บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

“ยุง่ งนั ร?ึ ” ฉีเยว่เอย่ แลว้ หัวเราะเสียงเยียบเยน็ “แลว้ คนอืนๆ 
ทมี าเปนคนวา่ งงานงันรึ? เปนบ่าวอาวโุ สคมุ งานเหมือนกัน ใน
ขณะทีบ่าวคนอืนทํางานในมอื จนเสรจ็ แลว้ มาประชุม มเี พยี งไม่
กีคนนีทีย่งุ ทังวันเจยี ดเวลามาไม่ได?้ ยุ่งจรงิ หรือว่าทาํ งานไมไ่ ด้
กันแน่? คนอนื ๆ ต่างก็ทําไดแ้ ต่พวกนางกลบั ทาํ ไมไ่ ด้? ถา้ เชน่
นันก็เปลียนคนอนื มาทาํ แทนเถอะ!” 
 
หลายวันมานีนับวา่ นีเปนครงั แรกทฉี ีเยว่เผยสีหน้าเย็นชาให้เห็น 
บรรดาบา่ วอาวโุ สคมุ งานตา่ งกใ็ จเต้นรวั ราวตีกลอง 
 
ตลอดเวลาสิงทีนางรออยู่ก็คือตอ้ งการเชอื ดไก่ใหล้ ิงดนู ีเอง 
 
เพียงแตว่ า่ ไกต่ วั นีจะยนื หัวออกมาให้เชอื ดได้ง่ายดายขนาดนัน
เลยรึ? 
 
บทที 45 อาศัยแรง 
 
บ่าวอาวโุ สทุกคนต่างหลบุ ตาซ่อนสีหน้าวนุ่ วายใจ แต่กลับไม่มี
ใครเอ่ยออกมาสักคํา 
 
“ว่าอยา่ งไรโซวมามา? เจ้ายังฟงคําพดู ข้าไมเ่ ขา้ ใจอีกหรอื ?” 
ฉีเยวถ่ ามเสียงเรยี บ 
 
“ฮูหยินน้อย บ่าวอาวโุ สทคี มุ งานเหล่านีต่างก็เปนผสู้ ูงอายุ ทํา
เช่นนีจะเร่งดว่ นเกินไปหรือไมเ่ จ้าคะ” โซวมามาลังเลอยู่คร่หู นึง
กอ่ นจะเอย่ อยา่ งออ่ นหวาน 
 
“เรง่ ด่วนเกินไปร?ึ ” ฉีเยวม่ องโซวมามานิงแลว้ เอย่ ตอ่ “ถา้ เช่น

นันกไ็ ด้ วนั นีพวกเราคอ่ ยๆ คยุ กนั ” 
 
พูดจบก็มองไปทางบ่าวรบั ใช้ทงั สองจากเรือนเสียวโหวเหยท่ ี
จ้องมองสถานการณอ์ ยา่ งงุนงงมาพักใหญแ่ ลว้  
 
“พวกเจา้ สองคนกลบั ไปรายงานเสียวโหวเหยว่ า่ วนั นีขา้ ต้อง
จัดการเรอื งในจวน เจยี ดเวลาไปไมไ่ ด้ก็เลยไมไ่ ปแลว้ ” 
 
พอคําพดู นีหลดุ จากปากหญงิ สาว คนทไี ดย้ นิ ต่างกม็ สี ีหน้า
เปลียนไป 
 
“ฮหู ยนิ น้อย?” บ่าวรบั ใชท้ ไี ดร้ ับคําสังอา้ ปากค้าง 
 
นางตอ้ งการจะข่มขู่ร!ึ  
 
โซวมามาและพวกบ่าวอาวโุ สคมุ งานมองไปทางฉีเยวอ่ ยา่ งตนื
ตะลงึ คาดไมถ่ งึ ว่านางจะกล้า 
 
เสียวโหวเหยใ่ หค้ นมาเชญิ เทา่ กบั เปนการไวห้ น้าใหท้ า่ น แต่
คาดไมถ่ ึงวา่ ท่าน… 
 
“ยงั ไมไ่ ปอีก” ฉีเยวเ่ อย่ ขนึ จากนันก็ไมส่ นใจวา่ ใครจะทาํ หน้ายงั
ไง นางหมุนตัวแล้วสาวเทา้ เตรยี มกลบั เขา้ เรอื น 
 
เด็กรบั ใชท้ งั สองหนั มองหน้ากัน เพงิ แน่ใจว่าฉีเยว่ไม่ได้ลอ้ เล่น 
จงึ ทําไดแ้ คก่ ดั ฟนแน่นแล้วหันหลังจากไป 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทําเชน่ นีไมไ่ ด้นะเจา้ คะ” ในทีสุดโซวมามาก็เอ่ยขึน

แล้วรบี รงั บ่าวรบั ใช้สองคนนันเอาไว ้
 
พอโซวมามาเอ่ยปากอยา่ งนีออกมา ก็ทาํ ให้บรรยากาศตงึ เครยี ด
ผอ่ นคลายลง 
 
บ่าวรับใช้เดก็ สองคนก็ผ่อนคลายเชน่ กัน ซาํ ยังมองโซวมามา
แวบหนึงด้วยสายตาตําหนิราวจะบอกว่า รีบพูดเลย! เพราะพวก
นางยังไม่ร้จู รงิ ๆ ว่าจะกลับไปรายงานกบั เสียวโหวเหย่อยา่ งไร 
ช่างเหลวไหลเกินไปแล้ว! 
 
“ฮูหยนิ น้อย ท่านรบี ไปเถอะเจา้ ค่ะ เรืองนีบ่าวร้แู ล้ว จะรีบจัดการ
ให้ทนั ทเี จา้ คะ่ ” โซวมามารีบพูดต่อ 
 
ฉีเยว่ไดย้ ินก็แอบถอนใจโลง่ อก ความจริงแลว้ ใจนางอยากจะรีบ
ไปยิงกวา่ ใครเสียอกี … 
 
โชคดีทีชือเสียวโหวเหย่ผู้นีใชไ้ ดผ้ ลมากจริงๆ 
 
“ถา้ โซวมามาลําบากใจแล้วละก…็ ” หญิงสาวเอ่ยขนึ มาอย่าง
เชืองชา้  
 
ไอ้หยา เจ้ากไ็ ด้อย่างทีต้องการแล้วยังจะเอาอะไรอีก! 
 
“ไม่ลําบากใจเลยเจ้าค่ะ ในเมือมีฮูหยินน้อยแลว้ มีอะไรทีตอ้ ง
ลาํ บากใจกนั เจา้ คะ” 
 
“ถา้ เช่นนันก็รบกวนโซวมามาแลว้ การปฏบิ ัติหน้าทตี อ้ งแบง่
แยกการให้รางวลั และการลงโทษอย่างชดั เจน ถ้าไมอ่ ย่างนัน

หากคนทาํ หน้าทไี ด้ดกี ับคนทีทําหน้าทไี ดไ้ ม่ดีได้ทุกอย่าง
เหมือนกัน ตอ่ ไปใครจะทําหน้าทใี ห้ดีเล่า? การลงโทษก็คือการ
ลงโทษ ให้รางวัลกค็ ือใหร้ างวัล... พวกเจา้ ไปทาํ ตามทีขา้ พูด ไม่
ตอ้ งกังวล เรืองนีเปนสิงทีข้าใหเ้ จ้าทํา หากมีปญหาอะไรก็ให้
พวกนางมาหาขา้ ไม่เกียวกบั เจ้า” 
 
นางเอย่ พลางส่งยมิ ให้ จากนันก็กวาดตามองบ่าวอาวุโสคุมงาน
ทีละคน ประโยคสุดทา้ ยนางหันไปเอ่ยกับเชวยี จอื  
 
พอมีเจ้านายรับรอง เชวยี จือกอ็ ดไมไ่ ด้ทจี ะยืดอกเชิดหน้า 
สําหรบั งานทีฮูหยนิ น้อยสังให้ไปทําวันนี นางรไู้ ดเ้ ลยว่าต้อง
เปลอื งแรงไม่น้อย วดั ได้จากบทสนทนาเมอื ครู่ อยากรูจ้ ริงวา่
พวกบ่าวอาวโุ สคุมงานทชี อบดูถูกเหยยี ดหยามคนอนื พวกนัน 
หากรู้คําสังฮูหยินน้อยแล้วจะมีท่าทีอย่างไร 
 
ยอดเยียมมากอย่างแน่นอน! 
 
นางอดทนรอไม่ไหวทีจะไปดูสีหน้าท่าทางของคนเหล่านันแลว้ ! 
 
“ถ้าเช่นนันพวกเรารีบไปกันเถอะ อย่าใหเ้ สียวโหวเหย่รอ” ฉีเยว่
หนั ไปเอ่ยกับเด็กรบั ใช้ทงั สอง 
 
ท่านยงั รู้วา่ ทาํ ให้เสียวโหวเหย่รอดว้ ยหรอื … 
 
บ่าวรับใช้เดก็ สองคนบ่นอยใู่ นใจ แต่ไมก่ ลา้ ทจี ะแสดงอารมณ์
ออกมาบนใบหน้า พวกนางหันไปมองกลมุ่ บา่ วอาวโุ สแล้วทาํ การ
คารวะ จากนันก็รบี เดินตามฉีเยว่ไป 
 

“ทุกคนแยกยา้ ยกันได้แลว้ ” เชวียจอื มองบรรดาบ่าวคุมงานทยี งั
ยนื อยู่ทเี ดมิ ทา่ ทางหยิงผยองปรากฏออกมาให้แวบหนึง “กลบั
ไปเตรียมตัวได้แลว้ อกี สักครขู่ า้ จะตามไป” 
 
บา่ วรบั ใชท้ ที ําตวั เปนสุนัขอาศัยบารมขี องนายผนู้ ี... บรรดาบา่ ว
คมุ งานมองเชวียจือโดยไม่ปกปดสายตาดถู กู เหยียดหยามเลย
สักนิด 
 
ทวา่ เชวยี จอื กลบั ทําเปนมองไม่เห็น ยังคงเชดิ หน้าชูตาอย่างอิม
อกอิมใจเหมอื นเคย 
 
“ขา้ ร้นู ะวา่ ท่านอาทงั หลายคิดอะไรอย่.ู ..” 
 
คําพูดนีทาํ เอาบรรดาบา่ วคมุ งานโมโหจนตาลกุ เปนไฟ ลองฟงสิ
! แคม่ าอยู่เรือนนีไม่กีวันแมแ้ ต่มามากไ็ มเ่ รียกแล้ว กลบั เรียก
พวกนางวา่ ท่านอา ใครจะนับญาติกับเจ้า! ถ้าเช่นนีตอ่ ไปเจ้าจะ
ไม่เรยี กว่าพีสาวงนั รึ สุดทา้ ยกค็ งเรียกชอื พวกนางตามตรงได้
เลยสิ! บ่าวรบั ใชผ้ นู้ ีช่างสามหาวเกนิ ไปแล้ว! 
 
“ว่าแตท่ ุกคนอยา่ เคยี ดแคน้ ข้านะ ตามจรงิ แล้วขา้ ก็ไม่อยากทํา 
แต่จนใจทีเปนแคบ่ า่ วจึงต้องฟงคําสังเจา้ นาย หากไมท่ าํ ก็ไมไ่ ด้
” เชวยี จอื เอ่ยพลางยิมอยา่ งภาคภูมใิ จ 
 
“ตามทีแมน่ างเชวียจอื พูดถูกต้องแล้ว เปนบ่าวก็ต้องฟงคําสัง
เจ้านาย ทุกคนแยกยา้ ยกันเถอะ ต่อไปหากเรอื งราวจะเปน
อย่างไรก็ใหเ้ ปนไปตามนัน” โซวมามาเอ่ยตดั บท แลว้ เดินนํา
ออกไปก่อนเปนคนแรก บรรดาบ่าวอาวโุ สจงึ รีบกา้ วตามไปอยา่ ง
รอ้ นรน 

 
“โซวมามา จะจดั การบา่ วอาวุโสกลุ่มนันตามทีฮหู ยินน้อยพูด
จริงๆ หรอื ?” 
 
“โซวมามา ฮูหยนิ น้อยให้คนมาตรวจงานเชน่ นี อย่างนีพวกเราก็
ต้องรับโทษ…” 
 
โซวมามาชักสีหน้า กา้ วเดนิ อยา่ งรวดเร็วแต่ไม่ตอบเลยสักคาํ  
 
“โซวมามา เมอื ครู่ทาํ ไมถงึ ตอบรับไปเลา่ ถงึ อย่างไรก็ควรจะพดู
กับนางก่อน ไมค่ วรปลอ่ ยไปแบบนี...” บา่ วอาวุโสคนหนึงเอ่ย 
ในนําเสียงแฝงแววตําหนิ 
 
โซวมามาหยุดฝเทา้ ทนั ควนั  
 
“เจ้าหหู นวกไปแลว้ รึ! ไม่ไดย้ นิ หรือวา่ ฮูหยินน้อยจะไปขา้ งนอก
กบั เสียวโหวเหย่!” นางรอ้ งเสียงดังดว้ ยสีหน้าอัดอนั ตนั ใจ 
 
บ่าวคุมงานผู้นันถึงกบั สะดุ้งดว้ ยความตกใจ นางใกล้ชดิ สนิท
สนมกับโซวมามา ครงั นีถกู ตําหนิเสียงดงั ตอ่ หน้าคนจาํ นวนมาก
โดยไมไ่ ดต้ ังตวั ใบหน้าจงึ แดงกําขนึ มาทนั ท ี
 
“นาง...กแ็ คเ่ ลน่ ตัวไปอย่างนัน ขา้ ไมเ่ ชือวา่ นางจะกล้าไปพูดกบั
เสียวโหวเหยแ่ บบนันจรงิ ๆ ดูสิขนาดเสียวโหวเหย่ยังไวห้ น้านาง
” หญงิ ผู้นันกล่าวขนึ มาแล้วกัดรมิ ฝปากดว้ ยท่าทางลังเล 
 
โซวมามาปรายตามองอกี ฝายดว้ ยสายตาเยน็ ชา 
 

“พูดไดด้ ี ถา้ เช่นนันตอ่ ไปกอ็ าศัยเจ้าออกหน้าใหพ้ วกเราแลว้ กัน
” 
 
พดู จบกไ็ ม่สนใจบ่าวอาวโุ สพวกนีอกี รีบสาวเทา้ ใหเ้ ร็วกวา่ เดมิ  
 
จนกระทงั โซวมามาเดนิ ห่างไปไกลแลว้ แตก่ ็ยงั ไดย้ ินเสียง
จ้อกแจ้กจอแจของพวกบ่าวอาวโุ สทอี ยูข่ ้างหลัง นางหยดุ ฝเทา้
ลงใต้ต้นไม้ พน่ ลมหายใจออกมาอยา่ งแรง 
 
“สตรีผู้นีเก็บเอาไวไ้ มไ่ ด้แลว้ !” 
 
