บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

หลงั จากตนื ขึนมาตอนเช้ามดื หญิงสาวกไ็ ปไหวศ้ าลเจา้ ของจวน
ตงิ ซีโหวพรอ้ มกบั คนอืน นางถกู จัดให้ยืนอยแู่ ถวหลังตามลาํ ดบั
อาวุโส ทนี ันนางไดพ้ บกบั ฮหู ยินรอง อีกฝายเพยี งพยกั หน้าให้
เปนการทักทาย แลว้ กไ็ ม่ได้พูดอะไร เมือไหวเ้ จ้าเสร็จ ฮูหยนิ รอง
ก็ขอตวั กลบั เรือน พอถงึ ตอนเยน็ ก็ไมไ่ ด้มาร่วมกินอาหาร ไดแ้ ต่
ให้ลกู ๆ มากนิ ขา้ วกบั คนในครอบครวั แทน 
 
ถึงจะเจอคนเหล่านีตังแตย่ ามเช้า แต่ฉีเยวท่ ีเห็นคนมากมายจน
เวียนหัวตาลายไปหมด กจ็ าํ ไมไ่ ดว้ า่ ใครเปนใคร นอกจากเซยี ซือ
กบั ฉางอวินเฉิง บรรดาบ่าวคมุ งานกบั เด็กรบั ใชบ้ างคน แล้วยงั มี
คณุ ชายสามคนนันทีนางจําได้อย่างแมน่ ยาํ  
 
งานเลียงตอนเยน็ จัดทสี วนเล็กๆ ด้านหลังเรือนหรงอัน ทีนีมี
ยกพนื ขนาดเลก็ บรรยากาศปลอดโปรง่ ไม่วา่ จะชมจนั ทร์หรอื ดู
ละครก็ลว้ นเหมาะสม ทงั ครอบครวั นังประจาํ ทีทังสองฟากของ
โตะ๊ ยาวโดยไม่แบง่ แยกวา่ เปนบรุ ุษหรอื สตรี ทีนังประจาํ ของ
ฉีเยวอ่ ยตู่ รงข้ามคุณชายคุณหนูทังหลายพอดี นางกวาดตามอง
จนไปหยุดทคี ุณชายสามทีเคยพบหน้ากนั แล้วครังหนึง คณุ ชาย
สามกม็ องมาพอดี นางจึงยิมให้เล็กน้อยอย่างมีมารยาท 
 
ฉางอวินฉีเห็นนางยิมใหก้ แ็ ปลกใจอย่บู ้าง แตก่ ย็ งั ส่งยมิ น้อยๆ 
กลบั ไป 
 
เมอื ตงิ ซีโหวนังประจําที แลว้ เอ่ยคําพดู ทเี ปนสิริมงคลจบ งาน
เลียงกเ็ ริมขนึ อย่างเปนทางการ ข้าวปลาอาหาร เหล้า นํา ผลไม ้
ถูกส่งเข้ามาไมข่ าดสาย 
 
บรรดาอนุของติงซโี หวไม่มีคุณสมบตั ิพอทจี ะไดน้ ังร่วมโตะ๊ ทัง

อนุโจว อนุซง่ รวมไปถงึ อนุหลวิ จึงยนื อยู่ข้างหลงั นายทา่ นกบั
โหวฮูหยิน คอยปรนนิบัติรบั ใช้ตอนทีทังสองกนิ ขา้ ว เนืองจาก
อนุจตู ังครรภ์ นางจงึ เพียงอยดู่ ว้ ยสักพักแล้วกข็ อตวั กลบั ไปก่อน 
 
ขณะทีทุกคนกําลังกนิ อาหารกนั อย่างเอร็ดอรอ่ ย พดู คุยกนั
อยา่ งสนุกสนาน ทนั ใดนันติงซีโหวกว็ างตะเกยี บลงอยา่ งแรง 
ทกุ คนตา่ งกต็ กใจ พากนั หันไปมองอย่างไมร่ ู้วา่ เกิดอะไรขึน 
 
ตงิ ซโี หวหันมองซ้ายขวา อนุโจวทมี ีไหวพริบและวอ่ งไวเปนเลิศ
จงึ รีบหยิบกระโถนมาให้ ตงิ ซโี หวจึงรบี คายอาหารในปากออกมา 
 
“นีคอื อะไร? ตาบอดกันหมดรึ! เอามาใหข้ ้ากินได้อย่างไร?” เขา
หมนุ ตัวกลับมาพลางใชผ้ า้ เชด็ ปาก พร้อมกับตะโกนเสียงดงั
อย่างไมพ่ อใจใจ 
 
อนุหลิวทใี นมอื ยังถอื ตะเกยี บอยู่ รีบคกุ เข่าลงไปด้วยใบหน้าที
ตนื กลัว 
 
“ข้าไม่ได้มองใหช้ ัดเจน...จงึ เผลอคบี ให้นายท่าน...” นางเอย่
เสียงสัน 
 
มาถงึ ตอนนีทุกคนตา่ งก็วางตะเกยี บกนั หมด หนั ไปมอง
เหตกุ ารณอ์ ย่างเปนกงั วล 
 
“นายทา่ นไม่กนิ ผักกวางต้งุ ทาํ ไมถงึ ได้ใส่มาในอาหาร?” เซยี ซือ
ถาม นําเสียงไม่พอใจชัดเจน 
 
บ่าวอาวุโสทีทาํ หน้าทีคมุ งานในหอ้ งครัวกําลังยืนอย่อู ีกด้านเพอื

คอยรับใชร้ ีบคกุ เขา่ ลง ก้มหัวคํานับแล้วเอ่ยเสียงสันอย่างตืน
กลัว 
 
“บะ...บ่าว...บ่าวสับสนเองเจา้ คะ่ …” 
 
เซยี ซอื หรีตามองนางดว้ ยสีหน้าประหลาดใจอยา่ งเหน็ ไดช้ ัด 
 
“เจา้ เปนใคร? แล้วตง่ เหนียงจอื เล่า?” 
 
เดมิ ทตี ง่ เหนียงจอื เปนผู้ดแู ลหอ้ งครัว ทว่านางเปนหนึงในบา่ ว
อาวุโสคมุ งานทถี ูกฉีเยวป่ ลดออกจากตาํ แหน่ง ในเวลานีบ่าว
อาวุโสผนู้ ีคอื คนทีเข้ามาทําหน้าทแี ทน 
 
ฉีเยว่เห็นเหตกุ ารณ์กย็ มิ เลก็ น้อยแลว้ ลุกขนึ ยืน 
 
“เรียนทา่ นแม่ ตอนนีตง่ เหนียงจอื ไม่ได้ดแู ลหอ้ งครัวแลว้ เจา้ ค่ะ 
นีคอื หยวนมามาทมี าทาํ งานแทนเจา้ ค่ะ” 
 
“เจ้าเปลยี นคนแล้วก็ควรจะบอกสักหน่อย แล้วทําไมถงึ ไม่รู้
รสชาตทิ ีนายทา่ นกนิ ส่งอาหารพวกนีมาได้อยา่ งไร?” เซียซือ
เอ่ยดว้ ยสีหน้าไม่พอใจ 
 
ตอนทีฉีเยวล่ ุกขนึ มา ติงซีโหวถงึ กบั ตกตะลงึ ไปครู่หนึง 
 
“เจ้า...สะใภ้ใหญ่รึ?” นําเสียงเขาแฝงแววประหลาดใจเล็กน้อย “
ทําไมตอนนีเจา้ ถึงเปนผู้ดแู ลเรอื นเล่า?” 
 
ติงซโี หวไม่ไดส้ นใจเรอื งเปลียนตัวคนดูแลครวั แตก่ ลบั สนใจ

เรอื งฉีเยวม่ ารบั ดูแลเรอื งในจวนแทนเซยี ซือ ตลอดเวลาทีผา่ น
มาเขาพบหน้าฉีเยวแ่ คไ่ ม่กีครงั ถ้าเจอกันกแ็ ค่พยักหน้าให้ ไม่
เคยพดู คุยดว้ ย กอปรกับทีเซียซือตงั ใจปดบังทาํ ใหเ้ ขาร้เู พยี งวา่
อาการฉีเยว่ดขี ึนมากแลว้  
 
โหวฮหู ยินผนู้ ีวางใจไม่ได้จริงๆ ฉีเยวน่ ึกโมโหอย่ใู นใจ นางคาด
ไมถ่ งึ ว่าเซยี ซือจะฟองเรอื งนีตอ่ หน้าตงิ ซโี หว ทงั ทอี กี ฝายรเู้ รือง
ทงั หมดดแี ตแ่ กลง้ ตีสีหน้าว่าไม่รเู้ สียอยา่ งนัน... 
 
ติงซีโหวผ้นู ีเปนคนอย่างไรนะ นางยังไม่เคยศึกษานิสัยใจคอคน
ผนู้ ีมาก่อนเลย หญิงสาวจงึ มองอีกฝายอยา่ งพินิจพจิ ารณา 
บรุ ษุ ผูน้ ีดแู ลรักษาสุขภาพเปนอยา่ งดี ทา่ ทางสุภาพนุ่มนวล แค่
มองก็รวู้ า่ เกิดมาอย่างราํ รวยเปยมดว้ ยวาสนา 
 
จงั หวะนันเอง ฉีเยว่ก็เหลอื บเห็นหญงิ งามคนหนึงทยี ืนอยดู่ ้าน
หลงั ตงิ ซีโหว อีกฝายขยับปากพดู ไม่มเี สียงออกมาหนึงคาํ นาง
พดู ว่า... 
 
ยิม? 
 
ฉีเยว่นิงงันไปครูห่ นึง เพยี งพริบตาหญิงสาวกค็ ลยี ิมอยา่ งออ่ น
หวาน 
 
ยามนีฉีเยวส่ วมเสือตัวนอกไมม่ แี ขนแบบผ่าหน้า ใส่สายคาดเอว
สีฟาออ่ นทอี าหลูตังใจเลือกให้ โดยมีอาหา่ วทาํ ทรงผมทีมีขนั
ตอนซบั ซ้อนเปนชันๆ ทีมองดูแล้วช่างประณีตบรรจง เครือง
ประดบั ศีรษะรูปดอกไม้สูงค่าก็มาจากสมบัติทีฮูหยินผู้เฒ่าเก็บไว้
ให้ เมือรวมกับใบหน้างามทีเตมิ แปงเบาบาง ควิ เรยี วได้รูป รมิ

ฝปากแดงระเรอื ก็ทาํ ให้หญิงสาวภายใตแ้ สงสว่างจากโคมไฟ
ขนาดใหญ่ทีแขวนรอบงานเลยี งและแสงจันทร์ทีสาดส่องดู
งดงามหยาดเยมิ ยงิ นางยมิ กลบั ยิงส่งเสรมิ ให้ใบหน้างามยิงดู
พลิ าสลําและสูงศักดิมากขนึ ไปอกี  
 
ตงิ ซโี หวไดแ้ ค่มองตาคา้ งอยา่ งเหม่อลอย สีหน้าผอ่ นคลายลง
ในชวั พริบตา 
 
“นายทา่ น เยว่เอ๋ออาศัยอยแู่ ตใ่ นเรอื นมานาน อีกทังอาการปวย
ก็เพงิ จะดีขนึ ทงั นางยงั อายุน้อย และเพิงรบั หน้าทดี ูแลในเรอื งนี
เปนครังแรก แน่นอนว่ารายการอาหารนางไดด้ อู ยแู่ ลว้ เพียงแต่
ในอาหารนันจะใส่ต้นหอม ขงิ กระเทยี ม หรือส่วนประกอบอะไร
บ้างนันไมไ่ ด้มเี ขียนไว้ แล้วนางจะรไู้ ด้อย่างไร” อนุโจวเอย่ เสียง
ออ่ นหวาน แลว้ หันไปยมิ ใหฉ้ ีเยว่ก่อนจะกวักมอื เรียก 
 
“มา รีบมาขอขมาแกท่ า่ นพ่อของเจ้า” 
 
ฉีเยวย่ ิมน้อยๆ พลางเดนิ เข้าไป 
 
“ท่านพอ่ สะใภ้ผดิ ไปแลว้ เจ้าค่ะ” หญงิ สาวเอย่ แลว้ ทาํ การคารวะ 
 
ฉีเยวท่ เี มอื กอ่ นไม่เคยพดู คยุ กับเขา แคก่ ลา้ เงยหน้าขนึ มามองก็
นับวา่ น่าทึงแลว้ พอตงิ ซีโหวได้ยินคําพูดนางจึงประหลาดใจเปน
อย่างมาก แลว้ ยิงประหลาดใจมากขึนไปอีก เมอื ฉีเยว่พูดจบแลว้
ส่งยิมให้ จากนันก็ไม่รอใหเ้ ขาไดพ้ ูดอะไร นางกลับกวกั มอื แล้ว
รบั เหยือกเหล้ากบั จอกเปลา่ จากบ่าวรับใช้มา แลว้ รนิ เหลา้ ใส่
จอกใบนัน 
 

“ท่านพอ่ สะใภ้ขอลงโทษตัวเองด้วยเหล้าจอกหนึง” เพียงเอ่ย
จบ นางกย็ กจอกขนึ ดืมรวดเดยี ว “ท่านจะโกรธไมไ่ ดน้ ะเจ้าคะ 
วนั นีเปนวนั ดี หากว่าท่านยังโกรธอยู่ ถา้ เชน่ นันแล้วสะใภ้จะ
ลงโทษตวั เองให้มากกวา่ นี” 
 
สีหน้าติงซโี หวเปลียนเปนนิงงัน จากนันกห็ ัวเราะเสียงดังลนั  
 
“ได้ๆๆ” เขาเอย่ พลางยมิ กว้าง 
 
เสียงหวั เราะของเขา ทําให้บรรยากาศทีดตู งึ เครยี ดกลบั มชี ีวิต
ชวี าขนึ มาอย่างฉับพลนั  
 
ฉีเยวย่ มิ พร้อมกับรินเหล้าใส่จอกอกี ครงั แลว้ ยกขึนมาต่อหน้า
ทุกคน “ทังหมดเปนความผดิ ของขา้ ทีทําใหท้ ุกคนต้องวาง
ตะเกียบในมอื พีสะใภ้อย่างข้ากข็ อขมาแกพ่ วกเจ้า ลงโทษตวั
เองด้วยเหลา้ อีกจอก” 
 
พดู จบหญงิ สาวก็ยกจอกสุราขนึ ดืมจนหมดอีกครงั  
 
“พีสะใภค้ อทองแดง” เสียงของบรุ ุษผ้หู นึงหัวเราะขึนมา 
 
ฉีเยว่หนั ไปมองตามเสียง เห็นชายหนุ่มคนทีพดู นังอยใู่ กล้
คณุ ชายสาม 
 
“ในเมือดืมไปสองจอกแลว้ ถ้าเชน่ นันกด็ ืมอกี สักจอกให้กบั ทุก
คนในโตะ๊ แล้วกัน ขอเชญิ ทกุ ทา่ นดมื รว่ มกันสักจอกเถอะ ‘โลก
มนุษย์มากเรืองวุ่นวายสุดคณานับ จับสุราสามจอกมากรอกให้
ลืมเลอื นทุกข์ กจิ การอันเปนคุณูปการทียงิ ใหญ่ ลว้ นหมดไปกับ

ชาใสหนึงกา’…” นางเอ่ยยิมๆ ขณะทีรินเหล้าลงจอก 
 
“กลอนด!ี ” 
 
ตงิ ซโี หวปรบมือพรอ้ มกับกล่าวขึนมา จากนันกพ็ ูดซําคาํ นางอีก
รอบหนึง “โลกมนุษยม์ ากเรอื งวนุ่ วายสุดคณานับ จบั สุราสาม
จอกมากรอกใหล้ มื เลอื นทกุ ข์ กิจการอันเปนคณุ ูปการทยี ิงใหญ ่
ล้วนหมดไปกบั ชาใสหนึงกา... ด!ี ยอดเยียม!” 
 
