บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

หมู่บา้ นมคี วามกล้าทจี ะมาเยียมเยียนแล้ว 
 
“เจา้ เปนโรคปวดในข้อ ขอใหเ้ ชอื ฟงคาํ พูดของทา่ นหมอ กนิ ยา
อย่างสมาํ เสมอ ไมน่ านก็จะดีขนึ ” ฉีเยว่ตรวจขาของผอู้ าวุโสคน
นันอย่างจรงิ จงั พลางเอย่ ขนึ มา 
 
“ทะ...ทา่ นหมอ ทา่ นจา่ ยยาให้ขา้ สักอย่างสิ...” ผ้อู าวโุ สเอ่ยเสียง
ตะกุกตะกกั ตงั ท่าจะคุกเขา่ อ้อนวอน 
 
“ตามจรงิ แลว้ ข้าจ่ายยาไม่เปน โรคนีเปนโรคเรอื รงั จําตอ้ งดแู ล
และรักษาตัวเองใหด้ ”ี ฉีเยว่รบี รังอีกฝายไว้ดว้ ยสีหน้า
กระอักกระอว่ น จากนันก็แนะนําเรืองทคี วรระวังกับผอู้ าวุโสอย่าง
ละเอยี ด 
 
ผู้อาวโุ สจดจาํ คาํ แนะนําทกุ ถ้อยคําดว้ ยสีหน้าปลาบปลมื ราวกับ
กําลงั ฟงเทพเซียนพูดอยา่ งไรอย่างนัน แต่สําหรบั ฉีเยวท่ ไี ม่
สามารถจดั ยาใหอ้ ีกฝายได้กลับร้สู ึกเศรา้ ใจอย่บู ้าง 
 
ส่วนนางคงั ทอี ยู่ด้านข้างเรมิ จะหมดความอดทนแล้ว ถ้าไมใ่ ช่
เพราะเห็นแกห่ น้าเขาทีเปนหัวหน้าหมู่บา้ นแลว้ ละก็ นางคงไม่
ยอมใหเ้ ขาเข้ามาแน่ๆ 
 
ผอู้ าวุโสคนนันจงึ ผละไปดว้ ยทา่ ทางงกๆ เงินๆ การเดินแตล่ ะ
ก้าวเชืองช้าอย่างมาก 
 
“เจา้ เดนิ เรว็ กวา่ นีไม่ไดห้ รอื เมือวานข้ายงั เหน็ เจ้าต้อนววั บน
ภูเขาอยเู่ ลย เหตุใดวันนีทาํ ท่าเหมอื นจะตายแล้วเล่า” นางคัง
เอย่ เสียงเยา้ ด้วยสีหน้ายมิ แย้ม 

 
“พวกเจา้ โชคดมี าก” ผู้เฒา่ กลา่ วขึนมาดว้ ยนําเสียงแผ่วเบา 
พร้อมกบั กา้ วเดินไปดว้ ยทา่ ทางอาลยั อาวรณ์เหมอื นไมอ่ ยากจะ
จากไป “ทกุ วันไดเ้ ฝาวิมานของเทพเซียนผ้นู ี ส่วนขา้ ยากมากที
จะได้มาอาศัยบารมี จะให้ตัดใจเดนิ ไปเร็วๆ ไดท้ ไี หนกนั เลา่ ” 
 
คําพูดนีทําใหบ้ า่ วรับใช้ทงั หลายหัวเราะขึนมา บ่าวรบั ใช้ชายทมี ี
ความค้นุ เคยกับเขาอย่างมาก หิวเขาขึนมาแลว้ ผลกั ออกนอก
เรอื นไป 
 
ผู้เฒ่าไมพ่ อใจเปนอยา่ งมาก สุดทา้ ยกค็ ว้าดินจากขา้ งกาํ แพง
ขึนมากาํ หนึง กอ่ นจะจากไปด้วยท่าทางเหมือนไมไ่ ด้เจ็บปวย
เลยสักนิด 
 
“มีอาการปวยหลายอยา่ งทขี ้ารกั ษาไม่ได้จรงิ ๆ” ฉีเยวเ่ อย่ กับอา
หลู “อย่าใหค้ นเหล่านีเข้าประตมู าอีก บอกใหพ้ วกเขาไปหาหมอ
ในหมู่บา้ นจะไดร้ ักษาได้ทันทว่ งที หากตอ้ งกนิ ยาก็จะไดก้ ินให้
ครบถ้วน ไม่งนั หากลา่ ชา้ หรอื เกิดอะไรขนึ ก็ถอื ว่าเปนความผิด
ของข้าแลว้ ” 
 
อาหลูพยักหน้ารบั คําสัง แต่ยงั อดถามขึนมาไมไ่ ด ้
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทังทที ่านเขา้ ใจหมดทกุ อยา่ ง แลว้ ทําไมถงึ บอกวา่
ตวั เองรกั ษาไม่ได้แล้วล่ะเจา้ คะ?” 
 
“เข้าใจกส็ ่วนเข้าใจ.. .” ฉีเยวเ่ กาหัวแล้วเริมอธิบาย 
 
“เพยี งแต่ไมม่ ยี า” อาหลูพดู ต่อทนั ควนั พร้อมกบั ยมิ ให ้

 
ฉีเยวห่ วั เราะลนั แลว้ กล่าวเสริม 
 
“การตรวจโรคให้คนไข้สุดท้ายกต็ อ้ งใช้ยา ตอนนียาของขา้ หมด
แล้ว ส่วนยาของพวกเจา้ ขา้ ก็ใชไ้ มเ่ ปน ไมม่ ีทางแน่ๆ อยแู่ ล้ว” 
 
อาหลูพยกั หน้าเข้าใจ แล้วเปลียนไปถามเรืองทตี นสงสัยมานาน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย เดก็ คนนันไม่มลี มหายใจแลว้ ทาํ ไมเพยี งทา่ นเปา
ลมจากปากให้ เขาก็มีชีวติ ไดอ้ ีกครงั เล่า?” 
 
“อืม... นันเรยี กว่า การปฐมพยาบาลเบืองต้นสําหรับผู้ปวยที
หยุดหายใจ เมอื คนไดร้ ับบาดเจ็บอย่างเฉียบพลัน ลมหายใจ
อาจจะหยุดไป แต่ความจริงแล้วอาจยังไมต่ าย จงึ ต้องชว่ ยให้เขา
มีลมหายใจใหมอ่ ีกครัง” ฉีเยว่อธิบายยิมๆ 
 
ใบหน้าอาหลูฉายแววประหลาดใจ 
 
“ความจริงแลว้ งา่ ยมากนะ” ฉีเยว่สาธิตให้อีกฝายดู “แบบนี... 
แบบนี ปากประกบปากจากนันก็เปาลม แล้วกดลงบรเิ วณ
หน้าอก..” 
 
อาหลยู มิ อย่างเขินอายเล็กน้อย 
 
“บา่ วทาํ ไม่ได้หรอกเจ้าคะ่ ” 
 
“ทําได้สิ ไมย่ ากหรอก” 
 

“ฮหู ยนิ น้อยเก่งขนาดนี ยังพูดวา่ ตัวเองทําไมไ่ ดบ้ อ่ ยๆ เลย” 
 
“เฮอ้ ...” ฉีเยว่นังลงแล้วถอนหายใจ 
 
อาหลูหัวเราะน้อยๆ 
 
“ข้าเรียนผิดทางแลว้ หากข้ารวู้ า่ จะไดม้ าอย่กู ับพวกเจา้ ทนี ีกค็ ง
เรียนแพทย์แผนจนี แลว้ ” ฉีเยวเ่ อย่ ต่อ 
 
“แพทยแ์ ผนจนี ? แพทยแ์ ผนจนี คืออะไร? ยังมีหมออย่างอนื อีก
หรือเจา้ คะ?” อาหา่ วถามอย่างสนใจ 
 
“ใชแ่ ลว้ แพทย์แผนจนี เปนการเรียนสิงทีสืบทอดต่อๆ กันมา
จากบรรพบุรุษ แต่ยุคทีข้าจากมา ยังมสี ิงทถี า่ ยทอดมาจาก
ประเทศต่างๆ ในทวปี ยุโรปและอเมรกิ าทีเรียกว่าแพทยแ์ ผน
ปจจบุ นั ..” ฉีเยวเ่ อย่ แล้วมองอาหลู เหน็ อกี ฝายมสี ีหน้าไมเ่ ข้าใจ 
จงึ เปรยี บเทียบใหฟ้ ง “อยา่ งเชน่ ปลาทีพวกเรากนิ เมอื วานตอน
เยน็ ต้มแกงนําใสได้ นึงได้ ยา่ งนําแดงได้ ตา่ งก็กินได้หมด แค่
วธิ ีกินไมเ่ หมือนกนั ” 
 
“อ้อ...” อาหลูส่งเสียงตอบรบั อย่างเขา้ ใจ “ถ้าเชน่ นัน คนไหน
เก่งกว่ากนั เจา้ คะ? แน่นอนว่าเปนฮูหยินน้อยทีเกง่ ทีสุดใชไ่ หม
?” 
 
ฉีเยวห่ วั เราะ 
 
“ต่างคนตา่ งมดี ีไปคนละอย่าง ตา่ งคนตา่ งก็เกง่ กนั คนละด้าน 
ไมส่ ามารถเปรียบเทียบกนั ได้หรอก” นางตอบกลับพรอ้ มรอย

ยิม “เลกิ พดู เรืองนีดกี ว่า มาพดู เรืองพวกเราจากจวนมานาน
ขนาดนี สุดท้ายแลว้ จะกลับไปอยา่ งไรกันเถอะ” 
 
นีเปนหัวขอ้ สนทนาทียกขึนมาเมือไรกท็ าํ ใหร้ สู้ ึกกลัดกลุ้มใจเมอื
นัน สองนายบา่ วขมวดควิ ดว้ ยสีหน้าเคร่งเครียด 
 
“ฮูหยนิ น้อย มีคนจากจวนมาขอพบเจ้าค่ะ” เสียงบา่ วรบั ใชค้ น
หนึงดังมาจากนอกประต ู
 
มีคนมาอกี แลว้ ? ฉีเยว่กับอาหลหู นั มาสบตากัน จากนันฉีเยว่จึง
เอ่ยอนุญาต 
 
“เข้ามาได”้  
 
ไม่นานก็มีบ่าวคนหนึงเดนิ เข้ามา ในมือมีหอ่ ผ้าขนาดใหญ่ พอ
มาถึงตรงหน้าฉีเยว่กแ็ สดงความเคารพอยา่ งนอบน้อม 
 
“ฮหู ยินน้อย” 
 
“อาจนิ !” อาหลทู ักทายด้วยทา่ ทางดีใจ 
 
อาจนิ เงยหน้าขนึ แล้วส่งยิมให ้
 
“อนุโจวใหข้ ้ามาเยียมเยยี นฮหู ยินน้อย นีเปนหวแี ละพวกเครือง
สําอางเจา้ ค่ะ นับวันอากาศกย็ ิงเยน็ อนุโจวจงึ ให้ข้านําเตา
สําหรบั อุ่นมอื และเท้ามาให้ดว้ ยเจ้าค่ะ” นางเอย่ พลางส่งหอ่ ผา้
ในมอื ให้ อาหลจู ึงรบี เดนิ ไปรบั  
 

“ขอบคุณอนุโจวมากทีเปนห่วง” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงอ่อนโยน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย อนุโจวได้พดู คยุ เรืองทีเกดิ ขึนครังนีกบั นายท่าน
แลว้ เจา้ คะ่ นายท่านเองกต็ าํ หนิเสียวโหวเหย่ไปแล้ว อีกไมก่ ีวนั
เสียวโหวเหยจ่ ะมาเยยี มท่านเจ้าค่ะ” อาจนิ พดู ต่อ 
 
“จริงร?ึ ” อาหลูถามขึนมาอย่างดีใจระคนแปลกใจ 
 
“ข้าจะโกหกเพืออะไร” นางยืนยนั พร้อมกับมองฉีเยว่ไปด้วย “ฮู
หยินน้อย อนุโจวฝากคาํ พดู มากบั ขา้ ให้ถ่ายทอดใหท้ ่าน...” 
 
ฝากคําพดู มาอกี คนแลว้ งนั เหรอ? 
 
