บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

 
“แตถ่ ึงเสียวโหวเหยจ่ ะมีคําสังก็ตอ้ งรอหน่อย พรงุ่ นีขา้ จําเปน
ตอ้ งไปขา้ งนอก ในเมอื เรืองนีข้ารับหน้าทมี าแลว้ กต็ ้องสานต่อ
ใหจ้ บ” 
 
คาดไม่ถงึ ว่านางจะกาํ เริบเสิบสานเพยี งนี กล้าพดู แบบนีกับเสียว
โหวเหยไ่ ดอ้ ย่างไร ชิวเซียงร้องลนั อยูใ่ นใจ กอ่ นจะหนั ไปมอง
เสียวโหวเหยท่ กี ้มหน้าก้มตากนิ ข้าวต่อ 
 
แตเ่ รืองทที าํ ให้นางเสียดายก็คอื เสียวโหวเหย่เพยี งแคก่ นิ ขา้ ว
ไปเงียบๆ ไมไ่ ด้พดู อะไรอกี พอเขากินนําแกงเสรจ็ ก็วางถ้วยลง
ก่อนจะเดินออกไป 
 
ชวิ เซียงรีบเดินตามไป ทวา่ ขณะทจี ะออกจากประตูกอ็ ดหนั กลบั
มาดแู วบหนึงไมไ่ ด ้
 
“ข้าวต้มนีต้มไดไ้ ม่เลว ขอเพิมอกี ถว้ ย” ฉีเยว่กลา่ วขึนมา 
 
ถงึ แม้วา่ ฉีเยว่จะอย่อู ยา่ งสงบเหมือนเชน่ เคย แลว้ ทาํ เหมอื นกับ
ว่าไมม่ อี ะไรเกดิ ขึน แต่คนทีใหค้ วามสนใจสถานการณใ์ นเรอื น
เสียวโหวเหยม่ ีมากมายเหลอื เกนิ กอปรกบั มคี นจํานวนมากต้อง
การเหน็ ฮหู ยนิ น้อยประสบเคราะห์กรรมด้วย ดังนันขา่ วทีว่าฉีเยว่
ชนกระถางดอกไม้จนแตกอยูห่ ้องของเสียวโหวเหยจ่ งึ แพร่
กระจายไปอยา่ งรวดเรว็  
 
“ฮหู ยินน้อยถูกเสียวโหวเหยด่ า่ ทอจนตกใจ ถึงกับชนกระถาง
ดอกไมต้ กแตกแล้ว…” 
 

“ฮหู ยินน้อยตอ้ งการจะดึงดดู ความสนใจจากเสียวโหวเหย่ กเ็ ลย
ชนกระถางดอกไม้จนหล่นแลว้ ...” 
 
“ฮหู ยินน้อยถูกเสียวโหวเหยใ่ ช้กระถางดอกไม้ขวา้ งใส่…” 
 
“ฮูหยินน้อยถูกเสียวโหวเหย่ใช้กระถางดอกไมท้ บุ ใส่จนอาเจยี น
ออกมาเปนเลือด…” 
 
อาหา่ วกับหลวิ เออ๋ มองตามหลังรถม้าทีฉีเยวน่ ังอยู่ จนกระทงั รถ
มา้ ออกจากประตูแลว้ จึงหันกลับมา 
 
พวกนางไมไ่ ดไ้ ปเรอื นของเสียวโหวเหย่ แต่กลบั เดนิ ตามเส้น
ทางทมี งุ่ หน้าไปเรือนชวิ ถงหยวน เพราะถงึ ตอนนีจะดูเหมอื
นฉีเยว่อยูอ่ ยา่ งไรอ้ ปุ สรรค ทวา่ นางก็ยงั อยากจะให้อาหา่ วพกั
ผ่อนใหม้ าก ซงึ เด็กสาวกท็ าํ ตามเปนอย่างดีเพราะเชือถือและ
ศรัทธาในตวั เจ้านายตน 
 
ตอนทที งั สองขา้ มถนนเส้นเลก็ ๆ กเ็ จอกับบ่าวรบั ใชก้ ล่มุ หนึงที
เดนิ อยูด่ า้ นหน้า พวกนางกําลงั ซบุ ซิบนินทากันอยา่ งสนุกสนาน 
โดยไม่ได้สนใจเลยวา่ มอี าหา่ วและหลวิ เออ๋ เดนิ ตามมาด้านหลงั  
 
บ่าวรับใช้กลมุ่ นีเดนิ ตามผเู้ ฒา่ คนหนึงทีเดินอย่างเชืองชา้  
 
“...อาเจยี นออกมาเปนเลอื ดงันรึ? ยังมชี วี ิตอยูห่ รือไม?่ ” บ่าวรบั
ใช้คนหนึงแสดงความสงสัยตอ่ คําพดู ทคี นทังหลายพดู คุยกัน 
 
“จะไม่มีชวี ติ ได้อย่างไร...” บา่ วรบั ใชอ้ ีกคนตอบ “ฮ!ึ ก็แค่
อาเจียนออกมาเปนเลอื ดเทา่ นันเองจะเปนเรืองใหญอ่ ะไรกัน…” 

 
ในเวลานีผ้เู ฒา่ ทนฟงเด็กรับใชท้ ดี โู ง่เขลาเหลา่ นีตอ่ ไปไมไ่ หว
แลว้  
 
“อาเจยี นออกมาเปนเลือดยังไมใ่ ช่เรอื งใหญร่ ึ? อาเจียนออกมา
เปนเลอื ดคอื อวัยวะตันทังหา้ อวัยวะกลวงทงั หกทอี ยภู่ ายในได้
รับความเสียหาย อวยั วะตนั ทงั ห้าไดร้ บั ความเสียหายคืออะไร? 
แปลวา่ ถ้ารุนแรงขนาดนันก็ไม่มชี ีวิตรอดแล้ว!” 
 
เขาอธิบายอยา่ งหมดความอดทนกับบ่าวรบั ใช้เด็กทพี ูดจาแบบ
ไมร่ ูจ้ ริง “ครงั ทแี ล้วไม่ใชเ่ พราะเด็กรบั ใช้คนนันไดร้ ับบาดเจ็บ
ภายในถึงไดต้ ายไปหรอกรึ ในตอนนันนางแค่อาเจียนธรรมดา 
ยังไมไ่ ด้อาเจยี นออกมาเปนเลือดเลยด้วยซํา ดังนันอยา่ ไดด้ ูถูก
อาการอาเจยี นเปนเลอื ดเด็ดขาด” 
 
คาํ พูดของหมอผูเ้ ฒา่ ทําให้บรรดาเด็กรบั ใช้ตนื ตกใจอยบู่ ้าง 
 
“อา้ วท่านหมอ แลว้ ครังนีทีจะให้ทา่ นไปตรวจอาการคณุ หนูสาม
ทกี ินอาหารเข้าไปแลว้ อาเจยี นออกมาเล่า หรือวา่ ...” 
 
“ไมน่ ะ! ไม่ถกู ตอ้ ง” บา่ วคนหนึงนึกบางอย่างขึนไดจ้ งึ รีบเอย่ ขัด
ขึนมากอ่ น “ในจวนชว่ งนีไม่มบี า่ วรบั ใช้คนไหนตายนะ” 
 
พอพดู เชน่ นีทุกคนจงึ กลับมามีสต ิ
 
“จรงิ ด้วย! ไม่มีนะท่านหมอ ทา่ นจําผดิ ไปแล้ว?” พวกนางพากนั
ส่งเสียงคา้ นยกใหญ ่
 

“ขา้ จะจําผิดได้อย่างไร มบี ่าวรบั ใช้คนหนึงถกู ลงโทษโดยการ
โบยดว้ ยไม้เรียว ขา้ ถกู เรยี กมาให้รักษายามดึกทวา่ ตอนนันคนก็
ไม่ไหวแล้ว…” ผ้เู ฒ่าไม่ชอบทีคนอืนสงสัยในความจาํ ของตนจึง
แย้งขนึ มา กอ่ นจะถอนใจแล้วส่ายหน้า “เฮ้อ...อายยุ งั น้อย น่า
เสียดายจรงิ …” 
 
ท่านหมอเพิงจะพูดจบก็ได้ยนิ เสียงกระแอมมาจากดา้ นหลัง 
ตามมาดว้ ยเรยี กหมออยา่ งเสียงดัง 
 
หมอผ้เู ฒ่าหนั กลบั ไปมอง เห็นบ่าวรับใช้สองคนทอี ายุราวๆ สิบ
ห้าสิบหกป หนึงในนันเปนบ่าวรบั ใช้ขนั สองทีมีหน้าตาน่าเอน็ ด ู
นางเปนคนเรยี กเขาเมือครกู่ ่อนจะหวั เราะเสียงประหลาด 
 
“ทา่ นหมอ ขา้ ตายอยา่ งน่าอนาถ…” บ่าวรับใชผ้ นู้ ีแลบลนิ พรอ้ ม
กบั สาวเทา้ เขา้ มาใกล้ๆ นางเอ่ยเสียงตําแบบลากยาว 
 
ถึงจะเปนกลางวนั แสกๆ แตเ่ มอื ไดย้ นิ ประโยคนีก็ทาํ เอาหมอผู้
เฒ่าถึงกบั ตกใจสะดงุ้ โหยง 
 
บา่ วรบั ใชผ้ ้นู ีเปนบา้ รึ? เขาอดไม่ได้ทีจะเพง่ มองไป พอเหน็
ใบหน้าของบา่ วรับใช้ผนู้ ีอยา่ งชัดเจนก็ตกใจรอ้ งเสียงหลง ถอย
หลงั กรดู ไปหลายกา้ ว 
 
บรรดาเดก็ รับใช้เหน็ อาห่าวกบั หลวิ เออ๋ ก็เตรียมจะทาํ ความเคารพ
และทักทาย ไม่ไดส้ นใจว่าอาห่าวพูดอะไร จังหวะนันเองพวก
นางก็ถูกหมอผู้เฒ่าทียนื ซวนเซถอยมาชนจนเกดิ ความวุ่นวาย 
 
อาห่าวหวั เราะเสียงดังลนั  

 
“ในจวนมใี ครปวยงนั ร?ึ เปลยี นหมอเถอะ คนนี…” นางส่ายหน้า 
“คนนีไมค่ อ่ ยเท่าไรหรอก...” 
 
เพยี งพดู จบ อาหา่ วกย็ มิ แล้วโบกไมโ้ บกมอื ใหก้ อ่ นจะเดนิ ผละไป 
 
“ทา่ นหมอ ท่านทาํ อะไรน่ะ?” บรรดาบา่ วรับใชเ้ อ่ยตําหนิผเู้ ฒ่า
คนนัน 
 
“ผ.ี ..ผี...” หมอผเู้ ฒ่ารอ้ งเสียงดงั ดว้ ยอาการสันเทาพลางมอง
ตามหลังอาห่าวทีเดนิ จากไป สีหน้าดหู วาดผวาเปนอยา่ งยงิ  
 
“ผเี ผออะไร นันคอื แม่นางอาหา่ วทีตดิ ตามฮูหยินน้อย” กลุม่ เด็ก
รบั ใช้พดู อย่างอารมณเ์ สีย ดูเหมือนวา่ ทา่ นหมอผู้นีจะไมไ่ หว
แล้วจรงิ ๆ คาดไมถ่ งึ วา่ จู่ๆ เขาจะเสียสตขิ นึ มา 
 
หมอผูเ้ ฒา่ เบิกตาโพลง ไม่อาจละสายตาจากรา่ งเดก็ สาวเบือง
หน้า แสงอาทิตย์ตกกระทบบนตัวนางจนเห็นเงาทอดยาวลงบน
พนื ... 
 
ยงั มชี วี ิตอยู่จรงิ ๆ... 
 
หมอผเู้ ฒา่ อ้าปากค้างในขณะทมี องเดก็ สาวก้าวจากไปอยา่ งไม่
สะทกสะท้าน บางครังนางกเ็ อียงหน้ามาหัวเราะกบั บา่ วรับใช้ที
อยูด่ ้านข้างด้วยสีหน้ายมิ แย้มและดมู ีชีวิตชีวา 
 
“เปนไปไมไ่ ด.้ .. เปนไปไมไ่ ด้...” เขาพูดประโยคเดิมซําๆ ด้วยนํา
เสียงกระซบิ กระซาบอยา่ งไมอ่ ยากจะเชือสายตา 

 
“เปนไปไมไ่ ด!้ ” 
 
วันนันถงึ แมจ้ ะเปนตอนดึก แต่เขาจาํ รปู ร่างลกั ษณะของบา่ วรบั
ใชผ้ ู้น่าสงสารคนนันได้ชัดเจน บางทีอาจเปนเพราะนางอายยุ งั
น้อย หรอื บางทอี าจเปนเพราะการปฏิบตั ติ ่อคนใช้ด้วยวิธีที
สกปรกโสมมของจวนโหวแหง่ นี หรอื บางทอี าจเปนเพราะเขา
เปนหมอให้จวนโหวมาหลายป ทวา่ น้อยครงั ทีจะเหน็ คนเต็ม
ห้องทมี ที า่ ทีร้อนใจเปนอย่างมาก บา่ วรับใชค้ นนันเพยี งขาอีก
ข้างเดยี วก็จะกา้ วเข้าไปแดนนรกแล้ว เขาจาํ ได้อย่างแม่นยํา 
 
“พีห่าว เจ้าทําอะไร?” หลวิ เออ๋ ถามอย่างสงสัย 
 
อาห่าวส่ายหน้ายิมๆ กอ่ นอธิบาย 
 
“หมอผนู้ ีเคยมาดอู าการบาดเจบ็ ของข้า ทวา่ ประโยคแรกทเี ขา
พดู กค็ ือบอกวา่ ขา้ จะตอ้ งตายแน่ๆ ทําเอาข้าตกใจจนเปนลมไป
เลย…” ประโยคท้ายนําเสียงพลันเปลยี นเปนขุน่ เคือง “ถ้าไม่ใช่
วา่ ...” 
 
