บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

ไม่วา่ จะเปนหรอื ตายกไ็ ม่ใช่เธอคนเดิมเช่นกนั  
 
บนโลกใบนันไม่มีเธออีกแลว้ ! 
 
เธอจะไมไ่ ด้พบหน้าครอบครวั อีกแลว้ ! 
 
แฟนเกา่ ก็ไมต่ อ้ งกังวลวา่ เธอจะไปรบกวนชีวติ ทกี ําลังจะไปไดด้ ิบ
ได้ดีของเขา 
 
คนปวยทอี ยู่ในโรงพยาบาลก็คงรอเธอไปทาํ การผา่ ตดั ใหไ้ ม่ไหว 
คงต้องให้หมอทา่ นอนื มาทาํ การผ่าตดั แทน… 
 
ขณะทีอาหลกู ับอาหา่ วกําลงั เปลยี นเสือผ้าก็ได้ยนิ เสียงเล็ดลอด
ออกมาจากหอ้ งเจา้ นาย 
 
ทงั สองสบตากันแวบหนึง กอ่ นจะรบี วงิ ออกมาโดยไมส่ นใจวา่
เส้นผมยงั กระเซอะกระเซงิ อยู่ เสียงร้องไหด้ ้วยความอัดอนั ตนั ใจ
ของฮหู ยนิ น้อยดงั ออกมาจากในห้อง 
 
“ฮูหยนิ น้อย ฮูหยินน้อย” อาหลตู ะโกนพร้อมกับใช้มือผลกั
ประตูไปดว้ ย แต่กลบั พบวา่ ประตูถกู ใส่กลอนเอาไว้ ยงิ ทําให้นาง
รู้สึกหวาดกลวั จงึ ใชม้ อื ตบไปทีประตูสุดแรง “ทา่ นรีบเปดประตู
เถอะเจ้าคะ่ ทา่ นเปดประตูเถอะ” 
 
ฉีเยวน่ ังอยู่บนพืนพงิ หลังกบั ประตู กอดกลอ่ งปฐมพยาบาล
แน่น นําตาไหลพราก เธอรอ้ งไห้ไปดว้ ย เปดกล่องปฐมพยาบาล
ไปดว้ ย สายตามองไปทเี ครอื งมอื และอปุ กรณ์ทางการแพทยท์ ี
อยู่ดา้ นใน ไม่วา่ จะเปน เครืองให้ออกซิเจนแบบพกพา เทปกาว 

ผา้ พนั แผล หูฟงของแพทย์ มดี ผา่ ตัด กรรไกรผา่ ตดั และขอ
งอืนๆ อกี มาก... 
 
‘พวกแกตามฉันมาไดย้ งั ไงกันเนีย?’ เธอไดแ้ ตน่ ึกในใจ อุปกรณ์
ทุกชินในกล่องเปนของทเี ธอเลือกมาด้วยตนเอง ‘มาอยู่ใน
สถานทที ีไมร่ จู้ กั คุ้นเคยเชน่ นี ฉันมีเพียงพวกแกแล้วละ่ …’ 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ฮหู ยนิ น้อย ทา่ นอยา่ คิดทาํ เรืองเหลวไหลเปนอัน
ขาดนะเจา้ คะ” อาหลูรีบพูดโน้มน้าวและปลอบประโลม ทว่า
นอกจากเสียงร้องไห้ทดี งั อยู่กไ็ มม่ ีคาํ พูดตอบกลบั มาจากด้าน
ในสักประโยคเดยี ว พอนึกถึงความรสู้ ึกตนื ตระหนกในวันนี 
กอปรกบั ทไี มเ่ คยไดร้ บั ความเปนธรรมตลอดมา นางกท็ รดุ ตวั ลง
นังอยู่บนพืนอย่างหดหู่ใจแล้วเริมร้องไห ้
 
“ฮูหยนิ น้อย ข้ารวู้ า่ ท่านเปนทุกขอ์ ยใู่ นใจลกึ ๆ แต่ถงึ จะทกุ ข์ใจ
เพียงใดก็ตอ้ งมีชวี ิตอย่ตู อ่ ไปนะเจา้ คะ… ทา่ นลองคดิ ดสู ิ ฮหู ยนิ
ผู้เฒา่ ทําหลายอยา่ งกเ็ พอื ทา่ น ฮูหยินน้อยหา้ มทําเรอื งเหลว
ไหลเชน่ นันอีกนะ…ทา่ นตอ้ งนึกถงึ ฮหู ยินผ้เู ฒ่าใหม้ าก นางส่ง
ทา่ นมาจนถึงพธิ กี ราบไหว้ฟาดินถึงจะหลบั ตาลงไดส้ นิท… ท่าน
จะต้องดูแลรกั ษารา่ งกายให้ดีๆ รอเสียวโหวเหย่กลบั มา เขาจะ
ตอ้ งพาท่านออกไปจากทีนีแน่นอน… ถงึ ไมม่ ีฮหู ยินผู้เฒา่ แล้ว 
แต่ทา่ นกย็ ังมเี สียวโหวเหยน่ ะเจ้าคะ…” 
 
อาหลพู ดู ไปสักพกั กไ็ มส่ ามารถพูดต่อไดอ้ ีก ได้แตซ่ บหน้า
รอ้ งไหอ้ ยู่หน้าประตพู รอ้ มกับอาห่าวทีร้องไหน้ ําอย่กู อ่ นแลว้ ที
ด้านหลังนาง 
 
สามนายบา่ วทังอยูใ่ นห้องและนอกหอ้ งต่างกค็ รนุ่ คิดถงึ เรอื งราว

ทีทําใหต้ วั เองเจ็บปวดใจจนต้องร้องไหอ้ อกมาในวนั ทีฝนตกนี 
 
ขา้ งนอกเรือนชวิ ถงหยวน 
 
บ่าวอาวุโสสองสามคนในชดุ เสือกันฝนทที าํ จากฟางขา้ วและ
หวาย สวมงอบไว้บนศีรษะเดนิ ผา่ นมา 
 
“เกิดอะไรขึนงนั ร?ึ ” หนึงในบา่ วอาวโุ สถามขนึ พรอ้ มกับเอียง
ศีรษะฟงไปดว้ ย “เกดิ เรอื งอะไรในเรือนชิวถงหยวน ถงึ ไดร้ อ้ งไห้
กันตอนกลางวันแสกๆ?” 
 
พดู จบกไ็ ด้ยนิ บ่าวอาวโุ สอีกคนหวั เราะ 
 
“เพิงจะไดย้ นิ ข่าวมาวา่ วนั นีฮหู ยนิ น้อยเล่นผกู คอตาย คาดว่าอกี
สักครู่ก็คงถงึ เวลาแสดงละครร้องหม่ ร้องไหต้ ่อหน้าผู้ตายทนี อน
อยูบ่ นเตียงแลว้ ละ่ ” 
 
ทุกคนต่างก็หัวเราะกับคาํ พดู นี บ่าวคนแรกทีเพิงรู้เรืองทีเกดิ ขึน
ในเรอื นชวิ ถงหยวนขมวดควิ เลก็ น้อยแล้วส่ายหน้า 
 
“เรอื งในเรือนหลงั นัน พวกเราก็ไม่ตอ้ งเอาไปพูดให้มากความไป
ละ่ ” นางเอย่ เตือนเสียงตํา “เพราะนางกเ็ ปนหญิงทีน่าสงสารคน
หนึงเชน่ กนั …” 
 
บรรดาบา่ วอาวโุ สหยดุ หวั เราะอยา่ งฉับพลัน เกบ็ อาการทาง
สีหน้าและทา่ ทางกลับคืนเปนสงบนิง 
 
“ไปกนั เถอะ พวกเรารีบไปส่งของใหท้ ่านโหวกบั โหวฮหู ยนิ ดกี ว่า 

เสรจ็ เรียบร้อยจะได้รบี กลบั ยงั มีงานทีตอ้ งทาํ อีกมาก” หญงิ คน
แรกเอ่ยขึนอีกครัง 
 
ทุกคนจึงเดินต่อไปตามทางเดินอยา่ งช้าๆ ท่ามกลางสายฝนที
โปรยปราย บ่าวอาวุโสคนนันอดทจี ะหนั หลงั ไปมองเส้นทางที
ขนาบด้วยกําแพงทงั สองด้านทีทอดยาวไปยังเรือนชวิ ถงหยวน
แวบหนึงไม่ได ้
 
“เฮ้อ...” นางถอนหายใจเฮอื กหนึง “พธิ ที ียิงใหญบ่ นท้องถนน
ในตอนแรกทีดูน่าจะมคี วามสุข ไมน่ ึกเลยวา่ จะเต็มไปดว้ ยความ
ขนื ขมระทมใจเชน่ นี…” 
 
นางชําเลืองมองเรือนชิวถงหยวนอีกครัง กอ่ นจะละสายตากลบั
มาจากถนนทมี กี ําแพงขนาบอยู่สองข้าง แลว้ กลับไปเดินรวม
กลมุ่ กบั บรรดาบ่าวอาวุโส 
 
ทางด้านนี ฉีเยวไ่ ม่รูว้ า่ ตัวเองรอ้ งไห้พงิ อยูก่ ับประตนู านแคไ่ หน
แล้ว 
 
เธอรอ้ งไหจ้ นหมดเรยี วแรงเหลอื เพียงนําตาทีไหลออกมาอย่าง
เหม่อลอย จากนันไมน่ านก็ได้ยนิ เสียงปลดกลอน ตามมาดว้ ย
ประตูทีถกู เปดออก 
 
“ฮหู ยนิ น้อย!” สาวใช้ทังสองเงยหน้ามองเจา้ นายดว้ ยความ
แปลกใจและดใี จในเวลาเดยี วกนั  
 
ฉีเยว่กาํ ลงั มองพวกนางอย่เู ช่นกัน 
 

“รบี ลกุ ขนึ เถอะ หยุดร้องไหก้ ันไดแ้ ลว้ ” เธอพูดขนึ ไมร่ ู้วา่ เพราะ
รอ้ งไห้หรือเปนเพราะคอไดร้ ับบาดเจ็บ นําเสียงถึงได้ฟงดแู หบ
แห้ง 
 
อาหลกู ับอาหา่ วรีบลุกขนึ มาทนั ที พยกั หน้าทเี ตม็ ไปด้วยคราบ
นําตา 
 
“เวลาทีสมควรจะรอ้ งไหก้ ็ร้อง รอ้ งไห้พอแล้วก็ไม่เปนไรแลว้ ” 
ฉีเยวพ่ ูดตอ่ แลว้ ส่งยิมเบาบางให ้
 
ใบหน้าขาวซดี ตาบวมแดง รอยยิมนีถึงจะดไู มด่ ีสักเท่าไร แตว่ ่า
อาหลูกบั อาห่าวกย็ งั ดีใจจนนําตาไหลอกี ครงั  
 
“ฮูหยินน้อย เชญิ ทา่ นหมอมาสักคนไหมเจ้าคะ” อาหลูถาม 
 
“ไม่ตอ้ ง เชิญมาทําไมรึ?” ฉีเยวส่ ่ายหวั ปฏิเสธ 
 
อาหลูตกตะลงึ เพราะเพงิ จะมองเหน็ ผา้ สีขาวพันอยรู่ อบคอฮู
หยนิ น้อย เพยี งแต่ว่าผา้ สีขาวนีดูโดดเดน่ เปนพิเศษ นางไม่เคย
พบเห็นมากอ่ น… 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่าน...” นางอดไมไ่ ด้ทจี ะถามขึนมา 
 
“ออ๋ ... อันนีหรือ” ฉีเยวย่ นื มอื ออกมาคลาํ ผ้าบนคอ เมือครนู่ ีเธอ
จดั การรอยชําทีคอหน้าคนั ฉ่องเรียบร้อยแลว้ “ข้าทําเสร็จแล้ว 
ไมต่ ้องลําบากใหผ้ ู้อนื ต้องเหน็ดเหนือย” 
 
ก็จริง...เรอื งนียงิ รกู้ ันมากก็ยงิ ดูไมด่ สี ักเทา่ ไร อาหลกู ับอาหา่ ว

พยกั หน้าน้อยๆ 
 
“อาห่าว รบี ไปตกั นํามาใหฮ้ หู ยนิ น้อยล้างหน้าเรว็ ” อาหลสู ัง 
 
อาหา่ วตอบรับแลว้ รีบออกไป อาหลทู ีอย่ทู างนีจงึ เดินเขา้ ไปประ
คองฉีเยวใ่ ห้นังลง 
 
พอถกู คนทเี ดก็ กวา่ มาช่วยพยงุ แบบนีก็ทําใหฉ้ ีเยว่รู้สึกแปลกๆ 
แต่เมือดพู ฤติกรรมทอี ีกฝายแสดงออกกร็ ู้ไดว้ ่าเดก็ สาวคงจะทาํ
จนเปนนิสัยแล้ว พวกบา่ วตอ้ งทําแบบนีตลอดเลยเหรอ นางทาํ
เพอื ไม่ให้ถูกลงโทษหรือเปล่านะ 
 
อาหา่ วถอื อา่ งนําเดินเข้ามาด้านในแลว้ คกุ เขา่ ลงตรงหน้าเธอ ทาํ
ใหฉ้ ีเยวถ่ งึ กบั ผุดลุกขึนยืนทันท ี
 
“ฮหู ยินน้อย เปนอะไรไปหรอื เจา้ คะ?” อาห่าวกับอาหลมู องเจ้า
นายทีอยๆู่ กย็ นื ขึนอยา่ งฉับพลนั เอ่ยถามด้วยความสงสัย 
 
พวกเจา้ ...พวกเจ้า... คุกเข่าแบบนีกนั เลยเรอะ ฉีเยวเ่ ห็นสาวใช้
ทงั สองทมี ีท่าทางเปนกังวลระคนประหลาดใจ กร็ ีบฉีกยิมให้แลว้
นังลงตามเดมิ ทังสองจึงดูแลปรนนิบตั ิเธอต่อ 
 
ฉีเยว่มองอาหลเู ดนิ ไปหยิบกล่องใบเล็กๆ ใบหนึงมาอยา่ ง
ประหลาดใจ กลอ่ งนันมีลวดลายประณีตงดงามวาดอย่ดู ้านบน 
เปนของโบราณทีดูสวยงามจรงิ ๆ เธออดไม่ได้ทจี ะยืนมือออกไป
ลบู อย่างเบามอื ผิวกลอ่ งเรยี บลนื จากการขัดสีและเคลือบเงา 
 
อาหลเู ปดกล่องออกเผยให้เหน็ ตลบั เลก็ ๆ เจด็ ตลับอยดู่ ้านใน 

อีกฝายชว่ ยเธอทาแปงบนใบหน้า แลว้ หยิบอกี ตลบั ทมี กี ้อนอัด
แขง็ สีแดงทาลงบนแก้มทงั สองขา้ งบางๆ 
 
จากนันอาหลกู ล็ า้ งมอื ตัวเองจนสะอาดแลว้ หยบิ ตลับทมี ีก้อนอดั
แข็งกอ้ นเลก็ เท่าเมลด็ ถัวเขียวมาทาลงบนรมิ ฝปากเธออย่าง
ระมดั ระวัง กอ่ นจะส่งเสียงทีแสดงถึงความชืนชมออกมาอย่าง
กลันไมอ่ ยู่ ฉีเยวม่ องอกี ฝายทาํ งานทกุ ขันตอน แม้แต่ครีมทใี ช้
สําหรบั บาํ รงุ มอื ก็ยงั ม!ี  
 
เมอื อกี ฝายจดั การใบหน้าให้เธอเสรจ็ แล้ว อาห่าวก็ลุกขึนมา
หยบิ หวที ีทาํ จากไม้ไผแ่ ลว้ หวีผมใหก้ ับฉีเยว่อย่างเบามอื จนเปน
ระเบียบ อาหลูเดด็ ดอกไมจ้ ากกระถางทตี ังอยบู่ ริเวณหน้าต่าง
มาหนึงดอกแล้วนํามาปกทีผมให ้
 