“ออ้ ...” ฉีเยวเ่ อย่ สันๆ เปนเชิงรับร ู้
 
อาหลูรสู้ ถานการณด์ ีจงึ รบี เอ่ยขนึ มา 
 
“เดยี วข้าจะไปดูในหอ้ งครัวสักหน่อยวา่ เตรยี มอะไรให้ ในเมอื เจา้
มาถึงทีนีแลว้ ก็ลองชิมอาหารชาวบ้านทนี ีดูสักหน่อยเปนไง” 
 
“ถา้ เชน่ นันกต็ อ้ งรบกวนแลว้ ” อาจนิ ตอบ 
 
อาหลูส่งยมิ ใหก้ อ่ นจะเดนิ ออกไป 
 
“เจา้ นังกอ่ นเถอะ กว่าจะเดินทางมาถึงคงจะเหนือยมากแล้ว” 
ฉีเยวเ่ อ่ยเชือเชญิ  
 
อาจินเห็นอกี ฝายมที า่ ทางเปนกนั เอง จึงมสี ีหน้าดใี จเปนอย่าง

มาก 
 
“ฮหู ยนิ น้อยยงั เหมอื นกับตอนแรกๆ ไมม่ ีเปลียน เพยี งแคห่ ลาย
ปนีบ่าวไม่สะดวกมาเยยี มทา่ น” นางเอ่ยขนึ ด้วยดวงตาทีมนี ํา
เออ่ คลอ 
 
ว้าว... คาดไม่ถงึ ว่าจะมีคนทมี อี ดีตโผล่มาอกี หนึงแล้ว! แต่ไมร่ ู้ว่า
ผหู้ ญงิ คนนีเกียวข้องกบั แม่นางฉีเยวย่ งั ไง นางจงึ ตอบแค่วา่  
 
“ข้าเข้าใจ” 
 
ทว่าคําพดู นีกลบั ทาํ ให้อาจนิ ถึงกบั สะอึกสะอนื เอ่ยเสียงเครอื  
 
“ฮูหยินน้อยเขา้ ใจก็ดแี ล้วเจา้ คะ่ อนุโจวกบั ขา้ ตา่ งก็เปนห่วงฮู
หยนิ น้อยตลอดเวลา ในทีสุดก็เหน็ ฮูหยินน้อยดีขึนแลว้ หนําซาํ
ท่านยงั ออกมารับหน้าทีตอ่ จากฮูหยินผู้เฒา่ อกี ด้วย อนุโจวกบั
บ่าวจดุ ธูปไหว้พระทกุ วนั ด้วยความดใี จจริงๆ เจา้ คะ่ ” 
 
ฉีเยว่ยิมแห้งๆ ไมพ่ ดู คําใด 
 
“ไมพ่ ดู ถงึ เมอื กอ่ นดกี ว่า ทีสําคญั กค็ อื ตอนนีรวมไปถงึ หลงั จาก
นีด้วย” อาจินใชผ้ า้ เชด็ หน้าซับนําตา ทาํ ตวั เองใหด้ มู ชี วี ติ ชีวา
พรอ้ มกับกล่าวขึน “ฮหู ยนิ น้อย อนุโจวให้ขา้ มาพูดกับทา่ น ขอ
ใหท้ ่านอย่าไดพ้ ยายามสู้กบั เสียวโหวเหย่เลยเจ้าคะ่ การทําแบบ
นันไม่เกดิ ประโยชนต์ อ่ ฮหู ยนิ น้อยแม้แต่นิดเดยี ว จะยิงทาํ ให้
ศัตรูมีความสุข และผทู้ ใี กล้ชิดทา่ นเจบ็ ปวดก็เท่านัน” 
 
คําพดู นีถอื เปนการไกลเ่ กลีย ฉีเยว่พยักหน้า เอ่ยเสียงจรงิ จงั  

 
“ขา้ ร้แู ลว้ ” 
 
“เสียวโหวเหยผ่ นู้ ีมีนิสัยแปลกประหลาดอยูบ่ ้าง...” อาจนิ กลา่ ว
ต่อแลว้ ถอนหายใจเฮอื กใหญ่ “เดิมทีตอนทเี ขายังเด็กก็ไม่ได้
เปนแบบนีเจา้ ค่ะ” 
 
ตอนเดก็ ๆ งันหรือ? 
 
“เจา้ ยงั เด็กกวา่ เขานะ” ฉีเยว่มองอาจนิ กค็ ดิ วา่ อกี ฝายอายุ
พอกนั กับอาหลู แล้วจะรเู้ รืองเมอื ก่อนไดอ้ ยา่ งไร 
 
อาจนิ ยิมออกมา 
 
“ขา้ ไดย้ ินจากทีท่านพ่อกับท่านแมข่ องข้าพดู น่ะเจ้าค่ะ ตอนนัน
ทังสองเปนบา่ วอยู่ทีเรือนของโหวฮหู ยิน แมข่ องข้ายงั เคยเลยี ง
เสียวโหวเหยเ่ ปนช่วงเวลาสันๆ ด้วย” 
 
โหวฮูหยินทีเอ่ยถงึ คงจะเปนโหวฮหู ยินคนก่อนสินะ ฉีเยว่คาด
เดา 
 
“ตอ่ มาเมือโหวฮูหยนิ ถึงแก่กรรม ตอนนันเสียวโหวเหยย่ งั เปน
เด็กอายุแค่หกขวบ ยงั ไมร่ ู้อะไรมากนัก ฮูหยินผู้เฒ่าจงึ ให้คน
ดแู ลเขาเปนอยา่ งดี กระทังถึงตอนทีฝงศพอยู่ๆ เสียวโหวเหย่ก็
คลงั ขนึ มาเจา้ ค่ะ” 
 
ฉีเยว่นิงฟงเงยี บๆ สูญเสียแม่ไปเปนเรอื งทีเจบ็ ปวดใจมากทีสุด 
ยิงไมต่ อ้ งพูดถงึ เดก็ คนหนึงทีอายแุ ค่หกขวบเลย... 

 
เดก็ คนนีคงมีปมดอ้ ยอยใู่ นใจสินะ 
 
อาจนิ ถอนหายใจอีกครัง 
 
“จากนันเสียวโหวเหยก่ เ็ ปลียนไปเปนคนละคน ไม่ชอบพูดคยุ
กบั ใคร ไม่ชอบเลน่ กบั ใคร มกั จะอยู่คนเดียว จนกระทงั โหวฮู
หยนิ คนใหม่แตง่ เข้ามา เขาก็คอ่ ยๆ ดีขึน แตถ่ งึ อยา่ งไรนิสัยก็ไม่
เหมือนเดิมแล้วเจ้าคะ่ ” พูดมาถึงตรงนีนางกม็ องหน้าฮหู ยิน
น้อย 
 
“ดงั นัน ฮูหยนิ น้อยอย่าได้เจบ็ ปวดใจในสิงทีเสียวโหวเหย่ทํา
เลย ไมใ่ ชว่ า่ เขาจะเปนแบบนีกบั ทา่ นเพยี งคนเดยี ว แต่กับคน
มากมายกเ็ ปนแบบนี ฮหู ยินน้อย ถงึ อยา่ งไรพวกทา่ นก็เปนสามี
ภรรยากัน ดงั คาํ กลา่ วทวี า่ ‘นําหยดลงหนิ ทกุ วนั หินยังกร่อน’ 
ขอเพียงท่านพยายาม สุดท้ายเสียวโหวเหยก่ จ็ ะสามารถเข้าใจ
จิตใจของท่านไดน้ ะเจ้าคะ” อาจนิ เอย่ ด้วยสีหน้าจรงิ ใจ 
 
“ได้ ข้ารู้แล้ว” ฉีเยวต่ อบกลบั อย่างจริงใจไมแ่ พก้ นั  
 
เอาเถอะ... นางตัดสินใจแล้ว กอ่ นทีจะไปจากทนี ีได้ นางจะไม่
พยายามสู้กับเสียวโหวเหยผ่ นู้ ีแล้ว นางจะยอมลงให้ คดิ เสียว่า
เปนฝนรา้ ยตนื หนึง แต่หากตืนขึนมาเมือใดกไ็ ม่มีอะไรน่าจดจํา
แล้ว 
 
อาจนิ ยมิ กวา้ งอยา่ งปลืมอกปลืมใจ 
 
และเช่นเดียวกันกบั ไชช่ งิ อาจนิ เองกไ็ มก่ ล้าอยู่ทีนีนาน จงึ รบี

รอ้ นขอตวั ลา 
 
ฉีเยวเ่ อาคําพูดของอาจินไปเลา่ ใหอ้ าหลฟู ง 
 
“ตอนแรกฮหู ยินผู้เฒา่ แยกข้ากับอาจินไปให้ทา่ นกับอนุโจว 
เพราะตอ้ งการใหไ้ ปรบั ใช้พวกทา่ นเปนอย่างดี นางเปนบ่าวรับใช้
ซอื ๆ คนหนึง ทาํ ตามคําพดู ทีฮหู ยินผ้เู ฒ่าเคยให้ไว้เพียงอย่าง
เดยี วเจ้าค่ะ” อาหลบู อก 
 
“เจา้ กด็ ว้ ยสินะ” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงเยา้  
 
อาหลูถูกนางเย้าแหยจ่ นยมิ ออกมาแล้ว 
 
บทที 70 ไม่หายใจ 
 
วนั ตอ่ มา 
 
ขณะทฉี ีเยว่กําลังล้างหน้าแปรงฟนเตรียมจะกินอาหารเช้าอยู่นัน 
ก็ได้ยนิ เสียงเอะอะโวยวายดงั มาจากดา้ นนอก 
 
“คงจะไม่มคี นในอดตี โผล่มาอีกนะ?” ฉีเยวเ่ อ่ยพมึ พาํ  
 
“ฮหู ยนิ น้อย ฮหู ยนิ น้อย เสียวโหวเหยม่ าเจ้าค่ะ” บา่ วรบั ใช้หญงิ
วงิ เขา้ มาในหอ้ งพร้อมตะโกนดว้ ยนําเสียงรอ้ นรน 
 
ฉีเยวก่ บั อาหลูหันมามองหน้ากนั ดว้ ยความดีใจ ในทสี ุดเขากม็ า
อยา่ งทีอาจินบอกจรงิ ๆ 
 

หลังจากบา่ วรบั ใช้หญงิ เขา้ มารายงาน กม็ บี ่าวรบั ใช้ชายเดินตาม
มาตดิ ๆ 
 
“ฮหู ยินน้อย เสียวโหวเหยฝ่ ากขอ้ ความให้ขา้ มาบอกกบั ท่าน
ขอรับ” เขาเอ่ยเสียงดังดว้ ยท่าทางทไี มม่ คี วามเคารพเลยสักนิด 
 
ฉีเยวท่ ตี ังทา่ จะออกไปรบั จงึ ชะงักเทา้ ทนั ท ี
 
“เสียวโหวเหยบ่ อกวา่ ให้ทา่ นอยู่แตใ่ นห้อง ไมต่ อ้ งออกไปด้าน
นอกอย่างเดด็ ขาด เขาเพยี งพาสหายมาลา่ สัตว์และหยดุ พกั
เหนือย หากเห็นหน้าทา่ น เขาอาจจะอารมณ์ไมด่ ไี ด้ ถ้าเปนเชน่
นันแมแ้ ต่ทีนีทา่ นกจ็ ะไมไ่ ด้อยู่อกี ต่อไป” 
 
บา่ วรับใชช้ ายเอ่ยตามคําพูดของเสียวโหวเหยท่ ุกคําอยา่ งไมม่ ี
ขาดตกบกพรอ่ ง ซาํ ยงั ทําทา่ ทางและอารมณเ์ ลยี นแบบผูเ้ ปน
นายได้เหมือนมาก 
 
อาหลู นางคังรวมไปถงึ บา่ วรับใช้หญิงในห้องอีกสองคนได้ยนิ ก็
มสี ีหน้าซีดเผือด 
 
ชัดเจนมาก... ประโยคเหลา่ นีไม่ใชเ่ พราะบา่ วชายขวญั กล้าเทียม
ฟาถึงกลา้ พูด แต่เปนเพราะเขาถอดความมาจากเสียวโหวเหย่
ตรงๆ ผชู้ ายคนนันไมม่ ีการเลยี งใชค้ าํ แม้แต่น้อย ราวกบั ไม่สนใจ
วา่ ใครจะได้ยนิ หรอื รบั ร ู้
 
การทีอกี ฝายทาํ เชน่ นีคงไมใ่ ช่แคไ่ ม่ชอบฮูหยนิ น้อยเสียแลว้ แต่
ตงั ใจจะเหยยี บยาํ ให้จมดนิ เพราะไมม่ ีการไวห้ น้ากนั เลย 
 

พอถึงตอนนีอาหลูก็นําตาไหลออกมา นางยกมือขึนปดปาก 
พยายามปดกันเสียงรอ้ งไห ้
 
ฉีเยวเ่ องกถ็ ูกคาํ พูดเหลา่ นีกระแทกหน้าอยา่ งจงั จนถงึ กับตะลึง
งนั กระทังบา่ วรบั ใชค้ นนันหันหลังจะจากไป นางถงึ เพิงได้สต ิ
จงึ รีบตะโกนขนึ มา 
 
“เจ้าหยุดกอ่ น!” 
 
บ่าวรบั ใช้ชายตกใจสะด้งุ โหยง หยดุ เดนิ ทันควัน 
 
อาหลยู ืนมอื ไปดึงแขนเสือของฉีเยวไ่ วแ้ ลว้ ส่ายหน้าหา้ ม ทวา่
นําตายงั คงไหลไมห่ ยดุ  
 
ฉีเยว่สูดลมหายใจลึก ปรบั สีหน้าเปนยิมแยม้  
 
“หากเจา้ กลบั ไปก็ฝากคาํ พดู ของข้าไปบอกเสียวโหวเหย่ด้วย” 
นางเอ่ยเสียงนุ่มนวล 
 
บา่ วชายเห็นท่าทางของนางกต็ กตะลึง หลงั จากลงั เลอยคู่ รู่หนึง
ก็กม้ หน้าลงกอ่ นเอย่ วา่  
 
“เชญิ ฮหู ยินน้อยขอรบั ” 
 
“ขา้ ขอฝากแค่สามคาํ ” ฉีเยว่ส่งยมิ ให้ ยกนิวขึนมาสามนิวก่อน
เอย่ เสียงหวาน “แม-่ -เจา้ --เถอะ” 
 
บา่ วรบั ใชช้ ายของฉางอวนิ เฉิงลว้ นเปนผู้ทเี ขาสังสอนมาเองกับ

มือ บา่ วพวกนีจึงทาํ งานแคลว่ คล่องวอ่ งไว เขานําคาํ พูดทีฉีเยว่
ฝากมาแจ้งกบั ผ้เู ปนนายโดยไมม่ ีตกหล่นเลยสักคาํ  
 
ในเวลานันฉางอวนิ เฉิงกาํ ลงั นังอยู่บนพนื เช็ดธนูคนั หนึงอย ู่
ใกลๆ้ กันมบี รุ ษุ ราวเจ็ดแปดคน บา้ งก็ยืน บา้ งกน็ ังบนเสือ ในมอื
ทุกคนต่างก็มอี าวธุ พวกเขาพดู คุยเสียงดงั พลางหัวเราะอยา่ ง
สนุกสนาน เสียงดงั เซ็งแซไ่ ปทวั บริเวณลานดา้ นหน้าเรือน 
 
“เจ้าวา่ อะไรนะ?” ฉางอวนิ ฉีขมวดควิ แน่น เขาได้ยินไม่ชัดเจนจึง
ต้องถามยาํ  
 
“แม่เจา้ เถอะขอรับ” บา่ วรบั ใชช้ ายตอบยนื ยนั เสียงหนักแน่นอกี
ครงั  
 
ทนั ใดนันเองเสียงจ้อกแจ้กจอแจกเ็ งียบสงบลง ทกุ สายตาตา่ ง
จ้องมองมาทางด้านนี 
 
“แม-่ -เจา้ --เถอะ?” ฉางอวินเฉิงพดู ซําอีกรอบ “สามคาํ งันรึ?” 
เขาเอย่ เสียงเยาะ 
 
“ไมเ่ ขา้ ใจ” 
 
บา่ วรบั ใช้ชายพยกั หน้าเหมอื นจะบอกว่าเหน็ ดว้ ย พอเจา้ นาย
โบกมือเปนสัญญาณ เขาก็ถอยหา่ งออกไปอย่างรูม้ ารยาท 
 
ลานหน้าเรอื นพลนั กลบั สู่สภาวะเดิม เสียงพูดคุยดงั เซ็งแซ่ขนึ
อีกครัง 
 

“ขา้ วา่ คําพดู นีฟงอยา่ งไรกย็ งั รู้สึกแปลกๆ” ชายคนหนึงเอย่ เสียง
ตาํ กบั สหายดา้ นขา้ ง “เจา้ มีความรู้สึกว่าคุ้นๆ หบู ้างหรือไม่?” 
 