พอพูดจบเขากม็ องไปทางฉีเยว่ดว้ ยท่าทางพึงพอใจ 
 
บนโลกใบนียังมีสิงใดทีทําใหค้ นยอมวางมอื ยุตเิ รืองราว ยงิ ไป
กวา่ หญงิ งามทีทงั สวยและฉลาดอีกรึ? 
 
“คาดไม่ถงึ ว่าพีสะใภจ้ ะพูดออกมาเปนกลอนได”้ บรรดาหนุ่ม
สาวทีนังอยตู่ า่ งก็พากันยมิ หนึงในนันเอย่ ชนื ชมเสียงดงั ขึนมา 
 
“กลอนเกินอะไรกนั ขา้ ไม่เข้าใจเรืองแบบนันหรอก พวกเจ้าที
เล่าเรียนหนังสือมาอย่าไดเ้ อาพสี ะใภ้อย่างข้าไปหวั เราะเลย” 
 
พอเห็นฉีเยวท่ เี ปนแบบนี คนทีอยใู่ นงานเลยี งเกินกวา่ ครึงตา่ งก็
ประหลาดใจจนนิงองึ ไปชวั ขณะ 
 
“สวรรค์!” คุณหนูรองลบู หน้าอก กลา่ วกบั คณุ หนูสามด้วยนํา
เสียงแผ่วเบา “นีถอดรปู แปลงร่างจริงๆ …” 
 
คุณหนูสามมองไปทางด้านหลงั ตงิ ซโี หวด้วยแววตาทเี ปน
ประกายระยิบระยับ 

 
“อนุผู้นัน...เปนผ้ลู ับหินใหเ้ ปนเหล็กงันรึ?” นางเอย่ ด้วยนําเสียง
แผว่ เบาไม่แพ้กนั  
 
คุณหนูรองขมวดควิ กระซบิ กระซาบตอ่  
 
“ไมห่ รอก ขา้ ไม่เคยได้ยนิ อนุโจวพูดแบบนีมาก่อนเลย...” 
 
ทงั สองมองไปทางฉีเยวอ่ ีกครัง เหน็ สตรีผนู้ ันยืนยมิ อย่างสง่า
งาม ซงึ เปนสิงแตกตา่ งจากทพี วกนางเคยไดเ้ ห็นและเคยได้ยิน
มากอ่ นหน้า 
 
“หรอื วา่ ...จะเปนเรอื งจริง?” ทังสองมคี วามคิดนีแวบขึนมาพรอ้ ม
กนั  
 
เรืองราวทเี ล่าตอ่ ๆ กนั มาอย่างลบั ๆ ในจวนติงซีโหวเกียวกบั ฮู
หยนิ น้อยทีเคยเดนิ บนถนนในนรกภูมิ เคยดมื นําแกงของยาย
เมงิ อีกทงั เรืองทีฮูหยินผูเ้ ฒา่ ส่งนางกลบั มาดว้ ยตวั เอง แทท้ ี
จรงิ แล้วไมไ่ ด้เปนเพยี งเรอื งเล่าหรอกหรอื ? 
 
“มา... ทําตามทีพสี ะใภข้ องพวกเจา้ บอกกนั พวกเราทุกคนดมื
ร่วมกันจอกหนึง” ตงิ ซีโหวยิมพรอ้ มกบั ยกจอกเหลา้ ขนึ มา 
 
พอเขาทาํ นําไปก่อนเช่นนี ทุกคนจึงพากันยกจอกเหล้าตาม 
ก่อนจะดืมหมดจอกพรอ้ มกันอย่างรวดเร็ว บรรยากาศดู
สนุกสนานและเบิกบานใจยิงกวา่ ก่อนหน้านีเปนอย่างมาก 
 
“สะใภ้ใหญ่ เจา้ รีบนังลงเถอะ” ติงซีโหวเอ่ยยมิ ๆ บอกฉีเยว่ด้วย

ใบหน้าทเี ตม็ เปยมไปด้วยความชอบใจ 
 
ฉีเยว่ยมิ น้อยๆ พร้อมกบั ค้อมตัวคารวะอีกครงั จากนันค่อยหมุน
ตวั เดนิ กลบั ไปนังประจําที ตอนทีนังลงในใจนางร้สู ึกโลง่ อกไม่
น้อย มือตบเบาๆ ทหี น้าอก 
 
ฉางอวินเฉิงทอี ยอู่ กี ด้านวางจอกเหลา้ ลงแล้วมองนางแวบหนึง 
บนใบหน้าไมป่ รากฏความสนุกสนานหรือความดีใจเลยสักนิด 
 
บ่าวอาวุโสทเี ปนผ้ดู ูแลครัวคนใหมร่ ้สู ึกวา่ ตัวเองเพิงพ้นเคราะห ์
รบี ถอยหลังกลบั ไปอยทู่ เี ดิม ส่วนสีหน้าของอนุหลวิ ยงั ดู
กระอักกระอว่ นใจอยู่บา้ ง อนุโจวจึงถอื โอกาสตอนทีพดู กับติงซี
โหวดันนางใหถ้ อยหา่ งออกไป 
 
อนุหลวิ ถอยไปยืนด้านข้างดว้ ยความโมโห แตก่ ลบั ไมก่ ล้าพดู
อะไร นางรีบหนั ไปสังเกตสีหน้าท่าทางของเซียซือ เหน็ อีกฝายดู
ไมส่ ดใส ไดแ้ ตห่ มนุ จอกเหลา้ ในมือช้าๆ ไมร่ ู้วา่ คดิ อะไรอย ู่
 
“นายท่านจะดลู าํ ดบั ขันตอนตา่ งๆ ในงานเลยี งสักหน่อยไหมเจา้
คะ เยวเ่ อ๋อเพงิ จะรับช่วงดแู ลงาน ไมม่ ใี ครทีนางจะปรึกษาได ้
อาจจะเกิดความผิดพลาดได้นะเจ้าคะ” อนุโจวกระซิบอยู่ข้างหู
ตงิ ซีโหวในขณะทรี นิ เหล้าใส่จอกให ้
 
“เจ้ากไ็ ม่ชว่ ยนางดเู สียหน่อยเลา่ ” ติงซโี หวเอ่ยเสียงเบาอยา่ ง
อารมณ์ดี “นางเปนแค่เดก็ อาจยังไม่ค่อยเขา้ ใจ แตเ่ จ้าก็ไม่
เข้าใจดว้ ยเชียวร”ึ  
 
“ข้าจะเขา้ ใจอะไร ข้าก็แคอ่ นุปากพลอ่ ยคนหนึง” อนุโจวค้อน

ขวบั ใส่เขา ขดั กบั นําเสียงออ่ นหวานและแววตาพราวระยับ 
 
ภายใต้แสงจากโคมไฟทสี าดส่อง ลกั ษณะท่าทางของอนุโจวดมู ี
เสน่ห์น่าหลงใหล พอตงิ ซโี หวไดเ้ หน็ ก็ใจเตน้ ไม่เปนสํา 
 
“สิงทเี จา้ เขา้ ใจมมี ากน้อยแค่ไหน ขา้ รูด้ ที ีสุด” เขาหวั เราะ ยืนมือ
ไปหยิบจอกเหล้าทอี นุโจวถอื อยูก่ ลับมา 
 
สีหน้าของอนุโจวพลนั แดงกําขณะทแี สร้งพดู เหน็บแนม 
 
“ใกลจ้ ะไดอ้ มุ้ หลานชายแลว้ ท่านกลับยังชอบกอ่ เรอื งเหมือน
เมือกอ่ น” 
 
ไดย้ นิ นางเอ่ยถงึ เมือกอ่ น ตงิ ซีโหวกร็ ู้สึกผิดและเสียใจอย่บู ้าง 
นานมากแลว้ ทเี ขาไม่ไดไ้ ปทเี รอื นของอนุโจว นึกถงึ วันเวลาของ
ความรกั อันหวานชืนในอดตี … 
 
เขาตบมอื ของอนุโจวเบาๆ โดยไม่พูดอะไร อนุโจวมองดเู ขา
พรอ้ มกับยมิ ให้ มีคาํ พดู เปนร้อยเปนพนั อยู่ในสายตาคนู่ ี 
 
เซียซอื ทนี ังอยขู่ า้ งๆ รนิ เหล้าเตม็ จอกแลว้ เงยหน้าดืมไปคาํ หนึง 
เดมิ ทีนางกไ็ มเ่ ก่งด้านการดืมอยู่แลว้ ซํายงั รีบดมื อย่างรวดเร็วจงึ
สําลักออกมา 
 
“โหวฮูหยนิ เจา้ คะ พวกเราไม่สามารถทาํ เหมือนกบั เด็กหนุ่มสาว
เหล่านีไดน้ ะเจา้ คะ เหล้าควรจะดืมใหน้ ้อยหน่อยถึงจะดี” อนุโจว
รบี ใชผ้ า้ เชด็ ให้อีกฝายในขณะทีสีหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิม 
นําเสียงทเี อ่ยนุ่มนวลออ่ นหวาน 

 
เซยี ซอื มองอกี ฝายแวบหนึงพลางยมิ อยา่ งเยน็ ชา จากนันก็ผลกั
มือของนางออก แตอ่ นุโจวกไ็ ม่ถอื สา ทาํ เพยี งยมิ ให้แลว้ เดิน
ถอยห่างออกไป 
 
ฉางอวินหลงทีอย่อู กี ดา้ นชจู อกเหลา้ ขนึ มาเพราะต้องการจะดืม
กบั ฉีเยว่ ทังยังดึงฉางอวินฉีมาร่วมดืมดว้ ยกัน 
 
“ในเมือมพี ใี หญ่อย่แู ลว้ ทาํ ไมถงึ ต้องเรยี กพสี ะใภ้ใหญ่มาดมื
ดว้ ย” ฉางอวินฉีเอย่ ขนึ  
 
“ไม่ใชว่ า่ พีชายใหญไ่ ม่ดมื หรอกรึ คดิ ไมถ่ ึงเลยว่าพสี ะใภ้จะคอ
ทองแดง” ฉางอวินหลงตอบพลางหวั เราะ 
 
ฉางอวินเฉิงตงั หน้าตังตากินขา้ วโดยไมส่ นใจคนอืนๆ เหมอื น
กบั วา่ ไม่ไดย้ นิ คําพดู ของพวกเขา ส่วนฉีเยว่ก็ทาํ เพยี งส่งยมิ ให ้
 
อาหลทู ีอยดู่ ้านขา้ งกระซิบเสียงเบาแนะนําวา่ ชายทอี ยู่ใกลก้ บั
คณุ ชายสามกค็ อื คุณชายสี 
 
“ดมื อะไรกนั อีก หากดืมเหล้ามากแลว้ พร่งุ นีลุกไมข่ นึ ดสู ิวา่ ทา่ น
พอ่ จะลงโทษพวกเจา้ อย่างไร” อนุโจวกลา่ วขึนแลว้ เดินตรงมาหา 
 
พอเหน็ ว่าอนุโจวเดนิ มา ฉางอวินหลงก็ได้แต่ยิมไม่กลา้ กอ่ เรอื ง
อีก รีบนังลงอยา่ งว่าง่าย ส่วนฉางอวนิ ฉีกลับยกจอกเหลา้ ขนึ จิบ
เงยี บๆ 
 
บทที 54 งานราบรนื  

 
“นีคอื อนุโจวเจา้ คะ่ ” 
 
อาหลกู ล่าวแนะนําด้วยนําเสียงแผว่ เบาข้างห ู
 
ฉีเยวจ่ าํ ได้วา่ เปนหญงิ งามทีเตือนตัวเองเมือสักครนู่ ี จึงตังท่าจะ
ลุกขึนยนื  
 
ทวา่ อนุโจวกลบั ยนื มอื ไปกดหวั ไหลข่ องนางเอาไว ้
 
“ไมต่ อ้ งลุกใหข้ า้ ” 
 
อนุในจวนนีมฐี านะตําต้อย แม้จะเปนผู้ทอี าวุโสกว่า แต่กลบั ไม่
สามารถเทยี บกับตําแหน่งฮหู ยินน้อยได้ ฉีเยว่รู้ถงึ เรืองนีดีจงึ ได้
แตส่ ่งยมิ ให้ แลว้ นังลงตามเดมิ จากนันค่อยเอ่ยทกั ทาย 
 
“อนุโจว” 
 
เมอื อกี ฝายมาอยใู่ นระยะใกล้ ฉีเยว่จงึ เห็นรปู รา่ งหน้าตาของ
หญิงนางนีชัดเจนยงิ ขนึ นางอดอุทานอย่างชืนชมในใจอกี ครัง
ไม่ได้ ตงิ ซีโหวช่างสายตาดีเสียจรงิ  
 
“ตงิ ซโี หวชอบฟงบทเพลง ‘ความเศรา้ เสียใจทีลาํ นําลัว’ รออีก
สักคร่พู อเจ้าให้คณะละครเริมการแสดงกใ็ ห้ร้องเพลงนี” อนุโจว
เอ่ยยิมๆ ทังนําเสียงและลกั ษณะท่าทางมคี วามเปนกนั เอง 
 
“เจ้าคะ่ ขอบคุณอนุโจวมากนะเจา้ คะ” 
 

อนุโจวมองฉีเยวพ่ ลางยิมใหเ้ ล็กน้อย พรอ้ มกับตบเบาๆ ทีหัว
ไหลข่ องหญงิ สาวแล้วเดินจากไป 
 
แมค้ ืนนีจะมีคนทอี ารมณไ์ ม่ดีนัก แต่หากพูดถึงภาพโดยรวมแลว้
นัน ถอื ว่างานเลยี งตอนเยน็ ประสบความสําเรจ็ เปนอย่างมาก 
คนส่วนใหญต่ า่ งชมการแสดงกันอยา่ งสนุกสนานและมีความสุข 
ทีสําคัญคือการปรากฏตัวของฮหู ยนิ น้อยในงานเลียงนํามาซงึ
บทสนทนามากมายจนนับไม่ถว้ น 
 
หลังจากไหว้พระจนั ทรแ์ ละชมการแสดงละครแล้ว ติงซโี หวก็
อนุญาตให้พวกหนุ่มสาวแยกย้ายกนั กลบั ได ้
 
บรรดาคุณหนูคุณชายจงึ ลกุ ขนึ เอย่ ลาแลว้ เดนิ จากไป 
 
ขณะทีกลุ่มพนี ้องเดินไปด้วยกันจ่ๆู ฉางอวนิ หลงทีดืมค่อนข้าง
มากก็ส่ายหน้ากอ่ นจะกลา่ วขนึ มา “นีใช่คาํ พูดทีว่า สามปไม่บนิ
และไม่ร้อง แต่พอบนิ ก็พงุ่ ทะยานขึนสู่ท้องฟา พอรอ้ งกน็ ่าทึงจน
ตอ้ งตนื ตะลึง ใชห่ รือไม่?” 
 
