บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

บทนํา 
 
ปทีสามแหง่ รชั ศกต้าเซีย ณ เมอื งหย่งชงิ  
 
เสียงฆ้องและกลองดังสนันกกึ กอ้ งราวกบั เสียงฟารอ้ ง พร้อมกับ
เสียง ปง ปง ของประทดั ดังขนึ ไมข่ าดสาย 
 
การตกแตง่ ประดับประดาตลอดเส้นทางไปยังจวนตงิ ซีโหวเต็ม
ไปดว้ ยบรรยากาศแหง่ การเฉลิมฉลอง ทางเดนิ สองฟากถนนมี
ฝูงชนเบยี ดเสียดกันแน่นหนาแมแ้ ต่นําหยดเดยี วก็ยงั ผ่านเข้าไป
ไมไ่ ด้ กระทงั บนตน้ ไม้ทอี ยู่รมิ กําแพงก็มผี ้คู นขนึ ไปยนื ออรอดู
กันมากมาย 
 
“งานพธิ ีสู่ขอเจ้าสาวทีจดั ขนึ อยา่ งยงิ ใหญ่ตระการตาขนาดนี 
พวกเราชาวหยง่ ชิงไม่เคยพบเห็นมานานมากแลว้ สินะ” 
 
เหล่าผสู้ ูงอายผุ มสีดอกเลาทยี นื ปะปนในกล่มุ ผูค้ นพากันหรีสาย
ตามวั ๆ มองไปยังขบวนสู่ขออลงั การทีอย่บู นถนนตรงหน้า 
 
คณะดนตรีบรรเลงเพลงโดยใช้ทงั เครอื งดดี สีตีเปามถี ึงสิบ
หกคน กลุ่มชายขีม้ารปู รา่ งสูงใหญแ่ ละแขง็ แรงยีสิบคน คน
ตดิ ตามค้มุ ครองเกียวไปรบั เจ้าสาวรวมสามสิบคน ผทู้ ีทาํ หน้าที
แบกเกยี วเจ้าสาวหกคน หนําซํายงั มกี ล่มุ หญิงสาวเดินโปรยผ้า
ไหมหลากสีไปตลอดสองขา้ งทาง ภาพทเี ห็นชา่ งงดงามประดุจ
เหล่าเทพธิดากาํ ลังโบยบินท่ามกลางหมู่เมฆพร้อมกับโปรย
ดอกไม้จากฟากฟาลงมาสู่พนื ดิน ดงึ ดูดให้ทังสาวใหญส่ าว
น้อยหรือแมแ้ ตเ่ ด็กๆ ต่างเขา้ มาแยง่ ชิงดอกไมผ้ ้าไหมของจวน
ติงซโี หว เพราะวสั ดุทนี ํามาทําดอกไมน้ ันไมใ่ ชว่ า่ คนธรรมดา

ทวั ไปจะมใี นครอบครองกันได้งา่ ยๆ 
 
วนั นีเปนวันทีบุตรชายคนโตของติงซโี หวจะแต่งภรรยา เรืองนีจงึ
ไม่ได้ด้อยไปกว่าเรืองใหก้ ําเนิดบตุ รชายคนโตแมแ้ ต่น้อย 
เนืองจากตาํ แหน่งโหวเปนตาํ แหน่งทสี ูงศักดิและสําคญั ของ
ราชวงศ์ ซึงมกี ารสืบทอดต่อๆ กนั มาในวงศต์ ระกูล ดงั นันจึงไม่
แน่ว่าดอกไม้ทีใชส้ ําหรบั งานมงคลนีจะเปนดอกไม้ลําคา่ ทมี า
จากวงั หลวง 
 
ในขณะทขี บวนเกียวเจา้ สาวกาํ ลังเคลอื นผ่าน ฝูงชนทีมามุงดกู ็
มากขนึ เรอื ยๆ คลนื มหาชนถาโถมเขา้ มาราวกบั ระลอกคลนื นําที
ซดั เขา้ หาฝง ผคู้ นทีแออัดยัดเยียดต่างเบยี ดกันจนบางคนทรง
ตัวไม่อยู่ ยืนโซเซไปทางโน้นทที างนีที บางคนก็ก้มมองหารอง
เท้าทีทาํ หลดุ บางคนกจ็ บั หมวกทถี ูกดนั จนเกอื บตก เสียงเอะอะ
โวยวายดังเซ็งแซ่ไปทัว ทว่าตอนนีคงไมม่ ีใครทีจะตัดใจเคลอื น
ตวั ออกจากจุดทสี ามารถมองเหน็ ด้วยสายตาในระยะประชดิ  
เพราะกลัวว่าจะน้อยหน้าคนอนื หากตอ้ งไปคยุ กนั ถึงงานยงิ ใหญ่
นีในภายภาคหน้า 
 
ผู้ทเี ดินอยดู่ ้านหน้าสุดของขบวนเจ้าบ่าวคอื บรุ ุษรปู ร่างสูงใหญ่
ท่วงท่าสง่างาม เขาสวมเสือคลมุ ตวั ยาวสีแดง หมวกสีแดง 
ขบวนทีตามมาก็เปนสีแดงทงั แถวทําให้ดูละลานตาไปหมด 
กระทังบางคนทมี าเฝาดถู ึงกับตาลายมองเห็นใบหน้าของเจ้า
บ่าวไม่ชัดเจน 
 
บุรษุ ผู้นีเปนบตุ รชายคนโตของติงซโี หว ซึงฮ่องเต้ได้
พระราชทานนามให้วา่ ‘อวนิ เฉิง’ เขาสืบทอดอดุ มการณต์ ่อจาก
บดิ าในการเข้ารว่ มกับกองทพั ตงั แตย่ งั เยาว์ กล่าวกันว่าชายผู้นี

ไมไ่ ดถ้ ือตัวว่าตนเองมาจากตระกลู สูงศักดิ เปนทเี ลืองลือใน
กองทัพถงึ ความสามารถและการอดทนต่อความยากลาํ บาก อีก
ทังเปนบุรษุ ผไู้ มเ่ คยกลัวตาย ผ้ชู ายทีดพี ร้อมเชน่ นีจึงเปนสามีใน
อุดมคติของผหู้ ญงิ ทุกคนอยา่ งแทจ้ ริง 
 
วนั นีเปนวนั แต่งงานของขนุ นางหนุ่มทมี จี ิตใจดีงามผนู้ ี ดังนัน
สิงทีผูค้ นรูส้ ึกอิจฉารษิ ยาทีสุดในตอนนีกค็ งไมพ่ ้นเจา้ สาวทนี ัง
อยู่ในเกยี วหลังนันนันเอง 
 
เกยี วเจ้าสาวประดับไปด้วยของตกแตง่ วิจติ รงดงามเต็มไปหมด
จึงไมส่ ามารถมองเห็นดา้ นในได ้
 
“ไม่รวู้ า่ เปนหญิงสาวของบา้ นไหนกันทโี ชคดมี ากขนาดนี” หนึง
ในคนทมี ามุงดูเอ่ยขนึ พลางทอดถอนใจใหก้ ับวาสนาของเจ้า
สาว “สามารถแต่งเขา้ จวนติงซโี หวได้ กค็ งเปนหญิงสาวทมี า
จากตระกูลรํารวยและสูงส่งสินะ” 
 
“เจ้าพดู ผิดแล้วละ่ เจา้ สาวคนนีเปนแค่สามญั ชนธรรมดาคน
หนึงอย่างพวกเรานีแหละ” คนทีรู้เบอื งหน้าเบืองหลังเปนอยา่ ง
ดีกลา่ วเสียงดงั ขนึ มา 
 
ประโยคนีทาํ ให้ผคู้ นทีได้ยินส่งเสียงฮือฮา คนทอี ยู่บริเวณรอบๆ 
ก็ยงิ เบียดเสียดกันมากขนึ เพราะอยากจะฟงข้อเทจ็ จริงของเรอื ง
นี 
 
“รีบพดู ออกมาเรว็ ๆ สิ เรอื งนีมันเปนยังไงกันแน่?” ทุกคนพากนั
ซกั ถามด้วยความอยากรอู้ ยากเหน็  
 

“พดู ก็พดู เถอะเจ้าสาวคนนีน่ะ นับว่าชีวติ นีของนางช่างมบี ุญ
วาสนาเหลือเกินแล้ว เดิมทนี างเปนแค่เดก็ สาวกาํ พรา้ ทีเร่ร่อน
พเนจรมาจากตา่ งบ้านต่างเมอื ง แทบจะขอทานเพือให้มีชีวิตอยู่
รอดไปวนั ๆ แต่มเี หตุบงั เอิญทีประจวบเหมาะทาํ ใหน้ างได้พบกบั
ฮูหยนิ ผู้เฒ่าของจวนโหว ฮูหยินผูเ้ ฒา่ จงึ ช่วยนางจากชะตา
กรรมอันเลวรา้ ย คงเพราะเหน็ วา่ นางเปนเด็กกําพร้าน่าสงสาร 
อีกทงั เพือตอบแทนบญุ คุณทีไดเ้ คยชว่ ยชีวติ ตนไว้ จงึ รบั นางมา
เลียงทีจวนโหว เมอื โตขนึ ฮูหยินผู้เฒ่าจงึ ตดั สินใจให้หลานคน
โตแต่งกบั นาง รบั นางมาเปนหลานสะใภ้…” 
 
ทกุ คนทีไดฟ้ งต่างคิดวา่ เรืองนีช่างเปนเรอื งทีแปลกประหลาด
อย่างทคี ดิ ไม่ถงึ เลยว่าจะเกดิ ขึนในชีวติ จรงิ นึกว่าจะเปนเพียง
เรืองเลา่ ทีมีอยูแ่ ค่ในตาํ นานเท่านัน จึงมีบางคนทีเกิดความรสู้ ึก
ตืนตันใจจนเกบ็ อาการเอาไวไ้ มอ่ ย ู่
 
“เมือพบคนทีดียอ่ มได้รบั สิงดีๆ ตอบแทน เงก็ เซียนฮอ่ งเต้คง
เฝามองพวกเราอยู่บนสรวงสวรรค์ พวกเราทกุ คนต้องหมนั
ทําความดใี หม้ ากๆ ไมแ่ น่ว่าอาจจะมีสักวนั ทเี ง็กเซยี นจะเหน็ ใจ 
ชว่ ยให้ลูกๆ ทังชายและหญงิ ของเราได้พบกับบุพเพสันนิวาสที
สูงส่งบ้างกเ็ ปนได…้ ” 
 
บรรดาหญิงสาวจํานวนไมน่ ้อยพากนั วาดหวงั อยู่ในใจเงียบๆ 
ใบหน้าแตล่ ะคนเตม็ เปยมไปดว้ ยความใฝฝนเมอื มองไปยงั
ขบวนเกยี วเจา้ สาวทหี ่างไปไกลแล้วอกี ครงั  
 
เมอื เทยี บกบั บรรยากาศข้างนอกทดี ูคกึ คกั เปนอยา่ งยงิ ในจวน
โหวกลับดูเหมือนวา่ มีบางสิงผิดแปลกไป 
 

ของทีนํามาประดบั ตกแต่งล้วนเปนของมงคลสําหรบั งานสมรส 
คนทีเดนิ ไปเดินมาก็อย่ใู นชดุ สําหรบั งานเฉลิมฉลองทีเปนมงคล
นี ทว่าอารมณท์ แี สดงออกบนใบหน้ากลบั ดูเหมอื นมีบางอยา่ ง
ซอ่ นอยู่ อกี ทงั แขกทีมาร่วมงานต่างก็พูดคุยกันเบาๆ ตลอดเวลา 
หนําซําบนใบหน้ายงั ไมแ่ สดงออกถึงความปลมื ปติและยินดที ีได้
มางานแตง่ งานนีแมแ้ ต่น้อย 
 
ขันตอนในพิธีกราบไหว้ฟาดินผา่ นไปทีละขนั จนเสร็จสิน 
ท้องฟากค็ ่อยๆ มืดลง โคมไฟทีทาํ ขึนจากโครงไม้ไผส่ ีแดงอนั
ใหญ่ส่องสวา่ งปกคลมุ ไปทวั ทังจวนโหวราวกับกล่มุ กอ้ นเมฆสี
แดงทลี ่องลอยบนทอ้ งฟา เมือมองมาจากทีไกลๆ บรรยากาศใน
จวนจงึ เหมือนอย่กู ํากึงกันระหว่างความจริงกบั ความฝน 
 
เมอื ทาํ พธิ ีกราบไหว้ฟาดนิ เสร็จสินเจ้าบา่ วและเจ้าสาวก็จะถูกส่ง
เข้าหอ้ งหอ ทวา่ ยามนีกลับมีเพียงเจ้าสาวทนี ังอยู่บนเตยี ง
เงียบๆ คนเดียวในห้อง 
 
สายลมยามคําคนื ในฤดใู บไมร้ ่วงพัดผา่ นเข้ามาทางหน้าต่าง 
เทยี นสีแดงเล่มใหญ่ทีตังอยใู่ นห้องวบู ไหวตามสายลม ทาํ ให้บน
ผนังหอ้ งเกดิ เงาสะท้อนของเปลวเทยี นทขี ยบั ไปมาราวกับคน
เต้นระบําอยา่ งไรอย่างนัน 
 
ทันใดนันเองก็มีเสียงฝเทา้ ทกี า้ วมาอยา่ งเร่งรบี มุง่ ตรงมาทางนี 
 
“คุณหนู” สินเสียงเรยี กประตูก็ถูกเปดออกอย่างรวดเร็ว ทวา่ ผทู้ ี
เขา้ มานันกลบั ไม่ใชเ่ จา้ บ่าว 
 
พอได้ยนิ เสียง เจา้ สาวกเ็ นือตวั แข็งเกร็งขึนฉับพลนั รีบเปดผ้า

คลมุ ศีรษะสีแดงออกทันท ี
 
ภาพทีปรากฏตรงหน้าเปนเดก็ สาวคนหนึงทีตรงรีเข้ามาหา ก่อน
จะหยดุ ชะงกั ราวกบั เหมอ่ ลอยไปชวั ขณะ 
 
เดก็ สาวทมี าใหม่อายรุ าวสิบเจด็ สิบแปดป นางกําลังตกตะลงึ ใน
ความงามของหญิงสาวทีสวมชุดแตง่ งานอยู่ ได้แตจ่ ้องหญิงตรง
หน้าแบบตาไม่กะพริบ ทังเรยี วควิ และดวงตาของอีกฝายชา่ ง
งดงามราวกบั บรรจงวาด เครอื งสําอางทแี ต่งแตม้ ยงิ ทําให้
ใบหน้าเจ้าสาวดพู ลิ าสลาํ ไร้ทตี ิ เปลวไฟจากเทยี นสีแดงส่องแสง 
สะทอ้ นกับปนมุกทีประดับอยดู่ า้ นล่างของมงกุฎเจ้าสาวจนเปน
ประกายแวววาว ส่งใหโ้ ฉมสะคราญตรงหน้าดเู สมอื นดงั เทพธดิ า 
 
“อาหลู เจา้ เขา้ มาไดอ้ ย่างไรกนั ?” เจ้าสาวมองบ่าวรับใช้อย่าง
ตะลงึ งัน กอ่ นจะเดินมาใกลแ้ ล้วถามตอ่ อย่างร้อนใจ “หรอื วา่ ฮู
หยนิ ผู้เฒ่า...” 
 
