พ่ายรักมาเฟียZX

เรยี กคนรบั ใช้ในบ้านมาดชู ะงักไป เมอื่ ก้มลงมองรา่ งเลก็ ซง่ึ ถอดรองเท้าสน้ สงู ขดตัว
ยหหลานวับ้าสเอนดี ยียำูบ่สนนนหโทิ วซเาปฟน็นายแามพโหทดลายบับมบทเี สนี่ด้อแืูอโก่อค้มนตเเนสยยนีีาว้นำ์ จตรนาะลเนรเข่าอ่ื ต้มกคใลจุมทผับวิ ดเเอวหางลไตวือา้ทงทั้ลง่ปี ตอดิ ัวอไวต้ทาเรำผาใวยหก้ใเัหหบ้น็เถหูกขน็ ฉนเพาตบาียดงงอ้ววนยง
ประกายทอง

“นางแบบโฆษณาครมี ทาผวิ หรอื เปล่า เฮ้! สาวน้อย ตืน่ มาคยุ กันหน่อยส”ิ

“อืม...”

“เฮ้! ทำไมคณุ มานอนหลับอยทู่ ่ีนี่ มาคอยใครอยหู่ รอื เปลา่ ” เสยี งเรยี กนั้นทำให้
คนท่หี ลับไปได้สกั ชวั่ โมงกะพรบิ เปลือกตาข้นึ มาด้วยท่าทางสะลึมสะลอื
“คอยแทก็ ซ่ี มาหรอื ยังคะ”

คอ แข“กแทท็กกุ ซคหีน่ รทอื ี่ม”าใคนำงตานอบล้นวนั้นแทลำ้ใวหแ้คตนเ่ ปฟ็นังเชพะอ่ื งนักนอัยกชู่ธุรัว่ กคจิรขู่ อกงอ่ เขนาจะหหัรวอืเรเาพะือ่เบนาใๆนวใงนกลารำ
อขอยา่งงทไารรกา่ ันนะไมท่มี่บีใอคกรกวรา่ กะจำลอังกคขอนยาแดทเรก็ ยี ซก่ี แชทัก็กอซยเ่ี ขา้กามเปาใ็นนแงทา็กนซแเนี่ ส่ ยี แลน้ว่ีเธออยหามกาใยหค้เวธาอมกวด่า
มเิ ตอร์!

“ทำไมนานจังเลย ฉันรออยูน่ านมาก”
“อาจจะนานไปหน่อย แต่ผมมาอยูน่ แ่ี ล้ว อยากให้ไปสง่ ท่ีไหนละ่ คนสวย”
เขาตอบกลับเสยี งห้าวราวกับกำลังกล้ันหัวเราะ พราวพิลาศมองฝา่ แสงสวา่ ง เหน็
ใบหน้าซงึ่ ก้มลงมามองเธอจนเกอื บชดิ แล้วหยีตา เพราะใบหน้าของเขาอยู่ในเงามดื เธอ
จงึ มองเหน็ ไมช่ ัด ประกอบกับเจ้าตัวเกิดอาการตาพรา่ หลังจากโดนปลกุ โดนปลุก
หรอื ...ไมน่ ่าใช่ มือเรยี วขาวยกข้ึนแตะใบหน้าคมสนั ของคนแปลกหน้า เพราะถึงจะเหน็
ไมช่ ดั นักแต่โครงหน้าน้ันก็ดูคมเข้มจนเธออยากมองดใู ห้ถนัดตา รสู้ กึ ว่าเขาตัวแข็งไป
เสย้ี ววินาทกี ่อนจะผอ่ นคลายลง ตาต่อตาสบกันน่งิ
สรง้สู สกึ ยั ถวงึ า่ คเธวอามจะสกากำลรังะฝคัานยอขยอู่แงนรอๆ่ ยตเคัวรเาธเอมเื่อบมาๆอื นเมุ่หนมืม่ิอสนัมลผอัสย
พราวพลิ าศหัวเราะคิก
กับผิวของชายหนุม่ ตรงหน้า

ไคดว้ าคมลฝ้าันยนอ้ีเาลกยารขตอาเงรคยี นวคท่สูีเ่ รวม่ิ ยเมจงึาเหหรลปี่ ้ารอื แลตง่กดลูหับยเาปด็นเสย้ิขมุ อจนย่างซปานระโหดลราดกจัสนซไนี มี อ่ นยง่ิ างกันตไืน่ปจาก
ซานโดรไม่เคยเห็นสตรสี าวคนใดแล้วหัวใจกร้าวกระด้างจะกระตกุ แบบน้มี ากอ่ น

นเหีข่ ็นนายดังเไหม็น่รเแู้ ลคยว่ วงา่หรนปู ้ารงา่ างมขลอะงมเธุนอแจปะลเปกน็ ตอาไยม่า่เงหไมรือนสาวอิตาลีหรอื สาวยโุ รปทีเ่ ขาเคยพบ
“คุณเป็นใครคะ”

“เปน็ คนทค่ี ณุ คอยอยู่ แท็กซม่ี ารบั แล้ว ข้ึนไปข้างบนกันนะสาวน้อย” “ฮ่ือ ค่ะ”
ลาศจึงไเมมอืป่่ ฝฏัเินสแธลห้วรออื ะคไดิ รกหา็เปเห็นตไผุปไลดเ้มท้อั่ืงนหั้นนุ่มแหแปลละกเหขนาอ้าอย้าางกวชา่ วเขนาไเปปไน็ หแนท็กเซธอี่ กเ็ไธปอยพนิ รยาอวพมิ
ให้มือใหญ่สอดเข้ามาช้อนตัวข้ึนแบบที่ในยามปกติคงไม่มีชายใดมีโอกาส เขาก้มหน้า
ย้มิ ให้ ในมุมน้แี สงสวา่ งพอจนเหน็ โครงหน้าของเขาชัดเจนถนัดตา ชายหนุ่มมีผิวสนี ้ำ
ตาล ผมและตาสดี ำ จมกู โด่งตรง โหนกแก้มสงู ปากได้รปู งาม และไรเคราเขยี วคร้มึ

ผ้ชู ายคนน้ีจะต้องเปน็ เทพบุตรแน่ๆ เอ๊ะ! หรอื วา่ จะเป็นพญามาร เขาดูคมเข้ม
จแบนบตทาพเี่ ธรอา่ ไมแ่เคตยใ่ นสัขมณผัสะมเดาียกว่อกนันกน็ดีจ่ นู ะ่าเปก็นลัวอะไเรขไาปเไปมล่ไ่งดพ้นลอังกทจาางกเพคศวาอมันฝแันรงกใลน้าเอมอื่อกเธมอาใไนม่
เคยรสู้ กึ ถึงแรงดงึ ดดู ใจเชน่ น้ีเลยเมอ่ื เข้าใกล้ผู้ชายคนไหน

หญงิ สาวยกมือข้ึนปดิ ปากหาว คอนหัวกับต้นแขนทเี่ ธอซบอยู่อย่างคนข้ีเลน่
ชทำายงาหนนุ่มเปหดิัวปเรราะะตใูอนีกลบำคานออเบอากๆทั้งทพี่ยังาเอธ้มุ อเเธดอินอผยา่ ู่ นแเลข้ว้าไใปชใ้แนผห่น้อหงลหัง้อดงันหปนร่งึ ะซตง่ึ ปู คดิ ลเ้าพยื่อกพับาหเธ้ออง
เดนิ ข้ึนบันไดโค้งเลก็ ๆ

จนกระทัง่ รา่ งของเธอถูกวางลงบนเตียงกว้างขนาดแปดฟุตพราวพลิ าศซงึ่ หลับตา
ลงไปแล้วจึงลมื ตาข้นึ อกี ครงั้ คราวน้เี ธอจึงเห็นว่าชายหนุ่มอยู่ในชดุ สทู สดุ เน้ยี บจาก
ห้องเสอ้ื ชอื่ ดังของอติ าลี เห็นได้ชัดว่ารา่ งนั้นใหญ่โตเกินมาตรฐาน กอ่ นจะตาพรา่ เมื่อ
เขาก้มลงจมุ พิตเธอจนเรยี กเสยี งครางผะแผ่วมาจากรา่ งนุ่มท่อี อ่ นระทวย

รสสมั ผัสไมค่ ุ้นเคยน้ันราวกับเปลวไฟทลี่ ามเลียเข้าสายเลือด แตก่ ็มมี นตร์ขลัง

อนยกึ ่าวง่าปครวะาหมลฝาันดจะทใำหใ้หค้รวา่างมกรา้สู ยกึ รเอ้ หนมผือะนผจ่ารวงิ จขนนคาดวานม้ี คดิ ของพราวพิลาศกระเจดิ กระเจิง ไม่
“ฮือ...” สาวน้อยครางเสยี งหอบเมอ่ื เขาถอนรมิ ฝีปาก หลังจากเคล้าคลงึ อยยู่ าว
นานจนเธอหายใจไม่ทัน
ดห้นวย้าขค้ึนว“าแทมลนู พ้วหึงเัวรพมิ่ อลสใงจวมจยือนเปถตน็อ้อดบง้เาเสอ้อ้ือืมผมาจ้มาทาอื กั้งไททปไ่ียี่ เหปังนิดคกโรคอั่นมมนไเี่”ฟธอเพซเอาือ่ นาใไโหวด้้เหรน็ กเมธัสออซงไรนดี มิ้ชี ฝดัถปี ขาาม้นึ กเสสยดี งฉแำ่ หเจบ่อบเวงมย
สาวสวยใต้รา่ งท่เี ขาเพ่งิ อ้มุ ข้ึนมาจากห้องนัง่ เล่นน้ัน เธอตัวเล็กหุน่ อ้อนแอ้น
แต่มีสว่ นเว้าสว่ นโค้งละลานตา ใบหน้าออ่ นใสสวยสดราวกับเทพธิดา เหน็ แล้วคึกจน
เขาไม่ยอมแม้แตจ่ ะเสยี เวลาคดิ อ้มุ เธอซง่ึ กำลังทำทา่ สะลึมสะลือข้ึนมาหาความสขุ ด้วย
กันด้านบน ก็ไปนอนอยตู่ รงนั้น บอกวา่ รอแท็กซ่ี คงกำลังมองหาเหย่ือ เขาเองก็กำลัง
อยาก ถือวา่ วัตถุประสงค์ ตรงกัน ฉะนั้นไยจะยอมเสยี เวลา พอมาถงึ ห้องเขาตะโบมจบู
โลมลูบ เธอก็ไมข่ ัดขนื เลยสกั นิด
“เมอื งไทยคะ่ ” ตอบเสยี งอ่อนเบาแทบไม่ได้ยนิ มองรา่ งแกรง่ กำยำที่ถอดเสอ้ื
เสรจ็ เรยี บร้อยแล้วและลกุ ไปยนื ข้างเตียงเพอื่ ถอดกางเกงออกอยา่ งไมอ่ ายผสี างเทวดา
ฟ้าดิน ไมก่ ่ีวินาทเี ส้อื ผ้าสดุ หรกู ป็ ลวิ หายไปจากรา่ งใหญ่โตลำ่ สนั ท่ที ำให้น้ำลายเธอ
เหือดแห้ง สาวน้อยจ้องตาค้างด้วยความอัศจรรย์ ใจ สายตาลดลงไปด้านลา่ งรา่ งเปลือย
ของเขา กอ่ นท่ีเลือดจะไหลข้ึนมาหล่อเล้ียงใบหน้าจนแดงเถือกแม้คดิ วา่ กำลังอยใู่ น
ความฝัน

“ชอบละสทิ ูนหัว คณุ ตัวเลก็ มาก แต่นั่นไม่ใชป่ ัญหา แค่คดิ ว่าผมจะเข้าไปอยใู่ น
เน้ือตัวเนยี นนุ่มแสนสวยน้ีผมก็แทบบ้าแล้วนะคนสวย”
แพต่หราาวกพจลิำเาปศ็นคติด้อหงาตคอ่ำมปาาโกตต้ต่ออคบำไกมับท่ ใันครท้ังเทธอใ่ี นนส่ีแภหาลพะปคกอื ตนแิักลโ้ตว้วาแทมีซ้จง่ึะแเปทน็บ
“เออ่ ...”
คนเรยี บรอ้ ย
ไม่เคยเถยี งแพ้ใคร แตค่ ำพูดแสนระทึกของเขาประกอบกับเรอื นรา่ งราวกับดาราหนัง
เอกซ์ทำให้ พราวพิลาศ อัคร-เดโช อ้ำอ้ึงปากคอแห้งผาก
“ชอบไหม บอกผมมาหนอ่ ยสวิ า่ คุณชอื่ อะไร”

“แพงค่ะ” เธอเลือกที่จะบอกชอ่ื เลน่ โดยไมย่ อมบอกชอ่ื จรงิ แม้ในภาวะทีห่ ลง
ลืมตนเชน่ น้ี

“แพง ชอ่ื แปลก คนไทยง้ันหรอื ผมไม่เคยไปที่นั่นนอกจากผ่านเป็นบางครง้ั แต่
เหน็ ทคี ราวหน้าจะต้องแวะเสยี แล้ว” หนุ่มหลอ่ ลำ่ สงู ใหญ่เคลื่อนกายข้นึ มาคุกเข่าอยู่
เหนือเธอแล้วชวนคุย เขามอบรอยย้มิ ให้เอื่อยๆ ลงมือปลดเสอ้ื ผ้ารดั รงึ สเี ขียวเหลอื บ
น้ำตาลให้เธอ
ต่อปไกปตคถิ ุณ้าเตป้อน็ งหชญว่ ยิงผอนื่มนเหะน็ ทเ่ีรขกั ายผืนมตไรมะ่ถหงน่าัดนจคะ้ำดหูแัวลกผค็ ้หู งญจะงิ ลเทุก่าขไ้ึนร”มาซปารนนโนดิบรัตบิ
“แพง
อกเสยี งห้าว
กไมัน่ตอ้อยง่ามงาถทงึ ำใเจหแนลยี ้วมอแาตยส่เปานว็ นส้อาวยพครนหนม้ีกจลารับี นเอพนราหะนผ้ามแไดมงช่ กอำ่ บมสอางวเขพารตหามปจราบิ รๆี “อยูก่ ับผม
ทำมา-หากนิ ” มันเสยี เวลา

กะพรบิ ชตาายอห้าปนาุม่ กปคร้าะงกาแศตเจ่แตลน้วตาร้อมงณเป์ รลา่ียบเนรเยี ปบน็ เสยี ทงหำใอหบ้สการวะพเสราห่ มเจมาอื่รทีเขีน่ าอถนออดยเสู่เบอ้ื ้อผื ง้าลเธา่ อง
ออกเสรจ็ พอดีและนวดคลงึ ทรวงอกอวบราวดอกบัวตมู ด้วยใบหน้ากระหายหวิ เขาก้ม
ลงเคล้าคลึงรา่ งกายของเธอโดยไม่บอกกลา่ วจนหญงิ สาวผวาเฮือก เสนอตัวให้เขา
เชยชมอย่างเต็มที่ อยา่ งกับมีอะไรบางอยา่ งมาบดบังสติไปเสยี ส้นิ

“ฮ้อื ...ชว่ ยด้วยคะ่ ”
“สวยเหลือเกนิ ทูนหัว ผิวคุณท้ังนุ่มเนยี นทั้งหอม” เสยี งชมค่อนข้างพรา่ เมื่อเขา
เลอ่ื นกายแนบรา่ งของเธอ พรอ้ มสำรวจไปทัว่ รา่ งแสนสวยโดยไมเ่ กรงใจเจ้าของ

รจำไม่ไผด้วิว่เานเค้ือยขมอคี งวเธามอตห้อองมกตาดิ รจมมากูกมารยสขชนาตาดขิ นอ้ีคงเรธ้งั อสทดุ ำทใ้าหย้เเลมอื อื่ ดไเรน้อืไมห่เนปมุ่น็ เไตร้นทเรำา่เสซรจ็านแลโ้ดว
คอ่ ยนกึ มันต้องทำให้ครบถ้วนทุกกระบวนท่าถงึ จะเปรยี บเทียบกันได้ ชายหน่มุ คิด ล้ิม
ลองรสชาตขิ องเธอตอ่ เรยี กเสยี งครวญครางแสนหวานจากปากจ้ิมล้มิ
“ต้องอย่างน้ีสิ สัมผัสผมสทิ นู หัว ทำอย่างน้”ี มือแข็งแรงจับมอื เล็กวางบน
เน้ือตัวทสี่ ัน่ ระรกิ ของตัวเองด้วยความคาดหวัง ซานโดรจ้องใบหน้างดงามแปลกตาเมอ่ื
เธอลบู คลำสำรวจรา่ งกายของเขาด้วยท่าทางลังเลใจ จนเขาต้องนำทาง นึกแปลกใจที่

หตอญบงิ เสขาาวแทบำบอไะมไเ่รปไมน็ ่เสปบั น็ ปสะักรอดยงั้น่างหรอื แต่ไมค่ ดิ ว่าจะยังไม่เคย ไม่ง้ันจะตัวอ่อนระทวยจบู
เสยี วไปแทตุก่ซราขูนุมโดขรนไมอ่แมย่สากาวยนอคี่มือรบัชเนลวยนวจ่าจดุ ะไสฟบั สปวะารทดตหัวรจอืรไงิ มเส่ ยี เงขจารกงิ เ็ กรเธง็ อเพนรา่ าหะลคงวใาหมลเสเปยี ็นด
บ้า พอเธอเรม่ิ ลบู ไล้เขาด้วยมอื น่มุ นม่ิ ชายหนุ่มก็สดู ปากด้วยความพงึ พอใจอยา่ งสดุ
ระงับ

“โอ...คนสวย อย่างน้ันแหละ เย่ียม”
คฝัวนานม้ชีเปาพ่ น็งรแจาปวรลพงิ เกิลธปาอศรคะแงหกไลม้มา่มแดทดี แางลงกะท่ำทำแำแใบตหบ้่กเนธย็ อ้ไี อดขม้แนทนลำๆ่ ุกตไาปมไทมั้ง่นใสค่ารเรชรจพอ่ื ะาแงคคแร์มก์ล้จาะ่ ยะตกก็เอธยอใู่กนำลคังวฝามันฝอันยู่
ใน
แต่

“หยุดก่อนทนู หัว เด๋ียวผมจะแยเ่ สยี ก่อน เราค่อยมาเล่นกันทหี ลังนะ”
ชายหนมุ่ บอกเธอด้วยทา่ ทางแสนสนิทชดิ เชอ้ื พราวพลิ าศเกรง็ ตัวบดิ ไปมาเม่อื
คเขวาาเมรม่ิฝจันูบเธอทอำไกี มคมรัน้ังชาค่ งรเหาวมนือ้เี นขาจจรูบงิ เเหธลอืตอั้เงกแินต่หัวจสดมเอทง้าขอจงนเธหอญคิงงสมาปีวัชญกั หไามอ่แะนไรใ่ บจาวง่าอนยี่คา่ ือง
เพราะมันไม่มอี าการต่อต้าน นอกจากยนิ ยอมให้เขาสมั ผัสแตะต้องจนแทบไม่เหลือที่
วา่ งให้ความคิดอันมีเหตุผลอนื่ ใด

“อยา่ งนั้นแหละ”
“ฮ้ือ ได้โปรด...” เธอเรม่ิ ครวญคราง มอื เลก็ สนั่ ระรกิ จับรา่ งใหญท่ ่กี ำลังเค้นคลึง
ตัวเองอยู่ พราวพิลาศได้ยนิ เสยี งเขาคำรามด้วยความยินดีกับปฏกิ ริ ยิ าตอบรบั ของเธอ
“ได้โปรดเถอะ คุณทำอะไรกับฉันกันน”่ี

ของคณุ “เทรำาใกหำล้ผังมจตะน่ืรกั เตก้นันเไปง็นล่บะค้านแสตวค่ยุณคผงมร้แูไมล้่ชวสอนบิ สะถาวึงพไดร้ทหำมอจยาา่รงี น้ีแตพย่ระอเมจ้ราบั วผ่ามทรา่ อทไามง่
หไหนว้าแแลล้ว้วนพะบอโปุ อส๊ะรรอคะอไันรกบันอนบ่!ีบ”างชขาวยางหกนั้นุ่มอชยะ่างงักไมอค่ ทุาดานฝัเนสยี งห้วน เม่ือเคล่ือนตัวไปข้าง

เปน็ เวลาเดียวกับทีส่ าวน้อยกรดี รอ้ งเสยี งหลงกับความเจ็บอันเหลอื เชอื่ ชาย

หนุ่มทโี่ ถมลงไปจนสดุ ตัวขมวดค้ิว ซานโดรรสู้ กึ เจ็บเพราะเธอโอบล้อมเขาไว้แนน่ หนา
จนแทบจะคลั่ง พร้อมความจรงิ ทเี่ ข้ามากระแทกใจจนต้องสบถออกมา

“คุณยังไม่เคยหรอื น”่ี
“ยะ...ยัง ฮอื ...ฉันเจ็บ ออกไป ได้โปรด” พราวพลิ าศวอนขอ ยกมือข้ึนปิด
หน้าทีน่ ้ำตาไหลพราก ชายหนุม่ ผละออกจนรา่ งเบ้อื งลา่ งสะด้งุ ตาม แต่กเ็ พยี งเพ่อื จะ
ถอดถงุ ยางโยนท้งิ แล้วก้มลงจบู เธออกี คร้ัง

“ลองอีกรอบนะทูนหัว”

“ไม่เอา อย่านะ เจบ็ ...” ชกาัดยฟหันนกุ่มรกอ้มดลกงับปทลุกอปบฏเสกิ ยีริ ยงิ พาตรอา่ บสคน่ออยงๆขอรงกเุ ธลอ้ำรา่ งแสน

“เด๋ยี วก็หายเจบ็ ช.ู่ ..”
หวานที่ได้เข้าไปมาแล้วครั้งหน่ึง
“เจ็บ อ้อื ...” เสยี งประท้วงของเธอขาดหายเพราะเขาก้มลงปดิ ปากจ้ิมล้มิ
“เรยี กผมวา่ ซานโดร” ชายหนมุ่ สัง่ เสยี งห้วน ร้สู กึ เหมอื นอยากจะฆ่าคนข้นึ มา
กะทันหัน แตก่ ไ็ ม่สามารถผละถอยหา่ งจากเธอได้ นี่มันนรกชดั ๆ
เหปม็นดไตรัวมถ้ัง้าเทตขำอาใเนหป้คนน็ ว้ีเแธาทมอ็กตกซ้ัง็ไมี่ใจ่บใรแดสิมๆทุ่สธา์ วแิทนล่จี ้้วอะนไยมห่ีค่ยวนุง่ ่านเ!ก้ีกย่ี ล็ วอ่ กลับวสงาเวขบาใรหสิ ้กทุ ดธ์ กิมอ่ิเตนอหรน์แ้ลาป้วลพิวาหไปายปล้นคเงสไยมี ่
สาบานเอาไว้เลยว่าเขาจะไม่ยงุ่ กับสาวบรสิ ทุ ธ์ หิ น้าไหนในโลกน้ีอกี แล้ว นม่ี ัน
เหลอื เชอ่ื เขาคิดว่าสัตว์ โลกแบบเธอสญู พันธ์ ไุ ปหมดแล้วเสยี อกี
“ซานโดร...” สาวน้อยครางระงมเมอื่ ปากต่อปากพบกันแล้วจูบซา่ นใจกถ็ ูกมอบ
ให้เธอ

