บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 1

ฉีเยวก่ าํ ลงั ลา้ งมอื ทเี ปอนแปงในอ่างนําทอี าหลูประคองมาให ้
พอได้ยินอาหา่ วรายงานก็ส่งเสียงหัวเราะชอบใจ 
 
“แหม เพงิ ไปงนั หรอื ข้านึกว่าจะไปตงั นานแลว้ เสียอีก” 
 
บา่ วทงั สองหนั มามองหน้าเจ้านายโดยพรอ้ มเพรยี ง ทวา่ อีกฝาย
กลบั เปลียนไปพดู เรอื งอนื แทน “อกี สักครู่ พอหมักแปง
เรียบร้อยแล้ว ขา้ จะปงขนมไส้นําตาลให้พวกเจา้ กนิ ” 
 
“จะกล้าใช้แรงฮหู ยนิ น้อยทาํ อาหารใหก้ นิ ไดอ้ ย่างไรกัน” อาหลู
กลา่ วขนึ มาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “เปนเพราะพวกขา้ ปรนนิบัติ
รับใช้ไมด่ ีเอง...” 
 
“โอย... พอเถอะ เจ้าไม่ต้องพูดเรืองนีแลว้ ” ฉีเยว่รบั ผ้าเนือนุ่ม
จากอาหลูมาเชด็ มอื จากนันอาหลกู ็ยกอ่างไปเทนําทงิ ส่วนอา
หา่ วยงั คงยืนสังเกตการณ์อยหู่ น้าประตู ไม่ขยบั ไปไหน 
 
ฉีเยวเ่ ดนิ ไปทโี ต๊ะเครืองแปง ดึงลินชักออกเพอื หาครมี บาํ รุงมอื ที
วันนันอาหลูหยบิ มาใหน้ างใช ้
 
เพงิ ทามอื เสร็จ ก็ได้ยินอาหา่ วตะโกนขึนมา สีหน้ามีความ
หวาดหวนั อยไู่ มน่ ้อย สายตาเด็กสาวจับจอ้ งไปยังด้านนอกแบบ
ไม่ลดละ 
 
“มาแลว้ ! เรว็ เพียงนีเลยหรือ” ประโยคต่อมาเอย่ ดว้ ยนําเสียงตนื
ตกใจ 
 
“ไอห้ ยา! โจวมามาถึงกบั มาเองเลย!” 

บทที 9 ตอบโต ้
 
พอไดย้ นิ คาํ พดู อาหา่ ว อาหลอู ดไมไ่ ดท้ จี ะเหลือบมองเจา้ นายที
ยืนอยู่หน้าโตะ๊ เครืองแปง 
 
ฉีเยว่ยังวุ่นอยู่กบั การหยิบนันมองนี ปากกถ็ ามขนึ เหมือนไม่
ใส่ใจ 
 
“นางเปนใครรึ?” 
 
“นางเปนคนใกลช้ ิดโหวฮหู ยนิ มีหน้าทีควบคุมคลังสินค้าเจ้าคะ่
” อาห่าวทีตกใจจนหน้าซดี เผือดเปนคนตอบ 
 
การควบคุมคลังสินค้า ควบคมุ งานฝายใน ควบคุมการเงิน 
ทงั หมดนีเปนงานของผูท้ รี บั ใชใ้ กลช้ ดิ ผ้นู ํา ถอื วา่ มตี าํ แหน่งไม่
ธรรมดาจริงๆ ซะด้วย ฉีเยวพ่ ยกั หน้าเลก็ น้อยเปนเชิงรบั รู้ เธอ
วางของในมือลง มองออกไปดา้ นนอก เห็นผหู้ ญงิ ทเี พงิ มาใหม่
คนหนึงยนื อยู่ มีหญงิ อกี สองสามคนตดิ ตามมาดา้ นหลัง 
 
หญิงผนู้ ีมีอายุสีสิบกว่าป นางสวมเสือตัวนอกแบบไม่มแี ขนสี
นําตาล เสือตัวในสีเขยี วเข้ม ทรงผมเรยี บกริบอย่างเปนระเบียบ
เรียบร้อย หน้าตาดอู มิ เอบิ อวัยวะทงั หา้ ส่วนบนใบหน้าทําให้
นางมองดูเหมอื นผู้ทีมไี มตรจี ติ ทันทีทีมาถงึ นางก็ชําเลืองมองซู่
เหมยแล้วถามขึน 
 
“เช้าตร่ขู นาดนีเด็กบ้าอย่างพวกเจา้ วงิ มาทาํ อะไรทนี ี?” จากนันก็
เอย่ ตอ่ โดยไม่รอคําตอบ “พวกบา่ วอาวโุ สกาํ ลงั เกบ็ กวาดอย่ใู น
เรือน แตเ่ ด็กรบั ใช้อย่างพวกเจ้าต่างหนีหายกันไปหมด มาทํา

อะไรเหลวไหลแถวนีร”ึ  
 
ซเู่ หมยและพวกบา่ วรบั ใชท้ ีคกุ เขา่ อยู่พอเหน็ โจวมามาต่างกม็ ี
สีหน้าประหลาดใจ แม้นางจะใหเ้ ดก็ ไปตามคนมาชว่ ย แต่กค็ าด
ไมถ่ ึงวา่ อีกฝายจะมาเอง 
 
“มามา... มามา...” ซู่เหมยคลานเขา่ เขา้ ไปใกล้ๆ เอ่ยเรยี กด้วยนํา
เสียงสะอกึ สะอนื นําตาไหลพราก แลว้ นางยงั พยายามเงยหน้า
ให้อกี ฝายเหน็ รอยขีดข่วนบนแก้มเปนการฟองกลายๆ อีกด้วย “
ข้าลว่ งเกินฮหู ยนิ น้อย...” 
 
พูดมาถงึ ตรงนี เดก็ สาวกร็ ้องไห้ครําครวญเปยมว่าจะขาดใจ 
 
พอเหน็ ทา่ ทางรวมไปถึงใบหน้าของซ่เู หมย ทงั โจวมามาและบา่ ว
อาวโุ สทีตดิ ตามมากพ็ ากันประหลาดใจ มองสถานการณต์ รง
หน้าอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอื  
 
ฮูหยนิ น้อยชา่ งลงไม้ลงมอื หนักเอาการจริงๆ ตามนิสัยของฮู
หยนิ น้อยผูน้ ี แคก่ ลา้ ใหบ้ ่าวรับใช้พวกนีคกุ เขา่ ก็ถือวา่ ยอดเยยี ม
แลว้ คาดไม่ถึงว่าจะสังใหต้ บอกี ดว้ ย… 
 
โจวมามาอดไมไ่ ด้ทจี ะมองไปยังประตหู อ้ ง ทังทพี วกตนพูดคุย
กันเสียงดงั อย่ตู รงนี ทว่าคนในห้องกลับยงั เงียบเฉย ทําเหมือน
ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทังสิน นางเหลือบมองซู่เหมยแวบหนึง 
จากนันก็กา้ วเท้าเขา้ ไปใกลป้ ระตหู ้องมากยิงขึน ใบหน้าประดบั
ไปดว้ ยรอยยิม เอ่ยเสียงนุ่มนวลเปนการทกั ทาย 
 
“บ่าวขอคารวะฮหู ยินน้อยเจา้ ค่ะ” 

 
“นันใครรึ?” 
 
เสียงถามดังมาจากด้านใน ไมน่ านรา่ งของคนผูห้ นึงก็ปรากฏขึน 
ในมอื นางถอื พดั โบกไปมาด้วยท่าทางเอือยเฉือย 
 
โจวมามายืดตัวตรงแลว้ เงยหน้า อดไม่ได้ทีจะจนิ ตนาการถงึ รปู
ร่างหน้าตาของผู้ทไี ม่ได้พบกนั มานาน 
 
สตรผี ู้นีสวมเสือสีม่วงอ่อนกับกระโปรงยาวสีเหลอื งอมแดง
ราวกบั สีของนําผงึ นางมรี ูปโฉมงดงาม ทรงผมเกลา้ สูงปกดว้ ย
ปนมกุ ทงั การพดู จา ทงั ท่าทางการเคลอื นไหว แม้กระทังท่วงทา่
การโบกพดั ไปมานันแสดงให้เห็นถงึ เสน่หเ์ ยา้ ยวนใจจนผู้ทมี อง
เหน็ ยากจะละสายตา 
 
ฮหู ยนิ น้อยผนู้ ีรูปร่างหน้าตาเปนเชน่ ไร บรรดาบ่าวอาวุโสรอู้ ยู่
ก่อนแล้ว ทวา่ เมอื ได้เห็นหน้านางอีกครัง ทาํ ไมรปู ลกั ษณใ์ นวนั นี
ชา่ งทําให้จิตใจหวนั ไหวยิงกว่าภาพในความทรงจาํ  
 
หรือเปนเพราะไมไ่ ดเ้ จอกันมานาน? โจวมามาราํ พึงรําพนั อยู่
ในใจ มองฮหู ยนิ น้อยอกี ครงั อยา่ งละเอียดกพ็ บว่าไม่ใช่รปู
ลกั ษณภ์ ายนอกทีเปลยี นไป ทว่าการเปลยี นแปลงมาจากภายใน
! 
 
ใช่แลว้ ลกั ษณะท่าทางต่างหากทีเปลียนไป! 
 
ในฐานะบา่ วอาวุโสทีมีความสามารถในการควบคุมและดแู ลงาน
เปนอยา่ งดี อกี ทังนางยังรับใช้ใกล้ชิดโหวฮหู ยินมานาน สําหรับ

ฮูหยินน้อยทีมีชือเสียงเลืองลอื ผนู้ ี นางย่อมต้องรู้จกั อยูแ่ ลว้  
นางเห็นอีกฝายตังแต่ตอนทเี ปนคนโปรดของฮหู ยินผู้เฒ่า จน
กระทังถกู ส่งมาอยใู่ นเรือนทหี ่างไกลอย่างเรอื นชิวถงหยวนจาก
นันอีกฝายกเ็ งียบหาย ความเปนมาของผหู้ ญิงคนนีไม่กระจา่ ง
นัก ถึงแม้ตอนแรกจะแตง่ ตวั ซอมซ่อจนดเู หมอื นขอทาน แต่
หลงั จากได้อาบนําหวผี มแตง่ ตวั ใหม่ก็ทาํ ให้ทุกคนตกตะลงึ กบั
ใบหน้าทงี ดงาม แต่ถึงจะงดงามแลว้ อย่างไรเลา่ หากมอง
หลายๆ ครงั กน็ ่าเบืออยูด่  ี
 
ทวา่ ตอนนีไมเ่ หมอื นกนั ความรู้สึกเหมอื นกบั เวลาทีเหน็ ดอกไม้
ประดษิ ฐ์ทีทําจากผ้าไหมอย่างประณีตงดงามกลายไปเปน
ดอกไม้จริงขนึ มา ทงั ทีหน้าตายังคงเดมิ ไม่เปลียนแปลง แต่กลบั
เต็มเปยมไปดว้ ยชีวิตชีวา ตา่ งกับเมือกอ่ นทถี ึงจะสวยแตเ่ หมอื น
กบั ไรช้ วี ิต 
 
พอคดิ มาถึงตรงนีโจวมามาก็ถึงกับลมหายใจสะดดุ นางนึกไป
ถึงขา่ วลอื ทตี นไดย้ นิ มาเมอื วาน พอเหน็ รอยยิมทีมมุ ปากฮหู ยนิ
น้อย ทา่ มกลางแสงแดดสดใสทว่าในใจกลับหนาวสะทา้ นอยา่ ง
ยากจะระงบั  
 
“ฮูหยินน้อย ขา้ --โจวมามาเจ้าค่ะ” นางตอบพลางทําความ
เคารพแลว้ รีบหลบสายตา ไมก่ ลา้ มองอกี ฝายต่อไป 
 
“อมื ” ฉีเยวต่ อบสันๆ แค่คาํ เดยี ว ก่อนจะทาํ ทา่ เหมือนนึกบาง
อย่างขนึ มาได้ จงึ รีบพูดต่อ 
 
“โจวมามา เจ้ามาได้ประจวบเหมาะพอดีเลย ข้าวางแผนจะปง
ขนมสักหน่อย ทว่าบ่าวทงั สองของข้ากลบั เงอะงะ ทําอะไรไม่

เปนสักอย่าง ขา้ ใชใ้ หไ้ ปทหี ้องครัวกไ็ ม่ไดเ้ รอื ง บอกคนทีนันไม่
ไดว้ า่ ต้องการอะไร ข้ารบกวนเจา้ ให้ผา่ นไปทางนันสักหน่อยแลว้
บอกหวั หน้าทีดแู ลหอ้ งครัววา่ ใหส้ ่งแปงและพวกของใชม้ าให้ขา้
ทนี ีด้วย เพราะตอนนีข้ากนิ ขนมทีทาํ จากแปงแขง็ ๆ มาหลายมือ
จนจุกท้องนอนไม่หลับแลว้ ” 
 
โจวมามาคิดไม่ถงึ วา่ ฮหู ยินน้อยจะพูดเรอื งนีจงึ นิงองึ ไปพักใหญ ่
กอ่ นจะรีบรับคาํ พรอ้ มส่งยมิ ให้ทันที ขณะเดยี วกนั นางกร็ ับรู้ได้
ถงึ ความหมายทีแฝงอยู่ในคําพูดของอกี ฝายดว้ ย 
 
“บ่าวบกพรอ่ งในหน้าทีสมควรถูกตบจริงๆ ลําบากใหฮ้ หู ยนิ น้อย
ตอ้ งเอ่ยปากเองแล้ว” โจวมามาเอ่ยขนึ พร้อมกบั ตบหน้าตวั เอง
เบาๆ ไปด้วย 
 
“ไอ้หยา! เจ้าจะตบหน้าตวั เองทาํ ไม เจา้ ไม่ไดเ้ ปนคนดูแลหอ้ ง
ครัวนีนา หากเจา้ ไม่ทําหน้าทขี องตน มัวแต่ย่งุ กับเรอื งทีไม่
เกยี วขอ้ งกับตัวเองแลว้ เข้าไปกา้ วกา่ ยหน้าทคี นอืน ทําแบบนัน
ต่างหากทีสมควรถูกตบ” 
 
ฉีเยวเ่ อย่ เสียงเรียบ ไม่สนใจวา่ จะกระทบใครบ้าง ใบหน้านางนิง
เฉยยากจะคาดเดาความคิด เดก็ รบั ใช้ทียังคงคกุ เข่าอยู่ถงึ กบั ก้ม
หน้างดุ ทงั ทีฮูหยนิ น้อยไมไ่ ดด้ ่าตรงๆ แตท่ าํ ไมคนฟงจงึ รูส้ ึก
ปวดแปลบในใจนัก วนั นีถอื ว่าพวกบา่ วไดเ้ ปดหูเปดตาอย่าง
แท้จรงิ แล้ว 
 
โจวมามามองทา่ ทางฮูหยินน้อยด้วยความงนุ งง ทําตัวไมถ่ ูก 
หลงั จากตะลึงงันไปพักหนึงก็เริมรสู้ ึกตวั จากนันนางก็รีบ
ขอบคณุ พรอ้ มกบั เรียกรอยยิมมาประดบั บนใบหน้าดังเดมิ  

 
“อ้อ... มามาคงมงี านยงุ่ อีกมาก ขา้ ไม่คยุ เลน่ ด้วยแลว้ เจ้ารบี ไป
เถอะ” ฉีเยวพ่ ดู ยมิ ๆ พร้อมกับโบกพดั อนั เล็กไปด้วย 
 
โจวมามาส่งเสียงตอบรับ ตังท่าจะเดนิ จากไป พอหมุนตัวกไ็ ป
ชนกับพวกบา่ วทตี ดิ ตามมาดา้ นหลัง ตวั นางเองถึงกับสะด้งุ
โหยงดว้ ยความตกใจ คาดไม่ถึงวา่ หลังจากพูดคุยกบั ฮหู ยนิ น้อย
แค่สองสามประโยคกท็ าํ ใหน้ างลืมไปเลยวา่ ตวั เองมาทีนีทําไม 
 
นีข้าเปนอะไรไปแลว้ ? 
 
