พ่ายรักมาเฟียZX

ห้ องทำงานของเจ้ าหน้าที่เอ็นรโิ ก้ ไมใ่ หญน่ กั ตอนน้มี ีคนอยจู่ นดแู น่นขนัด ท้ัง
โตตำ๊ระวทจำงผาู้ชนว่กยำลคัดงเีขปอิดงโเนข้ตาบซุ๊กานโดร จูลีโอ และคนสนิทอกี สองคน เจ้าของโต๊ะนัง่ อย่หู ลัง
หันออกมาให้ทุกคนดูรายชอื่ และภาพถ่ายของคนใน
ขบวนการค้ายาเสพตดิ ที่ทางการอิตาลีกำลังจับตามองอยูอ่ ย่างใกล้ชดิ ซง่ึ ก็คอื กลมุ่ ของ
ลอี อนซานโซวโี น

“คราวน้มี ันคงจะขนหนัก เพราะคร้ังที่แล้วหลดุ รอดไปได้” เอน็ รโิ ก้เปรยถงึ การ
ลักลอบขนยาเสพตดิ ในครัง้ ท่ผี ่านมาไปยังท่าเรอื แหง่ หนง่ึ และท่กี ำลังจะขนอีกในคนื
วันพรงุ่ น้ีมาเทียบทา่ เรอื ของซานโดร
ท้ังหมดอยูใ่ นห้องน้ีมาได้เกอื บชวั่ โมงแล้ว เพอ่ื ศกึ ษาแผนที่ของทา่ เรอื และ
ลปักรกึลษอาบถขึงนแยผานนกรากรแเขล้าะจสับบื กไุมปตถัวงึ แคกน๊งรรา้ ับยซทัอ้้ืงหมดลดปซัญงึ่ หหาากยจาับเสไดพ้ ตดิ กใจ็ นะสเมาือมงารใหถญทลข่ าอยงกอลติ ่มุ าผลู้ี
ลงไปได้มาก

“ครงั้ น้มี ันคงใช้คนคุมเยอะเพราะเปน็ ของลอตใหญ่ มีข่าวว่าพวกมันจะขน
โสเภณขี ้ามชาติจากเอเชยี มาด้วย เราต้องเอาตำรวจนอกเครอื่ งแบบเข้าไปตรงึ กำลังไว้
บางสว่ นต้ังแต่คืนน้ี กอ่ นทเี่ จ้าหน้าทใ่ี นเครอื่ งแบบจะเข้าไปชว่ ยต่อ นี่แหละที่ผม
ต้องการความชว่ ยเหลอื จากคณุ ซนิ ญอร์กัสซนี ”ี

“ตกลง ผมจะให้คนที่ออฟฟิซทำบัตรพนักงานให้เจ้าหน้าทข่ี องคุณ แล้วอำนวย
ความสะดวกเรอ่ื งสถานทใี่ ห้เอง เอารายชอ่ื กับรปู ถา่ ยมาให้เราได้เลย”
“ผมคอ่ นข้างหนักใจเรอื่ งกำลังคนของเราด้วยครบั ซนิ ญอร์กัสซนี ี”

เอ็นรโิ ก้เงยหน้าข้ึนสบตากับซานโดร ทำให้ชายหนุ่มน่งิ ไปแล้วหันไปมองหน้าจลู ี
กกโอัำนลซังง่ึ มเครนสี อ่ื หแีงวกนา้่างกลเำพาบรล์ดางิกิอทใาีท่จด่าเี รฟกอื ินาเอรันใเหธซน้คาสวจา์เรมองิ ชงๆกว่ ็ยยกังเ็คหคงลงตเือ้ปอโน็งดขปยอัญทคาหงวาตามรชหงกาว่ ักบยจทเหะาใลงหอือ้ค้อจวมาากนมโ้ันจชยเว่ ซ่อยฟมเหแลตือกดต้า่านง

แตห่ ากปลอ่ ยให้พวกมันหลดุ รอดไปได้ ทา่ เรอื ของเขาคงจะโดนโจมตีหนักข้นึ จน
ชอื่ เสยี งเสยี หาย จากเรอื่ งท่ีกรซี แผข่ ยายมาถงึ โรม ซาน-โดรมัน่ ใจว่าซานโซวีโนต้ังใจท่ี
จะขนของมาทน่ี ี่เพ่ือทำลายชอ่ื เสยี งของเขาโดยเฉพาะ

พาณชิ ยม์ ขันอคงงตวรางะแกผลู กนัสมซานนี ามี นาแเปล็น้วเวลาหเพลราายะเเดมอื่อื นดกจู า่อกนปหรนะว้าัติ เรอื ลำน้เี ข้าออกทา่ เรอื
การคมุ เข้มเรอ่ื งทีอ่ ันเดรยี
มาทำสัญญาเชา่ ทา่ เรอื ทำให้เขาบังเอญิ รเู้ รอื่ งการขนของลอตน้ีด้วย
หากงานสำเรจ็ คงมคี นจำนวนมากต้ังคำถามเรอ่ื งความสัมพันธ์ ของมาเฟียกับ
ตระกูลกัสซนี ใี ห้เปน็ ขา่ วใหญ่ และความมั่นใจของลกู ค้าท่จี ะมาเทียบทา่ เรอื ในภายหน้า
แเครลงอื ้ลวไดพซลรงึ่งอิ เจสุขนอาจนาะจา่ ยจหอะวตมัน่ ้อใวหงติ ้ถเกกกู ดิ เพขไ้ินหกึ ถนไมอจ่ไะนดโจ้คเปารก็นงรกอฐั าันบรขาบลารดหิ !าเพรเรทาอะมร์มเี จนิ ้าอใหลมส่จำหากรจบั นี ต้มคู าอรนอเชทบุ นมเนือเอปรบิ ์ทอี่ทย่าู่
“ผมจะให้คำตอบคุณภายในคืนน้ี คุณก็ร้วู ่าเรอื่ งที่เอเธนส์ทำให้ผมต้องใช้คน
มากเหมอื นกัน” ซานโดรหันมาตอบเสยี งเรยี บ เอ็นรโิ ก้พยักหน้ารับ

“ผมเข้าใจ ขอบคุณซนิ ญอร์กัสซนี มี ากครบั แล้วผมจะรอคำตอบจากคุณ” เอ็น
รโิ ก้ลุกข้ึนยืน ท้ังกลุ่มลำ่ ลากันสกั พักกอ็ อกจากห้องโดยซานโดรท้ิงคนเอาไว้เพือ่ รับ
เอกสารเข้าไปจัดการและประสานงานท่ีทา่ เรอื

รา่ งสงู ใหญ่สองรา่ งเดนิ เคยี งกันออกไปทางด้ านหลังของสถานตี ำรวจ เพราะไม่
อยากให้ใครรบั ร้กู ารพบปะน้ี
จลู ีโอถามเสยี งเบา ร้ดู ีว่าเจ้านายและ
โจเซฟไ“มท่ไ่าดน้คจุยะคกัยุนกโดับยดตอรนงโมจาเเซปฟ็นใปชๆี ไ่ หมแคลร้วบั ” คร้งั สดุ ท้ายทพ่ี ดู กันน้ันก็มแี ตค่ วามเยน็ ชา
ถึงจะแสดงทา่ วา่ ไม่สนใจ แต่จูลีโอซง่ึ ใกล้ชดิ คนท้ังค่รู ดู้ วี ่าไม่มฝี ่ายใดฝา่ ยหน่ึงเจ็บปวด
น้อยกว่ากันจากเรอื่ งทเ่ี กิดข้ึน
การตัดวงจรการค้ายาของฝา่ ยตรงข้ามนั้น สว่ นหน่ึงย่อมเป็นผลดกี ับกลมุ่ ของ
โแจลเ้วซฟแซตง่ึถ่ ไ้าดซ้ถาอนยโซหว่างีโอนอทกำงมาานจสากำเธรรุจ็ กิจพนวอกกมกันฎจหะตม้อายงแแลขะง็ งแากนรสง่ ขก้นึปรกเปจน็ นภเหัยลกอืับนค้อนยรมอาบกข้าง
และอาจมาเบง่ ขอค่าค้มุ ครองในภายหลัง
“กค็ งต้องเป็นอยา่ งน้ัน” ซานโดรรับคำหลังจากใชเ้ วลาคิดอยชู่ ัว่ ครู่

“ผมจะไปที่ซซิ ลิ กี ับท่านด้วย เรอ่ื งสำคัญแบบน้ีเราคงไมค่ ุยทางโทรศพั ท์ ” จลู โี อบ
อก เนอ่ื งจากการเดินทางจากโรมไปยังสนามบินในเมอื งปาแลร์โม เมอื งหลวงของเกาะ
ซซิ ลิ ีนั้น กินเวลาราวสส่ี บิ ห้านาทีเท่านั้น

“แกเตรยี มเครอื่ งก็แล้วกัน ฉันจะไปรับแพงมาก่อน เธออยทู่ ่ีไหน” ซานโดรหัน
กลับมาหาคนสนิท

“เธอพักอยทู่ ่ีคอนโดฯ กับเพ่อื นทช่ี อื่ นนี ่า อยไู่ มไ่ กลจากโรงแรมทเ่ี ราไปพบกับซิ
นญอร์อาเชอร์น่ะครบั ทา่ นเอารถของผมไปก็แล้วกันครบั ” ชายหนมุ่ รบั กญุ แจรถจาก
มอื คนสนิท แล้วก้าวข้นึ รถสปอร์ตสเี ทาคันหรขู องจลู โี อ ขับออกไปอย่างรวดเรว็ เม่อื ได้
รบั คำตอบ
รถคันนจ้ีมลู าโี กอ่อนไอ้หสมงอสนยั ี่!จะมเพันิ่งขซับ้อื รถหรสู้รยกูึ ังวก่าจับะจเะปเน็อราไนุ่ วท้ค่ที วางรหา่ ญนงิ ้อถง้าสจาำวไขมอ่ผงิดเขเขาาเไคมย่เเคปยรเยหว็นา่
รออ้ ยนากใจจะเปไดน็ ้มพาิเขศับษเสยี ด้วย คนชา่ งสงั เกตคิดเมื่อเหยียบคันเรง่ ฝ่าการจราจรไปด้วยความ

พราวพิลาศเพง่ิ ลงจากแท็กซซี่ งึ่ หมอ่ มราชวงศอ์ ัครชั เรยี กให้ มาสง่ เธอเพ่ือเกบ็
ข้าวของ โดยทเ่ี ขาจะสง่ คนมารบั เธอไปท่ชี คิ าโกในเช้าวันพรงุ่ น้ี ความคิดสว่ นตัวถงึ
หแผ่างนอกอากรไใปนเอพนยี างคไมต่กทีเ่ำมใตห้รไมส่ไดาว้สนังเ้อกยตเเปหิดน็ ปรรถะสตปรู ถอร์ตหัสนเีหทลาังทเแ่ี ดลนิ น่ เขเข้า้าคมอานจอโดดฯท้าจยนรกถแระทท็กัง่ ซบ่ี า่
บอบบางถกู ดึงเอาไว้ เธอรบี สะบัดหนีอยา่ งรนุ แรงตามสญั ชาตญาณแล้วหันกลับมา
นัยน์ ตาเบิกกว้าง

“ซานโดร” รา่ งอ้อนแอ้นตัวแข็งทื่อเมอื่ ถูกชายหนุ่มรวบมือเอาไว้หลังจากที่ด้นิ
หลุดในรอบแรก

“กนิ อาหารเย็นกับค่หู มั้นอรอ่ ยไหมคารา่ ”
“มากๆ คะ่ โดยเฉพาะเม่ือไมม่ ีคนนอกอยูด่ ้วย” เธอตอบเสยี งตำ่ ทำให้คนฟัง
หน้าเครยี ด ลากข้อมอื เลก็ ให้มาข้นึ รถแม้เธอจะขืนตัวเอาไว้เตม็ ท่ี แตเ่ รย่ี วแรงน้อยนิด
น้ันมหี รอื จะส้เู ขาได้

“กลับบ้านได้แล้ว อยากมชี ้นู ักหรอื !”
“คุณมัน...จิตใจสกปรก ผ้ชู ายหยาบคาย!”
“ทไี่ หนจะเหมือนคู่หมั้นไฮโซเลอื ดสนี ้ำเงินของแพงละ่ จรงิ ไหม”
กว่าอัน“ธอพยา่าลมมาาดเูถฟกู ียฉอันย่นางะคณุ ตออ่ ยใ่ดู หี”้พ่ชี ายอัครเปน็ แคค่ นสวน ฉันกย็ ังจะชนื่ ชมเขามาก
“ปากดีจรงิ นะคารา่ ไม่เจอกันแคไ่ มก่ ี่วันชักจะเถยี งเกง่ ข้นึ ”
“ถ้าเปน็ ไปได้ ฉันไมอ่ ยากจะเจอคณุ อีกด้วยซ้ำไป คนนสิ ยั อยา่ งน้ี ขอลาขาด
เลย!”

สาวน้อยรอ้ งใสห่ น้า หมดความใจเยน็ อกี ต่อไปเม่อื โดนประณามถงึ ขั้นน้ัน
นัยน์ ตาดำสนิทวาววับราวกับแม่เสอื ด้วยความโกรธ เมอ่ื ชายหนมุ่ ก้มลงรดั เขม็ ขัดนริ ภัย
ให้เธอด้วยสหี น้าไมส่ บอารมณ์ ไมส่ นอาการขัดขืนเชน่ เคย
อาจจะเ“จเบ็สยตี ัวใจทดหี ้วลยังน” ะคซนานสโวดยรเตแอื พนงเพสลยี งาดนเมุ่ สยี แทลำใ้วห้คถน้าฟทังำโรม้ายโหราจ่ งนกหายนข้ามอดื งเผมมื่ออโีกดนเแขพาขงู่
ว่าจะทำร้ายรา่ งกาย

“ไม่กลัว ฆา่ ฉันให้ตายไปเลยสอิ ันธพาลมาเฟยี ”
“เงียบ!”

“ไมเ่ งียบ! ชว่ ยด้วยคะ่ ชว่ ยด้วย ไอ้บ้านีม่ ันจะจับตัวฉันไปเรยี กคา่ ไถ!่ ”
รเลบี ็กมทานี่พสัง่ยฝาาวยัง่ นคา้มอนดยข้นิรับ้อหงนขี อยคกวเมสามยอืี งชขร้ึวน่ อ้ ยกงเุมจหาตลก้นือรคเา่ สงอเยี เลลง็กด็กขังจชาาดกัดหดเจา้ายนนเเหมปลอื่ น็ ังเภขแาลาษกะ้ามสอลอังงดกปนฤิด้ิวษปเจขากน้าลทซ็อก่ีานกำลศโัดงรี จรษะตะร้อท้องยุ ง
ตะโกนรอบสองด้วยปากอนุ่ จัดของตัวเอง

เธอพยายามด้นิ รน สา่ ยหน้าหนี แต่กไ็ มเ่ ปน็ ผล ต้องยอมให้เขาบดขย้ีรกุ ราน
เรยี วปากนมุ่ อยูเ่ นนิ่ นาน แล้วก็เหมอื นเชน่ ทกุ คร้งั ความซาบซา่ นอันหอมหวานแผ่
ขยายไปทัว่ รา่ งราวกับเชอ้ื ไวรสั ทก่ี ำลังแบ่งตัว

สาวน้อยหมดทางต่อสู้ ต้องยอมให้เขาบดขย้จี ุมพติ อยู่อยา่ งน้ันจนพอใจ แม้
รา่ งกายจะหลงลมื ตัวตอบสนอง แต่หัวสมองกลับเต็มไปด้วยภาพไดแอนธาก้มลงเหนอื
รา่ งของเขาเพ่อื ทำสง่ิ เดียวกันน้ี!

เธอเกลียดตัวเองเหลอื เกิน เกลียดท่พี า่ ยแพ้ตอ่ เขาทุกคร้ัง แม้สมองจะสงั่ ห้าม
อยา่ งเด็ดขาดให้ถอยห่างออกไป

เกลยี ดเขาที่รักผ้หู ญงิ อ่นื แตก่ ็ยังตามมาระรานเธอราวกับเขามีสทิ ธ์ ทิ จี่ ะทำเชน่
นั้นโดยปราศจากความเห็นใจ

“บ้าฉิบ! ถ้าขนื ร้องอีกจะโดนหนักกวา่ เดมิ แนแ่ มค่ ุณ” อยๆู่ คนที่จูบเธอก็ผละ
ศรี ษะออกจนพราวพิลาศงวยงง เขาสบถหยาบคายแล้วหันไปออกรถอยา่ งแรง พราวพิ
ลาศอ้งึ เงียบกรบิ พูดไม่ออก สับสนไปหมด ทั้งโกรธท้ังน้อยใจ แตก่ ไ็ ม่รจู้ ะทำอยา่ งไร
เพอ่ื หยุดเขาอกี แล้ว

ระยะทางระหวา่ งคอนโดฯ ไปทส่ี นามบินจึงเงียบกรบิ โดยท่ซี าน-โดรเองก็ไม่มี
ทงาีทนา่ สวั่น้าจๆะหเันปม็นาภชาวษนาอคิตยุ าเลพีแ่อื ลผ้วอ่ ขนับครลถาเงยยี คบวๆามตไปงึ ตเคลรอยี ดดทาเงขาเพยี งยกมือถอื ข้ึนมาโทร. สัง่

พราวพลิ าศถูกลากลงจากรถไปยังห้ องรบั รองพิเศษของสนามบินท่จี ูลโี อเตรยี ม
เครอ่ื งบินไว้รอแล้ว เลขานุการคนสนทิ ของซานโดรมองหน้าเรยี วตาแดงๆ ของพราวพิ
ลาศแล้วเมินหนี

“อีกยีส่ บิ นาทคี รับ ผมซ้อื ของเอาไว้ให้แล้ว เตรยี มอาหารเย็นไว้ให้ท่านด้วย”
“ดี” ชายหนุม่ บอกเพียงเทา่ น้ัน ยอมปลอ่ ยมือเล็กแล้วนัง่ ลงรับ-ประทานอาหาร
ฟาสต์ ฟูดท่ีคนสนทิ เตรยี มเอาไว้ให้โดยไมม่ องเธอ ท้งิ ให้สาวน้อยยนื คว้างอย่างงนุ งง
ไม่รวู้ า่ เขาจะพาไปทไ่ี หนอกี จนจลู ีโอถามด้วยน้ำเสยี งสภุ าพ
“ซนิ ญอรนิ าเอาพาสปอร์ตมาด้วยหรอื เปล่าครบั ”
“เอามาคะ่ ” เธอพยักหน้า ค้นหาเอกสารเลม่ เลก็ จากกระเป๋า ทำทา่ จะยื่นให้เขา
อยา่ งลังเลใจ มองไปรอบข้างเห็นคนในเสอ้ื สทู ลำลองหลายคนอยใู่ นบรเิ วณน้ัน ถ้าเดา

ไม่ผดิ กค็ งจะเปน็ คนของอันธพาลมาเฟยี ทีล่ ากเธอมาด้วยเปน็ แน่

“เด๋ยี วผมเอามาคนื ครบั จะเอาไปเชก็ อินให้เท่านั้น” จูลโี อบอกเหมือนจะเดา
ความรสู้ กึ จากสหี น้าน้ันได้ ชายหนุ่มรบั พาสปอร์ตจากมือขาวของเธอแล้วย้ิมให้อย่าง
ปลอบโยน ทว่าพราวพลิ าศเมินหน้าหนี แล้วหาที่นัง่ เงียบๆ

ไมร่ ้วู า่ ในสายตาของคนสนทิ ของซานโดร เธอจะอยู่ในฐานะอะไร แต่คงไม่ใชส่ ง่ิ
ท่ีนา่ นับถอื นักหรอก

สาวน้อยนัง่ อยู่อย่างน้ันบนเก้าอ้หี ลังซานโดร จนกระทั่งชายหนุ่มรบั ประทาน
อาหารเรยี บรอ้ ย แล้วจะเดนิ หายเข้าไปในห้องน้ำ ท้ิงเธอเอาไว้กับคนของตัวเองซง่ึ ลอบ
มองสาวน้อยของเจ้านายแล้วรบี หันหน้าหนีเม่ือเธอจ้องกลับบ้าง

พราวพลิ าศนิ่งคดิ อย่ชู วั่ ครกู่ ่อนจะควานหาโทรศพั ท์ มือถอื ออกมา แล้วรบี ทำบาง
อยา่ งกับมันอย่างรวดเรว็ โดยมสี ายตาของบอดกี าร์ดจ้องมองมาอยา่ งไมแ่ นใ่ จ แต่ไม่กล้า
เข้ามาห้ามหรอื ยดึ โทรศพั ท์ ของเธอเพราะไมม่ ีคำสัง่ เอาไว้

มือเรยี วเก็บเครอ่ื งมือสอ่ื สารเข้ากระเป๋าใบเล็ก เปน็ เวลาเดยี วกับท่จี ลู ีโอเดินเข้า
มาในห้องแล้วพยักหน้าให้คนท่ียนื อยขู่ ้างหลังเธอต้ังแต่เมอ่ื ไรไมร่ ู้ พราวพิลาศสะด้งุ
แต่พยายามสงวนท่าทีด้วยการนัง่ เงยี บไม่รไู้ มช่ ้ี

“เสรจ็ แล้วครับ เชญิ ซนิ ญอรนิ าข้นึ เครอื่ งเลยครับ” จูลีโอบอก ยน่ื พาสปอร์ตคนื
ให้เธอเมอื่ สาวน้อยลกุ ข้นึ เดินไปหา แต่มอื ใหญ่สนี ้ำตาลของคนท่ีเดินตามหลังกลับดงึ
มันไปเสยี กอ่ น ยึดเอาไปใสก่ ระเป๋าเส้อื แจ็กเกตของตัวเองหน้าตาเฉย คนอะไร ข้ี
ขโมยไรย้ างอายท่สี ดุ !