คาํ พูดของเจ้านายทาํ ใหเ้ ดก็ สาวดงึ สตกิ ลบั มาได ้
 
“คณุ หนู...” เดก็ สาวถอนสะอนื พรอ้ มกบั คุกเข่าลงกบั พนื นําตา
หลังไหลพรังพรูออกมาทนั ที “ฮหู ยินผ้เู ฒ่าจากไปแลว้ เจ้าคะ่ …” 
 
ในชัวพริบตา ภาพงานมงคลทไี มว่ า่ มองไปทีไหนกป็ ระดับประดา
ไปดว้ ยของตกแต่งทีเปนสีแดง แตต่ อนนีกลบั ต้องเปลียนเปนสี
ขาวแห่งการไวท้ กุ ข์แทน 
 
ดงั นันภาพของเจ้าสาวทีสวมชุดแดงเจดิ จ้าวงิ อย่างรอ้ นรนอยู่
บนทางเดนิ ในจวนจงึ ดสู ะดุดตาเปนพเิ ศษ 

 
“ฮหู ยนิ ผู้เฒา่ ฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่า…” ชุดหนักองึ ทสี วมในพิธีแตง่ งาน
ทําให้เจ้าของรา่ งสะดุดลม้ ในทีสุด ใบหน้างามทถี กู แตง่ เติมยาม
นีเต็มไปด้วยคราบนําตาทังสองแกม้ นําตาแหง่ ความเจบ็ ปวด
ไหลรินลงมาไมห่ ยดุ “ทา่ นบอกว่าจะดมื ชาของเยวเ่ ออ๋ ทา่ นบอก
วา่ จะดืมชาทเี ปนของเยวเ่ ออ๋ นะเจา้ คะ… ท่านบอกว่าหากข้า
แต่งงานแลว้ ก็จะสามารถปดเปาสิงเลวรา้ ยให้กบั ท่านได้…” 
 
นางลุกขนึ เดนิ ไปข้างหน้าดว้ ยทา่ ทางโซเซพร้อมกับเสียงร้องไห้
ทีฟงแลว้ บาดหัวใจ 
 
“แมน่ าง เจ้าไมส่ ามารถเขา้ ไปข้างในนีได้…” หน้าประตูห้องโถง
ทสี ูงใหญม่ ีบ่าวรบั ใชอ้ าวุโสสวมเสือผา้ ปานไว้ทกุ ข์สีขาวยืนอยู่
เต็มไปหมด เมอื มองเหน็ นางกาํ ลงั เดินตรงเขา้ มาก็พากนั ยนื มือ
มาห้ามปรามเอาไว ้
 
เจา้ สาวกรีดรอ้ งด้วยความทกุ ข์ทรมานใจ ตงั ทา่ จะพ่งุ เข้าไปด้าน
ในใหไ้ ด ้
 
“ฮหู ยินผ้เู ฒ่าต้องดืมชาในพิธแี ตง่ งานของขา้ !” นางได้แต่
ร้องไห้ตะโกนซาํ ไปซํามาอย่เู ช่นนัน “ยกชาเข้ามา! ยกชาเข้ามา!” 
 
“หยุดร้องไห้เดียวนี! เจ้าจะทําใหฮ้ หู ยนิ ผูเ้ ฒ่าจากไปอย่างไม่
สงบนะ!” เสียงตวาดดงั มาจากดา้ นใน เมือประตูเปดออกกม็ ชี าย
วยั กลางคนผ้หู นึงเดินออกมา ตอนนีเขากเ็ ปลียนมาสวมชุดผ้า
ปานและสวมรองเท้าสําหรับการไวท้ ุกข์ ตามมาดว้ ยหญิงวยั
กลางคนทเี ดินออกมายืนอยูข่ า้ งๆ หญงิ ผนู้ ีก็แต่งกายดว้ ยชดุ ไว้
ทกุ ข์เช่นเดยี วกัน นางหนั ไปสังบ่าวรบั ใช้เสียงเข้ม 

 
“พานางกลบั ไป!” 
 
“นายท่าน โหวฮูหยนิ …ไม่สิ…ทา่ นพ่อท่านแม…่ ใหข้ า้ ไดพ้ บกบั ฮู
หยนิ ผเู้ ฒา่ ใหข้ า้ ได้พบกับนางด้วยเถอะเจ้าค่ะ…” เจ้าสาวคกุ เขา่
ลงกบั พืน พดู จาออ้ นวอนดว้ ยนําเสียงเจอื สะอืน ราํ ไห้อยู่ตลอด
เวลา 
 
‘ท่านพอ่ ทา่ นแม่’ เมือได้ยินคําเรยี กนี ใบหน้าของหญงิ วัยกลาง
คนผู้นันพลนั ปรากฏความเอือมระอาขนึ มาแวบหนึงก่อนจะหาย
ไปอย่างรวดเรว็  
 
“วนั นีเปนวนั มงคลของเจา้ เจ้าไมค่ วรเข้ามาในทแี ห่งนี มันจะไม่
ดีทังต่อเจ้าและฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ” โหวฮหู ยินพยายามปรับสีหน้าให้ดู
อ่อนโยนขึน อธิบายอยา่ งเชืองชา้ ด้วยนําเสียงทีนุ่มนวลลงหลาย
ส่วน พอพดู จบกโ็ บกมอื ให้สัญญาณ 
 
บ่าวรบั ใช้ทอี ยรู่ ายรอบทังสีดา้ นต่างกระโจนเข้าใส่เจา้ สาวใน
ทนั ที พวกนางทงั ควา้ มอื ทงั กดตวั ทังอดุ ปากอีกฝายอย่าง
คล่องแคลว่ วอ่ งไว 
 
เจ้าสาวทอี ยู่ในชดุ พิธแี ตง่ งานสีแดงถูกลากตวั ออกไปจากกลุ่ม
คนทีสวมชดุ สีขาวไวท้ ุกข์ นางพยายามดินรนอย่างสุดชีวติ เพอื ที
จะหันหลังกลบั ไปให้ได้ ทวา่ เพียงเรยี วแรงของสาวน้อยตัวคน
เดยี วยอ่ มไมอ่ าจเอาชนะบ่าวรับใช้จาํ นวนมาก นางไดแ้ ตเ่ หลยี ว
มองไปยังห้องโถงดว้ ยสายตาแหง่ ความโศกเศรา้ เสียใจเปน
อยา่ งยิง 
 

ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ทมี อบชีวิตใหมใ่ ห้กบั นางทีเคยเปนเพียงเดก็ สาว
เร่รอ่ นคนหนึงจนมชี วี ิตทดี ีขนึ ได้จากไปเสียแลว้ หยาดนําตา
หยดแล้วหยดเล่าหลน่ ลงบนชุดทีสวมใส่ไม่ขาดสาย บางหยด
รว่ งลงสู่พนื ก่อนจะค่อยๆ ซมึ ลงไปในดนิ แลว้ หายไปในทสี ุด 
 
บทที 1 ภูมิหลัง 
 
ภูเขาต้าชิง เส้นทางบนภเู ขาในช่วงฤดูหนาว 
 
รถออฟโรดคนั หนึงขับขึนไปตามเส้นทางบนภเู ขาอยา่ งโดดเดยี ว 
 
“คณุ หมอฉี ทําไมคุณถงึ ไม่พักค้างคืนอยูใ่ นเมอื งกอ่ นสักคืนละ่
ครับ รอถงึ พร่งุ นีเชา้ แลว้ ค่อยขนึ ไปบนภูเขาดไี หม?” คนขบั รถ
เปนเดก็ หนุ่มผวิ คลาํ รูปรา่ งผอม มนี ิสัยแบบเดก็ ทใี ชช้ ีวติ อยู่ใน
ภูเขาจงึ คอ่ นข้างชา่ งพดู ชา่ งเจรจา 
 
เขาขับรถอย่างสบายใจพลางเหลือบมองผ้หู ญงิ ทีอยบู่ นทนี ัง
โดยสารด้านข้างไปดว้ ย 
 
หญงิ สาวสวมใส่เสือขนนกสีขาว แต่งหน้าอ่อนๆ ผมดัดลอน
ใหญถ่ กู มัดรวบไว้ข้างหลงั นอกจากนีกไ็ ม่ใส่เครอื งประดบั อนื อกี
เลย ไมม่ ีทงั กิบตดิ ผมหรอื ตา่ งหู แตว่ า่ ในสายตาของเด็กหนุ่ม
คนขับรถนันหญิงสาวคนนีแต่งตัวดูดีมีสไตล์ ทนั สมัยแบบสาว
ในเมอื ง ดมู กี ลนิ อายของความเปนยุโรป ซงึ แตกตา่ งจากสาวๆ 
ทีเขาเคยหยอกล้อดว้ ย 
 
คนทมี าจากเมืองใหญ่แตกต่างจากคนแถวนีจริงๆ ดจู าก
เค้าโครงรูปร่างหน้าตาก็ต่างกันอยา่ งสินเชิง 

 
“มีผู้ปวยกาํ ลงั รอรบั การผ่าตัดอยู่ ฉันเก็บของทุกอย่างมา
เรยี บร้อยแลว้ กลบั วันนีเลยดีกว่า พรงุ่ นีเช้าจะไดท้ าํ งานเลย ถา้
ไม่อย่างนันคนปวยกต็ ้องรออีกหนึงวัน” ฉีเยว่ถอนสายตาจาก
นอกหน้าตา่ งรถ หนั มาส่งยิมให้กับหนุ่มคนขับรถ 
 
เธอมีใบหน้ารปู ไข่ ดวงตาสีดําเปนประกาย เมอื ยมิ ออกมาทําให้
เห็นลักยิมทังสองขา้ ง 
 
“ปนีคณุ หมอฉีอายเุ ทา่ ไรแล้วหรอื ครับ?” หนุ่มคนขับรถเกบ็
ความสงสัยไว้ไม่อยู่ถามโพลง่ ขึน พอคาํ พูดหลดุ ออกมาก็หน้า
แดงอย่างเขนิ อายด้วยความไมร่ ะวังปากของตัวเอง 
 
“ฉันน่ะเหรอ แกแ่ ลว้ ล่ะ” ฉีเยวห่ วั เราะในขณะทพี ูดและสังเกตคน
ขับรถไปด้วย กอ่ นจะพดู ต่อ “ตอนทีอายุเทา่ คุณ ฉันอย่ปู สาม” 
 
คนขับรถรบี คาํ นวณอายอุ ีกฝายในใจอยา่ งรวดเร็ว ถงึ ตวั เขาจะ
เปนทหาร แต่ก็มีน้องสาวทเี รียนอยู่มหาวทิ ยาลยั อายสุ ิบแปด
คอื ปหนึง ถา้ งนั ปสีก็อายุไมน่ ่าเกนิ ยสี ิบสอง ให้ตายสิ งันก…็  
 
“แค่ยีสิบสองยสี ิบสาม! กล้าบอกวา่ แก่ไดย้ ังไงครับ!” เขายิม
แฉ่งยิงฟน 
 
ฉีเยวห่ ัวเราะน้อยๆ รูด้ วี ่าเมอื คร่เู ดก็ หนุ่มคนนีคิดเลขอยใู่ นใจ 
 
“ฉันดอู ายนุ ้อยขนาดนันเลยเหรอ?” เธอยกมอื ลบู ใบหน้าของตวั
เอง “มหาวทิ ยาลัยทีฉันเคยอยเู่ รียนแปดป” 
 

คนขบั รถถงึ กับรอ้ งโออ้ อกมา พร้อมกับหนั หน้ามามองฉีเยวแ่ วบ
หนึง　 
 
“ฉันอายยุ ีสิบเจด็ ปแล้วล่ะ” ฉีเยว่เห็นทา่ ทางแปลกใจของเดก็
หนุ่มก็หวั เราะอีกครงั  
 
คนขับรถไดแ้ ตห่ วั เราะเสียงแห้ง “นันกย็ ังไมถ่ งึ กบั แก่หรอกครับ
” เขาพดู ขึนแลว้ ถามต่อ “ถา้ งันคุณหมอฉีแต่งงานแลว้ น่ะสิ?” 
 
พอคําพูดนีหลดุ ออกมาจากปาก หนุ่มคนขับก็แทบอยากจะตบ
หน้าตวั เองขนึ มาทนั ท ี
 
วนั นีเขาเปนอะไรไปนะ มกั ถามแตค่ ําถามทีไม่สมควรอยเู่ รอื ย 
ทังทยี งั ไม่ค้นุ เคยกับหมอฉีดเี ลย… 
 
ฉีเยวห่ ันหน้าออกไปมองทิวทศั น์ทีอย่นู อกหน้าต่างอกี ครงั จาก
นันกย็ มิ เบาบางแล้วส่ายหวั  
 
“ยังไมไ่ ด้แต่งงานจ้ะ” เธอตอบกลบั ไป ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือ
ถือสาคาํ พดู ของคนขบั  
 
“หมอฉีดีขนาดนี ก็คงตอ้ งเลือกมากหน่อย…” หนุ่มคนขับรถยมิ
พรอ้ มกับยกยอกลับดว้ ยนําเสียงชนื ชม 
 
ฉีเยว่ไดแ้ ตห่ วั เราะ ไม่ไดพ้ ดู อะไรต่อ 
 
หนุ่มคนขบั รถไมก่ ลา้ พูดมากกว่านีอีก ไดแ้ ตแ่ อบแลบลนิ กบั ตัว
เองแล้วกลบั มาจดจอ่ ในการขับรถ 

 
ฉีเยวเ่ หม่อมองหน้าผานอกหน้าตา่ งรถทผี ่านหน้าไปไมข่ าดสาย 
เพราะคําถามเกยี วกับการแต่งงานประโยคนันของคนขบั รถที
ทําให้เธอตอ้ งเกบ็ มาคร่นุ คิดอยูใ่ นใจ 
 
อายุยีสิบเจด็ ป สําหรบั คนทอี ยใู่ นเขตนีกค็ งคดิ วา่ อายุไมใ่ ชน่ ้อย 
แต่สําหรบั คนทีมีชวี ิตความเปนอยู่แบบเธอ การทีจะแตง่ งานใน
ขณะทอี ายเุ ท่านีคงเปนเรอื งทยี งั ไมค่ ้มุ ค่าพอทีจะเก็บเอามาคดิ  
แตแ่ น่นอนว่าสําหรบั คนทีมีแฟน ก็คงคิดวางแผนการแตง่ งาน
ก่อนจะอายสุ ามสิบปกนั แลว้  
 
ทวา่ เธอเองกลบั พูดแบบนันไมไ่ ด้ เพราะถึงแฟนของเธออยาก
จะแต่งงานแลว้ ก็จรงิ แตว่ า่ เจา้ สาวของเขากลบั ไม่ใชเ่ ธอ 
 
สโลแกนนําเน่าทคี นนิยมพูดกนั ประโยคนี ไมค่ ดิ เลยว่าวนั หนึง
ตัวเองจะไดใ้ ช ้
 
ฉีเยว่สูดลมหายใจลึก กลันนําตาเอาไวใ้ นอก พร้อมกับปรบั
เปลยี นอริ ยิ าบถในการนัง เอาศีรษะพิงกับเบาะหลงั ถ้อยคํา
มากมายในอดีตดังก้องขึนมาในหวั  
 
“เยวเ่ ลยี ง ทาํ ไมคุณต้องไปทีนันดว้ ย?” 
 
