บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

บทที 41 ผู้กลา้  
 
ฉีเยวม่ องคนเหล่านันด้วยความรสู้ ึกทงั รอ้ นใจทงั โมโหและ
เสียใจ 
 
“ไมใ่ ชเ่ พราะเรอื งนี” ฉีเยวบ่ อกเสียงดังแล้วรบี ยกมอื ห้าม หยุด
เสียงดังออื องึ ไดอ้ ย่างชะงัด 
 
“ถา้ เชน่ นันแล้วทาํ ไม?” เสียวโหวเหยถ่ ามอยา่ งสงสัย 
 
“เพราะยานี” ฉีเยว่ชูขวดยาชาทวี ่างเปลา่ ให้พวกเขาดู “เปนยาที
ใช้ขจดั ความเจบ็ ปวดขณะทที ําการผา่ ตัด ตอนนีถกู ใช้หมดแลว้
...” 
 
พดู ถงึ ตรงนีนางก็ยิมอยา่ งเหนือยใจ 
 
“เดิมทยี งั มอี ยเู่ ลก็ น้อย แตว่ า่ ถูกพวกเจา้ ใชม้ าทดลองแลว้ …” 
ขณะทพี ดู ฉีเยว่ก็มองไปทางหยวนเปาเพือบอกเปนนัย “คนที
ทํารา้ ยผู้อนื สุดทา้ ยกย็ ้อนกลบั มาหาตวั เองจนได้…” 
 
“มารดาเจา้ เถอะ! พดู จาไรส้ าระ!” เสียวโหวเหยต่ วาดเสียงดัง 
ใบหน้าเปลยี นเปนแดงกาํ ในชวั พริบตา 
 
นับตงั แตท่ ีเขามาถึงเชียนจินถัง สีหน้าท่าทางก็เหมอื นไม่ใส่ใจ
มาโดยตลอด แมแ้ ตต่ อนทีถือดาบฟนคนก็ยังมีรอยยมิ อยู่ นี
เปนสีหน้าทา่ ทางแขง็ กรา้ วทีปรากฏใหเ้ หน็ เปนครังแรก รวมไป
ถึงการต่อว่าคน ซาํ คนทถี ูกตอ่ ว่ายังเปนผหู้ ญิงคนหนึงดว้ ย... 
 

ทนั ทีทีประโยคนีดงั ขนึ มา หวั ใจของทกุ คนในหอ้ งโถงใหญก่ ร็ าว
จะหยดุ เตน้ ไปชวั ครู่ ทุกคนรดู้ วี า่ ฐานะของบุรษุ ผนู้ ีไมต่ ําต้อย เขา
เปนถึงเสียวโหวเหยข่ องจวนติงซโี หว มาจากตระกลู สูงศักดขิ อง
เมอื งหย่งชิงแห่งนี อยา่ ว่าแตต่ อ่ ว่าคนเลย ต่อใหฆ้ ่าคนตายก็
ไม่มีใครกล้าทาํ อะไรเขาได ้
 
“เสียวโหวเหย่...” อาหลนู ําตาไหลพราก ทรดุ ตวั คุกเข่าก้มหน้า
แล้วคาํ นับซาํ ๆ 
 
“เจ้าวา่ อะไรนะ มารดาเจา้ งนั ร?ึ มาถึงตอนนียังด่าข้าอย่างไม่
ละอายใจอีก?” ฉีเยว่กระแทกขวดยาในมอื ลงบนโต๊ะ ไม่ได้ปด
หน้ารอ้ งไหอ้ ย่างทที ุกคนคาดเดาเอาไว้ แตก่ ลับเลกิ ควิ สูง ตา
เบิกโพลง แลว้ สวนกลบั ทนั ควนั “ตัวเองก่อเวรก่อกรรมแท้ๆ 
ทําตัวไมน่ ่ายกโทษให้สักนิด!” 
 
ทันใดนันหวั ใจทีเพงิ จะกลบั มาเต้นเปนปกตขิ องทุกคนก็พลนั
หยุดเต้นอกี ครัง อาหลยู ิงตกใจมากกว่าเดมิ แม้แตน่ ําตาก็ไม่ไหล
แลว้  
 
“เจ้า!” เสียวโหวเหยจ่ อ้ งนางตาเขม็ง โกรธจนหน้าดาํ หน้าแดง 
เส้นเลอื ดบนหน้าผากปูดโปนจนเห็นได้ชัด 
 
“ทีข้าพดู ไม่ถูกรึ?” ฉีเยว่จอ้ งตากลับแบบไม่ยอมถอยแม้แตก่ า้ ว
เดยี ว นางเคยเหน็ คนมามากมายหลายรปู แบบ เวลาทรี กั ษา
อาการเจ็บปวย ทนี ีคืออาณาเขตของหมอซึงไมอ่ าจถกู คนอนื
ควบคุมได้งา่ ยๆ 
 
ให้กลัวเจา้ งันรึ! ฝนไปเหอะ! 

 
“เอาเถอะ เลกิ ทะเลาะกนั ได้แลว้ ” ชายผหู้ นึงส่ายหน้าแล้วกลา่ ว
ขึนมา เขายนื มือรงั เสียวโหวเหย่ไว้พรอ้ มกับยิมอย่างผอ่ นคลาย
ใหฉ้ ีเยว่ไปด้วย “แมน่ าง หากไม่มยี านี การผ่าตดั ไม่สามารถทาํ
ได้จริงๆ ใชห่ รือไม่?” 
 
“แน่นอน เจ้าน่าจะร้ดู ีว่าการใช้เขม็ เย็บผิวหนังเขา้ ดว้ ยกนั ต้อง
เจ็บมาก หากไม่มียาชา คนเจบ็ ก็ทนไม่ไหวหรอก” ในเมอื คนผู้นี
ยิมให้ ขา้ ก็ยมิ ตอบอยแู่ ลว้ ฉีเยว่กล่าวขึนมาด้วยอารมณ์ทีผ่อน
คลาย จากนันก็ถอนใจ พอนึกอะไรออกจึงหนั มองไปทางศิษย์
เอกผู้นัน “จรงิ สิ... พวกเจ้ามยี าชาหรอื ไม?่ ” 
 
“ยาชา?” ศิษยเ์ อกมีสีหน้าสับสน 
 
“ทพี วกเจ้าเรยี กว่าอะไรนะ? ยาชาหมา่ เฟยซ่านร?ึ ” ฉีเยว่
พยายามอธบิ าย “กค็ อื ยาทีฮัวโต๋ หรือว่าหลสี ือเจนิ คดิ คน้ น่ะ...” 
 
“ข้ารู้จักฮัวโต๋ เพียงแตว่ ่าหลสี ือเจินผ้นู ีเปนใครกนั ?” ศิษยเ์ อก
ถามกลับ 
 
ฉีเยว่อ้าปากคา้ ง ปดคําถามนีทงิ ไปแล้วถามใหม ่
 
“ไมต่ ้องสนว่าเปนใครหรอก ถงึ อยา่ งไรหมอเช่นพวกเจา้ กค็ วรจะ
มียาทีทําให้หมดความรู้สึกไม่ใช่หรือ รีบเอามาใหเ้ ขาสิ” 
 
จังหวะนันเองก็มเี สียงหนึงดังแทรกขนึ มา 
 
“ยาชาหมา่ เฟยซา่ นทีใชไ้ ดก้ ับแผลทุกชนิดของหมอเทวดาฮัวโต๋

นันพวกเราไม่มีวาสนาไดเ้ ห็น ปจจบุ นั มแี ตย่ าทีทําให้นอนหลับ
โดยไม่รูส้ ึกตวั ไมร่ วู้ า่ ใชไ้ ด้หรอื ไม่?” 
 
ทกุ คนพากันหนั ไปมอง บรรดาเดก็ ฝกงานของเชยี นจนิ ถงั ตา่ ง
ร้องเรยี กเสียงดงั ดว้ ยสีหน้าดใี จระคนแปลกใจทันท ี
 
“อาจารย์!” 
 
ชายทมี าใหมเ่ ปนผ้อู าวโุ สคนหนึงทีอายปุ ระมาณห้าสิบป ทงั
หนวดเคราและเส้นผมเปนสีขาวดอกเลา เขาสวมเสือคลุมยาว 
ใบหน้าเตม็ เปยมไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยน นีก็คือเจ้า
ของเชียนจนิ ถงั --หลิวพ่เู ฉิง 
 
ไมม่ ใี ครรเู้ ลยวา่ เขามายนื อยูท่ นี ีตงั แต่เมือไร ทุกคนตา่ งใจจดจอ่
อยทู่ ีฉีเยว่จนหมดสิน จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเลยสักคน 
 
หลิวพเู่ ฉิงพดู มาจากด้านขา้ งหยวนเปา เขายืดตัวตรงพรอ้ มกบั
ปลอ่ ยแขนเสือเด็กหนุ่มลง เห็นได้ชดั วา่ เพงิ ตรวจบาดแผลของ
หยวนเปาเสร็จ 
 
“ทา่ นกลบั มาแลว้ ?” 
 
“ท่านอาจารย์กลบั มาตังแตเ่ มือไรหรือขอรบั ?” 
 
ลกู ศิษย์ทังหลายรีบตรงไปทักทาย 
 
“ช้าก่อน อยา่ เพงิ พูดเรืองนี ชว่ ยชวี ิตคนสําคญั กวา่ ” หลวิ พ่เู ฉิง
โบกมอื ยบั ยังบรรดาลกู ศิษยท์ ีทักทายเสียงดงั กา้ วเท้าไปขา้ ง

หน้าแลว้ พูดตอ่ “แมน่ าง จะลองดสู ักหน่อยไหม?” 
 
ฉีเยวม่ องผ้อู าวโุ สคนนีแล้วพยกั หน้าให ้
 
เมือหลิวพเู่ ฉิงกลับมา พวกเดก็ ฝกงานทอี ยเู่ ตม็ หอ้ งโถงก็มคี น
สังการ รีบยกยามาตามคาํ สังของเขาอย่างรวดเร็ว 
 
ยามนีฉีเยว่หยุดการถ่ายเลอื ดแลว้ นางหนั มามองผอู้ าวโุ สปอน
ยาใหผ้ ้บู าดเจบ็ ด้วยตัวเอง หลังจากนันกร็ อให้ยาออกฤทธ ิ
 
“แม่นาง เชญิ ลองเถอะ” หลวิ พู่เฉิงกล่าวขึนมา พรอ้ มกับหลกี
ทางให ้
 
ฉีเยวส่ ูดลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ ตัดผ้าทพี นั แผลออก 
 
บาดแผลทีเตม็ ไปดว้ ยเลอื ดทําใหอ้ าหลูตกใจ นางรบี เบนหน้า
หนีไปทางอืนทนั ท ี
 
ฉีเยว่หยิบกรรไกรตัดกลา้ มเนือและผวิ หนังทตี ายแลว้ ทอี ยู่
บริเวณใกล้เคียงช้าๆ ทันใดนันเสียงร้องอย่างทรมานของคนเจบ็
กด็ งั ออกมาควบคไู่ ปกับการเคลือนไหวของกรรไกร เขาพยายาม
อดทนโดยกดั ฟนแน่น ทวา่ เนือตัวกลับสันสะทา้ นอย่างไม่อาจ
ควบคุม 
 
ฉีเยวก่ ดั ฟนตดั กลา้ มเนือและผิวหนังออก จากนันก็หยิบคมี จับ
เขม็ ขนึ มาแล้วค่อยๆ แทงลงไป… 
 
เสียงแหง่ ความเจ็บปวดพลนั หลดุ ลอดออกมาจากปากคนเจบ็  

เนือตัวเขาแข็งเกรง็ ไปทงั ร่าง 
 
“ไมไ่ ด้! ไมไ่ ด!้ ” ฉีเยวว่ างเครืองมือลงพรอ้ มกับส่ายหน้า รอ้ งขึน
มาเสียงดัง 
 
ผคู้ นทงั หมดนีเพิงจะตระหนักวา่ การเยบ็ แผลนันเจ็บปวดมาก
ขนาดไหน ทกุ คนจงึ อดไมไ่ ดท้ จี ะหันไปมองหยวนเปาทยี ืนอยู่
อีกดา้ น นึกถึงตอนทเี ย็บบาดแผลใหเ้ ขาเมือสักครู่ ยามนันเดก็
หนุ่มผูน้ ีเหมอื นกับไม่รู้สึกอะไรเลยเสียอยา่ งนัน 
 
“ยาชามีฤทธิรนุ แรงเพียงนีเลยหรือ...” มคี นกระซบิ กระซาบขนึ
มาอยา่ งอดใจไมอ่ ยู่ ทุกคนมองไปทางขวดเปล่าทถี กู วางไว้บน
โตะ๊  
 
เนืองจากการกระทาํ เมือสักครู่ กอปรกบั ผ้าพันแผลทใี ช้ห้าม
เลอื ดถูกแกะออก ทาํ ให้เลือดของคนเจ็บไหลทะลกั ออกมาอกี
ครัง 
 
“ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ งันหรือ...” บนใบหน้าของหลวิ พู่เฉิงปรากฏความ
ผดิ หวังออกมาใหเ้ หน็ “เวลานันมีเรอื งเล่าตอ่ ๆ กนั มาวา่ หมอ
เทวดาฮัวโต๋ผ่าท้องช่วยชีวิต ให้คนเจบ็ กนิ ยาชาหมา่ เฟยซ่านลง
ไปหนึงถ้วยถงึ ไม่รสู้ ึกเจบ็ ปวด เรืองนีดเู หมือนวา่ จะเปนความ
จริง เพยี งแต่กลับไรผ้ ้สู ืบทอด…” 
 
สีหน้าฉีเยวป่ รากฏความท้อใจออกมาให้เห็น 
 
หากไมม่ เี ครืองมอื นางกเ็ หมือนกับคนหูหนวกตาบอด 
 

หากไมม่ ยี า นางกเ็ หมือนกับไมม่ ีแขนไมม่ ีขา ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร
เลย… 
 
พอ่ คะ หนูเปนคนไม่มีประโยชน์อะไรเลยจรงิ ๆ... 
 
พอ่ คะ ห่างจากเครืองมือเหล่านันแล้ว ห่างจากสิงแวดลอ้ มนัน
แลว้ หนูกท็ ําอะไรไมไ่ ดเ้ ลยจรงิ ๆ ค่ะ… 
 
“ทา่ นหมอ..” ผู้บาดเจบ็ รอ้ งขึนมาอย่างอ่อนเพลยี “ไม่เปนไร ข้า
ทนได้ หยิบตะบองด้ามหนึงให้ข้ากดั เอาไว้ ขอเพียงแตไ่ มก่ ัดลนิ
ตัวเองขา้ ก็ทนได้ ทา่ นหมออย่าสนใจข้าเลย เยบ็ ต่อเถอะ..” 
 
