บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

กย็ งั เปนแคบ่ า่ วคนหนึง ไมไ่ ดถ้ ูกยกย่องแต่อย่างใด 
 
“คดิ จะเอาเจา้ นายมากดขีคนอนื ก็ขอให้ทาํ ได้ตลอดเถอะ” ซู่เหม
ยเอ่ยเสียงหยนั  
 
“ข้าไม่ไดก้ ดขีคนอนื แตท่ ังหมดคอื เรืองจริงตา่ งหาก” 
 
ด้วยตําแหน่งฮหู ยินน้อย ไมว่ า่ อยา่ งไรบา่ วทีปรนนิบตั ิบนเตยี งก็
ไมส่ ามารถกา้ วลว่ งไดต้ ลอดกาล 
 
“แมน่ างเหมย เชิญเถอะ” บา่ วรับใช้เด็กพดู ตัดบทเมือเห็นวา่
ปะทะกันพอหอมปากหอมคอเรียบร้อย โดยทตี วั เองไดห้ มนุ ตวั
เดินนําเขา้ ไปก่อนแลว้  
 
ซู่เหมยมองอาหลดู ้วยสายตาโกรธเคืองแวบหนึง กอ่ นจะรวบพดั
แลว้ เดินตามเข้าไป เวลาผา่ นไปไม่นาน เด็กรบั ใชผ้ ู้นันกห็ ยิบ
ปายคาํ สังมาให้อาหลูดว้ ยตวั เอง 
 
ฉากปะทะสันๆ ทหี น้าประตเู รอื นวนั นีตกอยู่ในสายตาของคน
จํานวนมาก จากนันก็แพรก่ ระจายเข้าไปอยู่ในใจทุกคนอยา่ ง
รวดเรว็  
 
ฮหู ยนิ น้อยจะออกมาเปนผ้ดู ูแลเรอื นแลว้ ! 
 
ได้เห็นอาํ นาจของอาหลูทเี ปนบ่าวรับใชเ้ หมอื นตอนทอี ยู่กับฮู
หยินผู้เฒ่าแลว้ ! 
 
ความจริงแลว้ อาหลูไมไ่ ดร้ ู้สึกว่าตวั เองมอี ํานาจมากมายเหมือน

ทีเอาไปรําลือกัน เรอื นชวิ ถงหยวนเหมอื นกับรา้ นคา้ ทีเงียบเหงา
แลว้ มีลูกค้าแค่หรอ็ มแหรม็ ขนาดนางอยบู่ นทางเดนิ คนอนื ยัง
เดนิ เลยี งหนีแทบไม่ทัน เงนิ เบยี หวัดแต่ละเดือนก็ไม่เคยมาถึง 
พอพูดขอเปลียนขา้ วของเครอื งใชใ้ นเรอื นกย็ ังไม่มคี นสนใจ 
ทงั หมดทงั มวลนีถ้าหากว่าพวกนางไม่เปนฝายรุกคืบกค็ งไม่เกดิ
การเปลียนแปลง 
 
ดงั นันทางเดยี วทจี ะแกไ้ ขให้ดขี นึ ไดค้ ือ พวกนางตอ้ งเปนฝาย
เดินออกมา ซงึ จะทําให้คนเหล่านันทตี งั ใจทําเมนิ เฉยเพอื ปกปด
เรืองราว ทําแบบเดมิ ไม่ได้อีกต่อไป ทังหมดกเ็ พียงแค่นีเอง 
 
“แตว่ า่ สภาพจิตใจของพหี ลูดีขนึ มากจรงิ ๆ นะ” 
 
อาห่าวพดู ยมิ ๆ ขณะทีห่อขนมไข่ใส่ตะกร้าให้อย่างเรียบรอ้ ย 
เพือให้อาหลูเอาไปใหน้ ้องชาย 
 
“ข้าแค่ร้สู ึกมีชีวิตชีวาขนึ มาก ไมร่ เู้ หมอื นกันว่าเพราะอะไร” อา
หลูตอบ 
 
อาห่าวหาของกินใส่ลงไปในตะกรา้ อีก แล้วพดู ต่อ “สําหรบั ข้า ขา้
รูส้ ึกวา่ ตวั เองมคี วามหวัง ไมเ่ หมอื นกบั เมือกอ่ นทมี องไมเ่ หน็
ทาง” นางเอยี งหวั ทาํ ท่าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไปดว้ ย
สีหน้าเบิกบานใจ “ตอนทขี ้าเห็นฮหู ยินน้อยหวั เราะหรอื พดู คุย 
จิตใจของข้าก็รู้สึกปลอดโปร่ง แคไ่ ด้พดู คุยกบั นาง ได้ทาํ อะไร
ดว้ ยกันกร็ ู้สึกมีแรงมีกาํ ลงั แลว้ ” 
 
พอพดู ถงึ ตรงนี นางกพ็ ยกั หน้าเพือยืนยนั ความรสู้ ึกของตวั เอง
อีกครงั จากนันกพ็ ดู เสริมอีกประโยคหนึง 

 
“ฮหู ยินน้อยในขณะนีดจี รงิ ๆ” 
 
รอยยิมของอาหลูพลันชะงักคา้ งทันท ี
 
ฮูหยนิ น้อยในขณะนี... 
 
“อาหลู รีบไปไดแ้ ลว้ ” เสียงของฉีเยว่ดังมาจากในเรอื น 
ขัดจังหวะบทสนทนาของทงั สอง 
 
“เรียบรอ้ ยแล้วเจ้าคะ่ ” อาห่าวทีจัดตะกร้าอาหารให้เรยี บร้อยแล้ว
รบี บอก ก่อนจะตะโกนขอเสียงดงั “ฮหู ยนิ น้อย อนุญาตให้ขา้ ไป
ดว้ ยเถอะนะเจ้าคะ” 
 
“ไม่ได้ เจ้าอยทู่ เี รอื นเถอะ ไม่ใชเ่ รอื งสนุกทีน่าดูอะไรสักหน่อย” 
 
ขณะทพี ดู ฉีเยวก่ ็เดินออกมา แล้วหนั ไปสังกําชบั กบั อาหลแู ลว้
ส่งยิมให ้
 
“อาหลู เจ้าอย่าลมื หยิบเสือผา้ ทจี ะนําไปให้ทา่ นอาทเี ปนเพือน
บา้ นของเจ้าดว้ ยนะ” 
 
เมอื เหน็ รอยยิมทสี ดใสและสว่างไสวราวกับแสงอาทิตยย์ าม
รุ่งอรณุ กเ็ หมอื นจะสามารถกวาดไล่เมฆฝนไปไดท้ ังหมด ทาํ ให้
อาหลูพลอยยมิ ตามไปด้วย แล้วพยกั หน้าให้น้อยๆ 
 
หลงั จากเกดิ เรืองร้ายขนึ กบั น้องชายของตัวเอง นีเปนครงั ทสี อง
ทีอาหลูไดก้ ลบั มา 

 
เมอื เหน็ หน้ากัน สองพีน้องต่างคนต่างนําตาไหล 
 
“มา... ใหข้ า้ ดูหน่อยสิว่าบาดแผลเปนอยา่ งไรบา้ ง?” ฉีเยว่เอย่
ยิมๆ เพือขัดจงั หวะความเศรา้ เสียใจของสองพีน้อง “ได้กนิ ยา
ตามทขี า้ บอก ไม่โดนนํา ไมอ่ อกกาํ ลงั กายอยา่ งรนุ แรงหรอื เปลา่
? ข้าใหค้ นส่งสําลีและผ้าพันแผลมาให้ เจ้าเปลยี นเรยี บร้อยแลว้
หรอื ยัง?” 
 
หากอ้างอิงตามเจตนาเดิมของฉีเยว่ เวน้ ระยะห่างไปสักสองสาม
วนั กต็ ้องมาเยียมคนเจบ็ สักครัง เพือดูว่าบาดแผลเปนอย่างไร มี
อาการอักเสบหรอื ไม่ แล้วยงั ตอ้ งถือโอกาสเปลยี นยาดว้ ย แตว่ ่า
ใหต้ ายอาหลกู ็ไมย่ อมใหน้ างทําแบบนัน ฉีเยวไ่ มม่ ีวธิ อี ืน เพราะ
หากตนยังดึงดนั จะออกมา ไมเ่ พียงจะทาํ ให้อกี ฝายไมส่ บายใจ
เทา่ นัน ยงั จะทําให้อาหลเู ปนทุกข์ยิงกวา่ เดมิ อกี ด้วย นางจงึ ต้อง
เปลยี นแผนใหม่ ใหพ้ ่อค้าหาบเร่มาแจง้ อาการคนเจบ็ ทีประตู
ด้านหลงั แทน โชคดที ไี ม่ปรากฏภาวะติดเชือ 
 
“เจ็บนิดหน่อยนะ อดทนไว”้ ฉีเยว่หยบิ กรรไกรกบั แหนบออกมา
จากกลอ่ งปฐมพยาบาลแลว้ ทาํ การฆา่ เชอื  
 
“ข้าช่วยกดเจา้ คะ่ ” อาหลเู ดินเขา้ มาแล้วกลา่ วขนึ นําเสียงแฝง
ความตึงเครียดอย่เู ล็กน้อย 
 
ฉีเยวต่ ัดผา้ พันแผลออกจนหมดจึงเผยให้เห็นบาดแผลทถี กู เย็บ 
อาหลรู สู้ ึกวา่ หวั ใจตวั เองเตน้ รวั เร็วอยา่ งฉับพลัน รีบหนั หน้าหนี
ไปทางอืนโดยไมต่ อ้ งคิด 
 

“เจ้าอายุน้อยร่างกายแข็งแรง บาดแผลจงึ หายเรว็ ไม่เลวเลย” 
ฉีเยว่ตรวจบาดแผลเสร็จก็ยมิ ออกมาอยา่ งพึงพอใจ 
 
แมว้ ่าน้องชายของอาหลูจะไม่รู้วา่ สตรผี ้นู ีคอื ใคร แตก่ ็รู้สึกว่า
ฐานะต้องสูงกว่าพสี าวของตวั เองเปนอย่างมาก เขาไดแ้ ต่กม้
หน้าอย่ตู ลอดเวลา พอได้ยนิ คําพูดนี ยงิ ทาํ ให้หน้าแดงกําลาม
ไปจนถึงคอ 
 
ทันใดนันทีหน้าประตกู ็มีเสียงหนึงดงั ขนึ มา 
 
“กําลงั ทาํ อะไรรึ?” 
 
ฉีเยว่เกอื บตัดเขา้ ไปทเี นือแล้ว นางถอนหายใจดังเฮอื ก หันไป
มองตามเสียง 
 
ประตนู ันทังเกา่ ทังชาํ รุด ถงึ จะปดอยูแ่ ต่กม็ ชี ่องบนประตู และ
ตรงช่องนันนันเองทมี ีสายตาคู่หนึงกาํ ลงั ลอบมองเข้ามาดา้ นใน 
 
อาหลูรบี เดินไปตบประตูดว้ ยความโมโห ทาํ ให้คนผ้นู ันตกใจจน
ยืดตวั ตรง เปนหมอหูทพี บกนั เมอื ไม่กวี นั ก่อนนันเอง 
 
“ขา้ ...ขา้ เพยี งแคอ่ ยากจะมาดูน่ะ…” หมอหทู ียืนอย่ขู ้างนอก
กลา่ วขึนมา 
 
ฉีเยว่ไมส่ นใจอีกฝายตอ่ ไป นางใชแ้ หนบคบี ปมดา้ ยแลว้ ตัดให้
ขาด จากนันกด็ งึ ดา้ ยเยบ็ แผลออก ในขณะทหี ยวนเปาอยนู่ ิงไม่
ขยับเขยือน ทวา่ เนือตวั กลับสันเทา เขากดั รมิ ฝปากแน่น ไม่ยอม
ใหเ้ สียงรอ้ งเลด็ ลอดออกมา 

 
“เรียบร้อยแลว้ ” ฉีเยวด่ ึงด้ายเย็บแผลเส้นสุดทา้ ยออกแล้วกล่าว
ขนึ  
 
พอไดย้ นิ ประโยคนี หยวนเปาก็ร้สู ึกผ่อนคลายลง เพยี งไมน่ าน
ความเย็นทมี ากระทบผิวกท็ าํ ให้ตัวแข็งทือขนึ มาอีกครัง 
 
ฉีเยวก่ าํ ลังเชด็ บาดแผลให้ด้วยผ้าฝายชบุ แอลกอฮอล์ จากนันก็
ใชผ้ า้ พนั แผลทีสะอาดปลอดเชอื พนั เอาไว ้
 
“ผ่านไปไม่กวี นั เจา้ กถ็ อดออกเองได้แลว้ ” นางบอกกอ่ นจะลุก
ขึนยืน 
 
หลังจากทฉี ีเยวก่ ําชบั กับหยวนเปาอย่างละเอยี ด อาหลกู ย็ ังคง
ยนื ยันวา่ จะไมพ่ ักค้างทนี ี ทงั สองจงึ กลับจวนไปดว้ ยกนั  
 
บทที 23 ชอื เล่น 
 
ตอนทสี องนายบ่าวเดนิ ออกมาจากประตู หมอหูผู้นันก็ยงั ยืนรอ
อยทู่ ีมุมกาํ แพง 
 
พอเขาเห็นหยวนเปาเดินตามออกมาดว้ ย กก็ ระโจนใส่เด็กหนุ่ม
ดว้ ยดวงตาลุกวาว 
 
“รบี ใหข้ า้ ดู...” 
 
