พ่ายรักมาเฟียZX

เรากต็ ้อ“งผรมกั กษราะไหว้เาพยรทา่ีจะะเปมีชน็ วีหติ นอ้ายท่ี่แู ลวะันตห้ังในจึ่งจแะพสงนกกุ ค็ กงับจะมเันข้เาตใจ็มเทอ่ี ง”สว่ ชนาอยำหนนาุม่จนรวั้นบบมาอื งเคลรก็ ้งั
ของสาวน้อยที่ยังคงทำหน้าคิดหนัก แล้วจงู เธอออกไปข้างนอก

“คงจะดนี ะคะถ้าพวกเขาเข้าใจกัน ความจรงิ ถ้ารองหัวหน้ารักหัวหน้ากลุ่มเหมือน
ลห้วกู นชาๆยรอักยพา่ งอ่ นข้ีลอ่ะงคตะัวเสอรงปจุ รวงิา่ ๆพวกกเขค็ างจพะยเปาย็นายมังมไงากตกอ่ วไปา่ น”้ี แล้วทำไมนิทานของคณุ ถึงจบ

“ผมเองก็ไมร่ ู้ คารา่ ” ซานโดรก้มลงสบตาใสแจ๋วซงึ่ เงยข้ึนมองเขาอยา่ งคาดค้ัน
“แต่คณุ เป็นคนเลา่ นิทาน จะไมร่ ้ตู อนจบได้ยังไงกันล่ะคะ”
“นั่นสิ ง้ันเก็บเอาไว้เลา่ ต่อวันหลัง จำได้ไหมวา่ แพงยังไมร่ ้จู ักมาเฟยี ทชี่ คิ าโกกับ
นิวยอร์กเลย”
นักเล่านทิ านคว้ามอื เล็กออกไปเดินเลน่ บนชายหาด นอนฟังเสยี งคลน่ื ตลอด
ผไมบม่าา้หู ่ไเยฟญด้เียิงปคน็โนดมเนยาขท้ันเาฟพี่บจียะรอเากปวว็พนเ่าธลิไนดอาทิ แศคาอยงนันจงขเินธฝอาต้งานคเสขราวา่กนุ่ เนากครรยี่ิดมอวถางขกึงห้คอไัวปงวหหกานมันบ้าบใ่อกคายลดรมุ่หบคมางมอืาคงันตขนัวออทเาขงเี่จหธาจเอัวะอหอเงปานจน็ ้าไจกนมะับ่ทินอรา่ายอน!างจกหกรรัเว็งิู้ขๆหานบห้าอรกกกอื ล็ไววด่มุ า่า่ ้
ผ้ชู ายคนน้มี วี ธิ ที ำให้เธอสับสนทางอารมณ์ โดยแท้
ซานโดรเลา่ ถงึ มาเฟียในชคิ าโกด้วย พลอยทำให้เธอนึกถงึ หม่อม-ราชวงศ์อัครัช
ทีส่ ญั ญาวา่ จะโทร. หาเธอในอกี สองสามวันข้างหน้า ขอแตว่ ่าอย่าโทร. มาตอนที่เธออยู่
กับซานโดรกแ็ ล้วกัน
ตอนเยน็ ซานโดรขับรถพาพราวพิลาศออกไปรบั ประทานอาหารทะเลในรา้ นเลก็ ๆ
แถวน้ัน เขาชวนเธอคุยเรอ่ื งเบาๆ แทนจนสาวน้อยผ่อนคลาย หัวเราะได้อย่างเต็มที่
เแปมน็ ้จผะบู้ชอายกทตมัี่วเีเอสนงให่ ห์ จ้หนยยดุ าคกิดท่เี ธแอตจ่ไะมล่ใะชสพ่ายรตาวาพไปลิ จาาศกจเะขไามได่ส้งั เกแตลเหะไ็นมว่อา่ าจปซฏานิเสโดธไรด้เชกนัส่ ซกันนี ี
วา่ ไม่มีความสขุ เมือ่ อยู่กับเขา
สองหนุม่ สาวกลับเข้ามาในบ้านอีกทีตอนเกือบสองทุ่ม และพบวา่ มแี ขกมารออยู่

แล้ว!

13

เข้ าใจผิด...แยกจาก

รา่ งสงู ระหงของ ไดแอนธา เซซาโร นัง่ อยู่ในห้ องรับแขก เธอยนื ข้นึ เมอื่ ซาน
โดรเดินเข้ามาในห้อง แตเ่ มอื่ เห็นหน้าสาวน้อยทเ่ี ขาจูงมาด้วย แววตาทีม่ องพราวพลิ าศ
ก็เข้มข้ึน

บรรยากาศสดใสก่อนหน้าน้พี ลันหมน่ ลงเพราะบรรยากาศในห้องอึดอัด พราวพิ
เลปาน็ศดทีงึ่ตม้อืองอกาอรกใจนาทก่นี ม้ีอื ใหญท่ ่ีกมุ เธอไว้อย่างนมุ่ นวล ร้สู กึ ได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองไม่

“ซานโดร ฉันมาหาคณุ ครง้ั หน่ึงแล้ว”
แนะนำ“ตฉัวันเอรา้แู ไลว้้วแล้วเธนอี่”มอี ซะไารนกโับดฉรทัน้งิ ตไัวดลแงอบนนธโาซฟคางฝรั่งจู้ ตักรแงฟข้นามของแฉวันวตแลาท้วมี่สอิ งเไธดอแเอคยนมธาา
กระด้างจนเกิดประกายร้นื ในดวงตาของเธอ

“คะ่ ฉัน...มเี รอ่ื งอยากคุยกับคณุ ” ไดแอนธาทำเสยี งอกึ อักด้วยทา่ ทางน้อยใจ
ปรายตามามองพราวพลิ าศอีกคร้ัง

“ฉันข้นึ ไปข้างบนนะคะ” สาวน้อยท่ียังยนื อย่กู ้มลงบอกซานโดร แต่ชายหนุ่ม
สา่ ยหน้า ดึงเธอนั่งลงข้างๆ ชดิ กันจนแทบจะเกยข้ึนไปบนตัก

“ไมต่ ้องไปไหนทั้งนั้นคารา่ อยทู่ ่นี ีล่ ะ ไดแอนธามาไมน่ านก็กลับแล้ว เธอไมไ่ ด้
นัดผมเอาไว้”

“ฉันมีเรอื่ งจะปรกึ ษาคุณ เรอื่ งดอนโจเซฟ ได้โปรดเถอะซานโดร อยา่ ทำกับฉัน
อย่างน้ี”

“ฉันข้ึนไปข้างบนดีกว่าคะ่ ” พราวพลิ าศลุกข้ึนยืน ไม่ยอมให้ชายหนุ่มรั้งตัวไว้
แล้วเดนิ ออกจากห้อง

“มีอะไรกับฉัน” นั่นคอื คำถามสดุ ท้ายท่พี ราวพิลาศได้ยนิ
สาวน้อยท่ีจะเดินข้ึนห้อง เปล่ียนใจเปน็ ลงไปเดนิ ทชี่ ายหาดแทน วันน้คี นทีซ่ าน
โดรสง่ ตัวมาเฝ้าบ้านหายไปแล้ว หรอื ไม่อาจจะอย่ทู ่ไี หนสกั ที่ในบรเิ วณน้ี
อากาศยามคำ่ คนื หนาวข้ึนมากกว่าเดมิ เล็กน้อย โชคดที พี่ ราว-พลิ าศมเี ส้อื
สเวตเตอร์ตดิ มาด้วย เธอถอดรองเท้าออกถือไว้แล้วเดนิ เท้าเปล่าเลยี บชายหาด
พยายามไมเ่ ดนิ ไปไกลบ้านมากเหมือนคร้ังทแ่ี ล้ว ยังคงเหน็ แสงไฟเพ่อื ให้อบอุ่นใจว่าจะ
ไแมลห่้วลหงลับเตดานิ เงไย่ีปไหดฟู ้สังักเสพยีักงสคาลวืน่น้อยก็นั่งลงกับพ้ืนทราย ยกแขนข้นึ โอบเข่า วางคางลงไป
พราวพิลาศนั่งปลอ่ ยใจให้ล่องลอยวนเวยี นอยเู่ นนิ่ นาน คิดเรอ่ื งของตัวเองและ
เรอื่ งที่บ้าน กับเรอื่ งของคนท่เี พง่ิ เดินจากมาอย่างหาทางออกไมค่ ่อยได้จนเกือบเคล้ิม
หลับไป มาสะดุ้งตนื่ เมอ่ื ร้สู กึ ว่ามีน้ำฝนเย็นเฉยี บปะทะผิวกาย
“ตายจรงิ ! ฝนตกหรอื น”ี่ สาวน้อยลุกข้ึนยืนเมือ่ เม็ดฝนใหญข่ ้นึ และหนาเมด็ ใน
เวลาไม่ก่วี ินาที ท้องฟ้ามดื มดิ แตไ่ มม่ ฟี ้ารอ้ งคำรามแตอ่ ย่างใด ทว่ากท็ ำเอาคนท่กี ำลังจะ
หลับตื่นเตม็ ที่ พราวพลิ าศยกเส้อื สเวตเตอร์คลุมหัวและรบี หันหลังว่งิ เหยาะๆ กลับไปที่
บ้าน ถ้าจำไม่ผดิ ร้สู กึ ว่าจะมีพยากรณ์ อากาศวา่ พายุจะเข้าคืนน้ี เธอเองกล็ มื ไปเลยเพราะ
ไม่ชนิ กับการอยกู่ ับทะเล
เลพารศาวะาองหารกญอางงิ ศเสททา้าเ่ีวทยวีน่็เิง่ปอยยี ยะกเู่เยชกือมุ่ือกแบใอสนบบิ เไนววล้าตทารอีจงัึงนหไนรปว้าถดบงึ เ้าบรนว้า็ นจนรแรา่าล่ งง้วอสเระปชทิดร้าปเนปรยีะตฟกอูัโนชอเรกกม่ิเกกอื รเบะดทหนิ บมเกขดัน้าไหปนพขา้ราวางสวในัพน่ ิ
อย่างรวดเรว็ บันไดข้นึ ชั้นบนจะต้องผ่านห้องนัง่ เลน่ ท่ียังมีแสงไฟสวา่ งจ้า แตส่ ง่ิ ท่ี
ดงึ ดดู ความสนใจของเธอคือ เสยี งท่ีดังมาจากห้องนัง่ เล่นต่างหาก
“ฉันรักคุณนะซานโดร คณุ กร็ ดู้ ี อย่าทรมานฉันอกี เลยนะคะ” เสยี งของแขกผู้
มาเยอื นตอนหัวคำ่ ดังข้ึนเหมือนตัดพ้อ ทำให้พราวพิลาศตัวแขง็ หันไปมองภาพในห้อง
นัง่ เล่นเหมือนมีมือทมี่ องไมเ่ หน็ บังคับให้ทำอย่างน้ัน
โซฟาทีซ่ านโดรนัง่ หันหลังให้กับประตู เขานัง่ อยู่ตรงหน้า สองมอื พาดยาวตาม
ขอบโซฟาทั้งสองข้างด้วยท่าทางสบายๆ เห็นชว่ งไหลก่ ว้างและเรอื นผมสดี ำสนิท รา่ ง

ระหงของไดแอนธาอยใู่ นชดุ เดมิ แตถ่ อดเส้อื คลมุ ด้านนอกออกเหลอื เพยี งสายเด่ียว
ด้านในอย่างไมก่ ลัวหนาว
เจ้าหลอ่ นชะโงกรา่ งขาวผอ่ งเหนอื ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา เท้าแขนไว้ด้านหลัง
เขาก่อนจะก้มหน้าลงไปหาซานโดร เนิ่นนานในความร้สู กึ ของคนท่มี องตะลงึ งัน
สาวน้อยขยับตัวไม่ได้ด้วยรสู้ กึ ร้อนวูบแล้วชาไปทั้งตัว ตราบจนกระทั่งใบหน้าของได
แอนธาเงยข้นึ สบตากับเธอข้ามห้อง แล้วกดย้มิ หยันตรงมมุ ปากอย่างผู้กำชัยเอาไว้ใน
มือ อาการตะครวิ กินของพราวพิลาศจึงคลายลง เธอหันหน้าหนี เดนิ กลับข้นึ บันได
เหมอื นละเมอ หอู ้อื ตาลายไปกับภาพและเสยี งท่เี หน็ และได้ยนิ อยา่ งไม่ผิดพลาด
หญงิ สาวเดินกลับเข้าห้องอยา่ งใจลอย ใบหน้างดงามไรค้ วามรสู้ กึ งุนงงเหมอื น
โดนค้อนทบุ ตามด้วยล่ิมเหล็กอันแหลมคมเผาไฟแดงตอกซ้ำเข้าทีห่ ัวใจซงึ่ ประกอบ
ด้วยเลือดเน้อื จนเหมือนเธอได้หยดุ หายใจและตายไปแล้ว โลกสนั่ สะเทือน ผิวกาย
เย็นชดื เหงอ่ื ซมึ ออกมาตามหน้าผากท่ามกลางบรรยากาศอันหนาวเหนบ็

เขาจะมเวีพันราจะรองิ จยังา่ งกนับ้ีใใชคไร่ หไดม้หรอืซานหโดากรถหึังวไใมจ่ตขออบงเโขดามเปนิ ็นิกวข่าอเขงผาคู้หดิ ญจิงะคจนรงิอจนื่ ังเกสับยี เธแอล้หวรอื ไไมม่่
สำคัญด้วยซ้ำวา่ ผ้หู ญงิ คนน้ันจะมีสามี หาเกพไื่อมต่ร้อักงไกฉานรเใลหย้เธจอะลเปดน็ ตหัวมลางกไใปนยเุ่งกกมับใคหน้คทู่รักีม่ ี
เจ้าของ ไม่แน่ว่าทเี่ ขานำตัวเธอมาทนี่ ่ี
ทำรา้ ยจิตใจกันกไ็ ด้

หรอื เธอแเลพ้วียเธงตอ้ลอง่ะพการราหวพาเิลหาตศผุ ลเพอ่ื หแนลใ่อจกหใรหอื้ตวัวา่ เตอางมเชเขอื่ าวมา่ าเเปพ็นรเาพะไรมาะ่มซที าานงเโลดอืรบกังแคลับ้วจรงิ ๆ
เวลาอยมูก่ ันับเปเขน็ าเขห้อมแือกน้ตกัวันขอตงา่ งคหนาอกอ่ นแอทแ่ไี มต่เก่ ขลา้าคยงอเหมน็ รับเธคอวเาปม็นจเรพงิ ยีว่งาเทธ่คี อั่นเอเวงกล็าตเ้อพงอ่ื กราะรบาย
อารมณ์ ชัว่ คราว รอเวลาให้เขาได้กลับไปหาผู้หญงิ ที่เขารักเท่านั้น
หญงิ สาวถอดเสอ้ื ผ้าท้ิงไว้บนพ้ืนอย่างไม่ใสใ่ จ เดินเข้าไปเปดิ ฝักบัวอาบน้ำอุน่
จัด ซบหน้าลงกับผนัง ไหล่สะท้าน
คนื นั้นเธอกนิ ยาแก้แพ้ท่ที ำให้ง่วงนอนกับยาแก้ไข้ทเ่ี ตรยี มไว้ในกระเป๋าเดินทาง
อยเู่ สมอก่อนจะล้มตัวลงนอน หัวใจทพี่ ะว้าพะวังเลือกทางเดินให้ตัวเองอย่างเด็ดขาด

พราวพิลาศตื่นข้ นึ มาในตอนเช้าตามเวลาปกติ อาบน้ำแล้ วแต่งตัวด้วย
ฝกรนะทโป่ีตรกงเแมลอ่ื ะคเืสนอ้ื โแชขคนดยีทาี่เวธถอึงไขม้อ่มมีอือาการมเีผจ้า็บพคันอคหอรอพื เันปท็นับหเวพัดราะอากาศยังคอ่ นข้างเย็นจาก
ซานโดรนัง่ รออยแู่ ล้วทโ่ี ต๊ะอาหาร แต่ทท่ี ำให้เท้าเรยี วชะงักคือไดแอนธากน็ ัง่ อยู่
ด้วย สาวงามเงยหน้าข้ึนย้มิ ให้ทันทีเมื่อพราวพลิ าศเดินเข้าไปในห้องจนเธองุนงง
“เรอื่ งเมือ่ คืน ฉันขอโทษที่มารบกวนเวลาของคุณนะคะ แตฉ่ ันไม่มที ีไ่ ปจรงิ ๆ”
เไธดอแยอังนบธอากบคอกวาเสมรยี ้สูงอกึ อ่ผนิดหแลวาะนละอเหายมใอื จนไม่เครายวมกีเับรอเ่ื ปงน็ขัคดนใจลอะะคไนรกกันับมทาปี่ กรอ่ะณน ามใบเธหอนว้าา่ ขเปอ็นง
ผ้หู ญงิ ชวั่ คราวเมอ่ื วานซนื และไม่ใชค่ นเดียวกับท่เี งยหน้าข้นึ สบตาเธอด้วยแววตาของ
ผ้กู ำชัยชนะเอาไว้เมอ่ื คนื น้ี
“ไมเ่ ป็นไรค่ะ ฉันเองก็เป็นแคแ่ ขก” เธอนัง่ ลงโดยไมม่ องคนทอ่ี ยู่หัวโต๊ะแล้วตัก
อาหารให้ตัวเอง พึมพำบอกสาวใช้วา่ ต้องการน้ำส้มกับกาแฟรอ้ น
“แพงนอนหลับสนทิ หรอื เปล่า เมื่อคืนฝนตกด้วย”

“หลับสนทิ ดคี ะ่ ขอบคณุ ” วงหน้าเรยี วเงยข้นึ สบตาเขาด้วยแววตาวา่ งเปล่าจน
ซานโดรย่นหัวค้วิ มองเธอก้มลงตักอาหารเข้าปากโดยไม่พดู อะไร
“ซานโดรโกรธฉันด้วยทีเ่ ม่อื คนื น้ีมารบกวน ฉันร้วู ่าพวกคณุ กำลังใช้เวลาด้วย
กัน วันน้ฉี ันจะไม่กวนหรอกนะคะ”
“คณุ ไม่ได้รบกวนหรอกคะ่ ” เธอเงยหน้าข้นึ เพยี งแวบเดยี วอย่างเสยี ไมไ่ ด้
“ไดแอนธาจะพักอยู่ทนี่ ีส่ ักสองสามวัน สว่ นเราจะอยู่ถึงเย็นน้แี ล้วกลับเอเธนส์
คนื น้นี ะคารา่ ”

“ยังไงก็ได้คะ่ ” คราวน้เี ธอพึมพำตอบโดยไม่เงยหน้าข้ึน

“ไมส่ บายหรอื เปล่า แพงหน้าซดี ๆ นะ” ซานโดรถามพรอ้ มกับเอ้อื มมือมาแตะ
หน้าผาก ทำให้พราวพลิ าศตัวแข็งเกอื บผงะถอยห่าง แตก่ ล้ันใจแขง็ แล้วเงยหน้าข้ึน
มองเขาพรอ้ มรอยย้มิ อ่อนๆ ยามทีฝ่ ่ามอื อุน่ ทาบลงบนหน้าผาก
“ไมเ่ ป็นอะไรหรอกคะ่ เมอื่ คืนก็นอนหลับดีด้วยสคิ ะ สงสัยจะเปน็ เพราะฝนตก

อากาศก็เลยดีน่านอน ถงึ จะหนาวไปหนอ่ ยก็เถอะ คณุ นอนดกึ หรอื เปล่าคะ”
“ไม่ดกึ เท่าไรจ้ะ ชว่ งน้พี ายเุ ข้า โชคดที ่เี ราจะกลับกันแล้ว ผมมีงานท่เี อเธนส์
แล้วหลังจากนั้นเราคงเลยไปโรม แพงเบือ่ หรอื เปลา่ ”
“ไมห่ รอกคะ่ ทีน่ กี่ ็สวยน่าเท่ยี ว วันน้ีเราจะไปที่ไหนหรอื เปล่าคะ แล้วซนิ ญอรา
เซซาโรจะไปกับเราหรอื เปล่า”
“ไดแอนธาก็คงจะทำอะไรของเขา สว่ นผมจะพาแพงไปเทยี่ วรอบเกาะเอง”

“คุณกำลังยุง่ อยไู่ ม่ใชห่ รอื คะ”
“แค่วันเดียวจะเปน็ อะไรไปคารา่ ผมรับปากแพงแล้ววา่ จะพามาเทีย่ ว ก็เป็นเสยี
อยา่ งน้ี ไม่โกรธนะท่รี ัก”
พราวพลิ าศสา่ ยหัวย้ิมน่ารกั ให้ สว่ นไดแอนธามองการสนทนาของท้ังคทู่ ีท่ ำราว
กับมีกันอยูส่ องคนในโลกด้วยแววตาประกายกร้าว นกึ วา่ ภาพเมอื่ คนื จะทำให้นังเอเชยี
หน้าเดก็ มันถอยเสยี แล้ว

หลังเสรจ็ ม้อื อาหารเช้า ซานโดรพาพราวพลิ าศออกไปข้างนอกท้ังวัน หญงิ สาว
พยายามกดความร้สู กึ เมอ่ื คืนลงไปให้ลึกทส่ี ดุ ไม่ให้ซาน-โดรเหน็ ถึงความผดิ ปกตขิ อง
เธอ มันค่อนข้างได้ผล เพราะเธอพบวา่ ตัวเองสามารถเพลดิ เพลินได้ไม่น้อยโดย
พยายามไมม่ องหน้าคนนำเท่ียวมากนัก ซานโดรพาเธอชมซากปรกั หักพังของเมอื งธรี า
อารยธรรมในยคุ โรมันและเฮลเลนิก นครโบราณทส่ี รา้ งข้ึนเมอ่ื สรี่ อ้ ยปกี ่อนครสิ ตกาล
เพื่อบชู าเทพเจ้า ชมอาคารบ้านเรอื น วิหาร ตลาด และแวะรับประทานอาหารพ้ืนเมอื ง
ก่อนกลับบ้าน
เกาะใหท้ฟ่าังทางทซ่ี ทานำใโดห้รพเรกาาวะพกลิุมามศอื มเีธคอวไามมยส่ ขอุ จมนปอล่อยยากจะคดิ ชววา่ นเหพตดู กุ คายุ รแณล์ เะมเือ่ลค่าเนื รอ่ืเปงน็ราเวพบียนง
ภาพลวงตาเท่านั้น แปลกใจทเ่ี ขาปฏิบัตติ ่อเธอได้เหมอื นไม่มีอะไรเกดิ ข้นึ และยังสายตา
ทม่ี องมาราวกับมคี วามหมายพเิ ศษอะไรสกั อย่าง
ไดแอนธาอยูบ่ ้ านคนเดยี วอย่างทซ่ี านโดรบอกเอาไว้ รา่ งสงู ระหงของสาวกรกี
ยืนดูทะเลลบิ ๆ ตรงระเบยี งด้วยสหี น้าเยน็ ชา ตราบจนมเี สยี งโทรศพั ท์ ดังข้นึ เธอจึง

