บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

ข้าเขา้ ไปกอ่ นแล้วกัน” 
 
โซวมามาและบา่ วรบั ใช้คนอนื ๆ รีบเรยี กสติกลับมา กอ่ นจะส่งยิม
ตอบ ดเู หมือนอาหา่ วต้องการพสิ ูจน์ความคดิ ของพวกนาง เด็ก
สาวจงึ ยนื มอื จับผนังกลบั เข้าเรือนโดยไมต่ อ้ งมคี นประคอง ทว่า
อาหลกู ลบั ทนมองไมไ่ ด้ รบี ชว่ ยพยุงเดก็ สาวเข้าไปในหอ้ ง 
 
“มากนั ครบแล้วใชห่ รอื ไม?่ ” ฉีเยว่เอ่ยถามโซวมามา ขัดจงั หวะ
สายตาของบรรดาบา่ วอาวโุ สทีมองอาหา่ วอย่างใจลอยอย ู่
 
“คอื ว่า...” โซวมามาหนั หน้ากลับไปมองแวบหนึง “ยงั เหลืออีก
ไมก่ คี นทียงั ทํางานไมเ่ สรจ็ เจา้ ค่ะ” 
 
“อ้อ...” ฉีเยว่ส่งเสียงตอบรบั เปนเชงิ วา่ รับรู้ ในขณะเดยี วกันอา
หลูก็ยกเก้าอีจากในหอ้ งมาวางใหเ้ จา้ นาย “ถ้าเชน่ นันไม่เปนไร 
พวกเรากร็ อเถอะ” นางนังลงแล้วเอย่ ยิมๆ 
 
โซวมามาและบา่ วรับใช้คนอนื ๆ ต่างกต็ ะลงึ งัน ไมค่ ดิ วา่ นางจะ
พดู เชน่ นี 
 
“ฮหู ยนิ น้อย บา่ วอาวุโสไมก่ คี นนีใช่วา่ จะสําคัญ อกี อย่างยังมี
โซวมามา หากทา่ นมเี รืองใดทีต้องการมอบหมายกบ็ อกกับโซว
มามากไ็ ดเ้ จ้าค่ะ รับรองวา่ เรืองของฮหู ยินน้อยไมม่ ีทางผิดพลาด
อย่างเด็ดขาด…” บ่าวรับใช้อาวุโสคนหนึงเอย่ ขึน 
 
“จรงิ ๆ แลว้ วนั นีก็ไมไ่ ดม้ เี รอื งทสี ําคัญอะไร เพียงเพราะหลายป
แล้วทีข้าไมไ่ ด้ออกจากเรือนเนืองจากเจ็บปวย จงึ อาจมีบางเรอื ง
ทหี ลงลมื ไปบ้างแล้ว พอมาเหน็ บรรดามามาก็รู้สึกแปลกหน้าไม่

คุ้นเคย ดงั นันทีเรียกทกุ คนมาก็เพยี งเพอื ตอ้ งการทําความรจู้ ัก
ซึงกนั และกัน ปองกันการเขา้ ใจผิด หากไม่รูว้ า่ ใครเปนใคร แล้ว
มเี รอื งเข้าใจผิดกันกย็ ่อมไมด่ แี น่” 
 
“จะเปนไปได้อยา่ งไรเจ้าคะ” โซวมามาและบา่ วรับใชค้ นอนื ต่างก็
พูดเปนเสียงเดียวกัน จะเปนไปไดอ้ ยา่ งไรทีพวกตนจะจาํ ฮหู ยิน
น้อยไม่ได ้
 
“ถา้ เช่นนันก็ให้โซวมามารวมไปถงึ มามาทุกทา่ นไปบอกคนเหลา่
นันทไี ม่ได้มาดว้ ยวา่ วันหลงั ต้องจาํ ปายชืออนั นีของข้าให้แมน่
มนั ” 
 
ฉีเยวเ่ อย่ พร้อมกับส่งสัญญาณให้ อาหลทู ีคอยรับใช้อยู่ข้างๆ 
ยืนปายชอื ในมือให้ทุกคนดทู ันท ี
 
โซวมามาและบรรดาบ่าวรบั ใชพ้ ากนั ส่งเสียงตอบรับ ฉีเยวจ่ ึงให้
พวกบา่ วทีมาแนะนําตวั เอง ก่อนจะฟงพวกนางเล่าถึงหน้าทีที
พวกตนทาํ จากนันโซวมามากส็ ่งทะเบียนรายชอื คนในจวนมาให ้
ส่วนคนอนื ๆ กแ็ ยกย้ายกนั ไป 
 
“นึกวา่ จะแน่สักแค่ไหน” หลงั จากทุกคนเดินออกจากประตูก็
หวั เราะกนั เบาๆ เอ่ยนําเสียงเสียงเหยียดหยัน “นึกอยู่แล้วเชยี ว 
อายุน้อยขนาดนีจะเขา้ ใจอะไรได้ หากรูต้ งั แตแ่ รกกไ็ มม่ าแล้ว 
เสียเวลาไปเปล่าๆ” 
 
โซวมามาทยี งั อยู่ในหอ้ งยืนทะเบียนรายชือให้ แล้วถามวา่  
 
“ฮูหยินน้อยยังจะพักอยใู่ นเรือนนี หรอื วา่ ตอ้ งการพักอยู่ดว้ ยกนั

กบั เสียวโหวเหย่เจา้ คะ?” 
 
ฉีเยว่ชะงกั ทันที เรอื งนีนับว่าเปนปญหาใหญ่ไมแ่ พก้ ัน หญิงสาว
จงึ ตัดสินใจรบั มือไปทีละเรือง... เรอื งอืนคอ่ ยว่ากนั เถอะ 
 
“ไม่หรอก ข้าอาการดีขึนแล้วกจ็ รงิ แตเ่ พิงรับหน้าทีดูแลจวน 
คงจะมีงานยงุ่ วุ่นวายเต็มไปหมด เสียวโหวเหย่เพงิ จะกลับจวน 
ข้าจงึ ไม่อยากไปรบกวนความเงยี บสงบของเขา รอผ่านชว่ งเวลา
นีไปแลว้ เหตุการณ์เข้าทเี ขา้ ทางแลว้ คอ่ ยยา้ ยจะดีกว่า” 
 
ในอนาคตไมแ่ น่วา่ นางอาจจะกลับไปโลกเดิมได้แลว้ ในใจ
วางแผนไว้แบบนี สีหน้าทีปรากฏจงึ ยังคงแยม้ ยมิ แจ่มใส 
 
ตอนนีนางไมก่ ลา้ ไปหาเรอื งเสียวโหวเหยจ่ ริงๆ ทกี ลา้ ไปอยตู่ ่อ
หน้าโหวฮหู ยนิ กเ็ พราะอา้ งคาํ สังของฮหู ยนิ ผู้เฒา่ มากอ่ เรอื ง แต่
ถ้าตอ้ งไปอย่ใู กล้เสียวโหวเหย่ คาดว่าด้วยอารมณ์ของเสียวโหว
เหย่ เขาคงจะถีบนางออกมาดว้ ยขาขา้ งเดียว… 
 
อยากจะหลบกห็ ลบไป แตถ่ งึ อย่างไรกค็ งทาํ ไดเ้ พียงชัวคราว 
เพราะอย่าลมื ว่าทีเจา้ สามารถเปนผูด้ แู ลจวนได้ก็ด้วยตําแหน่งฮู
หยินน้อย และทเี รยี กวา่ ฮูหยนิ น้อยกไ็ ม่ใช่อาศัยเสียวโหวเหย่
หรอกหรอื ภรรยาทไี ม่ไดร้ ับความรักจากสามี ถงึ ขนาดแมแ้ ต่จะ
มองหน้าเจ้า เขากย็ งั ไมท่ าํ หากแคว่ นั สองวันยงั กลา้ เผยอหน้า
ได้ แต่เมอื นานวันเขา้ ใครยังจะสนใจเจา้ อีก? 
 
หากเปนแบบนีเจา้ ก็คงก่อเรอื งวุน่ วายไดไ้ มก่ ีวัน รอจนเรือง
วุ่นวายพวกนีจบลง กถ็ ึงเวลาทีเจ้า--ฮหู ยินน้อยผู้นีตอ้ งไสหวั
ออกไปแล้ว โซวมามาเองกป็ รากฏใบหน้าทียิมแย้มออกมาให้

เห็นเช่นกนั  
 
ทังสองฝายตา่ งกพ็ อใจในความคดิ ของตวั เอง จึงสบตากันด้วย
ใบหน้าทีเตม็ เปยมไปดว้ ยรอยยมิ ส่งให้ บรรยากาศดคู ึกคักขนึ
มาทันท ี
 
“อย่าเพิงพดู เรอื งอนื เลย ตอนนีไปเอาบา่ วมาเพิมให้ขา้ ทนี ีกอ่ น” 
ฉีเยวส่ ัง 
 
โซวมามาตอบรบั ยิมๆ แลว้ ถามขึน 
 
“ฮูหยนิ น้อยควรจะมบี า่ วรับใชข้ ันสองอย่ทู นี ีสีคนเจ้าค่ะ ตอนนีมี
เพียงอาห่าวคนเดยี ว ยงั ตอ้ งเพิมอกี สามคน ท่านต้องการให้
เรยี กบ่าวทเี คยรบั ใชเ้ มอื ก่อนมาทงั หมดเลยหรือไม่เจ้าคะ?” 
 
“จะทําเชน่ นันได้อยา่ งไรเลา่ ? ในเมือบ่าวพวกนันทาํ งานให้คน
อืนไปแลว้ จะไปแย่งมอื เท้าของผอู้ ืนมามที ีไหน” ฉีเยวส่ ่ายหน้า
พร้อมกับกล่าวขึนมา ในขณะทีมองดโู ซวมามาอยา่ งไมพ่ อใจอยู่
บา้ ง 
 
“เจ้าคะ่ บา่ วเลอะเลอื นไปเอง” โซวมามารบี ตอบรับ “ถ้าเชน่ นัน
บ่าวจะเลอื กจากทีอายุยงั น้อยๆ มาใหน้ ะเจ้าคะ หลงั จากบา่ ว
เลือกมาเรยี บร้อยแล้วคอ่ ยให้ฮหู ยนิ น้อยตดั สินใจ” 
 
“ดี! วนั นีก็พอเทา่ นีเถอะ ใหข้ ้าจดั แจงเรืองตา่ งๆ จนเข้าทเี ขา้
ทางเสียกอ่ นค่อยว่ากนั ” 
 
โซวมามาตอบรบั แล้วถอยออกไป 

 
ขา่ วทวี ่าจะเลือนตําแหน่งบา่ วรับใช้ขันสองสามคนทําใหบ้ ่าวใน
จวนตา่ งก็พากันตืนเตน้  
 
อย่างไรเสียตําแหน่งของบ่าวรบั ใช้ขนั สองก็ดี เงินเดอื นก็ดี ก็นับ
วา่ สูงขึนมาอกี ระดับหนึงแลว้ โอกาสนีไมใ่ ชว่ า่ จะมีทุกป ทวา่ ตอน
ทีไดย้ นิ ว่าเลือกให้ฮหู ยินน้อย ทุกคนตา่ งกลับคํา หลีกเลียงกัน
แทบไมท่ ัน 
 
ได้ยนิ มาว่าตอนทีไดร้ ูข้ ่าววา่ มีชอื ลกู สาวของครอบครัวตัวเองอยู่
บนหนังสือ หัวหน้าครอบครัวทังหลายยงั แอบส่งของขวัญไปให้
โซวมามาเพือใหต้ ดั ชือลกู สาวพวกตนออกไป เมอื กอ่ นทังส่งเงนิ
ส่งของขวญั เพือเลือนตําแหน่งเรยี กได้วา่ ไมไ่ ด้ด้วยเล่หก์ ็เอาดว้ ย
กล คดิ ไมถ่ งึ วา่ วันหนึงเพอื จะไดไ้ มต่ ้องเลือนตาํ แหน่งก็เลยทํา
เรอื งเหลา่ นีออกมาอยา่ งคาดไมถ่ ึง กลายเปนเรอื งขบขันในจวน
ติงซีโหวทีทุกคนพูดกันไมห่ ยุดปาก แน่นอนวา่ เรืองอยา่ งนีไมม่ ี
ใครห้ามอย่แู ลว้ กลบั เตม็ ใจอยา่ งยิงทใี หม้ ันแพร่กระจายออกไป 
 
ชว่ งนีคาํ พดู หยอกเยา้ ทนี ิยมพูดตดิ ปากพวกบา่ วในจวนก็คอื ‘
เจ้าถูกเลือกไปเปนบา่ วรบั ใช้ขันสองน 

บทที 36 ลกู น้อง 
 
พอคาํ พดู นีแพร่กระจายไปถงึ เรือนชิวถงหยวน อาหลกู ็โมโหจน
ตวั สัน 
 
“พวกนาง นีพวกนางช่างเกนิ ไปแลว้ ” 
 
ฉีเยว่นังพลิกทะเบียนรายชอื อยู่บนเตยี งขนาดใหญ่รมิ หน้าต่าง 
บนโตะ๊ ยังวางกระดาษมากมาย นางอ่านไปกจ็ ดลงบนกระดาษไป
ตลอดเวลา 
 
“นางฉัวซานคนนีเปนผ้ดู แู ลการเย็บปกถักรอ้ ย จงเอ๋อลูกสาว
ของนางมีใครรับเปนญาตงิ นั รึ?” นางถามขึนมา ไม่ได้ฟงคําพูด
ของอาหลูเมอื ครูน่ ีเลย 
 
“พวกเดก็ รบั ใชบ้ อกวา่ ต่งเหนียงจือทดี ูแลห้องครัวรบั เปนแม่
บญุ ธรรมเจ้าคะ่ ” อาหลูตอบ มองฉีเยว่ทีพยกั หน้าเล็กน้อยแล้ว
ยกพู่กนั เขียนบางอย่างลงไป 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่านดทู ะเบียนรายชือมาหลายวนั แล้ว ดเู จ้านีไป
แลว้ จะไดอ้ ะไรขนึ มาหรือเจา้ คะ?” อาหลถู ามขนึ มาอยา่ งอดใจไว้
ไม่อย ู่
 
ฉีเยวป่ ดทะเบยี นลง วางพกู่ ันก่อนจะบดิ ขเี กยี จ 
 
“ในหน่วยงาน เรอื งสําคญั ก็มเี รอื งเงินกับเรืองคน จะว่าไปแล้ว
เรืองของคนนันสําคัญทสี ุด ดังนันจึงต้องดทู ะเบียนรายชือเปน
อันดับแรก ทาํ ใหข้ า้ มองเหน็ ได้หลายเรอื งเลย” 

 
“ออ้ ...” อาหลสู ่งเสียงตอบรับว่าเขา้ ใจ “เรืองการเลือกบา่ วรบั ใช ้
หากยังมีพวกบา่ วอาวุโสคอยพูดลบั หลงั ก็คงลําบาก ถ้าอย่างไร
ให้ขา้ ลองไปหาเอง ดีกวา่ ให้พวกนางทําเรอื งลับหลงั ...” 
 
