บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

นางสังงานเสรจ็ กห็ นั มาทางคณุ ชายสามอีกครงั “ขา้ จะทาํ ไก่
ขอทานให้เจา้ ” 
 
พอหญิงสาวเอย่ ประโยคนีออกมา การเคลือนไหวของฉางอวนิ
ฉีก็หยดุ ชะงักลงอกี ครงั  
 
“เจา้ อย่ามองขา้ แบบนี รายการอาหารนีชือว่าไกข่ อทาน เปน
อาหารรสเลิศ ข้าไม่ไดจ้ ะบน่ เรอื งชีวติ เมอื กอ่ นของตวั เอง” ฉีเยว่
เอ่ยเหมือนรวู้ า่ อกี ฝายคิดอะไรอยู่ “รออีกสักครพู่ อเจา้ ลองชมิ ดู
ก็จะรู้ ปกติข้าไม่แสดงฝมือทําอาหารใหใ้ ครกินง่ายๆ นะ” 
 
ฉางอวินฉียิมพร้อมกบั กม้ หน้าลงกนิ เนือปลาย่างทอี ยู่ในมือต่อ 
 
ขณะทที กุ คนกาํ ลังพดู คุยกนั อยา่ งสนุกสนาน ทนั ใดนันเองก็ได้
ยินเสียงเอะอะดงั ขนึ มาพรอ้ มเสียงร้องไหข้ องเด็ก 
 
“ชว่ ยดว้ ย! มีคนจมนํา! ชว่ ยดว้ ย!” 
 
ฉีเยว่กับฉางอวินฉีผุดลุกขึนยนื ทันท ี
 
สระนํานีกวา้ งใหญม่ าก เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากดา้ น
ขา้ ง ในระยะห่างพอควร 
 
“เจา้ เด็กซนกล่มุ นีแอบไปวา่ ยนําเล่นอีกแลว้ รนหาทีตายจริง
เชียว!” บ่าวรับใชเ้ อย่ อยา่ งร้อนใจ จากนันก็ตะโกนเสียงดงั จน
คนทีอยใู่ นหมู่บา้ นต่างไดย้ ิน “รีบมาช่วยคนหน่อยเร็ว!” 
 
ทว่านางยังพูดไม่ทันจบ ก็เหน็ ฮหู ยินน้อยวงิ ไปทางดา้ นนัน

อย่างรวดเรว็ แล้ว 
 
ฉางอวินฉียนื นิงอย่างงุนงงครู่หนึง พอตังสติได้ก็รีบวงิ ตามไป 
ฝายอาหลกู ็โยนของในมือทงิ วงิ ตามเจา้ นายไปอีกคนเช่นกัน 
 
ตอนทีทังสองไปถงึ กเ็ ห็นฉีเยวก่ ระโดดลงไปในนําดําผดุ ดาํ ว่าย
ไม่หยดุ แลว้  
 
อาหลูเหน็ เจ้านายอย่ใู นนําก็กรดี รอ้ งเสียงดงั ผสานกบั เสียง
รอ้ งไหข้ องเด็กสีหา้ คนทอี ยแู่ ถวนัน 
 
ฉางอวินฉียนื อยู่รมิ สระนําดว้ ยใบหน้าซดี เผือด มอื แข็งตวั แข็งไป
หมด ทําได้เพียงยนื มองสตรีผนู้ ันทกี ําลังดําผุดดําว่ายอยู่กลาง
นําราวกับตัวเองเปนปลา 
 
นําในสระข่นุ อีกทงั มีกอบวั บดบงั อยู่ ทําใหเ้ ห็นใตน้ ําไมช่ ัดเจน 
 
นางบอกว่าจะไมฆ่ า่ ตัวตาย นางบอกวา่ ตวั เองไม่อยากตาย ถ้า
เช่นนันแลว้ การทนี างทาํ แบบนีกแ็ ปลวา่ มันใจว่าตวั เองทําได้
แน่นอนสินะ... 
 
“ฮหู ยินน้อย ฮูหยินน้อย” อาหลทู ังตะโกนทงั ร้องไห้ พยายาม
จะลงนําไปชว่ ยเจา้ นาย ทวา่ กลบั ถกู ฉางอวนิ ฉีขวางเอาไว้ไดท้ ัน
เวลา 
 
ในเวลานีบรรดาคนในหมู่บ้านพากันวงิ มาถึงสระนําแลว้ แต่ละ
คนทังตะโกนทงั ส่งเสียงรอ้ งเรยี ก 
 

จงั หวะนันเองฉีเยว่ก็โผลข่ นึ มากลางนํา พรอ้ มกบั พยุงร่างเด็ก
อายรุ าวเจ็ดแปดขวบคนหนึงเอาไว้ในมอื  
 
“เรว็ ! เร็ว!” คนในหม่บู ้านรบี กระโดดลงนํา ไปชว่ ยรบั เด็กจากมอื
ของนาง 
 
ฉีเยวท่ ตี ัวเปยกพร้อมกบั มอี าการสันเทา ถูกอาหลกู ับฉางอวินฉี
ชว่ ยกันดงึ ขนึ มา ทว่าอาหลยู งั ไมท่ นั ไดพ้ ูดคําใด ฉีเยวก่ ็ทงิ พวก
เขาไวแ้ ลว้ พ่งุ ไปทางรา่ งของเดก็ คนนัน 
 
สีหน้าของเดก็ น้อยขาวซีดไรส้ ีเลอื ด ไมข่ ยบั เขยือนแม้แต่นิด
เดียว 
 
พวกผ้ใู หญ่ช่วยกันพลิกตัวเขาแลว้ ตบเบาๆ มนี ําสําลักออกมา
พอสมควร แต่คนกย็ ังไมร่ ูส้ ึกตวั  
 
“ช่วยไม่ได้แลว้ ไม่มีลมหายใจแล้ว” ชาวบ้านคนหนึงส่ายหน้า
พรอ้ มกบั กลา่ วขึนมา 
 
คนในครอบครัวของเด็กเพงิ มาถึง พอเห็นก็รอ้ งห่มร้องไหแ้ ลว้ วิง
เขา้ มาหา 
 
“ถอยไป! ขา้ เอง” ฉีเยวต่ ะโกนแทรกเสียงดังออื อึงรอบดา้ น จาก
นันก็ใช้รา่ งตัวเองเบียดคนในครอบครัวของเด็กทีรอ้ งไหอ้ ย่อู อก
ไป นางคกุ เข่าลงแลว้ ยกตวั เดก็ มาวางไวบ้ นหวั เขา่ กอ่ นจะบีบ
ปากออกแลว้ ตรวจดูลินและในคอ 
 
คนทีอยูร่ ายรอบต่างก็จ้องมองอยา่ งไม่เขา้ ใจ ไมร่ ้วู ่าสตรผี นู้ ี

กําลังทําอะไรอย ู่
 
“หวั ใจไม่เต้นแล้ว...” ฉีเยวเ่ อ่ยหลงั จากแตะทเี ส้นเลือดใหญ ่
นางนํารา่ งของเด็กวางราบลงกับพนื จากนันกก็ ม้ ตวั ลงไปแลว้
เริมทาํ การปมหัวใจ 
 
ทกุ คนจ้องสตรตี รงหน้าทีทังกดทังทบั อยู่บนอกของเดก็ หลัง
จากทนี างทาํ อยา่ งนันอยไู่ ม่กคี รงั ก็ยงั กม้ ตัวลงไปประกบปากตัว
เองกบั ปากของเดก็ อีกด้วย 
 
การกระทํานีเรียกเสียงฮือฮาจากทกุ คนทนั ท ี
 
“เงียบ! อย่ารบกวน” อาหลตู ะโกนเสียงดงั “ฮูหยินน้อยของ
พวกเรากําลงั ช่วยชวี ิตคนอย”ู่  
 
‘ฮหู ยินน้อย’ ‘ช่วยชีวติ คน’ สองคํานีทําใหท้ กุ คนเงียบกริบทนั
ควนั ต่างก็มองสตรรี ปู โฉมงดงามทียามนีเนือตัวเปยกปอนและ
มีอาการสันเทาอย่างไมค่ ลาดสายตา เหน็ นางกดทีหน้าอกรวม
ไปถึงประกบปากซําๆ ไม่หยุด 
 
นีเปนการชว่ ยชีวิตคนงันร?ึ  
 
ตอนนีราวกบั เวลาหยุดชะงกั ไปแลว้ ทนั ใดนันรา่ งของเดก็ ก็
กระตกุ อย่างฉับพลัน เดก็ น้อยทงั ไอทงั สําลกั นําออกมาจากปาก 
 
“รอดแล้ว!” คนทีเฝามองเหตกุ ารณอ์ ยตู่ ่างรอ้ งตะโกนขนึ มา
อยา่ งพร้อมเพรยี ง คนในครอบครัวของเดก็ รอ้ งไห้ดว้ ยความดีใจ
พร้อมกบั โอบกอดเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมอก 

 
“ถอดเสือผา้ ของเขาออกให้หมด ใชผ้ ้าสะอาดห่อตวั เขาไว้ ทําให้
รา่ งกายอบอนุ่ ” ฉีเยว่เองก็โล่งอก นางนังลงกับพืน พลางสังขนึ
มา 
 
“ใช่! ใช่!” ทุกคนรีบตอบรับเปนเสียงเดียวกนั ต่างคนต่างดงึ
เสือผา้ ของตัวเองออกมาอย่างอลหม่านเพอื ห่อตวั ใหเ้ ดก็ คนนัน 
กอ่ นจะชว่ ยกันโอบอุ้มไปส่งทบี า้ น 
 
ฉางอวนิ ฉีถอดเสือคลุมยาวตัวนอกมาคลุมใหฉ้ ีเยว่ เพราะเสือผ้า
นางถูกนําจนเปยกจงึ เผยใหเ้ ห็นสัดส่วนอยา่ งชัดเจน 
 
“ฮหู ยินน้อยเจา้ คะ” อาหลูคุกเขา่ อยู่ตรงหน้านาง ทาํ ทา่ ทาง
เหมือนจะรอ้ งไหอ้ ีกรอบ “ทา่ นทาํ ให้บ่าวตกใจเหลอื เกนิ เจา้ ค่ะ 
ทําไมท่านถงึ ทําแบบนี...” 
 
“ทาํ อย่างไรร?ึ ” ฉีเยวม่ องอีกฝาย ใบหน้ายังคงมรี อยยมิ เหมอื น
เชน่ เคย “ข้าว่ายนําเปนนะ ฝมือดีมากดว้ ย” 
 
นางพดู คํานีพร้อมกับชกู ําปนขนึ แล้วยมิ กวา้ ง ทว่าปลายฤดใู บไม้
รว่ งอากาศเย็น สุดท้ายนางกอ็ ดไม่ได้ทจี ะมอี าการตวั สันเล็ก
น้อย 
 
“รีบกลับไปต้มนําร้อน” ฉางอวนิ ฉีหันไปสังบา่ วรบั ใชท้ กี ําลังตนื
ตกใจจนไม่รวู้ า่ ต้องทําอยา่ งไร 
 
พวกบ่าวเพงิ ไดส้ ตกิ ลบั คนื มา จงึ รีบวงิ กลบั ไปด้วยทา่ ทางลกุ ลี
ลุกลน 

 
“ขอบคุณฮหู ยนิ น้อยทชี ่วยชีวติ นับเปนบญุ คณุ อนั ใหญ่หลวง
เหลือเกนิ เจ้าค่ะ” 
 
ฉีเยวม่ องสองสามภี รรยาจากหมบู่ า้ นชนบททคี ุกเข่าก้มหัวคํานับ
อยทู่ เี รือน นางส่งยมิ นําไปกอ่ นพลางบอกใหพ้ วกเขาลุกขึน 
 
ทวา่ พ่อแมเ่ ดก็ ทจี มนํากลบั ไมย่ อมลกุ ได้แต่คกุ เข่าอยูอ่ ยา่ งนัน 
 
“ไมก่ ีวันจากนีพวกเจ้าต้องหมนั สังเกตอาการเขาว่ามไี ข้หรอื ไอมี
เสมหะหรือไม่ ถา้ หากว่ามีให้มาหา…” เดิมฉีเยว่อยากจะพูดว่ามา
หาขา้ แต่พอคาํ พูดมาจ่อทปี ากกลบั ยิมเจือนๆ 
 
มาหานางแลว้ มีประโยชน์อะไร? ถึงนางจะรักษาอาการปอด
อักเสบได้ แตก่ ไ็ มม่ ียาแลว้ หากไม่มียา นางกท็ ําอะไรไม่ได้ คดิ
มาถึงตรงนีนางก็เปลียนคาํ พดู  
 
“ไปหาหมอมาดอู าการสักคน” 
 
สองสามีภรรยารบี ตอบรับทันที พรอ้ มกบั ก้มคํานับเพือแสดง
ความขอบคุณอีกครงั  
 
“พวกเจา้ รีบกลับไปเถอะ การห้ามเดก็ น้อยไมใ่ ห้ซกุ ซนนันยาก 
ข้าคดิ ว่าเกิดเรืองครงั นีแล้ว เขาคงจะไมก่ ลา้ อกี แลว้ ละ่ ” 
 
ทังสองคนจึงก้มหัวคํานับแลว้ ลกุ ขนึ ก่อนจะรีบถอยออกไป 
 
“นีเปนเนือกับผัก ฮหู ยินน้อยมอบใหพ้ วกเจ้าเอาไปบํารงุ

รา่ งกายใหเ้ ด็ก” บ่าวรบั ใชห้ ญิงทยี ืนรออยหู่ น้าประตู ยนื ตะกร้า
ในมือให้คนทังสอง 
 
“นี... นี... นีได้อย่างไรกัน” สองสามีภรรยาถึงกับตกอกตกใจ 
พยายามบา่ ยเบียงไมก่ ลา้ รบั  
 