“ไม่ไดห้ รอก ความเจ็บปวดนีไม่ใช่วา่ เจ้าอยากทนกท็ นได้..” 
ฉีเยวก่ ้มตวั ลงไปบอกกับเขา นําเสียงบง่ บอกความทอ้ แท ้
 
เปนครังแรกทนี างเห็นหน้าตาคนเจบ็ ชดั ๆ เขายังอายนุ ้อยมาก 
แคส่ ิบเจ็ดสิบแปดเห็นจะได้ คนในยุคโบราณโตก่อนวัยจรงิ ๆ ถ้า
เปนเดก็ อายุสิบเจด็ สิบแปดในยคุ ปจจุบัน ก็ยังเปนพวกนักเรียน
นักศึกษาทีถกู สังคมปกปองอย่เู ลย 
 
“หมอหน้าตางดงามขนาดนี ไม่ใชว่ ่าเปนอาหารตาอย่างดหี รอกร ึ
แคม่ องทา่ นหมอ ขา้ กห็ ายเจบ็ แล้ว” คนเจ็บพดู พลางยมิ กว้าง 
แสดงออกวา่ มกี าํ ลงั ใจดเี ปนอยา่ งยงิ  
 
ใครๆ กค็ าดไม่ถงึ ว่าเขาจะพดู อย่างนี ทกุ คนตา่ งกง็ งงนั สุดท้าย
ค่อยเผลอยิมออกมา เวน้ แต่อาหลูทยี งั มที ่าทางหวาดกลวั รวมไป
ถงึ เสียวโหวเหย่ทใี บหน้าแดงกําซึงไม่รเู้ พราะเหตใุ ดเหมือนเช่น
เคย 

 
นี...นี เรยี กวา่ พดู จาแทะโลมสินะ? ฮูหยินน้อยถอื เปนหน้าตา
ของเสียวโหวเหย่ แตก่ ลับถกู คนพดู จาแทะโลม... 
 
“เจา้ เดก็ นี...ยังจะพูดเล่นอยู่ได้” ชายร่างสูงใหญแ่ คน่ เสียงเยาะ
แลว้ บน่ ขึนมาประโยคหนึง จากนันกถ็ ูดวงตาทแี ดงกําไปมา 
 
ฉีเยว่เองกอ็ ดไมไ่ ดจ้ ึงหวั เราะออกมา 
 
“ถ้าหากใชไ้ ด้ผลอยา่ งนันจรงิ ๆ กด็ ี” นางถอนหายใจยาว 
 
“ไม่ว่าอย่างไรกล็ องดูเถอะ” หลิวพเู่ ฉิงเอ่ยขึนมาบ้าง 
 
“แตว่ ่า... ไม่ได้จรงิ ๆ นะ เขาจะเจ็บปวดเจียนตายเลย” ฉีเยว่หัน
มามองผู้อาวโุ สพลางส่ายหน้า 
 
“ไม่หรอก พวกเราจะตายก็ต่อเมอื ถูกฆ่าเทา่ นัน จะไมต่ ายเพราะ
ความเจบ็ ปวดอยา่ งเด็ดขาด” เสียวโหวเหย่เอย่ เสียงเนิบช้า 
 
“พูดไดด้ ี แตว่ า่ นีไม่เกียวกัน!” ฉีเยวต่ วัดเสียงใส่อย่างอารมณ์
เสีย 
 
“แม่นาง ลองดสู ักครงั เถอะ ถ้าหากยังมีโอกาสช่วยชีวิตไดก้ ล็ อง
ดูเถอะ” หลวิ พ่เู ฉิงกล่าวขนึ มาอีกครงั แล้วพูดเสรมิ “ถา้ หากไม่
ลองดแู ลว้ ละก็ โอกาสแมแ้ ตน่ ้อยนิดก็คงไมม่ ีเลย” 
 
ฉีเยว่มองสีหน้าทา่ ทางของเขาด้วยอาการตนื ตะลงึ อย่างไม่อาจ
ระงับ อยู่ๆ ผอู้ าวุโสทา่ นก็ปรากฏตัวขนึ มา ซาํ ยงั เอย่ ให้กาํ ลังใจ

นางอีก เขากเ็ ปนหมอคนหนึงสินะ? แล้วเขาจะไม่ซักถามอะไร
นางสักนิดเลยเหรอ? 
 
“ข้าดูบาดแผลของเด็กคนนีแล้ว” หลิวพ่เู ฉิงเหมอื นกบั รู้ว่านาง
คดิ อะไรอยู่ เขายมิ เล็กน้อยแลว้ ชไี ปทางหยวนเปา “ถา้ หากว่าเจา้
สามารถรับรองผลทีเหมือนกบั บาดแผลเกา่ ของเขาได้ แมน่ าง นี
กน็ ับวา่ เปนบุญกศุ ลทียงิ ใหญ”่  
 
เขาเอย่ นําเสียงจรงิ จัง 
 
“แต่ว่า... แตว่ า่ ไม่มียาชา...” ฉีเยวเ่ อย่ อยา่ งลงั เลใจ 
 
“การรักษาอาการเจ็บปวย ไม่แน่วา่ จะตอ้ งพึงยาเสมอไป ยงั มี
เรืองจิตใจทแี น่วแน่ของคน หากไมล่ องดูสักครังจะรู้ไดอ้ ย่างไร
เล่า” หลวิ พู่เฉิงอมยิม เอย่ ขัดจังหวะคาํ พดู ของฉีเยว่ สีหน้า
ท่าทางให้กําลงั ใจอยา่ งเต็มท ี
 
สีหน้าท่าทางแบบนีเหมอื นกับอาจารยข์ องนางเลย... อาจารยท์ ี
พาพวกนางเขา้ เรียนภาคปฏบิ ัติครังแรก พาไปเตยี งผา่ ตัดครัง
แรก 
 
ไมเ่ ปนไร อย่ากลวั ความกล้าหาญต้องมาก ใจตอ้ งนิง มือต้อง
มนั คง มาเถอะ ลองดูเถอะ 
 
ฉีเยว่กัดริมฝปากล่างแล้วหยิบคีมจับเข็มและแหนบขนึ มาอีกครงั  
 
ยามนีคนเดนิ ถนนทีอยนู่ อกประตเู ชยี นจินถังต่างก็ตกใจกัน
หมดแลว้  

 
“เกิดอะไรขึน? ด้านในกําลงั ฆ่าคนรึ?” ทกุ คนทไี ด้ยินเสียงรอ้ ง
ด้วยความเจ็บปวดทรมานดงั ออกมาต่างก็ตกใจ พากนั ซกั ถาม
ยกใหญ่ มผี กู้ ลา้ หาญทีต้องการจะเข้าไปดู แตก่ ลับถูกเด็ก
ฝกงานทังหลายขัดขวางเอาไว้ จากนันก็รบี ปดประตตู ามหลงั
แน่น 
 
“ไม่เปนไรๆ แค่รกั ษาบาดแผลน่ะ” บรรดาเดก็ ฝกงานไลผ่ ูท้ มี ามงุ
ดูอย่หู น้าประตอู อกไป 
 
ถึงจะปดทังประตแู ละหน้าต่างจนสนิท แตเ่ สียงรอ้ งด้วยความ
เจบ็ ปวดทรมานก็ยงั ดังออกมาเหมอื นเชน่ เคย ทาํ ใหพ้ วกเขาที
เปนเด็กฝกงานทีตดิ ตามอาจารย์มานานพอควร อกี ทงั เคย
พบเห็นผบู้ าดเจ็บรุนแรงจาํ นวนไมน่ ้อย ต่างกอ็ ดไม่ได้ทจี ะมี
อาการเนือตวั สันเทา 
 
ตอ้ งเจ็บปวดมากแคไ่ หนนะ… 
 
นําตาของฉีเยวไ่ หลออกมาอย่างกลนั ไวไ้ ม่อยู่ นางใช้หัวไหล่เชด็
แลว้ เชด็ อกี อย่างรวดเรว็  
 
มือของนางทสี ันเทาเลก็ น้อยได้เปลียนเปนมนั คงและเปยมพลัง
แลว้ เหมือนกับวา่ ไม่ไดย้ ินเสียงความเจ็บปวดของคนเจ็บ มชี าย
สีห้าคนช่วยกนั กดคนเจ็บเอาไว้ เพือไมใ่ ห้อาการสันเทาของเขา
ส่งผลกระทบกับการทาํ งานของฉีเยว ่
 
หญงิ สาวยกหวั ไหล่ พยายามเช็ดนําตาทสี ่งผลกระทบตอ่ การ
มองของนาง เพง่ สมาธิอยู่ทีการเย็บแผล ผูกปมและตดั ไหม… 

 
เหงือทีอยู่บนหน้าผากผดุ ออกมาไมข่ าดสาย บางส่วนไหลลง
มาปกคลมุ ทดี วงตาทังสองข้าง จังหวะนันเองกม็ ีมือข้างหนึงยนื
ผา้ เชด็ หน้ามาซับเหงอื ให้ด้วยท่าทางเงอะงะ 
 
ฉีเยวถ่ ึงกบั ชะงักเลก็ น้อย ในทีสุดนางก็มีพยาบาลผู้ช่วยแลว้  
ครงั นีอาหลมู ีความก้าวหน้าจรงิ ๆ นางเงยหน้าขึนมา หมายจะยมิ
ให้อาหลดู ้วยความรสู้ ึกขอบคุณ แตก่ ลบั เห็นว่าพยาบาลคนนีก็
คอื เสียวโหวเหย ่
 
เมือเห็นนางมองมา อีกทังคนทอี ยูโ่ ดยรอบก็ส่งสายตา
ประหลาดใจมาให้ เสียวโหวเหยจ่ ึงดงึ มือกลับมาดว้ ยทา่ ทางเก้อ
เขินไม่น้อย 
 
ตัวเขาเองก็ไม่รวู้ า่ ทําไมถงึ ไดท้ ําเชน่ นี เพยี งแค่มองดกู ร็ ู้สึกว่า
เหงอื มผี ลกระทบตอ่ นางเปนอย่างมาก นางกะพริบตาอยู่ตลอด
เวลาแลว้ ยงั ใช้แขนเชด็ เปนบางครงั ดว้ ย ซงึ อาจจะส่งผลกระทบ
ตอ่ คนเจบ็ ทีอีกฝายกําลงั รกั ษาได้... 
 
“ทางนีด้วย” ฉีเยวส่ ่งเสียงดงั มาจากผา้ ปดปากพลางเอียงหน้า
ให้ เผยเหงือบนหน้าผากทางด้านขวาใหเ้ ขาเหน็  
 
สตรผี นู้ ี…เสียวโหวเหยม่ องดรู อบๆ อย่างอึดอัดใจอย่บู า้ ง กอ่ น
จะยืนมือออกมาเชด็ เหงือใหน้ างอย่างลงั เล 
 
“เสียวโหวเหย่ ใหข้ า้ ทาํ เองเถอะเจ้าค่ะ” พอถงึ ตอนนีอาหลจู งึ
เพงิ มที ่าทีโตต้ อบกลบั มา นางรบี ก้าวมาหาแล้วเสนอตวั ขึนมา
ด้วยนําเสียงแผว่ เบาอย่างหวาดหวัน 

 
เสียวโหวเหย่จึงโยนผ้าเชด็ หน้าทีอยู่ในมือให้นาง แล้วยดื ตวั ตรง 
 
ผบู้ าดเจบ็ เริมมอี าการช็อกเพราะความเจบ็ ปวดอย่างรนุ แรง 
ฉีเยวจ่ ึงหยดุ มอื รีบสังเสียงดงั ลัน 
 
“อาหลู เพิมนําเกลือมาอีก” จากนันก็หนั ไปทางหมอหลวิ ทมี อง
อยา่ งจรงิ จงั มาโดยตลอดอกี ด้าน “ต้มยานันของพวกทา่ นอีก...
ยานัน...” 
 
“ไปต้มกยุ ซอื หนีทงั มา” หลิวพเู่ ฉิงรบี หันไปสังบรรดาลกู ศิษย์ตอ่
จากคําพดู ของนาง 
 
ฉีเยวม่ องเขาอย่างซาบซงึ ใจ 
 
“แมน่ าง ต่อเถอะ” หลิวพเู่ ฉิงกลา่ วขนึ มาในขณะทหี ันมามอง
นางแลว้ ส่งยิมอ่อนโยนให ้
 
บทที 42 กลับจวน 
 
ตอนทเี ย็บแผลเสรจ็ สิน ท้องฟากเ็ ปลยี นเปนมดื สนิทแล้ว 
 
“เจ้าบอกวา่ ใชส้ ิงนีแลว้ จะไม่เกดิ ฝงนั ร?ึ ” หลวิ พูเ่ ฉิงหยิบขวดยา
ขนาดเลก็ ขนึ มามองอยา่ งละเอียดใต้แสงไฟ แล้วถามด้วยความ
ประหลาดใจ 
 
“ใช่ นีเปนยาปฏชิ วี นะ” ฉีเยวต่ อบพรอ้ มกบั ฉีดยาในเข็มลงไปใน
ขวดเหล้า 

 
“ฮู…แมน่ าง ของเหลา่ นีทําอยา่ งไรดีเจ้าคะ?” อาหลูยกถาดทมี ี
ถุงมือ สําลี ผา้ ขาวทีผ่านการใช้แล้วให้ดู ส่วนเข็ม กรรไกร แหนบ
และของอนื ๆ นางไดท้ าํ การต้มและเก็บลงกล่องแล้ว 
 
“นําไปเผาแล้วขดุ หลุมฝงกลบให้เรียบรอ้ ย” 
 
“เผาหมดเลยหรือเจ้าคะ? ของเหลา่ นียงั ใช้ได…้ ” อาหลูรูส้ ึก
ตดั ใจไมไ่ ด้ ในความคิดนางแม้จะเปอนคราบเลอื ดแลว้ แตก่ ็ยงั
สามารถลา้ งให้สะอาดได้ โดยเฉพาะอยา่ งยงิ ถุงมอื เหล่านัน ยัง
สภาพดีอยเู่ ลย 
 
กลอ่ งปฐมพยาบาลทีอัดแน่นไปด้วยของมากมายตอนนีกลบั
เหลือพนื ทีวา่ งมากกวา่ ครงึ ผา้ พันแผลทคี อ่ ยๆ หมดไปถอื เปน
เรืองเล็กน้อย หากเทียบกับยาทีถูกใช้จนหมดเกลียง ฉีเยวน่ ิงไป
ครู่หนึงแล้วเอย่ ว่า 
 
“ถา้ งนั เกบ็ ถุงมือไวแ้ ลว้ กนั นําไปแช่เหลา้ จากนันก็หาหม้อแลว้
นําไปนึง บางทีอาจจะนํามาใช้ประโยชน์ได้ ส่วนของอืนๆ เจา้ ตม้
แล้วใช่ไหม” 
 
อาหลพู ยกั หน้ารับ แล้วหนั กลับไปทําตามคําสัง 
 
“ใหข้ า้ ชว่ ย ให้ข้าช่วย” หซู านรีบเสนอตัวขึนมา 
 
“เจา้ ไมต่ ้อง เจา้ ทําไมเ่ ปนหรอก” อาหลูร้องหา้ มเอาไว้ สายตาไม่
ได้เหลือบแลมาทางอีกฝายแม้แต่นิด “จะได้ไม่ติดเชือแลว้ กอ่
ปญหาเพมิ ” 

 
สีหน้าหซู านหมน่ หมองด้วยความละอายใจ 
 
“ขา้ ช่วยเจา้ ตม้ นํากไ็ ด้” เขายงั กล่าวขึนมาอีก พรอ้ มกับกา้ วเทา้
เดนิ นําไป 
 
หลวิ พู่เฉิงทอี ยู่อีกดา้ นวางขวดยาลง หนั ไปมองแขนคนเจ็บทพี ัน
ผ้าแลว้ ถามอยา่ งสนใจอกี ครัง 
 
“ของเหลา่ นีตา่ งก็สามารถยับยังการเกดิ ฝได้หมดเลยรึ?” 
 