“ไม่ตอ้ ง นันจะทาํ ให้ขา้ กลายเปนตวั อะไรไปเล่า? ขา้ เปนผู้ดูแล
จวน แมแ้ ตบ่ ่าวกลมุ่ ใหม่สักกลุ่มก็ดึงมาไมไ่ ด้ น่าขาํ แย่เลย” 
ฉีเยว่เอ่ยแทรกขึนมาแล้วส่ายหน้า ก่อนจะหนั ไปมองด้านนอก
แวบหนึง “นีไม่ใช่วา่ มากนั แล้วร”ึ  
 
อาหลูรีบมองไป เหน็ โซวมามาพาบ่าวรับใชห้ ลายคนมาด้วยจรงิ ๆ 
 
“ฮูหยนิ น้อย เลือกคนเรียบร้อยแลว้ เจา้ ค่ะ ท่านมาลองดแู ล้ว
ตดั สินใจเองเถดิ วา่ จะเก็บไวก้ ีคน” นางพูดพลางสังบา่ วรบั ใชท้ ี
อยู่ขา้ งหลังใหย้ นื เรยี งแถวอย่างเรยี บร้อย 
 
อาหลูยืนมองพวกบ่าวทีถูกเลือกมาอยู่หน้าประตู บา่ วรับใชท้ ัง
สิบมีทงั สูงตาํ อ้วนผอม บางคนหน้าตากด็ ูโง่เขลา บางคน
ทา่ ทางดไู ร้มารยาท คนทหี น้าตาดหี น่อยก็มีท่าทางไม่อยู่ใน
โอวาทเสียอกี พอเหน็ บา่ วกลุ่มนีในใจนางก็เริมร้อนเปนไฟ พวก
ทไี มผ่ า่ นตังแต่รอบแรก ยงั จะพามาใหเ้ ลือกอย่ไู ด!้  
 
พอไมม่ ฮี หู ยนิ ผูเ้ ฒ่าแลว้ คาดไมถ่ ึงว่าการเดนิ ไปแตล่ ะกา้ วจะยาก
ลาํ บากเพยี งนี อาหลสู ีครุน่ คดิ ดว้ ยสีหน้าเศร้าสลด ฮูหยนิ ผ้เู ฒา่  
ท่านจากไปเร็วเหลือเกิน ทงิ ฮูหยินน้อยทอี ายุยังน้อยเอาไว้คน
เดียว... 
 
ตรงขา้ มกับอาหลู ฉีเยว่กลบั พดู ขนึ ดว้ ยทา่ ทางดีอกดีใจในขณะ

ทยี ืนขนึ  
 
“ไหนให้ขา้ ดูหน่อย” 
 
จากนันนางก็กวาดตามองบ่าวรบั ใช้ทลี ะคน บางคนกจ็ อ้ ง
ตากลับแบบไม่กลวั เกรง บางคนกก็ ม้ หน้าอย่างเขินอายไม่กลา้ ม
องหน้า 
 
“แนะนําตวั เองใหข้ ้าฟงก่อนเถอะ” ฉีเยวอ่ ธบิ ายต่อ “บอกวา่ ตัว
เองชอื อะไร อายเุ ท่าไร ถนัดอะไรบ้าง แตก่ อ่ นเปนบา่ วรับใชอ้ ยู่
ทีไหนกพ็ อแล้ว” 
 
หลังจากพวกบา่ วได้ยนิ ก็เรมิ แนะนําตัวทีละคน บางคนก็เสียง
เบาจนแทบไมไ่ ด้ยนิ บางคนกพ็ ูดตามตรงว่าไม่เขา้ ใจว่าฉีเยว่
อยากให้พูดอะไร บางคนก็พดู จาไม่สํารวมแบบทีโซวมามาแทบ
จะทนฟงไม่ได ้
 
ตังแต่ต้นจนจบฉีเยวไ่ ดแ้ ต่ฟงนิงๆ สีหน้าไมแ่ สดงความรู้สึกใดๆ 
ใหเ้ หน็ แม้แต่น้อย จากนันนางก็เลือกออกมาสามคนทีพดู จา
ชดั เจนและดกู ระฉับกระเฉง หนึงในนันเปนหญงิ สาวทมี หี น้างตา
งดงามรวมอยู่ดว้ ย 
 
นีเปนเรอื งทเี หนือความคาดหมายของทกุ คนเปนอย่างยงิ  
แม้แตบ่ า่ วรบั ใช้คนนันก็ประหลาดใจเปนอย่างมาก นางโอ้อวด
ใบหน้าทีงดงามของตวั เองมาโดยตลอด และใฝฝนมาเสมอวา่ จะ
เปนบ่าวทคี อยปรนนิบตั ริ บั ใชอ้ ยูใ่ กล้ๆ นายทา่ นให้ได้ เพยี งแต่
หญิงงามทอี ยูใ่ กลน้ ายทา่ นมมี ากมายเหลอื เกนิ ทาํ ให้นางไม่มี
โอกาส 

 
ต่อมานางก็คดิ จะอยใู่ กล้ๆ กบั บรรดาคณุ ชาย กลายเปนว่าทุก
ครงั ทมี ามาเลอื กคน นางก็จะถูกคัดทงิ เปนอันดบั แรกเสมอ มีแต่
บ่าวหญิงหน้าตาไมด่ ีทถี กู เลอื ก เหน็ ไดว้ ่านางถกู คัดออกเพราะ
ความสวยเปนเหตุ ครังนีนางคดิ ไม่ถึงเลยวา่ ตนจะถกู โซวมามา
บงั คับมา จึงคดิ วา่ ตนคงตอ้ งโดนคนดถู กู เหยียดหยามเปลา่ ๆ 
คดิ ไม่ถึงว่าจะถูกเลอื กแล้ว เห็นได้ชัดวา่ ฮูหยินน้อยมองเหน็ ใน
ความงดงามของนางอย่างแน่นอน คราวนีละ่ นางต้องใช้ความ
งามของตนเองมามัดใจเสียวโหวเหยใ่ หไ้ ด ้
 
“ฮหู ยินน้อย” บา่ วรับใชผ้ ู้นันคกุ เข่าลงไป กะพรบิ ตาดว้ ยสายตา
ทดี หู ยาดเยมิ “บ่าวจะปรนนิบตั ริ บั ใชท้ า่ นกับเสียวโหวเหย่เปน
อยา่ งดแี น่นอนเจา้ คะ่ …” 
 
พอคําพูดนีออกมา ฉีเยว่ โซวมามา และอาหลตู า่ งก็แสดงสีหน้า
เออื มระอาหมดคําจะพดู ออกมาให้เห็นกนั ถ้วนหน้า 
 
ไมเ่ พยี งไมอ่ ย่ใู นโอวาทเท่านัน ยงั เปนคนโง่คนหนึงด้วย… 
 
บ่าวรับใชข้ นั หนึงมหี นึงคนกค็ ืออาหลู บ่าวรับใชข้ ันสองสีคน 
เงือนไขของผู้ทีจะมาอยูข่ ้างกายนายหญงิ ของจวนติงซโี หวถอื ว่า
สมบูรณ์แลว้ ถึงแม้บา่ วรับใช้ขันสองจะปวยหนึงคน แถมเปนมอื
ใหมอ่ ีกสามคน แตอ่ ยา่ งน้อยก็ถือวา่ รักษาหน้าไว้ได ้
 
“ยงั เหลือบา่ วรบั ใช้ขันสามอีกแปดคน กบั บ่าวรบั ใช้ขนั สีสิบคนที
จะถกู จดั สรรมาให”้ อาหลกู ล่าวขนึ มาในขณะทถี ือทะเบียนราย
ชอื  
 

ฉีเยวพ่ ยักหน้ารับร ู้
 
ฟายังไม่ทันมืด บ่าวรับใชท้ ีเหลอื ก็มาถงึ แลว้ เพยี งแต่ไมว่ า่ อาหลู
จะมองคนเหล่านันอยา่ งไรก็ยังดูไม่เข้าตา ทว่าฉีเยวก่ ลับดีใจ
เปนอย่างมากเหมือนเช่นเคย นางจดั การยกเก้าอมี านังพูดคุย
อยา่ งสนุกสนาน หากไมใ่ ชว่ ่าอาหลพู ยายามส่งสัญญาณให้
หลายครัง แน่นอนว่าต้องมีการรว่ มรับประทานอาหารมอื ใหญท่ ี
เรอื นชวิ ถงหยวนในตอนเยน็ เปนแน่ 
 
หลงั จากจดั สรรลูกน้องให้ครบแล้ว วันถัดมาโซวมามาก็พามามา
ทงั หลายมารายงานตัวเช่นเคย เพียงแตว่ า่ ยงั มากนั ไมค่ รบ
เหมือนเดิม วันนีคนนีมา พรงุ่ นีคนนันไมม่ า กระทังบางคนไมม่ า
เลยก็มี ฉีเยวเ่ พยี งแคพ่ ยกั หน้ายมิ ๆ แตไ่ ม่ได้พดู อะไร 
 
ทกุ วันทีใหบ้ รรดาบ่าวอาวุโสมาก็ไมม่ เี รืองอืนใด เพยี งแต่ใหท้ กุ
คนพูดวา่ วนั นีมหี น้าทที ีตอ้ งทาํ อะไร วางแผนจะทําอยา่ งไร เมือ
ถึงวันถดั มากใ็ หเ้ ลา่ ให้ฟงวา่ ทําแล้วผลเปนอย่างไร หากทาํ ดกี จ็ ะ
ชมเชยสองประโยค หากทําแลว้ ไดผ้ ลไม่ดกี ็เพยี งแค่ใหไ้ ปทํา
ใหม่ บา่ วรับใช้บางคนจงึ มองว่าการทําแบบนีจะยิงทาํ ใหง้ านตัว
เองลา่ ช้า คนทมี านับวนั จงึ ยงิ น้อยลงไปเรอื ยๆ 
 
ขณะทฉี ีเยวม่ ีสีหน้าทา่ ทางเปนปกติกับเรอื งทเี กิดขนึ ทว่าอาหลู
กลบั เครยี ดบ้างแล้ว 
 
“ไมม่ ีเรอื งอะไรทนี ่ากลมุ้ ใจเสียหน่อย ระเบียบปฏบิ ตั ติ า่ งๆ ทาง
จวนก็วางไว้หมดแล้ว มีมามาคอยดแู ลงานทงั หมด เจา้ กอ็ ย่าทํา
หน้าเคร่งเครยี ดไม่สบายใจนักเลย” นางหยอกล้ออาหลู สีหน้า
คงมีรอยยมิ ไม่จางหาย 

 
“ใชแ่ ลว้ พีหลู ฮูหยนิ น้อยไมพ่ บปญหาใดๆ นับวา่ ดมี ากไม่ใช่
หรือ” อาห่าวกลา่ วเสรมิ ขึนมา 
 
ยามนีอาห่าวสามารถลงจากเตยี งได้แลว้ เพียงแตท่ าํ งานหนักไม่
ได้ และกไ็ มก่ ลา้ เคลือนไหวมาก นางทาํ ตามคําสังฉีเยวจ่ นดู
เหมือนว่าตวั เองกลายเปนคุณหนูไปเสียแล้ว มีคนชว่ ยประคับ
ประคองทุกวัน ดูแลปอนขา้ วปอนนําเปนอยา่ งด ี
 
“เจา้ ต้องออกหน้าใหข้ ้าหน่อย พญายมเพิงจะดงึ เจ้ากลับมาจาก
พิภพ ขา้ จะไดม้ หี น้ามีตากค็ ราวนีแหละ” ฉีเยว่หันมาหยอกล้ออา
ห่าวบา้ ง 
 
คําพูดนีทาํ ให้อาหา่ วทีทกุ ขท์ รมานใจ ไดแ้ ตต่ ําหนิตวั เองวา่ ไร้
ประโยชน์กไ็ ม่รวู้ ่าตวั เองควรจะหัวเราะหรอื รอ้ งไห้ด ี
 
“ตอ่ ไปเจา้ ต้องเชอื ฟงคําพดู ฮูหยินน้อยใหม้ าก” 
 
อาหลกู ล่าวขึนมาพลางสบตากบั อาหา่ ว ตอนแรกเปนเพราะเดก็
สาวไมเ่ ชือฟงคําพูดของฮหู ยนิ น้อย ถงึ ไดเ้ กดิ เหตใุ นครงั นี อา
ห่าวพยักหน้าอย่างว่างา่ ย 
 
อาหา่ วรู้สึกว่าตวั เองวา่ งงานมากๆ 
 
นางพกั ผอ่ นมากพอแล้ว เดมิ ทีงานทนี างต้องทาํ ในฐานะบ่าวรับ
ใช้ขนั สอง ยามนีกม็ ีเชวยี จอื รับไปทําแล้ว หญงิ ผูน้ ีกลายเปนคน
ทีคอยรบั คาํ สังจากฮูหยินน้อย ถงึ อาหา่ วจะรดู้ วี ่าเปนเพราะนาง
เพงิ หายเจ็บ แต่บางครงั กย็ ังอดคดิ มากไม่ได ้

 
“พีหลู พรี สู้ ึกหรอื ไม่ว่าฮหู ยนิ น้อยไมช่ อบพวกเราแลว้ ? พวกเรา
ไม่สามารถช่วยเหลอื นางได้ดีเทา่ กับเชวยี จือทมี าใหม่เสียดว้ ยซํา
…” 
 
อาหลนู ังทํางานเยบ็ ปกอยบู่ นม้านังหน้าเรือน อีกทงั อยู่เปน
เพอื นอาหา่ วทเี อนตวั นอนอยู่บนเกา้ อีโยก พวกนางได้ยินเสียง
พูดคุยกนั ของหลานเออ๋ เชวียจอื กับฉีเยว่ดังมาจากในหอ้ ง 
 
“จะเปนไปไดอ้ ยา่ งไร” นางยิมขนึ มาพร้อมกบั มองเข้าไปดา้ นใน 
“ฮหู ยินน้อยตอ้ งการจะแยกเจ้ากบั ข้าออกมา…” 
 
“แยกออกมา?” อาหา่ วมองอีกฝายด้วยสีหน้างุนงง 
 
“เจา้ กบั ข้าเปนสองคนสุดทา้ ยทฮี ูหยินผูเ้ ฒา่ เกบ็ ไว้ให้ฮหู ยิน
น้อย ในสายตาของทุกคน พวกเรากบั ฮูหยินน้อยเปนคน
เดียวกัน ฐานะของฮหู ยินน้อยทําใหค้ นอืนรงั แกนางไมไ่ ด้ แต่
คนเหลา่ นันสามารถมาลงทพี วกเราทงั สองคนได…้ ” 
 
อาหลมู องใบหน้าเลก็ ทีขาวซดี ไร้สีเลอื ดของอาห่าว กลา่ วขนึ มา
ด้วยนําเสียงทเี บาลง พร้อมกับยืนมอื ประคองเด็กสาวขึนมานัง 
ช่วยนางปรบั เปลยี นอริ ยิ าบถ กลายเปนว่าอาหา่ วทีเพงิ จะขนึ มา
นังกลบั รสู้ ึกเหมือนกับถูกเข็มแทงจงึ เอยี งตวั นอนลงไปอกี  
 
“ปวดกน้ ...” เด็กสาวกล่าวขึนมาดว้ ยสีหน้าทีดูเจบ็ ปวดทรมาน “
แทจ้ ริงแลว้ การถูกโบยด้วยไม้เรยี วกท็ ุกข์ทรมานแบบนีนีเอง เมือ
กอ่ นตอนทีขา้ รบั ใชฮ้ หู ยนิ ผู้เฒา่ กเ็ คยตเี ด็กรบั ใชด้ ้วยไมเ้ รยี ว
เหมือนกนั แยจ่ ริงๆ เลย ต่อไปข้าไมท่ ําแล้ว” 

 
อาหลหู ัวเราะขนึ มาแลว้ พูดต่อ 
 
“ตอนนีฮหู ยนิ น้อยหาบา่ วรบั ใช้มากมายขนาดนัน เรืองอะไรก็ให้
พวกนางไปทํา ทกุ คนต่างก็คอยจบั จ้องไปทพี วกนาง เปนเรืองที
ฮูหยินน้อยใช้สมองครนุ่ คิดอย่างหนักเพอื พวกเรา เพือวา่ ใน
ภายหน้าหากฮูหยินน้อยไปแลว้ พวกเราก็สามารถอย่อู ยา่ ง
ปลอดภยั ได…้ ” 
 
อาห่าวเบกิ ตาโพลงอย่างประหลาดใจ 
 
“ฮูหยนิ น้อยไปแลว้ ?” นางรอ้ งเสียงดังอย่างอดใจไมอ่ ยู่ “ฮหู ยิน
น้อยจะไปทีไหน?” 
 