“เอาคืนมานะ!” เธอหันกลับมาขู่ฟอ่ เอาเรอ่ื ง หน้าแดงก่ำด้วยความโมโหทถ่ี กู
รงั แกซง่ึ ๆ หน้าคร้ังแล้วครงั้ เล่า

“เสยี ใจ ไปข้นึ เครอื่ ง เลิกกอ่ เรอ่ื งได้แล้ว”
“ไม่ได้กอ่ เรอื่ ง เอาคนื มาเด๋ียวน้ีนะซานโดร”
“ถ้าขนื ดึงดันอย่อู ย่างน้.ี ..” ชายหนมุ่ ขู่เสยี งเบา ก้มลงมองเรยี วปากน่มุ จนพราว
พิลาศผงะล่าถอย หันหลังหนี เดนิ ตามจลู ีโอออกไปดีๆ ด้วยความคับแค้นใจ

รา่ งอรชรเดนิ ไปหาท่ีนัง่ ให้ตัวเอง เบาะนั่งตดิ กระจกหา่ งออกไป มองเห็นซานโดร
นั่งลงกลางแถวโดยมจี ูลีโอนั่งลงข้างๆ เพือ่ คยุ อะไรกันเบาๆ จนเธอไมไ่ ด้ยนิ พราวพิลา
ศเอนกายพิงพนักด้วยความรสู้ กึ ทผี่ อ่ นคลายลงเพยี งเล็กน้อย ยังคงไมร่ คู้ ำตอบอย่จู น
ลแลาก้วตจัวนเรธออดไปวา่ไเหขนาจตะ่อตไาหมนเธดอ้วมยาเอหกมี ืทอนำไเมดมิ ใรนาวเกมับ่ือมคีอนภรกัิสตทิ ัวธ์เเิ อหงนกือ็กรลา่ งับกมาายแขลอ้วงเธมอหิ นำซำ้ ยัง

ท้ังหมดออกจากสนามบนิ ด้ วยรถเบนซ์สเี ทาวับทม่ี ารอรบั โดยที่ซานโดรนั่งนิ่ง
อยู่ข้างๆ ไมย่ อมคยุ กับเธอเลยแม้แตค่ ำเดยี ว การเดนิ ทางต่อไปยังชานเมืองปาแลร์โม
ข้ึนไปบนภูเขาสงู กอ่ นจะถงึ ท่ีหมายกินเวลายาวนานพอสมควร

พราวพลิ าศแหงนหน้าข้นึ มองดบู ้านทดี่ ูราวกับปราสาท สร้างด้วยสถาปัตยกรรมโร
มาเนสก์ บนผาสงู ในยามค่ำคนื มแี สงไฟท่ปี ระดับไว้ในซอกมมุ อยา่ งมีศลิ ป์ โดยไม่บดบัง
ทัศนยี ภาพของสงิ่ ก่อสรา้ ง ประตูซมุ้ โค้งแบบนอร์มันสงู ลบิ น่าเกรงขาม ดูเหมือนจะมี
วสา่ง่ิ จกะ่อเปสน็รา้ ทงี่พสัมกัขยใอหงมพบ่วกรเิเวขณาใดน้าคนืนขน้าง้ี ของปราสาททคี่ นของซานโดรเดินเล่ยี งออกไป คาด

สาวน้อยอยากจะถอนใจออกมาเพอื่ ระบายความอ่อนล้า เพราะตอนน้ีเปน็ เวลา
ดกึ มากแล้ว เธอนอนไมห่ ลับมาหลายคนื ท้ังทำงานมาท้ังวัน แล้วยังเหน็ดเหนอ่ื ยจาก
การเดนิ ทาง พราวพลิ าศร้สู กึ เพลยี และมึนงง ยังดีทม่ี ือใหญ่เอ้ือมมากำข้อมือเธอเอาไว้
เมือ่ ท้ังคูล่ งจากรถ มือซง่ึ อย่างน้อยก็ทำให้ใจทกี่ ำลังเคว้งคว้างดีข้นึ มาบ้าง พราวพิลาศ
จงึ ไม่ดงึ หนอี ยา่ งท่คี วรทำ

“ให้คนมาเอาเส้อื ผ้าของซนิ ญอรนิ าไปเก็บทีห่ ้องของฉันด้วยนะ”
ซานโดรสัง่ ชายมาใหมซ่ ง่ึ น่าจะเป็นคนรับใชเ้ ป็นภาษาซซิ ลิ ี ซงึ่ คนทยี่ ืนข้างๆ ไมร่ ู้
พราวพิลาศเดินตามแรงลากจูงและหันไปมองชายคนดังกลา่ วขนของท่มี ีทั้งกระเป๋าและ
ถุงหลายใบออกมาจากกระโปรงรถ ก่อนจะหันกลับมาสนใจบรรยากาศรอบข้าง
ใในนยบ้คุานเหกไ้ด่อาซ้ยงงึโ่นิ นถเง่สากจยี ะลงอาดยงังบใู่ ก้าน้อนพงเปเพิ บน็ิธาภๆโดัณมใฑนก์ มคระาวจกากมกทเวงม่ี่ายี เไี ปบฟน็เสพททีรี่อาอยะงเู่อกพารดศะาัจยนาสยใงู หห้แเพนสม่ิ้างตสเต่าวงมิ า่ กงดร้วยะยจาเมกฟเเอปดร็นนิ ์นศเขิเลจิ ้าปอไปะร์

สใจมวัยา่ ในหี่จมะท่เปสี่ ็นง่ ใบห้า้นภาอยีกใหนลมังีบหรนรง่ึยขาอกางศซเาหนมโดอื รนหบร้าอืนข้ึนแมตา่ไบม้าอ่งยากสถาาวมน้อยพมรอางวอพยิล่าางศนอกึ ยฉางกนรู้
เหมอื นกันว่าเขาจะเงยี บไปได้นานขนาดไหน

เรอื่ งเงียบนี่ขอให้บอก จะให้เธอเงียบไปอีกสกั หน่ึงปขี ้างหน้าเลยก็ยังได้ เพราะ
ไม่ใชค่ นชา่ งพูดอยแู่ ล้ว แต่สงั หรณ์ ใจว่าคนข้างๆ จะตบะแตกเสยี กอ่ น สาวน้อยคดิ
แล้วอมย้ิมข้ึนมาโดยไมร่ ้ตู ัว ไมร่ ้ดู ้วยซ้ำวา่ เธอเรมิ่ ซมึ ซบั ลักษณะนิสัยของ ซานโดร กัส
ซนี ี มาตั้งแตเ่ มือ่ ใด

“ยนิ ดตี ้อนรบั สดู่ ินแดนต้นกำเนิดแหง่ มาเฟียครบั ซนิ ญอรนิ า”จูลีโอก้มลงบอก
เธอด้วยน้ำเสยี งอบอุ่น ทำให้หญิงสาวย้มิ ตอบอยา่ งอดไม่ได้

“ขอบคณุ คะ่ ดเู หมือนปราสาทมากกวา่ บ้านนะคะ”
“ของเก่าน่ะครบั ดอนทา่ นชอบอะไรแบบน้ี สงสัยจะเก็บเอาไว้ขม่ ขวัญศัตรู
อยากร้อู ะไรกใ็ ห้ถามท่านเอาเองกแ็ ล้วกันครบั ที่น่มี ีแตเ่ รอื่ งน่าสนใจ ท้ังประวัตศิ าสตร์
และการก่อสร้าง ถ้ามีเวลา เด๋ยี วผมจะพาเดนิ ชม” จลู ีโอบอก สังเกตเห็นคนทท่ี ำหน้า
ตงึ เพราะไมม่ ใี ครชวนคยุ ก็อยากหัวเราะ
“เลกิ พดู เลน่ เสยี ที แกไปนอนเถอะคืนน้ี ฉันจะพูดกับดอนทา่ นเอง”
“ครับท่าน” จูลโี อเงยหน้าข้นึ ย้มิ กับเพดาน หันมาขอตัวกับพราวพิลาศและเดนิ
เข้าไปด้านใน แสดงวา่ เขาคงพักอย่ดู ้วยกันทนี่ ่ี
ซานโดรพาพราวพิลาศเดนิ ผา่ นทางเดินกว้างยาว ข้นึ บันไดเต้ียๆ ไปถงึ ระเบยี ง
กว้างรมิ ผา ซงึ่ บัดน้ีมคี นนั่งอยแู่ ล้วสองคน และหนึ่งในน้ันก็ทำให้พราวพิลาศถึงกับเม้ม
ปากแน่น โดยเฉพาะเม่อื เจ้าหล่อนลุกข้นึ ยนื และย้ิมทักทายอย่างออ่ นหวาน
เลสายีศงนหิ่งว“เสซานยาี นแโไมดตรเ่่นหมัยน็ านแค์ลตว้วาาเมคร่ะจอื โำงจเแปเซส็นฟงตบ้อง่ งบอตอ้าอวกบ!คควำเาธถมอาไมกมน็มพ่ ั้นาอดใ้วจยอหันรปอื ดิ พไรมาม่วดิพขลิ ้ึนาศม”าวูบไดหนแอึ่งนพธราาถวาพมิ
อำนาจ“ซานโดรพ” ราวพิลชาศายสสงั งเู กวตัยรคว้ิ นรหอนยึกง่ ซรงา้่ึ นนัแ่งนห่ง่งิ วอัยยข่เู ออ่ยงทเขักาขน้ึนา่ จดะ้วอยยนใู่ ้ำนเสรายี วงตเน้นิบหชก้าสทบิ รปงี

ใบหน้าสนี ้ำตาลแตย่ ังคงเค้ารปู งามไมน่ ้อยในอดีต มเี รยี วหนวดสัน้ ๆ เหนอื รมิ ฝปี าก
หนา ค้ิวสดี ำเรมิ่ เปลี่ยนสี นัยน์ ตาสดี ำสนทิ ยังคงแจ่มใสจับจ้องมายังเธอและซานโดร

“ดอนโจเซฟ ไดแอนธา” ซานโดรทักกลับเสยี งเรยี บ แล้วหันมาดันตัวพราวพลิ า
ศ จับบ่าบอบบางให้ยนื อย่ตู รงหน้าเขาจนสาวน้อยได้สบตากับผู้สงู วัยถนัด

“แพง น่ดี อนโจเซฟ เซซาโร สว่ นนัน่ ไดแอนธาภรรยาของท่านน่แี ฟนผมเอง
พราวพลิ าศ อัครเดโช วันน้ีจะพามาค้างทีน่ ี่สกั คืนครบั แพงพูดภาษาเราไมไ่ ด้” ชาย
หนุ่มบอกเพือ่ ให้โจเซฟใชภ้ าษาอังกฤษ ซงึ่ ผู้สงู วัยก็พยักหน้ารบั

“คนน้เี องน่ะหรอื ทจ่ี ลู ีโอพูดถงึ สวยน่ารักกว่าท่ีฉันคิดเอาไว้เสยี อีก คนไทยใช่
ไหม”

สายตาของโจเซฟท่ีมองมายังพราวพิลาศ ทำให้เธอย้ิมรับเทา่ ทส่ี ามารถทำได้
ตกใจไม่น้อยทรี่ ้วู ่าชายสงู วัยคนน้คี ือสามขี องไดแอนธา ซง่ึ ขณะน้ีเจ้าหล่อนยังยืนอยู่
เพราะซานโดรยังไม่ได้นั่งลง เธอสบตากับโจเซฟด้วยความร้สู กึ สบั สน ไมเ่ ข้าใจวา่ ซาน
โดรพาเธอมาทน่ี ่ที ำไม เขารจู้ ักกับสามขี องไดแอนธาด้วย เธอไม่ได้คิดถึงเรอ่ื งน้มี าก่อน

“ใชค่ ่ะ ดิฉันเป็นคนไทย”
“ไมน่ ึกวา่ แกจะมีแฟนจรงิ ๆ นั่งลงสซิ านโดร พราวพลิ าศ” น้ำเสยี งของผู้สงู วัย
สรซามงึ่ ดารคู ถลต้าคียวเหามยหียมดาปยาไกดอ้หอลกาเยลอก็ ยน่า้องยพเปร็นาวทพำนลิ อาศงแเยอาบะหหัยนันไปมองใบหน้าคมสันของซานโด
“ผมไม่มเี มยี ไมใ่ ชเ่ พราะยังมคี วามหลังกับใคร แต่เพราะยังไม่พบคนที่ถูกใจ
เท่านั้น คงจะมแี คไ่ มก่ คี่ นหรอกครับที่ตคี วามหมายผดิ ไปเสยี ใหญ่โต”
คำตอบของซานโดรและน้ำเสยี งกับสายตาเชอื ดเฉอื นยามท่ีจ้องมองโจเซฟ
ทำให้พราวพลิ าศรสู้ กึ ได้ทันทถี ึงความไมล่ งรอยของคนท้ังคู่ โจเซฟนง่ิ ไปอดึ ใจหน่งึ ก่อน
จะย้มิ ออกมาอย่างเยอื กเยน็ สว่ นไดแอนธาเม้มปาก แววตาเหมอื นสะเทอื นใจอยา่ งแรง
เพราะคำพูดนั้น
สาวน้อยกลนื น้ำลายมองคนท้ังสามอย่างงุนงง ไม่แน่ใจวา่ ตัวเองกำลังตกอยู่ใน
สถานการณ์ แบบไหน

“เหน็ จลู ีโอบอกว่าแกมีเรอื่ งอยากคยุ ด้วย”
“ครบั เรอื่ งสว่ นตัว สำคัญมาก”

“ง้ันไดแอนธาออกไปกอ่ น” โจเซฟหันไปบอกภรรยาสาว เธอย้ิมให้เขาอยา่ ง
อ่อนหวานและก้มศรี ษะรับคำแม้สหี น้าจะยังไม่ดนี ัก
เดนิ ทาง“ฉมัานถจงึ ะพเธาอพครงาวจพะเลิ หานศอ่ื ไปยพมัากกผ”อ่ เนจน้าหะลคอ่ะทนรี่ เกัสนอตัวพอวยก่าคงุณเจ้จาบะ้ไาดน้คทุยดี่ ธี รุสะหี กนัน้าเป็นมเพติ ิงร่
จนพราวพลิ าศนกึ วา่ ตัวเองตาฝาดไป

“แพงจะอยทู่ ี่น่กี ับฉัน” ซานโดรแย้งเสยี งเข้ม ทำให้ไดแอนธาหน้าเสยี มากข้ึน
“ไหนคุณบอกวา่ เรอื่ งน้เี ปน็ เรอื่ งสว่ นตัวไงคะ”
“เรอ่ื งสว่ นตัว แต่เป็นเรอ่ื งในครอบครัว หวังวา่ เธอคงเข้าใจนะไดแอนธา”
“ฉันเปน็ ภรรยาของโจเซฟก็เท่ากับเปน็ คนในครอบครวั นะซานโดร ให้เกียรติกัน
บ้างสคิ ะ”
เป็นคน“ยไดุตแิคอวนามธขาัไดปแเยถ้งอนะ้ันเใสหยี ้พเอรงาวดพ้วยลิ ใาศบอหยนู่ท้าเี่นหี่มอื เรนาเจหะนพด็ูดเกหันนเือ่ปย็นภพาษราาซวพซิ ลลิิ ”ีาศซโงจึ่ แเซอฟบ
มองอยตู่ ลอดเวลาสงั เกตด้วยความไม่สบายใจ
“ตกลงฉันเปน็ คนนอกสำหรับพวกคณุ ใชไ่ หม บางทีคณุ คงอยากเชอื่ สงิ่ ทีค่ นอ่ืน
พดู มากกวา่ สง่ิ ทภี่ รรยาของคุณพูด” คราวน้ไี ดแอนธาประชดเสยี งพรา่ มองโจเซฟด้วย
สายตาตัดพ้อ
“เธอกร็ ้วู ่าฉันไม่ได้หมายความว่าอยา่ งน้ัน”
“ไมเ่ ป็นไรคะ่ ฉันเข้าใจความหมายของคุณดี”
“เลิกมารยาเสยี ทีเถอะน่า ถ้าเธอไม่ออกไป ฉันจะให้คนมาพาตัวออกไปเอง”
คราวน้ซี านโดรขัดข้ึนเสยี งห้วน ไดแอนธาจงึ เม้มปากแนน่ น้ำตาเออ่ ข้ึนมาคลอตาจน
สาวน้อยทีน่ ั่งสังเกตการณ์ จำต้องลุกข้ึนยนื เพอ่ื ยุตคิ วามขัดแย้ง
“ฉันอยากไปนอนแล้วคะ่ ซานโดร คุณคยุ กับดอนโจเซฟไปเถอะ ราตรสี วัสด์ นิ ะ

คะท่านสภุ าพบรุ ษุ ” พราวพิลาศบอกเสยี งออ่ นและเดนิ นำออกไปจากห้องโดยไม่รอคำ
ตอบจากใคร ได้ยินเสยี งซานโดรขู่ไดแอนธาเสยี งกรา้ วตามหลัง

“อย่าให้ฉันรนู้ ะว่าเธอพ่นพษิ อะไรเอาไว้กับแฟนของฉันอกี ไดแอนธา ฉันจะไม่
ไว้หน้าเธอแน่”

“คุณจะเกลียดฉันเพราะเรอ่ื งในอดีตก็ได้นะซานโดร แตอ่ ยา่ ถึงขนาดใสร่ ้ายฉัน
เลยค่ะ ฉันร้ดู วี า่ คณุ รกั เธอมากขนาดไหน คณุ พยายามทำให้ทกุ คนเชอื่ อย่างน้ันอยู่
แล้วนี่”
พลิ าศจ“ึงพปอดิ เปถรอะะตไตูดาแมอหนลธังาด!”้วยเใสจยี ทงห่ี สนดุ ักทอ้าย้งึ ที่เธอไหดัน้ยซินา้ คยอืหเันสขยี วงาขดอ้วงยโจไมเซร่ ฟ้ทู จ่ี ะจไาปกทนาั้งนไพหรนาดวี
สงสัยจะต้องตามหาคนให้ไปสง่ เธอทห่ี ้องพักเสยี แล้ว

สาวน้อยสาวเท้าลงบันไดหินเต้ียๆ ซงึ่ มีไมก่ ่ีขั้นลงไปด้านล่างเพอ่ื หาคนนำทาง
แต่ดูเหมือนทุกคนจะกลับไปนอนกันหมดแล้ว เพราะทั่วอาณาบรเิ วณเงยี บสงบไม่เหลอื
ใเดคนิ รไปแทมา้แงตห่นใน้าบห้้าอนงทโถเี่ พงใงิ่ หผญา่ นต่ เรขง้าทมาางไเมข่น้าทานส่ี าวน้อแยตเหป่ น็ ราคกนฏรวบั ่าใปชรใ้ะนตคูด้รานงั้ แหรนก้าปดิพลราอ็ วกพสิลนาทิศ
เรยี บรอ้ ยแล้ว

สาวน้อยยืนงง เพราะไม่รจู้ ะทำอยา่ งไรดี จะไปนอนที่ไหน หรอื จะเดินกลับไปรอ
ซานโดรท่ีห้องรบั แขกให้เขาคุยธุระเสรจ็ แตก่ ็ไมร่ ้จู ะอกี นานขนาดไหน และตอนน้เี ธอ
เหน่ือยเหลือเกิน

“มาอยู่ตรงน้เี อง เธอกำลังหาอะไรอยู่” เสยี งของไดแอนธาทดี่ ังอย่ขู ้างหลัง
ทำให้พราวพลิ าศหันกลับ เพง่ิ สงั เกตวา่ ไดแอนธาเดินเบาจนเธอไม่ได้ยนิ

“หาคนนำทางไปทห่ี ้องพักคะ่ ฉันไม่รวู้ า่ ตัวเองต้องนอนที่ไหน”
“ฉันจะพาเธอไปเอง มาส”ิ ไดแอนธาหันหลังกลับ เดนิ นำไปทางเดิม ทำให้พราว
พิลาศจำต้องเดินตาม
พราวพอิลีกาศฝจา่ ำยไนด้ำวเา่ ธเปอไน็ ปถถุงึงทหคี่ ้อนงรหบั นใ่งึ ชแ้ขลน้วมเปาดิจาปกรทะ้าตยอู รอถก สมงถี สุงยัหจละาเยปใ็นบเวสา้อืงอผย้าขูบ่ อนงเเตธยี องเซองงึ่

เมื่อดูจากยี่ห้อท่ีอยบู่ นถงุ
เตียงตั้งอยู่ชดิ กับผนังด้านข้างของประตหู ้องนอน ด้านในเข้าไปเป็นท่วี า่ งวางโซ

ฟาและชดุ รับแขกขนาดเล็ก พราวพลิ าศเดนิ ไปท่ีเตียงเพอื่ สำรวจข้าวของ สว่ นไดแอน
ธาเข้ามายนื กลางห้อง หันหน้าเข้าหาประตู

“เธอคงคดิ ว่าเธอชนะฉันแล้วสนิ ะ”
พราวพลิ าศชะงักเพราะน้ำเสยี งเยน็ ของไดแอนธา “เปล่าเลย ทำไมฉันจะต้องคดิ
อย่างนั้น”
“เธอคดิ อย่างน้ันเพราะซานโดรกลับไปง้อเธอมานะ่ สิ อยา่ นกึ ว่าฉันไม่รนู้ ะท่เี ธอ
ประท้วงหนีออกจากบ้านเพ่อื เรยี กรอ้ งความสนใจจากเขา”
“เป็นเพราะอย่างน้ันหรอื ” สาวน้อยทวนคำงงๆ อยากจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก
หเหันน็ ไจปะมไอมง่ยไอดมแใอหน้เธธอาดพ้วักยผคอ่ วนามเปเห็นนแือ่ นย่ ใจ ดทู ่าวา่ หากเจ้าหล่อนไม่ได้พูดสงิ่ ที่ต้องการ
“ใชน่ ่ะสิ รไู้ หมวา่ เพราะอะไรซานโดรถงึ พาเธอมาทน่ี ่ี”

“เพราะอะไรล่ะ”
“ดอนโจเซฟร้เู รอ่ื งของเธอ สว่ นซานโดรอยากให้ดอนโจเซฟคิดวา่ เขาหมดรัก
ฉันแล้วนะ่ สิ จะได้ขอความชว่ ยเหลอื จากดอนท่านยังไงล่ะ เขาอยากทำโทษให้ฉันเจบ็
ดพ้ววยกเขาไเมจ่พบ็ ดูเหกมันอื มนาคเปรน็งั้ หปนๆี ึ่งทฉี่ ันแลเค้วยทำใเธห้อเขแาคเจห่ ็บลเงพเขรา้าะมทา้ิเงปเข็นาเมหายแ่อื ตใ่งหง้าซนานกัโบดดรอในนโเจวลเซาฟท่ี
ถกู ต้องเทา่ นั้นละพราว-พลิ าศ”
ไดแอนธาบอกเสยี งเครยี ดจัดแล้วเชดิ คางข้นึ เม่อื พราวพลิ าศหันไปมองด้วย
สายตาสงบนงิ่ แม้ภายในจะหวั่นไหวรนุ แรง แตเ่ ธอก็ไม่อยากให้ผู้หญิงตรงหน้าร้วู ่าเจ้า
หล่อนมีอำนาจทีจ่ ะทำเชน่ น้ัน
“คณุ ไมร่ ักสามีของคณุ หรอื คะ”
“ฉันเคยคดิ ว่าฉันรกั เขา ตอนนั้นฉันยังเด็ก สบิ กวา่ ปีกอ่ นฉันยังเรยี นไม่จบด้วย
ซ้ำไป ดอนทา่ นยังหน่มุ แน่น สง่างาม รำ่ รวย มีทกุ อยา่ งทผี่ ู้หญงิ สาวๆ ต้องการ เธอคง

เกขับ้าดใจอนนะโจเมซันฟเมปา็นเปคน็วาสมบิ หปลโี งดผยดิไมไป่มชคี วั่วขามณสะขุ เลฉยัน”ต้องไชดดแใอชนใ้ ธหา้คเสวยีามงแหหลบงพผดริ า่นเห้ดี ม้วือยนกากรำอลยังู่
กลั้นสะอ้ืน เธอสบตากับพราวพลิ าศแล้วเล่าตอ่ “เมือ่ ฉันร้วู ่าคนทีฉ่ ันรกั จรงิ ๆ คอื ซาน-
โดร ฉันก็กลับไปหาเขาอีกครั้ง แต่เขากลับผลักไสฉันเพราะไมอ่ ยากให้ดอนโจเซฟ
โกรธ เขานอนกับฉัน แตไ่ มย่ อมให้ฉันเลิกกับดอนทา่ น”

