บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

หญิงนางนันมองดแู วบหนึง “ไม่มปี ายชือของฮูหยินน้อยหรือ?” 
 
ประโยคนีเรยี กสายตาของคนจาํ นวนไม่น้อยทีอย่บู รเิ วณนันให้
มองมา ทวา่ เฝงมามาทําเพยี งก้มหน้าไมม่ คี าํ พูดใดๆ เพิมเตมิ  
 
โจวมามาอมยิมมองดนู างเหมือนเช่นเคย ไม่ไดพ้ ดู อะไรอีก แลว้
ชกั ปายกลับ ก่อนจะเอย่ กับบา่ วทีสนใจเหตกุ ารณต์ รงนี 
 
“เสียวโหวเหยก่ าํ ลังจะกลับมาแล้ว ไมก่ ีวนั นีในจวนจะมีขา้ วของ
ทีตอ้ งใช้มากมาย เรอื นของเสียวโหวเหย่ก็ซ่อมแซมอยู่ ดังนัน
คนทีเดนิ ผา่ นไปมาก็ระมดั ระวงั กันหน่อยนะ” 
 
ทุกคนตอบรับเปนเสียงเดียวกัน มองตามหลังโจวมามาทีเดิน
จากไป พอนางหา่ งไปไกลกไ็ ด้ยนิ เสียงถอนหายใจดงั มาจาก
รอบทศิ ทกุ คนตา่ งตรงเขา้ ไปโอบล้อมหญิงผนู้ ันทันท ี
 
“เฝงมามา เกดิ อะไรขนึ กับเจา้ ร?ึ ” 
 
“เจ้าคดิ อะไรอยู่? ยงั จะตอ้ งการปายชือของฮูหยนิ น้อยไปทําไม
กนั ?” 
 
ทุกคนต่างแยง่ กันพดู แต่ละคนมสี ีหน้าไมพ่ อใจอยบู่ า้ งเล็กน้อย 
 
“ฮูหยินผู้เฒ่าเคยสังไวว้ า่ ของทนี างเก็บไว้คือสินสมรสทีมอบให้
ฮูหยินน้อย จําเปนตอ้ งมีปายชือของฮหู ยินน้อยเท่านันจึงจะ
เปดได้” หญงิ นางนันไม่ร้อนรนและไม่เปนทุกข์ นางกล่าวเสียง
เรยี บในขณะทยี งั คงกม้ หน้า 
 

ทันใดนันเองหญิงผหู้ นึงกห็ ัวเราะเยาะขึนมา 
 
“เฝงมามา ขา้ รวู้ ่าเจ้าคดิ อะไร เจ้าคงได้ยินมาว่าอาการปวยของฮู
หยนิ น้อยดเู หมอื นจะหายดีแล้ว อีกทังราวกบั วา่ นางมีชวี ิตชวี า
มากขนึ ” หญงิ คนนียงั คงเอ่ยต่อ “แต่เจ้าอยา่ ลมื ไปว่า ครงั นีทีใน
จวนมีการมอบเสือผา้ ชดุ ใหมใ่ หท้ กุ คน แต่กลบั มเี ฉพาะฮหู ยนิ
น้อยทถี กู หลงลืม แตก่ ็ไม่แน่นะ...ไมแ่ น่ว่าฮูหยินน้อยอาจจะ
โมโหแลว้ หยบิ ปายชือมาเลือกเสือผ้าเครืองประดับมาจากใน
คลังสมบัติกเ็ ปนได้…” 
 
พอได้ฟงมาถงึ ตรงนี ทุกคนต่างกห็ วั เราะ หญิงนางนันกลบั ไม่
พดู ไมจ่ ากม้ หน้าเหมือนเช่นเคย ทําตัวราวกับคนเปนใบห้ ูหนวก 
ทกุ คนหัวเราะนางอกี ครู่หนึง เหน็ เฝงมามาไมม่ ที า่ ทตี อบโตก้ ็
หมดอารมณส์ นุกสนาน ในทสี ุดกแ็ ยกย้ายกนั ไป 
 
บทที 27 หลบ 
 
ตน้ เดอื นเจด็ ขา่ วการเดนิ ทางกลบั จวนของเสียวโหวเหยถ่ ูกส่ง
มาเปนระยะ 
 
“เหมือนอยา่ งทีโหวฮหู ยนิ คิดไว้จริงๆ เสียวโหวเหยป่ ฏิเสธการ
เดนิ ทางไปร่วมงานเลยี งทตี าํ หนักโจวเพือจะไดก้ ลบั จวนเรว็ ขนึ  
ถา้ เช่นนันกค็ งกลับมาถึงก่อนวนั ทสี ิบหา้ นะเจ้าคะ” โซวมามา
กลา่ วขึนพลางเชด็ นําตา 
 
บา่ วรบั ใชช้ ายทีมารายงานข่าวของเสียวโหวเหยถ่ กู เซียซอื ตก
รางวัลให้ด้วยเงินกอ้ นใหญ ่
 

เซยี ซือมีสีหน้าตืนเต้น ทา่ ทางกระสับกระส่ายจนนังไม่ตดิ เกา้ อี
แลว้  
 
“ข้าต้องไปดวู า่ ห้องทีซอ่ มแซมเปนอย่างไรบา้ ง? เฉิงเออ๋ ไม่ชอบ
พวกดอกไม้ ใบหญา้ และกไ็ ม่ชอบของประดบั ตกแตง่ มากมาย 
อยา่ ให้เขาเข้าประตูเรอื นแล้วมีความรู้สึกอดึ อัดอย่างเดด็ ขาด” 
นางเอ่ยแล้วตังทา่ จะลกุ ขึนไปดแู ลงานเอง 
 
โซวมามากลบั กดไหลเ่ จ้านายไวแ้ ล้วปลอบยิมๆ 
 
“โหวฮหู ยนิ โปรดวางใจเถอะ คนทีดแู ลการซ่อมแซมห้องใหเ้ สียว
โหวเหย่ตา่ งก็เปนคนทีตดิ ตามเขามาตงั แตเ่ ล็กจนโต ยอ่ มร้เู รอื ง
พวกนีดีอยแู่ ล้วเจ้าค่ะ” 
 
เซียซอื จึงวางใจนังลงตามเดิมได้ “ไม่รู้ว่าตอนนีเฉิงเออ๋ จะผอม
ลงมากไหม ผวิ จะคลาํ กว่าเดมิ หรือเปลา่ ” 
 
นางยกผา้ เชด็ หน้าขนึ มาซบั นําตาเบาๆ 
 
โซวมามาจึงปลอบกลับไปหลายประโยค จนเซยี ซอื รูส้ ึกสบายใจ
ขนึ จึงเปลยี นไปถามเรืองอืน 
 
“สตรีผู้นัน ชว่ งนีมคี วามเคลอื นไหวอะไรบา้ งหรือไม่?” 
 
“ไมม่ ีอะไรเลยเจา้ คะ่ นางเชอื ฟงเปนอยา่ งมาก ข้าทําตามคําสัง
ของทา่ นโดยเชญิ หมอใหไ้ ปดูนาง ท่านหมอบอกวา่ สุขภาพนาง
ไม่ค่อยดีเท่าไร จงึ ยงั ไมอ่ ยากพบหน้าใคร” โซวมามารายงาน 
 

เซยี ซอื ได้ยนิ ก็หวั เราะเสียงเย็น 
 
“นางรูว้ ่าสิงใดควรสิงใดไมค่ วรขนาดนันเลยร?ึ เปนคนมไี หวพริบ
แล้วจริงๆ…” นางกลา่ วขึนมา “ถ่ายทอดคําพูดข้าลงไป หาก
รักษาอาการจนหายดีแลว้ กไ็ ม่ควรทําเรืองแบบนันอกี …” พอพูด
ถึงตรงนี สีหน้ากเ็ ปลียนเปนเครง่ เครยี ดอีกครงั “อาการปวยของ
นางก็นานพอแลว้ ...” 
 
โซวมามาอดไมไ่ ดท้ ีจะขนลุกซู่ พร้อมกบั ตอบรับเสียงหนึง 
บรรยากาศพลนั เปลยี นเปนตงึ เครยี ด 
 
จงั หวะนันเองอาหลวนกเ็ ดนิ เขา้ มา แล้วรายงานด้วยสีหน้ายิม
แยม้  
 
“โหวฮหู ยิน หินภเู ขามาแล้วเจ้าค่ะ กําลังไปจัดวางทเี รอื นของ
เสียวโหวเหย่ ทา่ นจะลองไปดูสักหน่อยไหมเจา้ คะ” 
 
ทกุ คนในห้องยมิ ได้ทนั ท ี
 
“ไปสิ ไปดกู ัน นีเปนของทีนายท่านเลอื กใหเ้ สียวโหวเหย่ดว้ ยตัว
เองเชียวนะ” เซยี ซือเอย่ ด้วยสีหน้าชืนมืน พลอยทาํ ให้ทุกคน
รสู้ ึกเบกิ บานใจไปด้วย นางจบั มือของโซวมามาแลว้ ลกุ ขึนยนื  
 
พอเจ้านายเดินออกจากประตู บา่ วอาวโุ สก็ติดตามไปด้วยเปน
ขบวนใหญ่ มีบ่าวรบั ใชไ้ ปแจง้ เหล่าอนุและคณุ หนูทังหลายเรอื ง
นีเช่นกนั ดังนันระหวา่ งทางเดินเซียซือจงึ พบคนมากมาย พอถึง
เรอื นของเสียวโหวเหย่แล้ว ก็เหน็ วา่ ในเรอื นมีคนล้นหลาม ยงั
มากกวา่ คนทีทํางานด้านในเสียอีก 

 
ยามนีอาหลูยืนถือตะกร้าอยู่นอกประตหู ้องครัวใหญ ่
 
นางรสู้ ึกวา่ วันนีคนน้อยเปนพิเศษ นอกเหนือจากบา่ วรบั ใชท้ ีใช้
แรงงานไมก่ ีคน คนพูดคุยดว้ ยสักคนก็ไมม่ ี พอเห็นเดก็ รบั ใชค้ น
หนึงกําลังวิงผ่านหน้า เดก็ สาวจึงรบี ดงึ ตวั ไว้ แล้วเอ่ยถาม 
 
“พวกมามาไปทไี หนกนั แลว้ ร?ึ ” 
 
บ่าวรับใชเ้ ด็กผูน้ ันหันมามองนางก่อนจะตอบ 
 
“ทุกคนตา่ งกย็ ุ่งกันหมด เจา้ คอ่ ยมาวนั อืนเถอะ” 
 
“ข้ามาตงั หลายครังแล้ว พวกเจ้ายุ่งกันขนาดนันเลยรึ? ถงึ ไม่
เหน็ ใครเลยสักคน” อาหลพู ยายามสะกดกลันอารมณ ์
 
“ข้าไม่ไดด้ ูแลเรืองเบยี หวดั และการแจกจ่ายขา้ วของ หากพีจะ
โกรธก็อย่ามาลงทีขา้ เพราะถงึ รงั แกขา้ ไปกเ็ สียเวลาเปล่า ไม่ได้
ประโยชนอ์ ะไรหรอก” บา่ วรับใชเ้ ด็กตอบ นําเสียงประชดประชัน 
จากนันกส็ ะบดั ตวั ออกแล้ววิงจากไป 
 
อาหลไู ด้แต่มองตามหลังอย่างโกรธเคอื ง โชคดที นี างเห็นบา่ ว
อาวโุ สสีหา้ คนแต่ไกล พวกนางเดินคุยกันมาดว้ ยท่าทาง
สนุกสนาน เด็กสาวรบี เดนิ ไปรบั หน้าแลว้ ส่งเสียงถาม 
 
“มามา เบยี หวัดและข้าวของทเี รือนชวิ ถงหยวนของพวกเราวนั นี
จะ…” 
 

คาํ พดู ยงั ไมท่ นั จบกถ็ กู บา่ วอาวโุ สคนหนึงขดั จงั หวะแล้ว 
 
“รออกี หน่อยเถอะแม่นาง วันนีงานยุ่งกันจริงๆ รอพร่งุ นีว่างจาก
งานแล้วจะส่งไป” 
 
งานยุ่ง? ไมเ่ ห็นเงาใครสักคน งานย่งุ ทงั วนั เลยร?ึ อาหลูสูดลม
หายใจเข้าลกึ ๆ แลว้ เอย่ เสียงแผว่ เบา 
 
“พวกมามาเจียดเวลาว่างสักหน่อยไม่ได้รึ” 
 
“เจียดเวลาว่างอะไรกันละ่ พวกขา้ มีเวลาว่างทไี หน เมือคร่กู ไ็ ปที
เรอื นของเสียวโหวเหยม่ า โหวฮหู ยินดีใจมาก สังใหจ้ ดั งานเลยี ง 
คนมากมายขนาดนันแต่กบั ขา้ วยงั ไมด่ าํ เนินการเลย แล้วเจา้ จะ
ให้พวกเราทําอย่างไร? รายงานโหวฮูหยินวา่ ตอ้ งจัดการเรอื งให้
เจ้ากอ่ นงันรึ? บอกวา่ เปนเพราะเรืองสําคญั ของเรอื นชิวถงหยวน
ถึงทาํ ใหเ้ สียเวลาอย่างนันร?ึ ” 
 
อาหลกู ม้ หน้าลง “เรอื งของโหวฮูหยินต้องสําคญั อยู่แลว้ พรุ่งนี
ข้าค่อยมาใหมแ่ ลว้ กัน” นางตอบเสียงเบาแล้วขอตัวจากไป 
 
“กลัววา่ พรุ่งนีกค็ งจะไมว่ า่ ง แมน่ างอย่าวงิ ไปมาใหเ้ หนือยเลย 
พวกเราจําไดอ้ ยูแ่ ลว้ หากว่างงานเมือไรแล้วจะส่งไปให”้ บ่าว
อาวโุ สกลา่ วไล่หลงั เสียงดงั  
 
“แค่ทนหิวเอาหน่อยแค่วนั สองวนั เอง…” 
 
“ใชเ่ ลย… เมอื กอ่ นใชว่ ่าจะไมเ่ คยหวิ กนั นีนา…ก็แคส่ ถานะเดมิ ๆ
…” 

 
ทุกคนตา่ งแยง่ กันพูดพลางหัวเราะเสียงดังอยู่ข้างหลงั อาหลูเรง่
สาวเท้าให้เรว็ ขนึ พอใกลถ้ ึงเรือนชิวถงหยวนจึงคอ่ ยผ่อนฝเท้า
ลง นางเดนิ อยา่ งเชอื งช้าดว้ ยสีหน้ากลดั กลุ้ม มอื ทีหวิ ตะกรา้ ว่าง
เปล่าแทบจะไร้เรยี วแรง 
 
เหมือนอย่างทีฮูหยนิ น้อยพูดทุกอย่างจริงๆ เปาหมายคอื พวก
เรา สถานการณย์ งิ นานวันยงิ ลําบาก เหมอื นกับวา่ ไม่ได้ด้วยเลห่ ์
ก็เอาดว้ ยกล หรอื พวกเขาจะกดดนั ได้พวกนางสร้างเรอื งแล้วสัง
ปดเรอื นอยา่ งนันรึ? 
 
