บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

พอชายผนู้ ีพูดจบกต็ ามมาด้วยเสียงหัวเราะดงั ลนั ของชายอีกคน 
กอ่ นทีคนหลงั จะเอย่ เย้าออกมา 
 
“บา่ วรบั ใชอ้ ุตส่าหโ์ ถมตัวเข้ามากอดแลว้ พสี ามยังไมร่ บั ตัวนาง
ไว้อีกร”ึ  
 
ภายใต้แสงจากโคมไฟ เด็กรับใชก้ ็จาํ ไดว้ ่าชายสองคนตรงหน้า
เปนคุณชายสามกับคุณชายสี จึงรบี คาํ นับแล้วขอรอ้ งใหย้ กโทษ
ให ้
 
“เจ้าถอื อะไรอย?ู่ ทาํ ไมถงึ ตอ้ งทาํ ทา่ หลบๆ ซอ่ นๆ? ดึกดืนขนาด
นีจะไปทีไหนกัน?” เดิมทฉี างอวนิ ฉีไม่อยากพดู อะไรอกี แต่เห็น
ท่าทางรบี รอ้ นของบา่ วรบั ใช้ จงึ ถามขนึ มาอยา่ งอดสงสัยไมไ่ ด ้
 
เด็กรบั ใช้ไม่กลา้ ปดบัง แตว่ า่ เรืองจรงิ เปนอย่างไรนางกไ็ ม่ร ู้
ได้ยินแค่ตอนทีโจวมามาคยุ กับบ่าวอาวโุ สคนหนึง พวกนางพูด
กันว่าอาหารในตะกร้านีฮหู ยนิ น้อยทอี ยูเ่ รือนชิวถงหยวนเปน
คนทํา จึงตอบไปเท่าทตี นร ู้
 
พอไดย้ ินว่าใหเ้ อาไปให้สุนัขกนิ ฉางอวินฉีทกี าํ ลงั จะกา้ วเทา้ จาก
ไปพลันหยดุ ชะงัก หนั ขวบั มาถามยาํ อกี ครงั  
 
“นีเปนอาหารทฮี ูหยินน้อยทํารึ?” 
 
“ขอทานน้อยผนู้ ันน่ะรึ?” คุณชายสีเองก็พูดโพลง่ ขึนมาอยา่ ง
ประหลาดใจ 
 
บ่าวรับใชเ้ พียงแค่น้อมคาํ นับแล้วพูดซาํ คําพูดทีตัวเองได้ยิน 

 
“นางทํากบั ขา้ วเปนทไี หนกัน? แมแ้ ต่กินขา้ วยังต้องใช้เวลาเรียน
รู้ตังนาน…” ฉางอวินหงหัวเราะเบาๆ ไมไ่ ด้ให้ความสนใจกับเรอื ง
นีอกี แลว้ ผลักให้ฉางอวินฉีเดิน 
 
ฉางอวนิ ฉีตงั ทา่ จะเดนิ ต่อ แต่สุดท้ายกห็ ยดุ ฝเทา้ ลงกอ่ นพูดขนึ  
 
“เจา้ เอามาใหข้ ้าเถอะ สุนัขทเี รือนข้ายงั ไม่ได้กนิ อาหารเลย ข้าจะ
เอาไปให้พวกมนั ” 
 
บ่าวรบั ใช้เดก็ ไม่กล้าขัดขนื คาํ สัง ถึงอยา่ งไรกเ็ ปนสุนัขเหมือน
กัน โดยเฉพาะอย่างยงิ สุนัขของคุณชายตอ้ งการอาหารย่อมมี
ความสําคัญกว่าอยู่แลว้ นางจึงยนื ตะกร้าไปให้ดว้ ยทา่ ทาง
นอบน้อม 
 
“พรุ่งนีเจ้าค่อยมาเอาตะกรา้ คนื ทเี รอื นขา้ แลว้ กัน” ฉางอวินฉีทงิ
ท้ายไว้อีกประโยค แลว้ กา้ วเทา้ จากไป 
 
พอเดนิ มาถงึ บริเวณทีแสงโคมส่องสวา่ ง ห่างจากตําแหน่งเมือ
ครู่พอควร ฉางอวินหงก็อดไมไ่ ดท้ จี ะเปดตะกรา้ ด ู
 
“ดไู ปแล้ว นีมันไม่ใชอ่ าหารทีคนจะกินได้เลยนะ…” คณุ ชายสี
ส่ายหน้าพร้อมกับกล่าวขึนมาในขณะทีมองอาหารทถี กู ทงิ ไว้
เปนเวลานานจนเยน็ อยู่ในจาน อกี ทังไมร่ ู้ว่าอาหารจานนีทาํ มา
จากเนืออะไร 
 
ฉางอวนิ ฉีก็กาํ ลงั มองอาหารจานนีดว้ ยสีหน้าแปลกๆ อย่เู ชน่ กัน 
เขาตดั สินใจหยิบอาหารใส่เขา้ ไปในปากคาํ หนึงแล้วนิงเงยี บไป 

 
“พสี ามอยา่ กินเลยเดียวท้องเสีย…” ฉางอวินหงตกใจสะดงุ้
โหยง แล้วรีบส่งเสียงห้าม 
 
แตว่ า่ ช้าเกินไป เพราะฉางอวินฉีได้เอาเข้าปากเปนทเี รยี บรอ้ ย
แล้ว จากนันนําตาของเขาก็ไหลออกมาพรอ้ มกบั ยืนมอื มาจับที
ลําคอ 
 
“อาหารรสชาติแยถ่ งึ เพียงนันเลยรึ?” ฉางอวินหงเบกิ ตาโต ถาม
โพล่งขึน 
 
“ไม่ใชอ่ ยา่ งนัน มันแคเ่ ผด็ มากไปหน่อย…” ยามนีฉางอวนิ ฉีคอ
แหบแหง้ ไปหมดแล้ว เขาใชม้ อื พัดลมเข้าไปในปาก กลา่ วขึนมา
ด้วยลนิ ทีพองโต 
 
บทที 14 น่าสงสาร 
 
งานเลยี งวันเกิดของตงิ ซโี หวในตอนเย็นครกึ ครนื เพียงใดฉีเยว่
ไมร่  ู้
 
แล้วนางเองก็ไม่ได้อยากจะรบั รู้ด้วย หญิงสาวนอนหลบั สนิททงั
คนื จนตนื ขนึ มาในตอนเช้า หลังจากล้างหน้าแตง่ ตวั ในชุดใหม่
เรยี บร้อย อาหารเชา้ ก็วางรออยู่บนโต๊ะแลว้ ตอนนีนางไมต่ ้อง
ลงมือทําอาหารเอง เพราะอาหา่ วเรียนรไู้ ด้อย่างรวดเรว็ แมแ้ ต่
ปาท่องโก๋กม็ ีพรงั พรอ้ ม 
 
“ไมเ่ ลวๆ เจา้ ทาํ ออกมาไดด้ ี หน้าตาน่ากนิ จริงๆ” ฉีเยวก่ ล่าว
ชมเชย 

 
อาห่าวยิมแกม้ แทบปริจนแทบจะไมเ่ หน็ ตา เอย่ อย่างยากทีจะ
ปกปดความภาคภมู ิใจเลก็ ๆ น้อยๆ เอาไว้ได ้
 
“ข้าเองก็ชิมแลว้ ดีกว่าทีทําขายอยูต่ ามตลาดมากเลยเจ้าคะ่ ” 
 
“ถกู ต้อง! อาหา่ วสามารถไปเปดรา้ นอาหารเล็กๆ ของตัวเองได้
สบายแลว้ ” ฉีเยว่เอย่ ยิมๆ 
 
“ได้ทีไหนกันเจา้ คะ อาหารเหลา่ นีต่างกเ็ ปนเพราะฮหู ยนิ น้อย
สอนสังทังนัน” อาห่าวยมิ กว้าง 
 
พอกินข้าวเสรจ็ แล้ว อาห่าวก็เกบ็ สํารบั ออกไป จนกระทงั เด็กสาว
เดินกลับมา นางก็ยังไม่เหน็ อาหลู ฉีเยวร่ ู้สึกแปลกใจไม่น้อย จึง
ถามขึน 
 
“อาหลเู ล่า?” 
 
อาหา่ วกาํ ลังรดนําตน้ ไมอ้ ยภู่ ายในหอ้ ง จึงตอบอย่างคาดเดา 
 
“พหี ลูออกไปตังแต่เช้ามืดแลว้ เจ้าค่ะ นางกอดห่อผ้าขนาดใหญ่
ไปดว้ ยหอ่ หนึง น่าจะไปห้องซกั ล้างและลงแปงเจา้ คะ่ ” 
 
“อ้อ...” ฉีเยว่ส่งเสียงรับรู้แลว้ ไม่ถามอะไรตอ่ อกี ได้แต่เดินวน
เวียนไปมาอยภู่ ายในหอ้ ง หนังสือบนชันวางหนังสือก็ไม่มที นี ่า
สนใจ ตา่ งก็เปนภาษาโบราณแบบจนี ตวั เตม็ ทีนางอ่านไมเ่ ข้า
สมอง นางจึงไม่ร้จู ะทาํ อะไรดี ทําใหอ้ ดไม่ได้ทีจะนึกถึงยคุ
ปจจุบนั เวลานีเปนชว่ งเวลาตรวจเยียมผูป้ วยตามหอ้ งทียงุ่ ทสี ุด

... 
 
“ฮูหยนิ นีคอื อะไรรึ?” 
 
อาห่าวซกั ถามขนึ มาอยา่ งประหลาดใจ ทาํ ใหฉ้ ีเยวห่ ลุดจาก
ภวังคค์ วามคดิ ของตวั เอง 
 
ภาพในความคดิ ทปี รากฏอยู่เบอื งหน้าของฉีเยว่เมอื ครู่ เปนตอน
ทีเพอื นรว่ มงานกาํ ลังสอบถามผปู้ วยอย่างเรง่ รีบอยู่ แตแ่ ลว้ ภาพ
นันกแ็ ตกกระจายหายไปในชวั พริบตา นางรบี ดงึ สติกลบั มาทนั ท ี
แลว้ กม้ หน้ามองกล่องปฐมพยาบาลทตี วั เองนําตดิ ตัวมาด้วย
จากยคุ ปจจบุ ัน นางลบู คลํากล่องยาทวี างอยู่ใต้ผา้ หม่ ข้างหมอน
บนเตียงทกุ คนื จากนันกเ็ ปดออกแล้วลูบคลําอปุ กรณเ์ ครอื งมือ
เครืองใชท้ างการแพทย์ทีอยูใ่ นกล่องไปหนึงรอบ 
 
“อนั นีน่ะรึ ข้าจําได้เพยี งว่าเปนของทีทา่ นยา่ ของข้าเก็บไวใ้ ห ้
นอกจากนันขา้ กไ็ ม่มีความทรงจําอยา่ งอนื แลว้ เพยี งแต่พอได้
มองดเู จา้ สิงนีกร็ ้สู ึกค้นุ เคยเปนอยา่ งมาก คงจะเปนของทขี า้
หยบิ ออกมาดกู อ่ นจะแขวนคอตัวเองในวันนัน ขา้ เลยคิดว่าน่าจะ
เปนไปไดท้ ีหลงั จากแขวนคอตัวเอง เพราะมเี จ้าสิงนีคอยปกปก
รักษาข้าจงึ สามารถเดนิ ไปทีตามถนนในนรกภมู ิแลว้ พบกบั นาง
ได้...” 
 
ฉีเยวต่ อบคําถามได้อยา่ งราบรืนไมม่ สี ะดดุ พร้อมกบั ก้มหน้าก้ม
ตาเลก็ น้อย “บางทใี นตอนนันทีขา้ ได้พบคงเปนท่านย่าของข้า
มากกว่าน่ะ…” 
 
ไมแ่ ปลกใจเลยวา่ เหตใุ ดนานขนาดนีจงึ ไม่เคยพบเหน็ มาก่อน 

แท้จรงิ แล้วเปนของลาํ คา่ เพียงนี ฮูหยนิ น้อยถึงเก็บซอ่ นเอาไว้
อย่างดี อาหา่ วพยักหน้าตามทนั ที แตว่ ่านางกลับโน้มเอยี งไปวา่
หญงิ แกค่ นนันเปนฮหู ยนิ ผ้เู ฒ่าเสียมากกว่า 
 
ฉีเยวม่ องกล่องปฐมพยาบาลแล้วนิงเงียบอยู่นาน จากนันกน็ ํา
กลบั ไปวางทเี ดิมพรอ้ มกับใช้ผ้าไหมคลุมทับอยา่ งเรยี บร้อย 
 
เดมิ ทฉี างอวินฉีไม่อยากออกจากเรือน 
 
แตเ่ มือวานทา่ นพอ่ ดมื เหลา้ เมามาก เปนเหตุใหล้ ูกชายต้องเขา้
มากล่าวทกั ทายในตอนเชา้ สักหน่อย เมอื เขาเดินเข้ามากถ็ กู
กลมุ่ คนมุงดูจรงิ ๆ 
 
“พสี าม นีปากของเจ้าเปนอะไรไปแลว้ รึ?” บรรดาน้องสาวจับ
จอ้ งมาทเี ขา ก่อนจะมคี นทที นเก็บความอยากร้ไู ม่ไหว เอ่ยถาม
ขึน 
 
ยามนีปากของฉางอวินฉีบวมแดง เขายมิ เจอื นๆ ก่อนจะตอบ 
นําเสียงทีพดู ก็แหบแห้ง 
 
“ดืมเหล้ามากเกินไปน่ะ” 
 
“เหลวไหลจริง! ทําไมต้องดมื หนักจนถึงกบั เปนแบบนีดว้ ย” ติง
ซีโหวเอย่ อย่างไมส่ บายใจ รู้สึกเปนหว่ งลูกชายขึนมา 
 
“เชิญทา่ นหมอสักคนมาตรวจดูอาการดีไหม” เซียซือรีบส่ง
สายตาหา้ มเหล่าน้องชายน้องสาวทกี ําลังหัวเราะลัน พร้อมกับ
สังกําชับบ่าวอาวโุ สทอี ยู่ข้างๆ “ฉีเออ๋ รา่ งกายออ่ นแอแต่เด็ก 

พวกเจา้ ทีเปนคนตดิ ตามก็ใหค้ วามสนใจดว้ ย” 
 
ตงิ ซีโหวฟงคําพดู นีแลว้ กม็ องฉางอวนิ ฉีแวบหนึง แลว้ เอย่ ขนึ มา 
 
“หรือสาเหตุมาจากการอบรมเลยี งดู ออกไปโดนแดดลมฝนเสีย
บา้ งจะได้แขง็ แรง ลองดแู บบพีของเจ้า…” 
 
คราวนีทงั ลกู สาวลูกชายต่างนิงฟงอยา่ งตังใจ ทวา่ เซยี ซือกลบั
ส่งเสียงกระแอม แลว้ เอย่ ขนึ มาด้วยนําเสียงไมพ่ อใจ 
 