“เจ้าจะทําอะไร?” อาหลูเบิกตาโพลง ร้องตะโกนเสียงดงั แลว้ ยืน
ขวางอยูข่ า้ งหน้าน้องชาย 

 
“ข้าเพยี งแค่อยากจะดเู ท่านันเอง” หมอหูตอบ แลว้ เหลอื บมอง
ฉีเยว่แวบหนึง 
 
ฉีเยวท่ ําเพยี งหวั เราะแล้วเดนิ ไปหาหยวนเปา จากนันกแ็ กะผา้
พนั แผลบนแขนเด็กหนุ่มออก 
 
“เอา้ ...มาดูสิ” 
 
หมอหเู บกิ ตาโพลงแลว้ กลันหายใจ ก่อนจะเดนิ เขา้ ไปดูใกล้ๆ 
จากนันสีหน้าทา่ ทางกเ็ ปลียนเปนประหลาดใจและตนื เต้น 
 
บาดแผลยาวทีเคยถูกเยบ็ มีเนือขึนมาทดแทนใหม่ ไมม่ อี าการ
เน่าเปอยไมม่ กี ลินเหม็น แต่ทีสําคัญก็คอื ผู้บาดเจบ็ คนนีหาย
เปนปกตไิ ด้ในเวลาไม่นาน ไมใ่ ชเ่ ลือดไหลไมห่ ยดุ ไมใ่ ชอ่ าการ
ร่อแรแ่ บบหา้ สิบห้าสิบทีไมร่ ู้ว่าจะรอดหรือไมร่ อดเหมอื นกบั เมือ
ก่อนแล้ว ปกติแลว้ แค่บาดแผลเน่าเปอยยงั นอนพักเปนสิบวนั
หรือเกอื บๆ ครึงเดอื นจึงจะสามารถลุกขึนได้ นับเปนความโชคดี
ของเดก็ หนุ่มคนนีจรงิ ๆ 
 
“ขะ...ขอเพยี งแค่เย็บแผลเข้าดว้ ยกนั ก…็ ” เขารบี เอย่ เสียง
ตะกกุ ตะกัก 
 
ทวา่ พูดยังไม่ทนั จบก็ถูกฉีเยว่ขดั จังหวะแล้ว 
 
“ไมใ่ ช!่ ” ฉีเยวเ่ อย่ แทรกขึน “หนึงนาทีบนเวที สิบปทฝี กฝน ไม่
วา่ จะเปนการผ่าตดั เย็บแผลให้ใครแม้กระทงั เดก็ ตวั เลก็ ๆ คน
หนึงก็ตาม ไมใ่ ชว่ า่ เจ้ามองดรู ปู ทรงแล้วก็สามารถวาดเปน

กระบวยตกั นําได้ เจ้าอยา่ คิดว่าแค่พบคนเจบ็ อาการคลา้ ยๆ กัน
แลว้ จะเลยี นแบบข้าโดยเยบ็ แผลเขา้ ด้วยกันกห็ ายแล้ว” 
 
“เฮอะ!” เจ้าจะบอกวา่ ทงั เคล็ดลบั ฝมอื และใบสังยาต่างกเ็ ปน
ความลับของหมอทเี ปดเผยไม่ไดล้ ะ่ สิ หมอหูส่งเสียงออกจมกู
แต่ไม่พูดคาํ ใดอกี  
 
“หยวนเปา หากว่าเขายงั กอ่ กวนเจ้าอกี ใหไ้ ปบอกกับทางการ” 
อาหลกู ลา่ วขนึ มา 
 
“เฮอะ!” หมอหูส่ายหน้า หิวกลอ่ งยาทที ังเก่าและชาํ รดุ ของตน
แล้วเดินจากไป 
 
“พีใหญ่กลับไปเถอะ ขา้ ไมเ่ ปนไร ดขี ึนมากแลว้ ” หยวนเปากลา่ ว
ขนึ มา ทวา่ ในสายตาแฝงความอาลยั อาวรณ์อยูไ่ มน่ ้อย 
 
อาหลูพยกั หน้าในขณะทีมองดูเขาอยู่ พรอ้ มกบั กาํ ชบั เสียงเบา
อีกไมก่ ปี ระโยค 
 
“ไถต่ วั ไมไ่ ดเ้ ลยรึ?” 
 
เมอื เดนิ อยู่บนทางกลบั จวนด้วยกนั ฉีเยวก่ ถ็ ามขนึ มา “หรือวา่ มี
เงินไม่พอ?” 
 
“ฮหู ยนิ น้อย อาหลูทาํ ไม่ดตี รงไหนหรอื เจ้าคะ? ทา่ นจึงตอ้ งการ
ไลข่ ้าไป?” อาหลูถามขนึ มาอยา่ งหวาดกลวั  
 
ฉีเยว่หัวเราะออกมา 

 
“ข้าไลเ่ จา้ ทไี หนกันเลา่ ข้าแค่อยากบอกว่า การไถ่ตัวไม่ใชว่ ่าได้
อิสรภาพหรอกหรอื ทาํ ไมต้องเปนบา่ วรับใช้ตดิ ตามคนอืนด้วย” 
 
“บ่าวรับใชก้ ค็ อื บา่ วรบั ใช้ ควรทําหรือไมค่ วรทาํ มที ีไหนกนั เจ้าคะ” 
อาหลรู ้สู ึกโล่งอกขึนมาทนั ที ก้มหน้ากล่าวขนึ มา “ฮหู ยนิ น้อย
อย่าพูดแบบนีอีกนะเจ้าคะ” 
 
ในเวลานีพวกนางได้เดินเข้าไปในเขตจวนติงซีโหวแลว้ เพราะคาํ
พดู เมือครนู่ ีทีดูเหมือนจะทําให้อาหลยู งั คงหลงเหลอื ความไม่
สบายใจอย่บู ้าง เพราะอีกฝายเดินไปกม้ หน้าไป ไมพ่ ดู อะไรสัก
คาํ ฉีเยว่กไ็ มร่ ูว้ า่ ตวั เองพูดไม่ถูกตรงไหน ได้แตส่ ่ายหวั เดนิ ตาม
อยขู่ า้ งหลัง ไมก่ ลา้ พดู พาดพงิ ประเด็นเดมิ อกี  
 
“เยว่เลียง!” 
 
ทนั ใดนันกม็ เี สียงดงั ขึนมาจากทางดา้ นหลงั  
 
ฉีเยวห่ ยดุ ก้าวเท้าอย่างฉับพลนั กระแสความร้อนไหลพ่งุ จาก
เท้าไปจนถงึ ศีรษะ 
 
เยวเ่ ลียงคือชอื เล่นของนาง! มแี ต่เพือนทีสนิทคุ้นเคยกันเปน
อย่างดีถึงเรยี กแบบนี! ในอีกภพทอี ยู่คนเดียวอย่างโดดเดียว
เดียวดาย เมอื ไดย้ ินเสียงคนเรยี กชือเล่นของตัวเอง อารมณ์
เหมือนทหารทีถูกปลดปลอ่ ยแล้วได้พบกับญาตพิ นี ้องจรงิ ๆ… 
 
ฉีเยว่นําตาคลอหมุนตวั หันไปมองคนทีเรยี กนาง 
 

คนตรงหน้าเปนชายคนหนึงทอี ายุยงั น้อย หรือจะพดู ว่าวยั รุ่น 
แน่นอนวา่ เขากแ็ ต่งตัวแบบโบราณเหมอื นคนทัวๆ ไป เขาเหน็
ฉีเยวท่ ีทําหน้าเหมอื นจะรอ้ งไห้กส็ ะดุ้งโหยง ใบหน้ามคี วาม
สับสนขนึ มาทนั ท ี
 
“เจา้ …ไมเ่ ปนไรนะ?” ชายหนุ่มถาม 
 
“ขา้ ...ข้า...เจา้ เปนใครรึ?” ฉีเยว่ลืมตัวเพราะยงั ตงั สติไมไ่ ด้ นาง
รบี ยกมือขนึ มาปดจมูกปดปากไว้ แตน่ ําตายังคงไหลลงมาอยา่ ง
ควบคุมไมอ่ ย ู่
 
อาหลรู ีบเดนิ มาหา พอเหน็ คนทคี ยุ กบั เจ้านายของตนอยูก่ ็
ตะโกนเรียกอย่างประหลาดใจ แลว้ รีบคารวะเพอื แสดงความ
เคารพ 
 
“คุณชายสาม” 
 
ฉางอวินฉีมองสีหน้าของฉีเยว่ แล้วก็ไมร่ ้วู ่าตวั เองควรจะพดู อะไร
ต่อด ี
 
“ฮูหยนิ น้อย นีคือคณุ ชายสามเจ้าคะ่ ” อาหลูรีบกลา่ วแนะนํากบั
ฉีเยว่ ไมร่ ู้วา่ ทําไมฮูหยนิ น้อยถึงมีท่าทางแบบนี ในใจนันทงั
ประหลาดใจทังวติ กกังวล เด็กสาวรีบเหลียวมองไปรอบๆ แลว้ ก็
ต้องถอนใจโล่งอก โชคดที ไี ม่มีคนผ่านมา 
 
พีสะใภ้นําตาไหลอยา่ งลมื ตัวแบบนีต่อหน้าน้องชายของสามี ยงั
ไมแ่ น่วา่ หากถกู คนตําช้าเห็นแล้วเอาไปพดู ตอ่ ผลทอี อกมาจะ
เปนอย่างไร 

 
คณุ ชายสาม? บตุ รชายคนทีสามของตงิ ซีโหว 
 
“เมือกีเปนเจา้ ใชไ่ หม?” ฉีเยวไ่ ม่ใส่ใจกับคําพูดของอาหลู ถาม
ขึนมาอย่างรบี รอ้ น 
 
ฉางอวินฉีมีสีหน้างนุ งง ไมเ่ ข้าใจทีอกี ฝายถาม จึงได้แตต่ อบ
ยมิ ๆ 
 
“พสี ะใภ้ใหญ่ ข้าเพงิ จะมาเมอื สักคร่นู ีเอง” 
 
“ไมใ่ ช่ ทีขา้ พูดคอื ..เมือสักครู่นีเจ้าเรียกข้าวา่ อะไร?” ฉีเยวเ่ หน็ ว่า
เขาเขา้ ใจความหมายผิดจึงอธบิ ายอีกครัง พร้อมกับจ้องมอง
อย่างรอคําตอบ 
 
อาหลมู องสีหน้าท่าทางของฉีเยว่ ก่อนจะหนั ไปมองคณุ ชาย
สาม ดวงตาของนางพลนั ฉายแวววุ่นวายใจ บรรยากาศของทัง
สองในขณะนีทาํ ใหค้ นทีเห็นเกิดความสับสนและเข้าใจผดิ ได้
ง่ายจริงๆ... 
 
ความจรงิ แล้วสําหรบั บรรดาคุณชายคุณหนูทอี ยู่ในจวนนี ผทู้ ีฮู
หยินน้อยคุ้นเคยทีสุดไม่ใชค่ ุณหนูทังสามแตก่ ลับเปนคุณชาย
สามผ้นู ี ตอนแรกฮหู ยนิ น้อยติดตามฮูหยนิ ผู้เฒา่ และคุณชาย
สามเปนคนทีฮหู ยินผูเ้ ฒ่าอบรมเลียงดดู ้วยตัวเองตงั แตย่ ังเดก็  
จงึ เปนเหตผุ ลทีทาํ ใหพ้ วกเขาได้พบกันบ่อยๆ... 
 
แตก่ ็ไม่ไดม้ อี ะไรมากไปกวา่ นัน เพราะฮูหยนิ น้อยเปนคนขขี ลาด
ตาขาวตลอดมา ไมว่ ่ากับใครกพ็ ดู ดว้ ยแคไ่ มก่ ีคาํ ดังนันถงึ จะพบ

บอ่ ยแต่กไ็ ม่ได้สนิทสนมมากมายอะไร นางติดตามฮหู ยนิ น้อย
มาโดยตลอด ไมเ่ คยพบเห็นการไปมาหาสู่กนั เปนพเิ ศษของทัง
สองมาก่อนเลย ก็แค่พบกันบอ่ ยเทา่ นันเอง 
 
“คณุ ชายสาม ฮหู ยนิ น้อยของพวกเราจําเรอื งราวในอดีตไมไ่ ด้
แลว้ เจ้าคะ่ นางจาํ ทา่ นไม่ไดแ้ ลว้ ตอ้ งขออภยั ด้วยนะเจ้าคะ” อา
หลกู ล่าวแทรกขนึ มา 
 
จําไมไ่ ด้รึ? ฉางอวินฉีเองก็ไดย้ นิ ข่าวลอื เรอื งนีมาพอสมควร แต่
ตอนแรกเขาคดิ วา่ เปนเพยี งแค่ขา่ วลือเท่านัน 
 
“ไอห้ ยา อย่าเพิงพูดเรอื งนัน มาพูดเรืองนีก่อนเลย เมือครู่นีเจ้า
เรียกขา้ วา่ เยว่เลยี งรึ? ทําไมเจา้ ถึงรวู้ า่ ขา้ ชือเยว่เลียง? เจา้ ...เจ้า
เปนใครกนั ? ขา้ …เจ้ารจู้ กั ฉีเยวห่ รอื ไม่?” ฉีเยวถ่ ามชายหนุ่มด้วย
นําเสียงรอ้ นรน 
 
“เยว่เลียง?” ฉางอวนิ ฉีทถี ูกมองด้วยสายตารอคอยจึงรสู้ ึกไม่
สบายใจอยู่บ้าง ยังไม่รู้จะตอบอย่างไร “พีสะใภใ้ หญช่ ือว่าเยว่
เลยี งร?ึ นี... นี... ขา้ ไม่ร้จู รงิ ๆ พสี ะใภ้ลมื เรอื งราวในอดีตไปแล้ว
จรงิ ๆ หรอื ? แลว้ เรืองเดอื นเจด็ ละ่ เดือนเจ็ด...” 
 
คาํ พูดของเขาก็วนุ่ วายราวกับพดู คนละเรอื งเช่นกนั พอชายหนุ่ม
พดู ถงึ ตรงนีก็หยดุ ไปชวั ครู่ ทันใดนันกม็ สี ีหน้าท่าทางเหมือนนึก
อะไรออก ข่าวนันเพงิ จะมาเมือบ่ายนีเองจึงมแี คไ่ ม่กคี นเท่านันที
รู้ คดิ ไมถ่ ึงเลยว่านางจะได้ยนิ ข่าวนันแล้ว… 
 
“เดือนเจ็ด พีชายใหญ่จะกลับมาจริงๆ แล้ว” เขาพดู ขนึ มาดว้ ย
นําเสียงจริงจงั  

 
นีมนั คาํ ตอบอะไรกนั ! ฉีเยว่ขมวดคิวอยา่ งสงสัย ทวา่ อาหลกู ลับ
ตนื เต้นและดใี จไมห่ ยดุ  
 
“คณุ ชายสาม! เดอื นเจ็ด เสียวโหวเหย่กจ็ ะกลบั มาแลว้ หรอื เจา้
คะ?” 
 
ฉางอวนิ ฉีพยักหน้ายิมๆ 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่านไดย้ นิ แล้วใชไ่ หม ไดย้ นิ แล้วใช่ไหมเจ้าคะ 
เสียวโหวเหยจ่ ะกลบั มาแล้ว” อาหลูได้ยินข่าวดี ทาํ ใหด้ ีอกดีใจ
จนลืมตัวเผลอจบั แขนของฉีเยว่เอาไว ้
 
ดูเหมือนผ้ชู ายคนนีจะไม่ใช่คนทขี า้ มเวลามาแล้วละ่ และตัวเอง
ในขณะนีทงั รูปรา่ งหน้าตาก็ไม่ใช่ฉีเยวค่ นเดิมอีกด้วย ต่อใหพ้ อ่
แมข่ องนางข้ามกาลเวลามาได้จริง หากมาเห็นนางในตอนนีก็
คงจะจาํ ไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั ดงั นันก็ไม่ตอ้ งพดู ถึงชอื เล่นเมือครู่นี
แล้ว 
 
คุณชายสามผู้นีพาเบยี งประเด็นไปพูดถึงเรืองอนื ไม่เกยี วกบั ที
นางถามเมอื ครูเ่ ลย ฉีเยว่ถอนหายใจเฮอื กหนึง ส่งเสียงตอบรับ
สันๆ ออกมาเหมือนรบั รู้ แล้วก็ไม่ไดส้ นใจทีจะพูดอกี  
 
“ออ้ ...” 
 