“เรยี นหนังสืออย่เู หยยี นจิง ฝกปฏบิ ัติทางด้านการแพทยก์ ฝ็ ก
อยู่ทเี หยียนจิง จบการศึกษาโดยตรงกจ็ ากเหยยี นจิง เปนแพทย์
อย่โู รงพยาบาลกต็ งั สองปแลว้ หวั หน้าแผนกกัวมองเหน็ ความ
สําคัญในตัวคณุ พาคุณเขา้ ร่วมในการผ่าตัดแล้ว เชือเถอะว่าไม่
ถงึ สามปคณุ กส็ ามารถทําการผ่าตัดได้ด้วยตวั คณุ เอง…” 

 
“สิงทีคุณอยากจะเรียน ผมก็ไม่เคยขัดขวางหากคณุ อยากรู้อะไร
เพิมเติม โควตาของโรงพยาบาลในตา่ งประเทศทมี ีชือเสียงกม็  ี
ทําไมคุณถงึ ต้องไปในพนื ทีทเี ปนภเู ขาหา่ งไกลแบบนันด้วย? ไป
ทนี ันจะเรียนร้อู ะไรได้?” 
 
“ไปเรียนรูท้ ตี ่างประเทศถึงจะนับว่าเปนการชุบตวั คณุ ไปใน
พืนทที เี ปนภูเขาห่างไกลอย่างนันคดิ วา่ จะไดอ้ ะไรไหม? จะได้
เรียนอะไรเหรอ? เรยี นรวู้ ่าจะใชห้ ญ้าใชส้ มนุ ไพรมารกั ษายังไงแบ
บนันน่ะเหรอ? พนื ฐานของคณุ เปนคนทมี ีสติปญญาดมี าตงั แต่
เกิดอยู่แล้ว อยา่ มามวั เสียเวลาเปลา่ เลย แต่คุณไปอยใู่ นชนบท
สามปเลยนะ สามป! คุณจะดูไมต่ ่างจากปลาทวี ่ายทวนกระแส
นํา เยวเ่ ลยี ง พอถึงเวลานันตอนทคี ณุ กลับมาก็หมดอนาคตแล้ว
…” 
 
“เกิดเรืองรา้ ยกบั คุณพ่อของคณุ เขาหมดอนาคตแล้ว! คณุ ยงั
จะไปฟงเขาอกี พดู อะไรออกมารูต้ วั บา้ งไหม! การฝกฝนตัวเอง
ทา่ มกลางเทคโนโลยีเปนแคก่ ารฝกระดับเบืองตน้ งันรึ! คําพดู
เหลวไหลบา้ บออะไรกนั เนีย! คุณไม่ตอ้ งการมีอนาคตต่อไปแล้ว
งนั เรอะ? อยา่ คดิ นะวา่ การไปอยู่ในชนบทเพียงไม่กปี มันจะทําให้
ได้รับชอื เสียงจนสามารถเอามาสนับสนุนตวั เองไดใ้ นอนาคต 
อาชพี นีของพวกเรายงั ตอ้ งพึงพาเทคโนโลยใี นการทาํ มาหากิน
อยู่นะ ถ้าจะพงึ ชือเสียงจอมปลอมนันคงใช้ไม่ไดห้ รอก…” 
 
“ยิงนับวันคณุ ยิงเปนคนไร้เหตุผลจริงๆ พวกเราสินสุดกันตรงนี
เถอะ…” 
 
ฉีเยว่หลบั ตาแลว้ ถอนหายใจเฮอื กใหญ่ พรอ้ มกับเอยี งศีรษะไป

ยงั หน้าตา่ ง รถยนตท์ วี ิงอยูบ่ นเส้นทางภเู ขาส่งเสียงสะเทือน
แทรกผ่านความเงยี บอันโดดเดยี วเดียวดาย 
 
ความจริงแลว้ ทีเขาพูดออกมามากมาย สิงทีต้องการจะพูดก็
เพยี งประโยคสุดท้ายแคน่ ัน 
 
เมือหนึงปกอ่ น พ่อของฉีเยวผ่ ดิ พลาดในการผ่าตัดใหก้ บั ผู้ปวย 
ตังแตน่ ันมาอาชพี หมอรวมไปถึงอนาคตทางการเมืองของเขาจงึ
ต้องยตุ ลิ ง 
 
การทเี ธอต้องแขง่ ขันในสังคมเชน่ นี ไมเ่ พียงแต่ต้องสู้กับความ
สามารถของตวั เองเท่านัน แต่ยงั ต้องสู้เพอื ครอบครัวสู้เพอื พอ่ … 
 
ฉีเยวห่ วั เราะเยาะใหก้ ับตวั เอง การแต่งงานกับผหู้ ญงิ คนนัน 
สําหรับแฟนคนนีของฉันแล้ว มนั ชา่ งเปนค่ทู เี หมาะสมกันจริงๆ 
เลย… 
 
รกั กนั มาตงั หา้ ปแล้วยังไง? สมัยนีอะไรๆ กแ็ พง แต่ความรักกลบั
ไม่มคี า่ ไมม่ รี าคาเลยสักนิด 
 
ปดโธเ่ วย้ ! ตอนนันฉันควรจะเอาสิงทีทาํ ร้ายจติ ใจใส่ลงไปใน
กาแฟแล้วสาดใส่นายนันเสียจริง… 
 
เฮอ้ … 
 
“คณุ หมอฉีครับ? คุณหมอฉี?” 
 
ฉีเยว่หลุดออกจากภวงั คค์ วามคดิ ทนั ทที ไี ดย้ นิ เสียงคนขบั รถ

ถามขึนมาอยา่ งระมัดระวัง เธอหนั หน้ากลบั มา 
 
“คณุ หมอเมารถหรือเปลา่ ครบั ?” คนขับรถรสู้ ึกเปนห่วงเมอื มอง
เห็นสีหน้าเธอ 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้าและยิมน้อยๆ ให้กบั เขา 
 
“ไม่... ไม่เปนไรจ้ะ” เธอตอบ ปรบั สีหน้าเปนมชี ีวติ ชวี าขนึ มา
ทนั ท ี
 
“บนรถคนั นีมีโทรทัศน์ดาวเทยี มดว้ ยนะครับ นายอาํ เภอจา่ งของ
พวกเราชอบดูโทรทัศนม์ ากๆ เลยละ่ คณุ ดโู ทรทัศน์ไหมครบั ” 
คนขับรถคดิ ทําบางอย่างใหเ้ ธอ เขาจงึ เสนอขนึ มาดว้ ยท่าทางมี
ความสุข โดยทไี มร่ อใหฉ้ ีเยว่ปฏเิ สธก็รีบเปดโทรทศั นท์ นั ท ี
 
จอโทรทัศนเ์ ล็กทีเปดให้ดรู ะหวา่ งทางเพราะกลวั วา่ หญิงสาวจะมี
อาการเมารถ แตด่ ูแลว้ น่าจะเพิมอาการเมารถเสียมากกวา่  
 
ฉีเยว่รู้สึกซาบซึงในความหวงั ดขี องเด็กหนุ่มคนนี จึงยมิ ใหแ้ ทน
คําขอบคุณแตไ่ ม่ได้พูดอะไรอีก 
 
เสียงจากโทรทศั น์ดงั ขึนมาในรถ ยิงเสียงดังมากเทา่ ไร ฉีเยวย่ งิ
รสู้ ึกว่าเสียงนันไดม้ าเติมเต็มหวั ใจทกี าํ ลังวา่ งเปลา่ ของเธอใน
ตอนนี 
 
“…คณุ ผชู้ มทกุ ท่าน การคน้ พบสถานทโี บราณนี นับเปนครงั แรก
ทีเหนือความคาดหมายและน่าดใี จเปนอยา่ งยิง ใครๆ กค็ ดิ ไม่
ถงึ วา่ จะพบสุสานโบราณแหง่ หนึงของสมยั กอ่ น จากทเี หน็ ใน

ตอนนี สุสานฝงศพอยใู่ นสภาพทดี ี ตามทนี ักวชิ าการไดก้ ลา่ วไว้
วา่ นีคงจะเปนสุสานฝงศพแห่งหนึงของตระกูลทสี ูงศักดิในสมัย
ก่อน…” 
 
“ขุดไปจนจะพบสมบัตลิ าํ ค่าแล้ว” คนขับรถไดย้ ินก็รู้สึกตนื เต้น
เปนอยา่ งมาก “ผมชอบดูรายการทไี ปขดุ หลุมฝงศพเหลา่ นีมาก
ทสี ุดเลย…” 
 
ฉีเยวท่ าํ หน้าตาเอือมระอาอยา่ งบอกไมถ่ กู พรอ้ มกบั ละสายตา
ออกจากจอโทรทัศน์เลก็ ๆ อยา่ งหมดอารมณ ์
 
ในจอปรากฏใบหน้าทีกําลังตืนเตน้ เปนอยา่ งมากของพิธกี รสาว
ทียนื อยดู่ า้ นขา้ งนักวชิ าการสองสามคน พวกเขายนื อยบู่ นเส้น
ทางทไี ปยังสุสาน เบืองหลังเปนประตูหนิ สีมรกตขนาดใหญ่ที
เปดเขา้ สู่สุสาน 
 
“…รออกี สักครู่พวกเราจะได้เห็นกับตาตวั เองเพือเปนสักขีพยาน
ในการเปดสุสาน อกี แคพ่ รบิ ตาเดยี ว…ศาสตราจารยห์ ลิว คณุ จะ
พดู อะไรสักหน่อยไหม…” 
 
รถหยุดอยา่ งกะทนั หัน ถา้ ฉีเยว่จบั คอนโซลหน้ารถไวไ้ มท่ นั หวั
คงกระแทกกระจกไปแลว้  
 
“ถึงแล้วครบั ” คนขบั รถยมิ อ่อนๆ 
 
ทีนีคอื จดุ สินสุดของเส้นทางรถบนภูเขา เส้นทางตอ่ ไปข้างหน้า
ไม่สามารถขบั รถเขา้ ไปได้ จากตาํ แหน่งนีเมือมองไกลออกไปจะ
สามารถเหน็ อาคารบ้านเรือนกระจัดกระจายเปนหย่อมๆ มี

อาคารทซี ่อมแซมใหม่หลงั หนึงทดี สู ะดดุ ตาเปนพิเศษ 
 
สถานทีแห่งนันคอื โรงพยาบาลซงึ เปนศูนยก์ ารแพทย์ในชนบท 
และก็เปนสถานทที ีฉีเยวก่ ําลงั จะไป 
 
นับตังแตเ่ ธอมาถึงทีนี ประชาชนทีอย่ตู ามชนบท แม้กระทงั คนที
อยู่ในเมืองใกล้ๆ ก็ยังยอมขา้ มภเู ขาลกู แลว้ ลกู เล่าเพอื ใหห้ มอ
ทีมาจากเมืองใหญ่รักษา จากโรงพยาบาลทเี คยเงยี บเหงาก็
เปลยี นเปนคึกคกั ขึนมาทนั ที ห้องสองสามหอ้ งของแผนกผูป้ วย
จงึ ไม่เพียงพอ ผอู้ ํานวยการโรงพยาบาลจงึ ยอมอุทศิ ห้องทํางาน
ของตวั เองใหใ้ ช้เพิม บรรดาคนในหมูบ่ า้ นตา่ งกไ็ ม่เสียดายเงินที
จ่ายในการรักษาใหก้ ับโรงพยาบาลทสี ร้างขนึ มาเพอื ช่วยเหลือ
คนชนบททียากจน 
 
ฉีเยว่กระโดดลงมาจากรถ หนุ่มคนขบั ช่วยยกกลอ่ ง
ปฐมพยาบาลจากบนทนี ังดา้ นหลังรถลงมาใหด้ ว้ ย 
 
“คณุ หมอฉี คณุ ถอื เองไหวไหมครับ? ยังมีทางทตี ้องเดินต่อไป
อกี ระยะหนึงเลยนะ…” คนขบั รถถามขนึ มาดว้ ยความเปนห่วง
พลางมองฉีเยวท่ ใี นมือถอื กล่องปฐมพยาบาลอยู่ จากนันกม็ อง
ไปยังเส้นทางเลก็ ๆ ทที ังสูงและชันเปนอย่างมาก 
 
“ไม่เปนไรหรอกจ้ะ ฉันมเี ส้นทางลัด จากตรงนีแคเ่ ดนิ ตรงไปก็
ถึงแล้ว” ฉีเยวต่ อบ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟา วนั นีทอ้ งฟามี
เมฆมากแถมมหี มิ ะตกลงมาเบาบาง “หมิ ะตกแลว้ เธอรีบไปเถอะ 
หากฟามดื แลว้ เส้นทางบนภูเขาไมน่ ่าขบั รถหรอกนะ” 
 
เพือไมใ่ หค้ นขับรถเปนหว่ ง พูดจบประโยคนีฉีเยว่ก็เดินไปแลว้  

 
เด็กหนุ่มมองดเู ธอเดินลงเนินเขาก่อนจะขึนไปบนรถ 
 
ในขณะทีเครืองยนตเ์ ริมทาํ งาน ในรถก็มเี สียงจากโทรทศั นด์ งั
ขึนมาอีกครงั  
 
คนขับรถฮัมเพลงเบาๆ พร้อมกบั ขบั รถอยูบ่ นเส้นทางบนภเู ขา
อยา่ งชํานาญ 
 
“เปดออกแลว้ …” 
 
คนขบั รถรบี หาจงั หวะมองไปยงั จอโทรทัศน์ รอสิงมหัศจรรย์ที
จะปรากฏออกมาใหผ้ ชู้ มรายการไดเ้ ห็นในอกี สักคร ู่
 
“ปนีฉลองเทศกาลไม่ไดร้ บั ของขวัญ…” 
 
“ฉิบ…” คนขบั รถดา่ ไปคาํ หนึง รสู้ ึกไมพ่ อใจอย่างยิง ทําได้เพยี ง
อดทนรอให้ชว่ งพักเบรกโฆษณาผา่ นไป 
 
ทวา่ ช่วงพกั เบรกโฆษณาของวนั นีชา่ งยาวนานเปนพิเศษ… 
 
ในขณะทีเด็กหนุ่มคนขับรถกาํ ลังรอชมรายการโทรทศั น์ อกี ฟาก
หนึงเวลานีพิธกี รสาวกําลังมองนักวิชาการกลมุ่ หนึงดว้ ยสีหน้าที
ผิดหวงั เปนสีหน้าทีไม่น่าดเู อาเสียเลย 
 
“เปนไปไดย้ ังไงทีจะไม่มีอะไรเลย?” 
 