“ฮูหยนิ น้อย ไม่รู้วา่ ซูเ่ หมยผู้นี…” พอนึกได้ นางจึงหนั กลบั มา
แล้วเอ่ยขึน ทวา่ คําพดู ยงั ไม่ทนั จบ ฉีเยวก่ เ็ อย่ ขัดขนึ มาก่อน 
 
“ออ้ ...จริงด้วย หากเจ้าไมพ่ ูดข้ากล็ ืมไปแล้ว เดก็ ๆ พวกนีทะเลาะ
กันจนข้าปวดหวั ไปหมด ก็เลยลงโทษให้พวกนางคุกเขา่ อยูต่ รง
นัน ข้าจะไดก้ ินขา้ วเช้าอย่างสงบสุขหน่อย” เธอพูดพลางโบก
พัดไปมาดว้ ยทา่ ทางรนื รมย์ “แตต่ อนนีขา้ กินขา้ วเสรจ็ แล้ว พวก
เจา้ กพ็ ากันกลบั ไปเถอะ” 
 
กนิ ขา้ วเสรจ็ แลว้ ? กลบั ได?้  
 
พอได้ยิน ทังโจวมามาและบา่ วอาวุโสรวมไปถึงซูเ่ หมยกบั พรรค
พวกตา่ งกม็ องฉีเยว่ดว้ ยสายตามึนงง 
 
“มามายังมธี ุระอะไรอีกงนั ร?ึ ” ฉีเยวจ่ ้องโจวมามากลบั ถามด้วย
สีหน้าทีเปนปกต ิ
 

“มะ... ไม่... ไม่มีเจา้ คะ่ ” โจวมามาตอบเสียงอกึ อกั หลายครัง
แลว้ ทีตนลมื ตวั จนเสียกริ ิยาในวันนี “คาดไมถ่ ึงวา่ เดก็ รับใช้พวก
นีจะล่วงเกนิ ฮหู ยนิ น้อย ถา้ เช่นนันโดนทําโทษใหค้ กุ เขา่ ก็ถอื เปน
เรอื งปกติ ถงึ อยา่ งไรกฎระเบียบก็มไี วใ้ หท้ าํ ตามเจา้ คะ่ ” 
 
ซูเ่ หมยยืนมอื มาดึงชายเสือของโจวมามา สีหน้าบ่งบอกว่าอยาก
จะออกไปจากทนี ีเต็มทแี ล้ว 
 
“มามากล่าวหนักเกินไปแล้ว เรอื งไมไ่ ด้รา้ ยแรงขนาดนันหรอก 
พวกเจา้ กลบั ไปเถอะ” ฉีเยวพ่ ูดด้วยสีหน้ายมิ แยม้ “อาหลู เจา้
เดนิ ไปส่งโจวมามาแทนข้าด้วย” 
 
ซเู่ หมยเตรียมคําพดู ชุดใหญ่เอาไวเ้ พือระบายความทกุ ข์ในใจ แต่
กลับไมม่ ีโอกาสไดพ้ ดู ออกมาเลยสักคาํ  
 
“ยังไมร่ บี ขอบคุณฮหู ยินน้อยอีก” โจวมามาตําหนิเด็กสาว ดงึ
ชายเสือจนหลดุ ออกจากมือซู่เหมย จ้องอีกฝายตาเขม็งเปนการ
ตกั เตือน 
 
ซูเ่ หมยร้องไห้ กม้ หน้ามองพืน เอ่ยเสียงสันเครือ 
 
“ขอบคณุ ฮูหยินน้อยเจา้ ค่ะ” 
 
นางพูดประโยคนีอยา่ งเจ็บปวดใจทวา่ ไม่ทําก็ไมไ่ ด้ ฉีเยวไ่ ด้
อธบิ ายอย่างชัดเจนแลว้ วา่ เปนเพราะพวกบา่ วรับใช้ทะเลาะววิ าท
กัน อีกฝายไมไ่ ดป้ ดบังและไม่ได้ฟองเรืองของพวกนางต่อหน้า
ต่อโจวมามา ไม่ยตุ ิธรรมเลย! ขา้ จะร้องขอความเปนธรรมไดจ้ าก
ไหน! ใหท้ ําเหมือนไม่มอี ะไรเกดิ ขึน ขา้ ไม่ยอม! 

 
“โจวมามา… เชญิ ” อาหลเู อ่ยยิมๆ เมือเดนิ มาถึงตวั โจวมามา 
โดยทีไม่ชําเลืองมองซู่เหมยเลยแม้แต่นิดเดียว 
 
“ไม่กล้ารบกวนแมน่ างหรอก เจ้าส่งข้าแคต่ รงนีก็พอ” โจวมามา
ส่งยิมกลบั พลางเดนิ ไปทางประต ู
 
อาหลูเดินไปส่งพวกนางถึงนอกประตู เพราะคุกเข่ามานาน ทงั ซู่
เหมยและคนอืนๆ ตา่ งกเ็ ดินขากะเผลก แตล่ ะคนมสี ีหน้าซีด
เผือด เดิมทีวันนีเปนวนั ทตี ้องชําระแค้น ทว่าผลลัพธ์ทีได้กลับมี
แต่ความอัดอันอยู่ในใจทหี าทางระบายออกมาไม่ได้ โดยเฉพาะ
อยา่ งยิงซู่เหมย นําตานางยงั คงไหลไมห่ ยุด หนั กลบั ไปมองอา
หลูด้วยสายตาอาฆาตแค้นแบบไมย่ อมเลิกรา 
 
อาหลูบอกลาคนทงั กลุ่มแลว้ เหลือบมองอีกฝายแวบหนึง จาก
นันก็หมุนตัวเดนิ เข้าไปพรอ้ มกับปดประตตู ามหลัง 
 
“ฮูหยินน้อยจะปลอ่ ยไปเชน่ นีหรอื เจา้ คะ?” อาห่าวทอี ยู่ด้านใน
ถามขึน 
 
“ใช.่ .. เดมิ ทขี า้ ก็ไมไ่ ด้คดิ จะทําอะไรมากกว่านีอยู่แล้ว” ฉีเยว่ตอบ
เสียงกลวั หัวเราะ มองพัดทอี ยู่ในมอื อยา่ งสบายใจ “พดู อีกอย่าง
ก็คอื จะเอาพวกนางมาลงโทษอย่างไรไดอ้ ีก? การทขี ้าใหพ้ วก
นางคกุ เข่ากเ็ พอื ให้ได้รับโทษทกี ระทาํ ความผิดเสียบ้าง สําหรับ
เรืองนี แคพ่ วกเราไม่เสียหายกถ็ อื ว่าไมข่ าดทนุ แลว้ ” 
 
“นางไม่มคี า่ พอใหใ้ ส่ใจหรอกเจ้าคะ่ หากวา่ นางกลา้ ปฏิบัตกิ ับ
โหวฮหู ยินแบบนีบ้าง หรอื ไม่จําเปนต้องเปนโหวฮหู ยิน แค่บา่ ว

อาวุโสก็พอ หากนางไมต่ ายกต็ ้องถกู แลเ่ นือเถอื หนังแน่นอน” 
อาหา่ วเอย่ ขนึ มาอกี นําเสียงไม่พอใจอยา่ งชดั เจน 
 
“ทสี ําคญั คือนางคงไม่กล้าปฏบิ ัติกับคนเหลา่ นันแบบนีน่ะสิ” 
ฉีเยว่หัวเราะเบาๆ “นางไมใ่ ช่คนโง่ขนาดนันหรอก นางรู้ว่าลกู
พลบั แบบไหนเดด็ ได้ แบบไหนเดด็ ไม่ได้ ดงั นันอยา่ โทษคนที
เด็ดลูกพลบั ใครใช้ให้เจ้าทาํ ตัวเปนลกู พลับทีเด็ดได้กันเลา่ ...” 
 
เธอใชพ้ ัดเคาะทีหน้าผากอาหา่ ว กอ่ นจะกลับเขา้ ไปในหอ้ งแลว้
หยบิ สิงของทกุ อยา่ งของ ‘ตวั เอง’ มาพลกิ ดูด้วยความสนใจอีก
ครงั  
 
อาหลูฟงทงั สองสนทนากนั เงยี บๆ สายตาทีมองฉีเยว่เต็มไป
ดว้ ยความสับสน ส่วนอาหา่ วกม็ สี ีหน้างนุ งงเหมอื นไมค่ ่อยเขา้ ใจ
คําพูดของเจ้านายนัก ทังสองต่างตกอยใู่ นภวังคค์ วามคิดของ
ตวั เอง ไม่นานกถ็ อยออกไปโดยไมพ่ ดู ไมจ่ า ราวกับเปน
วญิ ญาณทีหายตัวได้อย่างไรอย่างนัน 
 
พอซู่เหมยเดินหา่ งจากเรอื นชิวถงหยวนมาไกลแลว้ ก็หนั ไปควา้
มือโจวมามาเอาไวแ้ ล้วรอ้ งไห้โฮ 
 
“มามา ทา่ นจะต้องให้ความเปนธรรมกบั พวกข้านะ พวกนางเปน
ฝายตบพวกข้าก่อน ถึงตอนนียงั พดู จาโยกโยโ้ ต้กลับมาอีก” 
 
“เปนเพราะตัวเจา้ เองทเี ปดโอกาสใหน้ างโต้กลับมาได้” โจวมา
มากล่าวขนึ ใบหน้าทมี ไี มตรจี ิตตลอดมา ในทีสุดกป็ รากฏความ
เหลอื อดใหเ้ ห็นวบู หนึง ยงิ ทาํ ใหค้ นมองรสู้ ึกหวาดหวันจนใจไม่
อย่กู ับเนือกบั ตวั นางถามขนึ อีกครัง “เอาเถอะ สรปุ แล้วเจ้าไป

ทาํ อะไรทนี ัน?” 
 
ซ่เู หมยทีพยายามออ้ นวอนด้วยทา่ ทางประจบประแจงแตก่ ลบั ไม่
ไดร้ ับความสนใจไยดี หนําซาํ ยงั ถูกถามกลบั ต่อหน้าผคู้ น
มากมายขนาดนีจงึ รูส้ ึกคับแค้นใจ วันนีใบหน้าทีเปนทุกอยา่ ง
ของชีวติ ต้องเสียโฉมไปแล้ว ซาํ รา้ ยยงั ทําอะไรตัวต้นเหตไุ ม่ได้
อกี นางปดหน้าร้องห่มรอ้ งไห้อยา่ งหนักหน่วงราวกับจะขาดใจ
ตายไปตรงนี 
 
“พอๆ เลกิ ร้องไห้ได้แล้ว ข้าไม่ร้หู รอกนะวา่ เจา้ คดิ อะไรอยู่ แต่เจา้
ต้องรสู้ ถานะของตวั เองบ้าง หากเจา้ อยากจะทําอะไรไดม้ ากกว่า
นีกต็ ้องปนปายขนึ ไปใหส้ ูง แม่เดก็ น้อย เจ้าฟงขา้ สักคาํ เถอะ 
ยืนให้มังคงเสียกอ่ นแลว้ ค่อยพูดถงึ เรอื งอนื ” 
 
โจวมามามองซ่เู หมยทีร้องไห้ไม่ยอมหยุด แล้วค่อยนึกถงึ วา่ เด็ก
สาวผู้นีอาจจะโชคดมี ีวาสนาขนึ มาสักวันก็เปนได้ จงึ กลา่ ว
แนะนําอย่างอดใจไมไ่ หวอีกต่อไป นางพูดแลว้ ก็ไมส่ นวา่ ซูเ่ หมย
ผู้นีจะเข้าใจหรอื ไม่ เพราะตัวเองแค่อยากเอ่ยสิงทีอยู่ในใจ
เท่านัน พอพูดจบนางก็เดนิ นําพวกบ่าวผละไปทันท ี
 
ไมร่ ู้วา่ ซ่เู หมยฟงคาํ พดู ของโจวมามาแลว้ ไดค้ ิด หรอื ว่าคดิ ขนึ มา
ไดเ้ อง ทวา่ นับจากนันนางกเ็ งยี บไป ไมไ่ ด้เรียกรอ้ งถามหาความ
เปนธรรมอะไรอีก 
 
ส่วนคนทีอยู่ในเรอื นชิวถงหยวนก็มเี บียหวัดและขา้ วของจาก
หอ้ งครัวส่งมาใหใ้ นทสี ุด แม้จะลา่ ช้าไปบา้ งก็ตาม จากนันข่าว
คราวของคนในเรือนกเ็ งยี บหายไปเหมือนกับอดตี ทีผ่านๆ มา 
ทว่ากลับเปนเรืองทนี ่าดอี กดใี จในสายตาของทุกคน 

 
เหตุการณท์ ดี ูเหมือนจะเปนเรืองเลก็ น้อยในครงั นี ราวกบั วา่ ไม่
เคยเกดิ ขึนในจวนโหวมากอ่ นเลย 
 
บทที 10 นินทา 
 
วันทียีสิบสามเดือนหา้ เปนวันคล้ายวนั เกิดครบสีสิบหกปของตงิ
ซีโหว 
 
หากพูดไปแลว้ ไม่ใชว่ นั แซยิดด้วยซําจึงไม่น่าจะเปนงานเลยี งที
ใหญ่โต แตเ่ นืองจากจวนโหวทําการไวอ้ าลยั ฮหู ยนิ ผู้เฒ่าโดยงด
จัดงานรืนเริงมาสามปแล้ว สําหรบั งานนีคนในครอบครวั จึง
อยากจะจัดใหย้ ิงใหญแ่ ละสนุกสนาน จงึ มีการจา้ งคณะละครมา
ทาํ การแสดง อีกทงั ยังเชอื เชญิ ญาติสนิทมติ รสหายมาร่วม
สังสรรค์ในงานคล้ายวนั เกดิ กนั มากมาย 
 
เพราะวา่ เปนงานเลียงวันเกดิ ของท่านโหว โหวฮหู ยินจึงเปนผู้
ดูแลเรืองรายการอาหารและเครอื งดมื ในงานด้วยตนเอง 
 
เรือนหรงอนั  
 
เปนเรอื นทพี าํ นักอาศัยของโหวฮหู ยิน ตงั อยทู่ างทศิ ตะวนั ออก
เฉียงใตข้ องจวนติงซโี หว ตวั เรือนมขี นาดใหญ่โตโออ่ ่า ทังเสา
และคานแกะสลกั เปนลวดลายวิจิตรตระการตา 
 
