บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 2

“เมอื ก่อนขา้ เคยไปตรวจคนเจบ็ คนหนึงทที อ้ งถกู กระแทก
รนุ แรงจนอวัยวะภายในบาดเจบ็ แต่ตอนหลงั กลับรอดชวี ิต” 
ท่านหมอกัวเอย่ ดว้ ยนําเสียงทสี ันเทา 
 
“ถ้าเช่นนันเจ้ารีบรกั ษาลูกข้าเร็ว!” ข้าหลวงใหญ่ยนื มือไปคว้าตัว
เขาเอาไว้แล้วหน้าผลกั ไปทางหอ้ งลกู ชาย 
 
“ไมใ่ ชข่ า้ ! ไมใ่ ช่ข้า!” ท่านหมอกวั ตะโกนบอกพรอ้ มกับโบกมือ
ปฏิเสธ สุดทา้ ยกถ็ กู ขา้ หลวงใหญ่ผลกั จนเซถอยหลงั  
 
“ถา้ เชน่ นันเปนใคร?” ขา้ หลวงใหญถ่ ามกลบั ทนั ควนั อยา่ งร้อน
ใจ 
 
ทา่ นหมอคนอืนไดย้ นิ กป็ ระหลาดใจมาก คาดไม่ถึงว่าเมอื งหย่ง
ชงิ จะยังมผี ทู้ มี ีฝมือลาํ เลศิ ขนาดนันดว้ ย 
 
“ขา้ ไมร่ ู้ว่าเปนใคร!” ทา่ นหมอกวั ตอบเสียงดังด้วยทา่ ทางอดั อัน
ตนั ใจ 
 
พออีกฝายตอบแบบนี ทุกคนกไ็ มพ่ อใจขึนมาทนั ท ี
 
“บา่ วรบั ใช้คนนันหายเปนปกติดีแล้ว แต่นางไมย่ อมบอกข้าวา่
ใครเปนคนรกั ษาจนหายดี ขา้ พยายามสอบถาม แตถ่ ามเท่าไรก็
ไม่ไดค้ ําตอบ” ท่านหมอกัวอธบิ ายพลางถอนหายใจ 
 
ท่านหมอทีเหลอื ต่างก็ส่ายหน้า “มีเรอื งแบบนีทีไหนกัน...” 
 
พวกเขาต่างกม็ สี ีหน้าไมเ่ ชือถอื  

 
“รักษาหายดีจริงๆ หรือ?” ท่านหมอคนหนึงถามขึนมา “ไม่ใชว่ ่า
เจ้าตรวจอาการผิดพลาดแตแ่ รกร?ึ ” 
 
การวินิจฉัยผิดพลาดเปนคาํ ตําหนิทไี มม่ ีหมอคนไหนสามารถรบั
ได้ ท่านหมอกวั เองก็ไมย่ กเวน้  
 
“ข้าจะตรวจผดิ ไดอ้ ย่างไร! เมือกอ่ นขา้ ก็เคยตรวจเจออาการ
แบบนีมากอ่ น ผ่านไปไม่กวี ันคนเจ็บกต็ ายแล้ว มแี ตค่ นนีที
เดิมทีข้ากค็ ิดว่านางตอ้ งตายแน่ๆ แต่คิดไม่ถงึ เลยวา่ เมอื ไมก่ วี นั
กอ่ นจะได้เจอนางอีกครัง นางกลับยังมชี วี ิตอยู่ ทงั ยังหลอกข้า
เลน่ อกี ดว้ ย…” ขณะทพี ดู ใบหน้าท่านหมอกัวก็แดงกํา เขา
ตะโกนเสียงดังจนหนวดเครากระตุก 
 
“บา่ วบา้ นไหนร?ึ ” หลิวพเู่ ฉิงทีนิงเงียบมาตลอดถามขึนมาทนั ท ี
 
“จวนตงิ ซีโหว” ทา่ นหมอกัวตอบทันควนั  
 
ในหอ้ งมเี สียงฮือฮาดงั ขนึ ทว่าคนส่วนใหญ่ก็ยังไมเ่ ชอื คําพูด
ของทา่ นหมอกวั อยดู่ ี ส่วนขา้ หลวงใหญ่กลบั นิงไป ไม่รู้ว่าคดิ
อะไรอย ู่
 
“นายท่าน...นายทา่ น บางทีจวนตงิ ซโี หวอาจจะเชญิ หมอเทวดา
มาไดจ้ รงิ ๆ นะเจา้ คะ...” ฮูหยินขา้ หลวงเอย่ นําเสียงเจือสะอืน “
ข้าจะไปขอร้องพวกเขา ลกู พีลูกน้องของขา้ เปนสหายเกา่ ของ
โหวฮูหยนิ ข้าจะลองไปขอรอ้ งนาง...” 
 
“จวนติงซโี หวถงึ กบั ลงทุนเชิญหมอเทวดามารกั ษาบา่ วคนเดยี ว

เชยี วรึ?” ขา้ หลวงใหญย่ ิมจดื เจอื น “ฮหู ยิน เจา้ คดิ ว่าเรอื งนีเปน
ไปได้หรือ?” 
 
ทา่ นหมอทงั หลายทอี ย่ใู นห้องตา่ งก็พยักหน้าเปนเชิงเห็นดว้ ย 
 
“ข้าไมไ่ ด้พดู โกหกนะ นางหายเปนปกติจรงิ ๆ” ทา่ นหมอกวั เห็น
สายตาไมเ่ ชอื ถอื ของทุกคนกร็ อ้ งเสียงหลง 
 
“ใตเ้ ท้า” หลวิ พู่เฉิงเอ่ยขนึ อกี ครงั พรอ้ มกับกา้ วเทา้ ไปขา้ งหน้า 
สายตาจบั จ้องขา้ หลวงใหญ่นิง นําเสียงจรงิ จงั “หากเปนจวนตงิ
ซโี หวแล้วละก็ บางทคี ณุ ชายอาจจะมที างรอดจริงๆ ขอรับ” 
 
หลังจากฉางอวนิ เฉิงกลับมาถงึ จวนตงิ ซีโหวกเ็ กดิ ความวุ่นวาย
อยพู่ ักใหญ ่
 
เริมจากทันทที ฉี างอวินฉีลงจากหลงั มา้ ได้ เขาก็ม่งุ หน้าไปที
เรอื นของตงิ ซโี หวอย่างรวดเรว็ จนบา่ วรบั ใชท้ ังหลายทอี ย่บู นทาง
เดินแทบจะหลีกทางใหไ้ ม่ทนั  
 
ฉางอวนิ เฉิงไม่ได้ห้ามปราม ชายหนุ่มยงั คงมีท่าทไี ม่ใส่ใจเชน่
เดิม เขากลบั ไปทีเรือนตัวเองเพืออาบนําเปลียนเสือผ้า กอ่ นจะ
มงุ่ หน้าไปทเี รอื นของเซยี ซอื  
 
ทว่าเพิงจะเดนิ ไปถงึ หน้าประตเู รือนหรงอัน กพ็ บเข้ากบั ติงซโี หว
ทีเดนิ มาหาด้วยอารมณฉ์ ุนเฉียวเสียกอ่ น 
 
ผู้เปนบดิ าสวมเสือคลมุ ผา้ ไหมตัวยาวสีเทาแบบเรียบงา่ ย ไม่ได้
ผูกสายคาดเอว เห็นไดช้ ัดวา่ รบี ร้อนมาก พอเขาเห็นฉางวินเฉิงก็

เงือมือตบหน้าบุตรชายเต็มแรง 
 
“เพยี ะ!” 
 
ฉางอวนิ เฉิงไม่ไดห้ ลบ จึงรับฝามอื นีไปเต็มๆ 
 
“จับมัดไว้!” อารมณ์โกรธของตงิ ซีโหวรนุ แรงยงิ ขนึ เขาตะโกน
สังบา่ วดงั ลัน 
 
ในมอื ของบา่ วรบั ใช้ชายทีตดิ ตามตงิ ซโี หวมาถือเชอื กไว้อย ู่
พอไดย้ ินคาํ สังเจ้านาย บา่ วชายทงั หมดก็ก้มหน้าเดินตรงไปหา
เสียวโหวเหย ่
 
“ใครมนั กลา้ !” เสียงของเซยี ซอื ดังออกมาจากในเรอื น ก่อนที
เจา้ ตวั จะรีบสาวเทา้ ออกมาอยา่ งรวดเร็วโดยไมต่ อ้ งมีคนประคอง 
นางยืนมือมาดงึ ฉางอวนิ เฉิงไปไว้ดา้ นหลงั ตัวเอง 
 
บรรดาบ่าวรับใช้ทีเดินตามเซียซือออกมาคกุ เข่าลง ส่งเสียงเรยี ก
ใหน้ ายทา่ นระงับอารมณ ์
 
“ลูกเนรคุณ!” ตงิ ซโี หวด่าเสียงดงั ลนั แลว้ ชนี ิวไปทเี ซียซือ “เจ้า
หลีกไป เขาเปนแบบนีกเ็ พราะมเี จา้ คอยใหท้ า้ ย!” 
 
“นายท่าน ทา่ นไปเชอื คําพูดใส่ร้ายปายสีของใครอกี ถึงไดม้ าระ
บายอารมณใ์ ส่เฉิงเออ๋ ! ท่านไม่ถามเขาสักคํากต็ บเขาแลว้ พออา้
ปากไดก้ ็ดา่ กราด ถงึ เขาจะทําเรืองไมถ่ กู ตอ้ ง ทา่ นก็ควรถามสัก
คาํ มิใช่หรอื ? ทา่ นถามเขาจากปากตวั เองหรือยงั ?” เซียซอื โมโห
จนเนือตัวสันเทา นําตาเอ่อคลอ แล้วเอย่ ตอ่ ดว้ ยทา่ ทางไมย่ อม

ลงให้แมแ้ ต่นิดเดยี ว “แล้วหากขา้ ไมท่ าํ แบบนี ในจวนนียังจะมี
ใครรกั เขาบ้าง!” 
 
“เจ้าพูดเรืองไรส้ าระอะไร! เขากอ่ เรอื งจนเมยี เกือบจะตายไปแลว้  
เจา้ ยังจะปกปองเขาอีกรึ!” ตงิ ซีโหวตวาดใส่หน้าเซยี ซือ “หรอื ว่า
เรืองนีเจา้ เองกร็ ู้เหน็ ด้วย!” 
 
เซยี ซือถูกเขาพดู ใส่หน้าเชน่ นีก็ถงึ กับงุนงง “นายทา่ นพูดอะไร! 
กอ่ เรอื งจนเมียเกือบจะตายอะไรกัน!” 
 
“ถามลกู รักของเจ้าสิ!” 
 
เรอื นหรงอนั  
 
ยามนีบ่าวรบั ใชท้ งั หลายถอยออกไปอยนู่ อกประตหู มดแลว้ ใน
เรือนเหลือตงิ ซีโหว เซยี ซือ ฉางอวินเฉิง ฉางอวนิ ฉีรวมไปถงึ อนุ
โจวทรี ูข้ า่ วกร็ ีบมา 
 
“เจ็บหรือไม?่ ” เซียซอื นังอยู่บนเตยี ง ลูบรอยฝามือบนใบหน้า
ของฉางอวินเฉิงแล้วเอย่ ถามดว้ ยนําตาเออ่ คลอ 
 
ฉางอวินเฉิงส่งยิมให้ “ข้าหนังหนา ผิวหยาบ กลัวแคว่ า่ จะทาํ ให้
มือของท่านพอ่ เจ็บเสียมากกว่า” 
 
นําตาของเซยี ซอื หยดลงมาแลว้ นางเอ่ยเสียงสะอกึ สะอืน 
 
“เจ้าจะหนังหนาไดอ้ ยา่ งไรกัน...” 
 

“เฮอะ! เกดิ เรอื งขนาดนีหากมีคนเอาไปรายงานเบอื งสูง แมแ้ ต่
หนังทหี นาและหยาบกระด้างกแ็ บกไมอ่ ยู่แล้ว!” ตงิ ซโี หวเอย่
เสียงดังอย่างกลัดกลุ้ม 
 
“นายท่าน ทาํ ไมท่านถงึ ปกใจว่าเฉิงเอ๋อเปนคนทําด้วย?” เซียซือ
พยายามระงับอารมณ์ นางขมวดคิวแน่น ปรายตามองอนุโจวกับ
ฉางอวนิ ฉีทียนื อยใู่ นหอ้ งพร้อมกบั ยมิ เยาะ “ไม่แน่วา่ อาจจะ
เปนการพูดเพือเอาตัวรอดใหต้ ัวเองพน้ ผิดกไ็ ด้” 
 
“พูดเพือเอาตวั รอดให้ตัวเองพน้ ผิดอะไรกัน! ฉีเออ๋ จะกลายเปน
ผรู้ ้ายไดอ้ ยา่ งไร?” ตงิ ซโี หวตาํ หนิ “เรืองนีเกยี วอะไรกับเขา!” 
 