“ยงั เช้าตรอู่ ยู่เลยจะพดู เรืองนีไปทําไมรึ อีกอยา่ งสภาพร่างกาย
ของแตล่ ะคนไมเ่ หมือนกนั อยา่ เอาลกู มาพูดให้เสียหายเลยดี
กวา่ ” 
 
“เปนอาการเจบ็ ปวยทัวไป หรอื ไม่รู้ว่าติดมาจากใคร” ติงซโี หวยัง
อดไม่ไดท้ ีจะคิดมาก 
 
ฉางอวินฉีได้แต่ก้มหน้า ทําใหม้ องไม่เห็นวา่ กําลงั คิดอะไรอย ู่
 
“พวกเจ้ารีบไปทาํ ธรุ ะของตัวเองกันเถอะ ท่านพอ่ ของพวกเจ้าจะ
ไปข้างนอก ส่วนข้ากจ็ ะสวดมนตแ์ ลว้ ” เซียซอื พยายามแก้หน้า
ใหช้ ายหนุ่มจงึ กลา่ วขนึ มาพรอ้ มกับอมยิม 
 
บรรดาลูกสาวลกู ชายคารวะกันตามลาํ ดบั แลว้ ถอยออกมา 
 
“พสี าม ทปี ากเจา้ เปนแบบนีคงไมใ่ ช่เพราะกนิ อาหารนันหรอก
นะ?” หลงั จากฉางอวินหงลากฉางอวินฉีออกมาไดไ้ มก่ ีก้าวก็
ถามขึนดว้ ยนําเสียงทีแผว่ เบา 

 
ฉางอวนิ ฉีไม่ไดพ้ ดู อะไร ได้แต่กระแอมทหี นึง เพอื ใหล้ าํ คอโลง่
ขึนมาหน่อย 
 
“กนิ แลว้ จรงิ ๆ ร?ึ ” ฉางอวนิ หงตะโกนเสียงดังด้วยความ
ประหลาดใจ 
 
ฉางอวินฉีจอ้ งน้องชายทีทาํ ตัวเอกิ เกรกิ ตาเขมง็ เพราะเสียงดงั นี
ดงึ ดูดให้บรรดาน้องสาวทอี ยูข่ า้ งหน้าหนั กลบั มาซกั ถามวา่ กิน
อะไรเขา้ ไป ฉางอวินหงจึงโบกมือเปนการบอกวา่ ไมม่ ีอะไร 
 
“พอข้ากลับไปทีเรอื นก็มอี าการตวั ร้อนวบู วาบ แตว่ ่ารสชาตไิ ม่
เลว กแ็ คเ่ ผด็ รอ้ นจนเกนิ ไป ไมร่ ู้วธิ กี ารทาํ เปนอยา่ งไร แต่วา่
แปลกจรงิ ๆ เพราะยิงเผด็ ก็ยิงทําให้อยากจะกนิ ตอ่ อีก…” ฉางอ
วนิ ฉีตอบกลับเสียงเบาราวกระซบิ  
 
“สรุปวา่ อรอ่ ยจริงๆ รึ?” ฉางอวนิ หงหวั เราะพรอ้ มกับขยิบตาใส่
ฉางอวินฉี “ไม่ใช่เพราะว่าสีสันน่ากินหรอกนะ?” 
 
“อืม” ฉางอวินฉีตอบสันๆ คําเดียว 
 
“อาหารในจานของคนอนื ถงึ แม้จะมีรสชาติดี แตก่ เ็ ปนอาหารที
เหลือทงิ ไว้จนเย็น พกี นิ ลงไปไดอ้ ยา่ งไร?” ฉางอวนิ หงกล่าวขึน
มาพร้อมกบั หัวเราะเยาะ ก่อนจะนึกบางอย่างไดเ้ ลยเอย่ ตอ่ “
ไม่ใช่คนอืนยงั ไมไ่ ด้กินหรอกนะ” 
 
เรืองทีสองพนี ้องคยุ กันฟงเหมือนกับกําลงั พูดถึงอาหารอยู่ แต่
หากใครอืนไดย้ ินเขา้ ก็คงเข้าใจว่าพวกเขาพดู ถงึ อะไรและตอ้ ง

ตกใจจนหน้าซีดเผอื ดแน่ๆ ทวา่ สองพนี ้องนีพูดจากนั ตามสบาย
เปนทนุ เดิมอยแู่ ลว้ จึงไมถ่ ือสาแม้แตน่ ้อย 
 
พวกเขาพดู คยุ กนั พลางเดินไปพลางอย่างช้าๆ จนกระทังรงั ท้าย
หา่ งจากบรรดาน้องๆ ทีเดินนําหน้าพอสมควร เมือมองไกลออก
ไปจะเหน็ บา่ วรบั ใชค้ นหนึงยนื อยู่ขา้ งทาง ในอ้อมแขนกอดหอ่
ผา้ ขนาดใหญเ่ อาไวแ้ ลว้ มองซ้ายมองขวา แตส่ องพนี ้องก็ไมไ่ ด้
สนใจ เดินพดู คยุ กันไปเรือยๆ 
 
บา่ วรบั ใช้คนนันเห็นพวกเขาเดินตรงมาทางนีก็รีบก้มหน้า ขยบั
ให้หา่ งทางเดินมากขนึ ไปอกี กอ่ นจะทําความเคารพแล้วกลา่ ว
เสียงนอบน้อม 
 
“คารวะคณุ ชายสาม คุณชายสี” 
 
ตอนแรกชายหนุ่มทังสองไมไ่ ดส้ นใจจงึ เดินผา่ นไปโดยไมแ่ มแ้ ต่
จะมอง แต่เมือไดย้ นิ เสียงทักทาย ฉางอวินฉีก็หยุดกา้ วเท้า หนั
กลบั มาแล้วเอ่ยถามเหมือนไม่แน่ใจ 
 
“เจ้า...อาหลงู ันร?ึ ” 
 
“เจา้ คะ่ ” อาหลหู ันไปทางเขา ตอบรับพร้อมกบั คารวะอกี ครัง 
 
“เจา้ ...” ฉางอวินฉีเองกห็ ันมามองเช่นกนั เขาพยายามนึกพลาง
สังเกตนางอยา่ งละเอียดตงั แตห่ วั จรดเทา้ มองจนอาหลทู ําตัวไม่
ถกู “พหี ลูมาทําอะไรทนี ีร?ึ ” 
 
อาหลเู คยเปนบา่ วรับใชข้ นั สูงทีติดตามฮหู ยนิ ผู้เฒา่ อยา่ งใกล้ชิด 

เพราะมคี วามอาวโุ สกว่าจงึ ถกู บรรดาเจ้านายรุ่นเดก็ ทีอยูใ่ นจวน
เรียกว่าพเี ปนเสียงเดียว เพียงแคน่ านมากแลว้ ทีนางไมไ่ ด้ยินคาํ
เรียกเช่นนีจากพวกคุณชายทอี ยู่ในเรือน 
 
“คณุ ชายสาม ขา้ ... ขา้ มารอคนอยูท่ นี ีเจา้ คะ่ ” นางก้มหน้าแล้ว
กล่าวขนึ มา 
 
“รอคนร?ึ ” ฉางอวินหงเดินเข้ามาใกล้ คิวขมวดแน่น “รอใครงันรึ
? แล้วเจ้าถอื ของอะไรอยู่?” 
 
เขามองไปยังห่อผ้าทอี าหลกู อดไว้แน่นอยใู่ นอ้อมอก 
 
อาหลยู ังไมไ่ ด้ตอบคําถามกเ็ หน็ ผู้ชายหา้ คนเดินมาตามทางเดิน
อีกดา้ น แต่ละคนมหี อ่ ผา้ อยู่ข้างหลงั ดูทา่ ทางเหมือนกาํ ลังจะ
ออกไปจากจวน 
 
พออาหลเู หน็ ผ้ชู ายเหลา่ นันก็ไมไ่ ด้สนใจทจี ะตอบคุณชายทัง
สอง นางรีบกา้ วไปหากลุ่มคนทีมาใหม่ แลว้ ส่งเสียงเรียกเพอื รงั
ตัวไว ้
 
“พชี าย...พชี าย...” 
 
ห้าคนนันหยดุ ก้าวเทา้ พรอ้ มกับมองผู้หญิงทีจๆู่ กป็ รากฏตัวขนึ
กะทันหัน ใบหน้าแตล่ ะคนฉายแววสับสนงุนงง 
 
“พีชาย พวกเจ้าจะกลับไปทเี สียวโหวเหยอ่ ยูใ่ ชไ่ หมเจา้ คะ?” อา
หลูมองพวกเขาแล้วถามขนึ ด้วยนําเสียงตืนเตน้  
 

ทงั ห้าคนสังเกตอาหลูอยา่ งละเอยี ด พวกเขาเปนผู้ตดิ ตามเสียว
โหวเหย่ไปออกรบจึงไมค่ อ่ ยรู้จักผู้คนทอี าศัยอยู่ในจวนโหว 
 
“ขา้ คืออาหลู เปนคนสนิทของฮูหยนิ น้อยน่ะเจ้าคะ่ ” อาหลรู บี
แนะนําตวั เอง 
 
พอพูดประโยคนีแล้ว ทังห้าคนกป็ รากฏสีหน้าเหมือนจะคิดออก
ได้ทันท ี
 
“แมน่ างหลู เจา้ มอี ะไร? พวกข้าตอ้ งรีบออกเดินทาง” ผู้ชายรปู
รา่ งสูงใหญเ่ ปนคนเอ่ยปาก แตถ่ ้อยคาํ ทพี ูดออกมากลับเปนคํา
กล่าวลาอย่างไมเ่ กรงใจ 
 
“พีชาย เสียวโหวเหย่มีคําพูดหรอื จดหมายฝากมาถงึ ฮูหยิน
น้อยหรอื ไม?่ ” อาหลูมีความหวาดกลวั พวกเขาอยบู่ ้างกเ็ ลยรบี
ถามขึน 
 
ทังห้าคนยมิ พร้อมกับส่ายหน้า จากนันก็โคง้ ตวั ให้โดยทไี มไ่ ด้
พูดอะไรอกี แล้วกา้ วเท้าเดนิ จากไปทันท ี
 
อาหลูกไ็ มย่ อมถอดใจยงั คงวงิ ตามพวกเขาไป 
 
“พชี าย นีเปนถงุ เท้ารองเทา้ เสือผ้าสีฤดกู าลทฮี ูหยนิ น้อยทําให้
เสียวโหวเหยเ่ จ้าค่ะ ขอร้องให้พวกพชี ายช่วยรบั ฝากไปใหด้ ว้ ย
…” อาหลูชหู อ่ ผ้าทมี สี ิงของอยู่ข้างในแลว้ เอย่ กบั พวกเขาด้วยนํา
เสียงทสี ันเทา 
 
ทว่าหา้ คนนันกลับเดนิ ไม่หยดุ  

 
“เสียวโหวเหยไ่ ม่ใส่ของพวกนี” หนึงในนันกล่าวขึน นําเสียงที
ไดย้ ินราวกบั หมดความอดทนแลว้  
 
“ข้าขอรอ้ งพวกพีชายดว้ ยเถอะเจ้าคะ่ ช่วยมองเห็นความมีนําใจ
ของฮหู ยินน้อยดว้ ย…” อาหลูวิงออ้ มไปดกั หน้า พร้อมกับชูหอ่
ผ้าขนึ อยา่ งออ้ นวอน 
 
“พวกขา้ ต้องรีบกลับ นีกเ็ สียเวลามากแล้ว หากฝาฝนคําสังทหาร 
เจ้าอยากให้พวกข้าถูกโบยดว้ ยไมก้ ระบองทหารรึ?” ในทีสุดชาย
กลุม่ นีก็ตอ้ งหยุดฝเทา้ ลง หนึงในนันตวาดใส่อาหลูเสียงดังลัน 
แล้วใชม้ อื ขา้ งหนึงผลักนางออกจากเส้นทาง ก่อนจะเอย่ ตอ่
เสียงดดุ นั  
 
“ขา้ จะบอกความจริงกับเจา้ ตอนทพี วกขา้ มา เสียวโหวเหยส่ ัง
กําชับเอาไวว้ ่า นอกเหนือจากของทีโหวฮหู ยินฝากมาให้ จะไม่
รับของคนอนื ทังสิน ในเมอื เปนเช่นนี เจา้ คดิ ว่าเจา้ น่าราํ คาญ
หรอื ไม่” 
 
อาหลทู รี ปู ร่างบอบบางจะทนรบั แรงจากชายหยาบกระดา้ งพวก
นีได้อยา่ งไร นางจึงเซลม้ ลงไปกองอยู่บนพนื ทนั ที ซาํ ร้ายห่อผ้า
ยังกระเด็นหลุดออกไปจากออ้ มอก ถุงเทา้ รองเทา้ เสือผ้าทีอยู่
ข้างในกระจัดกระจายออกมา 
 
จากนันอาหลทู ลี ้มลงไปนังอยู่บนพนื กน็ ําตาไหลลงมาเปนสาย 
 
“พวกเจ้าทําอะไร! ชา่ งไรน้ ําใจเกนิ ไปแล้วนะ มันกแ็ ค่เสือผ้าไม่กี
ตัวเอง ยิงไปกว่านันพีสะใภใ้ หญก่ ไ็ ม่ใชค่ นอืน เจา้ กล้าคิดวา่ ไม่

จาํ เปนไม่สําคญั อยา่ งนันร…ึ ” ฉางอวินฉีทนดไู ม่ไหว เอ่ยปาก
แทรกขึนมา 
 
บรุ ุษทังหา้ มองไปทางคุณชายทงั สองคนทีอยู่อีกด้าน พร้อมกับ
คารวะอยา่ งนอบน้อม 
 
“เรียนคุณชาย พวกขา้ ไมก่ ล้าจริงๆ ขอรบั ” หนึงในนันตอบกลับ
มาอยา่ งซอื ตรง 
 
“เอาเถอะ พสี าม อารมณ์โกรธของพชี ายใหญใ่ ชว่ ่าเจ้าจะไม่รู”้  
 
ฉางอวินหงรีบกล่าวขึนมาพร้อมกบั ส่งยิมใหเ้ ผอื ผอ่ นคลาย
บรรยากาศอึมครมึ กอ่ นจะโบกไม้โบกมอื ใหค้ นเหล่านันแล้วพดู
ตอ่ “พวกเจ้ารบี ไปกนั เถอะ จะได้ไม่กลบั ชา้ ไปกวา่ นีอีก พวกเจ้า
มาอวยพรวนั คลา้ ยวนั เกิดใหท้ ่านพ่อ พชี ายใหญ่กค็ งไม่ถือโทษ
หรอก” 
 
ชายหา้ คนนันคอ้ มตัวแสดงความขอบคณุ แลว้ สาวเท้าเดนิ ไป
อยา่ งรวดเร็ว 
 
ในขณะทีอาหลูกม้ หน้าเกบ็ หอ่ ผา้ ขึนมาอย่างหวาดกลวั พรอ้ ม
กบั คารวะอย่างเรง่ รีบแลว้ จากไปเชน่ กนั  
 