ฉีเยว่พยกั หน้าเลก็ น้อย ตอนนีถงึ จะทําแผลเสรจ็ แลว้ แตน่ างก็
ยังคงกังวลใจอยบู่ า้ ง เพราะบาดแผลใหญ่มาก 
 
หลวิ พูเ่ ฉิงโน้มตัวไปจบั ชีพจรใหค้ นเจ็บ บนใบหน้าปรากฏความ
ประหลาดใจออกมาใหเ้ ห็นแฝงดว้ ยความงุนงงเล็กน้อย 
 
“ขา้ มองอยูด่ ้านขา้ งตลอดเวลา เจา้ ใชท้ ่ออนั นีถา่ ยเลอื ดของคน
อนื เข้าไปในร่างกายเขาไดอ้ ยา่ งไร?” เขายดื ตัวตรงแลว้ ถามตอ่  
 
ฉีเยวพ่ ยายามอธบิ ายอย่างง่ายๆ ใหเ้ ขาฟง แตเ่ พราะบางคําก็ยัง
เปนศัพทเ์ ฉพาะทําใหก้ ารสือสารลาํ บาก คนฟงจึงสับสนยิงขึน 
 
“เจา้ หมายถึงว่า ไม่สามารถถ่ายเลือดใครก็ได้ส่งใหอ้ ีกคนตามใจ
ชอบอย่างนันรึ?” 
 
ฉีเยว่พยกั หน้า เรอื งนีนางจําเปนตอ้ งกาํ ชบั เปนอยา่ งดี เพอื ไม่
ใหเ้ กิดเหตกุ ารณ์ลอกเลยี นแบบอย่างทหี ูซานไปเย็บบาดแผลให้

คนอนื โดยทีไมร่ ู้จริง 
 
“อาจารย์ของแมน่ างเปนใครกนั ?” 
 
คําถามนีทําเอาฉีเยว่นิงเงยี บไปชัวครู่ ไม่รู้ว่าควรจะตอบอยา่ งไร 
 
“อมื ... อาจารยข์ องขา้ มากมายนัก และกไ็ ม่...บางคนก็ไม่ใช่
อาจารยด์ ว้ ย…” นางกลา่ วขึนมา แล้วเพิงนึกออกวา่ ยังมีอกี คน
หนึงนังอยูใ่ นหอ้ ง คนทคี นุ้ เคยกบั ร่างนีมากกว่าตัวนางเองเสีย
อกี หญิงสาวจึงพลิกลนิ แล้วพดู ตอ่ “หากพดู ไปแลว้ ท่านหมอ
หลวิ อาจจะหวั เราะ เดมิ ทีขา้ เปนเด็กขอทานคนหนึง…” 
 
“อ้อ” หลิวพูเ่ ฉิงส่งเสียงรบั รสู้ ันๆ คําเดยี ว ไม่มสี ายตาดูถูก
ปรากฏบนใบหน้า กลับมคี วามเคารพเลือมใสแฝงอย่แู ทน 
 
“ดังนันในชวี ติ ขา้ จงึ พบพานคนมากมาย คนนีสอนนิด คนนัน
สอนหน่อย ตอนทีถกู สุนัขกดั กเ็ รียนรู้วา่ จะรกั ษาอยา่ งไร พอถกู
คนทํารา้ ยก็เรียนรูว้ ่าจะรักษาอย่างไร ทังเรอื งปวดหวั ท้องเสีย ถึง
อย่างไรกเ็ ปนการรบั มือกับสถานการณ์แบบลวกๆ ไม่ไดเ้ ปน
ระบบระเบยี บสักอยา่ ง…” ฉีเยวก่ ล่าวขนึ มาอยา่ งตอ่ เนือง สีหน้า
ยังคงยมิ แยม้ “ทา่ นยา่ ของข้าต่างหากทรี กั ษาได้มากมายยิงกว่า 
ขา้ เรียนรมู้ าจากท่านย่า ของเหล่านีก็เปนของทีทา่ นยา่ เก็บไวใ้ ห้
…” 
 
นางพูดประโยคนีพลางชไี ปทีกลอ่ งปฐมพยาบาลทีเก็บของใส่ไว้
เรียบรอ้ ยแล้ว 
 
ทา่ นยา่ ของฉีเยว่เสียชวี ิตก่อนทีนางจะถกู รับเขา้ มาอยใู่ นจวนตงิ

ซีโหว นางจงึ เปนหญิงขอทานตวั เลก็ ทีรอ่ นเร่พเนจรไปเรอื ยคน
หนึง เทียบไมไ่ ดแ้ ม้แตฝ่ ุนละออง ไม่มีใครรูจ้ ักนาง คนทเี คยเหน็
นางกอ่ นทีจะมาอย่ทู ีจวนติงซีโหวมแี ตฮ่ ูหยนิ ผเู้ ฒา่ ทว่าตอนนีฮู
หยนิ ผเู้ ฒ่าก็ไมอ่ ยู่แล้วจึงไมม่ ีใครสามารถตรวจสอบเรอื งราวยาก
จะอธิบายทีตนเลา่ ไดอ้ ีกต่อไป 
 
หลิวพเู่ ฉิงเองก็ไมไ่ ดร้ สู้ ึกสงสัยแมแ้ ตน่ ้อย เขาเพียงพยกั หน้ารับ 
 
“ในโลกนีมผี ทู้ ีมีทกั ษะความชํานาญเปนพิเศษอยูม่ ากมาย” เขา
กลา่ วพลางยกมือขนึ ลูบเครา สีหน้าเหมือนกาํ ลังคร่นุ คิด “เดิมที
บรรพบรุ ษุ ตระกลู หลิวของข้ากเ็ ปนชา่ งไม้ เขาเคยให้ขนมเปยะ
นึงอันหนึงแก่ขอทานทไี ปขออาหารทีบ้าน แล้วขอทานผนู้ ันก็ได้
ทิงตํารายาเล่มหนึงทสี ามารถรักษางพู ันเอวไวใ้ ห้ เพราะอาศัย
ตาํ รายา บรรพบุรุษของขา้ จึงมชี อื เสียงแล้วเรมิ เดินบนเส้นทาง
สายนี จากวันนันจนกระทังถงึ ตอนนีกฎข้อหนึงทีบรรพบุรษุ สัง
สอนให้รุน่ ลูกหลานตอ้ งปฏิบตั ติ ามกค็ ือ หากเห็นขอทานมาที
บา้ นไม่ต้องเยน็ ชาใส่ อกี ทังทกุ ๆ ปจะต้องแจกจ่ายข้าวต้มเพอื
คนขอทานอยา่ งน้อยครงั หนึง…” 
 
เปนการสืบทอดเจตนารมณ์ทีน่ามหศั จรรยจ์ ริงๆ ฉีเยว่ฟงอย่าง
เพลดิ เพลิน นางรวู้ า่ ตําราสมนุ ไพรทใี ช้ในการรักษาโรคตํารับพนื
บ้านมีมากมาย หากจะใช้ความรู้ทางวทิ ยาศาสตรม์ าอธบิ ายก็ยัง
ไมช่ ดั แจง้  
 
อยา่ งโรคงสู วัดทีผ้อู าวโุ สกลา่ วถึงนี… 
 
“พวกท่านรกั ษาโรคงูสวดั นีไดอ้ ย่างไร? ตาํ รายานันไดผ้ ลจรงิ ๆ รึ
? ปกติพวกเราใชอ้ ะไซโคลเวียร์[1] แลว้ ก็ไมม่ ีวธิ ีการทีดีอยา่ งอืน

แลว้ …” ฉีเยวถ่ ามขึนมาอย่างสนใจ 
 
“งสู วัดคืออะไร? แล้วอะ...ซเี วยี ?” หลวิ พู่เฉิงได้ยินถึงกบั งงเปน
ไก่ตาแตก ถามขนึ มาอยา่ งหาคําตอบไมไ่ ด ้
 
ฉีเยว่เอาฝามือประกบกนั แลว้ ถไู ปมาพร้อมกบั ยิมอย่างเก้อเขนิ  
 
“แม่นาง คาํ แล้วเจ้าค่ะ” อาหลเู ดนิ มาหยุดทางดา้ นหลงั แล้วเอย่
เตอื นด้วยนําเสียงแผ่วเบา ขัดจงั หวะการสนทนาของทงั สอง 
 
ท่ามกลางความมดื ยามราตรี บนถนนไม่มีเสียงดงั โหวกเหวก
โวยวายเหมอื นเมือตอนกลางวันนานแลว้  
 
“ผ้บู าดเจบ็ คนนัน…” ฉีเยว่ยงั คงมคี วามลังเลใจอย่เู ล็กน้อย 
 
“แมน่ างวางใจเถอะ ข้าดแู ลเองได้ ตอนกลางวันแม่นางค่อยมา
ใหม่” หลวิ พู่เฉิงเอ่ยขึนเพือให้นางเบาใจ 
 
อาหลูแอบมองเสียวโหวเหย่ทีนังอยู่อกี ดา้ นหนึงมาโดยตลอด
แวบหนึง จากนันก็ยนื มอื ไปดึงแขนเสือของฉีเยว ่
 
“ถ้าเช่นนันกต็ ามนี สิงทคี วรทําก็ไดท้ ําไปหมดแล้ว พวกเรา
พยายามทาํ ดีทสี ุดแล้ว อะไรมนั จะเกิดก็ตอ้ งเกดิ ก็แล้วแตฟ่ า
ลขิ ิตเถอะ” ฉีเยวก่ ลา่ วขึนมา “ข้าจะมาพรุง่ นีเช้า คนื นีใหน้ ําเกลือ
ไม่ต้องหยุด” 
 
ใหน้ ําเกลือ…หลิวพเู่ ฉิงมองตามนิวมือของนางทีชไี ปทางขวด
เหลา้ ทแี ขวนกลับหัวใบนัน 

 
“ของทอี ยขู่ ้างในนีตม้ อยา่ งไร ขา้ ได้ใหอ้ าหลบู อกกับลกู ศิษย์
ของทา่ นแล้ว” 
 
เพิงจะจบคํา นางกเ็ หน็ หลวิ พ่เู ฉิงยืดตวั ตรงแล้วถามเสียงดงั  
 
“ผนู้ ันคอื ใคร? ใครทรี ้วู ่าการให.้ ..ให้นําเกลอื ของแม่นางต้องทํา
อยา่ งไร?” 
 
เขาซกั ถามตอ่ ไป ทนั ใดนันก็มเี ดก็ ฝกงานคนหนึงวิงมาหาดว้ ย
ทา่ ทางประหม่าเปนอยา่ งยงิ  
 
“คาํ นับ” หลิวพู่เฉิงกลา่ วขนึ มา นําเสียงเคร่งขรึม 
 
เด็กฝกงานทรดุ ตวั ลงไปคุกเข่ากม้ หวั คาํ นับให้ฉีเยว ่
 
“นีทําอะไร!” ฉีเยวถ่ ึงกับตกใจแลว้ รีบยกมือหา้ มเอาไว ้
 
“ให้เจ้าปฏิญาณต่อแม่นาง นับแตบ่ ัดนีไปเจา้ คือลกู ศิษย์ของแม่
นางผนู้ ี และจะไม่เปดเผยตํารายาผบี อกของอาจารยท์ ีสืบทอด
ตอ่ กันมาตงั แต่บรรพบรุ ุษแม้แตค่ าํ เดียวเปนอันขาด…” หลวิ พู่
เฉิงสังดว้ ยนําเสียงจริงจัง 
 
เดก็ ฝกงานผู้นันมองหลวิ พูเ่ ฉิงแลว้ ก็มองฉีเยว่ ใบหน้าตกอยู่ใน
สภาพทีงุนงง ยงั จับต้นชนปลายไม่ถกู  
 
“อาจารย์ ข้า ถเู อ๋อ…” เขาเอ่ย ขอบตาเริมแดงกาํ  
 

“ไม่ใช!่ นีไมใ่ ชต่ าํ รายาผีบอกอะไรนันหรอก เปนเพยี งนําเกลอื
ผสมนําตาลแคน่ ันเอง” 
 
ฉีเยวเ่ อย่ ยิมๆ รบี พูดเพือหยดุ หลวิ พเู่ ฉิงทีตืนตระหนกจนเปน
กระต่ายตนื ตูม วิชาแพทย์แผนโบราณให้ความสําคญั กบั การ
ถ่ายทอดวชิ า ยิงตาํ รายาผีบอกในการรักษาโรคจะยิงเปนความ
ลบั พอได้ยนิ เชน่ นีในใจของฉีเยวก่ ็เคารพเลือมใสตอ่ ผูอ้ าวโุ ส
คนนีเปนอย่างมาก จึงไมต่ ้องการให้อกี ฝายกังวล นางไมร่ อให้
เขาปฏิเสธกพ็ ดู อยา่ งรวดเร็วตอ่  
 