เซียซอื ยิมเยาะ “หากไมเ่ กียวข้องกบั เขา แลว้ เขาทีเปนน้องชาย
ของสามี ทาํ ไมถงึ ไดว้ ิงไปหาพสี ะใภใ้ หญ่ทีพกั อยูท่ ีนันคนเดยี ว
ไม่เว้นแตล่ ะวนั ?” นางเอย่ ต่อเสียงเรยี บ “แค่ตอนอย่ทู เี รือน ฟง
บรรเลงขิมพูดคยุ หัวเราะสนุกสนานดว้ ยกันยังไมพ่ อ นางออกไป
แลว้ กย็ ังคดิ ถึงมากขนาดตามไปอกี หรือ” 
 
พอเซยี ซือเอ่ยประโยคนีออกมา ฉางอวินฉีก็สะบดั ชายเสือแล้ว
คกุ เขา่ ลง 
 
“ท่านแมไ่ ดโ้ ปรดมองใหช้ ัดเจนด้วย ข้าแคค่ ดิ กบั นางเพยี งพี
น้อง หากผิดไปจากนีกข็ อให้ฟาดนิ ลงโทษไดเ้ ลย” เขายกมอื ขึน
ทําทา่ สาบาน 
 
“สาบานอะไรกัน!” ติงซโี หวไมอ่ ยากฟง เขาโบกมอื ใหล้ ุกขึน “
ลกุ ขนึ มา เจา้ จะคุกเขา่ ทําไม” 
 

ฉางอวินฉียังคงคกุ เขา่ นิง อนุโจวนําตาคลอเบา้ พลางคุกเข่าตาม
บุตรชายแล้วเอย่ เสียงเครือ 
 
“ทงั เยว่เออ๋ และฉีเออ๋ ตา่ งก็ไดร้ บั เมตตาจากฮหู ยินผูเ้ ฒ่า ตาม
หลักแลว้ คือชายหญิงไม่ควรอย่ใู กลก้ นั ทวา่ ฮูหยนิ ผู้เฒ่าทีรัก
และทะนุถนอมเยวเ่ อ๋อกลบั สอนให้ทงั สองเปนพนี ้องทีรักใคร่
ห่วงใยกนั จึงไมไ่ ด้กีดกันให้ออกหา่ ง ฉีเอ๋อปฏบิ ัตติ อ่ นางใน
ฐานะพชี ายน้องสาวอยา่ งจริงใจ ถา้ หากเขาทําสิงใดทีเปนการ
เสียมารยาท ขา้ ก็หวงั ว่าโหวฮูหยนิ จะยกโทษให้เขาด้วยเจ้าคะ่ ” 
 
“ผิดตรงไหน! ยกโทษอะไร! คนในครอบครัวไปมาหาสู่กนั ไม่ไดร้ ึ
? หรอื วา่ จะต้องให้เหมือนเด็กระยาํ ผู้นีทบี ังคบั คนไปตายจึงจะ
นับวา่ สมเหตุสมผล?” 
 
ติงซโี หวตบโตะ๊ เสียงดงั กอ่ นจะเอ่ยขึนมาอยา่ งไมพ่ อใจ เดมิ ที
เขาคดิ จะเรียกคนมาชว่ ยประคองอนุโจวใหล้ ุกขึน แต่เมือมองไป
รอบๆ ก็เห็นว่าไม่มีบ่าวรบั ใช้เหลืออยใู่ นหอ้ งแล้ว เขาจงึ เดนิ ไป
ประคองนางดว้ ยตวั เอง 
 
อนุโจวไมก่ ลา้ ให้เขาประคอง จงึ รบี ร้อนถอยหลังเพราะตระหนัก
ว่าตวั เองนันมฐี านะตําต้อย สีหน้าโศกเศรา้ ของนางทาํ ใหไ้ ฟที
อยู่ในใจของตงิ ซโี หวยงิ ร้อนรุม่ มากขนึ  
 
“พูดมา! เจ้าจะทําอย่างไรต่อ?” ติงซีโหวตะคอกใส่หน้าฉางอวนิ
เฉิงอยา่ งโกรธจดั  
 
“แน่นอนวา่ ต้องลากตัวมือสังหารออกมาใหไ้ ด้” ฉางอวนิ เฉิง
ตอบเสียงเรยี บ 

 
“ดี! ขา้ จะรอดวู า่ เจา้ สามารถทําไดอ้ ยา่ งทพี ดู ไหม!” ติงซีโหวเอย่  
จากนันกห็ นั มามองเซียซอื แวบหนึงพลางยิมเยาะ “แบบนีใช่
ไหมทเี รียกว่าใหผ้ ู้รา้ ยไปจับกมุ ผ้รู ้าย” 
 
“นายท่าน!” เซียซือผุดลกุ ขนึ ยนื พร้อมสีหน้าแดงกํา ชไี ปทีฉางอ
วินเฉิงดว้ ยมอื ทสี ันเทา “นีเปนลกู ชายของท่าน นีเปนลูกชายคน
โตของท่าน! ตังแต่ต้นจนจบท่านไมถ่ ามเขาสักประโยคเดยี ว ได้
แตฟ่ งคาํ พดู ของคนอืน แลว้ กค็ ิดเอาเองวา่ เปนความผดิ ของเขา! 
นายท่าน ทา่ นชา่ งไม่มีความยุตธิ รรมในหวั ใจเลย!” 
 
คาํ ตําหนินีทาํ ให้ตงิ ซีโหวเดือดดาลสุดขดี  
 
“ข้าต้องถามอะไรอีก มอี ะไรน่าถาม! เขาจากไปสามปแบบไม่
สนใจอะไรเลย ทุกปเยว่เอ๋อทาํ เสือผา้ สีฤดกู าลให้ แม้แตต่ ัวเดยี ว
เขาก็ไม่รับ ซํายงั ใหล้ ูกน้องหัวเราะเยาะบา่ วรบั ใช้ของเยวเ่ อ๋อ แต่
ตามจริงแล้วนันเปนการหวั เราะใส่หน้าเยวเ่ อ๋อตา่ งหาก!” พูดถึง
ตรงนีเขาก็ลกุ ขึนยนื อย่างนังไม่ตดิ แล้วเชน่ กัน จากนันกพ็ ูดตอ่  
 
“พอกลับมาแล้วกย็ งั ไมส่ นใจอะไรเหมอื นเดมิ ปล่อยให้บ่าวคน
เดียวกาํ เริบเสิบสาน กลา้ มาขวางฮูหยนิ น้อยไวห้ น้าประตู เปนฮู
หยนิ น้อยทวา่ แม้แต่ประตเู รือนสามีตวั เองก็เข้าไมไ่ ด้! พอมเี รอื ง
อนุ เขาก็ขบั ไลไ่ สส่งนางไป ทังทนี างถึงกับยอมก้มหัวขอรอ้ งเขา
แล้ว เซียเจิงเหมย! เรืองเหล่านีข้าไม่เชือว่าเจ้าไมร่ ู!้ แล้วเจ้ายงั
กลา้ พดู เรอื งสอบถามอีกหรือ จะใหถ้ ามอะไรอีก! วนั นีหากเจ้ายัง
ไม่รู้ว่าควรทําตัวอยา่ งไรก็ไสหวั กลบั ไปเมอื งซ่านหนิงซะ!” 
 
ตอนทตี งิ ซีโหวยืนขนึ มา อนุโจวกบั ฉางอวินฉีกค็ กุ เข่าลงไปอกี

ครงั แต่พอได้ยนิ ตงิ ซีโหวเรียกชือของเซยี ซือตรงๆ และกไ็ ดย้ ิน
คําพูดขับไล่ คนหนึงก็เรียกทา่ นพ่อใหร้ ะงับอารมณ์ ส่วนอีกคนก็
นําตาคลอ คลานเข่าไปตรงหน้าเซียซอื  
 
“โหวฮหู ยนิ รีบพูดดๆี กบั นายท่านเถอะเจ้าค่ะ” อนุโจวพยายาม
พูดไกล่เกลียแล้วยืนมอื ไปจบั มอื อีกฝายไว ้
 
เซยี ซอื โกรธจนเนือตวั สันเทาไปหมด นางสะบัดมอื ของอนุโจวอ
อกอยา่ งแรง 
 
“ฉาง...” นางอ้าปากจะเรียกชอื ติงซโี หว แตก่ ลบั ถกู ฉางอวินเฉิ
งดึงเอาไว ้
 
“ท่านแม่ เรอื งทีทา่ นพ่อโกรธเปนเพราะข้าอกตัญ ูเองขอรับ” 
ฉางอวินเฉิงคกุ เข่าลงตรงหน้านาง พรอ้ มกบั ดงึ แขนเสือเซยี ซอื
ไว้ “ทา่ นแม่ เรอื งนีขา้ กอ่ ขนึ มาเอง ขา้ ก็จะใหค้ วามกระจ่างแก่
ท่านพอ่ เองขอรบั ” 
 
เขาพูดจบก็หนั มาคาํ นับติงซโี หว “ท่านพอ่ ขา้ รวู้ า่ ตัวเองผดิ  
แน่นอนวา่ ข้าจะให้ความกระจา่ งแก่ทา่ นเอง หวังว่าท่านพ่อจะไม่
ถอื สานะขอรับ” เขาเงยหน้ามองตงิ ซโี หวแล้วพูดต่อ “ท่านแม่ทาํ
ไปทงั หมดก็เพือปกปองขา้ นางแคร่ ักลกู มากเกนิ ไปเท่านัน
ขอรับ” 
 
“ไม่ใช่ใหค้ วามกระจ่างแก่ข้า แตค่ นทีเจา้ ต้องใหค้ วามกระจ่างคือ
เยวเ่ อ๋อ” ติงซีโหวพดู ดว้ ยความโกรธทยี ังเตม็ เปยม เขาทําท่าจะ
พูดตอ่ กลับไดย้ นิ เสียงยาํ ฝเท้าไปมาจากนอกประต ู
 

“ใครอยูด่ ้านนอก!” เขารอ้ งเสียงดังดว้ ยความโมโห “ทําอะไร
ลับๆ ล่อๆ!” 
 
คนทีอยู่นอกประตตู กใจ รบี เข้ามาด้านในแลว้ คุกเขา่ ลงทันท ี
 
“นายทา่ นขอรบั มีแขกมาขอพบขอรบั !” บ่าวรบั ใช้ชายรบี
รายงาน 
 
แขกจากไหนกนั ? อยู่ๆ ก็มาหาโดยไมไ่ ดน้ ัดหมายล่วงหน้า 
 
“ไม่พบ” ติงซีโหวตอบกลบั อย่างอารมณ์เสีย 
 
“นายทา่ น ผทู้ ีมาเปนขา้ หลวงใหญ่กับฮูหยินขอรับ” บ่าวรบั ใช้
ชายเอ่ยพรอ้ มทา่ ทางลกุ ลลี กุ ลน 
 
ตามจริงแลว้ ตําแหน่งขา้ หลวงใหญ่ไมอ่ ยใู่ นสายตาติงซีโหวเลย
ด้วยซํา แต่เขายึดคติทีวา่ คบหาผู้มอี าํ นาจไวย้ ่อมดกี วา่ ในเมอื
อยู่ในเมอื งหยง่ ชงิ เชน่ เดยี วกัน การเปนมิตรทดี ตี ่อกนั จงึ จะดี
ทสี ุด ยงิ ไปกวา่ นันฮหู ยินของขา้ หลวงผนู้ ียังเปนผู้ทมี ีความ
สัมพันธแ์ น่นแฟนกับเซียซอื อีกด้วย 
 
อยๆู่ ทังสองก็มาโดยทีไมไ่ ด้เชอื เชิญยอ่ มต้องเปนเรืองสําคัญ
และเรง่ ด่วนแน่ๆ 
 
“เชญิ พวกเขาไปทหี อ้ งหนังสือกอ่ น แล้วขา้ จะตามไป” ติงซโี หว
เอย่ สีหน้าและทา่ ทางเยน็ ลงบ้างแลว้  
 
“นายท่านขอรับ พวกเขาอย่หู น้าประตูแลว้ บา่ วขวางเอาไว้ไมอ่ ยู่

ขอรบั ...” บา่ วรับใช้ชายก้มหน้าพลางเอ่ยออกมา 
 
อะไรนะ! 
 
ทกุ คนทอี ยใู่ นหอ้ งตา่ งก็แปลกใจเปนอยา่ งมาก เรอื งอะไรที
ทาํ ให้ข้าหลวงกับฮูหยนิ รอ้ นรนเพยี งนี แม้แต่มารยาทตามปกตกิ ็
ไมส่ นใจแล้ว 
 
บทที 74 ประหลาดใจ 
 
ติงซีโหวยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู อะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงรอ้ งไหด้ ังนํามา
กอ่ นแล้ว 
 
ทุกสายตาหนั ไปมอง เห็นฮูหยินข้าหลวงถูกบา่ วรบั ใชห้ ญงิ คน
หนึงประคองเดนิ เข้ามา 
 
“พีหญงิ พีหญงิ ” นางส่งเสียงเรียกพลางร้องไหส้ ะอึกสะอนื  
 
คนทีอย่ใู นห้องต่างก็งนุ งง ส่วนเซียซือถึงกับลมื ว่าเมือครตู่ วั เอง
กาํ ลังโกรธอยู่ นางรีบยนื มอื ไปจบั มอื อีกฝายไว้ กอ่ นจะถาม
อยา่ งตกใจ 
 
“เกิดอะไรขึน?” 
 
