บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

 
“เอาเถอะ หยุดพดู เล่นไดแ้ ล้ว รบี ลุกขนึ มากนิ เรว็ ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงดดี ตัวขนึ มา แลว้ เดินมานังขาไขวห่ ้างอยหู่ น้าโตะ๊
เล็ก 
 
“ตอนอยู่ขา้ งนอกสิงทีขา้ คิดถงึ มากทสี ุดก็คือ นําแกงไขข่ อง
ท่านแม”่ เขายมิ พรอ้ มกับยกถ้วยขึนกินตรงๆ โดยไม่ใชช้ ้อน 
 
“เจ้าเดก็ คนนี! มนั รอ้ นนะ” เซียซอื ตกใจ รบี เอ่ยหา้ ม 
 
ทวา่ ฉางอวินเฉิงกลบั กนิ ต่อไปครงึ ถว้ ยแลว้ กห็ วั เราะรา่  
 
“อยขู่ ้างนอกมานาน ของรอ้ นของเย็นกก็ นิ ได้หมดขอรบั ” 
 
เซยี ซอื มองดชู ายหนุ่ม ยามนีเบา้ ตานางแดงกาํ ไปหมดแลว้  
 
“ช่างลําบากเหลือเกิน...” นางยกมอื ขนึ ลบู หลังอกี ฝายเพอื
ปลอบประโลม “ทา่ นแม่ของเจา้ ไม่รวู้ า่ จะเจบ็ ปวดใจมากแค่ไหน.
..ทงั หมดเปนเพราะข้าเองทไี ร้ประโยชน…์ ” 
 
“ท่านแม่” ฉางอวนิ เฉิงยืนมอื ไปกมุ มือของนางเอาไว้ เรียกด้วย
สรรพนามทคี นุ้ ชนิ มานาน แลว้ กลา่ วขนึ มา “หากทา่ นยังพูดเชน่
นีอีก ข้าคงจะทนฟงตอ่ ไปไมไ่ หว” 
 
เซียซือถึงเพงิ ยิมออกอกี ครงั  
 
“เอาเถอะ รีบกินเถอะ” นางตบเบาๆ ทมี ือของฉางอวินเฉิงแลว้

นังลงข้างๆ 
 
สองแมล่ ูกพูดคยุ กนั ไปเรอื ยๆ จังหวะนันเองด้านนอกประตูก็มี
บ่าวอาวโุ สกระซบิ กระซาบกนั เบาๆ นําเสียงเหมือนมคี วามวุ่นวาย
ใจแฝงอย ู่
 
“มอี ะไร?” 
 
เซยี ซอื ถามเสียงเขม้ ออกไป ทําใหเ้ สียงจ้อกแจก้ จอแจนอก
ประตูหยุดโดยพลนั อาหลวนรบี สาวเทา้ เดนิ เขา้ มาดว้ ยสีหน้า
เปนกังวล ทาํ ท่าเหมือนอยากจะพดู แต่ก็พูดไม่ออก 
 
“เปนอะไร?” เซียซือถามเสียงติดจะรําคาญ 
 
ฉางอวินเฉิงทเี พงิ กนิ เสรจ็ กําลังเอนหลงั บนเตยี งดว้ ยท่าทาง
ตามสบาย ไมส่ นใจคนทเี พิมขึนมาในห้องเลยสักนิด 
 
“เรยี นโหวฮหู ยนิ เกิดเรืองทีเรือนของเสียวโหวเหยเ่ จ้าค่ะ ไมร่ วู้ า่
ทาํ ไมฮหู ยนิ น้อยถงึ ไดก้ ่อเรืองขนึ มาเจ้าคะ่ ” อาหลวนลอบมอง
ชายหนุ่มทเี อนตัวอย่บู นเตียงแวบหนึง กอ่ นจะรายงานด้วยนํา
เสียงแผ่วเบา 
 
“อะไรนะ?” ฉางอวินเฉิงดีดตัวขนึ มาทันที ควิ ขมวดแน่น สายตา
จับจอ้ งทีคนรายงาน 
 
“เกิดอะไรขึน?” สีหน้าเซียซือเองก็เริมเครง่ เครียด 
 
“ดูเหมือนชวิ เซยี งไม่รู้วา่ จะห้ามฮูหยินน้อยอยา่ งไรแลว้ เจ้าคะ่  

บา่ วรบั ใชข้ องฮหู ยินน้อยมากนั แลว้ ทังสองฝายกําลงั ก่อเรอื ง
วนุ่ วายกนั อยู่ทีเรือนเสียวโหวเหย่เจ้าคะ่ ...” อาหลวนเลา่ ต่อ นํา
เสียงฉายแววโกรธเคืองอย่างอดใจไม่อย ู่
 
ตอนทีบรรดาบ่าวรับใชเ้ ล่าเรืองทีเกดิ ขึนเมือครู่ฟงแลว้ ชา่ งวนุ่ วาย
จริงๆ นีเปนเรอื งแปลกประหลาดทจี วนติงซีโหวไมเ่ คยมีมาก่อน
นับตังแต่กอ่ ตังจวน ทว่าหากจะพดู ถึงเรอื งแปลกประหลาด ชว่ ง
เวลาสันๆ ไม่กวี ันนีถือวา่ เกิดเรืองไมน่ ้อยจริงๆ และทุกครงั ทีเกิด
เรอื งกม็ กั จะมีเงาของฮูหยนิ น้อยผนู้ ีเขา้ ไปเกียวข้องอยู่เสมอ 
 
“ชอบก่อเรืองนัก!” เซียซอื ยืนขึนมาดว้ ยสีหน้าทโี กรธเปนฟน
เปนไฟ 
 
“สตรีน่ารังเกยี จคนนี...” ฉางอวินเฉิงกลา่ วขนึ มาพร้อมกับ
กัดฟนแน่น แล้วพลกิ ตัวลงมาจากเตียง สาวเท้าก้าวใหญเ่ ดิน
ออกไปด้านนอก “ทา่ นแม่ ข้าขอไปดูสักหน่อย” 
 
สินเสียงพูดกไ็ ม่เหน็ เงาคนแล้ว เหลอื ไวเ้ พียงผา้ ม่านไขม่ กุ ทกี วดั
แกว่งไปมา 
 
สีหน้าเซยี ซอื ดผู อ่ นคลายลง นางคอ่ ยๆ นังบนเกา้ อตี ามเดมิ  
 
“โหวฮูหยนิ ให้บา่ วไปดูดหี รือไมเ่ จา้ คะ?” อาหลวนลังเลอยคู่ รู่
หนึงแลว้ เสนอตัวขึนมา 
 
เสียวโหวเหย่เปนคนฉุนเฉียวง่าย ถา้ หากไมพ่ อใจแล้วละก็ อะไร
เขาก็ทาํ ได้หมด... 
 

“ไม่ตอ้ ง นางหาเรอื งใส่ตวั เอง สมนําหน้า!” เซียซือเหยยี ดยิม
เย็นชาพรอ้ มกับหยิบประคาํ ทีอยขู่ ้างๆ ขึนมานับช้าๆ แลว้ เอย่ ต่อ 
 
“รออีกสักครู่ พอสตรีผ้นู ันถูกเฉิงเออ๋ ไล่ไปแล้วเจา้ ค่อยไป ให้นํา
คนไปด้วย และถงึ จะเปนตอนกลางคนื ก็ให้คนเอานางไปส่งที
ชนบทได้เลย” 
 
บทที 49 อนั ธพาล 
 
ตอนทีฉางอวนิ เฉิงเรง่ ฝเท้ามาจนถึงเรอื นตวั เอง 
 
เขากเ็ ห็นกลมุ่ คนหนาแน่นอยหู่ น้าเรอื นตงั แต่ระยะไกล ทงั ยังมี
บ่าวรับใช้เด็กและบา่ วรับใชอ้ าวโุ สกาํ ลังวงิ มาดเู หตุการณท์ เี กดิ
ขนึ ดว้ ยสีหน้าตนื เต้นจากทวั ทกุ ทิศอย่างไม่ขาดสาย 
 
ใบหน้าของชายหนุ่มพลนั เปลยี นเปนมืดครึมในทันท ี
 
“ขา้ จะเขา้ ไป! ข้าอยากรนู้ ักว่าเจ้าจะทําอะไรขา้ ได้!” 
 
เชวียจือทอี ุม้ ห่อผา้ ขนาดใหญเ่ ดนิ นําเขา้ ไปก่อน นางกา้ วขึน
บนั ไดแล้วตะโกนใส่หน้าชวิ เซยี งกบั คนอืนๆ ทีขวางอยู่หน้าประตู
ใหญ่ ข้างหลังนางเปนบา่ วรบั ใชท้ ตี ามมาอีกหลายคน บางคนก็
ยกโต๊ะ บางคนก็อุ้มกล่อง แตล่ ะคนมีสีหน้ากระอกั กระอว่ น 
 
“ถ้าอยากรเู้ จ้าก็ลองดสู ิ! ถ้าเจา้ กล้าก้าวเขา้ มาในเรือนของขา้
แม้แต่ก้าวเดียว ขา้ ...ข้า...” 
 
นับเปนครังแรกทีชวิ เซยี งทะเลาะกบั คนอืนต่อหน้าสาธารณชน

เชน่ นี นางทังอายทงั โมโหทังร้อนใจ แต่ไหนแตไ่ รเชวยี จือเทยี บ
กับนางไมไ่ ดเ้ ลยสักนิด แตม่ าวันนีไม่ว่าจะเปนฝปากหรือทา่ ทาง
กอ่ กวน นางกลับเทียบอีกฝายไม่ไดเ้ ลย 
 
“ไอห้ ยา! บา่ วน้อยสมควรตายผนู้ ี นีเปนเรือนของเจ้ารึ? เจ้านับ
ว่าเปนตัวอะไร!” เชวยี จือร้องเสียงแหลมลัน “ไรย้ างอายเสียจริง
!” 
 
เมือครู่ชิวเซียงพลังปากพดู ออกไปเมือนึกขึนได้ใบหน้าก็แดงกาํ  
ถลึงตาใส่เชวียจือทีพาบ่าวรบั ใชเ้ บยี ดเข้ามาไม่หยดุ จากนันก็
ยืนมือไปผลกั อีกฝาย 
 
“ถงึ อยา่ งไรกไ็ ม่ใชเ่ รือนของพวกเจ้า ไสหัวออกไปให้หมด!” นาง
รอ้ งไลเ่ สียงดัง 
 
“พวกเราช่วยกนั เรว็ ! ฮูหยนิ น้อยยงั รอจัดห้องอยนู่ ะ ฮูหยินน้อย
ออกไปดว้ ยกนั กับเสียวโหวเหย่พอกลบั มาก็เหน็ดเหนือยมาก
แล้ว พวกเราเปนบา่ วทไี ดร้ ับความเมตตาจากนาง จะทําตวั
เกยี จคร้านไมไ่ ด!้ ” 
 
เชวยี จอื รอ้ งบอกพรรคพวก พรอ้ มกบั ใช้หวั ไหลต่ า้ นชิวเซยี งเอา
ไว้ ส่วนพวกบา่ วทีอยู่ดา้ นหลงั กต็ ะโกนบอกตอ่ ๆ กัน ช่วยกันดัน
จะฝนเขา้ ไปใหไ้ ด ้
 
ชิวเซียงเองก็ไมย่ อมถอยใหง้ า่ ยๆ อยู่แล้ว สองฝายจงึ ทังผลกั ทัง
ดนั กันไปมา เจา้ ผลักขา้ ข้าผลกั เจ้า หน้าประตพู ลนั ชุลมุนว่นุ วาย
อย่างไมม่ ีใครยอมใคร 
 

บรรดาคนมามุงทงั เด็กรับใช้และบ่าวอาวโุ สตา่ งส่งเสียงย ุ
บรรยากาศคึกคักอย่างยงิ บางคนถงึ กับตบมือกระทืบเทา้  
 
“เจา้ ทายสิวา่ ใครจะชนะ?” บ่าวหญงิ คนหนึงถามขนึ ในนําเสียง
ฉายแววสนุกสนาน 
 
“พวกเจ้าวา่ ไงล่ะ?” 
 
เสียงบุรษุ ดงั ขึนมาจากดา้ นหลังพวกนาง 
 
“ขา้ ทายวา่ เปนฝายพชี วิ เซียง...” บ่าวรับใชเ้ ดก็ พลงั ปากตอบ 
กอ่ นจะหนั หน้าไปมอง ทนั ใดนันนางกม็ ีอาการหนาวสัน 
รา่ งกายไมอ่ าจขยบั เขยอื นเคลอื นไหว แขง้ ขาอ่อนลม้ ลงไปกอง
กับพืนทนั ท ี
 
“เสียวโหวเหย…่ ” 
 
เมือเสียงเรียกนีดังขนึ คนทอี ย่รู ายรอบพลนั ชะงกั กึก สีหน้า
เปลยี นเปนตกใจกลัว รบี ทรดุ ตวั คุกเข่ากนั เปนแถว 
 
ทว่าชิวเซียงและเชวียจือกลบั ไม่เหน็ และไมไ่ ดย้ ินอะไรอีกแล้ว ยงั
คงตบตกี ันไม่หยุด ในใจหวงั เพียงจะเอาชนะอกี ฝายใหไ้ ด้ จงึ ไม่
รับรวู้ ่ากลุ่มคนทมี ามงุ ดูอย่างคึกคักเมือครเู่ งียบเสียงกันไปแล้ว 
ทงั ยงั คุกเข่ากม้ หน้างดุ เหลอื เพยี งบรุ ษุ รปู รา่ งสูงใหญส่ ีหน้ามืด
ครมึ ยืนโดดเดน่ อยู่คนเดยี ว 
 
ยามนีมือเชวียจือคว้าผมของชิวเซียงเอาไว้ ส่วนมือของชวิ เซยี ง
ก็คว้าคอเสือเชวยี จอื แน่นไมแ่ พ้กนั ทังสองยอื ยดุ กันไปมา 

จงั หวะนันเองก็ได้ยนิ เสียงเขม้ ตวาดขึน 
 
“พอ!” 
 
พวกนางยงั ไม่ทนั ไดห้ ันหน้าไปดูก็รสู้ ึกว่าตวั เบาหวิว ร่างลอยไป
ไกลแล้วตามมาด้วยความเจบ็ ปวดอย่างรุนแรงตอนทตี ก
กระแทกพนื พอได้สติกลับมาอกี ครังจึงเพงิ รวู้ า่ ตวั เองถูกโยนลง
มาอยูท่ ดี ้านลา่ งบันไดแลว้  
 
เชวยี จือกับชิวเซยี งนอนกองทับกัน ไมร่ สู้ ่วนไหนแขนใครหรือขา
ใคร 
 
ชวิ เซียงเปนคนแรกทมี องเหน็ ผู้มาใหม่ ทันใดนันนางก็ร้องไห้
เสียงดงั ขึนมา 
 
“เสียวโหวเหย.่ ..” 
 
