บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

“เจา้ ทําอะไร!” 
 
เขารีบเดินไปคว้าแขนฉีเยวไ่ ว้ โดยไมส่ นใจคนทีอยูร่ ายลอ้ ม “
ไหนบอกว่าจะรกั ษา แล้วทําไมกลับใชม้ ดี ตัดออก!” 
 
เรอื งทีน่าแปลกอกี อย่างกค็ ือ เมือครู่นีตอนทใี ช้นําทําความ
สะอาดบาดแผล เดก็ หนุ่มรอ้ งด้วยความเจ็บปวดจนแทบจะสลบ 
ทว่าตอนนีทงั ทถี กู มดี เฉือนทีบาดแผลกลับไม่มที ่าทใี ดๆ เลยสัก
นิด เหมือนว่าไม่ร้สู ึกเจบ็ ปวดอกี แล้ว ทําแคม่ องมาทีหญงิ สาว
ดว้ ยสายตาหวาดกลวั เพยี งอย่างเดียว 
 
แผลเลก็ แค่นิดเดยี ว ทําไมถงึ ตอ้ งทํายุ่งยากขนาดนีด้วย? 
 
“ผวิ หนังเหลา่ นีตายแลว้ จาํ เปนตอ้ งตัดทิง” ฉีเยว่สูดลมหายใจ
เข้าลึกๆ อธบิ ายใหห้ มอหนุ่มและทกุ คนในห้องฟง ทว่าหมอ
หนุ่มผู้นีก็ยังไม่หยุดพูด จนหญิงสาวต้องยกมอื ขึนห้ามเพือ
ตัดบท 
 
“เงียบซะ! หากยงั รบกวนการรักษาของข้าอีก ขา้ ก็ต้องให้เจ้า
ออกไป” 
 
“ฮึ! นีเปนบ้านเจา้ ร?ึ ” หมอหนุ่มตอบกลับแบบไมย่ อม 
 
เจา้ คนนีนีจริงๆ เลย… ฉีเยว่จ้องเขาตาเขมง็  
 
“นีเปนบา้ นของขา้ ” อาหลูทนี ิงเงยี บมาโดยตลอดกล่าวขนึ บ้าง 
 
หมอหนุ่มจึงเงยี บโดยพลัน ทาํ ตวั ว่านอนสอนงา่ ยขนึ มาทันท ี

ฉีเยว่จงึ ได้ทาํ งานตอ่ อยา่ งสงบ 
 
ทวา่ เพงิ จะเงยี บได้ไม่นาน สุดท้ายหมอหนุ่มก็อดไม่ได้ทีจะถาม
อยา่ งสงสัย 
 
“นี...นี…” 
 
“นีเปนเข็มเยบ็ แผล ขา้ ตอ้ งเอาเนือทีแยกออกจากกนั เยบ็ เข้า
ด้วยกนั ” ฉีเยว่อธิบายอย่างรวดเรว็ เปนการพดู ใหค้ นอืนๆ ใน
ห้องฟงไปด้วย เนืองจากตอนนีสีหน้าทกุ คนเผยแววหวาดกลัว
กันสุดขีด เพราะสําหรับคนเหล่านีแล้ววธิ ีการรักษาแบบนีเปน
เรืองทคี าดไม่ถงึ และพวกเขาไม่เคยเห็นมากอ่ น จงึ อดไม่
สบายใจกันไม่ได้ ปากฉีเยวอ่ ธิบาย ส่วนมือก็ใชเ้ ข็มสอดดา้ ยเยบ็
แผลไปดว้ ย 
 
“ทะ...ทําแบบนันได้อย่างไร นีมนั คนนะไม่ใชเ่ สือผา้ !” ในทีสุด
หญิงนางหนึงทที งั ตกใจและหวาดกลวั ก็อดไม่ไดท้ จี ะกลา่ วขนึ มา 
 
“ทําไดอ้ ยแู่ ลว้ ผิวหนังของคนก็เหมอื นเสือผ้านันแหละ ขาดแลว้
ก็เยบ็ เข้าหากนั ได”้ ฉีเยวต่ อบ นําเสียงทเี ลด็ ลอดออกมาจากผ้า
ปดปากดูเหมือนจะแฝงการหวั เราะอยเู่ ลก็ น้อย 
 
บรรยากาศในห้องพลันเงียบกริบ ราวกบั ว่าทุกคนหยุดหายใจไป
แลว้ ไดย้ นิ เพียงเสียงเข็มแทงผ่านผิวหนัง แตล่ ะคนตา่ งกเ็ บิกตา
โพลง จอ้ งมองหญิงสาวทกี าํ ลงั เย็บแผลด้วยทา่ ทางคล่องแคล่ว
อย่างตาไม่กะพรบิ ชัวชวี ิตทีผ่านมาไมเ่ คยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้
เหน็ ภาพแบบนี ทุกคนคดิ ว่าตัวเองราวกบั อยใู่ นความฝน 
 

เพราะวา่ ไม่มีผชู้ ่วยเหลือ ฉีเยว่จงึ ใชเ้ วลาเกือบชัวโมงกวา่ จะเยบ็
แผลเสร็จสิน 
 
มาถึงตอนนี เสือผ้าหญิงสาวก็เปยกชืนไปด้วยเหงอื แลว้  
 
บรรดาเพือนบา้ นชว่ ยกันพาน้องชายของอาหลูเขา้ ไปในหอ้ ง
ดา้ นใน บางคนกช็ ่วยกันเกบ็ กวาดเรือน ทุกคนยงั คงวิพากษ์
วจิ ารณ์เหตกุ ารณ์เมอื ครนู่ ีด้วยนําเสียงแผ่วเบา 
 
“หมอของจวนโหวฝมอื รา้ ยกาจอย่างทีคดิ ไวจ้ ริงๆ…” 
 
หลังจากชว่ ยกนั คนละไม้คนละมอื จนเรียบร้อย เพอื นบา้ นบาง
คนกข็ อตวั กลบั ไปก่อน เหลือเพียงบางคนทีอยชู่ ว่ ยต่อกับหมอ
หนุ่มผนู้ ันทยี ังไมย่ อมไปไหน เขาเดนิ วนไปรอบๆ น้องชายอา
หลูพลางถามดว้ ยนําเสียงตืนเตน้  
 
“เจ็บหรอื ไม?่ ” 
 
การทเี ขาถามเช่นนีเพราะเด็กหนุ่มไมไ่ ด้แสดงอาการเจ็บปวด
ทรมานออกมาแมแ้ ต่นิดเดยี ว ซึงเปนเรืองผิดปกติจนยากจะ
อธบิ ายได้ ตามจรงิ แลว้ เขายังอยากจะแกะผา้ พนั แผลออกดู
บาดแผลทถี ูกเยบ็ เรียบร้อยแล้วดว้ ยซํา 
 
“ไม่เจ็บ” หยวนเปาส่ายหน้า สีหน้าของเขาเต็มไปดว้ ยความ
ประหลาดใจเช่นเดียวกนั  
 
“จะไมเ่ จบ็ ไดอ้ ย่างไร?” หมอหนุ่มรอ้ งขึนมา นําเสียงบ่งบอกวา่
ไม่เชือเปนอยา่ งมาก จากนันกฉ็ วยโอกาสตอนทียังไมม่ ใี คร

สนใจ หยบิ เขม็ ทีฉีเยว่วางไว้เพอื รอฆ่าเชอื ขนึ มา เจ้าเข็มนีรปู รา่ ง
ประหลาดจริง เมือเทียบกับเข็มทผี หู้ ญิงใชเ้ ย็บผา้ แล้วช่างแตก
ตา่ งกันโดยสินเชงิ เขาพลิกเข็มไปมาเพือดอู ยา่ งละเอียดถถี ว้ น 
จากนันกด็ งึ แขนเสือตวั เองขนึ แลว้ แทงเขม็ ลงไป 
 
“โอย๊ !” 
 
เสียงรอ้ งดังลันจนฉีเยว่ถึงกบั สะดงุ้ โหยง 
 
“เจ้าทําอะไร!” ฉีเยวร่ ีบเดินเข้ามาแย่งเขม็ ไปจากมอื อกี ฝาย 
พร้อมกบั มองแขนคนชอบยงุ่ ทีมีเลือดพุง่ ออกมา “เจ้าบา้ ไปแลว้
ร!ึ มนั อาจจะติดเชอื ได้นะ!” 
 
ฉีเยว่โกรธจนสีหน้าประเดียวแดงประเดียวซีด นางยกมอื ตแี ขน
ชายผนู้ ีไปหลายทดี ้วยความโมโห อาหลมู องทา่ ทางเจ้านายด้วย
อาการตกตะลึง พอตงั สตไิ ด้ก็รีบไปดึงผเู้ ปนนายออกมา 
 
“เจ้าโง่นี!” ฉีเยว่ยงั โกรธไมห่ าย รบี เดนิ ไปทกี ลอ่ งปฐมพยาบาล
แลว้ หยิบสําลีฆา่ เชอื ก่อนกลับมาหา “เชด็ ซะ!” 
 
หมอหนุ่มทใี ชเ้ ข็มแทงแขนตัวเองยงั คงนิงอึงอยู่ ถงึ จะโดนตี
โดนดา่ กไ็ มร่ บั รเู้ ลยสักนิด จนหญิงสาวแปะสําลีฆา่ เชอื ลงมาที
แขน ความรู้สึกเยน็ ทาํ ให้เขากลบั มามีสตอิ ีกครัง 
 
“มนั เจ็บนีนา แลว้ ทําไมเดก็ นันบอกไม่เจบ็ เลย มนั จะไมเ่ จบ็ ได้
อย่างไร? หรือวา่ เจา้ ...เจา้ มีคาถา?” 
 
เขาใชข้ องทหี ญงิ สาวใหเ้ ชด็ แขนตัวเอง รู้สึกอับอายในความโง่

เงา่ ของตน แต่ก็ไม่วายทจี ะถามตอ่  
 
“คาถางันรึ! ยงั ! ยังไม่จบอีก!” ฉีเยว่แคน่ เสียงดังใส่ 
 
“ท่านหมอ พวกข้าตอ้ งขอบคุณทา่ นเหลอื เกนิ เชิญทา่ นกลับได้
แลว้ เจา้ ค่ะ” อาหลูเอย่ ปากไล่แบบไม่เกรงใจ 
 
ทวา่ หมอหนุ่มกลบั ดึงดันไม่ยอมไปทงั ทีตนยงั มีเรืองคา้ งคาใจ
อยู่ จังหวะนันเองอาหา่ วทีขอตัวกลับไปทเี รอื นก็มาถงึ แลว้ รบี
เอ่ยกบั นายหญงิ ด้วยนําเสียงร้อนรน 
 
“ท่านรบี เปลยี นเสือผ้าแล้วกลับกันเถอะเจ้าคะ่ ” 
 
“ไมเ่ ปนไรหรอก ข้าต้องติดตามอาการอีกสักครู่เพอื ดูว่ามีเลือด
ไหลซมึ ออกมาหรอื ไม่” ฉีเยว่ตอบ 
 
“รบี หน่อยเถอะเจา้ คะ่ ความจรงิ แล้วมนั ไม่ใช่สถานทีทที ่านควร
จะมา..” อาหลูเอย่ เตือนดว้ ยความเปนห่วง นําเสียงเจอื สะอนื  
 
“ไมค่ วรงันรึ? ทาํ ไมเลา่ ? ในเมอื บา้ นของเจ้ามีเรือง ขา้ ไมส่ ามารถ
มาดูได้เลยหรือ” ฉีเยว่เอ่ยเสียงกลัวหวั เราะ ไม่มคี วามกังวลเลย
สักนิด 
 
“ก็แค่บา้ นของบา่ วรับใช้มีเรอื ง ไมส่ มควรให้ฮหู ยินน้อยตอ้ งมา
พลอยเดือดรอ้ น” อาหลมู องเจ้านายแล้วคุกเขา่ ลง “ขอบคณุ ฮู
หยินน้อยเหลือเกนิ เจ้าค่ะ บุญคุณของทา่ นยิงใหญน่ ัก ถงึ จะให้
อาหลูเปนม้าเปนววั คอยรับใช้กต็ อบแทนบญุ คณุ ไม่หมด…” 
 

“รีบลุกขึนมาไดแ้ ล้ว เดียวขา้ ก็กลบั ไปเองน่า” ฉีเยวร่ ีบบอกเพือ
ใหอ้ ีกฝายสบายใจ 
 
“นี! เจา้ ยงั ไมไ่ ปอีกรึ?” อาหา่ วถลงึ ตาใส่หมอหนุ่มทียงั ยนื นิงไม่
ยอมไปเสียที ก่อนจะเอย่ เสริมอกี ประโยค “พวกขา้ จะเปลียน
เสือผ้าแลว้ ” 
 
หมอหนุ่มจงึ ยอมเดินออกไปดว้ ยทา่ ทางจําใจ อาหลรู ีบเดนิ ตาม
ไปตดิ ๆ จนอีกฝายออกไป นางกร็ บี ปดประตูลงกลอนทันท ี
 
หลังจากฉีเยว่เปลยี นเสือผ้าเรียบรอ้ ยแล้ว กส็ ังให้อาหา่ วจดุ ไฟ
ตม้ นําแลว้ นําเครืองมอื เหลา่ นันไปตม้ พอเชด็ จนสะอาด
เรียบร้อย นางก็เก็บเครืองมือทงั หมดลงในกล่องปฐมพยาบาล
ดงั เดิม อาห่าวกใ็ ชโ้ อกาสนีต้มโจ๊กให้คนเจ็บไปด้วย 
 
ฉีเยว่เดินไปตรวจดบู าดแผลคนเจ็บ กพ็ บว่าไมม่ เี ลือดไหลซึม 
นางจึงหยบิ ยาแกอ้ กั เสบออกมาให้ จากนันกแ็ นะนําถึงวิธกี าร
กนิ พอจัดการทุกอย่างเสรจ็ สรรพก็เตรยี มจะกลับไปอยา่ ง
สบายใจ 
 
ฝายอาหลทู นี ังปลอบใจน้องชายอยู่ข้างๆ มาโดยตลอด เมือช่วย
หม่ ผ้าให้น้องชายเรียบร้อยกเ็ ดินตามมา 
 
“ทาํ ไมเจ้าจะกลับแล้วละ่ ? หากเจา้ กลับไปแลว้ ใครจะชว่ ยดูแล
น้องชายให?้ ” ฉีเยว่ถามดว้ ยท่าทางประหลาดใจ 
 
“ข้าฝากเพือนบ้านให้ชว่ ยดแู ลแล้วเจา้ ค่ะ” อาหลตู อบเสียง
นอบน้อม 

 
“แต่นีคนในครอบครวั เจา้ เจบ็ นะ” ฉีเยวส่ ่ายหน้าอย่างไม่เห็น
ด้วย 
 
“ฮหู ยนิ น้อย บ่าวทถี ูกขายให้มารบั ใช้ในจวน ในโลกใบนีนอก
เหนือจากจวนติงซโี หวกไ็ มม่ สี ่วนเกียวขอ้ งกับคนอืนแลว้ ” อาหลู
ซ่อนนําตาเอาไวแ้ ล้วกล่าวขนึ มาพรอ้ มกับคุกเข่าลงอีกครัง “ฮู
หยินน้อยอนุญาตใหอ้ าหลูออกมาเยียมน้องชายก็นับว่าเปนบุญ
คุณยงิ ใหญแ่ ลว้ ข้าพกั คา้ งคนื อกี ไม่ได้เดด็ ขาด” 
 