“นีไม่ใช่ของหายากอะไร หากทุกคนล่วงรู้ก็ไม่เปนไร ถา้ สามารถ
ชว่ ยชวี ิตคนได้กด็ ี นําเกลือนีกแ็ ค่ของเหลวทีใช้เสรมิ ของเหลวใน
รา่ งกาย ยงั ไม่อาจเทียบกบั ยาของพวกท่านทมี ีประสิทธผิ ล แต่
ถึงกระนันหากไมม่ ที อ่ ใหน้ ําเกลือ ไมม่ ีเขม็ ฉีดยาฉีดเขา้ เส้นเลอื ด
ก็ไร้ประโยชน์ตามเดมิ ” 
 
ไดย้ ินนางพูดเชน่ นีหลวิ พู่เฉิงกส็ บายใจขนึ มาบา้ ง แต่ก็ยังคารวะ
เปนการแสดงความขอบคุณให ้
 
“แมน่ างวางใจเถอะ ข้าจะดแู ลผู้บาดเจบ็ คนนีเปนอย่างดี” เขา
กลา่ วรบั รองอกี ครัง 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าเลก็ น้อย แล้วหันไปทางอาหล ู
 
“ถ้าเชน่ นันพวกเราก็ไปเถอะ” 
 
อาหลูรีบถือกลอ่ งปฐมพยาบาลขนึ มาแล้วเดนิ ตามเจ้านายไป 
นางเห็นฉีเยวไ่ ม่แมแ้ ตจ่ ะเหลือบมองเสียวโหวเหย่ทีนังอย่ดู า้ น

ข้างเลยสักนิด จึงรีบยนื มอื ไปรังแขนอกี ฝายไว ้
 
“เสียวโหวเหยล่ ะ่ เจา้ คะ...” นางกระซิบกับเจ้านายเบาๆ 
 
จังหวะนันเองเสียวโหวเหยก่ ็ยืนขึน แลว้ หนั ไปเอย่ กบั ชายร่างสูง
ใหญ่และคนอนื ๆ 
 
“ขา้ เองกจ็ ะกลับแลว้ พวกเจา้ ดูแลเจียงไห่อยทู่ ีนี” 
 
“เสียวโหวเหย่วางใจเถอะขอรับ” 
 
“เสียวโหวเหย่รบี กลบั เถอะขอรบั ” 
 
“ขอบคุณคณุ ชายฉางเหลอื เกิน...” 
 
เสียงขอบคุณและคํากล่าวลาดังขนึ มากมายขณะทเี สียวโหวเหย่
ก้าวเท้าออกจากประต ู
 
ด้านนอกประตู องครกั ษ์จงู ม้ามารอเรยี บรอ้ ยแล้ว เขาเองกไ็ มไ่ ด้
มองฉีเยว่กับอาหลูแม้แตน่ ้อย พอพลิกตวั ขนึ ไปอย่บู นหลังมา้ ได้
ก็ควบมา้ ออกไปทันที ทงิ อาหลูทที งั ตกใจและหวาดกลัวเอาไว ้
 
“เสียวโหวเหย่...” นางอดไม่ได้ทีจะก้าวตามไป แต่จะทนั
ความเรว็ ของม้าได้อยา่ งไร 
 
เพียงครู่เดยี วเสียงฝเท้ามา้ ก็จางหายไปท่ามกลางความมดื ยาม
ราตรแี ลว้ กระทงั องครักษ์กร็ บี ตามเจา้ นายไปไมเ่ ห็นแมแ้ ต่เงา 
 

“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ เสียวโหวเหย่โกรธแน่นอนเลยเจ้าคะ่ ” อาหลู
หมนุ ตัวกลบั มาเจ้านาย เอย่ ด้วยความกังวล 
 
อกี ฝายคงคาดไม่ถงึ ว่าภรรยาของตัวเองจะแหกกฎเกณฑ์และ
ขนบธรรมเนียม ออกมารกั ษาบาดแผลใหค้ นนอกจวนเปนการ
ส่วนตวั หากเปนสามคี นไหนก็คงรับไมไ่ ด้ ยิงไปกวา่ นันยังเกียว
เนืองกบั ศักดิศรีของจวนตงิ ซีโหวด้วย 
 
เรืองราวทเี กิดขนึ ในชว่ งเวลาสันๆ ไดส้ ินสุดลงไปแล้ว... 
 
นึกไมถ่ ึงวา่ สองสามภี รรยาทแี ยกกันอยูส่ ามป จะได้มาพบหน้า
กันในสถานทแี ห่งนีในแบบทีคาดไมถ่ ึง 
 
ฉีเยว่เบป้ าก เดนิ ไปอยา่ งเชืองชา้ ไมเ่ ปนสุภาพบุรุษเลย! กลาง
ดึกเช่นนียังทงิ สตรสี องคนไว้ ยงิ ไมต่ อ้ งพดู วา่ สตรคี นหนึงเปน
ภรรยาของเขาตามกฎหมาย… 
 
ฉีเยว่เอ๋ยฉีเยว่ ชวี ิตเจ้าชา่ งโชคร้ายจริง ถกู กําหนดให้แตง่ กบั
ผชู้ ายแบบนี 
 
“คนผู้นีก็คอื ฉางอวนิ เฉิงคนนันน่ะหรอื ?” ฉีเยวถ่ าม 
 
“ใช่เจา้ ค่ะ” อาหลตู อบด้วยใบหน้าทีเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม 
 
รูปรา่ งหน้าตากด็ ี เสียแตอ่ ารมณข์ นึ ๆ ลงๆ ไมไ่ หวเลย…ฉีเยว่
ส่ายหน้า กล่าวขึนมาอย่างไมพ่ อใจ 
 
“ชา่ งเหลือเกนิ จรงิ ๆ ทํารา้ ยคนอนื ใหบ้ าดเจบ็ ตามอําเภอใจไดย้ ัง

ไง พวกมองไมเ่ หน็ หวั คนอืน” 
 
“พวกบา่ วจะนับวา่ เปนอะไรไดเ้ มอื อยใู่ นสายตาของเสียวโหวเหย่
” อาหลฝู นยมิ เจอื นๆ แล้วส่ายหน้าให ้
 
พอไดย้ นิ อีกฝายพดู แบบนี ฉีเยว่ยังจะพดู อะไรไดอ้ กี จะใหเ้ ผย
แพรแ่ นวคิดแบบสิทธมิ นุษยชนน่ะเรอะ อาหลูคงไดเ้ ปนบา้ แทน
แน่ หญงิ สาวจงึ ได้แตส่ ่ายหน้าแลว้ จบประเดน็ นีไป 
 
“ถา้ ถงึ จวนแล้วจะทําอย่างไรดีเจ้าคะ?” อาหลูเดินอยา่ งวนุ่ วายใจ
ไปตลอดทาง “ออกมานานขนาดนีจะอธิบายให้คนทจี วนวา่
อยา่ งไร...” 
 
ขณะทีพดู กย็ กมอื ขึนมาตีตวั เอง ตาํ หนิทตี นก่อเรืองขึน ฉีเยว่
พยายามปลอบใจเด็กสาว แตอ่ กี ฝายก็ยังกงั วลใจ เดินไปร้องไห้
ไปจนกระทงั ถงึ ประตูจวน 
 
“พวกเราอ้อมไปจากทางด้านนีจะใกล้กบั ประตูดา้ นข้างเจา้ คะ่ ” 
อาหลูบอกเสียงเจือสะอนื พลางเชด็ นําตาไปดว้ ย ทนั ใดนันตาก็
สวา่ งขึนมาทนั ที “เสียวโหวเหย…่ ” 
 
ฉีเยว่มองไปตามสายตาของนาง กเ็ หน็ ว่าไม่ไกลจากจวนติงซี
โหวมคี นกลุม่ หนึงยนื รออย่จู ริงๆ นางพยายามเพง่ มองใหช้ ัดๆ 
ทา่ มกลางความมืดยามราตรกี ลบั ปรากฏรา่ งสูงตระหง่านของ
บรุ ษุ ผู้นัน 
 
“สตรีผนู้ ันยงั ไมก่ ลับมาอกี รึ?” 
 

เซยี ซอื ถามขนึ มาดว้ ยใบหน้าเยน็ ชา 
 
“ใชเ่ จ้าค่ะ โหวฮหู ยนิ ทา่ นวา่ ใหค้ นลองไปดทู บี า้ นบา่ วรบั ใชเ้ ดก็
ผู้นันดไี หมเจา้ คะ” โซวมามาเสนอด้วยนําเสียงเบาบาง 
 
“หมื ...” เซยี ซอื ยมิ มมุ ปากแวบหนึง กอ่ นจะกลับเปนใบหน้า
เรยี บนิงดงั เดมิ “ฮูหยนิ น้อยผ้ยู ิงใหญ่ของจวนติงซโี หวคํามืด
ดึกดืนก็ยังไม่กลบั หากนางยังอยากจะอยจู่ วนนีตอ่ กค็ งเปน
เรอื งยากแล้ว” 
 
โซวมามาพยกั หน้าเหน็ ดว้ ย จากนันก็รายงานดว้ ยสีหน้าทเี ต็ม
เปยมไปดว้ ยความสาแก่ใจ 
 
“ข้าไดส้ ังใหค้ นลงกลอนประตูดา้ นขา้ งแลว้ เจ้าคะ่ ” 
 
เซียซอื พยกั หน้ารบั รู้ ยมิ น้อยๆ อย่างพึงพอใจ 
 
จังหวะนันเองกไ็ ด้ยินเสียงบา่ วรับใช้ดงั เขา้ มาจากดา้ นนอก 
 
“เรียนโหวฮูหยนิ เสียวโหวเหยก่ ลบั มาแล้วเจ้าคะ่ ” 
 
ทนั ใดนันเซียซอื กด็ มู ีชวี ิตชวี าขนึ มาทันที นางรบี ลกุ ขนึ ยนื อย่าง
รีบร้อน แล้วเปรยออกมา 
 
“ไมใ่ ช่บอกว่าจะพกั อยขู่ า้ งนอกหลายวันหรอกรึ ทําไมวนั นีถงึ ได้
กลับมาแล้วล่ะ?” 
 
“หรือวา่ จะคิดถงึ ทา่ น” โซวมามาประคองเจ้านายในขณะทยี ิมอย ู่

จากนันก็หนั ไปถามบ่าวรับใชเ้ ด็ก “เจ้าถามเสียวโหวเหยห่ รอื
เปลา่ ว่ากนิ ขา้ วมาหรือยัง? เขาดืมเหลา้ มาไหม? มีใครติดตามมา
ดว้ ยบ้าง? แลว้ ต้องใหส้ ่งคนไปรับหรือไม?่ ” 
 
“บา่ วไมไ่ ดถ้ าม เหน็ แต่เสียวโหวเหย่กบั ฮูหยินน้อยกลบั มาพร้อม
กนั เจา้ คะ่ ” 
 
เพยี งจบประโยค เซยี ซือกบั โซวมามาทีกาํ ลังกา้ วเทา้ ออกไปข้าง
นอกกห็ ยุดชะงกั ทนั ควนั  
 
“อะไรนะ?” สีหน้าเซียซือฉายแววตืนตะลงึ เอ่ยถามเหมอื นไม่
อยากจะเชือ “กลับมาพรอ้ มกันกบั ฮูหยินน้อยร?ึ ” 
 
นางหนั หน้าไปมองโซวมามา บนใบหน้าของโซวมามากเ็ ต็มไป
ด้วยความตกตะลงึ เช่นเดยี วกัน 
 
“ไม่ใช่บอกว่าไปทีบ้านของบา่ วรับใช้ทีชอื ว่าอาหลหู รอกร?ึ แลว้
ทะ...ทาํ ไม...ทําไมถึงได้กลบั มาพร้อมกบั เสียวโหวเหย่ล่ะ?” โซว
มามาเอ่ยเสียงอกึ อกั จอ้ งเด็กรบั ใช้ผูน้ ันแลว้ ถามยืนยัน “เจ้าคง
ไมไ่ ด้ดผู ิดหรอกนะ?” 
 
“บา่ วไม่ไดด้ ผู ดิ เจ้าคะ่ ” เดก็ รบั ใชร้ บี ตอบเสียงรอ้ นรน 
 
โซวมามาไมถ่ ามอีกแล้ว เพราะภาพตรงหน้าไดบ้ อกทกุ อยา่ งที
อยากรู้ ภายใตต้ ะเกยี งทถี กู จุดรายทาง เสียวโหวเหย่ได้กา้ วเท้า
เข้าประตูจวนมาแลว้ และดา้ นหลงั ของเขาก็คือสตรผี นู้ ัน 
 
ในขณะทมี องคนทังคเู่ ดนิ ตามกันมา เซียซอื ดึงมือทีโซวมามา

ประคองอยูก่ ลับมาชา้ ๆ พรอ้ มกับหมุนตวั กลับไปนังในหอ้ งด้วย
สีหน้าเยน็ เยอื กราวกับนําแข็ง 
 
นีเปนครงั แรกทีลกู ชายกลับมาแลว้ นางไม่ไดอ้ อกไปรอรบั อยู่ที
หอ้ งโถงหรอื หน้าประต ู
 
--------------------------------------------- 
 
[1] กล่มุ ยาต้านเชือไวรสั ทีกอ่ ให้เกดิ โรคงูสวดั  
 
บทที 43 วาดหวัง 
 
ภายใต้แสงจากโคมไฟในหอ้ ง ดา้ ยสีทองบนเสือสีชมพูของ
ฉีเยวก่ ระทบกับแสงไฟเปนประกายแวววาว 
 
พอเซียซอื เหลอื บไปเหน็ ก็เกิดอาการอดึ อัดใจแน่นในอก นางจึง
ฟงลูกชายพดู อย่างใจลอย 
 
“…คิดไม่ถึงเลยวา่ เขาจะพาภรรยามาด้วย ขา้ จงึ ใหค้ นไปเชญิ ...” 
ประโยคนีของฉางอวนิ เฉิงขดั จากความเปนจรงิ มาก จนเขาอด
ไม่ได้ทีจะหนั ไปมองฉีเยวท่ ียนื อยูข่ า้ งๆ 
 
ดเู หมอื นนางจะไมใ่ ส่ใจกับคาํ พดู เขาเลย... 
 
