พ่ายรักมาเฟียZX

เจธะอบกออ็ กคาวศำ่าสัยเขังอ่ านยน้ันใู่ ั่นนทแตำหใ่าหลงป้ะพเรรปะา็นเวทพตศัวิลหอาลัศนาเตยมร้ปมาียปยังาทกไ่ีสมแดเุ่ นค่นยแเจมหอ้จันเะหไไปตมจุก่ค้อาอ่ รงยณเขไ์ดนาด้ไา่ ป้วกไยลหแัวนวเชควนต่นานเกด้มี ลียา่าวกวกอ่ ห็จนารงิ อนย่เี แธากอต่
เพงิ่ เดินทางมาถึงโรมเม่ือวานน้เี อง กลับประสบชะตากรรมอันน่ารนั ทดถึงขนาดน้ี

ถ้าเปน็ คนอนื่ ซานโดรคงไมพ่ ดู อยา่ งน้แี น่ อยา่ งเขานะ่ หรอื จะสนว่าใครจะเปน็
จะตายทีไ่ หน หนมุ่ สาวชาวตะวันตกดแู ลตัวเองมาตั้งแตว่ ัยรนุ่ แตก่ ับเธอแล้วเขาร้สู กึ
เหมอื นหญงิ สาวหลงออกมาจากอดตี ผิดยคุ ไมส่ มควรออกมาเพ่นพ่านในโลกโดยไร้ผู้
ดแู ล

เมื่อเธอน่ิง ไม่ตอบว่ากระไร ซานโดรจงึ เอนกายพิงพนัก พาดมือมาโอบบา่
บอบบางจนพราวพลิ าศสะด้งุ เฮอื ก เพราะตัวเขาใหญ่ขนาดน้ัน ตอ่ ให้เขยิบมาไกลแค่
ไหนเขาก็ยังโอบถึงอยู่ดี

“มานั่งใกล้ๆ กันสิ ไม่หนาวหรอื ”

“ไม่ค่ะ”
“ผมหนาว มาให้กอดหน่อย” มหาโจรออกคำสัง่ ใหม่ ตาทจี่ ้องมองเธอชกั จะขุ่น
ข้ึนด้วยความหงุดหงิดใจ

เจอผู้หญิงมาแล้วกม็ ากมาย แตไ่ มเ่ คยมใี ครมปี ฏิกริ ยิ าตอบสนองตอ่ เขาเหมือน
เธอเลยสกั คน ท้ังหวงเน้อื หวงตัว มองเขาด้วยแววตากล่าวหา หวาดระแวงราวกับเขา
เป็นอาชญากร หรอื อีกทกี พ็ วกฆาตกรบ้ากาม ถามอะไรกน็ ง่ิ เงียบ เกบ็ ปากเก็บคำ จะให้
ทำอะไรเธอก็ ‘ไม่’ ท่าเดียว ไมแ่ ปลกใจเลยว่าทำไมเขาถงึ คดิ ว่าผู้หญงิ แบบเธอสญู พันธ์ ุ
ไปแล้ว
พวกที่ไม่รจู้ ักปรับตัวก็มักจะสญู พันธ์ ุแบบน้ีแหละ ทฤษฎวี วิ ัฒนาการของชาร์ลส์
ดาร์วนิ 11 เขาว่าไว้อย่างนั้นน่ี ดีนะที่เขาเก็บเธอได้เสยี กอ่ น ขนื ปลอ่ ยให้ออกไปเผชญิ
โลกกว้างมีหวังโดนใครจับไปละแย่เลย
เล้ยี งเอาไว้อย่างน้ีแหละดีแล้ว วา่ แตผ่ ู้หญงิ อย่างพราวพลิ าศนต่ี ้องเล้ยี งด้วยอะไร
ดีนะ

“แพง เขยบิ มาน่”ี

“เลกิ บังคับกันได้แล้วนะคะ คุณจะอยากมายงุ่ อะไรกับคนไมเ่ ตม็ ใจนัก”
“เลา่ เรอื่ งทบ่ี ้านให้ฟังหนอ่ ยสิ แพงมาทำอะไรทอ่ี ิตาลี”
“ไม่เลา่ คะ่ ”
“หรอื จะให้ผมไปสบื เอาเอง”
ผู้ชายคคนำนถ้ีาดมี นแั้นคทโ่ ดำในหข้พู่วร่าาเวขพาจลิ ะาสศบืกเำรหอ่ื มงัดขแอนงเ่นธดอ้วยเคลวือาดมใแนคต้นัวใกจ็เยน็ เไฉมีย่รบจู้ ะจทนำแอทยบา่ จงไะรเปกน็ับ
แนกล็้ดำ้แวูจขโะอ็งเปเกส็นายีสกแทลลจ่ี อ้วะบุ หานเยหใีตน็ น้ืนทคๆีจระั้งไตม่อไไ่ ปไดปห้กคนางรอ่ แยทหบากเปเไธ็นมอศ่มยนีทู ังยาตง์ อ่ ทตี่ซแ้าตานน่คอโรดย้นั รอู่ จจยะะาโ่ ไองมนน่ร้ี้ทูอัเนอ่ ขนาคเขงท้ไามหางาม่ ทใวี นี่ดันคที ไัือนว้แใทจกเี ลแลนย้ง่
โอนอ่อนเวลาเขาขเู่ ทา่ น้ันนา่ จะดกี วา่ หญิงสาวปรายตามองคนนัง่ ข้างๆ อย่างหวาด
ระแวง
“มาเท่ยี วคะ่ มีเพอื่ นอย่ทู ีน่ ”ี่ กัดฟันตอบด้วยน้ำเสยี งไม่พอใจ
“พักอยทู่ ีไ่ หน”
พราวพิลาศจำใจบอกโรงแรมท่ีพักในฟลอเรนซ์ ทำให้ซานโดรย้ิมรบั เล็กน้อย
“เด๋ียวผมจะให้เขาไปขนของจากโรงแรมมาท่ีบ้าน แพงจองเอาไว้ถึงคนื ไหน”
“พรงุ่ น้วี ันสดุ ท้ายแล้วค่ะ”
“อ้าว แล้วจะไปพักทีไ่ หนละ่ ”
“เออ่ ...กห็ าโรงแรมใหม่ ตอนแรกตั้งใจวา่ จะเดินทางไปเมอื งอนื่ ตอ่ หรอื ไม่กย็ ้าย
โรงแรม อยทู่ เ่ี ดมิ นานๆ กเ็ บื่อ” เธอโกหกให้มพี ริ ธุ น้อยที่สดุ เพื่อไมใ่ ห้นีน่าได้รับผล
กระทบไปด้วย
“ง้ันหรอื ไหนแพงบอกว่ามเี พ่อื นอยู่ท่นี ”ี่
“เขา...เขาอยกู่ ับแฟนของเขาค่ะ แค่นัดเจอกันเท่าน้ัน เขาบอกว่าจะพาเท่ยี ว”
“แพงมากับใคร”

“คนเดียวค่ะ”
“คูห่ ม้ันล่ะ อยู่ท่ไี หน” ชายหนมุ่ เปลย่ี นหัวข้อสนทนา พยักหน้าหงึกๆ กับคำ
ตอบเรอ่ื งแรก

“มันเปน็ เรอ่ื งสว่ นตัวของฉัน”
“แพงมายุง่ กับผมแล้ว จะเป็นเรอ่ื งสว่ นตัวของแพงได้ยังไง ผ้หู ญงิ อยา่ งแพงไม่
เนกา่ ิดจขะ้ยึนอ”มนน้ำอเสนยีกงับเใหคมรอื งนา่ ยหๆยอกหลร้ออื นว้ันา่ จทะำกใหล้ัคบนไปฟแังตเลง่ งอื าดนขก้นึับหเขนา้าแลห้วันตกีหลนับ้าซมาอ่ื จว้อ่างไมเข่มาีอดะ้วไยร
สายตาวาววับราวกับแมเ่ สอื เพราะควบคุมตัวเองไมไ่ ด้
กฉเปัอ่น็นนหเรแรอ่ือต“งถกง่ ส้คาำใะ่ถคช้าัญแ่ผล้คหู ้วู่หญจมโะงิ ั้ดนทจยำะขไทเอมฉำงลอพฉ่ะยาันคะ่าใงะนน้ัเนเมหขบอื่รา้าอคืฉงวงักนใ่า็กเจจอละกงมาวกยีแ้าไ็งเตมปพผ่ ่ไ็นอดู้ชเท้ตรายอจ่ี้ัื่งะใงทไจนีเ่ มทใา่ ถ่หรย่ี ้ัองืมวเัเนไกอปเียากนคจิดอวขนาแ้มึนกตบับไ่ รมใสิ ค่ตหทุ ร้อรธไงอ์ืมขิ กถ่เอังล้างวเอื ขผลกา้หูแจกญทะ็ไนดมิง้ี
จิตใจคับแคบอยา่ งคุณ ฉันก็ขอถอนหมั้นดกี วา่ ”
“เกง่ ” แทนทีจ่ ะโกรธเธอ ซานโดรกลับลากเสยี งยาวแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ
แตง่ งานซกาันบโเขดารนคั้นรา้ จนะจบะรอสิ ธทุ บิ ธา์ ผิ ยุดกผับ่อหงญหิงรสอื าไวมว่ ่าเขาแไลมะ่เทคีส่ยำสคนัญหเรขอากยวัง่ไาผมเู่้หคญยงิคทิดี่จทะจ่ี มะาแต่งงาน
ยังไมใ่ ชใ่ นอนาคตอันใกล้น้ี ผู้หญงิ สำหรบั เขากแ็ คเ่ ครอ่ื งผอ่ นคลายทางอารมณ์ อยา่ ง
หนึ่ง เขาไมไ่ ด้ดูถูกพวกเธอ แต่เขายังไม่คดิ วา่ ตัวเองจะอยากมคี รอบครัวและซอ่ื สตั ย์
กับผ้หู ญิงได้เพียงคนเดยี ว
คนอยา่ ง ซานโดร กัสซนี ี แม้ไมใ่ ชค่ นท่มี ีศลี ธรรมสงู สง่ แต่กไ็ ม่คิดทีจ่ ะให้คำ
สาบานที่ตัวเองทำไมไ่ ด้
แต่เมอื่ คดิ ว่าผู้หญงิ ท่ีเพงิ่ พบกันชัว่ คนื คนน้จี ะกลับไปแต่งงานกับชายอื่นที่เธอได้
หละมอ้ันาหยมาเขยาเอเกาลไวยี ้แดลค้ววามรสู้ กึเลนือ้ีเปดน็ในบก้าจายนขไมอ่องเยขาากกน็พกึ ลหุ่งาพเหลต่านผุ ดล้ววย่าทคำวไามมโมโหโกรธาจนนา่
เขาไมเ่ คยหวงเพศตรงข้ามคนไหนมากอ่ น ไม่วา่ จะสวยหรอื ลีลาดขี นาดไหน

บางทเี ขาอาจจะหวงพราวพลิ าศเป็นคนแรกเพราะเขาเปน็ คนได้ความบรสิ ทุ ธ์ ขิ องเธอ ถงึ
สาวน้อยจะไมป่ ระสปี ระสา แต่กป็ ฏิเสธไม่ได้ว่าการได้จนิ ตนาการเหน็ เธอบนเตยี งของ
เขาไปสักพัก ท่ยี ังไม่รวู้ ่านานเท่าไร กแ็ สนเย้ายวนจนเขาไม่สนหรอกวา่ ไอ้ที่กำลังทำอยู่
น้มี ันถูกต้องหรอื ไม่

“ถ้ามันไมส่ ำคัญจรงิ แล้วทำไมแพงจะอยทู่ ี่นี่กับผมสักพักไมไ่ ด้ล่ะ”
“ฉันไมไ่ ด้เตม็ ใจ คนอย่างคณุ คงหาคนเตม็ ใจได้ถมเถไป เรอื่ งอะไรจะต้องมา
บังคับผ้หู ญงิ ท่เี พ่ิงเหน็ หน้าด้วยละ่ คะ คุณกำลังทำลายชวี ติ ของฉันนะ ซนิ ญอร์กัสซนี ี”

คร้งั เดีย“วติดใผจมมอั้งาจจแะลห้วมกด็เครยีวกามผอมดวทา่ ซนา”นโซดารนโดถร้าตเรอยี บกกซลนิับญเสอยี รง์หหร้วอื นมสิ เเปตดิอตร์้อเู ยะน็ไรแนลั่น้วอรนีกิ
เหล้าให้ตัวเองพร้อมหันมาเลกิ ค้วิ ถามเธอ

“เอาหนอ่ ยไหม”
“ไมเ่ อาคะ่ เหม็น” พราวพิลาศสดู หายใจลึกด้วยความโกรธเม่อื โดนขู่ มอง
อากัปกริ ยิ าของเขาอย่างอัดอ้ันตันใจ
“มนิ า่ แพงหอม ไมใ่ ชก่ ลิ่นน้ำหอมเสยี ด้วยส”ิ ชายหนุ่มพลันลากเธอเข้าไปใกล้
แล้วก้มลงแตะจุดชพี จรบนข้อมอื ของเธอด้วยปลายจมกู อย่างแผ่วเบาก่อนจะเงยหน้า
ข้นึ จ้องเธอเหมอื นสะกดจติ จนพราวพิลาศขนลุกซไู่ ปท้ังตัว “เด๋ียวผมจะให้คนไปขน
ของแพงมาทน่ี ี่ กลับไปถึงแล้วเอากุญแจห้องให้กเิ ซลด้วยนะ”

“ไม่เอาคะ่ ”
“จะเกบ็ เอาไว้ท่นี ัน่ ทำไม ยังไงแพงก็ไมไ่ ด้กลับไปใช้อยู่ดี”

“คณุ จะเอายังไงกับฉัน”

“ก็บอกแล้วว่ามาอย่ดู ้วยกันไปสักพัก”

“ฉันไม่ต้องการยงุ่ กับคณุ ” ซานโดรแกว่งเหล้าในแก้วกอ่ นจะยกข้นึ ด่ืมคร้งั
“ยุ่งน.่ี ..หมายความวา่ ยังไง”
เดียวหมดจนคนมองเบ้หน้า

“หมายความทุกอย่าง ฉันไมต่ ้องการยงุ่ เกย่ี วกับคุณ ไม่วา่ จะเรอ่ื งอะไรทั้งนั้น”
“ความต้องการไมต่ รงกันอย่างน้ี คงต้องคยุ กันยาว ดังนั้นระหวา่ งทเี่ รายังตกลง
กันไมไ่ ด้ ผมก็บอกแล้ววา่ ให้แพงอยู่ทน่ี ไ่ี ปกอ่ น ไม่ต้องกลัวหรอกนา่ ไม่เคยบังคับใจ
ใครสกั ท”ี

“แล้วเม่ือเชา้ น้ลี ะ่ อย่างนั้นไมเ่ รยี กว่าบังคับหรอื ” เธอขฟู่ ่อ
“แกล้งหยอกเลน่ ” เขาตอบกลับหน้าดุ ไมเ่ คยต้องให้ใครมาซักฟอกแบบน้ี
“หยอก น่าเชอื่ เหลอื เกินนะ” คางเลก็ เชดิ ข้ึนเปน็ ทำนองไม่เชอื่ ถือ
“จะไม่ให้หยอกกไ็ ด้นะ” เขาขกู่ ลับเสยี งตำ่ จนเธอยอมนิ่งเงยี บไป กำมือแน่น
ด้วยความแค้นใจ
หลังจากตา่ งฝา่ ยต่างปลอ่ ยให้ความเงียบเข้าครอบงำอยเู่ ป็นครู่ ในทสี่ ดุ พราวพิลา
ศก็จำใจหันมาเจรจาด้วย
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”
“ก็อยา่ งท่ีบอก อยดู่ ้วยกันไปกอ่ นสักพัก”
“นานแค่ไหนละ่ คะ ฉันบอกทบ่ี ้านว่าจะมาเทีย่ วแคไ่ ม่นาน ไม่มเี วลาอยกู่ ับคุณ
นานขนาดน้ัน ไหนจะเพื่อนของฉันทน่ี ัดเอาไว้อกี คหู่ ม้ันของฉัน แล้วยัง...”
“เรอื่ งนั้นผมจะจัดการให้เอง แพงไมต่ ้องห่วง แค่อยู่ทีน่ ีแ่ ล้วมาตกลงกันดๆี
แใจพเงมอ่ือยไดาก้ฟไังดข้อ้อะขไรัดกขใ็ ้อหง้บมอากกมแาตยห่ข้าอมงหเธนอไี ปไหนทั้งน้ัน” ซาน-โดรขัดข้นึ ด้วยสหี น้ารำคาญ
“คณุ สญั ญามาก่อนสคิ ะวา่ จะไม่บังคับ และห้ามมาแตะต้องตัวฉัน”
ใบหน้า“เนหวียงนจแรดงิ งกไำ่ มท่ใ่ีขชบว่ ฟ่าัไนมต่เคอบยเสยี หน่อย” คนโดนดักคอถามกลับเสยี งหยัน มอง
“ฉันมคี ่หู มั้นแล้ว”
“รักมันมากหรอื ” ชายหนุม่ ถามคำถามเดมิ ท่ีเธอไมย่ อมตอบ แต่คราวน้พี ราวพลิ า
ศน่งิ อยชู่ วั่ ครกู่ วา่ จะตอบกลับเสยี งหนักแนน่

“ใช ่ เรารกั กันมาก ฉันรักเขา เรารักกันมาต้ังนานแล้ว ถ้าคณุ เคยรกั ใครมาบ้างก็
นา่ จะเข้าใจ เปน็ คุณจะรสู้ กึ ยังไงคะ ถ้าคนรักของคุณโดนผู้ชายอน่ื ข่มเหงรงั แกแล้วยัง
กักขังตัวเอาไว้แบบน้ี”
“ไมร่ สู้ ิ ผมไมเ่ คยรักใคร”

มอื ใหญ่วางแก้วเหล้าลงคอ่ นข้างแรงแล้วเงียบไป พราวพิลาศคอ่ ยๆ หันมามอง
เห็นใบหน้าคมสันหน้านว่ิ ค้วิ ขมวดบ้ึงตงึ ราวกับกำลังโกรธใครมาสกั ร้อยชาติ กรามแกรง่
ของเขาบดจนข้ึนสัน ตาเรยี วสวยเบิกโตด้วยความมหัศจรรย์ ใจ เพราะรวู้ า่ ตัวเองมาถกู
ทางแล้ว

ว้าว! ใชส่ ิ ทำไมเธอถึงโงข่ นาดน้ีนะ ผู้ชายคนไหนจะทนได้เม่อื ผ้หู ญงิ ทีเ่ ขา
อยากนอนด้วยพูดถึงชายอื่นไมข่ าดปาก ถงึ จะไมไ่ ด้รกั แต่มันคงทำลายอัตตาของเขา
อย่างย่อยยับเลยทีเดียว แล้วกใ็ ชว่ ่าเธอมอี ะไรต้องละอายใจเสยี หน่อย หากจะโกหก
เขาเรอ่ื งความร้สู กึ ทม่ี ีต่อคหู่ ม้ันซง่ึ ไมเ่ คยเหน็ หน้า

“ฉันรักเขา ฉันรกั คนอ่นื อยู่ ฉันขยะแขยงทจ่ี ะให้ผู้ชายคนไหนมาแตะต้องตัว
ฉันเข้าใจไหม!”

“เงยี บนะแพง!”