คณุ หนูรองกบั คุณหนูสามหันมามองเขาแลว้ กห็ วั เราะ 
 
“ไมใ่ ช่ว่าเจา้ กินเหลา้ ไปแค่จอกเดียวรึ ฟงทีเจา้ พูดสิ สงสัยจะมึน
แลว้ ” คุณหนูรองเอย่ เย้าขนึ มา 
 
“แตด่ ูเหมือนวา่ เจ้าเด็กขอทาน…เอ่อ พีสะใภใ้ หญน่ ่ะเปลยี นเปน
คนพูดมากจรงิ ๆ” คณุ หนูสามเอย่ ขนึ มาบ้าง จากนันกเ็ อามอื ลูบ
ผมเปยแลว้ พูดเสียงกลัวหวั เราะ “อกี ไม่กวี นั ข้าจะออกไปเทยี ว
เลน่ นอกจวน ข้าว่าจะไปยมื เครอื งประดับผมไขม่ ุกฝงทองทีท่าน

ย่าทําใหน้ างมาใส่ดู” 
 
“เจ้าก็ไปลองยืมดูสิ” คณุ หนูรองตอบยิมๆ 
 
จากนันทังสองก็หวั เราะใหก้ นั พลางกระซบิ เสียงแผว่ เบา ไม่รูว้ ่า
คยุ อะไรกันอย ู่
 
“แตก่ แ็ ปลกจรงิ ๆ นะ เจา้ เดก็ ขอทานคนนีทําไมอยู่ๆ ถึงไดช้ อบ
พดู ชอบคยุ ชอบยิมเปลียนไปเปนแบบนีได้?” คณุ ชายจากเรือน
ฝงตะวนั ตก--ฉางอวนิ เซงิ เอ่ยขนึ “โลกมนุษย์มากเรืองวนุ่ วายสุด
คณานับ จับสุราสามจอกมากรอกให้ลมื เลอื นทุกข์ กิจการอัน
เปนคุณูปการทียิงใหญ่ ล้วนหมดไปกบั ชาใสหนึงกา” 
 
เขาราํ พงึ ราํ พันประโยคนีซําไปซํามา ขณะทีเดนิ อยู่ข้างหลงั ฉางอ
วินหลง 
 
“เปนประโยคของใครกนั ? คงไมใ่ ชน่ างคดิ ออกมาเองหรอกนะ?” 
เขาเอย่ ตอ่ อยา่ งสงสัย กอ่ นจะดงึ ฉางอวนิ หลงเอาไว้ “หรอื วา่ เจา้
เดก็ ขอทานคนนีมคี วามสามารถพิเศษทางดา้ นการประพันธเ์ ปน
เลิศจริงๆ? แทจ้ รงิ แลว้ นางไม่ใชข่ อทานโดยกาํ เนิดหรอกหรือ? 
หรือว่าเดิมทีฐานะนางมาจากตระกูลสูงศักดิแล้วตกยากจงึ กลาย
มาเปนขอทานอยา่ งนันร?ึ ” 
 
ฉางอวนิ หลงทีถูกอีกฝายดึงตวั ไวถ้ ึงกับซวนเซ 
 
“ข้าจะรู้ไดอ้ ย่างไร ข้ากใ็ ชว่ า่ จะคุน้ เคยกบั เจ้าเดก็ ขอทานคนนี 
หากเจา้ อยากจะร้วู ่าเมือก่อนนางเปนใครมาจากทีไหน ใหถ้ ามพี
สามแลว้ กนั ” พดู จบ ฉางอวินหลงกส็ ะบดั แขนเสือออกจากการ

เกาะกมุ ของอีกฝาย 
 
ฉางอวินฉีทนี ิงเงยี บไมพ่ ดู ไมจ่ ามาโดยตลอด พอถูกพาดพงิ ก็
ถอนใจเสียงดัง 
 
“เจา้ ไมค่ ุน้ เคยแล้วข้าคุ้นเคยงนั ร?ึ ” เขาเอย่ เสียงเนือยเหมอื น
เอือมระอา “เจ้าลองไปถามพีชายใหญด่ กี วา่ ” 
 
“พชี ายใหญ่?” ฉางอวินหลงพดู ขึนมาอยา่ งเสียงดงั “พชี าย
ใหญ่น่ะรึ กลัวเพยี งแตว่ า่ แม้แต่ชอื ของเจา้ เดก็ ขอทานคนนี เขาก็
ยงั ไม่รู้เลยน่ะสิ” 
 
พดได้ยินประโยคนี ทกุ คนต่างก็หัวเราะขึนมา 
 
“ไมเ่ ชืองันหรือ? ลองพนันกันไหม” ฉางอวินเอ่ยเสียงขึนจมูก 
พรอ้ มกบั พยกั พเยดิ ไปด้านหลงั “ใครกไ็ ด้ลองไปถามด”ู  
 
ทุกคนมองไปตามทเี ขาบอก เห็นฉางอวนิ เฉิงกับฉีเยวเ่ ดินตาม
หลังกนั มาอยบู่ นทางเดินอกี เส้นหนึง และมีบรรดาบา่ วอาวโุ ส
เดนิ รงั ท้ายช้าๆ เว้นระยะห่างออกไป 
 
“นี... เสียวโหวเหย”่  
 
ฉีเยว่มองบุรุษทสี าวเท้ากา้ วใหญเ่ ดนิ อยดู่ ้านหน้าแลว้ ส่งเสียง
เรยี ก ภายใต้แสงจันทรท์ ีสาดส่อง เงาของเขาทอดยาวลงบนพืน 
 
อาหลูเดินอยู่ข้างๆ เพราะเกรงวา่ ฉีเยวด่ ืมเหล้ามาแล้วจะเดนิ ไม่
มันคง จงึ ประคองอยู่อยา่ งระมัดระวงั พอไดย้ ินคาํ พูดทีเจ้านาย

เปนฝายกลา่ วทักทายขนึ มากอ่ นก็ทําเอาตกใจสะดงุ้ โหยง 
 
ฉางอวินเฉิงทาํ เหมือนกับว่าไม่ได้ยิน ยังกา้ วตอ่ ไปไม่หยดุ  
 
“เสียวโหวเหย”่ ฉีเยวผ่ ละออกห่างจากอาหลู วิงตามไปหยุดเดิน
ใกลอ้ กี ฝาย 
 
ฉางอวนิ เฉิงจงึ เหลือบมองนางแวบหนึง 
 
“เรืองนัน ข้าอยากจะกลา่ วคําขอโทษ แล้วก็ขอบคณุ เจ้า” ฉีเยว่
มองเขาแลว้ ส่งยิมให ้
 
การทถี กู คนผู้หนึงทตี ัวเองรําคาญใช้อํานาจมาคุกคามตัวเอง คง
เปนเรอื งทีน่าโมโหมาก จนเขาไม่อยากจะฟงอะไรอีกแลว้ กระมงั  
เรอื งนีเปนตัวนางเองทที าํ ให้คนเกลียดชงั เสียแล้ว 
 
“ขา้ ...” ฉีเยวอ่ ยากจะบอกเขาว่ารอผา่ นชว่ งเวลาสันๆ นีกอ่ นแล้ว
ตัวเองจะยา้ ยกลับไป ทว่ายงั ไมท่ นั ได้พดู ออกมา ก็พบว่าฉางอ
วินเฉิงส่งยมิ มาใหน้ างแลว้  
 
นางต้องยอมรบั ว่าพอหนุ่มหลอ่ ผนู้ ียมิ ขนึ มา รอยยิมนีสามารถ
ฆ่าคนใหต้ ายไดจ้ รงิ ๆ หญิงสาวถงึ กับตะลึงและเหม่อลอยไปครู่
หนึง 
 
“เจ้าอยา่ เปนหว่ งเลย” ฉางอวินเฉิงเอ่ย ใบหน้ายงั คงมรี อยยิม 
จ้องมองสตรที ีพยายามเร่งฝเทา้ มาเดินข้างๆ “ไมว่ ่าเจา้ จะทําตัว
หยาบคายก็ดี ประจบเอาใจก็ดี ไม่ว่าจะยมิ จะด่า หรอื ว่าจะ
รอ้ งไห้ ทังหมดต่างกไ็ รป้ ระโยชน์ เพราะเจา้ ทาํ ใหข้ ้ารสู้ ึกรงั เกียจ 

และทีข้ารงั เกยี จมาก ไม่ใช่เพราะการพูดหรือการกระทําของเจา้  
แตข่ ้ารังเกยี จ...ทตี ัวเจ้า!” 
 
พดู จบก็หวั เราะเสียงเย็นเยยี บ แล้วสาวเทา้ กา้ วใหญเ่ ดินจากไป
ทันท ี
 
ฉีเยวพ่ ่นลมออกมาจากปากอย่างแรง ผู้ชายคนนีการพูดจาชา่ ง
เหลอื เกนิ จริงๆ… 
 
“ข้าขอคืนคําพดู ทีจะพดู เมอื สักครู่แล้วกนั ” นางส่ายหน้ากล่าว
ขนึ มา พรอ้ มกับยกนิวกลางใส่ฉางอวนิ เฉิงทเี ดนิ อยเู่ บอื งหน้า 
 
เจ้าต่างหากทสี มควรถูกคนรงั เกียจและชงิ ชัง! 
 
หลงั จากงานเลียงผ่านไป 
 
ตาํ แหน่งของฮูหยินน้อยทอี ยภู่ ายในจวนยิงมนั คงมากขนึ ไปอกี  
นางไม่เพียงอาศัยอยดู่ ว้ ยกนั กับเสียวโหวเหย่แบบสามภี รรยา 
แตย่ งั ไดร้ บั ความเอ็นดจู ากติงซโี หวดว้ ย คําพูดของฮูหยินน้อย
ในงานเลียงวันไหวพ้ ระจนั ทร์ประโยคนัน ถูกติงซีโหวเอามาเขียน
เปนอกั ษรภาพดว้ ยมือตัวเองแลว้ แขวนไว้ในห้อง 
 
“นางยังไปดภู าพเขยี นอกั ษรนันกบั นายท่านดว้ ยใบหน้าทียมิ
แยม้ อกี ดว้ ยเจ้าค่ะ แล้วยังบอกอกี วา่ อยากจะเอาภาพเขียนอกั ษร
ของทา่ นพอ่ มาแขวนไว้ทหี ้องเพอื เปนทยี ึดเหนียวจติ ใจ…” โซว
มามาเอย่ รายงานกับเซียซือ 
 
“ฮ!ึ ” เซยี ซือส่งเสียงไม่พอใจออกจากจมูก “นับวา่ เปนอกี คน

หนึงทีถกู อกถูกใจนายทา่ นแล้ว หญงิ งามทเี ปนลกู สะใภ้ผนู้ ีนับ
ว่ามีทังหน้าตาและความสามารถ” 
 
นางกลา่ วขนึ มา พร้อมกบั หมุนถ้วยชาในมอื ช้าๆ 
 
ก็แน่ล่ะสิ... ในตอนนันนายทา่ นหัวเราะจนทอ้ งคัดทอ้ งแข็ง ส่วน
อนุโจวกค็ อยเอาอกเอาใจอยไู่ ม่หา่ ง 
 
“นังหญงิ แพศยานันกพ็ ลอยเปนทถี ูกอกถกู ใจไปด้วย ไม่เสีย
แรงทนี างคดิ วางแผนทังหมดเลยจรงิ ๆ” เซยี ซอื ยิมขึนมาอย่าง
เย็นชา กระแทกถ้วยชาในมอื ลงบนโต๊ะอยา่ งแรง 
 
“ฮูหยินน้อยยงั ...” โซวมามายังจะรายงานเรืองทรี ับรมู้ าตอ่ ทว่า
เพิงจะเอ่ยปากพูด ก็มบี า่ วรับใช้มารายงานทีหน้าประตวู า่ ฮหู ยนิ
รองมาหา 
 
ตอนทีฮหู ยนิ รองเดินเขา้ มาในเรือนหรงอัน กพ็ บเซียซือเดินลง
จากบันไดมาประคองนางด้วยตวั เอง 
 
“มีธรุ ะอะไรส่งคนมาเรียกข้าให้ไปหาก็ได้ ทําไมเจา้ ถึงได้ออกมา
เองอีกแลว้ ” เซียซือเอย่ อย่างโมโห ในนําเสียงแฝงความรสู้ ึก
เปนหว่ งเปนใยไมน่ ้อย 
 
เฉินซอื ยมิ ยืนมือไปจบั มอื อีกฝายไว้ “ข้าไมเ่ ปนไรหรอก กแ็ ค่
อยากมาจะเยยี มพีสะใภก้ ็เทา่ นัน” 
 