เสียวโหวเหย่? พอได้ยนิ คํานี เชวยี จือทรี อ้ งโอดโอยด้วยความ
เจ็บปวดและร้สู ึกมนึ งง ก็พลนั มชี ีวิตชวี าขึนมาทนั ใด นางรบี ลกุ
ขนึ จัดเสือผา้ และทรงผมให้เรียบรอ้ ย การติดตามฮูหยนิ น้อย
ช่างดเี หลอื เกิน นางเติบโตอยใู่ นจวนนีมาสิบหกปแล้ว ทวา่ นี
เปนครังแรกทไี ด้เห็นหน้าของเสียวโหวเหย่... 
 
แต่ทนี ่าเสียดายก็คือพอนางหันหน้าไป กไ็ ม่เหน็ แมแ้ ต่เงาของ
เสียวโหวเหย่แลว้  
 
ตอนทฉี างอวินเฉิงโยนพวกนางออกไปจากหน้าเรอื น พวกบ่าว
ทังหลายได้แตม่ องตามตาคา้ ง ส่งเสียงรอ้ งลัน กระทงั เสียวโหว

เหย่กา้ วเขา้ ไปในเรือนแลว้ ทุกคนก็ยังไมห่ ายตกใจ 
 
ภายในเรือนไมม่ เี งาของสตรผี ู้นัน 
 
ฉางอวินเฉิงจงึ สาวเท้ายาวผ่านภูเขาจําลอง เดนิ ตามทางทเี ปน
แผ่นหินสีเขียวมุง่ หน้าไปทีห้องของตน 
 
เสียงกระแทกประตหู อ้ งทําใหค้ นทีนังอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
หลังเลก็ สะดุ้งทนั ท ี
 
“เจา้ กลบั มาแล้ว” ฉีเยว่วางหนังสือลงแล้วเงยหน้าขึนมายิม
ทกั ทายบรุ ษุ ทีเพงิ เดนิ เข้ามา 
 
สินเสียงของนาง ฉางอวนิ เฉิงกพ็ ุ่งปราดไปถงึ ตัวหญิงสาวอยา่ ง
รวดเรว็ แลว้ ยืนมือไปกระชากคอเสือนางขนึ ทาํ เอาฉีเยวต่ ้อง
แบมอื ออกทงั สองข้าง 
 
“ไสหวั ออกไปเดยี วนี!” เขาสังเสียงแข็งกรา้ ว 
 
บรุ ุษน่ารังเกียจผูน้ ีอารมณร์ ้ายจรงิ ๆ! 
 
ฉีเยวถ่ ูกฝามือขนาดใหญค่ ว้าคอเสือไวจ้ นนางแทบหายใจไม่
ออก 
 
“ฉางอวินเฉิง” นางยนื มอื ไปควา้ มือของเขาไว้ แลว้ มองตาปรบิ ๆ 
ก่อนจะถามขนึ ว่า “เจา้ แน่ใจนะวา่ จะทํากบั ข้าแบบนี?” 
 
หญงิ สาวไม่ได้ร้องไห้ ไมไ่ ดโ้ วยวาย แม้กระทังสีหน้ากไ็ ม่เปลยี น 

ยิงไม่ต้องพดู ถึงสายตาคู่นันทไี ม่มคี วามหวาดกลวั เลยสักนิด 
เหมอื นกับวา่ นางยังนังอยู่อยา่ งสบายใจเชน่ เดมิ ราวกับทังสอง
กาํ ลงั พูดคยุ กนั ดว้ ยใบหน้าทีเตม็ เปยมไปด้วยรอยยิม 
 
สตรผี นู้ ี... 
 
“ขา้ แน่ใจ” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ยเสียงลอดไรฟน 
 
“ถา้ เช่นนันกด็ ี” ฉีเยว่ตบเบาๆ ทีมือของเขา “ปลอ่ ยมือเถอะ ขา้
ผู้นีจะไสหวั ออกไป แลว้ นับตังแต่นีจะไม่ปรากฏตัวให้ขวางหู
ขวางตาเสียวโหวเหย่เช่นทา่ นอกี ” 
 
พอพดู จบ นางกร็ ้องเรยี กบ่าวของตนเสียงดงั  
 
“พวกเจ้าหยุดเกบ็ กวาดได้แลว้ พวกเราไปกันเถอะ อยู่ๆ ข้าก็รสู้ ึก
ไมส่ บาย คดิ วา่ โรคเก่ากาํ เริบอีกแล้ว จาํ ตอ้ งกลับไปพักผ่อน 
คาดวา่ อีกสิบถงึ สิบห้าวนั นีคงออกจากเรอื นไม่ไหวแล้ว” ขณะที
ปากพูด มอื นางก็แกะมือของฉางอวินเฉิงออกจากเสือของตน
ดว้ ย 
 
ฉางอวนิ เฉิงไดย้ นิ ก็ตะลงึ งัน เข้าใจความหมายของนางโดยพลัน 
 
ผบู้ าดเจ็บคนนันยังไม่ฟนคนื สู่สภาพปกติ ยังจําเปนต้องให้สตรี
ผู้นีไปดูแลรักษา เนืองจากไม่รู้วา่ หมอผู้เฒ่าคนนันจะชว่ ยไดม้ าก
แคไ่ หน เพราะขนาดทา่ นหมอเองยังร้องไหไ้ ปแลว้ รอบหนึง ไมร่ ู้
วา่ รสู้ ึกเสียหน้าทรี กั ษาผบู้ าดเจบ็ ไม่ไดห้ รอื เพราะอะไร... 
 
“เจ้า...” เขากัดฟนแน่นอย่างโกรธจัด สุดทา้ ยกห็ ัวเราะออกมา “

นีเจ้ากําลงั ขม่ ขู่ข้าอยู่รึ?” 
 
คาดไม่ถึงว่าจะมคี นกลา้ วางอํานาจกับเขา? โดยเฉพาะอยา่ งยิง
เปนแค่สตรผี ้หู นึง? 
 
เพราะชายหนุ่มยังคงตะลงึ งัน แรงทมี อื จงึ ผ่อนลง ในทสี ุดฉีเยว่
ก็ดนิ หลดุ ออกมาจากเงือมมอื เขาได้ นางรบี จัดเสือผ้าตัวเอง 
พอได้ยินคาํ ถามกเ็ หลือบมองเขาแวบหนึงกอ่ นจะยมิ มุมปาก 
ทวา่ ไมไ่ ดต้ อบคาํ ใด ทําเพยี งหยิบพดั ทีวางอยดู่ า้ นขา้ งขนึ มาโบก
ไปมาช้าๆ พลางเดินออกไปด้านนอก 
 
ทา่ ทางเชิดหน้าอย่างหยิงผยองแบบไม่สนใจใครเชน่ นี หากเปน
คนอืนเห็นอาจจะคดิ วา่ ดมู เี สน่ห์กระตุ้นความสนใจ ทวา่ เมอื ตก
อยใู่ นสายตาของฉางอวินเฉิง เขากลบั ไมม่ อี ารมณ์ชืนชมความ
งามเลยแมแ้ ตน่ ิดเดียว กลับรสู้ ึกว่าตวั เองถกู ยวั ยุเทา่ นัน 
 
เขารีบยืนมอื ไปควา้ แขนของฉีเยวเ่ อาไว้ ดงึ นางทีตังท่าจะเดนิ
ออกไปด้านนอกใหก้ ลบั มา 
 
“ในเมอื จะขอความช่วยเหลือจากคนอนื ก็ทําท่าใหด้ ีหน่อย” 
ฉีเยวข่ มวดควิ เอ่ยเสียงระอาใจ 
 
เจา้ เดก็ คนนีคงฝกฝนวทิ ยายทุ ธมามาก แรงเยอะเหลอื เกิน 
ฉีเยว่รสู้ ึกวา่ แขนของตนเหมือนถูกคมี เหลก็ คีบจนเจบ็ ปวด 
 
“เจ้าเองกร็ ้เู หมอื นกันนี วา่ ต้องการขอความชว่ ยเหลอื จากคนอนื
กต็ อ้ งทาํ ทา่ ดๆี หน่อย” ฉางอวินเฉิงมองนางพลางยมิ หยัน 
 

“แลว้ ขา้ ทําท่าทางไมด่ ตี รงไหน? ข้าไมไ่ ด้ทาํ ให้แขนใครเจบ็ โดยที
คนผู้นันไม่มโี ทษไม่มคี วามผดิ เสียหน่อย” ฉีเยวเ่ งยหน้าจอ้ งตา
ตอบ เอ่ยขนึ มาตรงๆ 
 
ทงั สองไดแ้ ต่จอ้ งหน้ากนั แบบไม่มีใครยอมหลบสายตา 
 
บรุ ุษผนู้ ีสูงเหลอื เกนิ …สูงจนนางปวดคอไปหมดแลว้  
 
ในทีสุดฉีเยว่ทเี มอื ยคอก็เปนฝายพ่ายแพ ้
 
ฉางอวินเฉิงอดรสู้ ึกพอใจไม่ได้ แตพ่ อคิดแบบนีกอ็ ดเสียหน้า
และโมโหไมไ่ ด้เหมือนกัน 
 
เมือไรกันนะทเี ขารู้สึกภาคภมู ิใจเพยี งเพราะเอาชนะผ้หู ญิงคน
หนึงได้? 
 
แย่จริง! 
 
ชายหนุ่มชักมือกลบั สีหน้ามืดครึมยิงกว่าเดมิ  
 
“เจ้าก็แคส่ ุนัขอาศัยบารมีนาย หากมีความสามารถจรงิ ๆ ก็ไสหัว
ออกไปจากทนี ีสิ” เขาหัวเราะเสียงเย็นพลางเอ่ยขึนมา 
 
หญิงสาวหันหน้าไปมองอกี ฝาย เห็นรอยยิมเย้ยหยนั ระคน
เหน็บแนมบนใบหน้าของเขาอยา่ งชัดเจน 
 
ฉีเยวต่ วั จรงิ เคยอาศัยอาํ นาจของฮหู ยินผเู้ ฒ่ามากอ่ น ตอนนี
นางก็ยังมาอาศัยอํานาจของเขาอีก หากจะว่าไปแลว้ ก็ไม่แปลกที

คนอืนจะพดู จาดถู กู  
 
พอคดิ มาถึงตรงนีหญิงสาวกย็ ิม 
 
แต่วา่ ...มอี าํ นาจแลว้ ไม่ใช้ถงึ จะเปนคนโงน่ ะ 
 
อีกอยา่ งถึงจะเปนสุนัขตัวหนึง แตก่ ็ไมใ่ ชแ่ บบทพี วกเจ้าเรยี กให้
มาก็มา ไลใ่ หไ้ ปก็ไป หากจะว่าไปแล้วขา้ เองกอ็ ยากจะไปจากทีนี
เต็มทน แตไ่ มใ่ ช่เพราะกลัวพวกเจ้าหรอกนะ 
 
น่าขําจริงๆ หากเปลยี นเปนฉีเยวค่ นนัน ถา้ โดนไล่กอ็ าจจะไป
แลว้ แตน่ ีเปนข้า ถึงอย่างไรขา้ ก็ไมย่ อมไปเด็ดขาด รอให้ถึงเวลา
เสียกอ่ นเถอะ หากถึงตอนนันแมเ้ จา้ จะไมไ่ ล่ ข้ากไ็ ปแน่ 
 
เจ้าจะหัวเราะเยาะเยย้ ถากถางใหข้ า้ รสู้ ึกอับอายขายหน้า หาก
คิดวา่ ทาํ ไดก้ ็ทําไป สุดทา้ ยใครกนั แน่ทีจะอบั อายขายหน้ากย็ ัง
ไม่แน่เหมอื นกัน 
 
ฉางอวินเฉิงเห็นหญิงสาวมองมาด้วยสีหน้าทผี ดิ แปลกไป 
ดวงตาสองข้างกห็ รีลง มองนางอยา่ งพิจารณาเชน่ กนั แล้วจๆู่  
เขาก็ถามขึน 
 
“ไดย้ นิ มาวา่ …เจ้าตายไปแลว้ ครังหนึง?” 
 
“ใช่แลว้ เสียวโหวเหย่เองยงั ร้วู า่ ขา้ เคยตายไปแล้วหนหนึงงันร?ึ ” 
นางเอ่ยเสียงเรยี บ 
 
ฉางอวินเฉิงแคน่ หัวเราะ กวาดตามองนางตงั แต่หัวจรดเทา้ ชา้ ๆ 

ทาํ ราวกับสุนัขลา่ สัตวท์ มี องเหยอื ทีลา่ มาได ้
 
“เจ้ากอ่ เรอื งใหญ่เชน่ นัน ไม่ใชว่ า่ อยากใหค้ นอืนรู้หรอกรึ” เขา
ตอบเสียงเรียบในแบบเดยี วกัน 
 
“ใช่แล้ว เรืองนีทําใหข้ ้าพอใจจรงิ ๆ ทคี นมากมายได้ลว่ งรู้กนั
หมดแล้ว” ประโยคต่อมาเหมือนนางไมอ่ ยากจะเสวนาให้มาก
ความอีก “เอาเถอะ เสียวโหวเหย่ ถา้ หากไม่มีเรอื งอนื เจา้ ก็ไป
ปลอบขวญั บรรดาบา่ วรับใชข้ องตัวเองเถอะ ส่วนข้าก็จะรบี กลับ
เรอื น เฮ้อ… มแี ต่เรืองไม่เข้าทา่ จรงิ ๆ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงโมโหจนเผลอหวั เราะออกมาอย่างหมดความอดทน 
 
“เจ้าก็รู้ว่าตวั เองกอ่ เรืองไมเ่ ข้าทา่ งันรึ” 
 
ฉีเยว่ไม่สนใจเขาอีกต่อไป นางโบกพดั ไปมาแลว้ เดินผ่านเขา
ออกจากหอ้ ง 
 
“อาหลู เชวียจอื ไปตายทไี หนกนั แลว้ เกบ็ ของเสรจ็ หรอื ยงั ?” 
นางเลิกผา้ ม่านออก แล้วตะโกนถามบ่าวตวั เองเสียงดงั  
 
ชิวเซียงและบ่าวรบั ใชค้ นอนื ๆ เดินเข้าเรือนมาแล้ว ทงั หมดยงั ยนื
ขวางประตูอยู่ ส่วนเชวียจือและพรรคพวก พอเห็นเสียวโหวเหย่
มาแล้วก็ไม่กลา้ กอ่ เรอื งอกี ทังสองฝายต่างก็ยนื กนั เงียบๆ 
สือสารกนั ผ่านทางสายตาทบี ง่ บอกถงึ ความไม่พอใจอยา่ ง
ชัดเจน 
 
ชิวเซียงและคนอืนๆ มองพวกเชวียจอื อย่างอาฆาตแค้นแฝงไว้

ด้วยการดูถูกเหยยี ดหยาม ส่วนเชวยี จือและพรรคพวกไดแ้ ต่กม้
หน้าด้วยท่าทางเปนกังวล 
 
พวกบา่ วทังหมดรอฟงอยู่นาน ทว่าในห้องกลบั ไม่มเี สียงร้องไห ้
ไมม่ ีเสียงทะเลาะเบาะแว้ง มเี พยี งเสียงเปดประตดู ังปงในตอน
แรก นอกนันกไ็ มม่ เี สียงใดๆ เลด็ ลอดออกมาอีกเลย ดูเหมอื นวา่
เรืองราวจะไมเ่ ปนอย่างทีคาดการณเ์ อาไว…้  
 
ทกุ คนตา่ งก็มองไปข้างในอย่างอยากรู้อยากเห็น พรอ้ มกบั เงียหู
ฟงไปดว้ ย 
 
จังหวะนันเอง เสียงร้องเรยี กของฉีเยว่ก็ดังขึน ทกุ คนตา่ งก็ตะลงึ
งนั ยังไม่มีปฏกิ ิริยาตอบสนองใดๆ 
 
คาํ พดู นีของนางหมายความว่าอยา่ งไร? 
 