อาหลตู กใจจนรบี ปดปากอกี ฝายไว้ รูว้ ่าตวั เองพลงั ปากพดู ไป
แลว้ ในดวงตากฉ็ ายแววไม่สบายใจ 
 
“ขา้ งนั ร?ึ ” ฉีเยวเ่ ดนิ ออกมา ไดย้ นิ คําพูดของอาหา่ วพอดี จึง
ตอบขึนมาแทน “ขา้ จะไปทีคลงั เกบ็ สิงของสักหน่อย พวกเจ้าอยู่
ในเรือนกอ็ ยา่ ซุกซนกันละ่ ” 
 
“เจ้าคะ่ ” อาหา่ วส่งเสียงตอบรับ ในขณะทีอาหลูรบี ยนื ขึน มอง
ตามหลงั ฉีเยวท่ เี ดนิ จากไปโดยทมี เี ชวยี จอื กับหลานเออ๋ เดนิ ตาม
ไปติดๆ 
 
“พหี ลู เมือคร่นู ีเจา้ พูดว่า...” อาหา่ วยงั คงถามต่ออย่างคา้ งคาใจ 
 
“เมอื ครนู่ ีขา้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร” อาหลูขดั จงั หวะคาํ พูดของนาง ไม่

ยอมใหอ้ ีกฝายเอย่ หัวขอ้ นีตอ่ ขณะทที งั สองกาํ ลงั พดู คยุ กนั ก็มี
เดก็ รบั ใช้คนหนึงวงิ มาหา 
 
“พหี ลู น้องชายเจ้ามาหาทีประตู” บ่าวรับใช้ผู้นันกลา่ วขึนมา 
 
อาหลวู างงานในมือลงด้วยท่าทางดีใจแลว้ เดนิ ออกไปอย่างเร่ง
รบี  
 
น้องชายของนางไม่ได้นังยองๆ อย่นู อกประตขู ้างกาํ แพงเหมอื น
อยา่ งเคยแลว้  
 
แต่พวกบ่าวทเี ฝาประตูยอมใหเ้ ขามารอดา้ นใน ดูเหมือนว่าการ
กระทําของฮหู ยนิ น้อยในชว่ งเวลาสันๆ สามารถดึงความสนใจ
ของผ้คู นได้มากมาย ทําให้พวกนางไดม้ สี ่วนรว่ มในอํานาจนัน
ดว้ ย อาหลพู ูดไม่ออกเหมอื นกันวา่ ควรจะดใี จหรอื เสียใจด ี
 
“ข้าไมไ่ ด้มีเรืองอนื ใด แคอ่ ยากจะมาบอกพใี หญ่สักคําวา่ ตอนนี
ขา้ เปนเดก็ ฝกงานของรา้ นชา่ งเหลก็ เจงิ ซอื ไมไ่ ด้เปนคนใช้
แรงงานอยู่ข้างถนนแลว้ พใี หญว่ างใจเถอะ” น้องชายของอาหลู
กล่าวขึนมา 
 
อาหลไู ดย้ ินแล้วดีใจเปนอย่างมาก นางเอาเบยี เลียงทไี ดม้ าของ
เดือนนียัดใส่มือเขาไปอีก แตเ่ ดก็ หนุ่มไม่รับ ได้แตพ่ ดู กับพีสาว
ว่า 
 
“ในอนาคตหากข้าหาเงนิ มาได้แลว้ ก็จะรับพีใหญอ่ อกมา” 
 
อาหลเู บกิ ตาโพลงมองเขาในขณะทยี มิ อย ู่

 
“อยา่ พูดเหลวไหล” นางกลา่ วขนึ มาพร้อมกับกาํ ชับเขาอยา่ ง
ละเอียดอีกหลายประโยค จากนันกเ็ รง่ ให้เขากลับไป 
 
นางยืนมองหยวนเปาอยหู่ น้าประตู จนกระทังเขาหายลับไปตรง
หวั มมุ จงึ เดินเข้าไปในจวน 
 
หยวนเปาออกจากตรอกแลว้ ไมไ่ ดก้ ลับบา้ น แต่มุ่งหน้ามาทาง
ถนนทีไปทางร้านชา่ งเหลก็  
 
เพงิ เดนิ ไปถงึ ปากทางกไ็ ดย้ ินเสียงดังเอะอะ 
 
“ขอทางหน่อย! ขอทางหน่อย!” 
 
ม้าสองตัววงิ ผา่ นหน้าไปอยา่ งรวดเร็ว บนถนนพลันเกิดเสียงรอ้ ง
ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย มที งั เสียงเดก็ ร้องทงั เสียงผ้ใู หญ่พดู
คยุ กนั ดงั ขรม 
 
ขา้ งหลังมา้ สองตัวตามมาด้วยรถมา้ ทีวิงอยา่ งรวดเร็ว คนขบั รถ
ใชแ้ ส้หนังสะบัดลงบนตวั ม้าเพือเร่งความเรว็ ตลอดเส้นทางฝุน
ฟุงกระจายเปนแถว 
 
“รบี ไปเกดิ ใหม่ร”ึ หยวนเปาลุกขึนมาจากพนื พร้อมกับปดดนิ ที
อยบู่ นตัวไปดว้ ย เขาเดนิ เบยี ดออกไปจากกลุ่มคนทีกําลังซบุ ซิบ
กนั  
 
หลงั จากฝุนละอองทีลอยฟุงเบาบางลง จึงมีคนมองเหน็ รอย
เลอื ดทีรถมา้ ทงิ เอาไว้อยูบ่ นพนื ตามทศิ ทางทีวงิ จากไป 

 
เชียนจนิ ถงั  
 
อาจจะไม่สามารถเอ่ยอ้างไดว้ ่าทนี ีเปนโรงหมอทดี ีทีสุดของเมอื ง
หยง่ ชิง แตก่ ลบั พดู ไดเ้ ตม็ ปากว่าเปนโรงหมอทรี ักษาบาดแผล
ภายนอกได้ดที ีสุด 
 
หลวิ พ่เู ฉิงทีเปนเจ้าของโรงหมอนีเดมิ ทมี าจากครอบครวั ตระกลู
ขนุ นางซงิ หลิน ซึงมีชอื เสียงเลอื งลอื ว่าเปนท่านหมอทมี ฝี มอื ใน
การรักษาเปนอยา่ งยงิ อกี ทงั บรรพบรุ ุษยังเคยเปนหมอหลวง ตัว
เขาเองก็เปนหมอทมี คี วามสามารถในการรกั ษาโรคคนหนึง มี
เด็กฝกงานทีเปนลกู ศิษย์มากมาย 
 
แตผ่ บู้ าดเจบ็ ทถี ูกยกเข้ามาในวันนีกลับทําให้คนในเชียนจินถงั
รอ้ นใจจนทําอะไรไมถ่ ูก ยิงมีบรรดาเจ้าใหญ่นายโตทตี ามผบู้ าด
เจ็บมาไม่กที ่าน ทว่าแตล่ ะคนทําตัวเปนอนั ธพาลกันทงั นัน ซาํ
ยังไล่คนทีมาหาหมอทีอย่ภู ายในห้องโถงออกไปด้วย 
 
และทยี ิงโชคร้ายไปกวา่ นันคือ หลิวพ่เู ฉิงกลบั ไปเซ่นไหว้
บรรพบุรษุ ในชนบท 
 
ตอนทีผู้บาดเจบ็ ทนี อนบนไม้กระดานถูกยกเขา้ มาก็ตกอยูใ่ น
สภาพทสี ลบไมไ่ ดส้ ตไิ ปแลว้ คนผนู้ ีมีเลือดท่วมตัวจนมองไม่
เห็นผิวเดิม เลือดทไี หลออกมาหยดบนพืนตงั แต่หน้าประตูจน
มาถงึ ตรงนี เดก็ ฝกงานอายนุ ้อยทีดขู ีขลาดตกใจกลัวจนไม่กลา้
ไปอยู่ข้างหน้า ได้แตม่ องผ้ทู ีเข้ามา แล้วปลอ่ ยใหศ้ ิษยพ์ ไี ปรบั
หน้าแทน 
 

ขนาดโจรทะเลาะววิ าทกันก็ไม่เคยเหยี มโหดถงึ เพยี งนี พวกเดก็
ฝกงานมองดูคนเหล่านีอกี ครงั แต่ละคนแต่งตวั ไมเ่ หมือนโจร 
บางคนสวมหมวกสีทองใส่เสือผา้ ราคาแพงดมู ฐี านะราํ รวยเสีย
ดว้ ยซํา 
 
บทที 37 ทดลอง 
 
เมือมองดหู มอทอี ยเู่ ตม็ ห้องผลดั เปลยี นกันมารักษาคนเจ็บแต่
กลับห้ามเลือดไม่ได ้
 
ในขณะเดยี วกนั ก็มเี สียงแวว่ มาให้ได้ยินว่า เลือดไหลมากขนาด
นีชว่ ยชีวิตไม่ได้ ชายรา่ งสูงใหญ่ซึงเปนหนึงในคนทมี าส่งคน
บาดเจบ็ กต็ วาดเสียงดงั พร้อมกบั ใชเ้ ท้าข้างหนึงเตะม้านังจน
แตกกระจาย ทําเอาทกุ คนทอี ยูใ่ นหอ้ งตกใจจนนิงเงียบ 
 
“ไปรบั หมอหลวิ มาเดยี วนี! พวกเจ้าไร้ประโยชน์กนั ทงั หมดเลยร ึ
ปากพดู แต่ช่วยชวี ิตไมไ่ ด้ แม้แต่เลือดก็หยดุ เอาไว้ไมไ่ ด้เชียวรึ?” 
 
ชายผ้นู ีมรี ปู ร่างสูงใหญ่เหมอื นกบั เจดีย์สีดาํ อยา่ งไรอยา่ งนัน ที
เอวยังมดี าบคาดไว้อยู่ ทําเอาบรรดาหมอฝกงานจํานวนมาก
ตกใจจนเนือตวั สันเทา 
 
“จะ...จริงๆ นะทา่ น...บาดแผลใหญ่เกินไปจริงๆ…ยาทีโรยลงไปก็
ไมม่ ีประโยชน”์ ศิษย์เอกกล่าว เนือตวั แข็งทอื “รออาจารย์กลับ
มาคงจะรักษาได้” 
 
“พวกไรป้ ระโยชน์!” ชายผ้นู ันรอ้ งขนึ มาเสียงดัง พร้อมกบั ใช้เทา้
เตะม้านังแตกไปอกี ตัว 

 
ทุกคนทีอย่ใู นห้องโถงรีบหุบปากสนิท บรรยากาศพลนั
เงียบกรบิ  
 
“พันไว้กอ่ น พันให้หนาๆ ยาทมี ีอยู่ทงั หมดกโ็ รยเขา้ ไป...” ศิษย์
เอกกล่าวแทรกความเงยี บ เอย่ เสียงร้อนรนเพือเร่งคนอนื ยามนี
คนทีอย่เู ตม็ ห้องพากันหัวหมุนไปหมด 
 
“เยบ็ แผลก็ดขี ึนแลว้ ” 
 
ทนั ใดนันเองก็มีเสียงหนึงดังมาจากขา้ งหลัง และทําให้ศิษยเ์ อก
ทีมีเหงือเตม็ หน้าโมโหมาก 
 
“ใครยังกล้ามากอ่ ปญหาเพิม!” เขาหันหน้ากลับไปถามเสียง
กรา้ ว 
 
เด็กฝกงานทงั หลายรีบหลีกทางให้ ปรากฏให้เห็นชายคนหนึง
ยนื อยู่ทา้ ยสุด 
 
ชายผู้นันกาํ ลงั พดู คุยกับเดก็ ฝกงานอกี คนด้วยนําเสียงทีแผ่ว
เบา จูๆ่ ก็ตอ้ งเผยตวั ตอ่ หน้าคนก็อดไม่ไดท้ ีจะตกใจ 
 
“หซู าน! ใครใหเ้ จ้าพูด? กลบั ไปเลย!” เสียงศิษยเ์ อกชดั เจนว่า
อารมณไ์ มด่  ี
 
ชายหนุ่มทีถูกเรียกว่า หซู าน ผนู้ ีก็คอื หมอหทู เี คยตรวจให้น้อง
ชายของอาหลูนันเอง 
 

เมือเขาถูกศิษย์เอกตําหนิแล้วมองมาดว้ ยสายตาเหยียดหยาม
ต่อหน้าคนมากมาย ในใจกอ็ ดไมไ่ ดท้ ีจะโกรธเปนฟนเปนไฟ 
 
ตามจริงแลว้ ฐานะเดมิ ของเขาก็เคยมีบรรพบุรษุ เปนหมอหลวง 
เพียงแตช่ ือเสียงไมค่ ่อยเปนทีรจู้ ัก ส่วนบิดากถ็ ึงแก่กรรมเรว็ เกิน
ไป ทาํ ใหเ้ ขาไมไ่ ดร้ บั การถา่ ยทอดวิชาอยา่ งจริงจัง แต่ด้วยพนื
ฐานของตระกูลทตี ิดตัว ทําใหเ้ ปนเรอื งงา่ ยทจี ะเข้ามาเปนเดก็
ฝกงานทเี ชียนจินถัง เขาหวงั ว่าเมือตนเองประสบความสําเร็จใน
วชิ าหมอ กจ็ ะสามารถฟนฟูชอื เสียงของครอบครวั ตนเองไดอ้ ีก
ครงั ผลสุดท้ายอยู่มาสามปแลว้ แม้แต่โอกาสทีจะได้ใกลช้ ิดหลวิ
พเู่ ฉิงก็ไม่มี ยงิ ไม่ต้องพดู ถึงการเรยี นรกั ษาโรคเลย ตอนนียงั มา
ถูกคนตรงหน้าไลอ่ กี  
 
พวกเจา้ มคี วามสามารถนักหรือไง! บาดแผลแค่นียังตรวจและ
รักษาไมไ่ ด้ เทยี บกับคณุ ชายน้อยอยา่ งขา้ ทมี ปี ระสบการณ์และ
ความรูท้ ีกวา้ งขวางไมไ่ ดเ้ ลยสักนิด! 
 
