บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

หายใจ 
 
ฉางอวินเฉิงได้ยินก็อดไมไ่ ด้ทจี ะก้มหน้ามองตัวเอง 
 
ข้าแย่มากรึ? 
 
ฉีเยวท่ ีอยอู่ กี ดา้ นยงั ตกอยู่ในสภาพคลมุ้ คลงั  
 
“อยากขึนเตียงกบั ขา้ งันรึ! ขึนเตียงกบั ขา้ เนียนะ! มารดาเจ้าสิ! 
อยา่ ว่าแตต่ อนนีพวกเรามีความแค้นกันอยู่ ต่อใหไ้ มม่ ีความแค้น 
มันก็ไมไ่ ดง้ า่ ยขนาดนันหรอก!” 
 
นางเดนิ อย่างหุนหนั อย่ใู นห้อง ควา้ อาวุธปองกนั ตวั เองขนึ มา
ครงั แต่คราวนีไมไ่ ดเ้ ล็งเปาไปทฉี างอวนิ เฉิงแตเ่ ลง็ มาทตี ัวเอง 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองนางเงียบๆ สีหน้าดมู ึนงง ควิ ขมวดน้อยๆ 
เพราะคาํ พูดส่วนใหญ่ของฉีเยว่นันเขาฟงไมเ่ ขา้ ใจ รู้เรอื งเพยี ง
แคเ่ ลก็ น้อย 
 
“หากเจ้ากล้าลว่ งเกนิ ข้าอีก ขา้ จะตายใหด้ ู เจา้ ก็นําศพนีกลบั ไป
ด้วยเถอะ!” ฉีเยว่จ่อปนปกผมสีเงินไว้ทคี อ 
 
ฉางอวินเฉิงมองนางด้วยสายตาพินิจพเิ คราะห์ แตย่ ังไม่พดู
คาํ ใด 
 
“มองอะไร! รบี สวมเสือผ้ากลบั ไปสิ! เจา้ มนั สติฟนเฟอน!” ฉีเยว่
ถลงึ ตาใส่ กอ่ นจะหรีตาลง 
 

ร่างเปลือยของผชู้ ายทอี ยู่ตรงหน้าช่างชวนมองจริงๆ... 
 
ฉางอวินเฉิงหัวเราะลันออกมาทนั ที เขาไมเ่ พียงไมส่ วมเสือผา้
กลบั เอนตวั นอนลงบนเตยี งเสียด้วยซาํ  
 
“หากสวมเสือก็ไปได้แล้วสินะ?” ชายหนุ่มถามหน้าระรืน 
 
“ฉางอวนิ เฉิง ช่วยดูสถานการณห์ น่อยวา่ ใครขอร้องใครอย่”ู  
ฉีเยวก่ ลา่ วขึนมาอย่างโมโห 
 
“ขา้ ขอรอ้ งเจ้าไง” อกี ฝายตอบอย่างสบายใจ “ถา้ ไม่ไปแล้วละก็
... พวกเราก็รีบนอนกนั เถอะ” 
 
ฉีเยวห่ ันหลงั กลบั ไปเปดประตอู อกโดยพลัน 
 
อาหลูทยี นื อยูน่ อกห้องตกใจจนกระโดดโหยงเหมือนกับ
กระต่ายอย่างไรอยา่ งนัน 
 
“อาหลู เจ้าหนีไดเ้ รว็ มากนะ!” ฉีเยวร่ ีบต่อว่า 
 
พอฉางอวินเฉิงทอี ยู่ในหอ้ งไดย้ นิ ฉีเยว่ร้องเรยี กบ่าวคนสนิท 
เขากย็ ืนมอื ไปหยบิ เสือผา้ ขนึ มาสวม ตอนทีเขาเดนิ ออกมานัน 
ฉีเยวไ่ ดค้ วา้ ตวั อาหลเู อาไวแ้ ลว้  
 
“เจา้ ช่างไรค้ ณุ ธรรมเหลอื เกนิ เหน็ คนใกล้ตายแตก่ ลบั ไม่ชว่ ย…” 
ฉีเยว่จบั ตวั อาหลูไวแ้ น่นด้วยท่าทางผิดหวัง กอ่ นเอ่ยเสียงลอด
ไรฟน 
 

ใบหน้าของอาหลูเตม็ ไปด้วยความเสียใจและขอโทษ พรอ้ มกับชี
ไปทปี ระตเู ปนสัญญาณใหเ้ บาเสียงลงหน่อย 
 
ฉางอวนิ เฉิงยนื อยหู่ น้าประตู เขาสวมเสือคลุมตวั นอกแลว้ ทว่า
ไมร่ ัดสายคาดเอว เสือผ้าจึงแบะออกเผยให้เหน็ แผงอกกาํ ยาํ อัด
แน่นไปดว้ ยกลา้ มเนือทีแขง็ แกร่ง 
 
“ฉีเยว่!” เขาส่งเสียงเรยี ก “มานี!” 
 