ฉีเยว่ถอนหายใจดังเฮอื ก ยามนีนางพอจะรกู้ ฎระเบียบของทนี ี
แลว้ จงึ ยืนมือดงึ อกี ฝายให้ลุกขึน พลางเอย่ ปลอบใจ 
 
“เขาไม่เปนไรหรอก เจา้ อยา่ ได้เปนห่วง ข้ามันใจในฝมือตวั เอง
มาก น้องชายของเจา้ ไม่เปนไรแน่นอน รออีกไมก่ วี นั ก็ดึงดา้ ย
ออกได้แล้ว จากนันเขาก็จะกลบั มาเปนปกติแล้วล่ะ” 
 
อาหลูยงิ รอ้ งไหห้ นักขนึ รบี คาํ นับใหน้ ายหญงิ ติดๆ กันอกี หลาย
ครัง ก่อนจะยอมลกุ ขนึ มา 
 
สามนายบา่ วเดินตรงไปทีประตู ตอนทีปดประตมู ือของอาหลูสัน
เทาอยา่ งเหน็ ได้ชัด แค่นีกร็ แู้ ล้ววา่ ยงั ตดั ใจจากไปไมไ่ ด้ ทว่า
สุดท้ายนางก็ยังกา้ วตอ่ ไปโดยไม่หนั กลับมามองแมแ้ ตน่ ้อย 
ฉีเยวเ่ หน็ ทา่ ทางคนสนิทแลว้ ก็ถอนหายใจ 
 
ทันใดนันเองกม็ เี สียงคนตะโกนเรยี ก 
 
“แมน่ าง!” พรอ้ มกบั มีรา่ งหนึงกระโดดเขา้ มาขวางหน้าฉีเยว ่

 
อาห่าวกับอาหลูตกใจสะดุง้ โหยง ทว่าอีกฝายกลบั รีบถามอย่าง
รวดเร็ว 
 
“แมน่ างเปนหมอของจวนโหวร?ึ ” หมอหนุ่มเอ่ยดว้ ยดวงตาเปน
ประกาย 
 
“สิงทเี จา้ ถามมีทีไหนกนั ” อาหลตู ําหนิด้วยเสียงบางเบา กอ่ นจะ
พดู ต่อ “เจา้ รบี หลีกทางดว้ ย หากยังขวางทางอกี ข้าจะตะโกน
เรียกคนมาชว่ ยจบั เจา้ ส่งทางการแลว้ นะ” 
 
หญงิ สาวทีมาจากตระกลู สูงศักดิอกี ทังมฐี านะรํารวยนัน เขาไม่
ควรมเี รืองดว้ ยจริงๆ หมอหนุ่มหวาดกลวั จนหวั หด รีบรอ้ นหลกี
ทางให้ แตข่ ณะทีมองหญิงทงั สามเดนิ ผา่ นไปก็ยังอดตะโกนขนึ
มาไม่ได ้
 
“ข้า... ข้า... ข้าแซ่หู ข้าก็เปนหมอ ข้า…” 
 
เขายงั เอ่ยไม่จบ ฉีเยว่ก็ชะงักเทา้ แลว้ หันกลับมามอง 
 
“ไมเ่ ลว เจ้าพดู วา่ ตวั เองเปนหมองนั รึ แตข่ า้ ว่า...” นางส่ายหน้า
ไปมา “ขา้ วา่ เจ้าไมค่ วรจะพดู วา่ ตัวเองเปนหมอนะ...” 
 
“ครอบครัวของข้าเปนหมอมาทกุ รุ่น ขา้ ก็แคร่ กั ษาด้วยวธิ แี บบ
เจา้ ไมไ่ ดก้ เ็ ท่านัน แตว่ า่ วิธีทขี ้ารักษาได้ กไ็ มแ่ น่ว่าเจ้าจะทําไดน้ ะ 
อกี อย่างถงึ เจา้ จะเยบ็ แผลไปแล้วกจ็ รงิ แตก่ ไ็ ม่ไดห้ มายความวา่
เขาจะหาย ทังหมดยังเปนเรอื งไมแ่ น่นอน...” หมอหนุ่มผู้นัน
กลา่ วขนึ มาอยา่ งไม่ศรัทธา 

 
“ปญหาไมไ่ ด้อยทู่ ีเรอื งนี” ฉีเยว่เอ่ยแลว้ ส่ายหน้าอีกครัง “จะว่า
อยา่ งไรดีละ่ ข้าไม่รรู้ ะเบียบของหมอทีนีแตต่ ามทีขา้ เข้าใจ เจ้าไม่
ไดม้ หี ัวใจของความเปนหมอเลย” 
 
“หวั ใจ...ของหมอรึ?” หมอหนุ่มตกตะลึงไปชัวครู่ “ทเี จ้าพูด
หมายถึงความเปนห่วงเปนใยของหมอทีมีตอ่ คนไขร้ ?ึ ” 
 
“ถ้าหากว่าเจ้ามคี ุณธรรมในหวั ใจ วันนีได้รบั คนเจ็บผู้นีมาตรวจ
กค็ งไมม่ องแคแ่ วบเดียวจากทีไกลๆ แล้วก็วนิ ิจฉัยโรควา่ ไม่
สามารถรักษาไดแ้ ล้วเชน่ นันหรอก หนําซําในตอนนันเจ้ายังพดู
ต่อหน้าครอบครวั ของคนเจ็บด้วยวา่ ใหเ้ ตรียมงานศพไดเ้ ลย…” 
ฉีเยว่อธบิ ายเสียงเรียบ 
 
“ขะ...ขา้ ...ฝมอื การรกั ษาโรคของข้าไม่ชาํ นาญรักษาไม่ได้....” 
หมอหนุ่มแกต้ ัว หน้าแดงกาํ เสียงตะกุกตะกักเหมือนคนตดิ อ่าง 
 
“สําหรบั คนเปนหมอ ตอนทีเจา้ ปรากฏตวั ออกมากค็ อื ความหวัง
ของผูป้ วย ทวา่ เจ้ากลบั กลัวเสียกอ่ นแลว้ แมแ้ ต่ความกลา้ ทจี ะ
ลองมองดสู ักหน่อยกไ็ มม่ ี ยงั จะพูดถงึ ความเปนห่วงเปนใยของ
หมอทมี ีต่อคนไขอ้ ะไรอีกเลา่ ?” ฉีเยว่มองเขานิง แลว้ เอ่ยตอ่ “
หนุ่มน้อย เจ้าไม่เหมาะสมกบั อาชพี นี เจา้ เปลยี นอาชพี จะดีเสีย
กวา่ ” 
 
หมอหนุ่มมองดพู วกนางทงั สามทีเดินจากไปไกลแลว้ อย่าง
เลือนลอยอยูท่ ีเดิม ผ่านไปพักหนึงจงึ กลับมามีสต ิ
 
“หนุ่มน้อย?” เขาพน่ ลมออกจากปาก ขมวดคิวแน่นจนใบหน้า

ยับย่น “ใครหนุ่มน้อยงนั รึ? เจา้ ยงั โตไมเ่ ทา่ ข้าเลยนะ? แลว้ ยงั
กลา้ พดู จาวางมาดถือดีวา่ เปนผู้อาวโุ สกวา่ ชา่ งเหลอื เกินจรงิ ๆ!” 
 
บทที 19 คาํ นึงยามราตร ี
 
ฉีเยว่และบา่ วรบั ใช้หญิงทงั สองเพงิ จะกลบั ถงึ เรือน 
 
“ของในกล่องนีชว่ ยชวี ิตได้จริงๆ ด้วย!” อาหา่ วกอดกล่องในมอื
แน่น ส่งเสียงขนึ มาด้วยความประหลาดใจและรู้สึกทงึ  
 
“อมื ... แต่กอ่ นพวกเรายากจน ไมม่ เี งินไปหาหมอ ไมว่ ่าจะถกู คน
ทบุ ตหี รือถูกสุนัขกัดกต็ ้องพึงพาตัวเอง พอเจ็บปวยอย่บู อ่ ยครงั
กร็ กั ษาตวั เองจนเปนหมอไปแล้ว” ฉีเยวต่ อบ ก่อนพูดเสรมิ “ดงั
นันท่านย่าจงึ นําของสิงนีตดิ ตัวตลอด นางช่วยรกั ษาให้ขา้ และ
รกั ษาใหข้ อทานคนอนื ๆ ขา้ คอ่ ยๆ ซึมซับและเรียนรู้สิงเหล่านีมา
จากนาง” 
 
“จริงด้วยสิ ถ้าไม่เช่นนันฮหู ยินน้อยจะชว่ ยชีวติ ฮูหยินผู้เฒา่ ได้
อย่างไรเล่า” อาห่าวพยกั หน้าตามอย่างจริงจัง ใบหน้าเตม็ เปยม
ไปดว้ ยความเลือมใสศรัทธาในขณะทมี องดฉู ีเยว ่
 
พอเห็นอาห่าวยมิ ให้อยา่ งไมม่ ีความสงสัยเลยแมแ้ ต่น้อย ฉีเยว่
กลบั มีความละอายใจอยูบ่ า้ ง แตอ่ กี ใจกย็ งั ยนิ ดที ีกอ่ นหน้านี
เจา้ ของรา่ งมคี วามรู้ด้านการรักษาจริงๆ ทังยังชว่ ยชีวิตฮูหยินผู้
เฒา่ ไว้ จึงพลอยทาํ ให้คําพดู ของตนน่าเชอื ถอื มากขนึ ทาํ ให้
เรืองทนี างแต่งไมใ่ ช่เรืองโกหกเสียทังหมด 
 
พอคิดมาถงึ ตรงนี ฉีเยว่กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี ะเหลือบมองอาหลูแวบ

หนึง กเ็ หน็ อกี ฝายกาํ ลังมองนางอยูพ่ อดี เมอื อาหลไู ดย้ ินคําพดู
อาห่าวก็หลบุ ตาลง 
 
“วนั นีพวกเจา้ คงจะเหนือยกันมากแลว้ ไปพกั ผ่อนกนั เถอะ” 
ฉีเยวเ่ อย่ อนุญาต 
 
“ฮหู ยนิ น้อย การปรนนิบัตริ ับใชท้ ่านเปนหน้าทีของบ่าวอย่าง
พวกข้า จะมีบา่ วทีไหนเล่าทีจะทงิ หน้าทขี องตนเพอื คนขา้ งนอก
” อาหลกู ้มหน้าพลางกลา่ วขึน “ให้พวกขา้ ปรนนิบตั ิรับใช้ฮูหยิน
น้อยเรอื งอาบนําเถอะ” 
 
ฉีเยวพ่ ยักหน้าให้เพราะรู้สึกเหนียวตวั อยู่เหมอื นกนั  
 
“ขา้ จะไปจดุ ไฟต้มนําให้ แล้วเดยี วจะทาํ กบั ข้าว” อาหา่ วกล่าวขึน
มา พร้อมกับเชด็ ทําความสะอาดกล่องในมืออย่างระมัดระวังจาก
นันกใ็ ชผ้ า้ ห่ออยา่ งเรียบรอ้ ย ก่อนนํากลบั ไปวางบนเตยี งให้
ฉีเยว่ แล้วใชผ้ า้ หม่ คลุมทบั ขา้ งบนอีกที พอไดท้ ําแบบนีเด็กสาว
ก็รู้สึกสบายใจ จนสามารถเดินออกไปไดอ้ ยา่ งอมิ อกอิมใจ 
 
ช่วงทกี นิ ข้าว ฉีเยวก่ ับอาหลตู ่างกไ็ ม่ค่อยพูดจาสักเท่าไร มีแตอ่ า
ห่าวเท่านันทพี ดู จอ้ ไม่หยุด หวั ขอ้ สําคัญก็หนีไมพ่ ้นเรอื งการ
รกั ษาน้องชายของอาหล ู
 
“เลือดออกมากขนาดนัน ฮูหยนิ น้อยไมก่ ลัวสักนิดเลยหรือเจ้า
คะ? ตวั ข้าเองตกใจแทบแย.่ ..” 
 
“ฮูหยนิ น้อย ตอนทเี ยบ็ เสือผา้ ...เสือผา้ ไมเ่ จ็บก็เปนเรอื ง
ธรรมดา แต่ตอนทเี ย็บคนก็ไม่เจ็บจริงๆ หรือเจา้ คะ? ขา้ เคยถกู

เขม็ ทมิ มอื ยังเจ็บมากเลยละ่ ” 
 
ฉีเยวถ่ กู นางถามได้แตห่ ัวเราะ ไม่ได้ตอบแต่อยา่ งใด 
 
“ฮหู ยินน้อย...” อาห่าวตงั ทา่ จะพูดต่อ จึงถูกอาหลูตเี ขา้ ให้แลว้  
 
“เจ้าลืมกฎระเบยี บอีกแลว้ ” อาหลูตําหนิเสียงดังพรอ้ มกับ
ถลึงตาใส่ “ฮูหยินน้อยกนิ ข้าวอยนู่ ะ เจา้ เอาคําพดู มาจากไหน
มากมายขนาดนี?” 
 