“ไม่เงยี บ ทนไม่ได้ละสิ คุณมันคนไม่มหี ัวใจ ต่อให้คุณขม่ เหงรา่ งกายของฉัน
แตใ่ จของฉันก็จะอยู่กับพชี่ ายอัครเทา่ น้ัน ไมม่ วี ันเหน็ ใครดีไปกวา่ เขา คณุ ทำแบบน้ี
แล้วจะภูมใิ จหรอื คะ”

“ผมบอกให้เงยี บ”
“กเ็ ทา่ น้สี นิ ะที่คุณทำได้ เสยี แรงเปน็ นักธุรกิจใหญ่ทป่ี ระสบความสำเรจ็ ล้นเหลอื
แขกต็ใอชพ่งคว้ อิธนฉีเอัดนนื่ยี ไมวก่ยคันินณุ ยไวอมิธม่เขีสอยี คงศอุณักาดชก์ ิศญลรับาหี ใกรชรอื มก้ ลำาะเลฟอังาียบย!ัง”ใคจับบข้างู่เขหญ็รอื ผยู้หังญไงิงกทันี่เขคาะไมหเ่ รตอืม็ สใจง่ิ ทีค่ ยณุ ุ่งกมับใี นผ้หูวันญนงิ ้ี
“โว้ย!” ชายหนมุ่ ยกมือข้นึ ทุบกระจกรถเสยี งดังปังจนสะเทือน พาให้พราวพิลาศ
สะดุ้งโหยงไปด้วย หากไม่ใชก่ ระจกกันกระสนุ ก็คงจะแตกไปแล้ว แตพ่ ราวพลิ าศไม่

ยอมหยุด

“ฉันรักเขา ฉันรกั คูห่ มั้นของฉัน และฉันจะไม่มวี ันให้อภัยสงิ่ ท่ีคณุ ทำกับฉันใน
ตอนน้ี คุณอาจจะย่ิงใหญ่ในอติ าลี แต่สำหรบั ฉันแล้ว คุณมันก็แคค่ นพาลไร้เกยี รติคน
หนง่ึ แล้วจำเอาไว้นะคะซนิ ญอร์กัสซนี ี วา่ บาปน้มี ันจะตดิ ตามตัวคุณไป เงนิ ทอง
มากมายแคไ่ หนกล็ บล้างความผิดน้ีไม่ได้หรอก” เธอตะโกนใสห่ น้าโดยไมก่ ลัวว่าเขาจะ
ทำรา้ ย เพราะอัดอั้นจนถงึ ท่ีสดุ กอ่ นจะร้องอทุ านเมอื่ ซานโดรจับสองบา่ บอบบาง แล้ว
ลากเธอมาประจันหน้าในระยะเผาขน ถามเสยี งตำ่ เหมือนระเบดิ ทถี่ อดสลักรอเวลา
ทำลายล้าง

“รักมันมากนักใชไ่ หม!”
“ใช่ รักมากๆ รักทีส่ ดุ เข้าใจเสยี ทสี !ิ ” ตอบเสยี งอ้อมแอ้มลงเล็กน้อย
“ดี ถ้าอย่างน้ันกไ็ ปเรยี กมันมา โทร. เรยี กมันมาเคลียร์กับผม บอกตามตรงนะ
คุณผู้หญงิ ผมไม่ลักลอบขโมยของใครกิน ผมจะขอตรงๆ ซง่ึ ๆ หน้า เอาเบอร์
โทรศพั ท์ คหู่ มั้นของคณุ มา” น้ำเสยี งฮมึ่ ๆ ด้วยความโกรธจัดของเขาทำให้พราวพลิ าศ
ชะงักกกึ งงงันไปกับวิธีการตอบโต้ของเขา
“เงียบทำไม หรอื กลัวมันจะรับไมไ่ ด้ท่ีแพงเสยี ทา่ ให้ผม ไหนบอกว่ามันรับได้ยังไง
ล่ะ”
“คณุ เล่นสกปรก นีเ่ ป็นเรอ่ื งระหว่างเรา จะไปยุ่งกับค่หู มั้นของฉันทำไม” ใบหน้า
เรยี วงามพลันซดี เผือดมากข้นึ กว่าเดิมเมอ่ื เรอ่ื งผิดคาด ไม่นกึ ว่า ซานโดร กัสซนี ี จะ
บ้าดเี ดอื ดถงึ อย่างน้ี
โใทห้รมมันต“มา่หังนรหกอื า็ตกก้อลทงัวี่สรมำับคันไัญจด้ะรมเ้คูพันวรมาามแีะลรตาั่จ่บงะกตาถ้อย้างมขสัอนงงเสปคาน็ุณรเลหมกู ั็นนผใเู้ปชจ็นาใยนแแชคล่ะภ้วตารยาักกนครอณุรกมจขรอหงิ ังวคใตจณุ ่อขใอเหพง้คแรณุพาะงโถทด้ามี่นเปอรน็มบุ
ผม ใครมาทำกับคู่หม้ันของผมอยา่ งน้ี ผมจะเสอื กมีดเข้าสหู่ ัวใจของมัน แล้วทำให้มัน
ตายไปอย่างชา้ ๆ ทุกข์ ทรมานสาสมกับท่มี ันมาทำรา้ ยหัวใจของผม ทส่ี ำคัญ ผมจะไมม่ ี
วันท้ิงเธอ”

น้ำเสยี งเครง่ เครยี ดแขง็ กรา้ วทุกคำของเขาทำให้หญงิ สาวเย็นยะเยอื กด้วยความ
รสู้ กึ แปลกประหลาด หัวอกอัดแนน่ ด้วยความรสู้ กึ ทีอ่ ธิบายไม่ถกู จนน้ำตาเออ่ คลอโดย
ไมร่ สู้ าเหตุ

“คุณไม่ยุติธรรม”
“แบบน้ยี ตุ ธิ รรมทีส่ ดุ แล้วพราวพลิ าศ ไหนบอกว่ารักมัน พิสจู น์ มาสิ เรยี กมันมา
ถ้ามันกล้ามาทวงแพงคืนท่ีโรมน่ี ผมอาจจะยอมปลอ่ ยคุณไปเหมือนกัน ผมจะพดู กับ
เขาอยา่ งท่ผี ้ชู ายกับผู้ชายควรจะได้พูดกันตัวต่อตัว จะไมใ่ ห้ใครทำรา้ ยเขาเดด็ ขาด
รับรองวา่ ผมไม่ท้งิ ความอดสเู อาไว้ให้แพงข้างหลัง หรอื ปลอ่ ยให้แพงเก็บความอับอาย
ขายหน้าเอาไว้คนเดยี วหรอกนา่ ว่ายังไง!”
“ฉัน...”
“หรอื ท่ปี ่าวประกาศว่ารกั นักรักหนาน่ี มันเปน็ ความรกั เปลอื กนอก หรอื เป็นแพง
เองท่หี ลงรกั มันข้างเดยี วจนกลัวมันท้งิ ถ้าไม่กล้า ก็อยา่ มาขผู่ มอย่างน้อี ีก” ชายหน่มุ
ปล่อยมือจากไหลบ่ อบบางในทันใด เรว็ พอๆ กับทีเ่ ขากระชากเข้ามา จนเธอพลันร้สู กึ
วา่ งเปล่าวาบโหวง งนุ งงไปหมดกับความรสู้ กึ สารพัดอย่างของตัวเอง
“จะบอกหรอื ไมบ่ อก”
เธอนิ่งงันอยนู่ านกอ่ นจะสา่ ยหน้า ตาเบิกโตจ้องเขา สมองขาวโพลนไปหมด
เพราะตั้งรับไมท่ ัน
“วันน้ียังไมก่ ล้าพอกไ็ มเ่ ปน็ ไร แตจ่ ำเอาไว้นะแพง ผมจะต้องพบกับคหู่ ม้ันของ
แพงไม่วันใดก็วันหนง่ึ อยา่ งแนน่ อน ไม่ว่าแพงจะเตม็ ใจหรอื ไม่ก็ตาม ผมกล้าทำกก็ ล้า
รับ”

“ทีค่ ณุ ต้องทำก็แค่ปล่อยฉันไป เรอ่ื งเมอ่ื คนื ทีไ่ มค่ วรเกดิ ข้ึน เราควรจะลืมมัน
เสยี นะคะ”

“แพงลืมได้หรอื ” ซานโดรถาม มองใบหน้าสน้ิ หวังนั้นอย่างโมโห
การได้รบั รวู้ ่าเธอรักใครคนหนึ่ง อยากเก็บถนอมท้ังตัวและใจเอาไว้เพอ่ื มันคน
เดยี วจนพยายามต่อต้านเขาทุกวถิ ีทางอยอู่ ยา่ งน้ี เขากอ็ ยากจะลากไอ้เดนมนษุ ย์ ซง่ึ มอง

ไแมต่เบ่ หุรน็ ษุ หผน้นู ้า้ันแเปตน็ ่แฝเพงียเรง้นเงอายทจ่ีู่ในับเตง้อามงไืดมน่ไั้ดน้ ข้นึ แมตาเ่ ขตอ่าตส้ัง้กู ใันจเใอหา้รไดู้ว้รีแ้ชูล้วั่วกวั่นาจไะปกขร้าะงชหานก่งึมันเอสยอี ดกมายา
จากสงิ่ อำพรางน้ันให้เรว็ ทส่ี ดุ แล้วกำจัดพันธะของเธอเสยี ให้สน้ิ ซาก

“ฉัน...ฉันจะพยายาม เราเปน็ แคค่ นแปลกหน้าต่อกันอยู่แล้ว ไม่มีวันเปน็ อะไร
มากกวา่ น้ี”

“แตผ่ มไม่ลมื แล้วก็คอยดูกันไป แตต่ อนน้ีเงียบได้แล้ว” ชายหนมุ่ สัง่ มองเธอ
ด้วยความขัดเคืองใจเหลือแสนจากสว่ นลกึ แตแ่ ทนทจี่ ะปลอบกลับขู่เธอตอ่ เสยี งหนัก

“แพงจะหนีอีกกไ็ ด้ แตจ่ ำเอาไว้ว่าถ้าหนไี ม่พ้น คราวหน้าผมจะลงโทษแพงให้
หนัก จะไม่มกี ารผอ่ นปรนอกี แล้ว ต่อให้แพงอย่กู ับคู่หมั้น ผมก็จะไปเอาตัวกลับมา ดี
ไยมก่ดใจีหะ้เเพผรลาะอถฆือา่ วย่าอเปด็นรกั คขรอง้ั แงรแกพงเเรขา้าเขใ้หาใ้ จกดันังนดั้หีนรถอื้าจยะังใหพ้ดรกาี ว็อพยลิ ่าาขศัด”ใจกันดกี ว่า ครงั้ น้ีจะ
รปู ถงึ อ“คย่ะา่ ”งไรเคธนอพขบาลฟกัน็ยตังอคบงเแปท็นบคไมนม่พเี าสลยี องยู่ดเี มซินำ้ หยังนเ้ารหยี นกเีชมอ่ื ่อื เแธพอ้เนสอ็ ยี กชใดั นแยจก๋วนจน้ีอนยา่่างตหกมใดจ

ทว่าสง่ิ หนง่ึ ทตี่ ้องยอมรบั ซานโดร กัสซนี ี ไมเ่ หมือนภาพลวงตาทเ่ี ธอคดิ เอาไว้
เลยแม้แต่น้อย

ถ้าจะมีสง่ิ ใดซงึ่ จรงิ แท้ในโลกน้ี แน่ใจได้เลยว่าผ้ชู ายคนน้ีจะต้องเป็นหนึง่ ในนั้น
แม้จะไม่ใชค่ นดีในแบบฉบับของคนทัว่ ไป แตพ่ ราวพลิ าศมั่นใจวา่ แก่นแท้ของ ซานโด
ร กัสซนี ี มัน่ คงไม่สนั่ คลอนตอ่ กระแสคลนื่ แหง่ ความรวนเรรอบข้าง บัดน้เี ธอไม่แปลก
จใจะแคลรอ้ววบ่าคเขรอาไงดเป้ฉน็ ายเจา้ารขาชอันงทแุกหอง่ ทย้อ่างงทที่ตะัวเลเอมงาตจ้าอกงไกหานรแลผะ้สชู รายา้ งคอนาณน้ีคาจงัพกรยขายองามตัอวเยอา่ งงขห้นึนักท่ี
โดยไมส่ นใจว่าจะต้องใช้วธิ ใี ดเพอ่ื ให้ได้มันมา

คนแบบน้ี ใครเปน็ ศตั รดู ้วยคงจะโชครา้ ยท่ีสดุ สว่ นใครจะอาจหาญมาตอ่ กรกับ
เนข้ีจาะนทั้นำอพยราา่ วงไพรลิ ดาี ศสไามวท่ นร้อายบครรวเู้ พญยี ใงนวใา่ จเธเปอน็ครืออคบนทที่เีซ่ทว่าไยรทกสี่ ็จดำุ ไทมดี่ ไ่ ันด้ มาเจอเขาเข้า แล้วคราว

11 ชาร์ลส์ ดาร์วนิ (Charles Darwin) เปน็ นักธรรมชาติวิทยาชาวอังกฤษ (มชี วี ิตอยู่ระหวา่ งปี ค.ศ. 1809

– 1882) ผู้ทำการปฏิวัติความเชอื่ เดิมๆ เกี่ยวกับทม่ี าของสง่ิ มชี วี ิต และเสนอทฤษฎซี ง่ึ เป็นท้ังรากฐานของ
ททส่ีฤดษุ ใฎนวี ชวิ วัีฒิตนาแกลาะรถสือมเัยปใ็นหหมน่ งั สอแื ลสำะคหัญลักทกส่ี าดรุ พเล้ืน่มฐหานนขงึ่ อขงอกงลโลไกกกวทาิ รยคาัดศเาลสอื ตกรโ์ ดคยอื ธรOรมnชาthตeิ ตพี ิมพ์ หนงั สอื สำคัญ
Origin of Species
by Mทสงฤ่ิeมษaีชฎnวี sวีติ วิ เoัฒลfก็ นNๆากaาจtuรำขrพaอวlงกSจชeุลารlินe์ลทcสtร์ ioยีด์ nาแร์ใบวนนิคหทกนเีลงัรส่ายี วอื ไใเวลน้ว่มป่าันจก้เจี อาบุรงดันทำห่ีชรารงรอือ์ลใยสนูข่์ ออดดงาตีสร์งวทิ่ มนิ ่ผี เชี สา่ วีนนติ มอทาทุกฤเชปษนน็ ฎดิ ผีวลไิวมัจฒ่วานก่าจากกะาาเรปรเอป็นันลมโี่ยนดนษุง่ แยดป์ ังสลขงัตอทงว์ ่ี
เขา
พชื
เกดิ ข้นึ กับสงิ่ มีชวี ิตตามลำดับของมิติแห่งเวลา และเฉพาะสง่ิ มชี วี ิตท่เี หมาะสมกับสภาพการดำรงชวี ติ ใหม่
เท่าน้นั จงึ ดำรงอยูไ่ ด้

6

รอยต่อแหง่ การหายตัว

สายตาอรถอเกลไ้ ียปวจเาขก้ าเธไอปใหนลปังาไลดา้ยซินโเซสยี งตอบเมรอื่บั ชาพยรหาวนพมุ่ ิลพาศดู จปงึ รสะาโมยาครถสดหุ ทาย้ าใยจจไบดแ้เปล้น็วถปอกนติ
อีกครั้ง

“เหน็ กเิ ซลบอกวา่ แพงซอ้ื เส้อื ผ้ามานิดเดยี วกห็ นีไปเสยี กอ่ น แล้วจะพอใช้หรอื ”
“คุณบอกเองว่าจะให้คนไปเอากระเป๋าท่ีโรงแรมมาให้” หญงิ สาวท้วงเสยี งล้า เงย
หปนระ้าตขู้นึ แมลอะงถทงึ ่ีคไมุม่บขอังใกนอเธนอากค็แตนอ่ใยจ่าวง่าหจมะดต้กอำงลมังกี ใลจ้องวงกจำรแปพดิ งอสยงู ททู่ ว่กุ มมหมุ ัวแแนล่ ะชยาายมหทน่ีเฝุ่ม้าเอหนงก้า็
สังเกตเหน็ ทา่ ทีน้ันด้วยความสาสมใจ
“นัน่ สนิ ะ แตผ่ มกอ็ ยากให้แพงได้ของใหมๆ่ ใช้อยูด่ ”ี
“ฉันไมใ่ ชโ่ สเภณี ไมต่ นื่ เต้นกับของแพงๆ ท่คี ุณอยากให้ ถ้าอยากบรจิ าคเพื่อ
การกศุ ลก็ไปบรจิ าคให้เดก็ ยากไรใ้ นโลกท่สี ามเถอะค่ะ” เธอตอบกลับเสยี งหวานจ๋อย
ปรายตามองมาอยา่ งท้าทายอยสู่ ักครู่ พอซานโดรก้มหน้ามองกลับเธอก็เมินหนี
แมเ่ ทพธิดานร่ี า้ ยไม่ใชเ่ ล่น แม้ทา่ ทางภายนอกจะดอู ่อนหวาน รปู รา่ งอ้อนแอ้น
แบโบขอย็งบบแบกนิ ารงหง่ นมไีาปกเกปแวตน็ า่ ่จคทาารกรัง้ กาท่ เาี่สสรอยีปงอะทกี แะคคเนา่ หรึกน็มวกทา่ ันเีจขมะาไาจดไะ้มฟต่กัง้อข่ยี ง่ากเวดร็ดา้ ปยีกอเเยขด่าา็ดงกวห็แันานงนขใ่ ้ีจอกวง่าเ็เธลเนอน่ ้ืออเอแอทากเ้ขขอาไทงมเำธใ่หอหุ้น้อเตธาอกจ
ระนาว
“ไมเ่ ปน็ ไร ไมร่ บั ก็ไมร่ ับ แพงจะใสห่ รอื ไมใ่ สอ่ ะไรก็สวยอยู่แล้ว”
“อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ” เสยี งใสสงู ข้นึ หนึง่ คยี ์ พราวพลิ าศหน้ารอ้ นผ่าวๆ
“ชม ไมไ่ ด้หยาบคาย บอกอะไรให้นะทูนหัว ปกติผ้หู ญิงที่แก้ผ้าแล้วยังสวยไม่มี

ตเผพำ้าิหง่มเนาคปเิยนกเจปยี่ อดิ จเปมุดอีรบ้อรก์เยซพใน็รหอต่้ร์งแอ้ ทยบหไม้จาสเ่ะชเบิ ปอื่ น็ถผศาวิ มนูทท้ัยงา์เรนาเ่ ยีพดนูกราไ็ทะด้ังอ้ หยอนา่ งม้อนง้เันสปไา็นงวดสผทไีีมซอเเขงนลาอระด้รูม์ถี นุ งึ มแตตอื้ออ่องอยย่อา่างงกแกแพับบง.บ.น.”เี่ผสม้อื
“หยุดนะ หยดุ พูดเด๋ยี วน้!ี ”

“พูดเรอ่ื งจรงิ นา่ จะดใี จ ไม่ร้จู ะอายไปทำไม แพงรไู้ หมวา่ มีผู้หญงิ เยอะแยะจะต้อง
อจิ ฉาแพงเพราะเขาสวยไม่เท่า”

“ถ้าคณุ ไมห่ ยดุ พดู ฉันจะโกรธแล้วนะซานโดร”
“ไมเ่ รยี กชอ่ื หลังแล้วนี่ เยยี่ ม หวิ ข้าวแล้ว แพงทำให้ผมเสยี เวลามาก”
“ไม่ได้ใช้ให้ไปตามน่ี” เธอเชดิ คางตอบกลับนา่ หมัน่ ไส้จนน่าตใี ห้โอด
ซานโดรดงึ ต้นแขนเลก็ ให้ตามเข้าไปที่ห้องรบั ประทานอาหาร ขณะทีก่ ิเซลมา
รับหน้าถงึ ท่ี ใบหน้ายนิ ดเี หลือแสนเม่อื เห็นวา่ เจ้านายจับตัวเธอกลับมาได้
“ซนิ ญอรนิ ากลับมาแล้ว ดิฉันเปน็ ห่วงแทบแยน่ ่ะคะ่ กลัวจะตามไมท่ ัน เอ่อ...คือ
ดิฉันกลัวคณุ จะได้รับอันตรายนะ่ คะ่ ” กิเซลรบี แก้ตัวในประโยคท้ายเมื่อเห็นสายตาคม
วาววับตวัดมองด้วยความไมพ่ อใจ

“อ้อ...ขอบใจในน้ำใจของเธอ”
“กิเซลให้คนตั้งโต๊ะ ซนิ ญอรนิ าคงจะหวิ แล้วที่ฉันสัง่ ให้ซอ้ื ชดุ ชั้นในกลับมา
ด้วยนะ่ เอามาหรอื ยัง”
“เอามาแล้วค่ะซนิ ญอร์กัสซนี ี”
“ไหนกุญแจห้องพัก ผมจะให้คนไปเอาของทีโ่ รงแรม” สงั่ คนรับใช้ของตัวเอง
เสรจ็ กห็ ันมาสัง่ เธอตอ่ พราวพลิ าศจำใจสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเส้อื โคต แล้วล้วง
กญุ แจห้องออกมาสง่ ให้กเิ ซลอยา่ งไม่เตม็ ใจ
“เธอให้จูลีโอหาคนไปเอาของท่ีโรงแรมในฟลอเรนซ์มาให้ซนิ ญอรนิ าที ให้เขาเอา
มารไี ปด้วย เกบ็ มาให้หมด อยา่ ให้อะไรหาย”
“คะ่ ซนิ ญอร์ งั้นนัง่ รอสักครนู่ ะคะ ดิฉันให้เขาต้ังโต๊ะไมน่ านหรอกค่ะ” กเิ ซลรับ

กุญแจมา บอกด้วยสหี น้ากระตอื รอื ร้น แล้วรบี ออกไปทำงาน ซานโดรท้ิงตัวลงนั่งบนโซ
ฟาตัวใหญ่ กางแขนขาออกเตม็ ที่แล้วหันมามองคนทย่ี ังยืนกำมอื ทา่ ทางกระสับกระสา่ ย
ไมย่ อมนัง่ ลงเสยี ที

“แพงเป็นอะไร”

“ฉันอยากโทร. หาเพ่อื นก่อน ถ้าไมก่ ลับไป เด๋ยี วเขาคงจะสงสยั วา่ หายไปไหน”
“ก็โทร. สิ ผมไม่ได้ห้ามน”่ี
“โทร. หาใครก็ได้ใชไ่ หมคะ”
“ใช่ โทร. หาใครกไ็ ด้” ซานโดรหรต่ี าลงเมอ่ื เห็นตาของเธอเปน็ ประกายข้ึนมา
เลก็ น้อยก่อนจะหมน่ ลง เหมือนเธอคดิ จะทำอะไรบางอย่างแล้วเปลีย่ นใจ
“อยากโทร. หาไอ้พช่ี ายอัครงั้นหรอื ”
“หือ เออ่ ...บางทีค่ะ ไมร่ ้สู ิ เด๋ียวคอ่ ยคิด” พราวพลิ าศซง่ึ ลมื เรอื่ งท่ีตัวเองกเุ อาไว้
แล้วหันมาตอบด้วยความงนุ งง ก่อนจะหน้าแดงเมื่อเหน็ สายตาที่จับจ้องมา เพง่ิ นกึ ออก
วา่ เขาจำชอ่ื ของหมอ่ มราชวงศ์อัครัชได้อย่างแมน่ ยำแม้เธอจะเอย่ ถงึ เพียงแคค่ รั้งเดยี ว
ผ้ชู ายคนน้ีดเู หมือนจะจับผดิ คนเกง่ จนนา่ กลัว เหน็ ทเี ธอจะต้องระวังตัวมากข้ึนเสยี
แล้ว
“หมั้นกันมานานหรอื ยัง”
“ไม่นานเทา่ ไรค่ะ” หญงิ สาวหันหน้าหนเี พอื่ ปกปิดสายตาของตัวเองเมอ่ื ตอบคำ
ถามนั้น

“แล้วเดิมแพงมกี ำหนดจะกลับเมืองไทยเมอื่ ไร”
“ก็...ตอนแรกวา่ จะมาแค่ไม่เกินสบิ วัน”
“มานั่งนีส่ ิ แล้วเวลาพดู กับคนอนื่ คุณไม่มองหน้าเขาอย่างน้ีเสมอหรอื ”
“เปล่าค่ะ เฉพาะกับคนท่ไี ม่อยากเหน็ หน้าเทา่ น้ัน” คำตอบเสยี งหวานของเธอ
ทำให้คนถามหน้าบ้งึ ทันควัน
“แพงน่กี วนประสาทใชไ้ ด้เลยนะ อยากให้ผมโกรธหรอื ”