กลับข้นึ ห้องไปเอากระเป๋าและหายตัวออกไปจากบ้านท้ังวัน กลับมาอกี ทใี นตอนเยน็
ก่อนหน้าซานโดรและพราวพิลาศจะกลับเข้ามาเพียงเล็กน้อย

วันต่อมาซานโดรพาพราวพิลาศบินกลับไปที่กรซี อีกคร้งั หญงิ สาวได้พักที่ห้อง
เดมิ ขณะท่ชี ายหนุม่ ต้องออกไปทำงานทีท่ ่าเรอื ท้งิ ให้เธออย่กู ับอเล็กซานดรา มารดา
ของเขาทั้งวัน

“ไปเทย่ี วมาสนกุ ไหมแพง”

กลางค“นื สนกกุวค่าจะ่ ะอกเลลับ็กเซขา้านมดาถรางึ บ้แานตก่มเ็ีพปายี ยกุเขห้ามดฝเลนยต”กพด้รวายว-พหนลิ าอู ศอเกลาไ่ ปเดินชายหาดตอน
“คงจะหนาวแย”่

เหมือน“เหปนน็ าสวง่ิ มทานี่ ก่าเสลนยคใจะ่ ” พราวพลิ าศตอบเสยี งเบา จ้องถ้วยชาควันกรนุ่ ด้านหน้า
ใช่ หนาวเข้าไปจนถงึ กระดกู และเยน็ จัด จนตอนน้แี คน่ ึกถงึ เธอก็ยังจดจำความ

หนาวเย็นชนิดนั้นได้ไม่มีวันลืม!
“วันน้ีเธโอโดราบอกวา่ จะมา เมื่อเช้าโทร. เข้ามา”
“ก็ดีนะ่ สคิ ะ” สาวน้อยเงยหน้าข้ึน ดวงตาฉายแสงของความหวังข้ึนมาจนอเลก็

ซานดราประหลาดใจ

“คอื หนูอยากชวนเขาออกไปข้างนอก ไมร่ ้เู ธโอโดราจะวา่ งหรอื เปลา่ ”
เปน็ เพอื่“อนยกาย็ กังไไปดไ้ หไนมก่ต้ใ็อหง้คเกนรขงัใบจร”ถพาไปก็ได้นี่ แล้วให้กเิ ซลไปด้วย หรอื จะให้ฉันไป

“ไมใ่ ชเ่ รอื่ งสำคัญหรอกค่ะ หนูอยากเจอเธอเพราะวันนั้นคยุ กันถูกคอ”
พราวพิลาศรบี หาข้อแก้ตัว ความคิดในตอนแรกทจ่ี ะขอความชว่ ยเหลอื จากอเลก็
ซคางนไมดม่ รีหาเนล้าอื เลนา่หเารยอื่ ไงปทเ่เี มกือ่ ดิ เขก้ึนดิ ใเรหอ่ื้ทง่าทนีเ่ ฟกังาะโซดยานไมโตเ่ สรนยิี นี ้ำตเพาเรปาะ็นจแติ นใ่ จทแไ่ี มถม่ มัน่ ยัคงไงมใน่รวู้ ต่าอแมน่ลนกู้ีเธจอะ
เข้าข้างกันหรอื เปลา่ ขืนอเล็กซานดราให้เธอเคลยี ร์กับซานโดรเอง ไมต่ ้องบอกกร็ ้วู ่าจดุ

จบคงไมส่ วยงามนัก
เธอไมต่ ้องการยุง่ เกย่ี วกับเขาอีกแล้ว ไม่มกี ำลังใจจะเอาอะไรไปต่อส้กู ับเขา สู้

จากไปอย่างเงยี บๆ เสยี ยังจะดีกว่า หญิงสาวตนื่ แต่เชา้ ย่องเข้าไปในห้องของซานโดร
หพลาสังจปาอกรเ์ตขขาออองตกัวไปเอทงำองยานใู่ นมแอืละสาวขใอชเพเ้ ขีย้างไปอทอำกคจวาากมบส้าะนอนา้ไีดปห้องเใสครรจ็ หแนล้้าวไหตนอกนไ็ มนม่ ้เี ธสี อทิ มธ์ ิี
กักขังเธอเอาไว้ทั้งน้ัน

เธอใช้บัตรเครดติ ของเขาจองต๋ัวเครอื่ งบินช้นั หน่งึ กลับอติ าลี ชดใชท้ ี่ทำให้เสยี
เวลาอยูต่ ้ังหลายวัน โดยขอใชอ้ ินเทอร์เนต็ ของอเลก็ -ซานดราจัดแจงเรอื่ งตั๋ว

จดุ มุ่งหมายของพราวพิลาศไมใ่ ชก่ ารกลับไปเมอื งไทย แตส่ าวน้อยคิดจะหางาน
ทำอยใู่ นอติ าลสี กั พักเพราะยังไม่อยากกลับบ้านในเวลาน้ี บางทถี ้าเธอกลับไปทัน กจ็ ะ
ไบดอ้นกัดใหพ้บบิดหามค่อลมารยาใชจวงศ์อไัคมรต่ ัช้อเงสกยี ังเลวลยกเพับอื่ เรคอ่ื ุยงกขันอใงหเธ้รอ้เู รแอื่ ลงะว่าทหค่ีล่หูังจมา้ันกทน่กี ั้นำจละังไจดะ้โกทลรา.ยเปไน็ป
อดีต

เธโอโดรามาในเวลาบ่าย สาวไฮโซมองพราวพลิ าศด้ วยความงุนงงเล็กน้อย
เมื่อพราวพลิ าศชวนออกไปข้างนอก ตาสเี ทากวาดข้นึ ลง มองรา่ งอ้อนแอ้นเพื่อหาความ
ผดิ ปกติ

“นกึ ยังไงชวนฉันออกไปข้างนอก”
ฉันอยากไปซ้อื ของ ครงั้ ท่ีแล้วคุณพาเทยี่ วสนุกออก แต่ถ้าคณุ
ไมส่ ะด“วไกมกไ่ ็ไดม้เหเ่ ปรน็อคไระ” ตาเรยี วสวยสดี ำสนทิ หมน่ แสงไปและหน้ามุย่ ลงจนเธโอโดรา
หัวเราะ

“เธอนก่ี ็แปลก แทนที่จะไม่ชอบฉันเพราะฉันรกั แฟนตัวเอง กลับมาชวนไปนู่น
มานเ่ี สยี อีก”

“ฉันชอบคุณออก ถ้าคณุ ไม่อยากไป ฉันให้คนขับรถของอเลก็ -ซานดราพาไปก็
ได้คะ่ ”

“ใครบอกละ่ ออกไปก็ดเี หมือนกัน จูลโี อโทร. มาให้ฉันไปสัมภาษณ์ เรม่ิ งาน
อาทิตย์ หน้า ต่อไปฉันคงต้องทำงานเสยี ที ไม่มเี วลาเที่ยวเล่นเทา่ ไรแล้ว เธอเคยเห็น
ไหม นายจูลโี อ เลขาฯ ของพีซ่ านโดรคนน้”ี

“เคยเหน็ คะ่ เด๋ียวจะกลับมาคุยนะคะ ฉันขอข้นึ ไปเอากระเป๋าหนอ่ ย”
“เรว็ ๆ เข้าละ ฉันไมช่ อบรอใคร”
สบิ ห้านาทตี อ่ มา รถสปอร์ตเปิดประทนุ ของเธโอโดรากข็ ับออกจากบ้านของอเล็ก
ซานดรา พราวพลิ าศจำใจท้ิงกระเป๋าเส้อื ผ้าของตัวเองเอาไว้ แล้วใช้กระเป๋าสะพายใบ
หใหนญึ่งต่ ัวใสชเ่ สดุ ้อืรผัด้กาหมุ นข่งึอชงดุเธอใทสำข่ ใ้าหว้เขธอโองทโด่ีสรำาคมัญอทงม่ีสาดุ เหท้ัมงหือมนดเธลองเไปปน็ แตลัว้วปหรยะหิบลแาจด็กอเกีกตคมร้งัาด้วย
“ฉันชอบใช้กระเป๋าสะพายใบใหญๆ่ มันใสข่ องได้เยอะดี” คนทีเ่ ตรยี มตัวมาเต็ม
ทบี่ อกเสยี งอุบอบิ
“ตกลง ว่าแตเ่ ราจะไปไหนกันดี”
“เราไปเทีย่ วแถววัดเทพธดิ ากรกี พิพิธภัณฑ์ แล้วก็สถานทท่ี อ่ งเที่ยวสำคัญแถว
น้ัน และกอ่ นกลับบ้าน เราก็แวะไปทานอาหารเยน็ ที่โรงแรมมารนี าด้วยดไี หมคะ” คน
ชา่ งขนหันมาถามตาใส แพลนโปรแกรมมาแล้วเรยี บรอ้ ย ตั้งใจจะแยกจากเธโอโดราที่
โรงแรมมารนี า แล้วข้ึนแทก็ ซไี่ ปสนามบนิ ซงึ่ ทันถมเถกับเวลาที่เครอ่ื งจะออกในตอน
สองทุ่ม
“เอาสิ ตามใจแขกก็แล้วกัน” เธโอโดรายักไหลแ่ บบจะเอาอยา่ งไรก็ได้
“คณุ ไปสมัครตำแหนง่ อะไรท่ีบรษิ ทั ของซานโดรเหรอคะ” พราว-พลิ าศเรมิ่ ชวน
คยุ เมื่อบรรลุเป้าหมาย เอาใจคนพาหนเี ตม็ ที่

ชว่ งบา่ ยสองสาวพากันตระเวนเทีย่ วด้ วยกัน จนทำให้ ท้ังสองทวีความสนทิ สนม
ข้ึนมาอีกมาก เธโอโดราหัวเราะเสยี งดังหลายคร้ัง ตามองสาวน้อยด้วยความรสู้ กึ ดีข้นึ
อีกมากจากคร้งั สดุ ท้ายทีพ่ บกัน

“เธอน่แี ปลกคนจรงิ ๆ ไม่ร้ซู านโดรชอบเข้าไปได้ยังไง” สาวงามเอย่ ข้ึนเม่อื ท้ังคู่

เนดัง่ ินโตเข๊ะ้าแไลป้วใพนลหา้องงแอหางหนารหขนอ้างขโ้ึนรมงแอรงมนมาาฬรกินี าา พราวพิลาศนิ่งไป ตั้งคำถามเม่ือทั้งคูเ่ ข้ามา
ห้าโมงเยน็ แล้ว
“คุณคดิ วา่ คนทเี่ ขารกั จะต้องเปน็ ยังไงหรอื คะ”
ตัว “แถต้าเเ่ ปด็๋นยี วเมนือ่ ้ีฉกัน่อคนดิ ฉวันา่ ผค้หูดิ ญว่างิคคงนจะนตั้น้อจงะเตป้นอ็ งสเาปว็นสอวยย่ามงาเกธอๆนลี่ เขะ”้าสงั คมคเำกตง่ อบนช้ัอนบทแำตใหง่ ้
สาวน้อยหน้าแดง

“อะไรทำให้คณุ คิดอย่างนั้นล่ะ”
“สายตาทเี่ ขามองเธอยังไงละ่ มันพิเศษมาก ฉันไมเ่ คยเหน็ เขามองผู้หญิงทไ่ี หน
อยา่ งน้ันเลย” เธโอโดราบอก มองวงหน้าเรยี วงามออ่ นเยาว์ ทก่ี ้มลงตำ่ เล็กน้อยด้วย
ความรสู้ กึ อจิ ฉา

“บางทคี ณุ คงไม่ร้จู ักซานโดรจรงิ ๆ”
“กค็ งจะจรงิ ของเธอ ทารา่ บอกวา่ ให้ฉันมองหาคนอื่น บางทคี งถึงเวลาทฉี่ ันจะทำ
อยา่ งนั้นเสยี ที” เธโอโดรายักไหล่ สว่ นพราวพิลาศไมต่ อบคำถามนั้น
“ขอตัวไปห้องน้ำสักครนู่ ะเธโอโดรา วา่ แต่คณุ มีเบอร์มือถอื หรอื เปลา่ ”

“เธอจะเอาไปทำไม”

“ฉันวา่ จะขอต้ังนานแล้ว เผอื่ วันหลังจะได้โทร. คุยกันบ้างยังไงละ่ คะ”

อีกฝา่ ยยอมบอกดๆี สาวน้อยจงึ บันทกึ เบอร์โทร. ของเธโอโดรา แล้วลกุ ไป
ห้องน้ำ

สบิ ห้านาทีหลังจากน้ัน เธอกไ็ ด้ข้ึนไปอยูบ่ นรถแทก็ ซท่ี ี่ม่งุ หน้าไปยังสนามบนิ ปดิ
โทรศพั ท์ เอนกายพงิ พนักทีน่ ัง่ แล้วถอนใจยาว หัวใจสบั สนด้วยความรสู้ กึ หนักหนว่ ง
ปนโลง่ ใจ เจือความเศร้าทไ่ี ม่คาดคดิ ว่าจะมากถึงอยา่ งน้ัน

เช้าวันถัดมา พราวพิลาศยังนอนตะแคงก่งึ ๆ คว่ำหน้าอย่กู ับท่นี อนของโรงแรม
ขนาดเล็กโดยท่ีขอบตายังบวมช้ำจากการร้องไห้อยา่ งหนักเมอื่ มาถึงกรงุ โรม วันน้เี ธอ

ต้ังใจจะโทร. หาหมอ่ มราชวงศ์อัครัชโดยใชโ้ ทรศัพท์ เครอื่ งเกา่ ของเธอ เพราะไมอ่ ยาก
ให้คนท่ซี ้อื โทรศพั ท์ ให้ตามตัวถูกจากระบบตดิ ตามตัว และไมอ่ ยากใชข้ องของเขา หญงิ
สาวชาร์จไฟโทรศัพท์ เอาไว้เรยี บรอ้ ย แตย่ ังไม่มแี รงลกุ ข้นึ มาอาบน้ำ
ไว้สายๆพรคาวอ่ พยลิโทาศร.เวหยี านกห็แัลว้ขวกนันาดหบนอักกตปัววเอดงหอัวยจ่านงรนสู้ั้นกึ แวลา่ ้วตจัวงึ เพองยกายำลาัมงจปะิดเปเป็นลไือมกเกตรานลงเออีกา
ครัง้ ใช้เวลาไม่นานนักก็หลับไปแล้วตืน่ มาอกี ทตี อนบ่ายโมงตรงด้วยความร้สู กึ ที่
กระเต้ืองข้นึ เล็กน้อย

หญงิ สาวเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำและเปลีย่ นเป็นเส้อื ผ้าเพียงชดุ เดยี วท่เี อามาด้วย
วตัน้อนงก้พี ัดรรามวิ ฝพิลปี าาศกจตน้ังใเจจ็บจะออกไปซอ้ื เส้อื ผ้าใหม่ แต่คำนวณเงนิ ในบัญชขี องตัวเองแล้ว

“ถ้าใช้หมดแล้วจะทำยังไง อุตสา่ ห์ เก็บหอมรอมรบิ มาต้ังนาน” ปากเลก็ พึมพำกับ
ตัวเองด้วยความงกเลก็ ๆ ซอ้ื ท้ังเส้อื ผ้าใหม่ทั้งกระเป๋าในโรมไมใ่ ชเ่ งินน้อยๆ ไหนจะค่า
โรงแรมทพ่ี ัก และคา่ ครองชพี ชว่ งที่เธอต้องการพักอาศยั และทำงาน

“หรอื จะกลับเมอื งไทยดีนะ” เธอสา่ ยหน้าอย่างตัดสนิ ใจไมไ่ ด้ แตจ่ ัดการตอ่ สาย
หาหมอ่ มราชวงศ์อัครัชหลังจากที่แตง่ ตัวเสรจ็ แล้ว

“นแ่ี พงเองนะคะพชี่ ายอัคร ยังอย่ทู ี่โรมหรอื เปลา่ คะ”
“ใช่ แล้วแพงอยูท่ ีไ่ หน พ่กี ำลังจะไปสนามบิน กำลังคดิ วา่ จะโทร. หาเราอยู่ที
เดียว” น้ำเสยี งของชายหนมุ่ ท้ังแปลกใจระคนยินดีทไี่ ด้รับสายจากเธอ
“กำลังจะไปชคิ าโกใชไ่ หมคะ น่าเสยี ดายจัง แพงกลับมาที่โรมแล้วค่ะ”
“อ้าว! นา่ เสยี ดายจรงิ ๆ เสยี ด้วย พต่ี ้องรบี เดินทางเพราะมนี ัด ไม่อยา่ งนั้นกจ็ ะ
เล่อื นเทย่ี วบินรอพบกับแพงก่อน”
“พ่ชี ายอัครจะกลับเมืองไทยเลยหรอื เปล่าคะ”
“พ่จี ะกลับมาเจอแพงทีน่ ่ีกอ่ น ถ้าเรายังไมก่ ลับเมอื งไทย”

“ง้ันแพงจะรอนะคะ”

จักรเปน็ “นห้อว่ งงแหพรอืงไ”ม่กลับเรว็ ๆ น้ีเหรอจ๊ะ พ่ีคิดว่าเราจะอยทู่ ี่นไ่ี มน่ านเสยี อกี ไม่กลัวอา
“แพงมคี วามจำเป็นบางอยา่ ง คงอกี สกั พักถงึ จะกลับเมอื งไทยค่ะ” คำตอบของ

เธอทำให้หม่อมราชวงศ์หนมุ่ เงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับ
“ตกลง พ่ไี ปไมเ่ กนิ อาทิตย์ กลับมาเมอื่ ไรพีจ่ ะโทร. หาเราทันที แล้วเจอกันนะ

พราวพลิ าศ”
จะเคลีย“แร์ลป้ัญวเจหอาตก้อันงคถ่ะูกพเลี่ชา่ือยนออัคอรก”ไปพอรีกาวแพตลิ ไ่ ามศ่เปวาน็ งไสรายอดย้วา่ ยงนค้อวายมตเอสนยี ดนา้เี ยธอกเว็เปลน็ าทอีอ่สิ ยระาทก่ี
จะไปไหนต่อไหนได้แล้ว

หญงิ สาวโทร. หานนี า่ เปน็ รายถัดไป โชคดที เี่ พอื่ นสาวอยใู่ นโรม ทั้งค่นู ัดพบกัน
ในอกี หนึ่งชัว่ โมงถัดมาที่ห้องอาหารในโรงแรมซงึ่ เธอพักอยู่

อไอ้อศนกแรอมสี ้นมอเงาพเสปอ่ื าน็ จวโขะผดอเูเงพขว้่อืาา่ กงนกอสอ่ดานกวัใทนหจี่แ้เะตลเมร็ะมิ่ตทตักา้นทคายุยทเั้กงสคันยีู่เดงใินสไปด้หวยาทคนี่ วัาง่ มเปย็นินสดว่ ีนนีนต่าัวหมุนสรางั่่ งกาแฟและ
“นึกว่าจะไม่เจอเธอแล้วเสยี อีก เธอเงียบหายไปหลายวันจนฉันชักจะเปน็ หว่ ง

แล้วนไ่ี ปไหนมาบ้าง”
“ไปกรซี กับคนร้จู ักกันนะ่ จ้ะ ดเู ธอสิ ไมไ่ ด้เจอกันแค่ไม่นานดูสวยข้นึ ต้ังเยอะ”

เหมือน“ไสมง่สสบัยาจยะอเปย็น่างเนพ้ี รเาละ่าไใดห้ก้ฉลันับฟบ้ังานให้หวม่าดแเตชเ่ ยีธวอนเถะอวะ่าไแปมท่สำาอวะนไ้อรมยาทกี่ทรำซไี ม”ถึงดซู ดี เซยี ว
“ฉันไม่เลา่ ได้ไหม ฉันมเี รอื่ งจะขอความชว่ ยเหลอื จากเธอด้วย” พราวพิลาศ

อมึกาหอลักาจยนปนตี ้ันีงแ่าขต่สมวมัดยคเร้วิ ยี นแหตนก่ ัง็ยสออื มพแยลักะหกนเ็ ป้าน็รบั เพอือ่ยนา่ งทไมใี่ กค่ ลอ่ ้ชยดิเตส็มนใิทจสนนักมกสันอทงีส่ สดุาวรพ้จู ักดู กคันุย
ถูกคอกันเกอื บทกุ เรอื่ ง แตไ่ หนแต่ไรมาพราวพิลาศก็ไม่เหน็ จะมีความลับอะไรสกั ที แต่
ทำไมมาอติ าลีเพยี งไมก่ ี่วัน กลับดเู กบ็ ความลับไว้มากมายจนนีน่าไมส่ บายใจและกังวล

แทนเพอื่ นสาวเอเชยี รา่ งเล็ก
“ยังไมอ่ ยากเล่ากไ็ มเ่ ป็นไร แต่ฉันเป็นเพ่อื นเธอนะแพง ถ้ามอี ะไรหนักหนาอยาก

ให้ฉันชว่ ย ฉันยินดีและเต็มใจ เธอก็รู้ แถมยังเก็บความลับเกง่ อีกตา่ งหาก”
“มันไมใ่ ชค่ วามลับอะไรหรอกนนี า่ แตฉ่ ันขอเวลาหน่อยก็แล้วกัน ตอนน้ีฉัน

อยากหางานทำ”

“หางานทำ เธอหมายความว่ายังไง”
“ฉันอยากอยู่ท่ีอติ าลสี กั พักนะ่ อาจจะสกั สามสเ่ี ดอื น ถ้าสบายใจแล้วฉันจะกลับ
บ้าน เธอพอจะมงี านให้ฉันทำระหวา่ งทอ่ี ยทู่ น่ี ่หี รอื เปล่า”
“งานนะ่ หรอื พอมีนะ ฉันมีญาตอิ ย่หู ลายคน เด๋ยี วจะถามเขาให้”
“ดีจัง งานอะไรก็ได้ฉันไม่เก่ียง ขอแค่มีรายได้พอเป็นค่ากินค่าท่ีพักระหวา่ งอยู่ท่ี
นี”่

