บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

เขานังลงแล้วยืนมือไปจบั ชพี จร แล้วสีหน้าก็พลันเปลยี นไป
ทนั ท ี
 
เมอื เห็นสีหน้าของหมอผูน้ ีเปลยี นไปในชวั พริบตา หัวใจของ
ฉีเยวก่ ย็ ิงจมดงิ ลงไป 
 
“ได้รับบาดเจ็บภายใน ไมม่ ที างรกั ษาได้ เตรียมเรืองตอ่ ไปเสีย
เถอะ” หมอผเู้ ฒา่ ส่ายหน้ากล่าวขนึ มา ก่อนจะปล่อยมือออก
แลว้ ลกุ ขนึ ยืน 
 
ทนั ใดนันความเงียบสงดั ก็ปกคลมุ ไปทวั ห้อง ทุกคนทไี ด้ยนิ
นอกเหนือจากฉีเยว่ตา่ งกม็ องหมอผ้นู ันตาค้างเหมอื นคนสติ
หลุดลอย สีหน้าไมอ่ ยากจะเชือ แมก้ ระทังอาห่าวเองก็มองหมอ
ชราด้วยสีหน้าซีดเผอื ดราวจะเปนลม 
 
ทําไมหมอทโี ลกนีถึงพูดตรงเกินไปจนไมเ่ ห็นใจญาติผูป้ วยเลย 
 
หลังจากเรียกสติกลบั มาไดแ้ ลว้ แม่ของอาหา่ วกอ็ ุทานออกมา
อยา่ งเจ็บปวด แขง้ ขาอ่อนลงไปนังกองอยู่บนพืน 
 
“เปนไปได้อยา่ งไร?” อาหลรู อ้ งเสียงแหบพร่า ตวั สันอยา่ งไม่
สามารถควบคมุ ตนเองได ้
 
“ท่านหมอ ทา่ นสามารถตรวจแล้วระบุวา่ อวัยวะภายในใดทเี กิด
บาดแผลแบบปด[1] ได้หรือไม?่ ” ฉีเยวย่ ืนมือรังหมอผู้เฒา่ ที
กําลังจะเดินจากไปเอาไว้ ถามขึนมาอยา่ งรีบร้อน 
 
“ปะ…ปด...แบบปดอะไร?” หมอผ้เู ฒ่าเอย่ ขนึ มาอยา่ งไม่เข้าใจ 

 
“ก็คอื อวยั วะภายในทอี ย่ใู นชอ่ งทอ้ งใดทีไดร้ ับความเสียหายโดย
เฉพาะ?” ฉีเยว่อธิบายเพมิ  
 
“มีความจําเปนต้องทําอย่างนันด้วยร?ึ ” หมอผู้เฒา่ เหลอื บมอง
นางแวบหนึง “ไม่วา่ จะเปนอนั ไหนก็ตายเหมือนกัน…” 
 
“ทา่ น!” ฉีเยว่ขมวดคิว จอ้ งอีกฝายตาเขม็ง “ทาํ ไมพูดถึงแต่เรอื ง
ตาย ยังไมไ่ ดร้ กั ษาก็…” 
 
หญิงสาวยังพูดไม่ทนั จบ หมอผู้เฒ่าก็สะบัดมือของนางออก 
 
“ข้าอยากจะขอแนะนําอะไรทา่ นสักอย่าง” เขากลา่ วขนึ มาพรอ้ ม
กบั ชีนิวไปดา้ นนอก 
 
ฉีเยว่ไดย้ นิ ก็รสู้ ึกมีความหวัง ทวา่ อกี ฝายกลบั เอ่ยขึนวา่  
 
“ไปคุกเขา่ จดุ ธูปไหวพ้ ระ แล้วขอร้องท่านหมอฮัวโต๋ ดูว่าเขาจะ
สําแดงฤทธิหรอื ไม่…” 
 
ไอเ้ วรเอ๊ย! ฉีเยวเ่ หมอื นถกู นําเยน็ ราดใส่ทศี ีรษะ 
 
“ท่านยังเปนหมอหรอื เปลา่ ! ทําไมพูดเชน่ นี!” 
 
“หากข้าไม่ใช่หมอ หมอเทวดาเปยนเชวียก็คงไม่ใช่หมอเหมอื น
กันเพราะเขารักษาฮอ่ งเตฉ้ ีหวนกงไมไ่ ด”้ หมอผู้เฒ่าแค่นเสียง
ใส่ พดู ทิงท้ายไวป้ ระโยคหนึงแล้วสะพายล่วมยาเดนิ จากไปอย่าง
เชืองช้า 

 
ฉีเยวถ่ กู คาํ พูดใส่อารมณข์ องหมอผู้เฒา่ ตอกหน้าจนมึนงง ใคร
นะเคยพูดวา่ คนสมัยโบราณสะอาดบรสิ ุทธิ ชายผู้นีทําเอาคนอนื
โมโหจะตายอยแู่ ลว้  
 
เสียงร้องไห้ของอาหลกู บั แมข่ องอาหา่ วพลันดังประสานกันใน
คําคืนทีมืดมดิ  
 
เสียงรอ้ งไห้ทีดงั ขึนยามราตรียงิ ทําใหบ้ รรยากาศดูน่าหวาดกลัว 
 
มีแสงสว่างจากโคมไฟตรงมาทางเรือนชวิ ถงหยวน เปนบรรดา
บ่าวรับใชท้ ีดแู ลในชว่ งกลางคืน พวกนางมาถึงก็ทบุ ประตดู งั ปงๆ 
อยู่ดา้ นนอก 
 
“ถ้าหากใครไมไ่ หวแลว้ ก็รบี ยกออกไปใหเ้ ร็วทีสุด จะปลอ่ ยให้
ขาดใจตายในจวนไม่ไดน้ ะ” บ่าวอาวุโสคนหนึงตะโกนเสียงดัง
เข้ามา “นางจา้ ว เจ้ากอ็ ายุมากแล้ว กฎระเบยี บนีน่าจะเข้าใจดี
ไม่ใชห่ รอื ” 
 
แม่ของอาห่าวทอี ย่ใู นหอ้ งยกมือขนึ มาปดปาก เพอื กลนั เสียง
ร้องของตนไว ้
 
ฉีเยว่เดินออกจากหอ้ งไปหยดุ ยนื อยู่ทีระเบยี งแล้วตวาดเสียงดงั  
“พวกเจา้ ต่างหากทตี ้องกลบั ไป ไปซะ! มาสาปแช่งใครแถวนี! 
หรอื วา่ อยากจะลองกฎของจวนเหมือนกนั ” 
 
คนนอกประตนู ิงเงียบไปพกั หนึง จากนันกไ็ ดย้ นิ เสียงหัวเราะดงั
ขนึ มา 

 
“ในเมอื ทา่ นเหน็ วา่ บ่าวมาวุ่นวาย ถ้าเช่นนันแลว้ ก็ตามใจฮูหยนิ
น้อยเถอะเจา้ ค่ะ” บา่ วอาวโุ สผู้นันเอย่ เสียงเย็นชา แลว้ กเ็ ดนิ นํา
บา่ วคนอืนเดนิ จากไป 
 
ฉีเยว่ยนื เนือตัวสันเทาอย่างควบคุมตัวเองไมอ่ ยู่ พอหนั หน้า
กลับมาก็เผชญิ กับอาหลทู ีเดินเหมือนคนออ่ นแรงออกมาจาก
หอ้ ง ตามมาดว้ ยเสียงร้องไห้อยา่ งคนสะเทือนใจของแมอ่ าหา่ ว
ทีไม่อาจกักเก็บไว ้
 
“ฮหู ยนิ น้อย..” 
 
“ไปเชิญหมอมาอกี เชญิ หมอทีดีทีสุดมา...” ฉีเยวก่ ล่าวขนึ มา 
สองตาจอ้ งอกี ฝายเขมง็ “ไมใ่ ชว่ า่ แผนกศัลยกรรมของสมัย
โบราณก็เจรญิ เปนอย่างมากหรอกรึ ศัลยกรรมผ่าตดั กม็ อี ย ู่
แน่นอนวา่ จะตอ้ งหาหมอทีรกั ษาบาดแผลประเภทนีได…้ ” 
 
ใบหน้าของอาหลเู ตม็ ไปด้วยนําตาทีไหลริน พร้อมกับทรดุ ตัวลง
ไปคุกเขา่  
 
“ขอรอ้ งทา่ นเจา้ คะ่ ได้โปรดช่วยชีวิตอาห่าวด้วย..” นางก้มหวั
คํานับ “ไมว่ า่ ทา่ นจะเปนใคร ขอเพียงท่านชว่ ยชวี ติ อาห่าวได้ อา
หลยู อมถวายชวี ิตให…้ ” 
 
ฉีเยวถ่ ูกคําพูดของนางทาํ เอาตะลงึ งนั ไปเลย 
 
“เจ้า…” 
 

“ขอร้องทา่ นด้วยเถดิ ขอร้องท่านด้วยเถิด ไมว่ า่ ท่านจะเปนคน
หรอื ผี ทวา่ ท่านก็มอี ภนิ ิหารมากมาย ได้โปรดช่วยชวี ติ อาหา่ ว
ด้วยนะเจา้ คะ อาหลูยอมมอบชีวติ ให้แล้ว…” อาหลกู ม้ หัวคาํ นับ
ตดิ ตอ่ กันแล้วร้องไห้ขึนมา 
 
“ขา้ ...” ฉีเยว่มองอีกฝายอย่างจนปญญา นางรู้ดีว่าสาวใชค้ นนี
ไม่ใชค่ นโง่ มีหรอื จะมองเจา้ นายของตัวเองไมอ่ อก “ไมใ่ ชว่ ่าขา้
ไม่ช่วย แต่เปนเพราะ...เปนเพราะขา้ ช่วยเหลือไมไ่ ด้...เครืองมอื
อะไรขา้ ก็ไมม่ .ี .. นอกจากมอื ทงั สองขา้ งนีกไ็ มม่ ีอะไรแลว้ …” 
 
“ท่านต้องการอะไร? ทา่ นต้องการอะไรเจ้าคะ? ถึงอาหลูต้องตาย
ก็จะหามาให้” อาหลูคลานเข่าเข้าไปหา เงยหน้าขนึ มองด้วย
สายตารอคอย 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้า “สิงทีขา้ ตอ้ งการเจา้ มิอาจหามาให้ได้” 
 
อาหลูทีนําตาไหลพรังพรโู ขกหวั กบั พนื ซําๆ จนหน้าผากมรี อย
เลือดแล้ว ได้แตพ่ ราํ พดู ขอรอ้ งออ้ นวอนกลบั ไปกลบั มาอยู่เชน่
นัน 
 
ฉีเยวก่ ัดริมฝปากล่าง รสู้ ึกกระสับกระส่ายรอ้ นใจเปนอยา่ งยงิ  
นางอดเงยหน้ามองทอ้ งฟายามราตรีทมี ดื มิดไม่ได้ ท้องฟาที
ไม่มแี สงสวา่ งของสิงปลูกสรา้ งในอารยธรรมสมยั ใหม่ปนเปอน
อยู่เลย 
 
‘พอ่ คะ ทาํ ไมถงึ ต้องการให้หนูไปอยชู่ นบท? ทีนันอะไรๆ กไ็ ม่ม ี
เครืองมือทโี รงพยาบาลของพวกเราคัดออก ทนี ันพวกเขายงั ใช้
กันอยู่เลย’ 

 
‘เดก็ น้อย หนูไม่รสู้ ึกหรอื ว่าเครอื งมอื ทีพวกเราใชด้ มี ากเหลอื เกิน
?’ 
 
‘พ่อคะ เครอื งมือทีใชร้ ักษาพยาบาลดแี ลว้ มันไมใ่ ช่เรอื งทดี หี รอก
หรอื ? มันสามารถวนิ ิจฉัยอาการปวยของคนไข้ไดอ้ ยา่ งรวดเรว็
และแมน่ ยาํ ทสี ุด ชว่ ยบรรเทาความเจบ็ ปวดทรมานของคนไขไ้ ด ้
พ่อคงไมต่ ้องการจะโตเ้ ถียงเรอื งความกา้ วหน้าในการพฒั นา
เทคโนโลยีและวทิ ยาศาสตรก์ ับหนูวา่ ดีหรือไม่ดหี รอกนะ?’ 
 
‘ฮ่าๆ เจ้าเด็กน้อย หนูเคยคดิ บ้างไหมวา่ เมอื หา่ งไกลจากเครือง
มือทกี า้ วหน้าเหล่านันแลว้ หนูจะรกั ษาโรคเพือชว่ ยชีวิตคนได้
อย่างไร?’ 
 
‘พอ่ คะ พ่อกําลังลอ้ เล่นอะไรคะเนีย สิงทีพ่อพูดมาเมือกีเปน
เรอื งเหลวไหลมาก’ 
 
“พ่อคะ หนูร้คู วามหมายของพ่อแล้วค่ะ...” ฉีเยว่พมึ พาํ เบาๆ 
สายตายงั คงจบั จอ้ งทอ้ งฟายามราตร ี
 
จังหวะนันเอง นางกห็ มนุ ตัวกลับมา เห็นอาหลูยังคงกม้ หัว
คาํ นับอยา่ งตอ่ เนือง 
 
“อาหลู เจา้ ลกุ ขนึ เร็ว” ฉีเยว่เดินไปดึงอีกฝายใหล้ ุกขนึ  
 
อาหลมู องอีกฝายด้วยความงุนงง นางยังคงตามไมท่ นั  
 
“ขา้ จะลองดู แต่ไมส่ ามารถรบั รองวา่ จะช่วยชีวติ นางไดห้ รอกนะ” 

ฉีเยว่กดั ฟนกล่าวขึนมา 
 
แววตาของอาหลพู ลันสว่างวาบ รบี คํานับอีกครัง 
 
“ขอบคณุ ทา่ นเจา้ คะ่ ขอบคณุ ทา่ นเหลือเกนิ เจ้าค่ะ” 
 
“ข้าทาํ คนเดยี วไมไ่ ด้ จําเปนตอ้ งให้พวกเจา้ ช่วยดว้ ย” ฉีเยว่
ประคองนางไว้ “เวลาเหลืออยไู่ ม่มากแลว้ เรอื งทีพวกเราตอ้ งทาํ
ยงั มอี ีกมาก” 
 
“ทา่ นต้องการให้อาหลทู าํ อะไร อาหลทู าํ ไดท้ งั นัน” 
 
“ดี!” ฉีเยว่ตบไหล่นางเบาๆ “งันไป พวกเรากลบั เขา้ ไปในหอ้ ง
กัน” 
 
หลงั จากแม่ของอาหา่ วไดย้ ินคาํ พูดของฉีเยว่ ก็มสี ีหน้าตกใจ
และหวาดกลัวยงิ ขึน 
 
“ท่าน...ท่านวา่ อยา่ งไรนะ?” นางถามเสียงอึกอกั “ทา่ นจะผา่
ทอ้ งของอาหา่ ว?” 
 