“ทำไมซานโดรจะต้องทำอยา่ งน้ัน ดอนโจเซฟเปน็ อะไรกับเขาคะ”
เขามาท“่นี เปี่กน็ เ็ พหัรวาหะนต้้าอกงลก่มุารมคาวเฟามยี ชทว่่ีนย่ีนเหะ่ สลือิ สอวะ่ ไนรซบาานงอโดยรา่ นง ะ่ ฉันคือร้ดูคีนบทา่ีดงอทอีนาทจา่ จนะคเป้มุ ็นคเรรออ่ื งงอทย่าู่
เรอื ทกี่ รซี ถกู เผา” คำอธบิ ายของไดแอนธาบอกวา่ เธอร้เู รอ่ื งของซานโดรดพี อสมควร
พราวพิลาศนง่ิ เงยี บ ความเข้าใจอะไรบางอย่างเรม่ิ กระจา่ งชัดข้นึ ก่อนจะหันไปจ้องสาว
งามเขมง็

“ถ้าคุณรกั เขา ทำไมคณุ ไม่ขอเลกิ กับดอนโจเซฟเอง ทำไมต้องใสร่ า้ ยซานโดร”
“เธอแกล้งโง่หรอื เปลา่ เพราะซานโดรไมย่ อมยังไงละ่ เขาต้องการความ
ชว่ ยเหลอื จากดอนโจเซฟ แล้วเขาก็ยังต้องการทำโทษฉันด้วย ถ้าฉันขอเลกิ กับดอน
โจเซฟเพ่ือไปอยู่กับซานโดร เขาจะต้องโกรธมาก”
“ฉันคิดว่าดอนโจเซฟจะร้เู สยี อีกว่าซานโดรรักคณุ ตอนแรกคณุ ต้องการจะบอก
อยา่ งนั้นไม่ใชห่ รอื คะ ซานโดรอยากให้ดอนโจเซฟคิดวา่ เขาหมดรักคณุ ถงึ พาฉันมาทนี่ ”่ี
สาวน้อยทวนคำอย่างใจเยน็
เขาก็ไม“่มเขีวัานรปู้ ลแ่อตย่เขฉาันคไิดปว่าผซ้ชูานายโดกร็เปรกัน็ ฉอันย่าขง้านง้เี ดเธียอวไมอร่ ้หูีกรออื ย่าผง้ถชู ึงายเขสาอจงะรควู้น่านฉ้ีรันักรฉกั ันซาทนั้งโคด”ู่ ร
“ถ้าเปน็ อยา่ งนั้น ฉันยังไม่เห็นทางวา่ คณุ จะสมหวังได้ยังไง” พราวพลิ าศโคลง
ศรี ษะอยา่ งอ่อนใจ ไดแอนธาเชดิ คางข้ึนเมอ่ื เห็นท่าทนี ั้น
ก็จะดขี “้นึ เธเอองคดิ วจ่าฉะทันนโกอหยกกู่ ัลบะซสานิ ฉโดันรมทีวำธิไมขี ใอนงฉเมันอ่ื เขขาอแเคพ่ตยี ้องเงธกอาหรใลชีก้เทธอางเอปอน็ กเคไปรอ่ื ทงมกุ อื อเยพา่ อ่ื ง
ทรมานใจฉัน”

“คณุ มีอะไรอีกหรอื เปลา่ ฉันจะนอนแล้ว” สาวน้อยตัดบท
วา่ เขารกั“ฉเธันอแคต่ ม้อันงกจะารตจ้อะงบเปอน็กเเธรออ่ื งวโ่ากหถก้าซานเพโดรราบะหอัวกใรจกั ขเธอองเขหามรอืีไวพ้เยพาือ่ ยฉาัมนทเทำใา่ หน้้เันธแอหเชลอื่ะ
พราวพิลาศ ต่อให้ตอนน้ีเธอได้ตัวของเขาเอาไว้ แต่ฉันจะมาทวงคนื เรว็ ๆ น้ี หลังจากที่
เรอ่ื งทุกอย่างจบส้นิ ลงแล้ว อยา่ ลำพองใจไปนักเลย”

“ขอบคุณท่เี ตือน ปดิ ประตูห้องให้ฉันด้วย ถ้าคุณจะออกไปแล้ว” เธอหันไป
บอกแล้วเดนิ ไปหยบิ ถงุ เสอ้ื ผ้าบนเตยี งมาเทออกดู โดยไม่หันไปมองหน้าคนพูด
ฟังเรมิ่ ห“นมเี่ดธคอวจาะมไอมด่ฟทังนทฉี่ ันพพูดรใาชวไ่ พหิลมา”ศกครำะถแาทมกใถนงุ ทเสำน้อื อผง้าขล่มงบขนู่ขเอตงยี ไดงแแลอ้วนหธันาไปทมำอใงหส้คานว
งามด้วยสายตาเยน็ ชา
ของตัว“เฉอังนกค่อดิ นวเ่าปค็นุณอพันูดดมับาแกรไกปแลอ้วยไา่ดงแทอสี่ นอธงาคอื เลถกิ ้าคจาะยใยหา้ดพคี ิษุณซนะทา่ จเี ถะอเละกิแสมว่คมุณเขาใอหย้สา่ งามทีี่
สาม ผ้ชู ายคนน้ี ตอ่ ให้คุณเอาใสพ่ านมาให้ฟรๆี ฉันยังต้องขอคดิ ดูกอ่ น ถ้าเขาจะหน้า
มืดรกั ผ้หู ญงิ อยา่ งคุณจรงิ กเ็ อาไปเถอะ พวกคณุ น่ะเหมาะสมกันดอี ยู่แล้ว!”

สาบานเลยว่าเธอนะ่ เรยี บรอ้ ย แต่ครั้งน้มี ันสดุ ทนแล้วจรงิ ๆ ขืนใครต้องอยกู่ ับ
แมน่ น่ี านๆ คงต้องเชก็ ประสาท

“โอ...นี่เธอโกรธฉันหรอื พราวพิลาศ ฉันไมไ่ ด้ต้ังใจจะทำให้เธอเข้าใจผิด ฉันอาจ
จะรักซานโดร แตฉ่ ันรวู้ ่าซานโดรรักเธอ ฉันไมไ่ ด้ตั้งใจจะแยง่ เขามาจากเธอเลยนะ”

สหี น้าและน้ำเสยี งทีเ่ ปลีย่ นไปอย่างปัจจบุ ันทันดว่ นของไดแอนธา พร้อมกับ
สายตาเดือดเน้อื ร้อนใจทีม่ องมายังเธอทำให้พราวพิลาศอ้าปากค้าง กำลังนกึ วา่ เจ้า
หล่อนเกดิ อาการสตแิ ตกอะไรทำนองน้ันหรอื เปลา่ แต่กร็ สู้ าเหตไุ ด้ทันทเี มอ่ื มีเสยี ง
เย็นชาดังข้นึ จากประตหู ้องท่ีเธอหันหลังให้

“ถ้าเธอหมดเรอ่ื งทีจ่ ะพดู ก็ออกไปได้แล้วไดแอนธา ฉันต้องการพักผ่อน”
พราวพิลาศตัวแขง็ มองหน้าไดแอนธาซงึ่ ไมพ่ ูดอะไร แต่สายตาที่มองไปด้านหลัง
ฉายแววตัดพ้อปนน้อยใจพรอ้ มกับเงาวาววับของน้ำตา

เหลอื เชอื่ จรงิ ๆ ผ้หู ญงิ คนน้ี ถ้ามีการแจกรางวัลดารานำแสดงหญิงยอดเยี่ยม
เธอจะโหวตให้เจ้าหล่อนไปเลย!

16

มาเฟียล้ างมาเฟีย...จดุ จบของ ลีออน ซานโซวีโน

ไดแอนธาเดนิ ออกไปจากห้ องแล้ ว สาวน้อยจึงหันกลับไปหยิบเสอ้ื ผ้าทเ่ี ทไว้บน
เตยี งออกมาดูโดยไมส่ นใจคนทเ่ี ข้ามาในห้อง แตถ่ ้าเธอหวังทีจ่ ะให้เขาพดู อะไรก่อนละ
ก็ นับว่าผดิ ถนัด เพราะซานโดรเพยี งเดินเฉยี ดเธอเข้าไปในห้องน้ำด้านใน ทำให้พราว
พิลาศมองตามด้วยความงนุ งง ต้องถลันไปดทู ่ตี ู้เส้อื ผ้าแล้วเบกิ ตากว้างเมื่อเหน็ เสอ้ื ผ้า
ลผาู้ชศารยบี หเลปาดิ ยกชรดุะเอปย๋า่ใูดนูดน้ว้ัยนควตามามรดอ้ ้วนยใกจกระ่อเนป๋าจเะดคินรทางาองใอบกเมลา็กซง่ึ วางอยู่ปลายเตยี ง พราวพิ

ไมน่ ะ! เธอจะต้องนอนห้องเดยี วกับเขาจรงิ ๆ หรอื เตียงก็มีอยู่แคเ่ ตยี งเดยี ว
แล้วเธอจะนอนทีไ่ หน แถมทน่ี ่ีกไ็ ม่ใชบ่ ้านของเขา ดึกขนาดน้แี ล้วคงจะไม่มีใครหาห้อง
นอนให้เธอใหม่แนๆ่ !

สาวน้อยหันซา้ ยหันขวาก่อนจะหยุดสายตาอยทู่ โี่ ซฟารบั แขกซง่ึ มตี ัวหน่งึ ยาว
พอสมควร

นอนทน่ี ั่นกแ็ ล้วกัน...ตัดสนิ ใจได้แล้วพราวพิลาศกจ็ ัดการหาหมอนกับผ้าหม่ แต่
ปรากฏวา่ ผ้าหม่ มีแคผ่ ืนเดียวซง่ึ อยู่บนเตยี ง อากาศทคี่ ่อนข้างเย็นทำให้สาวน้อยถอนใจ
เสฮงือสกยั ดจ้วะยต้อไมง่รใ้จชู ะ้ผจ้าัดเชกดา็ รตอัวยหา่ ่มงไนรอนเพสรยี าลวพะมิล้ังาศไจปะคห้นนใานวตตา้เู ยสหอ้ื รผอื้าเแปตลก่ ่า็ไกมไ็ ่มมีช่ร้ดูุ ทเธี่นออเนปน็สคำรนอขง้ี
หนาวเสยี ด้วย

มอื เลก็ จัดการโยนหมอนลงบนโซฟาแล้วข้ึนไปทดลองนอน โซฟาสน้ั กวา่ ตัวเธอ
หนอ่ ย แตก่ ว้างจนเมื่องอตัวเลก็ น้อยกพ็ อดกี ัน แล้วจะไปหาผ้าห่มมาจากไหน พราวพิ
ลาศลกุ ข้ึนยนื เดนิ ไปเดนิ มาสักพัก รา่ งสงู ใหญก่ เ็ ดนิ ออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าขนหนูพัน
รอบสะโพกอย่างหม่ินเหม่ สาวน้อยหน้าแดงจัดรบี หันหนีทันที

ภาพเปลอื ยครงึ่ ท่อนของชายฉกรรจ์ กายแกรง่ ประกอบด้วยซกิ ซ์แพก็ ราวกับ
ซสเาู ปวอๆร์คมอ่อเนดโลลขกอกงค็ เขงจายะเังหต็นิดดต้วายกมับันเธไอมเไ่ ปด็น้นแา่ นเก่ ลียด แตก่ ลับนา่ ดชู วนเคลิบเคล้ิม ซง่ึ
พราวพิลาศหาเสอ้ื ผ้าท่ีจะเอาไปผลัดเปลีย่ นหลังอาบน้ำเสรจ็ กอ่ นจะหันไปเข้า
หใส้อร่งานว้ำกับแอตย่ตคู่ ากนลเดับยี เบวิกในโพห้ลองงค้าพงราเวมพอื่ ิลเหาน็ศรซบีานหันโดหรนสีเลปัด็นผร้าอขบนทหส่ี นอูทง้ทิงแันลท้วีทคีต่ ้น้ังหสาตกไิ าดง้ เกแงกม้มา
ร้อนผา่ วราวกับอังไฟมาหมาดๆ เธออยากกรดี รอ้ งแบบสาวสติเสยี แล้วหาอะไรมาฟาด
เขาให้หนักๆ ให้สาสมกับความหน้าทนของมหาโจรในคราบของอภิมหาเศรษฐคี นน้ี
เหลือเกิน

หญงิ สาวกล้ันใจเดนิ เข้าไปอาบน้ำโดยหอบเอาเสอ้ื ผ้าทจี่ ะผลัดเปลย่ี นเข้าไปด้วย
เตใรนั้งว็ ใหจ้อใจชงะนเ้ ใส้ชำ้อืมเ้ ผปผี ้็นา้าเขผกน้า่าเหหปม่น็นใูทผนย่ี ้าคังเชนืไมด็น่ไต้ีดัว้ใหชแาอ้ กปกี เรปแงยีคฟก่ผันเืนสแเยี ดลหยี ะมวรดบี คเปงพลจระย่ี าหนวนพชาลิดุวาเแพศยเรล่ าะือสงกว่าทวงจ่นีเตะ้อม็ไยมทอ่ใี ชากบ้ม่อนันน้ำเอจพะยรดา่างึะง
ผ้าขนหนผู ืนโตแล้วหอบเส้อื ผ้าทใี่ ช้แล้วออกไปข้างนอก โยนใสต่ ะกรา้ หน้าห้องน้ำซง่ึ มี
เสอ้ื ผ้าของเขาอยู่ก่อนหน้าน้ี
ซานโดรปิดไฟกลางห้องแล้ว เหลือท้งิ ไว้เพยี งไฟหัวเตยี ง รา่ งใหญก่ ำยำนอน
เหยียดกนิ พ้นื ทเ่ี กอื บจะเต็มเตยี งแถมยังนอนไมห่ ม่ ผ้า ตาคมกล้าสดี ำสนิทปรายมองมา
ยังเธอนิ่งๆ แตไ่ มพ่ ดู อะไรเหมือนเคย พราว-พลิ าศเองกเ็ มนิ หนีด้วยท่าทางปกตทิ ่สี ดุ ทั้ง
ท่ใี บหน้าแสนจะรอ้ นผ่าว หญิงสาวหัวใจเต้นแรง เมอื่ สำนกึ ได้ว่ายามดกึ สงัดน้ี เธอ
อาศัยอยกู่ ับเขาเพยี งสองคนในห้องนอนรโหฐาน
หวังแตเ่ พียงว่าอันธพาลมาเฟียจะไมล่ กุ ข้นึ มารงั แกเธอก็แล้วกัน เพราะตั้งแตเ่ กิด
เรอื่ งที่เขาไปฉุดลากเธอจากคอนโดฯ ไปสนามบินและแย่งพาสปอร์ตของเธอไป ทั้งค่กู ็
ยังไม่ได้เปิดปากพูดกันโดยตรง
พแปลิ รางศผคสมดิ าซอวงึ่ยนแ่า้อหง้ยงไมหเด่เมปินา็นดไปสๆทขุ ้งินเตธักัอวลคเงงอบตนน้อกงโาซนยฟอลานงแจทละั้ง้วนผหอมยนเิบปจกียงึ รกพะอบเปยว๋าา่า่ ใงหบนมเ้เีอลพ็กนรอขาะออไกงมเม่มธาีไอดหครา์เวยปาไาน่ ปผหมาตหาวพเรเี รพยี า่อืวว

สค้ิววเยขต้มวเัดลมิกอสงงู ไเปหมยัองื เนตจยี ะงถอายม่าวงา่ไมมีป่เตัญม็ หใาจอะไกรพ็ ไหบมว่าซแลานะหโดมรอมนอขงอมงาเอธยอ่แู กล็อ้วยู่ข้าใงบๆหนเข้าดาุกรา้ ว
โกรธจรงิ ๆ แล้วนะ! จะไมพ่ ดู ด้วยเลยตลอดชาตคิ อยดูส!ิ

มาม้วนพเปร็นาวกพ้อลิ นากศลเมม้มๆปากวแางนห่นนุนกห้ัมวแลลง้ควลว้ามนตหัวาลเสงน้อื อผน้าอหีกงชายดุ จาชกักถผงุ ้าเสขอ้นื ผห้านทูผี่เหนื ลใือหญข่เอ้ึนา
มาคลมุ ตัว ข่มใจหลับตาลงทั้งท่ียังกำลังโกรธจัดทโี่ ดนขโมยแม้แต่หมอนหนุน ไอ้ข้ี
ขโมยหน้าไมอ่ ายเอ๊ย!

สาวน้อยพยายามผอ่ นลมหายใจให้ชา้ ลงเพอ่ื ตั้งสติ หัวใจยังเต้นต้กึ ต้ักเพราะไม่รู้
ว่าจะโดนหาเรอ่ื งอกี หรอื เปลา่

ในห้องมแี ตค่ วามเงยี บเน่นิ นาน ไม่มีทที ่าวา่ คนบนเตยี งจะลุกข้นึ มา รา่ งแข็งทอ่ื
ของเธอจงึ เรม่ิ ผอ่ นคลาย แล้วขดตัวเลก็ น้อยเพราะความหนาว ดงึ ผ้าขนหนมู าซกุ อยู่
ใต้คาง ความคดิ เรม่ิ ไม่ปะตดิ ปะตอ่ เพราะกำลังเคล้มิ หลับไป

พราวพิลาศปรอื ตาเกือบตนื่ เมื่อร้สู กึ ตัวยามถูกอ้มุ จนตัวลอย แตอ่ าการวางเธอลง
เจบอนนาเไเปตวล้ยีแืนองอกน่ ยตห่าานงบแาารผงาปว่วิดเกบลับางรอังีไกแหคลมระั้งผเ้าธหอม่ กรผสู้อ่ ืนกึนหหทนน่ีคักาวทอาม่ีค้ึงอลุบมแลตอก่นงุ่ ม็เอหายกน่าอ่ ื่องใอยหนื่แ้เลกจะะิดเงครว่ มิ่วงาขเมก้นึ ิอนเมบกอ่ือวรนุ่่าจา่ องะันถฝูกนนื หา่ลย่อืมินหตุ้มดาี
ข้ึนมาหาสาเหตุนั้น

พราวพลิ าศร้สู กึ ตัวข้ นึ อีกคร้งั ในยามสายเกอื บเก้ าโมงเช้า พยายามขยับตัวลกุ
แตท่ ำไม่ได้ เธอกะพรบิ ตาปรบิ ๆ อยา่ งงุนงง แล้วก้มลงมองทอ่ นแขนหนักอ้ึงทรี่ ัดรอบ
เอวคอด ลมหายใจอนุ่ ๆ ทเี่ ป่ารดหน้าผากเนยี นเพราะคนทกี่ อดเธอเอาไว้นอนบน
หมอนใบเดียวกับเธอ คางของเขาอยู่ชดิ ศรี ษะของเธอ แผ่นหลังบอบบางแนบชดิ ไปกับ
แผงอกกว้างและกายแกรง่ อุน่ จัด

ขนทกุ เส้นในกายสาวลกุ พรบ่ึ ด้วยความต่นื ตกใจกับความใกล้ชดิ ในระดับน้ี
หัวใจเต้นรัวแรงราวกับเพ่ิงออกกำลังกายอยา่ งหนัก รา่ งแขง็ ทือ่ ในอาการตอ่ ต้าน กอ่ น
จะรบี ด้ินออกจากพันธนาการท่รี ัดเอาไว้ด้วยความอับอายปนโกรธเม่อื รสู้ กึ ตัวและมสี ติ

เต็มท่ี

“ปลอ่ ยนะ! ซานโดร!”
เธอร้อน“ยวอบู มไปพหดู มดด้วยแใบล้หวเนห้ารเอรยี”วเปเขน็ าสงมจึี ัดงำเสรยส้ีู งกึ หเห้าวมขอื ้านงหตัูวเอพงรเป้อมน็ จคูบนเแปพะ้ปทะ่ีจบำตน้อศงรี พษูดะจกันบ
เขาก่อน

“ไม่ได้อยากพดู ด้วยสกั นดิ ปล่อยส!ิ ”
“ผมงว่ ง อย่าเพ่ิงลุกได้ไหม” ซานโดรบน่ พึมพำแล้วกอดเธอแน่นกว่าเดมิ
“อยากนอนกน็ อนไปสิ แตอ่ ยา่ มายงุ่ กับรา่ งกายของคนอน่ื ได้ไหม”
“ขอยมื กอดนดิ เดยี ว ไม่เห็นต้องบ่น”
“ไม่ได้บน่ แต่ไม่ชอบ อยากกอดก็ไปกอดคนอน่ื ส”ิ
“หงึ อีกแล้ว ยังไมห่ ายโกรธอกี หรอื ” ซานโดรลากเสยี งยาวล้อเลยี นเหมือนระอา
ใจ

“ฉันไมไ่ ด้หึงคุณ เลิกพูดบ้าๆ เสยี ท”ี
“นั่นสิ ขนาดมคี นใสพ่ านมาให้ แพงยังต้องขอคดิ ดกู ่อนเลยน”่ี คนพดู ตาขนุ่
ขวาง

พราวพิลาศเงียบไม่ตอบคำถามน้ัน ขนื ต่อปากตอ่ คำกันอย่อู ยา่ งน้ีคงไมไ่ ด้ไปไหน
แน่ สาวน้อยจิกปลายเลบ็ ลงบนท่อนแขนแกรง่ เตม็ แรง แล้วดันตัวหนเี ตม็ ที่จนหลุด
ออกมาได้

“โว้ย! จะเลน่ ตัวไปถงึ ไหนแม่คุณ ผมไม่ได้จูบกับยายไดแอนธาเข้าใจไหม เธอ
มาจบู ผมเอง”

“แล้วมันตา่ งกันตรงไหนละ่ ถ้าไมอ่ ยากกค็ งถอยห่างแล้วละ ใชไ่ หม ฉันไมเ่ หน็
อย่างนั้นน”่ี เธอหันขวับไปโต้เสยี งแข็งด้วยความลืมตัว รา่ งแกรง่ ลกุ ข้นึ นัง่ ชนั เขา่ บน
ทน่ี อน สบตากับเธอด้วยทว่ งท่าสง่างามราวกับพระราชา

“ไหนบอกวา่ ไม่ได้หงึ อยากร้ทู ำไมไม่ถามดๆี ”

“ไมไ่ ด้หึงแต่เกลยี ด ไม่อยากร้ดู ้วย ถ้าอยากให้เธอหงึ หรอื ทำให้ดอนโจเซฟเชอ่ื
วา่ คุณไมไ่ ด้รักเธอ ก็ไปหาคนอ่นื มารบั บทนั้นสิ ฉันไม่ได้อยากมีสว่ นรว่ มกับรกั สามเส้า
นห่ี รอกนะ”