ชายคนหนึงทีเส้นผมเปนสีขาวคล้ายดอกเลาหนั ไปหนั มาใน

สุสานคล้ายกบั คนเสียสต ิ
 
“ดูโครงสรา้ งของหอ้ งทีตงั สุสานแหง่ นีสิ เปนสุสานของตระกูลที
มีบญุ หนักศักดิใหญ่อย่างไมต่ อ้ งสงสัย” คนอืนๆ ตา่ งก็ทํา
หน้าตางงงวยกนั ยกใหญ่ “แต่ทําไมถึงไมม่ ีสิงของทฝี งพรอ้ ม
คนตายเลยละ่ ?” 
 
หลงั จากใชค้ วามพยายามไปครงึ คอ่ นวัน ปรากฏวา่ ไมไ่ ด้อะไร
เลย พิธกี รสาวโกรธสุดขดี นีไมใ่ ชส่ ิงทผี ู้ชมต้องการจะเห็นนะ 
อาชพี ของเธอจะจบสินกันกค็ ราวนีแหละ 
 
“เปนไปไดไ้ หมว่าพวกคณุ มองผิดไป ทนี ีไม่ใช่สุสานของขุนนาง
ผู้ใหญข่ ันกงโหวอะไรนันหรอก หรอื ไมก่ ม็ โี จรแอบมาขโมยสิงที
อยูใ่ นหลมุ ฝงศพไปก่อน…” เธอพดู แทรกขนึ มา 
 
“พวกเราจะดผู ิดไดย้ งั ไงกนั คุณไม่รกู้ ็อย่ามาพดู สุ่มสีสุ่มห้า!” 
เมือมีคนมาตังขอ้ สงสัยในความสามารถของพวกเขา จงึ ทําให้
กลุ่มนักวชิ าการต่างอารมณเ์ ดือดพล่านเปนฟนเปนไฟขึนมา
อยา่ งฉับพลนั ถึงพิธกี รสาวจะเปนผอู้ าํ นวยการของรายการนีแต่
กไ็ มม่ สี ิทธิพูดจาอย่างไม่เกรงใจกนั  
 
“เปนไปไดย้ ังไงทีตระกลู ผู้ดมี ีบรรดาศักดสิ ูงอยา่ งนันจะไม่มี
อะไรฝงมากับศพเลย!” พธิ กี รสาวยงั ไม่เคยถกู คนปฏิบัติดว้ ย
ท่าทางไม่เกรงใจแบบนีมาก่อนเช่นกนั นําเสียงจึงบ่งบอกถึง
ความไมพ่ อใจชัดเจน 
 
“กใ็ ช่ไง! ทาํ ไมถงึ ไม่มลี ะ่ !” กลมุ่ นักวชิ าการพูดระบายอารมณ์
ออกมาอยา่ งควบคมุ ไมอ่ ย ู่

 
“อาจารย์ เปดโลงศพไดแ้ ลว้ !” ผู้ชว่ ยทกี าํ ลงั ยงุ่ อยกู่ ับโลงศพคน
หนึงตะโกนขึน 
 
ประโยคนีทําให้ทุกคนรบี ตรงเขา้ ไปดู กลอ้ งถา่ ยทาํ รายการก็รีบ
ตามไปดว้ ย 
 
ในโลงศพมีโครงกระดูกของคนตาย ดจู ากลักษณะทา่ ทาง
เหมอื นกับการนอนตะแคง 
 
เสือผา้ และของใช้เปลยี นแปลงไปจนไม่เหลอื ใหเ้ หน็ แล้ว พธิ กี ร
สาวชะโงกหน้าไปดูในขณะทเี อามอื ปดปากปดจมกู หลังจากที
เปดโลงศพกลบั ไม่พบพวกหินหยกเงนิ ทองหรือพวกของใช้
ตา่ งๆ ทวี างกระจดั กระจายอยู่ภายใน นอกจากโครงกระดกู สีขาว
นันกไ็ มม่ อี ะไรอีกแล้ว… 
 
อีกทังไมม่ ีโลงศพโบราณอนื ๆ อีก... 
 
จบแลว้ ... ครงั นีเสียแรงเปลา่ จรงิ ๆ 
 
“ถึงเวลาออกอากาศแล้วนะ ตอนนีก็ไม่สามารถหยุดออก
รายการได้แลว้ ดว้ ย…” ทีมงานคนหนึงเรง่ ให้ดําเนินรายการต่อ 
 
“ไมม่ อี ะไรทังนัน แล้วจะออกเอิกอะไรกันอีก!” พธิ กี รสาวโวยวาย
ขึนมา 
 
เสียงพดู ของเธอพลนั หยุดชะงัก เมอื นักวชิ าการคนหนึงตะโกน
ขึนมา เธอรีบหมุนตัวไปในทนั ที เห็นนักวิชาการกําลังหยิบของ

สิงหนึงทอี ยดู่ า้ นล่างของกระดกู ทอ่ นแขนสองขา้ งทีวางใน
ลกั ษณะทับซอ้ นกนั อย ู่
 
“นีคืออะไร?” เขาพดู กระซิบกระซาบเบาๆ พร้อมกับนําวตั ถนุ ัน
ออกมา 
 
จากหมิ ะทีตกเบาบางในตอนแรก ตอนนีกลับตกหนักมากขนึ
เรอื ยๆ หลังจากทีคนขบั หมนุ พวงมาลัยรถเลยี วโค้งเปนครัง
สุดทา้ ย รถกแ็ ลน่ เขา้ สู่พนื ทรี าบอยา่ งรวดเรว็ หนุ่มคนขบั รถรสู้ ึก
โลง่ ใจเปนอยา่ งมาก จงึ หนั ไปใหค้ วามสนใจกบั ภาพในจอ
โทรทศั นเ์ ครืองเลก็ นัน 
 
นักวิชาการสองสามคนกาํ ลงั ยุ่งอยู่กบั การทําความสะอาดของ
บางอยา่ งอยู่ พธิ ีกรสาวพูดอธบิ ายฉอดๆ โดยไม่หยดุ พัก 
 
“เสร็จแล้ว! ทุกคนลองดสู ิ นีเปนวัตถุทีนําออกมาจากโครง
กระดกู ของศพนัน…” 
 
คนขบั รถเบิกตาโพลงจอ้ งมองทันที ในขณะทกี ลอ้ งของทีมงาน
ถ่ายใหเ้ หน็ ถาดใบหนึง บนนันวางสิงของไวห้ นึงชนิ  
 
“เอะ๊ ?” คนขบั รถมองตาไมก่ ะพรบิ “นีมันไมใ่ ชม่ ีดผ่าตัดอะไรนัน
หรอกเรอะ?” 
 
เขาเพิงเคยเห็นของสิงนีมาเมือไม่นานนีเอง ตอนทไี ปรบั คุณ
หมอฉีทีอาํ เภอ เขามองเห็นเธอจดั กลอ่ งปฐมพยาบาล ในกลอ่ ง
กม็ ีของพวกนีอย ู่
 

ในจอโทรทัศนพ์ ธิ กี รสาวกาํ ลงั ตังคําถาม 
 
“ถ้าอยา่ งนันดิฉันขอถามนักวชิ าการเลยนะคะวา่ สิงทที ุกคนเห็น
อยใู่ นขณะนีมันคอื อะไรกันแน่คะ?” 
 
สีหน้าของนักวิชาการนันดูยุง่ เหยิงไปหมด มือหยบิ วตั ถนุ ันขึน
มาในขณะทสี วมถงุ มอื อย ู่
 
แสงไฟจากเครืองบนั ทึกภาพกะพรบิ เปนระยะ กล้องเคลอื นไป
จบั อยูท่ ีนักวชิ าการ เห็นไดช้ ดั วา่ วัตถชุ นิ นันผ่านการชะล้างอยา่ ง
สะอาดสะอ้านจนกลับคนื สู่สภาพเดิมแลว้  
 
“นีคือ… มีดผา่ ตดั …” นักวชิ าการทําเสียงกระซิบกระซาบตอบ
กลับมาเบาๆ “โดยเฉพาะอย่างยิงของชนิ นีเปนของทีผลติ จาก
ประเทศเยอรมนี…” 
 
“เยอรมนี?” พธิ ีกรสาวและคนขบั รถตา่ งกส็ ่งเสียงอุทานออกมา
ในเวลาเดยี วกันแต่อยู่คนละสถานท ี
 
“บ้าฉิบ...” คนขับด่าขนึ “แม้แต่รายการโบราณคดีก็กลายเปน
แบบนีไปแล้วเหรอ… เลิกดูไปเลยเหอะ” 
 
เขากดปดโทรทัศนท์ ันที ภาพสุดท้ายคอื พิธกี รทีหวั เราะเจอื นๆ 
รวมไปถงึ ประโยคทียงั พูดไม่จบของเธอก็ถกู ปดตามไปด้วย 
 
“…อาจารย์จางล้อเลน่ แลว้ … แตไ่ ม่วา่ จะพูดยังไง พวกเราก็ดู
ออกวา่ เจ้าสิงนีเปนของทีทา่ นผู้นีรักมากอยา่ งแน่นอน… คาดไม่
ถึงว่าในโลงศพจะไม่มอี ะไรเลยสักอยา่ ง มเี พยี งของสิงนีทฝี งมา

กับศพแค่อยา่ งเดยี ว… โดยเฉพาะอย่างยิงดูเหมอื นเปนของที
กอดเอาไวใ้ นอ้อมอก ถ้าอย่างนันของชนิ นีกค็ งถูกกอดเอาไว้
เปนพันๆ ปแล้วน่ะสิ…” 
 
บทที 2 หวาดกลัว 
 
ยอ้ นเวลากลบั ไปนับพนั ปกอ่ น ภายใต้แผน่ ฟาอนั กว้างใหญ่
ไพศาลของราชวงศ์ตา้ เซยี  
 
ปทหี กแหง่ รชั ศกต้าเซีย ณ จวนตงิ ซีโหว 
 
สายฝนได้ตกโปรยปรายมาตังแต่ยาํ รงุ่ บรรดาบา่ วรบั ใชห้ ญิง
เดนิ สวนกนั ไปมา ในมือแตล่ ะคนต่างก็ถือรม่ ทงั สีของร่มและสี
ของเสือผ้าทีหลากหลายเมือมาอยูร่ วมกันทําให้เกดิ ภาพทีมสี ีสัน
ราวกบั เมฆสีรุง้ ได้ยนิ เสียงพวกบ่าวพดู จากระเซ้าเยา้ แหย่ เจ้า
เหยยี บรองเทา้ ขา้ ข้าเหยียบลงนํากระเดน็ ถกู ชุดเจา้ ทําให้
บรรยากาศยามเชา้ ดคู รึกครืนชืนมนื หากสังเกตดูใหด้ ี ในมอื บาง
คนจะถือถาดอาหารทีวางภาชนะและเครืองใชท้ ดี ูประณีตงดงาม 
ทว่าไม่อาจปกปดกลนิ หอมเย้ายวนใจทโี ชยออกมาได้เลย 
 
ทีมุมหนึงของระเบยี งทางเดิน มสี าวรับใช้คนหนึงมองดู
เหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบๆ นางอดไม่ได้ทจี ะสูดจมูกแลว้ สูด
จมูกอกี จากนันก็ต้องกลืนนําลายลงคออกึ ใหญ่ เด็กสาวผนู้ ีอายุ
ราวสิบสีสิบห้า สวมชุดสีเขยี วทเี ปนชุดของบา่ วรบั ใชข้ ันตาํ สุด
ของจวนตงิ ซโี หว ทว่าแถบผา้ รัดเอวกลบั เปนสีแดงทแี สดงถงึ
ตําแหน่งบ่าวรับใช้ขันสองของจวน 
 
‘สีเขยี วและสีแดง’ ชา่ งขดั แยง้ กนั อย่างเห็นได้ชดั จึงควรจะเปน

ทีจับตามองของผู้คนเปนพิเศษ ทวา่ บรรดาบา่ วทีเดินผ่านไป
ผา่ นมา กลบั ไม่มใี ครสนใจนางเลยสักคนเดยี ว ไม่มีแมก้ ระทังจะ
ชายตามามอง ทุกคนทาํ ราวกับวา่ นางเปนเพียงอากาศ 
 
ในมอื หนึงของเดก็ สาวถือตะกรา้ ส่วนอีกมือได้แตล่ บู ท้องตวั เอง
ปอยๆ ก่อนจะมองตาปริบๆ ไปทางประตหู ้องครัวทีอยไู่ กลออก
ไป นางยืนนิงอยู่ทีเดิมพกั ใหญ่กระทงั ผู้คนบนระเบยี งทางเดิน
เรมิ ลดน้อยลง 
 
ตอนนันเองมผี ้หู ญงิ รูปรา่ งอ้วนเตียคนหนึงกา้ วเท้าออกมาจาก
ห้องครวั ตามมาด้วยบ่าวอาวโุ สสีห้าคนคอยประกบดา้ นข้าง บา่ ว
แต่ละคนตา่ งแย่งกันถอื ร่มให้หญิงผ้นู ี 
 
“ข้าต้องมาพดู เองพวกเจ้าถงึ จะตืนกลัวกนั ขึนมาบา้ ง ทังทแี ตล่ ะ
คนก็อายุมากกนั แลว้ ทังนัน ถงึ อยา่ งไรพวกเจ้าก็อยา่ ลมื ได้
สถานะหน้าทตี วั เองเปนอนั ขาด สิงใดควรทํากท็ ําให้ดี สิงใดไม่
ควรแตะตอ้ งก็หา้ มเขา้ ไปยงุ่ ลมื หลู มื ตากนั เสียบา้ ง ขา้ ขอเตอื น
พวกเจ้าเอาไว้…” หญิงอ้วนกล่าวขนึ มาด้วยนําเสียงนุ่มนวล ทว่า
ยงั รับรู้ได้ถึงความหยิงยโสทแี ฝงอยู่ พอนางพูดถงึ ตรงนีก็หยดุ
ฝเท้าลง 
 
ทันทีทีนางหยดุ เดิน บรรดาบ่าวอาวโุ สทีเดินตามอยดู่ า้ นหลงั ก็
ชะงักฝเทา้ ตามกะทนั หัน ก่อนจะรีบส่งยมิ หวานให้เพอื ประจบ
ประแจง หญิงอ้วนจงึ พูดต่อ 
 
“ถา้ มใี ครทําใหข้ ้าต้องขายหน้า กอ็ ย่ามาโทษว่าขา้ ไมไ่ ว้หน้าเชียว
นะ เพราะคนทีจะถกู ไล่ออกคงไมไ่ ด้มแี คค่ นเดยี ว พอถงึ ตอนนัน
ต่อให้คนทงั บ้านพวกเจ้ามารอ้ งหม่ ร้องไห้ตอ่ หน้า ขา้ ก็ไมร่ ับผิด

ชอบ!” นางกล่าวขึนด้วยนําเสียงเฉียบขาดพลางโบกมอื ไปมา
ประกอบคําพูด ทาํ ใหเ้ ห็นวา่ บนข้อมือขาวอวบนันสวมกาํ ไล
ทองคําบริสุทธสิ องอัน 
 