อาหา่ วแลบลินใส่ตวั เองแล้วเกบ็ คาํ พูดทีเหลอื ลงคอ หันไป
ปรนนิบตั ริ ับใช้ฉีเยว่ตอนกินข้าวอย่างเงยี บๆ หลังจากเจา้ นาย
กนิ ข้าวเสรจ็ บ่าวทงั สองกช็ ว่ ยกนั เกบ็ ถว้ ยชามออกมา จากนันก็
นังกนิ ขา้ วดว้ ยกันในห้องครัวเล็กๆ 
 
“พีหลู ฮหู ยินน้อยเกง่ สุดยอดจรงิ ๆ เลยนะ…” ในขณะทีกนิ ข้าว
อาหา่ วกย็ งั ไม่วายพูดถึงเรอื งนีด้วยสีหน้าตืนเตน้ “เลอื ดออก
มากขนาดนัน นางกย็ ังไมม่ ีความหวาดกลวั เลยแม้แตน่ ิดเดียว…” 
 
พอพูดถงึ ตรงนี เดก็ สาวกย็ กตะเกียบคา้ งจนลมื กินข้าวไปแล้ว 
 
“พหี ลู จริงหรือไม่ทีมีคนบอกวา่ หากผู้ใดเคยไปเดินบนถนนใน
นรกภมู ิมา ไม่วา่ อะไรก็ไมต่ อ้ งกลัวแลว้ ?” นางถามดว้ ยนําเสียงที
กดตําลงกวา่ เดมิ  
 
อาหลูทนี ิงเงยี บไม่พดู ไมจ่ ามาโดยตลอดวางถว้ ยกบั ตะเกยี บลง
อยา่ งแรง อาหา่ วตกใจจนรีบกม้ หน้าลงทนั ท ี
 

“ข้าไมพ่ ูดแล้วไมพ่ ดู แล้ว” นางรีบกล่าวขึนมาอยา่ งเรง่ รบี  
 
“ไมใ่ ชเ่ พียงแค่วนั นีเท่านันทีไม่อนุญาตให้พูด วันต่อๆ ไปก็ไม่
อนุญาตให้พดู แลว้ ” อาหลูสังด้วยสีหน้าจรงิ จงั  
 
“ทาํ ไมร?ึ ” อาห่าวถามขนึ มาอยา่ งสงสัย “ฮหู ยนิ น้อยเก่งยอด
เยยี มขนาดนี…” 
 
“ฮูหยนิ น้อยเปนคนทลี ําเลศิ พวกเรารู้ว่าฮูหยินน้อยมคี ณุ ธรรม
ในหัวใจและมีเมตตา นางลดตวั ลงมาเพอื ช่วยชวี ิตน้องชายของ
บ่าวคนหนึง แล้วคนอนื ๆ เล่า จะคิดเชน่ เดียวกับพวกเราไหม? 
เดมิ ทพี วกนางกพ็ ดู เปนต่อยหอยลับหลังฮหู ยินน้อยอยแู่ ล้ว 
หากเจ้ายังเอาเรอื งนีปาวประกาศออกไป ไมแ่ น่วา่ พวกนางจะเอา
ไปพูดให้เสียหายภายหลงั หรอื เปล่า” อาหลหู ยดุ ไปครหู่ นึงให้
อีกฝายคิดตาม แลว้ เอ่ยตอ่  
 
“เดมิ ทโี หวฮหู ยนิ ใชว่ ่าจะชอบฐานะเดิมของฮูหยนิ น้อย ไมพ่ อใจ
ทนี างมชี วี ติ ทตี ําตอ้ ย แล้วทาํ ไมพวกเราจะต้องเตมิ ไฟใหร้ ้อนขนึ
ไปอีก ทาํ ใหค้ นมาวา่ ฮหู ยินน้อยไดว้ า่ มวั แตใ่ ส่ใจพวกเราทเี ปน
เพยี งบ่าวหญิง” 
 
อาหา่ วพยกั หน้าอยา่ งเขา้ ใจ แล้วรบั ปากดว้ ยนําเสียงหนักแน่น 
 
“จรงิ ตามทพี หี ลูพดู ขา้ จาํ ใส่สมองไวแ้ ล้ว ข้าจะไม่เอาไปพดู ข้าง
นอกแน่นอน” 
 
อาหลูมองอกี ฝาแลว้ พยักหน้าให้ นําเสียงทีเอย่ นุ่มนวลลงอีก
หลายระดบั  

 
“รีบกินกนั เถอะ วนั นีเจ้าเองกเ็ หนือยมากแลว้ ” นางกล่าวขึนมา 
“ขอบใจเจา้ มากนะอาหา่ ว เจ้าไม่รูห้ รอก...ตอนทขี ้าเห็นฮหู ยนิ
น้อยกบั เจ้าปรากฏขนึ ในบา้ น ในใจข้า…” 
 
นางกล่าวถึงตรงนีดวงตาก็แดงกําแล้ว นําเสียงสะอกึ สะอนื แทบ
ไมเ่ ปนภาษา 
 
อาหา่ วเองก็นําตารว่ งตามไปดว้ ย 
 
“เอาเถอะพีหลู เจา้ ไม่ต้องพูดแลว้ ครังนีโชคดมี ากทมี ีฮูหยนิ
น้อย คิดไมถ่ งึ เลยว่านางจะจัดการเรอื งปายคาํ สังใหพ้ วกเราดว้ ย
ตวั เอง ซาํ ยังทําเอาบา่ วอาวุโสเหล่านันไม่กลา้ โต้กลบั แม้แต่
ประโยคเดียว... 
 
เจ้าไม่ร้หู รอกวา่ ตอนนันในใจขา้ รบี จะตายอยแู่ ล้ว นึกถงึ ตอนที
พอ่ แมข่ องเจ้าจากไปในปนัน เจา้ ต้องคุกเข่าอยนู่ อกประตขู อง
โซวมามาหนึงวันหนึงคนื เต็มๆ… วันนันเปนวันทีหมิ ะตกลงมา
อยา่ งหนัก เจ้าเกอื บจะตายไปแลว้ ถึงตอนนีขาของเจา้ ก็ยงั ไม่
เปนปกตดิ .ี .. 
 
ในเวลานันขา้ กลัวเหลือเกนิ ... กลัววา่ เจ้าจะยงั คกุ เขา่ แบบนันอกี  
ถา้ ตอ้ งทําแบบเดิมขาทังสองขา้ งนีกค็ งใช้การไม่ไดแ้ ลว้ …” 
 
อาหา่ วพูดมาถงึ ชว่ งท้ายก็ร้องไห้หนักกวา่ ทีอาหลูรอ้ งเสียอีก 
 
“หยดุ ร้องไหไ้ ด้แล้ว หากฮหู ยนิ น้อยไดย้ นิ เขา้ กจ็ ะเปนห่วงเอาได้
” อาหลูรบี บอก ดงึ แขนอกี ฝายให้ลกุ ขึนแลว้ เชด็ นําตาให้นางไป

ด้วย “ดงั นันบญุ คุณของฮูหยนิ น้อยพวกเราตอ้ งจาํ ใส่ใจเอาไว ้
ตังใจปฏบิ ตั ิหน้าทใี หด้ ีทสี ุด ไม่ต้องหาเรืองยุ่งยากให้นางเปน
อนั ขาด สําหรับฮหู ยินน้อย นอกจากพวกเราในเรอื นนีกไ็ มม่ ใี คร
แลว้ …” 
 
อาห่าวยกมือปดปากพรอ้ มกบั ผงกหวั ให ้
 
“ไปๆ รีบเก็บลา้ งแล้วไปเข้านอน พรงุ่ นีพวกเราต้องตืนแต่เช้า ยัง
มีงานมากมายรอใหท้ าํ อย่”ู อาหลูหวั เราะแล้วกล่าวขนึ มาทงั ที
หยดนําตายังคงไหลรนิ  
 
ท่ามกลางความมืดยามคําคนื  
 
อาหลยู ังคงยืนอย่ขู ้างหน้าตา่ ง มองไปดา้ นนอกอยู่ภายในหอ้ ง
ของตัวเอง 
 
“ฮหู ยินน้อยยังไมน่ อนรึ?” อาหา่ วพลกิ ตวั อยู่บนเตยี งแล้วถาม
ขึน 
 
“อืม...” อาหลสู ่งเสียงตอบกลบั  
 
“พีหลู หรือว่าฮูหยินน้อยกลวั ทีจะนอนคนเดยี ว ไฟถึงไดส้ ว่าง
อยู?่ ” อาหา่ วกระซบิ ขอ้ สงสัยของตนขนึ มา จากนันก็รบี ตอบ
ปฏิเสธเองอย่างรวดเรว็ “ฮูหยนิ น้อยกลา้ ใชเ้ ข็มเยบ็ แผลบน
ร่างกายคน ยงั มอี ะไรทีจะต้องกลวั อีก…” 
 
นางกระซบิ กระซาบ แต่อาหลูกลับไม่ไดฟ้ ง 
 

“เมือก่อนฮหู ยินน้อยตอ้ งใหพ้ วกเราสองคนอยู่เปนเพือนจึงจะ
กลา้ นอนได้ เดียวนีให้อยู่เปนเพือนสักคนกไ็ ม่มี...ไมเ่ หมอื นกับ
เมอื กอ่ นเลยจริงๆ …” อาหา่ วยงั คงพูดตอ่ พรอ้ มกับอ้าปากหาว
ด้วยท่าทางงว่ งงุน 
 
อาหลูถอนหายใจดังเฮือกแล้วหมนุ ตัวเดนิ กลับไปทเี ตียง 
 
ไม่เหมือนกบั ตอนนีเลยสักนิดจรงิ ด้วย… 
 
“อาห่าว เจ้าวา่ คาํ พดู ฮูหยนิ น้อยฟงดแู ปลกๆ บา้ งหรือไม่? นาง
ดืมนําแกงของยายเมิงแลว้ ทาํ ไมถึงไมล่ ืมทกุ สิงทุกอยา่ งไป
หมดเลยละ่ สิงใดทีพวกเราจาํ ไดน้ างกลับจําไมไ่ ด้ ทวา่ สิงใดที
พวกเราไมเ่ คยร้เู คยเหน็ มากอ่ น นางกลบั …” อาหลกู ัดรมิ ฝปาก
ของตัวเองพรอ้ มกบั กดเสียงตําแล้วกลา่ วขนึ มา “นางทาํ กบั ขา้ ว
เปน รักษาโรคช่วยชวี ิตคนเปน ทงั ทีเมือกอ่ นสิงเหลา่ นีฮหู ยิน
น้อยไมเ่ คยยกขึนมาพดู เลย…” 
 
อาห่าวง่วงนอนจนเรมิ พูดเริมฟงไม่รเู้ รืองแล้ว “เมอื กอ่ น...ฮหู ยนิ
น้อยอาจยังไม่ได้บอกพวกเราทังหมดกไ็ ด้…” นางเอย่ พมึ พาํ  
 
“โดยเฉพาะอย่างยงิ เจ้าไม่รู้สึกเลยหรอื ว่าฮูหยินน้อยเปลียนไป
มาก ชา่ งพูดช่างหวั เราะและกย็ ังกล้าพดู อีกด้วย..” อาหลถู ามขนึ
มาอีก 
 
“เมือกอ่ นฮูหยินน้อยก็อาจจะเปนแบบนีกระมัง แต่กอ่ นนางเปน
อย่างไรพวกเรากไ็ มเ่ คยร้.ู .. พีหลูขา้ งว่ งนอนมาก ข้านอนกอ่ น
แลว้ นะ…” อาหา่ วบ่นพมึ พําอกี ประโยคแลว้ พลกิ ตวั หันหน้าหนี
ไม่พดู ไมจ่ าตอ่ ไป 

 
อาหลมู องดนู างแวบหนึงอยา่ งจาํ ใจ เพยี งครเู่ ดยี วกไ็ ด้ยินเสียง
อีกฝายกรน 
 
“ก็ดีเหมือนกนั ไมต่ ้องคิดใหม้ าก ความจริงแล้วตอ้ งบอกว่าดี
มากๆ” อาหลูกล่าวขึนมาพรอ้ มกบั ถอนหายใจแล้วยมิ ออกได ้
นางหนั ไปห่มผ้าให้อาห่าว จากนันกเ็ ดินไปเปาไฟในตะเกยี งแลว้
ลม้ ตวั ลงนอน 
 
ในเวลานีฉีเยวย่ ังนังอยหู่ น้าโตะ๊ พรอ้ มกบั มองดูเปลวเทยี นอยา่ ง
เหม่อลอย ตรงหน้ามีกล่องปฐมพยาบาลของตวั เองวางอย ู่
 
นางถอนหายใจแล้วเปลียนเปนเอามือเทา้ คาง 
 
“ทาํ ไมข้าถงึ มาอยทู่ นี ีได้นะ?” หญงิ สาวพูดกบั ตวั เอง คิวขมวด
แน่น “ไมค่ นุ้ เคยเลยจรงิ ๆ หรือว่าชวั ชวี ติ นีจะต้องตกอยใู่ นสภาพ
ทลี าํ บากยากแค้นอยู่ในเรือนนีงนั หรอื ? แล้วจากนีจะใชช้ วี ิตยงั
ไง!” 
 
หญิงสาวใชม้ ือกุมศีรษะตัวเองทงั สองขา้ ง ขยผี มทดี าํ สนิทจน
ฟูฟองพรอ้ มกบั มองดตู ัวเองในคนั ฉ่อง 
 
นางมีพอ่ แมญ่ าตพิ ีน้องและผองเพือน มีความเชยี วชาญในสาขา
อาชพี และคลกุ คลกี บั แวดวงสาขาอาชีพนีมานานก็เพราะ
ครอบครัว เคยทาํ งานทีต้องรบั ภารกจิ หนักองึ ผา่ นเรอื งขดั แย้ง
กันระหวา่ งเพือน เพือนร่วมงาน แม้กระทงั คนรัก แต่เวลานันไม่
วา่ จะเปนความชอบหรอื ความกลดั กลุ้มราํ คาญใจกลบั เปนเรือง
ธรรมดาของชีวติ เมือเทียบกับการต้องมาใชช้ วี ิตทโี ดดเดยี ว

เพียงลาํ พัง ถกู โยนมาอยู่ในสถานทที แี ปลกประหลาด อาศัยอยู่
ในรา่ งของคนแปลกหน้า ใช้ชวี ิตแตกต่างกับคนอนื ทวั ๆ ไป... 
 
ฉีเยว่เอาหวั กระแทกกบั โต๊ะอยา่ งแรง 
 
นีเปนครังแรกหลังจากนางมาถึงทีนีแลว้ นอนไม่หลับ 
 
วนั ถดั มา 
 
หลงั จากทีอาหลูเดินเข้ามา เห็นฉีเยวน่ อนควําหน้าอยหู่ น้าคนั
ฉ่องก็ถึงกบั ตกใจสะดุ้งโหยง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทา่ นเปนอะไรไปแลว้ ?” นางร้องตะโกนขนึ มาดว้ ย
นําเสียงร้อนรน 
 
“ข้าไมไ่ ด้เปนอะไร..” ฉีเยวเ่ งยหน้าขึน เอ่ยอยา่ งไม่มีชวี ติ ชีวา 
 
ไม่เปนอะไรทีไหนกัน! ทา่ ทางเหงาหงอยซมึ เซาอกี ทังยงั หน้าซดี
ขนาดนี อาหลมู องด้วยความกังวล กอ่ นจะเอ่ยเสียงเครือเพราะ
ร้สู ึกผดิ  
 
“ฮูหยินน้อย เพราะบ่าวอยา่ งข้าทที าํ ใหท้ า่ นเดือดรอ้ น...” 
 
“โอะ๊ ! ไมใ่ ชน่ ะ...ไม่ใช่เพราะเจ้าจรงิ ๆ” ฉีเยว่ยืนขนึ มาพร้อมกบั
บิดเอวอยา่ งขีเกยี จ แลว้ หวั เราะใส่นาง “ข้าเพยี งแคน่ อนไมห่ ลับ
น่ะ อาจจะเปนเพราะ...อมื …อาจจะเปนเพราะสูญเสียความทรง
จําไปเลยทําใหไ้ มค่ นุ้ ชนิ อย่บู ้าง” 
 

อาหลมู องเจ้านาย ในทีสุดกอ็ ดไม่ไดจ้ ึงกัดฟนถามคาํ ถามทีตัว
เองยังค้างคาใจออกมา 
 
“ฮูหยินน้อย ทาํ ไมสิงต่างๆ ทที า่ นลมื กลับเปนสิงทีพวกขา้ จาํ ได ้
แตส่ ิงทที ่านจาํ ได้กลบั เปนสิงทีพวกขา้ ไมเ่ คยรมู้ าก่อน?” 
 
นันสิ! ทาํ ไมละ่ ? นางจะตอบยงั ไงดี ฉีเยวแ่ ทบจะกมุ ขมับ จากคํา
โกหกคาํ เดียวก็ต้องมคี ําโกหกอกี เปนพันเพือไมใ่ หถ้ กู คนอืนจบั
ได้ ไมไ่ หวแลว้ จริงๆ! 
 