รา่ งของฮหู ยนิ ขา้ หลวงราวกับไมม่ ีเรียวแรงหลงเหลอื อกี แลว้  
 
ฉางอวนิ เฉิง อนุโจว ฉางอวนิ ฉี และบรรดาบ่าวรับใชต้ ่างกพ็ ากัน
ถอยออกไปอยา่ งรมู้ ารยาท เพียงไม่นานในเรือนก็เงยี บลง 

 
ข้าหลวงใหญ่มแี ซว่ ่าหวง ปนีอายสุ ีสิบสอง เขาเกดิ มาในตระกูล
สูงศักดิ ตังแต่เข้ารับราชการเปนต้นมาถึงจะพบเจออปุ สรรคอยู่
บา้ งแต่โดยรวมแล้วกเ็ ปนไปอย่างราบรนื ในยามนีหากดจู าก
คุณสมบัติและประสบการณ์กม็ แี นวโน้มวา่ เขาจะยงิ ก้าวหน้ามาก
ขนึ เรอื ยๆ อกี ทงั เขายงั มภี รรยาทดี แี ละมีลกู ชายทีเกง่ กาจ ซงึ
เปนเรอื งทนี ่าภาคภมู ิใจเปนอยา่ งมาก ตอนนีจงึ ถอื ว่าเปนชว่ งที
ชีวติ ของเขากําลังรุง่ โรจนเ์ ลยทีเดียว 
 
ติงซีโหวเองยงั เคยนึกอิจฉาในความรุง่ เรืองของอีกฝาย เขาเคย
ถงึ ขนาดเอย่ ล้อเลน่ กับข้าหลวงหวงเปนการส่วนตัวหลายตอ่
หลายครงั  
 
‘หากดูจากเส้นทางการเปนข้าหลวงของทา่ น ขา้ คิดวา่ อีกแค่ก้าว
เดียวท่านกค็ งจะได้เปนอคั รเสนาบดแี ล้ว’ 
 
เพยี งแตว่ า่ ขา้ หลวงหวงในสายตาเขาเวลานีได้เปลียนเปนคนละ
คนโดยสินเชิง อีกฝายมที ่าทางหวาดหวัน ใบหน้าดแู กก่ วา่ อายุ
ไปนับสิบป เส้นผมย่งุ เหยิงราวกบั ถกู เจ้าของดงึ ทงึ เพราะความ
กลัดกลุม้ ใจ 
 
“ถกู มา้ เหยยี บอย่างนันรึ!” พอรถู้ งึ ต้นสายปลายเหตุ ตงิ ซีโหวก็
ตืนตกใจยกใหญ่ขณะเดียวกันก็รสู้ ึกเศรา้ ใจแทนอีกฝาย 
ขา้ หลวงหวงมีภรรยาหนึงคนอนุสองคนแตก่ ลบั มลี ูกยาก ไมง่ า่ ย
เลยทีเขาจะมีบตุ รชายคนนี ทุกคนในครอบครัวจึง
ประคบประหงมดูแลคณุ ชายเปนอย่างดี และเรอื งทีน่าดีใจเปน
อย่างยงิ ก็คอื เด็กคนนีมสี ตปิ ญญาเฉลียวฉลาดเปนเลศิ แม้จะ
เพงิ อายสุ ิบสอง แต่ผลการเรยี นอย่ใู นระดบั ยอดเยยี ม 

 
คิดไม่ถงึ ว่าจะประสบเคราะห์ร้ายทีใหญห่ ลวงเช่นนี 
 
“ในเรือนของข้ามีโสมต้นหนึง...” ตงิ ซโี หวหนั ไปบอกเซยี ซือ 
 
เซยี ซอื กําลังหยบิ ผ้าเนือนุ่มมาเชด็ หน้าให้หวงฮูหยนิ เพราะอกี
ฝายมีทา่ ทีเหมือนจะเปนลม บา่ วอาวุโสสองคนช่วยกันนวดเพือ
ให้เลือดลมไหลเวยี นดขี ึน 
 
พอได้ยนิ คาํ พูดของสามี เซยี ซอื ก็เข้าใจทนั ที นางรบี หันไปสัง
บา่ วรบั ใช ้
 
“รีบไปหยบิ มาเรว็ ” 
 
บ่าวรบั ใช้หญงิ ตอบรบั แลว้ เดินออกไปอย่างรวดเร็ว 
 
จๆู่ หวงฮูหยนิ กลับยนื มือมาดงึ มือเซยี ซือ แล้วเอย่ เสียงสัน
เหมือนคนไมม่ เี รยี วแรง 
 
“พีหญิง ไดโ้ ปรดชว่ ยชีวติ ลกู ข้าดว้ ย” 
 
“เจ้าบอกมาเถิด หากเจ้าต้องการอะไรขา้ จะหามาให้” เซยี ซอื กุม
มือของนางแน่นแลว้ เอย่ เสียงนุ่มนวล 
 
“ทา่ นหมอในจวนของทา่ น รบี ใหน้ างไปช่วยชวี ติ ลูกข้าดว้ ย...” ฮู
หยินข้าหลวงกดั ฟนลกุ ขึนมา “ข้าคกุ เข่าอ้อนวอนทา่ นแล้ว ได้
โปรด…” 
 

เซียซือเห็นการกระทาํ ของอกี ฝายกต็ กตะลงึ รีบเข้ามาประคอง
นางเอาไว ้
 
“ท่านหมอในจวนของขา้ รึ? น้องหญิง เจ้าพดู เลอะเทอะแลว้  
จวนของขา้ มีทา่ นหมอทีไหนกนั ” เซียซอื ส่ายหน้าพร้อมกับกล่าว
ขนึ มา จากนันกห็ ันไปเอย่ กบั ติงซีโหว “ทา่ นรจู้ ักทา่ นหมอฝมอื ดี
ทไี หน รีบไปเชิญมาเถิดเจา้ ค่ะ” 
 
ตงิ ซโี หวขมวดคิวแน่น สีหน้าเปลยี นเปนคร่นุ คิด แต่จูๆ่ ข้าหลวง
หวงกม็ าจบั แขนเขาไว้แล้วเอย่ ยนื ยัน 
 
“ติงซโี หว ทา่ นหมอฝมอื ดีคนนันอยู่ในจวนของทา่ น” 
 
ในเมือสองสามีภรรยาต่างก็พูดเหมือนกนั ถา้ เช่นนันคงไม่ใช่คํา
พูดเพอ้ เจอ้ แน่แล้ว 
 
“เรอื งก็คือชว่ งเดอื นเจ็ด มีบา่ วรบั ใชค้ นหนึงในจวนตงิ ซโี หวถกู
ลงโทษโดยการโบย จากนันก็มีบ่าวอาวโุ สในจวนนีเชิญขา้ ใหม้ า
ดูอาการ...” ทา่ นหมอกวั กม้ หน้าในขณะทเี ล่าเรือง เขาพยายาม
เลา่ โดยหลีกเลียงการพูดถึงอาการบาดเจบ็ เพราะถูกถบี ท้อง 
เนืองจากตัวเขาเองเขา้ ออกบ้านของตระกลู ทีมเี งินและมีอิทธิพล
มานาน จงึ รเู้ กยี วกับพฤตกิ รรมลับๆ แบบนีมามากพอควร “บา่ ว
รบั ใชค้ นนีอายยุ ังน้อย รา่ งกายออ่ นแอ สุดท้ายเลือดลม
ปรวนแปรทําให้บาดเจบ็ ไปถงึ อวัยวะภายใน ขา้ ตรวจอาการนาง
แล้วกไ็ ด้แตบ่ อกว่าช่วยชวี ติ ไมไ่ ด้ จากนันข้าก็จากไป คดิ ไมถ่ ึง
เลยว่าตอนทมี าจวนโหวอกี ครังเมอื ไมน่ านมานี กไ็ ด้พบว่าบา่ ว
รับใชค้ นนียงั มชี ีวิตอยู่ ท่าทางเปนปกติดี…” 
 

ติงซโี หวฟงคําพูดนีจบก็ประหลาดใจเปนอยา่ งมาก สังให้ไป
เรียกผูท้ ดี แู ลเรอื งการลงโทษมาถาม 
 
โซวมามาทนี ิงฟงอยู่เงียบๆ มาโดยตลอดเขา้ ใจแล้วว่าผทู้ ที า่ น
หมอกวั เอย่ ถึงคอื ใคร นางอดไม่ไดท้ จี ะมองไปทางเซยี ซือ ใน
ดวงตาฉายแววหวาดผวาจนยากทจี ะปกปดได้ ตอนทีรูว้ า่ บา่ วคน
นันหายเปนปกติ พวกนางกร็ ู้สึกประหลาดใจมาก แตไ่ ม่ได้คิด
อะไรมาก เพราะนึกว่าบ่าวรับใชค้ นนันรอดตายไดเ้ พราะรา่ งกาย
แข็งแรง แท้ทีจริงแล้วมคี นรกั ษาจนหายเปนปกติดอี ยา่ งนันหรอื
? 
 
“จะเปนไปได้อยา่ งไร ทา่ นหมอ เจ้าดูผดิ แลว้ ละ่ เดมิ ทีนางคงไม่
ไดเ้ ปนอะไรมาก แค่ไดพ้ ักผอ่ นสักระยะก็หายเองมากกว่ากระมงั
” เซยี ซอื แย้งขนึ มา 
 
“เปนไปไมไ่ ดห้ รอก นางมอี าการบาดเจ็บชดั ๆ ข้าจับชพี จรนาง
และตรวจอาการดีแล้ว จะผดิ พลาดไปไดอ้ ยา่ งไร” ทา่ นหมอกวั
เถียงกลบั อยา่ งไมย่ อม 
 
“เรืองนันพวกเราไม่รจู้ รงิ ๆ แตใ่ นเมือเจา้ บอกวา่ นางมีอาการบาด
เจบ็ สาหัส แน่นอนว่ายอ่ มไม่ใชห่ มอธรรมดาทัวไปทจี ะรักษาให้
หายดไี ด้ แต่ว่าจวนของพวกเราไมเ่ คยมีท่านหมอเลย” เซียซือ
สวนกลับทันควัน 
 
“ขา้ ขอเรยี นโหวฮหู ยินตามตรงแบบไมป่ ดบงั บา่ วรับใชค้ นนันไม่
ยอมพูดความจริงกับขา้ ไม่ว่าข้าจะพยายามซกั ถามเทา่ ไร นางก็
ไม่ยอมบอกว่าใครทรี ักษาจนหายดี คงตอ้ งใหโ้ หวฮูหยนิ ลอง
สอบถามเองขอรบั ” ท่านหมอกวั บอก 

 
เซยี ซือยังนิงคิดด้วยทา่ ทางลงั เล ในขณะทหี วงฮหู ยินยงิ ร้องไห้
หนักขนึ ใช้มอื กระตกุ มอื นางไมห่ ยดุ  
 
“เอาเถอะ ลองไปถามนางด”ู เซียซอื เอย่ ออกมาในทสี ุด 
 
โซวมามาตอบรบั แลว้ เดินออกไป 
 
ติงซีโหวฟงทังสองโต้ตอบกันดว้ ยสีหน้างนุ งง ก่อนจะถามออก
มา 
 
“ใครรึ?” 
 
เซียซือมองเขาแวบหนึง กอ่ นจะกระตุกยมิ มุมปาก แล้วตอบ
เสียงเรยี บ 
 
“อาหา่ ว” 
 
ทันใดนันเองติงซีโหวก็นิงงนั ไปทันท ี
 
เพียงไม่นานโซวมามาก็กลบั มารายงาน 
 
“บา่ วรบั ใชค้ นนันบอกวา่ ไมม่ ใี ครรักษา นางหายเปนปกติดว้ ยตวั
เองเจ้าค่ะ” 
 
“เจา้ ด.ู ..” เซยี ซอื เพงิ จะเปดปากพูด ทว่าท่านหมอกวั กลบั ชิง
ตะโกนขึนมาก่อน 
 

“เปนไปไมไ่ ด้ นางไม่ยอมบอกเสียมากกวา่ ” 
 
“เจา้ ไดบ้ อกกบั นางหรอื ไมว่ ่าเปนเรอื งเร่งด่วนและสําคญั ?” เซยี
ซอื ถามอกี ครงั  
 
โซวมามาพยักหน้า “บา่ วบอกแลว้ เจา้ ค่ะ ทงั ยงั บอกอีกดว้ ยวา่ ถ้า
หากนางปดบังจะไล่ออกจากจวน” 
 
เซยี ซือมองทา่ นหมอกวั อย่างจนปญญา หมอผเู้ ฒา่ เดินไปมา
ดว้ ยทา่ ทางรอ้ นใจ ก่อนจะหยดุ ฝเทา้ อย่างฉับพลนั แลว้ หนั ไป
มองโซวมามา จากนันก็โผเข้าไปหาด้วยแววตาลุกวาว 
 
“อาการประเภทนีหากเปนตอนทีฮัวโต๋ยังมชี วี ติ อยู่จะรกั ษาด้วย
การผา่ ทอ้ ง ใชๆ่ ...ผา่ ทอ้ ง...ผ่าท้อง...” 
 
โซวมามาไดย้ ินก็ตกใจจนถอยหลงั ไปหลายก้าว ไมใ่ ชว่ า่ หมอผู้
เฒา่ คนนีจะเปนบา้ ไปแล้วหรอกนะ… 
 
“เจ้าไปดูท้องของนาง” ท่านหมอกวั เอ่ยดว้ ยนําเสียงร้อนรน 
 
“ข้า... ข้าจะไปดูทอ้ งคนอนื ทาํ ไม!” โซวมามาโต้กลบั เสียงอึกอัก 
ตาเฒ่าผู้นียงั ไมห่ ยดุ เพ้ออกี … 
 
“ดวู ่าท้องของนางมแี ผลเปนหรอื ไม่ ถ้าไม่มกี แ็ สดงว่าข้าผิด
พลาดไปแลว้ แต่หากวา่ มี…” ท่านหมอกวั ตาเบกิ โพลง เขาตนื
เตน้ จนตวั สันเทมิ ไปหมด 
 
โซวมามามองไปทางเซยี ซอื อยา่ งตกตะลงึ พรึงเพรดิ  

 
“รบี ไปซะ!” ตงิ ซีโหวตบโต๊ะเตม็ แรง “ชกั ช้าเสียเวลามากแลว้  
ชวี ิตคนสําคัญทสี ุด!” 
 
โซวมามารบี วิงออกไปดว้ ยทา่ ทางตะลตี ะลาน 
 
ในห้องพลนั เงียบสงบไปสักพกั หนึง ความเงียบทําใหค้ นรูส้ ึก
ราวกบั ว่าเวลานันหยุดนิง 
 
“หากจะพูดถึงทา่ นหมอ สะใภ้ใหญข่ องครอบครัวขา้ กพ็ อจะ
เข้าใจอยบู่ ้าง” ติงซโี หวนึกบางอย่างได้ จึงเอ่ยปากออกมา 
ทาํ ลายความเงยี บทีน่าอดึ อัดภายในหอ้ งจนหมด 
 
“จริงหรือ?” พอข้าหลวงหวงได้ยนิ คําวา่ ทา่ นหมอกต็ ืนเต้นขึนมา
บา้ งแลว้  
 
“นายท่าน เยวเ่ ออ๋ นันจะไดเ้ รอื งได้ราวอะไร นางแค่รู้จกั สมนุ ไพร
พืนบา้ นกเ็ ท่านัน นีไมใ่ ชเ่ วลาทจี ะมาลอ้ เลน่ นะเจ้าคะ” เซียซือขัด
ขนึ มา 
 
จริงดว้ ย... ติงซีโหวรสู้ ึกอบั อายเลก็ น้อยจงึ กระแอมเสียงหนึง
พร้อมกบั เกบ็ สีหน้าและทา่ ทางให้เปนปกต ิ
 
เซียซือปลอบขวัญหวงฮูหยนิ ในใจก็หัวเราะอยา่ งเหยยี ดหยนั  
เหน็ ทีวา่ จะไมใ่ ชแ่ ค่ใบหน้างดงามเพียงอย่างเดยี วทีเขามักจะ
จดจาํ ได้ แม้แต่เรืองทไี ม่จาํ เปนต้องหยิบยกขึนมาพูดกย็ ังกลา้
เอ่ยออกมา อยา่ งเรอื งชว่ ยชวี ติ คน เรืองทา่ นหมอ เฮอะ! ก็แคน่ ัง
เดก็ ขอทานตาํ ต้อย... 