“อ้อ! ข้อกล่าวหาใหม่สนิ ะ ในสายตาของแพงนผี่ มมันเลวทุกอย่างเลยใชไ่ หม”
เปน็ ควสามายจรตงิาทเย้ังน็หมชาดทจ่ี ร้อ้ดู งวี ม่าาผท้หู ำญใหิง้พครนานวพ้ันลิแาสศดเงมลนิ ะหคนร้เากหง่นขี นาดรไหอู้ นยวู่ า่ ดส้วง่ิ ยทไ่กี ดล้ป่ารวะหจาักเขษา์กไัมบ่
สายตามาแล้ว และทสี่ ำคัญ เธอร้ดู วี ่าเหตุผลทีพ่ ยายามผลักไสเขาออกห่างคืออะไร
พราวพิลาศกลัวใจตัวเอง กลัววา่ จะย่ิงถลำลกึ ลงไปมากกวา่ เดมิ จนไม่หลงเหลืออะไร
เปน็ ของตัวเอง

หนุม่ ก้าสวาลวงนจ้อากยเหตันยี หงจลึังงรไปบี เหดยนิ บิ เเกสอื ้อื บผเ้าปท็นี่โวซ่งิ ฟเขาโ้าดหย้อไงมนย่ ้ำอมตอเสบยีโตง้ทุบเปหรน็ ะจตาูหก้อหงานง้ำตดาัวงโ่าคชรายม
ตามหลัง ทำให้มอื ท่ีกำลังถอดเสอ้ื ผ้าชะงักค้าง

อยา่ ง “ไเมดเ่ก็ วบ้น้าแ!ม้แเตกต่ ง่ แอ่ ตสว่้กู ง่ิับหปนศี ี าจถท้าแ่ี ผพมงจสะรต้าง้อขง้ึนไดม้หาัวเอใงจใขชอไ่ งหแมพงกเส็จยี ะแตร้องงทที่ตลาามยหกาำแพถ้างรทวู้ กุ ่า
โแกพนงเจสะยขี ้งขี หล้วานดมตากามขดน้วายดเนส้ี ยี งผสมบคถงปแลล่อ้วยกใ็มหีเส้กยีลงับฝไปเี ทต้าั้งกแ้าตว่วหันา่ งแอรอกกนไั่นปแลพ้วร”าวพซลิ าานศโยดืนรอต้ึงะ
หใหัว้เอขก้มอแัดขแง็ นแลน่ ้วดก้ว้ายวคเขว้าาไมปนอ้อายบนใจ้ำจในต้ฝมัืกอบทัว่ีถอดเสอ้ื ผ้าช้นิ ตอ่ ไปเรม่ิ สัน่ รวบรวมกำลังใจ

ผ้ชู ายบ้าๆ ทำไมต้องมาพดู อะไรอย่างน้ีด้วย จะอยากได้หัวใจของเธอไปทำไมใน
เมอ่ื ตัวเองก็ไม่เคยแสดงทที า่ ว่าจะมอบสงิ่ เดียวกันกลับคนื ไมเ่ คยบอกวา่ จะให้เธอมี
ความหมายพิเศษอะไรในชวี ติ ของเขาสักครงั้

ผู้หญิงทไ่ี หนจะมีความมัน่ ใจถ้าเคยถกู ทาบทามให้เป็นนางบำเรอมาแล้วคร้ังหนง่ึ
ลแถะ่ มเขคาิดยบัง้าจงบู หกรัอบื เผปู้หลญ่าวิงา่ คเธนอนจั้นะเอใานสเทมิ ธือ่ ์ ิใเขนาฐเาดนาะไดอ้อะไยรู่แไปล้ตวั้วงค่าเำธถอาอมยกาับกเรร้อู่ื ทงำสไว่มนไมต่ัอวแธบบิ าบยนมั้นา
หรอื วา่ ...นทิ านทเี่ ขาเลา่
พราวพลิ าศยน่ หัวค้วิ อาบน้ำช้าลง น้ำตาหยุดไหลโดยไมร่ ้ตู ัวเมอื่ พยายามระลึก

ถึงนทิ านที่เขาเคยเลา่ ให้ฟังกับข้อเทจ็ จรงิ ท่ีได้รบั ร้มู าแล้ว
สาวน้อยอาบน้ำเรว็ ข้นึ รบี แต่งตัวใหม่ออกมาข้างนอก ซานโดรไมอ่ ยู่ในห้อง

แล้ว แตก่ างเกงท่ีเขาใสเ่ ม่อื คนื อยใู่ นตะกรา้ ผ้า ถ้าเขาไมไ่ ปอาบน้ำห้องอน่ื ก็แปลว่าจะ
ซกั แห้งเสยี ละม้ัง พราวพิลาศยน่ จมกู ไปนัง่ ท่ีชดุ รับแขกแล้วแต่งหน้าเลก็ น้อยด้วย
เครอ่ื งสำอางทต่ี ิดไว้ในกระเป๋าใบเลก็ ก่อนจะออกเดินตามหาเขา

ระเบียงหินกว้างติดหน้าผามสี ายลมอ่อนๆ บางเบา ได้ยินเสยี งคล่ืนซัดแว่วมาแต่
ไกล ภมู ปิ ระเทศด้านลา่ งและทะเลสคี รามเข้มมองออกไปเหน็ เสน้ ขอบฟ้าสดุ สายตา
บรรยากาศทสี่ งบแจม่ ใส แสนโรแมนตกิ แต่ไม่เหมาะกับอารมณ์ ของเธอในขณะน้เี ลย
พราวพิลาศเดนิ ผ่านประตูเข้าไปเหน็ เพยี งโจเซฟนัง่ อยคู่ นเดียวบนเก้าอ้ีนอน

“มานัง่ นี่สพิ ราวพิลาศ จัดการอาหารเชา้ ของหนเู สยี ” เสยี งเชญิ ชวนนั้นทำให้
สาวน้อยกะพรบิ ตาปรบิ ๆ เพราะชายสงู วัยไม่ได้แม้แต่จะชายตามองมาด้วยซ้ำ

“ฉันจำเสยี งฝีเท้าของหนไู ด้” โจเซฟบอกเหมอื นจะรทู้ ันความคดิ ของเธอ เขา
พยุงกายข้ึน แล้วหันหน้ามา มีไปป์ อันใหญเ่ อยี งอยูข่ ้างหนึง่ ใต้เรยี วหนวดสนั้ สดี ำแซม
ขาว

“อรณุ สวัสด์ คิ ่ะ คนอ่นื ๆ ไปไหนเสยี ล่ะคะ”
“ซานโดรกลับไปทีโ่ รม เขาฝากหนเู อาไว้ทีน่ ่ีกับฉัน สว่ นไดแอนธาเข้าไปใน
เมอื ง”

“กลับไปทีโ่ รม” สาวน้อยทวนคำอย่างงนุ งง ใบหน้าเปล่ยี นสเี พราะไม่คดิ วา่ เขาจะ
ท้ิงเธอไว้กับคนแปลกหน้าทน่ี ่ี

“ซานโดรเปน็ เหมอื นลูกชายของฉัน เขาคงไมฝ่ ากหนูไว้ถ้าคิดว่าฉันปกป้องหนู
ไมไ่ ด้ ไม่ต้องหว่ งหรอกพราวพลิ าศ เด๋ยี วพรงุ่ น้ีเขาก็กลับมารบั หนแู ล้ว เขามีงานสำคัญ
ที่ท่าเรอื คืนน้ี ให้หนูไปด้วยไม่ได้”

“ลูกชาย ไหนไดแอนธาบอกวา่ คุณเปน็ มาเฟียทค่ี ้มุ ครองซานโดรอยูไ่ ม่ใชห่ รอื
คะ” หลดุ ปากถามออกไปแล้ว พราวพิลาศก็หน้าแดงกำ่ เพราะโจเซฟนิ่งไปเหมอื น
แปลกใจกับคำพดู ของเธอ

“ไดแอนธาอาจจะคดิ อย่างนั้นเพราะไม่ร้คู วามจรงิ ฉันไมไ่ ด้เป็นคนค้มุ ครองซาน
โดร ถ้าจะพูดกันตามตรง...” สหี น้าของชายสงู วัยเหมอื นปรากฏความภาคภมู ใิ จปน
ลคะรออาบยคใรจัวข้ึนเมราาพวึบงู่ พหานเขึง่ ามากเหลือ“เเขกานิ ตา่ งสหว่ านกฉทันีค่ ุ้มเปคน็ รแอคงฉแ่ บัน็กแอลัปะพแกว่ๆกเราททีต่ ีน่ าม่อี ืดกี บหอลดายไปร้อชยวั่
ขณะ”

“คณุ ยังไม่แกข่ นาดนั้นหรอกคะ่ ” พราวพิลาศบอกเสยี งอ่อนเมอื่ เหน็ ความรสู้ กึ
ผดิ ภายใต้ความเยือกเย็นในสายตาของเขา เธอนั่งลงบนเก้าอ้ี ตรงหน้าคอื โต๊ะวาง
อาหารเชา้ แบบบรกิ ารตัวเองหลายอย่าง

“ฉันอายเุ จด็ สบิ ปแี ล้วพราวพลิ าศ ซานโดรไม่ได้บอกหนูหรอกหรอื ”

ข้นึ มาเหคมำบืออนกมเชีลวี่านติ ้ันเทปำน็ ใหค้พรง้ั รแารวกพทิลมี่ าัศน่ หใัจวขใ้จึนเมต้านโดแรยงทันคทวาวี ม่าทนรงิทจาำนทณซ่ี าเนกโาดะรซเาลน่าโคตือรคนิ วีผาุดม
จรงิ อยา่ งไม่มขี ้อสงสยั
ครอบคนร่ีใัวชฟไั่งหเทมา่คนือั้นสงิ่ ทเี่ ขาแตต้อ่เงธกอากรบลัอบกหเวธาอดเรปะน็แวนงัยจๆนไมก่ ล้านทิ านทแ่ีจละะถไา่ มยพ่ ทยอาดยใาหม้คเขน้าใในจ
ความหมายทีเ่ ขาสอ่ื ออกมาให้รู้ ก้อนเน้ืออ่อนนุ่มในหัวอกเต้นแรง เลือดฉีดซา่ นจน
ใบหน้าเรยี วสวยแดงกำ่ ด้วยความหวังอันแรงกล้า หัวใจพองด้วยความเบกิ บานอัน
แปลกประหลาด

“ไม่ได้เล่าโดยตรงหรอกคะ่ เขาเป็นรองหัวหน้ากลมุ่ มาเฟียของคณุ ใชไ่ หมคะ”
คนปลูก“ใฝชัง่วซิถาที นาโงดแหรค่งมงคาเิดฟวียา่ ใมหัน้ซยาานกโทดจ่ี ระมเาลต่าั้เงรแอ่ื ตงเ่ มขาาเจฟำคยี ใวนามโไลดก้ สเขมัายทนำ้ีใใหห้้หฉันนฟูภังูมิใฉจสันมเปกน็ับ
ความพยายามที่ฉันได้ทุ่มเทลงไปทกุ นาที เขาไปไกลกว่าฉันมาก ถึงเราจะมีความเห็นไม่
ตรงกันมากมาย แต่ฉันไม่เคยผดิ หวังในตัวเขาเลย มแี ตฉ่ ันท่ที ำให้เขาผิดหวัง”

“พวกคุณโกรธกัน” สาวน้อยถามอย่างออ่ นโยน
“มันไม่ควรจะเป็นอยา่ งน้ัน แต่ฉันกพ็ ยายามแก้ตัว ซานโดรเกลียดชวี ิตแบบ
มาเฟีย แตเ่ ขากย็ ังดูแลทกุ คนทีเ่ หลอื อยู่ ไม่ใชเ่ รอ่ื งงา่ ยที่จะต่อส้กู ับจติ ใจของตัวเอง

เพ่อื รกั ษาสงิ่ ท่อี ยากทำลายลง” เปน็ คร้ังแรกท่นี ้ำเสยี งของโจเซฟออ่ นล้าลงเท่ากับอายุ
ของเขาเอง มีประกายแหง่ ความทกุ ข์ ทรมานในดวงตาสดี ำสนิทท่ีมองมายังเธอ จนพราว
พิลาศนกึ เหน็ ใจ

“เขาไมอ่ ยากทำผดิ ใชไ่ หมคะ”
“ใช่ สำหรับเขาแล้ว ฉันอาจเปน็ คนเลวคนหนึ่ง แตฉ่ ันก็ปรารถนาท่ีจะลบล้าง
ความผิดในอดตี ซงึ่ ฉันเคยทำมาแล้วจนถึงวาระสดุ ท้ายของชวี ิต หนเู หน็ หมูบ่ ้านด้าน
ลา่ งนัน่ ไหม ฉันดูแลคนทไี่ ด้รับความอยตุ ธิ รรม คนทไ่ี มม่ โี อกาสเทยี บเทา่ กับคนธรรมดา
มาหลายชวั่ อายคุ น คนพวกน้อี าจจะไม่ใชค่ นดใี นสายตาของคนทั่วไป หรอื มีมาตรฐาน
การดำเนินชวี ิตท่ดี ีแบบทีโ่ ลกของหนยู ึดถืออยู่ แต่ฉันสรา้ งพวกเขามากับมือ แล้วจะท้ิง
ใวหาง้พมวือกจเาขกาธเผุรกชจิญิ มชืดะทตั้งาหกมรรดมและหแลตงฉ่ ผันดิ จมะาสกรข้า้นึงกอฎยข่างอนง้ันมาหเรฟอื ยี พขร้ึนาวมพาเิลพาอื่ ศควฉบันคจุมะพไวมก่ยเอขมา
ซานโดรเองกค็ วรจะทำอยา่ งเดยี วกัน”
“ทำแบบน้ันซานโดรจะไมย่ ง่ิ เหน่ือยมากข้นึ หรอื คะ”
“เขาอาจจะเหนอื่ ย แตต่ ราบใดทยี่ ังมมี าเฟยี หลงเหลอื อยใู่ นอิตาลี ถ้าเราถอย
อเปอน็ กมมาาเฟียคเนอชงเวั่ สทยี รี่ ออกีอ”ยู่ก็จะถือโอกาสเข้าไปแทนท่ี ถึงตอนนั้นอาจจะรา้ ยกวา่ ตอนทีเ่ ขา
พราวพิลาศอ้งึ ไปกับคำอธบิ ายน้ัน เข้าใจความหมายทเ่ี ขากำลังพดู ถงึ ดี ท่าเรอื ท่ี
กรซี ถกู เผา คนของเขาถกู ทำร้าย แล้วไหนยังเรอื่ งท่จี ะมคี นวางแผนระเบิดเรอื เดอะ
เมดิเตอร์ เรเนี ยน พาเลซ กับแผนการซงึ่ เธอไมร่ ้ทู ที่ า่ เรอื ไพรอิ ุสอีกละ่ วางระเบิด! ให้
ตายสิ เธอลมื เรอื่ งน้ไี ด้อย่างไร!
“ดอนโจเซฟคะ มีเรอื่ งหนึง่ ทีซ่ านโดรจะต้องรโู้ ดยเรว็ ทส่ี ดุ คะ่ ”
“ท่ีรักคะ กำลังคยุ อะไรกันอยู่หรอื คะ” เสยี งหวานไพเราะที่แทรกเข้ามาทำให้
โจเซฟเล่อื นสายตาไปจากใบหน้าร้อนรนของพราวพลิ าศ ไดแอนธายืนอย่หู น้าประตู
ห้อง กำลังมองท้ังคู่ด้วยสายตาหวาดระแวง
“ไดแอนธา นึกว่าเธอจะอยู่ในเมืองทั้งวันน้ีเสยี อกี ”

“ไม่มีอะไรน่าสนใจนีค่ ะ ฉันอยากกลับมาอย่กู ับคุณมากกว่า แล้วนี่ซานโดรไป
ไหนเสยี ล่ะคะ”

“เขาไปทำธุระแถวน้ีแหละ เด๋ียวก็กลับมา” คำตอบทโ่ี จเซฟตอบภรรยาทำให้พราว
พลิ าศย่นหัวค้วิ แต่เขากลับมองเธอแล้วย้มิ ให้บางๆ

“พราวพิลาศ หนไู ปพักผอ่ นก่อนเถอะ ห้องขวามอื สดุ เปน็ ห้องทำงานของฉันเอง
คงมอี ะไรทที่ ำให้หนูสนใจได้บ้างระหว่างทรี่ อซานโดรอยทู่ ี่นี่ เด๋ยี วฉันจะให้เดก็ จัดอาหาร
เชา้ เข้าไปให้” โจเซฟดงึ กญุ แจสองดอกออกมาสง่ ให้พราวพิลาศ ทำให้ไดแอนธาเม้ม
ปากแนน่

ขนาดเธอที่ได้ชอื่ ว่าเปน็ ภรรยาของเขา ยังไม่เคยได้รับอนญุ าตให้เฉียดกรายเข้า
กไแปม็เลใ้จ้นยี ะงอหเ้อยธงูด่อน้วร้ันยาวกกันสับำมผหาู้หรกับญวโ่างิจสทเบิซไี่ ปรฟ้สี แตลิปส้วัญงิ่ ทถญ่เี งึธาจอคะรนแ้เู สกหดนย่ี งวึ่งอกอับกเเขวอา่าากหไล็วล้้วสงนในหแอลตงเเ่กธปาอน็มมสาารง่ิกมทขณ่ีไนด์ บ้ารนดบั ไเกตหายีนรงบเอแทกตา่ นเ่เลขั้นาา่
และคาดเดาเอาเองท้ังสน้ิ

“ถ้าเป็นไปได้ หนูอยากพูดกับคณุ โดยเรว็ ท่สี ดุ ” พราวพลิ าศสบตากับชายสงู วัย
“ถ้าเสรจ็ ธรุ ะแล้ว ฉันจะให้คนไปเรยี กก็แล้วกัน” เขาให้คำยนื ยันเสยี งอ่อนโยน
พราวพิลาศจำใจลกุ ข้นึ และเดนิ ออกจากห้อง ท้ิงสามีภรรยาเอาไว้ด้านหลัง
แตห่ ลังจากทรี่ ับประทานอาหารเชา้ แล้ว คนของโจเซฟกม็ าแจ้งแกพ่ ราวพลิ าศวา่
เขามีธุระสำคัญท่ีอ่นื และจะไม่กลับมาจนกระทั่งถึงคืนน้ี
ผนกึ เร“ยี ดบอรนอ้ ทยา่สนง่ ฝใหา้กเธโอน้ตพเอราาวไวพ้ใลิ หา้คศุณเปดดิ ้วอยอคก่ะอซ่านินญหลอังรจนิ าาก”ทสี่คานวรใบัชใย้ ชืน่ อ้ ซออกงไสปขี แาลว้วเรยี บปิด
รปู ภาพ‘ทอะยเ่าลอดอ้ากนไหปลจังาโกตห๊ะ้อทงำงทาำนงาขนอขงอฉงันฉันปจุม่ นเกปวิด่าทฉอันงจเหะกลอลื ังบอเขย้าใู่ มตา้โต๊ะทำมงหี า้นองดล้าับนอซย้ายูห่ มลอืัง
เถด้าด็เลขยาเดทจี่ยนงกไปวา่แฉลัน้วหรแอื ลซะาฉนันโดยังรจไมะ่กมาลเับปเิดขป้ามระาตเู อใหง้.เ.ธ.โอจเเขซ้าฟไป’ หลบอยู่ในนั้น อย่าออกมา
พราวพิลาศอ่านทวนข้อความอยู่สามรอบ ก็เงยหน้าข้นึ อยา่ งงนุ งง ลองคลำมือ

เข้าไปใต้โต๊ะ พบปุ่มทองเหลืองอันเลก็ ๆ อยูจ่ รงิ และเมอ่ื เธอกดก็มเี สยี งครดื คราดหลัง
ภาพถา่ ย ประตูไม้ซง่ึ กลืนไปกับผนังห้องขนาดสงู กวา่ หกฟุตและกว้างราวครงึ่ เมตรเลอื่ น
ออก ข้างหลังประตไู ม้ยังมีประตหู ินหนาหนักซอ้ นทับอยูอ่ ีกทซี งึ่ เธอไมร่ วู้ ่าทำไมต้อง
ทำให้มสี องชนั้
ได้จากดพ้ารนาใวนพลิ มาศีหทลดอลดอไฟงเแขบ้าบไปกดร้ะานตกุในซกงึ่เ็ หเม็นื่อปเปุ่มดิสขที ้ึนองกเเ็หหลน็ ือบงันอไกี ดอขัน้ันซเตงึ่ ส้ยี าๆมาลรงถไปปิดใปนรหะ้อตงู
ผนังหนิ ค่อนข้างเยน็ ซงึ่ เตม็ ไปด้วยตู้เก็บเอกสารมากมาย และทางเดินค่อนข้างมดื
เหมือนอโุ มงค์ ซงึ่ คงจะทอดออกไปถึงที่ไหนสกั ที่

ทางลับ! โอ๊ย! ถ้าเป็นอยา่ งน้ีแล้วเธอจะแจ้งข่าวเรอื่ งวางระเบดิ ให้ซานโดรได้
อย่างไร ไวเท่าความคิด เท้าเลก็ รบี วง่ิ กลับไปยังห้องของตัวเองเพอ่ื หยบิ โทรศพั ท์ มือถือ
แล้วกลับเข้ามาที่ห้องทำงานของโจเซฟอีกครงั้
แพลยะาแยลามเ้วธเโอธทโอรทก.ร็ต.หอ่ ลหสาาายเยขคใารหั้งแมต่อพม่ กี รือคาวถรพัอื้ง ขิลแอาตศงค่ ขชรบาง้ั ยรนมหิ ้ีปฝนลมุี่ปาาปยกิดสจเาอนยาเเจไปว็บน็ ้ ดคแ้วนลยะทลยเ่ี าักงงคอื สงบงั ปหจดิ ะรอไณดย์้ซหู่องม่ึ ยไั้น่ามงกด่ นันีอ้ันยแา่ มงย้จง่ิะ

สท่ี มุ่ เศษ ณ ท่าเรอื พาณชิ ย์น้ำลึกของตระกูลกัสซนี ี บังเกดิ ความชลุ มุน
วุน่ วายขนาดใหญเ่ มื่อตำรวจตดิ อาวธุ ครบมือเข้าควบคุมเรอื ขนสนิ ค้าท่ีเพงิ่ เข้าเทียบทา่
จนเกิดการยิงตอ่ ส้กู ันอยา่ งดเุ ดอื ด
กัปตันเ“มมือ่ ันไเดก้ยิดินบเ้าสอยี ะงไรปขืน้นึ นนัดี!่ แ”รกดลังอี ขอ้ึนน ซานโซวโี น ผุดลุกข้ึนยนื จากหอบังคับของ
“ตำรวจมันมาล้อมเราเอาไว้หมดแล้วครับดอน” ลกู น้องคนหนึ่งของลีออนวิ่งเข้า
มาบอก พร้อมกับเสยี งประกาศจากเจ้าหน้าทต่ี ำรวจให้ทกุ คนเข้ามอบตัวดังข้ึนกกึ ก้อง
จนได้ยนิ ไปทัว่ ค้งุ น้ำ
รนบี ม่ีเดันินรไไู้ ปดค้ยวัง้าไปงวนื ่ากเรลาขจ้นะึ ขมนาถขืออเงอวาันไวน้ ้”ี
“บ้าฉบิ ! ลีออนชะโงกหน้าออกไปดู แล้ว
สบถเสยี งห้วน