“พวกเจา้ เอาไปเถอะ ฮหู ยินน้อยของพวกเราจิตใจดีงาม” บา่ ว
รบั ใช้คนนันพูดตอ่  
 
สองสามภี รรยาจึงรับตะกรา้ มา พรอ้ มกบั ก้มหวั คาํ นับไปทางห้อง
ทีฉีเยว่อย่อู กี ครังอย่างสํานึกในบญุ คณุ พลางปาดนําตาแล้ว
เดนิ จากไป 
 
บา้ นเลก็ หลงั หนึงในหมบู่ า้ น 
 
ยามนีมีคนจากหมบู่ ้านเดียวกนั เข้ามาเบยี ดเสียดเปนจาํ นวน
มาก กาํ ลังวิพากษ์วิจารณเ์ รืองทเี กิดขนึ วนั นีอยู่ พอเห็นสองสามี
ภรรยากลับมาต่างกเ็ ข้ามาลอ้ มรอบ 
 
“ฮูหยนิ น้อยยังใหข้ องดๆี มาอกี ดว้ ย” หญงิ คนหนึงพอรู้เรือง
จากทงั สองก็ชูตะกร้าให้ทุกคนดู แล้วกม้ หน้าปาดนําตา 
 
“เปนคนจิตใจดีจริงๆ” ชาวบา้ นคนหนึงเอย่ ขึนมา ในนําเสียงมี
ความชนื ชมอย่างชัดเจน 
 
แตล่ ะคนผลดั กนั เขา้ ไปดเู ดก็ น้อยก็เหน็ วา่ เขาไม่เปนอะไรแลว้  
เพยี งแต่ยงั คงตกใจจนขวัญหายสีหน้าจงึ ซดี เผอื ดไร้สีเลอื ด 
เหตุการณ์ทเี กดิ ขนึ ราวกบั เปนปาฏิหาริยจ์ ึงเรยี กเสียงอุทาน

อยา่ งเซ็งแซ ่
 
“การกดลงบนหน้าอก จากนันกเ็ อาปากประกบปากกอ่ นเปาลม 
ก็สามารถช่วยให้มชี วี ิตไดแ้ ลว้ รึ?” มีคนทอี ดใจไวไ้ มอ่ ยู่พูดเรือง
ในตอนนันขนึ มาดว้ ยสีหน้าตนื ตะลึง 
 
“กใ็ ชน่ ่ะสิ ในตอนนันข้าคลําดูแล้ว เหน็ ๆ อยวู่ า่ โช่วต้านไมม่ ีลม
หายใจ ตัวกเ็ ย็นไปหมดแลว้ …” 
 
“พวกเจา้ ไม่เข้าใจ” ชายชราผูห้ นึงกระแอมแล้วเอย่ แทรกขนึ มา 
 
ทกุ คนต่างก็หันไปมองเขา ผทู้ ีพูดเปนชายชราทอี ายุมากทีสุดใน
หมบู่ า้ น 
 
“ทา่ นลุงสาม ท่านก็รีบเลา่ เร็วๆ เรอื งแปลกประหลาดนีเกดิ ขึนได้
อย่างไร?” มีคนหนึงเอ่ยถามอย่างรอ้ นใจ ทกุ สายตาจบั จ้องมาที
ชายชราเปนตาเดียว ทา่ ทางอยากรกู้ นั เต็มทีแลว้  
 
ผ้เู ฒา่ นังยองๆ อยนู่ อกประตู มองใบไม้ทถี ูกสายลมในฤดใู บไม้
ร่วงพัดจนหลดุ รว่ งปลิวไปมาก่อนหลน่ ลงพนื  
 
“นีเปนวิธีของคนทีบรรลุเปนเซยี น เปนการเปาลมทที รง
อานุภาพใหแ้ ก่โช่วตา้ น” เขาตอบด้วยนําเสียงจริงจัง “เปนการ
ช่วยตอ่ ชีวติ ใหโ้ ชว่ ตา้ นแลว้ ” 
 
ฉีเยว่รบั นําขิงทีอาหลยู ืนมาให้ จากนันกห็ นั ไปมองฉางอวนิ ฉีที
นังอยูด่ า้ นขา้ ง 
 

“น้องสามตังใจมาดูข้าเปนพิเศษรึ?” นางถามขึนมาทันท ี
 
คําพูดกะทันหันเชน่ นีของนาง ทําเอาอาหลูตกใจจนเขา่ แทบ
ทรดุ ส่วนฉางอวนิ ฉีเองก็ทําตัวไม่ถูกอยู่บา้ ง 
 
“ตอนนีก็สายมากแล้ว เจ้าอย่าเสียเวลาอีกเลย” ฉีเยว่ยมิ แลว้
เอย่ ตอ่ “ขา้ ไมเ่ ปนไรหรอก เมอื กอ่ นตอนทมี ีเวลาว่างขา้ ก็ไปวา่ ย
นําอยเู่ สมอ” 
 
อาหลกู ระแอมแทรกคาํ พูดของเจา้ นายโดยพลัน แน่นอนวา่ นางรู้
วา่ เมือกอ่ นของฉีเยว่นันหมายถงึ ใคร แตว่ า่ คุณชายสามไม่ร.ู้ .. 
 
เด็กผ้หู ญงิ คนหนึงในครอบครวั มาบอกว่าเลน่ นําอยู่เสมอกเ็ ชือ
ยากแลว้ ยิงไปกว่านันผูท้ ีพูดยังเปนแค่เด็กขอทานคนหนึง... 
 
โชคดีทีจุดสนใจของฉางอวนิ ฉีไมไ่ ด้อยตู่ รงนี 
 
“ใช”่ เขาเงยหน้ากอ่ นจะตอบ ท่าทางเหมือนกบั ตดั สินใจบาง
อยา่ งแน่วแน่แล้ว “ข้าเคยได้ยินเรอื งของเจ้าจึงรูส้ ึกไม่สบายใจ” 
 
อาหลไู ด้ยินพลนั รู้สึกใจสัน ทว่าฉางอวนิ ฉีกลบั พูดต่อ 
 
“เจ้าทงั ชอบร้องไห้ ทงั ขขี ลาด พอเจอเรอื งอะไรกไ็ ม่กลา้ พูด ดงั
นันขา้ จงึ ตอ้ งมาดู” 
 
“อ้อ ไมเ่ ปนไร” ฉีเยวต่ อบยมิ ๆ กลบั ไป “ขอบใจน้องสามมาก 
ถงึ ข้าจะกล้มุ ใจอยูบ่ า้ ง แตข่ ้าไมเ่ ปนไร ยงั ไม่ถงึ ขนั ฆา่ ตัวตาย เจา้
ไมต่ ้องกังวลหรอก” 

 
คาํ พดู น่าขันประโยคนี ทาํ ใหฉ้ างอวินฉีนึกถึงตอนทีเพิงมาถงึ
แลว้ เกดิ ความเข้าใจผิด จงึ อดไมไ่ ด้ทีจะยมิ ออกมาเช่นกัน 
 

บทที 66 โน้มน้าวให้แยกจากกนั  
 
“ไมใ่ ชว่ ่าจะไม่เคยก่อเรืองนี” 
 
คณุ ชายสามเอ่ยยมิ ๆ ทวา่ ฉีเยวไ่ มต่ อ่ ความในเรืองนี นางกลับ
นึกบางอย่างขนึ มาได ้
 
“โอ้... ใช่แลว้ ตอนนันเจา้ เรียกขา้ วา่ เยวเ่ ลียง หรือว่า เยว่เหนียง
?” 
 
พอได้ยินคําถามนีอาหลูทียืนอยู่ดา้ นข้างกเ็ ริมกระสับกระส่าย
บ้างแล้ว 
 
ฉางอวินฉีนิงเงียบไปครูห่ นึงแล้วคอ่ ยตอบออกมา 
 
“เยว่เลียง” 
 
ฉีเยว่ทําตาโตแลว้ ผุดลุกขนึ พลางชนี ิวมาทีตวั เอง 
 
“ขา้ ร?ึ ” 
 
“ดูเหมือนเจา้ จะลืมไปแล้วจริงๆ ชอื นีเปนชือทขี า้ ตังให้เพือล้อ
เจ้าเล่นตอนเด็กน่ะ” 
 
“พดู เช่นนี แสดงว่าขา้ มีชือเรียกอีกชอื คอื เยวเ่ ลยี งจริงๆ” หญิง
สาวเอ่ยดว้ ยสีหน้าประหลาดใจ 
 
“ก็ไม่นับว่าเปนชอื หรอก ขา้ แคต่ ังให้เล่นๆ พสี ะใภใ้ หญ่อยา่ เพิง

ตาํ หนิขา้ เลย ตอ่ ไปขา้ จะไมเ่ รียกแลว้ ” ฉางอวินฉีเอ่ยอย่างรู้สึก
ไม่สบายใจ 
 
ฉีเยวไ่ ม่ไดส้ นใจประโยคหลงั เพยี งได้รบั การยืนยนั ก็อดไม่ได้ที
จะเกิดความประหลาดใจ 
 
“บังเอิญจรงิ ๆ คาดไม่ถงึ ว่าจะมีชอื เล่นเหมือนกนั ” นางนังลง
ตามเดมิ พลางยกมอื ขึนแตะหน้าอกดว้ ยสีหน้าเหมอื นไมอ่ ยาก
จะเชือ “มิน่าล่ะขา้ ถึงได้…” 
 
“ฮหู ยนิ น้อยเจา้ คะ นําขงิ จะเย็นแล้วเจา้ คะ่ รบี ดืมเถอะ” อาหลู
เอ่ยขัดจงั หวะคาํ พูดของฉีเยว ่
 
หญิงสาวถึงเพงิ รู้สึกตวั วา่ เกือบจะพลังปากพูดออกไป จึงรบี ยก
ถว้ ยนําขงิ ขึนมาดืม 
 
จังหวะนันเองฉางอวินฉีกข็ อตวั ลา อาหลถู อนหายใจอยา่ งโลง่
อกได้ในทีสุด 
 
“เสียใจจรงิ ๆ ยงั ไมไ่ ดท้ ําไก่ขอทานให้เจ้าลองชมิ เลย” ฉีเยวเ่ อ่ย
แตไ่ มไ่ ด้ชกั ชวนใหอ้ ยู่ตอ่ นางเดนิ ออกไปส่งชายหนุ่มดว้ ยตวั เอง 
 
“ครังหน้าเถอะ” ฉางอวินฉีตอบกลับพรอ้ มรอยยมิ  
 
ยังจะมีครงั หน้าอกี หรอื ... 
 
อาหลกู ม้ หน้าลง สีหน้าเตม็ ไปด้วยความวนุ่ วายใจ แตย่ งั เอ่ยขนึ
มาวา่  

 
“บา่ วส่งคุณชายสามเจา้ ค่ะ” 
 
ฉีเยวห่ ยดุ ฝเท้าลงหน้าประตู ฉางอวินฉีประสานมอื ทําการคารวะ
หญิงสาว แลว้ สาวเท้ากา้ วใหญเ่ ดนิ จากไป 
 
“ไมร่ ู้วา่ เจา้ เด็กคนนีกลับไปพดู แลว้ จะใช้ได้ผลหรือไม่” ฉีเยว่ยนื
มองตามหลงั อีกฝาย ก่อนจะถอนหายใจเฮอื กใหญ่ ทว่ากย็ งั
รู้สึกดใี จเปนอย่างมาก เพราะนีเปนครงั แรกทมี คี นมาเยยี มนาง 
 
“ดเู หมือนวา่ แมน่ างฉีเยวจ่ ะมีความสัมพันธท์ ดี ีกบั คุณชายสาม
ของพวกเจา้ ” นางยังพูดตอ่  
 
อาหลเู ดินไปตัดไส้ตะเกียงแล้วยกมาวางบนโตะ๊ ในหอ้ งนอน 
ก่อนจะตอบ “คณุ ชายสามเปนคนจติ ใจดี มนี ําใจกับคนอืนเปน
ปกตเิ จา้ คะ่ ” 
 
ความหมายก็คือไมใ่ ชว่ ่าดตี ่อแม่นางฉีเยวเ่ ปนพเิ ศษ เดก็ คนนีคดิ
วา่ นางไมเ่ ข้าใจ มองไมอ่ อกถงึ ความตงึ เครียดของอกี ฝายหรือไง 
นางจงึ แอบอมยมิ แล้วเปรยวา่  
 
“จรงิ ๆ เลย ทําไมฮหู ยินผเู้ ฒ่าของเจา้ ถงึ ต้องเจาะจงว่าเปนเสียว
โหวเหย่ด้วย แบบนีเรยี กว่าการสมรสงันรึ? เรียกวา่ ผูกพยาบาท
ยังดีเสียกว่า ถา้ หากใหแ้ มน่ างฉีเยว่แตง่ กับคณุ ชายสามไปซะ ก็
จะได้ไม่ฉุดรงั เสียวโหวเหยเ่ อาไว้ เขาจะได้แตง่ งานกบั คนที
เหมาะสม แมน่ างฉีเยวก่ จ็ ะไดใ้ ชช้ วี ติ อยา่ งสงบสุขด้วย” 
 
อาหลูทรุดตวั ลงไปคกุ เข่า เอ่ยด้วยนําเสียงหวาดกลัว 

 
“ฮหู ยนิ น้อย ประโยคนีพดู ไม่ได้อยา่ งเด็ดขาด ถา้ ใครไดย้ นิ เข้า
จะเดอื ดร้อนได้นะเจา้ คะ” 
 
ฉีเยว่ยมิ พร้อมกบั ยืนมอื ไปดึงนาง 
 
“ข้าจะไปพูดทีไหนกัน? ก็แค่พดู กบั เจา้ เท่านันเอง” 
 
“ฮหู ยินน้อย ไมว่ ่าแตก่ ่อนจะเปนอย่างไร ในตอนนีท่านคือฮู
หยินน้อย อนาคตเปนโหวฮูหยนิ …” อาหลูยืนขึนพรอ้ มกบั เอ่ย
ดว้ ยนําเสียงเปนกงั วล 
 
“เฮอ้ ...ฟงแล้วอยากจะตายจริงๆ” นางร้องขึนมาแล้วเดินไปนัง
เอนหลังบนเตียง 
 
อาหลูถงึ กบั ตกใจจนใบหน้าซีดเผือด รีบวิงไปหาเจ้านาย กลบั
เห็นฉีเยว่หัวเราะลนั ออกมา 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่านทําให้บา่ วตกใจแทบแย่แลว้ นะเจา้ คะ” อาหลู
ร้อนใจและโมโหบ้างแล้ว 
 
“เจ้าตา่ งหากทีทําให้ข้าตกใจ” ฉีเยวย่ ิมขณะทีมองอาหลู จาก
นันกพ็ น่ ลมออกจากปาก “หากใหข้ ้าอยทู่ ีนีตลอดชีวิต ไม่สู้ให้
ตายจบๆ ไปเลยดกี ว่า” 
 
อาหลไู ดย้ ินกถ็ อนหายใจ นางลังเลอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะถามดว้ ย
นําเสียงแผว่ เบา 
 

“ชีวิตแต่เดิมของทา่ นคงจะดีเปนอยา่ งมากเลยใชไ่ หมเจา้ คะ?” 
 