เมือเทยี บกบั ไปทสี ตูดโิ อถ่ายภาพ ทีนันยังไม่ละเอยี ดลออขนาด
นีเลย ฉีเยว่นึกอยใู่ นใจ 
 
“เรียบรอ้ ยแลว้ เจ้าคะ่ ฮูหยินน้อย” อาหลูยกคันฉ่องทองแดงเข้า
มา ฉีเยว่เพ่งมองเงาสะทอ้ นในคันฉ่องอยา่ งพิจารณา 
 
เธอมองซา้ ยมองขวาก่อนจะหัวเราะอยา่ งกลันไม่อยู่ เปรียบ
เทียบกบั คนทเี ธอมองเหน็ ในคันฉ่องกอ่ นหน้านีแลว้ ยามนีดู
สดใสมากยิงขนึ เมอื หนั หน้าไปมองเดก็ รับใชส้ องคนทอี ยู่ขา้ งๆ 
ก็เหน็ ว่าทังสองกําลงั มองเธออย่างตืนตะลึง กอ่ นจะรีบเกบ็
อาการทางสีหน้าและทา่ ทางทนั ทีพรอ้ มกับก้มหน้าลงเลก็ น้อย 
 
“ฮูหยินน้อย ถ้าเชน่ นันแล้วขา้ ขอตวั ไปทํากับข้าวกอ่ นนะเจา้ คะ” 
อาหา่ วเอ่ยขนึ  

 
ตอนนีกโี มงแล้วรึ? ฉีเยวน่ ึกขนึ ได้ก็ยกขอ้ มือขึนมาเพอื ดูเวลาบน
นา ิกาข้อมอื ทว่าสิงทีเห็นกลบั เปนกาํ ไลข้อมือสีเงินสลัก
ลวดลายดอกไม้พันกันอยสู่ องวง… 
 
“ไปเถอะ” เธอพดู ขึนมาดว้ ยนําเสียงไมเ่ ปนธรรมชาติสักเท่าไร 
หันหน้าไปมองท้องฟาดา้ นนอก ตอนนีฝนค่อยๆ ซาลงแล้ว จาก
เดมิ ทเี ปนทอ้ งฟามดื ครมึ ก็เริมสว่างขึนมาเลก็ น้อย 
 
อาห่าวทําการคารวะเจา้ นายกอ่ นจะเดนิ ออกไป 
 
“ฮูหยินน้อยเจา้ คะ ท่านไปนอนพักผอ่ นสักครูเ่ ถอะเจา้ คะ่ ” อา
หลูยนื มือมาประคองตัวเธอ 
 
“ไม่ตอ้ งแล้ว เจ้าไปทําธรุ ะของตวั เองเถอะ ข้าอยากอยคู่ นเดียว
สักพกั ” ฉีเยวก่ ล่าวขนึ พรอ้ มกบั ส่ายหน้า 
 
สีหน้าของอาหลดู เู ปนกังวลเลก็ น้อย ท่าทางยงั คงลังเล 
 
“ไมเ่ ปนอะไรหรอก เจา้ ไปเถอะ ได้ทําโงๆ่ ไปครังหนึงแลว้ จะ
ไมม่ ีเหตกุ ารณ์แบบนันเกดิ ขึนอีกแลว้ ” ฉีเยว่พดู กลัวหวั เราะ 
กอ่ นจะพูดเสริมขึนมาอีกประโยค “ข้าทําใหพ้ วกเจา้ ตนื ตกใจ 
ตอ้ งขออภัยดว้ ยจริงๆ” 
 
อาหลูถึงกบั นําตาคลอ รีบกม้ หน้าลงเพอื ซ่อนนําตา 
 
“ฮูหยนิ น้อย พวกข้าตา่ งหากทตี อ้ งขออภยั พวกข้าเปนบ่าวรบั ใช ้
แตก่ ลบั ดแู ลทา่ นไดไ้ มด่ ีเทา่ ทีควร” นางเอย่ นําเสียงสะอกึ สะอืน 

 
“ขา้ ไม่ถอื เรอื งนีกับพวกเจา้ หรอก” ฉีเยว่บอก 
 
นอกจากคาํ พูดนีแล้วตวั เธอเองกไ็ ม่รูว้ ่าจะพูดอะไรกบั เดก็ สาว 
เพราะทังสองเปนคนแปลกหน้าตอ่ กันโดยสินเชงิ เธอจงึ กไ็ ม่
กล้าพดู อะไรมากไปกวา่ นี ทวา่ คําพดู เพียงไม่กคี ําของเธอกลับมี
ความหมายกับคนทไี ดย้ นิ นัก แสดงถงึ เจตนาไมถ่ อื โทษเอา
ความ พร้อมกบั โบกมอื ไปมาวา่ ไมเ่ ปนไร 
 
ดังนันอาหลจู งึ ไมพ่ ูดเรอื งนันอีก เปลียนเปนเอย่ เรืองอนื แทน 
 
“ฮูหยนิ น้อย หากทา่ นตอ้ งการอะไรกต็ ะโกนเรียกขา้ ไดเ้ ลยนะเจา้
คะ เพราะขา้ อยใู่ กลๆ้ นีเอง” นางกลา่ วขนึ แล้วกม้ หน้าถอยออก
ไปโดยทีไม่ได้ปดประตูให้ ไม่รวู้ ่าเปนการเจตนาหรอื แค่เรอื ง
บงั เอญิ  
 
เมอื ได้อยคู่ นเดียวในทสี ุด ฉีเยว่กพ็ น่ ลมหายใจออกจากปาก 
เดินไปเดนิ มาในห้องทเี งยี บสงัด ในหวั ยังคงสับสนวนุ่ วายอย ู่
 
นีมนั เปนเรืองจริงหรือความฝนกันแน่นะ เธอขา้ มกาลเวลามา
แลว้ จริงๆ หรอื ? กลายเปนคนอนื แลว้ งันเหรอ? แถมยังอยูใ่ น
สมัยโบราณอีก… 
 
พระเจา้ ! แล้วเธอจะใชช้ วี ิตต่อไปยังไงเนีย! 
 
บทที 5 สูญเสียความทรงจาํ  
 

ตอนนีสายฝนได้หยุดลงแล้ว 
 
จากบานประตูทถี ูกเปดอา้ กวา้ งทาํ ใหฉ้ ีเยวม่ องเหน็ บรรยากาศ
ภายนอกเรอื น บนพืนมีเศษใบไม้แหง้ ร่วงเกลอื นกลาดจากแรง
ลมและสายฝนทพี ัดกระหนําเมือครู่ เดก็ รบั ใชท้ ังสองกําลังใช้
คราดกวาดใบไม้แห้งเพือไม่ให้เศษใบไมไ้ ปอุดตนั ทางระบายนํา 
พรอ้ มกับพดู คุยกันด้วยเสียงแผว่ เบาทีแวว่ เข้ามาให้ได้ยนิ คน
หนึงเอย่ เตอื นอกี คนใหก้ วาดพืนอยา่ งระมดั ระวงั อย่าให้นําทีขงั
บนพนื มาเปยกเท้า เสียงกระซบิ นุ่มนวลเมอื รวมกับใบหน้าทีถกู
แตง่ แต้ม ทําใหเ้ ด็กสาวทอี ยหู่ น้าเรือนแบบโบราณทเี พงิ ผ่านชว่ ง
ฝนตกดเู หมอื นภาพวาดดว้ ยหมึกภาพหนึง มองแลว้ ให้ความ
รสู้ ึกสดชืน รบั รู้ไดถ้ งึ ความสดใสของวยั สาว 
 
หญงิ ทีแตง่ หน้าให้เธอชืออาหลสู ินะ ส่วนอกี คนทที าํ ผมใหด้ เู ดก็
กวา่ ชอื ว่าอาหา่ ว ชอื ของสองสาวช่างเปนชอื ทจี ดจาํ ไดง้ ่ายจริงๆ 
 
ฉีเยวถ่ อนหายใจออกมาหนึงเฮือก ในเมือเรืองราวกลายเปน
แบบนีแลว้ กค็ งตอ้ งปลอ่ ยมนั ใหเ้ ปนไปตามนัน เธอคดิ อยา่ ง
ปลงๆ ทา่ ทางดูเหม่อลอย 
 
จังหวะนันเองอาหลกู ับอาห่าวกย็ กสํารบั เข้ามาให้ อาหารเช้ามี
ข้าวตม้ หนึงชาม ฉีเยวใ่ ชช้ อ้ นคนข้าวต้มผสมลูกเดือยกพ็ บว่า
ขา้ วตม้ นันใสมาก ทวี างอยขู่ า้ งข้าวตม้ เปนขนมกอ้ นกลมขนาด
เท่าฝามอื กอ้ นหนึง เธอลองใช้มือบอิ อก...แปงขนมแขง็ จรงิ ๆ น่า
จะเปนแปงทใี ชท้ าํ อาหารพวกเส้นเสียมากกว่า ส่วนอีกชามกเ็ ปน
ผกั ... 
 
แลว้ นีคอื ผกั อะไร? หน้าตาเหมอื นกับผักกาดดองเค็มในช่วงฤดู

หนาว จานสุดท้ายเปนเมนูทมี สี ่วนผสมของเนือและผกั แต่ดู
เหมือนเปนการนําวตั ถุดบิ ทงั หมดไปใส่ในนําตม้ สุกเสียมากกวา่
เพราะไม่มีรสชาตอิ ะไรเลย 
 
อืม... มีบ่าวหญงิ คอยปรนนิบัตริ ับใช้ แลว้ ยังถูกเรยี กขานว่าฮู
หยินอะไรนันอกี แถมเมือครู่ยงั มีกลมุ่ บา่ วรับใชม้ าทีนีอกี หลาย
คนด้วย ถงึ แตล่ ะคนจะมีทา่ ทางแปลกประหลาดก็เถอะ แตก่ ็พอรู้
ไดว้ า่ เปนครอบครัวใหญค่ รอบครวั หนึงอย่างไม่ต้องสงสัย เมือ
ลองนึกถึงการแต่งตวั กย็ งิ ชดั เจนวา่ เปนตระกูลทีมฐี านะราํ รวย 
แลว้ ทําไม... 
 
“ใหข้ า้ กนิ อาหารพวกนีรึ?” ฉีเยวถ่ ามอยา่ งอดสงสัยไม่ได ้
 
นียังแย่กวา่ อาหารทโี รงอาหารของสถานีอนามัยชนบทที
ขาดแคลนค่าใช้จา่ ยเสียอีก 
 
“ฮหู ยินน้อย ข้าวของและเบยี หวัดของเดอื นนียังไมไ่ ด้ถูกส่งมา
เลยเจา้ คะ่ ” อาหลกู ม้ หน้าลง ตอบตามตรงด้วยนําเสียงแผว่ เบา 
 
“ออ้ ...” ฉีเยวเ่ อย่ เปนเชงิ รับรู้ แค่เหน็ อาหารการกนิ ทนี ํามาตัง
โตะ๊ ตงั แตม่ อื แรกก็พอเดาเรืองราวบางส่วนออกแลว้ แมจ้ ะไม่ร้วู า่
อาหารทกี ินอยู่ตอนนีเปนอาหารเชา้ หรืออาหารเทียง แต่ถ้า
อ้างองิ ตามเวลาของเธอกถ็ อื ว่าเปนการกินอาหารเยน็ ละกัน 
 
“ถา้ เช่นนันขา้ กนิ แล้วนะ” ฉีเยว่เอย่ เสียงกลัวหัวเราะ 
 
เด็กสาวทังสองรูส้ ึกโลง่ ใจทันที แต่กย็ งั คงแปลกใจอยูบ่ า้ งทคี รงั
นีฮหู ยนิ น้อยไดย้ นิ เรอื งนีแล้วกลบั ไมไ่ ดโ้ กรธหรือรอ้ งไห้ แต่

กลบั ตกั ข้าวใส่ปากคาํ โตจนพวกตนกลัววา่ เจ้านายจะกลืนไม่ทนั  
ทังสองยนื อยใู่ กลๆ้ รอปรนนิบัตริ ับใช้ พอเห็นเจา้ นายกนิ ขา้ วตม้
ในชามจนหมดเกลียงกเ็ บิกตาโพลง จ้องมองฮหู ยนิ น้อยอย่าง
ตืนตะลึง 
 
“การกนิ ทิงกินขว้างมันน่าเสียดายนะ” ฉีเยวก่ ลา่ วขนึ ด้วยนํา
เสียงจรงิ จัง 
 
ไม่วา่ เจา้ ของรา่ งเดมิ จะสามารถกินอาหารปริมาณเท่าไร หรือวา่ มี
นิสัยในการกินอาหารเปนอย่างไรนัน...เธอไม่รู้ ฉีเยว่รู้แค่วา่ ตวั
เธอเองกินได้ปรมิ าณเท่านี นิสัยในการกินของเธอเปนแบบนี 
 
เธอไม่อยากเสแสรง้ เพราะถงึ ยงั ไงกไ็ มใ่ ช่คนเดียวกนั แมจ้ ะเส
แสรง้ ไปสุดท้ายกป็ กปดความจรงิ ไม่ไดอ้ ยูด่ ี ถา้ เปนแบบนันไม่สู้
หาขอ้ อ้างวา่ ทีเธอเปลียนไปเพราะสูญเสียความทรงจาํ แบบ
กะทนั หนั ยังจะดกี วา่  
 
อาหลูกับอาหา่ วยงั ไมเ่ ข้าใจความหมายทีอกี ฝายพดู แต่ในฐานะ
บ่าวจงึ ทําได้เพยี งพยกั หน้า ไมม่ สี ิทธสิ อบถามซกั ไซ ้
 
“พวกเจ้าไปกินข้าวเถอะ กินเสรจ็ แลว้ ค่อยเขา้ มาพบข้าสักครู่ ข้า
มเี รอื งทีตอ้ งการจะพูดดว้ ย” ฉีเยวบ่ อก 
 
พอเหน็ เจา้ นายมองมาดว้ ยสีหน้าจริงจงั อาหลกู ับอาห่าวจึงร้สู ึก
ไมส่ บายใจขึนมาเลก็ น้อย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก รบี เก็บ
ตะเกยี บจานชามแล้วถอยออกไป 
 
ผ่านไปไม่นานพวกนางกก็ ลบั เขา้ มา แต่ไม่รู้วา่ กินข้าวกนั แล้ว

หรอื ยัง 
 
ฉีเยว่ยงั คงนังอยู่บนเกา้ อีในตาํ แหน่งเดมิ มองดูพวกนางทกี ําลัง
เดินเขา้ มา สีหน้าทา่ ทางเคร่งขรึมดูเอาจริงเอาจังมากยงิ ขนึ  
ทําใหเ้ ดก็ สาวทังสองรู้สึกตนื เตน้ เปนอยา่ งมาก 
 
“ข้ามเี รอื งเดียวทีต้องการพดู กบั พวกเจ้า” ฉีเยว่เอย่ ขึน “วนั นีขา้
แขวน…” 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทังหมดเปนคําพูดเหลวไหลของพวกขา้ เจ้าค่ะ ฮู
หยินน้อยไม่เคยทําเช่นนีเลย...” อาหลูคกุ เข่าลงร้องไหข้ ึนมา
ทนั ที อาหา่ วเองกค็ กุ เข่าตามนางอีกคน 
 
ฉีเยว่รสู้ ึกจนปญญา ถอนใจเฮือกใหญ่ เธอยังพดู ไม่จบเลย เด็ก
สองคนนีคดิ อะไรกนั อยูน่ ะ 
 
“ข้าทําแล้ว และยังตายจรงิ อกี ด้วย...” เธอไมไ่ ด้สนใจคาํ พูดของ
พวกนาง ได้แตพ่ ูดยนื ยันออกไป 
 
อาหลกู บั อาหา่ วเงยหน้ามองเจ้านายอยา่ งงงงนั นําตาไหลพรงั
พรูยงิ กว่าเดมิ  
 
“แม้แตน่ ําแกงของยายเมิง ข้าก็ดมื มาแล้ว แตอ่ ย่างอืนจาํ ไม่
คอ่ ยได้ อยา่ งเช่น ตายอย่างไร เดนิ ไปบนถนนของนรกภมู ิไดย้ งั
ไง ไดพ้ บพยายมหรือไม่ ทงั หมดนีขา้ จําอะไรไมไ่ ดเ้ ลยสักอยา่ ง 
จาํ ไดแ้ ค่ว่าขา้ เดนิ โซเซไปมา ไม่คอ่ ยมนั คงนัก ไมร่ ู้ว่าตัวเองจะไป
ทีไหน ไมร่ ้วู า่ จะไปทาํ อะไร...” 
 