ฉีเยวก่ วาดตามองโดยรอบ ก็ไมเ่ ห็นมีใครขยบั เลยสักคน นางจึง
ใชพ้ ดั ปดปากแล้วกระแอมเสียงหนึง 
 
ฉางอวินเฉิงยนื หน้านิวควิ ขมวดอยู่ในห้อง มองไปด้านนอก
ประตูผ่านผา้ ม่านโปร่งบาง เหน็ เพยี งภาพดา้ นหลังทดี งู ดงาม
หยาดเยิมของสตรีผู้นัน เขามองเรือนรา่ งทเี พรียวบางเหมอื นต้น
หลิวลลู่ มแล้วได้แต่คดิ วา่ นีกค็ ือเดก็ ขอทานทคี นทังตาํ หนักไม่
อยากเอย่ ถงึ อยา่ งนันร?ึ  
 
ในภาพความทรงจําของเขา มเี พยี งสตรที ีมองเหน็ รูปรา่ งไม่
ชัดเจนกาํ ลงั ยืนอยขู่ า้ งฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่าด้วยทา่ ทางก้มหน้าไหลห่ ่อล ู่
ราวกับกลัวสายตาคนทจี ับจอ้ ง... 

 
พอมองเทียบกับสตรีทีอยเู่ บืองหน้าในตอนนี นางกลับไมม่ ี
ความขขี ลาดและหวาดกลวั เลยสักนิด ทกุ ๆ การเคลอื นไหว ทกุ ๆ 
คําพูด กค็ อื …ก็คือ…อนั ธพาลอย่างชัดเจน! 
 
ตอนทีเขาขมวดคิวกับความคิดสุดท้าย เสียงไอของฉีเยวก่ เ็ ริม
ดงั ขนึ มาจากด้านนอก เสียงนันฟงแล้วรับรู้ได้ถงึ ความหนักหนา
ของอาการ 
 
บนใบหน้าฉางอวนิ เฉิงปรากฏรอยยิมเยน็ ชาออกมาทนั ท ี
 
ตอนทีนางไอเปนครังทสี าม ก็ได้ยนิ เสียงผา้ ม่านขยบั เปนฉางอ
วนิ เฉิงทีเดินออกมา 
 
พอชวิ เซยี งเห็นเสียวโหวเหย่ นําตาก็เรมิ รนิ ไหลลงมาอกี ครงั  
 
“พวกเจ้า...” เสียงของฉางอวินเฉิงตอนเอย่ ปากฟงดูติดขดั อยู่
บา้ ง สายตากวาดมองบ่าวรบั ใช้ของตนทยี ืนอย่หู น้าประตู “ชว่ ย
…ฮหู ยนิ น้อย…เกบ็ กวาดด้วย” 
 
ปง! 
 
โต๊ะไมท้ ีบา่ วรับใช้อาวุโสดา้ นนอกยกอยหู่ ล่นกระแทกพืนเสียง
ดงั ก้อง 
 
“เสียวโหวเหย่...” ชวิ เซยี งเรยี กเจา้ นายอย่างไม่อยากจะเชอื  
 
ภายใต้แสงอาทิตย์ยามบ่ายทีสาดส่อง บุรษุ รูปร่างสูงใหญก่ บั

สตรรี ูปรา่ งอรชรอ้อนแอน้ ในชายคาเดยี วกัน กลับเมินใส่กนั ไม่มี
ใครยอมมองหน้าใคร 
 
บทที 50 เปดใจ 
 
พวกบ่าวราํ ลือกนั ว่าวันนีคนมากมายในจวนติงซโี หวต่างกต็ กใจ
จนทาํ ของหลดุ มือ 
 
แต่ฉีเยวก่ ลบั ไมไ่ ด้สนใจเรืองเหลา่ นัน ยามนีนางกาํ ลังมองอา
หลูจัดเตยี งและปูทนี อนอยู่ ถงึ อาหา่ วจะเดินได้แล้ว แตฉ่ ีเยว่ก็
ยังไมย่ อมใหท้ ํางาน เดก็ สาวจงึ ไดแ้ ต่มองดูอยูข่ ้างๆ 
 
“ไมต่ อ้ งเรียบรอ้ ยมากนักหรอก พกั อยูไ่ ม่กีวันเอง” ฉีเยว่เอย่
ยิมๆ 
 
อาหา่ วหันหน้าไปมองนางดว้ ยสีหน้าตืนตะลึง 
 
“ฮหู ยนิ น้อยเจา้ คะ เปนเพราะ... เปนเพราะเสียวโหวเหย่จะไล่
พวกเราออกไปหรอื เจา้ คะ?” นางถามเสียงอึกอกั  
 
ฉีเยวห่ ัวเราะลันทนั ท ี
 
“เจา้ วางใจเถอะ ชว่ งเวลาสันๆ นีเขาไม่ทาํ อะไรหรอก” แต่หาก
ผ่านชว่ งนีไปแลว้ ก็ไมร่ ้วู ่าจะเปนยงั ไงเหมือนกนั “ตอนนีพวกเรา
มงุ่ เปาตอ่ สู้กบั คลืนลมแถวนีไปกอ่ น หากสร้างบารมีและ
แขง็ แกรง่ พอแล้วค่อยยา้ ยกลบั ไป” 
 
“หรอื ไมก่ ็ถูกเสียวโหวเหยไ่ ลอ่ อกไป” อาห่าวทําหน้าสลด ถอน

ใจเฮือกใหญ ่
 
“ไล่ออกไปอะไรน่ะ?” ฉีเยว่ไมช่ อบฟงคําพดู นีเปนทสี ุด นางใช้
พดั ชไี ปรอบๆ ห้อง “ทีนีเปนเรือนของข้า ขา้ อยากอาศัยอยู่
ทีไหนกไ็ ด้ ขา้ อยากจะไปก็ไป อยากจะมาก็มา ใครจะกลา้ ไล่ขา้ ? 
มเี หตผุ ลอะไร” 
 
“ถา้ เช่นนันก็อาศัยอยูก่ ับเสียวโหวเหยท่ ีนีเลยสิเจา้ คะ” อาห่าว
เอย่ หน้ามยุ่ “ไมอ่ ยา่ งนันพวกบ่าวอาวโุ สกจ็ ะเอาไปพูดกันไดว้ า่
อกี ไมน่ านท่านตอ้ งถูกหยา่ แน่ๆ แตล่ ะคนชา่ งกาํ เริบเสิบสานกัน
จรงิ ๆ” 
 
นางนึกถึงบรรดาบา่ วอาวุโสคมุ งานทีก่อเรืองในวันนีอยา่ งหวัน
เกรงอยบู่ า้ ง แต่ตอนทีพวกนางไดย้ นิ อาหลบู อกว่าฮหู ยนิ น้อยจะ
ยา้ ยไปอยูท่ เี รอื นของเสียวโหวเหย่ สีหน้าของบ่าวอาวุโสเหล่า
นันก็ทาํ ให้นางสะใจเหลือเกนิ  
 
“ถึงตอนนันคอ่ ยว่ากนั ใหม่เถอะ” ฉีเยว่ไม่อยากลงลึกถึงราย
ละเอยี ดของปญหานี และก็ไมอ่ ยากอธิบายหลกั การทีวา่ หากได้
อะไรมาพอเหมาะแล้วกค็ วรหยดุ กบั เดก็ สาวผูน้ ี จงึ ตอบแบบขอ
ไปท ี
 
“ฮหู ยินน้อยเจา้ คะ ห้องสําหรบั บา่ วในเรือนนีคงรบั พวกเราไดไ้ ม่
หมด ทา่ นจะใหบ้ า่ วคนไหนอย่คู อยปรนนิบัติรับใช้ทีนีเจ้าคะ” อา
หลูถามขนึ มา 
 
“ใหเ้ จา้ กบั เชวยี จืออยเู่ ถอะ ส่วนอาห่าว เจ้ากลับไปอยเู่ รือนชวิ ถง
หยวน บา่ วรับใช้คนอนื ๆ ก็กลับไปทหี อ้ งของตัวเอง” 

 
อาหลพู ยักหน้าเลก็ น้อย 
 
“ฮูหยนิ น้อย เปนเพราะข้าไม่มีประโยชนใ์ ชไ่ หมเจา้ คะ?” อาหา่ ว
เอย่ ขนึ ในถอ้ ยคําแฝงแววตําหนิตัวเองอยู่ไมน่ ้อย 
 
“ไม่ใชอ่ ยา่ งนัน” ฉีเยว่ตอบเสียงออ่ นโยนพลางอธิบาย “ทกุ คน
บนโลกใบนีต่างก็มปี ระโยชนก์ นั ทงั หมด เพียงแตจ่ ะใช้ใครใน
งานใดกเ็ ทา่ นัน อีกอยา่ งเจา้ ก็แค่ไม่ไดพ้ ักอย่ทู นี ี หรอื วา่ ตอ่ ไปจะ
วางแผนองู้ านไม่มาฟงคําเรยี กใช้ของข้าแล้ว?” 
 
อาหา่ วไดย้ นิ จงึ ยมิ ออกมาได้ ก่อนจะเอ่ยเสียงตําวา่  
 
“แต่วา่ ... อย่าให้เชวยี จอื อยู่ทนี ีเลยเจ้าคะ่ …” นางพูดพลาง
เหลืองมองไปทางด้านนอก “ทา่ นดสู ิเจ้าคะ ตงั แต่เข้าเรอื นนีมา
นางก็ไม่สํารวมเลยสักนิด ทงั ยงั ไม่ช่วยงานใครอีก ได้แตย่ ืนจอ้ ง
แตห่ ้องของเสียวโหวเหย่เท่านัน” 
 
“เดก็ โง่...” ฉีเยวห่ ัวเราะ ยืนมือไปบิดจมูกของอาห่าว “เรอื งแบบ
นันมันต้องสมคั รใจกนั ทงั สองฝาย ปรบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก 
มีบางเรอื งทีเราขดั ขวางได้ และกม็ ีบางเรอื งทขี ดั ขวางเอาไวไ้ มไ่ ด ้
เจ้าอยา่ ไดเ้ ปนทกุ ข์กบั เรืองนีเลย” 
 
กว่าจะจัดของเสร็จทอ้ งฟาก็มืด ถงึ ชว่ งเวลากินขา้ วแลว้  
 
ตอนนีฉีเยว่ไม่ต้องใชห้ ้องครวั เลก็ ๆ ของตัวเอง เพราะสํารบั
อาหารมคี นนํามาจดั วางไว้ให้แลว้  
 

“เสียวโหวเหย่กนิ ขา้ วอยู่ทเี รือนของโหวฮหู ยนิ เจา้ คะ่ ” บ่าว
อาวโุ สทนี ําสํารบั มาส่งเอย่ กบั ฉีเยว่อยา่ งเอาใจ 
 
ตอนทบี า่ วรบั ใช้ของเรือนชิวถงหยวนทยอยกนั นําทนี อนและข้าว
ของเครอื งใชส้ ่วนตวั ของฉีเยวเ่ ข้ามานัน ฉางอวินเฉิงกถ็ ูกเซียซอื
เรียกไปแล้ว แน่นอนว่าอีกฝายคงตอ้ งถามว่าเกดิ อะไรขนึ ทวา่
เรืองนีฉีเยว่ไมเ่ ปนหว่ ง เพราะนางเชือว่าฉางอวนิ เฉิงจะตอ้ ง
อธิบายใหเ้ ซยี ซือพอใจไดอ้ ย่างแน่นอน 
 
หลังจากกินข้าวเสรจ็ แลว้ ฉีเยวก่ ก็ ลบั ไปทีห้องของตัวเอง เพราะ
ไม่อยากมองชิวเซยี งทจี อ้ งนางราวกับอยากจะเขมือบมาจาก
หน้าประตูหอ้ งของเสียวโหวเหย่ อีกฝายมที า่ ทางคับแคน้ ใจ
อย่างทปี กปดไม่มดิ  
 
ฉางอวินเฉิงจะกลับมาเมือไรฉีเยวไ่ ม่สนใจ นางทาํ เพยี งนอน
อ่านหนังสืออยู่บนเตียง ผา่ นไปไมน่ านกถ็ ูกตัวอักษรทําเอา
งว่ งงุนจนเกือบจะหลบั ไปแล้ว ระหว่างทสี ะลึมสะลอื อยู่นันเองก็
ถูกเสียงของบ่าวรบั ใชท้ ีถกเถยี งกันอยู่ดา้ นนอกรบกวนจนตนื  
 
“ใครใหเ้ จา้ เอาของวางไวต้ รงนี!” 
 
“ขา้ จะวางไว้ตรงนี แลว้ จะทาํ ไม!” 
 
นีเปนเสียงของชวิ เซียงกบั เชวยี จอื ฉีเยว่ขมวดควิ อาหลูทอี ยใู่ น
หอ้ งลกุ ขึนมาแลว้ ทว่ายงั กา้ วเท้าไม่ถงึ ประตู กไ็ ดย้ ินเสียงของ
ตกกระแทกพนื ดงั โครม ตามมาดว้ ยเสียงระเบิดอารมณ์ของฉาง
อวินเฉิงดงั ขึน 
 

“ไสหวั ไปให้หมด!” 
 