“พูดยังกับคนจนไปได้ ถ้าเธออยากพัก ไปพักที่บ้านฉันท่ีฟลอเรนซ์ได้เลยฟรๆี
ฉันเล้ยี งข้าวเธอทุกวันกไ็ ด้นะแพง ไม่เหน็ ต้องหางานทำให้ยุ่งยาก เธอพร้อมแล้ว
สบายใจเมอื่ ไรกค็ ่อยกลับบ้าน”

“ไมเ่ อาหรอก นานขนาดน้ันฉันเกรงใจเธอ อีกอย่าง ถ้าไมม่ อี ะไรทำเสยี บ้าง ฉัน
คงจะบ้าตาย”

“เธอคิดมากเรอื่ งที่หายตัวไปหลายวันมานีใ่ ชไ่ หม” นีนา่ ถามเสยี งเรยี บ มอง
เพ่อื นสาวท่นี ัง่ หน้าซดี ก่อนจะผงกหัวรบั เรว็ ๆ ด้วยทา่ ทางไมเ่ ต็มใจ

คบกันมาต้ังนาน แตน่ นี า่ ไมเ่ คยเห็นเพ่อื สาวมีอาการแบบน้ีมาก่อน ท่าทางจะ
อเรามิ่ กทารำงหานนักเปจ็นรงิดๆีไซเเนหอ็นรท์ใจีนะโปรลม่อมยาไใดห้ห้หล่าางยสวาันยตแลาไ้วมไ่ จดะ้เใสหยี ้พแรลา้วว.พ..นิลีนาศ่าทยน่ำอหะัวไรคด้ิวนี ะเธอเองก็

“ฉันจะให้คำตอบเรอ่ื งงานเธอเรว็ ท่ีสดุ ระหว่างน้ี เก็บเสอ้ื ผ้าไปพักอยทู่ คี่ อนโดฯ
ฉันนะ”

“ฮื่อ...ขอบใจเธอมากนะนนี า่ ถ้าไม่ได้เธอ ฉันคงแยแ่ น่ๆ”

“ฉันเป็นเพอ่ื นเธอ ไมเ่ หน็ ต้องพดู อย่างน้ีเลยนะ ตอนฉันถังแตกท่สี กอตแลนด์
เธอยังให้ฉันอาศัยอยดู่ ้วยทั้งเดือน” สาวอิตาลีว่าเสยี งข้ึนจมกู ทำให้สาวเอเชยี เขยิบ
ตัวไปนัง่ ใกล้ๆ จับมือเพอ่ื นมาเขยา่ ด้วยท่าทางนา่ เอ็นดู

“จ้ะ แตว่ ันน้ีฉันต้องไปซ้อื เส้อื ผ้ากอ่ น ฉันไม่มีอะไรตดิ ตัวมาเลย”
“อะไรนะ!” นีนา่ มองหน้าแหยๆ ของพราวพลิ าศแล้วสา่ ยหน้าบ้าง แต่ก็จำใจรับ
คำโดยอดใจไว้ไมย่ อมซักไซ้อะไรต่อเมอื่ เห็นท่าทางของเพื่อนสาว
“ตกลง วันน้ีวันอาทติ ย์ เราไปที่ตลาดนัดตรงถนนเดล ซานนิโอก็แล้วกัน”
คำบอกเลา่ ทำให้คนฟังหน้าชนื่ ตาใสข้ึนมาจนนนี า่ อยากจะสา่ ยหน้าอกี สกั หลายๆ
คร้งั ทั้งคใู่ ชเ้ วลาทีเ่ หลอื ชว่ งบ่ายเดนิ ตลาดนัดท่มี ขี องให้เลอื กเกอื บทุกอยา่ ง รวมถึง
เส้อื ผ้าท้ังของใหมแ่ ละมือสอง

ซานโดรนงั่ หน้าขึงอยูใ่ นห้ องทำงานท่ีบ้ านโดยมมี ารดานัง่ อยู่อีกฟากของโต๊ะ
เหตุการณ์ เมอื่ คืนทำให้เขาเส้นเลือดในสมองแทบจะแตก เมอื่ กลับบ้านแล้วพบเธโอโด
รานั่งหน้าเสยี อยทู่ ห่ี ้องรับแขกเพราะทำแม่สาวน้อยของเขาหาย

“ฉันขอโทษ แตพ่ จ่ี ะมาโกรธฉันไม่ได้หรอก ฉันจะร้ไู ด้ยังไงว่าเธอจะทำอยา่ งน้ัน”
เธโอโดราบอกกอ่ นจะกลับไป ท้ังกลัวซานโดรไมพ่ อใจและโกรธพราวพลิ าศทหี่ ลอกใช้
เธอให้พาหนีอย่างนั้น โดยสง่ เพียงข้อความขอโทษมาทางมือถอื ในอกี หลายชัว่ โมงหลัง
จากน้ัน

ไม่อยากเชอ่ื วา่ พราวพิลาศจะตลบหลังเขาได้สำเรจ็ หลังจากท่ที ำให้ตายใจมาแล้ว
เวปัน็นกป่อรนะทกจ่ีายะอแตอ่เกขจาากกย็ เังกอาะตุ ซสาา่นห์โตตารบนิ อี ดเจธนอมยอังงยไ้ิมมหเ่ หัว็นพวูด่าคเธุยอกกับำเลขังาแสแดมง้ดลวะงคตราตจบะไตมาแ่ จม่ ใส

“เกิดอะไรข้นึ อย่างน้ันหรอื ซานโดร ทำไมอยๆู่ หนูแพงถึงหนไี ปอย่างน้ี
ข้าวของอะไรกท็ ้งิ เอาไว้ทนี่ ”่ี

“เธอบอกอะไรแม่หรอื เปล่า”
“ไม่มนี ี่จ๊ะ แค่คุยเรอ่ื งทอี่ ยบู่ นเกาะ เลา่ ให้ฟังวา่ ลกู พาไปท่ไี หนมาบ้าง เห็นวา่ คืนที่

พายเุ ข้า หนแู พงไปเดินชายหาดจนเปียกฝน พอมาน่ีก็บอกวา่ จะชวนเธโอโดราไปข้าง
นอกเพราะคุยกันถูกคอ” อเล็กซานดราบอกมาหลายอย่าง แต่มีเพียงสง่ิ เดียวท่ีสะดุดใจ
ซานโดร

“เปยี กฝน” ซานโดรทวนคำพดู นั้นอย่างงนุ งง ก่อนท่ีข้อเท็จจรงิ จะซัดกระแทก
เข้ากลางใจ

เขารไู้ ด้ทันทโี ดยไม่ต้องให้บอกวา่ เธอหนีไปเปน็ ครัง้ ทีส่ องเพราะอะไร ทั้งๆ ที่คุย
กันเอาไว้เรยี บร้อยแล้ว

เธอเหน็ แตเ่ ห็นแล้วแทนท่ีจะมาถามเขา เธอกลับสรปุ เอาเองทกุ อย่าง ก่อนหน้า
น้ันไดแอนธามาพูดจารา้ ยกาจเอาไว้กับเธอ สว่ นเขา เพราะมีแต่เรอื่ งย่งุ เหยงิ ทั้งที่ทา่ เรอื
และโรมจงึ ยังไมม่ ีโอกาสอธบิ ายความจรงิ ให้กระจ่างชดั แม้จะร้วู า่ พราวพิลาศโกรธและ
น้อยใจ และมาเหน็ ภาพนั้น แล้วเขายังให้ไดแอนธาพักอยู่ในบ้านด้วยอกี วัน ทกุ สงิ่ ยง่ิ
ซำ้ เตมิ ความเข้าใจผิดจนยากทจี่ ะแก้ตัว เขาจะโทษเธอได้อย่างไร

“เกดิ อะไรข้นึ ทเี่ กาะหรอื ซานโดร”

ชว่ งน้ีย“ุ่งเธเปอ็นพบบ้าไดเแมอ่ือนคธืนาเทจ้่านี หั่นน้าที่เผอมน็ จระโิ กก้กลั็บโทโรร.มวมันาหนา้เี ลเยห็นทแีจละต้ว้อคง่อเยขเ้าจไปอคกันยุ กนับะเคขราบั เสแมยี ่
หน่อย”

“เรอ่ื งท่ีรถของลกู โดนทบุ น่ะหรอื ”
“ทั้งเรอ่ื งนั้น แล้วกเ็ รอื่ งท่ีมีคนพยายามเผาเรอื สนิ ค้าทท่ี ่าเรอื ของเราด้วย อันเดรี
ยตดิ ต่อขอพบมาแล้ว”
“ลูกหมายความว่ายังไง”
“ผมเองก็ยังไม่แน่ใจ เอาไว้ผมเจอเขาแล้วจะโทร. มาเล่าให้แมฟ่ ังก็แล้วกัน”
“ลูกนา่ จะคยุ กับดอนโจเซฟเสยี ที”
เป็นแม“ข่ ถอ้างจเำขเปามน็ าถผึงสมาจมะสคบิยุ สกปี่แ็ ีล้วกมันัน”กแ็ชปายลหไดน้งมุ่ า่ ยตๆอบอยวา่ า่งจไมะไ่ใมสม่ ใ่ กีจนารักคยุ ซเกง่ึ ิดสขำห้ึนรนับัน่ คเนอทง่ี
อเลก็ ซานดราผอ่ นลมหายใจด้วยทา่ ทางไม่สบายใจ

ก็เป็นพน่อิคทโูนคหโัลวขกอัสงซซานี นี โสดารมขี หอากงเเธพอยี สงนแตทิ ค่กัวบามโจบเาซดฟหมเาซงซคารโั้งรน้ัเนหจมะือไมน่เพกน่ีดิ ้อข้งึน.โ..จเซฟเอง
“แล้วเรอื่ งหนแู พงกับข้าวของของเธอทนี่ ล่ี ะ่ ลูก”
“จลู โี อเชก็ บัตรเครดติ ของผมแล้วว่ามีการใชซ้ ้อื ตั๋วเครอ่ื งบนิ กลับไปโรม เธออยู่

ทน่ี ัน่ แล้ว ผมจะไปตามกลับมาเอง สว่ นกระเป๋าเสอ้ื ผ้าเกบ็ เอาไว้ทนี่ ่กี ่อน”
“ยังไงก็อยา่ ทะเลาะกันรนุ แรงนะซานโดร”
“ผมจะพยายาม”
อเลก็ ซานดรานว่ิ หน้าเมอ่ื ได้รบั คำตอบห้วนสน้ั ๆ จากลกู ชาย “แล้วแมจ่ ะรอฟัง

ข่าว อย่าลมื โทร. มานะลกู ”

เยน็ วันพฤหัสบดี รา่ งอรชรในชดุ เส้อื โคตและหมวกไหมพรมปดิ ลงมาถงึ ค้ิว
หเพกอนือบักบถงหงาุ นนอึง่าทหสบ่ี าัปรรดษิทาทั่เี หพช์ แิ่งปิลซป้ว้อื ิงทมชพี่ าัน้ จรนาาวกำพซแหลิเู ป่งาอหศรกน์มลง่ึ าับร์แมเกมาตท้เงย่ีโินรืนมเดรอือแลนลิฟะจเตะธ์ไออมยโ่มชูท่ าค่ชีกดนั้มีทลายี่น่าองีนสะ่าไดุฝรขากอเพงงคารนาอะในพหโ้เรดธาฯวอพเปิล็นา
ศไมม่ ปี ระสบการณ์ และยังพดู ภาษาอติ าลีไมไ่ ด้ แต่ก็พอเล้ียงตัวได้อย่างสบายๆ และคง
จะมีเงนิ เกบ็ ตามประสาคนมัธยัสถ์ เพราะไมต่ ้องจ่ายค่าเชา่ คอนโดฯ ซง่ึ เธออาศยั เพื่อน
สาวอยู่

‘แพงอยู่ไมน่ าน ไมต่ ้องไปหาเชา่ ให้เปลอื งเงนิ อย่กู ับฉันนล่ี ะ’
‘แตม่ ันตั้งหลายเดือน ฉันเกรงใจเธอน่ีนา’
‘กบ็ อกแล้วว่าให้เลกิ พดู เรอื่ งน้ี ไม่ง้ันฉันจะโกรธแล้วนะ วา่ แตเ่ ธอคุยกับพ่อเธอ
หรอื ยัง ว่าจะยังอยทู่ ี่น่ีอกี นาน’
‘เด๋ียวจะโทร. ไปบอก’ เธอบอกเสยี งอบุ อิบ
เสยี งลิฟต์ ดังข้นึ พร้อมกับเสยี งเรยี กให้รอเป็นภาษาอิตาลี แม้จะพดู ไมไ่ ด้แตพ่ ราว
พลิ าศก็พอจะเข้าใจประโยคงา่ ยๆ เพราะนัง่ ท่องคำศัพท์ อย่ทู ุกวัน โดยมนี ีนา่ ชว่ ยสอน
วันละเล็กละน้อยอีกที

“ซนิ ญอรนิ า รอด้วยครับ” หนมุ่ อติ าลีท่ีเพ่งิ วิง่ มาถึงทำเสยี งกระหืดกระหอบจน
พราวพลิ าศต้องหันไปมอง เขาเองกห็ ันกลับมามองเธอเหมอื นกัน กอ่ นท่ีตา่ งฝ่ายจะย้ิม
ให้แกก่ ัน

“คณุ เป็นพนักงานใหม่น่ี เพิ่งรวู้ ่าพักอยทู่ ่นี ี่ นีโกลาครับ”
“พราวพลิ าศค่ะ” หญิงสาวตอบเสยี งอ่อน จดจำได้เชน่ กันว่าเขาเป็นพนักงาน
ระดับหัวหน้าคนหนึง่ ในบรษิ ัทท่ีเธอทำงานอยู่ หญงิ สาวหันไปดหู มายเลขลฟิ ต์ ไม่ได้จับ
มือกับเขาเพราะหอบข้าวของพะรงุ พะรงั ก็ยังดีท่ีมือเธอไม่วา่ งเพราะสายตาของนีโกลาบ
อกถงึ ความเสยี ดายอยา่ งโจ่งแจ้ง
“ยินดีทไี่ ด้รจู้ ักครบั คุณพักอยคู่ นเดยี วหรอื แล้วตอนเชา้ ไปทำงานยังไง”
“นัง่ รถไฟไปคะ่ ฉันพักอยู่กับเพอื่ นชาวอติ าล”ี
เพ่อื นร“ว่ ถม้าหไม้อ่รงังขเอกงียคจณุ ตไอมน่ว่าเ”ช้าเรเขาไาปหทยำองดานด้แวยล้วกักนดกลไ็ ดิฟ้นต์ะใคห้รเปบั ิดผค้ามงพเอักาทไว่ชี ้เ้ันมหื่อ้าถงึ เชอน้้ัอข...อถ้งา
ตัวเองพอดี พราวพิลาศย้มิ น้อยๆ พลางสา่ ยหน้า
“คุณกรณุ ามากคะ่ ซนิ ญอร์ แต่ฉันไปทำงานเองสะดวกกวา่ ”
“เปล่ยี นใจเมื่อไรกบ็ อกผมได้นะครบั ”
“ขอบคุณอีกคร้งั ค่ะ” สาวน้อยเอ้ือมมือไปกดปิดลฟิ ต์ เพอื่ เปน็ การยตุ บิ ทสนทนา
แล้วถอนใจเฮือก นึกวา่ เยน็ น้ีจะทำอะไรให้นนี า่ กนิ ดี
ค่ำกว่าเนธอีนทา่ เกุ ปวน็ ันดไี ซเนทำอใรห์อ้พอรกาแวบพบิลเาสศอ้ื ถผอื ้าเป็นแลหะนต้า้ังทแี่ขตอ่องยตดู่ัว้วเอยงกทันจ่ี มะาต้อเงจท้าำหอลา่อหนารกเยลัน็บบเพ้านื่อ
ตอบแทนค่าทพี่ ัก ที่นนี ่าให้เธออาศัยอยดู่ ้วยฟรๆี
กญุ แจเเขส้ายี ไปงโใทนรหศ้อพั งท์ ดสังาขว้นนึ ้อเมยื่อคหวญานิงหสาามววอื าถงอื ถุงกข่อ้าวนขจอะกงลดงรหับนเม้าป่อื เรหะ็นตูแวล่าเะปกน็ ำสลังายจะขไอขงใคร
“สวัสดีค่ะพช่ี ายอัคร”
“น้องแพง พ่ีโทร. เข้าอีกเบอร์ไม่ตดิ เลยโทร. เข้ามาเบอร์น้ี เกอื บจะหาไมเ่ จอ

เซสายีนแโลด้รวซส้อ”ืิ ใหพ้ ซรางึ่ วตพอลินานศ้เียธน่อหปัวิดคต้ิวายกแ่อลนะจเะกนบ็ ึกเออาอไวก้ในกอรีกะเเบปอ๋าร์ที่เขาหมายถงึ ก็คอื มอื ถอื ที่
“โอ๊ย! แพงลืม คือแพงใช้เบอร์น้ีแทนแล้วคะ่ ขอโทษนะคะท่ีครงั้ ทแี่ ล้วไมไ่ ด้

บอกเอาไว้”
“ไมเ่ ปน็ ไร ตอนน้พี ่ีอยทู่ ่โี รมแล้ว เราสะดวกจะพบพเี่ มอื่ ไร” ชายหนมุ่ ถามพรอ้ ม

กับแจ้งโรงแรมห้าดาวท่ีเขาเข้าพัก ทำให้พราวพลิ าศย้ิมด้วยความยนิ ดเี พราะอยไู่ ม่ไกล
กับท่พี ักของเธอ

“แพงไปถูก พี่ชายอัครสะดวกวันไหนละ่ คะ”
“วันไหนกไ็ ด้ตั้งแตม่ ะรนื น้เี ป็นต้นไป หรอื จะเป็นพรงุ่ น้เี ยน็ ก็ได้ แค่คนื น้กี ับ
พรงุ่ น้ีพี่มีนัดกับลกู ค้า”
“อ้อ...งั้นขอเป็นพรงุ่ น้ีเย็นได้ไหมคะ ถ้าพชี่ ายอัครไม่เหนอื่ ยเกินไป เด๋ียวแพงจะ
ไปหาท่ีโรงแรม”

“ได้สิ แล้วพีจ่ ะรอ”
สองหนุ่มสาวนัดแนะเวลาทจี่ ะเจอกันท่ีล็อบบี พราวพลิ าศวางสายและเปิดประตู
กอ่ นจะก้มลงเตรยี มหอบของกลับเข้าห้องด้วยอารมณ์ ท่แี จม่ ใสข้นึ เล็กน้อย
หญงิ สาวโทร. ไปเล่าให้บดิ าฟังแล้ววา่ นัดเจอกับหม่อมราชวงศ์อัครัชท่นี ่ี และจะ
ขอทำงานอยสู่ ักสามสเ่ี ดอื น แม้เธอจะร้วู า่ ท่านไม่ใครพ่ อใจนัก แตท่ า่ นกไ็ มว่ ่าอะไร
แพรวพรรณรายเองกโ็ ทร. มาหาบ่อยจนเธอพอจะคลายทกุ ข์ เรอ่ื งของตัวเองไปได้บ้าง
สาวน้อยทำอาหารเยน็ กอ่ น แล้วจงึ เข้าไปอาบน้ำรอเพอ่ื นสาว อาบเสรจ็ กอ็ อกมา
นมาัง่ กหน้าทวี แีเมพ้จ่อื ะจตะ้อไดง้เไรมยี ่ตน้อรงทู้ หกุ มอกยมา่ นุ่ งใกหับมกห่ ารมอดยแูค่ตนก่ ไเ็ ดมยีใ่ ชวป่ ัญงหานาสชำน้ิ หแรรบั กคทนี่เรทม่ิี่เรทยี ำนไมเกห่ ง่นมักาหโดนยา
ตลอดและเรยี นร้เู รว็ อย่างเธอ
เส้อื โคตนไนี ปา่ชกว่ ลยับแมขาวถนึงใหห้อ้ งแหลล้วังมสอองงใทบมุ่ หเนล้็ากหนม้ออยงดค้วลย้ำขท่าอทงาเพงเือ่หนนสอื่ ายวอด่อ้วนยควาพมรเาปวน็ พหลิ ว่ างศรบั
“งานหนักมากหรอื นนี ่า ท่าทางไม่ดีเลย”

ฟิซเลย“พอเสหมน็ ควว่าเรธอชไปว่ ชงนว่ ย้ีเจง้าานนาพย่ีชฉาันยมขีปอัญงเธหอาใเพนรคาระอมบีแคตร่เรัวอื่ งเยลุ่งยๆแทบจไะมใม่ ชเี ้ควลนานเขอ้ากอกอไ็ ฟม่
ไว้ใจ ฉันเลยต้องทำงานแทน เรายังหานางแบบเส้อื ผ้าคอลเลกชนั ใหมส่ ำหรับงาน
แเรฟยี ชบัน่รอ้โชยวแ์ ซลซ้ีวนั หนเ้าวไลมา่ไเดข้ด้า้วมยาออฟแฟต่บซิ อกส็มฉาแันกด้งันานสเกตชส์ภว่ านพฉนันาไงมแ่เบคบยใเนห็จนนิ นตางนแาบกบารตเัวอจารไวงิ ้
รปู ภาพก็ไมม่ ี ไอเดียมันกเ็ ลยไม่บรรเจิดสักเทา่ ไร ต้องแก้งานเสยี เยอะ”

นนี ่าบน่ ยาวเหยียดเมอ่ื นั่งลงที่ห้องรับแขกซง่ึ ใชเ้ ปน็ โต๊ะกนิ ข้าวด้วย ตามองรา่ ง
ของเพอ่ื นสาวทีเ่ คลอ่ื นไหวเดินเข้าออกระหวา่ งครวั เลก็ ๆ และห้องรบั แขกเพื่อยกอาหาร
ออกมาบรกิ ารเธอ