ฉีเยว่ไมไ่ ด้มองชายหนุ่ม ไดแ้ ตก่ ้มหน้ากม้ ตาด้วยทา่ ทางเหมือน
เคารพนบนอบเปนอย่างมาก แตค่ วามเปนจริงแลว้ หากใครชา่ ง
สังเกตสักหน่อย ก็จะสามารถมองเห็นนางแอบหาวได ้
 

“...เดมิ ทกี ินข้าวเสร็จแลว้ ก็จะกลบั จวนเลย แต่กลายเปนวา่ ไม่
พบกนั นานก็เลยคยุ จนลมื เวลา กวา่ จะรูต้ วั อีกทีก็มดื เสียแลว้
ขอรบั ” ฉางอวินเฉิงไมเ่ อ่ยชือหญงิ สาวมาตรงๆ เลยสักประโยค 
ทวา่ ทกุ คนกร็ ้วู า่ เขาพูดถึงใคร 
 
“ถึงอยา่ งไรก็ควรส่งคนมาบอกสักคาํ ดกึ ดนื ยังไม่กลับ ทาํ เอา
คนอนื ตกใจกนั ไปหมด” เซยี ซอื เอ่ยเสียงเย็นชา 
 
“เจา้ คะ่ ทา่ นแม่ สะใภ้ผดิ ไปแลว้ ” ฉีเยวท่ ําการคารวะ จากนันก็
เอย่ ขนึ มาบา้ ง “ในเวลานันสะใภก้ าํ ลังจะกลบั จวนพอดเี จา้ ค่ะ 
ทวา่ ตอนทกี ําลงั จะเดินเขา้ ประตกู ็พบคนทีเสียวโหวเหยส่ ังให้มา
เชิญ เขาบอกว่ามีเรอื งดว่ นมาก ขา้ ก็เลยไมก่ ล้าโอ้เอ้จนเสียเวลา
จึงรีบไปเจ้าค่ะ” 
 
นีคือความจรงิ ความยุง่ ยากวนุ่ วายทังหมดเปนฉางอวนิ เฉิงผู้นีที
กอ่ เรอื ง ถึงอยา่ งไรขา้ ก็ไม่ไดผ้ ิด ดังนันพวกท่านสองแมล่ กู คุย
กนั ไปเถอะ 
 
ภายในห้องนิงเงยี บไปชัวขณะ 
 
สองแม่ลกู ตา่ งก็ไมใ่ ชค่ นโง่ ทงั สองยอ่ มเขา้ ใจความหมายของ
นางอยู่แล้ว... 
 
ไม่ว่าอยา่ งไรนังเดก็ ไรค้ า่ ก็ยงั ทาํ ใหร้ สู้ ึกสะอดิ สะเอียนอยวู่ นั ยัง
คาํ เมือกอ่ นใช่ ในขณะนียิงใช่ เซียซอื กาํ มอื ทีวางบนหวั เข่าแน่น 
แล้วเอ่ยขึน 
 
“ดึมกากแลว้ เจา้ รบี กลับไปพกั ผอ่ นเถอะ” 

 
“ทําให้ท่านแม่ตอ้ งเปนกงั วลแลว้ ทา่ นแม่กร็ ีบพกั ผ่อนเถอะ
ขอรับ” ฉางอวินเฉิงเอ่ยพร้อมกบั ยมิ ให้ เขาลุกขึนยนื แลว้ ทาํ การ
คารวะ 
 
เซียซอื มองรอยยิมของลกู ชาย อดไมไ่ ด้ทจี ะส่งยมิ กลับไป 
 
“รีบไปเถอะ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงจงึ หันหลงั เดนิ ออกไป โดนมฉี ีเยวท่ ถี ูกมองเปน
อากาศมาโดยตลอดกา้ วตามหลัง 
 
โซวมามาออกไปส่งคนทังสองแล้วเดินกลับมาหาเจ้านาย 
 
“หลังจากเดนิ ออกไปแลว้ เสียวโหวเหยก่ ไ็ มพ่ ูดอะไรกับนางเลย 
ไมแ่ ม้แต่จะชายตามองสักนิด” โซวมามาชว่ ยเซียซือถอดปนปก
ผมและต่างหูออก แลว้ เอย่ ต่อดว้ ยนําเสียงแผ่วเบา “โหวฮูหยิน 
ขา้ ลองคดิ ๆ ดูแลว้ เสียวโหวเหยค่ งจะเรียกนางไปเปนเพือน
ภรรยาของคุณชายกัวเท่านันจรงิ ๆ ทา่ นดูสิ เมือครูน่ ีเสียวโหว
เหย่แมแ้ ต่จะเรียกชอื นางสักคําก็ไมอ่ ยากเรยี ก ทังไมเ่ คยมอง
นางสักแวบเดียวเลยเจ้าคะ่ ” 
 
เซยี ซือนึกถงึ สถานการณ์ทีเกิดขนึ เมือครู่ นิสัยลกู ชายคนนีเปน
คนตรงไปตรงมา ชอบก็คือชอบ ไมช่ อบกค็ ือไม่ชอบ เขาไม่เคย
เก็บซอ่ นตังแตไ่ หนแตไ่ ร ทังอารมณ์และทา่ ทีทีมีต่อสตรผี ู้นีไม่
ไดด้ ไี ปกว่าคนแปลกหน้าเลย พอคิดได้ดงั นีสีหน้าของนางจึงดูดี
ขนึ มาหน่อย นางเอนกายพิงหมอนพลางถอนใจ 
 

“กไ็ มแ่ ปลก” นางกลา่ วขนึ มาอย่างเชอื งช้า “สตรผี ูน้ ันบอกว่าตวั
เองเปนภรรยาของเขา ชอบเอ่ยอา้ งความเปนภรรยา ทวา่ บาง
เรืองถงึ นางพยายามเทา่ ไรกเ็ ปนไปไมไ่ ด”้ พูดถงึ ตรงนีสีหน้า
พลนั มดื ครึม 
 
“ตอ้ งอย่ทู ีเฉิงเออ๋ ของเราดว้ ยว่าเขายินยอมหรอื ไมย่ นิ ยอม!” 
 
ประโยคสุดทา้ ยเปนเสียงลอดไรฟนด้วยความแค้นใจ 
 
โซวมามาถอนหายใจยาว นวดขาและเทา้ ให้เจา้ นายของตนอย่าง
เบามือ 
 
เจา้ นายกบั บ่าวรบั ใชท้ ีอยู่ทางด้านนันจะอาฆาตแคน้ อย่างไร 
ฉีเยวก่ ไ็ มใ่ ส่ใจ 
 
นางรูส้ ึกเพียงว่าวันนีรา่ งกายและจิตใจเหนือยล้าเปนอย่างมาก 
แตถ่ งึ ยังไงกย็ งั มคี วามตืนเตน้ ดีใจแฝงอยู่ ดงั นันตลอดทางที
เดินกลบั เรอื น ใบหน้าหญงิ สาวจึงเตม็ ไปด้วยรอยยิม ส่วนเสียว
โหวเหย่ เขาก้าวเดินอย่างรวดเรว็ สุดท้ายก็แยกกนั ไปคนละทาง 
 
นางทาํ การเยบ็ แผลภายนอกขนาดใหญโ่ ดยทไี ม่มียาชาเปนครงั
แรก ถึงจะยังไมร่ ู้วา่ ผลเปนอย่างไร แต่เรืองนีหากเปนในยคุ
ปจจบุ นั ก็คงไมก่ ลา้ แม้แตจ่ ะคิด หากวันหนึงสามารถกลับไปโลก
เดิมของนางไดแ้ ลว้ พูดเรอื งนีกับใคร คาดว่าคงไม่มคี นเชือ 
 
เฮอ้ ... ไม่รู้วา่ เมอื ไรถึงจะไดก้ ลับไป 
 
“ฮูหยนิ น้อยเจ้าคะ ทาํ ไมท่านไม่พดู กับเสียวโหวเหยส่ ักประโยค

ก็เดินมาเลยเจ้าคะ?” อาหลูขดั จงั หวะความคิดเหลวไหลของ
ฉีเยว่มาจากด้านขา้ ง “หากยอมรบั ผิด...” 
 
“คนประเภทนัน เดิมทขี ้ากไ็ ม่หวังหรอกวา่ เขาจะยอมรบั ผิดเปน” 
ฉีเยวเ่ อย่ พร้อมกบั ส่ายหน้า 
 
อาหลูได้ยนิ กไ็ มร่ จู้ ะพูดอยา่ งไรตอ่ ดี นางรีบก้าวตามไปเดนิ
ขนาบขา้ งแล้วพยายามอธบิ ายเสียงเบา 
 
“ฮูหยินน้อย เปนท่านต่างหากทยี อมรบั ผิด” 
 
“ข้างนั รึ?” ฉีเยวห่ ันขวบั ไปมองอีกฝาย “ข้ามคี วามผดิ อะไร? ข้า
ช่วยชีวิตคนทีใกล้จะตายยังมคี วามผิดดว้ ยร?ึ ” 
 
“ทา่ นเปนฮหู ยินน้อย ไมส่ ามารถออกไปนอกจวนไดต้ ามใจชอบ 
ยงิ ไมต่ ้องพดู ถึงเรืองในวันนี” อาหลยู มิ อยา่ งจดื เจือน 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้าให้ แล้วแยง้ กลับ 
 
“นีเปนเหตุผลอะไรของเจ้า เปนเพราะเขาหลอกข้าไป ซํายังใช้
กลอุบายทีเลวร้ายขนาดนัน” 
 
อาหลลู องคิดตามกเ็ ปนอย่างทเี จา้ นายตนพูดจริงๆ ทว่านางก็ยัง
อดถอนใจเฮอื กหนึงไมไ่ ด้ แลว้ เอ่ยตาํ หนิตวั เอง 
 
“บา่ วผดิ เอง เรืองนีต้องโทษบ่าว คราวกอ่ นไมค่ วรใหท้ ่านรักษา
บาดแผลให้หยวนเปาเลย ไม่อยา่ งนันกค็ งไม่มีเรืองวุ่นวายพวก
นี” 

 
“ให้ตายสิ! เจา้ คดิ อะไรน่ะ?” ฉีเยวเ่ บกิ ตาโพลง “เจ้าพดู อยา่ งนี 
จะยอมให้น้องชายของตวั เองตายอยา่ งนันน่ะร?ึ ” 
 
รมิ ฝปากอาหลสู ันระริก เอ่ยเสียงเครอื  
 
“พวกบา่ วต่างก็มชี ะตาชีวิตทตี าํ ตอ้ ย หากจะต้องตายกช็ ่างเถดิ ” 
 
ฉีเยวม่ องนางอย่างหมดคาํ จะพูด นีมันความคิดบา้ บออะไรกนั ! 
 
“อาหลู ข้าไม่ใช่ฮหู ยนิ น้อย” นางกลา่ วขนึ มาหลังจากนิงเงยี บไป
พกั หนึง 
 
อาหลไู ดย้ ินก็ตะลึงงัน พอตงั สตไิ ดก้ ็ตกใจจนขวญั หนี รีบยกมือ
ขึนไปปดปากฉีเยว ่
 
“ทา่ นเปนฮูหยนิ น้อย ท่านเปนฮูหยนิ น้อยเจ้าค่ะ” อาหลูกดั ริม
ฝปากตวั เองแน่น เอ่ยซําๆ นําตาคลอ 
 
ฉีเยว่หัวเราะเบาๆ ดึงมอื อีกฝายลง 
 
“อาหลู ขา้ รู้วา่ กฎระเบียบของพวกเจ้ามมี ากมาย ไหนจะเรอื ง
สตรีไมค่ วรปรากฏตัวในสังคมภายนอก คนทมี ีฐานะสูงศักดจิ ะ
ไม่ไปมาหาสู่กับคนทมี ฐี านะตําตอ้ ย พวกเจา้ แบ่งฐานะสูงตาํ กนั
ชดั เจน ตอ้ งเคารพแม่สามแี ละเคารพสามี ทังหมดนีขา้ รู้ แต่ว่าขา้
อาจจะทาํ ไม่ได้” 
 
นางกลา่ วขึนมา ยังคงมรี อยยิมบนใบหน้าเหมือนเชน่ เคย หญิง

สาวเดนิ ไปเรอื ยๆ พลางมองท้องฟาทีเต็มไปด้วยดวงดาวส่อง
แสงระยิบระยบั  
 
“ถ้าให้เลอื กระหว่างการทําตามทีกฎระเบยี บกําหนดกับการช่วย
ชีวิตคนใกลต้ ายตรงหน้า ไม่มวี นั ทีขา้ จะเลอื กอย่างแรกแน่นอน 
เวลาทีเผชิญหน้ากบั สถานการณ์คบั ขัน ข้าคดิ เพยี งวา่ จะชว่ ย
ชวี ติ คนอยา่ งไรใหด้ ีทีสุดรวดเร็วทสี ุด แตไ่ มเ่ คยคํานึงถึงฐานะ 
กฎระเบยี บ หน้าตาหรือศักดิศรีอะไรพวกนัน บางทีนีกค็ งจะเปน
ความแตกตา่ ง เปนความเคยชินตามสภาพแวดลอ้ มทีปลกู ฝงมา 
และข้าก็ไม่เคยคิดจะไมเ่ ปนตัวข้าเอง” 
 
โดยเฉพาะอยา่ งยงิ บางทีทงั หมดนีอาจเปนเพยี งฉากหนึงใน
ความฝนเท่านัน 
 
อาหลูดเู หมอื นวา่ จะเข้าใจแตก่ ็ไมเ่ ข้าใจ 
 
“แต่วา่ หากท่านเปนเชน่ นีกจ็ ะทําใหค้ นไม่ชอบ พอคนไมช่ อบ
แลว้ …” 
 
“เพือให้คนชอบก็เลยตอ้ งเปลียนแปลงตวั เองงันรึ?” ฉีเยว่ถาม
แทรกขึนมา กอ่ นจะถอนใจยาว 
 
คาํ ถามประเภทนีความจรงิ แล้วช่างยากเกินความเขา้ ใจของอา
หลู จนนางไมร่ ู้จะตอบอย่างไร 
 
“ทา่ นเปนหมอคนหนึงจรงิ หรอื ?” นางลังเลอยู่ชัวครู่ ถามคาํ ถาม
ทอี ยากร้อู ย่างแน่ชดั มาโดยตลอด 
 

“ใช”่ ฉีเยวเ่ องก็ตอบคาํ ถามนีตามตรงเปนครงั แรก ทังยงั พยกั
หน้าเปนการยนื ยนั อย่างหนักแน่น 
 
“แลว้ เปนฮหู ยินน้อยไม่ดรี ?ึ ” อาหลูถามขนึ มาอยา่ งฉับพลนั  
 
คําถามนีกลับทาํ ให้ฉีเยวง่ งงนั เหมือนไมเ่ ขา้ ใจว่าอีกฝาย
ต้องการสือว่าอะไร 
 
“เปนโหวฮหู ยินในอนาคต อยูใ่ นตําแหน่งทีสตรจี าํ นวนไม่น้อย
ตา่ งกว็ าดหวังไปชวั ชวี ิต” อาหลกู ้มหน้ากลา่ วขนึ มา “ไม่ทําให้
โหวฮูหยินกับเสียวโหวเหยโ่ กรธ ทําใหพ้ วกเขาชอบ อยา่ งนีไมใ่ ช่
ว่าเปนเรืองทีดมี ากหรอกหรือเจา้ คะ?” 
 