เซียซอื จูงนางเขา้ มาในห้อง จากนันทงั เจา้ ของเรือนและแขกผู้
มาเยอื นตา่ งก็นังลง ไมน่ านอาหลวนกถ็ ือถว้ ยชามารับรองดว้ ย

ตวั เอง 
 
“ฮหู ยนิ รองดมื ชาไมไ่ ด.้ ..” เซียซือกล่าวขนึ มา 
 
“เจ้าคะ่ บา่ วจําได้ นีเปนนําผลไม้เจ้าค่ะ” อาหลวนบอกยิมๆ 
 
เซยี ซอื จงึ พยกั หน้าให้เล็กน้อยอยา่ งพอใจ 
 
“บ่าวรับใช้ผนู้ ีชา่ งมีความตงั ใจเสียจรงิ ” เฉินซือเอ่ยชมเชย กอ่ น
จะหนั ไปมองเซียซือ “ขอบคณุ พีสะใภ้เหลือเกินเจ้าคะ่ ” 
 
“เจา้ พดู อะไรอย่างนัน” เซยี ซือมองอกี ฝายแลว้ ถอนหายใจ “
เดิมทรี า่ งกายของเจ้าใกลจ้ ะหายดอี ยู่แลว้ แต่เปนเพราะทาํ เพอื
ขา้ ในตอนแรกจึงกลายมาเปนเช่นนี...” พอพูดถึงตรงนีนางก็
เงยี บไปครหู่ นึงกอ่ นจะเอย่ ต่อ 
 
“สุดทา้ ยก็ทําใหเ้ จ้าเปนเช่นนีโดยเปลา่ ประโยชน์” 
 
เซียซือกล่าวดว้ ยสีหน้าท่าทางทีเศรา้ เสียใจอยา่ งยากจะปดบัง
เอาไว้ได ้
 
โซวมามาส่งสายตาเปนสัญญาณ ก่อนจะเดนิ นําบ่าวรับใชท้ อี ยู่
ในหอ้ งถอยออกไป เหลือเพยี งแค่อาหลวนกบั ไชช่ ิงบ่าวรบั ใช้
ใหญข่ องฮูหยนิ รองทยี นื คอยรับใช้อย ู่
 
“พีสะใภ้ ข้าได้ยนิ มาว่าพชี ายใหญ่ถูกอกถกู ใจเยว่เออ๋ มากเลย
หรือ?” เฉินซอื เปลียนประเด็นไปถามเรอื งอืน 
 

วันนันลกู ๆ ของนางกอ็ ย่ใู นงานเลยี งดว้ ย แน่นอนวา่ ทุกคนได้
เหน็ วา่ ฮูหยินน้อยใชว้ ธิ ีใดจึงสามารถหลอกล่อให้ติงซีโหวเบิก
บานใจไดถ้ ึงเพียงนัน 
 
เซยี ซอื ยิม แลว้ เอย่ อยา่ งเหน็บแนม 
 
“หากเขาไม่ถูกอกถูกใจน่ะสิ ถึงจะเปนเรอื งแปลก” นางกล่าวขึน
มา “ขอแคเ่ ปนหญงิ งามก็ดูดไี ปหมดในสายตาของเขาแล้ว นีก็
เปนเหตผุ ลวา่ ทาํ ไมตอนแรกนังหญงิ แพศยาผนู้ ันถึงไดใ้ จเยน็
ขนาดนี…” 
 
พอนางหลดุ คาํ ว่านังหญิงแพศยาออกมากห็ ยุดชะงกั ไป 
 
เฉินซอื ทาํ เหมอื นกับว่าไมไ่ ดย้ นิ แลว้ ลอบถอนหายใจออกมา
เบาๆ 
 
ภายในหอ้ งเงยี บสงัดไปชัวขณะ ในทสี ุดก็เปนเฉินซือทีเอย่ ขนึ
มาก่อน 
 
“เรอื งเมอื คนื ขา้ ได้ยนิ มาหมดแลว้ วันนีจงึ ตังใจมาดูพสี ะใภเ้ ปน
พเิ ศษ” เฉินซือมองเซยี ซอื แล้วเอ่ยต่อ “พีสะใภ้ เจา้ ไมต่ ้องโกรธ
เคอื งอกี แลว้ เจ้าจะต้องร้วู ่าหากตวั เองยังโกรธต่อไปจะมีแต่
ทําใหค้ นเหลา่ นันสมความปรารถนายิงขึน” 
 
เซียซือทีมสี ีหน้าท่าทางตึงเครยี ดมาโดยตลอดก็คอ่ ยๆ ผอ่ นลง 
ไม่สามารถปกปดความเสียใจทีปรากฏอย่บู นใบหน้าไวไ้ ดอ้ กี ตอ่
ไป 
 

“ขา้ ไมไ่ ด้โกรธ... ขา้ เพียงแคไ่ มพ่ อใจ” นางกล่าวขึนมาอยา่ ง
เชืองช้าด้วยนําเสียงทสี ันเทา “ขา้ ไมพ่ อใจ...ขา้ ไม่พอใจ…” 
 
เฉินซือซ่อนนําตาเอาไว้ เดินไปหยุดตรงหน้าแล้วกมุ มอื ของอีก
ฝายเอาไว ้
 
“พีสะใภ้ พวกเรายังมวี ิธีแก้ไขนะ ยังมีวธิ ี...” นางพูดปลอบใจ 
 
“ยงั มวี ิธอี ะไรอีกร?ึ งานแตง่ งานทีฮอ่ งเตพ้ ระราชทานให้จะ
ยกเลกิ กท็ าํ ไม่ได้ ยายแก่ชัวร้ายผนู้ ันปดทางไว้หมดแลว้ ...นอก
เสียจาก…นอกเสียจากนังหญิงตาํ ต้อยผนู้ ันจะตาย...” เซยี ซอื
กระซบิ กระซาบขึนมาเบาๆ พอพูดถงึ คาํ วา่ ตาย ดวงตาพลันสว่าง
วาบขนึ มาทันท ี
 
เพราะเซยี ซอื กุมมือนางแน่นขึน มหี รือทเี ฉินซือจะไมส่ ังเกตเห็น 
นางรีบห้ามอีกฝายเสียงดัง 
 
“พสี ะใภ้ ไม่ได้นะ! เจา้ ไมค่ วรเอาตัวเองไปเสียงเพราะสตรีเช่นนี 
หากว่าเจา้ ก่อเรอื งกจ็ ะทําใหเ้ ฉิงเอ๋อต้องเข้ามาพวั พันอยา่ งเลียง
ไมไ่ ด้ อย่ามองว่าเพราะเรือนชิวถงหยวนอยูอ่ ยา่ งเงียบกริบแลว้
จะไร้คนสนใจ แต่ภายในทีมดื นันมีดวงตามากมายจบั จ้องอยู่นะ
” 
 
มอื ทกี ุมแน่นของเซยี ซอื จงึ ผ่อนคลายลงมา 
 
“แต่ถึงนางจะตาย ผู้หญิงดีๆ ทไี หนใครจะยินยอมมาแตง่ เปน
ภรรยาใหเ้ ขา” นางกลบั คืนสู่ความเศร้าเสียใจ นําตาไหลลงมา “
เฉิงเอ๋อของพวกเรา สุดท้ายก็ถูกนางทาํ ลายแลว้ …” 

 
“ไมห่ รอก ไม่หรอก เฉิงเอ๋อของพวกเรา หากตอ้ งการมหี น้ามีตา
กม็ ีหน้ามตี า หากตอ้ งการตําแหน่งก็มตี ําแหน่ง แล้วกเ็ ปนผทู้ ไี ด้
รับความเมตตาจากฮ่องเตอ้ ีก คนทีดีขนาดนันตอ่ ใหถ้ ือโคมไฟก็
หาไมเ่ จอ มีคนมากมายแค่ไหนทฝี นอยากจะแตง่ ใหเ้ ขา อย่าวา่
แตเ่ ปนภรรยาทีถกู ต้องตามกฎหมาย แค่เปนอนุกย็ ังอยากจะ
แย่งกันเปนเลย” เฉินซอื รบี ยิมพร้อมกบั กล่าวตอ่  
 
“หลายวนั มานีอยู่ๆ ขา้ ก็ไดร้ บั ผา้ เชด็ หน้ามากมาย บางคนก็
อยากจะเชญิ ข้าไปคุยดว้ ย บางคนกอ็ ยากจะมาเยียมเยยี นทจี วน
ของพวกเราบา้ ง ขา้ ยงั แปลกใจเลยวา่ ข้าปวยมานานขนาดนีแลว้  
ทําไมจู่ๆ ถงึ ได้กลายเปนคนมเี สน่ห์ไปได้ แต่วา่ ไช่ชงิ บ่าวรับใชผ้ ู้
นีมีความฉลาดปราดเปรอื งนัก นางบอกวา่ คนอืนเขาอยากมาหา
ขา้ ทไี หนกนั เหน็ ได้ชัดว่าหาโอกาสมาจวนของพวกเราเพราะ
อยากจะใหพ้ ีสะใภ้เห็น…” 
 
เซยี ซือฟงทนี างพูดก็อดไมไ่ ดท้ ีจะยมิ ออกมา 
 
“มคี นทีไหนกันดถู ูกตัวเองเช่นนี เดิมทีเจา้ กเ็ ปนคนมเี สน่ห์คน
หนึงนะ” นางยมิ พร้อมกับตบเบาๆ ทมี ือของเฉินซอื แลว้ ใช้
ผา้ เชด็ หน้าเชด็ นําตา พรอ้ มกับรอ้ งเรยี กไช่ชงิ “นางบอกว่าเจ้า
เปนคนทมี ีความฉลาดปราดเปรอื ง แลว้ ทําไมยังไมร่ บี ประคอง
เจ้านายอกี ปลอ่ ยให้นางยนื นานถึงเพยี งนี” 
 
ไชช่ ิงเปนบา่ วรับใช้ทีอายรุ าวๆ สิบเจ็ดสิบแปดป รูปร่างหน้าตาไม่
นับวา่ สวยงามมาก ทวา่ พอยิมออกมากเ็ ผยให้เห็นลกั ยิมทังสอง
ขา้ งทาํ ใหน้ ่าเขา้ ใกล้ นางยิมพรอ้ มกับรบี เข้ามาประคองฮหู ยิน
รองกลบั ไปนังทเี ดิม 

 
การไดพ้ ดู คยุ ทังหวั เราะและรอ้ งไห้ทังหมดนี ทําใหเ้ ซียซอื ร้สู ึกวา่
ความโกรธและความอัดอันทีอดั แน่นอย่ใู นใจได้ระบายออกไปไม่
น้อยเลยจริงๆ นางมองหน้าตาทอี อ่ นแอจากอาการปวยมานาน
ของเฉินซือแลว้ ก็ถอนหายใจเฮอื กหนึง 
 
“ถึงอยา่ งไรก็ตอ้ งมีวธิ ีอยแู่ ลว้ พีสะใภ้ เจ้าอย่าไดร้ ีบร้อนไปเลย” 
เฉินซอื ยมิ เล็กน้อยพรอ้ มกบั กล่าวปลอบใจอีกครงั  
 
คราวนีเซียซอื ถึงกับถอนหายใจยาว 
 
บทที 55 ใชช้ ีวิตรว่ มกัน 
 
“นังหญงิ ตําต้อยถูกอนุนันสังสอนจนฉลาด” 
 
เซียซือยังไมว่ ายเอย่ อย่างคบั แคน้ ใจ “นังเด็กนันกอ่ ความวุ่นวาย
ไปทวั จวน ใชเ้ ลห่ ์กลแคส่ องสามประโยคก็ตีสนิทกบั นายท่านได้
แล้ว...ยามนีทุกคนต่างก็เหน็ ว่านางได้รับความโปรดปรานจาก
นายท่าน หนําซํายังอาศัยอยทู่ เี รอื นของเฉิงเอ๋ออีก เช่นนีแลว้
ใครยังจะสามารถทาํ อะไรนางได้...” 
 
“ใช่แลว้ ” เฉินซอื ไดฟ้ งประโยคนีก็นึกบางอย่างขนึ มาไดจ้ งึ รีบ
ถามขัดจังหวะขนึ เสียกอ่ น “ทําไมเฉิงเออ๋ ถงึ ยอมให้นาง…” 
 
เซยี ซอื มองอีกฝายแลว้ ตอบกลับทันควัน 
 
“ไม่มีอะไรหรอก กอ่ นหน้านีเฉิงเอ๋อไดร้ บั บาดเจ็บ แล้วระหว่าง
ทางทกี ลับมาได้พบคนประหลาดผหู้ นึง คนผนู้ ันเอ่ยทกั วา่ เขาจะ

มเี คราะห์รา้ ย จาํ เปนต้องใหห้ ญิงทีแตง่ งานแล้วมาหนุนนําเอาไว ้
เขาจึงให้นางไปอยู่ด้วย แน่นอนว่าไม่ได้อยู่หอ้ งเดยี วกันหรอก 
ขอแคอ่ าศัยอย่ใู นเรอื นเดียวกนั ก็พอ และกไ็ ม่ใชว่ า่ จะนานมาก 
สักสิบถึงสิบห้าวนั กพ็ อแลว้ ” 
 
เฉินซอื ได้ยนิ ก็ถอนหายใจอย่างโลง่ อก 
 
“ขา้ ตกใจแทบแย่ ขา้ ยังคดิ ว่า…” นางเอามอื กมุ หน้าอกในขณะที
กล่าวขนึ มา 
 
“เจ้าคิดวา่ ลูกชายก็คงเหมือนพ่องันร?ึ ” เซยี ซอื กล่าวขึนมา บน
ใบหน้าปรากฏความรู้สึกภาคภมู ใิ จอยา่ งทียากจะปกปดเอาไว้ได ้
“รอใหผ้ า่ นช่วงเวลานีไปแลว้ เขาก็จะไลน่ างไปทันที” 
 
เฉินซือยิมน้อยๆ แลว้ เอย่ ว่า 
 
“คงเปนเพราะพอ่ มองหญงิ งามมากเกนิ ไป เฉิงเอ๋อของพวกเรา
ก็เลยเลยี นแลว้ ” 
 
“เฉิงเอ๋อเปนคนมรี ะเบียบ ไม่ออกนอกลูน่ อกทางและกไ็ มเ่ คยทํา
เรืองหนุ หันพลนั แลน่ หญงิ งามเหล่านันในสายตาของเขาก็เปน
เพียงแค่โครงกระดกู เท่านัน” เซียซอื เชดิ หน้าเลก็ น้อย กลา่ วดว้ ย
นําเสียงชืนชมในตัวลกู ชาย 
 
“แต่ว่า...” เฉินซอื ยังคงเอย่ ตอ่ ในแววตายากทจี ะหลกี เลยี ง
ความกงั วลใจได้ “ชายหนึงหญงิ หนึงอาศัยอยู่ภายใต้ชายคา
เดียวกันถึงอย่างไรเฉิงเออ๋ ก็โตเปนผูใ้ หญ่แลว้ อีกอยา่ งฉีเยว่ผู้
นันก็เปนหญงิ งามคนหนึง ถา้ หากทังสองมีความสัมพนั ธ์กัน

อยา่ งลึกซงึ แล้วนางเกิดตังครรภ์ เรอื งราวกจ็ ะยิงวุ่นวายมากกวา่
นีนะ” 
 
“ไมห่ รอก” เซียซอื เอ่ยด้วยนําเสียงมันใจ ไม่มีความลังเลเลยสัก
นิด 
 
“พีสะใภ้ เรืองแบบนีพูดไม่ไดน้ ะ ถึงอย่างไรกเ็ ตือนเฉิงเออ๋ เสีย
หน่อย” 
 
“คนอยา่ งเฉิงเอ๋อไม่จาํ เปนต้องใหใ้ ครตกั เตอื นหรอก” เซียซือ
กลา่ วด้วยนําเสียงเชือมนั แลว้ ก็พดู ตอ่ ยิมๆ “อีกอยา่ ง กแ็ ค่มี
ความสัมพันธ์กันอยา่ งลึกซึงแล้วนางจะทาํ อะไรได้เลา่ …” 
 
เฉินซอื ถึงกับตากระตุก รบี ผดุ ลุกขึนทนั ท ี
 
เซยี ซือมองอย่างประหลาดใจ “เปนอะไรไปรึ?” 
 