อาหา่ วก็ตืนขึนมาแลว้ เพียงแตเ่ หมอื นกบั อยใู่ นสภาพไม่รูส้ ึกตัว 
ได้แต่ส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจบ็ ปวด 
 
ยามนีอาหลกู ําลังจัดการคราบอาเจยี นทเี ปรอะเปอนเตยี งและ
คนเจ็บ ส่วนฉีเยว่เปดกลอ่ งปฐมพยาบาลเพือเชก็ ของ 
 
“เขม็ ยาว เข็มเยบ็ แผล คีบจับเข็ม มีดผ่าตดั ...ดีเหลอื เกนิ คีม

หนีบหลอดเลอื ดแดงใหญ่ ด้ายเย็บแผล ยาชา โปรเคนเพนิซิ
ลลนิ เวคิวโรเนียม มดิ าโซแลม โปรโพฟอล...ดีมาก ยงั ดที ีมีครบ
ทกุ อยา่ ง...” 
 
นางเอย่ พร้อมกบั นําเครืองมือออกมาวางทีละชนิ เพอื ตรวจสอบ 
ไดย้ นิ คาํ ถามของแมอ่ าหา่ วจงึ หนั หน้าไปอธิบาย “เพราะส่วน
ท้องของอาห่าวได้รบั บาดเจ็บแบบปด กอ็ ย่างทหี มอผ้นู ันบอก
ว่าอวยั วะภายในมีเลือด...เลอื ดคงั อย่ใู นทอ้ ง…ถา้ หากไมร่ บี
ปลอ่ ยเลอื ดใหไ้ หลออกมาแล้วเยบ็ บาดแผลโดยเรว็ ก็ไม่รอดแล้ว
…” 
 
“แตว่ า่ ...แตว่ ่าหากเปดท้องของคนออก แลว้ จะยังมีชวี ติ ไดร้ ?ึ ” 
แมข่ องอาห่าวทรดุ ตวั ลงไปคํานับ “ฮหู ยินน้อย ขอให้เห็นแกอ่ า
หา่ วทีติดตามท่านมานาน ไดโ้ ปรดเก็บรา่ งและอวยั วะทังหมดไว้
ให้นางเถอะเจ้าค่ะ…” 
 
ฉีเยวไ่ ม่รจู้ ะทาํ อย่างไรดี อาหลูจงึ รบี เขา้ ไปประคองและพดู
ปลอบใจแมข่ องอาหา่ ว หญิงสาวจึงไม่พูดอะไรตอ่ หนั ไปหยบิ
เข็มทรงกระบอกขึนมา 
 
“ข้าจะทําการเจาะส่วนท้องของอาห่าวดกู ่อน ถา้ หากดงึ แลว้ มี
เลือดออกมา ก็พิสูจนใ์ หเ้ หน็ ได้วา่ สถานการณ์ทขี ้าพดู เปนความ
จรงิ ” 
 
“จะ...เจาะ?” แมข่ องอาห่าวฟงคําพูดนางไมเ่ ขา้ ใจ 
 
ฉีเยวย่ นื มอื ไปลูบทอ้ งของอาหา่ วแล้วสูดลมหายใจลกึ บนหน้า
ผากเตม็ ไปด้วยเหงือทีผุดออกมา ปกติแล้วเพือให้แน่ใจว่ามีหรือ

ไมม่ ีม้ามบวม จะใช้เครืองอัลตราซาวดห์ รอื ไมก่ ็ซที สี แกนเพือ
ตรวจวนิ ิจฉัยโรค จงึ จะสามารถวินิจฉัยได้ว่าเกดิ บาดแผลที
อวยั วะภายในใด การเจาะส่วนทอ้ งถงึ แม้ว่าจะงา่ ยแต่กม็ คี วาม
เสียง จากการรกั ษาอาการปวยกอ็ าจกลายเปนการเอาชวี ิตไป… 
 
นางเคยเหน็ ตัวอย่างหนึงมาแลว้ กบั ตาตวั เอง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย” อาหลทู ีกําลงั มองนางอยู่ พอเห็นเจา้ นายนิงไปก็
เรียกขึนมาดว้ ยนําเสียงเคร่งเครยี ด 
 
ฉีเยว่ดึงสติกลบั มา 
 
“ต้องพงึ ตัวเอง...ต้องใชม้ ือ ในเมือไมม่ อี ปุ กรณต์ รวจแลว้ แต่ข้ามี
มอื ข้ามปี ระสบการณ์ทจี ะตรวจสอบได้..” นางพมึ พาํ กับตัวเอง 
วางมอื ลงบนทอ้ งอาห่าวแลว้ คลาํ ไปชา้ ๆ สุดท้ายก็หยดุ “ไม่
เปนไร... ไม่มมี า้ มบวม ส่วนตรงนี..” 
 
ในขณะทปี ากพดู มอื ก็ฉีดยาชาใหอ้ ยา่ งคลอ่ งแคลว่ แมอ่ าหา่ ว
เหน็ กก็ รีดรอ้ งขึนมา ทว่ายามนีฉีเยวก่ ลับแทงเขม็ ฉีดยาเข้าไป
แลว้  
 
“ไฟ!” ฉีเยวร่ อ้ งสังเสียงดัง 
 
อาหลยู กตะเกยี งเข้ามาดว้ ยเนือตวั ทสี ันเทา ได้ยนิ เสียงร้อง
ครวญครางดังมาจากอาห่าวตลอดเวลา ในวตั ถุทรงกระบอก
หน้าตาแปลกประหลาดกลบั ปรากฏเลือดสดๆ ออกมาใหเ้ ห็น… 
 
“เลือด!” ทนั ทที อี าหลเู หน็ ก็ร้องตะโกนเสียงดงั ลนั  

 
“มีเลอื ด... มเี ลือด... อวัยวะภายในฉีกขาดอยา่ งทีคิดเอาไวจ้ ริงๆ
...” ฉีเยวถ่ อนหายใจ ในสถานการณ์ทตี อ้ งอาศัยแค่สองมอื
ตนเองไม่มีเครืองมอื มาชว่ ยเหลือ เพยี งการแทงเข็มกท็ ําให้นาง
ตึงเครยี ดแลว้ หญิงสาวใชค้ วามคิดอย่างหนัก “แต่วา่ สุดทา้ ย
แลว้ จะเปน ตบั ไต ตับอ่อน กระเพาะอาหาร ลําไส้ ก็ยงั ไมร่ ู้ ได้
รบั บาดเจ็บอยู่ทเี ดยี วหรือได้รับบาดเจบ็ หลายทีกนั แน่.... ถ้าเชน่
นันกม็ ีแต่ผ่าท้องพิสูจน์แล้ว...” 
 
“อาหลู เอาเสือสีขาวทีข้าหาออกมาเมือครู่นีตัดออกเปนช่อง
สีเหลยี มขนาดใหญ่หนึงช่อง ส่วนทีเหลอื นําไปต้มแลว้ ตัดเปน
ชนิ เลก็ ๆ ทาํ เปนผ้าพนั แผล นอกจากนีใหห้ ยบิ ขวดเหลา้ มาด้วย 
แล้วก็ก่อไฟในเตาถ่านตม้ นํา…” 
 
หญงิ สาวสังกาํ ชบั ทีละอยา่ ง โดยทีมีอาหลูพยักหน้ารับคาํ ไม่
หยุดแลว้ พยายามจดจาํ เอาไว้ จากนันฉีเยวก่ ็หันมาสังกบั มารดา
อาห่าว 
 
“ท่านอา ทา่ นชว่ ยไปหาไฟ เอาตะเกียงทีสามารถจุดไฟได้มาทนี ี
ให้หมด” 
 
สีหน้าและท่าทางของมารดาอาห่าวยังดตู กใจและหวาดกลัวจน
พดู ไมอ่ อก 
 
“ท่าน...ทา่ น...จรงิ ๆ แลว้ ท่านคือผู้ทกี ลบั มาจากขมุ นรก...เปน...
เปนเทพเซยี นจรงิ ๆ ใชไ่ หม?” นางโพลง่ ถามทนั ที ยกมอื ขึนมา
กมุ หน้าอก 
 

ฉีเยว่เหน็ อกี ฝายยงั คงมีสีหน้าสับสนแบบคนทีไม่รู้ว่าควรจะทาํ
อย่างไร จึงไมไ่ ด้ตอบ ทําเพียงเอย่ กระตุ้น 
 
“ท่านอา รีบหน่อยเถอะ” 
 
“เจา้ คะ่ เจา้ ค่ะ” แม่ของอาหา่ วส่งเสียงตอบรบั อย่างลุกลลี ุกลน
แลว้ หมุนตัวไปทําตามคาํ สัง 
 
จากนันอาห่าวกถ็ กู ประคองใหน้ อนราบลงบนเตยี ง 
 
--------------------------------------------- 
 
[1] บาดแผลปด หมายถึง บาดแผลทผี ิวหนังหรอื เยือบไุ มฉ่ ีก
ขาดออกจากกนั แต่เนือเยือทอี ยู่ใตผ้ วิ หนังไดร้ บั บาดเจ็บ มกี าร
ฉีกขาดของเนือเยือและหลอดเลอื ดฝอยบรเิ วณนัน ทาํ ใหเ้ ลือด
ออกมาคงั รวมกนั เปนกอ้ น เกิดการเจบ็ ปวด มกั เกดิ จากการ
กระแทก ถกู ดงึ รงั หรือถูกกระตุกอย่างแรง เช่น แผลฟกชํา 
กระดกู หักโดยไม่มแี ผลภายนอก แผลไหม้พอง สมองไดร้ ับ
ความกระทบกระเทอื น เปนต้น 
 
บทที 32 ตอ่ สู้ถงึ ทสี ุด 
 
“นําร้อนทีทา่ นต้องการเจา้ ค่ะ” 
 
อาหลูยกอา่ งนําใบหนึงกบั ถอื ขวดเหล้าเขา้ มา 
 
“ยงั ต้องใช้เกลืออีกเลก็ น้อยกบั นําตาลผสมกับนําร้อน 
อัตราส่วนกค็ อื นําสองจินใส่เกลอื สองช้อนชากับนําตาลสิบชอ้ น

ชา แล้วบรรจุใส่ในขวดเหล้ารอ...” ฉีเยว่ใช้เข็มฉีดยาดดู ยาชา
ขณะทสี ังการต่อ 
 
“เจา้ คะ่ ” อาหลูกม้ หน้าตอบแลว้ หมุนตวั ไปทาํ ตามคาํ สังทนั ท ี
 
แมข่ องอาหา่ วกลบั มายนื อยู่ขา้ งๆ หลังจากนําตะเกยี งไฟทมี อี ยู่
ทงั หมดในเรอื นชวิ ถงหยวนเข้ามาในหอ้ ง บางอันกถ็ กู นําไป
แขวน บางอันก็วางอย่ขู ้างเตียง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย…ใชห่ รือไมว่ า่ ขา้ ต้องตายแน่แลว้ …” อาหา่ วมอ
งดูฉีเยว่อย่พู ร้อมกบั ถามขนึ มาอย่างออ่ นเพลีย 
 
“ไม่หรอกอาหา่ ว เจ้าอยา่ กลวั ไปเลย ขา้ ฉีดยาชาใหแ้ ล้ว อกี เดยี ว
เจ้านอนสักพัก ขา้ จะผ่าท้องของเจา้ ออก แลว้ เย็บกลับให้
เรียบร้อย หลงั จากนันกไ็ มเ่ ปนไรแลว้ ” ฉีเยวบ่ อกพร้อมกับยมิ ให ้
 
ศีรษะและใบหน้าของหญงิ สาวถกู คลุมไวห้ มด ปรากฏให้เหน็
เพียงดวงตาสองข้าง รอยยิมทเี ผยในดวงตา อาห่าวได้เหน็ อย่าง
ชดั เจน เด็กสาวกป็ รากฏรอยยิมอยา่ งอ่อนเพลียให้เหน็ เชน่ กัน 
 
“เจ้าค่ะ ฮหู ยินน้อย ขอบคณุ ทา่ นมากเหลือเกินเจา้ คะ่ ” 
 
คาํ พดู นีทําใหน้ ําตาของฉีเยวเ่ กอื บจะไหลรนิ ออกมาอีกรอบ 
 
“ไมต่ อ้ งขอบคณุ มา... ขา้ ฉีดยาชาใหเ้ จา้ เจ็บนิดหน่อยนะ อาหา่
วมีความกลา้ หาญไม่กลวั นะ” นางพดู ปลอบ 
 
“อมื ... อาห่าวไม่กลวั เจ้าค่ะ” อาห่าวตอบกลับเบาๆ 

 
“นีคอื ... นีคืออะไรหรอื เจ้าคะ?” แมข่ องอาห่าวมองเครืองมอื
หน้าตาแปลกประหลาดแทงเข้าไปทีแขนของลกู สาวตวั เอง รู้สึก
ว่าขาทังสองสันเทา นําเสียงสันสะทา้ น 
 
ฉีเยวฉ่ ีดยาเสร็จกม็ องไปทางนาง “ทา่ นอา อีกสักประเดียวจะ
ผา่ ตัด ขอเชิญท่านออกไปก่อนเถดิ ” 
 
“ทาํ ไมรึ?” แมข่ องอาหา่ วถามด้วยสีหน้าหวาดกลัว “ข้า...ขา้ …” 
 
“ประการแรกคือเปนเพราะว่าการฆ่าเชือไม่ดี เดิมทีอยตู่ รงนีกไ็ ม่
สะอาด ดงั นันหากลดไปหนึงคนกล็ ดภาวะตดิ เชือไปส่วนหนึง 
อีกอย่างคอื ทา่ นอาจจะกลวั ได้...” ฉีเยวก่ ล่าวเสียงจริงจัง 
 
“ขา้ ไม่กลัว... ขา้ ไม่กลัวหรอกเจ้าค่ะ ขอร้องทา่ นใหข้ ้าอยู่ดูเถดิ  
ใหข้ ้าไดม้ องนาง ตอนทคี นจะตายหากญาติไมอ่ ยู่ใกลต้ วั ก็จะ
จากไปไมส่ งบ แล้วก็อาจจะเดนิ ไปไม่ถงึ ถนนสัมปรายภพต้อง
กลายเปนผพี เนจร…” แมข่ องอาห่าวคุกเขา่ อยบู่ นพนื ในขณะที
พราํ ขอร้อง 
 
พดู ก็พูดเถอะสุดท้ายกแ็ ค่ไม่เชอื ใจขา้ ... ฉีเยว่ฝนยิมจืดเจือนอยู่
ครู่หนึง อยา่ วา่ แตค่ นอืนไม่เชอื ใจเลย แม้แตน่ างก็ไมเ่ ชือใจใน
ตวั เองเลย ผา่ ทอ้ งกค็ อื ผ่าท้อง เปนสิงทีต้องทําแน่นอนอยูแ่ ล้ว 
แตว่ ่าหลงั จากผ่าทอ้ งละ่ สุดทา้ ยแล้วจะพบวา่ เด็กสาวบาดเจบ็
ระดับใดก็ยังไม่รู้เลย ตอ้ งตัดอวัยวะบางส่วนทงิ หรือวา่ ซอ่ มแซม
ได้ แลว้ ต่อจากนันล่ะ จะเกดิ การตดิ เชอื หรือไม?่  
 
นางพ่นลมหายใจออกมาอยา่ งแรงทหี นึง 

 
“ได้ ถา้ เชน่ นันท่านก็อยทู่ ีนี กอ่ นอืนท่านเข้าไปในห้องของข้า
แลว้ หาเสือผา้ สะอาดตวั หนึงมาสวมใส่ ทาํ เหมือนขา้ อย่างนี ให้
คลุมศีรษะและปากเอาไว”้ ฉีเยวก่ ล่าวขนึ มา “ยงั มีอีก อีก
ประเดยี วไมว่ ่าทา่ นมองเห็นอะไรกร็ บกวนข้าไม่ได”้  
 