ความจริงแล้วฉางอวนิ เฉิงทีถกู แอบอา้ งชอื โดยไมร่ ้ตู วั ได้ออก
จากจวนไปกอ่ นแลว้  
 
เมือฉีเยวล่ งมาจากรถมา้ กเ็ หน็ เขายนื อยใู่ นเชยี นจนิ ถังดว้ ย
ทา่ ทางใกลจ้ ะหมดความอดทน 
 
“จะออกจากจวนแตล่ ะที เรยี กตวั ยากเสียจรงิ ” เขาเอย่ ด้วยนํา
เสียงเยน็ ชาขณะทมี องดูฉีเยว่ก้าวเท้าเขา้ ประต ู
 
เพราะวา่ วันนีฉีเยวไ่ ดจ้ ัดการจนคนเหล่านันต้องยอมศิโรราบ 
นางจึงมีจิตใจรา่ เริง บวกกับการนังรถมา้ ของยคุ โบราณเปนครงั
แรกทที าํ ให้ตืนเต้นเปนอยา่ งมาก บนใบหน้าหญงิ สาวจงึ เต็มไป
ด้วยรอยยิม 
 
แลว้ รอยยิมนีฉางอวนิ เฉิงก็ได้เห็นเตม็ ตาพอดี ทําให้เขาถงึ กับ
ตะลงึ งันไปครหู่ นึง 
 

เมอื กอ่ นเขาไม่ไดม้ คี วามประทับใจในตวั สตรีผู้นีเลย อีกทังฮู
หยินผู้เฒา่ กไ็ ม่ชอบเขาสักเท่าไร เขาจึงไมค่ อ่ ยไดไ้ ปหาผเู้ ปนยา่  
หรอื หากจะไปก็จะอยูแ่ ค่ครเู่ ดยี วก็รีบกลับ แมแ้ ต่กบั พวกพนี ้อง
เขากไ็ ม่ค่อยได้พดู คยุ กบั ใคร ยิงไมต่ ้องพดู ถึงสตรีผนู้ ีทีถกู เกบ็
มาจากดา้ นนอกเหมือนหมาแมว สําหรับเรอื งทีได้ยินมามาก
ทีสุดเกียวกับนางก็คงไมแ่ คล้วเปนสิงทบี า่ วรับใช้เอ่ยถงึ อยู่เสมอ 
นันกค็ ือเปนหญงิ งามคนหนึง… 
 
หญงิ งาม... สิงทีขาดไม่ได้เลยทจี วนติงซโี หวกค็ อื หญงิ งาม เขา
ได้เห็นมามากมายแลว้ หญิงงามแลว้ อยา่ งไร กย็ ังคงมีตาสองตา 
จมกู หนึงจมกู ปากหนึงปาก 
 
ต่อมาหญงิ งามผนู้ ีก็กลายเปนภรรยาของเขา ทวา่ ผา้ คลมุ หน้าสี
แดงยงั ไม่ทนั ไดเ้ ปดกต็ อ้ งไปไวท้ ุกข์เสียแลว้ หนําซาํ ยงั ไม่ผา่ น
พ้นช่วงไวท้ กุ ข์ เขากต็ ้องไปออกศึก จนเขาลืมไปเลยว่ายงั มี
ภรรยาหนึงคน... 
 
พูดตามตรงหากมองอยา่ งนี นางกเ็ ปนหญิงงามคนหนึงจรงิ ๆ 
อยา่ งน้อยรอยยิมกด็ ดู เี ปนอยา่ งมาก… 
 
แต่เวลาต่อมา พอนางเห็นเขา ใบหน้ายมิ แย้มของหญงิ งามก็
หายไปอยา่ งรวดเรว็ นางส่งเสียงฮอึ อกจากจมูกแลว้ หนั หน้าไป
ทางอืน 
 
“เสียวโหวเหย่” บ่าวรับใช้ทีตามอย่ขู า้ งหลงั หญิงสาวรบี เอ่ย
พรอ้ มกบั ทาํ การคารวะ สีหน้าดูหวาดกลวั  
 
ฉางอวนิ เฉิงไม่เอย่ ตอบสักคาํ เดินผละไปโดยไมส่ นใจเลยสัก

นิด 
 
ยังไมท่ ันฟาสางคนเจบ็ กฟ็ นแลว้ ทีเขารูส้ ึกตวั เร็วเพราะความเจบ็
ปวดรมุ เร้า 
 
“ไมม่ วี ธิ หี ยุดความเจบ็ ปวดไดเ้ ลยหรอื ?” ฉีเยว่หนั ไปขอคาํ
แนะนํากบั หลิวพูเ่ ฉิง 
 
“ความเจบ็ ปวดไมไ่ ด้เปนเรอื งรา้ ยเสมอไป ตอนทคี วรจะเจ็บก็
ตอ้ งเจ็บ การบงั คบั ให้ความเจบ็ ปวดยุตลิ งไม่ใช่สิงทีดีตอ่ อาการ
ปวย” หลวิ พ่เู ฉิงเอย่ ยมิ ๆ “ดเู หมอื นแมน่ างจะสนใจเรืองการ
ระงบั ความเจบ็ ปวดเปนพเิ ศษ แต่วา่ มกี ารบาดเจ็บทีไหนกันเลา่ ที
จะไมเ่ จ็บปวด?” 
 
ฉีเยว่ยมิ ออกมาอยา่ งละอายใจ ไม่รวู้ า่ จะพดู อะไรดี จึงบอกเพียง
วา่  
 
“แคเ่ คยชินน่ะ” 
 
“เคยชนิ ?” หลิวพู่เฉิงกลับถามอย่างประหลาดใจ “หรือวา่ แมน่ าง
เคยชินกบั วธิ ีระงบั ความเจ็บปวด?” 
 
ฉีเยวไ่ ด้แต่หัวเราะ แลว้ รีบเปลียนประเดน็  
 
“ขอข้าตรวจคนเจ็บกอ่ นนะ” 
 
“เจ้า...เจ้าคอื …” พอคนเจ็บหนั มาเหน็ สตรที เี พิงเขา้ มาก็ถงึ กบั
ตนื ตะลงึ “เจ้าคอื ทา่ นหมอทีรักษาบาดแผลให้ข้าเมือวานนีรึ?” 

 
วันนีฉีเยว่ไม่ไดค้ ลมุ หมวก ไม่ไดใ้ ส่ผา้ ปดปาก และกไ็ มไ่ ดส้ วม
เสือคลมุ สีขาว นางอยู่ในชุดเสือสีขาวกับกระโปรงยาวทีทาํ จาก
ผ้าโปรง่ สีม่วงออ่ น ทรงผมกเ็ ปนแบบเรยี บง่าย เหน็ ไดช้ ัดวา่ นี
เปนแมน่ างน้อยทีมาจากครอบครวั รํารวยเปยมวาสนาคนหนึง 
หญงิ สาวสมควรจะอย่ใู นสถานทเี ลิศหรูมรี ะดับเทา่ นัน คิดไม่
ถงึ วา่ จะพบนางในโรงหมอ อีกทังนางยังมที ่าทางเปนกันเอง ซกั
ถามเสียงนุ่มนวล ทันทีทไี ดย้ นิ เสียงนาง เขาจงึ จําได้แม่น 
 
ฉีเยวย่ นื ยมิ ให้เขาในระยะไกลพร้อมกบั ยืนมือรบั ผา้ ปดปาก เสือ
คลมุ ถุงมอื มาจากอาหลูแลว้ สวมใส่ทีละชิน แลว้ หันไปเอย่ กบั
ทา่ นหมอหลิวอกี ครงั  
 
“รอให้ขา้ ตรวจอาการเขาเสรจ็ ก่อน พวกเราอาจจะต้องจดั หา
ห้องเดียวให้เขา ส่วนคนทีเข้าออกกต็ อ้ งดูแลเรอื งฆ่าเชือโรคใหด้ ี
” 
 
“ฆา่ เชอื โรค?” หลิวพเู่ ฉิงถาม ไมร่ ้วู ่านางพูดถงึ อะไร 
 
“อืม... กค็ อื การกาํ จัดเชือแบคทเี รียโดยใช้เหลา้ ขาว นําเกลอื  
ประเภทนัน” 
 
“แบคทีเรียรึ?” หลิวพู่เฉิงยงิ งนุ งงเขา้ ไปใหญ ่
 
แบคทเี รียทีอยูใ่ นวิชาจุลชีววิทยา… อืม... ตอ้ งตอบยงั ไงดี หญิง
สาวพยายามหาคํามาอธิบาย 
 
“กค็ ือสิงทีทําใหแ้ ผลเน่าเปอย” 

 
หลิวพเู่ ฉิงพยักหน้าเล็กน้อยเปนเชิงว่าเขา้ ใจแล้วรีบถามต่อ 
 
“แสดงว่าขอเพียงทําเหมอื นทีแม่นางบอกก็สามารถปองกนั แผล
เน่าเปอยได้รึ?” 
 
“อย่างน้อยกด็ ีกวา่ ไม่ทาํ นะ” ฉีเยวต่ อบ เมอื นึกถึงสภาพ
ขาดแคลนเครอื งมือและอปุ กรณท์ างการแพทยใ์ นตอนนีก็อด
ถอนใจไม่ได ้
 
พอเห็นหลิวพู่เฉิงมสี ีหน้าเหมอื นกําลังครุ่นคดิ นางจงึ เดินมา
ตรวจอาการผูบ้ าดเจ็บ 
 
“ขอหฟู งแพทย”์ นางบอกอาหลูแลว้ หนั กลับมาถามหลวิ พเู่ ฉิงที
เปนคนดอู าการคนเจบ็ เมือคนื “เขานอนหลบั เปนอย่างไรบ้าง?” 
 
“ตอนทีเขานอนหลบั มีเหงอื ออกมาก มไี ขต้ วั ร้อน บน่ ปวดแผล” 
ทา่ นหมอหลวิ ตอบ 
 
“ปสสาวะเปนอย่างไร? นําปสสาวะเปนสีอะไร?” ฉีเยวถ่ ามขึนมา
อีก พรอ้ มกับยนื มอื รบั หฟู งแพทย์ทอี าหลสู ่งให้ แลว้ เลกิ ผา้ ห่ม
บางๆ บนร่างคนเจ็บออก เผยใหเ้ หน็ แผงอกทีมีผา้ พันแผลพัน
หลายทบ บนรา่ งสวมใส่เพียงกางเกงขาสัน 
 
“เฮย้ !” คนเจ็บตกใจ ร้องอุทานเสียงดงั ลนั พยายามยนื มือไป
ดึงผ้าหม่ คนื “เจ้า...เจา้ ...” 
 
เขาหน้าแดงกล่าวขนึ มาเหมือนคนติดอ่าง 

 
แลว้ นางยังถามว่าปสสาวะเปนอยา่ งไร! เปนสตรถี ามแบบนีได้
อยา่ งไร? นาง...นางคงไมต่ อ้ งการดูหรอกนะ! 
 