เพียงชวั เวลาสันๆ เสียงเอะอะโวยวายกเ็ งยี บสงบลงทนั ท ี
 
ฉีเยวพ่ ลิกตัวอยา่ งพอใจ กอดหมอนนอนหลบั ตอ่ ไป 
 
มอื อาหารเชา้ วันถดั มา ฉีเยวก่ ย็ ังไม่เหน็ ฉางอวินเฉิง 
 
“เสียวโหวเหย่ออกไปตังแตต่ อนเชา้ มืดแล้วเจา้ คะ่ ” เชวียจือรว
บรวมข้อมลู ทีไดม้ ารายงานอย่างรบี ร้อน สีหน้าปกปดความ
เสียใจเอาไว้ไมอ่ ย ู่
 
แบบนีสิดี จะได้ไมต่ อ้ งมาอึดอัดใจกนั ทงั สองฝาย ฉีเยว่พยัก
หน้าเลก็ น้อย จากนันก็เหลอื บมองเชวียจอื แวบหนึง ยามนีเด็ก
สาวแต่งกายด้วยเสือผ้าชุดใหมด่ ูงดงามเปนพิเศษ 
 
ขณะฉีเยว่กินอาหาร เชวยี จือก็ไมไ่ ด้มคี วามคิดทีจะปรนนิบัติรับ
ใชเ้ จ้านาย ได้แตใ่ ช้มือจดั ทรงผมให้เข้าทตี ลอดเวลา บางทกี ็
มองไปทางดา้ นนอกประต ู
 
“เชวยี จือ” ฉีเยว่วางตะเกียบลงแลว้ ส่งเสียงเรยี ก คดิ วา่ จาํ เปนจะ
ต้องตกั เตอื นเด็กสาวผนู้ ีสักหน่อย ถึงแมเ้ จตนาเดมิ ของนางคือ
หลงั จากทีตวั เองจากไป ขอเพยี งใหอ้ าหลูกบั อาหา่ วอยู่ตอ่ ได้
อยา่ งสงบและปลอดภยั เท่านัน แตใ่ นเมอื นางดึงสาวน้อยผนู้ ีเขา้
มาแลว้ กไ็ มอ่ าจมองอีกฝายกอ่ เรืองวุ่นวายขึนมาโดยไม่ใส่ใจได ้
 
เชวียจอื รีบมองมายงั เจา้ นาย ควา้ ถ้วยชาจากมืออาหลูมาถือ
อย่างกระตือรือรน้  

 
“ฮหู ยินน้อยกนิ เสร็จเรียบรอ้ ยแลว้ หรือเจา้ คะ?” นางเอย่ ขึนมา
พลางยิมกว้างให ้
 
ฉีเยวพ่ ยักหน้าพรอ้ มกบั รับถว้ ยชามา หลงั จิบชาไปคาํ หนึง นาง
กเ็ อย่ เสียงเรียบ 
 
“พวกเราแค่เปนคนเขา้ มาอาศัย จะปฏิบตั ิตวั ตามอําเภอใจ
เหมือนอยู่เรอื นตัวเองไม่ได้ หากไมม่ ีธรุ ะอยา่ ไดเ้ ขา้ ไปใกลเ้ สียว
โหวเหย่” 
 
สีหน้าเชวียจือซีดเผอื ดดว้ ยความละอายใจ นางฝนยมิ แล้วตอบ
ว่า 
 
“บา่ ว... บา่ วแค่อยากทาํ งานแทนฮหู ยนิ น้อยให้มากหน่อยเจ้าคะ่
” 
 
“ฮ!ึ ” อาหา่ วทมี องเด็กรับใช้เกบ็ ถว้ ยชามถงึ กบั ส่งเสียงออกมา
แลว้ เหลือบมองเชวียจอื แวบหนึง หญงิ คนนีชา่ งโงเ่ งา่ จรงิ ๆ แค่
เปดปากความคิดกพ็ รงั พรอู อกมาหมดแลว้  
 
ฉีเยว่ไมไ่ ด้วา่ อะไร ไดแ้ ตพ่ ยกั หน้าเลก็ น้อย 
 
“ข้ารู้ ขา้ เข้าใจ” นางเอย่ ยมิ ๆ “เพยี งแตม่ ีบางคาํ ทีข้าจาํ ตอ้ ง
กําชบั พวกเจา้ อาหา่ ว ไปเรียกหลานเอ๋อกบั หลวิ เอ๋อเขา้ มาให้
หมด” 
 
อาหา่ วรบี พยกั หน้า เดินออกจากประตไู ปเรยี กบา่ วรับใช้ขันสอง

อกี สองคน ทกุ คนพากันเดินเข้ามายนื เรยี งในหอ้ งดว้ ยท่าทาง
สุภาพเรียบรอ้ ย 
 
บรรดาบา่ วรับใช้ใหญน่ ้อยทีอยขู่ ้างกายฉีเยว่มารวมกนั หมดทุก
คนแล้ว แต่ละคนไมร่ วู้ ่าฮหู ยินน้อยจะสังสอนเรอื งใด สีหน้าจงึ
เปนกังวลอยบู่ า้ ง 
 
“ก่อนอืนขา้ ขอถาม ทําไมพวกเจา้ ถงึ ตดิ ตามขา้ ?” ฉีเยว่วางถว้ ย
ชาลง จอ้ งมองลูกน้องตวั เอง ถามดว้ ยสีหน้ายิมแยม้ เช่นเคย 
 
คําถามนีทําเอาทกุ คนตะลึงงนั กันไปครู่หนึง 
 
“แน่นอนวา่ ตอ้ งการปรนนิบัตริ บั ใชฮ้ หู ยนิ น้อยเปนอย่างดเี จา้ คะ่
” เชวยี จือแยง่ ตอบขนึ มากอ่ น นางสังเกตเห็นขอ้ ผิดพลาดของ
ตัวเองเมือครจู่ งึ พยายามกอบก้สู ถานการณ์กลบั คืน 
 
“ใช่ นันเปนหน้าทีทบี ่าวรับใชอ้ ย่างพวกเจา้ ต้องรบั ผดิ ชอบ แต่
ยงั มีอกี จุดหนึงกค็ อื การทปี รนนิบัติรบั ใชข้ า้ เปนอย่างดีก็เพอื ตัว
พวกเจา้ เอง” 
 
ฉีเยวอ่ ธิบายต่อ “หากเจา้ นายได้ดีแล้ว ผทู้ อี ยู่ใต้บงั คับบญั ชาจึง
จะสบายไปดว้ ย เหมือนคาํ พดู ทวี ่านําขนึ เรอื ยอ่ มลอยสูงขึนตาม 
พวกบ่าวจะไดก้ นิ อย่างเอรด็ อร่อย ไดใ้ ส่เสือผ้าดๆี จนทกุ คน
อิจฉา และนีก็เปนเหตุผลวา่ ทําไมตอนทพี วกบ่าวได้ยินว่าข้า
ตอ้ งการคน ถงึ ไม่มีใครยอมมา แตก่ ลายเปนพวกเจา้ ไม่กคี นถูก
ส่งมาเพราะถกู คนกลันแกล้ง เพราะทกุ คนตา่ งก็เขา้ ใจวา่ การใช้
ชวี ติ ติดตามอยกู่ บั เจา้ นายอยา่ งขา้ นันไม่มอี นาคต” 
 

คําพดู ของฮหู ยินน้อย บางคาํ พวกนางกเ็ ข้าใจ บางคํากไ็ ม่เข้าใจ 
แต่โดยรวมแลว้ ก็รูก้ นั ดีว่าอีกฝายต้องการสือว่าอะไร 
 
“ฮูหยินน้อยพูดเรอื งน่าขาํ เกินไปแล้ว หากตดิ ตามท่านไมม่ ี
อนาคต แลว้ ติดตามใครถงึ จะมีอนาคตกนั ล่ะเจา้ คะ” เชวียจือพดู
พลางหัวเราะ 
 
“ใชแ่ ลว้ ในเมือทุกคนติดตามขา้ ก็ตอ้ งมเี นือกินมีชวี ิตทดี ”ี ฉีเยว่
เอ่ยต่อ “แต่วา่ นีเปนเพียงแค่เปาหมายก็เทา่ นัน ส่วนทีวา่ จะเปน
จริงไดไ้ หม ไม่ใช่อยูท่ ขี า้ เพยี งคนเดยี ว” 
 
จบประโยคนี ทุกคนทีอยใู่ นหอ้ งตา่ งกต็ ะลึงงนั กนั ไปหมด 
ประโยคเชน่ นีนับว่าเปนครงั แรกทีพวกนางได้ยินคนพูดขึนมา 
ทงั หมดจงึ มองฉีเยว่ดว้ ยท่าทางประหลาดใจ 
 
“ฮหู ยินน้อยเจ้าคะ พวกเราจะพยายามทําหน้าทีอย่างเต็มที
แน่นอนเจา้ ค่ะ” อาห่าวถอื เปนคนสนิท นางเอย่ ถอ้ ยคาํ ทีแสดง
ถึงความซือสัตย์และจงรกั ภกั ดีออกมา 
 
คนอืนๆ ก็มที า่ ทโี ตต้ อบกลับมา ต่างคนตา่ งแย่งกนั พดู เสียงออื
อึง ก็ใครใช้ให้ฮหู ยนิ น้อยเอ่ยถอ้ ยคําทีชวนให้สะเทือนใจเล่า 
เรอื งแบบนีบรรดาเจ้านายในจวนตงิ ซีโหวต่างกท็ าํ กนั อยูบ่ อ่ ยๆ 
เพยี งแต่ฮหู ยนิ น้อยทีใชว้ ธิ พี ูดทไี ม่เหมอื นใคร 
 
“พวกเจ้าจะตอ้ งพยายามอยา่ งเตม็ ที แต่ไม่ใช่ทาํ เพือข้า แต่ทาํ
เพือตัวของพวกเจ้าเอง” ฉีเยว่เอ่ยเสียงจรงิ จงั “ตอนนีพวกเรา
อาจดูเหมือนวา่ รบชนะ สามารถจัดการบา่ วอาวุโสคุมงานพวก
นันไดอ้ ย่างรวดเรว็ แต่เรืองนีไมไ่ ดแ้ สดงว่าพวกเราเกง่ กาจ 

 
ทุกคนต่างรดู้ วี ่าตาํ แหน่งฮหู ยนิ น้อยสําหรบั จวนโหวนันเปน
อย่างไร และเพราะตําแหน่งทีไมม่ นั คงนีเองทที ําให้พวกเขาตา่ ง
ดูถกู และประมาท จนพวกเรามโี อกาสในครงั นี ทวา่ เมอื ผ่านเรอื ง
คราวนี สายตาของพวกเขาก็จะเปลียนไป จะไมม่ ีใครกล้าดูหมนิ
ดแู คลนและประมาทพวกเราอีก ซงึ นันจะยิงทาํ ให้เราตกอยใู่ น
สถานการณท์ ยี ากลําบากยิงกวา่ เมอื ก่อน ทงั หมดนีเปนเหตุผล
ว่าทําไมข้าถึงได้หาวิธยี า้ ยเข้ามาอยู่ทเี รือนของเสียวโหวเหย่” 
 
พอนางพดู ถึงตรงนี บ่าวทกุ คนในห้องก็มสี ีหน้าตืนตะลึง 
 
ฮหู ยนิ น้อย...พูดเรอื งนีกบั พวกนาง...พดู ทงั ทีพวกนางเปนเพยี ง
บา่ วรบั ใช.้ .. 
 
“ทีข้าพูดมาทังหมดกแ็ ค่ตอ้ งการจะบอกพวกเจา้ วา่ สถานการณ์
ของพวกเราในตอนนีเปนอย่างไร เมือทุกคนเขา้ ใจตรงกนั พวก
เราจงึ จะสามารถเปนนําหนึงใจเดียวกนั ได”้  
 
ฉีเยว่กล่าวขนึ มาอยา่ งตอ่ เนือง 
 
“เชวียจอื สิงทขี า้ ต้องการจะบอกเจา้ คือ ตามจริงแลว้ เสียวโหว
เหย่ไมไ่ ดย้ ินยอมให้ขา้ เข้ามาอยู่ แต่เนืองจากเขาติดคา้ งเรืองที
ข้าเคยช่วยเหลืออยู่เรอื งหนึง ดังนันเขาจงึ ไมอ่ าจเอ่ยค้าน ไม่ใช่
เพราะเขาชอบข้ามากถึงได้อนุญาต ในเมอื เขาไม่ชอบข้าทีเปน
เจ้านายผนู้ ี แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ชอบบา่ วรบั ใช้ของข้าอยแู่ ล้ว 
ดังนันพวกเจา้ ต้องระวงั เอาไว้ใหด้ ”ี  
 
ทนั ใดนันใบหน้าของเชวียจือกแ็ ดงฉานทันท ี

 
“แล้วกไ็ มต่ อ้ งคิดมาก ถึงเสียวโหวเหย่จะไมช่ อบข้า แต่กไ็ มไ่ ด้
หมายความว่าเขาจะไม่ชอบเจา้ ” ฉีเยวค่ รนุ่ คิดครหู่ นึงก่อนกลา่ ว
เสริม 
 
เชวียจอื ทรดุ ตวั ลงไปคกุ เขา่ ก้มหวั คํานับแล้วเอ่ยเสียงสัน 
 
“บา่ วไม่กล้าเจา้ คะ่ บ่าวไม่กล้าคดิ เช่นนันเจา้ ค่ะ” 
 
“ขา้ ไม่ไดบ้ อกวา่ เจา้ มีความคดิ นี ขา้ เพยี งแค่เตอื น... อีกเรือง
หนึงทพี วกเจา้ ตอ้ งจดจาํ ไว้ ในเมอื พวกเจา้ เข้ามาอยใู่ นเรือนของ
ข้าแล้ว ในสายตาของคนอนื พวกเจ้ากเ็ ปนคนของข้า พวกเราจงึ
เปนตักแตนทเี กาะอยู่บนเชือกเส้นเดยี วกนั พวกเขาไม่กลา้ และ
ไม่อาจจัดการขา้ โดยตรง ถ้าเชน่ นันแลว้ จึงมีเพยี งพวกเจ้า
เทา่ นันทจี ะรับเคราะหเ์ ปนคนแรก” 
 
นางมองไปทางอาห่าว “อาห่าวก็คือตัวอย่างหนึง” 
 
อาหา่ วตาแดงกํา คุกเข่าแล้วเอย่ ขนึ “เปนเพราะบา่ วโง่เง่าเอง
เจา้ ค่ะ ตัวเองเปนคนกอ่ เรืองแตก่ ลายเปนหาเรืองว่นุ วายมาให้ฮู
หยนิ น้อย” 
 