แม่ของอาห่าวพยกั หน้าอย่างลุกลลี กุ ลน เชด็ นําตาแลว้ เดินออก
ไป 
 
ไม่มีจอวดั และตดิ ตามคลืนไฟฟาของหัวใจ ไมม่ ผี ู้ชว่ ย ไม่มี
วสิ ัญญแี พทย์ อะไรๆ ก็ไมม่ ีทงั นัน 
 
ฉีเยว่ยนื อยู่หน้าเตียง มองอาหา่ วทบี นรา่ งถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวที
ตดั ออกมาจากเสือและตอนนีได้หมดความรสู้ ึกไปแลว้ มีอาหลู
กับนางจา้ ว--แม่ของอาหา่ วยนื อยู่ขา้ งๆ ทังสองใชผ้ ้าแบบ
เดยี วกันคลุมทศี ีรษะและใบหน้าเอาไว้ เผยเพยี งสายตาทเี ตม็ ไป
ด้วยความตนื ตกใจและหวาดกลัวออกมาให้เห็น 
 
“ถา้ เช่นนันแล้ว พวกเราเรมิ กันเถอะ” ฉีเยว่สูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ 
แลว้ เอ่ยขึน เหมือนกับวา่ พูดกับอาหลแู ละนางจา้ ว แลว้ ก็พูดให้
ตวั เองฟงด้วย 
 
หลังจากพดู ประโยคนีออกมาก็เหมอื นกบั วา่ นางกลบั ไปในห้อง
ผา่ ตดั ของโรงพยาบาลทตี วั เองทาํ งานอยูใ่ นปจจบุ ันอกี ครัง รอบ
ตัวเปนเครืองมือทางวิทยาศาสตรท์ ลี ะเอยี ดและแม่นยํา รวมไป
ถงึ มีพยาบาลผู้ช่วยทแี บง่ หน้าทีกันอยา่ งชัดเจน ทกุ คนตอบรบั
เปนเสียงเดยี วกันว่า ‘เริมเถอะ’ 
 

มีดผา่ ตัดกรีดเยอื บใุ นชอ่ งท้อง เลอื ดไหลซึมออกมา ในเวลา
เดียวกนั นันอาหลกู ับแมข่ องอาหา่ วส่งเสียงรอ้ งอยา่ งตกใจ 
ฉีเยว่ไม่สนใจทาํ เปนไม่ได้ยิน นางเคลือนไหวอย่างคลอ่ งแคลว่
ชาํ นิชาํ นาญอย่างราบรนื ถึงแมจ้ ะขาดแคลนผูช้ ว่ ยและการ
ทาํ งานไมส่ ะดวกอย่บู า้ ง ในขณะทีบาดแผลถกู กรีดใหญข่ นึ
เรอื ยๆ เสียงกรีดร้องของแม่อาหา่ วก็ดงั ลนั จนกระทังกเ็ ปลียน
เปนเสียงรอ้ งไหท้ ีแหบแห้งไปแล้ว นางจ้าวยืนตัวงอไม่สามารถ
ควบคมุ ตวั เองไดอ้ กี ตอ่ ไป สุดทา้ ยก็เปนลมล้มลงอยหู่ น้าเตียง 
ทว่าอาหลยู ังคงไม่ไปไหน เพยี งยืนอยดู่ ้านขา้ งด้วยเนือตวั สัน
เทาไปหมด 
 
ภายใต้แสงสว่างจากตะเกยี ง เมอื มองท้องทถี กู ผา่ ออก รวมไป
ถึงผา้ พนั แผลทใี ช้ซับเลือดอยา่ งไม่ขาดสายทีวางกองอยูใ่ นถาด 
กลนิ คาวของเลอื ดโชยเข้าจมกู โดยตรง อาหลกู ร็ สู้ ึกวา่ หวั ใจตวั
เองหยุดเตน้ ไปแลว้ นางร้องไมอ่ อก ได้แตม่ องฉีเยว่อยา่ งเหมอ่
ลอย มองดูมอื ของอกี ฝายขยับไปมาในทอ้ งของอาหา่ ว ขณะที
ปากยังพมึ พาํ อะไรอย ู่
 
“ตบั ไมม่ ีปญหา...ทางเดนิ อาหารไม่มีปญหา…ม้าม…แทจ้ ริงแลว้
คือมา้ มนีเอง…” 
 
หลังจากนันก็เห็นฉีเยวค่ อ้ มตวั ลง จับอวยั วะภายในทีอยใู่ นช่อง
ทอ้ งทีหน้าตาแปลกประหลาดอนั หนึงอย…ู่  
 
ในทีสุดอาหลกู ็ฝนตัวเองตอ่ ไปไม่ไหว รีบหมุนตวั วงิ ออกไปแลว้
อาเจียนออกมา 
 
ทังหมดนีสําหรบั ฉีเยวแ่ ลว้ กเ็ ปนเหมอื นสํานวนทีว่าสิบปากว่าไม่

เทา่ ตาเห็น ในหัวของนางทงั หมดนีเปนขันตอนผ่าตดั ทคี ุ้นเคย
เปนอยา่ งดี เหงอื ทอี ยู่บนหน้าผากแย่งกันผดุ ออกมาอยา่ งต่อ
เนือง นางอาศัยเขม็ ลนไฟหยดุ เลือด เย็บรอยขาดของแผล ล้าง
ทําความสะอาดด้วยนําเกลือ จากนันก็ใช้ผ้าพนั แผลดดู ซบั อยา่ ง
รวดเร็ว ชวั พริบตาเดยี วก็บรรเทาอาการเจ็บปวดไดแ้ ลว้ ... 
 
ทา่ มกลางความมดื ในยามราตรี แสงตะเกียงในเรอื นชิวถงหยวน
วบู ไหวในแบบเดียวกนั กับตะเกยี งทีอยใู่ นมอื ของบา่ วอาวโุ สที
เดนิ ตรวจตราในตอนกลางคนื ในเขตทพี ักอาศัยทอี ย่หู า่ งไกล
ออกไปยิงมแี สงไฟสวา่ งจ้าจากตะเกียง เปนงานเลียงทีมที ัง
เสียงเพลงบรรเลง มีการรา่ ยรํา ทงั อาหารและสุราเตม็ โต๊ะ ทกุ คน
กาํ ลังดมื ดาํ กบั บรรยากาศทีครกึ ครนื แม้แต่บา่ วอาวุโสทเี ดินเข้า
ออกเพอื รับใชผ้ ้คู นในงานก็มใี บหน้าเตม็ เปยมไปดว้ ยความสุข 
กลางเรอื นมีนางระบาํ จากราชสํานักรา่ ยราํ อยา่ งงดงามชดชอ้ ย 
ทุกซอกทุกมมุ ของเรอื นเต็มเปยมไปด้วยเสียงหวั เราะที
สนุกสนาน 
 
ตอนทีพ่อของอาห่าวมาถึงนัน เปนชว่ งบ่ายของวนั ต่อมาแลว้  
 
การลงโทษโดยการโบยหลัง สําหรับพวกบา่ วแลว้ ถอื เปนเรืองที
เห็นกันบอ่ ยจนชิน ไมจ่ ําเปนต้องตืนตระหนกแตอ่ ย่างใด 
นอกจากนีในฐานะบ่าวชายก็เปนการยากทจี ะขอเขา้ ไปฝายใน 
เขาจงึ รวบรวมความกลา้ อยนู่ านกว่าจะเดนิ ไปขอลางาน คาดไม่
ถงึ วา่ บา่ วอาวโุ สทีทําหน้าทีดแู ลงานจะพดู ง่ายสบายๆ ไมเ่ รอื ง
มาก ทาํ ให้พ่อของอาห่าวทังประหลาดใจทงั ดีใจ เพียงแตส่ ายตา
ทบี า่ วอาวโุ สเหลา่ นันมองมา ทาํ ให้เขารู้สึกกลวั จนขนลุกขนพอง
อยใู่ นใจไปพักใหญ่… 
 

“ไปเถอะ ไปเถอะ รบี ไปรบั ออกมาเร็วหน่อยเถอะ..” พวกนาง
ส่ายหน้าพร้อมกับกลา่ วขนึ มา 
 
หรอื วา่ จะไม่ยอมให้อาห่าวอยู่เรือนชวิ ถงหยวนแลว้ อย่างนันรึ? 
ถา้ เช่นนันกด็ ี...เรือนชวิ ถงหยวนก็ไม่ใชส่ ถานทที ีดีอะไรนักหรอก 
พอ่ ของอาห่าวได้แตค่ ิดอยู่ในใจ 
 
ตอนทเี ขาเดนิ ไปถงึ ประตูหน้า ก็รสู้ ึกไดถ้ ึงความเงยี บสงัดของ
เรือนชวิ ถงหยวน เหมอื นกับวา่ ไมม่ ีคนใช้ชวี ติ อย…ู่  
 
พอ่ ของอาห่าวพลันรู้สึกหนาวเหน็บจนสันสะท้าน รบี ยกมือตบ
หน้าตวั เองเบาๆ เพือเรยี กสติ จากนันกย็ กมอื ขึนเคาะประตูเบาๆ 
รออยู่นานพอสมควรจึงไดย้ นิ เสียงคนเดนิ มา 
 
“ท่านลุง ทา่ นมาแล้ว” เปนอาหลทู ีเดินมาเปดประต ู
 
พอเขาเห็นสีหน้าขาวซีด ดวงตาแดงกาํ และบวมเปงของอาหล ู
พ่อของอาหา่ วถึงกบั ตกใจสะดุง้ สุดตัว 
 
“นางจา้ วไมใ่ ช่อย่ทู นี ีด้วยรึ แลว้ ทาํ ไมถึงยงั ต้องรบกวนแมน่ าง
เล่า...” เขากลา่ วขึนมาด้วยความรู้สึกผิด 
 
อาหลถู อนลมหายใจเฮือกใหญ ่
 
“ทา่ นลงุ พร่งุ นีเช้าทา่ นคอ่ ยมาเยียมเถอะเจ้าค่ะ วนั นี...ฆะ...ฆ่า
เชือ…ปองกนั ตะ...ตดิ ตอ่ อะไรนันน่ะทาํ ใหไ้ ม่สะดวกเจ้าคะ่ ” 
นางใชพ้ ลังเปนอยา่ งมากทจี ะพดู สํานวนทีฟงดูพลิ ึกเหล่านัน
ออกมา แล้วกไ็ ด้เหน็ ความงงงวยอยู่บนใบหน้าพ่ออาห่าวจรงิ ๆ 

 
“ถา้ เช่นนันวนั หลงั ขา้ คอ่ ยมาแลว้ กัน เจา้ บอกกับมารดาของนาง
ด้วยว่าขา้ ลางานใหแ้ ล้ว หากไมไ่ หวก็พาอาห่าวกลบั ไป อยทู่ ีนีกม็ ี
แต่จะกอ่ ปญหาเพิมใหแ้ มน่ างกับฮหู ยนิ น้อย…” พอ่ ของอาหา่ ว
พูดตามตรงแต่ไมไ่ ด้ถามอะไรอกี  
 
“ได้เจา้ คะ่ ขา้ รแู้ ลว้ ” อาหลตู อบรบั มองพอ่ ของอาห่าวเดินจาก
ไป จากนันกป็ ดประตูเบาๆ แลว้ เดินเข้าไปในห้องอย่างไร้เสียงก็
พบฉีเยวย่ นื อยู่ก่อนแลว้  
 
“ฮหู ยนิ น้อย ทําไมท่านถงึ ลกุ ขึนมาแล้วเจา้ คะ พักผ่อนอีกสัก
หน่อยเถอะเจา้ ค่ะ…” นางรบี กลา่ วขึนมาด้วยนําเสียงทีเบาบาง 
 
ฉีเยว่กม้ ตัวลงไปตรวจสอบอุณหภมู ใิ นรา่ งกาย ชีพจร ลมหายใจ
ของอาหา่ ว และเปดผ้าหม่ ออกดสู ่วนทอ้ ง... 
 
“ฮหู ยินน้อย ข้าทาํ ตามทีท่านบอกแล้ว กอ่ นหน้านีครูห่ นึงได้
ตรวจอุณหภมู ใิ นร่างกาย…” อาหลูรีบรายงานพร้อมกบั มองไป
ทางสิงของหน้าตาแปลกประหลาดทวี างอยขู่ ้างๆ อันนันทีเรียก
ว่า ‘ปรอทวัดไข’้  
 
“คะ...คือสามสิบเจด็ …องศา...” 
 
เมือคืนหลังทําการผา่ ตดั เสรจ็ ฉีเยวก่ ็เฝาอยู่ทงั คืนจนถึงฟาสาง
จึงยอมไปนอนพกั ผ่อนเพราะอาหลคู ุกเขา่ ขอรอ้ ง ทวา่ ก่อนเดนิ
จากไปกย็ งั สอนว่าจะตรวจอณุ หภูมอิ ย่างไร อาหลพู ยายามเรยี น
รู้และจดจาํ สิงทีไม่เคยพบไมเ่ คยเห็นมาก่อนเหลา่ นันอย่างแมน่
มัน 

 
“สูงขนึ กวา่ เดมิ เล็กน้อย แตก่ ถ็ อื วา่ ปกต”ิ ฉีเยว่ถอนหายใจอยา่ ง
โล่งอก “ถ้าอาห่าวรสู้ ึกตวั อีกละก…็ ” 
 
อาหลฟู งทอี ีกฝายพูดทกุ คําพลางพยักหน้ารบั จังหวะนันเองแม่
ของอาหา่ วกเ็ ดินเขา้ มา ในมือถอื ขวดเหล้าใบหนึงอย ู่
 
“ฮหู ยนิ น้อย… อนั นีทาํ เสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ เจ้าคะ่ ..” นางกลา่ วขนึ
มา สายตาทมี องฉีเยว่เตม็ ไปดว้ ยความเคารพและยําเกรง 
 
ฉีเยวร่ บั เอามาแล้วฉีดยาปฏชิ ีวนะเขา้ ไป 
 
นางใช้ท่อมัดเข็มฉีดยาอันหนึงตอ่ กับขวดทาํ เปนทีใหน้ ําเกลอื  
สิงทีบรรจอุ ยขู่ ้างในหากตรวจแล้วอาจจะไมเ่ หมาะสม แต่ยามนี
ไม่มที างเลอื กอนื เพราะจาํ เปนต้องใชส้ ารละลายนําเกลือทีมี
นําตาลเปนส่วนประกอบเพือทดแทนของเหลวใหอ้ าหา่ ว 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ใชห่ รือไม่ว่าอาหา่ ว…” นางจา้ วอยากจะถามแตไ่ ม่
อาจพดู ตอ่ จนจบ 
 
“ต้องติดตามดูอาการต่ออกี หากไม่มกี ารตดิ เชือรวมไปถงึ ไมม่ ี
เลือดออก อาหา่ วกพ็ ้นขีดอนั ตรายแลว้ ” ฉีเยวเ่ อาเขม็ ฉีดยาแทง
เข้าไปทแี ขนของอาหา่ ว พรอ้ มกบั เอาขวดเหล้าแขวนไว้บนชัน
เสือผ้าทีใช้แทนทแี ขวนชวั คราว แล้วพดู ตอ่ “ยังดีทีครงั นีนาง
บาดเจบ็ ไมร่ ุนแรงนัก ไม่ต้องผ่าตัดเอาอวัยวะออกไป…” 
 
แม่ของอาห่าวมองลกู สาวดว้ ยสีหน้าเศร้าเสียใจ เรืองทีเกดิ ขนึ
เมอื คนื มาจนถงึ ตอนนีนางก็ยังไมอ่ ยากจะเชือเลย ความจริง

แล้วตอนทีผา่ ทอ้ งนันน่าหวาดหวันและน่ากลัวเหลอื เกนิ เมอื
มองดทู อ่ ทหี น้าตาแปลกประหลาดทเี สียบอยบู่ นตัวของลูกสาว
ในขณะนียิงทาํ ใหต้ กใจยงิ ขนึ ... 
 