แต่เดิมเรอื นหลงั นีเปนตาํ หนักของฮอ่ งเต้องค์หนึงของราชวงศ์
ฟางหวาง ซึงเปนรัชสมยั กอ่ นทจี ะมกี ารสถาปนาราชวงศ์ต้าเซยี  
หลงั จากราชวงศฟ์ างหวางล่มสลาย ตําหนักจึงถกู ราชสํานักยึด

คืนไป จากนันก็ไมม่ คี นกล้าซือตอ่ ทําใหต้ ัวเรือนทรดุ โทรมลง
เรอื ยๆ อีกทังเวลาต่อมายังผา่ นยุคสมยั ทีมีการทําสงครามมา
ครังแล้วครังเลา่ กวา่ จะตกมาอย่ใู นมือของตงิ ซีโหวเรอื นหลงั นีก็
เก่ามากแล้ว ติงซโี หวสังให้ทําการบูรณะซ่อมแซมขึนมาใหม ่
หลังจากผ่านมอื โหวมาสองรนุ่ ในทสี ุดเรอื นหลงั นีก็กลับมา
งดงามเหมือนในปทีเจริญรุง่ เรอื งทสี ุดของรชั สมัยฟานหวาง 
 
โหวฮหู ยิน--เซยี ซอื มนี ิสัยทไี มช่ อบความรืนเรงิ และเสียงอึกทกึ
ครกึ โครม ดว้ ยเหตนุ ียามปกตใิ นเรอื นจะเงียบสงบ ทว่าวนั นีดา้ น
นอกห้องโถงกลับมเี สียงดงั ขึน ผูห้ ญิงทีมรี ูปรา่ งโปรง่ บางคน
หนึงกาํ ลงั ตวาดเสียงดงั ลนั โดยทีมเี ดก็ รบั ใชส้ ามคนคกุ เข่าอยู่
เบืองหน้า 
 
ในเวลาเดยี วกนั โจวมามาทกี ําลังเดินมาตามระเบียงก็เหน็ ฉากนี
เข้าพอดี นางจาํ ไดว้ า่ หนึงในเด็กรบั ใชต้ รงนันเปนลูกสาวของ
บ่าวอาวุโสซึงเปนลูกน้องของตน จงึ หยุดฝเท้าลง 
 
“…น่าฟาดด้วยไม้เรยี วแลว้ ฉีกปากพวกเจา้ ใหข้ าดเสียจริง ไป
เรยี กคนทีรูง้ านมาเดยี วนี แลว้ รบี ไปให้พน้ หน้าขา้ ต่อไปนีหา้ ม
มายุ่มย่ามแถวเรือนหรงอนั อีก!” 
 
เดก็ รับใชท้ งั สามรบี กม้ ศีรษะคํานับ ร้องหม่ ร้องไหแ้ ล้วขอรอ้ งให้
ยกโทษให ้
 
“เกดิ อะไรขึนงนั รึ?” โจวมามาถามพรอ้ มกับสาวเทา้ เดนิ เขา้ ไปหา 
 
เมือได้ยนิ เสียงผมู้ าใหม่ สตรผี ู้นันกห็ ันหน้ามาจงึ เห็นไดว้ า่ นาง
มอี ายุราวสิบหกสิบเจด็ ป ใบหน้าเรยี ว ขนควิ บางดวงตาคมสวย 

นางสวมเสือตัวในสีแดงเขม้ คลมุ ทับไวด้ ้วยเสือไม่มีแขนตัวสันสี
ขาวคล้ายกบั สีงาชา้ ง แถบผา้ รดั เอวเปนสีเขยี ว 
 
โจวมามาจึงจาํ ได้วา่ นางเปนบ่าวรบั ใชข้ นั สามคนหนึงในเรือนนี 
มชี ือวา่ จนิ ไช 
 
“พวกเจ้ากาํ ลังทาํ อะไรกนั อย่?ู ใกล้จะถึงวันงานของนายทา่ น
แลว้ ทําไมยังส่งเสียงเอะอะโวยวายทีนีอีก?” โจวมามาถามเสียง
เรียบ 
 
โจวมามาเปนคนสุขุมใจเย็นและไม่ชา่ งพดู นางตดิ ตามอดตี โหว
ฮูหยินเขา้ มาอย่ใู นจวนติงซโี หวแลว้ ก็ไดร้ บั มอบหมายหน้าทีให้
ดูแลคลังเกบ็ ของ ตอ่ มาเมอื อดีตโหวฮหู ยนิ ตายจากไป นางก็รบั
ใช้โหวฮหู ยนิ เซียซือคนปจจุบันตอ่ ตามหน้าทเี ดมิ จนถงึ ตอนนี
เซยี ซือก็แตง่ เขา้ มาในจวนตงิ ซโี หวได้สิบปแล้ว หลงั จากฮูหยินผู้
เฒา่ เสียชวี ิต โหวฮูหยนิ มองเห็นความสามารถของโจวมามา จงึ
มอบหมายใหน้ างดูแลคลงั เก็บของใหญ่ของจวน 
 
จนิ ไชไมก่ ลา้ หยิงผยองเมืออยตู่ อ่ หน้าโจวมามา พอเห็นอีกฝาย
ก็เปลยี นสีหน้าเปนยมิ แยม้ กม้ หัวคารวะเปนการทักทาย 
 
“โจวมามา ท่านมาก็ดีแลว้ ” นางกล่าวขึนแล้วหนั ไปมองบรรดา
เด็กรบั ใช้ทีคุกเขา่ ร้องไห้อยูก่ ับพืน “เจา้ เด็กบา้ สามคนนีอ้งู าน 
ไมร่ ับผิดชอบต่อหน้าที แลว้ ยงั สุมหัวกันนินทาเรอื งไร้สาระอกี  
มามากร็ ู้ดวี ่าโหวฮูหยินไมช่ อบให้บา่ วรับใชพ้ ดู คยุ เสียงดงั อยา่ ง
ทสี ุด” 
 
โจวมามาพยกั หน้ารบั รู้ มองเดก็ รบั ใชด้ ้วยทา่ ทางเฉยเมย 

 
“พจี ินไช พวกข้าไม่กล้าทําอกี แล้ว พยี กโทษใหพ้ วกข้าสักครัง
เถอะ…” เดก็ รับใชค้ นหนึงพูดจาอ้อนวอน ก้มหัวคํานับซําๆ ไม่
หยดุ พร้อมกับรอ้ งไหไ้ ปด้วย 
 
“ในเมอื พวกเจ้าก็เปนบา่ วรับใชท้ ีนี ยังไม่รกู้ ฎระเบียบกันอีกรึ?” 
โจวมามาเอ่ยขนึ บา้ ง 
 
เด็กรบั ใช้หันไปทางโจวมามา กม้ หัวคาํ นับอกี ฝาย ทงั ยงั ตบหน้า
ตนเองเปนการลงโทษ ปากพราํ พูดวา่ ผดิ ไปแล้ว 
 
“โหวฮหู ยนิ อยใู่ นห้องนะ พวกเจ้าอย่าส่งเสียงเอะอะ หากนาง
ไดย้ ินเดียวจะอารมณไ์ มด่ ”ี โจวมามาขมวดควิ แน่นพลางเอ่ย
ตาํ หนิ 
 
“ยงั ไมร่ ีบไปอกี ” จินไชเองกเ็ พิงตระหนักว่าตนทําเสียงดังเชน่
กันจึงรีบกล่าวขนึ มา 
 
เดก็ รบั ใช้ทังสามโล่งใจเหมือนไดร้ บั การยกโทษให้ พวกนางรีบ
ก้มหัวคาํ นับอกี ครงั แล้วลกุ ขึนวิงออกไปอยา่ งรวดเร็ว 
 
“หากยังมคี รังหน้าอกี ละก็ ข้าจะไม่ยกโทษให้พวกเจา้ อย่างเด็ด
ขาด” จนิ ไชกล่าวตามหลัง มองสามคนนันทวี ิงหา่ งไปแลว้  
 
“โหวฮหู ยินกําลงั ยุ่งอยูห่ รอื ?” โจวมามาถามพร้อมกับส่งยิมให ้
 
“เจ้าค่ะ นางกาํ ลังย่งุ กบั การเลือกรายการอาหารอยู่ หลิวมามา
และโซวมามากอ็ ยดู่ ้วยนะเจ้าคะ” จนิ ไชตอบ พร้อมกบั มองไป

รอบๆ เพือให้แน่ใจวา่ ไมม่ ีคน จากนันกด็ ึงโจวมามาให้ออกห่าง
จากห้องโถงแลว้ ถามเสียงเบา “โจวมามา ท่านคงไดย้ นิ เรืองของ
คนผ้นู ันแลว้ ใช่ไหม?” 
 
เมอื กียงั สอนเดก็ รับใช้อยเู่ ลยวา่ ห้ามนินทา แต่ตวั เองกลับอดไม่
ได้ทจี ะแสดงทา่ ทางอยากรอู้ ยากเหน็  
 
“เจา้ พูดถึงใคร?” นางถามเสียงระอา 
 
“กค็ ือ…” จินไชมองซา้ ยมองขวาอีกครัง กอ่ นจะเอ่ยด้วยเสียงที
เบายิงกวา่ เดิม “คนทอี ยู่ในเรือนชวิ ถงหยวนน่ะเจ้าค่ะ” 
 
หัวใจของโจวมามาพลันเตน้ โลดขนึ ทันที นางคาดเดาไดเ้ ลยว่า
อีกฝายหมายถึงเรืองใด 
 
ไม่ร้ตู งั แตเ่ มือไรทีทกุ ซอกทกุ มุมของจวนตงิ ซโี หวได้มกี ารพูดคุย
กนั ถึงเรอื งแปลกประหลาดเรอื งหนึง เวลาผ่านไปเสียงซบุ ซบิ
นินทาถงึ เรอื งนีกไ็ มไ่ ด้ซาลงเลยสักนิด ยงั คงเปนเรอื งทอี ยูใ่ น
ความสนใจของทุกคน นันคือเรืองทตี ายแลว้ แตก่ ลบั มามีชีวติ
ใหม่ไดข้ องฮหู ยินน้อยทอี ย่ใู นเรือนชิวถงหยวน 
 
เมือเหน็ โจวมามาไมต่ อบ จินไชจงึ เอย่ ขอตัวแล้วผละไป 
 
โจวมามายนื รอกระทงั เหน็ โซวมามาและหลวิ มามาจากไปแล้ว 
 
นางจึงเดินไปยงั ห้องทอี ยูท่ างดา้ นขวาของหอ้ งโถงใหญ่ กา้ ว
เขา้ ไปดา้ นในอย่างไร้เสียง จากนันกจ็ ุดธูปไปปกลงในกระถาง 
ควนั สีขาวหมุนเปนเกลียวลอยวนขนึ ไปอยู่ภายในหอ้ ง ชว่ ยให้

บรรยากาศในยามบา่ ยของฤดูร้อนผ่อนคลายลง 
 
บนเตยี งทอี ยู่เบืองหลงั ผ้าม่านทีรอ้ ยจากไข่มุกขนาดเลก็ สีชมพ ู
มีสตรีผหู้ นึงนอนหลบั อยู่ นางอายปุ ระมาณสามสิบหา้ สามสิบ
หก โหนกแกม้ สูง รูปรา่ งอวบอมิ สวมเสือตัวในทที ําจากผา้ ตว่ น
สีดํา คลุมทบั ด้วยเสือผ้าฝายสีเทาอมฟาทีเปนแบบธรรมดา
ทวั ไป กระโปรงผา้ ไหมสีเขยี ว บางทอี าจเปนเพราะวา่ นอนตอน
ชว่ งบ่าย ทงั ปนปกผมและตา่ งหูจึงถูกดงึ ออกไปแล้ว เหลอื ไว้
เพยี งทีคาดผมทําจากทองคาํ ขาวบริสุทธิอันหนึงเทา่ นัน 
 
ด้านข้างมีเด็กรบั ใชโ้ บกพดั ไปมาให้ด้วยทา่ ทางตงั อกตังใจ 
 
โจวมามาเดนิ เขา้ ไปหยิบพัดทีอยู่ในมอื เด็กสาวพร้อมกับโบกมือ
เปนสัญญาณให้ อีกฝายจงึ คอ่ ยๆ เดินออกไปดว้ ยฝเทา้ แผว่ เบา 
 
“เจา้ คดิ ว่าอย่างไร?” ทนั ใดนันเองก็มีเสียงถามดงั ขนึ มา 
 
จู่ๆ ประโยคนีดงั โพล่งขึนมาก็อาจทําใหบ้ างคนตกใจได้ ทวา่ โจว
มามากลับไมม่ ีท่าทางตกใจเลยสักนิดเดยี ว เหมือนกับนางมอง
เหน็ เปนเรอื งปกติและเคยชนิ แล้ว 
 
“โหวฮูหยิน...” โจวมามาโบกพัดไปพลางพดู ไปพลาง “ในเรือนมี
เรืองกวนใจมากมายอยแู่ ลว้ กแ็ คล่ กู ไมต้ ืนๆ จะใส่ใจไปทําไมเจ้า
คะ” 
 
หญงิ ทีนอนบนเตยี งก็คอื โหวฮูหยนิ --เซยี ซอื นางยังคงหลับตา
อยู่เช่นเดมิ ทว่าปากกลบั เอ่ยตอ่ ดว้ ยนําเสียงเนิบชา้  
 

“หลงั จากแขวนคอตวั เองเพอื ฆา่ ตัวตาย... ก็ใหเ้ ด็กรบั ใช้รอ้ ง
เสียงดังเพอื ดึงดดู คนใหไ้ ปดู แต่พอไปถงึ ก็พบวา่ ฟนขึนมาแลว้  
ซํายงั เลา่ เปนตุเปนตะว่าไปเดินในนรกภมู ิมา แลว้ กไ็ ดด้ ืมนําแกง
ยายเมงิ หนําซาํ ยังไดพ้ บฮหู ยินผเู้ ฒ่าอกี ต่างหาก ข้าไม่เข้าใจ
จริงๆ คนทที ังทือทงั ซอื บอื เหมือนตอไม้ในอดตี เหตใุ ดยงั
สามารถแต่งเรอื งโกหกแบบนีได”้  
 
พอนางพดู จบกล็ มื ตา ทําทา่ จะลกุ ขึน โจวมามารีบไปเอาหมอน
มาให้อีกฝายนังพงิ หลงั ท่าทที ดี แู ลปรนนิบตั เิ หมือนเปนเรอื งที
คุ้นชินกันมานาน 
 
“แล้วยังมหี น้าพูดอีกว่ายายแกน่ ันผลักนางกลบั มา คําพูดแบบนี
ฟงแลว้ สวยหรเู สียจรงิ หากยายแกน่ ันส่งนางกลบั มา ถ้าเชน่ นัน
พวกเราไมต่ ้องเคารพนางด้วยหรอกหรือ” 
 
เซียซือเอ่ยเสียงเรยี บ ยกยมิ มุมปาก รอยยิมนันทําใหใ้ บหน้า
นางดูนุ่มนวลลงหลายส่วน ทวา่ ช่างขัดกนั กบั คําพดู ทอี อกมา
เหลือเกิน คาดว่าหากฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทีตายไปไดย้ ินคงถงึ กบั สะดุง้
โหยง เพราะคําพูดทีโหวฮหู ยนิ เอย่ ถึงฮหู ยินผูเ้ ฒา่ ไม่ไดม้ คี วาม
เคารพนับถือเลยสักนิด นางทาํ ราวกับวา่ อกี ฝายไม่ใช่แม่สามี
ของตน 
 
โจวมามายังคงมีทา่ ทางสงบนิงเหมอื นเช่นเคย 
 
“ไม่วา่ นางอยากจะพูดอะไรกป็ ล่อยไปเถอะเจา้ คะ่ ถือว่าเปนแค่
สายลมทพี ดั ผ่านวูบเดียวก็หาย ผ่านไปแลว้ ก็คอื ผา่ นไป” โจวมา
มาเดินไปยกถว้ ยนําชาเพอื นํามาให้ผเู้ ปนนาย กล่าวตอ่ ดว้ ยนํา
เสียงนอบน้อม “โหวฮหู ยินไม่จําเปนตอ้ งสนใจหรอกเจ้าคะ่ ” 

 
“ทาํ ตวั เงยี บมาไดส้ ามป จๆู่ กม็ าเรยี กร้องความสนใจเสียอยา่ ง
นัน” เซยี ซือรบั ชามาดืมพรอ้ มกับหยบิ ผา้ มาเชด็ ทปี ากเบาๆ เอ่ย
ตอ่ ด้วยสีหน้าทียากจะคาดเดาอารมณ์ “หรอื คิดวา่ เฉิงเออ๋ ใกลจ้ ะ
กลับมาแล้ว เลยคิดจะลองหยงั เชงิ พวกเราดู?” 
 