“อ้าว ทำไมเปน็ อยา่ งน้ันละ่ ถ้าไม่มีนางแบบแล้วจะจนิ ตนาการได้ยังไง”
“กเ็ ธอว่าเธอเคยเจอว่าทน่ี างแบบคนน้แี ล้วนะ่ สิ แต่ตอนน้ีหายตัวไป ตอนแรก
โทร. หากไ็ ม่ติดเงยี บไปเลย แตต่ อนหลังซนิ ญอรนิ าก็มัวแตย่ ุง่ อย่กู ับงานท่ีบ้าน เลยไม่
มีเวลามาตามหานางแบบ มแี ต่ภาพสเกตช์ห่นุ กับหน้าตาครา่ วๆ ให้ฉันดู เอ จะว่าไปแล้ว
นางแบบทว่ี า่ หุน่ กับหน้าตาคล้ายเธอเลยนะ” คำบอกเลา่ น้ันทำให้พราวพลิ าศถงึ กับสะด้งุ
อะไรมันจะบังเอญิ ขนาดนั้น ท้ังเรอ่ื งนางแบบทีห่ ายตัวไป และเรอื่ งงานของนีนา่
เเปธอ็นเนอางงมแัวบแบตใท่ หุก้ทขา์ กรา่ังวแลลใะจไกมับไ่ เดร้ถอ่ื างมขเอรอืง่ ตงงัวาเนอขง องจเนพลือ่ ืมนเสรอ่าื วงทที่อ่เี คยยรู่ รว่ บั มปกาันกมวา่าจจะะคพรจิ บาสรณัปดาราหบั ์
เลยสกั ที

เพ่อื น “คเธรอ้ันเนปีน็นา่ดบไี อซกเนกอถ็ รึง์ใกหับ้แกบลรืนนนด์้อำละาไยรนละงนคอีน่า”เพราสะาจวำนได้อ้วยา่ วมาันงถเป้ว็นยแอบาหรนารดล์ ขงอแงลท้วาถราา่ มจ
รงิ ๆ โลกชา่ งกลมอะไรอยา่ งน้ี

“แล้วถ้าเจ้านายเธอ...หาตัวนางแบบคนน้ไี มเ่ จอละ่ เขาจะทำยังไง”
เถอะ แ“ลไม้ว่เกหเ็ ็นงยีซบนิ ๆญอไปรนิ คากงัจสะซมนี ั่นวี ใา่ จยอังยไงกู่ นรี่ะมฉังันวเ่าอจงะกตเ็ าคมยหถาากมันเแจตอเ่ ธวอา่ บแอตกง่ าในหข้ออองกเธแบอเบปไ็นป
ยังไงบ้าง”

งานน้ัน“เกป็เน็ รอืง่ ายนๆทีเ่ ธจอ้ะอ”ยากพจระาวลพอลิงทาศำจตรองิ บๆอหยาา่ กงใไจมลเ่ กอิดยเรอื่ รง้สูขก้ึนึ ผเสดิ ยีตกอ่ ่อทนารา่ ข้นึ มาอยา่ งแรง
ตั้งแต่พราวพิลาศหนีมา กไ็ ม่เคยตามขา่ วคราวของซานโดรเลย เธอกลัวและ

เอดยิมาจกะจกะลกับลมบาคสวะากมดิ หใลจังท้งิ แไปตโไ่ ดมน่ยไึกมวต่ ่า้ทองารคา่ ดิ ยถังตงึ ม้ังันควอาีกมหกวัลงทัวีจ่วะ่าหใหา้กเธรอับกร้ลู ับคไวปาเมปร็นา้ วนลางกึ แเชบน่บ
เโหอมโดือรนาแเดลมิ ะบหัดรจอืะทไมารบ่ า่อจกะยวัา่งเไหม็น่ร้วเู ธ่าอเกอิดยอ่กู ะับไรซขา้นนึ โรดะหรวจา่ ะงเเปธอ็นกไปับไพด่ีช้หารยอื ของตัวเอง หรอื วา่ เธ

“เป็นอะไรไป หน้าเครยี ดข้นึ มาเชยี ว”
“ไม่มอี ะไรหรอก ทานข้าวเถอะ วันน้ีฉันลองทำอาหารไทยให้เธอทาน เครอ่ื งปรงุ
ไมค่ ่อยครบ เลยต้องอาศยั ใชอ้ ย่างอื่นทใ่ี กล้เคยี งกันแทน ไมร่ จู้ ะอรอ่ ยหรอื เปล่า”
ทุกคนห“โรออื ๊ยเป! ล่าเธผอู้หทญำอิงะอไรยก่าง็อเรธอ่อยนท่ี ้ังถน้าั้ในคแรหไลด้ะไปเปผ้็นูหภญรงิ รไยทายคเงปจน็ ะแโชมค่บด้านนี แา่ มด่”เู รอื นแบบเธอ
“น่าจะโชคร้ายเสยี มากกว่า”
เรอ่ื งขอสงาตวัวนเ้ออยงกหับัวเทราาระา่เใสหยี ้นงขีนื่นา่ ฟแังล้วแนตั่ง่พลองตไดัก้ยอนิาหอายรา่รงับนป้ีเรหะน็ ททานีจะอตย้อ่างงฝโทืดรค. อไไปมคก่ ุยลก้าัเบลทา่ ารา่
เสยี แล้ว แม้จะอับอายหากทารา่ ร้คู วามจรงิ แตก่ ย็ ังดกี ว่าปลอ่ ยให้น้องสาวของซานโดร
รอด้วยความหวัง อย่างน้อยทารา่ ก็ยังดกี ับเธอแม้จะพบกันเพียงไม่ก่ีวัน
เป็นนางเอแาบเถบใอหะ้!ไมไ่เปด้น็แลไง้วเปน็ สกว่ ันนเสพอ้ื รผงุ่ ้านท้เี อ่ีธออกจะแโบทบรไ.ปบไป้างบแอลก้วทนา้ันรา่ ใหใ้สห้้นทิ เารรอ่าื่ ไงปสห้นิ ารนาาวงวแา่ บคบง
มืออาชพี ทหี่ ุ่นใกล้เคียงกับเธอน่าจะดีเสยี กว่า
“เธอบอกวา่ ครอบครวั บอสเธอมปี ัญหา เกดิ อะไรข้ึนหรอื ” หญงิ สาวอดใจไมไ่ ด้
ต้องเงยหน้าข้นึ ถามเพื่อนเม่ือจำได้ถึงคำบอกเลา่ กอ่ นหน้าน้ี
“เห็นวา่ เรอื ขนสนิ ค้าทเี่ อเธนส์โดนวางเพลงิ หลายลำ แถมมกี ารลักลอบขนของ
หนภี าษมี าทีท่ ่าเรอื สว่ นตัวของพ่ีชายซนิ ญอรนิ ากัสซนี ดี ้วย ตำรวจเลยจับตาดูอยา่ งหนัก
สว่ นท่โี รมนี่ ผ้จู ัดการทด่ี แู ลฝา่ ยขนสง่ อยู่ทท่ี ่าเรอื ดันโดนลอบยงิ อาการสาหัสเสยี อีก

เนฉจััน่น้านแเคหายยลฉบะอันกกเขจิเธากเอาคหรยอรดอะื ูไแยรลังทอวี่เายก่ บ่เ่ีูยลรวษยิ กทัตับ้ชอกปงิ าอปรขาิงสนทาีเ่สไธปง่อทชทาว่ ำงยอเรงยอาื ู่นใชนวั่โรคมรนากวีเ่ เ็จปปน็นน็ กขสวอา่างขจเาะขยหา่อเากคยอื ในนบใทหเค้ังมรหไ่ อื มดก้ดัส”ซอ้นีอี
“ไม่ เธอไม่ได้บอกฉันหรอก” พราวพลิ าศเงยหน้าข้ึนบอกเสยี งแผว่ รสู้ กึ รอ้ นวูบ

ไแปตท่ม้ังอตงัวไมเมเ่ ่หือรน็ วู้ ก่าันเธอหแนละมี หาไากกลเขแาคก่ใำตล้เังงมาขปี ัอญงหาซหานนักโดอรยา่ งกทัส่นี ซนี นี ่าี วเา่ ทลา่ ะนก้ัน็ เอคงงไมใก่มลเี ว้แลคา่เมอา้ือตมา
มหาเธอแนๆ่ เผลอๆ อาจจะดีใจเสยี ด้วยซำ้ ที่เธอหนมี าได้

ก็แค่ผู้หญงิ ที่ไมต่ า่ งจากคนอื่น แถมไมใ่ ชค่ นที่เขารกั จะมาเสยี เวลาด้วยทำไม
โดยเฉพาะยามคับขันอย่างน้ี

“เขาเลา่ ให้เธอฟังหรอื เปลา่ วา่ มปี ัญหากับใคร” ปากขยับถาม แม้ใจจะห้ามว่าไม่
เห็นต้องรู้ แตก่ ็ยังอตุ สา่ ห์ หลุดปากออกไปจนได้

“ไม่ได้เล่า แต่มขี ่าวออกหนังสอื พิมพ์ ทกุ วันนั่นแหละ ข่าวลอื ว่าเปน็ พวกมาเฟยี ที่
คุ้มครองธุรกจิ ของคแู่ ขง่ ของซนิ ญอร์กัสซนี ีอีกที ขัดผล-ประโยชน์ กันเพราะตระกลู กัส
ซนี ีได้สัมปทานท่าเรอื เสยี เกนิ ครงึ่ อะไรกัน อ่มิ แล้วหรอื เธอเพิ่งกนิ ไปแคน่ ดิ เดยี ว
เท่าน้ันเอง” นนี า่ โวยวายเมื่อเหน็ เธอวางช้อนลง

“ตอนทำอาหารฉันก็ชมิ เมือ่ บา่ ยคงกินของว่างเยอะ ตอนน้เี ลยต้อื ๆ ไมค่ อ่ ยหวิ
ละนีนา่ ”

“ร้ตู ัวไหมว่าเธอผอมลงเยอะ เวลาแคไ่ มก่ ่วี ันเทา่ น้ัน ฉันเห็นเธอกนิ เหมอื นแมว
ดมทุกวัน”

“โธ่ ก็มันไม่หวิ ”
“หยบิ ชอ้ นข้ึนมาเด๋ียวน้เี ลยนะ อย่างน้อยกก็ ินให้หมดจานน้เี สยี ก่อน”
“กฉ็ ันไม่หิวนะ่ นนี า่ กนิ เข้าไปเด๋ียวจะพานอ้วกออกมาด้วยส”ิ
“กต็ ามใจ ง้ันก็เข้านอนไป เด๋ยี วฉันล้างจานเกบ็ โต๊ะเอง”
“แตเ่ ธอทำงานมาเหนื่อยแล้ว ฉันดูทวี ีรอกไ็ ด้”

“งั้นกไ็ ปดทู วี ี เธอทำอาหารเยน็ แล้ว ท่ีเหลือฉันจัดการเอง” นีน่าบอกเสยี งแขง็
เเปพ็น่อื นเพส่ือานวจตึงอ่ ทำหแนต้า่เมมยื่อุ่ นกึ ลไกุด้ขก้ึน็คิดยวืนา่ อนยา่ า่จงะไใมชเ่ อ้ติน็มใเทจอนรัก์เนต็ ตหอานข่แาวรดกีกควดิ ่าจะยจืนะวก่ารไาปนเธวอ่าจไมะน่ไดั่ง้
ติดตามข่าวสารบ้านเมอื งท้ังเมืองไทยและอติ าลมี านานแล้ว นับตั้งแตม่ าถงึ ทีน่ ี่กว็ ่าได้

“ตกลง ห้ามทำจานแตกละ่ ”

14

พยานจำเป็น

ซานโดรอัดควันบุหรเี่ ข้ าปอดลึก กอ่ นจะหันกลับมากดก้นบหุ รล่ี งกับจานรองบน
โต๊ะทำงาน เมอ่ื มเี สยี งเคาะประตูขออนุญาตจากเลขานุการณิ ีหน้าห้องของตัวเอง เพ่ือ
บอกถึงการมาถงึ ของผู้ท่ีนัดเอาไว้
ปปัรละลดาับด“เโี อเอขา้าไมกว้้บาาไวนดเรข้”มิ้าสมฝ้นาิ ีปคาใกำบสอหงั่ยนขเู่ อ้สาขงมอเอขงาชาปยรวะัยตกูกลเ็ ปาดงิ คอนอคกลพ้ารย้อกมับรนา่ งักกธำรุยกำิสจทนั ั่วทไัดปขดอ้วงยรออันยเยด้ิมรยที ี่

“เชญิ นั่งครับคุณอา”

“ซานโดร อามาเยี่ยม ได้ขา่ วว่าหลานชายกำลังมปี ัญหามาก”
น้ำเสยี งของอันเดรยี บอกความเดอื ดเน้อื ร้อนใจ เขานัง่ ลงบนเก้าอ้รี าคาแพงหน้า
โต๊ะทำงาน ซานโดรจงึ นัง่ ลงบ้าง เอนหลังพิงพนักเนิบช้าด้วยท่าทางสงา่ งามเหมือนยาม
ท่ีอยูก่ ับคนใต้บังคับบัญชาของตัวเอง สายตาที่มองอันเดรยี สงบนิ่ง
“ก็ไม่คอ่ ยหนักเทา่ ไร ผมพอจะจัดการเองได้ คณุ อามาเพราะความเป็นห่วงเท่าน้ี
หรอื ครับ”

“ตอนน้ีพวกซานโซวีโนกำลังขยายอิทธิพล เขตอ่ืนๆ ทเ่ี ราดแู ลอย่กู เ็ กิดปัญหา
กับพวกมัน”

“ผมคิดว่าเรอ่ื งเล็ก ตำรวจคงจัดการได้เอง คงไมต่ ้องให้ถงึ มอื คุณอา”
“อาไม่คดิ อยา่ งนั้นน่ะสซิ านโดร เหบน็ างวทา่ ีนนัอี่กาธจรุ จกะิจเทป่พีน็ วแกผซนาทน่พี โซววกีโมนันคจุ้มะคมราอรกุงกล้ำ็ททำี่
ธุรกิจอยูใ่ นกลุม่ เดยี วกับหลานไมใ่ ชห่ รอื
ททำี่ กโดินยขไอมงต่ เ้รอางมดาพอะนวโงจกเัซบฟปัมญีเหจาตหนนาักรมใณจข์ ทอจี่ งะพใวหก้คคนนทช่ีทัว่า่ ทนอ่ีดยูแาลกอจยะทู่ ก่มุ อ่ เกทวเวนลเราทา”ำงานได้เต็ม

ใบหน้าเอาจรงิ เครง่ เครยี ดตอ่ ‘เจตนารมณ์ ’ ของโจเซฟ ทำให้ซานโดรเกือบจะ
เหยยี ดปากหยัน แตย่ ังยั้งเอาไว้ทันเหมือนทกุ ครง้ั ...คนชัว่ คงไม่ได้มแี ตค่ นท่ีจะมา
กอ่ กวนหรอก เพราะเทา่ ทเี่ ขาเห็นตอนน้กี ม็ ีคนชัว่ นัง่ อยขู่ ้างหน้าเขาคนหน่ึง

“นัน่ สคิ รับ”

ชายแก้“ปอัญาเหปา็นนห้”ี ่วง ดอนโจเซฟเองกเ็ ป็นห่วง ทา่ นเหน็ ว่าควรจะยืน่ มือเข้ามาชว่ ยหลาน
“เห็นจะไมจ่ ำเป็น อย‘ยา่ งืน่ ทม่ีบืออเกขว้าม่าผาชมว่จยัดแกกา้ปรเัญองหไาด’้” ซานโดรตอบเสยี งเรยี บ รดู้ ีถึง
นัยความหมายของคำวา่ จะมีอะไรนอกจากข้ออ้างเพื่อ
ต้องการเรยี กเก็บคา่ ค้มุ ครองเพม่ิ
“แน่ใจหรอื ซานโดร ถ้าปัญหามันหนักข้นึ แล้วหลานจะทำยังไง”
“เรอื่ งภายใน ผมจัดการได้ อย่างทบี่ อกนั่นแหละครบั งานน้ีผมรับผดิ ชอบเอง
ฝากขอบคุณดอนโจเซฟด้วยสำหรับความห่วงใยของท่าน ผมซาบซง้ึ มาก”
สน้ิ เสยี งอธิบายเฉยชาของซานโดร เใขบาจหำนต้า้อขงอฝงืนอัในจเอดยรย่าี งกยก็ ่งิ รยา้ ววดขท้นึ จ่ี มะายร้ะมิ ดอับอหกนมงึ่า
ด้วยไม่สามารถระงับอารมณ์ เอาไว้ได้
เลก็ น้อย
คำตอบน้ันคอื คำปฏเิ สธอย่างชัดแจ้งไมม่ ผี ่อนปรน เหมือนทุกคร้งั ทเ่ี ขาเข้ามา
เกรนิ่ เรอื่ งน้!ี

กน้ั้านวหากไอเป้หก็นนลเุมมุ่่รอคข่ื งนอทงน่ีสเ้ีขมำันคาตัญโ้อองหลังใงเชหทว่ ลุนา่ ืเอลขเงกาแจนิ ระงไมเพ่สอ่ืไังมทเกเ่ ำคตงยาวนเ่าสผเพยี ลิม่ล-ะใปทหร้จ่มี ะัะนโยยผอชลมนิด์อทออ่ ่ตี กนรอะขอก้อกลู ใผกหัส้ลแมซรา้เนี วพีมกียัอบงบเคปใร็นหง่ึ ้
บรษิ ัทเอกชน เขาไม่เคยเข้าใจเลยวา่ โจเซฟเหน็ อะไรดใี นตัวมันนักหนา โดยเฉพาะคำ
พดู วันน้ันที่บาดใจและทำลายอัตตาของเขาให้ยง่ิ บอบชำ้

หาก ซานโดร กัสซนี ี เปน็ มันสมองของกลุม่ มาเฟยี แล้วมอื ขวาอยา่ งเขาจะเปน็
อะไร!

หรอื อาชญากรอันดับหน่ึงในอติ าลเี พียงต้องการทดสอบความคิดของเขา อันเดรี

ยไมเ่ คยเข้าใจโจเซฟ เหมือนกับทีไ่ มเ่ คยเข้าใจว่าไอ้หนมุ่ คนน้มี ันเอาความกล้ามาจาก
ไหน จงึ หาญมาตอ่ กรกับผ้คู ุ้มครองอย่างเขา

“อาขอเตอื นนะซานโดร อาไมอ่ ยากให้หลานชายประมาท”
“ขอบคณุ ทีอ่ ตุ สา่ ห์ เตอื นผม ถ้าคณุ อาไม่มีอะไรแล้ว ผมเหน็ จะต้องขอตัวเข้า
ประชมุ ตอ่ ”
ซานโดรลกุ ข้ึนยืนเป็นการตัดบท ทำให้อันเดรยี หน้าแดงกำ่ ด้วยความโกรธกับ
การกระทำท่ีเหมอื นกับไล่เขาทางอ้อม
แต่ไหนแต่ไรมา เขาไมเ่ คยเตือนมัน เพราะค่อนข้างมั่นใจเสมอว่าอำนาจที่มอี ยู่
จในนมตือึงเนก้ันนิ ไปหาเพก่อนื เำกขบ็้ึนเมอาาใไวช้ใ้เมช่ือใ้ นไรเวอลีกาจฝำ่าเปยจน็ ะจตร้องิ ๆงยอมทศวโิ่ารวรันาบน้อี จันึงเพดยรยาี ยรา้แู มลไ้วมว่ดา่ ึงทสี่เคายยปคา่านด
การณ์ เอาไว้นั้นผดิ ทั้งหมด! นอ่ี ย่างไรละ่ สง่ิ ทเ่ี ขาสังหรณ์ ใจมาโดยตลอด
“ถ้าหลานชายทำอย่างน้ี เราคงต้องคุยกันใหม่” ผ้สู งู วัยกวา่ บอกเสยี งต่ำ
“เรยี กดอนโจเซฟมาคุยกับผม อยากเจอเมือ่ ไรให้นัดกับจูลีโอได้เลยครบั คุณอา”
ซานโดรบอกเสยี งเนือย หยบิ บุหรมี่ วนใหม่ข้นึ มาจดุ สบู ด้วยท่าทางเฉื่อยชาราว
ขวกาับอนกงเำขลาังทลคำงใุยใหเน้รครอื่ นะงดฟดับังนิ ทยฟีต่ิง่ ้าแ่ำอกคา้วนกา่ แามศนันน่ แใควนนวอตทกาี่มทันี่มไอเมมง่จอ่ืมำราเปยวู้ นา่็ังไอตอัน้้อหเงนดลุม่รดยอี ตสอ่ ัวงนลบหงนัมด่งิ ตาเคฉรยุงยหดเม้นวย้ยาลเหดมคือวนามเชสนำ่ ควัญัน
“มันจะมากไปแล้วนะซานโดร”
“ใจเยน็ ๆ เถอะครับคณุ อา ผมกบ็ อกแล้ววา่ น่ีไม่ใชเ่ รอ่ื งใหญท่ ่ีเราจัดการกันเอง
ไมไ่ ด้”
“แล้วฉันจะตดิ ตอ่ มา” อันเดรยี หันหลังกลับไปที่ประตู จากเงาสะท้อนท่ีกระจก
เขาเห็นรา่ งสงู ใหญข่ อง ซานโดร กัสซนี ี เดนิ ไปท่ีกระจกระเบยี งโดยไม่สนใจแม้แตจ่ ะ
เรลอยใหแม้แ้ขแตกน่อ้ยอาย่ งเหขราออื ออยก่าไปงนจ้าอกยหม้อันงก็พบยง่ าบยอามกทใหำใ้รหวู้ ้เ่าขคาวเาชมอื่ โวก่ารเธปข็นอองยเาข่ งานไมั้น่มีผลต่ออีกฝา่ ย
ซานโดรอัดควันบุหรเี่ ข้าปอดลึกๆ อย่างหงุดหงดิ เขาแทบไม่ได้สบู บหุ รหี่ ากไม่มี