“คุณสัญญาแล้วนะว่าจะไม่แตะต้องฉัน” หญงิ สาวรบี ท้วงหน้าตืน่ เพราะเพ่ิงนึก
อยังอไกมว่ร่าับตป้ังาแกตเท่ธ่ีอเถเลียยงกันตามสาอบงนครสู่ถบจกนันคนุยองิ่ โอดกยนทอ่คี กนเตรอัื่วงโตแลไมะ่ยจบอลมงเปดิด้วปยากการทพะรเาลวาพะลิกาันศต้ังเขใจา
จะประท้วงตอ่ แต่กเิ ซลกลับเข้ามาในห้องเสยี กอ่ น

“ซนิ ญอร์คะ ตั้งโต๊ะเสรจ็ แล้วค่ะ”
“ขอบใจ ไปกนิ ข้าวเถอะแพง ผมหิว” รา่ งสงู ใหญล่ กุ ข้นึ เดินนำโดยไมส่ นใจจะ
แตะต้องเธอเหมอื นเคย ทำให้คนเดนิ ตามพอคลายใจไปได้ ก่อนจะถอดเสอ้ื โคตออก
ให้กเิ ซลเอาไปเกบ็
สาวน้อยเม้มปาก มองตามแผน่ หลังกว้างท่ีเดนิ นำหน้าด้วยความโกรธปนหนักใจ
ทั้งค่รู ว่ มโต๊ะอาหารเยน็ กันโดยแทบไมม่ เี สยี งสนทนา เพราะซาน-โดรรบั ประทาน
ไป อ่านหนังสอื พิมพ์ ไป คราแรกพราวพลิ าศอยากจะเตอื นเขาแล้ววา่ เวลารับประทาน
อาหารสมควรรบั ประทานอยา่ งเดียว กระเพาะจะได้ทำงานได้เตม็ ท่ี ไม่ใชถ่ กู รบกวน
เปพิดรปาะากสเมงอียงบทำงาซนาหนนโัดกแรใตหค่ ้กิดเิ ดซอูลกีจัดทหกี ้เอ็ หง็นใหว่ามอใ่ ยหา่้เไธปอยซ่งุ ง่ึ กอับยเตู่ ขดิ ามกาับกหจ้อะงดขีกอวง่าเขาแสตาวห่ นญ้องิ ยสจาวึง
ขอไปอยู่ห้องหัวมุมแทน แม้จะใจช้นื ที่เขาเลกิ บังคับ แต่เธอก็ไม่อยากอยใู่ กล้เขาอยู่ดี
น่าแปลกท่คี ราวน้ีชายหน่มุ กลับยอมงา่ ยๆ
คนื น้ันกเิ ซลเอาเสอ้ื ผ้าใหม่ที่ซักรดี แล้วเข้ามาให้เธอ ขณะทเี่ จ้าของบ้านออกไป
ข้างนอก และไมก่ ลับมาจนกระทัง่ เช้า ทร่ี ้เู ชน่ น้ันเพราะพราวพลิ าศนอนเบกิ ตาโพลงจน
โต้รงุ่ ของวันใหม่จงึ หลับลงได้โดยท่รี ้วู ่าเจ้าของบ้านยังไม่กลับมา
สงสยั เพราะเธอไม่ยอม เลยออกไปหาคนใหมม่ าผอ่ นคลายอารมณ์ กระมัง!

บ้ านเรอื นไทยหมกู่ ว้ างขวางมชี านเรอื นเชอ่ื มถึงกัน หลังจากมองซ้ายมองขวา
แล้วว่าไม่มใี คร รา่ งเล็กรา่ งหนง่ึ ก็ยอ่ งเข้าไปในห้องทำงานของเจ้าของบ้านซง่ึ ยังไม่กลับ
จากกระบี่

ห้องทำงานซง่ึ เป็นห้องสมดุ ไปในตัวน้ันใหญ่โตกว้างขวาง บนชั้นซงึ่ สงู จดเพดาน

เเใจอตนัดก็มเกปสไาป็นารดรทอ้วำอแงยลฟาหนะฟนชแซิ ัง้นบั ทสบวำอื าโงหงฮากนลมับายอกตออ่ ้ชูเฟยกนๆฟ็บดิ กิซแุญตกทแ่กนิ ั้จงรโเะนทซน้อืรงึ่ ้ัศนจทััดพกี่เกวเ็ทพือา์ งีบยอโเบทยจพรด็่างสรส้เอาบปิ รมเ็นปดร้อวเะคยรเรบ์เออซ่ื ยี ปุ งน็ บกถตร่า์ โขยณดอเ์ยอองหำกหนม้สอวอ่างยรมครสาวเควช่ามนรวองส่ืทศงะีเ่ ห์ยพด่อลวงศกอืย์
จักร์ใช้ทำงานหลังจากทก่ี ลับมาจากกระทรวง บางครัง้ แพรวพรรณ-รายหรอื พิชญดาราก็
เข้ามาบ้างเพอ่ื นัง่ ทำรายงานหรอื ค้นหนังสอื ไปอ่านเล่น

วันน้ีเปน็ วันที่สแ่ี ล้วท่บี ิดาอยูท่ กี่ ระบ่ี แตโ่ ทร. มาบอกกับลออศรวี า่ จะกลับมาวัน
พรงุ่ น้ี หากมีเรอื่ งดว่ นก็ให้โทร. เข้าเบอร์มอื ถอื ของท่าน

เบอร์มอื ถือของท่าน แพรวพรรณรายกับพชิ ญดาราไม่อยากได้ อยากได้แต่เบอร์
โทร. รสี อร์ตที่กระบขี่ องหมอ่ มราชวงศ์อัครชั อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ ตา่ งหาก แต่ใน
เม่อื ถามหมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ไม่ได้ สองสาวน้อยเลยต้องยอ่ งเข้ามาหาเอง แม้ปกตจิ ะ
เข้านอกออกในห้องน้ไี ด้ แตย่ ามท่ีต้องการทำงานโดยไม่ให้เกิดหลักฐาน พชิ ญดาราจึง
ต้องแอบคนในบ้านโดยเฉพาะลออศรเี ข้ามาค้นหาสงิ่ ท่ตี ้องการแทน โดยมแี พรว-
พรรณรายคอยดตู ้นทางอยู่ด้านนอก
เสยี งฝ“ีเทอ้ายผ่ไู ่าหนนหนน้า้าหอ้อ๊ยุ ง!ท” ป่ี พิดึมปพระำตเสเู อยี างไเวบ้ าเสรเจส็ กยี น็ งสั่งลนงทกนับาพด้นื้านนใชอ้โกตด๊ะังทเำขง้าามนาบใัหงเ้เมธือ่อไไดด้้ยยินิน
แวว่ ๆ

“คณุ เพอ่ื นมาทำอะไรอย่ตู รงน้คี ะ วันน้ไี ม่มเี รยี นหรอื ”
“ไมม่ คี ะ่ แม่ศรี อาจารย์ หยดุ แล้วเลอ่ื นไปสอนชัว่ โมงอ่ืนแทนนะ่ ค่ะ เพ่ือนเลยอยู่
บ้าน อ่านหนังสอื กับเพลิน”
“แล้วนค่ี ุณเพลนิ ไปไหนล่ะคะ ไม่เห็นต้ังแตเ่ ช้า”
“อ้าว! แม่ศรไี มเ่ หน็ หรอื คะ สงสยั จะเข้าไปหาอะไรกนิ ในสวนแนๆ่ เหน็ บอกวา่
อยากกินอะไรเปร้ยี วๆ”

“หน้าน้จี ะมอี ะไรเปรย้ี วๆ ถ้าอยากกินทำไมคุณเพลนิ ไม่มาบอกเดก็ ในบ้านให้ไป
เกบ็ ให้ล่ะคะ”

“เพอื่ นไมท่ ราบคะ่ ซแง่ึ ลเป้ว็นนไ่แี ดม้วศ่ ่าแรจพี ะรไวปพไหรรนณเหรราอยคคะงจะยพังาไตมัวห่ ลาอยอโกศรรธอี เอพกื่อไนปอกี เผห่ือรอวื า่”
เสยี งสนทนาหา่ งออกไป
พชิ ญดาราหาของเสรจ็ แล้วจะได้ออกจากห้องโดยไม่มคี นเห็น รา่ งเลก็ เลยโผล่ข้นึ มา
ใหม่ แล้วเรง่ มือค้นตอ่ เรว็ ข้ึน ไม่นานก็ย้มิ กว้างจนเหน็ ลักย้ิมนา่ รักข้างเดียวบ๋มุ ลงนดิ ๆ
“เจอแล้ว!” มือเล็กรบี ควานหาโทรศัพท์ มือถอื ของตัวเองออกมาเมมเบอร์โทร. ที่
ต้องการแล้วรบี กลับออกไปจากห้อง โดยไมล่ ืมเหลียวซ้ายแลขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใคร
เหน็ จึงผลุบออกไปจากห้องแล้วว่งิ ลงไปในสวน
แม้จะมบี ้านอยใู่ นกรงุ เทพฯ แตก่ ็คอ่ นไปทางนอกเมอื ง พ้นื ท่บี ้านอัครเดโชจึงมี
พอสมควร ด้านหน้าน้ันเตม็ ไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับแบบไทยๆ สว่ นด้านหลังกันเอาไว้
ปแกล้มกู แพหชื มผม่ ักผเงลาไะม้อมัยงคา่ งุดละทสุเอรยีงถนึงสมาะมมตว่ ้นงเพม่ือะเเฟอาอื ไงว้กมินะเพอรง้าใวนฤแดลกูะผาลลนไ้ัมน้อๆีกหทล้ังาสยม้ ชนชิดมพทู่่ี
อดุ มสมบูรณ์ ทส่ี ดุ คือผักสวนครัว โดยเฉพาะเครอื่ งเทศที่แทบไมต่ ้องซอ้ื หามาจากตลาด
ทั้งยังปลอดสารพษิ

ลออศรใี ห้คนรับใช้ผ้ชู ายในบ้านดแู ลอย่างดจี นออกดอกออกผลมากทุกปีให้
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ได้เกบ็ เอาไปฝากเพอ่ื นๆ ท่กี ระทรวงหรอื ทำกระเชา้ เยี่ยมใครต่อ
ใคร จนทกุ คนทีใ่ กล้ชดิ ทราบถึงกติ ติศพั ท์ ของบ้านน้ีดี บางคนถึงกับขอเข้ามาชมสวน
สว่ นตัวของเจ้าของบ้าน รายล่าสดุ นั้นคอื คุณหญิงนงนภัส อรรถเศรษฐ์ เพือ่ นทำงานที่
กระทรวงการตา่ งประเทศของหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ จนทำให้ลกู สาวคนเล็กตั้งแง่กับ
บดิ ามาจนถงึ ทุกวันน้ี

พิชญดาราเดนิ ลัดเลาะไปตามสวนเพ่ือหาของตดิ ไม้ติดมอื ท่ีพอจะเอาตบตาลออ
ศทั้งรไหี ดม้ ดขแอตงถ่ สึงาไวมน่ต้้ออยงแนกักลศ้งกึใษคราปีสเดธุ อท้กายช็ ใอนบคทณ่ีจะะมอาักเดษินรศเลาส่นตในร์ สมวหนาอวยิทา่ยงานล้ีอัยยชู่แอ่ื ลด้วังขอเวงลรัฐา
ทเวี่เลดาียอวยกูท่ ับบ่ี แ้าพนรมวาพกรกรวณา่ ทร่าีจยะออคกอื ไกปาเดรเินรยีตนามสกถาารนไทปี่ชอออปกปคงิ่าชยออื่ ดาสังาใกนับกเรพงุ อื่ เทนพๆฯ และการใช้
สาวน้อยวัยเดยี วกันนิยม ตามแบบที่

เพราะรตู้ ัวดวี ่าทุกวันน้เี ธออยูท่ ี่นดี่ ้วยความกรณุ าของผู้เป็นลุงเพียงอยา่ งเดยี ว

สจเป่าา็นยวเนนป้อสิ ็นยยั คจท่างึ ขค่ี ทลนำ้าตมยัวไกปใับหโร้พมงรีปเราัญยวี -หนพานนลิ ้ัน้อาเศยกทนิ สี่ หขดุ้าณสบิ ะเทปเแ่ีงอนพิ ร์ทรเซวุกพน็ บตราร์ทจณะทถุกรกูาสยเตกนา็บ้ังนเคจข์ ท้ะา่ีใหธชนม้เอา่ สคมยี ารเรากทชอื กุ วบเงดหศอื ม์พนดงเศพ์จรัซกาะรง่ึ ์
นปริสะยั สโบลกดาโรผณน์ กคาลร้าเยปนผ็ ้ชูนาักยขแา่ ลวะอชาชอพบี เใทนี่ยอวนนาอคกตบ้าน โดยเจ้าตัวอ้างว่าเพ่อื เพมิ่ พนู

นักขา่ วสายข่าวการเมืองคืออาชพี ที่ หม่อมหลวงแพรวพรรณราย อัครเดโช
โปรดปรานมากกว่าอย่างอนื่
“เพลนิ อยตู่ รงน้ีเอง เพอื่ นตามหาแทบแย่” เสยี งใสดังข้นึ ข้างหลังทำให้
สาวน้อยหันไปย้มิ กว้างให้
“เท้าเบาดีน่ี ต่อไปจะไปเปน็ นักข่าวหรอื แมวขโมยกันแน”่
“ก็ครทู ่ีโรงเรยี นสอนศลิ ปะป้องกันตัวสอนเพอ่ื นมานี่ ว่ายังไง ได้หรอื เปลา่ เบอร์
โทร. นะ่ ”
“ได้สิ มอื ช้นั น้แี ล้ว” พชิ ญดาราโอ่แล้วคว้ามอื ถอื เครอ่ื งเลก็ ออกมาเปิดโชว์ เบอร์
ทำให้ญาติสนทิ อายเุ ทา่ กันหอ่ ปากตาโตแล้วหัวเราะด้วยน้ำเสยี งมชี ยั

“เจ๋งมาก คราวน้ีแหละนายหัวอัครจะต้องยอมถอนหมั้นให้แพงแน”่ พชิ ญดารา
พยักหน้าหงึกๆ ตามเมื่อเหน็ สหี น้ากระหยม่ิ ของญาตสิ นทิ
“ว่าแตเ่ พื่อนโทร. หาพ่ีแพงได้หรอื ยัง เห็นบอกว่าปดิ มือถอื ตดิ ต่อไม่ได้ต้ังแตเ่ มื่อ
วานน้ไี ม่ใชห่ รอื แล้วอยา่ งน้เี ราจะสง่ ข่าวให้พแ่ี พงยังไงล่ะ”
“ยังตดิ ต่อไม่ได้เลย หรอื แพงจะทำมือถือหายเสยี ก็ไม่รู้ บางทีแบตฯอาจจะหมด”
“พีแ่ พงเขาจะเจอกับเพ่ือนเขาแล้วนี่ คงไม่มีอะไรต้องห่วงมั้ง ดีเสยี อกี ถ้าตดิ ตอ่
ได้ จะได้เซอร์ไพรส์ยังไงละ่ ”
ไม่เคยจ“ะนตัน่ ดิ สติ อ่ คกณุ ันพ่อพจอะกอลตี ับานม่ีจาวะัมนาพขรองุ่ ลนูก้แี สลา้ววกทไ็ ำปไหมาไเปขหาลเสายยี อวันยา่นงักนก้ันไ็ มร่เรู้ ารเอ้ ปยน็ วฝันา่ พยันหญปีกิง็
แท้ๆ”
“คณุ ลงุ อาจจะมีเหตผุ ลสำคัญก็ได้ กพ็ ี่แพงหนไี ปนีน่ า” พิชญ-ดาราให้ความเห็น

อย่างคนไมม่ อี คติ เพราะต้ังแต่อยกู่ ับทา่ นมาจะห้าปแี ล้ว ไม่เคยมคี รงั้ ไหนท่ี
หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์จะทำสง่ิ ใดโดยปราศจากเหตุผลเลยสกั ครงั้

“ไม่รลู้ ะ เพอื่ นไม่ให้อีตาน่ีมาเป็นพ่ีเขยเด็ดขาด ผ้ชู ายอะไรกไ็ ม่รู้ ไม่เห็นจะน่ารกั
เลยสักนดิ ”

“ตัวจรงิ อาจจะนา่ รกั กไ็ ด้นะ”
“ผ้ชู ายนา่ รักคงไม่ไปจอดรถเปิดประทุนอยู่ชายหาดแล้วมอี ะไรกับผ้หู ญงิ จน
นักข่าวไปเก็บภาพมาได้หรอก อย่างน้ถี ้าแตง่ งานไป แพงคงน้ำตาเชด็ หัวเข่า”
“แหม ก็ตอนน้ยี ังไมไ่ ด้แตง่ งานกันนนี่ า เรอื่ งมันเกิดข้ึนก่อนทีเ่ ขาจะเจอพแี่ พง
ทั้งน้ัน บางทีถ้าเห็นพ่แี พงแล้วอาจจะเลกิ หมดกไ็ ด้” พชิ ญ-ดาราให้ความเห็นเสยี งออ่ ย
เพราะคดิ วา่ หากใครได้มีโอกาสเห็นพราว-พลิ าศ พ่ีสาวผู้งามพร้อมของเธอ กค็ งไม่ยาก
ทจ่ี ะหลงรกั แตแ่ พรวพรรณรายซง่ึ เฝ้าสบื เสาะข่าวของหมอ่ มราชวงศ์อัครชั จาก
อินเทอร์เน็ตและหนังสอื พิมพ์ ตา่ งประเทศมาเก็บเอาไว้มากมายจนร้ปู ระวัตสิ ว่ นตัวของ
เขาดรี าวกับคนใกล้ชดิ ทำหน้าบ้งึ เนือ่ งจากอคตสิ ว่ นตัวทยี่ ง่ิ สงู ลิบข้นึ ทกุ ที
ทเรีผ่ ยี า่กนเพม“ลาเกพย็ไ์ลบมินอเ่ หนยน็ ม่ชี จอัดะๆงหโลยทกดุ ี่หใอวนัยงแวูท่ ง่าี่ใ่ดจคะจี รใังหน้ทเะขั้งาทแมอ่ีตาาหเ่ ยพยุต่อื ุดั้งนทสไี่แามพม่ยสงอบิ มเสหหอน็ รงจอปะกเีฝขัน้เาขไมปาาหแกนลไ้ป้วาตหานผด้อู่ชอี ยาอย”กแอบยบ่านง้นีเขั้นา
“ฮื่อ ไม่ยอมก็ไม่ยอม ว่าไงว่าตามกันอยู่แล้ว” ไหล่บอบบางยักข้นึ เปน็ ทำนอง
เหน็ ด้วย ทำให้ญาติสาวมสี หี น้าดขี ้นึ ที่มีคนเข้าข้าง
“ออกไปใชโ้ ทรศัพท์ สาธารณะกันดกี วา่ ”
“ไมเ่ ห็นต้องทำแบบนั้นเลย แค่เปล่ียนซมิ เท่านั้นกพ็ อ เพลนิ ซอ้ื มาแล้วนี่ เห็น
ไหม”

ทน่ี ัง่ กับสพา้วืนนแ้อถวยนอ้ักนี คนลจัด้วงกซารมิ เกปาลรี่ย์ดนจซากมิ กกราะรเ์ดปเ๋าสกราจ็งสเกรงรขพาภสาายมใสนว่ เนวลอาอแกคมน่ าาโทชีเวด์ ยี วแล้วเปหดิ า
เครอื่ งข้ึนมาใหม่และกดบันทกึ เบอร์โทร. ทแี่ อบไปค้นมาได้ กอ่ นจะย่ืนมอื ถือให้แพรว
พรรณราย

“เอ้า คราวน้กี ็คุยซะ!”
“สวัสดีคะ่ ฉันต้องการพูดสายกับหม่อมราชวงศ์อัครชั ”

“คุณเพื่อนกับคณุ เพลนิ ไปไหนกันมาคะ” เสยี งเรยี กของลออศรที ำให้สอง
สาวน้อยท่หี ัวเราะคิกคักเดินกลับเข้ามาในบ้านรบี เงยหน้าข้นึ มอง

“เข้าไปในสวนมาคะ่ กแ็ ม่ศรถี ามหาเพลินไมใ่ ชเ่ หรอคะ เพอ่ื นเลยไปตามมาให้”
แพรวพรรณรายตอบด้วยน้ำเสยี งประจบประแจง รบี เดนิ ไปกอดเอวของลออศรี

“แล้วนีท่ ำอะไรอยคู่ ะ มอี ะไรจะใชเ้ พือ่ นหรอื เปลา่ ”
“ไมม่ ีหรอกค่ะ แตพ่ รงุ่ น้คี ุณชายจะกลับมาแล้ว แมศ่ รวี ่าจะให้เขาทำกับข้าว
หไดล้ไามย่มๆากอ” ย่างลหอนออ่ ศยรบี อเลกยดจ้วะยเขอ้าปุ ไนปดิสูใัยนอสาทวรนท่เี ปเห็น็นหว่ว่างอกยาู่ทรกน่ี ินนู่ อแยพู่ข้ออาหงคารนทใะนเลบเ้าลนยมกาินกขก้วาว่า
ของตัวเอง
“อ้าว! แล้วบ้านนู้นเขาไม่ดูแลคุณพ่อหรอื คะ”
“คุณชายคงเกรงใจเขาน่ะคะ่ ก็คุณแพงเล่นหายตัวไปแบบน้ี ท่านคงลำบากใจ
แล้วน่ตี ้องไปเลน่ ซนกันมาแนๆ่ ตายจรงิ คณุ เพลินเอามะมว่ งมาจากต้นไหนคะ โตถงึ
ขนาดน้ีแล้วหรอื แมศ่ รไี ม่ได้ลงไปดแู คไ่ ม่กวี่ ัน”
“ต้นติดรัว้ ไงคะ เพลินเลยเกบ็ มา วา่ จะทำน้ำปลาหวานกะปกิ นิ กับเพ่อื น แม่ศรี
กินด้วยกันนะคะ”
“ไม่เอาหรอกค่ะ ทานกันเถอะ แม่ศรกี ลัวเสาะท้อง เด๋ยี วแม่ศรสี ัง่ ให้เด็กทำ
น้ำปลาหวานให้ ไปอาบน้ำกันเสยี นะคะ อีกสักชวั่ โมงจะได้ให้เขาต้ังโต๊ะเลย แล้ว
มะมว่ งนก่ี ็อย่ากินเยอะ จะปวดท้องเสยี เปลา่ ๆ”
“คะ่ ให้เพลนิ ลงไปในสวนด้วยดีไหมคะ”
“แมศ่ รจี ะไปกับเด็กคะ่ นั่นไงมาแล้ว เด๋ียวค่อยเจอกันตอนทานข้าวนะคะ” สงั่
เสรจ็ รา่ งสงู ระหงก็เดนิ ลงไปสัง่ งานเดก็ ในบ้านต่อ สองสาวมองตามจนรา่ งของลออศรี
หายเข้าไปในสวนจึงกอดคอกันเดนิ เข้าครัว