“ไม่เปนไร” เฉินซือรีบส่งยิมให้ พรอ้ มกบั ถอนหายใจเฮือกหนึง 
“พสี ะใภ้ เตอื นเฉิงเออ๋ สักหน่อยเถอะ เปนเพราะเฉิงเออ๋ ของ
พวกเราเปนคนซือตรงไมเ่ ห็นแก่ตวั คนประเภทนีแหละทีถูกคน
ล่อลวงไดง้ า่ ย โดยเฉพาะหญงิ ทงี ามแตร่ ปู ผนู้ ี...” 
 
เซียซอื ได้ยินอกี ฝายเอ่ยยําเรืองนีหลายครงั ในใจกร็ สู้ ึกหวนั ๆ 
บา้ งแล้ว พอนึกถึงการปรากฏตัวของหญิงตาํ ต้อยผู้นันทีทําให้
คนในงานเลยี งยมิ และหวั เราะอยา่ งมีความสุข ในทีสุดกม็ สี ีหน้า
จริงจงั ขนึ มา นางพยักหน้าชา้ ๆ แล้วตบมือเฉินซือเบาๆ ก่อนจะ
เอย่ พลางถอนหายใจ 
 

“เจ้าคิดรอบคอบจรงิ ๆ” 
 
“ขา้ ก็แค.่ ..เปนห่วง…” 
 
เซียซอื มองอีกฝายอย่างซาบซงึ ใจ 
 
เนืองจากฮูหยินรองมสี ุขภาพไมแ่ ขง็ แรง พอพูดนานๆ ในทีสุดก็
เหนือยและอ่อนเพลยี เซยี ซือจึงรบี ส่งขนึ เกยี วกลับไปแล้ว นาง
ยืนมองอยหู่ น้าประตจู นอีกฝายลบั สายตาจงึ จะหมุนตวั กลบั มา 
 
“ฮหู ยินรองรกั และเปนหว่ งเสียวโหวเหย่จริงๆ นะเจา้ คะ” โซวมา
มาเอย่ ขึน “ตอนแรกทีฮูหยนิ ผูเ้ ฒา่ กาํ หนดเรอื งการแตง่ งานนัน 
คิดวา่ คงจะไม่มใี ครคัดคา้ น คาดไมถ่ งึ วา่ ผทู้ กี า้ วออกมาคนแรก
จะเปนนาง ฮูหยินรองอตุ ส่าหอ์ ดอาหารอดยาเพือให้ฮหู ยินผู้
เฒ่าเปลยี นใจ…” 
 
“นางบอกวา่ ทําเพอื เดก็ ๆ ทตี ้องอาศัยอํานาจของเฉิงเออ๋ ใน
อนาคต ถงึ เหตผุ ลจะแฝงความเหน็ แก่ตวั อยู่บ้าง แต่ความตังใจ
จริงของนาง ข้าจดจาํ เอาไวใ้ นใจแล้ว” เซยี ซอื เอย่ พลางเดนิ กลบั
เขา้ ไปในเรอื น โดยมีโซวมามาคอยประคองอยดู่ า้ นขา้ ง แล้วนึก
บางอยา่ งขึนได้ “เมือสักครูน่ ีเจา้ จะพูดอะไรงนั รึ? นังหญิง
ตําตอ้ ยคนนันทาํ อะไรอกี แลว้ ร?ึ ” 
 
“เรอื นของเสียวโหวเหยท่ ียงั ไม่ได้ตังชอื เพราะท่านบอกว่ารอให้
เสียวโหวเหยก่ ลับมาตงั ชือเองน่ะเจ้าค่ะ...” โซวมามาเอย่ ดว้ ย
สีหน้าโกรธเคอื งเปนอย่างมาก 
 
เซียซอื พยกั หน้าเปนเชิงบอกว่าจําได ้

 
“หญงิ …คนนัน” โซวมามาไม่กล้าเอ่ยคาํ ว่าตาํ ตอ้ ย จึงข้ามไป
แบบลวกๆ “หลอกลอ่ นายท่านในงานเลียงยงั ไมพ่ อ นางยังบอก
ว่าตัวเองคดิ ชือเรอื นเสียวโหวเหย่ไว้เรยี บร้อยแลว้ ก็เลยขอให้
นายท่านชว่ ยเขยี นให้แล้วเอาไปแขวน…” 
 
“อะไรนะ!” เซยี ซอื คิวขมวดแน่น สบถเสียงดงั อย่างไม่พอใจ “
นังเด็กตาํ ต้อย! ระรานคนอืนเกนิ ไปแลว้ !” 
 
ระรานคนจนเกนิ ขอบเขตเสียจรงิ ! 
 
เวลานีชิวเซยี งทียืนอยู่ทเี รอื นเสียวโหวเหย่ ในใจร้องคาํ พดู
ประโยคนีนับครงั ไม่ถว้ นแลว้ แตว่ ่าความโกรธทพี ุง่ ทะยานอยู่
ในใจ กลบั ไม่ไดข้ ัดขวางปายชอื อันใหม่ทถี ูกแขวนไว้หน้าเรอื น
ไดเ้ ลย 
 
เรอื นเผงิ เฉิง 
 
“ไมเ่ ลวเลยจริงๆ” ฉีเยว่มองซ้ายมองขวาอยา่ งพินิจ พรอ้ มกบั
พยักหน้าน้อยๆ ใหบ้ รรดาบ่าวรับใชช้ าย “ใหร้ างวัล” 
 
เชวียจือหยิบถงุ เงนิ ออกมาถุงหนึงแล้วส่งให้บ่าวรบั ใชช้ ายด้วย
ใบหน้าทียิมแยม้  
 
“ขอบคุณฮหู ยินน้อยเหลอื เกินขอรับ” บรรดาบา่ วรับใช้ชายก้ม
หน้าแล้วเอ่ยขนึ มา กอ่ นทแี ต่ละคนจะขอตวั ลาแล้วถอยออกไป
ดว้ ยทา่ ทางดีใจ 
 

“ชวิ เซียง!” เชวยี จอื เรยี กเสียงดงั “เจา้ ลองดสู ิวา่ เปนอย่างไรบา้ ง
?” 
 
ชวิ เซียงโมโหจนหน้าเขยี วแลว้ ตัวอกั ษรทนี ายทา่ นเขียน นาง
สามารถพูดว่าไมด่ ีได้ร?ึ ถา้ หากไม่ไดแ้ ขวนอย่ทู นี ีแลว้ ละก.็ .. 
 
“กะ… กด็ ”ี นางกัดฟนตอบ 
 
เชวยี จือทาํ ลอยหน้าลอยตาใส่ ชิวเซียงไดแ้ ตส่ ่งเสียงดงั ออกทาง
จมูกแลว้ เบอื นหน้าหนี กลับเหน็ บา่ วหญงิ เจด็ แปดคนลากรถเข้า
มา ดา้ นบนมพี วกไมด้ อกหลากสีสันวางปะปนกันอยหู่ ลาย
กระถาง 
 
“นะ... นีจะทาํ อะไร?” นางถามเสียงอึกอกั  
 
ฉีเยว่กําลงั กา้ วเท้าเขา้ ประตู พอได้ยนิ ประโยคนีกเ็ ลยหันไปมอง 
 
“อ้อ...” หญิงสาวยมิ “ข้าเหน็ วา่ ทังในหอ้ งและในเรอื นนีช่าง
จืดชดื ไรส้ ีสันมากเกนิ ไป จึงให้หอ้ งเพาะเลยี งต้นไม้ส่งไมด้ อกมา
ใหบ้ างส่วน” 
 
“แต.่ .. แต่ว่าเสียวโหวเหยไ่ ม่ชอบพวกพืชทมี ีดอกนะเจ้าคะ” ชิว
เซียงกัดริมฝปากล่างแลว้ กลา่ วขนึ มา 
 
“จรงิ รึ?” 
 
ฉีเยว่หรตี ามองนาง เห็นชิวเซยี งพยกั หน้ายืนยนั อยา่ งแรง 
 

“ถา้ งนั ทังคนั รถนีจะพอได้อย่างไร...” ฉีเยวไ่ มม่ องนางอกี ทํา
เพียงหันไปยิมใหก้ ับบรรดาบ่าวอาวุโสทกี ําลังขนถ่ายกระถางไม้
ดอกลงจากรถ แลว้ สังทนั ท ี
 
“ลากมาอีกหนึงคนั รถ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงกําลังเดินเขา้ ประตเู รือน 
 
เขาโยนแส้หวดม้าในมอื ให้บ่าวรับใชช้ ายทีรับไวไ้ ด้อย่างแมน่ ยาํ  
 
“เสียวโหวเหย่ต้องการใหค้ นเอาเสือผ้าส่งไปทีห้องหนังสือหรือ
ไม่ขอรับ?” บา่ วรบั ใชช้ ายผหู้ นึงถามขึนมา 
 
เสือผ้าทีอยูบ่ นร่างฉางอวินเฉิงเปยกชนื ไปหมดแล้ว ทงั ยังเปอน
ฝุนอกี ไม่น้อย 
 
หลายวนั มานีเขามักจะอาศัยอยทู่ หี อ้ งหนังสือ สําหรับเขาทถี ือว่า
เปนผูท้ ฝี กวรยทุ ธมาตังแต่เด็กแลว้ นัน หอ้ งหนังสือถือว่าเปน
สถานทที ีไม่คุ้นเคยอย่างมาก แมว้ ่าน้องชายทังหลายต่างก็มี
ห้องหนังสือเหมอื นกัน แลว้ กลางคืนพวกเขากอ็ า่ นหนังสืออีก
ดว้ ย แต่สําหรบั ฉางอวนิ เฉิงในวัยยสี ิบสี ชว่ งเวลาทีเขาเดินเขา้
หอ้ งหนังสือสามารถยกนิวนับได้เลย รวมกนั แลว้ ยงั ไมม่ ากเท่า
ช่วงเวลาสันๆ นีด้วยซํา 
 
เสียวโหวเหยป่ ลกี ตวั ออกมาจากฮหู ยนิ น้อย… คาํ พดู นีไดแ้ พร่
กระจายออกไปทวั ทังจวน 
 
ตอนนีฮหู ยนิ น้อยรา้ ยกาจเปนอยา่ งมาก หนึงในคนทมี องไม่

เห็นเรืองนีอย่างตง่ เหนียงจอื สุดท้ายกถ็ กู ปลดออกจาก
ตําแหน่งไปแล้ว หนําซาํ ยังคาดไมถ่ งึ วา่ อีกฝายจะไมก่ ลา้ โวยวาย
เลยแมแ้ ต่นิดเดยี ว... 
 
ใชห่ รอื ไม่ว่าเสียวโหวเหยก่ ลัวฮูหยินน้อย... คาํ พดู นีกถ็ ูกเล่าลอื
เชน่ กนั  
 
คําพดู น่าขนั จริง! ทาํ ไมขา้ ต้องกลัวนาง! ทําไมขา้ ต้องปลกี ตวั
ออกหา่ งดว้ ย? ผู้ทตี ้องปลีกตวั ออกหา่ งควรจะเปนนางมากกวา่ ! 
 