ตัวหนี จนา้กำตนาั้นคบลทอเหพนลว่ งยแจหน่งคชวายามหพนิศมุ่ วอายสาจกงึ จเระมเ่ิ ปขน็ ้นึ บอ้ากี แคตรง้ั่มือชน้ัแรนก้แี เลร้มว่ิ นจั้นงึ เไธมอย่ พากยทายี่ซาามนบโดิด
รจะทำให้เธอคล้อยตาม ไเดม๋ยี่นวานกก็เทะพพธริดบิ าเปขดิอตงเาขจาับกจ็บ้อิดงตเขัวาเรา่ เแดล๋ีย้ววรก้อ็หงคลับรวลญงดค้วรยางสเสหี ยนี ้งา
หวาน ตาเรยี วสวยหรปี่ รอื
แบบท่ซี านโดรต้องจ้องภาพนางพรายตรงหน้าด้วยความหลงใหล ไม่นกึ ว่าบทสวาทกับ

สาวพรหมจรรย์ จะนา่ อภริ มย์ เหนือคำบรรยายถงึ เพียงน้ี จนต้องก้มลงข่มขเู่ ธอก่อนที่จะ
ยอมให้สง่ิ ที่หญิงสาวกำลังครวญหา
“คุณจะอย่ใู ห้ผมรกั คุณอย่างน้จี นกว่าผมจะพอใจใชไ่ หม สัญญามาส”ิ
“ใชค่ ่ะ ใช่ อะไรกไ็ ด้ ได้โปรด” สาวน้อยอ้อนวอนเสยี งแหบจนลมื อาย เมื่อ
ความเสยี วซา่ นทก่ี ำลังจะไปถงึ ในทส่ี ดุ ถกู ย้ือแยง่ ไป มอื น้อยพยายามดึงเขาลงไปหา
“ดลี ะแพง ห้ามผดิ คำพดู ละ่ ผมเกลียดคนท่ีไม่รกั ษาคำพูด”
พราวพลิ าศมองใบหน้าคมสนั อย่างงนุ งง แล้วสะดุ้งเฮือกเมอื่ เขายอมมอบสง่ิ ที่
เธอต้องการให้ ซานโดรสาดซัดเข้าหาเธอรนุ แรงจนลืมความเจบ็ ไปชัว่ คราว หูได้ยนิ
เสยี งคำรามลั่นของรา่ งแกรง่ ทอ่ี ยเู่ หนอื เธอ ก่อนที่รา่ งหนาหนักจะทับลงมาแล้วพลกิ ตัว
เธอข้ึน จบู หน้าผากช้นื เหง่ือด้วยท่าทางเอาอกเอาใจ
“เยยี่ ม แพง เย่ียมมากทนู หัว ผมไมเ่ คยมคี วามสขุ ขนาดน้มี าก่อน”
“อมื ” เธอครางออื อารบั คำ ตอนน้เี รม่ิ ร้ตู ัวแล้วว่าไม่ได้ฝัน แต่สมองของพราวพิ
ลาศเบลอไปหมด ไมม่ ีแม้แตแ่ รงจะขยับตัวและรสู้ กึ งว่ งงุนข้นึ มาอีกครัง้
“คุณเปยี กไปหมดแล้วคนสวย ไปอาบน้ำกันก่อนแล้วค่อยนอน” ชายหนมุ่
ประกาศติ หลังจากผา่ นไปราวสบิ นาที เขาก้มลงอุ้มรา่ งชน้ื เหงอ่ื ตดิ มือข้ึนมาเพอื่ พาเข้าไป
ในห้องน้ำ ตาจับจ้องวงหน้าเรยี วงามแน่วแน่
กวา่ เขาแจพะเงบอื่ เธอนเาปนน็ แใคคไ่ รหเนขาซตา้อนงโรด้ใูรหย้ไังดไ้มน่อับยจากากนนกึ ้ไี ปรเแู้ ธตอ่เจพะียตง้อวง่าเมปันน็ คทงาเสปสน็ วเวาทลขานอางนเขพาจอนดู
เนพ้ันรมาะันเขเมาืไอ่ มไ่เรค...ยสตงดิสใยั จจใะคเปรมน็ าสนมาัยนวัยรนจุ่ นลมื ไปแล้ววา่ ครง้ั สดุ ท้ายทเ่ี ขาติดใจผู้หญงิ สกั คน
วันน้ีซานโดรอายสุ ามสบิ สป่ี ี ยังโสด และเป็นเจ้าของธุรกจิ การเดินเรอื ทใ่ี หญ่
ทีส่ ดุ ในยุโรป เขาไมเ่ คยเล้ยี งผ้หู ญิงคนไหนมาก่อน แตย่ ามน้ีชักอยากมนี างบำเรอ และ
เธอคนนั้นจะต้องชอ่ื แพง
วางเธอลงบนพ้นื เปิดฝักบัวและ
ปรบั อณุ ชหายภหูมนินุ่ม้ำอ้มุ รรา่ งา่ งออรอ่ชนรขรอะทงเวธยอเกข้ลาไาปยใเนปน็ห้อสงชี นม้ำพู หญงิ สาวทำท่าคล้ายจะหลับมิหลับ

แหล่ ปากอม่ิ เรอื่ บวมเป่งเพราะรอยจูบนับไมถ่ ้วน ตามตัวเธอมีรอ่ งรอยสแี ดงจางๆ ที่
ซตาาปนรโดอื รๆปรขะ้นึทัมบาเอมาอไงวเ้เขตา็มแไลป้วหแมลดบล้นิ แอตอย่ กงิ่ เมหาน็เลอียยรา่ มิงฝนั้ปีนากก็ยจงิ่้ิมทลำ้ิมใหช้เา้ ขๆาคจกึ นมชากายขห้ึนน่มุ ทเธำอหลนมื ้า
บ้ึง

“แพง อย่ายั่วนา่ ที่รกั ” ชายหนมุ่ ดุเสยี งกร้าว จับรา่ งออ่ นระทวยท่ียนื โงนเงน
นเหดิ มเอืดนียไวรเทก้ า่รนะดั้นูกใมหอื ้ยเรืนยี ตวัวขตารวงยๆกข้นึ ปัดป้อพงอตยัวนื เอองยา่ งน้ีเขาจึงเห็นว่าเธอสงู เลยไหลเ่ ขามา

“ไม่เอาค่ะ พอแล้ว”
“อาบน้ำเทา่ นั้นแหละ ยืนนิง่ ๆ” ชายหนมุ่ ว่าแล้วดันรา่ งน้อยชดิ กำแพง เรมิ่ อาบ
น้ำอุน่ ให้ตัวเองและหญิงสาว
ซานโดรมองรา่ งอ้อนแอ้นทีแ่ ทบจะหลับท้ังท่อี าบน้ำด้วยสายตาพินจิ พิจารณา เรม่ิ
ร้แู ล้วว่ามีบางอย่างผดิ ปกติ แต่เขายังไมอ่ ยากถามเธอตอนน้ี ถงึ ถามกไ็ มร่ วู้ า่ จะได้เรอื่ ง
เไหดล้ราอื วเหกรินอื เปแลลา่ะเขากต็ไดาส้คดี รำอสบนคิทรมอองเงทใพบธหิดนา้าแงสดนงาสมวแยปคลนกนต้ีาอมยใี า่ คงรตไรดา้เตปร็นงึ ใเจจ้าของเเธทอพสธวิดยา
อย่างเขาบ้าง สงสัยจะไมม่ ี เขานี่ ชา่ งโชคดจี รงิ ๆ!

เช้าวันถัดมา พราวพลิ าศกะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองเพดานห้ องหรหู ราอย่างไม่คุ้น
เคย ผดุ ลุกข้นึ นัง่ พรอ้ มครางออกมา เพราะเน้ือตัวของเธอรวดรา้ วไปหมดราวกับเพิ่ง
ผา่ นสมรภมู ิรบในสงครามกรงุ ทรอย หญงิ สาวยกมอื ข้นึ กมุ ศรี ษะท่ยี ังคงงว่ งงุนน้อยๆ
และปวดตุบๆ ความทรงจำมากมายหลัง่ ไหลเข้ามาในหัวสมองทำให้เธอสะด้งุ
บิดตัวดห้วญยิงคสวาาวมกล้มะลอางยมใอจงกรับา่ งสเปงิ่ ทล่เีอื กยดิ เขป้นึล่าเพรใาะบผห้านห้าม่ แตลกะลเนง้ือไปตบัวนขอตังกเธแอลก้วลตา้อยงเรปอ้ น็ งสคเี รขา้มง
และสัน่ ระรกิ ด้วยไม่รวู้ ่าจะทำอยา่ งไรกับตัวเองดี
พยายา“มคสุณดู หพารยะใจเข้านลีึก่ฉัๆนทแำมอ้นะไ้ำรตลางจไะปเอ!”อ่ คลอสแาตวก่ นม็ ้อิไยดซ้ไหบลหอนอ้าลกงมกาับดเข้ว่ายแมลใิ้วชคเ่ รปำ่ ็นคครวนญที่
ชอบตโี พยตีพายอยแู่ ล้ว

คนในราชสกลุ อัครเดโชทุกคนจะต้องควบคุมตัวเองให้ได้ หมอ่ ม-ราชวงศ์พงศ์
จักร์ บิดาของเธอบอกเอาไว้เชน่ นั้น

แตเ่ ธอจะกล้าบอกใครได้อยา่ งไรวา่ เธอทำอะไรน่าละอายถึงเพยี งน้ี แล้วเธอเปน็
อะไรถงึ ยอมให้เขาทำบ้าๆ ราวกับไม่ใชต่ ัวเองเลยสกั นดิ แล้วแม่สาวใชค้ นน้ันไปอยู่
เสยี ทไี่ หน ทำไมเมอ่ื คนื ถึงไม่มใี ครมาเรยี กเธอไปข้นึ รถแท็กซ่ี

แทก็ ซ่ี ฮ่ึม! มีแต่แทก็ ซนี่ รกทีพ่ าเธอมาปู้ยี่ป้ยู ำเสยี ปน่ ป้นี ่ะสิ
ปวดตุบมๆันไรมาว่ใกชับค่ วเปานม็ ฝไมันเก! รนเมเื่อพวราานะพนย้ีเกาดิยอามะปไระขต้ึนิดกปับะตเธ่ออเกรอื่ันงแรนาว.่ .เ.ขม้ืาอหเลากก็ ันยกข้นึ กมุ หัวท่ี
งานมากเธมอาเยข้ามาใทนางราา่ นชวนไดเธ้พอบมกาับเป็นทนาราาง่ แบกับสเซสนี ้อื ี ผแ้าลคะอบลัดเลญกา-ตชขิ ันอใงหเธมอแ่ ลระวคมยุ ถเรงึ อ่ืแขงอกื่นในๆ
ด้วยกันอกี หลายอยา่ ง หลังจากน้ันทารา่ กย็ ุ่งเพราะต้องคุยเรอ่ื งงานกับใครบางคน บัด
จชึงออบาใสจาทมีเ่ าขดาูแชลวเนธคอ้าแงลทะีอ่ หพาเาคร์รตอื่ เมงดนื่มต์ใรหา้วกับแเตธเ่อธเอปยน็ ังผไ้มูห่ไญด้ิงจใิบจเงค่ารยอื่ งดม่ื นั้นด้วยซำ้ เพราะไม่

หลังจากนั้นเธอกข็ อตัวไปห้องน้ำ ตอนนั้นเองทรี่ สู้ กึ ไม่สบายมากข้นึ จนไปขอยา
จากสาวรบั ใช้ในบ้านมากนิ แล้วมานัง่ รอที่ห้องนัง่ เลน่ และเธอดม่ื ไวน์ เพราะคอแห้ง
ไวน์ ใชแ่ ล้วไวน์ เธอเมาหรอื อะไรกันแน!่

จำได้วา่ หลังจากกนิ ยาและดื่มไวน์ แล้ว เธอร้สู กึ ดขี ้นึ จากนั้นก็งว่ งงนุ เธอนั่งรอ
สาวใช้ซง่ึ ไปเรยี กรถแท็กซจ่ี นหลับไปเพราะเจ้าหลอ่ นไมม่ าสกั ที
ในความมฝารันสู้ กึ ตแัตวอก่ ีก็ยทังพเี มอ่อื จมดคี จนำไมดา้ ปรลา่กุ งใสหงู ้ตใหืน่ ญข้ึน่ของชแาตยเ่ รวปูลงานามั้นอท้มุ กุ เธสอง่ิ ขพ้ึนรา่มเลาดือ้านนรบาวนกับจอากยู่
นั้นกว็ างเธอลงบนเตยี ง เขาก้มใบหน้าคมสนั ลงมามอง ชวนเธอคยุ อะไรบางอย่าง แล้ว
เรม่ิ จบู เธอ ถอดเสอ้ื ผ้าออก และจัดการกับรา่ งกายของเธอได้อยา่ งสบายๆ
พราวพมลิ ันาศรราว้ตู ักวับวา่เปไม็นไ่ คดว้ฝาันมกฝต็ันอนซเง่จึ มบ็ ันแกทบ็ไมขแ่ าปดลใจกยอาะมไเรขทาจี่ บะรลรอ่ เลงลงเอพยลไงปรตกั ามแคมว้ตามอฝนันน้รี ้สแู ตกึ ่
ตัวเตม็ ทีแ่ ล้ว แต่ความทรงจำและความรสู้ กึ ยามผวิ กายซาบซา่ นอ่อนไหวตอ่ สมั ผัสทไ่ี ด้

รบั ก็ยังฝังแน่นอย่ใู นความทรงจำ
“จะต้องเปน็ เพราะยากับไวน์ นัน่ แนๆ่ ” หญิงสาวอทุ านเสยี งแหบ ยกมือข้ึนปิด
หน้า พยายามขจัดความทรงจำอันน่าอับอายท้งิ อยนู่ านหลายนาทเี พราะทำใจไมไ่ ด้
เธอเคยได้ยินมาว่ามีสว่ นผสมในตัวยาบางชนดิ ซงึ่ เม่ือทำปฏกิ ิรยิ ากับ
แกอลลายกเอปฮน็ อยลา์ กแลล้ว่อมสปารมะาสราถทสง่ พผรลารว้าพยลิ แารศงไตม่อ่รร้ดู า่ ้วงกยาซยำ้ วา่อสาาจวถใงึ ชข้ค้ันนคนวั้นบเคอุมาตยัวาอเอะงไรไมมไ่าดให้ ้หแรอตื ่
มันจะสำคัญตรงไหน ในเม่อื เรอื่ งมันเกิดข้ึนมาแล้ว การท่ีเธอยังนั่งอยูบ่ นเตยี งของคน
แปลกหน้าต่างหากทสี่ ำคัญ!
ตาเรยี วเปดิ ข้ึนมองไปรอบๆ เตยี งและครางออกมาอีกครัง้ ด้วยใบหน้าซดี เซยี ว
เมอ่ื ไม่เห็นเส้อื ผ้าของตัวเอง
ยากลำบ“ไาปกไจหนนตล้อะ่ งนข่ี บฟแัลน้วไวจ้แะในสน่ อ่ เะพไรรากะลคับวดามี”เจ็บรา่ งอรชรพยงุ ตัวลงมาจากเตยี งด้วยความ

“ฉันทำอะไรลงไป แพงขอโทษนะคะคุณพอ่ แพงทำอะไรลงไป!” สาวน้อยพมึ พำ
กับตัวเองน้ำตาเออ่ คลอ พยุงตัวลากสงั ขารเข้าไปในห้องน้ำ ไมแ่ ปลกใจวา่ ทำไมเธอถงึ
อ่อนแรงถึงเพยี งน้ี ก็นั่นมันครงั้ แรก และเขาตัวใหญ่กว่าเธอมากมายนัก
ขออยา่ ให้เขากลับเข้ามาจนกวา่ เธอจะออกไปจากทีน่ ไี่ ด้เสยี
ขอทีเถอะ
ก่อน...สาวน้อยครำ่ ครวญกับตัวเอง อาบน้ำอนุ่ อย่างลวกๆ หวังจะออกไปให้พ้นๆ จาก
ท่ีน่โี ดยเรว็ แตเ่ มอ่ื เธอหอ่ ตัวออกมาด้านนอกด้วยผ้าขนหนูผนื ใหญท่ ี่ค้นเจอในห้องน้ำ
กต็ ้องตัวแข็งทื่อทเ่ี ห็นว่ามคี นอยใู่ นห้อง

“ทา่ นให้ยกอาหารข้นึ มาให้ซนิ ญอรนิ าคะ่ ” สาวรับใชค้ นน้ันรายงาน พร้อมวาง
ถาดอาหารลงบนโต๊ะ
คำว่า ‘ทา่ น’ ทำให้พราวพิลาศสะด้งุ ขบฟันกับรมิ ฝปี ากจนเจ็บ เขายังอยู่ทีน่ ี่แล้ว
เธอจะไปได้อย่างไรโดยทีไ่ มต่ ้องเผชญิ หน้ากัน
ร้ทู ันคว“าทมา่ คนิดอขออกงไเปธทอำงพานราคว่ะพิลาสศงั่โดลิฉง่ ใันจเจอนาไจวะ้ใเหป้มน็ าลดมแู ลซนิ ญอรนิ า” สาวรบั ใช้เหมอื น

พราวพิลาศพยักหน้ารบั ด้วยความอับอายขายหน้า ผ้หู ญิงอยา่ ง หมอ่ มหลวง
ทพโ่ีรดาวนพผลิ ู้ชาาศยแปอัลครกเหดนโช้าห้ิวไขม้นึเ่ คมยาคนิดอมนาดก้ว่อยนเหวา่มจอื ะนมวเี ปัน็นทผต่ี ้หู้อญงมิงารตาคกาอถยูกใู่ นสนถา่ีอนากจจาระณไม์ เใ่ ชชน่ ส่ นง่ิ ้ี
ผิดปกติสำหรับคนอื่น แตม่ ันขัดแย้งรนุ แรงกับศลี ธรรมคำสัง่ สอนทีเ่ คยได้รบั และขนบ
ธรรมเนยี มประเพณที ีเ่ ธอยดึ มัน่ มาตลอดชวี ิตที่จะมีสามแี ค่เพียงคนเดยี วจากการ
แต่งงานอย่างถกู ต้อง หากไมม่ เี หตุสดุ วิสัยจรงิ ๆ

“เสอ้ื ผ้าของฉันละ่ อยูท่ ี่ไหน” หญิงสาวถามเสยี งสัน่
“เอ่อ...ดิฉันเอาไปซกั เมื่อสักครนู่ ้เี องคะ่ ทา่ นสงั่ เส้อื ผ้ามาให้ซนิ ญอรนิ าใหม่
กดัฉิบัแนกก้มำแลดังซงกัก่ำรดี คอนยฟู่ ังอกกี็แกส้มกั แไมดเ่งกกนิ ่ำเหหนมง่ึ อื ชนวั่ กโมันงคงจะเรยี บร้อย” คำบอกเล่านั้นมาพร้อม
“ขอบใจมาก ฉันอยากได้เส้อื ผ้าให้เรว็ ทสี่ ดุ เธอเหน็ กระเป๋าถือของฉันหรอื
เปล่า” พราวพิลาศถามเสยี งออ่ นแต่มอี ำนาจอยใู่ นทีอยา่ งคนที่เคยชนิ กับการออกคำสัง่
“อยู่บนโต๊ะหน้ากระจกคะ่ เด๋ยี วดฉิ ันจะข้นึ มาใหมน่ ะคะ”
ยน่ จมกู “ขอออบกมใจานจ้ะิด”หนหง่ึ ญิงพสารวาวพพยลิักาหศนร้าบี แยลก้วแทกร้วดุ นต้ำัวสนม้ ัง่ ค้ันมสอดงขอ้ึนาหมาารจเิบชก้าแ่อบนบเปอนเ็ มอรยกิ ัา่นงแแลร้กว
แล้วลงมอื รบั ประทานอาหารอย่างหิวโหยทว่าเรยี บรอ้ ย ตากวาดไปรอบๆ ห้องนอน
รหารคหู ารแาลขะนตากดแใตห่งญล่ งตทัว่จี ัดแตถ้ง่าสสถเี อาิรป์ทนโกิทไนม่เกขง่ รมึ แบกตบ็ ้อผง้ชู นาัยบวา่ เเคจร้าอ่ขื งอเงรหอื ้อนงทเปกุ ็นช้นิคดนูปมรรี ะสณนีติยมมี
พอสมควร

ถ้าอยา่ งเขนาั้นเปเขน็ าใกคต็ ร้อกงันเปนน็ ะพ่ีชถ้าายเธขออจงำทไมารผ่ า่ ทดิ ่ีชอื่ เขาซบาอนกโวด่ารชอ่ื กซัสาซนนีโดี รอยทา่ ง่นี แี่เนป็นน่ บอ้านนขจอะงเปเข็นา
ใครอนื่ ไปไม่ได้ แล้วมันจะทำให้อะไรแตกต่างออกไปละ่ !
รับประทพารนาวเสพริลจ็ ากศ็สใำชร้เววจลขา้จาวัดขกอารงขกับองอตาหัวเาอรเงชา้ ไมกน่ระาเนปน๋าถักือเพปรักาเะลหือ่ มมดพครวาาวมรอะยยับากยังมสี มบัติ
เขรอา่ รงอ้เธนอออันยนูค่ ่ารอบดทสกุ นูช้ีใน้ิ ห้เคปรน็ าเวพนยี ้ีรงอฝเัพนียร้างยเสไป้อื ชผัว่้ากเธาอลกน็จาะนได้แตง่ ตัวและไปจากท่ีนี่ ท้ิงค่ำคนื



4

ฉันไม่ใชโ่ สเภณี

พราวพิลาศเพิ่งได้ รบั เส้อื ผ้ าจากสาวใช้เมือ่ สักครงึ่ ชวั่ โมงที่ผา่ นมา เธอหยบิ
กระเป๋าถือมาถือเม่อื แต่งตัวเสรจ็ เรยี บรอ้ ย และคลมุ ทับด้วยเส้อื โคตของตัวเอง กอ่ น
แอบออกไปดลู าดเลา
ผโคถลนงาังทสปาสงรคกิะเดรดัน้ินับพพกด้ืน้บววเ้าวยปงา่ภ็นใไาหมไพมญ่มเ้ขีใข่ ัคดียดรมน้าอันนสยเบนีรู่หนย้ีำนมบเ้าปันเหป็น้เอปน็โงคน็มมัขนสไอวฟาังบวคจนรติ ้บสอิราตยกงัลจรจมงึหุดคีชรปอ่อูื่ รยตะๆดัวับบ้ดาเน้ปวปยดิ รพปะรรกะมอตเรบู ยีดเบ้วดหยินรเอฟเู ขออ้ากรช์มนดุ าิเตจฝอามรา์