อาหลูยังพูดอะไรต่อด้วยทา่ ทางตนื เต้นดใี จ ทวา่ ฉางอวนิ ฉีกลบั
ไม่ได้ฟงสักประโยคเดยี ว เขากําลงั มองฉีเยวผ่ นู้ ีอยู่ รบั ร้ไู ดถ้ ึง
ความผิดหวังของนางในชวั พรบิ ตา 

 
ผดิ หวังอะไร? ฉางอวนิ ฉีมองนางดว้ ยแววตาสับสน พีชายใหญ่
กาํ ลังจะกลบั มา ไม่ใช่เรืองทพี วกนาง ทังเจา้ นายและบ่าวรับใช้
ต่างก็รอคอยมาโดยตลอดร?ึ ถงึ แมห้ ลงั จากพีชายใหญก่ ลบั มา
เรอื งราวอาจจะไม่เหมือนกบั ทพี วกนางคิดเอาไว้ หรือว่าบางที
นางอาจคดิ ถึงจุดนีแล้วจึงเปนเชน่ นี… 
 
ฉางอวนิ ฉีไดแ้ ตค่ รุน่ คดิ ในใจโดยไมพ่ ดู ไม่จา ในเมือทังสองต่าง
คนต่างคดิ ไปคนละเรอื ง จึงพากันนิงเงียบไปทังค ู่
 
อาหลทู ีเพิงสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงได้ จงึ นึกขึนไดว้ ่าพวก
ตนอยู่ในสถานทที ีใครๆ ก็พบเหน็ ได้โดยง่าย เหตกุ ารณพ์ บปะ
ครังนีหากเนินนานเกนิ ไปคงไม่ดีเทา่ ไรนัก 
 
“ฮหู ยนิ น้อย พวกเราออกมาไดส้ ักพกั หนึงแลว้ รีบกลบั กันเถอะ
เจ้าคะ่ ” บา่ วคนสนิทเอย่ ขนึ ดว้ ยนําเสียงแผ่วเบา 
 
ฉีเยวส่ ่งเสียงตอบรับคําหนึง หันหลงั กลบั เตรียมจะเดินจากไป 
ทว่าฉางอวนิ ฉีกลบั ทนเก็บความสงสัยไวไ้ มไ่ หว ตะโกนรังไว ้
 
“พสี ะใภ”้  
 
ฉีเยวห่ นั กลับไปอย่างขเี กยี จอยู่บ้างเล็กน้อย 
 
“พสี ะใภย้ ังมอี ีกชือคอื เยว่เลยี งงันรึ?” ฉางอวนิ ฉีเหมือนมีความ
อยากรู้อยากเหน็ อยู่บ้าง จงึ ถามขนึ มา 
 
“จะวา่ ไม่ใช่ก็ไมใ่ ช.่ ..” ฉีเยว่ส่ายหน้าแต่แล้วกก็ ลับพยักหน้าอกี “

แตจ่ ะวา่ ใช่กใ็ ช่...เพราะถงึ ข้าจะลืมเรืองราวในอดีตไปมากมายพอ
สมควร แต่ไม่รทู้ ําไมกลบั จําไดว้ ่าตัวเองมีชอื เรียกอีกชอื หนึงวา่  
เยวเ่ ลียง” 
 
พดู ถึงตรงนีนางกย็ มิ แลว้ ยมิ อกี  
 
“อาจจะเปนชือเลน่ ของข้าในตอนเดก็ สินะ” นางเปรยเหมอื น
คาดเดา “ตอนเด็กๆ คนทใี กล้ชดิ อาจจะเรยี กขา้ แบบนี ดังนันขา้
จึงจาํ ไดแ้ ม่น เจา้ ก็คงจะรวู้ ่าคนเรามีบางเรอื งราวทที าํ ให้ยากจะ
ลมื เลือน” 
 
เมือหา้ ปก่อน ตอนทฉี ีเยวเ่ พิงเข้ามาอยูใ่ นจวน ท่านยา่ ซึงเปน
ญาติเพยี งคนเดยี วก็ตายไปแล้ว ส่วนทีจวนติงซีโหวกไ็ ม่มใี ครรู้
เรอื งราวตอนเด็กๆ ของนาง ฉีเยว่จึงแต่งเรอื งขึนมาตามใจปาก
โดยไมต่ ้องกลัวว่าใครจะจบั ได ้
 
“อ้อ...” ฉางอวินฉีมองดูนาง กอ่ นจะตอบรบั สันๆ 
 
“ฮูหยินน้อย ไปกนั เถอะเจ้าคะ่ ” อาหลูเอ่ยเร่งอกี ครงั  
 
ฉีเยว่ส่งยมิ ใหฉ้ างอวินฉีแล้วหมุนตัวเดินจากไป 
 
ทว่าคุณชายสามกลับยังยืนนิงอยู่ทเี ดมิ ดว้ ยสีหน้าทา่ ทางดู
สับสนวุ่นวาย 
 
เรืองอืนก็ลมื ไปแล้ว... ยังจําได้ว่ามอี ีกชอื หนึง… คนใกล้ชิดเรียก
แบบนี… มีบางเรอื งราวทีทาํ ให้ยากจะลมื เลือน... 
 

‘เยว่เลยี ง? เจ้าขีเหร่ขนาดนีทําไมถงึ ชือ เยวเ่ ลยี ง?’ 
 
‘ข้า...ขา้ ไมไ่ ด้ชอื วา่ เยวเ่ ลยี ง...ข้าชือวา่ ฉีเยว่…’ 
 
‘ฮึ! เด็กอปั ลกั ษณ์ คาดไมถ่ งึ วา่ จะชอื ว่า เยวเ่ ลยี ง…’ 
 
‘คณุ ชายสาม…ขา้ ไม่ได้ชือวา่ เยวเ่ ลียง...’ 
 
‘เยวเ่ ลยี ง… เยวเ่ ลียง ขา้ จะเรยี กเจา้ วา่ เยวเ่ ลยี ง ให้เจ้าอบั อาย...’ 
 
ขา่ วทีว่าเดือนเจด็ เสียวโหวเหยจ่ ะกลบั บ้านแพร่กระจายไปทวั ทงั
จวนติงซโี หวอยา่ งรวดเรว็  
 
ทนั ใดนันคนทงั จวนก็คกึ คกั กันขึนมาเหมอื นกบั ฉลองเทศกาลป
ใหมอ่ ย่างไรอย่างนัน 
 
“ตอนนีเสียวโหวเหย่อยูร่ ะหว่างทางแลว้ ตลอดทางหากพบปะ
กบั เพอื นฝูงน้อยละก็ วันทีสิบห้าสิบหกก็ถงึ เรือน แตห่ ากวา่ ต้อง
พบปะเพือนฝูงอยู่บา้ ง ชา้ สุดก็ประมาณวันทียีสิบเจา้ ค่ะ” โซวมา
มาคํานวณ 
 
ในหอ้ งของเซียซือมีคนมากมายยนื อยเู่ ต็มไปหมด คุณหนูสาม
คนนังอยู่บนเก้าอีขา้ งๆ คนเลก็ สุดอายุแค่สีหา้ ป ถกู แมน่ ม
ประคองอยจู่ ึงจะสามารถนังได้อย่างมนั คง มอี นุภรรยาสองคน
นังอยู่อกี ดา้ น ขา้ งล่างมบี า่ วอาวุโสยืนอยู่ หน้าตาของทุกคนต่าง
ก็เต็มไปดว้ ยรอยยมิ  
 
“ตามลกั ษณะนิสัยของเสียวโหวเหยแ่ ล้วนัน ก็คงอยากจะบนิ

กลบั มาแล้วละ่ เจ้าค่ะ” มบี ่าวอาวโุ สคนหนึงแสดงความเห็นขึนมา 
 
พอได้ยนิ คาํ พูดนีแล้ว เซียซอื กอ็ ดไมไ่ ด้ทจี ะปดหน้ารอ้ งไห ้
 
“สามปแล้ว..” นางใช้ผา้ เชด็ หน้าซับนําตาเบาๆ แล้วกลา่ วขึน 
 
“จริงด้วย” อนุภรรยาคนหนึงทีอายปุ ระมาณสามสิบกล่าวขึน
บา้ ง จากนันกน็ ําตาไหลพรากทนั ที “ข้ายังจาํ ไดว้ ่าตอนทเี ดนิ ไป
เผากระดาษใหฮ้ หู ยนิ ผู้เฒ่า เผากระดาษเสร็จไปแค่เจ็ดแผน่ ฝน
ก็ตกลงมาอย่างหนัก…” 
 
บรรดาบา่ วอาวโุ สเมือไดย้ นิ ก็ยกมอื ขนึ ปาดนําตา 
 
“ท่านแม่ไมร่ ้องไห้” เดก็ น้อยคนนันทถี ูกแม่นมประคองอยู่ดิน
ลงมาอยา่ งฉับพลัน เดินโซเซไปทางเซียซือทีนังอยตู่ รงกลาง
แล้วกลา่ วขึนมาด้วยนิสัยของเด็ก พร้อมกบั เอาผา้ เช็ดหน้าทีอยู่
ในมอื เล็กชูขนึ มาให ้
 
ทา่ ทางเชน่ นีทาํ ให้เซียซืออดยมิ ออกมาอย่างเอน็ ดูไม่ได้ “คุณ
หนูสีของพวกเราวา่ นอนสอนง่ายจริงๆ” 
 
คนอืนๆ ทีอยใู่ นห้องต่างกพ็ ลอยยิมไปด้วยจนเด็กน้อยมีท่าทาง
เขนิ อาย หันหลงั วงิ กลบั ไปอยู่ในอ้อมกอดของแมน่ ม 
 
คุณหนูรองกบั คุณหนูสามทีนังอย่ขู า้ งๆ ต่างกย็ มิ เชน่ กนั ทวา่ ใน
ดวงตากลับปรากฏความเกลยี ดชงั ออกมาใหเ้ หน็ อยู่แวบหนึง 
 
“นีเปนเรืองทีน่าปติยินดีนัก ฮูหยนิ ใหญเ่ ลิกเสียใจไดแ้ ล้วเจ้าค่ะ

” อนุจทู นี ังอยู่อีกด้าน สบโอกาสจงึ เอย่ ขึนบ้าง “เมอื กอ่ นไดย้ นิ
นายท่านชมเสียวโหวเหยอ่ ย่บู อ่ ยๆ ในทีสุดก็ได้พบสักครงั แลว้  
ไม่กวี นั มานีเจา้ ตวั น้อยในท้องของขา้ กก็ อ่ กวนอย่างรนุ แรง 
คงจะรู้วา่ พชี ายใหญจ่ ะกลบั มา เลยดอี กดีใจมากน่ะเจา้ ค่ะ” 
 
เมือได้ยนิ คําพดู นีของอนุจู คณุ หนูทงั สองทกี ําลังจบิ ชาถึงกบั
สําลัก นําชากระจายเต็มกระโปรงของตัวเอง 
 
เมอื มองดูคนอืนๆ ทีอยใู่ นหอ้ งต่างกม็ ีสีหน้าทา่ ทางทแี ปลก
ประหลาด แต่ละคนกลนั ความตกใจเอาไว้ สุดท้ายก็ยิมออกมา 
 
อนุจูคิดไมถ่ ึงว่าทุกคนจะมปี ฏกิ ิริยาเชน่ นี ใบหน้าจึงกงึ แดงกึง
ซีดอยู่พกั หนึง จากนันก็กลา่ วขึนมาด้วยความไม่สบายใจอยู่บา้ ง 
 
“คุณหนูทังสองคงจะดีใจมากสินะ ถึงมีปฏิกริ ยิ าตอบรบั มาก
ขนาดนี” 
 
“ไม่ไดม้ ปี ฏิกิริยามากเทา่ อนุจหู รอก” คุณหนูรองเปนคนตอบ 
ใบหน้ากลับมาเปนแย้มยิมดังเดิม 
 
บรรดาบา่ วอาวโุ สรบี เอาผ้ามาเชด็ ใหค้ ณุ หนู ภายในหอ้ งมีความ
วนุ่ วายพอสมควร 
 
บทที 24 เตรยี มตวั  
 
เมือเหตกุ ารณ์สงบลง เซียซือก็หนั ไปทางคุณหนูทงั สองแลว้ เริม
สังงาน 
 

“พวกเจ้าไปกับโซวมามา ไปดูสิว่าต้องใชเ้ วลากีวันจึงจะเรง่ ทํา
เสือผ้าชดุ ใหมใ่ ห้กบั ทกุ คนทอี ยใู่ นจวนได้” 
 
ตอนนีคณุ หนูรองกับคณุ หนูสามกําลงั เรยี นรู้เรืองการดแู ล
ทรพั ยส์ ินและการจัดการด้านการเงนิ อยู่ พอไดย้ นิ แล้วก็รบั คําสัง
ทันที ทังสองลุกขึนเดินไปยงั หอ้ งโถงทีอยู่ฝงตรงข้ามพรอ้ มกบั
โซวมามาและบา่ วอาวโุ สอกี หลายคน 
 
“ชว่ งนีหยา่ หลันกนิ ได้ไหม? นอนหลบั สบายหรือไม?่ ” เซียซอื
มองไปทางคุณหนูสีทีหลบอยใู่ นออ้ มอกของแมน่ ม จากนันก็ไม่
รอคาํ ตอบกลับหนั ไปทางเมียบา่ วคนหนึงทอี ยูอ่ ีกด้าน “เจ้ายัง
วา่ งอยูก่ ็ลองเดนิ ไปทีเรอื นของนางดูสักหน่อย นางเพิงจะแยก
เรือน กลัวเพยี งว่าจะไม่คุ้นเคย” 
 
บ่าวคนนันรบี ยืนขึนมา 
 
“บะ... บะ... บา่ วไม่คอ่ ยรเู้ รืองอะไร กลวั จะทําเสียเรอื งมากกวา่
เจ้าค่ะ” นางเอย่ เสียงสัน 
 
“เจ้ากแ็ ค่ใหน้ างเรยี กทา่ นแม่ ไม่จาํ เปนตอ้ งรู้อะไรหรอก ดูแล
นางใหม้ ากๆ ก็พอ ยงั ต้องเขา้ ใจอะไรอกี แลว้ ตอนนีกม็ แี ม่นม
อยดู่ ว้ ย พอนางโตกม็ ีครูบาอาจารย์ ยังจะต้องทกุ ข์เรืองใดอีก
เล่า” เซยี ซอื เอย่ นําเสียงเปยมเมตตา 
 
บ่าวคนนันยังคงกม้ หน้า แต่กเ็ รมิ ยิมออกบ้างแลว้ นางตอบรบั
อย่างนอบน้อม 
 
“ขอบคณุ โหวฮหู ยินมากเจ้าคะ่ บา่ วจะดแู ลเอาใจใส่คุณหนูสี

อยา่ งดแี น่นอน” 
 
แม่นมทยี นื มองอยู่ เข้าใจสถานการณ์เปนอยา่ งดี จึงดนั หลงั
คุณหนูสีใหไ้ ปหาหญิงผ้นู ัน “ไปหาท่านแม่เร็ว” 
 
บา่ วหญิงคนนันมองคุณหนูสีด้วยทา่ ทางตืนเตน้ แตเ่ ด็กน้อยยัง
คงหลบอยู่ขา้ งหลังแมน่ ม จนแมน่ มต้องดึงนางออกมาแลว้ เดนิ
นําไป จากนันเมยี บ่าวกห็ นั มาคารวะโหวฮหู ยินแล้วเอ่ยขอตวั
ตามไป 
 