เรอ่ื งต้องคิด แต่สัปดาห์ ทผ่ี ่านมาเขาสบู วันหน่ึงเกนิ ครง่ึ ซอง คนถูกสง่ ออกไปทั่วโรม
เพอื่ ค้นหาเบาะแสของพราวพิลาศ แต่ยังไมพ่ บ ปา่ นน้เี ธอไปมุดหัวอยู่ทไ่ี หน จะไปอยู่
กับใคร กินอยูอ่ ยา่ งไร แค่มาอติ าลไี ด้ไมก่ วี่ ันเธอยังพลาดเสยี ท่าเขา เขาอุตสา่ ห์ เก็บเธอ
ไว้ได้ แตแ่ ล้ว...จนิ ตนาการเลวร้ายดิง่ ลึกลงเหว จนซานโดรต้องสบถออกมาด้วยคำ
หยาบน่าขนหัวลุกสำหรบั คนไมเ่ คยค้นุ
เขารดู้ วี ่าเธอยังไม่ได้กลับเมืองไทย การตรวจเชก็ คนเข้าเมอื งไมไ่ ด้เปน็ ปัญหา
สำหรบั คนในตระกูลกัสซนี ี กรงุ โรมไม่ได้กว้างใหญ่นัก แต่แม้เขาจะใช้ทกุ สงิ่ ที่มอี ยู่ใน
มอื กย็ ังหาพราวพลิ าศไม่พบเพราะยังร้เู รอ่ื งของเธอน้อยเหลือเกิน
แตล่ ะวันทีล่ ่วงเลยโดยไรเ้ งาของรา่ งอ้อนแอ้น เงาทกี่ ลืนกินพ้ืนท่ีเรน้ ลับซงึ่ ไม่
เคยมีใครเข้าถงึ จนแทบไม่หลงเหลอื ที่ว่าง อหยัวากใจเหท็นเี่ คหยนแ้าข็งเแพก่อื รจง่ ะไไมด่ห้อวธั่นิบไาหยวใตห่อ้เธสองิ่ ฟใดัง
กลับร้อนรมุ่ ลกึ ลงไปยิง่ ร้อนรน อยากพบ
ถงึ ความเข้าใจผดิ ในครัง้ นั้น ใชว่ ่าเขาจะไมร่ ้วู า่ ครงั้ หนึง่ สง่ิ ที่เขายื่นเสนอและกระทำต่อ
เแธลอ้วสทานี ม้เีาปรถน็ ทอำยลา่ างยไรเกลยีะ่ รตขิ องผู้หญงิ คนหนึ่งลงอย่างโหดร้าย แตเ่ ขาไม่ปรารถนาจะรับรู้
เสยี งเคาะประตดู ังข้นึ อกี ครง้ั ซานโดรหันไปสง่ เสยี งอนญุ าตให้เข้ามาอยา่ งไม่
ใสใ่ จนัก เนือ่ งด้วยรดู้ วี ่าคนที่จะเคาะประตูเข้ามาโดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้ามีเพยี งจูลโี อ
เท่านั้น

“วา่ ไง”
น้ำเสยี ง“ทท่แา่ี นมต้ฟ้อังดงไปู มก่เชตอิืก่ แย็ นังด่วตาู่ คนื่ หู่ เมตั้้นนขไมอ่นง้เอธยอสเปำหน็ รใบั คครน” ทรี่ จู้ ักจเูลขีโาอดเีอรยมิ่ ่าตง้นซโาดนยโดไมรอ่ ารัมภชบายท
หนุม่ หันมาเลกิ ค้ิวแทนการต้ังคำถาม

“ค่หู ม้ันของเธอ คือซนิ ญอร์อาเชอร์อย่างไรละ่ ครับ”

“แกคงไมไ่ ด้หมายถึงหมอ่ มราชวงศ์อัครชั อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์หรอกนะ”
มซาาเนฟโียดทรถ่ีผาันมตเสัวยีเองงตม่ำาเปท็นวผน้ทู ชรอื่งเอติทม็ ธขพิ อลงททาางยธารุทกอิจภใิมนหชาคิเศาโรกษฐพแี ันห่งธวมงิตกราขรเอทงเเลขคาเออมง กลุ่ม
วา่ ยังจะมขี า่ วอะไรทที่ ำให้เขาเซอร์ไพรส์ได้อกี แล้ว แตข่ ่าวน้ีกลับทำได้จรงิ ๆ ไมน่ ึก

จูลโี อพยักหน้ารบั ชา้ ๆ เพ่อื ยืนยันว่าความเข้าใจของเขานั้นถกู ต้องแล้ว ซานโด
รบดกรามเข้าหากันแนน่ อยากจะสบถออกมาน้ำไหลไฟดับ แตไ่ มอ่ ยากให้จูลโี อได้ใจจงึ
นิ่งเสยี

สำคัญขกอางรโรลบั กร้วูมา่ ดื สาซวานน้อโยดทรกี่เขค็ าาเดกเบ็ ดตาไกดไ้ดวา่้ หนทคอาื งวร่าะทห่ีผว้หูา่ งญเขิงาขกอับงเพธันอมธีมปัญิตรหหานเสงึ่ ยใี นแลส้วามคน
เธอเปน็ ผ้หู ญิงต้องห้าม คนทใ่ี ครจะย่ืนมอื เข้าไปแตะต้องไม่ได้งา่ ยๆ
กแ็ ล้วทำไมเขาจะต้องสนด้วย ใครมาก่อนกไ็ ด้กอ่ นสวิ ะ!
“ข่าวที่เราให้คนไปสบื มาจากเมืองไทยได้ความแล้วว่าซนิ ญอรนิ าอัครเดโชทะเลาะ

กับคณุ พอ่ ของเธอ เพราะโดนบังคับให้หม้ันกับเขา เธอเลยบินมาที่อิตาลี ปลอ่ ยให้ซิ
นญอร์พงศ์จักร์เดนิ ทางไปที่กระบคี่ นเดียวเพื่อพบกับซนิ ญอร์อาเชอร์เพราะเรอ่ื งน้ี”

“แกกำลังจะบอกวา่ สองคนน้ีไมไ่ ด้รกั กันมาก่อนอย่างนั้นเรอะ”
“ไมเ่ คยเหน็ กันมากอ่ นด้วยครับ เพราะซนิ ญอรนิ าไปเรยี น จบกลับมา คณุ พ่อ
ของเธอถงึ แจ้งให้ทราบเรอื่ งคู่หม้ัน” จูลโี อบอกย้ิมๆ แหงนหน้าข้นึ มองเพดานอยา่ งที่
ชอบทำเมื่อเจ้านายแทบจะคำรามเสยี งต่ำในลำคอ
“เดก็ บ้านก่ี ล้าโกหกฉัน!”
“เธอคงหาข้ออ้างป้องกันตัวเองเทา่ น้ันครับ” มือขวาของซานโดรบอกเสยี งเรยี บ
ก่อนจะรายงานต่อ
“ตอนน้ีซนิ ญอร์อาเชอร์อย่ทู ่ีโรม”
“เขารไู้ หมว่าแพงอยู่ที่น่ี”
“คงรคู้ รับ เพราะหมายเลขทโ่ี ทร. หามอื ถอื ของซนิ ญอรนิ ามีเบอร์ของซนิ ญอร์อา
เชอร์อยู่ด้วย”
ข้อมลู ดังกล่าวทำให้ซานโดรนงิ่ ไปแล้วพยักหน้ารบั ถ้าอยา่ งนั้นวันน้ันเธอก็คยุ
กับคหู่ ม้ันของเธอแล้วโกหกเขาวา่ คุยกับเพ่ือนของตัวเองจรงิ ๆ นะ่ สิ เผลอๆ ไอ้หมอ
นัน่ มันจะตามเธอมาถงึ ทน่ี ี่ หัวอกของซานโดรร้อนรนราวกับมไี ฟสมุ หวัน่ เกรงวา่ เธอจะ

ตกอย่ใู นมอื ของหมอ่ มราชวงศ์อัครชั โดยทีเ่ ขายังตามหาไมพ่ บ
สง่ิ เดียวที่พอจะปลอบประโลมใจได้กค็ อื เธอมาอิตาลีเพราะไมไ่ ด้เตม็ ใจหม้ัน
ดังน้ันเธอคงไมห่ วังท่จี ะกลับไปหาวา่ ทค่ี ่หู ม้ันของเธอ แตเ่ ขาจะมัน่ ใจได้อยา่ งไร หลัง
จากเกิดเรอ่ื งข้นึ มากมาย ความหลังระหวา่ งเขากับเธอไม่นา่ พสิ มัยเลยสกั นิด จะเปน็
อยา่ งไรถ้าเธอเปลย่ี นใจเอาตัวเองใสพ่ านไปถวายให้มัน เขารจู้ ักไอ้หมอนัน่ ดี
“แกสงั่ คนประกบตัวเขาเอาไว้แล้วใชไ่ หม”
“ครบั วันน้ีเขามีนัดกับลูกค้า” จูลโี อบอกชอื่ โรงแรมทีอ่ าเชอร์พักอยู่ และ
โปรแกรมนัดหมายสว่ นตัวของหม่อมราชวงศ์อัครัชในอีกสองวันข้างหน้าให้ซานโดรรู้

“ตามกำหนดการแล้วเขาจะกลับประเทศไทยในอกี สามวันข้างหน้าตอนคำ่ แต่ก็
ไม่มอี ะไรแน่นอน” คนสนทิ ของซานโดรยักไหล่ หมอ่ มราชวงศ์อัครัช อาเชอร์
พัฒนฉัตรพงศ์ ลมเพลมพัด บอ่ ยครงั้ ท่ตี ารางเวลาของราชนกิ ุลหนมุ่ ลูกครงึ่ คนน้ี
เปลย่ี นไปตามแต่ใจเจ้าของจะบัญชา เขาอาจเดินทางไปทีไ่ หน เม่อื ไรกไ็ มม่ ใี ครรู้ หรอื
อาจหายตัวไปราวกับไร้ตัวตนอยใู่ นโลกน้ีสักพักกไ็ ม่ใชเ่ รอ่ื งแปลก
“แกทำยังไงก็ได้ อย่าให้สองคนนั้นพบกัน เฝ้าทโ่ี รงแรมไว้ให้ดี ฉันคิดว่าสองคน
น้ีจะต้องนัดเจอกันเรว็ ๆ น้ี ถ้าเจอตัวเธอแล้วให้เอากลับมา”
ท้ังค่ใู ห“้ชเธายอหนนัด่มุ เจฟอังกับเขาแล้วนะครับ ผมว่า” จูลโี อแจ้งเวลาและโรงแรมท่ีนัดหมายของ
“ดี” ซานโดรพยักหน้าแล้วอัดควันบุหรเ่ี ข้าปอดลึก รอยย้ิมชัว่ ร้ายปรากฏเพียง
ชัว่ วูบ

“แล้วเรอื่ งของอันเดรยี ท่านจะว่ายังไงครับ ทา่ ทางเขาโกรธมาก”
“ถ้ารบั ไมไ่ ด้ ดอนโจเซฟกค็ งติดตอ่ แกมาเองนัน่ แหละ เราไม่ได้มีหน้าท่ีหาเงนิ
ปรนเปรอไอ้พวกเหลอื บสงั คม วันน้ียอมมัน พรงุ่ น้ีมันจะเรยี กรอ้ งมากกว่าเดิม ทา่ ทาง
ดอนทา่ นคงจะลืมเลอื นอุดมการณ์ เสยี แล้ว”

“บางทดี อนทา่ นอาจจะไมค่ ิดอย่างนั้นก็ได้ครับ เรากร็ กู้ ันอยวู่ ่าอันเดรยี เปน็ คน
ยังไง สายเรารายงานว่ามันจะขนยาเทีย่ วถัดไปครบั ” จลู โี อบอกรายละเอยี ดเพิ่มเติมถึง

เวลาและสถานทที่ ส่ี บื ทราบมา ซานโดรหันมามองหน้าคนสนทิ
“แจ้งเจ้าหน้าทเ่ี อน็ รโิ ก้สิ เป็นหน้าท่ีของเขาน”ี่
“ถ้าทำแบบน้กี เ็ ทา่ กับประกาศตัวเปน็ ศัตรกู ับดอนโจเซฟ”
“แกไมช่ อบหรอื จลู ีโอ เหน็ บอกวา่ ชว่ งหลังน้เี บ่อื เพราะไมม่ ีอะไรตื่นเต้นทำ” ซาน
โดรวา่ เสยี งนุ่ม ตามองคนสนทิ มีแววขบขันร้ทู ัน จนจูลโี อทำหน้าบ้งึ อย่างมอี ารมณ์ ข้นึ
มาบ้าง
ถโอึงกอลยับ่าง“เไปไมรน็ เม่ รฝีเารา่กอย่ื ็เงสสตยบี น่ื เถปเอตรอย้นี กบผมมากเดส็ไอู ยมี ยเ่ตา่อางงยทจห่ีเนอรซอเธากนนคสโรด์ ับรถห้ัาวเเจรแอาตะพล่อวั่นากจมจันะตลาอยบเพกรัดากะยท็ า่งุ่ นเปขน็ ยบัน้าห!”าเรจอื่ ลู งี

ความเสยี หายที่ท่าเรอื น้ันไมน่ ับวา่ เลก็ น้อยเลย บเนป่ ็นเปข็น่าหวดมังกี ไรปซิ ทลัว่ ียโ์ ลกก่อจนนจะหรุ้นบี ตไปก
เสยี ด้วยซ้ำ โดมนิ กิ ถงึ กับหนวดกระดิกเม่ือทราบข่าว
โปรโมตเรอื สำราญ เดอะ เมดิเตอร์ เรเนี ยน พาเลซ ต่อ
แล้วไมต่ ้องให้จูลโี อเดาว่าทซ่ี านโดรอารมณ์ ไม่ดีนักหนาจนฟวิ ส์ขาดกับอันเดรยี ก็
เพราะ ‘ของหาย’ แถมตอนน้คี งกลัวเจ้าของเกา่ เขาจะมาทวงคืนด้วย สม! เพราะอย่าง
น้เี ลยหางานมาให้เขาทำจะได้ไมม่ ีเวลาจับผดิ นะ่ สิ
อยู่ด้วยกันมากว่ายสี่ บิ ปี มีหรอื เขาจะไม่รวู้ า่ ซานโดร กัสซนี ี เปน็ คนบ้าระห่ำสดุ
คข้ัวนไเดพ้ขรนาะาไดตไรหต่ นรองคมนาอแยล้่าวงเจปูล็นโี ออยฆ่า่างคดนถี เึงพผรลาะไดส้ผัญลชเาสตยี ญาณการเอาตัวรอด แตซ่ านโดรฆา่
พซชมอาาื่วนเกฟดโเียดข้วร้เรายกนุฆป่ วอื ดิใา่ ิธบคหลีทมสน้อค่ี ่เบิโมผนดปเซายกีกทง่าึไอ่ า่ะผมเนซก่ร่านอซสิืะลมขพคิ ัแอียวรหบงทิามตตล่ีเคเรงา่ ปยะกน็กโบแดลคู ดลนกวาะัาสแนสมยซขำตเง่นอีราพจ็งีย้ืนศโลมทตทัูกาษแท่ีรชหคลูำากั้วนวยอหนิวสันยยจำคา่า้ฉางกมัญกโกาชรเาฟรกรจยโีเ์รขชกยีใอนลชกงย่มุ ้เเังกวนนตลบ็ ้ัน้ิคอาคดถโงา่ ค้ึเวงคบโสยุ้มลือามคมนอื รกวหอเัันสขนงซาส้าจนาหี นมนี สคพี ืน้นิ า
เกือบหคมนดใไมนใ่ กหล้เมุ่หขลออื เงปศน็ ตั เรยทู ยี่ เ่ี หงอลยือ่าซงง่ึ แตชกอื่ ฉเสานยี งซขา่ นอเงซโจน็ เไซปฟเขรงุ้่าเกรลอื ุม่ งอข้่นนืึ มกโา็ อดกนี คตรา้งมั ใฆน่าเเวสลยี าที่

มกัาบเกฟลยี ุ่มรนมุ่ าใเหฟมยี ่พขยอางยโาจมเซผฟดุ อขีก้นึ เมลายแยจง่ นอกำนระาทจัง่ ถงึจตากอวนันนน้ี ั้นกไ็ ม่มีใครเคยหาญกล้ามาต่อกร
ปโี ดยไมค่มรง้ัีตนำ้ัรนวจขเขา่ ้าวมปาดิ ยเุ่งงเียกบ่ียรวาวคลไม่นื ม่ กีใรคะรทรบวู้ ฝา่ ซั่งาแนล้โวดเลรคืออืนใหคารยอยนา่ งอทกี่เจคายกเคปนน็ มขอาชงัว่โจนเาซตฟา
เหมือนกับที่ไม่มีใครร้วู ่ารองหัวหน้ากลมุ่ คือใคร

จูลีโอไม่แปลกใจว่าทำไม โจเซฟ เซซาโร ผ้ยู ิ่งยงจึงรกั ชายหน่มุ ผู้น้ีราวกับ
ลจนกู ชสาอ่ ยงขปอระงกตาัวยเอวางววซับานหโดลร่อคหอื ลกอรมะจใหก้ชสาะยทห้อนนมุ่ตเัวปต็นนอใยน่าองทด่ตีตี ัวทเเี่ อขงาตเพ้อยี งรกขาัรดเกเพลื่าอมหาวกังับทมจ่ี ือะ
ให้มาแทนทตี่ ัวเขาเองในอนาคต แม้ซานโดรจะไม่เคยรับปากเลยกต็ าม

‘ฉันไมไ่ ด้อยากฆา่ ใคร แต่ฉันฆา่ เพราะไม่มีทางเลือก การต่อส้กู ับอำนาจมืดก็
เหมือนกับการทำสงคราม บางครั้งเรากต็ ้องยุติสงครามด้วยวิธีการรนุ แรง เพราะ
เเกปมฎน็อื หงเมหายเยรอื่ าบอาางฉจทจันกี ะเ็จสอะญ้ือูไมมเส่ตไมย่อี ถ่มรองึากพงกกวับวก่าพมนันว้ี กไนหถอน้ากไจมกะก่ฎคลหน้ามบทารำยสิ ใทุ นปธเ์ลทิรอ่อไ่ี่ื มยงร่ทใอ้หู่ผี โี้พดิหวศนกลี่อมธีเันหรรนฮมกึ่อ!เ’าหจิมจซขะาต้ึนน้อมโงดาถครูกเรคใอชยง้
ประกาศเอาไว้เชน่ นั้นเมอ่ื งานเสรจ็ สน้ิ

แต่น้อยครงั้ มากทเี่ ขาจะทำเชน่ น้ัน หากมีทางเลือก ซานโดรจะเลอื กหนทางท่ี
ถกู ต้องโดยการใชก้ ฎหมาย และให้ความรว่ มมือกับเจ้าหน้าทีต่ ำรวจเสมอ เขาไม่นยิ มให้
ใช้กฎหม่หู ากไม่ถงึ ทส่ี ดุ จรงิ ๆ

“จะว่าไปแกกพ็ ดู ถกู นะจลู โี อ แตไ่ หนแตไ่ รมาซานโซวีโนก็ไมเ่ คยยุง่ กับเรา แก
ตทเปาิด่ ็นทตหีเอ่ปัวไ็นหปจนแรล้างิ ้วจแังลเลมะีอ่อืมอถีหนาลมมักัถนฐึงวามน่าายแเังลฟไ้วยีงวบกา่้าลเงปมุ่ ็นยจค่อะซนย้อททื รีบ่มุ ถรีอคถิทันขธใอิพหงลเมไข่ใมาหน่ ้ฉ้ดอันึงยคหวรซาอื งมึ่ เมปคีลิดลา่ข”ีออองซนจาลูนีโซโอดากรนลเโปัซบลมวย่ี ีโานนที่
การสนทนาตรงหน้า

“มันวา่ มันไม่ได้ทำ แถมยังกวนประสาทผมกลับมาด้วย วา่ เด๋ียวน้ีคนของดอน
โจเซฟออ่ นหัดจนยอมให้คนทีอ่ ยูใ่ นความค้มุ ครองโดนทบุ รถเชยี วหรอื ”

“แปลวา่ มันไมค่ นื ”

“ครบั ผมเลยให้สายของเราในนั้นระเบิดโรงจอดรถท่ีบ้านมันแล้ว ร้สู กึ วา่ จะพัง
ไปสามคัน ทา่ ทางมันจะโกรธมาก”

“แล้วมันจะคนื รถให้ฉันหรอื เปล่า” ซานโดรถามซ้ำเหมอื นจะหมดความอดทน
ยกบุหรข่ี ้นึ อัดควันเข้าปอด

“เด๋ยี วผมจะไปถามดใู หมอ่ ีกท”ี
“ขอบใจ ถ้ามันไมค่ นื จรงิ ๆ เรากเ็ หน็ จะต้องเหนือ่ ยหน่อยละพช่ี าย”
จูลีโอถึงกับทำหน้าเม่ือยเม่อื ได้ยินเชน่ นั้น “ครับ ผมจะกลับไปทำงานแล้ว ท่าน
มอี ะไรอีกหรอื เปลา่ ”
“แกไปกนิ ข้าวกลางวันกับน้องสาวของฉันมาหรอื ” ซานโดรถาม ยังมอง
บรรยากาศภายนอกอาคาร แตร่ ไู้ ด้ทันทีว่าเกดิ ความเงียบอันไม่ปกติข้ึนชวั่ เสย้ี ววินาที
เมื่อจลู โี อเงียบไป กอ่ นจะตอบเสยี งสภุ าพเหมือนเคย
“เมือ่ วานน้ี ใชค่ รับ ซนิ ญอรนิ าทำงานถงึ เทีย่ งกวา่ ผมผ่านไปเหน็ เลยชวนไปหา
อะไรกนิ ด้วยกัน”
คนฟังแ“ลโด้วมยิ้นมิ กินมา่ รันกั บใอห้กอวีกา่ ฝแา่กยอทาีม่จีจสะหี เนป้นา็ กเกลยนื ์ ”ไม่เข้ซาคานายโดไมรอ่ลอะสกายตาจากกระจกหันมามอง
สดุ ท้าย“กค็ดวูเาหมมจือรงนิ จจะะวต่า้ังไแปต่สฉอันงไสมาเ่มคปยที เหี่แ็นล้วแกแคตบฉ่ กันับคสิดาววๆา่ แกคไนม่ใไหชนเ่ กย์เคแยกเเทหี่ยน็ วดผ้ว้หู ยญกัิงบคฉรันง้ั
ไหมพ่ชี าย”

“ผมก.็ ..คดิ วา่ คงจะอย่างนั้นครบั ” อกี ฝา่ ยรบั คำอยู่ในลำคอ แทบจะเปน็ ครัง้ แรก
กว็ ่าได้ทจ่ี ลู โี อไม่สบตากับเขา

“นัน่ สิ ไปทำงานของแกเถอะ อ้อ! แกพบแตอ่ าเชอร์ แล้วไม่ได้เรอื่ งอะไรของ
แพงต้ังแต่กลับมาทโ่ี รมเลยหรอื ”

จลู ีโอมองอยา่ งเหนื่อยใจ ไม่ต้องบอกก็รวู้ า่ คนถามกำลังกระหายขา่ วสารน่าดู
“เด๋ยี วผมจะให้คนเอาเข้ามาให้ครบั ”

“ต้องอยา่ งน้ีส”ิ ซานโดรบอกด้วยน้ำเสยี งชนื่ ชมเสรจ็ ก็หันกลับไปอีกครั้งอยา่ ง
หมดเรอ่ื งจะพดู แล้ว จูลีโอจึงขยับเท้าเดนิ ออกไปจากห้องเงียบๆ