โจวมามาเงียบไปครหู่ นึง กอ่ นทําทา่ จะพูดแต่ก็ไม่ไดพ้ ดู เซียซือ
เหน็ ทา่ ทางของอีกฝายก็เลยกลา่ วขนึ มา 
 
“อยากจะพดู อะไรก็พูดมา” 
 
“วนั นันขา้ เจอเด็กรบั ใช้วิงออกมาจากเรอื นชิวถงหยวน ถามได้
ความว่าซเู่ หมยทอี ยูใ่ นเรอื นอนุจกู ําลังถูกฮูหยนิ น้อยลงโทษโดย
การให้คกุ เข่า” โจวมามาเล่าให้ฟง 
 
“ซู่เหมย?” เซยี ซอื แตะขมบั ทาํ ทา่ เหมือนกาํ ลงั นึก “ก็คือคนที
แต่งตัวอย่างงดงาม เปนเดก็ สาวทถี กู อนุจูปลอ่ ยใหส้ ่ายหัวแกวง่
หางอยู่ใกล้ๆ นายท่านคนนันน่ะรึ?” 
 
“เจ้าค่ะ” โจวมามาตอบพรอ้ มกบั อมยิม 
 
เซียซอื ไม่ไดพ้ ดู อะไรอกี สีหน้าแฝงไว้ดว้ ยแววเยย้ หยัน 
 
“แม่นางฉีมลี ักษณะนิสัยเปนอย่างไร ทําไมพวกเราจะไม่รู้ อย่า
วา่ แตบ่ อกใหบ้ า่ วรับใชค้ ุกเข่าเลย แมแ้ ต่พูดถ้อยคาํ รนุ แรงกับ
พวกบ่าว นางก็ยงั ไมก่ ล้า ดงั นันหลังจากทีข้าได้ยนิ แต่เดิมทีคดิ
วา่ ไมค่ วรไปก้าวก่ายก็อดใจไวไ้ ม่อยู่ จงึ ไปสอดแนมดสู ักหน่อย
...” โจวมามาเล่าต่อไป ไมร่ ู้เพราะเหตใุ ด ทา่ ทางของสตรีทยี นื พิง

ประตูแลว้ ส่งยมิ มาใหใ้ นวันนัน ทําใหต้ นรู้สึกสับสนในใจอยา่ ง
มาก 
 
“แลว้ เปนอย่างไรบา้ ง?” 
 
โจวมามาเงยหน้ามองเจ้านาย เอย่ เสียงลังเล 
 
“เหมือน...เหมอื นกบั เปลียนไปเปนอีกคน” 
 
เซยี ซอื มองนางอยเู่ ช่นกนั พอไดย้ ินก็สีหน้าเปลียน ทําทา่
เหมอื นไมอ่ ยากจะเชอื ห ู
 
“เจา้ จะบอกว่า นางดืมนําแกงของยายเมิงอยา่ งทีว่าจริงๆ จาก
นันกล็ ืมเรืองราวในอดีต แลว้ กลายเปนคนใหมอ่ ย่างนันร?ึ ” นาง
ถามขึนมา 
 
โจวมามากลืนไมเ่ ข้าคายไม่ออก ไม่รู้วา่ ควรจะทาํ อยา่ งไรต่อ หาก
พูดตามตรงกค็ อื นางไมร่ ู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขนึ เพียงพดู ไปตามที
ตัวเองรสู้ ึกกแ็ คน่ ัน 
 
“ดูเหมือนยังมีคนเชอื คําพูดนางอยูอ่ กี นะ” เซียซือหัวเราะ ลกุ ขนึ
เดนิ ยดื เส้นยืนสายภายในห้อง “โจวมามา เจ้าก็ทําตวั เปนคนแก่
เชือเรืองงมงายไปได้ เจอนางหลอกแล้วยังไมร่ ตู้ วั อีก คําพดู
ยกเมฆแบบนันใครๆ ก็พูดได้...ความจรงิ แลว้ ขา้ เองกเ็ คยเดนิ ใน
นรกแลว้ ก็ไดพ้ บยายแกน่ ันเหมอื นกันนะ ฮา่ ๆๆ” 
 
“โหวฮูหยนิ พอเถอะเจา้ คะ่ บ่าวอับอายเหลอื เกนิ แล้ว” โจวมามา
กม้ หน้า กลา่ วขนึ มาดว้ ยสีหน้าเก้อเขินอยู่ขา้ งๆ 

 
“เจ้าไปสืบมา” เซียซอื หยดุ หวั เราะอยา่ งฉับพลัน ดวงตา
แข็งกรา้ วขึนมาทันที “บนโลกใบนีไมม่ ีผีหรอก จะมีกแ็ ต่คน
เทา่ นัน เจา้ ไปสืบเรืองนีมาใหก้ ระจา่ ง ข้าอยากรู้นักวา่ ใครทเี ปน
ตวั การคอยปลกุ ปนเรืองราวอยเู่ บอื งหลัง ช่างฉลาดคิดเสียจริง 
นําของไร้ประโยชนม์ าทําเปนอาวุธเพือใช้งานได”้  
 
โจวมามาตอบรบั คาํ สังด้วยทา่ ทางนอบน้อม ขณะเดียวกนั กร็ ูส้ ึก
ละอายใจยงิ กว่าเดมิ อดตาํ หนิตวั เองในใจไม่ได้ ขา้ นีช่างเลอะ
เลอื นเสียจรงิ แกข่ นาดนียงั หลงเชอื เรอื งเหลวไหลอีก เพยี งแต่
ว่าในใจนางกย็ ังไมว่ ายมคี วามลังเลและสับสนหลงเหลอื อยู่… 
 
ฮูหยินน้อยทีไดเ้ หน็ ในวันนัน ทงั ลักษณะทา่ ทางทแี สดงออกมา 
ทงั คาํ พดู คาํ จาช่างฉลาดหลักแหลม เรืองเหลา่ นีไมใ่ ชว่ า่ ใครก็
ทาํ ได้ หรอื เพราะเคยมฮี ูหยนิ ผ้เู ฒา่ เปนคนอบรมสังสอน แต่ก็ไม่
น่าจะใช.่ .. 
 
พอเห็นอกี ฝายยงั คงยืนนิงไม่ขยบั เซยี ซือกท็ าํ หน้านิว คิวขมวด
แน่น 
 
“ยงั ไมร่ บี ไปอกี ร?ึ ” 
 
โจวมามาหยดุ ใจลอยทนั ที ไม่กล้าคิดอะไรมากกวา่ นี นางเอ่ยลา
ก่อนจะออกจากหอ้ งไปด้วยทา่ ทางเร่งรีบ 
 
เซียซือเดนิ กลบั ไปทีเตียงแลว้ นังลง 
 
“นังเด็กชัวนันคงวางแผนเปนอย่างดีมาโดยตลอด...” นาง

พึมพํากับตัวเองช้าๆ “แต่ก็มีสุภาษิตกลา่ วไว้วา่ ‘คนคํานวณหรือ
จะสู้ฟาลขิ ิต’ ตอ่ ใหว้ างแผนมาเปนอย่างดีแต่กส็ ู้โชคชะตาฟา
ลขิ ติ ไมไ่ ด้ ฟาดินยอ่ มไม่เกบ็ นางเอาไว้แน่ ส่วนยายแก่นันกต็ าย
มาสามปแลว้ คาดไม่ถึงวา่ จะมีคนแอบอ้างชอื มาทําเรอื งชวั ช้าได้
อกี ช่างไมร่ ้จู กั ประมาณตนเสียจริง…” 
 
บทที 11 งานเลียงวนั เกดิ  
 
ความจรงิ แล้วทีโหวฮหู ยนิ กล่าวเอาไวน้ ันไมผ่ ิด 
 
ฉีเยวว่ างแผนไวจ้ รงิ ๆ และแผนแรกทตี ้องทาํ กอ่ นเลยกค็ ือการ
ปล่อยวาง 
 
ฝายโจวมามาทไี ดร้ ับมอบหมายใหไ้ ปสืบหาคนทปี ลอ่ ยข่าว นาง
พยายามหาเท่าไรก็ไม่เจอคนผู้นัน นันก็เพราะคนทีปล่อยข่าวอยู่
อย่างเงยี บเชียบและปลอดภัยในเรอื นชวิ ถงหยวน ตอ้ งการแคใ่ ห้
วนั เวลาผา่ นไปอย่างสุขสบายเท่านัน 
 
ใกล้เวลาพลบคาํ คนในเรือนชวิ ถงหยวนกเ็ รมิ เตรียมอาหาร
สําหรบั มือเยน็  
 
“ฮ่าๆๆๆ สดใหม่ไรส้ ารปนเปอนจรงิ ๆ…” ฉีเยวพ่ ูดพึมพาํ กบั ตวั
เองในขณะทีมองไก่ทถี ูกถอนขนลา้ งนําอย่างสะอาดสะอ้านอยู่
เบอื งหน้า 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านพูดอะไรหรอื เจ้าคะ?” อาหา่ วถามดว้ ยความ
สงสัย 
 

“ไมม่ ีอะไรหรอก” ฉีเยว่หัวเราะ นางรสู้ ึกคันไม้คนั มือ อยากจะทาํ
อาหารแลว้ “ถา้ เช่นนัน เยน็ นีพวกเรากินอะไรกนั ดี...” 
 
อาห่าวดวงตาลุกวาวทนั ที นับตงั แตไ่ ดก้ ินขนมแปงหมักไส้นํา
ตาลทฉี ีเยวป่ งก็ทําใหน้ างติดอกตดิ ใจ พอยอ้ นกลับมาดูตัวเองก็
ต้องหดหู่ ขนาดเด็กสามขวบยังไมย่ อมกนิ อาหารทนี างทาํ เลย 
 
เพราะอาชีพการงานทําให้ฉีเยว่ต้องอยหู่ อพัก นางจึงทําอาหาร
ได้ หากเทียบกบั อาหา่ วทเี ปนเดก็ รับใชใ้ นจวนโหว อีกฝายกลบั
มีห้องครวั จดั การเรอื งอาหารการกิน จงึ กินอยู่อย่างสะดวกสบาย
มากกว่า 
 
“อาหา่ วชอบกนิ อาหารแบบไหนร?ึ ” ฉีเยว่ถาม “ทอด ผัด ต้ม 
ย่าง เจา้ ชอบแบบใดเลอื กมาได้เลย?” 
 
“เอาทฮี ูหยนิ น้อยถนัดทีสุดก็ได้เจา้ ค่ะ” อาห่าวกล่าวขึนมา 
 
ถา้ เช่นนันกเ็ ปนปงย่างทวั ไป พวกบารบ์ ีคิว สเต๊กไก่ ปกไก่... 
ฉีเยว่ดดี นิวดังเปาะ “No Problem” 
 
“อะไรนะเจ้าคะ?” อาห่าวถามขึนมาเนืองจากฟงไมช่ ัดเจนนัก 
ดวงตาจบั จอ้ งฉีเยวท่ ีมที ่าทางแปลกประหลาด 
 
“ไม่มีอะไร ไมม่ อี ะไร เปนแค่คาํ สแลงทขี า้ เรียนรู้มาจากพวก
ขอทานทีอยนู่ อกศาล” 
 
สําหรับฉีเยวท่ ีสูญเสียความทรงจาํ แตก่ ลบั มฝี มือในการทํา
อาหาร หากมใี ครถามเรืองนีนางก็บอกปดไปว่าฝกฝนมาตอนที

ใช้ชวี ิตเปนขอทานเมอื หลายปกอ่ น 
 
ขอทานน่ะ... มกั จะมีวิธีหาอาหารมาให้ตัวเองอมิ ทอ้ งอยเู่ สมอ 
อกี ทงั คนทีอยใู่ นตระกลู ใหญ่โดยมากกไ็ ม่คอ่ ยได้ทําอาหารเอง 
คงไม่มีใครคดิ จะมาจับผิดนางแน่นอน 
 
ฉีเยว่ตรวจดูพวกวัตถดุ ิบในการทําอาหารกพ็ บวา่ ปกไกน่ ้อยไป
สักนิด แถมอปุ กรณ์ทีต้องใช้ในการปงยา่ งก็ไมม่ ี แต่เพอื อาหาร
การกนิ อาหา่ วจึงไมก่ ลัวทจี ะไปเผชิญหน้ากบั กล่มุ คนในห้อง
ครัว เมือรวู้ า่ ของไมค่ รบเด็กสาวกร็ บี วิงไปทันที อย่างไรกต็ ามไมร่ ู้
เพราะเหตใุ ดทีทา่ ของพวกบา่ วในครวั จากเดิมทีโหดรา้ ยทวา่ ตอน
นีกลบั ดขี นึ มาก แตใ่ ครจะรวู้ ่าคนเหล่านันจะเปนแบบนีไปอกี
นานแคไ่ หน อาห่าวจงึ คดิ เพียงวา่ ขอใหไ้ ดข้ องมาไวใ้ นมอื ก็พอ 
ส่วนเรอื งอืนค่อยว่ากัน 
 
“เจา้ จะรบี รอ้ นไปไหนรึ?” อาหลตู ะโกนถาม มองอาหา่ ววงิ หาย
ลับไปจากสายตา ก่อนจะมองเขา้ ไปในห้องครัว นางเหน็ เจ้านาย
พับแขนเสือขึนพลางรอ้ งเพลงเบาๆ จากนันก็หยบิ มีดขนึ มา
เตรยี มจะสับไก่ตวั หนึง 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านวางของพวกนันลงเถอะ เดียวข้าทําเองเจา้ ค่ะ” 
อาหลูรีบเอย่ ห้ามแลว้ เดนิ ไปหา 
 
“ไม่เปนไรหรอก ขา้ กําลังว่างอยู่ แล้วกไ็ มม่ ีอะไรให้ทําด้วย” ฉีเยว่
ออกแรงสับไกอ่ อกเปนชนิ ๆ สายตาพลนั เหลอื บเหน็ วา่ อาหลู
กําลังมองนางอย่ดู ว้ ยแววตาประหลาดใจ “เจา้ ทําธรุ ะเสร็จแลว้ รึ
?” 
 

