บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

“ฮูหยนิ น้อยกลับมาแลว้ ” พอเหน็ ฉีเยว่กลบั มา บา่ วรับใช้ก็ขาน
ชอื เสียงดัง 
 
พอฉีเยวเ่ ขา้ มาในเรือนได้ กม็ ุ่งหน้าไปทหี ้องของเสียวโหวเหย่
ทนั ท ี
 
“ฮหู ยินน้อยเจา้ คะ” ตอนทชี วิ เซยี งไดย้ ินเสียงคนรายงานกร็ บี
ออกมา เมือพบนางแลว้ กแ็ สดงความเคารพทวา่ สีหน้ายังแสดง
ความรงั เกียจออกมาใหเ้ ห็น ก่อนทจี ะเปลยี นเปนยิมกวา้ งเต็ม
ใบหน้า “บา่ วกาํ ลงั จะไปหาท่านพอดเี ลยเจา้ คะ่ ” 
 
ฉีเยวเ่ ดนิ เขา้ ไปในหอ้ งโดยทไี มส่ นใจอีกฝายแมแ้ ต่นิดเดยี ว 
 
ฉางอวนิ เฉิงนังดมื ชาอยู่บนเก้าอเี งียบๆ ดว้ ยทา่ ทางนิงเฉย ไมม่ ี
ทา่ ทีรบั รเู้ ลยสักนิด ทาํ เหมือนไม่ไดย้ ินและไม่เห็นวา่ นางเขา้ มา 
 
บ่าวรับใช้อายุราวสิบหกสิบเจด็ ทียืนอยู่ทีมุมหนึงของหอ้ งตา่ งก็
ทาํ ความเคารพฉีเยวด่ ว้ ยทา่ ทางร้อนรน 
 
ฉีเยว่นังลงบนเกา้ อีขา้ งๆ ฉางอวนิ เฉิงอยา่ งไม่เกรงใจ ยิมใน
ขณะทสี ังเกตบา่ วรบั ใช้ทงั สองอย ู่
 
รูปรา่ งของพวกนางดูอิมเอบิ ทรงผมเปนแบบเรียบง่าย ไม่มี
เครืองประดบั ตกแต่งแตอ่ ยา่ งใด เพยี งสวมเครอื งแต่งกาย
เหมอื นกบั บา่ วรับใช้ขันสองทกุ อยา่ ง 
 
“เงยหน้าใหข้ ้าดูสิ” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงนุ่มนวล 
 

บ่าวรบั ใช้ทงั สองหันไปสบตากันกอ่ นจะเงยหน้าขึนมา 
 
ใบหน้ารปู ไข่ ดวงตาเรียวเล็ก สีหน้าท่าทางนุ่มนวลและงดงาม 
 
ฉีเยว่ยกยอ่ งสายตาผู้ทีคดั เลอื กคนของจวนตงิ ซีโหวอกี ครงั ทัง
สองรปู รา่ งหน้าตาสะสวย ดูมรี สนิยม 
 
“นีเปนคนในหอ้ งทีทา่ นแมม่ อบให”้ ฉางอวินเฉิงเอย่ ขึน แตก่ ย็ ัง
ไม่เหลอื บมองฉีเยว่แมแ้ ตแ่ วบเดียว 
 
บา่ วรบั ใชส้ องคนนันไดย้ นิ คําพดู นีกร็ ีบคุกเข่าแล้วกม้ หวั คํานับ
ฉีเยว ่
 
“คารวะฮูหยินน้อยเจ้าคะ่ ” พวกนางกล่าวขนึ มา 
 
ชวิ เซียงทียืนคอยรับใชอ้ ยูข่ า้ งๆ ถอื ถ้วยชาสองถว้ ยเดนิ มาหา ทงั
สองรับถ้วยชาแล้วคลานเขา่ ไปตรงหน้าฉีเยวแ่ ล้วส่งให ้
 
ฉีเยว่ทาํ เพยี งนังมองยมิ ๆ แต่ไมไ่ ด้ยืนมอื ไปรบั  
 
“ฮหู ยนิ น้อย” ชิวเซียงเตือนขนึ มาดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา 
 
“บา่ วรับใชส้ องคนนีรูปร่างหน้าตายังสวยไมพ่ อ ข้าไม่ชอบ เลือก
มาใหม่เถอะ” ฉีเยว่เอย่ ยงั คงมรี อยยิมบนใบหน้าเช่นเดิม 
 
บา่ วรบั ใชท้ ีคุกเขา่ อยู่บนพืนต่างเงยหน้ามองฮูหยนิ น้อยอย่าง
ตนื ตะลึง ส่วนอาหลูทยี นื อย่ขู า้ งหลงั นายหญงิ ของตนกต็ กใจจน
เหงือผุดรอบใบหน้า แทบจะยืนมอื ไปหยกิ ฉีเยว่แล้ว 

 
ทุกคนลว้ นตกใจ เว้นเสียจากฉางอวินเฉิงทีแววตาพลนั สว่างวาบ
ในชัวพรบิ ตา 
 
ไม่ใช่ว่าสตรผี นู้ ีตังตวั เปนศัตรูกับขา้ เพอื ความสนุกหรอกร?ึ ไม่
เสียแรงจริงๆ ทตี งั ใจพาคนกลับมาเพอื รอดลู ะครใหเ้ บิกบานใจ 
 
“ขา้ ชอบ” ในทสี ุดเขาก็มองไปทางฉีเยว่แลว้ เอย่ ขนึ พลางเหยยี ด
ยิมอย่างเฉยชา 
 
“เสียวโหวเหย่พูดเช่นนี หรอื วา่ ขอเพียงแค่เจ้าชอบกส็ ามารถ
ละเลยกฎระเบยี บของจวนได้แล้วอยา่ งนันร?ึ ” ฉีเยวเ่ อย่ เสียง
เนิบช้า “ขนาดทา่ นพอ่ ชอบอนุจเู พียงนัน แตแ่ คท่ ่านแม่ไม่ได้
เอ่ยปาก เขาจึงตอ้ งเลียงดูอยู่ขา้ งนอกมาสามสีป ไมก่ ลา้ รับเข้า
มามิใช่หรอื ...” 
 
นางพดู ถงึ ตรงนีกเ็ งยหน้ามองฉางอวนิ เฉิง 
 
“มีทา่ นพอ่ เปนแบบอย่าง แต่เสียวโหวเหย่ผเู้ ปนบุตรชายกลบั
ตอ้ งการจะกระโดดข้ามขันของท่านพ่อรึ?” นางยิมพรอ้ มกบั ถาม
ขนึ มา 
 
ทังสองจ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร 
 
เจ้าใชม้ ารดาเจ้ามากดขขี ้า ถ้าเชน่ นันข้าก็จะใชช้ อื บดิ าเจ้ามา
กดขีเจ้ากลับ ใครกันแน่ทตี ้องหวาดกลัว? ใครกันแน่ทที าํ ตวั น่า
รงั เกียจ? ยงั ไม่ถึงตอนจบอยา่ เพิงรบี สรปุ  
 

ทันใดนันบรรยากาศในหอ้ งเปลยี นเปนตงึ เครยี ดขึนมาทนั ท ี
บรรดาบ่าวรับใช้หวาดกลัวจนตัวสัน จะหายใจแรงก็ยงั ไม่กล้า 
 
“นีเจ้าอจิ ฉารึ?” ฉางอวินเฉิงวางสีหน้าเงยี บขรมึ นังเอนหลงั กับ
เก้าอี เอย่ ขนึ มาอยา่ งเชืองช้า มองฉีเยวด่ ว้ ยสีหน้าทยี ากจะคาด
เดาความคิด 
 
“ขา้ ต้องอิจฉาเรืองใด?” ฉีเยว่ยมิ อยา่ งสดใส “พวกนางยงั
งดงามไม่เทา่ ขา้ เลยนะ ขา้ ต้องอจิ ฉาพวกนางดว้ ยรึ?” 
 
บรรดาบ่าวรบั ใชอ้ ดใจไม่อยอู่ ีกตอ่ ไป จงึ หนั มามองฉีเยว่อยา่ ง
พร้อมเพรียง ฮหู ยนิ น้อยผู้นีชา่ งไม่ถ่อมตวั เลยจริงๆ... 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองนางแล้วหลุดหัวเราะออกมา 
 
สตรีผู้นี...มีความน่าสนใจอยบู่ า้ งจรงิ ๆ 
 
“แต่ว่าในเมือเสียวโหวเหย่ชอบ ถ้าเชน่ นันก็จบแลว้ ” ฉีเยว่
เปลียนทิศทางในการพูดทนั ที “ขา้ ฟงเจ้า เสียวโหวเหย”่  
 
เพยี งจบประโยค บรรยากาศตงึ เครียดก็ผอ่ นคลายลงทนั ท ี
 
อาหลูจากทีหายใจไม่คล่องจนเกือบจะตายอยูแ่ ลว้ กเ็ ริมจะ
หายใจสะดวกขนึ บา้ ง ส่วนชิวเซยี งมสี ีหน้าผดิ หวงั อยู่ไม่น้อย 
 
ฮหู ยนิ น้อยทาํ อะไรของนางกันแน่ ทาํ ใหค้ นอนื ทงั เครยี ดทงั ตืน
เต้น... 
 

ฉางอวินเฉิงเพียงแค่มองนางแตไ่ มไ่ ด้พูดอะไร 
 
“วนั หลงั ขา้ คอ่ ยเลอื กใหเ้ สียวโหวเหยใ่ หม่ ให้ดียงิ กว่านี” ฉีเยว่
ส่งยมิ ให้เขา 
 
ฉางอวินเฉิงกลับมสี ีหน้าเยน็ ชา ไมพ่ ดู คาํ ใดเหมอื นเช่นเคย 
 
ฉีเยว่ไม่พูดใหม้ ากความ เพยี งยืนมือไปรบั ชาทบี ่าวรับใช้ทังสอง
ยืนมาให้ดว้ ยมอื ทีสันเทา 
 
“พวกเจ้าทงั สองลุกขนึ มาเถอะ ตังใจปรนนิบตั ริ บั ใชเ้ สียวโหว
เหยใ่ หด้ ี” นางจบิ ชาของแต่ละคนคําหนึงแลว้ วางถว้ ยชาลง 
 
ในขณะทพี ูด หญิงสาวก็มองซา้ ยมองขวา แล้วคว้าเอาขวดเลก็
กระจ๋มุ กระจิมทที ําอยา่ งประณีตบนโตะ๊ คู่หนึงขึนมา 
 
“เพราะเรอื งนีกะทนั หัน ข้าจงึ ไมไ่ ด้เตรยี มอะไรให้ ทวา่ ของทอี ยู่
ในห้องเสียวโหวเหยล่ ว้ นเปนของทีดีทีสุด สองชนิ นี...ขา้ ใหเ้ ปน
ของรางวลั แก่พวกเจ้า” 
 
ถึงอย่างไรนางก็จะไมอ่ อกเงินเองอย่างเด็ดขาด ขวดสองใบนี
เปนของเสียวโหวเหยจ่ ึงเหมาะแก่การให้เปนรางวลั พอด ี
 
บา่ วรบั ใชส้ องคนทีคกุ เข่าอย่บู นพืนตา่ งมองขวดสวยงามตรง
หน้าอย่างคาดไม่ถงึ  
 
มารยาทตอนพบหน้ากันครงั แรกแบบนีดูโดดเด่นไม่เหมอื นใคร
จริงๆ... 

 
สายตาของพวกนางไปหยดุ ทีข้อมือของฉีเยว่ บนข้อมือเรยี วงาม
ใส่กําไลสีทองแวววาวคหู่ นึง ด้านบนฝงพลอยสีแดงและสีเขยี ว 
ไดย้ นิ มาว่าสินสมรสของฮูหยินน้อยเปนของดีทีฮูหยนิ ผเู้ ฒา่
สะสมมาตลอดชวี ติ ทังเสือผา้ เครืองประดบั และของใช้ต่างก็
เปนของลาํ ค่าซึงยากจะหาของใดมาเทียบเทียมได้... 
 
อนุทังสองรบั ขวดมาแลว้ กม้ คํานับแสดงความขอบคณุ ฉีเยวจ่ งึ
ชักมอื กลบั ก่อนจะหันไปบอกชิวเซียงด้วยสีหน้าระรืน 
 
“ชวิ เซียง ในเมือมีเรืองมงคล งันเจา้ ไปบอกห้องครัววา่ เย็นนี
พวกเราขอเพมิ กบั ข้าวด้วย” 
 
ชวิ เซียงเหลือบมองเสียวโหวเหยแ่ วบหนึง เหน็ อีกฝายเพียงนัง
นิงบนเก้าอี ไมร่ ู้วา่ คิดอะไรอยู่ ทวา่ เมือหันมาเหน็ ฉีเยวจ่ บั จ้องมา
ทีตนกไ็ ม่กล้าโอเ้ อ้อยู่อีก ชิวเซยี งไดแ้ ตต่ อบรับแล้วออกไปทาํ
ตามคําสัง 
 
“ขอบคณุ ฮูหยินน้อยเหลอื เกนิ ทใี หเ้ กียรติ พวกบ่าวไม่กล้ารบั
หรอกเจา้ ค่ะ” บ่าวรบั ใช้ทีจะมาเปนอนุทังสองได้ทําจนจบขัน
ตอนตามประเพณี จงึ ไมม่ ีความตึงเครยี ดเหมือนกอ่ นหน้าแลว้  
ทงั สองยมิ แย้มพลางเอ่ยกบั ฉีเยว ่
 
“ได้ทไี หนกัน พวกเจา้ ปรนนิบตั ิรบั ใช้เสียวโหวเหยน่ ีนา นีเปน
เรืองสําคญั มากเลยนะ” ฉีเยว่เอ่ยเสียงนุ่ม 
 
ในทีสุดอาหลทู อี ยูด่ ้านหลังก็ถอนหายใจโล่งอกแล้ว ฉีเยว่หนั
กลับมาถามนางอกี ว่ายังมอี ยา่ งอืนทีตอ้ งทําอกี หรือไม ่

 
อนุทงั สองเห็นฉีเยว่พดู คุยดีเช่นนีกม็ ีสีหน้าดใี จและภาคภมู ใิ จ
จนยากทจี ะปกปดเอาไว้ได้ ถงึ อยา่ งไรพวกนางกเ็ ปนคนของโหว
ฮหู ยนิ อกี ทังเสียวโหวเหย่ก็ดเู หมือนจะไมช่ อบฮูหยนิ น้อย ดัง
นันฮูหยนิ น้อยจงึ ไมจ่ ําเปนต้องทําดกี ับพวกนางเพยี งนี 
 