“อยา่ งนีน่ะหรือ...” ฉีเยวไ่ ม่เคยคดิ ถงึ เรอื งนีมาก่อน นางจงึ มี
สีหน้าเหมือนกําลงั ไตร่ตรองอย่างจรงิ จัง ควิ ขมวดแน่น “กนิ ดี
อย่ดู ี ทังยงั มคี นคอยปรนนิบตั ิรับใชอ้ ีก…” 
 
“ใช่เจ้าค่ะ” อาหลพู ยกั หน้าให้ สังเกตทา่ ทีของอีกฝายแลว้ พดู ยาํ  
“อนาคตเปนฮหู ยินของจวนโหวเลยนะเจ้าคะ” 
 
นางเน้นเสียงทีคาํ ว่า ‘จวนโหว’ 
 
ฉีเยว่ทาํ ทา่ เหมือนคดิ หนัก ก่อนจะยิมออกมา 
 
“ไมร่ ูส้ ิ บางทมี ันอาจจะดีมากกไ็ ดก้ ระมัง” 
 
สีหน้าท่าทางทีอีกฝายแสดงออกมาทําใหอ้ าหลสู ับสนอยเู่ ลก็
น้อย หากพูดวา่ ‘ดมี าก’ แลว้ ทาํ ไมสีหน้าทา่ ทางถึงบง่ บอกว่าไม่

ดีเลยสักนิดเดียว? 
 
“แตว่ า่ ขา้ ก็ยงั อยากกลบั ” ฉีเยวส่ รุป 
 
ถึงแม้ทอ้ งฟายามราตรที นี ันจะไม่สว่างเช่นทนี ี ไมม่ อี ากาศเย็น
สบายทสี ูดลมหายใจเข้าไปไดเ้ ตม็ ปอด ไม่มีบา่ วคอยรับใช้ ไมม่ ี
เงนิ ทอง เพชรพลอย เครืองประดบั ทสี ่องแสงจนแสบตาทงั หอ้ ง 
แตส่ ิงทมี ีก็คืองานทไี มจ่ บไม่สิน ภาระเงนิ กูห้ ากจะซือบ้านทนี ับ
วันยงิ ราคาสูง ความรกั และการแตง่ งานทนี ับวนั จะยงิ ห่างไกล 
ทว่าทังหมดนีเปนสิงทีนางค้นุ เคยเปนอย่างดี เปนสิงทอี ย่าง
น้อยกท็ ําใหน้ างรับรู้ถงึ คาํ ว่าอิสระเสร ี
 
แต่ทงั หมดนันไม่มที างเปนจริงอีกแลว้ ... 
 
ในเมอื เปนฉีเยวค่ นใหม่ กย็ ่อมตอ้ งใช้ชีวติ อยา่ งทีฉีเยวค่ วรจะ
เปน... 
 
ถ้าอย่างนันแลว้ นางยงั เปนจะเปนตวั ของนางเองอยอู่ ีกร?ึ  
 
แลว้ ถ้าหากว่าขา้ ไมใ่ ช่ตวั ขา้ เองแล้วละก.็ .. 
 
อาหลมู องอีกฝายก็รบั รไู้ ด้ถึงความระทมทุกข์ ความเหงา รวมไป
ถงึ ความหวาดกลวั ทซี อ่ นเร้นอยใู่ นใจสตรีผนู้ ีในชวั พรบิ ตา… 
 
“ตอนแรกทอี าหลมู าทีนีวันแรกกห็ วาดกลัวเปนอย่างมาก” นาง
เล่าเรอื งของตนให้ฟงเบาๆ “คนรูจ้ กั สักคนกไ็ ม่มี พดู ถงึ ของกิน
ของใช้เสือผา้ สวมใส่ก็เปนแบบทไี ม่เคยพบไมเ่ คยเห็นมาก่อน
…” 

 
ฉีเยว่มองบา่ วรบั ใชผ้ ้นู ี หลงั จากความประหลาดใจผ่านพ้นไปก็
ปรากฏรอยยิมรวมไปถึงความซาบซงึ ใจออกมาใหเ้ หน็ เดก็ สาวผู้
นีกาํ ลงั ปลอบนาง 
 
“ตอนนันเจ้าอายุเท่าไร?” 
 
“สิบป” อาหลูตอบ ในนําเสียงมแี ววหวนรําลึกแฝงอยู่ “มารดาขา้
ปวย น้องชายก็ยังเลก็ ทีดินของทีบา้ นกถ็ กู นําไปชดใช้หนีจงึ
ไมม่ ลี ทู่ างทํามาหากิน คนทังบา้ นตา่ งรอหิวตายอย่ดู ้วยกัน พ่อ
จึงเอาขา้ ไปขาย ถึงทําใหค้ นทีบ้านกับข้ามที างรอดได้ ตอนนันที
จวนติงซโี หวกาํ ลังตอ้ งการคนพอดี นับเปนความโชคดีทขี ้าถกู
คัดเลือกเขา้ มา...” 
 
“เด็กขนาดนันเลยหรอื ถา้ เชน่ นันตอนทเี พงิ จะเข้ามาเจ้าทาํ อะไร
บา้ ง? พวกเขาตเี จ้าหรือเปลา่ ? ตอนคาํ ใหน้ อนพักผอ่ นไหม? 
หรอื ใชใ้ ห้ทาํ งานมากมายนับไม่ถว้ น...” 
 
“ตอนทีเพงิ เข้ามาทาํ หน้าทีกวาดถู จากนันจึงมีโอกาสเรยี นร้กู ฎ
ระเบยี บ หากทําความผิดแน่นอนวา่ จะต้องถูกทําโทษอยา่ งเช่น 
ตีมอื หรือใหค้ ุกเข่า แตเ่ รอื งนอนก็ใหน้ อนอยู่ มบี างครังที
หวิ โหยมากเทา่ นันเอง” 
 
สองนายบ่าวเดนิ ไปพลางสนทนากันไปพลางดว้ ยนําเสียงแผว่
เบา ความระทมทกุ ข์ ความเหงา และความหวาดกลัวทีอยใู่ นใจ
แต่ละคนตา่ งเลือนหายไปกบั ความมดื ยามราตรี ทงั สองเดนิ มาก
ระทงั ใกล้จะถึงเรือนชวิ ถงหยวนกเ็ ห็นดา้ นในเรือนยงั คงจุด
ตะเกียงสว่างไสว 

 
“ฮหู ยินน้อยไปทีไหน? เปนเรอื งทบี า่ วอยา่ งพวกเจ้าควรจะถามรึ
? ฮหู ยนิ น้อยจะทาํ อะไรก็เปนเรืองของนาง พวกเจ้าต่างหากที
ต้องเจยี มตวั ” อาห่าวตําหนิบ่าวรบั ใชค้ นหนึง “หากยังซักถามให้
วนุ่ วายอกี ใหล้ งโทษนางได้เลย” 
 
“ขา้ จดชอื เอาไวแ้ ลว้ พรุ่งนีค่อยไลอ่ อกไป” เชวียจอื ทอี ยขู่ า้ งๆ 
กลา่ วขนึ มาบา้ ง จากนันก็ยืนมอื ไปช่วยประคองอาหา่ ว “พีหา่ ว
ยนื ไดส้ ักพักแล้ว ไปพกั ผอ่ นสักหน่อยเถอะ…” 
 
ขณะทพี วกนางกําลังพูดคยุ กนั อยู่ ก็ไดย้ ินเสียงเดก็ รบั ใช้ดา้ น
นอกมารายงานเสียงดังวา่ ฮูหยินน้อยกลับมาแล้ว หนําซาํ ยังมา
พร้อมกบั เสียวโหวเหยด่ ้วย ทกุ คนทีอยู่ในเรอื นชิวถงหยวนตา่ งก็
รู้สึกวา่ ตวั เองกาํ ลังฝนอย่างไรอยา่ งนัน เดิมทีกห็ วาดกลัวอยูใ่ น
ใจไม่รวู้ ่าจะมีเรืองใดรออยู่ คาดไม่ถึงวา่ เรอื งราวจะเปลยี นเปน
เช่นนี ไม่เพียงฮหู ยินน้อยกลบั มาเท่านัน แตท่ สี ําคัญทีสุดก็คอื
กลับมาพรอ้ มกับเสียวโหวเหยด่ ว้ ย! 
 
นับตังแต่เสียวโหวเหยก่ ลับมา สองสามภี รรยากไ็ ม่เคยพบหน้า
กนั กระทังผคู้ นในจวนพากนั รําลอื ไปวา่ เสียวโหวเหยจ่ ะหย่าฮู
หยนิ น้อยแล้ว... 
 
ครงั นีฮูหยนิ น้อยกลับออกไปกับเสียวโหวเหยเ่ งียบๆ ดูสิวา่ ใคร
ยงั จะกล้านินทากนั มวั ! 
 
ตอนทีฉีเยว่เดนิ มาถึงเรือน บรรดาบา่ วรับใช้ล้วนออกมาต้อนรบั
อยา่ งเอิกเกริก ขนาดปดประตูอยู่ในเรือนยงั ได้ยนิ เสียงหวั เราะ
อยา่ งสนุกสนานมาจากดา้ นใน บา่ วรับใช้สองคนทียนื อยใู่ ต้

เงามดื ของต้นไมม้ าโดยตลอดหมุนตวั กลบั  
 
“ไมม่ อี ะไรแล้ว ใหค้ นทอี ยปู่ ระตูด้านข้างกลับมาให้หมด พวกเรา
รบี ไปรายงานคุณชายสามกนั เถอะ” 
 
หนึงในนันกลา่ วขนึ มา บา่ วรับใชอ้ ีกคนพยักหน้า จากนันทงั สอง
กว็ งิ กลับเรอื นอยา่ งรวดเร็วราวกับจะบนิ  
 
เนืองจากกอ่ นเดินเข้าประตูไดน้ ัดแนะคาํ ตอบกบั ฉางอวินเฉิง
เปนอย่างดแี ลว้ ดงั นันคนทอี ยูใ่ นเรือนจงึ เขา้ ใจว่าฮูหยนิ น้อย
ออกไปตอ้ นรบั แขกกับเสียวโหวเหย่ มีแต่ตอนทอี าห่าวเขา้ นอน
ในตอนคาํ จงึ มโี อกาสได้ฟงเรืองจริงจากปากของอาหล ู
 
“สวรรค…์ นีมันชา่ ง... ช่างบังเอญิ เหลือเกิน” อาห่าวได้แตพ่ ูด
ประโยคนีซําๆ กันหลายรอบ 
 
“เจา้ อย่าพูดออกไปเปนอันขาด” อาหลรู บี กําชับ 
 
“ข้าไมโ่ ง่ขนาดนัน” อาห่าวทนี อนอยรู่ บี พยักหน้า “ตอนทฮี หู ยนิ
น้อยกับเสียวโหวเหย่เจอกนั มีทา่ ทอี ยา่ งไรบา้ ง?” นางยกมือขึน
มาปดปากแลว้ ยมิ  
 
อาหลเู องกย็ ิมน้อยๆ อย่างกลันไม่อย่เู ชน่ กัน 
 
“ในเวลานันข้าตกใจแทบแย่ ยังจะเหน็ ทา่ ทีของฮหู ยินน้อยกบั
เสียวโหวเหยไ่ ดอ้ ย่างไรกนั เลา่ ” นางกลา่ วขึนมา “แต่ดูเหมือนว่า
เสียวโหวเหย่จะตกใจ..” 
 

“แน่นอนอยู่แล้ว เปนใครก็ตอ้ งตกใจ” อาหา่ วกะพรบิ ตาปรบิ ๆ 
เอ่ยต่ออยากอยากรู้ “เสียวโหวเหย่ยังเหมือนกบั เมือกอ่ นหรอื ไม่
? หรือว่าดูดีมากกว่าเดิม? เขาเห็นฮูหยนิ น้อยทําอะไรบ้าง 
ประหลาดใจเปนอย่างมากใช่ไหม? เขาเหน็ ความสามารถนาง
แลว้ รู้สึกชนื ชมบ้างหรอื เปล่า? ตวั ข้าเองตอนทีเห็นฮูหยินน้อย
ทาํ เชน่ นันยงั รู้สึกวา่ นางงดงามน่ามองเปนพเิ ศษ…” 
 
ทงั เลือดทงั เนือน่าดทู ไี หน! อาหลไู ดย้ นิ คําพูดอกี ฝายกห็ วั เราะ 
นางตบหวั อาห่าวเบาๆ 
 
“รีบนอนเถอะ” นางเปาตะเกยี งให้ดับ 
 
“ถา้ เชน่ นันพรุ่งนีเชา้ ฮูหยินน้อยยงั จะออกไปพร้อมกบั เสียวโหว
เหย่สินะ?” อาหา่ วกล่าวเสียงเบาทา่ มกลางความมืด นําเสียงเต็ม
ไปด้วยความดีใจ “ถา้ เปนแบบนีต่อไป นานวันเขา้ เสียวโหวเหย่ก็
คงยงิ ชอบฮูหยินน้อย…” 
 
“อืม...” อาหลสู ่งเสียงตอบรับเหมอื นเห็นดว้ ย จากนันกพ็ ยัก
หน้าแรงๆ 
 
ใชแ่ น่นอน ฮหู ยนิ น้อยเปนคนดีขนาดนัน เสียวโหวเหยต่ ้องชอบ
แน่นอน ขอเพียงใหพ้ วกเขามเี วลาอยู่ด้วยกันมากหน่อย 
 
บทที 44 เชอื ดไกใ่ ห้ลิงด ู
 
ถึงแมเ้ มอื คืนเขา้ นอนดกึ ฉีเยวก่ ย็ ังคงตืนนอนตรงเวลาแต่เช้าตร ู่
 
ตอนทีกินอาหารเช้าแล้วเห็นบรรดาบ่าวอาวโุ สคมุ งานเดนิ เข้ามา 

นางกร็ ู้สึกประหลาดใจไม่น้อย 
 
“ไอห้ ยา ทําไมวันนีคนมามากขึนกวา่ เดมิ ?” นางเชด็ ปากพลาง
หวั เราะเบาๆ ไปดว้ ย 
 
เพราะผ้ามา่ นกนั หอ้ งเปนผ้าโปรง่ บาง ทําใหม้ องเห็นพวกบา่ ว
อาวุโสทยี นื อยอู่ กี ฟากได้ วันนีพวกนางพากนั มามากกว่าวันกอ่ น 
หนําซํายงั มที ่าทีแปลกไป ปกตบิ ่าวอาวุโสเหลา่ นีจะสุมหวั กันพูด
คยุ อย่างสนุกสนานระหว่างทีรอนาง ทว่าคราวนีกลับยนื รอรบั ใช้
ด้วยทา่ ทางเคารพนบนอบ 
 
พอเชวยี จือเดนิ เข้าไป บรรดาบ่าวอาวโุ สต่างกห็ ันมาเอ่ยทักทาย
พลางยิมให้ นีเปนการปฏบิ ัตใิ นแบบทเี ชวยี จือไม่เคยไดร้ ับมา
กอ่ น ตอนทีนางยงั ไมไ่ ด้มาอยทู่ ีเรือนฮหู ยนิ น้อย บ่าวอาวโุ ส
พวกนีไมแ่ ม้แตจ่ ะชายตามองนางดว้ ยซาํ แตม่ าวันนีนางกลับ
เปนคนทีหญงิ เหลา่ นีใหค้ วามสนใจขนึ มาได ้
 
หากเปนเวลาอนื เชวียจอื กค็ งค้อมตวั ให้แล้วตอบอย่างอ่อน
หวานเพอื ประจบเอาใจออกไป แต่เมอื คดิ ถงึ ฐานะของตนใน
ตอนนี กอปรกับเหตกุ ารณเ์ มือก่อน... 
 