“ขา้ รู้ว่าตอ้ งรกั ษาอยา่ งไร!” หูซานทีอารมณเ์ ริมคุกรุ่นตะโกนขึน
มาบา้ ง 
 
เพียงจบคาํ คนในห้องก็เงียบกันเปนแถว 
 
หูซานทเี พงิ ร้ตู วั ว่าหลุดปากตะโกนออกไปมีท่าทางลกุ ลลี กุ ลน
บ้างแลว้ เมือเห็นทุกสายตาจับจ้องมาทตี นเปนตาเดียว หัวใจก็
ยิงเตน้ แรงมากขนึ ไปอกี  
 
“ไสหัวไป!” 
 

ศิษย์เอกเบิกตาโต เอย่ ไลแ่ บบไมไ่ วห้ น้า จากนันกห็ นั ไปสังงาน
พวกเด็กฝกงาน ทําใหห้ ้องโถงทเี ต็มไปดว้ ยผคู้ นกลบั มาวุน่ วาย
อกี ครัง ทกุ คนตา่ งก็รีบไปทาํ หน้าทีของตวั เอง ส่วนหูซานถูก
ปล่อยทงิ ไว้ทีเดมิ โดยไร้คนสนใจ ทวา่ ตัวเขาเองอดไม่ไดท้ ีจะ
ถอนหายใจโล่งอก 
 
“จะวา่ ไปพวกเจา้ มันความรูย้ งั ดอ้ ยก็เลยไม่เชือ...” ถงึ ตอนนีตัว
เขาเองจะดีใจทตี นเพงิ รอดพ้น แต่ก็อดพดู เพอื กูห้ น้าตวั เองไม่
ได้ หลังจากพมึ พาํ จบกต็ งั ท่าจะจากไป ทว่าเพงิ จะยกเท้าก็ได้ยิน
เสียงร้องเรยี กมาจากทางด้านหลงั  
 
“เจ้าคนนันน่ะ มารักษาเดียวนี!” 
 
เสียงนีทําเอาหูซานตกใจจนขาอ่อนปวกเปยกล้มลงไปกองอยู่
บนพืน 
 
“คุณชาย คนผ้นู ีเปนแค่เด็กฝกงานของทีนี…ปกตกิ ็จะทาํ หน้าที
คดั เลือกยา...ไม่มีความสามารถด้านการรกั ษาแตอ่ ยา่ งใด…” 
ศิษย์เอกรบี อธบิ ายกบั ชายหน้าโหด ถึงแมว้ ่าหซู านจะทําให้ตน
ราํ คาญ แตถ่ ึงอย่างไรก็ได้ชือว่าเปนคนของเชยี นจนิ ถัง ถา้ หาก
เกิดเรอื งขนึ มา ความเสียหายก็ยังเปนของเชยี นจินถัง 
 
“หรอื ว่าพวกเจา้ ก็ไม่ใชเ่ ด็กฝกงานงนั รึ? ถ้ารักษาไม่ได้กไ็ ร้
ประโยชน์กันทังนัน!” ชายรา่ งสูงใหญ่รอ้ งเสียงดงั เพยี งสะบัด
มอื ข้างหนึง กม็ อี งครกั ษใ์ บหน้าเย็นชาและมดี าบติดตวั สองคน
เดนิ มาหวิ หซู านทีขาออ่ นปวกเปยกขึนมาแลว้  
 
“รีบรักษาใหเ้ ขา!” ชายรา่ งสูงใหญ่สําทับเสียงเหยี มอกี ครัง 

 
เวลานีหูซานมีสีหน้าซดี เผอื ด อยากจะร้องไหแ้ ต่ไรน้ ําตา 
 
“ขะ... ข้า…” เขากล่าวเสียงอกึ อัก ไมร่ ู้ว่าหากบอกวา่ ตวั เองรกั ษา
ไมเ่ ปนจะถูกชายหน้าโหดผู้นีตบจนหัวหลดุ หรอื ไม?่  
 
“ขา้ รกั ษา” หซู านกัดฟนพดู ออกมา แลว้ หนั ไปสังคนอืน “หยบิ
นํามา!” 
 
คนอืนๆ คาดไมถ่ งึ ว่าเขาจะพูดประโยคนีออกมาจรงิ ๆ จึงตกใจ
จนสติหลดุ ลอยกนั ไปหมด 
 
“ศิษยพ์ ี จบเหแ่ ล้ว หูซานตกใจจนเสียสตเิ ปนบ้าไปแล้ว…” คน
หนึงพูดขนึ มาข้างหูศิษย์เอก 
 
เสียงตะโกนของหซู านมพี ลงั มากพอควร เพราะมีเดก็ ฝกงานคน
หนึงทีอยใู่ กล้ๆ ตกใจจนยกอา่ งนํามาใหเ้ ขาดว้ ยท่าทางเหม่อ
ลอยจรงิ ๆ 
 
หซู านมือสันเทาไปหมด ในหัวพยายามนึกถึงเหตุการณท์ เี หน็
ทังหมดในวันนัน ก่อนจะกัดฟนดึงผา้ ทีพนั บาดแผลออก 
ทา่ ทางการเคลอื นไหวเกง้ ก้างจนทาํ ให้คนเจบ็ ส่งเสียงร้องออก
มาดว้ ยความเจบ็ ปวด ชายรปู รา่ งสูงใหญเ่ ลกิ ควิ สูง แต่ยงั ข่ม
อารมณ์เอาไว ้
 
“ขะ...ขา้ ...ตอนนีขา้ จะต้องละ...ล้างบาดแผลเขา...ให้สะอาด…” หู
ซานมองบาดแผลทมี เี ลอื ดไหลออกมาท่วมตัวผบู้ าดเจ็บตรง
หน้า กลา่ วขนึ มาด้วยเนือตวั ทสี ันเทา ขณะทีพูดไปก็ยืนมือกด

บาดแผลแลว้ เอานําเทลงไปดว้ ย 
 
คนเจ็บมีอาการตัวสันทนั ที เลือดกบั นําปะปนกนั กระจดั กระจาย
อยบู่ นพนื  
 
“เจา้ ...” ชายร่างสูงใหญร่ บี ผุดลกุ ขนึ ยืน เบกิ ตาโพลงมองหูซาน 
กัดฟนแล้วกดั ฟนอีกอยา่ งระงบั อารมณ ์
 
ส่วนหูซานพอได้ลงมอื กเ็ ริมมคี วามกลา้ ขึนมาบ้างแลว้ เขายังใช้
นําลา้ งแผลมากขึนไปอีก แม้กระทังตอนทีคนเจบ็ ส่งเสียงรอ้ ง
โอดโอย เขากย็ งั พดู ว่า 
 
“นะ...นี...กันตดิ เชอื แลว้ …อนั นัน...เซลล์...อะไรนัน..ตอ้ งล้างให้
สะอาด..ถ้าไมอ่ ยา่ งนันเอ่อ...จะไม่หาย...อดทนไว้นะ อดทนไว ้
วนั นันเดก็ หนุ่มตัวใหญ่อายสุ ิบสีสิบห้าคนนันก็ยงั ทนได้ เจา้ โต
เปนผ้ใู หญ่ขนาดนียังอดทนไมส่ ู้เด็กคนนันไดเ้ ลย…” 
 
ภายใตค้ วามรู้สึกเจบ็ ปวด คนเจบ็ ผ้นู ันไดย้ นิ คําพูดคลมุ เครอื ฟง
ไมช่ ัดเจน แตก่ ็ยงั กดั ฟนอดทนตามทวี ่าจรงิ ๆ 
 
ชายร่างสูงใหญแ่ ละคนอืนๆ ทีมาด้วยกันตา่ งหกั ข้อนิวขอ้ มือ
เสียงดังจนทุกคนไดย้ ิน เดก็ ฝกงานทอี ยรู่ ายรอบตา่ งก็ตกใจจน
ใบหน้าซดี เผือด 
 
“เรยี บรอ้ ยแล้ว...” ในทีสุดหซู านทีเหงือเต็มหน้าก็ลา้ งทําความ
สะอาดแผลเสร็จแล้ว ถึงแม้เลอื ดจะยังซึมออกมา แตอ่ ย่างน้อย
บาดแผลภายนอกก็ไม่เปรอะเปอนอกี แล้ว “หยบิ เข็มมา...” 
 

เขายืนมือไปอีกพรอ้ มกบั กลา่ วขึนมา เด็กฝกงานทังหลายตา่ งก็
มองหน้ากนั อยา่ งงุนงง 
 
“เข็มอะไร?” ศิษยเ์ อกกัดฟนถามดว้ ยสีหน้าเคร่งเครียด 
 
“ทีนีย่อมไม่มีของแบบนันแน่นอน…ถ้าอยา่ งนัน...ถา้ อยา่ งนันก็
หยบิ เข็มเย็บผา้ ...ถงึ อย่างไรกเ็ ปนเข็ม...น่าจะใชไ้ ด้” หซู านบน่
พมึ พํากบั ตวั เองแลว้ หันไปหาคนอืน 
 
“หะ้ !” ทุกคนส่งเสียงดงั อย่างไมอ่ ยากจะเชอื หู แล้วหนั มองหน้า
กนั อีกครงั  
 
“หูซาน เจา้ รนหาทตี ายงันรึ หากเกดิ อะไรขึนก็อยา่ โทษว่าข้าไม่
ไว้หน้า รออีกสักครู่ถ้าเกดิ เรืองขนึ มา เจ้ากไ็ สหวั ออกไปจากเชยี
นจินถังได้เลย” ศิษย์เอกเอ่ยเสียงตาํ  
 
หูซานกลนื นําลายลงคออกึ ใหญ่ เนือตวั สันเทาขึนมาอีกแล้ว 
 
“หยบิ มาใหข้ ้า!” ชายรา่ งสูงใหญ่รอ้ งสังขนึ มาอยา่ งอดรนทนไม่
ไหว 
 
เสียงเกรยี วกราดนีได้ผล เพราะมคี นหนึงรบี วงิ ไปหยบิ เขม็ อยา่ ง
รวดเรว็ ราวกบั บนิ ไปอยา่ งไรอย่างนัน 
 
หซู านรับเอาเข็มไป ซําบนเขม็ ยังร้อยดา้ ยไว้เรียบรอ้ ยแล้วดว้ ย... 
 
ทกุ คนในห้องต่างจบั จอ้ งไปทหี ซู าน เห็นมือทีสันเทาของเขายนื
ไปหาคนเจบ็ จากนันก็แทงเขม็ ลงไป... 

 
“โอย๊ !” เสียงรอ้ งลันด้วยความเจบ็ ปวดดังขนึ ทนั ท ี
 
“โอย๊ !” 
 
โครม! 
 
เสียงร้องอกี เสียงตามมาติดๆ ตอ่ ดว้ ยเสียงคนตกกระแทกพนื  
เพราะหูซานถูกเตะกระเดน็ ออกไปแลว้ เขารว่ งลงไปชนกบั โตะ๊  
นอนควาํ หน้าอยู่บนพนื  
 
“เจ้าเดก็ เมอื วานซนื กล้าลอ้ เลน่ กับขา้ ร!ึ ” ชายรา่ งสูงใหญ่
ใบหน้ามืดครมึ ด่าขนึ มา พรอ้ มกับทุบกําปนเสียงดงั  
 
ทกุ คนตกใจจนไม่กลา้ พูดออกมาสักคํา เดก็ ฝกงานทวี ิงไปหยบิ
เข็มมาให้กลวั เรืองจะมาถงึ ตัวดว้ ย กเ็ ลยคุกเข่าก้มหวั คาํ นับ 
ขอร้องอกี ฝายยกโทษให ้
 
“ขะ...ขา้ เคยเหน็ คนรักษาอยา่ งนีจริงๆ...” หซู านนอนควาํ หน้าอยู่
บนพนื มองชายร่างสูงใหญท่ ที ําทา่ ราวกบั วา่ ต้องการเขา้ มาทบุ ตี
ตนเองอยู่ เขาตกใจกลัวรบี รอ้ งเสียงสัน “ตะ...ตอนนัน...คะ...คน
เจ็บกด็ ปู กติด…ี ” 
 
“เจ้าเด็กไมก่ ลัวตาย…” ชายร่างสูงใหญ่ไมฟ่ งคาํ เขาอกี แล้ว ก้าว
พรวดเข้าไปหา ชูกําปนขนาดใหญ่ขึนมาหมายจะซัดเตม็ แรง 
 
ทกุ คนตา่ งก็หลบั ตาดว้ ยไม่อาจทนดูตอ่ ไปได ้
 

“ชา้ ก่อน!” ทันใดนันเองเสียงทมุ้ ตําของชายคนหนึงก็ดังขึน หู
ซานร้สู ึกราวกับว่าได้ยินเสียงสวรรค ์
 
หซู านลมื ตาขึนมา เห็นชายคนหนึงก้าวเท้าเข้ามาจากดา้ นนอก 
แสงทสี ะท้อนอยู่ดา้ นหลงั ทําใหม้ องเหน็ หน้าตาผู้มาใหมไ่ ม่
ชดั เจนนัก รู้เพียงวา่ รปู รา่ งสูงมากเหมอื นกับต้นสนอย่างไรอยา่ ง
นัน 
 
“มีคนถกู รักษาอยา่ งนีแลว้ ดขี ึนจรงิ ๆ ร?ึ ” เขายืนอยู่หน้าประต ู
มอื ข้างหนึงเคาะแส้ในมอื กับขา แลว้ ถามขนึ มา 
 