“พดู ตามตรงตอนนันขา้ ก็บ่นเยอะแยะกบั เรืองทีไมไ่ ด้ดังใจ แต่
พอนึกขนึ มาตอนนีกด็ มี ากเลยทีเดียว” ฉีเยว่เอ่ยดว้ ยความรู้สึก
หวนราํ ลกึ ถงึ “กอ่ นทีข้าจะมาทนี ี ขา้ ก็อยูท่ ีหมู่บา้ นชนบทแห่ง
หนึงเหมอื นกนั ” 
 
“อยูห่ ม่บู ้านชนบทหรอื เจ้าคะ?” อาหลูถามอยา่ งประหลาดใจ 
 
ฉีเยว่ดึงอกี ฝายมานังลงข้างๆ 
 
“คนนอกต่างกค็ ดิ ว่าข้าถกู บีบใหไ้ ปอยู่ชนบท” 
 
อาหลกู ลบั ลกุ ขึนยนื เอย่ ถามเสียงตะกกุ ตะกกั  
 
“ทา่ น... ทา่ นกถ็ กู สามไี ล่ออกมารึ?” 
 
“สามอี ะไรกัน ข้ายงั ไม่ได้แต่งงานเลยนะ เปนหน่วยงานส่งไป
ต่างหากแต่จรงิ ๆ แลว้ ตอ้ งบอกว่าขา้ สมัครใจไปเอง” 
 
อาหลูได้ยนิ กโ็ ลง่ อก นางนังลงบนทีวางเทา้ แทน 
 
“หน่วยงาน? หน่วยงานคืออะไรหรือเจา้ คะ?” 
 
“หน่วยงานน่ะหรือ หน่วยงานก็คอื ...” ฉีเยว่เพิงจะเรมิ อธิบาย
กไ็ ดย้ ินเสียงคนเดินอย่ดู า้ นนอก สองนายบ่าวจงึ หยุดพูดคยุ
ทนั ท ี
 

“ฮหู ยนิ น้อย มีคนจากจวนตงิ ซีโหวมาขอพบเจ้าค่ะ” เสียงบ่าว
รบั ใช้หญิงดงั มาจากนอกประต ู
 
มีคนมาอกี แลว้ ? ฉีเยว่กบั อาหลูหนั มาสบตากัน 
 
คนทเี ขา้ มาในหอ้ งปลดหมวกทีตดิ กับเสือคลมุ ลง เผยใบหน้า
ออ่ นเยาว์ออกมาให้เห็น 
 
“พีไช่ชงิ ทาํ ไมถึงมาเยน็ ขนาดนีเล่า?” อาหลเู อ่ยอยา่ งตกตะลึง 
ก่อนจะรบี ไปรนิ ชารอ้ นมาให ้
 
ไช่ชงิ ไมส่ นใจอีกฝาย นางเดินไปคกุ เขา่ ลงตรงหน้าฉีเยว่แล้ว
คํานับ จากนันก็เอย่ ขึน 
 
“บา่ วรบกวนฮหู ยินน้อยแล้ว ขอใหฮ้ หู ยนิ น้อยอภัยดว้ ย” 
 
ไชช่ ิงเปนบ่าวรับใชใ้ หญข่ องฮหู ยินรอง มีฐานะสูงกว่าบรรดาอนุ
ในจวนติงซโี หวเสียอกี ฉีเยวร่ บี บอกใหอ้ ีกฝายลกุ ขึน 
 
“ฮหู ยินรองเพิงจะรวู้ า่ ฮูหยนิ น้อยมาอยู่ทีนีแลว้ จึงคดิ ไดว้ า่ ยามนี
อากาศเรมิ หนาวเยน็ ก็เลยสังให้ขา้ มามอบของสิงนีให้ทา่ น
เจา้ ค่ะ” ไชช่ ิงวางหอ่ ผา้ ขนาดใหญล่ งบนพนื แล้วลกุ ขึน 
 
อาหลูเปดผา้ ออก คาดไมถ่ ึงว่าดา้ นในจะเปนผา้ ขนสัตว์ผนื ใหญ่
ทีมลี วดลายและสีสันสดใส 
 
“นีเปนหนังเสือเจา้ คะ่ ” ไช่ชงิ เอ่ยพลางส่งยิมให ้
 

ฉีเยว่มองดว้ ยความประหลาดใจ บอกใหอ้ าหลูส่งมาใหด้  ู
 
ว้าว... ใช่จริงๆ ด้วย 
 
“ขอบคณุ อาสะใภเ้ หลอื เกนิ ทีห่วงใย” ฉีเยว่เอย่ ด้วยสีหน้ายิม
แย้ม ก่อนจะหันไปสังอาหลูจดั ทพี ักคา้ งแรมให ้
 
“หอ้ งอนื ๆ ยังไมเ่ หมาะจะเข้าพักเจ้าคะ่ ทวา่ ห้องของข้ากว้างพอ
สมควร พไี ชช่ งิ พกั อยู่ดว้ ยกันกับข้านะเจา้ คะ” อาหลบู อก 
 
“ไม่ต้องหรอก ข้าแคม่ าส่งข่าวแลว้ กจ็ ะรีบกลับ” ไช่ชงิ รบี ปฏิเสธ
ทันท ี
 
สองนายบ่าวได้ยินก็ตะลงึ งัน เปนอาหลทู ีเอย่ ขึนมาก่อนพลาง
ส่ายหน้าไม่เหน็ ดว้ ย 
 
“กลางดกึ เช่นนีจะเดนิ ทางไดอ้ ย่างไร?” 
 
ฉีเยวม่ องไชช่ งิ ดว้ ยความสงสัย เห็นได้ชดั ว่าอีกฝายปฏเิ สธไม่ใช่
เพราะเกรงใจ แตต่ ้องรบี กลับ จงึ เหลอื บมองบ่าวคนสนิทของตน
แวบหนึง อาหลูเห็นสายตาเจา้ นายกเ็ ขา้ ใจโดยพลัน จงึ เอ่ยขนึ
มาวา่  
 
“เดียวขา้ จะไปเอานําขงิ มาให้พไี ช่ชิงสักถ้วยนะเจา้ คะ” 
 
ไช่ชงิ ไม่ได้แยง้ แต่อย่างใด ทาํ เพยี งเอย่ ขอบคุณ แล้วมองตาม
หลงั อาหลูทีเดนิ ออกไป 
 

ฉีเยว่เดาเจตนาของไชช่ งิ ไม่ออกวา่ อีกฝายมาด้วยเหตุใด แต่จาก
ทเี คยฟงอาหลเู ล่า นางบอกวา่ ฮหู ยินรองทีเรอื นฝงตะวันตกไม่
ไดไ้ ปมาหาสู่กบั แมน่ างฉีเยวม่ ากอ่ นไมใ่ ช่เหรอ... 
 
แต่เมอื นึกถงึ สีหน้าและทา่ ทางทีอกี ฝายแสดงออกมายามทเี จอ
กันวนั แรก แล้วดูจากการส่งบา่ วมาเยยี มเยียนกลางดกึ เชน่ นี 
ระหวา่ งสองคนนียอ่ มมคี วามเกียวขอ้ งกนั อย่างแน่นอน 
 
“ฮูหยนิ น้อย” ในทีสุดไชช่ งิ ก็เรมิ พดู เข้าประเด็น “ฮหู ยนิ รองฝาก
ขา้ มาถามทา่ นว่า เข้าใจเจตนาของนางในวันนันแล้วใชห่ รอื ไม่?” 
 
พอไดย้ นิ ประโยคแรกฉีเยวก่ ็ถึงกับมนึ ไปเลย ดูสิ... เกยี วขอ้ งกัน
จรงิ ๆ ด้วย… 
 
ว่าแต่วนั นันน่ะมันวันไหน! นางจะรเู้ รืองบ้าบอวนั นันไดอ้ ยา่ งไร
เล่า! 
 
“ขา้ ...” ฉีเยว่อ้าปากแตไ่ มร่ จู้ ะพูดอะไร จึงไดแ้ ต่ฝนยิมจดื เจือน
ให ้
 
ไช่ชงิ เหน็ ทา่ ทอี ีกฝายก็เอย่ ต่อ 
 
“เสียวโหวเหยไ่ มใ่ ชผ่ ู้ทเี หมาะสมกบั ทา่ น ฮูหยนิ รองหวังดีกับ
ทา่ น ต้องการให้สิงทดี ีทสี ุดและชวี ิตทมี นั คงกบั ทา่ น เพยี งแตว่ นั
นันทา่ นกา้ วเดินผดิ ไปจริงๆ” นางเอ่ยพลางก้าวเทา้ เขา้ ไปหา “ใน
ตอนนีท่านคงเหน็ ชดั เจนแลว้ ว่าเสียวโหวเหย่ไม่มีวันยอมรับท่าน 
โหวฮูหยินและผคู้ นในจวนติงซโี หวกไ็ ม่ยอมรบั ท่าน ฮหู ยินน้อย.
..ยามนีทา่ นอายยุ ังไม่เตม็ ยีสิบเลย ท่านจะยอมทนลําบากอยู่

หมู่บา้ นชนบทแหง่ นีไปชัวชวี ิตเลยหรอื เจา้ คะ?” 
 
“ถา้ เช่นนัน ความหมายของอาสะใภค้ ือ...” ฉีเยวถ่ ามอย่างตะลงึ
งัน 
 
“ขอหย่าเองเจา้ ค่ะ” ไช่ชงิ ตอบเสียงจรงิ จงั  
 
“อ้อ...” ฉีเยว่ตอบรบั สันๆ ยังคงงุนงงอยดู่  ี
 
“ถึงจะหยา่ แลว้ ฮูหยินน้อยก็อยา่ ได้เปนกังวล ฮหู ยนิ รองจะช่วย
ดูแลท่านเอง นางจะหาคนทเี หมาะสมให้กบั ทา่ น แต่หากไม่มี
ใครเหมาะสม นางกจ็ ะดแู ลท่านไปชวั ชวี ิต ไมว่ ่าจะเปนเรือง
เสือผ้าอาหารทกุ สิงอย่างทีท่านตอ้ งการ” 
 
“ใหข้ า้ ขอหยา่ ด้วยตัวเองงันหรือ... สามารถทําไดด้ ้วยร?ึ ไม่ใช่
บอกวา่ การแตง่ งานนีของข้าเปนการแต่งงานทฮี ่องเต้พระราช
ทานใหร้ ึ?” ฉีเยว่ถามอย่างสงสัย 
 
“ขอเพียงฮูหยินน้อยมคี วามตงั ใจเช่นนี ฮูหยนิ รองย่อมหาวิธใี ห้
ท่านไดอ้ ย่างแน่นอนเจา้ ค่ะ” ไชช่ งิ เอย่ ยิมๆ 
 
นีคงจะเปนความปรารถนาของสองแม่ลูกทีจวนติงซีโหวสินะ? 
ใหค้ นหนึงขู่ อีกคนมาปลอบ ทังไม้ออ่ นไม้แขง็ ตา่ งสรรหามาใช้
จนหมด 
 
“ขอบคณุ อาสะใภ้เหลอื เกนิ ข้าจะลองคดิ ดอู ยา่ งแน่นอน” 
 
ไชช่ ิงเห็นสีหน้าทา่ ทางของฉีเยวแ่ ลว้ กถ็ อนหายใจออกมา 

 
“ฮหู ยนิ น้อยเจ้าคะ ข้ารวู้ า่ ทา่ นคดิ อยา่ งไร ถงึ ฮูหยนิ รองกับโหวฮู
หยินจะมีจดุ ประสงค์เหมือนกัน แตว่ ่าฮหู ยินรองคิดและทาํ เพือฮู
หยนิ น้อยจริงๆ ไมเ่ หมือนโหวฮูหยินทีทําเพือตนเองกบั เสียวโหว
เหย่เทา่ นัน” 
 
ฉีเยว่กลอกตามองเพดาน ก่อนจะหนั มายมิ ให้อีกฝาย “ข้าจะรู้
ไดอ้ ย่างไร” 
 
ไช่ชิงมองนาง แลว้ เอ่ยด้วยนําเสียงหนักแน่น 
 
“สําหรับท่านแล้ว ทงั ฮหู ยนิ รองและฮหู ยนิ ผูเ้ ฒ่าตา่ งกม็ ีนําใจใน
แบบเดียวกันเจา้ ค่ะ” 
 
ฉีเยวส่ บตาอีกฝายตรงๆ ทนั ใดนันนางกร็ ูส้ ึกว่าประโยคนีแฝง
ความหมายลกึ ซงึ  
 
“บา่ วไมก่ ลา้ อยนู่ านเกินไป ตอ้ งขอตัวลาแลว้ นะเจ้าคะ” ไช่ชงิ ไม่
พดู อะไรตอ่ ทาํ เพียงค้อมตัวทาํ ความเคารพก่อนจะรีบออกไป 
สวนกับอาหลูทหี น้าประตูพอดี เดก็ สาวจงึ เดินไปส่ง 
 
เมอื อาหลูกลับเขา้ มาในห้องเจ้านายอีกครัง ก็เหน็ ฉีเยวน่ ังเหมอ่
ลอยอยภู่ ายใต้แสงจากตะเกยี ง 
 
“ฮูหยินน้อย ฮหู ยินรองมธี รุ ะอะไรหรอื เจา้ คที?” นางอดไมไ่ ด้จึง
ถามขึนดว้ ยจิตใจทจี ดจอ่ รอคําตอบ “นางจะชว่ ยฮูหยนิ น้อยพูด
หรือเจ้าคะ?” 
 