“เอาอย่างไรดคี รับท่าน พวกมันมากันเต็มไปหมด”

“เอาเฮลิคอปเตอร์ออกได้ไหม”

“ถ้าพวกมันข้นึ มาบนเรอื ได้กค็ งจะลำบากครบั อาจจะหนไี ม่ทัน”

“ฉันจะต้องขนยาออกไปด้วย ไมง่ ั้นรอบน้เี ราจะต้องขาดทุนมหาศาลแน่
นังผู้หญิงพวกน้ันยังพอว่า พวกแกเอาคนขนของไปท่เี ฮลิคอปเตอร์แล้วหาคนมายงิ
คุ้มกัน ห้ามถอยเดด็ ขาด”

“ครบั ดอนลอี อน” ลูกน้องนายน้ันรับปากพรอ้ มกับวง่ิ ออกไปดำเนนิ การตามคำ
สัง่

สบิ นาทตี ่อมาตำรวจสว่ นหนึง่ ก็เรมิ่ ข้นึ มาบนเรอื ได้ ในขณะที่เสยี งใบพัด
เฮลคิ อปเตอร์กด็ ังกระหม่ึ อาวุธที่ทั้งสองฝา่ ยสาดใสเ่ ข้าหากันบังเกิดประกายไฟจาก
สะเก็ดระเบิดในความมืด เพราะคนของลอี อนพยายามยิงไฟทกุ ดวงในทีเ่ กดิ เหตุจนดับ
หมด บังเกิดความสับสนอลหม่านไปทั่วเม่ือคนรา้ ยสตู้ ายไมย่ อมให้เข้าจับกมุ ตัว
ท่ามกลางความมืด

“วงิ่ ออกไปเลยครับดอน เด๋ยี วผมจะยิงคุ้มกันให้เอง”
เงาตะค่มุ ของคนกลุม่ หน่งึ วง่ิ ไปข้นึ เฮลิคอปเตอร์ ทำให้ซานโดรซงึ่ อยไู่ กลออกไป
อีกด้านพรอ้ มจลู โี อและคนของเขา กรอกเสยี งเข้าไปในไมโครโฟนทีป่ กเสอ้ื บอกเอ็นริ
โก้ทอ่ี ย่ไู มไ่ กล

“ไอ้ลอี อนมันหนไี ปแล้ว บอกคนของคณุ ยิงสกัดเอาไว้ ขนื จับตัวไมไ่ ด้ มันจะ
ต้องพ้นคดีอีกแน”่

“ผมเหน็ แล้ว ทุกคนยิงสกัด อยา่ ให้มันหนไี ปได้”
“ระเบิดเฮลิคอปเตอร์เลยดีไหมครบั ” ผู้ชว่ ยคนหน่งึ ของเอน็ รโิ ก้หันมาถาม
คเสรยีง่ึ งผปนื“สถดม้าังกมสับันนเบสัน่ นิยี หขงวร้ึนัน่อ้ แไงลหค้ววรหไวปยญทุดคั่วไรมอา่าไงณดโอ้กาดย็บโิงรอไเิ ดวยณ้เขลอทยง่า”คเรนชอื าทย่ไี ดหซ้รนงึ่ บั กมุ่ บันอาคอดกนเจคอบ็ ำอจสกางั่ ไกกปทับต้ังผั้งส้ใแู อตตง้บเ่ ฝวังังล่ คาับสบาัมญทชุ่มา

“บ้าฉบิ ! นม่ี ันใชอ้ าพาช2ี 1 เลยหรอื วะ!”
“มันเรม่ิ ค้าอาวุธสงครามด้วยน่ีครับ ปนื ของเรายิงไมไ่ ด้ผลเลยครบั มันจะต้อง
หปนนื ีตไปดิ ไเดค้แรนอื่ ๆง่ ย”ิงคลนกู รขะอเบงเิดอขน็ อรงโิ กเข้บาอทกำงาเนมื่อไมเฮเ่ ปลน็ ิคผอลปหเตลอังรจ์ลากอทย่ียตังิวอขอ้ึนกสไงูปแหลละาบยนิ นหัดา่ งออกไป
“ระยำ! มันจะหนอี อกไปได้แล้ว” ซานโดรสบถ หันไปกระชากเครอ่ื งยงิ จรวด
อาร์พจี ี22 จากลูกน้องคนหนึง่ มาแบกเอาไว้ เอ็นรโิ ก้หันมาเหน็ สบถน้ำไหลไฟดับเมอ่ื
รา่ งสงู ใหญเ่ อาเครอ่ื งดังกลา่ วประทับบ่า
“โธ่โว้ย! มันมีของพรรค์ น้เี ก็บเอาไว้ได้ยังไงวะ พรงุ่ น้เี ถอะ ฉันจะต้องโดนเรยี ก
สอบสวนหนักแน่!”
ประสทิ เธอิภน็ าพรโิ จกา้พกูดกยารังจไับมเท่ รันดขารา์รดะคดำับสซงู าขนอโงดเรฮกล็ปคิ ลออ่ ปยเตออาวร์ุธทอีใ่ ชอใ้กนไปสงคแรมา้จมะพลแาดตเก่ ป็โ้าดเพนรปาีกะ
จนเครอื่ งเอียงกระเทเ่ ร่ เสยี งระเบดิ ดังกึกก้อง เกิดประกายไฟบนท้องฟ้า
เฮลิคอปเตอร์บนิ ทลุ ักทุเล อาจจะระเบิดได้ทกุ วินาที
“ถ้าเราโชคดี เด๋ียวมันคงจะตกไปเอง เรยี กเฮลิคอปเตอร์ของเราออกมาตามล่า
ไเขอ้า้หฝอั่งกไดน้ั”น่ กันเถอะ เจ้าหน้าทเ่ี อน็ รโิ ก้ คุณสัง่ ให้เรอื ออกไปตามด้วย เผ่ือมันจะวา่ ยหนี
“ซนิ ญอร์กัสซนี ี ผมไม่เคยอนุญาตให้คณุ นำอาวุธสงครามเข้ามาจับกมุ คนร้าย”
เอ็นรโิ ก้ตะโกนอยา่ งเดอื ดจัด
“คุณไม่ได้บอกผมนี่ ถ้าไม่ยงิ ให้เครอ่ื งมันเสยี การทรงตัว แล้วมันระเบดิ ท่าเรอื
แขตอ่เงถผยี มงเรคอ่ื ุณงไจมะ่เรปับน็ ผเรดิ อ่ืชงอกบับไผหมวหรเอื ด๋ียผวมพววา่ กตมอันนกนห็ ้คี นณุ ไี ปคหวมรทดมุ่” เวลซาาไนปโจดับรคตนอกรา้กยลโับนแ่นละมวัวง่ิ
กลับเข้าไปทางโกดังสนิ ค้า ซง่ึ จอดเฮลคิ อปเตอร์ฉกุ เฉินเอาไว้ด้านบน ไม่สนใจสหี น้า
เหมือนจะหมดความอดทนของนายตำรวจใหญ่
“ผมได้ขา่ วว่าเขาเปน็ เพ่ือนกับ เฟรดดรกิ ลไี ลยเู ชนโก เจ้าพ่อนักค้าอาวุธ
สงครามในรัสเซยี ” ลูกน้องของเอ็นรโิ ก้เงยหน้าข้นึ บอกอย่างแหยงๆ เมอื่ เหน็ สหี น้า

ราวกับจะฆ่าคนของผ้บู ังคับบัญชา
“เออ จะอะไรกช็ า่ งมันเถอะ แกสัง่ ให้เอาเรอื ออก ควบคมุ ทางน้ใี ห้ได้ ใคร

พยายามหนีให้จับตายให้หมด”
“ผมจะอยู่ชว่ ยทางน้เี อง คณุ ไมต่ ้องหว่ ง ไปชว่ ยซานโดรเถอะครับ” จูลโี อท่มี า

ถงึ ตัวตั้งแต่เมอ่ื ไรไม่รู้ กลา่ วข้นึ ข้างๆ เอ็นรโิ ก้ ทำให้นายตำรวจหัวหน้าสายงาน
อาชญากรรมพยักหน้าและวิ่งตามหลังซานโดรไป

ไดแอนธาพลิกกายจากรา่ งทเี่ ธอข้ นึ ทาบทับลงบนเตยี ง หลังจากเสยี งหอบ
หายใจอันหนักหนว่ งของคนเบ้ืองล่างยังไมท่ ันขาดห้วง เสยี งโทรศพั ท์ มอื ถอื ท่ีดังข้ึนก็
บง่ บอกวา่ เกมกามจะต้องยตุ ลิ งเพียงเท่านั้น
เหน็ดเห“วนา่ ือ่ ไงย”กลายเปส็นาถวมงงึามทมึงแอลง้วใบผหดุ นล้าุกขขอ้นึ งนชัง้รู่ จักนทีแ่ยทกบโทจระศชัพนทเธ์ ขอ้ึนรัแบตส่ดายเู หมือนเขใาบจหะนไม้า่
ได้สังเกตเหน็ ด้วยซ้ำ

“แกวา่ อะไรนะ ลีออนน่ะเหรอ” รา่ งสนั ทัดเดินออกไปคุยที่ระเบียง หยบิ กางเกง
มาใสอ่ ย่างลวกๆ ทำให้ไดแอนธามองตามด้วยความประหลาดใจ เขาคุยอยูพ่ ักใหญ่
ด้วยสหี น้าเครง่ เครยี ดจึงกลับเข้ามาในห้อง

“เกดิ อะไรข้นึ หรอื คาโร”
“ก็ไอ้ลอี อนนะ่ สิ มันถกู จับแล้ว เม่อื สกั ไมถ่ ึงชัว่ โมงมานเี่ อง ซานโดรพาพวก
ตำรวจบกุ จับยาเสพติดกับโสเภณีข้ามชาตทิ ี่มาพรอ้ มกับเรอื ขนสนิ ค้าซง่ึ เข้าเทียบทา่ ตอน
สที่ ่มุ ”
“ซานโดรอย่างน้ันหรอื คุณเข้าใจอะไรผดิ ไปหรอื เปล่า เขาเพง่ิ มาพบกับดอน
โจเซฟวันน้เี องนะ”
“ผมเข้าใจไม่ผิดหรอก มันกำแหงนัก กล้าแข็งข้อกับเราถึงขนาดน้ี แล้วยังให้
ความรว่ มมอื กับตำรวจอกี น่คี ณุ คิดวา่ ดอนโจเซฟร้เู รอ่ื งน้ีแล้วหรอื ยัง”
“น่าจะรนู้ ะคะ เขายังพานังผู้หญิงเอเชยี คนนั้นมาด้วย แตม่ ันกลับออกไปแล้ว

ตอนเทย่ี งพร้อมกับดอนโจเซฟเข้าไปในโรม กอ่ นทีฉ่ ันจะมาหาคุณยังไงละ่ ”
“เป็นอยา่ งท่ีคดิ เอาไว้ไม่มีผดิ งานน้ผี มหุ้นกับลีออนไปเยอะ ถ้าขืนมันให้การ

ซัดทอด เราคงจะลำบากแน”่
“งั้น...เราก็ปดิ ปากเขาเสยี สคิ ะ คนตายพูดไมไ่ ด้อยแู่ ล้วน”่ี ไดแอนธาเสนอเสยี ง

หวาน ทำให้อันเดรยี หันมามองเธอด้วยแววตาพงึ พอใจ
“คุณนมี่ ันยอดหญิงจรงิ ๆ ไดแอนธา ผมบอกหรอื ยังว่ารกั คุณมากข้นึ ทุกที”
“ฉันไมเ่ บอื่ ทจ่ี ะฟังหรอกค่ะ เพราะฉันกร็ กั คุณด้วยเหมอื นกัน” คำตอบของเธอ
ทำให้ชรู้ กั หัวเราะเสยี งดังก้อง กอ่ นทีเ่ สยี งหัวเราะน้ันจะจางลงเม่อื เห็นใบหน้าสลดของ
เธอ

“มีอะไรหรอื คณุ ไมส่ บายใจเรอื่ งอะไร หรอื ไอ้แกน่ ั่นทำให้คุณไมพ่ อใจอีก”

“ไม่ใชห่ รอกค่ะ คณุ ก็รวู้ ่าเด๋ียวน้ีเขาไรน้ ้ำยาจะตาย แต่เราจะต้องอยูก่ ันไปแบบน้ี
อกับกี นคุณานอเทย่า่าไงรเหปิดรอืเผคยะอ”ันเดรยี ฉันไม่อยากลักลอบมาหาคุณอย่างน้อี ีกแล้ว ฉันอยากอยู่
“โธ่ เรอ่ื งแค่น้เี อง มอี ะไรทผ่ี มไมอ่ ยากทำเพือ่ คณุ หรอื ผมวางแผนเรอ่ื งน้ีมานาน
แล้ว ตั้งแตท่ ่ีซานโดรหักหน้าผมคร้งั กอ่ น แล้วดอนโจเซฟยังให้ท้ายมันอกี ครั้งน้มี ันยัง
ผยองมาพบกับดอนโจเซฟถึงที่นี่ ผมเบื่อท่จี ะอย่ใู ต้เงาของสามีคุณเต็มทแี ล้ว” น้ำเสยี ง
ที่บง่ บอกถงึ ความเจบ็ แค้นนั้น ทำให้ไดแอนธาเผยรอยย้ิม

“คณุ มีแผนการยังไงหรอื คะคาโร”

“อกี สองวันข้างหน้านแี่ หละไดแอนธา พรงุ่ น้ีเราจะสง่ สารให้ซานโดร ถ้ามันยังไม่
ยอมให้เราเรยี กเกบ็ ค่าคุ้มครองเพ่มิ และใหอั้ผนเลดปรรยี ะอโยธบชิ านย์ ตแาผมนทีกผ่ ามรเใรหยี ้ไกดรแ้อองนธตารฟะังกอูลยก่าัสง
ซนี ีจะต้องได้รบั บทเรยี นอย่างสาสม”
ละเอยี ด โดยมีสายตากระตือรอื รน้ แสดงความชน่ื ชมของเธอท่ที ำให้เขาภาคภมู ิใจอยา่ ง
ล้นเหลอื

“แล้วคณุ จะทำยังไงกับดอนโจเซฟคะ”
“เรอ่ื งนั้นผมคงต้องให้คุณชว่ ยนดิ หนอ่ ย คุณรงั เกยี จท่ีจะกำจัดเขาหรอื เปลา่ ได

แอนธา”

“ฉันยินดีทำทกุ อยา่ งเพอ่ื คณุ เพื่อให้เราได้อยดู่ ้วยกันอีกครัง้ คุณร้ดู ยี ง่ิ กว่าอะไร
นะคะคาโร”

“งั้นเราต้องลงมือทันทที ่ีสามขี องคณุ กลับมา ไม่งั้นดอนโจเซฟกจ็ ะต้องเป็น
เส้ยี นหนาม เขาอาจจะให้ความชว่ ยเหลอื ไอ้นอกคอกนัน่ ก็ได้”

“แล้วผู้ชว่ ยอีกคนของดอนโจเซฟล่ะคะ”
“ผมลองเกรนิ่ ดูแล้ว คดิ ว่าเขาน่าจะให้ความรว่ มมอื กับผม สว่ นไอ้ทป่ี รกึ ษาตัวดี
นัน่ มันไม่ยอมรว่ มมอื ด้วย เราคงต้องกำจัดมันอกี คน แตค่ ณุ วางใจเถอะ ผมมี
แผนการเอาไว้แล้วเหมือนกัน” ชายวัยกลางคนแสยะย้ิม

“คุณเคยบอกว่าดอนโจเซฟแต่งต้ังตำแหน่งรองหัวหน้ากล่มุ ด้วยไมใ่ ชห่ รอื คะ
แล้วจะจัดการกับเขายังไง”
ล้างบาง“มเคาเยฟมยี ใี เคมรอื่ เหเก็นือมบันสทบิ ่ีไปหกี น่อลนะ่ กม็ แี ต่สัญลักษณ์ กับตำนาน ตอนทีม่ ันบกุ ที่นเี่ พื่อ
ว่ากันว่าดอนโจเซฟให้มันทำงานกับทีป่ รกึ ษาของเขา
มกแตัีหดห่ฟรอืลันจังพะจหูดากลงบเาหอนตยจกุ ่ใูบานกรเณไ็ งมา์ ใม่มนใีดื คครร้งัเบหนา็นั้นงหทคนีนอื ้าีท่อมาม่ี ันจาจแอะหกี เ่งปรน็ถอ้จายมิตรันว้าวมิทขยอี อยาขงจู่ คอรวงงิ คาดมงอจมนงาโรใจักหเภ้ซเรักฟาเดกหีใไ็ น็ นดเ้ค”สรยี ้ังนแอัารนนกเขแดลอร้ยีวง
อันเดรยี

คอื คนทที่ไี่ปดร้รกึ บั ษผาลองาารน์ตชูโรน้ิ ทโ่ใี บกแลด้ชงดใิ นโจรเอซบฟยมส่ี ากบิ ปกีวา่รใว่ คมรกแับมไ้กอร้ระอทงั่งหมัวอื หขนว้าาอตยำ่านงเาขนาทีเ่ ปอน็ าเรพ์ตียโู งร
เงาสำหรบั อันเดรยี โจเซฟสัง่ ให้อาร์ตูโรกับรองหัวหน้ากลมุ่ ทำงานนั้นเพื่อหักหน้าเขา
ทำให้ความศรัทธาและจงรกั ภักดีต่อคนท่ไี มเ่ คยมใี ครเหน็ หน้าย่ิงเพม่ิ พนู ถงึ ขีดสดุ
ทป่ี รกึ ษแามค้จนะสมนีติทำแขหอนงต่งเัวปเ็นอถงคึงมุมกือำขลวังาคขนองทอี่มาีฝชีมญือาทกี่สรดชุ ขอ่ื ดอังงกแหลง่่มุ อจติ ำนาลวี นมแากตโ่ จเซซงฟ่ึ วกา่ ลกัับนใวหา่ ้
ข้นึ ตรงกับรองหัวหน้ากลุ่มผู้น้ี การเฉลมิ ฉลองในคร้งั นั้นทกุ คนล้วนชน่ื ชมสรรเสรญิ
เงาทไ่ี มไ่ ด้อย่ดู ้วยในงานเล้ียง แตก่ ลับได้รับเครดติ ไปเต็มๆ แตเ่ ขาผ้ซู งึ่ ทำงานหนักและ

เสย่ี งชวี ติ เพอ่ื กลมุ่ มานานนับสบิ ปี กลับต้องนัง่ ฟังและเสแสรง้ ยกยอคนทต่ี นไม่เคย
เห็นด้วยความยอกแสยงในหัวอก

อันเดรยี ใชค้ วามพยายามเปน็ เวลาหลายปีเพอ่ื หาวา่ ‘ใคร’ คอื รองหัวหน้าคนที่ว่า
เนก้ี ลแยี ตด่ทกุ อเยกา่ ลงียล้ดวนที่ใมคแี รตต่ค่อวใาคมรดมำักมพืดดู ถคึงลมำันไปรทาวางกไับหเนปก็น็มผอ้นู งำไแมหเ่ ห่งจน็ ติ ว‘ิญเงาญ’ าณทน่ี ับวซันง่ึเทขำาใยหง่ิ ้
ทศรรงทั อธทิาตธอ่ิพโลจยเซิ่งฟในไมกเ่ลค่มุ ยขเสออ่งื เมหถลอ่าอยาลชงญตาามกกรามลาเเฟวลียา เงอาันซงเึ่ ดเขรายี ไจมงึ ่เเคชยอ่ื รว้สู ่ากเึ ปถ็นงึ จตัติวตวทินยาขทอวงา่
หัวหน้ากลมุ่ โดยมีทปี่ รกึ ษาคอยให้ความชว่ ยเหลือ

ความลับซง่ึ ไม่เคยมใี ครไขปรศิ นาได้ ทรงพลังย่ิงกวา่ ตัวตนท่ีมีอยจู่ รงิ อยา่ งเขา ท่ี
มาแห่งความจงรกั ภักดีซง่ึ ทำให้คนท่คี ิดทรยศหวัน่ เกรง หากเขากลัวมัน เขาจะต้องพ่าย
แพ้ตลอดกาล

ไอ้ทีป่ รกึ ษาตัวดีนั่นกอ็ ีกคน เขารวู้ า่ มันไมช่ อบเขา หลายครงั้ ทีส่ ายตาของมัน
มอาอรง์ตมโู ารอเปยน็า่ งคหนยเั่งดเยีชงวิ ทโ่ี จแเลซะฟยไ้มิ วร้ใาจวยกิง่ ับกรวเู้ า่ทใา่ คทรันคแวลาะมเปล็นับคทนเี่ ขเดาเียกว็บทงเ่ีำคเอยาเไหวน็้ใน‘ใเงจา’ วา่ กันวา่

“แล้วถ้ามันไม่ใชแ่ ค่ตำนานล่ะคะ คณุ เล่าว่าเขาร้จู ักกับพันธมติ รทเี่ ป็นมาเฟียท่ี
ชคิ าโกกับนวิ ยอร์กด้วย ถ้าเขาขอความชว่ ยเหลอื จากพวกน้ันแล้วกลับมาตลบหลังเรา
จะทำยังไง”

“ผมตั้งใจจะโยนความผดิ ให้ไอ้ทปี่ รกึ ษา ว่าเราจำเปน็ ต้องฆ่าเพราะมันทรยศอยู่
แล้ว มอื ซ้ายของดอนโจเซฟอยูข่ ้างเรา ถ้าไอ้รองหัวหน้านัน่ มีตัวตนอยู่จรงิ ๆ มันจะ
ต้องปรากฏตัวข้นึ มาตดิ กับเราเอง”
เหมอื น“สคาณุ วนฉ้อลยาทดมจี่ รองิ งๆหนุ่มคนะ่ ักคกาโฬี รา”ของไมดหแาอวนิทธยาาบลอัยกซงึ่ เปต็นาททมี่ี่หอมงาเยขปาอเตง็มขไอปงดส้วายวๆประกาย

“คราวน้ีคณุ จะใช้จา่ ยยังไง อยากได้อะไร กข็ อให้บอกผม ผมจะดูแลคณุ ให้ดียงิ่
กว่าไอ้แก่นัน่ สักสบิ เท่า”

“เพราะอยา่ งน้ไี งคะ ฉันถึงรักคุณเหลอื เกิน คุณเข้าใจฉันทุกอยา่ ง และมากกว่า

ใครทั้งหมด” หลอ่ นฉะอ้อน ปล่อยผ้าเชด็ ตัวทพี่ ันรอบตัวตกลงบนพ้ืนด้วยท่าทางเย้า
ยวน ปรอื สายตาหวานเย้มิ มองเขาอยา่ งเชญิ ชวน

21 อาพาชี หรอื เอเอช-64 อาพาชี (AH-64 Apache) เปน็ เฮลิคอปเตอร์โจมตี มี 2 เครอื่ งยนต์ 4 ใบพัด
พร้อมล้อ 3 ล้อ และห้องนักบินแบบเรยี งเดียวสำหรบั 2 ท่นี ัง่
22 เครอื่ งยงิ จรวดอาร์พจี ี (Rocket-propelled grenade หรอื RPG) เป็นอาวธุ ตอ่ ส้รู ถถังขนาดเลก็
ช7)นดิตปามระลทำดับับบา่ เยปงิ ็นอปาาวกุธลเสำกรมลิ ้อเพงื่อกใวช้า้ทง ำ4ล0ายมรมถถ. ังใชห้ลรกูอื จยราวนดยขนนตา์ ตด่าง8ๆ2 มม. (RPG-2) และขนาด 85 มม. (RPG-
รวมทั้งสงั หารบคุ คลท่อี ยู่เปน็ กลมุ่ ก้อน

17

การแบล็กเมล์ ราชนั แหง่ ท้ องทะเล

มโทอรงศดพั ้วแทย์ ปอสดอหี โกนมด้าไงู มเชเ่เหป้าน็นว็ ันเมบถิตอัดรรม์ทาโ่ี ทรซ. านเขโ้าดมรานหงัล่ อายยใู่คนรั้งโตรองพนัเกขาปยดิ ้ ิมเคอรออ่ืกงมาเโลด็กยนม้อเี อยน็ เมรอืโ่ิ กเป้นดิัง่
ชายหนุ่มในชดุ กางเกงยีนและเสอ้ื เชต้ิ สดี ำตัวเดมิ ท่ีใสต่ ้ังแต่เมอ่ื คนื ตอนน้ี

มอมแมมไปด้วยคราบฝุ่นและเหงอื่ ไคล เพราะหลังจากงานเสรจ็ รวบรวมตัวผู้ต้องหาท่ี
จับได้มาไว้ทโ่ี รงพัก และเรม่ิ ลงมือสอบสวน ซาน-โดร จูลีโอ และคนของเขากย็ ังไมไ่ ด้
กลับไปอาบน้ำนอน เพียงอาศัยโซฟาตัวยาวท่สี ถานตี ำรวจผลัดกันนอนคนละสองสาม
ชัว่ โมงกอ่ นเช้า และลุกข้ึนมาซดกาแฟแก้งว่ ง ทวา่ ใบหน้าคมสนั น้ันมีรอ่ งรอยความ
เหนอ่ื ยล้าเพียงเลก็ น้อย และยังทรงอำนาจ กวนโทสะอยู่ทกุ ประการ

“ผมจะต้องรายงานข้นึ ไปข้างบน คุณไมม่ สี ทิ ธ์ ใิ ชอ้ าวุธสงคราม คณุ เปน็ พลเมือง
นะซนิ ญอร์กัสซนี ”ี

ซานโดรเงยหน้าข้ึนมองนายตำรวจหนุ่มแล้วหรตี่ าลง เพราะต้ังแต่เกิดเรอ่ื งมาจน
ถึงตอนน้ี เอ็นรโิ ก้กย็ ังกัดเขาไม่เลิก

กแ็ คอ่ าวุธปืนร้ายแรงไมก่ ีก่ ระบอกกับเฮลคิ อปเตอร์หนึ่งลำ น่ถี ้าอีกฝา่ ยเหน็ คลัง
แสงของเขา ไมย่ ่นื ฟ้องศาลโลกเลยหรอื อยา่ งไร ไอ้พวกไม่สำนกึ บญุ คณุ !