“ตอนนันขา้ ทังเตอื น ทงั กําชบั ทังสังใหร้ ะวงั ตวั ใหด้ ีแลว้ แต่เจ้า
แคถ่ กู คนพดู กล่อมไม่กีประโยคก็ไปกับเขา ในใจของเจา้ คดิ
เพียงวา่ ตัวเองหวงั ดตี อ่ ข้าและกาํ ลงั ช่วยเหลอื ข้าอยู่ แต่ความจรงิ
กลบั เกอื บจะเอาชวี ติ ของตัวเองไปทิง กระทังกลายเปนเรือง
ใหญ่ ดังนันตอ่ ไปพวกเจา้ ไม่ตอ้ งคิดวา่ เพยี งเพราะตนเองหวังดี
กับเข้า ก็จะสามารถทําอะไรไดต้ ามอําเภอใจ” 

 
อาห่าวคุกเขา่ ก้มหน้าสะอกึ สะอืน พยายามซอ่ นนําตาแล้วเอย่
เสียงเครอื  
 
“บ่าวจาํ ไวแ้ ล้วเจา้ คะ่ ” 
 
“ข้าพูดอย่างนี ไม่ใชเ่ พราะตอ้ งการจะตาํ หนิ กแ็ คอ่ ยากจะบอก
วา่ อย่าคิดอะไรเอาเอง ความจริงแล้วสถานการณข์ องพวกเราใน
ตอนนีไม่คอ่ ยดีนัก แน่นอนว่าทุกคนจะต้องระวัง ระวัง แล้วก็
ระวงั ใหม้ าก ในเมอื พวกเรามวี าสนาไดม้ าอยู่ดว้ ยกัน ถา้ เช่นนัน
แล้วกต็ ้องร่วมแรงร่วมใจรวมเปนเชอื กเส้นเดยี วกัน 
 
ในเมอื พวกเราไมอ่ าจหลีกเลยี งเรอื งย่งุ ยากวุน่ วายทีเขา้ มาหาได ้
กม็ แี ต่ตอ้ งเผชิญหน้ากับมันเท่านันจึงจะขา้ มผา่ นพน้ ไป ขอ
เพียงพวกเรามมุ านะ มคี วามพยายามและเปนนําหนึงใจเดียวกนั
จนกระทงั ยืนไดอ้ ยา่ งมันคง เมือนันชวี ติ ทดี อี ย่างทีพวกเจา้
ใฝฝนก็จะมาถึง 
 
หากขา้ สังพวกเจ้าใหท้ ําอะไร พวกเจา้ กเ็ พยี งแคเ่ ชือใจแลว้ ไปทาํ  
เพราะหากเกดิ เรอื งอะไรขึนก็มขี า้ ทีแบกรับอยู่ ข้าคนนีมนี ิสัย
อย่างหนึงทตี ิดมากับตวั นันคือเปนคนทีชอบเขา้ ขา้ งพรรคพวก
ตัวเอง คนของข้า หากทําไม่ดี ข้าดา่ ไดต้ ไี ด้ แตค่ นอนื หา้ มมา
แตะต้อง!” 
 
ฉีเยว่ยนื ขนึ มาในขณะทยี งั ยิมอยู่ กอ่ นจะเอย่ เปนประโยค
สุดท้าย “ดงั นันมีเรืองสําคัญทีพวกเจา้ ตอ้ งจดจาํ เอาไว้ เปา
หมายของพวกเรากค็ อื …” 
 

บรรดาบ่าวรบั ใชต้ า่ งกเ็ งยหน้ามองนางด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง 
เห็นฮูหยินน้อยยิมกวา้ งจนเห็นฟนขาวสะอาดเรียงเปนแถว 
 
“ไม่มฟี นผ”ุ ฉีเยวส่ รปุ  
 
อะไรนะ! บรรดาบา่ วรับใช้ตา่ งกง็ งงนั  
 
“ลอ้ เลน่ น่ะ” ฉีเยว่หัวเราะรา่ จากนันก็โบกพดั ในมอื ไปมา 
 
ทว่าประโยคเมือครนู่ ีก็ทาํ ให้บรรยากาศทีดูจริงจังผอ่ นคลายขึน
มาในชวั พรบิ ตา 
 
เชวียจือหัวเราะตามเปนคนแรก 
 
“ฮูหยินน้อย ทา่ นช่าง…” นางไม่รู้จะสรรหาคาํ ใดมาพูดดี ได้แต่
มองฮูหยนิ น้อยทีอย่เู บอื งหน้าอย่างจริงจังเปนครงั แรก สายตา
ทมี องเหมอื นฉีเยวเ่ ปนเจ้านายจรงิ ๆ “ไม่เหมือนใครจรงิ ๆ…” 
 
“เปาหมายของพวกเราคือไมม่ ฟี นผ”ุ ฉีเยวย่ มิ แย้ม “แบบนันจึง
จะสามารถกินได้อร่อย ดืมได้อรอ่ ย นอนหลบั ได้อยา่ งสบาย” 
 
 

บทที 51 หมกมุ่น 
 
เสียงทเี ลด็ ลอดออกมาจากในหอ้ งอาหาร 
 
ทาํ ใหบ้ รรดาบ่าวรบั ใชใ้ นเรอื นของเสียวโหวเหยเ่ กดิ ความสนใจ 
จงึ อดไม่ไดท้ ีจะลอบมองเข้าไป 
 
“ทาํ อะไรกนั ?” ชิวเซียงส่งเสียงถามมาจากหน้าประตูห้องของ
เสียวโหวเหยก่ ่อนจะบ่นพึมพาํ “ทาํ ลับๆ ลอ่ ๆ อยา่ งกบั ผ.ี ..” 
 
พอพูดถงึ คาํ วา่ ‘ผ’ี นางก็รูส้ ึกหนาวสะทา้ นจนขนลุกซ ู่
 
ว่ากันว่าฮูหยนิ น้อยเคยตายไปแลว้ ครังหนึง… 
 
เดมิ ทีนางกไ็ ม่เชือคาํ พดู นี แต่เวลานีไมร่ ทู้ าํ ไมถึงรสู้ ึกว่าอาจจะ
เปนเรอื งจริง… 
 
ถา้ ไม่อย่างนันทําไมเสียวโหวเหยถ่ ึงยอมให้ฮูหยนิ น้อยเขา้ ประตู
เรอื นมาได้เล่า? 
 
กม็ ีแต่ผีเท่านันแหละจงึ จะทําได ้
 
การทฉี ีเยวเ่ ข้ามาอยใู่ นเรอื นของเสียวโหวเหย่ ทําใหพ้ วกบ่าว
อาวโุ สทีคุกเขา่ รอ้ งไหก้ นั วุ่นวายอยู่หน้าเรอื นชวิ ถงหยวนเพราะ
ถูกปลดออกจากงานไม่มคี วามกลา้ พอทีจะมาก่อเรืองทนี ี กอปร
กับเดมิ ทที กุ คนคิดว่าฮหู ยินน้อยจะถกู หย่า คาดไมถ่ ึงวา่ นางจะ
เข้ามาอาศัยอยู่ทเี รือนของเสียวโหวเหยไ่ ด้อย่างสงบสุข ถงึ จะ
ไมใ่ ช่ห้องเดียวกัน แต่ก็สามารถทําให้ผคู้ นตกตะลงึ กันเปนแถว 

 
ตอนนีฮูหยินน้อยนังตาํ แหน่งของตนอยา่ งมันคงแลว้ ถ้าเช่นนัน
ในอนาคตนางกค็ ือโหวฮูหยนิ ดงั นันไม่วา่ ใครก็ลว่ งเกนิ นางไม่
ได้... 
 
เหตุการณ์ทีเกิดขึนทาํ ใหค้ นจาํ นวนมากตา่ งต้องใคร่ครวญกนั
ใหม่ จากนันก็เฝาสังเกตการณ์ต่อไป 
 
เช้านีฮูหยินน้อยมกี ารเรยี กประชมุ  
 
การประชุมครังนีจดั ขนึ ทเี รอื นเสียวโหวเหย่ มกี ารเรยี กบรรดา
บา่ วอาวุโสคมุ งานมาทงั หมดเหมือนครงั แรก ส่วนคนทขี าดการ
ประชมุ แลว้ ถกู ปลดไปกอ่ นหน้า นับจากวนั นีเปนต้นไปกไ็ ม่มี
สิทธเิ ข้ามาอกี แลว้  
 
ฉีเยว่ไดท้ าํ การเลือนตําแหน่งบา่ วอาวโุ สบางคนเพอื มาทดแทน
ในตาํ แหน่งทวี า่ งอยา่ งรวดเรว็ บ่าวทเี ขา้ มาทํางานใหมเ่ หลา่ นี
เปนคนทีนางได้เปดสมุดรายชอื และคดั เลอื กไวก้ ่อนแลว้ จากนัน
ก็มีการประกาศลงโทษบรรดาบ่าวคมุ งานทไี ม่ไดท้ าํ งานตามที
รายงานไว้ บทลงโทษเปนการปรบั เงนิ บางส่วน หากเทยี บกับ
การปลดออกจากหน้าทที ีรับผิดชอบนับวา่ เบากว่ามาก ดงั นัน
บ่าวทเี ปนกงั วลว่าตัวเองจะถูกเชอื ดเปนรายตอ่ ไปจึงรูส้ ึกผ่อน
คลายลง สุดทา้ ยบนใบหน้ากป็ รากฏความซาบซึงใจต่อฉีเยว่
ออกมาให้เห็นอยา่ งระงบั ไม่อย ู่
 
“ใกลจ้ ะถึงวันไหวพ้ ระจนั ทรแ์ ลว้ เมือสักครู่ทุกคนตา่ งก็พดู กนั
แลว้ วา่ จะทําอะไร หากทุกคนรว่ มมอื กนั ทาํ ตามทีวางแผนไว ้
ทุ่มเทกบั การทํางานอยา่ งเต็มทจี นผลงานออกมาอยา่ งสมบรู ณ ์

หลังจากผ่านพ้นเทศกาลนีไป ข้าจะมีรางวัลให้” ฉีเยว่เอย่  
เปนการจบการประชุมเช้านี 
 
บรรดาบา่ วอาวโุ สตา่ งส่งเสียงตอบรับอย่างเซง็ แซ่ แมจ้ ะไม่พร้อม
เพรยี งกันบ้าง แต่เมือเทียบกับความเงียบเมือกอ่ นกน็ ับวา่ ดกี ว่า
มาก 
 
โซวมามาทยี ืนอย่ขู ้างๆ มองเหตุการณท์ ังหมดดว้ ยสายตาเย็นชา 
 
ตอนทีนางเสร็จธุระทเี รอื น ฉางอวินเฉิงก็ยงั ไม่กลบั มา ไมร่ วู้ ่าเขา
ไปทไี หนเหมอื นเคย เมอื ฉีเยว่ถามชิวเซยี งฝายกต็ อบเหมือนไม่
อยากตอบ ฉีเยวก่ เ็ ลยไมถ่ ามอะไรแลว้ ไดแ้ ต่คิดวา่ ฮหู ยนิ น้อยจะ
ออกไปขา้ งนอกกค็ งไมใ่ ช่เรอื งใหญ่ ถึงไมม่ ีเสียวโหวเหย่ไปดว้ ย
ก็คงไม่เปนไร 
 
“อาจารย์ยงั อยใู่ นหอ้ งหนังสือขอรับ” 
 
ฉีเยว่เพิงก้าวเทา้ เข้ามาในเชียนจินถังกไ็ ด้ยินศิษยเ์ อกเดนิ มาพูด
เช่นนี นางถงึ กบั สะดุ้งตกใจ 
 
“แมน่ างฉีคยุ อะไรกับอาจารย์ของข้างนั หรอื ? ทําไมเขา..” ศิษย์
เอกเกดิ อาการลนิ พนั กนั พูดไมอ่ อกเสียอย่างนัน 
 
ฉีเยวถ่ อนหายใจเฮือกหนึง... ขา้ ก็ไมไ่ ด้พดู อะไร เพยี งแต่เรือง
ยาทหี มดไปคงทําใหผ้ ู้อาวโุ สสะเทือนใจมากจริงๆ 
 
“ข้าไปราวดว์ อรด์ ก่อน...” นางส่ายหน้าแบบไม่รจู้ ะตอบคาํ ใดแลว้
เอย่ ขึนมา จากนันกห็ ันไปรบั เสือคลุมจากอาหลมู าสวม 

 
“ราว...หวอด?” ศิษย์เอกฟงแลว้ ถึงกบั งนุ งง ไดแ้ ต่มองตามหลงั
ฉีเยวท่ เี ดินเขา้ ไปด้านใน 
 
พอหูซานเหน็ นาง กร็ ีบตรงมาต้อนรับดว้ ยทา่ ทางดีใจ 
 
“อาจารย์ ท่านมาแลว้ ” เขาเดินไปหาอาหลอู ย่างกระตอื รือร้น 
แลว้ รบี เสนอตัวจะถือกลอ่ งยาให้ “แม่นางหลู ส่งมาใหข้ ้า ส่งมา
ให้ขา้ ถือเถอะ” 
 
อาหลูก้มหน้าไมส่ นใจเขา และก็ไมย่ อมส่งกล่องใหอ้ กี ดว้ ย 
 
“อยา่ เรียกขา้ ว่าอาจารย”์ ฉีเยวเ่ หลือบมองเขาแวบหนึง “เจ้าก็มี
อาจารย์ของเจ้าอยู่แล้ว” 
 
หูซานยิมอยา่ งรู้สึกละอายใจ 
 
“ก็อาจารยข์ องข้าใหเ้ รียกทา่ นว่าอาจารย”์  
 
ฉีเยวไ่ ด้ยินแบบนีกเ็ รมิ ปวดหวั จงึ ไมส่ นใจเขาอกี ทาํ เพียงเดิน
ไปตรวจคนเจ็บตามความตงั ใจ 
 
ยามนีผบู้ าดเจ็บคนนันได้ถกู ยา้ ยเข้าไปอยู่ในหอ้ งเดียวอีกห้อง
หนึงแลว้ เปนการทาํ ตามความตอ้ งการของฉีเยวท่ ใี ห้ควบคมุ คน
ทีเข้าออกอย่างเข้มงวด และตอ้ งสวมใส่เสือผา้ เปนการเฉพาะ 
อีกทงั ตอ้ งมีการทาํ ความสะอาดทกุ วนั  
 
“แมน่ างมาแล้ว” 

 
นางเพงิ จะเดินไปถึงหน้าประตูก็ได้ยนิ เสียงกังวานของบรุ ุษผู้
หนึงดงั ออกมาจากในหอ้ ง 
 
“ไม่เลว เสียงสดชืนดี ดูเหมือนจะฟนคนื สู่สภาพปกติแล้ว” ฉีเยว่
ยมิ ขณะทีกา้ วเท้าเขา้ ประตูเข้าไป นางมองชายหนุ่มทีนอนอยบู่ น
เตยี ง 
 
“แมน่ างมาแลว้ ” ชายร่างสูงใหญ่ทอี ยขู่ า้ งเตียง พอเห็นนางก็ลกุ
ขึนคารวะด้วยความดีใจ เอ่ยซําๆ แบบเดยี วกนั กับทุกครงั ทีเจอ
หน้า “แม่นางมีบุญคุณใหญห่ ลวงนักทีชว่ ยชวี ติ น้องชายข้า 
ขอบคุณแม่นางเหลอื เกนิ ” 
 