นางพูดถงึ ตรงนีกห็ ยดุ ชะงักทนั ท ี
 
“ถ้าไมใ่ ชอ่ ะไรร?ึ ” หลวิ เออ๋ รอฟงอยูจ่ งึ รีบถามขึนมา 
 
“ถ้าไม่ใชเ่ พราะวา่ ขา้ โชคดกี ค็ งจะถูกเขาทําให้ตกใจตายไปแล้ว
จริงๆ” อาหา่ วหวั เราะ “นีนับเปนครงั แรกทขี ้าทําใหเ้ ขาตกใจบา้ ง
แล้ว” 
 

หลิวเอ๋อฟงแลว้ ก็หัวเราะพรอ้ มกบั หันหน้าไปมอง กลับเหน็ ผู้
เฒา่ คนนันวิงมาหาพวกนางด้วยท่าทางหน้าตาตนื  
 
“ไอห้ ยา ผ้เู ฒา่ คนนันตามมาแลว้ ” นางรีบกลา่ วขนึ มา พร้อมกบั
ดงึ แขนอาห่าวใหร้ บี เดิน 
 
อาหา่ วหนั หน้ากลบั ไปมองบา้ ง กพ็ บว่าหมอผู้เฒา่ คนนันได้มา
ถึงตัวแลว้ เขายนื มอื มาคว้าแขนขา้ งหนึงของนางไวไ้ ด้ทนั  
 
“เจา้ ...ทําไมถึงไมต่ าย? ทาํ ไมเจ้าถึงไม่ตาย?” เขาตะโกนเสียงดัง
ดว้ ยสีหน้าท่าทางประหลาดใจ “ใครช่วยชีวิตเจ้า? ใครช่วยรักษา
ใหเ้ จ้าจนหายดี? ใครกัน!” 
 
เรืองทีเกดิ ขึนในจวนตงิ ซโี หว ฉีเยว่ยังไม่ร ู้
 
วนั นีเปนวันทผี บู้ าดเจ็บคนนันตอ้ งตดั ไหม ถงึ ฉีเยว่ตดั สินใจว่า
จะไมแ่ สดงฝมือทางดา้ นการรกั ษาแลว้ แต่นางกอ็ ดมาดูไม่ได ้
 
เมือเห็นนางเขา้ มา ผบู้ าดเจ็บคนนันกก็ ระโดดลงมาจากเตียง 
 
“แมน่ างฉี ทําไมเจ้าหายไปนานเลย?” เขาเอ่ยดว้ ยท่าทางทงั
ประหลาดใจและดีใจแลว้ ยังแฝงดว้ ยความรู้สึกเสียใจอย่บู ้างเลก็
น้อย 
 
ก็ไมไ่ ดน้ านมากขนาดนันหรอก ฉีเยว่สังเกตคนเจบ็ อย่าง
ละเอียด 
 
“ใชไ้ ด้ ไมเ่ หน็ หน้าไมก่ วี นั ดูมีชีวติ ชวี ามาก รา่ งกายดขี ึนแล้วจรงิ ๆ

” นางเอย่ ยมิ ๆ ก่อนจะหันไปถามศิษย์เอกทีเดินตามมา “
อาจารย์ของเจ้าไปขา้ งนอกร?ึ ” 
 
“ใช่ ออกไปไดห้ ลายวันแล้ว โชคดที แี ม่นางฉีมา ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน
พวกเรากย็ ังไมร่ ู้วา่ จะตัดไหมกันอยา่ งไร” ศิษยเ์ อกกลา่ วขนึ มา 
 
“ออกไปรักษาคนไขน้ อกสถานทรี ?ึ ” ฉีเยว่ถามตอ่ รสู้ ึกเสียใจไม่
น้อย หลังจากนีนางคงไมค่ ่อยไดอ้ อกมาขา้ งนอกแลว้ กลวั เพียง
แตว่ า่ จะไม่มโี อกาสไดพ้ บกบั ท่านหมอหลิวอีกตอ่ ไป ท่านหมอผู้
นีสร้างความประทบั ใจให้นางเปนอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิง
เขาคล้ายกับอาจารย์ทปี รกึ ษาของนางเปนพิเศษ 
 
“อาจารย์ไม่ได้บอกขอรบั ” ศิษยเ์ อกตอบ “เขาไปหลายวันแล้ว 
บอกเพยี งแต่ว่าจะไปหายา” 
 
หลิวพเู่ ฉิงไมอ่ ยู่ ถ้าเช่นนันครังนีก็ยังเปนนางทตี อ้ งตดั ไหม 
ฉีเยว่หนั ไปหาอาหลู ทวา่ หซู านทีตาไวรบี ถามแทรกขึนมา 
 
“อาจารย์ ทา่ นตอ้ งการอะไรบ้าง?” เขาถามด้วยนําเสียงเคารพ
นบนอบ 
 
ฉีเยวม่ องอาหลูทีกอดห่อผ้าขนาดเลก็ อยใู่ นอกแวบหนึง ยามนี
ไม่จาํ เปนต้องถอื กลอ่ งปฐมพยาบาลขนาดใหญน่ ันแลว้ เพราะ
นอกเหนือจากเครืองมอื ยาทังหมดกไ็ ม่มแี ล้ว ดังนันก่อนจะ
ออกมานางจงึ ใหอ้ าหลูใชผ้ ้าห่อเอาไว ้
 
“เหล้าขาวยิงแรงยงิ ดี นําตม้ ทเี พมิ เกลอื แล้ว ผา้ ฝาย” ฉีเยว่สัง 
 

หูซานตอบรบั เสียงหนึง แล้วรีบหมนุ ตวั ไปทาํ ตามด้วยท่าทางมี
ความสุข 
 
“ทําไมเจ้ายงั ยนื อยลู่ ะ่ รีบนอนลงไปสิ” ฉีเยว่ลา้ งมอื เสร็จกใ็ ส่
ถุงมอื และผ้าปดปาก จึงพบว่าผู้บาดเจ็บคนนันยังยืนอยตู่ ลอด 
 
คนเจ็บเหน็ นางมองมากพ็ ยกั หน้าอย่างดใี จ รีบยันมือกับเตยี ง
แล้วพลิกตวั ขนึ ไปนอนอยา่ งคลอ่ งแคลว่  
 
“ความสามารถไมเ่ ลว” ฉีเยวย่ มิ ขนึ มา นีก็คอื คนทไี ดฝ้ กฝนกงั ฟู
ในยคุ โบราณรึ? 
 
ผู้บาดเจ็บทีนอนอยบู่ นเตยี งหันมามองนางพรอ้ มกบั เผยรอยยมิ
กวา้ งออกมาใหเ้ หน็  
 
หซู านรีบนําของทจี ดั เตรียมมาให้อยา่ งรวดเร็ว 
 
“เจบ็ นิดหน่อย อดทนไว้นะ” ฉีเยว่ฉีกผ้าฝายเปนชนิ แล้วแตะกับ
เหล้าจนเปยกชุ่ม เอย่ ปลอบคนเจบ็ ด้วยสีหน้ายิมแยม้  
 
ส่วนผบู้ าดเจ็บก็ไม่ละสายตาออกจากใบหน้านางเลยแม้แตน่ ิด
เดียว 
 
“แค่มองแมน่ างฉี…” เขาอ้าปากจะกล่าวขนึ มา ทว่ามีมือขนาด
ใหญข่ า้ งหนึงยืนมาปดปากเขาไดท้ ัน คําพูดทีเหลอื จึงกลายเปน
เสียงอู้อ ี
 
“แม่นางฉี ไมเ่ ปนไร เจา้ เด็กคนนีไม่กลวั เจ็บหรอก เชิญตาม

สบายเลย” ชายรา่ งสูงใหญ่หวั เราะแล้วกล่าวขนึ มา ในขณะทีใช้
มอื ปดปากน้องชายตนเองไว้แน่น 
 
รอยยมิ ของฉีเยว่ถูกผ้าปดปากบดบงั เอาไว้ จงึ เห็นเพียงดวงตา
ทโี ค้งดงั จนั ทรเ์ สียว นางไม่ได้พูดอะไรอีก เพยี งก้มหน้าลงแล้ว
เริมทาํ การฆ่าเชือ หญิงสาวใช้แหนบและกรรไกรสับเปลยี นกัน
ไปมา 
 
ภายในห้องสงบเงียบ ไดย้ ินเพยี งเสียงสูดปากจากความเจ็บ
ปวดของคนเจบ็ ในบางครงั สายตาของทกุ คนลว้ นจับจอ้ งไปยัง
มือทังสองขา้ งทสี ับเปลยี นกรรไกรกับแหนบอยา่ งรวดเรว็  
 
เปนมือเรียวบางทีชา่ งคล่องแคล่วและชํานาญ… 
 
บทที 58 ช่วยเหลอื  
 
เมอื ฉีเยว่เดนิ ออกมาจากประตใู หญ่ของเชียนจินถงั กห็ นั กลับ
มามองทุกคนทอี อกมาส่ง 
 
“ถา้ เชน่ นันก็ลาก่อน” นางยมิ พรอ้ มกับโบกมือให ้
 
“แม่นางฉีเดนิ ทางดีๆ นะขอรับ” ศิษย์เอกและบรรดาเด็กฝกงาน
ทอี อกมาส่ง พากนั ทาํ ความเคารพอย่างนอบน้อม 
 
พอพวกเขาคอ้ มตวั ลง ฉีเยวจ่ งึ มองเห็นผูบ้ าดเจบ็ ทอี ยู่ดา้ นหลงั  
เขาถกู ชายร่างสูงใหญด่ งึ เอาไว้อยู่ อยากจะตามออกมาแตก่ ท็ ํา
ไมไ่ ด ้
 

“แม่นางฉี แมน่ างฉี ขา้ ชือวา่ เจียงไห่...” เขาไดแ้ ตโ่ บกไมโ้ บกมือ
ใหฉ้ ีเยว่พร้อมกับตะโกนบอกชือตัวเองเสียงดงั  
 
ฉีเยว่ส่งยมิ กลบั ไปให้ จากนันกพ็ ยกั หน้าให้ศิษยเ์ อกและคน
อืนๆ อกี ครัง ก่อนจะจับมือของอาหลูพลางกา้ วขนึ ไปบนรถม้า 
 
ตอนทีรถมา้ จะวิงเขา้ ทางประตดู ้านขา้ ง ก็ถูกผ้เู ฒ่าคนหนึงเข้ามา
ขวางเอาไว ้
 
เพราะว่าผู้เฒ่าคนนีเปนผู้ทที ุกคนในจวนต่างก็รจู้ กั เขาจึงไมไ่ ด้
ถกู ขับไล่ออกไป 
 
ทวา่ ถงึ เขาจะไม่ได้ถูกขบั ไล่ แต่ว่าบ่าวรบั ใช้ชายรวมไปถึงบรรดา
บ่าวอาวโุ สทีออกมารอรับฉีเยว่ก็ยงั ขวางเอาไว้ ไมย่ อมใหเ้ ขา้
ประชิดตัวหญงิ สาวได ้
 
“ฮูหยินน้อย ฮหู ยินน้อย ขา้ ขอถามท่านสักประโยค ขอรอ้ งท่าน
ให้ขา้ พดู สักประโยคเถอะ ถา้ ไมอ่ ย่างนันข้าคงตายตาไม่หลบั ” 
หมอผูเ้ ฒ่าตะโกนขนึ มาดว้ ยนําเสียงแหบแหง้  
 
เสียงทดี ังขนึ มาทาํ ใหฉ้ ีเยวเ่ ปดผ้ามา่ นรถม้าออกมาดู ในตอน
แรกนางยงั จําไมไ่ ดว้ ่าผเู้ ฒา่ ทขี วางอยูเ่ บอื งหน้ารถมา้ กค็ ือหมอผู้
เฒ่าทเี คยพบในวนั นัน 
 
“ฮูหยนิ น้อย ฮูหยนิ น้อย ทา่ นยงั จําข้าไดห้ รอื ไม่? ผทู้ ดี อู าการ
ปวยให้บา่ วรบั ใชข้ องทา่ นกลางดกึ วนั นัน...” ผู้เฒ่าเห็นใบหน้า
ฉีเยวก่ ร็ ีบโบกไม้โบกมอื พรอ้ มกบั ร้องตะโกนขนึ มาอกี ครงั  
 

“ท่านคือหมอคนนันหรอื ” ฉีเยว่มองเขา ในใจพอจะเดาออกแลว้
ว่าเกดิ อะไรขึน เอาเถอะในเมอื เขากม็ าแล้ว ยามนีใบหน้านางจึง
เปลยี นเปนดใี จระคนประหลาดใจ “กําลังอยากจะขอบคณุ ท่าน
พอดเี ลย” 
 
ผ้เู ฒา่ ประหลาดใจกับคาํ พดู ของนาง คําพดู ทเี หลือจึงติดคา้ งอยู่
ในลําคอ 
 
“ข้า?” เขาถามอย่างตะลึงงนั  
 
“ใช่แลว้ ” ฉีเยวย่ ิมออกมาด้วยความจรงิ ใจ “วนั นันก็เห็นกนั แลว้
วา่ บา่ วรบั ใชข้ องขา้ คงไมส่ ามารถมีชวี ิตอยูต่ อ่ ไปได้ พวกเรากเ็ ลย
ทาํ ตามคําพูดของทา่ นทีบอกใหก้ ราบไหวห้ มอเทวดาเปยนเชวยี  
ข้ากบั บา่ วรับใช้ในเรอื นกราบไหว้กันทงั คนื ปรากฏวา่ บ่าวรับใช้ผู้
นันดขี ึนจรงิ ๆ” 
 
อะ…อะไรนะ? 
 