“คนุ้ หรู ?ึ ” อกี ฝายขมวดคิว แล้วทวนคาํ นันซาํ ๆ ก่อนพยกั หน้า
กลบั ไป “ดูเหมอื นว่าจะคุน้ หูอยูบ่ า้ ง…” แล้วเขากย็ ังทวนคาํ ตอ่  
สุดท้ายกเ็ อ่ยคําทีนึกขนึ ไดอ้ อกมา 
 
“ไสหวั ไปหามารดาเจา้ ...” 
 
ทังสองหันมาสบตากันทนั ท ี
 
“คงไมใ่ ช่หรอกกระมัง ไมเ่ หมือนกนั สักเท่าไร คงไมใ่ ชค่ วาม
หมายเดยี วกนั หรอก” ผู้ชายคนแรกบอก 
 
“ชา่ งเถอะ ยิงคิดยงิ เหลวไหลเกินไปแลว้ ” อกี คนขมวดควิ แน่น
พลางส่ายหน้า 
 
จากนันทังสองก็มองหน้ากันแลว้ หัวเราะลัน ซึงต่างจากฉางอวนิ
เฉิง พอเขาไดย้ ินประโยคเมอื ครู่ จากเดมิ ทีนังอยกู่ ็ผุดลุกขนึ มา
ยนื แลว้  
 
“หญงิ เลว!” ชายหนุ่มสบถเสียงตํา สีหน้าบงึ ตงึ สาวเท้ากา้ ว
ใหญ่เข้าไปด้านในเรือนดว้ ยท่าทางผลุนผลนั  
 
คนอนื ๆ มองตามหลงั ฉางอวินเฉิงทหี ายเข้าไปในประตดู ว้ ย
สีหน้างุนงง ก่อนจะไดย้ ินเสียงตวาดลันดงั ออกมา 
 
“หญิงตําตอ้ ย!” ฉางอวนิ เฉิงถีบประตหู อ้ งจนเปดออกดว้ ยเท้า

ขา้ งหนึง “เจ้าดา่ ข้าใชห่ รอื ไม่!” 
 
ฉีเยว่กาํ ลังมองอาหลใู ช้ผา้ ขนหนูประคบดวงตา 
 
พอได้ยนิ เสียงตวาดดงั ลัน สองนายบ่าวกต็ กใจ รบี หันขวับไป
มองหน้าประตู เห็นบรุ ษุ ผู้หนึงยืนอย่ใู นห้อง 
 
บุรษุ ผู้นีสวมเสือคลมุ แขนยาวสีแดง คาดดว้ ยสายรดั เอวสีเขยี ว 
เขาจอ้ งมองมาด้วยใบหน้าแดงกาํ  
 
“เสียวโหวเหย.่ ..” อาหลเู รยี กเสียงเบา นําเสียงยงั คงสันเครอื
เล็กน้อย 
 
ฉีเยว่กวาดตามองฉางอวนิ เฉิงจากหัวจรดเท้าอยา่ งละเอยี ดด้วย
สีหน้าทยี ากจะคาดเดา 
 
“แมเ่ จ้าเถอะ หมายความวา่ อยา่ งไร?” ฉางอวินเฉิงถามขึนมา
ด้วยนําเสียงเยน็ ชา 
 
ฉีเยวก่ ลบั ยมิ กวา้ งส่งไปให้ อาหลทู เี ห็นท่าทางเจา้ นายก็ส่าย
หน้ารัวๆ เรยี กดว้ ยนําเสียงวงิ วอน 
 
“ฮหู ยินน้อย ฮูหยนิ น้อย” 
 
ทา่ นอยากกลับไปไม่ใช่หรือ... หากอยากกลับไปกต็ ้องก้มหน้า
ยอมรับผดิ นะเจา้ คะ บ่าวคนสนิทพยายามส่งสายตาไปให ้
 
ฉีเยว่หยุดยมิ ทันควนั กัดรมิ ฝปากล่างแลว้ กลนื คําพดู ทีตอ้ งการ

เอย่ ลงไปในคอ 
 
“เสียวโหวเหย่ ขา้ ร้วู ่าตัวเองผิดไปแล้ว” นางเอย่ เสียงลอดไรฟน 
พยายามปนสีหน้าใหด้ จู ริงใจ 
 
“เสียวโหวเหย่ ฮูหยนิ น้อยเสียใจทที าํ เรอื งผดิ พลาดทกุ วันทกุ คนื  
ท่านหายโกรธนางเถอะนะเจ้าคะ” อาหลรู บี คุกเข่า ก้มหวั คาํ นับ
พรอ้ มกบั กลา่ วขนึ มา 
 
สตรผี นู้ ีเลห่ ์เหลียมมาก เชอื ถอื ไม่ได้ ข้าไมม่ ีวันตกหลมุ พรางเจา้
หรอก 
 
เฮอะ... ฉางอวินเฉิงแค่นเสียงออกทางจมกู สีหน้ายังคงเยยี บ
เย็น เขาไมพ่ ูดอะไรสักคาํ หันหลังไดก้ เ็ ดนิ ออกไปทันท ี
 
“เสียวโหวเหย่ ขา้ รวู้ า่ ผิดไปแลว้ ท่านให้โอกาสขา้ สักครงั เถอะ” 
ฉีเยวร่ ีบเดินตามไปแล้วตะโกนขนึ มา 
 
ฉางอวนิ เฉิงทีสาวเท้าไปถึงหน้าประตู พอไดย้ ินคําพูดนีกห็ นั
กลบั มา เห็นอกี ฝายกาํ ลังมองมาดว้ ยสายตารอคอย 
 
“จาํ ไว!้ ” เขาชหี น้านาง “ข้าพดู คาํ ไหนคํานัน อย่าโผล่หน้ามาให้
ขา้ ตอ้ งสะอดิ สะเอยี นอีก ไมเ่ ชอื ก็ลองด!ู ” 
 
สองเทา้ ฉีเยว่หยดุ ชะงกั มือจบั กรอบประตนู ิง สายตาจับจ้อง
บุรุษผ้นู ันทกี ้าวเร็วๆ จนหายลบั ไปจากประต ู
 
“ไปหาแมเ่ จ้าสิ!” หญิงสาวดา่ ตามหลังอย่างแคน้ ใจ ส่วนอาหลู

ยงั คงคุกเข่ากม้ หน้าร้องไห้อยู่ในหอ้ ง 
 
“ลุกขึนมาเถอะ จะรอ้ งไหท้ ําไม ขา้ ไมเ่ ชือใครอกี แลว้ ขา้ จะอย่ใู ห้
หา่ งเจ้าเดก็ เลวนี ถึงจะกลบั ไปไมไ่ ด้ก็ตาม” ฉีเยว่เดินไปหาอา
หลู แล้วยืนมอื ไปดึงอกี ฝายขึนมา 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่านอยา่ โตเ้ ถียงกบั เสียวโหวเหย่อกี เลย ท่านพดู
กับเขาดีๆ วนั นียังพอมีเวลาอย่”ู อาหลเู ชด็ นําตาแลว้ เอย่ โน้ม
น้าว 
 
“อาหลู เจ้าเลิกลม้ ความตังใจเสียเถอะ คนแบบนีหากจะใหพ้ ูด
ดๆี ด้วย ยอมให้ฟาผ่าซะดีกวา่ ” ฉีเยว่เดินกลบั ไปนังหน้าโต๊ะ
ดว้ ยท่าทางไม่พอใจ 
 
“ฮูหยินน้อย ทา่ นทําอาหารอร่อย หากทา่ นลงครัวเองทาํ อาหาร
ใหเ้ สียวโหวเหย่…” 
 
อาหลูพยายามแนะนํา แต่ฉีเยว่กลับขดั ขนึ มาเสียก่อน 
 
“เรืองนันอยา่ ไดค้ ิด เขาไมค่ ูค่ วร!” 
 
ผ่านไปพักใหญ่เสียงดงั เอะอะทีลานดา้ นหน้าก็หายไป 
 
ฉางอวนิ เฉิงและคนกลมุ่ นันจากไปแลว้ ทอ้ งฟากลายเปนมืด
สนิท ทงั หมูบ่ า้ นกลับคืนสู่ความเงยี บสงบอกี ครัง เพียงแตว่ า่ ใน
ความเงยี บสงบนีกลบั มีบางอย่างทีเปลียนแปลงไป 
 
เรอื งเสียวโหวเหย่ฝากคาํ พูดทไี ม่น่าฟงให้บา่ วรับใชช้ ายบอ

กกับฮหู ยนิ น้อยได้แพรก่ ระจายไปทวั ทกุ ครวั เรอื นแล้ว 
 
เดิมทกี ารทีฮหู ยนิ น้อยมาถงึ หมบู่ ้านชนบทกลางดกึ กท็ าํ ให้ทกุ
คนคาดเดาไปต่างๆ นานาแล้ว แต่คิดไมถ่ งึ วา่ ความสัมพนั ธ์ของ
เสียวโหวเหยก่ บั ฮูหยินน้อยจะแยถ่ งึ ขนั นี 
 
“ดูเหมือนวา่ ฮหู ยนิ น้อยจะกลับไปไม่ไดแ้ ลว้ ” บรรดาบ่าวรบั ใช้
หญงิ ทจี ับกล่มุ พดู คยุ กนั อยเู่ อย่ ขึนมา จากนันกถ็ อนหายใจยาว 
 
“ตอนนีฮูหยินน้อยทาํ อะไรอยูห่ รอื ?” มคี นหนึงถามขึน 
 
“นางตอ้ งแอบรอ้ งไหอ้ ย่ใู นหอ้ งแน่ๆ” นางคงั แสดงความคดิ เหน็  
“เมือวานแมแ้ ตข่ ้าวเยน็ กไ็ ม่ออกมากิน เปนแมน่ างหลทู ยี กสํารบั
ไปให้” 
 
“วันนีดเู หมือนนางจะดขี ึนบ้างแลว้ ข้าเพงิ พบนางเมือครู่นีเอง” 
บา่ วรับใช้หญงิ ทียกกะละมังเสือผา้ เดนิ มาเปนคนเอย่ “ฮูหยนิ
น้อยกินขา้ วเสรจ็ ก็ไปเดนิ ย่อยอาหารดา้ นหลังเรือน” 
 
“ไม่ได้ร้องไหใ้ ชไ่ หม?” มคี นหนึงรบี ถาม 
 
“ไม่ได้รอ้ งไห้ ข้าเห็นนางยงั หัวเราะอย่เู ลย” บ่าวทีถอื กะละมัง
ตอบ 
 
“นางคงแค่ฝนยมิ กเ็ ท่านัน” 
 
ขณะทีบ่าวหญิงพดู คุยกนั อยู่ ไมม่ ีใครสังเกตเหน็ เลยว่า ด้าน
นอกประตมู บี า่ วชายคนหนึงนังยองๆ เหมอื นกําลงั ซอ่ มแซมม้า

นัง เขานิงฟงเงยี บๆ โดยไมพ่ ดู ไม่จา ก่อนจะหยุดงานในมือ 
แบกมา้ นังตวั หนึงขึนแล้วเดนิ ออกไป 
 
ฉีเยว่เดด็ ทบั ทิมผลหนึงลงมาจากตน้  
 
“น่าจะสุกแล้ว” นางเอย่ ยมิ ๆ พยายามบิผลทบั ทมิ ออก ทาํ ให้นํา
กระเดน็ เปอนทงั หน้าและมือ 
 
“ไอ้หยา เดียวบา่ วทําใหเ้ จา้ คะ่ ” อาหลูร้องเสียงหลง “นีถา้ โดน
แล้วจะเหนียวเหนอะหนะลา้ งยากนะเจา้ คะ” 
 
พดู จบนางก็รีบใช้ผา้ เช็ดใหด้ ้วยท่าทางลนลาน 
 
“มันเปนความสุขในการกิน อะไรๆ กใ็ ห้เจ้าทําทังหมด แล้วข้ายัง
จะมีความสุขไดอ้ ยา่ งไร” ฉีเยวเ่ อย่ ยิมๆ พรอ้ มกับนังลงใตต้ ้นไม ้
จากนันก็แบ่งทบั ทมิ ใหอ้ าหลคู รงึ หนึง 
 