“ปกติดี” หลิวพ่เู ฉิงเองก็ไม่คุน้ ชินกับคําถามนีอยูบ่ า้ งแตก่ ็ยงั
ตอบดว้ ยนําเสียงจริงจงั จากนันก็หันไปใหค้ วามสนใจกบั ของ
หน้าตาประหลาดในมอื หญงิ สาว 
 
“ของชนิ นีแม่นางมีไว้ทาํ อะไรหรือ?” เขาถามขึนมา มองหญิง
สาวใช้ของชินนันวางลงบนหน้าอกคนเจบ็  
 
“ของชนิ นีคอื หฟู งแพทย์” นางตอบ “ใชฟ้ งการไหลเวยี นของ
เลือด ฟงอัตราการเต้นของหัวใจ สามารถนํามาใชว้ ินิจฉัยอาการ
อักเสบรวมไปถงึ ภาวะมีนําในโพรงเยือหุ้มปอดได้…” 
 
นางอธบิ ายพรอ้ มกบั ยดื ตวั ตรง ถอดหฟู งแพทย์ออกมาจอ้ งมอง
นิงๆ หูฟงแพทย์อันนีเกา่ อยูบ่ ้าง ตอนทอี ยูเ่ หยยี นจิง[1] นางไม่
คอ่ ยได้ใช้ หลังจากไปทํางานทีโรงพยาบาลในชนบท เปนเพราะ
ทีนันขาดแคลนอุปกรณจ์ งึ ไดห้ ยบิ ออกมา ยามอยเู่ หยยี นจงิ  
แมแ้ ตต่ รวจวนิ ิจฉัยไขห้ วัดก็ยงั อาศัยอุปกรณ์ตรวจวัด พอเอ่ย
ปากกส็ ังใหเ้ อาเลอื ดไปตรวจสอบแลว้ ใครยงั จะใชห้ ูฟงแพทย์
กันอีก 
 
“เมอื กอ่ นอาจารย์ทีปรึกษาเคยเรียกของพวกนีวา่ แก้วสาม
ประการในมอื หมอ ทกุ คนตา่ งกห็ ัวเราะกันหมด อุปกรณ์ของ
หมอมีมากมายขนาดนัน แลว้ ของแค่ไมก่ ชี ินนีจะนับว่าเปนของ
ลาํ คา่ ไดย้ งั ไง” 
 

พดู มาถงึ ตรงนีฉีเยวก่ ็หยบิ เทอร์โมมิเตอร์วดั ไขแ้ ละเครอื งวัด
ความดันเลอื ดออกมา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ กอ่ นเอ่ยเสียง
เบาราวกับพดู กบั ตนเอง “วันนีขา้ ถงึ ได้เข้าใจอย่างลกึ ซึง…” 
 
เพยี งจบประโยคฉีเยว่ก็เตรยี มตรวจอาการคนเจ็บต่อ ทว่าบท
สนทนาของท่านหมอทงั สองทาํ เอาคนเจ็บตกใจกลวั ไปแลว้  
 
“มา... เรามาวัดอณุ หภูมกิ บั ความดันเลอื ดของเจา้ กนั ” 
 
หญงิ สาวพูดพลางตบแขนคนเจบ็ เบาๆ พอสัมผัสได้ถงึ ความอุ่น
ร้อนจากมือนาง ชายหนุ่มก็ตัวแข็งทอื ไปพกั หนึงกอ่ นเอ่ยขึน 
 
“นี แมน่ างน้อย เจ้าดูขา้ จนทัวตวั แล้วยงั ลบู คลาํ ไปทวั อกี ด้วย…” 
 
ฉีเยว่หวั เราะทนั ท ี
 
“อยา่ พดู เหลวไหล” อาหลทู นฟงไม่ได้จงึ ตําหนิขนึ มาดว้ ยนํา
เสียงแผว่ เบา แล้วเหลอื บมองเสียวโหวเหยท่ ียนื อยอู่ ีกด้าน
เงยี บๆ แวบหนึง เหน็ อีกฝายมสี ีหน้าเรยี บนิง ไม่อาจจะคาดเดา
พนื อารมณไ์ ด ้
 
หลงั จากตรวจเสร็จ ฉีเยวก่ ม็ ีสีหน้าผอ่ นคลายลง นับวา่
สถานการณ์ในวนั แรกไม่เลวเลย ถา้ สามวนั ผ่านไปอาการยงั คงที
กถ็ ือว่าผ่านพ้นวิกฤตไปได้แล้ว 
 
“ไมเ่ ลว ร่างกายของเจา้ แข็งแรงมาก หลังจากนันอีกสองวนั ข้า
จะเปลยี นยาให…้ ” 
 

พอพดู เรืองเปลยี นยา นางกช็ ะงกั ไปชัวขณะแล้วมองไปทาง
กลอ่ งปฐมพยาบาล 
 
ขวดยาในกล่องล้วนว่างเปลา่ ทงั หมดแลว้ เหลอื เพยี งเครืองมือ
ผ่าตดั และถุงมืออีกไมก่ ีห่อ ยาใส่แผล แอลกอฮอล์ รวมไปถึงผ้า
พันแผลกไ็ มม่ แี ล้ว ต่อไปกล่องปฐมพยาบาลใบนีก็ไมจ่ าํ เปน
ต้องนําออกมาอกี แลว้  
 
“แมน่ าง?” หลวิ พเู่ ฉิงส่งเสียงเรยี กเมอื สังเกตเห็นความผดิ ปกติ
ของฉีเยว ่
 
ฉีเยว่รบี ดงึ สติกลบั มาแลว้ หันไปยมิ ให ้
 
“ข้าจะมาตรวจบาดแผลใหท้ ุกวนั ” นางเอย่ พรอ้ มกับหันไปหยิบ
ยาปฏิชีวนะขวดสุดท้ายขนึ มามอง เหมอื นกบั ตอ้ งการมองให้
ติดตาและจาํ ฝงแน่นอย่ใู นใจ คนทีอย่รู ายรอบมองทา่ ทีนางดว้ ย
ความประหลาดใจ 
 
ทว่านับตงั แต่แม่นางผู้นีปรากฏตัวขึนมา มีสิงใดทีไม่น่า
ประหลาดใจบ้างเลา่ ... 
 
“ลาก่อนนะ” ฉีเยว่พูดขึนมากับตวั เอง อดไม่ไดท้ ีจะยกยาขวด
สุดท้ายขนึ มาจูบเบาๆ 
 
--------------------------------------------- 
 
[1] ปกกิง 
 

 
 

บทที 46 เสียดาย 
 
หลิวพเู่ ฉิงเชิญฉีเยวม่ าทหี อ้ งเลก็ ๆ ด้านข้างเพราะตอ้ งการพดู คยุ
เรอื งการรกั ษาโรค 
 
ดังนันฉางอวินเฉิงจงึ ไมไ่ ด้รบั การเชือเชญิ มีเพยี งอาหลูทตี าม
เขา้ มาและยนื คอยรับใช้อยูด่ ้านหลังเจ้านายสาวอยา่ งเงียบๆ 
 
“ความหมายของแม่นางกค็ อื ถงึ จะใชเ้ ขม็ เยบ็ บาดแผลทีใหญ่
ขนาดนี แต่สุดท้ายก็หายเปนปกติได้ เปนเพราะยาชนิดนีงันรึ?” 
หลวิ พูเ่ ฉิงถาม 
 
“สาเหตุทที ําใหผ้ ู้บาดเจ็บเสียชวี ติ จากบาดแผลประเภทนี ส่วน
ใหญม่ าจากการสูญเสียเลอื ดมากรวมไปถงึ การตดิ เชอื และยา
ชนิดนีเรียกว่ายาปฏิชวี นะ เปนยาทสี ามารถแก้ปญหาภาวะตดิ
เชือได”้ ฉีเยวต่ อบ 
 
สีหน้าหลิวพูเ่ ฉิงเปลียนเปนหนักหน่วง เขาลกุ ไปหยบิ กล่องใบ
หนึงออกมาจากช่องขนาดเลก็ ทีอยู่อีกด้าน 
 
ฉีเยวม่ องตามอยา่ งประหลาดใจ ไม่รวู้ ่าเขาจะทาํ อะไร หลงั จาก
นันอกี ฝายกน็ ํากล่องมาวางบนโต๊ะแลว้ เปดออก ดา้ นในมีเขม็ ที
มขี นาดเล็กใหญ่ไมเ่ ทา่ กนั วางอยู่ รวมไปถงึ ด้ายหน้าตาแปลก
ประหลาด 
 
“นีคือ…” ฉีเยวย่ ืนขนึ มาอยา่ งประหลาดใจ มองไปทางหลวิ พเู่ ฉิง 
“แท้จรงิ แลว้ ท่านก็เยบ็ แผลเปน?” 
 

“นีเปนด้ายทีทําจากเนือชนั ในของตน้ หม่อน ส่วนเข็มแบง่ เปน
เข็มปลายงอ เขม็ ปลายตรง เขม็ ปลายตะขอ...” 
 
หลวิ พ่เู ฉิงหยบิ เข็มเล่มหนึงขึนมา สีหน้าเหมอื นพยายามเก็บ
ความเศร้ารันทดเอาไว้ในใจ 
 
“อาจารยข์ องข้าเคยถ่ายทอดวิชาให้เพราะเขาเองกเ็ คยใช้วิธกี าร
นี แต่วา่ ผบู้ าดเจบ็ จาํ นวนมากตา่ งกผ็ ิวหนังเปอย บางคนก็เปน
ไขส้ ูงมอี าการชกั แล้วสลบไมไ่ ด้สติ บางคนกถ็ งึ แกช่ ีวติ เพราะวา่
อยา่ งนีอาจารยข์ องขา้ จงึ ถูกลอบทาํ รา้ ย รา้ นยาสมุนไพรก็ถูกคน
บุกเข้ามาทาํ ลายนับครังไม่ถว้ น สุดทา้ ยอาจารย์จึงเอาเข็มกบั
ด้ายมาเก็บและลงความเห็นวา่ วธิ ีการนีไม่ไดเ้ ปนวธิ ีการรักษาทดี  ี
ฝาฝนหลักการแหง่ สวรรค์ ฝาฝนหลกั ความรูท้ างดา้ นหมอ รวม
ไปถงึ กําชบั ขา้ ด้วยวา่ ไมใ่ หร้ กั ษาด้วยวธิ ีการนีกบั คนอนื ” 
 
เขากล่าวขนึ มาอยา่ งเชืองช้า แล้วเงยหน้ามองไปทางฉีเยว่ ใน
แววตามีความตนื เต้นซอ่ นอย ู่
 
“วันนันขา้ กลบั มา เหน็ ในหอ้ งโถงวุ่นวายกนั ไปหมด เดิมทคี ิดจะ
ตําหนิแต่กลบั เห็นแม่นางเสียกอ่ น เจ้าใชว้ ธิ กี ารรักษาแบบนี
ทําใหข้ า้ ประหลาดใจยิง หลังจากตรวจบาดแผลของหนุ่มน้อยผู้
นัน ขา้ กค็ าดไม่ถึง...คาดไมถ่ ึงว่าบาดแผลจะหายสนิทดีเช่นนัน
...” 
 
เขาพดู ถึงตรงนีกต็ นื เตน้ จนพดู ไมอ่ อก 
 
“แมน่ าง ไดโ้ ปรดรับการคารวะจากขา้ สักครงั ถา้ หากอาจารยข์ อง
ข้ายังอยู่ละก็ ไม่รูว้ า่ จะ...จะดใี จมากขนาดไหน…” ในขณะทีพดู

เขากค็ อ้ มตวั คํานับนางจริงๆ 
 
“ท่านหมอหลวิ อย่าทําเช่นนี” ฉีเยว่รีบไปประคองเขาเอาไว ้
 
ฉีเยวเ่ องก็เปนหมอ หากเห็นว่าอาการปวยมวี ธิ ีรกั ษาให้หายเปน
ปกตไิ ด้ อารมณ์ตืนเต้นแบบทีเขาเปนอยู่ นางเองก็มคี วามเขา้ ใจ
ลึกซึงเปนอยา่ งด ี
 
“ทงั หมดนีเปน…เปนคุณงามความดขี องคนรนุ่ ก่อน” นางกล่าว
ขนึ มาและรู้สึกละอายใจ 
 
นีเปนสิงทหี มอทําสืบทอดตอ่ ๆ กันมาตงั แตไ่ หนแตไ่ รจงึ มี
นางในวันนีทีไดเ้ รยี นร้วู ิชา ไมม่ ีอะไรเกียวข้องกับนาง พูดตาม
ตรงถา้ จะขอบคณุ กค็ วรจะเปนนางทีตอ้ งขอบคุณคนรนุ่ ก่อน
เหลา่ นันจึงจะถกู  
 
“ดีเหลือเกิน ในทีสุดก็มียาชนิดนีแล้ว นับเปนโชคดีของผคู้ นบน
โลก” หลิวพเู่ ฉิงกลา่ วขนึ มาอย่างดใี จ 
 
ฉีเยว่นิงงนั ไปคร่หู นึง 
 
ยานี… 
 
“ไมม่ ีแล้ว…” นางกล่าวขึนมาพรอ้ มกับยมิ จดื เจือน 
 
หลวิ พเู่ ฉิงมที า่ ทางงงงัน สีหน้าปรากฏความไม่เข้าใจออกมาให้
เห็น 
 

“ทาํ ไมแม่นางถึงพดู เชน่ นี?” เขาถาม “แน่นอนว่าข้าไมไ่ ดเ้ อย่
เพอื ตอ้ งการจะเอายานีจากเจ้า เพียงแตร่ ูส้ ึกยินดที สี ามารถใช้
การเย็บแผลมารักษาผคู้ นไดเ้ ท่านัน” 
 
ฉีเยวถ่ อนหายใจยาว เปดกลอ่ งปฐมพยาบาลแล้วดนั ไปตรงหน้า
เขาชา้ ๆ 
 
“หมอหลวิ ฝมือเยบ็ แผลนีคงไมต่ อ้ งใชแ้ ลว้ … ตอ่ ไปขา้ คงจะไม่
ทําอกี แล้ว” 
 
หลิวพู่เฉิงประหลาดใจเปนอย่างยิง “ทําไมรึ หรอื เปนเพราะวา่ ยา
ชาหมด?” 
 
“ยาชากเ็ ปนอยา่ งหนึงทสี ําคญั อกี ทงั ยาปฏิชวี นะชนิดนี ขา้ ก็
ไม่มแี ล้ว” 
 
ไมม่ แี ลว้ หมายความอย่างไร? 
 
เมือเหน็ สีหน้าสงสัยของเขา นางจึงอธิบายเพิมเตมิ “นอกจาก
ขวดยาทเี มือสักครู่ ก็ไม่มขี วดทสี องในโลกนีอกี แลว้ ” 
 
คาํ พดู นีทาํ ใหห้ ลวิ พู่เฉิงกับอาหลูถงึ กบั ตกใจ 
 
หลิวพูเ่ ฉิงนึกถึงสีหน้าทา่ ทางของฉีเยว่ทีเอ่ยถงึ ยาชาในตอนนัน
... 
 
อาหลกู ็นึกถึงของเหล่านันทีเคยใช้กบั น้องชายของตวั เองรวมไป
ถงึ อาห่าว… 

 
คาดไมถ่ งึ ว่าจะลําค่าเชน่ นี... 
 
สวรรค!์ ไมม่ อี ีกแล้วในโลกนี นันมันของธรรมดาทไี หนกัน! 
 
มันคอื ของลาํ คา่ ชดั ๆ! 
 