ก็แล้วจะใหท้ าํ อย่างไรไดอ้ ีกเล่า? ทังหมดนีเปนชะตาชีวติ ของ
พวกบา่ ว ไมว่ ่าจะอยูห่ รอื ตายตัวเองก็ไมใ่ ชผ่ กู้ าํ หนด เปนเพียง
แคข่ องเลน่ ให้เจ้านายเท่านัน 
 
ถงึ แม้จะพดู ด้วยทา่ ทางเบาสบาย แตใ่ นใจฉีเยว่ไมไ่ ดร้ สู้ ึกเชน่ นัน
แม้แต่นิดเดยี ว สิงทีนางเคยราํ เรียนรวมไปถงึ สิงทีค้นุ ชินทังหมด
ล้วนเปนการทาํ การผา่ ตัดในห้องผ่าตดั ซงึ มีอปุ กรณ์และมรี ะบบ
ทใี ช้หน้าจอวางไวข้ ้างเตียงผู้ปวย แล้วยังมยี าปฏิชวี นะนับไมถ่ ว้ น
เพือใชร้ ักษาโรคตดิ เชือ พอห่างหายออกมาจากสิงแวดล้อมนัน 
นางก็เหมือนเด็กทเี พงิ ฝกเดิน อตั ราความสําเรจ็ มีมากน้อยเพยี ง
ใดนัน ความจรงิ แล้วนางไมม่ นั ใจเลย 
 
เมอื ถึงตอนเย็นอาหา่ วกไ็ ด้สติ เด็กสาวบน่ เจ็บทงั ดา้ นหน้าและ
ด้านหลงั แผลทผี า่ ตัดกเ็ จ็บ นางนอนควาํ หน้ากไ็ มไ่ ด้ นอน
หงายกไ็ ม่สบาย ทกุ ขท์ รมานเปนอยา่ งยิง 
 
แมข่ องอาห่าวทงั ตนื ตกใจและดีใจจนแทบจะเปนลมไปอีกรอบ 
ไม่กล้าเชอื วา่ หลังจากผา่ ท้องแลว้ คนยงั สามารถมีชวี ิตต่อไปได้
จรงิ ๆ จงึ วิงไปก้มคาํ นับอยู่ตรงหน้าฉีเยว่ไม่หยุด 
 
อาหลกู เ็ ช่นกนั ถงึ แมน้ างจะเปนคนขอร้องฉีเยว่เอง แตก่ ็ร้ดู ีว่า
อาการอาหา่ วหนักหนาสาหัสถึงขนาดหมอคนอนื ไมย่ อมรักษา 
ในใจจึงไม่กล้าคาดหวังอะไรมาก คดิ ไม่ถึงว่า… 
 

“เจ็บปวดดกี ว่าตายนะ” แมข่ องอาหา่ วพดู กบั ลูกสาวทงั นําตา 
 
“ท้องของขา้ ถูกผา่ ออกจริงๆ หรอื ? แลว้ ทอ่ อนั นีล่ะคอื อะไร?” อา
หา่ วยังคงออ่ นเพลยี อยมู่ าก แต่กย็ ังอดถามอย่างแปลกใจไมไ่ ด ้
ท่าทางเด็กสาวกลบั ไม่มีความหวาดกลัวเทา่ ไร เพยี งแค่
ครําครวญเพราะเจ็บปวดเท่านัน 
 
“ขา้ ตกใจแทบตาย ถึงกบั เปนลมไปเลย ตอนนันจู่ๆ โลกตรง
หน้าก็มืดมิด...” แม่ของอาห่าวกลา่ วขนึ มา 
 
พออาหลนู ึกไปถึงเหตุการณเ์ มือคืน บนใบหน้าก็ปรากฏความ
หวาดกลวั ออกมาให้เห็นเช่นกัน 
 
“พหี ลกู ็กลัวใชไ่ หม” อาหา่ วหัวเราะเบาๆ การหัวเราะทาํ ให้
บาดแผลเจ็บขนึ มา จนนางตอ้ งพ่นลมแลว้ ทําปากหอ่ เหมือนเจ็บ 
 
“ใชส่ ิ ข้าเองก็ชว่ ยเหลืออะไรไม่ได้ เดิมทีกค็ ิดอยากจะชว่ ย แต่
คาดไม่ถึงว่า…” อาหลูยิมอย่างละอายใจ 
 
“อมื ... ครังทีแล้วตอนทเี ยบ็ บาดแผลใหน้ ้องชายของเจา้ ข้าก็
ตกใจแทบแย่เหมือนกนั ” อาหา่ วเอ่ย 
 
“ฮูหยนิ น้อยเคยรกั ษาใหน้ ้องชายของอาหลูดว้ ยร?ึ ” แม่ของอา
ห่าวถามขนึ มาอย่างประหลาดใจ 
 
อาหลมู องอาห่าวแวบหนึง อาห่าวจึงนึกขนึ มาได้ พวกนางได้
ตกลงกนั แลว้ วา่ จะไมบ่ อกคนอืนเรืองทฮี หู ยนิ น้อยรกั ษาอาการ
ปวยได ้

 
“ทา่ นแม่ ท่านอย่าได้บอกคนอืนเปนอนั ขาด” นางใชพ้ ลงั เปน
อย่างมากทจี ะยนื มอื ไปจบั แมข่ องตวั เองแลว้ กลา่ วขนึ มา 
 
“ขา้ รู้น่า” แม่ของอาหา่ วยมิ ให้ ตบมอื ลกู สาวเบาๆ แลว้ หนั ไป
บอกอาหลู “ขา้ ไมใ่ ช่คนปากโปงทจี ะพดู พรําเพรอื ไม่รู้เรือง เจ้า
ไมต่ ้องกงั วล” 
 
“ร้สู ึกอย่างไรบา้ ง?” ฉีเยวเ่ ดนิ เขา้ มาแลว้ เอ่ยทักคนเจบ็ ดว้ ยสีห
น้ายิมๆ 
 
อาห่าวยมิ กว้างกลับไปให ้
 
“ดแู ลว้ สภาพจิตใจไม่เลว มา...ให้ข้าดูหน่อยวา่ บาดแผลเปน
อย่างไรบา้ ง” ฉีเยว่หยิบหฟู งแพทยม์ าตรวจสอบ 
 
แมข่ องอาหา่ วมองแล้วยิมไม่หบุ อยขู่ ้างๆ... ทงั ท่าทางทังนําเสียง 
แล้วยังเครืองมอื หน้าตาแปลกประหลาดอันนันทยี ืนไปบนตวั
ลูกสาวตน สวรรค์! ไมเ่ คยพบไมเ่ คยเห็นมาก่อนเลย... เทพเซียน
แน่แล้ว! นางอดไมไ่ ด้ทีจะลงไปคกุ เขา่ อกี  
 
ฉีเยวก่ บั อาหลหู ันหน้าไปมองนางจา้ วดว้ ยสายตางุนงงกบั การก
ระทําของอกี ฝาย 
 
“ขอบคณุ ฮูหยินน้อยเหลอื เกนิ เจ้าคะ่ ...” แม่ของอาหา่ วกม้ หน้า
คาํ นับพรอ้ มกับกล่าวขนึ มา 
 

“ทา่ นเอาอีกแล้ว พอแลว้ ไม่ตอ้ งขอบคุณแลว้ ” ฉีเยว่ยิมอยา่ ง
เหนือยใจ 
 
บทที 33 ไมต่ าย 
 
ชว่ งเวลาสองวนั ทเี ฝาสังเกตการณ์ผา่ นไปไดอ้ ย่างราบรืน 
 
อาหา่ วไมม่ ีภาวะติดเชือ ไมม่ เี ลือดไหลออกมาอีกและก็ไม่มีโรค
แทรกซอ้ นอืนๆ ถอื วา่ บ่าวรับใชผ้ ู้นีโชคดมี าก ในทีสุดฉีเยวก่ โ็ ล่ง
ใจไดบ้ ้างแลว้ นางหลับตาครุน่ คดิ ขณะทีนังอยู่บนเกา้ อตี ัวยาว
ภายใต้ท้องฟาสีครามสดใสนอกเรอื น 
 
กลับไปไดแ้ ลว้ สินะ… 
 
พอ่ คะ หนูรแู้ ลว้ คะ่ วา่ ทาํ ไมพ่อถงึ ตอ้ งการใหห้ นูไปอยูโ่ รง
พยาบาลในชนบท... 
 
พ่อคะ หนูจะไม่ลอ้ เล่นหรอื ทําเปนไมใ่ ส่ใจเรอื งพวกนีอกี แลว้ … 
 
ถา้ เชน่ นัน...กลับไปได้แล้วสินะ? 
 
มีคนเอาผา้ หม่ ผืนบางมาหม่ ให้นางเบาๆ ฉีเยว่จึงลืมตาขึนมอง 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่านพักผ่อนสักคร่เู ถอะเจ้าคะ่ เดยี วข้าดอู าหา่ วเอง
” อาหลูรีบกลา่ วขนึ มา ยามนีนางม้วนแขนเสือขึนสูง เพราะเพงิ
ตากผ้าเสร็จ 
 
เพราะอาห่าวเจ็บแผล ซาํ ฉีเยว่ก็ไม่มยี าทจี ะช่วยได้ จงึ สังใหท้ ุก

คนพูดคยุ กับนางมากๆ เพือเบยี งเบนความสนใจ ดงั นันจงึ มี
สองคนเฝาอาหา่ วอยู่ตลอดเวลา 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้า “ข้าไม่ง่วง เจา้ เองก็ไปพักสักหน่อยเถิด สองวนั
มานีไม่รทู้ ําไมขา้ ถงึ หลับไม่ลง” 
 
หญิงสาวกล่าวขนึ มาพร้อมกบั ละสายตามองไปทีดา้ นขา้ งเรอื นที
มีเชือกขงึ ไว้อยู่ มเี สือและผา้ สีขาวทีทําเปนผ้าปูนอนตากเต็มไป
หมด ทังชนิ เลก็ และชนิ ใหญ ่
 
“ไม่เปนไรเจ้าคะ่ ข้ายงั ไหว” อาหลยู ิมใหแ้ ล้วเดินเขา้ ไปในห้อง
ครัว ยกอปุ กรณผ์ ่าตดั ทีต้มอยูใ่ นหมอ้ ออกมาแล้วถามขึน 
 
“ฮูหยินน้อย ของพวกนีกต็ ้องตากแดดหรือเจ้าคะ?” 
 
ฉีเยว่พยกั หน้าเลก็ น้อย 
 
ในขณะทเี จ้านายกับบ่าวกาํ ลังพดู คุยกนั อยู่ กม็ เี สียงฝเท้าดังมา
จากนอกประตูใหญพ่ รอ้ มกบั เสียงพดู คยุ กระซบิ กระซาบของคน
หลายคน 
 
“นันใคร?” อาหลูวางของทอี ยูใ่ นมอื ลง มองไปทางประตูแล้ว
ตะโกนถาม 
 
คนดา้ นนอกเงียบไปสักพักหนึง กอ่ นจะมเี สียงหนึงถามกลับ
อยา่ งลงั เล 
 
“แม่นางห่าวคนนัน… พวกเรามาดู...เผือมีอะไรทีต้องการให้ชว่ ย

เหลือบา้ ง...” 
 
ฉีเยวย่ ิมแลว้ ใหส้ ัญญาณอาหลไู ปเปดประตู ทันทที ปี ระตเู ปด
ออก บ่าวอาวโุ สสีหา้ คนทยี นื อยูด่ ้านนอกก็กวาดตามองเขา้ มา
ด้วยสีหน้าอยากร้อู ยากเหน็ เปนหลวิ มามานีเองทเี ปนผนู้ ํา 
 
“ฮหู ยินน้อย...” หลิวมามามองเหน็ ฉีเยว่ก็รบี กล่าวทักทาย ทว่า
คาํ พูดยงั ไม่จบกม็ องเหน็ ของทีตากอยขู่ า้ งเรือนถึงกบั เบกิ ตา
โพลงอยา่ งตนื ตะลึง จนลมื ไปแลว้ ว่าตอนแรกตวั เองจะพดู อะไร 
“นะ... นี...ทําไมถึงมีผ้าสีขาวมากมายขนาดนี…ไอ้หยา คงไม่
ตายไปแลว้ หรอกนะ…” 
 
บรรดาบ่าวอาวโุ สคนอนื กม็ องดอู ยา่ งตกใจแล้วหนั ไปซบุ ซบิ กัน
เบาๆ 
 
“ฮูหยินน้อย นีไม่ได้เด็ดขาดนะเจา้ คะ! คนตายแล้วต้องรีบยก
ออกไปทันที…” หลิวมามาร้องขึนมาเสียงดงั ทว่ายงั ไม่ทนั จบ
ประโยคดวงตากเ็ บกิ โตคา้ งขนึ มาอีก จากนันกร็ อ้ งดังลนั ด้วย
ทา่ ทางหวาดกลวั  
 
“ผีหลอก!” 
 
บ่าวรับใชค้ นอนื หันขวบั ไปมองตาม กอ่ นจะถอยหลังกรดู ไปยืน
รวมกนั ดว้ ยความตกใจ พากนั ส่งเสียงร้องลันดว้ ยทา่ ทางสะพรงึ
กลัว 
 
อาห่าวถกู แม่ของตวั เองประคองอย่หู น้าประตหู อ้ ง นางยนื ตัวงอ
เพราะยังเจ็บแผลอยู่ สีหน้าดูออ่ นเพลีย แต่กลับยังมชี ีวิต 

 
“ใครบอกให้เจ้าลุกขนึ มา!” ฉีเยว่ตกใจจนผดุ ลุกขนึ มาจากเก้าอ ี
รีบสังด้วยความเปนห่วง “รีบพานางกลบั เขา้ ไป ขา้ บอกแล้ววา่
อย่างน้อยครงึ เดือนไม่ต้องลงจากเตียง! ก่อเรืองวนุ่ วายเสียจรงิ
!” 
 
อาห่าวเจ็บปวดจนเนือตัวสันเทา แต่ก็ยังดือรนั เพราะต้องการให้
พวกบา่ วอาวโุ สเห็นตวั เองชัดๆ นางจา้ วไดย้ ินฮูหยนิ น้อยดกุ ร็ ีบ
พยงุ ลูกสาวกลับเขา้ ไปในหอ้ งตามเดมิ  
 
ฉีเยว่โมโหเปนอย่างมาก สุดท้ายกเ็ ดนิ ตามไปทีหน้าประตแู ล้ว
ตาํ หนิไปอีกหลายยก ก่อนจะหนั กลับมามองบา่ วอาวโุ สเหล่านัน 
 
“พวกเจา้ มาทําไมกัน?” ฉีเยวถ่ ามขนึ มา 
 
“ฮะ...ฮู…ฮหู ยนิ น้อย...ทําไมนางไม่ตายร?ึ ” หลวิ มามายังคงอยู่
ในอาการตืนตะลงึ เอย่ เสียงตะกกุ ตะกกั เหมือนไมอ่ ยากเชือ
สายตา 
 
“ตบปาก!” ฉีเยวข่ มวดควิ แน่น ตวาดเสียงดังลนั “เจา้ พูดวา่ อะไร
นะ!” 
 