“ใช่! ใช่! คุณชาย เปนอย่างนันจริงๆ เดิมทีคนผู้นันก็ถูกฟนที
แขนเลอื ดไหลไมห่ ยุด เปนเพราะหมอผนู้ ันใช้เขม็ เย็บแผลทฉี ีก
ขาดให้กเ็ ลยดีขึน วนั เดียวกส็ ามารถลงจากเตียงไดแ้ ลว้ สามวนั ก็
ไม่เปนไรแลว้ ตอนนียังออกแรงตเี หลก็ อยูท่ ีรา้ นช่างเหล็กเจงิ ซอื
ด้วยละ่ ” หซู านกล่าวขึนมาเสียงดงั กลัวเพยี งว่าหากช้าไปสักก้าว
จะถูกกําปนซัดจนหวั แตก 
 
“พาคนผู้นันมาให้ข้าด”ู ชายทยี ืนหน้าประตูกลา่ วขึนพรอ้ มกับ
เดินตรงเข้ามา 
 
ไดย้ ินเสียงตอบรบั มาจากด้านหลังทนั ท ี
 
หยวนเปาถกู พาเขา้ มาในเชียนจนิ ถงั ด้วยสภาพทีตกใจกลวั  
 
พอเดก็ หนุ่มมองเหน็ สภาพภายในห้องโถงสีหน้าก็ดขู าวซดี ยงิ
ขึน 
 

“พวกเจ้า...พวกเจ้าจบั ข้ามาทําไม? ขา้ ไม่ได้มีเรืองชกต่อยกับใคร
นะ...” เขาตะโกนเสียงแขง็  
 
ตอนทเี ปนเพยี งคนใชแ้ รงงานอยู่ขา้ งทางก็ถูกทบุ ตี พอมา
ทํางานรา้ นชา่ งเหลก็ จๆู่ กถ็ กู คนลากตัวมา จิตใจเด็กหนุ่มตนื
ตระหนกไปหมดแลว้  
 
“ยืนแขนของเจ้ามาใหข้ า้ ด”ู เสียงหนึงดังมาจากมุมหอ้ ง 
 
หยวนเปามองไปตามเสียง เห็นคนผูห้ นึงนังอยู่ โดยทมี อี กี สอง
คนยืนประกบขา้ ง เพราะพวกเขาอย่ใู นมมุ มืดทาํ ใหม้ องเหน็
หน้าตาไมช่ ัดเจน 
 
เด็กหนุ่มยังไมท่ ันได้พดู อะไร ชายทคี ุมตัวเขามาเหมือนนักโทษ
กใ็ ช้มือกดเขาเอาไว้ แลว้ กระชากแขนเสือทังสองขา้ งออก เผย
ใหเ้ ห็นแขนผอมๆ 
 
“ด้านขวา...” เสียงของหูซานเบาราวกระซิบ 
 
“ขา้ ดเู อง...” ชายรา่ งสูงใหญใ่ บหน้ามืดครมึ กา้ วมาหาหยวนเปา 
มอื หนึงคว้าคอเสือเด็กหนุ่มไว้แน่น แลว้ ลากเขาเดินไปในทที ีมี
แสงสว่างบรเิ วณหน้าประต ู
 
“พวกเจ้าจะทําอะไร?” หยวนเปารอ้ งโวยวายเสียงดงั ท่าทไี ม่
ยินยอม 
 
ทนั ทที ีแสงส่องกระทบแขนขวาของหยวนเปากเ็ หน็ รอยแผลยาว
แถวหนึง แผลนีแตกต่างจากบาดแผลทีหายเองตามปกติ เพราะ

มองเห็นรอยเย็บแผลทอี ย่ดู า้ นบนได้อยา่ งชดั เจน 
 
“นีเปนการเย็บเข้าด้วยกนั จรงิ ๆ!” ชายร่างสูงใหญร่ อ้ งขึนมา
อยา่ งประหลาดใจ 
 
หยวนเปาเข้าใจทันทีว่าคนเหลา่ นีต้องการอะไร จึงหนั หน้ากลับ
ไปมองในหอ้ ง แลว้ ก็เหน็ หซู านจรงิ ๆ 
 
“น้องชาย นีเปนฝมือของหมอทา่ นไหนทรี กั ษาใหเ้ จ้า?” ชายร่าง
สูงใหญถ่ ามขึนมาอย่างตืนเตน้  
 
หยวนเปาทําเพียงหบุ ปากไม่พูดไม่จา ใบหน้าเด็กหนุ่มเตม็ ไป
ด้วยความดอื รัน 
 
พใี หญ่เคยกาํ ชับไว้ตังแต่แรกแล้ววา่ หา้ มบอกคนอืนเดด็ ขาดว่า
ใครเปนคนรกั ษาบาดแผลให ้
 
“ไม่พูดงนั ร?ึ ” ชายร่างสูงใหญเ่ อย่ ด้วยนําเสียงแปลกใจ “มีอะไร
ทตี ้องปดบงั ด้วยร?ึ หรอื เปนคนทผี ้อู นื พบไมไ่ ดอ้ ยา่ งนันร?ึ ” 
 
หยวนเปายงั คงไมพ่ ูด เขาไมส่ นใจด้วยซําว่าอีกฝายจะจับแขน
ตนแน่นขนึ  
 
“ปะ... เปนหมอของจวนโหว” หซู านทอี ยไู่ มไ่ กลกลา่ วขนึ มา 
 
หยวนเปาจอ้ งมองอกี ฝายดว้ ยสายตาราวกบั จะฆา่ คนได ้
 
“น้องชาย ช่วยเหลือชวี ิตคนถอื เปนการสรา้ งกศุ ลอันยงิ ใหญ่ เจา้

ดูคนเจบ็ ผู้นีสิ จะชกั ชา้ เสียเวลาไมไ่ ดอ้ กี แล้ว” หูซานรีบพูดต่อ
พลางมองหน้าเดก็ หนุ่มดว้ ยสายตาออ้ นวอน 
 
“อ้อ?” บุรษุ ทนี ังอยู่ในมุมมดื ยืนขนึ มา ในนําเสียงแฝงความ
ประหลาดใจไม่น้อย “หมอของจวนโหว? จวนโหวไหน? ทีนีมีแต่
จวนโหวของเมอื งหยง่ ชงิ ” 
 
หยวนเปาไมเ่ พียงไม่ตอบแตก่ ลับก้มหน้าลงเสียเลย 
 
“เจ้าเดก็ นี!” ชายรา่ งสูงใหญ่ใบหน้ามืดครึมยงิ กว่าเดิม เขางา้ ง
มอื ตบเดก็ หนุ่มไปทีหนึง “ต้องให้ข้าใชด้ าบฟนเจา้ ถึงจะยอม
พูดใชไ่ หม!” 
 
หยวนเปาลม้ ลงไปกองอย่บู นพืน เงยหน้าเชด็ เลอื ดทมี ุมปาก ใน
ขณะทมี องชายรา่ งสูงใหญ่ทาํ ท่าจะชักดาบออกมา แตก่ ย็ งั
ปดปากแน่นเหมอื นเช่นเคย 
 
“ซานชิง เรอื นของพวกเราเลียงหมอตังแตเ่ มอื ไร?” บุรษุ ผนู้ ัน
กา้ วออกมาทลี ะกา้ ว พรอ้ มกบั ถามขึน 
 
“เรยี นเสียวโหวเหย่ ไม่มขี อรบั ” องครกั ษ์คนหนึงตอบเสียงตํา “
ถ้าไม่อยา่ งนันให้เจา้ เด็กนีกลบั ไปถามดีหรอื ไมข่ อรับ?” 
 
บุรุษผู้นันกา้ วไปจนถงึ หน้าประตู หยวนเปาทีเงยหน้าอยจู่ งึ มอง
เห็นหน้าตาของเขาไดช้ ดั เจน 
 
บรุ ษุ ตรงหน้าอายรุ าวยีสิบสียีสิบห้า ผวิ คลาํ เล็กน้อย ควิ เข้ม
ดวงตาคมกริบ สันจมกู โดง่ เปนสัน รมิ ฝปากบาง องคาพยพทงั

หา้ บนใบหน้าดูน่าเกรงขาม ราวกับเปนคนทีสวรรค์สร้างมาให้
รํารวยมีวาสนา 
 
เสียวโหวเหย่? 
 
คาํ พดู องครกั ษเ์ มือคร่ดู ังขนึ ในใจหยวนเปาอีกครงั ใบหน้าเด็ก
หนุ่มฉายแววตกตะลงึ เขายงั ไมท่ นั ได้คิดอะไรตอ่ ก็เห็นบุรุษผู้นี
ยกยิมมมุ ปาก แล้วเอย่ เสียงเรียบ 
 
“ไม่ตอ้ ง ในเมอื เด็กคนนีตกใจจนไมก่ ลา้ พูด แสดงว่าเขาคง
ต้องการปดบังอยแู่ น่ๆ ถงึ จะให้ไปถามก็คงไมไ่ ด้ความ ทาํ ไมจะ
ตอ้ งไปเสียเวลาอย่างนัน...” เขาเอ่ยพร้อมกับยืนมอื ไปจบั ดา้ ม
ดาบของชายรา่ งสูงใหญ่ทอี ยู่ด้านข้างเอาไว้ “ไมด่ เี ทา่ รกั ษาอกี
ครังจะไดผ้ ลเร็วกวา่ …” 
 
พอสินเสียงพดู หยวนเปากไ็ ด้ยนิ เสียงดังเชรง้ ทนั ใดนันแสง
จากคมดาบกผ็ ่านหน้าไปวบู หนึง ความรสู้ ึกเจบ็ ปวดอยา่ งรุนแรง
แผก่ ระจายไปทวั ร่างอย่างฉับพลัน 
 
หยวนเปาร้องอย่างน่าเวทนาในขณะทีกอดแขนลงไปนอนกลงิ
อยู่บนพืน 
 
บุรษุ ผนู้ ันยงั คงมีรอยยิมน้อยๆ เหมอื นเชน่ เคย ในมือถอื ดาบ
เปอนเลอื ดอยู่ คนทอี ยู่เตม็ ห้องรูส้ ึกกลวั จนหนังหัวชาวาบ หู
ซานยงิ อาการหนัก เขาทรดุ ตัวลงไปนังอย่บู นพนื อย่างหมดแรง 
 
คราวนีละ่ เรอื งใหญ่แล้ว! 
 

บทที 38 โลกแคบ 
 
เดิมทีอาหลไู มอ่ ยากให้ฉีเยว่ตามมาด้วย 
 
ตอนทีนางรขู้ า่ วน้องชายบาดเจบ็ กร็ บี ร้อนจะออกจากเรอื น สวน
กนั กับฉีเยว่ทีเพงิ กลบั มาจากคลังเกบ็ ของหน้าประตูพอดี พอ
เจา้ นายถาม ตอนแรกนางอยากจะโกหก แตต่ าบวมทีฟองหมด
ทุกอยา่ งนันคงโกหกไดแ้ คค่ นตาบอดเท่านัน และฉีเยว่ก็ไม่ใช่
คนตาบอดเสียด้วย ทว่าหญงิ สาวเปนคนทอี ายมุ ากกวา่ ‘เกอื บ
สิบป’ ดงั นันความทกุ ข์ใจทังหมดของอาหลูจงึ เหน็ ได้งา่ ยมาก
จากสีหน้า 
 
แค่ซักไซ้อยู่ไม่กคี ํา ฉีเยวก่ ส็ รปุ ไดว้ า่ คนเจบ็ คนแรกทีตนรักษา
หลังจากมาถึงทนี ีได้รับบาดเจบ็ อีกแลว้ หญิงสาวไม่ได้พูดอะไร
มาก เพยี งแต่บอกว่าจะไปด้วย 
 
“ถ้าเจ็บซําทบี าดแผลเก่าอีกกค็ งยากจะรักษา ครังกอ่ นเพยี งบาด
แผลเลก็ ๆ เจา้ คนนันยังบอกวา่ รกั ษาไมไ่ ด้ ถา้ ขา้ ไม่ไปแล้วพวก
เจ้าจะทําอยา่ งไร” ฉีเยว่ให้บา่ วรบั ใช้คนอืนๆ ทอี ยใู่ นหอ้ งออกไป 
แลว้ ใหอ้ าหลูมาชว่ ยเปลียนเสือผ้า “พวกเจา้ เปนเด็กอายุยังน้อย
กนั ทังสองคน พ่อแมก่ ็ไม่มี ข้าไมไ่ ปดูเองกไ็ ม่วางใจหรอก” 
 
ทงั ทอี ายพุ อๆ กันอย่างเหน็ ได้ชัด โดยเฉพาะอยา่ งยิงเมอื ก่อนฮู
หยินน้อยตดิ อาหลมู าก เหมือนเด็กทชี อบจับชายเสือของผใู้ หญ่
อยา่ งไรอยา่ งนัน ทาํ ไมตอนนีฮูหยนิ น้อยเปลียนไปแล้ว กลับ
มองวา่ พวกเราเปนเดก็ … 
 
อาหา่ วแอบมองอาหลูเปนเชิงถามหลายต่อหลายครงั อาหลูจะ

พูดอะไรได้ ฮหู ยินน้อยทีอยู่ตรงหน้าผู้นีไมใ่ ชฮ่ ูหยินน้อยคนนัน 
นางทาํ ไดเ้ พียงเก็บไว้ในใจคนเดยี ว ครังนันช่วยชวี ติ อาหา่ วทัง
สองไดพ้ ดู กันหมดเปลือกแลว้ แตห่ ลังจากนันก็ไม่มใี ครยกเรอื ง
นีขนึ มาพดู อีก เหมอื นกบั ไมเ่ คยเกดิ ขึนมากอ่ น 
 
ถึงอย่างไรเรอื งนีกไ็ มม่ ีทางยกขึนมาพดู ได้จริงๆ 
 
อาหลูยงั คงตกอย่ใู นสภาพสับสนวนุ่ วายใจ ทวา่ ฉีเยว่ได้เปลียน
เสือผ้าอยา่ งเรยี บงา่ ยเปนทีเรยี บร้อยแลว้ นางใหอ้ าหลูถอื กลอ่ ง
ปฐมพยาบาล หลงั จากผ่านการผา่ ตัดกับอาหา่ วครงั ทแี ลว้ ทังผา้
คลุมผ่าตัดและผ้าตา่ งๆ ทจี าํ เปนตอ้ งใช้ อาหลไู ด้ทาํ การตดั เยบ็
ไว้ใหโ้ ดยอา้ งอิงรูปแบบตามทีฉีเยวบ่ อก แลว้ ยงั ทําเปนชุดผา่ ตัด
ออกมาตวั หนึง เผือไวใ้ ช้ในยามจาํ เปน คดิ ไมถ่ งึ ว่าวนั นีของเหลา่
นันอาจจะมีโอกาสไดน้ ํามาใชแ้ ลว้  
 
“ไม่ต้องไปยืมเสือผ้าของเพอื นบ้านเจา้ อีกแล้ว” ฉีเยวพ่ ูดยิมๆ 
 
“ฮูหยินน้อยกับพีหลจู ะไปไหนหรือเจ้าคะ?” เชวยี จอื ทียนื อยู่
ตรงระเบยี งมองฉีเยว่กับอาหลูเดินออกไป ถามขนึ มาอยา่ งอดใจ
ไม่อย ู่
 