อนุโจวทยี งั คงนังอยู่ หนั มาเอย่ ชนื ชม 
 
“คณุ หนูสีเชือฟงโหวฮหู ยนิ ดเี หลอื เกินเจา้ คะ่ ” 
 
เซียซอื ทําเพียงยกถ้วยชาขนึ มาจิบ แลว้ เอย่ ขึนโดยไม่แม้แตจ่ ะ
หนั ไปมอง 
 
“หากพวกเราสอนคนในเรอื งทีถูกทีควร ลูกทเี ลียงมาก็ย่อมทาํ
สิงทถี ูกต้อง ไม่ใช่ความดีความชอบของคนเพยี งคนเดียว” 
 
“มโี หวฮูหยนิ ใหก้ ารอบรมสังสอน นับวา่ มวี าสนาเหลือเกนิ ดูได้
จากเสียวโหวเหยท่ ีเปนแบบอย่างให้เหน็ ” อนุจเู อ่ยชืนชมต่อ 
ใบหน้ายังคงประดบั ดว้ ยรอยยิม 
 
“เอาเถอะ เจ้ารีบกลับไปนอนไดแ้ ล้ว เวลานีเปนช่วงสําคัญที
รา่ งกายตอ้ งการพกั ผอ่ น เดนิ ระวงั หน่อยละ่ ” เซียซือวางถว้ ยชา
ลงแลว้ กล่าวขนึ มา 
 

อนุจรู ีบตอบรับแลว้ ลกุ ขนึ ยืน ก่อนจะถอยออกไป นางเดินสวน
กับคณุ หนูทงั สองทีเดนิ กลบั เขา้ มาพอด ี
 
เมือคุณหนูทังสองมาถงึ คุณหนูรองก็รายงานวา่ จํานวนเสือผา้ ที
สังตดั มกี ีชดุ โดยแยกตามฐานะ ตอ้ งใช้ผ้าอะไร จาํ นวนเงินเท่าไร 
และใช้เวลากีวนั จึงจะเสรจ็ เรยี บร้อย 
 
เซยี ซอื ฟงนางพดู จนจบก็หันไปมองโซวมามา อกี ฝายจึงรีบพูด
เสริมว่า 
 
“คุณหนูรองรายงานครบถ้วนแลว้ เจ้าคะ่ ทงั หมดยดึ ตามการ
ปฏิบัติแบบปกอ่ นๆ” 
 
“ทาํ ได้ไมเ่ ลว ไมเ่ หมอื นกับพวกทเี ติบโตขึนมาขา้ งๆ ฮูหยนิ ผู้
เฒ่า แคส่ อนเล็กน้อยกเ็ ขา้ ใจแล้ว” เซียซือพยกั หน้า กลา่ วชม
คณุ หนูรองประโยคหนึงแล้วยมิ ให้ ก่อนหันไปสังบ่าวต่อไป “ทํา
ตามทคี ุณหนูรองพูด หยบิ ปายชอื สังงานแล้วไปจัดการเถอะ” 
 
อาหลวนทีเปนบ่าวคนสนิทซึงยืนอย่ดู ้านหลังหยิบปายชือมาให้
ทนั ที จากนันคุณหนูรองและคณุ หนูสามก็ทําการคารวะแล้ว
ขอตวั ลาพร้อมกนั  
 
คนอืนๆ ทีอยูใ่ นหอ้ งต่างกถ็ อยออกไป เหลือเพียงบา่ วรับใช้สอง
คนทเี ดินไปเปดหน้าต่างแล้วจุดธปู หอม ไมน่ านอาหลวนกย็ ก
จานผลไมเ้ ข้ามาให ้
 
“โหวฮหู ยนิ พูดมาทงั วันแล้ว กนิ ผลไม้ใหช้ มุ่ คอหน่อยนะเจา้ คะ” 
 

“อมื ...” เซียซอื ส่งเสียงตอบรับแลว้ หยบิ มาชิมคําเลก็ ๆ 
 
“หาบ่าวอาวโุ สสักคนมาสอนอนุจูไมด่ หี รอื เจ้าคะ?” อาหลวน
เสนอขนึ มา 
 
เซยี ซือไดฟ้ งกเ็ ผยรอยยิม “สอนทําไม คนอยา่ งนีไม่ดรี ?ึ นาง
สามารถมดั ใจนายท่านมาไดห้ ลายปแลว้ อย่าดูถูกคนหยาบคาย
เดด็ ขาด ความหยาบคายกเ็ ปนความสามารถอยา่ งหนึงนะ” 
 
ขณะทพี ูดประโยคต่อมานางก็ยิมมากขึน “ขา้ กแ็ คต่ อ้ งการใหน้ ัง
หญิงแพศยาทมี คี วามรู้ความสามารถ สุภาพเรยี บรอ้ ยและมี
มารยาททดี ีงามคนนันได้รู้วา่ สตรอี ย่างนีก็เปนทีโปรดปรานของ
นายท่านได้ หนําซํายังได้รับความโปรดปรานมากกวา่ นางอีก
ด้วย” 
 
หญงิ แพศยาทีเจ้านายเอย่ ถึงคือใคร อาหลวนร้อู ย่แู กใ่ จจงึ ไม่
พดู อะไรตอ่  
 
อนุจจู บั มอื ของบา่ วรับใชเ้ ดนิ กลบั ไปทหี ้องอย่างเชืองชา้  
 
“หลงั จากคลอดคณุ หนูสีแลว้ อนุหลวิ กป็ วย ไม่สามารถดแู ลลูก
ได้ อนุซ่งกบั อนุหลวิ มคี วามแค้นตอ่ กัน อกี ทงั อนุโจวก็สนิทกับ
อนุซง่ ทาํ ให้โหวฮหู ยินตอ้ งเลยี งคณุ หนูสีเอง ทว่าพออนุหลิว
หายดีแล้ว กลบั พดู วา่ ตวั เองกบั คณุ หนูสีดวงไมส่ มพงศ์กัน ถงึ
อยา่ งไรกไ็ ม่ยอมเลยี งลูกคนนี...” 
 
บ่าวรับใช้เดก็ ทีอยู่ข้างๆ เลา่ ด้วยนําเสียงแผว่ เบา จากนันก็
อธบิ ายสาเหตุก่อนหน้านีใหฟ้ งด้วย 

 
“เดมิ ทอี นุหลิวเปนบา่ วรบั ใชข้ องอนุซ่ง แตพ่ อลบั หลงั อนุซ่งก็ปน
ไปขึนเตยี งของนายทา่ นแล้ว เพือหลีกเลยี งการถูกอนุซ่งตจี น
ตาย นางจึงวงิ ไปขออาศัยกับโหวฮูหยิน พอคลอดคณุ หนูสีก็ยก
ลูกให้เปนหน้าทรี ับผดิ ชอบโหวฮหู ยนิ ไป” 
 
“อ้อ...เหมือนกับซู่เหมยงนั รึ?” อนุจหู ัวเราะขนึ มา 
 
“นันไมเ่ หมือนกัน ซเู่ หมยเปนผทู้ ีอนุโจวผลักดันขึนมา ถา้ ไมใ่ ช่
เพราะทา่ นให้ความเมตตา นางหรือจะอยู่ในสายตาของนายท่าน
” บ่าวรับใช้กล่าวขึนมาทันท ี
 
“โหวฮหู ยนิ ชา่ งมีจิตใจดีงามเหลือเกิน” อนุจถู อนหายใจ “โหวฮู
หยินเปนคนทมี ีจติ ใจดีงามขนาดนี ทาํ ไมตวั เองถงึ ไม่คลอดลกู
สักคนแลว้ เลียงเองเลา่ ” 
 
“เมือก่อนโหวฮหู ยินเคยมลี ูก เพยี งแตว่ า่ แทง้ ไปแลว้ เปนลูกชาย
ดว้ ยนะเจา้ คะ” บา่ วรบั ใชเ้ อย่ ดว้ ยนําเสียงทีเบาลงกว่าเดมิ “วา่ กนั
วา่ ร่างกายบาดเจบ็ จากครงั นัน นางจงึ มลี กู ไม่ได้อกี แล้ว” 
 
อนุจพู ยกั หน้าเลก็ น้อย จากนันกน็ ิงเงยี บไปครูห่ นึง 
 
“มนิ ่าโหวฮูหยนิ ถงึ ได้ปฏบิ ัตติ ่อเสียวโหวเหย่เหมือนตวั เองเปน
แม”่ นางกลา่ วขึนมาช้าๆ “เพียงแตค่ ดิ อย่างไรถึงแตง่ กบั คน
แบบนี ช่างเถอะ อย่าพูดถึงอกี เลย หากโหวฮหู ยินโกรธเคืองกับ
เรืองพวกนี ข้าเองกอ็ ยู่ไม่เปนสุขเหมอื นกนั ” 
 
บา่ วรบั ใชห้ วั เราะ “นอกจากฮหู ยินผเู้ ฒ่าแลว้ ในจวนนีไมม่ ีใครที

อยู่เปนสุขหรอกเจา้ คะ่ ” 
 
อนุจถู อนหายใจอกี ครัง เปรยขนึ มาว่า “ข้านีช่างโง่เขลาเบา
ปญญานัก ไมส่ ามารถทําให้โหวฮูหยนิ สบายใจได้ กลับทาํ ให้
ทกุ ข์ใจอยู่เสมอ” นางกลา่ วขนึ มาอยา่ งคบั แค้นใจ “เรอื งทเี สียว
โหวเหยก่ ลับมา ควรจะเปนเรืองทที กุ คนในครอบครวั ดใี จ แต่ข้า
เหน็ โหวฮหู ยินมที ่าทางไมส่ บายใจ คาดวา่ น่าจะเปนเรอื งเกยี ว
กับฮูหยนิ น้อย เสียวโหวเหยจ่ ากไปนาน กลบั มากต็ อ้ งเจอผู้
หญงิ แบบนีอกี คดิ วา่ คงจะอดึ อัดใจมากแน่” 
 
บ่าวรับใช้พยกั หน้าเหน็ ด้วย “นันสิเจ้าคะ อย่าว่าแต่เสียวโหวเหย่
เลย แมแ้ ตแ่ ม่นางเหมยก็อึดอัดใจจะแยอ่ ยแู่ ล้ว” นางพดู โพล่ง
ออกมาทนั ท ี
 
แววตาอนุจูสว่างวาบก่อนจะหายไปอย่างรวดเรว็  
 
“เฮ้อ...ซเู่ หมยนีก็ช่างเหลอื เกิน ไม่คาํ นึงเลยวา่ ตนเองมฐี านะ
เชน่ ไร ก็แค่เปนเจ้านายครงึ เดียว ยงั นับว่าเปนบ่าวคนหนึง
เหมอื นเดมิ แต่ถงึ อย่างไรนางก็ไม่ควรมที า่ ทางประหมา่ เวลาเจอ
หน้าคนผู้นัน...” 
 
“เรืองนีไม่น่าแปลกใจหรอกเจ้าคะ่ ถงึ อย่างไรคนผนู้ ันกม็ ฐี านะ
เปนฮูหยนิ น้อย…” บา่ วรบั ใช้เด็กกลา่ วขึนมาอย่างลังเล 
 
“ไม่รู้พวกเจา้ คิดอะไรกันอยู่ ตามจริงแลว้ กฎระเบยี บก็เปนสิงที
คนกําหนด ตอนนีเจ้านายทอี ยู่ในจวนก็เปลียนแปลงแล้ว กฎ
ระเบียบนันกไ็ ม่ใช่ของตายตัว...” อนุจยู มิ ขนึ มา “แต่หากจะพดู
ไปขา้ ก็ไม่คอ่ ยเขา้ ใจเทา่ ไร ขา้ กเ็ ปนแค่คนธรรมดามฐี านะ

ตาํ ต้อย ไม่เคยอยใู่ ต้กฎระเบยี บใดๆ และก็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจกฎ
ระเบยี บในจวนนีด้วย ข้ากแ็ ค่พูดไปมัวๆ ผดิ ๆ ถูกๆ เจ้ากอ็ ยา่
หวั เราะข้าล่ะ” 
 
“ใครจะกล้าหวั เราะท่านเล่าเจ้าคะ” บ่าวรบั ใชเ้ ดก็ ยมิ อยา่ งประจบ
สอพลอ 
 
“หัวเราะหรอื ไม่หวั เราะขา้ กไ็ ม่แยแสแลว้ ขา้ รวู้ า่ เปนเพราะนาย
ท่านกับโหวฮหู ยนิ ข้าถึงได้มีชีวิตทดี ใี นขณะนี ขา้ เพยี งแคอ่ ยาก
ทําใหน้ ายท่านกับโหวฮูหยนิ สบายใจ ขอเพียงพวกเขาดใี จ จะให้
ไปตายข้ากย็ อม” อนุจูเอย่ พลางทอดถอนใจ 
 
“อนุจมู คี วามคิดเช่นนีกเ็ พียงพอแลว้ เจา้ คะ่ ” บา่ วรบั ใชเ้ ด็กก็ถอน
หายใจเช่นกัน ทว่าสายตาดูคลุมเครือไม่รู้วา่ คิดอะไรอย ู่
 
อาหลูกับอาหา่ วกําลงั ช่วยกันยกกล่องใหญใ่ บหนึงเขา้ มาใน
เรือน 
 
“พวกเจา้ ทําอะไรกัน?” ฉีเยว่ถามขนึ “ระมัดระวังกนั หน่อย เจา้
ทงั สองยงั เปนเด็ก เดยี วกระแทกมอื หกั นะ” 
 
หญงิ สาวมองบ่าวทงั สองยกกลอ่ งแล้วเดนิ เซไปเซมา สุดทา้ ยก็
ทนมองไมไ่ หวเขา้ ไปช่วยยกด้านหน้า 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านไปพกั ผ่อนเถอะเจา้ คะ่ ” อาห่าวเอย่ ด้วยนํา
เสียงเกรงใจ แต่สุดท้ายก็กลายเปนสามสาวช่วยกนั ยกกล่องไป
วางไว้บนโต๊ะหิน 
 

“วนั นีอากาศดีมาก จะได้เอาเสือผา้ ตากแดดเสียท”ี อาหลเู อย่
ยมิ ๆ “รอเสียวโหวเหย่กลับมา ฮหู ยินน้อยก็ใส่ไดพ้ อด”ี  
 
นับตังแตร่ ู้ข่าวว่าเสียวโหวเหยจ่ ะกลบั มาในเดือนหน้า อาหลกู ย็ มิ
ไม่หยดุ แมแ้ ต่ในฝน 
 
ฉีเยวย่ กมือขนึ มากมุ ขมับ น่ากล้มุ ใจจริงๆ 
 
ตอนนีอาหา่ วเปดกล่องออกแลว้ ฉีเยว่ก้มลงไปดูแล้วอดร้อง
อุทานออกมาไมไ่ ด ้
 
“สวยจริงๆ!” ฉีเยวย่ ืนมือไปลูบเสือผา้ ด้านบน สีหน้าบง่ บอกถงึ
อาการตกตะลึง เสือผ้าแตล่ ะชุดพบั ซ้อนกนั อย่างเปนระเบยี บ
เรียบร้อยอยู่ในกล่อง ฝเข็มปกสีเงินสะท้อนแสงวาววับภายใต้
แสงอาทติ ย ์
 
นีเปนเสือผ้างันรึ? ไมส่ ิ... นีมันงานศิลปะชดั ๆ! 
 
