พ่ายรักมาเฟียZX

แล้วแอบไปเงีย่ หูฟังห้องข้างๆ ที่อันเดรยี ลากภรรยาคนสวยของโจเซฟเข้าไป แล้วให้
ลูกน้องรมุ โทรมเจ้าหล่อนทลี ะคน โดยหวังวา่ จะถงึ คิวของตัวเองบ้าง เสยี งกรดี รอ้ งด้วย
ความเจ็บปวดของไดแอนธาดังโหยหวน และเสยี งน้ันก็น่าสนใจกวา่ เสยี งในห้องที่
ตัวเองเฝ้าอย่เู ปน็ ไหนๆ
ทำให้ทุ“กถค้านอรยบี า่ พงนยั้นักมหันนจ้าแะตล้อะชงวใ่ ชยป้กัรนะหตาูอรืน่อ่ องรออกยไทป่อี” าจอจันะเเปดน็ รยที ไาลงลม่ ับอใงหห้โนจ้าเลซกูฟนห้อนงีไทปีละคน
หากันอย่เู ปน็ นานก็ไม่พบสกั ที แม้จะชว่ ยกันเคาะผนังทุกตารางน้วิ แล้ว อันเดรยี
หน้าแดงด้วยความโกรธจัด จทะบุทโำตเอ๊ะาทแำผงานนขดอังงเปเขรา้ยี พงังไมไมเ่ ปน่ น็ ึกทว่าา่ เผช้หู น่ ญนิ้งี ทย่ีติ่งัวรเกัอมงราักก ทำทุก
อย่างเพอ่ื ให้ได้อยู่ด้วยกัน ความ
แค้นยงิ่ สมุ แน่นในหัวอกราวกับถูกแผดเผาอยบู่ นนรกในใจ ทางเดียวที่พอจะเจอื จาง
ความเจ็บแค้นน้ันได้ คอื เขาจะต้องทำให้นังอสรพิษตายอยา่ งทกุ ข์ ทรมานท่สี ดุ !

“มันคงคลานหนีไปเอง ไม่มีผ้ชู ว่ ย เพราะแกเฝ้าอย่หู น้าห้องตลอดเวลา” อันเดรี
ยคาดการณ์ ในท้ายที่สดุ
“ครบั คณุ อันเดรยี ” ลกู น้องที่เฝ้าหน้าประตรู บี พยักหน้ารบั เพราะกลัวความผิด

“ง้ันกด็ ี เด้ียงอย่างนั้นจะไปได้ไกลแคไ่ หน พวกแก...” มือขวาของโจเซฟบดิ ปาก
ด้วยสหี น้าสาสมใจ

“หาอะไรมาทุบผนังห้องน้ที ้ังหมด ฉันจะหาทางลับของมันให้เจอ ถ้ามันมที างลับ
จรงิ เราก็จะต้องหาเจอ”

“แล้วถ้าไม่เจอละ่ ครับคณุ อันเดรยี ”
มาไว้ใน“ถน้้าี ไจมะเ่ ไจดอ้ทกำ็รลาาดยนห้ำลมักันฐาจนุดไไปฟดเ้วผยาบฉ้านันหจละังในห้้ดีท้ัองหนลโจังเซลฟากมลันูกตนา้ยอทงัข้งเอปง็นมอันยทูใ่ ีต่ นารยทู แม่ี ลัน้ว
มดุ หัวไปซอ่ นอยู่”

18

เพลิงแค้ นพญามาร

เวลาหลังเทีย่ งเล็กน้อย ซานโดรมองควันไฟที่พุง่ ข้ นึ สงู บนภูเขาอย่างไมเ่ ชอ่ื
แสตาย่เมตอ่ื าตไปัวถเองึ งปราเกขฏาเวพ่าง่ิบมรเาิ วจณากดบังรกเิ วลณา่ วพเปิก็นัดแทคี่เอ่บ็น้านรโริ กา้ ง้ไเดก้จ่าาๆกโทรศัพท์ซทงึี่่โทไรรเ้ .งาขไปองขส่มง่ิขมทู่ ชี ่ีโวรี มติ
ระหว่างทางนั้นซานโดรโทร. หาพราวพลิ าศแต่กลับติดต่อเธอไม่ได้ โทร. ไปทบ่ี ้านของ
โจเซฟกไ็ ม่มีคนรับ หัวใจของชายชาตรรี ้อนรมุ่ ดัง่ มีเพลงิ นรกแผดเผาจนต้องเรง่ รดุ มา
ถงึ ท่นี ่ี

ควันไฟทล่ี ุกโหมย่งิ เรง่ เร้าความคับแค้นปะปนกับความรมุ่ ร้อนให้ทรมานราวกับจะ
แจไวยน้ทกไ่ีนมวเี่ม่ิญพเี วญยี ลงาาลณโำทพอรอัง.ตกกั้งจแลาตกับรเ่ ทา่หง่ียรงอืหเมนรื่ออจี่ื วะจเาะปนเก็นนดิโ้ี ทเหษนตที่ผรุ ัณ่าา้ นยฑแไ์ปขรงเอปง็นเคธววอันาจมแึงผลโท้วดิ รซ.ง่ึแเหตขาเ่าเขเขคาากยลทโจับำไเใซวจ้ใฟเนยทอ็น้ิงดเแธีตลอะเยจอึงงุ่า
ทำให้เขามาถึงท่นี ส่ี ายเกนิ ไป!

แล้วไหนจะคนทีเ่ ป็นเหมอื นพอ่ ทนู หัวของเขา โจเซฟ เซซาโร มาเฟียผ้ยู ่งิ ยง
แหหัว่ใงจอขติ อาลงีคนผท้ทู ้ัง่ไี คมู่เเ่ขคายรจ้ดู ะีวต่ายดิ ังตม่อคี ไมวา่ไมด้รักคเฉวกามเชบน่าดพห่อมลาูกงยใหัง้ไกมัน่ไอด้ยรบัู่เสกมารอแมกา้ไขและลจกึ ะลเปงน็ ไปเชในน่
น้ันตลอดไป แตซ่ านโดรก็ปรารถนาท่ีจะมีโอกาสพดู มันออกมาต่อหน้าบดิ าคนที่สองใน
ชวี ิต

“นม่ี ันท่ีบ้านของดอนท่านนค่ี รับ” จลู ีโอชะโงกหน้าออกไปดจู ากนอกรถ หันมา
มองใบหน้ากรา้ วของเจ้านายแล้วกลนื น้ำลายเอ๊ือก แม้สหี น้าจะสงบราบเรยี บแตเ่ ขารดู้ ี
วา่ ซานโดรกำลังร้สู กึ อยา่ งไรจากดวงตาไร้แววคนู่ ้ัน

“ใช่ ขับให้เรว็ ข้นึ อีกหน่อย”

“มันจะดักรอทำรา้ ยเราอย่ทู ่นี ัน่ หรอื เปล่าครับ”
“ถ้ามันเผาท่ีน่ี แสดงว่ามันได้สงิ่ ที่มันต้องการแล้ว หรอื อีกทกี ็พรอ้ มท่ีจะทำลาย
หลักฐาน คงไมอ่ ยูร่ อซมุ่ โจมตใี ครอกี แตถ่ งึ มันไมร่ ออยู่ เราก็จะตามมันไปเอง”
“ครบั ผมโทร. หาเจ้าหน้าทีเ่ อ็นรโิ ก้แล้ว เขากำลังจัดเตรยี มกำลังคนอย่”ู
“หาตัวดอนโจเซฟกับแพงให้เจอก่อน แล้วทีเ่ หลอื คอ่ ยวา่ กัน” ซานโดรบอกเสยี ง
พรา่
โรมาดกนำล้ำมังเมทันอื่ำกงทเ็า้ัปงนคน็ อูไ่ เยปช่าถ้อื งงึไหฟบน้าอักนยอซ่ายงง่ึ ดดูแ่ เลูี ห้วมจือเนพนเลปจ้งิารหลาสนุกา้ทาททว่ นบี่มั้นอเพกกรวาม็ า่ ะกีเเจปว้าา่็นหจสนะง้ดิ่ากทับอ่่ีดเสัสบรรเพจ็้างคลองิงันแขทเอกบง่าไแแมคก่เวห่ ้นลแปลือาะอแกะลาไรรร์
แล้ว ซานโดรจงึ ตัดสนิ ใจพาทีมไปค้นปากอุโมงค์ ทางออกซง่ึ เขาร้ดู วี ่าอยูท่ ีไ่ หน ท้ิงให้จู
ล-ี โออยู่ทปี่ ราสาทกับคนทีเ่ หลอื เพอ่ื สังเกตการณ์ และเก็บหลักฐานเท่าท่พี อจะหาได้
เกือบหนึ่งชวั่ โมงต่อมาชายหนมุ่ กลับมามอื เปล่าด้วยสหี น้าทท่ี ำให้จลู ีโอต้องบด
กรามแน่นและเมนิ หนี
โอเงยห“นค้งาขอ้นึกี นมอานงสกงิ่วกา่ ไ่อฟสจระา้ ดงเับก่าแแกลซ่้วงเ่ึ ขค้ารไั้งปหตนรงึ่วเจคสยอเปบน็ข้บาง้าในนขไอดง้ โจเอเซาอฟย่างไรเดจ้ีคาหรนับ้”าทด่ีจัลูบี
เพลงิ ยังคงทำงานอย่างหนัก แต่ความร้อนทพ่ี วยพุ่งมาถึงบรเิ วณทยี่ ืนอย่กู บ็ ง่ บอกให้รู้
ว่าถงึ จะดับไฟสำเรจ็ กค็ งไม่สามารถชว่ ยชวี ิต ‘ใคร’ ท่อี าจจะบังเอิญติดอยใู่ นบ้านได้
“ตรงทางออกอโุ มงค์ ทางลับก็ไมม่ ี ดอนโจเซฟกับแพงจะไปอย่ทู ไี่ หน” ซานโดร
พูดเสยี งแหบ ปากอุโมงค์ ทางลับของโจเซฟไรร้ อ่ งรอยของสงิ่ มชี วี ิต แถมในน้ันควันไฟ
ยังเรม่ิ หนาทบึ จนเม่อื เข้าไปได้ครงึ่ ทางกไ็ มส่ ามารถไปต่อได้อีก
“บางทซี นิ ญอรนิ าอาจจะหนอี อกไปได้”
“หรอื ไม่กโ็ ดนจับไปได้ทั้งคู่ หรอื ไม่...” ชายหนมุ่ มองกองเพลงิ ทีโ่ หมกระพอื ตรง
หน้าอยา่ งร้าวรานใจ
“คิดในทางดเี อาไว้กอ่ นเถอะครับ” จลู โี อค่อยๆ ระบายลมหายใจด้วยความ
หนักใจเม่ือเห็นสหี น้าของเจ้านาย แตไ่ หนแตไ่ รมา ยากนักทจ่ี ะมีสง่ิ ใดมาสนั่ คลอนสติ

ทีม่ ั่นคงของ ซานโดร กัสซนี ี ได้ ทวา่ ไม่ใชใ่ นครง้ั น้ี
“เจ้าหน้าทีเ่ อ็นรโิ ก้วา่ ยังไงบ้าง”
“คนของเขาจะมาถงึ ทีน่ ี่คนื พรงุ่ น้คี รบั เพราะต้องเรยี กกำลังเสรมิ มารวมกันแล้ว
วางแผนให้รดั กมุ กลุม่ ของลีออนทซ่ี อ่ งสมุ อยทู่ ่นี มี่ เี กอื บรอ้ ยคนเหมอื นกัน ถ้าไม่
เตรยี มรบั มอื ให้ดอี าจจะได้กลับไปไมก่ คี่ น แตเ่ ขาจะสง่ เจ้าหน้าที่ตำรวจบางสว่ นมาชว่ ย
เราก่อนคนื น้ี”
“อันเดรยี กับมือซ้ายของดอนโจเซฟแล้วกท็ ี่ปรกึ ษาของเขาอยู่ทไ่ี หน”
“มอื ซ้ายของดอนโจเซฟอยู่ทีบ่ ้านของอันเดรยี ครับ สว่ นทีป่ รกึ ษาอาร์ตูโร ผมไม่
แนใ่ จ” จลู ีโอรายงานแล้วขมวดค้วิ มองใบหน้าเรยี บเฉยของซานโดรด้วยสายตาไม่
แนใ่ จว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“สงั่ คนเฝ้าทนี่ เ่ี อาไว้คอยรายงานสถานการณ์ สว่ นเราไปท่บี ้านท่ีปรกึ ษาอาร์ตูโร
ฉันว่ามันดูแปลกๆ ทนี่ ่เี กดิ เหตุร้าย แทนทีล่ ูกน้องของดอนโจเซฟจะมาอย่ดู ้วยกัน
หรอื แจ้งข่าวให้รองหัวหน้ากลุ่มรู้ แตก่ ลับไปอยูท่ บี่ ้านของอันเดรยี ” ซานโดรบอกแล้ว
หันหลังกลับไปทรี่ ถพร้อมลูกน้องอีกจำนวนหน่ึง จลู ีโอเสยี เวลาสงั่ งานเล็กน้อยแล้วรบี
กระโดดข้ึนไปนั่งข้างคนขับ
ตามกฎของกลุ่มแล้ว หากเกดิ เรอื่ งร้ายแรงเชน่ น้ีข้นึ และหัวหน้ากลุม่ เสยี ชวี ิต
หายตัวไป หรอื ไมส่ ามารถสัง่ การได้ เผป้็นูนเำพคียนงสคำนคัญเดทีย้ังวสทาร่ี มจู้ คักนซจานะทโดำกราดรี ตดิ แตต่อ่นร่ีทอุกงสหงัิ่วกหลนับ้า
กลมุ่ ผา่ นที่ปรกึ ษากลุม่ อาร์ตโู ร
เงียบงันอย่างน่าสงสยั
“โทรศพั ท์ ของฉันแบตฯ หมดแล้ว แกเอาไปชาร์จท”ี
ซานโดรดึงเครอื่ งมอื สอื่ สารออกมาให้คนสนิทแล้วเหยียบคันเรง่ นำรถลงจากเขา
ราวกับนักแข่งรถมอื อาชพี หลังจากเสยี บชาร์จแบตเตอรใี่ ห้เจ้านายเสรจ็ มอื ถอื ของจูลี
โอก็มีสายเรยี กเข้า จูลีโอรบั สายโดยแทบไมไ่ ด้พูดอะไรเลย กอ่ นจะวางลงในเวลาไมก่ ี่
วนิ าทแี ล้วหันมามองซานโดร
“เราคงไมต่ ้องไปหาทป่ี รกึ ษาอาร์ตโู รแล้วละครับ คนของเขาทเ่ี พงิ่ หนีออกมาได้

บอกว่าเขาตายแล้ว ตอนน้อี ันเดรยี กำลังรวบรวมคนทั้งหมดรวมทั้งคนที่อาร์ตูโรดูแลอยู่
เอาไว้แล้ว”

“ใครฆา่ อาร์ตูโร” ซานโดรเบนรถเข้าตรงไหล่เขาแล้วกระทบื เบรกจนรถของ
ลกู น้องทตี่ ามมาหลายคันแทบจะเสยี หลักตกเขา

หน้ากัน“อันกเอ่ ดนรยที ฆี่ซาา่ นเขโาดรจขะ้อเปหดิ าโททรรยศศพั ตท่อ์ มดืออถนอื โตจัเวซเอฟง” คนสองคนน่ิงไปแล้วหันมามอง
เมือ่ ไมถ่ งึ ชวั่ โมงกอ่ นหน้าน้ี ชายหนมุ่ ก้มลงมองสายเรยี กเข้า

“อาเชอร์โทร. มา” ซานโดรกดโทร. กลับทันที หากไมม่ เี รอื่ งจำเป็นจรงิ ๆ แล้ว
หกับม่เอพมือ่ รนาชสวนงิทศ์เอหัคมรอื ชั นคโงดไมมิน่โทกิ ร.แมม้จาะตเดิ พตร่อาะกเันขบากอ่ ับยรแาตชก่น็เิกปลุ น็ หไปนใ่มุ นลลูกักคษรงณึ่ ไมะ่ไขดอ้สงนเพิทอ่ื กนันรรว่ ามว
ธุรกจิ เพอ่ื ผลประโยชน์ และพันธมิตรลับเท่านั้น

“ว่าไง”
“แพงกับดอนโจเซฟอยกู่ ับฉันแล้ว มเี รอ่ื งหนึง่ ทค่ี ู่หม้ันของฉันจะต้องบอกนาย
โดยเรว็ ท่ีสดุ ” ปลายสายแจ้งเสยี งเอ่อื ยอย่างอารมณ์ ดี ย้มิ ออกมาเมื่อมเี สยี งสดู
ลมหายใจลกึ อย่างชัดเจนพร้อมกับความเงียบท่เี กิดข้ึนชัว่ ขณะ
“ขอบใจมาก ว่าแต่...มเี รอ่ื งอะไรท่ภี รรยาของฉันฝากถึงสามสี ดุ ทีร่ กั อย่างนั้นเร
อะ”

“เธอรวู้ ่าใครคอื คนทรยศตัวจรงิ ”
คันแลน่ “นตรายงมคางไมต่ล้อักงษบณอกะแแลละ้วย”ีห่ ้อซราถนนโ้ัดนรไบมอต่ ้กองบเอมกื่อกเหร็ ็นวู้ ่าทเปาง็นขใ้ึนคเรขามรแี ถถสมดมี ำาสเปนน็ ทิ ขหบลวานย
ยาวเหยยี ดอย่างน้ี บ้าระยำ! น่ีเขากำลังจะเสยี ทพี วกมันอย่างนั้นหรอื

หม่อมราชวงศ์อัครัชไมไ่ ด้ยินเสยี งจากปลายสาย แตม่ เี สยี งปืนดังเข้ามาในสาย
ซงึ่ บอกสถานการณ์ ได้ดีกว่าอะไรท้ังหมด

“ฝากแพงกับดอนโจเซฟด้วยนะอาเชอร์”
“นายอยู่ทไ่ี หน” เขาถามกลับเสยี งเครยี ด ซานโดรบอกสถานทพ่ี รอ้ มกับเสยี งปนื

ดังข้นึ อีกครงั้ และสายที่ตัดไป คนของซานโดรมนี ้อยกว่า โอกาสกย็ ่อมน้อยกวา่ ตามไป
ด้วย

‘เธอจะมีวันทำสง่ิ น้สี ำเรจ็ หรอื เปล่า’
ตามทางพอรุโามวงพคลิ ์ แาคศบถๆามตคัว่อเนองขเ้ามงอ่ื ชอน้ื อกโแชรคงดสทีดุ ี่ปกาำกลัองทโุ มั้งลงคา์กมทปี ั้งรพะตยูปงุ ดริ า่องกีใหชญั้น่ขอมงิเชโจน่ เซนฟั้นไเธปอ
กับโจเซฟคงจะตายเสยี แล้วเพราะสำลักควันไฟหนาทึบท่พี วยพุง่ เข้ามาในห้องลับจน
แสบทางเดนิ หายใจไปหมด แม้กระทั่งในตอนน้ี

แรงระเบดิ เบ้อื งบนสัน่ สะเทือนมาถงึ เบ้ืองล่าง สาวน้อยเหลือบตามองใบหน้า
กด้วรา้ยนคเวหามมือสนงรสปูารสลักเหธอินปทิด่ีปประากกเองบยี ดบ้วไมย่พร้วิดู รออะยไอรนันอผก่านจาวกันใเชว้กลำาลมังาทเน้ังหน่ิ มนดานทขม่ี พีองยชุงารยา่ งชหรนาัก
อไฟ้ึงฉาเยดกนิ รแะสบนอชกา้ โไตปททีอ่ างยปู่ใานกหอ้อุโงมลงับค์สอ่ เงพทราางะทบแ้ี่านสนถกูมไดื ฟไหมม้ อไงฟเหจ็นึงดแสับงไปสวดา่้วงยเปน็ เธลอำอต้ออกงใไปช้
ข้างหน้าโดยไมร่ ้วู า่ จดุ สน้ิ สดุ อยทู่ ไ่ี หน

ไม่! เธอจะต้องไมค่ ดิ ถงึ ความเป็นไปได้ว่าเธออาจไมม่ ีวันออกไปจากทน่ี ี่ เธอจะ
ต้องลมื ว่าตัวเองเหนื่อยหอบแค่ไหนและชายทเ่ี ธอชว่ ยไว้จะรอดหรอื เปล่า เธอจะต้อง
คดิ ถึงเรอื่ งอืน่ ท่ีให้กำลังใจ ก็แค่เดนิ ต่อไป แล้วทำมันให้สำเรจ็ !
สาวน้อ“ยโชชควนดคนี ยุะคเพะราทะโีไ่ ดจเแซอฟนเงธยีาเบอมาอาเาปห็นารรเะชย้าะมเาวใลหา้เเรกาอื บไยม่ีง่ส้ันบิ เนราาทต้ีองคไำมพม่ ูดีแขรงอเงดเนิธอแทหงำใๆห”้
โจเซฟหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“หนเู ปน็ ผ้หู ญิงท่มี คี า่ มาก พราวพิลาศ”
“หนูไมไ่ ด้เรอ่ื งได้ราวหรอกคะ่ แถมยังเปน็ ลกู ท่ีไมด่ ี ทำให้คุณพอ่ เสยี ใจ”
“ทำไมถงึ เป็นอย่างนั้นล่ะ”
“ก็...หนไู มอ่ ยากแต่งงานเลยหนีมาทน่ี ี่ แทนทีจ่ ะอยู่คยุ กับทา่ นแบบคนทเ่ี ปน็
ผ้ใู หญ่แล้ว”

“ฉันคิดว่าเป็นโชคดขี องฉันมากกวา่ ท่ีหนูมาท่นี ี่ ซานโดรเองก็คงจะคดิ อย่าง
เดยี วกัน” เสยี งของโจเซฟแผว่ เหมอื นใกล้จะหมดแรงพูดลงทุกขณะ แตพ่ ราวพลิ าศไม่
ได้สังเกตเห็นเพราะกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคดิ ของตัวเอง

“เขาแค่อยากเอาชนะหนเู ท่าน้ัน”

“ซานโดรไมเ่ คยบังคับผ้หู ญิง”
“ถ้าคณุ ไมบ่ อก หนตู ้องไมเ่ ชอื่ แนๆ่ เขาบังคับหนตู ้ังแตว่ ันแรกทพี่ บกันจนถงึ
ตอนน้”ี

“เขาไมเ่ คยพบคนอย่างหนู ซานโดรคงกำลังเสยี ศนู ย์ เขาไมร่ ้วู ่าจะใช้วิธีไหน
จัดการกับหนูดีละมั้ง”