อนุทงั สองไมไ่ ด้ระมดั ระวังตัวเองเหมอื นกอ่ นหน้าอีกแลว้ เรมิ
พูดคยุ ตอบโต้กบั ฉีเยว่ การสนทนาระหว่างสตรีในห้องจึงเปลียน
เปนคกึ คัก 
 
ฉางอวินเฉิงยงิ ฟงสีหน้ายิงไมน่ ่าดูมากยงิ ขนึ เขาวางถว้ ยชาลง
กับโต๊ะอยา่ งแรง เสียงพูดคุยกนั อยา่ งสนุกสนานของสตรีใน
หอ้ งก็เงียบหายไปทันท ี
 
“พูดจบหรือยัง?” เขาเอ่ยดว้ ยสีหน้าบงึ ตงึ “หากยงั พูดไมจ่ บก็
ไสหวั ออกไปพูดขา้ งนอก” 
 
ฉีเยว่ยมิ แล้วยนื ขนึ มา พร้อมกบั โบกมือใหส้ องอนุทตี กใจจน
ขวญั หนีดีฝอ 
 
“ไป ไป ออกไปกนั เถอะ” 
 
อนุทังสองรีบถอยออกไปด้วยความซาบซึงในบญุ คณุ เปนอย่าง
ยิง ฉีเยวด่ ึงอาหลใู ห้เดนิ ตาม ขณะทีหญงิ สาวก้าวไปถงึ หน้า
ประตูก็เหมือนนึกบางอย่างได ้
 
“เสียวโหวเหย”่ นางหยุดฝเทา้ แลว้ หนั กลบั มามองฉางอวินเฉิ
งกอ่ นจะพูดตอ่ “ข้าเองก็มเี รืองจะพดู กบั เจา้ เชน่ กัน ยามนีงานที

ต้องดูแลรบั ผดิ ชอบวุ่นวายขึนทกุ วัน ผคู้ นเดนิ ขวกั ไขวไ่ ปมาเต็ม
เรอื น ยงิ ตอนนีกเ็ พมิ มาอกี สองคนแลว้ เรือนนีก็คงจะวุ่นวาย
มากขนึ เพอื ไมเ่ ปนการรบกวนความสงบของเจา้ ขา้ จึงจะยา้ ย
กลบั ไปเรอื นชิวถงหยวน” 
 
อาหลไู ม่รูว้ า่ ฉีเยว่มแี ผนการนีอยู่ พอได้ยินกถ็ งึ กับตกใจยกใหญ ่
 
ฉางอวินเฉิงหันมามองนางแลว้ ยมิ ทนั ท ี
 
“ทีแทเ้ ปนแบบนีเอง” 
 
ฉีเยว่เหน็ รอยยมิ ของเขาก็ร้สู ึกหนาวขึนมาจบั ใจ นางรีบเอ่ยตอ่  
 
“เสียวโหวเหย่ ช่วงเวลาสันๆ นีขอบคุณเหลือเกิน เจ้าช่วยขา้  
ส่วนขา้ ก็ชว่ ยเจ้ากลับ นับว่าพวกเราไม่มีอะไรตดิ ค้างกันแล้ว” 
 
“จริงสิ วันนีลูกน้องของข้าหายดแี ละไดเ้ ดนิ ทางกลบั ฝงเหนือ
แลว้ ” ฉางอวินเฉิงยมิ พรอ้ มกับยืนขึนมา “กําลังตังใจจะบอกเจา้
โดยเฉพาะเลย” 
 
ถงึ แมว้ ่าจะรตู้ ังแต่แรกแล้ว แตเ่ มอื ฉีเยว่ได้ยินเขาพดู กย็ ังรสู้ ึก
ดีใจเปนอย่างมาก บนใบหน้าเผยใหเ้ หน็ รอยยมิ อยา่ งชัดเจน 
 
“ถา้ เช่นนันต้องขอบคณุ เสียวโหวเหย่มากทีมาแจ้ง เจา้ ยงั ตอ้ ง
บอกเขาดว้ ยว่าช่วงนีตอ้ งระมดั ระวังตวั อยา่ ใหบ้ าดแผลได้รับ
บาดเจบ็ อกี ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงพยกั หน้าเลก็ น้อย 

 
“ได้ ข้ารแู้ ล้ว ข้าจะฝากไปบอกให้” เขาเอ่ยยมิ ๆ “ถ้าเชน่ นันยงั มี
เรอื งอืนทตี ้องการจะพดู อีกหรือไม?่ งานของเจ้าเสรจ็ สินแลว้
สินะ?” 
 
“ไมม่ ีแล้ว งานนีขา้ ช่วยเสร็จแลว้ ” 
 
“ถ้าเช่นนันก็ดี เจา้ ไสหวั ออกไปจากทนี ีไดแ้ ลว้ ” ฉางอวินเฉิงเอ่ย
พลางยิมมุมปาก 
 
ฉีเยว่เก็บรอยยิมกลับคืนมาทนั ที พรอ้ มกับพ่นลมออกจมูก 
สะบดั แขนแล้วหมนุ ตัวจะจากไป 
 
แต่เสียงของฉางอวินเฉิงกลบั ดังมาจากทางดา้ นหลังเสียก่อน 
 
“ใครอย่ขู า้ งนอก! มาทนี ีหน่อย! ช่วงนีฮหู ยินน้อยอ่อนเพลียจน
รสู้ ึกไมค่ อ่ ยสบาย ต้องไปพักรักษาตัวอย่ทู หี มู่บ้านชนบทหยนิ ป
” เขาตะโกนเรยี กคนเสียงดัง 
 
พอเขาพูดคาํ นีจบ คนทีอยู่ทงั ในห้องและนอกห้องต่างกต็ กใจ
กันยกใหญ ่
 
“ฉางอวนิ เฉิง เจา้ พูดอะไร?” ฉีเยว่หันขวบั เบิกตาโพลงถามขึน
มา 
 
“ใหเ้ จา้ ไสหวั ไปไง” ฉางอวนิ เฉิงมองนาง บนใบหน้ายงั คงมรี อย
ยมิ เหมอื นเชน่ เคย “ไมใ่ ชบ่ อกว่าช่วยเหลอื เสร็จแลว้ ร?ึ ขา้ ไม่มี
เรอื งตอ้ งขอร้องเจา้ แลว้ สินะ?” 

 
“ฉางอวินเฉิง ทําไมเจ้าถงึ ทําแบบนี” ฉีเยว่เดนิ ตรงมาหาดว้ ย
ความโมโห “ข้าบอกแล้ววา่ จะไม่อาศัยอยู่ทเี รือนของเจ้าแล้ว เจ้า
กอ็ ยา่ ทาํ เกินไป” 
 
“แคไ่ มอ่ ย่ทู นี ีจะพอได้อยา่ งไร?” ฉางอวนิ เฉิงยิมอย่างเยน็ ชา “
เจ้าตอ้ งไสหวั ไปใหไ้ กลๆ ให้ข้าไม่เห็นหน้าเจา้ อีก นันถึงจะพอ” 
 
“ฉางอวินเฉิง เจา้ อย่าไดค้ ดิ !” ฉีเยว่ควา้ คอเสือฉางอวินเฉิงแน่น 
ตะโกนใส่หน้าอกี ฝายเสียงดงั  
 
จะใหน้ างออกห่างจากจวนตงิ ซีโหว นีเปนเรืองทีเปนไปไม่ได ้
นางไปจากทีนีไม่ได้อย่างเดด็ ขาด ไม่งันนางจะกลบั ไปอยา่ งไร? 
 
“ถา้ เช่นนันเจา้ กล็ องดวู า่ ข้าจะทําได้หรอื ไม่” ฉางอวินเฉิงใชแ้ รง
จบั ขอ้ มือของนางเอาไว ้
 
ฉีเยว่อดไมไ่ ดท้ ีจะรอ้ งออกมาอยา่ งเจบ็ ปวด รูส้ ึกราวกบั ว่าขอ้ มอื
จะแตกไปแลว้  
 
“เสียวโหวเหย่ ทา่ นอย่าโมโหเลยนะเจ้าคะ” อาหลรู อ้ งไห้ คลาน
เข่าเข้ามากม้ คํานับตดิ ต่อกัน 
 
ฉางอวนิ เฉิงพ่นลมออกจมกู แลว้ คลายมือออก ฉีเยวล่ ูบข้อมือ
พรอ้ มกบั ถอยหลงั กลับไป เหงอื เยน็ ไหลทวั ร่าง 
 
“ฉางอวินเฉิง เจา้ ช่างไร้ยางอายยงิ นัก พอขา้ มแม่นําได้ก็รือ
สะพานทงิ งนั ร?ึ ” นางเงยหน้ามองอีกฝายแล้วเอ่ยชา้ ๆ ทว่า

ชัดเจน 
 
ชายหนุ่มยืนมอื ไขวห้ ลัง ยิมเหน็บแนมขณะทีจอ้ งมองนาง 
 
“ขา้ ขา้ มแม่นําได้ก็รอื สะพานแลว้ เจา้ จะอย่อู ยา่ งไรได้อีก?” 
 
ฉีเยว่เห็นรอยยิมของบรุ ุษหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าก็อยากจะ
ยกมอื ขนึ ตบ แต่นางรู้ดวี า่ ถงึ ตบไปแล้วกไ็ ร้ประโยชน ์
 
“ได้” นางลูบขอ้ มอื ตัวเองทถี กู จับจนชํา จ้องเขาอยา่ งแข็งกรา้ ว 
“หวังว่าเจ้าจะไมเ่ สียใจภายหลัง วนั หน้าอยา่ มาขอร้องข้าแล้วกัน
” 
 
“ขอรอ้ งเจา้ ?” ฉางอวินเฉิงแหงนหน้าหวั เราะดังลัน แล้วเกบ็
เสียงหัวเราะโดยพลัน พรอ้ มกับชีไปทางด้านนอก พน่ คําหนึง
ออกมาอย่างเยียบเย็น “ไสหัวไป!” 
 
การเคลอื นไหวของฉางอวนิ เฉิงเปนไปอย่างรวดเร็ว หรืออาจพดู
ได้ว่าเขาเตรียมการไวน้ านแล้ว ฉีเยว่ยงั ไมท่ นั จะได้หาคนมาช่วย 
บา่ วอาวโุ สหลายคนทีมีสีหน้าขงึ ขงั ก็รออยูก่ อ่ นแลว้ เกียวด้าน
นอกประตกู ถ็ ูกยกเขา้ มาแล้ว 
 
“ฉางอวนิ เฉิง เจา้ กล้า! ข้าจะไปบอกทา่ นพ่อ!” ฉีเยว่โมโหจน
ใกล้จะเปนบา้ พยายามคดิ หาวิธีเพอื ใหอ้ ยจู่ วนติงซีโหวไดต้ ่อไป 
นางคาดไม่ถึงวา่ จู่ๆ ตนก็จะถูกส่งไปชนบท ทําแบบนีเปนการตัด
หนทางกลบั บา้ น เทา่ กับเอาชวี ิตของนางไปแล้ว! 
 
หญิงสาวหันหลงั กลับตงั ใจจะเดนิ ไปดา้ นนอกแลว้ ตะโกนเรยี ก

บ่าวรบั ใชข้ องตวั เอง ทวา่ บา่ วอาวุโสเหลา่ นันกลบั มาขวางทางเอา
ไว้ ส่วนบ่าวรับใช้ของนางนอกเหนือจากอาหลกู ็ถูกไล่ไปแลว้  
ไม่มใี ครเหลอื อย่เู ลย 
 
อาหลูร้องไห้ไมห่ ยดุ ก้มคาํ นับอ้อนวอนตอ่ ฉางอวนิ เฉิง 
 
ทวา่ ชายหนุ่มไมแ่ ม้แต่จะเหลือบมองนางสักนิด กลับโบกมือเปน
สัญญาณ จากนันบา่ วอาวโุ สสองคนกเ็ ดินมาอุดปากอาหลเู อาไว ้
 
“ข้าจะบอกท่านพ่อเอง” ฉางอวินเฉิงยมิ อย่างเย็นชา “เจา้ ไม่
ต้องเปนห่วงเรืองนี เรอื งทีเจา้ ตอ้ งเปนหว่ งในตอนนีคอื เจ้า
อยากถูกมดั หรอื วา่ จะไปเอง?” 
 
บทที 62 ไม่มีอารมณ ์
 
ตอนทอี นุโจวกับคนอนื ๆ ทราบขา่ ว รถม้าก็ไดเ้ คลือนออกห่าง
จากจวนแลว้  
 
อนุโจวจงึ รบี ไปหาติงซโี หว แต่กลบั พบวา่ เซยี ซอื กบั ฉางอวินเฉิ
งอย่ทู นี ันก่อนแล้ว 
 
“ช่วงนีนางออ่ นเพลยี มากเกนิ ไป ทําให้อาการปวยแตเ่ ดมิ แยล่ ง 
ดงั นันขา้ จงึ อยากให้นางไปพักรกั ษาตัวอยู่หมบู่ ้านชนบทหยนิ ป
สักระยะหนึง แตไ่ มว่ า่ ขา้ จะพดู อยา่ งไรนางก็ไม่ยอมมาพูดกับ
ทา่ นพอ่ ท่านแม่ บอกเพียงว่าการทาํ แบบนันเปนการอกตญั  ู
เมอื สักครู่เปนเพราะเรืองนี พวกเราจงึ ทะเลาะกนั ไปยกหนึง ข้า
โกรธจนทนไม่ไหวกเ็ ลยตดั สินใจส่งนางไปด้วยตวั เองขอรบั ” 
ฉางอวินเฉิงอธิบายให้ตงิ ซีโหวฟง “ตอนนีขา้ จึงมาบอกท่านพ่อ

กบั ทา่ นแม่สักคํา แล้วอีกไม่กวี ันขา้ กจ็ ะไปอยทู่ นี ันเปนเพือนนาง
” 
 
เดิมทีติงซีโหวมีความสงสัยอยู่บ้าง แตเ่ มอื ได้ยนิ บุตรชายพดู ว่า
จะไปเปนเพอื นฉีเยว่จึงยิมออกมาได ้
 
“กด็ ี พวกเจา้ สองสามภี รรยาไม่ไดพ้ บหน้ากนั มาสามปแล้ว ก็
ควรจะไดม้ เี วลาอยดู่ ้วยกันตามลาํ พงั บ้าง” เขาเอย่ ยมิ ๆ “ข้าจะได้
อ้มุ หลานชายเรว็ ๆ” 
 