หญิงสาวอดมองไปรอบๆ อยา่ งชนื่ ชมไมไ่ ด้ เม่ือเห็นความอลังการงานสร้างของ
เกลาิศรตขกอแงตผ้งู่ทซเี่ ปงึ่ จน็ ัดเจว้าาขงไอดง้อยา่ งมรี ะดับ ไมด่ มู ากหรอื น้อยเกนิ ไป บง่ บอกถงึ รสนิยมชัน้
กน็ออ่ ยงยากาหวเดญเตินิงม็ ดสต้วาัวยวหเทเ้ิวพ้ารเรอปางะลเไ่าทมอ้าอ่ ยสยดู่น้ าี สกงใู คหู้่บเกอดิ เบพเบสรายีางะงไพว้้แนื มไข้มจณ้ะทไเ่ีะมปทจ่น็ เ่ี ำดมเปนิันน็ลสตงะบ้ออันงาดรไบดีไรหด้ค้นวรยใีาคบเทรฝ้ากน่เุ ป็จเรลกงิือาะยแชใตนนเ่ ดิธถทอุง่ี
เชอ้ื โรคต้องหัวหด ทำให้หวนนึกถึงบ้านเรอื นไทยหม่ทู ่ีกรงุ เทพมหานคร พราวพิลาศ
ชอบเดินเล่นด้วยเท้าเปลา่ ตรงชานเรอื น แล้วนั่งบนลูกกรงเพ่ือเฝ้ามองปลาหางนกยงู
ในอ่างบัวหลากสี

ชัว่ ขณะหนง่ึ นั้นหัวใจของเธอก็อัดแนน่ ข้ึนมาด้วยความรสู้ กึ ผิดต่อผู้เปน็ บิดา
ไหมากร่ ู้ทคา่ นงจร้วูะเา่ สนยีอใกจจแาลกะเผธอดิ จหะวหังนในกี าตรัวเเผธชอญิเปหน็ นอ้ายก่าับงวย่าิ่งท่คี พ่หู รมา้ันวพแลลิ ้วาศยกั้งาตวข้อางชมา้ าลเสงยโี ดทยา่ ใไมห้่รใ้ตคู ัวร
เพราะความอาดูร

“ซนิ ญอรนิ าจะไปไหนเหรอคะ” เสยี งเรยี กแสนสภุ าพออ่ นน้อมนั้นทำให้สาวน้อย
ตกใจจนความคดิ ชะงักงัน พราวพิลาศแทบจะทำรองเท้าหลุดมอื เมอ่ื หันไปมองคนเรยี ก
ด้วยทา่ ทางคล้ายหวาดผวา สาวรับใชค้ นนั้นนั่นเอง

“เธอ...ฉันจะกลับบ้านจ้ะ”
พราวพลิ าศยืดตัวข้ึนด้วยท่าทางสงา่ งามตามปกตเิ มอ่ื ตั้งตัวได้ สาวใช้แอบกลนื
น้ำลายลงคอ เพราะเจ้านายสงั่ ไว้ว่าให้ดูคุณผู้หญงิ เอาไว้ให้ดี ห้ามไมใ่ ห้คลาดสายตา
โดยเด็ดขาด แล้วถ้าแขกของเจ้านายจะกลับอย่างน้จี ะไม่ให้คลาดสายตาได้ยังไง มัน
ต้องเรยี กว่าหายไปจากสายตาเลยถงึ จะถกู
“ซนิ ญอรนิ าไมร่ อกอ่ นเหรอคะ ทา่ นบอกวา่ เด๋ียวจะกลับเข้ามาคะ่ ออกไปธุระ
เรอ่ื งงานสำคัญแป๊บเดยี ว ทา่ นวา่ มเี รอ่ื งจะพูดกับซนิ ญอรนิ า”
พราวพลิ าศฟังรายงานนั้นแล้วต้องขบฟันแน่น หน้ารอ้ นจ๋ี “ฉันเสยี ใจจ้ะ เธอชอื่
อะไรนะ”

“ดฉิ ันชอ่ื กิเซลค่ะ” สาวใช้ทอ่ี ยใู่ นชดุ เครอ่ื งแบบบอก
พราวพิลาศพยักหน้ารบั ด้วยท่าทางไว้ตัว เชดิ คางสงู เล็กน้อย ท้ังๆ ท่ีปกตเิ ธอไม่
ใชค่ นไว้ตัวเลยสกั นิด เว้นเสยี แต่จะเจอพวกบ้าๆ ทั้งหลาย แตท่ ่ีทำนี่ก็เพราะต้ังใจจะ
ขม่ แม่สาวรับใช้เพ่ือให้ปลอ่ ยเธอกลับออกไปเทา่ นั้น
ตเปขี น็ ลวุมา่ ทถ“ำก้าเเเิปขซน็าลยวังา่ ฝออายีกกาฝขก่าอคยบยุ มคกีเบัุณบอฉทรัน์่าโนทกรข็ใศหอ้พัทงก่าทน์เิขซขอลองดเงธ้วกอยิเซนละโทแรต.ฉ่ ันมมธีาเุรอะงกเห็แ็นล้วจกะัอนย”ู่รอไมส่ไาดว้น้เออยา
“เออ่ ...จะดีเหรอคะ” สาวรบั ใชท้ ่ีมีเล่ห์ น้อยกวา่ สาวสังคมถามด้วยความไมแ่ นใ่ จ
ปนกังวล เพราะเจ้านายสงั่ เอาไว้อีกอยา่ ง แตผ่ ู้หญิงตรงหน้ากลับบอกอีกอยา่ ง ใครๆ
ก็รดู้ ีวา่ ซานโดร กัสซนี ี ไม่ผอ่ นปรนให้แก่การละเมิดคำสงั่ ใดๆ
กิเซลมองใบหน้าเรยี วใสลออตา เครอ่ื งหน้าทุกชน้ิ รบั กันงดงามเหมาะเจาะตาม
แบบตะวันออกด้วยความชน่ื ชม
ต้ังแตก่ ิเซลได้รับคำสงั่ จากมารดาของซนิ ญอร์กัสซนี ใี ห้ย้ายจากกรซี มาอยทู่ ี่

ฟขเหณลน็ อะเพเเรดอ่ืนียนซวร์ กว่ ันไมมกเต่เ็ดคียูใยงสเขหสอ็ะนงอซซาาดานนรโาโดวดรกรพัเบปามใน็ ีนคค้รำนคข้แา้ึนงรไเกกปคาะ้เาพธงอบรางนวดหทง้อั้งามงตเัวลดยเหูสปยัก็นาคสดรอเงั้ ยงเ้ดบมิ ยุคียวลวนกิ ทเกสรี่ เิ นซวม่หล์เเขพแ้าิ่งตดเ้คใว่ นยย
กันอยา่ งไม่ขัดตา ท้ังสวยสงา่ และน่ารักอ่อนเยาว์ ชวนทะนุถนอมอยู่ในที

ทา่ ทางจะหวงมากเสยี ด้วย เพราะสงั่ ไว้เสยี ดบิ ดี ถ้ามาแล้วไม่เหน็ เธอ กิเซลจะ
ต้องโดนเลน่ งานหนักแน่ๆ สาวใชน้ ่วิ หน้าคดิ ด้วยความกังวลใจ

“ดี เอาอย่างน้แี หละนะ ฉันมธี ุระ ไปนะจ๊ะ” พราวพิลาศไมร่ อให้ใครมารง้ั เอาไว้
คนท่อี ยากบนิ หนเี ดนิ ตัวปลิวออกไปหน้าบ้านโดยมีสาวใชน้ ิว่ หน้าเดนิ ตามไป

“เอ่อ...ซนิ ญอรนิ าคะ รอสักหนอ่ ยได้ไหมคะ ไม่งั้นดิฉันจะต้องโดนตำหนิแน่ๆ ที่
ปลอ่ ยให้คณุ ไปเอง อยา่ งน้อยก็รอให้ดิฉันเรยี กแท็กซใี่ ห้เถอะนะคะ” กิเซลพดู ด้วย
น้ำเสยี งร้อนรน และเพราะคำพดู สดุ ท้ายน้ันแท้ๆ ทำให้พราวพิลาศชะงักเพราะเรม่ิ
เหน็ ด้วย
ประตูรั้วเรอยี ยกหู่ แ่าทงอก็ อซเกี่ ขไ้าปมเาปกน็ ด็ โเียหชมนอื ์ นกเธันอคจงะไไมดม่้ไมีปัต่ญ้อญงเาดเดนิ ินอบอนกรไอปงเอเทง้าสเพ้นรสางะู บเทอา่ บทบเี่ ธาองอจยำไ่าดง้
น้ีโดยไม่เจบ็ เท้าได้แน่ แล้วการรอแทก็ ซก่ี ็คงจะเสยี เวลาไมก่ ี่นาทีหรอกมั้ง

“เอาเถอะ เรยี กเข้ามาเด๋ียวน้ีเลยนะจ๊ะ เด๋ยี วฉันจะไปทำธุระไม่ทัน” สัง่ เสรจ็ ก็
ยอมเดนิ ไปนั่งรอบนโซฟา ทำให้กิเซลย้ิมรับด้วยสหี น้ายนิ ดี
เรยี กรถพแรทาก็วพซลิี่ าศหญนัง่ งิ รสอาอวยยก่อู ยข้า่องมนอื ั้นขอ้นึ กี มกาวด่านู สาบิ ฬนกิ าาทดี ้วยใหบลหังนจ้าาคกอ่ กนเิ ซขล้าหงรา้อยนตัรวนไปโทเกรศรงพั วทา่ ์
เแขตา่มจันะกคลงับเปม็นาใสนถวานนิ กาทารีใณดว์ ทนิ ส่ี าดุทแีหสนนง่ึ จะแอลหิ ้วลเักธออคเิ หงลไมอ่ื ร่ จู้ ะแทลำหะนน้่าาออับยอา่ งาไยรขาเยธหอนไม้าสไ่ ดำ้หกรลบั ัวคนนะ
อยา่ งเธอ

ยิง่ คดิ ถงึ ใบหน้าคมสันหื่นหวิ ท่ีอยู่เหนือรา่ งเธอ ยามเขาก้มลงมองและพูดอะไร
บางอยา่ ง

แคค่ ดิ ก.็ ..สาวน้อยยกมือข้ึนลบู ขนอ่อนๆ ทีต่ ั้งชันข้ึน หน้าร้อนจ๋ีราวกับมันเพ่ิง

เกดิ ข้ึน

หากต้องเจอหน้ากันจรงิ พราวพลิ าศกไ็ ม่รจู้ ะเอาหน้าไปซอ่ นไว้ที่ไหน นี่เปน็ เรอ่ื ง
ทส่ี ดุ แสนจะอับอายมากเกินกวา่ ท่เี คยเกดิ ข้นึ ในชวี ิตสาวเลยทเี ดยี ว
“โอ๊ย! ไปโทรศัพท์ ถึงไหนกันนะเน่ยี !” คนที่ร้อนใจเพราะอยากออกไปเรว็ ๆ ผดุ
ลกุ ข้นึ คิดวา่ จะเดินไปตามหาคนรับใช้ของบ้าน กเ็ ผอญิ กับท่รี า่ งในชดุ ยนู ิฟอร์มเดนิ
กลับเข้ามาพร้อมถาดเครอ่ื งดืม่ ในมอื

“ดฉิ ันกลัวซนิ ญอรนิ าจะกระหายน่ะค่ะ เลยไปทำน้ำมะเขือเทศมาให้ก่อน”
ถาดเครอ่ื งดื่มถกู วางลง สทาำวใใหช้คว้ นางทแ่รี กอ้ ้วนทใมี่ จไี รอ้สู ฝกึ ้าดจขีับ้นึบมอากหถนึงอ่คยวามหเายร็น้ไู ม่วา่ ลมงันบเปนน็ที่
รองแก้วตรงโต๊ะด้านหน้าของเธอ
วธิ ีเหนย่ี วรง้ั เวลารอใครบางคนกลับมาให้ทัน เพราะหลังจากทโ่ี ทร. ไปบอก กเิ ซลกไ็ ม่
ยเปอน็ มรโาทยรก.าเรรสยี ดุ กทแ้าทยก็ ซต่ี ามคำสงั่ ใหม่ของคนที่ให้เงนิ เดอื น กอ่ นยกถาดเครอ่ื งดื่มออกมา
“ขอบใจนะจ๊ะ เออ่ ...เมอ่ื คืนมสี าวใชค้ นหนงึ่ เอายามาให้ฉันกนิ บอกว่าจะเรยี ก
แทก็ ซใ่ี ห้แตก่ ห็ ายไปเลย”

“อ้อ คงจะต้องเป็นโซเฟยี แนๆ่ เลยค่ะ เมื่อคนื มแี ขกทะเลาะกัน โซเฟยี เข้าไป
ห้ามเลยโดนลูกหลง ตอนน้ยี ังอยู่ทีโ่ รงพยาบาลเลยค่ะซนิ ญอรนิ า”

“อยา่ งน้ันเหรอ” พราวพิลาศพึมพำ แทบอยากจะหลับตาลงแล้วนั่งคดุ ค้ไู ว้อาลัย
ให้แก่ความโชครา้ ยของตัวเอง

“ค่ะ ซนิ ญอรนิ าต้องการอะไรอีกหรอื เปล่าคะ”
“ไมแ่ ล้ว เธอไปทำงานเถอะ ฉันจะรออยู่ท่ีน่แี หละ” สาวน้อยบอกเสยี งหงอย
หันไปพยักหน้าให้สาวใชท้ ไ่ี ด้รับการอบรมมาดีเย่ยี ม เจ้าหลอ่ นยอบตัวเล็กน้อยแล้ว
ถอยหลังเดนิ หายลับเข้าไปตามทางเดิม ท้ิงพราวพลิ าศไว้ในห้องรบั แขกขนาดใหญต่ าม
ลำพัง

ผ่านไปอกี สบิ นาที คนที่ด่มื น้ำมะเขอื เทศจนหมดแก้ วกผ็ ุดลกุ ข้นึ ยืนอกี คร้ัง

ด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ
‘รอไม่ไหวแล้วนะ ทำไมชา้ จัง มันชกั จะยังไงๆ อยู่นะเนีย่ ออกไปรอหน้าบ้าน

เลยดกี ว่า แทก็ ซมี่ าจะได้ไปเลย’
เรว็ เทา่ ความคิด รา่ งอรชรลกุ ข้นึ ยนื แล้วคว้ากระเป๋าถอื แต่ขณะทเี่ ธอกำลังจะใส่

รองเท้าสน้ สงู อยู่หน้าบ้านนัน่ เอง เสยี งรถกแ็ ลน่ เข้ามา ทำให้สาวน้อยย้มิ อยา่ งยนิ ดี
ชะงักค“้าแงทเก็ มซื่อมี่เหาแน็ ลแ้วท!ก็” ซเปี่ ส้ายียงดใำสเปพน็ มึ รพถำหบรอสู กเี ตงนิัวเมอันงวอับย่างลงิ โลด แล้วเงยหน้าข้นึ กอ่ นจะ

‘คณุ พระชว่ ย ไม่นะ! เด๋ยี วน้ีแทก็ ซเ่ี ขามียหี่ ้อ แอสตัน มาร์ติน ด้วยหรอื !’
พราวพิลาศยืนแข็งทอื่ อย่ชู ัว่ อึดใจ รถสดุ ฮอตคันดังกล่าวจอดพรดื เบรกเอ๊ียด
ลงแทบจะตอ่ หน้าเธอ หา่ งจากบันไดลงไปไม่ก่ีหลา แล้วคนขับรา่ งสงู ใหญส่ วมแว่นสชี า
กก็ ้าวลงมาจากรถในชดุ สทู สขี รมึ เน้ียบไปทั้งตัว
รา่ งสงู ใหญน่ า่ ครนั่ คร้าม และดูกำยำมาดแมนอยา่ งชายชาตรี แค่เหน็ ก็รวู้ ่ามี
แรงดึงดูดทางเพศสงู จนพราวพลิ าศยนื นงิ่ เหมอื นถกู สาป ก่อนจะรบี สะบัดหัวเรยี กสติ
เมอ่ื จำได้ว่าคนทก่ี ำลังถอดแวน่ ออกคือคนทเี่ พง่ิ ได้รว่ มเตียงกับเธอแบบถึงพรกิ ถึงขิง
เมอ่ื คืนน้ี พราวพิลาศก้าวลงจากบันไดเหมอื นมีวญิ ญาณไล่หลัง ‘หนีกันซง่ึ ๆ หน้า
นแ่ี หละ’

“เด๋ยี วสิ จะไปไมร่ ำ่ ไม่ลากันเลยหรอื คนสวย!”
เสยี งห้าวทรงพลังดังออกมาจากปากงามได้รปู นั้นไมท่ ันไร มอื ใหญข่ องเขาก็
เอ้ือมมาคว้าหมับเข้าทีต่ ้นแขนของพราวพลิ าศตอนวิง่ ผา่ นหน้าเขา ทำให้สาวน้อยตัว
หมนุ คว้างกลับมาจนแทบจะหน้ามืด เธอจำใจต้องเงยหน้าสบตากับคนทไ่ี ม่อยากเห็น
หน้ามากทส่ี ดุ ในโลกด้วยใบหน้าสชี มพูเข้มเพราะเลือดท่ีมาหลอ่ เล้ียงจากหัวใจสบู ฉดี
แรง

“ฉันจะกลับบ้านแล้วคะ่ ” พราวพลิ าศบดิ ข้อมือออก กล้ันใจสบตากับเขาอยู่ชัว่
ผขณมแะลกะ่อตนาจสะดี เำมเนปิ น็หนปรี ะกใานยกแลส้างจสนวาม่ งอยงาแมลก้วลใาจงสวันั่นไเหธอวสังเไกรเตคเหราน็ เขวีย่าเวขคามร้มึผี ิวสในี บ้ำหตนาล้าทอเี่ ่อธนอ

จดจำได้ดใี นนาทีแห่งความสขุ ซา่ นนั้นคมเข้มและกรา้ วแกรง่ แต่ตอนน้เี ธอร้สู กึ ตัวเต็มท่ี
และเธอท้ังอับอายและอดสใู จจนอยากจะหายตัวได้เหลอื เกิน!

“จะรบี ไปไหนกันละ่ ท่ีรกั ผมหรอื อุตสา่ ห์ รบี กลับมาหา ไปทำงานแค่ไมก่ ่ีชัว่ โมงก็
คิดถงึ คุณเกอื บทกุ นาที แทบแยเ่ อาแน่ะแพง” ชอื่ ของเธอท่ีหลดุ ออกมาจากปากสดุ
เซก็ ซ่ี และน้ำเสยี งห้าวทุ้มน่มุ นวลนั้น ทำเอาเธอจะหายใจไม่ออก อยากตายดับใน
บัดเด๋ียวน้ัน

เขาจำชอ่ื เธอได้ด้วย นเี่ ธอคงไมไ่ ด้บอกชอื่ จรงิ เขาไปด้วยหรอกใชไ่ หม!
“ฉันมธี รุ ะค่ะ เรอ่ื งเม่อื คนื เปน็ ความผิดพลาด และฉันจะขอบคณุ มากถ้าเราจะ
ลืมเรอ่ื งนั้นกันเสยี ลาคณุ ตรงน้เี ลยกแ็ ล้วกัน” พราวพลิ าศรบี ตัดบทด้วยไม่อยากต่อ
ความยาวสาวความยดื อยากแต่จะหนีไปให้พ้นๆ พยายามบิดแขนออกจากมอื ของเขาที่
เหมือนเชอื กมีชวี ติ เพราะมันไมห่ ลวมลงเลยสกั นิดจนสาวน้อยชกั โกรธ
“อะไรกัน คณุ น่ไี มม่ ีมารยาทเลยนะท่ีรกั เสรจ็ จากบนเตียงก็จะสะบัดก้นหนี จะ
ไมม่ ีเยื่อใยลำ่ ลากันสักหน่อยหรอื ” เสยี งนมุ่ นวลนั้นแขง็ ข้ึนมาระดับหน่งึ จนพราวพลิ าศ
ขนลกุ ซู่
“ไมม่ ี แล้วกไ็ มส่ นด้วย ปล่อยฉันเถอะค่ะมสิ เตอร์ ฉันมธี ุระจะต้องรบี ไป”
อติ าลวี เ่าธซอนิ เชญดิ อครา์ งแสตัง่ ค่ด้นวยฟนัง้ไำมเสใ่ ยีสงใ่ ไจว้ตเัวขแาบกบลัเบจเ้าลน่ือานยมืออีกแขถ้ามงยรัั้งงเไอมว่ยบอามงเรลยี ากกเรขา่างแอบรบชครนท่ี
ด้ินหนดี ้วยความตื่นตระหนกมาแนบรา่ งแกรง่ จนเธอหมดมาดท่ีเพ่งิ ข่มเขาไปหยกๆ มือ
เลก็ ดันกำแพงมีเลอื ดเน้อื ตรงหน้าออกอยา่ งอับจนหนทาง ใบหน้าเรม่ิ ไรส้ เี ลอื ด
แเสพยี งงใคหอ่“มทนห่ ูนขมห้าดังวห้วไพปนูดอกัขนับ้นึเผปไัว็นปเคสนยุงิ่ีย่ ทกี่เันเขขขาาถ้าไงนมบั่เดรนมยี กากอ่กวน่าทม”ำิสใซเหต้าคอนนรโ์รหดบั รรคอเปำกสลนยีงั่่ ะเนบจ๊วะิกธิ ตสีกางโารตสพดัย้ดูวผเยมปคค็นวงอาตมอ้อโกกงคสรำอธสนงั่
‘ผัว’ จ“นบแ้าทนบ่ะสจะิ ลฉ้มันตไงึ ม่ไเดธ้เอปเน็พอิง่ อะไารยกุยับ่ีสคบิ ณุ เอ!ด็”ปีสเารวยี นน้อจยบรม้อางหเสมยาี ดงๆหลยงังไตมกน่ ตึกะอลยงึ ากกับมคีสำาวมา่ ี
ไม่อยา่ งนั้นจะหนีการคลมุ ถุงชนมาอยา่ งน้หี รอื

ยังเปน็ ค“งร้ัน้งั แหรรกอื ขอถง้าคอณุ ยา่ เงนนย่ี ั้นบเขอากเรหยี นก่อวยา่ อสะวิ ไา่ รเมเอื่ พค่ิงนื จะทผีผ่ ่ามนแไทปบไมบก้่าค่ีชลวั่ ั่งโอมยงแใู่ ทน้ๆตัวไคมณุ ่น่าคแวถามม
จำส้นั เลยนะ”

นอนด้ว“ขยะม..า.เเปข็นาเภรยรี รกยวา่าอเซยก็่างซน์ ้ีหฉมันดยเังลไยมห่มรสี อื าเมปี ลค่าุณ” เองรกา่ ็เงถเลอ็กะกตวู่ใ่าดห้้ิผน้เูหรญา่ เมิงทื่อกุ โดคนนหทนต่ี ั่มวุ เรอา่ งง
ใบหุรษญุ อ่ลยากา่ งกตลอับนขท้นึ ีเ่ ไปปิดบปนระบต้านูรถลงมใาบคหรง้ันแ้ารคกมสนั เรมิ่ เห้ยี มเกรยี มจนแทบไม่เหลอื เค้าสภุ าพ

“ผมเองกย็ ังไมเ่ คยมีเมียสกั ที แตก่ ำลังอยากมนี างบำเรอไว้ใช้งานสกั คน เรยี ก
เมยี นัน่ แหละคงจะใช้ได้เหมือนกัน” ชายหนมุ่ เงยหน้าครนุ่ คิดแล้วสรปุ เองเสรจ็ สรรพ
ก่อนจะเจรจากับเธอต่อ “เอาอยา่ งน้ดี ีกว่านะแพง เรามาตกลงกันดีๆ คุณคดิ ราคาเทา่ ไร
บอกมาเลย จะรายเดือนหรอื เหมาจา่ ย แถมโบนัสด้วยกไ็ ด้เอ้า สไู้ มถ่ อยอยู่แล้ว”
บอรอุ ษุกเมปาน็เดมพูแ่ือลญล้วาาผกมรลาาร่บุ งหหอันัวรกชหลารัยกบวมลับัาบถรเขาาวม้ากไเปธับอใหนายหจา้อตกังวหรไับาดง้แตขาทกพำอใรหาีกว้เคธพรอิล้งั กาัศดชเาฟหยันน็หแนแนมมุ่ น่ ส่ ทเาแ่ีมวปอื่ใลชร้งว้กู รา่ เิ าตซ่ งัวลจเโาอผกงสลเส่ภหุ ยีานพท้าี
โดนหลอก แถมยังหน้าเหอ่ ร้อนจนแดงก่ำราวกับล้นิ จีเ่ พราะเพิ่งถกู เหยียดหยามครั้ง
ใหญ่ในชวี ติ

คนอย่างหม่อมหลวงพราวพิลาศ อัครเดโช น่นี ะ จะต้องถูกถามราคาคา่ ตัว
เหมือนโสเภณีในซอ่ งนางโลม เหลือเชอื่ จรงิ ๆ ปกติผ้ชู ายทุกคนท่ีร้จู ักครอบครัวของ
เธอจะต้องมารายล้อมให้เกยี รติ เพราะชาตติ ระกูลและฐานะทไี่ มไ่ ด้ยากจนของธดิ าของ
หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ อัครเดโช มใิ ชห่ รอื !