“ฮ!ึ เจา้ ใหข้ ้าไปขา้ ก็ต้องไปดว้ ยหรือ ข้า--ไม่--ไป” 
 
ฉางอวนิ เฉิงหัวเราะเสียงดัง พรอ้ มกบั ก้าวเทา้ เดนิ มาหาเอง 
 
“เจา้ อย่าเขา้ มานะ หากเจ้าหาเรืองข้าอีก ข้ายอมตายอยู่ทีนีแต่
ไม่กลับไปกบั เจ้าหรอก” ฉีเยวว่ ิงไปหลบอยู่ดา้ นหลงั อาหล ู
 
“เสียวโหวเหย่ ฮหู ยินน้อย นาง...นางยังปวยอย่.ู ..ทา่ น…ทา่ นใจ
เยน็ ๆ ด้วยเถิด...” อาหลูทาํ ใจดสี ู้เสือกลา่ วขึนมาอย่างลุกลี
ลกุ ลน 
 
“ฉีเยว่ เจา้ มานี พวกเรามาปรึกษาหารือกนั สักครู่ ดวู ่าอาการปวย
ของเจ้าตอ้ งทาํ อยา่ งไรจึงจะหายเปนปกติได้” ฉางอวินเฉิง
หวั เราะพลางสาวเท้าเข้ามาหาไม่หยดุ จากนันเขาก็ยนื มือไปควา้
ฉีเยว่จากด้านหลังอาหลแู ลว้ ลากออกมา 
 
ฉีเยวถ่ ูกเขาจบั แขนเอาไว้แน่น นางไดแ้ ต่เดินตามไปดว้ ยท่าทาง
ไม่ยนิ ยอม 
 

“ยกเกยี วรอ้ นๆ เข้ามาอีก” ฉางอวินเฉิงสังเสียงเรยี บ 
 
“เจา้ ค่ะ” อาหลรู ีบตอบรบั แล้วเดินออกไปก่อนจะกลับเข้ามา
อยา่ งรวดเร็ว ยามนีเจ้านายทงั สองนังลงอยู่หน้าโต๊ะแลว้  
 
“สรุปแล้ว เรืองในอดตี เปนความผดิ ของข้าและก็เปนความผดิ
ของเจา้ ด้วย” ฉางอวนิ เฉิงพูดตดั บท 
 
ฉีเยว่เบิกตาโพลง อ้าปากค้าง 
 
“เลิกพูดถึงอดตี ” ฉางอวนิ เฉิงยกมอื ขนึ หยดุ คําพูดนาง เขาใช้
ตะเกยี บคีบเกียวชนิ หนึงยัดเข้าปากแลว้ กินลงไปอย่างรวดเรว็ “
ขา้ รบั รองว่าต่อไปจะไม่มเี รอื งพอข้ามแม่นําได้กร็ อื สะพานทิง” 
 
ฉีเยวใ่ ช้ตะเกยี บคีบเกียวขนึ มากนิ บ้าง 
 
“เหลา้ ของข้าล่ะ?” นางมองจอกเหล้าวา่ งเปล่าของตัวเองทีอยู่
บนโตะ๊  
 
อาหลูลงั เลอยสู่ ักพัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา 
 
“ฮูหยนิ น้อย อยา่ ดืมเหล้าเลยเจ้าค่ะ” 
 
แตฉ่ างอวินเฉิงกลับยืนมอื ออกมา อาหลูไมก่ ลา้ ขดั จึงยืนขวด
เหล้าใหก้ ับเขา ฉางอวินเฉิงหนั ไปรนิ เหล้าใหฉ้ ีเยว่ทนี ังตรงข้าม 
 
“เชญิ ” เขากลา่ วขนึ มา 
 

ฉีเยวพ่ ยักหน้าให ้
 
“ทา่ ทางแบบนีคอ่ ยเหมอื นมาขอรอ้ งคนอืนหน่อย” นางเอย่
พลางยกจอกเหลา้ กระดกเขา้ ปาก แล้วคีบเกียวกนิ ตามอย่าง
สุภาพ “เพยี งแต.่ ..คิดวา่ ผดิ เปนครูไหม…” 
 