“เฉิงเอ๋อกช็ า่ งรักภรรยาเหลือเกิน” เซยี ซอื ทีอยู่ขา้ งๆ กล่าวเสียง
เย็นชา “ในจวนยังมเี รอื งทีตอ้ งจดั การมากมาย นีนางกไ็ ปแลว้  
ในหอ้ งของเจา้ กไ็ มม่ คี นปรนนิบตั เิ ลยสักคน” 
 
“ในจวนไม่ใช่ยงั มที า่ นแม่อยู่หรือขอรบั ? คราวนีคงตอ้ งทําให้
ท่านแมเ่ หน็ดเหนือยแลว้ ” ฉางอวินเฉิงหนั ไปส่งยิมให้ “ขา้ ยงั มี
เรืองทีต้องบอกท่านพ่อ เยว่เออ๋ เลอื กบา่ วรับใช้สองคนใหข้ า้ รับ
เปนอนุตามประเพณีเรยี บรอ้ ยแลว้ ขอรบั ” 
 
ตงิ ซีโหวฟงคาํ พูดนีแลว้ ก็หวั เราะเสียงดัง พอใจทังลกู ชายและลูก
สะใภ ้
 
“การรกั และทะนุถนอมนับเปนการสืบทอดทางสายเลือดจรงิ ๆ” 
เขายืนมือมาตบไหลล่ ูกชายเบาๆ กอ่ นหันไปเอย่ กบั เซียซอื “ข้าก็
รกั และทะนุถนอมฮหู ยนิ อย่างเจ้า รอให้พ้นช่วงนีไปกอ่ น ข้าจะ
พาเจา้ ไปหมู่บ้านชนบทเพอื ทอ่ งเทยี วชมภูเขาและแมน่ ํา” 
 
เซยี ซือพน่ ลมออกมาจากปาก 

 
“อยตู่ อ่ หน้าลกู ยังจะพดู จาเหลวไหล” นางพดู เหมือนอายระคน
โมโหอยูบ่ ้างเล็กน้อย แลว้ สะบัดหน้าไปทางอืน พอตงิ ซีโหวเหน็
ก็หวั เราะลันดว้ ยความพอใจ 
 
อนุโจวทียนื อยู่หน้าประตูคอ่ ยๆ ชักมือทจี บั ผ้าม่านอยูก่ ลบั มา
อย่างเชืองช้า แล้วถอยออกไปด้วยสีหน้าทา่ ทางเศรา้ สลด เมือ
เดนิ ออกหา่ งจากเรอื นตงิ ซีโหวมา อาจนิ กส็ ่งเสียงเรียกเจ้านาย
ตน ก่อนจะเอ่ยด้วยนําเสียงแผ่วเบา 
 
“อนุโจว ไปบอกความจรงิ กับนายท่านดไี หมเจ้าคะ บอกตามตรง
ว่าเปนโหวฮูหยินทเี พิมคนในหอ้ งเสียวโหวเหย่ ฮูหยินน้อยจงึ ไม่
พอใจแลว้ ทังสองกท็ ะเลาะกนั ขนึ มา…” 
 
“เจ้าจะให้ขา้ บอกว่านางทะเลาะกบั เสียวโหวเหยด่ ว้ ยเรอื งอนุงนั รึ
?” อนุโจวปรายตามองบา่ วคนสนิท “เจ้าคิดวา่ หากนายท่านรู้
เรอื งแลว้ จะหนุนหลังสะใภร้ ึ?” 
 
สําหรบั นายทา่ นทีมีหญงิ งามนับไม่ถว้ นคงจะมองวา่ ฉีเยวเ่ ปนผู้
หญงิ ขอี จิ ฉา จิตใจคับแคบเสียมากกว่า คงจะไมเ่ หน็ ด้วยกบั
การกระทาํ ของนางเปนแน่... 
 
อาจนิ ก้มหน้าลงอย่างทําตวั ไม่ถกู  
 
“ความจริง...” อนุโจวส่ายหน้าพร้อมกับเอย่ เสียงหยนั “ความ
จรงิ ก็คอื ไม่ว่าผู้หญงิ จะดี จะหาเรอื ง หรอื จะฉลาดกล็ ้วนไม่มี
ประโยชน์ หากทะเลาะกนั สุดทา้ ยจะอย่หู รอื จะตายก็อย่ทู อี ารมณ์
ของผู้ชาย หากเขายังมอี ารมณร์ กั ใคร่ ไมว่ า่ เรอื งใดก็เปนไปได ้

แต่หากผู้ชายไมม่ อี ารมณเ์ หลา่ นีดว้ ยแล้วก็ไมส่ ามารถทําอะไรได้
ทงั นัน” 
 
“ถ้าเชน่ นันฮูหยนิ น้อยก…็ ” อาจินกดั ริมฝปากล่าง สีหน้าฉาย
แววกังวล 
 
“คนไรป้ ระโยชน!์ เพียงอนุแค่สองคน แตก่ ลับหาเรอื ง ทาํ ให้ตวั
เองตอ้ งหมดอนาคต!” อนุโจวกําหมัดแน่น กัดฟนเอย่ ขนึ มา
ด้วยนําเสียงไมพ่ อใจ คําวา่ ‘คนไร้ประโยชน’์ แทบจะเคน้ ออกมา
จากไรฟน 
 
อาจินถอนหายใจยาว 
 
“ข้ารูส้ ึกว่าฮหู ยินน้อยไม่น่าจะใช่คนแบบนี หรือบางทีอาจมี
เหตุการณ์อืนรว่ มด้วย เพราะนับวา่ นานแล้วทโี หวฮหู ยินไมม่ ีการ
เคลอื นไหว เห็นได้วา่ นางต้องแอบวางแผนรา้ ยเอาไวอ้ กี แน่นอน
แล้วก็รอโอกาสแบบในวนั นี” 
 
อนุโจวไม่ได้พูดอะไรอกี สองนายบา่ วเดนิ กลับเรือนของตน
อย่างเชืองชา้ สีหน้าเตม็ ไปด้วยความกลัดกลุ้มใจ สักพักใหญ่ผู้
เปนนายจงึ เอย่ ขึนมาอกี ครงั  
 
“พวกเรารอดูกันไปก่อนเถอะว่าจัดการกบั ปญหานีอยา่ งไร นาง
ต้องพยายามช่วยเหลือตนเองก่อนจะมาร้องขอความช่วยเหลือ
จากคนอืน” อนุโจวกล่าวดว้ ยนําเสียงเยน็ ชา 
 
“แตห่ ากคนพวกนันคิด…” อาจินยกมอื ขึนทําทา่ ปาดคอ เสียงที
เอย่ ยิงแผ่วเบาลงไปอกี  

 
ทวา่ อนุโจวกลบั หวั เราะดังลัน 
 
“ขา้ กลับเฝาหวังว่าคนพวกนันจะกลา้ ทาํ เสียที แตล่ ะวนั พวกนาง
กว็ าดหวังอยากจะใหค้ นอนื ตายๆ ไปซะ แต่กลบั ไมย่ อมลงมอื  
ปลอ่ ยใหเ้ รืองราวยดื เยือมาได้ตังสามป...” ประโยคท้ายนางยก
ผา้ เช็ดหน้าปดปากแล้วเอ่ยเสียงกระซบิ กระซาบ จังหวะนันเอง
ในแววตากลับสวา่ งวาบขึนมา 
 
เดก็ คนนีเปนคนทีฮหู ยินผเู้ ฒ่าขอให้ฮ่องเตพ้ ระราชทานงาน
แต่งงานให้ หากนางถกู สองแมล่ ูกคู่นีทาํ รา้ ยจนตายแลว้ มคี นไป
รายงานเบอื งสูง รบั รองว่าสองแมล่ ูกไมม่ ีทางใช้ชีวติ ต่อไดอ้ ยา่ ง
สุขสบายไรก้ ังวลแน่นอน 
 
เมือก่อนฉีเยว่อย่แู ตใ่ นจวน จึงยากจะหาเหตมุ าเอย่ อ้าง ทว่าครัง
นีสองสามภี รรยาทะเลาะกนั ทุกคนในจวนตา่ งก็รับรู้ อีกทังยัง
เปนเสียวโหวเหยท่ สี ่งนางไปข้างนอกดว้ ยตนเองอีกต่างหาก ดัง
นันหากฉีเยว่ตายไปในตอนนีกค็ งจะ…ดเี หลอื เกนิ  
 
“เจา้ ให้คนคอยสอดส่องทางด้านนันใหม้ ากหน่อย ไมแ่ น่ว่านัง
หญิงชนั ตาํ อาจจะหาเรืองมาทําร้ายเยวเ่ อ๋ออีก” อนุโจวรีบเกบ็
รอยยมิ มองไปทางอาจินด้วยสีหน้าทา่ ทางเปนปกติพรอ้ มกบั
เอย่ กําชับดว้ ยนําเสียงจริงจัง 
 
“เจา้ ค่ะ อนุโจววางใจเถอะ บ่าวทราบแล้วเจ้าคะ่ ” อาจินพยักหน้า 
 
ฉีเยวน่ ังอยา่ งกระอักกระอว่ นอย่บู นรถมา้  
 

ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ นางถูกมดั แต่เปนเพราะถูกแรงสันสะเทอื นตลอด
ทางทาํ ใหท้ งั เวียนหวั ทังเมารถจนถงึ กับอาเจียน 
 
ตอนทรี ถมา้ หยดุ ก็เปนเวลาดึกมากแลว้ อากาศยามคาํ คืนในช่วง
ปลายฤดใู บไมร้ ่วงจะหนาวมาก ฉีเยวอ่ ดไมไ่ ด้ทีจะกอดอกดว้ ย
ความเหน็บหนาว สองข้างทางทรี ถม้าวิงผ่านมืดสนิท ทา่ มกลาง
บรรยากาศทเี งียบสงัด เสียงรถม้าวงิ ผา่ นกท็ ําใหค้ นทีอยูด่ า้ น
นอกต้องตืนกันเปนแถว ตามมาดว้ ยตะเกียงดวงเล็กในบ้านที
สว่างขึน 
 
ฉีเยว่มองบา้ นแบบชนบททอี ยตู่ รงหน้า ดา้ นหน้าประตูมโี คมไฟ
สีแดงขนาดใหญแ่ ขวนอยู่ทังสองข้าง แสงสลวั รางแทรกผา่ น
สายลมหนาวเหน็บในยามราตรีแลว้ ทอดลงพืน 
 
บา่ วรับใชส้ ีหา้ คนทถี กู ปลุกอย่างกะทันหนั ยืนรออยู่หน้าประต ู
ตะเกยี งในมือส่องให้เห็นใบหน้าทดี ปู ระหลาดใจของพวกเขา 
 
“พวกเจา้ ไปเก็บกวาดหอ้ งให้เรยี บรอ้ ย ฮหู ยินน้อยต้องการมา
อาศัยทีนีสักพัก” บา่ วอาวุโสทมี าส่งคนเอย่ กระชับสันๆ ไดใ้ จ
ความ 
 
“พวกเราเก็บกวาดทุกวนั อยแู่ ล้ว เครืองนอนกส็ ะอาดเรยี บร้อยดี
” หญงิ อายุมากคนหนึงรบี ตอบกลับ 
 
ฉีเยว่ยังไม่ทันไดม้ องประตแู ละบริเวณรอบๆ อยา่ งเตม็ ตาก็ถกู
ผลักเข้าไปในบา้ นแล้ว 
 
ในเรือนเงยี บสงัดมเี พียงเสียงสุนัขเหา่ ดังขรมตามหลัง เหน็ ได้

ชดั ว่าเสียงของสุนัขทาํ ให้บ่าวทมี าส่งหวาดกลวั  
 
“ทาํ ไมยังเลยี งเจ้าพวกนี?” พวกมามาถามขนึ มาอยา่ งไม่พอใจ 
 
“เรียนมามา ผลไม้ทอี ยู่ด้านหลังเรือนสุกแล้ว พวกเด็กๆ ใน
หมบู่ า้ นกซ็ ุกซนมาก พวกเราจงึ เลยี งสุนัขไว้ขูข่ อรบั ” บา่ วรบั ใช้
ชายผู้หนึงตอบ 
 
บรรดาบ่าวอาวโุ สจงึ ไมถ่ ามอกี หนําซาํ พอเห็นบุรษุ ผู้นีเดนิ เขา้ มา
ใกล้ ยงั ใช้ผ้าเช็ดหน้าปดปากปดจมูกดว้ ยความรงั เกยี จ 
 
ยามนีในห้องโถงมีคนจุดตะเกยี งไว้ก่อนแล้ว แสงไฟสลวั รางใน
บา้ นทีมืดสนิทกอ่ ใหเ้ กดิ ความรสู้ ึกแปลกประหลาด 
 
ทันทที ีฉีเยวก่ ้าวเข้ามาในบา้ น ความเงยี บเหงาและความอมึ ครมึ
ของเรือนทีไมม่ คี นพักอาศัยอยเู่ ปนเวลานานกป็ ะทะเตม็ หน้า จน
หญิงสาวอดไม่ไดท้ ีจะมีอาการสันสะทา้ น 
 
นางกวาดตามองรอบๆ ทีจดุ ตะเกยี งไว้สีดวง ทนี ีไมแ่ ตกตา่ ง
อะไรกับเรือนชิวถงหยวน มหี อ้ งขนาดใหญ่สามห้อง ประตหู อ้ ง
ทรงโคง้ รูปพระจันทร์แขวนผ้ามา่ นไข่มกุ หอ้ ยลงมาทวา่ ภายในดู
กวา้ งขวางมากกวา่ เครืองเรือนทีใช้ทังหนาและหนักเหมอื นกบั
ผา่ นการใช้งานมายาวนาน 
 
หลงั จากบ่าวทดี ูแลเรอื นจุดตะเกียงให้เรียบรอ้ ย ภายใตส้ ายตาที
จบั จอ้ งของบรรดามามาทมี าส่ง ทงั หมดก็รบี ถอยออกไปด้วย
ท่าทางรอ้ นรน 
 

“ฮูหยนิ น้อย พวกเราต้องกลับกันแล้ว ท่านใชช้ ีวติ ทนี ีอย่างสงบ
จะเปนการดีทสี ุด และกอ็ ย่าได้คดิ เรืองโง่ๆ อยา่ งเชน่ การกลับไป
เองนะเจ้าคะ อารมณข์ องเสียวโหวเหย่ทา่ นเองก็รูอ้ ยู่แลว้ เขาทํา
เช่นนีนับวา่ ไวห้ น้าทา่ นแลว้ อยา่ บีบบงั คับให้เสียวโหวเหย่ตอ้ ง
ทาํ เรืองทีฉีกหน้าทา่ นเลยเจ้าค่ะ” 
 