โจเซฟหัวเราะเสยี งแผว่ พราวพลิ าศยน่ จมกู อย่างไมเ่ ห็นด้วย
“เสยี ศนู ย์ หนไู ม่เคยเห็นผู้ชายทไ่ี หนมัน่ ใจในตัวเองเหมือนเขาเลย เผดจ็ การ
ต้องได้ทกุ อยา่ งทอ่ี ยากได้”
“ซานโดรอาจจะเปน็ คนทะเยอทะยานในอาชพี เขาทำงานหนักมาก ฉลาดเปน็
กรด แเตปใ่็นนนอักีกวดา้างนกลหนยทุึ่งเธข์ ชา้ันกย็เปอน็ ดคนมแเี มขตง็ แตกาทรงี่ส่ ไดุมเผ่ท่อา่ ทนี่ฉปันรนรจู้เัพกมอ่ื าให้เตขัวาเคอดิ งถปงึรคะสรอบบคควารมัว
สำเรจ็
กับพน่ี ้องก่อนตัวเองเสมอ และเขาไมเ่ คยบังคับใจใครโดยเฉพาะผ้หู ญิง เขาหย่งิ ทะนง
มบัางกคับหไมนใ่ คู หง้หไปนแไู ตปะจตาก้อเงขสาว่ นทเขีไ่ มาต่เค้อยงมรสู้ีใคกึ รเสเอยี ้ือศมกั ถดึง์ ศิ ใรนมี ตาัวกเทขี่ทาำอพยอ่าหงนนั้ไูนม”่ยอมโจเเซขฟาเพลยูดตช้อา้ ๆง
สาวน้อยใจกระตุก ดึงแขนทอ่ี ยบู่ นบ่าบอบบางของเธอให้กระชบั ก้าวเดนิ ไมย่ อมหยดุ
พราวพลิ าศย่นหัวค้ิว คิดถงึ ความหลัง เขาหยิง่ ทะนงและเสยี ศกั ด์ ศิ รมี ากอยา่ ง
น้ันหรอื

เพราะอย่างน้ใี ชไ่ หม เขาจงึ ผลักเธอลงจากรถ และไมย่ อมพดู กับเธอ ตะโกนใส่
หน้าเธอ แววตาท่ีมองมาอยา่ งขัดใจ ท่าทางโกรธเกรย้ี วมากมายหลายครัง้ แตถ่ ึงอย่าง
นั้นเขากย็ ังตามเธอไปครัง้ แล้วคร้ังเล่า

สาวน้อยขบรมิ ฝปี าก “คุณไม่ได้คยุ กับเขามาแล้วหลายปี เขาอาจจะเปลย่ี นไป

แล้วกไ็ ด้ค่ะ”
แตกตา่ “งไกมันห่ รคอนกอพยราา่ วงซพาลิ นาโศดรฉเกันดิ รมจู้ ักาเซพาือ่ นเโปดน็ รผม้นูาทำั้งชถว้ีาเิตปน็ คสนมบัยาสงคงคนรเกามิดมเขาเาพกอื่ ็จทะตำห้อนง้เาปท็น่ที ี่
แมท่ ัพ เพราะนัน่ คอื งานทเี่ ขาถนัดทส่ี ดุ มเี รอ่ื งเดียวทีท่ ำให้ผ้ชู ายที่รกั ในเกียรติของ
ตัวเองยอมลดตัวลงมาทำอะไรทดี่ ้อยกวา่ น้ันก็เพราะเขาไม่มีทางเลอื ก”
“เรอ่ื งอะไรคะ”

“เรอ่ื งน้ันหนคู งร้ดู อี ยู่แล้ว ถ้าไมร่ กู้ ถ็ ามซานโดรเสยี อย่าให้ความเข้าใจผดิ เปน็
อุปสรรคระหว่างกันจนสญู เสยี เวลาท่ีมีคา่ ไปอย่างไมไ่ ด้อะไรเลย เหมอื นฉันกับเขา”
เอ่ยจบโจเซฟกไ็ อหลายครั้งและหอบจนตัวโยนพรอ้ มกับทรดุ ตัวลงไปในนาทีท่พี วกเขา
เเปล้ีย็นวคมวมุามแตลกะเใหจน็ จนแสลงืมสควว่าางมรำเกไร้ออกยรูเ่ ะบด้ือางกหในน้าสงิ่ ทโ่ใี จบเหซนฟ้าพรู้ดอนผ่าวของสาวน้อยแปรเปลีย่ น
“ดอนโจเซฟ คุณไหวหรอื เปล่าคะ ทางออกอยทู่ นี่ ั่นแล้วเหน็ ไหม แขง็ ใจอีกนดิ
นะคะ”

“ฉันมันไม่เอาไหน ถ้าไอ้คนทรยศมันจะทำลายตระกลู กัสซนี ไี ด้ก็เพราะฉันเป็น
ตาแกห่ ัวทึบ”
“เขาทำไมไ่ ด้หรอกคะ่ หนูรวู้ า่ จะชว่ ยซานโดรได้ยังไง” พราว-พิลาศปลอบเสยี ง
กระท่อนกระแท่น น้ำตาคลอด้วยความกลัวปนตกใจจนควบคมุ อารมณ์ ไว้ไม่อยู่ มอื
คลำจุดชพี จรทีซ่ อกคอของชายชราอย่างหนักใจ
“หนูหมายความวา่ ยังไง” โจเซฟถามแทบไม่มีเสยี ง
“หนูได้ยินเรอื่ งที่จะมคี นวางระเบิดเรอื เดอะ เมดิเตอร์ เรเนี ยน พา-เลซ กับ
เทที่คอณุ ร์มจินะใอหล้มตาู้ครออทนีห่ เท้อนงทเนำงอารน์ข”องสซาาวนนโ้ดอยรคระ่บี เลเรา่ อื่รางยนล้ีแะหเลอะยี ทดี่หในห้จูเขะาบฟอังกอคยณุ า่ งเคมรื่อา่ ววาๆน ก่อน
โจเซฟนิ่งไปจนได้ยินเสยี งหายใจหอบหนักของเขา ทำให้

“หนทู ้ิงฉันไว้ท่นี ีเ่ ถอะพราวพลิ าศ แล้วออกไปตามหาซานโดร เราเหลอื เวลาไม่
มากแล้ว”

“หนจู ะไม่ท้งิ คุณ หนโู ทร. หาค่หู มั้นของหนูแล้วค่ะตอนที่ติดต่อซานโดรไมไ่ ด้
หเขนาปูจะิดมโทาชรวศ่ ยพั เทร์าไทว้นี่เพี่ ราคะกุณลตัว้อแงบอตดฯทนหนมะคดะดแอตน่อโีจกเเซดฟ๋ยี วพออกี เรไามไน่ปถานงึ ปเขาากกท็คางงจนะั้นมาถหึงแนลจู ้วะ
โทร. ให้เขามารับ”

“คู่หม้ันอยา่ งนั้นหรอื อา...ฉันเข้าใจแล้ววา่ ทำไมซานโดรถึงดูไม่มีความสขุ เลย
หนูโทร. หาเขาตอนน้ีกไ็ ด้พราวพลิ าศ ฉันจะได้อธบิ ายทางเขาถกู ตอนท่ียังพอมีแรงอยู่”

“ตกลงคะ่ ” สาวน้อยไม่อดิ ออด หยิบโทรศัพท์ มอื ถอื ทีป่ ิดไว้ออกมาเปดิ และตอ่
สายหาหม่อมราชวงศ์อัครัชทันที โจเซฟชว่ ยอธบิ ายตำแหนง่ ทที่ ้ังคู่อยูส่ กั พักจึงสง่
โทรศัพท์ คนื เธอ

“หนูเปดิ โทรศพั ท์ ไว้ เขาอยู่แถวน้ี ฉันเพง่ิ ร้วู ่าหนูเปน็ ค่หู มั้นของอาเชอร์”
น้ำเสยี งแสดงความแปลกใจของโจเซฟทำให้พราวพิลาศซงึ่ เพิง่ เกบ็ โทรศัพท์ เสรจ็ เงย
หน้าข้ึนมองเขา

“คณุ ร้จู ักพี่ชายอัครด้วยหรอื คะ”
“เด๋ียวซานโดรกค็ งจะเล่าให้หนูฟังเอง”
พราวพิลาศอยากจะบอกว่าเคยพบซานโดรกับหม่อมราชวงศ์อัครชั ด้วยกันแล้ว
แถมยังมเี รอ่ื งกันเสยี อกี และตอนน้ีเธอก็ไม่ใชค่ หู่ มั้นของหมอ่ มราชวงศ์อัครชั แต่เมือ่
เหน็ สหี น้าของโจเซฟทห่ี ลับตาสนิทสาวน้อยกเ็ ปลีย่ นใจทันที
“คุณไปไหวหรอื เปลา่ คะ เด๋ียวเราก็จะไปโรงพยาบาล แข็งใจเอาไว้นะคะ”

“ลองดู”

สองชวั่ โมงต่อมา พราวพลิ าศนงั่ ซบหน้าอยูก่ ับฝา่ มอื หน้าห้องผา่ ตัดของ
โรงพยาบาลอันดับหนึง่ ในแคว้นปาแลร์โม โดยมีรา่ งสงู ใหญ่ของหมอ่ มราชวงศ์อัครัชยนื
คยุ อย่ไู กลออกไปด้วยภาษาอังกฤษท่าทางเครง่ เครยี ด
ด่วน เดธออนรบีโจเลเซา่ เฟรลอื่ มงทหั้งาหยมใจดแทผเ่ี กว่ ดิเตข็ม้ึนทใเี หม้ช่ือามยาหถนงึ โุม่ รฟงพังตยาามบคาลำสัง่ ขอจงงึ โตจ้อเซงเฟรง่ ชกว่ อ่ ยนชทวี ีเ่ติ ขโาดจยะ

เกิดอาการอัมพาตท้ังตัวจนไมส่ ามารถพดู ได้ก่อนหน้าทีช่ ายหนุ่มจะไปถงึ เพียงไม่นาน
สแมัง่ เ้จสะยีไมเพ่เขร้าาใะไจมอร่ ะ้จูไระขนอักความชแว่ ตย่สเหาลวนือ้จอายกกใ็ถค่ารยทอแดตท่หุกมเอ่ รอม่ื งรราชาววองยศ์อ่างัคไรมัชม่ กีตลกับหรลบั น่ ฟตังาเมรอื่คงำ
ดังกลา่ วอยา่ งสงบนง่ิ ไม่มีทที า่ แปลกใจมากนัก

“น้องแพงไม่ต้องห่วง พจ่ี ะชว่ ยซานโดรเอง”
“แตว่ า่ พช่ี ายอัครจะชว่ ยเขายังไงหรอื คะ”
“พม่ี วี ิธีกแ็ ล้วกันน่า” ชายหนมุ่ ว่าและเรมิ่ โทร. หาใครตอ่ ใครมากมายหลังจากที่
สง่ โจเซฟเข้าห้องผ่าตัดเรยี บรอ้ ยแล้ว แบตเตอรม่ี อื ถือของพราวพิลาศหมดจนไม่
สามารถติดตอ่ ใครได้เพราะโดนขังเอาไว้เกนิ วัน แถมยังใช้งานหลายครั้ง สาวน้อยจงึ ได้
แต่เดนิ ไปเดนิ มาหน้าห้องผ่าตัดด้วยใจที่ร้อนรน
“น้องแพง เราคงต้องกลับเข้าโรม พีจ่ ะเอาแพงไปฝากไว้กับทารา่ ” หมอ่ มราชวงศ์
อัครชั เดินกลับมาหาเธอในทสี่ ดุ ด้วยสหี น้าไมด่ นี ัก
“ทารา่ พช่ี ายอัครร้จู ักทารา่ ด้วยหรอื คะ แล้วทำไมต้องเอาแพงไปฝากไว้ที่นั่น
ด้วย”
“เพราะทารา่ กับคนของซานโดรที่นัน่ จะดแู ลแพงได้ ดอนโจเซฟต้องรักษาตัวอยูท่ ี่
นไปี่ใเนปชน็ อื่พขยอางนคชน้ตี อัวนื่ไอ้สพา่จีระเลทว้ิงนคีโนกเอลาาทไวโ่ี ้คร้มุมจกะันดทีกา่ วนา่ เ”อง แพงอยู่กค็ งชว่ ยอะไรไม่ได้ สกู้ ลับ
“แล้วพ่ชี ายอัครจะไปกับแพงหรอื เปลา่ คะ”
เจ้าหน้า“ทพี่เี่ตอ้อน็ งรอโิ กย้เชู่ พว่ อ่ื ยขซอาคนวโดามรทชนี่ว่ ย่ีกเอ่ หนลอื เอแงต่แพพี่เลง่าไเมรต่อื่ ้องนงห้ีใ่วหง้ทารทา่าฟรัาง่ เแปล็น้วผ้หู ญเธงิ แอกจะรไง่ ปกหวา่า
ทแี่ พงคดิ ”
“ซานโดรอยทู่ ี่ไหนคะ ทำไมพชี่ ายอัครต้องไปชว่ ยเขา” สาวน้อยได้ยนิ แต่
ประโยคแรก เธอผวาเข้าไปจับทอ่ นแขนของเขาไว้แน่น เงยหน้าข้ึนมองเขาด้วยสายตา
เตวอ้าบวอตนามใตหร้ตงอบหคาำกถพามราเวธพอตลิ าามศตจะรตง้องชเาปยน็ หผนู้หมุ่ ญนงิง่ิ ขไปอเงพซือ่ านมอโดงรเธจอรงอิ ยก่าง็ตต้อัดงสหนัิดใเขจ้มแกขอ่ ็งนเสจยีะ

แต่วันน้ี
“กำลังโดนล้อมเลน่ งานอยู่ น้องแพงกลับเข้าโรมเถอะ เราไม่มเี วลาแล้ว” ชาย

หเปน็นมุ่ ทบาองโกดยมไมอม่งใีเสบยหี งน้าหงรดอืงอามกี รทากีวกไ็ มับ่รน้ดู า้วงยในซำ้ววร่ารตณัวคเอดงีทกชี่ ำลอ็ ังกรไอ้ปงไกห้อ่ นท่นี ้ำตาจะไหลลงมา
หม่อมราชวงศ์อัครชั หันไปสัง่ ให้คนสองคนค้มุ กันพราวพลิ าศกลับโรม สว่ นตัว

เขาเรง่ รดุ ออกไปพรอ้ มคนทเ่ี หลอื ทั้งหมดซงึ่ พามาด้วยทางเฮลคิ อปเตอร์ แม้ไม่มากนัก
แตก่ ็หวังวา่ จะเพียงพอท่ีจะไปชว่ ยซานโดรได้ทันเวลา

ทารา่ ท้ งิ ตัวลงนัง่ บนเก้ าอ้ ี ดูการสอบสวนภายในห้ องกระจกทม่ี องเห็นได้เพียง
ด้านเดียวซง่ึ เจ้าหน้าท่ีตำรวจกำลังสอบปากคำนีโกลาอยา่ งครำ่ เครง่ หลังจากใชเ้ วลานาน
หลายชัว่ โมงกวา่ จะตามจับกุมชายหน่มุ ซง่ึ ไหวตัวทัน และพยายามจะหลบหนีออกจาก
โรมกลับมาได้ สถานการณ์ อันเครง่ เครยี ดและจวนตัวทำให้ทกุ คนต้องทำงานแข่งกับ
เวลา ก่อนทคี่ นร้ายจะทำตามคำขูห่ ลังเส้นตายเวลาห้าโมงเย็นในวันรงุ่ ข้นึ

ครัง้ แรกนั้นนีโกลาบอกว่าไมร่ อู้ ะไรท้ังน้ัน จนกระทัง่ เจ้าหน้าท่-ี ตำรวจขูว่ ่ามี
พยานร้เู ห็นเหตกุ ารณ์ ทหี่ ้องน้ำชายทบี่ รษิ ัทตอนเขาตดิ ตอ่ กับคนร้าย ทำให้นโี กลายอม
สารภาพความจรงิ ออกมา แตก่ วา่ จะยอมพูดก็ปาเข้าไปถึงเกือบสามทุ่ม

นีโกลาถูกซอ้ื ตัวจากอันเดรยี มานานแล้ว และคอยสอดสอ่ งเรอื่ งในบรษิ ัทไป
รายงานอีกฝ่ายเสมอ แม้ภายหลังต้องการถอนตัวเพราะไมอ่ ยากยงุ่ เรอื่ งท่ีผิดศลี ธรรม
เนอ่ื งจากตำแหน่งงานของเขาก้าวหน้าข้นึ แตอ่ ันเดรยี ไม่ยอม

นโี กลาให้รายชอื่ พนักงานและรปู ถา่ ยท้ังหมดของคนทจี่ ะข้นึ ไปปฏิบัติการบนเรอื
เดอะ เมดิเตอร์ เรเนี ยน พาเลซ และเทอร์มินอลตู้คอนเทนเนอร์ท่ที ่าเรอื ไพรอิ สุ จาก
นั้นเจ้าหน้าท่ีตำรวจจงึ แยกย้ายกันประสานงาน
หุ่นยนตน์ ้อเงพสื่อาควเอพยยี ชงว่ คยนตเำดรยี ววจขดอูคงำซใหา้นกโาดรขรหอันงนไปีโกมลอางวห่านเป้า็นพคราววาพมิเลทา็จศหซรงึ่ อืนไัง่ มน่ ง่ิ หเญหมงิ ือสนาวไม่
ได้แปลกใจอะไรเพราะร้มู ากอ่ นหน้าน้ีจากหลายคนแล้ววา่ เกิดอะไรข้นึ ระหว่างซานโดร
กับพราวพลิ าศ แตย่ ังไม่มีโอกาสเจอเจ้าตัวอกี ครัง้ เพราะสาวน้อยหายตัวไป เม่ือซานโดร

ตามตัวพราวพลิ าศพบ ก็กลับเกิดเรอื่ งข้นึ เสยี ก่อน จนไมม่ ีโอกาสพามาพบกับน้องสาว
ของเขา

“แพง เสรจ็ แล้วละ เจ้าหน้าท่เี อ็นรโิ ก้ให้เรากลับไปกอ่ น เด๋ียวทเี่ หลือเขาจะ
ดำเนินการเอง” เสยี งเรยี กของทารา่ ทำให้พราวพิลาศเงยหน้าข้ึนย้ิมสัน่ ๆ ให้อกี ฝ่าย
“จ้ะ เธอได้ข่าว...คนท่ปี าแลร์โมบ้างหรอื ยัง” หญงิ สาวยืนข้ึน ถามน้องสาวของ
ซานโดรเมอ่ื เดนิ กลับออกไปข้ึนรถหน้าสถานตี ำรวจ เพราะต้ังแตบ่ ่ายที่เกิดเรอ่ื งข้ึนจน
ถงึ ขณะน้ี ข่าวคราวจากทั้งหม่อมราช-วงศ์อัครชั และซานโดรกเ็ งยี บหายเหมอื นคลื่น
กระทบฝั่ง

“เงยี บไปเลย ยังไม่มคี นตดิ ต่อมาเลยจ้ะ”

“เราโทร. ไปได้ไหม”
“ไม่โทร. จะดกี วา่ เราไมร่ ้สู ถานการณ์ ถ้าเรยี บร้อยแล้วคงติดตอ่ กลับมาเอง แพง
หวิ ไหม”

“ฉันไม่หิว” สาวน้อยตอบเสยี งแหบ กำมอื แน่นด้วยทุรนทรุ ายในหัวอก ผ่านมา
ต้ังหลายชัว่ โมงขนาดน้จี ะไมร่ ไู้ ด้อยา่ งไรวา่ เรยี บร้อยหรอื เปลา่ เว้นเสยี แต่...