เที่ยงสบิ ห้ านาที พราวพิลาศเอาอาหารม้ ือกลางวันง่ายๆ ทน่ี ำมาจากบ้านไปอนุ่
ในไมโครเวฟของบรษิ ัท พนักงานท่ีนั่งอยู่เตม็ ยามปกติหายไปหมด จนหญงิ สาวคิดวา่
ทั้งช้ันน้คี งจะมแี ค่เธอเทา่ นั้น

เท้าบางซง่ึ สอดอยใู่ นรองเท้าผ้าเน้อื หนาแทนรองเท้าคัตชสู น้ สงู ที่ถอดวางไว้ใต้
โอตอ๊ะกทไำปงรานับปพราะรทา่ งารนะอหางหเดารนิ ขไ้าปงเนขอ้าหก้อเหงมนือ้ำรนวคมนอเ่ืนพราะอบยราษิกทัเดชินปิ ยปืดงิ ขเสอ้นงยซืดานสโาดยรมแีพลนะักไมงาไ่ นด้
พลุกพลา่ นและวนุ่ วายเกือบทั้งวัน แม้จะร้วู ่าทน่ี อี่ ยู่ภายใต้อทิ ธิพลของเขา แต่เมอ่ื คดิ ดู
แล้วพราวพิลาศกลับเบาใจได้สว่ นหนึ่ง
หรอกวอ่าเยธา่ องจทะซ่ี กนุ ลว้าูวมา่ าไทวำ้นงันา่ นแอหยลู่ทะ่นี ถ่ี เึงธออยเ่าองงไกรกค็ างรไรม้จู ่กักลศ้าัตจรรงกูิ ๆ็เป็นหเารกอื่ รง้เู สดยีี แเขตา่แครงกไวม่าม่ ทีวน่ี ันเี่ ปนน็ึก
มขาองกเขพ็ าบวพา่ ซราานวพ-ลิโดารศกยำ่นลหังัมวคีป้ัวิญเพหารหาะนเัมก่อือคยืนู่ทดีเดขู ยี ่าววย้อเขนาใหหล้สังัไมปภนาัษบณตั้ง์ นแัตก่สขาั่ปวดดา้วห์ยท่ สเ่ี ธหี อนจ้าาไกร้
กังวลว่าสถานการณ์ จะไม่มีอะไรเลวรา้ ยมากไปกวา่ น้ี แต่ข่าวลอื มากมายก็กระจายออก
ไปในทางลบจนสาวน้อยพลอยร้สู กึ ไม่สบายใจ

ไม่ได้เป็นหว่ งหรอกนะ! แคไ่ ม่อยากได้ยินข่าวร้ายๆ ของใครเทา่ น้ัน...ใบหน้า
เรยี วงามมยุ่ ลงเมื่อบอกกับตัวเอง
แต่ได้ยลนิ ้าเงสมยี ืองเฝสีเรทจ็ ้าเดนิ มหาญทาิงงสหา้อวงกน็ก้ำำพลัรง้อจะมเกดานิ รไเจปรหจ้อางดค้ารนัวนทอที่ ก้ิงเอสายีหการอ่ เนอาไอว้ใาจนจไะมดโ้ควยรเกวาฟร
ออกแบบของตัวอาคารที่ทำคล้ายกับโรงละคร ทำให้เสยี งคยุ เบาๆ คล้ายกระซบิ กระซาบ
ความลับนั้นสะท้อนก้องเลก็ น้อยจนเธอพอจะได้ยนิ ในความเงยี บท่ีร้างผ้คู น เพราะท้ังคู่
มสานยทืนนคายุทอี่เธยอเู่ กไมือ่รบ้วู หา่ เนป้า็นหใ้อคงรนน้ำัน่หตญ่าิงงหแากต่สงิ่ ที่ทำให้เธอชะงักคือชอ่ื ท่อี อกมาจากปากของคู่

“นายให้ผมมาถามวา่ คณุ จะออกเอกสารให้คนของเราไปข้นึ เรอื เดอะ

เมดิเตอร์ เรเนี ยน พาเลซ ได้เมื่อไร”

“บอกฉันมาก่อนวา่ แกจะขนไอ้ของบ้าๆ นัน่ ข้ึนไปยังไง แกร้ไู หมว่าคนของซิ
นญอร์เบดฟอร์ดจะสแกนกระเป๋าท้ังของผ้โู ดยสารกับเจ้า-หน้าที่ทุกใบกอ่ นนำข้ึนเรอื
เรกวิดมเทร้ังอ่ื ขงอทงเ่ี อทเตี่ ธิดนตสัว์กไับปทดน้ี่วย่ี มาเตผรลกอารๆรักจษะาตครววาจมเปขล้มองวดดภกัยวกา่ ็ยตง่ิ อเขน้มขข้ึน้นเคขร้ึนอื่ เงปเ็นสยหี อลีกายเทตัา่้ง”แต่
ก่อนหน“เ้ารนาม้ันีแจผะแนยแกลข้ว้ึนนไ่าปเหมอื นคกนับขเปอน็งเอรุปาเกปร็นณม์ อืชดา่ งที แเ่ี บชง่ ย่ี กวันชถาญอื เรแอื่ ลง้วกเาอราปไรปะรกวอมบกรันะเเพบ่ดอิื
ประกอบบนเรอื รับรองว่าไมม่ ีใครจับได้”
“แกเอารายชอ่ื คนทีจ่ ะข้ึนไปมาหรอื ยัง”

พราวพิลาศเบียดตัวเข้ากับผนังห้องน้ำด้วยหัวใจเต้นระทึก เม่ือได้ยนิ เสยี ง
แลกเปลย่ี นกระดาษกรอบแกรบเบาๆ แทบไม่มีเสยี ง

“ฉันขอเวลาทำหน่อย ขั้นตอนมันคอ่ นข้างยุ่งยาก แกให้คนมารบั เอกสารกับฉัน
ทค่ี อนโดฯ ได้เลย มะรนื น้ีสกั ทุ่มตรง เรอื จะออกอีกสามวันข้างหน้า ฉันจะเขยี นเมล
ถงึ แผนการเดนิ เรอื แตจ่ ะไมส่ ง่ ออกไปให้ใครจับได้ มันจะถูกเซฟอยูใ่ นกลอ่ งดราฟต์
แกล็อกอินรหัสลับทฉ่ี ันเคยให้เข้ามาอ่านเอาเอง แล้วไมต่ ้องมาหาฉันอกี เข้าใจไหม”
“แล้วเรอ่ื งเทอร์มินอลต้คู อนเทนเนอร์ทท่ี ่าเรอื ไพรอิ สุ โพรเจกต์ ใหมก่ ับรัฐบาล
ของมันล่ะ”
“พูดอยา่ งน้หี มายความว่ายังไง ไหนวันน้ันบอกว่าจะเอาแคเ่ รอื ” เสยี งพมึ พำ
ตอบโต้บอกความไมพ่ อใจ
“ก็เผ่อื ไว้ เผอื่ แผนเอลม่ จะได้มาตอ่ ด้วยแผนบี ผมเตรยี มรายชอ่ื กับเอกสารมา
แล้วเหมอื นกัน”
“มันไม่ได้อยูใ่ นข้อตกลง นแ่ี กคิดจะมัดมอื ชกฉันอยา่ งน้ันเรอะ”

เหมอื น“จถะ้ารค้วู ุณา่ สไง่ิมท่ที่ตำัวกเไ็ อปงคตุย้อกงับกนาราไยมเ่มอีวาัเนอถง”กู ปฏิเขสอธงฝซา่ ง่ึยกแ็ครงกเบปอ็นกอเยบา่ างๆนั้น ไรค้ วามกังวล
ลาศได้ยนิ เสยี งกระดาษเปล่ียนมืออีกคร้งั เพราะพราวพิ

“แกจะทำอะไรทน่ี ั่น”
แเคพลุณระาแเะสนกยี“่ ลไงัมวฝถใ่อ้เีาชทีกมเ้า่คปีรเับนอญื่ างทหๆท่เี าหี่คลณุ สทอื จะาอะทงยตเ้อรู่จ้อานะจงจกสะับ้อชนไงว่ดใเยจด้วหเา่นิ อมรจงอีใาคกกรนผไแปา่มอไบปทฟพำลงังระาา”นวสพเว่ลิสนายี ศขงยอลืนงำ่ ลคนาณุ ง่ิ เกขไดึิงปแขท้ึนไบมเพจ่มะียใี กคงลรฝั้มนา่ ยาหยเาดุ่งยกยี ใับจว
ท่ไี ด้ยินสโดาวยนไ้อม่ยคเาอดนฝักนายพงิ หผัวนใังจทรเ่ีอ้ ยน็นรเมุ่ฉดยี ้วบยพคอวๆามกกังับวมลืออทันเ่ี หยนน็ ักชน้อื ้งึขจอนงอตยัวาเอกงจเะพวราางะคเรวอาื่ มง
โกรธลงแล้วบินกลับไปหาเขาเสยี เด๋ียวนั้น เธอจะทำอย่างไรดี

พราวพลิ าศยืนอย่ตู รงนั้นนานพอสมควรจงึ ได้ยนิ เสยี งฝเี ท้าของชายท่ียืนอย่หู น้า
ใหน้อชงน้ัน้ำน้กี เวด่าจินะเกข้าลหับ้อขง้ึนนม้ำชากา็เยกทืออี่ บยบตู่ ่าิดยกโมันงทุกเธคอนทำคงงานเปทน็ ่นี เพม่ี ราหาะลอายย่าวงันนจ้ันนเรขดู้าจวี ึง่ากคลน้าทม่ีทาำคงุยานท่ี
น่ีในเวลาน้ี แต่เสยี งที่ได้ยนิ น้ันแม้จะไม่ดัง แต่ก็เหมือนกับเธอเคยได้ยินจากที่ไหนมา
ก่อน

ประมาณไม่ถงึ ห้านาทตี ่อมา ก็มเี สยี งฝีเท้าดังออกมาบ่งบอกให้รวู้ ่าชายอีกคนที่
อยู่ห้องน้ำโซนข้างๆ ทำธรุ ะของเขาเสรจ็ แล้ว พราวพลิ าศจงึ คอ่ ยๆ ขยับเท้าไปท่ปี ระตู
ใเพนื่อชมดุ อสงทู ใทห่ีก้เหำลน็ ังกจับะตเดาินเลธับอทคาอ่ งยเดๆินชไปะโงแกตห่สนาว้านอ้ออกยไกป็รม้แู อล้งวอว่ายเ่าขงารเะปม็นัดใรคะรว!ัง เห็นแผ่นหลัง

แล้วคราวน้ีจะทำอย่างไรดี โทร. หาซานโดรดีไหมนะ ยังไงเรอ่ื งน้กี ็น่าจะ
เกีย่ วข้องกับเขาแน่ เรอ่ื งใหญข่ นาดน้เี ธอจะเพกิ เฉยไม่ได้ เรอ่ื งสว่ นตัวระหว่างกันนะ่
เหน็ จะต้องโยนท้ิงไปก่อน
โดยไปยพนื ราตว่อพแิลถาวศซเป้อื ลพีย่ ซิ นซใาแจลที่จะถะกอื ลกับลไับปเทข้า่ีหม้อางกคินรใัวนออเฟป็นฟลซิ งไขปาหกาลอับะเไธรอกพินบขน้างีโนกลอากกแำทลนัง
เดนิ ออกมาพอดี เขาย้ิมกว้างให้เธอแล้วรบี เข้ามาทัก

“ผมมองหาคณุ อยู่ แล้วนอ่ี ะไรครบั ”
“อาหารเที่ยงของฉันค่ะ มัวแตเ่ ดินเล่นเพลนิ ไปหนอ่ ยเลยเพง่ิ กลับ” พราวพลิ า

ศพยายามย้มิ รับด้วยท่าทางปกตทิ สี่ ดุ
“วันหน้าทานอาหารเที่ยงด้วยกันนะครบั ”
“ค่อยดูกันอกี ทนี ะคะ ขอตัวกอ่ นคะ่ วันน้ฉี ันหิวมาก” สาวน้อยว่าแล้วยกห่อ

อาหารข้ึน นโี กลาจงึ รบี พยักหน้า มองตามหลังรา่ งบอบบางทเ่ี ดินกลับเข้าไปข้างใน
“ก็แคผ่ ้หู ญงิ ต่างชาติ หยงิ่ นัก จะสักแคไ่ หนกันเชยี ว”
พราวพลิ าศทำงานทีเ่ หลือในบ่ายวันน้ันอย่างไม่มสี มาธิจนทำงานผดิ ถงึ สองครัง้

และได้รบั สายตาตำหนจิ ากหัวหน้างานด้วยความไมพ่ อใจ แต่หญิงสาวไม่สนใจเพราะ
กังวลเรอ่ื งของซานโดรมากกวา่ ตกเย็นเธอจึงรบี นั่งรถไฟกลับบ้าน ข้ึนไปอาบน้ำแต่ง
ตัวทค่ี อนโดฯ เพ่อื ออกไปพบกับหมอ่ มราชวงศ์อัครัชตามทน่ี ัดไว้

พราวพลิ าศแต่งตัวด้ วยชดุ ผ้ าเน้อื นมิ่ สบี านเย็นคลุมทับด้ วยเส้อื โคตตัวสั้น เธอ
เงยหน้าข้ึนมองป้ายชอื่ โรงแรม พลางสดู ลมหายใจลึกด้วยความตนื่ เต้นเล็กน้อย ใน
ท่ีสดุ เธอก็จะได้พบตัวต้นเหตทุ ท่ี ำให้เธอมาไกลถงึ อิตาลเี สยี ที เขาจะหน้าตาเหมอื น
รปู ถ่ายหรอื เปล่านะ ขอให้เขาพดู ง่ายเหมอื นตอนทพี่ ดู โทรศพั ท์ ด้วยเถอะ

“ซนิ ญอรนิ า” เสยี งเรยี กอันค้นุ หู ทำให้พราวพิลาศสะด้งุ สดุ ตัวแล้วหันไปมอง
“จูลโี อ” สาวน้อยครางเรยี กชอื่ เลขานุการคนสนทิ ของซานโดรอยา่ งตนื่ ตกใจ
ชายหน่มุ ก้มศรี ษะลงนดิ หนอ่ ย
“ท่านรออยใู่ นรถ เราไปกันเถอะครบั ”
“ไม่ ฉันไมไ่ ป”
ความชสว่ ้ยนิ เเหสลยี อืงปฏเปเิ สน็ ธเวลสาเาดวียนว้อกยับกท็รีป่บี รหะันตหรู ลถังซแง่ึ ลจ้วอวดิ่งหเข่าง้าอไปอใกนไปลไอ็ มบก่ บเ่ี ขีมอตงรโเปรงิดแอรอมกเพื่อแขลอะ
คนท่ลี งจากรถยกมอื ให้จูลีโอวา่ เขาจะจัดการเอง
“ชว่ ยด้วยคะ่ อ๊บุ !” พราวพลิ าศวง่ิ ไปได้แค่ไมก่ กี่ ้าวกต็ ้องกรดี -ร้องขอความ
ชอกวี่ ยมเือหจละอื ปดิ ปมาือกใหอญุ้มเ่คธวอ้าชเขดิ ้าแทผี่เอน่ วหคลอังดกขว้าองงทเ้ัธงออยจา่ากงนด้ั้นานแหลล้วังเดแินล้วกยลกับตไปัวทเธรี่ อถลอย ก่อนที่

“ด้ินเข้า แรงเยอะนักนะ” ซานโดรหัวเราะเสยี งท้มุ อยขู่ ้างหู แล้วใบหน้าคมสัน
ตพรบีารเป้อรดิมยี เดวม้สวอื่ วยเยกจ้เาลบนิน่ ิกาโยกคววโา้าลงงญพรแพาลวยะ-ากยพลาลิ ่ินมาสศนะแ้ำบยทัดาบโหจกนะนเ้าปหห็นนนโวแี ยดตนอก่ เันขไ็ ม้คาเ่ไ้นุ ปปเน็ขค้าผยงลกใน็ก้มแจลลลู ้วงโี มสอเอาปหดดิอตปมัวรแตะกาต้มมรู นเถข่มิร้าอแไปแรงลๆ้ว
หน้าลอ็ ปบรบะีมตอรู ถงเปหดิ ็นลเปง ็นภแลาพะพสดาุ หทน้ายะสดี ทำุกสอนยิทา่ แงลกน่ินฉเวิวลอาอแคก่ไไปม่ก่วี คินือาภทาี พสทว่่หี นลเาบยลคบนอบยรทเิ วยี่ ณนื
อยหู่ น้าประตโู รงแรมยนื อ้าปากค้างทำอะไรไมถ่ กู ในท่ีสดุ ก็เลือกท่จี ะสา่ ยหน้าแล้วหันไป
ทำหน้าที่ตามปกตเิ หมือนไม่มอี ะไรเกดิ ข้ึน

พราวพลิ าศยันตัวข้นึ บนเบาะหนังราคาแพงอยา่ งทุลักทเุ ลแล้วหันไปมองรา่ งใหญ่
ซง่ึ นัง่ เหยียดขา พาดทอ่ นแขนยาววางบนพนัก หันมามองเธอด้วยสหี น้าอิ่มเอมอารมณ์
ดี

“แต่งตัวสวยเชยี ว จะกลับมาหาคหู่ ม้ันหรอื จ๊ะ”
น้ำเสยี งทักทายราวกับเยาะหยันน้ัน ทำให้หัวใจทเี่ ต้นแรงแปรเปลย่ี นเป็นความ
โกรธปนกับความน้อยใจท่สี ะสมมาก่อนหน้าน้พี งุ่ ข้ึนสงู ลบิ จนเหน็ ช้างเท่าหมู เขากล้าดี
อย่างไร
“คุณทำอย่างน้อี กี แล้วนะ!” พราวพิลาศร้องแล้วโผเข้าไปทบุ ตรี า่ งใหญอ่ ย่าง
บ้าเลือด จนชายหนุ่มต้องรบี รวบมือเล็กเอาไว้ เธอแรงเยอะไมใ่ ชเ่ ลน่ แถมกำหมัดทบุ
เขาเอาจนเกือบจกุ

“ฮึ่ม! เจบ็ นะแพง หยดุ ”
“ทำอยา่ งที่คนดๆี เขาทำเปน็ บ้างไหม”
“แล้วทำยังไงถึงจะดี!” ซานโดรหยดุ มอื เลก็ เอาไว้ด้วยมือเดียว อกี มือร้ังเอวคอด
เข้ามาใกล้จนใบหน้าของท้ังคเู่ กอื บชดิ กัน พราวพลิ าศนิ่งขงึ ไป รา่ งกายแข็งแกรง่ อบอุ่น
กลิน่ กายอันคุ้นเคยของเขา และใบหน้าคมคายที่อยใู่ กล้แค่เอ้ือม มอี ิทธพิ ลทำให้หัวใจ
เธอสนั่ ไหวรนุ แรง แตก่ เ็ มินหน้าหนีเสยี
“ก็เลิกใช้กำลังสักทีส”ิ

“ผมจะเลกิ ถ้าแพงมเี หตผุ ลมากกวา่ น้ี ไหนสัญญากันแล้วไงวา่ จะอยู่ด้วยกัน
ก่อน หรอื ว่ากลัวคหู่ มั้นจะรเู้ ลยแอบหนกี ลับมาหามัน แพงตดิ ต่อมันตั้งแตอ่ ยทู่ ี่ซานโตริ
นีแล้ว ทำไมถึงโกหกผม” น้ำเสยี งห้วนจัดของซานโดรทำให้แก้มสเี รอ่ื จางลงทันทีเพราะ
ความตกใจ ก่อนจะเม้มปากแนน่ แล้วเมนิ หน้าหนไี ม่ยอมตอบคำถาม ทำให้คนมอง
เคล่อื นมือข้ึนไปจับสองบ่าบอบบางแล้วกำไว้แนน่ “ตอบมาสวิ า่ อยากเจอมันมากใช่
ไหม!”