 
จงั หวะนันเองด้านนอกประตูก็มีเสียงฝเทา้ ใกล้เขา้ มา ท่าน
หมอกวั ไดย้ ินกถ็ งึ กับเนือตวั เกร็งไปหมดจนแทบจะหยดุ หายใจ
แล้ว เสียงฝเทา้ นันราวกับกาํ ลังเหยียบยําอยบู่ นหัวใจของเขา 
 
“โหวฮหู ยนิ โหวฮหู ยนิ ..” โซวมามาโผเขา้ มาหา ใบหน้าเตม็ ไป
ด้วยความหวาดกลวั “มีแผลเปนจริงๆ เจา้ ค่ะ! มีแผลเปนจริงๆ!” 
 
“อะไรนะ!” 
 
ทกุ คนตา่ งลกุ ขึนยืนทันท ี
 
“บนท้องนางมแี ผลเปนยาวหนึงรอย ลักษณะเหมอื นใชด้ ้ายเย็บ
เข้าด้วยกัน…” โซวมามาร้องตะโกนขนึ มาพร้อมกบั กดั ฟนแน่น 
 
จนถงึ ตอนนีร่างโซวมามากย็ ังไม่หยดุ สันเทา เปนไปไดอ้ ยา่ งไร? 
 
บนทอ้ งของคนถกู เยบ็ เปนเส้น ชา่ งน่ากลวั จริงๆ! ชา่ งน่ากลวั
เกินไปแล้ว! 
 
จบประโยคนีความตึงเครียดของขา้ หลวงหวงก็ผอ่ นคลายลง เขา
ทรุดตวั ลงกบั เกา้ อี ส่วนหวงฮูหยินหลงั จากได้รบั การดูแลจาก
เซยี ซอื และบา่ วรับใช้กอ็ าการดีขนึ มากแล้ว 
 
“ลากนางมาถามวา่ ใครรกั ษาให!้ ” ติงซีโหวตะโกนสังเสียงเขม้  
 
เพียงไม่นานอาห่าวกถ็ กู บ่าวรบั ใช้หญิงสองคนลากตวั เขา้ มาใน
สภาพผมเผา้ ยงุ่ เหยิง เสือผา้ ไมเ่ ปนระเบียบ 

 
“รีบพูดมาเดียวนี เปนทา่ นหมอคนไหนทรี กั ษาเจ้าจนหายเปน
ปกติ?” ตงิ ซีโหวถามเสียงแขง็  
 
อาหา่ วคุกเข่าอย่บู นพนื นางกม้ หน้าร้องไห้ เนือตวั สันเทา สอง
แขนกอดร่างตัวเองอย ู่
 
“ไมม่ ีเจ้าค่ะ ไม่มี” เด็กสาวตอบเสียงสันเครอื  
 
ในใจของตงิ ซโี หวลุกเปนไฟโดยพลัน เขามองบา่ วรับใชท้ ีหน้าตา
น่ารกั ผู้นัน คาดไม่ถึงวา่ เมอื กอ่ นเขาจะเกดิ ความเอน็ ดแู ละ
สงสารนางได้ พอนึกถึงคําพูดของโซวมามาทวี า่ นางมีแผลเปน... 
 
เขาก็อดไม่ไดท้ จี ะเกิดอาการหนาวสันขนึ มา ในขณะเดยี วกนั ก็
โมโหอยูบ่ า้ ง คดิ ไมถ่ งึ ว่านางจะมีเรอื งปดบังซอ่ นเรน้ อยู่ โชคดที ี
เขารู้เสียก่อน หากเปนตอนทีรับเปนนางเปนอนุแล้วเพิงจะค้น
พบ เขาคงตอ้ งตกใจมากแน่ๆ… 
 
โชคด.ี ..โชคดเี หลือเกนิ … 
 
สีหน้าของตงิ ซีโหวเต็มไปด้วยความรงั เกยี จและสะอิดสะเอียน 
พอยกเทา้ ขนึ มาไดก้ ถ็ ีบอาห่าวทันท ี
 
อาหา่ วถกู ถีบจนลม้ ไปอีกดา้ น เด็กสาวกัดรมิ ฝปากแน่นไมก่ ล้า
ร้องไหอ้ อกมา 
 
“บ่าวรับใช้ผนู้ ีสมควรตายจรงิ ๆ ชวี ิตคนสําคญั ทสี ุด เจา้ ยงั จะ
แกลง้ เปนใบ้เพอื อะไรอีก!” เขาร้องดา่ เสียงดงั ลัน 

 
ขา้ หลวงหวงลกุ ขนึ จากเกา้ อมี าคุกเขา่ ลงตรงหน้าอาห่าวอยา่ ง
หมดมาดขา้ หลวงใหญ่ ไม่เหลอื เคา้ บุรษุ ทมี ีรปู รา่ งสูงใหญ่กํายํา 
อกี ทังเปยมด้วยอํานาจและชอื เสียง 
 
“แม่นาง ชีวติ ของลูกข้าอยใู่ นมอื ของเจ้าแลว้ ได้โปรดบอกขา้
เถดิ ว่าหมอทา่ นไหนรักษาเจ้าจนหายเปนปกต”ิ เขาถามด้วยนํา
เสียงแหบแห้ง 
 
ทกุ คนในห้องต่างก็ตะลงึ กันหมด ตงิ ซีโหวรีบดงึ อีกฝายขึนมา 
อาหา่ วเองก็ตนื ตกใจอยา่ งมาก สีหน้าเดก็ สาวเต็มไปด้วยความ
หวาดกลวั นางหนั ไปก้มหัวคาํ นับข้าหลวงหวงไมห่ ยุดอย่างรู้
ชะตากรรมตัวเอง กระทงั บนหน้าผากนางมเี ลอื ดไหลซมึ ออกมา
แลว้  
 
“เปนฮูหยนิ น้อยทชี ่วยรกั ษาเจ้าสินะ?” เสียงหนึงดงั โพล่งขึนมา 
เปนฉางอวินเฉิงทยี ืนอยหู่ น้าประต ู
 
บรรยากาศในหอ้ งพลนั เงยี บงนั ไปชวั ขณะ ทุกสายตาต่างจับ
จ้องไปทางเสียวโหวเหย ่
 
อาหา่ วยังคงก้มหน้ามองพนื ในขณะทรี อ้ งไหจ้ นเนือตวั สันเทา 
นางไมย่ อมรับและก็ไมป่ ฏเิ สธ ทว่าในสายตาของทุกคนเท่ากบั
ว่านางยอมรับโดยปริยาย 
 
“ข้าจะไปรบั นางกลับมา” ฉางอวนิ เฉิงไมไ่ ดถ้ ามอะไรอกี เขาหัน
ไปคํานับใหข้ ้าหลวงหวงทียามนีถกู ประคองขึนมาแลว้ “ขอให้
ใตเ้ ทา้ รออยูท่ นี ีเถอะขอรับ” 

 
พอพดู จบเสียวโหวเหยก่ ส็ าวเทา้ ก้าวใหญ่เดินจากไป โดยทีทุก
คนในห้องยงั อย่ใู นอาการตกตะลงึ  
 
“ฮหู ยนิ น้อย?” ข้าหลวงหวงเอ่ยเสียงแผว่ เบาพรอ้ มกบั หันไป
มองตงิ ซโี หว “ความจรงิ แล้วนางเปนหมอจริงๆ หรอื ?” 
 
ตงิ ซโี หวเองก็ยงั ตกตะลงึ ไม่หายเชน่ กนั เขาร้เู พยี งว่าลูกสะใภ้คน
นีพอจะเข้าใจเรอื งการรักษาอยบู่ ้าง แต่คาดไมถ่ งึ ว่าจะถงึ ขันที
สามารถชาํ แหละคน ผา่ หน้าอก ผา่ ทอ้ งได ้
 
ผ่าท้องเชยี วนะ! เรืองนีไมใ่ ชว่ า่ ต้องเปนหมอเทวดาเปยนเชวียใน
ตาํ นานหรอกหรือจึงจะมีความสามารถเชน่ นี? 
 
สวรรค!์ มนิ ่าเลา่ ท่านแมถ่ ึงรับเด็กขอทานคนนีมาเลียงเปนหลาน
สาวสุดทีรกั แทจ้ รงิ แล้วเปนหญิงงามทีลาํ ค่าจริงๆ... 
 
เซียซอื เองพอไดย้ นิ ก็ผุดลุกขึนยนื ทันควัน นางมองตามหลัง
ฉางอวินเฉิงดว้ ยใบหน้าทเี ตม็ เปยมไปด้วยความหวาดผวาและ
ไมอ่ ยากจะเชือ 
 
ฮหู ยินน้อย? 
 
ฮูหยินน้อยนันน่ะรึ? 
 
นังเดก็ ตําตอ้ ยผู้นัน…เปนไปได้อยา่ งไร... 
 
บทที 75 กลบั คืน 

 
ฉีเยว่นังอย่ขู ้างสระนําในขณะทมี อื ถือคันเบ็ดตกปลานิงเปนเวลา
นานมากแล้ว 
 
“ฮหู ยนิ น้อย กลับไปกนิ ข้าวเถอะเจ้าค่ะ” อาหลเู อ่ยดว้ ยนําเสียง
แผ่วเบาอยู่ดา้ นหลงั  
 
ฉีเยวเ่ พิงไดส้ ติ นางละสายตามาจากสระนํา แล้วบิดขเี กียจที
หนึงกอ่ นจะลกุ ขนึ ยืน 
 
“ไปกนั เถอะ” นางหันมาโดยทมี อื ยงั คงถอื คนั เบ็ดตกปลาอย ู่
ส่วนอาหลถู อื มา้ นังเล็กๆ และถงั ปลาตามมาด้านหลงั  
 
จงั หวะนันเองกม็ เี ด็กอายรุ าวๆ เจด็ แปดปคนหนึงวงิ ลนื ไถลมา
หาจากทางลาดเอยี ง 
 
“หยุดเดียวนี!” องครักษท์ ียนื อย่ใู กลต้ ะโกนห้ามเสียงดังลัน 
พร้อมกับมหี อกยาวเลม่ หนึงพงุ่ เข้ามาปกลกึ บนพืนดินทีปลาย
เทา้ เด็กอยา่ งแมน่ ยํา 
 
เด็กน้อยตกใจร้องเสียงลันด้วยความหวาดกลัว ผงะถอยหลังจน
ล้มลงกบั พืน ตะกรา้ ทีอยใู่ นมือก็หล่นลงพนื ดว้ ย ทําให้ของทมี ี
ลักษณะเหมือนเกยี วสีห้าชนิ กระเดน็ ออกมา 
 
“พวกเจา้ บา้ ไปแลว้ รึ!” ฉีเยวต่ กใจจนหวั ใจแทบจะหยุดเต้น นาง
ตะโกนเสียงดงั ใส่องครักษ์ผู้นัน ขณะทอี าหลรู ีบวิงไปประคอง
เด็กคนนันขึนมา 
 

“อย่าขยับ!” องครักษ์ยังพดู ต่อด้วยสีหน้าเฉยเมย เขาเดินตรง
มาหาแลว้ แยกตวั เดก็ ออกไป “เสียวโหวเหย่สังไวว้ ่าตอ้ งระวงั ทุก
เรืองขอรับ” 
 
“นีมนั เดก็ นะ! ระวงั กะผีสิ!” ฉีเยว่อดไม่ได้ทีจะสบถคําหยาบออก
มา 
 
“ฮูหยนิ น้อย ตอนทพี วกเราอยทู่ างเหนือ เด็กน้อยสามขวบก็
สามารถวางยาพิษในนําไดแ้ ล้วนะขอรับ” องครกั ษ์ตอบกลับทัน
ควนั ดว้ ยสีหน้าเหมือนเดมิ  
 
ฉีเยว่ได้แต่อา้ ปากคา้ ง มองดพู วกเขาอย่างหมดคาํ จะพูด 
 
“เจ้าจะทําอะไร?” อาหลถู ามในขณะทปี ระคองเด็กคนนันอย ู่
 
เดก็ คนนันทีเดมิ ทีกห็ วาดกลวั อยู่แล้ว เวลานียงิ ตกใจจนเนือตวั
สันเทามากขนึ ไปอกี  
 
“ให้...ให.้ ..ให้แมน่ างกนิ ” เขาใชค้ วามพยายามเปนอย่างมากกวา่
จะพูดประโยคนีออกมา พอพดู จบก็หยิบตะกรา้ ใบนันส่งให้อา
หลูแล้วรบี วิงไปอยา่ งลุกลีลกุ ลน 
 
อาหลูกับฉีเยวส่ ่งเสียงตะโกนรังไว้แต่กไ็ ม่เปนผล 
 
“ฮหู ยินน้อย เปนเด็กทีจมนําเจ้าค่ะ” อาหลูบอก 
 
“ออ้ ...” ฉีเยว่ส่งเสียงรบั รู้ วนั นันนางรีบเขา้ ไปช่วยชีวิตกเ็ ลยไม่
ไดม้ องรปู ร่างหน้าตาอย่างชัดเจน จงึ จําไมไ่ ด ้

 
“ฮหู ยนิ น้อยเจา้ คะ ด้านในเปนเกียวเจ้าคะ่ ” อาหลูเปดตะกรา้
ออกด ู
 
“เกียวงนั ร?ึ ” ฉีเยว่ชะโงกหน้าเขา้ ไป ตงั ใจจะดบู า้ ง ทว่าองครักษ์
ไดแ้ ย่งตะกรา้ ไปจากมืออาหลเู สียก่อน 
 
“เอาไปโยนใหส้ ุนัขกนิ ” เขาเอ่ยพลางส่งตะกร้าไปให้องครักษ์อกี
นาย 
 
“นีๆ...” ฉีเยวร่ ีบยืนมือไปหา คิดจะคว้าตะกร้ากลับมา ทว่า
องครกั ษท์ ีไดร้ ับคาํ สังกลบั ถือตะกรา้ เดินจากไปแลว้  
 
“หา้ มฮหู ยนิ น้อยกนิ อาหารทีมาจากข้างนอกขอรับ” องครักษค์ น
แรกเอ่ยพร้อมกับผายมือให้ “ฮหู ยนิ น้อยออกมานานพอควร
แลว้ เชิญกลบั เถอะขอรับ” 
 