พอพดู มาถึงตรงนีฉีเยว่ก็เงียบไป บ่าวทงั สองอ้าปากเหมือนจะ
พดู บางอยา่ ง สุดทา้ ยก็ไมพ่ ดู อะไรสักคํา สายตาฉีเยว่ดู
เลอื นลอย เธอเหม่อมองไปทปี ระตคู ล้ายกับคนทีตกอยใู่ นภวงั ค ์
 
อาหลูกบั อาหา่ วคอ่ ยๆ หยดุ ร้องไห้ ใบหน้าของทังสองฉายแวว
ตนื ตะลึงแฝงด้วยความหวาดกลวั อยู่ไมน่ ้อย ฉีเยว่ทีคอยเหลอื บ
มองเพอื สังเกตท่าทางของทังสองอย่จู ึงเล่าต่อ เธอจงใจพดู
ด้วยโทนเสียงทตี าํ ลงจนสองสาวอดไมไ่ ดท้ ีจะขยบั กายเขา้ มา
ใกลก้ ันมากยงิ ขึน 
 
“ขา้ ได้แตเ่ ดนิ ไป...เดินไป... เดนิ ไปแล้ว... ทันใดนัน!” ฉีเยว่หยุด
พูดอย่างฉับพลนั  
 
“กรีด!” อาหา่ วทอี ายุน้อยสุดอดกลันไว้ไม่อยู่ถงึ กบั รอ้ งเสียง
หลงดว้ ยความหวาดกลัว ก่อนจะรู้ว่าการกระทําของตนนันไม่
เหมาะสมจงึ รีบเอามอื ปดปากแลว้ ก็รีบคอ้ มหัวคํานับเพอื ขอโทษ
ทนั ท ี
 
ตรงกันขา้ มกบั ฉีเยว่ ในใจเธอนึกขํา แตท่ า่ ทที แี สดงออกคอื โบก
ไม้โบกมอื ไปมาว่าไมเ่ ปนไร 
 
“ทันใดนันข้ากพ็ บกับคนผู้หนึง คนผ้นู ัน...อืม...ใช่...เปนหญิง
ชรา นางโบกมอื ให้กบั ขา้ ” เธอกลา่ วตอ่ คราวนีนําเสียงเปลยี น
เปนนุ่มนวล “ในตอนนันขา้ ไมร่ ับรอู้ ะไรทงั สิน ทงั กินไมไ่ ด้นอน
ไม่หลับ ไม่มีกระจติ กระใจจะทาํ อะไร ในขณะทีนางมองข้าร้องไห้
กย็ งั พูดจาด้วยคําพดู ทขี า้ ฟงไมเ่ ข้าใจอีกมากมาย…” 
 
“พดู วา่ อะไรหรือเจา้ คะ?” พอฟงมาถึงตรงนี อาหลูก็ถามแทรก

ขนึ ดว้ ยท่าทางอยากรู้ มคี วามกลา้ ขนึ มาทันท ี
 
“พดู วา่ อะไรงนั หรือ...อืม...นางบอกวา่ เดก็ โง่! ทําไมเจ้าถงึ มาอยู่
ทนี ี เจา้ จะหาเรอื งใหต้ วั เองกลุม้ ใจไปทาํ ไมและคําอืนๆ อกี ” 
ฉีเยว่ขมวดคิวทําหน้านิว ทา่ ทางเหมอื นกําลงั พยายามคิดให้
ออก ทวา่ เธอกค็ ิดอย่จู ริงๆ แตค่ ดิ ถึงเรอื งครอบครวั และญาตพิ ี
น้อง พวกเขาต้องเจบ็ ปวดโศกเศรา้ เสียใจขนาดไหนนะทตี ้อง
สูญเสียเธอไป ทันใดนันนําตากไ็ หลลงมา “ขา้ จําไมไ่ ด้วา่ นาง
เปนใคร แตร่ สู้ ึกวา่ นางเปนคนทขี า้ ใกล้ชิดดว้ ยอย่างมาก…” 
 
อาหลูทมี ีสีหน้าตกใจกลัวนังตวั ตรงทันควัน ก่อนถามด้วยนํา
เสียงอกึ อกั  
 
“ชะ... ใช.่ .. ใช่ฮหู ยนิ ผู้เฒ่าหรือไม่เจ้าคะ?” 
 
ฮูหยนิ ผูเ้ ฒา่ ร?ึ ใครอีกละ่ ? ฉีเยว่ส่ายหัว 
 
“ข้าเคยบอกไปแล้ว ขา้ ดมื นําแกงของยายเมงิ จาํ อะไรไมไ่ ด้เลย
สักอยา่ ง แมแ้ ตพ่ วกเจา้ ...” เธอกลา่ วขนึ มาพรอ้ มกบั ถอนหายใจ 
ใช้มอื เช็ดนําตาทไี หลอาบหน้า 
 
“หา! ฮูหยนิ น้อย ทา่ น...ทา่ นจําพวกข้าไมไ่ ด้อย่างนันหรอื ?” อา
ห่าวถามขึนด้วยสีหน้าทตี กตะลงึ  
 
ฉีเยว่พยกั หน้าเบาๆ 
 
“ในเวลานันข้าถูกหญงิ ชราดงึ ตัวไว้ นางร้องไหข้ ้าก็ร้องไห้ ตอ่ มา
ข้ากถ็ ามนางว่าควรจะไปทีไหน นางบอกวา่ ข้าควรกลับไป แตข่ ้า

กลับจาํ ไมไ่ ดว้ า่ ขา้ มาจากไหนมาอยา่ งไร ยังไม่ทนั ไดเ้ อ่ยปาก
ถาม นางก็ผลักข้า จากนันข้ากต็ ืนขนึ มา” เธอเล่าจบกถ็ อน
หายใจอีกครัง “พอตนื ขึนมาก็เห็นพวกเจา้ พาคนกล่มุ ใหญ่เดนิ
มา ข้ากเ็ ลยคดิ ไปว่าตวั เองยงั อยเู่ มืองผี คิดว่าผตี อ้ งการจะเลน่
งานข้าเสียอกี ขา้ ตกใจแทบแย่เลย” 
 
เมือนึกถงึ ตอนทพี บกนั อาหลูกบั อาห่าวกพ็ ยกั หน้า ในช่วงเวลา
นันเหมือนกบั ไดย้ นิ ฮูหยนิ น้อยตะโกนออกมาวา่ ‘ผีหลอก’…
ทีแทก้ ็เปนเชน่ นีนีเอง 
 
แตว่ ่า… เรืองเลา่ นีมัน… 
 
ยามนีอาหลกู บั อาห่าวไม่ร้วู า่ ควรจะพดู อย่างไรดี เหน็ เดก็ สาวทงั
สองนังอยูบ่ นพนื ดว้ ยท่าทางตกใจกลัว สีหน้าเหม่อลอยเหมือน
กาํ ลังจมอยใู่ นความคิด เธอก็ไม่พูดขัด รอให้ทงั ครู่ สู้ ึกตวั ขึนมา
เอง เวลาผ่านไปครูใ่ หญ่ อาหลกู ลบั เปนคนทตี ังสติไดก้ ่อน นาง
ถามขึนว่า 
 
“พดู เช่นนีก็หมายความวา่ ฮูหยนิ น้อยจาํ เรืองราวในอดีตไม่ได้
เลยหรือเจา้ คะ?” 
 
ฉีเยวร่ สู้ ึกโล่งใจทนั ที ในทสี ุดกม็ ีคนรับรู้คําพูดตน จึงพยักหน้า
เบาๆ พอเห็นทงั คู่ยงั นังอยู่บนพืนกเ็ อย่ เสรมิ ขนึ “พวกเจา้ ลุกขึน
เถอะ” 
 
อาหลูกับอาห่าวช่วยประคองกันลกุ ขนึ  
 
“ฮูหยนิ น้อยจําอาห่าวไม่ไดจ้ ริงๆ หรือเจ้าคะ?” อาห่าวถามพร้อม

กับเอามอื ชที ใี บหน้าของตัวเอง 
 
“อย่าวา่ แต่เจา้ เลย แม้แต่ตวั ขา้ เอง ข้ากย็ งั จาํ ไม่ได”้ ฉีเยว่ตอบ 
 
“โอ... นําแกงของยายเมงิ ร้ายกาจเพยี งนีเชยี วหรือเจ้าคะ…” อา
หา่ วอุทานขนึ มา 
 
“รา้ ยกาจจรงิ ๆ น่ะสิ ไม่อยา่ งนันหากกลับชาติมาเกดิ ใหมแ่ ต่ยงั มี
ความทรงจําในอดีตชาติ แลว้ จะใช้ชีวิตอย่างไรกนั ” ฉีเยว่อธบิ าย 
คนสมัยกอ่ นมคี วามเชอื ในเรอื งพวกนีมากเลยสินะ ค่อยหลอก
ไดง้ ่ายหน่อย 
 
จรงิ ด้วย... ถา้ เปนแบบนันก็คงสับสนวุ่นวายน่าดู พอเด็กสาวทัง
สองคิดตามกเ็ ห็นด้วยทันทจี ึงพยักหน้าพร้อมกัน 
 
“ดงั นัน...” ฉีเยวถ่ อนหายใจยาว นังเอนหลงั พิงเกา้ อี “ขา้ กน็ ับวา่
เปนผู้ทกี ลับชาติมาเกดิ ใหม่ แมจ้ ะไมร่ ้วู ่าทาํ ไมหญิงชราผูน้ ันถงึ
ต้องการผลกั ให้ข้ากลบั มา แต่ในเมอื ข้ากลบั มาแลว้ ก็ต้องใช้ชวี ิต
ใหด้ ๆี หากไม่ต้องรบั รู้เรืองราวเมอื กอ่ นจะยิงดีเขา้ ไปใหญ่ ชีวติ
ขา้ จะไดเ้ รมิ ตน้ ใหมอ่ ยา่ งสะอาดหมดจด” 
 
พอคดิ ถึงเมือกอ่ น อาหลกู น็ ําตาไหลอีกครัง ชีวิตเช่นนันลมื ไป
ยังจะดีเสียกวา่  
 
“ดงั นันพวกเจ้าไมต่ อ้ งเปนหว่ งข้าหรอก ขา้ ไมฆ่ ่าตัวตายอีกครัง
แน่นอน” ฉีเยวม่ องอาหลู เอ่ยปลอบเสียงนุ่มนวล 
 
อาหลูทนี ําตาไหลพรากพยักหน้าให้น้อยๆ 

 
“ถา้ เช่นนันฮหู ยนิ น้อย… ก็จาํ ผู้ทอี ยู่ในจวนนีไมไ่ ด้แลว้ สินะ?” 
นางเอ่ยเสียงเบา สีหน้ายังคงครนุ่ คดิ  
 
ฉีเยวอ่ ดยมิ มุมปากไมไ่ ด้ “เรอื งทีขา้ เลา่ พวกเจ้าจะเชือกไ็ ด้ไม่เชอื
ก็ได้ เพราะขา้ ไม่ตอ้ งการปดบัง จึงเล่าให้พวกเจ้าฟงทังหมด ข้า
จะไดไ้ ม่ตอ้ งรูส้ ึกละอายใจอกี ตอ่ ไป” 
 
อาหลูเขา้ ใจความหมายทีอกี ฝายพูด จึงผงกศีรษะเปนการตอบ
รบั ทว่าอาหา่ วกลบั ไมเ่ ขา้ ใจว่าทังสองพดู อะไรกัน นางมัวนึกถงึ
คาํ พูดทฮี ูหยินน้อยบอกวา่ จําตวั เองไม่ได้จึงรู้สึกเสียใจเปนอย่าง
มาก 
 
จากนันฉีเยวก่ ็สอบถามเรอื งราวเกยี วกบั ตวั เองอยา่ งจรงิ จัง รวม
ไปถงึ เรอื งทีเธอ ‘หลงลมื ’ พร้อมกบั สังเกตเด็กสาวทงั สองไป
ดว้ ย อาหลูนันดูสุขมุ เยอื กเย็น ส่วนอาห่าวดูสดใสมชี ีวติ ชวี าแถม
ยังพดู เกง่ ฉีเยว่ไดร้ บั ร้เู รอื งราวมากมายเกียวกับตวั เองจากปาก
อกี ฝาย 
 
ฉีเยว่เปนชาวเมอื งเยียนทอี ยูใ่ นแควน้ ตา้ เซีย พอได้ยนิ ชือแควน้
เธอกร็ บี ถามกลับทนั ทวี า่ แควน้ ตา้ เซียคอื แควน้ อะไร ทวา่ คาํ ตอบ
ทีไดร้ บั คอื แควน้ ต้าเซียกค็ อื แคว้นต้าเซยี ฉีเยว่ถงึ กับจนคําพดู  
จาํ เปนต้องปล่อยเลยตามเลยโดยไม่ถามอะไรอีก 
 
บิดามารดาของฉีเยว่เสียชวี ติ ไปนานแลว้ จากนันนางก็ลีภัย
ทางการเมืองมากับทา่ นยา่ จนกระทังถงึ เมอื งหยง่ ชิง ทังสอง
อาศัยอยูบ่ นภเู ขาในปาทอ้ ทอี ยหู่ า่ งจากหวั เมืองราวสิบล ี
 

เมอื อายุสิบสี ฉีเยวบ่ ังเอญิ ไดร้ ักษาฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าทีขนึ ไปไหวพ้ ระ
บนภูเขาแล้วถูกงูพษิ กดั จนได้รับบาดเจ็บ จากนันไมน่ านท่านยา่
ของนางก็ประสบอบุ ัตเิ หตุพลัดตกจากหน้าผาเสียชีวติ ฮูหยนิ ผู้
เฒา่ เห็นว่านางตอ้ งอยูอ่ ย่างโดดเดียวไร้ทพี ึงจงึ ได้มอบชีวิตใหม่
ใหก้ บั นาง โดยพานางเขา้ มาอยู่ในจวนพรอ้ มกบั ใหก้ ารอบรมสัง
สอนและเลียงดู อีกทงั มอบเบยี หวดั และของใชต้ ่างๆ ใหแ้ บบ
เดยี วกนั กบั ลูกหลานคนอนื ทอี ยูใ่ นจวนอกี ด้วย 
 
สองปต่อมาฮ่องเตก้ ็มรี าชโองการให้นางแตง่ งานกับบุตรชายคน
โตของติงซโี หว โดยทีมีฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทเี จ็บปวยเรือรังมานานเปน
คนกาํ หนดวนั แต่งงานให้ เพราะนางต้องการจะเห็นคนทังสอง
ทําพิธีกราบไหว้ฟาดนิ มีเพยี งการเชน่ นีเท่านันทีจะทําให้ฮหู ยิน
ผู้เฒ่าหลับตาลงไดส้ นิท 
 