พอมองตามบา่ วรับใช้ผู้นันทีเดนิ ไปดว้ ยยกมอื ไปดว้ ย กแ็ น่ชดั วา่
กําลังเชด็ นําตาอยู่ ฉางอวินหงส่ายหน้าพร้อมกบั ถอนหายใจ 
 
“น่าสงสาร... ชา่ งน่าสงสาร” เขากลา่ วขึนมา ถงึ จะพูดว่าน่า
สงสารแต่ปากกลับยมิ จากนันก็ส่ายหน้าพร้อมกับส่งเสียงออก

มาเบาๆ “จๆุ๊ ... น่าเสียดาย... ชา่ งน่าเสียดาย” 
 
“น่าเสียดายอะไรรึ?” ฉางอวินฉีหวั เราะกบั ทา่ ทางของน้องชาย 
ทงั สองพากันกา้ วเทา้ ไปตามทางเดินต่อ 
 
“น่าสงสารดอกไม้ดอกนี ยงั ไม่บานก็เฉาเสียแลว้ ” ฉางอวนิ หง
หัวเราะขนึ มา 
 
“เจา้ ก็พูดเหลวไหล” 
 
“พดู กพ็ ดู เถอะ ข้าจาํ ไดว้ ่าขอทานน้อยนันพอไดแ้ ต่งตวั สวม
เสือผา้ ดีๆ ก็ออกมาไมเ่ ลวนัก ไม่รวู้ ่าไมก่ ีปมานีอยูแ่ ต่ในเรอื น 
ผา่ นความทุกข์ทรมานมามาก ยามนีจะยังมีความเปนคนอยู่หรือ
เปลา่ นีหากให้มาเปนอนุภรรยา กย็ งั ไม่ร้เู ลยว่าจะกมุ หัวใจสามี
ไดอ้ ยา่ งไร แต่นีดนั มาเปนภรรยาทีถูกต้องตามกฎหมายของพี
ชายใหญ่ของพวกเราเสียด้วย…” ฉางอวนิ หงกลา่ วพร้อมกบั เอา
มือลบู คางราวกบั กาํ ลงั ครุ่นคดิ อยา่ งจรงิ จงั  
 
คนเปนพชี ายอดหวั เราะทา่ ทางน้องชายอีกครงั ไม่ได้ จึงใช้กาํ ปน
ทบุ อกี ฝายทหี นึง 
 
สามปแลว้ ดอกไมท้ ีถูกลืมเลือนอย่มู ุมกาํ แพงใช้ชีวิตตาม
ธรรมชาติ กลัวแค่ว่าจะยังไมท่ ันได้บานกแ็ ห้งเหียวแลว้  
 
ฉางอวินฉีมองไปทางทอี าหลูเดินรอ้ งไห้จากไปแวบหนึง แล้วละ
สายตากลบั มา 
 
“รบี ไปกนั เถอะ” 

 
บทที 15 ออกหน้าแทน 
 
ฉีเยวไ่ มไ่ ด้มคี วามรูส้ ึกสะเทอื นใจเลยสักนิด 
 
อกี ทังนางเองก็ไม่รู้มาก่อนวา่ อาหลจู ะไปทําเรอื งแบบนี สิงที
หญงิ สาวรู้กค็ อื สามขี อง ‘ตวั เอง’ ไม่ได้ฝากคําพดู และไม่รับ
เสือผา้ แต่ก็ไมไ่ ดร้ สู้ ึกอะไร สามนายบ่าวตา่ งแยกกนั ไปทาํ ธุระ
ส่วนตัว 
 
ฉีเยวอ่ ยูใ่ นหอ้ ง กําลงั จบั มีดผา่ ตัดแล้วจําลองสถานการณ์โดย
ทาํ ทา่ กลางอากาศ อาห่าวกําลงั ฝกฝนฝมือการทําอาหารอยใู่ น
ห้องครวั ส่วนอาหลูก็กลับไปหอ้ งของตนเอง ทนั ใดนันเองก็มี
เสียงตะโกนเรยี กอาหลูดังมาจากด้านนอก หลังจากนันก็ไดย้ ิน
เสียงผา้ ม่านขยับ ตามมาดว้ ยเสียงเปดประตู คาดว่าอาหลูคงจะ
ออกไปแลว้  
 
ผู้ทมี าหาเปนเด็กรบั ใช้ พออีกฝายเหน็ อาหลูกร็ บี เอ่ยดว้ ยนํา
เสียงรอ้ นรน 
 
“พหี ลู พอ่ คา้ หาบเร่ฝากให้ข้ามาส่งข่าวกบั เจ้า น้องชายของเจ้า
กําลังจะตายอยู่บนถนนแลว้ ” 
 
อาหา่ วทกี าํ ลังสนุกสนานกบั การฝกฝนฝมือทาํ อาหารถึงกับเข่า
ออ่ น ทรุดลงไปนังอย่บู นพนื ฉีเยวเ่ องกต็ กใจเช่นกัน เพราะคํา
วา่ ‘กําลงั จะตาย’ เปนคําทีคนุ้ ชนิ ในสาขาอาชพี ของนางอย่าง
มาก ฉีเยวร่ ีบเก็บมดี ผา่ ตดั แลว้ คว้ากล่องปฐมพยาบาลวงิ ออกมา 
ทว่าอาหลไู ดว้ งิ ตามเด็กรบั ใชผ้ ู้นันไปจนไม่เห็นแมแ้ ตเ่ งาแล้ว 

 
ฉีเยวเ่ ห็นอาห่าวกาํ ลงั เดินออกมาจากหอ้ งครวั ก็สังเสียงเข้ม 
 
“รีบไปดูว่าเกิดอะไรขนึ ?” 
 
อาหา่ วตอบรบั เสียงหนักแน่นแลว้ วิงออกไปอย่างรวดเร็ว 
 
ฉีเยว่ทีรออยู่ทางนีไดแ้ ต่เดินไปเดินมา นังไม่ตดิ ทแี ลว้ เวลาผา่ น
ไปไมน่ านอาหลูทยี งั คงร้องไหก้ ว็ งิ กลับมา พอขากา้ วพ้นประตไู ด้
ก็ถลันมาหาฉีเยว่แลว้ คกุ เข่าลงทันท ี
 
“ฮูหยินน้อย ขอร้องฮหู ยนิ น้อยใหข้ า้ ไปดนู ้องชายด้วยเถอะ” 
นางร้องไหส้ ะอกึ สะอืนคาํ นับซําๆ 
 
“เจา้ ไมต่ ้องห่วง ตอ้ งไปไดอ้ ยู่แล้ว” ฉีเยวร่ ีบดึงอีกฝายขึน 
 
อาห่าวทเี พิงวิงกลบั มาถึง หายใจหอบถีอยา่ งเหนือยออ่ น รีบ
เอย่ เสียงละลําละลกั  
 
“ปะ…เปนคนทขี ายแรงงานตามทอ้ งถนนทวั ไป พวกเขาแย่งงาน
กัน น้องชายพหี ลูจึงถกู มีดฟนเขา้ ให้…” นางรบี บอกเจ้านาย
ตามถ้อยคาํ ทีสอบถามมาไดจ้ ากพอ่ ค้าหาบเร ่
 
“ถ้าเช่นนันเจ้ารบี กลับบา้ นเถอะ” ฉีเยว่บอก 
 
“บา่ วไม่อาจไปพบโซวมามาด้วยตนเองเจา้ คะ่ ขอรอ้ งฮูหยนิ น้อย
มอบปายชอื ใหบ้ า่ วด้วย” อาหลคู าํ นับแล้วเอย่ ขอร้อง 
 

ความหมายก็คอื ใบลาสินะ ฉีเยวแ่ ปลความตามทีตนเขา้ ใจ 
 
“ไดส้ ิ ไม่มปี ญหา” ฉีเยว่พยกั หน้าเอ่ยอนุญาต จากนันกห็ นั ไป
มองอาหา่ ว “ขา้ …” 
 
ฮหู ยินน้อยสูญเสียความทรงจาํ จาํ ระเบียบปฏิบัตเิ หล่านีไมไ่ ด้
แล้ว อาห่าวเหน็ ทา่ ทางเจา้ นายก็เขา้ ใจทันที “ขา้ จะหยบิ ปายชือ
ของฮูหยินน้อยไปหาโซวมามาด้วย” นางกล่าวขึนมา 
 
“รีบไปเถอะ รีบไป” ฉีเยวโ่ บกมืออย่างเร่งรอ้ น ในขณะทมี องดู
อาหา่ วหยบิ ปายชือพรอ้ มกับดงึ มืออาหลู พากนั ออกไปอยา่ ง
รวดเรว็  
 
ผา่ นไปพักใหญ่ กลับเปนเดก็ รับใช้คนหนึงวิงมา 
 
“ฮหู ยนิ น้อย…” นางชะโงกหน้าอยูน่ อกประตพู ร้อมกับตะโกนขนึ
มาดว้ ยทา่ ทางขขี ลาดตาขาว 
 
ฉีเยว่ทอี ยใู่ นเรือนรบี ออกมาดทู นั ท ี
 
บา่ วรับใช้ตรงหน้าเปนเดก็ อายรุ าวสิบเอด็ สิบสอง สวมเสือผ้า
แบบเดียวกับเด็กรับใช้ทมี าแยง่ ดอกบวั ในวนั นัน เพียงแต่รปู รา่ ง
ผอมแห้งออ่ นแอยิงกวา่ เมือเห็นฉีเยวม่ องมา นางกต็ ืนตระหนก
จนต้องก้มหน้าลง 
 
“พีหา่ วกบั พีหลกู ําลังรอ้ งไหเ้ พราะไมพ่ บโซวมามาเจ้าคะ่ …” นาง
รายงานดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา พอพูดจบก็วงิ จากไปทันที ราวกบั
ว่ากลัวจะถกู คนพบเหน็ อย่างไรอยา่ งนัน 

 
เด็กคนนีมีความหวงั ดีมารายงานขา่ วใหร้ ู้ เมือฉีเยว่ไดย้ ินเช่นนัน
กร็ ีบก้าวเท้าออกจากเรอื น ก่อนจะนึกขึนไดว้ า่ ตวั เองไม่รู้จกั ทาง 
 
“พวกนางอย่ทู ไี หนละ่ !” นางรีบตะโกนถาม “ขา้ ไม่รจู้ ักทางนะ!” 
 
โชคดีทเี ดก็ รบั ใชผ้ ้นู ันยังวิงไปไดไ้ ม่ไกลจงึ หยดุ ยนื อยูก่ ับที
พร้อมกับกวักมือให้ เปนสัญญาณว่าใหต้ ามมา 
 
ฉีเยวร่ ีบสาวเท้าเดนิ ไปให้ทนั โดยทไี มส่ นใจชืนชมทิวทศั นข์ อง
ตระกูลสูงศักดินีเลย เด็กรบั ใชค้ นนันวิงนําอยูข่ า้ งหน้าตลอด 
เพยี งแค่หนั มามองวา่ ฉีเยว่เดินตามทันหรอื ไม่เปนบางครัง
เทา่ นัน นางเดินไปสักระยะกม็ าถึงเรือนหลงั หนึง ไดย้ นิ เสียง
รอ้ งไห้ของอาหลูดงั มาแตไ่ กล บา่ วรบั ใชผ้ ู้นันชที างใหแ้ ล้วตวั เอง
ก็ก้มหน้าวงิ จากไป 
 
“ขอร้องพสี าวใหช้ ว่ ยบอกโซวมามาสักคําเถอะ นีเปนปายชอื ของ
ฮหู ยินน้อยของพวกเรา ฮูหยนิ น้อยอนุญาตเรยี บรอ้ ยแลว้ …” อา
หา่ วอ้อนวอนพรอ้ มกบั ยืนมอื มาดงึ แขนเสือของหญิงนางนัน 
 
อาหลูทอี ยู่อีกด้านก็กม้ หน้าคํานับไม่หยุด บนหน้าผากมเี ลอื ด
ซมึ  
 
หน้าประตเู รอื นมีหญิงห้าคนยืนอยูด่ ว้ ยท่าทางสบายๆ สามใน
นันกินเมลด็ แตงโมอยู่ แตอ่ กี สองคนกลับไมไ่ ดก้ นิ  
 
“พวกเจ้ากนิ เมล็ดแตงโมแล้วกพ็ ่นเปลือกกนั ทงั วนั จนพืน
สกปรกไปหมดแลว้ ตัวเองเดินไปทไี หนกพ็ น่ ลงตรงนัน…” หญิง

ทีไมไ่ ดก้ นิ ตอ่ ว่าอย่างเจบ็ แสบ 
 
“เจ้ารู้ไหมวา่ นีเปนเมลด็ แตงโมอะไร?” หญิงสามนางหวั เราะแลว้
โออ้ วด “นีเปนเมลด็ แตงโมทขี ้าได้มาจากโหวฮูหยนิ เชยี วนะ 
เพราะขา้ ตอบคาํ ถามได้เปนอยา่ งดี โหวฮูหยินจงึ สังให้คนมอบ
ให้ ได้ข่าววา่ มันเปนเมล็ดแตงโมทีตอ้ งเปนคนในวงั หลวงเท่านัน
ถงึ จะสามารถกินได้นะ” 
 
“ถา้ เช่นนันต้องบอกคนอืนไวก้ อ่ นแล้วว่า ยงั ไม่ตอ้ งกวาดเปลอื ก
ทงิ เพราะมนั ยงั สามารถเคียวได้ตอ่ …” 
 
ทกุ คนตา่ งหวั เราะกนั อย่างสนุกสนาน เสียงหวั เราะของพวกนาง
กลบเสียงร้องไห้ของอาหลไู ปหมดแล้ว 
 
“พีสาว..” อาหา่ วพรําขอร้อง นําเสียงเจือสะอนื “พวกขา้ ขอรอ้ ง 
ช่วยไปบอกโซวมามาให้ดว้ ยเถดิ … พหี ลูมเี รอื งรอ้ นใจต้องออก
ไปพบญาตจิ รงิ ๆ…” 
 
“แมน่ าง เจ้าพดู แบบนีไดอ้ ย่างไร?” ในทีสุดหญิงนางหนึงก็
ชําเลอื งมองอาหา่ ว นางเบป้ าก เอย่ เสียงเยาะ “แม่นางเองกเ็ ปน
ถงึ บ่าวรบั ใช้ขนั สอง ทาํ ไมถึงยงั เอย่ คําพูดทีน่าขบขันเช่นนี อะไร
หรือทีเรียกว่าญาติ? แม่นางหลูคือผู้ทีถกู ขายเขา้ มาเปนบ่าวรบั
ใชใ้ นจวนแล้ว ยังจะมสี ิงทเี รียกว่าญาติไดอ้ กี ร?ึ จวนของพวกเรา
กค็ อื บ้านของนาง ญาตทิ อี ยู่ขา้ งนอกมที ไี หนกนั ? หากอยากจะ
มีญาติ ทาํ ไมตังแต่แรกถงึ ได้โลภต้องการเงินไมก่ ีก้อนนันดว้ ย
ล่ะ?” 
 