“ขา้ ไมร่ ู้” หญงิ สาวตอบทอื ๆ แลว้ สังเกตปฏิกิริยาอาหลไู ปดว้ ย “
บางทอี าจเปนเพราะวันเวลาทใี ช้ชวี ติ อยู่ทีนีเปนความทรงจําทไี ม่
ดี ดงั นันความทรงจาํ ทไี ม่ดกี ล็ มื มนั ไปเสีย จําไดเ้ พยี งความทรง
จําทีดีเหล่านัน” 
 
อาหลไู ดย้ ินก็หน้าซดี เผือดทันควัน 
 
“ฮูหยินน้อย ประโยคนีท่านพูดอย่แู คใ่ นหอ้ งนีกแ็ ล้วกันนะเจ้าคะ
” 
 
ฉีเยว่หวั เราะรา่ ไม่มคี วามกังวลสักนิด 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่านอย่าไดค้ ิดมากขนาดนัน อาการปวยของทา่ นดี
ขนึ แล้ว รอใหเ้ สียวโหวเหยก่ ลบั มา พอถงึ ตอนนัน…” อาหลู
กลา่ วต่อด้วยนําเสียงนุ่มนวล 
 
“ถงึ ตอนนันจะเปนอยา่ งไร?” ฉีเยว่ถาม มองหน้าอีกฝายตรงๆ 
 

อาหลถู กู อกี ฝายมองจนพดู ไมอ่ อก นางนึกถงึ สามปทผี า่ นมา 
พอใกล้ถงึ เทศกาลฉลองปใหม่ ตวั เองกับฮูหยนิ น้อยตา่ งก็เฝา
รอตาปรบิ ๆ อยหู่ น้าประตู รอคอยวา่ จะมคี นมา รอคอยครังแล้ว
ครงั เล่าผิดหวังครงั แลว้ ครงั เลา่ เยบ็ เสือผา้ รองเท้าถุงเทา้ ทกุ คนื
ทกุ วนั เก็บอยใู่ นกลอ่ งทุกฤดกู าลทกุ ป… 
 
“ฮหู ยินน้อย เสียวโหวเหย่ยังไม่เหน็ สิงดีๆ ในตัวทา่ น ท่านดี
ขนาดนี แน่นอนวา่ เสียวโหวเหย่คงจะ…” นางนําตารว่ งลงมา
อย่างกลันไวไ้ มไ่ ดอ้ กี ต่อไป พรอ้ มกับรอ้ งไห้สะอกึ สะอืน พูดตอ่
ไมไ่ ด ้
 
“ไมเ่ ปนไรหรอก ไมเ่ ปนไร หยดุ ร้องไห้ไดแ้ ลว้ ” ฉีเยว่รบี ปลอบใจ 
 
กแ็ ค่ผู้ชายคนเดยี ว! ดูสิทาํ เอาเจา้ นายกับบ่าวรบั ใชพ้ วกนีเสียใจ 
ไปด้วยกันไมไ่ ด้กไ็ ม่ต้องไปต่อสิ ใครวา่ แยกกนั แลว้ จะมชี ีวติ อยู่
ตอ่ ไปไม่ได้ ไม่จาํ เปนต้องทําถึงขนาดนันหรอก 
 
แน่นอนว่าประโยคนีไดแ้ คค่ ดิ แต่พดู ออกมาไม่ได้อยา่ งเดด็ ขาด 
 
นางทําเพียงพูดถ้อยคาํ ทนี ่าฟงเพอื ให้เดก็ สาวสบายใจ และ
รบั รองหลายตอ่ หลายครงั อีกดว้ ยวา่ จะทาํ ให้เสียวโหวเหย่ผนู้ ัน
รับรูส้ ิงทีดีในตัวนาง จะได้ใช้ชีวิตไปดว้ ยกัน พอเจา้ นายพูดเชน่ นี
อาหลูจึงหวั เราะออกมาทังทยี งั เช็ดนําตาอย ู่
 
“ฮูหยนิ น้อยสามารถคิดไดแ้ บบนี ความรกั ของฮูหยินผู้เฒา่ ทีมี
ให้ท่านก็ไม่สูญเปล่าแล้ว” 
 
ฉีเยว่ยิมมุมปากพลางพยกั หน้าพูดไปเรือยวา่ “ใช่...ใช”่  

 
ปลอ่ ยให้มันเปนไปตามธรรมชาติเถอะ แตไ่ ม่ว่าจะเปนอย่างไรก็
ตอ้ งใชช้ วี ติ ให้คุ้มค่าและดที ีสุด เมอื นึกถึงตรงนีนางก็มชี วี ติ ชีวา
ขึนมา บางทอี าจจะใชเ้ วลาอย่ทู ีนีเพียงไมน่ าน พอรสู้ ึกตัวอีกทีก็
กลบั ไปสู่ยคุ ปจจุบันแลว้ และวนั เวลาในขณะนีกค็ ือความฝน 
 
“เอาเถอะ พวกเรากินข้าวดีกว่า วันนีแมค่ รวั อาห่าวทําอะไร
อรอ่ ยๆ ใหก้ นิ ร?ึ ” ฉีเยวช่ วนคยุ เรอื งอืน 
 
“โจก๊ เห็ดหูหนูขาว ผลไม้ทอดเจ้าค่ะ” อาหา่ วยกจานเดินเข้ามา 
ตอบกลับเสียงดงั อยา่ งภูมิใจ 
 
“เยยี มเลย...แต่วา่ อาหา่ ว ของดีเชน่ นียงั มอี กี มากเลยนะ” 
 
“หา! ฮหู ยนิ น้อย ทา่ นนึกถงึ อาหารอรอ่ ยๆ ได้อกี แล้วหรอื เจา้ คะ
? รบี สอนข้าเถอะ…” 
 
บทที 20 อาหารการกนิ  
 
จวนติงซีโหวกเ็ หมือนบ้านอืนๆ ทัวไปทกี นิ อาหารวันละสองมอื  
 
หลงั จากห้องครัวเตรียมสํารบั เสรจ็ ก็จะใหบ้ า่ วจัดส่งไปตามเรือน
ตา่ งๆ ตามตําแหน่งสูงตําของเจ้าของเรือน 
 
ตอนนีฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าไมอ่ ยแู่ ลว้ เจา้ นายฝายหญงิ ทมี ตี ําแหน่ง
สูงสุดจึงเปนโหวฮหู ยิน--เซยี ซือ 
 
ขณะทีเซยี ซือเดินเข้าไปในหอ้ งอาหารกบั ติงซีโหว บรรดาอนุที

ยืนรออยตู่ ่างก็กม้ หวั เพือทําความเคารพ 
 
“นายทา่ นกับโหวฮหู ยินนอนหลับสบายดีไหมเจ้าคะ?” เหลา่ อนุ
ส่งเสียงทักทายขึนมา 
 
ตงั แตไ่ หนแตไ่ รฮหู ยินผ้เู ฒา่ เคยออกกฎไว้ว่าบรรดาลกู ชาย 
ลกู สาวรวมไปถึงลกู สะใภไ้ ม่ตอ้ งเขา้ มาดแู ลปรนนิบัตใิ นชว่ งกนิ
ขา้ ว เพราะถือว่าแตล่ ะคนมงี านมากอยู่แลว้ คอ่ ยมาพดู คุยกนั
หลังจบมืออาหารก็ได้ ดังนันหน้าทีเหล่านีจงึ ตกเปนของบรรดา
อนุ ซึงเมืออนุรับใชเ้ จ้านายใหญ่ในจวนเสร็จแลว้ จงึ จะสามารถ
กลับไปกนิ อาหารทีเรอื นตัวเองได ้
 
เซียซือพยักหน้าเล็กน้อยเปนการตอบกลับให้เหมือนเชน่ เคย 
ส่วนติงซโี หวกเ็ อ่ยทักทายกบั บรรดาอนุ แตก่ เ็ พียงไมก่ ีคํา อกี ทงั
เปนการซกั ถามความเปนอยูท่ วั ไป แน่นอนวา่ ไม่สามารถถามได้
ทกุ คน เพราะเขามอี นุภรรยาคอยปรนนิบัติรับใชถ้ งึ หา้ คน ถ้า
หากมวั แตถ่ ามไถ่กนั ให้ครบทงั หมด กับข้าวก็เยน็ พอดี ทวา่
เพยี งเทา่ นีกท็ าํ ให้เหลา่ อนุตา่ งหน้าชืนตาบานกันแลว้  
 
หลงั จากเจา้ นายใหญ่ทังชายและหญงิ นังลง อนุโจวกเ็ ดนิ ถอื ผ้า
เชด็ มือเข้ามาแล้วยืนให้ติงซีโหวกับเซียซือ เดิมทหี น้าทีนีเปน
ของมารดาของภรรยาเอกหรอื ไมก่ ็ญาตทิ ใี กลช้ ดิ ซงึ เมือก่อนอนุ
หวงั เปนคนทาํ แตว่ ่าไม่กีปมานีสุขภาพของอนุหวังไมค่ ่อยดีนัก 
เซยี ซอื จงึ ไม่ไดใ้ หท้ าํ อกี อนุหวังจะได้ไมต่ ้องมาปรนนิบตั ริ บั ใช้
ทกุ วัน ดงั นันอนุโจวจึงเปนคนทรี ับชว่ งตอ่ หน้าทนี ี 
 
ต่อมากเ็ ปนหน้าทีของอนุซ่งกบั อนุหลิวทีถือถ้วยนําชาถว้ ยเล็กๆ 
สําหรบั บ้วนปากมาให้ ส่วนอนุจทู ีเพิงจะเข้ามาอย่ใู หม่ เปน

เพราะว่านางกําลังตงั ครรภ์ เซยี ซือจงึ ไมไ่ ด้จัดสรรหน้าทใี ดให ้
นางจงึ ได้แต่นังอยู่ดา้ นขา้ ง รอจนทงั สองบ้วนปากเสรจ็ จึง
จดั แจงลุกขึนไปวางตะเกยี บใหอ้ ย่างเรียบร้อย 
 
ตงั แต่ทา่ นโหวกบั โหวฮหู ยนิ เริมกินอาหารจนกระทงั กนิ เสร็จ 
บรรยากาศในห้องเปนไปอยา่ งเงยี บเชยี บ บรรดาอนุคอยจัดแจง
เรืองอาหารและคอยเพมิ ขา้ วให้อยา่ งเงียบๆ มแี ค่เสียงซักถาม
เพียงคําสองคําว่าต้องการชิมอนั นีหรือไมใ่ นบางครงั เทา่ นัน 
 
อาหารเช้าเปนแบบเรยี บง่าย ทว่าตงิ ซีโหวกย็ ังเจริญอาหารเปน
อย่างดี แต่ก็กนิ แคข่ า้ วต้มสองชามและผกั ดองไม่กีคําจากนันก็
วางตะเกยี บลง ส่วนเซยี ซือกนิ ได้เล็กน้อย เพยี งขา้ วตม้ ครึงชาม
เทา่ นัน หลงั จากทังสองกนิ เสร็จก็บ้วนปากอกี ครงั  
 
“พวกเจ้ารบี ไปกนิ ขา้ วกันเถอะ” เซยี ซือเอ่ยอนุญาตพลางพยัก
หน้าให ้
 
บรรดาอนุทาํ ความเคารพพร้อมกนั แล้วขอตวั ลา ขณะทพี วกนาง
ถอยออกจากประตู กไ็ ดร้ บั แจง้ จากหอ้ งครัวว่าได้ส่งสํารับไปยงั
เรอื นของแตล่ ะคนแล้ว 
 
ตอนทอี นุโจวก้าวเขา้ มาในเรือน 
 
กพ็ บฉางอวินฉีกําลงั พลิกอ่านคัมภีร์ทีนางคดั ลอกเปนประจําอยู่
ในห้อง โดยมบี ่าวรับใช้วัยกลางคนนามวา่ อาจินกําลงั พดู หยอก
เย้ากับเขาอย ู่
 
“ทําไมถึงไดม้ าเรว็ นัก?” อนุโจวลา้ งมอื ในอ่างทองแดงทเี ด็กรับ

ใชถ้ อื ให้พลางเอย่ ถาม “กินนําแกงไข่เรยี บร้อยแลว้ หรอื ?” 
 
สํารับของบรรดาคณุ หนูคณุ ชายจะถกู จดั ส่งไปหลงั จากเอา
อาหารขึนโตะ๊ ใหโ้ หวฮหู ยินเรยี บรอ้ ย ซึงจะเร็วกว่าของอนุทงั
หลาย 
 
“ข้าโตขนาดนีแล้ว ไมช่ อบกินของแบบนันหรอก” ฉางอวนิ ฉีพดู
กลัวหวั เราะ 
 
อนุโจวไม่พูดอะไร เพียงหันไปสังกับบา่ วทียนื รอรับใช้อยูใ่ นห้อง 
“ไปบอกทหี ้องครัววา่ ข้าให้เพิมนําแกงไข่มาทีนีอีกอย่างหนึง” 
 
บา่ วรับใชต้ อบรับแล้วก็ออกไป 
 
“อย่าเลยทา่ นแม่ จะเปนการรบกวนคนอนื เสียเปล่า” ฉางอวินฉี
ตะโกนขนึ มาอย่างจนใจ 
 
“ไมร่ บกวนหรอก ถงึ ขา้ จะเปนแคอ่ นุ แตก่ อ็ ยู่ทจี วนนีมานานมาก
แลว้ นอกเหนือจากอาหารแต่ละมือ จะขอเพิมนําแกงอีกสัก
อย่างจะเปนไรไป ไม่มีใครกล้าหกั หน้าขา้ เพียงเพราะอาหารชาม
เดียวหรอก” 
 
อนุโจวเอ่ยดว้ ยนําเสียงเยน็ ชา ก้าวไปหยดุ ตรงหน้าบตุ รชาย จับ
หน้าเขาไว้แลว้ พิจารณาอยา่ งจริงจงั ก่อนจะสังวา่  
 
“อา้ ปากกวา้ งๆ ให้ขา้ ดหู น่อย” 
 
ฉางอวินฉีหวั เราะแล้วอ้าปากออก “หายดีแลว้ ” 

 
พออนุโจวเหน็ ดว้ ยตาตนเองก็ถอนใจโล่งอก จากนันกเ็ อามอื
ตบแก้มเขาเบาๆ พลางเอย่ ตําหนิ “ครังหน้าเจา้ ยงั จะกลา้ กินขอ
งมัวซัวอีกไหม” 
 
วนั นันฉางอวนิ ฉีกนิ ผัดไกห่ ม่าลา่ ของฉีเยวแ่ ล้วไม่เพียงแคป่ าก
บวม แตย่ งั ลินพองดว้ ย ถึงกับกินขา้ วไมไ่ ด้ ทาํ ให้อนุโจวเปนหว่ ง
อยา่ งมาก 
 
“หอ้ งครวั ทีไหนทาํ หรอื เจ้าคะ? ถึงได้ใส่พริกมากมายขนาดนัน
…” อาจินทีอยขู่ า้ งๆ ถามออกมาทนั ท ี
 
ฉางอวินฉีหวั เราะไม่หยดุ ไม่ได้ตอบคําถามแตอ่ ยา่ งใด กลับ
เปลยี นหวั ขอ้ สนทนาเปนเรืองอืนแทน 
 
“ทา่ นคัดลอกคมั ภรี ์นีทุกวัน ตัวอกั ษรทคี ดั นับวนั ก็ยิงสวย” 
 