“สมควรอยู่แล้ว สมควรอยแู่ ล้ว” ฉีเยว่ตอบยมิ ๆ 
 
ความหมายของนางคอื หมอมหี น้าทีชว่ ยชีวิตคนและรกั ษาผู้บาด
เจบ็ อยแู่ ล้ว ส่วนชายร่างใหญ่ผูน้ ีกลบั เข้าใจว่า ในฐานะทีเปน
บ่าวรับใชข้ องจวนตงิ ซโี หว แน่นอนวา่ ต้องฟงคําพดู ของเสียว
โหวเหยอ่ ยแู่ ลว้ ถงึ จะเข้าใจไมต่ รงกนั แต่ทังสองฝายกย็ ังส่งยมิ
ใหก้ ัน 
 
คนเจบ็ ถงึ ขนาดใชม้ ือยันเตยี งเพอื ลุกขึนมามองนาง 
 
“อยา่ ขยับ รีบนอนลงไป หากแผลปริแลว้ ตอ้ งเจบ็ อีกรอบนะ” 
ฉีเยวร่ บี เอ่ยห้าม 
 
อาหลเู ปดกลอ่ งยาอยา่ งชาํ ชอง แลว้ หยบิ ผ้าปดปากและหูฟง
แพทย์ออกมายนื ให ้

 
“ขา้ ไมเ่ จ็บ แคม่ หี มอเทวดาความสามารถลําเลศิ อย่างแม่นางอย ู่
ขา้ กไ็ ม่เจ็บแมแ้ ต่นิดเดียว” ผูบ้ าดเจบ็ ส่งยิมให ้
 
เจ้าเด็กคนนีชอบพดู ให้ตลกอย่เู รือย นิสัยไมเ่ ลว ฉีเยว่ยมิ แลว้
ถามเขาวา่ เมือคืนนอนหลบั สบายหรือไม่ กินอะไรไปบา้ ง ปวด
แผลกคี รัง จากนันก็ใชห้ ฟู งแพทย์ เครอื งวดั ความดนั โลหติ  
ปรอทวัดไข้ ทําการตรวจทีละอย่าง 
 
“หยุดใหส้ ารเหลวในรา่ งกายไดแ้ ลว้ ” นางหันไปบอกหูซาน 
 
หูซานกาํ ลังถือของสําหรบั ใช้ในการให้นําเกลอื มาพอดี เมือวาน
เขาเหน็ ตอนทฉี ีเยว่กําลงั ดึงเข็มออก เขาจึงคิดวา่ การดงึ เข็มออก
ไมย่ ากเท่าการแทงเข็ม ดงั นันวันนีเขาจงึ อยากจะเรยี นรู้ ทวา่
พอไดย้ นิ คําพดู นีกไ็ ด้แต่ล้มเลิกความคิด 
 
“จากนีไปกใ็ ห้พนี ้องของเจา้ มาตรวจและรกั ษาเถอะ เรอื งกนิ ยาก็
ใหฟ้ งจากพวกเขา” ฉีเยวบ่ อก 
 
“หา? นันจะเปนไปไดอ้ ย่างไร? แมน่ าง ทําไมเจ้าถงึ ไม่ดแู ลขา้
แลว้ ล่ะ?” ผู้บาดเจบ็ ได้ยินก็รบี ร้องท้วงทนั ท ี
 
‘แม่นาง’ คาํ เรียกนีฉีเยวไ่ ด้ยนิ ทีไรกอ็ ดรสู้ ึกแปลกประหลาดไมไ่ ด ้
 
“ใชแ่ ล้ว ทา่ นอาจารย์ ทา่ นตรวจและรกั ษาตอ่ เถอะ” หซู านรบี
สนับสนุน 
 
ขา้ ไมม่ ที างดแู ลตอ่ ไดแ้ ล้ว ยาทขี ้าใชห้ มดไปแล้ว ฉีเยว่ฝนยิมให ้

 
“ขา้ เพยี งแค่เยบ็ บาดแผลเปนเทา่ นัน แตไ่ มส่ ันทัดเรอื งการรกั ษา
” 
 
“ทาํ ไมเปนเชน่ นันเล่า?” หูซานเบกิ ตาโพลง ถามอย่างไมอ่ ยาก
จะเชือ 
 
ฉีเยว่ยักไหล่แบมอื ออก 
 
“ท่านย่าของข้าไมเ่ คยสอนขา้ ขา้ เปนอยูแ่ คน่ ี สําหรบั การใชย้ า
ใหถ้ กู กบั โรค ขา้ ไมเ่ ข้าใจอย่างถถี ้วน ดงั นันอาศัยพวกเจ้าจะดี
กวา่ ” 
 
หซู านพยักหน้าอย่างเข้าใจ 
 
“เพียงมจี ุดเด่นอยา่ งใดอยา่ งหนึง หากจะอย่ทู ไี หนกส็ ามารถ
ดํารงชวี ิตได้แลว้ อาจารย์ ท่านทําอยา่ งนีเปนก็พอแลว้ ” เขา
กล่าวขนึ มา 
 
“ถ้าเชน่ นัน วนั หลังแมน่ างกจ็ ะไมม่ าแล้วใช่ไหม?” คนเจ็บทนี อน
อยบู่ นเตียงถามเสียงร้อนรน 
 
“มาสิ อีกไมก่ ีวนั กต็ ้องมาใหม่ ข้ายังต้องมาตัดไหมใหเ้ จา้ นะ” 
ฉีเยว่เอ่ยยิมๆ 
 
พอได้ยนิ แบบนี คนเจบ็ กย็ ิมกว้างเผยให้เห็นฟนทีขาวสะอาด 
 
“ถา้ เช่นนันก็ดี ข้าคดิ ว่าจะไม่เห็นหน้าแม่นางฉีอีกแล้ว” เขาเอ่ย

อยา่ งโลง่ อก 
 
อาหลทู ีอยู่ดา้ นขา้ ง กระแอมเบาๆ เสียงหนึง จากนันกเ็ ดินมา
ตรงหน้าฉีเยว ่
 
“เสร็จแลว้ ก็ส่งมาให้ข้าเถอะเจ้าคะ่ ” นางเอย่ พลางยืนมือไปรบั หู
ฟงแพทยม์ าจากเจา้ นาย ใช้รา่ งบังสายตาของผบู้ าดเจบ็ คนนัน
ไวไ้ ด้พอด ี
 
“นี… เจ้า...” ผ้บู าดเจ็บทีนอนอยูบ่ นเตียง พยายามยันตวั ขนึ มา
มองอ้อมสาวใช้ไปทางทา่ นหมออย่างอดใจไมอ่ ย ู่
 
“ไมใ่ ช่ทา่ นบอกว่าจะไปดูหมอหลิวหรอื เจ้าคะ?” พอฉีเยวย่ นื หู
ฟงแพทย์มาให้ อาหลูก็เอย่ เตอื นเสียงเบา 
 
“อมื ...ใช”่ ฉีเยว่ส่งเสียงตอบรบั จากนันก็ส่งยมิ ให้สองพีน้อง 
กอ่ นจะออกไปยงั โบกมอื ให้ชายทังสองอีกดว้ ย “ถา้ เชน่ นันเจา้ ก็
พกั ผ่อนเถอะ ข้าไปก่อนแลว้ ” 
 
ผู้บาดเจบ็ มองใบหน้านางหลงั ผา้ ปดปากทียามนีโผล่ให้เห็น
เพียงดวงตาทเี ต็มเปยมไปด้วยรอยยมิ แลว้ ตังทา่ จะอ้าปากพูด
บางอย่าง แต่กลบั ถกู พีชายยืนมอื มาหยิกอย่างแรง กอ่ นจะแยง่
พูดขนึ มา 
 
“เชิญแมน่ างฉีตามสบาย” 
 
คนเปนน้องถงึ กับสูดปากด้วยความเจบ็ มองตามหลังฉีเยวท่ หี ัน
หลงั เดนิ ออกไป 

 
“แมน่ าง” เขาตะโกนเรยี กเสียงดัง 
 
ฉีเยวห่ ันกลับมามอง ใชส้ ายตาแทนคําถาม 
 
“ข้า...ขา้ ชือว่า เจยี งไห่” ผูบ้ าดเจบ็ รีบแนะนําตัวเอง 
 
ฉีเยว่ทาํ เพยี งส่งยมิ แลว้ โบกมือให้ จากนันก็กา้ วเทา้ ออกไป 
 
เจยี งไห่เหน็ บ่าวรบั ใชห้ ญงิ ทที ําตวั น่าเกลยี ดผู้นันปดประตูตาม
หลงั แลว้ จงึ ละสายตาออก เขาถอนหายใจแรง กอ่ นจะเอนตวั
กลับไปนอนอยบู่ นเตียงตามเดมิ  
 
“เจา้ เด็กน่ารงั เกียจ เจ้าสนใจขา้ หน่อย เจ้าจะทําตัวเหมอื นช่วงที
ฆ่าเวลาตอนอยชู่ ายแดนไม่ได้นะ” ชายร่างสูงใหญย่ นื มือไปบดิ หู
น้องชาย แล้วเอ่ยเสียงตํา “นันเปนคนในจวนเสียวโหวเหย่…” 
 
“คนในจวนเสียวโหวเหย่แล้วเปนอยา่ งไร? จะไดข้ อเสียวโหวเหย่
ให้มอบนางเปนรางวัลแก่ขา้ พอดเี ลย…” เจยี งไห่กลา่ วขนึ มา
อย่างไมใ่ ส่ใจ 
 
“แมน่ างผ้นู ีฝมอื ไม่ธรรมดา เจา้ ยงั จะกล้าเอ่ยปากกบั เสียวโหวเห
ย่อย่างไมเ่ กรงใจอกี หรอื อกี อยา่ งแม่นางผู้นีแต่งงานแล้ว เจา้
อยา่ ทําให้ข้าตอ้ งไมส่ บายใจเลย” คนเปนพเี อ่ยคา้ นเสียงดัง 
 
จริงสิ... เขาลมื เรอื งนีไปเลย เจียงไห่นิงไปสักพักหนึง เพงิ จะนึก
ขึนมาได้ แมน่ างผนู้ ีถงึ ดแู ล้วจะอายุยังน้อย แต่ความจริงนาง
เปนหญิงทแี ต่งงานแล้ว 

 
“น่าเสียดายจรงิ ...” เขาถอนหายใจเฮอื กใหญ่ ใบหน้าเตม็ เปยม
ไปดว้ ยความกลัดกลมุ้ และเศรา้ ใจ 
 
ทว่าชายรา่ งสูงใหญก่ ลบั มีสีหน้าดีอกดีใจในความทุกข์ของน้อง
ชายเปนอยา่ งมาก 
 
“ฮ่าๆๆ เจา้ เดก็ น้อย เจา้ อาศัยว่าตัวเองเปนหนุ่มหน้าขาวคบ
หญิงไปทัว ปล่อยใหพ้ ีน้องอยา่ งพวกเราจอ้ งมองด้วยความ
อจิ ฉามานาน ในทีสุดก็ได้เห็นเจ้ามชี ว่ งเวลาอยา่ งนี” เขาพูดจบ
กย็ มิ กวา้ ง 
 
จงั หวะนันเองก็มเี สียงฝเท้าดังมาจากดา้ นนอกประตู ตามมา
ด้วยเสียงหวั เราะ 
 
“เวลาอะไรรึ?” ฉางอวนิ เฉิงเปดประตูเขา้ มาทันได้ยนิ พอดี จึง
ถามขึน 
 
“เสียวโหวเหย่” สองพีน้องเหน็ คนมาใหมก่ ็รอ้ งทกั ชายร่างสูง
ใหญ่รีบยดื ตวั ตรง ส่วนคนเจบ็ ก็พยายามจะทรงตัวลกุ ขึนมา 
 
“นอนลง” ฉางอวินเฉิงยกมือห้าม เอย่ สันๆ ไดใ้ จความแบบไม่
ยอมใหป้ ฏิเสธ 
 
เจียงไหน่ อนลงตามคําสัง 
 
“เสียวโหวเหย่ ท่านไม่จาํ เปนตอ้ งมาดพู วกเราทกุ วันหรอกขอรับ 
เจ้าเดก็ นีแขง็ แรงไม่ตายงา่ ยๆ แน่” ชายรา่ งสูงใหญก่ ล่าวขึนมา “

ท่านไมไ่ ดก้ ลบั จวนมานานแล้ว อกี ทังกว่าจะไดก้ ลับก็ไมใ่ ช่เรอื ง
งา่ ย ยังทําใหท้ ่านเปนห่วงพวกเราอกี …” 
 
ฉางอวินเฉิงทาํ เพียงนิงฟง กลบั ไม่ได้พูดอะไร 
 
“เสียวโหวเหย”่ เจียงไหน่ ึกถงึ บางอยา่ งได้กร็ ีบรอ้ นจะลุกขนึ  
เพียงขยับตวั รวดเรว็ ก็เจ็บแผลจนตอ้ งสูดปาก “คนผู้นัน สามี
ของแม่นางฉียังอยู่หรือไม่ขอรบั ?” 
 
ฉางอวนิ เฉิงไดย้ นิ คาํ ถามนีกถ็ งึ กับชะงัก เขาขมวดคิวเล็กน้อย
แล้วถามขนึ มา 
 
“แม่นางฉีงันรึ?” 
 
“กค็ อื หมอหญงิ ทรี ักษาบาดแผลใหข้ า้ ท่านหมอทจี วนท่านน่ะ
ขอรับ” เจียงไห่รบี บอกแล้วถามซาํ อกี ครงั ก่อนจะรอฟงคําตอบ
อย่างตังใจ “สามนี างยงั อยหู่ รอื ไม่ขอรับ?” 
 