ทันใดนันเองก็มีเสียงหนึงดงั แทรกขึนมา 

 
“ตามหลกั ขงจอื ผคู้ นต่างมีหน้าทีตอ้ งปฏิบัติตอ่ กนั ตามความ
เกยี วขอ้ งและความสัมพนั ธไ์ ม่วา่ จะเปน ฮอ่ งเต้ บดิ ามารดา 
อาจารย์ หรอื ไม่ว่าใครก็ตาม ถ้าเช่นนันแล้วคนทีรว่ มสายเลอื ดก็
เปนความสัมพันธ์ทไี มอ่ าจลบล้างได้ หรือพวกเจา้ ต้องการจะ
บอกวา่ เพียงแคใ่ ช้เงินก็สามารถลบล้างความเปนสายเลือด
เดียวกนั ได้งนั รึ?” 
 
คาํ พดู เหลา่ นีฟงดสู ุภาพเรียบรอ้ ย ทวา่ บา่ วอาวุโสเหล่านันไมเ่ คย
เรยี นหนังสือจึงฟงไมเ่ ขา้ ใจว่าหมายถึงอะไร โชคดที ยี ังพอเข้าใจ
ว่าคนพดู กําลงั ถามพวกตนอยู่ หนําซาํ ประโยคเหล่านียงั เปนการ
ออกหน้ารบั แทนเดก็ รับใชท้ งั สองอีกด้วย 
 
ในทสี ุดกม็ คี นกล้าออกหน้าใหเ้ ดก็ สองคนนีแลว้ สินะ ช่างหา
เรอื งให้ตัวเองเสียจรงิ ! 
 
บา่ วอาวโุ สคนหนึงถม่ นําลายลงพืน ทําหน้าตาขึงขัง กวาดตา
มองหาคนพูดพรอ้ มกับดา่ ทอออกมา 
 
“นีเจ้าพูดภาษาคนไมเ่ ปนรึ? ถา้ พูดไมเ่ ปนก็…” 
 
อีกฝายพดู ไดเ้ พียงเท่านี กไ็ ด้ยินเสียงเขม้ สังขึนทนั ควัน 
 
“อาห่าว!” 
 
เมอื ได้ยินเสียงเรียกจากฮหู ยนิ น้อย อาหา่ วก็เขา้ ใจ ตวัดมือตบ
บา่ วอาวุโสคนนันทันท ี
 

วนั นันฮูหยินน้อยเคยบอกไวว้ ่า เมือมีโอกาสกใ็ หเ้ อาทุนคืน นับ
แตน่ ันเปนต้นมานางกจ็ าํ ประโยคนีจนฝงใจ จึงยกมือขนึ ตบ
อยา่ งไมม่ ีความลงั เลแมแ้ ตน่ ้อย 
 
เสียงฝามอื กระทบใบหน้าดังชดั เจน ทําให้เสียงหัวเราะเรงิ รืน
เงียบสงบลงกะทนั หัน 
 
“เจ้ากลา้ พูดกับฮูหยนิ น้อยเชน่ นีรึ” อาหา่ วตะโกนใส่หน้าอีกฝาย 
จากนันก็วงิ กลับไปอยขู่ ้างตวั ฉีเยว ่
 
คนเปนเจ้านายอดไมไ่ ดท้ จี ะปาดเหงอื มองอาห่าวดว้ ยสายตาที
บ่งบอกวา่ ไมร่ จู้ ะพูดอะไรดี นีไมใ่ ช่จดุ ประสงค์ทีนางเรยี กสัก
หน่อย ถงึ แมน้ างจะไมช่ อบทา่ ทางของบ่าวอาวุโสผ้นู ีก็ตาม... 
 
“ฮะ...ฮูหยนิ น้อย” ในทีสุดมบี า่ วอาวุโสคนหนึงทเี หมอื นจะจํา
นางได้ อกี ฝายขยตี าแล้วขยตี าอกี เหมอื นไมอ่ ยากจะเชอื สายตา
ตัวเอง ขนาดเสียงทีเรยี กก็ยงั อกึ อกั แบบไมแ่ น่ใจ 
 
ขณะเดยี วกนั คนทีถกู ตบเหมือนไม่มีสตอิ ีกแลว้ ได้แตร่ ้อง
โวยวายเสียงดงั ลนั  
 
“เจ้าเด็กบา้ ! เจ้ากล้าตบข้ารึ…” 
 
คําพดู หลุดจากปากได้เพียงครงึ เดยี ว พอไดย้ ินพรรคพวกเรยี ก
คนตรงหน้าวา่ ฮหู ยนิ น้อยก็หยุดชะงกั  
 
คนทงั หมดตา่ งก็มองสตรีทยี นื อยูเ่ บอื งหน้าอยา่ งมนึ งง ไม่เหน็
มาสามป ความทรงจําของทุกคนตา่ งก็เลือนรางอยา่ งมาก 

 
ดๆู ไปแลว้ กเ็ หมอื นอย่างทเี คยเหน็ แต่ดูอกี ทกี ลบั ไมเ่ หมือน... 
 
“เมอื สักครู่เจ้าพดู วา่ อะไรนะ? เจา้ บอกวา่ ทขี า้ พูดไม่ใชภ่ าษาคน
งันรึ?” ฉีเยว่ถามในขณะทมี องคนพดู  
 
“ฮูหยนิ น้อย...ฮูหยินน้อย บ่าวไมร่ ู้วา่ เปนทา่ น...” 
 
หลังจากทคี วามประหลาดใจในตอนแรกผ่านพน้ ไป บ่าวอาวุโสผู้
นันกร็ ีบขอขมา ความไมส่ บายใจฉายชัดบนใบหน้า กอ่ นจะหลบุ
สายตาหลบ “บ่าวพูดกับแมน่ างสองคนนีเจา้ ค่ะ บา่ วไมไ่ ดพ้ ูด
อะไรผดิ ในเมือขายตัวเองเขา้ มาเปนบา่ วรับใช้ในจวนแล้ว นึก
อยากจะไปเยยี มญาตกิ ็ไปได้ตามใจมที ไี หนกนั …” 
 
“ข้าวา่ ไมใ่ ชเ่ พราะขา้ ไมพ่ ูดภาษาคนหรอก แต่เปนเจ้าต่างหากที
ฟงภาษาคนไม่รูเ้ รือง” ฉีเยวห่ วั เราะปรายตามองบา่ วอาวุโสผูน้ ี “
ขา้ ถามเจา้ เรอื งนีงนั ร?ึ ” 
 
บา่ วอาวุโสถึงกับทําหน้างุนงงในคําพดู ของนาง 
 
“ถะ...ถ้าเช่นนันแลว้ ฮหู ยินน้อยถามอะไรหรอื เจ้าคะ?” นางพลงั
ปากถามขึนมาเหมอื นกับคนติดอา่ ง 
 
“เจ้าเพงิ จะบอกวา่ ทขี ้าพดู น่ะไม่ใช่ภาษาคนไมใ่ ชร่ ึ?” 
 
บา่ วอาวโุ สทงั หลายไมร่ จู้ ะทําอยา่ งไรดี พอตายแล้วกลับมาใหม่
กลายเปนว่ากลา้ พดู มากยงิ ขึน หรอื เพราะมาจากโคลนตม คํา
พดู จึงฟงดสู ับสนวนุ่ วาย 

 
“บา่ วไมร่ วู้ า่ เปนฮหู ยนิ น้อย…” บา่ วรบั ใช้ผนู้ ันยงั คงยําคําเดิม 
เรมิ จะมอี ารมณโ์ มโหขนึ มา นางคาดไมถ่ งึ ว่าจะถกู ฮูหยินน้อยที
เคยตายไปแล้วเอ่ยอย่างไมไ่ วห้ น้าตอ่ หน้าคนมากมาย... 
 
“เจา้ กแ็ คต่ อบว่าใชห่ รอื ไม่ใช่กพ็ อ ยงั จะเอ่ยแต่คําพดู ไร้สาระ
ออกมาทําไม” ฉีเยวก่ ลา่ วตัดบท 
 
บา่ วรบั ใช้ทอี ยู่ข้างๆ ดึงแลว้ ดึงอกี ทีแขนเสือของบา่ วรับใช้ผนู้ ัน 
อีกฝายจงึ จาํ ตอ้ งก้มหน้า กดั ฟนแน่น เอย่ เสียงลอดไรฟนออก
มา 
 
“ทีบา่ วพูดไมใ่ ชภ่ าษาคนเจา้ ค่ะ” 
 
“แค่นีก็จบ” ฉีเยวเ่ อ่ยพร้อมกบั โบกไมโ้ บกมือ นําเสียงนุ่มนวล
ลงอกี หลายส่วน “ในเมือทขี า้ พดู เปนภาษาคน พวกเจ้าก็น่าจะ
ฟงรูเ้ รอื งแลว้ สิ? ถงึ บ่าวรับใช้ผ้นู ีจะถกู ขายเข้ามาเปนบ่าวในจวน 
แต่บญุ คุณของผใู้ ห้กาํ เนิด ความรกั ของพีน้องกม็ อิ าจลบล้าง
ออกไปได้ ขณะนีน้องชายของนางกาํ ลงั ตกอยใู่ นอันตราย ใน
ฐานะทเี ปนพสี าวถ้าไมไ่ ปเยยี ม ถา้ เช่นนันก็เปน ‘สัตว’์ แลว้ ละ่ ” 
 
ทุกคนในทีนันตา่ งก็ตกใจ โดยเฉพาะกลุ่มบ่าวอาวุโสทถี งึ กับ
สะดุ้งโหยง 
 
ฮหู ยนิ น้อย... นี... นีนางดา่ พวกเราอย่งู ันรึ? 
 
ใช่น่ะสิ! 
 

“ตรงนันเกิดอะไรขนึ ?” มเี สียงดังออกมาจากด้านในเรือน ตาม
มาด้วยเสียงฝเท้า จากนันกเ็ ห็นหญิงนางหนึงเดนิ ออกมา 
 
หญิงผ้นู ีอายุประมาณสีสิบป สวมเสือกักยาวสีนําเงนิ อมม่วง 
ใบหน้าดอู มิ เอิบขาวสะอาด คิวบาง ทาแปงจางๆ ทีหน้า นางเดิน
ตรงมาพร้อมกับยกมอื ขนึ ลูบจอนผมไปด้วย เผยให้เหน็ กําไลขอ้
มือทองอันเล็กสองอนั บนข้อมอื บนนิวมอื ยังมีแหวนหยกสีเขยี ว
มรกตอีกวงหนึง 
 
พอหญิงผนู้ ีเข้ามาใกล้ สายตานางกไ็ ปตกอยู่ทรี ่างของฉีเยว ่
จากนันก็ตอ้ งตะลึงงันตาโตค้าง 
 
“ฮูหยนิ น้อย!” 
 
นางรบี เดนิ มาหา ใบหน้าทังตกใจทงั ดีใจ “ทา่ นมาไดอ้ ย่างไรเจ้า
คะ? นีก็เย็นมากแลว้ ... มีคาํ พดู อะไรกฝ็ ากใหบ้ ่าวรบั ใช้มาบอก
กไ็ ด้เจา้ ค่ะ ทําไมถึงไดอ้ อกมาเอง? ร่างกายแขง็ แรงดแี ล้วหรือ
เจ้าคะ? หรือบ่าวรบั ใชแ้ อบอ้งู านอยา่ งนันรึ?” 
 
พูดมาถงึ ตรงนีนางก็ถอนหายใจ อารมณท์ ีแสดงออกมาทัง
ประหลาดใจทงั ดใี จ ผสมปนเปกนั ไปหมด ทว่าเมือดแู ลว้ กร็ วู้ า่
อีกฝายไม่ได้เสแสรง้ แมแ้ ต่น้อย 
 
ฉีเยวย่ ิมตอบกลับทนั ควนั โดยทีตวั เองกไ็ ม่รู้ตวั เพียงแค่ในใจ
ร้สู ึกอบอุ่นมาก 
 
หรือว่าหญงิ ผู้นีก็คอื คนทดี แู ลงานทกุ อยา่ งทงั หมด เปนบา่ วรับ
ใช้คนแรกทตี ิดตามอดีตโหวฮหู ยนิ มาอย่จู วนโหว นางก็คือโซว

มามา เปนหัวหน้าควบคมุ งานทวั ไปภายในจวนติงซโี หว 
ตาํ แหน่งเทียบได้กบั หวั หน้าขันทที ีใกลช้ ดิ ฮอ่ งเต ้
 
“โซวมามา” อาหา่ วร้องเรยี ก 
 
“โซวมามา…” ฉีเยวเ่ อ่ยทกั บา้ งพรอ้ มกบั ส่งยมิ ให้ จากนันกย็ ืน
มือข้างหนึงไปทอี าห่าว “ส่งปายชือมาใหข้ ้า” 
 
อาห่าวรีบเอาปายมาให้เจ้านาย 
 
“ฮหู ยนิ น้อยต้องการอะไรหรอื เจ้าคะ?” โซวมามารีบถามขนึ มา 
 
“บ่าวรับใช้ของขา้ คนนีชอื อาหลู ทบี ้านของนางมนี ้องชายหนึง
คน เพงิ จะมีคนมาส่งข่าวเมอื สักครู่นีวา่ เกดิ เรืองร้ายขนึ กบั เขา 
ไมร่ ู้ว่าสถานการณ์เปนอยา่ งไรนางจึงรอ้ นใจอยากจะกลับไปดู
…” ฉีเยว่เอย่ พรอ้ มกบั ยนื ปายในมอื ให ้
 
โซวมามาเขา้ ใจทนั ทวี า่ เกิดอะไรขนึ  
 
“หยบิ ปายคาํ สังแลว้ ส่งแม่นางคนนีออกไป ให้เงินนางตดิ ตวั ไป
บา้ งแลว้ เชญิ หมอมาดอู าการให้เรยี บร้อย” 
 
โซวมามาหนั มาสังบา่ วรับใช้สองคนทอี ย่ดู า้ นหลงั ทังสองรีบ
รบั คาํ คนหนึงแกป้ ายออกจากเอวทีเต็มไปดว้ ยลูกตุ้มหลากสี
หอ้ ยอย่มู าอันหนึง อีกคนกไ็ ปดึงอาหลูทคี กุ เขา่ รอ้ งไห้อยู่บนพืน
ให้ลกุ ขึน 
 
“พีหลู พวกเรารีบไปเถอะ” ทงั สองกล่าวขึนดว้ ยสีหน้ารอ้ นใจ 

ราวกับวา่ เปนเรอื งเรง่ ดว่ นและสําคญั ของตัวเอง 
 
อาหลถู ลาเขา้ ไปคาํ นับฉีเยว่ ก่อนลุกขึนเดินซวนเซพลางเชด็
นําตาไปตลอดทาง 
 
ฉีเยวท่ อี ย่ทู างด้านนีมองโซวมามา แลว้ ส่งยมิ เบาบางให ้
 
“ปายชอื ของข้าเกบ็ เอาไวเ้ ปนเวลายาวนาน ฝุนละอองเกาะหนา
จนเกา่ แล้ว…” นางมองปายชือทอี ยู่ในมอื ปายนีทาํ จากไม้
จนั ทนห์ อม แกะสลักลวดลายอยา่ งประณีตสวยงาม มชี อื ของ
นางอยู่ด้านบน ส่องแสงมนั วาวภายใต้แสงอาทติ ย์ยามตะวนั
ตกดนิ แลว้ เอ่ยตอ่  
 
“ขา้ กลัววา่ บ่าวรับใชเ้ ดก็ สองคนหยิบออกมาแลว้ คนจะจําไมไ่ ด ้
ดังนันข้าจงึ เดินมาด้วยตวั เองสักครงั หนึงจะดเี สียกวา่ ” 
 
บทที 16 เยียมคนเจ็บ 
 
คาํ พูดนีหมายความวา่ อะไร ทําไมคนอย่างโซวมามาจะฟงไม่
เข้าใจ 
 
“ตบปาก!” 
 