หมอผเู้ ฒ่าเบิกตาโพลง 
 
“ข้าพูดตลอดเวลาเลยว่าต้องใหร้ างวัลแก่ท่านแตก่ ย็ ่งุ จนลมื ไป 
อาหลู รบี เอาเงนิ มา” 
 
อาหลูตอบรบั แลว้ ลงจากรถ พร้อมกับแกะถงุ เงนิ ทีอยบู่ นตัวมอบ
ให้ผเู้ ฒ่าคนนันไปหมด 
 
“ไม่ใช.่ ..ฮูหยนิ น้อย ทา่ นคงจะพดู เล่นใชไ่ หม?” ในทีสุดเขาก็
ดึงสติกลบั มาได้แล้วร้องขนึ มา ทว่าเบอื งหน้ายังมเี งาของฮูหยิน

น้อยอีกทีไหนกนั  
 
รถมา้ ของฉีเยวไ่ ดว้ ิงเขา้ จวนโหวไปแล้ว ประตูข้างปดลงชา้ ๆ 
เหลือเพยี งเขาทยี ืนถือถงุ เงนิ ถงุ หนึงอย่างเหมอ่ ลอยอยู่ทเี ดมิ  
 
“นีเปนไปไมไ่ ด้ เปนไปไมไ่ ด้…” หมอผู้เฒา่ เอย่ พึมพํากับตวั เอง
ด้วยใบหน้าไมอ่ ยากจะเชอื  
 
เมือรถมา้ เขา้ มาในจวนโหวแลว้ ฉีเยว่กล็ งจากรถแลว้ เดินไปทาง
เรือน 
 
ขณะทีอยบู่ นทางเดินนางกไ็ ดย้ นิ เรืองของอาหา่ วในวนั นี 
 
“…หมอผู้เฒ่าคนนันดึงอาหา่ วไมป่ ล่อยเลยเจ้าคะ่ สงสัยเขาจะ
สติฟนเฟอนไปแล้ว ตอ้ งให้บ่าวอาวุโสสีห้าคนช่วยกนั ถึงจะลาก
เขาออกมาได้” เชวียจือรบี เล่าเรืองราวให้ฉีเยวฟ่ ง นําเสียงบง่
บอกถงึ ความขบขัน 
 
ตอนทีได้ยนิ ว่าอาห่าววิงออกไปหยอกล้อท่านหมอผู้นัน สีหน้า
ของอาหลกู ด็ เู ครง่ ขรึมทนั ท ี
 
ทวา่ ฉีเยว่กลับมีสีหน้าทา่ ทางเปนปกต ิ
 
“อ้อ? เขาบอกว่าอาห่าวควรจะตายแล้วรึ? ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่
อยา่ งนันรึ?” นางเอ่ยเหมอื นไม่ใส่ใจ 
 
“กใ็ ชน่ ่ะสิเจ้าคะ บา้ ไปแล้วจริงๆ คนยังดีๆ มาบอกวา่ ไม่ควรมี
ชีวิตอย่ไู ด้อยา่ งไร” เชวียจอื เอย่ เสียงกลวั หวั เราะ บรรดาบ่าว

อาวโุ สทีตดิ ตามมาดว้ ยตา่ งกพ็ ากนั ยมิ พรอ้ มกับพยกั หน้าเห็น
ด้วย 
 
“หมอผู้นีเปนอะไรไปแลว้ ?” ฉีเยว่ส่ายหน้ายมิ ๆ “ไปเปลียนหมอ
อกี คนมา” 
 
“ตอนนีกใ็ หอ้ อกไปแล้วเจา้ คะ่ ” เชวยี จอื รบี ตอบ “ขา้ บอกโซวมา
มาแล้วว่าใหเ้ ลอื กมาใหมส่ ักคน นางใหค้ นไปจดั การแลว้ ส่วน
คณุ หนูสามข้าไดไ้ ปบอกด้วยตัวเองแล้วเจา้ คะ่ คาดวา่ อกี สักครู่
หมอคนใหมค่ งมาแลว้ ” 
 
ฉีเยว่มองเชวยี จอื แล้วเอย่ ชม 
 
“ทาํ ไดไ้ ม่เลว” 
 
“เปนเพราะฮูหยินน้อยทีสังสอนมาอยา่ งดีเจ้าคะ่ ” เชวยี จอื
ทําการคารวะเพอื แสดงความขอบคณุ ดว้ ยใบหน้ายมิ แย้ม 
 
ทงั สองพูดคยุ กนั จนกระทังเดินมาถงึ เรือน มบี ่าวอาวุโสหลายคน
รอรายงานอย่นู านแล้ว พอพดู ธุระเสรจ็ สินกม็ คี นทดี แู ลดา้ น
บัญชียนื ตารางทีแสดงบญั ชกี ารเงินประจําเดือนทฉี ีเยว่ตอ้ งการ
มาให้ เพราะว่าอกี ฝายไมเ่ คยทาํ เรอื งนีมาก่อน ถึงฉีเยวจ่ ะแนะนํา
วธิ กี ารลงรายการแลว้ แตก่ ็ยังมจี ุดทีต้องแก้ไขอยดู่ ี นางจงึ
อธบิ ายใหฟ้ งอีกครงั ด้วยความอดทน เมือจัดการงานเสรจ็ สิน
นางก็ให้บ่าวทังหมดออกไป เหลอื เพยี งอาห่าวและอาหลใู นห้อง 
 
อาหลซู กั อาหา่ วถึงเรอื งทีเกิดขนึ ในวนั นี 
 

“…ขา้ ไมไ่ ดบ้ อกอะไรเลย แคย่ ืนยนั วา่ เปนเพราะข้าโชคดีเพยี ง
อย่างเดยี ว แตไ่ มร่ ูว้ ่าหมอผนู้ ันเอาคําพูดมาจากไหน ยังยนื กราน
วา่ ตอ้ งมคี นรกั ษาข้าจนหายดีอย่างแน่นอน” อาห่าวกม้ หน้าเลา่
ตามตรง “ทังหมดเปนเพราะข้าไมด่ เี อง ไม่ควรไปหยอกล้อหมอ
ผูน้ ัน…” 
 
พอฟงจบอาหลกู ็จิมนิวไปทีหวั เดก็ สาวหลายต่อหลายครังด้วย
ความโมโห จากนันก็ยนื มือไปดึงอาห่าวใหค้ ุกเข่าลง 
 
“เคยสังเคยสอนทาํ ไมไมร่ ู้จักจาํ !” ครงั นีอาหลูโกรธขึนมาแล้ว
จรงิ ๆ ตวั เองก็คกุ เขา่ ตามไปด้วย นางกม้ หน้าคาํ นับใส่ฉีเยวเ่ อย่
ดว้ ยนําเสียงจรงิ จงั “เชิญฮูหยนิ น้อยไลอ่ าหา่ วออกไปเถอะ
เจา้ ค่ะ บ่าวรบั ใชผ้ ูน้ ีไม่สามารถอยู่ทนี ีไดอ้ ีกแล้ว” 
 
“ฮหู ยนิ น้อย พีหลู ข้าไม่กลา้ อีกแล้ว ยกโทษให้ขา้ สักครงั เถอะ” 
อาหา่ วตนื ตกใจทนั ที นางกม้ หน้าร้องไห้ คํานับไม่หยดุ  
 
คราวนีฉีเยวไ่ ม่ไดย้ มิ แลว้ ใหพ้ วกนางลกุ ขนึ มาเหมอื นทุกครงั แต่
นางมสี ีหน้าเหมอื นกาํ ลงั คิดบางอยา่ งอย ู่
 
“อาห่าว ความจรงิ แลว้ เปลียนตาํ แหน่งหน้าทีกไ็ ม่เลวนะ” นาง
กลา่ วขึนมา 
 
อาหา่ วตกใจยกใหญ่ เงยหน้ามองฉีเยวด่ ้วยสีหน้าซีดเผือด 
 
“ฮูหยนิ น้อย..” เด็กสาวร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ 
 
อาหลกู ลับเดาใจฉีเยว่ออกในชวั พริบตา 

 
“อาหา่ ว ฮหู ยนิ น้อยหวังดกี ับเจ้า” นางกลา่ วขนึ มาด้วยนําเสียง
แผ่วเบา “เจ้าไปเถอะ” 
 
อาหา่ วมองฉีเยว่ดว้ ยใบหน้าอาบนําตา พร้อมกับกัดริมฝปากลา่ ง
ก้มหัวลงคาํ นับช้าๆ 
 
“อาหา่ ว ฟงคําพูดของฮูหยนิ น้อย” นางเอย่ เสียงสะอกึ สะอืน 
 
วนั ตอ่ มา 
 
ตอนทีอาห่าวหวีผมให้ฮหู ยินน้อย เพราะไม่ทนั ระวงั จึงทาํ หวี
หยกตกแตก ฮูหยินน้อยโกรธมากจึงตําหนินางไปหลายประโยค 
ทวา่ อาห่าวกลบั เถยี งทําให้ฮหู ยินน้อยยิงโมโห 
 
“หลงั จากหายปวยแลว้ กค็ วรออกไปพักรักษาตวั ใหด้ ”ี ฮูหยิน
น้อยเอ่ยทงิ ท้าย 
 
ขา่ วทแี พร่กระจายออกไปทาํ ใหบ้ รรดาเดก็ รับใช้และบ่าวอาวุโสใน
จวนตา่ งก็ประหลาดใจ 
 
“เดมิ ทอี าห่าวผนู้ ีกโ็ อหังอวดดีและกําเรบิ เสิบสาน ควรจะไลอ่ อก
ไปตงั นานแล้ว...” 
 
“ตอนแรกอาห่าวปวยอยู่ ถงึ แมข้ ณะนีจะดขี ึนมากแล้ว แต่ยงั ไม่
ยอมทาํ งานอะไรเลย บ่าวรบั ใช้ทุกคนตา่ งกร็ ู้เหน็ แตล่ ะวนั นางไม่
นังกน็ อนอยใู่ นเรือน ทําตวั เหมือนกับเปนคุณหนูอย่างไรอยา่ ง
นัน ฮหู ยนิ น้อยเก็บนางไวจ้ ะมปี ระโยชน์อะไร…” 

 
“ใช่แล้ว เมอื รวมกับทีหมอผนู้ ันบอกว่านางต้องตายอยา่ ง
แน่นอน ฟงแลว้ ไมเ่ ปนมงคลอยา่ งมาก ฮูหยินน้อยไมเ่ กบ็ นาง
เอาไว้แน่…” 
 
“แต่ทขี ้าเหน็ น่ะเปนเชวยี จอื ทนี ับวนั จะยิงร้ายกาจ หากอาห่าวไป
แลว้ ..” 
 
คาํ พูดวพิ ากษ์วจิ ารณต์ ่างๆ นานามีมาไม่ขาด ทว่าหลังจากอาห่า
วออกจากเรือนของฮหู ยนิ น้อย นางก็ไม่กนิ ไม่นอนร้องไห้อยู่
หลายวนั จึงไม่คอ่ ยมคี นเอย่ ถงึ นางอีก บา่ วรบั ใช้ทีอยู่ใกลช้ ิดเจ้า
นายเมอื มอี าํ นาจกต็ อ้ งมีหมดอํานาจ นีเปนเรืองทพี บเหน็ กนั อยู่
บ่อยๆ สําหรับทุกคนในจวนจึงไม่มีอะไรทีแปลกประหลาด 
 
“ฮูหยนิ น้อย โซวมามาถามวา่ จะคัดเลอื กบ่าวรบั ใชค้ นไหนมา
แทนตาํ แหน่งทีวา่ งของอาหา่ วเจ้าคะ” เชวยี จือถามขึนมา 
 
ฉีเยวย่ ืนพงิ อย่ขู า้ งหน้าตา่ งอย่างเหนือยหน่าย มองใบไมท้ เี รมิ
เปลยี นเปนสีเหลืองอยใู่ นเรือนอยา่ งใจลอย นางรู้สึกว่าใช้ชวี ติ ที
นีมานานมากแล้ว ควรจะกลับไปเรอื นชิวถงหยวนเสียที มาถึง
ตอนนีกน็ ่าจะกลับไปได้แลว้ ... 
 
เชวยี จือถามซาํ อีกสองครงั นางจึงหนั หน้ามา 
 
“ไมต่ ้อง คนยงั พอใชง้ าน ไมต่ ้องเพมิ แล้ว” 
 
ไมจ่ าํ เปนตอ้ งลากคนเข้ามาอีกแลว้ เพราะไม่รู้ว่าตอนทีนางจาก
ไป บรรดาบ่าวรบั ใชท้ ีก่อความวนุ่ วายพร้อมกบั นางในชว่ งทีผ่าน

มานีก็ไมร่ ู้ว่าจะโชคดหี รือโชครา้ ย หากจะน้อยลงไปสักคนกใ็ ห้
น้อยไปเถอะ 
 
“ทําเชน่ นันไดอ้ ย่างไรเจา้ ค่ะ” เชวียจือเดินถอื ถ้วยชาเขา้ มาให ้
 
“ทําไมจะทําไม่ได้” ฉีเยว่รบั ถว้ ยชามาพรอ้ มกบั ส่งยมิ ให้ “มีพวก
เจา้ แคไ่ ม่กีคนกพ็ อแลว้ ทาํ ไม? เจา้ กลัวตวั เองจะเหนือยงันร?ึ ” 
 
“ไอ้หยา ฮูหยนิ น้อยพูดอะไรเจ้าคะ จะใหบ้ า่ วตอบวา่ อย่างไรกนั ” 
 
“เจ้ากต็ อบว่า เอาเบียเลียงของอาห่าวใหข้ า้ ขา้ คนเดยี วทํางาน
ถงึ สองคน แบบนีคนก็ไม่ขาดแล้ว” 
 
“ฮูหยินน้อยกล้าให้จริง ขา้ กก็ ล้ารับเจา้ ค่ะ” เชวยี จอื เอย่ ทีเลน่ ที
จริง 
 
ขณะทีสองนายบา่ วกําลงั พูดคุยกนั อยู่ หลานเอ๋อกเ็ ขา้ มา
รายงาน 
 
“ฮหู ยนิ น้อยเจ้าคะ บา่ วรับใชข้ องอนุโจวมาส่งขนมให้เจา้ คะ่ ” 
นางเอย่ ขนึ พรอ้ มกับมีบา่ วรับใชใ้ บหน้ายมิ แยม้ ตดิ ตามมาขา้ ง
หลังด้วยคนหนึง 
 
“ฮูหยนิ น้อยเจา้ คะ นีเปนขนมอบใหมท่ ีอนุโจวให้ข้านํามามอบ
ใหท้ า่ นเจ้าค่ะ นางคิดว่าฮูหยินน้อยน่าจะชอบ” บา่ วรบั ใช้ผู้นัน
เอย่ พร้อมกับเดนิ มาหา 
 
เนืองจากตอนนีอาหลูไมไ่ ดอ้ ยูใ่ นหอ้ งด้วย จึงไมม่ ีคนแนะนําว่า

บ่าวคนนีเปนใคร ฉีเยวไ่ ดแ้ ต่มองประเมนิ แล้วสรุปวา่ เปนบ่าวรับ
ใชข้ ันสองจากเสือผา้ ทสี วมใส่ 
 
บรรดาอนุของตงิ ซโี หวอย่างมากก็มบี า่ วรับใชข้ นั สองได้เพียง
หนึงคน และไม่มคี ุณวฒุ มิ ากพอทีจะมบี ่าวรบั ใช้ใหญ ่
 
“ขอบคณุ อนุโจวมาก” ฉีเยว่เอ่ย อาหลูเคยอธบิ ายกฎระเบียบให้
ฟงว่า นางไม่ตอ้ งมีท่าทีเกรงใจกับอนุมากเกนิ ไป แคป่ ฏิบัติ
ธรรมดากพ็ อแล้ว ดังนันนางจงึ ไมไ่ ดล้ ุกขนึ มารับเอง 
 
เมือเหน็ เชวยี จอื ยืนมอื ไปรบั ขนม ในสายตาของบา่ วรบั ใชผ้ นู้ ันก็
ปรากฏความแปลกใจขึนมาแวบหนึงแต่กป็ กปดไว้ได้อยา่ ง
รวดเรว็ นางกวาดตามองไปรอบห้องเหมอื นกบั ว่ามีบางเรอื งที
ต้องการจะพูด 
 
“หลานเอ๋อ ไปห่อขนมหวานของพวกเรามาให้อนุโจวชิมสัก
กลอ่ ง” ฉีเยว่สัง 
 
หลานเอ๋อตอบรบั แลว้ เดินออกไป ทว่าเชวยี จอื กลบั ไม่ได้ขยับ 
 
“มคี าํ พูดอะไรกพ็ ูดเถอะ” ฉีเยวม่ องบ่าวรบั ใช้ผ้นู ันแลว้ เอย่
อนุญาต 
 
เชวียจอื ผนู้ ีกลายเปนคนสนิทของฮหู ยนิ น้อยแล้วจริงๆ รึ? อาจิ
นมองดว้ ยความแปลกใจแลว้ เอ่ยเสียงอ่อนน้อม 
 
“คอื แบบนีเจา้ คะ่ อนุโจวร้มู าว่าฮูหยินน้อยขาดกาํ ลงั คน นางจึง
เกรงว่าเวลาฮหู ยินน้อยตอ้ งการเรยี กคนมาใช้งานก็อาจจะไม่

สะดวก จงึ ให้บ่าวมาบอกว่าสีเหมยทที ํางานในโรงครวั เปนผูท้ ี
ฉลาดคล่องแคลว่ และวอ่ งไวคนหนึง ถา้ อย่างไรฮหู ยินน้อย
สามารถเรยี กตวั มาลองใช้งานก่อนได้นะเจา้ คะ” 
 
ฉีเยว่รสู้ ึกประหลาดใจอยูบ่ ้าง อนุโจวเอ่ยปากอยา่ งเปนกันเอง
เช่นนี แสดงว่านางมคี วามสัมพนั ธท์ ีไม่ธรรมดากบั เจ้าของร่างนี
งันหรือ? อกี ฝายจะช่วยนางอีกครงั จรงิ ๆ ร?ึ หรอื บางทีอาจจะมี
ผลประโยชนบ์ างอย่างรว่ มกันก็เลยมาช่วยเร็วขนาดนี? 
 