บ่าวอาวโุ สเอย่ เสียงเรียบ ทว่าท่าทางบ่งชัดถึงความลําพองใจ 
 
ฉีเยวท่ ําเพยี งสังเกตภายในเรือนอย่างละเอยี ด ตังแตม่ าถึงนาง
กไ็ ม่ไดพ้ ดู อะไรเลยสักคาํ ไม่รวู้ ่าเปนเพราะเวยี นหวั อาเจียน
ตลอดทางจนไม่มแี รง หรืออาจเปนเพราะรู้ว่าเรอื งราวไมม่ ีทาง
เปลยี นแปลงแกไ้ ขไดอ้ กี แลว้ ดงั นันภาพในตอนนีจงึ เปนหญิง
สาวทีสงบนิง ไม่มีท่าทางหนุ หันพลนั แล่นเหมอื นตอนทีออก
จากจวนตงิ ซโี หวอีกต่อไป 
 
เมอื เห็นวา่ ฮูหยินน้อยไมไ่ ดส้ นใจพวกนาง บรรดาบา่ วอาวโุ สทีมา
ส่งก็หันหลังกลับแล้วเดนิ ออกไป พร้อมกับปดประตูตามหลัง
อย่างแรง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย...” พอคล้อยหลงั พวกมามา อาหลูก็คกุ เข่าลงกับ
พนื  
 
“รีบลกุ ขนึ มา บนพืนเยน็ มากนะ” ฉีเยว่มองอกี ฝายแวบหนึงแล้ว
เอย่ ขึน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย พวกเราจะทําอย่างไรดเี จา้ คะ?” อาหลูรอ้ งไห้ แตย่ ัง
ไม่ยอมลกุ ขนึ  
 

“ขา้ คดิ อะไรไม่ออกเลย” ฉีเยวต่ อบ แล้วเดินไปหน้าโต๊ะในห้อง
โถงจากนันกย็ ืนนิวออกไปลบู กเ็ หน็ ว่าปลายนิวไรฝ้ ุนละออง ยงั
ดที ีเกบ็ กวาดเปนประจาํ อย่างทวี า่ ไว้จรงิ ๆ 
 
หญิงสาวก้าวเทา้ ไปทางหอ้ งนอน พอเข้าไปในห้อง กเ็ ห็นมีหีบ
และตู้วางเรียงกนั อยู่ การตกแตง่ เรียบง่ายแตด่ งู ดงาม เครือง
นอนมีพร้อมอย่างครบครนั  
 
อาหลูได้แตเ่ ดินตามเข้ามา ยังไม่รู้ว่าตวั เองควรทาํ อะไรตอ่ ด ี
 
“เจา้ หวิ หรือยัง?” ฉีเยว่หันหน้ากลบั มาถาม 
 
อาหลูทีรอ้ งไหจ้ นตาบวมแดง ไมค่ ิดวา่ อีกฝายจะถามคําถามนี 
จงึ เบิกตาโตอยา่ งตกตะลงึ  
 
“ชา่ งเถอะ ไม่ไดก้ ินขา้ วแคม่ ือเดียวถือเปนการลดความอ้วนแล้ว
กัน” ฉีเยว่โบกมือตัดบท แลว้ นังลงบนเตียงเพอื ทดสอบ “ชนื นิด
หน่อย แตก่ ็ยังด”ี  
 
นางพน่ ลมออกมาจากปากแลว้ ลุกขึนยืนใหม่ พรอ้ มกับสาวเทา้
ก้าวใหญอ่ อกไปดา้ นนอก พอเปดประตอู อกจงึ พบว่าจริงๆ แล้ว
บรรยากาศในเรือนหลังนีไม่อึดอดั เหมอื นกับจวนตงิ ซีโหวทีมี
กําแพงลอ้ มรอบ สายลมเย็นยามราตรีทปี ะทะใบหน้ายงั มกี ลิน
ไอของดนิ ในชนบทอยู่ด้วย 
 
“มใี ครอยู่ไหม?” นางตะโกนถามเสียงดงั  
 
บนทางเดินมคี นถอื ตะเกยี งวงิ มาหาทันท ี

 
“ฮูหยนิ น้อย มอี ะไรจะสังหรอื เจ้าคะ?” ผู้ทีมาเปนหญิงนางหนึง
ทีรูปรา่ งอว้ นท้วน นางเอ่ยเสียงสันเทาแฝงไว้ด้วยความตึงเครียด 
 
“ข้านังรถมาทังวนั พวกเจา้ มีนําอนุ่ ให้ลา้ งหน้าบว้ นปากสัก
หน่อยหรือไม่?” ฉีเยว่ถามเสียงอ่อนโยน 
 
“ม.ี .. มเี จา้ คะ่ เตรยี มไวเ้ รียบร้อยแลว้ เจา้ ค่ะ ฮหู ยินน้อยรอสักครู่
นะเจา้ คะ ขา้ จะไป... ขา้ จะไปเรียกคนมา” หญิงคนนันรีบตอบ 
 
ฉีเยวพ่ ยักหน้าใหน้ ้อยๆ แล้วส่งยมิ ให ้
 
“ถา้ เช่นนันก็ต้องรบกวนพวกเจ้ากลางดกึ แลว้ ” 
 
คาํ ขอบคณุ เชน่ นีทาํ เอาหญงิ ผนู้ ันถงึ กบั งุนงง ทําตวั ไมถ่ ูกไป
เลย แมแ้ ตป่ ระโยคทีแสดงถึงความมีมารยาทก็ลมื พดู ไปแล้ว 
นางรีบสาวเทา้ ออกไปดว้ ยอาการสันเทา 
 
“ฮูหยินน้อย...” อาหลเู องกท็ ําตัวถกู ได้แต่รอ้ งไหอ้ ย่างไมส่ นใจ 
สีหน้าเต็มไปดว้ ยถ้อยคาํ มากมายทีอยากจะถาม 
 
“หากมอี ะไรจะพดู พรุ่งนีคอ่ ยพูด ตอนนี--อาบนํา--นอน” ฉีเยว่
ยกมือขนึ มาหยุดคาํ พูดของนาง 
 
เพยี งไมน่ านบ่าวอาวโุ สสองคนกย็ กถังอาบนําเขา้ มาอย่าง
รวดเรว็ ยังมบี ่าวอาวโุ สอกี คนหิวตะกร้าอาหารเดนิ ตามหลงั มา
ด้วย 
 

“พวกเราไมร่ ้วู ่าฮหู ยินน้อยกินข้าวมาแลว้ หรือยงั จงึ ทําอาหาร
เล็กน้อยมาให้เจ้าค่ะ” นางกล่าวขึนมาด้วยนําเสียงสันสะท้าน 
 
ภายใตแ้ สงสว่างของตะเกยี งในห้องทาํ ให้ฉีเยวม่ องเหน็ รปู ร่าง
หน้าตาของบา่ วอาวโุ สเหล่านีอย่างชดั เจน แตล่ ะคนอายุราวสีสิบ
ห้าถงึ สีสิบหก ใบหน้าเหียวย่น สวมใส่เสือผ้าทีเรยี บงา่ ย เทียบ
ไม่ไดก้ ับเสือผา้ ทีมีสีสันสดใสของผ้คู นทอี ยใู่ นจวนติงซีโหว 
 
เมอื เห็นฉีเยว่มองพวกนางอยา่ งจับสังเกต บรรดาบา่ วอาวโุ สก็
กม้ หน้าลงอยา่ งรูส้ ึกไม่สบายใจ ไมม่ ีลกั ษณะท่าทางวางอาํ นาจ
เหมอื นกบั พวกบ่าวอาวโุ สในจวนติงซีโหวเลยสักนิด 
 
“ขอบใจพวกเจา้ เหลือเกินทคี ดิ อย่างรอบคอบ” ฉีเยวเ่ อย่ ยมิ ๆ 
พร้อมกบั ยนื มอื ไปเปดตะกร้าอาหาร เหน็ ด้านในมีขา้ วต้มสอง
ชาม ผักดองถว้ ยเลก็ สองถว้ ย จึงเอย่ ชม “ดีจริง ข้ากาํ ลังอยาก
กนิ อย่พู อดี อาหารออ่ นๆ” 
 
คําพูดของฉีเยวท่ ําเอาบ่าวอาวุโสทงั หลายสับสนจนทําอะไรไม่
ถกู อยากจะยมิ กวา้ งแต่กไ็ มก่ ล้า 
 
“แค่ฮูหยนิ น้อยไมร่ งั เกยี จก็ดีมากแลว้ เจา้ คะ่ ” หนึงในนันกล่าว
ขนึ มาอย่างระมัดระวงั หลังจากนันกก็ ระตุกแขนเสือบ่าวข้างๆ “ฮู
หยินน้อยค่อยๆ กินนะเจ้าคะ พวกเราจะคอยอยดู่ ้านนอก หาก
ท่านต้องการอะไรก็เรยี กใช้พวกเราได้เลยเจา้ ค่ะ” 
 
ฉีเยวย่ ิมพรอ้ มกบั พยักหน้า มองพวกนางถอยออกไปก่อนจะปด
ประตูตามหลงั  
 

“มากนิ สักหน่อยจะไดร้ สู้ ึกดีขึน” นางร้องเรยี กอาหลู ส่วนตวั เอง
ยกข้าวตม้ ชามหนึงขึนมาแลว้ เรมิ กิน 
 
“ขา้ กนิ ลงไหนกนั ล่ะเจ้าคะ” อาหลูเอ่ยแล้วกดั ริมฝปากล่างด้วย
ความเครง่ เครยี ด 
 
“กินไม่ลงก็ต้องกนิ กนิ ข้าวเรืองใหญ่ ขอเพยี งแคก่ นิ ขา้ วได้ ก็
ไมม่ ปี ญหาใดทแี กไ้ ขไมไ่ ดแ้ ลว้ ” ฉีเยวพ่ ดู ต่อพลางใช้ตะเกียบคีบ
ผักดองขึนมาใส่ปาก ดวงตาพลันสวา่ งจ้าพรอ้ มกบั พยกั หน้าไป
ด้วย 
 
“อืม... อันนีอรอ่ ย เจา้ ลองดสู ิ” 
 
บทที 63 ประเมนิ สถานการณ ์
 
ราตรนี ีมหี ลายคนทีนอนหลับไม่สนิท 
 
ทางด้านทศิ ตะวนั ตกของจวนติงซโี หว มเี ส้นทางสายหนึงแยก
ไปยังอกี เรือน ซึงเปนทพี กั อาศัยของญาติทีใกล้ชิดกับติงซีโหว 
จาํ นวนห้องในเรือนพอกัน เพยี งแต่ตวั เรือนมขี นาดเล็กกวา่ เลก็
น้อยเท่านัน 
 
ตอนทไี ชช่ ิงเดินมาถึงหน้าประตหู อ้ งนอนของฮูหยนิ รอง กเ็ หน็
บา่ วรบั ใชส้ องคนนังสัปหงกอยบู่ นพนื นางจงึ ปลุกทงั สองให้ตืน 
 
“พไี ช่ชงิ พวกเราไม่กลา้ อกี แลว้ เจ้าคะ่ ” บา่ วทังสองรบี ก้มหัว
คํานับพรอ้ มกบั กลา่ วขึนมาดว้ ยความรู้สึกผดิ  
 

“ไปนอนข้างนอก” ไชช่ ิงเอย่ เสียงเบาพลางโบกมือไล่พวกนาง
โดยทีไมไ่ ด้ตําหนิหรือด่าทอใดๆ ทงั สิน 
 
บา่ วทังสองรีบแสดงความขอบคุณแล้วถอยออกไปทันท ี
 
ไช่ชงิ ผลกั ประตูหอ้ งนอนเจา้ นายแล้วเดินเขา้ ไป ตะเกยี งดวง
หนึงส่องสวา่ งอยูภ่ ายในห้อง สะทอ้ นให้เหน็ เฉินซอื ทนี ังพงิ หลัง
อยบู่ นเตียง 
 
ยามนีเฉินซือสวมเพยี งเสือตัวในเหมอื นเตรียมตวั จะนอน 
สายตามองเหม่อไปทีพรมหรูหราราคาแพงบนพนื หอ้ ง 
 
“ฮูหยินรอง นําแกงไก่ดาํ ต้มเสรจ็ เรยี บร้อยแลว้ เจา้ คะ่ ” ไช่ชงิ เอย่
พลางเดนิ ไปหา ก่อนจะวางถว้ ยนําแกงลงบนโตะ๊ ทอี ยูข่ ้างเตยี ง 
จากนันก็หยิบเสือคลมุ มาคลมุ ใหเ้ ฉินซือ “ตอนกลางคนื อากาศ
เยน็ เดียวบ่าวจะนําถ่านมาก่อไฟในกระถางใหน้ ะเจ้าคะ” 
 
เฉินซอื ยงั คงนังตวั ตรง ไมพ่ ูดไม่จาเลยสักคาํ ไช่ชงิ เดนิ ไปหยิบ
ถ้วยนําแกงแล้วคกุ เขา่ ลงตรงหน้า จากนันก็ปอนนําแกงอีกฝาย 
ทวา่ เพงิ กินไปไดไ้ มก่ คี ํา เฉินซือกส็ ่ายหน้าไม่กนิ ต่อแล้ว 
 
“ท่านจะทาํ แบบนีไมไ่ ดน้ ะเจา้ คะ” ไช่ชงิ เอย่ อยา่ งกระวนกระวาย
ใจ พยายามขอร้องใหเ้ ฉินซอื กินอกี สักหน่อย 
 
“ขา้ จะกินลงได้อย่างไร” เฉินซอื เอย่ พลางส่ายหน้า กอ่ นจะถอน
หายใจยาว 
 
“ท่านอยา่ ได้เปนกังวลเลยนะเจ้าคะ ข้าได้ให้คนตามไปดูแล้ว ฮู

หยนิ น้อยไมเ่ ปนอะไรแน่นอนเจา้ คะ่ ” ไชช่ ิงจาํ เปนตอ้ งลกุ ขึนยืน
แลว้ วางถ้วยลงพรอ้ มกบั กล่าวขึนมาอยา่ งเลียงไม่ได ้
 
เฉินซือไดแ้ ต่นังใจลอยอยคู่ รหู่ นึง 
 
“ดเู หมือนจะไมม่ ีวิธอี นื แล้ว หากยดื เวลาออกไปรงั แต่จะทําให้
เยวเ่ อ๋อได้รบั ทกุ ข์ทรมานมากยิงขนึ ขา้ กลัวว่าหากนางทนทุกข์
ต่อไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ทาํ เรืองโง่ๆ ขึนมาอกี แลว้ ขา้ จะไปพบผูท้ อี ยู่
ใต้ดนิ ไดอ้ ยา่ งไร…” 
 