“มันจะมากไปแล้วนะคะคณุ สภุ าพบุรษุ ถงึ ฉันจะพลาดจนเคยมีเซก็ ซ์กับคุณเข้า
ก็ไมไ่ ด้หมายความว่าฉันจะขายตัว กรณุ าปลอ่ ยมือด้วย ฉันมธี รุ ะสำคัญท่จี ะต้องไปทำ
ไมม่ ีเวลาให้คนหน้ามืดอยากเล้ยี งนางบำเรอ อยากได้นักก็ไปหาเอาข้างหน้าส”ิ

“ให้ตายเถอะแพง ผมไม่เคยถามราคาใครเลย คุณนีน่ ับว่าโชคดีสดุ ๆ แล้วนะ
เทลูนน่ หตัวัวเลถย้านค่าณุ ทนูสหงสัวยั วบา่นผเมตจียะงมเรีเางเินขจ้าก่ายันหไรดอื้ดเเีปปลน็ า่ บล้าะกผ็ มลจะอตง้อเสงนไดอ้คมุณาดูกไอ่มนอ่ ยยัง่างไดน้ั้นผอมยก่า็

คงไม่มอี ารมณ์ จะนอนกับใครอีกเลย จากกันแคไ่ ม่กช่ี ัว่ โมง ผมยังแทบบ้าเพราะความ
ต้องการคุณแน่ะท่รี กั ” อภมิ หาเศรษฐหี นมุ่ บรรยายเสยี งห้วนด้วยสหี น้าเกร้ยี วกราด
เหมอื นเธอเพ่ิงโกงเขา แถมยังจับมือเธอไปทาบหน้าขาตัวเองเพอ่ื ยนื ยันคำพดู หน้าตา
เฉย พราวพลิ าศสะบัดมอื หนี หน้ารอ้ นซรู่ าวกับโดนไฟเผา ร้อนจนตอนน้ีเธอคงแดงไป
ทั้งตัวตั้งแตร่ ากผมจดปลายน้วิ เท้า เพราะสมองจดจำสง่ิ ทมี่ อื เพ่ิงทาบนั้นได้ดีจนอยาก
เอามอื ไปล้างสบูส่ ักสบิ รอบ

“อ๋ยึ ...บ้าน่ะสิ ฉันไมส่ นหรอกวา่ คณุ จะเป็นยังไง จะรวยแค่ไหน แต่ฉันไมข่ ายตัว
เข้าใจไหมคะมิสเตอร์”

“กบ็ อกแล้ววา่ ห้ามเรยี กผัวว่ามิสเตอร์”
“แต่คณุ ไมใ่ ชส่ ามขี องฉัน ปลอ่ ย!” พราวพลิ าศกรดี รอ้ งลัน่ เม่อื โดนอุ้มตัวลอย
เปธลอวิ รขบี ้ึนยบกันมอืไดครลา้วอกงัลบำเธคออเแปขน็ ง็ เแพกยี รงง่ สขงิ่อขงอคงนทอี่ ย่ๆู ก็ตวัดรา่ งของเธอข้นึ มาแล้วเดินตัว

“ก็ลองมาเลน่ บทน้ีกันสักพักเถอะนา่ อย่าเพ่ิงปฏเิ สธสง่ิ ทีค่ ุณเองกต็ ้องการมาก
เหมอื นผมเลย”

“ฉันไม่ได้ต้องการ ปล่อยฉันลงเด๋ยี วน้นี ะซานโดร เออ่ ! มิสเตอร์กัสซนี ”ี เมอ่ื
โมโหจัดจึงลืมว่าแกล้งจำชอื่ ของเขาไม่ได้ ชายหนุ่มก้มลงมองแล้วเงยหน้าข้นึ หัวเราะลัน่
“ต้องอยา่ งน้สี ทิ ร่ี กั จำได้ไหมเม่อื คืนคุณเรยี กชอ่ื ผมต้ังก่ีครง้ั เรามคี วามสขุ ด้วย
กันขนาดไหน ถ้าผมพอใจแล้ว เท่าไรผมกส็ รู้ าคา แพงไมต่ ้องโก่งคา่ ตัวหรอกนา่ ”

“อ๋ี...หยุดพูดนะคนบ้า ฉันไม่ได้โก่งค่าตัว ฉันเมายาน่ะเข้าใจไหม ไมไ่ ด้อยากมี
อะไรกับคณุ เสยี หน่อย”
สาวน้อยรบี อธิบายด้วยน้ำเสยี งและสหี น้าโกรธจัด ทำให้ชายหน่มุ ชะงักเงยี บไป
เหมือนกำลังคิด แต่ไม่ยอมหยุดเดนิ พราวพิลาศก็ไมก่ ล้าด้นิ เพราะกลัวจะตกบันไดตาย
ดค้วอยขกอันงเทข้ังาคแู่ล้วตขรว่าบนจเปนน็ กทระางทยั่งามวาจถนึงโชถางยทหานงเ่มุ ดยนิ อดม้าปนลบ่อนยนตั่นัวแเธหอลละง เธอจึงจิกเลบ็ เข้าท่ีต้น
ไว้แนน่ แต่จับข้อมือเลก็ เอา

“ปลอ่ ยฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน ฉันไม่เต็มใจนอนกับคณุ จะไมข่ ายตัวด้วย!”
ทำให้ผ“มเโจชบ็ คนดะขีแพนางดหนย้”ี ุดพขูดว่ นจบกไม็เดง่ ้ันินมโดาถนงึหหนนัก้าแหน้อ่ งเเรดอื่ ิมงพเมอาดยี านเขะ่ าผเปมิดเขป้ารใะจตอู วอ่าแกต่ใแคลร้วนรง้ัะ
เอวเล็กลากคนท่ดี ้ินรนเต็มท่กี ลับเข้าห้อง คราวน้พี ราวพลิ าศทั้งจกิ ท้ังท้ึง ทุบตจี นเขา
แสบไปหมดท้ังตัว

“ปล่อยนะเว้ย” สาวเรยี บรอ้ ยหลดุ มาด เธอตะโกนลัน่ เลกิ สนใจมารยาทโดย
สย้อนิ มเชตงิ กเปก็นไ็ อท้หาสมสอวนาี่ยทังเขไมาอ่มยมี ูอ่ารยย่าางทนก้ีจับนเกธอวา่ เขทาำจระาพวกอับใจวา่ เมมันอื่ จเะธมอาเสกเยี กทนิ ่าไใปห้แเขลา้วแนละ้วจะต้อง

“หยุดเด๋ยี วน้แี ม่คณุ ” คนโดนข่วนหนักเข้าชกั หงดุ หงิดเหมอื นกัน

“ไมห่ ยดุ ปลอ่ ยฉันไปนะ ฉันไมเ่ ต็มใจ เข้าใจไหมว่าไม่เต็มใจ!”
“แพงจะเตม็ ใจเองนัน่ แหละ ถ้าเมือ่ คืนแพงบอกวา่ เปน็ เพราะฤทธ์ ิยา ง้ันวันน้ีเรา
มาลองกันใหม่”
ชายหนมุ่ บอกเสยี งห้วนแล้วดันตัวเธอลงไปบนเตียง เรม่ิ ลงมือถอดเส้อื ผ้าของ
ตัวเองอย่างใจเยน็ แตพ่ ราวพิลาศไมเ่ ยน็ ด้วย เธอรบี เผ่นผลุงจนเขาต้องรบี รวบเอวไว้
แล้วดันเธอลงไปใหม่ทั้งทย่ี ังปลดกระดมุ เส้อื ไม่เสรจ็ รา่ งใหญก่ ักเธอเอาไว้ใต้รา่ งเขาบน
เตยี งนอน ตาจ้องมองแมเ่ สอื สาวทีก่ ำลังโกรธจัดด้วยความพศิ วงงงงวย ขนาดว่าโกรธ
เธอก็ยังสวยและทำให้เขาคกึ ขนาดน้ี จะหยุดตัวเองไม่ไหวแล้วนะน่ี
ซานโดรจ้องมองเธอ หูฟังเสยี งบรภิ าษของเธออย่างไม่ค่อยอนาทรรอ้ นใจนัก
ของเขานเปีก่ น็อ็ ทีกี่รดู้ปีใกนตแิเขวดาถวืองสตงััวคมไมม่ ีเสสงยี สลยั ะจทะ่จี เะปใ็นหเ้ผพู้หรญาะงิเขมาาไวดา่ ้เใปส็นห่ เนจ้้าาขอมางดเธขอรเมึปจน็ ัดคเยน็นแรชกา
แนๆ่ จงึ ยอมให้เธอเสยี หนงึ่ คน แแถตม่จเะธใอหก้ป็ยลัง่อสยวเยธแอลไปะมนมี ะ่ าหดรสอื งา่ ฝงัานมไขปนเถาอดะน้ี ชายหนมุ่
นกึ ทึง่ ปนนับถือหญิงสาวอยใู่ นใจ
ถึงจะรสู้ กึ เหมือนตัวเองโรคจิตหน่อยๆ ทีก่ ำลังจะใชก้ ำลังโอ้โลมเธอ เพราะ
ตั้งแตเ่ กดิ มาซานโดรกไ็ ม่เคยต้องบังคับใครสักที อยา่ วา่ แตใ่ ช้กำลังเลย สว่ นใหญ่สาวๆ
บรกิ ารเขาเองด้วยซ้ำ แต่ไม่รวู้ า่ ทำไม แคไ่ ด้เหน็ หน้าแมเ่ ทพธิดาคนน้ี เขากล็ มื ตัวไปหมด

อยากแต่จะดงึ เธอมาแนบชดิ เชยชมเสยี ให้สมใจอยาก เมื่อเธอไม่ให้ ก็เลยพานอยาก
จะบังคับเอาเสยี อยา่ งน้ัน

“ปล่อยฉันนะ อยา่ ให้ฉันออกไปได้นะ ฉันจะไปแจ้งความจับคณุ ข้อหาข่มขืน
จะเอาเข้าคุกซะให้เขด็ ” เธอขู่ฟอ่

“เข้าคกุ คุกแปลวา่ อะไรเหรอทร่ี กั ไม่มีตำรวจคนไหนในอิตาลีจะยอมจับผมด้วย
ข้อหาน้หี รอก เว้นเสยี แตผ่ มจะไปปล้ำพระราชนิ ีอังกฤษเข้า แล้วพระองค์ ทรงไม่ยอม
เลยไปแจ้งความ ซง่ึ มันก็ไม่มที างเกดิ ข้ึน” บอกเสรจ็ กห็ ัวเราะครน้ื เครง ซานโดรย่ืนมอื
มาจะปลดเสอ้ื ผ้าของเธอออก เม่อื เส้อื ผ้าเรมิ่ หลุดล่ยุ เพราะสแู้ รงเขาไม่ไหว สาวน้อยก็
กรดี ร้องเสยี งหลงแล้วดันตัวข้นึ ตบหน้าเขาเตม็ แรงเสยี งดังสนั่นเพราะสดุ จะทน

เผียะ!

กำลังขอคงราฝว่านม้ทีอื ุกเลอ็กยา่ งซหกียแุดกช้มะขงักอเงหซมานอื นโดถรูกเหส็นาปรอยมใอื บสหแี นด้างคเปมน็ เขป้ม้ืนหชันัดตเจามนแรกงเ่อหนวจ่ียะงหสันดุ
กลับมามองเธอชา้ ๆ ด้วยแววตาลุกวาบจนพราวพลิ าศคดิ วา่ เขาจะตบคนื แต่ซานโดรก
ลบ้ับาเกพรระาชะโาดกนเสตอ้ื บขเอปงน็ เคธรอ้งั ขแารดกว่นิ จนเหน็ ชดุ ชั้นในด้วยสหี น้าเห้ียมเกรยี ม เนอื่ งจากกำลัง

“ต่อไปห้ามตบผมนะแพง ไม่ง้ันคณุ จะต้องเจ็บตัว”
“ทำไม คณุ จะฆา่ ฉันหรอื ไง หรอื ว่าจะตบคืน โอ๊ย! ไมน่ ะ กรด๊ี !” สาวน้อยกรดี
บร้อนงเเปสลยี อื งยหเลปงลเม่า่อื อเวขดาดกันลต้ามัวเเนธอ้อื ตเปิดน็ กมับัดเตๆียแงแบลบ้วซถเู ปออดรเ์สมอ้อื อเดอลกจนเหน็ รา่ งกำยำลำ่ สันทอ่ น
“ไมฆ่ ่าหรอก สวยๆ อย่างน้ีฆ่าท้งิ กค็ งจะเสยี ดาย แตจ่ ะทำอย่างน้ตี า่ งหากล่ะ”
“ไม่นะ อย่า!” หญิงสาวหลับหูหลับตากรดี รอ้ ง น้ำตาไหลพรากราวทำนบพัง เม่ือ
เขาก้มลงเคล้าคลึงรา่ งนุ่มนิ่มและพยายามจะปลดเสอ้ื ผ้าที่เหลือของเธอออก
“พระเจ้า!” ซานโดรชะงักกึก เม่อื จบู ลงไปพบแต่น้ำหนู ้ำตาบนใบหน้าเนียนใส
เธอทั้งด้นิ ทั้งทุบตเี ขาอยา่ งบ้าเลือด เมอ่ื ส้ไู ม่ได้ก็ขดตัวกลมสัน่ ระรกิ อยูบ่ นเตยี งจนเขา
รสู้ กึ เหมือนกำลังรงั แกสตั ว์ สงวนท่เี หลอื อยไู่ ม่กต่ี ัวบนโลกเข้าเตม็ เปา เออ...ลมื ไป ก็

เธอเป็นสัตว์ สงวนที่เขาคิดว่าสญู พันธ์ ุไปแล้วนี่หวา่ !

“แพง หยดุ เถอะ!”

“ฉันมะ...ไม่สบาย เมายา โดนขม่ ขนื แล้วคุณยังจะมีหน้ามาบังคับฉันอกี ไอ้คน
ป่าเถอื่ น!” พราวพลิ าศตะโกนว่าท้ังน้ำตาเสยี งเครอื หญงิ สาวกระถดตัวหนี จ้องเขาด้วย
สหี น้าคับแค้นใจจนซานโดรอยากจะคำรามลัน่ เมอื่ โดนใสร่ า้ ย
“ถามหนอ่ ยวา่ เมอ่ื คืนผมขม่ ขืนแพงตรงไหน ยอมเองแท้ๆ”
ถ้าเธอไม่ยอมตั้งแต่แรก เขาคงไม่เสยี งานเสยี การกลับมาดเู ธออยา่ งน้ี คนอย่าง
ซานโดร กัสซนี ี ไมเ่ คยเสยี เวลาทำเงินเพราะเรอื่ งผ้หู ญิง แมเ่ ทพธิดาเวอร์จินน่ีเลน่ ตัว
เปน็ บ้า!
“ก็ฉะ...ฉันไม่รตู้ ัวนี่ ฉันไมส่ บาย ถงึ เมอ่ื คนื คณุ ไม่ขม่ ขืน แล้วตอนน้ลี ่ะ!” เธอ
เถยี ง หน้าแดงก่ำด้วยความอาย
“ไม่สบายงั้นหรอื ไหนลองเล่าเรอื่ งเมายามาให้ฟังหน่อยซ”ิ ซาน-โดรยอมรามือ
หยบิ เส้อื ทตี่ กอยบู่ นพ้นื มาสลัดๆ แล้วใสก่ ลับไปใหม่เหมอื นเดมิ ด้วยสหี น้าบ้งึ ตึง จาก
น้ันรา่ งใหญจ่ งึ ท้ิงตัวลงนั่งจนเตียงยวบ มองหญิงสาวลากผ้าหม่ ไปคลมุ ตัวเอาไว้มดิ ชดิ
เพราะทั้งเน้อื ทั้งตัวเหลือชน้ั ในแคส่ องชน้ิ อวดรา่ งผ่องกระจ่างตา พราวพิลาศจ้องเขา
ด้วยแววตากลา่ วหารนุ แรง

ขนาดเขาเคยเหน็ เคยดอมดมมาแล้วท้ังตัว เธอก็ยังหวงอกี แน่ะ เหน็ แล้วพาน
ให้โมโหหงุดหงิดมากยงิ่ ข้นึ กวา่ เดิม!

โแซทเก็ ฟซียใี่ พ“หฉา้ ฉะ.ัน.ก.ฉไิเปัซนรลไอมบท่สอหี่ บก้อาวยง่านสังา่ วเเลลใย่นชไค้แปนลข้วนอคั้นยงคาจจงะาจอกะอสชกาอื่ วไโปใซตชเฟขอ้ นอียงทคม่ี ณุ เเี มรมออืื่่ างคกพืนนิ อแดขเี กแลลขย้วอโบดงคอนุณกลใูกทหหะ้เเลขลงาาเะรกยี ันก
ตหอลับนรนอ้ีคโนซรเฟับียใชทข้่ไี ปอเงรคยี ุณกแอทย็กู่ทซโ่ี จร่ี งนพกยราะบทาั่งลคไณุ ม่ใมชาเ่นหั่นรอแคหะละ”เมอื่ คเธืนอฉเันงยี กบินไยปาไกมับส่ ไบวตนา์ เขแาลเ้มวอ่ืก็
เล่าถงึ ตรงน้ัน ยกมอื ข้ึนเชด็ น้ำตาป้อยๆ

“กนิ ยากับไวน์ น่ีคุณมีสตหิ รอื เปลา่ หอื สาวน้อย ถ้าคนทม่ี าเจอคณุ เข้าไม่ใชผ่ ม

จะทำยังไง!” ชายหนมุ่ อ้งึ ไปชวั่ ครกู่ อ่ นจะเอย่ ถามสหี น้าถมึงทงึ ทำให้พราวพลิ าศอ้าปาก
เคป้าน็ง บุญพดูคอณุ ยเ่าสงยีกเับหวล่าือกเากรินที่เ!ขาเอาตัวเธอซงึ่ ครองสตไิ ม่ได้มาปู้ยี่ปู้ยำพรา่ พรหมจรรย์ ท้ิงน้ัน

“ฉันจะไปรไู้ ด้ยังไงกันล่ะ ฉันไมส่ บาย คิดอะไรไมค่ ่อยเปน็ เหตุเป็นผล แล้วฉัน
กห็ วิ น้ำ”

“โอเค แล้ววันน้ีคณุ รสู้ กึ ยังไงบ้าง”
“ฉันจะกลับแล้ว” พราวพิลาศไม่ตอบคำถาม แต่เรมิ่ ถอยลงจากเตียงอกี ข้างเม่ือ
เใหบน็ หชนา้ายทหปี่ นกมุ่ปนิดง่ิคไวปามรเส้ธู อกึ ไไมด้่สดาเี ยมี่ยารมถเเดวา้นคเวสายีมแคติดเ่ ขวลอางทเข่เี ขาไาดโม้จโาหกเใธบอหเนท้่าานน้ั้ันนแหผล้ชู ะายคนน้มี ี
“หยุด! นั่งอยู่ตรงน้ันแหละ ยังไม่ต้องไปไหนท้ังนั้น แล้วเปน็ อะไรไป ทำไมถงึ
ร้องไห้” ซานโดรถาม มองใบหน้ามอมแมมด้วยสหี น้าแข็งกรา้ ว
“ฉันไมไ่ ด้รอ้ งไห้ ฉันแคโ่ มโห คราวน้ีคณุ ก็รแู้ ล้ว ฉันจะกลับละ”
“จะกลับไปไหนละ่ แพง ไมใ่ ห้ไปหรอก อยู่ด้วยกันเสยี ท่นี ี่ละ ไหนๆ ก็เกิดเรอ่ื ง
ข้นึ แล้ว ผมบอกแล้วไงว่าถูกใจแพงมาก เท่าไรกส็ ้รู าคา บอกมาสสิ าวน้อย ถึงแพงจะ
เมายา แต่ไม่เหน็ หรอื วา่ เมอ่ื คืนเราเข้ากันได้ดี คณุ ไม่มีทางหาใครที่จะให้ความสขุ ได้เทา่
ผมอกี หรอกนา่ ”
ถกู ว่าอ“าฉรมันณไม์ ต่ใอชนโ่ สนเ้ีเภปณน็ อนี ยะ่างบไอรกมแันล้วว้วาว่าไุ่นมข่ เาสยยี ตดัวา”ยตเัวธอโขมบโฟหันคบับอแกคเส้นยี ใงจเเคหรลอื ือจบะอกกลไา่ มว่
จนไมร่ จู้ ะทำตัวอย่างไรถกู
“ผมไม่ได้บอกว่าแพงเป็นโสเภณี แคอ่ ยู่ด้วยกันสักพักระหว่างที่เราถูกใจกัน
ทำไมถงึ คิดมากนัก ไหนบอกผมซวิ ่ามาทำอะไรทอ่ี ติ าลี เลิกร้องไห้สทิ ี่รัก น่ีมันไมใ่ ช่
เรอ่ื งใหญ่โตเลยสกั นดิ ”
‘ไม่ใชเ่ รอื่ งใหญ่!’ พราวพลิ าศชะงักอ้ึงตะลึงงันจนตัวชา เมอื่ รับฟังและเห็นทา่ ที
นั้น

สหี น้าคมสันของ ซานโดร กัสซนี ี บอกว่าเขาหมายความตามทเี่ ขาพดู ทกุ อยา่ ง

ราวกับการท่ีเธอมอี ะไรกับผู้ชายครงั้ แรกเพราะความผดิ พลาดเป็นธรรมดาของโลก ไม่
เคกวดิ รขค้นึรำ่แคลร้ววญชรอ้า่ งงเไปห็น้เสคยีวดามายคหดิ รแอืบเบสวยี ัตเวถลุนาิยวมิตรกากวับกัมบันเครอ่ื งจนักอรกมจีชาวกี ิตหาคแวลาะมไสรน้วัฒุกกนับธสรงร่ิ ทม่ี
สน้ิ ดี

แม้คนื ทีผ่ ่านมาพราวพิลาศจะสงสัยว่า ผู้ชายคนน้จี ะเคยรจู้ ักเหน็ อกเหน็ ใจใคร
หรอื ไม่ เขามคี วามสามารถทจี่ ะเข้าใจอารมณ์ อันซบั ซ้อนของจิตใจมนุษย์ บ้างหรอื
เปลา่ ...สงสัยจะไมเ่ คย!