อาหลูดงึ สายตาคนื กลบั มาแล้วรีบพยักหน้า 
 
“ถา้ เชน่ นันเจ้าช่วยต้มนําแกงใหข้ ้าสักหน่อยเถอะ” ฉีเยวย่ ิม
อยา่ งเบิกบานใจ 
 
อาหลูตอบรบั แล้วเดินไปหน้าเตาไฟ เอ่ยเรียกดว้ ยนําเสียงลงั เล 
“ฮูหยินน้อย...” 
 
“อืม...” ฉีเยว่ขานรับสันๆ เพียงคาํ เดียว แต่ไม่ได้หันหน้ากลับมา 
 
“หากจะสังใหบ้ า่ วทาํ งาน ไม่ตอ้ งพูดวา่ ‘ช่วย’ หรอกนะเจา้ คะ” 
อาหลูก้มหน้านิง ตอบเสียงแผว่ เบา 
 
ฉีเยว่หยดุ สับไกท่ นั ที หันกลบั มามองอีกฝายแวบหนึง 
 
“อ้อ” 
 
ตอนทโี จวมามาเดนิ นําบา่ วกลุม่ หนึงมาถึงดา้ นหน้าเรือนชวิ ถง
หยวน 
 
นางได้ยนิ เสียงหวั เราะทีฟงดูสนุกสนานเล็ดลอดออกมาจาก
ดา้ นใน ตามมาด้วยกลนิ หอมของเนือย่าง 
 
“ฮูหยนิ น้อย” โจวมามาหยดุ เท้าอยทู่ ีปากประตู ส่งเสียงเรียก
อยา่ งนอบน้อม 
 
เสียงหวั เราะพลนั หยดุ ลง จากนันก็ไดย้ ินเสียงอารมณด์ ีของ
ฉีเยวด่ งั ขนึ มา 

 
“เปนโจวมามาหรอกรึ รบี เขา้ มาเถอะ” 
 
โจวมามาผลกั ประตูเขา้ ไป มองไปยังหอ้ งรบั แขกเล็กๆ กอ่ นเปน
อันดับแรก แตก่ ลบั ไมพ่ บใครสักคน 
 
“โจวมามา” 
 
นางมองไปทางต้นเสียง เห็นฮูหยินน้อยยนื อยขู่ า้ งประตูครัว
เลก็ ๆ พลางโบกไม้โบกมอื พร้อมกับส่งยมิ หวานมาให้ ในมือถือ
เหล็กคีบถ่านอนั หนึงอย ู่
 
“ไอห้ ยา ฮูหยนิ น้อย ท่านไปทาํ อะไรทนี ันเจา้ คะ!” โจวมามา
สะดุง้ โหยงด้วยความตกใจ รีบตะโกนขนึ มา พรอ้ มกบั กวาดตา
มองไปรอบๆ “อาหลลู ่ะเจา้ คะ? เจา้ เด็กคนนี! แอบองู้ านจน
เคยตวั แลว้ กระมงั ” 
 
อาหลรู บี เดินออกมาจากหอ้ งครวั แลว้ ทาํ ความเคารพผูม้ าใหม ่
แขนเสือทถี ูกดงึ ขึนทําให้เหน็ มอื ทีเตม็ ไปดว้ ยคราบนํามัน แสดง
ให้เห็นว่ากาํ ลังทํางานอยู่อย่างชัดเจน 
 
“ขา้ อยากทาํ เองตา่ งหาก” ฉีเยวห่ ัวเราะพรอ้ มกับยืนเหลก็ คบี ไป
ให้อาห่าว “มามาลองชมิ เนือไก่ทีพวกข้าย่างสักหน่อยไหม” 
 
พอโจวมามาไดย้ นิ กลับแปลความหมายเปนอยา่ งอนื  
 
“แตก่ ่อนฮหู ยินน้อยรักษาตัวอยู่แตใ่ นเรือน หนําซําหอ้ งครัวก็อยู่
ไกลอกี ดว้ ย ในช่วงฤดูหนาวกบั ข้าวทีส่งมาจงึ เย็นชดื ทําให้ไม่ดี

ตอ่ สุขภาพ จาํ ต้องสรา้ งห้องครวั เลก็ ในเรือนให้ แตต่ อนนีเปน
ฤดรู ้อนแล้วก็ต้องกลบั ไปทําตามแบบเมือกอ่ น พวกเจ้าไปบอก
ให้ทางหอ้ งครัวใหญส่ ่งสํารบั มาใหฮ้ ูหยนิ น้อยดว้ ย” ประโยค
หลังนางหนั มากาํ ชับบรรดาบ่าวอาวโุ ส ทกุ คนทตี ดิ ตามมารีบ
ตอบรบั ทันท ี
 
“ไมต่ อ้ งๆ” ฉีเยวเ่ อ่ยจากนันก็หันไปสังอาหา่ ว “เจา้ ไปยกอาหาร
ด้านในมาใหโ้ จวมามาหน่อยสิ ใหน้ างลองชิมฝมอื ของพวกเราดู
บา้ ง” 
 
อาหา่ วตอบรับ เดินกลบั เข้าไปในครวั แลว้ ยกจานปกไก่ออกมา 
 
“มามาลองชิมดูเจา้ คะ่ ” เด็กสาวถอื จานด้วยมือทงั สองขา้ งไป
ตรงหน้าโจวมามา เห็นด้านหลังอีกฝายยังมีบา่ วอาวุโสสีคนจงึ
พูดเสรมิ อกี ประโยควา่ “เพิงจะทาํ ออกมาจานแรกน่ะเจา้ คะ่ ” 
 
พวกบา่ วอาวโุ สชะโงกหน้ามามองแล้วก็แอบหันไปเบป้ าก ส่วน
เด็กรบั ใช้ตา่ งมสี ีหน้าละห้อย รสู้ ึกเสียดายทตี นไมม่ สี ิทธิได้กนิ  
 
โจวมามามองปกไก่เจ็ดแปดชนิ ทีวางอยใู่ นจาน ปกติไกท่ ีส่งไป
ตามเรอื นตา่ งๆ จะเปนไก่ทังตัว ทว่าทีเรอื นนีกลบั เปนปกไก่ แค่
เห็นนางก็รูแ้ ล้ววา่ ข้าวของและวตั ถดุ บิ ในการทาํ อาหารตา่ งๆ 
นานากอ่ นจะมาถึงเรอื นชวิ ถงหยวนตอ้ งถูกคนดแู ลหอ้ งครัว
ยกั ยอกเข้ากระเปาตัวเองอยา่ งแน่นอน ฮหู ยนิ น้อยทาํ เชน่ นีมี
เจตนาจะตบหน้านางหรือเปลา่ ... 
 
นางคดิ อยใู่ นใจ สายตาจบั จ้องไปทไี กย่ ่างสีเหลืองทอง จากนัน
ก็หยบิ ขึนมาแล้วกดั ไปคาํ หนึง 

 
“อมื ...” โจวมามาตาโตขนึ มาทนั ท ี
 
“อรอ่ ยละ่ สิ?” อาหา่ วกล่าวขึนอยา่ งภาคภูมิใจ พดู จาโอ้อวดเล็ก
น้อย “ทา่ นกอ็ ย่าได้ยกเลิกห้องครัวเลก็ ๆ ของพวกขา้ แล้วกนั แค่
ให้พวกคนในหอ้ งครวั นําวัตถดุ บิ ตา่ งๆ มาส่งใหต้ รงเวลาก็พอ” 
 
ประโยคนีเปนการเมินฝมือการทําอาหารของแม่ครัวประจาํ หอ้ ง
ครวั ใหญอ่ ยา่ งชัดเจน... 
 
อาหลูถลงึ ตาใส่อาห่าวแวบหนึง เพราะอย่างไรโจวมามาก็เปนผู้
อาวโุ ส ไมส่ มควรทอี าหา่ วจะพดู จาเชน่ นี ทวา่ โจวมามากลบั ไม่
ใส่ใจ นางไดแ้ ต่ยิมพร้อมกับเอย่ ชืนชม 
 
“ฝมือการทาํ อาหารของฮหู ยนิ น้อยยอดเยียมมากเจา้ ค่ะ” 
 
“ข้าแค่วา่ งๆ ไม่มีอะไรทํา กเ็ ลยลองหาอะไรมาทําเล่นๆ เสียบ้าง” 
ฉีเยวเ่ อย่ ดว้ ยนําเสียงสดใส ทว่าสายตากลับไปตกอยทู่ ตี ะกรา้
อาหารทบี า่ วถือมาดว้ ย “เจ้ามาหาขา้ มธี รุ ะอะไรรึ?” 
 
“วนั นีเปนวนั คลา้ ยวนั เกิดของนายทา่ นเจา้ ค่ะ…” โจวมามาเอ่ย
เข้าประเดน็ ทีตนเองมาในครังนี จากนันกโ็ บกมือใหบ้ า่ วอาวโุ สที
เปนคนถืออาหารก้าวมาหา กอ่ นจะเอ่ยตอ่ “โหวฮหู ยินเกรงว่าฮู
หยนิ น้อยอาจจะไมส่ ะดวกเข้าร่วมงาน จึงสังใหพ้ วกข้าส่งหมซี วั
ทที ําขึนสําหรับงานวนั เกดิ มาให้ฮูหยินน้อยเปนพเิ ศษ” 
 
อาหลูไดย้ นิ แล้วก็ตกใจ สีหน้าเปลยี นเปนไมส่ บายใจทนั ควนั  
 

แย่แล้ว! ชว่ งทผี ่านมานางมวั แตว่ ุน่ วายใจ ความคดิ สับสนจนถึง
ขนาดลืมวนั เกดิ ของนายท่าน มนิ ่าเลา่ ...ถึงไดย้ ินเสียงเพลง
บรรเลงดงั แวว่ มาจากทไี กล แต่ถงึ จะเปนวันคลา้ ยวันเกิดของ
นายท่านก็ไมเ่ กยี วอะไรกับพวกนางอยดู่ ี เพราะนับตงั แต่ปแรก 
โหวฮูหยินก็ออกคําสังแลว้ ว่าไม่อนุญาตให้พวกนางออกมา
ปรากฏตัวในงานนี อีกทงั ไม่จาํ เปนตอ้ งไปทาํ การคารวะหรอื อวย
พรใดๆ ด้วย 
 
“แหม... มามาช่างมาไดป้ ระจวบเหมาะพอดีเลย ทงั ยงั มตี ะกร้า
มาด้วยนับวา่ ยงิ ดีเข้าไปใหญ”่ ฉีเยว่เอ่ยยมิ ๆ ไหนๆ กม็ ีคนเริม
โกหกกอ่ นแลว้ หากนางจะโกหกเพมิ อกี สักคนจะเปนไรไป พอ
คิดแบบนีหญิงสาวจงึ เอย่ ตอ่ อยา่ งไหลลืนไม่มีความขดั เขนิ หรอื
ติดขดั เลยสักนิด 
 
“เมอื ตอนเทยี งทีมีการคารวะเพอื อวยพรใหน้ ายท่านอายุยืน ขา้ ก็
ไมส่ ะดวกไป มาถงึ ตอนเยน็ จึงคิดทาํ อาหารเพอื ส่งไปร่วมในงาน
เลยี ง ไหนๆ มามากม็ าถึงเรอื นข้าแล้ว เจา้ กน็ ําอาหารไปแทนข้า
ด้วยเถอะ” 
 
โจวมามาไดย้ นิ กอ็ ึงไป แทท้ จี ริงแล้วฮหู ยนิ น้อยเข้าครัวทําอาหาร
ด้วยตนเองก็เพืองานเลียงนายท่านอยา่ งนันหรอื … 
 
คราวนีฉีเยวเ่ ข้าไปในหอ้ งครวั ด้วยตัวเองแลว้ ยกจานใบหนึงออก
มา จากนันก็เอ่ยเสียงนุ่มนวล 
 
“ตามจรงิ แลว้ ขา้ ก็ไมไ่ ด้มฝี มือสักเท่าไรหรอก เพยี งอยากจะมอบ
ให้เพือแสดงนําใจกเ็ ท่านัน” 
 

โจวมามามองไปทฉี ีเยว่ เห็นในมอื อกี ฝายเปนอาหารประเภทผดั
จานหนึงซึงไมร่ ู้ว่าทาํ จากเนืออะไร หน้าตาของอาหารดูธรรมดา 
ทวา่ กลนิ นันหอมมาก นางเอย่ ชนื ชมหญงิ สาวอีกครงั  
 
“ฮหู ยินน้อยช่างมนี ําใจเหลือเกนิ ” 
 
อาหลูเดนิ ไปรับตะกรา้ อาหารมาจากบา่ วอาวุโส กอ่ นจะหยบิ ชาม
หมีซัวทีอยดู่ า้ นในออกมา จากนันกว็ างจานอาหารของเจ้านาย
ลงไปแทน 
 
หลังจากโจวมามาทาํ หน้าทที ีได้รบั มอบหมายเรยี บรอ้ ยกเ็ อ่ยลา
แล้วพาพวกบ่าวจากไป 
 
อาห่าวมองกลมุ่ คนทีเดนิ จากไปไกลตาละห้อย สีหน้าเหมอื น
เสียดายเปนอยา่ งมาก 
 
“ผัดไก่ปรุงรส… ขา้ ยังไมไ่ ดช้ มิ เลยนะ…” นางเอย่ เสียงโอดครวญ 
จึงถกู อาหลูตบหน้าผากเขา้ ให้ เด็กสาวแลบลินด้วยทา่ ทาง
ทะเลน้ ไม่กล้าพูดอะไรอกี  
 
“ไปๆ พวกเราไปกนิ บะหมีนํากนั เถอะ” ฉีเยว่เอ่ยชวน 
 
พอนึกไดว้ า่ ยังมอี าหารจานอืนๆ อยู่ อาห่าวกด็ ูมชี ีวติ ชีวาขึนมา
ทนั ที นางรบั ชามหมีซวั มาจากอาหลแู ลว้ วิงนําเข้าไปในหอ้ งครวั  
 
งานเลยี งวันเกิดของติงซีโหวในช่วงเยน็ จัดทีห้องโถงใหญ ่
 
ก่อนหน้านีไดม้ ีการจัดเลียงช่วงบา่ ยให้กับแขกภายนอกทีมาร่วม

งานไปแลว้ พอถงึ ตอนเยน็ ทังญาติทังสหายทีเดินทางมาจากที
อืนเพือเขา้ รว่ มงานต่างก็พากนั แยกยา้ ยกลับไป ยามนีจงึ มีเพยี ง
คนในครอบครวั และผ้ทู ใี กล้ชิดเท่านัน 
 