ในขณะทีนางกาํ ลงั ครนุ่ คดิ อยใู่ นใจ บนใบหน้าก็เผยรอยยมิ ก่อน
จะพยกั หน้าให ้
 
“ขอบคณุ อนุโจวทเี ปนห่วงอยตู่ ลอดเวลา ข้าจดจาํ เอาไว้แลว้ ” 
 
อาจนิ มาทําภารกิจของตนเสรจ็ กข็ อตัวลาแลว้ เดินจากไป 
 
“ข้าไม่เคยได้ยนิ ชอื สีเหมยผู้นีเลย ฮหู ยนิ น้อย ให้บ่าวไปสืบสัก
หน่อยดไี หมเจา้ คะ?” เชวยี จอื ทอี ย่ดู ้านขา้ งรบี เสนอตวั  
 
ทวา่ การสืบเรอื งคนอนื ปกตแิ ล้วฉีเยวจ่ ะไมม่ อบหมายใหเ้ ช
วยี จือทาํ นางจึงบอกว่า 
 
“เรืองการตรวจสอบจํานวนของในคลงั สมบตั สิ ําคญั กว่า เรือง
เล็กเช่นนีใหห้ ลานเออ๋ ไปทาํ เถอะ” 
 
เชวยี จอื ตอบรบั อย่างดีใจ การตรวจสอบจํานวนของในคลงั
สมบัตจิ ะตอ้ งได้รบั การประจบเอาใจจากบรรดาบา่ วคุมงานเหลา่
นันแน่ๆ ดีกวา่ การไปสืบข่าวเปนไหนๆ 

 
“อนุโจวเปนหลานสาวของฮูหยนิ ผู้เฒ่า เปนบุตรสาวอนุของ
น้องชายตา่ งแม่ของฮูหยนิ ผูเ้ ฒา่ ” อาหลเู ลา่ ใหฉ้ ีเยว่ฟง “เมือ
ก่อนนางไดร้ ับความสําคญั จากฮหู ยินผเู้ ฒา่ เปนอย่างมาก นา
งกับฮูหยนิ น้อยกน็ ับว่าคนุ้ เคยสนิทสนมกันเปนอย่างดเี จ้าคะ่ ” 
 
“อ้อ...” ฉีเยวส่ ่งเสียงอยา่ งเขา้ ใจ นึกถึงหญิงทมี ีรูปโฉมงดงามผู้
นันทีช่วยเหลอื ตัวเองในงานวนั ไหวพ้ ระจันทร์แลว้ พยกั หน้า
น้อยๆ 
 
นางเปดสมดุ รายชอื อ่านประวตั สิ ีเหมย บา่ วรับใช้คนนีอายรุ าว
สิบเจ็ดสิบแปด เปนลกู สะใภข้ องบา่ วอาวโุ สขันสามคนหนึง เพงิ
จะเขา้ มาทาํ งานในจวนโหวไม่นาน จากนันกห็ นั ไปถามหลานเอ๋
อถึงเรืองทีสืบมาได ้
 
“การพูดจาคลอ่ งแคล่ว เพยี งแตม่ ีนิสัยตดิ การพนันอย่บู า้ งเจา้ คะ่
” หลานเอ๋อตอบอยา่ งกระชับได้ใจความ 
 
เดิมทฉี ีเยวก่ ไ็ ม่ได้มคี วามคิดจะเพิมคน ยิงเมือไดอ้ า่ นประวัติและ
วยั ของบา่ วรบั ใชผ้ ้นู ีแล้วก็ไม่คอ่ ยอยากจะเรยี กใช้ ยงิ ได้ยนิ ว่ามี
นิสัยติดการพนันกย็ ิงไมเ่ ข้าตา ดงั นันเมอื ผ่านไปสองวนั นางจึง
บอกว่าจํานวนคนในจวนมไี ม่มาก ควรจะใช้วธิ โี ยกย้ายสับ
เปลยี นหน้าทจี ะดีกว่า แต่อาจทาํ ใหบ้ ่าวรับใชส้ ามคนทีอยู่ข้าง
กายตอ้ งเหน็ดเหนือยกันอยู่บ้าง จึงจะนําเบียเลียงของบ่าวรับใช้
ขันสองทวี า่ งอยู่เพิมใหบ้ า่ วรับใชท้ งั สามคนนีแทนเปนอนั จบ
เรอื ง 
 
บทที 59 จดั การราบรนื  

 
เมืออนุโจวกบั อาจินไดร้ ูข้ ่าว ตา่ งกต็ กใจเปนอยา่ งมาก 
 
อนุโจวคาดไมถ่ ึงว่าฉีเยว่จะไม่ใชค้ นทตี ัวเองแนะนําให้ โดย
เฉพาะอย่างยิงหลังจากทีฉีเยว่ประกาศจึงค่อยให้คนมาบอก ผู้ที
อีกฝายส่งมาเปนบา่ วรับใช้ขันสอง บ่าวคนนันเพียงแจ้งว่าฮู
หยินน้อยฝากมาขอบคณุ ส่วนคําพดู ทีเหลอื กเ็ หมอื นกบั
ประกาศทตี นรูม้ ากอ่ นหน้าแล้ว 
 
“นางคิดว่ามีนายทา่ นกบั เสียวโหวเหย่คอยหนุนหลัง กเ็ ลยปก
กล้าขาแข็งอยา่ งนันร?ึ แม้แต่ข้ากไ็ มส่ นใจแล้วงนั ร?ึ นางคงไดใ้ จ
จนโงไ่ ปแลว้ กระมัง” อนุโจวยิมเหมอื นไม่แยแส ทวา่ มือกลับจบั
ถว้ ยชาแน่น 
 
ทวา่ ฉีเยวไ่ มไ่ ด้คิดมากขนาดนัน เหตุผลทีนางเขา้ มาดแู ลเรืองใน
จวนก็เพยี งเพอื ใหต้ ัวเองได้ใช้ชวี ติ ได้อยา่ งสุขสบายขึนอกี หน่อย 
และเพือให้คนอนื ๆ ไม่สามารถลงมอื กบั นางและคนใกลช้ ดิ ได้
ตามอาํ เภอใจ หญิงสาวรู้ดีว่าเมือนางพาตัวเองมาถึงจุดนีก็ยากที
จะถอยกลบั เหมอื นกับทนี างเคยพดู เอาไว้ นับตังแตต่ วั เองหยิบ
ยืมอํานาจของเสียวโหวเหย่และติงซโี หวมาแลว้ วันเวลาของพวก
นางกไ็ มอ่ าจสงบราบอืนไดอ้ กี ต่อไป 
 
เหตุการณย์ งุ่ ยากเรืองแรกเริมจากข้าวตม้ เพยี งถว้ ยเดียวทที ําให้
คณุ หนูสามถึงกบั ทะเลาะกบั บา่ วรับใช้และคนของห้องครัว ตาม
มาด้วยจาํ นวนสิงของในคลงั ตามบญั ชีกบั ของทีมอี ยจู่ ริงไม่
สอดคลอ้ งกนั ทาํ ให้บา่ วรบั ใชข้ องนางกลมุ่ หนึงเกอื บจะไดต้ บตี
กับบา่ วอาวโุ สทดี แู ลคลงั เกบ็ ของแล้ว และทกุ ครงั ทีเกดิ เหตุขนึ
โซวมามาก็จะบอกปดมาทีนางเหมือนไมใ่ ส่ใจ เรอื งราววนุ่ วายมี

เปนระลอกจนเรือนของฉีเยว่คกึ คกั ราวกบั อยใู่ นเทศกาลปใหม่
อย่างไรอย่างนัน 
 
ถงึ แมว้ า่ ฉีเยวจ่ ะแกไ้ ขปญหาแตล่ ะเรืองได้อย่างรวดเรว็ ก็ยังถูก
ติงซีโหวเรียกตัวไป เพราะได้เกิดเรืองทีมสี ่วนเกยี วขอ้ งไปถงึ คน
ขา้ งกายของเขาแลว้  
 
“ถา้ หากเจา้ ไมเ่ ข้าใจอะไร ก็ถามทา่ นแม่ใหม้ ากๆ” ตงิ ซโี หวบอก
ดว้ ยสีหน้ายมิ แย้ม 
 
“เจ้าค่ะ” ฉีเยวต่ อบรบั พอเงยหน้าขนึ กเ็ ห็นโหวฮูหยนิ นังอยู่
ขา้ งๆ ติงซโี หวด้วยทา่ ทางเหมอื นกําลังเขา้ ฌานอยู่ ไมไ่ กลกันมี
อนุจูทใี ชผ้ า้ เชด็ หน้าเช็ดนําตา และอนุโจวทีกาํ ลงั รินนําชาให ้
 
“ฮหู ยนิ น้อยอยา่ โทษวา่ ขา้ เรืองมากเลยนะเจ้าคะ” อนุจเู อ่ยเสียง
สะอกึ สะอืน “ข้าก็ไม่รวู้ า่ ตวั เองเปนอะไรไปแลว้ อยู่ๆ ก็อยากกนิ
ปลานึง ขา้ เพิงจะเขา้ มาอย่ทู ีนีจงึ ไมร่ กู้ ฎระเบยี บในจวน กเ็ ลย
ไม่รวู้ ่าตวั เองไมส่ ามารถเพมิ รายการอาหารได้...” 
 
พอได้ยนิ ประโยคนี สีหน้าของตงิ ซโี หวก็แยล่ งกวา่ เดิม 
 
“เยวเ่ ออ๋ กฎระเบยี บเปนสิงทีคนกาํ หนด ไม่ใชก่ ฎตายตัว จงึ
สามารถเปลยี นแปลงได้ ทีนีเปนจวนของพวกเรา ไม่ใช่ท้องพระ
โรงในราชสํานัก” เขารับถ้วยชามาจากอนุโจวพร้อมกบั กลา่ วขึน
มาอยา่ งช้าๆ 
 
ถงึ แมเ้ บืองหน้าคือสะใภท้ ีเปนหญงิ งามคนหนึง แตใ่ นเมอื คนที
ปรนนิบตั ริ บั ใชใ้ กลต้ ัวได้รับความไมเ่ ปนธรรม เขาทเี ปนบุรุษจึง

เสียหน้าอยูบ่ ้าง ดังนันหากเทียบกบั หญงิ งามแล้วหน้าตาก็ยงั
สําคญั กว่า 
 
อนุโจวชงชาเสรจ็ แล้วกย็ ืนอยขู่ า้ งๆ อยา่ งสงบ ไมพ่ ูดไม่จาเลย
สักคาํ  
 
“เจา้ คะ่ เรืองนีเปนความผดิ ของสะใภ้เองเจ้าคะ่ อนุจูอยา่ ไดด้ ่วน
พูดเช่นนีเลย” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงนุ่มนวล “สําหรับคนทตี งั ทอ้ ง 
ความอยากอาหารจะไมเ่ หมอื นกบั เมอื กอ่ น เปนเพราะข้าสะเพรา่
เองทีลมื แจ้งพวกนางไป” 
 
อนุจยู ิมด้วยความรู้สึกน้อยใจแลว้ เอ่ยขนึ มา 
 
“เปนข้าทไี มด่ ี ทําให้คนของห้องครัวต้องลําบากแลว้ ขา้ เองก็ไม่รู้
วา่ ทาํ ไมอยๆู่ ถงึ อยากกินนันอยากกนิ นี” ขณะทพี ดู มอื นางก็จบั
ทหี น้าทอ้ งนูน สายตาจบั จ้องทีติงซีโหว 
 
“นายทา่ น ถา้ เช่นนันก็เปดหอ้ งครัวเลก็ ๆ ใหอ้ นุจใู ชค้ นเดยี วไม่ดี
กวา่ หรอื เจา้ คะ” โหวฮหู ยินทีนังเงยี บมาโดยตลอด เอ่ยปากขนึ
มาแล้ว 
 
ตงิ ซีโหวมีท่าทางลังเลอยู่ครหู่ นึงก่อนจะหันไปมองฉีเยว ่
 
หญิงสาวก้มหน้ายิมทนั ที แลว้ รีบเอ่ยขนึ มา 
 
“ทา่ นแมร่ อบคอบเหลือเกนิ เจา้ ค่ะ” 
 
“นี... นีมันไมด่ ีหรอก คนอนื กไ็ มม่ ีหอ้ งครัวส่วนตวั กนั เลย” อนุจู

มที า่ ทางตืนตกใจ สายตาทีมองติงซโี หวเปลยี นเปนขลาดกลัว “
หนําซําขา้ ยงั เปนผทู้ มี าใหม่อกี ดว้ ย...” 
 