“ไมบ่ อกอะไรทั้งน้ัน ปลอ่ ยฉันไปเด๋ียวน้ีนะมิสเตอร์กัสซนี ี!” เธอออกคำสัง่ อกี
ครงั้ ไมอ่ ยากตอบคำถามอะไรสักนดิ เกลียดผู้ชายหน้าทนไรค้ วามรสู้ กึ คนน้เี หลอื เกิน
รา่ งอรชรด้นิ เต็มแรงเมื่อเขาเคล่อื นตัวเข้ามาใกล้แล้วดึงเธอไปกอดเอาไว้ มไิ ยที่เธอจะ
ขัดขืนจนน้ำตาเจ้ากรรมไหลเตม็ หน้าด้วยความทรมานใจทส่ี ้เู ขาไม่ได้

“ชู่ อย่ารอ้ งไห้สิ มอี ะไรก็มาพดู กันดๆี หรอื ว่าเสยี ใจท่มี าเสยี สาวให้ผม” ซานโด
ร กัสซนี ี แทบอยากจะถอนใจออกมายาวเหยียด รงั้ หญิงสาวมากอดเอาไว้แล้วลบู หลัง
ลูบไหล่บอบบางอยา่ งทะนุถนอม

“ยังจะมีหน้ามาถาม”
ลนั้ะ่นทเสีร่ กั ยี “”หตน้อ่องฟถยัางไมคมสใำ่ ถชิ าหไ่ มมรดเ่อื ห้วน็ยผจคมะวเมาอมอี งงะกุนไ็พรงนรง้อ่าขเมอสทงยี จเี่ ใขะจาจแ่ากลยไ้็วคมา่ ่ใตชอว่พบ่ารแแาพทวนงพไิลมแา่มศลีคก้ววแ็ปาทัญมบสหอขุายมหาันรกอือจอยะะตกู่ ไรรรงดอี ไรยหอ้ ่านงง
โหยหวน ผ้ชู ายคนน้เี หลอื เชอื่ จรงิ ๆ

“จติ ใจคณุ มันหยาบกระด้าง ฉันไม่ได้เตม็ ใจเลยสกั นิด คณุ พูดเอาแต่ได้ ลองทา
รา่ โดนคนแปลกหน้าข่มขืนดสู ิ คุณจะยังยินดกี ับน้องสาวของคณุ อยไู่ หมล่ะ”

“น่ีแพงร้จู ักทารา่ ด้วยหรอื ”
เขาถามอย่างงวยงง ทำให้คนท่กี ำลังโกรธจนลมื ตัวชะงัก แล้วรบี สา่ ยหัวเหมือน
ลกู ข่าง กลอกตาไปมา กลัวว่าเขาจะตามไปถามเรอื่ งของเธอกับน้องสาว แม้ทารา่ จะไมร่ ู้
อะไรมาก แตพ่ ราวพิลาศก็ไม่ต้องการให้ผ้ชู ายคนน้รี อู้ ะไรเกย่ี วกับตัวเธอท้ังนั้น

“ไม่รจู้ ักค่ะ ฉัน...ฉันแคไ่ ด้ยินใครเรยี กชอ่ื เธอเทา่ นั้น เลยทราบวา่ เธอเป็นน้อง
สาวของคณุ ได้โปรดเถอะค่ะ ปล่อยฉันไป ฉันอยากกลับบ้าน”

“แพงพักอยทู่ ไ่ี หน พักกับใคร มายังไง แล้วเมอื่ คนื มางานเล้ียงกับใคร เล่ามาให้
หมดซ”ิ

“โอ๊ย! นีม่ ันไม่ใชเ่ รอ่ื งของคุณเลยนะคะ เราไมไ่ ด้เปน็ อะไรกันเสยี หนอ่ ย”
เพราะมัวแตเ่ ถียงจนลมื น้อยใจ น้ำตาของเธอจึงหยุดไหลไปตั้งแตเ่ ม่อื ไรก็ไม่รู้ ซานโดร
จงึ ใช้สายตาลูบไล้เน้ือตัวของเธออย่างพึงพอใจ ประกายในดวงตาคมกล้าสเี ข้ม ทำให้
สาวน้อยหน้าแดงเถือก

“ไมต่ ้องไปหรอก อยดู่ ้วยกันเสยี ทน่ี ี่ละ”
“ไม่เอา ปล่อยนะ เลกิ พูดบ้าๆ ได้แล้ว”
“แล้วเรอ่ื งเมือ่ คนื จะเอายังไง” ปากถาม แล้วจ้องหน้าพยักพเยดิ ให้เธอพดู พราว
พลิ าศกล้ำกลืนน้ำตาลงแล้วสา่ ยหน้า ผวิ แก้มซดี เซยี ว แววตามีรอ่ งรอยของความ
สะเทอื นใจจนคนมองหงดุ หงดิ
“ไม่เอายังไงท้ังนั้นละค่ะ มันเปน็ ความผิดพลาด เรากค็ วรจะแยกกันเสยี ตรงน้”ี
“ให้ฟร”ี ชายหนมุ่ ถามกลับด้วยน้ำเสยี งหยอกเย้า มองแก้มเนยี นท่เี ปน็ สจี ัดมาก
กวา่ เดมิ ด้วยความอัศจรรย์ ใจ
“คุณมัน...”

“ถ้าไม่ฟรกี ็อยู่ด้วยกันกอ่ น เอาไว้เรามาตกลงกันใหม”่ ซานโดรตัดบท
“ฉันไม่ต้องการตกลงอะไรกับคณุ ฉันมนี ัดกับเพือ่ นพรงุ่ น้ีท่ี เออ่ ...ฉันต้องไป
แล้ว”
“เพือ่ นท่ไี หน” ชายหนุ่มหรต่ี าลง จ้องใบหน้าเนยี นที่มที า่ ทางหวาดผวาอย่างปิด
ไมม่ ิด แม้เธอจะไม่ยอมสบตาด้วยเลยสักนิด
“ทน่ี ี่ละค่ะ เธอเปน็ คนอิตาล”ี
“อ้อ...แล้วแพงมาทำอะไรที่นี่”

“มันเรอื่ งของฉัน”
“เรอ่ื งของแพงก็เรอื่ งของผมด้วย ถอื วา่ เราเปน็ ธุระของกันและกันระหว่างที่
ความสมั พันธ์ ชัว่ คราวของเรายังตกลงกันไมไ่ ด้กแ็ ล้วกัน”
คณุ ” พ“เรราาวไพมิลไ่ ดาศ้มกีคัดวฟามันสบมั อพกันธ์ อะไรกัน แล้วฉันก็บอกแล้วว่าไม่มอี ะไรจะตกลงกับ

“แตผ่ มมี เอาละ ลุกข้นึ แตง่ ตัว ผมหิวข้าวแล้ว เด๋ียวจะต้องกลับไปทำงานต่อ”
ชายหนมุ่ ลกุ ข้ึนหันหลังให้เธอ แล้วยกข้อมอื ข้นึ ดูเวลา

“คุณทำอย่างน้ีไม่ได้นะ ฉะ...ฉันมีคหู่ ม้ันแล้ว กำลังจะแต่งงาน!” พราวพลิ าศก
ลั้นใจบอก ใชว้ ิธีการสดุ ท้ายที่คาดว่าจะได้ผล เธอสงั เกตเหน็ แผ่นหลังกว้างนงิ่ ขึงไปกับ
ขา่ วใหม่น้ี จากน้ันซานโดรก็หันมาสบตากับเธอด้วยสหี น้าซง่ึ ทำให้หญงิ สาวผงะเพราะ
ประกายกร้าวในดวงตา

“งั้นหรอื ถ้าอย่างนั้นก็ถอนหม้ันเลยก็แล้วกัน”
ถ้อยคำลนุ่ ๆ จากปากของเขาทำเอาเธอแทบสำลักลมหายใจตาย ไม่เคยเห็นใคร
หา่ มดบิ เถอ่ื นได้เท่าเขามาก่อน ร้ทู ั้งรวู้ ่ามคี วามผดิ พลาดเกิดข้นึ แต่นอกจากจะปราศจาก
ความละอายใจแล้ว ยังจะให้เธอถอนหมั้นเสยี อีก
“มันอยทู่ ่ีไหนไอ้คู่หมั้นที่ว่านี่ เมือ่ คืนแพงมางานเล้ียงกับมันใชไ่ หม”
“ไม่ใชค่ ะ่ คณุ ไมเ่ ห็นหรอื ฉันต้องไปแล้ว ฉันอย่ทู ่ีนีไ่ มไ่ ด้”
“นา่ สนใจนะ” ซานโดรเอย่ เสยี งหยัน
“ซนิ ญอร์กัสซนี ี น่มี ันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งตลกนะคะ คณุ กำลังทำลายชวี ิตของฉัน” เธอ
วิงวอนเสยี งสัน่ หวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากเขาบ้าง แต่กไ็ มม่ ีวแี่ ววตอบสนอง
“มันชอื่ อะไร”

“ใครชอ่ื อะไร!”

“คู่หม้ันของแพงนะ่ มันชอ่ื อะไร”
“คุณจะบ้าหรอื ฉันจะบอกคุณได้ยังไง” พราวพลิ าศเบกิ ตากว้างอยา่ งหวาดผวา

ซานโดร“ถห้าันบหอลกังไเมดไ่ นิ ดอ้กออ็ กยไดู่ ป้วนยอกกันหเ้อสยงี แทลนี่ ้วี่ ปิดสปบิ รนะาตทูลนี งะเแบพาๆง ไมง่ ั้นผมจะกลับเข้ามาใหม่”
อยู่ชัว่ ครรู่ บี ดีดตัวผึงข้ึนมาแตง่ ตัวใหม่ รา่ งอ้อนแอ้นท่ีน่ิงขงึ ตัวเย็น

ห้านาทีต่อมาหญงิ สาวจงึ เดินลงมาชน้ั ลา่ งอีกครงั้ โดยมกี ระเป๋าถอื อยใู่ นมือ
เหมือนเดมิ สว่ นรองเท้านั้นคงหลน่ อยูท่ ไี่ หนสักแห่งหน้าบ้าน กิเซลรออยู่แล้วทบ่ี ันได
สาวใช้ก้มหัวลงตำ่ ไม่ยอมสบตาด้วยเมือ่ เห็นเธอ

“เชญิ ทางน้คี ะ่ ซนิ ญอรนิ า ท่านรอรับประทานอาหารกลางวันอยู่ค่ะ”

โต๊ ะอาหารขนาดใหญน่ ้ันคงจะมคี นรว่ มโต๊ ะได้ ถงึ ยส่ี บิ คน และตอนน้ี ซานโด
ขร้นึ กเัมสื่อซไนี ดี ้ยกนิ ก็ เำสลยี ังงนฝัง่ เี อท้ยาข่คู อนงเสดายี ววใตชรแ้ งลหะัวพโรตา๊ะว-มพหี ลิ นาังศสอื กพอ่ ิมนพท์ อีส่ ยาย่ใู นตมาขอื องชเขายาจหะนล่มุ ดเลงยงจหับนท้าี่
เท้าเปล่าปราศจากรองเท้าของเธอ แล้วขมวดค้วิ มุน่ พลางวางหนังสอื พิมพ์ ลง

“กเิ ซล ทำไมไม่หารองเท้าให้ซนิ ญอรนิ าใส”่
“เออ่ ...ค่ะท่าน ดฉิ ันจะรบี ไปหามาให้เด๋ียวน้ี ให้คนเสริ ์ฟอาหารเลยนะคะ”
“ฮอ่ื ...มานั่งนส่ี แิ พง” ไม่พูดเปล่าแต่ชายหนุม่ ยังลกุ ข้นึ มาจงู ข้อศอกเล็กให้มานัง่
ลงข้างเขา ตามองเครอ่ื งแตง่ กายซงึ่ เขาให้คนเอามาสง่ แล้วขมวดค้ิวหนักกวา่ เดมิ เพราะ
มันเหมือนจะใหญก่ วา่ ตัวเธอไปหนึ่งเบอร์ แต่กระนั้นก็ยังสวมใสม่ ันและวางท่วงทา่ ได้
สง่างามจนใครๆ คงจะลืมไปเลยว่าชดุ น้ไี มเ่ หมาะกับเจ้าตัว
อย่างน้“คี เงดต๋ยี ้อวงผสมัง่ จใะหเ้ตรยัดี กใหทมาร่ทา่ ั้งมหามใหด้ด”ตู คัวำแบพองกเลแา่ ลน้วั้นหทาเำสใอห้ื ้ผค้นาใฟหัง้แหพวงาใดหผมวด่ ากีหวน่าักกตวัว่าเเดลมิก็ ๆ
แต่ทารา่ทจาะรสา่ องสยัยา่ งหนร้ันอื หเปรลอื า่ !วา่ เเธมอื่อจคะืนใหเธ้ทอากราล่ รับ้ไู มตไ่อดน้เดไห็ดนขาดอวย่าา่ เงกไดิร.อ..ะหไญรขงิ ้นึสาทวีน่ เปเ่ี มดิ ือ่ กครืนะเนป้๋ีาถวือ่า
ข้นึ มาดแู ละผอ่ นลมหายใจเม่อื เหน็ วา่ โทรศพั ท์ มอื ถอื แบตฯ หมด
“ฉะ...ฉันไม่ต้องการชดุ ใหม่ ฉันต้องการไปจากท่ีน่ี ฉันจะกลับไปหาคหู่ ม้ันของ
ฉัน” หญงิ สาวโกหกเสยี งสัน่

แคค่ ิดว่าจะต้องบากหน้ากลับประเทศไทยด้วยสภาพแบบน้ี กท็ ำให้เลือดในตัว
ของพราวพิลาศเย็นเยอื กจนอยากจะตายสักรอ้ ยคร้ัง ผ้ชู ายคนไหนยังสมควรจะได้รับ
คู่หม้ันอย่างเธออีกหรอื เธอหนีมาทน่ี ี่ ทำให้บดิ ากับหมอ่ มราชวงศ์อัครัชเสยี หน้า และ
ยังหาเรอื่ งให้ตัวเอง แล้วเธอจะกล้ากลับไปแตง่ งานกับใครได้ ในเมอื่ เกิดเรอ่ื งข้ึนถงึ
ขนาดน้ี

หัวอกของหญงิ สาวอัดแนน่ ด้วยความร้าวรานอีกคร้งั แต่เปแตน็ ร่เวบี ลขาจทัดเ่ี ธมอันจทะ้งิ ตไ้ปอเงสตยีั้ง
โดยเรว็ อยา่ งแนว่ แน่ นีไ่ ม่ใชเ่ วลาทีจ่ ะมาฟมู ฟายเสยี น้ำตา
สติชว่ ยเหลือตัวเองให้รอดพ้นจากสถานการณ์ น้ีต่างหาก
“ได้ยังไงกัน ผมทำให้คุณเสยี หาย แพงก็บอกเองว่าผมทำลายชวี ิตของแพง
ดังนั้นผมจะรับผดิ ชอบเอง ผมจะต้องพบคู่หมั้นแพง”
ไตมา่มเคีรยีววามสจวำยเปเบน็ ิกเกลวย้าสงกั นปิดกปิดยแ่ิงวควุณต่ืนทำตแรบะบหนนั้นก
นะ่ สิ “คณุ จะอยากพบกับเขาทำไมคะ
เทา่ กับว่าคุณทำลายชวี ติ ของฉัน”
ไม่มดิ แตช่ ายหนุ่มย้มิ ให้เธอเลก็ น้อย ตอบกลับด้วยน้ำเสยี งหยอกเอินเหมือนสตั ว์ กิน
เน้ือท่ีกำลังเลน่ กับเหยอ่ื ในปาก
“กจ็ ะได้ถอนหม้ันกันเสยี ให้เรยี บร้อย ว่ายังไง ตกลงบอกได้หรอื ยังว่าเขาเปน็
ใคร แตแ่ ปลกนะ คู่หม้ันหายทั้งที ไม่เห็นมใี ครตามมาเอาเรอื่ งกับผมเลย”
“คุณชายอะ...เอ้อ! เขาไม่รวู้ ่าฉันอยู่ท่นี ี่ ซนิ ญอร์กัสซนี ี คุณกำลังทำให้เรอื่ งมัน
ยงุ่ ยากนะคะ ทำไมเราไมม่ าลืมเรอื่ งเมอื่ คืนกันเสยี ฉันเองก็จะได้กลับไป ยังไงเราก็คง
ไม่มีวันพบกันอกี ”
“เรอื่ งมันกอ็ ยู่ตรงน้แี หละแพง ผมลืมไม่ได้ และไม่อยากลืม” คนพูดทอดเสยี ง
ประโยคท้ายช้าๆ เหมือนยั่วเย้า จนพราวพิลาศกำมอื แนน่

“แตฉ่ ันอยากลืม”
“วา่ ยังไงเรอื่ งทารา่ น้องสาวผมอย่ทู ่โี รมนเ่ี อง เด๋ียวผมโทร. ให้เขาเข้ามาวัดตัว
แพงนะ” ซานโดรเปลย่ี นเรอ่ื งโดยไมส่ นใจจะต่อความยาวสาวความยดื กับเธอ
“ไม่เอาคะ่ ” สาวน้อยโต้เสยี งแขง็ แล้วเมินหน้าหนี ซานโดรใชเ้ วลาระหวา่ งคน

รับใชเ้ รมิ่ เข้ามาเสริ ์ฟอาหาร สำรวจรา่ งเล็กๆ ที่พ้นขอบโต๊ะ
“แล้วจะอยยู่ ังไง ไมม่ ีเส้อื ผ้า หรอื แพงจะให้คนไปเอาเส้อื ผ้าท่โี รงแรมมาให้ แพง

พักอยู่ที่ไหน” ซานโดรถามตอ่ หลังจากโบกมือไล่คนรับใช้ออกไปแล้ว แตเ่ ธอเอาแต่ก้ม
หน้าน่ิง

“อืม งั้นกต็ ้องตัดเสอ้ื ผ้าใหม่ ผมไม่ให้แพงอยู่อย่างอนาถาหรอกนา่ ถงึ แพงจะ
ยังไม่ยอมรบั ข้อเสนอ”

“ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ จะไม่รับข้อเสนออะไรทั้งน้ัน”

“แพงไม่ต้องการ แต่ผมอยากให้”
เรอ่ื ง ท“ไวมา่ ่เแอคา่ซคาะ่ น!”โดพรมรอาวงพกลิลัาบศมหาันนกิ่งๆลับมเธาอพกดู ็ตด้อ้วงยขบจฟ้อันงแชนาย่นหนใ่มุบดห้วนย้าสเปาน็ยตสารี วะาเรวอ่ืวับเแอตา่
ไหนแต่ไรมา พราวพิลาศไมเ่ คยเกรงกลัวบรุ ษุ คนไหน แต่ไม่รทู้ ำไมกับคนคนน้ี มันจงึ
ยากเย็นนักท่ีเธอจะตอ่ ตากับเขาได้โดยไมม่ คี วามหวาดหวั่นอยใู่ นสว่ นลกึ

ชา่ งน่าโมโหเหลอื เกิน ผ้ชู ายคนน้กี ำลังจะกักขังหน่วงเหนย่ี ว ยำ่ ยอี สิ รภาพของ
เธอ แถมเขายังดถู กู เธอด้วยการมอบตำแหน่งนางบำเรอให้ ขม่ ขูจ่ ะให้เธอถอนหมั้น
แตเ่ ธอกลับกลัวทีจ่ ะตอ่ กรกับเขา

สาวน้อยก้มหน้าลงมองอาหารในจาน มือกำมดี และชอ้ นเอาไว้แน่นจนข้อน้ิว
เเเปอกนรง็ งเ็ อปยน็ ่าเสงพมทยี พอี่ งงนนคักักรงทนุ่ าอ่ นคงิดใเนทหน่คียัวอกตฟวา่า่ฟงจชชี ะอาเอตปาิตขตัวัอวครงนอโรเดดงไแียปรวจมาบกอสกหถาากนตเรกธะาอกรหณลู นก์ ตีอัสรอซงกหนี ไนโี ปด้าไน่งมด้ีอไ่ ังดยใ้ า่นงอไริตใดคาีลรีลห่เะธจาอกะ
ชว่ ยเหลอื เธอ คิดส!ิ พราว-พิลาศ

“แล้วจะเอายังไง แพงจะแบง่ เสอ้ื ผ้าใชก้ ับผมหรอื กไ็ ด้นะ เด๋ียวให้กเิ ซลสงั่ ชดุ
ชน้ั ในมาให้ แตแ่ ตง่ ตัวอย่างน้ันแพงคงออกไปข้างนอกลำบากหนอ่ ย”

“ฉันจะไม่อยทู่ ี่น่ี คุณไม่มสี ทิ ธ์ มิ าบังคับ” เสยี งพราวพิลาศเหมือนแผ่นเสยี งตก
รอ่ ง

“แคช่ วั่ คราวเท่านั้นแหละ ระหว่างทเ่ี รายังตกลงกันไม่ได้”

“ฉันไม่ต้องการจะตกลงอะไรกับคณุ คณุ กำลังทำผิดนะคะซนิ ญอร์”
“ทานข้าวเถอะแพง” เขาบอกด้วยสหี น้าเบือ่ หน่ายรำคาญใจ
พช้ออนดีใน“มคสือุณาวลไใงมชไ่ ท้จดังำ้ฟหหังนวท้ะาี่ฉทเหัน่ีผลพุดอูลดหุเกลลขาย้นเึ มย่ือฉนื เัหนเปน็จ็นะแไเขวมกล่อสายเาดู่วียกฉวำันลกังัจบจะทะกก่ี พลิเรัซบวลแดลถพ้วือร”ราอดงสอเาอทว้ากนใไส้อปใ่ยนวบาเง้าปมน็นีดมเแวาลใลหะา้
เดียวกับที่เจ้านายสัง่ การเสยี งห้วน
“กิเซล ไปสัง่ คนเอาไว้เด๋ียวน้ี ว่าถ้าใครปล่อยให้ซนิ ญอรนิ าออกไปจากบ้านน้ี
โดยทฉ่ี ันไมอ่ นุญาต ฉันจะไล่มันออกให้หมดทุกคน รวมถงึ เธอด้วย” น้ำเสยี งห้วนท่ี
ตามหลังมาทำให้พราวพลิ าศชะงักตัวแขง็ ทอ่ื
“เออ่ ...คะ่ ท่าน”
“ไปได้แล้ว!” ชายหน่มุ สัง่ เสยี งกร้าว แล้วลกุ ข้นึ ไปจับรา่ งอ้อนแอ้นทีก่ ำลังจะโผ
ไปทีห่ น้าบ้านหลังจากนิง่ อ้ึงไปชัว่ ครเู่ พราะคำสงั่ ของเขา
“จะไปไหน มาน่!ี ”