รอยยมิ ทีอยู่บนใบหน้านางหายไปทันที พร้อมกับกลา่ วขึนมา
ด้วยนําเสียงแขง็ กรา้ ว 
 
บรรดาบา่ วอาวุโสรบี คกุ เขา่ ลงแลว้ เรมิ ตบหน้าตวั เอง 
 

“เพียะ! เพียะ!...” 
 
เสียงตบดงั ต่อเนืองอยา่ งชดั เจน 
 
“โซวมามา ไม่ตอ้ งทําเช่นนีหรอก ความจรงิ แลว้ ต้นเหตเุ ปน
เพราะขา้ มากกวา่ มสี ุภาษติ กลา่ วไวว้ า่ ผไู้ มร่ ู้ยอ่ มไมผ่ ิด หาก
ลงโทษเชน่ นีจะทาํ ให้ข้ากลายเปนคนคดิ เล็กคิดน้อยนะ” ฉีเยว่
เอ่ยพรอ้ มรอยยิม 
 
โซวมามามองฮหู ยนิ น้อยดว้ ยท่าทางละอายใจ กอ่ นจะหันมาสัง
พวกบ่าว 
 
“หยุดไดแ้ ล้ว! หากพวกเจ้าจําฮูหยินน้อยไมไ่ ดก้ ็แสดงวา่ สายตา
ฝาฟางใชก้ ารไม่ไดแ้ ลว้ สินะ ถา้ เชน่ นันพวกเจา้ ก็ไปจากทีนีซะ 
แลว้ ตอ่ ไปหา้ มมาเหยียบเรอื นนีอกี แมแ้ ตก่ ้าวเดยี ว” 
 
คําสังนียงิ กวา่ การใหต้ บหน้าตัวเองเสียอกี บา่ วอาวุโสทังหลาย
เรมิ ร้องไห้ โขกหัวคาํ นับพร้อมกบั เอย่ ขอร้องวิงวอน หากต้อง
ออกจากเรอื น กเ็ ทา่ กบั เปนการตดั ชอ่ งทางทํามาหากนิ ของ
ครอบครวั แล้ว 
 
“โซวมามากช็ า่ งจรงิ จงั เสียเหลอื เกนิ ” ฉีเยว่เอ่ยคลคี ลาย
สถานการณ์ “ทุกคนต่างกม็ คี รอบครวั มีคนทีต้องดูแล เสือยงั มี
งบี หลับ คนกค็ งยากทจี ะหลกี เลยี งความสะเพรา่ ได้ ในเมอื ได้ตี
และสังสอนไปแลว้ โซวมามาก็เหน็ แกห่ น้าข้า ยกโทษใหพ้ วกนาง
เถอะ” 
 
“ฮูหยินน้อยชา่ งมนี ําใจเหลือเกิน” โซวมามากลา่ วชนื ชมพรอ้ ม

กบั ถอนหายใจ จากนันกห็ นั มาถลงึ ตาใส่พวกบ่าว “ยังไมร่ บี
ขอบคุณฮหู ยินน้อยอีก ต่อไปหดั ระวังคาํ พดู กันเสียบ้าง” 
 
เหลา่ หญงิ อาวโุ สทยี งั คกุ เขา่ อยู่ หันไปทางฉีเยวแ่ ล้วคํานับเพอื
เปนการขอบคณุ  
 
“ถา้ เช่นนันขา้ ตอ้ งขอตัวกลับก่อน หากโซวมามามธี รุ ะ ก็รีบไปทํา
เถิด” ฉีเยวเ่ อ่ยลาแลว้ จากไป 
 
โซวมามารบี ตามไปส่งทนั ที จนกระทงั ฉีเยว่ต้องบอกว่าให้ส่งถึง
ตรงนีกพ็ อแลว้ จากนันหญิงสาวก็เดินโบกพดั ไปมาดว้ ยท่าทาง
สบายใจกลบั ไปพรอ้ มกับอาหา่ ว พอสองนายบา่ วจากไปไกล
แลว้ นางก็ยืดตวั ตรง บนใบหน้าไมป่ รากฏรอยยมิ แมแ้ ต่น้อย 
 
“ลกุ ขึนเถอะ” โซวมามากลา่ วกบั พวกบ่าวทยี งั คงคุกเข่าอย ู่
 
หญงิ เหล่านันต่างกร็ บี ลกุ ขึน บางคนรู้สึกวา่ ตนไมไ่ ด้รบั ความ
เปนธรรมจึงต้องการจะฟอง ทวา่ โซวมามากลบั พูดขัดขนึ มากอ่ น 
 
“เอาเถอะ ขา้ ยงั ไมไ่ ดห้ ูหนวก ได้ยนิ ทังหมดแลว้ ” พดู มาถงึ ตรง
นี นางกเ็ หลือบมองบา่ วทงั หมดแวบหนึง แลว้ เอ่ยตอ่ ดว้ ยนํา
เสียงเยน็ ชา “หากยังไม่ปกกลา้ ขาแข็งพอ กอ็ ย่าเอย่ คาํ พดู ที
กําเริบเสิบสานเชน่ นัน…” 
 
บรรดาบา่ วอาวุโสไดแ้ ต่กม้ หน้าฟง ไม่มใี ครกล้าพดู คําใดอกี ตอ่
ไป 
 
“ไปเถอะ” โซวมามาเองก็ไม่พดู ให้มากความเช่นกัน ทาํ เพยี ง

โบกไม้โบกมอื ไล่ด้วยท่าทางเหมอื นหมดความอดทน 
 
พวกบา่ วรีบลกุ ขึนแลว้ ถอยออกไปด้วยทา่ ทางลนลาน 
 
“พโี จวคงไม่ไดต้ าลายหฝู าดแล้วละ่ ” โซวมามามองไปทางทีฉีเยว่
หายลับไปอกี ครัง ตอนนีไมเ่ ห็นแม้แต่เงาของสองนายบ่าวอกี
แลว้ นางเอ่ยพมึ พาํ เหมือนพูดกับตวั เอง สีหน้าเรียบนิงยากจะ
คาดเดาความคิด 
 
“คําพดู ทนี างพูดในวนั นี รวมกันแลว้ มากกว่าทีพดู มาหา้ ปเสียอีก 
แตว่ า่ หากพดู ได้แบบนีก็ดี แสดงวา่ อาการ ปวยของฮหู ยินน้อย
คงดีขนึ มากแล้ว…” 
 
นางยกมือขึนลบู จอนผมเบาๆ แลว้ หนั มาสังเดก็ รับใชท้ ียนื รอคํา
สังอยู่ด้านหลงั  
 
“ไปดสู ิว่าโหวฮหู ยินกนิ ข้าวเสร็จหรือยัง? แลว้ ดูด้วยวา่ นายทา่ น
ยงั อยใู่ นเรอื นหรอื วา่ ไปหอ้ งหนังสือแลว้ ?” 
 
บา่ วรบั ใช้เด็กตอบรับแลว้ ออกไป 
 
โซวมามาทอี ย่ทู างดา้ นนีจะคดิ อย่างไร ฉีเยวไ่ มไ่ ดส้ นใจ 
 
นางกําลังคิดถงึ เหตกุ ารณเ์ มือครอู่ ยู่ จงึ ถือโอกาสถามอาหา่ ว
เกียวกบั กฎระเบยี บในจวน เพราะคิดวา่ น่าสนใจมาก 
 
อาหา่ วเต็มใจอธิบายเปนอยา่ งยิง จงึ ร่ายใหฟ้ งอย่างละเอียด 
 

“หากว่ากนั ตามทเี จ้าพูดมาแลว้ นอกเหนือจากโหวฮหู ยิน ข้าก็มี
ตําแหน่งใหญ่ทสี ุดในจวนงันร?ึ ” ฉีเยวถ่ าม นําเสียงประหลาดใจ 
 
แม้บา่ วอาวุโสเหล่านันจะมองนางดว้ ยสายตาดูถกู เหยียดหยาม
ทียากจะปกปด ทว่าเมอื ถกู สังให้คุกเขา่ กท็ าํ ตามแต่โดยด ี
หนําซาํ พอถูกตบไปแลว้ กไ็ มก่ ลา้ ตบคนื อกี ดว้ ย อกี ทงั ไม่วา่ จะ
เปนคาํ นับเพือขอโทษหรอื คาํ นับเพือขอบคณุ กป็ ฏบิ ตั ิตาม
ระเบยี บแบบไมม่ บี ดิ พลวิ  
 
ทังทใี จนึกดูถกู แต่การกระทํากลับเปนไปตามระเบยี บ ชา่ งขัด
แยง้ กนั เสียจริง 
 
หรือวา่ นีคอื ความเคยชนิ ทผี มู้ ีตําแหน่งตาํ กวา่ ปฏบิ ตั ิตอ่ ผู้ทมี ี
ตําแหน่งสูงกว่าของคนโบราณ? 
 
“ฮูหยินน้อย เรืองนียงั ต้องถามอีกหรือเจา้ คะ?” อาหา่ วมองดู
เจา้ นายแล้วกลา่ วตอ่ “ท่านเปนฮหู ยนิ น้อย เสียวโหวเหยเ่ ปนผู้
สืบทอดบรรดาศักดติ ่อจากบดิ า ในอนาคตเขากค็ ือโหว ส่วน
ท่านก็จะเปนโหวฮูหยิน เปนเจา้ ของจวนติงซโี หวแห่งนี” 
 
“ถา้ เชน่ นันแลว้ บรรดาบตุ รชายบตุ รสาวคนอืนเล่า?” ฉีเยว่ถาม
ขึนมาอีก 
 
“ทา่ นคือพีสะใภใ้ หญน่ ะเจ้าคะ” อาห่าวอยากจะกลอกตาขึนมอง
บนอยา่ งอดใจไม่อย ู่
 
พสี ะใภใ้ หญง่ ันเหรอ.... 
 

“อ้อ...อ้อ” ฉีเยวข่ านรับเปนเชงิ บอกวา่ เข้าใจ นางโบกพัดไปมา
แลว้ หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ถา้ เชน่ นันในจวนแห่งนี ข้าก็คอื ผ้มู ี
อาํ นาจอนั ดบั สองน่ะสิ?” นางพดู พึมพํากับตัวเอง “แตผ่ ้มู ี
อาํ นาจอันดับสองกลบั อยอู่ ยา่ งอดึ อดั มาตลอด กไ็ ม่ได้นับว่า
เปนตําแหน่งดอี ะไรเลยนี...” 
 
พดู มาถึงตรงนีกเ็ หมอื นฉีเยว่นึกบางเรืองขนึ ได้ “ถ้าเชน่ นันหาก
ข้าตอ้ งการจะออกไปจากจวน กต็ อ้ งไปเอาปายคาํ สังจากโซวมา
มางนั ร?ึ ” 
 
“แน่นอนว่าไมต่ ้องเจ้าคะ่ ” อาห่าวตอบ “ท่านแค่บอกโหวฮหู ยนิ
สักคาํ กไ็ ดแ้ ล้ว จะมบี า่ วทีไหนกลา้ มาวนุ่ วายกับการออกไปทํา
ธรุ ะของท่าน” 
 
“โหวฮหู ยนิ คนนันน่ะร?ึ ” ฉีเยว่ขมวดควิ แล้วก้มหน้าลง ไมไ่ ดพ้ ูด
อะไรตอ่ อกี  
 
กระทงั กลับไปถึงเรือน สองนายบ่าวก็ยังคงมีท่าทางไม่สบายใจ 
คนทังคนู่ ึกเปนหว่ งอาหลูเปนอย่างมาก อาห่าวอดไม่ไดจ้ งึ เลา่
เกียวกบั อาหลูใหเ้ จา้ นายฟง 
 
“พอ่ แมข่ องพีหลูเสียชวี ิตเมือสองปกอ่ น นางจึงเหลือน้องชาย
เพียงคนเดยี ว ครอบครัวนางเชา่ ห้องพักอยู่ในตรอกดา้ นหลัง
จวน เพราะพวกเขาเคยบอกว่าถึงไม่อาจจะพบพหี ลไู ดโ้ ดยง่าย 
แตข่ อใหไ้ ด้อยู่ใกล้กนั ก็สบายใจแลว้ เมือกอ่ นตอนทพี หี ลตู ดิ
ตามฮูหยนิ ผู้เฒา่ ฮูหยินผู้เฒ่าเหน็ ว่าถึงพ่อแม่พีหลจู ะขายนาง
มาเปนบา่ วในจวนตังแตย่ งั เล็กแต่กไ็ มไ่ ด้หลงลมื ลกู สาว ดงั นัน
ช่วงเทศกาลต่างๆ อยา่ งเชน่ ปใหม่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าก็จะอนุญาตให้

พหี ลอู อกไปเยียมครอบครัวได้ ทว่านับตงั แต่พวกเรายา้ ยเขา้ มา
อยู่เรือนชวิ ถงหยวน ก็ยากมากทพี ีหลจู ะได้ออกไปด้านนอก 
ตอนทพี อ่ แม่นางเสียชวี ติ ถ้าไมใ่ ช่วา่ ตามไปคกุ เข่าขอร้องกบั โหว
ฮูหยิน เกรงว่าแม้แต่จะมองหน้าบดิ ามารดาเปนครงั สุดทา้ ยก็คง
ทาํ ไมไ่ ด้…” 
 
ฉีเยวถ่ อนหายใจ ครนุ่ คิดอยูค่ รู่หนึงกล็ กุ ขนึ ยนื “พวกเราไปดู
นางกนั เถอะ ไปดวู ่าพอมีอะไรทชี ว่ ยได้บา้ ง” 
 