เปนผู้ทมี าใหมแ่ ลว้ อยา่ งไร? อยดู่ ้านนอกกย็ ังมชี วี ติ ทสี ะดวก
สบายหรูหรา พอเข้ามาอยใู่ นจวนกลับไมไ่ ดร้ ับความเปนธรรมใน
เรืองกนิ อยา่ งนันหรอื ? ติงซีโหวพยักหน้าเปนการตอบตกลง 
 
โหวฮหู ยนิ ยมิ มุมปาก แล้วทาํ ตัวเข้าฌานใหมอ่ ีกครงั  
 
“ฮูหยินน้อย จริงๆ แลว้ ไมค่ วรตอบตกลงเช่นนี” 
 
อาหลกู ลา่ วขนึ มาอย่างวนุ่ วายใจ ขณะทฉี ีเยว่นังจิบชาอย่บู น
เตยี ง 
 
“ขา้ รู้ หากเอย่ ปากจัดการเรอื งนีให้อนุจูแล้ว อนุคนอนื ๆ ก็
ตอ้ งหาเรอื งอย่างแน่นอน” ผเู้ ปนนายเอย่ “แต่เวลานันอย่ตู อ่
หน้านายทา่ น ถึงอยา่ งไรขา้ กไ็ มส่ ามารถหักหน้าเขาได้หรอก” 
 
“โหวฮูหยนิ จงใจน่ะเจา้ ค่ะ เมอื ก่อนนางไมเ่ คยเอ่ยปากเรืองพวก
นีใหก้ บั ใครเลย” อาหลูถอนหายใจเฮอื กใหญ่ เอย่ ตอ่ พรอ้ ม
ใบหน้ากลัดกลมุ้ ใจ “พอเสร็จเรืองนีแล้ว คนอนื ๆ กน็ ่าจะมีข้อ
อ้างมากอ่ ความว่นุ วายเพมิ อกี ” 
 
“พวกเราจะกลวั อะไร เรอื งนันเปนนายท่านทเี อย่ ปาก หากพวก
นางต้องการหอ้ งครวั ส่วนตวั บา้ งกใ็ ห้ไปบอกนายทา่ นเอาเองสิ” 
เชวียจือเอย่ แลว้ พน่ ลมออกจากจมูก นางถอื ผ้าเชด็ หน้าปดบัง
ใบหน้าไว้ เพราะบนแกม้ ยังมรี อยฝามอื แดงเด่นชัด เปนผลมา
จากถกู คุณหนูสามตบเปนรางวลั  

 
“จะพดู แบบนีไมไ่ ด้ ถงึ นายทา่ นจะเปนนายของจวน ทว่าข้าเปน
ผดู้ ูแลจวน มหี น้าทีแบ่งเบาภาระของเขา หากเกดิ เรอื งแล้วไป
สร้างความวุ่นวายให้เขา ถา้ เช่นนันข้าจะยงั มปี ระโยชนอ์ ะไร” 
ฉีเยวเ่ อ่ย 
 
เชวียจอื พยักหน้าเหมือนเขา้ ใจ แตไ่ มว่ ายเอ่ยต่ออย่างไม่พอใจ 
 
“ถงึ จะพูดเชน่ นี ทวา่ บ่าวอาวโุ สพวกนันกท็ ําเกนิ ไปแล้ว โซวมา
มากด็ ้วย พอเกิดเรืองขนึ พวกนางก็ไดแ้ ตแ่ กล้งโง่ มีเรอื งใดก็
ผลกั มาให้ฮูหยินน้อยตลอด ในเมอื พวกนางไร้ประโยชนเ์ พยี งนี 
กป็ ลดออกไปใหห้ มดเถอะเจ้าค่ะ” 
 
ฉีเยว่ถอนหายใจดังเฮอื ก 
 
“หากปลดออกหนึงหรอื สองคนก็ยังพออธิบายได้ แตห่ ากปลด
ออกสักสิบคนกอ็ ธบิ ายลาํ บากแลว้ ” นางเอย่ พร้อมกับใชม้ อื บบี
นวดทีหน้าผาก 
 
สีหน้าเชวยี จือกับอาหลูเปลียนเปนเศรา้ หมองและหดหู่ ถึงแมฮ้ ู
หยนิ น้อยจะได้ชอื ว่าดูแลจวน แตก่ ไ็ ม่มีอํานาจทแี ท้จริง ช่าง
ลําบากเหลือเกิน หนําซาํ ตวั โหวฮหู ยินเองไม่เพียงแตไ่ ม่ชว่ ย ยัง
จงใจยยุ งใหต้ อ้ งลําบากใจ ถา้ ฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่ายังอยกู่ ็คงจะด ี
 
จงั หวะนันเองกม็ เี สียงบา่ วรับใชร้ ายงานมาจากดา้ นนอกประต ู
 
“อนุโจวมาขอพบเจ้าคะ่ ” 
 

ฉีเยว่รู้สึกประหลาดใจเลก็ น้อย อาหลูได้ยนิ ก็เดินไปรับทีหน้า
ประตดู ้วยตัวเอง ส่วนเชวียจือยงั คงยนื นิงไมข่ ยับ เพราะคดิ วา่ ก็
แค่อนุคนหนึงมาหาเทา่ นัน 
 
พอเห็นอกี ฝายเดนิ เขา้ มา ฉีเยวก่ ล็ กุ ขนึ เชือเชิญให้นังด้วยรอย
ยิม ส่วนอาหลแู ละเชวียจือก็เดนิ ออกไปอย่างรูม้ ารยาท 
 
“ในตอนนันขา้ ไมส่ ามารถชว่ ยเจ้าพูดได้ การทีเจา้ คล้อยตามคํา
พดู นายท่านนับวา่ ถกู ต้องแลว้ นายทา่ นผนู้ ีน่ะ ถงึ จะดูว่าเปนคน
ทีอารมณ์ดี แต่ความจรงิ แลว้ มนี ิสัยดอื ดึง พวกเราได้แต่คล้อย
ตาม ไม่สามารถขัดได้” อนุโจวนังตามคาํ เชิญ เอ่ยตามตรงอย่าง
ไม่อ้อมคอ้ ม ใบหน้านางบง่ บอกถึงความชนื ชม สายตาทีจับจ้อง
มาเตม็ เปยมดว้ ยความห่วงใย “ในตอนนีเจ้ารูเ้ รอื งควรไมค่ วร
มากขึนแล้วจริงๆ หากฮหู ยินผู้เฒา่ ยงั อยู่ แน่นอนว่าท่านคงต้อง
ดใี จเปนอย่างมาก” 
 
ฉีเยว่ไดท้ ราบถึงฐานะของอนุโจวแล้ววา่ อกี ฝายเปนญาติคน
หนึงของฮูหยินผู้เฒา่ ส่วนฉีเยว่ตัวจรงิ เปนผ้ทู ฮี หู ยินผ้เู ฒ่าพา
เข้ามาอยใู่ นจวนดว้ ยตนเอง ดังนันพวกนางจึงมีความสัมพนั ธ์
โดยตรงกบั ฮูหยินผเู้ ฒ่าทงั คู่ ถงึ นางจะไม่มคี วามทรงจาํ ของ
เจา้ ของรา่ งนี แตก่ พ็ อจะนึกถงึ ความสัมพนั ธ์อนั สนิทสนมกันระ
หว่างฉีเยว่กบั อนุโจวได ้
 
“ทาํ ให้อนุโจวตอ้ งเปนหว่ งแล้ว” ฉีเยว่รบี กล่าวขึนมาพรอ้ มกบั ส่ง
ยมิ ให้ พลนั นึกถึงเรืองของบา่ วรบั ใชผ้ นู้ ันในครังทีแลว้ หรือวา่
ตัวนางเองจะผดิ พลาดไป บา่ วรับใช้ผู้นันอาจจะมีบางสิงทีใชง้ าน
ได้ อนุโจวจึงพยายามแนะนําใหอ้ ยา่ งเต็มที พอนึกมาถงึ ตรงนี
หญงิ สาวกร็ ้สู ึกเสียใจอย่บู ้าง “เรืองของบา่ วรับใช้คนนันในครังที

แล้ว...” 
 
“ขาดบ่าวรับใชไ้ วใ้ ช้งานคนสองคนกไ็ มเ่ ปนไร แต่ว่าบา่ วอาวโุ ส
คมุ งานนันไม่เหมือนกัน” อนุโจวเอย่ แทรกขนึ มา จากนันกห็ ยิบ
กระดาษแผ่นหนึงออกมาจากดา้ นในแขนเสือแล้วส่งให ้
 
ฉีเยว่รับมาดู พบว่าบนกระดาษแผ่นนันเขียนรายชือคนไว้ ทงั ยงั
บอกความชาํ นาญของแต่ละคนดว้ ย 
 
“คนเหล่านีตา่ งกเ็ ปนบา่ วอาวโุ ส เปนคนของฮหู ยนิ ผูเ้ ฒา่ ” อนุโจ
วอธบิ าย 
 
ฉีเยวเ่ ขา้ ใจทนั ที “ขอบคุณอนุโจวเหลอื เกินเจ้าคะ่ ข้ารแู้ ล้วว่า
ควรจะทาํ อย่างไร” 
 
อนุโจวตบเบาๆ ทีมอื ของนาง เผยรอยยิมเอน็ ดอู อกมาใหเ้ หน็  
 
ในเวลาเดยี วกนั ภายนอกห้องก็มีเสียงครกึ ครนื ดงั ขึน 
 
“เสียวโหวเหยก่ ลบั มาแลว้ ” เสียงตืนเต้นอย่างดีอกดีใจของเช
วยี จือดังลอดเข้ามา 
 
สักพักหนึงเมือเสียงฝเท้าเปนจงั หวะผา่ นไป ก็ตามมาดว้ ยเสียง
ดังจากห้องเสียวโหวเหย่ เปนชิวเซียงทรี อ้ งเรยี กบ่าวให้นํานําเขา้
มาให้เสียงดงั ลัน 
 
ตอนทีอนุโจวไดย้ นิ เสียงเชวียจอื นางก็ยืนขนึ มาแล้วแตก่ ลบั
เหน็ ฉีเยว่ยังคงนังอย ู่

 
“ทาํ ไมเจ้าถงึ ไม่ไปปรนนิบตั ิรับใชเ้ สียวโหวเหย่เลา่ ?” นางถาม
อย่างประหลาดใจ 
 
“เขาไม่ชอบให้ข้าปรนนิบตั ริ บั ใช”้ ฉีเยวเ่ อ่ยยิมๆ 
 
อนุโจวส่ายหน้าแล้วเอย่ แนะนํา 
 
“บรุ ุษผูน้ ีปากอยา่ งใจอย่างนะ” ขณะทีพูดนางก็ยืนมือมาจบั มอื
ฉีเยว่ไว้ แลว้ เพง่ มองอย่างพินิจชวั ครู่ “เนือนุ่มๆ หอมๆ อยา่ งนี 
จะปล่อยทิงไวใ้ ห้เสียเวลาต่อไปไมไ่ ด้แล้ว” 
 
ฉีเยวถ่ กู อกี ฝายจบั มือจากนันก็ยัดห่อกระดาษให้ จึงอดรอ้ งไม่
ได้ทีจะร้องอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ 
 
อนุโจวกดมือของนางเอาไวแ้ ล้วตบเบาๆ 
 
“นีเปนกลนิ หอมทีผ้ชู ายตา่ งก็ชอบกนั เจ้านําไปใช้สิ” นางเอย่
ยมิ ๆ ก่อนจะลกุ ขนึ เดนิ ออกไป 
 
ฉีเยวแ่ บมอื แล้วเปดหอ่ กระดาษออกดู เหน็ ผงแปงสีชมพูอยู่ดา้ น
ใน นางได้กลนิ หอมเยน็ โชยมาเตะจมกู พอดมดอู ย่างละเอยี ดก็
แฝงกลินคาวอยบู่ า้ งเลก็ น้อย หลังจากดมแล้วก็รูส้ ึกรอ้ นผะผา่ ว
ทีหน้าอก เกิดความรสู้ ึกตืนเต้นอยา่ งแปลกประหลาด 
 
นีก็คงจะเปนผงปลุกอารมณห์ รอื ยาปลุกเซก็ ส์ทีใชก้ นั ในสมยั
โบราณอยา่ งนันร?ึ อนุโจวผู้นีช่างเหลอื เกินจรงิ ๆ เลย... 
 

ฉีเยวส่ ่ายหน้า จากนันกห็ ่อกระดาษกลบั เหมอื นเดมิ ก่อนจะโยน
ใหอ้ าหลทู ีเดนิ เขา้ ประตูมา 
 
“เผาทิงไปซะ” 
 
อาหลูไม่ได้ถามใหม้ ากความ รีบยดั หอ่ กระดาษเขา้ ไปในแขนเสือ
แลว้ ออกไปทันท ี
 
เหตุการณต์ อ่ มาก็เปนเหมือนทีพวกนางคาดคะเนเอาไว ้
 
หลงั จากอนุจมู หี อ้ งครัวเลก็ ๆ เปนของตนเอง ก็มีคนจาํ นวนมาก
เรมิ ยุแยงในเรอื งอาหาร เกดิ ความวุ่นวายตามมาไม่หยุด 
 
“คณุ หนูรองบอกว่าสุขภาพไม่ดี อยากจะกินอาหารออ่ นๆ…” 
 
“อนุหลิวสุขภาพไมด่ ี บอกวา่ กบั ข้าวทีห้องครวั ส่งมาใหเ้ ยน็ มาก
…” 
 
ฉีเยว่ฟงเชวยี จอื รายงานข้อมลู ทรี วบรวมมาได้ ในชว่ งเวลาสันๆ 
แค่ไมก่ ีวัน นอกเหนือจากคุณชายสามแลว้ เจา้ นายน้อยใหญท่ งั
หลายต่างก็เรียกรอ้ งอยากจะได้นันได้นี อยากจะทําแบบนัน
แบบนี รวมไปถึงคุณหนูสีทีอายแุ ค่ไม่กขี วบทยี งั ถูกแมน่ มอุ้มอยู่
ด้วย 
 
“กับข้าวของอนุ คุณชาย และคณุ หนูทงั หลายให้กําหนดเปน
จํานวนเงนิ ให้ดูว่าแต่ละคนมีมากน้อยเทา่ ไร หลังจากนันหาก
ใครตอ้ งการทําอะไรกจ็ ดั ใหแ้ บบนัน เรืองเดยี วทตี อ้ งจําไวค้ ือไม่
อนุญาตใหใ้ ช้เงินเกินกวา่ ทีกําหนด ให้ใชไ้ ดแ้ คใ่ นขอบเขต นอก

นันหากใครจะกนิ อะไร กนิ มากน้อยเท่าไร หรอื จะกินตอนไหน
ก็ตามสบายเลย” ฉีเยวส่ ังเสียงเรยี บ 
 
บรรดาบ่าวอาวโุ สคุมงานตา่ งก็อา้ งเหตุผลมาคดั คา้ น บ้างกบ็ อก
ว่าไมเ่ หมาะสมตามกฎระเบยี บ คนทสี ่งอาหารบอกวา่ กาํ ลงั คน
น้อยเกนิ กวา่ จะรับมอื ไหว คนทอี ยหู่ อ้ งครวั บอกวา่ มบี างรายการ
อาหารทที ําไมเ่ ปน ผูท้ จี ดั ซือบอกวา่ หากมีคนอยากกินอาหาร
บางรายการขนึ มาอย่างฉับพลนั อาจไมไ่ ด้จัดซือเนือและผกั ชนิด
นันเอาไว้ เสียงโตแ้ ยง้ ดงั ลนั สนันเรือนจนหลังคาแทบจะพลกิ
ออกมาทีเดยี ว 
 
“ทีพูดเช่นนีแปลว่าพวกเจา้ ทําไมไ่ ดร้ ึ?” ฉีเยวฟ่ งพวกนางเอะอะ
โวยวายมาพอสมควรแล้ว จึงวางถ้วยชาลงพรอ้ มกับถามขึน 
 
“ฮูหยนิ น้อย ไม่ใช่วา่ พวกเราหาขอ้ อา้ งมาปฏเิ สธนะเจ้าคะ แต่นี
เปนเรอื งทไี มเ่ คยมมี าก่อนเจ้าค่ะ…” บ่าวอาวโุ สคนหนึงเอย่ นํา
ขึนมากอ่ นเปนคนแรก 
 
“วันเวลาผ่านไปเรอื ยๆ ชีวิตทีผ่านไปแต่ละวัน จะพบเจอเรอื ง
เหมือนกันเสียทไี หน ทุกวนั จะมแี ตเ่ รอื งใหมๆ่ เข้ามาอยูเ่ สมอ 
หากมีเรอื งแลว้ กต็ ้องคดิ หาวิธแี ก้ไขปญหา เมือกอ่ นทําอะไรกท็ าํ
แบบตายตัวไม่รู้จักพลกิ แพลง หากกาํ ลังคนไมพ่ อก็เพิมคน หาก
ทาํ ไม่เปนก็เรียนรู้ หากไม่ไดจ้ ดั ซอื กไ็ ปซือ มีอะไรทที ําไมไ่ ด้งนั รึ
?” 
 