ฉางอวินเฉิงไดย้ นิ คาํ พูดของบา่ วรบั ใชช้ าย แต่กลบั ไมต่ อบอะไร 
ในใจไพล่นึกไปถงึ เสียงรําลือทีได้ยนิ ฝเทา้ จงึ กา้ วอยา่ งตอ่ เนือง
ไปทางเรอื นทีตนใชช้ วี ติ ตามปกต ิ
 
บา่ วรับใช้ชายผนู้ ันเดินนําทางไปยังหอ้ งหนังสือทอี ยูอ่ ีกด้าน
ด้วยความคนุ้ ชนิ พอหันกลับมาถึงเพงิ พบว่าเจ้านายของตวั เอง
เดนิ ไปอกี ทาง เขาได้แต่ยืนงงกอ่ นจะหันหลังกลบั แลว้ รีบตามไป 
 
ฉางอวินเฉิงสาวเท้าก้าวใหญ่เข้าไปในเรือน จากนันก็ตอ้ งตะลงึ
งนั ไปชัวขณะ ในเวลาสันๆ นันเองทเี ขาสงสัยว่าตวั เองเดินเขา้ มา
ผิดประตูแล้ว 
 
เดมิ ทีระเบียงทางเดินทังสองขา้ งโลง่ กว้าง ตอนนีกลับเต็มไป
ดว้ ยกระถางดอกไมห้ ลากสีสันวางเรียงราย กลินหอมของ
ดอกไม้ฟุงกระจายเข้าไปในจมกู ในชวั พริบตา 
 
ฉางอวินเฉิงอดไมไ่ ดท้ ีจะจามออกมาทีหนึง หลังจากนันเขาก็ได้
ยินนําเสียงคุน้ เคยทยี นื ยันไดว้ า่ ไมไ่ ดเ้ ดินเขา้ มาผิดประต ู

 
“ชิวเซยี ง เจา้ ไมเ่ ขา้ ใจ ดอกไม้ใบหญา้ เหล่านีวางอยใู่ นเรือน ไม่
เพยี งแต่น่าดูน่าสูดดมเทา่ นันนะ ยังดตี อ่ ร่างกายอกี ด้วย” ฉีเยว่
เอย่ ยมิ ๆ พร้อมกบั ยกกระถางไมด้ อกสีฟาเอาไปวางบนโต๊ะตัว
ใหญ่ทีอย่รู ิมหน้าตา่ ง กอ่ นจะมองซ้ายมองขวาอย่างพงึ พอใจ 
 
“แต่ว่าเสียวโหวเหยไ่ ม่ชอบ...” ชวิ เซียงเอ่ยค้านด้วยนําเสียงไม่
พอใจ 
 
“ยากไ็ มน่ ่ากนิ ใครๆ กไ็ ม่ชอบ แล้วจะไม่กนิ ไดร้ ?ึ ไม่วา่ สิงใดก็แค่
ความคุน้ ชินอย่างหนึงเทา่ นันเอง” ฉีเยวเ่ อ่ยขนึ มา ทวา่ สายตา
ไมม่ องมาทางชิวเซยี งเลยสักนิด ทําเพยี งเพ่งมองกระถาง
ดอกไมท้ วี างอย่บู นโตะ๊  
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทา่ นทําเกินไปแล้ว..” ชวิ เซยี งกดั รมิ ฝปากตัวเอง
แน่นจะเลือดแทบออก “ท่านเจตนา...ขนาดข้าพูดชัดเจนแลว้
ท่านยงั ...” 
 
ฉีเยว่กาํ ลังหยิบหินก้อนหนึงจากบนโตะ๊ ขนึ มา พอได้ยนิ คาํ พูด
ของอกี ฝายแล้ว นางกว็ างหนิ กลบั ตามเดมิ อยา่ งแรงจนไดย้ ิน
เสียงดัง 
 
ปก! 
 
ชวิ เซียงเนือตัวสันเทา หยดุ พูดทนั ท ี
 
ฉีเยวค่ อ่ ยๆ หนั มามองนางโดยไมพ่ ดู แมแ้ ตค่ าํ เดยี ว ไดแ้ ต่มอง
นิงๆ ใบหน้าทีมรี อยยมิ ประดบั อยเู่ สมอหายวับไปกบั ตา 

 
เมอื อย่ภู ายใต้สายตาทจี ับจอ้ งอยา่ งเงียบๆ โดยไม่พูดไมจ่ าเช่น
นี ทําใหช้ วิ เซยี งถงึ กับหายใจไมท่ ัวท้อง… 
 
เจา้ เด็กขอทานมอี ํานาจกดขคี นเชน่ นีตังแตเ่ มือไรกนั ? 
 
ในทีสุดชวิ เซยี งกก็ ม้ ศีรษะลง 
 
“เจา้ เปนบ่าวรบั ใชข้ นั สูงแล้ว และกไ็ ม่ใช่ผทู้ เี พิงเลอื นตาํ แหน่ง
ขึนมาใหมด่ ้วย เรอื งกฎระเบียบข้าคงไม่ตอ้ งสอนเจา้ แล้วกระมงั ? 
ถา้ หากเจา้ ยังเปนเหมือนเมือกีนีอกี ...” ฉีเยว่ถอนสายตากลับไป
มองทหี นิ บนโต๊ะ แลว้ กล่าวออกมาชา้ ๆ “ถา้ เช่นนันกไ็ ปเรยี นร้กู ฎ
ระเบียบใหม่อีกครงั เถอะ” 
 
ชวิ เซียงตกใจเปนอยา่ งมาก 
 
“ฮหู ยนิ น้อย บา่ วเปนผทู้ โี หวฮหู ยินส่งมาทําหน้าทีรบั ใช้เสียว
โหวเหยน่ ะเจา้ คะ…” นางรบี รอ้ นกลา่ วขนึ มา เพราะคาดไม่ถงึ วา่
อีกฝายจะไลน่ างไป 
 
“บา่ วเปนคนของโหวฮูหยนิ เจา้ คะ่ ” ชิวเซียงรูส้ ึกไม่พอใจจน
ระงบั อารมณ์เอาไวไ้ มอ่ ยู่ จงึ พูดตอ่ ขนึ มาอีกประโยคหนึง 
 
ฉีเยวห่ วั เราะออกมา 
 
“ลองฟงคาํ พูดเจ้าสิ คนของโหวฮหู ยนิ แลว้ อยา่ งไร? หากเปน
คนของโหวฮหู ยิน ก็ไมใ่ ช่คนของจวนติงซโี หวแลว้ งนั รึ?” นาง
หยบิ พัดทีอยู่บนโต๊ะขึนมาแล้วโบกไปมาช้าๆ ขณะทมี องบา่ วรับ

ใชผ้ ู้นีไปดว้ ย 
 
ชิวเซียงถกู ถามจนตะลงึ งนั ไปชัวขณะ นะ...นี...นี... 
 
“ขอเพียงเปนคนของจวนตงิ ซโี หว ข้ากค็ วบคุมไดแ้ ลว้ อยา่ ว่าแต่
เปลียนเจ้าเลย แมแ้ ต่ขายเจ้ากไ็ ม่เห็นวา่ จะเปนไร?” ฉีเยวเ่ อ่ย
ยมิ ๆ เสียงเนิบชา้  
 
เมือชิวเซยี งเห็นรอยยมิ ของหญงิ ผนู้ ี ภายในอกกร็ สู้ ึกหนาวจับ
ขวั หัวใจ 
 
ขายขา้ งนั หรอื … 
 
นางอยากตะโกนถามไปว่า เจา้ กลา้ ! แต่วา่ คําพดู นันพอถึงปาก
แลว้ กลบั พดู ไม่ออก 
 
ความจริงแลว้ ในใจของนางมันใจอยู่แล้วว่าฮูหยินน้อยกลา้ จริงๆ 
และก็… 
 
เสียวโหวเหยไ่ มไ่ ล่อีกฝายออกจากเรอื น นายท่านโหวกช็ อบผู้
หญิงคนนีเสียขนาดนัน ถึงนางจะมโี หวฮหู ยินออกหน้าให้ แต่
หากวา่ นายทา่ นกับเสียวโหวเหยย่ ืนอยขู่ ้างอกี ฝายแลว้ ละก็ 
 
ในทสี ุดสีหน้าของชวิ เซียงก็เปลียนเปนหวาดผวาและห่อเหียวใจ 
 
“ฮูหยนิ น้อยเจา้ คะ บา่ วผิดไปแลว้ เจา้ คะ่ ” นางคกุ เข่าลงไปคํานับ
พร้อมกับกลา่ วขึนมา 
 

“ร้วู า่ ผดิ พลาดแต่สามารถแก้ไขให้ถูกต้องได้ ไมม่ ีเรอื งทีดียงิ กวา่
นีแลว้ ” ฉีเยวเ่ อ่ยพลางโบกพดั แล้วเดินจากไป ทงิ ไวเ้ พยี งเสียง
สังตามหลัง “ลุกขนึ มาเถอะ” 
 
ขณะทฉี ีเยว่ก้าวเท้าออกมาจากประตู ก็พบฉางอวินเฉิงยนื อยู่
กอ่ นแล้ว เขามองนางดว้ ยสายตาเยน็ ชา 
 
“เสียวโหวเหยก่ ลบั มาแล้ว” ฉีเยว่เอย่ ทักทาย แลว้ เดินต่อด้วย
ท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจ 
 
ฉางอวินเฉิงทาํ เพยี งจ้องนางนิงๆ อยู่เชน่ นัน ทว่าขณะทีฉีเยว่
กําลังจะเดินผา่ นเขาไป อกี ฝายกลับเอ่ยขนึ มา 
 
“เจา้ นีให้ความสําคัญกับตัวเองจรงิ ๆ” 
 
ฉีเยวห่ ยดุ ฝเทา้ จากนันก็เบนหน้าไปมองเขา 
 
“ในเมอื คนอนื ไมใ่ หค้ วามสําคัญกับเจา้ แล้วหากเจา้ ยงั ไมใ่ ห้
ความสําคัญกบั ตัวเองอีกละก็ ถ้าเช่นนันก็ไม่มีทางทจี ะมีชีวติ อยู่
ตอ่ ไปแล้ว คนเราน่ะนะมักจะต้องคดิ หาวธิ ีการเพือให้มชี วี ิตอยู่
รอดต่อไปอยูเ่ สมอไม่ใช่หรือ” พอพูดมาถงึ ตรงนีนางก็ยิม “
เสียวโหวเหย่ คนทนี ํากองทัพออกรบ เหตผุ ลนีคงเข้าใจมากกว่า
ข้าสินะ?” 
 
พดู จบหญิงสาวก็เดนิ เขา้ หอ้ งของตวั เองไปโดยทไี มส่ นใจอา
รมณใ์ ดๆ ของคณุ ชายทา่ นนีอกี เพราะทุกครังทเี ขาพบหน้านาง
ทีไรก็ไม่เคยจะมสี ีหน้าทีดนี ักหรอก 
 

 

บทที 56 รงั เกยี จ 
 
ภายในห้องมีกระถางต้นไมเ้ พมิ ขึนมาสามกระถางแล้ว 
 
ใบสีเขียวมองแลว้ สบายตาเปนอยา่ งยงิ ทวา่ อาหลทู กี าํ ลงั ใช้ผา้
ชุบนําเชด็ ใบไม้กลบั มีสีหน้ากลดั กลมุ้  
 
“ฮหู ยินน้อยเจา้ คะ ทา่ น...ท่านอยา่ ใชอ้ ารมณร์ ุนแรงกับเสียวโหว
เหยบ่ อ่ ยๆ เลยเจา้ ค่ะ ความจรงิ แล้วเสียวโหวเหย่เปนคนดมี าก
คนหนึงเลยนะ ทา่ นพูดกับเขาดๆี ...” นางกลา่ วขึนมาดว้ ยนํา
เสียงแผว่ เบาอยา่ งอดใจไว้ไมอ่ ย ู่
 
ยามนีฉีเยว่กาํ ลงั นอนอยูบ่ นเตยี ง พร้อมกับยนื มอื เขียดอกไม้ใน
กระถางเล่น 
 
“อาหลู” นางขัดจังหวะคําพูดของบา่ วคนสนิท “เสียวโหวเหย่
ของเจา้ กพ็ ดู แลว้ ว่าเขารังเกียจขา้ ดงั นันไมว่ ่าขา้ จะทําอะไรจะพดู
อะไรก็ไม่ดีสักอยา่ งในสายตาของเขา ในเมอื เปนเช่นนี หากเขา
จะรงั เกยี จข้ามากขึนหรอื วา่ น้อยลงกค็ งไมต่ า่ งกนั ขา้ จึงไม่
จาํ เปนต้องคอยพดู จาประจบเอาใจ…” 
 
อาหลูร้สู ึกอดั อันตันใจจนวางตวั ไม่ถกู  
 
“ฮหู ยินน้อย ทา่ น... ท่านกพ็ ูด…ให้นิมนวลหน่อยสิเจ้าคะ” 
 
“นันต้องดวู ่ากบั ใครด้วย ข้าพดู กับเจา้ ไม่นิมนวลงนั หรือ” ฉีเยว่
ยิมใหน้ าง 
 

สุดท้ายอาหลกู ย็ ิมออกมาอยา่ งจนปญญา 
 
“ความจริงแลว้ เสียวโหวเหย่เปนคนทดี ีมากคนหนึงจริงๆ ท่าน...
ทา่ น...” นางเดินมาหา พร้อมกับมองฉีเยวอ่ ยา่ งลงั เลคร่หู นึง
ก่อนจะเอย่ ตอ่  
 
“ถ้าหากว่าทา่ นเปนกังวลเรืองบ่าวแลว้ ละก็...” อาหลจู ับขอบ
เตยี งพรอ้ มกับคุกเขา่ ลงแลว้ เงยหน้ามองนาง “แค่พอบา่ วตาย
…” 
 
ปง! 
 
ฉีเยว่พลิกตวั ลกุ ขึนมาตบโตะ๊ เตม็ แรงจนกระถางดอกไมส้ ัน
สะเทือน อาหลตู กใจจนคําพูดทเี หลอื ชะงกั ค้างอยใู่ นลาํ คอ 
 
“น่ารําคาญทสี ุด เอะอะอะไรก็จะตาย นีมนั ชีวิตของพวกเจา้ นะ 
พวกเจา้ อายุน้อยเพียงนีไม่รสู้ ึกเสียดายบ้างเลยหรอื เจา้ รู้หรือไม่
วา่ มคี นมากมายแคไ่ หนทดี ินรนต่อสู้ทาํ ทกุ วถิ ที างเพอื ใหม้ ชี ีวิต
ต่อไป แมแ้ ต่เปนอัมพาตมอื ไมแ้ ขง็ ร่างกายไมส่ ามารถขยบั ได้
แล้ว ขอเพยี งแคย่ งั มีลมหายใจ พวกเขาก็พยายามสู้สุดชีวติ เพือ
ต้องการจะมีชวี ิตตอ่ ถงึ ตอ้ งรับการรักษาทเี จบ็ ปวดมากแค่ไหน 
ยาจะขมมากเทา่ ไร พวกเขาก็น้อมรบั โดยไมม่ คี วามลงั เลแมแ้ ต่
นิดเดยี ว ทว่าเจา้ ทอี ายยุ งั น้อยรา่ งกายแข็งแรง มีงานการมีญาติ
พนี ้อง แต่กลับพดู คําว่าตายออกมาได้งา่ ยดายขนาดนี ช่าง
เนรคุณต่อชวี ติ ตัวเองทไี ม่รกู้ ีชาติกว่าจะไดเ้ กดิ มาแทๆ้ ” 
 
ฉีเยวม่ องอีกฝายด้วยสีหน้าเครง่ เครยี ด พลางตําหนิเสียงดงั ลัน 
 

อาหลูถูกนางติเตียนต่อหน้าตรงๆ กถ็ ึงกบั นิงงนั อย่นู าน 
 
“ชีวติ ของบา่ วนับว่าเปนอะไรได้เจ้าคะ...” 
 