นางโพลง่ ขนึ มา ทว่าพอพูดมาถงึ ตรงนีก็หยุดชะงัก กลนื คําพูดที
เหลือลงคอ ไม่อาจเอย่ ตอ่ ได ้
 
“ถ้าเชน่ นันทา่ นจะทาํ อย่างไรเจ้าคะ? ทางโหวฮูหยนิ เอง หาก
นางสามารถสังใหห้ ย่ากันได้ นางทําไปนานแล้วเจา้ คะ่ ” ไชช่ ิง
ถอนหายใจแล้วกล่าวขึนมา 
 
“คงมแี ตพ่ ดู กับเยว่เอ๋อ ใหน้ างเปนคนเอ่ยออกมาก่อน” เฉินซือ
ตอบ 
 
“แลว้ ฮูหยินน้อยจะยอมหรือเจา้ คะ? ฮหู ยินน้อยมรี ักมันตอ่ เสียว
โหวเหยเ่ พยี งคนเดียว ตอนแรกท่านเคยเตือนนางแล้ววา่ อยา่
ตอบรับการแตง่ งานกบั ตระกูลนี แลว้ เปนอยา่ งไรเล่า สุดทา้ ย
นางกไ็ ปรอ้ งไหก้ บั ฮูหยนิ ผูเ้ ฒา่ ทําใหท้ ่านกับฮูหยินผเู้ ฒ่าเขา้
หน้ากนั ไม่ตดิ กระทังประตูเรือนฮหู ยินผ้เู ฒ่ากเ็ ข้าไปไม่ไดแ้ ล้ว” 
ไช่ชิงเอ่ยอยา่ งทอดถอนใจพลางส่ายหน้า 
 
“หญงิ สาวคนไหนบ้างทีไม่อยากแตง่ งานกับผู้ชายเชน่ เสียวโหว

เหย่ ไมจ่ าํ เปนต้องพูดถึงฐานะของเขาด้วยซํา” เฉินซอื กล่าวขนึ
มา “ฮหู ยินผู้เฒ่าก็รกั ใคร่เอ็นดูนางขนาดนัน และนางกเ็ ปนแค่
เด็กสาวคนหนึงจะเขา้ ใจสถานการณร์ อบด้านได้อยา่ งไร แตข่ ้า
คิดว่าตอนนีนางคงจะเขา้ ใจแล้ว” 
 
ไช่ชิงพยกั หน้าเห็นดว้ ย แตก่ ็ยังอดกังวลไม่ได ้
 
“ถ้าฮหู ยินน้อยเอ่ยออกมา ทางเรอื นฝงตะวนั ออกจะยินยอมแน่
หรอื ? ถึงความจริงแลว้ พวกเขาอยากจะใหเ้ กดิ การหยา่ ร้างมาก
เพยี งใด แต่ถงึ อย่างไรกเ็ ปนสมรสพระราชทาน การหยา่ รา้ งจงึ
จาํ เปนตอ้ งได้รับความเหน็ ชอบจากฮอ่ งเต้ ปกติแล้วตงิ ซีโหวอยู่
ในจวนอย่างเงยี บสงบและสุขสบาย เขาไม่ชอบเรืองวุน่ วาย แล้ว
จะกลา้ ทาํ เรอื งทีอาจทําให้ฮอ่ งเตก้ ริวได้อย่างไร” 
 
เฉินซอื ไดย้ ินก็ถึงกับยกมอื ขนึ กุมขมับ ชัดเจนว่าเรืองนีเปน
ปญหาใหญท่ ีสุด นางกลัดกลมุ้ ใจทดี ูเหมอื นเรอื งราวจะไร้
ทางออก ความเดอื ดดาลพลงุ่ พลา่ นอยใู่ นใจจนไร้หนทางระบาย 
เฉินซอื ควา้ ถว้ ยนําแกงบนโตะ๊ ปาลงไปทพี นื อย่างแรง 
 
“เพราะฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าคนเดยี ว!” นางเค้นเสียงลอดไรฟน 
 
เพราะบนพนื ปูพรมหนา ถว้ ยนําแกงจงึ ไมแ่ ตก ไดแ้ ตก่ ลงิ ตาม
พืนไปหยดุ อย่ใู ตโ้ ตะ๊  
 
“ฮูหยนิ รอง...” ไช่ชิงรีบคุกเขา่ ลงแลว้ ดงึ ชายแขนเสือของนาง
เอาไว้ “ท่านอยา่ ไดโ้ มโหเลยนะเจ้าคะ ถนอมร่างกายดว้ ยเถอะ
เจา้ คะ่ ” 
 

“ร่างกายข้างนั รึ ร่างนีควรถกู ฝงพรอ้ มกับนายท่านไปตังนาน
แลว้ ” เฉินซือเอย่ ถึงสามีทจี ากไปด้วยนําเสียงสันเทา 
 
“ฮหู ยนิ รอง ท่านอย่าเอย่ เชน่ นีเลยเจ้าคะ่ ” ไช่ชิงหลุบตาลง 
นําตาไหลริน 
 
เฉินซือสูดลมหายใจเข้าลกึ ๆ พยายามสงบสตอิ ารมณจ์ นกลบั
เปนปกต ิ
 
“ขา้ รู้ ขา้ ตอ้ งรักษาตัวเองใหด้ ี ตอนนีเหลือแตข่ า้ คนเดยี วแลว้ ขา้
จะตายไมไ่ ด้” นางเอย่ เสียงเบาแล้วดงึ แขนคนสนิทใหล้ ุกขึนมา 
“ไป... ไปตักนําแกงไกด่ ํามาใหข้ ้าอีก” 
 
ไช่ชงิ ปาดนําตาแลว้ พยักหน้าอย่างดีใจ 
 
ความมืดยามราตรคี อ่ ยๆ หายไป แทนทีดว้ ยความสว่างทีฉาย
แสงมาจากทางทิศตะวนั ออก 
 
แสงรุง่ อรุณสาดส่องเข้ามาทาํ ให้ในหอ้ งสว่างไสวขนึ  
 
ฉีเยว่นอนบิดขีเกียจอยบู่ นเตยี ง กอ่ นจะดึงผ้าห่มออกแล้วเปด
ผ้ามา่ นเตียง 
 
อาหลูทอี ยู่ขา้ งนอกแทบไมไ่ ด้นอนทงั คนื พอได้ยนิ เสียงการ
เคลือนไหวก็เขา้ มาทนั ท ี
 
“ฮูหยินน้อย..” นางขบรมิ ฝปากลา่ งทีถกู กดั แตกจนมเี ลอื ดซมึ  
เอ่ยปากดว้ ยสีหน้าเซอื งซมึ  

 
“สวรรค!์ ดูสภาพเจ้าสิ ทาํ เหมอื นกบั พวกเราจะไม่มชี ีวิตรอดอีก
แลว้ ซะงัน” ฉีเยว่เอย่ ยิมๆ แลว้ เดินไปหาอาหลูพลางแตะเบาๆ 
บนใบหน้าอกี ฝาย “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก ก็แคค่ ดิ แผนปองกัน
ไม่ทนั ก็เลยเสียฐานทมี นั เทา่ นันเอง การทาํ สงครามมีทงั แพแ้ ละ
ชนะถือเปนเรอื งปกติ” 
 
“ฮหู ยินน้อย จะไม่เปนอะไรได้หรอื ท่านอยา่ ได้พูดแบบนีเลย” 
อาหลกู ล้มุ ใจจนแทบจะรอ้ งไหแ้ ลว้  
 
ฉีเยว่ถอนหายใจ มองตาอีกฝายแลว้ เอย่ ตามตรง 
 
“อาหลู เจ้าตอ้ งรู้ว่าข้ารอ้ นใจยงิ กวา่ ใครทังหมด” 
 
นําตาของอาหลูไหลลงมาทนั ที แตก่ ็ยงั พยายามปลอบ 
 
“ฮูหยนิ น้อยเจา้ คะ ท่านอยา่ ไดร้ ้อนใจ...” 
 
ฉีเยว่หวั เราะลันอย่างอดใจไวไ้ ม่อย ู่
 
อาหลูเหน็ นางหัวเราะก็ยิงรอ้ งไหห้ นักขึนไปอีก 
 
“เอาเถอะ เอาเถอะ พวกเรามาพูดคุยกันอยา่ งจรงิ จังดกี วา่ ” 
ฉีเยวเ่ อ่ยขึนพรอ้ มกบั หันหน้าไปทางคนั ฉ่องทองแดงทีอย่บู น
โตะ๊ แลว้ เริมม้วนผม “สถานการณใ์ นตอนนีคือ พวกเราถูกเสียว
โหวเหย่คนระยาํ ทีสมควรตายผนู้ ันของเจ้าใช้เท้าถีบออกมาแลว้  
และทีพวกเราตอ้ งทาํ กค็ อื คิดหาวิธกี ารกลับไปอีกครงั ” 
 

“ฮหู ยินน้อยพอจะมีวธิ อี ะไรไหมเจ้าคะ?” อาหลถู ามด้วยท่าทาง
จดจ่อรอคาํ ตอบ 
 
ฉีเยวม่ ว้ นผมแบบเรียบงา่ ย ขบเขยี วเคียวฟนอยู่ในใจ 
 
ผู้ชายเลวระยํา! ไอค้ นไรย้ างอาย! 
 
“บอกนายท่าน?” อาหลูเสนอขนึ มา 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้า “หากทําเชน่ นันจะมีประโยชน์อะไร คนผู้นันเปน
ลูกชายของเขา เขาจะเห็นคนอนื ดีกวา่ ลกู ชายตนเองได้อยา่ งไร 
การทีลูกสะใภไ้ ปฟองเรืองสามตี ่อหน้าพอ่ แม่ของสามีย่อมไมม่ ี
ประโยชนเ์ ลยสักนิด” 
 
นางมองเงาสะท้อนในคันฉ่อง เห็นหญิงสาวรปู โฉมงดงามมี
สีหน้าทีเต็มเปยมไปด้วยความกงั วลและความกลดั กลมุ้ ใจ ฉีเยว่
จึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ ่
 
มาถงึ ตอนนีนางก็รแู้ ล้ววา่ ทงั หมดทผี า่ นมาถอื เปนการทํางานที
เปล่าประโยชน์ เพราะทีนีไม่ใชบ่ ริษัท ไมใ่ ช่กิจการ ไม่ใช่หน่วย
งาน แตท่ นี ีคือยุคโบราณ เปนครอบครัวของคนตระกูลสูงศักด ิ
ในครอบครัวนีทกุ คนต่างกต็ ้องคล้อยตามบรุ ุษสองคนทอี ยู่
ตาํ แหน่งสูงสุด คาํ พดู ของพวกเขามีสิทธชิ เี ปนชีตายทกุ คนใน
จวนได ้
 
มีเพยี งวิธีเดียวทีทําให้อยู่รอด นันก็คอื ไดร้ ับความรกั ความชืน
ชอบจากบุรษุ ผนู้ ัน 
 

พอร้อู ยา่ งนี ฉีเยวก่ ็ยกมอื กมุ หัว แลว้ ขยผี มทตี วั เองเพิงหวีเสร็จ
จนยุ่งเหยิงด้วยความอัดอันตันใจ 
 
“ฮหู ยินน้อย กบั ขา้ วทําเสรจ็ เรียบรอ้ ยแลว้ เจา้ ค่ะ” 
 
จงั หวะนันเองเสียงทฟี งดขู ลาดกลัวกด็ งั มาจากด้านนอกประต ู
ขดั จังหวะการสนทนาของสองนายบา่ ว 
 
“รอสักครู่” 
 
อาหลูรบี ส่งเสียงตอบออกไปพรอ้ มกับยกมือขนึ เชด็ นําตา เดิน
ไปชว่ ยฉีเยว่ทําผมใหม่ดว้ ยท่าทางชาํ นาญและคล่องแคลว่ อกี
ทงั พยายามหาเสือผ้าในห่อผา้ ทีจดั มาเมือคนื แบบลวกๆ ดว้ ย
ความเร่งรีบให ้
 
“ขา้ ไม่ถือหรอก เจา้ ไมต่ อ้ งเลอื กแลว้ ชุดไหนกไ็ ด้ทงั นัน เพราะดี
พอกันทุกตัว หยบิ สักตวั มาให้ก็ไดแ้ ล้ว” ฉีเยว่บอก 
 
“ทําเช่นนันได้อยา่ งไรกนั เจ้าคะ นีเปนหน้าเปนตาของทา่ นเชีย
วนะฮหู ยนิ น้อย” อาหลูตอบ สุดทา้ ยก็เลอื กเสือผ้าชดุ หนึงมา
เปลยี นให้ฉีเยว ่
 
“ใชแ่ ล้ว ถงึ จะอยูใ่ นสภาพแย่กต็ อ้ งพยายามอยา่ งสุดกาํ ลัง จะให้
คนดูถกู ไมไ่ ด”้  
 
หลังจากทฉี ีเยว่กินอาหารเสรจ็ นางคงั กเ็ ก็บตะเกยี บและถว้ ย
ชามแล้วถอยออกมาอยา่ งนอบน้อม รวมทังปดประตอู ยา่ ง
ระมดั ระวงั ดว้ ย นางกา้ วเทา้ อยา่ งรวดเรว็ เพงิ จะออกจากประตู

เรอื นกเ็ ห็นบ่าวอาวโุ สสีห้าคนยืนรออยู่ พอพวกนางเหน็ นางคงั ก็
รบี กรูมาหาอยา่ งรวดเร็ว 
 
“เปนอยา่ งไรบา้ ง?” 
 
“ฮหู ยินน้อยเปนคนอย่างไร?” 
 
“ทําให้เจา้ ลําบากใจหรอื ไม?่ ” 
 
“นางพดู อะไรบา้ ง?” 
 