ตงิ ซีโหวมีบตุ รชายสีคน บุตรสาวสีคน บุตรคนโตสุดคอื ฉางอวนิ
เฉิงซึงมีอายุยีสิบสี บตุ รคนเล็กสุดเปนเดก็ หญิงอายุสีขวบ นอก
จากเซียซอื ทเี ปนภรรยาเอกทถี กู ต้องตามกฎหมายแล้ว เขายงั มี
อนุภรรยาอีกห้าคน บา่ วหญงิ ทีปรนนิบตั เิ ฉพาะบนเตียงอกี เจ็ด
แปดคน แล้วยังมีเด็กรับใชก้ บั บ่าวอาวุโสทดี ูแลรบั ใช้เจ้านายฝาย
หญิงแต่ละคนเพิมมาอีก ทําใหบ้ รรยากาศในห้องเตม็ ไปดว้ ย
ความคึกคกั สนุกสนาน 
 
นอกจากนียังมบี รรดาอนุของท่านโหวคนกอ่ น อกี ทงั ลูกพีลูก
น้องทีแยกไปอยู่ทีอนื มารว่ มงานอกี ดว้ ย ตามปกติแลว้ พวกอนุ
ของอดตี ท่านโหวจะไมค่ ่อยเขา้ ร่วมงานประเภทนีสักเทา่ ไร ส่วน
มากพวกนางจะพักผอ่ นอยแู่ ต่ในเรือน บางคนกม็ บี ตุ รมารับไป
อยู่นอกจวน กลมุ่ คนทมี าโดยมากจึงเปนบรรดาลกู หลานทมี ี
ความสัมพนั ธ์ทีดตี ่อกัน ส่วนคนทไี มส่ นิทจะแค่มาทาํ การคารวะ
เพืออวยพรแล้วกจ็ ากไป 
 
ตงิ ซีโหวมีน้องชายรว่ มบดิ ามารดาเดียวกันหนึงคน ทว่าอีกฝาย
เสียชีวติ ไปนานแล้ว เหลือเพยี งน้องสะใภแ้ ละหลานๆ ทอี ยู่ใน
เรอื นฝงตะวันตกของจวนโหว 
 
ถงึ บรรพบุรษุ ของตงิ ซโี หวจะเปนแมท่ ัพ แตเ่ มอื ตาํ แหน่งโหว
ตกทอดมาถงึ ฉางหลง เขากลบั อยใู่ นตําแหน่งเสนาบดีทดี แู ล
กรมทหารเทา่ นัน โชคดที ีฉางอวนิ เฉิงสืบทอดเจตนารมณ์ของ
ตระกูล ทาํ ให้คนเปนพ่อภาคภูมิใจเปนอย่างมาก อีกทังติงซีโหว

กส็ ามารถใช้ชวี ิตได้อย่างสุขสบาย เรอื งหนึงทเี หน็ ได้ชัดคือการ
ชืนชอบสตรที ีมีรปู โฉมงดงาม ดงั นันไมต่ อ้ งพูดถึงภรรยาและ
อนุภรรยา แม้กระทงั บา่ วรบั ใชท้ ีดแู ลปรนนิบตั ิเจา้ นายฝายหญิง
ต่างกม็ ีหน้าตาโดดเด่นด้วยกนั ทังนัน ขนาดเดก็ รับใช้ทวั ไปยงั มี
รปู โฉมอยู่ในระดบั กลางขนึ ไปอกี ด้วย 
 
เมอื มีคนมาอยรู่ วมกนั จํานวนมาก ห้องโถงในเวลานีจงึ เตม็ ไป
ดว้ ยเสียงจอ้ กแจก้ จอแจราวนกกระจอกแตกรัง ทุกคนแตง่ กาย
แบบจดั มาเตม็ ที กอปรกบั สาวงามทีมอี ย่เู ตม็ หอ้ ง ทําให้
บรรยากาศในงานราวกับเปนงานเลยี งของเหล่าเทพกไ็ มป่ าน 
 
นอกเหนือจากฉางอวนิ เฉิง บุตรชายคนโตทีไดร้ บั ราชโองการไป
เปนแมท่ ัพอยชู่ ายแดนจึงไม่ได้มาร่วมงานแล้ว บรรดาลูกหลาน
คนอืนๆ ตา่ งก็มากันครบ ภายในห้องโถงใหญ่ทเี ปดเชอื มกนั หา้
หอ้ งจงึ มีโต๊ะวางไมน่ ้อยกวา่ สิบโตะ๊ เพราะว่าเปนครอบครัว
เดียวกนั จงึ ไมถ่ อื สาแบ่งแยกชายหญิงแตอ่ ย่างใด คนทังหมด
ตา่ งนังปะปนกนั อยใู่ นห้องโถงใหญ ่
 
จังหวะทโี จวมามาเดินเข้ามา งานเลียงตอนเยน็ กาํ ลงั ดําเนินไป
อย่างครกึ ครนื  
 
บทที 12 ของขวัญและคําอวยพร 
 
“ทา่ นพอ่ นีเปนภาพวาดทีข้าหามาเพอื มอบให้กับทา่ น” 
 
ชายหนุ่มใบหน้าหลอ่ เหลาอายปุ ระมาณสิบเจด็ สิบแปดในชดุ
สีนําเงินอมม่วง สวมมงกุฎหยกลุกขนึ ยืน พรอ้ มกบั ถอื กลอ่ ง
ของขวญั เดนิ เข้าไปหา 

 
นีคือลกู ชายคนทีสามของตงิ ซีโหวนามวา่ ฉางอวนิ ฉี 
 
ตงิ ซีโหวทีนังอย่ใู นตาํ แหน่งประธานใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยมิ  
หน้าตาของสองพอ่ ลูกนีมีความคลา้ ยคลงึ กนั แทบจะทกุ ส่วน
ราวกับเปนคนเดยี วกนั แลว้ แยกรา่ งออกมาอย่างไรอยา่ งนัน 
 
เจ้าของวนั เกดิ มีชวี ิตอยา่ งสุขสบาย ดังนันแมอ้ ายขุ องเขาจะใกล้
ห้าสิบ แต่กลบั ไม่ปรากฏความชราออกมาใหเ้ ห็นเลยสักนิด มี
เพยี งรวิ รอยเลก็ น้อยบนใบหน้าหล่อเหลาทที ําให้ดมู ีอายุขนึ มา 
 
ตงิ ซีโหวมองลูกชายคนทีสามด้วยสายตาอ่อนโยน เขาเอย่ เสียง
กลัวหวั เราะ หยอกลอ้ บุตรชายเล็กน้อย 
 
“เปนของดีแน่รึ ไหนลองเปดดูหน่อยสิ เจ้าตอ้ งการใหพ้ ่อดแู ทน
ใชห่ รอื ไม่ ว่าเจ้าถกู หลอกมาไหม?” 
 
ติงซีโหวเปนคนอารมณด์ ี ชอบหยอกเยา้ ผอู้ ืนเลน่ โดยไมค่ อ่ ย
คาํ นึงถงึ ความเหมาะสมและกาลเทศะ รวมไปถงึ ตาํ แหน่งหรือ
ความมีอาวโุ ส ซึงเรืองนีทาํ ให้ฮหู ยนิ ผู้เฒา่ ไมพ่ อใจเปนอย่าง
มากจึงไดต้ าํ หนิมาหลายครงั ทว่าตงิ ซีโหวกลับไมใ่ ส่ใจ ยังคงทํา
เชน่ เดิม ถึงฮหู ยินผูเ้ ฒ่าจะตอ่ วา่ อยา่ งไร หากเขาอยากจะทาํ เขา
ก็ทาํ โดยไมส่ นใจอะไรทังสิน 
 
ฉางอวินฉีได้ยนิ กห็ ัวเราะแลว้ เปดกล่องออก จากนันกห็ ันไป
เรียกชายหนุ่มทอี ายใุ กลเ้ คยี งกันทนี ังอยู่ใกล้ๆ ให้มาชว่ ย 
 
“น้องสีมาช่วยข้าที” 

 
ชายหนุ่มผู้นันรีบลกุ ขึนมา เขาคือบตุ รชายของอนุภรรยาอกี คน
ชอื วา่ ฉางอวินหง 
 
สองพนี ้องช่วยกนั จับกระดาษคนละดา้ นแลว้ คลีออก เผยใหเ้ ห็น
ภาพหญงิ งามเอนตัวนอนอย่บู นเตยี ง หน้าตาสาวงามราวกบั
เพิงตนื ดวงตาดเู ย้ายวนเปยมเสน่ห์ เสือผ้าทสี วมใส่ยับยน่ เล็ก
น้อย ช่างเปนภาพทวี าดไดเ้ หมือนจรงิ ราวกับนางนันมชี วี ิต 
 
ติงซีโหวหัวเราะเสียงดังลนั ด้วยความพึงพอใจ ส่วนใบหน้าโหวฮู
หยินกลบั ฉายแววเหยียดหยามออกมาแวบหนึง 
 
พอเห็นท่าทางอารมณด์ ีของบิดา บรรดาพีน้องตา่ งกเ็ ขา้ มามุงดู
ภาพนีด้วย หนุ่มๆ ทงั หลายพอเห็นกห็ วั เราะชอบใจ ส่วนสาวๆ 
กลับมีทา่ ทีเขินอายอย่บู ้าง 
 
“โอ... ภาพนีช่าง... ไม่รูค้ ณุ ชายสามคิดอย่างไรถงึ นําภาพนีมา มี
ทไี หนลูกชายมอบของขวญั แบบนีใหบ้ ิดา...” คนทีพูดเปนอนุคน
หนึง อายุราวยีสิบป ใบหน้าสะสวยดูมไี หวพริบ รปู รา่ งอิมเอบิ  
นางนังอยใู่ นลาํ ดับทีตาํ ลงมา พลางเอ่ยเสียงเบากบั อนุอกี คน 
 
“อนุจเู พงิ จะมาก็เลยไม่ร”ู้ คนทีตอบเปนอนุเช่นกัน อายรุ าว
สามสิบ ขณะทีพูดกใ็ ช้ชอ้ นคนนําแกงไปด้วย สายตาไม่ได้
เหลอื บมองมาทีอีกฝายแม้แตน่ ิดเดยี ว “นายท่านของพวกเราไม่
ถอื สาเรืองพวกนีหรอก นิสัยของเขาไม่เคยยอมให้ตนเองถูกกะ
เกณฑด์ ว้ ยกฎใดๆ ส่วนคณุ ชายสามผเู้ ปนบตุ รชายจะไม่รู้ได้
อยา่ งไรวา่ สิงใดทีบดิ าตนชอบ สิงใดไม่ชอบ หากเขามอบของ
ขวัญทที าํ ให้บดิ าผิดหวังและลาํ บากใจทจี ะรับ แบบนันจะเรียกว่า

กตญั ไู ด้รึ?” 
 
คําพูดประโยคนีทาํ ใหส้ ีหน้าอนุจเู ปลยี นไปทันที นางมีทา่ ทาง
อึดอัดใจเหมือนทําอะไรไมถ่ ูก ไดแ้ ต่พยายามสงบใจ ระงับ
อารมณ์อยู่พกั ใหญ่ เวลาผา่ นไปนานกว่าจะกลบั มาเปนปกต ิ
แล้วกลา่ วยมิ ๆ 
 
“นันสิเจ้าคะ น้องยงั อายุน้อย เพิงมาอยู่ใหม่จึงไม่รคู้ วาม จะ
เทียบกบั พหี ญงิ ที ‘แก่’ แล้วไดอ้ ย่างไร หากน้องทําสิงใดผดิ ไป 
รบกวนพหี ญิงช่วยตักเตอื นดว้ ยนะเจา้ คะ” 
 
ทา่ ทางการเคลือนไหวของคนทถี ูกหาวา่ แกแ่ รงขนึ อีกหลายระดบั  
ช้อนทคี นนําแกงก็หนักหน่วงขนึ จนได้ยินเสียงช้อนกระทบกบั
ชาม 
 
การปะทะคารมเลก็ ๆ น้อยๆ ทางดา้ นนีไม่มีใครใส่ใจนัก ต่างกบั
กลุ่มคนทลี ้อมวงมองภาพนันทีกาํ ลงั วพิ ากษ์วจิ ารณก์ ันเสียง
ครกึ ครืนเปนอยา่ งมาก 
 
“พีสาม... ภาพวาดนีเหมือนกบั มีกลนิ อายของถงั ต้าเจยี นะขอรบั
” ชายหนุ่มรา่ งสูงอายรุ าวสิบหกสิบเจด็ เปนคนตังขอ้ สังเกต 
 
ถังตา้ เจียเปนจิตรกรทีมชี ือเสียงโดง่ ดงั ในขณะนี เขาเชียวชาญ
การวาดภาพกบั เขียนอักษรรวมไปถงึ มีความสามารถในศิลปะอกี
หลายแขนง คนทัวไปรแู้ ต่วา่ เขาแซถ่ งั แต่ไม่รชู้ ือเดมิ ของเขา จงึ
พากนั เรยี กว่า ต้าเจีย ภาพเขียนอักษรของคนผนู้ ีต่อให้มีเงินก็
ยากทจี ะซือมาได้ เพราะเขาเปนคนทรี ักอิสระ ไมช่ อบอยู่ภายใต้
กฎเกณฑ์หรอื การบังคบั ของใคร จงึ ยากมากทจี ะได้เจอตัวสัก

ครัง ยังไมต่ ้องพดู ถงึ ภาพวาดพกู่ ันทหี าได้ยากมากขึนไปอีก 
 
พอประโยคนีหลุดออกมา ทุกคนต่างก็มองไปทฉี างอวินฉีเปน
ตาเดยี ว 
 
“พีชาย เจ้าอยากไดภ้ าพวาดของถงั ต้าเจียจนคิดมากเกินไปหรอื
เปล่า?” ชายหนุ่มอีกคนทีอายนุ ้อยกวา่ เอย่ แย้งด้วยนําเสียงแผ่ว
เบา “ยามนีไมม่ ีใครในเมืองหยง่ ชงิ ทสี ามารถครอบครองภาพ
ของถงั ต้าเจียได้เลยสักคน พดู อกี อยา่ งก็คอื สองปมานีไมร่ ้วู า่ ถงั
ต้าเจยี ไปอย่ทู ีไหนแล้ว ข้าไดย้ ินคนราํ ลอื กันวา่ เขาสําเร็จเปน
เซียนลอยขนึ ไปเปนเทพบนสรวงสวรรค์แลว้ …” 
 
เขาพดู ยงั ไม่ทนั จบ เหมือนกับวา่ ฉางอวินฉีกําลงั รอประโยคนีอย ู่
เพราะอีกฝายหัวเราะร่า จากนันก็หยบิ กลอ่ งใส่ภาพวาดเมอื ครู่
ขึนมา ด้านในยงั มมี ้วนกระดาษขนาดเลก็ อีกหนึงภาพ เขาคลี
ภาพนันออกดว้ ยมือทีสันเทาเลก็ น้อย 
 
“ทา่ นพอ่ นีเปนภาพเขียนอกั ษรทีลูกตังใจขอมาให้ทา่ นพอ่ เปน
พเิ ศษ” เขาเอย่ เสียงดัง สีหน้าท่าทางจรงิ จงั  
 
ภาพนีเปนภาพเขียนตัวอักษรดว้ ยพูก่ ัน การตวัดลายเส้นงดงาม
เปนเอกลักษณ์ ตัวอักษรทีร้อยเรยี งเปนแถว แค่เหน็ ก็รวู้ า่ ตังใจ
ทาํ มาใหโ้ ดยเฉพาะ เพราะข้อความบนกระดาษเขยี นไวว้ า่  
 