“พวกเจ้าบอกวา่ จะค้มุ ครองข้า แตท่ าํ ไมขา้ ถึงมีความรสู้ ึกวา่ ตัว
เองกลายเปนนักโทษไปแลว้ ” ฉีเยวม่ องอกี ฝายแลว้ ถอนหายใจ 
 
บนใบหน้าขององครักษผ์ ูน้ ีไรค้ วามร้สู ึกใดๆ ทังสิน เหมอื นกับว่า
คําพูดของนางเขา้ หซู า้ ยทะลอุ อกหขู วา 
 
ฉีเยว่เบ้ปากแลว้ เดินกลบั เรือน 
 
“ข้าอยากกินเกียว” นางกลา่ วขนึ มา 
 
“ได้เจา้ ค่ะ ไดเ้ ลย พวกเรานึงเกยี วกันเจา้ คะ่ ” อาหลูรีบตอบรับ

ทันควัน 
 
“กินเกียวตม้ นะ ไมเ่ อาเกยี วนึง” 
 
“ไดๆ้ เจ้าคะ่ เกยี วตม้ เจ้าค่ะ” 
 
สองนายบ่าวพดู คุยตอบโตก้ นั ไปมาพลางก้าวเทา้ เข้าไปดา้ นใน
เรอื น 
 
ชว่ งเวลาอาหารเย็น 
 
อาหารทียกมาอันดบั แรกก็คอื เกยี วหอมกรุ่นและรอ้ นจนมีไอระอ ุ
 
“ฮา่ ๆๆ” ฉีเยวห่ วั เราะรา่ ถมู อื ไปมาดว้ ยทา่ ทางอดรนทนไม่ไหว “
ลองชมิ เกียวของเมอื พันปกอ่ นนีดหู น่อยแล้วกัน…” 
 
อาหลยู ิมกว้าง เกดิ เรืองราวตา่ งๆ มากมาย ทวา่ ฮหู ยนิ น้อยยัง
สามารถกินได้พูดไดห้ วั เราะได้... ช่างดเี หลือเกิน 
 
“นีก็เหมือนกนั กับการรกั ษาอาการปวย” ฉีเยวช่ กู ําปนแลว้ เอย่
กบั อาหล ู
 
“เมือไรก็ตามทแี พแ้ ล้วแตแ่ รงใจตอ้ งไมแ่ พต้ าม ยิงเจ้าเข้มแข็ง 
ศัตรกู ็ยิงออ่ นแอ แต่หากเจา้ ออ่ นแอ ศัตรูก็จะยงิ เขม้ แข็งมากขึน 
ดังนันไม่ว่าตอนไหนเวลาใด ไมว่ ่าพบโรคอะไร หรอื ผู้ปวยเช่นไร
กต็ ้องมีความมันใจ มที ศั นคติดา้ นบวก ต้องเชอื ว่าสามารถ
เอาชนะโรคภัยไข้เจ็บได้ การตอ่ สู้ทกุ รูปแบบมอี ปุ สรรคและความ
ยากลาํ บาก ถงึ ในใจนันหวาดกลัวว่าจะต้องตายกต็ อ้ งแกล้งทาํ

เปนไม่กลัว เพราะไมแ่ น่ว่ามันอาจจะขม่ โรคภยั ไข้เจบ็ และขม่
ขวัญศัตรูได้ อีกทงั ในบางครงั โชคกอ็ าจจะเปลยี นแปลงได้ เจา้
ลองคิดดู ทังทยี งั ไมร่ ู้วา่ จะเปนอย่างไรตอ่ ไป แต่เจ้ากลบั ทําหน้า
ม่อยคอตกไมอ่ ยากมีชีวติ เสียแล้ว พอเทพเจา้ แหง่ โชคชะตาเหน็
เขา้ ก็อาจคดิ วา่ เฮอะ! คนผู้นีท้อถอยมากเกนิ ไปแล้ว ไมค่ วรคา่
แกก่ ารช่วยชีวิต ดงั นันเจา้ กจ็ ะไมไ่ ดร้ ับการชว่ ยเหลอื จริงๆ” 
 
คาํ พดู นีทาํ ให้อาหลูหวั เราะไม่หยดุ เห็นๆ อยูว่ า่ เรืองทเี กิดขนึ ชา่ ง
เลวร้าย ทําไมฮหู ยนิ น้อยมกั จะเอามาพดู อยา่ งสนุกสนานอยู่
เรือยเลย 
 
“ดสู ิ หัวเราะมากๆ นันดขี นาดไหน สีหน้าก็ดขี ึนตามไปด้วย เมือ
กอ่ นเจา้ ชอบทําหน้าตากลัดกล้มุ ใจอยู่เรือย หากเปนแบบนีตอ่
ไปไม่ดแี น่ๆ ในระยะยาวจติ ใจกค็ งยําแย”่ ฉีเยว่ยมิ มองเกยี วตรง
หน้าอยา่ งพินิจพิจารณา “เกยี วของพวกเจา้ มีขนาดใหญม่ าก
จริงๆ คล้ายกับซาลาเปาเลย” 
 
อาหลูถกู คําพดู ยวั เยา้ ทาํ ให้หัวเราะออกมาอกี ครงั จากนันกย็ นื
ตะเกยี บไปให้เจา้ นาย 
 
“องครกั ษ์เหลา่ นันได้รับเกยี วแลว้ ดว้ ยใช่ไหม?” ฉีเยว่ถามขนึ มา
อกี  
 
“ได้แลว้ เจ้าค่ะ” อาหลูเอ่ยยมิ ๆ “ฮูหยินน้อยเปนคนใจกวา้ ง” 
 
“ใจกว้างอะไร เกดิ เปนคนต้องรูจ้ กั แบ่งแยกดีและเลว” ฉีเยว่เอ่ย
เสียงจริงจัง “หากพดู กนั ตามหลกั เหตุผล พวกเขาเฝาอยทู่ นี ี 
สุดท้ายแล้วก็เพอื ปกปองพวกเรา” 

 
อาหลูพยักหน้าเห็นด้วย 
 
“มเี หล้าหรอื ไม่?” ฉีเยว่คีบเกยี วชินหนึงแล้วถามขึนมา 
 
อาหลนู ึกถงึ ตอนทฉี ีเยวด่ มื เหลา้ ในงานเลียงเทศกาลไหว้
พระจันทร์ แล้วอดถามไมไ่ ด ้
 
“ฮูหยนิ น้อยชอบดมื เหล้ามากหรือเจ้าคะ? ทา่ นดืมเหลา้ เก่งมาก
ดว้ ยใช่ไหม?” ขณะทีถาม นางก็หนั ไปหยิบจอกเหลา้  
 
“ไม่หรอก ไม่ได้เกง่ แคพ่ อดมื ไดเ้ ทา่ นัน” ฉีเยวม่ องอาหลูริน
เหล้าแล้วยืนจอกมาให้ นางกินเกยี วไปคําหนึงแล้วเงยหน้า
กระดกเหลา้ เขา้ ปากจอกหนึง ใบหน้าเต็มไปดว้ ยความร้สู ึกปลง 
“มีเกียวกต็ ้องมเี หลา้ ถึงจะยงิ อร่อย” 
 
พดู จบกส็ ่งสัญญาณให้อาหลูรนิ เหล้าอกี แตอ่ าหลูกลบั ปฏเิ สธ 
 
“ฮูหยนิ น้อย ท่านยังบาดเจบ็ อยูน่ ะเจ้าคะ” 
 
“นีนับว่าบาดเจบ็ ทไี หนเลา่ ขา้ ไม่เปนไร มาดมื อีกสักจอก” ฉีเยว่
ลุกขนึ จะไปแยง่ ขวดเหลา้ จากมืออาหลู “เหล้าของพวกเจา้ มี
ระดับแอลกอฮอล์ในปรมิ าณตํา กนิ แลว้ คล้ายกบั นําเชอื ม…” 
 
อาหลูไม่ยอม นางพยายามกอดขวดเหลา้ เอาไว ้
 
ทังสองวงิ ไลต่ ามกันไปจนถึงประตู อาหลูเพงิ จะวิงออกจาก
ประตกู เ็ ห็นคนผู้หนึงซึงไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนีตังแต่ตอนไหน 

นางถงึ กบั ตกใจจนกรีดร้องเสียงดงั ลัน ก่อนจะมองเหน็ คนทอี ยู่
เบืองหน้าชัดเจน จงึ ส่งเสียงเรยี กอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอื สายตาตวั
เอง 
 
“เสียวโหวเหย่?” 
 
ฉีเยว่ทไี ล่ตามมา พอได้ยนิ คําว่าเสียวโหวเหยก่ ็รสู้ ึกประหลาดใจ
เปนอย่างมาก 
 
“เจ้าวา่ อะไรนะ? ตาลายไปแล้วร?ึ ทาํ ไมชายน่ารังเกียจผ้นู ัน... 
ให้ตายสิ! ขา้ ไมไ่ ด้ตาฝาดใชไ่ หม? ทาํ ไมเจ้าหมอนีถงึ มาอกี แลว้
เล่า?” 
 
นางพดู ประโยคนีพรอ้ มกบั เดนิ เขา้ ไปใกล้ พลางเอย่ ออกมาดว้ ย
นําเสียงตนื ตกใจ 
 
ฉางอวนิ เฉิงไม่ไดส้ นใจสีหน้าและท่าทางตืนตระหนกของฉีเยว ่
โดยเฉพาะอย่างยงิ คาํ พูดหยาบคายทีนางเอย่ ออกมา เขาก้าว
เท้าเข้าไปในห้อง แล้วนังลงหน้าโต๊ะตวั เลก็  
 
ฉีเยว่กบั อาหลยู ังคงยืนนิงไม่ขยบั เขยือน 
 
“นี! เจ้าเด็กน่ารังเกยี จ เจ้ายังจะมาอกี ทาํ ไม? ยังคดิ จะทําอะไรอี
กร?ึ ” ฉีเยว่รีบควา้ ม้านังแล้วยกขนึ เหมือนเตรียมจะฟาดใส่ ปาก
กต็ ะโกนถามเปนชดุ  
 
อาหลรู ีบยนื มือไปดงึ ม้านังเอาไว้ พรอ้ มกับส่ายหน้าให้เจ้านาย
ดว้ ยท่าทางหวาดกลัว 

 
สีหน้าฉางอวนิ เฉิงไม่คอ่ ยดนี ัก เขาไม่ไดส้ นใจพวกนาง ไดแ้ ต่
มองเกียวทีอยู่บนโต๊ะเพยี งอยา่ งเดยี ว 
 
“ใช้ชีวติ ได้ไมเ่ ลวเลย” จูๆ่ ชายหนุ่มก็พดู ขนึ มา 
 
“เสียใจด้วยทไี ม่ไดเ้ ปนอย่างทีเจ้าปรารถนาเอาไวว้ า่ ขา้ จะแขวน
คอตายอกี ครัง” ฉีเยวย่ มิ กวา้ ง 
 
ฉางอวนิ เฉิงส่แคน่ เสียงหัวเราะออกจากจมกู เขาไม่ได้พดู อะไร
ต่อ เพยี งยนื มอื ไปหยิบตะเกยี บทวี างอยู่ขึนมาแลว้ คีบเกยี วกิน 
 
“นันของขา้ นะ” ฉีเยว่เดินเขา้ ไปหา ยังไมย่ อมวางม้านังในมือลง 
 
ทวา่ ฉางอวินเฉิงไม่สนใจ เขาหยบิ ขวดเหลา้ ทอี ย่ขู ้างๆ มารนิ
เหลา้ เองอกี ตา่ งหาก 
 
ฉีเยวต่ าไวมือไว นางรีบควา้ จอกเหลา้ ของตวั เองมาโดยเรว็  
 
มอื ของฉางอวนิ เฉิงพลันหยุดชะงัก ก่อนจะยกขวดเหลา้ ขึนดืม
โดยตรงเสียเลย 
 
“มีเกียวก็ตอ้ งมเี หล้า...” เขาพดู พมึ พําขนึ มา 
 
ฉีเยว่ทเี ต็มไปด้วยความโกรธแคน้ พอไดย้ ินประโยคนี เหงอื ก็ผดุ
เตม็ ใบหน้าทนั ที ส่วนอาหลทู ีอยขู่ า้ งๆ สีหน้ากเ็ ปลยี นเปนซีด
เผือดในชวั พรบิ ตา 
 

ไมร่ ู้วา่ เขามาตังแต่ตอนไหน ไดย้ ินมากน้อยแค่ไหนแลว้ ... 
 
ฉีเยวน่ ึกถึงสิงทตี วั เองพูดไปเมือครู่อย่างรวดเร็ว ยงิ คิดเหงอื กย็ ิง
ผดุ ออกมาไม่หยดุ … 
 
“บ่าวพวกนีก็ช่างเหลือเกินจริงๆ เสียวโหวเหยม่ าถึงแล้วก็ไม่
บอกขา้ สักคํา! ช่างไม่มีระเบียบเอาเสียเลย!” นางอดไม่ได้ทจี ะ
ตะโกนตอ่ ว่าคนทอี ยู่ดา้ นนอกอย่างคบั แค้นใจ 
 
ฉางอวินเฉิงหัวเราะลนั ทงั ทปี ากยงั เคียวเกยี วอย ู่
 
“นังเถอะ” เขากล่าวขนึ มา 
 
ฉีเยว่ไม่มปี ฏกิ ริ ิยาตอบรับใดๆ อาหลูจึงยืนมือไปกระตกุ นาง
เบาๆ 
 
ฉีเยวจ่ งึ นังลงนิงๆ ไมข่ ยับเขยอื น ไม่พดู สักคาํ ในเมอื เจา้ ใหข้ ้า
นัง ข้าก็นังแลว้ ไง 
 
บรรยากาศพลันเงียบงันอย่างน่าประหลาด 
 
เมือต่างคนต่างกไ็ ม่พูด เกยี วจานเดยี วตรงหน้าฉางอวนิ เฉิง
ประเดยี วเดียวกว็ ่างเปล่าแล้ว 
 
“ไปเอามาอีก” ฉางอวินเฉิงสัง 
 
“จๆุ๊ คาดไมถ่ งึ วา่ เสียวโหวเหย่จะกินอาหารของพวกเราลงและก็
ไมร่ งั เกยี จดว้ ย” ฉีเยว่เอ่ยประชดพลางยมิ ให ้

 
“บ่าวขอตวั ไปดใู หน้ ะเจา้ คะ” อาหลูรีบบอกแลว้ หมนุ ตวั เดนิ ออก
ไป 
 
บ่าวคนนีชา่ งไมร่ จู้ ักหยงิ ในศักดศิ รีเลย ฉีเยวน่ ึกอยา่ งกล้มุ ใจ 
 
ฉางอวินเฉิงกับฉีเยวต่ า่ งก็มองจานเปลา่ บนโต๊ะ ตา่ งคนตา่ งนิง
เงยี บ สุดท้ายเปนฉางอวนิ เฉิงทเี อย่ ขนึ มาก่อน 
 
“เจ้าคดิ ว่าใครเปนคนทาํ ?” 
 