ทกุ คนแย่งกันถามดว้ ยท่าทางอยากรอู้ ยากเห็น 
 
นางคังมที า่ ทีลําพองใจอยคู่ รหู่ นึง 
 
“พวกเจา้ อย่าเอะอะโวยวาย ขอข้าเอาของไปวางกอ่ น อยู่ๆ กม็ ี
คนมากะทนั หนั พวกเรายังมีงานอีกมากมายทีต้องสะสางนะ” 
นางเอ่ยก่อนจะเดนิ เบียดทกุ คนออกไป 
 
บรรดาบา่ วอาวุโสหัวเราะกันขนึ มาพรอ้ มกบั จบั อีกฝายเอาไว้ จาก
นันกค็ วา้ ตะกรา้ อาหารไป 
 
“นางแก่ ทาํ เปนพูดดี ตลอดชีวิตไม่เคยพดู เชน่ นีมากอ่ นเลย 
อยา่ เล่นตัว รีบพดู เร็วเข้า” หนึงในบ่าวเอ่ยขึน คนทเี หลอื กพ็ ยกั
หน้ายิมแยม้  
 
นางคังจึงยมิ ก่อนจะตบอกตัวเองเบาๆ 
 

“ข้าน่ะ ตอนทีผลกั ประตูเข้าไป เกอื บจะคดิ ว่าตัวเองอยใู่ นความ
ฝนแล้ว” นางมองดูรอบๆ ก่อนจะก้มหัวลง เลา่ เสียงกระซบิ
กระซาบ คนทเี หลอื ต่างขยบั เข้ามาฟงใกล้ๆ 
 
“ทําไมถึงเหมอื นกบั ความฝนละ่ ?” ทกุ คนรบี ถามดว้ ยความ
สงสัย 
 
“ตอนทีประตูห้องนอนเปดออก ข้าเห็นแม่นางคนหนึงสวมเสือ
ตวั นอกสีแดงเลอื ดหมู ปกเสือปกลวดลายดอกไมส้ ีดําเดินออก
มา ไอห้ ยา ทังหน้าตาและผิวพรรณนางดอู มิ เอิบมนี ํามนี วลมาก” 
นางคงั เล่า “พวกเจา้ จาํ ไดไ้ หม เมือกอ่ นตอนทีพวกเรามีโอกาส
ไดไ้ ปจวนตงิ ซโี หวก็เห็นแม่นางเหลา่ นี พวกเรายังคดิ เลยวา่ พวก
นางงดงามมาก แต่แม่นางคนนีงามกวา่ หญิงสาวทพี วกเราเคย
เห็นหลายร้อยเท่า ถงึ เสือผ้าทสี วมใส่จะไม่เลศิ หรกู เ็ ถอะ” 
 
พวกนางตา่ งกเ็ ปนบ่าวอาวุโสระดบั ลา่ ง จงึ ถกู ส่งมาเฝาทหี ม่บู ้าน
ชนบทแห่งนี ทนี ีไม่เหมือนหมู่บา้ นชนบทอืนๆ ทีมที ิวทัศน์
งดงามและเปนทีพักผอ่ นหยอ่ นใจของนายทา่ น โหวฮหู ยนิ และ
คุณหนูคณุ ชายเหลา่ นัน ทว่าทนี ีเปนหมบู่ า้ นชนบททีใช้เพาะ
ปลกู จําหน่ายผลไม้ เลยี งพวกหมู แพะ ไก่ ยากนักทีพวกเจ้า
นายในจวนจะมาเทยี วเตร่ และยิงยากมากทีพวกนางจะมีโอกาส
ไปทจี วนตงิ ซีโหว หากจะว่าไปแล้ว อย่างมากพวกนางกไ็ ด้แต่ยืน
อยนู่ อกเรือนในขณะทดี ูพวกบา่ วขนถา่ ยสินค้าทีนําไปส่ง อยา่ วา่
แต่บรรดาคณุ ชายคณุ หนูทอี ย่ใู นเรอื นเลย แคบ่ ่าวอาวโุ สทีมี
ตาํ แหน่งสูงกวา่ อกี ขนั หนึงก็ยังไม่เหน็  
 
ทกุ คนฟงอยา่ งตงั ใจ เห็นคนเล่าทเี งียบไปกลบั มีสีหน้า
เคลบิ เคลิม 

 
“นางแกผ่ ู้นีนี เจอคนงามก็ถึงกบั ตะลึงไปเลยหรอื ?” 
 
“ขา้ ตกตะลงึ จริงๆ แลว้ กค็ ดิ ไม่ถึงด้วยวา่ ตอนทีแมน่ างผ้นู ันเดนิ
ออกมา ขา้ งหลังก็มคี นเดนิ ตามมาอีกคน” เมือนางคังพูดถึงตรง
นีกพ็ นมมอื ขนึ เหมือนสวดมนต์ “สวรรค์! ขา้ เพิงจะเห็นกับตาก็
แทบจะสลบลงไปแล้ว ยงั นึกไปว่าตัวเองหลบั แล้วฝนว่าอยู่บน
สรวงสวรรคจ์ ึงไดเ้ ห็นเทพธดิ า เพราะคงมแี คฝ่ นอยูถ่ งึ จะไปทีนัน
ได้” 
 
“นางแกเ่ อ๊ย ถงึ จะฝนอยู่ เจ้าก็ไปโลกของเทพบตุ รเทพธดิ าไม่
ได้หรอก” มคี นหนึงหัวเราะขนึ มาพรอ้ มกับยืนมือไปผลักนางคงั
ดว้ ยความหมนั ไส้ “รบี เล่าเรว็ ๆ หน่อย” 
 
“คนผนู้ ันก็คือฮูหยินน้อย รูปรา่ งหน้าตาชา่ ง...” พอพดู มาถึง
ตรงนีนางคังก็เงียบไป 
 
“เล่าต่อสิ รูปร่างหน้าตาเปนอย่างไร?” ทุกคนเอย่ เร่งนําเสียง
รอ้ นรน ท่าทางอยากร้อู ยากเหน็ เปนทสี ุด 
 
“รปู ร่างหน้าตางดงามมาก...มากจนขา้ บรรยายไม่ถกู ” นางคัง
กล่าวในทสี ุด 
 
ทกุ คนตา่ งทนไม่ไหวแล้ว จึงทงั ผลกั นางคัง ทังพากนั เอะอะ
โวยวายขึนมา 
 
“จริงๆ นะ หากพวกเจ้าไม่เชือ ถา้ มีโอกาสพวกเจา้ กไ็ ปดดู ้วยตา
ตัวเอง คําพูดทขี า้ รู้จักมาทังหมดในชวี ิตนีคงไมพ่ อจะนํามาใช้

พดู ถงึ ฮูหยนิ น้อยได้” นางคงั เพียงตอบยิมๆ ด้วยสีหน้าปลืมใจ 
 
“พวกเราจะเหน็ ได้อย่างไร เหน็ ไดช้ ัดวา่ นางคงทําความผดิ ถึงได้
ถูกส่งมาทีนี” 
 
“จรงิ ดว้ ย นางหลบอยใู่ นหอ้ งทงั วนั ทังคืน หากยงั กินข้าวไดก้ ไ็ ม่
เลวแลว้ พวกเราจะมีโอกาสได้พบทีไหน...” 
 
ทกุ คนตา่ งแยง่ กันแสดงความคดิ เห็น ทวา่ ยงั ไม่ทันสินเสียง 
กไ็ ด้ยินเสียงดงั ออกมาจากด้านในเรอื น 
 
“มใี ครอยขู่ า้ งนอกบ้าง?” 
 
ทกุ คนพลันตกตะลึง พอตังสตไิ ดก้ ็พากนั วิงไปตามเสียงทันท ี
 
พวกนางเห็นแม่นางทีอายรุ าวสิบเจด็ สิบแปดคนหนึงยืนอยู่หน้า
ประตูหอ้ ง เสือผ้าทีสวมใส่เหมือนกบั ทนี างคังเลา่ ให้ฟง จึงร้วู า่
เปนบา่ วรับใชผ้ ูน้ ัน 
 
ทกุ คนกวาดสายตามองนางแวบหนึง เพราะไมก่ ล้ามองตรงๆ 
จากนันกก็ ้มหน้าลงไป 
 
“แมน่ าง มีเรอื งใดทตี ้องการจะสังร?ึ ” บ่าวอาวโุ สผหู้ นึงเปนคน
เอ่ยขนึ มากอ่ นพลางคอ้ มตวั แสดงความเคารพ 
 
“ไม่มีอะไรหรอก เพียงเห็นวา่ วันนีอากาศไม่เลวก็เลยอยากจะไป
เดนิ เล่นด้านนอกสักหน่อย พวกเจา้ ใครจะเปนคนนําทางไดบ้ า้ ง
?” เสียงสตรผี หู้ นึงดงั ขึนมา 

 
“เจ้าคะ่ บ่าวเจา้ คะ่ ” บา่ วอาวโุ สผู้นันรบี ตอบรบั พร้อมกับเงย
หน้าขึนมาอยา่ งระมัดระวงั พอเหน็ สตรที ีพดู เมอื คร่กู ็ถงึ กับตก
ตะลึง 
 
ไม่รู้ว่าสตรผี นู้ ีมายืนอยหู่ น้าประตูห้องตังแต่เมอื ไร นางสวมเสือ
ผา่ หน้าปกลายดอกเหมยสีลูกพลบั กระโปรงสีแดงออ่ น มีสาย
คาดเอว เกล้าผมอย่างประณีต สายตากาํ ลังจบั จอ้ งมาทพี วกตน 
 
ใบหน้านันเหมือนกบั เทพธิดาจรงิ ดว้ ย ทุกคนตา่ งกม็ องหญิง
งามอย่างเหมอ่ ลอยไปชวั ขณะ 
 
“ถ้าเชน่ นันพวกเราไปกนั เถอะ” ฉีเยว่เอ่ยยมิ ๆ พร้อมกบั กา้ วเทา้
เดนิ ออกไปดว้ ยทา่ ทางสบายอกสบายใจ 
 
บทที 64 เขา้ ใจผดิ  
 
“ทา่ นหมอ! ทา่ นหมอ!” 
 
เสียงรบี รอ้ นแฝงไวด้ ว้ ยความตกใจและหวาดกลวั ดังมาจากด้าน
นอกประตู พร้อมกับเสียงฝเทา้ คนกลมุ่ ใหญ่ ตามมาด้วยชายสี
หา้ คนยกผบู้ าดเจ็บคนหนึงทรี อ้ งโอดโอยอยบู่ นแผน่ กระดานไม้
เขา้ มาในเชยี นจินถงั  
 
“ทางนี!” เดก็ ฝกงานทรี ับผิดชอบในการรักษาอาการฉุกเฉิน
เรยี กพวกเขาไปยงั ห้องว่างทอี ยอู่ ีกด้าน 
 
คนเจบ็ ฉุกเฉินทีเลือดแดงฉานทําใหบ้ รรยากาศในโรงหมอยิง

วุ่นวาย คนอนื ๆ ทรี อการตรวจรกั ษาตา่ งกห็ ันมามองเหตกุ ารณ์
อย่างประหลาดใจ ในสายตามคี วามสงสารอย่ไู มน่ ้อย 
 
“ยาของท่านหอ่ เรียบร้อยแล้ว…” เด็กฝกงานคนหนึงเอ่ยกับผู้
ทีมารกั ษาเสียงดงั “ทงั หมดสามสิบแปดตาํ ลึง...” 
 
“เชิญทา่ นต่อไปมาตรวจโรคทางดา้ นนี” เสียงของเด็กฝกงานอกี
คนดังขึน เขาเดนิ นําผู้ทีเข้าแถวรอไปตรวจดว้ ยความนอบน้อม 
 
“นํายาสมุนไพรบาํ รงุ ร่างกายหา้ อย่างตม้ เรียบรอ้ ยแลว้ ศิษย์พี
ท่านไหนตอ้ งการใช้...” เด็กฝกงานทดี แู ลการต้มยา ถอื ถว้ ยยา
วงิ ออกมาอย่างรวดเร็ว ทวา่ ถ้วยยาทอี ยใู่ นมือกลบั มันคงไม่หก
กระเซน็ แม้แต่หยดเดยี ว 
 
นีเปนสถานการณท์ พี บเหน็ อยทู่ ุกวันของเชียนจินถงั  
 
หูซานนังยองๆ อยูห่ น้าเตาไฟ มองยาในหม้อทกี ําลังเดอื ดปุดๆ 
จังหวะนันเองเสียงเรียกชอื เขากด็ งั มาจากหน้าประต ู
 
“หูซาน! รบี มานีเร็ว” 
 
เสียงเรยี กแบบต้องการตวั เชน่ นี หซู านไมค่ นุ้ เคยเลยสักนิด 
หนําซําชว่ งหลังๆ เขายงั พบว่าในนําเสียงยังแฝงความเกรงอก
เกรงใจไม่เหมอื นเมอื กอ่ น 
 
“ข้ากาํ ลังต้มยาอย่”ู หูซานหันหน้ากลับไปตอบเสียงตํา 
 
“ศิษย์พี เดียวพวกเราดแู ทนเอง เจา้ รีบไปเถอะ” เดก็ ฝกงานสอง

คนเดนิ มายืนอยดู่ ้านขา้ งแลว้ เอย่ ยิมๆ 
 
“พวกเจา้ ไหวหรอื เปล่า ยานีตอ้ งควบคุมกาํ ลงั ไฟนะ” หูซานเอย่
เสียงเรอื ยเฉือย ทา่ ทางไม่รบี ร้อน 
 
“หูซาน!” คนทยี นื เรยี กอย่หู น้าประตหู มดความอดทนแลว้ เสียง
เรยี กจึงยงิ ดงั ขึน 
 
หูซานตอบรับ ลกุ ขึนก้าวฉับๆ ไปหาอย่างวอ่ งไว 
 
“ศิษย์พี มอี ะไรจะสังรึ?” ทนั ทที ีเดินไปถงึ ตัวอกี ฝาย เขาก็รีบ
ถาม 
 
“ข้าน่ะไม่มหี รอก” ศิษย์พมี องเขาแวบหนึงอย่างอารมณเ์ สีย 
แล้วค่อยพยกั พเยดิ ไปดา้ นใน “อาจารย์เรียกเจา้ ” 
 
หูซานไดย้ นิ กร็ บี เขา้ ไปอย่างว่องไว เขาไดย้ ินเสียงโศกเศรา้ ดัง
ลอดมาจากในหอ้ ง เมือเขา้ ไปกเ็ ห็นบรุ ุษและสตรีกลุ่มหนึงยนื
ร้องไหอ้ ยู่รอบตวั คนเจบ็ ส่วนหลิวพูเ่ ฉิงกําลงั ปรุงยา ท่าทางการ
เดนิ ของเขาดูผิดปกตเิ หมือนเดินเหนิ ไดล้ ําบาก 
 
“อาจารย”์ หซู านส่งเสียงเรียก 
 
หลวิ พู่เฉิงเหลือบมองลูกศิษยแ์ วบหนึง ทว่ามือยังยงุ่ ไมห่ ยดุ  
กอ่ นสังเสียงเรยี บ 
 
“หยดุ เลือดให้เขา ขา้ จะไดใ้ ส่ยา” 
 