อาหลไู ม่ไดร้ ับ กลับดึงฉีเยวใ่ ห้ลุกขนึ ยนื  
 
“ตอนนีอากาศเย็นแลว้ อยา่ นังลงแบบนีเลยเจ้าคะ่ เดียวข้าจะไป
เอาเบาะมาใหท้ ่านเอง” 
 
“ด.ี ..” ฉีเยวพ่ ยักหน้ารับ กอ่ นจะเอย่ ต่อ “หยบิ ถ้วยมาสักใบด้วย
นะ เดยี วพวกเราแกะเมด็ ทับทมิ ใหม้ ากหน่อย จะได้ใส่เข้าไปใน
ปากกําใหญๆ่ ” 
 
ยังจะพูดเลน่ ไดอ้ กี หรอื อาหลูตวัดสายตาคอ้ นเจา้ นายครงั หนึง 
จากนันก็หันหลังกลับ เดินเขา้ ไปในเรอื น 

 
พอคล้อยหลงั อาหลู รอยยมิ ของฉีเยว่กค็ ่อยๆ หายไป นาง
แหงนหน้ามองฟา แลว้ ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง 
 
เหงาจริงๆ... เหงาจนเผลอคดิ วา่ อีกไม่นานนางอาจหยุดหายใจ 
ตายไปกับความเหงาของตวั เองก็เปนได ้
 
ทนั ใดนันเองก็มีเสียงของฝเท้าแวว่ มาจากดา้ นหลงั  
 
ฉีเยวค่ ดิ ว่าอาหลูมาแลว้ จึงหนั หน้าไปมอง เหน็ บ่าวรบั ใช้ชาย
อายุมากคนหนึงยืนอย ู่
 
“ฮหู ยินน้อย” เขามองนางอยา่ งตะลึงงัน “บ่าว...บ่าว... บ่าวแค่
จะมากวาดใบไม้แถวนี กลายเปนรบกวนฮหู ยนิ น้อยเสียแลว้ ” 
 
ฉีเยว่จําไดว้ ่าคนผนู้ ีเปนบ่าวรับใช้ทีอยใู่ นเรอื น เพราะวา่ อากาศ
หนาวเย็นทําให้ใบไมแ้ ห้งรว่ งเกลือนกลาด 
 
“ไม่เปนไร เจา้ จดั การเก็บกวาดได้เลย” หญงิ สาวเอย่ แลว้ หัน
หลังเดินผละไป 
 
ทว่านางเพิงเดนิ ไปได้ไม่กีกา้ ว กไ็ ด้ยนิ เสียงลมพดั ผ่านหลังวูบ
หนึง ตามมาดว้ ยอาการปวดรา้ วทีหวั ไหลแ่ ละต้นคอ 
 
ข้าถกู ตี! 
 
นีเปนความคิดสุดท้ายของฉีเยว่ทีแวบเข้ามาในหัวก่อนจะล้มลง
ไปกองกับพนื  

 
อาหลหู นีบฟูกไว้ใต้รักแรพ้ รอ้ มกบั ยกถ้วยชาเดนิ ไปดา้ นหลัง
เรือน 
 
พลนั ไดย้ ินเสียงบา่ วรบั ใช้ตะโกนขนึ มาว่า “คณุ ชายสามมาแล้ว” 
 
นางอดไมไ่ ดท้ ีจะหยุดฝเทา้ แลว้ ขมวดคิวแน่น ทําไมคุณชายสาม
ถึงมาทีนีอกี หนําซาํ ยงั เปนช่วงเวลานี… 
 
จงั หวะนันเองฉางอวนิ ฉีก็เดินตรงมาหา พอเหน็ สีหน้าอาหลูก็
ตกใจ โพล่งขนึ มาทนั ท ี
 
“พสี ะใภ้ใหญ่สบายดีใช่ไหม?” 
 
“ขอบคณุ คณุ ชายสามทเี ปนหว่ ง ฮหู ยนิ น้อยสบายดีเจา้ คะ่ ” อา
หลกู ้มหน้า ตอบกลบั เสียงเบา 
 
สบายดีงนั หรอื ? เห็นชดั ๆ วา่ บา่ วรบั ใชต้ าบวมแดง แล้วยงั กล้า
บอกวา่ เจ้านายสบายดอี ีก ฉางอวนิ ฉีไดแ้ ต่บ่นในใจ 
 
“พีสะใภใ้ หญ่อยูท่ ีไหน?” 
 
“ฮูหยนิ น้อยอยดู่ า้ นหลงั เรือนเจา้ ค่ะ” อาหลูตอบ 
 
พอได้ยินประโยคนี สีหน้าฉางอวนิ ฉีกเ็ ปลยี นไปทนั ควนั  
 
“ทาํ ไมเจ้าถงึ ปล่อยใหน้ างอยขู่ ้างนอกคนเดยี ว?” เขาขมวดควิ
แน่น ตําหนิเสียงดัง “ถ้าเกิดนางคิดสัน...” 

 
เขาพูดเพียงแคน่ ี อีกทงั ไม่รอให้นางเอ่ยคาํ ใด ก็ทิงอกี ฝายเอาไว้
แลว้ รบี สาวเทา้ ไปด้านหลังเรือนอย่างรวดเรว็  
 
อาหลรู ีบวงิ ตามหลัง ยังไม่ทันทีนางจะแจ้งชือผทู้ ีมากบั เจา้ นาย 
ก็ได้ยินฉางอวนิ ฉีตะโกนเสียงดงั ลัน 
 
“เยว่เลยี ง!” 
 
นําเสียงชายหนุ่มเต็มไปดว้ ยความหวาดกลวั จนอาหลูอดไมไ่ ด้ที
จะเกิดอาการหนาวสะทา้ น นางเหน็ ฉางอวนิ ฉีรีบวงิ ไปขา้ งหน้า
ราวกับคนบ้า เมอื นางมองตามทิศทางทีอีกฝายวิงไป กเ็ หน็ คนผู้
หนึงห้อยอยู่ใตต้ ้นทับทิมเกา่ แกท่ างด้านนัน 
 
อาหลูพลันเขา่ ออ่ น ร่างกายเหมอื นหมดเรียวแรง นางนังแปะลง
กับพืน ปากอา้ คา้ งทว่าไมม่ เี สียงหลุดลอดออกมาสักคาํ  
 
ฉางอวินฉีปลดรา่ งฉีเยวม่ าวางลงบนพืน เขาเรยี กชือนางเสียง
สันพลางสํารวจลมหายใจ 
 
“เยวเ่ ลยี ง...เยว่เลียง” สีหน้าชายหนุ่มพลันมดื ครึม เนือตวั เริม
สันเทา 
 
“ฮหู ยินน้อย ฮูหยนิ น้อย..” อาหลูลม้ ลุกคลุกคลานเข้ามาหา 
 
“ไม่มีลมหายใจแลว้ ...ไมม่ ลี มหายใจแลว้ ...” ฉางอวนิ ฉีคกุ เข่าอยู่
บนพืน เอ่ยเสียงแผว่ เบาราวกระซิบ 
 

อาหลูมองร่างเจา้ นายทอี ยตู่ รงหน้า ในหูไดย้ ินเพียงคําพดู ซาํ ๆ 
ของคณุ ชายสาม ‘ไม่มีลมหายใจแลว้ ...ไมม่ ลี มหายใจแลว้ ’ 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นช่วยชวี ติ ของคนอนื ได้ แลว้ ทําไมชวี ติ ท่าน...” 
อาหลสู ่งเสียงพึมพํา ทนั ใดนันก็มบี างอย่างแวบเข้ามาในหวั  
 
‘...นันเรยี กวา่ การปฐมพยาบาลเบอื งต้นสําหรบั ผปู้ วยทหี ยดุ
หายใจ เมอื คนไดร้ บั บาดเจ็บอย่างเฉียบพลัน ลมหายใจอาจจะ
หยดุ ไป แต่ความจรงิ แล้วอาจยงั ไม่ตาย จึงตอ้ งชว่ ยให้เขามลี ม
หายใจใหมอ่ ีกครัง’ 
 
ประโยคทฉี ีเยว่เคยพูดดังก้องอยใู่ นห ู
 
“การปฐมพยาบาลเบืองต้นสําหรับผปู้ วยทหี ยุดหายใจ!” 
 
อาหลหู อบหายใจอย่างรนุ แรง นางร้องตะโกนขึนมา จากนันก็
ยนื มอื สันเทาไปทีคางของฉีเยว่ แล้วนึกถงึ สิงทอี กี ฝายเคยทําให้
ด…ู  
 

บทที 71 ลอบทาํ รา้ ย 
 
ฉางอวนิ ฉีกาํ ลังจะอุม้ ฉีเยวไ่ ปหาหมอ แตก่ ลบั ถูกอาหลูเขา้ มา
ขวางเอาไวก้ อ่ น 
 
“เจ้า...” 
 
เขายังไม่ทนั ได้ตําหนิ บ่าวรบั ใช้ผู้นันกก็ ้มหน้าลงไปประกบปา
กกับฉีเยวแ่ ลว้  
 
ฉางอวินฉีเหน็ ภาพตรงหน้ากต็ ะลึงงนั เขามองบ่าวรบั ใชผ้ ู้นันทาํ
แบบเดิมซาํ แล้วซําเล่า มอื ทังสองข้างของนางกดทับอยบู่ นหน้า
อกฉีเยว่ ถงึ ใบหน้านางจะเตม็ ไปดว้ ยนําตาทีไหลพรังพรู แม้
สีหน้าจะยังสับสน แตน่ างกลบั ม่งุ มันในสิงทที าํ อยแู่ บบไมย่ อม
เลิกรา 
 
ในทสี ุดฉีเยวก่ ็ส่งเสียงไอขึนมา ฉางอวนิ ฉีทีอยู่ด้านขา้ งหลบั ตา
ลงชา้ ๆ อาการสันเทาค่อยๆ หายไป ทังทีอากาศหนาวเยน็ ทว่า
แผ่นหลังของเขากลับชุ่มโชกไปด้วยเหงือ 
 
“ทาํ ไมเจา้ ถงึ ไม่ยอมปลอ่ ยวางซะท!ี ” ชายหนุ่มตวาดดงั ลัน แลว้
กัดฟนแน่น 
 
ฉีเยวใ่ ช้มือขา้ งหนึงจบั คอ มอื อกี ข้างยกขึนแลว้ ชีนิวไปทางประต ู
 
“ไม่ใช.่ .. มีคนลอบทําร้ายขา้ ...” นางเอย่ ขึนมาด้วยนําเสียงแหบ
แหง้  
 

ฉางอวนิ ฉีนิงงนั ไปครู่หนึง แลว้ มองไปยังทิศทางทนี างบอก 
จากนันกว็ งิ ออกไปทันท ี
 
“ถอื ว่าโชคดมี ากๆ ทีพวกเจ้ามาทันเวลา” 
 
ฉีเยวเ่ อนหลงั พงิ กบั หมอนโดยมีอาหลคู อยประคบั ประคองอยู่
ด้านข้าง “เหตุการณค์ ราวนีไมใ่ ชเ่ พราะเชอื กทีรดั คอ แต่เปน
เพราะถกู ตีดว้ ยทอ่ นไมท้ ีทาํ ให้ขา้ เกอื บตายไปแลว้ ” 
 
อาหลยู งั คงนําตาไหลอาบหน้าเหมอื นเช่นเคย 
 
“ฮูหยินน้อย บ่าวสมควรตายเจา้ คะ่ ” 
 
จงั หวะนันเองฉางอวินฉีกเ็ ดินเข้ามาในหอ้ งดว้ ยสีหน้ากลดั กลุ้ม 
 
“พบตัวแลว้ ” เขาเอ่ยขึนมา 
 
“เขาว่าอย่างไร? ทําไมถงึ ต้องทําร้ายข้า?” ฉีเยว่รบี ถามทันควนั  
 
“เขากระโดดนําฆา่ ตวั ตาย ตอนทพี บตวั ก็ชว่ ยชีวิตไม่ทันแล้ว” 
ฉางอวนิ ฉีตอบ นําเสียงเครง่ เครียด 
 
ในเมือคนกต็ ายไปแลว้ คงไมม่ ีทางตรวจสอบไดแ้ ลว้ ... ฉีเยวท่ ิง
ตัวลงกับหมอน 
 
“พวกเจา้ ไปเกบ็ ของซะ ขา้ เรยี กรถม้าไวแ้ ลว้ เดียวพวกเราจะกลับ
จวนกนั เลย” ฉางอวินฉีสังแล้วพดู เสรมิ “อยู่ทีนีไม่ได้แล้ว” 
 

ไมม่ ีใครอยากกลบั ไปมากกวา่ นางอีกแล้ว แต่ตอนนียังกลับไม่
ได ้
 
ฉีเยว่ยกมอื ขนึ ไปคลาํ ตน้ คอ... ไม่มเี ลือดออก แตย่ ังเจ็บปวดอยู่
มาก แถมนางยังรู้สึกเวยี นหัวคลนื ไส้ 
 
“ขา้ กลวั ว่าสมองจะกระทบกระเทือน คงยังไมส่ ามารถเดนิ ทางได้
” นางเอย่ พรอ้ มกับฝนยมิ “ขอสังเกตอาการอกี สักคืนเถอะ” 
 
“ขา้ จะไปเชญิ ท่านหมอ” ฉางอวินฉีโพล่งขนึ มา 
 
นับตังแต่เห็นฉีเยวแ่ ขวนคอตาย แล้วคอ่ ยรวู้ า่ เปนการลอบ
สังหาร เขากส็ ังให้คนของตวั เองควบคุมบา่ วรบั ใช้ทังหมดใน
เรือน จนกระทงั ตอนนีกย็ งั ไม่อาจวางใจได้เลย ทําใหล้ มื ไปวา่
ต้องตามหมอมาดอู าการนาง ชายหนุ่มนึกได้กร็ บี ออกไปอย่าง
ร้อนรน 
 