อาห่าวกําลังคดิ จะไปอยู่พอดี ไดย้ นิ เชน่ นันก็ลุกขึนมาอยา่ งตนื
เต้นดใี จ “ใหข้ ้าไปเองเถอะเจา้ คะ่ ร่างกายฮหู ยินน้อยลําค่านัก
…” 
 
ร่างกายลาํ ค่าอย่างนันรึ? เดก็ ขอทานคนหนึงยงั จะมีค่าอะไร 
ฉีเยวอ่ ดไมไ่ ดท้ จี ะหัวเราะออกมา 
 
“ถงึ อยา่ งไรพวกเจ้ากเ็ ปนเพยี งบ่าวในจวน หากเกิดเรอื งอะไรขึน
จะทาํ อะไรได้ อีกอย่างข้าเปนหมอ...เอ่อ... เปนเจา้ นายของพวก
เจา้ กถ็ อื วา่ เปนผู้ปกครอง หากข้าไมส่ นใจแล้วใครจะสนเล่า” 
 
นางเอย่ พรอ้ มกบั เดินเข้าไปหยิบกลอ่ งปฐมพยาบาลในห้อง
ตดิ มอื ไปดว้ ย 
 
สุดท้ายทังสองกไ็ ปดว้ ยกนั โดยมีอาหา่ วเดนิ นํา บา่ วคนสนิทรบี
เอ่ยเตอื น 
 
“ตอ้ งไปบอกใหโ้ หวฮหู ยนิ ทราบกอ่ นเจา้ คะ่ ” 
 

ไมร่ ู้ว่าไปพบโหวฮูหยินแล้วจะเปนอยา่ งไร… ฟงจากขอ้ มูลเล็กๆ 
น้อยๆ ทีไดร้ บั มาวันนีแล้ว กลัวแตว่ ่าแม่สามคี นนีคงไม่ชอบนาง
สักเท่าไร 
 
ฉีเยว่ครนุ่ คิดดว้ ยความสับสนวุ่นวายใจ แต่เรอื งราวกลับเกิน
ความคาดหมายของนาง เพราะแม้แตป่ ระตเู รือนของแม่สาม ี
นางกไ็ มไ่ ดเ้ ขา้ ผทู้ ียืนต้อนรบั อยหู่ น้าประตกู ลับเปนโซวมามา 
 
“นายทา่ นนอนพักผอ่ นชว่ งบ่ายอย่ขู ้างในน่ะเจา้ ค่ะ ชว่ งสายฮู
หยนิ น้อยคอ่ ยมาใหม่ดีไหมเจา้ คะ แตห่ ากมีเรืองใดทา่ นบอก
บา่ วไวก้ ็ได้ ฮูหยินน้อยอยา่ ได้เปลืองแรงเดินกลบั ไปกลับมาเลย
” โซวมามากล่าวขึนพรอ้ มรอยยมิ  
 
ความจรงิ แลว้ นีเปนสิงทีฉีเยวภ่ าวนาเอาไว้ นางถอนหายใจอยา่ ง
โล่งอก รบี ตอบกลับ 
 
“อาหลูติดตามขา้ มาหลายป เกดิ เรืองขนึ กับครอบครัวนางทาํ ให้
ขา้ ไม่อาจวางใจจงึ อยากจะไปดดู ว้ ยตาตนเองสักหน่อย อีกทัง
บา้ นของนางกอ็ ยู่ไมไ่ กล แคใ่ นตรอกหลังจวนนีเอง ข้าไปเพียง
ครเู่ ดยี วก็กลับมาแลว้ ” 
 
“ไอ้หยา อาหลูผูน้ ีไดร้ ับความโชคดมี าจากทีไหนกัน ฮหู ยินน้อย
ใหค้ วามสําคัญกับนางเพียงนี นางคงรับไวไ้ มไ่ หวแล้วนะเจา้ คะ” 
 
ฉีเยว่หัวเราะ รีบพดู ตอ่ โดยไม่เว้นช่องว่างให้อกี ฝายไดม้ โี อกาส
ปฏเิ สธ 
 
“ถ้าเช่นนันมามาบอกโหวฮหู ยนิ แทนขา้ สักคําแล้วกนั นะ” 

 
โซวมามาถึงกับตกตะลึงเลก็ น้อย อีกฝายใช้นางในฐานะเจา้ นาย 
ส่วนตวั นางเองเปนเพยี งบา่ ว ฮูหยนิ น้อยอาจตอ้ งใช้คําพูด
อธิบายกับโหวฮหู ยนิ มากมาย แตก่ ับโซวมามา หญิงสาวแคพ่ ูด
ประโยคเดยี วก็ไปไดแ้ ลว้  
 
“ต้องมบี ่าวในจวนติดตามไปดว้ ย…” 
 
โซวมามาก้มหน้าลงพลางกลา่ วขนึ ทว่าอกี ฝายไมไ่ ด้หยดุ ฟงเสีย
แล้ว ฉีเยว่เดนิ จากไปโดยไม่แม้แต่จะหนั มามอง นางทาํ เพยี ง
โบกพดั ไปมาเปนสัญญาณวา่ ไมต่ อ้ งตาม 
 
ในใจโซวมามามีแต่ความสับสนวนุ่ วาย นับตงั แตฮ่ หู ยินผ้เู ฒา่
จากไป นางกค็ ุน้ ชินทจี ะปรนนิบตั ริ ับใช้เจา้ นายเพียงคนเดียวใน
จวน ถูกประจบประแจงจากบรรดาบ่าวอาวุโส ส่วนพวกคณุ หนู
คณุ ชายก็ปฏิบตั ติ ่อนางอย่างมมี ารยาท ทําให้ลมื ไปวา่ ความจรงิ
แล้วในจวนแห่งนียงั มสี ตรผี ู้หนึงทสี ามารถพดู อยา่ งไมเ่ กรงใจ
แบบนีกับนางได…้  
 
โซวมามายืนมองตามแผ่นหลงั ของฉีเยวท่ ไี กลออกไปแล้วครู่
หนึง ก่อนจะหมนุ ตวั เดินเข้าไปในเรือน 
 
ภายในเรอื นหรงอนั ทเี งียบสงัด 
 
บรรดาเด็กรับใช้ทยี ืนอยบู่ นระเบียงต่างมีทา่ ทางง่วงงุน แต่ไมม่ ี
ใครกลา้ หลับตาแมแ้ ตค่ รงึ เดียว 
 
โซวมามาแหวกผ้าม่านออกแลว้ กา้ วเขา้ ไปในหอ้ ง 

 
เมอื เดนิ เข้าไปก็พบว่านายท่านไมไ่ ด้อยดู่ ้านใน มีเพยี งเซยี ซอื ที
คุกเขา่ สวดมนต์อยู่ ตรงหน้านางมพี ระพทุ ธรูปขนาดเลก็ ดา้ น
ขา้ งมบี ่าวรับใชว้ ัยกลางคนผหู้ นึงกาํ ลงั จดุ ธูปให ้
 
โซวมามายืนรออยพู่ ักใหญจ่ นกระทงั เซียซอื วางประคาํ ลง กร็ ีบ
ไปช่วยประคองแลว้ รายงานทันท ี
 
“รวดเรว็ เสียจรงิ ตไี ก่ดา่ สุนัขไมก่ วี นั กเ็ รมิ ออกไปข้างนอกแล้ว” 
เซยี ซอื ถกู ประคองไปนังลงบนเตยี งขนาดใหญ่ทีอยู่ข้างๆ จาก
นันก็รบั ถ้วยชาทบี า่ วรับใชถ้ ือมาใหแ้ ล้วจบิ ไปคาํ หนึง จากนันก็
เอย่ ต่อด้วยนําเสียงเย็นชา “ใหน้ างไป อยากจะไปทีไหนกไ็ ป
เถอะ ข้าอยากร้นู ักว่านางจะคิดแผนสกปรกอะไรออกมาไดอ้ ีก” 
 
โซวมามาตอบรับเสียงเบา แล้วรายงานตอ่  
 
“นายท่านออกจากหอ้ งหนังสือแลว้ มเี ด็กรบั ใช้ของอนุโจวรออยู่
บนทางเดนิ ไม่รวู้ ่าพดู อะไรกันเจ้าคะ่ ทวา่ ตอนนีนายทา่ นไปหา
อนุโจวแล้ว” 
 
เซยี ซอื แค่นหวั เราะ 
 
“ดูสิ เริมคึกคักแลว้ สินะ?” นางกล่าวขนึ พร้อมกับวางถ้วยชาใน
มอื ลง “อนุจไู มใ่ ชอ่ ยากจะยกยอ่ งบ่าวรับใช้เด็กคนนันร?ึ ไปบอก
นาง ให้บ่าวรับใชผ้ ู้นันแต่งหน้าทําผมใหมเ่ ถอะ” 
 
โซวมามาตอบรับอีกครัง 
 

“คนเดียวจะไปพอได้อย่างไร ต้องมากหน่อยถึงจะบรรเลงเพลง
ได้ รอ้ งกนั อยา่ งสนุกสนานครึกครนื เลยทเี ดียว” เซียซอื เอ่ย
เสียงเนิบชา้ ก่อนจะหลบั ตา 
 
โซวมามากับบ่าวรบั ใชช้ ว่ ยนางถอดรองเทา้ จากนันกช็ ่วย
ประคองให้นอนลง แลว้ คอ่ ยถอยหา่ งออกไปอยา่ งไร้เสียง 
 
ฉีเยว่กบั อาห่าวเดนิ ผ่านเรอื นหลายหลงั กวา่ จะถึงดา้ นหลงั จวน 
 
ประตูทางออกมีบ่าวอาวุโสสีคนกาํ ลังพดู คุยกันอยา่ งสนุกสนาน 
ก่อนจะหนั มาเห็นคนทีกาํ ลงั เดินมา ทนั ทีทีสองนายบ่าวมาหยุด
ตรงหน้า หนึงในนันก็ถามขนึ ดว้ ยนําเสียงเหนือยหน่าย 
 
“แมน่ างมาจากเรอื นไหนร?ึ เปนคําสังของใครใหอ้ อกจากจวน? 
แล้วออกไปทาํ อะไร?” 
 
“จากเรอื นชิวถงหยวนเจา้ คะ่ ” อาห่าวตอบพรอ้ มกับยืนปายชอื
ของฉีเยว่ไปใหด้  ู
 
“นีมันไม่ถกู ต้อง ไม่ใชป่ ายชอื ของโซวมามา…” บ่าวรับใช้คนนัน
อ่านหนังสือไมอ่ อก จาํ ไดเ้ พยี งแค่สีเท่านัน “สีนีมาจากทไี หนรึ
?” 
 
บ่าวอาวโุ สอกี คนทีอยู่ด้านข้างจึงเดินเขา้ มาดูบ้าง 
 
“สีแดงเขม้ อมม่วง… โอะ๊ !” นางส่งเสียงดังลนั ดว้ ยความตกใจ 
เบิกตาโตมองมาทหี ญงิ ทงั สอง สุดท้ายสายตาไปหยุดอยทู่ รี า่ ง
ของฉีเยว ่

 
สตรผี ูน้ ีทําผมเปนทรงสูง ใบหน้างดงามรูปรา่ งอรชรออ้ นแอ้น 
สวมเสือปกลวดลายดอกไม้สีเหลืองอ่อน กระโปรงตวั ยาวสีขาว 
แล้วยังส่งยิมมาใหน้ าง 
 
“ฮะ…ฮะ...ฮหู ยินน้อย?” บา่ วอาวุโสจ้องมองอย่างไมเ่ ชอื สายตา
ตัวเอง 
 
ฉีเยว่พยกั หน้าให้ แลว้ เอย่ ขนึ  
 
“ขา้ ต้องการจะออกจากจวน คนในครอบครวั ของอาหลูทีบา่ วรับ
ใช้ของข้าไมส่ บาย เมือครู่โซวมามาได้ให้ปายคาํ สังพรอ้ มส่งคน
ออกไปดแู ลว้ แต่ข้ายงั ไม่วางใจ จงึ ต้องการจะไปดดู ว้ ยตนเอง” 
 
บา่ วอาวโุ สทังสียงั คงเงยี บกริบ ราวกับเจอเรอื งไมค่ าดคิดจึงยงั
ตังสตไิ ม่ได ้
 
“ไปได้แล้วใชไ่ หม?” พอเห็นพวกนางเงียบ อาหา่ วกท็ นรอไมไ่ หว
ถามขึนมา 
 
“ได้... ได้เจ้าคะ่ ฮูหยินน้อย ท่านเดนิ ระมัดระวังด้วยนะเจ้าคะ ไป
...ไป... เจา้ ไปเรยี กรถม้ามาสักคนั ” บรรดาบา่ วอาวุโสพอตังสติ
ได้กร็ บี แยง่ กันพดู แยง่ กนั เปดประตูให ้
 
“ไม่ต้องหรอก ข้าจะไปตรอกดา้ นหลงั นีเอง แค่เดินไมก่ ีกา้ วกถ็ ึง
แล้ว” ฉีเยวต่ อบพรอ้ มกบั ก้าวออกจากจวน โดยมดี วงตาสีคู่มอง
ตาม 
 

พอคลอ้ ยหลงั สองนายบา่ ว บรรดาบ่าวอาวุโสก็หนั มามองหน้า
กัน กอ่ นจะมีเสียงอืออึงดงั ขึน 
 
“ไอ้หยา! คาดไม่ถงึ วา่ ฮูหยินน้อยจะยอมออกจากเรอื นแลว้ …” 
 
“นางมีชวี ติ กลบั มาใหมจ่ รงิ ๆ…” 
 
“มองดูสีหน้าแลว้ ดดู ีกวา่ ตอนแรกอีกนะ…” 
 
“ดืมนําแกงยายเมงิ แล้ว หนําซาํ ฮูหยินผูเ้ ฒ่ายงั ส่งกลับมาดว้ ย
ตวั เอง ถ้าเชน่ นันก็เปนเทพธดิ าไปแลว้ สิ?” 
 
“ถ้าเชน่ นันฮหู ยินน้อยจะมาดูแลจวนแทนฮูหยินผเู้ ฒ่ารึ?” 
 
บทที 17 ทกั ษะเลก็ ๆน้อยๆ 
 
ขณะทบี ่าวอาวุโสกาํ ลงั สุมหวั กันซุบซบิ นินทา ฉีเยว่กเ็ ดินตามอา
ห่าวเขา้ ไปในตรอกเล็กแหง่ หนึง 
 
ตรอกแหง่ นีทังมืดและคับแคบ ทังสองเดนิ ไปตามทางสายยาว
แล้วหยดุ อยู่หน้าประตบู ้านทีมีหลังคาตํา สภาพโกโรโกโสหลงั
หนึง ประตูบา้ นหลังนันเปดกว้างอย ู่
 
“หยวนเปา... หยวนเปา...” 
 