หซู านตอบรบั พรอ้ มกบั มว้ นแขนเสือขึนแลว้ เดินไปทีโต๊ะวาง
อปุ กรณ์ เขาลา้ งมือในอ่างนําอย่างคลอ่ งแคลว่ แล้วหยบิ ผา้
สีเหลยี มผนื หนึงออกมาปดปากกับจมูก 
 
ครอบครวั ของผ้บู าดเจ็บมองเด็กฝกงานทีทังการแต่งตวั และการ
เคลือนไหวดแู ปลกประหลาดอย่างไม่เขา้ ใจ 
 
“ทา่ นหมอ นี...นี...” พวกเขามคี วามสงสัยในความสามารถของหู
ซาน จงึ เปดปากเตรยี มจะเอย่ คา้ น 
 
“บาดแผลของคนผู้นีลึกเกินไป เลอื ดจึงไหลออกมาอย่างรวดเรว็  
ถงึ จะใส่ยาของขา้ กห็ ยุดเลือดเอาไว้ไมอ่ ยู่ จงึ ต้องใหเ้ ขาหยุด
เลือดใหก้ อ่ น” หลิวพเู่ ฉิงชงิ อธิบายขนึ มา 
 
คาํ พูดของเขาทําใหค้ รอบครวั ของผูบ้ าดเจ็บเชอื ถอื เพราะในใจมี
ความศรัทธาในตวั ท่านหมออยูก่ ่อนแล้ว แต่ขณะทีมองหูซานก็
ยงั มีความแปลกใจปรากฏอยู่บนใบหน้า 
 
หซู านกระแอมเสียงหนึงแลว้ เดนิ ไปด้านหน้าผู้บาดเจบ็ ดว้ ย
ท่าทางมนั อกมันใจ บาดแผลของผู้บาดเจ็บอยบู่ นศีรษะ 
ลกั ษณะเปนเนือเปดออกจนเปนรูขนาดใหญท่ ําใหม้ ีเลือดไหล
ออกมาไมห่ ยดุ  
 
หูซานยืนมอื ไปคลาํ รอบๆ บริเวณบาดแผลเพอื หาตาํ แหน่ง ตอน
ทคี นในครอบครวั คนเจ็บเบกิ ตาโพลงรอ้ งเสียงหลงขึนมานัน มอื
ของเขากห็ ยดุ นิงอยทู่ ีเดียวไม่ขยบั เขยอื น 
 
ท่าทางหูซานเหมือนกับเขา้ ฌานอยา่ งไรอยา่ งนัน ทําให้คนใน

หอ้ งมองกันตาค้าง 
 
“นีคือ...นีคอื …” พวกเขาถามเหมอื นกับคนติดอา่ ง 
 
นีคือนักพรตงันรึ หรอื วา่ เขามเี วทมนตรส์ ามารถรา่ ยคาถาได?้  
 
“เลือดไมไ่ หลแล้ว!” มคี นตาไวตะโกนเสียงดังขนึ มา 
 
เพียงครู่เดียวทุกคนกจ็ ้องบาดแผลตรงหน้ากันตาคา้ ง เลอื ด
หยุดไหลแล้วจรงิ ๆ ดว้ ย ทกุ สายตาทีมองหูซานมีความประหลาด
ใจเพมิ มากขนึ  
 
ร่ายคาถาจรงิ ๆ หรอื ? 
 
หลิวพเู่ ฉิงเดนิ มาดแู ลว้ เอ่ยขึนมา “ดี... ขา้ จะไดใ้ ส่ยา” 
 
ทว่าหูซานกบั ส่งเสียงรังไว้ “อาจารย์” 
 
หลิวพูเ่ ฉิงหนั มามองเขา ลดมือทีกําลงั จะใส่ยาลง 
 
“ควรล้างทาํ ความสะอาดแผลเสียก่อนนะขอรับ” หซู านรีบบอก 
 
ศิษยพ์ ีคนอนื ๆ ทีฟงอยูด่ ้านข้างต่างหนั ขวบั มามองหซู าน 
 
“หซู าน อาจารยย์ ังจะตอ้ งใหเ้ จา้ สอนอกี หรือ” ศิษย์พีคนหนึง
เอย่ ขึนมาพร้อมกับใช้เท้าเตะไปทีขาของหูซาน 
 
หูซานยิมอยา่ งเกอ้ เขินแต่ยังไมไ่ ดพ้ ูดอะไร ทว่าหลวิ พูเ่ ฉิงกลับ

พยกั หน้าเห็นด้วย 
 
“ได”้ เขาตอบ จากนันกห็ ันไปสังศิษย์พีทีอยขู่ ้างๆ “ไปเตรยี มนํา
มา” 
 
พอไดย้ นิ คําสัง ลูกศิษยท์ ังหมดรวมไปถึงหซู านกป็ ระหลาดใจ
เปนอยา่ งมาก ทุกคนมองหลวิ พเู่ ฉิงอย่างงุนงง 
 
“ขอรบั อาจารย”์ ศิษย์คนหนึงได้สติกลบั คนื เปนคนแรก เขา
รับคําสังเสียงดงั แล้วหมนุ ตัววงิ ออกไป ส่วนหูซานอดไมไ่ ดท้ จี ะ
ยิมกวา้ ง 
 
ตอนทเี ลิกงาน หซู านยงั ไม่ได้กลบั บ้าน เขาลบู อกเสือทเี กบ็ เงนิ
ค่าตอบแทนพรอ้ มกับยิมหน้าบาน 
 
เดมิ ทีเดก็ ฝกงานเชน่ เขาจะแคไ่ ด้รบั การเลยี งอาหารทวา่ ไมม่ คี ่า
ตอบแทน แตเ่ พราะเขาร่วมทาํ การรกั ษามาหลายครัง อาจารย์จึง
สังฝายบัญชีมอบค่าตอบแทนให้ ถงึ จะไมม่ าก แต่วา่ นีเปนสิงที
หซู านคิดไมถ่ ึง ไม่ใช่สิ เขาเคยคดิ เพียงแต่คาดไมถ่ ึงวา่ จะ
รวดเรว็ ขนาดนี 
 
ทังหมดทงั มวลตอ้ งขอบคณุ ท่านอาจารย์หญงิ ทีเปนผ้สู อนสัง 
ถึงแมอ้ าจารย์หญงิ จะไม่ได้รับเขาเปนลกู ศิษย์ แตห่ ซู านกย็ งั
ตดั สินใจจะนําเงนิ ค่าตอบแทนจากการทาํ งานทีได้รบั เปนครงั
แรกในชีวติ ไปขอบคณุ อาจารยเ์ สียหน่อย 
 
หซู านนําเงนิ ทงั หมดทีได้มาไปซือผลไม้ จากนันกเ็ ดนิ ไปจวนติง
ซีโหวด้วยทา่ ทางดีอกดีใจ 

 
พอถึงหน้าประตูใหญ่จวนติงซีโหว เขาก็ต้องตกตะลึงในความน่า
เกรงขาม 
 
ประตูจวนสูงใหญ่ ดา้ นหน้ามสี ิงโตหนิ หอ้ งของผรู้ ักษาการเฝา
ประตกู วา้ งขวางดเู ปยมดว้ ยอํานาจ หูซานได้แต่มองตาเบกิ โพลง 
ไม่กล้าก้าวเทา้ เข้าไปตอ่  
 
หลังจากทีลงั เลอยนู่ าน เขากแ็ หงนหน้ามองทอ้ งฟาทใี กล้จะมืด
มิด ในทสี ุดหซู านก็รวบรวมความกล้าเดินตรงไปหา พรอ้ มกับ
ทาํ ใจดีสู้เสือถามขนึ มาดว้ ยความระมดั ระวงั “พชี ายๆ ข้าขอ
รบกวนถามเกียวกบั คนผู้หนึงหน่อยขอรบั ” 
 
ตอนนีหอ้ งของผู้เฝาประตไู ด้จุดตะเกยี งแล้ว พวกเขาเห็นเดก็
หนุ่มคนนียืนชะเงอ้ มองมานาน พอได้ยินอกี ฝายปรปิ ากถาม 
ก็ไดแ้ ตเ่ หลอื บตามามองแวบหนึง แล้วก็ไม่มใี ครสนใจอีก 
 
“พีชาย...” หซู านทําใจกล้าอกี ครงั แลว้ ก้าวไปขา้ งหน้าอกี หนึง
ก้าว 
 
“ฮึม ระวงั เทา้ หน่อย หากจะเหยียบเขา้ มาให้ดดู ว้ ย อยา่ ทาํ ให้พนื
สกปรก” ชายร่างสูงใหญค่ นหนึงเดนิ ออกมาถลงึ ตาใส่ รอ้ งสัง
เสียงดัง 
 
หูซานรีบชักเทา้ กลบั แลว้ ถอยหลังไปสองกา้ ว 
 
“พีชายขอรับ ข้าขอสอบถามเกยี วกบั ท่านหมอทีอยใู่ นจวนนี...” 
เขารีบใช้โอกาสทีอกี ฝายพดู ด้วยถามออกไป 

 
ชายร่างสูงใหญ่ผูน้ ันหมนุ ตวั เดินไปแล้วแต่กลบั ชะงกั ก่อนจะ
หนั มามองเขา 
 
“ท่านหมออะไร? จวนของพวกเรายงั ไมต่ อ้ งการหมอ” 
 
“ไมใ่ ช่ ไมใ่ ช่ ทีข้าพูดก็คือทา่ นหมอทีอยู่ในจวนของพวกเจา้ ขา้
อยากจะขอพบสักหน่อย รบกวนพชี ายชว่ ยไปบอกดว้ ยขอรบั ” 
 
ชายรา่ งสูงใหญผ่ นู้ ันขมวดคิวมากยิงขึน 
 
“เจา้ บ้าไปแล้วรึ? ในจวนของพวกเรามีทา่ นหมอทไี หนกัน?” 
 
หูซานไดย้ นิ ก็ตกตะลงึ กอ่ นจะเอ่ยต่อเสียงตะกกุ ตะกัก 
 
“ทะ...ท่านหมอผู้หญิงคนหนึงทีแซ่ฉี อายุประมาณยีสิบกวา่ ๆ 
รูปรา่ งหน้าตาโดดเด่น…เปนพเิ ศษ…” 
 
ทว่าเขายงั พดู ไมท่ ันจบก็ถกู ชายรา่ งสูงใหญผ่ นู้ ันโบกมือไล ่
 
“เจ้าพดู บา้ อะไร! ในจวนของพวกเรามที า่ นหมอทีไหนกนั แลว้
ยังจะบอกวา่ เปนหมอหญงิ อีก! ไสหัวออกไป รบี ไปให้หา่ งจาก
หน้าประตซู ะ ถ้าไม่อยา่ งนันข้าจะหักขาเจ้า” ชายรา่ งสูงใหญ่
ตวาดแกมข่มข ู่
 
หูซานได้แตถ่ อยห่างออกมาดว้ ยความรอ้ นรนแล้วยนื มองประตู
ใหญข่ องจวนตงิ ซโี หวจากระยะไกล โคมไฟขนาดใหญส่ องอันที
อยหู่ น้าประตสู ่องแสงสวา่ งเปนสีแดง 

 
“ไมม่ งี นั รึ?” เขาเกาหวั ด้วยใบหน้าสับสนงนุ งง อดไมไ่ ดท้ ีจะมอง
ไปหน้าประตูอกี ครัง จากนันกห็ มุนตัวจากไปอย่างจาํ ใจ “ช่าง
เถอะ ลองไปถามหยวนเปาดกี ว่า” 
 
หลงั จากทอ้ งฟาสว่างเจิดจา้ ฉีเยว่กอ็ อกไปนอกเรอื นอีกครงั  
 
“ฮหู ยินน้อย วันนีท่านอยากจะไปเยียมชมทีไหนหรือเจา้ คะ?” 
 
บ่าวอาวุโสคนหนึงทตี ามติดอยเู่ บอื งหลังถามขึนมาอย่าง
นอบน้อม มอี าหลูทีถอื เบาะรองอันหนึงอย่ใู นมือเดินตามมา
ติดๆ 
 
“วนั ก่อนข้าไปดกู ารเลยี งหมูกับแพะแลว้ เมอื วานไปดสู วนผลไม ้
ส่วนวันนีลองไปดสู ระเลยี งปลาเถอะ” ฉีเยว่เอ่ยดว้ ยสีหน้ายิม
แยม้ พลางชีไปยงั สถานทที ไี มไ่ กลนัก 
 
สระเลียงปลาอยูไ่ มไ่ กลจากตัวบา้ น มเี รืองเลา่ ขานกนั มาว่าเมอื
สมยั กอ่ นสระนีเคยเปนทะเลสาบแห่งหนึง ทวา่ ต่อมานําในสระ
กลบั แหง้ ขอด เจา้ ของทดี นิ จงึ ตงั ใจจะบูรณะซอ่ มแซมเปนสระ
นําขึนมาใหมเ่ พราะตอ้ งการจะทําเปนสถานทีสําหรับชืนชม
ทวิ ทัศน์ แตย่ ังไม่ทันจะไดซ้ ่อมแซมจนเสร็จเรยี บร้อยดีก็บ้าน
แตกเสียก่อน จงึ ขายตอ่ จนมาอยู่ในมอื ของติงซีโหว นายท่านข
องจวนได้ตัดสินใจทําเปนสระตกปลาเลียงปลาไวก้ ินซึงดูจะ
เหมาะสมทีสุด 
 
ชว่ งเวลานีอยู่ในปลายฤดใู บไมร้ ว่ ง ดอกบัวทีปลูกอยู่ในสระนํา
บานจนแห้งเหียวทบั ถมกันจนไม่น่ามอง บ่าวอาวุโสเห็นภาพนีก็

หน้าเสียทนั ที นางรบี เอ่ยด้วยนําเสียงเคร่งเครยี ดเพราะกลวั จะ
ถกู หาว่าอู้งาน 
 
“พวกบา่ ววางแผนวา่ อีกไม่กวี นั จะไปชอ้ นทงิ เจา้ คะ่ ” 
 
“ไม่เปนไร ปลอ่ ยไวเ้ ถอะ แบบนีกช็ นื ชมได้เหมือนกนั และกลาย
เปนปุยได้ดว้ ย ดมี ากทีเดยี วนะ” ฉีเยวเ่ อย่ กบั บ่าวอาวโุ ส ก่อนจะ
หันไปสังอาหลู “ใบบวั แถวนีดูสวยงามมาก ข้าจะนังตรงนีแหละ” 
 