“แหม เรอื งพวกนีตง่ เหนียงจือไม่จําเปนต้องกําชับพวกข้าหรอก 
พวกเราอายุปูนนีกนั แล้ว คนสติดที ไี หนจะหาเรอื งเดือดร้อนใส่
ตัวเองกนั เล่า” ผู้หญงิ ทมี ใี บหน้ายาวคลา้ ยมา้ คนหนึงพดู ขนึ
พร้อมกบั หวั เราะ ทาํ ให้คนอืนพลอยหัวเราะตาม 
 
“ใช่ ใช่ เรอื งแบบนีหากพวกเรายงั ตอ้ งให้ตง่ เหนียงจอื มาสอน
อีก ถ้าอยา่ งนันกถ็ ือว่าหายใจเสียเปล่าไปวันๆ แลว้ ไมค่ ู่ควรจะ
อยู่ทีนีหรอกเจ้าค่ะ” บ่าวอกี คนพูดขึนมา ทกุ คนกพ็ ยักหน้าเห็น
ด้วย 
 
ผู้หญงิ อ้วนทบี า่ วทกุ คนกําลังพูดสอพลอดว้ ยอยู่นีคือตง่ เหนียง
จอื นางมหี น้าทีรับผิดชอบดูแลหอ้ งครัวซงึ ถือเปนสถานทีที
สําคญั แหง่ หนึงใจจวนติงซโี หว 
 
สาวใชช้ ุดเขยี วทยี ืนรออยทู่ ีมมุ ระเบยี งทางเดินมานาน พอเห็น
บา่ วอาวโุ สกลุ่มนีกก็ ัดรมิ ฝปากตวั เองแน่นดว้ ยท่าทางลังเล ก่อน
จะกา้ วพรวดพราดออกไปยืนตากฝนอย่ตู รงหน้าบ่าวอาวโุ สกลุม่
นัน 
 
ตง่ เหนียงจอื ทีกาํ ลังยกยมิ ด้วยความพอใจถงึ กบั หุบยมิ ทนั ควนั  
ส่วนสาวใช้ชดุ เขียวเพราะรบี ร้อนเดินมาจึงไม่ทันระวงั ทําให้นํา
บนพืนกระเดน็ ไปเปรอะเปอนเสือผ้าของบ่าวทีหน้ายาวเหมอื น
มา้ โดยไมไ่ ด้ตังใจ 
 

“โอะ๊ ! ให้ตายสิ!” บ่าวหน้ายาวรอ้ งเสียงหลง สายตาเหลือบเห็น
วา่ ผู้ทที าํ ใหช้ ดุ ตนเลอะเทอะเปนบา่ วชดุ เขยี ว มือกพ็ ลันตวัดออก
ไปทันท ี
 
เพราะบ่าวหญงิ กลุ่มนีมรี ปู ร่างคอ่ นขา้ งใหญ่และแข็งแรง ดังนัน
พอมือนางตวัดมาถูกไหล่เดก็ สาวชดุ เขียวก็ทาํ ใหอ้ ีกฝายถึงกับ
ซวนเซ ตะกรา้ หลุดจากมือตกลงพืน 
 
“เอะ๊ ! นีคงไมใ่ ช่...” ต่งเหนียงจือจอ้ งเขมง็ ไปทีสาวใชช้ ดุ เขยี วที
ยืนหน้าตาใสซอื อย่ตู รงหน้า พอสายตาเหลือบไปเห็นผ้ารัดเอวสี
แดงทีดูสะดุดตาก็ตกตะลงึ ทันท ี
 
บ่าวหญงิ ทตี บไหลเ่ ด็กสาวกต็ กใจจนแทบหงายหลงั เชน่ กนั เมอื
เห็นชัดๆ ว่าคนทีตนทาํ ร้ายใส่ผ้ารดั เอวสีแดง เพราะตนเองเปน
เพียงบ่าวขนั สามเท่านัน ทว่าเด็กสาวเองก็ไมก่ ล้ามีเรอื งผิดใจกับ
ผทู้ ีมหี น้าทดี แู ลรบั ผิดชอบห้องสําคญั นี จึงทาํ เพียงยอ่ เข้าให้ตง่
เหนียงจอื อย่างนอบน้อม 
 
“เจา้ ...อาหา่ วงันหรอื ” ต่งเหนียงจือเอย่ ขึนดว้ ยนําเสียงเหมือน
ไม่แน่ใจ 
 
ทันทที ไี ดย้ นิ ชือตนเอง อาห่าวกย็ ืดตวั ตรงพร้อมกบั ถอนใจโลง่
อก เมอื ครูน่ ีนางตกใจจริงๆ ทถี ูกคนของอีกฝายทาํ สีหน้าบึงตึง
ใส่ 
 
อาห่าวยังคงยนื อยกู่ ลางสายฝนทตี กลงมา ยามนีจงึ เปยกปอน
ไปทงั ตัว เส้นผมลู่แนบชดิ ตดิ กับใบหน้า มีท่าทางกระอกั กระอ่วน
ใจ 

 
“ตง่ เหนียงจอื ข้า...ข้าเปนคนของฮูหยนิ น้อยเจา้ คะ่ …” นางเอ่ย
ขนึ ด้วยนําเสียงสันเทา 
 
“ฮูหยินน้อยเปนอะไรไป? นางต้องการสิงใดร?ึ ” ต่งเหนียงจือ
ถามขนึ ในขณะทมี องอกี ฝายดว้ ยท่าทยี ิมแย้ม นําเสียงออ่ นโยน 
 
“ฮูหยินน้อยใหม้ าถามว่า เบยี หวดั ของเดอื นนีจัดสรรมาให้หรือ
ยงั เจา้ คะ” อาห่าวตอบพลางเหลอื บมองสีหน้าต่งเหนียงจอื แวบ
หนึง ใบหน้าเล็กซีดเผือดแทบไร้สีเลอื ด ไมร่ ู้เปนเพราะหวาดกลัว
หรือหนาวจากนําฝนกนั แน่ 
 
สีหน้าต่งเหนียงจือพลันเปลยี นเปนเคร่งขรมึ นางแสรง้ หันไป
ถามบา่ วทีติดตามมาเสียงเข้ม 
 
“ทําไมร?ึ พวกเจา้ ลืมเบียหวัดและข้าวของทตี อ้ งส่งไปเรอื นชวิ ถง
หยวนกัน ‘อกี แล้ว’ ร?ึ ” 
 
พอไดย้ ินเดก็ สาวฟอง ตอนแรกพวกบา่ วเหน็ สีหน้าเยน็ ชาของ
ตง่ เหนียงจอื ในใจก็นึกหวาดกลัวไม่น้อย กาํ ลงั คดิ วา่ จะยอมรบั
ผิดแล้วขอให้อกี ฝายยกโทษใหอ้ ยา่ งไรดี ทวา่ พอได้ยินคําถามนี 
แต่ละคนกลบั หวั เราะขึนมาแทน 
 
“ขา้ สมควรถูกลงโทษจรงิ ๆ” บ่าวอาวโุ สคนหนึงยกมือขึนมา
ทําทา่ ตบเบาๆ ทหี น้าตวั เองแลว้ พูดต่อดว้ ยทา่ ทางเหมอื น
หงุดหงดิ “ในทีสุดข้าก็ลมื จนได้!” 
 
นางพูดคํานีแลว้ มองไปยงั อาหา่ ว เดก็ สาวจึงทําความเคารพผู้ที

มีอาวุโสกว่า 
 
“เปนความสะเพร่าของขา้ เอง เจ้าจะตขี ้าก็ไดน้ ะ ขา้ มวั แต่กงั วล
เรอื งคณุ หนูสามไมส่ บาย ตอ้ งรบี ไปซอื ผักผลไมแ้ ละอาหา
รออ่ นๆ มาใหต้ ามคาํ สัง คนแก่ก็แบบนีชอบหลงๆ ลมื ๆ ความจาํ
ไม่ค่อยดี พอจาํ อนั นีได้กล็ มื อนั นัน…” นางกล่าวเหมอื นยอมรับ
ผิดทวา่ สีหน้ากลับยิมแยม้  
 
ถงึ อกี ฝายจะพูดเช่นนี ทวา่ เดก็ ทไี หนจะกลา้ ตีนางซึงเปนผู้
อาวโุ สกวา่ กันเลา่  
 
“มามาอย่าพูดเชน่ นันเลย อาการปวยของคุณหนูสามย่อม
สําคญั อย่แู ล้ว...” อาห่าวกลา่ วขึนดว้ ยนําเสียงแผว่ เบาในขณะที
กดั รมิ ฝปากตวั เองอย ู่
 
ใบหน้าของตง่ เหนียงจอื ปรากฏรอยยิมเยาะแวบหนึงกอ่ นจะ
เปลยี นเปนเย็นชาเหมือนเดิม 
 
“พวกเจา้ ทงั หมดนีโง่กันจริงๆ ปลอ่ ยใหอ้ าห่าวยนื ตากฝนได้
อยา่ งไร” พอคาํ พูดนีหลุดออกมาจากปากต่งเหนียงจอื ทุกคนก็
ทาํ เหมือนเพงิ มองเห็นว่าคนทอี ยู่ตรงหน้าถกู ฝนตกลงมาใส่
เปยกปอนจนกลายเปนไก่ตกนํา จงึ พากนั เดินเชอื งชา้ ไปกางร่ม
ใหก้ บั นาง 
 
“ทําไมวันนีถึงได้มาเองเล่า...” 
 
“จริงๆ แลว้ ไม่ต้องมาเองก็ไดน้ ะ แค่เอย่ ปากพวกขา้ ก็จัดการให้
แล้ว…” 

 
“ลาํ บากแมน่ างต้องมาดว้ ยตวั เองเสียแล้ว…” 
 
ทุกคนต่างแย่งกนั พูด ทงั สีหน้าท่าทางแสดงถึงความทุกขใ์ จและ
เปนกงั วลอย่างมาก 
 
“ต่อให้พวกเจา้ จะยุง่ แคไ่ หน ตอ่ ไปกห็ ้ามละเลยการงานของตวั
เองอยา่ งเดด็ ขาดเชียวนะ หากมีคราวหน้า อยา่ มาโทษว่าข้าไม่ไว้
หน้าพวกเจ้าล่ะ” ตง่ เหนียงจอื ส่ายหน้าพรอ้ มกับหวั เราะในขณะ
ทพี ูดกบั บ่าวหญงิ เหล่านี บรรดาบ่าวอาวุโสต่างสาบานวา่ จะไม่ให้
มีเรืองเช่นนีเกิดขนึ อีกครงั อย่างเด็ดขาด 
 
“งันขา้ ไปกอ่ นล่ะ” ต่งเหนียงจอื บอกกับทกุ คนก่อนจะหนั มา
มองอาหา่ ว “หากเจา้ ยงั ขาดเหลืออะไรกม็ าบอกขา้ ไดน้ ะ” 
 
อาห่าวก้มศีรษะให้เพอื แสดงความขอบคณุ  
 
ต่งเหนียงจือเดนิ จากไปแล้ว บ่าวอาวโุ สทีทาํ งานในห้องครัวต่าง
หนั กลบั เขา้ ไปในห้อง พวกนางเดนิ พลางพดู หยอกลอ้ กันต่อ 
บทสนทนามีตงั แต่เรืองคุณหนูเรอื นนันชมว่าอาหารอร่อยจงึ ตก
รางวัลใหเ้ ปนเงนิ สองสามก้อน อกี ทงั ยงั ชมรองเทา้ ทบี างคน
สวมใส่ว่าสวยงามเสียเหลอื เกนิ อาหา่ วเดินตามพวกนางเขา้ ไป
ในห้อง หนึงในนันหนั ขวับมามองอาห่าว ทาํ เหมือนเพงิ รับรวู้ า่
เดก็ สาวตามมา ทา่ ทางเฉยชาเหมอื นไมเ่ ห็นสายรดั เอวสีแดงที
บ่งบอกสถานะอาหา่ วอยู่ในสายตา 
 
“อา้ ว ทาํ ไมถงึ ยงั ไมก่ ลบั ไปอีกละ่ ?” บ่าวคนนันถามขึน 
 

อาหา่ วไดย้ ินก็กม้ หน้ามองตะกร้าทวี า่ งเปล่าของตัวเอง 
 
“ออ๋ ... เรอื งสํารบั อาหาร เดียวพวกขา้ จะใหค้ นส่งไปใหเ้ อง ตอน
นีฝนกาํ ลงั ตกอยู่ เส้นทางกไ็ ม่คอ่ ยน่าเดินสักเท่าไร จะใหเ้ ดก็
สาวหิวตะกร้าเดินไปได้อยา่ งไร?” หญิงนางนันพดู นําเสียงกลัว
หวั เราะ กอ่ นจะหันไปกล่าวกับบา่ วคนอนื ๆ “พวกเจา้ ไดย้ นิ กัน
แล้วใชห่ รอื ไม่ รบี เตรียมสํารับให้เรียบร้อยแล้วส่งไปใหฮ้ ูหยิน
น้อยดว้ ย” 
 
เสียงตอบรบั กลับเปนเสียงหวั เราะดงั ลนั ภายในห้อง 
 
“ขา้ …” อาหา่ วลังเลอยู่คร่หู นึงเหมือนต้องการจะพดู อะไรอกี แต่
กลับถูกหญิงนางนันลากออกไปนอกประต ู
 
ปง! 
 