“ลกู ผูช้ ายพูดแลว้ ไมค่ ืนคํา” ฉางอวินเฉิงเอย่ แทรกขึนมา 
 
“โอะ๊ ! ลกู ผู้ชายงนั หรือ...” ฉีเยวม่ องเขาเหมอื นจะยิมแตก่ ็ไม่ยมิ  
 
ฉางอวนิ เฉิงยกจอกขนึ มากระดกเหลา้ เข้าปากรวดเดยี ว จากนัน
ก็เติมเหล้าให้ตัวเองใหมพ่ ลางกล่าวออกมาพร้อมกบั อมยิม “
ครงั กอ่ นข้าไมไ่ ดพ้ ดู วา่ จะไม่ข้ามแม่นําแลว้ รอื สะพานทิง” 
 
ไมไ่ ด้พูดจรงิ ดว้ ย…ฉีเยวค่ ร่นุ คดิ อยู่ครู่หนึง “แตว่ ่านีไมใ่ ชส่ ิงที
ควรจะทาํ หรอกรึ?” 
 
“ควรทาํ ร?ึ ” ฉางอวินเฉิงหัวเราะเยาะ “เรอื งทคี วรทําบนโลกนีมี
มากมายแล้ว” 
 
“ถา้ เชน่ นันคําสัญญาบนโลกนีกต็ อ้ งมากด้วย” ฉีเยวเ่ องก็
หวั เราะเยาะเช่นกนั จากนันก็ดืมเหลา้ ตามอกี หนึงจอก 
 
พดู ไปกไ็ ร้ประโยชน.์ .. บางเรืองก็อาจต้องทาํ เปนลมื ไปซะ คงได้
แต่รอดวู า่ จะมีอะไรเปลยี นแปลงหรือไม ่
 
ฉีเยว่ถอนหายใจเฮือกหนึงแล้วยนื จอกเหลา้ วา่ งเปลา่ ไปตรง
หน้าเขา ฉางอวินเฉิงยืนมือไปรินเหลา้ ใหน้ างแลว้ ก็รินให้ตัวเอง 

 
“จาํ คําทเี จ้าพูดเอาไว”้ ฉีเยว่เอย่ พลางยกจอกเหล้าขนึ “ความ
จรงิ แลว้ สิงทีขา้ ตอ้ งการนันงา่ ยมากก็แค่ ‘การใหเ้ กยี รต’ิ …” 
 
‘การใหเ้ กยี รต’ิ งนั หรอื ...คงเปนสตรีคนเดยี วทพี ดู แบบนี ฉางอ
วนิ เฉิงหัวเราะออกมาแล้ว 
 
ฉีเยวช่ กั สีหน้าทันทีพรอ้ มกับวางจอกเหลา้ ลง ทว่าชายหนุ่มรบี
ลุกขึน โน้มตัวไปหยิบจอกเหลา้ แลว้ ส่งคนื ใหน้ าง 
 
“ได้ ขา้ จาํ เอาไว้แลว้ ” เขาตอบพรอ้ มกบั ชนจอกเหลา้ ในมอื ของ
ตนกับจอกทสี ่งใหฉ้ ีเยว่ จากนันกก็ ระดกเข้าปากรวดเดยี วหมด 
ฉีเยวจ่ งึ เงยหน้าดมื ตามบ้าง 
 
“ในเมือคุยกันเรียบรอ้ ย...” นางวางจอกเหล้าลง ก่อนจะกินเกยี ว
อกี คําแล้ววางตะเกียบ “ตอนนีกม็ ดื มากแลว้ ไปนอนพักผ่อน
เถอะ” หญงิ สาวเงยี บไปครู่หนึงก่อนพดู ต่อเพอื ปองกันตัวเอง 
 
“ข้าไมใ่ ห้เจา้ นอนห้องนี ไปหาทีอนื ซะ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงเห็นความหวาดระแวงทปี รากฏอยู่ในแววตาของ
ฉีเยว่ ในใจก็อดผดิ หวังอย่บู า้ งไม่ได้ นับเปนครังแรกทผี หู้ ญิงมี
สีหน้าท่าทางแบบนีต่อหน้าเขา... 
 
หลงั จากทสี ังเกตเห็นวา่ ในใจของตวั เองรู้สึกผิดหวังไมน่ ้อย เขา
ก็หัวเราะเยาะออกมา สตรีผ้นู ีคงแค่แกล้งทําเปนปฏิเสธและไม่
ยนิ ยอม ไม่ร้วู ่าเปนใครกนั ทสี อนวธิ ีนีกบั นาง นับวา่ ใช้ได้ผลอยู่
บ้างจริงๆ… 

 
“เจ้าวางใจเถอะ สตรที ีรอนอนกบั ขา้ มีมากมายนัก” เขาเอย่ เสียง
หยัน 
 
“ช้ากอ่ น” ฉีเยวม่ องอีกฝายแลว้ เอ่ยตอ่ “เพียงครู่เดยี วเจา้ ก็ลมื
คาํ พูดตวั เองแล้วรึ?” 
 