“โห เพ่ือนเกง่ มากเลยนะ ป่านน้ีคุณชายอัครคงจะยังอ้งึ อย่แู น่ๆ” พิชญดารา
กระซบิ แล้วหัวเราะคกิ

“หน็อย มาเรยี กเราวา่ สาวน้อย คอยดูเถอะ ถ้าขนื ยังไมย่ อมถอนหมั้นให้แพง
จะเล่นงานให้หนักมากกว่าน้แี น่” แพรวพรรณรายแสยะย้มิ เสยี งห้าวของคนท่เี ธอเพ่งิ
พูดสายด้วยไม่ถึงครง่ึ ชวั่ โมงทผ่ี า่ นมายังดังอยู่ในหู

พิชญดาราเปน็ คนออกความคิดให้สง่ หลักฐานรปู ถ่ายประดามขี องบรรดาสาวๆ
ซง่ึ หมอ่ มราชวงศ์อัครัชเคยควงอยูท่ ั้งในเมอื งไทยและตา่ งประเทศไปข่มข่เู ขา วา่ หากไม่
เยหอลมา่ เนล้ันิกยโุ่งดเกยี่ยทว่แี กพับรพว-ราพวรพริลณารศายเปน็ เธคอนจหะทาขำ้อกมารูลสง่ แหลละักสฐอานงสทาั้งวหเมพดิ่งสไปง่ ยหัลงบักรฐราดนาดสังากวลงา่ามว
ด้วยไปรษณยี ์ ด่วนพเิ ศษไปยังกระบเ่ี มือ่ เชา้ วานน้ี

‘เธอเปน็ ใคร กล้าดยี ังไงมาขม่ ขู่ฉัน’ เสยี งของบุรษุ ซงึ่ แพรวพรรณรายเคยเห็น
แต่รปู ภาพคำรามเย็นชามาตามสายเมอ่ื โดนเดก็ สาวเมอื่ วานซนื โทร. ไปหาเรอื่ งถึงที่
หปัญรอื หคาะ‘รดกสีิฉิจอันกรจ์าตระขขเปออ็นงงคใคคณุ ุณรกไคมด็ ง่ส้วจำยะคมนัญีปะัญคะหคาถุณแ้านคชถ่ณุา้ยามไอมขีัค่เา่ลรวชัิกไมยได่งุ่ ดกอี้ขับอ่าแวกพวไปา่งมแีพขวไกกมตนใ่ ่าช้ีเงปแ่ชน็คาต่ยตัังิวเปไคงน็ ณุ คหุณแลนักช่ทไายม่ีจก่ะใมช็รีู้่
อเนสยค่ี ยี ่าะงงใแเสลด้ว๋ียแหวัถวเขมเรายาเะขกค้าตใิกัวจกอววย่านรา่ สงีอคอาวรรม์าตมณขหอ์ ควงนาคดฟุณรังะชแาวยซงมเง่ึ วทีเธ่อหอรา์ๆมรัค่นอขใจยอวเงฝ่าแต้าขัอวกเยอตลู่ าง่ ะงตช้อาสงตนโิใดกุหนแ้อขยีกย่’ฝ้ำสาค่ ยอาฟวเนอังห้าอแลยนาวย่ๆา่
ถ้าหมอ่ มราชวงศ์อัครชั อยู่ในระยะเอ้อื มมอื ถึง

‘มันชักจะมากไปแล้วนะแมส่ าวน้อย’
‘ดิฉันไมใ่ ชส่ าวน้อย แล้วสงิ่ ท่ีดฉิ ันพูดไป ถ้าไมเ่ ชอ่ื จะลองดกู ไ็ ด้นะคะคณุ ชาย’
‘ถ้าฉันร้วู า่ เธอเปน็ ใคร เธอจะต้องเจอหนักแนแ่ ม่เดก็ แสบ’
‘โอ๊ย! กลัวแล้วค่ะ อย่าขู่นักเลยคณุ ชายขา ดฉิ ันกลัวจะแย่ละ’
เสยี สวส่ นอคงฝน่าทย่ีไปดะ้ปทว่ ะนคคานรมอกน่ื ันหอัวยเรู่สากัะเพสักยี งใหสมเขอ่ ้ามขราากชันวเงปศ็น์ออัคยร่ัาชงกดว็ ี างสายไปกอ่ นอย่างหัว

ทารา่ กัสซนี ี เปดิ ประตหู ้ องเส้อื ของตัวเอง สายตาก้ มลงมองข้าวของที่อยู่ใน
กระเป๋าสะพายซง่ึ มีมือข้างหน่งึ ทำหน้าท่คี ้นอยูด่ ้วย จึงไมเ่ ห็นคนท่ีมารอพบอยจู่ นกระทั่ง
มเี สยี งทักข้ึน

“ทารา่ หาอะไรอยู่หรอื ”
ข้ึนมอง“สอ้าาววก! รเกีธวโอัยโยดส่ี รบิาหม้าปาไี ด้ลยัูกงไสงานวี่เพมอ่ืากนับสคนุณทิ แขมอ่ขงมอางรฉดันาหรออื เลเปก็ ลซ่าา”นทดารราา่ ทกักัสซเงนียีหซน้ง่าึ
อาศัยอย่ใู นกรซี และจะแวะมาหาลกู ชายลูกสาวเกอื บทกุ เดอื น หรอื ไมซ่ านโดรกับทารา่
ก็จะผลัดกันไปเย่ยี มมารดาแทน บางคร้งั ท่านกม็ าท่ีนี่และพาเธโอโดรามาด้วย

“เปลา่ คณุ ป้าอเล็กซานดราไมไ่ ด้มาด้วย ฉันแวะมาคนเดยี ว”
“หือ เธอมีธุระอะไรกับฉันหรอื เปลา่ ”
“แคเ่ บือ่ เท่านั้นแหละ อย่ทู ีก่ รซี ไมร่ จู้ ะทำอะไร ฉันอยากไปพักบ้านพี่ชายของเธอ
แตโ่ ทร. ไปแล้วซานโดรไม่รับโทรศพั ท์ เลยยังไมก่ ล้าเข้าไปนะ่ ” เธโอโดราบอกเสยี ง
ออ่ ย รอจนทารา่ มานั่งใกล้ๆ แล้วจึงนั่งลงอีกครัง้ ในบรเิ วณรับแขกของร้าน น้องสาว
ของซานโดรขมวดค้ิวเล็กน้อย
“งั้นหรอื แต่เธอพักกับฉันก็ได้น่ี ห้องพักฉันเปน็ ห้องชดุ ซานโดรเป็นผ้ชู ายอยู่
คนเดยี ว เธอจะไปพักทน่ี ัน่ แบบไม่มีญาตผิ ้ใู หญไ่ ปด้วย มันจะไม่ดมี ้ัง เด๋ียวคณุ แมข่ อง
เธอจะมาว่าแม่ฉันเอาได้”
“โอ๊ย! แม่จะมาว่าอะไรล่ะ ซานโดรไม่ใชค่ นอ่นื นน่ี า”
“ถงึ อยา่ งนั้นก็เถอะ ครอบครวั เธออาจจะสนิทกับเรา แตถ่ งึ ยังไงก็ไม่ใชญ่ าตกิ ัน
อยดู่ ี เชอื่ ฉันเถอะว่าซานโดรคงไม่ยอมหรอก”
ทารา่ บอกอยา่ งรใู้ จพี่ชายดี ไมใ่ ชไ่ ม่รวู้ ่าเธโอโดราชอบซานโดรมานานแล้ว แรก
เสรามิ่ มนา้รันถทไาปรเา่ปเอน็ งดกา็เรคาภยเาชพยียรน์เพตรร์ไาดะฝ้เล่ายยทหเีญดิงียกว็นสิ ยั ดีพอแสลมะทคสี่วรำคัญฐานรปูะรชา่างตหิตนร้าะตกาลู ขกอถ็ งอืเธวอา่
เหมาะสมกับซานโดรมากกวา่ ใคร แตห่ ลังจากท่ีเคยชว่ ยสานสมั พันธ์ แล้วไมส่ ำเรจ็ หญิง
สาวจงึ ไมอ่ ยากยุ่งเก่ยี วอกี เพราะซานโดรบอกเอาไว้อยา่ งชดั แจ้งแล้วว่าเขาไม่ชอบ

วิธีการแบบน้ี
“ถ้าเป็นเธอถาม ซานโดรคงให้ฉันพัก เธอบอกวา่ มใี ครพักอยทู่ ีค่ อนโดฯ ด้วยก็

ได้นน่ี า”
“ไว้ฉันจะลองถามเขาให้กแ็ ล้วกัน” ทารา่ รับคำอย่างเสยี ไมไ่ ด้ ความจรงิ ไม่อยาก

ย่งุ เรอื่ งน้แี ล้ว เพราะกลัวโดนพ่ีชายตอกกลับมาเหมอื นครงั้ ทีแ่ ล้ว แต่แคถ่ ามให้คงไม่
เสยี หายอะไรนักหนา

“เราไปทานข้าวกันก่อนเถอะ แล้วค่อยโทร. หาเขา ฉันกำลังย่งุ ๆ เรอื่ งออกแบบ
เส้อื ผ้าสปรงิ ซมั เมอร์ท่จี ะมาถงึ ด้วย วา่ ที่นางแบบของฉันกด็ ันหายตัวไปอกี เฮ้อ...”

“หอื นางแบบของเธอง้ันหรอื เขาไปไหนล่ะ”
“ไมร่ สู้ ิ วันก่อนมางานเล้ยี งทบ่ี ้านซานโดรกับฉัน ฉันชวนค้างด้วยก็ไมย่ อม แล้ว
หนกี ลับไปก่อน จนถึงปา่ นน้ยี ังตดิ ต่อไมไ่ ด้เลย”
“เขาเปน็ ใครกันล่ะ นางแบบอาชพี หรอื เปลา่ ทำไมทำตัวแบบน้ี ฉันว่าเธอ
เปลี่ยนตัวนางแบบดกี ว่ามั้ง”
ฟลอเร“นไซม์”่ใชทห่ ารรอา่ เกลา่ เแหพตงกุ ารเอณอ่ ์ ท..ีพ่.พรราาววพพิลลิ าาศศเคนยะ่ ชว่สยาวเธไอทไยว้ใหส้เวพย่อื นนา่ รสักาวมฟากัง เราเจอกันท่ี
“ตั้งแตค่ นื น้ันก็ติดตอ่ ไมไ่ ด้เลย เหมอื นเขาปิดโทรศพั ท์ ฉันเลยเป็นหว่ งวา่ จะเกิด
อะไรข้นึ หรอื เปลา่ ว่าจะแวะไปถามท่โี รงแรมดูเหมือนกันเพราะฉันจะไปฟลอเรนซ์
พรงุ่ น้ี”
นนึกางยแังบไ“บงอถใ้าหึงว้ไเปธอชเพกวไ็ิน่งดเเจ้ขอเาลกมัยนาเปนปิด่ี็นโนทแาลรงศ้วแัพทบำทบไ์ หม”นต้ีอแงไลป้วหน่วเ่ี งธเอขไามด่เ้วหยน็ ลเค่ะยสเขนาทิอกาจับจใะคไรมง่อ่ายยๆากมแาบเปบน็น้ี
“ฉันไมค่ ิดว่าอย่างน้ันนะ ท่าทางแพงไมใ่ ชค่ นเหลาะแหละ อกี อย่างมันคงเป็น
ความถูกชะตาละมั้ง ถ้าเธอเห็นเขา เธออาจจะชอบก็ได้ ฉันไม่เคยเหน็ ผ้หู ญิงที่ไหนจะ
ใชนวนตลสาะดกเดอสเชายยี ตดา้วไยด้เทเล่ายนต้เี ล้อยงให้สอาีกวอเอยเ่าชงยี เสเปอ้ื ็นผน้าคางอแลบเบลไกงชลนั ะ่ ”ใหม่ของฉันจะขยายไปขาย

“ง้ันหรอื พดู ซะขนาดน้ี ฉันชกั อยากเห็นตัวจรงิ ข้ึนมาละ งั้นก็ขอให้เธอหาตัว
เขาเจอเรว็ ๆ ก็แล้วกัน”

“เราไปกินข้าวกันเถอะ เออ แล้วกระเป๋าของเธอละ่ ”
“ฝากเด็กไว้ท่ีหลังร้านแล้วละ” เธโอโดราบอกแล้วยักไหล่ มองเพื่อนสาวด้วย
สายตามีความหวังจนทารา่ อยากจะถอนหายใจออกมาหนักๆ

ทารา่ ใช้เวลาที่กำลังรออาหารโทร. หาพ่ชี ายของตัวเองในห้องน้ำของรา้ นอาหาร
เสยี งเรยี กเข้าดังอยสู่ ามครั้ง ซานโดรจึงรบั สายเสยี งเอื่อย

“วา่ ไงทารา่ ”
“เอ่อ...ฉันมีเรอื่ งอยากถามพนี่ ะ่ แตฟ่ ังกอ่ น อยา่ เพิง่ ดุ โอเคไหม”
“เรอื่ งอะไรของเธอ มอี ะไรก็พดู มา พีต่ ้องทำงาน กำลังจะเข้าประชมุ ผ้ถู ือหุ้นใน
สบิ นาทีน้ีแล้ว”
“เธโอโดราอยทู่ ีโ่ รมกับฉัน”
ไร้สาระทาสรำา่ หรารยับงาซนาโนดโยดไรมป่ กรัะสวซงิ นีเวี ลเาวลาลรดู้้วีวน่าเคปน็นอเงยิน่าเงปพน็ ี่ชทายอเงธอเขไมา่เจคะยใชเสม้ ยีันเอวลยา่ากงัไบมเเร่ สอื่ ยีง
ดมเสยี ดายก็ต่อเมื่อต้องเจรจากับผู้นำคนสำคัญแบบน้ำทว่ มทงุ่ เท่านั้น แบบทีเ่ จ้าตัวมัก
ประชดวา่ พูดกันไปถงึ อะแลสกา การมาเยือนโลกของเอเลยี น และดาวอังคาร แตค่ วาม
แจลรงิะเทรำอ่ื เงพมอ่ื ันใอหย้ไดู่ท้ใ่ีชนอ่ สงง่ิแทคต่ี บ้อมงะกลาะรกเสาเมทอ่านั้นเอเขงายแดื ตหก่ ยน็ ่นุ ั่นเมแอ่ืหจลำะเป็นคนอยแา่ ตงซ่ขาณนะโดเดรียมวีวกิธันพี ดกู ็
แขง็ กร้าว ดุดัน ไมเ่ คยละจากจดุ หมายหากยังไม่บรรลุผล
“แล้วยังไง”
“เขาอยากไปพักท่วี ลิ ลากับพี่น่ะ คอื พรงุ่ น้ีฉัน...”
“ไม่ต้องมา ถ้าคอนโดฯ เธอไม่ว่างกใ็ ห้เขาไปนอนโรงแรม บ้านฉันไม่ใชโ่ รงแรม”
คำตอบอย่างร้ทู ันโดยที่น้องสาวไม่ต้องหาข้ออ้างตอ่ นั้น ทำให้ทารา่ ถอนหายใจเฮือก

“โอเค ง้ันฉันจะให้เขาพักทคี่ อนโดฯ กแ็ ล้วกัน แตพ่ อี่ ายสุ ามสบิ สแีี่ ล้วนะซานโด
ร ยังไมอ่ ยากแตง่ งานบ้างหรอื คะ”

“ไมร่ สู้ ิ ถึงแตง่ กค็ งไม่แตง่ กับเพอื่ นเธอแน่ แล้วฉันก็ไม่มีเวลาดแู ลใคร”
“ก็ได้ แค่ถามดูเท่านั้นแหละ ฉันกเ็ คยบอกเขาไปแล้วให้ตัดใจ แต่พีก่ ร็ ้วู ่าเธโอโด
รารักพมี่ านานแล้ว”
เลา่ ของ“นพ้อรงุง่ นส้เาี ธวอนว้ัน่าไงมห่สรอลื ัเกปสลำ่าค”ัญแทแนตทท่ ่ีจาะรตา่ รอ้วู บ่าไมซใ่ าชน่โดเขรากรลบั ับฟถังามแเรตอื่ ่ไงมอ่อน่ื ยรากาวเกสับยี เควำลบาอมกา
อธิบายในสง่ิ ที่ตัวเองไมต่ ้องการ
“พรงุ่ น้ฉี ันจะไปฟลอเรนซ์ ตามหาเพอ่ื นน่ะค่ะ แล้วก็ไปดรู า้ น รับออร์เดอร์ใหม่
ด้วย นัดลกู ค้าเอาไว้หลายราย”
“แล้วจะกลับมาเมื่อไร”
“ทำไมเหรอคะ” ทารา่ ถามอย่างสงสัย รอ้ ยวันพันปี แม้จะหว่ งใยเธอในฐานะน้อง
สาวแต่ซานโดรกไ็ ม่เคยก้าวก่ายเรอ่ื งสว่ นตัว เขาให้คนคอยดูแลทารา่ อยหู่ ่างๆ เธอรจู้ ัก
พช่ี ายของตัวเองดี

“พี่มงี านให้ทำนิดหน่อย อยากให้เธอมาตัดเสอ้ื ให้ท่ีบ้าน”
“ตัดเส้อื ตัดให้ใครหรอื คะ”
“มาถงึ แล้วกร็ เู้ องนั่นแหละ ว่างเม่อื ไรกเ็ ข้ามา วันน้ีพ่ตี ้องเข้าประชมุ แล้ว แล้ว
เจอกันทารา่ ”
ไปตัดเส“แอ้ื ลใ้วหเ้ใจคอรกันแคนะ่ ่น”อทนาวร่าา่ ใวคางรสคานยนล้ันงอต้ยอา่งงเปงว็นยผงู้หงญคิงนอแยต่าเ่ งขซาาไนม่เโคดยรนทำี่นอะยสา่ ัง่งในห้ีเ้เลธยอเขพ้า่ี
ชซอยอ้าื ยข่างขอจองลู งขีโเวธอัญอไหซมรงเึ่่ อืคเปเยซน็ เน็ลเห้ยีเชมงค็ผือก้นูหำเญนลัลิงขใาฯหอ้สยาส่าวงว่ๆนน้อตทยัวี่บกแร็ไลมกิ ะา่ใทรชำถหแ่ กู บนใบ้าจทถอี่าวยแรตา่ ง่นอัอ่นื่นาเอปจจีก็นะสหมานบรี ้าพ้าทงัดข่ีบาองทงคค่จี ระนั้งจสทัด่ีนเหขิทาา
ของขวัญเหล่าน้ันหรอื นำเชค็ ไปให้ ไมเ่ คยเลยสกั ครง้ั ท่ซี านโดรจะลงมาสงั่ การด้วย
ตัวเอง

ความอยากร้ทู ำให้ทารา่ อยากจะไปทป่ี าลาซโซเสยี เด๋ยี วนั้นหากไมต่ ดิ ว่าจะต้อง
รับรองเธโอโดรา พาเจ้าหลอ่ นไปยังห้องพักท่ีคอนโดฯและเตรยี มตัวไปฟลอเรนซ์ในวัน
พรงุ่ น้ี
“แพง น่เี ธอไปอยูเ่ สยี ท่ีไหนนะ ทำไมถึงเงียบหายไปเลยแบบน้ี” ความคดิ ถงึ งาน
ไพดา้แใหท้ในจที่กรทะาหรวา่ ัขดบไปรถมิ ึงฝเปีรอื่ากงพด้วช่ี ยายสคหี ลนา้ายไมตั่ดวลี ง เพราะมากังวลใจถึงเพื่อนใหม่ทตี่ ดิ ตอ่ ไม่
ห้องน้ำไปรว่ มโต๊ะกับเธโอโดรา และยนื คดิ อะไรอยอู่ ีกสักพักจึงออกจาก

“ซานโดรวา่ ยังไงบ้ าง” สหี น้าเธโอโดรามีความหวังทันทีทเ่ี ธอกลับมาถึงโต๊ะ
ทำให้ทารา่ เกิดความเห็นใจข้นึ มาอย่างชว่ ยไมไ่ ด้

“ก็อย่างที่ฉันบอกนั่นละจ้ะ ซานโดรเขาไม่สะดวกน่ะ เขาเป็นห่วงชอ่ื เสยี งของ
เธอ”