ในใจของฉีเยวก่ ําลังวา้ วุ่นเพราะนึกถงึ ถอ้ ยคาํ ทตี ัวเองพูด พอถูก
เขาถามอย่างฉับพลนั ก็เหมอ่ ลอยไปชวั ขณะ 
 
“อะ... อะไร?” นางถามเสียงอึกอกั  
 
ฉางอวนิ เฉิงเงยหน้ามองนางอย่างพจิ ารณา 
 
“เจ้ากลัวอะไร?” เขาขมวดคิวแน่น “หรอื ว่าเจา้ รูว้ า่ ใครต้องการ
ทาํ รา้ ยเจา้ ?” 
 
ทแี ท้กเ็ รอื งนี ฉีเยวร่ สู้ ึกผ่อนคลายลงมาแลว้  
 
“ขา้ ไม่ร้”ู นางตอบ “เพยี งแตค่ งเปนคนทีไม่ชอบข้า หรือไมก่ ค็ ง
เปนคนทไี มช่ อบเจ้ากเ็ ท่านัน” 
 
“ไม่ใชว่ า่ ควรจะเปนคนทีไมช่ อบเจา้ ถงึ ต้องการทาํ รา้ ยเจา้ หรอกรึ
?” 

 
ฉีเยว่มองอกี ฝายแวบหนึง 
 
“ศัตรขู องศัตรูกค็ อื เพอื น” นางเอ่ยเสียงเรียบ “ใครๆ ก็รู้ว่าเจ้าไม่
ชอบขา้ โดยเฉพาะอยา่ งยิงช่วงเวลาสันๆ ทีอยู่ดว้ ยกันกเ็ หมอื น
กบั ว่าเจา้ ไมค่ อ่ ยมคี วามสุข หากข้าตาย แน่นอนวา่ ตอ้ งมคี น
สงสัยเจา้ อยู่แล้ว เรืองแบบนีตอ้ งเปนคนทีไมช่ อบเจ้าก็เลย
พยายามเพิมเรอื งกลดั กลุ้มใจใหเ้ จา้ ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองนางแล้วยมิ จากนันกย็ กจอกเหล้าขนึ ดืมรวด
เดียวหมด รอยยิมนีราวกับเยาะตวั เองอย่างไรอย่างนัน 
 
“แน่นอนวา่ ขา้ แคเ่ ดาเอาเอง คนทีทําแบบนีอาจจะเปนผู้จงรกั
ภกั ดีทชี อบเจ้ากเ็ ปนได้ เพอื เจา้ กเ็ ลยกาํ จัดข้าทิงซะ เจ้าจะได้อยู่
อยา่ งสงบขึนมาบ้าง หากจะมีลูกน้องสมองหมูก็ไมแ่ ปลก เพราะ
ดแู ล้วเจ้านายกบั ลูกน้องกม็ ีสมองพอกนั ” ฉีเยว่เอยยมิ ๆ 
 
“ลกู น้องสมองหม.ู ..” ฉางอวนิ เฉิงหัวเราะลนั พรอ้ มกบั ทวนคาํ
ตาม แตพ่ อฉุกคิดถึงคําพดู ทีด่าตัวเองในประโยคสุดทา้ ยของ
นาง สีหน้าก็เรมิ เปลียนเปนมดื ครึมแลว้  
 
ฉีเยว่หวั เราะอยา่ งเบกิ บานใจมากยิงขึน 
 
“พดู ขนึ มาแลว้ ก็น่าขันจริงๆ” ฉางอวินเฉิงเหลอื บมองนางแลว้
เอ่ยตอ่ “เจา้ ทีทังโง่เขลาและน่ารังเกยี จกลับเขา้ ใจอยา่ งชดั เจน 
แตญ่ าติพนี ้องทใี กล้ชิดของขา้ ตา่ งก็เลอะเลือนกนั ไปหมด” 
 
นีชมหรอื ว่าแขวะกนั แน่? 

 
ทวา่ พอได้ยนิ ฉีเยว่กเ็ รมิ เขา้ ใจ แสดงว่าหลงั จากทีเจ้าหมอนีกลบั
ไปต้องถกู คนในครอบครัวกลา่ วหาวา่ เปนผู้ตอ้ งสงสัยคนแรก
แน่ๆ สมนําหน้า! นางอดไมไ่ ด้ทจี ะยมิ ออกมาอย่างอมิ อกอิมใจ 
 
“นีเปนปญหาจากนิสัยส่วนตัว ไม่ตอ้ งตําหนิคนอนื หรอก” นาง
เอย่ เสียงกลวั หัวเราะ 
 
ฉางอวินเฉิงขมวดควิ แน่น 
 
“เจ้าพดู บ้าอะไรกนั ” เขาเอย่ เสียงเยาะ “หรือเจ้าจะบอกวา่ เจา้
ใส่ใจข้ามากจงึ ร?ู้ ” 
 
“หดั ดตู วั เองบ้างเถอะ” ฉีเยวไ่ ด้ยนิ ก็หวั เราะลัน 
 
“เจา้ หัวเราะได้อยา่ งเบิกบานใจ ทงั ยังมองไดช้ ัดเจนมาก แลว้ จะ
บอกวา่ เจ้าไม่ใส่ใจข้างันร?ึ ” 
 
ไร้สาระ! ทําไมขา้ ตอ้ งใส่ใจเจ้าดว้ ย... 
 
“ข้าเปนผถู้ กู ทํารา้ ย ขา้ ตอ้ งใส่ใจตัวเองซะมากกว่า” ฉีเยว่เอ่ย
เสียงขนื  
 
“เจา้ พูดถกู วา่ ควรจะใส่ใจตวั เอง” ฉางอวินเฉิงเอย่ ตดั บท “ช่าง
มนั เถอะ เลกิ พูดได้แล้ว” 
 
ฉีเยวไ่ ม่ใส่ใจคาํ พูดของเขา ใจจรงิ แลว้ นางยังอยากจะหัวเราะ
เยาะเจ้าเด็กคนนีดังๆ อกี รอบ แต่อีกใจก็อยากรบี กลบั โดยเร็ว 

นางควรใชก้ ารคุกคามและบีบบังคับ หรอื วา่ ควรจะเอาใจเพอื ให้
บรรลจุ ุดประสงค์นีด…ี  
 
ใช้การคุกคามและบีบบงั คับ ถึงจะมเี กยี รติแต่อาจไมไ่ ดผ้ ล ส่วน
การเอาใจย่อมเสียเกียรติ อกี ทงั ผลลัพธ์ก็ไม่แน่ว่าจะออกมาด ี
 
“กลับกันเถอะ” ฉางอวนิ เฉิงโพลง่ ออกมาแล้วลุกขนึ  
 
ฉีเยวต่ กตะลึงไปคร่หู นึง ในเวลาเดยี วกนั อาหลูก็ถอื จานเกียว
เดินเข้ามา 
 
“รบี เก็บขา้ วของใหเ้ รียบรอ้ ย” ฉางอวนิ เฉิงยังคงพดู ตอ่ “เดิน
ทางคนื นีเลย” 
 
อาหลทู เี พิงเข้ามา พอไดย้ นิ ก็ทังดใี จและแปลกใจจนเกือบจะทาํ
จานตกลงไปแลว้  
 
“เจ้าคะ่ เจ้าค่ะ บา่ วจะรีบเก็บของเจา้ คะ่ ” นางรบี วางจานลงแล้ว
กล่าวขนึ มา 
 
“เจา้ ...เจา้ บอกวา่ จะใหข้ า้ กลบั ไดแ้ ลว้ ?” ฉีเยว่ยังคงเชือครงึ ไม่
เชือครงึ จึงถามขึนมาอย่างประหลาดใจ 
 
“เจา้ จะอยูท่ นี ีต่อก็ได”้ ฉางอวินเฉิงหนั หน้ามามองนางพร้อมกับ
กล่าวขนึ มาเหมอื นไม่ใส่ใจ 
 
ฉีเยวม่ องเขาในขณะทีเดนิ เข้าไปใกลเ้ รอื ยๆ 
 

“ไม่มใี ครเคยบอกเจ้าหรือว่าการมองผู้ชายแบบนีมนั ผิด?” ฉางอ
วินเฉิงเบอื นหน้าไปทางอืน 
 
ทว่าฉีเยว่ไม่ใส่ใจ ยงั คงมองเขาเชน่ เดิม ซาํ ยังเดนิ ไปรอบๆ ตวั
เขาดว้ ย 
 
“ฮ่าๆๆ” ทันใดนันเอง หญิงสาวก็ระเบดิ หัวเราะเสียงดงั ลัน 
 
อาหลถู ูกนางทําใหต้ กใจจนสะดุ้งสุดตัว เข้าใจว่าเจ้านายคงดีใจ
มากเกนิ ไป ก็เลยจะรีบเข้ามาประคองให้นังลง ทวา่ ยงั ไม่ทนั จะ
ไดจ้ บั แขนของฉีเยว่ กไ็ ดเ้ หน็ อีกฝายทีหวั เราะอยู่ดๆี กลับยนื
ซวนเซ 
 
“โอย...ไอห้ ยา...” ฉีเยวร่ ้องครวญคราง มือหนึงจบั เอวอีกมอื จับ
หัว ร่างกายงอ่ นแงน่ ไปมา “นีข้าเปนอะไรไป อยู่ๆ ก็เวียนหวั
กะทนั หนั จนยนื ไมไ่ หว อาหลูรีบประคองข้าเรว็ ขา้ หายใจไมท่ ัน
แลว้ …” 
 
 

บทที 76 เรอื งทคี วรทาํ  
 
ภายในห้องทีสวา่ งดว้ ยแสงจากตะเกียง 
 
อาหลูยกอ่างนําอนุ่ เดินเขา้ มาดว้ ยสีหน้าเปนกังวล ขณะทฉี ีเยว่
ปลอ่ ยผมยาว นอนหม่ ผ้าห่มอยู่บนเตยี ง บนหน้าผากหญงิ สาว
มีผา้ ชุบนําหมาดๆ ผนื หนึงวางอย ู่
 
“ขา้ ไมไ่ หวแล้ว เวยี นหวั มากจริงๆ เปนผลข้างเคียงจากการถูกตี
หรือเปลา่ กไ็ ม่รู”้ ฉีเยว่เอ่ยขึนมาดว้ ยนําเสียงแผว่ เบาพลางหอบ
หายใจ ราวกบั ว่าอกี ไมน่ านอาจจะเสียชีวิตอยา่ งไรอย่างนัน 
 
“จะทาํ อย่างไรดเี จ้าคะ? ให้ข้าไปเชิญทา่ นหมอมานะเจา้ คะ” อา
หลตู กใจจนลกุ ลีลุกลน พยายามพยงุ เจ้านายให้กนิ ยาทีตนตม้
มา 
 
“ขา้ กนิ ไมล่ ง ลกุ ขึนไม่ไหวแลว้ หากกนิ ต้องอาเจยี นออกมาแน่ๆ
” ฉีเยว่ยงั คงเอ่ยดว้ ยนําเสียงออ่ นแรงพรอ้ มกบั จบั ผา้ หม่ แน่น
แลว้ ขนื ตัวไม่ขยบั เขยือน 
 
“เสียวโหวเหย.่ ..” อาหลูมองฉางอวนิ เฉิงดว้ ยทา่ ทางทกุ ข์ใจ 
 
นับตงั แต่ฉีเยวถ่ กู ประคองเขา้ มาในหอ้ ง ชายหนุ่มก็นังเหม่ออยู่
หน้าโตะ๊ เล็กๆ มาโดยตลอด สลับกับรินเหล้าดืมเปนครงั คราว 
ชายหนุ่มทาํ เหมอื นกบั วา่ ไม่เห็นสองสาวทังนายและบา่ วอยใู่ น
สายตาแมแ้ ต่น้อย 
 
ทวา่ จูๆ่ เขาก็วางจอกเหลา้ ลง คล้ายกบั ว่านิงฟงความวุ่นวายทาง

ด้านนีมาพอแลว้ ชายหนุ่มลุกขึนแลว้ สาวเท้ามาหยุดข้างเตียง
กอ่ นจะกม้ หน้ามองฉีเยว ่
 
“เสียวโหวเหย่ อกี สักครู่บา่ วจะไปเชิญท่านหมอนะเจา้ คะ หวงั วา่
เสียวโหวเหยจ่ ะอยรู่ อ...” อาหลเู อย่ ดว้ ยนําเสียงวงิ วอน “อาการ
ปวยของฮหู ยินน้อยยงั ไม่ดีขึนเลยเจา้ ค่ะ...” 
 