เสียงปดประตหู อ้ งครวั ดงั ตามหลงั ฝนยงิ ตกก็ยงิ หนักขึนเรือยๆ 
อาหา่ วเดนิ ฝาสายฝนโดยนําตะกร้าวางไว้บนศีรษะเพือบังฝน
แทนรม่ นางรีบสาวเทา้ ไปตามระเบยี งแคบผา่ นโค้งประตบู าน
แล้วบานเล่า จากนันกข็ า้ มถนนสายเล็กทีมกี าํ แพงขนาบอยู่สอง
ข้างทาง 
 
ไกลออกไปสามารถมองเหน็ เรือนเลก็ หลงั หนึงตงั ตระหงา่ นอยู่
ท่ามกลางหมอกและฝน ต้นไม้สองสามตน้ มดี อกไม้รว่ งหล่น
กระจายอยบู่ นพืนโดยรอบ นอกเหนือจากนีก็ไมม่ สี ิงอนื ใดอกี
เลย บรรยากาศชา่ งเงยี บเหงาวังเวงดโู ดดเดยี วเดียวดายเปน
อยา่ งยงิ อาหา่ วเหน็ คนกางรม่ สีแดงคนั หนึงกาํ ลังเดินมาจาก
ทางดา้ นนัน 

 
“อาหลู” นางตะโกนขนึ มาสุดเสียง เรง่ ฝเท้าให้เร็วขึน 
 
ภายใต้รม่ แดงคือเด็กสาวคนหนึงทอี ายุพอๆ กนั หญงิ ผนู้ ีสวม
เสือสีขาวธรรมดาตัวหนึง ดา้ นนอกมีเสือสีฟาอมเขยี วไม่มีแขน
คล้ายกบั เสือกลา้ มคลมุ ทับอยู่ ใส่กระโปรงสีเทาทีดเู ข้ากันกับชดุ  
การแตง่ ตัวชา่ งเรยี บง่าย และเพราะนางใส่เสือคลุมจึงทาํ ให้ดู
เหมือนผูท้ มี ีอายุมากขนึ ไปอีก พอหญิงทถี ูกเรยี กวา่ อาหลูมอง
เห็นเดก็ สาวทกี ําลงั วงิ ฝาฝนมาหากเ็ รง่ ฝเท้าให้เรว็ ขึน 
 
“ทําไมไม่กางร่มไปเลา่ ดสู ิ เจ้าเปยกฝนหมดเลย หรือไม่...ทําไม
ถงึ ไมร่ ู้จักหยบิ ยืมร่มมาสักคัน” อาหลูรบี นํารม่ ไปบังฝนใหค้ นที
เปยกโชก มองอกี ฝายด้วยความเปนหว่ ง สีหน้าดูทกุ ข์ใจและ
วิตกกังวลเปนอยา่ งมาก นางหยิบผ้าเนือนุ่มออกมาเชด็ หน้าให้
กบั เด็กสาวผู้นัน 
 
“ข้าวิงเร็วอยแู่ ล้ว เจา้ ไม่ตอ้ งเปนหว่ งหรอก” อาหา่ วหวั เราะรา่  
 
อาหลูรู้ดวี า่ ทีอกี ฝายตอบแบบนันเพราะรวู้ ่าพวกตนมีร่มเพยี งคัน
เดยี ว หากอีกฝายนําไปใช้กอ่ นแล้วตนจะเอารม่ ทไี หนใช้ ซึงเรือง
นีทําใหอ้ าหลูรูส้ ึกเจบ็ ปวดใจมาก 
 
“รีบกลบั ไปเปลยี นชุดเดยี วนีเลย” นางยืนมอื ออกมาดึงอาหา่ ว 
ทวา่ สายตากลับเหลือบเห็นตะกรา้ ทีว่างเปล่าเสียกอ่ นจงึ หยดุ
ชะงกั ไป สีหน้าเปลียนทนั ควัน “ทาํ ไม หรอื วา่ ไมไ่ ด้…” 
 
“พหี ลู พวกนางบอกวา่ เดียวจะใหค้ นส่งสํารับอาหารมาให้” อา
หา่ วรบี พดู ขนึ มาทันที ร้สู ึกว่าตัวเองทํางานไม่เรียบรอ้ ยดีนัก นึก

ตําหนิตัวเองดว้ ยความละอายใจ 
 
อาหลูถอนหายใจเฮอื กใหญ ่
 
คาํ ว่า ‘เดียว’ นีขา้ กลวั วา่ จะตอ้ งรอไปอกี สองสามวันน่ะสิ… 
 
“พีหลู ทําไมพถี ึงออกมาเดินขา้ งนอกเลา่ ฮหู ยนิ น้อย นาง…” 
อาห่าวเอ่ยขนึ อยา่ งสงสัย 
 
“ฮูหยนิ น้อยเข้านอนแลว้ ขา้ เปนห่วงเจ้าเลยออกมาด”ู อาหลู
พดู แทรกขนึ มากอ่ นทีอีกฝายจะพูดจบ 
 
เด็กสาวสองคนเดนิ พลางพดู คุยกนั จนไปถงึ ด้านหน้าตวั เรอื น 
กําแพงเรือนดูเกา่ ทรุดโทรม เหนือประตทู างเขา้ แขวนปายชอื ที
สีหลุดลอกหนึงแผน่ แตย่ งั อ่านอักษรสามตัวทีเขยี นไว้ไดว้ ่า ‘
ชวิ ถงหยวน’ สายลมเย็นพัดผ่านปายไดย้ ินเสียงเอียดอ๊าดดงั
แทรกผ่านความเงยี บมาเปนระยะ เด็กสาวผลกั ประตอู อกแล้ว
เดนิ เขา้ ไปขา้ งใน อาหา่ วแยกตวั ไปเปลยี นเสือผ้าในห้อง ส่วนอา
หลูก็นํานําขิงร้อนๆ ใส่ชามยกเข้ามาให ้
 
“พีหลู ขิงมไี มม่ ากนัก เกบ็ ไวใ้ หฮ้ หู ยินน้อยเถอะ” อาหา่ วเอย่
บอกปดความหวงั ด ี
 
“เจา้ ดมื เถอะ รา่ งกายของฮูหยินน้อยยังไม่ต้องการนําขงิ ชามนี
หรอก” อาหลถู อนหายใจเฮอื กหนึงแลว้ กล่าวตอ่ “ทสี ําคญั ทสี ุด
คอื พวกเราสองคนต้องปรนนิบตั ริ ับใช้นางเปนอย่างดี หากไม่
เชน่ นันแล้วฮหู ยินน้อยจะสามารถพงึ พาผใู้ ดได้อีก…” 
 

พอพูดประโยคนีจบกอ็ ดกลันนําตาไมใ่ ห้ร่วงลงมาไมไ่ ด ้
 
อาห่าวไม่พดู คัดคา้ นอีก ทําเพยี งรบั ชามนําขงิ รอ้ นมาดืมจนหมด 
แล้วเอย่ ปลอบอีกฝายยิมๆ 
 
“พหี ลู พีไม่ต้องเปนกงั วลหรอก พวกเราสองคนจะปรนนิบตั ริ ับ
ใช้ฮหู ยินน้อยใหด้ ที สี ุด รอวันทเี สียวโหวเหย่กลบั มาแล้วบอกท่า
นวา่ ฮหู ยินน้อยรกั ษารา่ งกายจนอาการดีขนึ มากแลว้ เสียวโหว
เหยต่ อ้ งดกี บั นางแน่นอน พวกเรากจ็ ะได้ออกไปจากทีนี” 
 
อาหลูทีมองดนู างอยูก่ ็ส่งยิมกลบั ไปดว้ ยทา่ ทางขมขนื ใจ เอ่ย
พมึ พาํ เสียงแผ่วเบา 
 
“ขอใหเ้ ปนเช่นนันเถอะ” 
 
จากนันสองสาวกเ็ งียบสนิท ไมม่ ใี ครพูดอะไรอีก สุดทา้ ยเปนอา
หลทู เี อย่ ขึนเพือทําลายความอดึ อัดใจในหอ้ ง 
 
“ข้าจะไปต้มนําสักหน่อย อีกสักคร่พู อฮูหยินน้อยตนื แล้วจะได้
อาบพอด”ี  
 
อาห่าวพยักหน้าเบาๆ หนั ไปสางผมหน้าคันฉ่องทองแดงทอี ยู่
บนโตะ๊ เตียสภาพเกา่ ครําคร่า จดั การเส้นผมตนเองยังไม่ทนั
เสร็จดีก็ไดย้ ินเสียงกรีดรอ้ งแหลมลนั ดังขึน ตามมาด้วยเสียง
ของตกลงพนื  
 
เสียงแหลมนีแสบเข้าไปถงึ ในหู ทําใหค้ นได้ยนิ ถงึ กบั ขวัญผวา 
อาห่าวเนือตัวสันเทาขึนมาทันที ทว่าสองเท้าก็ยังก้าว

พรวดพราดออกไปอย่างไมร่ รี อ เมอื ไปถงึ หอ้ งของฮูหยินน้อยก็
พบเพียงอาหลูทีนังอยู่บนพืนดา้ นหน้าประตู อกี ฝายยงั คงส่ง
เสียงกรีดรอ้ งไมห่ ยดุ เนือตวั สันสะท้าน 
 
“พีหลเู ปนอะไรรึ?” อาหา่ วรีบกา้ วเข้าไปหา ทรุดตวั ลงไปประคอง
ร่างอกี ฝาย พร้อมกบั เงยหน้ามองเข้าไปด้านใน กอ่ นจะกรดี รอ้ ง
เสียงดงั ลันอกี คน 
 
เสียงบาดจิตดงั แทรกผา่ นความเยียบเยน็ ของสายฝนและละออง
หมอก 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ฮูหยนิ น้อย...” อาหา่ วรอ้ งไหโ้ ฮ ผุดลุกขึนเดิน
เข้าไปในหอ้ ง ในระดบั สายตาของตน มองเหน็ เท้าคู่หนึงลอยอยู่
กลางอากาศ เทา้ คนู่ ันสวมรองเทา้ ทีปกเยบ็ เปนลวดลายดอกบัว
หลายก้านเกยี วพนั กนั อยู่ เมือไลส่ ายตามองขนึ ไปอกี กเ็ ปนกระ
โปรงผ้าโปร่งบางสีขาว จนถงึ เสือคลมุ ตวั ยาวสีม่วงอ่อนปก
ลวดลายดอกไม้ จากนันก็ปรากฏใหเ้ ห็นใบหน้าหนึงทดี ูขาวซีด
ไรส้ ีเลือด ลินแลบออกมาจากปาก 
 
“รีบเอานางลงมา” อาหลรู บี โผเข้าหาร่างนัน พยายามระงบั ใจให้
หยดุ รอ้ ง ยืนมอื เข้าไปกอดขาทังสองขา้ งทีอยู่ตรงหน้าแลว้ ยก
ขนึ  
 
อาหา่ วรีบเขา้ มาชว่ ยขณะทีเจา้ ตวั ก็ยงั รอ้ งไหไ้ มห่ ยุด ในทสี ุดทัง
สองกส็ ามารถนําผู้ทแี ขวนคอตวั เองกับคานลงมาได ้
 
“ไม่…ไม่…ไม่มีลมหายใจเสียแลว้ …” อาหลตู ัวสันเทาขณะทียนื
มอื ไปอังจมกู เพือตรวจสอบลมหายใจของหญงิ สาวผ้นู ี สีหน้า

นางซีดเผือดทันท ี
 
“ฮูหยนิ น้อย…” อาห่าวร้องไห้ฟูมฟายเสียงดงั ลัน โผเขา้ ใส่ร่าง
หญิงสาวทีนอนอยู่บนพนื “ทาํ ไมทา่ นถงึ ทาํ แบบนี!” 
 
ทว่าหญิงผูน้ ันกลับไม่ขยับ หากไมใ่ ชใ่ บหน้าไรส้ ีเลอื ดเพราะ
หมดลมหายใจ คนทีเห็นกต็ ้องคดิ ว่านางนอนหลับอยแู่ น่นอน 
 
“เรว็ ! รบี ไปบอกนายทา่ นและโหวฮหู ยิน” พบเหตกุ ารณ์สะเทือน
ขวญั เพียงครู่เดียวกร็ าวกบั อาหลูเตบิ โตขึนมาอีกหลายป นางรีบ
ลุกขึนแลว้ วงิ ออกไป 
 
พอประตูเปดออกทงั สายลมและสายฝนกพ็ ดั กระหนําเข้ามาใน
ห้อง เสียงรอ้ งไหข้ องอาห่าวหยดุ ลงอยา่ งฉับพลนั นางยกมอื ขนึ
มาปดปากตวั เองไว้ ยามนีนอกจากเสียงลมเสียงฝนแลว้ กไ็ ม่มี
เสียงใดๆ อีกเลย สีเรียบๆ สะอาดตาของห้องยิงทําให้รับรไู้ ด้ถึง
ความเยน็ ยะเยอื กของฤดหู นาวมากยงิ ขึน 
 
ยิงอาหา่ วอยใู่ นห้องนานเท่าไร ลมหายใจนางก็ยิงหอบกระชัน
มากขนึ เทา่ นัน สายลมแรงพดั ประตูกระแทกผนังดงั ปง นางส่ง
เสียงกรีดรอ้ งออกมา ไมก่ ลา้ มองผทู้ ีนอนอยบู่ นพนื รบี วงิ ออก
จากเรอื นพุง่ เขา้ ใส่สายฝนทนั ท ี
 
ทนั ใดนันเองกเ็ กิดฟาแลบแปลบปลาบ ตามมาดว้ ยเสียงฟาร้อง
เปรียงปร้างราวกับจะฉีกท้องฟาใหข้ าดสะบัน 
 
อาหา่ วทีเพงิ วิงออกมาจากเรอื นพลนั ร้สู ึกหมดเรียวแรงจงึ ล้มลง
ไปกองอยู่บนพนื นางตกใจกลัวจนสมองเลอะเลือนไปหมดแลว้  

 
ในเวลาเดียวกันนี มือทังสองขา้ งของผู้ทีนอนอยู่บนพืนภายใน
ห้องเย็นเยยี บกลบั เริมขยับ เนือตัวเรมิ เคลอื นไหวด้วยอาการ
แข็งเกร็งเหมอื นคนกาํ ลงั เปนตะครวิ จ่ๆู มอื ทตี กอยขู่ า้ งกายกย็ ก
ขึนเหมือนต้องการคว้าจบั บางอย่างเอาไว้ ตามมาดว้ ยเสียงไอที
ดังแทรกผา่ นลาํ คออย่างยากลําบาก ขณะเดียวกนั เหนือรา่ งที
หญงิ ผูน้ ีนอนอยู่ก็ปรากฏกลอ่ งใบหนึงกําลงั ตกลงมาในแนวดิง
อยา่ งแรง กลอ่ งทีหนักอึงตกลงมากระแทกทอ้ งคนทนี อนอยู่
อยา่ งแม่นยํา 
 
“โอ๊ย!” ผู้ทอี ยู่นอนบนพืนถึงกับส่งเสียงรอ้ งดว้ ยความเจ็บปวด 
รีบลุกขนึ มานังอย่างรวดเรว็  
 
บทที 3 ประหลาดใจ  
 
เธอกาํ ลังกลงิ ตกลงมาจากเนินเขา! 
 
ฉีเยวพ่ ยายามเอือมมอื สุดชวี ิตเพอื คว้าบางอย่างเอาไว้ ลกึ ๆ ใน
ใจนันรู้สึกเสียใจแทบตายว่าทําไมถงึ ตดั สินใจมาเส้นทางลดั ที
ยากลาํ บากนีด้วย 
 
ก่อนหน้านีหลังจากเธอเดนิ มาตามเส้นทางลดั ได้พกั หนึง เพยี ง
แคพ่ ริบตาทอ้ งฟาทเี คยสวา่ งก็มืดสนิท หิมะยงั คงโปรยปราย
ตลอดเวลาซํายงั ตกหนักขึนเสียด้วย เธอเพียงก้าวพลาดแค่ครัง
เดยี วก็กลงิ ลงมาตามเนินแลว้ ขนาดยนื มอื คว้ากิงไมแ้ ห้งดา้ น
ข้างไว้ไดแ้ ตก่ ลบั หลุดตดิ มือไร้ประโยชนไ์ ปซะอกี แถมกล่อง
ปฐมพยาบาลดนั หลดุ จากมือมากระแทกกบั หน้าผาก ตอนนีเธอ
จงึ รสู้ ึกหน้ามดื มนึ หัวไปหมด... 