“เรอื งของฮูหยินน้อย หากนางไม่พดู คนเปนบา่ วจะถามขึนมา
ได้อยา่ งไร” อาห่าวเอ่ยตาํ หนิตรงๆ 
 
เชวยี จือรูว้ ่าอีกฝายไมช่ อบทตี ัวเองมาวุ่นวาย จึงได้แตย่ ิม จาก
นันกร็ บี เปลยี นหวั ข้อสนทนา 
 
“พีห่าว ไดย้ ินมาว่าเจา้ หวีผมสวย สอนข้าบา้ งสิ” 

 
หลังจากอาหลูกับฉีเยว่ออกจากประตจู วน 
 
ทงั สองก็พบหญิงคนหนึงยนื รออยูท่ ีมุมกาํ แพง พออกี ฝายเหน็
อาหลู ใบหน้ากด็ ูผอ่ นคลายมากขนึ  
 
“รีบไปเถอะ เขาอยทู่ ีเชยี นจินถัง หมอเหล่านันต่างกช็ ่วยไม่ได”้  
หญงิ นางนันกลา่ วขึนมาดว้ ยใบหน้าซดี เผือด 
 
หญงิ ผูน้ ีเปนสะใภ้ใหญ่ทอี ยูบ่ ้านใกลเ้ รอื นเคียง อาหลูฝากฝงให้
นางชว่ ยดูแลน้องชาย อาหลแู ตะแขนอกี ฝายแล้วเอย่ ขอบคุณ
เสียงสันเครือ 
 
“ข้าคดิ ว่าเขาไปอยู่รา้ นช่างเหลก็ จริงๆ คิดไม่ถงึ ว่าเขาจะโกหก 
แท้จรงิ แล้วยังไปมัวสุมอยู่กบั คนเหล่านัน…” 
 
“ยงั อยู่ในชว่ งวยั รนุ่ นีนา ไม่เปนไร ไมเ่ ปนไร อย่าเพิงพดู เรอื งนี
เลย รบี ไปช่วยคนสําคัญกวา่ ” ฉีเยว่ทีอยู่ด้านข้างกล่าวขึนมา 
 
“ใช่แลว้ เจา้ ไม่ต้องร้อนใจหรอก คอ่ ยๆ สอนไป” หญงิ นางนันก็
ไม่รเู้ หมอื นกนั วา่ หยวนเปาไดร้ ับบาดเจ็บอย่างไร คนวงิ มาบอก
นางแค่พดู สันๆ แลว้ จากไปอย่างลุกลลี ุกลน หลงั จากนันนางก็
รีบมาหาอาหล ู
 
หญิงนางนันเดินนําทางโดยมีอาหลกู บั ฉีเยว่ตามหลัง พอออก
มาจากตรอกแล้วเลียวโคง้ ก็มาถึงถนนใหญ ่
 
ทนั ใดนันฉีเยวก่ ห็ ยุดชะงัก 

 
เสียงดังจ้อกแจ้กจอแจจากรา้ นค้ารมิ ถนนในบรรยากาศทีรอ้ น
ระอปุ รากฏอยูต่ รงหน้า นีไม่ใช่ถนนการคา้ ทเี ลยี นแบบยุค
โบราณ แต่เปนความจริง ทาํ ใหฉ้ ีเยวท่ ีได้เหน็ ถงึ กับตะลงึ งัน 
 
“คณุ ภาพดีมากเลยนะ…” 
 
“ลองได้นะ เชิญลองได…้ ” 
 
“ได้ยินมาวา่ ร้านคา้ หลุ่ยเสียงมีผ้าพับมาใหมแ่ ลว้ …” 
 
“แมน่ างน้อย…” 
 
เสียงต่อรอง เสียงร้องขายของ เสียงหวั เราะสนุกสนานปะปนกัน
อยู่ เปนตลาดทแี สนจะคึกคัก แลว้ ยงั มีเสียงจากร้านช่างตเี หลก็  
เสียงรอ้ งเฮดงั ลันทีดงั มาจากกลุม่ คนทีฟงนักเล่านิทาน 
 
ฉีเยว่ร้สู ึกว่าตนเองชา่ งแปลกแยก ร่างของนางกไ็ มใ่ ชต่ ัวเอง
อย่างแทจ้ รงิ หญิงสาวเดนิ ตามอาหลดู ว้ ยทา่ ทางลอ่ งลอย ใน
สมองมแี ตเ่ สียงดังอือองึ สายตาจบั จอ้ งคนทีเดินผา่ นไปมาและ
ร้านค้าทีเรยี งรายทงั สองข้างทาง 
 
นีเปนถนนการคา้ สมัยโบราณ ไมใ่ ชซ่ ากวัตถโุ บราณทีคนยุคหลงั
มามงุ ดู ถนนใต้เท้าเปนแผน่ ดินของจรงิ  
 
ฉีเยวค่ ิดวา่ คงไม่มคี ําพดู ใดจะสามารถบรรยายสิงทีนางร้สู ึกใน
ยามนีได้อย่างครบถว้ น 
 

นางมาถงึ ยุคโบราณแลว้ โบราณอยา่ งแทจ้ รงิ ภายใต้เท้าที
เหยยี บยาํ นีเปนผืนดินของพนั ปกอ่ น... 
 
ความรู้สึกนี...ทาํ เอาคนขนลกุ ซู่จรงิ ๆ 
 
“ทนี ีแหละ” 
 
หญงิ สาวไม่รู้วา่ พวกตนเดินมานานแคไ่ หนแลว้ จู่ๆ กไ็ ด้ยนิ หญิง
นางนันตะโกนบอก ทําให้ฉีเยวไ่ ด้สติ นางยกมอื ขนึ เชด็ เหงอื ที
ผดุ บนหน้าผากและใบหน้า จึงพบวา่ ตวั เองยืนอยู่หน้าร้านคา้
แหง่ หนึง 
 
สถานทนี ีเหมอื นกับรา้ นทเี ห็นมาตลอดทางเดนิ มกี ลินอาย
โบราณ... 
 
อืม... หากตอนนีเหน็ ตึกแบบยโุ รปสักแห่งก็คงนึกว่าเหน็ ผีแลว้  
ฉีเยวอ่ ดไมไ่ ด้ทีจะยิมกว้างกับความคดิ ประหลาดของตน 
 
หญิงสาวเงยหน้ามองปายทแี ขวนไวเ้ หนือประต ู
 
เชยี นจินถงั  
 
อาหลกู ับหญิงนางนันได้เดินเขา้ ไปก่อนแลว้ นางไดย้ นิ เสียง
ร้องไหข้ องอาหลูดงั มาจากด้านใน จงึ รีบชกั สายตากลับแลว้ กา้ ว
เทา้ ตาม 
 
หญงิ สาวเหน็ คนจํานวนมากอยภู่ ายในหอ้ งโถง บางคนนัง บาง
คนกย็ นื แต่ว่าบรรยากาศกลับเงียบสงบมาก ไดย้ นิ เพียงเสียง

ของคนเจ็บทดี ังครวญครางไม่ขาดสาย 
 
ฉีเยว่ไม่สนใจจะมองวา่ คนทีอยู่ในห้องเปนใคร นางไมร่ วู้ ่าคน
ไหนเปนหมอ เพราะในสายตาของตนแล้วพวกเขาก็คือคนสมยั
โบราณกล่มุ หนึง ถงึ จะมองไปกไ็ ม่รจู้ ัก หญิงสาวทาํ เพยี งเดนิ
ตรงไปหาอาหลู พอเห็นหยวนเปากพ็ บว่าแขนเขาได้รับบาดเจบ็
จรงิ ๆ แตเ่ ปนอกี ข้างหนึง 
 
อาหลูทงั โกรธและเสียใจ นางร้องไหพ้ ลางตอ่ วา่ หยวนเปาไป
ด้วย แตก่ ็เปนเพียงคําพดู ประเภททีวา่ ไปทะเลาะววิ าทชกตอ่ ยกัน
ได้อย่างไรเทา่ นัน 
 
“ข้าไม่เปนไร พใี หญอ่ ยา่ สนใจขา้ เลย ไปเถอะ ไปเถอะ พวกพรี บี
ไปเถอะ” หยวนเปาพยายามพยงุ ตวั ขึนมา พร้อมกับตะโกนบอก
เสียงดัง 
 
ทวา่ ชายสองคนทยี นื อยดู่ า้ นขา้ งก็ยืนมอื มากดเขาเอาไว้อย่าง
รวดเร็ว หยวนเปาทรี ปู ร่างผอมและรา่ งกายออ่ นแอ พออยูภ่ าย
ใตม้ ือของสองคนนีกเ็ หมอื นกบั ลูกนก เขาขยบั ตัวไมไ่ ดเ้ ลย 
แมแ้ ตเ่ สียงกร็ ้องไม่ออกแลว้  
 
“อยา่ ขยับ ระวังเลอื ดไหลยิงขนึ ” พวกเขาเอ่ยเตอื นเสียงตํา 
 
อาหลไู มไ่ ด้สงสัยแตอ่ ยา่ งใด กลบั มองพวกเขาอย่างซาบซงึ
ใจเสียด้วยซาํ  
 
“เจ้าเปนหมอรึ?” 
 

อาหลูไดย้ นิ เสียงถามอยู่ข้างๆ 
 
“ขา้ จะเปนหมอไปได้อยา่ งไร? หมอของพวกเจา้ ทีนีล่ะ รบี รกั ษา
ให้เขาสิ!” นางเอย่ ดว้ ยนําเสียงรอ้ นรน 
 
ทว่าไมเ่ สียงตอบมาจากคนด้านข้าง ฉีเยวจ่ งึ เดนิ เขา้ มาด ู
 
“โอะ๊ ! แมแ้ ต่หยุดเลอื ดกท็ ําไม่ไดเ้ ลยหรอื ?” หญงิ สาวขมวดคิว
แน่น หันไปสังอยา่ งรวดเร็ว “เรว็ ! เสือ! ผา้ ปดปาก!” 
 
“ใหห้ มอทีนี...” พออาหลลู ะสายตาออกมาจากร่างของน้องชาย
ได้ นางกเ็ พิงมองเหน็ คนทอี ย่ภู ายในห้อง 
 
คนเยอะมาก ทังคนทียนื ขา้ งนาง คนทอี ยู่แถวตู้เกบ็ ของ รวมไป
ถงึ คนอยใู่ นมุมมืดทีแสงส่องไม่ถงึ ทกุ คนในหอ้ งโถงต่างกเ็ ปน
…ผ้ชู าย... 
 
ในใจเด็กสาวพลันเต้นรวั เรว็ นางยืนมอื ไปกอดแขนฉีเยวเ่ อาไว ้
 
“ถา้ พวกเขารักษาได้จะปลอ่ ยให้เลือดของหยวนเปาไหลถึงตอน
นีร?ึ ” ฉีเยว่ถามพรอ้ มกบั มองดูคนทีอยู่รายรอบ 
 
หูซานถูกบรุ ษุ ทอี ยู่ขา้ งหลังถีบทีหนึง จงึ เดินออกมาอย่างเงอะงะ 
 
“มะ...แม่นาง…” เขาพูดเสียงอกึ อัก 
 
พอมองเห็นเขา ฉีเยว่กับอาหลูก็จําได้ทันท ี
 

“เปนเจ้าอีกแล้ว…” ฉีเยวเ่ อ่ยพลางกวาดตามองหอ้ งโถงใหญ่ไป
ดว้ ย “นีเปนโรงหมอของเจา้ ร?ึ ดูดีมากเลยนะ น่าเสียดายจริงๆ
…” 
 
หูซานรูว้ ่าเสียดายของนางคอื เสียดายอะไร มุมปากพลันกระตุก
อยา่ งกลืนไมเ่ ขา้ คายไม่ออก 
 
“ใช่แล้ว ทา่ นฉลาดจริงๆ...” เขาเอย่ ตอ่ ดว้ ยทา่ ทางประหม่า หน้า
ผากมเี หงอื ผดุ ออกมาเปนเมด็ ๆ จากนันก็คอ้ มตวั คารวะใหเ้ สีย
เลย “ต้องรบกวนแม่นางแลว้ ข้าไร้ความสามารถ...” 
 
“หากเขารักษาไมไ่ ด้ พวกเราก็กลบั บา้ นกนั กลบั บ้าน!” อาหลู
ตะโกนขนึ มาอย่างลกุ ลลี กุ ลน พร้อมกับยกแผ่นกระดานทอี ย่ใู ต้
ร่างของหยวนเปาพลางเรยี กหญงิ เพือนบ้านมาชว่ ย “พีสะใภ ้
ทา่ นมาชว่ ยขา้ หน่อย…” 
 
“ช่างเถอะ ไม่ทันแลว้ !” ฉีเยว่กลา่ วขึนมาด้วยสีหน้ารอ้ นใจ ถา้
ตอ้ งเปลียนสถานทีก็ต้องเสียเวลามาก นางหันไปเปดกล่อง
ปฐมพยาบาลทอี ยดู่ ้านขา้ งออก คนทอี ยรู่ ายรอบอดไม่ไดท้ จี ะ
ชะโงกหน้ามาด ู
 
ของเหล่านีคืออะไร...ผา้ เลก็ ๆ สีขาวมไี ว้ทาํ ไม? 
 