“ปลอ่ ยนะ!”
“มากนิ ข้าว ถ้ายังขนื พดู ไมร่ เู้ รอ่ื ง เด๋ียวเราข้นึ ไปตอ่ เมื่อก้ีให้เสรจ็ คราวน้อี ย่ามา
ร้องไห้เสยี ให้ยาก”
“คณุ มันบ้า ฉันมีคู่หม้ันแล้ว ฉันไม่เต็มใจ คณุ ไมม่ สี ทิ ธ์ ิมากักขังฉันเอาไว้นะ
ค่หู มั้นของฉันกับครอบครัวของฉันจะต้องมาเอาเรอ่ื งคณุ แน”่ หญงิ สาวทั้งขม่ ขแู่ ละ
ด้ินรนจนซานโดรต้องรัดเอวเธอเอาไว้จากทางด้านหลังแน่นแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอ
แมเ่ ทพธดิ านี่ตัวเลก็ นดิ เดยี ว แตน่ ุม่ นม่ิ หอมกรนุ่ ไปท้ังตัว เสยี อย่างเดียว ทำไม
รเธ้วู อา่ มถันึงดเป้อื ็นอใยคา่ รงน้นีเดะ๋ยี !วแพลอ่ ้วจเะรจอ่ื ัดงคกหู่ารมถั้นอเนนหยี่ ม้ัเนมใ่อื หไ้เรอแงมค่ ชุณว่ จงทะห่ีเขยาดุ กพำลดู ังถจงึ อเสงยี ทใคี! รอกย็หา่้าใมหจ้เอขงา
ซ้อนทั้งน้ันแหละ ถึงจะจองก่อน แต่ของอยูใ่ นมือเขา ผู้ครอบครองยอ่ มได้เปรยี บ
ทนายความทไี่ หนในโลกกค็ งจะเห็นด้วยกับเขาทั้งน้ัน
“ง้ันก็เรยี กคหู่ มั้นแพงมาคุยกับผม อยา่ เอาแต่ขูส่ ทิ ูนหัว”

“คุณมัน...คนเห็นแกต่ ัว”
“จะมานัง่ กนิ ข้าวดๆี ไหม” ซานโดรถาม เธอท้ิงตัวจนจะลงไปอยบู่ นพ้นื อย่แู ล้ว
เพอื่ ตอ่ ต้านเขา ทำให้ชายหนมุ่ ต้องรัดเอวคอดเอาไว้แน่น ยิ่งได้กอดรา่ งนมุ่ น่มิ
จนิ ตนาการของเขาก็ยงิ่ เตลิดไปไกลลิบหลังจากทเ่ี คยได้สำรวจของจรงิ มาแล้ว บอกได้
เลยวา่ ถ้าขืนเธอยังเล่นตัวมากอยอู่ ย่างน้ี มีหวังเขาได้ปล้ำแม่ตัวดีบนโต๊ะอาหารแน่ๆ
โทษฐานทำให้หมดความอดทน “ว่ายังไง”
อยากปซฏาเิ นสโธดรแกตร่ระ้วู ซ่าบติ ัขวเ่เู อสงยี หงมห้ดาวหดนดุ ทันาขง้างทหน่ี ู เี่ ทปำ็นใอหา้พณราาวจัพกรลิ ขาศอตงเัวขสานั่ หด้าวกยเคขวาปามรกะสลงัวค์ ทเธีจ่ อะ
กักขังเธอไว้จรงิ ๆ เธอกไ็ ม่มีทางส้ผู ้ชู ายป่าเถอื่ นคนน้ีได้แน่ แถมมอื ใหญ่ทรี่ ดั รอบเอว
คอดน้ันเรมิ่ ลูบคลำเปะปะจนหญิงสาวขนลุก รบี ขดตัวหนี รอ้ งขอด้วยน้ำเสยี งหมดหวัง
“ฉะ...ฉันกนิ ข้าวกไ็ ด้ ปลอ่ ยนะ!”
“แล้วทำไมต้องให้บอกหลายครง้ั นั่งกินดๆี ผมยังมีงานต้องทำอกี เยอะ ไม่มี
เวลามาเลน่ กับแพงท้ังวัน”
พราวพลิ าศไมต่ อบ ทันทีท่ีชายหนุ่มปล่อยมือ เธอกล็ นลานผลักเขาออกเต็มแรง
และกลับมานั่งบนเก้าอ้ีตัวเดมิ
“วา่ ยังไง เสอ้ื ผ้าแพงจะใช้รว่ มกับผม หรอื จะเอาของใหม”่
คำถามน้ันทำให้พราวพิลาศก้มหน้าน้ำตาคลอ นกึ เกลียดซานโดร กัสซนี ี ข้ึนมา
จับใจ

นานขน“าฉดันน..้ัน.ฉันแคเอ่ใาหก้ก็ไิเดซ้ ลแพตาฉ่ไมัน่ตอ้อองกเรไยีปกซนอ้ื ้เอสง้อืสผาว้าเขทอ่างทค่ีจุณำเปมน็าหมราอใสกกค่ ะพ็่ อ”ฉันคงไม่อยทู่ ีน่ ี่
“อย่างน้ันหรอื ”
“คะ่ อย่างน้ันแหละ”
“ทานข้าวสแิ พง หรอื กลัวจนไม่หวิ แล้ว”
“ฉันไม่ได้กลัวคุณ” เธอรบี เถยี ง แต่ไม่ยอมเงยหน้าข้ึนสบตากับเขา จนซานโดร

เงยหน้าข้นึ หัวเราะลัน่
“นั่นสิ เกง่ ออกอยา่ งน้ีจะกลัวผมทำไมละ่ จรงิ ไหม”
สาวน้อยเงยี บ เรมิ่ ลงมือรับประทานอาหารช้าๆ แม้จะไมม่ คี วามอยากอาหารเลย

เปน็ ถ่นิ เขกอลงยี มดานเฟักียถค้ายุมกีคับนออันยธา่ งพไาอล้หไมปอกนเ็ ทอ่ี ่ายนู่เ้ันยอะเธอนไึกมอแ่ ปยลากกกใักจแขลัง้ตวัวว่าเธทอำไเมออาไิตวา้กล็ทจี ำงึ เคจยะ
เกรงกลัวความผิดสกั นดิ ก็หาไม่ ความละอายใจย่งิ ไมต่ ้องนกึ ถึง ทำไมเธอถึงซวยขนาด
นสญู้นี ะส้นิ อิสรภเาสพยี ตหัวรแอื ลน้ว่ีจยะังเปจนะ็ ตเ้คอรงาถะกู ห์มกหรารโมจทรเี่ใธนอคไรมาย่ บอขมอเงชออ่ื ภฟิมังหบาุพเศกราษรีฐหี นว่ งเหนีย่ วจน

มอื เล็กขยับช้าลง สง่ อาหารเข้าปากเหมอื นทำไปโดยอัตโนมัติ ไม่ร้ดู ้วยซ้ำว่า
ตผั้วเู ปเอน็ งบกดิ ำลาังแรลับะปอรดะสทใาู นจใอนะไโรชคชขะอตบาขตอาเงรตมิ่ ัวรเอ้ อนงผะผา่ วข้นึ มาอีกคร้งั ด้วยความร้สู กึ ผิดตอ่

“บ้าเอ๊ย! แพงจะรอ้ งไห้ทำไม” ซานโดรครางกระหม่ึ เหมือนไม่เชอ่ื สายตาตัวเอง
เขาเห็นเธอตักอาหารเข้าปาก แต่น้ำตาไหลพรากลงข้างแก้มราวกับทำนบพัง แตเ่ ธอก็ยัง
รับประทานอาหารเหมือนไมร่ ตู้ ัววา่ ตัวเองกำลังรอ้ งไห้
บนโต๊ะ“เสแพยี งงดังหปยังุด!!”รา่ งเธเลอก็ ไมจงห่ึ สยะุดดุ้งยโหังคยงงตเหักมอือานหาเพรเิ่งขร้าตู้ปัวาแกลเร้วอ่ื รยามๆอื ลจงนชนาั่งยนห่งิ นคุ่มลต้ายบตมุ๊กือตลาง

“เชด็ หน้าเสยี ไมอ่ ยากเชอื่ นผ่ี มจะทำยังไงกับคุณดี คณุ ผ้หู ญงิ !” ผ้าเชด็ ปาก
ถูกโยนลงบนตัก เธอรบั ไปเชด็ น้ำหนู ้ำตาเงียบๆ แล้วลกุ ข้นึ ยนื ถามเสยี งสนั่

“พอใจหรอื ยังคะ”

แทบจะ“ตไะมโ่พกอนใหม้กาน้อ่!ีง”โลทก่าทางไเมห่นมือกึ นว่าจกะาแรหอลยกากสมลนีายาลงบงไำดเร้ทอกุ เปน็นาทขีขอองตงเัวธเอองสทกัำใคหน้คจนะมเปอน็ ง
เรอ่ื งยากเย็นถึงขนาดน้ี

“ไม่” เธอสา่ ยหน้าดิก ตายังฉำ่ น้ำแวววาว
“แพง มานี่” น้ำเสยี งเหมอื นจะหมดความอดทนลงในวินาทีใดข้างหน้าหากเธอ
ยังขัดคำสงั่ อยู่น้ัน ทำให้พราวพิลาศจำใจลากขาเดินไปหาชา้ ๆ ท้ังทอี่ ยู่ห่างเพยี งไม่ก่ีก้าว

กอ่ นจะอุทานเมอ่ื มอื ใหญ่เคลอ่ื นมาจับเอวคอดแล้วยกเธอวางบนตักหน้าตาเฉย

“ปล่อยนะ”
“ป้อนข้าวหน่อยสิ หวิ !”

“ไม่เอา! ฉันไมใ่ ชส่ าวใชข้ องคุณ” หญงิ สาวปฏิเสธหน้าแดงก่ำ มือแขง็ กระด้าง
รดั รอบเอวเล็ก ดงึ เธอกระชับกับตัวเขาแนน่ จนรสู้ กึ ถึงความใกล้ชดิ อันน่าตกใจเมื่อ
ตระหนักถึงความแข็งแกรง่ อบอุน่ ของรา่ งใหญ่ท่โี อบล้อม แผน่ หลังบอบบางแนบไปกับ
แผ่นอกกว้าง เน้ือตัวเนยี นนมุ่ ของเธอรสู้ กึ ถงึ ทุกกล้ามเน้อื ของชายฉกรรจ์ อันแตกตา่ ง
กลน่ิ น้ำหอมผู้ชายอ่อนๆ โชยเข้าจมกู ผสมกับกล่นิ โคโลญแบบชายชาตรแี ละกลน่ิ ตัว
ของเขาให้ความรสู้ กึ สะอาดสดชนื่
ถงึ มันดแ้วตย่เธอตไั้งมแร่ ตสู้ เ่กึกถิดงึ มคาวเปามน็ สตดัวชเปนื่ น็ นตั้นน เพราะหัวใจเรมิ่ เต้นแรงข้ึนจนกลัววา่ เขาจะรสู้ กึ
แถมเขากับเธอยัง...โธ่เอ๊ย! เธอไมเ่ คยใกล้ชดิ กับผ้ชู ายคนไหนถึงขนาดน้ี

“ไม่เคยให้สาวใช้ป้อนข้าวให้ ป้อนหนอ่ ยนา่ ผมหวิ เด๋ยี วต้องไปทำงานแล้ว”
“กินเองสิ ฉันเหนอ่ื ย อยาก...อยากข้นึ ไปนอน” เธอด้ินขยกุ ขยกิ ในอ้อมแขน
ทวาำงใคห้าคงนบทึกี่โบมนึ โหลงจบนนเสผน้ มเสลลอื วดยในราสวมกัอบงคจรู่ ะกั แทต่สี กนริท้สู กชึ อดิ าเชรมอ้ื ณกัน์ ดมีขา้นึ หมลาาบย้าปงี ซานโดรโน้มตัว
“กนิ ไม่นานหรอก เอาส!ิ อย่าช้า เด๋ียวไปทำงานสาย”
“มีมอื แล้วทำไมไม่กินเอง” เธอกัดฟันพึมพำแทบไม่ได้ยนิ เบยี่ งหน้าหนีใบหน้า
คมสันที่ก้มลงมาใกล้ด้วยความโมโห แม้เขาจะไม่สมั ผัสแตะต้องใบหน้าของเธอ แต่
พราวพลิ าศกร็ ้สู กึ ร้อนวูบวาบไปหมดท้ังตัว
ผ้ชู ายคนน้ชี า่ งกล้านัก ไมไ่ ด้เปน็ อะไรกับเธอเสยี หน่อยยังอาจหาญถงึ กับบังคับ
กักขังตัวเธอเอาไว้ แล้วขม่ ขู่สารพัด น่ีเธอไมไ่ ด้แคพ่ ลาดรว่ มเตยี งกับเขาโดยไมต่ ้ังใจ
แต่ยังเอาตัวเข้าไปเก่ียวข้องกับอะไรกันนะ พราวพิลาศ
ใจว่า ซเธานอตโด้อรงหกนัสใี ซหนี้ไดี ้ จแะลยะง่ิ โเปด็นยเอรันว็ ทตส่ีราดุ ยดก้วับยเธยอง่ิมอายกกู่ขั้บึนเเขทา่านนา้ันนเแทลา่ ไ้วรระเหธวอ่ากงย็ ท่งิ ีย่ สังังหหนรไีณม์ ่

ได้นลี่ ่ะ จะทำอย่างไรดี

“แพงว่าอะไรนะ!”
“ว่า...เอ่อ...กไ็ ด้ นัง่ อยู่อยา่ งน้ีจะป้อนยังไงล่ะคะ คุณต้องให้ฉันกลับไปที่นัง่ ของ
ตัวเอง” สาวน้อยสะดุ้ง สมองที่กำลังทำงานอยา่ งหนักพยายามประมวลผล ปากเลก็
บ้ยุ ใบ้ไปยังเก้าอ้ีที่เพง่ิ ลุกจากมาด้วยทา่ ทางมพี ิรธุ เมือ่ รสู้ กึ ว่าอ้อมแขนของเขารดั แน่น
ข้ึน ซานโดรน่งิ ไปหลายวนิ าทกี วา่ จะยอมคลายอ้อมแขนออกอยา่ งไม่เตม็ ใจ
“เข้ามานั่งใกล้ๆ น่ี แพงอ่มิ แล้วหรอื ”
“อม่ิ แล้วคะ่ ” กใ็ ครจะไปกินลง
“กนิ ด้วยกันนีล่ ะ ป้อนหนอ่ ย” สงั่ เสรจ็ ก็เอนกายพงิ พนักด้วยท่วงทา่ ราวกับ
เจ้านาย ใช้ทาสสาวหัน่ อาหารและจ้มิ สง่ เข้าปากด้วยสหี น้าอิ่มเอมใจ สาวน้อยเม้มปาก
แนน่ อยู่ชัว่ ครกู่ ว่าจะเรม่ิ ลงมอื บรกิ าร
ตอนน้ีเธอไมม่ ีทางส้เู ขาได้ คงจะดกี วา่ ถ้าแสรง้ ทำเปน็ ผ่อนปรนว่าง่ายไปกอ่ น
ทำให้เขาตายใจและลำพองกับชยั ชนะน้ี เก็บแรงไว้เอาชยั ในวันหน้าก็ยังไม่สาย
“ผลัดกันสิ ผมเค้ียวไม่ทัน”
“ฉันอม่ิ แล้วค่ะ”
จอ่ ไว้ “หถญ้าแิงพสงาไวมแ่กทนิ บกจนะ็ ลัง่ ุกอเยปอู่ น็ ยไ่าฟงดน้ว้ีลยะค” วาเมจ้โากนราธยวา่ พรไามว่พยอิลมาศอต้า้ปอางกลเดมสือ่ าเยธตอสาทง่ ่ีวอาาวหโารรจไนป์
มองอาหาร แล้วดงึ ช้อนกลับมาวางบนจานของตัวเอง ก่อนจะตักอาหารเข้าปากแล้ว
กล้ำกลืนกินเข้าไปอย่างไม่ร้รู ส
“ทำไมใช้ช้อนรว่ มกับผมไม่ได้!” เจ้านายหาเรอ่ื ง เม่ือเห็นเธอเปล่ยี นช้อน ทำให้
พราวพลิ าศอ้ึงตะลึงงัน

“ก็...เราไมค่ วรใช้ชอ้ นอาหารรว่ มกัน คุณไมถ่ อื หรอื คะ”
“ไมถ่ อื แพงถอื หรอื ”
“ก.็ ..ไม่มีใครเขาทำกัน”

“ไม่มีก็หัดเสยี กินด้วยกันนี่ละ ผมชอบ” สัง่ เสรจ็ ก็อ้าปากรับอาหารท่เี ธอป้อน
ให้ ตาจ้องคนป้อนเขมง็ อย่างสำราญใจ จนพราวพิลาศนึกอยากจ้ิมส้อมเข้าไปในปากให้
คอทะลุตายๆ ไปเสยี จะได้สาสมกับความผิดท่ขี ม่ เหงเธออยู่อยา่ งน้ี แต่ดทู ่าว่าเจ้านาย
จะรทู้ ันเพราะกลนื อาหารลงคอเสรจ็ ก็รบี ขูต่ อ่ ทันที

“ถ้าแพงเล่นแง่ ผมจะไม่ไปทำงานแล้วนะวันน้”ี
“กิน...กินด้วยกันกไ็ ด้ค่ะ” เธอดงึ ชอ้ นกลับมาตักอาหารใสป่ ากตัวเองโดยไม่มอง
หน้าใคร
“แพงพักอยทู่ ีไ่ หน”
สน้ิ คำถามของชายหนุม่ กม็ ีแต่ความเงยี บเป็นคำตอบ
แล้วทนี “้ตีระำรววังนจกะจ็ ะทแ้จิงข้งกอลงัไบวไ้ทปี่โทรี่สงแถรามนนทาูตนวๆ่าคนเหกิานยเวลคาู่เหชมก็ ั้นอขินองแเดพ๋ยี งวจเะขเปาจ็นะหไปว่ งแ”จ้งคเสวยาี มง
ห้าวเตอื นด้วยความหวังดี แตเ่ ธอไม่ยอมปรปิ าก รบี เอาอาหารมาจ่อปากเขา “คหู่ มั้นเนีย่
รกั มันมากหรอื ”

เมื่อพราวพลิ าศไมต่ อบ คนทีเ่ พง่ิ เค้ียวอาหารเสรจ็ ก็หาเรอื่ งตอ่ นัยน์ ตาเรม่ิ ขุน่
คขรว้ังากงเต็ มักอื่ อเหาห็นาเรธคอำหเลนก็้าเๆผอื ดเขล้างปไาปกอตีกัวเอพงรบาว้างพเลิมา่ือศเขเอาาสแา่ ตย่เหมน้ม้าปากนเับงียวบา่ เกปร็นบิ กไมารต่ ตออบบโโตต้ ้ทบ่ยี าัว่ง
โมโหซานโดรได้ดีมาก

“แพงหมั้นมานานหรอื ยัง แล้ววางแผนจะแต่งงานเม่ือไร” ชายหนุ่มยังคงชวนคยุ
ต่อไปเรอ่ื ยๆ

เมื่อเธอไมต่ อบ เขาเลยเลิกชวนคุยแล้วกนิ อาหารเรว็ ข้ึน จนคนป้อนนนิ ทาใน
ใจ กินเยอะขนาดน้ที ำไมถึงไม่อ้วนเลยสักนดิ คิดพลางแอบมองรา่ งใหญใ่ นชดุ สทู ท่ยี ัง
ไมไ่ ด้ผกู เนกไท

“ผมจะไปทำงานแล้ว” ในท่สี ดุ มหาโจรจอมเผดจ็ การกป็ ระกาศหลังจากหญงิ สาว
เสลา่ ยยวหา่ นน้าัน่ ไมเปย่ ็นอวมิธกที นิ ่ซี อาะนไโรดตรอ่ บังคเพับรใาหะ้เปธ้ออนรเับขปารสะลทับานกับอตาหักาใรสไปป่ ดาก้วตยัวใเนอตงัวจนจกุ ไปหมด ไม่รู้

“คะ่ ” ตาโตคสู่ วยบอกความยินดอี ย่างปิดไม่มดิ เมอื่ เหน็ เขาดมื่ กาแฟตบท้าย
อาหารม้อื กลางวัน

“เดินไปสง่ ที่หน้าบ้านหน่อยส”ิ คำสงั่ ต่อมาน้ัน มาพร้อมกับมอื ที่ดึงข้อมอื เล็กไป
ด้วย ไม่ให้เธอมีโอกาสปฏิเสธ พราวพิลาศเตรยี มจะดึงมอื หนีอยแู่ ล้ว แตเ่ ขารดู น้ิวลง
ไปจับทีป่ ลายน้ิวช้ขี องเธอ เธอจงึ ยอมให้อกี ฝ่ายจงู ไปที่หน้าบ้าน

“อยบู่ ้านดีๆ ละ่ แล้วเจอกันคนื น้”ี
“ไหนบอกว่าจะให้ไปชอปปงิ ยังไงล่ะคะ” สาวน้อยรบี ประท้วง เงยหน้าข้นึ มองจน
คอตั้งบ่า
“อมื นั่นสิ ลืมไป งั้นกไ็ ปกับกเิ ซล ให้คนรถไปสง่ อย่าทำตัวมปี ัญหานะแพง”
ซานโดรบอกเสยี งเออื่ ยๆ มือหยบิ กระเป๋าเงินบางๆ ดงึ บัตรเครดติ ออกมา และยัดใส่
มอื เล็กให้เธอหนึ่งใบ
“อยากซ้อื อะไรกซ็ ้อื แล้ววันน้ผี มจะรบี กลับ” มหาโจรสงั่ ตบท้าย
“คะ่ ”
“ร้ใู ชไ่ หมวา่ ถ้าแพงพยายามหนีแล้วจะเปน็ ยังไง” คำถามปนข่มขนู่ ้ันทำให้พราวพิ
ลาศคอแขง็ แต่ครเู่ ดียวก็พยักหน้ารบั หลบสายตาที่มองมาไปทางอื่นเสยี

5

อยากหนกี ไ็ ด้ แตต่ ้ องหนีให้ พ้ น!