อาหลปู าดนําตาเอย่ เสียงเครอื “ฮหู ยินน้อย...เปนขา้ เองทีไม่ด”ี  
 
“ไมใ่ ช่ความผดิ ของเจ้า เจ้าไม่ใชค่ นทําร้ายข้าสักหน่อย” ฉีเยว่
แยง้ พลางยนื มอื ไปจบั มืออาหลู “โดยเฉพาะอย่างยงิ เจ้ายังเปน
คนชว่ ยขา้ หากไมไ่ ดเ้ จา้ ปานนีขา้ คงหมดลมหายใจจริงๆ และ
ตายไปแลว้ ” 
 
“บา่ วไมค่ วรทิงให้ฮูหยนิ น้อยอย่คู นเดียว” อาหลคู ุกเขา่ ก้มหน้า
นิง 
 
“เดก็ โง่ ในเมือมคี นตอ้ งการทาํ รา้ ยขา้ แน่นอนวา่ เขาต้องหา

โอกาสอยแู่ ล้ว เจา้ ไมส่ ามารถควบคมุ เรอื งพวกนีได้หรอก” ฉีเยว่
เอย่ ปลอบใจ “พอแลว้ ... พอแล้ว... เจ้าหยดุ ร้องไดแ้ ล้ว ยิงเจา้
ร้องไห้ ข้าก็ยงิ ไม่สบายใจ พาลให้เวยี นหวั มากขึนไปอกี ” 
 
อาหลรู บี เช็ดนําตาแลว้ ข่มกลนั เสียงรอ้ งไห ้
 
“เจา้ ไปตม้ นําเกลอื ใหข้ า้ หน่อย เอานําเกลือแบบทใี ชก้ นิ นะ” 
ฉีเยว่สังพลางหลับตาลง 
 
อาหลรู ีบพยกั หน้า ขณะทจี ะกา้ วเท้าออกไปก็หยุดชะงัก นางยืน
ลงั เลอยหู่ น้าประตู บ่าวรบั ใช้หญิงในเรอื นถกู คณุ ชายสาม
ควบคุมตัวไว้ ยามนีจึงไมม่ ใี ครอย่เู ปนเพือนฮูหยินน้อย ขณะที
นางยังไม่รู้จะทาํ อยา่ งไร ก็เหน็ คุณชายสามกําลังเดินกลับมา 
 
“คณุ ชายสาม” นางรีบตะโกนเรยี ก 
 
“เกิดอะไรขนึ ?” ฉางอวินฉีสาวเท้ามาหาอยา่ งรวดเร็ว 
 
“ท่านมาพอดเี ลย ขา้ ต้องไปต้มนําเกลือให้ฮหู ยินน้อยน่ะเจา้ ค่ะ” 
 
ฉางอวนิ ฉีพยกั หน้ารบั รู้ เขาก้าวเท้าเข้าไปในห้อง เห็นฉีเยว่
เอนตวั นอนอยู่บนเตียง นางกางมือไวต้ รงหน้าแลว้ เอย่ เสียง
งมึ งํา 
 
“หนึง... สอง... สาม...” 
 
นางกาํ ลังทาํ อะไร? ฉางอวนิ ฉีมองอีกฝายอยา่ งไมเ่ ข้าใจ เขา
ขยับเข้าไปใกลด้ ้วยทา่ ทางเปนหว่ ง 

 
“ขา้ ให้คนไปเชญิ ทา่ นหมอมาแลว้ ทังยังส่งคนไปแจง้ เหตทุ ีเกดิ
ขนึ ทจี วนด้วย” เขาบอก จากนันกเ็ สริมขนึ มาอกี ประโยค “ผ้ทู ไี ป
แจง้ ตา่ งกเ็ ปนคนของข้า เจ้าไม่ตอ้ งกังวลหรอก” 
 
“ขอบใจเจา้ เหลอื เกิน” ฉีเยว่นับนิวตวั เองเสรจ็ กป็ ลอ่ ยมือลงแลว้
เอ่ยขึนมา 
 
ฉางอวินฉีนังลงด้านข้าง เขาเงียบไปครู่หนึง กอ่ นจะเอย่ ตอ่  
 
“เจ้าก็อย่าได้เสียใจไป บางทีอาจเปนเพราะว่าบ่าวคนนันอยาก
จะปล้นชิงเงิน” 
 
ฉีเยวฟ่ งแลว้ ก็หัวเราะออกมา แตไ่ ม่ไดต้ อ่ ความ กลบั บอกเพยี ง
ว่า 
 
“ข้าคงต้องเสียมารยาทแล้ว ข้าอยากจะงีบหลบั สักคร่”ู  
 
“ข้าอยทู่ ีนี เจ้าวางใจเถอะ” 
 
ฉีเยวย่ ิมให้อกี ฝายแลว้ หลบั ตาลง สุดทา้ ยก็ผลอ็ ยหลบั ไป 
 
เสียงเอะอะทีดังขนึ กะทันหันทําให้นางตืน 
 
พอฉีเยวล่ ืมตากพ็ บว่าในห้องมีแสงสวา่ งจากตะเกยี ง นางไดย้ ิน
เสียงดงั แวว่ มาจากด้านนอก หญิงสาวเหมอ่ มองเพดานพักหนึง 
ก่อนจะตะโกนเรยี ก 
 

“อาหล”ู  
 
“ฮหู ยินน้อย” อาหลูวิงเข้ามาทางประตูอยา่ งรวดเรว็ จากนันก็
มองนางดว้ ยความดใี จ “ท่านตนื แลว้ ” 
 
ยงั อยใู่ นยคุ โบราณจรงิ ๆ ด้วย ฉีเยว่คอ่ ยๆ หลับตาลง 
 
“ฮูหยินน้อย...” อาหลรู ้องเรียกนางเบาๆ อีกครังด้วยความเปน
หว่ ง 
 
“ขา้ นอนหลับไปนานแค่ไหน?” ฉีเยวล่ มื ตาแล้วถามขนึ มา ตอน
นีความรสู้ ึกคลนื ไส้อยากจะอาเจยี นเบาบางลงมากแลว้  
 
“หนึงชวั ยามเจ้าคะ่ ” อาหลตู อบ รบี ยกถ้วยมาสองใบแลว้ อธบิ าย 
“เมอื สักครทู่ า่ นหมอมาดูอาการท่านและจา่ ยยาใหแ้ ล้วเจา้ ค่ะ 
ส่วนนําเกลอื ขา้ กต็ ม้ เรยี บรอ้ ยแล้ว ฮูหยินน้อยจะกินถว้ ยไหนเจ้า
คะ?” 
 
“กินทงั ค่เู ลย” ฉีเยว่พดู จบกส็ ังให้อาหลูค่อยๆ ประคองตวั เอง
ขนึ มา พร้อมกับอธิบายให้อีกฝายฟงไปด้วย “ตอนทพี บคนบาด
เจบ็ เจ้าอยา่ เพิงรบี รอ้ นเขา้ ไปประคองแล้วก็อยา่ เคลือนยา้ ย
ตามใจชอบ เพราะการทาํ แบบนันอาจจะไมใ่ ชก่ ารชว่ ยชวี ติ แต่
กลับจะเปนการเพมิ อาการบาดเจ็บให้มากยิงขนึ ...” 
 
อาหลพู ยักหน้าว่าเข้าใจ 
 
“บ่าวจาํ เอาไว้แลว้ เจ้าคะ่ ” 
 

“มสี ํานวนหนึงกล่าวไว้ว่าการชว่ ยชีวิตผอู้ ืนเทา่ กับช่วยชวี ติ ตวั เอง
...” ฉีเยว่มองอาหลแู ลว้ พดู ตอ่ “โชคดีจรงิ ๆ ทีปกติแลว้ ยามทีขา้
ช่วยชวี ติ คนกม็ ีเจา้ คอยมองอยู่ขา้ งๆ” 
 
อาหลูกม้ หน้าปาดนําตา ทาํ ทา่ จะพูดบางอย่างแต่กลบั หยดุ ไป 
เพราะเสียงนอกหอ้ งดังขึนเรือยๆ มาถงึ ตอนนีก็ชดั เจนแล้ววา่
เปนเสียงบรุ ษุ สองคนโต้เถียงกัน 
 
“เกดิ อะไรขึน?” ฉีเยว่ถาม 
 
“เมอื ครู่มบี ่าวเขา้ มารายงานว่าเสียวโหวเหยม่ าเจ้าค่ะ” อาหลู
ตอบ 
 
“หืม...” ฉีเยว่ขมวดคิวแน่น “ทําไมถึงมาอีกแลว้ ?” 
 
“ทาํ ไมขา้ ถงึ จะมาไมไ่ ด้?” 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองหน้าน้องชาย บนใบหน้าปรากฏรอยยมิ
เหน็บแนมแวบหนึง เขาเคาะแส้ม้ากบั ต้นขาดว้ ยทา่ ทางยยี วน “
เจ้ายงั มาได?้ แล้วขา้ มาไมไ่ ด้งนั ร?ึ ” 
 
สีหน้าฉางอวินฉีเปลียนเปนมดื ครมึ เขากวาดตามองผคู้ นทีอยู่
ในหอ้ งโถงรอบหนึง ชายกลมุ่ นีไม่ได้มีท่าทวี า่ จะออกไป กลับ
มองเขาดว้ ยสีหน้าประหลาดใจระคนเหยยี ดหยามดว้ ยซํา 
 
“เรืองในบ้านขา้ พวกเจ้าไมเ่ กยี วข้องก็ออกไปซะ” เขาเอ่ยปากไล่
ตามตรงอยา่ งไมเ่ กรงใจเลยสักนิด 
 

กล่มุ คนในห้องโถงลังเลอยูช่ ัวขณะ ก่อนจะพร้อมใจกนั หนั ไป
มองฉางอวินเฉิง 
 
“เรอื งในบ้านอะไรกนั เล่า? น้องสาม เจา้ อยากจะพดู อะไรกพ็ ูดมา 
อย่ามาเลน่ แง่กับข้า” ฉางอวินเฉิงนังลงแล้วเอย่ เสียงเรียบ 
 
ฉางอวินฉีจ้องหน้าอกี ฝายนิง 
 
“ถา้ เชน่ นันกด็ ี งันข้าขอถามเจ้าหน่อย...” เขากา้ วไปข้างหน้า
หนึงกา้ ว “เจ้าเปนคนทําร?ึ ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงจอ้ งหน้าอกี ฝายกลบั  
 
“ทาํ อะไร?” เขาหลดุ หวั เราะออกมา ก่อนจะหันไปพูดกบั คนอนื ๆ 
“พวกเจ้าเห็นหรือยังว่าทําไมข้าถึงไมช่ อบเสวนากบั พวกญาตพิ ี
น้อง กเ็ พราะเปนแบบนีนีแหละ กวา่ จะพดู ไดส้ ักคําก็ตอ้ ง
ออ้ มค้อมอยูน่ าน ถึงพวกเขาจะไมเ่ หนือย แต่ข้าอัดอันตันใจจะ
ตายอย่แู ลว้ ” 
 
ทกุ คนหัวเราะดงั ลัน ไม่เห็นแก่หน้าฝายตรงขา้ มทีเปนคณุ ชาย
สามของจวนโหวแมแ้ ตน่ ้อย 
 
“ฉางอวินเฉิง!” 
 
คณุ ชายสามโมโหถึงขดี สุดจนแทบจะระเบดิ ออกมาแลว้ เขากา้ ว
เขา้ ไปควา้ คอเสืออกี ฝายไว้แน่น ตะโกนใส่หน้าอยา่ งโกรธจดั  
 
“หากเจา้ เกง่ กาจและทรงเกยี รติจริง แล้วเจ้าใชว้ ธิ ีตําทรามเช่นนี

กับนางทําไม!” 
 
ฉางอวนิ เฉิงยกเท้าถีบอีกฝายดงั พลัก ฉางอวินฉีถอยหลงั ไป
หลายกา้ ว 
 
มาถงึ ตอนนีทกุ คนทีอยู่ในห้องโถงกห็ น้าเปลียนสีแลว้ หนึงใน
นันโบกมอื เปนสัญญาณ ทกุ คนก็ถอยออกไปในชัวพรบิ ตา 
 
ฉางอวนิ เฉิงถีบน้องชายอย่างไมเ่ กรงใจเลยสักนิด ฉางอวินฉีจะ
รับแรงนีได้ทไี หน เขาเจ็บปวดจนเหงอื ผดุ เตม็ หน้าผาก โชคดีที
มอื ควา้ โต๊ะไว้ได้ทนั จงึ ไมล่ ม้ ลงไป 
 
“อย่ามาก้าวรา้ วกบั ข้า มอี ะไรก็พูดออกมา” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ย
เสียงเรียบ “เจ้าเอาเรอื งสกปรกอะไรมาใส่รา้ ยข้าอกี ?” 
 
“ข้าพูดแล้วเจ้าจะยอมรบั ร?ึ ” ฉางอวนิ ฉีหวั เราะเสียงเยอื กเย็น 
 
“หากเปนเรอื งทีขา้ ทาํ จริง ข้าจะยอมเสียเกียรตไิ มย่ อมรบั ได้
อยา่ งไร?” 
 