แล้วฮูหยินน้อยใช้ของลําคา่ เพียงนีให้พวกนางทเี ปนแค่บ่าวรบั
ใช!้  
 
อาหลยู กมอื ขนึ ปดปาก มนี ําตาคลออยู่ในดวงตา... 
 
“แม่นางไมม่ ีส่วนประกอบของยาเลยเชยี วหรือ?” หลิวพู่เฉิงถาม
ขึนมาดว้ ยความตืนตกใจ 
 
“ส่วนประกอบของยางันหรอื ...” ฉีเยวถ่ งึ กับนวดขมับ สีหน้าฉาย
แววจนปญญาและจนใจ 
 
ถ้ารวู้ า่ จะมีวนั นี นางจะไปสมคั รเรยี นเพมิ เตมิ สามปทีโรงงาน
ผลติ ยาอยา่ งแน่นอน 
 
“นีเปนยาทที ่านยา่ ของขา้ ไดม้ าจากคนอนื และก็ไมร่ ูส้ ่วน
ประกอบของยาดว้ ย” ฉีเยวต่ อบ ทาํ ไดเ้ พยี งผลกั เรอื งนีไปให้
หญงิ ชราทีจากไปแลว้ อกี ครัง 
 
ทนั ใดนันหลวิ พู่เฉิงก็มีทา่ ทางหมดแรง สุดทา้ ยทรุดตัวลงไปนัง
อยู่บนเก้าอี ทาํ ทา่ เหมือนไรค้ วามรู้สึกและไรจ้ ิตวิญญาณ 
 

“หมอหลิว หมอหลิว” ฉีเยวต่ กใจรบี ถามนําเสียงร้อนรน “ท่าน
ไมเ่ ปนไรนะ?” 
 
“ไม่มีแลว้ …ไม่มแี ล้ว…” หลวิ พู่เฉิงกระซิบกระซาบขึนมาเบาๆ กับ
ตวั เอง สายตาดเู หมอ่ ลอย ทนั ใดนันกท็ บุ โตะ๊ เสียงดงั “ไม่มีแล้ว! 
ไมม่ แี ลว้ !” 
 
พอเริมมีความหวังปรากฏให้เห็น สุดท้ายก.็ ..ไม่มแี ลว้ ! 
 
ในโลกนียงั มเี รืองน่าเศรา้ เสียใจยงิ กว่านีไหม? 
 
ผอู้ าวุโสพลันร้องไหเ้ สียงดงั ขนึ มาเหมือนกบั เด็กอยา่ งไรอยา่ ง
นัน ทังทบุ โตะ๊ ทงั กระทืบเท้า ทําทา่ เหมอื นสูญเสียคนรัก 
 
ฉีเยว่ตกใจ รีบพูดให้กําลังใจอยดู่ า้ นข้าง ส่วนอาหลเู มอื เหน็ ท่าน
หมอหลิวรอ้ งหม่ ร้องไห้ด้วยความเศรา้ โศกเสียใจขนาดนัน กค็ ิด
ไปวา่ ยาสําคญั เหล่านีเปนเพราะพวกตนถึงถูกใช้จนหมด นางจงึ
คกุ เขา่ ลงแลว้ ร้องไหอ้ กี คนอยา่ งอดกลนั ไว้ไมอ่ ย ู่
 
ฉีเยว่พูดให้กาํ ลงั ใจทา่ นหมอที แลว้ กต็ ้องไปปลอบใจอาหลูตอ่  
นางหนั ซา้ ยหนั ขวาจนหัวหมุนไม่รู้จะทาํ อย่างไรต่อแล้ว 
 
เสียงรอ้ งไหน้ ีดึงดดู ความสนใจจากด้านนอก ทันใดนันเองก็มี
เสียงเปดประตูดังขึน ตามมาด้วยฉางอวินเฉิงทสี าวเท้าเขา้ มา
อย่างรวดเรว็  
 
“รอ้ งไห้ทําไม! คนยงั ไม่ตายเสียหน่อย เสียงดังอยู่ได!้ น่า
รําคาญชะมัด!” เขาตวาดเสียงดัง สีหน้ายงั คงเฉยชา แววตา

เหมือนหมดความอดทนแลว้  
 
เด็กฝกงานและคนอืนๆ ทตี ามมาชะโงกดูอย่ขู า้ งหลังต่างก็รีบ
ปดปากหดหวั กันเปนแถว 
 
หมอหลิวกับอาหลูถูกตวาดใส่ทาํ เอาตกใจจนสะดุง้ สุดตวั แล้วก็
ไมก่ ล้าส่งเสียงออกมาอีกเลย 
 
ฉีเยว่เบกิ ตาโพลงมองฉางอวนิ เฉิง 
 
ผชู้ ายคนนี! ทาํ ไมนิสัยแบบนีนะ! 
 
ฉางอวินเฉิงกวาดสายตามองคนทงั สอง ดเู หมือนการทําใหผ้ อู้ ืน
ตกใจกลัวไดจ้ ะทําให้เขาพอใจมาก จงึ หมนุ ตวั เดนิ ออกไป 
 
“หมอหลวิ ทา่ นอยา่ ไดเ้ สียใจไปเลย สําหรับยาเหลา่ นี วนั หนึง
ในอนาคตจะตอ้ งมอี ยา่ งแน่นอน หากถึงตอนนันพวกเราอยาก
ทาํ การผ่าตดั เย็บแผลก็ทําได้ หรอื จะผ่ากระเพาะ เปดกะโหลก
ศีรษะกย็ งิ สบายมาก จะต้องมีอย่างแน่นอน” ฉีเยวป่ ลอบใจด้วย
นําเสียงนุ่มนวล 
 
หลิวพู่เฉิงเงยหน้ามองนางด้วยใบหน้าทเี ต็มไปดว้ ยคราบนําตา 
 
“ใชแ่ ล้ว... ในเมอื คนเก่งท่านนันสามารถทาํ ออกมาได…้ ” เขาเอย่
พมึ พาํ สายตาทไี รค้ วามหวงั ในตอนแรกพลนั สวา่ งวาบ “ที
สําคัญทีสุดคอื คนเกง่ ผู้นันไดพ้ สิ ูจนแ์ ลว้ วา่ ยาพวกนีทําได้จรงิ ๆ
...” 
 

“ใช่แล้ว ในเมอื มีคนสามารถทําออกมาได้ ถา้ เชน่ นันไมช่ ้าก็เร็ว
จะตอ้ งมียาเหล่านันให้ใช้แน่” ฉีเยวเ่ อ่ยยมิ ๆ 
 
“ใชแ่ ล้ว... ทําออกมา มีคนทําออกมาได้ มีคนทําออกมาได…้ ” 
หลิวพูเ่ ฉิงพมึ พาํ คําเดมิ ซําๆ แลว้ ลุกขนึ ยืนอย่างคลอ่ งแคลว่  
 
จนกระทังฉีเยว่เอ่ยลาแลว้ เดินออกจากหอ้ ง หลิวพู่เฉิงก็ยงั อยู่
ในหอ้ งยาไมไ่ ด้เดินตามมา 
 
“หมอหลิวไมเ่ ปนไรนะ?” ฉีเยวก่ ลา่ วขึนมากบั ศิษย์เอกของเขา
อยา่ งเปนหว่ ง 
 
ยาแผนปจจุบันทหี มดไปสรา้ งความสะเทือนใจให้ผู้อาวโุ สทา่ นนี
เปนอย่างมาก... 
 
“แม่นางวางใจเถอะ พวกศิษย์น้องไปดแู ลว้ ท่านอาจารย์กาํ ลัง
อา่ นหนังสืออยู่” ศิษยเ์ อกตอบ 
 
ฉีเยวพ่ ยักหน้าให้ เบาใจขนึ มาบา้ ง 
 
“พร่งุ นีข้าค่อยมาใหม่ ใชย้ าตามทีพวกเจา้ วนิ ิจฉัยโรคปกติเถอะ 
เรืองยาขา้ ก็ไมค่ อ่ ยรจู้ กั เท่าไร หากพูดโดยรวมคอื ยาประเภทให้
พลัง แกพ้ ิษแก้ไขจ้ าํ พวกนัน” นางยังกาํ ชบั ตอ่ “ยังมีเรืองตอ้ งให้
ความสนใจอกี อย่างอุณหภูมิในรา่ งกายของเขา ปสสาวะ...” 
 
อาหลอู ดไมไ่ ดท้ ีจะดงึ แขนฉีเยว่ เอย่ เสียงเบาวา่ อย่าพูดคาํ นัน
อกี  
 

“คําไหน?” ฉีเยวห่ นั ไปถามอย่างไมเ่ ข้าใจ 
 
อาหลูร้สู ึกเขนิ อายจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี ศิษยเ์ อกเองก็ทํา
สีหน้าไม่ถกู เขารบี ร้อนกลา่ วขนึ มา 
 
“ขา้ เขา้ ใจ ข้าเข้าใจ แมน่ างวางใจเถอะ” 
 
ฉีเยว่กบั อาหลูกลับมาขึนรถมา้  
 
หลงั จากไดต้ รวจอาการคนเจบ็ ทีฟนตวั อย่างรวดเรว็ ดว้ ยตนเอง 
ฉีเยว่ก็รสู้ ึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ยามนีนางจึงอารมณด์ ี
เปนอยา่ งมาก อดไมไ่ ดท้ ีจะแหวกผ้าม่านของรถมา้ ออก แลว้ ก
วาดตามองร้านคา้ รายทางทงั สองดา้ นด้วยสายตาสนใจ 
 
“นี นี คนนันน่ะ...” นางเรียกแล้วชไี ปทางฉางอวนิ เฉิงทขี มี ้าอยู่
ดา้ นหน้า 
 
อาหลูรบี ดงึ มอื เจา้ นายลงดว้ ยท่าทางร้อนรน 
 
“อย่าเรยี กอยา่ งนันเจ้าค่ะ ตอ้ งเรียกว่าเสียวโหวเหย.่ ..” นาง
ตกใจจนหน้าซีดเผอื ด เอย่ เตอื นดว้ ยนําเสียงแผ่วเบา แลว้ ถาม
ตอ่ “ฮหู ยนิ น้อยตอ้ งการอะไรเจา้ คะ? สังบ่าวกไ็ ด้เจา้ คะ่ ” 
 
ฉางอวินเฉิงทีอยดู่ ้านนอก หนั มามองดว้ ยใบหน้าไร้อารมณ ์
 
“สะ...เสียวโหวเหย่” ฉีเยวเ่ รยี กเหมือนไม่ชินปากแล้วฝนยมิ ให ้
 
ฉางอวินเฉิงยังคงมองนางด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เหมือนเช่นเคย 

 
เจ้าเด็กนีทําทา่ ทางอะไรแบบนี! 
 
‘ข้า’ เปนสะใภ้บา้ นเจา้ แล้วยังไง ถ้าเจา้ ไมช่ อบกไ็ ม่ต้องชอบสิ 
แตถ่ ึงยงั ไงข้ากช็ ว่ ยชีวติ เพอื นเจ้า จะพดู ขอบคุณสักคาํ กไ็ มม่ ี แค่
ยิมดีๆ ใหส้ ักครงั จะตายรไึ ง! 
 
เดมิ ทฉี ีเยว่ก็เกบ็ สะสมความโกรธทมี ีต่อเขาเอาไวม้ ากพอควร ดงั
นันพอถงึ ตอนนีรอยยิมฝนใจก็ไมม่ ีให้แล้ว 
 
“โชเฟอร.์ ..ไม่ใช่สิ...คนขบั รถ ขา้ ตอ้ งการจะไปเดนิ ดูของ” นางไม่
ใส่ใจฉางอวนิ เฉิง เอย่ เสียงดังกับคนขับรถโดยตรง 
 
ตอนแรกนางตงั ใจจะบอกเขาว่าขอยมื รถมา้ เจา้ หน่อย แตพ่ อคดิ
อีกที นางจะตอ้ งยืมทาํ ไม ในเมือฉีเยวเ่ ปนฮูหยนิ น้อยของจวน
ตงิ ซโี หว นางย่อมสามารถใช้รถม้าไดต้ ามสบายอยู่แลว้  
 
อาหลรู บี กระตุกแขนเสือนางไม่หยดุ  
 
“ไปสถานทที คี ึกคักทสี ุด ขา้ อยากจะดู…” ฉีเยวย่ ังสังคนขับรถ
ต่อ 
 
ใบหน้าฉางอวนิ เฉิงปรากฏรอยยิมทดี เู หมือนเหยียดหยาม หรอื
บางทีอาจเปนรอยยมิ ตามปกตกิ ็เปนได ้
 
“อย่าได้ทขี แี พะไล”่ เขาหยุดม้าชวั ครู่ รอจนรถมา้ เขา้ มาใกลก้ เ็ อย่
ขนึ ด้วยนําเสียงเยือกเยน็  
 

“หมายถึงอะไร?” ฉีเยวย่ น่ หวั ควิ  
 
“เจา้ รูอ้ ยแู่ กใ่ จ” ฉางอวินเฉิงเอ่ยเสียงเย็น แล้วบังคบั มา้ เดินไป
ข้างหน้าต่อ 
 
เขา้ ใจกับผีน่ะสิ! ฉีเยวไ่ ดแ้ ต่บน่ อย่ใู นใจ 
 
“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ หากท่านอยากออกมาเลน่ รอไวว้ ันหลังบา่ ว
จะมาเปนเพอื นนะเจ้าคะ เสียวโหวเหย่ยงั มธี รุ ะ...” อาหลกู อด
แขนนางไวแ้ น่น เอ่ยด้วยนําเสียงวงิ วอน สีหน้าเปนกังวล 
 
“ขา้ ก็ไม่ไดบ้ อกวา่ จะให้เขาไปเปนเพือน” ฉีเยวบ่ อก 
 
ทวา่ สีหน้าของอาหลูกลบั ฟองวา่ ฉีเยว่หมายความวา่ อยา่ งนี... 
 