ชว่ ยพูดงนั ร?ึ ช่วยพดู ใหห้ ย่าน่ะสิ ฉีเยว่ส่ายหน้าแล้วถามคาํ ถาม
เดิมๆ อกี ครัง 
 
“สรุปแล้วฮหู ยินรองผูน้ ีของพวกเจา้ มีความเกยี วขอ้ งอะไรกบั แม่
นางฉีเยว่กนั แน่?” 
 
“ไมม่ คี วามเกยี วข้องอะไรกันเลยเจ้าค่ะ” อาหลตู อบเหมอื นเดิม 
 
“ถ้าเช่นนันนางเกยี วขอ้ งอะไรกนั กับฮหู ยินผู้เฒา่ งันหรือ? เกยี ว
ดองเปนญาตกิ นั ร?ึ ” ฉีเยวถ่ ามขนึ มาอกี  
 
อาหลสู ่ายหน้าไปมา “ฮหู ยินผ้เู ฒ่าของพวกเราเปนคนฝูเจียน 
ส่วนฮูหยนิ รองเปนคนจากเมืองหลวงเจ้าค่ะ คนหนึงอยู่ทางใต ้
อีกคนอยทู่ างเหนือ หากไม่ใช่เปนเพราะโชคชะตา ชัวชีวติ กไ็ ม่รู้
จกั กนั หรอกเจา้ คะ่ ” 
 
ถ้าเช่นนันก็แปลกแลว้ ฉีเยวเ่ ดนิ ไปนังเอนตัวอยูบ่ นเตียง 
 
“แต่ว่าบรรพบรุ ุษของทังสองตระกูลตา่ งกเ็ ปนผูม้ ีความดคี วาม
ชอบตงั แต่เริมสถาปนาแว่นแควน้ ในตอนแรกพวกเขามีส่วนชว่ ย
เกาจูฮ่ อ่ งเตย้ ดึ ครองราชบัลลังก์เจ้าค่ะ” อาหลูนึกบางอยา่ งออก
จงึ กล่าวเสรมิ “ดังนันครอบครวั ฉางถึงไดร้ บั พระราชทาน
บรรดาศักดเิ ปนโหว ส่วนครอบครัวฮูหยินรองไดร้ บั พระราชทาน
บรรดาศักดเิ ปนกัวกง แลว้ ก็ครอบครัวฮหู ยนิ รอง…” 
 
อาหลพู ดู ถึงตรงนีกห็ ยุดชะงัก ท่าทางลงั เลเลก็ น้อย 
 
“ทาํ ไมหรือ?” ฉีเยว่กระต้นุ ใหอ้ ีกฝายเล่าตอ่  

 
“ครอบครวั ฮูหยนิ รองมีฐานะสูงส่งกวา่ ครอบครวั ของพวกเรา
เจ้าค่ะ ครอบครัวของนางทกุ ยุคทุกสมยั ล้วนเปนขนุ นางทมี ี
อาํ นาจและอิทธพิ ลเจา้ คะ่ ” 
 
ขนุ นางหลายสมยั งันหรอื ? ฉีเยว่เรมิ สนใจขนึ มาแลว้  
 
เพราะหากพูดกันตามหลักเหตุผล เมือมีการผลดั เปลียนรัชสมยั  
ขุนนางทรี ับใชร้ าชบลั ลงั กก์ จ็ ะถูกสับเปลยี นไปด้วย หาได้ยากที
จะเปนขนุ นางติดต่อกนั หลายสมัย เพราะไม่ว่าใครขนึ เปนใหญ่ก็
ยอ่ มตอ้ งใช้คนของตัวเองทงั นัน 
 
“ถา้ เช่นนันครอบครัวของฮหู ยนิ รองกเ็ ปนขุนนางทรี ่วมกอ่ กบฏ 
แล้วช่วยเหลือราชวงศ์ใหมข่ ึนครองบัลลงั ก์สินะ?” 
 
“เรืองนันบ่าวก็ไมร่ ้แู ลว้ เจา้ ค่ะ” อาหลูเอ่ยอยา่ งละอายใจ “บ่าว
เพียงแค่เคยไดย้ นิ ได้ฟงมาเพยี งบางเรอื งเท่านันเจ้าค่ะ” 
 
“อ้อ...” ฉีเยว่ส่งเสียงเปนเชงิ เขา้ ใจ แล้วเอนตัวลงนอน 
 
ช่างเถอะ... ใครจะเปนอย่างไรกช็ า่ ง ใครจะใจดหี รอื จะมคี วาม
เมตตาแบบจอมปลอมกต็ าม นางไม่อยากจะสนใจอะไรอกี แลว้  
 
อาหลปู ลอ่ ยผา้ ม่านของเตยี งลง จากนันก็เดินไปเปาตะเกยี ง
เพือดบั ไฟแล้วปดประตตู ามหลัง กอ่ นจะเดินกลบั หอ้ งของตน 
 
วันตอ่ มา 
 

ขณะทฉี ีเยวแ่ ปรงฟนอยู่ในหอ้ ง กไ็ ดย้ นิ เสียงร้องไห้แว่วมาจาก
ดา้ นนอก 
 
“ในหมู่บา้ นมีงานศพงันร?ึ ” หญิงสาวเอ่ยถาม 
 
“บ่าวกไ็ มท่ ราบเหมอื นกันเจ้าค่ะ เดียวบา่ วจะลองไปถามด”ู อา
หลูตอบก่อนจะเดินออกไป ไม่นานนางก็กลับเขา้ มาในห้องด้วย
สีหน้าแปลกประหลาด 
 
“เกดิ อะไรขนึ งันรึ?” ฉีเยวก่ าํ ลงั มว้ นผมอยู่หน้าคนั ฉ่องทองแดง 
เอย่ ถามเสียงเนิบชา้  
 
“ดา้ นนอก…” อาหลูเรมิ เอย่ ปากแล้วหยดุ ไปครหู่ นึงเหมอื นไมร่ ู้
จะพูดอย่างไรดี จากนันกพ็ ดู ต่อ “มคี นในหมู่บา้ นมาร้องไหอ้ ยู่
นอกประตนู ่ะเจา้ คะ่ ” 
 
“ร้องไห้งนั รึ? ร้องทาํ ไม? ถกู คนรังแกมาหรือ?” ฉีเยวห่ นั หน้ามา
ถามทนั ท ี
 
บทที 67 ไม่อาจอยูเ่ ฉย 
 
ตอนแรกสะใภ้หลิวไม่อยากทําเชน่ นี 
 
แตห่ ลงั จากไดย้ นิ ข่าวลือเกยี วกับเดก็ ในตระกลู ซ่งทรี อดชวี ิตจาก
การจมนํา พอรูต้ ัวอีกทีนางกว็ ิงมาอยู่หน้าเรือนแหง่ นีแลว้  
 
นางไม่กล้ายนื ขวางอยหู่ น้าประตูใหญ่ ไดแ้ ต่อมุ้ ลกู ยนื แอบรมิ
กาํ แพง ก่อนจะจดุ ธปู สามดอกพลางโคง้ คํานับแลว้ ภาวนา 

 
ภาพทีเหน็ ทําให้คนทเี ดินผ่านไปมาถงึ กบั ตกใจ การจดุ ธปู หน้า
กาํ แพงบา้ นคนอืน ถอื เปนการกระทําทีไมเ่ หมาะสมอย่างยิง 
บรรดาบา่ วรับใช้จงึ เดนิ มาขบั ไล ่
 
“ทา่ นปาทา่ นลงุ ทังหลาย ข้าหมดหนทางแล้วจริงๆ ขอใหข้ า้ ได้
อาศัยบารมีทา่ นเซียนเพือชว่ ยชีวติ ลูกข้าดว้ ยเถอะ” สะใภ้หลิว
รอ้ งไห้ กม้ หัวคํานับบ่าวอาวโุ สไม่หยดุ  
 
ลูกทีอยูใ่ นออ้ มอกนางอายุเพยี งสองสามขวบเท่านัน ใบหน้า
เด็กน้อยขาวซีด ดวงตาทังสองขา้ งปดสนิท รา่ งกายขยับเล็ก
น้อยเปนบางครงั ซงึ พสิ ูจน์ใหเ้ หน็ ว่ายังมีลมหายใจอย ู่
 
เดมิ บ่าวรับใช้หญิงเหล่านีกเ็ ปนคนยากจนทีอาศัยอยใู่ นหมู่บ้าน
ชนบทแห่งนีเปนเวลานานแล้ว ความสัมพันธ์กับคนในหมบู่ ้าน
ถอื ว่าดมี าก พอเห็นสภาพเด็กน้อยแล้วกป็ กปดสีหน้าเหน็ ใจเอา
ไว้ไมอ่ ย ู่
 
“สะใภห้ ลวิ ลูกเจ้าปวยหนักแลว้ รีบพาไปหาหมอเถอะ” นางคัง
เอ่ยพลางถอนหายใจ กอ่ นจะลว้ งเข้าไปในอกเสือแล้วหยบิ เงิน
ออกมายดั ใส่มอื อกี ฝาย 
 
“ทา่ นปา ท่านหมอทีบ้านของพวกทา่ นเปนเซียน ขา้ ขอรอ้ งท่าน
ปา ขอให้ข้าได้กราบไหว้สักหน่อย ใหข้ า้ ไดก้ ราบไหว้ดว้ ยเถิด
เจ้าคะ่ ” สะใภ้หลิวคุกเข่าลง รอ้ งไหป้ ริมวา่ จะขาดใจ พลางเอ่ย
เสียงเจือสะอนื “ขา้ ให้ทา่ นหมอมาดูแล้ว ยากก็ ินไปแลว้ แตก่ ย็ ัง
ไมไ่ ดผ้ ล ท่านหมอล้วนบอกว่าหมดหนทางรกั ษา ทา่ นปา...สามี
ของข้าก็ตายไปแล้ว ตอนนีขา้ เหลอื เพยี งลูกคนเดยี ว ช่วยขา้ ดว้ ย

เถอะ…” 
 
“แต่ฮหู ยนิ น้อยของพวกเราไม่ใชเ่ ซียน” บรรดาบา่ วรบั ใช้ต่างมี
สีหน้ากลนื ไม่เขา้ คายไมอ่ อก 
 
ฉีเยวก่ าํ ลงั เดนิ ดูตน้ ไมต้ ่างๆ นานาทีปลกู ไว้รอบตวั เรอื นอย่าง
เช่น ต้นท้อ ตน้ หลี ตน้ องนุ่ และตน้ ทบั ทิม มองรวมๆ แลว้ ดู
สวยงามสบายตาเปนอยา่ งยงิ  
 
นางเดินอยู่ทา่ มกลางแมกไม้ในบรรยากาศทเี งียบสงบ แต่ไม่รู้
ทาํ ไมในใจถึงเหมือนไดย้ นิ เสียงร้องไหเ้ มอื ครูต่ ลอดเวลา 
สุดทา้ ยแล้วนางก็อดถามขึนมาไมไ่ ด ้
 
“เจา้ บอกวา่ ผทู้ ปี วยเปนเดก็ คนหนึงร?ึ ” 
 
อาหลูเดนิ อยดู่ า้ นข้างด้วยทา่ ทางเหมอ่ ลอย นางไม่ได้ยนิ คาํ พูด
เจ้านายเลยสักนิด จนฉีเยว่ต้องถามซาํ อกี ฝายถงึ ไดส้ ติ แลว้
ตอบกลับมา 
 
“เจา้ ค่ะ ยามหน้าประตูใหญบ่ อกว่าเดก็ เปนลกู ของหญิงม่ายใน
หมูบ่ า้ นเจ้าคะ่ สามนี างตายจากไปเมือปทีแล้ว ตอนนีนางอย่กู บั
ลกู แค่สองคนเจา้ ค่ะ” 
 
พออาหลพู ูดจบกเ็ งียบกันทงั นายและบ่าว 
 
“การเลียงดเู ดก็ น้อยไมใ่ ช่เรืองงา่ ยเลย” ฉีเยว่เอย่ ขึนมา แล้วหัน
หลังกลบั ตังท่าจะเดนิ เขา้ ไปในเรือน 
 

อาหลไู ม่ได้พูดอะไร สองนายบ่าวเดนิ ตามกันไปดว้ ยท่าทาง
เหมอ่ ลอยทงั คู่ โดยทไี ม่รเู้ ลยว่ามอื ของแต่ละคนตา่ งกก็ าํ แน่นอยู่
ในแขนเสือ 
 
“ไม่รู้ว่าวันนีมกี บั ขา้ วอะไร” ฉีเยว่เปลียนหัวข้อสนทนา เพือให้
บรรยากาศผอ่ นคลายลง “พวกเราลองไปดกู นั เถอะ” 
 
อาหลตู อบรบั แล้วกม้ หน้าเดินตามหลังเงยี บๆ เช่นเดมิ  
 
เพราะฉีเยว่เดินอย่างเชืองชา้ พลอยทาํ ใหอ้ าหลตู อ้ งเดนิ ชา้ ตาม 
เทา้ ของนางยงั ไม่ทันก้าวเขา้ ไปในเรอื น เสียงร้องไห้ด้านนอกก็
เงยี บไป คาดวา่ คนทมี าคงจะถูกไลไ่ ปแล้ว 
 
ทว่าฉีเยว่กลับยนื นิงอยู่หน้าประตูเรอื น ไม่ก้าวเท้าเข้าไปเสียท ี
 
“ฮูหยินน้อย” อาหลรู บี เดินไปขวางหน้า มองเจา้ นายดว้ ยดวงตา
แดงกาํ “ไม่ใชท่ ่านบอกหรือว่า ทา่ นไมอ่ าจดูดาย ทนมองคน
ตายได้โดยไม่ชว่ ยเหลือ?” 
 