“อยากทำอะไรกท็ ำเถอะเจ้าหน้าที่เอน็ รโิ ก้ แต่คราวหน้าอยา่ มาขอความชว่ ยเหลือ
จากผมกแ็ ล้วกัน อ้อ! ชว่ ยเบิกคา่ เสยี หายของทา่ เรอื จากทางรัฐบาลมาให้ผมด้วยนะ
เพราะประกันไมร่ บั เคลม”

“น่ีคุณขู่ผมใชไ่ หม”
“ผมนะ่ หรอื จะกล้าข่เู จ้าหน้าท่ีตำรวจ” ซานโดรถามเสยี งนมุ่

“ผมขอสงั่ ห้ามไม่ให้คุณสะสมของพวกน้!ี ผมจะยึดอาวุธของคณุ ”
“เหอะ! ที่แท้กอ็ ยากได้ นีค่ ุณกำลังรดี ไถพลเมืองหรอื เปลา่ ทำไมไมใ่ ห้กรม
ตำรวจออกเงินซอ้ื เองละ่ ”
“คณุ !” เอน็ รโิ ก้ยืนข้นึ แตจ่ ลู ีโอเดินเข้ามาด้วยสหี น้าเครยี ดจัด มือข้างหนง่ึ ถอื
โทรศพั ท์ มาด้วย ทำให้ท้ังคหู่ ยุดสง่ สายตาพฆิ าตและฟาดคารมกันชวั่ ขณะ
“มอี ะไรหรอื จลู โี อ”

“มคี นโทร. มาครับ บอกว่าอยากคุยกับท่าน”
ทำรสา่ ญงั สญงู ใาหณญม่เอื ดวนิ า่ เจระยี ขงอกเันปเิดขล้าำไปโพในงโหท้อรศงแพั ลท้ว์ ปเดิ อป็นรระโิตกู ้จงึ เชอ้ใ็ีนหร้เโิขก้า้รไบปี ตในอ่
จูลีโอบอก
ห้องทำงานของเขา
กมอือ่ ถนือทเ่ีจขูล้าโีกอับจเะคเรปอ่ื ดิ งลมำอื โพขงอหงลกังรจมาตกำทรวี่ปจิดเเพส่อื ยี หงาไวต้ก้น่อสนายหแนล้า้วนน้ี ั่งลงหน้าจอคอมพิวเตอร์

“ซานโดรพดู ฉันอย่ตู รงน้แี ล้ว”
“อ้อ! ยนิ ดที ่ีได้พดู กับคณุ เสยี ที พูดกับคนใหญ่คนโตนฉ่ี ันต้องเสยี เวลามากเลย
สนิ ะ คราวหน้าบอกสนุ ัขรับใช้ของคุณให้ว่องกว่าน้หี นอ่ ยสคิ รับ” เสยี งทีด่ ังมาจาก
ปลายสายอ้อู ้เี ล็กน้อยเหมอื นผ่านเครอื่ งดัดเสยี ง
“อยา่ พล่ามให้มากนัก เข้าเรอื่ งเลยดกี วา่ ” ซานโดรบอกอยา่ งรำคาญใจ ปลาย
สายจึงหัวเราะอยา่ งอารมณ์ ดี
“ไมต่ ้องใจร้อน คุณมีเวลาจนถงึ พรงุ่ น้ตี อนหกโมงเย็นเพ่ือที่จะทำตามเง่ือนไข
ของผม ไม่อย่างน้ันผมขอให้คำรับรองวา่ บรษิ ทั เดินเรอื ของตระกูลกัสซนี ีจะต้องสน้ิ
ชอื่ แน่”

“แกต้องการอะไรจากฉัน”
ส้นิ คำถามน้ันผู้ต่อรองกเ็ อย่ ถงึ ผลประโยชน์ ข้อแรกท่ตี ้องการ นัน่ คอื ให้ตระกูล
กัสซนี จี ่ายค่าคุ้มครองให้ตน คนปลายสายรา่ ยยาวนานนับนาทกี วา่ จะจบลง ก่อนจะ
เสรมิ ในตอนท้าย

“ผมจะสง่ เอกสารให้คณุ ทีหลัง เผื่อคณุ เป็นคนข้ีลืม เรอ่ื งเมอ่ื คืนน้ีคุณทำให้เรา
เสยี หายมาก ซนิ ญอร์กัสซนี ี ดังนั้นคุณจะต้องชดใช้ให้เราอยา่ งเหมาะสม”

“แกคงไมไ่ ด้มาต่อรองกับฉันแค่ข้อเดยี วหรอกม้ัง” ซานโดรทำเสยี งเยาะ
“ไม่อยา่ งแนน่ อน ข้อสอง คุณจะต้องปล่อยตัว ดอนลีออน ซาน-โซวีโน
ภายในวันพรงุ่ น้กี อ่ นหกโมงเย็น ไมอ่ ยา่ งนั้นผมคงไมอ่ าจรบั รองความปลอดภัยใน
ทรพั ย์ สนิ ของบรษิ ทั เดนิ เรอื ของคุณ” ปลายสายยังคงบอกอยา่ งอารมณ์ ดี
“แกเปน็ ใคร คนของลีออนอย่างนั้นหรอื ” ซานโดรถาม หันไปมองเอ็นรโิ ก้ซง่ึ
พยักหน้าวา่ ได้พกิ ัดตำแหนง่ ของคนรา้ ยที่โทร. เข้ามาแล้ว...เมอื งปาแลร์โม!
“ไมเ่ ห็นจะต้องถาม เมื่อก่อนคณุ เคยจา่ ยค่าคุ้มครองให้คนอ่นื ได้ ผมเองก็อยาก
มีสว่ นแบ่งบ้าง”
“ขอถามหน่อยเถอะ ฉันไม่ได้เป็นคนขังไอ้อาชญากรลอี อนไว้ แล้วฉันจะชว่ ย
เจ้านายของแกได้ยังไง”
“ผมรวู้ ่าคนระดับคณุ ทำอะไรได้บ้าง ซนิ ญอร์กัสซนี ี อยา่ นกึ วา่ ผมตาบอดไมร่ วู้ ่า
คณุ กับไอ้เจ้าหน้าทเี่ อน็ รโิ ก้จอมแสน่ ั่นสนิทกันขนาดไหน ผมไมข่ ออะไรทรี่ ้วู า่ คณุ ทำให้
ไมไ่ ด้หรอกครับ” น้ำเสยี งรทู้ ันนั้นทำให้ซาน-โดรและเอน็ รโิ ก้หันมามองหน้ากัน ฝ่าย
หลังยักไหลแ่ ล้วเมนิ หน้าหนี
“แล้วถ้าฉันไมท่ ำตามละ่ มันจะเป็นยังไง”
“ถ้าบอกตอนน้ีมันจะไมต่ ื่นเต้นน่ะสิ วันน้ีท่ีผมโทร. มากอ่ นกเ็ พอ่ื ให้คุณมีเวลา
เตรยี มตัวเอาดอนลอี อนออกจากคกุ เพราะคณุ คงต้องใช้เวลา ผมจะบอกคุณพรงุ่ น้ี
ตตาอมนทหีผ่ ้าโมมบงอเยก็นแล้วกม่อันนจทะเคี่ ปณุ ็นยจัะงดไงำ”เนนิ การปล่อยดอนลีออนหนงึ่ ชัว่ โมง ว่าถ้าคุณไม่ทำ
“แกจะตดิ ตอ่ มาอกี ทีเมื่อไร”
อฝยากู่ ขว้า่อถ“คพ้าวขรานืงุ่ มนดเ้ลีตึงกอเ็ รๆนอ่ื หง้ใานหโ้มอ้ชงย้าเลๆยง็นใเขหวา้คันเอุณนง้กผีจับะมเเจปจะ้็นาไหรมนา่ตย้าดิ ทตตีเ่่อออ่ ไ็นปอร!ะ”โไิ กรท้ ั้งบนอ้ันกแเหขลาดะ้วซยนิ นญะอครร์ บั ถน้าอเขกจาฟากัง

เสยี งอ้อู ้เี ลก็ น้อยสัง่ ลาแล้วตัดสายไป สามหน่มุ มองหน้ากันแล้วสบถ แต่ไม่มี
เวลาทำอะไร เพราะไม่กว่ี ินาทตี อ่ มา เสยี งระเบดิ ก็ดังกึกก้องข้นึ ทางด้านหน้าสถานี
ตำรวจจนอาคารสัน่ สะเทือนไปทั้งหลัง

ตมู !

รปู ทต่ี ดิ ฝาผนังรว่ งกราว เสยี งรอ้ งของใครบางคนท่ีคงจะอยดู่ ้านหน้าดังข้นึ
เคสวยีันงไสฟญั ขญองากณากรจันุดขรโะมเบยิดจาจกนรฝถ่นุ ยคนลตุ้์งมาเถสึงยี หงนข้าอหง้อคงวทาี่เมปโ็นกกลราหะจลกจใาสกการทำลายล้าง และ

“ทีน้ีคงร้แู ล้วสนิ ะ วา่ ทำไมผมต้องสะสมอาวุธสงคราม เพราะพวกคุณมันไม่มี
น้ำยา!” ซานโดรชห้ี น้าเอ็นรโิ ก้ซงึ่ พยงุ ตัวลกุ ข้ึน มองเครอ่ื งคอมพวิ เตอร์ซง่ึ ไฟดับไป
แล้วจนต้องยกมือข้ึนกุมหน้าผาก

“เลกิ ใสร่ ้ายได้แล้วโว้ย! คุณจะเกบ็ ของนั่นไว้ก็ได้ ผมจะไม่รายงานข้ึนเบ้ืองบน
แมตาเ่ผฟมยี จทะ่ปี ขาอแยลมืร์โใมชได้ ด้ว้นยับ”รอ้ ยเอร็นายรโโิ ดกย้บใอชกก้ ดำ้วลยังคตวำราวมจคกั่งวแา่คพ้นันนารยอบทเแ่ีหล็น้วทเรีขอาพบนาพ้ีจวะกต้บอุกงขจับอ
กำลังเสรมิ ครั้งใหญอ่ กี แล้ว ชายหนมุ่ มองซานโดรซง่ึ พยักหน้ารับด้วยสหี น้าไรอ้ ารมณ์

“ก็น่าจะบอกกันดๆี ถ้าขอกันตรงๆ ผมก็ไม่ใจดำหรอก”
“คุณนี่มันเปน็ อันธพาลมาเฟียชดั ๆ ผมไม่น่าจะต้องประจำการอยทู่ ่ีน่ีเลย” คำ
เรยี กขานนั้นทำให้ซานโดรนงิ่ ไปสักพัก ก่อนจะเงยหน้าข้นึ หัวเราะลั่นโดยไม่มีเหตุผล
จนเอน็ รโิ ก้สา่ ยหน้า
อกนระุมบัตวิง“นา่แยกลๆา้วรจดะี เอหาาเยรกัางไตไมงา่จมำเตเรปัวอ่ื น็มงัจนปรลมงิ ่อาๆหยลตเาัวจย้ลาปหอี กีนอว้านา่ทจน่ตี ะ่ะำจรับวผตจมัวจเไะหดไน็ม้”่จตะอ่ ทรำอไเงมอก่ไน็ ับดร้แคโิ นนก้่บร้าอผย้กูใหอไญยม่าไ่เ่ งมชค่มน่ นทีนทาั้น่รีงู้
อาชญากรกจ็ ะเหมิ เกรมิ ที่สามารถบงการอำนาจรฐั ได้
ถงึ แม้ซานโดรจะเคยชว่ ยงานเขาเอาไว้มากขนาดไหน แตด่ ้วยหน้าท่ี เอน็ รโิ ก้ก็ไม่
สด้าวมยาอรำถนทาำจงขานอสงคอนงมระาตดัรบฐาซนานเวโด้นรเสยกี ัแสตซช่นี าี ยหหานก่มุจจะทะหำจาทรงิาๆงเอกาเพ็ อองจะกม็อที ยา่างงเทปี่ค็นนไปร้าไยด้บอแกต่

ถึงจะร้อู ยา่ งน้ัน เอน็ รโิ ก้ก็ไมต่ ้องการให้ซานโดรทำ
แค่ทเ่ี ขายอมให้นักธรุ กจิ ท่ีกุมอำนาจมาเฟยี อย่เู บ้ืองหลัง ใชอ้ ำนาจมืดล้างอำนาจ

มยัืดงมโดมี ยาเไฟมยี ่ตห้อลงองเาหศลยั อื เจอ้ายหู่ นเอ้าทน็ ่ีตรำโิ รกว้หจรใอื นเจบ้าาหงคน้รางั้ที่ตกำร็ไมวจใ่ ชอีกเ่ รหอื่ ลงาทย่ถี คูกนตก้อ็ไงมแม่ ลที้วางแเลตือต่ กราบใดท่ี
“พกิ ัดกห็ ายไปแล้ว ร้แู คว่ ่าอยเู่ กาะซซิ ลิ ี ทนี่ ั่นมมี าเฟยี กลุ่มยอ่ ยเปน็ รอ้ ย ผมจะ

ไปตามตัวพวกมันถูกได้ยังไง”
ผมสอบ“จเขุด้าแไขดง็้เปอน็ยา่ทงหี่ หนน่งึ ึ่งขขอองงรผนุ่ มทผี่ไมดจ้เำปพน็ กิ หัดัวพหวนก้านทน้ีั่น่ีได้หมเดพนราัน่ ะแผหมลมะีคซวนิ ามญจอำดร์กีเปัสน็ ซพนี เิ”ี ศษ

“ก็ยังนับวา่ คณุ ไม่ไร้ประโยชน์ เสยี ทเี ดยี วเจ้าหน้าที่เอ็นรโิ ก้ เอาพกิ ัดมา ผมจะไป
ทป่ี าแลร์โม สว่ นคุณอยูจ่ ัดการเรอ่ื งท่ีน่ี ถ้าคนื น้ีผมลากตัวมันออกมาจัดการไมไ่ ด้ เรา
เห็นจะลำบากแน่”

สหี น้าของซานโดรเครง่ เครยี ดข้ึนมาจรงิ ๆ ชายหนมุ่ รับพกิ ัดจากมอื ของเจ้าหน้าท่ี
เอ็นรโิ ก้ ล่ำลากันเลก็ น้อยแล้วออกจากสถานตี ำรวจทางด้านหลังเหมือนเคย ขณะที่
ฝปรา่ ายบหปลรังาตม่อมสาเาฟยยีหอาผกี ู้บคังรคงั้ ับบัญชากรมตำรวจ เตรยี มรวบรวมกำลังพลครัง้ ใหญเ่ พอ่ื
ฟ้า เหมคือวนันเไปฟน็ ยสังัญพวญยาพณุ่งแมหาจง่ าลกาทงรา้างยด้าซนาหนนโ้ดาทรโี่หดันนไรปะสเบบิดตารกวับมจเลู ปีโน็ อกแลล้มุ่วกถ้ออนนสใจดี หำบนนักท้อง

“ไปรบั ดอนจากท่ีบ้านแล้วกลับปาแลร์โมกันกอ่ น”
“ดอนท่านกลับไปแล้วครับ โทร. มาบอกผมเมอื่ เช้าน้เี อง บอกว่าท้งิ ซนิ ญอรนิ า
เอาไว้ในห้องลับต้ังแต่เทีย่ งเมอื่ วานน้ี” จลู ีโอรายงาน มองใบหน้าเหลอื เชอ่ื ของเจ้านาย
ทร่ี วู้ า่ โจเซฟทำอะไรแบบน้ันแล้วอยากจะหัวเราะ
“ดอนทา่ นคงเป็นหว่ ง อีกหน่อยซนิ ญอรนิ าจะมาเปน็ ผ้หู ญิงของทา่ น ฝกึ เอาไว้
จะได้ชนิ ”
ซานโดรไมไ่ ด้ตอบโต้คำหยอกเย้าน้ัน แตส่ ง่ สายตาชนิดหน่งึ ให้จูลโี อ เป็นทำนอง
ว่าอย่าร้ดู ี นกึ ถงึ ใบหน้างดงามที่ชอบเม้มปากแอบมองเขา คราวน้จี ะโกรธข้ึนมาอกี สัก

เท่าไรท่ถี กู ขังอยู่นานขนาดน้ัน
“ง้ันเราไม่ต้องแวะไปที่บ้าน ออกไปตามลา่ หาตัวมันเลย เรามีเวลาน้อยเตม็ ที ยัง

เหลือคนทน่ี อี่ กี เท่าไร”
“ราวสส่ี บิ คนเศษได้ เมอ่ื คืนได้รับบาดเจ็บ หลายคนยังอย่ทู โ่ี รงพยาบาล ขอคน

ของดอนทา่ นมาสกั หนอ่ ยสคิ รบั ”
“ไมไ่ ด้ แพงอยู่ทน่ี ัน่ ดอนโจเซฟก็อย่ทู ี่นั่น คนน้อยก็ดี จะได้ไมต่ ้องมากความ”

ปครรั้ะงหกานย่ึงแเมหอ่ืง่ คเกวือามบบส้าบิ รปะกีหอำ่่ ปนรากฏข้นึ ในดวงตาของซานโดร อย่างทจ่ี ลู ีโอเคยเหน็ มาแล้ว
“ตกลง แล้วเราจะแวะไปหาดอนโจเซฟกับซนิ ญอรนิ ากอ่ นไหมครับ”
“ยังไมต่ ้อง ดอนคงดูแลแพงได้ สว่ นเราจะต้องรบี หาตัวพวกมันมาเค้นความลับ

แกคิดวา่ เป้าหมายของพวกมันอยูท่ ่ีไหน ทรพั ย์ สนิ อะไรของตระกูลกัสซนี ีที่ถ้าเกดิ ความ
กเสันยี รหาาวยกแับลเป้วยน็ าพก่ีนท้อจ่ี งะรเยว่ มียวสยายาทเลส่ี อื ดุ ด” ซานโดรพดู อย่างใครค่ รวญ สบตากับคนสนทิ ท่ีรใู้ จ

“มันเตอื นเราด้วยระเบิด ผมว่ามันอาจจะใชว้ ิธีเดยี วกัน ตอนน้เี รอื เดอะ
อเมกี ดสิเอตงอวร์ ันเรกเนวี ่ยาจนะถพงึ ฝาเัง่ ลเซทยี ลบทอา่ยถลัดำอไปย่กู ซลนิ าญงนอ้ำร์เบมผีดฟ้โู ดอยรส์ดากร็อคยร่บบู นห้านพั้นันดค้วนย”ไมร่ วมลูกเรอื

“ถ้าอพยพคนออกจากเรอื มันอาจจะลงมอื เรว็ ข้ึน หรอื อกี ทีเรากเ็ สยี ชอ่ื เสยี ง
ยับเยิน มีหวังคนทจ่ี องไว้จะพานยกเลกิ กันหมด มีทางเดียวกค็ ือ เราต้องตรวจหาว่ามัน
วางระเบิดเอาไว้ทีไ่ หนบนเรอื ”

“มีอีกทีห่ นง่ึ ทผี่ มคิดว่ามันน่าจะลงมือ” จูลโี อเปรยข้ึนด้วยทา่ ทางไตรต่ รอง ซาน
โดรบดกรามแนน่ จนข้ึนสนั รดู้ วี ่าจลู โี อหมายถึงที่ไหน
แผน่ ดิน“เพทวอกร์มนิ้นมี าอขล่มตข้คู อู่ อยนา่ เงทกนับเมนันอมร์ทีสีท่ทิ าธ่ ์เจิ ระอื มไาพรรดี อิ ไุสถ!คนบอ้าเ่ืนออ๊ยยา่ ฉงันน้แีจะนไ่ มแย่ กอโมทรให. ้ไหอา้พแมวก่ขอรกง
ฉัน แล้วสัง่ งานคนท่ที ่าเรอื ให้เพม่ิ กำลังรักษาความปลอดภัย เอาเครอื่ งตรวจหาระเบดิ
เข้าไปตรวจดทู ุกตารางน้วิ ฉันจะโทร. คยุ กับโดมนิ ิกก่อน”