“ของเหล่านีตา่ งก็เปนสินสมรสทฮี ูหยินผูเ้ ฒ่ายกใหฮ้ ูหยนิ น้อย” 
อาหลเู อย่ ขนึ มา สีหน้าเหมือนกําลงั รําลกึ ถงึ ความหลัง “ในคลงั
ยังมีอกี มากนะเจ้าคะ ฮูหยินผ้เู ฒา่ ยกคลังสมบตั สิ ่วนตวั ใหฮ้ ู
หยนิ น้อยคนเดียว ข้าวของข้างในต่างกเ็ ปนของทนี างสะสมทลี ะ
เล็กละน้อย…” 
 
“คลังสมบตั ิส่วนตวั งนั ร?ึ ” ฉีเยว่เอย่ ขนึ มาอย่างประหลาดใจ 
 
อาหลูพยกั หน้าให ้
 

“ฮูหยินน้อย ถึงท่านจะลืมไปหมดแลว้ แตข่ ้ายังจาํ ได้ดี ตอนทีฮู
หยินผเู้ ฒ่าปวยหนัก นางสังใหซ้ ุงมามาพาท่านไปดู ครงั นันขา้ ก็
ติดตามไปเช่นกัน ของข้างในสะท้อนแสงวิบวับเจดิ จ้าจนแทบ
ลืมตาไม่ขึนเลยเจา้ คะ่ ” อาห่าวเอ่ยขนึ ดว้ ยอารมณ์ทีอยากจะ
โออ้ วด 
 
ฮหู ยินผู้เฒ่าคนนีดกี ับฉีเยวค่ นก่อนมากจริงๆ หญิงสาวอทุ าน
ขึนมาในใจ แตม่ ันก็แปลก ทําไมนางถึงได้ดีกบั เด็กขอทานทเี ก็บ
มาจากข้างทางเช่นนีด้วย ถา้ หากจะพูดถึงตอนทยี งั มชี ีวิตอยู่ก็
ช่วยเหลือโอบอมุ้ ฉีเยว่อย่างมากมาย พอรู้วา่ ตัวเองจะตายกย็ ัง
วางแผนอนาคตใหอ้ ีกด้วย ไม่เพยี งแตจ่ ัดเตรยี มเรอื งงาน
แตง่ งานให้ ยงั เก็บทรพั ยส์ ินและข้าวของมากมายไวใ้ หอ้ ีกต่าง
หาก แต่นีเปนสิงทีพอ่ แม่แท้ๆ ถงึ จะปฏบิ ัตใิ หน้ ีนา 
 
ฉีเยว่คนนันคงไม่ไดเ้ ปนลูกสาวนอกสมรสของฮูหยินผู้เฒา่ คนนี
หรอกนะ? อมื ...ไม่น่าใช่ เพราะอายไุ ม่สอดคลอ้ งกนั เลย… 
 
“ฮูหยนิ น้อย ถึงตอนนันแล้วใส่ตัวนีหรอื ว่าตัวนีดเี จ้าคะ?” อาหลู
ขมวดควิ ถามในขณะทมี องเสือผ้าอย ู่
 
“ตัวนีดีกว่า ตวั ทสี ีแดงสด เหมาะกบั ฮูหยนิ น้อยทสี ุดแล้ว” อาหา่
วเสนอ “แล้วกเ็ สริมปนหงส์อันใหญ่เขา้ ไปอกี ...จริงสิ ฮูหยนิ ผู้
เฒา่ เกบ็ ปนหงสค์ าบมุกเกา้ สายสีทองอันหนึงไวใ้ นคลงั ...” 
 
บทสนทนาทีทงั สองคุยกันอย่างสนุกสนานขัดจังหวะความคิด
ของฉีเยว่ นางมองบ่าวรับใช้เด็กทังสองทีดูกระฉับกระเฉงมีชวี ติ
ชีวาแล้วก็ตอ้ งส่ายหน้า ตน้ สายปลายเหตุของเรืองสลบั ซบั ซ้อน
เหล่านันโยนทิงไปก่อนได้เลย ไมต่ ้องสนใจว่าอดีตจะเปน

อย่างไร ตอนนีขอใหผ้ า่ นไปไดด้ ว้ ยดีก็พอแลว้  
 
“เสียวโหวเหยข่ องพวกเจ้าเปนคนอยา่ งไร?” จู่ๆ ฉีเยว่ก็โพลง่
ถามขนึ มา 
 
“เสียวโหวเหย่น่ะหรอื เจ้าคะ...เอ่อ...” อาหา่ วทีพูดมากอยู่ตลอด
เวลาเริมเอย่ ปากก่อนใครอกี ครงั ทว่าหลงั จากอ้าปากคาํ พดู กลับ
ติดอยู่ทคี อ เหมอื นกบั ไมร่ ูว้ า่ จะพดู อะไร 
 
อืม? ฉีเยว่เลกิ คิว คําถามนีเหมือนจะมปี ญหานะ 
 
“เสียวโหวเหย่เปนคนดมี ากเจา้ ค่ะ เพยี งแตด่ ือรันอยู่บา้ ง...แตว่ ่า.
..แตว่ า่ ...” อาหา่ วรีบร้อนกลา่ วขึนมาอกี “แตว่ า่ นันเปนตอนเด็ก 
เดก็ ผูช้ ายกต็ ้องดอื รันเปนธรรมดา แต่ตอนนีเสียวโหวเหยโ่ ต
เปนผใู้ หญแ่ ล้ว ไม่เปนอย่างนันตงั นานแลว้ เจ้าค่ะ” 
 
“อ้อ...” ฉีเยวล่ ากเสียงยาวกลา่ วขึนมา 
 
อาหลูทอี ยขู่ า้ งๆ ไมร่ วู้ ่าเพราะอะไรถงึ ได้ไพลไ่ ปนึกถึงคุณชาย
สาม ก่อนจะกลา่ วเสริม 
 
“เสียวโหวเหยแ่ คเ่ ปนคนอารมณ์ร้อนอยบู่ ้าง ความจรงิ แล้วเปน
คนทีดีมากเลยนะเจ้าคะ” นางหยดุ ไปครู่หนึง แล้วเล่าตอ่ “เสียว
โหวเหยฝ่ กฝนวทิ ยายทุ ธดว้ ยตวั เองตงั แต่เด็ก จึงมลี กั ษณะนิสัย
และอารมณ์ทแี ข็งกร้าวไปสักหน่อย ฮหู ยินน้อย ทา่ นอยา่ ไดก้ ลวั
เสียวโหวเหย่นะเจา้ คะ ความจรงิ แล้ว... ความจรงิ แลว้ เขาพูดจาดี
มาก…” 
 

ฉีเยวพ่ ยกั หน้าเล็กน้อย โอเค... เขา้ ใจแล้ว แคฟ่ งคาํ พูดสองสาม
ประโยคของบ่าวรบั ใชเ้ ด็กสองคนนีก็พอจะวาดเค้าโครงของคนผู้
หนึงทตี ระกลู มที ังเงินและอทิ ธิพลได้บ้างแล้ว 
 
คนยโสโอหงั มองไมเ่ ห็นหัวผู้อืน เทยี วใชอ้ าํ นาจบาตรใหญไ่ ปทัว 
 
แลว้ จะทาํ อยา่ งไรดีละ่ ? ตอ้ งเปนสามีภรรยากบั เสียวโหวเหยผ่ นู้ ี
จรงิ ๆ น่ะเหรอ? เพยี งแค่คิดฉีเยว่ก็รู้สึกหนาวยะเยอื กแล้ว 
 
สีหน้าของหญิงสาวพลนั เปลียนเปนหนักอึง อาหลกู บั อาห่าวที
สังเกตเจ้านายอยู่ หนั มามองหน้ากนั แวบหนึง 
 
“พหี ลู เจ้าดูสิ ฮูหยินน้อยดูเปนกังวลมากเลย ความจรงิ แล้วขา้
เองก็เปนกงั วลอยู่...” อาหา่ วกระซบิ เสียงเบาอย่างอดใจไว้ไมอ่ ย ู่
 
“เจ้าเปนกังวลเรืองใด? มีอะไรทีน่าเปนกังวลร!ึ ไมต่ ้องคิดเหลว
ไหลเลยนะ! ฮหู ยนิ น้อยเปนภรรยาทีแตง่ งานอยา่ งเปนทางการ
กบั เสียวโหวเหย่ เจ้าไม่ต้องคิดเหลวไหลแล้ว” อาหลรู ีบขัดขนึ
ดว้ ยนําเสียงแผว่ เบากลับไป 
 
อาห่าวมองดูอีกฝายแวบหนึง ดว้ ยความรสู้ ึกทีไม่รวู้ า่ จะทํา
อย่างไรดี สุดทา้ ยได้แต่งึมงาํ กบั ตวั เอง 
 
“พีหลู ความจริงแล้วในใจของเจา้ ก็คงคิดเหลวไหลเหมอื นกนั ใช่
ไหมเล่า” 
 
บทที 25 หาเรอื ง 
 

เพือเฉลมิ ฉลองการกลบั มาของเสียวโหวเหย่ ทงั เจ้านายและบา่ ว
รับใชต้ า่ งก็ได้เสือผ้าชุดใหมก่ ันทังหมด 
 
ผ่านไปครงึ เดอื นเสือผา้ กต็ ัดเยบ็ เสรจ็ เรยี บร้อย บ่าวน้อยใหญจ่ ะ
ไดร้ บั เสือผา้ ใหม่คนละชุดพร้อมกับเบยี เลยี งประจําเดือน ทาํ ให้
ทุกคนร้สู ึกดใี จเปนทีสุด โดยเฉพาะเดก็ รบั ใชร้ ะดบั ล่าง เพราะ
น้อยนักทจี ะมโี อกาสไดร้ ับรางวลั เชน่ นี พอถึงเวลาทกุ คนก็ได้แต่
รอว่าเมือไรจะถึงลาํ ดบั รบั ชดุ ของตนเสียท ี
 
“เจา้ เด็กพวกนีนี ยามปกติไมเ่ คยเห็นกระตือรือร้นกันขนาดนี
เลย” บ่าวอาวโุ สกล่าวขึนมายิมๆ ทอดสายตามองเด็กรบั ใช้ทถี ือ
เสือผา้ ชุดใหม่อยดู่ ้านหน้า 
 
เสือผา้ ของคณุ หนูกบั อนุทงั หลายมีคนส่งไปให้ถึงเรอื นอยูแ่ ล้ว 
และหลังจากส่งชุดให้เจ้านายเหลา่ นีเสรจ็ เรียบร้อย จึงจะเปน
เวลารบั เสือผา้ ของบรรดาบา่ วรบั ใช ้
 
“ครงั นีเนือผา้ ทีใช้ตัดชดุ ดีมากทเี ดยี ว ได้ยินมาว่ารูปแบบชุดที
ตัดกเ็ ปนทีนิยมในเมืองหลวงด้วย” 
 
“ในแต่ละเรอื นยงั ได้รางวัลเปนดอกไมผ้ า้ ไหมกลอ่ งหนึงอีกตา่ ง
หาก…” 
 
กลมุ่ เด็กรับใชพ้ ดู ไปก็ยิมไป ทนั ใดนันเองหนึงในนันก็เหน็ บ่าว
คนหนึงกําลังมองมาทางนี ทําราวกับสนใจอยากจะเดนิ มาด ู
 
“โอ๊ะ! ดูสิ” บ่าวรบั ใชเ้ ดก็ สะกดิ ใหพ้ รรคพวกดู พร้อมกับเอ่ยขึน
มาดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา “นัน...อาหา่ ว...” 

 
บ่าวอกี คนมองไป จากนันสีหน้าก็ปรากฏแววหยามหยันเลก็
น้อย แคน่ างขยิบตาทีหนึง ทุกคนกเ็ ขา้ ใจตรงกนั ต่างเร่งฝเท้า
แลว้ ทาํ เปนเดินผา่ นไปอย่างรวดเร็วเหมอื นกบั มองไม่เห็นอาหา่ ว 
ทาํ ให้ชนกนั เขา้ อยา่ งจงั  
 
อาหา่ วมองเหน็ พวกนางทงั สามเดนิ เขา้ มาแลว้ เพียงแต่คิดไม่
ถงึ วา่ ทางเดนิ กว้างขนาดนี พวกนางยังจะเดนิ เขา้ มาใกลแ้ ลว้ ชน
กนั ได้ พอถูกชนเด็กสาวกเ็ ซถอยหลงั เทา้ เหยียบลงไปบนพืน
หญา้ ทชี ุ่มนําฝนเมอื คนื วาน ทาํ ให้ทงั รองเท้าและกระโปรงเปอน
โคลน 
 
“พวกเจา้ ทําอะไรน่ะ!” อาห่าวตะโกนใส่ด้วยความโมโห พร้อมกับ
ยกชายกระโปรงขนึ  
 
“ไอ้หยา! พหี า่ วเองหรอื ต้องขอโทษด้วย พวกขา้ ไมเ่ ห็นพีจรงิ ๆ” 
เดก็ รับใช้กลา่ วยิมๆ 
 
“พวกเจ้าตาบอดกนั แลว้ รึ?” อาห่าวโกรธจดั จนระงบั อารมณ์ไม่
อยู่ ถามเสียงดงั “เสียวจ้วน! เสียวชยุ่ ! พวกเจ้าตังใจหาเรอื ง
ทะเลาะใชห่ รือไม?่ ” 
 
พอไดย้ นิ คาํ พูดนาง บ่าวรบั ใชท้ ีเหมือนจะมีอายุมากสุดก็จ้อง
มองมาอย่างไม่พอใจ ตวัดเสียงถามกลับไป 
 
“เจา้ กลา้ ดา่ คนอนื ได้อย่างไร?” 
 
“ทาํ ไมจะไม่กล้า กเ็ พราะพวกเจา้ หาเรืองให้ข้าดา่ เองนี” อาห่าว

โตก้ ลับแบบไมย่ อมเชน่ กนั จากนันกย็ กเทา้ หมายจะเอาไปเชด็
บนกระโปรงของบา่ วกลุม่ นี 
 
พวกบา่ วร้องเสียงหลงแล้วรีบหลบกนั ใหญ่ บรรดาเดก็ รับใชท้ มี า
รับเสือผ้าไดย้ นิ เสียงดังกส็ นใจ รบี วิงมามงุ ดู ทาํ ให้บนทางเดิน
คึกคักขนึ มาทันท ี
 
“ทาํ อะไรกนั ?” เสียงหนึงพลันดงั ขนึ ตามมาด้วยการปรากฏตวั
ของสตรีอีกหลายคน 
 
อาหลูทอี ย่ใู นเรอื นก็ได้ยนิ เสียงจงึ รบี วิงออกมาเช่นกนั  
 
“เกิดอะไรขนึ ?” กลมุ่ สตรีทมี าใหมพ่ ากันเดนิ ตรงมาด้วยความ
โมโห กอ่ นตาํ หนิแบบไม่ไวห้ น้า “จวนนีเปนสถานทที พี วกเจา้ จะ
สามารถก่อเรอื งว่นุ วายได้ร!ึ หากอยากก่อเรืองนักก็ไสหัวออกไป 
ไปกอ่ เรอื งวุน่ วายขา้ งนอกกันใหพ้ อ!” 
 