เสียงรอ้ งไหข้ องอาหลูดงั มาจากด้านใน 
 
ฉีเยว่กบั อาหา่ วเดินตามเสียงเขา้ ไป เหน็ คนสีหา้ คนยนื อยู่ มที งั

บุรุษและสตรี ทกุ คนอยู่ในชุดสําหรบั ฤดูหนาว ทว่าเสือผา้ กลับ
อยูใ่ นสภาพเก่าซอมซ่อราวกบั ผ่านใช้นานมาหลายครงั รูปร่าง
ลกั ษณะของแต่ละคนดูเหมอื นเปนคนยากจน 
 
ตรงกลางเรือน มรี ่างหนึงนอนอย่บู นแผ่นไมก้ ระดาน เปนเดก็
หนุ่มอายุราวสิบสีสิบห้า เสือผ้าเปรอะเปอนเลอื ดไปครึงตัว แม้
บาดแผลบนแขนขวาจะถกู พนั ด้วยผ้าหลายชนั แตเ่ ลอื ดก็ยัง
ไหลออกมาไมห่ ยดุ เมอื มองไปยังคนทีกาํ ลังร้องไหด้ ้วยความ
เจ็บปวดใจ กเ็ ห็นอาหลกู าํ ลังซบหน้าแนบอกของเขาแลว้ ราํ ไห้
อย ู่
 
ฉีเยว่ตังทา่ จะเดินเขา้ ไปหา กลบั ได้ยนิ เสียงดงั ลันสังมาจากข้าง
หลงั  
 
“ขอทางหน่อยๆ หมอมาแล้ว” 
 
บรุ ุษสวมเสือสีเขียวอมนําเงนิ ตะโกนขนึ พรอ้ มกบั เอาศอ
กดนั ฉีเยวก่ บั อาห่าวให้ไปอยู่ด้านขา้ ง 
 
เมือไดย้ นิ วา่ หมอมาแล้ว คนทอี ย่รู ายรอบกร็ ีบหลกี ทางให้ ทุก
สายตาจบั จอ้ งไปทที า่ นหมอราวกบั รออีกฝายมาตงั นาน 
 
ผู้มาใหมเ่ ปนชายหนุ่มอายุยสี ิบกว่าป มรี ปู รา่ งผอมแห้ง เสือผา้ ที
สวมใส่เปนเสือคลมุ ตัวยาวสีเขยี วอมนําเงิน ดแู ลว้ แต่งกายดีกวา่
ผทู้ ีอยู่ในหอ้ งทีสวมใส่เพยี งเสือกันหนาวตวั สันเทา่ นัน ทวา่ ตัว
เสือช่วงบนกลับมคี ราบสกปรกเปนหยอ่ มๆ หวั ไหล่สะพายลว่ ม
ยาทีดเู กา่ เขาเดนิ ตวั งอเขา้ มาช้าๆ แลว้ หยดุ มองอย่หู ่างๆ ทา่ ทาง
เหมอื นกับมีความหวาดกลัวอยู่เลก็ น้อย เพราะทําเพียงแคช่ ะโงก

มองแวบหนึงเท่านัน 
 
“ไม่ไหวแลว้ ๆ เลอื ดออกมากขนาดนี ทําอะไรไม่ได้แลว้ ชว่ ยชวี ิต
ไวไ้ มไ่ ดห้ รอก พวกเจา้ เตรียมงานศพเถอะ” เขากล่าวขนึ พร้อม
กบั โบกมือไปมา 
 
ไดย้ นิ ทา่ นหมอพดู เช่นนี อาหลูก็ร้องไหเ้ สียงดังจนเปนลมลม้
ลงไป ผู้หญิงสองคนรบี ถลาเขา้ มาหาทังเขย่าตัวทังเรยี กชือแต่
นางกย็ งั ไม่ฟน ส่วนเด็กหนุ่มทีบาดเจบ็ ก็พยายามร้องเรียกพี
สาว 
 
“ทําไม...ทาํ ไมถึงช่วยชีวติ ไม่ไดแ้ ลว้ ?” 
 
ความจรงิ แลว้ ฉีเยว่อยากดเู ทคนิคการรกั ษาคนเจ็บในภาวะวิกฤต
ของหมอโบราณวา่ เปนอย่างไร คิดไมถ่ ึงเลยว่าอีกฝายจะพดู
ประโยคนีออกมา แมแ้ ต่การตรวจวินิจฉัยโรคก็ไม่ทํา แล้วยังจะ
กล้าพดู ให้คนเจ็บกับคนในครอบครวั ตกใจจนเสียขวัญอกี นี
หากชายผนู้ ีอยใู่ นโรงพยาบาลทีนางทํางาน ปานนีคงถกู หัวหน้า
แผนกด่าใส่ไปยกหนึงแลว้ หรือวา่ ฝมอื การรักษาของเขา ใช้
เพยี งมองแวบเดยี วจากทีไกลก็สามารถทราบอาการของโรคได้
แล้วอย่างนันรึ? 
 
พอได้ยินเสียงสตรซี ักถาม หมอผู้นีกห็ ันหน้าไปมองแวบหนึง 
แล้วก็ตอ้ งชะงักทันท ี
 
“แมน่ างทา่ นนี...” เขาพยายามยดื ตวั ยืนตรง ส่งเสียงกระแอม
กอ่ นจะพูดต่อ “คนผ้นู ีบาดเจบ็ เนืองจากถูกฟนทําใหเ้ ลอื ดไหล
ไมห่ ยุด เจ้าดสู ิ ถึงใส่ยาสําหรบั บาดแผลทเี กดิ จากของมีคมแลว้

กย็ ังหยดุ เลือดไมอ่ ยู่ ในเมือหยุดเลือดไมอ่ ยู่ ถา้ เช่นนันแล้วเจ้า
ลองคดิ ดูนะ หากวา่ เลอื ดของคนไหลจนแหง้ แล้ว ยงั จะไมต่ าย
ไดอ้ กี รึ...” 
 
ฉีเยวถ่ ึงกับอ้าปากค้างเบิกตาโตทนั ทที เี ขาอธบิ ายจบ 
 
ทา่ ทางของนางอยูใ่ นสายตาของหมอผนู้ ันตลอด เขาคิดว่าแม่
นางน้อยโฉมงามผนู้ ีคงตกใจแทบแย่แล้ว ถึงความจรงิ จะโหด
ร้ายเปนอยา่ งมาก แตเ่ ขาควรพูดจาใหน้ ิมนวลสักหน่อย เพราะ
ถา้ ทําให้คนตกใจก็ใช่เรอื งดแี ลว้ ดงั นันชายหนุ่มจงึ กระแอมให้
รูส้ ึกสบายคอ เตรียมทีจะพดู ตอ่  
 
ทวา่ ยงั ไมท่ ันได้อา้ ปาก ก็ได้ยนิ เสียงหวั เราะเยาะดงั มาจากแม่
นางน้อยผู้นี 
 
“อะไรกนั เลอะเทอะไปหมดแล้ว” ฉีเยว่บ่นพึมพาํ แลว้ เดินเขา้ มา 
พร้อมกับใช้กลอ่ งปฐมพยาบาลของตวั เองดันหมอผ้นู ีไปอยู่ด้าน
ขา้ ง “ขอทางหน่อย” 
 
คนทอี ย่ใู นเรอื นนีเพิงจะมองเห็นหญงิ สาวทงั สอง แต่ไมร่ ู้วา่ เปน
ใคร จึงไดแ้ ตจ่ ้องมองดว้ ยทา่ ทางมนึ งง 
 
ฉีเยวเ่ ดินเข้าไปแลว้ นังยองๆ ลงขา้ งคนเจบ็ นางดึงแขนเสือตัว
เองขึน น้องชายของอาหลมู องผู้ทจี ๆู่ ก็ปรากฏตัวขึนมา
กะทันหัน สตรผี ู้นีดไู ม่เหมาะสมกบั สภาพแวดล้อมทนี ีเลย 
ใบหน้าเด็กหนุ่มยิงซดี ลง ไมร่ วู้ า่ เพราะตกใจหรือเสียเลือดมาก
กันแน่ 
 

ฉีเยวแ่ กะผา้ ทีพนั แขนเขาออกแลว้ ตรวจดูบาดแผล เดก็ หนุ่ม
รสู้ ึกเจ็บจนต้องห่อตวั จากนันนางก็ตรวจดทู วั ร่างกายวา่ มี
อาการบาดเจบ็ ตรงอืนอีกหรอื ไม่ เมือตรวจเสรจ็ เรยี บร้อยแล้ว 
ฉีเยวก่ ็มีท่าทางผอ่ นคลายลง 
 
“มองจากภายนอกเปนบาดแผลข้างขอ้ ศอกดา้ นขวา ยาว
ประมาณหา้ เซนติเมตร... ผ่านกลา้ มเนือลกึ ไปถึงเยอื หุม้ กระดกู  
แต่ไม่มีอาการกระดกู หัก ดูเหมือนคนผนู้ ันเพิงจะเคยลงมอื ฟน
เปนครังแรก นับว่ายงั ดี... ยังดอี ย่”ู นางพูดขึนมากบั ตัวเอง 
 
หญิงสาวนึกถงึ ตอนฝกงานอยูท่ ีโรงพยาบาลครงั แรก ไดร้ บั
รกั ษาแก๊งเดก็ อนั ธพาลกลุม่ หนึงทีบาดเจบ็ สาหัสจากการปะทะ
กนั ดว้ ยอาวธุ มีคม บาดแผลจากการถกู ฟนทีอย่บู นตัวของเดก็
คนหนึงรนุ แรงมาก เวลานันต้องใช้หมอทกุ แผนกทีเขา้ เวรอยู่
ทังหมดมารกั ษา แม้กระทงั แผนกสูตินรีเวช เพราะผู้บาดเจ็บคน
หนึงเปนเดก็ สาวอายุยังน้อยทีกําลังตงั ครรภ์... 
 
ส่วนน้องชายของอาหลู ต้องลา้ งทําความสะอาดแผลให้สะอาด
จากนันใช้เขม็ เยบ็ แผลแลว้ ค่อยฉีดยากันโรคบาดทะยักอกี ท.ี .. 
 
โรคบาดทะยัก! 
 
ฉีเยว่ขมวดคิวแน่น นางไม่มยี าตวั นี... ทําไดเ้ พียงใช้ยาแกอ้ ักเสบ
แทน 
 
นีเรียกว่า ‘ยงั ด’ี อกี หรือ? คนทีอยูใ่ นหอ้ งตา่ งกอ็ า้ ปากค้างกับคํา
พูดของนาง 
 

“ไปเตรียมนําหน่อย อาห่าวหยบิ กลอ่ งของข้ามา ขา้ จะทาํ ความ
สะอาดแผลแลว้ คอ่ ยเยบ็ แผลให้เขา” ฉีเยว่เงยหน้าขึนแลว้ สัง
การ 
 
ทวา่ พอนางพูดจบ กลบั ไม่มใี ครขยับตวั แมแ้ ต่คนเดยี ว ทกุ คน
ต่างกจ็ อ้ งมาเขมง็  
 
“นี... นี... เจ้าเปนคนทไี หนรึ? เจ้าก็เปนหมอหรือ? ไมใ่ ชค่ นแถว
นีใชไ่ หม? ทาํ ไมข้าถึงไม่เคยเหน็ เจ้าเลยล่ะ?” 
 
หมอหนุ่มคนนันมองนางอย่างกังขาแลว้ รบี ถามขึนมาทันท ี
 
ฉีเยวม่ องดูเขาแวบหนึง สําหรับหมอผนู้ ีตรวจกย็ ังไม่ตรวจ พอ
เอ่ยปากไดก้ บ็ อกว่าตายแน่แลว้ ดไู มน่ ่าเชอื ถือเลย 
 
“ยงั มหี มออีกตังมากมายทีเจา้ ไม่เคยพบ” หญงิ สาวตอบเสียง
เรยี บ 
 
โอ้...คําพูดนี...ช่างมกี ลนิ อายของความเปนหมอจริงๆ ทกุ คนที
ได้ยินต่างคดิ ตรงกนั  
 
“เลือดหยุดไหลแลว้ !” หญิงนางหนึงทียนื อยูใ่ กล้ๆ ตะโกนเสียง
ดังขนึ ทนั ควัน ตัดบทสนทนาของหมอทงั สอง 
 
หมอหนุ่มผูน้ ันประหลาดใจเปนอยา่ งยงิ มองอยา่ งไม่เชอื สายตา
ตวั เอง แลว้ ละลาํ ละลกั ถาม 
 
“นี...นี…เจา้ ใช้ยาอะไรร?ึ ” 

 
“แคใ่ ชน้ ิวมือกดหยดุ เลือดเทา่ นัน” ฉีเยวเ่ หลอื บมองเขาพรอ้ ม
กบั กล่าวขนึ มา จากนันกก็ วาดตามองคนรอบๆ แลว้ สังอีกครงั “
พวกเจ้า! ชว่ ยไปเอานํามาใหด้ ว้ ย ข้าจะลา้ งทําความสะอาดแผล 
เมือลา้ งแผลสะอาดดีแลว้ ถึงจะทาํ การเย็บแผลได้ พอเย็บแผล
เสรจ็ สามารถหยุดเลอื ดไดส้ นิท เขากไ็ มเ่ ปนไรแล้ว” 
 
อาหลเู พงิ รู้สึกตัวจึงหนั มาตามเสียง พอมองเหน็ ฉีเยว่ก็ถึงกบั
ตกใจสะดงุ้ โหยง ยงั ไมท่ ันได้เรียกก็พบวา่ เจ้านายกําลงั มองตน
อย ู่
 
“ขา้ มารกั ษาเขา ช่วยไปตกั นํามาให้ขา้ ดว้ ย” ฉีเยวเ่ อ่ยยาํ  
 
อาหลูมองฮหู ยนิ น้อยด้วยใบหน้าทขี าวซดี นางกดั ริมฝปากตัว
เองทแี ทบไมม่ ีสีเลอื ดแน่น จากนันก็ไม่ไดพ้ ดู อะไร รบี
ตะเกียกตะกายลุกขนึ มาแล้วเดินพรวดพราดไปดา้ นขา้ ง ใช้
กระบวยตกั นําใส่อ่างใบหนึงก่อนเดนิ กลบั มาหาพรอ้ มกับเปาลม
ออกจากปาก แล้วคกุ เข่าอยู่ดา้ นข้างฉีเยว ่
 
คนเปนนายพยักหน้าให้ ไม่ไดพ้ ดู อะไรอกี กม้ มองบาดแผลอกี
ครัง ในขณะทมี องนางกพ็ ลิกดูบาดแผลอีกรอบ อาหา่ วทียืนอยู่
ไม่ไกลอดไม่ไดท้ จี ะปดตา เนือตวั เด็กสาวสันเทากอ่ นจะร้องดว้ ย
ความหวาดกลัวแล้วถอยห่าง 
 
ฉีเยว่ล้างมือแล้วเปดกลอ่ งปฐมพยาบาล 
 
“นะ...นี..นีคืออะไร?” หมอหนุ่มถามขึนมา สายตาจับจ้องอยทู่ ี
กล่องหน้าตาแปลกประหลาด ด้านในมสี ิงของมากมายเต็มไป

หมด “มดี ? เชือก? นีเปนเชอื กอะไรรึ? ทาํ ไมอ่อนนิมขนาดนี…
โอ๊ย...” 
 