ฉีเยว่มองอีกฝายนิงๆ ไมร่ ู้จะตอบอย่างไร 
 
“คอื ...บา่ วกไ็ ม่รเู้ หมอื นกนั วา่ ทําไมตัวเองตอ้ งพูดเรอื งนีดว้ ย เมือ
ก่อนบา่ วไม่อยากให้ท่านออกไปข้างนอกเพือรักษาคน แต่ตอนนี
ไมร่ ู้วา่ บ่าวเปนอะไรไปแล้ว...” อาหลูก้มหน้าดว้ ยความรู้สึกสับสน 
ประโยคต่อมาเบาลงราวเสียงกระซิบ 
 
“ตามจริงแลว้ บ่าวมนี ้องชายตวั เล็กอีกคนกอ่ นหน้าหยวนเปา 
ทวา่ ตอนทีเขาอายุได้สองขวบกล็ ม้ ปวย ถึงจะใชเ้ งนิ ในการรกั ษา

จนหมดบา้ นก็ไม่อาจยือชีวติ เขาไวไ้ ด้ บา่ วยังจาํ ไดถ้ ึงวนั ทกี อด
น้องชาย มองร่างเขาคอ่ ยๆ แข็งทีละนิดกับตาตวั เอง...” 
 
อาหลพู ดู ถึงตรงนีกร็ ้องไหส้ ะอึกสะอนื ดวงตาทังสองขา้ งของ
ฉีเยว่กเ็ รมิ แดงขึนมาแล้ว 
 
“ไม่ใช่วา่ ข้าไม่อยากช่วย แตเ่ ปนเพราะข้าทําไม่ได”้ ประโยคนี 
ฉีเยว่แทบจะเค้นเสียงพูดออกมา 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทา่ นเปนผู้ทมี ีเมตตา การต้องสูญเสียบุตรไป 
สําหรบั คนในครอบครวั โดยเฉพาะคนเปนแม่นัน เจบ็ ปวดมากนะ
เจ้าคะ...” อาหลูคกุ เข่าลงพรอ้ มกบั เอ่ยตอ่ ด้วยเสียงสันเครือ 
 
“ข้ารู้ ขา้ รู้ แต่วา่ ขา้ …” ฉีเยวพ่ ูดไมอ่ อก ได้แตย่ ืนมอื ไปดงึ อีกฝาย
ใหล้ กุ ขึน 
 
“ฮูหยินน้อย ท่านเคยพูดว่าชวี ติ สําคญั มาก บ่าวไม่ร้วู า่ ทําไมท่าน
ถงึ ทนมองเดก็ คนหนึงตายไปโดยไม่ชว่ ยเหลอื ได”้ อาหลูเงย
หน้ามองเจา้ นาย นําตาไหลพราก 
 
ทําไม? ทาํ ไมงันหรอื ? ฉีเยวไ่ ด้ยนิ ก็เจ็บปวดใจ เปนเรืองยากที
นางจะทําเหมอื นทนี ีเปนเพียงฝนตนื หนึง แลว้ นางเปนแค่คน
เฝาดอู ยหู่ า่ งๆ... 
 
“อาหลู ข้าไมร่ ้วู ่าตัวเองจะมีความสามารถพอทีจะช่วยชีวติ คนได้
หรอื ไม”่ ฉีเยวน่ ังยองๆ ลงตรงหน้าอาหลู “สองครังกอ่ นเปน
เพราะวา่ ข้ายังมยี าอยู่ ทว่าตอนนีเจา้ ก็รวู้ า่ ยาของข้าหมดแลว้  
หากจะชว่ ยชีวติ คน ข้าตอ้ งอาศัยยาเหลา่ นัน” 

 
“แต่วา่ ลองดไู ด้ไมใ่ ช่หรอื เจ้าคะ ทา่ นหมอหลิวยงั บอกเลยว่าตอ้ ง
ลอง อย่างตอนนันทียาชาหมดกเ็ พราะทา่ นลองถงึ ช่วยชีวิตคน
ได้ไมใ่ ช่หรือ แล้วยังจะเด็กทีจมนําอีก กไ็ ดท้ ่านเปนคนช่วยชีวิต 
ถึงไม่มียา แตก่ ็ยงั มฮี ูหยนิ น้อยอยา่ งท่านอยูไ่ ม่ใช่หรอื เจา้ คะ” 
อาหลจู บั มือของฉีเยว่เอาไว้ แล้วเอย่ ดว้ ยนําเสียงเชือมนั  
 
ฉีเยว่สบตาอีกฝายนิง รูส้ ึกเหมือนมีบางสิงอดั แน่นอยใู่ นอกจน
แทบหายใจไมอ่ อก 
 
ถงึ จะไม่มียา แตน่ างก็ยังมีประโยชนจ์ รงิ ๆ หรอื ? 
 
คนทีคนุ้ ชนิ กบั การใช้ไมเ้ ท้าในการเดนิ ทาง หากโยนไม้เทา้ ทิงไป
แลว้ ยังจะสามารถเดินได้เองไหมนะ? 
 
หญงิ สาวนิงเงยี บไปนาน 
 
“ได้ ถ้าเชน่ นันพวกเราก็ลองด”ู ในทสี ุดฉีเยวก่ ็ตัดสินใจเอย่ ขนึ
มาช้าๆ 
 
อาหลูรีบกม้ หัวคํานับ นางรอ้ งไห้ไปยิมไป 
 
สะใภห้ ลิวอุ้มลกู เดนิ ไปอย่างไรจ้ ุดหมายด้วยทา่ ทางหมดอาลัย
ตายอยาก 
 
นางสามารถรบั ร้ไู ดว้ ่าชีวติ ของลูกน้อยทีอยู่ในออ้ มอกใกล้จะ
หลุดลอยไปทุกทแี ลว้  
 

“เจ้าอย่ากลวั นะ... อยา่ กลวั ... แมจ่ ะอยเู่ ปนเพอื นเจ้าเอง พวกเรา
จะไปหาทา่ นพ่อดว้ ยกนั …” สะใภห้ ลวิ กระซิบกับลกู น้อย 
 
นางเดนิ ไปเรอื ยๆ สุดท้ายสองเทา้ กพ็ ามาจนถงึ บ้าน นางกา้ ว
เขา้ ไปในเขตบา้ นดว้ ยท่าทางแขง็ ทือราวกบั ศพ บา้ นหลังนีอยใู่ น
สภาพเก่า ไม้ผุพงั ไมม่ แี มก้ ระทังบานประตู นางกวาดสายตา
มองไปรอบๆ เรอื นก่อนจะไปหยดุ อยู่ทีต้นไม้ตน้ หนึง 
 
“แมจ่ ะไปหาเชือกสักเส้นกอ่ นนะ เจ้ารอแมน่ ะ เดยี วแมก่ ็มาแล้ว
…” นางวางลูกลงในบ้าน แล้วเดินผละไป 
 
“น้องสาว!” 
 
เสียงตะโกนเรยี กทาํ ให้การเคลือนไหวของสะใภห้ ลิวหยุดชะงกั  
นางหันกลับไปอยา่ งเหม่อลอย ในมอื ถือเชอื กปานเส้นหนึงที
เพงิ หาเจอ ในขณะทมี องหญิงสองคนทีปรากฏอยูเ่ บอื งหน้า 
 
“เจ้าจะทําอะไร?” ผู้มาใหมเ่ หน็ เชอื กปานทอี ยใู่ นมอื นางเปน
อันดับแรก จากนันก็มองสีหน้าท่าทางของนางแลว้ เขา้ ใจทันท ี
จงึ รบี เดนิ ไปแยง่ เชอื กออกมาจากมอื สะใภ้หลิว 
 
“อย่านะ ท่านคนื ให้ขา้ ...คืนให้ข้า..” พอสะใภ้หลิวถกู แย่งเชอื ก 
ในใจก็ร้สู ึกเหมือนทําฟางเส้นสุดทา้ ยลอยหลดุ มือ นางรีบ
กระโจนเข้าไปแยง่ คืน 
 
“หยดุ นะ! ฮูหยนิ น้อยตอ้ งการใหเ้ จ้าอ้มุ ลกู ไปพบ เดยี วนีเลย!” 
หญงิ ทีมาใหมบ่ อกเสียงดงั  
 

เสียงนีราวกบั เสียงฟาผ่าลงมากลางวันแสกๆ สันสะเทอื นจนเด็ก
น้อยลูกของสะใภห้ ลิวสะด้งุ นางเงยหน้ามองคนมาแจ้งอย่างไม่
อยากจะเชือ แววตาซมึ เศรา้ พลนั เปลง่ ประกายอยา่ งมีความหวงั
ทันท ี
 
ในหอ้ ง บนเตยี งขนาดเลก็ เพียงฉีเยวม่ องเด็กน้อยแวบแรกกร็ บี
สังการ 
 
“รา่ งกายอยูใ่ นภาวะสูญเสียนํา รีบไปตม้ นําเกลอื ผสมนําตาลมา
เดียวนีเลย” จากนันนางก็หันไปถามอาการเจ็บปวยของเดก็
น้อยกับผ้เู ปนมารดา 
 
“เขามีอาการทอ้ งเสียและอาเจียน ขา้ ปอนยาไดไ้ ม่ทนั ไรเขาก็
อาเจียนออกมาหมด แล้วก็ตัวร้อนมาก...รอ้ นราวกับถ่านเลย
เจา้ ค่ะ ตอ่ มา...ต่อมาก็นอนหลบั โดยไมร่ สู้ ึกตวั แล้ว…” สะใภห้ ลิว
คุกเขา่ ตอบคําถามเสียงตะกกุ ตะกัก 
 
“เรมิ เปนตังแตเ่ มอื ไร?” ฉีเยวถ่ ามตอ่ พร้อมกับใช้เทอรโ์ มมเิ ตอร์
วัดไขด้ ว้ ยท่าทางคลอ่ งแคลว่ จากนันก็หยบิ เครอื งวดั ความดนั
โลหิตกับหฟู งแพทยอ์ อกมา “เขาปวยดว้ ยโรคอนื ๆ มากอ่ นหน้า
บา้ งไหม?” 
 
“ระ…โรค…อนื ๆ?” สะใภ้หลวิ ไมค่ ่อยเข้าใจคาํ ถาม นางมองการก
ระทําของฮหู ยินน้อยดว้ ยความประหลาดใจ ทาํ ไมฮหู ยินน้อยถึง
ตอ้ งปดปากกบั จมกู ดว้ ยละ่ ? หนําซําบนศีรษะยังโพกผ้าดว้ ย อีก
ทังเสือคลุมทีสวมอย่ดู ้านนอกกแ็ ปลกประหลาดมาก... 
 
“ขา้ หมายถงึ เขามีอาการไอ ตัวร้อน แล้วกเ็ ปนหวดั หรอื ไม.่ ..หวัด

กค็ ือโรคทีทาํ ใหม้ ีไขต้ วั รอ้ นน่ะ?” ฉีเยวพ่ ยายามอธบิ าย 
 
สะใภ้หลวิ ส่ายหน้า “เขาปกติดีมาตลอดเจา้ ค่ะ ถึงครอบครัวขา้ จะ
ยากจน แตข่ ้าเลียงดเู ขาเปนอย่างดี สุขภาพร่างกายแข็งแรงมาก
เจา้ ค่ะ” 
 
“ถา้ เช่นนันกไ็ ม่ใชเ่ กิดจากโรค...” ฉีเยว่เอย่ พมึ พาํ กับตัวเอง 
กอ่ นจะหันไปถามสะใภ้หลิวอีกครงั “เจา้ ไปหาหมอแลว้ หมอ
เขยี นใบสังยามาใหด้ ้วยหรอื ไม?่ ” 
 
สะใภ้หลวิ พยกั หน้าน้อยๆ 
 
“แต่ว่าใชไ้ ม่ไดผ้ ล...” นางรบี กลา่ วขึนมา แล้วเรมิ ร้องไหอ้ กี  
 
“ไม่น่าจะเปนเพราะใช้ไม่ได้ผล แต่คงเปนเพราะเดก็ ไม่สามารถ
รบั ตัวยาเขา้ ไปได้ ก็เลยไม่สามารถหยุดอาการอาเจยี นและทอ้ ง
เสียได้…” ฉีเยวพ่ ูดกับตัวเอง แลว้ หันไปสังคนเปนแม่ “เจา้ ไป
หยบิ ยาตามใบสังยาของหมอผู้นันมาให้ข้า...” 
 
สะใภห้ ลวิ มีทา่ ทางลังเลอย่บู า้ ง ทว่าฮหู ยนิ น้อยเปนความหวงั
เดียวของนางในเวลานี 
 
“ยงั มอี ีกเรือง” ฉีเยวเ่ รียกนางเอาไวก้ ่อนทีอีกฝายจะไปเอายาที
บา้ น “ข้าทาํ ไดแ้ ค่ลองรักษาเท่านัน เพราะว่าข้าไมม่ ี… สรปุ เลยก็
คอื ยงั ไม่แน่ว่าข้าจะช่วยชีวติ เขาไดห้ รอื ไม่ เจ้าจะตอ้ งเตรียมใจ
เอาไวด้ ว้ ย แต่ข้าจะทําให้ดีทสี ุด นอกจากนันอะไรจะเกิดกต็ ้อง
แลว้ แต่ฟาลขิ ิต” 
 

สะใภห้ ลวิ มองฮูหยนิ น้อยพร้อมกบั พยกั หน้ารบั รู้ นางคํานับไป
พลางรอ้ งไห้ไปพลาง 
 
ตอนทอี าหลถู อื นําเกลอื ผสมนําตาลทีทําเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ เข้า
มา ก็เห็นฉีเยวก่ าํ ลงั มองบางอยา่ งอยู่ดว้ ยทา่ ทางจรงิ จงั  
 
“ฮหู ยนิ น้อย ข้าเอานําเกลอื ผสมนําตาลใส่ขวดเหลา้ มาให้
เรยี บร้อยแล้ว...อา๊ ย...” อาหลเู ดินเข้ามาหาพลางเอย่ ขนึ ทวา่ ยงั
พูดไมท่ ันจบกก็ รีดรอ้ งขึนมาเสียก่อน เมือเหน็ บางอย่างอย่ใู น
มือฉีเยว่อย่างชัดเจน 
 
นะ...นันมัน...อุจจาระเดก็ ! 
 