ฉางอวนิ ฉีจบั โตะ๊ แน่นแลว้ ยืดตวั ตรง ตวาดใส่หน้าอกี ฝายเสียง
ดงั ลัน 
 
“ถ้าเช่นนันก็ดี ขา้ รดู้ วี า่ เจ้าไม่ชอบฉีเยว่ หากเจา้ ไม่ชอบกห็ ย่ากบั
นางซะ แต่ถ้าถึงกบั จะรักษาชอื เสียงโดยไม่ยอมหยา่ กบั นาง แต่
กลบั ใชว้ ธิ ีทําร้ายนางให้ถงึ ตาย เจา้ ทาํ แบบนีเรยี กวา่ ทําเพือรกั ษา
เกยี รติอยา่ งนันร?ึ ” 
 

ฉางอวินเฉิงจ้องหน้าน้องชายนิง แล้วเอย่ สันๆ คาํ เดยี ว 
 
“โง่เงา่ !” 
 
จากนันก็สาวเทา้ ผละไป ทิงฉางอวินฉีทีงนุ งงไว้ทเี ดมิ  
 
“เจา้ จะไปไหน?” พอตงั สตไิ ด้ คุณชายสามรบี เดินตามไปทันท ี
 
ตอนทฉี างอวินเฉิงใช้เทา้ เตะประตใู หเ้ ปดออกนัน 
 
ฉีเยวก่ าํ ลงั กดั ฟนกินยาจีนทีขมปลงคออยู่ ยานีขมมากจนนาง
ต้องหยตี าเลยทเี ดียว 
 
“ฉางอวินเฉิง เจา้ ยงั มคี วามเปนมนุษย์หรอื ไม!่ เจ้ายังจะทาํ ร้าย
นางอกี หรือ!” ฉางอวินฉีตามเขา้ มาดว้ ยท่าทางโมโหแลว้ ตะเบง็
เสียงใส่ 
 
ฉางอวินเฉิงไม่สนใจอกี ฝาย แตก่ ลบั มองไปทางฉีเยว่ ก็เห็นนาง
กาํ ลงั ถือถ้วยมองมาทางเขาดว้ ยสีหน้ายับย่น 
 
“เฮ.้ .. เสียวโหวเหย่ เจา้ มาแลว้ ” นางกล่าวทกั ทาย 
 
“พดู !” ฉางอวนิ เฉิงมองนาง จากนันก็ยกมือขา้ งหนึงขึนแลว้ เอ่ย
ตอ่ “เฉพาะจุดสําคญั ” 
 
“จ่ๆู ข้ากถ็ ูกคนตแี ล้วยังจับห้อยไวก้ ับตน้ ไมเ้ พือสรา้ ง
สถานการณว์ า่ ข้าฆ่าตวั ตาย” 
 

ฉีเยว่สรปุ อย่างรวบรัด เมือครู่นางได้ยนิ ชายทังสองคยุ กนั แล้ว 
จงึ รูว้ า่ ฉางอวินเฉิงต้องการจะถามอะไร หญิงสาวเงยหน้ากลนื ยา
คาํ สุดท้ายกอ่ นจะเอ่ยต่อ “มอื สังหารเปนบา่ วรบั ใช้ชาย ตอนนี
เขาจมนําตายไปแลว้ ไมร่ ู้ว่าฆา่ ตัวตายเองหรือว่าถกู ฆ่าปดปาก 
อาหลู…” 
 
นําเสียงทเี ลา่ มนั คงหนักแน่น ทวา่ คาํ สุดทา้ ยกลับลากเสียงยาว 
 
อาหลเู พิงได้สตจิ ากอาการขวัญผวาทเี ห็นเสียวโหวเหย่ปรากฏ
ตวั นางหยิบผลไมเ้ ชอื มชนิ หนึงใส่เขา้ ไปในปากของเจ้านาย 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองฉีเยว่ ในดวงตาฉายแววประหลาดใจขนึ มาแวบ
หนึง ในทสี ุดเขากเ็ ดินเขา้ ไปใกล้อกี สองก้าวแลว้ สังเกตฉีเยว่
อยา่ งละเอียด 
 
“เจ้าดนู ีกไ็ ด้ อันนีคอื ร่องรอย ทังตําแหน่งและแรงขนาดนีข้ากบั
อาหลทู ําไม่ได้หรอก” ฉีเยวเ่ อย่ เสรมิ พลางชีทีคอตัวเอง “เจ้า
อย่าเอาความคดิ ของคนตาํ ทรามมาใช้กบั ข้า ชีวิตของขา้ มีคุณคา่
มาก ไมอ่ ยากใช้มนั แลกกับอะไรทงั นัน” 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองนางแล้วหวั เราะเสียงดงั ลนั  
 
“ดี! ในเมอื เจ้าไม่ไดม้ คี วามคิดของคนตําทราม แน่นอนวา่ ข้าก็
ไม่มีความคิดของคนตาํ ทรามเหมือนกัน” เขาเอ่ยทิงทา้ ยไวแ้ ค่นี
แล้วหนั หลงั เดินออกจากห้องไป 
 
หลงั จากนันกไ็ ด้ยนิ เสียงของเขาดังลันมาจากดา้ นนอกประต ู
 

“เด็กๆ! ลากบ่าวพวกนันออกมาฟนใหห้ มด ดูสิวา่ จะมใี ครนึก
เรืองทีตอ้ งการพูดออกมาไดบ้ ้าง” 
 
คําพูดทีไดย้ นิ ไมเ่ หมือนการขม่ ขูเ่ ลยสักนิด 
 
ฉีเยวก่ บั อาหลูทอี ยใู่ นห้องอดไมไ่ ดท้ จี ะมีอาการหนาวสะท้าน 
ส่วนฉางอวินฉียังคงยนื นิงอยู่ทีเดิม ไม่ขยบั เขยือนแมแ้ ต่น้อย 
 
ภายในหอ้ งเงียบสงัดไปพักใหญ่ กอ่ นทอี าหลจู ะเอย่ ขนึ มาเปน
คนแรกด้วยนําเสียงแผ่วเบา 
 
“มเี สียวโหวเหย่อยู่ก็ดแี ลว้ ไม่นานก็คงร้วู า่ คนชวั คนไหนทมี ี
จติ ใจเลวทรามเพยี งนี” 
 
“หวังวา่ จะเปนเช่นนัน” ฉีเยวถ่ อนหายใจยาว 
 
“เยว่เลยี ง” ฉางอวนิ ฉีเรยี ก พอเหน็ ฉีเยวห่ ันมามอง เขาจงึ เอย่
ตอ่ “ทําไมเจา้ ถึงไมส่ งสัยเขาเลย?” 
 
ฉีเยวไ่ ดย้ นิ คาํ ถามก็เงียบไปครหู่ นึง 
 
นันสิ... ทาํ ไมข้าถึงไม่สงสัยเขาเลย? หากพดู ตามหลกั แลว้
สําหรบั เรืองนีบรรดาเจ้านายในจวนตงิ ซีโหวต่างก็น่าสงสัยทุก
คน 
 
“เจ้า…เชอื มนั ในตัวเขาขนาดนันเชียวหรือ?” ฉางอวินฉีมองนาง
ดว้ ยสีหน้าสับสนไมเ่ ขา้ ใจ 
 

“ขา้ รสู้ ึกว่าเขาไมใ่ ชค่ นประเภทนัน” ฉีเยว่คดิ ทบทวนหลายตลบ 
ก่อนจะตอบออกมา 
 
“เจา้ รสู้ ึกวา่ เขาไมใ่ ช่คนประเภทนัน...งนั รึ” ฉางอวนิ ฉีเอ่ยยมิ ๆ 
ทว่ารอยยมิ กลบั ดูเสียดสีไมน่ ้อย “จากไปสามปแบบไมส่ นใจ
เรอื งใดๆ ทงั สิน พอกลบั มากไ็ ม่สนใจคนทแี ต่งงานดว้ ย ซาํ ยัง
เตะเจา้ ออกมาจากเรอื นอกี ตา่ งหาก แล้วทําไมเจ้าถงึ ยงั เชือวา่
คนประเภทนีจะไมท่ ํารา้ ยเจ้า?” 
 
คาํ พูดนีไมใ่ ช่บทสนทนาทเี หมาะสมระหว่างน้องชายสามกี บั พี
สะใภแ้ ลว้ ใบหน้าของอาหลเู ปลียนเปนตืนตระหนก 
 
เสียวโหวเหยย่ ังอย่ดู ้านนอกนะ! 
 
“คณุ ชายสาม..” นางอา้ ปาก เตรียมจะห้ามปราม 
 
“เรืองทเี ขาไลข่ า้ ออกจากเรอื นกบั เรอื งทีข้าถูกทาํ ร้ายมนั คนละ
เรอื งกนั ” ฉีเยว่รบี เอ่ยขนึ มา ขัดจงั หวะคําพดู ของอาหลพู อดี “ขา้
แค่รสู้ ึกว่าเขาไมใ่ ช่คนประเภทนัน หากเขาต้องการให้ข้าตาย เขา
กค็ งฆ่าข้าดว้ ยมือของตัวเองมากกว่ายมื มือคนอนื มากระทาํ ข้า
ไมไ่ ดจ้ ะบอกวา่ เขาเปนคนดี” 
 
“ความจรงิ แล้วเจ้าสงสัยทกุ คนทีอย่ใู นจวนใชไ่ หม หนึงในนันมี
ขา้ ดว้ ยหรอื เปล่า?” ฉางอวินฉีถามตรงๆ 
 
เจ้าเด็กคนนีช่าง...ช่างเปนเดก็ จริงๆ เลย ซํายังฉลาดมากด้วย 
 
ฉีเยวย่ มิ ขนึ มาอยา่ งประหลาดใจ “ทําไมเจา้ ถึงคิดแบบนี?” 

 
ฉางอวนิ ฉีส่งยมิ กลับใหน้ าง 
 
“เจ้ากนิ ยาแล้วก็รบี นอนเถอะ ทา่ นหมอบอกว่าเจา้ ต้องพกั ผอ่ น
มากๆ” เขาบอก ไม่เอย่ ถึงหัวขอ้ สนทนาเมอื ครอู่ กี  
 
ฉีเยว่พยักหน้ารบั รู้ “ขอบใจน้องสามเหลอื เกิน” 
 
อาหลูประคองเจา้ นายให้เอนตวั นอนลง ฉีเยว่ได้ยนิ เสียงผ้ามา่ น
ไข่มกุ สันไหว ฉางอวินฉีได้เดนิ ออกไปแลว้ นางพลันถอนหายใจ
เฮอื กใหญ ่
 
“วยั รุ่นอารมณอ์ ่อนไหว” หญงิ สาวส่ายหน้าแลว้ พึมพาํ เบาๆ “คน
หนุ่มอายนุ ้อยนีดีจรงิ ๆ เลย” 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทา่ นวา่ อะไรนะเจา้ คะ ท่านพดู ราวกับว่าท่านแกม่ าก
อย่างนันแหละ” อาหลไู ดย้ นิ คําพดู นางกร็ ูส้ ึกวา่ น่าขบขนั ไมน่ ้อย 
 
“อยา่ งน้อยกแ็ กก่ ว่าพวกเจ้าล่ะ” ฉีเยวม่ องอีกฝายแวบหนึง 
 
“ในสายตาของอาหลู ทา่ นไมแ่ ก่เจา้ ค่ะ” เด็กสาวเอย่ พลางปลด
ผา้ มา่ นคลมุ เตยี งให ้
 
บทที 72 อย่าเสียใจแล้วกนั ! 
 
ดูเหมอื นวธิ ขี ่มขขู่ องฉางอวนิ เฉิงจะได้ผล 
 
เพราะในคืนนันเขาสามารถรดี ข้อมลู ทีมีประโยชนอ์ อกมาได้ ดัง

นันฟายังไมท่ ันสว่าง ฉีเยวท่ ีเพิงตนื ขึนมากร็ ู้แล้ว 
 
“มีบา่ วบอกวา่ เห็นคนจากจวนโหวมาพบผชู้ ายคนนันทนี ี แต่
เพราะวา่ เปนตอนกลางคืน ทาํ ให้พวกนางมองเหน็ ไม่ชดั เจนจึง
ยงั หาตัวคนผู้นีไม่พบ” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ย 
 
ฉางอวนิ ฉีทนี ังอยดู่ า้ นข้างหวั เราะเยาะ “ทาํ ไม่ได้อยแู่ ล้ว ในเมอื
แหวกหญ้าใหง้ ตู ืน ถงึ อยา่ งไรกห็ าคนผูน้ ีไมเ่ จอ...” 
 