ในทีสุดพวกเจา้ กม็ วี นั นีแลว้ ! 
 
“อมื ” เชวยี จือตอบสันๆ อย่างเย็นชา แลว้ เชดิ หน้าเลียนแบบ
ท่าทางของบา่ วอาวโุ สทีคุมงานเหลา่ นี จากนันนางก็ไม่เอย่ คําใด
อกี เดินหลังตรงไปทางห้องทีฉีเยวอ่ ยู่ บรรดาบ่าวคุมงานไดแ้ ต่
เบ้ปากตามหลัง 
 

เมอื เหน็ ท่าทางแบบนีของเชวียจอื อาหลกู ็ส่ายหน้า ฉีเยวเ่ องยงั
หวั เราะขนึ มา 
 
“ฮหู ยนิ น้อยเจ้าคะ ฮหู ยินน้อย เมอื วานนีทีท่านออกไปดา้ นนอก
ช่างดีเหลือเกินเจา้ ค่ะ” ทนั ทีทเี ชวยี จอื เขา้ มาก็ไม่ไดม้ ีท่าทางเชิด
หน้าชูตาอยา่ งทเี จตนาทําเมอื คร่แู ล้ว นางเดนิ มาหาอยา่ งวอ่ งไว
แล้วเอ่ยอยา่ งรอ้ นรน 
 
“ดอี ยา่ งไร? ไม่ใช่บอกวา่ ทาํ เอาพวกเจ้าตกใจแทบตายหรอกร?ึ ” 
ฉีเยว่เอย่ ยมิ ๆ 
 
“ตอนแรกก็ตกใจแทบตายเลยเจา้ คะ่ ใครจะไปรวู้ ่าแท้จรงิ แล้ว
เสียวโหวเหยอ่ อกไปดว้ ยกนั กบั ท่าน...” เชวียจือยิมตาหยี กอ่ น
จะหันไปมองดา้ นนอกแวบหนึง “คราวนีแหละพวกนางจะไดไ้ ม่
กล้าพูดมัวๆ วา่ เสียวโหวเหยไ่ มช่ อบท่าน” 
 
ตามจรงิ แลว้ พวกนางก็ไม่ได้พูดมัวนะ เสียวโหวเหย่ผู้นีไมช่ อบ
ข้าจรงิ ๆ… 
 
ฉีเยว่ไม่พูดอะไรแตร่ อู้ ย่แู ก่ใจอยา่ งชดั เจน แตด่ เู หมอื นวา่ ชือ
เสียวโหวเหยผ่ นู้ ีจะใชไ้ ดผ้ ลเปนอยา่ งมาก แคเ่ ดินเข้าประตมู า
ดว้ ยกนั ตาํ แหน่งของนางกก็ ้าวพรวดพราดทนั ที แลว้ ถา้ นาง
อาศัยอย่ดู ว้ ยกนั กับเสียวโหวเหย่ละ่ ? 
 
คิดอะไรน่ะ! ฉีเยวร่ บี ส่ายหน้า สลัดความคดิ ทนี ่าสะอิดสะเอียนนี
ทงิ ไป 
 
“วันนีข้ายงั ตอ้ งออกไปข้างนอก” ฉีเยว่ลกุ ขนึ แล้วเอย่ กบั เชวียจอื  

“อีกสักครจู่ ะมเี รืองตอ้ งจัดการ เจ้ากจ็ ัดการแทนขา้ แล้วกนั ” 
 
“ไปเถอะเจ้าค่ะ ไปเถอะ ฮูหยินน้อย ท่านไปเดนิ เลน่ กับเสียวโหว
เหยใ่ หส้ นุกเถอะเจา้ ค่ะ บา่ วจะจัดการงานในเรอื นใหเ้ รียบรอ้ ย
อยา่ งแน่นอน” เชวยี จือยมิ กวา้ ง 
 
ฉีเยวใ่ ชพ้ ดั ตบเบาๆ ทีหัวไหลข่ องเดก็ สาว แล้วยน่ หวั คิวมองอีก
ฝายก่อนเปรยออกมา 
 
“แปลกจริงๆ” 
 
“บ่าวแปลกอย่างไรเจ้าคะ?” เชวียจือเห็นสายตาเจ้านายก็รูส้ ึกไม่
สบายใจอยบู่ า้ ง นางถามขนึ มาอยา่ งกังวล ถงึ ตัวเองจะเปนคนมี
เล่หเ์ หลียมอยูบ่ ้าง แตช่ ว่ งเวลาสันๆ ทมี าอยู่ทนี ีกพ็ ยายาม
ทํางานสุดความสามารถจรงิ ๆ 
 
“เจ้าน่ะเปนบ่าวรับใชท้ ีทังสวยทงั มคี วามสามารถและดูฉลาด
ขนาดนี ทําไมเมอื กอ่ นถงึ ไมม่ ใี ครต้องการใชง้ านละ่ ? คาดไม่
ถงึ ว่าจะเหลอื จนมาถงึ ให้ขา้ ได้ใช้งานในตอนนี” 
 
ไม่มเี จา้ นายคนไหนเคยพูดกับบ่าวรับใชเ้ ช่นนีมากอ่ น หาก
เปลียนเปนบา่ วรับใช้คนอืนไดฟ้ งอยา่ งเชน่ หลานเออ๋ ทเี ปนบา่ ว
รบั ใชข้ นั สองเหมือนกัน นางกอ็ าจจะนิงงันเหมือนไมร่ ้วู า่ ควรจะ
ตอบอยา่ งไร หรอื บางทีอาจจะคดิ วา่ ถกู ฉีเยว่พดู จาเสียดสีอย ู่
ทว่าใบหน้าเชวียจือกลบั เต็มเปยมไปด้วยรอยยิมทันท ี
 
“นันเปนเพราะพวกนางตาบอดกนั หมดเจ้าค่ะ” พดู จบนางก็
สะบดั หน้าจนตา่ งหหู ยกสีเขียวทรงหยดนําแกว่งไกวอยา่ ง

สวยงาม 
 
อาหลูถงึ กบั งงงนั ก่อนจะหนั หน้าหนีไปทางอนื ทนั ที ความจรงิ ก็
คอื คําพูดสักประโยคเดยี วก็ไมอ่ ยากพูดแล้ว 
 
ส่วนฉีเยวก่ ลับหัวเราะดังลัน 
 
“ไม่เลว! เปนเพราะพวกนางตาบอด” 
 
เสียงพูดทีฟงดูสนุกสนานของฉีเยว่ดงั ไปถงึ หูของบรรดาบ่าว
อาวโุ สคุมงานทยี ืนรออย่ดู า้ นนอก สีหน้าทา่ ทางของทุกคนดู
เปลยี นไปอยา่ งชดั เจน มเี พียงโซวมามาทีดไู ม่ใส่ใจเหมือนเชน่
เคย 
 
อาหลกู ับเชวยี จอื แหวกผ้าม่านออกใหฉ้ ีเยวท่ ีกําลังอมยิมเดนิ
ออกมา 
 
บ่าวอาวโุ สทงั หลายพากันยิมพลางถามสารทกุ ขส์ ุกดบิ  
 
“วันนีฮูหยนิ น้อยมสี ีหน้าสดใสจรงิ ๆ เจา้ ค่ะ” หญงิ นางหนึงเดนิ
เขา้ มาชว่ ยประคองฉีเยว่พลางเอ่ยขึนมาอย่างตอ้ งการประจบ 
 
ฉีเยวจ่ าํ หญงิ ผู้นีได้ นางแซ่ถงั --สามเี ปนบุตรคนทสี ีของ
ครอบครัว ทุกคนจึงเรยี กนางวา่ สะใภส้ ี นางมหี น้าทดี แู ลตน้ ไม้
ดอกไม้ในจวน เปนหัวหน้าคมุ งานในสวน 
 
“ถ้าเชน่ นันก็ต้องขอบคณุ สะใภ้สีแลว้ ” ฉีเยวเ่ อ่ยยมิ ๆ “ไมก่ ีวันนี
ดอกไม้ในเรอื นเบง่ บานสวยงามยงิ ขึน ดอกไมท้ ีเด็กรบั ใช้ส่งมา

ใหก้ ส็ วยมาก เมือลมื ตาขนึ มาตอนเชา้ ตรู่กเ็ ห็นดอกไม้ใหม่ๆ ทกุ
วนั ทําให้อารมณ์ดีมากเลยทเี ดียว” 
 
“ไอห้ ยา ฮหู ยินน้อยของข้า…” สะใภ้ทสี ีได้ยินคําชมก็ดใี จจนเนือ
ตัวสัน ถึงกบั ทําหน้าไม่ถกู จึงทาํ เพียงพูดตอบกลบั ไปวา่ “นีเปน
สิงทีบ่าวสมควรทาํ เจ้าค่ะ” 
 
“สิงทสี มควรทํากค็ วรต้องทาํ แต่สิงทสี มควรทาํ กม็ ที ังทําได้ดีและ
ทาํ ได้ไม่ดี” 
 
ฉีเยวเ่ อ่ยแล้วนังลงบนเก้าอี เชวยี จอื ยกถ้วยชาเขา้ มาให้จากนัน
กข็ ยบั ไปยนื ด้านข้าง 
 
เดมิ ทอี าหลกู าํ ลังจะเดนิ เข้ามา พอเห็นสถานการณจ์ งึ หยุดชะงกั  
 
เมอื ได้ยินคาํ พูดนีของฮหู ยนิ น้อย บรรดาบา่ วอาวโุ สทีอย่ใู นทนี ี
ตา่ งกเ็ งยหน้ามองนางอยา่ งประหลาดใจ 
 
“ฮหู ยินน้อยเจ้าคะ หน้าทที ีขา้ ตอ้ งทําในวนั นีก็เปนเรืองง่ายๆ 
ใกล้จะถงึ วนั ไหว้พระจนั ทร์แล้ว เพอื ความเปนสิรมิ งคล จงึ จะ
มอบเบียเลียงรายเดือนใหท้ กุ คนกอ่ นกาํ หนด ดังนันวนั นีข้า
วางแผนว่าจะใหเ้ บยี เลียงรายเดือน” โซวมามาตอบคาํ ถามเกียว
กับกิจวัตรประจาํ วัน ทาํ ราวกับว่าไม่ไดย้ ินคําพูดของฉีเยว ่
 
“ฮหู ยนิ น้อย คลงั เก็บสิงของจําเปนต้องจดั การกับเครอื งเรือน
บางส่วนก่อน ถงึ จะสามารถนําเครอื งเรอื นทตี ้องใช้ในวันไหว้
พระจันทรอ์ อกมา” 
 

“ฮหู ยนิ น้อย ห้องครวั ของพวกเราจดั ซือของคาวสามอย่าง
สําหรบั ไหวเ้ จา้ รวมถงึ ผลไมส้ ดบางส่วน วนั นีก็ส่งมาแลว้ ” 
 
พอโซวมามาเรมิ เอ่ยปากเปนคนแรก บรรดาบา่ วอาวโุ สคุมงาน
คนอืนกเ็ อ่ยตามกันขนึ มา 
 
ฉีเยว่ไม่ได้พูดอะไรอีก ทําเพยี งจิบนําชาพลางฟงพวกนาง
รายงาน รอกระทังบา่ วอาวโุ สคนสุดทา้ ยพูดจบ นางจงึ คอ่ ยๆ 
วางถ้วยชาลง 
 
“ใกลถ้ ึงวนั ไหวพ้ ระจนั ทรแ์ ล้ว” นางยิมแลว้ เอย่ ตอ่ เสียงเนิบช้า “
เร็วจริงๆ เลย” 
 
บ่าวอาวุโสทอี ยู่ในหอ้ งครึงหนึงตอบรบั พรอ้ มกบั ยิมไปดว้ ย ทวา่
ยงั มอี กี ครงึ ทีแข็งทือเปนเสาไม้ แตน่ ับวา่ ดีกว่าเมอื วานทมี แี ต่
ความเงียบ 
 
“เรืองเบียเลียงรายเดือนน่ะ ใหร้ อไปกอ่ น” ฉีเยวม่ องไปทางโซว
มามาแลว้ ยิมขนึ มา 
 
โซวมามานิงงันไปครหู่ นึง กอ่ นเอย่ ขึน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย เรอื งนีไดท้ าํ เปนระเบยี บมานานแล้ว ถ้าหากรอแลว้
ละก็ กลัววา่ ในใจทุกคน...” นางชะงักไปเล็กน้อยแลว้ เอ่ยต่อ “ยงิ
ไปกวา่ นันคือต้องรีบฉลองเทศกาลอกี ดว้ ย…” 
 
“ไม่เปนไร ช้าสุดคอื พรุ่งนี” 
 