ฉีเยวข่ ัดจงั หวะพดู ของนาง พรอ้ มกบั กวาดตามองบ่าวคุมงาน
แต่ละคนทีตอนนีมสี ีหน้าแตกต่างกนั ไป 
 

“ในเมอื ทําไม่ได้ ถ้าเช่นนันกเ็ ปลยี นเอาคนทสี ามารถทําไดม้ า
แทนเถอะ” 
 
พอนางพดู เช่นนีออกไป บรรดาบา่ วคมุ งานทอี ยกู่ ันเตม็ ห้องก็มี
สีหน้าตนื ตะลึง 
 
“ฮูหยนิ น้อยเจา้ คะ ใกลป้ ลายปแล้วจะเปนชว่ งเวลาทีในจวนยุ่ง
กนั มากทีสุด จะทาํ ให้วุ่นวายไม่ได…้ ” โซวมามาแกล้งทาํ เปนคน
หูหนวกตาบอดตอ่ ไปไมไ่ ด้แลว้ นางจึงรีบกลา่ วขึนมา 
 
“ไมเ่ ปนไร เรืองเล็กมากจดั การงา่ ยนิดเดยี ว งานทอี ยตู่ รงหน้า 
ใครเห็นก็ทําเปนแล้ว” ฉีเยวโ่ บกมอื ตดั บทพรอ้ มกับหยบิ สมุด
รายชือขนึ มาอยา่ งฉับไว เรมิ สังวา่ ใครสับเปลียนกับใคร 
 
ในตอนทีนางอา่ นรายชือทีละคนๆ นัน โซวมามารวมไปถึงคน
จาํ นวนมากทีอยใู่ นสถานการณเ์ ดยี วกนั ตา่ งกม็ สี ีหน้าทเี ปลียน
ไปแลว้  
 
บทที 60 ฟงเสียงบรรเลงพณิ  
 
“ข้าน่าจะรวู้ า่ นังหญิงตําตอ้ ยทเี ปนตวั ปญหาต้องมคี นหนุนหลัง
!” 
 
เซยี ซอื ตบโต๊ะอยา่ งแรงจนถว้ ยชาทีวางอย่สู ันสะเทือน นางโกรธ
จัดเพราะยามนีบ่าวอาวุโสคมุ งานไดก้ ลายเปนกล่มุ คนทีเคยทาํ
งานให้ฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่าเพียงชวั พรบิ ตา 
 
“ขา้ กว็ า่ แล้ววา่ ทําไมครงั นีฮหู ยนิ น้อยถึงกล้าก่อความวนุ่ วายยงิ

กวา่ ทีคาดการณเ์ อาไว้ ทีแทก้ เ็ ปนเพราะมีอนุโจวคอยช่วยเหลอื
สนับสนุนอย่เู บืองหลงั นันเอง นางรู้จกั ใช้ฮหู ยินน้อยให้เปน
ประโยชน์ อาศัยโอกาสนีเปลยี นคนของพวกเราออกไป” โซวมา
มาเอ่ยพร้อมกับยืนมือไปประคองถ้วยชาเอาไว้ไมใ่ ห้หล่นลงไป
แตก 
 
เซยี ซือยิมเย็นเยียบ ขัดกบั ใบหน้าเดือดดาลอย่างเห็นได้ชัด 
 
“ก็แคบ่ า่ วคมุ งานไม่กีคน นังอนุนันคิดวา่ ตัวเองจะเกง่ กลา้
สามารถขนาดเหยียบฟาได้แลว้ ร?ึ ” นางเอนหลังอิงหมอนพลาง
เอ่ยเสียงหยัน “นางคดิ วา่ จะเปนเหมอื นตวั เองเมือก่อนหรือไร 
นางคงลมื ไปแลว้ ว่าตัวเองไมใ่ ช่ฮูหยนิ ผู้เฒ่า และเฉิงเอ๋อกไ็ มใ่ ช่
นายทา่ น” 
 
โซวมามาพยักหน้าเหน็ ดว้ ย ในตอนแรกทีอนุโจวอยู่ในจวนได้
อยา่ งผยองกเ็ ปนเพราะอาศัยความโปรดปรานรักใคร่ของฮหู ยิน
ผเู้ ฒา่ กบั นายทา่ น แตว่ ่าฮูหยนิ น้อยในขณะนี... 
 
“โหวฮหู ยินเจา้ คะ ช่วงเวลาทีฮูหยินน้อยพักอาศัยทเี รือนของ
เสียวโหวเหยน่ านมากแลว้ หากนางยงั อยูท่ ีนันตอ่ ไปอาจเกดิ
เรอื งไม่ดีเปนแน่ ชายหญิงอยรู่ ว่ มกัน แน่นอนว่าพวกเราอาจไม่
ตอ้ งกงั วลเรืองท่าทีของเสียวโหวเหย่ แต่สตรผี ู้นันไมแ่ น่วา่ นาง
อาจจะมวี ิธกี ารทีตําชา้ อยู่ อยา่ ลืมนะเจ้าคะว่าอนุโจวเปนผู้ทีอยู่
เบืองหลงั ถ้าหากเกิดเรอื งเหมอื นทีฮหู ยินรองเคยพูดไวข้ นึ มา
...” พอพูดมาถึงตรงนีโซวมามาก็เงยี บไป ไมก่ ล้าพูดต่อ 
 
เซียซือยดื ตัวตรง สีหน้าเปลยี นเปนเคร่งเครยี ด 
 

“ในตอนแรกยายแก่นันเพือทีจะส่งเสรมิ อาํ นาจใหก้ ับนังเด็ก
ตาํ ตอ้ ยคนนีจึงไม่อนุญาตให้เพิมคนปรนนิบัตใิ นห้องนอนของ
เฉิงเอ๋อ แตน่ างจากไปสามปแลว้ ตอนนีกไ็ ดเ้ วลาเพิมคนได้แลว้
” โหวฮูหยินหันไปสังทันที “เรยี กเสียวโหวเหยม่ า แลว้ คอ่ ยเรยี ก
บา่ วรบั ใช้ทขี ้าเลอื กไวม้ าดว้ ย” 
 
“เจ้าค่ะ” โซวมามาตอบรบั แล้วรบี ไปทาํ ตามคําสัง 
 
หลังจากสับเปลยี นคนตามรายชอื ทีอนุโจวให้มาแลว้ สถานกา
รณข์ องฉีเยว่ก็สงบลงทนั ท ี
 
“ดูเหมอื นจะมีคนรบั ช่วงต่อจากฮหู ยนิ ผูเ้ ฒา่ ไม่นึกเลยว่าเราจะ
ยังมีอนุโจวคอยช่วยเหลืออย”ู่ นางพดู พลางยิมให้อาหลูทกี าํ ลงั
ปกรองเทา้  
 
“อนุโจวหรือเจ้าคะ...” อาหลหู ยุดฝเขม็ ครหู่ นึงแล้วถอนหายใจ
เฮือกใหญ่ “ตอนแรกทีฮูหยนิ ผู้เฒ่าเปนผู้ดูแลจวนนางก็คอย
ชว่ ยเหลืออยู่ นางจงึ รูจ้ กั ผคู้ นและงานตา่ งๆ ในจวนเปนอย่างด ี
แตว่ า่ ด้วยฐานะของนางจึงไม่อาจออกหน้าได้ ดงั นันพอฮูหยนิ ผู้
เฒ่าไม่อยู่ นางก็...” 
 
ฉีเยวพ่ ยักหน้าเปนเชิงเขา้ ใจถงึ อกี ฝายจะไมไ่ ด้เอย่ ออกมา 
 
“ข้ายังคดิ วา่ อนุโจวจะไม่ช่วยฮูหยนิ น้อยเสียอีกเจา้ คะ่ ” อาหลูก้ม
ลงไปปกรองเทา้ ต่อ “เพราะตอนแรกทฮี หู ยนิ น้อยถกู ส่งใหไ้ ปอยู่
ทเี รือนชิวถงหยวน ถงึ จะขาดแคลนทงั อาหารและเครืองนุ่งห่ม 
แตอ่ นุโจวกไ็ ม่ไดย้ ืนมอื เขา้ มาช่วยเหลอื เลยสักนิด” 
 

“นางไมช่ ว่ ยงันรึ?” ฉีเยว่ถาม 
 
เขม็ ทอี ยู่ในมืออาหลูหยดุ ลงอกี ครงั  
 
“เจ้าค่ะ ในตอนนันอนุโจวก็ใชช้ วี ติ ลาํ บากเช่นกนั เพราะโหวฮู
หยินคอยจับผดิ นางอยตู่ ลอดเวลา อกี อยา่ งถึงนางมใี จอยากจะ
ช่วยแต่จะชว่ ยอะไรได้เจ้าคะ” พดู จบก็ถอนใจยาวอีกครงั  
 
“อ้อ...” ฉีเยว่ส่งเสียงตอบรบั นังเอนหลงั เหม่อมองไปทีท้องฟา
ด้านนอก ในเมอื อนุโจวผู้นีเหมอื นจะดจู ริงใจ ถ้าเชน่ นันกค็ ง
ไมม่ ีอะไรน่าหว่ ง 
 
“อาหลู พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ” จู่ๆ ฉีเยว่ก็ชวนขึนมา 
 
“ฮหู ยินน้อยต้องการจะออกไปนอกจวนหรอื เจ้าคะ?” อาหลวู าง
งานทอี ย่ใู นมือแลว้ ถามอย่างรอ้ นรน 
 
ฉีเยว่เคยคดิ จะไปเดนิ ตลาดเพอื เปดหเู ปดตาอยู่เหมือนกัน ทวา่
ตอนนีนางรู้สึกออ่ นเพลยี เลก็ น้อยจงึ ยงั ไมอ่ ยากจะไป 
 
“ไมห่ รอก ไปเรือนชิวถงหยวนกนั เถอะ” 
 
อาหลูตอบรับแล้วหยบิ เสือคลุมไม่มแี ขนตวั หนึงมาคลุมให้เจ้า
นาย 
 
เพราะฉีเยวไ่ มต่ ้องการให้มคี นตดิ ตามไปเปนจาํ นวนมาก นางจึง
ไปเรอื นชวิ ถงหยวนกับอาหลูแคส่ องคน 
 

เดิมทอี าหา่ วจะพกั อย่ทู เี รือนชิวถงหยวนทว่าตอนนีนางถกู ขบั ไล่
ไปแลว้  
 
ตอนกลางวันของทีนีจึงเงยี บสงัดเพราะมเี พยี งบ่าวอาวโุ สคน
เดียวทอี ยเู่ ฝาประต ู
 
“อาหา่ วเปนอยา่ งไรบา้ ง?” ฉีเยว่ถามขึนมา 
 
อาหลปู ระคองเจ้านายก้าวขา้ มธรณีประตพู ลางตอบ 
 
“ข้าให้นางเลือกว่าจะไปทีไหน แต่นางยงั ไม่ได้เลอื กเจา้ ค่ะ ยาม
นีจิตใจซึมเซากเ็ ลยให้กลับบา้ นไปกอ่ นน่ะเจ้าค่ะ” 
 
“เจา้ เลอื กให้นางดๆี สักหน่อยแลว้ กนั เอางานสบายๆ ทคี นไม่
วนุ่ วาย ให้นางได้กนิ อิมนอนหลบั สบาย” ฉีเยว่เอย่ ขณะทีกวาด
สายตามองรอบเรอื น เพยี งไมก่ วี ันทีไมม่ คี นพกั อาศัยกท็ าํ ให้ทนี ี
ดเู ปลา่ เปลียวไม่น้อย 
 
เสียงผลกั ประตเู ปดออกดังเอียด แน่นอนว่าไม่มีฝุนละออง
ตกลงมา เพราะนางสังใหเ้ ก็บกวาดทําความสะอาดทนี ีทกุ วัน 
 
ฉีเยว่เงยหน้ามองคานห้อง อาหลกู ม็ องตามไป แตไ่ ม่รู้ทําไมนาง
ถงึ รูส้ ึกหนาวจบั ขวั หัวใจ 
 
“ตอนแรกข้าก็มาจากทีนีแหละ” ฉีเยว่ชนี ิวไปทีเพดานพร้อมกับ
ยิมขึนมา 
 
อาหลูขนลกุ ทันที ไมร่ ู้วา่ จะพูดอะไรด ี

 
“พอขา้ ตืนขนึ มาก็ตกใจแทบแยเ่ ลย” ฉีเยว่เหมือนไมไ่ ดต้ ้องการ
ใหอ้ กี ฝายตอบ แต่เหมือนอยากจะพูดกับตัวเองเสียมากกวา่ “
จนถึงตอนนีขา้ กย็ งั รู้สึกวา่ นีเปนความฝนอยูเ่ ลย อาหลู ทังหมด
นีคอื ความฝนสินะ?” 
 