ถึงจะเข้าพิธกี ราบไหว้ฟาดินแลว้ แต่กไ็ ม่ไดเ้ ขา้ หอ หนําซาํ ยงั แยก
กนั อยตู่ ังสามป เดิมทกี ็ไมไ่ ดม้ คี วามรักระหว่างสามภี รรยาสัก
เท่าไร แม่สามดี นั ไม่ชอบอีก อนาคตฮูหยินน้อยจะทาํ อย่างไร? 
หลบหน้าหลบตาอย่างนอบน้อมแบบนีพอจะทาํ ให้ไมข่ ัดหูขัดตา
โหวฮูหยนิ ไดไ้ หม อีกฝายจะไดไ้ ม่ตอ้ งหาข้ออา้ งไลพ่ วกตนให้ไป
ใช้ชวี ิตอย่ทู ชี นบททไี หนสักแหง่ … 
 
นางครุน่ คดิ อย่างกลัดกลมุ้ ใจ เดินไปอย่างเหมอ่ ลอย ทันใดนัน
ก็มีบา่ วคนหนึงวิงมาจากทางดา้ นหลงั แล้วเอย่ เสียงดังขึน 
 
“พไี ฉ่จวนใชข้ ้าเอาของมาใหเ้ จา้ ” 
 
อาหลตู กใจสะดุง้ โหยง หยดุ กา้ วเท้าแล้วคอ่ ยหันไปมอง กพ็ บว่า
คนผูน้ ันวงิ ห่างออกไปแลว้ ทว่าบนพืนใกลๆ้ นางกลบั มีตะกรา้ ใบ
หนึงวางอยู่ พอเปดดูกเ็ ห็นว่าในตะกร้ามขี ้าว หมี ผกั และเนือเตม็
ไปหมด 
 

“นี” อาหลรู บี รอ้ งตะโกนเรยี ก “ใครใหเ้ อามาให้นะ?” 
 
บา่ วรบั ใชเ้ ดก็ ผนู้ ันหยุดยนื นิงในระยะทีไกลออกไป หันหน้ากลับ
มาพร้อมกับใช้มอื ปองปาก เอย่ ออกมาแบบไม่มเี สียงอย่างช้าๆ 
 
คณุ --ชาย--สาม 
 
อาหลอู ดไมไ่ ดท้ ีจะยืนนิงอยา่ งตะลึงงนั พอไดส้ ติคนื มาอีกครัง
ปรากฏวา่ เด็กรับใชผ้ นู้ ันวงิ ไปไกลแลว้  
 
นางก้มหน้ามองตะกรา้ ดว้ ยสีหน้าสับสน ท่าทางลงั เลอยู่ชวั ครู่
กอ่ นจะหวิ ขึนมา 
 
“วนั นีเอามาได้แลว้ หรือ” 
 
เมืออาหลเู ขา้ ประตมู าแล้ว อาห่าวก็เดนิ มาหาอย่างเร่งรีบ เมอื
มองเห็นของทีอยู่ในมอื อีกฝายกย็ ิมออกมาดว้ ยทา่ ทางดใี จ 
 
อาหลูลังเลอยชู่ ัวครูห่ นึงแต่ก็ยังไมพ่ ดู วา่ คณุ ชายสามเปนคนให ้
ได้แต่พยักหน้าแล้วตอบรับสันๆ 
 
อาหา่ วรบั ตะกร้าไปแลว้ เปดออกด ู
 
“ฮหู ยนิ น้อยเจ้าคะ มีเหล้าหนึงไหด้วยเจา้ คะ่ ...” นางกลา่ วขนึ มา
อยา่ งตืนเตน้  
 
“ดเี หลือเกนิ เยน็ นีทําอาหารงา่ ยๆ สักอยา่ งสองอย่างแล้วกด็ ืม
เหลา้ แกล้มไปด้วย ต้องอรอ่ ยมากๆ แน่” ฉีเยว่เอ่ยยิมๆ 

 
“ทาํ อะไรกินดีเจ้าคะ?” พออาห่าวไดย้ ินเรืองกนิ กต็ าลกุ วาว 
 
“ส่งตะกร้ามาให้ขา้ ดูหน่อย” ฉีเยว่เดินเข้ามาพลกิ ดูของด้านใน “
มีเนือไก่ จดั หมอ้ ไฟไกไ่ ดอ้ ยา่ งหนึงแล้ว แน่นอนวา่ อร่อยมาก…
ผดั ผักไดอ้ ีกอยา่ ง…” 
 
“คราวนีฮหู ยินน้อยใส่พริกน้อยลงหน่อยนะเจา้ คะ…” 
 
อาหลูมองฮูหยนิ น้อยกบั อาห่าวพดู คยุ กันเรอื งของกินอย่าง
คกึ คัก แล้วทําตัวไมถ่ ูกอยู่บ้าง สุดทา้ ยนางกก็ ลา่ วขนึ มาอยา่ ง
อดใจไว้ไมอ่ ย ู่
 
“ฮหู ยินน้อย วันทสี ิบห้าเสียวโหวเหย่กถ็ ึงจวนแลว้ …” 
 
“อ้อ...นีเหล้าอะไรร.ึ ..อาห่าว เจ้าพอรไู้ หม?” ฉีเยวย่ ังคงพูดเรอื ง
ของกนิ เชน่ เดมิ เหมอื นไมไ่ ดย้ นิ  
 
“วนั ทีสิบห้าเสียวโหวเหยก่ ็ถึงจวนแลว้ เจา้ คะ่ ” อาหลกู ลา่ วยาํ อกี
ครัง สายตายงั ไม่ละจากใบหน้าเจา้ นาย 
 
“อ้อ...” ฉีเยว่จงึ หันมาตอบรับสันๆ “เปนเรอื งทีน่าดใี จและน่า
เฉลิมฉลองจรงิ ๆ” เธอกล่าวต่อ แล้วกย็ ิมให้ “ถา้ เช่นนันเย็นนี
ตอ้ งเพิมอาหารอีกหนึงอย่างเพือฉลองกันสักหน่อย” 
 
“ดๆี เจา้ คะ่ ” อาหา่ วปรบมอื แลว้ ยมิ กว้าง 
 
หลังจากวันทีหา้ ก็มคี นส่งข่าวมาให้จวนติงซีโหวไมข่ าดสาย 

 
อย่างเช่นส่งข่าวมาวา่ เสียวโหวเหย่เข้าเมืองจัวเจ๋อแลว้ มขี า่ ว
ออกจากเมอื งนันเมืองนีส่งมาตลอดเวลา กระทังวนั ทสี ิบก็ส่ง
ขา่ วมาวา่ เขา้ เขตเมืองหยง่ ชงิ แล้ว นับตังแตว่ ันนันทังจวนกแ็ ทบ
ไม่มเี วลากลางวันและกลางคนื เพราะมีพวกบา่ วเดินสวนกันไป
มาตลอดวัน แสงไฟจากตะเกียงสวา่ งจา้ เรอื นของเซียซอื ยิงมี
บรรยากาศคึกคกั มากขึนเรือยๆ 
 
ตอนทซี ู่เหมยเดินนําบรรดาเด็กรบั ใชเ้ ขา้ มา อนุโจวกบั อนุซ่งกํา
ลังขอตัวลาออกมาจากเรือนของเซียซอื พอด ี
 
“อนุโจว อนุซง่ ” ซเู่ หมยหลกี ทางให้แล้วคอ้ มตวั เปนการคารวะ
อยูด่ ้านข้าง 
 
อนุโจวไม่มองดนู างเลยสักนิด ส่วนอนุซง่ หันมามองแวบหนึง
แลว้ ถามเสียงเรยี บ 
 
“ทาํ ไมถึงไมเ่ ห็นอนุของพวกเจ้าเลา่ ? เวลานีไม่ควรทีจะขาดนาง
เลยนะ” 
 
“ช่วงนีอนุจมู ีอาการแพท้ อ้ งอย่างรนุ แรง โหวฮหู ยนิ จึงไมย่ อมให้
นางออกจากเรือน ใหพ้ กั ผ่อนรกั ษาตวั เองให้ดีๆ เจา้ คะ่ ” ซเู่ หมย
ตอบกลับ 
 
“อ้อ” อนุซ่งส่งเสียงว่าเข้าใจ แล้วจงใจส่งยมิ ให้ “ถา้ เช่นนันคง
ต้องลาํ บากแม่นางเหมยแล้วสิ” 
 
“เปนหน้าทีความรับผดิ ชอบของบา่ วอยแู่ ลว้ เจ้าค่ะ” ซูเ่ หมยตอบ

กลบั พลางหลุบสายตาลง 
 
“เจ้าจะพูดอะไรกับนางมากมายนัก พวกเราไปกันเถอะ” อนุโจ
วกลา่ วขึนมาอยา่ งเย็นชาแลว้ เดนิ ผละไป โดยไมส่ นใจจะหันมา
มอง อนุซง่ จึงรีบตามอีกฝายไปทันท ี
 
เมอื คลอ้ ยหลงั อนุทงั สอง ซู่เหมยกเ็ งยหน้าขนึ มา พรอ้ มกับเบ้
ปากตามหลัง บนใบหน้าปรากฏความเหยียดหยามออกมาให้
เหน็ ก่อนจะยนื รอบ่าวรบั ใช้ทีอยหู่ น้าหอ้ งเข้าไปแจง้ การมาถึง
ของตน 
 
พอซ่เู หมยได้รับอนุญาตให้เขา้ ไปได้ ก็เห็นเซียซอื กาํ ลังพลกิ ดู
สมุดบัญชอี ยู่ อีกฝายถามขึนทังๆ ทียังก้มหน้า 
 
“ทาํ ไมเจ้าไม่ดแู ลเจ้านายตัวเอง วงิ มาทาํ อะไรทนี ี?” 
 
ซเู่ หมยเห็นว่านอกเหนือจากบ่าวอาวโุ สทีทําหน้าทีคุมงาน ก็ยงั มี
บา่ วรบั ใช้หญิงอายุราวสิบหกสิบเจ็ดอีกสีคนอยใู่ นหอ้ ง แต่ละคน
ยืนกม้ หน้ากม้ ตา ทว่ากลับมสี ีหน้าปตยิ ินดีอยา่ งทปี กปดไมอ่ ย ู่
 
นางทําการคารวะโหวฮหู ยนิ แลว้ เอย่ ขนึ ด้วยทา่ ทางเปนหว่ งเปน
ใย 
 
“วนั นีอนุจูชงนําชาแลว้ คดิ ไดว้ ่าหลายวนั ทีผ่านมาโหวฮหู ยนิ
ทาํ งานหนัก จงึ ตังใจใหข้ า้ นํามามอบใหเ้ ปนพเิ ศษเจา้ คะ่ ” นาง
รบี รบั ตะกรา้ ทีอย่ใู นมือของเดก็ รบั ใช้มา 
 
“ตวั นางกินเองไม่ดกี ว่ารึ ยงั จะส่งมาใหข้ ้าทําไมอกี ” เซียซือเอย่

ดว้ ยนําเสียงเย็นชา พรอ้ มกับเงยหน้าขนึ มามองคนพดู  
 
เพราะโหวฮหู ยนิ ไม่ไดส้ ัง จึงไม่มใี ครกลา้ รับตะกรา้ จากซู่เหมย 
ทําใหเ้ ด็กสาวมีสีหน้ากระอักกระอว่ นใจอยา่ งมาก จังหวะนันเอง
กไ็ ดย้ ินเสียงบ่าวรบั ใชห้ น้าประตูรายงานเขา้ มา 
 
“นายท่านมาแลว้ เจา้ ค่ะ” 
 
ยงั ไม่ทนั สินเสียงพูด ติงซีโหวก็สาวเทา้ เดนิ เขา้ มาแลว้  
 
ซ่เู หมยจึงหนั ไปสนใจผ้มู าใหม่ทันที นางยิมอยา่ งดีใจระคน
ประหลาดใจ ส่วนเซียซอื ยงั คงนังนิง ยกมุมปากขึนเลก็ น้อยดว้ ย
ท่าทางทเี หนือกว่า 
 
“ทาํ ไมเจ้าถงึ อยทู่ ีนีล่ะ?” ติงซโี หวเหน็ ซู่เหมยกถ็ ามยมิ ๆ 
 
“อนุจใู หข้ า้ นํานําชามาส่งน่ะเจา้ ค่ะ” ซ่เู หมยตอบด้วยนําเสียง
ออ่ นช้อย มองมาทตี ิงซีโหวดว้ ยสายตาอาลยั อาวรณ์อย่ลู กึ ๆ 
 
“ทําไมนางยังทาํ เช่นนี? ไมใ่ ชบ่ อกว่าร่างกายไม่คอ่ ยสบายหรอ
กร?ึ ” ตงิ ซีโหวนังลงแล้วกวักมอื เรยี ก “ถือมาใหข้ ้าลองชมิ สัก
หน่อยสิ” 
 
ซ่เู หมยก้าวเทา้ เข้ามาหาด้วยท่าทางปตยิ ินดี แล้วยกถว้ ยชาส่งให ้
 
ติงซโี หวได้แต่ยมิ แล้วรบั ถว้ ยชามาจบิ ไปคาํ หนึง 
 
“อืม... ชงไดด้ ี ชาชนิดนีมชี อื เสียงอยตู่ ามท้องตลาด” เขาหัน

มากลา่ วกับเซยี ซือ ใบหน้ายงั คงมรี อยยมิ  
 
เซยี ซอื หนั มามองเขาแวบหนึง ทําใหต้ ิงซโี หวเพิงนึกไดว้ ่าตัวเอง
พาดพิงถงึ ฐานะเดิมของอนุจูในอดีตขึนมาแล้ว จงึ รีบหบุ ยมิ
ทนั ท ี
 
“เปนเพราะอนุจเู ปนคนสอน ข้าจงึ ทาํ ออกมาได”้ ซ่เู หมยรีบฉวย
โอกาสกล่าวขึนมา 
 
“เจ้าชงเองหรอกร?ึ ” ติงซโี หวประหลาดใจมากแลว้ พยักหน้าเล็ก
น้อย “ไมเ่ ลว ไม่เลว” 
 