‘แด่ติงซโี หว ขอใหโ้ ชคดมี ีแต่ความเจริญรงุ่ เรอื งเสมอ’ 
 
นอกจากนียังมีตราประทบั ขนาดใหญ่ รวมไปถึงชอื ผทู้ เี ขียน
กํากับไวอ้ กี ดว้ ย 

 
“เปนถังตา้ เจียจริงๆ ดว้ ย!” ชายหนุ่มทีตังขอ้ สงสัยเปนคนแรก
ตะโกนเสียงดงั ดว้ ยความตนื เตน้ หากไมใ่ ช่เพราะฉางอวนิ ฉีเบยี ง
ตัว เอาภาพหลบได้ทัน ภาพนีคงถกู อีกฝายควา้ ไปชืนชมแลว้  
 
ตงิ ซีโหวเองก็ลุกขึนยนื ทันที ใบหน้าปรากฏทงั ความดใี จและ
ความแปลกใจผสมผสานกัน 
 
เดิมทีหากเปนของขวัญจากบรรดาลูกๆ ถา้ ตงิ ซีโหวบอกชอบก็
คอื ชอบ ไมช่ อบก็คอื ไมช่ อบ ทว่าไมเ่ คยนํามาใส่ใจอกี อย่าง
ภาพหญิงงามก็ใช่วา่ เขาจะไมเ่ คยเห็น ทวา่ ตอนนีสิงทคี าดไมถ่ ึง
กค็ อื ภาพนีเปนฝมอื ของถงั ตา้ เจีย ดงั นันมันจงึ ไมใ่ ชแ่ ค่ภาพ
ธรรมดาอกี ตอ่ ไป หนําซาํ ยงั มีภาพอักษรทเี ขียนเพือมอบใหเ้ ขา
เปนพเิ ศษอีกตา่ งหาก 
 
“เยยี ม! เยียมจรงิ ๆ เจา้ เอามาใหข้ ้าดูเร็ว!” ตงิ ซโี หวกลา่ วขนึ มา
อยา่ งเสียงดงั  
 
บตุ รชายประคองภาพวาดเดินเข้ามาหาด้วยทา่ ทางระมัดระวงั ตงิ
ซโี หวชนื ชมภาพอย่างตงั อกตงั ใจอย่นู านจนลมื ไปว่ากาํ ลงั อยู่ใน
งานเลียงทตี นเปนเจ้าภาพ เขาปลาบปลืมใจมากจนหุบยิมเอาไว้
ไม่อย ู่
 
“ทําให้เจ้าต้องลาํ บากแลว้ เจ้าคงจะใช้ความคิดและความ
สามารถไมน่ ้อยถงึ จะได้มาสินะ” เขาเบนสายตามามองลกู ชาย 
แลว้ ก็หวั เราะเสียงดงั  
 
“ได้เหน็ ทา่ นพ่อดีใจและมคี วามสุขก็คุ้มค่าเหลือเกนิ แลว้ ขอรับ” 

ฉางอวนิ ฉีตอบ นําเสียงหนักแน่น 
 
พอ่ ลกู เอ่ยชมกนั ยงั ไมท่ นั จบ กม็ ีเสียงชายหนุ่มแทรกขนึ มา “
ท่านลงุ ทา่ นลงุ ..” 
 
“อวนิ เซิง หยดุ เลย เจา้ พูดไปกไ็ รป้ ระโยชน์” ตงิ ซีโหวเอย่ สวนทนั
ควัน ไมร่ อให้อกี ฝายได้พูดจนจบด้วยซํา “ภาพวาดนีใช่วา่ ใคร
อยากจะหยบิ ยืมก็ใหย้ ืมกันไดโ้ ดยง่าย...” 
 
ใบหน้าของชายหนุ่มเปลยี นเปนเศร้าหมองทนั ท ี
 
“ท่านลงุ ...” เขายงั ไม่ละความพยายาม ยังจะตือต่อ 
 
“เจา้ เด็กนี! ภาพนีเปนภาพวาดทดี ีมากทเี ดียว ทังลักษณะรวมไป
ถงึ การตวัดลายเส้นช่างงดงาม รอให้ขา้ เขยี นตัวอักษรไดส้ วยงาม
เชน่ นีเมอื ไร เจา้ ค่อยมาทหี อ้ งหนังสือของขา้ แล้วขา้ จะยอมให้
เจ้าไดช้ ืนชมภาพหนึงวัน” ตงิ ซโี หวเอ่ยยมิ ๆ 
 
“ทา่ นลงุ กช็ า่ งตระหนีเสียจริง ใหด้ ไู ดแ้ ค่วนั เดยี วเอง” ชายหนุ่ม
บน่ พมึ พํา 
 
“ตระหนีงันร?ึ ถา้ เชน่ นันขา้ จะแนะนําวธิ ใี ห้เจา้ สักหน่อยดีไหม” 
ติงซีโหวเอย่ เสียงกลัวหัวเราะ 
 
“ท่านลงุ รบี พูดมาเถดิ ขอรับ” ชายหนุ่มตาโตขนึ มาทนั ทีพรอ้ มกบั
รบี ถามขึน 
 
“เจา้ รีบกลบั ไปแล้วแต่งภรรยาสักคน จากนันก็มีลกู ชายตวั อ้วน

ท้วน รอจนผา่ นไปสักหลายๆ ปจนลูกชายเจา้ โตแล้วบอกให้เขา
ไปเสาะหาภาพหนึงมาให้เจ้า พอถึงตอนนันถึงเจ้าจะเอาภาพไป
กอดนอนด้วยกไ็ มม่ ีใครกล้าแสดงความคดิ เหน็ …” ติงซโี หวเอย่
แนะนําอยา่ งสนุกสนาน 
 
พอประโยคนีจบลง ทวั ทงั หอ้ งโถงกเ็ ตม็ ไปดว้ ยเสียงหัวเราะ 
 
“ทา่ นลุง มผี ู้อาวุโสทไี หนกันทีล้อเล่นกับเด็กเชน่ นี” ชายหนุ่มทํา
หน้านิว เอย่ ขนึ มาแบบไม่ร้จู ะพูดอยา่ งไรต่อดี จากนันก็นังลง 
แลว้ ไมพ่ ูดถงึ หัวข้อสนทนานีอกี  
 
“ฉีเออ๋ ไดใ้ จไปกนั ใหญ่แล้ว” เซยี ซือทนี ังอยู่ข้างๆ ยมิ ออกมาเล็ก
น้อย จากนันกก็ วาดตามองหอ้ งโถงใหญ่ทมี ีบรรยากาศชืนมืน 
ก่อนทีสายตาจะไปหยดุ อยทู่ ีหญิงนางหนึง 
 
ทา่ มกลางสาวงามทีมีอยเู่ ต็มหอ้ ง หญงิ นางนีกลบั ไม่มีทา่ ทาง
ยนิ ดยี นิ รา้ ยแต่อย่างใด 
 
หญิงผนู้ ีก็คืออนุภรรยาอกี คนของติงซโี หว เปนหลานสาวหา่ งๆ 
จากตระกลู เดมิ ของฮหู ยนิ ผู้เฒ่า มนี ามว่าโจวซือ ตอนแรกหาก
ไม่ใช่เพราะเซียซอื แตง่ เขา้ มา ถ้าเชน่ นันภรรยาเอกของติงซีโหว
ในยามนีก็ตอ้ งเปนนาง อนุโจวให้กาํ เนิดบุตรชายหนึงคนบตุ ร
สาวหนึงคน 
 
เรืองของอนุภรรยาผนู้ ีเคยเปนทเี ลา่ ลอื กันอยา่ งมากในหมบู่ า่ ว
รับใช้ บิดามารดาของนางเสียชีวิต นางจงึ ได้มาปรนนิบัตริ บั ใช้
นายทา่ นกับฮูหยินผู้เฒา่ ในจวนโหว ตอ่ มาก็มีข่าวลือว่านางแอบ
ลกั ลอบมีความสัมพนั ธ์กบั ท่านโหวทงั ทที ่านโหวยังไมไ่ ด้รบั นาง

เปนอนุอย่างถูกตอ้ ง คาํ พดู ใส่ร้ายสกปรกพวกนีทาํ ลายชือเสียง
ของทังทา่ นโหวและโจวซอื ทําให้นางแทบไมม่ ีหน้าจะมองผคู้ น 
โจวซอื ได้แตไ่ ปร้องห่มรอ้ งไห้กบั ฮหู ยนิ ผูเ้ ฒา่ และเพราะข่าวนี
เองทเี ปนสาเหตขุ องความบาดหมางระหว่างนางกับเซียซอื จน
โจวซอื รู้สึกเหมอื นตัวเองไรพ้ ืนทีจะยืนในจวนโหว 
 
ในตอนนันเซยี ซอื เพิงจะเข้ามาอย่ใู นจวนตงิ ซโี หวได้ไมน่ านนัก 
พอฮูหยนิ ผ้เู ฒ่าทราบเรอื งกโ็ กรธจดั เมือรวู้ า่ บา่ วคนใดเปนตน้
ตอของข่าวลอื จงึ สังลงโทษสถานหนัก จากนันก็ตาํ หนิเซยี ซอื ที
ดแู ลเรือนอย่างปลอ่ ยปละละเลยทําให้เกิดเรอื งขึนมา สุดทา้ ยฮู
หยินผู้เฒา่ กย็ ึดอํานาจในการดแู ลจวนตงิ ซโี หวทีเพงิ จะใหอ้ กี
ฝายไปกลับคนื ทาํ ใหต้ อ่ มาไมม่ ีใครกลา้ พดู เรืองข่าวนีอกี ทวา่
เรืองทีเกดิ ขึนกลบั กลายเปนปมแค้นระหว่างภรรยาเอกและ
อนุภรรยา 
 
หลงั จากทีโจวซอื ถกู รับเขา้ มาเปนอนุภรรยาอย่างถูกตอ้ ง นาง
กไ็ ด้รบั การหนุนหลงั จากฮหู ยนิ ผ้เู ฒ่า อีกทงั ท่านโหวเองก็ยงั ล่มุ
หลงในตัวนางเปนอยา่ งมาก ทว่าชีวิตนางต้องเปลียนแปลงอีก
ครังเมือฮหู ยินผู้เฒา่ ลม้ ปวยเจบ็ ออดๆ แอดๆ ส่วนท่านโหวก็ไป
หลงใหลในตวั อนุคนใหม่ นางจึงเกบ็ ตัวเงยี บตงั แตน่ ันมา กระ
ทังฮหู ยินผเู้ ฒา่ เสียชวี ิต นางจงึ หันไปปฏบิ ตั ธิ รรม หลงใหลใน
การคัดลอกพระคัมภรี แ์ ละสวดมนต์ไปแลว้ หลงั จากคดั คมั ภีร์ไป
คัดคมั ภีร์มา เวลากล็ ว่ งเลยไปสามปกว่าโดยไมร่ ตู้ วั  
 
คุณชายสามผนู้ ีกค็ ือบตุ รชายของอนุโจวนันเอง 
 
ได้ยนิ เซยี ซอื พดู เช่นนี โจวซอื เพยี งแคก่ ม้ หน้าหวั เราะน้อยๆ จาก
นันก็เอ่ยขนึ วา่ “เปนเพราะโหวฮูหยนิ อบรมสังสอนมาดีเจ้าค่ะ” 

 
“คาํ พดู นีขา้ ไมก่ ล้ารับไว้หรอก ฉีเอ๋อเติบโตมาเพราะไดร้ ับการ
อบรมเลยี งดูจากฮูหยินผเู้ ฒา่ เขาไดด้ บิ ไดด้ ยี อ่ มตอ้ งเพราะฮู
หยนิ ผูเ้ ฒ่าเสียมากกว่า” เซียซือเอ่ยเสียงเยน็ ชา “หากเจ้าคิดจะ
ขอบคณุ ใครสักคน กใ็ ห้ไปคํานับฮูหยินผู้เฒ่าเถอะ” 
 
“เจ้าค่ะ” โจวซือเอ่ยเปนเชงิ คลอ้ ยตาม ในขณะทกี ม้ หน้าอยูเ่ ช่น
เคย 
 
เพราะวา่ มีของขวญั อันน่าทึงของคุณชายสามประเดมิ เปนชิน
แรก ทําให้ของขวัญของบรรดาลูกหลานคนอืนๆ กไ็ ม่มีอะไรให้
แปลกใจและดีใจแลว้ แต่ด้วยอปุ นิสัยทีเปนคนอารมณ์ดีอยู่
ตลอดเวลาของตงิ ซีโหวทาํ ให้ทุกคนไม่ได้รู้สึกว่าตนถกู เมินเฉย 
บรรยากาศจึงเตม็ ไปด้วยความรักใครป่ รองดองและความ
สมานฉันทเ์ ปนอยา่ งมาก 
 
ขณะทที ุกคนกําลังพูดคุยกนั อย่างสนุกสนาน กม็ ีบ่าวอาวุโสเดนิ
เขา้ มาจากดา้ นนอกด้วยทา่ ทางรอ้ นรน พอมาถึงนางก็รายงาน
เสียงดงั ด้วยความตืนเต้น 
 
“นายท่าน โหวฮูหยนิ เสียวโหวเหยส่ ่งคนมาเจ้าคะ่ ” 
 
บนใบหน้าของเซียซือปรากฏรอยยิมเบาบางใหเ้ หน็ ทนั ที รอย
ยมิ นีกับรอยยมิ ทผี า่ นมาก่อนหน้าแตกตา่ งกันโดยสินเชิง ครงั นี
เปนการยิมอยา่ งจริงใจ ดวงตาฉายแววอ่อนโยน 
 
เสียวโหวเหย่ส่งคนมากลา่ วคาํ อวยพรเพอื ใหเ้ ปนสิรมิ งคลสินะ 
เพราะของขวญั ทีเขาตงั ใจมอบใหต้ งิ ซีโหวมาถงึ ล่วงหน้าตังแต่

หลายวันกอ่ นแล้ว เปนแท่นฝนหมกึ อนั หนึง ซงึ วางอยใู่ นห้อง
หนังสือของท่านโหว ทกุ คนต่างรู้ดีจึงไมไ่ ด้ใส่ใจ มเี พียงเซยี ซือ
ทีมองออกไปนอกประตูอยา่ งใจจดใจจอ่  
 
เวลาผา่ นไปไม่นานกไ็ ดย้ นิ เสียงคล้ายกบั บางอยา่ งดงั กระทบกัน
แวว่ เข้ามา ตอนแรกทกุ คนกย็ ังเฉยๆ ไม่มที ที า่ ประหลาดใจแต่
อยา่ งไร จนกระทังหลายๆ สังเกตได้ถึงความผิดปกตบิ างอยา่ ง 
เสียงทีดงั นีมีจังหวะจะโคนราวกบั อยูใ่ นคณะดนตรี ดว้ ยเหตุนี
ทุกคนจงึ ชะงกั งันทนั ควนั รอบดา้ นพลนั เงยี บกรบิ ทุกสายตาจับ
จ้องไปทีประตอู ยา่ งพรอ้ มเพรียง 
 