 
เธอคงไมต่ ้องมาตายในสภาพนีหรอกนะ ถา้ เปนแบบนันก็น่าขาํ
เกนิ ไปแลว้  
 
แต่ถ้าผา่ นเหตกุ ารณน์ ีได้ ตัวเธอจะอยู่ในสภาพไหนก็ยังไมร่ ู้เลย 
 
นีเธอต้องมาจบชีวติ กอ่ นวัยอนั ควรจริงเหรอ ไม่นะ! ยังไม่ได้
พสิ ูจน์ตัวเองแลว้ ตอกหน้าแฟนเกา่ เลย! 
 
ไมย่ อมเดด็ ขาด! ฉีเยวอ่ ดไมไ่ ด้ทีจะกาํ หมดั แน่น 
 
เอ๊ะ! มือ? กาํ หมัด? คนตายไม่น่าจะทําท่าทางแบบนีได้นะ โดย
เฉพาะอย่างยิงตอนนีเธอรูส้ ึกตัวและยงั มีสติอยู่ แถมยงั รับรไู้ ด้
ถงึ ความเจ็บปวดตามรา่ งกาย แตจ่ ๆู่ ก็เจบ็ มากขนึ เพราะมบี างสิง
หลน่ มากระแทกทอ้ งอยา่ งแรง 
 
“โอย๊ !” 
 
ฉีเยว่ร้องโอดโอยในขณะทลี ุกขึนนัง พร้อมกบั เอามือมากุมที
ท้องของตัวเอง เธอลมื ตาขึน เห็นกล่องปฐมพยาบาลกลงิ ลงไป
จากตวั พอด ี
 
เจา้ กล่องนีอีกแล้ว! 
 
เมอื กีกระแทกใส่หวั เธอไมพ่ อ ยงั มาตกใส่ทอ้ งอกี เรอะ! มันเจบ็
นะ! ฉีเยวร่ ูด้ วี ่ากล่องนีหนักแคไ่ หน เพราะเธอเองทเี ปนคนใส่
ของลงไปจนเต็มกระทังไมส่ ามารถยดั อะไรลงไปได้อกี  
 

ฉีเยวย่ กเทา้ ขึนมาด้วยความโมโห อยากถีบกลอ่ งปฐมพยาบาล
ทีเปนตัวต้นเหตุทําให้ตนเองเจบ็ ทวา่ แคย่ กเทา้ ขึนก็ทาํ ให้เธอ
หวาดผวาซะแลว้  
 
นี... นีมันเสือผา้ ทรงประหลาดอะไรกนั เนีย? 
 
กระโปรงสีขาว? มีผ้าโปรง่ บางอีกชันดว้ ย? ใครเขาแตง่ ตัวใหค้ น
เจบ็ แบบนีกนั บา้ ง? ชุดแบบนียิงใส่ยงิ ปวยสิไม่วา่ คนสติดีทีไหน
เขาทาํ กนั ? อากาศหนาวจะตาย… 
 
พอความคิดนีแวบเข้ามาในหัว ฉีเยวก่ ็เงยหน้าขึนอย่างมนึ งงเลก็
น้อย ได้ยนิ เสียงซา่ ๆ แทรกเข้ามาในหู ตอนแรกเธอนึกวา่ เปน
เพราะหูออื จากการกระแทกซะอกี แต่กลบั เปนเสียงฝน... 
 
มฝี นตกกระหนําอยู่ดา้ นนอกจริงๆ! 
 
ฉีเยว่ได้แต่อา้ ปากคา้ ง เอาล่ะ...สถานการณเ์ ริมแย่ลงแลว้  
 
จากนันเธอก็กวาดสายตามองต่อ เหน็ ประตไู ม้แกะสลกั เปน
ลวดลายดอกไม้ออกแนวโบราณ หน้าตา่ ง บา้ นพกั ทมี ลี ักษณะ
กลมซงึ พบเหน็ บอ่ ยครังในสิงกอ่ สรา้ งสมยั กอ่ น ดา้ นในสุดเปน
เตยี งทมี ผี า้ มา่ นห้อยอยู…่  
 
แลว้ ยังความรสู้ ึกปวดแสบปวดร้อนทีเรมิ จากลาํ คอ ก่อนค่อยๆ 
ลุกลามมายังส่วนอนื ของร่างกาย ฉีเยว่ใชม้ อื ลบู คลาํ บรเิ วณที
ปวด 
 
“รอยฟกชํา…” เพราะอาชีพจงึ ทําใหเ้ ธอพดู เสียงเบาด้วยความ

เคยชนิ เมือแหงนหน้ามองเพดานห้องก็เห็นผา้ ขาวผืนหนึงห้อย
ลงมาจากคานอย่างโดดเดน่  
 
จงั หวะนันเอง เธอกไ็ ด้ยนิ เสียงพดู คยุ จ้อกแจ้กจอแจแทรกผ่าน
เสียงฝนทตี กกระหนํา พรอ้ มกับเสียงราํ ไห้คราํ ครวญดังมาจาก
ข้างนอก 
 
ฉีเยว่ละสายตาจากผา้ ขาวทีหอ้ ยจากคานแล้วมองไปยังประต ู
เห็นคนกลุม่ หนึงกาํ ลงั เดินตรงมาทางนี พอคนกล่มุ นันเขา้ มา
ใกลจ้ นเห็นได้ชดั ฉีเยว่ก็อดไม่ไดท้ ีจะขยตี าแลว้ ขยตี าอกี  
 
“โอว้ ... แมเ่ จ้า ฉันกําลงั ฝนอยแู่ น่ๆ เลย” เธอพึมพําขนึ มาเบาๆ 
 
กลุ่มทกี ําลงั เดินมาเปนคนจริงๆ แต่พวกเขากลับไม่ใช่คนทเี ธอ
รจู้ กั มกั คุ้น ทุกคนทาํ ผมเปนทรงแบบโบราณ เสือผา้ ทีสวมใส่ก็
ไม่ใช่ชุดตามแบบสมยั ใหม่ทีคนทัวไปใช้กนั แน่นอน ดูไปแลว้
เหมือนกบั เดนิ ออกมาจากละครโทรทัศน์ ไมก่ เ็ ดินออกมาจาก
ภาพจิตรกรรมฝาผนังของสุสานสมัยโบราณอยา่ งไรอยา่ งนัน… 
 
สายลมพดั พาละอองฝนและกลินดินเขา้ มาในหอ้ ง แถมเธอยงั
ไดย้ ินเสียงพวกเขาลอยตามลมมาอกี ด้วย 
 
“ร้องไห้อยไู่ ด้! จะร้องอะไรกันนัก พวกเจ้าไม่ตอ้ งกลวั ว่าจะไมไ่ ด้
ร้อง เพราะเดยี วไดร้ อ้ งแน่!” 
 
“ฮือๆๆ หลิวมามารบี ไปบอกนายท่านกับโหวฮูหยินเรว็ ๆ เถอะ
เจ้าค่ะ” 
 

อาหลเู ดินไปพดู ไปรอ้ งไหไ้ ป สองเทา้ ก้าวอย่างรวดเร็วขนึ มาตาม
ขนั บันได เด็กสาวชาํ เลอื งมองมาทางหอ้ งเจา้ นาย นําตาไหล
อาบสองแก้ม 
 
“ฮูหยินน้อย นาง…” อาหลูพดู เสียงสะอกึ สะอนื ได้เพยี งเทา่ นีก็
หยุดชะงกั คําพูดทเี หลือติดขดั อยู่ในลาํ คอ 
 
นางเห็นฮูหยนิ น้อยนังอยู่บนพืน จอ้ งมองพวกตนอยา่ งไม่
คลาดสายตา ปากซดี ขาวไรส้ ีเลอื ดของอีกฝายอา้ คา้ ง 
 
“กรีด!” 
 
“ผหี ลอก!” 
 
เสียงกรดี รอ้ งของคนทังสองดังประสานกนั บาดเข้าไปในหขู อง
ทกุ คน 
 
เสียงแรกเปนของอาหลูทีตอนนีเอามือปดหน้า แข้งขาออ่ นลง
ไปนังกองกบั พืนแลว้ อีกเสียงเปนของฉีเยว่ เธอร้องตะโกนแล้ว
รบี คลานหนีไปดา้ นหลงั  
 
“นังเด็กบา้ ! เจ้าอยากตายรึ!” หลิวมามาตกใจกับเสียงกรดี รอ้ ง
จนเกือบจะเสียหลกั หกลม้ นางรีบมองเข้าไปในหอ้ งกเ็ หน็ เงาคน
ผ้หู นึงกําลังเคลอื นไหวอยา่ งวอ่ งไว จึงพอคาดเดาเหตกุ ารณ์ได้
ทนั ที “นังเดก็ ปากพลอ่ ย เจ้ากล้าโกหกขา้ งันรึ ปากทดี แี ต่สร้าง
ปญหาแบบนีจะเก็บไว้ทาํ ไม เด็กๆ! มาจดั การให้นางหลาบจํา!” 
 
เพียงจบประโยค กลุ่มผตู้ ดิ ตามสามสีคนก็เดินตรงมาหาอาหล ู

ทังมอื ทังเทา้ ประเคนลงบนตวั เดก็ สาวอยา่ งไม่ปรานี 
 
อาหลูพยายามหลบไปพลางรอ้ งไหไ้ ปพลาง อาหา่ วทนดไู มไ่ หว
จงึ แทรกตวั เข้ามาขดั ขวางบ่าวอาวุโสเหล่านี ปากก็ตะโกนออกมา
วา่ พวกตนไมไ่ ด้โกหก ฮหู ยนิ น้อยแขวนคอตายแลว้ จรงิ ๆ… แต่
คําพดู ทีวา่ ฮูหยินน้อยตายแล้วกลบั อยแู่ ค่ในใจ ไมไ่ ดถ้ กู เอย่ ออก
มาเปนครังทสี อง ในชว่ งเวลาสันๆ นีเดก็ สาวทงั สองได้เผชญิ กบั
เหตุการณท์ นี ่าตกใจ เนือตัวจงึ สันเทาและรอ้ งไหอ้ ยา่ งหนักจน
แทบหายใจไม่ออก 
 
หลิวมามาถลึงตาใส่เดก็ สาวทงั สองดว้ ยความโมโห พรอ้ มกบั สาว
เทา้ ไปยนื หน้าห้อง จากนันกเ็ งยหน้ามองผา้ ขาวทอี ยบู่ นคาน
เปนอนั ดบั แรก บนใบหน้าปรากฏรอยยิมเย้ยหยนั  
 
“ฮหู ยนิ น้อย!” นางอา้ ปากส่งเสียงตะโกนดงั ลนั  
 
ทวา่ ไมม่ ีเสียงตอบกลับมาจากในหอ้ ง 
 
“ฮหู ยินน้อย ทา่ นมอี ะไรจะสังข้าไหมเจา้ คะ?” นางถามขนึ ทังที
ตวั เองไมไ่ ดต้ อ้ งการคําตอบ เพยี งต้องการทดสอบว่าในห้องมี
ใครหรือไมก่ ็เท่านัน 
 
เงยี บสนิท...ไม่มีเสียงตอบกลับมาเชน่ เคย 
 
“ถา้ ท่านไม่มธี ุระอะไรแล้ว บา่ วตอ้ งขอตวั ก่อนนะเจ้าคะ ตอนนีใน
จวนกําลังย่งุ ว่นุ วายกันมาก สุขภาพของโหวฮูหยนิ ก็ไมค่ ่อยดีนัก 
มามาคนอืนชว่ ยกันดแู ลนางอยู่ อีกทงั ยงั มีงานศพคนอืนทีข้า
ต้องรีบไปอกี การไปร่วมงานศพนันต้องไปให้ทันเวลาจะสะเพรา่

ไมไ่ ด้เลย หากฮูหยินน้อยคิดวา่ ตวั เองไมไ่ ดร้ บั ความเปนธรรม ก็
รอให้บ่าวว่างก่อนนะเจ้าคะ แล้วบา่ วจะมานังเล่นเปนเพอื น” 
 
หลิวมามาพดู เสียยืดยาวดว้ ยนําเสียงเนิบชา้ พดู จบกไ็ ม่รอให้อีก
ฝายตอบกลับ รบี หมุนตัวเตรียมจากไป ทวา่ กลบั มเี สียงบา่ วคน
หนึงรงั ไว ้
 
“หลวิ มามา พวกเราจะทาํ อย่างไรกบั เจา้ สิงนีดีเจา้ คะ?” คนถามชี
ไปยงั ผา้ ขาวทแี ขวนอย่บู นคาน 
 
หลวิ มามาเหลอื บตามองเข้าไปในหอ้ งอกี ครัง ทาํ เสียงเยาะแล้ว
ตอบหน้าตาเฉย 
 
“ทงิ ไว้แบบนันแหละ สภาพรา่ งกายของฮูหยนิ น้อยไมค่ ่อยจะดี
นัก จะปนขึนปนลงก็คงไม่สะดวก ครังต่อไปจะได้ง่ายกบั นาง
หน่อย” 
 
คําพดู นีฟงดูเนรคณุ เสียจรงิ ทว่าบรรดาผ้ตู ดิ ตามกลบั ไม่มที ่าที
ตกใจหรอื ประหลาดใจเลยสักนิด ซาํ ยังรว่ มกนั หวั เราะเยาะให้
เหน็ ดว้ ยซํา 
 
“เสียเวลารบี มาจริงๆ ดสู ิ... เสือผ้าหลิวมามาชืนไปหมดแลว้ พวก
เจา้ รบี ไปสังหอ้ งครวั ตม้ นําแกงร้อนๆ ใหม้ ามาดมื เพือคลาย
ความหนาวเดียวนี” บ่าวอาวโุ สคนหนึงเอย่ ขึน เด็กรับใชร้ ีบวงิ ไป
ทําตามคําสังโดยพลนั  
 
กลุ่มบา่ วอาวโุ สพากันกางร่มเดินกลบั โดยทีโอบล้อมหลวิ มามา
ไวต้ รงกลาง ขณะทีหลิวมามาเดนิ ผา่ นอาหลแู ละอาห่าว นางก็

เหลือบตามองสองสาวทีนังอยู่บนพนื เดก็ สาวทังสองเห็น
สายตาทีจับจอ้ งมายังพวกตนกร็ ้สู ึกสันหลงั เยน็ วาบขนึ มาทนั ท ี
อดไม่ได้ทจี ะก้มหน้างุด พยายามทําตัวเองใหเ้ ลก็ ลง ซกุ ตัวอยู่
ข้างๆ กัน 
 
“โชคดที ีขา้ ไม่ไดเ้ ชือคาํ พดู ของเจา้ ทใี ห้ไปบอกนายท่านกบั โหวฮู
หยนิ ไมเ่ ชน่ นันแล้วข้าต้องถกู ถอนหงอกเพราะพวกเจา้ แน่” นาง
เชิดหน้าขึนกล่าวต่อชา้ ๆ “อาหลู ตอนแรกเจา้ เปนถึงผตู้ ิดตามฮู
หยนิ ผู้เฒ่า ทําไมตอนนีกลบั เลอะเลือนไดเ้ พียงนี” 
 
อาหลูเปลยี นเปนคกุ เข่า โขกหวั กับพืนติดต่อกนั ไม่หยุด “ขา้ ไม่
กลา้ โกหกหลิวมามาจริงๆ ไม่กล้าโกหกหลวิ มามาจริงๆ เจา้ คะ่ ” 
 