เซียซือไดย้ นิ ก็ยิมออกมาทันที “มอี นุจเู ปนต้นแบบทดี ขี นาดนี 
อะไรๆ ต่างกเ็ รียนรูไ้ ดร้ วดเรว็ จรงิ ๆ” 
 
ซู่เหมยทาํ เปนฟงไมเ่ ขา้ ใจคาํ พดู ของนาง เพยี งแค่ยิมใหต้ งิ ซีโหว
ด้วยความร้สู ึกทีทังเขนิ อายทังรอคอย นางกับอนุจอู ยูท่ เี รอื น
เดยี วกนั ถ้าหากติงซีโหวไม่ไปหาอนุจู นางกจ็ ะไม่ได้พบเขา ยิง
ไมต่ อ้ งพูดถงึ เรืองหลับนอนด้วยกันเลย ยิงช่วงนีอนุจูมีอาการ
แพ้ท้องอยา่ งรุนแรง ทําให้ตงิ ซโี หวทมี ีนิสัยรกั ความสะอาดไม่ได้
ไปทีนัน หลายวันแล้วทีนางไมไ่ ดพ้ บหน้าเขา 
 
แคม่ องหญงิ สาวทแี ตง่ หน้าแตง่ ผมใหม่ กําลังส่งสายตามาให้
อยา่ งกล้าหาญเพอื บอกใหร้ ถู้ งึ ความรู้สึกทเี ก็บไวล้ กึ ๆ ในใจ ตงิ ซี
โหวก็อดไมไ่ ดท้ จี ะตอบกลับไปวา่  
 
“บอกเจา้ นายของพวกเจ้า อีกสักครขู่ า้ จะไปดนู าง” เขาเอ่ย
พร้อมกับส่งถ้วยชาคนื ใหซ้ ู่เหมย 

 
ซเู่ หมยคารวะเพือแสดงความขอบคณุ ด้วยใบหน้าตืนเตน้ ยนิ ดี
จนออกนอกหน้า 
 
บทที 28 การกลับมา 
 
“คนของเรือนเฉิงเอ๋อคัดเลอื กไว้เรียบร้อยแล้ว ท่านคิดว่าเปน
อยา่ งไรบ้าง?” 
 
เซียซอื เอย่ แทรกดว้ ยนําเสียงเย็นชา บ่าวรบั ใชท้ ังสีทีอยู่ในหอ้ ง
ต่างรบี คารวะต่อนายทา่ น 
 
ตงิ ซโี หวมองประเมนิ อยา่ งจริงจัง มุมปากยกยมิ แล้วเอ่ยขึน 
 
“ไมน่ ับวา่ สวยจนเกนิ ไป” 
 
บา่ วรบั ใช้ทังสีก้มหน้าลงอยา่ งรสู้ ึกเสียหน้าอยบู่ า้ ง ทว่าเซยี ซือ
กลบั ยิมออกมาแล้ว 
 
“เจา้ พวกนีดูซือๆ น่าจะเหมาะกบั นิสัยของเฉิงเอ๋อ” 
 
“ผู้ชายทไี หนกันจะไมช่ อบผูห้ ญิงสวย” ตงิ ซีโหวส่ายหน้าแลว้
เอ่ยแย้ง เซยี ซอื ชักสีหน้าแต่ยังไมพ่ ูดอะไร 
 
จูๆ่ ติงซโี หวก็พยกั หน้าแล้วพดู ต่อ “แตจ่ ะว่าไปเขามเี ยว่เออ๋ อยู่
แลว้ ในจวนเรายงั ไมม่ ีใครทจี ะงดงามยิงไปกวา่ นางเลย เฉิงเอ๋
อมีนางคนเดียวกค็ งพอแล้ว” 
 

พอได้ยินเซยี ซอื ก็ใจเตน้ ผดิ จังหวะ แสรง้ ถามเหมือนไม่ใส่ใจ 
 
“เยวเ่ ออ๋ งันรึ? ทําไมท่านจึงเอ่ยถงึ นางขึนมา? ไม่กวี นั กอ่ นข้าให้
คนไปถามมาแล้ว นางบอกวา่ สุขภาพยังไม่ดี ไม่อยากพบใคร” 
 
“ออ้ ... เมอื สักครู่ขา้ พบอาห่าวระหวา่ งทางน่ะ...” ตงิ ซีโหวเล่ายิมๆ 
ดว้ ยทา่ ทางตามสบาย “อาห่าว บ่าวรับใช้เดก็ ผนู้ ัน พอยิมแลว้
เห็นฟนเขยี วสองซ…ี ” 
 
ไม่ว่าจะพบกบั ใครเมือไรกต็ าม สิงทตี งิ ซโี หวสนใจเปนอยา่ งแรก
คอื รปู รา่ งหน้าตาเสมอ เซียซือเผยยมิ เย็นชาออกมาแวบหนึง 
 
โซวมามารสู้ ถานการณเ์ ปนอยา่ งดี จึงส่งสัญญาณใหบ้ า่ วคน
อนื ๆ ก่อนจะพาทกุ คนออกไปจากหอ้ ง ซเู่ หมยยังคงยนื นิงด้วย
ท่าทางลงั เล กระทังเหน็ สายตาของเซียซือทีมองมาอยา่ งเย็นชา
จึงรีบกม้ หน้าถอยออกไป 
 
“นางชอ้ นปลาอยขู่ ้างทะเลสาบน่ะ พอไดย้ ินขา้ ตะโกนเรยี กก็
ตกใจแล้ววงิ หนีไป ชา่ งดอื จริงๆ” ติงซโี หวเล่าต่อ บนใบหน้ายงั
คงประดบั ดว้ ยรอยยมิ ราวกับว่ายังสามารถมองเห็นเด็กผู้หญิง
ท่าทางตืนกลวั เหมอื นกระต่ายทวี ิงหนีเอาตัวรอดอยา่ งไรอย่าง
นัน 
 
เซียซือไม่ได้รู้สึกวา่ น่าขํา นางเพยี งตอบรับสันๆ แลว้ เอาสมดุ
บญั ชใี หต้ ิงซโี หวดูเพือจะไดเ้ ปลียนเรือง ทว่าติงซีโหวทีไมเ่ คย
สนใจการจดั การดแู ลเรืองตา่ งๆ ในจวน ดูได้เพยี งไม่นานก็รีบ
ออกไปแล้ว 
 

พอคลอ้ ยหลงั นายท่าน โซวมามาจงึ เดินนําบรรดาบา่ วรบั ใชก้ ลบั
เข้ามา สีหน้าเซียซอื ทีเดมิ ยงั ยมิ อยนู่ ันเปลยี นเปนกราดเกรียวใน
ทันใด นางปาสมุดบัญชีลงพืนโดยไม่พูดสักคาํ ทําเอาบา่ วรบั ใช้
ทีอยใู่ นห้องตกใจจนตอ้ งรบี คุกเข่า 
 
“พวกเจ้าตายกนั หมดแลว้ ร!ึ ปล่อยใหพ้ วกนางเข้ามาใกลน้ าย
ท่านไดอ้ ย่างไร แลว้ ยงั จะมีหน้ามายืนยิมใหข้ า้ อกี ! ถ้ามคี วาม
สามารถขนาดนี ก็ไปยมิ ให้เจ้านายคนใหม่ของพวกเจา้ เถอะ!” 
 
คําด่านีทังรุนแรงและเกรยี วกราด แม้แตโ่ ซวมามากค็ กุ เขา่ ลงไป
แลว้  
 
“บา่ วจะไปจดั การเองเจา้ ค่ะ บา่ วจะไปจดั การเอง” 
 
พูดจบโซวมามาก็ค้อมคํานับแล้วลกุ ขึนยนื เดินออกไปขา้ งนอก
อยา่ งเรง่ รีบ ทว่านางยังเดนิ ไม่ถงึ ประตูก็ไดย้ นิ เสียงดงั เอะอะมา
จากด้านนอก 
 
“โหวฮหู ยนิ เสียวโหวเหยก่ ลับมาแล้วเจ้าคะ่ ” บา่ วอาวโุ สทงั
หลายวิงเขา้ มา ตะโกนไปดว้ ยพลางยมิ ไปด้วย 
 
เซียซอื ทีอยู่บนเตียงยืนขึนมาอย่างฉับพลนั เพราะวา่ รบี เกนิ ไป
จึงเกอื บจะเสียหลักลม้ โชคดที ีโซวมามากาํ ลังเดนิ กลบั มาจึงรบี
ไปประคองไว้ได้ทัน 
 
“โหวฮูหยนิ เสียวโหวเหย่กลบั มาแลว้ เจ้าคะ่ ” นางพูดยาํ ใหเ้ จ้า
นายฟง สีหน้ายนิ ดเี ปนอย่างมาก 
 

“เร็วสิ เร็ว...” เซยี ซือดใี จจนนําตาไหล สาวเทา้ กา้ วออกไปขา้ ง
นอกอยา่ งรวดเรว็ ในขณะทีมีโซวมามาช่วยประคอง 
 
ทงั จวนติงซโี หวพลนั คกึ คกั ขนึ มาในชัวพรบิ ตา 
 
“เกดิ อะไรขนึ หรือ?” 
 
อาหา่ วได้ยินเสียงดังเจียวจา๊ วกเ็ ดินออกมาจากดา้ นหลงั ตน้ ไม ้
ในมือหิวปลาน้อยสองตัว พอมองเห็นเด็กรบั ใชว้ งิ ผา่ นหน้าจงึ
ส่งเสียงร้องเรียกแลว้ ถามอย่างสงสัย 
 
“เจ้าเองกเ็ รว็ ๆ หน่อย เสียวโหวเหยก่ ลับมาแล้ว กาํ ลงั ให้รางวัล
อยู่ทดี ้านหน้าด้วย” เดก็ รบั ใช้ตะโกนบอก สองเทา้ ยังไม่หยุดวิง 
พริบตากห็ ายไปอย่างรวดเรว็  
 
อาห่าวกรดี เสียงร้องอย่างดใี จ ทงิ ปลาในมอื อยา่ งลืมตวั แล้ววิง
ไปยังเรอื นชวิ ถงหยวนทันท ี
 
ฉีเยวก่ าํ ลงั นังคุยกบั อาหลูอยใู่ นเรือน ไดย้ ินเสียงปดประตูดังปง 
ทาํ เอาทังสองตกใจสะดุ้งโหยง ตามมาด้วยอาหา่ วทีวิงเขา้ มา
อย่างรีบรอ้ น 
 
“ใครรังแกเจา้ ?” 
 
“เปนอะไรไปร?ึ ” 
 
พวกนางรีบถามขนึ ในขณะทมี องอาห่าวทมี ที ่าทางเหมอื นโดน
สุนัขบ้าไล่ตาม 

 
“ไม่ใช่เจา้ ค่ะ...” อาห่าวกม้ หน้าหอบหายใจ เอาสองมือจับหวั เข่า 
เอย่ เสียงกระหืดกระหอบ “สะ…เสียวโหวเหย…่ กลับมาแลว้ ” 
 
สีหน้าฉีเยว่กับอาหลูเปลียนไปในเวลาเดียวกัน แตท่ ีไม่เหมือน
กันคอื ฉีเยวม่ สี ีหน้าตืนตกใจและหวาดกลวั ส่วนอาหลูนันมี
สีหน้าตืนตกใจและดใี จ 
 
“เสียวโหวเหยก่ ลบั มาแลว้ ?” อาหลจู บั แขนอาหา่ ว ถามดว้ ยนํา
เสียงไม่อยากจะเชอื “เจ้าเหน็ มากบั ตาหรอื ?” 
 
“ขา้ ยงั ไมเ่ หน็ แต่ทุกคนต่างก็วิงไปทเี รอื นโหวฮหู ยินกนั หมด
แล้ว ตอนนีในจวนคึกคักมาก มีคนบอกวา่ มีการให้รางวัลดว้ ย” 
อาหา่ วตอบพลางตบทีหน้าอกไปด้วย ทันใดนันกส็ ่งเสียงร้อง
ดว้ ยความตกใจ “ไอ้หยา! ปลาของข้า...” 
 
อาหลูกลบั ไมไ่ ดใ้ ส่ใจเรอื งปลา ได้แตห่ ันมามองฉีเยว่ดว้ ยความ
ดีใจ กลบั ได้ยนิ เสียงเจ้านายสังขึนวา่  
 
“ปดประต!ู ข้าไม่อนุญาตใหอ้ อกไปไหนทังนัน แล้วกไ็ ม่ต้องพบ
ใครด้วย” ฉีเยวเ่ อย่ ด้วยสีหน้าเครง่ ขรึม “หากใครถามกบ็ อกไป
ว่าข้าปวย แต่ไมอ่ นุญาตให้ออกไปไหนทังนัน โดยเฉพาะไปรวม
ตัวกันทีเรอื นโหวฮหู ยนิ กบั เสียวโหวเหย่” 
 
อาหลูกับอาหา่ วตะลึงงนั ไปชัวครู่ แต่ก็รีบพยกั หน้ารับคาํ สังอยา่ ง
รวดเร็ว 
 
ไม่นานเรือนชวิ ถงหยวนก็ปดประตูและหน้าต่าง ลงกลอนจาก

ภายในจนเรยี บร้อย ตดั ขาดจากเสียงคกึ คกั สนุกสนานดา้ นนอก 
 
ยามราตรยี า่ งกรายเขา้ มา 
 
หลังจากกนิ อาหารเยน็ เสรจ็ อาหลูกบั อาหา่ วกเ็ กบ็ จานชามออก
มาลา้ ง 
 
“อาห่าว ลองฟงสิ” อาหลูเอ่ยเสียงแผ่วเบา 
 
“อืม...” อาห่าวตอบรบั สันๆ แลว้ เงียหฟู ง 
 
มเี สียงบรรเลงเพลงจากเครอื งดนตรปี ระเภทเครอื งสายและปดงั
แวว่ มากบั สายลมในยามราตร ี
 
“งานเลยี งทางดา้ นหน้าเริมตน้ แล้ว...” อาหา่ วกลา่ วขนึ บ้าง แวว
ตาเปนประกายดว้ ยความเพอ้ ฝนอยูช่ วั ครู่หนึง “คนื นีตอ้ งคึกคัก
มากแน่ๆ พหี ลู เจา้ ว่าตอนนีรปู รา่ งหน้าตาของเสียวโหวเหย่จะ
เปนอยา่ งไรบา้ ง? เขาจากไปสามปจนข้าลมื ไปหมดแลว้ ...” 
 