“ตกลงเธอจะเปน็ นางแบบเสอ้ื ผ้าคอลเลกชันใหมใ่ ห้ฉันหรอื เปลา่ ” ทารา่ ชวนคยุ
เรอ่ื งอนื่ เกือบย้ิมออกมาเมื่อเห็นสาวน้อยหันมามองเธอตาโตเหมือนไมอ่ ยากเชอ่ื วา่ จะ
ได้ยนิ คำถามนั้นในเวลาอย่างน้ี

“ไมร่ ้สู ิ เธอหานางแบบใหมท่ ันหรอื เปล่า”
“ถ้าเธอไมเ่ ต็มใจจรงิ ๆ ฉันก็คงต้องทำอยา่ งนั้น แตฉ่ ันจินตนาการถึงเธอ
ออกแบบไว้ได้พอสมควรแล้ว ถ้าเธอมาทำงานให้ไม่ได้ ฉันคงจะเศร้ามาก”
“แล้วฉันจะคิดดูอกี ครัง้ ขอเวลาสกั สองสามวันนะทารา่ ”
“ได้เลย ฉันจะทาบทามเธโอโดรามาชว่ ยเดินแบบเสรมิ ในธีมของสาวยโุ รป”
“เธโอโดราสวยมากเลยนะ ฉันยังไม่ได้ขอโทษเธอเลย” พราว-พิลาศย้ิมเจอื่ นๆ
เม่ือนกึ ข้ึนมาได้ ทารา่ เหน็ อาการนั้นแล้วหัวเราะเสยี งใส

“ถ้าเป็นเรอื่ งท่ีเธอหลอกให้พาออกจากบ้านแมฉ่ ันที่กรซี รบั รองว่าเธโอโดราจะไม่
ยอมให้เธอลืมเรอ่ื งนั้นไปตลอดชวี ติ แน่”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ” สาวน้อยว่าเสยี งอ่อย
สองสาวคุยกันไปเรอื่ ยๆ จนกระทั่งรถเล้ียวเข้าไปในวิลลา พราว-พลิ าศเงยหน้า
ข้ึนมองคฤหาสน์ หลังงาม แล้วถอนใจยาว กอ่ นจะย้มิ กว้างด้วยความตน่ื เต้นเมอื่ ก้าวลง
จากรถแล้วเห็นวา่ ใครรออยู่

“ซนิ ญอรนิ า คณุ เปน็ ยังไงบ้างคะ ดฉิ ันเปน็ หว่ งแทบแย่” กเิ ซลเดินเข้ามาจับมอื
พราวพลิ าศเอาไว้ด้วยสหี น้าเดือดเน้อื ร้อนใจจนพราวพิลาศร้สู กึ ผดิ ปนต้นื ตันใจ เธอ
รวบรา่ งของสาวใช้เข้ามากอดไว้แน่น

“ฉันสบายดี กเิ ซลสบายดหี รอื เปล่า”
ซนิ ญอรากัสซนี ีเป็นห่วงคุณมาก สง่ ดฉิ ันกลับมาทโ่ี รมให้มาคอยรบั
ต้ังเป็น“อสาบทิาตยยด์ แีคละ่้ว เอ่อ...สวัสดีคะ่ คณุ ทารา่ ”
“เหน็ ดใี จทเ่ี ธอเจอแพง นกึ วา่ จะลืมฉันเสยี แล้วส”ิ ทารา่ เย้า หันมาพยักหน้าให้
พราวพิลาศเข้าไปในบ้าน
พราวพิลาศข้นึ ไปอาบน้ำ เปล่ียนเครอ่ื งแต่งตัวใหม่ แล้วกลับลงมารบั ประทาน
อาหารเยน็ กับทารา่ เลก็ น้อยอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ แม้จะไม่หวิ เลย จากน้ันจงึ กลับข้ึนห้องนอน
ไปนัง่ สวดมนต์ ไหว้พระอยู่นานจึงเอนกายลงนอน

ป่านน้เี ขาจะเป็นอยา่ งไรนะ นมี่ ันต้ังสท่ี ุ่มแล้ว ไมน่ ึกบ้างหรอื ไงว่าจะมีคนคอย
รา่ งอ้อนแอ้นพลิกตัวดึงหมอนมากอดน้ำตาซมึ ใจร้อนรมุ่ ด้วยความเป็นห่วง
หากไม่ได้ข่าว ไมร่ ้วู ่าจะนอนหลับหรอื เปลา่ ในคืนน้ี พราว-พิลาศนอนตาค้างเน่นิ นาน
จนเวลาผ่านไปเท่าใดไม่รู้ จงึ เรม่ิ เคล้มิ หลับไปเพราะรา่ งกายเรยี กร้องการพักผ่อน มา
ร้สู กึ ตัวอกี ทเี ม่ือร้สู กึ ถึงสัมผัสซกุ ไซน้ ่มุ นวล ทว่าเจบ็ ๆ คันๆ บนใบหน้าและซอกคอ
“อยา่ นะ!” เธอกรดี ร้อง ลืมตาโพลง ผลักไสสมั ผัสทรี่ าวกับอยู่ในความฝันออก
ไปเต็มแรง

“ไม่ได้เห็นหน้ากันกีว่ ันแล้ว คิดถงึ กันบ้างไหม” เสยี งแหบห้าวคุ้นเคยนั้นทำให้

คนฟังตัวแข็งทอื่

“ซานโดร...” พราวพิลาศคราง มอื ลูบเปะปะจับใบหน้าซง่ึ อยใู่ นแสงสวา่ งของยาม
เชา้ มดื ดันออก เพ่ือจะมองเขาให้ชัดๆ ดวงตาสดี ำสนิทในเงามืดกำลังสบตากับเธอ
แก้มของเขาสากระคายด้วยไรเคราซง่ึ คงไม่ได้โกนมานานพอสมควร แตก่ ลน่ิ กายสะอาด
สะอ้านบอกว่าเจ้าตัวเพง่ิ อาบน้ำเสรจ็ ใหมๆ่
ศกลรี ษับะมขามอแอืลง้นเวธ!ุ่มอนหัวมิ่ จใลนจบู พขไรอปางตวเาพธมอิลลเาตำศต้นสัวรมั ขะผทอัสึงกรไดอา่ ้วงอใยนุ่หคจญวาาซ่กมงกึ่ ปนาลยอ้ืมแนปกคีตรรงิร่ อ่ไาดวม้กชเธับัดอจเอจะนยเปู่ น็ ไบมเ้า่ใทไช้าปคศ่ วอากมเฝอัานไว้ขเข้างา
เรยี วไว“้ นแึกลวะา่ ปจระะไทมับไ่ ดจ้เมุ หพ็นติ แหพนงัแกลห้วนเว่สงยี จอนกี เ”ธอหชัวาหยมหนุ นุ่มเลปดน็ ศครี รษงั้ ะแลรกงที่พมรือาวกพอิลบากศุมยใินบยหอนม้า
เธอยกมอื ข้ึนประคองใบหน้าสากระคายและจบู ตอบอย่างหนักหนว่ งพอกัน

“ร้ไู หมว่าคดิ ถงึ คิดถงึ ใจจะขาด”
“ฉันก็คิดถงึ คุณคะ่ ” เธอกระซบิ ตอบเสยี งอู้อ้เี พราะความลืมตัว แถมยังโดนปดิ
ปากเอาไว้จนแทบพูดไมไ่ ด้ รา่ งใหญค่ รางด้วยน้ำเสยี งพงึ พอใจ รดั รา่ งน่มุ น่ิมแนบชดิ
แล้วจมุ พิตเธอราวกับพายุ ใจของสาวน้อยสัน่ หววิ ผวิ เน้อื ซาบซา่ นด้วยแรงเสนห่ า
เรยี วแขนเล็กโอบรดั รา่ งหนาหนักลงมาราวกับใกล้เท่าไรกไ็ มพ่ อเพอื่ ซมึ ซบั ถึงตัวตนของ
เขา
ยามน้ันดูเหมือนสติแห่งการเหนยี่ วร้งั ของซานโดรจะลดลงจนแทบเป็นศนู ย์
เพราะไมเ่ คยเลยสักคร้งั ท่หี ญงิ สาวจะยอมตอบสนองและเผยใจกับเขาเทา่ ครงั้ น้ี
“แพง คารา่ ให้ผมรกั แพงนะ” คำรอ้ งขอของเขาดูจะไมเ่ ข้าสมองของเธออยพู่ ัก
ใหญ่ จนกระทั่งมอื อุ่นจัดสอดเข้าไปในชายเสอ้ื ด้านหลัง ลูบแผน่ หลังเนียนละเอยี ด
แล้ววกมาด้านหน้า จบู มากมายทไี่ ม่ให้เวลาเธอหยุดพักเพอื่ ปฏิเสธ ทำให้พราวพิลาศ
อารมณ์ เพรดิ ปนกับความต่ืนกลัว
มันไมเ่ หมอื นครง้ั ที่แล้วทเ่ี ธอตกอยภู่ ายใต้ฤทธ์ ยิ าและภาวะทไ่ี ม่ได้สติเตม็ ที่ ครั้ง
น้เี ธอร้สู กึ ตัวและเรมิ่ กลัวการรกุ หนักท่ีกำลังเผชญิ แต่ดูเหมอื นซานโดรจะไมใ่ ห้เวลา

เธอปฏิเสธเลย เขาพยายามตวัดเส้อื นอนตัวเดยี วออกจนสาวน้อยต้องรบี คว้าเอา
ไว้หน้าตืน่ สา่ ยศรี ษะอยา่ งลำบากใจ

“ซานโดร ไม่ได้นะคะ”
“ทำไมจะไมไ่ ด้ ในเม่อื แพงกค็ ดิ ถึงผม ผมเองก็คิดถึงแพง”

“แต่มันผิด”

“ทำไม เพราะแพงมีค่หู มั้นแล้วอย่างน้ันหรอื ”
“ไมใ่ ชค่ ่ะ” พราวพิลาศตอบแล้วต้องเงียบเสยี งไป เพราะใบหน้าคมสนั เรมิ่ ปรากฏ
ความไม่พอใจ เขาก้มลงจูบอยา่ งรอ้ นแรงจนสาวน้อยเบลอไป ยอมให้เขาตักตวง
รสชาตหิ อมหวานอยูอ่ ยา่ งนั้น
จะเปน็ บ“ง้าั้นเพกรไ็ ามะม่แอพี ะงไอรยผ่แู ดิ ล้วอ”ย่าด้อื สคิ ารา่ เท่าน้ียังทรมานผมไมพ่ ออีกหรอื แพงกร็ วู้ ่าผม

“ทำไมคะ”

“เพราะ...” เสยี งพดู ของชายหนมุ่ ชะงักลงเมื่อมีเสยี งเคาะประตูหน้าห้อง หน่มุ
สาวมองหน้ากันด้วยความรสู้ กึ แทบไมต่ ่างกันนัก

“แพง ตื่นหรอื ยัง นท่ี ารา่ นะ” เสยี งของทารา่ ท่ีตะโกนเข้ามาคอ่ นข้างรอ้ นรน
“ต่นื แล้ว เด๋ียวก่อน” คนท่แี อบเข้ามาตอนเช้าตะโกนตอบแทนด้วยน้ำเสยี ง
รำคาญจนสาวน้อยแก้มรอ้ นซู่
“อย่าทำอย่างน้ีสคิ ะ”

แนน่ “อย่าทำอย่างไหน” ชายหนมุ่ งง เลิกค้วิ สงู พราวพิลาศพยุงตัวข้นึ นัง่ เม้มปาก

“นีเ่ ป็นห้องสว่ นตัวของฉัน คุณจะมาตอบแทนได้ยังไง”
“กลัวคนอ่ืนจะรหู้ รอื คารา่ ” ซานโดรหรต่ี าลง ถามเสยี งห้วน
มยอกงมคือนสชออดบปหราะเสรอา่ื นงรอแงลไ้ววก้ใ้ตาว้ศลรี งษจะากเมตอยี งงตาโมดเยธทอรี่ทา่ เ่ี งดใินหไญป่เเอปนดิ
สาวน้อยเม้มปาก
กายลงนอนหงายแทนท่ี

ประตู

“มอี ะไรหรอื ทารา่ ” สาวน้อยแง้มประตูออกเพยี งเล็กน้อย ถามน้องสาวของซาน
โดรทั้งท่ีหน้ายังแดงจัด แตท่ ารา่ ดูเหมือนจะไมส่ ังเกตเหน็ เพราะกำลังร้อนใจเรอื่ งข่าวท่ี
ต้องนำมาแจ้งต่อ

“แพงปิดโทรศพั ท์ ไว้ใชไ่ หม อาเชอร์โทร. มาบอกวา่ ทางบ้านแพงพยายามติดต่อ
มา”

“หือ...เปลา่ จ้ะ โทรศพั ท์ แบตฯ หมด เรากลับมาดึก แล้วฉันลืมชาร์จแบตฯ น่ะ
แล้วพ่ชี ายอัครฝากบอกหรอื เปลา่ ว่าที่บ้านฉันโทร. มาเรอ่ื งอะไร”

“คุณพอ่ ของแพงไมส่ บายน่ะ ทา่ นเข้าโรงพยาบาล ทบ่ี ้านแพงเลยโทร. มาตามให้
เธอกลับบ้านด่วน”

“อะไรนะ!” พราวพิลาศยนื นิง่ งัน มือเยน็ เฉียบ รสู้ กึ เหมือนจะเปน็ ลมจนกระทัง่
ไออนุ่ จากเบ้ืองหลังเข้ามาแนบชดิ ซานโดรโอบเอวรา่ งอ้อนแอ้นทหี่ น้าซดี เผือดแล้วมอง
น้องสาว

“เกดิ อะไรข้ึน”

“ทางบ้านแพงโทร. มา คณุ พอ่ ของแพงไม่สบายนะ่ ค่ะ” คำตอบของน้องสาว
ทำให้ซานโดรเงียบไปนดิ แล้วกระชับมอื ทโี่ อบรอบรา่ งน่มุ นิม่ เอาไว้

“งั้นเธอสงั่ ให้คนเตรยี มเครอ่ื งไปสง่ แพงท่ีบ้าน เรยี กกเิ ซลมาเก็บของให้แพงด้วย
มานคี่ ารา่ ” เสยี งห้าวนุ่มลงแล้วรวบรา่ งเลก็ เข้ามากอดเอาไว้แนบแนน่ จนพราวพิลาศโถม
ตัวเข้าหาเขา น้ำตาซมึ ออกมาแต่ไม่มเี สยี งรอ้ ง

“ผมจะให้กิเซลไปกับแพง ความจรงิ อยากไปเองแตเ่ รอ่ื งทนี่ ย่ี ังไมเ่ รยี บร้อย ดอน
โจเซฟกย็ ังอยู่ในโรงพยาบาล ผมจะทำทกุ อยา่ งให้คณุ พ่อของแพงเข้ารับการรกั ษาท่ีดี
ที่สดุ อย่าห่วงไปเลยนะคารา่ ”

“ฉันเข้าใจ ขอบคุณค่ะ ฉะ...ฉันจะไปอาบน้ำ” สาวน้อยตอบอยา่ งใจไม่อยู่กับ
เน้อื กับตัว

“โอเค ผมจะตามแพงไปเมืองไทยให้เรว็ ทส่ี ดุ ไม่โกรธนะคนดี” มือใหญ่ประคอง

แก้มเนียนเพ่ือให้ดวงตาเรยี ววาววับด้วยหยาดน้ำนั้นสบตากับเขา
“ไมค่ ะ่ ” เธอตอบเสยี งเบา สา่ ยหน้าด้วยท่าทางเล่ือนลอยจนซานโดรถอนใจหนัก

พิชญดาราเป็นคนมารอรบั พ่ีสาวทสี่ นามบนิ ในขณะที่แพรว-พรรณรายและ
ลออศรนี ั้นเฝ้าหมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์อยทู่ ่ีโรงพยาบาล สาวน้อยชะเง้อคอมองประตู
ผ้โู ดยสารขาเข้าของสนามบินสวุ รรณภมู ิกับคนขับรถท่มี าด้วย แล้วเบกิ ตาโตเมอ่ื เหน็
พราวพลิ าศเดินอย่างรบี ร้อนออกมาโดยมีรา่ งสงู ใหญร่ า่ งหน่งึ เดนิ เคยี งมาด้วย ตามหลัง
มาด้วยสตรตี า่ งชาติผวิ ขาวคนหนึ่งและดูเหมอื นจะมผี ู้ติดตามอกี สองคน พราว-พลิ าศ
เหน็ น้องสาวแล้วโถมตัวเข้ากอดพชิ ญดาราแนน่

“น้องเพลิน คณุ พอ่ เป็นยังไงบ้าง”
หเมนือ่ ้าเนห้อน็ “งทพสา่ ี่สนาวาเววพทัย่งิ ่ีไรผมนุ่ า่ไ่ ตใดนั้ดเหอเสน็ ดรหตี จ็ นซค้างึ่่ะกกันแลตามยค่าหเณุ ปลน็ หายสมาปอวีบนพอ้ออกยๆวปา่ าคกกงับนไมทดิ ่นี่พจา่รมวากู วิตหพกนลิมอ่าาศกยเ”เคหพลมอื่ิชือนญนตตดัวุ๊กาอรตาอายรก้ิมาคกมาวอ้างง
แพงนา่ เอ็นดูอยา่ งผิดหผู ิดตา

“เกดิ อะไรข้ึน”
“ก็โรคความดันของทา่ นนัน่ แหละคะ่ พักหลังมาท่านทำงานหนัก คงจะเครยี ด
เม่ือคืนเลยเกิดอาการกล้ามเน้ือหัวใจขาดเลือด เลน่ เอาเพื่อนแทบจะขับรถชนคนตาย
ตจับอมนอื ทพพี่ ส่ี าทาว่าเนอไาปไโวร้แงนพ่นยแาบล้าวลบีบโเชปคน็ ดระที ยี่บะ้าเนพเ่ือราใอหย้กู่ใำกลัลงใ้โจรงพยาบาล” สาวน้อยเลา่ โดยท่ียัง
“ทา่ นเครยี ดเพราะเรอ่ื งของพ่แี ท้ๆ”
“ไม่หรอกคะ่ พักหลังทา่ นดีข้นึ แล้ว น่าจะเป็นเพราะเปน็ มานานเลยเกดิ ภาวะ
แทรกซ้อนมากกว่า” พชิ ญดารารบี แก้ตัววุน่ วาย แล้วชะโงกหน้าไปสำรวจหนมุ่ รา่ งใหญ่
เบ้ืองหลังพี่สาวกับคนทตี่ ามมาด้วย ครนั้ พอสบตากับหม่อมราชวงศ์อัครัช ตากลมโตก็
เบิกกว้างข้ึน กอ่ นจะรบี หลุบลงด้วยความตกใจ
‘ตายแล้ว! มาด้วยกันอย่างน้ี หมายความว่าพแ่ี พงจะแต่งงานกับคุณชาย

เพลย์ บอยนี่จรงิ ๆ น่ะสิ อย่างน้เี พ่อื นต้องตกใจมากแน่ ไหนจะความผิดทร่ี ว่ มกัน
กลั่นแกล้งเขาอกี ละ่ ถ้าโดนจับได้ละแยเ่ ลย’ สาวน้อยตะโกนในใจวุน่ วาย หลบสายตา
คมกล้าทลี่ ดลงสำรวจเธอเหมอื นเรดาร์ท่ีสงั เกตเหน็ ความผดิ ปกตแิ ม้เพยี งเลก็ น้อย

“น้องแพงจะไม่แนะนำให้พ่ีร้จู ักน้องสาวหรอื ”
“อ๋อ...ขอโทษคะ่ พ่ชี ายอัคร น้องเพลนิ น่คี ุณชายอัครัชจ้ะ พ่ีชายอัครคะ นนี่ ้อง
สาวคนเล็กของแพงเอง พชิ ญดารา เรยี กน้องเพลินกไ็ ด้คะ่ ”
“เอ๊ะ! ไหนอาจักรบอกวา่ น้องสาวของแพงชอ่ื เพอ่ื นไม่ใชห่ รอื ครับ”
“นั่นน้องสาวคนรองคะ่ แพรวพรรณราย สว่ นเพลนิ เปน็ ลกู สาวของน้องสาว
ของคณุ พ่ออกี ทคี ่ะ แตอ่ าหญิงพันธ์ วดีเสยี ชวี ติ แล้ว”
“อ้อ อย่างน้นี ีเ่ อง”
“สวัสดคี ่ะคณุ ชายอัคร”
“เรยี กพอี่ ัครเถอะน้องเพลนิ แล้วนเี่ ราจะไปทไ่ี หนกันก่อนดี”
“ไปโรงพยาบาลกแ็ ล้วกันค่ะ เด๋ยี วแพงจะกลับบ้านกับน้องเพลนิ สว่ นพี่ชายอัคร
จคะวไาดม้กเกลรับงกใจระเพบีเร่ ลาะยเหขลาตังจามากมเายเป่ีย็นมเคพุณ่ือพนเ่อธแอลเ้พว”ือ่ เยีย่ พมรบาิดว-าพิลาศหันไปบอกชายหนุม่ ด้วย

พราวพิลาศแนะนำน้องสาวให้ร้จู ักกับกิเซลขณะที่ท้ังหมดเดนิ ไปข้นึ รถ
หมอ่ มราชวงศ์อัครชั มีรถมารบั ตัวเองและคนของเขา ท้ังค่จู ึงแยกไปคนละคันโดยมกี เิ ซ
ลมากับพราวพลิ าศ

พิชญดาราคดิ ว่ากิเซลเป็นคนของหมอ่ มราชวงศ์อัครชั จงึ มองสตรสี าวคนนั้น
ด้วยสายตาแปลกๆ จนแม้แตก่ เิ ซลเองกร็ สู้ กึ

“กิเซลจะพักกับเราจ้ะ เด๋ียวน้องเพลินโทร. ไปให้ใครชว่ ยเตรยี มห้องเอาไว้ด้วย
นะ”

19

พิษแหง่ ความเข้าใจผิด

เม่ือท้ังหมดเดนิ ทางไปถงึ โรงพยาบาล แพทย์เวรยอมให้ เข้ าเย่ียมคนป่วยที่ยัง
ไม่ร้สู กึ ตัวได้เพียงชว่ งระยะเวลาส้ันๆ พราวพิลาศยืนน้ำตาซมึ อยูห่ น้าเตียงของบดิ า
อยา่ งเศรา้ สลด โดยทหี่ มอ่ มราชวงศ์อัครัชรวบรา่ งเล็กเข้าไปกอดเอาไว้ ทำให้คนทยี่ ืน
อยหู่ ่างๆ เมนิ หน้าหนแี ล้วเดนิ เลี่ยงออกไป สว่ นกเิ ซลนั้นรออยทู่ ห่ี น้าห้องพรอ้ มลออ
ศรี

“พี่กลับกระบ่แี ล้วจะโทร. หา ถ้าอาจักรออกจากโรงพยาบาลเมอื่ ไรจะมาเยยี่ มอีก
ที”

“ขอบคณุ พ่ีชายอัครมากค่ะ” สาวน้อยเงยหน้าข้นึ บอกเขาด้วยความซาบซง้ึ
“เด๋ียวซานโดรก็คงตามมา น้องแพงไม่ต้องกังวลใจไปหรอก”
จะไมม่ ปี“แัญพหงาไอมะไ่ ดไร้เปรน็ อกเพังวยี ลง”ให้สแนาวใ่ นจ้วอ่ายจแะกไม้ต่มัวอีกุบารอติบดิ เชหอ้ืลังหจาากกไไมด้ม่ยีอนิ าวก่าาอราอกนื่ ารแขทอรงกบซิดอ้ านนกา่ ็
คงจะออกจากโรงพยาบาลได้ในเวลาไมน่ านนัก เธอเองก็สบายใจข้ึนจนยอมนกึ ถงึ เรอ่ื ง
ของตัวเอง
“อาการของดอนโจเซฟเปน็ ยังไงบ้างคะ”
“ซานโดรโทร. มาบอกวา่ ทา่ นคงจะเป็นอัมพาตข้างหนง่ึ สว่ นเรอ่ื งทโ่ี ดนขม่ ขู่ ทาง
ตำรวจกับโดมนิ ิกจับคนร้ายที่ข้นึ ไประเบดิ เรอื เดอะ เมดิเตอร์ เรเนี ยน พาเลซ กับเทอร์
มนิ อลต้คู อนเทนเนอร์ท่ีท่าเรอื ไพรอิ สุ ได้แล้ว คืนน้พี วกเขาจะบุกแคว้นปาแลร์โมอีก
คร้ัง”
หนุ่มกำ“ลซังาตนกโดอรยจใู่ ะนไอปันด้วตยรใายชเไ่ ปหน็ มคคระง้ั”ที่เทพา่รไารวกพ็ไลิมา่อศยถาากมนับใจสนั่ ขห้นึ มม่อาอมีกราคชรวัง้ งเศม์อื่อัครวู้ร่าัชชเลาย่า

เหตุการณ์ ในคนื ทเี่ กดิ เรอื่ งให้เธอฟังท้ังหมดระหว่างกำลังเดินทางกลับประเทศไทย
ตามไปจ“ตัดอกนารทพ่ี ไ่ี ปวชันว่ หยน้าซมาันนคโดงรกเ่อกปอื ัญบจหะาเขส้ึนยี มทาไี ออีก้อ”ันเดรคยี ำออยธแู่ ิบลา้วยขแอตง่มเัขนาหทนำใีไปห้ไสดา้วถน้า้อไมย่
เงยี บกรบิ ต้องยกมือข้ึนกอดตัวเองด้วยความหนาวเยือกในหัวอก