ฉีเยวห่ ยบิ ของคนื มาจากมอื เขา แล้วตีมืออกี ฝายอยา่ งแรง 
พรอ้ มกบั มองตาเขม็ง 
 
“ไปยืนไกลๆ หน่อย” นางสังเสียงเข้ม ก่อนจะใส่ผา้ ปดปากกับ
สวมถงุ มอื  
 
เมอื เห็นการเตรียมตวั ของนาง หมอหนุ่มผนู้ ันถึงกับเบกิ ตาโต
มากยงิ ขึน เขาชีไปมา พดู แทบไมเ่ ปนภาษา 
 
“นะ... นี... ของนี... แล้วนัน... อันนันมัน...” 
 
ฉีเยวไ่ ม่สนใจเขาอีก ใช้นําล้างทําความสะอาดรอบๆ บรเิ วณ
บาดแผล มีเลอื ดไหลออกมาเปรอะเปอนเสือผา้ ทวา่ หญิงสาวก็
ยงั สังการไมห่ ยดุ ปาก ทงั สังให้คนช่วยทําความสะอาดเรอื น สัง
อาห่าวให้จดุ ไฟต้มนํา อาหลูไดย้ นิ แล้วก็ไปเอานําสะอาดให ้
ภายในเรือนเลก็ ๆ ยงุ่ แตไ่ มว่ นุ่ วาย โดยมีหมอหนุ่มทีถูกลมื เลือน
ยืนอา้ ปากคา้ งอยดู่ า้ นขา้ งเหมือนเดิม 
 
“นีอะไรร?ึ ” เสียงหมอหนุ่มดังขึนข้างหอู ีกครัง ในขณะทีมอง
หลอดเขม็ ฉีดยาเบอร์ใหญท่ ีอย่ใู นมอื ของฉีเยว ่
 
ทวา่ หญงิ สาวกลบั ไม่ไดส้ นใจเขา สังขนึ มาอกี ครงั  
 
“มนั จะเจบ็ มาก พวกเจ้ากดเขาไว้สักคร”ู่  
 

เพอื นบา้ นทมี ุงดูอยดู่ า้ นข้างหนั มองหน้ากันไปมา 
 
“ขา้ ...ไมก่ ลวั เจบ็ ..” น้องชายของอาหลเู อย่ ขนึ  
 
“ปญหาไมไ่ ดอ้ ย่ทู ีกลวั หรอื ไม่กลัว” ฉีเยว่เอย่ ยิมๆ นําเสียงนุ่ม
นวล 
 
“ทา่ นลุงทังสาม ขอรอ้ งพวกทา่ นดว้ ย..” อาหลรู บี วิงวอนคนทีมงุ
ดอู ย ู่
 
ไมจ่ าํ เปนตอ้ งรอให้พูดจบ บรุ ษุ สองคนกร็ ีบเขา้ มาทาํ ตามทีฉีเยว่
บอก โดยกดน้องชายอาหลเู อาไว ้
 
การลา้ งทาํ ความสะอาดแผลจะเจ็บปวดมาก บวกกับตอนแรกทมี ี
คนรกั ษาเด็กคนนีโดยการใช้ยาทมี ลี ักษณะคล้ายกบั ดินยัดเข้าไป
ทาํ ให้บาดแผลเปรอะเปอนอยา่ งรุนแรง ฉีเยวจ่ ึงต้องแหวก
บาดแผลแลว้ ใช้หลอดเข็มฉีดยาลา้ งทําความสะอาด ในระหว่าง
นันน้องชายของอาหลูเจบ็ มาก เขาดนิ จนแทบจะหลุดจากมือที
กดไว้ เสียงร้องฟงดโู หยหวนยิงกว่าตอนทเี พงิ จะได้รบั บาดเจ็บ
เสียอกี ทําเอาหญงิ นางหนึงทียืนอยขู่ า้ งๆ ตกใจจนตอ้ งร้องไห้
เพราะรู้สึกสงสารเด็กหนุ่ม 
 
“เจา้ ใช้นําล้างไปตงั กรี อบแลว้ …” หมอหนุ่มนวดเข่าทรี ้สู ึกปวด
เมือยเพราะยนื มานาน ความจริงกค็ อื เขาทนดตู ่อไปไม่ไดแ้ ลว้  
คดิ ว่าตัวเองต้องยบั ยงั หญิงผู้นีไว้เพอื ขัดขวางการรักษาทปี า
เถือน 
 
“ข้าไม่ได้นํานําเกลอื ล้างแผลมาดว้ ย จงึ ต้องใชน้ ําเย็นลา้ ง

ทาํ ความสะอาด หากไม่ลา้ งทําความสะอาดหลายๆ รอบจะวางใจ
ไม่ได้จรงิ ๆ” ฉีเยวม่ องเห็นคนรอบๆ รวมถึงอาหลตู ่างก็ตกใจ
กลัว จึงอธิบายง่ายๆ ให้พวกเขาฟงว่าทาํ ไมบาดแผลนีถงึ ตอ้ ง
ลา้ งทาํ ความสะอาดหลายครัง 
 
ถึงคาํ พดู ของฉีเยวม่ ากกว่าครงึ พวกเขาจะฟงไม่เข้าใจ แต่สีหน้า
ของทกุ คนก็ดคู ลายความกงั วลขึนมาก 
 
“บา้ นขา้ มีเหล้า” บรุ ุษผู้หนึงซงึ เปนเพือนบ้านกล่าวแทรกขึนมา
ทันที เพราะเขาไดย้ นิ ฉีเยว่พมึ พาํ เรอื งไมม่ ีนําเกลือล้างแผลมา
โดยตลอด ผนวกกับทีมองหญงิ สาวจดั การบาดแผลหลายตอ่
หลายรอบจึงพอเข้าใจอยู่บ้างว่านางกําลงั ทาํ อะไร เมือกอ่ นเขา
เคยเห็นคนเทเหลา้ ราดบาดแผลทีไดร้ ับบาดเจบ็ โดยบอกวา่
สามารถไลส่ ิงสกปรกใหห้ ายไปได ้
 
“เหล้างนั หรือ ใชไ้ มไ่ ดห้ รอก หากเปนบาดแผลภายนอกทัวไป
อาจจะใชเ้ หลา้ ได้ แต่ว่าใชล้ า้ งทําความสะอาดบาดแผลไมไ่ ด้ มัน
จะทาํ ลายเซลล์ใหต้ าย บาดแผลกจ็ ะหายชา้ มาก” ฉีเยวต่ อบ
ทนั ทโี ดยทไี มต่ ้องคดิ  
 
“ซะ...เซลล?์ ” หมอหนุ่มไดย้ นิ ถงึ ตรงนีจงึ ถามขึนมาอย่างมนึ ตึ
บอีกครัง แน่นอนว่าไม่มีคําตอบเหมือนเชน่ เคย 
 
หลังจากฉีเยวล่ า้ งทําความสะอาดแผลเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ จน
มนั ใจได้วา่ ไมม่ สี ิงสกปรกตดิ ค้างอยูใ่ นนันจงึ ถอดถงุ มอื แลว้
ล้างมอื อีกครงั … 
 
“เจา้ กแ็ ค่ผู้หญงิ คนหนึง...” หมอหนุ่มพูดจาสบประมาทขึนมา

เบาๆ ไม่เชอื ถอื การกระทําของนาง 
 
ฉีเยว่ไมเ่ พียงแค่ลา้ งมอื ยังหยบิ เอาสําลีฆ่าเชอื ทอี ยู่ในกล่อง
ปฐมพยาบาลมาเช็ดมอื ด้วย นางหันไปส่งยมิ ให้น้องชายของอา
หลู แลว้ พูดชมวา่ เขากล้าหาญมากสมกับเปนชายชาตรจี รงิ ๆ 
 
แม้รอยยมิ ของนางจะมีผ้าปดปากบดบงั เอาไวอ้ ยู่ แต่กท็ ําใหท้ กุ
คนผอ่ นคลายตามไปดว้ ย 
 
“ของชินนีใช้การไม่ไดแ้ ลว้ รึ? ทําไมเจ้าถงึ เปลียนอกี ล่ะ?” หมอ
หนุ่มซกั ถามอยู่ข้างๆ เมือเห็นนางถอดถุงมอื ออก สายตาจบั
จอ้ งในทุกๆ อิริยาบถของฉีเยวอ่ ยา่ งไม่ลดละ 
 
ฉีเยวไ่ ม่มอี ารมณ์จะอธิบายให้ฟง อีกอยา่ งนางคิดว่าถงึ บอกไป
เขาก็ไมเ่ ข้าใจอยดู่  ี
 
หมอหนุ่มยอมรบั ชะตากรรมทไี มไ่ ด้รบั คาํ ตอบแล้ว จงึ ทาํ เพียง
จอ้ งเขม็งไปทฉี ีเยว่ เห็นสตรีผนู้ ีใช้มือสวมของแปลกประหลาด
นันอีกแลว้ หลงั จากนันกห็ ยบิ ของแปลกประหลาดอีกอย่างออก
มาแลว้ ขยบั ไปขยบั มาสักครู่ พร้อมกับกดแขนของน้องชายอา
หลเู อาไว้ ใช้เชือกประหลาดเส้นหนึงพันรอบแขนเดก็ หนุ่มแลว้
ผกู เข้าดว้ ยกนั มอื กล็ บู ไปลูบมาอยู่บนแขนกอ่ นจะหยุดลง 
 
“นีๆ...นีคืออะไร?” หมอหนุ่มอดไม่ไดท้ ีจะถามขึนมาอกี  
 
เขาเดินเขา้ ไปดูใกลๆ้ จนเห็นของทมี รี ูปทรงคลา้ ยกับตะปูเลก็ ๆ 
บางๆ อนั หนึงทอี ยใู่ นทา่ จะเตรียมแทงเข้าไปในแขนคนเจ็บ 
 

น้องชายของอาหลูร้องอย่างหวาดกลวั ในทนั ใด บรรดาหญิงที
อยู่รายรอบต่างตกใจจนสตแิ ตกร้องตามขึนมาดว้ ย ชายสองคน
ทีกดรา่ งคนเจบ็ อยูก่ เ็ กอื บจะปล่อยมอื ออกเสียแล้ว ส่วนอาหา่ ว
เองทยี ืนอยู่ขา้ งๆ ถึงกับขาอ่อนลงไปนังกองอยู่บนพืน 
 
ตอนที 18 หมอ 
 
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉีดยาชาแล้ว อกี สักคร่ตู อนใช้เขม็ เยบ็ แผลก็ไม่
เจบ็ แลว้ ” 
 
พอเหน็ ทา่ ทางตกใจจนเสียกริ ิยาของคนทอี ยใู่ นหอ้ งฉีเยว่ก็รบี
บอก เมอื พดู คาํ นีจบนางกด็ ึงเข็มฉีดยาออกจากแขนคนเจบ็  
เหน็ ปลายเขม็ มเี ลือดตดิ ออกมาเล็กน้อย 
 
น้องชายของอาหลูนอนตัวสัน ไมร่ เู้ พราะตกใจกลวั หรือเพราะ
เจบ็ แผล 
 
หลังจากฉีดยาชา ฉีเยว่กเ็ ตรยี มการกอ่ นทจี ะเริมเย็บแผล โดย
ออกคําสังให้ทกุ คนชว่ ยกันพลกิ แผ่นไม้กระดานอีกด้านทสี ะอาด
กวา่ ให้น้องชายอาหลูนอน จากนันก็ให้เปลยี นเสือผา้ ให้เดก็
หนุ่มดว้ ย 
 
“ทาํ ให้ฮูหยินน้อยตอ้ งเหนือยแลว้ ” อาหลูกลา่ วขึนดว้ ยเสียงแผว่
เบา ตอนนีเสือผ้าของฉีเยว่สกปรกไปหมด จาํ เปนต้องเปลียน
เช่นกัน อาห่าวจึงอาสาจะกลบั ไปเอาเสือผา้ ทเี รอื นมาให ้
 
“ไม่ต้องหรอก แคเ่ ปนเสือผา้ ทสี ะอาดกใ็ ชไ้ ด้แลว้ ตอนนีเสือผา้
ของขา้ เปรอะเปอนเกินไป ขา้ ตอ้ งเย็บแผลใหน้ ้องชายเจ้า 

จําเปนตอ้ งเปลยี นเปนเสือผ้าทีสะอาด ไม่ว่าจะเปนของผชู้ าย
หรอื ผู้หญงิ ขอเพยี งแคส่ ะอาดก็ใชไ้ ดแ้ ลว้ ” ฉีเยว่รบี อธบิ าย 
 
ถงึ อย่างไรอาหลกู ็ไมก่ ลา้ หยิบเสือผา้ ของน้องชายใหเ้ จา้ นายใส่ 
สุดทา้ ยจึงขอรอ้ งหญิงทีเปนเพือนบ้านคนหนึง ผหู้ ญิงคนนันรบี
วงิ ไปหยบิ มาให้ทันท ี
 
ในยุคนีคนยากจนอยกู่ ันอยา่ งลําบาก ในปหนึงกวา่ จะซอื ชดุ ใหม่
ไดส้ ักชดุ ก็แสนเขญ็ ส่วนมากจะอาศัยนําเสือผ้าเก่ามาปะชนุ หรือ
แก้ไขขนาดเอา บางชดุ ใส่มาสามปก็ยงั ไมม่ ีเปลียน 
 
ถงึ อย่างนันหญงิ เพอื นบา้ นกย็ ังไม่หยิบเสือผา้ เก่ามาใหส้ ตรรี ปู
โฉมงดงามทีอยู่ตรงหน้าสวมใส่ กลบั หยิบเสือผา้ ดีทีสุดทีตน
สวมใส่เพยี งช่วงฉลองตรษุ จีนมาให ้
 
หากต้อนรบั แขกกต็ ้องหยิบสิงทีดีทสี ุดของตัวเองออกมา นีเปน
ความคิดสะอาดบรสิ ุทธขิ องพวกเขาทดี ูยากจนข้นแคน้  
 
“พสี าว ขา้ จะต้องคนื เสือใหเ้ จา้ ตวั หนึงแน่นอน” อาหลูคาํ นับให้
หญิงนางนัน 
 
“ไมเ่ ปนไรหรอกแม่นาง” หญิงนางนันรีบเขา้ มาประคองฉีเยวไ่ ว ้
 
ฉีเยว่หาตาํ แหน่งลบั ตาคน รีบเปลียนเสือผา้ อยา่ งคลอ่ งแคล่ว
วอ่ งไว จากนันกเ็ ดินกลับไปทกี ล่องปฐมพยาบาล หยบิ มีดผ่าตัด
ขนึ มาทําความสะอาด กอ่ นจะนําไปจ่อทีแขนน้องชายของอาหล ู
พอหมอหนุ่มเหน็ การกระทําของนางกต็ ะโกนเสียงดงั อยา่ งตกใจ