เมอื ฉางอวนิ เฉิงเขา้ ใจ สีหน้าก็เปลียนไปทนั ควนั  
 
“นางน่ะหรือ” 
 
“เจ้าเด็กน่ารงั เกยี จผูน้ ี!” คนเปนพคี าดไมถ่ ึงว่าน้องชายตนจะ
ถามเสียวโหวเหยข่ นึ มาตรงๆ จึงยืนมอื ไปตบหวั เขาทหี นึง 
 
“เสียวโหวเหย่ขอรบั ถ้าหากสามขี องนางไมอ่ ย่แู ลว้ ท่านใหน้ าง
เปนรางวัลแก่คนธรรมดาอยา่ งข้าเถอะ” เขาหดหวั หนี แตก่ ็ยัง
ยิมกว้างแล้วกล่าวต่ออย่างใจกล้า 

 
สีหน้าของฉางอวินเฉิงพลันเปลยี นเปนมดื ครึมในชวั พรบิ ตา 
 
ฉีเยว่พบกับหมอหลิวแล้ว นางถึงกับตกใจกับข้าวของทวี างอยู่
เต็มห้อง 
 
บนพืนมีหนังสือทุกประเภทรวมไปถึงแผ่นกระดาษทหี ลน่
กระจดั กระจายเกลือนกลาด นางไมเ่ ห็นหลวิ พเู่ ฉิงแค่วันเดียว 
เขากลบั ดูโทรมและซดี เซยี ว อกี ฝายพยายามปนออกมาจากกอง
หนังสือและกองกระดาษเหลา่ นัน 
 
“แม่นาง ข้าหาใบสังยาเจอหลายฉบับแล้ว เจ้าลองดวู ่าสามารถ
ทดแทนและมีประสิทธิภาพเหมอื นกับยาชาชนิดนันของเจ้าหรอื
ไม่” เขาโบกกระดาษหลายแผน่ ในมือไปมาให้ฉีเยว่ดอู ยา่ งตนื
เต้น 
 
ฉีเยวม่ องผู้อาวุโสทอี ดหลบั อดนอนจนตาแดงฉานทงั สองขา้ ง 
แล้วก็บอกไมถ่ ูกวา่ ตนเองรูส้ ึกอย่างไร 
 
นางจะพดู อะไรได้ จะให้บอกผอู้ าวุโสคนนีว่ายาทนี างนํามาเหลา่
นีผา่ นไปนับพันปถงึ จะมีงันเหรอ ถึงเขาพยายามกค็ งไมม่ โี อกาส
ได้พบเจออกี แล้ว หรือบางทีไมค่ วรพูดอะไรเลย นางเชือว่าผู้
อาวุโสคนนีคงคดิ วา่ จะสามารถทาํ ยาพวกนีออกมาได้งา่ ยดาย 
หากเขายงั หมกมุ่นเชน่ นี ก็เท่ากบั ปฏเิ สธฝมือการรักษาของตัว
เอง เขาจะทิงเส้นทางในอาชีพหมอของตัวเองไปเลยหรือ? 
 
การทนี างทําเรืองเหล่านี สรปุ วา่ มันไม่ถกู ตอ้ งใช่หรอื ไม?่ นาง
เยบ็ แผลให้น้องชายของอาหลู กลับทําใหห้ ซู านลอกเลียนแบบ 

ยังดที ีเปนเพียงแค่การเยบ็ บาดแผลภายนอก หากมหี มอมาเห็น
นางทาํ การผ่าตดั เปดท้องแบบทีทําให้อาห่าว แลว้ จะมีคนเลียน
แบบอีกไหม... 
 
พอคดิ ถงึ ตรงนีฉีเยวก่ ็อดหนาวสะท้านไปทังกายไม่ได ้
 
ดูเหมือนวา่ การชว่ ยชวี ิตคนคนหนึง กลบั มคี วามเปนไปไดว้ า่ อาจ
จะทําให้คนตายมากยิงขนึ ... 
 
บทที 52 ทา่ ทีประหลาด 
 
ฉีเยว่มองไปทางหลวิ พู่เฉิง 
 
เหน็ อกี ฝายเดินกลับไปรอื กองกระดาษตอ่ ด้วยท่าทางร้อนรน ใน
ระหว่างทคี ้นหา ปากกพ็ มึ พาํ บางอย่างทีนางไม่ได้ยนิ ไปด้วย 
 
กอ่ นหน้าหญงิ สาวไดย้ ินมาว่าผู้อาวุโสท่านนีเปนหมอทีมชี อื
เสียงมากทสี ุดในเมือง เปยมด้วยประสบการณแ์ ละมฝี มือการ
รกั ษาโรคทีลําเลิศ แถมยงั มเี ดก็ ฝกงานจาํ นวนมากมายอีกตา่ ง
หาก ดงั นันสิงทเี ขาควรทําก็คอื ใชฝ้ มือของตนรกั ษาโรคเพือ
บรรเทาความเจบ็ ปวดให้ผู้คน รวมไปถึงใชป้ ระสบการณท์ ตี นมี
ถา่ ยทอดใหแ้ กค่ นรนุ่ หลัง แตไ่ ม่ใช่ม่งุ เน้นกับการหาเทคนิค 
หมกม่นุ กบั วธิ แี ปลกใหม่จนละทิงหน้าทีทีตนควรจะทํา และ
ละทงิ ทศิ ทางทตี ัวเองควรจะเดิน 
 
นางเขา้ ใจเจตนาทพี อ่ ตอ้ งการใหไ้ ปฝกฝนเพือหาประสบการณ์
ในชนบทแล้ว ถ้าอยา่ งนันสิงทีนางควรจะทาํ ในตอนนีก็คอื ไม่
ตอ้ งทําอะไรเลย แคอ่ าศัยอยทู่ เี รอื นนันอยา่ งว่านอนสอนง่าย รอ

วันทีตนจะไดก้ ลับไป ถา้ ทาํ แบบนันกจ็ ะเหมอื นวา่ นางไมเ่ คยมา
ทนี ี ไมม่ สี ิงใดเปลยี นแปลง และไม่เกดิ ผลกระทบอะไรทังสิน 
ปลอ่ ยให้ทกุ สิงทกุ อย่างเปนไปตามธรรมชาต ิ
 
และบางทนี ีอาจจะเปนสิงทีนางจําเปนต้องทาํ เดียวนี 
 
“หมอหลวิ ” ฉีเยวเ่ รยี กเสียงดงั พรอ้ มกบั ก้าวเท้าเขา้ ไปหา 
 
หลิวพ่เู ฉิงไมไ่ ดย้ ิน เพราะมัวแต่สนใจหนังสือเล่มหนึงอย ู่
สายตาไล่อ่านตวั อักษรอย่างฉับไว มือก็พลกิ หน้ากระดาษอยา่ ง
รวดเร็ว 
 
“หมอหลวิ !” ฉีเยว่เรียกอกี ครงั เพิมเสียงให้ดงั ขึนกวา่ เดิม 
 
หลวิ พเู่ ฉิงจงึ ถือหนังสือเลม่ นันแล้วเดนิ มา ใบหน้าบง่ ชดั ถึง
ความดีใจ 
 
“แมน่ างฉี เจ้าลองดวู ่าอันนีเปนอย่างไร?” เขายนื หนังสือมาให้
พร้อมกบั กล่าวขึนมา 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้า ยืนมือไปดนั หนังสือกลับไป 
 
หลิวพูเ่ ฉิงมองนางดว้ ยสายตาสงสัย 
 
“แมน่ างฉี นีเจ้า..” 
 
“ไม่มปี ระโยชนห์ รอก ยาทีข้าใชเ้ หล่านันไมส่ ามารถทําออกมาได้
” 

 
“แม่นางฉี ในเมอื มคี นทําออกมาได้ ถ้าเช่นนันก็พิสูจนใ์ ห้เห็น
แลว้ ว่ายอ่ มทาํ ได้…” หลิวพู่เฉิงเอ่ยยิมๆ นําเสียงดอื ดึง 
 
“ไม่ได้หรอก” ฉีเยวข่ ัดจังหวะเขาอีกครงั สูดลมหายใจลึกแลว้
เอย่ ตอ่ “เพราะวา่ มันไม่ได้ถกู ทาํ ออกมา แตเ่ ปนสิงทเี กดิ ขึนตาม
ธรรมชาติ…มาจากพืช…” 
 
“พชื ?” หลวิ พเู่ ฉิงมองนางด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ถา้ เช่นนัน…” 
 
“พืชชนิดนีไม่ไดม้ ีอยู่ทนี ี” ฉีเยว่เอย่ แทรก “คนทมี คี วามสามารถ
พิเศษท่านนันเปนผูท้ ีมาจากโพน้ ทะเล ถา้ วนั หนึงวันใดมีคนนัง
เรือขนาดใหญ่ไปถงึ สถานทีทีคนผู้นันเคยไป บางทีอาจจะมี
โอกาสหยบิ ยาประเภทนีกลบั มาได้ แต่วา่ ตอนนีพวกเรายังอยู่ทีนี 
จงึ ไมม่ ยี านีอีกแล้ว หมอหลวิ ทา่ นอย่ามัวเสียเวลากับเรืองนีอีก
เลย” 
 
หลิวพูเ่ ฉิงทยี ืนอยูด่ ้านหลังมที า่ ทางเหมอ่ ลอย สีหน้าเศรา้ สลด
ในชวั พรบิ ตา หนังสือทอี ยู่ในมอื รว่ งหล่นลงพนื ดังตุ้บ 
 
ฉีเยวไ่ มก่ ล้ามองสีหน้าท่าทางของหลิวพเู่ ฉิงอีกตอ่ ไป พอ
อธบิ ายจบก็โคง้ คาํ นับให ้
 
“ส่วนผ้บู าดเจบ็ ทา่ นนัน การรักษาทเี หลอื ก็ตอ้ งอาศัยท่านแล้ว 
ขอบคุณทา่ นมาก” นางเอ่ยฝากฝง จากนันกห็ มุนตัวเดินออกไป
โดยทีไมห่ ันกลบั มาอกี เลย 
 
ฉางอวินเฉิงยืนอยู่ในเชยี นจินถงั ดว้ ยสีหน้าทีไม่น่าดูยงิ นัก 

 
หนําซาํ ตอนทฉี ีเยว่ก้มหน้าเดนิ ออกไปนัน เขาคาดไมถ่ งึ เลยว่า
อีกฝายจะไมห่ ันมามองตนแม้แต่นิดเดยี ว สีหน้าของเขาจึงยิงไม่
น่าดูยิงขึนไปอีก 
 
อาหลูรีบเดินตามฉีเยว่ แต่พอเหลอื บเหน็ ชายหนุ่มยืนอยู่จึง
หยุดชะงกั  
 
“เสียวโหวเหย่” นางเอ่ยทกั เสียงดังเพอื เปนการเตอื นฮหู ยิน
น้อยไปดว้ ย 
 
ทว่าฉีเยวก่ ลับไมไ่ ด้ยนิ นางสาวเทา้ ออกจากประตไู ปอย่าง
รวดเร็ว 
 
อาหลเู ห็นสีหน้าของฉางอวินเฉิงก็ตกใจจนทงิ ตวั ลงไปคุกเข่า
ทันท ี
 
“เสียวโหวเหยเ่ จ้าคะ ฮูหยินน้อย นาง…นาง...อาจเปนเพราะวา่
อารมณ์ไมด่ …ี ทา่ น..” นางกม้ หวั คํานับ ไม่รู้จะพดู อย่างไร ไดแ้ ต่
ส่งเสียงอกึ อัก 
 
ฉางอวนิ เฉิงไม่มองสาวใช้แมแ้ ต่แวบเดยี ว กลบั สาวเท้าก้าวยาวๆ 
เดินออกไปแล้ว เขาเห็นสตรีผนู้ ันยนื อยู่หน้าประตู จ้องมอง
ถนนนิงๆ โดยไม่ขยับเขยอื นเลยสักนิด 
 
บนท้องถนนมผี ้คู นเดินไปมามากกวา่ ปกติ ทงั สองฟากรวมไป
ถงึ ร้านคา้ และบนถนนมโี คมไฟแขวนอยูเ่ ต็มไปหมด อกี ทงั โคม
ไฟทใี ชป้ ระดบั ก็ยงั มรี ปู แบบหลากหลายแตกตา่ งกนั ออกไป 

 
ฉีเยวไ่ ม่เคยเห็นโคมไฟจํานวนมากมายเชน่ นีมาก่อน นางเคย
เห็นมากทสี ุดก็ในงานวัดชว่ งฉลองขึนปใหม่ ซงึ จะมโี คมไฟรวม
กันแค่จุดเดยี ว 
 
สามีภรรยาคู่หนึงเดนิ พูดคุยกนั มาดว้ ยสีหน้ายิมแยม้ แลว้ ผ่าน
หน้านางไป บนไหล่ของชายผู้นันยังแบกเด็กตวั เลก็ ๆ คนหนึงไว ้
ในมอื เด็กน้อยมีโคมไฟรปู กระตา่ ยหนึงอัน ถงึ โคมไฟจะมีขนาด
เล็กแต่กลบั ดสู วยงามและประณีตมาก 
 
สายตาของฉีเยวม่ องตามพวกเขาไป รอยยมิ ทมี มุ ปากปรากฏ
ออกมาใหเ้ หน็ โดยไม่รตู้ วั  
 
อาหลูมองเสียวโหวเหย่เดนิ เขา้ ไปใกล้ฉีเยวด่ ว้ ยความรสู้ ึกอกสัน
ขวญั หาย ในใจของนางรสู้ ึกเปนหว่ งเจา้ นายอย่างมาก แต่กลบั
เหน็ เสียวโหวเหย่หยุดฝเท้า แลว้ เดินผ่านฉีเยวใ่ นระยะประชดิ ไป
โดยทไี ม่พูดอะไรสักคาํ เพียงพรบิ ตาเขาก็หายไปทา่ มกลางผูค้ น
ทเี ดนิ ขวกั ไขว่อยา่ งคับคัง ไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งา 
 
“เทศกาลไหว้พระจนั ทร์ของทีนีดูคึกคักดีจรงิ ” 
 
ฉีเยวอ่ ทุ านขนึ มา ยามนีนางนังอยบู่ นรถม้า พลางกวาดตามอง
บรรยากาศสนุกสนานด้านนอกไปดว้ ย 
 
แมเ้ ทียบกับยคุ ปจจุบนั แลว้ ยคุ สมัยนีจะขาดแคลนทางดา้ นวตั ถุ
เปนอยา่ งมาก แตห่ ากเปนเรอื งบรรยากาศ ในยคุ ปจจบุ ันนันไม่
อาจดืมดาํ กบั เทศกาลได้เทา่ ยคุ นีเลย 
 

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ แคแ่ ขวนโคมไฟ ชมแสงจันทร์ คน
ทงั ครอบครัวมากนิ ขา้ วด้วยกัน ส่วนครอบครวั ทีมฐี านะหน่อยก็
จะเชญิ คณะละครมารอ้ งเจ้าค่ะ” อาหลูตอบอย่างระมดั ระวัง
พลางมองหน้าฉีเยว ่
 
“อ้อ...” ฉีเยวส่ ่งเสียงรบั รู้ นางนังพิงหน้าตา่ ง มอื เท้าคางมอง
ออกไปด้านนอก หญิงงามทอี ย่ใู นรถม้าดึงดูดความสนใจของ
ผู้คนไปตลอดทาง เด็กหลายคนชนี ิวให้พรรคพวกดูแลว้ ส่งยิมมา
ให้ แมก้ ระทงั คนทเี ดินอยบู่ นทอ้ งถนนยังหยุดก้าวเทา้ แล้วหัน
หน้ามามอง 
 