“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ อาหลูมีชีวิตจริงๆ ถา้ ไม่เชือท่านลองหยกิ ขา้
ดกู ไ็ ด้เจา้ ค่ะ” อาหลเู สนอตัวขึนมา 
 
“ข้าเคยหยิกตวั เองมาหลายครังแล้ว” ฉีเยว่ส่ายหน้ายิมๆ พร้อม
กับตบเบาๆ ทแี ขนของตัวเองเปนการยนื ยนั ก่อนจะเงยหน้า
มองคานห้องอีกครงั “เจา้ คิดวา่ หากข้าขึนไปแขวนคออกี ครังจะ
สามารถกลับไปไดไ้ หม?” 
 
อาหลูตกใจรบี คกุ เข่าลงไปทันควนั พรอ้ มกับดงึ ชายเสือของ
ฉีเยว่เอาไว้ดว้ ย 
 
“ฮูหยินน้อย เรอื งนีทําเล่นๆ ไม่ได้นะเจ้าคะ นันไมใ่ ช่การกลับไป
เจ้าคะ่ ถึงกบั ตายเลยนะเจา้ คะ” นางหา้ มเสียงสัน 
 
“กไ็ ม่ใช่เพราะว่าฮูหยนิ น้อยของพวกเจา้ ตายไปแล้วหรือ ข้าถึง
ได้มา ถา้ หากขา้ ตายกน็ ่าจะกลับไปได้สิ” ฉีเยวข่ มวดควิ แน่น ยงั
คงมองคานหอ้ งเหมือนเดมิ สีหน้าฉายแววครุ่นคดิ อย่างจริงจัง 
 
“ท่านเพิงวา่ ขา้ ไปเองนะเจ้าคะ เรอื งนีจะลองเลน่ ๆ ไมไ่ ดน้ ะเจ้า
คะ นีคอื ชวี ติ ของท่านนะ” อาหลูดงึ ชายเสือเจ้านายด้วยทา่ ทาง
รอ้ นใจ “ชวี ิตมเี พียงหนึงเดยี ว จะเอามาลองเล่นๆ ไมไ่ ด้ ทา่ น...
ทา่ นบอกเองไม่ใช่หรือว่าชีวิตมีค่ามาก เอะอะอะไรก็บอกว่าจะ

ตาย จะตายง่ายๆ ไมไ่ ด้ คาํ พูดเหลา่ นีท่านเปนคนวา่ ขา้ แล้วไยตัว
เองไมฟ่ งเจ้าคะ” 
 
ฉีเยว่ไดย้ นิ ถึงดึงสตกิ ลับมาได้ นางหวั เราะก่อนจะรีบดึงอาหลู
ขึนมา 
 
“ใชแ่ ล้ว... ใชแ่ ล้ว... ใชจ่ ริงๆ ด้วย จะเอาชวี ติ มาลองแบบนีไม่ได ้
เกดิ มาเปนคนช่างโชคดขี นาดไหนแล้ว” นางยิมน้อยๆ “ตบปาก
... ตบปาก... ตอ้ งตบปาก เปนขา้ เองทผี ดิ พลาด พดู ผิดไปแลว้ ” 
 
อาหลูถึงรู้สึกโลง่ อกจึงรบี กลา่ วตอ่ ไม่กลา้ อยูท่ นี ีอกี แลว้  
 
“ฮูหยินน้อยเจา้ คะ พวกเราออกไปเดนิ เล่นกนั เถอะเจา้ คะ่ ” 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้าแลว้ นังลงบนเก้าอใี นหอ้ ง 
 
“ให้ข้านังพกั ทนี ีสักครูก่ อ่ น ไม่แน่ว่านังๆ อยูก่ อ็ าจจะกลับไปได้” 
ประโยคต่อมาเหมือนพูดกบั ตวั เอง “เพยี งแตว่ า่ ถ้าหากกลบั ไป... 
จะกลับไปในรปู แบบวญิ ญาณหรอื ว่ากลบั ไปพรอ้ มกบั ร่าง? หาก
เปนวญิ ญาณกลับไป ถ้าเช่นนันรา่ งนีกจ็ ะตายจรงิ ๆ หรอื วา่ ฉีเยว่
ตัวจรงิ จะกลับมาอีกกนั แน่?” 
 
ในขณะทนี างพึมพาํ อาหลทู ีอยู่ขา้ งๆ ก็ไดย้ นิ ทงั หมด นางพลนั
เนือตัวสันขนลุกขนพอง แทบจะดงึ ฉีเยว่ใหอ้ อกห่างจากทนี ีโดย
เร็ว 
 
“อาหลู ข้าอยากกลบั บ้านจริงๆ นะ” ฉีเยวเ่ งยหน้ามองเพดาน 
ก่อนจะถอนหายใจดงั เฮือกแล้วพูดตรงๆ 

 
อาหลไู มร่ ู้วา่ ควรจะปลอบใจอีกฝายอย่างไรดี นางนึกถึงตอนที
ตวั เองเพงิ จะมาอยทู่ ีจวนติงซโี หว กลางวนั ไมก่ ล้าร้องไห้ ไดแ้ ต่
แอบรอ้ งไห้ตอนกลางคนื ในผ้าห่ม นางคิดถงึ บา้ น ทังทีบา้ นก็
ยากจนขนาดนัน หนําซําหากอย่ทู บี ้านบางทกี ็อาจจะหวิ ตายได ้
ทวา่ นางกย็ งั คดิ ถึงพ่อแม่ เพราะถงึ ทบี ้านจะจนและลําบาก แต่
เมอื นึกถงึ ทไี รทีนันกเ็ ปนสถานทที มี ีความสุขทสี ุด 
 
บ้านของฮูหยินน้อยตอ้ งดยี งิ กวา่ บ้านของตนอยา่ งแน่นอน ก็
เลยยิงทาํ ให้อีกฝายคิดถึงมากยงิ ขึน... 
 
ทงั สองคนทอี ยใู่ นหอ้ งต่างก็นิงเงยี บ 
 
ผา่ นไปสักพักก็ได้ยนิ เสียงบรรเลงพิณดงั แวว่ มา 
 
ฉีเยว่ทเี ดิมทีมสี ีหน้าท่าทางหอ่ เหียวใจก็กลับมีสติพรอ้ มกับ
เงยี หฟู ง 
 
เสียงบรรเลงพิณเหมือนดงั อยูไ่ มใ่ กลไ้ มไ่ กล ท่วงทํานองฟงแลว้
รนื หู รับร้ไู ดถ้ งึ ความลกึ ซึง จนฉีเยวอ่ ดไม่ไดท้ ีจะลกุ ขึนยนื แลว้
เอย่ ขนึ มา 
 
“ใครดดี พิณอยู่ พวกเราลองไปดกู นั หน่อย” 
 
พดู จบเจา้ นายกเ็ ดินลิวไปแล้ว อาหลจู งึ ได้แต่เดนิ ตามออกไป 
 
พอเปดประตเู รอื นออก เสียงบรรเลงพิณยิงดังมากขนึ ฉีเยวเ่ ดนิ
ตามเสียงไปเรอื ยๆ เห็นเบอื งหน้าเปนปาไผ่ ตรงกลางมศี าลา

หลังเลก็ นางเห็นแผ่นหลังของบุรษุ ผูห้ นึงทนี ังดดี พณิ อยู่ใน
ศาลา 
 
ฉีเยว่เดนิ ตรงไปหา ทว่าอาหลูกลับรงั เอาไว ้
 
“คณุ ชายสามเจ้าค่ะ...” นางบอกดว้ ยนําเสียงแผ่วเบา 
 
ยงั ไมท่ นั จบคาํ กไ็ ดย้ ินเสียงบรรเลงพณิ หยดุ ลง คนผนู้ ันหนั หน้า
มา... เปนคณุ ชายสามจรงิ เสียดว้ ย 
 
“เยว.่ ..พสี ะใภ้ใหญ่?” เหน็ ไดช้ ดั ว่าเขาประหลาดใจเปนอยา่ งมาก 
ชายหนุ่มรบี ลุกขนึ ยนื  
 
“เจ้าก็ดดี พิณเปนเหมอื นกันหรือ?” ฉีเยว่นึกถงึ ในหอ้ งของฉาง
อวินเฉิงทมี ีพิณตงั อยู่ คนในยุคโบราณเชยี วชาญรอบด้านทัง
พิณ หมากรกุ เขยี นหนังสือ และวาดภาพจรงิ ๆ 
 
พอได้ยินคําว่า ‘เหมือนกนั ’ ฉางอวินฉีก็เข้าใจแล้ว 
 
“ท่านพอ่ ชอบพิณ ดงั นันจงึ เชิญอาจารย์ทมี ีชอื เสียงมาสอน
พวกเรา แต่ว่าพีชายใหญเ่ รยี นรไู้ ดด้ ที ีสุด ส่วนข้ากฝ็ มือแย่ทีสุด” 
เขาเอย่ ยมิ ๆ 
 
“แย่ตรงไหน? ไพเราะขนาดนี” ฉีเยว่เดนิ เขา้ ไปใกลเ้ รอื ยๆ “นาน
มากแล้วทีข้าไม่ได้ยินเสียงดนตรี เจ้าดีดอกี สักเพลงได้ไหมข้า
อยากฟง” 
 
อาหลูดงึ แขนเสือของนางอยู่ข้างหลงั ทวา่ ฉีเยวก่ ลับสะบดั ออก 

 
“ขา้ อึดอัดจะตายอยู่แล้ว” นางเอย่ กับสาวใช้เบาๆ อาหลูจงึ รบี
เก็บมอื กลบั คนื ดว้ ยความละอายใจ 
 
การสนทนาของพวกนางอยู่ในสายตาของฉางอวนิ ฉีตลอด ชาย
หนุ่มยมิ ใหเ้ ลก็ น้อยแตไ่ มพ่ ดู คาํ ใด เขาถลกแขนเสือขนึ แล้วทรุด
ตัวลงนังขดั สมาธิตามเดิมจากนันก็เรมิ ดีดพณิ  
 
ฉีเยวน่ ังลงบนขันบันไดทีอยู่ดา้ นขา้ ง หกู ็ฟงเสียงบรรเลงพิณ 
สายตาจบั จ้องไปทปี าไผใ่ นฤดใู บไม้รว่ ง โยนความคิดทีสับสน
วนุ่ วายทงิ ไปชวั คราว ไมร่ ู้วา่ ผ่านไปนานเทา่ ไร เสียงบรรเลงพณิ ที
ลอยอ้อยองิ อยูก่ ค็ ่อยๆ หายไป 
 
“ไพเราะจริงๆ” ฉีเยว่เอ่ยชมพรอ้ มกบั ปรบมือให้หลังจากทีมีสติ
กลับมา 
 
ฉางอวนิ ฉียมิ เล็กน้อย 
 
“เจา้ เรียนมานานแค่ไหนแลว้ เรียนยากหรือไม?่ ” ฉีเยวถ่ ามขึน
มาอกี  
 
ฉางอวนิ ฉีมองนาง แลว้ ถามอยา่ งหา้ มใจไว้ไม่อย ู่
 
“เจา้ ลมื เรืองในอดตี ไปแล้วจรงิ ๆ รึ?” 
 
“เรอื งแบบนันยังจะโกหกไดอ้ ีกหรือ” 
 
สีหน้าท่าทางของฉางอวนิ ฉีบ่งบอกวา่ ไม่เชอื  

 
“ในโลกนี พูดความจรงิ ก็ไม่มคี นเชอื แต่เวลาทพี ูดโกหกกลบั เชอื  
แปลกจรงิ ๆ” ฉีเยว่เบป้ ากใส่ กลา่ วขนึ มา 
 
“จะเปนไปไดอ้ ยา่ งไรกัน?” ฉางอวินฉีส่ายหน้า 
 
“ทําไมจะเปนไปไม่ได้ ทกุ สิงอย่างตา่ งก็มีความเปนไปได”้ ฉีเยว่
เอย่ ขณะจบั จ้องไปทพี ิณตรงหน้าไมว่ างตา นางอดไม่ไดท้ จี ะลุก
ขึนเดินไปใกล้ แลว้ ยืนมือลบู คลาํ อย่างสนใจ 
 
เสียงดีดสายของพณิ พลันดังขนึ  
 
“นีคือพณิ โบราณสินะ?” นางถามขนึ มาอย่างประหลาดใจ 
 
“ใช”่  
 
“แพงมากแน่ๆ เลยใชไ่ หม?” ฉีเยวย่ ังคงถามต่อ ทว่าฉางอวินฉี
ไมร่ ้วู า่ จะพดู อะไร จงึ เพียงแคย่ ิมแลว้ เปลียนเรอื ง 
 
“เจ้าสบายดีสินะ?” 
 