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า...”
“เธโอโดรา เธอตัดใจจากพ่ีชายของฉันเสยี เถอะ” ทารา่ ยื่นมือไปทาบมอื ของ
เพ่ือนทีว่ างอยูบ่ นโต๊ะอาหาร สง่ กระแสความเห็นใจให้ทั้งทางสายตาและคำพูดน่มุ นวล
“เธอพดู อย่างน้ีหมายความวา่ ยังไง ไหนเธอบอกวา่ ซานโดรหว่ งชอ่ื เสยี งของฉัน
ไงล่ะ”
“ซานโดรยังไมค่ ิดจะแต่งงานหรอก ฉันคิดวา่ เขาเหน็ เธอเปน็ เหมือนน้องสาวคน
หนึ่ง ทำไมเธอไมล่ องมองคนอนื่ ดบู ้าง แเมธ้อจะสเวปย็นนค่านรักดอี ย่าแงตน่เ้ีมธีแโอตโ่คดนรมากาส็คนอ่ นใจข้างเลเขิก้าตใั้จง
ความหวังกับพชี่ ายของฉันเสยี เถอะ”
อะไรยาก หรอื ไม่เธอก็คงไม่อยากเข้าใจ หากการรับรคู้ วามจรงิ นั้นมันจะทำลายความ
หวังท่เี คยมีอยู่
“เธอไมเ่ ข้าใจ ตั้งแต่ฉันเจอซานโดรตอนอายุสบิ แปด ฉันก็ไมม่ สี ายตาจะมอง
ใครอีกเลย แล้วดูฉันสทิ ารา่ ฉันอายยุ สี่ บิ ห้าแล้วนะ”
“กเ็ พราะอย่างน้ไี งล่ะ ฉันถงึ บอกให้เธอเลิกต้ังความหวัง เวลาเจ็ดปีอาจจะไม่ยาว

นนเาี่ อนงเทา่แไตรเซ่ พารนาโะดรระอหาวย่างุสนาม้ันสเธบิ อสเแ่ีีอลง้วกน็ยัะงเรเยี ขนาเหปน็นังผส้ชู อื าอยยทู่ ่ีร้ใู เจธตอัวเพเอ่ิงงเรทยี ่ีสนดุ จเทบ่ามทาฉ่ีเมันอ่ื เปคีทย่ีแรลจู้ ั้กว
มา หากเขาจะเออ่ ...สนใจเธอทำนองน้ัน ก็คงไม่ท้งิ เวลามาจนถึงตอนน้ี”

“ตอนนั้นเราแทบจะไม่ได้เจอกันเลย ฉันเรยี นหนังสอื อยทู่ ีอ่ ังกฤษ ปีหน่ึงเจอ
หน้ากันไม่ก่ีครั้งเท่าน้ัน ฉันยังไมเ่ คยพยายามแสดงให้เขาเหน็ เลยนะทารา่ ว่าฉันมใี จให้
เขา”

ท่ีเธโอโดราพดู มาก็ถูก และแม้จะเปน็ เชน่ นั้น ทารา่ กไ็ ม่คิดวา่ ซานโดรจะ
เปล่ยี นใจ แตจ่ ะให้เธอทำให้เพือ่ นเสยี กำลังใจมากกว่าน้กี ค็ งทำไม่ได้ ทารา่ จงึ น่ิงเสยี
หวังเพียงว่าเมื่อนานไปเธโอโดราจะเข้าใจและยอมรับความจรงิ เอง

“ตามใจเธอก็แล้วกัน แต่ถ้าจะพบกับซานโดร เธอไม่ต้องมาติดต่อเขาผ่านฉัน
แล้ว เพราะเขาสัง่ ห้ามเอาไว้ ถ้าอยากพบเขาก็ไปบอกจูลีโอเองก็แล้วกัน”

“ก็ได้ ฉันไม่ทำให้เธอลำบากใจหรอกนา่ เธอสะดวกหรอื เปล่าท่จี ะให้ฉันไปนอน
ด้วย”

“พูดอะไรอยา่ งน้ันล่ะ ฉันยังเคยไปค้างกับเธอตั้งหลายคร้งั ห้องของฉันก็
เหมอื นห้องของเธอเองนั่นแหละเธโอโดรา เธอจะมาพักเมื่อไรก็ได้”

“ขอบใจเธอมากนะ”

แนะนำพตัวราวว่าชพอื่ลิ จาลูศโีไอด้ รเบั ปก็นรเะลเขปา๋านขุกอางรตสัวว่เอนงตใัวนขบอ่างยซวาันนถโดัดรมากัสซนี โี ดจยูลคีโนอทไม่ีน่เำพมยี างมแอตบ่ขในห้
กระเป๋าข้าวของสว่ นตัวจากเมืองไทยทีถ่ กู เกบ็ พับมาอยา่ งเรยี บร้อยทกุ ช้นิ ไมม่ ีตกหล่น
มาให้เท่าน้ัน แตย่ ังนำโทรศพั ท์ ไอโฟนเครอื่ งสวยรนุ่ ล่าสดุ มาให้เธอด้วย
คนรับร“บั ซมนิ าญพลอกิร์กๆัสซดนี ูแสีลง้ั่วซว้อาื งเปล็งนบพนเิ ศโตษ๊ะมอายใา่หง้คไณุมใ่ คครรับส่ ”นใจจลู ไยโี อดมนี อักบมสอื ังถเกือตใหเห้เธ็นอว่าเขขณาเปะดทิ ่ี
ใชง้ านรบั สญั ญาณระบบจพี เี อส12 ในตัวมาแล้วเรยี บร้อย

“ขอบใจจ้ะ”

“ทา่ นเบกิ เครอ่ื งเพชรมาให้ซนิ ญอรนิ าเก็บเอาไว้ใชด้ ้วยครับ”
กล่องเครอ่ื งประดับหลายกลอ่ งวางซ้อนกัน กล่องไม้แบนๆ สดี ำถูกวางลงเปน็
อคยนา่ขงอสงดุ เขท้าายนำขคอนงไอดย้รา่บั งหนน้ีม้าาชใหาม้เธอองรกาลว่อกงับเหเธลอา่ เนปั้น็นดผ้ว้หู ยญคิงวทามีเ่ ขโามเโลห้ียงนเอ่ีเาขไาวก้ ล้าดยี ังไงถงึ ให้
“ฉันคงไม่มโี อกาสได้ใช้ ชว่ ยสง่ คืนเขาด้วยนะคะ กเิ ซล สง่ แขกหน่อย ฉันจะ
ข้นึ ไปนอนแล้ว” สาวน้อยลกุ ข้นึ ยืนในทันใดโดยไมล่ มื หยิบมอื ถอื เครอื่ งใหม่ติดมือไป
ด้วย เพราะตั้งใจว่าจะโทร. หาแพรวพรรณรายเสยี หนอ่ ย เครอ่ื งเก่าของเธอแบตฯ
หมดและยังไม่ได้ชาร์จ ท้งิ ให้จลู โี อยืนหน้าเซอ่ อยคู่ นเดยี วเพราะไม่ร้วู ่าตัวเองทำอะไรผิด
จนกระทัง่ กเิ ซลมาถึงตัวเพราะเสยี งเรยี กของนายสาว

“เกิดอะไรข้นึ หรอื ครบั ”

“คณุ จูลีโอเอาอะไรมาเหรอคะ” กิเซลมีหน้าท่เี หมือนหัวหน้าแมบ่ ้านกลายๆ
เพราะถูกสง่ มาจากกรซี โดยมารดาของเจ้านายหนมุ่ เอ่ยถาม

“ซนิ ญอร์ไปเบกิ เครอ่ื งเพชรมาตอนเทีย่ ง สงั่ ให้ผมเอามาให้ซนิ ญอรนิ า แตเ่ ธอ
ลุกหนไี ปเลย ท่าทางจะโกรธมาก”

“อ้อ...เรอ่ื งมันยาวนะ่ คะ่ คุณกลับไปกอ่ นเถอะ เด๋ียวฉันจะเอาของน่ีไปเกบ็ ให้ซิ
นญอรนิ าเอง”

“ตกลงครับ ผมงงไปหมดแล้วนะเน่ยี ”
ขเว้ึนลมากาถว“ือา่เยดเอ๋ีีย่สาบวิ ไกปว้คอ็ี งยไ่ามงกง่รอ่ ะงมแนลัดจ้วระะลเดวะัินงคหะ่ ั”นหกมลิอเังซงกลหลยนับ้ิม้าขคร้ึนบั นหอส้อยนง่าิทงตมผามีเ้ซู ลแอ่ืศผสน่นตั ัยหยล์ ซังแง่ึ บลต้อวดิ บอต้มบุ ามกางซลไาป่อนโงดโไดมยร้ใไมบมาใย่ เหปอญ็นม่
อธบิ ายอะไรมากไปกว่าน้ัน

เมื่อกเิ ซลเคาะประตูห้ องและเปิดเข้ ามาหลังจากได้ ยนิ เสยี งอนุญาต พราวพิลา
ศซงึ่ นอนพังพาบอยูบ่ นเตียง กำลังเลน่ เครอ่ื งมอื สอ่ื สารท่ีเพงิ่ ได้มาใหมด่ ้วยความสนอก
สนใจ ปรายตามองกิเซลเพยี งนดิ เดยี ว กอ่ นจะเมนิ หน้าไปแล้วหันกลับมาใหมอ่ ีกครง้ั
เมอ่ื เหน็ สง่ิ ท่ีสาวใชห้ อบข้ึนมาด้วย

“นั่นอะไรนะ่ กเิ ซลเอามาทำไม”
รหัสปดิ “เทอ่างนทเหี อลามังนาใะหค้ซะน”ิ ญอรนิ าใชน้ ่ีคะ เด๋ียวดฉิ ันจะเก็บไว้ในตู้เซฟซนิ ญอรนิ ามาต้ัง

“ไม่เอา เอาไปเกบ็ ไว้ท่หี ้องเจ้านายของเธอ ฉันไม่รับ”
ไมร่ ้ไู ม่ช“ทข้ี อ่านงเไธมอใ่ ทชำ้เคใหร้อื่คงนเพฟังชหรนหร้าแอดกงคด่ะ้ว”ยสคาววาใมชโ้ตกอรธบด้วพยอนก้ำันเสทยีั้งงเจส้าภุนาาพยเทรั้งยี ลบกู รน้อย้องทา่ เทหา็นง
หน้าซอ่ื ๆ อย่างน้ี ความจรงิ เจ้าเล่ห์ ไม่ใชเ่ ล่นหรอก แม่สาวใช้คนน้ีหลอกให้เธอรอ
เจ้านายของตัวเองนั่นก็ทแี ล้ว มันน่าโมโหนัก!

“อย่ามาเล่นล้นิ กับฉันนะ ถ้ากเิ ซลไมเ่ อาออกไปจากห้องของฉัน ฉันจะเอาใส่
ชักโครกแล้วกดน้ำท้ิงไมร่ ้ดู ้วย”

“โอ๊ย! จะทำอยา่ งน้ันได้ยังไงกันคะ ทา่ นได้โกรธตาย”
เซลค้อ“นฉขันวจับะเบลอก็ กนว้อ่ายเตือยนอเมธออ้มุแลก้วลก่อ็แงลไม้ว้ขก้นัึนม” าใพหรมาว่อพยิล่างาทศะยนอุถกนยอ้อมนรเาสวยี กงับหเวปาน็ นสมทบำใัตหิล้ก้ำิ
ค่ากไ็ มป่ านด้วยสหี น้าลำบากใจ

“เอ่อ...ให้ดิฉันเก็บเอาไว้ท่นี ่ี แล้วซนิ ญอรนิ าคอ่ ยคยุ กับท่านตอนเย็นดไี หมคะ”
เพราะฉ“ันไมจ่ดะนี เอธนอ”ออบกอไปกไพดล้แาลง้วปดิ ฉปันากจหะคาวุยเโปท็นรกศาพั รทย์ นื แยลัน้วไมเห่ตล้ออื งเบขม้าอมงาอกกลี จอ่ นงไกมว้อ่ายจาะ่ งเยข็ันด
ตา ความจรงิ เธอก็ง่วงจรงิ ๆ นั่นแหละ เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็คอ่ นรงุ่ เข้าไปแล้ว
แถมยังตน่ื หกโมงเชา้ ตามปกตนิ สิ ัย แล้วลงไปเดนิ เล่นในบรเิ วณอันกว้างขวางของวิล
ลา

พราวพลิ าศรับประทานอาหารเช้าคนเดียวเพราะซานโดรไม่ได้กลับบ้านในคืนนั้น
คนที่โดนคุมขังรบั ประทานอาหารเชา้ ไปเพียงนิดเดยี ว แล้วเข้าไปนัง่ อ่านหนังสอื ใน
ห้องสมุดสลับกับชมภาพยนตร์คนเดียวจนเบื่อ อาหารกลางวันกร็ ับประทานได้ใน
ปรมิ าณไม่แตกตา่ งกันนัก พราว-พิลาศรอ้ นรมุ่ ในใจอย่างแปลกๆ ก่อนทจี่ ะพบกับจลู ี
โอซงึ่ เพง่ิ กลับไปหลังจากเอาข้าวของมาสง่

“ให้ดฉิ ันจัดกระเป๋าให้กอ่ นดไี หมคะ”
“เอาไว้ทีหลังกแ็ ล้วกัน ฉันว่าจะจัดเองตอนต่ืนนอน กเิ ซลออกไปเถอะ”

“ให้ดิฉันจัดให้เถอะค่ะ”
ไมใ่ ชเ่ พราะกเิ ซลทำหน้าทบ่ี กพรอ่ งหรอกน่า ปกติฉันกท็ ำอะไร
“ฉันอยากจัดเอง พราวพิลาศออกตัว หันไปพยักหน้าให้กิเซลซงึ่ ขันอาสาด้วย
เองเปน็ ประจำอยู่แล้ว”
ไสปหี นค้ารป้ันลลอับบรใา่ จงขอทงสำใาหว้คใชนท้ ข่กี อลงาซยามนาโเดปร็นทคำอนะสไนรไิทมตไ่ ัวดต้นดิ อกกับจเาธกอผงพกรหาัววรพับิลคาศำแกล็ถ้วอกนลหับาอยอใกจ
หนักหน่วง

“แพงจะทำยังไงดคี ะคณุ พอ่ จะบอกคณุ พ่อว่ายังไงด”ี สาวน้อยซบหน้าลงกับ
หมอน นอนควำ่ หน้านง่ิ

อยากโทร. หาบิดาและน้องสาว อยากฟังเสยี งจากคนในบ้านทล่ี ้วนห่วงหาอาทร
เนใไดมน่ีกิน่โต็เทลไัวรปยเ.ธเเปวอกิดลลกาแับทรตไะ่นี ปร่ เั้ดดปู ๋วีกาแเาั่พนดขริมนืนวาทโพเทาปรง็รนรท.ณวีว่ ันการงลๆาไยับวก้ไหแป็คลนใ้งว้านจตะต้เไู เสหอป้อนืน็นผยนห้ัาง้ตี่วจังวะเนอนีนง้อจซ่างะองึ่สตกกี า้อ้ัลนวงขะ่ไปวอล้เรงปาอ่่เง็นธยออสโรรฮว่ ชออนรใอแลหตกกุ้เธงม่ ขตอา้นึ ัแวโจทนการว่ ก.้าแทงตหข่นี หา่ วออาานกยงู่
ขนาดท่ีออกแบบมานา่ จะเกบ็ เส้อื ผ้าไว้ได้หลายร้อยชดุ แตถ่ ้าเอาของของเธอออกแขวน
แล้วกค็ งดูว่างโหวงพิลกึ

สาวน้อยลงมอื ทำงานให้ไม่ว่างเพราะไมอ่ ยากคดิ มาก พราวพิลาศค่อยๆ เอาเสอ้ื
ผ้าที่ถกู พับเก็บอยา่ งดีออกมาจัดวาง ใสไ่ ม้แขวนเรยี งเอาไว้ แตท่ ำไปทำมาไมน่ านมือ
เล็กกช็ ะงักหยุดนิ่ง

“ขืนเกบ็ เสยี อยา่ งน้ีแล้ว ถ้าจะหนแี ล้วต้องทำยังไงดลี ะ่ จะไมเ่ สยี เวลาเก็บหรอื ”
พึมพำถามกับตัวเองเบาๆ ขณะทสี่ มองสว่ นท่ีมีเหตผุ ลทำหน้าทต่ี อบคำถามแทน
ถ้าเธอไมเ่ อาออกมาน่ะสิ เขาจะได้สงสยั เอา ของพวกน้ีก็แคข่ องนอกกาย ถ้า
เธอหนีไปได้อาจจะใชเ้ วลาจัดกระเป๋าใหม่ไม่นานเพราะไมไ่ ด้ขนอะไรมามากมายนัก หรอื
หากเอาไปไม่ได้กค็ งต้องไปแต่ตัว

“ใชส่ ิ ถงึ อยา่ งไรก็ต้องหนไี ปให้ได้ แล้วก็ต้องทำให้เขาตายใจด้วย” คนอยากหนี
พยักหน้าหงึกๆ กับตัวเอง ก่อนจะต้องหยุดชะงักความคดิ เมอ่ื เสยี งเรยี กเข้าจากมอื ถอื
เครอ่ื งใหม่ท่ีเธอวางท้งิ เอาไว้บนเตยี งดังข้นึ

“ใครโทร. มานะ” พมึ พำกับตัวเองแล้วก็ได้คำตอบโดยท่ียังไม่ต้องเดินไปถงึ
มอื ถอื ใครให้...คนน้ันกค็ งจะโทร. มาเชก็ ละม้ังว่าของมาถงึ มือเธอหรอื ยัง

12 GPS ยอ่ มาจาก Global Positioning System หมายถงึ ระบบดาวเทียมนำรอ่ ง

7

ข้อตกลงรว่ มกัน และการพยายามสานความสัมพันธ์

ของเทพธิดากับพญามาร
“สวัสดคี ะ่ ” หญิงสาวหยิบมือถือข้ ึนมากดรับ ในน้นั บันทกึ เบอร์สายเรยี กเข้าน้ี
เมอันาไชวัก้วจ่าะถอือาอมภอสิ เรทิ 1ธ3์ มิ ากใบไปหแนล้า้วเนนยีะ!น’ กลายเป็นสรี ะเรอ่ื รอ้ นผะผ่าวด้วยความโมโห ‘ฮม่ึ !
“ทำไมกนิ ข้าวนิดเดยี ว เบ่อื อาหารเหรอจ๊ะ หรอื อยากให้ผมอยู่กินด้วย” ปลาย
สายถามข้ึนโดยไมม่ ีการทักทายหรอื อารัมภบทตามรปู แบบการสนทนาของผู้มมี ารยาทดี
ใดๆ ทั้งสน้ิ
“เบอื่ ทุกอยา่ งคะ่ ไมใ่ ชเ่ ฉพาะอาหาร”
“ผมถามดๆี นะคารา่ ”
“ฉันชอ่ื พราวพิลาศ เรยี กแพงกไ็ ด้คะ่ หรอื ถ้าคุณมีปัญหาในการออกเสยี งชอื่
ภาษาไทย กรณุ าเรยี กฉันว่าซนิ ญอรนิ า” หญงิ สาวบอกเสยี งแข็ง ปลายสายนิง่ ไปนิด
หนึง่ ก่อนจะหัวเราะลั่นจนเธอต้องเลอื่ นโทรศพั ท์ ออกห่างจากหู หน้ามยุ่
เห็นหน“้าคผามรา่แนฮ่ๆันนเอี สาเวปตี น็ ฮวาา่ รว์ตันหมลายังผแอมงจเะจอิลยูท่เบานบีอทาี่กหนิารขเช้าว้ากนับ้อแยพสงงทสุกยั วจันะเดปีไ็นหเมพ”ราะไมไ่ ด้
“อยา่ มาเรยี กชอื่ ฉันแบบนั้นนะ!”
“แล้วจะให้เรยี กว่ายังไง ทนู หัวดไี หม ผมชอบนะ ถ้ามีเมยี กค็ งเรยี กอยา่ งน้ี
แหละ” คนทย่ี ่ิงวา่ เหมือนยงิ่ ยุถามเสยี งนุ่ม สว่ นคนถูกถามผิวร้อนราวกับโดนไฟเผาทั้ง
ตัวเม่อื ได้ยนิ สรรพนามเรยี กขานแบบนั้น
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสกั หนอ่ ย เปน็ แค่เชลยทคี่ ณุ ขังเอาไว้เทา่ นั้นนะ

เข้าใจไหม!”
เปลี่ยน“นอ้ำยเสา่ เยีรองื่ เงปมน็ ากจรเลงิ จยังนา่ แพง วา่ ยังไง ทำไมกนิ ข้าวน้อย” ซานโดรเลิกเล่นแล้ว

“ฉันไม่อยากอยู่ท่นี ี่ คนเรามีความทกุ ข์ จะให้กนิ อิม่ นอนหลับก็คงจะเกินไป
หน่อยนะคะซนิ ญอร์กัสซนี ี”

“ไม่ต้องมาประชด พูดอะไรฟังกันบ้างไหม สงสัยผมคงต้องพาแพงไปไหนๆ ด้วย
เสยี แล้ว จะได้กนิ อิ่มนอนหลับ กินกก็ ินด้วยกัน นอนกน็ อนด้วยกัน”

“ไมไ่ ด้นะ!” เธอรบี ประท้วงเสยี งโหยราวกับจะขาดใจตาย ทำให้ซานโดรอยากจะ
หัวเราะ แตก่ ลับถามตอ่ เสยี งแข็งเพื่อไมใ่ ห้เธอได้ใจ

“ถามอีกครงั้ เดียวนะแพง ว่าไง ทำไมกนิ อาหารน้อย ไมอ่ รอ่ ยหรอื ”
“กม็ ันไมห่ ิว ไม่มีความสขุ ก็ไมห่ วิ ” บอกเหตุผลอยา่ งเป็นตรรกะสดุ ๆ
“ทำยังไงถึงจะมคี วามสขุ ”
ซานโดรเอนกายพิงพนักเก้าอ้ีผ้บู รหิ ารตัวสงู แล้วยกมือเปน็ เครอื่ งหมายขอต่อ
เวลาให้จลู โี อท่ที ำทา่ บอกวา่ การประชมุ กำลังจะเรม่ิ ข้ึนแล้ว เลขานกุ ารคนสนทิ พยักหน้า
รบั แล้วเดินกลับออกไป
“กป็ ล่อยฉันไปสคิ ะ”
ได้ เรยี “กตคกหู่ ลมงั้นกันแพไวง้วม่าายทัง่นี ไีง่ ผมจำจไะดอ้ไอหกมคแ่าพใงชจ้ ไา่ มย่ทใัหน้เไอรงกถ็ง้าอมแันงเไปม็น่มเีปดัญ็กญเสายี ”แล้ว อยากไปก็
จะไม่ร้จู “ักไมหใ่ มช่ออ่ มยรา่ างชนวั้นงศน์อะัคพรัชชี่ เาปย็นอกัคารรไสมว่่ไดน้ยตาัวกจนอแยต่า่กงน็ไมั้น่เเหส็นยี วห่านมอ่หยาโ”จรเธในอขค้นึราเบสอยี ภงมิ แหมา้
เศรษฐคี นน้สี มควรจะดถู กู เขา

“งั้นกเ็ รยี กมันมา!” ชายหนมุ่ โต้เสยี งห้วน อารมณ์ ดๆี ก่อนหน้าพลันหายไป
เกล้ยี ง

“ไมเ่ รยี ก!”