เขาไปแล้ ว! รา่ งอ้ อนแอ้ นหันหลังกลับเข้ าไปในบ้ าน พบกเิ ซลมายืนบิดมอื รอ
ด้วยสหี น้าไมค่ อ่ ยสบายใจนัก เน่อื งจากร้คู วามผดิ ของตัวเองดี ทำให้พราวพิลาศรบี ขู่
ฟอ่ ทันที

“เจ้านายของเธอทำผิดกฎหมาย เธอจะต้องปล่อยฉันไป”
“ดิฉันขัดคำสัง่ ทา่ นไมไ่ ด้คะ่ ซนิ ญอรนิ า ทา่ นสงั่ ว่าให้พาคณุ ไปชอปปงิ ”
“ฉันไม่อยากไปชอปปงิ ฉันอยากไปจากทีน่ ี่ พวกเธอจะสมรรู้ ว่ ม-คิดกันใชไ่ หม”
“ซนิ ญอรนิ า ได้โปรดเหน็ ใจพวกเราด้วยเถอะค่ะ ถ้าพวกเราไมท่ ำตาม จะต้องตก
งานกันหมดแนๆ่ ”
“อ้อ...กลัวตกงาน แตย่ อมทำผดิ ท้ังศลี ธรรมกับกฎหมาย นายเธอทำแบบน้ีมาก่ี
คร้งั แล้วล่ะ นึกอยากจะกักขังตัวผู้หญงิ คนไหนเอาไว้ก็ได้สนิ ะ”
“เออ่ ...ไมจ่ รงิ นะคะ ซนิ ญอร์กัสซนี ีไมเ่ คยบังคับใครเลยค่ะ” กเิ ซลรบี สา่ ยหน้า
ปฏเิ สธปากคอสนั่ ทา่ ทางแตกตน่ื
“ฉันได้รับเกยี รติเป็นคนแรกง้ันส”ิ
“เออ่ ...เราไปซ้อื ของกันเถอะคะ่ เด๋ยี วดฉิ ันจะไปชว่ ยถือของนะคะ เอาคนใน
บ้านไปด้วยหลายๆ คนก็ได้”
“เอาไปคมุ ฉันมากกว่าละมั้ง”
“ไมใ่ ชน่ ะคะซนิ ญอรนิ า ท่านสงั่ ให้พวกเราคอยรับใช้ซนิ ญอรนิ าค่ะ”
กิเซลบอกเสยี งอ่อน ทั้งท่าทางและสหี น้าไมส่ บายใจจนพราวพลิ าศต้องเมินหน้า
หนี รอู้ ยู่เหมือนกันวา่ ตัวเองพาลหาเรอ่ื ง อยา่ งกเิ ซลและคนในบ้านจะทำอะไรได้

นอกจากรอรับคำสัง่ คนทำผิดคอื ซานโดร กัสซนี ี ตา่ งหาก และหากเธอยังขืนโวยวาย
อยู่อยา่ งน้ีเรอื่ งคงเข้าหเู ขา แล้วคนของเขาจะระวังตัวมากข้นึ คราวน้มี หี วังเธอคงถกู จับ
ตาดใู กล้ชดิ กว่าเดมิ โอ๊ย! ทำไมถึงได้โง่อยา่ งน้นี ะพราวพิลาศ

“เราออกไปกันเถอะ ไปชอปปงิ กด็ ีเหมือนกัน” สาวน้อยเปลีย่ นทา่ ทีรวดเรว็ จนกิ
เซลงง พราวพลิ าศเองกส็ ังเกตเห็น จึงแกล้งยืน่ ปากเลก็ น้อย เลยี นแบบน้องสาวเวลา
ไมพ่ อใจอะไรแล้วจะต้องแสดงออกจนคนอ่นื ร้กู ันทั่ว ซง่ึ ความจรงิ ไม่ใชน่ ิสยั ของเธอ

“ฉันเบอ่ื นี่ ใครจะอยากอย่แู ตใ่ นบ้าน เราออกไปซอ้ื ของกด็ ีเหมอื นกัน อยากเอา
ฉันมาขังไว้ดีนัก จะใชเ้ งินให้หมดเลยคอยดู” แกล้งข่ตู ่อเหมือนสาวน้อยนิสยั เสยี ท่ีถกู
ตามใจจนเหลิง แตก่ ลับทำให้กิเซลหน้าบาน ไม่กลัวเธอจะใชเ้ งนิ เจ้านายของตัวเอง
หมด

“นัน่ สคิ ะ งั้นเราไปกันเถอะ”
“ฮ่อื ” วงหน้าเรยี วเมนิ หนีด้วยความเซง็ ในอารมณ์

พราวพลิ าศเดินเข้ าออกร้านน้ันร้านน้ขี องยา่ นชอปปงิ ดังท่มี ีสนิ ค้าแบรนด์ เนม
ชชดอ่ิื ดแังมห้จละาปยฏแบิบัรตนติ ัดว์ สดีเำชหน่รบั ไรสภุ หาญพิงสสตารวี กร็ ้โดู ดีวย่าตมัวีกเิเอซงลกคำอลัยงถตกูามคดุมูแตลัวคกวลาามยสๆะดกวจ็ กะอไมยใ่ า่ หง้ใเปกน็ล้
อยา่ งน้ันได้อย่างไรล่ะ ในเมอ่ื มผี ้รู ักษาความปลอดภัยสองคน คอยเดนิ ตามหลังถือ
ข้าวของให้อีกที จนเธอขายหน้าจะแยอ่ ยูแ่ ล้ว เมื่ออดรนทนไมไ่ หวหญงิ สาวเลยหันไป
สัง่ กเิ ซล

“กิเซลบอกให้เขาเดินตามหลังฉันห่างๆ หนอ่ ย ฉันอายน่ะ”
“เอ้อ คะ่ ซนิ ญอรนิ า” กเิ ซลพยักหน้า เดินไปพูดอะไรบางอยา่ งกับผู้รักษาความ
ปลอดภัยแล้วรบี กลับมาหาเธอ คอยชว่ ยดูข้าวของและเชยี ร์ให้พราวพลิ าศซ้อื แบบไม่
เสยี ดายเงนิ แทนเจ้านาย
“ชน้ิ น้ีก็สวยนะคะ สาวๆ อิตาลชี อบใช้มาก ซนิ ญอรนิ าใสแ่ ล้วจะต้องสวยมาก”
กิเซลช้ใี ห้ดเู สอ้ื สนี ้ำตาลตัวสวยของ ลอรา่ เบียจอิ อตติ

“ฉันไม่ชอบจ้ะ”
“งั้นไปห้องเส้อื ของซนิ ญอรนิ ากัสซนี ีไหมคะ ท่ีนั่นมเี ส้อื ผ้าเยอะมากมที ั้งแบรนด์
อนื่ แล้วก็ของเธอเองเพราะเธอมรี า้ นหลายคหู าซนิ ญอรนิ านา่ จะชอบแน่ๆ” สาวใชบ้ อก
ด้วยทา่ ทางเอาอกเอาใจ
“ไมเ่ อาละ”
“คุณเพ่งิ ซ้อื ไปแคน่ ิดเดยี วเองนะคะ” กเิ ซลหันไปมองเส้อื ผ้าในถุงท่ีบอดีการ์ด
ห้ิวเดนิ ตาม ซงึ่ มีแค่ไม่ก่ชี ้นิ ไหนตอนแรกเธอบอกวา่ จะใชเ้ งินของท่านซ้อื ของให้หมด
นอี่ ะไร จะซ้อื อะไรทกี พ็ ลิกดูราคาหลายครง้ั เลอื กแล้วเลอื กอกี รา้ นไหนตอ่ ได้เธอก็ยัง
ขอตอ่ ราคาเขาราวกับนักท่อง-เทีย่ วคนหนง่ึ
สาวน้อยของท่านคนน้ีใชเ้ งินเป็น แถมยังประหยัด รสนยิ มดี และรจู้ ักเลือก
ของทีเ่ หมาะสมกับตัว ถึงกเิ ซลจะไมเ่ คยมาเดนิ ตามหลังสาวๆ ของเจ้านายคนไหน
แเพบรบาโะจ่งซแาจน้งโดเรว้นกัแสตซ่คนี วี าไมมพ่เคอยใพจเาปใคน็ รคมราาทว่ีบๆ้านไปไมเแ่ คตย่กมิเซสี ลัมกพ็เันคธย์ พติเาศมษทการับา่ สแาลวะสมวายรดคานชใาดว
กเจร้ากีนขายอทงทั้งใ่านนไกปรไซี หแนลตะอ่อไิตหานลีอรยดู้ ู่เีวสา่มพอวกน้ันเปแ็นละอมยโี า่ องกไราสรับใช้บรรดาแขกมหาเศรษฐขี อง
กิรยิ ามารยาทและอัธยาศยั เทา่ ทกี่ ิเซลเห็น พราวพิลาศละเมยี ดละไมกวา่ หญงิ สาว
ตเทปร่เี ็คนะกยผูลเ้ดู หสีท็นงูกุ มจกนารกะแเเิ ซบมลยี้จปดะโนรกะ้วิ รทธับแใลทจะา่ ทตคี่เอยงวอ่จา่ หกะดยเิ ซไี ิ่งมลท่นว้อ่าแยยตังหเ่ คธางกอคเกธวไ็ อามมจ่กสะ้ามงว่าารงเา้ ปาวม็นหไครมอืรู่ ่ขักหัดขยตอาาบงรซกาวรนิ กะญัดบ้าอกงรุล์กสักสตซลรันบีใี นดจี ู
รงิ ๆ

คนไมโ่ ง่ทกุ คนร้วู า่ เกดิ อะไรข้นึ ระหวา่ งสาวน้อยคนน้กี ับหัวหน้าตระกลู กัสซนี ผี ู้
ทรงอทิ ธิพลในอิตาลีและกรซี รวมไปถงึ เกาะซซิ ลิ ี แตค่ วาม ‘หวง’ ท่ีแสดงออกนอก
หน้าของซานโดรต่างหาก ทท่ี ำให้ใครต่อใครถงึ กับตะลงึ งันจนต้องประคบประหงม
‘สมบัติ’ ท่เี จ้านายเกบ็ ได้อย่างดี กลัววา่ เธอจะบินหนีไปเสยี กอ่ น

“ช้นิ น้ีกส็ วยนะคะ ซ้อื เถอะคะ่ ”

สทนาิ งคห้านใ“นี ไมยท่า่เำอนใาหแ้บลรมืมนัรนดะแ์วเพนังตงมัวดเังผหยลบิอชแเพสน้ิ รดนางั้นะคตมว้ังาาแดมตทูเ่ปมสี าน็ ”ิถตงึ ัวยพเา่อรนางวชอพออปลิกาปไศปิงยเธน่ อจหกนัว็มกคัวร้วิ แะเทตมั่งม่ื่อเอเหหงน็ ็นซกร้าเิยาซคขลาวมขาออหงงา
มาด้วยสหี น้าประหลาดใจ หญงิ สาวจึงรบี เปลยี่ นทา่ ที

“เออ่ ...เอาช้นิ น้ันมากไ็ ด้ แตห่ ยบิ ชน้ิ น้ันมาดูด้วยสิ ฉันชอบ”
“ค่ะซนิ ญอรนิ า ชน้ิ น้สี มี ว่ ง ผิวของคณุ เนียนสวยสเี หลอื งแบบน้ี เข้ากับเส้อื ตัว
น้ีมากเลยค่ะ”
“นัน่ สิ กิเซลนีน่ ่าจะเคยพาสาวๆ ของเจ้านายมาชอปปงิ บ่อยนะ” หญิงสาวแอบ
ถามด้วยสหี น้าเหมือนไม่ใสใ่ จ เมื่อพนักงานหยิบสนิ ค้ามาให้ลอง แต่สาวใช้ของซานโด
รแอบกลั้นย้มิ อย่างรทู้ ัน
“ไม่เคยหรอกคะ่ ” คำตอบน้ันทำให้คนฟังย่นจมูก
ฮึ! ถึงไมเ่ คย เจ้าหล่อนพวกนั้นกค็ งไปหาซอ้ื กันเอง แล้วดูสิ ให้บัตรเครดิตมา
ใชร้ าวกับเล้ยี งดูเธอไว้เรยี บร้อยแล้ว คนอะไรท้ังรา้ ยกาจ วางอำนาจ ยโสโอหังและชา่ ง
บงการเหลอื เกนิ

แล้วตั้งแตอ่ อกมาจากบ้าน เธอกโ็ ดนคุมตัวแจ ไมม่ ชี อ่ งให้หนอี อกไปได้เลยแม้
แต่น้อย จะทำอย่างไรดนี ะ ขนื วันน้หี นีไปไมไ่ ด้ เกิดเขากลับมาตอนเยน็ แล้วเปลี่ยนใจ
รงั แกเธอใหมล่ ่ะ โทรศพั ท์ ของเธอก็แบตฯหมด จะตดิ ต่อน้องสาวหรอื เรยี กให้คนชว่ ย
ได้อยา่ งไร พราวพิลาศมองไปรอบๆ สำรวจบรเิ วณด้วยความหวาดระแวงแต่ระมัดระวัง
ย่ิง

“ฉันอยากลองชดุ น้ีน่ะ มีท่ใี ห้ลองไหมคะ”
“เชญิ ทางน้เี ลยค่ะซนิ ญอรนิ า” พนักงานของร้านผายมอื ให้ เมอ่ื เธอถาม
“เอาตัวน้ันกับตัวนั้นมาด้วยนะจ๊ะ ลองหลายๆ ตัวเลย จะได้เลอื กทเี ดียว”
พราวพิลาศรบี ช้มี อื ให้พนักงานหยบิ เส้อื ให้อีกหลายชน้ิ กิเซลเองก็มีสหี น้าสบายใจข้ึน
เม่ือเห็นท่าทางกระตือรอื รน้ ของหญิงสาว
“ให้ดิฉันเข้าไปชว่ ยนะคะซนิ ญอรนิ า”

“โอ๊ะ! ไม่เอาหรอก ฉันอายนะ่ ไม่เคยเปล่ยี นเส้อื ผ้าต่อหน้าใครเสยี ที ขอเลือก
เองดกี ว่าจ้ะ แตค่ งช้าหนอ่ ยนะ”

“ไมเ่ ปน็ ไรค่ะ ดิฉันรอได้ คณุ อยากได้อะไรเพม่ิ อีกไหมคะ ชดุ ชั้นใน”
“อมื ก็ดีนะ...” พราวพิลาศบอกไซซ์ของตัวเอง “กเิ ซลเดินไปซอ้ื ร้านข้างๆ นกี่ ็
ได้ ฉันใชแ้ บรนด์ น้ันแหละ เลอื กเอาไว้เยอะๆ เลยนะ ไม่ต้องรบี เด๋ยี วลองรา้ นน้ีเสรจ็
จะได้ไปจา่ ยเงินอยา่ งเดยี ว” คนทโ่ี ดนคุมตัวแจบอกด้วยน้ำเสยี งไว้ตัวนดิ ๆ
“ได้ค่ะซนิ ญอรนิ า” กเิ ซลผงกหัว แล้วชว่ ยพนักงานในรา้ นถอื เสอ้ื ผ้าในไม้แขวน
ตามไปทหี่ ้องลองเสอ้ื
“อีกสักยส่ี บิ นาที เธอคอ่ ยกลับมาดูฉันใหม่ก็แล้วกัน” คนทจี่ ะลองชดุ ไม่ลืมหัน
มาสัง่ ต่อ กิเซลซง่ึ อยากเอาใจสาวน้อยของเจ้านายเต็มทย่ี ้มิ กว้างรับคำ แล้วปลกี ตัวเดิน
ออกไป

สบิ ห้านาทีตอ่ มา ขณะทีก่ ิเซลยกบราเซยี ร์ข้ึนมาดู กต็ ้องย่นหัวค้วิ นกึ ได้ว่าควร
จะถามสาวน้อยของทา่ นว่าอยากจะได้แบบไหน และชอบสไี หนบ้างจะได้เลอื กถกู

“เออ่ อย่าเพิ่งเกบ็ นะคะ เด๋ยี วฉันจะไปถามเจ้านายก่อนวา่ จะเอาสไี หน เธออยู่
ร้านข้างๆ น่ีเอง”

“ได้ค่ะ” พนักงานย้มิ หวานให้ กเิ ซลรบี กลับไปที่รา้ นเดมิ ซง่ึ อยู่ตดิ กัน หันไปมอง
บอดีการ์ดซงึ่ โดนไลใ่ ห้เดนิ ตามไกลๆ กำลังยืนคยุ กันอยูข่ อบถนน มองผู้คนสัญจรไป
มา แตก่ ็จับตามองหน้ารา้ นอย่ตู ลอดเวลา

“ซนิ ญอรนิ าลองชดุ เสรจ็ หรอื ยังคะ”

“เด๋ยี วนะคะ เห็นหายเงียบไปเลย” พนักงานยน่ หัวค้วิ แล้วพากิเซลเดนิ เข้าไปใน
ห้องลองเส้อื

“ซนิ ญอรนิ าคะ ดิฉันขออนุญาตถามอะไรนดิ หน่อยคะ่ ”
สน้ิ คำถามนั้นมีเพยี งความเงียบตอบกลับมา

“ซนิ ญอรนิ าอยู่หรอื เปล่าคะ”

“หรอื จะไปห้องน้ำคะ เมอ่ื ก้เี ธอถามวา่ ห้องน้ำไปทางไหน” พนักงานหันมาปรกึ ษา
ก่อนจะอทุ าน “อ้าว! ประตูไม่ได้ลอ็ กเอาไว้นนี่ า”
แง้มเอา“ไเวด้ ๋ียควรนนั้ ะเปิรด้าดนูขน้า้ีมงใที นากงอลอับกวห่างลเังปรล้า่านหพรรอืะเเปจ้าลช่าว่คยะ!” ขกอิเซอยลเา่ รใมิห่ ้หเปนน็ ้าอซดยี ่าเมงทื่อค่ีเหดิ ็นเลปยระตู

“มคี ่ะ กท็ างไปห้องน้ำทะลุออกประตหู ลังได้ อ้าว คณุ คะ จะไปไหน” พนักงาน
ขายทำหน้าแตกตน่ื เมื่อกิเซลโผไปดหู ้องน้ำ ตะโกนเรยี กสาวน้อยท่ีพามาด้วยอย่างไม่
เกรงใจใคร

“ซนิ ญอรนิ าอยู่ในน้ีหรอื เปลา่ คะ กิเซลจะถามเรอื่ งชดุ ช้นั ในนะ่ คะ่ ซนิ ญอรนิ า!”
“เอะอะอะไรกันยะ ฉันใช้ห้องน้ำอย่ไู ม่เหน็ หรอื !” สาวอติ าลคี นหนึง่ เปดิ ประตู
ห้องน้ำหนง่ึ ในสองห้องออกมาหน้าตาบ้ึงตงึ แต่อกี ห้องยังว่างอยู่ ไมม่ คี นใช้ ถ้าอย่าง
น้ัน...กิเซลยกมือข้ึนทาบอก รบี หันกลับมาเขยา่ ตัวพนักงานขายโดยไม่สนใจแขกของ
ทางรา้ นทกี่ ำลังไมพ่ อใจ
“ตายแนฉ่ ัน นี่เธอ ทางน้ีมันทะลอุ อกไปตรงไหนได้บ้าง บอกมาซ”ิ
“เอ่อ...มันจะเป็นตรอกนะคะ เลก็ ๆ เลยออกไปถนนได้ อยู่ไมไ่ กลจากสถานี
รถไฟเท่าไรด้วยค่ะ แล้วก.็ ..” พนักงานรบี อธิบายทางอย่างรวดเรว็ พอพดู เสรจ็ กิเซลก็
เวจ่ิง้าไนปาเยรยีเปกน็ ใคกรารบใาหงคญน่ เข้ามาในร้าน จากน้ันท้ังหมดกแ็ ยกย้ายกันออกตามหาสมบัตขิ อง
“นายไปดักรอทสี่ ถานีรถไฟ อย่าให้หลุดไปได้เชยี วนะ ซนิ ญอร์ต้องไลพ่ วกเรา
ออกแนๆ่ ”
“ครับคุณกเิ ซล นายไปกับคุณกิเซล ผมไปทางน้ีนา่ จะเรว็ กว่า” ตกลงกันได้แล้ว
สามคนก็แยกทางหายวับไปกับตา ท้งิ ให้พนักงานของร้านยนื อ้ึงตะลงึ งันมองอยทู่ ั้งหน้า
รา้ นหลังรา้ น แล้วสา่ ยหัวกับตัวเอง
“เกิดอะไรข้ึนกันละ่ น”ี่

รา่ งอรชรก้ าวลงจากรถแท็กซแ่ี ล้ วย้ มิ กว้ างเมือ่ เห็นสถานรี ถไฟอยตู่ รงหน้า รบี

แทบตาย นึกว่าจะไมท่ ันเสยี แล้ว พราวพิลาศจา่ ยค่าแท็กซแ่ี ล้วสดู ลมหายใจเข้าลึกๆ รบี
วิ่งเข้าไปในสถานีรถไฟของกรงุ โรมอันพลุกพลา่ น
แมลาห้วนเป่ึงลหอ่ียัญนนงิ หสจมาากววยนกอั้นทม่สีกเว็เสขมยี้าอไเวปยลเู่ ปากแลับว่ียพะนัซนใอ้ืผนห้าหพม้อัวนงกคนไอ้ำหมกดพลงึ รผับมมดแ้อาลนอะเกผสม้า้อื พาโปัคนิดตคๆทอี่ใผหสืนนอ่ ใ้ายหแูอ่ มลอะ่ กสกเวปัมบ็นแแคววน่นน่ ลเสปะชี ็นสาี
อันเสรจ็ จากน้ันก็ไปซ้อื ตั๋วรถไฟกลับฟลอเรนซ์

“เฮ้อ...รอต้ังย่สี บิ นาทแี น่ะ”
ปากเลก็ ยน่ื ออกอยา่ งหัวเสยี เมื่อเหน็ เวลาทร่ี ถจะออก แล้วเดนิ ไปรอในบรเิ วณท่ี
จอแจท่ีสดุ ยืนอิงกับเสาให้บังตัวเองเอาไว้แล้วหาหมากฝรงั่ มาเค้ยี ว ตาเรยี วในแว่นสชี า
กวาดมองไปรอบๆ เพ่อื หาวา่ มใี ครตามมาหรอื ไม่ แตส่ ักพักก็คลายใจเมือ่ เหน็ ว่ามี
ผ้โู ดยสารท้ังคนอิตาลีและนักทอ่ งเที่ยวมากมายท่สี นใจแตเ่ รอื่ งของตัวเอง หญงิ สาวจึง
หเพยรบิ าะหเนพังียสงอืแพคมิห่ พน์้ภาแารษกาทอัเ่ีงปกดิ ฤษทซี่ อ้ื กต็เิดหมน็ อื ภมาพาอบ่าุรนษุ ฆค่านเวหลนา่ึงโดดเดก่นอ่ อนอทกต่ี มาจาตะเรบงกิหโนพ้าลทงำเขอ้นึ า
หัวใจเต้นโลด
“คุณพระ! จะตามหลอกหลอนฉันไปถงึ ไหนกันนะ” สาวน้อยพมึ พำ แต่ก็รบี อา่ น
ข้อความข้างใต้ภาพของ ซานโดร กัสซนี ี ซงึ่ ยนื คุยกับนักธรุ กิจคนหนง่ึ รอบข้างมี
ผ้คู นแวดล้อม แต่ดเู หมือนภาพจะซมู ให้เห็นเฉพาะคนสองคนทโ่ี ดดเด่น ท่าทางของเขา
ดูยโสโอหังจนแม้แต่กล้องก็ยังจับได้
ราชั นแห่ งท้ องทะเล ซานโดร กั สซีนี นั กธรุ กิจเดินเรือระดั บโลก จั บมือกั บอภิ
มเฮหเาวเนศรษเปฐีดิ โโดรงมแินริกมเรไือรสเดำอราร์ญเสบดดุ หฟรอู ร์ ‘ดเดอเจะ้ าขเอมงดโิเรตงอแรร์ เมรแเนลี ยะกนาสพโิ นาเหล้ าซด’าวเใพน่ือเคท่ รอืองทเดะอเละ
เคไมปนดถึิเงแตสคอ้ ่นิ เรพ์ ปเรียีถเั งนดปีไยรปนะกดา้ ศวขย่ าขวนกาาดรเเปรือดิ ทต่ัีใวหอญย่่าจงนเปทน็ำลทาายงสกถาริติโยลอกดจบอรงรเทพก่ือุ ผล้ โ่ อู ดงยเรสือารสไำดร้ ถาญึ งห้กา็ เพตั็นม