เรอื งราวทีฟงมานียังกบั ละครนําเน่าทไี ร้คู่ตอ่ สู้จริงๆ 
 
ฉีเยว.่ ..เด็กสาวกาํ พร้าทีเหลอื ตวั คนเดยี ว กลบั กลายมาเปนสะใภ้
ใหญ-่ -ภรรยาของบุตรชายคนโตของติงซโี หวโดยไมค่ าดคดิ  
แถมจะกลายเปนโหวฮูหยินรุ่นถดั ไปซะด้วย นีเปนตํานานนก
กระจอกเทศทเี ปลียนเปนหงสแ์ บบสายฟาแลบ เพียงแต่หลงั
จากทีชายหนุ่มและหญงิ สาวแตง่ งานกนั แล้ว กลับไมไ่ ด้ใชช้ วี ติ
อย่างสุขสบายเลยนับตงั แต่นันมา… 
 
บทที 6 ทา่ ทีตอบสนอง 
 
ฉีเยวห่ ยิบถ้วยนําชาทวี างอยูด่ ้านขา้ งส่งใหอ้ าห่าวแล้วถามขึน 
 
“เพราะวา่ ฮหู ยินผเู้ ฒา่ จากไป สภาพจติ ใจของขา้ จงึ ยาํ แยแ่ ล้วยงั

มโี รครุมเร้าจนลม้ ปวย จงึ จาํ เปนจะต้องรกั ษาตัวเองอย่างสงบ
อยูใ่ นเรอื นทหี ่างไกลจากคนอืนงนั ร?ึ ” 
 
อาหา่ วพดู จนคอแหง้ แต่เมอื เห็นฉีเยว่ยนื ถ้วยนําชามาใหด้ ้วยตัว
เองก็ตกใจมาก รบี โบกมอื หา้ มด้วยความเกรงใจ 
 
“ให้เพือตอบแทนเจา้ ” ฉีเยวย่ มิ ใหข้ ณะทกี ล่าวขึน 
 
อาหา่ วเหลือบมองอาหลูทนี ังอยขู่ ้างๆ แวบหนึง กอ่ นจะรับถ้วย
มา 
 
“ขอบคณุ ฮูหยินน้อยมากเจ้าคะ่ ” 
 
“ใช่เจ้าคะ่ นับๆ ดแู ลว้ วนั นีกส็ ามปเตม็ พอดเี ลย” อาหลเู ปนคน
ตอบ กลบั เข้าหัวขอ้ ทกี ําลงั สนทนากันต่อ 
 
สามปแล้วรึ…กาลเวลาผ่านไปอยา่ งรวดเรว็ ราวกับความฝน…
เพียงชัวพรบิ ตาเดียวจรงิ ๆ เด็กสาวทงั สองพลันเงียบไป 
 
“ขา้ ปวยเปนอะไรรึ?” ฉีเยวข่ มวดควิ ถามอย่างสงสัย เธอไม่รู้สึก
ว่ารา่ งนีเจ็บปวยทตี รงไหน คงไม่ได้เปนกามโรคหรือโรคทีไม่อาจ
เปดเผยได้ทํานองนันหรอกนะ? 
 
อีกอย่างเจ้าของรา่ งตายไปแลว้ หรือแค่วญิ ญาณออกจากร่างไป
หารา่ งใหม่เพอื สิงสถิต? 
 
“ตอนแรกท่านตอ้ งกนิ ยาระงับประสาท แต่ตอ่ มากห็ ยดุ ไป” อา
หลูกม้ หน้ากม้ ตาตอบ 

 
คาํ ตอบกาํ กวมจรงิ ๆ ไมไ่ ด้บอกว่าปวยเปนโรคอะไรแลว้ กไ็ มไ่ ด้
บอกวา่ ไมไ่ ด้ปวย คาํ พดู ครงึ ๆ กลางๆ แบบนีฟงดูซับซอ้ นซ่อน
เงือนยากจะเข้าใจ แตค่ วามจรงิ แลว้ มนั ง่ายนิดเดียว ฉีเยวเ่ ข้าใจ
ได้ทนั ที ไมใ่ ช่อาการเจบ็ ปวยเพราะโรคภยั แตเ่ ปนเพราะภาวะ
จิตใจเสียมากกว่า 
 
ดูเหมือนสถานการณ์ของฮหู ยินน้อยผู้นีค่อนข้างจะลึกซึงอยู่
บ้าง ฉีเยวเ่ คาะนิวมอื กบั โต๊ะ ครนุ่ คดิ เงียบๆ ในใจ 
 
“ถ้าเชน่ นัน… ขา้ คอื ฮูหยินน้อยแล้วคุณชายละ่ ?” ฉีเยวถ่ าม “เขา
ได้กลับมาดูคนปวยบา้ งไหม?” 
 
อย่ๆู เธอกม็ ีสามโี ดยไม่คาดคดิ มาตังหนึงคน นีมนั คลุมถงุ ชน
ชดั ๆ ทวา่ คนสมัยก่อน เรืองการคลุมถงุ ชนคงเปนเรืองทีทํากนั
จนเปนปกต…ิ  
 
“หลังจากฮูหยินผ้เู ฒา่ จากไปไมก่ ีวนั เสียวโหวเหย่กไ็ ดร้ บั
ราชโองการใหน้ ําทพั ไปยงั ค่ายทหารแดนเหนือ แล้วก็ไมเ่ คย
กลบั มาเลยสักครัง” อาหา่ วชิงเลา่ ให้ฟง แลว้ รบี พดู ต่อ “ฮูหยนิ
น้อย เสียวโหวเหย่ใกล้จะกลบั มาแลว้ นะเจา้ คะ รอใหเ้ ขากลับมา 
ท่านกจ็ ะได้ย้ายออกไป จะไม่ต้องทนทุกข์ทนลาํ บากเชน่ นีอีก…” 
 
ผู้ชายคนนันน่ะเหรอ ให้เขากลับมาชา้ ๆ สิดี จะเปนคนทพี ึงพาได้
หรือเปล่ากย็ ังไมร่ ู้ คงต้องรอดกู นั ต่อไป 
 
“เอาเถอะ ตอนนีกด็ ึกมากแลว้ หากฮหู ยินน้อยมเี รอื งใดต้องการ
ถามอกี พวกเราค่อยคยุ กนั ใหมพ่ รุ่งนีเช้าดไี หมเจ้าคะ” อาหลพู ูด

แทรกขนึ มากลางคนั  
 
ฉีเยวห่ ันไปมองด้านนอก เพิงจะเห็นว่าทอ้ งฟาเปลยี นเปนมดื
สนิทแลว้ เวลาผ่านไปเร็วจริง ไมท่ นั รตู้ ัวเลยวา่ คยุ กนั มาทงั วนั  
วนั นีไดฟ้ งเรอื งราวมาพอสมควรแล้ว ถอื ว่าเพียงพอสําหรบั วันนี
แล้วละ่  
 
“ด.ี .. ดึกมากแลว้ จริงๆ วนั นีทุกคนทังหวาดกลัวทงั ตกใจกันไป
หมด พวกเจา้ คงจะเหนือยมาก ไปอาบนําแล้วรบี เข้านอนเถอะ” 
เธอพดู ยิมๆ 
 
สองสาวรบั คํา ก่อนจะออกไป คนหนึงชว่ ยดูแลใหฉ้ ีเยวล่ ้างหน้า
บ้วนปาก อกี คนปูทีหลบั ทีนอนให ้
 
“พีหลู วันนีขา้ ขอนอนในนีกับพดี ้วยนะ” อาห่าวเอย่ ขอเสียงแผว่
เบา 
 
นางยงั ขวญั ผวาไมห่ าย เรอื งราวแปลกประหลาดทีเพงิ ไดย้ ิน
เกยี วกบั ภพภมู ิ อกี ทงั เรอื งผี ไหนจะเรืองช่วยให้ฟนคนื ชีพกลบั
มาใหม่ ทําใหเ้ ด็กสาวตกใจแทบแย ่
 
ฉีเยวท่ กี ําลังสัมผสั กบั ความรสู้ ึกแปลกใหม่กับการสวมใส่ชุดชัน
ในแบบโบราณอยู่ข้างๆ ได้ยินเข้าพอดี นางมองไปยังอกี ฟากที
มีเตียงนอนขนาดเลก็ หลังหนึงตงั อยู่ ดเู หมือนจะเปนเตยี งของ
บ่าวรบั ใช้ทมี หี น้าทีเฝาดแู ลเจา้ นาย 
 
ถึงเธอได้ประสบพบเจอกบั เรืองวิญญาณเขา้ ร่างคนอนื ทไี ม่อาจ
เขา้ ใจไดเ้ ชน่ นี แตใ่ นฐานะทเี ปนศัลยแพทย์คนหนึงก็ต้องมี

ความกล้าหาญอยู่ในใจเปนอยา่ งมาก หรอื พูดอีกอยา่ งกค็ อื เธอ
ยงั ตอ้ งการทบทวนบางเรอื ง หากไดอ้ ยคู่ นเดียวคงจะดีกว่า 
 
“พวกเจ้ากลบั ไปนอนในหอ้ งตวั เองกนั เถอะ” ฉีเยว่เอ่ยขึน 
 
อาหลูเบกิ ตาโพลง หนั ไปมองอาห่าวแวบหนึง ทําใหอ้ ีกฝายก้ม
หน้าลงอยา่ งรูส้ ึกละอายใจ 
 
“ข้าอยากอยู่เงยี บๆ ไม่แน่ว่าอยู่คนเดียวแลว้ อาจจะคิดอะไรออก
บ้าง” ฉีเยว่รีบเอ่ยต่อโดยไมร่ อให้พวกนางได้โต้แย้ง นําเสียง
แฝงไว้ดว้ ยความเฉียบขาด บ่งบอกวา่ ไม่อนุญาตให้มีข้อสงสัย
อะไรอกี  
 
แตไ่ หนแต่ไรมาฮหู ยนิ น้อยไม่เคยพดู ตรงไปตรงมาเช่นนีมาก่อน 
ทําให้อาหลูเกดิ ความลังเล สุดทา้ ยได้แต่ก้มหน้ารบั อยา่ งยอม
จาํ นน ทวา่ ยงั ไมว่ ายเอย่ ขึนมาวา่  
 
“หากฮูหยนิ น้อยต้องการอะไร เรยี กพวกข้าไดเ้ ลยนะเจ้าคะ ถงึ
พวกข้าจะอยอู่ ีกห้องกย็ งั ได้ยิน” 
 
ฉีเยวพ่ ยักหน้าใหเ้ บาๆ มองอาหา่ วทีกาํ ลงั ปล่อยผ้ามา่ นลง ส่วน
อาหลกู ค็ ่อยๆ ดับไฟตะเกยี งทีอยู่ขา้ งนอกทีละดวง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย พวกข้าไปแล้วนะเจา้ คะ” พวกนางกล่าวขึนอย่าง
พร้อมเพรยี ง รอจนฉีเยวส่ ่งเสียงตอบรับ พวกนางจึงถอยออก
ไป พรอ้ มกบั ปดประตูตามหลังให้เรียบรอ้ ย 
 
เสียงฝเทา้ ค่อยเบาลงเรือยๆ จนกระทงั เงยี บหายไปในทสี ุด เปน

ความเงยี บสงบในยามคําคนื หลงั จากผา่ นพายฝุ นทตี กกระหนํา 
ไดย้ นิ เสียงกบร้องมาตามลม แตไ่ มร่ ู้วา่ ดงั มาจากทางไหน 
 
อาหลยู นื อยขู่ ้างหน้าต่างในหอ้ งตนเอง สายตาจับจอ้ งไปยงั
หอ้ งเจา้ นาย 
 
เพยี งไมน่ านนางกเ็ ดนิ มาถอดเสือคลมุ ตัวนอกออก แล้วเอนตวั
ลงบนเตียง 
 
“พีหลู ฮูหยินน้อยหลบั ไปแล้วร?ึ ” อาห่าวถามในขณะทีขดตวั อยู่
ในผา้ หม่ ซํายงั เอาผ้าหม่ มาคลุมหวั ไว้ครึงหนึงอกี ดว้ ย 
 
“ดบั ไฟแล้ว” อาหลตู อบ เตรียมจะเปาตะเกยี งนํามนั ทอี ย่หู น้า
เตียงเพือดบั ไฟ 
 
“อย่าดับไฟเชยี วนะ...” อาหา่ วรีบห้ามเสียงแผ่ว 
 
“ถา้ กลัวนักก็รบี นอนไปเถอะ” อาหลดู ุอกี ฝายเสียงตาํ ทาํ ใหอ้ า
ห่าวไมก่ ล้าพูดอะไรอีก 
 
อาห่าวนิงฟงเสียงลมด้านนอกผสมผสานกับเสียงรอ้ งของนก
กลางคนื นางตกใจกลวั จนตัวสัน รบี ดงึ ผา้ หม่ ขึนมาคลมุ โปง 
เวลาผ่านไปครูใ่ หญ่ก็ไดย้ ินเสียงหายใจยาวๆ เปนจงั หวะ
สมําเสมอดังมาจากอาหลู ราวกบั วา่ อกี ฝายนอนหลบั ไปแล้ว 
 
“พีหลู พหี ล.ู ..” นางอดใจไมไ่ หว ส่งเสียงเรียกอกี ฝาย 
 
“มีอะไรอีก?” อาหลพู ลกิ ตวั มาหาแลว้ ถามขึน 

 
อาห่าวคอ่ ยๆ ยืนหน้าออกมาจากผา้ หม่ เลก็ น้อย 
 
“พหี ลู ในตอนนัน… ในตอนนันทเี จ้าสํารวจฮูหยินน้อย... นาง
ไมม่ ีลมหายใจแลว้ จริงๆ หรอื ?” นางกดเสียงให้ตาํ ลงไปอกี ขณะ
ทีถามขนึ  
 
“เจ้ารีบนอนเถอะ สําหรับเรอื งนีก็จบไวเ้ พียงเท่านี ขา้ ไมอ่ นุญาต
ใหเ้ จ้าพูดขึนมาอกี ” อาหลลู กุ ขึนมานังอย่างฉับพลนั กล่าวด้วย
นําเสียงตําแต่ฟงดูน่าเกรงขาม “อาหา่ ว หากเจา้ ยังไมร่ จู้ ักคิด
ไมร่ ูจ้ กั เชือฟงเชน่ นีอีก ข้าจะบอกโซวมามา ส่งเจา้ กลบั ไป ไม่
ต้องมาตามขา้ อกี แลว้ ” 
 
“ข้าเชอื ฟง ข้าเชือฟงแลว้ พีหลูอยา่ โกรธนะ อยา่ ส่งข้ากลับไป
เลยนะ” ตอนนีอาห่าวไมส่ นใจความหวาดกลัวอีกแล้ว รีบลกุ ขนึ
มานังแล้วยกมอื ขนึ ทําท่าสาบาน 
 
อาหลถู อนหายใจดงั เฮือก 
 
“รบี นอนเถอะ วนั นีตากฝนตวั เปยกอยูต่ งั นาน พวกเราตอ้ งดูแล
ตวั เองให้มาก เพราะอาจต้องเจอลมเจอฝนอีก หากเกิดเจ็บปวย
ขนึ มา แม้แตห่ มอกย็ ากจะเชญิ มาได้ คงทาํ ได้เพยี งอาศัยโชค
ชว่ ยใหห้ ายดเี ทา่ นันแหละ” 
 
นางกล่าวขนึ ด้วยนําเสียงทแี ฝงไปดว้ ยความซึมเศรา้ และหดห ู่
 
“ตอนแรกฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ให้เด็กรับใช้มาปรนนิบัตหิ ้าคน แตล่ ะคน
ต่างก็หาโอกาสหลกี หนี เจ้าเองก็ใช่ว่าจะไม่มโี อกาสหลบเลยี ง 