อาหลยู ิมแล้วยิมอีกในขณะทีมองออกไปนอกประตูเรอื น 
 
“เสียวโหวเหยต่ อ้ งดูดขี นึ มากอย่างแน่นอน” นางกลา่ วขนึ หัน
มาเห็นอาห่าวทาํ ทา่ คดิ ตามอยจู่ งึ พดู ต่อ “พวกเราเร่งมอื กนั เถอะ 
รีบเกบ็ จานชามแลว้ ไปต้มนํารอ้ น ฮูหยินน้อยจะไดล้ า้ งหน้าลา้ ง
ตา” 
 
อาหา่ วพยกั หน้าแลว้ เรง่ มือทํางานในหอ้ งครวั ฉีเยวท่ ีเงยี หฟู งอยู่
ในห้องได้แต่เอามอื กมุ ขมบั อยา่ งปวดหวั  

 
สวรรค!์ นีก็นานมากแลว้ ทาํ ไมถงึ ยังไมย่ อมให้ข้ากลับไปอกี นะ 
แมแ้ ต่ความรักก็ยังไม่เคยไดส้ ัมผสั อย่ๆู กม็ าเปนภรรยาไปซะงัน 
เขาคงอยากไดข้ ้านักนี 
 
ราตรีนีมเี สียงบรรเลงเพลงและเสียงหวั เราะแว่วมาทังคืน ทวา่
ฉีเยวก่ ลับนอนฝนร้าย ในความฝนเหน็ บรุ ุษผหู้ นึงทเี หมอื นหุ่น
ทหารรัดตวั นางเอาไว้ ทังทบุ ตที งั ดา่ ทอแลว้ ยังตอ้ งการจะลว่ ง
เกินนาง 
 
วันตอ่ มา 
 
ใบหน้าฮูหยนิ น้อยบง่ บอกชดั เจนวา่ นอนหลบั ไม่สนิท อาหลูเหน็
แล้วกต็ อ้ งถอนใจเฮือกใหญด่ ว้ ยทา่ ทางหดหู่เลก็ น้อย ถึงปากฮู
หยินน้อยจะบอกว่าไม่สนใจแล้วทาํ ได้ทไี หนกันเลา่ สามที จี าก
กนั ไปตังหลายปกลับมาแล้วแต่คนเปนภรรยากลบั ไมไ่ ด้พบ 
 
บรรยากาศในจวนยงั คึกคักกนั อยเู่ ช่นเคย อาหลูคาดเดาวา่ น่าจะ
เปนเพราะญาติพนี ้องรวมไปถึงสหายสนิทต่างพากันมา
เยยี มเยียน วนั นียังไมม่ ใี ครมาหาพวกนาง เหมือนกบั ว่าทังสาม
ไดถ้ ูกลืมเลือนไว้ทเี รือนชวิ ถงหยวนไปแล้ว 
 
ฉีเยวค่ นุ้ ชินกบั การนอนในชว่ งเวลาบา่ ย ทกุ ครงั ทถี ึงเวลานีอาหลู
กับอาห่าวกจ็ ะทาํ งานเยบ็ อยู่ในหอ้ งของตัวเอง ถงึ แมใ้ นจวนจะมี
บ่าวอาวโุ สฝายเยบ็ ปกถกั รอ้ ย แตว่ ่าเสือผา้ ของเรือนชิวถงหยวน
จะได้รับอยา่ งลา่ ช้า เพราะถูกจัดลาํ ดบั ไวท้ ําทา้ ยสุด ซํารา้ ยบาง
ครงั กย็ งั หายไป ดงั นันอาหลูกบั อาห่าวจงึ ลงมอื ทาํ ดว้ ยตัวเอง
เสียเลย ผา้ ปกลายเหล่านีเปนทักษะทีเคยเรยี น จึงไม่ได้เปน

เรอื งยาก 
 
“รองเทา้ ของฮูหยินน้อยดูเหมอื นดา้ นข้างจะสึกแลว้ ” อาหา่ วปก
ผ้าเช็ดหน้า พรอ้ มกับนึกขนึ มาได้จึงหันไปบอกกับอาหลู “ข้าวาง
ไว้ในตรู้ องเท้าทางดา้ นนันแลว้ ” 
 
“เดยี วขา้ ไปหยบิ มาซอ่ มเอง” อาหลูวางงานทีอยู่ในมือลง 
 
ยามเทียงอากาศรอ้ นอบอา้ ว เสียงร้องของจักจันทอี ยู่ข้างนอก
ส่งเสียงดังเขา้ มาถึงในเรือน ปกตจิ ะมพี วกบา่ วมาดกั จักจนั กับไล่
นกอยเู่ ปนประจาํ เพียงแต่ทีเรอื นชวิ ถงหยวนกลับไม่มีใครสนใจ 
อาหลูทีกลวั วา่ จะหนวกหเู วลานอนของฉีเยว่ จงึ เอ่ยขนึ ว่า 
 
“ตอนกลางคนื ฮูหยินน้อยนอนหลับไมส่ บาย เจา้ ไปดกั จักจนั
ดา้ นนอก อยา่ ใหห้ นวกหูเวลาพกั ผอ่ นยามบ่ายของฮูหยนิ น้อย
...” 
 
อาห่าวตอบรับ เดินไปหยบิ ราวไมไ้ ผ่ท่อนหนึงแลว้ ออกจากเรือน 
 
ส่วนอาหลูกเ็ ดนิ ไปดูเจา้ นายทีห้อง นางยงั ไม่ทันได้แหวกผ้า
มา่ นออก กม็ องเห็นฉีเยว่กาํ ลงั ยืนอยูบ่ นมา้ นังกลางห้องผา่ นผา้
มา่ นทโี ปรง่ บาง ในมือถอื ผา้ ปูทีนอนผืนหนึงไว้ นางตกใจจน
กรีดเสียงรอ้ งออกมา 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ น...ท่าน...” อาหลูรบี วิงเข้าไป กอดขาของฉีเยว่
เอาไวแ้ ล้วร้องไหป้ ริมวา่ จะขาดใจ 
 
ฉีเยว่ทถี ือผ้าปูทนี อนทาํ เปนเชอื กพอเหน็ ทา่ ทางอาหลูแล้วกร็ ้สู ึก

ละอายใจ เพราะวา่ สามที ีถกู ต้องของร่างนีกลับมาแล้ว นางจงึ
กระวนกระวายใจ อยากให้ทงั หมดเปนเพยี งความฝน เพยี ง
ลืมตาตนื ก็กลับไปอย่ใู นยุคปจจุบัน ทวา่ ดนั ไม่สมดงั ปรารถนา 
 
หลังจากพจิ ารณารอบด้านกน็ ึกได้ว่า ตนเข้าสิงรา่ งนีไดเ้ พราะ
เจ้าของรา่ งผกู คอตาย ถ้าเชน่ นันหากตนผกู คอตายบา้ งก็อาจ
ทาํ ใหก้ ลบั ไปโลกเดมิ ไดใ้ ชไ่ หม? นางยิงคดิ ก็ยงิ เหน็ วา่ มคี วาม
เปนไปได้อยา่ งมาก ถงึ ยงั ไงตอนนีกไ็ มม่ คี วามคดิ อนื อกี แลว้ น่า
จะตอ้ งลองดู ทวา่ เพงิ จะยืนบนเกา้ อีก็ถกู อาหลวู ิงเข้าใส่แล้ว 
 
“ไมใ่ ช่... ไม่ใชอ่ ยา่ งทเี จ้าคิด” ฉีเยว่อยากจะอธบิ าย แต่ไม่รู้จะ
เริมยังไง จึงยนื มอื ไปปลอบอาหลแู ทน 
 
ความรู้สึกอดั อนั และกดดันทีสะสมมาหลายวนั ถูกระบายออกมา
ด้วยเสียงร้องไห้ พออาหลูร้องไปสักพกั กถ็ กู คําพูดของฉีเยว่
ปลอบใจจนอารมณเ์ ริมสงบลง 
 
“นีไม่ใช่เรืองลอ้ เล่นนะเจ้าคะ…” อาหลูฟงเจา้ นายอธิบายเสียง
อกึ อักเหมือนคนติดอา่ ง นางคกุ เข่าลงกอดขาฉีเยว่เอาไว้ แลว้
เงยหน้ามองด้วยหยาดนําตาทไี หลรนิ เปนสาย “ไมเ่ ลน่ อยา่ งนี
นะเจ้าคะ...” 
 
“ขา้ ผดิ ไปแลว้ ข้าไมเ่ ล่นแล้ว” ฉีเยวส่ ่งยิมปลอบใจพลางยืนมอื
ไปดงึ อกี ฝายขนึ มาแลว้ ส่งผา้ เชด็ หน้าให ้
 
“ฮหู ยินน้อย หากในใจท่านเปนทุกขม์ ากก็พดู ออกมาเถอะ
เจา้ คะ่ ทา่ นอยา่ เหน็ บ่าวเปนคนนอกเลยนะเจา้ คะ…” อาหลเู อ่ย
เสียงสะอึกสะอนื  

 
“ขา้ ไม่ได้เปนทกุ ข์จรงิ ๆ…” 
 
“เสียวโหวเหย่จะตอ้ งมาหาทา่ นแน่นอน ถ้าไมเ่ ชน่ นันแลว้ กใ็ ห้
บา่ วไปพบเสียวโหวเหย่...” อาหลูเสนอ 
 
“อย่านะ!” ฉีเยว่ตกใจจนรบี ดึงมอื ของนางเอาไว้ “ไม่มีใครมา
แจง้ ใหพ้ วกเราร้เู ลยสักคน แสดงว่าพวกเขาไม่อยากให้พวกเรา
ปรากฏตวั อย่างทีคิดไว้จริงๆ หากเจ้าไปตอนนีเกรงวา่ จะกลาย
เปนการรบกวนคนอนื อาจจะทําให้เราตกทีนังลาํ บากได้ อดทน
รออีกหน่อยเถอะ ถึงอย่างไรเขาก็กลบั มาแลว้ เปนไปไม่ได้หรอก
วา่ จะไม่ได้พบกนั ตลอด” 
 
อาหลพู ยักหน้าเลก็ น้อย มองฉีเยว่แลว้ เช็ดนําตาไปด้วย 
 
“ถ้าเชน่ นันฮูหยินน้อยอยา่ ทาํ เรอื งเหลวไหลอีกนะเจา้ คะ” 
 
ฉีเยว่รบี พยกั หน้ารบั รองตดิ ๆ กันก่อนเปลียนไปพูดเรืองอืน 
 
“อาหา่ วล่ะ?” 
 
“ขา้ กลัวว่าฮูหยินน้อยจะหนวกหเู วลานอน ก็เลยใหน้ างออกไป
ดักจกั จนั แล้ว” อาหลตู อบ 
 
ดักจักจัน... ฟงแล้วน่าสนใจ ฉีเยว่จึงถามยิมๆ 
 
“สนุกหรือไม?่ ” 
 

ดกั จกั จนั ...สนุกหรอื ไม ่
 
สําหรับอาห่าวแลว้ คงตอบว่าไมส่ นุกเลยสักนิด หากเทียบกบั
งานทหี ้อง เพราะนางอยากเยบ็ ผา้ เช็ดมอื ของฮหู ยนิ น้อยให้
เสร็จเรว็ ๆ ตอนนีอากาศร้อนอบอา้ วผา้ เชด็ มอื จงึ ไม่พอใช้ ดงั นัน
การดกั จกั จันจงึ ทําให้นางรูส้ ึกวา่ เสียเวลาและงานตอ้ งหยดุ ชะงัก 
 
“ใครใช้ให้พวกเจ้าร้อง ฮึ ใครใชใ้ หร้ ้อง พวกจอมขีเกยี จ พวกงี
เง่าไมใ่ ห้ความเสมอภาค ขนาดเจา้ ทีเปนจักจันยงั ไม่สนใจพวก
ข้า มองคนตําต้อยราวกับมองสุนัข…” นางเดินวนไปรอบๆ 
ต้นไม้พร้อมกับบ่นพึมพํา “ไป! ไปเลยนะ ไปใหห้ ่างจากทีนี ไป
ในทีทีมคี นมากๆ นันเลยไป...” 
 
จังหวะนันเองกม็ เี สียงเรยี กนางดงั ขนึ มา 
 
“อาห่าว!” 
 
อาห่าวหันไปมองตามเสียง เห็นบ่าวรบั ใชค้ นหนึงในชุดม่วงยืน
อยบู่ นทางเดนิ พลางกวกั มอื เรียก แสงแดดยามเทียงส่องผ่าน
ดา้ นหลงั หญงิ ผ้นู ัน ทาํ ใหอ้ าห่าวทีมองอย่ถู ึงกับแสบตา 
 
“นันใครน่ะ?” นางถามขนึ มา “เจ้าเรยี กข้าร?ึ ” 
 
“อาห่าว มานีเรว็ ” บา่ วรับใชผ้ ูน้ ันรอ้ งเรียกพรอ้ มกบั กวักมอื ไม่
หยุด 
 
“มเี รอื งอะไรหรือ?” อาหา่ วเดนิ ไปหา ในมือยังคงถือราวไมไ้ ผ ่
พออยใู่ นระยะใกลจ้ งึ พบวา่ เปนบา่ วรับใช้ทีไม่คุน้ หน้าค้นุ ตา หลงั

จากคร่นุ คิดอยู่สักครจู่ งึ นึกขนึ มาได้ “เจา้ คือหยินหวนทอี ยู่ที
เรือนโหวฮูหยนิ เจา้ มาหาข้าทาํ ไม?” 
 