ฉีเยวใ่ ส่เสือคลมุ ดว้ ยทา่ ทางคล่องแคลว่ จากนันก็ใส่ผ้าปดปาก
และหมวกครอบผม 
 
“เอานํามา” 
 

ในทีสุดคนอนื ทมี ีท่าทางใจลอยในตอนแรกกค็ นื สติกลบั มา จาก
นันทุกสายตาก็มองไปทางบรุ ุษทอี ยใู่ นมุมมืด หลงั จากบุรษุ ผ้นู ัน
ใหส้ ัญญาณ กม็ ีคนไปถอื อา่ งนํามาส่งให้หญงิ สาวดว้ ยสีหน้า
ประหลาดใจ 
 
สําหรับการเคลือนไหวเล็กๆ น้อยๆ นี หญิงสาวทงั สองไมเ่ ห็น
เลยสักนิด เพราะอาหลูมวั แตใ่ จจดใจจ่ออยู่ทรี า่ งน้องชาย ส่วน
ฉีเยว่กําลงั ย่งุ อยูก่ ับการหยบิ เครอื งมอื ออกมาจงึ ไม่สนใจใครทงั
สิน 
 
“อาหลู ตัดเสือของเขาออก เตรียมลา้ งทาํ ความสะอาดแผล พวก
เจ้าไปเตรยี มนํามาอีก ขา้ ต้องการนําตม้ ทีเยน็ แลว้ ยิงมากเทา่ ไร
ยิงด…ี ” ฉีเยว่ล้างมืออยา่ งรวดเร็วพลางกลา่ วไปด้วย 
 
“แม่นางน้อย นี...นีคอื อะไรหรอื ?” ศิษยเ์ อกทยี ืนอย่หู น้าสุดมอง
กล่องแล้วอดถามไมไ่ ด ้
 
ฉีเยว่ทีใส่หมวกกบั ผา้ ปดปากเห็นเพยี งแคด่ วงตาสองขา้ ง หนั มา
มองเขาแวบหนึง 
 
“กลอ่ งยา” นางตอบงา่ ยๆ 
 
อาหลยู ังไมข่ ยับได้แต่ยนื ลงั เล จึงถกู ฉีเยว่ถลึงตาใส่ 
 
“ขา้ เคยพดู กบั เจ้าวา่ อะไร? เคลือนไหวตอ้ งเร็ว ทา่ ทตี อบโตต้ อ้ ง
เร็ว หมอรกั ษาอาการปวยตอ้ งวงิ แขง่ กบั ความตาย เสียเวลา
แม้แต่นิดเดยี วกไ็ ม่ได”้ นางเอย่ เตอื นเสียงจริงจังหนักแน่น 
 

ฉีเยว่ไม่ใชห่ มอทอี อ่ นโยนสักเท่าไร โดยเฉพาะหลังจากทีเข้าเวร
อย่ทู หี ้องฉุกเฉินมาหนึงป ถึงแม้ตอนนันตวั นางเองเพิงเรียนจบ
แพทย์มาไม่นาน แตส่ ําหรบั รุ่นน้องแล้วนัน พวกเขาคดิ ว่านางดู
เข้มงวดมาก ตอนแรกนางยงั เคยถกู อาจารยท์ ีปรึกษาตําหนิเรอื ง
นีดว้ ยซํา 
 
พออาหลถู กู ตําหนิกร็ ีบกลนั นําตาไว้แล้วขยบั ตวั เขา้ ไปชว่ ย 
 
ฉีเยว่ไม่ได้พูดอะไรอีก หยิบกรรไกรขึนมาตดั แขนเสือของหยวน
เปาออก เหตุการณต์ อ่ มาสําหรับคนทอี ยทู่ ีนีนันถอื ว่ามคี วามคุ้น
เคยอยู่บา้ งแล้ว เพราะวา่ เมือสักครหู่ ซู านเคยทาํ มากอ่ น เพยี งแต่
ดไู ม่เหมือนคนผูน้ ีทชี ํานาญและมีท่าทางแขง็ กร้าวกวา่  
 
ในขณะทีมองสตรีผนู้ ันใช้นําลา้ งแผลหลายต่อหลายครัง แม้
กระทังใช้มือแหวกเนือทมี ีเลอื ดออก...ทกุ คนกถ็ งึ กับตัวสัน 
 
“นี...เจ้าทาํ อะไร…” พอเหน็ วิธกี ารตรวจและการรกั ษาทีแปลก
ใหม่ สําหรับหมอแล้วไมม่ ีทางตอ่ ต้านและคัดคา้ น แน่นอนตอน
ทีหูซานแสดงให้เห็นกเ็ ปนอกี เรอื งหนึง เพราะทกุ คนคนุ้ เคยกบั
เขาดี ยามนีบรรดาเดก็ ฝกงานทเี ชยี นจินถงั ตา่ งก็ลืมกลุม่ ชาย
อนั ธพาลทีอย่ใู นห้องโถงไปแลว้ ทกุ คนตา่ งเข้ามามุงดูอยา่ ง
อดใจไมอ่ ยู่ แถมแต่ละคนยังถามกันเสียงดังเกรยี วกราว 
 
“ล้างแผลให้สะอาด” ฉีเยวล่ ้างมืออกี ครงั ในขณะทีก้มหน้า จาก
นันกเ็ ปลยี นถุงมือแล้วอธิบายให้ฟง “ลา้ งสะอาดแล้วจงึ จะ
สามารถเยบ็ บาดแผล ถ้าไม่อยา่ งนันจะตดิ เชือได”้  
 
“ตดิ เชอื ? ล้างแผลใหส้ ะอาด?” ทุกคนทาํ ท่าไมเ่ ขา้ ใจเหมอื นกับ

คลาํ หวั ไม่เจอสมองอยา่ งไรอย่างนัน 
 
“เจา้ ...เจา้ จะเย็บบาดแผลเขา้ ดว้ ยกนั จริงๆ หรอื ?” ศิษยเ์ อก
ทําตาโต ถามอย่างสงสัย 
 
ฉีเยวห่ ยิบเข็มฉีดยามาดดู ยาชา พอเหน็ อุปกรณ์หน้าตาแปลก
ประหลาด ก็เกดิ การซกั ถามอกี ยาวเหยียด 
 
หญิงสาวไม่ไดต้ อบ มีเพียงเสียงพ่นลมออกมาทางจมกู เรือง
แบบนีไม่ใชจ่ ะใชเ้ วลาแค่ครึงชัวโมงหรอื หนึงชัวโมงทจี ะพดู ให้
เข้าใจได้ และนีกไ็ มใ่ ช่หอ้ งเรยี นของนักศึกษาเทอมแรก 
 
อาหลเู องก็ลา้ งมอื เรยี บรอ้ ยแล้ว นางเห็นฉีเยว่หยิบด้ายกับเข็ม 
จงึ รีบไปหยิบผา้ ผ่าตดั มาคลุมแขนของหยวนเปาเอาไว ้
 
นีก็เปนการเรยี กคําถามอกี มากมาย แตก่ ไ็ ม่ได้รบั คาํ ตอบกลบั มา
อยดู่  ี
 
ทกุ คนตา่ งหยุดซักถามทันควนั เมือเหน็ ฉีเยวเ่ ริมเย็บอย่าง
คล่องแคล่วและรวดเร็ว ทา่ ทางของนางแตกตา่ งจากการใช้เขม็
เย็บเสือผา้ โดยสินเชิง เขม็ ก็หน้าตาแปลกประหลาดมาก 
อปุ กรณท์ คี ีบเขม็ เอาไวย้ งิ แปลกประหลาด พอรวมๆ แลว้ ทุก
อย่างลว้ นหน้าตาแปลกประหลาดไปหมด แต่นางกลับใช้งานได้
อยา่ งชาํ นาญ ผคู้ นในห้องโถงตา่ งเงียบกรบิ กนั เปนแถว แม้
กระทงั ลมหายใจก็ราวจะหยุดนิง ทุกคนเบิกตาโพลงมองดูฉาก
ตรงหน้าอย่างไม่กะพริบตา 
 
“ข้าบอกแล้วว่ารกั ษาอยา่ งนี...พวกเจ้ากไ็ มเ่ ชอื … ยังตขี า้ …” หู

ซานกลบั ไปยนื อยูข่ ้างชายรา่ งสูงใหญ่ ทาํ สีหน้าเหมอื นอยาก
รอ้ งไหแ้ บบคนทไี มไ่ ด้รบั ความเปนธรรม จากนันกบ็ น่ พึมพาํ ขนึ
มา 
 
พอพดู จบหซู านก็เห็นเงาดําผา่ นไปจงึ นึกว่าตนจะถกู ตีอกี เขารีบ
ยกมือขนึ ปดหวั เอาไว้ ทวา่ กลับไม่ไดม้ ีกาํ ปนขนาดใหญ่ซัดลงมา 
เขาจึงคลายมือออก เหน็ บรุ ษุ ทเี ปนคนฟนแขนเด็กหนุ่มในขณะ
ทีมีรอยยมิ --ผู้ทีนังนิงมาโดยตลอดคนนันกําลงั เดนิ ไปกลางห้อง
โถง 
 
หวงั ว่าเขาจะไมต่ ผี ูห้ ญิงนะ...หูซานภาวนาอยใู่ นใจ 
 
ฉีเยวเ่ ย็บเขม็ สุดท้ายเสรจ็ ก็ใชผ้ า้ พนั แผลปลอดเชอื มาปดแลว้
พนั บาดแผลเอาไว ้
 
“เรยี บร้อยแลว้ แผลครงั นีไมไ่ ดร้ ุนแรงเหมอื นครังก่อน…แต่
ถอื วา่ รา้ ยแรงมาก” นางพดู กับหยวนเปาเสียงเข้ม เจตนาให้เดก็
หนุ่มตระหนักในความร้ายแรงของเรอื ง “เพราะเจา้ ทําเอาพสี าว
ตกใจแทบแยแ่ ลว้ ไม่ใชพ่ ดู แลว้ หรอื วา่ จะไม่ไปทะเลาะววิ าทกบั
ใครอกี ผูช้ ายอกสามศอก พูดคาํ ไหนทาํ ไมถึงไมเ่ ปนคํานัน?” 
 
หยวนเปาหน้าแดงกํา เหมือนตอ้ งการจะพูดอะไรแตก่ ลับพูดไม่
ออก 
 
“เขาไมเ่ ปนไรแล้ว ไมต่ อ้ งกดแล้ว” ฉีเยว่มองบรุ ุษสองคนทยี ืน
อยู่ขา้ งๆ มาโดยตลอด แล้วกล่าวขึนมา 
 
นีเปนคนของโรงหมอแหง่ นีสินะ? คงกลัวคนเจ็บจะดินจึงกดเอา

ไว้ ชา่ งเชียวชาญจริงๆ ทําโดยไมต่ ้องให้นางสัง น่าเสียดายที
เหมือนหมอจะฝมอื ตกไปหน่อย… 
 
บุรษุ สองคนนันมองหญิงสาว จากนันกห็ ันไปมองดา้ นหลังนาง
แวบหนึง กอ่ นจะพยกั หน้ารบั แล้วคลายมอื ออกพรอ้ มกับยดื ตัว
ตรง 
 
“พวกเรารีบกลบั กนั เถอะ” อาหลรู บี ประคองหยวนเปาแล้วกล่าว
ขนึ มา 
 
“อย่าเพิงรีบไป ทางด้านนียังมผี บู้ าดเจ็บอีกคนทียังไม่ไดร้ กั ษา” 
ทนั ใดนันก็มีเสียงของบุรุษคนหนึงดงั ขนึ  
 
“พีใหญ่ รีบไปเถอะ เปนพวกเขาทีฟนจนข้าบาดเจ็บ หลอกให้
พวกพีมารกั ษา...” ในทสี ุดหยวนเปากส็ ามารถพดู ออกมาได้แล้ว 
เขารบี บอกดว้ ยเสียงแหบแห้ง 
 
“อะไรนะ?” ฉีเยวก่ บั อาหลยู งั คงรวบรวมความคดิ ไมไ่ ด้ พวกนาง
ตา่ งหนั ไปมองตามเสียง เห็นบุรษุ รูปรา่ งสูงใหญ่ผู้หนึงยืนอยู่
ดา้ นหน้า 
 
ไอห้ ยา ฉีเยวเ่ ห็นชายตรงหน้ากถ็ งึ กบั ตาวาว หล่อจงั ยังกับดารา
สวมชุดโบราณเดนิ ออกมาจากหน้าจอโทรทัศนเ์ ลย นางจอ้ ง
มองทุกส่วนบนใบหน้า ไลไ่ ปถึงรูปร่างแลว้ ยังลกั ษณะท่าทาง... 
 
สักพกั หนึง แววตาของฉีเยวก่ ็เปลยี นเปนหมน่ ลง เมือได้ยิน
เสียงบา่ วคนสนิท 
 

“สะ…สะ… เสียวโหวเหย…่ ” อาหลรู ้องขึนมาด้วยนําเสียงสันเทา 
ทรดุ ตวั ลงไปคุกเข่าแลว้  
 
บทที 39 บังเอิญพบกนั  
 
เสียงคุกเข่าอย่างกะทันหนั เมอื อยู่ในห้องโถงใหญ่ทเี งยี บสนิท
กด็ ังชัดเจนเปนพิเศษ 
 
ฉีเยว่รู้สึกเหมือนไดย้ นิ เสียงหวั ใจตัวเองเต้นระรัว 
 
คนทีสามารถทําใหอ้ าหลคู ุกเขา่ แลว้ ตะโกนเรียกวา่ เสียวโหวเหย่
ไดค้ อื ใคร? ตงั แต่นางมาถึงทนี ีคนทีรู้จกั มนี ้อยมากจนนับนิวได้
เลย อกี ทังชือเสียวโหวเหยน่ ีกค็ ้นุ เคยเปนอย่างมาก หรอื ว่าจะ
เปน... 
 
ทําไมถึงได…้ บังเอิญขนาดนี? ตอนอยู่ในจวนเดียวกนั กลับไมไ่ ด้
พบเจอ แคอ่ อกมาไกลหน่อยเพียงครังเดียวกเ็ ผชญิ หน้ากันแล้ว
... 
 
ถา้ นางเปนลมในตอนนีจะดไี หม แตก่ ารแกล้งเปนลมก็เปน
ทกั ษะอย่างหนึงนะ นางยงั ไมม่ ีฝมอื พอทีจะทําได้ ดงั นันฉีเยวจ่ งึ
ทําเพียงจ้องหนุ่มหล่อตรงหน้าตาไมก่ ะพริบ 
 
หนุ่มหลอ่ กม็ องนางอย่างพนิ ิจพิเคราะห์อย่เู ชน่ กัน เขาขมวดคิว
เล็กน้อยเหมอื นกบั วา่ ประหลาดใจเปนอย่างมาก 
 
ฉีเยวถ่ กู สายตาค่นู ีจบั จอ้ ง กร็ ู้สึกเหมือนกับวา่ มมี อื สองขา้ งยืน
มาฉีกร่างนีออกจนเผยใหเ้ ห็นดวงวญิ ญาณทีซกุ ซอ่ นดา้ นใน 

จากนันกน็ ําวิญญาณนางไปตากแดด ใหแ้ สงอาทิตยแ์ ผดเผา
จนสูญสลาย 
 
สามีงันเหรอ! แต่ว่านีคือสามีเลยนะ! มีคํากลา่ ววา่ เปนสามภี รรยา
กันแคว่ นั เดยี วก็รกั กันไปรอ้ ยวัน แตเ่ รอื งนีไมจ่ ริงหรอก สามปที
ไม่ไดส้ นใจก็บอกอยแู่ ล้ววา่ ไม่ได้รกั กันเลย หากจะบอกว่าเปน
ศัตรกู ันยงั น่าเชือมากกวา่ แตช่ ่างเถอะ จะรักกันกด็ ีเปนศัตรูกนั
ก็ดี บรุ ุษผ้นู ีก็นับวา่ เปนผูช้ ายทใี กลช้ ดิ กบั ฉีเยว่ทสี ุด 
 
แต่ถ้าดูจากปฏกิ ริ ยิ าของอาหลูตอนนี แสดงวา่ กอ่ นหน้าเด็กรับ
ใช้ทังสองกโ็ กหกนางน่ะสิ! 
 
ฉีเยว่ยงั คงรู้สึกวา่ ถา้ ตวั เองเปนลมล้มลงไปน่าจะดที ีสุด แตใ่ น
ความเปนจรงิ นางยังยืนไดอ้ ยา่ งมนั คง จากนันยังเอย่ คําพดู ทีดู
โงม่ ากออกมาประโยคหนึง 
 
“คนเจ็บอยู่ทีไหน?” 
 