นางมองอยา่ งตืนตะลงึ บนนิวของฮูหยนิ น้อยคอื อุจจาระเดก็
จริงๆ อีกฝายมองอย่างละเอยี ดถถี ้วน จากนันกย็ กขนึ มาใกล้
จมูกเพือดม… 
 
อาหลรู บี หันหน้าไปทางอืนเพือสะกดกลนั อาการคลนื ไส้ 
 
“ท้องเสีย...สุดทา้ ยแลว้ กค็ อื ท้องเสีย...” ฉีเยวพ่ มึ พาํ พลางขมวด
คิวเข้าหากนั ในยคุ ของนางการทดสอบนีง่ายดายมาก เพียงนํา
เข้าเครอื ง สามสิบนาทกี ไ็ ดผ้ ลออกมาแลว้ หรอื หากตอ้ งการดู
ข้อมลู อะไรเพมิ เตมิ กเ็ รยี กออกมาไดเ้ ลย แต่ตอนนี... 
 
นางก้มหน้าลงดว้ ยความรสู้ ึกหดหู่ ยังมีหมอคนไหนทตี อ้ งดู
อจุ จาระด้วยตวั เองอีก... 
 
“ชา่ งมัน! ให้นําเกลอื กอ่ น” นางลา้ งมืออย่างรวดเร็ว ปดความคดิ

ฟุงซา่ นออกไปจากหวั “อาหลู ครงั นีต้องดแู ลเรืองการฆ่าเชอื ให้
ดี เจ้าไปหาเหลา้ ทีมีฤทธิแรงมา ถ้าไมม่ ีกไ็ ปหาปูนขาว เราจําเปน
ต้องใช้” 
 
อาหลยู ืนรอคําสังอยู่ดา้ นขา้ งดว้ ยสีหน้าเครง่ เครยี ด ฟงจบกร็ ีบ
ไปทําตามทันท ี
 
“เด็กคนนีหนักเทา่ ไรนะ” เพราะไม่มีอปุ กรณ์ชว่ ย ฉีเยว่จงึ อมุ้ เดก็
ขนึ มาแลว้ กะนําหนักด้วยมือ 
 
ตอนทีสะใภ้หลิวถอื หอ่ ยาเขา้ มาในหอ้ ง ก็เห็นบนแขนของลกู ตัว
เองมีท่อหน้าตาแปลกประหลาดเสียบอยู่ ทังยงั มีขวดเหลา้ แขวน
อยบู่ นชนั วางด้านบนอีกดว้ ย นางจึงอดไม่ได้ทจี ะร้องลันดว้ ย
ความตกใจ 
 
“มาปอนนําให้เด็ก” ฉีเยวห่ นั มาเห็นจึงสังเสียงเรยี บ 
 
สะใภ้หลิวเดินมาหาด้วยอาการสันเทา ปอนนําเข้าไปในปากลกู
อย่างระมดั ระวงั  
 
เดก็ น้อยแทบจะไมไ่ ด้สตอิ ยู่แล้ว นําทีปอนไปจึงไหลออกมา คน
เปนแมพ่ ยายามอยู่นานก็ปอนเขา้ ไปไม่ได้สักคํา หนําซําเด็กยงั
อาเจียนออกมาอกี  
 
สะใภห้ ลวิ ร้องไห้ ทรุดตัวนังลงกับพืน 
 
“ไมเ่ ปนไร ค่อยเปนค่อยไป พวกเรายังมีเวลา ตอ้ งเสรมิ นําให้เขา
ไดอ้ ย่างแน่นอน” ฉีเยว่ปลอบ หยิบผ้ามาเช็ดทําความสะอาดให้

เด็กดว้ ยตนเอง นางจบั เขาเอียงซา้ ยขวาอย่างระมดั ระวงั  
 
สะใภ้หลิวมองสตรสี ูงศักดผิ ูน้ ีเชด็ สิงสกปรกของลกู ตวั เองอยา่ ง
ไม่มที ่าทางรงั เกียจแม้แตน่ ้อย อีกฝายตงั ใจเช็ดให้อย่างจรงิ จงั  
แม้แตค่ อก็ไม่ปลอ่ ยให้เว้นวา่ ง คนเปนแม่เหน็ แลว้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ ีจะ
ปดปากร้องไห้ออกมา 
 
การรักษาผปู้ วยเด็กสําคญั มาก 
 
“ตอ้ งใชน้ ําอุ่นเช็ดตัวให้เขา ทังปาก ลําคอ แล้วยงั มที วารหนัก 
เพือปองกนั การตดิ เชือ..” ฉีเยว่ทาํ ไปด้วยพดู ไปดว้ ย 
 
“ฮหู ยนิ น้อย มาให้ขา้ ทาํ เองเถอะ” อาหลูอาสา ตอนนีนางได้
เปลยี นไปแต่งตวั เหมอื นกบั ฉีเยว่แล้ว 
 
ฉีเยว่มองบ่าวคนสนิทพรอ้ มกับพยกั หน้าน้อยๆ แลว้ ส่งผา้ ให ้
 
“เจา้ ค่อยๆ ปอนนําเขาทลี ะน้อย แมจ้ ะแค่ชุม่ รมิ ฝปากกไ็ ด”้  
ฉีเยวห่ นั ไปสังสะใภ้หลิว อกี ฝายก็พยักหน้ารับ 
 
ตะเกยี งในห้องโถงใหญ่ส่องสวา่ งตลอดทงั คนื  
 
ผคู้ นทอี ยใู่ นหมบู่ า้ นชนบทต่างกไ็ มห่ ลบั ไมน่ อน หลายคนมาเฝา
อย่หู น้าประตเู รอื นของฉีเยว่ ทวา่ คนดา้ นในกลบั ไม่รเู้ ลยว่าด้าน
นอกกําแพงของเรอื นนี แทบจะเต็มไปด้วยคนในหมู่บา้ นแล้ว 
 
ทุกคนต่างจบั จ้องมาทีเรอื นหลังนีอยา่ งรอคอยด้วยความ
ตงึ เครียดและตืนเต้นไปพร้อมๆ กัน 

 
บทที 68 ใจของเขา 
 
“ฮูหยนิ น้อย อณุ หภมู ิในร่างกายลดลงบา้ งแลว้ เจ้าค่ะ” 
 
อาหลยู กปรอทวดั ไขข้ ึนมาดแู ล้วดอู ีก ในทีสุดก็กลา่ วขนึ มาอย่าง
ตนื เต้น 
 
พอฉีเยว่ทีกําลงั ใช้เหลา้ ขาวเช็ดมอื ไดย้ นิ ก็เดินเขา้ มาดใู กลๆ้  
ก่อนจะเอ่ยถาม 
 
“เมอื คนื เขาถา่ ยอุจจาระไปกคี รัง? อณุ หภูมิในรา่ งกายเท่าไร? 
เจา้ จดบนั ทึกไว้ทังหมดแล้วใชไ่ หม?” 
 
อาหลพู ยักหน้า จากนันก็หนั ไปหยบิ กระดาษแผ่นหนึงทีวางอยู่
บนโต๊ะดา้ นขา้ งมาส่งให้ ฉีเยว่รับไปดดู ว้ ยท่าทางจรงิ จงั  
 
“เจา้ หมาน้อย เจา้ หมาน้อย…” 
 
เสียงเรยี กสันเครอื ระคนเสียงรอ้ งไหด้ ังมาจากข้างเตียง บรรดา
บา่ วรับใช้ทียนื อยู่หน้าห้องไดย้ ินแลว้ กม็ ีสีหน้ากลดั กลุม้ ใจ ทุก
คนต่างถอนหายใจแลว้ ส่ายหน้า 
 
“ดูเหมือนจะชว่ ยไม่ไดแ้ ล้ว” 
 
จงั หวะนันเอง ประตูหอ้ งกถ็ ูกเปดออก อาหลูทีถอื หอ่ ยาไวใ้ นมอื
วิงออกมาอยา่ งรอ้ นรน 
 

ทุกคนทีอยู่ในเรอื นมองตามหลังนางดว้ ยความประหลาดใจ หรอื
ว่าเดก็ จะยงั ไม่ตาย? และแล้วขอ้ สงสัยนีกไ็ ดร้ บั การยืนยันตอน
เทยี ง เมือในห้องมเี สียงเด็กรอ้ งแวว่ ออกมา ถงึ จะเปนเสียงทีเบา
มากกต็ าม 
 
“กนิ ยาหน่อยนะ กินยาแลว้ จะได้หายเรว็ ๆ” ฉีเยวก่ าํ ลังหลอกลอ่
เด็กน้อยพลางยืนกระบอกฉีดยาทบี รรจยุ าไวเ้ ขา้ ไปในปากเดก็  
 
เด็กน้อยต่อตา้ นและขดั ขนื ดว้ ยความหวาดกลวั ถงึ ผู้เปนมารดา
จะพยายามปลอบโยนเทา่ ไรกไ็ ร้ประโยชน์ สุดทา้ ยกย็ ังปอนยา
ไม่ได้สักท ี
 
“เจ้าลกู คนนี!” สะใภห้ ลิวโมโหจึงส่งเสียงด ุ
 
“ฮา่ ๆๆ ดูเหมอื นจะเริมมีแรงบ้างแลว้ นะ มาเถอะ…ข้ารู้ว่ายานีขม
มาก...เจ้ายอมกินคําหนึง ข้าก็จะปอนนําเชอื มหวานๆ ใหค้ ําหนึง
ดีไหม?” ฉีเยวต่ อ่ รองยิมๆ พร้อมกบั ชีถว้ ยอีกใบไปด้วย จากนัน
นางก็ใช้หลอดฉีดยาอกี อนั ดนู ําเชือมขนึ มาเล็กน้อย “มา เจ้า
ลองชิมดู จะไดม้ ันใจวา่ ขา้ ไมไ่ ดห้ ลอกเจา้ ” 
 
พอพูดจบนางก็เอากระบอกฉีดยาเข้าไปในปากเดก็ ก่อนจะฉีด
นําหวานออกมาสองสามหยด 
 
เดก็ น้อยกลนื นําหวานลงคอแล้วเลียริมฝปากแห้งของตนเอง 
สีหน้าผอ่ นคลายลงมาก ฉีเยวจ่ งึ ลองหยังเชงิ อกี ครังโดยการเอา
กระบอกฉีดยาทใี ส่ยาไวไ้ ปจ่อทปี ากเดก็ อกี ครัง สุดทา้ ยเดก็ น้อย
ก็ยอมอ้าปากกินแตโ่ ดยด ี
 

“เปนเด็กทมี ีความกลา้ หาญจริงๆ!” 
 
“ช่างเก่งเหลือเกนิ ! กินอกี คาํ หนึงแล้ว!” 
 
“ไอห้ ยา หวานไมห่ วาน? หวานไมห่ วาน?” 
 
“เจา้ เกง่ จริงๆ! กนิ จนหมดเลย!” 
 
“ในอนาคตจะต้องเปนวรี บรุ ษุ อย่างแน่นอน!” 
 
คนเปนแม่มองฮหู ยนิ น้อยปอนยาจากกระบอกฉีดยาใหล้ ูกของ
ตนทลี ะน้อยดว้ ยสีหน้ายิมแยม้ แล้วยังพดู จาเยา้ แหยไ่ มห่ ยุด 
นําตาก็พลันพรังพรอู อกมาอีกครัง นางใชม้ อื ปดปากแน่นเพือ
กลนั เสียงร้องไห้ นําตาไหลอาบแกม้ ทงั สองข้าง 
 
ผ่านพน้ ไปหนึงคืน จนกระทงั พระอาทติ ยข์ ึนและตกอกี ครัง 
 
ฉีเยวท่ ถี กู จดั ใหเ้ ฝาคนปวยหลังเทยี งคืนกต็ นื ขนึ เอง จากนัน
นางก็ลุกขนึ มาสวมเสือคลมุ แลว้ เดินไปดูเด็กน้อย 
 
สะใภห้ ลวิ เฝาลกู ทังวนั ทังคืนโดยไม่ยอมนอน แม้แตเ่ วลาทีลูก
หลับนางกไ็ มย่ อมพักผอ่ น 
 
อาหลกู าํ ลังใชเ้ หล้าขาวกบั ปูนขาวฆ่าเชือบนพืนอย่างระมัดระวงั  
เมอื ได้ยินเสียงการเคลือนไหวจงึ เงยหน้าขึนมา 
 
“ฮหู ยินน้อย เมือคืนเขาถ่ายอุจจาระสองครังเจ้าค่ะ และนีคือ
อุจจาระ...” 