นางดึงสติกลับมาแลว้ เอ่ยอย่างเจบ็ ปวดใจ ฮหู ยินน้อยผ้นู ี มกั
จะมองพวกนางทเี ปนบ่าวรับใชต้ าํ ตอ้ ยประดจุ ลกู ยาทีลําค่า
ขนาดนัน หนําซํายังเปนยาทีมีอยหู่ นึงเดยี วบนโลกใบนี ก็เอามา
ใช้สินเปลอื งกับรา่ งกายของพวกนางทีเปนเพียงบ่าวรบั ใช้... 
 
“เอาเถอะ วันหลังอยา่ พดู แบบนีอกี ข้าไม่ชอบฟง ข้ารกู้ ฎ
ระเบยี บของพวกเจ้าทีนีดี แตก่ ไ็ มไ่ ดห้ มายความว่าขา้ จะตอ้ ง
ปฏิบตั ติ าม” ฉีเยว่แสดงสีหน้าอยา่ งหมดความอดทนออกมาให้
เห็น พรอ้ มกับยนื มอื ให้ “เจ้าคงไม่รู้ว่าการชว่ ยชีวิตหนึงชวี ติ มนั
ไมง่ ่ายเลย ข้าจึงไมช่ อบฟงเจา้ ยกเรอื งชวี ิตขนึ มาพูดเหมือนไม่
ให้ความสําคัญ…” 
 
อาหลูมองอกี ฝายยิมๆ นางลังเลอยู่ชวั ครหู่ นึงก่อนจะจบั มือที
ฉีเยว่ยืนมาใหแ้ ล้วลกุ ขึนยืน 
 
ตงั แตว่ นั นัน ช่วงเวลาทฉี ีเยว่กบั ฉางอวนิ เฉิงไดพ้ บกันนับวนั ยงิ
มากขนึ  
 
ทงั มือเชา้ มอื เยน็ แม้กระทังหลังจากทฉี ีเยว่กบั บรรดาบ่าวอาวุโส
คมุ งานแยกยา้ ยจากการประชุมแล้ว กย็ ังเห็นฉางอวินเฉิงเชด็
ดาบของตัวเองอย่ใู นเรือนเปนบางครัง ทาํ ให้บา่ วอาวุโสคุมงาน
เหล่านันมีความเคารพนบนอบต่อฉีเยว่ยิงขึน 
 
ในห้องของเสียวโหวเหยย่ งั ไม่มอี นุ ดังนันผู้ทคี อยปรนนิบตั ิรับ

ใชใ้ นช่วงกินอาหารเช้ากค็ ือบ่าวรบั ใชใ้ หญ่ของแต่ละคน คนที
เหลือตา่ งรออยขู่ า้ งนอกหอ้ งรับประทานอาหาร ทว่าทงั ด้านนอก
และดา้ นในต่างกเ็ งียบกรบิ พอกัน 
 
ถึงช่วงเวลาทที ังสองอยใู่ นเรอื นเดียวกนั จะมมี ากขึน แตก่ าร
เผชญิ หน้ากนั ยงั คงน้อยมาก และชว่ งเวลาทีพูดคยุ กนั กย็ งิ น้อย 
 
ชว่ งทกี ินข้าวแต่ละคนจะนิงเงียบตงั แตเ่ รมิ ตน้ จนกระทงั สินสุด
การกินอาหาร 
 
กลายเปนวา่ ฉีเยวเ่ ปนผู้ปรบั ตัวก่อน โดยเฉพาะการปฏบิ ัตติ วั ตอ่
ฉางอวินเฉิงกแ็ ปลกไป 
 
“ชอบกระถางตน้ ไมท้ ีวางอย่ใู นห้องไหม?” ฉีเยว่วางตะเกียบลง 
มองฉางอวินเฉิงทนี ังดมื นําแกงตรงขา้ มแลว้ ถามขนึ ดว้ ยนําเสียง
ร่าเริง 
 
หากคนไม่รคู้ งมองดูเหมือนเปนภาพทีรักใครก่ ลมเกลยี วกนั ของ
คูส่ ามภี รรยาทวั ๆ ไป 
 
“ไมช่ อบ” ฉางอวนิ เฉิงตอบสันๆ แบบตรงไปตรงมา 
 
“ถ้าเชน่ นันแล้วเสียวโหวเหยช่ อบอะไร ข้าค่อยไปเปลยี น” 
 
“อืม เจ้าเปลยี นเถอะ เปลยี นมาให้ข้าดแู ลว้ ค่อยถามใหม”่ ฉางอ
วนิ เฉิงวางตะเกยี บลง จ้องมองมาทีนางก่อนเอย่ ด้วยนําเสียง
เยน็ ชา 
 

ฉีเยว่คาดไมถ่ งึ วา่ จะไดค้ ําตอบเช่นนี นางตกตะลึงไปครู่หนึง ยงั
ต้องการจะถามตอ่ แตฉ่ างอวนิ เฉิงกลบั ลกุ ขนึ เดนิ ออกไปแลว้  
 
ถา้ เช่นนันก็เอาเถอะ ‘เอง็ มาขา้ มดุ เอง็ หยดุ ข้าแหย่ เอง็ แยข่ า้ ต ี
เอง็ หนีข้าตาม[1]’ อาศัยเรอื นของคนอืนเขา บางครงั ก็ไม่
สามารถมีท่าทที ีแข็งกระดา้ งไปเสียทกุ เรืองไดห้ รอก ฉีเยว่กิน
ขา้ วเสรจ็ จึงนําบา่ วรบั ใชไ้ ปเลอื กกระถางต้นไม้มาเปลียนให ้
 
“อันนีเปนอยา่ งไรบ้าง? กาํ ลังบานพอดี” ฉีเยว่ชดี อกไม้ทีบรรดา
บา่ วรับใช้ยกอย่แู ลว้ ถามขึนมา 
 
ฉางอวินเฉิงนังขัดสมาธิอยบู่ นเตียงไมใ้ นหอ้ งทางดา้ นทศิ ตะวนั
ตก มีพิณโบราณคันหนึงตังอยูด่ า้ นหน้า เขานังมองพิณเหมอื น
เขา้ ฌาน พอไดย้ นิ คําพดู ของฉีเยวก่ ็ไมห่ นั มามองแมแ้ ตน่ ิดเดยี ว 
 
“ได้” เขาโบกมอื ด้วยท่าทางเปยมอาํ นาจแลว้ ตอบสันๆ เพยี งคาํ
เดยี ว 
 
พดู จาดขี นาดนีเชยี ว ฉีเยวม่ องเขาอย่างประหลาดใจแวบหนึง 
แลว้ โบกมอื ใหบ้ รรดาบา่ วรบั ใช ้
 
เชวียจอื นํากระถางดอกกล้วยไม้ไปตังบนโตะ๊ ด้านข้างฉางอวนิ เฉิ
งอยา่ งระมัดระวงั และมองเขาด้วยความรสู้ ึกชนื ชอบทียากจะ
ปดบังไวไ้ ด้อกี  
 
“ฮูหยนิ น้อย ท่านดสู ิเจ้าคะวา่ วางไว้ตรงนีเหมาะสมหรอื ไม่?” 
นางมองฉางอวินเฉิงอย่างระมดั ระวัง แตป่ ากกลับพูดกับฉีเยว ่
 

บา่ วรับใช้ผูน้ ี...ฉีเยว่ยมิ ขึนมาอย่างอดใจไม่อย ู่
 
ฉางอวนิ เฉิงกลบั ไม่มองคนทพี ูดอยูใ่ กลๆ้ สายตายังจบั จ้องอยู่ที
พณิ เหมือนเชน่ เคย 
 
“วางลงเถอะ” ฉีเยว่เอ่ยยิมๆ ลกู น้องเขาไมไ่ วห้ น้าลกู น้องนาง 
ตัวเขาเองก็ยังทําเหมือนกนั ดว้ ย 
 
เชวยี จือวางกระถางลงอยา่ งระมัดระวัง จดั ใบไมใ้ ห้เข้าทีเขา้ ทาง
ดว้ ยอาการมือสัน แลว้ ปรายตามองเสียวโหวเหย่เงยี บๆ อกี ครัง 
ก่อนจะจําใจถอยห่างดว้ ยใบหน้าทีเตม็ เปยมไปดว้ ยความผิด
หวัง 
 
ฉีเยว่ยงั ไม่ไดอ้ อกไป นางเพยี งหันไปมองพิณทีอีกฝายจับจอ้ ง
อยา่ งประหลาดใจเลก็ น้อย 
 
“เจ้าดดี อนั นีเปนรึ?” นางถามขึนมา อนั นีคือพณิ โบราณสินะ “
เจา้ ดีดสักครังสิข้าอยากฟง” 
 
ฉางอวนิ เฉิงตอบกลับอยา่ งกระชบั ไดใ้ จความ 
 
“ไสหัวออกไป” เขาไม่แม้แต่จะเหลอื บตามามองเลยสักนิด 
 
“มารดาเจา้ นี!” ฉีเยวก่ ต็ อกกลบั ตรงๆ อย่างรวดเรว็ ไมแ่ พก้ นั  
แลว้ หนั หลงั เดนิ ออกไป 
 
ฉางอวนิ เฉิงทนี ังนิงอย่างมนั คงเหมอื นกบั ภเู ขามาตลอด พอได้
ยินเสียงการเคลอื นไหวกเ็ บนสายตาไปมอง เห็นหญิงผู้นัน

กําลังจะออกจากหอ้ ง 
 
“มารดาข้างนั ร?ึ ” เขาขมวดควิ แน่น สายตาเต็มไปดว้ ยความดถู กู
ดูแคลน “จะให้ท่านแม่ของข้าดดี ใหเ้ จา้ ฟงอยา่ งนันร?ึ ช่าง
สําคญั ตัวเองเสียจริง!” 
 
ฉีเยว่รูแ้ ลว้ วา่ เจา้ เด็กคนนีต้องการกระถางไมด้ อกพวกนีมาทํา
อะไร 
 
“ดอกไมเ้ หลา่ นีไม่น่าดแู ลว้ ไปเปลยี นมาอีก” ฉางอวินเฉิงยนื อยู่
หน้าหอ้ ง เอ่ยกับฉีเยว่ทกี ําลงั เดนิ มา 
 
ไมไ่ กลกนั เปนชวิ เซยี งทีกาํ ลังออกคาํ สังใหเ้ ด็กรบั ใชย้ า้ ยกระถาง
ตน้ ไม้ออกจากหอ้ ง 
 
บนใบหน้าของชวิ เซียงปรากฏความอิมอกอิมใจออกมาใหเ้ หน็
อย่างยากทีจะปดบังเอาไวไ้ ด้ แต่ในขณะทฉี ีเยว่มองมาก็ก้มหน้า
หลบตาอย่างคนขขี ลาด 
 
เมอื อยตู่ อ่ หน้าบรรดาบ่าวรบั ใช้เด็กและบา่ วอาวุโสทีอยเู่ ต็มเรอื น 
ฉีเยวก่ ็ไมส่ ามารถหักหน้าอกี ฝายได้ ดังนันนางจงึ นําคนไปคดั
เลือกกระถางต้นไม้ด้วยตัวเองอีกครัง 
 
หลังจากนันละครฉากเดิมก็แสดงขนึ มาอีกรอบ 
 
“ฉางอวินเฉิง เจ้าก็ทาํ แตพ่ อควรแล้วหยดุ ได้แลว้ อยา่ เล่นละคร
แบบนี เพราะมนั เหมือนเดก็ เหลอื เกิน” ฉีเยว่ทยี นื อยูใ่ นห้องโถง
เอ่ยขึน ในขณะทีมองฉางอวนิ เฉิงกําลงั ใช้ดาบ ‘เลม็ ’ ต้นไมใ้ น

ห้องด้านข้าง 
 
ยามนีเขาสวมเพียงเสือคลุมตัวยาวสีนําเงินเข้ม ไมผ่ ูกสายคาด
เอว ท่าทางทีเคลือนไหวไปมาเผยให้เหน็ แผงอกกว้าง 
 
“เรอื นของขา้ ข้าชอบตกแต่งอยา่ งไรก็ตกแต่งอย่างนัน” เขา
กลา่ วขึนมา พรอ้ มกับโยนดาบในมือลงบนพืนก่อนจะสาวเท้า
กา้ วใหญม่ าทางด้านนี แลว้ เดนิ เฉียดหน้าฉีเยว่ไป 
 
“เมอื ครเู่ จ้าเรียกขา้ วา่ อะไร?” เขาหนั กลบั มามองนางแวบหนึง
ดว้ ยสายตาไมพ่ อใจแลว้ ถามขึนมา 
 
ฉีเยว่คนุ้ ชนิ กับการเรียกชอื กันและกนั แบบในปจจุบัน จงึ ฝนยิม
ให ้
 
“เสียวโหวเหย่” นางค้อมตัวคารวะอยา่ งเสแสร้งแกลง้ ทาํ  
 
รอยยิมเยาะพลันปรากฏทีมุมปากของฉางอวนิ เฉิงลามไปถงึ
ดวงตา กอ่ นจะก้าวต่อ 
 
“เสียวโหวเหย่ พวกเรามาพดู คุยกันดีๆ...” ฉีเยวเ่ ดนิ ตามอกี ฝาย 
พอก้าวเขา้ ไปในห้องของฉางอวินเฉิงก็เห็นเขาปลดเสือคลมุ
ออกแลว้  
 
เบอื งหน้าของฉีเยวจ่ งึ ปรากฏภาพบรุ ษุ ทีเปลอื ยท่อนบน เผยให้
เหน็ ผวิ สีเข้ม กล้ามเนือหนันแน่น รา่ งแข็งแกร่งกํายาํ ไหลก่ วา้ ง
… 
 

คาํ พดู ของนางพลนั หยุดชะงกั ดว้ ยความตกใจ 
 
หลงั จากนันมือของฉางอวนิ เฉิงกจ็ ับบนสายคาดเอว เพียงไม่
นานกางเกงกห็ ลดุ ตามลงไป... 
 
“เจ้ามนั บา้ ไปแล้ว!” ถงึ ฉีเยว่จะเหน็ รา่ งกายคนมามาก แล้ว
สําหรบั ผชู้ ายทีมาถอดเสือผา้ ในระยะประชดิ ตรงหน้าด้วยท่าทาง
แบบนี นางกย็ ังรับไมไ่ ด้อยู่ดี หญงิ สาวตกใจรบี หมนุ ตัวหนี 
พรอ้ มกบั ตะโกนต่อว่าเสียงดงั “ในห้องยงั มคี นอย่นู ะ! เจ้าถอด
อะไร! ถอดไดไ้ ง!” 
 