“มามาคือวา่ ...” อาห่าวอ้าปากเพือจะอธิบาย ทว่าพวกบา่ วทีเปน
คนหาเรอื งกลบั ชิงฟองขึนมาก่อน 
 
“มามา เปนเพราะพีห่าวด่าพวกเรากอ่ น แล้วนางยังทบุ ตพี วกเรา
อีกดว้ ยเจ้าค่ะ” 
 
“นี! ทําไมพวกเจา้ ถงึ พูดจาใหร้ า้ ยข้าอยา่ งนันเลา่ ?” อาห่าวโมโห
จนหายใจแทบไม่ทนั ตงั ท่าจะถลันไปหาคกู่ รณีทังสาม ทวา่ อา
หลกู ลบั ยืนมอื มาดึงเอาไว ้
 
หลวิ มามามองอาหา่ วตงั แต่หวั จรดเท้ารอบหนึง แล้วเอ่ยด้วยนํา

เสียงเย็นชา 
 
“ขา้ ไม่สนวา่ ใครจะเริมก่อน ขา้ รู้แคว่ า่ จวนนีไมอ่ นุญาตให้บ่าวรับ
ใชห้ าเรอื งทะเลาะวิวาทตบตกี นั ” 
 
“เจ้าคะ่ มามา พวกเราผิดไปแลว้ ” บา่ วรบั ใชท้ ังสามคกุ เขา่ ลง
อย่างรวดเรว็ พรอ้ มกับกล่าวขึนมา 
 
พอพวกนางคุกเข่าลง เด็กรับใช้ทีอยู่ใกล้ๆ ก็พลอยคกุ เขา่ ตามไป
ดว้ ย จงึ เหลอื เพยี งอาห่าวกับอาหลยู นื อยู่อยา่ งโดดเด่น 
 
“ทําไม? แม่นางห่าวคิดว่าคาํ พดู ข้าไมถ่ ูกตอ้ งงนั ร?ึ ” หลิวมามา
เอย่ เสียงเยน็ มมุ ปากปรากฏรอยเยาะหยนั  
 
“ทา่ นหมายความว่าอย่างไร? จะให้ขา้ คกุ เขา่ ลงงนั ร?ึ ” อาหา่ ว
ถามอย่างสงสัย 
 
“แม่นางหา่ วคดิ วา่ ขา้ ไม่มีสิทธิลงโทษเจ้าหรอื ไร?” 
 
“ข้าไม่ไดผ้ ดิ สักหน่อย เปนพวกนางต่างหากทีมาชนข้ากอ่ น” อา
ห่าวกลา่ วขนึ มาอยา่ งเดอื ดดาล 
 
อาหลรู บี กระตุกแขนเสืออกี ฝาย แลว้ พยายามเอย่ ประนีประนอม 
 
“หลวิ มามา” นางส่งยมิ เบาบางให้ กอ่ นจะเอ่ยเสียงนุ่มนวล “เอา
แค่พอเหมาะพอควรจะดกี ว่า อย่าลากไปไกลนักเลย” 
 
หลวิ มามาตอบกลับด้วยนําเสียงจรงิ จัง “ในเมือตอนนีข้าเปนคน

ควบคมุ กฎระเบยี บภายในจวนตงิ ซีโหว จงึ ไม่สามารถปล่อยให้
เกดิ เรืองทีแหกกฎได”้ นางกล่าวขึนมาดว้ ยใบหน้าทดี ูหนักแน่น 
“แต่หากพวกเจา้ คดิ ว่าข้าทําไมถ่ กู ตอ้ งแลว้ รสู้ ึกวา่ ตนเองไมไ่ ด้รบั
ความเปนธรรม ข้าก็จะไปลาออกจากหน้าทนี ีกับโหวฮูหยิน” 
 
ยังจะพาดพิงให้วุน่ วายไปถึงโหวฮูหยนิ ... 
 
สีหน้าอาหลพู ลันเปลียนเปนเคร่งเครียด นางหนั ไปมองอาห่าว
แล้วสังเสียงเบา 
 
“ยอมรับผดิ แล้วคุกเขา่ ลง” 
 
ถงึ แม้อาห่าวจะไม่อยากทํา แตเ่ พราะเชือฟงคาํ พูดอาหลจู งึ
คกุ เขา่ ลง 
 
พอเห็นแบบนี ใบหน้าของหลวิ มามากผ็ ่อนคลายลงเล็กน้อย จงึ
เอย่ ดว้ ยนําเสียงนุ่มนวล 
 
“แม่นางหา่ วบอกวา่ เสียวจว้ นกับพรรคพวกเปนคนหาเรืองกอ่ น 
ถ้าเชน่ นันแล้วเจ้ากไ็ มค่ วรลงไมล้ งมือดว้ ยตวั เอง แตค่ วรจะมาบ
อกพวกข้า พวกขา้ จะไดล้ งโทษพวกนางตามกฎระเบยี บ แต่ถ้า
เจา้ ยงั ทาํ เช่นนี เจ้าหาเรืองข้า--ขา้ กต็ เี จ้า เจ้าตขี ้า--ข้ากต็ ีเจา้  
พวกบา่ วทะเลาะกนั ไปทะเลาะกันมา ถา้ ปลอ่ ยให้เปนเชน่ นันจวน
จะตกอยใู่ นสภาพไหน เจ้าวา่ ขา้ พดู ถูกต้องหรอื ไม่?” 
 
อาหา่ วหัวเราะแห้งๆ 
 
หากวา่ กนั ตามกฎระเบียบของจวน คาํ พูดของหลวิ มามาถอื ว่าถกู

ต้องเพียงบางส่วน เพราะโดยตาํ แหน่งของอาหา่ วทีสูงกว่าเดก็
รบั ใชก้ ลุ่มนี หากถกู ชน นางมีสิทธิสังสอนบ่าวกลมุ่ นีได้ตาม
ความเหมาะสม จากนันค่อยไปรายงานมามาทีมหี น้าทดี แู ลเรือง
กฎมาจดั การภายหลังได ้
 
ทว่าเมือหลวิ มามาพดู จบแลว้ หนั ไปมองทังสองฝาย พอเหน็ ทุก
คนล้วนเชือฟง ใบหน้าก็เผยความพงึ พอใจออกมา จากนันนาง
กท็ ําสีหน้าขงึ ขัง เอย่ เสียงดังกบั เสียวจว้ นและพรรคพวก 
 
“ทาํ ไมพวกเจ้ายงั ไมร่ ีบไปรับชุดกันอกี พวกบ่าวอาวุโสกําลังรอ
แจกชดุ อย่นู ะ ยังจะมวั โอเ้ อ้อยไู่ ด้ คนอืนๆ เขาไม่ได้มเี วลาว่างมา
รอพวกเจา้ ทังวันนะ รบี ไปลองชดุ กันเลย หากเสือผา้ ไม่พอดียัง
ต้องเสียเวลาส่งกลบั ไปแก้ไขอกี ” 
 
“เจ้าค่ะ” เสียวจว้ นและพรรคพวกตอบรับอยา่ งพร้อมเพรียง จาก
นันก็รีบลุกขนึ ยืนแลว้ ก้าวเท้าจากไปดว้ ยทา่ ทางร้อนรน 
 
“แม่นางห่าวอยา่ โทษว่าข้าไมย่ ุตธิ รรมเลยนะ ทขี า้ ให้พวกนางลุก
ขึนไปได้ก็เพราะโหวฮหู ยนิ ออกคาํ สังมาแลว้ ว่าวันนีตอ้ งไดร้ ับ
เสือผ้าชุดใหม่กนั ทกุ คน บ่าวเดก็ พวกนันจึงต้องรบี ไปจัดการธุระ
ใหเ้ สรจ็ ไมเ่ หมือนแมน่ างอย่างเจ้าทียงั วา่ งอย่.ู ..” หลวิ มามา
กลา่ วยิมๆ ทวา่ นางยังพูดไมจ่ บกไ็ ดย้ ินเสียงหนึงดังมาจากเรือน
ชิวถงหยวน 
 
“อาหล!ู อาหา่ ว! พวกเจ้าไปตายทีไหนกันแลว้ ทงิ งานทงิ การ
มากมายขนาดนีใหใ้ ครทาํ ร?ึ ” 
 
ฉีเยว่เดินออกมาหน้าประตใู นขณะทสี ะบดั โบกพดั ในมอื แล้ว

มองมาทางด้านนี “ไอ้หยา คนมากมายขนาดนีมารวมตวั อยทู่ นี ี
จะเล่นอะไรกันร?ึ ” 
 
หญงิ สาวเอ่ยยมิ ๆ อยา่ งอารมณด์ ี กอ่ นเทา้ มอื กับขอบประต ู
มองมาด้วยสีหน้าทยี ากจะคาดเดา 
 
หากจะว่าไปนีเปนครงั ทสี องทีหลิวมามากับฉีเยวค่ นใหมพ่ บกนั  
 
ครงั แรกเปนเพราะฉีเยวซ่ อ่ นตวั อยา่ งหวาดกลัวในตอนทีมาถงึ ที
นี นางจึงไดย้ ินแค่เสียงหลิวมามาแตไ่ มไ่ ด้พบหน้า 
 
“เรยี นฮูหยินน้อย พวกบา่ วรบั ใช้เด็กทะเลาะกันน่ะเจ้าค่ะ บา่ วก็
เลยตอ้ งสังลงโทษตามหน้าท”ี  
 
หลวิ มามามองสตรีทยี ืนอยู่หน้าประตู กเ็ ลยนึกถงึ ฉากแขวนคอ
ตายวันนันขึนมา สีหน้าจึงปรากฏอาการเหยยี ดหยามออกมา
อย่างทีปกปดไว้ไม่อย ู่
 
เมอื อาห่าวไดย้ ินกเ็ ดอื ดจัด ตอ้ งการจะพูดอธบิ าย แตอ่ าหลกู ลับ
ห้ามไว ้
 
“ก่อเรืองอกี แล้วร!ึ ” ฉีเยวก่ ลา่ วขนึ มาพรอ้ มกบั ตบประตู “เจ้าเด็ก
สมควรตายผู้นี เพียงไม่เหน็ แวบเดียวกห็ าเรอื งใหข้ า้ เสียแลว้ ยงั
ไมไ่ สหวั กลับเขา้ มาในเรือนอกี ไปคุกเขา่ สํานึกผดิ ทีผนังหอ้ ง
เดียวนี” 
 
อาห่าวยงั อยากจะพดู อะไรตอ่ แต่ถูกอาหลลู ากกลับ จึงได้แต่
ตอบรับแลว้ ก้มหน้าเดนิ ตามอีกฝายเขา้ ไปในเรอื น 

 
ดูเถอะ ไม่ใช่วา่ บา่ วรบั ใชส้ องคนนีใชต้ าํ แหน่งสูงกวา่ มาเบ่ง
อํานาจรังแกผอู้ นื งนั ร?ึ หากไม่ผดิ จรงิ ทาํ ไมถึงไมแ่ กต้ วั สักคํา? 
คงเห็นเสียวโหวเหยใ่ กลก้ ลบั มาแล้วจงึ ไมก่ ลา้ หาเรอื งทะเลาะกับ
ใครละ่ สิ คงกลวั ว่าเรืองจะไปถงึ หโู หวฮหู ยิน แลว้ ถ้าพวกนางถูก
ตามตวั ไปพบเมือไรก็คงไมม่ หี น้าจะอยู่รอรับเสียวโหวเหย่ในจวน
นีอีกแล้ว หลิวมามากับบรรดาบ่าวทีตดิ ตามตา่ งคดิ ตรงกัน แล้วก็
แอบเบป้ าก 
 
“ถา้ เชน่ นันแลว้ บ่าว…” หลวิ มามาเอย่ ปากขึนด้วยต้องการจะ
ขอตัวลา 
 
ทวา่ ฉีเยวก่ ลับเอย่ ขัดขนึ มากอ่ นราวกับเพงิ นึกบางเรืองได ้
 
“โอะ๊ ! ขา้ ลมื ไป พวกเจา้ มาได้เวลาพอดีเลย ช่วยข้าเกบ็ ของ
หน่อย” 
 
หลวิ มามากับพวกบา่ วตา่ งมีสีหน้างนุ งง มามารีบยิมให้พลางเอ่ย
ปฏเิ สธเสียงนอบน้อม 
 
“ในเมอื เปนคําสังของฮูหยนิ น้อย ข้ากไ็ มก่ ลา้ ทีจะไมท่ าํ เพยี งแต่
ตอนนีกําลงั ยงุ่ กนั อยู่ เดียวจะไปหาบา่ วรบั ใช้สักคนมาใหท้ า่ น
แทนนะเจ้าคะ” 
 
“ไม่ต้องหรอก ก็แคง่ านยกของไม่กชี ิน เปนเพยี งงานเล็กๆ 
น้อยๆ เทา่ นัน มใิ ชม่ ามาหรอื ทพี ดู วา่ บรรดาบา่ วรับใชก้ าํ ลังยงุ่ กนั
อยู”่ ฉีเยวย่ มิ พลางโบกพดั ในมือไปมา “หรือว่าตอนนีข้าเรียกใช้
มามาไมไ่ ด้แลว้ ?” 