ฉีเยวก่ ําลังพนิ ิจพิณโบราณอย่พู อดี พอไดย้ ินคาํ ถามจงึ เงยหน้า
ขึน 
 
“ขา้ สบายด”ี นางมองฉางอวินฉี สายตาชายหนุ่มเผยใหเ้ ห็นถึง
ความเปนหว่ งเปนใย ท่าทางดจู ริงใจ นีเปนสีหน้าในแบบทีนาง
ไดเ้ ห็นไม่มากนักนับตงั แตม่ าถึงทีนี หญงิ สาวจึงยมิ ออกมา
พรอ้ มกบั พยักหน้าให้ “ขอบคณุ มาก” 

 
ฉางอวนิ ฉีเหน็ รอยยมิ และไดย้ นิ คาํ ขอบคุณของนางก็ถึงกับ
ทาํ ตวั ไม่ถูก 
 
“ดูเหมอื นเจา้ จะมพี ฒั นาการทดี ขี นึ ในทีสุดกร็ ้จู ักพดู ขอบคุณ
เปนแลว้ ” เขายิมให ้
 
“เมอื กอ่ นขา้ ไมพ่ ูดขอบคณุ หรอื ?” ฉีเยวร่ บี ถามสวนกลับไป 
 
อาหลูรีบกระแอมเพอื ขัดจังหวะคาํ พูดของทังสอง กอ่ นจะกม้
หน้าทว้ งขนึ มา 
 
“ฮหู ยนิ น้อยออกมานานแลว้ นะเจา้ คะ ควรกลบั ไปไดแ้ ล้วเจ้าค่ะ” 
 
“กลับไปทาํ ไม?” ฉีเยวส่ ่ายหน้ากลา่ วขึนมาอย่างไมใ่ ส่ใจ 
 
ฉางอวินฉีฟงคําพูดนีก็ตีความหมายเปนอีกอย่างหนึง เขามอง
ฉีเยว่ด้วยสีหน้าทา่ ทางกลดั กลุ้มใจมากขนึ ไปอกี  
 
“เขาทําร้ายเจ้างนั ร?ึ ” ชายหนุ่มโพล่งถามขนึ มา 
 
อาหลเู งยหน้าทนั ทีเหมอื นกับกระต่ายตืนตมู ส่วนฉีเยวไ่ ม่มีปฏิ
กิริยาใดๆ ท่าทางยังคงงุนงง 
 
“ใครทาํ ร้ายข้า?” นางถาม พอเห็นทา่ ทางของฉางอวินฉีจึงคอ่ ย
เขา้ ใจ นางจึงยมิ ออกมา “ไม่มี ไม่มี เจ้าได้ยินคาํ พดู เหลวไหลมา
แลว้ ล่ะ” 
 

สีหน้าของฉางอวนิ ฉีดูเหมือนไม่อยากจะเชือ 
 
“มีครงั ไหนบ้างทีถูกรังแกแล้วเจา้ ไม่พดู ว่า ‘ไมม่ ’ี บ้างล่ะ” เขา
ส่ายหน้าแล้วกล่าวขึนมา 
 
ฉีเยวต่ ัวจริงอาจจะเปนแบบนี แต่วา่ ไมใ่ ช่กบั นาง 
 
“ไมม่ จี ริงๆ” หญิงสาวยืนยัน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย พวกเรากลบั กนั เถอะเจ้าคะ่ ” อาหลเู ตือนอกี ครัง
ดว้ ยนําเสียงทีสูงขึน พร้อมกับเหลือบมองฉางอวนิ ฉีแวบหนึง “
สายมากแล้วนะเจา้ คะ” 
 
ฉีเยว่เงยหน้ามองท้องฟา เพิงจะผา่ นชว่ งเวลาบ่ายไป ทอ้ งฟายัง
มเี มฆขาวลอยอย ู่
 
“กลับไปเถอะ” ฉางอวนิ ฉียิมพลางลุกขนึ ยนื “ข้าก็ควรกลับได้
แล้วเหมอื นกัน” 
 
“อืม...” ฉีเยว่ส่งเสียงตอบรับ พร้อมกบั ลกุ ขนึ แล้วเดนิ ตามอีก
ฝายไป 
 
“เรือนของเจ้าก็อยแู่ ถวๆ นีหรือ?” นางถามอย่างอยากร ู้
 
ฉางอวนิ ฉีหยดุ ฝเท้าแลว้ มองนาง ฉีเยวก่ จ็ อ้ งอีกฝายกลบั อยา่ ง
สงสัยในทา่ ทาง 
 
“ขา้ เชอื แลว้ ...” ฉางอวินฉียมิ ให้ “เชอื แลว้ วา่ เจา้ จาํ เรอื งราวใน

อดีตไมไ่ ด้จรงิ ๆ แมแ้ ต่ขา้ อาศัยอยทู่ ีไหนกไ็ มร่ แู้ ลว้ ทังทใี นตอน
นันเปนเจา้ กับขา้ เลอื กเรอื นดว้ ยกนั ...” 
 
จงั หวะนันเองอาหลูกก็ ระแอมเสียงดงั อยูข่ า้ งหลัง ขดั จังหวะคาํ
พูดของเขาทนั ควัน 
 
ฉางอวินฉีขมวดคิวแน่น หันกลับไปมองอาหลูแวบหนึงด้วย
สีหน้าเคร่งขรึม 
 
“ทําไมหรอื ? ขา้ ในตอนนีแม้แตจ่ ะพดู คยุ กับเยวเ่ ลยี งก็ไมไ่ ดแ้ ล้ว
รึ?” เขาถามขนึ มาในขณะทมี องอาหลอู ยู่ “อยา่ วา่ แต่ในขณะนี
นางเปนพสี ะใภใ้ หญข่ องขา้ ความรกั ใครต่ ่อกนั ฉันพนี ้องทเี คย
อาศัยอยู่ทเี รือนของฮูหยินผูเ้ ฒ่าด้วยกันในตอนแรก มาถึงตอน
นีคาดไมถ่ งึ ว่าแม้แต่จะพูดคยุ ก็ทาํ ไม่ได้แลว้ งนั ร?ึ ” 
 
“ไมก่ ล้าเจ้าคะ่ ไม่กลา้ เจา้ ค่ะ” อาหลทู รุดตวั ลงไปคกุ เขา่ พร้อม
ก้มคาํ นับแล้วพูดซําๆ ติดต่อกัน 
 
“นางไมไ่ ดห้ มายความอย่างนันหรอก” ฉีเยว่รีบเอ่ยแก้
สถานการณ์พลางยืนมือไปดงึ อาหลูขนึ มา 
 
ส่วนอาหลไู ดแ้ ต่ก้มหน้ากม้ ตาไม่กล้าลุกขนึ  
 
“ฮึ!” ฉางอวินฉีส่งเสียงดงั อยา่ งไมพ่ อใจ แลว้ ยกเท้ากา้ วเดินไป
ก่อน อาหลจู ึงคอ่ ยลุกขนึ  
 
“ก็แคพ่ นี ้องพูดคุยกัน เจ้าก็ไม่ตอ้ งตงึ เครียดขนาดนี” ฉีเยวเ่ อย่
เสียงเบา “หรอื วา่ พวกเจา้ ทอี ยู่ทีนีแมแ้ ต่...” 

 
อาหลตู กใจรบี ยนื มือไปปดปากของนางเอาไวพ้ รอ้ มกบั ส่ายหน้า
ให้ แววตาเต็มเปยมไปด้วยความหวาดกลวั  
 
ฉีเยว่ยมิ แตไ่ ม่ไดพ้ ดู อะไรตอ่ เห็นฉางอวนิ ฉีทีอยู่ดา้ นหน้าหยุด
ฝเทา้ อกี ครังแลว้ หมนุ ตัวกลบั มาถาม 
 
“พสี ะใภ้ใหญ่ อาหารปงย่างทีเจา้ ทําเมือครังทแี ล้ว กระเทยี มหัว
ใหญ่นันชา่ งอร่อยยิงนัก เมอื ไรจะเชิญข้ากินอีกครงั ?” 
 
“ได้สิ ไม่มีปญหา ไม่ว่าเวลาไหนกไ็ ดท้ ังนัน” ฉีเยว่พดู จบกข็ มวด
คิว นางเคยเชญิ เขากินปงยา่ งตงั แต่เมอื ไรกัน? 
 
ตอนทีทังสองพูดคุยกนั อยู่กม็ บี ่าวอาวุโสสีหา้ คนเดินมาขา้ งหน้า 
เมอื เหน็ ทงั สามคนจงึ รบี หยุดฝเทา้ แล้วรบี กม้ หน้าหลังจาก
ได้ยนิ คาํ พูดนี 
 
ขณะทฉี างอวินฉีกําลงั จะเดินผา่ นหน้าพวกนาง บา่ วอาวุโสกลุ่ม
นีกเ็ อย่ ทักแลว้ ทาํ ความเคารพพร้อมกนั  
 
“คุณชายสาม” 
 
ฉางอวินฉีสาวเทา้ ก้าวใหญเ่ ดนิ ตอ่ ไป 
 
“ฮหู ยนิ น้อย” บ่าวอาวุโสทังหลายทาํ ความเคารพฉีเยวท่ เี ดนิ ตาม
มาติดๆ อีกครงั  
 
“อืม...” ฉีเยวส่ ่งเสียงตอบรับสันๆ โดยมีอาหลเู ดินตามหลงั  

 
จากนันนางและคณุ ชายสามกเ็ ดินแยกกันไปคนละทาง 

บทที 61 ขบั ไลไ่ สส่ง 
 
ตลอดทางเดนิ อาหลกู ลับเงียบกรบิ  
 
ไม่ว่าฉีเยวจ่ ะพยายามแหย่อยา่ งไร นางกไ็ มพ่ ดู อะไรสักคาํ  
 
“เจา้ เด็กน้อยคนนีจะตงึ เครยี ดเกินไปแลว้ ” ฉีเยวเ่ อ่ยยมิ ๆ ทว่า
อาหลกู ็ยังไมพ่ ดู ไม่จา 
 
ขณะทฉี ีเยว่กําลงั คิดวิธีแหยน่ างใหม่ จงั หวะนันกม็ บี า่ วรับใชว้ งิ
มาหาด้วยทา่ ทางร้อนรน 
 
“ฮหู ยินน้อยเจา้ คะ ฮูหยนิ น้อย” เชวยี จือส่งเสียงตะโกนดว้ ย
สีหน้าตนื ตระหนก 
 
“เกดิ อะไรขึน?” ฉีเยว่ถาม 
 
“ฮูหยนิ น้อย แยแ่ ล้วเจ้าคะ่ ” เชวียจอื ใกลจ้ ะรอ้ งไห้ออกมาเต็มท ี
นางเอ่ยตอ่ ด้วยท่าทางลกุ ลลี กุ ลน “เสียวโหวเหยน่ ําบ่าวรบั ใชท้ ี
จะมาเปนอนุกลบั มาด้วยสองคนเจา้ ค่ะ” 
 
อนุงันเหรอ? 
 
“ทําไมถึงเพงิ มอี นุละ่ ไม่ใชว่ ่าพอรคู้ วามกม็ แี ล้วรึ? เสียวโหวเหย่
ของพวกเจ้าอายุยีสิบกว่าแลว้ ทําไมถึงเพิงจะมี?” ฉีเยวถ่ ามอา
หลดู ว้ ยนําเสียงประหลาดใจ 
 
“ประการแรกคือฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าค่อนขา้ งเขม้ งวดกับคุณชายทงั

หลายเปนอย่างมาก ใครคิดจะเข้าหาพวกคณุ ชายจะถกู ตีจนตาย
เจ้าคะ่ ดังนันบรรดาคุณชายทีอายุไม่ถึงจึงไมก่ ล้าพาใครเข้าห้อง
” อาหลตู อบ 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าเลก็ น้อย จวนโหวมหี ญงิ งามมากเกินไป แล้วกม็ ี
บดิ าทีเปนแบบอยา่ งเช่นนีอีก ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ก็เลยจาํ เปนต้องดูแล
อยา่ งเข้มงวด มฉิ ะนัน... 
 
“สําหรับเสียวโหวเหย่ หลังจากทอี ายุถึงแลว้ กเ็ ปนเพราะฮูหยนิ ผู้
เฒา่ ไม่อนุญาตใหม้ ีเจ้าค่ะ” อาหลูกล่าวขนึ มาอย่างตอ่ เนือง
ขดั จงั หวะความคดิ นาง แลว้ เหลอื บมองฉีเยวแ่ วบหนึง 
 
ฉีเยว่ชที ตี วั เองราวกบั ถามวา่ เพราะตนเปนสาเหตงุ ันหรอื อาหลู
จงึ ตอบกลับดว้ ยการพยักหน้าให ้
 
“ฮหู ยนิ ผู้เฒา่ ดตี อ่ ข้ามากเหลือเกิน” ฉีเยวอ่ ุทานขึนมาแลว้ ถอน
หายใจเฮอื กใหญ่ เพยี งแต่ว่าสําหรับฉีเยว่แล้วนันเรืองนีนับวา่ ดี
จรงิ หรือ สุดท้ายแล้วเปนความโชคดหี รือความโชครา้ ยกันแน่ 
แต่ไมว่ า่ ยังไงกต็ ้องยอมรับว่าเปนการกระทําทีเต็มไปด้วยความ
รักและความหว่ งใยอย่างแทจ้ รงิ  
 
“ฮูหยินน้อยเจา้ คะ ทา่ นเร็วหน่อยเจ้าค่ะ” เชวียจอื ทีนําหน้ารบี
เดนิ จนแทบจะกลายเปนวิง พอหันหน้ากลบั มาเหน็ ฉีเยวย่ ังคง
เดินอยา่ งเชอื งช้าก็อดไมไ่ ดท้ จี ะส่งเสียงเรง่  
 
“จะรบี รอ้ นไปทําไม? ถงึ จะรบี ไปหญงิ งามทไี ดร้ ับความสุขใน
ออ้ มอกเขากไ็ ม่ใชข่ ้า” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงเนิบแล้วหันไปมองอาหลู “
การรับอนุนีมกี ฎระเบยี บหรอื เปล่า อยา่ งเชน่ จําเปนต้องให้ขา้

เห็นดว้ ยไหม?” 
 
“บา่ วรับใช้ทีอยขู่ ้างกายเสียวโหวเหย่ก็ถือเปนบา่ วรับใชข้ องฮู
หยนิ น้อยอย่แู ล้วเจ้าคะ่ ยิงไปกว่านันหากจะขนึ เปนอนุตอ้ งยก
นําชาคารวะทา่ น และแตง่ หน้าทาํ ผมใหมจ่ ึงจะนับเจา้ คะ่ ” เช
วียจอื แย่งอธบิ ายอยา่ งรอ้ นใจ “ฮหู ยนิ น้อย ท่านอย่าทาํ ตัวเปน
คนใจกวา้ งเลยเจ้าค่ะ เสียวโหวเหยเ่ พิงจะกลับมาได้ไม่นานก็
ต้องการบา่ วรับใชม้ าเปนอนุแลว้ หากขา่ วแพรก่ ระจายออกไป 
หน้าตาของทา่ น..” 
 
“หบุ ปาก!” อาหลเู อย่ ขดั คาํ พูดอีกฝายเสียงดงั สีหน้าดกู ลดั กลมุ้
ใจ “เรืองระหวา่ งเสียวโหวเหยก่ ับฮูหยินน้อย ใช่เรอื งทบี า่ วรับใช้
เชน่ เจา้ จะมาชีนิวสังไดร้ ?ึ ” 
 
เชวียจือกม้ หน้าลงไม่กล้าพดู ต่อแลว้  
 
“อ้อ ยงั ต้องใหข้ า้ เหน็ ดว้ ย?” ฉีเยว่สรุปทีเชวยี จอื บอกยิมๆ 
 
อาหลเู หน็ รอยยมิ ของนาง ในใจกร็ สู้ ึกถึงลางสังหรณ์ทีไมด่ ีอยู่
บา้ ง จงึ รบี กล่าวขนึ มา “ถึงจะเปนแบบนัน...แตว่ า่ ฮูหยนิ น้อยเจ้า
คะ ในเมือเสียวโหวเหยก่ ็พามาแลว้ ท่านก็อย่าทาํ ให้เขาขนุ่ เคือง
เปนอนั ขาดนะเจ้าคะ ก็แค่บา่ วรับใช้สองคนเท่านันเองเจ้าค่ะ” 
 
“ออ้ ...” ฉีเยวส่ ่งเสียงรบั รู้สันๆ พร้อมกบั หรตี าก่อนจะยิมพลาง
พยกั หน้าน้อยๆ โดยทไี ม่พูดอะไรอกี  
 
พวกนางเดนิ พูดคยุ กันไปเรอื ยๆ จนมาถงึ หน้าประต ู