อาหลูตอบรบั เสียงหนึงแลว้ นําเบาะรองไปปูให้เรียบร้อย 
 
บา่ วอาวุโสมองสระนําอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจแมแ้ ตน่ ิดเดยี ว นางดไู ม่ออก
เลยว่าใบบวั แถวนีมคี วามสวยงามตรงไหน 
 
“เจา้ กลบั ไปเถอะ วนั นีอากาศดี เอาเครืองนอนทีอยูใ่ นห้องมา
ตากแดดเสียหน่อย” ฉีเยว่นึกบางอย่างขนึ ไดจ้ งึ หันไปสังงาน
ตอ่  
 
บา่ วอาวุโสตอบรับแล้วเดินจากไป 
 
“เจา้ ก็ไปดูสักหน่อย ในห้องมขี องของพวกเราด้วย” ฉีเยวก่ าํ ชับ
กับอาหล ู
 
พวกนางมาทนี ีอยา่ งเรง่ รีบ นอกเหนือจากเสือผ้าและเครอื ง
ประดบั ไม่กชี นิ กห็ ยบิ มาเพียงกลอ่ งปฐมพยาบาลของฉีเยว ่
 
ฉีเยวไ่ มอ่ ยากให้ใครเห็นของเหลา่ นัน อาหลกู ็นึกขึนมาไดจ้ ึงรีบ
หมนุ ตวั ผละไป แตก่ ็ไม่วายหนั มาบอกเจา้ นายอย่างไมว่ างใจ 

 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นอยา่ เดินไปทีอืนนะเจา้ คะ” 
 
“ขา้ จะไปทีไหนได้” ฉีเยวเ่ อย่ อยา่ งอ่อนโยน “เจ้าไปเถอะ ขา้ ไม่
เปนไรหรอก ตรงนีอยแู่ ค่หน้าประตเู รอื นเอง เจ้าดสู ิ จากประตู
ใหญ่นันก็สามารถมองเหน็ ข้าแล้ว” 
 
อาหลูมองตามไปจงึ เหน็ วา่ เปนอย่างทอี กี ฝายวา่ ไว้จริงๆ นาง
พยกั หน้าเลก็ น้อยแลว้ รีบสาวเทา้ ผละไปทนั ท ี
 
เงียบจรงิ ๆ เลย ฉีเยวล่ ะสายตากลบั แลว้ มองไปทางสระนําในทา่
นังชนั เข่าสองมอื เท้าคาง 
 
หมู่บ้านชนบทแห่งนีไมใ่ หญ่มาก เห็นบา้ นเรือนสูงตําสลับกันไป 
คาดวา่ คงมผี ้คู นอาศัยอย่พู อสมควร ทวา่ หลายวนั มานีนางกลับ
ไม่เหน็ ใครเลย อาจเปนเพราะพวกบ่าวอาวุโสไดไ้ ปบอกคนใน
หม่บู า้ นลว่ งหน้าแลว้ วา่ เจา้ นายมา สมาชิกในครอบครัวแมก้ ระทัง
ผหู้ ญงิ กเ็ ลยหลบหน้ากันไปหมด แต่ละครอบครัวปดประตเู งยี บ
ไม่กล้าออกมา 
 
นางจะกลบั ไปได้ยังไง? จะตอ้ งกม้ หวั ประจบเอาใจแล้วพดู กบั
ผชู้ ายคนนันดีๆ จรงิ เหรอ? 
 
แคค่ ิดกร็ ู้สึกรงั เกยี จแลว้ แต่ถ้าไม่ทาํ แบบนันจะทําอย่างไรได้อีก
? 
 
“ลองนึกถึงพรรคใตด้ นิ เหล่านันสิ พวกเขาดักซ่มุ รออย่ใู นเขต
พืนทขี องศัตรู คบค้าสมาคมกับพวกศัตรูทีเกลียดเข้ากระดกู ดาํ  

ไม่ใชว่ า่ ยากลําบากกว่าขา้ อีกร?ึ ” นางกดั ฟนพดู กับตัวเอง “แลว้
ข้าจะกลัวอะไร! รังเกยี จกส็ ่วนรังเกียจ ทนอปั ยศเอาหน่อย!” 
 
นางอดไม่ได้ทจี ะชกู าํ ปนขนึ เพอื ให้กาํ ลังใจตวั เอง ทนั ใดนันก็
เห็นอะไรแวบๆ อยูใ่ นสระนํา ฉีเยว่จงึ ลุกขนึ ยืนแล้วชะโงกหน้าไป
มอง เห็นปลาจาํ นวนมากวา่ ยไปมาพลางสะบัดตัวจนนําในสระ
แตกกระจาย 
 
“ปลาตัวใหญม่ ากเลยนะเนีย” ฉีเยว่มองอยา่ งตนื ตาตืนใจ อดไม่
ได้ทีจะกม้ ตวั ลงไปมองใกลๆ้  
 
ทนั ใดนันเองก็มเี สียงตะโกนดังขึนอยา่ งรอ้ นรน 
 
“เยวเ่ ลยี ง” 
 
ฉีเยวต่ กใจสะด้งุ สุดตวั รบี หันกลับไปมอง เห็นฉางอวนิ ฉีกาํ ลงั ขี
มา้ มา พอเขาเขา้ มาใกล้ๆ นางจงึ เหน็ ได้ว่าอกี ฝายมสี ีหน้าตืน
ตระหนก มา้ ยงั ไม่ทนั หยดุ นิงอย่างมันคงคนกพ็ ลกิ ตวั ลงมาแลว้  
 
“เจ้ามาไดอ้ ยา่ งไร?” ฉีเยว่ถามขนึ มาอยา่ งประหลาดใจ 
 
นางหมนุ ตัวกลับมาทวา่ อีกเทา้ ดันลืนทาํ ให้หงายหลงั จะตกไปใน
สระนํา หญิงสาวตกใจร้องเสียงหลงดงั ลัน 
 
ฉางอวนิ ฉีเองก็รอ้ งเสียงดงั รีบผวาเขา้ ไปหาแล้วดงึ มือนางเอาไว้
ได้ทันท่วงที ฉีเยวถ่ ลาเข้าไปในอ้อมอกชายหนุ่ม รอดพ้นการตก
นําได้อยา่ งเฉียดฉิว 
 

“ไอห้ ยา ไอห้ ยา ข้าตกใจจะตายอยู่แลว้ ...” ฉีเยวเ่ อ่ยขึนมา 
 
ทวา่ นางยงั พูดไม่ทันจบ ก็ได้ยนิ เสียงตวาดปานฟาผ่าดังมาจาก
เหนือหวั  
 
“เจา้ บ้าไปแล้วร!ึ เจ้าจะทาํ อะไร? ทําไมถงึ คดิ สันอยา่ งนี!” ฉางอ
วินฉีระเบิดอารมณ์ใส่ ในนําเสียงทังโมโหทงั หวาดกลัว 
 
ตอนแรกฉีเยวย่ งั คงงุนงงกับคําพูดอีกฝาย พอตังสติไดก้ ย็ มิ
ออกมา 
 
เด็กคนนีเข้าใจผิดแล้ว... 
 
“นี ขา้ ไมไ่ ด…้ ” นางยนื มอื ไปตบแขนเขาเบาๆ แลว้ ก็นึกขนึ มาได้
ว่าตวั เองยงั อยใู่ นออ้ มอกของอกี ฝาย จึงรีบทาํ ไม้ทาํ มือบอกใบ้
ให้เขาปล่อย 
 
ฉางอวนิ ฉียงั ไมท่ นั ได้พดู อะไรตอ่ กไ็ ดย้ นิ เสียงรอ้ งอย่างตืน
ตกใจของสตรีผู้หนึงดงั แทรกขึนมา 
 
“ท่าน พวกท่าน…” อาหลูมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลงึ  
 
บทที 65 ช่วยชีวิต 
 
พอกระตกุ คนั เบ็ด ปลาเฉาฮอื ตัวใหญก่ ็กระโดดอยบู่ นผวิ นํา 
ทาํ ใหน้ ํากระเซ็นเปนฝอย 
 
“เยียม!” ฉีเยว่ปรบมอื พรอ้ มกบั ร้องชม 

 
ฉางอวนิ ฉีเอาปลาออกจากเบ็ดแล้วใส่ไปในถงั ทีฉีเยวถ่ ือ 
 
“เอาไปจดั การใหเ้ รียบรอ้ ย” ฉีเยวห่ มนุ ตัวกลบั มายืนถังนําให้
บา่ วรบั ใชท้ อี ยู่ด้านหลัง ก่อนจะหนั ไปเรง่ อาหลู “ก่อไฟเรว็ !” 
 
จากนันบ่าวทีรบั ถงั นําก็เอาปลาไปจัดการตามทเี จ้านายสังไว้
ตอนแรก ฉีเยวห่ ันไปเตรยี มเครืองปรุงต่างๆ ไวใ้ นจานเล็กอยา่ ง
เรยี บร้อย ส่วนอาหลกู ําลังนังเขยี ไฟอยดู่ า้ นข้าง 
 
“น่าเสียดายทีไม่มีพรกิ …” ฉีเยว่มองจานเลก็ เหล่านันขณะทีพูด
กบั ฉางอวินฉี “เรือนของขา้ มีพริกเก็บไวต้ งั มากมาย หากข้าร้ลู ่วง
หน้าว่าเจ้าจะมา ขา้ กค็ งถือโอกาสใหเ้ จา้ เอามาใหแ้ ล้ว” 
 
ฉางอวินฉีเหวียงคนั เบ็ดไปทางสระนําอีกครงั บนใบหน้ามรี อย
ยมิ น้อยๆ 
 
ฉีเยว่ทอี ยทู่ างดา้ นเรมิ ปงพวกผกั และผลไม้ ส่วนคณุ ชายสามก็
ตกปลาไปเงยี บๆ พลางฟงเสียงพูดคยุ กนั อย่างสนุกสนานของ
ฉีเยว่กับอาหลูทีอย่ขู ้างหลงั ไปดว้ ย 
 
“นี! ขา้ ให้” 
 
ฉีเยว่เอ่ยขึนมาจากดา้ นหลงั ชายหนุ่มหันไปมอง เหน็ นางยนื
กระเทยี มปงหวั ใหญม่ าใหไ้ ม้หนึง 
 
“เจ้าก็คิดไปได้ ทิวทศั น์สวยงามขนาดนี ใครจะคิดอยากตายกัน
เลา่ ” ฉีเยวเ่ อย่ พลางยิม 

 
ฉางอวนิ ฉีไดย้ ินคาํ พดู นางก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร ไดแ้ ต่ส่งยิม
กลับไปแลว้ รับกระเทยี มหัวใหญ่มา 
 
เพียงไม่นาน บา่ วก็นําปลาทจี ดั การลา้ งทําความสะอาดแลว้ แล่
เปนชนิ ๆ มาให้ ฉีเยว่ทาํ การปรงุ รสแลว้ เสียบไม้ จากนันกป็ งปลา
ด้วยตวั เอง พวกบา่ วทีไมเ่ คยเห็นวธิ ีทาํ อาหารเชน่ นีมาก่อน จึง
พากันจอ้ งมองอยา่ งประหลาดใจ 
 
“มา พวกเจา้ ลองชิมด”ู ฉีเยว่ชวนเสียงนุ่มนวลพรอ้ มกับยนื เนือ
ปลาทปี งสุกแล้วใหบ้ ่าวรบั ใชห้ ญงิ ผูน้ ันชินหนึง 
 
บ่าวรบั ใชห้ ญงิ ถึงกบั ตกใจสะดงุ้ โหยง นางโบกมอื ปฏิเสธแล้ว
ถอยหลังไปก่อนจะเอ่ยเสียงตะกกุ ตะกัก 
 
“บ่าวไมก่ ล้าเจ้าคะ่ บา่ วไมก่ ล้า” 
 
พอเห็นแบบนีฉีเยว่กไ็ ม่ไดบ้ ังคับ 
 
“ให้ขา้ ทําเองเถอะเจ้าคะ่ ” อาหลเู สนอตวั มารบั ชว่ งปงใหต้ อ่  
ฉีเยว่พยักหน้ารบั แลว้ ยกอาหารทปี งเรยี บร้อยแล้วบางส่วนเดนิ
ไปนังลงขา้ งๆ ฉางอวนิ ฉี 
 
“น้องสาม ข้าให้เจา้ หนึงไม้ ทนี ีไมม่ ีอะไรตอ้ นรบั มากนัก เจา้ รบั
ไปเถอะ เพิงสุกใหมๆ่ เลยนะ” 
 
“ขอบคุณพสี ะใภ้ใหญ่ขอรับ” ฉางอวินฉีเอย่ เขามที า่ ทางลงั เล
อย่คู รู่หนึงก่อนจะวางคนั เบด็ ลงข้างๆ แลว้ ยืนมือมารบั เนือปลา

ปงไป 
 
“คนทีอยู่ในจวนพดู ว่าอยา่ งไรกันบา้ ง?” ฉีเยว่ถามขณะทตี วั เอง
กห็ ยิบเนือปลาขึนมากนิ หนึงไม ้
 
มือของฉางอวินฉีพลนั หยุดชะงัก ก่อนจะเลา่ ตามตรง 
 
“พชี ายใหญ่บอกวา่ เจา้ มาพกั ฟนรา่ งกายอยทู่ ีนี” 
 
“ทกุ คนก็เชือกันหมดงันหรือ?” ฉีเยว่เบป้ าก 
 
ฉางอวินฉีหมุนไม้ทอี ยู่ในมอื ไปมา 
 
“แน่นอนว่าไม่เชอื ” เขาส่ายหน้า จากนันก็มองไปทางฉีเยว่ “พี
สะใภใ้ หญ่ เจ้าอย่าได้รอ้ นใจไป ข้าจะหาโอกาสลองคยุ กับทา่ น
พ่อให”้  
 
เด็กด.ี .. ฉีเยวป่ ระทับใจในตวั ชายหนุ่มเปนอยา่ งมาก เขาอาสา
โดยไม่ตอ้ งใหน้ างเอ่ยปากขอรอ้ งเลย 
 
“ขอบใจ ขอบใจเหลอื เกนิ เจ้ารบี กินสิ อยากกนิ อะไรอกี ไหม 
บอกขา้ ไดน้ ะ” 
 
ฉางอวินฉียิมแล้วเรมิ กนิ เนือปลาในมอื ช้าๆ 
 
ฉีเยว่นึกบางอย่างขึนได้ จงึ หันกลับไปสังบ่าวรับใช ้
 
“เจา้ ไปจบั ไกม่ าสักตัว จัดการทาํ ความสะอาดแล้วเอามาให้ขา้ ”