่ีตัวเองเสนอจะเลา่ เองแท้ๆ จะไมใ่ ห้ถามได้อย่างไรกค็ นมันสงสัย
ใคร แล“้เวดถ๋ยี ้าวเกคดิ ะ่ เรอื่ ยงังขเ้ึหนลจอืะรอ้ไู ีกดค้ยัำงถไงามล่ะหคนะ่ึงวา่ ใคคุณรเปบน็อกใควรา่ ไ”มม่ ีใครรวู้ า่ รองหัวหน้ากลมุ่ เปน็
“หัวหน้าของท้ังสามกลุม่ ทเ่ี ปน็ พันธมิตรกันรจู้ ักเขา สองกลุ่มท่เี หลอื อยู่ท่ี
นวิ ยอร์กกับชคิ าโกอยา่ งที่ผมบอก สว่ นคนอน่ื ๆ จะรจู้ ักเขาผา่ นสญั ลักษณ์ ทีม่ เี ฉพาะ
สมาชกิ ระดับสงู จรงิ ๆ ในกลมุ่ ทที่ ราบ คือมอื ซ้าย มอื ขวา กับท่ีปรกึ ษาของกล่มุ รวม
กทพ้ังล้อห่มุงมเหพดร่อื อสื ลมา้มมีเหคลต้นางรุ อา้ ยำนแเขราจงาจเกะเชไ่ามน่ ย่ อมทมาเเผ่ี ฟผ่ายียนจตมะัวาโทเดพี่ปน่ือรกถกึ ว่าษายดาทขลออ้าดงงไกคปลำจสุม่ าัง่ เกจปอน็นติ กเาพวลีาย่ ีจงหะคมรนอกีื เมาดรีคยี เนปวลททย่ี่รเี คยนยศหพพัวบวหกกนับ-้า
เขา”

“เคยมีเหตกุ ารณ์ อยา่ งน้ันเกดิ ข้นึ มาแล้วหรอื คะ”
อยากข“้นึ มมสี าคิ เปารน็ า่ ใหญไม่เหว่ ่นาใือนควนงกอาืน่ ร”หรอื ยคุ สมัยไหนๆ มนุษย์ หลายคนกก็ ระหายอำนาจ

“แล้วคณุ ละ่ คะ กระหายอำนาจหรอื เปล่า” สาวน้อยพยักหน้ารับหงกึ ๆ และถาม
เสยี งเบา