หลิวมามาเพิงจะรตู้ ัวว่าตนเองพลังปากพูดไมส่ มควรออกไปจงึ
รบี กลา่ วขอโทษตดิ ๆ กนั  
 
“มามาท่านนี เจา้ ฟงคาํ พดู ของข้าไมเ่ ขา้ ใจรึ?” ฉีเยวเ่ อย่ เสียง
เรยี บ รอยยิมเย็นชา 
 

หลวิ มามาชะงกั นิงไปครหู่ นึง เมอื ครอู่ ีกฝายสังให้ ‘ตบปาก’…
ใบหน้าของนางปรากฏอาการไมย่ ินยอมออกมาใหเ้ หน็  
 
“เรยี นฮูหยินน้อย บ่าวยงั มีงานทีโหวฮหู ยินสังใหไ้ ปทาํ ไมก่ ล้า
รงั อยู่ทีนีนาน รอทํางานใหโ้ หวฮูหยนิ เสรจ็ เรยี บรอ้ ย คอ่ ยมารับ
โทษกับฮูหยินน้อยนะเจา้ คะ” นางกัดฟนกลา่ วขึนมาพรอ้ มกับ
ยดื ตวั ตรง สายตาจบั จ้องไปทปี ฏิกริ ิยาของฉีเยว ่
 
ทวา่ หญงิ สาวกลบั ไม่มที ีท่าโกรธเคอื งเหมอื นทีตนคาดคิด อีก
ฝายกลับมที า่ ทางผ่อนคลายลงแลว้ เอย่ ยมิ ๆ 
 
“อ้อ... ถ้าเช่นนันพวกเจา้ รบี ไปเถอะ” 
 
ฮูหยนิ น้อยผู้นีอารมณข์ นึ ๆ ลงๆ จนคนอืนตามไม่ทนั อย่เู สมอ 
บรรดาบา่ วอาวุโสทีคดิ แผนโตต้ อบมาเปนอย่างดีถึงกับหัวหมนุ  
เหมือนตงั ใจจุดประทดั โยนใส่คนอนื แต่กลับระเบิดใส่หน้าตวั
เองเสียอยา่ งนัน ทังหมดจงึ พากันคอ้ มตัวคารวะแล้วจากไป
อย่างร้อนรน 
 
“เจา้ ดูสิ คนพวกนีเตรียมตัวมายกศพกนั แลว้ …” ฉีเยว่ยกยมิ มมุ
ปาก เอย่ ออกมาอยา่ งรเู้ ท่าทนั ก่อนจะทอดถอนใจ “มีความ
แค้นอะไรกนั มากมายเพียงนี ถึงกับทาํ รา้ ยคนคนหนึงได้ นีเปน
หนึงชีวิตเชียวนะ...” 
 
“ฮหู ยินน้อย พวกนางอาจจะไมเ่ จตนากไ็ ดเ้ จา้ คะ่ …” อาหลกู ลา่ ว
ขนึ มาอย่างลงั เล 
 
อาห่าวถูกโบยหลังด้วยไม้เรียว แตก่ ลับบาดเจ็บสาหสั จนแทบจะ

เอาชีวิตไมร่ อดเพราะถูกถบี ทอ้ ง 
 
“หากจะพูดว่าเปนเรือง ‘ไมเ่ จตนา’ ก็ย่อมได้ และเปนเพราะเรา
เองทีทําให้พวกนางมีโอกาสทาํ เรอื ง ‘ไมเ่ จตนา’ นี…” ฉีเยวถ่ อน
หายใจ “ดเู หมอื นคําวา่ คนโง่ยอ่ มตกเปนเหยอื คนฉลาดจะเปน
ประโยคทีใชไ้ ด้กับทุกหนทกุ แหง่ บนโลกใบนี ไม่เปลยี นตลอด
กาลจรงิ ๆ” 
 
อาหลมู องดเู จ้านายอย่างไม่รู้ว่าควรพดู อย่างไรด ี
 
จๆู่ ฉีเยว่ก็ถามขึน “อาหลู ใชห่ รอื ไม่ทเี จ้าเคยพดู วา่ ตอนแรกฮู
หยินผเู้ ฒ่ามอบหมายให้ข้าดแู ลจวน?” 
 
อาหลถู ึงกับงงงนั ไมเ่ ขา้ ใจวา่ อยู่ๆ อีกฝายถามเรอื งนีขนึ มาทาํ ไม 
 
“ใชเ่ จา้ คะ่ ...” นางตอบ บนใบหน้าฉายแววประหลาดใจ “ฮูหยิน
น้อย ท่าน…” 
 
“ดเู หมอื นว่าข้าต้องไปพบโหวฮูหยินของพวกเจ้าเสียแลว้ ” 
 
ฉีเยว่เอย่ เสียงเรียบ แววตาเปนประกาย 
 
อาหลูมองผูเ้ ปนนายด้วยสีหน้าทเี ปลยี นไปมาหลากหลาย
อารมณ์ ทังตืนตะลงึ ดีใจ กอ่ นจะตามมาด้วยความกงั วลใจ 
สุดท้ายก็ทรดุ ตวั หมอบลงกับพนื เอย่ เสียงสันเครือ 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ น... ทา่ นไม่ตอ้ งทําเพอื พวกบ่าวหรอกนะเจ้าคะ
…” 

 
“คนดีมกั จะถูกรังแก ม้าดีมักจะถกู ขี เดิมทพี วกเจ้าอยทู่ ีนีแลว้
เคยมีเรอื งหรือเคยมปี ญหากบั ใคร ขา้ กไ็ มอ่ ยากจะเข้าไปย่งุ เกียว
นัก แต่ขา้ ไม่สามารถทนมองคนทตี ดิ ตามตนเองโชคร้ายเชน่ นี
ตลอดไปได้ หากจะใหข้ า้ หลบั หูหลับตาปลอ่ ยใหเ้ รืองผ่านไป ใน
ใจขา้ กค็ งไมส่ งบ อีกอยา่ งใชว่ า่ ขา้ จะทาํ เพือพวกเจ้าอยา่ งเดยี ว 
ใครบ้างจะไม่อยากให้ตนเองใชช้ ีวิตสุขสบายขึนมาอกี หน่อย 
เพราะหากเจอเรืองนีบอ่ ยๆ ตัวข้าเองก็คงยากจะใช้ชีวิตต่อไปได้
เชน่ กนั ” 
 
พอพดู มาถึงตรงนี ฉีเยว่กส็ ่งยิมให้เดก็ สาว “มา...มาชว่ ยเปลียน
เสือผ้าให้ขา้ ทเี ถอะ” 
 
ตรงกนั ข้ามกบั ความวุน่ วายทเี รอื นชวิ ถงหยวนเมอื คร ู่
 
ยามนีคลงั เก็บสิงของทอี ยู่อกี ด้านกลับเงียบสงบ ขณะทเี รอื
นอืนๆ กําลังย่งุ กับงานในช่วงเชา้ แตบ่ รรดาบ่าวอาวุโสทนี ีกลับมี
เวลาจบั กลุ่มกนั นินทา บางคนก็แอบไปเลน่ ไพใ่ นห้อง 
บรรยากาศโดยรวมช่างชืนมืน เหลอื เพยี งหญิงคนเดยี วทกี ําลัง
เกบ็ กวาดคลงั ทําหน้าทขี องตนอย่างจริงจัง ทาํ ให้นางดูโดดเด่น
เปนพิเศษ 
 
“นางเฝง ขา้ ว่าเจา้ ไมต่ ้องทาํ หรอก ในวนั หนึงเก็บกวาดคลังตัง
สามรอบ คลังสมบตั ิทรี ้างเจา้ ของ อีกทงั ไม่ร้วู ่านางจะอยูไ่ ดน้ าน
แค่ไหน…” 
 
“คลงั เกบ็ สมบัตขิ องเจ้า นอกเหนือจากหนูกไ็ ม่มีสิงมชี ีวติ อนื ใด
แลว้ อย่าเสียแรงเปล่าเลย…” 

 
“นางเฝง...เจา้ ไดย้ นิ ไหม ยังสติดีอยู่ไหมนี” 
 
“จริงด้วย ยังไม่รู้เลยวา่ นางจะทนอยูไ่ ดส้ ักกีวนั จะชา้ หรอื เรว็ ก็
ต้องไปอยู่ดี” 
 
พอพดู มาถงึ ตรงนีพวกบา่ วก็หัวเราะเยาะ สุมหัวนินทากนั ตอ่
อยา่ งสนุกสนาน ขณะทหี ญงิ แซ่เฝงกลับกม้ หน้ากม้ ตาทาํ หน้าที
ดังเดิม ราวกับว่าไม่ได้ยนิ เสียงอนื ใด 
 
จังหวะนันเองก็มคี นผู้หนึงกาํ ลังเดินตรงมาทางนีด้วยทา่ ทางรบี
รอ้ น เปนเพราะแสงแดดสาดส่องมาจากทางด้านหลังผทู้ มี าใหม ่
ทาํ ให้บ่าวเหลา่ นันมองเหน็ หน้าตาอีกฝายไม่ชดั เจน ไดแ้ ตพ่ ากัน
หรีตาพยายามเพ่งมอง 
 
“เฝงมามาอยูห่ รอื ไม่?” เสียงถามดังขึน ก่อนทเี จา้ ของเสียงจะ
เดินเขา้ มาใกล้จนกระทังทุกคนเห็นไดช้ ดั เจน 
 
เปนแม่นางทีอายรุ าวสิบเจด็ สิบแปด สวมเสือตวั นอกสีแดงเขม้
และกระโปรงสีแดงสดใส เพียงมองเหน็ ชดุ ทีสวมใส่ก็รูไ้ ดท้ ันทีว่า
เปนบา่ วรับใช้ขนั หนึงทีรบั ใชใ้ กลช้ ิดเจา้ นาย ดงั นันแมจ้ ะยังไมไ่ ด้
มองหน้า แตพ่ วกบา่ วก็รีบลุกขึนมาแล้ว 
 
“พสี าวต้องการจะหา…เอะ๊ ! เจ้า...เจ้าคอื อาหล!ู ” บา่ วอาวโุ สรีบ
ค้อมตัวแลว้ เอ่ยทกั ทายตามระเบยี บปฏบิ ตั ิ กระทงั เห็นหน้าตา
อีกฝายชัดเจนก็ถึงกบั ตกใจ 
 
“เจ้าค่ะ เฝงมามาอยหู่ รอื ไม่?” อาหลอู มยิมแลว้ ถามซํา ไม่ได้

สนใจทา่ ทีตืนตกใจของพวกนาง แตก่ ลบั มองเขา้ ไปทางด้านใน 
 
หญิงนางนันกวาดพืนอยู่คนเดยี วเหมอื นเช่นเคย เมอื ได้ยิน
เสียงเรียกของอาหลู มือทจี บั ไม้กวาดอยกู่ ็คอ่ ยๆ หยุดลง 
 
“เฝงมามา ขา้ มาเอาเครืองประดบั สักชิน” อาหลูเหน็ นางก็เอ่ย
ขึนด้วยนําเสียงดใี จ แลว้ เดนิ หลบหลีกบ่าวกลมุ่ นันตรงไปหาอกี
ฝาย 
 
หญงิ นางนันยงั คงมสี ีหน้าสับสนเหมือนไม่อยากเชือสิงทไี ด้ยนิ  
หันมามองเดก็ สาวทกี าํ ลังเดินใกลเ้ ขา้ มาอยา่ งมนึ งง 
 
“นีเปนปายชอื ของฮูหยินน้อย ฮหู ยนิ น้อยตอ้ งการใชป้ นหงส์
เก้าหางชินนัน ข้าจําได้วา่ เกบ็ ไว้ทนี ี” อาหลบู อกพร้อมกับส่งปาย
ชือไปให ้
 
หญิงนางนันพลันเนือตัวสันเทา สายตาจบั จ้องไปทีปายชือตรง
หน้าเขมง็  
 
“ฮูหยนิ น้อย!” นางควา้ ปายชอื มาดูอย่างทันทที นั ใด พรอ้ มกับ
กม้ หัวคาํ นับอย่างตืนเตน้ “บา่ วผ้นู ีจะเปดคลงั สมบัตใิ ห้ท่าน
เจ้าค่ะ!” 
 
อีกดา้ นหนึง 
 
หลงั จากหลวิ มามาเดนิ ออกจากเรือนชิวถงหยวน ก็เร่งฝเท้ามงุ่
หน้าไปทเี รือนหรงอันทันท ี
 

“ไมต่ ายร?ึ ” โซวมามาไดย้ ินคาํ พูดของนางแลว้ ประหลาดใจเปน
อยา่ งมาก “เปนไปไดอ้ ยา่ งไร? เจา้ ดูชัดเจนแล้วร?ึ เห็นกบั ตา
เลยใช่ไหม? ในคืนนันทา่ นหมอไม่ใช่บอกแล้วหรือวา่ ไม่รักษา?” 
 
“กใ็ ชน่ ่ะสิเจ้าคะ ไม่กีคนกอ่ นหน้าทนไดน้ านสุดแค่สองสามวนั ก็
...” หลิวมามารบี กล่าวเสริม ทวา่ พูดไดเ้ พียงครงึ เดียวกถ็ กู โซวมา
มาถลึงตาใส่ จึงเพิงรสู้ ึกตวั วา่ พูดอะไรไป นางตกใจจนเหงอื ผดุ
ขึนมาเตม็ หน้า รีบหลบุ สายตาหลบโดยพลัน 
 
“บ่าวรับใช้ผนู้ ีนับว่าโชคดมี าก ร่างกายไม่เปนอะไรกด็ แี ล้ว” โซว
มามาปรบั อารมณก์ ลับเปนปกติดังเดิมแลว้ กล่าวขึนมาเหมอื นไม่
ใส่ใจ “เจา้ ไปเถอะ” 
 
หลิวมามาตอบรบั เสียงออ่ นแลว้ ถอยออกไป เพิงจะเดินออกจาก
ประตกู เ็ หน็ คนผู้หนึงเดินมาแตไ่ กล บ่าวอาวโุ สทเี ดินสวนกนั ไป
มาแถวนันตา่ งหยดุ มองผ้ทู ีมาใหม่เปนตาเดียว 
 
“นันใครน่ะ?” หลวิ มามาพึมพําขนึ มาแลว้ พยายามเพง่ ตามอง ผู้
ทสี ามารถสวมใส่เสือผ้าอยา่ งนันได้ นอกเหนือจากคุณหนูทัง
หลายในแต่ละเรือนแล้วกม็ …ี  
 
นางมองแลว้ มองอกี จนแน่ใจจงึ ตบขาตัวเองฉาดใหญ่ รบี หมนุ
ตัววงิ กลับเข้าไปในเรอื น พลางตะโกนเรยี กคนเสียงหลง 
 
“โซวมามา! โซวมามา! ไม่ธรรมดาแลว้ นางมาแลว้ ...” 
 