“เขาจะไม่เปน็ อะไรหรอก น้องแพงไมต่ ้องกลัว”
“แพงก็หวังวา่ อย่างนั้นคะ่ แพงจะเดินไปสง่ พี่ชายอัครทรี่ ถนะคะ”
“ไปส”ิ ทั้งคเู่ ดินออกมาจากห้อง ราชนกิ ลุ หนมุ่ ลกู ครง่ึ ไหว้ลาลออศรี และกลา่ ว
ลาพชิ ญดารากับกเิ ซล

“เหมาะสมกันจังเลยนะคะ” ลออศรเี อย่ ข้นึ เมอื่ มองตามหลังรา่ งสงู ใหญ่ออกไป
ไม่สงั เกตว่าพชิ ญดาราทำหน้ากลืนไมเ่ ข้าคายไม่ออก แล้วเหลอื บตาดูกเิ ซลซง่ึ นั่ง
สงบเสง่ียมรออยู่ทีเ่ ก้าอ้ีหน้าห้องคนปว่ ย
“ว่าแต่คณุ เพอ่ื นยังไมก่ ลับจากมหาวทิ ยาลัยอีกหรอื คะ”
เท่าน้ัน“”เดน๋ียับววกา่ ็มเปา็นถโึงชแคล้ดวคขี ่ะองใเคมรือ่ กก็ไ้มเี พ่ร้ิงู่ โทร. มาบอก คลาดกับคณุ ชายอัครนิดเดียว
“เด๋ยี วพอคุณแพงแต่งงานกับคุณชายกจ็ ะได้เจอกันจนเบอื่ แล้วละคะ่ ”
“แหม แม่ศรเี ชยี ร์จังเลยนะคะ” ปากสชี มพูระเรอ่ื เอย่ แซวท้ังทีใ่ บหน้ากลัดกลุ้ม
เพราะแอบกอ่ เรอ่ื งเอาไว้เยอะ

“กค็ ณุ ชายเขานา่ รัก ทา่ ทางจะเอน็ ดูคณุ แพงมากด้วย เหมาะสมกันจะตายไป ว่า
แต่ผู้หญงิ คนน้มี าทำอะไรท่นี ี่คะคณุ เพลนิ ”

“เขาชอ่ื กเิ ซล พชี่ ายอัครคงสง่ มาดูแลคู่หม้ันเขาม้ังคะ เพลินยังไมไ่ ด้คยุ กับพแี่ พง
มาก”

“จะสง่ มาทำไมกันคะ คนทบ่ี ้านน้ตี ้ังเยอะแยะ ดแู ลคุณแพงได้ทั้งน้ัน” ลออศรที ำ
หหนน้้าาตปราอะหอลกาไดปเทนาอื่งมงจาราดกาไมซเ่ง่ึ คเปย็นเหช็นาวธอรรเมมรเนกิ ัียนมแบแบตนก่ ้มี น็ าา่ กจอ่ ะเนข้าใจถวงึ ัหฒมน่อธมรรรามชไวทงยศเ์อนัค่ือรงัชจาจกะ

เปน็ ราชนกิ ุลชน้ั สงู เหตุไฉนจะอยากสง่ ผู้หญิงต่างชาตมิ าคอยติดตามพราวพิลาศใน
บ้านของตัวเอง

“แม่ศรลี องถามพแี่ พงดูสคิ ะ เพลนิ ไมร่ ้หู รอก เขาอาจจะรักพี่แพงมาก เลยไม่
อยากให้คลาดสายตากัน”

“อย่าพดู ไปค่ะ เราเปน็ ฝา่ ยหญงิ ใครมาได้ยนิ เข้ามันจะไม่งาม แมศ่ รเี ห็นจะต้อง
ถามคณุ แพงอยา่ งว่านั่นละคะ่ คณุ เพลนิ ไปชวนๆ เขาคุยหนอ่ ยนะคะ เด๋ยี วจะว่าเราไม่
สนใจไยด”ี

พราวพลิ าศกลับเข้ามาไมน่ านหลังจากเดินไปสง่ หมอ่ มราชวงศ์อัครชั กโ็ ดนลออ
ศรซี กั ฟอกเรอ่ื งกเิ ซลจนหน้าเบ้

“คุณแพงสง่ แม่กิเซลนีก่ ลับไปเถอะคะ่ ให้เขาไปทำงานให้คุณชายอัคร บ้านเรามี
คนเยอะแยะ”

“เอ้อ...กิเซลเขาเป็นเพือ่ น ตามแพงมาเทยี่ วเมืองไทยนะ่ คะ่ ” พราวพิลาศแก้ตัว
ออันกึ อธัพกาลมาดเ้วฟยียมขิรอ้ทู งจ่ี เธะบออมกากฐ่อานนะขอคงงกไเิมซ่มลใี ไคดร้อเยค่ายงชไรนิ กับอเนภอ่ิืมหงจาาเศกรไมษม่ฐทีีใคด่ี รแู ใลนผบ้หู ้าญนริง้เดู ร้วอ่ื ยง
วธิ ีแบบน้ี แตจ่ ะโทษเขากไ็ ม่ถูก เพราะซานโดรไม่เคยพบครอบครวั ของเธอ ทั้งเธอเองก็
ไม่ได้ปฏิเสธ
ตอนทข่ี ้ึนเครอ่ื ง สติของเธอยังไมอ่ ยู่กับเน้ือกับตัว ซานโดรตามมาสง่ ทสี่ นามบิน
และกอดเธอเอาไว้ตลอดเวลาที่รอเครอ่ื งออก เพราะจะไมไ่ ด้เจอกันหลายวัน แถมยัง
ลากเธอเข้าไปจูบต่อหน้าหมอ่ มราชวงศ์อัครัช แตเ่ พราะร้หู ัวใจของตัวเองแล้ว พราวพิ
ลาศจึงเพยี งดึงตัวออกหน้าแดง พยักหน้ารบั ด้วยความอบอุ่นใจเมื่อเขาบอกวา่ จะตามมา
ในไม่ช้า
ขืนสง่ กเิ ซลกลับตอนน้ี พอ่ คณุ รเู้ รอ่ื งเข้าคงอาละวาดฟาดหัวฟาดหาง
‘แตเ่ อ๊ะ! แล้วเขาเป็นของเธอตั้งแตเ่ มอ่ื ไรกันนี่!’ ใบหน้าเรยี วสวยแดงกำ่ อย่างนา่
ผดิ สงั เกต แต่ลออศรซี ง่ึ มีเรอ่ื งกลัดกล้มุ มากมายอยูแ่ ล้วโดยเฉพาะเรอื่ งของ
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ไม่ได้สังเกตเห็น

“ถ้าอย่างน้ันกแ็ ล้วไป เห็นคณุ แพงไมไ่ ด้ต้อนรบั ขับสเู้ ขาเหมือนเพือ่ น แมศ่ รเี ลย
เข้าใจผดิ ไป”

แมศ่ รอี าจจะเข้าใจผดิ แต่ไมใ่ ชเ่ ธอ พชิ ญดาราซงึ่ นั่งฟังอยูไ่ ม่ห่างนักหรต่ี าลง
แน่ใจว่ากเิ ซลไมใ่ ชเ่ พอื่ นของพราวพลิ าศแน่ มเิ ชน่ นั้นจะเรยี กพส่ี าวของเธอว่า ‘ซนิ ญ
อรนิ า’ ด้วยท่าทางให้เกยี รติอย่างนั้นหรอื เรอื่ งน้ีชกั จะมีอะไรแปลกๆ เสยี แล้วสิ
โขมงโฉทงั้งเหฉมงดเสอยี ยงู่ทใโี่สรเงพพรยาะาอบยาลกู่ กันันพจรนอ้ กมรหะนท้ัา่งใแนพรรอวบพหรลรณายรปาียมาถโงึ ดยมีกสิเาซมลพนน่ี ัง่ ้อมงอคงยุย้กิมันๆ
อย่างเรยี บรอ้ ยอยู่ข้างลออศรี กอ่ นท่จี ะกลับบ้านโดยไมม่ ีใครเฝ้าคนเจบ็ เพราะ
หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ยังต้องอยูใ่ นความดูแลของแพทย์ และพยาบาลพเิ ศษอย่างใกล้
ชดิ

อาหารเยน็ วันน้ัน ลออศรยี อมรว่ มโต๊ ะด้ วย โดยมีกเิ ซลนงั่ อยูข่ ้างๆ ด้วยท่าทาง
หอัึนกอมักาชเพวนราคะยรุ ้ฐูดา้วนยะเขปอ็นงรตะัวยเะองดี แตโ่ ดนพราวพลิ าศยัดเยยี ดตำแหนง่ ‘เพื่อน’ ให้ ท้ังยัง
โดยมีพชิ ญ-ดารากับแพรวพรรณรายซงึ่ สมุ หัวกันมา
เรยี บรอ้ ยแล้วแอบมองอยา่ งจับผิด
“แพง คุณกเิ ซลนีเ่ ป็นเพ่ือนใหม่ตัวเหรอ เหน็ ตัวบอกวา่ จะไปพักกับนีนา่ ไมใ่ ช่
หรอื ” น้องสาวตัวดีถามตาใส
“เออ่ ...กเ็ ป็นเพื่อนกันอกี ทีจ้ะ เราไมเ่ คยพดู ถงึ กเิ ซลให้เพ่อื นฟัง คงจะไม่ค้นุ หู”
พราวพลิ าศตอบ ไม่ได้อยากปิดบังความจรงิ แตเ่ รอ่ื งของเธอกับซานโดร แม้จะ
ดนเู้อหงมสอื าวนฟคังนแสลอ้วงเรคอ่ืนงทร่ีหาวัวเใปจลตีย่ รนงกไปันในแอตกน่ ็ยาคังตไม่เเคธยอคไดง้พไมูด่รก้จู ันะตตอรงบๆคำเถลายมสนัก้ีอคยร่าั้งงไขรืนเล่าให้

“ง้ันเหรอ กเิ ซลเคยมาเมืองไทยหรอื ยังคะ”

“ยังเลยคะ่ ตามซนิ ญอ...อา่ แพงมาเป็นครงั้ แรก” คนทีถ่ ูกบังคับให้เปน็ เพอ่ื น
นายสาวตอบอึกๆ อักๆ โดยมีตาเรยี วสวยมองมาตาดุ เพราะกอ่ นหน้าน้กี ิเซลก็โดน
บังคับแกมขม่ ขูใ่ ห้แสดงบทเพื่อนอย่างสมบทบาทมาแล้ว

ปงิ แล้ว“กมท็ ะัวรรนื ์กนร้ฉีงุ เันทไพมฯ่มีเเรอยี งนนะคเดะ๋ยี”วให้แพงกับแม่ศรไี ปเฝ้าคณุ พอ่ ฉันจะพาคุณไปชอป
“เกรงใจเพอ่ื นนะ่ ส”ิ
“โอ๊ย! ไม่ต้องเกรงใจ ยนิ ดบี รกิ ารเต็มท่ี คณุ พ่อก็อาการไม่น่าเป็นหว่ งแล้ว คน

เต็มบ้าน อย่าให้เราดูแลแขกขาดตกบกพรอ่ งส”ิ สาวน้อยจอมบงการทีเ่ ตรยี มตัวล้วง
ความลับบอกเสยี งใส

กวา่ ทั้งหมดจะแยกย้ายกันเข้าห้อง พราวพิลาศกต็ ้องแอบถอนใจหลายเฮอื ก
สข้นึาวจนา้อกเยคอราอ่ื บงนท้ำี่พเสรราวจ็ พแลิล้วาศท้ยงิ ตอัวมลเองาบมนาเเตปียิดงในช้่งุมาในนอหกี ้อคงรสงั้ ว่ นตัว เสยี งโทรศัพท์ มือถอื ดัง

ตาเรยี วมองชอื่ ของคนทโ่ี ทร. มาด้วยหัวใจเต้นแรง เพราะเขาโทร. มาเป็นครง้ั
แรกตั้งแต่เธอเดนิ ทางมาถงึ เมืองไทยจะครบวัน เรอื่ งจับคนรา้ ยบนเกาะซซิ ลิ กี ็คงจัดการ
แล้วเรยี บร้อยเชน่ กัน

“สวัสดีคะ่ คณุ เปน็ ยังไงบ้าง”
“ไมม่ ีปัญหาหรอกคารา่ ถึงอันเดรยี จะหนีไปได้ แต่คนทเ่ี หลือโดนจับ ไมก่ ็ถูก
วิสามัญฆาตกรรมไปเยอะ ผมจะให้คนตามหาตัวอันเดรยี จนกวา่ จะเจอ ถ้ามันไม่หนี
แอลอ้วกแนพองกลป่ะระถเึงทบศ้าเนสปยี ลกออ่ ดนภัยดยีไังหไมงกค็ตณุ้องพไ่อด้เตปัว็นแยนัง่ๆไงบ้าผง”มเนพ้ำง่ิ เกสลยี ับงขมอาถงเึงขบา้าบนอเดก๋ยถี งึวคนว้ีเอามง
เหนด็ เหนื่อย แต่ยังกระตอื รอื รน้ จนเธอต้องยกมอื ข้นึ เชด็ หัวตาทร่ี ้อนผา่ ว
“คณุ พอ่ ปลอดภัยแล้วค่ะ ฉันดใี จทั้งเรอ่ื งทา่ น แล้วกเ็ รอื่ งทคี่ ณุ เอ้อ...ปลอดภัย”
“แต่คงใช้เวลาอีกหลายวันผมถึงจะตามไปที่นัน่ ได้”
แทบเป“็นไเมส่เยีปงน็ กไรระคซ่ะบิ เรซอื่ างนดโดอรนถโจอเนซหฟายฉใัจนยเสืดยยี ใาจวมด้วาตยานมะสคาะย” เธอบอกด้วยความเห็นใจ
“ทา่ นยังมีชวี ิตอยู่ เรอื่ งน้ันกส็ ำคัญไม่แพ้กันหรอกคารา่ คงจะถงึ เวลาทีท่ า่ นต้อง
วางมอื เสยี ท”ี
“แล้วใครจะข้นึ มาแทนทา่ นละ่ คะ”

“ผมเองก็ยังไมร่ ู้ รอให้ทา่ นหายดีออกจากโรงพยาบาลก่อนแล้วเราคงมาพดู เรอื่ ง
น้ี แพงคดิ ถึงผมหรอื เปล่า”
“ก.็ ..นิดหน่อยคะ่ เป็นห่วงมากกว่า” เธอพมึ พำอ้อมแอ้มตอบรับ
แล้วทำไมต้องทำให้ทุกคนเข้าใจผดิ ว่ากเิ ซลเป็น
“หวงแม้กระทัง่ ความคดิ ถงึ
เพ่ือน ไมใ่ ชค่ นของผม”
ถามอยา่ งน้แี สดงวา่ คงจะโทร. ไปหากิเซลมาแล้ว สาวน้อยยน่ จมกู ใสโ่ ทรศพั ท์
“ก็จะให้บอกวา่ ยังไงล่ะคะ”
“ก็บอกวา่ ...โอเค ชา่ งมันเถอะ” เสยี งของชายหนมุ่ ชะงักไปชัว่ ครเู่ พราะมเี สยี ง
หวานใสของสตรนี างหน่งึ แทรกมาในสายได้ยนิ คอ่ นข้างชัด
ซานโดร“คสุณบถอเาบบานๆ้ำเสแรลจ็้วหปริดอื หยูโังทคระศัพฉทัน์ เอรอาไอวย้ ู่ตห้ังล..ั.ง”จาพกรนาั้นวพกบ็ลิ าอศกเเงธี่ยอหเฟปู ็นังกปอ่ รนะโทยี่จคะสรด้สุู ทกึ ้าวย่า
ด้วยน้ำเสยี งคอ่ นข้างห้วน

“เอาเท่าน้ีก่อน แล้วผมจะโทร. หานะแพง”

“ค่ะ” สาวน้อยวางมอื ถอื ลงอย่างอ่อนแรง หัวใจเต้นชา้ ลงพรอ้ มความเจ็บอัน
หนักหนว่ งท่ไี มค่ าดคิดมาก่อน วงหน้าเรยี วซดี ซบลงกับหมอนแล้วหลับตา กำหมัดแนน่
บนทนี่ อนด้วยความทรมานใจ
ไหนบอกว่าเพงิ่ กลับมาถงึ บ้าน แล้วเสยี งผู้หญงิ คนน้ันเป็นใคร พอมาถงึ เขาถึง
กับต้องวางสายลงเด๋ียวนั้น แม้แตเ่ หตุผลท่จี ะให้คนของเขาอยูท่ นี่ ่ี ตอนน้ีคนเผดจ็ การ
อย่างเขายังลังเลใจทจ่ี ะบอกกับเธอแล้วสนิ ะ หรอื เขาคิดออกแล้วว่าท่ีผ่านมานั้นเสยี
เวลาไปเปล่าๆ กับเธอโดยแท้
เยอะแยสะงสไัยมพเ่ หรน็งุ่ นจ้คีะตง้อต้องใงหส้ใง่ คกรเิ ซมาลดกแู ลลับอใิตคารลจีเะสรยี้วู ่าทสี ง่ิ ทท่เี ่ีนธอี่เปเคน็ ยบเ้าขน้าขใจอนงเ้ันธออาเอจไงม่เปม็นคี อนยอ่ายงู่
ที่คิด

กิเซลยนื นง่ิ สา่ ยหัวไปมาด้ วยท่าทางแสนลำบากใจอยู่ในสวนทา่ มกลางพันธ์ ุ

ไม้แบบไทย โดยมีพราวพิลาศยนื กอดอกหันข้างให้ใบหน้าราบเรยี บ
“จะให้กิเซลกลับไปบอกท่านวา่ ยังไงล่ะคะ”
“ก็บอกวา่ ฉันอย่ทู ี่นี่ ไมจ่ ำเป็นต้องใชก้ ิเซล ไม่เห็นหรอื วา่ มคี นอยู่เตม็ บ้าน”
“แต่ซนิ ญอร์กัสซนี ีให้ดิฉันมาดแู ลซนิ ญอรนิ า เด๋ียวท่านก็คงตามมา ให้ดิฉันอยู่

ตอ่ เถอะนะคะ”
“อยา่ พดู ไม่ร้เู รอ่ื งสกิ ิเซล ฉันกับซนิ ญอร์กัสซนี ีไม่ได้เปน็ อะไรกัน ถ้าคณุ พ่อหาย

ฉันจะตอบคำถามท่านว่ายังไง”
“กบ็ อกวา่ กิเซลเปน็ เพือ่ นของคณุ ก็ได้ อยา่ งทเี่ ราบอกทุกคนไงคะ”
“น้องสาวของฉันฉลาดกวา่ ทเ่ี ธอคดิ แค่น้ีเขากส็ งสยั จะแยแ่ ล้ว กลับไปเถอะกเิ ซ

ล ไมง่ ั้นฉันจะไมใ่ ห้อยทู่ ีบ่ ้านด้วยแล้วนะ” พราวพลิ าศพยายามทำใจแขง็ หันมามอง
สาวใชต้ าดุ แม้กิเซลจะทำหน้าร้อนรนเต็มที่

“ก็ได้คะ่ ดิฉันจะไปพักโรงแรมข้างนอก”
“โอ๊ย! นอ่ี ยา่ พดู ไมร่ เู้ รอื่ งหน่อยเลย เจ้านายของกเิ ซลทำกับฉันถงึ ขนาดน้แี ล้ว
เธอยังจะซำ้ เตมิ ฉันลงคออีกหรอื ”
ตัวเองอเธาอจเโขท้ารใ.จผดิ ไกปลับแไตปค่ หนาทเข่ีราบั อสีกาคยรกั้งลเมับอื่ เปเชน็ ้าผนู้ห้เี พญรงิ าเะสหยี ลงังหจวาากนทไี่ ผด้้หูนญอนงิ คคนิดเมดามิทั้งคนื วา่
“ซานโดรไมอ่ ยู่ทีห่ ้องคะ่ ตื่นลงไปข้างล่างต้ังแตเ่ ชา้ แล้ว จะให้บอกว่าใครโทร. มา
หาคะ”

คำเรยี กขานแทนตัวเขาด้วยชอื่ บอกถงึ ความสนิทสนมว่าไม่ใชส่ าวใชใ้ นบ้าน
อย่างแนน่ อน ไม่ใชท่ ารา่ ด้วย แล้วใครล่ะที่จะมาอยู่บนห้องของเขา รับโทรศพั ท์
สว่ นตัวของเขาได้

“ไมเ่ ป็นไรคะ่ เทา่ น้แี หละ”
ความทรงจำเม่ือไมก่ ช่ี ัว่ โมงกอ่ นยังสดรอ้ นจนแม้แต่การนกึ ถึงก็ทำให้เธอร้สู กึ ราว
กับจะทนไมไ่ ด้ เขาชา่ งหาคนมาแทนทีไ่ ด้รวดเรว็ จนน่าอัศจรรย์ หรอื ไม่...ผู้หญิงคนนั้นก็

ครอบครองเตยี งของซานโดรมากอ่ นหน้าน้ี ระหว่างที่เขาลากเธอไปนนู่ มาน่ีราวกับ
นางบำเรอชน้ั สงู
ความโก“ซรธนิ แญลอะปร์กรัะสกซานียรีแกั หค่งุคณว”ามกนเิ ซ้อลยปใจระอทัน้วปงดิ แไมตม่ ก่ ดิ ลอับยท่าำงใคหน้คทน่ีสฟน้ิังสหัดนุ คมวามามอองตดทาวนาวด้วย

“หยดุ พดู นะ! อยา่ งกเิ ซลจะมารอู้ ะไร น่าจะร้ดู ีอยแู่ ล้วว่าเจ้านายตัวเปน็ ยังไง
กลับอติ าลี หรอื ไม่ฉันก็จะไม่พูดด้วยอกี เลย ฉันซ้อื ตั๋วเครอื่ ง-บนิ ให้แล้ว ตอนบา่ ยโมง
ตรงฉันจะให้คนไปสง่ ที่สนามบนิ กเิ ซลไปเก็บของได้เลย” สาวน้อยพดู เสยี งสัน่ แล้วรบี
หันหลังเดินกลับเข้าบ้านกอ่ นทน่ี ้ำตาจะตกให้ขายข้ีหน้าคนของเขา ท้ิงให้กิเซลยนื อ้ึง
อยู่ตรงน้ันอย่างทำอะไรไม่ถูกอีกนานเพราะไมร่ ้วู ่าเกดิ อะไรข้ึน