“หอ้ งของขา้ ใครใหเ้ จ้าเขา้ มา?” เสียงทีกล่าวอย่างเชืองช้าดงั มา
จากขา้ งหลัง 
 
“หอ้ งของเจา้ ก็คอื ห้องของขา้ ทาํ ไมข้าจะเข้าไมไ่ ด?้ ” ฉีเยว่ตอก
กลบั อยา่ งไม่พอใจ 
 
“ถา้ เช่นนันกต็ ามสบาย จะร้องโวยวายเสียงดงั ทําไม?” ฉางอวนิ
เฉิงเอย่ เสียงเยน็ เยยี บ 
 
เอาแบบนีใช่ไหม! มีอะไรทขี ้าไม่เคยเห็น ไหนเลยจะกลัวแค่
ผชู้ ายเปลอื ย! มรี า่ งเปลอื ยแบบไหนทไี ม่เคยเหน็ อีก! อย่าว่าแต่
เปนหมอเลย ถงึ จะไมไ่ ด้เปนหมอ นางอยากดอู ะไรก็แคค่ ้นหาใน
อนิ เทอรเ์ น็ตกเ็ จอแลว้ ... 
 
“ไดเ้ ลย” ฉีเยวห่ วั เราะ พอพูดคํานีจบกห็ มนุ ตวั กลบั มา 
 
ฉางอวินเฉิงคาดไม่ถงึ ว่านางจะกลา้ สีหน้าจงึ เปลยี นไปทันท ี

 
“เจ้า...” เขาเพิงจะเอย่ ปากกลบั พบว่าหญงิ ตําต้อยทีหมนุ ตวั มาผู้
นีกําลังหลับตาอยู่ หลงั จากทตี กใจสักพกั สุดท้ายกอ็ ดไม่ไดท้ ีจะ
หวั เราะออกมา 
 
“ไงล่ะ ตกใจล่ะสิ” ฉีเยว่กล่าวขนึ มาอย่างอิมอกอิมใจในขณะที
หลับตาอยู่ หลงั จากนันจึงจะค่อยๆ ลมื ตาครงึ หนึงอย่าง
ระมัดระวัง แลว้ กไ็ มไ่ ด้เหน็ สภาพทีโปเปลือยแต่อย่างใด เพราะ
กางเกงของบรุ ุษผนู้ ันได้กลับขนึ มาอยทู่ ีเดิมเปนทีเรียบรอ้ ย 
 
“เลน่ อย่างนีสนุกนักรึ?” ฉีเยวถ่ ลงึ ตาใส่อีกฝายแล้วเอย่ ขนึ มา 
 
บนใบหน้าของฉางอวินเฉิงยงั คงเผยใหเ้ ห็นรอยยมิ อยู่ “หมา
เหา่ ไมก่ ัด” 
 
พอเขายิมใบหน้าทีเดิมทีเมินเฉยไร้ความรู้สึกกด็ นู ุ่มนวลขึนมา ดู
มเี สน่ห์ยิงนัก ใบหน้าของหนุ่มหล่อมกั จะทําให้คนมองมีความ
สุขอยเู่ สมอ ฉีเยว่จึงพลอยยมิ ตามไปด้วย 
 
เมือเห็นสตรที อี ยเู่ บอื งหน้าคลียมิ ฉางอวนิ เฉิงกถ็ ึงกบั ตะลึง 
สีหน้าเปลยี นไปทนั ที ในใจถึงกับสะดงุ้  
 
เขาทาํ อะไรอยู?่ คาดไม่ถึงว่าเขาจะยิมต่อหน้าสตรีผ้นู ี? 
 
และคาดไม่ถึงวา่ สตรผี นู้ ีจะยมิ ใหเ้ ขาแล้ว 
 
ฉีเยว่ไม่ได้สนใจทา่ ทอี กี ฝาย นางยังคงวางแผนทีจะอยู่รว่ มกนั
อย่างสันตสิ ุข จงึ ถือโอกาสตอนทีเจา้ เด็กนีอารมณ์ดีเอย่ ขึน 

 
“เสียวโหวเหย่ พวกเราพูดคุยกนั ดๆี …” 
 
“ไสหวั ออกไป” ฉางอวินเฉิงเอ่ยเสียงเย็นชา ขดั จังหวะคาํ พดู
ของนาง 
 
ฉีเยว่จงึ มองเหน็ บุรุษทอี ยูเ่ บืองหน้าหวนกลับคืนสู่สีหน้าท่าทาง
ทีเหมอื นนางตดิ หนีแล้วต้องคนื เงนิ แบบนันอกี แล้ว ดูรา้ ยกาจ
ยงิ กว่าก่อนหน้าเสียอีก หากจะเรยี กก่อนหน้านันว่าตดิ หนีแลว้
ไม่คืนละก็ ในเวลานีคงมีความร้สู ึกทอี ยากจะฆา่ พ่อแมข่ องคนที
ตดิ หนีแลว้ ไม่คืนล่ะสิ 
 
“นี เจา้ ...” ฉีเยว่พยายามจะพูดขนึ มาอกี  
 
“ไสหวั ออกไป เจา้ คงจะไม่อยากใหข้ า้ โยนเจ้าออกไปหรอกนะ?” 
ฉางอวินเฉิงขัดจังหวะพูดของนางอกี ครงั  
 
ทา่ ทางประเภทนี แม้แตค่ นทอี ารมณ์ดกี ็ยงั รบั ไม่ได้ ดงั นันอย่า
พูดถึงฉีเยว่ทอี ารมณ์ไมค่ อ่ ยจะดีเลย 
 
“เจา้ มันบ้าไปแล้ว!” ฉีเยวร่ ้องเสียงดงั พร้อมสีหน้าทเี ริมมีโทสะ “
ทําตวั ผีเข้าผอี อกอย่นู ันแหละ มีอะไรไมส่ บายใจเจ้าก็พูดออก
มาสิ!” 
 
ยังไมท่ นั สินเสียงพดู ของนาง ฉางอวินเฉิงกส็ าวเท้าก้าวใหญ่
เดินตรงมาหาจรงิ ๆ เขายืนมือมาผลักไหล่นางโดยทีไม่มคี วาม
เกรงใจเลยแม้แตน่ ิดเดียว 
 

ฉีเยวจ่ ะทานแรงมหาศาลของเขาไดท้ ไี หน นางถกู ผลักอยา่ งแรง
จนต้องถอยหลังซวนเซจนชนเขา้ กับชนั วางกระถางไม้ดอกทีมมุ
หอ้ ง 
 
กระถางตน้ ไม้รว่ งลงบนพนื แตกในทนั ใด ตามมาด้วยเสียงชัน
วางของล้ม ทําเอาบรรดาบ่าวรบั ใช้ดา้ นนอกตา่ งตกอกตกใจกนั
ไปหมด 
 
ชิวเซยี งวงิ พรวดพราดเขา้ มาเปนคนแรก อาหลกู บั เชวยี จือวิง
ตามมาตดิ ๆ อยขู่ ้างหลงั  
 
พวกนางมองชนั วางของและกระถางตน้ ไม้ทีหล่นกระจดั กระจาย
อยบู่ นพืน แลว้ ค่อยมองฉีเยวท่ จี ับฉากกนั ห้องเอาไว้ได้ทันพอดี
จงึ ไมล่ ม้ ลงไป 
 
“ฮหู ยนิ น้อย...” อาหลูรบี รอ้ นเขา้ ไปประคองเจ้านาย 
 
“ข้าไมร่ ะวังจงึ ชนเขา้ ให้แล้ว” ฉีเยว่เอย่ ยมิ ๆ พลางจัดเสือผา้ ให้
เรยี บรอ้ ย “เชวยี จอื เจา้ ไปเรยี กคนมาเก็บกวาดหน่อย” 
 
เชวียจอื ตอบรบั แล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว 
 
ชวิ เซยี งมองฉีเยวอ่ ยา่ งละเอียด พอฉีเยวห่ ันไปมองกลับ อกี ฝาย
กร็ บี เก็บสายตาพรอ้ มกับก้มตวั ลงไปจัดการชนั วาง 
 
ฉางอวินเฉิงไมไ่ ด้เดินออกมาจากห้องดา้ นใน ภายในห้องเงยี บ
สนิทไรเ้ สียงใดๆ ทงั สิน 
 

ฉีเยวส่ ่งยิมใหอ้ าหลูแล้วเอย่ ชวน 
 
“ไปกันเถอะ” 
 
จากนันกไ็ มร่ อให้อาหลปู ระคอง นางเดนิ ออกไปอยา่ งช้าๆ สวน
กันกบั เชวียจือทนี ําบา่ วรับใชเ้ ดก็ สองสามคนถอื ไม้กวาดเดนิ เขา้
มาเปนแถวยาว 
 
--------------------------------------------- 
 
[1] คาํ พูดของเหมาเจอ๋ ตง หมายถงึ ศัตรบู กุ เราถอย ศัตรูหยุด
เรากวน ศัตรูเหนือยลา้ เราตี ศัตรถู อยเราตาม 
 
บทที 57 ตดั ไหม 
 
อาหลเู ดินตามฉีเยวเ่ ข้ามาในห้อง 
 
นางมองเจ้านายดว้ ยสายตาเปนห่วงเปนใยอย่างระมัดระวงั  
 
“ข้าไม่เปนไร ขา้ ไม่คิดอะไรมากกับคนทมี ีอาการเหมอื นเปน
โรคประสาทอย่างนัน มีคนแบบไหนบ้างทีข้ายังไม่เคยเหน็  
ทังคนไข้ทีเคยรักษา ทงั ญาตคิ นไข้ ขา้ เคยเจอมาทุกรปู แบบ” 
ฉีเยวเ่ อ่ยยมิ ๆ พลางยกถว้ ยชาขนึ มาจบิ  
 
อาหลสู ังเกตอกี ฝายอย่างพิจารณา พอได้ยนิ ก็โล่งอกทคี ําพดู
ปลอบใจทีเตรียมไวม้ ากมายคงไมต่ อ้ งใชแ้ ล้ว นางจึงเพยี งเอย่
ขึนว่า 
 

“ฮูหยนิ น้อย ท่านอย่าได้เสียใจเลยนะเจา้ คะ...เสียวโหวเหย่คง
แคอ่ ารมณ์ไม่ดีน่ะเจ้าคะ่ ความจรงิ แล้วเขาเปนคนดีมากเลยนะ
…” 
 
พูดยังไม่ทนั จบคาํ ฉีเยว่กก็ ระแทกถว้ ยชาลงกบั โต๊ะอย่างแรง 
สุดทา้ ยก็เอย่ เสียงดงั อย่างระงับอารมณ์ไม่อย ู่
 
“เฮอะ! เจ้าเด็กน่ารงั เกยี จ! ทาํ เปนใส่อารมณ์กบั ขา้ รอสักวัน
เถอะ! ขา้ จาํ ไวห้ มดแล้ว” 
 
อาหลูถอนหายใจอยา่ งจนปญญา 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นอยา่ พดู เช่นนี ท่านต้องอยกู่ บั เสียวโหวเหย่อ
ยา่ งปรองดองนะเจา้ คะ…” 
 
“ต้องปรองดองแน่นอน เขาเปนสามีของข้านีนา หรอื ว่าเจา้ คดิ
ว่าขา้ จะถือมีดไปสู้กับเขา? นันเปนการหาเรอื งถกู หยา่ ไมใ่ ช่หรอื ” 
ฉีเยว่เอย่ แลว้ ใชพ้ ดั ตบเบาๆ ทีหัวไหล่ของอาหลู “เจ้าวางใจเถอะ 
ขา้ ไมไ่ ดโ้ งข่ นาดนัน ข้าไม่คดิ จะทาํ เรอื งโงๆ่ ใหค้ นทีเปนศัตรมู ี
ความสุข ส่วนคนทดี กี บั ขา้ เจ็บปวด” 
 
เจ้าเดก็ คนนีไมช่ อบขหี น้าข้า คงอยากจะไลข่ ้าไป แตถ่ ึงยังไงข้า
กไ็ ม่ไป จะอย่ทู นี ีอยา่ งสบายอกสบายใจเพือเผชิญหน้ากบั เขา! 
 
ในห้องอาหารเวลาอาหารเยน็  
 
ฉีเยวเ่ ดนิ เข้ามาพรอ้ มใบหน้าทีเตม็ เปยมไปด้วยรอยยิมเหมือน
เช่นเคย 

 
“เสียวโหวเหย่” นางทําความเคารพอย่างนอบน้อมแลว้ เอย่
ทกั ทาย 
 
หลงั จากถกู จดั การไปยกหนึงก็เลยประพฤติตัวเรียบร้อยจริงๆ 
เมอื กอ่ นนางไมม่ มี ารยาทเชน่ นีเลย ชิวเซียงทยี นื คอยปรนนิบตั ิ
รับใชอ้ ย่ขู า้ งเจา้ นายตนนึกในใจ 
 
ทว่าฉางอวินเฉิงกลับไมม่ องนางแม้แต่นิดเดียว 
 
“เสียวโหวเหย่ ขา้ ลองนับเวลาดู พรงุ่ นีควรจะออกไปขา้ งนอกได้
แล้ว” ฉีเยว่ไมใ่ ส่ใจท่าทอี กี ฝาย ทาํ เพยี งนังลง พร้อมกบั มอง
บา่ วรบั ใช้ทีวางสํารบั อาหารลงบนโตะ๊ ไปดว้ ย 
 
พอได้ยินประโยคนีตะเกยี บทีอยใู่ นมือของชายหนุ่มกค็ อ่ ยๆ 
หยดุ นิง เขาครนุ่ คดิ อย่คู รูห่ นึงกจ็ ําไดว้ า่ นางเคยพดู เรอื งตัดไหม
อะไรประมาณนัน... 
 
“ทาํ ไม? เจ้ามีธุระไปไม่ไดร้ ึ?” เขาหันมามองฉีเยวแ่ ลว้ เอ่ย
เหน็บแนม 
 
เจ้าเลห่ น์ ัก! คิดจะวางแผนควบคุมขา้ ใหห้ นีไปไหนไม่ได้จรงิ ๆ รึ? 
 
“มธี รุ ะ? มธี ุระอะไร?” ฉีเยวม่ องเขาดว้ ยสีหน้างุนงง “เสียวโหว
เหยม่ คี ําสังอะไรร?ึ ” 
 
ยงั จะแกล้งโง?่ ฉางอวินเฉิงยิมเยาะแล้วตงั ท่าจะพูด แตก่ ลบั ถกู
อีกฝายชิงเอย่ ขนึ มาเสียก่อน