ตัวอักษรของอนุโจวไดร้ บั การถ่ายทอดมาจากทา่ นปู ในหมู่พี
น้องนับว่านางโดดเด่นทีสุด ทําให้นางมคี วามมันใจในการเขยี น
อกั ษรของตนเปนอยา่ งมากมาโดยตลอด 
 
“พูดถึงตวั อกั ษร ขา้ ได้ยนิ นายทา่ นกับโหวฮหู ยนิ พูดวา่ ชว่ งนีเจ้า
ละเลยเรืองฝกฝน ในครอบครัวมีพีใหญ่ของเจา้ เขา้ รว่ มกองทพั
เพยี งคนเดียวกพ็ อแล้ว เจา้ ไม่ตอ้ งสนใจเรืองนี เลกิ คดิ ไดเ้ ลย 
ดังนันเจา้ ควรจะตงั ใจเล่าเรยี นกบั หมนั ฝกฝนคัดตวั อักษรจงึ จะ
เปนทางทีถูกตอ้ ง” 
 
ฉางอวินฉีตอบรบั ใบหน้ายงั คงประดับด้วยรอยยิม 

 
“ถา้ เชน่ นันขา้ จะช่วยทา่ นแม่คัดลอกคมั ภรี ์” เขากลา่ วขึนมาแล้ว
นังลงหน้าโต๊ะ หยิบพ่กู ันมาเขียนช้าๆ อยา่ งทีว่าไวจ้ รงิ ๆ 
 
“นีเปนเรอื งทคี นวา่ งๆ เช่นขา้ ทีอายุมากแลว้ ทาํ แตเ่ จา้ อายุยงั
น้อย หากจะเขียนแบบนีกไ็ ม่มีใจทะเยอทะยานแลว้ ” 
 
อนุโจวเอย่ เสียงเรียบ ทว่านําเสียงกลบั แฝงไว้ด้วยความทกุ ข์
ระทม 
 
พกู่ ันของฉางอวินฉีหยุดชะงกั เล็กน้อย กอ่ นทีชายหนุ่มจะบรรจง
เขยี นตอ่ ไป 
 
แค่ช่วงเวลาสันๆ ติงซีโหวก็มีสตรีเพมิ มาอีกสองคนแล้ว คนหนึง
เปนสตรีทีพามาจากขา้ งนอก ถงึ สตรผี นู้ ีจะถูกเลยี งดอู ยขู่ า้ ง
นอกมาสีห้าป แต่เมอื ได้เข้ามาอยใู่ นจวนก็ถือวา่ เปนคนใหม ่
แล้วเมือวานยังได้ยนิ มาว่าบ่าวรบั ใชเ้ ด็กผู้หนึงทอี ยใู่ นหอ้ งอนุจกู ็
ถูกยกขนึ เปนเมียบา่ วเช่นกัน… 
 
สตรถี งึ จะมรี ูปโฉมงดงามเพยี งใดกต็ อ้ งแก่ในสักวนั ไหนเลยจะ
สู้คนใหม่ทเี พยี งเหน็ กท็ ําให้ยิมอยา่ งมคี วามสุขได ้
 
ฉางอวนิ ฉีมองอนุโจวทีนังกนิ ข้าวชา้ ๆ อยู่ในหอ้ งข้างนอกผา่ น
มา่ นไข่มุก กร็ ู้ซงึ ถงึ สัจธรรมขอ้ หนึง... 
 
อยา่ มีความรกั เมือยา่ งเขา้ สู่วัยกลางคน เพราะสุดทา้ ยแลว้ จะไม่
พบวันเวลาทีสวยงามเชน่ เดมิ อกี  
 

ชายหนุ่มเหน็ ท่าทางนางละเลียดกนิ ข้าวแล้วกต็ อ้ งถอนใจ ทังที
กับขา้ วบนโต๊ะเปนอาหารทีจดั เตรียมมาอยา่ งดี ข้าวกด็ ีทสี ุด 
กับขา้ วก็มสี ีสันน่ากิน ทังกลนิ หอมและรสชาติกลมกล่อมมีอยู่ใน
นันทังหมด แตท่ า่ ทางของอนุโจวกลบั ทําให้ดเู หมือนว่าอาหาร
ไม่มรี สชาตอิ ย่างไรอย่างนัน 
 
ฉางอวินฉีนึกถึงตอนเด็ก ชว่ งเวลาทีฮูหยนิ ผู้เฒา่ ยงั อยู่ ทา่ นพ่อ
มักจะมากินข้าวด้วยกนั บอ่ ยๆ โดยทที า่ นแมก่ ไ็ ด้นังร่วมโต๊ะด้วย 
ทังครอบครวั ไดพ้ ดู คุยหัวเราะสนุกสนานดว้ ยกัน ตอนนันท่าน
แมก่ ินขา้ วทกุ คาํ อยา่ งมีความสุข 
 
เพียงแตไ่ มม่ วี นั เวลาเช่นนันมานานมากแลว้ บางทีกอ็ าจจะไมม่ ี
อีกแลว้ หลงั จากนี… 
 
สิงทีนางกินไม่ใชข่ ้าว แตเ่ ปนความเหงาทเี อ่อล้นอย่ใู นใจ 
 
ฉางอวนิ ฉีถอนหายใจอกี ครัง ก้มหน้าลงไปคดั ลอกคมั ภรี ์ตอ่ ชา้ ๆ 
 
จังหวะนันเอง ชายหนุ่มกไ็ ดย้ ินเสียงพูดหยอกล้อเบาๆ รวมไป
ถึงเสียงฝเท้าของบรรดาเด็กรับใช้ดงั มาจากดา้ นนอก เขาอดไม่
ได้ทจี ะเงยหน้าขึนมองไปนอกหน้าตา่ ง เห็นเด็กรบั ใช้คนหนึงถอื
ตะกร้าอาหารแลว้ มีคนอืนอีกสองสามคนรายล้อมนางอยู่ แล้วก็
ไม่รวู้ า่ บา่ วคนนันหยบิ อะไรออกมาจากตะกร้า ถึงทําใหพ้ วกนาง
ตา่ งมสี ีหน้าดีอกดใี จ 
 
บ่าวรบั ใชอ้ าวุโสทีอยหู่ น้าประตกู ระแอมขนึ เสียงหนึง ทําให้กล่มุ
เด็กรบั ใช้รบี สลายตัวในทันท ี
 

“อนุโจว นําแกงไข่มาแลว้ เจา้ ค่ะ” บา่ วรบั ใช้ทถี ือตะกร้าอาหาร
เดินเข้ามาพร้อมกับกลา่ วขึน 
 
“ยกไปใหค้ ณุ ชาย” อนุโจวสัง 
 
บ่าวรบั ใชผ้ นู้ ันจึงเดนิ เข้ามา พร้อมกับคอ้ มตวั คารวะฉางอวินฉี 
ส่งเสียงเรยี กคณุ ชายสามแลว้ ยิมแปน 
 
“วางลงเถอะ” ฉางอวนิ ฉีรู้ดวี ่าไม่กนิ ไม่ไดแ้ ลว้ จึงวางพูก่ นั ลง 
 
อาจินถอื รบี ถอื อ่างนําลา้ งมอื มาใหช้ ายหนุ่มดว้ ยตนเอง 
 
“รบกวนพจี นิ แลว้ ” ฉางอวนิ ฉีรบี ลกุ ขึนยืนพรอ้ มกบั ส่งยิม
เบาบางให ้
 
“เมือก่อนไม่รบกวนข้าอยา่ งนันรึ? หรอื วา่ ตอนนีคุณชายสามโต
เปนผู้ใหญ่แลว้ จึงเกรงใจกนั ยิงขึน” อาจนิ หัวเราะ ดงึ มือของ
เขามาแล้วช่วยลา้ งให้ จากนันกห็ ยบิ ผ้ามาเชด็ ใหอ้ ีกจนสะอาด
สะอา้ น 
 
“พดู กพ็ ดู เถอะ คนเกา่ แกส่ ีคนของทา่ นย่ากม็ แี ตพ่ ีจินทียังเปน
บา่ วรับใชข้ ันสองสินะ?” ชายหนุ่มเอย่ เหมอื นเพงิ นึกขึนมาได้ “
หากพจี ินไมใ่ ช่มาอยกู่ ับท่านแม่ทนี ีก็คง...” 
 
“คุณชายสามพูดอะไรน่ะเจ้าคะ” อาจนิ เอ่ยตัดบทยมิ ๆ พลาง
แกลง้ สะบัดมือเขาลง “เปนเพราะอาจนิ โง่เขลาไรก้ ารศึกษา ไมม่ ี
ใครทีไหนต้องการ ยังดีทอี นุโจวชว่ ยรบั ขา้ เอาไว้ มฉิ ะนันกค็ ง
ตอ้ งออกจากจวนนีไปตงั นานแลว้ ไหนเลยจะวิงไปมาให้ท่านใช้

งานแลว้ เรียกพีได”้  
 
พอพูดมาถงึ ตรงนี ทุกคนกห็ วั เราะ 
 
“ถา้ หากพจี นิ โงเ่ ขลาเบาปญญา พวกข้ากแ็ ย่กันหมดแลว้ ” เดก็
รบั ใชพ้ ูดขนึ บ้าง 
 
“รีบไปทําธุระของเจ้าเถอะ มายนื แขง็ เปนตอไมอ้ ยูไ่ ด”้ อาจนิ
แสรง้ เอ่ยแบบโมโห ทังทีใบหน้ายังยมิ อย ู่
 
บา่ วรับใชท้ าํ ความเคารพอกี ครังแล้วเดนิ จากไป แต่กลบั ถูกฉางอ
วินฉีเรียกเอาไวก้ ่อน 
 
“เมอื สักครพู่ วกเจ้าแบ่งอะไรกันอยูด่ า้ นนอกร?ึ ” เขาถามขนึ มา
พลางนังกนิ นําแกงรอ้ นอย่างชา้ ๆ ในใจคดิ ว่านําแกงนีคงตงั ใจ
ทาํ ให้มีรสชาตจิ ืดชืดเปนพิเศษ ดังนันไมต่ ้องพูดถึงความอรอ่ ย
เลยจริงๆ 
 
“เออ่ ...ออ้ ... เรยี กว่าขนมไข่เจ้าคะ่ ...” บ่าวรบั ใช้เดก็ คิดอย่คู รหู่ นึง
แลว้ จงึ ตอบขนึ มา 
 
“เอามาจากทีไหนร?ึ ” อาจินได้ยินก็ขมวดคิวแล้วถามขนึ บ้าง “
เคยบอกพวกเจา้ กีครังแล้ว ไมอ่ นุญาตให้รับของมวั ซวั จากหอ้ ง
ครวั หากเกดิ เรอื งขนึ มาจะพลอยทาํ ให้อนุโจวลาํ บากไปด้วย 
ตอนนีมคี นไมน่ ้อยทคี อยจบั จ้องพวกเราอย…ู่ ” 
 
“ไม่ใชจ่ ากหอ้ งครัวเจา้ คะ่ คําสังพีจินขา้ จาํ ไดด้ ี แล้วก็ไมเ่ คยเอา
อาหารจากห้องครวั เปนการส่วนตัวด้วย” บา่ วรับใชเ้ ดก็ รบี บอก “

คือวา่ ...ระหว่างทางขา้ พบอาหา่ วแลว้ นางใหม้ า” 
 
“อาห่าว?” อาจนิ ถึงกับตะลงึ งัน นางเคยคุน้ ชนิ กบั ชอื นี แตก่ ็
นานมากแล้ว เพราะไม่ไดย้ นิ ชอื นีมาสามปแลว้ … 
 
“ยงั มอี กี หรือไม่? หยิบมาให้ข้าดหู น่อย” ฉางอวนิ ฉีรบี ถามอย่าง
สนใจ 
 
บา่ วรับใช้เดก็ ตอบรับพรอ้ มกับหยบิ ขนมก้อนหนึงออกมาจาก
แขนเสือ แลว้ หัวเราะร่า 
 
“ขา้ กลวั พวกนางแยง่ ไปหมด จึงแอบซอ่ นเอาไวก้ ้อนหนึง” 
 
ขนมนีห่ออยใู่ นกระดาษเปนก้อนเล็กๆ ฉางอวินฉีรบั มาแล้วเปด
ห่อออกด ู
 
“ของชนิ นีกนิ ได้หรอื ไม?่ ” อาจินเดินเข้ามาใกลๆ้ หน้าตาขนมที
ทาํ จากแปงชินนีดธู รมดา แตก่ ลนิ กลับหอมเยา้ ยวนใจเหลอื เกนิ  
 
“กนิ ได้ แล้วกอ็ ร่อยมากเลยเจ้าค่ะ” บา่ วรับใชเ้ ดก็ รบี บอก “ขนม
ทอี าหา่ วทําน่ะ ไม่ใชจ่ ะแยง่ มาได้ง่ายๆ นะเจ้าคะ ครงั นีขา้ บังเอญิ
พบนางเข้า พดู จนปากเปยกปากแฉะกลบั ขอมาได้แคส่ ามก้อน 
เมอื กคี นอืนๆ ขอแบ่งจงึ เหลือแค…่ ” 
 
ในขณะทนี างพดู มาถึงตรงนี ฉางอวนิ ฉีกบ็ ขิ นมเปนกอ้ นเลก็ ๆ 
ใส่เข้าไปในปากเรยี บร้อยแลว้  
 
“อมื ... อืม...” เขาพยักหน้าอยา่ งพอใจพรอ้ มกบั ยืนให้อาจนิ ด้วย 

“พจี นิ ลองชิมด”ู  
 
อาจนิ บิออกมาเปนชนิ เล็กๆ อย่างเชือครึงไม่เชอื ครงึ แล้วใส่เขา้
ปาก หน้าตากป็ รากฏความประหลาดใจออกมาทันท ี
 
“อรอ่ ยอย่างทวี ่าไว้จรงิ ๆ หวานแตไ่ ม่เลียน ออ่ นนุ่มละมุนในปาก
” นางพยกั หน้าพลางกลา่ วขนึ มา 
 
สําหรับบ่าวอย่างนางทเี คยติดตามฮหู ยนิ ผู้เฒ่ามานานจะมอี ะไร
บา้ งทไี มเ่ คยกิน ทวา่ นีไม่ใชข่ องทีพวกบา่ วในหอ้ งครวั เปนคนทาํ  
แตเ่ ปนอาห่าว… 
 
“อาห่าวเปนคนทํางนั หรือ?” นางถามยําใหแ้ น่ใจอกี ครงั ในใจ
นึกไปถงึ บ่าวรับใช้เด็กทที ่าทางเงอะงะ ขีหลงขีลืมผ้นู ัน 
 
“เจา้ ค่ะ” เดก็ รบั ใชต้ อบแลว้ ยงั พดู เสริมขนึ มาอีก “อาหา่ วทาํ ของ
อร่อยไดห้ ลายอยา่ ง นางยังทาํ ขนมทอดกรอบไดด้ ว้ ย พวกทีทาํ
หน้าทีปดกวาดเรือนเคยกนิ น่ะเจ้าค่ะ” 
 
อาจนิ หวั เราะกอ่ นจะส่ายหน้าแลว้ พูดอยา่ งงนุ งงอยบู่ ้าง 
 
“แคป่ ดเรอื นอยไู่ ม่กปี กลายเปนว่าเดก็ รับใช้ไดฝ้ กฝนฝมอื ทํา
อาหารไปซะแลว้ ” 
 
ในขณะทพี วกนางพูดคุยกันอยู่ ฉางอวนิ ฉีทีเคียวขนมอยูข่ า้ งๆ 
ก็ไมร่ ู้วา่ ใจลอยคดิ อะไร 
 
“ไม่กนิ นําแกงแลว้ ร?ึ ” เสียงของอนุโจวถามขนึ มา 

 
“พอแลว้ ขอรับ” ฉางอวินฉีโพล่งตอบกลับไป 
 
พออีกฝายตอบเชน่ นี อนุโจวก็มองดูนําแกงทีเขาเพงิ ตักกินไป
ได้เพียงไม่กคี ําดว้ ยสีหน้าไมส่ บายใจ 
 
“ตอนนีกส็ ายมากแลว้ ข้าตอ้ งไปคารวะทา่ นพอ่ กับโหวฮูหยิน 
หากชา้ กว่านี เกรงวา่ จะไม่ทันแล้ว” ฉางอวนิ ฉีกลัวอกี ฝายจะคา้ น 
จึงพดู เสรมิ อีกประโยค “ข้าค่อยกลับมากนิ ใหมก่ ็แล้วกนั ” 
 
พอพดู จบก็ไม่อยู่รอใหอ้ นุโจวได้พูดคําใด วงิ หายลับไปจาก
สายตา 
 
“นับวันยิงไม่เชือฟง” อนุโจวบ่นลูกชายพลางส่ายหน้า 
 
“คุณชายสามโตจนปานนีแล้ว รจู้ ักดูแลตวั เองแล้ว ท่านวางใจ
เถอะเจ้าค่ะ” อาจินตอบยมิ ๆ แลว้ โบกมอื เปนสัญญาณ บรรดา
บ่าวรับใชร้ ีบเก็บสํารับอาหารแลว้ ถอยออกจากหอ้ งไป 
 
อนุโจวเดินไปนังทหี น้าโตะ๊ เปดคมั ภรี ์เพือเตรยี มจะคดั ลอก
พลางเอย่ ถาม 
 
“เมือสักครู่นีเจ้าพูดกันเรอื งอะไร?” 
 