พราวพิลาศวงิ่ ข้ึนบันไดเกอื บจะชนกับน้องสาวทีอ่ ยูใ่ นชดุ นักศกึ ษา แพรว
พรรณรายจับต้นแขนของพส่ี าวไว้แน่นเพอื่ ทรงตัว แล้วทำหน้าเครยี ดเมอ่ื เหน็ หน้าของ
เธอถนัด

“เกิดอะไรข้ึน ตัวรอ้ งไห้หรอื หรอื ทางโรงพยาบาลโทร. มาเรอื่ งคณุ พ่อ”
“ปละ...เปล่าหรอก เมื่อก้ีตัวอะไรไม่รมู้ ันบนิ มาเข้าตา เราจะรบี ไปล้างตา เด๋ยี ว
สายๆ จะไปท่ีโรงพยาบาล ตัวไปเรยี นหนังสอื เถอะ”
“ง้ันหรอื ให้เราชว่ ยดใู ห้ไหม”
“ไมต่ ้อง เด๋ียวจะไปเรยี นสายเสยี เปล่าๆ น่ีกน็ า่ จะออกแล้ว แค่ยังเคอื งๆ ตาอยู่”
“ตกลง แล้วเจอกันที่โรงพยาบาลนะ” แพรวพรรณรายปลอ่ ยมือจากแขนของพ่ี
สาว แล้วมองตามรา่ งอ้อนแอ้นท่เี ดินเรว็ ๆ หายลับเข้าไปในตัวเรอื น สาวน้อยเอียงคอ
ด้วยสหี น้าครนุ่ คดิ

สองสัปดาห์ผ่านไป พราวพลิ าศนัง่ เหมอ่ อยูท่ ี่ศาลาเรอื นไทยในสวนข้างสระบัว
โดยมีบิดานัง่ อยูบ่ นรถเขน็ เพอ่ื รบั แดดยามเย็นอยไู่ ม่หา่ งกันนักบนสนามหญ้า
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์เพง่ิ ออกจากโรงพยาบาลได้ไมถ่ งึ สัปดาห์ ดี

แตจ่ ากวันนั้นถึงวันน้ี นับตั้งแตท่ เ่ี ธอสง่ กเิ ซลกลับอติ าลี ซานโดรก็โทร. มาหา

เพียงครั้งเดียวในวันเดียวกันนั้น

‘แพงสง่ กิเซลกลับมาทำไม’
เซลเป็น‘อคยนู่ทขนี่ อก่ี ง็ไคมณุ ่ร้จู’ ะให้อยทู่ ำไมน่ีคะ ท่ีบ้านของฉันมคี นอยู่แล้วเยอะแยะ อีกอยา่ งกิ

‘เกิดเรอ่ื งอะไรข้ึนหรอื เปลา่ คารา่ ถ้าเป็นเรอื่ งเม่อื คืนน้.ี ..’
‘ตอนน้ีฉันกลับบ้านแล้ว คุณพ่อกไ็ ม่สบาย คณุ เองก็มเี รอ่ื งต้องจัดการ เราเลิก
ตดิ ตอ่ กันสกั พักนะคะ’ หญงิ สาวกลั้นใจบอกด้วยน้ำเสยี งเยน็ ชาทส่ี ดุ ปลายสายเงียบ
ไปนานจนเธอคิดวา่ เขาวางสายไปแล้ว
‘ถ้าแพงต้องการอยา่ งนั้น ความมั่นใจในตัวแพงที่มใี ห้ผมมันน้อยเหลือเกินนะ’
เขาบอกเสยี งเยน็ ชาพอกันแล้ววางสายไป ท้ิงให้พราว-พลิ าศจมอยูก่ ับความทุกข์ ในใจ
วันตอ่ มา และอีกสามวันตอ่ มาเธอเป็นฝา่ ยลดทฐิ ลิ ง โทร. หาเขาเองเพือ่ งอนง้อ
และขอคำอธิบาย แตซ่ านโดรไม่รบั สาย และไม่เคยโทร. กลับแม้เธอจะฝากข้อความเอา
ไว้ สาวน้อยจำต้องยอมรับวา่ เขาคงตัดขาดจากเธอได้จรงิ ๆ แล้ว
กแ็ คค่ วามสมั พันธ์ ชวั่ คนื จะจรี ังยัง่ ยืนสำหรบั คนอยา่ ง ซานโดร กัสซนี ี หรอื
คนอยา่ งเขาคงผ่านความสัมพันธ์ เชน่ นั้นมาแล้วนับพันครง้ั หากเธอมีความหมายกับเขา
จรงิ จะไมอ่ ยากเสยี เวลาอธิบายให้เธอเข้าใจหรอื
ซานโดรน่าจะร้ดู ีวา่ เวลาท่ีทั้งคู่รจู้ ักกันน้อยเหลอื เกนิ เรมิ่ จากความสัมพันธ์ ทาง
กายทีม่ าจากความเข้าใจผิด ต่อมาเขาบังคับเธอ ทำตัวร้ายกาจเอาไว้สารพัด ไม่เคยเลย
สกั ครั้งทีจ่ ะบอกตรงๆ วา่ เธอมีความหมายพิเศษอะไรในชวี ติ ของเขา นอกจากสงิ่ ท่ีเธอ
คาดเดาเอาเองและสง่ิ ทค่ี นรอบข้างบอกเล่าเท่านั้น
ผ้หู ญิงคแนตใ่อคื่นรจเละเยปจน็ ะอลย่วาง่ งรไถู้ รงึ ไหมัวร่ ้ใู แจตขผ่อ้งูหเญขางิ อยแา่ ลงะเธตอัวจเธะอหเนอักงจแะนเ่นอามคัน่ วคางมไมดัน่ ้กใต็ จ่อมเามจอ่ื ามกัไน่ หในจ
ว่าได้หัวใจของผู้ชายของเธอเอาไว้แล้วเท่าน้ัน แตค่ งไมม่ ีวันนั้นสำหรับเธออีกแล้ว
พบเธอเกือแบลหะนซง่ึาสนปัโดดราทห์ำตใอ่ หม้เธาอโกทรนธาหยัวคฟวัดามหชัวาเวหอวิตยี่ างลเพคี รนาหะเนขึ่งาเใดหิน้ททนาางยมปาจระากจำโตรมระเพกือลู่ ถขืออ

เครอื่ งเพชรทั้งหมดที่เคยบอกว่ายกให้เธอมาสง่ ถึงที่
‘เอากลับไปเด๋ียวน้นี ะ ของพวกน้ีไมใ่ ชข่ องฉัน’
‘ผมมาทำตามคำสงั่ เท่านั้นครบั ซนิ ญอรนิ า ถ้าคุณขัดข้อง คงต้องโทร. หาซิ

นญอร์กัสซนี ีด้วยตัวเอง’ ทนายความยนื ยันตามหน้าทีเ่ สยี งขรมึ หญงิ สาวไม่รอชา้ ต่อ
สายหาเขาเด๋ยี วนั้น คราวน้ีเขารบั สาย

‘คุณทำอย่างน้หี มายความวา่ ยังไง’
‘แพงหรอื ’ ซานโดรลากเสยี งเอื่อยไรอ้ ารมณ์ มาตามสายเหมือนเจ้าตัวเพิ่งตน่ื
ตามมาด้วยเสยี งหัวเราะคิกคักของผู้หญิงทม่ี มี ากกวา่ หน่ึงคน ทำให้เธอโกรธจนมอื สัน่
หา่ งกันแค่สปั ดาห์ เดียว เขาคงมัว่ กับใครตอ่ ใครมาแล้วมากมาย นี่เธอรกั คน
อย่างน้เี ข้าไปได้อยา่ งไรนะ!
เด๋ยี ว! รกั หรอื สาวน้อยใจหายวาบกอ่ นจะยอมรบั กับตัวเอง กเ็ ธออยกู่ ับความ
รสู้ กึ น้ีมานับสัปดาห์ แล้วนี่ ยอมรบั ก็ได้ว่ารกั แตร่ ักแล้วกเ็ ลกิ ได้ มันจะเจ็บไปท้ังชวี ิต
เพราะผู้ชายเพลย์ บอยคนเดยี วก็ให้มันรไู้ ป
‘ใช่ สัง่ ให้คนของคุณเอาของบ้าๆ พวกน้ีกลับไปเด๋ียวน้นี ะซนิ ญอร์กัสซนี ี’
‘อย่าเรอื่ งมากนักเลยน่ะ มันเปน็ ของแพง แพงกร็ ับเอาไว้’
‘ดิฉันไม่ได้ขายตัว’
‘ผมก็ไมร่ บั ของฟรเี หมือนกัน ถ้าไม่เอาเด๋ยี วจะให้เขาตดิ ตอ่ พ่อของแพง’
‘อยา่ นะ คุณมัน...โหดร้ายนัก’ เธออทุ านเสยี งแหบพรา่ ด้วยความตน่ื ตระหนก
เจบ็ จนแน่นหัวอกเมอ่ื เขาตีค่ารา่ งกายของเธอเหลือเทา่ เครอ่ื งเพชรไมก่ ่ีชดุ
‘ไม่เท่าแพงหรอก เชอ่ื ผมเถอะ แคน่ ้ใี ชไ่ หมท่โี ทร. มา’
‘ขอให้คณุ ตกนรกหมกไหม้ไปเลย ซานโดร กัสซนี ’ี
‘อยู่เรยี บร้อยแล้ว ระวังจะได้มาอย่ดู ้วยกันนะแม่เทพธิดาไรห้ ัวใจ!’ ชายหนุ่มโต้
เสยี งห้วนแล้ววางสายไป พราวพิลาศยืนอ้งึ โกรธจนหอู ้ือตาลายอยอู่ ีกเนนิ่ นานจงึ เดนิ
กลับเข้าไปในห้องรบั แขกได้ หอบกล่องเครอื่ งเพชรทซ่ี อ้ นๆ กันข้ึนมาแล้วหันไปบอก

ทนายความด้วยสหี น้าเยน็ ชาพอๆ กับน้ำเสยี ง
หันหลัง‘กกลลับับไขป้ึนไดบั้นแลได้วคไป่ะไมบเ่ หอลกียเขวาหดล้วังยกไ็แมล่ท้วันกเหัน็นว่าสฉหี ันนร้าบัปคระ่าตหัวลเาอดาทไวี่แ้ปแลร้เวป’ลยี่ เธนอเพป็นดู แรอลย้ว
ย้ิมของทนายความชาวอิตาลที ข่ี ้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลเพอ่ื ทำหน้าทีห่ ลายอยา่ งในคราว
เดียวกัน

ครั้งแรกพราวพิลาศคิดจะเอาเครอื่ งเพชรไปขายแล้วบรจิ าคการกศุ ลเพ่ือประชด
แตห่ ลังจากนั่งลบู คลำมันอยูท่ ้ังคนื หญิงสาวกต็ ัดสนิ ใจทจ่ี ะเกบ็ เอาไว้กอ่ นชัว่ คราว
เพราะอาจจะได้คนื เขาในอนาคตอันใกล้น้ี

สง่ิ หนงึ่ ท่พี ราวพิลาศไมไ่ ด้ตัดขาดจากซานโดรก็คือทารา่ น้องสาวของซานโดรยัง
โทร. มาหา สอบถามสารทกุ ข์ สกุ ดบิ อยูเ่ สมอโดยไมเ่ คยเอ่ยชอื่ พ่ีชายเลย ทำให้พราวพิ
ลาศอดคยุ ด้วยไมไ่ ด้ เนื่องจากชนื่ ชอบอัธยาศยั ของทารา่ อยแู่ ล้ว อีกทั้งเธออยากรเู้ รอ่ื ง
ขจาอกงเโปจ็นเซอฟัมพซาตง่ึ อคอรงก่ึ ซจกีากเพโรรงาพะผยลาบขา้าลงใเคนียเวงจลาากไลพ่เษิลท่ียีไ่กดับแบอดิ นาธขาอฉงีดเธเอข้าไแปมใ้จนะรเา่ดงนิ กไามย่ได้เนแตอ่ื ก่ ง็
ไวมธิ ส่ีเปน้ิ น็ หเววังลเาสนยี าทนเี พดีอยวว่าจะเดนิ ไม่ได้ในอนาคต หากได้รับการทำกายภาพบำบัดอย่างถกู

ใจหน่ึงน้ันเธออยากโทร. ไปหาโจเซฟ แตก่ ็ไม่กล้า จึงได้แตส่ งั่ รา้ นดอกไม้
ออนไลน์ ที่โรมให้ไปสง่ ที่วิลลา เพราะร้จู ากทารา่ ว่าทา่ นพักอยูท่ ี่นัน่ ลงข้อความสนั้ ๆ
อวยพรให้หายดีโดยเรว็

สว่ นอันเดรยี ทารา่ เลา่ วา่ หลังจากท่เี ขาหนีไปได้จากเหตกุ ารณ์ โจมตีปาแลร์โมใน
คนื น้ัน ก็ตามหาตัวไม่พบอีกเลย คาดวา่ จะหลบหนีคดอี อกนอกประเทศไปแล้ว

‘เธอมาเดินแบบให้ฉันเถอะนะแพง ขอรอ้ งละ นีน่าออกแบบชดุ ไปได้ตั้งเยอะ
แล้ว’ กอ่ นส้นิ สดุ การสนทนาทุกคร้งั ทารา่ กจ็ ะขอร้องเพื่อนสาวอย่างออ่ นหวานจน
ราชนกิ ลุ สาวอยากถอนใจยาวๆ

‘โธ่ ทารา่ กฉ็ ันบอกแล้ววา่ ให้หาคนอืน่ เถอะ ฉันคุยกับคุณพอ่ แล้วว่าจะเรยี นตอ่
โท’

‘อีกต้ังหลายเดอื นกวา่ เธอจะเรม่ิ เรยี นตามแผนทวี่ างเอาไว้ มาทำงานกอ่ นเถอะนา่
คา่ จ้างของฉัน แพงจะได้เอาไปจา่ ยคา่ เทอม สว่ นค่าเครอ่ื งบนิ แล้วก็คา่ ใชจ้ า่ ยทกุ อยา่ ง
ระหว่างทแ่ี พงพักอยูใ่ นอิตาลี ฉันจะออกให้เธอเอง ตอนน้เี ธอมาให้ฉันวัดตัว ให้คน
ออกแบบเห็นแล้วถ่ายรปู ไว้ อีกสองอาทิตย์ ข้างหน้าเธอลองเดินแบบแฟชนั่ งานเล็กดู
กฤดอ่ ูในบไถม้า้ผไมลพ่ ิแอลใะจฤดฉูรัอ้นนจะเลชกิว่ เงซป้าลซา้ียแเตด่ถอื ้านแกพันงชยอายบนเราทจ่ีมะิลไดาน้ไปยรังว่ไมงลกะ่ารแนสีเ่ ดปงน็ คโออลกเาลสกทชอันง
ทางอาชพี ท่ฉี ันจะได้แสดงผลงานเชยี วนะสาวน้อย’

พออกี ฝ่ายเอาคา่ จ้างจำนวนมากเข้ามาล่อ คนทง่ี กเล็กน้อยเพราะชอบเกบ็ หอม
รอมรบิ เลยคิดหนัก อีกสว่ นหนงึ่ ท่ีไมอ่ ยากยอมรับคือเธออยากกลับไปเยอื นอติ าลีสัก
คร้งั แม้จะไม่ได้เห็นเขาอกี แล้ว แตก่ ารได้กลับไปประเทศของเขา หัวใจไมร่ กั ดีของเธอ
กย็ ังเต้นแรงด้วยความประหมา่ ปนตืน่ เต้นยินดี

‘ฉันไม่อยากไปท่ีโรมอีก’
‘งานจะจัดทีม่ ลิ าน เธอไม่จำเปน็ ต้องมาท่ีโรม เธโอโดราเองกบ็ น่ คิดถงึ ฝากมาบ
อกด้วยว่าจะไมห่ ายโกรธถ้าเธอไมย่ อมกลับมาที่นี’่ อกี ฝ่ายท้ังอ้อนวอนท้ังข่มขู่
‘โธ่ ทารา่ เธอกร็ ้วู า่ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธโอโดราเดอื ดร้อน’
นแี่ น่ๆ‘เแดพ๋ียงวฉเชันอื่จฉะสันง่เรถาอยะละเเหอ็นยี แดกข่คอวงาทมรเปปิ ทน็ ั้งเพหมอื่ ดนไขปอใงหเ้เรธาอสดักูครั้งเถอเธะอนตะ้อแงมลีค้วฉวาันมจสะขุ ไมท่่ี
ขอร้องอะไรเธออีกแล้ว’
‘ฉันจะปรกึ ษาคุณพอ่ ดู’ เสยี งของเธออ่อนลงจนปลายสายย้ิมอยา่ งพึงพอใจ
‘ฉันชว่ ยพูดให้กไ็ ด้ ฉันกล่อมผ้ใู หญ่เก่งนะ’ ทารา่ เสนอเสยี งสดใส ทำให้คนฟัง
รอ้ งห้ามเสยี งหลง
‘ไมเ่ อา ฉันจะคยุ กับท่านเอง แล้วจะติดต่อเธอไปนะ’
‘พรงุ่ น้ีฉันจะโทร. หา” ทารา่ รวบรัดเข้าข้างตัวเองแล้ววางสายไป
หมอ่ มราชวงศ์อัครัชเองกโ็ ทร. มาสองหรอื สามครง้ั เพื่อถามอาการบดิ าของเธอ
คร้งั หนึ่งถามไปถึงซานโดรด้วย ครนั้ รวู้ า่ ท้ังคู่ตัดขาดกันแล้วโดยทีพ่ ราวพิลาศไมย่ อม

อธิบายสาเหตุ อดตี คูห่ ม้ันของเธอกเ็ งียบไป กอ่ นจะหัวเราะเบาๆ ทา่ ทางอารมณ์ ดผี ดิ
กับคนท่ีมีความทุกข์ อยา่ งเธอลบิ ลับ

‘เด๋ยี วพ่จี ะทำให้มันกลับมาเอง’
‘พี่ชายอัครอยา่ ไปยงุ่ กับเขาอีกเลยนะคะ’
‘แล้วพ่ีจะโทร. หาใหม’่ เขาท้ิงท้ายไว้อยา่ งนั้น แตจ่ นถงึ ป่านน้กี ็ยังไม่โทร. มาอกี
เลย

“นงั่ เหมอ่ เชยี ว คดิ อะไรอย่หู รอื ลกู ” เสยี งนมุ่ นวลของบดิ าทดี่ ังอย่ใู กล้ๆ ทำให้
พราวพิลาศรบี หันมาย้ิมให้ทา่ น หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ลกุ เดินจากรถเขน็ มาหาเธอด้วย
ตัวเอง เพือ่ ออกกำลังกายตามทห่ี มอสัง่

“คุณพอ่ เจบ็ มากหรอื เปล่าคะ”
“ถ้าค่อยๆ เดนิ กไ็ มเ่ จบ็ เทา่ ไร ต้ังแตพ่ อ่ ออกจากโรงพยาบาล กไ็ มเ่ หน็ แพงออก
ไปไหนเลย”

“แพงเพง่ิ ไปเที่ยวมาน่ีคะ ตอนน้ีอยากอยูบ่ ้านเรามากกว่า แพงชว่ ยพยุงคะ่
เมื่อก้แี ม่ศรเี พ่ิงให้คนยกของวา่ งมาให้ ตะโก้เผือกกับน้ำชา เด๋ยี วจะหายร้อนเสยี หมด
นะคะ” สาวน้อยลกุ ข้ึนยนื ประคองบดิ าเข้ามานั่งบนศาลา ใชเ้ วลาเลก็ น้อยตอนท่กี ้าว
ข้ึนบันไดข้ันเต้ียๆ เพอ่ื ไม่ให้บาดแผลจากการผา่ ตัดกระเทอื น

“โอ้โฮ น่ากนิ จรงิ ” หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ท้งิ ตัวลงนัง่ อย่างระมัดระวังโดยมี
ลกู สาวชว่ ย
“นัน่ สคิ ะ แม่ศรที ำอะไรกอ็ รอ่ ย ถ้าขาดแมศ่ รเี สยี คน เราคงแย่
ของคุณพอ่ กค็ งจะเฮ้ียวกว่าน้นี า่ ดู” สาวน้อยก้มหน้าก้มตาจัดจานให้ ลกู สาวคนรอง
หน้าข้นึ มองใบหน้างดงามอมทุกข์ น้ันย้ิมๆ คนเป็นพ่อเงย

“พ่อร้วู ่าแพงคดิ ยังไง แตพ่ ่อเคยสญั ญาเอาไว้กับแมข่ องลกู วา่ จะมีเธอคนเดียว
ถ้าเธอตัดสนิ ใจมารว่ มชวี ิตกับพ่อ” คำกลา่ วของบดิ าทำให้พราวพลิ าศชะงัก ก่อนจะ
คอ่ ยๆ วางชอ้ นและถ้วยน้ำชาควันกรนุ่ ลงตรงหน้าบดิ า

“คณุ พ่อยังไมไ่ ด้เล่าให้ฟังเลยว่าทำไมถงึ อยากให้แพงแตง่ งานกับพี่ชายอัคร”
“เมือ่ สามสบิ กว่าปกี ่อนพ่อหลงรักผู้หญงิ คนหน่ึงมาก แต่เธอมีค่หู มายเสยี แล้ว
แถมผู้ชายคนน้ันกร็ กั เธอมากไม่แพ้พอ่ ” น้ำเสยี งบิดาน้ันบ่งบอกถงึ ความรสู้ กึ ผดิ ทไ่ี ม่
เคยเลอื นหายไปกับกาลเวลา

“หมอ่ มเจ้าอัครวทิ ย์ ใชไ่ หมคะ”
ลดาวัล“ยใ์ ใชหแ่ ้พลร้วาลวะพลลิ กู า”ศฟัง หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์เรม่ิ เลา่ เรอื่ งในอดตี สมัยทห่ี ลงรัก

สาวน้อยลดาวัลย์ พ้นื เพเป็นคนกระบี่ ได้หมั้นหมายกับหมอ่ มเจ้าอัครวิทย์
พัฒนฉัตรพงศ์ ทา่ นชายจากราชสกุลใหญ่ที่มีธรุ กจิ ภาคการท่องเท่ยี วและโรงแรมอยทู่ ่ี
ภาคใต้ ท่านชายเดนิ ทางมาเยีย่ มค่หู มั้นสาวทุกเดือนเมือ่ เธอเข้าเรยี นมหาวทิ ยาลัยใน
กรงุ เทพฯ ด้วยหทัยที่สนิทเสนห่ า เพราะทั้งครู่ กั กันมาต้ังแต่ครัง้ เยาว์ วัย

หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์พบสาวน้อยลดาวัลย์ คร้ังแรกในพิธีรับน้องใน
มแมห้สาวาวทิ เยจา้าลจัยะบเดอียกววก่าัมนคี หู่ เมพ้ันียคงูแห่ รมกายพอบยกู่แต็ ลก้วหลุมหรลกั าเยธอปจีผน่านตาไมปเขมออ่ื คหวมา่มอมรักรมาชไิ ดวง้หศย์พดุ งหศย์จ่อักนร์
กำลังจะเรยี นจบ เขากไ็ ด้รวู้ ่าโอกาสกำลังหมดลงเพราะลดาวัลย์ ยังไมย่ อมรับรกั แม้ใจ
ของเธอจะเอนเอียงหวั่นไหวเพราะความใกล้ชดิ จนเพ่งิ รตู้ ัวว่าความรักที่เคยมตี ่อ
หมอ่ มเจ้าอัครวิทย์ เรม่ิ เสอ่ื มคลายลง แต่ลดาวัลย์ ก็ไมอ่ ยากผิดคำมั่นสญั ญาทใี่ ห้ไว้แก่
กันด้วยร้ดู ีวา่ ค่หู มั้นรกั เธอมากเพยี งใด
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์เดนิ ทางไปท่กี ระบเ่ี พอ่ื จบรักสามเสา้ โดยขอให้หมอ่ มเจ้า
อัครวิทย์ ถอนหมั้นให้ เน่ืองจากร้ดู ีวา่ เธอเองก็รกั เขาเชน่ กัน คร้ังเนข้ัานใเหอ้ลงดทาีเ่ ขวัาลรยับ์ เรป้วู น็ ่า
ความรักทห่ี ม่อมเจ้าอัครวิทย์ มตี ่อลดาวัลย์ กไ็ ม่ได้แตกตา่ งจากเขา
คนเลือกคนที่จะทำให้เธอมคี วามสขุ มากท่สี ดุ
“เราทั้งคู่เดนิ ทางมาทีก่ รงุ เทพฯ เพอ่ื พบกับแม่ของลกู ลดาวัลย์ ตกใจมากทรี่ ้วู า่
พ่อทำอะไรลงไป แต่ท่านชายอัครวทิ ย์ ทรงยืนยันให้เธอเลือกในสง่ิ ที่หัวใจต้องการ ท่าน
คงรวู้ า่ แมข่ องลูกมใี จให้พ่อ”

“เพราะอยา่ งน้ันทา่ นเลยยอมให้คุณแม่ถอนหม้ันใชไ่ หมคะ”
“ใชล่ ูก ในทสี่ ดุ แมข่ องลูกกต็ ัดสนิ ใจขอถอนหมั้น พอ่ ยังจำแววเนตรของท่าน
ขในอวงัลนกูทมเี่ สายี แขตอค่ งวรากั มไปเหไ็นด้แกต่ แัวลทะจ่ี พะ่อเปร็น้สู กเึ จว้า่าขตอัวงเมออีงเทิ ลธวิพบลัดมซาบกทก่ีเวข่า้า”มาแทรกกลางแย่งชงิ แม่
“คุณแม่เองกร็ ักคณุ พอ่ น่ีคะ” พราวพิลาศปลอบประโลม
“แต่ถ้าพ่อทำใจเสยี แล้วถอยออกมาต้ังแตว่ ันแรก แม่ของลกู ก็คงไม่หวัน่ ไหวแล้ว
แเบปตรุ น็ ษุ่งงปแาีลนแะกตเัปบท่ ็นทา่ นค่านกนไ็ดวมีมันเ่ คาทกยี่เ”กโทดิ ษเรพอื่ อ่ งกทับา่ แนมข่ขับอรงถลกูกลเลับยกสระักบนแี่ ิดล้วทป่ารนะชสาบยออุบัคัตรเิ วหทิ ตยจุ ์ ทนรเงดเนิปนไ็ มสไ่ ภุดา้ไพป

“โธ่ คุณพอ่ มันเป็นอบุ ัติเหตุนะคะ”
ปียังไม“่เคไมยร่ เ้สปู ็นลิ กูอะไแรต่พ่อบยัางงคทาคีใจวอามยผ่เู สดิ มหอวังทในา่ นวัเนดนนิ ้ันทอางาขจ้จึนะลทงำกใรหะ้ทบา่ ี-่นกทรำงุรเ้าทยพตฯัวเอมงาเหพลราายะ
ความคิดชัว่ วูบ พอ่ ลงไปทก่ี ระบี่กับลดา-วัลย์ เพือ่ พบกับท่านชาย และขออภัยกับเรอื่ ง
ทั้งหมด เรายังไมแ่ ต่งงานกันจนท่านชายเรม่ิ กลับมาเดินได้อกี คร้ัง แตห่ ลังจากที่
ทา่ นชายเดนิ ได้แล้ว ลดาวัลย์ กย็ ังไมย่ อมแตง่ งานกับพอ่ อย่ดู ี”

สาวน้อยน้ำตาคลอไปกับเรอื่ งเลา่ ของบิดา
งโรางนแแรตม่ง“ขไงมอานน่งทแานล่าน้วตทตอ่ ้ี่กอมรงาะรบอี่เปแ็นล้วสมบทิ คี่ากนณุวชา่ ชปาายีถยองึ อมัคัคแีรรพวใทิ งนยกป์ับกเี เเ็ดพสียก่อื วสนกมันรจนสนั้นกเรับเอาสนงตกึ รปวชี ตี่าาจอ่ วะมอหาเมพมดรอ่ หกิ กัวนับังทแเ่สีมมายถ่ี พแึงักจลัทด้วี่
แตใ่ นที่สดุ พ่อก็มลี ูกสาวน่ารักต้ังสองคน”

“เรอ่ื งกน็ า่ จะจบลงด้วยดนี ค่ี ะ” สาวน้อยถามเสยี งเบา สะเทือนใจไปกับเรอื่ งเลา่
ของท่าน

“พอ่ ร้ดู วี า่ ทา่ นไมเ่ คยรกั ผ้หู ญิงคนนั้นเลย ท่านชายแตง่ งานเพราะไมอ่ ยากให้พอ่
กกัันบแจมนร่ ก้สู ลกึ าผยดเิ ปอ็นกี คตว่อาไมปผูกทพ่าันนชายแตอ่าไมจจใ่ ชะรค่ ักวภารมรรยักาทขี่ทอา่ งนทช่านายตเาคมยแใบหบ้แขมอข่ งอคงนลทกู ีใ่ ชช้ทวา่ี นิตรชว่ายม

เคยพาลกู ชายมาเยย่ี มครอบครวั ของเราตอนทีน่ ้องเพือ่ นเพงิ่ อายุได้ไม่กเี่ ดอื น สว่ นแพง
ขวบกวา่ ๆ”
จ้องมอภงาเดพก็ ทหหี่ ญม่อิงทมอ่ีรายชู่ใวนงเศป์อลัคหรวัชาวยัยกัสบบอิ กกี วค่านขทวีค่บลเอาานมออื ยไูก่พับลพห่ ้นืลังกดร้วะดยาทนา่ ทขัดางเรปาน็ วมกัับนผวับู้ใหญ่
ยังตดิ ตาหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์อยู่เสมอจนเผลออมย้มิ ออกมา
จะเป็นคน
ไหนก็ไ“ดท้ า่ นแชตาท่ยา่อนัควร่าวขิทอยใ์ ทหร้เปงข็นอคหวมาัม้นสลมกู ัคสราใวจขขอองงพห่อนใมุ่ห้สแากว่ลเมูกชอื่ าพยวขกอเขงทาโา่ ตนข้ึน พอ่ เลย
ตอบตกลง”

สาวน้อยฟังเรอ่ื งเล่าน้ันแล้วพยักหน้ารบั ด้วยความเข้าใจ
“แล้วทำไมคณุ พ่อถึงไมเ่ ล่าเรอื่ งน้ีให้แพงฟังก่อนหน้าน้ลี ะ่ คะ”
“ถ้าพอ่ เล่า แพงอาจจะไขว้เขวไปเพราะร้สู กึ ว่าต้องตอบแทนบุญคณุ ของท่านชาย
อัครที่เคยเสยี สละแมใ่ ห้เราสามคนพอ่ ลูกน่ะสิ แต่ถ้าลูกไม่ร้แู ล้วรักกับคุณชายอัครได้
โดยไม่เกีย่ วกับเรอื่ งในอดตี พ่อคงยนิ ดมี าก”

มันคงเหมอื นกับการคนื คนรกั ให้หมอ่ มเจ้าอัครวทิ ย์ ทางอ้อมผา่ นลกู ชายของท่าน
พราวพิลาศนกึ รอู้ ยใู่ นใจแต่ไมไ่ ด้พูดออกมา “พี่ชายอัครคงไมช่ อบใจนักหรอกคะ่ ดีไม่
ดจี ะรสู้ กึ เหมอื นโดนบังคับเสยี นะ่ สคิ ะ”
“ถ้าคุณชายไมต่ ้องการ จะไมต่ ดิ ตอ่ เรามาเสยี กไ็ ด้ พอ่ ไมม่ วี ันให้ลกู แตง่ งานไป
ถ้าไมแ่ นใ่ จว่าคณุ ชายอัครจะรักลกู ได้ นัน่ คอื เหตผุ ลทีพ่ อ่ ชวนแพงลงไปทีก่ ระบเี่ พื่อให้
เห็นกับตาถึงโอกาสน้ัน” คำอธบิ ายน้ที ำให้ทกุ อยา่ งกระจ่างชดั จนสาวน้อยน้ำตาซมึ
“โธ่ คุณพอ่ แพงเข้าใจแล้วค่ะ ขอโทษอีกคร้ังนะคะที่แพงววู่ ามหนไี ปโดยไม่
ยอมคยุ กับคุณพ่อเสยี ก่อน”
“คุณชายอัครพบกับแพงท่ีอิตาลีแล้ว ได้คยุ กันหรอื ยังล่ะลูก”
อยา่ งท่“เี ปค็นุยมกันาตแั้งลแ้วตค่ท่ะะ”เลาพะกรัาบวซพานลิ าโศดกรเ้มปห็นนค้ารหั้งลสบดุ ตทา้าทยา่ นด้วยความร้สู กึ กลัดกล้มุ รอ้ นรน
“แพงอยากคยุ กับคณุ พอ่ แพงอยากไปทำงานท่ีอิตาลีสกั พักถ้าคุณพอ่ ไมว่ า่ อะไร”

สแลาวะนเป้อลย่ียรนบี ใเลจา่ไเมร่กอ่ื ลง้าทเที่อาย่ รถา่ ชึงเวรนอ่ื เงธนอ้อี ไปกี เปสน็ หี นนา้างขแอบงบหใมห่อ้บมิดราาฟชังวกง่อศน์พทงจี่ศะ์จมักเี รว์สลงาบใคนร่งิ ค่ รนวัง่ญฟัง
เงยี บๆ โดยไมอ่ อกความเหน็ จนกระทัง่ ลูกสาวพูดจบ

“เออ่ ...ถ้าคณุ พ่อไม่ให้ไป แพงกเ็ ข้าใจค่ะ แตค่ ่าจ้างของงานน้ี แพงจ่ายค่าเทอม
ปรญิ ญาโทได้สบายๆ โดยไม่ต้องรบกวนคณุ พ่อ แพงเลย...”
สามคน“เเรรยีอื่ นงเไงดนิ ้จไนมจ่สบำคัญเอเาทเปา่ ไน็ รแวพา่ ..ง.ถก้าร็ แู้ พงถรึง้สูเรกึ าวจา่ะจไำมเร่ปำ่น็ รวตย้อองไะปไรจรงิ ๆแตพ่ เพอ่ อื่ กทพ็ จ่ี อะสไดง่ ล้ไมูกต่ ส้อาวง
แอบซอ่ นความทุกข์ ไว้จากพอ่ อกี พ่อกจ็ ะยอมให้หนูไป”

“คุณพ่อ แพงไม่ได้...” สาวน้อยสา่ ยหน้าร้อนรน แตม่ อื หนายนื่ มาลบู ศรี ษะนมุ่
อยา่ งออ่ นโยนจนเธอสงบน่ิง

“แพงเป็นลูกสาวของพอ่ มาตั้งย่ีสบิ เอด็ ปีแล้ว พ่อจะไม่รเู้ ชยี วหรอื ว่าลกู ไมม่ คี วาม
สขุ แตถ่ ้าแพงยังไม่พร้อมท่จี ะเลา่ พ่อก็เข้าใจ” แววตาแหง่ ความหว่ งใยอันลึกซ้งึ ความ
รกั ซง่ึ ไมม่ ีเง่ือนไขทีบ่ ดิ ามองมา ทำให้สาวน้อยลดตัวลงไปนัง่ บนพ้นื ซบหน้าลงกับตัก
ของท่าน พรอ้ มกราบลงอย่างอ่อนน้อม

“ขอบคณุ ค่ะคณุ พ่อ”

สามวันตอ่ มา รา่ งเพรยี วอ้ อนแอ้ นในชดุ กางเกงยีนกระชบั ทอ่ นขาเรยี ว รองเท้า
บูตส้นสงู ห้มุ เกือบถึงหัวเข่า และเสอ้ื โคตสเี ทายาวคลุมสะโพก เดนิ ออกมาจากอาคาร
ผู้โดยสารขาเข้าของสนามบินนานา-ชาตมิ ัลเพนซา ณ เมืองมิลาน มหานครแหง่ แฟชนั่
ของอิตาลี เทียบช้ันกับปารสี นิวยอร์ก และลอนดอน เมอื งในภาคเหนอื ของประเทศ
ซแสง่ึ อนยคู่ในนจใุดหยญุท่เธปศน็ าอสันตดร์ทับ่ยี สออดงขเยอยี่ งมอติ าลดีแ้วลยะคถวือาเมปห็นนเมาเือเนงทน่ ่ีใขหอญง่ปเปร็นะชอัานกดรับราหว้าหขนอึ่งงลเม้าือนงหท้าี่
มัง่ คัง่ ทีส่ ดุ ในสหภาพยุโรป
เดนิ ทาง“มแพาดง้วยทอากี งหนน้ี!”ึง่ ใบนีนพ่าโรบากวมพือลิ ใาหศ้เเหพ็นอื่ เนพส่อื านวทจี่มึงโเี บปก้ใบมโือตตสอะบพายเหรง่ลฝังเแี ทล้าะใลหา้เกดกินรไะปเถปง๋ึา
เพือ่ นสาวเรว็ ข้ึน

“ทารา่ ให้ฉันมารับเธอ”
“ดใี จจังท่พี บเธออีก แล้วน่ีไม่ต้องทำงานหรอื ”

สองสาวโทร. คยุ กันตั้งแตพ่ ราวพิลาศกลับไปถงึ เมอื งไทย นนี า่ จงึ ทราบขา่ วคราว
ของเพอื่ นทอี่ ย่ๆู กห็ ายตัวไปหลายสปั ดาห์ ก่อนหน้าน้ี และโทร. คยุ กันเสมอจนไม่ต้อง
ถามอะไรให้มากความ
“ทำสิ แตเ่ ลกิ งานเรว็ หนอ่ ยมารบั เธอ ทมี ของเราขนกันมาทมี่ ิลานเพ่อื เตรยี ม
คทขั้อวงหางมมพพดรารเลวอ้ พยม”ลิสาำศตหอรบันงจนาึง้ีนนกนีแลฟ่าาสยชนมัน่ ิาทใเกนปับน็สเัปเจพด้าอ่ืนาหนา์ หยกนสันา้าเวอแงลแ้วลพเะพักสรกนาันะิทตทสา่่บี นง้าคมนนกพันตัก่าพขงอรอ้วสู ง่ามคอครกี อวฝบร่าเคยพรเรวัปาทนะ็ ทาเรพำา่งอ่ืกาันนน
ด้วยกัน

“นา่ สนุกนะ” พราวพลิ าศมองบรรยากาศรอบตัวแล้วย้ิมออกมาแม้จะไมส่ ดใสนัก
ของนา“งจแะบไบมกส่ ตินตุกิมกศ็ตักรดงไ์ ทิ ม่ีทม่ านี ราา่ จงัดแบไวบ้ในห่ลี้นะะ่ ยห่ะรมู าพกวเกลเยรนาดะีใจจ๊ะจะฉตันาลย่ะทอีเ่ ธจิ อฉมาเาธถองึ จเสรยงีิ จทรี ๊งิ
ห้อง
คน
อะไรทั้งสวยทั้งโชคดี” นนี ่าแกล้งเย้า คนทโ่ี ชคดหี ัวเราะเสยี งใส ไมไ่ ด้คดิ อะไรมากไป
กว่านั้น
คฤหาสสนอ์ สงไสตาลว์ กเดอินธทกิ ารงว่ ดม้วสยมรัยถยพนรตา์ วสพว่ นิลตาศัวถขึงอกงับบหรอ่ษิ ปัทาขกอเมงทอ่ื ามราา่ ถซึงงึ่ นเนี พา่ รขาัะบแมมา้เจอะงเปน็ เไวปลทา่ี
เยน็ แต่ก็ยังเหน็ สงิ่ กอ่ สรา้ งยอดแหลมใหญโ่ ตอลังการสวยงามไม่แพ้วิลลา ซง่ึ สร้างด้วย
หินออ่ นเกือบทั้งหลัง

“สวยจังเลย”

“บ้านพักตากอากาศของซนิ ญอร์กัสซนี เี ขาละ ทารา่ มาขอยมื ใชใ้ ห้คนของเธอเข้า
มาพักชว่ งแฟชัน่ วกี ”

“ง้ันหรอื ” สาวน้อยรับคำเสยี งเจ่ือน เมินหน้าหนี เพราะแม้แตน่ นี ่ากไ็ ม่ร้วู ่าเธอ
เคยอยู่กับซานโดรมากอ่ น

“ฮ่อื ...เขาไม่ค่อยได้มาหรอก เปน็ บ้านพักเอาไว้มาชว่ งเทศกาลหรอื พักรอ้ นตาม

สมสไางั กตขอลา์รอยไู่แภปลิมท้วหำงาาเนศขรตษา่้ังวฐแลนีตือัอ่น่ วาแา่ทหเิตขลยาะบ์ ทาสี่ ดชอเว่จงง็บเหพจลราัากงะทกงาาารรนา่ปบยรอุง่ ามบกาวปก่ารไามมม่ มเฮใี า้อคเฟรยีเขทเ้ากป่ีหิดานแเ้ปาลตน็ รดิ ์โคสมนกั รควนยแตน่กีก่ ป็ย็ลกังำตลบกิ าาด็กกุ
เหมือนกันนะ”

“บาดเจบ็ ?” สาวน้อยหันมามองหน้าเพ่อื นสาวด้วยสายตาตื่นตะลงึ เพราะปกปดิ
ความรสู้ กึ เอาไว้ไม่ทัน แตน่ นี า่ สาละวนกับการชว่ ยพราวพิลาศลากกระเป๋าเข้าบ้านจึงเลา่
เจ้อื ยแจ้วต่อโดยไมไ่ ด้หันมามอง
ตตพ้อลยงอาเบดงาียเล“วบใลพชอาเิ ่ยศ” ษู่เปขเทข็น่า่ีเวาปนถน็นากู้ีนแญยทจงาิบงึ ตจขจ้ิกะยะันทับไำปปใถาหชึงก้คอว่ไนยดย้ฟดา่ งัแูงนรล้ันสู้ทกกึีบ่ ร้ย็าานังวไกมตับ่ยอเอลนมือนอด้ีดยแขี่โูขร้นึ ง็ งไแพปลยท้วา้ังแบตตาัวล่ไจดน้ขข่าทวยาวับร่าแาอ่ เทาลรบยมไตมณ้อ่อ์ เงอสหกยี า

“นนี ่า เธอหาตั๋วเครอ่ื งบนิ ไปท่โี รมให้ฉันหน่อยได้ไหม หรอื ไม่กไ็ ปสง่ ฉันท่ีสถานี
รถไฟหนอ่ ยนะ” พราวพิลาศหลับตาลง สดู หายใจลึก แล้วหันมาขอร้องเพื่อนกะทันหัน
เมอื่ ร้วู า่ ตัวเองอาจจะเข้าใจผิดใหญ่โตเสยี แล้ว

“อะไรของเธอ เราเพ่ิงมาถงึ เองนะ แล้วเธอจะกลับไปทโ่ี รมทำไม”
“ฉันมีความจำเปน็ ต้องไปท่นี ั่นจรงิ ๆ นกึ ได้วา่ เอ่อ...มีธรุ ะสำคัญ”
“จะบ้าหรอื แพง อย่างน้อยก็รอให้ทารา่ กลับมาถึงกอ่ น แล้วค่อยมาคยุ กันเรอื่ งน้ี
ดไี หม”

“ไม่ได้หรอก ฉันต้องไปท่นี ัน่ เด๋ยี วน้!ี เธอเข้าใจไหม”
ไปหาทา“รงาั้่นซใงึ่ หเป้ฉ็นันทโทั้งเรพ. อื่ หนาแทลาะรเา่ จก้าอ่ นนาย” แตนโ่ีนดา่ ยสดา่ ยี หสัวกั ดพ้วักยกท็เด่าทินากงไลมับเ่ มข้าายใจืน่ โทแตรศก่ ัพ็ยทอ์ ใมหต้พิดรตา่อว
พิลาศ

“แพงหรอื ถ้าจะไปที่โรม เด๋ียวฉันให้คนไปสง่ เธอเอง เสยี ดายจังเลยนะ ความ
จรงิ ซานโดรจะมาพักทน่ี ี่คนื น้ีเสยี ด้วยเพราะหมอบังคับให้พักต่อ นกึ ว่าเธอจะได้พบกับ
พีช่ ายฉันกอ่ นเสยี อกี ” คำอธิบายเสยี งสดใสของทารา่ ทำให้คนทกี่ ำลังร้อนใจชะงักกกึ

แก้มแดงกำ่ แม้จะไมเ่ คยเอ่ยปากพดู เรอื่ งน้ีกันตรงๆ แตเ่ ธอร้ดู ีวา่ ทารา่ จะต้องรเู้ รอ่ื งของ
เธอกับซานโดร