ท่านอยา่ ไดส้ ะบัดหน้าแล้วเดนิ จากไปอย่างเด็ดขาดนะเจา้ คะ... 
ประโยคหลงั นีนางได้แต่คิดในใจ ไมก่ ล้าเอ่ยออกมา 
 
“ฮูหยินน้อย ทา่ นพอจะอดทนจนพวกเรากลับไปถงึ จวนไหว
ไหมเจ้าคะ” อาหลูถามเสียงเบาขณะทชี ่วยเปลยี นผา้ บนหน้า
ผากให ้
 
ไม่ง่ายเลยทเี สียวโหวเหย่จะเอ่ยปากยอมให้กลับไป อย่าปล่อย
ใหเ้ สียโอกาสอยา่ งเดด็ ขาดนะเจา้ คะ 
 
“ข้าขยับตัวไม่ไหวเลย คงต้องนอนนิงๆ สักพกั ...” ฉีเยวต่ อบ
ด้วยนําเสียงอ่อนระโหย “เจา้ ไมต่ ้องเปนห่วงหรอก ขา้ แคน่ อน
พกั รกั ษาตัวไม่กีวนั กด็ ีขนึ แลว้ ไมจ่ ําเปนต้องกนิ ยา…” 
 
อาหลไู ด้ยินก็เชอื ครึงไม่เชือครึง 
 
“เปนข้าเองทีผิด” จงั หวะนันเองฉางอวินเฉิงก็โพล่งขึนมา 
 
จๆู่ เสียวโหวเหยก่ ็เอ่ยประโยคนี อาหลจู ึงหันไปมองชายหนุ่ม
ด้วยสีหน้างุนงง 
 

“เจ้าพดู เถอะ จะใหข้ า้ ทาํ อย่างไรบ้าง?” ฉางอวินเฉิงยงั คงพูดตอ่  
 
อาหลูตกตะลึงไปครหู่ นึงแล้วหันไปมองฉีเยว่ เหน็ ฮหู ยินน้อยห
ลับตานิง ทว่าบนใบหน้ากลบั มรี อยยิมขนึ มาแล้ว นางจึงเขา้ ใจ
โดยพลัน 
 
“ฮูหยนิ น้อย…” ทา่ นช่าง...ช่าง... อาหลูเอ่ยได้เพยี งเท่านีเพราะ
พูดไมอ่ อก 
 
“ไอ้หยา เสียวโหวเหยพ่ ูดเชน่ นีขา้ ลาํ บากใจจริงๆ ทา่ นจะผดิ ได้
อย่างไรกัน?” ฉีเยว่เปลียนท่านอนเปนเอาแขนรองศีรษะพรอ้ ม
กบั เอย่ เสียงเนิบชา้ ยามนีนางไมม่ ีทา่ ทางแบบคนปวยหลงเหลือ
แม้แตน่ ิดเดยี ว 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองนาง ทนั ใดนันมุมปากกป็ รากฏรอยยมิ  
 
“ความผดิ ไมค่ วรมองกันแค่ระยะสันๆ แล้วสรปุ ออกมา” ฉางอวิน
เฉิงตอบ 
 
ไม่ร้วู า่ ทําไม หลังจากทไี ด้ยนิ เขาพูดประโยคนี ความอดึ อดั
กลัดกลุ้มใจแตเ่ ดมิ อยๆู่ กส็ ลายหายไปหมด แทนทีด้วยความ
ร้สู ึกอยากจะหวั เราะ 
 
“เจา้ บอกตัวเองเถอะ ไมต่ อ้ งเอามาเตือนข้า” 
 
อาหลมู องเจา้ นายทงั สองแลว้ คอ่ ยๆ ถอยหลงั ไปก้าวหนึง 
 
ในทสี ุดรอยยมิ บนใบหน้าฉางอวินเฉิงกห็ ายไป ก่อนทีจะกลาย

เปนเสียงหวั เราะดังลัน 
 
ฉีเยวเ่ อนตัวนอนอยู่บนเตียงอยา่ งไม่ทกุ ขร์ ้อน รอจนฉางอวนิ
เฉิงหยดุ หวั เราะ 
 
“หัวเราะพอแล้วใช่ไหม?” นางถามเสียงเรียบ “งันเชญิ เจา้ กลบั
ไปเถอะ” 
 
ชายหนุ่มยกยมิ มุมปาก ถลกแขนเสือแลว้ นังลงขา้ งเตยี ง 
 
อาหลรู ีบก้มหน้าถอยออกไปจากหอ้ งอยา่ งรู้สถานการณ ์
 
“ขอโทษ” ฉางอวนิ เฉิงเก็บรอยยมิ บนใบหน้าแล้วเอ่ยขนึ มา
หน้าตาเฉย 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าให้ “อมื ... ไมเ่ ลว คําวา่ ‘ขอโทษ’ สองคํานีช่างพดู
งา่ ยจริงๆ…” 
 
นางเองก็เอย่ หน้าตาเฉยเชน่ กนั ทว่าอีกฝายกลับแยง้ ขนึ มา 
 
“สําหรับข้าแล้วมนั ไม่ง่ายเลย” 
 
ประโยคนีชา่ งพูดไดก้ วนบาทาเหลอื เกนิ ... 
 
“เจา้ รู้วา่ ตัวเองผิดตรงไหนแลว้ หรอื ว่ายังไม่รู้กนั แน่?” ฉีเยวล่ กุ
ขนึ มานังพลางขมวดคิวแน่น 
 
“ขา้ ก็พดู ไปแลว้ ไง ความผิดไมค่ วรมองกนั แค่ระยะสันๆ” ฉางอ

วินเฉิงทําหน้านิว 
 
ฉีเยว่มองอกี ฝายนิงขณะทสี ่ายหน้าไปด้วย 
 
“มา... ข้าจะช่วยนับว่าเจา้ ทาํ เรอื งผดิ ไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว” 
นางเอย่ ช้าๆ ทว่าชัดเจน “เรืองแรก เจา้ ฟนหยวนเปาโดยทีเขา
ไม่มีความผดิ เพอื ชว่ ยชวี ติ คนของตัวเอง” 
 
ฉางอวินเฉิงส่ายหน้าไม่เห็นด้วย 
 
“ขา้ แค่ฟนเขาบาดเจ็บ ไมถ่ ึงกับตายสักหน่อย และหากไมฟ่ น
เขา ลูกน้องของข้าก็ต้องตาย เจา้ วา่ คุม้ กันหรือไม?่ อีกอยา่ งชีวติ
ของลกู น้องข้ามคี ณุ คา่ กวา่ เจา้ เด็กนันรอ้ ยคน” เขาเอย่ ด้วย
สีหน้าหยิงยโส 
 
ฉีเยว่มองอกี ฝายแลว้ เผลอยิมอยา่ งเออื มระอา “นับวา่ เปนชวี ิต
เหมอื นกัน จะแบ่งแยกสูงตําได้อย่างไร?” 
 
“ในเมือเปนชวี ิต ย่อมมกี ารแบง่ แยกสูงตาํ อยู่แล้ว” ฉางอวินเฉิง
สวนกลับทันควนั  
 
ทงั สองฝายตา่ งจ้องหน้ากนั แบบไมม่ ีใครยอมใคร 
 
“พวกเชือพระวงศก์ ับพวกขุนนางไม่ได้มาจากสวรรค์หรอก!” 
ฉีเยว่โพล่งออกมา 
 
ฉางอวนิ เฉิงหวั เราะเยาะทนั ท ี
 

“ถงึ ไมไ่ ด้มาจากสวรรคก์ ็ยงั เปนเชือพระวงศเ์ ปนขนุ นาง” เขาเอ่ย
เสียงเย็นชา 
 
ฉีเยวถ่ อนหายใจอยา่ งเหนือยหน่าย 
 
“พูดไปเจ้ากไ็ มเ่ ข้าใจ มันเปนความเหลอื มลาํ ระหวา่ งรุ่น ถ้าเชน่
นันกเ็ อาแบบนีเลยแล้วกัน” นางโบกมือไปมาแล้วขยับมานังตวั
ตรง “ถา้ เช่นนันระหว่างเจ้ากบั ข้าละ่ ?” 
 
ฉางอวนิ เฉิงเงียบกรบิ ไมพ่ ูดไม่จาเลยสักคํา 
 
“พดู เรอื งทีเจ้าจากไปสามปโดยทีไม่สนใจอะไรเลยเปนอนั ดับ
แรกก่อน เจ้ายังเปนสามีอีกร?ึ ” ฉีเยว่ถามตรงๆ 
 
นางไมเ่ ชอื คาํ พูดเหลวไหลทีว่าเปนทหารแล้วงานยุ่งรัดตวั จน
ไม่มีกะจติ กะใจมาสานสัมพันธส์ ่วนตัวหรอก ไมว่ า่ จะคิดยังไงก็
เห็นไดช้ ัดเลยว่าเขาตังใจ 
 
“เจ้าเคยคดิ หรือไมว่ า่ พอเจา้ ทาํ แบบนันแลว้ จะทําให้ชวี ิตข้า
ลาํ บากอย่างไรบา้ ง?” ฉีเยวส่ บตาอีกฝายกอ่ นเอย่ ต่อ “ทําไมขา้
ถึงตอ้ งหน้าดา้ นย้ายไปทเี รอื นของเจ้า? ฉางอวนิ เฉิง ไมใ่ ชเ่ จ้า
เท่านันทีมเี กียรตมิ ีศักดศิ รี คนอืนก็มเี กียรตมิ ีศักดิศรขี องตวั เอง
เชน่ กัน ใครเล่าจะปลอ่ ยใหผ้ อู้ ืนฉีกหน้าตัวเองไดต้ ลอด หากทํา
แบบนันกเ็ ท่ากบั ยอมให้คนอืนหยามเกยี รตติ นเองแล้ว” 
 
พอนางพดู จบ ในห้องกเ็ งียบสงัดไปพกั หนึง 
 
ถึงอาหลูจะยนื อย่นู อกห้องแตก่ ็ได้ยิน เดก็ สาวปดปากตัวเอง 

ร้องไห้นําตาไหลแบบไรเ้ สียง ท่าทางของนางชวนเวทนายิงกวา่
รอ้ งไหโ้ ฮเสียงดังลนั เสียอกี  
 
“พอกลบั มาเจ้ากท็ งั ผลักทงั ดา่ ตังใจทําให้ข้าตอ้ งอบั อายขาย
หน้า ฉางอวินเฉิง นีเรยี กวา่ เปนสามภี รรยากันรึ? ความสัมพันธ์
ระหว่างเราก็เหมือนกบั ศัตรทู ีฆา่ พอ่ ฆ่าแม่ ไมอ่ าจอยรู่ ่วมฟา
เดียวกนั หากพดู แบบนีถงึ จะถูกต้องกว่า” 
 
ฉางอวินเฉิงไดย้ ินแลว้ กลบั หัวเราะ ทําท่าจะพดู แลว้ ปดปากตาม
เดิม เขามองนางนิงๆ แลว้ เอ่ยขนึ มาอีกครงั  
 
“ข้าผดิ ไปแลว้ ” 
 
ฉีเยว่หัวเราะแลว้ ถามยมิ ๆ 
 
“ถ้าเชน่ นันหลังจากนีเจา้ คิดจะทาํ อย่างไรกบั ขา้ ?” 
 
“ปฏบิ ัติต่อเจ้าดๆี ” ชายหนุ่มกดั ฟนตอบ 
 
“ปฏบิ ัตติ อ่ ขา้ ดีๆ อย่างไรรึ?” ฉีเยว่เอามือเท้าคางขณะทมี องอกี
ฝายดว้ ยท่าทางสนอกสนใจ 
 
สีหน้าของฉางอวนิ เฉิงยิงไม่น่าดมู ากขึน เขาเอ่ยออกมาสันๆ แค่
สองคํา 
 
“เจ้า--พดู ” 
 
“นับแตน่ ีเปนตน้ ไป อนุญาตใหเ้ จา้ ดตี ่อขา้ เพยี งคนเดยี ว เจา้

ตอ้ งรักและเอน็ ดูข้า หา้ มโกหกขา้ ต้องทําได้ทุกเรอื งทีรับปาก 
ทกุ คําทีพดู กับข้าตอ้ งจริงใจ หา้ มโกหก ห้ามด่า เจา้ ต้องใส่ใจขา้  
เวลาคนอนื รงั แกขา้ เจา้ ตอ้ งช่วยขา้ เปนอันดับแรก เวลาขา้ มี
ความสุข เจ้าก็ต้องมคี วามสุขเปนเพอื นขา้ เวลาขา้ ไมส่ บายใจ 
เจ้ากต็ ้องทําใหข้ ้าสบายใจ เจ้าต้องเหน็ ขา้ สวยทสี ุดตลอดไป ใน
ฝนก็ตอ้ งพบข้า ในใจของเจ้าก็ตอ้ งมแี ต่ขา้ ” 
 
ฉีเยว่มองหน้าเขาแลว้ เอย่ ขนึ มาอย่างเชอื งชา้ นําเสียงกลัว
หวั เราะ 
 
การแสดงในงานปใหมข่ องแผนกศัลยกรรม นางเตรียมการ
แสดงเรอื งเมียดฉุ บับตลกรา้ ยเอาไว้ แตเ่ นืองจากนักแสดงนํา
ชายกลายเปนอดตี แฟนไปซะกอ่ น ทาํ ให้การแสดงต้องลม้ เลกิ
กลางคัน คาดไม่ถงึ เลยวา่ จะยงั มีโอกาสไดน้ ําบทพูดมาใช้ในวนั
นี ไมร่ ู้วา่ ทําไมในขณะทีนางพดู นําตากลับไหลลงมาอยา่ งกลนั
ไวไ้ ม่อยู่...น่าอายจริง! 
 