ทว่าอาจนิ กลบั นิงเงยี บ ท่าทางลังเลไม่กลา้ เอ่ย 
 
“พูดมาเถอะ ใครจะกล้ามาทาํ อะไรถงึ ทนี ีได้ ถา้ หากทําได้ ก็ต้อง
เปนตอนทขี ้าตายไปแล้วเท่านัน ดตู อนนีสิ ถึงฮหู ยินผู้เฒ่าจะ

จากไปสามปแล้ว แตน่ างก็ยังยืนมอื มาไม่ถงึ ทนี ีเลย” อนุโจวเอย่
ดว้ ยนําเสียงเยาะหยันแฝงแววดูแคลนอยา่ งชัดเจน 
 
“เจ้าค่ะ” อาจินเอย่ พร้อมกบั ชว่ ยอนุโจวฝนหมกึ ไปดว้ ย “ทา่ นได้
ข่าวฮหู ยนิ น้อยบา้ งหรอื ไม่ ทา่ นคิดว่าบ่าวควรเดินไปดสู ักหน่อย
ดไี หมเจ้าคะ” 

บทที 21 เฝามอง 
 
อนุโจวหยุดเขียนทันที หันกลบั มามองบา่ ว แล้วเอย่ ชา้ ๆ เหมอื น
กาํ ลังครนุ่ คิด 
 
“ฉีเยว่น่ะร.ึ .. ได้ข่าวมาวา่ ชว่ งนีนางดมู ชี ีวิตชวี าเปนอยา่ งยงิ ” 
 
“ใช่เจ้าคะ่ ” อาจินรบี เอ่ยเหน็ ด้วย “ในทสี ุดฮหู ยนิ น้อย ‘ตืน’ 
เสียท.ี ..” 
 
“นาง…” อนุโจวส่ายหน้ายิมๆ จับพูก่ ันกม้ หน้าคดั ลอกคัมภีรต์ ่อ 
“นางเคยตนื ดว้ ยร?ึ ทําไมขา้ รสู้ ึกว่านับจากทนี างเขา้ มาอยใู่ น
จวนของพวกเรากต็ กใจกลัวจนไม่ไดห้ ลบั ไมไ่ ดน้ อน แลว้ จะบอก
ว่า ‘ตืน’ ได้อย่างไร?” 
 
พอนึกถงึ ท่าทางของฮูหยนิ น้อยทตี นเคยเหน็ อาจนิ กไ็ มม่ ีอะไร
จะพูด 
 
“ขา้ ก็เคยพดู ตงั นานแลว้ พืนฐานของเดก็ คนนียําแยม่ าก 
นอกจากตอ้ งชุบตัวใหม่ ถา้ ไม่อยา่ งนันก็พยุงไม่ขนึ แตฮ่ ูหยนิ ผู้
เฒา่ กลับไมเ่ คยฟง ไม่รเู้ หน็ ดีเหน็ งามอะไรในตัวเด็กนัน ซาํ ยงั ไป
ขอใหม้ รี าชโองการเรืองกําหนดวันแต่งงานของเฉิงเอ๋อออกมา
อกี ทงั ทีรวู้ า่ จะทําให้หญิงชันตาํ คนนันไมพ่ อใจ นางกไ็ ม่สนใจ 
แล้วดสู ิว่าเกดิ อะไรขึน ไมเ่ พยี งหญงิ ชนั ตาํ ผูน้ ันจะไม่มคี วามสุข 
พวกเราเองก็พลอยยําแยไ่ ปดว้ ย” 
 
เมือพดู ถึงเรอื งนี จิตใจของอนุโจวพลันไม่สงบ การคดั ลอก
คมั ภีรพ์ ระธรรมมาสามปกลบั ชว่ ยอะไรไมไ่ ด้ มอื ทีเขียนอกั ษรเรมิ

สันขนึ มาบา้ งแล้ว 
 
แมจ้ ะไดย้ ินเจา้ นายเรยี กโหวฮูหยินว่าหญิงชนั ตาํ ออกมาจาก
ปากอย่างสบายๆ แตอ่ าจนิ กลบั มสี ีหน้าไม่ใส่ใจ ซาํ ยงั พยกั หน้า
รบั อีกด้วย 
 
“แคเ่ ด็กขอทานคนเดียว! กแ็ คเ่ ดก็ ขอทาน! ไร้พอ่ แมไ่ ร้ญาติพี
น้องไรท้ ีพงึ พาอาศัยจะทําอะไรได้นอกเสียจากตบหน้าหญงิ ชนั
ตาํ จนมอื ตัวเองตอ้ งเจ็บ หนําซําหลงั จากฮหู ยินผู้เฒ่าตาย หญงิ
ชนั ตาํ นันก็ทําตัวเหมอื นคนบา้ เสียสติ บบี บังคบั จนพวกเรา
รับมือไม่ทนั นีถา้ หากฮูหยนิ ผ้เู ฒา่ ฟงคําขา้ ตังแต่แรก เลือกผู้
หญิงทีดีให้เฉิงเอ๋อไปซะ ตอนนีขา้ กไ็ มต่ อ้ งมีสภาพเช่นนีหรอก” 
 
อนุโจวถอนหายใจพรอ้ มกบั วางพกู่ ันลง สีหน้าเคยี ดแคน้ เมือครู่
พลันเลือนหาย เอ่ยตอ่ ดว้ ยนําเสียงเนิบชา้ “เจ้ารู้หรือไมว่ า่ ของ
ขวญั ปนีนังหญงิ ชนั ตําผูน้ ันส่งอะไรให้ครอบครัวโจวของขา้ ? ฮู
หยินผู้เฒ่าเพิงจะจากไปสามป นางก็กลา้ ทําถงึ ขนาดนีแล้ว พี
ชายฝากคนส่งจดหมายมาทาํ ใหข้ า้ อารมณไ์ มด่ นี ัก เขาจะให้ขา้
ทําอะไรอกี ? คดิ วา่ ทผี ่านมาข้าไม่ทาํ อะไรเลยหรือไง? คดิ ว่าขา้ ไม่
อยากมีหน้ามตี าเหมอื นตอนทฮี หู ยนิ ผูเ้ ฒ่ายังอยู่งนั ร”ึ  
 
อาจินยกถ้วยชามาให้ แลว้ พดู เตอื นดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา 
 
“อนุโจว โปรดถนอมรา่ งกายด้วยเจา้ ค่ะ” 
 
อนุโจวหลับตาลง หายใจเข้าลึกจนรู้สึกผ่อนคลาย จากนันก็รบั
ถว้ ยนําชามาจิบไปคาํ หนึง กอ่ นจะถอนใจยาว 
 

“เจ้าไม่ตอ้ งเปนหว่ ง ขา้ ไม่เปนอะไรไปงา่ ยๆ หรอก ขา้ ต้องได้รับ
ความรักจากนายท่านมากกว่าหญงิ ชนั ตําคนนัน ขา้ ต้องมี
ลูกชายลูกสาวให้มากกว่านาง ทังต้องตายช้ากวา่ ดว้ ย แน่นอนว่า
ขา้ จะตอ้ งดูแลตวั เองเปนอยา่ งดีเลยเชียวล่ะ และแน่นอนว่าจะ
ตอ้ งรอมองดนู างตายกอ่ นข้า…” นางเอย่ เสียงเย็น บนใบหน้า
ปรากฏรอยยิมเบาบาง 
 
“แต่ขา้ รู้สึกว่าครังนีฮหู ยินน้อยไม่เหมือนกบั เมอื ก่อนแล้ว” อาจิ
นหยดุ ไปชัวครู่ กอ่ นจะพูดต่อ “ไม่วา่ จะพดู อย่างไร นางกค็ ือคน
ทฮี ูหยนิ ผู้เฒ่าเลือกด้วยตัวเอง หากจะว่าไปแล้วนางก็คอื เจา้ นาย
ฝายหญิงของจวน ตัวท่านเองก็เปนคนใกล้ชดิ ฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่า ท่าน
ลมื ตาํ แหน่งของนางเสียแลว้ หรอื ... 
 
ตอนแรกฮูหยินผูเ้ ฒา่ มอบปายชือของผดู้ ูแลทรพั ย์สินและงาน
ต่างๆ ในจวนทังหมดใส่มอื นางโดยตรง โดยมีท่านเปนผชู้ ว่ ย
เหลอื รอก็แคห่ ลงั แตง่ งานเท่านัน คาดไม่ถงึ วา่ สุดทา้ ยฮูหยนิ ผู้
เฒา่ จะจากไปกะทันหนั ฮูหยินน้อยจึงร้องไหจ้ ะเปนจะตาย ไม่
ว่าทา่ นจะพูดอยา่ งไรนางก็ไมฟ่ ง ในทสี ุดกถ็ ูกโหวฮหู ยินรวบ
อาํ นาจเอาไปไวใ้ นมือจนหมด…” 
 
มอื ของอนุโจวบบี ถว้ ยชาแน่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่าง
แรง 
 
“เรืองทีผ่านไปแลว้ กไ็ ม่ตอ้ งยกขึนมาพดู อกี ของพวกนันหากอยู่
ในมอื นางจะแตกตา่ งอะไรกบั อยูใ่ นมือคนตาย?” 
 
“แต่ว่าครงั นีฮูหยนิ น้อยเปลยี นไปมากจรงิ ๆ นะเจา้ คะ” อาจินยงั
คงยืนยนั “ตอนนีคนทังจวนตา่ งร้กู นั ว่าฮหู ยินน้อยเคยไปเยือน

นรกภมู ิมาแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิงฮหู ยนิ ผู้เฒ่าเปนผูท้ ผี ลักนาง
กลับมาด้วยตวั เองอกี ด้วย ในเมอื ฮหู ยนิ ผ้เู ฒ่าใหน้ างกลับมา
แล้ว ถ้าเชน่ นันแลว้ ก็ต้องเปนนางทีดแู ลทกุ อยา่ งในจวนหรือก็
คือเจ้าของจวนในภายหน้านันเอง” 
 
อนุโจวฟงคาํ พดู อีกฝายพลางหมุนถ้วยชาในมอื ในทสี ุดก็อดไม่
ไดท้ จี ะหวั เราะออกมา 
 
“ชา่ งกลา้ พดู กันจริงๆ พวกเจา้ นีกเ็ หลือเกนิ คาดไมถ่ งึ ว่าบา่ วรบั
ใชอ้ ย่างเจ้าจะพดู เล่นไดข้ นาดนี ให้ฟงอยา่ งไรกเ็ ปนแคเ่ รือง
เหลวไหล แตก่ ป็ ฏเิ สธไมไ่ ดว้ า่ คําพดู เหลวไหลเหล่านียิงแพร่
กระจายออกไปเรว็ คนกย็ ิงหลงเชอื กันมากขึน…” 
 
“จรงิ เจา้ ค่ะ” อาจินยิมแลว้ เล่าต่อ “ยงั มอี ีกเรอื งนะเจา้ คะ นางได้
สังสอนบา่ วรับใชค้ นหนึงและบา่ วอาวโุ สอกี หลายคนอยา่ งถงึ อก
ถงึ ใจ ทาํ เอาโจวมามากบั โซวมามาถึงกับนังไม่ตดิ ขนาดโหวฮู
หยนิ ยังไม่พดู อะไรสักคํา ไดแ้ ค่ส่งคนไปแอบสืบรอบๆ เรอื นนาง
อยา่ งเงยี บๆ แต่จะว่าไปแลว้ หากฮูหยนิ น้อยอยากจะเปนผ้ดู แู ล
ทรพั ยส์ ินและการงานต่างๆ ในจวนทงั หมด นางก็จดั การได้ไม่
ง่ายแล้วละ่ ” 
 
“นีก็สามปแลว้ มันสายเกินไป” อนุโจวเอ่ยเสียงแผ่วเบา 
 
“บา่ ววา่ ไม่สายหรอกเจา้ ค่ะ ถึงสามปทผี า่ นมาคนของฮหู ยนิ ผู้
เฒ่าจะถูกโหวฮูหยินสังยา้ ยให้ไปทําอย่างอืน แตอ่ ย่างน้อยมันก็
ทําใหเ้ รารวู้ า่ คนไหนบา้ งทใี ช้งานได้จริง คนไหนบ้างทีเปนแค่
หญา้ ตามกาํ แพง ตอนนียงั มอี ีกหลายคนทภี กั ดีต่อฮหู ยนิ ผ้เู ฒา่  
ขอเพียงฮูหยินน้อยเรียกสักคํา พวกนางตอ้ งตามปรนนิบตั ริ บั ใช้

อยา่ งสุดจติ สุดใจแน่ๆ” 
 
“นังหญิงชันตาํ ผ้นู ันถึงจะแตง่ เขา้ มาสิบแปดปแล้วแต่ก็ถูกฮู
หยินผู้เฒา่ ควบคมุ เอาไว้ เพงิ จะไดล้ มื ตาอ้าปากก็สามปทีผา่ นมา
นีเอง ถึงจะดูเหมอื นว่านางกมุ อํานาจใหญข่ องจวนโหวเอาไว ้
แตก่ ็เปนแค่ต้นไมท้ ยี ้ายทีปลูก รากโคนยังตนื หากเจอลมพัด
รนุ แรงหน่อยละก็…” อนุโจวเอ่ยขึนมาช้าๆ สีหน้าทา่ ทางพลัน
เปลียนไป 
 