“ถ้าทำไม่ได้กต็ กลงกับผมดๆี ขนื แพงยังตั้งแง่อยู่อย่างน้ี ผมจะให้เขาย้าย
ข้าวของมานอนด้วยกัน อยากได้อย่างนั้นก็ตามใจนะสาวน้อย”

“ไม่ได้นะ คุณมันคนเห็นแกต่ ัว”
“ก็ไมเ่ คยบอกว่าเปน็ คนดี”
ผู้บรหิ ารสงู สดุ ของบรษิ ัทข้ามชาติระดับโลกข้ึนเสยี งกลับ จนจลู ีโอซงึ่ เข้ามาตาม
อกี รอบชะงักกกึ รบี ถอยหลังกลับออกไปทันทีท่ีเหน็ สหี น้าของเจ้านาย ไม่เข้าใจวา่ เกดิ
อะไรข้นึ กับซานโดร คนอย่างเจ้านายของเขาถนัดแตจ่ ะทำให้คนอ่นื โกรธมากกว่าโกรธ
เสยี เอง และถึงจะโกรธกเ็ พียงทำหน้านง่ิ ๆ จนยากจะเดาอารมณ์
ประตูเพแือ่ตปว่ ัิดนโนอ้กี กลาับสพตะวโกกอนยเสากยี รงอู้ ดยังาลกัน่ เหห็้นอเงต็มทได่ี ้ยนิแลอ้วอรกบี มการถะงึ แขอ้ามงนเมออ่ื กเดินจกนลเับขเาขต้า้อมงาปในดิ
ห้องประชมุ ทีเ่ หล่าผ้บู รหิ ารระดับสงู คอยอยู่ ทุกคนหันมามองเขาด้วยสหี น้าและสายตา
ต้ังคำถาม เพราะ ซาน-โดร กัสซนี ี แทบไม่เคยเข้าประชมุ สาย เว้นเสยี แตร่ ัฐบาลจะ
ปฏิวัติ

“เออ่ ...คอื ซนิ ญอร์กัสซนี ตี ิดสายสำคัญจากตา่ งประเทศครบั ”
“เมอื่ ก้ไี ด้ยินเสยี งเหมอื นทะเลาะกัน มอี ะไรหรอื เปลา่ ”
“ท่านกำลังคุยกับซนิ ญอร์เบดฟอร์ดนะ่ ครบั คงจะคุยกันเรอ่ื งงานเทา่ น้ัน สองคน
น้ชี อบคุยกันเสยี งดัง ท่านก็ร”ู้
“อ๋อ โดมินกิ นะ่ หรอื มนิ ่า” ผ้จู ัดการฝ่ายขนสง่ หันไปอธบิ ายถึงนิสัยสว่ นตัวอัน
โเลด่อืรงใลหือ้ผข้บูอรงหิคา่คู ร้าคคนนอใืน่หฟมั่งอโดยม่างินอิกอกไรรสเดอเพร์ราเบะเดขฟาคออืร์ดญาซตงหิ่ึ อ่างีกๆนัยคหนนหงึ่ นคงึ่ ือขเอพงื่อซนาขนอโดงซรแานม้
จะไมไ่ ด้ใช้นามสกลุ กัสซนี ี แต่กร็ จู้ ักกับโดมนิ ิกดพี อสมควร
“ท่าทางเรอื สำราญลำใหมข่ องซานโดรคงจะรงุ่ นา่ ดู เหน็ วา่ ยอดจองยาวเหยยี ด
หรอื แกวา่ ยังไงหือ จูลโี อ”
“ครบั คุณอันเดรยี เป็นโครงการท่ีได้รับความสนใจมาก เพราะคุณโดมินิกมคี วาม
ชำนาญในเรอ่ื งธรุ กิจโรงแรมกับกาสโิ นอยู่แล้ว เครอื เดอะเฮเวนของเขาได้รับการ

ยอมรบั อยา่ งท่ีทกุ ท่านคงจะทราบกันดี ยอดจองเตม็ เกอื บทกุ ฤดูกาล ชว่ งไหนใกล้จะถงึ
ทอปฤธอ่รดะบิงูทชเาอ่ ทยมุ ง่ียรดเทวว่้วมสยี่ยใำวนคน้ำัญฐเสานยีกทะง็ตี่พคเ้ปอั่คูกน็ง้ากจคงเ็อาตนนงม็สลเกปำ่วคอ่น็งัญนหกนลาซร้ว่าใกงงึ่ หเัหนป้ นหน็ อ้าลหหันานนยเดง่ึเึ่งดเรซดยือีซีียนนั วปแใหันลลร้ลวทอื า่ีนอด้ทีาีโจ่อไี มจโระใ่ งฟขชแ้ัาผง่ รมู้บมปเรไพีไหหิปรนาเารลอะขยอยอคกีู่ใงกรฝซบัลา่า”ย้นสนถโจด้ัานูลนรโมี อทา่ี
ธคุรวกามจิ ยด้อุ่งวัยนยาเเทกด่าขรไย้ีึนรมหาปไาักลด้ลทอกุาีกดฝเมีโา่ออ่ื ยจะเปไม็นม่ บดโี ังคุ ยนคงั้นลใยกทเ่ีคาบรคู่้อืต้างกเหกลลอื งังดบเ้วทปยกุ็นขคก้อนลแเมุ่ ขลม้ากใาเเจปฟวลยี า่ ยี่ซในนานซเลโซิ ดก็ ลิ รนทีไ้อม่สี ย่อามเยปาาน็รกถสรกวง่ิ่ อม่ท่ี
ประธานบอร์ดบรหิ ารของเครอื กัสซนี ที ำเพื่อหลกี เลี่ยงความยุ่งยาก มากกว่าเพราะอยาก
ทำจรงิ ๆ

ไม่ใชเ่ พราะกลัว อันเดรยี ปัลลาดโี อ แตเ่ ปน็ เพราะไมอ่ ยากเสยี เวลามาแก้ปัญหา
เเรกอ่ืีย่ งวอขทิ ้อธงพิ กลับมกืดลมุ่ มจะาเวฟา่ ไยี ปสแำลค้วัญกทัสใ่ี ซหนี ญีย่ทิ่ง่ีสใหดุ ญใน่มซาซไิ ดลิ ้ทเี ชกุ น่วันกันน้ี เพราะต้นตระกลู ของเขาเคย
โดรไมเ่ คควยาปมรซปิ ับาซกเอ้ รนอื่ แงหนง่้ใี คหว้ใาคมรสฟมัังพันธ์ โยงใยย่งุ เหยิงเกนิ กวา่ ทใี่ ครจะนกึ ถึง แตซ่ าน

“น่าดใี จแทนซานโดรนะ จับอะไรกเ็ ป็นเงนิ เปน็ ทองไปเสยี หมด แถมยังมีแต่
เพ่ือนดๆี ทั้งนั้น”

“ซนิ ญอร์ท่านเป็นคนมองการณ์ ไกลครบั ”
“ฮา่ ๆ ดสู ิ แม้แตเ่ ลขาฯ ของเขากย็ ังออกรบั สนับสนนุ กันทกุ เรอื่ งแบบน้ี เหน็
แล้วดีใจแทนหลานชายจรงิ ๆ”
นญอร์ป“ขัลอลบาดคโีณุ อกค่อรับนคไดุณ้เอลายอันคเดณุ รยีอาขอเองฉาลันะจะไเดร้กม่ิ ลปับระไปชพมุ ัวกาผรอ่ะทน่ีเ”ราตซ้อางนทโำดสรญั ทญเ่ี พา่ิงกเัปบซิดิ
ประตูเข้ามาก้มหัวให้อันเดรยี เล็กน้อย แตใ่ บหน้าไร้รอยย้ิม กอ่ นจะหันมาสงั่ จูลีโอแล้ว
นั่งลงประจำท่ที ีห่ ัวโต๊ะ
“อาไม่รบี รอ้ นหรอกซานโดร อยากรเู้ หมอื นกันวา่ บรษิ ทั เดินเรอื ใหญๆ่ ทเ่ี ติบโต

เรว็ อยา่ งของหลานชายดำเนินงานกันยังไง” ผู้สงู วัยท่ีมาขอทำสัญญาเชา่ ใช้ท่าเรอื น้ำลึก
สว่ นตัวหลายแห่งของตระกูลกัสซนี ี ด้วยพันธะทางธรุ กิจที่ผกู มัดอยา่ งรัดกุม บอกด้วย
น้ำเสยี งนุ่มนวลคล้ายผู้ใหญ่ใจดี
เใปห็น้คแนขน“กอวขันกอมนงา้ีคผเงขมไ้ามรแ่สว่ ถมะมดปยวรังะกมชคามุรไแบักบคลบุณ”นอ้ีอายู่แผลม้วกะคจระปัง้ นร้ะยี ชกมุ เวเร้นอ่ื ใงหล้คับณุ สกัอหาเนปอ่็นยกรปณกีพติเิเศรษาไเมพเ่ รคายะ

“ตามใจๆ อาจะวา่ ยังไงได้ ถ้าอย่างนั้นก็ประชมุ เลยกแ็ ล้วกัน” แม้น้ำเสยี งจะ
จบะอเกลออื ยนา่ หงานยั้นไปแเหตม่นอื ัยนนเ์ ตปา็นขเอพงยี องันภเาดพรมยี าฉยาายทปี่ถรกู ะสกะาทย้อแนหดง่ ค้ววยาแมสไงมจพ่ ัดอจใ้าจกขล้ึนางมทาะชเัวล่ วทูบรายกอ่ น
แม้สญั ญาของอันเดรยี ค่อนข้าง
การประชมุ ดำเนนิ ไปยาวนานพอสมควร
เอาเปรยี บจนผ้บู รหิ ารหลายคนมองหน้าประธานบอร์ดบรหิ ารอยา่ งกลัดกลุ้ม แต่ก็ไม่มี
ใครเดาความร้สู กึ ของซานโดรออก
“เรอ่ื งการตรวจเรอื สนิ ค้า ผมคงต้องยนื ยันทจ่ี ะให้เจ้าหน้าที่ของรัฐเข้ามาจัดการ
จเอากงแเปทน็นทค่านเรขอื อสงวเ่ รนา”ตัวเชพาื่อยกหานรมุ่พแาทณริชกยข์ ข้นึ นเมาด่ือใมหาถญึง่ วาตระรขะกอลูงกกัาสรซผนี า่ นจี งึดไา่ดน้รศบั ลุอกภาิสกทิ รธ์ ิสเำนคอ่ื ัญง
บางประการจากรัฐบาลบางประเทศให้คนของเขาเข้ารับการอบรมเพ่ือสมุ่ ตรวจสนิ ค้าใน
เรอื แทน สำหรบั สนิ ค้าบางประเภททไ่ี มเ่ ข้มงวดนัก

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นละ่ หลานชาย”
เทา่ นั้นค“เรรบัอื ขเอกงรคงณวุ า่ ถอ้าามเปีป็นัญเรหอื าขขน้นึ ามดาใทหหี ญลัง่ เราจปะมกอตงคิ หนนข้าอกังนผไมม่ตติดรวจสเ้ใอู หง้คเฉนพขาอะงงราัฐนเงข่า้ายมๆา
จัดการตามหน้าทีด่ ีกว่า”

“แต่อาไว้ใจหลานชาย คดิ วา่ คงไมม่ ีปัญหาหรอกม้ัง”
สบายใจ“เกรันอื่ งทแ้ังบสบอนงฝ้ีไว่า้ใยจใผคมรไไมม่อ่ไดย้หากรอใหก้เครราับมคปี ัุณญหอาากันทีหลังเ”ราชทาำยงหานนต่มุ ายม้ำแเสบยบี งแเผรยนี บจะไไมด้่
มีการผ่อนปรน จนผ้บู รหิ ารทน่ี ั่งรว่ มประชมุ เรม่ิ คลายใจ เพราะดูเหมือนสญั ญาจะมขี ้อ

เสยี เปรยี บหลายข้อ โดยเฉพาะค่าเชา่ ซงึ่ ถูกราวกับได้เปลา่
ปกติซานโดรไมเ่ คยมีชอื่ เสยี งว่าจะยอมทำสญั ญาทางธุรกจิ ท่ีเสยี เปรยี บใคร เขา

เข้ียว คม และถึงลกู ถงึ คนเสมอ หากมขี ้อตกลงทางการค้า เขาจะทำทกุ วถิ ีทางเพือ่ ให้
อไดัน้เเปดรรยี ยี บไม่ทคานงทใดอ่ี กยท็ ู่ใานงตหำนแ่งึหนง่หสรงูอื มอายก่าเงทนา่ น้อ้ันยกทเ็่รี สวู้ ม่าออันกัเนดรยี ยกก็เปเว็น้นแสคญั ต่ ัญวแาททน่ีเกข่ยี อวงขใ้คอรงอกับีก
คนเทา่ น้ัน

“ถ้าอายนื ยัน”
“ผมยนื ยันคำเดมิ ครบั ถ้าคุณอาไม่มีข้อขัดข้องในประเดน็ อ่นื ผมจะให้เขารา่ ง
สัญญาแล้วสง่ ไปให้เซน็ ทีหลัง เราจะได้จบหัวข้อน้ีเสยี ท”ี ซานโดรยืนยันเจตนารมณ์ จน
คสู่หคี ้านห้านขึอ่งเงดยี อวันในเดหร้อยี งนปิ่งัลเงลยี าบดไีโปอ จทะแำเปอราเหปลลา่ียยนคเนปใ็นนอหา้อรมงปณร์ ดะีเชหมุ มมอื อนงกหับนห้ากมันดข้อขก้อ่องนใทจ่ี
ทุกประการแล้ว
“อาจะมอี ะไรได้ละ่ ซานโดร เท่าน้หี ลานก็ชว่ ยเรามากแล้ว”
“ขอบคุณที่คณุ อาเข้าใจผม”
“เอาละ ถ้าไมม่ ีอะไรเพิ่มเติมแล้ว อาคงต้องขอตัวกลับกอ่ น ดอนทา่ นฝาก
ความคิดถงึ มาให้หลานชายด้วย” อันเดรยี บอกแล้วลกุ ข้นึ ยนื คนทน่ี ัง่ หัวโต๊ะพยักหน้า
รับโดยทสี่ หี น้าไมเ่ ปลย่ี นแปลง ผู้บรหิ ารบางคนขยับตัวอย่างอึดอัด เนื่องจากหลายคน
พอจะรจู้ ัก ‘ดอน’ ท่อี ันเดรยี กำลังพดู ถึง ซง่ึ ก็คอื ดอนโจเซฟ เซซาโร แม้ชอ่ื น้จี ะไม่
เคยหลดุ ออกมาในทป่ี ระชมุ

สหี น้าจ“นฝยาากกคทวีจ่ าะมบขออกบวคา่ ุณหมอายยา่ คงลว้านมเตหาลมอื นไ้ัปนใจหร้งทิ ่าหนรดอื ้วเยป”็นแค่กเสายรี เงยข้ยอหงยซันานโดรนงิ่ พอกับ
“ตกลงหลานชาย ลาละทกุ คน ขอบคุณสำหรบั การประชมุ ในวันน้ี หวังว่าวัน

หน้าคงมีโอกาสได้พบกัน”
ยนื ข้นึ เคปำ็นกกลาา่ รวใลหา้เขกอยี งรอตันิสเง่ดเรขยีาอไดอ้รกบั จเาสกยี หง้อตงอปบรระับชอมุ ันดยจี กากเวเ้กนอืจลบู โีทอุกทคีย่ นนื ใสนงหบ้อนงิง่ปเรงะยี ชบมุ กซรง่ึบิ

จนกระทั่งมีคำสัง่ เสยี งเนอื ยจากเจ้านาย
“สง่ แขกด้วยจูลีโอ ผมไมไ่ ปสง่ ท่ีรถนะครบั คุณอา”
“อาคงไมร่ บกวน ไปกันเถอะจูลีโอ ฉันยังมีเรอื่ งสงสยั หลายเรอ่ื งทจ่ี ะถามแกที

เดียว”
ทห่ี ัวโต๊“ะเจชึงญิ สังค่ ใรหับ้เซลนิขญาฯอร์”อกี จคลู นีโซองผ่ึ เาปย็นมผือ้หู แญละิงเทดีค่ ินอนยำชอว่อยกงไาปนจจาลกู ีหโอ้อองกีคทนอี ท่าี่นนัง่ รเาคยางะานน้ิวกอายรู่
ประชมุ

“เอาละ เข้าเรอ่ื งเสยี ที เรม่ิ เลยเถอะแอนนา”
“คะ่ ทา่ นประธาน”

กว่าการประชมุ ในวันน้นั จะเลกิ กก็ นิ เวลาเกอื บหนงึ่ ท่มุ ด้ วยเน้อื หาท่ีอัดแน่น
เคคนรทง่ เยคอรยยี กดันอปอรกาจศาจกาหก้อกงารปเรจะรชจมุาแโดบยบคนน้ำทท่วี่นมัง่ ทหงุ่ัวซโงต่ึ ท๊ะกุอคอนกไรป้ดู กีวอ่า่ ซนาเนปโ็นดครนเกแลรียกดหมลาังกปิด ทุก
ประชมุ เรยี บรอ้ ยแล้ว

จลู โี อเดนิ ตามเจ้านายเข้าไปในห้องทำงานในฐานะคนสนิทท่ใี กล้ชดิ ท่ีสดุ เขามอง
รา่ งสงู สง่าซง่ึ เดนิ ไปสบู บุหรเ่ี ท้าสะเอวข้างหนงึ่ อย่ตู รงประตูกระจก ข้างระเบยี งห้อง
ทำงาน สายตามองแสงไฟระยับเบ้อื งลา่ งของสงิ่ กอ่ สร้างรายรอบ

“ทา่ นไมไ่ ว้ใจคุณอันเดรยี ใชไ่ หมครับ”
“ฉันไมไ่ ว้ใจลกู น้องคนไหนของดอนโจเซฟทั้งนั้น ยกเว้นอาร์ตูโร”
ผิดกฎห“ผมามยจแะนให่ๆ้ค”นลจัับบหตลาดังูใอหัน้ใเกดลร้ยชี ดิ จูลนีโีเ่อขกาแ็คปงลกะงรจาะ่ งใจชา้ทกา่ เเลรขอื าขนอุกงาเรรามเาปเป็น็นทค่ีระนบสานยสิทนคิ ู่คใจ้า
เหมือนเดมิ
“ดี สัง่ ให้ตรวจค้นอย่างละเอยี ดทุกเท่ยี ว อย่าปลอ่ ยให้มีการจา่ ยสนิ บนให้นาย
ตข้คีรวรจ้านล่ะจะเตอาามคแนกข้ปอัญงหเราา”ไปรว่ มตรวจด้วยทุกครั้งแต่อย่าให้มันรู้ ขนื เกิดเรอ่ื งข้นึ จรงิ ฉัน

“ไมต่ ้องหว่ งครบั สำหรับเรอื ของคุณอันเดรยี ผมจะสัง่ เอาไว้เป็นกรณีพเิ ศษ”
“แกเอาเครอ่ื งเพชรไปให้ แพงเขาวา่ ยังไง” เจ้านายเปลีย่ นเรอื่ งกะทันหัน ทำให้จู
ลโี อกะพรบิ ตาปรบิ ๆ

“เออ่ ...เธอว่าเธอคงไมม่ ีโอกาสได้ใช้ ให้ชว่ ยสง่ คนื ทา่ นด้วยครบั ”
“บ๊ะ! หย่งิ จรงิ ” ซานโดรพึมพำแล้วอัดควันเข้าปอดลกึ ใบหน้าทอ่ี ยู่เบ้อื งหลัง
ม่านควันยามหันมามองจูลีโอน้ันสงบน่งิ เหมือนคล่ืนใต้น้ำ
“จัดคนคอยเฝ้าดูแลซนิ ญอรนิ าอย่างดี อย่าให้คลาดสายตา ห้ามให้เธอได้รับ
อันตรายแม้แตป่ ลายเล็บ โดยเฉพาะระวังดอนโจเซฟกับอันเดรยี ด้วย อยา่ ให้ใครรวู้ ่า
ฉันเก็บเธอเอาไว้ทีบ่ ้าน อ้อ...แล้วกเ็ อาไอ้น่ีไป ฉันต้องการร้เู รอ่ื งครอบครัวทางเมืองไทย
ของเธออย่างละเอยี ดท่ีสดุ โดยเฉพาะเรอ่ื งคู่หมั้นของเธอ”
จลู ีโอนิง่ ไปเล็กน้อยกับคำสงั่ ท่ีถ่ายทอดพรอ้ มเอกสารเล่มเล็กท่ยี ื่นให้ แต่กร็ บี
พยักหน้า เขาเดินเข้าไปรบั พาสปอร์ตในมอื เจ้านายออกมาถ่ายเอกสารแล้วเอาตัวจรงิ สง่
คืนให้ สว่ นตัวเองเกบ็ สำเนาเข้ากระเป๋าเสอ้ื สทู อย่างระมัดระวัง
“ถ้าดอนโจเซฟเกดิ รแู้ ล้วถามละ่ ครับ”
กลับมา“ตฉอันบแเนสย่ีใจงวเยา่ นด็ อทนำโใจหเซ้จฟูลีโคองรไบมี พ่รู้ยักถห้านไม้ารม่ บั ีไเอป้หน็ นร้าอไบหทนี่สมอันงวงิ่ ไปฟ้อง” ซานโดรหัน
“ครบั ทา่ น ผมจะจัดการทกุ เรอื่ งโดยเรว็ ทส่ี ดุ ”
“ดี แกออกไปได้แล้ว”
“ท่านจะกลับบ้านยังไงครับ”
“เรอื่ งของฉัน”