อาหลทู คี ุกเขา่ อยบู่ นพนื เมอื ได้ยนิ ประโยคนีของเจ้านายกต็ กใจ
จนขวัญหนีดีฝอ 
 
“เสียวโหวเหย่ เสียวโหวเหย่ เปนความผิดของบา่ วเองเจา้ ค่ะ 
เปนเพราะบ่าวดือรันจะมาทนี ีให้ได้… เปนความผดิ ของบ่าว
ทังหมดเลยเจ้าค่ะ” 
 
นางก้มหน้าคาํ นับติดต่อกนั พรอ้ มกับรอ้ งไห้ ทงั ทีตกใจจนความ
คดิ กระเจดิ กระเจงิ กย็ งั จาํ ได้ว่าไม่ควรพูดฐานะของฉีเยว่ออกมา 
 

หนุ่มหลอ่ มองดอู าหลทู ีรอ้ งไห้อยบู่ นพืน 
 
“เจา้ คือ..?” บนใบหน้าของเขาปรากฏความงงงวยขนึ มาแวบ
หนึง องครักษ์ทอี ยูข่ า้ งๆ เดนิ ไปขา้ งหน้าแลว้ พดู กระซบิ ข้างหูไม่
กีประโยค เขาจงึ นึกขนึ มาได้อยา่ งทันทที ันใด พร้อมกบั มองไป
ทางฉีเยว่ด้วยความประหลาดใจยงิ ขนึ  
 
ทวา่ เพียงไมน่ านสีหน้าเขากก็ ลับคนื สู่ความสงบ ไม่ไดใ้ หค้ วาม
สนใจกับอาหลทู รี อ้ งไหอ้ ยูบ่ นพนื แต่โบกมอื ใส่ฉีเยว่ แลว้ เอ่ย
สันๆ ด้วยนําเสียงเยน็ ชาไร้ความรู้สึก 
 
“ทางนี” 
 
ฉีเยวก่ ลืนนําลายลงคออกึ ใหญ่ มองตามมือของเขาไป เห็นกล่มุ
คนทแี ตเ่ ดมิ ยนื กันระเกะระกะเปดทางออกในชวั พรบิ ตา ตามมา
ดว้ ยเสียงเรียกนางดังลนั  
 
“ทา่ นหมอ! ทา่ นหมอ! ทางนี! ทางนี!” 
 
เสียงตะโกนดงั มาจากชายร่างสูงใหญ่ เขายนื อยู่ดา้ นหน้าไม้
กระดานแผ่นหนึง บนนันมคี นเจ็บนอนอยู่จรงิ ๆ 
 
ฉีเยวย่ กเท้าตงั ท่าจะเดนิ ไปหา ทว่าอาหลกู ลบั รีบกอดขาของนาง
เอาไว ้
 
“เปนความผิดของบ่าวเองเจ้าคะ่ เปนความผดิ ของบา่ ว…” นาง
เงยหน้ามองฉีเยวด่ ว้ ยใบหน้าทีเตม็ ไปดว้ ยคราบนําตา แลว้ ส่าย
หน้าดว้ ยความหวาดกลวั  

 
ไมไ่ ดน้ ะเจ้าคะ ไปไมไ่ ด้ หากวา่ ทา่ นไปแลว้ ท่านจะอธิบายความ
สามารถของตวั เองกบั เสียวโหวเหย่อยา่ งไร… 
 
ฉีเยวเ่ ข้าใจความหมายของนางจึงยืนมอื ไปลบู หัวอีกฝายเบาๆ 
 
“เหน็ คนใกลต้ ายแต่ไม่ช่วย ฟาดนิ จะลงโทษเอานะ” 
 
อะไรจะเกิดกป็ ล่อยใหม้ ันเกดิ ไปเถอะ ไหนๆ เรอื งกม็ าถึงขนั นี
แลว้ ฉีเยว่ดึงขาออกจากอ้อมกอดอาหลู สาวเท้าก้าวใหญ่เดิน
ผ่านไป 
 
ผูบ้ าดเจบ็ คนนีทําเอาฉีเยว่ตกใจจนร้องขนึ มาอย่างอดใจไวไ้ ม่
อย ู่
 
“ใหต้ ายสิ! เขาเปนศัตรูของพวกเจา้ งนั ร?ึ ” 
 
“ไมใ่ ช่ นีเปนน้องชายของข้า ข้าใชช้ ีวิตแลกกับเขาได้เลย” ชาย
รา่ งสูงใหญไ่ ด้ยินคาํ พดู นีแล้วกร็ สู้ ึกเหมอื นว่าตนกาํ ลงั ถกู สบ
ประมาท เขาเบกิ ตาโพลง ตะโกนขึนมาพลางเอามือตบอกไป
ด้วย 
 
“ถา้ งนั เขาบาดเจ็บหนักขนาดนี ทําไมพวกเจ้ายงั ไม่สนใจ ทงิ เขา
ไวจ้ นเกือบจะชอ็ กตายอยูแ่ ล้ว ทําแบบนีไมใ่ ชเ่ จตนาจะเอาชีวติ
เขาหรอกร?ึ ” 
 
“ก็ไมใ่ ชว่ า่ รอหมอเทวดาอยา่ งท่านมาช่วยหรือไง” ชายร่างใหญ่
เอย่ เสียงดงั ดวงตาฉายแววประหลาดใจ “ขา้ เห็นแล้วว่าเจา้

สามารถเย็บบาดแผลเขา้ ดว้ ยกันไดจ้ รงิ ๆ ถา้ เชน่ นันรีบรักษาให้
น้องชายข้าเถอะ” 
 
ฉีเยว่ลงมือตัดผ้าทีพันรอบบาดแผลหลายชนั ออกอยา่ งรวดเร็ว 
ทนั ใดนันนางกข็ มวดคิวแน่น มือทกี ําลังเคลือนไหวพลนั หยดุ
ชะงกั หนั ขวบั ไปมองหูซานทนี ังหดหวั อยูอ่ กี ด้าน แลว้ ส่งเสียง
ตาํ หนิด้วยความไมพ่ อใจ 
 
“เจา้ ! นีเจ้าลองทาํ ไปแล้วใช่ไหม ไมใ่ ช่ว่าขา้ เคยเตอื นแล้วรึ!” 
 
หซู านอยากจะหายตัวไปจากทีนีเดยี วนี แต่ทาํ ไมไ่ ดจ้ งึ เอาหน้า
ซกุ หวั เข่า ส่วนฉีเยว่ นางกลับกน็ ึกถงึ คาํ พดู ของหยวนเปาขนึ มา
ได ้
 
“บาดแผลของหยวนเปา…” พอปะตดิ ปะต่อเรืองราวทังหมดเขา้
ดว้ ยกันได้ หญงิ สาวก็ยดื ตัวตรงทนั ที “อ้อ เปนพวกเจา้ ทีทาํ !” 
 
ชดั เจนว่าตอนทีหมอหเู หน็ คนเจบ็ ก็เอย่ ปากเรืองทนี างรกั ษา
บาดแผลไดอ้ อกมา ทว่าคนเหลา่ นีไมเ่ ชือ จึงเอาหยวนเปามาทาํ
เปนตัวอยา่ ง... 
 
“พใี หญ่ ข้าไมไ่ ด้บอกจรงิ ๆ นะ ขา้ ไมไ่ ดบ้ อก พวกเขาก็เลย…” 
หยวนเปาหันไปพดู กบั พสี าว “ข้าไมไ่ ด้มเี รืองชกตอ่ ยกบั ใคร ข้า
อยู่รา้ นช่างเหล็กดีๆ แลว้ พวกเขาก็มาจบั ข้า แต่ข้าไมบ่ อก เขา…
เขาก็เลยฟนขา้ …” 
 
“พวกเจ้าทําเกินไปแลว้ !” ฉีเยวร่ อ้ งขึนมา ความนีนางโกรธขึนมา
แลว้ จริงๆ “ทํากนั แบบนีได้ยังไง!” 

 
อาหลูรีบยืนมือไปจบั แขนหยวนเปาทียงั จะพูดตอ่ เอาไว้ พรอ้ ม
กบั ส่ายหน้าให้ จากนันก็กดหัวเขาใหค้ าํ นับเสียวโหวเหย่--บรุ ษุ ที
อย่เู บืองหน้าอีกดว้ ย 
 
พอไดย้ ินคาํ พดู ของฉีเยว่ ชายรา่ งสูงใหญ่กบั พรรคพวกก็หันมา
มองหน้ากนั  
 
“แมน่ าง พวกเรากาํ ลงั รีบรอ้ นทจี ะชว่ ยชีวิตคน แต่เจ้าเด็กนีดัน
ไม่บอก…” ชายรา่ งใหญ่ลงั เลอยชู่ วั ครู่กอ่ นจะเอย่ ขนึ มา 
 
“น้องชายเจา้ ก็เปนหนึงชีวติ แล้วเขาเล่า เขาไม่ใชห่ นึงชีวติ หรือ
ไง?” ฉีเยว่โมโหจดั แล้วหัวเราะอยา่ งเอือมระอา นีมันตรรกะอะไร
กัน? 
 
“เอาเถอะ ข้าเปนคนทีฟนแขนเขาจนบาดเจ็บ ไมใ่ ชเ่ รอื งใหญ่
เสียหน่อย ใครใช้ให้หมออยา่ งเจา้ ลกึ ลับกนั เลา่ ” เสียวโหวเหย่
เอย่ ขัดจงั หวะพูดของนาง ในขณะทพี ูดเขาก็แกะถุงเงินออกจาก
เอว แล้วโยนไปตรงหน้าหยวนเปากบั อาหลู “รางวลั ของเจา้  
หยบิ ไปรกั ษาบาดแผลเถอะ” 
 
ฉีเยว่เบิกตาโพลงยงิ ขึนไปอกี  
 
นีเปนการแสดงท่าทดี ูถกู ตามแบบพวกลกู เศรษฐีทนี างเคยเหน็
ในละครยุคปจจุบันไมม่ ีผดิ  
 
และนีก็คือคนทอี าหลกู บั อาห่าวเลา่ ให้ฟงว่าแคด่ ือรนั เลก็ น้อย 
อารมณร์ ้อนไปสักหน่อย คนแบบนีน่ะรทึ ีสองสาวนันบอกวา่ เปน

คนดี? นีถา้ เปลยี นไปอย่ใู นยคุ ปจจุบันละก็ ผู้ชายคนนีคงโดน
คนเอาอิฐทบุ หน้าไปนานแล้ว! 
 
เปนสังคมเกา่ ทีชวั ร้ายทสี ุด แค่มองดูกลุม่ คนทีรายลอ้ มกร็ ้แู ล้ว 
แตล่ ะคนยังจะมีการทาํ สีหน้าซาบซงึ ปลาบปลืมมากขนึ ไปอกี  
 
“ขอบคุณเสียวโหวเหย่ บ่าวไม่กลา้ เจา้ คะ่ บ่าวไม่กลา้ รบั ” อาหลู
ทีเปนคู่กรณีดึงหยวนเปาใหค้ ํานับเพือแสดงความขอบคุณด้วย
ท่าทางประหมา่ เปนอย่างยงิ พดู ยําๆ แต่ว่าตวั เองไมก่ ลา้ รับเงนิ
กอ้ นนัน 
 
หยวนเปาผเู้ คราะห์รา้ ย พอรู้วา่ บรุ ุษผนู้ ีเปนใครก็ไม่โกรธแคน้ อกี  
เหลือเพียงความรู้สึกวา่ ตนไมไ่ ด้รับความเปนธรรมเท่านัน เขาได้
แต่ก้มหน้าไม่พดู ไม่จา 
 
ฉีเยว่มองดชู ายยโสผนู้ ีก็โกรธจดั จนไมร่ ้วู ่าจะสรรหาคาํ ใดมาพดู
ไดเ้ ลยจรงิ ๆ 
 
“คนผูน้ ีจะไมไ่ หวแลว้ !” 
 
ทนั ใดนันเองกม็ ีคนหนึงรอ้ งตะโกนขึน เปนศิษยเ์ อกของเชียน
จนิ ถังทีเปนผดู้ แู ลคนเจบ็ คําพดู นีทาํ ให้ทุกคนหันไปมองคนเจ็บ
เปนตาเดียว 
 
“เจียงไห่ เจียงไห่” คนเปนพีส่งเสียงเรียกอย่างตกใจ เสียวโหว
เหยร่ บี เดินมาทางนีทันท ี
 
“หลกี ไปหน่อย” ฉีเยว่ร้องเสียงดงั หยุดคนทจี ะมารายล้อม

อย่างฉับพลนั มองหญิงสาวทีกาํ ลังตดั เสือทอ่ นบนของคนเจบ็
ออก 
 
“ไม่รสู้ ึกตวั …ริมฝปากขาวซีดคอ่ ยๆ เปลียนเปนสีมว่ ง…จังหวะ
เต้นของหวั ใจเร็วขนึ อณุ หภูมิของร่างกายลดตาํ ลง…บาดแผล
ภายนอกมีเลือดไหลไม่หยุดกอ่ ให้เกิดอาการชอ็ กจากการเสีย
เลือด…” 
 
ฉีเยว่หมนุ ตวั มาคน้ ผา้ พันแผลขนาดใหญ่ห่อหนึงจากกลอ่ ง
ปฐมพยาบาล 
 
“ระบบหมนุ เวยี นของเส้นเลือดดาํ สองเส้น…” ฉีเยวม่ องทอ่ ยาง
ในมอื ทมี ีเพยี งเส้นเดียวแล้วกัดฟนใชก้ รรไกรตัดออก 
 
“อาหลู รีบลุกขนึ มาเดียวนี อยา่ มัวแตเ่ สียเวลารอ้ งไห้อยูต่ รงนัน 
รบี ไปตม้ นําเกลอื ผสมนําตาลอยา่ งทขี า้ สอนให้เจ้า..” นางรอ้ งสัง
เสียงดงั เปนชุดๆ “เตรียมเหล้า เตรียมก่อไฟ เตรยี มนํา…” 
 
อาหลรู ีบรวบรวมสติ ผุดลุกขึนทนั ควัน ตอบรบั เสียงดังหนัก
แน่นก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือ 
 
“ใครก็ได้ชว่ ยพาขา้ ไปทีทสี ามารถต้มนํารอ้ นได้ จากนันขอ
นําตาลกับเกลือ แล้วก็ขอขวดเปล่าหนึงใบ…” 
 
เดก็ ฝกงานทอี ยู่เตม็ หอ้ งไดย้ ินกห็ นั ไปมองศิษยเ์ อก เนืองจาก
อาจารย์ไมอ่ ย่จู งึ มศี ิษย์พที ีจะตัดสินใจได ้
 
ใบหน้าของศิษยเ์ อกเตม็ ไปดว้ ยความตกใจ สีหน้าดูสับสน