โซวมามาเพิงจะกา้ วเท้าผา่ นม่านประตูของหอ้ งโถงใหญ่ กลับถูก
เสียงตะโกนดังลันราวไฟไหม้ฉุดรงั ไวจ้ นต้องหยุดฝเทา้  

 
“รอ้ งโวยวายเสียงดงั ทําไม ทาํ ตวั เหมอื นกับอะไร โหวฮูหยนิ อยู่
ขา้ งในนะ” นางตาํ หนิเสียงตาํ  
 
“ฮหู ยนิ น้อยมาแล้ว!” หลวิ มามาไมส่ นใจคําตําหนิของนาง กล่าว
ขึนมาอยา่ งเร่งรบี  
 
โซวมามาไดย้ ินแลว้ ถึงกบั ชะงกั กอ่ นจะเอ่ยดว้ ยนําเสียง
ประหลาดใจไมน่ ้อย 
 
“นางมาแลว้ ?” 
 
“เจ้าค่ะ แน่นอนวา่ มาเพราะเรอื งของบ่าวรับใชผ้ ู้นัน.,.” หลิวมา
มาเอ่ยตอ่ ดว้ ยนําเสียงทีเบาลง 
 
เพียงโซวมามาไดย้ ินกห็ วั เราะเยาะออกมาแลว้  
 
“อยา่ งนางน่ะร?ึ ต่อให้นางมใี จจะชว่ ยเหลือบ่าว แตก่ ็ต้องถามตวั
เองดูก่อนว่ากลา้ พอไหม อกี อย่างก็แค่บ่าวรบั ใชท้ าํ ผดิ แล้วถกู
ลงโทษ หรอื ใครอนื กส็ ังสอนบ่าวของนางไมไ่ ด?้ ” 
 
นางกล่าวขึนมาด้วยสีหน้าดูถกู เหยียดหยาม ก่อนจะปรายตาม
องผ่านหลวิ มามาไปทางดา้ นนอกอกี ครัง ทันใดนันสองเทา้ ทีตงั
ทา่ จะกา้ วเขา้ ไปกลบั ชะงักกกึ หมุนตัวกลบั ไปด้วยทา่ ทางไม่
อยากจะเชอื สายตาจับจ้องไปทดี ้านนอก 
 
หลวิ มามาเห็นสีหน้าประหลาดใจของอีกฝายกเ็ ลยมองตามไป 
จงึ เหน็ วา่ ฉีเยว่เดินมาถึงหน้าประตูเรือนแลว้ หญงิ สาวกําลงั กา้ ว

เท้าขา้ มประตู โดยทีมบี ่าวรบั ใชท้ ีชืออาหลูตดิ ตามอยู่ข้างหลัง 
 
“ขา้ มาแสดงความคารวะและแสดงความห่วงใยตอ่ โหวฮูหยิน 
โหวฮูหยินคงจะอยใู่ ชไ่ หม?” ฉีเยวก่ ลา่ วขึนมาพรอ้ มกบั อมยมิ  
 
บรรดาบ่าวรบั ใช้ทียนื อยู่สองขา้ งทางตา่ งก็เบิกตาโพลงมองนาง
อยา่ งเสียกิริยาเลก็ น้อย 
 
“ฮหู ยินน้อยเจา้ คะ... คือโหวฮูหยิน นาง…” โซวมามาได้สตกิ ลับ
คืนเปนคนแรกจงึ รบี เอย่ ขึน ทว่านางเพงิ เรมิ พูดก็ไดย้ นิ เสียง
ฝเท้ามาจากทางดา้ นหลัง 
 
บ่าวรับใชส้ องคนแหวกผ้ามา่ นไขม่ ุกเดนิ ออกมาจากดา้ นใน ก้ม
หน้าลงดว้ ยทที า่ สงบแล้วเอ่ยขนึ พร้อมกัน 
 
“เชญิ ฮหู ยนิ น้อยเจา้ ค่ะ” 
 
บทที 34 ขึนหอ้ งโถงใหญ ่
 
ฉีเยวเ่ ดินมาหยุดอยู่หน้าหอ้ งโถงใหญ่ แล้วมองไปยงั คนทนี ังอยู่
ด้านใน 
 
นางมาอยทู่ นี ีเกือบสองเดือนแล้ว ทวา่ นับเปนครงั แรกทีไดพ้ บ
กับแมส่ ามีของเจา้ ของรา่ งนี เนืองจากผู้หญิงสมัยก่อนแตง่ งาน
เร็ว แม่สามจี งึ อายุไมม่ ากราวสามสิบหา้ สามสิบหกปเทา่ นัน ถ้า
เปนเพอื นรว่ มงานในแผนกกถ็ อื วา่ เปนคนรุ่นเดยี วกันได้เลย อีก
ฝายสวมเสือผา่ หน้าขอบสีดําและสวมกระโปรงสีเดียวกัน 
เส้นผมถูกมว้ นขึนเปนทรงผมตามแบบหญิงในสมัยโบราณ ปก

ด้วยปนดอกเบญจมาศสีทอง ทา่ ทางดูภมู ิฐานมีสง่าราศี อกี ฝาย
กาํ ลงั นังตัวตรงอยบู่ นเกา้ อี มองมาดว้ ยสายตาไมพ่ อใจ 
 
ตอนนีกน็ ับเปนครงั แรกในรอบสามปของเซียซือทไี ดเ้ ห็นผูห้ ญงิ
คนนี เพราะตงั แตส่ ่งหญงิ ผ้นู ีใหไ้ ปอยูใ่ นเรอื นชิวถงหยวน นางก็
สังงดการเขา้ เยียมคารวะผู้อาวุโสกวา่ ตามธรรมเนียม รวมไปถึง
ไมต่ อ้ งเข้ารว่ มงานใดๆ ทังสินไม่ว่าจะเปนงานเทศกาลทัวไปหรอื
งานเทศกาลปใหม่ก็ตาม กระทังเวลาผา่ นไปนานมากจนลมื แลว้
วา่ ในจวนยงั มีคนผนู้ ีอย ู่
 
แน่นอนวา่ ในใจของนางนันจะไม่ใช้คําว่า ลูกสะใภม้ าเรียกสตรีผู้
นีอยา่ งเดด็ ขาด 
 
วนั นีฉีเยว่อยู่ในชุดเสือผา่ หน้าสีแดงเข้มปกลวดลายดอกเหมยสี
ทองอย่างประณีต ท่วงทา่ การเดนิ ทําให้ชายกระโปรงพลิวไหวดู
ชดชอ้ ย บนศีรษะปกปนหงส์เกา้ หางหอ้ ยพ่รู ะย้าทที าํ จากไข่มุก 
เมอื อยภู่ ายใตแ้ สงอาทติ ย์สาดส่องจงึ ดูวาววบั เปนประกาย ส่ง
เสรมิ ให้ใบหน้างดงามยงิ พิลาสลาํ มากขนึ ไปอกี บนใบหน้าที
แตง่ เติมมาอ่อนๆ เผยรอยยิมทีดูสะดุดตา นางก้าวยา่ งเดินมา
ช้าๆ บ่าวอาวุโสสองขา้ งทางทกุ คนได้แต่มองตามอยา่ งเหมอ่
ลอย จนกระทงั นางมาหยดุ อยูท่ หี น้าประตหู ้องโถง 
 
“เจา้ มาแลว้ ” เซียซอื เอ่ยปากขึนมาอยา่ งเชืองชา้ บนใบหน้าไม่
ปรากฏรอยยิมแมแ้ ตน่ ้อย 
 
“ใช่เจา้ ค่ะโหวฮูหยิน ขา้ มาแลว้ ” ฉีเยวต่ อบกลับพรอ้ มกบั ส่งยมิ
ให้ มือหนึงยกชายกระโปรงขึนแลว้ ก้าวเทา้ ข้ามธรณีประตู เดิน
เขา้ ไปในห้องโถง 

 
ขา่ วฮูหยนิ น้อยไปทีเรือนหรงอันแล้วนันไดแ้ พรก่ ระจายไปอย่าง
รวดเร็ว 
 
ไม่นานคนในจวนติงซโี หวกร็ บั รกู้ ันทงั หมด 
 
ตอนทไี ดร้ ับข่าวอนุโจวกาํ ลงั เขียนคิวอยู่ นางถงึ กบั มอื ไม้กระตุก
จนวาดควิ ผดิ แบบไปหมด 
 
“ถูกเรียกไป หรือวา่ ไปเอง?” นางหันหน้ากลบั มาถามคนรายงาน 
 
“ไปเองเจา้ คะ่ สวมใส่เสือผ้าทดี ดู ที ีสุดด้วย เปนเสือผ้าทฮี หู ยินผู้
เฒ่าสังตดั มาจากเมืองหลวงให้กบั นางเปนพเิ ศษในปนัน…” อาจิ
นกล่าว ตอนทีนางไดร้ บั ขา่ วกร็ บี เดนิ ไปดูแต่ชา้ เกนิ ไป จึงเหน็
เพียงแค่ภาพแผ่นหลังทีงดงามของคนผนู้ ันก้าวทีเข้าไปในเรอื น
แลว้  
 
“ข้าจําเสือผา้ ทอี ยู่ในหีบทเี พิมมาแปดใบของนางไดด้ ี ตอนนัน
นางทาํ ใหผ้ ู้หญิงทุกคนในจวนมองมาด้วยสายตาอจิ ฉารษิ ยา
เปนอยา่ งยิง คุณหนูสามถึงกบั ไปเรียกร้องกับฝายตัดเย็บ
เสือผ้าว่าตนอยากจะได้บา้ ง ทงั เสือผ้าชดุ ใหม่ทงั กระเปาถอื  
ทาํ ตวั เหมือนกับเดก็ ๆ…” อนุโจวพดู ยมิ ๆ ย้อนราํ ลกึ ถงึ ความหลัง 
“ผ้าทีใชต้ ดั ชุดเหล่านันดีมากจริงๆ คาดว่าอาภรณ์ทีบรรดาสนม
และนางในของฮ่องเต้สวมใส่ก็คงเปนแบบเดยี วกนั นี คาดไม่
ถงึ วา่ ผ้ทู ีโชคดีได้ใส่เสือผ้าราคาสูงลําจะเปนแคเ่ ดก็ ขอทาน…” 
 
“ไมเ่ พยี งแคน่ ีนะเจา้ คะ นางยังใหอ้ าหลูไปเอาปนหงส์เก้าหางที
ฮูหยินผเู้ ฒา่ มอบใหม้ าจากคลังสมบตั ดิ ้วยเจ้าคะ่ ” อาจินกล่าว

ตอ่ ดว้ ยใบหน้าทีดตู ืนเต้น 
 
อนุโจวมีสีหน้าประหลาดใจ แลว้ ก็ยิมกวา้ งอยา่ งนึกสนใจทันท ี
 
“นีนางต้องการจะทาํ อะไร?” นางเปรยขึนมา กอ่ นจะหันกลบั ไป
แตง่ เติมใบหน้าอย่างละเอยี ดประณีตต่อ “แค่ไปพบเมส่ ามขี อง
ตัวเอง ไมใ่ ชพ่ บเสียวโหวเหย่เสียหน่อย ยงั จะแตง่ ตัวราวกับเจา้
สาวรอขึนเกยี ว คดิ จะอาศัยรูปรา่ งหน้าตาทาํ ใหแ้ ม่สามใี จอ่อน
งันหรอื นังหญิงชันตําคนนันคงไม่ตกตะลึงพรึงเพรดิ ในความ
งามของนางหรอก…” 
 
พอพูดมาถึงตรงนีก็นึกบางอยา่ งขึนมาได ้
 
“หรือเสียวโหวเหย่จะอย่ทู ีนันด้วย?” นางพยายามคาดเดา “หึ! 
คิดไม่ถึงว่านางจะใชแ้ ผนลึกลาํ เพียงนี รู้วา่ หน้าตางดงามของตัว
เองนันมีประโยชน์ กเ็ ลยคิดจะหยิบยกมาใช.้ ..” 
 
“เสียวโหวเหยอ่ อกจากจวนไปเยียมเพอื นตงั แตเ่ ชา้ ตรแู่ ลว้ บอก
ว่าสองสามวนั นีจะไม่กลับเจา้ คะ่ ” อาจนิ รายงาน 
 
อนุโจวหยดุ มือลงอยา่ งนึกไม่ถึง แววตาทอี ยใู่ นกระจกเตม็ ไป
ดว้ ยความประหลาดใจ 
 
“ถ้าเชน่ นันแลว้ นาง...” อนุโจวกลา่ วขึนมาอยา่ งหาคําตอบไม่ได ้
“นางต้องการจะทําอะไร?” 
 
ฮูหยนิ น้อยทีปดเรือนเก็บตวั เงยี บหายเขา้ กลบี เมฆมาสามป 
อยูๆ่ ก็ไปพบโหวฮหู ยนิ นางตอ้ งการจะทาํ อะไร? ทกุ คนทไี ดข้ ่าว

ต่างก็ตังคาํ ถามอย่างสงสัยเชน่ นีออกมา 
 
หรือเพราะบ่าวรบั ใช้เพยี งคนเดยี วไดร้ ับโทษ นางก็เลยจะไปฟอง
โหวฮูหยนิ อย่างนันรึ? 
 