“หุบปากของเจา้ ซะ! บนโลกนีไมม่ ีคาํ วา่ ทําไม่ได!้ ” ฉางอวินเฉิง
ตบโตะ๊ ดงั ปง “ขอเพียงแคเ่ คยทํากจ็ ะเหลือรอ่ งรอย ขอเพียงแค่
อยากหากจ็ ะเจอได้ ไมม่ ีเรอื งใดเกิดขนึ โดยไรส้ าเหตุ ไมเ่ ปน
เรืองความรกั ก็ความแค้นเท่านัน” 
 
“พดู ไดด้ ”ี ฉางอวนิ ฉีเอย่ เสียงหยัน “นีไม่ใช่เรอื งรักกนั อยู่แลว้  
ถา้ เชน่ นันก็พดู ถึงเรอื งศัตรเู ถอะ ในจวนนีใครมคี วามแค้นกบั
นางอย่างชดั เจนละ่ ” 
 
“ไสหัวไป!” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ยเสียงตาํ มองน้องชายดว้ ยสายตา
แขง็ กรา้ ว 
 
“เสียวโหวเหย่ ขา้ รูว้ า่ ตอ่ ไปภายหน้าของทกุ อย่างในจวนโหวนัน
เปนของเจ้า แตต่ อนนี ยงั --ไม-่ -ใช่” ฉางอวินฉีเอนหลังพงิ เกา้ อ ี
เอ่ยชา้ ๆ ทว่าชดั เจน 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองอกี ฝายแล้วยมิ ออกมา 
 
“ดีจรงิ ไม่เหน็ หน้าน้องสามไมก่ ปี เจา้ ก็เก่งกล้าสามารถขึนมา

แล้ว” 
 
“ขา้ ไมม่ คี วามสามารถอะไรหรอก แค่มนี ําใจมากกว่าบางคน
เทา่ นันเอง” ฉางอวินฉีเองก็ส่งยิมกลบั ไป 
 
“ในเมอื พดู ถงึ เรอื งนําใจ...” ฉางอวนิ เฉิงถลกแขนเสือขนึ แล้วนัง
ไขว่หา้ ง จ้องหน้าฝายตรงข้ามก่อนจะเอ่ยตอ่ “ความรู้สึกทเี จ้ามี
ต่อพสี ะใภ้ใหญ่นันไมเ่ ลวเลยจริงๆ นางเพิงย้ายมาทีนีไมน่ าน 
เจา้ ก็วงิ มาทนี ีสองเทียวแลว้ ซาํ ยังประจวบเหมาะกับทเี กดิ เรือง
ขนึ ตอนทีขา้ มา ช่างเฉลยี วฉลาดเหลือเกนิ ” 
 
“พีสะใภ้ใหญ่ก็ถอื เปนพนี ้องคนหนึง ผทู้ มี ีจิตใจเปยมคณุ ธรรม
ก็ยอ่ มเห็นคณุ ธรรม ในสายตาของคนทีมีความรักย่อมเห็นความ
รกั ในสายตาคนทีไร้รกั ยอ่ มไม่มคี วามรัก” ฉางอวนิ ฉีตอกกลบั  
 
คนทมี จี ติ ใจตาํ ทรามกย็ อ่ มคิดแตเ่ รืองตาํ ทราม! 
 
ด่าไดด้ ี! ฉีเยว่ปรบมืออยภู่ ายในใจ แตว่ า่ เถียงกนั นอกเรืองมาก
ไปไหม เสียเวลาเกินไปแลว้  
 
นางกระแอมขัดจงั หวะการลับฝปากของสองพนี ้อง ชายทังสอง
จงึ หยดุ การปะทะคารม 
 
“เจ้าไมส่ บายตรงไหนอีกหรอื ?” ฉางอวินฉีถามพรอ้ มกับรีบเดิน
มาหา 
 
ส่วนฉางอวินเฉิงยงั คงนังนิงอยู่ทเี ดิม ทา่ ทางเหมือนไมใ่ ส่ใจ 
 

“เสียวโหวเหย่” ฉีเยว่ไมไ่ ดต้ อบกลบั คณุ ชายสาม แต่กลบั ส่ง
เสียงเรยี กฉางอวนิ เฉิงขึนมา 
 
ฝเทา้ ของฉางอวนิ ฉีพลันหยุดชะงักอยู่นอกมา่ นไขม่ กุ  
 
“ว่ามา!” ฉางอวนิ เฉิงเอย่ เสียงเรยี บ ท่าทีไม่แยแสเช่นเดิม 
 
“เสียวโหวเหย่ ข้าร้วู ่าตวั เองผิดไปแล้ว เจ้าอย่าไดโ้ กรธอกี เลย ให้
ขา้ กลบั ไปเถอะ ขา้ ไมก่ ลา้ อยู่ทนี ีแล้ว” ฉีเยว่เอย่ เสียงออ่ น ในนํา
เสียงแฝงอาการออ้ นวอน 
 
“กลับสิ ทา่ นหมอบอกแลว้ ว่าหากเจา้ ไมเ่ วียนหวั คลืนไส้ก็
สามารถกลับไปได้” ฉางอวินฉีรบี เอ่ยขนึ มา 
 
ฉีเยวด่ ีใจมาก จากทีนอนอย่บู นเตียงกร็ ีบลกุ ขึนนัง 
 
“น้องสาม เจา้ ควรจะกลับไปไดแ้ ล้ว” ฉางอวนิ เฉิงเอย่ เสียงเยน็
แล้วลุกขึน 
 
“กลับเลยเหรอ ได้สิ ตอนนีข้าไม่เปนไรแล้ว กลับกันเถอะ” ฉีเยว่
รบี ชิงเอย่ ขนึ มา 
 
ฉางอวินเฉิงเดนิ มาแหวกผา้ ม่านคลุมเตยี งออก แล้วส่งยิมให้
หญิงสาว 
 
“ทีกลับน่ะพวกข้า ไมใ่ ช่เจ้า!” 
 
พอเสียวโหวเหยพ่ ูดจบ ทกุ คนในหอ้ งกต็ ะลงึ งัน ส่วนอาหลูเข่า

อ่อน ทรุดลงนังกับพนื ไปแล้ว 
 
“ฉางอวนิ เฉิง! เจา้ ยงั มคี วามเปนคนอยู่ไหม!” ฉางอวนิ ฉีกา้ ว
พรวดไปควา้ คอเสืออีกฝายไวแ้ น่น ตะโกนใส่หน้าอย่างเดอื ดจดั  
 
ฉางอวินเฉิงยกแขนข้างหนึงผลกั น้องชายออกอยา่ งสบายใจ 
 
“เดก็ ๆ พาคุณชายสามไปสงบสตอิ ารมณ์ คุณชายพวกเจ้าไม่
ค่อยร้กู าลเทศะ อะไรนิดอะไรหน่อยก็รอ้ งตะโกน” 
 
มเี สียงตอบรบั มาจากด้านนอก จากนันชายสองคนกเ็ ดนิ เข้ามา
ประกบคณุ ชายสามทังซา้ ยและขวา ฉางอวนิ ฉีพยายามดนิ รน
ด้วยความโมโห แตไ่ มอ่ าจสู้กบั แรงมหาศาลของชายทีเปนทหาร
ทังสองได้ ในทสี ุดเขาก็ถูกลากตวั ออกไป ทงิ ไว้เพียงเสียงดา่ ทอ
โวยวายตามหลังดงั ลันจนกระทังจางหายไป ไม่รวู้ ่าชายทงั สอง
ใชว้ ิธใี ดทําให้เขาเงยี บ 
 
บรุ ษุ ผนู้ ีไม่ว่าจะเปนกบั คนแปลกหน้าหรอื วา่ คนในบ้าน ต่างก็
ใจดาํ อาํ มหติ และหยาบคายไมแ่ พก้ นั  
 
ฉางอวนิ เฉิงมองอาหลทู คี ุกเขา่ รอ้ งไหอ้ ยูบ่ นพืนแวบหนึง แลว้
ถามขนึ  
 
“เจา้ ก็อยากจะออกไปสงบสตอิ ารมณ์เหมอื นกนั ร?ึ ” 
 
อาหลูยกมอื ปดปากตวั เองแน่น ไมก่ ล้าให้เสียงร้องไหเ้ ล็ดลอด
ออกมา 
 

“ฉางอวินเฉิง เจา้ จะทําแบบนีจรงิ รึ?” ฉีเยว่มองเขาอย่างไม่
อยากจะเชือ ในดวงตาเริมมนี ําเออ่ คลอขนึ มาแลว้  
 
“ข้าไม่ใชค่ นทีชอบพดู โกหก” ฉางอวินเฉิงเอ่ยยมิ ๆ “ยงิ ไปกวา่
นันข้ากเ็ ปนคนทรี กั ษาคาํ พูด เรืองทีเจา้ ถูกทําร้ายกบั เรอื งทีข้าไล่
เจ้าออกมามนั คนละเรือง ไม่เกยี วขอ้ งกัน” 
 
“ฉางอวินเฉิง หลงั จากกลบั ไปขา้ จะไม่รบกวนเจา้ อย่างเด็ดขาด 
ขา้ จะอาศัยอยู่แต่ในเรือนชิวถงหยวน จะไมย่ ่งุ เกยี วกับการดแู ล
จวน จะไมว่ ุน่ วายกบั เรืองใดทังนัน ขอเพียงแค่ได้อยทู่ นี ัน ขา้
รับรองวา่ จะอยู่เงียบๆ” 
 
ฉีเยว่เดนิ ไปควา้ แขนเสือของเขาไว้ด้วยทา่ ทางรอ้ นใจ แล้วเอย่
ขอรอ้ งดว้ ยนําเสียงอ้อนวอน 
 
หากอยู่ทีนีตอ่ ก็เท่ากับเอาชวี ติ มาเสียง นางไม่อาจอยทู่ ีนีได้อีก
แม้แต่วันเดียว 
 
ขา้ อยากกลับบา้ น ข้าต้องการกลบั บา้ น! 
 
ฉางอวินเฉิงส่งเสียงหวั เราะ ยืนมอื ไปแตะใบหน้าของหญงิ งาม 
 
ฉีเยว่ถูกอีกฝายสัมผสั กะทนั หนั กเ็ กิดอาการตัวสัน ในใจอยาก
จะถอยหา่ ง แตเ่ มอื นึกถึงสิงทตี นรอ้ งขอก็เลยได้แตอ่ ดทนยืน
นิงๆ 
 
ขา้ ยอม... จะทําอะไรก็ทาํ เถอะ ข้าไมส่ นใจอกี แลว้ ถงึ ยงั ไงกไ็ มใ่ ช่
รา่ งของตัวเอง 

 
“รูส้ ึกเสียใจขึนมาแลว้ รึ?” ฉางอวนิ เฉิงยิมอย่างเย็นชา 
 
ฉีเยวก่ ัดฟนแน่น เงยหน้าสบตาอีกฝาย 
 
“สายไปแล้ว!” ฉางอวินเฉิงหวั เราะลนั เขาชกั มือกลับ กอ่ นหนั
หลังแล้วสาวเท้ากา้ วใหญเ่ ดนิ ออกไปอย่างรวดเรว็  
 
“ฉางอวนิ เฉิง!” 
 
“ออ้ ... เจ้าอย่าไดก้ ังวล” ฉางอวินเฉิงหยดุ ยนื อยหู่ น้าประตูแลว้
หันหน้ากลับมา “ข้าเตรียมคนดูแลไวแ้ ลว้ รบั รองว่าตอ่ ไปทีนีจะ
ปลอดภยั มาก อย่าว่าแต่ถูกคนทาํ รา้ ยเลย แมแ้ ตต่ วั เจ้าเองหาก
อยากจะตายก็ทําไมไ่ ด”้  
 
“ฉางอวนิ เฉิง! เจ้าอยา่ เสียใจภายหลังแล้วกัน!” 
 
ประตูถกู ปดตามหลงั ชายหนุ่มอยา่ งแรง ปดกันเสียงตะโกนของ
ฉีเยว่เอาไว ้
 
ไม่นานคณะเดินทางกพ็ ากันขึนหลงั ม้า แลว้ จากไปอยา่ งรวดเรว็  
 
บนถนนทผี คู้ นคลาคลํา บรรยากาศดูสนุกสนานคึกคกั  
 
จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาแลว้ เพมิ ความแรงขนึ เรอื ยๆ ทงั ลมและสายฝน
ทกี ระหนําอย่างหนัก ทาํ ใหผ้ คู้ นตา่ งหาทหี ลบ เพยี งไมน่ านบน
ทอ้ งถนนก็กลบั โลง่ ว่าง 
 

คนผูห้ นึงถลาเข้าไปในร้านขายยาดว้ ยทา่ ทางรอ้ นรน เนือตวั
เปยกปอนไปหมด 
 
“ทา่ นหมอ! ท่านหมอ!” เขารอ้ งตะโกนเสียงดงั  
 
ทว่าหลังต้ยู ากลับมเี พียงลกู จา้ งเดก็ สองคนยืนอย ู่
 
“ท่านตอ้ งการใหช้ ่วยเหลือเรืองใดร?ึ ” ลกู จ้างเด็กถามขนึ มาด้วย
สีหน้าเคร่งขรึม 
 
นีเปนกฎระเบียบของร้านขายยาทีไม่สามารถแสดงท่าทางรา่ เรงิ
สนุกสนานไดเ้ หมือนรา้ นอนื ๆ ไมเ่ ชน่ นันอาจจะเปนการไม่
เคารพผู้ทีมาตดิ ต่อ 
 
“ทา่ นหมอเลา่ ? มารดาขา้ ปวย ข้าต้องการใหท้ า่ นหมอไปรกั ษา” 
ผูท้ มี าเอย่ ถามอยา่ งร้อนใจ 
 
“พวกข้าต้องขออภัยจรงิ ๆ ทา่ นหมอออกไปรกั ษาคนไข้นอก
สถานทแี ลว้ ” ลูกจา้ งคนหนึงเอ่ยขึนมาด้วยความร้สู ึกเสียใจ 
 
“อะไรนะ! ท่านหมอทนี ีก็ออกไปรักษาคนไข้นอกสถานทีงันร?ึ ” 
ผทู้ มี าร้องเสียงหลงด้วยความกลัดกลมุ้ ใจ “ทําไมทา่ นหมอร้าน
เจ้าถงึ ออกไปรกั ษาคนไข้ข้างนอกเหมอื นกนั ล่ะ? ขา้ วงิ ไปตงั
หลายรา้ นแลว้ ทุกร้านต่างก็บอกว่าทา่ นหมอออกไปรกั ษาคนไข้
ข้างนอก! วันนีเปนอะไรกันไปหมด? หรือวา่ ทา่ นหมอถูกเชิญไป
ทงั เมอื งหรอื อยา่ งไร?” 
 