“ชา่ งเถอะ ชา่ งเถอะ ถา้ อย่างนันกว็ ันหลังเถอะ” ฉีเยวย่ อมจํานน
แลว้ ส่งยมิ ให้ กอ่ นจะชีไปทางฉางอวนิ เฉิงทีอยู่ด้านหน้าอีกครัง 
“เจ้าผูน้ ันคงจะไม่เข้าใจผิดว่าข้าตอ้ งการให้เขาไปเดินดูของเปน
เพือนหรอกนะ?” 
 
“เรยี กเสียวโหวเหยเ่ จา้ คะ่ ” อาหลดู ึงมือของนางลง เตือนอีกครงั
อย่างจนปญญา แลว้ เอ่ยยอมรับวา่ เปนอย่างทนี างพูด 
 
ฉีเยวถ่ ึงกับยมิ กวา้ งแล้วส่ายหน้า “คิดไปเองเก่งจรงิ ๆ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงอดไมไ่ ดท้ จี ะหันกลบั มามอง เหน็ สองสาวนังเบียด
กันอยใู่ นรถม้าพลางหัวเราะและพูดคยุ กนั อย่างสนุกสนานผ่าน
ทางหน้าต่างรถ เขาส่งเสียงออกทางจมูกแลว้ หนั หน้ากลบั ไป

โดยไมเ่ หลียวมามองอีกเลย 
 
‘สองสามภี รรยา’ เดินเข้าประตตู ามกนั มากอ่ นจะแยกไปคนละ
ทาง 
 
“ถ้าเชน่ นันก็ตามนีนะ เอาไวพ้ วกเราออกไปเดินดูของดว้ ยกัน” 
ฉีเยวก่ บั อาหลเู ดินพลางพดู คยุ กันไปตลอดทาง “อย่ทู ีนีพวกเจ้า
มีอะไรน่าสนุกให้ดูบ้าง?” 
 
ทว่ายงั เดนิ ไม่ถงึ เรอื นชวิ ถงหยวนก็มบี ่าวคนหนึงเข้ามาขวาง
หน้าเสียก่อน 
 
“ฮูหยนิ น้อย อาห่าวกับพีเชวยี จอื ใหข้ า้ มาบอกทา่ นวา่ บ่าวอาวุโส
ทคี มุ งานพวกนันมาคุกเข่ารออยู่ทีหน้าประตเู รือนชวิ ถงหยวน
เจ้าค่ะ” นางกล่าวขึนมาดว้ ยนําเสียงรอ้ นรน 
 
ฉีเยวก่ ับอาหลไู ด้ยินกน็ ิงงนั จาํ ไดว้ า่ บ่าวรบั ใชผ้ ู้นีเปนคนทีเรอื น
ของตวั เอง 
 
ประท้วงงันรึ? 
 
“เปนเพราะเรอื งทขี า้ พดู เมือเช้า พวกนางจึงมากอ่ เรอื งอยา่ งนันรึ
?” ฉีเยวถ่ าม 
 
บา่ วรบั ใชเ้ ดก็ พยกั หน้าถีๆ ราวกบั ไก่จิก 
 
“พีห่าวยังให้ข้าบอกฮหู ยนิ น้อยเพิมอกี ดว้ ยวา่ หนึงในนันมบี ่าว
อาวุโสทเี ปนคนติดตามโหวฮูหยินมาจากครอบครัวเดิมด้วย” 

นางรายงานต่อดว้ ยนําเสียงเบาบาง 
 
มาถงึ ตอนนีอาหลกู ็หน้าเปลียนสีแล้ว 
 
เชวียจือนีกช็ ่างเหลอื เกนิ ! นางช่างกล้าจริงๆ แทนทจี ะลงมือจาก
คนทจี ดั การงา่ ยทีสุดกอ่ น แต่กลับไปลงมือกับคนทยี ุ่งยากทสี ุด
แทน 
 
“ฮูหยินน้อย เปนเชวียจอื ทหี าเรือง..” อาหลรู ีบกล่าวขนึ มา 
 
ฉีเยวย่ กมอื ขึนมาหยดุ คาํ พูดอกี ฝาย 
 
“พดู อย่างนีกไ็ ม่ถูกแล้ว เชวียจือทํางานตามทขี ้าสัง ในเมือข้า
เคยบอกแล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาอยา่ งไร ขา้ จะแบกรบั ไว้เอง” 
หญิงสาวเอ่ยเสียงเรยี บ ไมม่ ที ่าทรี อ้ นรนหรอื โมโห เดนิ ไปขา้ ง
หน้าตอ่ อยา่ งเอือยเฉือย 
 
“ฮหู ยินน้อย ทา่ นอยา่ เพิงไปพบคนเหล่านีเลยเจ้าคะ่ ใหบ้ ่าวไป
ดูกอ่ นดีกวา่ ” อาหลเู อย่ ในขณะทีเดนิ ตามหลัง “ฮูหยนิ น้อยคง
ยังไมร่ ู้ คนพวกนีไมเ่ คยคาํ นึงถึงหน้าตาหรือศักดิศรีอะไรทงั นัน 
คาดวา่ ตอนนีคงตงั ใจก่อเรืองใหท้ า่ นตอ้ งวนุ่ วายเสียมากกว่า” 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าเปนเชิงรับรู้ ทันใดนันเองนางกห็ ยุดฝเทา้ ลง 
 
อาหลทู คี ดิ ว่าเจา้ นายตกลงตามทตี นบอก ก็เตรยี มจะพาเดก็ รบั
ใชผ้ ้นู ันแยกตวั ไป 
 
“ชา้ กอ่ น พวกเราจะยังไมก่ ลับไป” ฉีเยว่เรยี กนางไว้ บนใบหน้า

เตม็ เปยมไปด้วยรอยยมิ แล้วกะพรบิ ตาปรบิ ๆ “ขา้ นึกถงึ สถานที
ทีดแี ห่งหนึงออก...” 
 
บทที 47 ก่อกวน 
 
เสียงร้องไหท้ ดี งั อยหู่ น้าเรอื นชวิ ถงหยวน แมจ้ ะอยู่ไกลกย็ งั
ไดย้ นิ  
 
“ถงึ อย่างไรขา้ กไ็ ม่ยอม…” 
 
“หากต้องตายก็ให้รกู้ ันไป...” 
 
ทังเสียงกน่ ดา่ เสียงโวยวายและเสียงรอ้ งไหค้ ราํ ครวญปนเปกัน
อยา่ งแยกไมอ่ อก ดึงดูดความสนใจของผูค้ นนับไม่ถ้วน 
 
“เจ้าลองดูการกระทาํ ของเชวยี จือสิ” 
 
“มีอะไรน่าดูกัน” 
 
“กจ็ รงิ แค่เอาขนไกไ่ ปทาํ ลกู ศร” 
 
“ไอ้หยา ฉินเอ๋อ เจา้ นีช่างร้ายกาจจรงิ พดู จาสําบัดสํานวนเหลือ
เกนิ ไม่เสียแรงเปล่าทปี รนนิบัติรับใช้คณุ ชายสามทีหอ้ งหนังสือ
” 
 
บ่าวรับใช้เด็กกลุม่ หนึงสุมหัวกนั อยบู่ นทางเดนิ พวกนางซุบซิบ
พลางหวั เราะกันอยา่ งสนุกสนาน 
 

“ว่างงานกนั ร?ึ ” 
 
เสียงเรียบดงั ขึนมาจากด้านหลัง 
 
บรรดาบ่าวรับใชเ้ ดก็ รบี หนั หน้ากลบั ไปมอง แลว้ ก็ตกใจจนต้อง
รีบสลายตวั  
 
อนุโจวมองตามหลงั กลมุ่ เดก็ รับใช้ทแี ยกยา้ ยกลับไปทาํ งานดว้ ย
สีหน้าไม่พอใจ 
 
“อนุโจวเจ้าคะ เรอื งวนุ่ วายพวกนี...” อาจนิ ทีอยดู่ า้ นข้างเอ่ยขนึ  
บนใบหน้ายากจะปกปดความร้อนใจเอาไว้ได้ “ครังนีฮูหยนิ น้อย
รีบร้อนเกินไปแล้ว…” 
 
อนุโจวโบกพัดไปมาอยา่ งเออื ยเฉือยแลว้ ยิมมมุ ปาก 
 
“ถ้าอยา่ งนันกต็ อ้ งรอดูว่านางจะผ่านดา่ นนีไปไดห้ รือไม”่  
 
“ถึงอย่างไรฮหู ยินน้อยก็ยงั อายนุ ้อย จะควบคุมสถานการณไ์ ด้
อยา่ งไร อนุโจว ท่าน…” อาจนิ ยังอดพดู ต่อไมไ่ ด้ แต่เมอื เหน็
สายตาอนุโจวทมี องมา คําพูดทีเหลอื กเ็ บาลงจนจางหายไปใน
ทีสุด 
 
“อาจนิ ...” อนุโจวเอ่ยเสียงเนิบช้า “ในใจของเจ้าคงคดิ วา่ ขา้
ใจดําอาํ มหติ ไร้ความเมตตาใชห่ รอื ไม่ คงคดิ ว่าข้าไดแ้ ตน่ ิงเฉยดู
ฮหู ยนิ น้อยได้รับความลําบากแตไ่ มย่ อมชว่ ยเหลือ เสียแรงที
ตอนแรกฮูหยินผเู้ ฒา่ รกั และทะนุถนอมข้า…” 
 

อาจนิ ไดย้ ินก็หน้าซดี เผือด ไมส่ นใจวา่ อยูด่ ้านนอก รบี ทรดุ ตวั ลง
ไปคกุ เขา่ ทันท ี
 
“บา่ วไมก่ ล้าเจ้าคะ่ บ่าวแคค่ ิดว่าอนุโจวต้องอยอู่ ย่างโดดเดยี ว 
หากมีหลายๆ คนช่วยเหลือกันย่อม...” นางยังพดู ไมจ่ บกส็ ะอึก
สะอืนขึนมาแล้ว 
 
“อมื ...” อนุโจวไม่ไดเ้ รยี กนางใหล้ กุ ขึนมา เพียงกลา่ วอยา่ งเชือง
ช้า “กต็ อ้ งรอดวู า่ นางมีความสามารถพอจะชว่ ยเหลอื ข้าไดห้ รอื
ไม่ หากนางช่วยขา้ ได้ ข้ากย็ ่อมชว่ ยนางอยู่แล้ว แต่หากตวั เอง
นางยงั ช่วยไม่ได้ แลว้ จะให้ข้าหวงั อะไรอีกเล่า” 
 
“บา่ วเลอะเลอื นเองเจา้ ค่ะ บา่ วเลอะเลอื นเอง” 
 
อาจนิ กม้ หน้าคํานับแล้วกลา่ วซําๆ ติดๆ กัน จนกระทังหน้าผากก
ระแทกพืนจนชาํ อนุโจวถงึ เพงิ ใช้พัดตหี วั ไหล่ของนางเบาๆ แล้ว
ยมิ ให ้
 
“ทําอะไรน่ะ ลุกขนึ มาเถอะ” 
 
อาจินจึงกล้าลกุ ขนึ มา ทวา่ ตลอดทางกไ็ มก่ ล้าเอย่ ปากอกี เลย 
จนกระทังเดินมาถงึ หน้าเรอื นของคณุ ชายสาม 
 
อนุโจวเพงิ จะกา้ วเทา้ เขา้ ประตู กม็ ีบา่ วรบั ใช้เด็กคนหนึงสวนออก
มาจึงชนกันเขา้ อย่างจัง อนุโจวตวดั มอื ตบหน้าอกี ฝายทนั ที เด็ก
รบั ใช้ตกใจรบี คกุ เขา่ ลงคํานับแลว้ เอามือกุมแกม้  
 
อนุโจวจึงเพิงเหน็ ใบหน้าบา่ วคนนีชดั ๆ คาดไม่ถึงวา่ อีกฝายจะ

คอื ไฉ่จวนบา่ วรบั ใช้ขนั สองของคุณชายสาม 
 
“เจ้าจะรีบไปไหน? ทาํ ไมถงึ ไมร่ ะมดั ระวงั ฮ!ึ ” นางตําหนิเสียงดัง 
ควิ ขมวดแน่น “คนทีติดตามคณุ ชายเปนแบบนีกนั หมดเลยร?ึ ” 
 
ไฉ่จวนเอ่ยขออภยั พลางก้มหัวคาํ นับไมห่ ยดุ  
 
“ท่านแม่ เปนข้าเองทีใหน้ างไปทําธรุ ะเรง่ ด่วนน่ะขอรบั ” ฉางอ
วนิ ฉีได้ยินเสียงดังจงึ เดินออกมา พอเหน็ มารดาตนจึงเอย่ พลาง
ยิมให้ กอ่ นจะหันไปเอย่ กบั ไฉ่จวน “รบี ไปเถอะ” 
 
ไฉ่จวนตังท่าจะลกุ ขึนแต่กลบั ถกู อนุโจวเรียกไว้ก่อน จากนันนาง
ก็หันไปเอ่ยกับลูกชายตนเอง 
 
“เจ้าอยา่ มาแกล้งตหี น้าซอื กบั ข้า เพราะเจา้ ใจดเี กินไปจนเด็ก
พวกนีลมื ไปแลว้ ว่าตัวเองเปนเพยี งบา่ วรบั ใช”้ ประโยคหลังหนั
มาซกั ไซไ้ ฉ่จวนตอ่ “พดู มา! จะไปทําธุระอะไร?” 
 