 
อาหลวู างงานในมือลง แล้วไปเอาผา้ ทเี ช็ดอจุ จาระมาให้ หาก
เปรียบเทยี บกบั ไม่กวี ันก่อนก็ถือวา่ ทา่ ทางนางสงบนิงกว่าเดมิ
มาก เหมอื นกับวา่ สิงทถี อื อย่ใู นมือเปนผ้าทเี พิงปกเยบ็ เสร็จสอง
ผืนอยา่ งไรอย่างนัน 
 
ฉีเยว่รบั มาตรวจดอู ย่างจริงจัง 
 
“ฉีแล้ว ฉีแล้ว..” สะใภห้ ลวิ ทอี ยขู่ า้ งเตียงคนเจบ็ ตะโกนขึนมา นํา
เสียงทังตนื เตน้ และดีใจ 
 
ฉีเยวเ่ องกพ็ อใจเปนอยา่ งมากเช่นกนั  
 
“ช่างดเี หลอื เกิน ขอเพยี งสามารถควบคุมการสูญเสียของเหลว
ในร่างกายและใหย้ าเขาได้ อาการกจ็ ะดีขนึ แล้ว” 
 
นางรบี วางผา้ เช็ดอุจจาระลงแล้วล้างมือจนสะอาด จากนันกใ็ ส่
หมวกกบั ผา้ ปดปาก ก่อนจะเดนิ ไปใกล้ๆ เดก็ น้อย เห็นรอยนํา
บนผา้ อ้อมทีเบาะรองใต้ร่างของเดก็ ทีนอนหลับสนิทจรงิ ๆ นาง
อุ้มเดก็ ขนึ มาอย่างดีใจพร้อมกบั ใช้มือกะนําหนักโดยไมส่ นใจว่า
เด็กน้อยจะหลับอยู่ กอ่ นจะหันไปสังงานต่อ 
 
“อาหลู เปลยี นอัตราส่วนของนําเกลอื ใหมอ่ ีกครงั ครงั นีทาํ เปน
แบบใชก้ นิ ทางปาก” 
 
“เจา้ คะ่ ” อาหลูรบี ตอบรบั  
 
“ท่านแม.่ ..หวิ …” เมือถูกอุ้มกับได้ยนิ เสียงดังรอบตัว เดก็ น้อยก็

ตนื ขนึ มา จากนันเขากพ็ ึมพําเสียงเบา 
 
ประโยคสันๆ เมือเข้าไปหขู องหญิงทังสามกร็ าวกับเปนเสียงจาก
สวรรค์ หลงั ผา่ นมาหลายวนั นีเปนครงั แรกทฉี ีเยว่เรมิ หายใจได้
คล่องแลว้  
 
จวนตงิ ซีโหว 
 
“เจ้าเดก็ บา้ นี!” ตงิ ซโี หวปดถ้วยชาบนโตะ๊ จนกระเด็นออกไปกลงิ
กบั พืน นําชาหกกระจัดกระจายไปทัวต่อหน้าบา่ วรบั ใชค้ นหนึงที
คกุ เขา่ อย ู่
 
“นายทา่ น ขอให้บา่ วไดไ้ ปปรนนิบัติรับใช้ฮูหยินน้อยทีหมบู่ า้ น
ชนบทด้วยเถอะเจ้าค่ะ” บา่ วรับใชผ้ นู้ ันเงยหน้าขนึ บนใบหน้าน่า
รกั เตม็ ไปดว้ ยคราบนําตา นางพดู ไปกร็ อ้ งไหไ้ ป เผยฟนเขียว
เลก็ ๆ ทงั สองข้างออกมาให้เหน็ หากไม่ใชอ่ าหา่ วแลว้ จะเปนใคร
ได้อกี  
 
“เจา้ ลกุ ขนึ มา ไม่วา่ ใครก็ไม่ต้องไปทังนัน ใหเ้ จ้าเด็กบา้ นันไป!” 
ตงิ ซีโหวเอย่ เสียงดังด้วยสีหน้าเกรยี วกราด 
 
อาหา่ วเงยหน้ามองติงซโี หว จากนันกอ็ ดเหลอื บมองไปทางอนุ
โจวทอี ยดู่ ้านหลงั นายท่านแวบหนึงไมไ่ ด้ อนุโจวกําลงั มองนาง
อยู่ดว้ ยสายตารูก้ ัน 
 
อาหา่ วกดั รมิ ฝปากลา่ ง พยายามขม่ อารมณ์ยนิ ดี จากนันกเ็ อย่
ตอ่ นําเสียงสันสะทา้ น 
 

“ขอบคุณนายทา่ นเหลอื เกนิ เจ้าคะ่ ...” 
 
บนใบหน้าอิมเอิบมีคราบนําตาติดอยู่ รมิ ฝปากบางแดงระเรือ 
มองแล้วชา่ งน่ารัก ดไู ร้เดยี งสาและน่าสงสาร ติงซโี หวอดไมไ่ ดท้ ี
จะมองจนตาค้างไปชวั ขณะ 
 
“ถ้าเช่นนันเจ้าก็กลบั ไปก่อน ทางนีเดียวนายท่านจัดการเอง” 
อนุโจวทเี งียบมาตลอดเอ่ยขนึ มาบา้ ง 
 
อาหา่ วคํานับแลว้ ถอยออกไปทนั ที ผา้ มา่ นทีแกว่งไกวตามหลัง
นางหยดุ สายตาอาลยั อาวรณข์ องตงิ ซโี หวลงทนั ควัน 
 
“ให้เจา้ เด็กบา้ นันมาพบข้า!” ตงิ ซโี หวยังคงมอี ารมณโ์ กรธหลง
เหลืออยู่ “ยงั มอี กี เรอื ง ขายสตรีสองคนนันออกไปดว้ ย!” 
 
“นายท่าน ทําแบบนันไม่ได้นะเจา้ คะ” อนุโจวรีบโน้มน้าว ลบู มอื
ลงบนแขนของเขาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “ไม่วา่ อยา่ งไรอนุสอง
คนนันกเ็ ปนผูท้ ีโหวฮูหยินเลือก…” 
 
“เฮอะ! นางมคี วามคิดอะไรใชว่ ่าข้าจะไม่ร้”ู เขากลา่ วขนึ มา “เจ้า
ไมต่ อ้ งสนใจเรอื งนีหรอก ไม่รู้ว่าเยว่เอ๋อไดร้ บั ความไม่เปนธรรม
มากมายแค่ไหนแลว้ ” 
 
อนุโจวนวดไหล่ตงิ ซีโหวเบาๆ นางแอบยกยมิ มมุ ปากอยู่ด้าน
หลังอย่างพอใจ ก่อนจะเอย่ ด้วยนําเสียงออ่ นหวาน 
 
“ถึงจะไม่มีฮหู ยนิ ผูเ้ ฒ่าแล้วแตก่ ย็ ังมีนายทา่ นอยู่ หากจะว่าไป
แลว้ ชีวิตของเยว่เออ๋ นับว่าโชคดเี หลอื เกิน” 

 
“หญิงงามกค็ วรมชี ีวติ ทีด”ี ติงซีโหวเอ่ยยมิ ๆ พอใจกบั การดูแล
ของอนุโจวเปนอยา่ งมากจนต้องหลบั ตาพริม 
 
ตอนทีอนุโจวกลบั ถงึ เรือนตัวเอง อาหา่ วก็รออยู่ทนี ันแล้ว 
 
เดก็ สาวมองอนุโจวดว้ ยดวงตาทีมนี ําเออ่ คลออย ู่
 
“เจา้ ยังอยากจะช่วยฮหู ยินน้อยของพวกเจ้าหรอื ไม่?” อนุโจว
ขมวดควิ แน่น ถามขนึ มาก่อนด้วยนําเสียงราบเรียบ 
 
อาห่าวพยกั หน้าแลว้ คกุ เข่าลง 
 
“ถ้าเชน่ นันก็เก็บอาการให้ดแี ลว้ เชือฟงขา้ ” อนุโจวเอย่ เสียงตาํ  
 
อาหา่ วรบี ระงบั อารมณ์ พยายามหยดุ ร้องไห้ คกุ เข่านิงๆ ไมก่ ล้า
ขยับเขยือนเลยสักนิด 
 
อนุโจวกวาดตามองนางขึนลงอยา่ งละเอียดรอบหนึง สายตาที
จบั จอ้ งมาทาํ ใหอ้ าหา่ วเกดิ อาการขนลุกตัวสันขนึ มาแล้ว 
 
“เจา้ ร้ใู ชไ่ หมว่าทาํ ไมผูค้ นในจวนนีถึงไมช่ อบฮหู ยินน้อยของเจา้
?” อนุโจวถามอย่างเชืองชา้  
 
“เพราะวา่ ... เพราะว่า... เสียวโหวเหยไ่ มช่ อบฮูหยนิ น้อย...” อา
หา่ วตอบเสียงตะกกุ ตะกกั  
 
อนุโจวยิมอย่างเหยยี ดหยนั  

 
“ผู้ชายบนโลกใบนีไม่มีใครไมช่ อบหญงิ งามหรอก” นางเอ่ยขึน
มาพลางลูบดอกเหมยในกระถางบนโต๊ะ “สาเหตทุ เี สียวโหวเหย่
ไมช่ อบฮหู ยินน้อยเปนเพราะว่ามีคนคอยเสียมอยเู่ บืองหลงั  
แลว้ ทาํ ไมคนทีคอยเสียมถึงสามารถทําอะไรตามอําเภอใจโดยที
ไม่ตอ้ งเกรงกลวั ใครเชน่ นีได้ กเ็ ปนเพราะนางมตี าํ แหน่งทมี ันคง
ในจวนแหง่ นี ดงั นันนอกเหนือจากฮูหยนิ ผ้เู ฒ่า กไ็ ม่มีใครชว่ ย
ออกหน้าแทนฮหู ยนิ น้อยอกี แล้ว” 
 
“ยงั มที ่าน อนุโจว...” อาหา่ วมองนางตาปรบิ ๆ 
 
“ขา้ งันหรอื ?” อนุโจวถอนหายใจยาว “ถึงข้าจะมีความตังใจ แต่
กลบั ไร้แรงไร้กาํ ลงั ” 
 
นางยกมอื ขึนจับใบหน้าตวั เอง แลว้ เอย่ เสียงเนิบ สีหน้าดเู ศรา้
สลดไมน่ ้อย 
 
“ข้าแกแ่ ลว้ ในจวนโหวนีนับวนั คนทงี ดงามกวา่ ขา้ อายุน้อยกวา่
ข้ายิงมากขนึ เรอื ยๆ ขนึ ชือว่าเปนสตรยี งิ นานวันก็ยงิ เสือมถอย 
ไม่สามารถทาํ อะไรไดม้ ากกวา่ นี พอแก่ตวั กไ็ มเ่ หมือนเดิมแล้ว” 
 
“ไม่ ไม่เจา้ ค่ะ อนุโจวงดงามทสี ุดแล้วเจ้าคะ่ ” อาหา่ วเอ่ยถอ้ ยคาํ
ประจบเอาใจดว้ ยความนอบน้อม 
 
อนุโจวยิมออกมาแลว้  
 
“ไมต่ ้องมาใชค้ ําพูดปากหวานทีนี ขา้ ไมส่ นใจหรอก ขา้ รู้ความใน
ใจของเจ้าดี” นางยมิ พลางยนื มือไปดึงอาห่าวขึนมา แลว้ จบั มือ

เดก็ สาวนิง ใช้สายตามองใบหน้าของนางอย่างละเอยี ดอีกครงั  
 
แมจ้ ะไม่นับว่าเปนหญิงทมี รี ปู โฉมงดงาม แตเ่ ด็กสาวอายนุ ้อยที
มีดวงตาสดใสแวววาว ใบหน้ารปู ไขแ่ ดงเปลง่ ปลงั เนียนอมิ เอบิ
ราวกับสามารถคนั เอานําออกมาได้ก็น่ามองไมน่ ้อย… 
 
“บรรดาคนทีสามารถพดู ได้ในขณะนีต่างก็เปนพวกเดยี วกันกับ
โหวฮูหยิน เจ้าคดิ วา่ จะมคี นชว่ ยพดู เรอื งฮหู ยนิ น้อยกบั นายทา่ น
งนั หรือ? ในจวนนีผู้ทสี ามารถควบคุมเสียวโหวเหยไ่ ด้ กม็ แี ต่
นายทา่ นเท่านัน อาห่าว เจ้าพอจะคดิ ออกหรือยงั วา่ ตัวเองจะสา
มารถชว่ ยฮูหยินน้อยของเจ้าไดอ้ ย่างไร?” อนุโจวเอย่ ช้าๆ เสียง
นุ่มนวล 
 
อาหา่ วเบิกตาโพลงมองไปทอี นุโจว สีหน้าทแี ดงระเรือกลบั ซีดลง
เรือยๆ สุดทา้ ยนางกพ็ ยกั หน้าอยา่ งแรง 
 
วนั ต่อมา 
 
อนุโจวก็ได้ยนิ ขา่ วทีตวั เองต้องการ เพยี งแคม่ บี างส่วนทยี งั ไมน่ ่า
พอใจ 
 
“นายท่านทะเลาะกบั โหวฮูหยนิ สังใหโ้ หวฮูหยินขายอนุทังสอง
ออกไปแลว้ เจา้ ค่ะ นายทา่ นบอกว่าฮูหยนิ น้อยยงั ไม่มีลูกจึงไม่
อนุญาตให้เพิมคนในหอ้ งเสียวโหวเหย่ หลังจากนันกใ็ ห้บา่ วไป
เรยี กเสียวโหวเหย่ ทวา่ บา่ วกลับมาบอกว่าเสียวโหวเหยอ่ อกไป
ขา้ งนอกแลว้ คาดว่าจะไปหมบู่ ้านชนบททีฮูหยินน้อยอยู่แลว้
เจา้ คะ่ ” อาจนิ รายงานด้วยสีหน้าผดิ หวังไมน่ ้อย 
 

แต่อนุโจวกลับมที า่ ทางนิงเฉยดังเดิม กอ่ นจะเอย่ เสียงเยน็ ชา
ขณะทมี ือยงั ใช้กรรไกรตัดแต่งตน้ ไม ้
 
“เจา้ เดก็ นันแยม่ าก ในเมือเขากล้าทําขนาดนัน แสดงว่าต้องเลน่
ละครไวก้ ่อนหน้าแล้วเปนแน่” 
 
“ถ้าเชน่ นันความโมโหและความสงสัยของนายทา่ นก็คงหายไป
เกินครงึ แล้วล่ะเจา้ ค่ะ” อาจนิ ขมวดควิ แน่น สีหน้าเครง่ เครยี ด 
 
“ไม่ใช่วา่ ยงั เหลอื อีกครงึ งนั หรอื ” อนุโจวเอย่ ยิมๆ พร้อมกบั วาง
กรรไกรลง “แลว้ เรอื งของอาห่าวล่ะ?” 
 