ตาของพราวพลิ าศเป็นประกายวาววับข้นึ ทำไมเขาต้องทำเหมือนเธอเปน็ คนผิด
ท้ังที่ตัวเองมีคนอืน่ แท้ๆ

“คู่หม้ันกันกต็ ้องอยากเจอกันเป็นธรรมดา ร้แู ล้วกป็ ล่อยเสยี ทสี ”ิ พราวพิลาศโต้
เสยี งทอื่ ดีใจท่เี สยี งตัวเองแทบไมส่ นั่ เลย ซานโดรนิง่ ไปพักหน่งึ กอ่ นท่แี ววตาเยน็ ชาจะ
ปรากฏข้นึ แทนประกายเกรย้ี วกราดกอ่ นหน้า
“โกหกผมน่ะได้ แต่แพงโกหกตัวเองได้หรอื โกรธผมเรอื่ งอะไรกบ็ อกมาสิ พูด
ไกปับจผนมสดุ หขรออื บจโะลเกกง่หแรคอ่เกอนาแะตคห่ารนา่ ีแ”ลค้วำคพิดดู เอขาอเองเงขฝา่าทยำเใดหยี้ควนฟผังมสจะะอไึกมจต่ นามหงัว้อตแารพ้องนอผยูอ่า่ วยา่ แงนต้ี่
ต้องรบี กล้ำกลนื มันเข้าไป
พราวพลิ าศไม่ร้ดู ้วยซำ้ ว่าซานโดรคาดหวังจะให้เธอพูดในฐานะอะไร ในเมือ่ ความ
สัมพันธ์ ที่ผา่ นมามีแต่ความคลมุ เครอื

“ฉันไม่รจู้ ะพูดอะไรได้ ถ้าไม่มคี วามจรงิ ใจให้กันกไ็ มอ่ ยากให้ง้อ ปล่อยฉันไป
เสยี ทสี ”ิ เธอเชดิ หน้าตอบ หลังจากน้ันกบ็ ังเกิดความเงียบข้ึนหลายวินาทซี ง่ึ แสนยาว
นานในความรสู้ กึ ของพราวพิลาศ
ผา่ นเธอ“จไอปดเปรดิ ถก!”ระจซกาบนอโกดครสนัง่ขหับ้วนทจำัดใแหท้พบรจาวะเพปิลน็ าตศะตโัวกชนา เมอ่ื ชายหนุม่ เคล่ือนใบหน้า
ทีเ่ ขาจะยกตัวเธอลงจากรถ วินาทีตอ่ มารถก็หยุดลงกอ่ น

“กลับไปสิ อยากไปไหนก็ไป”

เขาบอกเธอเสรจ็ ประตูรถก็ปิดลงกอ่ นทร่ี ถเบนซ์สดี ำสนทิ จะแล่นออกไป ท้งิ ให้

พราวพลิ าศมนึ งง หันหลังกลับไปมองรถคันดังกล่าวเหมอื นไมเ่ ชอื่ สายตาตัวเองวา่ เขา
จะทำอยา่ งนั้นกับเธอจรงิ ๆ ความน้อยใจตีต้ืนข้ึนมาแน่นหัวอกจนน้ำใสๆ ไหลออกมา
ราวกับทำนบแตก สาวน้อยหันหลังกลับ ยกมอื ข้ึนกอดอก อากาศทห่ี นาวเหนบ็
ภายนอกยังไม่เทา่ ความเยอื กเย็นจากภายใน เหมอื นน้ำแข็งทก่ี ัดเซาะจนหัวใจหนบึ ชา

กด็ ีแล้วน่ี ไหนเธอบอกวา่ เกลยี ดเขาอย่างไรล่ะพราวพิลาศ
รา่ งอรชรค่อยๆ เดนิ กลับไปยังโรงแรมเดมิ โดยทีน่ ้ำตายังคงไหลเป็นทาง เธอไม่
สนใจคนรอบข้างบางคนท่ีมองมาอยา่ งอยากร้อู ยากเห็น อยากแต่จะไปให้พ้นๆ ไปซกุ
ตัวอยู่มมุ ไหนสกั มมุ เงียบๆ แล้วอยคู่ นเดยี วเพือ่ เลยี แผลใจ กค็ งแคน่ ้ีสนิ ะ ดีแล้ว ให้
มันจบส้นิ กันไปเสยี ที!
สาวน้อยเดนิ กลับไปได้สบิ นาทกี วา่ กย็ ังไมถ่ ึงโรงแรม เพราะขาท่สี นั่ ออ่ นแรง
เหมือนจะพับลงได้ทุกขณะ ก่อนจะหมดกำลังใจเดนิ ไปทรดุ ตัวลงบนม้านัง่ สาธารณะ
แล้วซบหน้าลงกับฝา่ มอื สะอ้ืนไห้ ยังนกึ ไมอ่ อกว่าจะไปพบหม่อมราชวงศ์อัครชั ได้
อย่างไรในสภาพน้ี รังเกียจความอ่อนแอของตัวเองเหลือเกิน
“เกลยี ด เกลยี ด เกลียด ไปเสยี ได้กด็ ี ฮอื ...”
เธอนัง่ อยอู่ ยา่ งนั้นจนเสยี งโทรศพั ท์ มือถอื ดังข้นึ มือขาวจึงควานหาเครอื่ งมือ
สอ่ื สารออกมา มองหมายเลขท่ีโทร. เข้าแล้วสดู หายใจลึกเพือ่ ให้คลายสะอ้ืนแล้วกดรับ
“น้องแพงอยู่ทีไ่ หน ยังมาไม่ถึงอกี หรอื ”
“เออ่ ...เกิดเรอ่ื งนดิ หน่อยคะ่ แพงกำลังเดินกลับไป”
“เสยี งแปลกๆ เกดิ อะไรข้ึนหรอื เปล่า”
“ไม่มีอะไรค่ะ พ่ีชายอัครรอหนอ่ ยนะคะ ขอเวลาแพงหนอ่ ย” เธอขอร้องเสยี ง
อ่อน
“ตกลง หรอื จะให้พ่อี อกไปรับ บังเอญิ พ่พี บเพ่ือนด้วยสิ เด๋ียวจะท้งิ ให้เขาเฝ้า
โต๊ะสกั พัก แล้วออกไปหาเราดีไหม”
“ถ้าพชี่ ายอัครมแี ขก แพงมาเจอวันหลังกไ็ ด้ค่ะ”

“ไม่ใชแ่ ขกทไ่ี หนหรอกแพง ถ้าเราแตง่ งานกันเด๋ยี วตอ่ ไปแพงกค็ งรจู้ ักอยดู่ ี
เด๋ียวพ่ใี ห้เขานัง่ รอตอนที่เราคยุ กัน ไมต่ ้องลำบากใจหรอก จะให้พ่อี อกไปรับไหม”

พราวพลิ าศหันไปมองโรงแรมซงึ่ อยู่ไม่ไกลนักแล้วถอนใจเบาๆ ย่ิงเขาเข้าใจผิด
อยา่ งน้คี งต้องรบี ไปพูดกันให้รเู้ รอ่ื ง

“แพงจะเดินไปเองคะ่ อกี นดิ เดยี ว”
“ตอนน้ีพร่ี ออยู่ท่ีร้านอาหาร ถ้ามาถงึ แล้วก็โทร. หาพ่ีละ่ ”
“ได้คะ่ พช่ี ายอัคร” สาวน้อยรบั ปาก ยนื ข้นึ รวบรวมกำลังใจแล้วก้าวเดนิ ตอ่ ไป
พราวพลิ าศกลับไปถงึ โรงแรมอีกคร้งั หลังจากผา่ นไปอีกห้านาทเี ศษ สาวน้อยเข้า
ไปในห้องน้ำเพือ่ ล้างหน้าและแต่งหน้าใหม่บางๆ ด้วยเครอื่ งสำอางท่ีตดิ กระเป๋าถอื ใบ
เล็กมาด้วย แต่ไม่อาจลบรอยช้ำใต้ดวงตาลงได้หมด
‘ชา่ งเถอะ ทำยังไงได้ละ่ แคค่ ยุ ๆ กันเสยี ให้จบ คณุ ชายอัครชั จะถามอะไร เราก็
ไมต่ อบเสยี อย่าง’

พราวพิลาศเดินไปที่ห้ องอาหารซง่ึ อีกฝ่ายแจ้ งเอาไว้ โดยไมโ่ ทร. หาเขา แต่
ดูเหมอื นชายหนุม่ จะรออยู่แล้วเพราะรา่ งสงู สง่าในชดุ สทู สากลสเี ทาลายทางเสน้ เล็กเดิน
มาหาเธอตั้งแต่หญงิ สาวปรากฏตัวที่ห้องอาหาร

แม้จะไม่เคยพบหน้ากันมากอ่ น แต่บดิ าก็เคยให้เธอดรู ปู ของชายตรงหน้ามาแล้ว
ครั้งหน่ึง

สาวน้อยเผยย้มิ นา่ รกั ให้คนที่เดนิ ตรงมาหาและจับจ้องสายตามายังเธออย่างไม่
ผดิ พลาด

รปู ภาพของเขาดูจดื ชดื ลงทันทีเม่อื เทยี บกับตัวจรงิ ซงึ่ มีชวี ติ จิตใจอยูต่ รงหน้า
หมอ่ มราชวงศ์อัครัช อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ มผี มสนี ้ำตาล ดวงตาคมกล้าสฟี ้า
เข้มเหลือบดำดูนา่ พศิ วง ใบหน้าคมคายมีสนั เหล่ียมเลก็ น้อยบรเิ วณคาง เห็นไรเครา
เขียวคร้มึ จมกู โดง่ หน้าผากกว้าง ปากหยักบอกถึงนสิ ัยเอาแตใ่ จตัวเองขณะน้มี รี อย
ย้มิ นดิ ๆ ตอบกลับให้เธอ

“น้องแพง พบกันเสยี ทีนะ” แม้หม่อมราชวงศ์อัครชั จะเห็นรอยช้ำใต้ดวงตาของ
เธอ ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไร มองหน้าเรยี วงามราวกับนางในวรรณคดขี องสาวน้อยท่ี
ก้มหัวไหว้เขาอยา่ งอ่อนน้อมแบบทไ่ี มไ่ ด้เหน็ มารยาทแบบน้มี านานนักหนา
เหสมยี อ่ ยม่งิ เกเจข้วาาอ่าเใัคคนรยภวเหทิาพ็นยถ์ ผร่าปู้เู ยปถ็น่ายบตขดิ าอเารงยีเธวแอสตมวต่ ายัวแเจลปร้ว็นงิ ขพอเิ ศงษเธจอทนดั้งดจูบูตาอกิดบแตบฟรา้มงงึ ใอขจ้ออสนงบทแตนอา้านกยันบปเ่ารขถะานจำอตตมร่าะงกคงลู นดขงตอา่ามงง
สำรวจกันและกันครา่ วๆ จนหมอ่ มราชวงศ์หนมุ่ ย้ิมมุมปากเลก็ น้อย

“แพงขอโทษนะคะ สำหรบั เรอื่ งทั้งหมด”

“เข้าไปคุยกันข้างในดีกวา่ แพงหิวข้าวหรอื เปลา่ ”
“ไมค่ อ่ ยเทา่ ไรค่ะ แพงว่าจะมาคยุ เรอื่ งของเราให้เสรจ็ แล้วจะกลับเลย” เธอตอบ
เสยี งอ่อย เดินตามรา่ งสงู ใหญ่เข้าไปด้านใน
“ยังไม่ทันจะได้คุยก็บอกว่าจะกลับเสยี แล้ว มารจู้ ักเพอ่ื นของพก่ี อ่ น น้องแพง น่ี
เพือ่ นของพี่ ซานโดร กัสซนี ี”

เสยี งแนะนำของหมอ่ มราชวงศ์อัครชั เหมือนกับอยู่ไกลออกไปสักหม่ืนล้ี พราวพิ
ลาศหูอ้อื ตาลายเมือ่ เงยหน้าข้นึ มองเหน็ ชายหนุ่มซงึ่ นัง่ รออยู่ท่ีโต๊ะอาหาร ในจังหวะที่
หมอ่ มราชวงศ์อัครชั เคลือ่ นตัวออกเพอ่ื ให้ท้ังค่มู องเหน็ กัน

เขามาอยู่ทีน่ ่ไี ด้อย่างไร เมื่อก้หี มอ่ มราชวงศ์อัครัชบอกว่ายังไงนะ เพอ่ื นของเขา
อยา่ งน้ันหรอื คุณพระ!

“ซานโดร นค่ี ู่หมั้นของฉัน พราวพิลาศ อัครเดโช นั่งสิ น้องแพง”
หมอ่ มราชวงศ์อัครัชเลื่อนเก้าอ้ใี ห้สาวน้อยนัง่ ลงตรงข้ามเย้อื งกับทนี่ ั่งของซานโดร ข้าง
กับเก้าอ้ีตัวเอง กอ่ นจะนัง่ ลงด้วยสหี น้าผอ่ นคลาย

“เด๋ยี วสงั่ อะไรมากินกันเสยี กอ่ น แล้วน้องแพงข้ึนไปคยุ กับพ่ีบนห้องก็แล้วกัน”
หม่อมราชวงศ์หนุ่มวา่ แล้วหันมามองใบหน้าด้านข้างของสาวน้อยทกี่ ำลังจ้องคนข้างหน้า
เขม็งก่อนจะลดสายตาลง เพ่ิงสังเกตวา่ มีอะไรบางอยา่ งผิดปกติ เพราะคนท้ังค่ไู มไ่ ด้ทัก
กัน ซานโดรน้ันอาจจะไม่ค่อยสนใจสาวๆ ที่ไหนกจ็ รงิ แต่มารยาทก็ไม่ถงึ กับเลวร้ายนัก

นเี่ ขาแนะนำสาวน้อยคนน้วี า่ เป็นวา่ ท่คี หู่ ม้ัน แต่ชายหนมุ่ กลับนัง่ น่ิงสหี น้าเย็นชา
จตพะะรรโากกัวษพน“าลิ แมาพศาแรงหยลไันมาะทใ่คทบำอ่ รหยใา้ นจยห้าสคิวขัน่นาหขวทซวอน่ี วิดขีัง่ ๆ้มนึหานไบป้เาอหรนอกมง่ิ ขกอืม้ัาบนองหงจบเมะนธเอ่ อปเลมเน็ หยรลมาไชมดอื ว้ไนหงแเศมปต์อค็นใ่ัคะนอราขชั พกณเา่ชีปศาะ็นยธเดภาอตียาัคษุใวรหากจไ้ตันทะาไกยยด็อโ้ดพดยับดูยาดกไก้ิมนับกส่อเรพนยดี ื่อใู่ตรอนจ้ รงง”
หน้า
เขาร้มู าโดยตลอดหรอื เปลา่ ว่าหมอ่ มราชวงศ์อัครัชเปน็ คหู่ มั้นของเธอ ต้องใชแ่ น่
ไมอ่ ย่างนั้นเขาจะวา่ เธอโกหกได้อยา่ งไร เธอเพิ่งเข้าใจสง่ิ ท่เี ขาประณามบนรถเด๋ียวน้ี
เอง เขาร้เู รอื่ งของเธอทกุ อยา่ งแล้วยังเก็บเอามาเย้ยหยันเธออกี
“จะเอาอย่างน้ันหรอื น้องแพงไมส่ บายหรอื เปลา่ ให้พีส่ ัง่ อาหารอ่อนๆ ข้ึนไปให้
ข้างบนไหม”
ไปจากต“ไรมง่นเป้ี น็ ไแรมค้จะ่ ะถเอูก่อวา่ เเปอ็นาเคปน็นขซ้ขีปุ ลรอ้าดนๆ
คู่หม้ันเลก็ น้อย กไ็ ด้” อะไรก็ได้ทั้งน้ันแหละ ขอแตใ่ ห้พ้น
เธอก็ยอม พราวพิลาศพยายามย้มิ ให้วา่ ที่

“ตกลงเด๋ียวน้องแพงจะข้นึ ไปรอฉันบนห้อง นายสัง่ อาหารได้เลยซานโดร”
หผมิด่อพมลราาดชวว่างแศว์อวัคตรากชั รหะันดไ้าปงคบนู่อั้กนชเปาย็นหปนระมุ่ กทาี่นยัง่กตรร้าวงขข้้านึ มมาเทา่ ตหัวรต่ี าลงเม่อื สงั เกตได้อย่างไม่
น่ีมันเกดิ เรอื่ งอะไรข้ึนโดยท่เี ขาไมร่ หู้ รอื เปลา่ เขาบอกได้เลยว่าสองคนน้ีจะต้อง
ร้จู ักกันมาก่อนแนๆ่
อย่างผ“มท”ำไมซจาะนขโ้นึ ดไรปถราอมขข้้านึ งเบปน็นลป่ะรคะรโบัยคแกร็ทกานยด้วกยแกก้ันวไเวสนยี ์ ขท้นึน่ี ก่ี รหะดรอกื วรวา่ รดงั เเดกยี ยี วจแคลน้วนมออกง
เธออย่างท้าทาย
“ดิฉันไม่ได้รจู้ ักคณุ คงจะรงั เกียจคนแปลกหน้าไม่ได้หรอกค่ะ แตร่ ้สู กึ เหนอ่ื ย
อยากข้นึ ไปรอบนห้องคูห่ ม้ันของดิฉัน” เธอตอบกลับเสยี งเรยี บ มือเลก็ กำแน่นอยู่ใต้
ผ้าปโู ต๊ะ

“ข้ึนไปรอบนห้องของคหู่ ม้ัน แล้วสามีจะไม่ว่าเอาหรอื ครับ!” ถามกลับเสยี งหวาน
แต่เลน่ เอาวงแตก
พราวพลิ าศผดุ ลุกข้ึน ยกแก้วน้ำเยน็ สาดหน้าคนท่ีนัง่ อยู่ตรงข้ามด้วยโทสะท่ีพงุ่
สงู เกนิ กว่าทีส่ ตจิ ะยับย้ังได้ทัน สว่ นหม่อมราชวงศ์อัครัชใบหน้าเครยี ดจัด

“บัดซบเอ๊ย! ทำไมนายพดู อย่างน้ีวะ!”
“ก็พูดเรอื่ งจรงิ คหู่ ม้ันนายนี่ ฉันขอก็แล้วกันอาเชอร์” ซานโดรยกมอื ข้ึนลูบน้ำ
เย็นจัดออกจากใบหน้าทรี่ าบเรยี บเหมอื นไมม่ ีอะไรเกดิ ข้นึ มอื ควานหาผ้าเชด็ ปากมาซบั
น้ำออกจากเสอ้ื สทู อย่างไมร่ บี ร้อน สบตากับหมอ่ มราชวงศ์อัครัชนง่ิ
ความไม“คเ่ ปนน็ เลสวภุ !า”พบรพุ ษุ รขาวอพงลิผาู้ชศากยัดปฟ่าเันถพ่ือดูนอคอนกนม้ีดาี เสยี งเขสันา่ ถงึ กไับมทร่ ้จำู ละาสยรเรกหียาครตำไิแหลนะศมากั ดด่า์ ิศวร่าี
ของเธอจนยอ่ ยยับตอ่ หน้าบุคคลทสี่ ามโดยไร้ซงึ่ ความเห็นใจ ทั้งที่ตัวเองก็มีคนรักอยู่
แล้ว
“นายกับฉันคงมเี รอ่ื งต้องคุยกันเสยี แล้ว” ราชนิกลุ หนุ่มสอดมือเข้าไปค้นกุญแจ
ห้องและคยี ์ การ์ดออกมาจากกระเป๋า ยนื่ ให้พราวพิลาศ ดึงมือเลก็ ของเธอให้รับกญุ แจ
เอาไว้

“ปลอ่ ยมอื เมียฉัน”
“คู่หม้ันของฉันไม่เปน็ เมยี ผู้ชายท่ไี หนทั้งน้ันจนกว่าฉันจะอนญุ าตเสยี กอ่ น”
“ไมเ่ คยได้ยินสกั ทวี ่าคนเปน็ ผัวจะต้องรอให้ใครหน้าไหนมาอนญุ าต
แก
นั่นแหละถอนหมั้นให้เธอ เมียฉันจะต้องไม่มีพันธะกับผู้ชายคนไหนทั้งน้ัน แล้วก็
ปลอ่ ยมอื เธอด้วย” รา่ งสงู สง่าลุกข้นึ ยนื ชา้ ๆ เมื่อเหน็ เพื่อนกมุ มือเลก็ เอาไว้ไม่ยอม
ปลอ่ ย ซงึ่ หมอ่ มราชวงศ์อัครชั ร้ดู วี า่ มอื ทอี่ ย่ใู นมอื ใหญข่ องเขานั้นเยน็ เฉยี บสนั่ ระรกิ
ประกายในดวงตาของ ซานโดร กัสซนี ี สอ่ เค้าอันตรายถงึ ขีดสดุ หากเปน็ ชาย
มอื่านเกฟ็คียงใจนะชเรคิ ม่ิ าโตกรอะหยนา่ งักเขถางึ คหวมาอม่ มจรรงิาชนว้ีแงลศะ์อถัคอรยัชเสอยี าแเลช้วอร์ แต่ไมใ่ ชท่ ายาทหัวหน้ากลุ่ม
พัฒนฉัตรพงศ์

ชว่ งน้ีเบ่ือ! ไมม่ ีเรอ่ื งอะไรสนุกทำพอดี ไม่นึกวา่ การมาพบตัววา่ ท่ีคู่หม้ัน จะเจอ

แจก็ พอตแตกอย่างน้ี
น่ีหรอื เปล่าคอื สาเหตทุ ี่ทำให้พราวพิลาศไม่ยอมรับหมั้นกับเขา หรอื จะเกดิ อะไร

ข้นึ ท่ีเขาไมร่ ้รู ะหวา่ งทเ่ี ธอมาทนี่ ่กี ันแน่ ในเมอ่ื เขาไมเ่ คยได้ยนิ สกั ทวี า่ ซานโดร กัสซนี ี
มีภรรยาแล้ว

ถึงจะไมเ่ คยเห็นหน้ากัน แต่ยังไงท่านพอ่ ก็ทรงจองพราวพลิ าศให้เขามาต้ังแตเ่ กดิ
อยๆู่ มคี นจะมาแยง่ เรอื่ งอะไรเขาจะยอมล่ะ! เว้นเสยี แต่มันจะมอี ะไรสมน้ำสมเน้อื มา
แลกเปลีย่ นให้เขา

“น้องแพงไปรอบนห้อง เด๋ียวเสรจ็ ธุระแล้วพ่ีจะตามข้นึ ไปเอง” หมอ่ มราชวงศ์อัค
รัชตบมอื เลก็ แล้วปลอ่ ย ทำให้สาวน้อยกำกุญแจเอาไว้แน่นจนเหมอื นจะบาดเข้าไปใน
ผิวเน้อื ใบหน้าซดี เซยี วน่าสงสารเพราะความเครยี ดจัด
รัชด้วย“แพวี่ชวาตยาออั้คอรนวออนย่าไจปนยคงุ่ นกัมบเอขงาขเลบยฟคันะ่ ด”้วยสคาววานม้อโกยรหธันมามองหน้าหม่อมราชวงศ์อัค

“กลัวคูห่ มั้นตายหรอื จ๊ะคารา่ ถ้ากลัวละก็ ไปรอท่ีหน้าลอ็ บบีดกี วา่ จูลโี ออย่ทู ีน่ ั่น
แล้ว”

“ฉันจะไม่ไปไหนกับคณุ ทั้งนั้นแหละ แล้วกห็ ้ามมาหาเรอื่ งพ่ีชายอัครด้วย กลับไป
หาผ้หู ญิงของคณุ สคิ นพาล”

“เรอื่ งของผัวเมยี เอาไปพูดกันทบ่ี ้านสแิ พง หรอื วา่ ชอบทะเลาะกันตอ่ หน้าคน
อน่ื ”

“ฉันไมไ่ ด้เปน็ อะไรกับคณุ นอกจากเหยื่อเทา่ นั้นละ ซนิ ญอร์กัสซนี ”ี
“ว้าว! เรยี กชอ่ื สามเี สยี หา่ งเหนิ เชยี วนะจ๊ะ หรอื ว่าคดิ จะมาหาคนใหม่เอาแถวน้”ี
ซานโดรถามกลับเสยี งต่ำ ใบหน้ารนื่ รมย์ แตแ่ ววตาแข็งกรา้ ว
พราวพลิ าศพูดไมอ่ อก หน้าแดงก่ำด้วยความอับอายปนโกรธแค้น เธอไมเ่ คยเจอ
ผู้ชายทไี่ หนมารยาททรามเท่าน้มี าก่อน จะไม่ลดตัวลงไปพดู ด้วยแล้วนะ!
“ทำไม! บอกเอาไว้ก่อนนะคารา่ ถ้าคิดจะมชี ู้ ผมจะสบั เน้อื ชขู้ องแพงออกเปน็
ช้นิ ๆ แล้วเอาไปโปรยในทะเลเมดเิ ตอร์เรเนยี นตอนที่เราลอ่ งเรอื ฮันนีมูนกันดีไหม”

“เหอะ กลัวตาย ไอ้ถอ่ ย! ข้ึนไปรอข้างบนเลยน้องแพง เด๋ียวเสรจ็ เรอื่ งน้ี เรา
กลับเมอื งไทยไปแตง่ งานกันดกี ว่า พช่ี กั อยากจะมลี ูกกับเราสักคนสองคน สร้าง
คขรอองบพคี่ รขวั ท้ีต่ีอู่เอบาอนนุ่ ้อกงัแบพนง้อเงปแน็ พภงรเรสยยี าแ”ล้วหสมคิ อ่รบัมราชวจงะศได์อ้ไัคมรม่ ชั ีไหอัน้หมนา้าสไหบนตามเารวยี อวแตวื่นกๆับคู่หดม้ว้ันย
สตารยงขต้าามหฟวาวิ นสซ์ข้งึาขดอกงรตะโัวดเอดงข้ามโกตอ่๊ะนมาจหะารเบีขผาลักเธอออกเมอ่ื หนมุ่ ทย่ี นื กำหมัดแน่นอย่ฟู าก

“ซานโดร หยุดนะ!”