 
หลิวมามาฝนยมิ สักครู่ ถา้ หากฮูหยนิ น้อยดา่ ทอหรือใช้คาํ พดู
เสียดสี ยงั จะดีกบั นางเสียกว่า เพราะนางสามารถร้องไหโ้ วยวาย
ได้ ทวา่ อีกฝายกลบั สังเสียงเรยี บดว้ ยใบหน้ายิมแยม้ ไมเ่ ปด
โอกาสใหต้ นชวนทะเลาะได้เลย แต่จะว่าไปคาํ พดู นีของฮหู ยนิ
น้อยก็แรงทีเดยี ว ทาํ เอาหลวิ มามาและคนอนื ๆ ไมก่ ลา้ เอ่ยขัดตอ่
ไป 
 
ฉีเยว่ออกคําสังให้บา่ วเหลา่ นียกโต๊ะหนิ ออกไปจากใตต้ น้ ไม ้
โดยใหเ้ หตุผลวา่ พวกนกทีมาเกาะตน้ ไมท้ ําให้โต๊ะสกปรกเพราะ
มูลของพวกมัน งานนีเกือบทาํ ให้บา่ วอาวโุ สถึงกบั เอวเคล็ดกัน
เลยทีเดยี ว จากนันนางก็สังใหพ้ วกบ่าวทาํ ความสะอาดหมอ้ ใน
ครวั ตามมาด้วยให้ไปขัดล้างบอ่ นํา 
 
นีเปนงานยกของไม่กชี นิ งันรึ! ทังหมดเปนงานของบา่ วรบั ใช้
ชายแทๆ้ หลวิ มามากบั บา่ วอาวุโสอีกหลายคนหลงตอบรับและ
ทําตามไปแล้ว หากคิดจะวางมอื จากหน้าทีในตอนนีกท็ ําไม่ได ้
จําตอ้ งกดั ฟนทาํ ทีละงานอย่างคบั แค้นใจ ส่วนฉีเยวท่ อี ยู่อกี ด้าน 
กําลงั ส่งเสียงตาํ หนิบ่าวรบั ใชท้ งั สองของตนในห้องจนได้ยิน
เสียงดงั ออกมา 
 
“ทําไมพวกเจ้าถึงไม่รจู้ ักรกั ษากฎระเบยี บ ชอบวิงออกไปหาเรือง
ทะเลาะววิ าทกับคนอืนอยเู่ รอื ย งานการทีมีอย่กู ไ็ มท่ ํา เหน็ ข้าดี
ด้วย ยิงทาํ ให้พวกเจา้ หลงลมื ตวั จนไม่รูจ้ กั แยกแยะดชี วั แลว้ ใช่
ไหม ตอนนันคงเห็นขา้ เปนแค่เด็กอายุสามขวบเหมอื นคนโงซ่ าํ
ยังหูหนวกตาบอด เหมือนคาํ กล่าวทีว่า คนดีมักถกู รงั แก ม้าดี
มกั จะถูกขจี ริงๆ เลย เห็นขา้ นิสัยดใี ครกอ็ ยากเอาเท้ามาเหยยี บ
ยาํ ใส่ ถึงพวกเจา้ จะอาศัยว่าตนเองสวมรองเท้าสภาพดแี ล้ว ก็

ต้องพิจารณาไตร่ตรองดว้ ยวา่ เหมาะสมกับเทา้ ตนหรือไม่…” 
 
คําดา่ เหล่านีทาํ ใหห้ ลิวมามากบั พรรคพวกถงึ กับโมโหจนหน้าดํา
หน้าแดง ในใจโกรธเปนฟนเปนไฟ 
 
“ฮูหยินน้อย งานทงั หมดเรียบร้อยแลว้ เจ้าค่ะ ท่านกเ็ หน็ วา่ ยาม
นีในจวนย่งุ อยู่กับการจัดสรรเสือผ้ากัน ความจรงิ แลว้ พวกขา้ ไม่
กลา้ โอ้เออ้ ยู่นาน ถา้ หากว่าท่านมอี ะไรทียงั ตอ้ งทาํ อกี หลังจากที
ข้าไปแลว้ ขา้ จะเรียกบ่าวอาวโุ สให้มาหานะเจา้ คะ…” หลวิ มามา
กล่าวขึนมาอยา่ งอดึ อดั ใจ 
 
“เอาเถอะ เอาเถอะ ไม่มแี ลว้ ล่ะ งานทังหมดก็ทําเสร็จเรียบร้อย
แล้ว” ฉีเยว่กวาดตามองความเรยี บร้อยของงานแลว้ เอ่ยยมิ ๆ 
กอ่ นจะหนั ไปดา่ บ่าวทังสองในห้อง “ดูสิ! เปนเพราะพวกเจา้
แทๆ้ ทชี อบหาเรืองวุน่ วาย เลยพลอยทําให้หลิวมามากบั บ่าว
อาวุโสคนอนื ตอ้ งพลอยมาเหนือยไปดว้ ย รู้สึกละอายใจกนั บา้ ง
หรือไม!่ ” 
 
“ถา้ เชน่ นันพวกข้าขอตัวลานะเจ้าคะ” หลิวมามาไม่อยากอยูท่ นี ี
อีกแลว้ แมแ้ ต่เพียงอึดใจเดียว คาํ พดู สักคํากไ็ มอ่ ยากพูดไม่
อยากฟงมากไปกว่านี พอกลา่ วจบกห็ มุนตวั แล้วรีบเดนิ จากไป
อยา่ งรวดเร็ว 
 
หลงั จากพวกนางออกไปแลว้ อาหลกู ็เปดประตหู อ้ ง โดยมีอาหา่
วโผลห่ น้าออกมาจากข้างหลัง เด็กสาวขม่ กลันจนหน้าแดงไป
หมดแล้ว ตอนนีจึงต้องใช้มอื ปดปากเพราะกลา่ วว่าเสียงหัวเราะ
จะเลด็ ลอดออกมา 
 

“โห ฮูหยินน้อย นีไมใ่ ช่หม้อนําแกงเมอื วานของท่านหรอกหรอื
เจ้าคะ?” อาหา่ วชะโงกหน้าไปดู แล้วรบี ถามขึนมา “ไมใ่ ช่ท่าน
บอกว่าต้องเคียวในนําเดอื ดบนเตาแล้วจะกลายเปนพริกนํามนั
ไดห้ รอกรึ? ทําไมถงึ ไดใ้ หเ้ อาออกมาลา้ งแล้วล่ะเจ้าคะ?” 
 
“อมื ...” ฉีเยว่ส่งเสียงตอบรับดว้ ยทา่ ทางสบายๆ แล้วเอ่ยตอ่ “ใช่
ตามทเี จ้าพูดนันแหละ แตช่ ่างเถอะ อย่าใส่ใจเลย มามาพวกนีก็
ซอื บือเหมือนกันนะ” 
 
“ฮูหยินน้อย ของในหม้อนีหากโดนมือคงจะแสบมากสินะเจา้ คะ
?” อาหา่ วยงั ถามอีก 
 
“กค็ งอย่างนัน” ฉีเยว่ตอบยิมๆ 
 

บทที 26 คลนื ใต้นํา 
 
หลวิ มามาเดนิ ออกจากเรือนชิวถงหยวนอยา่ งเคียดแค้น โกรธ
จนใบหน้าแดงกาํ  
 
“ฮหู ยนิ น้อยผู้นีดูเหมอื นเปลียนไปเปนอกี คนจริงๆ…” 
 
“นันน่ะสิ เมือกอ่ นเห็นคนกห็ วาดกลัวจนหัวหด แต่ตอนนีพออยู่
ตอ่ หน้าพวกเราทงั ยมิ ทงั พูดมาก แลว้ ยังพูดจาไดไ้ หลลนื ไม่
สะดดุ แมแ้ ตค่ าํ เดียว…” 
 
“หรอื ว่าจะเปนฮูหยินผเู้ ฒา่ …” 
 
บรรดาบา่ วอาวุโสทตี ามอยู่ขา้ งหลงั ถกเถยี งกนั เสียงเบา หลิวมา
มาฟงถึงตรงนีกท็ นฟงตอ่ ไปไมไ่ หว 
 
“หบุ ปากซะ! หยดุ พดู เหลวไหลกันได้แลว้ ” นางหนั หน้ากลับมา
ตวาดเสียงดัง 
 
บา่ วอาวโุ สทังหลายรีบก้มหน้าแลว้ เงยี บเสียงลงทนั ท ี
 
“เกรงว่าฮหู ยินน้อยผู้นีจะเจ้าเล่ห์อยูไ่ มน่ ้อยเชยี วละ่ ” หลวิ มามา
กล่าวขึนมาด้วยนําเสียงทไี ม่พอใจ พรอ้ มกับหนั หน้ากลบั ไปมอง
เรือนชิวถงหยวนทตี งั อยอู่ ยา่ งโดดเดยี วแวบหนึง จากนันยกมือ
ขนึ มาปดไรผมด้วยความเคยชนิ “ยิงใกลว้ นั ทีเสียวโหวเหย่จะ
กลบั จวนเขา้ มาเรอื ยๆ นับวนั นางก็ยิงมีชีวติ ชีวามากขนึ เรอื ยๆ 
เช่นกนั ” 
 

พอมือสัมผสั กับหน้าจงึ เพิงนึกไดว้ ่าเมอื ครหู่ ลังจากทที ํางาน
เสรจ็ กร็ ีบร้อนเดินออกมาดว้ ยความโกรธ ไม่ทนั ไดส้ ังเกตเหน็ ว่า
มือเปอนบางอย่างอยู่จึงยังไม่ได้ลา้ ง พอนางรสู้ ึกตัวขึนมากร็ บี
สะบัดมือออก ทวา่ สายไปแล้ว เพราะความเผด็ ร้อนโชยเข้ามาใน
จมกู และเข้าตาจนแสบ ทนั ใดนันนําตากไ็ หลพรากลงมา 
 
“ไอ้หยา หลิวมามา นีเจา้ …เจา้ ไมต่ อ้ งถึงกับร้องไหห้ รอก…” 
 
“หยุดรอ้ งเถอะ สุดทา้ ยพวกเราก็เปนแค่บา่ ว ใครบ้างเลา่ ทจี ะไม่
เคยรับอารมณ์โกรธของเจ้านาย…” 
 
“ใช่ ถงึ เจา้ นายคนนีจะไม่เหมือนกบั เจา้ นายสักเทา่ ไร แต่
อย่างไรฐานะนางก็ไม่ไดต้ ําต้อย แม้พวกเราจะไมไ่ ดร้ บั ความเปน
ธรรม แตเ่ จา้ กไ็ ม่ตอ้ งร้องไหห้ รอก…” 
 
บ่าวทงั หลายตา่ งแยง่ กันพดู ให้กําลังใจ หยบิ ผา้ เชด็ หน้าออกมา
ให้หลวิ มามาเชด็ ทาํ เอาหลวิ มามายิงนําตาไหลมากขนึ  
 
“ขา้ ไม่ไดร้ อ้ งไห้ บนมอื เปอนของบางอย่างตา่ งหากเล่า...” นาง
กล่าวขึนมาทังทีนําตายงั ไหล แลว้ ก็ไมก่ ล้าใช้มือหยบิ ผ้าเช็ดหน้า
ไปเชด็ นําตา เพราะยงิ เช็ดก็ยงิ แสบรอ้ น 
 
พอได้ยินนางพดู เชน่ นี พวกทเี หลือต่างกร็ ีบมองมือตัวเอง บาง
คนดมแลว้ ดมอีกจนกลนิ ติดจมูก ทันใดนันกม็ ีคนร้องไห้ตาม
หลิวมามากนั ยกใหญ ่
 
เรือนชวิ ถงหยวน 
 

“พรกิ นีเปนของดเี ลยนะ คาดไม่ถึงว่าพวกเจา้ จะไมก่ นิ แตใ่ ชเ้ ปน
แคข่ องวางประดับตกแต่งจาน น่าเสียดายจริงๆ เลย” ฉีเยว่เอา
นําพรกิ ทตี วั เองเคียวใหมม่ าวางบนโต๊ะ พร้อมกบั ส่ายหน้าเพราะ
เสียดายของ 
 
ตอนแรกตอนทนี างซักถามเรอื งเครอื งปรุง คาดไมถ่ งึ ว่าสองสาว
จะบอกวา่ ไม่มีพรกิ นางจึงคดิ ว่าพริกอาจยงั ไม่ไดเ้ ผยแพรม่ า
ถงึ ทีนีในเวลานี ทวา่ วันถัดมากลบั ค้นเจอจากในตะกรา้ พอถาม
บ่าวรบั ใช้ ทังสองกบ็ อกไมร่ วู้ ่าเจา้ สิงนีเรียกว่าอะไร แตเ่ พราะ
พวกมันมีสีสันทดี ดู ี จึงถกู นํามาใชเ้ ปนของวางประดับตกแตง่
อาหาร ฉีเยวจ่ ึงไดร้ ู้ว่า พรกิ ได้เผยแพร่เขา้ มาแล้ว เพยี งแตค่ นที
ใชท้ าํ อาหารยงั ไมม่ าก จงึ สังใหอ้ าหา่ วไปทีห้องครัวแล้วแบ่งมา
ได้ตะกรา้ ใหญ่ นางจงึ ใส่พริกลงไปในอาหาร 
 
แต่เพราะอาห่าวทไี ม่ค้นุ ชนิ กับการกนิ อาหารรสจดั และไม่เคย
สัมผสั รสเผด็ นางจงึ หวาดกลวั กับกลนิ พวกนี พอตอนคาํ ก็ไม่
กล้าเขา้ มาในห้องครัว ตอนเชา้ ตรู่ได้กลินยังแสบจมูกแสบตา 
 
“ฮูหยินน้อย” อาหลเู ดนิ เข้ามาในหอ้ งครัวดว้ ยสีหน้าทา่ ทางเศร้า
สลด 
 
“พหี ลู เปนอยา่ งไรบ้าง เวียนมาถึงลําดับรับเสือผา้ ของพวกเรา
แลว้ หรือยัง?” อาห่าวรบี ร้อนถาม 
 
ไม่กวี ันกอ่ นพวกนางได้ขา่ ววา่ เสือผ้าของทุกคนตดั เสร็จ
เรียบรอ้ ยแล้ว ไม่ว่าจะมีฐานะสูงตํา เปนคนชราหรือวา่ เด็ก ทุก
คนทอี ยใู่ นจวนตา่ งได้รับชุดใหมก่ นั ทงั หมด ดงั นันในแต่ละวัน
อาห่าวจงึ อดไมไ่ ดท้ จี ะรอเรยี กชืออย่นู อกประต ู

 
“ยังตอ้ งถามอีกรึ แน่นอนว่าไมม่ อี ยูแ่ ลว้ ” ฉีเยว่ตอบขนึ มาแทน
ดว้ ยสีหน้ายิมๆ 
 
ในขณะทอี าห่าวมองไปยงั อาหลูอย่างมีความหวงั ทว่าอาหลู
กลับถอนหายใจแล้วกม้ หน้า ก่อนจะตอบด้วยนําเสียงแผว่ เบา
ราวยุงบิน 
 
“พวกมามาบอกวา่ ยึดตามกฎระเบยี บทปี ฏบิ ตั มิ าแต่เดมิ หลายป
ทผี ่านมาฮหู ยนิ น้อยปวยอยู่ จงึ ไม่เคยไดร้ ับ ดังนัน…” 
 
“เมือกอ่ นกค็ อื เมอื ก่อน ตอนนีเสียวโหวเหย่กําลังจะกลับมาแล้ว 
ไมม่ ีรายชือฮหู ยินน้อยได้อย่างไร?” อาหา่ วเบกิ ตาโพลง เอ่ย
เสียงดังอย่างไมพ่ อใจ “เหน็ ไดช้ ดั ว่าต้องการรังแกกัน ข้าจะไป
หาพวกนาง...” 
 