“ครบั ทา่ น” จลู โี อรับคำแล้วแยกตัวออกไปสงั่ งาน ซานโดรเองก็คยุ กับโดมินิกอยู่
นานพอสมควร กอ่ นทจี่ ะรวบรวมคนเดนิ ทางกลับซซิ ลิ ี

วเปาดินประพตเรวหู าล้อวาพงบทลินำางนศาานนฬดัง่กิ สังาแปัขวห้อ่วงมๆกอื หบเธลออับกอขว้ยาา่ ตงทู่ ผอีน่ นน่ีมันงาแน้เี ปลาน็้นวสกเวะวลดา่ าย้ ุงห่สีตลบน่ืิ ังชเสมัว่บิ ่ือโโมไมงดงแ้ ยเลชนิ ้ว้าเเสลนย็กี ับงนเต้อห้ังมยแือตนเ่ ทมเ่ยี คีธงอนเปมิดอ่ื
โทรศพั ท์ ไว้เพราะไม่อยากให้แบตเตอรห่ี มด
โชคดีทภ่ี ายในห้องลับของโจเซฟมีห้องน้ำเล็กเกา่ ซง่ึ ดูเหมือนจะมกี ารใชง้ านครงั้
ล่าสดุ เม่ือไม่นานมาน้ี และเธอหยิบขวดน้ำกับแซนด์ วิชสองชน้ิ ตดิ มอื เข้ามาด้วย แต่
ตอนน้อี าหารหมดแล้ว ขืนเธอขังตัวเองเอาไว้ในน้ีคงได้หมดสตภิ ายในสองวัน เท่าน้กี ็
กำลังจะบ้าเต็มที่
ลับ เเสสยยีี งงคฝนีเทเ้ดาดินังเกขล้ามา่ วาใมนาหหย้อุดงทอำยใู่ชหดิ้สผาวนนัง้อทยก่ี ้ัรนบี รละหกุ วข่า้ึนงจกดันปลายพเรทา้าวแพนิลบาหศกูอับยปากรจะตะเูทปาิดง
ประตูลับด้วยตัวเองแต่ย้ังใจเอาไว้ กระดาษคำสัง่ ของโจเซฟซงึ่ เธอท่องจำจนข้นึ ใจยัง
โอดยรใู่ จนะกเปร็นะเคปน๋าใมบาเเลป็กิดทปเ่ีรธะอตถเู ออื งเขเท้าา่มนา้ัดน้วย เขาสัง่ เอาไว้วา่ ห้ามออกมาจนกวา่ เขาหรอื ซาน
คือใคร และเธอกย็ ังไม่รวู้ า่ คนทีอ่ ยู่อีกด้านของผนังนั้น

พราวพลิ าศตาโตเมื่อร้สู กึ วา่ ประตหู ินด้านในเคลื่อนตัวเลก็ น้อย ก่อนจะปิดลง
ตามเดิมเหมือนคนทเ่ี ข้ามาเกิดเปลีย่ นใจกะทันหัน สาวน้อยแนบหชู ดิ ผนังท่ีค่อนข้าง
หนา จนได้ยนิ เสยี งที่ลอดเข้ามาค่อนข้างเบา
ขาวแน“บไพด้ืแนอหนินธเยา็นเจขั้ดามดา้วหยาคฉวันามมอีตะนื่ ไเรตห้นรเอื พเปื่อลฟา่ัง”กาเรปสน็ นเสทยีนงาของโจเซฟ สาวน้อยกดใบหู
“ทร่ี ักคะ ฉันเป็นภรรยาของคุณนะคะ จะเข้ามาหาสามีทีห่ ้องทำงานของเขาไมไ่ ด้
เชยี วหรอื เมือ่ วานคณุ ยังอนญุ าตให้เด็กนัน่ เข้ามาทน่ี ไ่ี ด้เลย”
จะเข้าม“ามหันยไิบมคเ่ ห้นมขอื้าวนขกอันงไทดไ่ี แมอใ่ นชขธ่ าองเตดัว็กเคองนนั้นแไตมเ่ ร่ธ้เูอรอเ่ื ปงน็อเะมไรียทฉี่นัน่ี คงไม่สอดร้สู อดเห็นท่ี
ฉันไม่อยากให้เธอรู้

อะไรมาก เพราะอาจจะเป็นอันตรายตอ่ ตัวเธอเอง”
“ฉันเข้าใจคะ่ คณุ หายไปไหนมาคะเมือ่ วานน้”ี
“เกดิ เรอื่ งข้นึ ท่ที า่ เรอื ของซานโดรในโรมนดิ หน่อย ฉันเลยต้องไปชว่ ยดูแล นัน่

อะไร”

“ยากับอาหารของคณุ นะ่ สคิ ะ คุณต้องทานให้เป็นเวลา ฉันเห็นคุณเพ่งิ กลับเข้า
มา พอ่ บ้านบอกว่ายังไมไ่ ด้ทานอะไร เลยอาสายกเข้ามาให้ อยา่ โกรธฉันเลยนะคะ”
นออ่้ำเนสลยี งงพขออๆงไดกแับอนน้ำธเสาอยี ่องไนวห้ตวัวาซนงึ่ มบีขง่ ้ึนบใอนกปถหี งึ คลังวๆามนห้่วี งใยต่อคนรัก แววตาของโจเซฟจึง
“เราออกไปกินที่ระเบียงเหมอื นเดิมกไ็ ด้”
ฉเมันื่อจคะนืนัค่งเงปมน็ ีเรเพอ่ื งื่อไนม่ใชรแ่ับครน่อดิงวห่านไม่อ่เยดแนิ นเพ่ น่ ทพรี่ า่ ะนเบคยี้นงขน้าัน่วขลอมงแใรหง้
“คณุ หน้าซดี ออก
ทานในน้สี ักวันก็ได้น่ีคะ
คุณไม่สบายใจ” ท้ายเสยี งของไดแอนธากระเง้ากระงอดเลก็ น้อยจนโจเซฟหัวเราะเบาๆ
ในลำคอ

หน้า ม“งีข้ันนกมเ็ ปอังาอมาบวใาหงมเส่นยี มุ่ สน”ิ ่ิมทา่ โทจาเงซนฟ่ากมอนิ งใบกหาแนฟ้าหขออมงภกรรรนุ่ ยาทแ่เีลดะินซเปุขท้ามีย่ ัางวเหางน็ ถคาดวันไวล้ตอรยง
อ้อยอง่ิ กับถ้วยยาใบเลก็ และน้ำเปลา่

“ให้ฉันนวดบ่าให้คณุ นะคะ เมือ่ คืนได้นอนบ้างหรอื เปลา่ ”
“นอนสามสชี่ ัว่ โมง แตฉ่ ันไม่เป็นไรมาก ฉันยังไมแ่ ก่ขนาดนั้นหรอกน่า ไดแอน
ธา”

“แหม ฉันก็ไมไ่ ด้วา่ คณุ แกเ่ สยี หน่อย ทานอาหารเช้าสคิ ะ เด๋ียวฉันจะดูแลคุณ
เอง”

ด้วยคว“านมึกตวกา่ ใเธจอเบเมอื่ อ่ืครนสู้ แกึกถอ่ ึงยอา่ ะงไฉรันบแางลอ้วยเสา่ งยี ปอักีกเขโ้าอท๊ะี่ซ!อนกค่ีเธออทำชอาะยไรสกงู ันวัยนร่!ี ”บี ปโัดจมเซันฟอรออ้ กง
เขม็ ฉดี ยาทไ่ี ดแอนธาฉดี เข้าไปในเสน้ เลือดของเขาหล่นลงบนพ้นื เหลอื น้ำยาสขี าว
เพยี งน้อยนดิ ตดิ อยู่

มอาำนรยาจาสขใตชอร้เงวขีผลอ้ทู างีเผ่ สพา่ าียนวงรชเนุ่วสี ิลตย้ี ูกมวาทวแิน่ไี ลดา้ว้ทชถีอ่ื ึงวโเจ่าจเเด็ปซส็นฟบิภกปร็เขีบรย้าิดใาเจขบถ้อียึงงวสตดงั่ิว้วทเยอี่กคงำวลาังมเผเจชบ็ ญิ แคอ้นยู่ ใบหน้ากร้านทรง
ท่ีเสยี ทา่ ต่อ

“นังอสรพษิ !” โจเซฟยกมอื ข้นึ กมุ คอ พยายามตวัดมือไปหารา่ งระหงของภรรยา
สาว แต่ไดแอนธาเบีย่ งตัวหลบทัน ทำให้เขาเสยี การทรงตัวและล้มลงบนพ้ืนเพราะจู่ๆ
แขนขากช็ าข้นึ มาเสยี เฉยๆ

“โถ...อยา่ ใจรอ้ นสคิ ะ ยิง่ คณุ โกรธเท่าไร ก็ยง่ิ เปน็ อันตรายกับหัวใจของคุณ
เทา่ นั้นนะคะทร่ี กั ”

“เธอเอาอะไรมาฉีดให้ฉัน!”
จเลรยงิ พไมษิ อ่ “ขมยอันางกเมปใันหน็ ้ไคสมุณา่รร้าทพยริษแมรทางถนี่ นกูมักสาหกกรนัดอักจกาคกะ่ตแับตเปสห่ ลำ็นหาแทรกบะั ท่เคลคี่ นนณุ ท้ำลเเี่ ปปึก็็นนทสโไี่ รดาคม้มหขี าัวจอใางกจฉอทันยะมเแู่ ลาลตอ้ว้ัีงเอจสยยี บิ าน่ กงควาุ่ณปคคี วงฉาจันมะ
ลำบากสักหนอ่ ย”
สสงหี า่ นง้าาเมหไดยยแีย่งิ อดยนหงธใยนาันยอ้มิ ดตี ยาแมมลอนะง้ีมอราาีก่เงฟไขมียอ่ชองา้ันสนดา้ี มับเขที หาพ่ี นกย่ึงจ็ แาะยหกาง่ลมเากพยายเะปงุซนต็ ซิ ัวเลิพอีไยียมงู่บ่เหตนลำพนอื ้ืนาสนอภเยาทพา่ า่ งนขน้ันอา่ งสชมาเยพซชง่ึ ดเ้ควยย
“เธอ...” โจเซฟพยายามยกมือสัน่ ระรกิ ทีแ่ ทบยกไมข่ ้ึนช้หี น้าไดแอนธา แตถ่ งึ
สเปภ็นาปพรระา่ กงกายายแขของ็ กงเรข้าาวจจะนดไูทดเุ แรอศนทุธรงัาปต้อานงใเมดนิ หนแ้าวหวนตี าของอาชญากรชอื่ ดังของอิตาลกี ็ยัง
ไมใ่ ชไ่ มร่ ้สู กึ ผดิ อย่างน้อยเธอกอ็ ย่กู ับเขามานานแสนนานตั้งแต่สมัยยังเป็น
แสมลาืดวะในกด้อาๆรยไขมแอส่ ตงาหเม่ ขาลารังถจนอาอกยกถูก่ จูักบาเผกล้ชูส้ยี าางยมดาทูเรหี่เถธมใอือชรนจ้กั ่านจยราไงงิ ดบๆ้ตำเารมไอดตช้้อั้นงคสกวงาู ารมโดดฟย้วุ้งไยเมฟช้ไ่ออ่ดกง้ยแ็วงุ่ า่ปเงกรแเ่ียหปวงล่ หวยี่ ัรยนอื หเรปลบั าน็ รยค้ธู สุรวบิกามปจิ ี
เคยชนิ ซง่ึ ไมส่ ามารถให้ความสขุ เธอได้อีกตอ่ ไป
รา่ งระหงย่างเท้าเข้าหาสามี ก้มลงดงึ อาวธุ ปนื ของเขาไปโยนเอาไว้บนโต๊ะทำงาน

แล้วคุยกับเขาตอ่ อยา่ งใจเยน็

“ตอนน้ีพิษเข้าสกู่ ระแสเลือดแล้ว คุณจะหมดแรง ตัวชา แตย่ ังพดู ได้อยู่
ประสาทสว่ นอื่นๆ ของคณุ ไม่ได้ถูกทำลายไปด้วย ดังนั้นคณุ จะร้สู กึ ถงึ ความเจบ็ ปวด
ทกุ อย่าง”
“ไม่มีความเจบ็ ปวดไหนบังคับให้ฉันทำสงิ่ ทเ่ี ธอต้องการได้หรอก ไดแอนธา”
โจเซฟเปล่งเสยี งสัน่ สะท้านออกมา ไม่มแี ม้แตเ่ รย่ี วแรงท่ีจะพยุงตัวข้นึ มาอกี เขามอง
ใบหน้างดงามท่เี จือรอยย้ิมเย้ยหยันของภรรยาสาวอยา่ งไม่อยากเชอื่ วา่ จะถกู เธอหักหลัง
หลายป“มี โาอน..้.ีฉอันยเา่ ฝเพ้าด่งิ แคู นุณใ่ อจอยย่างา่ ใงกนลั้น้ชสดิ คิ ะฉันศฉกึันษอาาคจุณจะอไยม่า่ไดงล้ฉะลเอาดียอดยทา่ กุ งแคงุณม่ มุ แตท่ ่ีรกั คะ
ว่าอะไรที่จะทำให้คณุ เจบ็ ปวดได้จรงิ ๆ” และฉันรดู้ ี

“อย่าแน่ใจนักเลย ไดแอนธา เธอต้องการอะไรจากฉัน ทำไมถึงทรยศ เปน็
เตพกรใาจะไอก้่ออันนทเดจี่ ระยี หอัวยเรา่ างะนอั้นอหกรมอื า”เพ่ือคปำถกปามดิ นคั้นวาทมำลใหะ้ไอดายแอใจนธาหันขวับมามองด้วยความตน่ื
“คณุ รเู้ รอื่ งน้ดี ้วยหรอื ฉันคิดว่าฉันทำตัวแนบเนียนแล้วเชยี วนะคะ เอาเถอะ!
ฉันยอมรบั วา่ นอนกับเขาจรงิ บอกได้ไหมว่าคณุ ร้เู รอื่ งน้ีได้ยังไง”
“สายตาท่เี ธอมองมัน และมันมองเธอยังไงละ่ ไดแอนธา ถงึ ฉันจะแก่ แตส่ ายตา
ฉันยังใชง้ านได้ดอี ยู่ อีกอยา่ งบ้านหลังน้ียังมีคนทีฉ่ ันไว้ใจได้”
“สมกับที่เป็นคณุ จรงิ ๆ ถงึ จะไม่ถกู ต้องท้ังหมด แต่น่าเสยี ดายทีค่ ณุ ไม่จัดการ
อะไรเสยี ต้ังแต่กอ่ นหน้าน้”ี

“เพราะฉันรักเธอ ฉันหวังวา่ ความรักของฉันจะทำให้เธอคิดได้แล้วกลับมาหา
ฉัน” น้ำเสยี งของโจเซฟทั้งขมขื่นและอ่อนล้า วบู หนง่ึ นั้นหัวตาของไดแอนธารอ้ นผา่ ว
เพราะความรสู้ กึ ผิด แตเ่ ธอรบี เชดิ หน้าข้ึนแล้วสลัดมันท้งิ ไป
มนุษย์ ทกุ คนเหมอื นเหรยี ญสองด้าน แม้ทา่ มกลางหัวใจที่มืดมนหยาบกระด้าง
ที่สดุ นั้น ก็ยอ่ มมแี สงสวา่ งแห่งสามัญสำนึกทรี่ ตู้ ัวอยูเ่ สมอวา่ ทำสง่ิ ถูกหรอื ผิด ทว่าแสง
สว่างน้ันอาจรบิ หรจี่ นดับมอดเพราะไม่อาจต่อสเู้ อาชนะตอ่ แรงเรา้ ของกเิ ลสตัณหา ที่

อยากจะมหี รอื อยากจะเป็น

ทจ่ี ะเปน็ แรเจง้าปขรอารงถนเมาท่ือี่เอมยอื่ ไู่ ไกมลเ่ ครายวลส้มิ ดุ รเสอ้ือทมำใหก้ยย็ ่ิงง่ิ อกยระากหลายอทง่จี ะเมไขือ่ วไคม่ ่วได้า้เอกาย็ช่ิงนดะ้อื รแั้นมด้ไันม่ทอุารจัง
แนใ่ จว่าสดุ ปลายทางน้ันจะมอี ะไรรออยู่ หรอื จะต้องแลกกับอะไรมาบ้างกต็ าม

“ฉันอยากทำอย่างน้ันนะคะทรี่ กั แต่ฉันไมเ่ คยรักคุณเลย”
“เธอรกั อันเดรยี อยา่ งนั้นหรอื ”
“เปล่าเลย ฉันไมเ่ คยรักเขาเลย ผู้ชายคนนั้นทั้งโงท่ ้ังบ้าอำนาจ ถ้าต้องอยู่กับคน
แอวยวา่ เงจเข็บาแคท้นนชองิ ชยงู่กั ับคุณแลจ้วะกไมล่ดายีกเวป่า็นหเรยอื าคะะห”ยันไเดมแ่ืออหนันธมาบามออกงเสหนยี ง้าสเยา็นมีด้วสยหี รนอ้ายเตย็ม้ิมไทป่ไี ดป้วไยม่
ถึงดวงตา

“หมายความว่ายังไง”
มันมาต“ั้งมเันกือขบม่ สขอนื งฉปันีแล้วค”ณุ รไู้ หมน้ำเไสอยี้บง้าแนหั่นบมตันำ่ แขล่มะขคืนวฉามันขมแขล่ืน้วใแนบนล้ก็ำเเสมยี ลง์ ฉขันอใงหได้นแออนนกธับา
บอกว่าสงิ่ ทีเ่ ธอพดู ถงึ คอื ความจรงิ

โจเซฟนง่ิ งันไปอย่างคาดไม่ถงึ “บัดซบ! แล้วทำไมเธอถึงไมบ่ อกฉัน”
ท่าทางโกรธจัดน้ันทำให้ไดแอนธามองสามดี ้วยแววตาอ่อนลงชวั่ ขณะ
“ฉันเคยอยากบอก แตต่ ้ังแต่คณุ มเี รอื่ งกับซานโดรเพราะฉัน คณุ กห็ มางเมินกับ
ฉันเหลอื เกิน ฉันกลัว กลัวว่าถ้าบอกความจรงิ จะย่ิงทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง” และอัน
เดรยี พยายามตอกย้ำความเชอ่ื นั้นให้เธออยตู่ ลอดเวลาด้วย
ไดแอนธาไม่ได้พูดออกมา แตเ่ ม้มปากแน่นและมองตรงไปข้างหน้าเหมือนอยาก
เจกะลฆยี ่าใดคชรังบทาเี่ งธคอนมทีตี่ไอ่ มเไ่ขดา้ยฝืนังรอายกูต่ ลรึกงน้ีดล้วกุ ยลาอมันเหเดมรอื ยีนทมำะลเารยง็ รชา้ วียิตทขีแ่ อพงรเขธ่ อยจายนกหลมนื ดกสินน้ิ เซคลวลา์ มดี
จนหมดหนทางทจี่ ะเยียวยา มีเพียงวิธีเดยี วคอื ตัดมันท้งิ เสยี หากเธออยู่ กจ็ ะต้องไมม่ ี
มัน!
“ที่รักคะ เกือบสองปีมาน้ีมีหลายอย่างเกิดข้นึ มากเหลือเกนิ พอเกิดเรอื่ งกับซาน

โทดกุ รอขย้ึนา่ งใคหุณ้คยณุ ่งิ ฟถังอยแหตา่ ฉ่ งจันากกลฉัวันเหอลอือกเไกปนิ ”บานง้คำเรสัง้ ยี ฉงันสอัน่ ยเคากรอืเขน้าั้นมทาสำใารหภ้โจาพเซผฟิดเแมล้ม้วปเาลก่าเรอื่ ง

“เธอน่าจะมาหาฉัน เราอยู่ด้วยกันมานานแล้วไดแอนธา ถ้าเธออยากรวู้ า่ ทำไม
ฉันไมเ่ อาเรอื่ งเอาราวกับเธอ นัน่ ก็เพราะฉันรักเธอ ฉันพร้อมท่ีจะอภัยให้เธอ ขอเพียง
แตร่ คู้ วามจรงิ เท่าน้ัน”

“มันสายเกนิ ไปแล้วค่ะโจเซฟ ฉันเดินทางมาไกลเหลอื เกิน ไม่มีทางถอยหลัง
กลับได้อีกแล้ว แตก่ อ่ นที่เรอ่ื งทั้งหมดจะจบสน้ิ ลง ฉันจะสารภาพทุกอยา่ งให้คณุ รู้ และ
หวังว่าคุณจะอภัยและมอบชวี ติ ใหมใ่ ห้แกฉ่ ัน”

“ไม่มีอะไรสายเกนิ ไปหรอกไดแอนธา หันกลับมามองฉันสิ ฉันเปน็ สามีของเธอ
จำวันทเ่ี ราแต่งงานกันได้ไหม”
นั้นแหล“จะำเปได็น้สวคิันะทฉี่ ตันอรน้ตู นัว้ันว่าฉสันงิ่ ทท้ี่ฉงิ ผันู้ชราสู้ ยกึ ทกีฉ่ ับันครณุ ักมมันา ไมเพ่ใชราค่ ะวคาดิ มวรา่ักกำลังแรตกั ซ่อายน่กู โับดครกณุ ไ็ ม่หวัันน
กลับมามองฉันอีกแล้ว ฉันไม่มีทางเลอื กนอกจากเดนิ ต่อไปข้างหน้า” ไดแอนธาเกอื บ
ย้มิ เยาะเม่อื มองหน้าของสามี เขาบดกรามแนน่ และเงียบกรบิ ไป คำปลอบโยนเลอื น
หายไปราวอากาศธาตุ

ผ้ชู าย! ตอ่ ให้ใจกว้างแค่ไหน ผา่ นโลกมานานเท่าใด แตห่ ากไปแตะต้องศักด์ ศิ รี
อันบอบบางของพวกเขาเข้า จิตใจทก่ี ว้างใหญ่ราวกับท้องทะเลเมดิเตอร์เรเนยี น กจ็ ะ
หดแคบลงราวกับลำห้วยธรรมชาติในฤดูแล้งที่แทบไม่เหลอื หยดน้ำ

ทเ่ี ธอพแยตาย่หาามกทจัดำใกหา้โรจอเยซฟา่ งแถลกู ะวอธิ ันี เเดธรอยี จคะดิชวกั า่ เเชธดิอพรักวกพเวขกาเไขปาทาพงไยหานยกาม็ยทอ่ ำมใไหด้เ้ขาเหคิดมวือ่านเปกัน็บ
สผง้ชูู สางย่ รทามี่วีคกับวาเมปน็หมพารยะท-ร่สี าดุ ชใานเมชอ่ื วี อติ ยขใู่ อนงโเลธอกสยว่ กนยตอ่ ัวงขอชงน่ื เธชอม สง่ เสรมิ ให้อัตตาของพวกเขา
มอมเมาเขาด้วยราคะท่ี
ปราศจากการเหน่ยี วร้งั มารยาหญงิ มอี ยู่เทา่ ไรกข็ นมาใชใ้ ห้หมด เท่าน้ผี ้ชู ายท่วี ่า
แขง็ แกรง่ ราวภผู าหนิ กไ็ ม่ตา่ งจากสตั ว์ เล้ียงเชอื่ งๆ ในมือของเธอ หญิงสาวลดสายตาลง
มองสามที ยี่ ังนัง่ อยู่บนพ้ืนอีกคร้งั
“หลายปตี อ่ มา ฉันพยายามบอกตัวเองว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้แตง่ งานกับคุณ