“ทา่ นควรระวังตัว ชว่ งน้ที า่ นเพงิ่ รวมตัวกับคณุ โดมนิ ิก มีคนไมห่ วังดกี ับเรา
เยอะ”

ทุกฝกี ้า“วรเ้แู หลม้วอื นนา่ เมฉอื่ ักน่อโตนแ”ล้ซวจานูลโีโดอรหไันมกใ่ ชลับเ่ ดมก็ าเอมกี อ่ื รวอาบนซมนื อทง่ีแคกนจสะนต้ิทอวงคัยอสยามตสามบิ คเกอ้ายปดี ูแซลง่ึ

ถหนูกฝ่มุ กตึ ้ัใงแหต้เปม่ น็ ัธทยั้งมนจักนฆถา่ึงแปลระญิ อญงคาโรทักษไ์มมอื่เคอยาชแยพี กหา่ งตจาามกตกดิ ันเแขมาไ้จปะเมรีวยี ัยนตท่ากุ งอกยัน่าถงงึเหหม้าปือี นชาย
เแแรมลยี ่ขะกเอสไงดยีสเ้วชขาา่ เาวีเหเลิตปตวเ็นพทุ สเเ่ีรดุดปาขก็ะน็ ้ัโวใอรชจยคแัว่ ร่าตสงา้ กดนยุ จ้ขตันา้ัีดงกกแ็เคตพรว่ รอัยาบะเแจพคบูลียรบวัโี งทอชส่คเี ้นัาดมือกก็ สเรผดบิร็้กชู มหขา้าาย้ชาปงคพีี ถนทสนหม่ี มนนีลัยท่งึกู วีถ่อักยกูาับรจเนกุ่นไมนบ็ัก่ม้มันทีวา่อจันเลูงลนเ้โยีี ทอกึ งยี่ ใฝใวชนันต้ชดห่าวีงงริตมชอื ชาาเเตนฉฟิ ดีิยยี ทด่ี
กราย
เพือ่ ปัดนฝิค่นุ โแคลโะลชบกุ ัสเลซ้ียนี งีคบูก่ ดิ ับาลขกู อชงาซยาขนอโดงตรเัวกเบ็อเงด็กเมหนอ่ื ซุ่มาวนัยโสดบิ รหในกวปัยคี สนบินเ้ีขอ้นึ็ดปมเีาคจายกไปด้ชานว่ มยืดจู
ลโรีโงอเรซยีง่ึ นกำลใัคงโรดทนี่ไมน่รัก้อู เาลจงนท้ึกอวงาถ่ ซ่นิ าตนาโมดฆรค่าแดิ ลว้วา่ จพูลากโี อลเับปมน็ าคทนี่บใ้าชน้ดแ้วตยแ่ ขทณ้จระงกิ แลลับ้วมคาวจาามกสัมพันธ์
ของท้ังค่เู ปรยี บเสมอื นพีน่ ้อง แต่จลู ีโอไมเ่ คยยอมให้ซานโดรให้เกยี รตเิ ขาทั้งในที่
สาธารณะและทีส่ ว่ นตัวเพ่ือความปลอดภัย
ชขอวี ติงจขูลอสโี งอำเหดคร็กอื ับขเขซ้าางานสถานโมดนารรใถหจเ้ขลู ป้ึนีโ็นอมเคลาอืเขปพา็นนี่ชคกุานยารเตธแม็รตรค่สมนำดหอารทยับ่ไ่ีาอรงพ้ทีกุกษฝิ วส่าันยงนเ้ีขเปาค็นคือคุณนนสาสยมนเบหทิ ัตนทิทอ่คืี โี่ อหดัยวดทเคดำตนน่ าททมีช่ี่สคดบุุ ำ
สงั่ ของซานโดรทกุ อย่างโดยไม่เคยต้ังคำถาม แตซ่ อ่ นงำด้านมืดและความเห้ียมเกรยี ม
เอาไว้ราวกับไรซ้ ง่ึ ตัวตน

“คนท่ีประมาทตายมาเสยี นักต่อนักแล้วนะครับ” จูลีโอพูดเสยี งออ่ นแล้วมอง
สำรวจเพดาน

“มีใครมีชวี ติ อยจู่ นชัว่ นิรันดร์บ้าง อยา่ เครง่ นักเลยนา่ พีช่ าย ฉันจะกลับบ้านเอง
แกไปเถอะ”

“เมอื่ คนื ทา่ นไปนอนท่ไี หนมาครบั ”
“ไอ้น่ี ถามยังกับเป็นพ่อฉัน นคิ โคโลนะ่ ตายไปแล้วนะจูลีโอถ้าแกไมห่ ยุดพูด
ฉันจะทำให้แกหยดุ เอง”

“ผมก็แค่เปน็ ห่วง” จูลีโอพมึ พำแล้วยักไหล่ ก่อนจะหันหลังกลับออกไปจากห้อง
โดยไม่เซา้ ซม้ี ากไปกวา่ น้ัน ซานโดรมองตามหลังแล้วถอนใจ เห็นท่าทางอย่างน้ัน แต่
เชอ่ื เถอะวา่ จะต้องให้คนคอยตามดแู ลเขาเหมือนเห็บหมาท่สี ลัดอย่างไรก็ไม่มที างหลดุ

“เมื่อไรแกจะเลกิ คิดถึงฉันมากกวา่ ตัวเองบ้างวะ ไอ้เพ่อื นยาก” ชายหนมุ่ พมึ พำ
แกทับนตัว...เเอรองื่ แงลท้วีก่ อำัลดังครวบันกบวุหนรใเี่ จขข้าปอองเดขใาหอมย่ ่างที่ไม่คยวืนรนจะิ่งอเปยน็ ่ตู รงน้ันเน่นิ นานเพอ่ื คิดเรอื่ งอื่น

ซานโดรกำลังคิดว่าจะตกลงกับแม่สาวน้อยท่บี ้านอย่างไรดี มีผู้หญงิ ไม่ชอบ
สเคารวอื่ขงอเงพเชขราดจ้ะวเยปห็นรดอื ไี ซเแนปอลรก์ทมี่เรามก่ิ มีชปอ่ื กเตสิเยี หงน็ ในมีแยตโุ รท่ ปาแราล่ เะทร่ากันส้ันวทยม่ี รีนักสิงายั มอย่างนแ้ันต่ควแามม้นง้อามง
สำหรบั ทารา่ คือคุณค่าของศลิ ปะ ข้าวของราคาแพงประดามีหาใชส่ งิ่ สำคัญสำหรับน้อง
สาวของเขา และเพราะเกดิ มาในครอบครัวกัสซนี ี ทารา่ จึงไม่ค่อยสนใจไยดี หรอื
ตนื่ เต้นกับข้าวของมคี า่ เหมือนสาวๆ คนอ่ืน

ใบหน้าคมสนั นง่ิ สนทิ อยู่ในเงามืดเพราะมเี พยี งแสงไฟจากโต๊ะทำงานเทา่ นั้น ซาน
แโดลร้วยอนื ออกยจ่อูากยอ่างอนฟ้ันฟเซินิ่นนานจึงขยับตัว ขย้กี ้นบุหรล่ี งบนท่ีเขี่ย คว้าเสอ้ื โคตมาถือไว้

พราวพลิ าศอาบน้ำเสรจ็ ก็แต่งตัวด้ วยเส้อื ผ้ าของตัวเองแล้ วเดินไปเดนิ มาด้วยไม่
รวู้ า่ จะทำอะไร เธอไม่มอี ารมณ์ อ่านหนังสอื และยังคดิ ไมต่ กว่าถ้าโทร. หาบิดาหรอื น้อง
สาวจะบอกเลา่ เรอ่ื งทีเ่ กดิ ข้ึนน้วี า่ อย่างไรดี

หญิงสาวจงึ ใช้เวลาท้ังวันนั่งมองโทรศัพท์ เครอ่ื งใหม่โดยไม่กล้าต่อสายออก แต่
ไมว่ ่าจะเกิดอะไรข้ึน เธอจะโทร. หาที่บ้านในวันพรงุ่ น้อี ย่างแนน่ อน ขอเวลาทำใจสกั
คืนกแ็ ล้วกัน สว่ นนนี ่านั้นหญงิ สาวโทร. ไปบอกแล้วว่าจะขอไปเท่ียวเมืองใกล้ๆ คน
เดียวสักพักเพราะเบอื่ ถ้ากลับมาแล้วจะโทร. หาเอง แม้เพอื่ นสาวจะสงสยั กับการ
เคปวลามี่ยเนปแ็นผสนว่ กนะตทัวันแหกัน่เธอแจตน่นพีนร่าากว็ไพมลิ ่ใาชศค่ คนลชาาย่ งใซจกั บอกแค่ให้เธอระวังตัวเทา่ น้ัน และให้

“ซนิ ญอรนิ าคะ อาหารต้ังโต๊ะเสรจ็ แล้วคะ่ ท่านให้มาเชญิ ” เสยี งเรยี กของกเิ ซล

ทำให้คนทก่ี ำหมัดแตะไว้ท่รี มิ ฝปี ากน่มุ หันไปมองเกือบสะด้งุ จนกเิ ซลหน้าเสยี
“ดิฉันขอโทษคะ่ ไม่ได้ต้ังใจจะทำให้ซนิ ญอรนิ าตกใจเลย”
“ไมเ่ ปน็ ไรจ้ะ เธอว่าอะไรนะ ต้ังโต๊ะแล้วหรอื ลมื บอกว่าฉันไม่หวิ ขอผา่ นม้อื น้ีก็

แล้วกัน”
“แต.่ ..ทา่ นรออยนู่ ะคะ” กเิ ซลบดิ มือไปมาด้วยท่าทางไม่สบายใจ มองสาวน้อย

ตรงหน้าด้วยแววตาอ้อนวอนจนพราวพลิ าศอยากจะถอนหายใจหนักหน่วง
“บอกท่านของกิเซลว่าฉันไม่หวิ กแ็ ล้วกัน”

เลก็ น้อ“ยไมก่หิเวิ ซกลต็ ร้อบี งลกา่ นิถอยกอเิอซกลไอปอโดกยไปเรกว็ อ่ แนล”ะปิดเสปยรี ะงตหู้หาว้อทงีด่ใัหง้ขอ้ึนย่ทางำเใรหยี ้พบรราอ้ วย-พลิ าศสะดุ้ง
ดวงตาแวววามตวัดมามองเขาแวบหนงึ่ กอ่ นทจี่ ะเมนิ หนีไป ทำให้ซานโดรมอง

เส้ยี วหน้าด้านข้างอย่างพจิ ารณา โค้งหน้าผากนนู งาม โครงหน้าอ่อนช้อย และผิว
เหลอื งนวลเนียน สง่ ให้วงหน้าของเธอเหมอื นภาพวาดของเทพธดิ าตามตำนานปรัมปรา
มากกวา่ จะมตี ัวตนอยจู่ รงิ ๆ
เธออยเู่อสยยี ่าแงนต่แ้ี มไ่เมท่เพกธินิดสาาคมนวนัน้หี ัวมดั้ือน่ แใลจไะดเอ้เลาใยจวยา่ เาขกาจอนานจจา่ โะมฟโิวหส์ขขาดนื ถตงึ้อขง้ันมลานงั่ไงมท้ละเงลมาือะกกัับบ
เธอได้ อยา่ งเชน่ กดรา่ งอ้อนแอ้นนั้นลงบนพ้ืน กระชากเสอ้ื ผ้าของเธอออก และ
ขม่ ขนื เสยี ให้หนำใจ ค่าทเี่ ล่นตัวดีนัก!

“เรายังพูดกันไม่จบ แพงวางสายทำไมเมอ่ื ตอนบ่าย”
เหมอื น“เหขราเอื ปค็นะอะไฉรันสนกั อกึ ยว่าา่ พงทูด่ีนจา่บรแังลเก้วียเสจยีไมอ่คกี ว”รเขห้าญใกงิ ลส้ าวหปลราังยจตากากทลพี่ ับรมาวาพิลแาลศ้วพเูดมถินึงหไนอ้ี
คห่หนู ม้าเ้ันปแน็ ลค้วรโั้งดทน่สี เอขงาขู่ เธอกเ็ งยี บไปแล้ววางสายหนีเสยี ด้ือๆ จนเขารสู้ กึ เหมอื นโดนตบ

“ลงไปกินข้าวด้านลา่ งด้วยกันเด๋ียวน้ี จะต้องให้ถามอีกครงั้ ไหม” คำขนู่ ั้นดัง
กระหึ่มอยขู่ ้างหู แสดงว่าคนพูดจะต้องเข้ามาใกล้ตัวเธอในระยะเอ้ือมถงึ รา่ งอ้อนแอ้น
จึงเผน่ แผล็วไปที่ประตูห้องราวกับนกรู้

“ก็ไปสคิ ะ นึกๆ ข้นึ มากห็ วิ แล้วเหมอื นกัน” แกล้งว่าไมใ่ ห้ตัวเองเสยี หน้ามาก

“ต่อไปห้ามวางสายใสผ่ ม” รา่ งสงู ใหญเ่ ดนิ ตามหลัง
“คุณก็ห้ามออกคำสัง่ สิ ฉันไมเ่ คยทะเลาะกับใคร” เธอเดินนำหน้า แต่ยังอตุ สา่ ห์
เถยี งเขาโดยไมห่ ันมามอง
“แล้วไอ้นเี่ รยี กว่าอะไร”
“โอ๊ย! อย่ามาแตะตัวฉันนะ ไหนคณุ สญั ญาแล้วไง!” สาวน้อยหวีดรอ้ งทันควัน
ใบหน้าเหยเกเม่อื ต้นแขนถกู ดึงไว้จนเจ็บ มือใหญ่จงึ คลายความแขง็ กรา้ วลงบ้าง
“จะมาพดู ถงึ สญั ญากันทำไม แพงเองยังไม่สนใจจะรักษาสัญญา จำได้ไหม คืน
ก่อนน่ะ สญั ญากับผมเอาไว้วา่ ยังไง” ชายหน่มุ เลกิ ค้วิ สงู ดงึ รา่ งเล็กซงึ่ ขนื ตัวหนเี ข้ามา
ใกล้ เธอกลอกตาไปมาไม่ยอมสบตากับเขา
“จำ...จำไมไ่ ด้แล้วคะ่ คณุ ก็รวู้ ่าฉันเมายา” เธอปฏิเสธเสยี งสงู แต่ใบหน้าแดงแจ๋
ฟ้องข้อเท็จจรงิ ท่ขี ัดกันโดยสน้ิ เชงิ จนคนมองอารมณ์ ดีข้ึนมาเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ
“ลมื งา่ ยแบบน้ี สงสยั ต้องทบทวนความจำแล้วมั้ง”

“เลกิ ขไู่ ด้แล้วนะ”
“งั้นก็เลกิ ด้ือเสยี ทสี ิ
ทำให้แพงยอมฟังได้” ให้ตายเถอะแม่คุณ คงต้องใชก้ ำลังกับขู่เทา่ นั้นใชไ่ หมถึงจะ

“ไม่จรงิ ฉันเปน็ คนมเี หตผุ ล แต่คณุ น่ะมันมหาโจรในคราบของอภิมหาเศรษฐี
คนดๆี ที่ไหนเขาจะอยากพูดด้วย เอะอะอะไรก็ขม่ ขู่ใช้กำลัง เอาเปรยี บกันทกุ อย่าง
คหลนุดเขปาาไกมเอ่ รยยี กากฉยางุ่ยดา้ทวยตี่ ส้ังเกั อนาไิดวก้ใ็ยนังใบจังใคหั้บเขอายฟ่ไู ังด้”ซานเพโดราระนก่งิ ำไลปังสโกักรพธักจแนลล้วมื หตัวัวเราะทลำั่นให้เผลอ
“อ้อ...ผมกลายเป็นมหาโจรแล้วสนิ ะ แล้วคหู่ มั้นของแพงล่ะ เปน็ อะไร”
ข่มเต็ม“ทพ่ี ช่ี ทาำยใอห้ัคคนรเฟปัง็นหคัวนเรดาี ะเหปน็นักสขภุ ้ึนาพทั้งบทุรี่หษุ น้าแยสังนบด้ึงีจนใหพ้เรกายี วรพตลิ ิผาู้หศญงุนิงง”ง
มสี องอารมณ์ พร้อมกันในเวลาเดียวได้ชัดเจนเท่าเขาเสยี ที เธอโต้กลับแบบ
ไมเ่ คยเห็นใคร

เปน็ มห“ามโจหรากโจ็ครงงจ้ันะหตรืน่ อื เต้นเขด้าีนทะ่านแี่ พดงีเไหมม่เบือือ่นบก้าันงเหเรปอลอย่ี ยนู่แจตาก่กับกผาร้ชู มาคียหู่ดมๆี ั้น” แสนดี มามผี ัว
“หยดุ นะ เลกิ แทนตัวเองอย่างนั้นด้วย คนอะไรนา่ เกลียดที่สดุ !”
“งั้นกเ็ ลิกพดู ถึงคหู่ ม้ันแพงเสยี ทสี ”ิ

โดนใส“ค่ แวตา่คมณุ ทเั้ปงๆ็นคทนี่เขถาาเมปเน็องคนนะเ”รมิ่ กพอ่ รนาวแพทิล้ๆาศพตอาโเธตอเถงุนยี งงงปใบนหโมนโ้าหขจอนงซเหาลนอื โดจระกกบ็ล้่งาึ วตทึงี่
มากข้นึ กวา่ เดมิ

“ยังไงก็ชา่ งเถอะ เลิกพูดถงึ มันเสยี ที ผมไมช่ อบ แล้วทำไมไม่เอาเครอื่ งเพชร”
เมอื่ หาเรอื่ งเรอื่ งแรกไมไ่ ด้ คนพาลก็ตัดบทแล้วเรม่ิ หาเรอื่ งเรอ่ื งใหม่จนสาวน้อยกลอก
ตาไปมา

“กม็ ันไม่ใชข่ องฉัน”
“แตผ่ มให้ ไม่ชอบเหรอ หลายช้นิ เป็นของเกา่ ออกแบบโดยชา่ งมอื หน่งึ จากกรซี
เชยี วนะ”

“สวยแคไ่ หนก็ไม่อยากได้คะ่ แล้วของเกา่ แบบน้ีคณุ กส็ มควรจะเก็บเอาไว้ให้
จภารกรยมาอื ขเขอางคแุณล้ว”รบี ถระอื หโวอา่กงาทสี่ชนา้ันยหเดนินุม่ เทกำือหบนเป้าง็นุนวง่ิงงลงบพันรไาดวไพปลิ กา่อศนกท็ด่ีเึงขแาขจนะจตับัวเเออางไจวน้อหกี ลดุ

“แพงน่ี พดู อะไรแปลกๆ แล้วนโี่ ทร. หาที่บ้านหรอื ยัง”
“ยังคะ่ ”
“อ้าว ทำไมละ่ ไหนแพงบอกวา่ กลัวเขาจะเปน็ ห่วง” ชายหนมุ่ เดินตามลงมาดงึ
ข้อน้วิ เล็กเอาไว้ แล้วล็อกน้วิ ไมย่ อมให้เธอสะบัดหนี ทำให้พราวพิลาศก้มลงมองด้วย
ความอ่อนใจ แต่เพราะเขาพดู เรอื่ งท่เี ธอกำลังกังวลอยู่ เรย่ี วแรงทจี่ ะตอบโต้เลย
ดเู หมอื นจะหายไปหมด ยอมให้ชายหนมุ่ ดึงน้ิวเลก็ ๆ ไปท่ีโต๊ะอาหารซง่ึ กิเซลยืนคอยอยู่
แล้ว
“ไมร่ จู้ ะบอกเขาว่ายังไง” สาวน้อยตอบ ก้มลงมองจานอาหารของตัวเองนิ่ง เมื่อ

กเิ ซลให้คนรบั ใชเ้ สริ ์ฟอันติปาสโต14 ซง่ึ เปน็ กระทงทำจากแป้ง โรยด้วยเบรซาวลา15
และซปุ ผัก

“กบ็ อกว่ามาพักอย่กู ับเพือ่ น สบายดี ไมต่ ้องเป็นหว่ ง”
“ค่ะ กค็ งจะอย่างนั้น” หญิงสาวรับคำคอแข็ง ตักอาหารเข้าปากโดยไมร่ รู้ สได้สอง
คำกว็ างช้อนลง
“ไม่อรอ่ ยหรอื ”
“ไม่หิวมากกว่าค่ะ”
“กินแคน่ ั้นแล้วจะเอาเรย่ี วแรงมาจากไหน หรอื วา่ อาหารไม่ถกู ปาก”

“เปล่าคะ่ ”
“อยากออกไปทานข้าวนอกบ้านไหม แพงเบ่ือที่จะอยูแ่ ตใ่ นบ้านหรอื เปล่า”
“เบือ่ ท่ถี ูกขังมากกว่า” เธอย้อน กระพอื ขนตางอนยาวข้นึ มองเขา
“ก็วา่ งา่ ยๆ สิ จะได้ไมต่ ้องขัง”
“เรอ่ื งอะไรจะต้องวา่ ง่ายกับคนอย่างคณุ ” เธอข้ึนเสยี งเล็กน้อยจนพ่อครวั ทเี่ ข้า
มาเสริ ์ฟอาหารชดุ พรโี ม16 ถึงกับสะด้งุ
“ขอโทษจ้ะ” สาวน้อยพึมพำแล้วก้มหน้าลงมองอาหารตอ่
“อาหารไม่อรอ่ ยเลยหรอื ครับซนิ ญอรนิ า” พอ่ ครัวถามเมื่อเห็นอาหารเหลือเต็ม
จาน