“ตอนนีข้าไปอยทู่ ีเรือนของเสียวโหวเหยแ่ ลว้ ” อีกฝายตอบ “
เสียวโหวเหย่สังใหม้ อบของให้ทุกคน ทวา่ พวกขา้ ยงุ่ กนั มาก จึง
ไม่อาจเดนิ ไปให้แต่ละเรอื นได้ หากเจา้ ว่างอยกู่ ็ไปหยิบเอาสัก
หน่อยเถอะ” 
 
บา่ วแตล่ ะคนทีเดินออกไป ตอนกลับมากม็ ีของตดิ ไมต้ ิดมอื มา
จรงิ ๆ พวกผู้ชายจะไดพ้ ่กู ัน หมกึ กระดาษ จานฝนหมึก ส่วนของ
พวกผหู้ ญงิ จะเปนพดั ขนาดเลก็ ถึงจะไมไ่ ด้มีราคาสูงมากทว่านี
ถอื เปนครังแรกทีเสียวโหวเหยก่ ลับมา 
 
อาห่าวได้ยนิ กม็ สี ีหน้าทงั ดีใจและแปลกใจ 
 
“จรงิ ร?ึ ” เดก็ สาวถาม ยังคงไม่อยากเชอื อยูบ่ ้าง คาดไมถ่ ึงวา่
เสียวโหวเหยจ่ ะเอาของมาให้พวกนางดว้ ย สามปมานีแม้แตค่ ํา
พูดสันๆ ฝากมาสักคาํ ก็ไมม่ …ี  
 
“เจา้ ไมเ่ ชอื งนั รึ?” หยนิ หวนหวั เราะแลว้ โบกไมโ้ บกมือ “ถา้ อยา่ ง
นันกช็ า่ งเถอะ เพราะความจรงิ แล้วเสียวโหวเหย่กไ็ ม่ได้ตังใจพดู
วา่ ใหพ้ วกเจ้าเปนพิเศษ ขา้ เพียงถา่ ยทอดคําพดู ตามๆ กันมา 
แลว้ ผ่านมาเหน็ เจา้ อยู่ทนี ีพอดี กเ็ ลยแวะบอกสักคํา เจา้ ก็คดิ ว่า
ข้าไมไ่ ด้พดู แล้วกนั นะ..” 
 
อีกฝายบอกพร้อมกบั กา้ วจากไป 
 
พอได้ยินอีกฝายพูดเช่นนี อาหา่ วกเ็ ชอื ไปเกินครงึ แล้ว เสียวโหว

เหย่มอบของใหก้ บั ทกุ คน ไม่ไดเ้ ฉพาะเจาะจงมาทพี วกนางเปน
พเิ ศษ ในเมอื แตล่ ะเรอื นมกี ันหมด เรือนชวิ ถงหยวนก็ถือเปน
หนึงในนัน หากจะว่าไปแลว้ ก็ไมน่ ับว่าเลวร้ายอะไร อกี อย่างหาก
ตวั เองผา่ นไป ไมแ่ น่วา่ อาจจะพบเสียวโหวเหย่ก็ได้ หากโชคดขี นึ
มาอีกหน่อยก็อาจจะได้เข้าไปพดู ด้วยใกลๆ้ … 
 
“พสี าว รอขา้ ด้วยสิ” อาหา่ วโยนราวไม้ไผท่ งิ รีบตามไปทนั ที “
โหวฮูหยินใหเ้ จ้าไปอย่ทู เี รอื นเสียวโหวเหยแ่ ล้วหรอื ? ครงั นีโหวฮู
หยินเพิมบ่าวรบั ใชใ้ หอ้ ยทู่ ีเรอื นเสียวโหวเหยก่ ีคนรึ?” 
 
ทังสองพูดคยุ ไปตลอดทางจนคอ่ ยๆ ไกลห่างออกไป 
 
บทที 29 ความผิด 
 
ฉีเยว่กับอาหลูพดู คุยกันไดพ้ ักหนึง 
 
จนกระทงั ใจอาหลูเริมสงบลงกน็ ึกขึนได้ว่าตัวเองมาทําอะไร นาง
จึงเดินไปทหี ้องดา้ นขา้ ง แล้วหยิบรองเท้าเจา้ นายออกมาจากใน
ต ู้
 
“ข้าจะซ่อมแซมรองเทา้ ใหฮ้ ูหยินน้อยนะเจา้ คะ” อกี ฝายบอก แต่
ไม่ได้กลบั ไปอยทู่ ีหอ้ งของตวั เอง ทาํ เพยี งหยิบเข็มเยบ็ มานังลง
ข้างเตียงแลว้ ทํางานต่อ 
 
นีเทา่ กบั เปนการเฝาขา้ สินะ ฉีเยวส่ ่ายหวั ไมร่ ู้จะทําอย่างไรดี ได้
แตเ่ อ่ยขึนวา่  
 
“ขา้ ไมน่ อนแลว้ เจา้ ไปบอกให้อาห่าวกลบั มาเถอะ นางจะไดไ้ ม่

ตอ้ งตากแดดอยู่กลางแจง้ ” 
 
“เจ้าคะ่ ” อาหลูเองก็เพงิ จะนึกออกว่าอาห่าวออกไปได้สักพัก
แล้ว “ข้าจะไปเรียกนางกลับมาเจ้าค่ะ” พดู จบกว็ างงานในมือลง
แลว้ เดนิ ออกไป 
 
ฉีเยว่เกิดความเบือหน่ายกเ็ ลยหยบิ รองเทา้ ทีถกู ซอ่ มแซมไปแล้ว
บางส่วนขึนมา จากนันกล็ องใช้เข็มเยบ็ ตามดู เวลาผา่ นไปไม่
นาน อาหลูกก็ ลบั เขา้ มาด้วยสีหน้าทีดูแปลกประหลาด 
 
“เปนอะไรร?ึ ” ฉีเยวถ่ ามอยา่ งสงสัย 
 
“เจ้าเดก็ นันไมร่ วู้ ่าวิงไปทีไหนแลว้ เจา้ ค่ะ…” อาหลรู ายงาน 
 
เพราะฉีเยวเ่ งยหน้าฟงอีกฝายพดู จงึ ไม่ทันระวัง ทําให้ถูกเข็มทิม
มอื จนตอ้ งรอ้ งอย่างตกใจ 
 
“ฮหู ยนิ น้อยเปนอะไรไปเจ้าคะ?” อาหลรู บี วิงเขา้ มาหา 
 
บนมอื ของฉีเยวท่ ถี ูกเข็มทิมมเี ลอื ดสีแดงสดไหลออกมา หญิง
สาวรสู้ ึกไมส่ บายใจนัก ลางสังหรณ์ร้ายพลันเกิดขึนในใจจนนัง
ไมต่ ดิ นางรบี ผดุ ลกุ ขึนแล้วเอย่ ชวน 
 
“รีบออกไปตามหาอาหา่ วกันเถอะ!” 
 
ในเวลานีอาหา่ วเองก็มีลางสังหรณไ์ มด่ ีเชน่ กัน 
 
นางมองหินปะการังสีแดงทเี ปนของตกแตง่ เรอื นตกแตกอยบู่ น

พนื เหงือไหลซมึ ไปทัวทงั ตวั  
 
“ไม่ใชข่ ้า...ข้าไมไ่ ด้ทาํ … ตอนทีขา้ หยบิ ยังดอี ยูเ่ ลยนะ...” นางรีบ
กล่าวขนึ มาในขณะทมี องดบู รรดาบ่าวอาวโุ สทีมารวมตัวกนั  
 
ยอ้ นไปก่อนหน้าตอนทีอาหา่ วเดนิ ตามหยินหวนเข้ามาในเรอื น
ของเสียวโหวเหย่ กเ็ หน็ บ่าวรับใช้จํานวนไมน่ ้อยกาํ ลังรบั ของ
พลางพูดคยุ กนั อยา่ งสนุกสนานเหมือนทีอีกฝายเล่าให้ฟง 
บรรยากาศดูคึกคกั เปนอยา่ งมาก 
 
“ของทกุ ชินเหมือนกนั ทงั หมด…ไม่แบ่งแยกวา่ เปนของใคร...” 
บ่าวอาวุโสตา่ งมีสีหน้ายิมแยม้ พวกนางพดู พร้อมกบั หยบิ กล่อง
ทีบรรจเุ ปนหีบหอ่ ส่งให้บรรดาบา่ วรับใช้ทอี ยตู่ รงหน้าไมข่ าดสาย 
“เสียวโหวเหยข่ องพวกเราชา่ งเรียบง่ายเช่นนีเอง...” 
 
ในใจของอาห่าวมีความรูส้ ึกปลืมปติยินดขี นึ มา ถึงเสียวโหวเหย่
จะไม่ได้ระบุวา่ เปนของทใี หฮ้ หู ยินน้อยโดยเฉพาะ แต่ถ้าถอื กลบั
ไป ฮหู ยินน้อยตอ้ งดใี จมากอย่างแน่นอน 
 
นางคิดทจี ะเดินไปต่อแถวทีอยขู่ า้ งหน้า ก็มีบ่าวรับใชก้ วักมอื
เรียกอยขู่ ้างๆ 
 
“นีเจ้า! มาช่วยสักหน่อยสิ” 
 
อาหา่ วมองซ้ายมองขวา 
 
“ไม่ต้องมองหาใคร เจา้ นันแหละ ช่วยขา้ ถือกล่องนีไปทหี ้องของ
เสียวโหวเหยท่ ี” บ่าวรับใช้ผนู้ ันกวกั มอื พรอ้ มกบั กลา่ วขึนมา 

 
อาหา่ วจงึ รบี วิงไปหา 
 
“เอะ๊ ! พีสาวตําแหน่งสูงกวา่ ขา้ นีนา..” บ่าวรับใช้ผนู้ ันเพิงจะมอง
เห็นสายรดั เอวของอาห่าว ส่วนตัวนางเองเปนเพียงบ่าวรับใช้ขัน
สามทีมีสายรัดเอวสีเขยี ว ทา่ ทางจงึ เปลยี นเปนนอบน้อมมากขนึ  
“ถา้ เช่นนันข้าไมก่ ล้าใชแ้ รงพหี รอก ขา้ ค่อยหาบ่าวรับใชเ้ ดก็ สัก
คนมาทําดกี วา่ ...” 
 
อาห่าวส่ายหน้าบอกวา่ ไมเ่ ปนไรแล้วส่งยิมให้ บ่าวคนนีดไู มค่ ุ้น
หน้าค้นุ ตาสักเทา่ ไร แต่กค็ งไมแ่ ปลก เพราะจวนตงิ ซีโหวมีบ่าว
มากมาย อีกทงั ทกุ ๆ ปกจ็ ะมคี นทอี อกไปและคนทรี บั เข้ามาใหม ่
หนําซํานางอย่ใู นเรอื นชวิ ถงหยวนมาสามปกว่า คนในจวนกไ็ มร่ ู้
ปรบั เปลยี นขนาดไหน หากจะมคี นทีไม่รจู้ กั อยู่บา้ งกถ็ อื วา่ เปน
เรืองปกต ิ
 
“ถ้าเช่นนันกต็ อ้ งรบกวนพีสาวแลว้ ” บ่าวผนู้ ันส่งยมิ ตอบพร้อม
กับยนื กลอ่ งใบหนึงไปใหน้ าง ส่วนตัวเองกย็ กกล่องอกี ใบ ทัง
สองเดินเคยี งข้างกนั ไปห้องเสียวโหวเหยพ่ ลางพูดคุยกนั ไปด้วย 
“พีเปนคนของเรือนไหนร?ึ ” 
 
คาํ ถามนีทาํ ให้อาห่าวรูส้ ึกลาํ บากใจทจี ะตอบอยู่บา้ ง “ข้า...เปน
คนของฮหู ยินน้อยทอี ยู่เรอื นชวิ ถงหยวนน่ะ” 
 
สีหน้าของบ่าวรบั ใช้ผนู้ ันปรากฏความงงงนั ออกมาให้เหน็  
ท่าทางมคี วามลาํ บากใจอยเู่ ลก็ น้อย แต่อาห่าวไมท่ ันได้สังเกต
เพราะพวกนางเดินเข้ามาในห้องแลว้  
 

“หยบิ ของออกมาวางบนโต๊ะเลก็ เถอะ” บา่ วรับใชร้ บี กล่าวขึนเพือ
เปลยี นหัวขอ้ สนทนา 
 
อาห่าวกวาดตามองภายในหอ้ งอยา่ งละเอยี ด หอ้ งนีเหมือนกบั
หอ้ งทมี อี ยู่ในเรอื นอืนๆ ประกอบไปดว้ ยสามส่วนใหญๆ่ คอื มี
หอ้ งโถงอยู่ตรงกลาง สองขา้ งเปนห้องโดยทีห้องหนึงเปนหอ้ ง
นอน อีกห้องเปนห้องส่วนตวั ประตทู ีมีทรงโค้งเหมอื น
พระจันทร์ครึงเสียวมผี า้ ม่านโปรง่ บางสีออ่ นหอ้ ยลงมา 
 
เมอื ชะโงกหน้าเข้าไปดภู ายในจะเห็นหบี และตูข้ นาดใหญ่ บน
ผนังยงั แขวนดาบเล่มหนึงทมี พี ่หู อ้ ยสีแดง แต่ทไี ม่เหมือนกบั
หอ้ งอืนๆ กค็ อื มีตน้ ไมด้ อกไม้จดั วางอยูน่ ้อยมาก แม้กระทัง
เครืองลายครามสวยๆ งามๆ สักใบก็ไมม่ ี บง่ บอกถึง
บคุ ลกิ ลกั ษณะของผูเ้ ปนเจา้ ของห้องได้เปนอยา่ งด ี
 
ในหอ้ งมบี ่าวอาวุโสสีหา้ คนปดกวาดเชด็ ถอู ยู่ พวกนางไมไ่ ด้
สนใจผูท้ มี าใหมม่ ากนัก 
 
อาหา่ วตอบรบั แล้วเอากล่องวางไวบ้ นโต๊ะเลก็ จากนันก็เปดออก 
เห็นวา่ ด้านในเปนของประดับหอ้ งทีเปนหินปะการงั สีแดงอนั
หนึง นางกเ็ ลยหยบิ ออกมา ทว่าเดก็ สาวยงั ไม่ทันได้เอาหนิ
ปะการงั วางลงบนโต๊ะ มนั กลบั แยกออกจากกนั เปนสองส่วนแลว้
รว่ งลงพืนทันท ี
 
เพล้ง! 
 
เสียงของตกแตกดงั กังวานไปทวั หอ้ งจนทกุ คนต่างกเ็ ดินมาด ู
อาห่าวยงั คงงุนงง ไม่รู้วา่ เกิดอะไรขนึ ได้แต่ยืนนิงงนั อย่กู บั ท ี

 
“เจา้ เด็กบ้า! นีเปนของทโี หวฮูหยินสังซือให้เสียวโหวเหย่โดย
เฉพาะเลยนะ…” บา่ วรบั ใช้คนหนึงตะโกนเสียงดงั ด้วยความ
ตกใจ สีหน้าเปลยี นเปนหวาดผวา 
 
“ข้า...ขา้ …” อาห่าวใกล้จะรอ้ งไหอ้ อกมาแล้ว นางรบี คุกเขา่ ลงไป
รวบรวมชนิ ส่วนทแี ตกเปนชนิ เลก็ ชินน้อยด้วยสองมือทีสันเทา 
 
“เกิดอะไรขึนร?ึ ” 
 
เสียงหนึงพลนั ดังขนึ เมอื ทุกคนหันไปมองก็เหน็ ว่าเปนโซว
มามา นางกา้ วเขา้ มาใกล้กเ็ ห็นหนิ ปะการงั แตกเปนเสียงๆ สีหน้า
กเ็ ปลียนเปนตืนตระหนกทนั ควนั  
 
“ตายแลว้ !” 
 