“งั้น...ฉันค่อยไปโรมวันหลังก็ได้” เธอกลั้นใจบอกเสยี งอ้อมแอ้มอย่างอับอาย
ขายหน้า
ขปอระงตฉเู ันช“เฮอ่ื อ่มอื ง.ถ..งึหกเ้อธันงอดขค้อวงยงไมซ่ถาแนือตโนล่ ดอ็ะรกอจยฉา่ทูักนาฝจงััดขง่ แหวพ้าอมงงือไนดข้ใี้ดอห้า้งเนพหเ้รอดางียะแเวปพน็งเมนห่อื้ะอกงช่อดนุ ทเปี่ดคน็ ีทวหา่ีสม้อดุ จงขรของิ อเงปงบพน็้าน่อหก้”อับงทแคมีม่ ำี่
อธิบายตอ่ มาทำให้พราวพิลาศอยากแทรกแผ่นดินหนี ให้ไปโผล่ท่เี มืองไทยนั่นเลยจะ
เหมาะมาก
เอย่ ด้วย“เรธ้สูอกึแอบับบอว่าา.ย..ตมอ่นี ค้ำใวจามมาเจก้าก้เฉี จัน้ากไมาร่ถขอื อหงรผอ้เู กปน็ เขพออ่ื บนใจนะทารา่ ” พราวพิลาศกัดฟัน

“ยินดมี าก เธอเป็นเพ่ือนฉันน่ีนา แล้วเจอกันคนื น้นี ะแพง ฉันอาจจะกลับดึก
หนอ่ ย ถ้ารอไมไ่ หวก็นอนไปเลยนะ แล้วค่อยเจอกันพรงุ่ น้เี ชา้ ” ดไี ซเนอร์ดาวรงุ่ ชอ่ื ดัง
บอกแล้ววางสายไป

“ตกลงเธอจะไม่ไปที่โรมวันน้แี ล้วใชไ่ หม” นีน่าถามเมอ่ื รับโทรศัพท์ คืน
“ฮอ่ื แล้วค่อยไปทำธุระวันหลังกไ็ ด้” สาวน้อยกัดฟันพดู แบกเป้เดนิ ตามหลังคน
รบั ใช้ทมี่ าชว่ ยห้ิวกระเป๋า แล้วกล่าวเชญิ เธอข้ึนด้านบนอยา่ งสภุ าพราวกับพนักงานใน
โรงแรมชน้ั หนึ่งโดยไมห่ ันมามองหน้าเพื่อน

20

เล่ห์ รัก...อันธพาลมาเฟีย

ทารา่ ยังไม่กลับมาบ้ าน พราวพลิ าศจงึ รับประทานอาหารเยน็ กับนีน่าแคส่ องคน
คสวว่ นามพเปน็นักสงาว่ นนจตาัวกกบับรษวิ ่าทั ทข่ีนอางงทแบารบา่ กแยติ กตไมิ ปศอกั ีกดโ์ ิต๊ะหนง่ึ ตามคำสงั่ ของเจ้าของบ้านเพื่อให้

สาวน้อยกลับข้นึ มาบนห้องแล้วอาบน้ำเปลีย่ นเปน็ ชดุ นอน ทว่าซานโดรยังไม่มา
ทำให้คนทีร่ อแล้วรอเล่าเครยี ดเพม่ิ ข้นึ จนนั่งไมอ่ ยู่ ต้องลกุ ข้นึ เดินไปเดินมาอยา่ ง
กระวนกระวายใจ ในทีส่ ดุ กไ็ ปยนื อยู่หน้าประตูทเ่ี ชอื่ มห้องของเธอกับซานโดรอยา่ ง
ชงั่ ใจ

เอาอย่างไรดีละ่ คราวน้ี จะกล้าเข้าไปรอเขาหรอื เปลา่ เธอน่ีชา่ งข้ีขลาดจรงิ ๆ
พราวพลิ าศ ตอนทจ่ี ากกันกค็ ดิ เองเออเองจนเรอ่ื งบานปลาย พอจะต้องง้อเขาบ้างกย็ ัง
คิดหนักเหมอื นเดมิ อกี หถา้ากคยรั้งตุ แิธรรกรนม้ักนับซเาขนาโสดกั รนยิอดมปลเธ่ออยตเ้ธอองยไปอจมรรงิ ับๆว่าเคปว็นาเมธสอัมเอพงันทธีท่ ์ กำ็
คงจบไปเสยี นานแล้ว
เหมอื นผลักไสเขาออกห่างอยเู่ กอื บตลอดเวลา จรงิ อยทู่ ี่ทั้งคมู่ ีเรอ่ื งเข้าใจผิดกันไมไ่ ด้
หอยยาดุ กอแธติบห่ าายกใเธหอ้เธกอลฟ้าัพง อ ก็ควรจะถามเขาไปให้รเู้ รอ่ื งเสยี นานแล้ว ในเมอ่ื ซานโดรก็เคย
พราวพโิลจาเศซเฟชบอ่ื อวา่กนวัน่่าเเขปาน็ เปค็นวคามนจหรยงิ งิ่ ทบะอ่ นยงคมรา้งั กทีช่ าแยลหะนเขุม่ ามตอ้องงมรา้สู ดกึ ้วเยสคยี วศากั มดข์ ิศัดรใที จ่บี รังาวคกับับเธไมอ่
มีสงิ่ ใดทที่ ำให้เขาพอใจได้ และถ้าเธอเชอื่ สญั ชาตญาณของตัวเอง เขาได้เคยพยายาม
มาแล้วหลายครง้ั เพื่อบอกความรสู้ กึ ของตัวเองออกมา แม้จะไมไ่ ด้พูดตรงๆ ขนาดน้ัน
แตเ่ ธอก็ไมค่ วรโง่จนดูไมอ่ อก
เพื่อแก้รไะขหปวัญ่างหทาท่ี ั้งคู่อตย้อ่ดู ง้วเสยย่ีกงันชวี มิตีปขัญองหตาัมวเาอกงมเาพยื่อเกผดิจญข้ึนกับทอำำในหา้ซจามนืดโดรต้อไหงทนำยงังาจนะหตน้อักง

พยายามประคับประคองความสัมพันธ์ ทเ่ี ปราะบางสำหรบั คนท้ังคู่ หากเป็นผู้ชายอ่นื อาจ
กจะลถับอบด้านใจเจมาอื่ กเธเธออจไำปเปเสน็ ยี ตน้อางนกแลลับ้วไปดแูแตลซ่บาิดนาโดรนกั็ยน่ ังหอมยาู่ยควยาังมตวา่ามเเขธาอไมกไ่ลดับ้ตม้อางแกลาะรสกง่ักเธขอัง
เธอเอาไว้ในโลกของเขา
และความไมเ่ ชอื่ ใจของเธอในยามทเ่ี ขาออ่ นแอท่สี ดุ จนผลักไสเขาออกไป คอื จดุ
สน้ิ สดุ แห่งความอดทน
พราวพลิ าศเพิ่งเข้าใจวา่ ทำไมซานโดรถึงกล่าวหาว่าเธอไร้หัวใจ มันคงจะเปน็ จรงิ
อยูบ่ ้าง เพราะถงึ เธอจะเมตตากับใครทั้งโลก แต่ดเู หมอื นจะมีเพียงคนเดียวทเี่ ธอใจดำ
ด้วยท่ีสดุ นั่นกค็ ือเขา เธอทำรา้ ยทั้งเขาและตัวเองอย่างไมค่ วรทำเลย
หมนุ ลอ็ เสกยีทงีเ่ ดชัองื่ จมาหก้อหง้อสงอขง้าหง้ๆองแทลีบ่ะเอปกิดวป่ารปะรตะูอตอหู ้กอกงกว้ำาลงกังเอ่ ปนิดทอ่คี อวกาทมำกใลห้า้สจาะวหนม้อดยลผงวารา่ งสรบีงู
ใหญ่ที่เพิ่งเดินผ่านประตูเข้ามา โยนเส้อื สทู ไปด้านหน่ึงและกำลังแกะกระดมุ เสอ้ื เชต้ิ
หันมามองรา่ งอรชรทีย่ ืนตรงประตูเชอ่ื มเหมือนไมเ่ ชอื่ สายตาตัวเอง
พราวพิลาศกลืนน้ำลาย แล้วเผยย้ิมสนั่ ๆ ให้เขาอยา่ งไม่มั่นใจ เมื่อชายหนุ่ม
จ้องหน้าเธอนิ่งราวกับกำลังค้นหาคำตอบ ต่างฝ่ายต่างจ้องกันอยูอ่ ย่างนั้น ซานโดรไม่
ได้ย้มิ ให้เธอเลยจนสาวน้อยชกั ใจเสยี หรอื เขาจะเกลียดเธอเสยี แล้ว
ไม่! เธอจะต้องไมค่ ิดเอาเองแล้วปลอ่ ยให้จนิ ตนาการชวั่ ร้ายทำงานอยา่ งเตม็ ท่ี
เหมือนท่ีผ่านมา

“ฉัน...รอคณุ อยคู่ ่ะ”
“รอทำไม หรอื จะมาลากผมไปลงนรกตอ่ ” ชายหนมุ่ ถามกลับเสยี งเยน็ จัดจน
พราวพิลาศยืนแข็งทอ่ื ตอบไมถ่ ูก แตย่ ังไม่ทันทำอะไร ประตูห้องของเขาก็ถูกเคาะเบาๆ
แล้วเปิดออก

“ซานโดรคะ เด๋ยี วฉันจะให้เขายกอาหารเย็นกับยาข้ึนมาให้คุณนะ เหน็ ทารา่
บอกวา่ ...” เสยี งค้นุ หขู องผ้หู ญิงหน้าตาธรรมดาท่ีสดุ ตรงประตูหยดุ ชะงักลง เม่ือเห็นวา่
สายตาของซานโดรจับอยูท่ ีไ่ หน

พราวพิลาศเองกจ็ ้องผู้หญิงคนนั้นเหมือนไม่เคยเห็น เธออยใู่ นชดุ ไปรเวตแบบ
สคสบภนิุ ปาตพไีรปเงหหแมลนอื้ว้านไมส่มแาตทวี แ่เาสงมเยี่บปง้า็นขนผอทู้หงั่วเญไจป้างิ ตขัวอรกงปู ลซรับาา่ นงหคโวด่อานรนไอขด่อ้า้แงนนอก่ ววบ่านอน่ีาแยะ่ ลจุหะนรใอืนบตา่ห้อนนจิเ้าหฉนตาั้นแุ คหองง่ จคยะว่าองาไามรยเกขุเกแ็้าใลนิ จ้วสผแาตดมิ ่
ของเธอ
รตอัวยไปยด้ิม“ลู กตกู วาก้ายงอ่จแรนลงิ ”้ว! รไบี มง่รับสวู้ ปต่าครระสณุี ตามูปวนีแิดขางกน้ันง้ันบขออกตแัลว้กวกอ่ ้มนหนัวะใคหะ้พกราอ็ วย-า่พงลิทาบี่ ศอเกปน็นั่นเชแงิ หทลักะทาฉยันดข้วยอ

พราวพิลาศหน้าแดงก่ำ อยากจะหัวเราะให้แกเ่ รอื่ งบ้าบอท้ังหมดน้ี เธอเลือ่ น
สายตากลับมามองซานโดรอีกคร้ัง เขายังปลดกระดมุ เส้อื ตอ่ เหมือนเธอไมไ่ ด้อยูใ่ นห้อง
ด้วย และละสายตาไปจากเธอแล้ว

“คณุ รักฉันหรอื เปล่า” สาวน้อยกลั้นใจถามเสยี งแหบ บังคับตัวเองไมใ่ ห้กลับไป
ซกุ ตัวอยใู่ นเปลอื กเพือ่ ซอ่ นตัวจากความข้ีขลาด โดยไมย่ อมเบือนหน้าหลบเมอ่ื เขาหัน
มาจ้องเธออกี ครง้ั เพราะไม่คดิ ว่าจะได้ยนิ คำถามอะไรแบบน้ัน
เน้นชัด“เสไยมี ใ่ตจ้อดง้วตยคี ควณุามผห้หูมญายงิ เป็นผอมยจ่าะงตออน่ื บคทำำถใาหม้คนน้บี ฟนังเหตนยี ้งาแเทด่างนข้ัน้ึน”มาอคีกำวร่าะดับ‘บนทเ้ังตอียางย’
ท้ังโมโห

“แต่ว่า...”
“ถ้าไม่กล้าพอก็ออกไป แล้วถ้าออกไป กไ็ มต่ ้องกลับเข้ามาอกี ผมเบ่อื ผู้หญิงข้ี
ขลาดใจคอรวนเร”
“ฉันก็เบอ่ื อันธพาลมาเฟยี ชอบบังคับคนอ่นื เหมือนกัน” เธอกัดฟันโต้กลับ
อย่างลมื ตัวแล้วหน้าแดง
อีกแล้วนะพราวพลิ าศ! นี่เธอมาง้อเขานะยะ จะเถยี งกลับทุกครง้ั ทเ่ี ขาวา่ ใสเ่ ลย
เชยี วหรอื
“อ้อ! เลยกลับไปแต่งงานกับคนทชี่ อบตามใจสนิ ะ ขนาดไม่ได้หม้ันเพราะความ

รกั กย็ ังจะแตง่ งานกับมันได้” ซานโดรถามกลับเสยี งห้วน โกรธปานภูเขาไฟจะระเบิด
เอปย็นาขกอลางกผพู้ชราายวคพนลิ อาื่นศทแุ่มลล้วงถไปามบวนา่ เทตำียไมงถงึขยม่ ังขกืนลใ้าหท้ส้งิ เมขใาจไอปยเลาอืกกคกนักอข่ืนังเทธั้งอทเอร่ี อู้าไยวู่เ้ไตม็ม่ใอห้กเธวอ่า
เขารสู้ กึ อยา่ งไร
“ฉันหวังวา่ คุณคงร้นู ะ ว่ากำลังพูดเรอื่ งอะไรอย”ู่ สาวน้อยตาโตกับคำกลา่ วหาไม่
นา่ เชอ่ื น้ัน

“ยังต้องให้พูดอกี หรอื มันบอกผมหมดแล้วว่าจะแตง่ งานกับแพง หรอื วา่ คดิ จะมา
น่เี พ่ือเอาการ์ดเชญิ มาให้”

พราวพลิ าศอ้ึงไปเปน็ ครู่ ไม่ต้องให้ซานโดรบอกมากกว่านั้น เธอก็พอจะเดาออก
ว่าเกิดอะไรข้ึน และใครคอื ‘มัน’
ครงั้ นั้นเอง ที่อดตี ว่าท่คี ่หู มั้นโทร. หาบอกวา่ จะทำให้เขากลับมา สาวน้อยนกึ
โมโหหมอ่ มราชวงศ์อัครัชทีท่ ำอะไรโดยพลการไมย่ อมบอกอะไรเธอสกั นดิ คราวน้ีไม่
กแปอ่ ลนกหในจ้าวนา่ ้ีเทธำอไมแชผาลยงหฤนทมุ่ธ์ ไิจวึง้มเงาียกบกหวา่ายน้ี ง้อกไ็ ม่หอื ไม่อือ ยอมถอดใจงา่ ยๆ ท้ังท่ี
เขายังไมย่ อมปล่อยมือจากเธอ
“ฉันอาจจะยอมฟังคำตอบ ข้อเเอส้อน..อ.บขนอเงตเียธองกทไ็ำดให้ ้คนถฟ้าคังณุเงียบบอไกปเรอื่ ไงมไน่ดแกึ อว่นาเธธาอกจับะ
ผ้หู ญิงที่อยู่ในโทรศัพท์ มาก่อน”
กล้าตอ่ รองกับเขาจรงิ ๆ
นี่เธอคิดจะเล่นลกู ไม้อะไรอีกหรอื เปล่า! หรอื จะมาหลอกให้เขาสารภาพรกั โดย
เอาตัวเข้าแลกแล้วกลับไปแตง่ งานกับมัน ชายหนุ่มหรตี่ าลงอยา่ งใครค่ รวญ

“ผมจะตอบทุกคำถามบนเตยี ง ข้อเสนอน้เี ปน็ แพ็กเกจ ให้มันกล้าๆ หนอ่ ยสิ
แพง มันจะต่างไปจากคร้ังแรกตรงไหน เว้นเสยี แต่แพงจะไปนอนกับมันมาแล้ว”
ส้นิ เสยี งของเขา บรรยากาศรอบด้านกเ็ งียบงันลงราวกับป่าช้า แววตาของพราว
พลิ าศบอกความชอ็ กเต็มท่ี

คำปรามาสของซานโดรทำให้เธอหน้าซดี เผือดยืนโงนเงน รสู้ กึ เหมือนแผน่ ดนิ ใต้
ฝา่ เท้าสนั่ สะเทือนราวกับจะดดู เธอลงไปเพือ่ ลบความรสู้ กึ อดสใู จทเี่ ขากอ่ ข้นึ

สหี น้าขพอรงาเวธพอลิ าซศาหนันโดหรลสังบกถลดับ้วใยนคเววลามาเโดกยี รวธกตับัวทเอ่ชี งายเหขนากมุ่ รเผะแน่ ทโกผปนรมะาตทเู ป่ปี ิดระอตอเู กมอืท่ ัเนหเ็นพียง
เส้ยี ววนิ าทกี ่อนที่หญงิ สาวจะลอ็ กห้อง ก้มลงคว้าต้นแขนของรา่ งอ้อนแอ้นท่ลี ้มลงบน
พ้นื เพราะเสยี หลักจากแรงกระแทกของประตู แต่เธอคลานถอยหลังเหมอื นสตั ว์ ทีก่ ำลัง
ถูกรงั แก สบตาเขาด้วยแววตารังเกียจปนเจบ็ ชำ้

“ออกไปจากห้องของฉันนะ!”
อันธพา“ลหก้อ็แงสขดองงคผวมามเปบน็้านเจข้าอขงอผงมทุกอยตัา่วงแทพ่ขี งวเอางงหกนเ็ ป้าน็ ของผม” เมอ่ื รวู้ ่าพลาดไปแล้ว

“ฉันจะออกไปจากบ้านของคุณ ฉันไมไ่ ด้เป็นของคุณ ไมเ่ คยเปน็ !” เธอสะอ้ืน
ฮักแล้วหันหลังจะพยงุ ตัวข้นึ จนวงแขนแกรง่ ต้องรบี ตวัดรา่ งเล็กข้ึนมาแนบอกโดยที่
เจ้าของรา่ งด้ินรนราวกับหมาบ้า

“ผมเป็นของแพงเองกไ็ ด้ โธ่ คารา่ อยา่ โกรธเลยนะทูนหัว แค่หยอกเล่น
เทา่ น้ัน”

“ปล่อยฉันนะ อันธพาลมาเฟีย! ฉันบอกให้ปล่อย โธ่โว้ย!” สงสยั เธอจะไม่
ได้ยิน เพราะแมค่ ณุ ทั้งจกิ ท้ังขว่ นราวกับแมวปา่ จอมพยศ แถมยังกรดี ร้องจนเขาสะดุ้งหู
ดับแบบท่เี ขาไมน่ ึกวา่ เทพธิดาจะทำได้

เอาเถอะ! ไหนๆ กม็ าจนถึงขั้นน้ีแล้ว เขาเองก็อดอยากเพราะเธอมานานเตม็ ที
ซานโดรคดิ เท่านั้นกโ็ ยนเธอลงบนเตยี งแล้วกระชากเสอ้ื เชต้ิ ที่เหลือกระดุมอยู่
เพยี งเม็ดเดียวออก ก่อนจะรบี ดึงข้อเท้าเลก็ ลากเธอกลับมา
“มานม่ี า อย่าให้ต้องใช้กำลังกันเลยนา่ แพง อยากฟังคำบอกรกั ไม่ใชเ่ หรอจ๊ะ”
ลงปดิ ป“าไกมจอ่ ้มิ ยลา้กมิ ฟกังอ่ นคจณุ ะมสันะบ..ัด.ซหานน้าโหดนร เี พฮร้ือา.ะ..เ”ธอเสกัยดี งเขบารภิ แาตษแ่ เทงียนบทหจ่ี าะยโกเพรรธาะซชาานยโหดนรุมก่ กล้ับม
หัวเราะด้วยความพึงพอใจ ก้มลงลอ็ กเธอไว้แล้วปลดเขม็ ขัดของตัวเอง จนตาเรยี ว
สวยเบิกค้าง

“ไมเ่ อานะ อยา่ !”