ยามนีใบหน้าไฉ่จวนดูตืนกลวั ขนึ มาจรงิ ๆ แลว้  
 
ขณะทีบรรยากาศกาํ ลังเคร่งเครียดกดดัน กลับมเี ดก็ รับใช้วงิ
ตงึ ตังเข้ามาอีกคน 
 
“คุณชายสาม ข้าเหน็ เต็มตาเลย ฮูหยนิ น้อยไปทีเรอื นของเสียว
โหวเหย่เจา้ ค่ะ…” คนมาใหม่รายงานอยา่ งรีบร้อน ทวา่ ยังพดู
ไม่ทันจบก็ตอ้ งชะงกั งนั สองตาเบกิ โพลงปากอ้าคา้ ง 
 
อนุโจวหันขวบั มามอง ใบหน้าทีปกติอ่อนโยนฉายแววเกรียว

กราด อารมณ์โกรธปะทอุ ย่างยงั ไมอ่ ย ู่
 
“ลากออกไปตีใหต้ าย!” นางชหี น้าบา่ วรับใชค้ นนัน ตะโกนเสียง
แหลมลันจนแสบแก้วห ู
 
บา่ วรับใช้เดก็ ชะตาขาดตกใจจนขวัญหนีดฝี อ เข่าอ่อนทรดุ ลงไป
กองกับพืน 
 
“เจา้ หุบปากไปซะ!” นางหันไปตวาดลูกชายตนเองเมอื เห็นเขา
ตังทา่ จะพดู ขนึ มา อีกทังพอเห็นอาจนิ ยังคงนิงเฉยเหมือนทาํ
อะไรไมถ่ ูกก็เอ่ยเสียงกร้าว “ต้องให้ขา้ ลงมือเองรไึ ง?” 
 
อาจนิ จึงไดส้ ติกลบั มา รีบรอ้ งเรียกพวกบา่ วรบั ใชท้ นั ท ี
 
“อนุ…” เดก็ รบั ใชค้ นนันเพงิ จะเอย่ ได้คาํ เดยี วก็ถูกอาจินใช้
ผา้ เชด็ หน้ายดั ปากไว้ จากนันบา่ วรบั ใช้คนอืนๆ กม็ าจบั ตวั นาง
แลว้ ลากออกไปดา้ นนอก 
 
“ส่วนเจ้า! คกุ เข่าอยู่ตรงนี หากขา้ ไมส่ ัง ไม่ตอ้ งลุก!” อนุโจวสัง
ลงโทษไฉ่จวนดว้ ยสีหน้าเย็นเยียบ 
 
ไฉ่จวนได้แตค่ กุ เขา่ ก้มหน้า ผงกหวั เปนการตอบรบั ไมก่ ล้าพดู
แมแ้ ต่คาํ เดียว 
 
“ทา่ นแม่! ทา่ นทําอะไร!” ฉางอวนิ ฉีเอย่ อยา่ งทนดูไมไ่ หว 
 
“ขา้ ทาํ อะไรงนั รึ ขา้ ต่างหากทตี อ้ งถาม เจา้ ทาํ อะไรอยู่ รู้ตัวบ้าง
ไหม!” 

 
“ข้าไม่ไดท้ าํ อะไร” ฉางอวินฉีส่ายหน้าปฏิเสธ 
 
อนุโจวหัวเราะเสียงเยน็ ชา กา้ วเข้าไปหาแลว้ ตบหน้าลกู ชายเตม็
แรง 
 
“เจ้าคดิ วา่ ขา้ ไม่รู้ความคิดของเจา้ ร…ึ ” นางเอ่ยอยา่ งโกรธจดั  
ทวา่ ยงั พดู ไมท่ ันจบก็มเี สียงแทรกเข้ามากอ่ น 
 
“ไอห้ ยา นีมันเกดิ อะไรขึน?” โซวมามาทีเดนิ มาพอดีเอย่ ถาม
อย่างสงสัย 
 
เมือไดย้ ินเสียงอกี ฝาย อนุโจวก็รีบสํารวมท่าที ปรบั สีหน้า
ทา่ ทางกลับเปนปกต ิ
 
“อนุโจว เหตุใดท่านจึงลงมือกบั คุณชายสามเล่า?” โซวมามา
ถามเสียงเรียบ ในฐานะบ่าวอาวโุ สคมุ งานทเี ปนคนสนิทของโหว
ฮหู ยิน นางไมจ่ าํ เปนต้องเกรงใจอนุพวกนี 
 
“แค่มปี ากเสียงกนั เลก็ น้อยแลว้ ขา้ ก็ควบคุมตวั เองไม่อยู่ จงึ พลัง
เผลอทาํ รา้ ยคุณชายสามเข้าแล้ว…” อนุโจวเอย่ สองตาแดงระ
เรอื นางหยิบผ้าเช็ดหน้าขนึ มาซับนําตาราวกับมเี รอื งอึดอดั ใจ
มากมายทีไมอ่ าจจะบรรยายออกมาได ้
 
นางเปนเพียงอนุ มฐี านะแคก่ ึงๆ เจ้านาย หากเทยี บกบั คณุ ชาย 
ตนเองกเ็ ปนได้แค่บ่าวคนหนึง ถึงแม้จะเปนผู้ใหก้ ําเนิดคุณชาย
คนนันก็ตาม 
 

“ไม่มีอะไรหรอก โซวมามา” ฉางอวินฉีเอ่ยคลีคลายสถานการณ ์
ทวา่ มรี อยฝามอื ชดั เจนบนใบหน้า แสดงถงึ อารมณ์กราดเกรียว
ของคนเปนแม ่
 
“จริงๆ เลย ครอบครวั นีว่นุ วายกันไปหมดแลว้ ” โซวมามาส่าย
หน้าพลางเอ่ยเสียงเยาะ “อนุทาํ ร้ายคุณชาย บา่ วอาวุโสคุมงาน
พากนั ร้องห่มรอ้ งไหว้ า่ ไม่ไดร้ ับความเปนธรรม... เฮอ้ ... นีแคไ่ มก่ ี
วันเองนะ ข้าครา้ นจะพดู แลว้ …” พอพูดถึงตรงนีกห็ นั ไปสังเดก็
รับใชข้ ้างกาย 
 
“เจา้ ไปดสู ิวา่ ฮหู ยนิ น้อยกลับมาแล้วหรอื ยงั ?” 
 
บา่ วรับใช้ผู้นันตอบรับแล้วรีบไปทําตามคาํ สัง อนุโจวเพิงจะนึก
เรอื งทีบ่าวผูโ้ ชครา้ ยรายงานเมือครู่ได้ จึงหันมองไปทางทบี า่ ว
คนนันถกู ลากไป ก่อนจะหันมามองลูกชายตวั เองอกี ที อืม...
เรอื งทีเขาให้ไปสืบมาคงไม่ใชเ่ รอื งไม่จริงหรอก พอคิดแบบนี
นางจงึ เอย่ ขึนมา 
 
“โซวมามาต้องการพบฮหู ยนิ น้อยร?ึ ” นางหยดุ ไปครูห่ นึงแลว้
เอ่ยต่อ “เมอื ครู่นีตอนทีขา้ เดินมาทีนี เหน็ ฮหู ยินน้อยอยทู่ เี รอื น
เสียวโหวเหย่นะ” 
 
“ว่าอยา่ งไรนะ?” โซวมามาถาม สีหน้าเหมอื นไมอ่ ยากจะเชอื  
 
อนุโจวส่งยมิ ใหท้ วา่ ดไู มม่ คี วามจรงิ ใจเอาเสียเลย เพราะนาง
กาํ ลังพอใจกับท่าทางตนื ตะลงึ แฝงความกังวลใจของอีกฝาย 
จากนันกเ็ อ่ยตอ่ เสียงนุ่มนวล 
 

“ข้าได้ยนิ ว่าพวกเขากลบั มาด้วยกัน สงสัยวา่ คงมเี รอื งทตี ้องพดู
คุยกันต่อกระมงั ” 
 
ตอนนีฉีเยว่กําลังหยุดยนื อย่หู น้าเรอื นแห่งหนึง 
 
“นีกค็ ือเรอื นของเสียวโหวเหย่งันร?ึ ” ฉีเยว่ถามอาหลพู ลางโบก
พัดในมอื ไปมาเบาๆ 
 
เรือนหลงั นีมขี นาดใหญ่ ลานด้านหน้ากว้างขวางดูแล้วปลอด
โปรง่ น่าสบาย 
 
“ใชเ่ จ้าคะ่ ” อาหลตู อบ 
 
นางเดินนําฮหู ยินน้อยมาทีนีดว้ ยจิตใจทกี งั วลตลอดทาง ในใจ
ราํ ๆ อยากจะดงึ มืออีกฝายไว้แล้วพากลับจวนหลายต่อหลายครัง 
เพราะไม่ว่าอย่างไรฮูหยนิ น้อยก็ไมค่ วรกอ่ กวนไปทวั เชน่ นี 
 
เมอื รวู้ ่ามผี มู้ าเยอื น บรรดาเด็กรบั ใชแ้ ละบ่าวอาวุโสทีอยใู่ นเรอื น
กพ็ ากนั เดินออกมา พอเห็นฉีเยวต่ า่ งกม็ สี ีหน้าตนื ตะลึง เพราะ
บา่ วส่วนใหญเ่ พงิ เหน็ หน้าฮหู ยนิ น้อยเปนครังแรก กอปรกบั
ได้ยนิ มาว่าอกี ฝายกลบั มาพร้อมเสียวโหวเหย่ จึงได้แตจ่ ับจ้อง
นางอยา่ งพนิ ิจพเิ คราะห์ ความประทบั ใจแรกคือ หญงิ ผู้นีชา่ งงด
งามจริงๆ 
 
ตอนนันฮูหยนิ ผ้เู ฒ่าเคยพดู เองว่า นายท่านเห็นฮูหยนิ น้อยก็
เอ่ยทกั ว่างดงามอะไรเช่นนี จากนันก็ไม่เคยพดู เรืองสถานะเดิม
หรือเรืองนิสัย ความดี ความมีเมตตาหรอื ศีลธรรมใดๆ อีก เพราะ
สําหรับนายทา่ นนัน หญงิ งามยอ่ มดีไปหมดทุกอย่าง นีเปน

บรรทัดฐานในใจเขามานาน 
 
สําหรับนายท่านทพี บพานหญิงงามมานับไมถ่ ้วน หากใคร
สามารถได้คําชืนชมเช่นนีจากเขา เพียงแค่คิดทุกคนกร็ ู้ดวี ่าหญงิ
ผนู้ ันจะตอ้ งงดงามขนาดไหน ในทีสุดวันนีกไ็ ดเ้ หน็ กับตา นับว่า
สมกบั คําราํ ลอื ทไี ดย้ ินมานาน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย...” บ่าวรบั ใช้คนหนึงของเรอื นเสียวโหวเหยเ่ อ่ย
ทกั ทาย แล้วถามขนึ มาพร้อมกับส่งยิมให้ “ทาํ ไมวนั นีทา่ นถึงมี
เวลาวา่ งมาทีนีได้เจ้าคะ? หากทา่ นมเี รอื งใดฝากบ่าวมาบอกกไ็ ด ้
ไมจ่ าํ เปนตอ้ งเดินมาเองหรอกเจ้าค่ะ” 
 
บา่ วรบั ใช้ผนู้ ีอายุประมาณสิบหกสิบเจด็ หน้าตาพอดูได้ หาก
เทยี บกบั หญิงงามในจวนตงิ ซโี หวแล้วก็นับว่าธรรมดา นางมไี ฝที
มุมปากหนึงเม็ดซึงช่วยเพมิ เสน่ห์ใหไ้ มน่ ้อย 
 
บางทีอาจเปนเพราะฉีเยว่ยืนอยขู่ นั บนั ไดล่างสุด พอบา่ วพวกนี
เดินออกมาจึงเหมอื นมองมายังนางทีตําตอ้ ยกว่า ทา่ ทางในการ
พูดก็ตามสบายอย่างเห็นไดช้ ัด ไมม่ คี วามเคารพยาํ เกรงให้เห็น
แม้แต่น้อย 
 
“ความหมายของเจ้าคือ ขา้ ตอ้ งวา่ งถงึ จะมาไดง้ นั ร?ึ ” ฉีเยวถ่ าม
ยิมๆ พลางสาวเท้าขนึ บันไดจนกระทังไปยนื อยูใ่ นระดับเดียวกนั  
อืม...คอ่ ยรสู้ ึกดขี นึ มาหน่อย 
 
เพียงประโยคแรกก็ทําใหค้ นฟงถึงกบั จกุ บา่ วรบั ใชผ้ ู้นันตะลึงงนั
ไปครหู่ นึงก่อนจะรบี ยมิ แลว้ เอย่ ออกมา 
 

“บา่ วไม่กล้าเจ้าค่ะ” 
 
ฉีเยวม่ องอีกฝายแวบหนึง หน้าตากบั คําพูดช่างสวนทางกนั
จริงๆ หากมองหน้าจะดไู มอ่ อกเลยวา่ ตรงไหนทบี อกไม่กลา้  
เพราะสีหน้าฟองขนาดนัน 
 
กฎระเบยี บเรืองการแต่งกายของจวนโหวไมเ่ ลวเลยทีเดียว 
สามารถแบ่งตําแหน่งของบ่าวได้โดยดูจากเสือผา้  
 
“เจ้าเปนบา่ วรบั ใช้ขนั หนึงทีตดิ ตามเสียวโหวเหยร่ ึ?” ฉีเยว่ถาม 
 
“เจา้ ค่ะ บา่ วชือชวิ เซียงเจา้ ค่ะ” บ่าวรับใชต้ อบ ยงั คงปกหลกั ยืน
อยหู่ น้าประตูอยา่ งมันคงเหมอื นเชน่ เคย ทาํ ตวั ราวกบั เทพรักษา
ประตูอยา่ งไรอย่างนัน ไมม่ ที ีท่าว่าจะหลกี ทางให้เลยสักนิด 
 
ฉีเยว่ยิมกว้างจนบ่าวรับใชผ้ ู้นันประหลาดใจเปนอย่างมาก 
 
“ไมเ่ ลว ไมเ่ ลว ชอื ไพเราะ” ฉีเยว่เอย่ ด้วยท่าทางเรอื ยเฉือย นาง
เงยหน้ามองประตแู ตก่ ลบั ไมเ่ ห็นมปี ายแขวนไว้ “ทําไมไมม่ ชี อื ล่ะ
?” 
 