อาห่าวเงยหน้าเห็นโซวมามา ก็รีบหันไปหาแลว้ โขกหวั คาํ นับซาํ ๆ 
 
“โซวมามา ขา้ ไมร่ ู้วา่ เกดิ อะไรขนึ ...ตอนทขี า้ หยบิ มันก็...ก็แตก
แล้ว…” ในทสี ุดนางกร็ อ้ งไห้โฮ 
 
“เจ้า…อาหา่ วร?ึ ” โซวมามามองเดก็ สาวอยา่ งประหลาดใจ สีหน้า
ฉายแววกลัดกลุ้ม “เจา้ มาอยู่ทีนีไดอ้ ยา่ งไร?” 
 
“คอื ...คือวา่ บ่าวคนนันใหข้ ้าช่วย…” อาห่าวรีบกลา่ วขึนมาพร้อม
กับยกมือชไี ปดว้ ย ทว่าเมอื นางหนั ไปมองกลับไม่เหน็ บ่าวทีเรียก
ใชต้ ัวเองเมอื ครู่นีแลว้ เด็กสาวถึงกับพดู ไม่ออก 
 

“บา่ วคนไหน?” โซวมามากวาดตามองคนทีอยใู่ นห้อง “ห้องของ
เสียวโหวเหยเ่ ปนหอ้ งทใี ครกส็ ามารถเดินเขา้ มาไดต้ ามใจชอบ
อยา่ งนันร?ึ ” 
 
“ไม่ใชเ่ จา้ ค่ะ โซวมามา ขา้ มารบั ของ ประจวบเหมาะกับทีถกู บา่ ว
คนหนึงเรยี กให้ข้าช่วยถอื ของเขา้ มาในหอ้ งพอด…ี ” อาหา่ วรีบ
เล่าให้ฟง 
 
“แลว้ ใครกันทใี ห้เจ้าเขา้ มา?” โซวมามาเอย่ ถามขัดจังหวะ นํา
เสียงเคร่งขรึม 
 
“เปน…เปน…” อาหา่ วมองหน้าทุกคนทีอยูใ่ นหอ้ งอยา่ งรอ้ นใจ 
แต่กลบั ไมม่ คี นทีเรียกนางมาเมอื ครู่นี “เปนบ่าวคนหนึง…พวก
เจ้า...พวกเจา้ ต่างกเ็ หน็ เหมอื นกันไม่ใช่หรือว่าคนไหน?” 
 
บ่าวอาวุโสทีอย่ใู นหอ้ งต่างมีสีหน้าประหลาดใจ 
 
“พวกเราทาํ งานอย่ใู นหอ้ งก็จรงิ แตน่ อกเหนือจากเจ้ากไ็ ม่เห็นมี
คนอนื เข้ามา...” บ่าวรับใช้อาวโุ สคนหนึงกลา่ ว “พวกเรายังแปลก
ใจเลยว่าเจ้าพดู ถงึ บ่าวคนไหน?” 
 
อาหา่ วไดย้ นิ ก็ตกตะลงึ ทันท ี
 
“พวกเจ้า...พวกเจา้ จะไมเ่ หน็ ไดอ้ ยา่ งไรเลา่ ?” นางร้องขึนมา
อยา่ งเสียงดัง “ก็คนทสี วมเสือสีเหลือง ใส่สายรัดเอวสีเขียวคน
นันไง เมอื ครนู่ างเดนิ เข้ามาพร้อมขา้ …” 
 
ทกุ คนมองเดก็ สาวด้วยสายตาทงั ประหลาดใจและเห็นใจ 

 
“เอาเถอะ อาห่าว” โซวมามาร้องขึนมาดว้ ยนําเสียงเคร่งเครียด “
ข้ารู้ว่าเจ้าทาํ ทงั หมดตามความต้องการของเจ้านายเจา้ แตเ่ รือง
แบบนีมันเกินไปแลว้ !” 
 
อาห่าวสับสนไม่น้อยกบั คาํ พดู นี 
 
“ไม.่ . ไม.่ .. ไมใ่ ชฮ่ หู ยินน้อยทีใหข้ ้ามา แตเ่ ปนหยินหวน หยิน
หวนเปนคนเรยี กขา้ มาต่างหาก…” นางรอ้ งขนึ มาอย่างรอ้ นรน 
 
“เจา้ คงสับสนแลว้ ล่ะ พหี ยนิ หวนออกไปขา้ งนอกกบั เสียวโหว
เหยต่ งั แตเ่ ช้าแล้ว…” บา่ วรับใช้ผหู้ นึงอดกล่าวขึนมาไมไ่ ด ้
ใบหน้ามคี วามประหลาดใจมากยงิ ขนึ ทังยังมคี วามดูถกู เหยยี ด
หยามฉายให้เห็นแวบหนึงด้วย 
 
อาห่าวเบิกตาโพลงอ้าปากค้าง 
 
“ไม่นะ...เปนนางจริงๆ นางพาข้ามา เมอื กีนางยังอยใู่ นเรือนด้วย
...” นางท้วงเสียงดังแล้วรีบผุดลกุ ขึน ตังท่าจะออกไปดดู ้านนอก 
“หากพวกเจ้าไม่เชอื ลองไปดดู ้วยกันกบั ขา้ …” 
 
“พอแล้ว!” โซวมามาร้องขึนมาอยา่ งโมโห “เดก็ ๆ! พานางออก
ไป!” 
 
อาหา่ วทีเพิงจะยนื ขนึ ถงึ กับขาออ่ นลงไปกองกับพืนอกี ครงั ด้วย
สีหน้าซดี เผือด 
 
“ไมใ่ ชน่ ะ โซวมามา โซวมามา จรงิ ๆ แลว้ ข้าไม่ได้ทาํ ...ไมใ่ ช่ข้า

จริงๆ…ไมใ่ ช่ขา้ …” นางจติ ใจกระเจดิ กระเจิงไม่รวู้ ่าจะพูดอะไร ได้
แต่เอย่ ซาํ ไปซาํ มาพลางคลานเขา่ ไปกอดขาของโซวมามาเอาไว ้
เรยี กชอื อกี ฝายอย่างคนไร้เรยี วแรง 
 
บา่ วอาวโุ สรบี กรกู นั เขา้ มาจบั ตวั อาหา่ วราวกับเหยยี วตะครุบนก
น้อย ในขณะทบี างคนเอาผา้ อดุ ปากของเดก็ สาวไว ้
 
บรรยากาศภายในเรือนเงียบสงัดไรเ้ สียงอนื ใด ทุกคนมองดูอา
หา่ วทถี ูกลากออกไป เดก็ สาวรอ้ งไหน้ ําตาไหลพรากพยายาม
ดินรนต่อสู้อย่างไม่ยินยอม 
 
“จดั การดูแลในเรือนใหเ้ รียบร้อย เรือนของเสียวโหวเหยไ่ ม่ใช่
สถานทีทีใครก็เขา้ มาได้ หากใครกล้าขดั ขนื ไมเ่ ชอื ฟง ก็อย่าหา
ว่าขา้ ไรเ้ มตตา!” โซวมามาเอ่ยเสียงเฉียบขาดอยูก่ ลางห้อง 
 
มีเสียงตอบรับเบาบางดงั ขึนในเรือน ทกุ คนพากันละสายตากลบั
มาจากเดก็ สาว หนั ไปทําหน้าทีตัวเองตอ่ ความสนุกสนาน
ครกึ ครืนคืนกลับมาอีกครงั เหมือนกบั เมือครไู่ ม่มีเรอื งใดเกดิ ขนึ  
 
โซวมามามองอาห่าวทีถูกลากออกจากประตูไป พรอ้ มกบั ถอน
หายใจเบาๆ ควิ ขมวดแน่น 
 
จังหวะทอี าหา่ วกําลังจะถูกลากออกจากเรอื น ก็มีคนกลมุ่ หนึง
สาวเทา้ สวนเข้ามา บรรดาบา่ วอาวุโสยนื หลกี ทางใหอ้ ย่าง
นอบน้อม ทว่าแตล่ ะคนยงั ยดึ ตัวเด็กสาวไวแ้ น่น 
 
คนกลุ่มนันเดินเขา้ มาแล้วหยุดฝเทา้ ราวกบั ประหลาดใจกบั
ทา่ ทางบ่าวเหล่านี 

 
“บา่ วรับใช้ผนู้ ีทาํ ความผดิ เจ้าคะ่ นางทําของตกแต่งทีโหวฮหู ยิน
ให้เสียวโหวเหยแ่ ตก โซวมามาจึงสังใหล้ งโทษตามกฎของจวน” 
บรรดาบ่าวอาวุโสคอ้ มตวั ลงแล้วรายงาน 
 
ดวงตาทงั สองขา้ งของอาห่าวถูกนําตาบดบงั ทาํ ใหม้ องเหน็ คน
ทมี าใหมไ่ มช่ ัดนัก แตน่ างก็ยงั ดนิ รนไมห่ ยดุ  
 
“อ้อ” 
 
เสียงทมุ้ ตําของบรุ ษุ ผหู้ นึงดงั ขนึ เสียงนีฟงดเู ย็นชาไร้อารมณ์
เปนอย่างยงิ ราวกับกาํ ลังพูดเรืองดนิ ฟาอากาศอยา่ งไรอย่างนัน 
 
พอเสียงนีผ่านเข้าไปในหขู องอาหา่ ว กลับทําใหเ้ ด็กสาวยงิ ดนิ
แรงมากขึนไปอีก เสียงออู้ ใี นปากกด็ งั ยิงขนึ แต่ทังหมดทที ําไป
กลบั เสียแรงเปล่า เพราะบ่าวอาวโุ สรีบลากนางออกไปดว้ ยความ
รวดเร็วอย่างจงเกลยี ดจงชงั สายตาของอาห่าวทันได้เห็นแค่
ชายเสือคลุมตวั สีเขียวอมดาํ เท่านัน 
 
“อนุโจวเจา้ คะ…” อาจนิ ทียืนมองเหตุการณอ์ ยู่บนทางเดินอกี
ฟากส่งเสียงขนึ มาเบาๆ อยา่ งอดกลนั ไว้ไมอ่ ย ู่
 
ทวา่ ผู้เปนเจา้ นายกลับโบกพัดไปมาด้วยท่าทางเฉยชา 
 
“ถ้าหากวา่ นางทําของแตกจริง กลวั เพียงว่าชะตาชีวิตของอาห่าว
คงจะเหลือน้อยแล้วนะเจา้ คะ…” อาจินยงั เอ่ยต่อดว้ ยเสียงแผว่
เบาราวกระซบิ  
 

“บ่าวรับใชม้ ารบั เคราะห์แทนเจ้านาย พวกเราจะทาํ อย่างไรได้” 
อนุโจวเอ่ยเสียงเย็นชาแล้วก้าวเดนิ ตอ่ ไป ไมส่ นใจเหตกุ ารณ์
ทางนันอกี  
 
อาจนิ ไมก่ ล้าพดู มากไปกวา่ นีจึงรีบเดินตามผู้เปนนาย ทวา่
ระหวา่ งเดนิ ก็อดไมไ่ ด้ทจี ะหันหน้าไปมองอกี ครัง แต่กลับไมเ่ ห็น
เงาของอาหา่ วแล้ว 
 
เกรงวา่ อาจจะไมไ่ ด้พบกันอกี แล้ว... 
 
ทนั ทที ฉี ีเยวก่ บั อาหลูไดร้ ับข่าวก็เร่งรดุ มา พอมาถงึ การลงโทษก็
สินสุดลงแล้ว 
 
อาห่าวกาํ ลงั นอนควําหน้าอยู่บนมา้ นังยาว ไมข่ ยับเขยือนเลยสัก
นิด มีพ่อแม่ของนางคกุ เขา่ รอ้ งไหอ้ ย่ดู ้านข้างเบาๆ เพราะไมก่ ล้า
ทําเสียงดัง 
 
ตอนทอี าหลทู ราบขา่ วก็เกอื บจะเปนลม ขณะทรี ีบเดนิ มานําตาก็
ยงั ไมห่ ยดุ ไหล ในเวลานีพอเห็นภาพตรงหน้ายิงทําให้ทังเนือตัว
อ่อนแรง ทรดุ ลงไปนังกองกบั พนื  
 
ฉีเยวเ่ ดินไปหาเด็กสาวดว้ ยทา่ ทางร้อนใจแล้วยนื มอื ไปตรวจ
ชีพจร 
 
ยังดี...ยงั ด…ี  
 
นางถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก เหน็ บนร่างอาห่าวมเี สือตวั หนึง
คลมุ เอาไว้ คงจะเปนเสือของมารดาเด็กสาว ฉีเยวค่ อ่ ยๆ เปด

ออกอย่างเบามือ สังเกตเห็นรอยเลือดเปนจาํ ๆ เต็มไปหมด 
ศีรษะก็ร้อนวูบวาบขึนฉับพลนั  
 
“ฮูหยินน้อยอาจจะดวู ่ารุนแรงไปสักหน่อย แตบ่ ่าวกไ็ มร่ ูจ้ ะโบย
อย่างไรดี จงึ โบยไปแคส่ ิบกวา่ ครงั เทา่ นัน นีเปนเพราะเหน็ แก่
หน้าฮูหยินน้อยนะเจ้าคะ” บ่าวอาวุโสทอี ยดู่ ้านข้างเอย่ ขนึ มา 
พยายามซ่อนรอยยิมเยาะบนใบหน้า 
 
ฉีเยวห่ ันไปมองหน้าคนพดู นางสูดลมหายใจลกึ เอ่ยเสียงลอด
ไรฟนอย่างเน้นยาํ ทลี ะคาํ  
 
“เชญิ --หมอ--มา” 
 
บา่ วคนนันหนั ไปพยกั พเยดิ ใหก้ ับคนทยี นื รออยู่ไม่ไกล 
 
“เรอื งนียงั ต้องใหฮ้ หู ยินน้อยสังอกี รึ? โหวฮหู ยินมเี มตตาอย่าง
ทีสุดแลว้ ทุกครังหลงั บา่ วรบั ใช้ในจวนได้รับบทลงโทษก็มักจะให้
เชญิ หมอมารกั ษาเสมอ…เชิญทา่ นหมอเจ้าค่ะ” 
 