“ผมบอกแล้วว่าไม่ได้รักไดแอนธา จรงิ ๆ ไม่เคยรักด้วยซ้ำ ดังนั้นถ้าเธอพรำ่
พรรณนาอะไรทำนองน้ันกแ็ ปลได้อย่างเดียวว่าเธอโกหก วันน้ันทย่ี อมให้ไดแอนธาจบู
เพราะอยากบอกเธอวา่ สัมผัสของเธอมันไมม่ ีผลอะไรกับผมอกี แล้ว ปลกุ ยังไม่ข้นึ เลย
ถ้าแพงอยตู่ ่ออีกสกั นิดก็คงจะรคู้ วามจรงิ แล้ว”

‘หยาบคาย!’
ของเรา“วันมีทท้ังี่แลพกู งทโทั้งรส.ามีมมาสาสบิ อกงวคา่ ปรงั้ีแนล้ัน้วผมกอค็ ยนู่กทับ่ีแพพยงเาพบ่งิาเลหส็นว่ นนั่นตแัวหละเธอสเว่ ปนน็ ตญอานตทหิ ่ีแ่าพงๆง
โทร. มาเรอื่ งเครอ่ื งเพชร ผมเข้าไปรับทารา่ ทีห่ ลังเวที นางแบบเพียบ มีหลายคนเสนอ
จะบรกิ ารให้ผมฟรๆี แต่ผมกบ็ ้า ทตี่ ั้งแต่นอนกับแม่เทพธดิ าเวอร์จนิ ไร้หัวใจ กไ็ ม่เคย
อยากนอนกับใครอกี เลย”

‘จรงิ เหรอ’
ขนาดน“้ีแลผะม..ก.ผเ็ ฉมไดมหเ่ ัวคสยง่ตไ้อปงตอั้งดแทตนว่ ันกัแบรเรกอ่ืแงลอ้วยา่ งไมน่เ้ี สยี เวลถา้าตเปานม็ หคานตอามน่ื งไ้อมต่จ้นอจงเะลเปน่ น็ ตับว้มาอายกู่
อยา่ งน้ีหรอก”

“ฉันไมไ่ ด้เลน่ ตัว คณุ นัน่ แหละมาตามต๊ือ!” เธอแก้ตัวเป็นประโยคแรก รักษา
เกียรตยิ ศของตัวเองเต็มท่ี ก่อนมา่ นตาขยายเมอื่ เหน็ วา่ เขาโยนกางเกงท้ิงไปแล้ว หน้า
แดงจนเกือบไหม้ ซานโดรหน้าบ้ึงหลังจากทำตามเง่อื นไขของเธอจบ
นุ่มนม่ิ จเขนาเรกสู้ ือกึ บเเหปมน็ อื กนรถะูกชาลกอกเธคอราจบะอไดอ้เกปจลนอื เยปเลปอืลยา่ เเหปมลือา่ นกมับือเใขหาญไงจ่ ึงดึงเสอ้ื นอนจากรา่ ง

“จะเรยี กอะไรก็ตามเถอะ เอาละคารา่ ทีน้ีกเ็ ลกิ เล่น อยากฟังคำสารภาพนักไม่ใช่
หรอื ”

“คะ...คุณบอกโดมนิ กิ ว่า ผู้หญิงแทบทุกคนเหมอื นกันหมด เมือ่ ก้กี ็หาว่าฉัน
นอนกับพ่ชี ายอัคร โทร. มาง้อก็ไม่ยอมโทร. กลับ” หญิงสาวหอ่ ตัวหนี ถามด้วย
น้ำเสยี งหวาดผวา ทำให้ซานโดรน่ิงไปเหมอื นกำลังคิด กอ่ นจะหรตี่ าลง

“โดมนิ กิ เรอื่ งท่ีซานโตรนิ นี ะ่ หรอื ง้ันนส่ี นิ ะ สาเหตุทีแ่ พงออกไปเดนิ ท่อมๆ อยู่

ทีช่ ายหาดต้ังครงึ่ คอ่ นวัน”
ซานโดรพูดจบก็มแี ตค่ วามเงียบเข้าปกคลมุ ห้องนอนของพราว-พิลาศ

เผชปอม็นบอโเอจป๊กก“ดิ ชไขอปออกตบงขลผคนอ้ชดิู าดเาดอยนงเททัเ้นอาำ่ หอนเหร้ัเนออมงกอื ทนแผไ่ีพไมมมง่โไแ่ทมครแ่ไร.ดต์ผ้กบถ่ มอลงึ เัจกบละเยพไผมรมบ่าผถะอมทาก.มุก..เนคข้โรอาดง้ั ยทมผใ่ีเินจู้ชร”าิกามยเอีปบโังหญากงนหค็รก้าดูนแวี โแกา่ด้พผมยสงมเจฉงคู ะเพดิปตยา็น้อะังงสผไผเงีมขลไ้มักมมจไไ่ ันนดส้
เธอตาโต

“สว่ นท่แี กล้งวา่ เม่อื ก้ี กโ็ กรธท่ีแพงให้คู่หม้ันมาหยามน้ำหน้าผม ไมไ่ ด้คดิ ว่าแพง
นอนกับเขาจรงิ ลองนอนสิ ผมจะฆ่ามันให้ตาย ถ้าไม่รักก็มาบอกกับผมดีๆ สิ ทำไม
ต้องให้มันมาบอกเลิกแทนด้วย”

“ฉันไม่ได้ทำอย่างน้ันเสยี หน่อย”
ถงึ จะงงวา่ คบกันมาต้ังแต่เม่ือไรถงึ จะต้องบอกเลิก แต่เธอก็ยังอตุ สา่ ห์ อธิบาย
อยา่ งคนทไี่ ด้รับการอบรมมาดี กล้ันหายใจเมอื่ ชว่ งบนถกู ยกข้ึน แล้วเส้อื นอนของเธอ
กขเร้นึถ็ ยี กูกวปอสลดา่ ยดอเปกปลน็ วิเทพตำรกนาลอะงเงธไปปอฏบโเินนสบธพร้ืนาข้รางา่ งเตสียเี หงลอื งพลรอาวอ-ตพากลิ ลาศายมเอปง็นตสามชี อมยพ่าเู งขง้มนุ ไงปงทกั้งอ่ ตนัวจะวยงกหมนือ้า
“ซานโดร ฉัน...”

“ถ้าแพงยังไมเ่ ลิกพูด ผมต้องตายแนค่ ารา่ เลกิ ทรมานกันเสยี ทเี ถอะ” ชายหนุ่ม
ลลดดสตัาวยลตงปาลดิ งปสาำกรทวีจ่อ้ราาข่ ง้นึ อจ้อะนยแืดอเ้วนลาใแหล้ต้วัวเเงอยงหน้าข้นึ สบตาเธอ บอกเสยี งพรา่ กอ่ นจะ

ทำไมพราวพิลาศถงึ ได้ใจแข็ง หวงเน้อื หวงตัวไมอ่ ่อนไหวไปกับรา่ งกายชายชาตรี
ของเขาเลยสกั นดิ จะจูบทกี ต็ ้องบังคับ มอื ลูบไล้ไปตรงไหนกบ็ ิดตัวหนี อยากหวงดีนัก
กซาายนอโดันรพเลสิ ยทุ จธ์บู ทิ มำัในหต้เั้งขแาตบ้าห่ คัวลจัง่ดรเาทว้ากลับะลโดานยทวกาุ งอยาาการตอ่ ทตั้ง้าขนัดใจรทส้ังชงุนาตงหิงทอพี่มรหาววาพนลิ แาลศะชกา่ลงน่ิมี
อทิ ธพิ ลต่อเขาราวกับใชเ้ วทมนตร์ เม่อื เธออ้าปากจะประท้วงในแต่ละครงั้ รา่ งใหญ่กย็ ก

ตกัรวะขท้นึ ัง่ ปเสิดยีดง้วปยรปะาทก้วดง้วกยลตายัวเเปอน็ง คจรมุวพญิตครรอ้ างนแรชงายยาหวนนุม่ านจึงจคน่อเธยอปงฏนุ ิบงัตงิกพาดู รไตมอ่ อ่ ดอ้วกยคตวรามาบยจา่ นม
ใจ

“คุณ...”

“แพงพดู อีกแล้ว หยุดพดู เสยี ทีเถอะคารา่ ”
“แต.่ ..”
คราวน้ีชายหนุม่ ไม่ตอบ อยากพดู อะไรก็ปล่อยให้พูดไป แตเ่ ธอไมม่ สี ติจะพูด
อะไรอกี แล้ว นอกจากเปล่งเสยี งครางเมอ่ื เขาเดนิ หน้าอยา่ งไม่หยุดยั้ง
เขารดู้ วี ่ามันไม่ใชเ่ วทมนตร์ แต่เป็นกับดักอันเกา่ แกม่ าแต่คร้งั บรรพกาลที่ทำให้
บุรษุ ท่ีแข็งแกรง่ ตกอยู่ในอ้งุ มือของอสิ ตรที บี่ อบบาง และหากเขาจะตกลงไปในกับดัก
อันน้ัน เขาก็ต้องแนใ่ จวา่ เธอจะต้องมอบสง่ิ แลกเปล่ียนให้เขาอยา่ งเหมาะสม ต่อไปน้ี
ไมม่ อี กี แล้วความอดทนอันไรป้ ระโยชน์ ถ้าเธอจะบังคับให้เขาสารภาพ เปลือยเปลา่
หัวใจของเขาไปถึงจิตวิญญาณ เขาก็จะกักขังเธอเอาไว้ท้ังตัวและหัวใจ แผดเผาให้เธอ
มอดไหม้ไปกับเขาจนชัว่ นิรนั ดร์ ไมม่ ีวันให้เธอด้ินรนหลกี หนีไปจากเขาได้อีก
พราวพลิ าศบดิ รา่ ง จิกปลายเลบ็ ลงบนแผน่ หลังกว้าง ขว่ นแรงๆ เพราะความเจ็บ
เมอ่ื ชายหนุ่มรกุ รานรา่ งนมุ่ น่มิ ยวนใจไปจนสดุ ทาง ถงึ จะตกอย่ทู า่ มกลางเปลวไฟแห่ง
ความหฤหรรษ์
“ซานโดร เจ็บค่ะ” สาวน้อยผวารน่ ตัวหนี แตม่ ือใหญร่ ง้ั เอาไว้อยา่ งแนน่ หนาทวา่
นุม่ นวล
“ผมรกั แพง อกี เด๋ยี วก็ชนิ นะท่ีรัก”
“ฉันก็รกั คณุ แต่มันเจ็บ!” เธอหอบสะท้าน คำบอกรักน้ันย่ิงทำให้คนฟังฮกึ เหิม
ข้ึน

“เจ็บ...” สาวน้อยบอกกระทอ่ นกระแทน่ เธอรอ้ นผ่าว ลกุ ไหม้ หลอมละลาย
ความร้สู กึ พุ่งข้ึนสงู และปล่อยกายให้เขาควบคุมโดยสน้ิ เชงิ

“มาบอกอะไรกันตอนน้ลี ะ่ แพงจ๋า ความผดิ ของคณุ เองนัน่ แหละคารา่ แต่ผมจะ

ระวัง นั่นแหละ อยา่ งน้ัน” ตาสองคูส่ บกัน ค่หู นง่ึ รอ้ นระอดุ ้วยไฟราคะแห่งความรัก
และลุม่ หลง อีกคเู่ ออ่ คลอด้วยหยดน้ำแตพ่ ยายามตอบสนองเพราะหัวใจพองโตไปกับ
คำสารภาพรกั ของเขาและบทรกั อันนุม่ นวลทวา่ เรา่ ร้อน

“อย่างนั้น ใช่ คารา่ ผมรกั แพง รกั มาต้ังแต่วันแรกที่เห็นแพงเมาอย่บู นโซฟา
แล้ว”

“เมายา” เธอเบกิ ตาข้นึ เถียง หน้าแดงราวกับถ่านคไุ ฟเมื่อเขาสง่ เสยี งคำรามด้วย
ความพึงพอใจแบบบรุ ษุ เพศ

“จะอะไรก็เถอะคารา่ เลกิ เข้าใจผิดกันเสยี ทีนะคนดี ถ้าไมร่ ัก กอ่ นหน้าน้กี ็คงไม่
ร้งั ตัวเอาไว้ ถงึ แพงไมม่ า เด๋ยี วกต็ ามไปง้ออยู่ดี เข้าใจแล้วหรอื ยัง” ชายหน่มุ อธบิ ายปน
หัวเราะแล้วบดกรามแนน่

“ฮ้ือ...ค่ะ” พราวพิลาศตอบแทบไมม่ เี สยี ง ตาเรยี วหวานเรมิ่ ฉำ่ ปรอื จับจ้อง
ใบหน้าคมสันอย่างงวยงง

และเมอื่ บทรักเดินทางไปถงึ ขีดสดุ เธอก็ทำให้เขามคี วามสขุ เอ่อล้นท้นหัวใจ
รา่ งกายอ่มิ เอมไปกับเพศรสอย่างล้นเหลอื แต่กย็ ังอุตสา่ ห์ พรอ้ มท่จี ะเรม่ิ ใหมแ่ คเ่ พียงมอง
เธอ แบบทผ่ี ้หู ญิงมปี ระสบการณ์ คนไหนก็ไม่เคยทำให้เขาเฉยี ดกรายเข้าใกล้ความรสู้ กึ
ลึกซง้ึ ในระดับน้ไี ด้ แต่ถงึ อยากตามใจตัวเองมากขนาดไหน ชายหน่มุ ก็อดใจเอาไว้แล้ว
กอดรา่ งเนียนละเมยี ดแนบชดิ เพราะต้องการให้เธอมีเวลาปรับตัว

“นนี ่าบอกวา่ คณุ ถูกยงิ !” พราวพลิ าศผดุ ลุกข้ึนนั่งเม่อื นกึ ข้ึนมาได้หลังจากนอน
เงียบทั้งทหี่ ัวใจเต้นแรง ผิวกายยังซาบซา่ นด้วยความสขุ จากบทรักอันดม่ื ดำ่ อย่ใู นอ้อม
แแขก้นมเขปอน็ งสเขจี ัาดนานกว่าสบิ นาที ปรายตามองรา่ งเปลือยแกรง่ ของชายฉกรรจ์ อยา่ งลืมตัว

“อายอะไรกันคารา่ ผมเป็นสามีของแพง กระสนุ มันเฉยี ดทะลุไปเทา่ นั้น น่ีแผล
กป็ ระสานกันแล้ว”
ชดิ แล้วซหา่อนปโดากรจับมือเลก็ มเพาทราาบะบรอาดยแแผผลลจนาูนกรกะาหรถวกู่างยลิงำเตปัว็นรอทยำใแหด้สงาเวหนม้อือยนกย้มังลอักงมเสอบงอจนยู่

ผเน้า้ือพตันัวแขผอลงทเขป่ี าดิ เตเอ็มาไไปว้ดห้วลยุดแอผอลกเมปาน็ แนลั้วบหสลบิ ่นแหแงห่ ทมี่บะอ่งบยอู่แกถถวนงึ ก้ันารใช้ชวี แิตลอะยเธา่ งอโเลพดิง่ โสผงั นเกใตนวา่
อดีตจนต้องยกมอื ข้ึนแตะไปตามรอยเหล่านั้นเบาๆ ด้วยความเหน็ ใจ
ตาสดี ำสนน่ีเขทิ าคเปมน็ กถลึง้าเขปน็นาปดรนะ้ียกังาจยะร.ะ..ยเหับลออื ยเ่าชงอื่รจ้ทู ัรนงิ คๆวาพม่อคคิดุณขอ!งเตธาอเรยมี วือเใคหลญ่อื ่ยนกขข้นึ ้นึ ไปลสูบบแกกั้มบ
เนยี นปลัง่ อย่างเอ็นดู

“มันยังไม่หายเลยนี่คะ คุณเจ็บมากหรอื เปล่า” สาวน้อยรบี อ้อมแอ้มหาเรอื่ งชวน
คยุ

“ตอนแรกก็เจบ็ นา่ ดู เจบ็ ตัวแล้วยังโดนทำรา้ ยจิตใจด้วย ผมตกนรกอย่ตู ั้งหลาย
อาทิตย์ แนะ่ คารา่ มคี นสง่ ดอกไม้มาเยยี่ มดอนโจเซฟด้วยแต่ไมเ่ หน็ มีใครจะไยดผี มเลย”

พ่อคนข้ีน้อยใจ...สาวน้อยกลั้นย้ิมจนปวดแก้ม
“สว่ นรอยแผลเป็นน่ี มที ้ังทดี่ อนโจเซฟกับจูลโี อสอนสมัยผมยังเด็ก บางรอยก็
เกิดข้ึนทีหลัง”

“ฉันอยากไปหาดอนโจเซฟ น่าสงสารทา่ นเหลอื เกนิ คะ่ ”
“ทา่ นเองก็อยากพบแพง บอกว่าถ้าวันนั้นไม่ได้แพง ท่านคงตายไปแล้ว”
ตายกัน“ทท้ังา่ คนู่ เองแกล็ช้วว่ ใยคฉรันไดไ้เวป้เหน็ มหอืัวนหนกั้นากนลค่ี ุ่มะตอ่ ลถะ่้าคทะ่า”นไมข่เธังอฉบันอเอกเาสไวยี ้ใงนอหอ่ ้อนงอลยับ่างที่หเรมาคายง
ความตามนั้นจรงิ ๆ แล้วถามด้วยสหี น้ากังวลใจ ทำให้ชายหน่มุ ย้มิ มากข้นึ
แตง่ งาน“ไกมับใ่ ทชาผ่ รมา่ ”หรอใบกหคนาร้าา่ขอแงพชงายไมหต่ น้อมุ่ งบกิดลเัวบ้อยจูล่างโี ไอมจส่ ะบไปอทารำมงาณน์ นแทักนทเา่ พนราะเนขเา่ี ปกน็ำลเัรงอ่ืจงะ
แรกที่เขาตามจูลโี อไมท่ ัน ไอ้หมอนีม่ ันเสอื ซอ่ นเลบ็ จรงิ ๆ
โดมินิกเสยี อีกยังร้ดู ีกอ่ นเขา เมอ่ื เขาเลา่ ให้เพือ่ นสนิทฟังน้ัน โดมินกิ กห็ ัวเราะ
เสยี งดังแบบท่ีบอกว่าก็รอู้ ยู่แล้ววา่ ต้องลงเอยอยา่ งน้ี แถมยังตบท้ายว่า ‘นายไม่เคย
สนใจเลยไมร่ ู้ ไม่ต้องทำหน้าอยา่ งน้ันน่า ดีเสยี อกี ไมใ่ ชห่ รอื ’
“หือ...แตเ่ ขาเป็นเลขาฯ ของคณุ ไมใ่ ชห่ รอื คะ”

ให้ฟังอ“ยเรา่ อง่ื ลงะมเันอยียาดวนห่ะลคังาจราา่ กเเรขาแาเตปง่ ็นงเาหนมกอืันนแพล้ชี่วดายไี หขมอ”งผมมากกว่า เอาไว้วันหน้าจะเล่า
“ขอแล้วเหรอคะ” จมูกโด่งเล็กเชดิ ข้ึนจนชายหนมุ่ หัวเราะซานโดรรั้งต้นคอของ

เธอลงมาเพอื่ ประทับรอยจูบนมุ่ นวล แต่กว่าจะผละออกจากกัน ท้ังคกู่ ็หายใจหอบ
กระเสา่

“แต่งงานกับผมนะพราวพิลาศ” คำขอลุ่นๆ น้ันทำให้คนถูกขอตาโต
โห...ไม่โรแมนตกิ เลย ขอแต่งงานบนเตยี งนอนทยี่ ุ่งเหยงิ มากๆ หลังจาก...ไม่มี
แกหารวขนอแไตมง่ ม่ งดีานอใกนไมฝ้ ันกทาัว่ รไคปกุ กเไข็ ม่า่มีหรอื แม้แต่อาหารม้ือคำ่ กับแชมเปญหรๆู ตามแบบฉบับ
“ผมจะรักแพง ซอื่ สัตย์ กับแพงเพยี งคนเดยี ว จะทะนุถนอมแพงไปจนวันตาย
แต่งงานกับผมนะคารา่ ”
ตาเรยี วสวยเบิกโตมากข้นึ ด้วยความร้สู กึ ดีข้นึ มาหน่อย โดยเฉพาะเมอ่ื เขาดึง
แหวนวงเลก็ ที่ห้อยคอเอาไว้กับอะไรบางอยา่ งเหมือนสญั ลักษณ์ พเิ ศษซง่ึ เธอไม่เคย
สงั เกตมากอ่ นเพราะมันซ้อนทับกันอยู่
“ครง้ั ทแี่ ล้วผมให้ทนายความไปถามขนาดมาจากเมอื งไทย หวังว่าคงจะพอด”ี
“ตอนท่ีเอาเครอ่ื งเพชรไปให้นะ่ หรอื คะ” สาวน้อยถามตาแทบถลนออกมานอก
เบ้า แตย่ น่ื น้ิวให้ชายหนุม่ สวมแหวนให้อย่างไมเ่ ก่ยี งงอนจนซานโดรหัวเราะลัน่ เขา
เคลือ่ นตัวข้นึ ไปนั่งเพ่ือจูบเธออีกครัง้ ให้ถนัดถนีอ่ ย่างอดใจเอาไว้ไมอ่ ยู่
“ใช่ ถามเอาจากแมศ่ รขี องแพง ดสู ิ พอดเี ลยนะคารา่ ชอบไหม”
“สวยมากค่ะ” ตอบไปอยา่ งนั้นแหละ ความจรงิ เธอมองเหน็ ไมช่ ัดด้วยซ้ำเม่ือก้ม
ลงมองแหวนด้วยตาท่ีพรา่ มัวด้วยน้ำตาของความต้นื ตันใจ
“ทำไมถึงอยากหาแหวนให้ฉันล่ะคะ ในเม่อื เราเอ่อ...ทะเลาะกัน แล้วคณุ ก็เข้าใจ
ว่าฉันจะแตง่ งานกับพ่ชี ายอัคร”
“กก็ ะจะแย่งคนื อยแู่ ล้ว แตย่ ังยุ่งเลยไมม่ เี วลาไปตามกลับมา ไมค่ ดิ ว่าแพงจะมา
ง้อผมก่อน” สหี น้าเปี่ยมสขุ ของชายหนุ่มเหมอื นฉลามยักษ์จอมโอหังท่เี พิ่งกนิ โลมา

เน้ืออ่อนสชี มพเู ข้าไปจนหมดตัว แถมยังมัน่ ใจในตัวเองสดุ ๆ ถึงชัยชนะที่อยู่ในมอื
เรยี บรอ้ ยแล้ว

พราวพิลาศทำหน้าย่งุ เมื่อรวู้ ่าเสยี ทีเขาซะแล้ว นอกจากจะเปน็ อันธพาลมาเฟยี
บังคับเธอมาต้ังแตพ่ บกัน ยังเจ้าเลห่ ์ ล่อหลอกให้เธอมาตดิ กับโดยไม่ได้คิดจะปล่อยมอื
จากเธอจรงิ ๆ หรอื เนีย่ แสดงว่าท่ีไม่โทร. กลับเพราะแกล้งเลน่ ตัว แล้วเธอก็มาง้อเขา
แถมยัง...

“พดู ว่าค่ะสแิ พงจ๋า”
หากคนถูกบังคับให้ตอบรับทางอ้อมก็ยังปิดปากเงยี บไมย่ อมพูดคำทซ่ี านโดรอ
ยากได้ยนิ
“รไู้ หมว่าแพงน่ารักมากทม่ี าง้อผมถงึ ท่ี ร้ไู หมวา่ ทำให้ผมมีความสขุ มากขนาด
ไหน”

พอเขาพูดอยา่ งน้ัน ไอ้ที่คิดวา่ จะเล่นตัวเสยี หนอ่ ยเลยออ่ นยวบ
“คะ่ ซานโดร ฉันจะแตง่ งานกับคณุ ฉันรักคณุ รกั คณุ ท่สี ดุ พ่ออันธพาลมาเฟยี ”
สแทาวบนจ้อะหยาโยถใมจตไัวมกอ่ ออดกคอแตเขย่ าังเมอีราไอวย้แยน้มิ น่ อิ่มเแอขมนใเจรอยี ยวบู่ เสนลรามิ โฝอีปบรากอบลำคอแกรง่ จนชายหนุ่ม
“ทำแบบน้ีคงหลงตายกันพอดี แค่น้ีกร็ ักแพงจะขาดใจอยแู่ ล้วนะทูนหัว”
เธอไมต่ อบ แต่คลายวงแขนออกแล้วนั่งคกุ เขา่ ประคองใบหน้าคมสันสาก
รรมะิ คฝาีปยาทกก่ี ไำดล้รังปู งงุนามงงแเบอบาไทวี่เ้ใขนาสฝอา่ มนือเอเลาไ็กวน้แุม่ลน้วเิ่มป็นอจยาา่ กงนดี้ันก็กเ้มทลา่ นงป้ันรระา่ กงบขอจูบงชหานยักชหานตร่วกีงบส็ นัน่
สะท้าน ครางกระเสา่ ด้วยความปล้ืมเปรมปนนึกไมถ่ งึ
“คารา่ ...”
“อย่าพูดมากนักเลยซานโดร คณุ พดู มากเกินไปแล้ว”