“ใชเ่ จา้ ค่ะ ดงั นันท่านคิดว่าใหบ้ า่ วเดินไปเรือนชวิ ถงหยวนสัก
หน่อยดไี หมเจ้าคะ” อาจินถามขึนมาอกี ครงั  
 
อนุโจวนิงเงยี บไม่พูดไม่จาอยู่ครู่หนึง 
 
“ยงั ก่อน” ในทีสุดนางก็กล่าวขนึ มา แลว้ ยกพกู่ นั เขียนอกั ษรอีก
ครัง “ลองดสู ถานการณ์ไปกอ่ นแล้วคอ่ ยว่ากันเถอะ เจ้ากส็ อด
ส่องทางนันหน่อยแลว้ กัน แตอ่ ยา่ ทาํ อะไรหุนหนั พลนั แล่นเชียว 
อย่าทาํ ให้พวกเราตกทีนังลาํ บาก เพราะหากถึงตอนนันพวกเรา
อาจรับมอื กับสถานการณ์ไมไ่ หว” 
 
พอนึกถงึ นิสัยทีมแี ต่เดมิ ของฮหู ยนิ น้อยกม็ คี วามเปนไปได้
อย่างนันจริงๆ อาจินจงึ ถอนหายใจ 
 
“เปนเพราะบา่ วรีบร้อนไปเองเจ้าค่ะ” 
 
“อมื ...ไม่ตอ้ งรีบหรอก คอ่ ยเปนคอ่ ยไป ไหนๆ พวกเรากเ็ สีย
เวลามาตงั นานแลว้ หากตอ้ งรอดอู ีกสักนิดจะเปนไรไป” 
 

อาจินไม่พูดอะไรอกี ทาํ เพียงฝนหมึกให้เจา้ นายต่อเงียบๆ ธปู
หอมทจี ดุ บชู าพระพุทธรปู บนโต๊ะหมนุ เปนเกลียวลอยวนขนึ ไป
แลว้ แผ่กระจายไปทัวหอ้ ง 
 
ชว่ งเดือนหก อากาศร้อนอบอ้าวเปนอย่างมาก 
 
โดยเฉพาะอยา่ งยิง เวลาทอี าหา่ วมองเห็นถา่ นไฟทีลกุ ไหม้ ยิง
รสู้ ึกวา่ เหงือทอี ยใู่ นรา่ งกาํ ลังหยดลงมา ทวา่ นางก็ยังรบั หน้าที
ปงยา่ งตอ่ จากฉีเยว่ดว้ ยทา่ ทางตืนเตน้ แฝงความกระตือรอื รน้ ไม่
น้อย 
 
“ไฟลุกแล้ว เทนําลงไปหน่อย...” ฉีเยว่นังอยบู่ นตังเตยี ตัวยาว
ขา้ งๆ แกว่งพัดในมือไปมาขณะทอี อกคําสัง 
 
อาหา่ วรบั คาํ สังดว้ ยอาการร้อนรน จากนันก็เอาอาหารต่างๆ 
นานาวางบนตะแกรงด้วยใบหน้ายมิ แยม้ เพราะยังทาํ อาหารได้
ไมช่ าํ นาญนัก พอไมท่ นั ระวงั มือจึงถูกเตา เด็กสาวจึงรีบชักนิว
เข้าไปอมในปากเพือดบั ความรอ้ น 
 
ฉีเยวเ่ ห็นท่าทางเด็กสาวกห็ ัวเราะ สายตาเหลอื บไปเห็นอาหลทู ี
กําลังเดินมาจงึ ส่งเสียงเรียก 
 
“อาหลู เจ้าลองมาชิมอาหารทีขา้ ปงดูสิ” 
 
นางพูดพรอ้ มกับชีไปทอี าหารทีวางอยบู่ นโตะ๊ หนิ ขนาดเลก็ ทอี ยู่
ดา้ นขา้ ง 
 
“ในฤดูหนาวตอนทีหิมะตกบรรดาบา่ วทีอย่ใู นเรือนก็ชอบทาํ

แบบนี...” อาหลเู ดนิ เข้ามาหา แลว้ เอย่ ด้วยนําเสียงกลวั หัวเราะ 
แต่วา่ ในตอนนันบรรดาบา่ วทีเปนหญิงสาวเปนผทู้ ํา เพราะพวก
เด็กรับใช้ต่างก็ทําอาหารไมเ่ ปน ยิงไม่ตอ้ งพดู ถงึ พวกนางเลย
ด้วยซํา 
 
“พวกข้ากลับชอบกนิ แบบนีในช่วงหน้ารอ้ น…” ฉีเยว่พดู โพลง่
ออกมา 
 
ตัวนางเองเช่าหอ้ งอยขู่ า้ งโรงพยาบาล บนตกึ มีดาดฟาขนาดเลก็  
ช่วงหน้าร้อนในตอนทไี ม่ได้เขา้ เวรกะกลางคืน บรรดาเพือนรว่ ม
งานตา่ งกช็ อบมารวมตวั กันอยทู่ ีนี ทงั กินดมื สังสรรค์ ทังคุยปรับ
ทกุ ข์ พูดจาสัพเพเหระกนั ไปเรอื ย 
 
มอื อาหลูทยี นื ไปจุดตะเกียงพลนั หยุดลงชัวขณะ แล้วเหลอื บ
มองเจ้านาย 
 
จังหวะนันเองกไ็ ดย้ นิ เสียงดอี กดใี จของอาหา่ วดงั แทรกมา 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านลองชิมอนั นีหน่อย ใช้ไดห้ รือยังเจ้าคะ” อาห่า
วชูเต้าหูเ้ สียบไม้พรอ้ มกับตะโกนเรยี ก 
 
ฉีเยว่หันไปรบั มาชมิ “อืม... ไมเ่ ลว ใส่เกลอื ให้น้อยลงหน่อย...
เนือนันควรพลกิ ไดแ้ ล้ว…ระวงั หน่อยนะ” 
 
อาห่าวสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เอานิวใส่เขา้ ไปในปากอีกครงั
แล้วหวั เราะร่วน 
 
“ไมใ่ ช่แค่อร่อย แต่สนุกดว้ ยใชไ่ หมเล่า” ฉีเยว่เอนตวั ลงบนตัง

แลว้ หวั เราะตาม 
 
ในความมดื ยามราตรี บนทอ้ งฟามีดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ
ให้เหน็ ประปราย 
 
น้อยครงั นักทจี ะไดเ้ ห็นท้องฟาแบบนีในเมอื ง ตอ้ งออกไปตาม
ปาเขาถงึ จะมโี อกาสไดเ้ ห็น เพยี งแตเ่ รืองทีคาดไม่ถงึ ก็คือ นาง
จะได้เห็นท้องฟาทเี ต็มไปด้วยดวงดาวทีเหมอื นกนั อีกครงั ในอีก
ภพหนึง 
 
ฉีเยว่เอามอื หนุนหวั มองไปทที ้องฟายามราตรี ไม่รวู้ ่าเวลานี
บรรดาญาติพนี ้องผองเพือนกําลงั ทําอะไรกนั อยู่ ยงั คงตกอยูใ่ น
ความเศรา้ ทสี ูญเสียคนสนิทอยไู่ หม หรอื วา่ ใช้ชีวิตไปวนั ๆ ใน
ชว่ งฤดรู ้อน หรือวา่ เลิกงานแลว้ กําลงั อยู่บนทางกลับบ้าน หรือว่า
กาํ ลังทาํ งานเดนิ ตรวจดูอาการคนไข้ทหี ้องตอ่ หรอื วา่ เรียกรวม
กลมุ่ เพือนๆ ออกไปเทยี วกลางคนื ... 
 
แตท่ ังหมดทคี ุ้นเคยมากอ่ นเหลา่ นีก็ไม่มสี ่วนเกียวขอ้ งกับตน
แล้ว ความรสู้ ึกยามนีเหมือนนังอยหู่ น้าจอในโรงหนังขนาดใหญ่
อยา่ งโดดเดียวเดียวดาย ได้แตม่ องภาพในจอทีสนุกครกึ ครืนแต่
กลบั ไมม่ ที างได้ไปสัมผัส 
 
อาหลลู ะสายตากลับมา จุดตะเกยี งในเรือนให้สวา่ งทลี ะดวงตอ่  
 
ทันใดนันเสียงเคาะประตพู ลันดงั ขนึ ขัดจงั หวะเสียงหวั เราะของ
อาหา่ ว ทาํ ให้ฉีเยว่หลุดออกจากภวงั ค์ความคิด 
 
น้อยนักทีเรือนชวิ ถงหยวนจะมีผูม้ าเยยี ม นีกเ็ ปนเพราะชว่ งนี

ฉีเยว่กับอาหา่ วชอบหาของอร่อยๆ มาทาํ กนิ อยู่บอ่ ยๆ จงึ ดึงดดู
บา่ วรบั ใชเ้ ด็กบางคนมาถงึ หน้าประตูเรือน แต่ก็เปนเพียงบ่าวรับ
ใชท้ มี ีตําแหน่งตําทีสุดกลุ่มหนึงซงึ ใช้แรงงานเปนหลกั  
 
“อาห่าว อาหา่ ว” เสียงใสของสตรีผู้หนึงดังเขา้ มาจากด้านนอก 
 
“ไฉ่จวนร?ึ ” อาหลไู ด้ยินเสียงแลว้ กเ็ อ่ยขนึ มา นําเสียงมคี วาม
ประหลาดใจอยไู่ มน่ ้อย 
 
“ไฉ่จวนเปนใคร?” ฉีเยวถ่ ามขึนมาทนั ท ี
 
อาหา่ วเพิงจะอา้ ปาก ทว่าคนนอกประตูกลับตอบแทนแลว้  
 
“ข้าคอื ไฉ่จวนทอี ยู่เรือนคุณชายสาม” เสียงสตรีผนู้ ันกลา่ วขึน
มา พร้อมกับเคาะประตูเบาๆ อกี ครัง 
 
ฉีเยว่รู้วา่ ติงซโี หวมีบุตรชายสีคน พอได้ยนิ จงึ พยกั หน้าเล็กน้อย
แลว้ ไม่สนใจอกี นางเอนตัวลงมานอนมองดวงดาวตอ่ พลางโบก
พดั ในมอื ไปมา 
 
“ไฉ่จวน เจ้ามาทาํ ไมรึ?” อาหลูเดนิ ไปเปดประตแู ลว้ เอ่ยถาม 
 
ฉีเยวป่ รายตาไปมอง เห็นบา่ วรับใชเ้ ด็กทรี ปู ร่างพอๆ กนั กับอา
หา่ วยนื อยปู่ ากประตู แตไ่ ม่ได้กา้ วเท้าเขา้ มา 
 
“เจา้ จะใหข้ า้ นิงเฉยอย่ไู ด้อยา่ งไร กถ็ ูกกลินหอมยวนใจนํามาน่
ะสิ…” ไฉ่จวนกลา่ วดว้ ยนําเสียงกลัวหัวเราะ นางพูดได้แค่ครึง
เดียวก็มองเหน็ ฉีเยว่ แสงสวา่ งจากตะเกียงส่องให้เหน็ ฮูหยนิ

น้อยชดั เจน อกี ฝายมที ่าทางเกยี จครา้ น หากไม่ใชเ่ พราะพัดอนั
เลก็ ทีโบกไปมาอยู่ นางกค็ งจะคดิ ว่าอีกฝายนอนหลับไปแลว้  
 
“ฮหู ยนิ น้อย…” นางเรยี กชอื ขึนมา พรอ้ มกับโคง้ ตวั ลงคารวะ 
 
ฉีเยวไ่ มไ่ ดข้ ยับ ทาํ เพยี งโบกพัดตอ่ แล้วส่งยิมมาให้ ก่อนเอ่ย
เหมอื นขบขัน 
 
“แสดงว่าเจา้ มาทนี ีเพราะตอ้ งการจะลองชิมฝมือการทาํ อาหาร
ของอาหา่ ว?” 
 
“ตอนนีฝมอื การทาํ อาหารของอาห่าวโดง่ ดังไปทัวแลว้ ” ไฉ่จวน
หัวเราะ พรอ้ มกับพูดเอาอกเอาใจ 
 
อาหา่ วทกี ําลังหยิบเนือให้สองไมห้ ัวเราะอย่างอิมอกอมิ ใจ 
 
“เปนเพราะฮูหยินน้อยสอนน่ะ…” นางอา้ ปากไดก้ พ็ ดู ออกมา 
 
อาหลูกระแอมเสียงหนึงเปนการเตอื น 
 
“อนั นีให้เจ้า” อาห่าวยังพูดไมท่ นั จบกร็ บี กลนื นําลายทันที นาง
เบยี งประเด็นโดยเดนิ เอาไมเ้ สียบเนือไปยืนให้แขกทมี าเยือน 
 
“ถา้ เชน่ นันขา้ ไมเ่ กรงใจแล้ว ข้าผ่านมาทางนีพอดี ไดก้ ลิน
หอมหวนเย้ายวนใจกเ็ ดินต่อไมไ่ ด้ ต้องรีบเดนิ มาทนี ีก็เพอื เจ้า
สิงนีแหละ” ไฉ่จวนเอย่ ขนึ พลางรบั ไม้เสียบเนือ กอ่ นจะหันไป
คารวะใหฉ้ ีเยวอ่ ีกครงั “ฮหู ยินน้อยอย่าหวั เราะวา่ ขา้ ตะกละนะเจา้
คะ” 

 
“กนิ เก่งกนิ จจุ งึ จะมชี ีวติ ทีดี” ฉีเยวพ่ ูดอย่างอารมณ์ดีแล้วลกุ ขึน
มานัง “อาหลู เอามะเขอื กระเทียม ยังมปี กไก่ดว้ ย หยิบให้นาง
ไปให้ลองชิมทังหมด” 
 
“ขอบคณุ ฮูหยินน้อยเหลือเกนิ เจา้ ค่ะ” 
 
“เจา้ โชคดีจรงิ ๆ พวกนีเปนของทีฮหู ยนิ น้อยปงดว้ ยตวั เอง…” อา
ห่าวกลา่ วขึนมาอย่างอดใจไวไ้ ม่อยู่ ทวา่ พดู ยังไม่ทนั จบก็ถูกอา
หลขู ดั จงั หวะอกี แล้ว 
 
“ฮหู ยนิ น้อยเอย่ ให้รางวัลคนแลว้ เจ้ากอ็ ยา่ คดิ ขีเกยี จ รีบไปปง
ให้ฮูหยนิ น้อยอีกหน่อยไป” อาหลูเอย่ ขึนมาบ้าง 
 
อาห่าวพยักหน้าอย่างละอายใจเล็กน้อย 
 
ส่วนไฉ่จวนยังคงยิมอยู่ ไมไ่ ด้พดู อะไรอีก พร้อมกับรบั ไม้ทอี า
หลยู นื มาให้พรอ้ มกบั ขอบคุณอกี ครงั แลว้ หมนุ ตวั เดนิ ออกไป 
 