แตต่างฉ่ กันันหตลั้งอเกกอื ตบัวสเอส่ี งบิ ไปมีไ่ ทด้ำอใีกหต้โอ่ลกไปของฉฉันันรก้วู ่าับตคัวุณเอเงหคมิดอื ผนดิ อยกเู่ รันาตค่านงลกันะขมอาบกจคักะ่ ทรว่ีรักาล”อายุที่
ความหไลดังแใอหน้เขธาาฟหังัวถเรึงาคะวเบามาๆจรงิ ทเอ่ีเธยี องคเกอบ็ จง้อำงเอภาาไพวท้กะับเตลัวเบห้อื ลงาหยลปังีดโีดตัก๊ะทจนำงมาันนขแทอบงสจาะมจีกุ อเกล่า
ตาย ยามน้ีความจรงิ ดังกล่าวไหลออกจากปากของไดแอนธาราวกับสายน้ำ และเธอรสู้ กึ
ดเี หลอื เกนิ ทไี่ ด้ปลดปลอ่ ยมันออกมา
กลับไปเหมาือ่ ซสาอนงโปดรกี อ่ อนันเดไรดยี แถออื นโอธากเามสานเหั้นลม้าคีเพวราามะสทัมะพเลันาะธก์ กับับโเจธเอซเฟปน็ คเรร้ังอื่ แงรทก่เี ธเอขพาบยอายกาวมา่
หลงรกั เธอมานานและทนไม่ไหวท่จี ะเห็นเธออยูก่ ับคนแกไ่ ร้สมรรถภาพอย่างโจเซฟ
คร้งั แรกๆ จบลงด้วยการบังคับ ไดแอนธาขยะแขยงเขาจนต้องเข้าโรมไปนอนกับผ้ชู าย
ไมเ่ ลอื กหน้าเพือ่ ประชดชวี ติ แตเ่ มื่อได้มีเวลาครนุ่ คดิ เธอกย็ อมโอนอ่อนเข้าหาเขา

หากจะเอาชนะความชัว่ บางทีเธอจะต้องเป็นคนท่ชี ัว่ ยิง่ กว่า
หากมันเปน็ คนเลอื ดเย็น เธอจะต้องเลือดเยน็ ให้สดุ ขั้ว
เล้ือย เธทอำทลุกอ่ ทลาวงงให้อลันะลเดายรยคี เวชาอม่ื วหา่วเาธดอรระกั แแวลงะขพอรง้ออมันทเด่ีจระยที ำทเุกกอาะยเ่ากงีย่เพวือ่อเีกขฝาา่ ยสเหอมงือปนแี หไม่ง้
ความอดทนทีเ่ ธอเฝ้าตักตวงความลับ คอยเติมพิษแหง่ ความรษิ ยาลงในใจของอันเดรยี
ยั่วยใุ ห้ทำอะไรสกั อย่างเพอ่ื ฆ่าตัวเองทางอ้อม บัดน้คี วามอดทนของเธอได้บรรลุผลลง
แล้ว
“หลายเดือนมาน้ี ฉันยุให้เขารว่ มมือกับ ลอี อน ซานโซวีโน เพื่อสร้างฐาน
อำนาจใหมเ่ อาไว้โค่นล้มคุณ เรอ่ื งขนยาทที่ า่ เรอื ของซานโดรวันน้ี เขาห้นุ ด้วยตั้งครง่ึ
หน่งึ แน่ะ เมือ่ วานคุณถงึ ต้องไปชว่ ยซานโดรยังไงละ่ คะ”
“นังแพศยา”

เธอหันมาพยักหน้าย้ิมรบั “ฉันบอกเขาทางอ้อมว่า เขาจะต้องข้นึ มาเปน็ หัวหน้า
กล่มุ แทนคุณ มีแต่วธิ นี ้ีเท่าน้ันที่เราจะมคี วามสขุ ด้วยกันได้”

“แล้วถ้ามันขนยาสำเรจ็ ละ่ เธอจะทำยังไง”

“ฉันร้แู หล่งกบดาน แหลง่ ปล่อยยา และคนรับซ้อื ของเขาหมดแล้ว อันเดรยี ไม่
ไฉปลไาดด้ เหฉมันอื จนะเคปุณ็นหครนอใกหค้ข่ะ้อโมจูลเซกฟับเจเ้าขหานย้อาทม่ีตใำหร้ฉวันจเรพคู้ ือ่ วตามามลไับปขจอัดงกเขารากทับกุ เอขยาเ่าองง ถ้าเขารอด
เจ้าหน้าท่ี
เอ็นรโิ ก้กับซานโดรคงยนิ ดชี ว่ ย แตฉ่ ันต้องยอมรับว่าเขามคี วามคดิ สรา้ งสรรค์ ไมใ่ ช่
เลน่ ”

“เธอหมายความวา่ ยังไง”
“เขาเพ่งิ โทร. ไปขซู่ านโดร เขามแี ผนท่ีจะระเบดิ เรอื เดอะ เมดิเตอร์ เรเนี ยน พา
เลซ กับเทอร์มนิ อลต้คู อนเทนเนอร์ทที่ ่าเรอื ไพรอิ ุสเพ่อื แลกกับผลประโยชน์ มหาศาล
และการเรยี กเก็บค่าคุ้มครองในอนาคต รวมถึงการปล่อยตัว ลีออน ซานโซวโี น
ภายในหกโมงเย็นของวันพรงุ่ น้ี”

“ไดแอนธา” โจเซฟยกมือข้นึ กุมหน้าอก เปลง่ คำพูดออกมาด้วยความยากลำบาก
ใบหน้าแดงกำ่ บิดเบ้ยี วจนเหน็ เสน้ เอน็ ผุดข้ึนเพราะพยายามระงับความทรมานจากอาการ
โรคหัวใจกำเรบิ ไดแอนธาก้มตัวลงคุกเข่าข้างสามีและจับมือของเขาไว้ โจเซฟยดึ มอื
ของเธอเอาไว้แนน่ จนหญิงสาวเจ็บ แตเ่ ธอกลับย้ิมพราย
“อย่าตกใจไปเลยคะ่ ที่รัก ฉันจะปกป้องซานโดรเอง ขอแค่คณุ ทำสงิ่ เล็กๆ
น้อยๆ ให้ฉันเท่าน้ัน”

“เธอต้องการอะไร”
“ฉันจะบอกความลับทุกอย่างท่ีจะหยุดย้ังอันเดรยี ขอเพยี งคณุ ขอรอ้ งให้รอง
ขหเทัอวา่ หงนเน้ัธน้าอทก่จี ลใะ่บุมตดห้อนูแงล้จาขฉากอันไงแปโทจนเเปซคฟน็ ณุ กกนต็ารลิ่งลสองนดทไิทนุ ปเทหี่คมุ้มอื ทเนหกุ กลอำอื ยคเ่ากวงาินทม่ีคคลณุ่ะับทขรร่ี ักอกั จง”สะยเฟสังงิรคซจ็ ง์เสออ้นิ ยาถไู่ ว้อ้ ยมคีเำพอียอ่ งนตหัววคาุณน
“รองหัวหน้ากลุ่ม นี่เธอพดู เรอื่ งบ้าอะไร เธอหมายความว่าอะไร”
สมันัญไลมักเ่ ชษ“ออื่ณยว์ ข่าา่ คเอปิดงน็ วรคอ่าฉวงันหามัวจจหะรไนงิม้า่รกแสู้ ลตคิ ม่่ฉุ ะัทน่หี ร้”อู้ ยไฉคดันแออเเขปนนา็ ธไแวาก้ฟ้มนลขไงออจ้โงนงซ่อชาันนดิ เใโดดบรรหยีมนเาล้ากขา่ อ่ เอรนอง่ื สงนาม้ีใี หฉ้ฉันันเคฟัยงแเหล็น้ว

“ฉันรวู้ า่ มันเป็นความจรงิ แล้วฉันกเ็ ห็นความรกั ของคุณที่มีตอ่ เขา คณุ ปิดฉันไว้
ไม่ได้หรอกโจเซฟ”
แล้ว “พเธรอาวฝพันิลเอาศาแยลัง้วไงลละ่ะไดแอเรนอ่ื ธงาอะไถรงึ เมขันาจจะะมเปารน็ กั คผว้หู าญมจิงรทงิ ี่เขาซทา้งินแโลด้วรเกมม็ ือ่ ีคสนบิ ทกี่เวข่าาปรกีกั ่ออนยู่
อยา่ งเธอ” เสยี งเย้ยจากสามหี ลังจากไตรต่ รองอย่ชู วั่ ขณะ ทำให้ไดแอนธาเหมอื นงทู ถี่ ูก
ตขี นดหาง ดวงตาของเธอเปลง่ ประกายแหง่ ความเกลียดชงั และสะบัดมอื ออกจากเขา
พร้อมกับยืนข้นึ

“ไม่จรงิ ! เขาไมไ่ ด้รักมัน ฉันรนู้ ะวา่ เขาพบกับนังเดก็ นั่นไม่ถึงเดอื นมาน้เี อง คน
อยา่ งซานโดรไม่มวี ันรกั ใครง่ายๆ หรอกคะ่ โจเซฟ ถ้าเขาไมร่ ักฉันแล้วเขาจะทะเลาะกับ
คณุ เรอ่ื งอะไร”

“ดูเธอจะแน่ใจนักนะ เธอพูดถกู แล้วละไดแอนธา ฉันรักซานโดรเหมอื นลูกชาย
ดังน้ันฉันยอ่ มร้จู ักลูกชายของตัวเองดที ส่ี ดุ เขาโกรธฉันเพราะเขาคดิ ว่าฉันไมเ่ ชอ่ื ใจ
เขา คดิ วา่ เขาอยากแยง่ เธอไปอยา่ งทีเ่ ธอพยายามทำให้ฉันเชอ่ื ”
ไม่อาจร“อคดุณพจ้นะบสอายกตวาา่ ขคอุณงไโจมเเ่ ซชฟอ่ื อไปยไา่ ดง้ นช้ันาหยรสอื งู ควะัย”ขยคับวรามิมฝหปีวัาน่ กไชหนวทดิ ่ปีหรนา่ึงกซฏงึ่ อทอำกใหม้ไาดชแวั่ อวนูบ
ธาอยากกรดี ร้องโหยหวน

“ฉันไมเ่ ชอื่ แต่ฉันไม่อยากให้เธอรู้ เพราะหวังวา่ วันหนง่ึ เธอจะยอมรบั ความจรงิ
ไกดล้ ับวไาป่ ซหาานซโาดนรโไดมร่มอวี ีกันคตร้อ้งั งกการำเจธัดอทจ้ังรสงิ าๆมีเกแา่ตแ่ฉลันะคชดไ้ิู ปผพดิ รไอ้ ปมกงัน้ันก็นแ่ีสลนิะยะทังเเ่ี ปธ็นอตผ้อ้บู งรกสิ าทุ รธ์ ทิ ไดุก้
อย่างหลังจากบาปท้ังหมดท่เี ธอทำลงไป”

“คุณเองทำบาปมากกว่าฉันไมร่ สู้ กั ก่ีเทา่ อย่ามาประชดกันเลยคะ่ ตอนน้ถี ึงเวลา
ที่จะต้องชดใช้แล้ว คณุ เหลือเวลาไมม่ าก จะไมท่ ำตามกไ็ ด้นะ ถ้าคุณไมท่ ำ คุณอาจจะ
ตายฟรี สว่ นฉันจะยอมอยกู่ ับอันเดรยี และมองดูความหายนะทจ่ี ะเกิดกับตระกลู กัสซี
นี”

“เธอวางเดมิ พันไว้สงู เหลอื เกิน ไดแอนธา ทำไมเธอคดิ ว่าซานโดรจะยอมรับปาก
กับฉัน”

“เพราะท้ังคุณและเขาเป็นคนรกั ษาคำพูดทสี่ ดุ และเขาจะต้องรบั ปาก เพราะมัน
เปน็ สง่ิ ท่ีคุณขอร้องกอ่ นตาย”
“ฉันจะเชอื่ ได้ยังไงว่าเธอจะรักษาคำพดู ”
“คุณเชอ่ื อยแู่ ล้วค่ะโจเซฟ และคณุ จะต้องทำเพราะไม่มีทางเลอื ก คืนชวี ติ ให้ฉัน
มาเถอะคะ่ ฉันสมควรได้รบั มันหลังจากท่ีต้องเสยี เวลากับคณุ และลงทุนลงแรงไปมาก
ขนาดน้ี คุณเสพสขุ มานานพอแล้ว สว่ นไอ้คนทรยศอันเดรยี ฉันจะชว่ ยจัดการให้ มัน
จะได้ตายๆ ไปเสยี คณุ ยังมอี ะไรต้องเสยี อีกหรอื คะ”

“แล้วพราวพลิ าศละ่ ซานโดรรักผ้หู ญิงของเขา ฉันรดู้ ี”
“ถ้าซานโดรเขารักนังเด็กนั่นอย่างทค่ี ณุ พูดจรงิ ๆ ฉันก็คงต้องกำจัดมันท้ิง น่า
เสยี ดายนะคะที่เด็กนัน่ ไม่ได้อยู่ทน่ี ่ีกับเราด้วย” นัยน์ ตาคูส่ วยของไดแอนธาสอ่ ง
ประกายเยน็ เยยี บเหมอื นดวงตาของฆาตกร ไมเ่ หลอื แววยั่วยวนเหมอื นผ้หู ญงิ ไรส้ มอง
ทีเ่ ขาเคยคิดวา่ เธอเป็น

โจเซฟ เซซาโร หลับตาลงก่อนจะลืมข้ึนอกี ครัง้ “แล้วเธอจะจัดการกับอันเดรยี
ยังไง หลังจากท่ีฉันตายไปแล้ว ซานโดรเองกจ็ ะต้องรวู้ า่ การตายของฉันไม่ใชเ่ รอ่ื งปกติ
เธอมีแผนการกับเรอ่ื งน้ียังไงไดแอนธา” โจเซฟพยายามตอ่ เวลา แตด่ เู หมอื นไดแอนธา
กร็ ดู้ ี สายตาท่มี องเขาจึงเตม็ ไปด้วยความรำคาญใจและเรมิ่ รอ้ นรนข้ึน เพราะเพิ่งสงั เกต
ว่าเสยี เวลากับโจเซฟมานานเตม็ ที

“คุณต้องบอกซานโดรว่าอันเดรยี ตามฆ่าคณุ ฉันมาชว่ ยแล้วตอนน้คี ณุ อยู่กับ
ฉัน ทำให้ซานโดรรบั ปากวา่ จะดแู ลฉันตลอดไปหลังจากที่คุณตายไปแล้ว ถึงตอนน้ัน
ซานโดรกจ็ ะหาทางจัดการกับอันเดรยี เองนั่นแหละ ฉันจะชว่ ยเขาเอง อย่าทำให้ฉันเสยี
เวลาอีกเลยคะ่ ที่รกั เรามาทำให้มันเสรจ็ ๆ ไปดกี วา่ ”
“ยาพิษทเ่ี ธอฉีดให้ฉัน เมือ่ ไรฉันจะตาย”
“ถ้าคุณไมไ่ ด้รับการรักษาในอกี ...” หญิงสาวยกนาฬกิ าข้อมอื ข้ึนมาดูอยา่ งชา้ ๆ
ด้วยท่าทางยัว่ เย้า
“คงสักไม่เกินสามชัว่ โมงกระมังคะ คุณพรอ้ มทจ่ี ะคยุ กับซานโดรแล้วหรอื ยัง

อจะยเา่ปค็นดิ อนัมะพวา่าจตะไมปคที ั้งนตมัวาจชนว่ ไยมม่ฉีแันรจงัดพกูดาเรสคยี นเปใลน่าบๆ้า”นน้ีหมดแล้ว เด๋ียวถ้าชา้ มากกวา่ น้ี คณุ
“นังคนทรยศ! น่เี ธอทำกับฉันขนาดน้ีได้ยังไง” เสยี งคำรามทดี่ ังข้ึนเบ้ืองหลัง

ทำให้ไดแอนธาสะดุ้งเฮอื ก ใบหน้าของเธอซดี เผอื ดเมอื่ หันไปมองรา่ งท่ยี ืนอย่หู น้าประตู
พรอ้ มคนและอาวธุ ครบมอื
ละลำ่ ล“ะคลาักโแรทบไคมุณ่เปกน็ ำภลาังษเขา้าใจผิดนะคะ ฉันแค.่ ..” รา่ งระหงถอยกรดู สง่ เสยี ง

“อย่ามาตอแหล ฉันยนื อยตู่ รงน้มี านานพอท่จี ะได้ยนิ ความคดิ ของเธอแล้วได
แอนธา”

“เอาไปจัดการท่อี ื่นได้ไหม ฉันไมอ่ ยากเห็น ถอื ว่าฉันขอรอ้ งแกเปน็ คร้ังสดุ ท้ายก็
แล้วกันอันเดรยี สภาพฉันอย่างน้ีคงจะหนีไปไหนไมไ่ ด้อกี แล้ว” โจเซฟสง่ เสยี งข้นึ มา
แเหวมวือตนาไหรคม้ วดาอมารล้สูัยกึ ตาอยันอเยดารกยี มอแงลหะัวมหอนงห้ากนล้าุง่มดมงาาเมฟซยี ง่ทึ ไใี่ มห่เญหล่ทอื ี่สสดุ เี ใลนือซดซิขลิอีแงลภ้วรรพยยาักสหาวนด้า้รวับย

“อกี สกั พักผมจะกลับมา อยา่ งน้อยดอนควรได้รวู้ า่ ผมจัดการกับนังอสรพษิ นี่
ยังไง”

“แล้วแต่แกจะตัดสนิ ใจเถอะ”
“ไมน่ ะคาโร ฉันไมไ่ ด้ทรยศ มันเป็นแผน ฟังฉันกอ่ นนะอันเดรยี กร๊ดี !”
รา่ งของไดแอนธาหมุนคว้างเม่ืออันเดรยี ถลาเข้ามาตบใบหน้างดงามน้ันเตม็ แรง
จไถนลเลตอัืวลดงกบบนปพาก้นื เแพลือ่ ้วตเร่อยีตก้านคนแตเขก่ ้า็ไมมาเ่ กปร็นะผชลากรา่ งของเธอออกไป แม้หญิงสาวจะพยายาม
“ไอ้ชัว่ ! น่ีแกทำรา้ ยฉันอกี แล้วใชไ่ หม อยากรไู้ หมทำไมฉันถึงต้องทรยศ เพราะ
ฉกัรนดี เกรอ้ ลงียเดสแยี กงหลฉงันกขอ่ ยนะทแปี่ขรยะงตแหู ก้องฉทันำงไามน่เคขยอรงักโจแเกซเฟลจยะยปังิดไงลลง่ะ” เมื่อส้ไู ม่ได้ ไดแอนธาก็
พราวพิลาศเงย่ี หูฟังจนแน่ใจว่าคนร้ายในห้องออกไปหมดแล้วจึงเป็นฝ่ายเปิด
ประตอู อกไปเสยี เอง แม้จะตกใจท่เี ห็นสภาพของโจเซฟ แต่เธอไมย่ อมเสยี เวลาท่ีจะ

ลากเขากลับเข้าไปในชอ่ งลับอย่างทลุ ักทุเล โดยทีช่ ายสงู วัยให้ความชว่ ยเหลอื อยา่ งเต็ม
ที่ แม้จะแทบขยับตัวไมไ่ ด้เลย

“ฉันไมผ่ ิดหวังในตัวหนูเลย”
เสยี งพมึ พำนั้นเรยี กรอยย้มิ จากรมิ ฝีปากจ้ิมล้มิ ได้เล็กน้อยทา่ มกลางความตื่น
ตระหนกที่กำลังเผชญิ อยู่ โชคดที ่บี ดิ าสอนเธออยเู่ สมอให้ทำทุกอยา่ งอย่างมสี ติ
“หนูก็หวังว่าอย่างนั้นค่ะ” พราวพิลาศท้งิ รา่ งของเขาลงบนพ้ืนหลังประตูอยา่ ง
รกะอ่ มนัดกรดะวปังระแตลูป้วดิ วโิ่งดกยลทับันไปทีถอืทถ่ามาดกอลาาหงสาราทยี่ไตดาแทอ่ีมนอธงามวาาองยทา่้ิงงไชวน้ืม่ าชวมาปงลนงขขบ้าขงักนายไขมอ่แงปโลจกเซใฟจ
เลยวา่ ทำไมซานโดรจึงหวงแหนสาวน้อยคนน้นี ัก
“หนูหวิ คะ่ คณุ เองกค็ งต้องการอาหารเล็กน้อย” พราวพิลาศบอกอยา่ งเขนิ ๆ
เมื่อสบตากับเขา เหง่อื เมด็ เลก็ พราวเตม็ หน้าผากเนียนเพราะออกแรงอย่างหนัก โจเซฟ
ย้ิมรบั อย่างออ่ นโยน
“สง่ ยานั่นมาให้ฉัน มันอาจจะชว่ ยได้บ้าง”
“เขาจะหาเราเจอไหมคะ” พราวพิลาศถามด้วยสหี น้าเป็นกังวลเมือ่ ป้อนยากับน้ำ
ให้
“ไม่มีทาง ประตูน่ีสงั่ ทำพเิ ศษ ถึงมันจะเคาะดูกไ็ ม่ร้วู ่ามีโพรงอยขู่ ้างใน”

อกี คร้ังรามวือสขบิ วหา้ าขนอางทมตีาเอ่ ฟมยี าอันดอับันหเนด่ึรงยใี นแอลิตะาคลนตี ขวอางดเลขั่นาดก้ลวยับคมวายามังโหก้ อรงธทำงานของโจเซฟ
“มันหนไี ปได้ยังไง! มันแทบจะลุกไม่ได้เลยไม่ใชห่ รอื ”
“มีคนมาชว่ ยมันหรอื เปล่าครบั คุณอันเดรยี ” ลกู น้องคนหน่ึงถามข้ึนอยา่ งหวาดๆ

ยรไม้สู่งิ ่ไใกึ ดหเ้ดสญ้วยี ่ขยวอสซงำนั้ โจหทเลำซัใงฟหเม้มอื่มาเเาหฟเฟตยี ียกุรนชาุ่ รอใ่ื ณหด์มังพแท่ ลหีซ่ ิก่ง้อืผอไันิตดใา้ดลน้วี ชยดวั่เังงพินนร้ัตนบิ ้อกตงาารหทัน่เี มขมาาีใมหคอนรงีอบห้อานงก้ไาไมกปัเ่นคไดเยล้ทริก่ ้ังบั ลๆรั่ก้ตู ทำนี่แทานบอลันกุ
“ไม่มีทางเปน็ ไปได้ครบั ผมยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องตลอดเวลา” เขาบอก แตแ่ ท้จรงิ