“เอ่อ...ไมใ่ ชอ่ ยา่ งน้ันหรอก คงจะเป็นเพราะไม่ค้นุ เคยมากกวา่ จ้ะ อีกอยา่ ง
อากาศเปล่ียนเลยพานเบื่ออาหาร” พราวพลิ าศแก้ตัวอ้อมแอ้ม เพราะติดนิสยั ถนอม
น้ำใจคนรอบข้าง สหี น้ากังวลใจของพอ่ ครัวทมี่ องอาหารซงึ่ เหลืออยู่มากราวกับไมไ่ ด้
รบั ประทานทำให้เธอรสู้ กึ ผดิ เลก็ น้อย
ขั้นอยาเกขเาลวกิา่ ถท้าำใอคารหราับรปเลรยะกทไ็านด้ อาโหดายรเไฉมพ่หามะดพหอ่ รคอื รเวัหใลหือญเยๆ่ อะซง่ึดมีไีอมาด่ รพีม่อณค์ ศรลิวั ปจะนิ นส้องู ยใพจวถกงึ

เขาอาจถอื ว่าเปน็ การดูถกู กันเลยทเี ดยี ว
“สงสัยซนิ ญอรนิ าจะไมส่ บายน่ะเพาโล” ซานโดรบอกย้มิ ๆ เมื่อเหน็ สหี น้า

กระอักกระอว่ นใจของพราวพิลาศ
“ครับท่าน ถ้าซนิ ญอรนิ าอยากรับประทานอะไรเปน็ พิเศษ สงั่ ผมมาได้เลยนะ

ครบั ”

“ขอบใจมากจ้ะ ฉันจะบอกแน่” หญงิ สาวรับคำขันแข็ง ทำให้เพาโลมีสหี น้าดีข้ึน
แล้วเก็บจานอาหารชดุ แรกไป

“พรงุ่ น้ผี มมงี านทก่ี รซี ต้องไปที่นั่นสกั สามวัน” ซานโดรชวนคยุ เม่อื เหน็ หญิง
สาวเรม่ิ รบั ประทานพาสตา

“คะ่ ” เธอรบั คำแล้วแอบอมย้ิมโดยพรางมันเสยี ด้วยการเค้ียวอาหาร

“ผมมแี ผนจะสร้างโรงแรมท่ีมอนเตเนโกร17 ทำให้คนเฟอัางไรวบี ้เเปค็น้ยี จวุดอจาหอดารเแรอลื ้วเกดลอืนะ
เมดิเตอร์ เรเนี ยน พาเลซ” ชายหนมุ่ อธิบายตอ่
ด้วยความสนใจ
มเปอ็นนสเตว่ “นเเนหหโรนกอึ่งรคในะน่ี สหเมภ่อื าไพกอก่อ้เรนาอืรเเทปม่ีค็นอื ณุ สงขหเพอพ่ิงงันรเซธว่ ์ สอมารท์ธเนุบารกียณับ-มมรัอฐสิ สนเตังเคอตมรเน์เนบโิยดกมฟรใยอชูโรกไ่์ดหสนมล่ะาเเหวรียอเขคาะแบลอะกตวอแ่านทลนี่น้ว้่ีี
สวยมากๆ”

ท่รี วมก“ันใชเป่ น็ เเหตล่ลักะรฐัแมพีองำในห้ากจเิ ปซกลคเกร็บอกงตระนเปเอ๋างเตรมยีเี เมคไ่กวา้ดร้วทยหเารราแจละะไปกทารีก่ ตร่าซี งด-้วปยระกเันทศ” เทา่ นั้น

“อะไรนะ!”

ชว่ งท่ีเขพารไามวอ่ พยลิ หู่ าลศาถยาวมันเสสยี ลงาหยลกงลาปยลเป่อน็ยหชมอ้ อนกจคากวมันอื ใเนสพยี รงบิดตังาความซหานวัโงดทร่ีจมะหอางทอาางกหารนนีใั้นน
อย่างร้ทู ันแล้วย้มิ รบั อย่างใจดี

“อย่างทีไ่ ด้ยินนั่นแหละคารา่ แพงเบ่อื อาหาร ไมอ่ ยากถูกขัง เราไปเท่ยี วกันดกี ว่า

แพงจะได้เจอแม่ด้วย”
“ไมไ่ ปนะ คณุ จะไปทำงานไมใ่ ชห่ รอื คะ แล้วจะให้ฉันไปท่ีนัน่ ในฐานะอะไรคะถ้า

ต้องเจอคุณแม่ของคุณ” สาวน้อยจ้องเขาตาโตเท่าไข่ห่าน คนบ้าอะไรสามารถเปลย่ี น
เสทถีย่ าวนรภาวาพกักบาเรธหอนเปว่ ็นงเแหขนก่ียววไี ออพิสีทรภีเ่ ตาพม็ ขใจอมงาเธออยแู่กบับบเขเอาาบุญเอาคณุ ด้วยการอ้างว่าจะพาไป

“ก็เป็นแฟนกันไง”

“แต่ฉันมคี ูห่ มั้นแล้ว”
โดรบอก“เเลสกิ ยี พงนดู ถุ่มึงๆคหู่ กม่อั้นนดเีปกลว่าีย่ นนะเแปพน็ งห้วไนมจ่อัดยใา่ นงนท้ัันนผทีทมันอาใจดจะพหรม้อดมคยวกามมอือดสทัง่ กนิเไซดล้”ใหซ้เาอนา
เซคอนโด18 มาเสริ ์ฟต่อ จ้องเธอด้วยสหี น้าเอาเรอื่ ง

“แตเ่ ราไม่ได้เป็นแฟนกัน พดู อย่างน้ันใครเขาจะเชอื่ ละ่ คะ” พราว-พิลาศมอง
ปลาปรงุ กับผัก และสลัดนา่ กนิ ท่ีวางแทนทอ่ี าหารจานเดิมซง่ึ ถกู เก็บไป แล้วอยากจะ
รอ้ งไห้ ความอยากอาหารเล็กน้อยกอ่ นหน้าน้ีหายไปจนหมดสน้ิ แทนท่ดี ้วยความ
กลัดกล้มุ อยา่ งใหม่

“แล้วใครจะไมเ่ ชอื่ ผมไมเ่ คยมเี ลขาฯ เปน็ ผ้หู ญิง เว้นแตเ่ ลขาฯ ผู้ชว่ ยของจลู ี
ไโมอ่มตั้อนงกแลลั้ววกหร็ไมอเ่กคยเดใ๋หยี ้เวธกอเิ ตซาลมกไ็ไปปไดห้วนยตเ่อขไาหเปน็นดค้วนยขรอองบแมน่้”ีจลู ีโอกต็ ามไปเหมือนเดมิ แพง

“ฉันไม่ได้กลัว แต่ไม่อยากไป”
“ง้ันขังไว้แต่ในห้องท่ีนีด่ ีไหม”
“เอ่อ...” หญงิ สาวอกึ อัก ใชล้ ้นิ เล็กๆ สชี มพูเลียปากตัวเองนดิ ๆ อย่างประหมา่
ชายหนมุ่ มองตามล้ินเรยี วเลก็ ๆ ตาปรอย
หรอื มันเอจะาเอปยน็ ่างไปไรใดนลี ท่ะานงต่ี รงยกงิ่ ันเขขา้าพมาไปสไหมนอๆงของดพ้วรยาวพเลิธอาศจพะหยนายีลาำมบคากดิ มสาะกระกตวะา่ วเดา่ ิจมะไคห้มุม
หรอื เปล่าทจ่ี ะยอมตามเขาไป

“คุณไปทำงาน แล้วฉันจะไปเท่ยี วยังไงละ่ คะ”
“ทำงานแค่ไมก่ ่ชี วั่ โมงหรอก ผมจะหาเวลาวา่ งชว่ งบ่ายแกๆ่ พาแพงเที่ยวเอง
ตกลงไหม”

“กไ็ ด้ค่ะ” ในทีส่ ดุ กย็ อมตกลงหลังจากชงั่ ผลได้ผลเสยี อย่างรวดเรว็
“แล้วเครอ่ื งเพชรนะ่ จะเอาไหม”
“ไม่เอาค่ะ ฉันกบ็ อกแล้ววา่ ...”
“ให้ผมเกบ็ เอาไว้ให้เมยี ” ซานโดรชว่ ยตอ่ ประโยคให้ ทำให้คนฟังแก้มรอ้ นจัด
แดงแล้วซดี กะพรบิ ตามองเขาปรบิ ๆ เพราะไมแ่ น่ใจในความหมายของคำพดู น้ัน
บอกอย“่ากงินอเายรอมะณๆ์ ดีแพยงกตมัวือเลข็ก้นึ นแดิตเะดเสยี ้นวผเมกสิดลผวมยหเบนา้าๆมืดปอลย้ำา่ ขง้ึนเอมาาอจกะเสอ้ไู ามใไ่จหว”ไมรม่ วู้ห่าาเโปจน็ ร
เพราะกลัวสไู้ มไ่ หวหรอื เพราะหวิ กันแน่ พราวพลิ าศเลยตักอาหารเข้าปากโดยอัตโนมัติ
ทั้งที่หน้ายังไมห่ ายแดง
“เลยไมพ่ ดู เสยี แล้ว เด๋ยี วผมให้กเิ ซลเอาเครอ่ื งเพชรกลับไปให้เหมอื นเดมิ นะ
ถ้าแพงไมช่ อบ อยากได้ชดุ ใหม่กบ็ อก จะได้ให้เขาพาไปเลือกท่ธี นาคาร”
“ไม่เอาค่ะ” เธอพึมพำปฏิเสธเพราะกำลังเค้ียวอาหารอยู่ มองคนฟังทต่ี าขนุ่ ข้นึ มา
ชวั่ ขณะ ก่อนจะเลือนหายไป
“ไมเ่ อากต็ ามใจ เด๋ยี วให้เขาย้ายข้าวของมาไว้ด้วยกัน นอนคนเดียวมานานแล้ว
ชกั จะเบ่อื ”

เป็นเสยี“ไงมเ่เอชาอ่ื นวะ่า!เข” าจเะธทอำรอบี ยก่างลทนื พ่ี อดู าหจารรงิ เๆรว็ ลจำนพแังทตบัวจเธะอตเิดอคงอจะมลีปัะญลญ่ำลาะอละักไรปไฏปเิสสดู้ ธ้วแยทไบดไ้ ม่
“อ้าว แล้วจะเอายังไงล่ะแพง”
“เอา...เอาเครอ่ื งเพชรก็ได้”
“นา่ เสยี ดายนะ กินเยอะๆ คนื น้ีออกไปฟังเพลงข้างนอกกัน”
“ไปไหนคะ”

“ผับแถวน้แี หละ เป็นของเพ่ือนผมเอง แพงอยู่คนเดียวท้ังวันคงเหงา หรอื ถ้าไม่
อยากออกไป จะเต้นรำกับผมท่นี ีก่ ็ได้” ซานโดรไม่พูดเปลา่ แต่เอ้ือมมอื มาแตะแก้มของ
เธอแผ่วเบา แล้วผละออกก่อนที่เธอจะหันหนี ตาสดี ำสนทิ มองผิวทเ่ี ปลีย่ นสรี วดเรว็
ของเธอด้วยความพึงพอใจขณะทร่ี ับประทานอาหารของตัวเองไปด้วย

“ออกไปข้างนอกก็ได้คะ่ ”
“แพงข้ีอายอยา่ งน้ีเสมอเป็นนสิ ัยสว่ นตัว หรอื สาวไทยเปน็ อยา่ งน้ีกันทุกคน”
“ไม่ทราบค่ะ ทำไมไม่ลองถามสาวไทยคนอ่นื ดบู ้างละ่ คะ”

“จะถามทำไม ผหมรอไื มเป่เค็นยลอกู ยสาากวรคจู้ นักเสดายี ววไท” ยคนไหน มแี คแ่ พงคนเดยี วกพ็ อแล้ว
แพงมพี ี่น้องหรอื เปล่า
พิชญด“ามรานี เ้ปอน็งสนา้อวงสสอางวคไนปใคนะ่ ต” ัวอสยา่แู วลน้ว้อยเพตรอาบะหโดมย่ออมัตราโชนวมงัตศิ ์พงเศป์จ็นักนรส์ิเคัยยสสว่ อนนตเัวอทา่จไี วะ้ นับ
ว่าเพลิน‘นเป้อน็งโนช้อคงรสา้ ยาวแไทห้ๆนจะกอำกีพครน้า แลถ้ว้ายพัง่อไมเปม่ ็นคี อรอะไบรคไปรัวกท็อีไ่ ยหา่ นทอ้ิงนีก้นองอกกับจแากมเศ่ รรานี ะใแหพ้ถงอื ’
เสยี งสัง่ สอนของบิดาน้ันดังก้องอยู่ในหเู หมือนเพง่ิ เกิดข้ึน
เปพรือ่ะเเทรยศี เนพแหหง่ิ ไง่นมแังก่สส่ีวงอืัตนเะปกว่อ็นันนเอวนลัน้เี าอเหจงิดลทจา่เี ย้ธาปอีกหทลุกลับังคเจมนาือทกง่ีคตไ้อทอยยงฝอัยงตู่ลัว้วอนกยแลใู่ ตับนร่ ไดกั ปินแหลแาดะคหรนอ่วแงบหหคง่ าครอวั วาอาทัมนรหใอนนบตาอวัวนุ่ เเยใธนน็อ
เธอยังวางแผนชวี ติ เอาไว้ยาวไกลถึงอนาคต มีหลายสง่ิ ที่เธออยากจะทำ แล้วนี่กระไร
ความเข้าใจผิดและน้อยใจอยา่ งไมค่ วรได้พาเธอมาไกลถึงที่น่ี พร้อมความผิดพลาด
ใหญ่หลวง
หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงด้ือแพง่ ไม่ยอมหมั้นเสยี มหี รอื บิดาจะบังคับ ใน
เมอื่ ทา่ นรักเธอออกปานนั้น คงจะมคี นมากมายเหน็ ด้วยกับเธอแน่ การตัดสนิ ใจด้วย
ความหนุ หันพลันแล่นนำมาซงึ่ การเปลี่ยนแปลงอันไม่คาดคดิ สำหรับชวี ิตทเี่ หลืออยูโ่ ดย
สน้ิ เชงิ

“เป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าอย่างน้ัน” ซานโดรถามอยา่ งมึนงงเมอ่ื เหน็ หญิงสาว

ก้มลงมองอาหารนิง่ ไม่ตักเข้าปาก
“คดิ ถึงพ่อน่ะคะ่ คิดถงึ เพื่อนกับเพลินแล้วก็แม่ศรดี ้วย”
“ไม่เอานา่ สาวน้อย ชๆู่ ” ชายหนมุ่ ดึงข้อมือเลก็ ให้ลุกข้นึ บังคับให้เธอนั่งบนตัก

พร้อมโบกมอื ไล่คนในห้องอาหารออกไปจนหมด กดศรี ษะทยุ เล็กของพราวพลิ าศซกุ
กับบา่ กว้างแล้วกอดกระชบั รา่ งนุม่ น่มิ เม่อื เหน็ หยาดน้ำคลอตา

“ฉันไม่ควรทำอย่างน้ีเลย...” เธอพดู เสยี งขาดห้วงแล้วสะอ้ืนฮักอย่างหมดทา่ ใน
อ้อมแขนของศัตรู สองมอื เกาะบา่ กว้างเอาไว้แล้วซบหน้าสะอึกสะอ้ืนจนซานโดรตัวแข็ง
สกอ่นนิทเจปะน็ผลอ่ อนนคแลลายะแลผงแ่นลหะลกังอบดอรบา่ บงนางุ่มอแยนา่ บงปแนลอ่นบมปากระกโวล่ามเดมิ มอื ใหญล่ บู ผมสลวยสดี ำ

ปลอ่ ยให้เธอร้องไห้อยู่อย่างน้ันเนิ่นนานจนหญิงสาวพอใจ ความร้สู กึ แปลก
ประหลาดซง่ึ ไมเ่ คยเกดิ ข้นึ ไหลรไี่ ปทกุ อณูของเรอื นกายของเขา ปรารถนาทจ่ี ะโอบอุ้ม
เธออยู่อย่างน้ี ไม่ให้สาวน้อยของเขาต้องเสยี น้ำตาอกี หรอื หากจะต้องเสยี น้ำตา กค็ วร
จะมาซบกับอกของเขา ให้เขาปลอบโยนเท่าน้ัน

ระยำเอ๊ย! นเี่ ขาเรม่ิ คดิ ราวกับกวีแบบน้ตี ั้งแต่เมื่อไหรว่ ะ
“ไมเ่ หน็ มอี ะไรต้องนา่ เสยี ใจ เลกิ รอ้ งไห้เสยี เถอะ แพงอยู่กับผมทน่ี ่ีแล้วเห็นไหม
อยากกลับไปท่บี ้านเมอื่ ไรผมกจ็ ะพากลับ”
“กลับได้เหรอคะ” สาวน้อยเงยดวงหน้ามอมแมมเป้ือนคราบน้ำหนู ้ำตาข้ึนมาถาม
ชายหน่มุ ใช้ปลายน้วิ โป้งชว่ ยเชด็ น้ำตาให้ด้วยสหี น้าสงบราบเรยี บ
“ฮื่อ...อยากไปไหนก็บอกสิ ถ้าแพงเลิกด้ือแพง่ ผมจะตามใจทกุ อยา่ ง”
“ฉันจะไมเ่ ป็นนางบำเรอของคุณ”
“ไม่เป็นกไ็ มเ่ ป็นสิ แต่ต้องอยดู่ ้วยกันกอ่ น”

“คณุ จะไม่บังคับให้ฉัน เอ่อ...ใชไ่ หม” พราวพิลาศถามด้วยความไม่แนใ่ จ น้วิ
อุน่ ๆ ค่อนข้างกระด้างเชด็ ไลน่ ้ำตาซง่ึ เหมอื นจะประทับตราอยบู่ นวงหน้าเนยี นไมเ่ ลอื น
หายไปไหน สง่ ความอบอ่นุ อย่างแปลกประหลาดเข้าสหู่ ัวใจจนเธอตกใจ

“ถ้าแพงไม่ต้องการก็จะไม่บังคับ ตกลงอยูด่ ้วยกันก่อนนะ โอเคไหม” ซานโดรก
ล่อมเสยี งนุ่มนวล จ้องวงหน้าเนยี นงามและสบตากับเธอเพ่ือยืนยันคำพดู
เคยเปน็ เปมน็ าอคยร้าง่ั งแสรก้นิ ทเช่พี งิ ราวพพรลิ าวาศพรลิ สู้ ากึศวส่าดู คลวมามหราสยู้ กใึ จรละหึกวดา่้วงยเธคอวกามับโซลาง่นอโกดรแชตอ่กงตว่า่างงจทา่เีกคทยี่ มี
อย่พู ลันหดแคบ และเหนือสง่ิ อ่นื ใด เธอรดู้ ีว่าตัวเองมอบความไว้วางใจให้ ซานโดร
กัสซนี ี มหาโจรในคราบของอภมิ หาเศรษฐคี นน้เี รยี บร้อยแล้ว ชา่ งรวดเรว็ จนน่าตกใจ

“วา่ ยังไงล่ะแพง ตกลงนะ” ซานโดรไม่ถามเปล่า เขาจับวงหน้าเรยี วเอาไว้ในมือ
อุ่นแล้วแนบหน้าผากกว้างชดิ กับหน้าผากนูนเกล้ียงจนสาวน้อยหัวใจสะดดุ ด้วยความ
ขัดเขิน เธอไมต่ อบแต่พยักหน้ารับนิดๆ ผิวแก้มเห่อรอ้ น
“พูดออกมาสิ ผมอยากได้ยนิ แพงพูดมันออกมา”
“คะ่ ” เสยี งตอบเบาแทบเป็นเสยี งกระซบิ แตร่ ะยะชดิ ใกล้แคน่ ้ันไมเ่ ปน็ ปัญหา
สำหรบั การได้ยิน ซานโดรรัง้ รา่ งเลก็ อ้อนแอ้นเข้าไปกอดเอาไว้อีกคร้ัง

“แพงตัวนมุ่ นา่ กอดจรงิ เลิกร้องไห้ได้แล้วนะคนดี”

“เลิกบังคับด้วยนะคะ” สาวน้อยท้วงบ้าง เขาไมต่ อบแตห่ ัวเราะเบาๆ แล้วกอด
เธอแน่นข้นึ

“เจ็บค่ะ ปลอ่ ยได้แล้ว”
“ทานอาหารต่อนะ แล้วไปเท่ียวกัน”
เมือ่ กิเซลถกู เรยี กกลับเข้ามาอีกคร้ัง กเ็ หน็ สองหนุ่มสาวนัง่ รบั ประทานอาหารต่อ
งอรดุายวรา่ กบังับสปจงระบะกทราลาวนนื กเกอับนิ าไๆมน่ม้ันีอจดะนี ไรแแเกลก้มดะิ เยขนา้ึนียมนท่เีขธภออางพเหงขยญอหงิ งนสเจ้าา้ขาวน้เนึ ปานย็ ดหสวนรี ะงุ่มเตรทาอื่่คีเรบอยี ง่ ยวบแสอตวก่จยว้อคา่ งรู่นมบั ้ันอรกงถู้ ค็เึงปกนน็ าทรป่กี จร้มับะหจก้อนายง้า
แวววาวแจ่มใสอยา่ งประหลาด ทำให้กิเซลรับรวู้ ่าความขัดแย้งได้ยุติลงแล้วชัว่ คราว
สาวใช้แอบถอนใจแล้วย้ิมนดิ ๆ มองการสนทนาทถ่ี ้อยทถี ้อยอาศยั กันมากข้ึน
พราวพิลาศยอมย้มิ และหัวเราะเสยี งใส วงหน้ากระจ่างยามทีซ่ านโดรเล่าเรอ่ื งชวนขันให้
ฟัง