สีหน้าของโซวมามาดไู มพ่ อใจเลก็ น้อย 
 
“ฮหู ยนิ น้อยวา่ อย่างไรกต็ ามนันเถอะเจ้าค่ะ” นางกล่าวขึนมา
แลว้ ไม่พูดไมจ่ าอีก 
 
บรรยากาศเงยี บงนั อยชู่ วั ครู่ บรรดาบา่ วอาวโุ สคุมงานอดไม่ไดท้ ี
จะกม้ หน้าลงแลว้ ส่งสายตาให้กนั  
 
“วันนีขา้ ยังต้องออกไปกับเสียวโหวเหย่อีกรอบ” ฉีเยว่ยืนขนึ มา 
“เรืองทพี วกเจ้าตอ้ งทาํ ในแตล่ ะวัน ขา้ ได้ยนิ มามากแลว้ ดังนัน
วันนีเชวียจอื เจ้ากเ็ ปนตวั แทนข้าไปดวู ่าพวกนางทําแล้วเปน
อยา่ งไร หากทาํ ได้ดอี ยา่ งเช่นสะใภ้สีผู้นี…” 
 
นางพูดพรอ้ มกบั ยมิ ใหส้ ะใภส้ ีแซ่ถัง อกี ฝายยิมแล้วกม้ หน้าลง 
 
“นอกจากเบียเลียงแลว้ ยังจะเพิมอังเปาใหอ้ ีกดว้ ย สําหรับผทู้ ี
ทํางานได้ไม่ดีเหลา่ นัน…” นางพูดถงึ ตรงนีแลว้ หยดุ นิงชัวคร ู่
มองทกุ คนเหมอื นจะยิมแตก่ ็ไม่ยมิ “นันก็ตอ้ งขอโทษด้วย พวก
เราต้องแบง่ แยกการใหร้ างวัลและการลงโทษไมใ่ ช่ร?ึ ” 
 
ภาระหน้าทนี ีชา่ งใหญแ่ ละสําคัญเหลือเกิน เชวยี จอื คิดไมถ่ ึงเลย
วา่ ฮหู ยนิ น้อยจะทําเชน่ นีจึงลังเลใจอยชู่ วั ครู่ ทวา่ นางยังไมท่ ันได้
เอ่ยปาก ก็มบี า่ วอาวโุ สคนหนึงเอย่ ขึนมาแล้ว 
 
“แตว่ ่าเรืองแบบนีไม่เคยมีมากอ่ นนะเจา้ คะ” นายิมออ่ นแล้วเอย่
ต่อ “ไม่รู้ว่าอย่างไรจงึ จะนับวา่ ทาํ ดี... อยา่ งไรจงึ จะนับว่าทาํ ไม่ด ี
พวกเราต่างก็ปญญาทึบกันทงั หมดเจา้ ค่ะ” 
 

“ไมเ่ ปนไร” ฉีเยว่กวกั มือเรียกบา่ วรับใช้เดก็ ทียืนอยู่มมุ ห้อง “
เสียวเตีย” 
 
ทุกคนจงึ หนั ไปมอง เห็นเด็กรับใช้คนนันถือสมุดกับพู่กนั อยใู่ น
มอื  
 
“ฮหู ยนิ น้อย” นางเดินมาคารวะ 
 
“แตล่ ะวนั พวกเจา้ พูดเรอื งทีตอ้ งทํา รวมไปถงึ ทําแลว้ เปนอยา่ งไร 
ทงั หมดนันนางจดเอาไวแ้ ล้ว เชวียจอื เจ้ากห็ ยบิ สมุดนีไปดู ราย
ละเอียดในนีเปนสิงทีบ่าวอาวโุ สเหล่านีพูดกันเอง แบบนีกไ็ ม่
ต้องกลัวว่าใครจะกล่าวหาว่าเจ้าหลับหูหลบั ตาตัดสิน” ฉีเยว่
อธบิ าย 
 
อะไรนะ! 
 
สีหน้าบา่ วอาวุโสคุมงานทกุ คนดตู กใจเปนอย่างมากราวกับ
กระตา่ ยตนื ตูม ตา่ งพากนั จอ้ งบา่ วรบั ใชเ้ ด็กผู้นันเปนตาเดียว 
 
คาดไมถ่ ึงวา่ ฮูหยนิ น้อยจะใหค้ นจดคาํ พดู พวกนางเอาไวแ้ ล้ว! 
มนิ ่าละ่ ทกุ ครังทีรายงาน ฮูหยินน้อยถึงมที า่ ทางเหมือนไมส่ นใจ 
พวกนางจึงคดิ วา่ อกี ฝายไม่ใส่ใจ กลายเปนวา่ ทงั หมดถกู จดไว้
บนกระดาษ 
 
แลว้ จะทําอย่างไร? เรืองทีพวกนางพดู รวมถงึ คําพดู เหลา่ นัน 
พวกนางตา่ งก็จําไม่ได้ เพราะตอนแรกคดิ แคว่ า่ พูดไปแล้วกแ็ ลว้
กนั  
 

สีหน้าท่าทางของทุกคนดูหวาดกลัวอยู่บ้าง ทังหมดพากันหนั ไป
มองโซวมามา ฝายโซวมามาหลังจากทมี สี ีหน้าท่าทางตกใจใน
ตอนแรก ยามนีได้กลับคืนสู่ความสงบแลว้  
 
“ตอนแรกข้าก็กลวั อยู่ว่าตัวเองจะทาํ ไมไ่ ด้ แต่ในเมอื มสี มดุ เลม่ นี 
ถา้ เช่นนันกด็ เี ลย พวกบา่ วอาวโุ สเคยพดู ไวอ้ ยา่ งไร ข้าก็แคไ่ ป
ตรวจดูอยา่ งนัน” เชวยี จือโล่งอกขึนมาทนั ที รับสมุดจากมอื บ่าว
รับใชเ้ ด็กผูน้ ันมาดว้ ยท่าทางดอี กดีใจ พอเห็นตวั อักษรในสมดุ  
แม้จะไมส่ วยงามอยบู่ า้ งแต่กเ็ ปนตวั อกั ษรจริงๆ “ไอห้ ยา คาดไม่
ถงึ ว่าเจา้ จะเขียนหนังสือเปนดว้ ย คิดไม่ถงึ จริงๆ” 
 
พอมองชดั ๆ เชวียจอื จงึ จําได้วา่ เดก็ รบั ใช้คนนีตนเองเปนคน
เลือกมา นางเปนลกู สาวของบา่ วรับใชค้ นหนึง เดมิ มีพ่อเปนคน
ทําบัญชีแตเ่ พราะปวยก็เลยถกู สังใหอ้ อกจากหน้าทีทรี บั ผิดชอบ 
แมก่ เ็ สียชวี ิตไปนานแลว้ บา่ วรับใชผ้ ้นู ีก็มีรา่ งกายอ่อนแอเจบ็
ปวยงา่ ย แต่ทงั พอ่ กับลูกสาวยังมีชอื อยใู่ นจวนจงึ อดมอื อิมมือ
ปะปนกันไป 
 
วนั นันตนไปเลือกบา่ วรับใช้เดก็ เห็นเด็กสาวคนนีดไู มค่ อ่ ย
คลอ่ งแคลว่ สักเท่าไร พอถกู คนอืนผลกั มาอยูด่ ้านหน้ากด็ เู หมอื
นคนบอื ๆ เซ่อๆ แตเ่ พราะฮหู ยนิ น้อยเคยบอกว่าขอเพยี งมมี ือมี
เทา้ วิงได้พดู ได้ก็ไมม่ ีปญหา ตนจงึ เลือกบา่ วรบั ใชเ้ ดก็ ผ้นู ีมา คิด
ไมถ่ ึงว่าจะมีประโยชน์เช่นนี 
 
เชวียจอื รสู้ ึกภูมใิ จในตวั เองขนึ มาทนั ท ี
 
“วันนีเจ้าตามขา้ ไป แล้วอา่ นพวกนีให้ขา้ ฟง” 
 

บ่าวรับใชเ้ ด็กไมไ่ ดต้ อบกลับ เพยี งหนั ไปมองฮูหยินน้อย 
 
ฉีเยวย่ ิมแลว้ พยักหน้าให้ ในใจอดตืนตะลึงไมไ่ ด้ พวกเด็กในยุค
โบราณนีตา่ งกโ็ ตก่อนวยั ดจู ากบา่ วรบั ใชเ้ ด็กคนนี คาดไม่ถึงวา่
จะรจู้ กั ถามเจ้านายโดยตรงก่อนว่าจะอนุญาตหรอื ไม ่
 
“หากรหู้ นังสือกเ็ ปนเรอื งดี เชวียจือ ถ้าเจา้ มีเวลาวา่ งก็ลองเรยี น
กับเสียวเตยี ” 
 
นีกถ็ อื เปนการอนุญาตเชน่ กัน 
 
“บา่ วคงไมม่ คี วามสามารถอยา่ งนัน แขง็ เปนต้นไมเ้ รยี นไมไ่ ด้
หรอกเจา้ คะ่ ” เชวียจือตอบ 
 
“บ่าวไม่กลา้ เจ้าคะ่ มเี รอื งอะไรขอแคใ่ หพ้ ีเชวยี จอื สังกพ็ อแล้ว” 
เสียวเตยี กลา่ วขึนมาบ้าง 
 
บรรดาบ่าวอาวุโสคุมงานได้ยนิ กร็ ชู้ ัดวา่ พวกตนไม่มที างกอบกู้
สถานการณ์ไดแ้ ลว้ พวกนางไมร่ ้จู ะพงึ พาใครแลว้ หลงั จากผา่ น
ความวุ่นวายในตอนแรก ยามนีจงึ พากนั สงบลง เพยี งแตไ่ ม่อาจ
ปดบังความไม่สบายใจบนใบหน้าได้อีก 
 
กด็ ี! หากอยากจะเอาผิดพวกข้าโดยทีไม่ประเมินความสามารถ
ของตวั เอง ถ้าเช่นนันกล็ องกนั สักตงั พวกข้าจะทาํ ใหเ้ จา้ รสู้ ัก
หน่อยว่า อะไรทีเรยี กว่าเตะถูกแผน่ เหลก็  
 
พอฉีเยว่พูดจบกไ็ ม่รอบ่าวคุมงานพูดตอ่ และก็ไมม่ องดสู ีหน้า
ของพวกนางอีก 

 
“แยกยา้ ยกันไปเถอะ” นางเอ่ยแลว้ ตงั ท่าจะออกไปขา้ งนอก “ขา้
กค็ วรจะไปแล้ว” 
 
โซวมามาและคนอนื ๆ คอ้ มตวั คารวะ รอนางเดินไปก่อนจงึ จะ
เดินตามออกมา 
 
อาหลูทเี ก็บของเรียบรอ้ ยแลว้ ยืนรออยู่ภายใตช้ ายคาเรือน เมือ
เห็นเจ้านายออกมาจงึ เดนิ ตามไป เพิงเดนิ ไปถึงหน้าประตใู หญ่
ก็เห็นบ่าวรบั ใช้สองคนเดินเขา้ มา 
 
บ่าวรบั ใช้เดก็ สองคนมองฉีเยว่กับอาหลเู หมือนกําลงั มองคน
แปลกหน้า แตบ่ รรดาบา่ วคุมงานเมือเห็นคนมาใหม่ตา่ งกม็ ี
สีหน้าตะลงึ งัน โซวมามายิงมากไปกวา่ นัน 
 
“ฮูหยนิ น้อย เสียวโหวเหย่ใหม้ าถามว่าไปไดแ้ ล้วหรอื ยงั ?” หนึง
ในบ่าวรับใชท้ มี าใหม่คอ้ มตัวคารวะพร้อมกบั กลา่ วขนึ มา ทว่าใน
ขณะทปี ากพดู บนใบหน้าก็ปดบงั ความประหลาดใจไวไ้ มอ่ ย ู่
เหมอื นกบั ไม่เชอื ว่าตวั เองจะเปนคนพูดประโยคนี 
 
ฉีเยวม่ องคนตรงหน้ายิมๆ แล้วหนั มาทางบา่ วอาวโุ ส 
 
พวกบ่าวอาวุโสคมุ งานกําลังประหลาดใจทเี ห็นบา่ วรบั ใชใ้ นเรือน
ของเสียวโหวเหยเ่ ดนิ มาถึงทนี ี จากนันก็หันไปเห็นรอยยิมของ
ฉีเยว่ กอ็ ดไม่ไดท้ จี ะมอี าการหนาวสันในตอนกลางวนั แสกๆ 
 
“จริงสิ โซวมามา เรืองเบยี เลียงรายเดือนใหจ้ ัดการพรุ่งนี ทวา่ วัน
นีมเี รืองหนึงทีตอ้ งจดั การกอ่ น” นางหันไปเรียกเสียวเตยี  

 
พอเห็นเดก็ รับใช้เดนิ มา ฉีเยวก่ ็ถามขึนโดยพลนั  
 
“ขา้ ใหเ้ จ้าจัดทํารายชอื ผทู้ ีไม่มารายงานตอนเช้า เจ้าทําเรยี บรอ้ ย
แล้วร?ึ ” 
 
เสียวเตยี พยกั หน้า ใชม้ อื พลกิ สมุดไปไมก่ หี น้าแลว้ เปดคา้ งไว้
พลางเดินมาหา 
 
“ใหโ้ ซวมามา” ฉีเยวส่ ัง 
 
โซวมามามองเสียวเตียทกี ําลงั เดินมาหาตน พลนั ร้สู ึกมลี าง
สังหรณ์ไม่ดอี ย่ใู นใจ 
 
“ขา้ สังใหม้ ารายงานทุกวนั แต่คนเหลา่ นี บางคนก็ไมม่ าหนึงวนั  
หรือบางคนอาจจะเคยมาบา้ งสองสามครัง ข้าคดิ วา่ คนทีไม่มา 
นันเปนเพราะ ‘ไมม่ งี าน’ ใหร้ ายงาน...” 
 
“ไม่ใชน่ ะเจา้ คะ เพราะบางคนมงี านยุ่งกเ็ ลยปลกี ตวั มาไมไ่ ด้
เจ้าค่ะ” โซวมามาเอ่ยแทรกคําพดู ฉีเยว่อย่างอดใจไว้ไมอ่ ยู่ ในใจ
เดาออกแลว้ ว่าอีกฝายตอ้ งการจะทําอะไร 
 
ฉีเยวไ่ มพ่ ดู คําใด เพียงแคม่ องนาง รอยยิมทีปรากฏบนใบหน้า
เสมอคอ่ ยๆ หายไป 
 
โซวมามาถกู นางมองเชน่ นี เสียงกแ็ ผว่ ลงเรือยๆ ก่อนจะก้มหน้า
ลงในทสี ุด