บรรดาลกู จา้ งไดแ้ ตย่ มิ จืดเจอื น 

 
“พวกเราก็ไมค่ อ่ ยร้รู ายละเอยี ดมากนัก รู้เพียงวา่ มคี นมาเชิญ
ท่านหมอตงั แต่เชา้ ตรู่ จนถงึ ตอนนีท่านหมอกย็ ังไมก่ ลับมาเลย” 
พวกเขากลา่ วขนึ มาอยา่ งจนปญญา 
 
“ไปบ้านไหนหรอื ? ขา้ จะไปรออยทู่ ีนัน” ผ้ทู มี ามที ่าทางฮึดฮดั
อยา่ งไมพ่ อใจ 
 
เมอื เห็นท่าทีอกี ฝาย สีหน้าของลกู จา้ งก็เปลียนเปนทงั สงสาร
และเห็นใจ กอ่ นจะตอบตามตรง 
 
“เปนบา้ นของข้าหลวงใหญ่ เจ้าไปรอเถอะ” 
 
ผู้ทีมาทําหน้าเหวอ พดู ไมอ่ อกทันท ี
 
ศาลาว่าการของข้าหลวงใหญ่เมืองหย่งชงิ  
 
รปู แบบของสถานทแี ห่งนีเหมือนกบั ศาลาวา่ การอืนๆ โดยแบ่ง
ดา้ นหน้าเปนสถานทที าํ งาน ส่วนด้านหลังเปนทพี ักอาศัย 
หากว่าไปตามกฎระเบียบทมี มี าแต่เดมิ จะไมม่ ีการซ่อมแซมศาลา
วา่ การ ทว่าในส่วนทีพักอาศัยของศาลาว่าการแหง่ นีกลับได้รบั
การซ่อมแซมอย่างใหญ่โตหรหู รา ไมเ่ ปนรองคฤหาสน์ของ
ตระกูลสูงศักดิทีราํ รวยและมีอิทธพิ ลเลยสักนิด 
 
เวลานีทีพักอาศัยใหญ่โตหรูหราแห่งนีกลับมบี รรยากาศอมึ ครึม 
ผู้คนเดนิ ไปมาด้วยสีหน้าทกุ ข์ใจกนั เปนแถว มีเสียงรอ้ งอยา่ งน่า
เวทนาดังออกมาจากห้องหนึงทมี บี ่าวรบั ใชเ้ ดนิ เขา้ ๆ ออกๆ 
จํานวนมาก 

 
ในห้องนีเต็มไปด้วยผคู้ นทเี บียดเสียดกนั แน่น นอกจากขา้ หลวง
ใหญท่ ีเดินไปมาอย่างร้อนใจแล้วก็มีหญงิ กลมุ่ หนึงกม้ หน้า
ร้องไห้ดว้ ยความโศกเศรา้ และมีทา่ ทางเหมอื นเจบ็ ปวดใจอยา่ ง
ทีสุด ส่วนคนทเี หลือจะเปนบรรดาท่านหมอทหี ลากหลายช่วง
อายุ หากคนนอกทไี ม่รไู้ ด้เหน็ ภาพนี ก็คงคิดวา่ เปนการชุมนุม
ของหมออยา่ งแน่นอน ถา้ ไมอ่ ย่างนันทา่ นหมอทีมชี ือเสียงของ
เมอื งหย่งชิงจะมารวมตัวกันทีนีทังหมดได้อย่างไร 
 
“เจา้ ตรวจแลว้ คิดว่าอย่างไร?” 
 
“ขา้ คดิ ว่าน่าจะไม่ไหวแลว้ ...” 
 
“เขาถกู ม้าเหยียบจนบอบชาํ ถึงอวัยวะภายในแลว้ ” 
 
ทา่ นหมอทังหลายปรึกษากันดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา 
 
ทนั ใดนันเองขา้ หลวงใหญ่กร็ อ้ งถามเสียงดังลันห้อง 
 
“พวกเจา้ คิดหาวิธอี อกหรอื ยัง?” 
 
บรรดาทา่ นหมอทีพดู คยุ กันอย่ตู ่างก็ตนื ตกใจ หยดุ หัวข้อ
สนทนาทนั ที แต่กลับไม่มีใครเอย่ ปากออกมาสักคน 
 
“พดู มาสิ!” ขา้ หลวงใหญ่มองมาอยา่ งไมพ่ อใจ เอย่ เสียงเข้ม 
 
ในทสี ุดก็มหี มอคนหนึงเอย่ ปากขนึ มา 
 

“ใต้เท้า คณุ ชาย...เกรงวา่ จะไมไ่ หวแลว้ ขอรบั ...” 
 
พอคําพดู นีหลดุ ออกมาจากปาก ข้าหลวงใหญ่ก็สันเทาไปทงั รา่ ง 
หญิงวัยกลางคนทถี ูกบ่าวรับใช้ประคองอยดู่ า้ นข้างกถ็ ลาออกมา 
รอ้ งตะโกนดังลนั  
 
“พวกเจ้าขนึ ชือวา่ เปนหมอเทวดา พวกเจ้ารบี คดิ หาวธิ ชี ่วยชีวิต
ลูกชายข้าดว้ ย... ข้ามีลกู ชายเพียงคนเดยี ว...” นางรอ้ งไห้สะอกึ
สะอืนไมห่ ยุด ลมหายใจหอบกระชันจนรา่ งทรุดลงกบั พืน 
 
ทา่ นหมอทังหลายรบี สังใหบ้ ่าวรบั ใชห้ ญงิ นวดใหจ้ นนางหายใจ
คล่องดังเดมิ จากนันกใ็ หย้ กยาบาํ รุงธาตเุ ข้ามา บรรยากาศใน
หอ้ งเตม็ ไปด้วยความวุ่นวายอยพู่ กั ใหญ ่
 
“ชว่ ยไมไ่ ดจ้ รงิ หรือ? ทําไมถงึ ชว่ ยไมไ่ ด้? เขาแค่ปวดท้องเทา่ นัน 
ทําไมถึงบอกวา่ ชว่ ยชีวิตไมไ่ ดแ้ ลว้ ล่ะ?” ข้าหลวงใหญ่เทา้ มือกบั
โต๊ะเพอื พยงุ ตัว เอ่ยถามอยา่ งไม่เขา้ ใจและไม่อยากจะเชอื  
 
“ใต้เทา้ ” ท่านหมอคนหนึงเดนิ ออกมาจากในหอ้ งทมี ีเสียงร้อง
โหยหวนดังออกมาไม่ขาดสาย เปนหลวิ พู่เฉิงนันเอง เขาเดนิ
ดว้ ยทา่ ทางผิดปกตเิ หมอื นได้รับบาดเจบ็ อยา่ งไรอยา่ งนัน “ถงึ
สภาพรา่ งกายภายนอกของคุณชายจะดปู กติ แตค่ วามจรงิ แลว้
กบี ม้านันได้เหยียบยาํ จนอวยั วะภายในบาดเจ็บสาหัส...” 
 
ข้าหลวงใหญเ่ ปนขนุ นางมาหลายป มปี ระสบการณ์และความรู้
กวา้ งขวาง เรอื งการบาดเจบ็ ทอี วยั วะภายในใชว่ ่าเขาจะไม่คุ้นเคย 
 
เขาจาํ ไดว้ ่าเคยมลี ูกน้องในศาลาว่าการคนหนึง เมือครังทีคนผู้

นันไลจ่ บั นักโทษหลบหนีกไ็ ดร้ ับบาดเจ็บทอี วัยวะภายในอย่าง
รนุ แรง หลงั จากหามกลบั มากร็ อ้ งทงั คืน กอ่ นจะเสียชวี ิตในทสี ุด 
 
มาถงึ ตอนนีคาดไม่ถงึ วา่ บตุ รชายของตวั เองก็... 
 
“ทา่ นหมอหลวิ ... ท่านหมอหลิว... เจา้ รบี คิดหาวิธรี ักษาลูกขา้
ดว้ ยเถดิ ” เขากา้ วเท้าไปจับมอื อีกฝายไว้ เอย่ เสียงออ้ นวอน 
 
ในยามนีความน่าเกรงขามของขา้ ราชการตาํ แหน่งสูงพลัน
อันตรธานหายไปหมดสิน ชวั พริบตาเขากก็ ลายเปนคนแกท่ ีเนือ
ตวั สันเทา 
 
“พวกเจ้า... พวกเจา้ รีบคิดหาวิธ.ี ..” 
 
ขา้ หลวงใหญ่กวาดตามองทา่ นหมอทลี ะคน ท่านหมอเหล่านันก็
ประสานมอื เปนการแสดงความเคารพ ก่อนทีแตล่ ะคนจะตอบ
กลบั มา 
 
“ใตเ้ ท้า ไม่มวี ธิ เี ลยขอรบั ” 
 
ประโยคนีแสดงให้เหน็ ว่าทุกคนต่างจนปญญาแลว้  
 
“ใต้เท้า ข้าไดป้ อนยาปรับการไหลเวยี นลมปราณและเลอื ดในร่าง
ให้คณุ ชายแลว้ บางทีอาจจะยือเวลาได้สักวันสองวัน แตว่ า่ ...” 
หลวิ พเู่ ฉิงถอนหายใจกอ่ นจะเอ่ยตอ่ “แตว่ า่ กค็ วรจะเตรยี มเรือง
ต่อไปใหค้ ณุ ชายเถอะ...” 
 
สีหน้าข้าหลวงใหญพ่ ลนั ซดี เผือดไรส้ ีเลือด เขาซวนเซถอยหลงั

ไปหลายกา้ ว ดวงตาทงั สองขา้ งเบิกคา้ ง 
 
“กไ็ ดแ้ ค่ยอื เวลาเท่านัน อาการบาดเจบ็ ทอี วัยวะภายในยากจะ
รกั ษา ไดแ้ ต่ตอ้ งทนกบั ความเจ็บปวด…” 
 
“นอกเสียจากฮัวโต๋ยงั มีชีวติ อยู่ บางทีเขาอาจจะทาํ ได้...” 
 
ท่านหมอเหล่านันพึมพาํ เบาๆ กอ่ นจะพากันถอนหายใจ 
 
ผ้ทู ียนื อย่ดู ้านหลังสุดเปนผเู้ ฒา่ คนหนึง เขาฟงอยา่ งนิงเงียบไม่
พดู ไม่จามาโดยตลอด เพราะท่านหมอทุกคนทีอยทู่ ีนีลว้ นแต่
เปนหมอทีมฝี มือดีทสี ุดของเมอื งหย่งชิง ส่วนหมออยา่ งเขา ถา้
ไม่ใชเ่ พราะข้าหลวงใหญ่รีบหาหมอมารักษาอย่างเรง่ ดว่ นจึงลาก
แมก้ ระทงั เขามาดว้ ยละก็ เขาก็คงไม่มคี ณุ วุฒิทีจะยนื อยทู่ นี ีได ้
ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เมอื อยูต่ ่อหน้าทา่ นหมอทมี ีฝมือขนั เซียนเหลา่ นี
ซงึ ต่างคนตา่ งกแ็ สดงความคิดเห็นกันออกมา พอเหน็ ทกุ คน
เงียบไป เขากร็ ีบยกมอื แสดงตวั ขึนมาโดยพลัน 
 
“ฮัวโต๋! ฮัวโต๋!” หมอผู้เฒ่าตะโกนดังลนั เหมอื นนึกบางอย่างได ้
เสียงเขาดังจนกลบเสียงร้องของคนเจบ็ ในหอ้ ง “ขา้ รู้ ขา้ ร!ู้ ” 
 
พอเขาพูดคาํ นี อย่าวา่ แตค่ นอืนๆ ทปี ระหลาดใจเลย กระทังคน
พูดก็มีทา่ ทางตืนเตน้ จนเนือตัวสันเทาอย่างยากจะควบคุม 
 
บทที 73 เดือดดาล 
 
“เจ้าวา่ อะไรนะ?” 
 

ขา้ หลวงใหญเ่ หมอื นคนกําลงั จมนําแล้วควา้ ขอนไม้ทอ่ นหนึงไว้
ได้ เขารบี ก้าวพรวดไปขา้ งหน้า ผลกั ท่านหมอคนอนื ๆ ทขี วาง
ทางออก จนกระทงั ไปยนื อยู่ตรงหน้าหมอผู้เฒา่ ทีพดู เมอื ครู่นี 
แลว้ ถามยาํ  
 
“ฮวั โต๋งันร?ึ ” 
 
“ทา่ นหมอกัว เจ้าอยา่ พูดจาเหลวไหล” ท่านหมอทยี ืนอยู่ข้างๆ 
หมอผู้เฒา่ เหลอื บมองอกี ฝายแวบหนึงแลว้ เอย่ เตอื นเสียงเบา 
 
“ท่านหมอกวั ผู้นีเปดร้านขายยาอยูท่ ีเฉิงหนาน” ท่านหมอคน
หนึงแนะนําหมอผ้เู ฒา่ ให้กับทา่ นหมอคนอนื ๆ ฟง “ส่วนใหญ่
เขาจะตรวจรกั ษาพวกบา่ วรับใช้ในตระกลู สูงศักด.ิ ..พวกไข้หวดั  
แผลเลก็ ๆ น้อยๆ ก็พอมชี อื เสียงอย่บู า้ ง…” 
 
คนเล่าเอ่ยมาถึงตรงนีกห็ ัวเราะ 
 
“คนเปนหมอไม่มกี ารแบง่ ชนชัน ไม่มคี ําว่าสูงตํา มีเรอื งใดทนี ่า
หวั เราะกนั ” ทา่ นหมออกี คนเอ่ยขดั เสียงเขม้  
 
หมอผูน้ ันรบี เก็บเสียงหัวเราะ เปลียนทา่ ทเี ปนเคารพยําเกรงด้วย
ตนอ่อนอาวโุ สกวา่ แล้วเอย่ อย่างนอบน้อม 
 
“ใช่ขอรับ” 
 
ทวา่ ข้าหลวงใหญ่ไมไ่ ดส้ นใจเหตกุ ารณ์ทเี กิดขึนทางดา้ นนี เขา
ยังคงจับจอ้ งหมอผเู้ ฒา่ ไม่วางตา ปากก็ซกั ถามไม่หยดุ