ส่วนฉางอวินเฉิงเองก็คาดไม่ถงึ วา่ สตรผี นู้ ีจะเอย่ ประโยคเหล่านี
ออกมา สีหน้าของเขาดําจนเหมอื นก้นหมอ้ แล้ว ยิงเหน็ คนตรง
หน้าทีเดมิ ทหี วั เราะอยู่ ทว่าตอนนีกลับรอ้ งไห้ไปเสียแลว้ รา่ ง
ชายหนุ่มพลนั แขง็ ทอื ขนึ มาทนั ท ี
 
“ได.้ .. ข้าจาํ ไว้แลว้ ” เขามีสีหน้ากลัดกลมุ้ ใจอยพู่ กั หนึงก่อนตอบ
ออกมา 
 
“งนั วนั นีก็พอเท่านีเถอะ ขา้ เหนือยมากแลว้ วันหลังค่อยวา่ กัน
ใหม่ ขา้ จะนอนแล้ว” ฉีเยว่โบกมือ เอย่ ด้วยนําเสียงเหมอื นไม่ได้
คาดหวงั คาํ พดู เมอื ครขู่ องเขา 

 
ฉางอวินเฉิงยืนขนึ มาทันควนั เขาพยายามระงับอารมณ์กอ่ นจะ
เอย่ ด้วยนําเสียงคุกรุน่  
 
“อย่าให้มากเกินไปนัก” 
 
ฉีเยวก่ ลับไม่หนั ไปมองเขาแม้แต่แวบเดียว นางดึงผา้ ห่มแล้ว
เอนตัวลงนอน 
 
“เสียวโหวเหย่ ตอนนีหมดเวลาทเี จา้ จะขบั ไล่ขา้ แล้ว” นางเอย่
อย่างเหนือยหน่าย “อกี อย่าง ขา้ กไ็ ม่ใช่เด็ก คาํ พูดสวยงามน่า
ฟงเหล่านันก็แค่คําพดู ทีฟงแลว้ สนุกสนาน เจ้ายงั จะเอาไปใส่ใจ
ด้วยหรอื ” 
 
ฉางอวินเฉิงกําหมดั แน่น มองหญงิ สาวทนี อนหม่ ผา้ แล้วหนั หลงั
ให้จนเห็นเพยี งผมสีดํายาวสยาย 
 
“อยา่ คดิ วา่ นอกจากเจ้าแลว้ จะไมม่ ีทางอืน” ประโยคนีแทบจะ
เคน้ ผา่ นไรฟน พูดจบชายหนุ่มก็หมนุ ตัวแล้วสาวเทา้ ก้าวใหญ่
เดนิ ห่างไป 
 
อาหลูทีอย่นู อกห้องตกใจจนลุกลลี กุ ลน ตดั สินใจอยา่ งแน่วแน่
ว่าหากเสียวโหวเหยเ่ ดินออกมา นางจะเขา้ ไปกอดขาของเขาเอา
ไว้ใหม้ นั ถงึ ตายกจ็ ะไมป่ ล่อยเขาไปอย่างเดด็ ขาด 
 
ทวา่ เสียงฝเท้าหนักแน่นกลับชะงักอยู่หน้าประตู หัวใจของอาหลู
ก็แทบจะหยุดเต้นตามไปด้วย ตอนทนี างถอนหายใจเฮือกใหญ ่
รวบรวมความกลา้ แลว้ ตงั ท่าจะเดินเขา้ ไป เสียงฝเทา้ กด็ งั ขึนอีก

ครัง เพยี งแตเ่ สียงนันเหมือนย้อนกลับไปทางเดมิ ... 
 
อาหลูถอนหายใจยาวแลว้ พงิ หลังกับประต ู
 
ฉางอวินเฉิงกลับไปยืนอย่ขู า้ งเตยี งอีกรอบ มองผหู้ ญงิ ทอี ยู่บน
เตยี งเปนนาน ตงั แตต่ อนนันจนบัดนีนางก็ไม่ขยบั เขยือนเลยสัก
นิด กลบั นอนนิงราวกบั ตายไปแล้วเสียอยา่ งนัน 
 
หมัดทกี ําแน่นของฉางอวนิ เฉิงค่อยๆ คลายออก สุดท้ายก็
กดั ฟนแน่นแล้วถอดเสือคลุมตวั ยาว 
 
ฉีเยวน่ อนกอดผ้าหม่ นิง ความคิดจมอยกู่ ับความร้สู ึกในช่วงที
นางชํารักเมอื ครงั นัน นับตังแต่ทีรู้ว่าตัวเองถกู ทรยศ ความรู้สึกที
เขา้ ครอบงาํ ในใจกค็ ือความโกรธแคน้ ทวา่ เมอื วนั เวลาผา่ นไป 
พอนึกขึนมาอกี ครังความเศร้าเสียใจก็ยังมมี ากมาย ผู้ชายทเี คย
ดีเลศิ และยอดเยยี ม ผชู้ ายทเี คยชูมอื และตะโกนเสียงดังในหอ้ ง
ทดลองว่าจะยืนอยูบ่ นจุดสูงสุดของการเปนหมอ สุดท้ายก็มีวัน
ทไี ลต่ ามชือเสียงและเงนิ ทองจนหลงลมื คนรักของตวั เอง 
ทังหมดทงั มวลก็สรปุ ไดแ้ ค่ว่าเพราะไม่รักแล้วสินะ... 
 
ฉีเยว่ถอนหายใจ จากนันกข็ ยับตวั เพอื เปลยี นอริ ิยาบถ ทว่าแค่
พลิกตวั มาก็ถงึ กบั ตกใจจนนิงงนั ไปครูห่ นึง 
 
“เจ้า! เจ้าทาํ อะไรน่ะ?” นางสะบดั ผ้าห่มออกแล้วกล็ กุ ขึนมานัง
พร้อมกบั ตะโกนถามเสียงดังลนั  
 
ยามนีฉางอวินเฉิงไดถ้ อดเสือผา้ ออกจนเหลือเพียงกางเกงตัว
เดียวแล้ว แถมมือเขากก็ ําลงั แก้สายรดั เอวอยอู่ กี ต่างหาก พอ

ชายหนุ่มไดย้ ินคําถามก็เงยหน้ามองนาง 
 
ฉีเยว่เหน็ อกี ฝายมองมา กร็ ีบใชผ้ า้ หม่ ห่อตัวเองเอาไวท้ นั ท ี
 
“นะ...นี ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ขา้ ยดึ หลกั ทีว่าฆ่าไดแ้ ต่หยามไมไ่ ด ้
ถงึ เจ้าจะคุกคามขา้ เชน่ นีก็ไมม่ ปี ระโยชนห์ รอก” นางตะโกนบอก 
 
ฉางอวินเฉิงทเี ดิมทีมสี ีหน้ามดื ครมึ อยู่ แต่พอเห็นทา่ ทางและ
ไดย้ นิ คาํ พดู ของนาง มมุ ปากกป็ รากฏรอยยมิ ยวั เยา้ ออกมาให้
เหน็  
 
“ขา้ ทําอะไร? ไม่ใชเ่ จ้าหรอกหรือทีบอกว่าข้าทิงเจา้ ไปสามป
โดยทไี มส่ นใจอะไรเลย? พวกเราเปนสามีภรรยากนั ถา้ เช่นนันก็
ตอ้ งทาํ เรอื งทสี ามภี รรยาสมควรทําอย่แู ล้ว” เขาเอย่ พลางแกส้ าย
รดั เอวต่อ 
 
ฉีเยวส่ ่งเสียงรอ้ งฮือฮอื แล้วใช้ผา้ ห่มคลมุ ศีรษะตัวเองไว ้
 
“ถา้ ทําแบบนันข้าก็เปนสามขี องเจา้ ส่วนเจา้ กเ็ ปนภรรยาของข้า 
แลว้ ยงั จะมลี กู ด้วย...” เสียงของฉางอวนิ เฉิงทะลุผา่ นผา้ หม่ เข้า
มา “หากเปนแบบนี เจ้าก็น่าจะสบายใจแลว้ …” 
 
หลังจากนันกม็ ีมอื มาดงึ ผ้าห่มของนางอยา่ งแรง ทว่าฉีเยวก่ ลบั
จบั เอาไวแ้ น่น 
 
“เจา้ มนั บา้ ไปแลว้ ช่วงเวลาแบบนีใครจะไปมอี ารมณก์ บั เจ้าได”้  
นางโวยวาย “เจา้ รีบสวมเสือผ้ากลบั ไปเร็ว แล้วพวกเราคอ่ ยมา
คุยกนั ต่อ คยุ กันดๆี นะ” 

 
“เสร็จเรืองแล้วคอ่ ยพดู กันกไ็ ด้” เสียงของฉางอวนิ เฉิงดังผ่าน
ผา้ หม่ เขา้ มาอีก ตามด้วยแรงมหาศาลทพี ยายามจะดงึ ผ้าห่ม
ออกจากมือนาง 
 
“อาหล!ู ช่วยข้าด้วย!” ฉีเยวก่ รดี ร้องเสียงหลงแลว้
ตะเกียกตะกายลงมา ตงั ใจจะไปหลบใต้เตียง 
 
อาหลูทียังอย่ดู า้ นนอกตอนทไี ด้ยนิ ประโยคแรกของฉางอวินเฉิง 
กเ็ ขนิ จนหน้าแดงแลว้ นางทังตกใจทังดีใจ รีบวงิ ออกไปด้วย
ใบหน้าทีแดงกํา แน่นอนว่าไมล่ ืมทจี ะปดประตตู ามหลังให้สนิท
มากขึนกวา่ เดมิ ดว้ ย 
 
“เอาเถอะน่า อยา่ แกลง้ ทําเปนไม่ชอบเลย ข้ารวู้ า่ ในใจผูห้ ญงิ
อยา่ งพวกเจ้านันคดิ อะไร…” 
 
ในเวลาเดียวกบั ทีพูดประโยคนี ฉีเยว่กถ็ กู มอื ข้างหนึงกดหวั ไหล่
เอาไว้ บรุ ุษทรี ่างใหญโ่ ตเหมอื นภูเขากดตัวนางลงกบั เตียงทนั ท ี
 
บทที 77 คนไรเ้ หตผุ ล 
 
อาหลูยนื เหม่อมองทอ้ งฟาอยหู่ น้าเรอื น 
 
ยามนีท้องฟามืดสนิทเตม็ ไปดว้ ยดวงดาวทีทอแสงระยิบระยบั
ราวกับเพชรพลอย 
 
นางนึกถงึ ต้นฤดูร้อนในปนัน วันทเี สียวโหวเหยก่ บั ฮหู ยินน้อย
แต่งงานกนั อยา่ งยิงใหญ่ ในจวนแขวนโคมสีแดงไปทัว แสงจาก

โคมทสี ่องลงมากระทบผคู้ นจนเหมอื นกบั มผี า้ โปรง่ สีแดง
ปกคลมุ กายอีกชัน 
 
ทว่าพอดูเรือนนีกลบั มแี คต่ ะเกยี งสองดวงทอี ยู่ในสภาพเก่า ไมม่ ี
บรรยากาศของความชืนมืนเลยแมแ้ ตน่ ิดเดียว หรอื ว่านางควรจะ
ไปหาตะเกียงมาแขวนเพมิ … 
 
เวลาทรี ออยู่หน้าเรือนทรี าวกับเปนเรือนหอนีชา่ งยาวนานเหลือ
เกนิ โดยเฉพาะอยา่ งยิง... สายลมยามราตรีพัดมาวบู หนึงจน
ความคิดสะดุด อาหลอู ดไมไ่ ดท้ ีจะขนลกุ ขนึ มา… 
 
โดยเฉพาะอย่างยิงคนทรี อคนนันไมอ่ ยู่อีกแล้ว... 
 
ตอนนีคนคนนี... 
 
อาหลเู พงิ ได้สติ นางรีบหนั หลังวงิ กลบั ไปทันท ี
 
ฉีเยวค่ ดิ ว่าตวั เองจะถกู ทบั จนตายไปซะแล้ว นางใชม้ ือทบุ ตีรา่ ง
ของชายผนู้ ี ส่วนทีมือสัมผสั โดนล้วนแข็งแกร่งและหนันแน่น… 
 
ฉางอวนิ เฉิงเริมกระชากเสือผ้าของนาง หญงิ สาวใต้รา่ งจงึ ดินรน
ไปมาเหมอื นปลาตัวหนึง 
 
ทา่ ทางของนางกลบั เพิมแรงกระตุ้นใหช้ ายหนุ่มมากขึนไปอีก 
หน้าผากของเขามีเหงือเม็ดเล็กๆ ผดุ ออกมา เดมิ ทเี ขาแค่จะ
หยอกเล่นๆ ไม่คิดทาํ อะไรมากไปกวา่ นี แตว่ ่าในใจตอนนีกลบั
ฮกึ เหมิ ขึนมาแล้ว 
 

จู่ๆ ฉีเยว่ก็กางมือออกทังสองข้าง ท่าทางนีทาํ ให้ฉางอวนิ เฉิง
เหน็ หน้าอกอวบอดั ของนางชัดเจนยงิ ขึน เขากําลังเลือนมือของ
ตวั เองเข้าไป ทนั ใดนันกร็ ูส้ ึกปวดหูทงั สองข้างอย่างรนุ แรง 
 
ข้อดขี องการเปนหมอกค็ ือรูจ้ ดุ อ่อนของรา่ งกายคน 
 
ฉีเยวผ่ ลักบรุ ุษผูน้ ีลงไปจากร่างของตนแล้วกระโดดลงไปบนพนื
อย่างรวดเร็วจนเกือบสะดุดผา้ หม่ ทกี องอยู่ ก่อนจะปกหลักยืน
ไดอ้ ย่างมันคง 
 
“ผหู้ ญงิ น่ารงั เกียจนี เจ้าเปนบ้าอะไรไปแลว้ !” ฉางอวินเฉิงจบั หู
ทงั สองข้างพร้อมกบั ตวาดดงั ลันด้วยความโมโห ตอนนีเขาแทบ
จะไม่ได้ยินเสียงของตัวเองแล้ว ไดย้ ินเพยี งเสียงออื อึงอย่ใู นห ู
 
เขาคงจะไมถ่ กู ผหู้ ญิงคนนีตบจนหูหนวกไปแลว้ หรอกนะ? 
 
“ข้าเปนบ้างันรึ? เจ้าน่ะสิเปนบา้ !” ฉีเยว่โกรธจัด นางหันมองไป
รอบห้องแล้วคว้าม้านังทีอย่ดู า้ นข้างเอาไว้แน่นแลว้ ฟาดลงไป 
 
ฉางอวนิ เฉิงยกมือปองกันทนั ทว่ งที โชคดที ีเขาฝกฝนวรยุทธ 
เพยี งครู่เดียวจึงดึงม้านังกลับมาได้ ไมอ่ ย่างนันต้องเจ็บหนักแน่ 
 
“นีไม่ใช่เหมือนทเี จ้าต้องการหรอกรึ!” เขาสวนกลบั อย่าง
เดอื ดดาล โยนม้านังทีแยง่ มาได้ไปทางอืน เพียงเสียวอึดใจก็มี
เสียงแตกหกั ของม้านังดงั ขนึ มา 
 
“เหมอื นมารดาเจ้าน่ะสิ! มีแต่ผีเท่านันทีอยากจะขึนเตยี งกับเจา้ ! 
พดู อะไรไมด่ ูตัวเองบา้ งเลย!” ฉีเยว่ด่ายาวเปนชดุ โดยไม่เว้นช่วง