คณุ หนูรองชนื ชอบการทาํ ผมของเจา้ มาก ต้องการตัวเจา้ ไว้ใช้
งาน แต่เจา้ เองกลบั ดือด้านไม่ไป เจา้ ยอมมาอยู่ทีนี ทงั ทไี ม่รู้เลย
ว่าจากวนั นีจะใชช้ ีวติ ต่อไปได้ถึงเมือไร ในเมือเปนแบบนีแล้วจะ
ยงั หาเรืองมาใหต้ วั เองกลุ้มอกกลมุ้ ใจอกี ทาํ ไมกนั …” 
 
“พเี องก็ไม่ใช่วา่ ไม่ยอมไปเหมือนกนั หรอกหรอื ” อาหา่ วหวั เราะ
คกิ คัก 
 
“ขา้ ไมเ่ หมือนกนั กบั พวกเจา้ นะ พวกเจ้าเปนบ่าวทีถกู ส่งตวั มา
จากวังหลวง ส่วนขา้ เปนบ่าวทีถูกซือเข้ามาอยใู่ นจวน ติดตามฮู
หยนิ ผูเ้ ฒ่ามาตังแต่อายุยังน้อย ฮหู ยินผู้เฒา่ มอบข้าใหก้ บั ฮู
หยินน้อยด้วยตนเอง นอกจากฮหู ยินผเู้ ฒา่ ออกคาํ สังอกี ครงั  
ไมอ่ ย่างนันข้ากไ็ ม่ไปทไี หนทงั สิน” อาหลูกลา่ วขนึ  
 
ตอนนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าไมอ่ ยู่แล้ว ชวั ชีวติ นีท่านจะไมไ่ ดอ้ อกคําสัง
กับข้าอกี แล้ว… 
 
อาหา่ วนิงเงยี บไปครูห่ นึง กอ่ นเอ่ยขนึ ดว้ ยนําเสียงทเี ตม็ เปยม
ไปดว้ ยความรู้สึก 
 
“ข้าก็ไม่ไปทไี หนทังนัน ขา้ ชอบติดตามฮหู ยนิ น้อยกับพีหลู
เพราะพวกท่านเปนคนด”ี  
 
อาหลูแอบยมิ แลว้ แกล้งโยนหมอนใส่อกี ฝาย 
 
“เพงิ จะว่าเจ้าไปเมือสักครกู่ เ็ อ่ยคําพูดเหลวไหลขนึ มาอกี แล้ว” 
นางแสรง้ ทําเปนโมโห “คาํ พูดนีไม่สามารถเอาออกไปพดู ขา้ ง
นอกได้นะ คนดคี นเลวอะไรนันน่ะมนั ไม่มีหรอก เจา้ ช่างพดู จาไร้

สาระจริง” 
 
อาห่าวหวั เราะ โยนหมอนกลบั ไปให้ “ข้ารู้ ข้ากพ็ ดู แต่กบั พีหลูที
นีแหละ” 
 
“เอาล่ะ พวกเรารบี นอนกันเถอะ พรุ่งนียงั มีงานทตี ้องทําอกี มาก
” อาหลบู อกพรอ้ มกบั ล้มตวั ลงบนทนี อนกอ่ น 
 
อาห่าวส่งเสียงตอบรับเสร็จก็ล้มตัวลงนอนตาม บทสนทนาเมือ
ครูน่ ีทําใหค้ วามหวาดกลัวทีฝงอยู่ในกน้ บึงของหวั ใจค่อยๆ แตก
กระจายแล้วจางหายไปในทีสุด วันนีเปนวนั ทีทังเหนือยทงั หวาด
กลัวเสียจริง เวลาผา่ นไปไมน่ านอาหา่ วก็นอนหลับไปในทสี ุด 
 
ทว่าอาหลูกลับถอนหายใจออกมาเบาๆ มอื จบั ผ้าหม่ แน่น 
ดวงตาเบิกกว้างท่ามกลางคําคนื ทมี ดื สนิท 
 
“ชว่ งเวลานัน…” ริมฝปากขยับเปนเสียงพมึ พาํ คําพดู ทีหลุด
ออกมาแผว่ เบาราวกับเสียงยุงบนิ  
 
“ฮูหยินน้อยไม่มีลมหายใจแล้วจรงิ ๆ…” 
 
เช้าวันตอ่ มา 
 
อาหลูทใี ชผ้ งแปงเพอื ปกปดขอบตาทดี าํ คลาํ ก็มาปรนนิบัตริ บั ใช้
ฮหู ยินน้อยตอนตนื นอนตามปกต ิ
 
ฉีเยว่ตนื ตงั แตเ่ ชา้ ตรู่ เพราะครนุ่ คิดถึงเหตุการณ์ทีตัวเองได้
ประสบราวกบั ปาฏิหาริยจ์ ึงทําให้เธอแทบจะไม่ไดน้ อน พอถึง

เวลาฟาสวา่ งกเ็ ริมร้สู ึกลายตาเลก็ น้อย ตอนนีเธอกําลังพยายาม
จดั การกบั เสือผ้าอยบู่ นเตียงนอน 
 
“เสือผ้าพวกนีใส่ยังไงกันเนีย?” ฉีเยว่พลกิ เสือผา้ ในมอื ไปมา
ดว้ ยท่าทางสงสัยแลว้ ทาบลงบนตัว พอได้ยนิ เสียงประตดู งั ขนึ ก็
รบี ทาํ ท่าทางเหมือนเพงิ ตนื นอนทนั ท ี
 
สงสัยงานของบ่าวรบั ใช้อกี อย่างหนึงก็คือชว่ ยเจา้ นายสวม
เสือผ้านะ 
 
“ฮูหยนิ น้อยหลับสบายหรือไมเ่ จา้ คะ?” อาหลูดงึ ผ้ามา่ นดา้ น
หนึงของเตียงออก แสงรงุ่ อรุณทสี าดส่องเข้ามาในยามเช้าทําให้
ภายในหอ้ งดวู จิ ติ รงดงามขนึ มาทนั ท ี
 
“หลบั สบายด”ี ฉีเยว่ตอบด้วยนําเสียงยิมแยม้  
 
อาหลูรินชาร้อนใส่ถว้ ยใบหนึงให้ ทว่าฉีเยวก่ ลบั นังมองอกี ฝาย
ทํางานเงียบๆ เธอเหน็ เด็กสาวประคองภาชนะปากกว้างทเี ปน
เครืองเคลือบลายครามสีขาวใบเล็กๆ ทีอยูข่ า้ งเตยี งแล้วเดนิ
มาหา 
 
นีคอื อา่ งบว้ นปาก... ฉีเยว่ใชภ้ าชนะนันได้อยา่ งเปนธรรมชาติจน
เธออดชมตวั เองในใจไมไ่ ด้ นันเพราะเมือวานเธอไดเ้ รยี นรู้เจ้า
อา่ งนีมาเปนอย่างดแี ลว้ เครืองเคลอื บลายครามใบนีดนู ่ารกั
กระจุม๋ กระจมิ ตอนแรกเธอคดิ วา่ เปนของทเี อาไว้ชืนชมเสียอีก 
คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะทําหน้าทีคล้ายกระโถนเพอื ไว้ใช้งานใบหนึงเท่านัน 
 
จวนโหวในสมัยโบราณ ทังอาหารทงั เสือผ้ารวมไปถงึ เครืองใช้

ในชวี ติ ประจําวันของทุกคนทอี ยู่ทีนีนับวา่ ไมธ่ รรมดาเลยจรงิ ๆ 
 
หลงั จากบ้วนปากเสร็จถึงจะเปนการดืมชา ฉีเยวเ่ ดินยืดเส้นยดื
สายอยูภ่ ายในหอ้ ง 
 
“วนั นีอากาศค่อนข้างดนี ะ” เธอเอ่ยขึน 
 
การเริมต้นการสนทนาทีดที สี ุดก็คอื การเรมิ จากเรอื งของสภาพ
อากาศนีแหละ เพราะว่าตงั แตอ่ ดีตจนถงึ ปจจบุ นั และไม่วา่ จะอยู่
ในประเทศจนี หรอื ตา่ งประเทศ กส็ ามารถใช้ไดอ้ ย่างเหมาะสม 
 
อาหลูยมิ พลางพยกั หน้าให้ “หลงั ฝนตก พวกต้นไมด้ อกไมท้ อี ยู่
ดา้ นนอกต่างกด็ มู ีชวี ิตชวี า ชา่ งงดงามน่าชมจรงิ ๆ เจา้ ค่ะ” นาง
กล่าวตอบพร้อมกบั ยนื ของบางอยา่ งใหเ้ จ้านาย 
 
เมือฉีเยวร่ บั มาดูกถ็ งึ กบั ตอ้ งรอ้ ง ‘ว้าว’ ในใจ 
 
โอ…้ แปรงสีฟน 
 
แน่นอนวา่ แปรงดา้ มนีไมส่ ามารถเปรียบเทียบกบั ของสมัยใหม่
ได้ ของเปยกชนื ทอี ย่บู นแปรงก็คือเกลือ ทําใหเ้ ช้านีฉีเยว่แปรง
ฟนด้วยความร้สู ึกชนื มืน จากนันอาหลกู ช็ ว่ ยเธอล้างหน้า แตง่
ตวั แลว้ เสริมสวยให ้
 
ช่างเปนสังคมเกา่ ทีเลวร้ายจริงๆ แต่กส็ ุขสบายเสียเหลือเกนิ … 
 
“ทําไมอาห่าวถึงชักช้าจรงิ เดก็ คนนีชอบหาเรืองสนุกมาเลน่ อยู่
เรือยเลย” อาหลเู อ่ย พยายามมองไปด้านนอกเพือหาอาหา่ ว 

 
เพราะอาหา่ วทาํ ผมไดส้ วยงามจึงไดร้ ับมอบหมายจากฮูหยินผู้
เฒา่ ใหม้ าทําผมใหฮ้ หู ยินน้อย จากนันเรืองการหวีผมทาํ ผมจงึ
เปนหน้าทีทนี างต้องทํามาโดยตลอด 
 
“ไม่ต้องรีบร้อนหรอก พวกเราก็ไมเ่ หน็ มธี รุ ะอะไรอืนอกี นี” ฉีเยว่
เอ่ยขนึ พรอ้ มกบั หยิบปนมวยผมในกล่องเครอื งประดบั มาทลี ะ
อนั จากนันกล็ องเปลียนทรงผมตนเองทีละรปู แบบ 
 
“ฮหู ยินน้อยใจดเี หลือเกินเจา้ ค่ะ จนตอนนีอาหา่ วหลงระเรงิ ไป
แล้ว” อาหลูหวั เราะดว้ ยท่าทางอารมณ์ดี มอื กท็ ําความสะอาด
ห้องของเจ้านายไมห่ ยุด 
 
“เจ้าลองดหู น่อยสิ ข้าทาํ ทรงผมแบบนีดหี รือไม่?” ฉีเยว่หมุนตวั
มาถามนางอย่ตู ลอดเวลา 
 
เจ้านายกบั บ่าวรับใช้ผลดั กันถามผลดั กันตอบ บรรยากาศดผู ่อน
คลายสนุกสนาน ขณะทีทงั คู่กําลังมคี วามสุขอยนู่ ันก็ได้ยนิ เสียง
ทะเลาะกันดังมาจากด้านนอก หนึงในนันมเี สียงของอาหา่ วดว้ ย 
 
“เจ้าลองไปดสู ิว่าเกดิ อะไรขึน?” 
 
อาหลูทียืนรอคําสังอยู่ พอไดย้ ินเจ้านายอนุญาตก็รบี วงิ ออกไป
ทันท ี
 
บทที 7 ปะทะ 
 

ประตูเรือนทีถกู เปดออก ทําให้ฉีเยว่สามารถได้ยนิ บทสนทนา
ทางดา้ นนอก 
 
“นีเปนดอกบวั ทีข้าเดด็ กอ่ น” 
 
“ใครอนุญาตให้เจา้ เดด็ ! นีเปนดอกบวั ทีเจา้ นายของขา้ จองเอา
ไวต้ งั นานแล้ว” 
 
“มันเปนของฮหู ยินน้อยของพวกข้าตา่ งหาก” 
 
“ฮูหยนิ น้อยอะไร เจ้าอย่ามวั แตช่ ักช้า เดยี วดอกบวั กช็ ํากันพอด ี
ส่งมนั มาให้ข้าเดียวนีนะ ถ้ายังพดู เหลวไหลอีกขา้ จะฉีกปากเจ้า” 
 
จบประโยคนีก็ตามมาดว้ ยเสียงรอ้ งดว้ ยความเจ็บปวดของอาหา่
วทดี ูท่าวา่ คงเปนฝายเสียเปรยี บแลว้  
 
“เจ้าคือคนของเรอื นไหนกันรึ? ทาํ ไมถึงกล้ามาลงไมล้ งมอื ทีนี?” 
อาหลจู ้องเด็กรับใชท้ ีผลักอาห่าวลม้ ลงไปกองอย่บู นพนื แล้ว
พยายามแย่งดอกบวั  
 
เมอื สามปกอ่ นตอนทมี งี านมงคลสมรสระหว่างฉีเยวก่ ับเสียวโหว
เหย่ เพือเสริมความเปนสิริมงคล ในจวนจงึ มกี ารคดั บ่าวรบั ใช้
อาวโุ สออกมากลุ่มหนึง จากนันก็รับเด็กรับใช้ทอี ายยุ ังน้อยมา
ทดแทน หลงั งานมงคลสมรสก็มีการปรับเปลยี นหน้าทีการ
ทํางานเปนจาํ นวนมาก จากนันนางกต็ ิดตามฮูหยินน้อยเขา้ มา
อยู่ทีเรือนชวิ ถงหยวน ทาํ ให้ไม่คุ้นเคยกบั คนใหม่เหล่านีมากนัก 
 
อาหลมู องไปทีบา่ วรบั ใช้ทเี ปนเด็กสาวอายรุ าวสิบสองสิบสาม 

อกี ฝายมใี บหน้าเลก็ แหลม สวมใส่เสือผา้ กลางเกา่ กลางใหมส่ ี
เขียว บง่ บอกถงึ สถานะวา่ เปนบา่ วทที ําหน้าทีปดกวาดเชด็ ถ ู
ทํางานทีใช้แรงงานเพยี งอย่างเดียว ไมม่ สี ิทธิเข้าไปถึงดา้ นใน
เรือน 
 
หากฮูหยินผู้เฒ่ายังอยู่ก็คงไมม่ ีเรืองแบบนีเกดิ ขนึ จะบอกว่านับ
ตังแต่ฮหู ยินผู้เฒ่าจากไป กฎระเบยี บของจวนนีกย็ ิงหยอ่ นยาน
มากขึนทกุ วนั หรอื จะบอกวา่ เด็กรับใช้คนนีไมไ่ ด้ผา่ นการอบรม
สังสอนมาดีเลา่ แตถ่ งึ จะไมร่ จู้ ักคนก็ควรรู้จกั มองผา้ คาดเอวของ
อาหา่ วมใิ ช่หรือ ทําไมถึงยังกลา้ แยกเขียวยงิ ฟนใส่เช่นนี? 
 