ตาเรยี วสวยกวาดสายตามองตัวอักษรในหนังสอื พิมพ์ ถงึ รายละเอียดของ
โครงการและภาพความอลังการของโพรเจกต์ ดังกลา่ วอยนู่ าน ในน้ันยังมปี ระวัตยิ อ่ ของ

ซานโดรและโดมินกิ จนกนิ เน้ือท่ีสองหน้าของหนังสอื พมิ พ์ เสยี หมด
ยาวเหยเธียอดอ่านซ้ำไโปชมคาดสีเอหงลรอือเบกจนิ งึ ทลีห่ดนมอือี ทอ่ถีกอืมหาไนดัง้ สอื พิมถพ้์าลชงอ่ืแเลส้วยี ถงอขนอหงเาขยาใเจปน็ อยา่ งใน
หนังสอื พิมพ์ น้ีจรงิ ซานโดรคงเลน่ งานเธอหนักแน่ หญงิ สาวเพ่ิงเข้าใจว่าทำไมเขาจงึ ไม่
รสู้ กึ ผดิ หรอื ละอายใจเลยท่กี ระทำต่อเธอเชน่ น้ี
คส้ปา่ี คีหรลอังแบจมคา้กจละทมุ เซ่ีเกหาิดนนมอโื าดในรนา่ เนขต้านรมะ้ำกาทบลู้ังรหนหิ มักาดรเดธเพนิรุ กอื่เรจิเอืปขใดิ อนเงสกตน้ รรซีทะซกางูงล่ึ กไเมตาร่ใ็มเชดตเ่ัินวจ้าเรใอหื เไญขปา่เใกทนขา็่ ทใยดุกานทยัวกอีปทิ ทธแัว่ิพตโลลเ่ พทกยีาจงงนกสาบิร
ได้รบั ฉายาวา่ ‘ราชันแหง่ ท้องทะเล’
กลุม่ อทิ วธ่าิกพันลวม่าาคเฟรอียทบค่ีใหรญวั ท่ทาสี่งฝดุ แา่ ยหบง่ ดเิ กาาขะอซงซิ เลขิ าี สซบืงึ่ เขข้ึน้ามไปาหดลำเานยนิ ชธวั่ รุ อกาจิยอคุ ยนา่ งถมกู เี กชฎ้อื หสมายายขออยงู่
ใทนางเมกอาื รงเใมหือญงจ่ นอยยากา่ งยโงิ่รทม่ใี คมริลจะานเอ้ือมเวมนือิสไปแแตละะตฟ้อลงอตเรระนกซลู ์ กัสญซาตนี ิบี างคแนตไก่ ดเ็ ้ดป็นำรเงพตียำแงเหรนอื่ ง่ง
เล่าขานที่ไม่เคยได้รับการยนื ยัน

“ชา่ งยง่ิ ใหญ่เหลือเกินนะ” ปากเล็กพมึ พำคอ่ นแคะกับตัวเอง
เสยี งประกาศเรยี กผ้โู ดยสารเส้นทางของเธอให้เตรยี มตัว ทำให้พราวพิลาศม้วน
หนังสอื พมิ พ์ ใสก่ ระเป๋าเสอ้ื โคต แล้วไปยืนรอที่ชานชาลาด้วยอารมณ์ ที่ขนุ่ มัวข้นึ
เล็กน้อยโดยไม่ทราบสาเหตุ จนลมื ความระมัดระวังตัวตามประสานักเดนิ ทางเพอ่ื
ป้องกันมจิ ฉาชพี ขั้นเซยี นในบรเิ วณทข่ี ้ึนชอ่ื แห่งน้ี
“อ๊ยุ !” สาวน้อยอุทานเม่ือรสู้ กึ วา่ ถกู ชนคอ่ นข้างแรงบรเิ วณหัวไหลเ่ มื่อรถเข้า
เทยี บชานชาลา พร้อมกับเสยี งขอโทษอยา่ งไมใ่ สใ่ จนัก
“มิ ดสิ ปอิ าเช ซนิ ญอรนิ า”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอพมึ พำตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษเพราะไม่สามารถคดิ หา
ถ้อยคำภาษาอิตาลที จี่ ดจำเอาไว้ได้ พราวพลิ าศเดนิ ตามผู้คนทหี่ ลั่งไหลเข้าไปในรถไฟ
และหาท่นี ัง่ ให้ตัวเอง ตาคู่สวยมองมือเรยี วเลก็ ของตัวเองเมอ่ื ข้ึนไปบนรถ ก่อนทจี่ ะ

หันกลับไปดเู มื่อได้ยินเสยี งอ้อื อึงคล้ายกับมกี ารทะเลาะกันอยดู่ ้านนอกชานชาลา
ผ้คู นรอบข้างชะโงกหน้าออกไปดเู หตุการณ์ พูดจาเปน็ ภาษาอติ าลี แตเ่ พราะคน

เยอะมาก พราวพิลาศจึงมองไมเ่ ห็นสงิ่ ใด
“ชา่ งเถอะ ไมเ่ กีย่ วกับเราเสยี หนอ่ ย” บอกตัวเองแล้วเอนหัวพงิ พนักแขง็ ๆ หลับ

ตาลงเพือ่ รอเวลาให้รถออก ตราบจนกระทั่งร้สู กึ ว่าเอวคอดถูกยกข้ึนจนตัวลอย หญงิ
สาวจงึ หวีดรอ้ งด้วยความตน่ื ตระหนก ตาเบกิ โพลง

“ซะ...ซานโดร”

“ใชแ่ ล้ว สบายดไี หมทนู หัว”
“ปลอ่ ยฉันเด๋ียวน้ีนะ! ฉันไม่ไปกับคุณ” เธอหวีดร้องลัน่ ด้นิ พราด รสู้ กึ ตื่นตกใจ
จนหัวใจแทบจะหยุดเต้นปานได้เหน็ เพชฌฆาต
แววตาของ ซานโดร กัสซนี ี ดุดันราวกับจะฆา่ คนได้ ทว่าใบหน้าคมสันของเขา
กลับเฉยชา

“คนน้ีใชไ่ หมครบั ซนิ ญอร์กัสซนี ”ี
“คนน้ีแหละ เรยี บร้อยแล้ว ขอโทษทท่ี ำให้เสยี เวลา” ชายหนมุ่ หันไปมองนาย
สถานีทย่ี นื ค้อมศรี ษะให้หลังจากชายหนุม่ หันไปตอบ เขาดึงข้อมือเลก็ ให้เดินตามหลัง
แต่เธอกลับกรดี ร้องลั่นรถให้คนชว่ ย
“ฉันไมไ่ ป ฉันเปน็ นักท่องเท่ียว คณุ ไมม่ สี ทิ ธ์ ิกักขังตัวของฉันนะคะซนิ ญอร์
ชว่ ยด้วยคะ่ ผู้ชายคนน้ีจะลักพาตัวฉัน ชว่ ยด้วย ปล่อยนะ โอ๊ย! ทำอะไรน่ะ!”
ซานโดรหยุดเดนิ ชัว่ คราวเพื่อก้มลงแล้วล้วงมือเข้าไปหาอะไรบางอยา่ งในกระเป๋า
เแสหอ้ื วโนครตปู ขรอา่ งงคเธอ่ อนจขน้าพงเรทาอวพะทลิ ะาศแงตนุ ฝ่ งังงอัญมณโสีดเยี ลเอืฉดพเาอะาเไมวอื่ ้ตเรขงากหลยาบิ งอหะไัวรแบหางวอนยให่างญช่ขจู น้นึ นม่าา
จะตาพรา่ เอาได้ง่ายๆ ทีง่ นุ งงกค็ อื ไอ้ของบ้าน่มี ันมาอย่ใู นกระเป๋าเสอ้ื โคตของเธอได้
อยา่ งไร ในเมื่อเธอไมเ่ คยหยบิ ฉวยข้าวของของใครโดยไม่ได้รบั การอนุญาตจาก
เจ้าของ และที่สำคัญ เธอไมเ่ คยเห็นมันมาก่อนจนกระทัง่ นาทนี ้!ี
“นี่เป็นของสว่ นตัวของผม ผมจะให้ตำรวจจับคุณข้อหาโจรกรรมทรพั ย์ สนิ ของ

ผมแน่ ถ้ายังขืนโวยวายอยู่อยา่ งน้”ี
“นค่ี ุณ” หญงิ สาวอ้าปากเหมอื นพยายามจะพดู อะไรบางอย่าง แตล่ ้นิ คับปากจน

พูดไม่ออก
ไอ้หมอนมี่ ัน...เหลือเชอ่ื ทีส่ ดุ นาทนี ้เี ธอไม่เคยนกึ อยากฆ่าใครเทา่ ท่อี ยากฆา่

ผ้ชู ายตรงหน้าสกั ที!
“น่ีเป็นแหวนประจำตระกลู เชยี วนะท่ีรัก ผมถอดวางมันไว้บนหัวเตยี งเมอ่ื คืนน้ี

คุณก็ดันหยบิ มันออกมาเสยี ได้ ไป ออกไปด้วยกันกอ่ น หรอื ไม่งั้นกไ็ ปทส่ี ถานีตำรวจ
ผมจะแจ้งข้อหาให้เขาขังคกุ คณุ จนลมื เมืองไทยเลยเชยี วละทูนหัว”

“สารเลว คณุ ทำอย่างน้ีได้ยังไง” หญิงสาวกระซบิ แทบไมไ่ ด้ยนิ เสยี งออกมา จ้อง
หน้าเขาด้วยสายตาเคียดแค้น

“อยา่ พูดไม่เพราะสแิ พง คณุ ทำตัวเอง ลกุ ข้ึนมาน่า อย่าทำให้ผมเสยี เวลา รถเขา
จะออกแล้ว”

“ฉันไมไ่ ด้ขโมย คณุ ใสร่ ้าย ฉันต้องการตดิ ต่อกับสถานทตู ฉันเป็นพลเมือง
ไททา่ ยมก” ลางสเสาวยี นง้อวิพยาปกรษะท์ว้วจิ งารหณน์้าขแอดงงผกู้คำ่ นตาแมตห่ไรลเ้ังรยี่ เพวแรรางะขทัั้งดคขู่สนื นเมทือ่ นเาขกาันดึงเปเธน็ อภลางษจาาอกังรกถฤไษฟ
จนคนแถวน้ันคงจะรกู้ ันทั่ว ตั้งแตเ่ กิดมาเธอไมเ่ คยอับอายขายหน้าในท่สี าธารณะเทา่ น้ี
มาก่อน

“นั่นสิ แถมแพงยังไมย่ อมบอกด้วยวา่ ตัวเองเป็นใคร ไปสถานทตู กค็ งดเี หมอื น
กัน ไปกันเด๋ยี วน้เี ลยไหม” ชายหนุ่มหันมาถามขอความเหน็ พลางจ้องมองเธอ “ให้ตาย
เถอะ ผมนา่ จะคดิ ได้เรว็ กวา่ น้ีนะแพง แกน่ะ เด๋ียวขับไปสถานทตู ไทยกอ่ น ฉัน
ต้องการไปท่ีนัน่ ”

“ไมน่ ะ ไม่ไป!” สาวน้อยกลับคำรวดเรว็ เม่ือพวกเธอมาถึงรถ พราวพลิ าศโดน
ผลักเข้าไปนั่งด้านหลัง และทันทีท่ซี านโดรออกคำสงั่ กับคนขับรถ วงหน้าเรยี วกส็ า่ ยไป
มาด้วยท่าทางทรมานใจคล้ายเพ่ิงโดนคำสัง่ ประหารชวี ติ ทำให้ซานโดรหรต่ี าลง

“นี่อยา่ บอกนะว่าแพงหนีเข้าเมืองมาอยา่ งผิดกฎหมาย”

“โอ๊ย! ไม่ใชน่ ะ ฉันมาที่น่อี ย่างถกู ต้อง ฉันเป็นนักทอ่ งเท่ียว”
“ง้ันกบ็ อกชอื่ แพงมาส”ิ ปากถาม แต่มือดึงแว่นตาสชี าอันใหญท่ ป่ี ดิ บังใบหน้า
เธอไว้ครง่ึ หนง่ึ ออก แล้วโยนท้ิงสง่ เดชด้วยสหี น้ารำคาญสดุ ขดี
“คณุ ทำอยา่ งน้กี ับฉันไมไ่ ด้นะ มันจะมากเกนิ ไปแล้วนะ โอ๊ย! นคี่ ุณทำอะไรนะ่ ”
รา่ งเลก็ กรดี รอ้ งออกมาอีกคร้ังเมือ่ ถกู ดึงเข้าไปในอ้อมกอดแข็งกระด้าง มอื แกรง่ ข้าง
หนง่ึ จับตัวเธอไว้ อกี มือค้นไปตามกระเป๋าเส้อื ทั้งด้านนอกด้านในเพื่อหาสงิ่ ท่ตี ้องการ
อยา่ งใจเย็นไม่เกรงใจเจ้าของ
“รอ้ งเสยี งดังจรงิ คนเขาตกใจกันหมดแล้วแพง”

“ไอ้บ้า คุณมันบ้า ปล่อยฉันไปเด๋ียวน้ีนะ จะต้องทำกับฉันขนาดไหนถึงจะ
พอใจ” มือเลก็ เรมิ่ ระดมทบุ ตแี ละบิดตัวหนี แตก่ ส็ ้แู รงเขาไม่ได้ ซานโดรดึงสมดุ เลม่ เล็ก
จากกระเป๋าเสอ้ื โคตข้างในออกไป จับข้อมอื ท่ีประทุษร้ายเขาเอาไว้ แล้วคลี่สมดุ เลม่ เลก็
ออกดดู ้วยสหี น้ารนื่ รมย์
“พราวพลิ าศ อัครเดโช แปลวา่ อะไร ชอ่ื เรยี กยากชะมัด!”
“เอาคืนมานะ ฉันเกลียดคุณ อันธพาลมาเฟีย”

“แล้วนีอ่ ะไร อ้อ...หนังสอื พมิ พ์ ว้าว! มีรปู ผมด้วยนี่ เป็นเครอื่ งเตือนความทรง
จำหรอื ยังไงทร่ี กั ” ซานโดรถามเมอื่ ยัดสมดุ เลม่ เล็กของเธอใสก่ ระเป๋าเส้อื ตัวเองราวกับ
เปน็ สมบัติสว่ นตัว แล้วคลี่หนังสอื พมิ พ์ ออกดู กอ่ นจะหันกลับมาจ้องหน้าเธอ โดยที่
คนรถและบอดีการ์ดท่ตี ามมายังยืนรออยดู่ ้านนอก มองไปรอบๆ ราวกับสำรวจดินฟ้า
อากาศ ไมม่ ีใครกล้าเข้ามาประจำที่เพราะเจ้านายยังคยุ ธุระไมเ่ สรจ็

“ปลอ่ ยฉันนะ คณุ จะต้องโดนลงโทษแน่ คดิ วา่ ตัวเองยง่ิ ใหญ่นักหรอื ไง”
“อืม เพราะอยา่ งน้สี นิ ะ ถงึ เรยี กผมว่ามาเฟีย อยากร้กู ็ถามดีๆ สแิ พง ไม่เหน็
ต้องมาค้นเองอย่างน้เี ลย”
“จะถามทำไม ฉันไมไ่ ด้สนใจเลยสกั นิด ฉันไม่ได้อยากร้เู รอื่ งของคุณ มัน
บังเอญิ เทา่ นั้นแหละ”
“งั้นหรอื ” ซานโดรลากเสยี งยียวนแล้วโยนหนังสอื พมิ พ์ ท้ิงไป กอ่ นจะหันไป

พยักหน้าให้คนของเขาเข้ามาประจำที่
“ตกลงไปสถานทูตไทยนะครบั ทา่ น”

ก่อนหน“ไ้ามเปน่ ละย่ี นไเมปไ่็นปอ้อนไดว้โอปนรดข้นึ มอายโด่า.ย..”อัตโสนามวัตนิ้อถยึงหจ้าะมหเสวัยงี วง่าแสหถบานทแตูวอวตาจาจทะ่ีแชขว่็งยกเรธ้าอว
ได้ แตห่ ากต้องถูกสง่ กลับเมอื งไทยในสภาพจติ ใจอยา่ งน้ีหลังจากเรอื่ งทเี่ กิดข้นึ เธอคง
ไมม่ ีวันส้หู น้าใครได้ บดิ ากับน้องสาวจะเสยี ใจขนาดไหน ไหนยังจะลออศรกี ับพิชญ
ดาราอีกล่ะ
แอลย้วา่ งเลือ่กแนวารวมคตือดิ าไทวปา่ม่ี ปตอดิัวงกเเอรขงะาตจก้อกลรงาไถยปหเปเนผ็นาชแทญิ วึบวสบเัถงวสา้านวายอกตนาราโขณดอย์ ทงไ้ังคมทนร่ ย่ี ้ตูขังัวับไมแ่พขลณระ้อผะม้ตู ททิด่ชี ำตาใยาหมห้กนลุ่มัวมไปอหงกมดลัทบกุนง่ิ ๆ

“ง้ันก็กลับบ้านเรา โอเคไหม”
“ฉันไมอ่ ยากไป ฉันต้องการไปจากทนี่ ี่ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ฉันทำอะไรให้
ทำไมถึงต้องมารังแกกันอยา่ งน้”ี
“อย่าด้อื เลยนา่ อยู่ด้วยกันเสยี ที่นแ่ี หละ แพงไมม่ ที างเอาชนะผมได้หรอก” ชาย
หนุม่ เหยยี ดย้มิ มือล็อกปลายคางเล็กเพ่อื มอบจุมพิตดดุ ันเมอ่ื เหน็ ดวงตาคู่สวยฉำ่ วาว
ไปด้วยน้ำใสๆ ทพ่ี ร้อมจะหยดมหิ ยดแหล่
น่าแปลก ท้ังท่จี ติ ใจของเธอต่อต้านเขาสดุ ฤทธ์ ิ แต่จมุ พติ นั้น แม้จะเป็นการ
บังคับเอาทวา่ ก็กำจายรสชาตหิ อมหวานแปลกประหลาดจนซาบซา่ นไปหมด หญงิ สาวคดิ
อย่างเบลอๆ ปนโกรธ เบยี่ งหน้าหนจี บู ร้อนรมุ่ และยกมือข้นึ ดันคางสากระคายออก
ด้วยความอับอาย กระนั้นเขากย็ ังจบู หนักๆ บนฝา่ มือนุ่มนิม่ ก่อนจะยอมให้เธอดงึ มอื
ออก

แล้วก็ก“ลยับังสจะา่ หยนหนไี ป้าไหรับนคอำีกเบหารแอื ทเปบลเป่าน็” เสคยี ำงถการมะนซั้บนิ ทกำลให้ำก้สลาวนื นก้อ้อยนเสตะรอยี ้นืมตเขัว้าปไปฏไเิ สว้ใธนอแกต่
“ไมห่ นีคะ่ ”
“กลับบ้าน” ชายหนุ่มเปิดกระจกรถเพ่อื สงั่ การกับคนขับ ทำให้เธอพลอยใจชน้ื

ข้นึ แล้วดันตัวออกหา่ ง
“เอาพาสปอร์ตของฉันคนื มานะคะ”

“ทำตัวดๆี สิ แล้วจะคนื ให้”
“คนพาล” ปากเล็กขมุบขมิบเมือ่ หันหน้าหนี แต่ยังปรายตามองเขาทหี่ ยบิ
พาสปอร์ตของเธอออกมาดูใหมด่ ้วยสหี น้าสนอกสนใจอยเู่ น่นิ นาน ใจนกึ อยาก
กระชากมาเสยี แตก่ ก็ ลัวจะโดนเลน่ งานกลับหนักกวา่
“ทำไมชอ่ื แพง เป็นชอ่ื เล่นหรอื ในน้บี อกวา่ ชอื่ พราวพลิ าศ แปลว่าอะไร”
“ไมร่ ้”ู ก็มันเรอื่ งอะไรท่ีจะบอก
ในพาส“ปง้ัอนรห์ตรอื แอนบา่ ถตดิอตนอ่ใจไปอทยี่บ่าง้าโนลน่งอะกมเีมใค่ือรเอหย็นบู่ว้่าางเธ”อปอาากยถยุ า่ีสมบิ เแอต็ด่สปาียนตึกาสวำา่ รจวะจตห้อลงัพกฐราานก
ผ้เู ยาว์ เสยี แล้ว เกดิ มาก็ไมเ่ คยยงุ่ กับเดก็ เสยี ที ใครมันจะไปรวู้ ่าใบหน้าหลังล้าง
เครอ่ื งสำอางออกแล้วเธอจะดเู ดก็ ขนาดน้ี
“อย่ายงุ่ กับทบ่ี ้านของฉันนะ”
“ไปทำอะไรทส่ี กอตแลนด์ อ้อ เรยี นหนังสอื สนิ ะ มิน่า” ถามเองตอบเองแล้วหัน
กอลยัูบ่หมลาามยอปงี เธแอตอ่กกี ลรับอยบังเควอรารว์จนิน้มี อคี ยวู่ไาดม้ อัหศจนรุ่มรสยห์ ใรจาปชนออายณ่ใู านจันกั้รนมดัน้วเยป็นเธเกอยเร์ หยี มนดเมหอืรอืงนยังอไกง
กันวะ!

“ก็บอกวา่ อย่ามาย่งุ ไงล่ะ”
“นา่ กลับไปทสี่ ถานทตู นะ” ซานโดรวา่ เสยี งห้วน เก็บเอกสารเธอลงในกระเป๋า
เอสกี ้อื ดส้าทูนเรหามวือกับนรเดงั เมิ กยี จแเขล้าวเหสันยี นมาักมหอนงารา่ พงเอลโก็ ดทนี่กขรู่ ะดเถวิบงตอาอเกรยีหว่างกเป็ สกยี ปจดินคเกวือามบหตวิดาบดากนลปัวรเะอตาู
ไว้ไมม่ ิด นา่ สงสยั เสยี จรงิ ว่าทำไมเธอต้องกลัวถูกสง่ ตัวกลับบ้าน
“คราวหน้าอยา่ ทำแบบน้ีอีกนะ ไมร่ ้หู รอื วา่ ผู้หญงิ เดินทางไปไหนๆ ในตา่ งประเทศ
คนเดียวมันอันตราย”