“ท่าน...พวกทา่ นฉลองเทศกาลวันไหว้พระจันทรก์ ันอยา่ งไรร?ึ ” 
อาหลูลังเลอยู่ครู่หนึงกอ่ นจะถามขนึ มา 
 
ฉีเยวด่ ูมีชีวิตชวี าในทนั ที นางขยับตัวเปลยี นอิรยิ าบถ อาหลูจงึ
ถือโอกาสปล่อยผา้ มา่ นรถม้าลง 
 
“ขา้ งันเหรอ...” ฉีเยว่นิงคิดครู่หนึงแลว้ เล่าให้ฟง “ทีนันวันไหว้
พระจันทรจ์ ะอยูใ่ นชว่ งเดยี วกับวนั ชาตจิ นี หากได้หยุดงานกไ็ ม่
ค่อยอยากจะออกไปไหน เพราะช่วงทาํ งานก็เหนือยแทบแย่แลว้  
หากออกไปอกี ก็จะเจอคนเยอะแยะ ต้องเบียดเสียดยือแยง่ กนั  
ส่วนมากจงึ อยู่บ้าน กนิ ๆ นอนๆ ไมไ่ ด้ทําอะไรเปนพิเศษ ถา้ ไม่
อยา่ งนันกจ็ ะออกไปรอ้ งเพลง ข้าเปนคนบา้ ไมค์มากเลยนะ ฮ่าๆ
ๆ ไวม้ โี อกาสจะร้องเพลงให้เจ้าฟง…” 
 
อาหลูไดฟ้ งแลว้ ก็เบกิ ตาโพลง ฟงไม่เขา้ ใจสักประโยคเดียว แต่ดู
เหมอื นสีหน้าทา่ ทางของฉีเยวจ่ ะดูดีขนึ กว่าตอนทีเพงิ จะออกมา
จากเชยี นจนิ ถงั เปนอยา่ งมาก นางจึงยงั คงยิมพลางพยักหน้า

ใหอ้ ีกฝาย ทําท่าทางเหมือนว่ากาํ ลังสนอกสนใจกบั เรืองเล่า 
 
ตอนทีกลบั ถงึ จวน 
 
ถึงแมส้ ีหน้าของฉีเยว่ยังไมก่ ลับเปนปกติ แต่นางกพ็ ยายาม
ทาํ ตวั ให้มีชีวติ ชีวาขนึ จากนันก็ตรงไปทเี รือนโหวฮูหยินเพอื
ทาํ การคารวะและเยยี มเยยี นอีกฝาย เพราะถึงฝมอื ในการรกั ษา
โรคจะไมส่ ามารถนํามาใช้ได้แล้ว แต่นางกย็ ังไปจากจวนนีไมไ่ ด้
อยู่ดี ดงั นันเพือให้ใชช้ วี ติ ได้สบายขนึ มาหน่อยก็ยงั ตอ้ ง
พยายามกนั ต่อไป 
 
ทวา่ เมือมาถึงเรอื นหรงอันก็ยังคงถกู ปฏิเสธไม่ใหเ้ ข้าประตู
เหมือนเชน่ เคย เซยี ซอื ในตอนนีไม่ปกปดความเกลยี ดชงั ทมี ตี อ่
นางทีเปนลกู สะใภอ้ กี แล้ว 
 
ทว่าทเี ซยี ซือเกลยี ดชงั ฉีเยวเ่ ชน่ นี ความจรงิ แล้วกพ็ อเขา้ ใจได ้
การทลี ูกชายสุดรักสุดดวงใจถูกจบั ใหแ้ ต่งงานแบบคลุมถงุ ชน
กบั ลกู สะใภ้ทีตนคิดว่าไม่เหมาะสม แม่สามีทไี หนจะดใี จเลา่  
 
ขอเพียงอกี ฝายอดทนอกี สักหน่อย แคร่ อจนถงึ วันทีนางจากไป 
พอถึงตอนนันเรืองทีปล่อยวางไม่ลงของแมส่ ามผี ้นู ีกจ็ ะสามารถ
แก้ไขได้ เพราะฉีเยว่ตัวจริงกค็ งตายไปแลว้ ไม่กลบั มาอีกแล้ว 
 
ถ้าเช่นนันตอนนีกย็ ังต้องทําให้เจ้ารูส้ ึกไมพ่ อใจไปอกี สักพกั ล่ะ 
ขา้ เองกไ็ ม่มที างเลือก เพราะไมไ่ ดท้ าํ เพือตวั เองเพียงอยา่ งเดียว 
แตย่ ังต้องคิดถงึ คนทอี ย่อู ยู่ใกลต้ ัวด้วย ดงั นันจะไมใ่ ห้ปกปอง
ตัวเองและคนเหล่านีให้มีชีวิตสุขสบายขึนมาหน่อยกค็ งไมไ่ ด ้
 

ฉีเยว่เดนิ ออกห่างจากเรอื นหรงอันด้วยทา่ ทางเรอื ยเฉือย ทว่า
เพิงเดนิ ไปได้ไมก่ กี า้ วกพ็ บคนกลมุ่ หนึงกาํ ลงั ตรงมาอย่างเชอื ง
ช้า นางเหน็ สตรีผูห้ นึงนังมาบนเกยี วทีมบี า่ วอาวโุ สแบกไว้ ทงั ยัง
มีเดก็ รบั ใชเ้ จ็ดแปดคนกางรม่ สีเขยี วขนาดใหญเ่ ดนิ ตามหลงั  
 
“นันคือฮูหยนิ รองเจา้ คะ่ ” อาหลูเอ่ย นําเสียงตนื ตะลงึ เล็กน้อย 
 
“ฮหู ยนิ รองร?ึ ” ฉีเยว่ถามแบบจาํ ไมไ่ ดว้ า่ เปนใคร 
 
“นางเปนเจ้านายของเรอื นฝงตะวันตก และเปนอาสะใภข้ อง
เสียวโหวเหย่เจ้าค่ะ” อาหลูรีบแนะนําดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา “นาง
แซเ่ ฉิน เปนบตุ รสาวจากตระกูลสูงศักดใิ นเมืองหลวงเจา้ คะ่ ” 
 
ขณะทสี องนายบ่าวกาํ ลงั พูดคุยกันอยู่ ขบวนเกียวก็เคลือนเข้า
มาใกลแ้ ล้ว ฉีเยว่เหน็ หญิงนางหนึงอายรุ าวสามสิบหกสามสิบ
เจ็ดปทีอยู่บนเกยี วอยา่ งชัดเจน ใบหน้าขาวเนียนเกลียงเกลาดู
นุ่มนวล อย่ใู นชุดเสือคลมุ ยาวผา่ หน้าสีนําเงินอมแดง นอก
เหนือจากดอกไม้ทที าํ ด้วยผ้ากํามะหยสี ีม่วงออ่ นทีประดับอยูบ่ น
ผมแลว้ ทัวทังร่างกไ็ มม่ ีเครืองประดบั อืนใดอกี มองดูแลว้ คนผูน้ ี
แต่งตัวสุภาพเรียบงา่ ยเปนอยา่ งมาก ไมต่ ้องเทยี บกบั เซียซือเลย 
ขนาดบ่าวอาวโุ สคุมงานก็ยงั แตง่ ตวั เพรศิ พรงิ กว่านาง 
 
หญงิ ผนู้ ีนังตวั เอียงอยบู่ นเกียว ดวงตาหรปี รืออยู่ครงึ หนึง 
แสดงใหเ้ ห็นถึงสภาพรา่ งกายทอี ่อนแออยูบ่ ้าง นางมองไม่เห็น
ฉีเยว่ ทวา่ บ่าวอาวโุ สจําหญงิ สาวไดจ้ งึ หยดุ ฝเทา้ ลง 
 
ฮหู ยินรองรูส้ ึกตัวจงึ ลมื ตาขนึ มา 
 

“อาสะใภ้...” ฉีเยวท่ าํ การคารวะ เอ่ยทักพรอ้ มกับส่งยมิ ให ้
 
ภายใต้แสงอาทิตย์ในตอนบา่ ยของฤดใู บไมร้ ว่ ง เมือเหน็ หญิง
สาวยนื ทักทายด้วยใบหน้ายมิ แย้ม ฮหู ยินรอง--เฉินซือกต็ ะลึง
งันไปพักหนึงแลว้ นังตัวตรงทนั ท ี
 
“เยว่เออ๋ ” นางดมู ีทา่ ทางทงั ประหลาดใจทังดใี จ จากนันก็ให้
สัญญาณลดเกียวลงแลว้ ยนื มอื ให้ “ได้พบเจ้าสักที ได้ยินมาว่า
เจ้าหายดแี ลว้ รีบมาให้อาสะใภด้ สู ักหน่อย...” 
 
หญงิ ผู้นีพดู จาดว้ ยนําเสียงแผ่วเบาและนุ่มนวล มลี ักษณะ
ท่าทางเปนกนั เอง ทีสําคัญทีสุดคอื ดจู ริงใจ สีหน้าท่าทางไม่
เหมือนเสแสรง้ แม้แตน่ ้อย 
 
ตงั แต่มาอย่ทู ีนี น้อยครงั ทฉี ีเยวจ่ ะเหน็ คนทมี ีสีหน้าทา่ ทางเช่นนี
กบั นาง หญงิ สาวจึงอดตะลึงงันไม่ได ้
 
ทา่ ทางชะงักงนั ของฉีเยว่ ทําให้มือของหญิงนางนันยกคา้ งอยู่
กลางอากาศ อีกฝายถึงกับทําตัวไม่ถกู หลงั จากนันจึงเกบ็ มอื
กลับไปปดปากแล้วกระแอมเบาๆ 
 
“ฮูหยนิ รอง ตงั แต่ฮูหยนิ น้อยของพวกเราปวยหนักกจ็ าํ คนกบั
เรืองราวในอดีตไมไ่ ดแ้ ลว้ เจ้าคะ่ ...” อาหลูรีบอธบิ าย “กเ็ ลยรู้สึก
กลวั คนแปลกหน้าอยบู่ ้าง” 
 
“ขา้ เคยได้ยินคนอนื พดู กนั แลว้ จําไม่ได้อยา่ งทีคนอนื เขาวา่
จรงิ ๆ หรอื ?” เฉินซือยิมใหแ้ ล้วถามขึนมา “ตามท่านหมอมาตรง
จอาการหรือยัง?” 

 
คําพดู นีแสดงออกถงึ ความเปนห่วงเปนใย แต่ไมเ่ หมือนกบั
อารมณ์ทีเผยออกมาใหเ้ หน็ ในตอนแรก กลบั เหมอื นกับคนที
ทกั ทายกันตามปกติเสียมากกวา่  
 
ฉีเยวร่ ู้สึกสงสัยสายตาทอี กี ฝายมองนางเมือคร ู่
 
“ขอบคุณอาสะใภเ้ หลือเกนิ ทีเปนหว่ ง ทา่ นหมอตรวจดแู ลว้ และ
บอกว่าใหพ้ กั ผ่อนมากๆ เพยี งไมก่ วี นั กจ็ ะหายดเี องเจา้ ค่ะ” 
 
ฮหู ยนิ รองมองนางพลางพยักหน้าให้เปนเชิงรบั รู้ กอ่ นจะเอ่ย
ถามเสียงเนิบชา้  
 
“ท่านแมข่ องเจ้าคงจะอยสู่ ินะ?” 
 
ฉีเยว่เขา้ ใจความหมายของนาง จึงยมิ แลว้ หลีกทางให ้
 
“อย่เู จา้ คะ่ ท่านอาสะใภ้รีบเข้าไปเถอะ” 
 
เฉินซือส่งยิมตอบกลับไป จากนันก็ขยบั ตัวนังพิงกับพนักเก้าอี
แล้วใหส้ ัญญาณ บรรดาบา่ วอาวุโสจึงยกเกยี วขึน เพยี งไม่นาน
คนทงั กลมุ่ กเ็ ดนิ ผา่ นไป 
 
ฉีเยว่ยงั คงยนื อยู่ทเี ดมิ สายตามองไปทางเรือนหรงอัน พอคนที
นันไดข้ า่ วก็รีบออกมาตอ้ นรบั กันอย่างเอกิ เกรกิ เพยี งบ่าวอาวโุ ส
วางเกยี วลง โซวมามาก็เดนิ มาจับมือของเฉินซอื แล้วประคอง
เข้าไปด้วยตัวเอง ตงั แตต่ ้นจนจบเฉินซือไม่ได้หันหน้ากลับมา
มองทางด้านนีอีกแม้แตแ่ วบเดียว 

 
“ฮูหยินน้อยเจา้ คะ ไปกนั เถอะเจา้ คะ่ ” อาหลเู ตือนขึนมา 
 
“อาหลู เมอื ก่อนข้าคุ้นเคยกบั อาสะใภท้ ่านนีมากเลยรึ?” ฉีเยว่
ถามพร้อมกบั หมนุ ตัวเดินไปช้าๆ 
 
“ไม่คุ้นเคยเจ้าคะ่ ” อาหลูตอบ “นับตงั แตน่ ายท่านรองปวย
จนถงึ แกก่ รรมไปแล้ว ฮูหยนิ รองก็ปวยหนักครงั หนึง จากนันก็
ปวยเรือรงั มาโดยตลอด จึงตอ้ งพกั ผ่อนร่างกายอยา่ งสงบ น้อย
ครงั ทีจะออกมาจากเรือน ตอนทที า่ นแต่งงาน ฮูหยนิ รองกแ็ ค่ให้
คนส่งของขวัญมาอวยพรให้ แตต่ วั คนกลับไม่ไดม้ า ในชีวติ
ประจําวนั ยงิ ไปมาหาสู่กันน้อยมากเจา้ คะ่ ” 
 
ออ้ ... ถ้าเช่นนันก็แปลกแล้ว ฉีเยวไ่ ด้แตน่ ึกในใจ ทาํ ไมตอนที
เหน็ กันครงั แรกเมือสักครู่ สีหน้าทา่ ทางทีฮหู ยินรองผู้นีเผยออก
มาถึงดสู นิทสนมเปนอย่างมาก แตก่ ช็ า่ งเถอะ คนทอี ยูจ่ วนนี
ชา่ งวนุ่ วายกนั เหลอื เกนิ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ 
 
สองนายบ่าวเปลยี นไปพดู คยุ กนั เรอื งอนื ด้วยทา่ ทางสนุกสนาน 
จบการสนทนาในเรอื งนีไป 
 
บทที 53 วันไหว้พระจันทร ์
 
ในทีสุดก็ถงึ วนั ไหวพ้ ระจนั ทร ์
 
นีเปนครังแรกทีฉีเยวฉ่ ลองเทศกาลไหวพ้ ระจันทร์ในยคุ โบราณ 
นางจงึ มคี วามสนใจมากเปนพิเศษ