คําถามของอาหลไู ม่ได้รบั ความสนใจจากฝายตรงข้ามเลยสักนิด 
ถึงอกี ฝายจะมรี ปู ร่างเลก็ แต่กว็ อ่ งไวปราดเปรียวยิงนัก เผลอนิด
เดียวนางก็แย่งดอกบัวไปจากมืออาหา่ วแลว้ จากนันกเ็ งยหน้า
มองเรอื นชิวถงหยวนดว้ ยสายตาดถู ูกเหยียดหยาม 
 
“เชอะ!” นางกระแทกเสียงไม่พอใจใส่อาหลู ก่อนจะหมุนตวั
กลบั แลว้ วงิ จากไป 
 
จากสถานการณท์ เี กดิ ขึนเมอื วาน แล้วยังเหตุการณท์ เี พิงเกิดขนึ
ตอ่ หน้าตอ่ ตาเมอื ครู่นี กอปรกบั คําพดู ของตนทีไม่ได้รับการ
แยแส ทาํ ให้อาหลูโกรธจัดจนตวั สัน 
 
ตอนนีแคเ่ ดก็ รบั ใชก้ ็ยงั กลา้ มาแยง่ ดอกบวั ถงึ ทีเรือนนีเลยร!ึ  
 
“เจา้ หยุดอย่ตู รงนันเลยนะ!” อาหลกู ้าวเพียงไมก่ ีกา้ วก็ตามไป
ทนั มอื หนึงคว้าเดก็ รับใชผ้ ้นู ันไวแ้ น่น เอ่ยถามเสียงเข้ม “เจา้
เรยี นกฎระเบยี บกบั ใคร? ตอบมา!” 

 
อาห่าวเองกเ็ ดนิ เขา้ มา ถือโอกาสตอนทอี าหลจู ับอีกฝายไว้ แยง่
ดอกบวั กลับมาอย่างรวดเร็ว 
 
“ไม่ต้องพดู ถงึ ฐานะสูงตําระหวา่ งเจ้ากบั ข้าหรอก แต่นีเปน
ดอกบัวทีขา้ เด็ดมา เจา้ ไม่มีสิทธมิ าแยง่ ไป อยา่ มาทาํ ตวั เปน
อันธพาลแถวนีนะ เจ้าจะบอกวา่ ดอกไม้ทุกดอกในจวนนีเปน
ของพวกเจ้าทงั หมดเลยหรอื ไง ใครอืนกไ็ มม่ สี ิทธเิ ดด็ งันร!ึ ” อา
หา่ วตะคอกใส่ดว้ ยความโกรธเคอื งสุดขีด 
 
“เจ้านับวา่ เปนตัวอะไรถงึ ไดม้ าสังสอนขา้ ใครๆ เขาก็พดู กันวา่
พวกเจา้ ทีอยใู่ นเรือนชิวถงหยวนแม้แต่หมาแมวก็ไม่นับ!” เดก็
รับใชเ้ ชิดหน้าแลว้ เอ่ยเสียงเยาะ พร้อมกบั ผลักอาหลใู ห้ออกห่าง 
ตังทา่ จะไปแย่งดอกบวั อีกครัง 
 
อาหลรู ้วู ่าลบั หลังมีคําพดู ทไี ม่น่าฟงมากมาย แตน่ ึกไมถ่ ึงเลยวา่
จะมาได้ยินคําพูดทีไมค่ าดคิดเช่นนี นางเอย่ เสียงแขง็ เนือตัวสัน
เทมิ  
 
“ฮูหยินน้อยไดร้ ับพระราชทานงานสมรส หนําซาํ ฮูหยนิ ผู้เฒ่ายัง
เปนผกู้ าํ หนดวนั ด้วยตัวเอง อกี ทังมีการเชญิ เสดจ็ ฮอ่ งเต้ใหม้ า
รว่ มในพธิ ีแต่งงานของทังคู่เพอื ความเปนสิรมิ งคลด้วย แม้แตข่ า้
--อาหลกู ็เคยเปนผ้ทู ีอยใู่ กลช้ ดิ ฮูหยินผเู้ ฒา่ มาก่อน คาดไมถ่ ึง...
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมผี ูท้ เี อ่ยคาํ พูดเนรคุณเช่นนีออกมาได!้ เจา้
ว่าเปนใครกันนะทพี ดู ประโยคนี ขา้ จะได้ไปจดั การนาง ผู้ทกี ําเริบ
เสิบสานไร้กฎระเบียบต้องไลอ่ อกไป” 
 
เด็กรับใชห้ วาดกลวั เปนอยา่ งมาก รีบหลบสายตาแล้วพยายาม

ดนิ ให้หลุดจากมืออาหลู แตด่ ินเทา่ ไรก็ดนิ ไมห่ ลดุ นางจึงหนั มา
กัดทมี ือของอาหลูเสียเลย 
 
“โอ๊ย!” อาหลสู ่งเสียงร้องดงั ลัน ไม่คิดวา่ อีกฝายจะหยาบคายได้
ถึงเพยี งนี นางชักมอื กลับอย่างรวดเรว็ แล้วตวดั ฝามือใส่หน้า
เดก็ รับใช้ไปหนึงฉาด 
 
“เพียะ!” 
 
เด็กรับใชเ้ อามือกุมหน้าแล้ววงิ หนีไป 
 
อาหลรู ้องตะโกนตามหลังด้วยท่าทางโมโหไมห่ าย พยายามวิง
ตามไปแต่กต็ ามไม่ทันเสียแล้ว 
 
อาหา่ วดงึ มอื นางให้เดินกลบั ไปทีเรือนด้วยกนั พร้อมกับเอ่ย
ถอ้ ยคาํ ปลอบใจ 
 
“เดก็ คนนันเปนคนของเรอื นอนุจู...” นางกระซบิ เบาๆ ขา้ งหอู า
หลู “ถูกซอื ตัวมาจากขา้ งนอก… ในเมอื คานขา้ งบนไม่ตรง คาน
ขา้ งลา่ งก็ยอ่ มบิดเบยี วตาม… พีหลอู ย่าโมโหเลย โมโหนางไปก็
เสียเวลาเสียอารมณ์เปลา่ ๆ” 
 
อนุจูเปนผ้หู ญิงทีทา่ นโหวเลยี งดูอยูข่ ้างนอก เมอื สองเดือนกอ่ น
โหวฮหู ยนิ เพงิ มีคําสังใหร้ บั ตวั เข้ามาอยู่ในจวน 
 
“กจ็ ริง... แม้แตค่ นแบบนันก็ยังรบั เขา้ จวนเลย ยงั จะมกี ฎ
ระเบียบอะไรอกี …” อาหลกู ระซบิ ตอบเบาๆ ความรูส้ ึกโกรธใน
คราแรกตอนนีถูกความเสียใจเข้ามาแทนทีแล้ว นางมีสีหน้า

ทา่ ทางอยา่ งหมดอาลยั ตายอยาก 
 
สามปแลว้ ทฮี ูหยินผู้เฒา่ จากไป เปนสามปทีอะไรๆ ก็
เปลียนแปลงไปมาก… 
 
อาหลไู มไ่ ดก้ ลับเข้าไปในห้อง นางใหอ้ าหา่ วไปรายงานฮหู ยนิ
น้อยสักคาํ เพือทอี กี ฝายจะได้ไม่ตอ้ งเปนห่วง ส่วนตวั เองก็เขา้ ไป
ในครวั เล็กทีอยู่ดา้ นข้างเพอื เตรียมอาหารเช้าให ้
 
อาหา่ วเดนิ เขา้ ไปในห้องเจา้ นาย นางไมไ่ ดม้ อี าการห่อเหียวใจ
เลยแมแ้ ต่น้อย กลบั รสู้ ึกภาคภมู ใิ จทสี ามารถนําดอกบัวมาปกไว้
ในห้องฮูหยนิ น้อยได ้
 
“ทะเลสาบแห่งนีดอกบวั จะบานชา้ มาก มีเพียงดอกบวั ทีอยู่ใต้
สะพานเท่านันทีใกลจ้ ะบานแลว้ ข้ามองดอกบวั นีไว้นานแลว้ พอ
เหน็ เมือวานฝนตกก็คิดวา่ วันนีตอ้ งบานแน่นอน ข้าจงึ รบี วงิ ไป
เกบ็ ตังแตเ่ ช้า แลว้ กเ็ ปนไปอย่างทคี ิดไวจ้ ริงๆ…” นางกลา่ วขนึ มา
อย่างดีใจ “ฮูหยนิ น้อย ท่านวา่ ดอกบวั นีสวยไหมเจา้ คะ?” 
 
ฉีเยว่ยิมพร้อมกับพยกั หน้าอย่างชนื ชม อาห่าวยิมหน้าบานจน
เหมือนกับดอกไมเ้ ช่นกนั เพียงแต่เมือสักครู่นีแย่งดอกบัวกนั
จนผมเผ้ายุ่งเหยงิ ไปบ้าง ภาพทีเหน็ จงึ ดนู ่าขําไมน่ ้อย 
 
“แต่มีคนเห็นแลว้ เกิดความอจิ ฉา คิดจะมาแยง่ ไปจากข้าน่ะ
เจ้าคะ่ จงึ ทําให้ท่านตอ้ งเปนกงั วลแล้ว” นางเอย่ ตอ่ ด้วยรอยยิม 
ไม่ลมื ทีอาหลูให้รายงานเพือทฮี ูหยินน้อยจะได้ไมต่ ้องเปนกงั วล 
 
“แสดงว่าตอ้ งเปนของดีมาก ถึงไดม้ ีคนมายอื แย่ง หรือต้องชม

เจา้ ทีมีสายตาหลกั แหลมยิง” ฉีเยว่เอ่ย นําเสียงกลวั หวั เราะ 
 
อาหา่ วรบี คารวะเจ้านายแทนคําขอบคุณด้วยท่าทางดใี จ 
 
“ใหข้ ้าชว่ ยฮูหยนิ น้อยหวีผมนะเจ้าคะ” นางเอย่ ขึน ต้องการช่วย
ฉีเยวแ่ ก้ทรงผมทอี กี ฝายทําเล่นตามใจชอบ ทวา่ ยังไม่ทนั ได้
หยบิ หวีกไ็ ดย้ นิ เสียงดังเหมอื นมคี นมาเคาะประต ู
 
“อาหลู เจา้ ออกมานีเดียวนี!” 
 
ผ้หู ญงิ คนหนึงส่งเสียงดงั มาจากหน้าประตเู รอื น ตามมาดว้ ย
เสียงดังสนันเนืองจากประตูทไี ม่ได้ลงกลอนถกู ถบี จนเปดออก 
จากนันก็มีบ่าวรบั ใชก้ ลุ่มหนึงเดินเข้ามา 
 
ผ้ทู เี ดินนําเปนหญิงสาวอายุราวสิบเจด็ สิบแปด นางมรี ูปรา่ ง
ผอมสูง ใบหน้างดงาม สวมเสือตวั ยาวเนือบางสีขาวทีมลี วดลาย
ดอกไม้เล็กๆ ใส่กระโปรงสีชมพู มีแถบผ้ารัดเอวสีแดง นางเชิด
คางแหลมๆ ขึน ยนื ตระหง่านอยู่กลางเรอื น 
 
ทางดา้ นหลังเปนกลุม่ เดก็ รับใชท้ ีมอี ายุรนุ่ ราวคราวเดียวกนั อีก
หลายคน เพยี งแตม่ ผี ้ารัดเอวสีเขียวอ่อน สีหน้าทกุ คนเตม็ ไป
ด้วยความโกรธแคน้  
 
อาหลเู ดินออกมาจากห้องครวั แล้ว นางกําลงั มองหญงิ สาวผ้นู ี
อย ู่
 
“ซู่เหมยเองงนั รึ เจา้ มาหาข้ามธี ุระอะไร?” นางถาม ในสายตา
ฉายแววแปลกใจทีเห็นคนคนุ้ เคย 

 
บ่าวทีมาด้วยกันดึงตวั เด็กรบั ใช้คนหนึงมาจากทางด้านหลงั  
 
“ใช่นางหรอื ไม่?” ซูเ่ หมยถาม 
 
เด็กรับใชผ้ ้นู ีคือคนทีพยายามแย่งดอกบวั ไปจากอาห่าวเมือครู่
นันเอง นางมองมาทอี าหลูดว้ ยสายตาเคยี ดแค้น 
 
“ใช่ นางนีแหละ” 
 
อาหลพู อจะเขา้ ใจแลว้ ว่าคนเหลา่ นีมาทาํ อะไรกนั ความปลืมปติ
ยินดที พี บคนรจู้ ักเลือนหายไปจากใบหน้า แตก่ ย็ ังเอย่ ทกั ทาย 
 
“ซเู่ หมย ได้ยินมาว่าเจ้าเปนบา่ วรบั ใช้ของอนุจู…” 
 
“เพียะ!” 
 
คําพดู ยงั ไม่ทันจบ ซูเ่ หมยกก็ า้ วเทา้ เขา้ มาตบนางเต็มแรง 
 
เสียงตบนันดงั ลนั จนได้ยินทัวเรอื น ทังคนทีอยดู่ ้านในและดา้ น
นอกตา่ งกน็ ิงอึงไปตามๆ กัน 
 
อาหลูลูบแก้มตนเอง มองคนทีอยตู่ รงหน้าอยา่ งไมเ่ ชือสายตา 
 
“ขา้ จะเปนบา่ วรับใช้อยู่ทีไหน เกียวขอ้ งอะไรกับเจา้ ดว้ ย” ซู่เหมย
เอ่ยด้วยนําเสียงกระดา้ ง “ตีสุนัขกย็ งั ต้องดเู จา้ นาย พีหลู เจ้าติด
ตามฮหู ยนิ ผู้เฒา่ มากน็ านมากแลว้ นีฮูหยินผูเ้ ฒา่ เพิงจากไปแค่
สามป กท็ าํ ใหเ้ จา้ เลอะเลอื นได้ถึงเพียงนีเชยี วหรอื ?” 

 
ขณะทีนางกล่าวถงึ ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ นําเสียงเย้ยหยนั กย็ งิ ดังมากขึน
เรอื ยๆ 
 
นําตาของอาหลูเออ่ คลอทงั สองตา จ้องมองหญงิ รับใช้ทียืนอยู่
ตรงหน้า คล้ายกบั ยงั เห็นสีหน้าและทา่ ทางประจบเอาใจของอีก
ฝายในปนัน 
 
‘พหี ลตู ้องการจะทาํ อะไร ขอแค่พดู ออกมาก็ได้แลว้ ...’ 
 
‘ขอบคณุ พหี ลทู สี ังสอน ขา้ มันไมร่ ูจ้ ักคดิ …’ 
 
‘สามารถใหค้ วามช่วยเหลือกับพีได้ ขา้ ก็มคี วามสุขแลว้ …’ 
 
ในทสี ุดนําตาของนางก็ไหลร่วงหยดลงมาเปนสาย 
 
“ประโยคนีชา่ งพูดได้ไม่ผดิ จริงๆ” 
 
ท่ามกลางบรรยากาศกดดนั และหนักหน่วง เสียงหนึงพลนั ดงั
แทรกขนึ มา 
 
ทกุ คนทีอยู่ในสถานการณอ์ หี ลกั อเี หลือนีตา่ งก็มองไปทางต้น
เสียง เห็นผหู้ ญิงคนหนึงยืนอยู่หน้าประตูหอ้ ง เส้นผมทยี ังไม่ได้
รวบปลอ่ ยยาวสยายระแผน่ หลัง นางอยู่ในชดุ เสือคลมุ ตัวยาว 
กําลงั ใชป้ นมวยผมตะไบเล็บมือตนเองด้วยทา่ ทางเรือยเฉือย 
มองมาทีพวกตนดว้ ยสีหน้าเหมอื นจะยิมให้แต่ก็ไมย่ ิม 
 
ในปทีทกุ คนผลกั ไสไล่ส่งฮหู ยินน้อยมาอยทู่ เี รอื นชิวถงหยวน 

อีกทังหลงั จากนันนางก็เอาแตเ่ กบ็ เนือเก็บตวั อยู่แต่ในเรอื นไม่
ออกไปไหน ทําใหห้ ลายๆ คนจาํ หน้าตาของนางได้ไม่ชัดเจนนัก 
แตเ่ มอื ไดเ้ หน็ ตวั จริงเพียงชัวพริบตาก็จําได้แล้ว เพราะถงึ
อย่างไรใบหน้าของฮหู ยินน้อยผู้นีกง็ ดงามเหลอื เกิน จนทาํ ให้
คนทเี คยเหน็ ไม่อาจลมื เลอื นได ้
 
“ฮหู ยินน้อย...” ซูเ่ หมยก้มศีรษะคารวะ ทวา่ ใบหน้าไมไ่ ดป้ รากฏ
ความหวาดกลัวเลยสักนิด ขณะทนี างกาํ ลังจะพูดอะไรต่อ ฉีเยว่
ก็ชิงเอ่ยขึนมาก่อน 
 
“อาหา่ ว ตบนาง!” ฉีเยวส่ ังด้วยนําเสียงเยน็ ชา 
 
อาหา่ วยืนอย่ดู า้ นหลงั เจ้านายดว้ ยเนือตัวทีสันเทมิ จากความ
โกรธมานานแลว้ พอไดย้ ินคําสังก็ก้าวพรวดออกไปทันที นาง
เงอื มอื ขนึ สูงก่อนตวัดลงบนใบหน้าซเู่ หมยสุดแรง 
 
“เพียะ!” 
 