ขณะเดยี วกันผู้ทกี าํ ลงั เปนทสี นใจกําลังนังมองบ่าวคนหนึงริน
นําชา 
 
ฉีเยวม่ องบา่ วรับใชท้ ีกําลังรนิ ชาให้ ผหู้ ญิงคนนีแตง่ ตวั แบบเดยี ว
กับอาหลู ถา้ เช่นนันนางกค็ ืออาหลวน บา่ วรบั ใช้ขันหนึงทรี ับใช้
อยู่ข้างกายโหวฮูหยิน หญิงสาวมองอีกฝายอย่างละเอียดจนอา
หลวนสังเกตเห็นจงึ ส่งยมิ น้อยๆ มาให ้
 
“เชญิ ฮหู ยินน้อยดืมชาเจ้าคะ่ ” อาหลวนเอย่ แล้วก้มหน้าถอย
กลบั ไป 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าให้เลก็ น้อยแต่ไม่ไดห้ ยิบถ้วยชาขนึ มาดืม ทํา
เพียงมองไปทางเซียซอื ทีนังตัวตรงอย่อู กี ดา้ น 
 
ตอนทตี ัวเองเข้าประตมู าเมือสักครู่นี หลงั จากประโยคทกั ทาย
อยา่ งเยน็ ชาสามคาํ นัน เซียซอื กไ็ มไ่ ด้พูดอะไรกับนางอีกเลย อีก
ฝายไดแ้ ตห่ ลับตาแลว้ นังนิงด้วยท่าทางสงบพรอ้ มกบั หมุน
ประคําในมอื เหมือนกบั วา่ กําลงั ทาํ สมาธิอย ู่
 
“โหวฮูหยนิ ข้ารกั ษาอาการเจ็บปวยนานถงึ สามป ทําใหท้ ่านตอ้ ง
คดิ ถงึ และเปนหว่ งแลว้ ” ฉีเยวเ่ อย่ ยิมๆ ทาํ ลายความเงียบขึนมา
กอ่ น 
 

เซยี ซอื ยิมเยาะทีมุมปาก ก่อนจะค่อยๆ เปดเปลอื กตาขนึ มา 
 
“ทีเจ้าพดู เชน่ นี กําลงั จะบอกว่าตัวเองดขี ึนแลว้ งันรึ?” นางถาม
อย่างเฉยเมย 
 
“เจา้ ค่ะ ดว้ ยเหตนุ ีขา้ เลยมาแสดงความคารวะและความหว่ งใย
ตอ่ โหวฮูหยิน เพือใหท้ า่ นได้เหน็ ดว้ ยตนเอง” 
 
แล้วเซยี ซอื ก็หันมามองนางจริงๆ “ขา้ เหน็ แล้ว” นางพยกั หน้า
เลก็ น้อย “สีหน้าไม่เลวจริงๆ” 
 
“เปนเพราะการดแู ลอยา่ งทัวถึงของโหวฮูหยินเจา้ คะ่ ” ฉีเยวย่ ิม
เบาบาง 
 
ถา้ หากฟงอย่างเดยี ว ไมด่ ูสีหน้าและท่าทางทีแสดงออก กอ็ าจ
กลา่ วได้วา่ นีเปนบทสนทนาระหว่างแมส่ ามีกบั ลกู สะใภ้ที
ปรองดองและมีความสุขอย่างยิง ทวา่ ความเปนจริงทีได้เหน็
กลับทาํ ให้บรรดาบา่ วรับใช้ในหอ้ งรีบกม้ หน้าลง 
 
เซยี ซอื ยกถ้วยชาขนึ มาแล้วจิบชา้ ๆ ในห้องเงียบงนั ไปสักพัก
หนึง นีเปนการสือความหมายว่าต้องการส่งแขกอย่างชัดเจน 
ทกุ คนทีอยใู่ นห้องต่างเข้าใจดี แตส่ งสัยว่าจะมฮี หู ยนิ น้อยเพียง
ผู้เดยี วทีไม่เขา้ ใจ เพราะนางยงั คงถามตอ่  
 
“ท่านพ่ออยู่ในเรือนดว้ ยหรือไม่? ชว่ งกอ่ นหน้านันทีฉลองวัน
คล้ายวนั เกิดขา้ ไมไ่ ด้ไปคํานับด้วยตัวเอง…กลวั เพยี งวา่ ไปแลว้ จะ
พลอยทําให้เขาไมส่ บายตามไปดว้ ย...” 
 

“นายทา่ นกาํ ลังวาดรปู อย่ใู นห้องหนังสือ เวลาเชน่ นีไมม่ ีใครกล้า
เขา้ ไปรบกวน” เซยี ซอื เอย่ เสียงเรียบ 
 
“แล้วน้องๆ ทังหลายสบายดีกันทุกคนหรอื ไม่เจ้าคะ?” ฉีเยวถ่ าม
ขนึ อกี  
 
เซยี ซือวางถ้วยชาลง 
 
“ทกุ คนในจวนสบายดี ในเมอื ตอนนีเจา้ ก็เพงิ จะสบายดเี หมอื น
กนั ถา้ เช่นนันหากไมม่ ีธุระอะไรแล้วกก็ ลบั ไปพักผอ่ นอย่างสงบ
ใหม้ ากๆ เถอะ” นางเอ่ยปากไล่แขกตรงๆ ไม่ออ้ มคอ้ ม 
 
ฉีเยวอ่ มยมิ เหมอื นเช่นเคย บนใบหน้าไมป่ รากฏความหวาดกลวั
หรอื อดึ อดั เลยสักนิด ทําเพยี งลกุ ขึนยนื  
 
“ขอบคุณทา่ นแม่เหลือเกนิ ทใี ส่ใจ สะใภป้ วยนานถงึ เพยี งนี
ทาํ ให้ท่านแมท่ าํ งานหนักเสียแลว้ ได้ยินมาวา่ ยงั ต้องใหน้ ้อง
หญิงสองคนมาช่วยดูแลจวนดว้ ย ในใจของสะใภ้รสู้ ึกละอาย
ใจเสียจรงิ ในเมอื ตอนนีขา้ สบายดีแล้ว ถ้าเชน่ นีจากนีไปเรือง
ตา่ งๆ ภายในจวนขา้ จะมารับชว่ งตอ่ เอง” 
 
พอฉีเยวพ่ ดู ประโยคเหลา่ นีออกมา อย่าว่าแต่เซยี ซือเลย แม้แต่
พวกบ่าวอาวุโสทพี ยายามทาํ เปนไมร่ ไู้ ม่เห็นกพ็ ากนั เงยหน้าขวบั  
จ้องมองมาทีหญิงสาวดว้ ยสีหน้าตนื ตะลงึ  
 
“เจา้ ว่าอะไรนะ?” เซยี ซือเลิกคิวสูง เหยียดยมิ มุมปาก “เจา้
ต้องการดูแลจวนงนั ร?ึ ” 
 

“ถูกต้องแล้วเจา้ ค่ะ เดิมทีก็เปนเรืองทฮี หู ยินผ้เู ฒา่ มอบหมายให้
ขา้ ตงั แต่แรก น่าเสียดายทตี อนนันรา่ งกายของขา้ ไมอ่ าจรับไหว
…” ฉีเยว่เอย่ นําเสียงจริงจังพลางพยักหน้ายืนยนั หนักแน่น “
ทา่ นแมเ่ องก็อยู่ในชว่ งอายุทคี วรจะดแู ลตวั เอง แต่กลบั ยงั
ทํางานหนักแทนลูกสะใภ้ ตอนนีขา้ หายดีแล้วยังต้องให้ทา่ นแม่
เหน็ดเหนือยอยู่อกี ช่างเปนลูกสะใภท้ ีอกตัญ จู รงิ ๆ” 
 
เซียซอื จ้องมองหญิงสาวตาเขม็ง แล้วส่งยิมแบบไมถ่ ึงดวงตาไป
ให ้
 
“ด!ี ในเมือเจ้ามีใจกตญั เู พียงนี แลว้ ขา้ จะไม่ช่วยให้เจ้าสมหวงั
ไดอ้ ยา่ งไรกันเลา่ ” 
 
“ขอบคณุ ท่านแมท่ ที าํ ให้ความหวงั ของขา้ เปนจริงนะเจ้าคะ” ใน
ขณะทีแสดงความขอบคณุ ฉีเยว่ก็ส่งยิมกว้างใหแ้ บบไม่เกรงใจ
แมแ้ ต่น้อย นางพดู จบกค็ ารวะอีกฝายตามแบบทเี คยเห็นอาหลู
ทาํ เปนประจํา แล้วไมพ่ ูดอะไรมากไปกว่านีอกี ทําเพยี งหันหลัง
กลบั แลว้ เดนิ ออกไป 
 
มองดเู งาของฉีเยว่ทีค่อยๆ ลับหายไปจากเรอื น คนทอี ยใู่ นหอ้ ง
ถึงเพงิ หายจากอาการตกตะลงึ กลับสู่สภาพปกติดังเดมิ  
 
“โหวฮูหยิน นี...นี...” โซวมามาทีเพิงหายตกใจเอย่ ขนึ ด้วยนํา
เสียงแผ่วเบา “นีนางมคี วามกล้าหาญมากเหลือเกนิ เจ้าค่ะ ชา่ ง
ไม่ไว้หน้าผอู้ าวโุ สจรงิ ๆ มีทไี หนพดู กบั แมส่ ามีอยา่ งนี?” 
 
เซยี ซอื กลบั ไมม่ อี ารมณใ์ ดๆ ทังสิน เพยี งยกถว้ ยชาขึนมาจบิ
อยา่ งเชอื งชา้  

 
“ไม่ไวห้ น้าผอู้ าวโุ สงนั หรอื ? ในสายตานางไม่มีขา้ ทเี ปนแมส่ ามผี ู้
นีกเ็ ปนเรืองปกตไิ ม่ใชร่ ?ึ ” นางกล่าวขึนมาพรอ้ มรอยยิมเย็นชา “
ในตอนนีขา้ จงึ เข้าใจ หลงั จากพีสาวของตัวเองตายไปแล้ว ยาย
แกผ่ ้นู ันภายนอกพูดวา่ เขา้ ใจและเห็นใจลกู สะใภ้ทีทํางานหนัก
จึงไดห้ ลกี เลียงกฎระเบยี บทีมากมายปานนัน ทําให้คนนอกมอง
ว่าลูกสะใภข้ องนางปฏิบัตติ อ่ ผ้อู าวโุ สต่างไปจากบ้านอืน ในเวลา
นันข้าคิดเพียงวา่ ยายแกน่ ันแค่ตงั ใจทาํ เปนมองไมเ่ ห็นข้า 
พยายามกดหวั ขา้ ใหต้ ้องอยู่อย่างเดยี วดาย ดูเหมอื นวา่ วนั นี 
กลายเปนว่านางเลอื กปูทางให้หลานสะใภ้เปนอยา่ งดีเลยล่ะ” 
 
โซวมามานิงเงียบไปทันท ี
 
หลงั จากทีฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่าจดั แจงใหฮ้ อ่ งเต้ช่วยกาํ หนดวนั มงคล
สมรสให้เสียวโหวเหยก่ บั ฉีเยว่แลว้ นางกอ็ อกหน้ายกอํานาจการ
ดูแลจวนตงิ ซีโหวใหก้ ับหลานสะใภ้อย่างถูกต้อง ทุกคนในจวน
โหวเคยชินกบั การทีโหวฮูหยินไม่มบี ทบาทอะไรในจวนอยูแ่ ลว้ ก็
เลยไม่ประหลาดใจแต่อยา่ งใด เพราะถงึ ปากจะบอกว่าใหห้ ลาน
สะใภเ้ ปนคนดูแลจวน แตค่ วามจริงก็เปนนางเองทีประคบั
ประคองอยเู่ บืองหลัง ดังนันการใหห้ ลานสะใภห้ รอื ตวั เองดูแลก็
ไมต่ า่ งกัน 
 
ในเมือเบืองหน้ามหี ลานสะใภ้ ข้างหลงั มฮี ูหยนิ ผ้เู ฒา่ ขา้ งลา่ งมี
บรรดาบ่าวอาวโุ สทีฮูหยินผู้เฒ่าเลียงดปู ลูกฝงความซือสัตย์และ
จงรกั ภักดเี ปนเวลาหลายปมาคอยดูแลงาน เท่ากบั รวบอํานาจ
ดูแลจวนทงั หมดไวใ้ นมือ ถา้ เช่นนันแล้วแม่สามีทีอยใู่ นเรอื นผนู้ ี
จะมคี วามสําคญั อย่างไรได้ ก็เปนเพยี งแม่สามีคนหนึงเท่านัน 
 

“แต่วา่ โหวฮูหยนิ นันเปนเพยี งความคิดของฮหู ยินผ้เู ฒ่าแคน่ ัน
นะเจา้ คะ…” โซวมามาเอย่ เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “นางแค่คดิ
เองเออเองว่าดีอย่คู นเดยี ว และก็เปนเพียงแคค่ วามคิดเท่านัน 
ตอนนีทุกอยา่ งก็เปลยี นไปแล้ว ท่านจะสนใจนางอกี ทาํ ไม” 
 
“อืม... ถ้าหากใหก้ ินอย่ไู ปวันๆ อยา่ งสงบเพอื รอตาย ขา้ คงกลุ้ม
ใจจรงิ ๆ” เซียซอื ยิมหยัน แลว้ อดพดู ต่อไม่ได้ “ตอนนีเฉิงเออ๋ อา
ยุยีสิบสี หากเปนคนอืนปานนีคงมีลกู ชายวงิ ไดไ้ ปแลว้ แต่เฉิงเอ๋
อกลบั มีนังเดก็ ชัวเปนภาระอยใู่ นเรือน ทังทแี ม่นางจาก
ครอบครวั ดๆี กม็ อี ยู่ไม่น้อย” 
 
โซวมามาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เสียวโหวเหยจ่ ากไปสามปคงจะ
ไมใ่ ช่เพราะไม่อยากเผชญิ หน้ากับการแตง่ งานนีหรอกนะ 
 
“ยายแกน่ ันตายไปแลว้ ยงั ไมว่ ายสรา้ งเรอื งให้เฉิงเออ๋ ของพวก
เราต้องสะอิดสะเอยี นไปตลอดชวี ติ ถ้าหากข้าให้นางสมความ
ปรารถนา ขา้ ก็ต้องขอโทษพสี าวทตี ายไป ให้ฟาผา่ ข้ากลางวัน
แสกๆ ไปซะ” เซียซอื กดั ฟนเอ่ยขนึ มา สีหน้าทา่ ทางทังเศรา้
เสียใจและโมโหในเวลาเดียวกนั  
 
“คณุ หนูซือ ประโยคนีพูดไมไ่ ดเ้ จ้าค่ะ” โซวมามาเอย่ เสียงสัน รบี
ยืนมอื ไปดงึ แขนของเจ้านายไว้ เผลอเรียกชอื ของเซยี ซือตอน
เปนหญิงสาวออกมาจากใจจรงิ “ในใจคณุ หนูใหญ่คงไมร่ วู้ ่าจะ
ขอบคณุ ทา่ นอย่างไรดีมากกว่า สิงทีท่านทาํ เพอื พวกนางแม่ลูก
มากเกินพอจรงิ ๆ เจา้ ค่ะ...” 
 
เซยี ซือเนือตวั สันเทา สูดหายใจลกึ พยายามขม่ อารมณ์ลง 
 

“ในเมือนางตังใจกระโดดเข้ามาเสียขนาดนี ขา้ ก็จะใหน้ างสม
ความปรารถนา ใหผ้ นี ้อยเหลา่ นันทตี ามหลงั นางสมความ
ปรารถนา คนทไี มท่ ําผดิ ก็คือคนทไี มท่ าํ อะไร ยิงทํามากกย็ งิ มีข้อ
ผดิ พลาดมาก มยี ายแก่นันปูทางใหแ้ ล้วอยา่ งไร! ข้าเปนถงึ แม่
สามีของนาง หากพดู ถงึ ลาํ ดับอาวุโสก็สูงกวา่ นาง แล้วทําไมขา้
จะจดั การนางไมไ่ ด!้ ยายแกน่ ันตายไปแลว้ หรอื วา่ ยังสามารถ
กระโดดออกมาจากหลุมเพอื หนุนหลังให้นางกดหวั ข้าได้เชยี ว
หรือ?” 
 
เซยี ซือเอย่ เสียงกรา้ ว 
 
ไมร่ ูท้ าํ ไมพอได้ยนิ ประโยคทวี ่ากระโดดออกมาจากหลุมแลว้ โซว
มามาก็ขนลกุ ซูโ่ ดยไม่รตู้ วั มาถงึ ตอนนีตวั นางเองกไ็ ด้แตย่ ิมจดื
เจอื น จําตอ้ งยอมรบั วา่ คําโกหกเรอื งฮูหยินน้อยผนู้ ันไดเ้ ดนิ ไป
บนถนนในนรกภมู แิ ล้วได้เข้าไปฝงอยใู่ นใจผคู้ นจรงิ ๆ 
 
บทที 35 รบั ชว่ งต่อ 
 
ฉีเยว่ยังไม่ทนั กา้ วเทา้ ออกจากเรอื นหรงอนั  
 
ขา่ วทีวา่ ฮหู ยนิ น้อยเอ่ยปากตอ้ งการดูแลเรือนตอ่ จากโหวฮหู ยิน
นันก็ไดแ้ พร่กระจายออกไปแลว้  
 
เดิมทีทุกคนต่างกค็ ิดวา่ อยา่ งมากนางคงแคม่ ารอ้ งไห้กบั โหวฮู
หยิน เอ่ยปากเรอื งไม่ไดร้ ับความเปนธรรม คาดไมถ่ งึ ว่านางจะ
เอย่ ปากบอกวา่ ต้องการดูแลเรอื นออกมาโดยตรง! นีไมไ่ ด้
เปนการไปเพือทวงถามความเปนธรรม แต่เปนการไปเพอื ตบ
หน้าโหวฮหู ยินแลว้ ! 