บทที 30 เจบ็ หนัก 
 
ผเู้ ฒ่าคนหนึงทที ังหนวดเคราและเส้นผมต่างก็เปนสีขาวเดนิ
งกๆ เงนิ ๆ เขา้ มา 
 
เขาสะพายล่วมยามาดว้ ย พอเดนิ มาถึงกห็ รีตามองคนเจบ็ แลว้
ยืนมือไปจับชีพจร 
 
“ไม่เปนไร เลือดไหลเวียนดอี ยู่ รกั ษาไมก่ ีวันก็หายแล้ว” เขา

กลา่ วขนึ มาอย่างเชอื งชา้ เพราะเปนเรอื งทเี ห็นจนชนิ ตา พูดจบก็
ตงั ท่าจะเดินจากไป 
 
“ท่านดบู าดแผลก่อนสิ” ฉีเยว่กลา่ วขึนมาอย่างพยายามขม่
อารมณ์ ทําไมถึงตอ้ งเจอหมอประเภทนีอกี แล้ว ดูแคน่ ันกด็ ่วน
สรุป แตล่ ะคนทําตัวราวกบั ปดหูปดตากัน 
 
ผู้เฒ่าคนนันใช้สายตาพรา่ เลอื นมองมาทฉี ีเยว่ สีหน้าฉายแวว
ประหลาดใจ 
 
“ดงู นั ร?ึ ” เขาถามอยา่ งงุนงง “แม่นางทา่ นนีตอ้ งการใหข้ า้ ดู
บาดแผลของบา่ วหญิงผูน้ ีร?ึ ” 
 
“ถามอะไรอยา่ งนัน” ฉีเยว่ขม่ กลนั ความโกรธจนเส้นเลอื ดปูด
โปนบนหน้าผาก หากจะว่าไปแล้วการฆ่าเชือทําความสะอาด
บาดแผล นางสามารถทําได้ เสียแตว่ า่ ไม่มยี าทีจาํ เปนอยา่ งเชน่  
ทงิ เจอรไ์ อโอดนี โพวโิ ดนไอโอดีน ยาฆา่ เชอื รวมไปถงึ ยาปองกนั
โรคบาดทะยัก ในเมือหมอผนู้ ีเข้ามาตรวจและรักษาโรคบอ่ ยๆ 
สําหรับบาดแผลชนิดนี เขากค็ วรทาํ ไดส้ ะดวกกวา่ นาง... 
 
“ชา่ งน่าขันเสียจริง ท่านคดิ วา่ ขา้ เปนใครรึ?” ท่านหมอโตก้ ลบั
อยา่ งรวดเร็ว ตาเบิกโพลงใบหน้าแดงกํา “ร่างกายและผิวหนัง
ของสตรี พนื ทีส่วนตวั ถึงขนั นัน คาดไม่ถงึ วา่ ท่าน...คาดไมถ่ ึงวา่
ทา่ นจะให้ขา้ …” 
 
ฉีเยว่ไดย้ ินกง็ งงันขึนมาบ้างแลว้ นีมันอะไรกนั ! 
 
สถานการณ์แบบนีนางเคยเห็นในละครโทรทัศน์ แตไ่ ม่นึกวา่ จะ

เปนเรอื งจรงิ หมอในยุคโบราณจะรักษาอาการเจ็บปวยของ
สมาชิกฝายหญิงในบา้ นโดยทมี ผี า้ มา่ นกนั ไว้ หรือไมก่ ็ใช้ผา้ ปด
ทีมอื เวลาตรวจจบั ชพี จร จริงอยู่ทีบาดแผลของอาหา่ วอยทู่ ี
สะโพกซงึ ถือว่าเปนพนื ทสี ่วนตัวยิงกว่ามือ แตแ่ ลว้ ยังไงเลา่ ! 
 
“ท่านเปนหมอนะ ยงั จะมาพูดเรืองแบ่งแยกชายหญิงอะไรกนั
อกี ?” นางเอย่ ขนึ มาอย่างใส่อารมณ ์
 
ท่านหมอชราส่งเสียงหยันขึนจมกู ใชส้ ายตามองฉีเยวอ่ ย่าง
เหยยี ดหยามแวบหนึง ไมม่ ีอารมณท์ จี ะพูดคยุ กับคนทไี มร่ ้เู รอื ง
ผนู้ ีอีก 
 
“แคถ่ กู ลงโทษโดยใชไ้ ม้เรยี วโบยยงั จะมอี ะไรน่าดู...” เขาเปรย
ขนึ มา พรอ้ มกบั คน้ เอาขวดใบเลก็ ขวดหนึงออกมาจากกล่องยา
แล้ววางลง “ยาปองกนั บาดทะยัก เอาไปทาเถอะ” 
 
เพียงพดู จบก็เดินจากไปอย่างเชอื งชา้  
 
ฉีเยวไ่ ด้แต่มองอย่างจนใจ ดที ีนางนึกขนึ มาไดว้ า่ ตวั เองยังมียา
แก้อกั เสบเพยี งพอทีจะรักษาบาดแผลใหอ้ าห่าว หญิงสาวจึง
หยบิ ยาขวดเลก็ ขนึ มา สายตาเหลอื บไปเหน็ บ่าวกลุม่ ใช้แรงงาน
ทอี ยขู่ า้ งๆ กาํ ลังมองมาอยา่ งคกึ คักสนุกสนาน 
 
“ยงั ไม่รบี พาคนกลบั ไปใหข้ า้ อกี !” ฉีเยวต่ ะโกนสังเสียงเข้ม 
 
บรรดาบา่ วรบั ใช้นีจึงนําไมก้ ระดานแผ่นหนึงมาแล้ววางอาห่าว
ลงไป จากนันกช็ ว่ ยกันยกไปทเี รอื นชิวถงหยวนอยา่ งชักช้า
อดื อาด พ่อแม่ของอาหา่ วอยากจะตามไปดว้ ยแตก่ ไ็ มก่ ลา้ ฉีเยว่

จงึ เอ่ยอนุญาต ทังสองจึงเดนิ ตามมา 
 
เรือนชวิ ถงหยวน 
 
ขณะทีอาหลูกับพ่อแมข่ องอาหา่ วยืนมองเด็กสาวแลว้ รอ้ งไห้ ก็
เห็นฉีเยว่สวมใส่ของทดี แู ปลกประหลาดบนใบหน้าและมือแลว้  
จากนันนางก็ทาํ ในสิงทีพวกเขาคดิ ไมถ่ ึง โดยการก้มตัวลงไป
ลา้ งทาํ ความสะอาดบาดแผลใหเ้ ด็กสาว 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทาํ เช่นนีไมไ่ ดเ้ จา้ ค่ะ…” พ่อแมข่ องอาหา่ วคกุ เขา่
รอ้ งไหห้ นักกวา่ เดมิ  
 
“ไมเ่ ปนไรหรอก ขา้ ทําเปน…ใหข้ า้ ทําเถอะ” ฉีเยวห่ นั กลับไปมอง
ผ้อู าวุโสทังสองแล้วกล่าวขนึ มา จากนันก็จดั การบาดแผลให้เดก็
สาวตอ่ ทีละจุด 
 
สภาพภายนอกมรี อยชําขนาดใหญอ่ ยู่ทสี ะโพก ผวิ หนังบวม
เขียวยาวเหยียดไปถึงขาออ่ น เส้นเลอื ดฝอยแตกจนเกิดเลือด
สะสมอย่ใู ต้ผวิ หนัง… 
 
นีเปนแคเ่ ด็กอายสุ ิบสีสิบหา้ ปเอง… 
 
ฉีเยวพ่ ยายามควบคุมอารมณอ์ ย่างสุดกาํ ลัง เพือไม่ให้มอื ทเี ช็ด
ทาํ ความสะอาดบาดแผลสัน 
 
ความเจ็บปวดทําให้อาห่าวส่งเสียงรอ้ งครวญครางในขณะทียงั
ไม่ได้สต ิ
 

“ข้าไม่ได้ทาํ … ไม่ใชข่ ้า… ไมใ่ ชข่ า้ นะ…” นางเพ้อออกมาด้วยนํา
เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ 
 
ฉีเยวน่ ําตาไหลซมึ ลงไปในผา้ ปดปากอยา่ งกลันไวไ้ มอ่ ย่อู ีกตอ่
ไป 
 
เพราะเคยเหน็ ฉีเยวล่ ้างทาํ ความสะอาดแผลให้น้องชายของตัว
เอง อาหลจู งึ ไมร่ ้สู ึกสะทกสะท้านอีกแล้ว นางทําตามคําสังของ
ฉีเยว่ทีใหย้ นื อุปกรณท์ ีจําเปนอย่างเช่นผา้ พันแผลไปให ้
 
พอ่ แมข่ องอาห่าวยังคกุ เขา่ อยบู่ นพืน ยามนีค่อยหยดุ สะอนื ไห ้
สองตาเบิกโพลงมองท่าทางของฮหู ยนิ น้อยทีทาํ ความสะอาด
แผลใหล้ กู สาวของตัวเองอยา่ งชาํ นาญด้วยอาการตนื ตะลึง 
 
“ใชผ้ า้ ประคบเย็นแลว้ ติดตามอาการของนาง โดยเฉพาะอยา่ งยงิ
ปสสาวะวา่ ปกติหรือไม่” ฉีเยว่ทําความสะอาดบาดแผลเสรจ็ กเ็ อา
ยาทีหมอผ้นู ันใหท้ าลงไปกอ่ นจะปดทับด้วยผา้ พันแผล จากนัน
กล็ ุกขนึ ยืนถอดถุงมอื และผ้าปดปากออก ตงั ท่าจะเดินไปขา้ ง
นอก 
 
อาหลรู ีบถลาเขา้ มาคุกเข่าแล้วกอดขาของเจา้ นายเอาไว ้
 
“ฮูหยนิ น้อย ท่านไปไม่ได้นะเจา้ คะ…” อาหลูรอ้ งไห้ เอ่ยห้าม
ด้วยเสียงเจือสะอืน 
 
“พวกนางว่าไงนะ! บอกว่าทําของแตก! หาวา่ ไปเรือนเสียวโหว
เหยโ่ ดยพลการ! คําโกหกอย่างงีใครจะโง่หลงเชอื ! พวกนางใส่
ร้ายอาห่าวชดั ๆ!” ฉีเยวก่ ลา่ วขึนมาอย่างเดอื ดจัด ตอนนีนาง

โกรธจนตวั สันขนึ มาจรงิ ๆ แลว้  
 
“ฮหู ยินน้อย ฮหู ยินน้อย ทา่ นก็เหน็ ใบหน้าของอาห่าวหลงั จาก
ถกู โบยแล้ว อดทนหน่อยเถอะนะเจา้ คะ...” อาหลบู อกเสียงสัน “
อาหา่ ว ยอมรับโทษไปแล้ว ท่านอยา่ ทําให้การกระทาํ ของนาง
ต้องเสียเปล่าเลย…” 
 
พ่อแมข่ องอาหา่ วก็เดินมาหาเช่นกนั ทังสองคกุ เขา่ แลว้ คํานับ 
ช่วยเอย่ ห้ามอีกแรง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย บา่ วเมือทําความผิดกต็ ้องถูกลงโทษ ทงั หมดเปน
ไปตามกฎของจวน ถึงทา่ นไปซักถามก็ไมม่ ผี ้ใู ดสนใจหรอก
เจ้าคะ่ ” แม่ของอาหา่ วรอ้ งไห้ขนึ มา ถงึ นิสัยของนางจะออ่ นแอขี
ขลาด แต่วา่ ใช้ชีวิตอยู่ในจวนติงซโี หวมานาน ไมม่ ีวธิ ีการใดทจี ะ
ไม่เคยเห็น นางยอ่ มเข้าใจดีทีสุด 
 
“ถือวา่ เปนคราวเคราะห์ของอาห่าว ทังทีกาํ ชับอย่างเดด็ ขาดแลว้  
นางกย็ งั ออกไป จึงถกู คน…” อาหลูหยดุ พดู พลางสะอนื ก่อนจะ
เอย่ ตอ่ เสียงสัน “ทงั หมดนีเปนชะตาชีวติ ของนางเจ้าค่ะ” 
 
ชะตาชีวติ ! ชะตาชีวติ งันเรอะ! 
 
ฉีเยว่อทุ านคํานีในใจอย่างโกรธเคอื ง ไม่อาจรับมอื กบั อาหลูที
ร้องไหแ้ ละพ่อแมข่ องอาหา่ วทกี ม้ หัวคํานับได้ จงึ ทาํ เพียงหัน
หลงั เดินกลบั เขา้ หอ้ ง 
 
ท้องฟาคอ่ ยๆ มดื ลงจนดําสนิท ในระหวา่ งนันอาห่าวรู้สึกตัวขึน
มา ดูแล้วสภาพจิตใจไม่เลวรา้ ยนัก เอ่ยแต่ว่าตัวเองเสียเปรียบ

แลว้ กร็ อ้ งไหโ้ ฮ 
 
อาหลูถอนหายใจ พอ่ แม่ของอาหา่ วก็พยายามปลอบใจลูกสาว 
เนืองจากพ่อของอาห่าวเปนผู้ชายจงึ ไมส่ ามารถพกั ค้างคนื อยู่ที
นีไดจ้ ึงกลบั ไปกอ่ นฟามืดแล้ว ส่วนแมข่ องอาห่าวได้รับอนุญาต
จากฉีเยวใ่ หพ้ กั คา้ งอยทู่ ีนีเปนเพอื นลกู สาว 
 
“คืนนีคอยใช้ผ้าประคบเยน็ ใหน้ าง มันจะชว่ ยบรรเทาอาการบวม
ของผวิ หนัง พวกเรามาผลัดเวรกันนอน” ฉีเยวก่ ล่าวขึนมาหลงั
จากตรวจดอู าการของอาห่าวอีกครงั “ข้าจะเปนคนเฝาช่วงตีสาม
…” 
 
ตสี ามหมายความวา่ อะไรหรือเจ้าคะ? อาหลูกบั แมข่ องอาหา่ วมี
สีหน้างุนงง 
 
“ฮหู ยินน้อย พวกเราไมก่ ล้าใหท้ า่ นมาเฝาอย่างเดด็ ขาดเจ้าค่ะ” 
อาหลรู ีบขดั จังหวะคําพูดของเธอ 
 