ใบหน้าซู่เหมยสะบัดไปตามแรงตบทนั ที เสียงตบครังนีดงั สนัน
แบบทีครงั กอ่ นหน้าเทียบไมต่ ิด ทุกคนไดแ้ ตน่ ิงองึ ดว้ ยทา่ ทาง
ตกตะลึงกันถ้วนหน้า ในขณะเดยี วกนั อาหลเู องก็คาดไม่ถงึ
เหมือนกนั วา่ เจา้ นายจะออกปากสังเช่นนี 
 
หลังจากถกู ตบไปฉาดใหญ่ ซเู่ หมยก็ยงั คงนิงเงยี บราวกับ
รวบรวมสติกลบั คืนมาไม่ได ้
 
การตบครังนีของอาหา่ วเปนความอาฆาตแค้นทีค่อยๆ สะสมมา
ทีละเลก็ ละน้อย ตามทีหลกั การว่าไว้ เมอื ถูกตบก่อนกต็ อ้ งหา

โอกาสตบคนื หรอื พดู อีกอยา่ งกค็ อื มแี คน้ ก็ต้องชําระ เลบ็ มอื ที
ไวม้ าอยา่ งดกี ็ไมป่ ลอ่ ยให้เสียเปลา่ ดงั นันซ่เู หมยจึงไมเ่ พยี งเจ็บ
ปวดเพราะถกู ตบแตย่ ังมีรอยขดี ขว่ นอกี สองแห่งบนใบหน้า เห็น
เลือดไหลซึมออกมา 
 
“กรดี ! เจา้ กล้าตบข้าร!ึ ” พอตังสติได้ ซ่เู หมยกก็ รีดเสียงรอ้ งขึน
มาทนั ควัน รู้สึกไดถ้ งึ ความเจบ็ ปวดทรี ้อนผะผา่ วบนใบหน้า นาง
ยกมือขนึ ลูบแกม้ ตวั เองก็เห็นเลอื ดติดมากบั นิว 
 
ข้าเสียโฉมแลว้ ! 
 
ใบหน้านีเปนทงั ชีวติ ของข้าเชยี วนะ! 
 
ซู่เหมยเกอื บจะเปนลมล้มลงไป เด็กรับใชท้ งั หลายทมี าด้วยกนั
รบี ส่งเสียงใหส้ ัญญาณ พากนั เดนิ เขา้ มาหมายจะจบั ตัวอาหา่ ว
มาตบล้างแคน้  
 
อาหา่ วไดต้ บจนสาแกใ่ จกไ็ ม่คิดจะสู้กบั คนกลมุ่ นีตอ่ นางรบี
ถอยกลบั มายนื ด้านขา้ งเจา้ นายทนั ท ี
 
“คกุ เข่าลง!” ฉีเยวส่ ังเสียงเฉียบขาด 
 
บรรดาบ่าวรับใช้ตกใจจนหยุดชะงักอยู่กบั ที ทุกคนตา่ งเงยี บกรบิ  
ไมม่ ใี ครกลา้ พดู สักคาํ ไดแ้ ต่ยืนมองฉีเยวท่ ยี ืนอยหู่ น้าประตู
อยา่ งโงเ่ ขลา ไมร่ ูจ้ ะทําอยา่ งไรตอ่ ด ี
 
“เจ้าพูดไดไ้ ม่เลว ตีสุนัขยังตอ้ งดเู จ้านาย แลว้ พวกเจ้าเปนตวั
อะไรร?ึ วิงมาถงึ ก็ทงั ดา่ ทังตบบา่ วของขา้ ตอ่ หน้าต่อตาขา้ !” 

ฉีเยวต่ บไปทปี ระตูทหี นึง ประโยคต่อมายงิ ดงั ขึน “พวกเจ้า
ตาบอดไปแลว้ รึ หรอื วา่ เหน็ ขา้ ทีเปนเจ้านายตายไปแล้ว!” 
 
เสียงตบประตูดังปงเมอื ครู่ ทําเอาบ่าวรับใช้เหล่านันถึงกับตวั สัน
เทาด้วยความหวาดกลัว ในจวนโหวเขม้ งวดเรืองความสูงตาํ ของ
ฐานะ บา่ วคนหนึงจึงคุกเขา่ ลงอยา่ งเชืองช้า เมอื มคี นหนึง
คกุ เขา่ ลง คนอืนๆ ก็คุกเข่าตามทนั ที ถงึ ซเู่ หมยจะไมเ่ ต็มใจทาํ
เช่นนี แตก่ จ็ าํ เปนต้องคกุ เข่าลงด้วย 
 
ฉีเยวถ่ อื โอกาสตอนทีบ่าวรบั ใชท้ งั หลายกม้ หน้าอยู่ รบี สูดลม
หายใจเข้าลึกๆ สองเฮือก พรอ้ มกบั แอบสะบัดมืออย่างรวดเร็ว 
 
เจบ็ ! เธอใชแ้ รงมากไปแลว้ มือทีตบประตูเกือบจะขาดอยู่แลว้
เชียว หรอื เพราะเปนการแสดงละครครงั แรก เธอคงไปไม่รุง่ ใน
อาชพี นีจรงิ ๆ… 
 
เธอควรจะหยิบถ้วยชา กานําชา แจกนั ดอกไม้ หรืออะไร
ประมาณนันมาสักอยา่ งแล้วโยนลงกบั พนื แทน แตว่ ่าของเหล่า
นันในสายตาของฉีเยวเ่ ปนเครอื งลายครามของจรงิ ทีมีชือเสียง
ในสมัยกอ่ น ถูกผลติ ขนึ มาอยา่ งละเอยี ดอ่อนและประณีต 
ทังหมดเปนของทีลําค่าและมรี าคาแพง จะให้เธอตัดใจทิงลงกบั
พนื เธอทาํ ไม่ได!้  
 
เพยี งแคค่ ิดกป็ วดใจแลว้ … 
 
บทที 8 เอะอะโวยวาย 
 

ถึงซเู่ หมยและพวกบ่าวทมี าดว้ ยจะคกุ เขา่ แต่กไ็ ม่มใี ครจะเอย่
ปากขอโทษ 
 
ความหวาดกลวั ทีมใี นตอนแรกมาถึงตอนนีได้จางหายไปแล้ว ซู่
เหมยยกมอื ปดแกม้ ทีมรี อยขว่ นพร้อมกับกม้ หน้าซอ่ นนําตาแลว้
เอ่ยปากพูดขึนมา 
 
“ฮูหยนิ น้อย ข้า…” 
 
“ถ้ามอี ะไรเดียวคอ่ ยพูด” ฉีเยว่เอ่ยตัดบทอย่างคนหมดความ
อดทน “เชา้ ตรขู่ นาดนียังกลา้ มารบกวนเวลานอนของข้า งนั รอ
ไปก่อน” จากนันเธอกห็ ันไปทางบา่ วของตน “อาห่าวมาหวผี ม
ใหข้ า้ หน่อย อาหลู เจ้าไปเตรยี มอาหารเช้า” 
 
สังจบเธอก็เดนิ กลบั เขา้ ไปในหอ้ ง ปลอ่ ยใหค้ นทมี าหาเรอื งทัง
กลุม่ คกุ เข่าตากแดดยามเชา้ อยู่ด้านนอก 
 
ซูเ่ หมยกดั รมิ ฝปาก สีหน้าฉายแววทงั โกรธทังอบั อาย นางหันไป
มองอาหลู ยังคงเหน็ ร่องรอยทีตวั เองตบบนใบหน้าอีกฝาย อา
หลทู ียืนอยู่เงียบๆ หนั มาพอดี สายตาสองคสู่ บประสานกันแวบ
หนึงกอ่ นทีอาหลจู ะผละไปทําตามคําสังเจ้านาย 
 
“หยงิ เขา้ ไปเถอะ…” ซเู่ หมยกดั ฟนกรอด เอย่ เสียงฮดึ ฮัดแบบไม่
พอใจ บดิ ผ้าเชด็ หน้าในมือแน่น “พวกขา้ ยังคกุ เข่าอยู่แท้ๆ แต่
ไม่มใี ครพดู ถึงเลยสักคน จะให้อยู่แบบนีไปถึงเมือไร!” 
 
ฉีเยว่นังอยู่ด้านหน้าโตะ๊ เครอื งแปง มองไปยงั พวกบา่ วทอี ยู่ดา้ น
นอก แรกๆ บา่ วรับใช้กลมุ่ นันก็คุกเขา่ ดว้ ยทา่ ทางปกติ เพยี งไม่

นานกเ็ ริมซวนเซ แสดงใหเ้ หน็ วา่ ไม่ไดถ้ ูกลงโทษแบบนีมานาน
มากแลว้  
 
“แต่กอ่ นซูเ่ หมยก็เปนบา่ วรบั ใช้ทดี ูแลปรนนิบตั ิฮหู ยินผู้เฒ่าเชน่
เดยี วกบั พวกขา้ พีหลูเปนคนฝกฝนสอนงานใหก้ ับนางดว้ ย
ตนเอง ยามนันนางเอาอกเอาใจคอยติดตามพหี ลตู ลอดราวกบั
สุนัขตวั หนึง...” อาห่าวเริมอธบิ ายให้เจ้านายฟง มือก็ทําผมให้
ฉีเยวไ่ ปด้วย “แตห่ ลังจากฮูหยินผ้เู ฒา่ จากไป นางกถ็ ูกส่งไปอยู่
กบั คณุ หนูรอง แตไ่ ม่รเู้ กิดอะไรขนึ ต่อมาภายหลงั ถงึ ถูกส่งไป
อยกู่ บั อนุจูทีเพงิ เข้ามาอยู่ในจวน ดจู ากพฤติกรรมทีหยาบ
กระด้างของนางแลว้ ไม่รวู้ ่าถูกเลือนขึนมาเปนบา่ วรบั ใชข้ นั สอง
ไดอ้ ย่างไร คงนึกว่าตวั เองยิงใหญ่จนหางชฟี าไปแลว้ กระมัง 
สงสัยจะลมื ไปวา่ ตวั เองเปนแคบ่ า่ วของอนุคนหนึง ยังกลา้ มา
ทาํ ตัวตเี สมอกับพหี ล”ู  
 
ฉีเยวท่ ีฟงอยูไ่ ดแ้ ตห่ ัวเราะ “นึกไม่ถึงวา่ ขนาดเปนแค่บ่าวยงั มี
เรอื งยุ่งว่นุ วายตงั มากมาย ถา้ เปนแบบนีเรืองราวของคนใน
ตระกลู โหวจะไม่ยิงซับซ้อนกว่านีหรอื ” 
 
อาห่าวจึงเลา่ ใหฟ้ งตอ่ “ราชวงศ์ตา้ เซยี เพงิ จะครองราชยไ์ ด้ไม่
นาน ตาํ แหน่งติงซีโหวถอื เปนตาํ แหน่งสูงศักดิตําแหน่งหนึงที
สืบทอดตอ่ ๆ กันมาในตระกูลฉาง ตงิ ซโี หวรุ่นแรกเปนผู้ทที ําคุณ
ประโยชนใ์ ห้กบั แว่นแควน้ เขาตดิ ตามฮ่องเต้ในสมัยนันออกรบ
ตงั แตเ่ หนือจรดใต้ จงึ ไดร้ บั พระราชทานตําแหน่งโหวมา จากนัน
ทงั บรรดาศักดิและทรัพยส์ ินกถ็ ูกส่งต่อไปยังรุ่นทสี อง และ
ถ่ายทอดมาจนถึงปจจบุ ันนีคอื รุน่ สามทีเรียกได้วา่ คาบชอ้ นเงิน
ชอ้ นทองมาเกดิ  
 

ตงิ ซีโหว--ฉางหลงมีชวี ิตท่ามกลางความสุขสบายไมเ่ คยต้อง
ลาํ บาก หลังจากทไี ม่มีท่านโหวผู้เฒ่าแลว้ เขาซึงเปนบุตรชายคน
โตก็ไดแ้ ต่งงานกับบุตรสาวตระกลู เซยี ทเี ปนตระกลู ใหญ่ของ
เมืองหลวง นางใหก้ ําเนิดบตุ รชายคหนึงซงึ ก็คอื เสียวโหวเหย-่ -
ฉางอวนิ เฉิง ตอ่ มาโหวฮูหยินคนนีกเ็ สียชวี ิต ไม่นานติงซีโหวก็
แตง่ ภรรยาเขา้ มาใหม่ นางเปนน้องสาวของอดตี โหวฮหู ยนิ ที
จากไป ซึงก็คอื โหวฮหู ยนิ คนปจจุบัน--เซยี ซือ” 
 
“หา? แตง่ งานกับสามขี องพีสาวงันหรือ?” ฉีเยว่หนั หน้ามาถาม
อย่างประหลาดใจ 
 
“ฮหู ยินน้อยอย่าขยับนะเจ้าคะ” อาหา่ วรบี เอย่ หา้ มเพราะนาง
กาํ ลังใช้ปนปกไปทีมวยผมให้ฉีเยว ่
 
“ข้าไมไ่ ด้ไปไหน ไมต่ อ้ งปกปนหรอก จะไดท้ าํ อะไรได้สะดวก
หน่อย” ฉีเยวด่ ึงมอื ของอีกฝายลงพลางหวั เราะ จากนันกถ็ าม
ต่อด้วยนําเสียงตนื เต้น “เจา้ รีบเลา่ ตอ่ สิ หลงั จากโหวฮหู ยินคนนี
แต่งงานกับสามพี สี าวแล้วเปนอย่างไร” 
 
อาหา่ วอ้าปากเหมือนตอ้ งการจะเล่าตอ่ ทวา่ อาหลทู ีกําลงั ยก
สํารบั เข้ามาไดย้ นิ พอดี ก็รีบกระแอมแล้วเอย่ ขัดขึนทนั ที พร้อม
กบั หันไปถลงึ ตาใส่อาห่าวแวบหนึง 
 
“ฮูหยนิ น้อย กินข้าวได้แล้วเจา้ ค่ะ” 
 
อาห่าวคุ้นเคยกบั สายตาเชน่ นีเปนอย่างดี จงึ รูว้ ่าตัวเองพูดมาก
เกินไปอกี แลว้ นางรบี กระวกี ระวาดเขา้ มาชว่ ยอาหลูจดั โตะ๊ อาหาร 
หยุดหัวขอ้ สนทนาไว้เพยี งเทา่ นี 

 
สํารับอาหารมือนียังคงเปนผักดองเคม็ ขา้ วตม้ ขาว ขนมแปง
แข็งๆ ขนาดเทา่ ฝามือ… 
 
“ครังต่อไปขอเปนขนมทนี ิมกว่านีได้ไหม ขนมนีกนิ จนจุกแล้ว” 
ฉีเยวเ่ อ่ยขึน 
 
อาหลรู สู้ ึกอับอาย นางกม้ หน้างุด ต่อว่าตัวเองเบาๆ “ข้าเปนบ่าว
ทไี มไ่ ดเ้ รืองเลย” 
 
“อกี สักครขู่ า้ จะไปลองถามทคี รัวดูวา่ ทาํ อย่างไร” อาห่าวทอี ยู่
ข้างๆ พดู เสริมขนึ มา 
 
ฉีเยวจ่ ึงเงยหน้ามองเด็กสาวทงั สอง “ออ้ ” เธอเพิงคิดไดก้ ็ตอน
นีเอง “พวกเจ้าทาํ กับข้าวไมเ่ ปนหรอกรึ?” 
 