ฉางอวินเฉิงขมวดควิ แน่น สตรผี ู้นีไม่จบไม่สินเสียที เปนบ้าอะไร
อกี … 
 
“พูดง่ายๆ ตรงไปตรงมาหน่อย” เขาเอย่ อย่างหมดความอดทน 
 
“ข้าเปนภรรยาของเจา้ ขา้ อยูท่ ีนีแตเ่ จา้ ก็ยงั ไปนอนกับผู้หญิงคน
อืน แลว้ จะให้คนมองขา้ อย่างไร?” ฉีเยว่เอย่ ตามตรงไม่
ออ้ มคอ้ ม “นีเรียกวา่ การให้เกยี รติรึ?” 
 
บุรุษผูน้ ีจะมสี ตรมี ากน้อยเพียงใด นางไม่สนใจอยู่แลว้ เรอื ง
สําคัญคือนางใชช้ ีวิตอยู่ในครอบครวั นี โดยเฉพาะอยา่ งยงิ อยูใ่ น
ฐานะภรรยา หากสามียิงมีสตรีมากมาย สถานการณข์ องผู้
ภรรยาก็จะยิงไม่ดี นิยายทีมีพวกอนุ สนม หรือภรรยาน้อยออก
มาสร้างความยงุ่ ยาก นางเองก็เคยอ่านมากอ่ น นางไม่อยากมี
เรืองกบั ใครอกี กอ่ นทีจะได้กลบั บ้านขออยู่อยา่ งเงยี บๆ จะดกี ว่า 
ส่วนหลงั จากนางไปแลว้ บรุ ุษผู้นีจะต้องการสตรีมากมายเท่าไรก็
สุดแทแ้ ต่ใจเขาได้เลย 
 
นีมนั หมายความวา่ อะไรกนั … ฉางอวินเฉิงขมวดควิ แน่น ถาม
ตรงๆ กลับไปเช่นกัน 
 

“นอนไดแ้ ต่กบั เจ้าเพยี งคนเดยี วเท่านัน?” 
 
พดู เสร็จแล้วจึงสังเกตเห็นว่าพวกเขาพดู คยุ กันเรืองการหลบั
นอนมาโดยตลอด ปกตเิ รอื งแบบนีจะพูดคยุ ในหม่ผู ู้ชาย สําหรบั
ผหู้ ญิงแล้วสมควรหยบิ ยกเอามาพูดด้วยหรอื  
 
อาหลทู ีนิงเงยี บมาตลอด ใบหน้าเรมิ แดงกําแลว้ นางแทบอยาก
จะมุดหนีไปอยูใ่ ต้ดนิ  
 
“พดู จาระวังหน่อย” ฉีเยว่ทาํ หน้านิว “ใหเ้ กยี รติไง” 
 
“ใครควรระวังการพูดจากันแน่” ฉางอวินเฉิงย้อนกลับ รสู้ ึกทาํ ตัว
ไม่ค่อยถูกอยบู่ ้าง “เจ้าเปนผหู้ ญิง พดู บ้าอะไรกนั !” 
 
“ใครใช้ใหเ้ จา้ เปนคนพูดกอ่ น” ฉีเยว่โต้กลบั แบบไมย่ อมพลาง
ลบู จมกู อยา่ งเขนิ อายอย่บู า้ ง แต่เรืองนีเปนเรืองสําคญั ถงึ ยังไง
ก็ตอ้ งพูดกันใหเ้ ข้าใจแต่เนินๆ 
 
“ไม่ใช่เพยี งแค่นอนกับข้าคนเดียว แตถ่ ้าเจ้าอยากอยา่ งนันกับ
ข้า…มนั ก็ไมง่ ่ายหรอก” นางรบี บอก “ถึงเจ้าจะขอโทษแล้วขา้ ก็
ยกโทษให้ ทว่าเรอื งทเี จา้ ตงั ปอมไล่ขา้ ออกมา ความสัมพนั ธ์ของ
พวกเราจงึ ไม่ไดด้ ีจนไปถงึ ขนั นัน อยา่ งน้อยยงั ไม่ไดด้ ถี งึ ขนั ...
ถงึ ขนั ทจี ะสามารถทําแบบนันได”้  
 
ฉางอวินเฉิงมองนาง แทบจะเปนครงั แรกทรี ูส้ ึกวา่ ตนไมม่ ีอะไร
จะพูด เขาเงียบไปครูห่ นึง กอ่ นจะเอย่ เสียงอกึ อกั  
 
“เจา้ วางใจเถอะ แน่นอนว่าขา้ จะรอตอนทีเจา้ ขอรอ้ งข้าจึงจะ...