“ใช่เจ้าคะ่ จะใหท้ า่ นมาเฝาไดอ้ ยา่ งไร อีกอย่างก็แค่โดนโบยด้วย
ไม้เรยี วไม่กีครังเองเจา้ ค่ะ บ่าวทอี ยใู่ นจวนนีกวา่ ครงึ ต่างกเ็ คย
โดนโบยกนั หมด มันกเ็ ปนเหมือนบทเรียนอย่างหนึง หนําซาํ ทกุ
ครังยงั มหี มอมาดอู าการให้ พกั ผอ่ นไม่กวี นั กด็ ขี นึ แล้ว” แม่ของ
อาห่าวกลา่ วขึนมาในขณะทียมิ อยู่ พรอ้ มกับคารวะให้ฉีเยวไ่ ป
ดว้ ย “ทังหมดทีฮหู ยนิ น้อยทํามา มนั เกนิ กวา่ ทีพวกเราสมควรจะ
ได้รบั แลว้ เจา้ คะ่ ” 
 
ส่วนอาห่าวทฟี นขึนมาแล้วก็เงยหน้า ก่อนเอย่ ขนึ บา้ ง 
 

“ฮูหยนิ น้อย อาห่าวไม่เปนไรหรอก เพยี งแคเ่ จ็บทกี ้น…” 
 
คําพูดนีทําใหฉ้ ีเยวห่ วั เราะออก นางยนื มอื ไปลบู หวั อาหา่ วเบาๆ 
แลว้ ยมิ ให ้
 
“รอพรุ่งนีแลว้ ข้าจะให้ของหวานทีแสนอร่อยแกเ่ จ้า ของหวานจะ
ช่วยใหห้ ายเจบ็ ได้” 
 
“จริงหรือเจ้าคะ?” พอได้ยนิ เรืองของกนิ ดวงตาของอาหา่ วก็
สว่างขึนมาแลว้  
 
แม่ของอาห่าวมองดูอย่างตกตะลึงอยขู่ า้ งๆ คนผู้นีมีท่าทางของ
ความเปนเจา้ นายทไี หนกัน ดูๆ ไปราวกบั นางกลายเปนแม่เสีย
เองแลว้ … 
 
ไมแ่ ปลกใจเลยทตี อนแรกลูกสาวจะเปนจะตายอยา่ งไรก็ไมย่ อม
ไปไหน ตอ้ งการทีจะทนอาศัยอยู่เรอื นชิวถงหยวนทีไรค้ วาม
กา้ วหน้านีอยา่ งเดียว 
 
หลงั จากปลอบโยนอาหา่ วแล้ว ฉีเยวก่ ็หนั ไปกําชับอาหลอู ีกครัง 
 
“เจ้าจะต้องเฝาดนู างให้ดๆี โดยเฉพาะอย่างยงิ อุณหภูมใิ น
ร่างกาย ลมหายใจ ปสสาวะ ถา้ หากมสี ิงใดผดิ ปกตกิ ็ใหร้ ีบเรียก
ข้า” 
 
“ฮหู ยินน้อย ข้าจําไดแ้ ล้ว ทา่ นรีบไปพกั ผ่อนเถอะเจ้าค่ะ ไม่
เปนไรหรอก” อาหลตู อบพลางยิมน้อยๆ 
 

ฉีเยวห่ ันกลับไปมองพวกนางแวบหนึง เหน็ อาหา่ วกาํ ลังนังคุย
กบั มารดาด้วยเสียงแผว่ เบา ถงึ สีหน้าเด็กสาวจะดซู ีดเซยี วและมี
ท่าทางออ่ นเพลยี ไปบ้าง แต่สภาพจิตใจกลับไมเ่ ลวเลย 
 
ขอใหไ้ มม่ เี รืองทเี ถอะ... ฉีเยวส่ ูดลมหายใจเข้าลกึ แลว้ เดนิ กลับ
ห้อง 
 
หญิงสาวลา้ งหน้าบ้วนปากเปลยี นเสือผ้าอย่างเรียบงา่ ยแลว้ ขึน
ไปนอนบนเตียง แตส่ ุดท้ายกย็ งั ไม่งว่ ง ความเงยี บสงดั ปกคลุม
ไปทัวทงั เรือน ไดย้ นิ เพยี งเสียงหัวเราะสนุกสนานและเสียง
บรรเลงเพลงลอยมาตามสายลมในยามราตรอี กี ครัง 
 
คงจะเปนพวกการแสดงรืนเริงเพอื มอบความสุขให้เสียวโหวเหย่
ผูน้ ันอกี ละ่ สิ 
 
“เฮอะ!” ฉีเยวส่ ่งเสียงอทุ านอยา่ งไมพ่ อใจ ดึงผ้าหม่ ขึนมาคลุม
ตวั เตรยี มจะนอน พลนั ไดย้ ินเสียงความเคลอื นไหวจากด้านนอก 
 
“เอานํามา…” 
 
“ขา้ ไปเทแล้ว…” 
 
เปนเสียงพดู คุยกันเบาๆ ของอาหลกู บั แมข่ องอาหา่ ว นําเสียง
พอจะฟงออกวา่ เปนกงั วลและไม่สบายใจ 
 
ฉีเยวห่ ยบิ เสือคลมุ มาสวมแล้วลุกจากเตียง 
 
“เกิดอะไรขนึ งันร?ึ ” นางเปดประตูออกแล้วส่งเสียงถาม 

 
อาหลูกบั แม่ของอาหา่ วตา่ งก็ตกใจสะดุ้งโหยง 
 
“รบกวนฮูหยินน้อยแล้ว สมควรตายจรงิ ๆ” แม่ของอาหา่ วรีบ
คุกเข่าลงแล้วขอโทษ 
 
“ไมม่ ีอะไรเจ้าค่ะ คืออาหา่ ว…” 
 
อาหลูยังพูดไม่ทันจบ กม็ เี สียงครวญครางของอาห่าวดงั ออกมา
จากในหอ้ ง 
 
“โอย...ปวดจังเลย...ปวดเหลือเกิน…” 
 
“เดก็ คนนีทนความเจ็บปวดไม่ได้น่ะเจ้าคะ่ ” แมข่ องอาห่าวยมิ ให้
ฉีเยว่ด้วยท่าทางเกอ้ เขิน “พรุ่งนีข้าจะพานางกลบั บ้านแตเ่ ชา้ จะ
ได้ไมส่ ่งเสียงร้องรบกวนฮหู ยินน้อย…” 
 
ทว่าฉีเยว่กลบั มสี ีหน้านิงแบบคนใช้สมาธิ นางขมวดคิวแน่น ฟง
เสียงรอ้ งของอาหา่ วอย่างตังใจ 
 
“ปวดมาก... ปวดท้องมาก…” 
 
เมอื ประโยคนีผ่านเขา้ ไปในหู สีหน้าฉีเยวพ่ ลันเปลียนไป 
 
“ปวดทอ้ งไดอ้ ย่างไร?” นางเอ่ยเสียงตาํ แลว้ กไ็ มไ่ ดส้ นใจสอง
คนตรงหน้าอกี รีบเดนิ ตรงไปยงั ห้องอาหา่ วทนั ท ี
 
อาหลกู ับแม่ของอาห่าวรบี ตามไปด้วยท่าทางตืนตระหนก 

 
พอฉีเยวเ่ ขา้ มาในหอ้ ง กเ็ ห็นอาห่าวนอนตวั งอเหมือนกงุ้ อยู่บน
เตยี ง ตอนแรกนางมบี าดแผลทสี ะโพกจึงนอนควาํ ทวา่ ยามนี
เพราะปวดทอ้ งจึงเปลยี นมานอนตะแคงพร้อมกบั รอ้ งโอดโอยไม่
หยุดปาก สองมอื กุมทอ้ ง เนือตวั สันเทาไมห่ ยุด 
 
“อาห่าว...” เพยี งฉีเยว่เดินเขา้ ไปใกล้ เพงิ จะเอ่ยไดค้ าํ เดียว อา
ห่าวกอ็ าเจยี นออกมา 
 
“ฮหู ยินน้อย ทา่ นรบี ออกไปเถอะเจ้าค่ะ มันสกปรกมาก…” แม่
ของอาห่าวรีบกล่าวขึน ทวา่ นางยังพดู ไมจ่ บก็เห็นฮูหยนิ น้อยวงิ
ออกไปแลว้  
 
แม่ของอาหา่ วไมไ่ ด้พดู อะไรต่อ เพราะเหน็ เปนเรอื งปกตทิ เี จา้
นายมกั จะรักความสะอาด นางรีบหาผ้าปูทนี อนมาเปลียนให้อา
หา่ ว ทว่ายังไม่ทันไดข้ ยับไปไหน ประตูห้องก็เปดออกอกี ครัง 
ฉีเยวเ่ ดินกลับเข้ามาแลว้ หนําซําในมือยงั หิวกลอ่ งหน้าตา
ประหลาดใบหนึงมาดว้ ย 
 
ทนั ทที ีเหน็ กล่องใบนีอาหลกู ็อดไม่ไดท้ ีจะใจเตน้ ตึกตกั ฉีเยวย่ ัง
ไม่ไดพ้ ดู อะไร ไดแ้ ตเ่ ปดกลอ่ งออกแล้วนังลงข้างตวั อาห่าว ไม่
สนใจอาเจยี นทเี ปรอะเปอนบนทีนอนขา้ งคนเจบ็ เลยสักนิด 
 
แม่ของอาหา่ วมองตามตาไม่กะพรบิ  
 
สวรรค์! สามารถทําทกุ อย่างไดโ้ ดยไมร่ ังเกียจเชน่ นีกม็ ีแต่พ่อแม่
แล้วล่ะ? จากนันนางกม็ องของหน้าตาแปลกประหลาดทีฉีเยวถ่ อื
อย่ใู นมือ อีกฝายเอาสองหวั ยัดเข้าไปในหู อกี หัวหนึงวางลงบน

ท้องของอาหา่ ว… 
 
“แม่นางหลู ของทีฮหู ยนิ น้อยถอื อยู่คอื อะไรร?ึ ” คนเปนแมถ่ าม
ขนึ มาด้วยความสงสัย 
 
อาหลูไม่ได้สนใจนาง ขยบั เข้าไปใกล้มากขนึ ดว้ ยสีหน้า
เคร่งเครียด ฟงฉีเยว่ซักถามอาหา่ ววา่ ปวดตรงไหน ตรงนีหรอื ว่า.
..ตรงนี 
 
“ฮหู ยินน้อย…” นางถามขนึ มาอย่างอดใจไมอ่ ย ู่
 
ฉีเยว่วางหฟู งของแพทยล์ งด้วยสีหน้าขาวซดี ยนื มือไปเลิกเสือ
ของอาห่าวขึน กเ็ หน็ ซีโครงซา้ ยมีรอยชาํ เลือดตาํ แหน่งหนึง
อย่างชัดเจน 
 
“ไม่ใช่ถกู โบยดว้ ยไมเ้ รยี วรึ? เปนใครกันทตี เี จา้ ตรงนี?” นางถาม
เสียงสัน 
 
ใบหน้าของอาหา่ วเตม็ ไปด้วยเมด็ เหงือทผี ดุ ขนึ มาดว้ ยความเจ็บ
ปวด 
 
“ปะ...เปน…ตอนทีพวกนาง...ลากข้าอยู่…ขา้ พยายามดินสู้…พะ...
พวกนาง...ใช้เทา้ ถีบข้า...” เดก็ สาวตอบด้วยนําเสียงขาดเปน
ช่วงๆ 
 
ฉีเยวม่ ือไมส้ ัน เอย่ ขึนอย่างฉับพลนั  
 
“ไปเชิญหมอของพวกเจ้ามาทีนี” 

 
“เวลานีหรือเจา้ คะ?” แมข่ องอาห่าวถาม กอ่ นพูดต่อ “ไมต่ ้อง
หรอกเจา้ คะ่ นางก็แค่ปวด พอปวดมากกเ็ ลยอาเจียนน่ะเจา้ ค่ะ ฮู
หยินน้อยอย่าเปนกังวลเลยนะเจา้ คะ…” 
 
“รบี ไป!” 
 
ทันใดนันฉีเยวก่ ต็ วาดเสียงดัง ทาํ เอาสองคนทอี ยูใ่ นห้องตกใจ 
ส่วนอีกคนตัวสันยิงกว่าเดิม 
 
อาหลูไม่พดู สักคาํ รีบวิงออกไปทนั ท ี

บทที 31 ไมร่ กั ษา 
 
อาหลตู ้องใช้ความพยายามอยา่ งมาก ถงึ พาท่านหมอทตี รวจ
เมอื ตอนกลางวันมาได ้
 
คนกว่าครงึ ในจวนถกู ทาํ ใหต้ นื ทวา่ อาหลูกลบั ไม่สนใจ รีบลาก
ตวั ทา่ นหมอไปทเี รือนชิวถงหยวน 
 
ท่านหมอชราทีกาํ ลงั นอนหลบั ฝนหวาน พอถูกปลุกใบหน้าจงึ ไม่
สบอารมณส์ ักเท่าไร เขาเดนิ เขา้ มาในห้องอาหา่ ว เหน็ ฉีเยว่เดนิ
ไปมาด้วยความไม่สบายใจ อกี ทังไม่รูว้ ่านางพึมพาํ อะไร มีแต่คํา
พูดประหลาดๆ อย่างเชน่ อลั ตราซาวด์ในชอ่ งทอ้ งทีออกจากปาก
หลายครัง กย็ ิงทาํ ให้อารมณ์ไม่ดมี ากขึนไปอีก 
 
“เกิดอะไรขึน? เปนอะไรอกี งันรึ?” ท่านหมอชกั สีหน้า ถามเสียง
หงดุ หงิด 
 
“ทา่ นหมอ! ทา่ นรบี มาดหู น่อย ใชเ่ ลอื ดออกใต้ผิวหนังไหม…” 
ฉีเยว่เหน็ เขาก็รบี โผเข้าใส่ทนั ทแี ล้วร้องถามเสียงดงั ทาํ เอาท่าน
หมอสะดุง้ ด้วยความตกใจ 
 
“ฮึ! เลอื ดออกใตผ้ ิวหนังอะไรกนั ” หมอผู้เฒา่ แค่นเสียง เดนิ
หลบสตรีทแี ปลกประหลาดผนู้ ีไปหาอาหา่ วทีนอนขดตวั อยบู่ น
เตยี งด้วยทา่ ทางเงอะๆ งะๆ เหมอื นเช่นเคย “แค่ถกู โบยแลว้ ไม่
สบายตัวเลยนอนพลกิ ไปพลกิ มามากกว่า ไม่เคยเหน็ บ่าวรับใช้
คนไหนทีเปนอย่างนีเลย อยา่ งกับเปนคุณหนูตระกูลราํ รวย 
รา่ งกายชา่ งบอบบางเสียจรงิ ๆ…”