มนิ ่าล่ะ...กับขา้ วทีกนิ อย่นู ีไมม่ ีรสชาตอิ าหารแบบของพวก
ตระกูลใหญท่ ีมที ังเงินทองและอทิ ธิพลในสมยั โบราณเลย 
 
พอไดย้ นิ ประโยคนีอาหลกู ับอาหา่ วถงึ กบั หลุดหวั เราะ พวกนาง
เปนเพียงบา่ วทคี อยทําหน้าทปี รนนิบตั ริ ับใช้ ไม่ได้เปนแม่ครวั  
จะรู้เรอื งการทําอาหารไดอ้ ย่างไร 
 
ฉีเยวพ่ ลอยหวั เราะตามไปดว้ ย “ไมต่ ้องไปถามหรอก เดยี วข้าทํา
เอง” เธอเอย่ พรอ้ มกบั ยนื ขึนแลว้ เดนิ ออกไปดา้ นนอก 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นกินน้อยเกินไปแล้ว กนิ ข้าวอกี สักหน่อยเถอะ
เจา้ คะ่ ” อาห่าวมองดูขา้ วตม้ ทีถูกตักไปไมก่ คี ําแลว้ รีบพดู โน้ม

น้าว 
 
“ไม่เปนไรหรอก เดยี วคอ่ ยกนิ อกี ก็ได้” ฉีเยวโ่ บกมอื ไปมาพรอ้ ม
กบั สาวเท้าออกจากประต ู
 
ทงั สองไมร่ ูว้ ่าเจา้ นายตอ้ งการจะทําอะไร จึงไดแ้ ต่เดินตามไป
เท่านัน 
 
ซูเ่ หมยและคนอนื ๆ ทคี ุกเขา่ อยเู่ รมิ ปวดขาขนึ มาบา้ งแลว้  
 
พวกนางไดย้ ินเสียงการเคลือนไหวก็เงยหน้ามอง เห็นฉีเยว่
กาํ ลังเดินออกมา จึงรีบยดื ตัวตรงทนั ที สีหน้าของแตล่ ะคนเผย
ให้เห็นถึงความไมพ่ อใจทีไม่ได้รบั ความเปนธรรม ไม่คดิ เลยว่าฮู
หยินน้อยทีเพงิ ลา้ งหน้าทําผมเสร็จจะไม่สนใจพวกตนเลยสัก
นิด ทงั ทีพวกนางคกุ เข่ามานานตงั แต่เชา้ จนตอนนีสายมากแล้ว 
ทวา่ อกี ฝายทําเพียงเดนิ ผา่ นเลยไปทางห้องครวั โดยไม่แม้แตจ่ ะ
ชายตามองมาสักแวบหนึงเลย 
 
“พซี ู่เหมย ถ้าหากนางไม่เรียกให้พวกเราลกุ ขึน พวกเราก็ต้อง
คกุ เขา่ เช่นนีต่อไปหรือ?” เดก็ รบั ใช้ผหู้ นึงทอี ยู่ข้างหลังถามขึน
มาดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา 
 
ซู่เหมยกดั รมิ ฝปากตัวเองจนเลอื ดซมึ สายตาจบั จ้องไปทางหอ้ ง
ครัวอยา่ งเคียดแคน้ ไม่รู้วา่ เจ้านายกับบ่าวหญงิ ทงั สองทําอะไร
กันอยู่ดา้ นใน ไดย้ นิ เพียงเสียงหวั เราะเบาๆ แวว่ ออกมา 
 
“คุกเขา่ กค็ ุกเข่าสิจะกลัวอะไร?” ซูเ่ หมยตอบเสียงเยาะ “เมือ
กอ่ นตอนทีฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่ายังอยู่ นางยงั ไมก่ ล้าเบง่ อาํ นาจเลย พอ

มาตอนนีคิดจะทาํ ขนึ มา ก็รอดกู ันไปว่านางจะแน่สักแค่ไหน” 
 
ฮหู ยนิ น้อยผูน้ ีถงึ จะเขา้ มาอย่ใู นจวนตงิ ซโี หวหา้ ปแลว้ แต่สองป
แรกก็หมดไปกับการติดตามฮูหยินผู้เฒา่ ไมค่ ่อยมีใครได้เจอ
หน้านาง สามปตอ่ มานางกไ็ ดแ้ ตเ่ กบ็ ตัวอย่ใู นเรือนชวิ ถงหยวน
จึงเหมอื นกับทาํ ตวั หายสาบสูญไปเสียอีก จงึ ไม่คอ่ ยมีใครร้นู ิสัย
ใจคอวา่ นางเปนคนอย่างไร 
 
“พซี เู่ หมย เมือกอ่ นเจา้ ก็ติดตามฮูหยนิ ผู้เฒ่าเชน่ กนั คงจะคุน้
เคยกับฮหู ยินน้อยเปนอยา่ งดีสินะ ทาํ ไมนางถงึ เปนคนขีโมโห
แบบนีเล่า? ไหนๆ พวกเราก็ตามเจา้ มาทนี ีแล้ว เจา้ กเ็ ล่าเรืองนาง
ใหฟ้ งหน่อยเถดิ ” บ่าวคนเดิมถามตอ่  
 
โอ๊ย! จะถามอะไรนักหนา แคค่ ุกเข่ากแ็ ยพ่ อแล้ว ยงั จะถามมาก
อกี ไมร่ จู้ ักเวลาเสียเลย ซเู่ หมยทีเรมิ ปวดขามองไปทคี นถาม 
ทาํ ตวั แบบนีกเ็ ปนไดแ้ ค่บา่ วรบั ใช้ขนั สีไปชวั ชวี ิตเถอะ 
 
“พดู ถงึ ฮูหยินน้อยผนู้ ี...” ซู่เหมยเรมิ เล่าดว้ ยนําเสียงดถู กู เล็ก
น้อย “ตอนทฮี ูหยนิ ผเู้ ฒ่ายงั อยู่ นางไม่เคยต้องลาํ บากเลย
แมแ้ ต่น้อย ข้าไมไ่ ดพ้ ูดโกหกนะ นางไดร้ บั ความโปรดปรานยิง
กว่าคุณหนูทงั หลายเสียอีก ถ้าไม่ใชค่ นทีอยู่ในจวน กค็ งไม่รู้
หรอกว่านางเปนแค่เด็กสาวทถี กู เก็บมาเลยี ง ใครๆ กค็ งนึกว่า
นางเปนญาติแทๆ้ ทางสายเลอื ดคนหนึง…” 
 
“เปนเพราะฮูหยินน้อยเคยชว่ ยชีวิตฮหู ยนิ ผู้เฒ่าเอาไว้” เด็กรบั
ใชผ้ หู้ นึงเอย่ ตามทีเคยไดย้ ินมา 
 
“เคยช่วยชวี ติ งนั ร?ึ ” ซ่เู หมยเอ่ยเสียงเยาะแลว้ เบป้ าก “ก็แคเ่ ดก็

ขอทานอายสุ ิบสีสิบหา้ ป จะชว่ ยชวี ิตฮหู ยนิ ผู้เฒา่ ไดอ้ ย่างไร? ฮู
หยนิ ผู้เฒา่ กค็ งแค่เจอนางแลว้ เกดิ ความเอน็ ดูจึงรับมาเลียง 
เหมือนทีคนเราเลียงหมาเลยี งแมวนันแหละ แต่เรืองทีคาดไมถ่ ึง
จรงิ ๆ ก็คือการทีฮูหยนิ ผู้เฒ่าจัดแจงให้นางแตง่ งานกบั เสียวโหว
เหยน่ ีแหละ ไมร่ ทู้ ําไมเสียวโหวเหย่ถึงยอม!” 
 
นางพดู มาถึงตรงนีก็โกรธจนยากจะระงบั บิดผ้าในมอื แน่นจน
แทบจะขาดอย่แู ลว้  
 
“พซี ู่เหมย เรอื งนีทุกคนตา่ งกร็ ดู้ วี า่ นางไม่ค่คู วร แต่ถึงอย่างไร
พวกเรากไ็ มค่ วรพดู หรือแสดงท่าทีมากเกนิ ไปนะ” บ่าวรบั ใชท้ ีอยู่
ใกล้รีบเตือนขนึ มา 
 
“ข้ารู้แล้ว แตพ่ อเผลอพูดออกมากอ็ ดทจี ะโมโหไม่ได้ เพราะเรอื ง
นีนีแหละทีทําให้โหวฮูหยินโกรธจัดจนถงึ กบั ล้มปวย” พอได้
นินทาขึนมาแล้วซเู่ หมยกย็ ากทจี ะหยดุ “วา่ กนั ว่านางเปนเดก็
กําพรา้ ไม่มีพอ่ แมค่ อยอบรมสังสอน เปนขอทานตอ้ งขอขา้ วคน
อนื กนิ ขอเสือผ้าคนอนื มาใส่ วันทังวนั ก็ไดแ้ ต่แย่งอาหารกับ
สุนัขอยหู่ น้าศาล แต่เผอญิ โชคดีไดฮ้ หู ยินผเู้ ฒ่าเกบ็ มาชบุ เลียง 
แตถ่ งึ กระนันฮหู ยนิ ผู้เฒา่ พยายามสังสอนเทา่ ไรกไ็ ร้ประโยชน ์
นางยังคงมีนิสัยชอบลกั เล็กขโมยน้อย พบเจอใครก็ไดแ้ ต่กม้
หน้างดุ ไมก่ ล้าสู้หน้าคนอืน ขนาดใหม้ ายนื ตรงหน้าบ่าวแบบ
พวกเรายงั ถึงกับตัวสัน โอย๊ ...ข้าพูดต่อไมไ่ ดแ้ ลว้ ทาํ ไมขา้ ตอ้ ง
มาคกุ เขา่ ให้คนแบบนีด้วย! นางนับวา่ เปนตัวอะไรกัน!” 
 
พูดมาถึงตรงนีซูเ่ หมยกล็ กุ พรวดพราดขึนทนั ที ทว่าบา่ วรบั ใช้
ข้างๆ รบี กดตัวนางไว้ไดท้ ัน 
 

“ไมว่ า่ เมอื กอ่ นนางจะเคยเปนอะไรมา แต่ตอนนีนางกเ็ ปนถงึ ฮู
หยนิ น้อยของจวนโหวนะ” พวกบ่าวเอย่ เตอื นสติ ไม่ใหอ้ กี ฝาย
ทาํ อะไรผลผี ลาม 
 
ฮหู ยินผเู้ ฒ่าเปนผู้ทมี ีตาํ แหน่งสูงสุดในจวนติงซโี หว เมือฮูหยิน
ผเู้ ฒ่าจากไปก็เปนทา่ นโหวกบั โหวฮหู ยินทมี ีตาํ แหน่งสูงสุดใน
ตอนนี ต่อจากนันกเ็ ปนภรรยาของบุตรชายคนโตซงึ ก็คือฮูหยนิ
น้อย ในฐานะภรรยาทถี กู ตอ้ งของเสียวโหวเหย่ ทําใหน้ างมี
สถานะเหนือคณุ หนูทังหลายในจวน ไมต่ ้องพดู ถึงบรรดาอนุ
ของติงซโี หวทเี ทียบกนั ไม่ได ้
 
“ก็แคต่ ําแหน่งลอยๆ ไมไ่ ดแ้ สดงว่านางจะเหนือกวา่ สักหน่อย” 
ซ่เู หมยส่งเสียงขึนจมกู อย่างไมพ่ อใจ 
 
“ครกึ ครืนกันดีจริง” 
 
เสียงของฮูหยนิ น้อยดงั ขึนมา ทําให้บรรดาบ่าวรบั ใชท้ คี กุ เขา่ อยู่
พากันตนื ตกใจ พวกนางไมร่ เู้ ลยว่านายบา่ วทังสามออกมาจาก
หอ้ งครวั ตังแตเ่ มือไร ไดย้ ินไปมากน้อยแคไ่ หนแล้ว 
 
“ฮูหยนิ น้อย บา่ ว…” ซเู่ หมยเอ่ยขนึ สีหน้าแสดงออกถงึ การไม่
ได้รบั ความเปนธรรม อีกทังยงั แฝงไว้ด้วยความโกรธเคืองอยา่ ง
ทีไม่คดิ จะปกปด 
 
“ถ้าพูดคุยกันสนุกสนานขนาดนีกค็ ยุ กันต่อไปเถอะ ไวค้ ่อยคุย
กับข้าทีหลงั กไ็ ด้” ฉีเยวห่ ัวเราะพรอ้ มกบั โบกมือให้ เดินผา่ นหน้า
บา่ วกลุม่ นีกลับเขา้ ไปในหอ้ งตัวเอง 
 

ซ่เู หมยโกรธจนควันแทบจะออกจากหู หันขวบั ไปยงั เดก็ รบั ใชท้ ี
อย่ดู ้านหลงั จากนันก็ส่งเสียงเรยี ก 
 
“เสียนเออ๋ !” 
 
เจา้ ของชอื รีบขยบั เขา้ มาหาทันที “พมี อี ะไรจะสังข้างนั หรือ?” 
 
“เจา้ ลกุ ขนึ เถอะ” ซเู่ หมยบอก 
 
เดิมทเี ดก็ รับใชไ้ ม่อยากคกุ เขา่ อยแู่ ลว้ พอได้ยินประโยคนีก็ลกุ
ขนึ ทนั ควนั ในใจคดิ แตว่ ่าเมือถึงตอนนันหากมคี นถามกพ็ รอ้ ม
จะมีคนรับผดิ ชอบอยูแ่ ลว้ พอยืนไดน้ างกร็ บี หมนุ ตวั แลว้ วิงจาก
ไป ซู่เหมยคาดไม่ถงึ ว่าอกี ฝายจะไรม้ ารยาทขนาดนี พอลกุ ขนึ ได้
ก็วงิ ไปเสียอย่างนัน จึงได้แตต่ ะโกนตามไลห่ ลัง 
 
“เจ้าไปหามามาทเี รอื น นางน่าจะชว่ ยเหลือพวกเราได้ บอกไปวา่
พวกขา้ ถกู ฮูหยนิ น้อยสังสอนอยู่ทนี ีไปไหนไมไ่ ด้” 
 
โชคดีทถี งึ เด็กรับใช้ผู้นีจะไม่มที กั ษะความสามารถอะไรเลย แต่
แค่ให้ไปฟองมามากน็ ับเปนเรืองทีนางถนัดอยู่ นางหันหน้ามา
ตอบรับโดยไม่ชะงักฝเทา้ ไมน่ านกห็ ายไปไม่เห็นแมแ้ ต่เงา 
 
คําพดู ของซเู่ หมย ทกุ คนทีอยู่ในหอ้ งได้ยนิ อยา่ งชดั เจน 
 
“ฮูหยนิ น้อย นางไปขอร้องใหค้ นมาช่วยแล้ว” อาห่าวทียืนอยู่
หน้าประตูเอ่ยขนึ มา “นางชา่ งโอหังจรงิ ๆ กลา้ ขัดคําสังทา่ นแบบ
ไมเ่ กรงกลวั เลยสักนิด”