 
“นางชา่ งกล้าจรงิ ๆ” อนุโจวเอย่ ยมิ ๆ หลังจากฟงเดก็ รับใช้
รายงานดว้ ยทา่ ทางกระหืดกระหอบ ราวกับรบี ร้อนกลับมาแจง้
ขา่ ว “คนทอี ยู่ในเรือนของโหวฮหู ยินพูดเองเลยงนั ร?ึ ” 
 
“ใชท่ ไี หนกนั ล่ะเจ้าคะ พวกทอี ยู่ในเรอื นโหวฮูหยนิ ไมม่ ีใครออก
มาสักคน เปนพหี ลบู า่ วทอี ยู่ข้างกายฮหู ยินน้อยเปนคนพูดน่ะ
เจ้าค่ะ นางยงั ไปประกาศกบั มามาทงั หลายทีดูแลงานว่าพรุ่งนี
ต้องมาทีเรอื นฮูหยินน้อยเพือประชุม...” บา่ วรับใช้เดก็ กลา่ วขนึ
มา 
 
อนุโจวกับอาจินสบตากันแวบหนึง ก่อนทีอนุโจวจะยิมกว้างมาก
ขนึ ไปอกี  
 
“จรงิ หรอื ?” 
 
“อนุโจว ทา่ นดูสิ…” 
 
อาจนิ เอย่ ปากขึนมาอย่างอดไวไ้ มอ่ ยู่ ทว่าผเู้ ปนนายกลบั พูด
ขดั จังหวะขนึ มาเสียกอ่ น 
 
“รอไปกอ่ นเถอะ ในเมือฮหู ยนิ น้อยเขา้ มารับหน้าทดี แู ลเรอื น
แล้ว กค็ งมีเรอื งทตี อ้ งการสังการอยูไ่ ม่น้อย หากมคี าํ สังมา พวก
เราค่อยว่ากนั อกี ที” 
 
ความหมายก็คอื รอให้ฮูหยินน้อยมาหา แต่นางจะไม่เปนฝายเขา้
ไปใกล้ฮูหยนิ น้อยก่อนอย่างเด็ดขาด 
 

“พวกมามาทดี แู ลงานต่างกเ็ ปนคนของโหวฮูหยนิ แตล่ ะคนจงึ
ไมค่ วรมเี รอื งด้วย ท่านคิดว่าพวกเราควรไปเตอื นฮูหยนิ น้อยสัก
หน่อยไหมเจา้ คะ ถึงอย่างไรก็สามปแล้วทนี างไมไ่ ดไ้ ปมาหาสู่
กับคนในจวน…” 
 
“อาจิน ถงึ แมพ้ วกเราจะไมร่ ูว้ า่ ทาํ ไมอยๆู่ ฮหู ยินน้อยถงึ กระโดด
ออกมากอ่ เรืองวุน่ วายในครังนี แต่คนอืนยอ่ มมองวา่ ทังหมดนี
เปนเพราะมีคนคอยเสียมอย่เู บอื งหลัง เจา้ วา่ คนทีทุกคนคิดว่า
คอยเสียมผนู้ ีเปนใครกัน?” อนุโจวกลา่ วขึนมาอย่างเย็นชา 
 
ทกุ อย่างทฮี ูหยินน้อยมีในวนั นีต่างก็เปนสิงทีฮูหยินผเู้ ฒา่ ให้ ดัง
นันคนทจี ะช่วยเหลอื นางกต็ ้องเปนคนของฮหู ยินผู้เฒา่ อยา่ ง
แน่นอน ถา้ เช่นนันแล้วคนของฮหู ยนิ ผูเ้ ฒ่าทีอยู่ในจวนนีทพี อ
จะเข้าข่ายทําเรอื งนีได้ คงมีแคห่ ลานสาวของฮูหยินผเู้ ฒา่ --อนุ
โจวแล้ว 
 
“นางจะทาํ อะไรข้าไม่สนใจหรอก เพียงแต่อยา่ ใหเ้ สียหายมาถงึ
ข้าก็พอ…” อนุโจวเอ่ยเสียงเรยี บ ยกมือขึนมาดเู ลบ็ ทีเพงิ ทําสี
ใหม่ “ข้าก็ทนมานานขนาดนีแลว้ ถงึ จะไมง่ า่ ยเลยก็เถอะ” พอ
พดู มาถงึ ตรงนีกป็ รายตามองอาจนิ แวบหนึง กอ่ นพูดตอ่  
 
“ข้ารูว้ ่าเจา้ เปนบา่ วรับใช้ทีดคี นหนึง คอยจดจําคาํ สังของฮูหยนิ
ผู้เฒา่ ตลอดมา เพยี งแตว่ ่า…” ประโยคต่อมา นางเอ่ยชา้ ๆ นํา
เสียงชดั เจน “เกดิ เปนคนจะต้องมองไปขา้ งหน้าอยู่เสมอ ไม่ใช่
เดนิ ไปบนถนนสายเดียวแบบคนตามืดบอด อย่างนันไมไ่ ด้
หรอก...” 
 
อาจนิ เข้าใจคําเตือนของนาง จงึ รบี พยักหน้าแลว้ ส่งเสียงตอบ

รบั จากนันกก็ ้มหน้าลงไมเ่ อ่ยคําใดออกมาอกี  
 
เช้าตรู่ของวันตอ่ มา 
 
บรรยากาศในจวนติงซโี หวโดยรอบดูไรผ้ ้คู น ไม่เหน็ บ่าวอาวุโส
เดนิ ไปมา ไมม่ แี ม้กระทงั เด็กรบั ใชท้ ที ําหน้าทกี วาดพืน ทว่าบน
ทางเดนิ ใกล้กบั เรือนชวิ ถงหยวนนันกลบั ปรากฏผู้คนยืนอยู่
จํานวนมาก 
 
“เจ้าเดาดูสิว่าจะมากีคน?” 
 
“ไม่เกนิ สิบคน...” 
 
“ไอห้ ยา ขา้ คิดเอาไว้แค่สีคน...” 
 
บรรดาบา่ วอาวโุ สตา่ งมารวมตัวกันแล้วพดู คุยจ้อกแจก้ อยา่ ง
สนุกสนาน ทกุ คนตา่ งให้ความสนใจกับเหตุการณ์ทีจะเกดิ ขึนใน
เรอื นชิวถงหยวนวันนี 
 
“ดูสิ! ในทีสุดโซวมามากเ็ ปนคนแรกทีมา...” 
 
“จะวา่ ไปกส็ มควรแล้ว เดิมทีฮหู ยินผู้เฒา่ กเ็ ปนผู้ทมี อบหมายให้
ฮูหยินน้อยทําหน้าทีดแู ลจวน…” 
 
“นันเปนตอนแรกนีนา แต่ตอนนีน่ะรึ หึห.ึ ..” 
 
เปนครงั แรกทพี วกนางเห็นหญิงทไี ม่ประมาณตนพยายามเชิด
หน้าชคู อเปนผู้ดแู ลจวน ทงั ทีตอนแรกฮูหยินผ้เู ฒ่าเปนผู้ดแู ล 

ต่อมาก็เปนโหวฮูหยนิ ถงึ แม้อนุโจวเคยคดิ จะทําหน้าทนี ี แต่
สุดทา้ ยด้วยตาํ แหน่งทีตนมที าํ ใหไ้ มอ่ าจผ่านพายลุ ูกใหญ่ไปได ้
แลว้ ตอนนีฮหู ยินน้อยกเ็ สนอตัวมาทาํ หน้าท ี
 
ถงึ จะอ้างคําสังฮหู ยินผูเ้ ฒา่ แต่หากคาํ นึงถึงคณุ วุฒแิ ละฐานะ
เดิม ทสี ําคัญทสี ุดคือทา่ ทขี องเสียวโหวเหยท่ ไี ม่ใส่ใจภรรยามา
สามปแลว้ ทุกคนต่างก็คดิ กันว่า ถึงละครรอบนีจะสามารถร้อง
ขึนมาได้ แตเ่ พียงไมก่ ีวันกค็ งปดฉาก ทุกอย่างขึนอยกู่ ับเวลาไม่
ช้าหรือเร็วก็เท่านัน 
 
คนทรี อชมอยูด่ ้านนอกตา่ งกร็ ู้สึกตนื เต้นและรอคอย ส่วนคนที
อยดู่ า้ นในเรอื นกร็ ู้สึกไม่ต่างกนั  
 
“สรปุ วา่ ควรใช้ปนปกผมอนั ไหนดี?” อาหลเู อย่ ขึนด้วยทา่ ทาง
กระสับกระส่าย 
 
ยามนีมีเครอื งประดบั มากมายวางเรยี งอยตู่ รงหน้าเตม็ ไปหมด 
 
“ปนสีทองดกี ว่า แลว้ ปนสีทองทีข้าเลอื กไว้เมอื ครไู่ ปไหนล่ะ?” 
อาหลรู บี หาไปทัวดว้ ยนําเสียงรอ้ นรน 
 
ฉีเยวก่ าํ ลงั จดั แตง่ เสือผา้ ใหเ้ รียบรอ้ ยอย่หู น้ากระจก ชุดทีนาง
สวมใส่เปนผา้ ทีปกลายดอกโบตนั ทังงดงามและประณีตมาก 
ตอนทีนางเห็นครังแรกยงั ตอ้ งเอย่ ปากชืนชม ในใจอดคดิ อกี
ครงั ไม่ไดว้ ่า ฮูหยนิ ผ้เู ฒ่าชา่ งดีกบั แมน่ างผนู้ ีเหลอื เกิน พอนาง
ได้ยินเสียงกระวนกระวายใจของอาหลกู เ็ ดนิ มาหา 
 
“นี...นี...เจ้าดตู รงนี” ฉีเยว่ชีไปทีศีรษะตัวเองแลว้ เอย่ ยิมๆ 

 
อาหลเู พิงจะมองเหน็ ว่าบนศีรษะของฉีเยว่ปกปนหงสส์ ีทองจงึ
รสู้ ึกเสียหน้าอยบู่ า้ ง 
 
“ขา้ ช่างไร้ประโยชนจ์ รงิ ๆ หากเปนเชน่ นีจะกลา้ พูดไดอ้ ยา่ งไรวา่
เคยเปนผูร้ ับใชใ้ กลช้ ิดฮหู ยนิ ผ้เู ฒา่ เพียงแค่นีกล็ กุ ลีลุกลนไม่ได้
เรืองแลว้ ” นางก้มหน้า เอ่ยอยา่ งละอายใจ 
 
“ขา้ เองยงั ไม่กลวั เลย แล้วเจา้ จะกลัวอะไร” ฉีเยว่เอย่ พลางมอง
ออกไปนอกหน้าต่าง 
 
ยามนีประตูใหญ่ของเรือนชวิ ถงหยวนไดเ้ ปดกว้างแลว้  
 
ทันใดนันเองข้างหน้าตา่ งก็ปรากฏร่างของอาหา่ วให้เหน็ ทําเอา
ฉีเยว่ถึงกับตกใจ 
 
“เจ้าอกี แลว้ ! ทาํ ไมถงึ ออกมาอกี แลว้ ! เจา้ เพิงผ่าตัดมา แผลยงั
ไม่หายดี รีบกลบั เขา้ ห้องไปเลย” ฉีเยว่สังเสียงด ุ
 
“ข้าชา่ งไรป้ ระโยชน์ ดีแตก่ ่อปญหาใหท้ า่ น ไมว่ ่าเรืองใดกช็ ่วยฮู
หยินน้อยไม่ได้ ชา่ งเวลาสําคัญอยา่ งนีแมก้ ระทังหวีผมใหย้ งั ทํา
ไม่ไดเ้ ลย” พูดจบอาหา่ วกร็ อ้ งไห้ขึนมา 
 
ฉีเยว่ไม่รู้จะทาํ อย่างไร ไดแ้ ตร่ ีบเดนิ ออกไปโดยมีอาหลเู ดินตาม 
 
“เจา้ ไม่พอใจทีข้าทําผมไดไ้ ม่ดีร?ึ ” อาหลกู ล่าวขึนมา พร้อมกับ
ยืนมือไปประคองเดก็ สาวเอาไว้ “ทาํ ไมเจา้ ถงึ ไมเ่ ชือฟง แคเ่ จา้
เชอื ฟงก็ช่วยเหลอื ฮูหยินน้อยได้มากแลว้ ” 

 
ประโยคนีไม่พูดเสียยงั ดีกว่า พอพูดขึนมากท็ ําให้อาหา่ วนึกถึง
เรอื งทีตนเองถูกคนอืนหลอก จนเกิดเปนเรอื งวนุ่ วายภายหลงั  
เสียงรอ้ งไหจ้ งึ ดังยงิ ขึน 
 
“ฮหู ยนิ น้อยถ้าไม่ใช่วา่ เพอื แกแ้ คน้ ใหข้ า้ ทา่ นคงไมไ่ ปหาเรือง
โหวฮูหยินหรอกเจ้าค่ะ” เด็กสาวพูดเสียงสะอืน 
 
อาหลูยืนมอื ไปตที ีหัวของอีกฝาย ทงั โมโหทงั ขํา 
 
“หน้าตาแบบเจา้ ใครจะไปแกแ้ ค้นให”้  
 
“เกดิ อะไรขนึ งนั ร?ึ ” เสียงโซวมามาดงั มาจากด้านนอกประตู
ใหญ่ ทังสามคนรีบหันไปดู ก็เหน็ อกี ฝายกําลงั กา้ วเท้าเขา้ มา 
โดยมบี า่ วรับใชห้ ลายคนตดิ ตามอยขู่ า้ งหลงั  
 
“กแ็ ค่คนเจ็บก้นจนร้องไห้” ฉีเยวเ่ อย่ พลางยิมบางเบา 
 
ตามจรงิ แล้ว นับแต่ก้าวเท้าเขา้ มา สายตาทุกคนก็ไปจบั จอ้ งอยู่
ทรี ่างของอาหา่ วโดยไม่รูส้ ึกตวั คนทีพวกตนต่างก็คดิ ว่าตาย
กลายเปนผีไปแล้วกลับมายืนตรงหน้า ถงึ เด็กสาวจะมีสีหน้า
อ่อนเพลยี อยูบ่ ้าง ซํายังยนื หลังคอ่ มเลก็ น้อยเหมือนยังเจ็บอย ู่
แต่ท่าทางกด็ มู ีชวี ิตชวี า ไม่เหมือนคนกําลังจะตายเลยสักนิด 
 
เปนไปได้อยา่ งไร…หรือจะบอกว่าทเี รือนชิวถงหยวนนีมีผีสาง
เทวดาคอยชว่ ยเหลอื จรงิ ๆ? 
 
“พวกมามามาแลว้ ” อาห่าวกลา่ วขึนมาในขณะทีเชด็ นําตาอยู่ “