เรอื นอืนๆ ทีนางเคยเห็นจะมปี ายชอื เรอื นแขวนอยู่ด้านหน้าทงั
นัน ทวา่ เรอื นหลังนีกลับต่างออกไป 
 
“ทีนีเพิงจะทําเสรจ็ เจ้าคะ่ โหวฮหู ยินจงึ บอกว่ารอใหเ้ สียวโหว
เหยม่ าตังชือเอง” ชวิ เซียงตอบ พลอยเงยหน้ามองประตตู าม
ฉีเยว่ไปดว้ ย 
 

ทังสองพดู คุยกนั มาพกั หนึงแลว้ แต่ยังไมม่ ใี ครไดข้ ยับไปจาก
หน้าประตูเลย อาหลูเหน็ แล้วก็ตอ้ งถอนหายใจ ดเู หมอื นตาํ แหน่
งฮูหยินน้อยจะช่วยอะไรไม่ได้เลย... 
 
“ข้านึกถึงชือหนึงได้พอดี เสียวโหวเหย่เปนแม่ทพั ถ้าเชน่ นันตงั
ชอื วา่ ‘เรอื นเผิงเฉิง’ แล้วกัน เผิงเฉิงวา่ นหลมี ีความหมายวา่
อนาคตยาวไกล ความหมายดีมากเลยนะ” พอนําเสนอชือเสร็จ 
ฉีเยวก่ ็ยงั หันมาถามความเหน็ “พวกเจ้าคดิ ว่าอย่างไร?” 
 
อาหลไู มร่ ูว้ ่าควรจะตอบแบบไหนดี ส่วนบรรดาบา่ วรับใช้ของ
เรอื นเสียวโหวเหยก่ ไ็ ด้แตย่ ืนยิม ไมพ่ ูดคาํ ใด ซํายังมบี างคนทีทาํ
หน้าบงึ ตึง ไมป่ กปดท่าทางทีบ่งบอกวา่ หมดความอดทนแม้แต่
น้อย 
 
“จดลงไปแลว้ ร?ึ จดใหเ้ รียบรอ้ ยแล้วค่อยให้คนเขียนมาแขวน 
คนเขา้ พกั อย่แู ล้วยงั ไมม่ ีชอื เรือนเลย ไม่ดเี ท่าไรนะ” 
 
สังจบ ฉีเยวก่ เ็ รมิ เดินตอ่ แล้วถามเปลยี นเรอื ง “เสียวโหวเหยอ่ ยู่
หรือไม?่ ” 
 
เอ๊ะ! เมอื กีวา่ อยา่ งไรนะ... นางหมายถึงอะไร? 
 
นางตังชือเรอื นให้เสียวโหวเหย่อย่างนันหรือ? 
 
ชิวเซียงและบา่ วรบั ใช้ในเรอื นนีต่างหนั มองหน้ากนั อย่างงงงนั  
จากนันทกุ คนก็หวั เราะ 
 
จริงๆ เลย…ผูห้ ญิงคนนีตีคา่ ตัวเองสูงไปแล้ว 

 
ฉีเยวไ่ ม่ใส่ใจปฏิกริ ยิ าตอบกลบั ของพวกนาง ทําเพียงก้าวเทา้
ผา่ นหน้าแล้วเดนิ ไปทางประต ู
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นจะทําอะไรเจ้าคะ?” ชิวเซยี งดงึ สตกิ ลับมาได้
เปนคนแรก นางเอ่ยถามเสียงร้อนรน กา้ วเทา้ ตามไปติดๆ รบี ไป
ขวางหน้าอีกฝายเอาไว ้
 
“ข้าจะเขา้ ไปด้านใน” ฉีเยวต่ อบ ยงั โบกพดั ด้วยท่าทางเบาสบาย
เช่นเดิม 
 
“เสียวโหวเหย่ไม่อยู่ เขาไปทีเรือนของโหวฮหู ยินเจา้ คะ่ ” ชิวเซียง
พดู ตดั บท ไม่ยอมให้ฉีเยวเ่ ขา้ ไป 
 
ออ้ ... ถา้ เชน่ นันกด็ เี ลย ฉีเยว่นึกในใจ ใบหน้าดผู อ่ นคลายมาก
ยิงขึน 
 
“ไมเ่ ปนไร ขา้ ก็แค่เขา้ ไปดเู รอื ยเปอย” นางเอ่ยพรอ้ มกบั ตงั ท่าจะ
ก้าวขา้ มประตู ทว่าชิวเซยี งก็ยงั คงยนื ปกหลักไมห่ ลบให้เช่นเดมิ  
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทีนีไม่ใชส่ ถานทที ีคนอืนจะสามารถเขา้ ไปดไู ด้
ตามใจชอบนะเจา้ คะ” ยามนีรอยยมิ ไม่เหลือบนใบหน้านางอีก
แล้ว ซํายงั กวาดตามองฉีเยว่ตังแต่หัวจรดเท้าดว้ ยสายตาแฝง
แววตําหนิ จนตอนนีแยกไมอ่ อกว่าใครเปนนายใครเปนบ่าวกัน
แน่ 
 
“นีเปนเรือนของใคร?” ฉีเยวม่ องบ่าวตรงหน้า หยดุ โบกพดั ใน
มอื ถามกลับทนั ควนั  

 
“เรือนของเสียวโหวเหยเ่ จ้าค่ะ” ชวิ เซียงตอบ มุมปากปรากฏรอย
ยมิ หยงิ ยโสออกมาใหเ้ หน็  
 
“ข้าเปนใคร?” ฉีเยวถ่ ามตอ่  
 
“ท่านคือฮูหยนิ น้อยเจ้าคะ่ ” 
 
“ถา้ เช่นนันแล้ว ข้าเปนคนอืนทที าํ อะไรตามใจชอบงันร?ึ ” ฉีเยว่
เกบ็ รอยยิมบนใบหน้า จอ้ งอกี ฝายเขมง็ เอ่ยเสียงช้าชดั เน้นที
ละคาํ  
 
ชวิ เซยี งถึงกบั ตะลึงงัน หากว่าไปตามกฎระเบยี บแล้วนันยอ่ ม
ไม่ใช่อย่างแน่นอน แตถ่ ้าพูดตามความคุ้นชินแลว้ ละก็ ยอ่ มใช่... 
 
ฉีเยว่เอ่ยต่อเสียงเขม้ สีหน้าจรงิ จงั  
 
“ในเมอื ข้าตอ้ งการจะดู แลว้ ทาํ ไมขา้ ถงึ ไมส่ ามารถเข้าไปในเรือน
ของตัวเองได!้ ” 
 
บทที 48 เขา้ ห้อง 
 
ในทสี ุดฉีเยวก่ ก็ า้ วเทา้ ขา้ มธรณีประตขู องเรือนเสียวโหวเหย่
เขา้ ไปแลว้  
 
แค่ประตบู านเล็กเท่านี กว่าจะเขา้ มาไดต้ อ้ งใชเ้ วลาทะเลาะกับคน
อืนนานขนาดนีเลยเหรอ นางอดพน่ ลมออกจากปากไม่ได ้
 

ให้ตายสิ! อดึ อัดจริง 
 
ฉีเยว่นะฉีเยว่ ตําแหน่งของเจ้าชา่ งใชช้ ีวิตยากเหลอื เกิน... 
 
นางโบกพดั ไปมาพลางเดินสํารวจไปรอบๆ ในแววตาปรากฏ
ความชนื ชมออกมาให้เห็น ของตกแตง่ ในเรอื นนีไมเ่ ลวเลยที
เดียว แสดงถงึ ความองอาจห้าวหาญแต่กลบั ไมส่ ูญเสียความ
อบอุ่นของบ้าน 
 
“เสียวโหวเหย่กลับมานานขนาดนีแล้ว แตข่ า้ ปวยเสียก่อนเลยไม่
ได้ออกจากเรอื น พอออกมาได้ก็ตอ้ งรบั หน้าทดี แู ลจวนอีก 
ทาํ ใหย้ งุ่ จนไมม่ เี วลา วันนีพอจะวา่ งกเ็ ลยมาดสู ักหน่อยวา่ ยงั มี
อะไรขาดเหลืออกี หรอื ไม”่  
 
ฉีเยว่เอ่ยยมิ ๆ สีหน้ากลบั เปนปกติดงั เดิม ไมห่ ลงเหลอื อารมณ์
รนุ แรงอยา่ งทีเห็นเมอื คร ู่
 
เจา้ ทาํ ด้วยความจริงใจทีไหนกันเลา่ ! บรรดาบ่าวรบั ใชท้ ีไดย้ นิ
ต่างกค็ ิดในใจ ชวิ เซยี งถงึ กับยมิ เยาะออกมา 
 
แตไ่ ม่วา่ ในใจของพวกนางจะคิดอยา่ งไร ฉีเยวก่ ็ไดม้ ุ่งหน้าไป
ทางหอ้ งส่วนตวั ของเจา้ ของเรือนแลว้  
 
ครงั นีชวิ เซียงไมไ่ ด้ขัดขวาง แตน่ างอยากให้ฉีเยว่อยู่ต่ออกี สัก
พักด้วยซาํ  
 
ถ้าเจ้ากลา้ จริง กร็ อจนถึงตอนทีเสียวโหวเหย่กลบั มาแล้วกนั ! 
 

พอคดิ เชน่ นี นางกไ็ มไ่ ดห้ ้ามบ่าวรับใชท้ วี ิงไปรายงานเสียวโหว
เหย่ทีเรอื นโหวฮหู ยนิ  
 
ชวิ เซียงเห็นอาหลูเดนิ ตามเจ้านายเข้าไป นางจงึ เดนิ ตามไปอกี
คน 
 
ฉีเยว่เดินวนอยู่ในห้อง ในแววตาเตม็ ไปดว้ ยความประหลาดใจ 
 
ไมเ่ หมือนกบั ทเี คยอา่ นในหนังสือเลยนีนา หอ้ งนีมองดแู ล้วกไ็ ม่
ได้หรหู รา สูดลมหายใจเขา้ ไปกไ็ มม่ ีกลินหอมของสตรีเลยสักนิด 
เปนหอ้ งสีเหลยี มขนาดใหญ่ทสี ะอาดสะอา้ นน่าสบายเหลือเกิน 
 
นางหนั ไปมองเตียงทตี ังอยู่ในห้องนอน ลายฉลทุ หี วั เตยี งสลัก
เปนลวดลายเรียบง่ายทวา่ ดงู ดงามเปนอย่างมาก สวยงามกว่า
เตยี งทีอย่ใู นหอ้ งของนางเสียอีก จงึ อดไมไ่ ด้ทีจะลบู คลําและ
มองอยา่ งสนใจ 
 
“โอ้โฮ... อาหลู นีคือไมอ้ ะไรรึ?” นางถามเสียงเบา 
 
“ไมพ้ ะยูงเจ้าค่ะ” อาหลตู อบเสียงแผว่ เบาไม่แพก้ นั พรอ้ มกบั
กระตกุ แขนเสืออกี ฝายไปด้วย “ฮูหยินน้อย…” 
 
“นีหากนํากลบั ไปได้ น่าจะทําเงนิ ไดม้ ากเลยล่ะ…” ฉีเยวอ่ ทุ าน
ขึนมา แลว้ หันหน้าไปมองอาหลู “เปนอะไรไป?” 
 
อาหลูส่งสายตาเปนสัญญาณให้มองบา่ วสีหา้ คนทเี ดินตามมา
แลว้ หยดุ รออยูด่ ้านนอก คนเหลา่ นันมองมาทพี วกตนด้วย
สายตาดถู ูกเหยียดหยามราวกับมองคนบ้านนอกทีเพงิ เขา้ เมอื ง 

 
ฉีเยว่ส่งเสียงกระแอม รีบเก็บอาการแลว้ ยดื ตวั ตรง ก่อนจะเดนิ
ไปยงั หอ้ งเล็กทีอยดู่ ้านขา้ ง ในนันมเี ตยี งขนาดเลก็ หลังหนึง มี
โตะ๊ เกา้ อไี มก่ ตี วั มตี เู้ กบ็ ของทีใช้วางกระดาษและพ่กู นั และบน
ผนังหอ้ งแขวนดาบไวเ้ ลม่ หนึง 
 
“ไม่เลว ไมเ่ ลว ตกแตง่ ได้ดมี ากเลยทเี ดียว” ฉีเยว่พยกั หน้า
ชนื ชม แลว้ นังลงบนเตียงเลก็ หลงั นัน มองผา้ ปูเตยี งทถี ักทอมา
อย่างงดงาม พอลองลบู คลําแลว้ สบายมอื เปนอย่างยิง 
 
การตกแตง่ ในหอ้ งของเสียวโหวเหยไ่ ม่ได้เน้นความโดดเด่น
หรหู รา ทวา่ แคม่ องกร็ ้วู า่ ของทใี ช้ลว้ นเปนของดที ังนัน บ่งบอก
ถึงความสูงศักดขิ องชาติตระกูลจรงิ ๆ 
 
“ฮูหยนิ น้อย เชญิ ดืมชาเจา้ คะ่ ...” ชิวเซยี งเชือเชญิ พลางยิมแย้ม 
 
แน่นอนว่าบา่ วรับใชใ้ หญผ่ ู้นีไมไ่ ดย้ กถ้วยชามาใหฮ้ ูหยินน้อย
ดว้ ยตวั เอง นางเพียงแค่โบกมอื แลว้ ก็มบี า่ วรับใชเ้ ด็กถือเขา้ มาให ้
 
ฉีเยว่ส่งยิมตอบกลับไป แล้วเอย่ ขึนมา 
 
“ขอบใจแม่นางชวิ เซียงมาก” 
 