พราวพลิ าศกรดี รอ้ งเสยี งหลง งุนงงแทบจะมองไมท่ ัน ไม่นึกวา่ ชายหนมุ่ รา่ งใหญ่
จะดีดตัวข้ามโต๊ะมาด้วยลีลานา่ ดูโดยไมต่ ้องใชส้ แตนด์ อนิ กระแทกหมัดเข้ากลาง
ใบหน้าของหมอ่ มราชวงศ์อัครัชที่เบ่ยี งหลบทันควันแต่กย็ ังเฉียดแก้ม ได้ยินเสยี งเน้อื
กระทบเน้ือจนเธอยืนตัวแขง็ ทอื่

จากน้ันสองหนมุ่ ก็ทะยานเข้าหากันด้วยระดับฝีมือทพี่ ราวพลิ าศคดิ ว่ามีอยแู่ ตใ่ น
ภาพยนตร์แอกชนั เกรดเอ รวดเรว็ ดุดัน ราวกับนักตอ่ ส้มู ือเปลา่ ระดับพระกาฬ แต่ยัง
ไม่มีใครบาดเจ็บเพม่ิ จูลโี อซง่ึ มาจากไหนไมร่ ้ตู รงเข้ากระชากคอเส้อื ของซานโดรจาก
ด้านหลัง เลยโดนจับลอ็ กทุม่ ไปบนโต๊ะอาหารเสยี งดังสนั่น แก้วไวน์ และข้าวของบน
โต๊ะอาหารแตกกระจายหล่นลงพ้ืนในชวั่ พรบิ ตา

“อ้าว! อย่าเข้ามาทีเผลอสวิ ะ!” คนทำยังมีหน้าหันไปตวาดมือขวาของตัวเอง
“หยุดทะเลาะกันกอ่ นเถอะครบั ท่าน ซนิ ญอร์อาเชอร์ เจ้าหน้าท่เี อน็ รโิ ก้โทร. มา”
จลู ีโอบอกเสยี งห้วน ยันตัวข้นึ มาจากโต๊ะด้วยสหี น้าราบเรยี บ พราวพลิ าศเข้าไปแตะ
แขนของว่าทคี่ หู่ ม้ันเพือ่ มองรอยฟกชำ้ บนใบหน้า ทำให้คนทห่ี ันกลับมาเหน็ รบี ดึงต้น
แขนของเธอเข้าไปชดิ ตัวทันทดี ้วยสหี น้าโกรธข้งึ
“ห้ามแตะต้องผู้ชายคนอื่นนะแพง!”
“หยุดทำตัวเปน็ หมาบ้าได้แล้วนะคะ”
“ไปกับผมก่อน”
“ดิฉันไม่ไป!” สาวน้อยกระชากแขนกลับ แถมยังเอาตัวเข้าขวางระหว่างเขากับ

หเปมน็ ่อตมอ่ รจาชนวคงนศท์อีถ่ัคกู รชักซวนง่ึ มโทีรอสยะขยบ้มิ ฟปันระแดนับน่ บนรมิ ฝีปาก เลกิ ค้ิวให้ซานโดรด้วยท่าทาง

“ฝากซนิ ญอรนิ าไว้กับซนิ ญอร์อาเชอร์ก่อนเถอะครบั เอาเธอไปด้วยคงไม่
สะดวก เด๋ียวคอ่ ยกลับมารับ” จูลโี อบอกเสยี งเครยี ด สาวน้อยเบกิ ตากว้าง ขยับปาก
จะพดู อะไรบางอยา่ งท่เี พง่ิ นกึ ออก แต่หม่อมราช-วงศ์อัครัชพดู ข้ึนเสยี กอ่ น
เรยี บร้อ“เยอกา่อนน้อกงแแ็ พล้งวไกวัน้ท”น่ี ่แี พหอลเะขาพฉัูดนอยยังไา่ มงน่ทั้นำอะไกรลหับรเอปกน็ พจระารวอพนิลาายศกทลี่เอับ้ือมมาตมกอื ลไปงกจับันมใหือ้
ของหนมุ่ ตัวใหญ่เอาไว้อยา่ งละล้าละลัง

“ซานโดร มเี รอ่ื งหนง่ึ ทีฉ่ ันต้องบอกกับคุณ”
“เด๋ียวจะเลยเวลานัดนะครับทา่ น” จลู ีโอเรง่ อยูข่ ้างๆ ทำให้สายตาคมกล้าทล่ี ดลง
มองแววตาสบั สนของเธอบง่ บอกถงึ ความเสยี ดาย
“เอาไว้ทหี ลังก็แล้วกันคารา่ ฝากด้วยนะ” ชายหนมุ่ จำใจสงั่ เสยี อย่างอดไมไ่ ด้
ด้วยรดู้ ีว่าท่ที ี่ปลอดภัยทส่ี ดุ สำหรับเธอในเวลาน้ีก็คอื อยูก่ ับผ้ชู ายตรงหน้า ถงึ จะหงึ หวง
จนแทบกระอัก แตล่ ึกลงไปเขายอ่ มรดู้ ีถึงเยื่อใยท่ีเธอมีให้ พอๆ กับทร่ี ้วู ่า
หมอ่ มราชวงศ์อัครชั จะไมม่ วี ันทรยศต่อพันธมิตรแท้ท่มี อี ยู่เพยี งไมก่ ี่คนอย่างเขา
สหี น้าเป“ม็นีองะานไรเใปหน็ ้ชกว่ ายรกไม็บล่ อ้อกเแลลน่ ้วอกีกันต”่อไรปาชอนย่ิกางลุ คหนนทุ่มพ่ี ลอกู จคะรรง่ึสู้ พถยาันกกหานร้าณรบั์ ดเีอ่อื ยๆ เปลย่ี น
“ฮ่ือ...แล้วผมจะมารบั นะคารา่ ” ซานโดรก้มลงจูบหน้าผากนนู เกล้ยี งจนเธอรบี ยก
มือข้นึ ทาบ แตเ่ ขาก็ผละออกแล้วหันหลังเดนิ จากไปเสยี แล้ว สาวน้อยมองตามด้วยมริ ู้
จะทำประการใด

หวังว่าพวกมันคงจะไม่เปลี่ยนใจลงมือเรว็ ข้ึนนะ เพราะนีโกลาบอกแล้วว่าจะ
ต้องใชเ้ วลาทำเอกสาร เธอน่าจะมเี วลาอกี อยา่ งน้อยเกอื บสามวัน

15

หวนคืน...จากโรมสูซ่ ซิ ลิ ี ถิน่ กำเนดิ มาเฟียแหง่ อิตาลี

ข้นึ ข้าง“หนลใ่ัีงชพไ่ หรามวเพรลิอื่ างศทหน่ี ัน้อกงแลัพบไงปอสยบากตบากอับกเพข่ี”าด้วเยสใยี บงหหน้ าว้าเขปอน็ งหสจีมัด่อม-ราชวงศ์อัครชั ดัง
“เออ่ ...ความจรงิ ก็ไม่เชงิ หรอกค่ะ”
“นั่งลงเถอะ เขาไปแล้วน่ี แพงคงทานอาหารเย็นกับพไ่ี ด้แล้วนะ”
พราวพิลาศผงกหัวรับคำ อับอายกับน้ำเสยี งรทู้ ันของวา่ ทค่ี ่หู ม้ัน เขาเรยี กบรกิ ร

มาเกบ็ โต๊ะและย้ายท่ีนัง่ พรอ้ มกับสงั่ อาหารใหม่ บอกทางร้านให้คดิ คา่ เสยี หาย แล้วก็
เรมิ่ ต้นชวนเธอคุยด้วยสหี น้าย้มิ แย้มเพอื่ ให้เธอสบายใจข้ึน

“อยากเลา่ เรอื่ ง ‘เขา’ หรอื เปล่า” คำถามของชายหนุ่มดังข้ึนทันทีทสี่ งั่ อาหารเสรจ็
และรอให้คนมาเสริ ์ฟ มองแก้มสแี ดงเรอื่ ของเธอแล้วอยากจะถอนใจยาว สาวน้อยสา่ ย
หน้าแรงๆ แล้วก้มหน้าน่งิ ด้วยความอับอาย

“แพงรกั เขาหรอื ”
“แพง...คือแพงไม่ทราบค่ะ”
รท้สู่ีเกกึ ย่ี วพข้อรทางวำอนพยาลิ ใู่ ยนาพศวฤตงตอกบิการรเสมรยามี เงจฟอายี กกึ ตคอั้งนักแรตอแเ่ บกตดิข่ค้ามนงีหทจรี่ผนอื ่าเจหนะมโไลอืมกน่เขมเ้ปาาใแ็นจลส้วัญถเชขึงสาาตเารมญยี สนาบิณรสทู้ออีจ่ ยงะา่ปคงอี หาดยนเา่ ่ดงึ งไเาปขคแาวลาผม้วู้
ต้องเดนิ นำหน้าคนอื่นอย่างน้อยก้าวหนงึ่ หรอื หลายก้าว เพ่อื ชว่ ยบดิ าเล้ยี งผลักดัน
บรษิ ทั เทเล-คอมในชคิ าโกให้ก้าวข้นึ มาอยใู่ นอันดับหน่งึ ในอเมรกิ าได้อย่างทุกวันน้ี
เปลย่ี นแแมป้นลับงสมบิ าปเีฟทผี่ียใา่ นนมชาคิ เาขโากแอทาบจจจะะมไมีชใ่วี ชติ อ่เกาชอื ญบปากกรตเเิชหน่ มใอื นนอคดนตี ทัว่ ทไวป่าเผพันราตะัวโลเอกงทมี่ าเป็น
นักธุรกจิ ผ้มู อี ทิ ธพิ ล แตไ่ มว่ ่าโลกยุคสมัยไหน อำนาจมืดก็ยังแทรกซมึ อยทู่ ุกท่ี ไมเ่ ว้น

แสมาว้แนต้อ่ในยอออ่เมนรเกิ ยาาว์ ตสรำงหหรนับ้าคจนึงไใมนอ่ ราะจดปับดิ เขบาังซคงึ่วตา้อมงสเบัผสชนญิ รกวับมสถงงึ่ิ นคั้วนาจมนรช้สู ากึ ชสนิ ว่ นลแึกวจวาตกาคขนอง
ที่ใชส้ ัญชาตญาณนำทางอยา่ งเขาได้

ไม่ออกแลเขะาแไนม่น่รวู้อา่ นคววา่าหมาสกัมเขพาันอธ่า์ รนะแหววว่าตงทาข้ังอคงู่เปเธ็นอเอชอน่ กไร ซานโดร กัสซนี ี น่ะหรอื จะอ่าน
แตค่ งไมใ่ ชค่ วามเข้าใจกันแน่ มิ
เชน่ นั้นเธอจะร้องไห้ตาบวมมาหาเขาหรอื เผลอๆ จะมเี รอ่ื งกันก่อนหน้าท่ีจะพบเขา
เพียงไมก่ ่ีนาทีเสยี ด้วยซ้ำ และเมอื่ คดิ ย้อนหลังดู หมอ่ มราชวงศ์อัครัชกม็ ัน่ ใจวา่ ซานโด
รตั้งใจทีจ่ ะมาทน่ี เี่ พ่ือพบเขาเพราะรวู้ ่าพราวพิลาศนัดกับเขาเอาไว้
มันต้ังใจจะมาเพื่อประกาศความเปน็ เจ้าของโดยเฉพาะเชยี วละไอ้หมาหวงก้าง!
“พี่เข้าใจ อาจักรบอกว่าอยากให้เราลองหม้ันกันไว้กอ่ น”
“ทำไมพี่ชายอัครอยากแต่งงานกับแพงละ่ คะ”
“พร่ี บั ปากกับทา่ นพอ่ เอาไว้แล้ว วา่ ถ้าพ่ีไม่มใี ครหลังจากอายสุ ามสบิ สองปี กจ็ ะทำ
ตามพระประสงค์ ของท่านพอ่ ทีจ่ ะให้แต่งงานกับลกู สาวของอาจักร แตไ่ ม่ได้หมายความ
วา่ พจี่ ะบังคับใจแพงหรอกนะ”
พราวพิลาศอ้งึ ไปพักหนง่ึ หลังจากได้ยินคำตอบน้ัน ปะปนไปกับความรสู้ กึ
ตะขดิ ตะขวงใจทคี่ ิดว่าใครคนหนึ่งจะแตง่ งานตามคำสัง่ ของบดิ าตัวเองงา่ ยๆ โดย
ปลารศาศกจค็ าอ่ กนคขว้าามงมรั่กนั ใจทว่าท่าเาขงาขเปอ็นงหชมาย่อหมนรามุ่ ชทวเ่ีงชศอื่์อมัคัน่ รใัชนตแัมว้เพอบงเสหงู ็นกไมันน่ เพา่ ทียีจ่ งะคยรอั้งแมรทกำตพามรใาวจผพ้ิู
อ่นื ได้โดยงา่ ยหากไม่ใชค่ วามต้องการของตัวเองด้วย
“พี่ชายอัครไมม่ ีคนรักหรอื คนทอี่ ยากแตง่ งานด้วยหรอื คะ”
“พีไ่ มม่ ”ี และไมร่ ้วู ่าจะรกั ใครได้ด้วยหรอื เปล่า ประโยคน้ีชายหนุม่ บอกเธอในใจ
มองใบหน้าอ่อนใสด้วยสายตาสงบน่ิง
“ทำไมทา่ นชายอัครวทิ ย์ ถึงทรงอยากให้พีช่ ายอัครแต่งงานกับแพงล่ะคะ”
แมข่ อง“นพ้อเี่ องแงกพ็ไงมเคแ่ ยนขใ่ จอนถักอหนรหอมกั้นกแับตทร่ ่าสู้นกึ ไวปา่แทต่า่งนงพาน่อกจับะมอีสาจญั ักญร าใจกทับ่านอพาจอ่ ักขรองเพพเี่รปาะ็นคคณุ น

หลีกทางให้”
ไม่วา่ บดิ “ตาหายรอจื รมงิา!ร”ดาสขาอวงนเ้อธอยจอะทุ เาคนยเอเพ่ยรปาาะกไมถเ่งึ คเรยอ่ืทงรนาบ้ีใหเร้ลอ่ื กู งสดัางวกฟลัง่าวมากไมอ่ ง่นั้นเไธมอเ่ กคับยแมพใี ครวร
พรรณรายคงจะคาดเดาความต้องการทแี่ ท้จรงิ ของบดิ าออก

“ถ้าเหตุผลมากกว่าน้ี น้องแพงคงต้องถามอาจักรแล้วละ บังเอญิ พไ่ี ม่ได้ถาม”
“ตกลงค่ะ แพงจะถามคณุ พอ่ แตแ่ พงก็ไม่เห็นด้วยอยูด่ ีที่เราจะแต่งงานกันเพราะ
สาเหตนุ ้ี”
“ก็อยา่ งท่ีบอกนัน่ แหละ พตี่ ามใจแพง”
ชายหนุ่มบอก สหี น้าของเขายากท่จี ะคาดเดาจนพราวพิลาศไมร่ วู้ า่ เขาคดิ อย่างไร
นจะั้นโคล่งงจใจะเหปรน็ อื ไเปสยไี ดห้นน้อ้ายแเตต็ม่ททแ่ี ี น่ๆ คงไม่ใชเ่ สยี ดาย คนไมเ่ คยร้จู ักคุ้นเคยกันจะเสยี ดาย
อกี อยา่ งเธอร้ดู อี ยา่ งท่ีแพรวพรรณรายมักจะเกบ็ ข้อมูลมากรอกหูอยู่หลายต่อ
หลายครั้งเพราะอคติต่อคนตรงหน้า ว่าเขามสี ตรสี าวๆ รายล้อมตัวอย่มู ากขนาดไหน
หม่อมราชวงศ์อัครชั คงจะไม่อยากแตง่ งานกับเธอเพราะติดตาต้องใจคนทไ่ี ม่เคยแม้แต่
จะเห็นหน้ากันจรงิ ๆ มากอ่ น เขาคงมีเหตผุ ลสว่ นตัวซง่ึ พราวพิลาศเองกไ็ มอ่ ยากร้นู ัก
ข้อเสน“อถใ้าหแมพ่กง็ถไมกู ่อโยยานกลหงมม้ันาใจสรห่งิ ๆน้าจะใหส้พาว่ีชนว่ ้อยยกตันาใโคตรบาแงคก้นมอเปอลกี่ยไนปใเปหน็้ พสี่กจี ัดย็ ขิน้ึนดมี” าอดย้วู่ยๆ
รคู้ วามหมายของเขาดี
“ซานโดรเปน็ เพือ่ นของพี่ชายอัครไม่ใชห่ รอื คะ”
“กใ็ ช่ แตไ่ มไ่ ด้หมายความว่าพี่จะอยากชว่ ยมันรังแกแพงนี่ ถงึ แพงจะไม่แต่งงาน
กรังับแพกี่ คแนตทถ่ ี่เ้กาแือพบงจไะมเเ่ปตน็ ม็ คใ่หูจอมั้ยน่ทูขน่ีอี่งพพ่หี ีก่ ร็จอะกพนาแ่า”พงกลับเมอื งไทยเอง พี่จะไม่ยอมให้ใครมา
“ทำแบบน้แี ล้วพชี่ ายอัครจะได้อะไรละ่ คะ อกี อย่างแพงยังไมพ่ รอ้ มทจ่ี ะกลับเมือง
ไทย แตเ่ รอื่ งน้ี เออ่ ...ไม่เก่ียวกับเขานะคะ” สาวน้อยรบี แก้ตัวเสยี งอ่อย
“พถ่ี ูกชะตากับเรา พี่ก็อยากชว่ ย งา่ ยๆ เท่าน้เี อง แพงไมต่ ้องมาตอบแทนอะไรพ่ี

ถ้าแพงไมอ่ ยากกลับเมืองไทย จะย้ายมาเปน็ เลขาฯ สว่ นตัวของพ่สี ักพักไหม ไปพักที่
กระบห่ี รอื จะไปทำงานทช่ี คิ าโกก็ได้ พม่ี สี ำนักงานใหญอ่ ย่ทู ี่นัน่ ”

“พชี่ ายอัครทำธรุ กิจอะไรหรอื คะ”

“ที่กระบีพ่ ่มี ีรสี อร์ตใหม่ กับมีห้นุ ในเครอื โรงแรมแถวนั้น สว่ นที่ชคิ าโก พ่ชี ว่ ย
พอ่ เล้ยี งของพ่ที ำบรษิ ัทเทเลคอม แพงคงจะพอรจู้ ักอยบู่ ้าง”

ชายหนุ่มบอกชอ่ื บรษิ ัทแก่เธอ สาวน้อยเบกิ ตาโตข้นึ มาเลก็ น้อย เหน็ จะจรงิ
หอรจู้ยนักาุ่่มงเททอแ่ีี่แ่ยพทช้เรอืจ่ ว้มาพพารนอ่ รั้เนณทใเรหลาญคยอบเ่ ปมอน็ คกอนวันา่ดเดัขงักบาดเ็หปังนน็อ่งึ ขยขู่อใอนงงพอออ่เเมมเลรรกิ้ียกิ าางมขาเอธกงออ่ เคนขงาจนะีเ่ เหอพปูงร่าาตะธาเรุ ถกื่อิจนเทเปเลน็ คแอนม่หทา่กีชาไยม่
ก่อนจะหยมก่อแมกร้วาไชววนง์ ขศ้นึ์อสัคงรู ชชั ใูเอห้นเธไอปด้านหแลวังวเตลา็กเปน็น้อปยรเะมก่อื าบยรขกิ ้ีเรลเน่รม่ิขเัดขก้าัมบาบเุคสรลิ ์ฟิกอเอาอห่ื ยารเฉ่ือย
ภายนอก

“ตกลงไหม”

พราวพลิ าศลดสายตาลงมองแก้วไวน์ หลังคำถามน้ันเพ่ือปกปิดความไมส่ บายใจ
ของตัวเอง แลเะธดอูเตหัดมสอื นนิ ใกจาแรทล้ำวอวยา่ จ่างะนไม้ัน่ยดอ้วมยใตหัว้ซเาอนงโกด็เปรเน็ ขส้ามง่ิ ทามยี่ อี ากิทเธยพิ น็ ลเหตร็มอืทบี งลกำาพรชังวตี ัติว
ของเธออกี
เธอคนเดียวจะเอาอะไรไปต่อกรกับเขา แตค่ รั้นจะดงึ หม่อมราชวงศ์อัครัชผู้ท่ีเพ่ิงรจู้ ักเข้า
มาเกย่ี วข้องกับเธอด้วย เขาก็อาจจะลำบากเพราะเธอ ซง่ึ นั่นไมใ่ ชส่ งิ่ ท่ีถกู ต้อง
ใชว่ ่าซานโดรจะแคร์เม่ือเธอบอกวา่ มีคหู่ มั้นก่อนหน้าน้ี ผู้ชายคนน้ันทำทกุ อย่าง
เพื่อให้ได้ในสง่ิ ที่ตัวเองต้องการ แม้ไมไ่ ด้ด้วยวธิ หี นึ่ง ก็ใช้อีกวธิ หี น่งึ เหน็ จะมีอยู่วธิ ี
เดยี วเท่านั้นทจี่ ะหยุดเขาจากการทำอยา่ งนั้นได้
อธิบาย“สตงิ่ กทล่เี ธงอแตค้อ่ครงกง่ึ เาดรียใหว้คเข่ะา”ชว่ ยเพหรลาอื วฟพังลิ าศเหงมย่อหมนร้าาขช้ึนวบงอศ์กอัดค้วรัชยพสหยี ันก้หามนงุ่ ้ามตัน่ ามแล้วแยล้ิมะ
กว้าง
“ตกลง แพงวา่ ยังไงพ่ีกว็ า่ อยา่ งนั้นแหละ”