“หยดุ เดยี วนีเลย” ฉีเยวส่ ่งเสียงรงั ไว้ “ข้าไมอ่ นุญาตใหไ้ ป” 
 
“ฮูหยินน้อย..” อาหา่ วเรียกเจ้านายดว้ ยทา่ ทางอดั อันตนั ใจ 
 
“เจ้าเด็กคนนีนี! วนั นีตกเปนรองเขาแลว้ ยังดูไมอ่ อกอกี หรอื ” 
ฉีเยว่ตบมอื อาหา่ วเบาๆ เดินนําออกจากห้องครัว “มคี นจาํ นวน
ไม่น้อยกาํ ลงั จบั ตามองพวกเรา รอหาเรืองทะเลาะกับพวกเราอยู่
นะ” 
 
“ฮหู ยินน้อย พวกเสียวจว้ นเปนคนทเี รือนอนุจู พวกเดียวกันกับ
ซเู่ หมยน่ะเจา้ คะ่ คงจะเปนเพราะเรืองเมือคราวกอ่ นจงึ เจตนาจะ
หาเรอื งขา้ ไม่ใช่มุง่ เปาไปทีฮูหยนิ น้อยหรอกเจา้ คะ่ …” อาห่าวรบี

ร้อนกล่าว 
 
ฉีเยว่หยดุ ฝเทา้ หนั มามองเด็กสาวยิมๆ ยกนิวจะจมิ หน้าผากอีก
ฝาย ทว่าอาห่าวกลัวพรกิ ทเี ผด็ ฉุนแสบจึงรบี ปดหน้าตวั เองไวจ้ น
มิด 
 
“เด็กโง่ พวกนางแค่ตีเดก็ ให้แมด่ ู ถงึ จะมองเหมือนพุง่ เปาไปที
เจา้ แตจ่ รงิ ๆ แล้วคือตอ้ งการใหก้ ระทบมาถึงขา้ แคม่ องก็รู้
เจตนาพวกนางแล้ว” 
 
“ถ้าเช่นนัน...เปนโหวฮูหยินหรอื เจ้าคะ?” อาหลูกล่าวเสียงเบา 
กดั รมิ ฝปากล่างตัวเองแน่น 
 
“พวกเจ้าไมต่ ้องสนใจหรอกวา่ เปนใคร เพราะถึงอยา่ งไรเปา
หมายกค็ ือพวกเรา ดงั นันช่วงนีเราตอ้ งหลบหลีกทิศทางลม” 
ฉีเยว่กล่าวพรอ้ มกบั ดึงแขนเสือขนึ อาหลูถอื อา่ งนําเข้ามาให้ล้าง
มือ “ทังเสือผ้าหรือกบั ขา้ วพวกนันน่ะ หากพวกนางบอกไม่มีก็
คอื ไมม่ ี หากไดน้ ้อยหน่อยกช็ ่างเถอะ ขอเพยี งไมม่ าชหี น้าด่าอยู่
ทปี ระตูก็พอ พวกนางอยากจะกลนั แกล้งอยา่ งไรกป็ ลอ่ ยไป แค่
พวกเราปดประตูทาํ เปนไม่สนใจกไ็ มเ่ ปนไรแล้ว” 
 
ถึงอาหา่ วฟงแลว้ จะไม่เขา้ ใจไดท้ งั หมด แตก่ พ็ อจบั ประเดน็
หลกั ๆ ไดจ้ งึ พยกั หน้าตอบรับแลว้ เอย่ ดว้ ยนําเสียงจรงิ จัง 
 
“เขา้ ใจแลว้ เจา้ ค่ะ ขา้ จะไมห่ าเรืองวุ่นวายมาใหฮ้ หู ยนิ น้อย
แน่นอน” 
 
ฉีเยวเ่ ชด็ มือพลางพยักหน้าอยา่ งพอใจในคําตอบ อาห่าวเดนิ ไป

เทนํา แลว้ เดินไปปดประตูใหญ่อยา่ งระมัดระวงั  
 
“เปนเพราะโหวฮูหยินไม่อยากใหฮ้ หู ยนิ น้อยออกไปงนั รึ?” หลงั
จากตามฉีเยว่เข้าไปในหอ้ งแล้ว อาหลทู นี ิงเงียบไมพ่ ดู ไม่จามา
โดยตลอดกก็ ล่าวขึนมาดว้ ยนําเสียงเบาบาง 
 
“ถา้ หากนางอยากใหข้ า้ เปนลกู สะใภ้ กค็ งจะไม่ให้ข้าอยู่ทีนีถงึ
สามปหรอก ยังต้องถามอีกร”ึ ฉีเยว่ตอบ 
 
“ถ้าเช่นนันแล้วโหวฮูหยนิ คดิ อย่างไรกนั แน่? นางต้องการใหฮ้ ู
หยินน้อยซ่อนตวั อยูท่ ีนีชัวชีวติ เลยหรอื ?” อาหลกู ลา่ ว คราวนี
เริมมีนําตาคลอคลองทงั สองตา 
 
“ไม่ร้องนะ ไมร่ ้อง ไม่เปนไรหรอก พวกเราเปนคนไม่ใชส่ ัตว์ จะ
ใหน้ างขงั ไปชวั ชวี ติ ไดอ้ ยา่ งไร คนนะ! มีมือมีเทา้ ” ฉีเยว่รบี
ปลอบพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าให้ “ความหมายของข้ากค็ อื ตอน
นีพวกเรากแ็ ค่ทําตามนางสักหน่อย อยา่ เพิงดือรันไปขวางทาง 
รอจนเสียวโหวเหย่กลบั มาแล้ว นางทีเปนแมส่ ามีจะมีเหตผุ ล
อะไรทจี ะไมย่ อมใหส้ ามีภรรยาพบหน้ากนั เล่า? ไม่วันใดก็วัน
หนึงต้องได้พบกนั อยู่แล้ว” 
 
อาหลูใชผ้ า้ เชด็ หน้าซับนําตาแล้วพยักหน้ารัวๆ เปลยี นเปนมอง
ฉีเยวด่ ว้ ยสายตาดีอกดีใจ 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านคดิ ไดเ้ ช่นนีก็ดีแล้วเจ้าค่ะ” นางกลา่ วขนึ มา 
 
ถา้ เปนเมือกอ่ น นอกจากรอ้ งไห้ ฮูหยนิ น้อยกท็ าํ อย่างอนื ไม่
เปนแลว้ แคค่ นอนื กช็ กั สีหน้าเย็นชาใส่ ตัวเองก็ทอ้ แทห้ มด

กําลังใจ ทําตัวไรค้ วามหวงั แต่พอมองดใู นตอนนี ใบหน้าของฮู
หยินน้อยมีแต่รอยยิมประดบั อยตู่ ลอดเวลา ไม่เคยจางหายไป
ไหนเลย เหมือนกบั ไมว่ ่าจะเปนเรอื งเล็กหรอื เรอื งใหญ่ สุดทา้ ยก็
เปนแคเ่ รอื งเลก็ น้อยในสายตานางเท่านัน 
 
ดเี หลือเกนิ ... โชคดีทมี ีคนมากมายไมต่ ้องการให้นางได้พบกบั
สามีตนเอง ฉีเยวเ่ อนร่างอยูบ่ นเตยี งดว้ ยทา่ ทางทเี ต็มเปยมไป
ดว้ ยความพงึ พอใจ ฟาประทานใหส้ มดงั ปรารถนาจรงิ ๆ เลย แลว้
ทาํ ไมฟาไม่ประทานใหม้ ากกวา่ นีอกี สักหน่อย อยา่ งเชน่ ส่งนาง
กลับไปยุคปจจุบันเสียเลย 
 
ฉีเยว่แหงนหน้ามองเพดาน พยายามครนุ่ คดิ หาวิธีกลบั โลกเดมิ
ของตน นางต้องทาํ อยา่ งไรถึงจะกลบั ไปได้นะ? สายตาไปหยุด
อยู่ทีคานในห้อง หรือตอ้ งแขวนคอตายอกี รอบ? หญิงสาวถอน
หายใจแล้วคอ่ ยๆ หลบั ตาลง 
 
อาหลูถอยออกไปอย่างไร้เสียง เพอื จะได้ไมร่ บกวนการพักผ่อน
ของฮูหยนิ น้อย 
 
จากนันในยามบ่ายของฤดูรอ้ น เรือนชิวถงหยวนก็เงียบสงัดไป
ทงั เรือน 
 
ปฏกิ ริ ิยาของคนทอี ยู่ในเรือนชวิ ถงหยวน คนทีมาสังเกตการณ์
รบั รู้ไดอ้ ยา่ งรวดเรว็  
 
“นางแค่พูดเทา่ นีรึ พอรู้ว่าไม่ไดเ้ สือผ้า นางกไ็ ม่ได้พูดอะไรอีก
เลยรึ?” อนุโจวพลิกคัมภีรพ์ ระธรรมไปหนึงหน้าพลางถามขึนมา 
 

อาจนิ พยักหน้าเลก็ น้อย 
 
“หนําซําบ่าวรบั ใชย้ ังถูกหลิวมามาสังลงโทษให้คกุ เขา่ อีกด้วย?” 
อนุโจวเงยหน้าขึนมามอง 
 
อาจนิ ถอนหายใจ ก่อนจะฝนยมิ จืดเจอื น 
 
“คดิ ไมถ่ งึ จริงๆ ว่าบ่าวรบั ใช้ทเี คยติดตามฮหู ยนิ ผู้เฒ่าจะคุกเขา่
ใหบ้ า่ วอาวโุ สขันสามได…้ ” อนุโจวใช้มือปดปากแล้วหัวเราะเสียง
ดงั “ถา้ หากเปนฮหู ยินผเู้ ฒ่าส่งนางกลับมาจริง กลัวเพียงวา่ ไม่
นานกต็ ้องลากนางกลับไปแน่…” 
 
“บางทฮี หู ยินน้อยอาจจะต้องการเอาใจมามาผูน้ ันกไ็ ดเ้ จา้ ค่ะ” 
อาจินแสดงความเหน็ ขึนมา 
 
“เอาใจงนั ร?ึ นางโงไ่ ปแล้วรึ? ยิงไมต่ ้องพดู ถงึ ว่านางเปนฮูหยิน
น้อยของจวนโหว แค่นางเปนคนทีฮูหยนิ ผู้เฒ่าพาเข้ามาอยู่ใน
จวน ชัวชวี ิตนีนางก็ไม่จําเปนต้องเอาใจบา่ วตําต้อยอย่างหลิวมา
มาผนู้ ันหรอก” อนุโจวยิมแลว้ กลา่ วขึนมาดว้ ยนําเสียงเย็นชา 
ประโยคตอ่ ไปแฝงแววเย้ยหยัน “คนแบบนี ยังจะใหข้ า้ คาดหวัง
อะไรในตวั นางไดอ้ กี ? สุดทา้ ยกแ็ ค่นี ดังนันกแ็ ลว้ แต่ชะตากรรม
ของแต่ละคนเถอะ” 
 
นางมองดอู าจนิ แวบหนึงในขณะทีพดู แลว้ ถามว่า “เจ้ายังอยาก
จะเดนิ ไปหานางทีนันอกี รึ?” 
 
อาจนิ รีบส่ายหน้าทนั ท ี
 

“ขา้ ก็เคยพดู แล้ว โคลนก็คือโคลนอยวู่ ันยงั คํา ใช้ฉาบบนกาํ แพง
ไม่อยู่หรอก” อนุโจวถอนหายใจอีกครังในขณะทียงั ยิม “ตอน
แรกถ้าหากฮูหยินผู้เฒา่ ใส่ใจข้าเหมอื นกบั ทีใส่ใจฮหู ยนิ น้อย ถา้
เชน่ นันแลว้ หญงิ ผู้นันกไ็ มม่ โี อกาสเขา้ มาอยู่ในจวนหรอก ข้าจะ
ทาํ อยา่ งไรได้อีก…” 
 
พอกล่าวถงึ ตรงนี มือทจี บั พกู่ ันอยกู่ ย็ ิงจบั แน่นขึนไปอกี คําพดู
ทเี หลอื พลันหยุดชะงัก หลุบตามองคัมภีรพ์ ระธรรมทีอยู่เบือง
หน้าแล้วนิงเงยี บไปพกั ใหญ ่
 
ส่วนอาจนิ ทําเพยี งกม้ หน้ายืนอย่างสงบนิงอยขู่ า้ งๆ เหมือนกับ
วา่ ไม่ได้ยนิ ไมร่ ไู้ มเ่ ห็นอะไรทงั นัน ผ่านไปสักพกั อนุโจวกย็ ก
พู่กันขนึ มาคัดคัมภีรต์ ่ออย่างเชืองชา้ ภายในห้องคนื สู่ความ
เงยี บดงั เดมิ อีกครัง 
 
ในยามทีพระอาทติ ย์ใกลจ้ ะลาลับขอบฟา 
 
จากประตูหลังเรอื นหรงอันของโหวฮหู ยนิ หากเดนิ ไปทางทิศ
ตะวันตก ขา้ มถนนเส้นหนึงทีมกี ําแพงขนาบอยทู่ ังสองข้างกค็ อื
แหลง่ ทตี ังของคลงั เกบ็ สิงของของจวนโหว 
 
ไกลออกไปมองเหน็ สตรีหลายคนกาํ ลังเดนิ มา บรรดาบ่าวอาวุโส
ทีกาํ ลงั นังพดู คุยกนั อยา่ งสนุกสนานรบี ลุกขึนยืนด้วยทา่ ทาง
เรียบรอ้ ย 
 
“โจวมามากนิ ข้าวมาแลว้ หรือเจ้าคะ?” ทุกคนเอย่ ทักทายดว้ ยนํา
เสียงนอบน้อม 
 

โจวมามาอมยมิ แลว้ พยกั หน้าให้ กอ่ นเอ่ยเตือนวา่  
 
“ชว่ งนีเวลาทีฝนตกก็เปยกชืน แตถ่ ้าฝนไมต่ กแดดกแ็ รงนัก 
เรอื งความรอ้ นความชืน พวกเจ้าก็ใส่ใจกันหน่อยแลว้ กัน” 
 
“พวกเราทราบดีเจา้ คะ่ มามาวางใจเถอะ” บรรดาบา่ วอาวุโสตอบ
กลับเปนเสียงเดยี วกนั  
 
พวกบ่าวทังชายหญิง พอรูว้ ่าสตรีผู้นีมาทนี ีกร็ บี วงิ ออกมา
ต้อนรบั เอย่ ทกั โจวมามาตลอดทางทนี างผ่าน สุดท้ายโจวมามา
กเ็ ดินไปหยุดอยู่เบอื งหน้าหญิงนางหนึงทอี ายรุ าวสีสิบ 
 
หญิงผู้นีนังก้มหน้าก้มตา อยู่ในชดุ เสือจนี ผา่ หน้าแบบเดยี วกับ
ทบี รรดาบ่าวอาวโุ สใส่กนั เสือผา้ ทีนางสวมดเู รยี บๆ ไมป่ รากฏ
สีสันลวดลายแมแ้ ต่น้อย 
 
“พเี ฝง ในเรือนกําลังจะมีงานเลยี ง เปนงานเลยี งครอบครัวตง่ กั
วกงจากเมอื งหลวง พวกเราจําไดว้ ่าในคลงั สมบัติของฮหู ยนิ ผู้
เฒา่ มฉี ากกําบังลมบานหนึงทีทาํ จากทองและหยก จึงตอ้ งการ
ให้คนเคลือนย้ายออกมาวางประดับดว้ ย” โจวมามากลา่ วขนึ  
 
หญิงนางนันทําการคารวะใหห้ นึงครงั “เจ้าค่ะ” นางตอบกลับ 
แลว้ เอ่ยต่อทังทียงั คงกม้ หน้า 
 
“มีปายชอื มาด้วยไหมเจ้าคะ?” 
 
โจวมามาอมยิมพรอ้ มกบั หยิบปายชือแผน่ หนึงออกมา