หลงั จากไฉ่จวนเดนิ ออกจากเรอื นชิวถงหยวน นางก็กา้ วสันๆ 
อยา่ งรวดเรว็ ไปยังต้นไมใ้ หญ่ทีอยู่ไมไ่ กลนัก เมือเดนิ ไปถึงก็
มองเหน็ คนผู้หนึงยืนอยู่ใตเ้ งาไม ้
 
“คุณชาย” ไฉ่จวนเรียกขึนมาด้วยนําเสียงทีแผว่ เบา 
 
ฉางอวนิ ฉียืนอยู่ใต้ตน้ ไม้ สายตายงั คงจบั จอ้ งไปทเี รือนชวิ ถง
หยวน ตอนนีประตใู หญ่กาํ ลังจะปดทําใหบ้ ดบงั สตรีผนู้ ันเอาไว…้  
 

บทที 22 ตะกละ 
 
ด้วยระยะทางทหี ่างไกลไปสักหน่อย 
 
อีกทงั ตะเกยี งหน้าเรอื นกไ็ มไ่ ดส้ ว่างมาก ทําใหฉ้ างอวนิ ฉีมอง
เหน็ รูปรา่ งหน้าตาของสตรีผ้นู ันไม่ชัดเจน 
 
“คณุ ชาย รีบไปกนั เถอะเจ้าค่ะ หากมีคนมาเห็นเข้าละก็...” ไฉ่
จวนเอ่ยเตอื นเสียงแผว่ เบา นําเสียงมีความกงั วลใจอยบู่ า้ ง 
 
คาํ มดื ดึกๆ ดืนๆ น้องชายของสามมี ายืนอย่หู น้าเรือนของพี
สะใภ้ ตามจริงแลว้ กไ็ มค่ อ่ ยดีเทา่ ไรนัก 
 
“ขา้ เดนิ ผ่านแถวนีไมไ่ ด้แลว้ ร?ึ บ่าวสนใจอยากจะกนิ อาหาร ขา้ ก็
แคป่ ล่อยใหไ้ ปแลว้ จะเปนอะไร?” ฉางอวินฉีเอ่ยขึนมาแล้วก็
หัวเราะพร้อมกบั กา้ วไปตามทางชา้ ๆ 
 
“เห็นได้ชัดวา่ ไม่เดินผา่ นทนี ีกไ็ ด้...” ไฉ่จวนพดู ซบุ ซิบขนึ มาเบาๆ 
“ใช่ว่าขา้ เปนคนทีอยากกนิ เสียเมือไร...” 
 
ไม่ยุตธิ รรมเลยจริงๆ แคน่ างได้กลินหอมหวนเย้ายวนใจ ก็เลย
พูดโพลง่ ออกมาประโยคหนึงว่าของอะไรถึงส่งกลินหอมน่ากิน
เพยี งนี ทว่าคุณชายกลับคะยันคะยอให้ไปโดยบอกว่า 
 
‘หากเจา้ สนใจกไ็ มเ่ ปนไร ไปเอามาลองชิมดู ไปเถอะ... ไปเถอะ
... อย่าทาํ ท่าเหมอื นข้าปฏิบัตกิ บั เจ้าอย่างโหดร้ายมากนักเลย 
เจ้ารบี ไปเถอะ!’ 
 

ในเมือคุณชายพูดแบบนี หากนางไม่ไปก็คงรูส้ ึกละอายใจ… แต่
จรงิ ๆ แล้วคนทีอยากกนิ ควรจะละอายใจมากกวา่ ไหม 
 
ฉางอวินฉีทําเปนไม่ได้ยิน แล้วดึงของในมอื นางไปหนึงไมอ้ ยา่ ง
สบายใจ 
 
“นีคอื อะไร? กระเทียมงนั รึ?” เขาดมแลว้ ดมอีก กล่าวขนึ มาอยา่ ง
ประหลาดใจ “อันนีกส็ ามารถปงกนิ ได้ดว้ ยร?ึ ” 
 
“ใชเ่ จ้าค่ะ แตก่ ินแคก่ ระเทียมมที ีไหนกัน?” ไฉ่จวนทไี มช่ อบ
รสชาตกิ ระเทยี มเพราะกลินตดิ ปากติดจมูกพดู ขึน “ตอนนีคนใน
เรอื นชวิ ถงหยวนถึงขนั ทแี มแ้ ต่กระเทียมก็เอามากินแก้หิวแล้วรึ
?” 
 
ฉางอวนิ ฉีไม่ตอ่ ความ สายตาจับจ้องอยูท่ ีกระเทียมปอกเปลอื ก
เสียบไม้ปงในมือ แตภ่ าพสตรีทีแอบกนิ ถวั ปงคนนันกลับโผลข่ นึ
ในความทรงจาํ แทน ยามนันนางถกู บรรดาบ่าวรับใช้ทีเหน็
หัวเราะเยาะแล้วพากันพูดว่า 
 
‘ฐานะเดิมกค็ ือขอทานอย่างทีคิดไว้จรงิ ๆ อาหารดๆี วางอยูก่ ็ไม่
กนิ กลับแอบมากินถวั ปง มิน่าเลา่ โบราณถึงบอกไว้วา่ สุนัขมนั
เลกิ กินขีไม่ได้…’ 
 
หญิงสาวคนนันยนื ฟงด้วยหยาดนําตาทีเออ่ คลอ ทา่ ทางหวาด
กลัวราวกบั กระต่ายทถี กู ทาํ ให้แตกตืน หากนางหดรา่ งไดก้ ค็ งจะ
หดตวั เองเปนลกู กลมๆ ไปแลว้ … 
 
“อาหารไมแ่ บง่ แยกถูกแพง บนโลกนีมฟี าและดนิ ทใี หก้ าํ เนิด

สรรพสิง ไม่วา่ สิงใดตา่ งก็เปนของทสี วรรคป์ ระทานมาให”้ ชาย
หนุ่มออกจากภวังคพ์ ลางกลา่ วขนึ มาอย่างเชอื งชา้ เขายกอาหาร
ในมือขึนมากดั ไปคําหนึง กลินกระเทยี มอบอวลทวั ปาก 
 
เมือทังสองเดนิ ออกหา่ งมาเรือยๆ กลนิ หอมทลี อยฟุงอยใู่ น
อากาศแถวเรอื นชวิ ถงหยวนกค็ อ่ ยๆ จางหายไป 
 
ทางดา้ นนีอาห่าวกนิ อมิ จนเรอออกมาแลว้  
 
“ฮหู ยินน้อย นําคา้ งตอนกลางคนื ทําใหอ้ ากาศหนาว กลบั เขา้ มา
พกั ผอ่ นในห้องเถอะเจ้าคะ่ ” อาหลเู อ่ยเตือนเสียงแผ่วเบา ใน
ขณะทีมองฉีเยว่ทีใชพ้ ัดปดหน้าราวกบั กําลังนอนหลบั อยบู่ นตงั  
 
“ได้ๆ ไปนอนกนั เถอะ พรงุ่ นีได้เวลาตดั ไหมใหน้ ้องชายของเจ้า
แลว้ ด้วย” ฉีเยวห่ ัวเราะแล้วลกุ ขนึ มา 
 
“ต้องลาํ บากฮูหยนิ น้อยเดินไปอกี รอบแลว้ เจา้ ค่ะ” อาหลูรีบ
คารวะเพือแสดงความขอบคุณ 
 
ฉีเยวโ่ บกมอื ให้สัญญาณว่าอยา่ พดู แบบนี แล้วกเ็ ดินพลางหาว
เข้าไปในห้อง 
 
จากนันก็ไร้เสียงพดู คยุ กนั ตลอดทังคืน 
 
เช้าวันตอ่ มา 
 
“แม่นางโปรดรอสักครู่ โซวมามากาํ ลังตรวจสอบบัญชีกบั คนของ
ห้องเก็บของอย่”ู บ่าวรับใช้เด็กผู้หนึงกล่าวขนึ มาและยิมเบาบาง

ให ้
 
“ลาํ บากเจ้าแล้ว” อาหลตู อบกลบั ก่อนจะมายืนรออยูข่ ้างๆ 
 
หน้าเรือนมบี า่ วอาวโุ สหลายคนเดนิ ผ่านไปมา ทว่าไม่มใี ครสัก
คนทีจะหยดุ ทกั ทาย แต่ละคนทําราวกบั ว่าอาหลูไม่มตี วั ตน ทว่า
อาหลูกลับยืนรออยู่นิงๆ บนใบหน้าไม่มีวแี ววของความผิดหวงั
เหมือนในอดีต กลับยิมน้อยๆ เสียด้วยซาํ  
 
บนทางเดนิ ทไี กลออกไปมองเห็นคนกําลงั เดินมาสามสีคน หนึง
ในนันสวมเสือทีปกดอกโบตันบนปก บนผมยงั ปกดอกไม้แรก
แย้ม นางเดินนําอย่หู น้าสุด เมอื เขา้ มาใกล้เห็นวา่ เปนซ่เู หมยที
ได้เลอื นเปนเมยี บา่ วนันเอง 
 
นางกาํ ลังพดู กบั เดก็ รับใช้ทีตดิ ตามมาด้วยสีหน้ายมิ แยม้ แตพ่ อ
เงยหน้ามาเหน็ อาหลู รอยยมิ เมือครกู่ ก็ ลายเปนแขง็ ทอื ทนั ท ี
 
อาหลูละสายตามองไปทางอนื เหมือนไม่อยากจะเสวนาดว้ ย 
 
“เช้าตรขู่ นาดนี พหี ลูมายนื ทําอะไรทนี ีร?ึ ” ซ่เู หมยเดนิ นวยนาด
เขา้ มาหา ปนยมิ พรอ้ มกบั ถามขนึ มา “วันนีเจ้าว่างงันร?ึ งานใน
เรือนทําเสร็จแลว้ หรอื ไง?” 
 
เรือนชวิ ถงหยวนไมม่ ีบา่ วรบั ใชค้ นอืนๆ มาทาํ งาน ตอนแรกทุก
คนต่างกย็ งุ่ จึงไม่มีใครมาช่วย ชว่ งหลงั กลายเปนถูกตังใจลมื ดงั
นันในเรือนจงึ มีแคพ่ วกนางสามนายบ่าว 
 
“อา้ ว...บาดแผลบนหน้าเจ้าหายดแี ล้วหรอื ” อาหลทู ําเปนเพิง

เห็น จากนันก็เอ่ยทักด้วยนําเสียงเย็นชา 
 
เพียงแคป่ ระโยคเดยี วกท็ ําใหส้ ีหน้าของซเู่ หมยแดงกาํ แลว้ ความ
อปั ยศทีไดร้ ับจากเรอื นชวิ ถงหยวนวันนันเปนเรืองทนี างไม่อยาก
จะนึกถึงมันอีก 
 
หากจะวา่ ไปการทีอาหลูพูดจาไมไ่ วห้ น้ากไ็ มใ่ ชเ่ รืองแปลก เพราะ
ตอนแรกทนี างตดิ ตามฮูหยนิ ผู้เฒ่าอย่างใกลช้ ิดก็ไม่มีบา่ วรับใช้
คนไหนกลา้ หาเรือง เพียงแต่วา่ สามปทีเกบ็ ตวั เงยี บตามเจา้ นาย 
ทาํ ใหท้ ุกคนรสู้ ึกว่านางเปนตกุ๊ ตาดนิ เหนียวทีไมม่ อี ารมณ์โกรธ
ไปแล้ว 
 
ซู่เหมยนึกถึงตรงนีกห็ ัวเราะ 
 
“ช่วงนีฮูหยนิ น้อยดูมชี ีวติ ชีวาขนึ มากเชยี วนะ ทําให้สีหน้าของพี
เองก็ดสู ดใสตามไปดว้ ย” นางเอ่ยเสียงเนิบพลางโบกพดั ในมอื
ไปมา “เพยี งแตไ่ ม่รวู้ า่ มาอย่างรวดเรว็ แลว้ จะไปอยา่ งรวดเรว็
หรือไม”่  
 
“เรืองนันแม่นางเหมยไม่ตอ้ งเปนหว่ งหรอก เจ้าแคใ่ ชค้ วามคิด
ว่าจะปรนนิบัตริ บั ใช้นายทา่ นอย่างไรจะดีกวา่ พยายามรกั ษา
หน้าทีตัวเองใหด้ ีแล้วกนั ” อาหลูตอกกลับเสียงเรยี บ 
 
ท่าทีนีของอาหลูทําใหซ้ เู่ หมยโกรธจนต้องกดั ฟนแน่น 
 
“หยาเออ๋ ข้ามธี รุ ะตอ้ งการพบโซวมามา เจา้ ไปบอกแทนข้าสัก
คาํ ” นางสะบัดหน้าไปกลา่ วเด็กรบั ใชท้ ดี ูสถานการณอ์ ยูข่ ้างๆ 
แทน 

 
บา่ วรับใชเ้ ดก็ ยงั คงรกั ษาสีหน้าทียมิ บางๆ ตลอดเวลา 
 
“แม่นางเหมย ข้ามาก่อนนะ” อาหลูขดั ขึน 
 
“ในเมือเจ้าก็ยังร้วู า่ ควรเรียกข้าวา่ แมน่ างเหมย” ซเู่ หมยมองอีก
ฝายแวบหนึง จากนันรมิ ฝปากแดงสดกเ็ อย่ ต่อ “ถา้ เชน่ นันแลว้
เจา้ ก็ควรรกู้ ฎทีวา่ ใครมากอ่ นใครมาหลังสินะ?” 
 
อาหลูยิมเล็กน้อย นําปายชอื ทอี ยใู่ นมอื ส่งใหเ้ ดก็ รบั ใช้ผู้นัน 
 
“ฮหู ยินน้อยอนุญาตให้ขา้ ออกไปข้างนอก ขา้ จึงมาขอปายคําสัง
” 
 
บา่ วรับใช้เดก็ ทยี ืนยิมอยรู่ ีบยืนมือไปรับปายทนั ควนั ตอนแรกอา
หลเู พียงแคบ่ อกว่ามาขอพบโซวมามาดว้ ยตัวเอง ในฐานะของ
บ่าวรับใชน้ างจึงถูกเพกิ เฉย แตต่ อนนีกลับหยิบปายชือของฮู
หยนิ น้อยออกมาให้ ถ้าเชน่ นันก็ไมต่ อ้ งรีรออะไรอกี แล้ว เพราะ
สําหรบั ฮูหยนิ น้อย หากพดู อย่างไรกเ็ ปนอยา่ งนัน ตอ้ งการอะไร
กใ็ หอ้ ยา่ งนัน 
 
“พหี ลูโปรดรอสักครู่ ขา้ จะเอามาให”้ เด็กรบี ใชเ้ อย่ ยมิ ๆ แลว้ หัน
ไปหาซู่เหมย “เชิญแมน่ างเหมยตามข้ามาเถอะ” 
 
ซู่เหมยกัดฟนยิมเยาะในขณะทีมองอาหลู เดิมทีนางไม่ได้มธี รุ ะ 
แตเ่ มือบอกวา่ จะพบโซวมามาก็ต้องเข้าไป เพราะถงึ แมจ้ ะได้
เลอื นเปนบ่าวทปี รนนิบตั ิบนเตยี ง แต่เมือเทียบกบั บา่ วทรี บั ใช้
ใกลช้ ดิ กบั โหวฮหู ยิน ยังนับวา่ นางห่างชนั อีกหลายขนั ดว้ ยนาง