จงึ จะทําแบบนัน...” 
 
“ถา้ เช่นนันกด็ เี หลอื เกิน เจา้ รอไปเถอะ” ฉีเยว่เอ่ยพร้อมกับยิม
รา่ ดว้ ยความร้สู ึกโล่งอกทไี ด้ปลดภาระหนักอึงลง 
 
ฉางอวนิ เฉิงไมส่ ามารถมองนางได้อีกต่อไป เขาสะบัดแขนเสือ
พลางลกุ ขนึ เดนิ แลว้ เอย่ สันๆ 
 
“ไป!” 
 
“ไปดๆี นะ” ฉีเยวห่ ัวเราะส่งอย่ดู า้ นหลัง 
 
ฉางอวินเฉิงสูดลมหายใจเข้าลกึ ๆ ทีหนึงแลว้ หมนุ ตัวเดินกลบั มา 
จากนันกค็ วา้ ข้อมอื ของนางเอาไว้แน่น 
 
“ทําอะไร! เจ้าจะทาํ อะไร?” ฉีเยว่ตกใจจนสะดุง้ สุดตัว พยายาม
ขืนร่างไว้ ตามจริงแลว้ เรอื งทเี กือบจะเสียทีผู้ชายคนนีเมอื สักครู่
นันทําให้นางตกใจจรงิ ๆ 
 
“กลบั บา้ น!” ฉางอวินเฉิงตอบเสียงเข้ม 
 
คําพูดนีทาํ ใหฉ้ ีเยว่หัวเราะออกมาทนั ท ี
 
“ใครบอกวา่ ขา้ จะกลับบ้าน” นางใชม้ ือจบั โตะ๊ เอาไว้ ไมย่ อมเดิน
ตาม “ขา้ ร้สู ึกวา่ การอาศัยอยทู่ ีนีดีมากเลย ถ้าไงอยู่ต่ออกี สัก
สองสามวันแล้วคอ่ ยว่ากนั เถอะ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองนางดว้ ยแววตาวาววบั สีหน้าเครง่ เครยี ดขนึ มา

แลว้  
 
“ความหมายของเจ้าก็คอื คําพูดของข้าเมอื ครู่เปล่าประโยชน์
อย่างนันรึ?” 
 
“ใชท่ ไี หนกนั เล่า” ฉีเยว่ตอบหน้าตาเฉย “ขา้ ไม่ใชค่ นทีชอบพูด
โกหก ยิงไปกว่านันข้าเองกเ็ ปนคนทรี ักษาคาํ พูด เรืองทีขา้ ยก
โทษใหเ้ จา้ กบั เรืองทีข้าจะกลบั หรือไม่กลบั ไปมันคนละเรอื งกัน 
ไมเ่ กียวข้องกันสักหน่อย” 
 
ประโยคนีฟงแลว้ คุ้นหูจรงิ ๆ 
 
ฉางอวินเฉิงมองฉีเยว่ตาเขมง็ แล้วกไ็ ม่พูดอะไรต่อ เขายนื มือไป
แบกตวั นางมาพาดบ่าทันท ี
 
ฉีเยว่คาดไม่ถึงวา่ อีกฝายจะทาํ แบบนี หญงิ สาวกรดี รอ้ งเสียงดงั
ลัน ทังศีรษะและเท้าลอยอยูก่ ลางอากาศ 
 
“ขา้ เพยี งเอย่ คําพดู น่าฟงกับเจา้ แคไ่ มก่ ีคาํ ก็ทาํ เอาเจา้ เคยชนิ
จนไมร่ ้จู กั ฟาสูงแผน่ ดนิ ตาํ ซะแล้ว!” ฉางอวินเฉิงเอย่ พร้อมกบั
หวั เราะเยาะ “ไม่ว่าจะไปก็ดี จะอยกู่ ด็ ี เจา้ คิดวา่ ตัวเองเปนคน
ตัดสินใจได้เองรไึ ง!” 
 
พดู จบเขากไ็ มส่ นใจเสียงกรดี รอ้ งและคําดา่ ทออยา่ งโมโหของ
นาง ฉางอวินเฉิงเอาหญงิ สาวพาดไวบ้ นบ่าอย่างมนั คงแล้วสาว
เทา้ ก้าวใหญ่เดนิ ออกไป 
 
บทที 78 เผชิญหน้า