ทว่าหลิวมามาไม่แม้แต่จะชําเลอื งมองมาสักแวบเดยี ว กลบั ยก
เทา้ กา้ วผ่านไปโดยไมพ่ ดู อะไรอีก 
 
คนกลุ่มใหญ่เดินจากไปไกลมากแล้ว เสียงหวั เราะทลี อยมาตาม
สายลมกค็ ่อยๆ เบาลง 
 
“…นานมากแลว้ สินะทีไม่เห็นคนใจกล้าแขวนคอตายเชน่ นี…” 
 
“…กลา้ ฆา่ ตัวตายแต่ไม่กล้ายอมรับความจริง...มีแตพ่ วกขขี ลาด
เท่านันทีทํา…” 
 
“…หากว่าตายไปจรงิ ๆ กด็ ีน่ะสิ พวกเราจะไดส้ บายหน่อย…” 
 
เมือไดย้ นิ เสียงพูดคุยอยา่ งสนุกสนานแบบไม่สะทกสะท้านแว่ว
มา เดก็ สาวทังสองก็สบตากนั แวบหนึงแลว้ กอดกนั ร้องไห้สะอกึ

สะอืน 
 
“หยุดร้องไห้ได้แลว้ ฮหู ยนิ น้อยคงไม่เปนอะไรไปหรอก หากนาง
ปลอดภัย ต่อใหโ้ ดนด่าโดนเฆยี นกย็ ังถือเปนเรืองทีดี” อาหลู
พยายามปลอบใจอาห่าว ทวา่ ตัวเองกลับยังมีนําตา 
 
อาหา่ วพยักหน้าเปนเชิงเหน็ ด้วย 
 
ทงั สองประคองกันยืนขึนโดยทีไม่สนใจเมด็ ฝนทีกระหนําลงมา
บนตัว จากนันกพ็ ากันเข้าไปในห้อง 
 
“ฮหู ยินน้อย?” พวกนางรอ้ งเรยี ก 
 
ทวา่ ในห้องกลับปราศจากเสียงคนตอบรับ อาหลเู ดนิ ไปหยดุ อยู่
หน้าเตียง เห็นชายกระโปรงแลบออกมาจากดา้ นหลงั ผ้ามา่ นที
ปดไมส่ นิท 
 
“ฮูหยินน้อย…” นางเรยี กอีกครงั ก่อนถามเสียงเบาอยา่ งเปน
ห่วง “ท่านไมเ่ ปนไรอะไรจรงิ ๆ ใชไ่ หมเจ้าคะ?” 
 
มอื ข้างหนึงค่อยๆ ยืนออกมาแล้วดงึ ผ้าม่านปดทันที ผทู้ ีอย่ดู ้าน
ในซ่อนตวั หลังมา่ น อาหลูถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดว่าเจา้ นาย
คงอบั อายไม่มหี น้าจะพบใคร เพราะเรอื งทเี กดิ ขึนในวันนีช่างน่า
อัปยศเสียจรงิ  
 
“ฮูหยนิ น้อย ใหข้ ้าตามหมอมาให้ดีไหมเจ้าคะ?” นางถามขนึ อกี
ดว้ ยนําเสียงนุ่มนวล 
 

“ไมต่ ้อง” ในทีสุดก็มเี สียงตอบกลบั อยา่ งเร่งรบี มาจากหลงั ผา้
ม่าน ทว่านําเสียงนันทังสันทงั แหบแห้งเหมือนคนพูดกาํ ลังตืน
ตกใจ 
 
อาหลูหนั ไปสบตากบั อาหา่ วแวบหนึงทนั ท ี
 
“ขา้ ไมเ่ ปนไร” คนหลงั ม่านพดู ตอ่ ครงั นีเสียงดงั มากกว่ากอ่ น
หน้า ในขณะเดียวกันนางก็แงม้ ผา้ มา่ นเพือชําเลอื งมองอาหลู
แวบหนึง ใบหน้าครงึ หนึงปรากฏใหเ้ ห็นกอ่ นจะรบี หลบกลับ
เขา้ ไปอีกครัง “เจา้ ...เจ้า...ออกไปก่อนเถอะ” 
 
อาหลยู ืนนิงอยูก่ บั ที ไมข่ ยบั เขยือน 
 
“เจ้า...รบี ไปเปลียนเสือผ้าเถอะ” เสียงด้านในผา้ มา่ นยงิ พดู ยงิ
ไหลลนื มากขึน “ระวังจะเปนหวัด” 
 
เปนหวัด? อาหลงู นุ งงกับคําพดู นี หมายถงึ อะไรร?ึ แตน่ างกลบั
ไม่ไดถ้ าม เพียงเอย่ แค่วา่  
 
“ถา้ เชน่ นันขา้ ขอไปเปลียนเสือผ้ากอ่ น แลว้ ค่อยกลับมารับใช้ฮู
หยินน้อยนะเจ้าคะ” 
 
“อมื ” มีเสียงตอบกลบั สันๆ คาํ เดยี ว 
 
อาหลเู ดนิ ผละมาก็พบอาหา่ วทกี ําลงั ยนื มองผา้ ขาวทีหอ้ ยอยู่กบั
คาน 
 
“พีหลู อันนี…” นางถามเสียงสัน ทา่ ทางดตู นื กลัว 

 
อาหลปู นขึนไปยืนบนเก้าอแี ลว้ ใชม้ อื ดงึ ผา้ ขาว เพยี งไม่นานผา้ ก็
ตกลงมาอย่างรวดเรว็ “เอาไปเผาซะ” 
 
อาห่าวพยกั หน้าแล้วรบั ผา้ ไป ขณะทีจะเดนิ ออกไปทาํ ตามคาํ สัง 
สายตาพลันเหลือบเห็นกล่องสีเงนิ ทีดสู ะดดุ ตากลอ่ งหนึงบน
พืน 
 
“พหี ลู นีมนั คอื อะไรกันหรอื ?” 
 
อาหลูหันไปมองตาม สีหน้ายงิ งุนงงมากกว่าเดิม เจ้าของสิงนีมี
รูปทรงสีเหลยี ม ด้านหนึงมสี ัญลกั ษณ์สีแดงทดี ูแปลกตาดว้ ย
ราวกับเปนเครืองหมายทกี ํากบั เอาไว้ แลว้ ไหนจะมีตวั อักษร
ประหลาดนีอกี  
 
“ในเรือนของพวกเราไมเ่ คยมขี องเชน่ นีนะ?” อาหลแู สดงความ
คดิ เหน็ ขึนมา 
 
พวกนางอาศัยอยทู่ นี ีมาสามปแลว้ แค่หลับตาก็สามารถจดจําได้
ว่าของทกุ ชินวางอย่ตู าํ แหน่งไหนโดยทีไม่ต้องมองดูเลย 
 
นางกําลังยืนมือจะไปหยิบ กลับมีเสียงห้ามดงั มาจากหลังมา่ น
ทันควัน 
 
“อย่ายงุ่ กับมนั นะ!” 
 
อาหลูและอาห่าวตา่ งกส็ ะดงุ้ ตกใจ หนั กลบั ไปมองเจ้านาย ฮู
หยนิ น้อยกําลังมองพวกตนผา่ นชอ่ งว่างระหวา่ งผา้ มา่ น สองสาว

รับรู้ไดถ้ ึงสายตาทจี ับจ้องมาเขม็ง 
 
“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ” ทังสองรบี ตอบกลับไปทันที จากนันกเ็ อย่ ลา “ฮู
หยินน้อย พวกข้าต้องขอตวั กอ่ นนะเจา้ คะ” 
 
เมอื เห็นสองคนนันกม้ หัวใหแ้ ลว้ ถอยออกไป ก่อนจะปดประตู
ตามหลงั อยา่ งเรียบร้อย ฉีเยว่กถ็ งึ กบั ถอนหายใจออกมาด้วย
ความโลง่ อก 
 
เธอรีบลงจากเตยี งไปตรวจสอบทปี ระตูเพือให้แน่ใจวา่ สองคน
นันไม่ใชแ่ ค่แกลง้ เดนิ ออกไป แลว้ แอบส่องจากด้านนอก พอรวู้ ่า
ไมม่ ใี ครอย่หู น้าห้องแน่นอนกส็ บายใจขึน 
 
ฉีเยว่กวาดตามองไปรอบห้อง ความรูส้ ึกตอนนีเต็มไปด้วยความ
ตืนตะลงึ และประหลาดใจเปนอย่างมาก ในทสี ุดสายตากไ็ ปตก
อยูท่ คี ันฉ่องทองแดงทอี ยู่ด้านข้าง 
 
เธอสูดลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ ทาํ เหมือนกาํ ลังกา้ วขา้ มไปแดน
ประหารนักโทษอยา่ งไรอย่างนัน หญิงสาวไปหยดุ ยืนหน้าคัน
ฉ่องแล้วหลบั ตาลงเพอื ทาํ ใจ จากนันกล็ มื ตาขึนอยา่ งรวดเร็ว 
 
ในคันฉ่องปรากฏโครงหน้าบอบบาง ดวงตาคู่เล็กราวเมล็ดลกู
พีช ผวิ หน้าขาวสะอาดราวกบั หยกทีขาวบรสิ ุทธิ และใบหน้าทดี ู
แปลกประหลาดนันกาํ ลังจอ้ งเขม็งมาทเี ธอ ฉีเยวท่ าํ ปากพมึ พาํ
แลว้ ยิงฟน ใชม้ ือดึงแล้วดึงอีกทีใบหน้า ก็พบวา่ คนทีอยู่ใน
กระจกก็ทาํ เชน่ เดียวกัน 
 
“โอ้ว... แม่เจ้า…” ฉีเยว่พมึ พาํ กบั ตัวเอง ละสายตาจากคันฉ่องใน

ทีสุด เธอกวาดตามองเครอื งเรอื นโดยรอบใหแ้ น่ใจอกี ครงั  
ภายในห้องเตม็ ไปด้วยขา้ วของทีเปนของจรงิ จึงเปนไปไม่ได้วา่
ภาพทีปรากฏอยเู่ บืองหน้าจะเปนเพยี งฉากหนึงในโทรทศั น ์
 
“ขา้ มกาลเวลามาแล้วจริงด้วย…” 
 
บทที 4 กายานี 
 
‘ขา้ มกาลเวลา’ แตถ่ ้าจะพูดใหถ้ กู ต้องก็คอื วิญญาณสิงในร่าง
ใหม่นันเอง 
 
เรืองราวทีเกิดขนึ จริงในตอนนีทําให้ฉีเยวต่ กใจกลวั เปนอย่าง
มาก ในฐานะทเี ปนศัลยแพทยค์ นหนึงทคี ุ้นชนิ กับการเกดิ และ
การตาย แตก่ ย็ ังไม่อาจเข้าใจเรอื งราวทีเกดิ ขึนอย่างไมค่ าดคดิ
เช่นนีได้อยูด่  ี
 
เธอยนื อยูห่ น้าคันฉ่องทองแดง มองตัวเองอยา่ งพนิ ิจพเิ คราะห์
อกี ครงั  
 
เพราะคนั ฉ่องมัวทาํ ให้มองเห็นใบหน้าทแี ทจ้ ริงไมช่ ัดเจนนัก แต่
แน่นอนเลยวา่ ต้องเปนสตรีทีมรี ปู โฉมงดงามในสมัยโบราณผู้
หนึง เธอมองขนควิ บาง นัยน์ตาเรยี วเลก็ จากนันก็ลองใช้มือดงึ
ขนควิ ของตัวเอง ทําทา่ เบกิ ตาโพลง สุดท้ายกเ็ ม้มปากแลว้ ยมิ ... 
ใบหน้าคนทีอยใู่ นคนั ฉ่องปรากฏใหเ้ ห็นลกั ยมิ เปนรอยบุ๋มทัง
สองข้างแก้ม 
 
"วา้ ว..." ฉีเยว่ถงึ กบั อทุ านเสียงหลงออกมา ถา้ ตวั เธอเองมรี ปู ร่าง
หน้าตาเชน่ นีมาตังแตแ่ รก คาดเดาได้เลยวา่ หากไมใ่ ช่เพราะพอ่

ของแฟนสาวคนใหม่นันเปนประธาน ก็คงไมส่ ามารถทําใหแ้ ฟน
เกา่ ของเธอหวนั ไหวได้หรอก 
 
เมอื คิดถงึ อายุของเจา้ ของร่างนี ฉีเยวก่ ใ็ ช้มือบบี แลว้ บีบอกี ไป
ตามใบหน้า ทาํ เหมอื นลมื ไปวา่ เปน ‘ตัวเอง’ ในชวั ขณะ พอนึก
ไดก้ ร็ ีบปล่อยมือทนั ที พร้อมกบั พน่ ลมออกจากปากอยา่ งร้สู ึก
เหนือยใจ 
 
อมื ... ผวิ พรรณไมค่ อ่ ยจะดสี ักเท่าไร สาเหตุมาจากผอมเกินไป 
แตส่ ําหรบั ฉีเยวท่ มี อี ายยุ ีสิบเจด็ ปแลว้ นัน เธอยงั ร้สู ึกว่าร่างเดมิ
ของตวั เองดเู หมือนเด็กอายุราวสิบเจด็ สิบแปดเสียมากกวา่  
 
หลงั จากดลู ักษณะใบหน้าของ ‘ตวั เอง’ พอแลว้ ฉีเยว่กเ็ รมิ เดิน
สํารวจภายในเรือน เริมสนุกกบั การมองการสัมผสั สิงของต่างๆ 
อยา่ งตืนตาตนื ใจ เพราะไม่วา่ จะมองดูอะไรกแ็ ปลกประหลาดไป
ซะหมด ทุกสิงอยา่ งทีอยูท่ ีนีดชู วี ิตชีวาเปนอย่างมาก บรรยากาศ
ช่างแตกต่างจากการไปดขู องโบราณในพพิ ิธภณั ฑ์ ในสถานที
เช่นนันผ้คู นจะได้แตม่ อง ยากนักทีจะเขา้ ใจและซาบซึงกบั การ
ใชช้ วี ติ ด้วยข้าวของโบราณแบบนันได ้
 
ฉีเยวห่ ันซ้ายแลขวา สํารวจไปทวั สุดท้ายสายตาก็ไปหยดุ ที
กล่องปฐมพยาบาลทอี ย่บู นพืนในตาํ แหน่งตอนแรกทเี ธอรูส้ ึก
ตัว หญิงสาวหยดุ ชะงกั นึกถึงเหตกุ ารณท์ เี กดิ ขนึ ก่อนหน้า 
อาการตืนตระหนกทีเริมจางหายไป ถูกความเปนจรงิ กระแทก
เขา้ กลางใจอีกครัง 
 
เธอไดเ้ ดนิ ทางข้ามกาลเวลามาเรยี บร้อยแล้ว! ร่างกายก็ไมใ่ ช่
ฉีเยวค่ นเดิมอีกตอ่ ไป ในขณะทีรา่ งกายของเธอในยุคปจจุบนั