ทว่าชิวเซยี งไดแ้ ต่ยมิ รบั ไม่ได้พดู คําใดต่อ 
 
ฉีเยว่จึงทาํ เพยี งยกถ้วยชาขนึ มาจิบ แลว้ เริมเลยี นแบบคําถาม
จากละครรกั ๆ ใครๆ่ ทเี คยได้ยนิ มาบ่อยๆ หญิงสาวเริมจากถาม
วา่ เสียวโหวเหย่นอนเวลาไหน อา่ นหนังสืออะไรบ้าง นางถามไป

เรือยๆ จนชิวเซียงแทบจะหมอความอดทนแลว้ อีกฝายทาํ หน้า
แบบกลืนไมเ่ ขา้ คายไม่ออก ซํายังลอบมองไปหน้าประตบู อ่ ยๆ 
ด้วย 
 
“อาหลู...” ฉีเยว่วางถ้วยชาลง เรียกคนสนิทแลว้ ทาํ ท่าจะลกุ  
 
“ฮหู ยินน้อยเจ้าคะ นังพักอกี สักครูเ่ ถอะเจ้าคะ่ ” ชิวเซียงรบี กล่าว
ขึนมา 
 
เจา้ อยา่ เพิงไป เสียวโหวเหย่ยงั ไม่มาเลย ถา้ เจ้าไปตอนนีข้าก็อด
ดลู ะครสนุกๆ น่ะสิ 
 
ฉีเยวจ่ งึ แค่เปลยี นอิริยาบถในการนังใหม่ หยบิ หนังสือเลม่ หนึง
จากโตะ๊ เล็กๆ มาเปด แลว้ เอ่ยถามอกี ฝายดว้ ยความประหลาดใจ 
 
“แม่นางชิวเซยี ง ไม่ไดอ้ ยากให้ข้าไปเร็วๆ หรอกร?ึ ” 
 
“บา่ วไมก่ ล้าเจา้ คะ่ ” 
 
ฉีเยวม่ องอกี ฝายนิงๆ จากนันก็ก้มหน้าพลิกหนังสือในมือ ไมไ่ ด้
สนใจอีกฝายอกี ตอ่ ไป 
 
“อาหลู เจา้ ใหค้ นไปเอาทนี อนและพวกของใชส้ ่วนตัวมากอ่ น
เถอะ ของอยา่ งอนื คอ่ ยจัดทีหลงั ” หญงิ สาวสังเสียงเนิบ 
 
ในทสี ุดกพ็ ดู ไดเ้ สียที อาหลูรอฟงประโยคนีมานานแล้ว ทว่า
พอได้ยินหวั ใจก็แทบหยุดเตน้  
 

ส่วนคนอืนๆ ตา่ งกป็ ากอา้ ตาคา้ งกนั หมด 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านพดู วา่ อะไรนะเจ้าคะ?” ชวิ เซยี งถามอยา่ งไม่
กลา้ ทีจะเชือ 
 
“ข้าจะย้ายเข้ามาอย่ทู นี ี” ฉีเยวเ่ ห็นอีกฝายมีทา่ ทางตกใจแกม
ประหลาดใจจึงเอ่ยถามบ้าง “เจา้ เปนอะไร” 
 
“ทา่ น...ทา่ น...” ชวิ เซยี งจอ้ งอีกฝายตาโต เอย่ มาไดค้ าํ เดียว
เหมือนกับคนตดิ อา่ ง แต่สุดทา้ ยกพ็ ูดไมอ่ อก 
 
ฉีเยวท่ าํ เมินเฉยเหมือนไมไ่ ด้ยนิ ยังคงสังการบ่าวรบั ใชใ้ นห้อง
ต่อ 
 
“ตอนนีข้าเพิงจะหายปวย ไหนจะยงุ่ กับการจัดระเบยี บในจวน
อกี ดังนันเพอื หลีกเลียงการรบกวนเวลานอนของเสียวโหวเหยก่ ็
เลยจะไม่อยู่ในห้องนี...” นางมองผา่ นหน้าต่างทเี ปดอา้ ออกไป 
ในทีสุดสายตาก็ไปหยดุ ทีตําแหน่งหนึงทีดูจะเหมาะสม “ถ้า
อย่างนันกเ็ อาห้องทสี ามทีอยดู่ ้านขา้ งห้องโถงใหญ่และห้องที
อยทู่ างด้านทศิ ตะวนั ออกแล้วกัน พวกเจ้าจดั การเรืองเกบ็ กวาด
ดว้ ย” 
 
นางบ้าไปแลว้ รึ? ชิวเซียงและบ่าวรบั ใชท้ กุ คนต่างกค็ ิดเชน่ นี 
 
“ฮะ...ฮูหยนิ น้อยเจา้ คะ ท่านกาํ ลังล้อเล่นอยูใ่ ช่ไหม?” ชิวเซียง
ถามเสียงอึกอกั  
 
“ล้อเลน่ ร?ึ ขา้ จะลอ้ เล่นอะไรกบั บ่าวรับใชอ้ ย่างเจา้ ?” ฉีเยว่เอ่ย

เสียงเยาะ ใช้สีหน้าไมย่ หี ระแบบทีชวิ เซียงแสดงออกเมอื คร่ยู อ้ น
กลับไป 
 
ความหมายของคําพดู นีไมไ่ วห้ น้าเลยแมแ้ ตน่ ้อย… 
 
ในแววตาของชิวเซยี งปรากฏความอับอายขายหน้าและโกรธ
เคืองออกมาให้เห็น 
 
“ฮูหยินน้อย ถ้าเชน่ นันบ่าวก็ต้องถอื วา่ เปนเรืองจรงิ แล้ว” นาง
หบุ ยิมทันทแี ลว้ เอย่ ขึนมา 
 
“ถอื เปนเรอื งจรงิ ? กต็ อ้ งแบบนันอย่แู ล้ว นึกว่าข้าวา่ งนักร!ึ ” 
ฉีเยวต่ อกกลับ ก่อนหนั ไปพดู กับอาหลูต่อ “ส่วนพวกเครอื ง
เรือนไมต่ อ้ งย้ายมา ให้ไปเอามาใหม่จากในคลังเก็บของ...” 
 
อาหลูกม้ หน้าตอบรบั  
 
“ฮูหยินน้อยเจา้ คะ” ชิวเซียงเรยี กเสียงสูง ขดั จังหวะคาํ พูดของ
ฉีเยว ่
 
ฉีเยวห่ ยุดพูดแล้วมองไปทางนาง 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นอยทู่ นี ีไมไ่ ดเ้ จา้ ค่ะ” ชิวเซียงเอ่ย มองอกี ฝาย
ด้วยสีหน้าเย็นชา 
 
ฉีเยวว่ างหนังสือทอี ยใู่ นมอื ลง 
 
“ทาํ ไมร?ึ ” นางถามขนึ มาพรอ้ มกบั ยิมเล็กน้อย 

 
“เพราะวา่ เสียวโหวเหยไ่ มย่ อมใหท้ า่ นอยู่ทีนี” ชิวเซยี งเอ่ยจบก็
เชดิ หน้า 
 
“ใช่ร?ึ ” ทวา่ ฉีเยวก่ ลบั ไมส่ ะทกสะท้านแต่อยา่ งใด ทาํ เพียงมอง
นางแลว้ ยมิ เล็กน้อย “ไม่ใชห่ รอก? เปนไปไดอ้ ยา่ งไรเล่า?” 
 
ชวิ เซยี งรูส้ ึกวา่ ตวั เองกดั ฟนจนจะแตกแล้ว 
 
เดิมทีเสียวโหวเหย่กไ็ ม่ชอบเจ้า ดถู กู เจา้ เจ้านับวา่ เปนตัวอะไร 
ขอทาน? หญงิ กําพรา้ ? ทีเจ้าไดม้ าอยจู่ วนติงซีโหวมีทีให้ซกุ หวั ก็
เปนบญุ คุณแค่ไหนแล้ว คาดไมถ่ งึ ว่ายงั จะพูดจาอย่างไร้
ยางอายวา่ จะยา้ ยมาอยู่ทเี รอื นของเสียวโหวเหย่ ช่างเหลือเกิน
จริงๆ...หน้าด้าน! 
 
อย่าบงั คับข้านะ ถ้าบังคบั ข้าอกี ข้าก็จะพดู ออกมาจรงิ ๆ แล้วนะ 
ว่าเจา้ มันหน้าด้าน! 
 
“เพราะวา่ เสียวโหวเหย่เคยสังเจา้ คะ่ ” ชวิ เซียงเอย่ เสียงลอด
ไรฟน 
 
“ทําไมเขาถึงไมเ่ คยพดู กับขา้ ?” 
 
เพราะวา่ แม้แต่หน้าเจา้ เสียวโหวเหย่ก็ไมอ่ ยากพบ แลว้ ยังจะให้
พดู ด้วย เจา้ ก็ฝนไปเถอะ… ชิวเซยี งร้องเสียงดงั อยใู่ นใจ 
 
“ไม่เปนไร รอเขากลบั มา ขา้ จะลองถามเขาแลว้ กนั ” ฉีเยว่โบกไม้
โบกมืออยา่ งไมส่ นใจ 

 
ชวิ เซียงถึงกบั ตกใจ นางพูดวา่ อะไรนะ! รอเสียวโหวเหยก่ ลับมา
แล้วจะลองถาม? 
 
นางมองฉีเยว่ทีพอพูดจบแล้วก็กม้ หน้าอ่านหนังสืออีกครงั ... 
 
อา่ นหนังสือ? เจา้ จาํ ตวั อักษรได้กตี วั ? เคยไดย้ นิ คนพูดกันว่า
ตอนนันฮูหยินผ้เู ฒา่ ตงั ใจเลอื กอาจารยม์ าสอนนางอ่านหนังสือ
เขียนอกั ษร เพยี งแต่ตามทคี นในเรอื นของฮูหยนิ ผูเ้ ฒา่ เล่ามา 
นางจาํ ตัวอักษรไดไ้ ม่กีตัวเอง... 
 
“พีชวิ เซยี ง จะทาํ อยา่ งไรดี?” 
 
ทันทีทีชวิ เซียงเดนิ ออกมากถ็ ูกบา่ วรับใชค้ นอืนมารมุ ลอ้ มทนั ท ี
บทสนทนาทีอยู่ในหอ้ งพวกนางได้ยนิ หมดแล้ว โดยเฉพาะอย่าง
ยิงบา่ วรบั ใชท้ ชี ืออาหลูผนู้ ันไดไ้ ปยา้ ยทีนอนแล้วจริงๆ 
 
“นางจะยา้ ยมาจริงๆ หรอื ?” 
 
ทกุ คนตา่ งพากนั ถามขึนมา 
 
ชิวเซยี งยงั พูดไมอ่ อก รับรไู้ ด้เพยี งความอดั อนั ตันใจทแี น่น
ในอก 
 
นางหันกลบั ไปมองภายในหอ้ งแวบหนึง แลว้ นึกถงึ เรอื งทเี คย
ซุบซบิ นินทากบั คนในเรือน เวลานันนางยงั หวั เราะอย่าง
สนุกสนานกบั บรรดาบา่ วรับใชเ้ ดก็ คิดไมถ่ ึงวา่ ความสนุกสนาน
จะมาถงึ ตวั พวกนางเร็วขนาดนี 

 
ไหนใครๆ ตา่ งกพ็ ูดกนั วา่ ฮูหยนิ น้อยผูน้ ีแมแ้ ตร่ ้องไห้ก็ไม่กล้า
เสียงดัง นิสัยขขี ลาดยงิ กวา่ แมวเสียอีก วันนีพอได้เจอกบั ตวั นี
เปนแมวทไี หนกนั เล่า เปนเสือชดั ๆ เสือทีเพงิ ลงจากภเู ขาทงั
ดุร้ายและหิวโหย... 
 
“พวกเราต่างก็เปนผ้ทู ีโหวฮูหยินคดั เลอื กใหม้ าดูแลรับใช้เสียว
โหวเหย่ แต่แคเ่ สียวโหวเหย่ไม่อยู่ คาดไมถ่ ึงว่าแมแ้ ต่ประตูสัก
บานกด็ ูแลไมไ่ ด้ ถูกคนผนู้ ีเข้ามาเหยยี บยําทําให้ดา่ งพรอ้ ยไป
เสียแล้ว ซํานางยังจะมีหน้าอาศัยอย่ทู นี ีอีก...” ชวิ เซยี งกดั ฟน
เอย่ ขึนมาในขณะทีสองมือบิดผา้ เชด็ หน้าแน่น นางสะบดั
ผ้าเช็ดหน้าแบบคนตดั สินใจเด็ดขาด 
 
“ขวางประตเู อาไว้อยา่ ยอมใหพ้ วกนางเข้า!” 
 
เรือนหรงอันในเวลาเดียวกัน 
 
เซียซอื ยืนนําแกงถ้วยหนึงให้ฉางอวินเฉิงทเี อนตัวอย่บู นเตียง 
 
“ลกุ ขึนมาลองชมิ ด”ู นางอมยิมกลา่ วขึนมา พรอ้ มกับตีขาของ
เขาทีไขวห่ ้างอยู่ “ทาํ ทา่ ทางอะไร ถา้ ท่านแมแ่ ทๆ้ ของเจา้ มาเห็น
เขา้ กจ็ ะตําหนิเจา้ ว่าไม่มคี วามสุภาพเรียบรอ้ ยได.้ ..” 
 
“ความสุภาพเรียบรอ้ ยร?ึ ความสุภาพเรยี บรอ้ ยสามารถทําอะไร
ได้” ฉางอวินเฉิงเอ่ยด้วยสีหน้าทีดูเหมือนไม่ใส่ใจ 
 
เซยี ซือได้ยินก็ไมไ่ ดโ้ กรธเคอื งเลยสักนิด ในแววตาเตม็ เปยมไป
ดว้ ยรอยยมิ