“เช้าวันนี นางถือถว้ ยนําแกงไปทีห้องหนังสือของนายทา่ นแลว้
เจ้าค่ะ” อาจินรายงานตอ่ ดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา “ตอนทอี อกมาก็
เปนเวลาบา่ ยแล้วเจา้ คะ่ ” 
 
บนใบหน้าของอนุโจวเตม็ เปยมไปด้วยความปติยินด ี
 
“ถ้าเชน่ นันก็แสดงว่า...” 
 
“ยงั เจา้ ค่ะ” อาจินรีบตอบเจ้านายทันควัน “ข้าไดไ้ ปถามนางแลว้  
นางบอกวา่ นายทา่ นต้องการใหเ้ กียรตินางจงึ สังให้แตง่ หน้า
แตง่ ผมใหมท่ ําตามประเพณีอยา่ งถูกตอ้ งแลว้ จงึ จะรบั เปนอนุ 
เพอื ไม่ให้คนดหู มินดูแคลนนางได้ นับว่านายท่านคิดจะเอาอก
เอาใจและรอบคอบมากเจ้าคะ่ ” 
 
อนุโจวฟงจบก็หวั เราะเสียงหยัน ทวา่ ในเสียงหวั เราะนันมคี วาม
ปวดร้าวและความเศรา้ ใจแฝงอยูม่ ากมาย 

 
“เอาอกเอาใจงันหรอื ?” นางพมึ พํากบั ตัวเอง “คนทมี คี วามรัก
มากแต่กลับไมไ่ ด้ความรัก” 
 
ในห้องพลนั เงยี บกริบไปพักใหญ ่
 
“จรงิ สิ ในเมือพวกเราได้มีโอกาสบอกให้นายท่านรบั ร้เู รอื งเยวเ่ อ๋
อแล้ว ถ้าเช่นนันเจา้ กห็ าเวลาไปเยยี มเยวเ่ ออ๋ ทีหมู่บ้านชนบทสัก
หน่อย ไปใหก้ ําลงั ใจและปลอบใจนาง” อนุโจวสังเสียงเรยี บ 
 
อาจินพยักหน้าอย่างดใี จ รีบทาํ ความเคารพแลว้ ออกไปเตรยี ม
ตัว 
 
ทันทที ีคล้อยหลังอาจิน อนุโจวกเ็ รยี กบ่าวรับใชเ้ ด็กคนหนึงเข้า
มาแลว้ สังการอยู่หลายประโยค ไม่นานก็มบี ่าวรับใช้รูปร่างสูง
อายุราวยีสิบป ทวา่ ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาคนหนึงเดนิ เข้ามา 
 
“เรืองทีข้าให้เจา้ เตรียมการ เจ้าจดั การเรยี บรอ้ ยแลว้ หรือยัง?” 
อนุโจวถาม 
 
“อนุโจววางใจเถอะเจา้ ค่ะ ขา้ เตรียมการทังหมดไวเ้ รยี บร้อยแล้ว 
รอเพยี งแคเ่ สียวโหวเหยไ่ ปถึงเจ้าค่ะ” บา่ วรบั ใชต้ อบด้วยนํา
เสียงแผว่ เบา 
 
อนุโจวพยกั หน้าน้อยๆ กอ่ นจะกาํ ชบั ด้วยนําเสียงจริงจงั  
 
“ต้องระมัดระวังใหร้ อบด้าน” 
 

บ่าวรับใชพ้ ยกั หน้ารบั คําสัง 
 
“ขอเพยี งเสียวโหวเหย่กา้ วเขา้ ประตเู ท่านัน…” อนุโจวหันไปมอง
ดอกเหมยทีถกู ตดั แต่งกิงจนเรยี บรอ้ ย ส่วนดอกตมู ก็ใกลจ้ ะเบง่
บาน “ก็สายเกนิ ไปแล้ว…” 
 
มา้ ตวั หนึงวิงอยา่ งรวดเรว็ ปานสายฟาแลบอยู่บนทอ้ งถนน 
 
มนั วงิ ห้ออยา่ งสุดกาํ ลงั เต็มฝเท้าจนฝุนฟุงกระจายตามหลงั คน
เดินถนนต่างกห็ ลบหลกี ให้ตลอดเส้นทางพรอ้ มกับพดู สาปแชง่
ต่างๆ นานา 
 
จนกระทงั ถึงเนินเขาแหง่ หนึงม้าจึงจะผ่อนความเร็ว แล้วค่อย
หยดุ ลงอยา่ งชา้ ๆ 
 
บรุ ุษภายใตเ้ สือคลมุ สีดาํ บนหลังม้าดึงเชอื กบังเหียนในขณะที
มองหมู่บ้านชนบททอี ย่ใู ตเ้ นินเขา 
 
“เสียวโหวเหย่...” มา้ อีกหา้ ตวั เพงิ ตามมาทัน คนบนหลังม้าเรยี ก
เสียงเบา 
 
“ทําไมถงึ ช้าเชน่ นี?” ฉางอวนิ เฉิงขมวดควิ แน่นในขณะทีมองผู้
ตดิ ตาม สีหน้าไม่พอใจอย่างชดั เจน 
 
กลุ่มผู้ติดตามพากันก้มหน้านิงด้วยความรสู้ ึกเสียหน้าอยา่ งมาก 
 
“ตามมา! น่าขายหน้าจรงิ !” ฉางอวินเฉิงตําหนิเสียงเขม้ บงั คบั
ม้ามุ่งไปข้างหน้าต่อ 

 
ทุกคนต่างเรง่ ควบม้าตามไป โชคดที คี รังนีเสียวโหวเหย่ไมไ่ ด้ห้อ
ม้าเตม็ เหยียดเหมอื นเดิมแลว้  
 
บทที 69 โน้มน้าวใหย้ อม 
 
สะใภห้ ลิววางรองเท้าปกลาดลายประณีตและงดงามไว้หน้าประตู
เรอื น 
 
จากนันนางกค็ กุ เขา่ ลงแล้วคํานับดว้ ยความเลอื มใส ก่อนจะลุก
ขึนแล้วเดินจากไป 
 
“พวกเจา้ ดูสิ เมอื กีคอื มารดาของเดก็ ทีถกู รักษาจนหายดี” 
 
“จรงิ ร.ึ .. รักษาหายแลว้ จริงๆ หรือ” 
 
ชาวบา้ นกลุ่มหนึงยืนซบุ ซบิ กนั อยู่ไมไ่ กลจากหน้าประตูมากนัก 
 
“พวกเรารีบไปจดุ ธูปกันเรว็ ” 
 
“ขา้ ได้ยินมาวา่ แค่เอาดินกลบั ไปชงกบั นําแลว้ ดืมก็สามารถรักษา
โรคได้” 
 
ขา่ วลือทแี พร่กระจายออกไป ทําให้ชาวบ้านมาหน้าประตเู รือนที
ฮูหยนิ น้อยพาํ นักไมข่ าดสาย แน่นอนวา่ พวกเขาไม่กล้าจุดธปู
หน้าประตใู หญ่ จงึ มาจดุ ทีกําแพงทังสองขา้ งแทน ก่อนจะปกลง
บนดินแถวนัน 
 

“เกิดเรอื งบ้าอะไร!” ฉางอวนิ เฉิงทีเพิงควบม้ามาถึงจอ้ งมอง
เหตกุ ารณเ์ บืองหน้าแล้วกต็ อ้ งขมวดคิวแน่น 
 
“เสียวโหวเหย่ ใหข้ า้ ไปถามดูดหี รือไม่ขอรบั ?” ผตู้ ดิ ตามคนหนึง
เอย่ เสียงตาํ  
 
“เฮอะ! ถามรึ? มอี ะไรน่าถามกัน? นางคิดจะเลน่ แง่อะไร จะเรียก
รอ้ งความสนใจจากข้างันรึ?” เขาพูดมาถึงตรงนีก็บงั คบั มา้ ให้วิง
ผ่านเลยไป “ฝนไปเถอะวา่ ข้าจะสนใจเจา้ !” 
 
เพียงจบประโยคเขากไ็ ม่หันกลบั มามอง ทงั ยงั สะบดั แส้เรง่ ม้าให้
ควบเร็วขึน ผู้ติดตามทงั หลายรบี ตามตดิ ทนั ท ี
 
จากนันไม่นานหน้าประตูก็มีเสียงเอะอะโวยวายดงั ขึน 
 
“พวกเจ้ามาวุ่นวายทนี ีทําไม รบี ถอยไปใหห้ า่ งเลย ทีนีไมใ่ ช่
สถานทที ีพวกเจา้ จะมากอ่ กวนได้!” ประตเู รือนเปดออก บรรดา
บ่าวรับใช้เดนิ ออกมาแลว้ เอ่ยปากขบั ไล่พวกชาวบา้ น “ออกไป
เรว็ ๆ ไม่อย่างนันขา้ จะส่งพวกเจ้าไปพบศาล!” 
 
บุรษุ สีห้าคนถือทอ่ นไมต้ ะโกนขนึ มาด้วยสีหน้าดุดัน 
 
เมอื ถูกข่มขวู่ า่ จะพาไปศาล ผูค้ นทมี าจดุ ธูปก็หวาดกลวั และ
ตกใจมาก จึงแตกกระจายคนละทิศคนละทาง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านดนู ีสิ...” 
 
นางคังเอย่ กับฉีเยว่ทกี าํ ลงั เดนิ ออกมาด้วยทา่ ทางจนปญญา 

 
ฉีเยวก่ ม้ หน้ามองรองเท้าปกลายคู่หนึงทีถูกเตะตกไปอยอู่ กี ด้าน 
กอ่ นทอี าหลูจะกม้ ลงเกบ็ ขึนมา 
 
“จรงิ ๆ แลว้ ข้าก็ไมไ่ ดท้ ําอะไร...” พอเหน็ ธูปทีปกอยู่บนพืนข้าง
กาํ แพงทังสองดา้ น แล้วยงั มดี อกไมแ้ ดงด้วย นางก็ถงึ กบั พูดไม่
ออก 
 
ตามจรงิ แล้วการชว่ ยเด็กทีจมนํากเ็ ปนเพียงการปฐมพยาบาล
เบอื งตน้ ส่วนเดก็ ทีท้องเสีย เพียงแกไ้ ขภาวะขาดนํา สุดท้ายก็
เปนยาทสี ะใภ้หลวิ ไดม้ านันเหน็ ผล คาดไมถ่ งึ วา่ ชาวบา้ นจะมอง
สองเรอื งนีเปนเรอื งมหัศจรรยไ์ ปเสียแล้ว นางเห็นสถานการณ์
ตรงหน้าก็อยากจะปาดเหงือจรงิ ๆ 
 
ยามนีถึงจะไม่มยี าแต่นางก็ยงั มคี วามรู้ ส่วนบรรดาท่านหมอใน
ยุคนีกลบั ขาดความรู้ดา้ นการรักษาในสถานการณ์ฉุกเฉินและ
การปฐมพยาบาลอย่บู า้ ง ซงึ สิงเหล่านีจาํ เปนตอ่ การช่วยชวี ิตคน 
 
“ฮูหยนิ น้อย นีเปนของทีสะใภ้หลวิ วางไว้สินะเจา้ คะ” อาหลูมอง
รองเท้าปกลายในมอื พลางกลา่ วขึนมา “ข้าเคยเหน็ นางแอบมอง
ขนาดรองเท้าของทา่ นมาก่อน” 
 
ฉีเยว่รบั มาดู นางเปนหมอมาหลายปจึงไดร้ ับของขวญั จํานวนไม่
น้อย มที ังองั เปา เงินทอง ของท้องถนิ ตอนแรกๆ กต็ ืนเตน้ และ
ตกใจ แตต่ ่อมากค็ อ่ ยๆ คุน้ ชนิ เหมือนกบั ทนี างคุ้นชินกบั การ
เกดิ และการตาย คุ้นชนิ กับหากมีคนปวยก็ตอ้ งรักษา คนุ้ ชนิ กบั
ทกุ สิงอยา่ งรวมไปถึงกฎระเบยี บ ไม่ว่าจะเปนกฎระเบียบในการ
ตรวจ กฎระเบยี บในการกินยา เรอื งเหล่านีกลายเปนสิงธรรมดา

ในชวี ติ ประจําวันเหมือนกินข้าวดืมนํา ไม่มคี วามรสู้ ึกอะไรเปน
พเิ ศษ 
 
คดิ ไม่ถงึ ว่า พอมาถึงสถานทีทีน่าแปลกประหลาดนี เมือไดท้ าํ
เรอื งธรรมดาสามญั เหลา่ นี สิงทไี ดร้ บั กลับเปนความรู้สึกทีเคย
ขาดหายไป 
 
นานแค่ไหนแล้วนะ...ทีนางเคยตนื เต้นขนาดนี? 
 
‘เยว่เลยี ง ลูกคิดวา่ อะไรคอื สิงทเี รียกวา่ หวั ใจของแพทย?์ ’ 
 
‘หวั ใจของแพทย์? พ่อคะ พอ่ ไปศึกษาเรืองอะไรแปลกๆ มาอีก
คะ อย่าทาํ ตัวลกึ ลบั นักเลยค่ะ หากมีเวลาวา่ งก็พาหนูไปผา่ ตดั
ดว้ ยสิ...’ 
 
‘หากตอ้ งการรกั ษาโรคให้ดี ไมใ่ ช่เพยี งแคฝ่ กฝนฝมือก็เปนแลว้ ’ 
 
‘พ่อคะ พ่อเอาอกี แล้ว…’ 
 
ฉีเยวเ่ งยหน้ามองทอ้ งฟา ท้องฟาในวนั นีชา่ งมีสีสันสดใส ดู
กระจา่ งแจ้งไรค้ วามหมองหม่น 
 
“หวั ใจของแพทยก์ ค็ ือมนุษยธรรม ความเปนมนุษยม์ าเปน
อนั ดับแรก” นางพมึ พํากบั ตัวเอง 
 
หลงั จากผา่ นเหตุการณ์ชว่ ยชวี ิตเดก็ ทังสองครงั  
 
กอปรกบั คําราํ ลือเรอื งความใจดีของฮหู ยินน้อย ทําใหค้ นใน