หน้าประตูมีผูช้ ายทแี ต่งกายในชุดทหารสีห้าคนกาํ ลังเดนิ เขา้ มา 
ชายเหลา่ นีโอบล้อมสตรีนางหนึงไวต้ รงกลาง 
 
หญงิ ทเี ดินนําอยู่ด้านหน้านันช่างโดดเดน่ สะดุดตาเปนพิเศษ… 
 
บทที 13 ชงิ ดีชิงเดน่  
 
สตรีผู้นีสวมใส่เสือผ้าไม่เหมอื นกบั คนทมี าร่วมงานเลียง 
 
อีกทงั นางยังมผี ้าโปรง่ สีทองปดบงั ทาํ ให้มองเหน็ ใบหน้าไม่
ชัดเจน ทกุ คนเหน็ แคร่ ปู ร่างทอี รชรออ้ นแอ้นเพยี งอย่างเดียว 
จงั หวะเดนิ ของนางไมเ่ รว็ ไมช่ า้ ราวกับต้นหลวิ ทีลู่ตามแรงลม มา
ถงึ ตอนนีทกุ คนจึงรู้วา่ เสียงดงั ทไี ดย้ ินคือเสียงเครอื งประดบั ที
หอ้ ยอยู่บนตวั นางนันเอง 
 
“ไอห้ ยา นางเปนชาวห.ู ..” คนทอี ยูใ่ นหอ้ งโถงใหญ่ตะโกนขนึ มา 
 

ประโยคนียังไมท่ ันจบ ก็เหน็ ชายหญิงอกี กลุม่ ทตี ิดตามมาด้าน
หลงั หยิบเครืองดนตรที หี น้าตาแปลกประหลาดออกมาแลว้ เรมิ
บรรเลงเพลงในแบบทีไม่เคยมใี ครไดย้ ินมากอ่ น โดยมีสตรีคน
นันร่ายรําอย่างน่าตนื ตาตืนใจ นางเคลือนไหวไปตามบทเพลง
อยา่ งปราดเปรยี วคลอ่ งแคลว่ จากหน้าประตูจนกระทงั ถงึ โตะ๊
สุดท้าย 
 
ภายในห้องโถงเงยี บกรบิ ทุกสายตาจบั จ้องไปทที ่าทางพลิวไหว
ของสาวงาม ขณะเดยี วกันนายทหารทมี าด้วยกส็ ังให้บา่ วรับใช้
เก็บอาหารออกจากโต๊ะ เมือบนโตะ๊ วา่ งเปล่า หญงิ งามกก็ า้ วขนึ
ไปแลว้ รา่ ยราํ ต่อ ชว่ งสุดทา้ ยของบทเพลงนางโคง้ ตัวศีรษะหงาย
ไปดา้ นหลงั ทาํ ให้คนในห้องโถงต่างรอ้ งเสียงหลงด้วยความ
หวาดเสียวว่านางจะตกลงมา ผา้ คลุมหน้าของสตรีผนู้ ันเปดออก 
เผยใหเ้ หน็ นัยนต์ าสีเขยี วมรกต หนําซาํ ในปากยังคาบกระดาษ
ซึงไม่ร้วู า่ มาไดอ้ ย่างไรเอาไว้ บนกระดาษมตี วั อกั ษรเขยี นไว้วา่  
ขอให้อายุมันขวัญยนื  
 
“เสียวโหวเหยข่ อใหฮ้ อ่ งเต้พระราชทานระบําหูจีเพือเปนการ
อวยพรวันเกิดใหก้ บั ทา่ นโหว” ทหารทังสีทีไดร้ ับภารกจิ ใหม้ า
งานวันนีคุกเข่าลงเพือแสดงความเคารพ กอ่ นจะเปล่งเสียงออก
มาพรอ้ มกนั  
 
‘ฮ่องเต’้ เพียงแค่ไดย้ นิ สองคาํ นี คนทีอยู่ในงานต่างกต็ ะลงึ งนั
กนั เปนแถวแลว้ ลุกพรวดขนึ ทันที ตงิ ซโี หวคกุ เขา่ หันหน้าไปยงั
ทิศทางทเี ปนทีตังวังหลวง คนทังหอ้ งตา่ งกค็ กุ เขา่ กม้ หัวลง
ตามๆ กนั เพอื แสดงความเคารพต่อฮ่องเต ้
 
จากนันติงซโี หวก็ค่อยๆ ลุกขึนด้วยความตืนเต้น ยากทีจะ

ควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้ คนอืนๆ ตา่ งก็พดู ไม่ออก ของขวัญชดุ
นีทีเสียวโหวเหยส่ ่งมาชา่ งน่าทงึ นัก เพราะการบรรเลงเพลง
ประกอบการร่ายราํ ทีฮอ่ งเตพ้ ระราชทานใหไ้ มใ่ ชว่ า่ ใครก็มีได ้
 
“ลกู คนนีไม่เคยบอกกันก่อนเลยสักคํา แล้วนี...นี...ยงั ไปรบกวน
ฮ่องเต้อกี ” ติงซีโหวเอ่ยเสียงตะกกุ ตะกกั พูดผิดๆ ถูกๆ 
 
“เรยี นทา่ นโหว วันก่อนเสียวโหวเหยส่ ร้างความดีความชอบอกี
ครงั เขาจับเชลยทีเปนทา่ นออ๋ งผู้หนึงได้ แลว้ หจู ผี ้นู ีก็คือคนของ
ออ๋ งทา่ นนัน เมอื คมุ ตัวเชลยศึกกลบั เมอื งหลวงเพือส่งมอบให้
กับฮ่องเต้ ฝาบาทปลมื ปตอิ ยา่ งยงิ จึงคิดทีจะพระราชทานของ
รางวลั ให้แก่เสียวโหวเหย่ จงึ ถามเขาว่าต้องการอะไร เสียวโหว
เหยต่ อบว่าไม่มีสิงอนื ใดทตี อ้ งการ นอกจากพาตนเองกลับบ้าน
เพอื แสดงความกตัญ ตู ่อบดิ า ทว่าเขากลับไม่สามารถกลับไป
ในตอนนีได้ จงึ อยากขอรอ้ งฮ่องเตใ้ ห้พระราชทานของบางอยา่ ง
ใหเ้ พือเปนสิริมงคลในวันคล้ายวนั เกดิ ของบิดา 
 
ฮ่องเต้ทรงพอพระทยั เปนอย่างยงิ ตรัสวา่ เสียวโหวเหยม่ คี วาม
ซือสัตย์ซํามีจิตใจดงี าม มีความจงรักภักดแี ละเสียสละต่อแวน่
แควน้ กตัญ ูต่อบิดามารดา หากพระราชทานของทเี ปนเงิน
ทองกด็ จู ะไมค่ ู่ควรสักเท่าไร จึงรบั สังให้ส่งระบําหจู มี าใหข้ อรบั ” 
 
ทหารผู้นันกล่าวเสียงดงั นําเสียงหนักแน่น 
 
พอได้ฟงคาํ พดู เหลา่ นี ติงซโี หวกถ็ งึ กบั นําตาคลอจนต้องรีบ
กะพรบิ ตา 
 
“ด.ี ..ด.ี ..” นอกเหนือจากคํานี คําพดู อนื ใดก็ไมอ่ าจเอย่ ออกมา

ได้อีกแล้ว 
 
“เสียวโหวเหย่สบายดไี หม?” เซียซือถอื วา่ ตนเปนเพียงสตรีผู้
หนึง จึงร้องไห้ออกมาอย่างไม่ได้รูส้ ึกอับอาย นางหยิบ
ผ้าเชด็ หน้ามาเช็ดนําตาพลางเอย่ ถาม “ขา้ รู้ดวี ่าพวกเจา้ จงใจ
แจง้ แต่ข่าวดีมาตลอด แม้แต่เขาบาดเจบ็ พวกเจา้ กไ็ ม่คดิ จะบอก
ขา้ …” 
 
ทหารผู้นันน้อมคาํ นับ แล้วรายงานตามตรง 
 
“โหวฮูหยนิ สงบจติ สงบใจลงก่อนเถดิ ขอรบั พวกขา้ ไมก่ ลา้ ทจี ะ
ปดบงั ท่านเลยสักนิด ยามนีเสียวโหวเหย่สุขสบายดที กุ อย่าง 
เพียงแตต่ อนทเี กิดการปะทะกันกบั ฝายตรงขา้ มเมือปก่อน เขา
ถูกลูกธนูยิงใส่…” 
 
ประโยคนียังพูดไม่ทนั จบ ทุกคนกส็ ่งเสียงดงั เซ็งแซ่ไปทังหอ้ ง
โถง เซียซือหมดเรยี วแรง ทรดุ ตัวลงบนเกา้ อีทันท ี
 
“โหวฮหู ยนิ วางใจเถอะขอรบั โชคดีเหลอื เกนิ ทโี หวฮูหยนิ ให้แผ่น
ยนั ตห์ ยกไว้ เสียวโหวเหย่จึงนํายันต์ติดตวั ตลอดเวลา ลกู ธนูนัน
ยงิ ถูกแผ่นยันต์พอดี คนจึงไมเ่ ปนอะไร เพยี งแต่แผน่ ยันต์นัน
แตกเปนชนิ ๆ ทาํ ใหเ้ สียวโหวเหยท่ รมานใจมาก กลวั โหวฮูหยนิ
จะตาํ หนิจึงไมก่ ล้าบอก…” ทหารรายงานต่อดว้ ยเสียงดงั ฟงชดั  
 
เซียซือปดหน้าร้องไห้ โลง่ ใจทนั ควนั  
 
“ผา่ นมานานแคไ่ หนกันแล้วยงั จะมวั คิดมากอยอู่ กี เขาแยกหนัก
เบาไมไ่ ดเ้ ลยรึ ขา้ ใหข้ องสิงนันไว้กห็ วังจะให้ชว่ ยคุม้ ครองอย่แู ลว้  

เจา้ เดก็ โง่นี ไมร่ ู้จริงๆ เลยวา่ คดิ อะไรอยู่” โหวฮหู ยินเอย่ นําตา
ไหลพราก หันไปดงึ แขนเสือของตงิ ซโี หวเอาไว้ “นายทา่ น ครงั นี
เฉิงเอ๋อสามารถกลับมาได้จรงิ ๆ หรือยงั ? สามปแล้วนะเจ้าคะ 
เขาอยู่ดา้ นนอก ไดร้ ับความยากลาํ บากมากพอแลว้ นะ…” 
 
พวกตนอยใู่ นจวนอย่างสุขสบาย ใส่เสือผ้าทีสวยงาม อาหารการ
กนิ อุดมสมบูรณ์ แล้วยงั มีการร่ายราํ ใหด้ อู กี ดว้ ย ทว่าบตุ รชาย
คนโตกลบั อยู่ข้างนอก ใช้ชวี ิตของตนเปนเดมิ พนั ในใจของติงซี
โหวทังรูส้ ึกดใี จ ทุกขใ์ จและเศร้าใจอยูล่ กึ ๆ เสียวโหวเหยท่ ําให้
บดิ าอยา่ งตนมีหน้ามตี า มีเกยี รติยศชือเสียง ทงั ทีตามจรงิ แลว้
ดว้ ยตาํ แหน่งโหวทีได้มาเนืองจากความจงรกั ภกั ดี บุตรชายของ
เขาไมส่ มควรตอ้ งทาํ แบบนัน 
 
ชอื เสียงเกียรตยิ ศทตี นได้มาในยามนี ตอ้ งแลกมาดว้ ยความยาก
ลาํ บากของลกู ชาย เขาตอ้ งเหน็ดเหนือยมากยิงกว่าลูกหลาน
ของตระกลู สูงศักดิคนอืนๆ ทาํ ให้คนเปนบิดาทังรสู้ ึกไม่พอใจ 
ทังปวดใจเหมอื นพวกตนไม่ได้รับความเปนธรรม 
 
“เจา้ อยา่ พดู เช่นนี เกิดเปนลูกผ้ชู ายกค็ วรเปนทหารทีจงรกั ภักด ี
ยิงไม่ตอ้ งพดู ถงึ ตระกลู เราทีได้รับตําแหน่งโหว เฉิงเอ๋อทาํ ดที ีสุด
แลว้ ” 
 
ติงซโี หวตบมือของภรรยาเบาๆ พรอ้ มกับกลา่ วขึนดว้ ยคําพูดที
สวยหรู แลว้ มองทหารผนู้ ันไปดว้ ย 
 
นายทหารคาํ นับอีกครังแลว้ เงยหน้าขนึ  
 
“เสียวโหวเหย่สังใหเ้ รียนวา่ ช้าสุดปลายปกจ็ ะกลับมาแลว้ ” เขา

กลา่ วขึนมาอีก 
 
เซยี ซอื ไดย้ ินก็ดีใจทังนําตา คนทอี ยเู่ ต็มห้องโถงต่างก็ส่งเสียง
แสดงความยินดีกันซาํ ๆ ทหารผ้นู ันอวยพรใหต้ งิ ซโี หว คาํ นับอีก
ครังแลว้ ขอตวั จากไป 
 
ช่วงเวลาของงานเลยี งทเี หลืออยู่นับแต่นัน หัวข้อสนทนา
ทงั หมดกว็ นเวียนอย่แู ต่กบั เสียวโหวเหย่ ทงั เรอื งของขวัญพเิ ศษ
ทีเขามอบใหบ้ ิดา ทงั เรอื งฮ่องเต้พระราชทานระบํามาใหต้ งิ ซโี หว 
ซึงถอื วา่ เปนเกยี รติแก่วงศ์ตระกลู เปนอย่างมาก เสรมิ ใหจ้ วนติง
ซโี หวยิงโด่งดงั ผู้คนทอี ยใู่ กล้ชิดกพ็ ลอยได้รับอานิสงส์ไปดว้ ย 
ดงั นันทกุ คนจงึ ดีใจกันอยา่ งสุดซงึ และเพราะดใี จกนั มากคืนนี
แต่ละคนจงึ กินดืมกันเตม็ ที ติงซีโหวเองก็เปนหนึงในนันดว้ ย 
 
“ท่านลงุ คงจะดีใจมากจริงๆ เพราะถงึ จะคอทองแดงแตก่ เ็ มาเสีย
แล้ว ความจรงิ แล้วเหล้าไม่ทําให้คนเมาแตค่ นกลบั เมาเหล้าเสีย
เอง” ชายหนุ่มคนหนึงเอ่ยขนึ พร้อมกบั ส่ายหัวไปมา 
 
ฉางอวินหงทีนังอยู่ขา้ งๆ ปรายตามามองกอ่ นจะหัวเราะเบาๆ 
แล้วหนั ไปหยอกเยา้ พชี าย “พสี าม... ทพี ีนํามาคือหญงิ งามตวั
ปลอม แต่ว่าทีพีชายใหญ่ส่งมากลบั เปนหญงิ งามตวั เปนๆ” 
 
ทวา่ ฉางอวนิ ฉีกลับใช้ตะเกียบเคาะลงไปทมี ือของคนทีพูดคน
แรก แล้วแสร้งข ู่
 
“หากเจา้ กล้าพดู นินทาทา่ นพอ่ ของขา้ อีก ขา้ จะบอกพชี ายใหญ ่
รอจนเขากลบั มาแลว้ ดูสิวา่ เขาจะจัดการเจา้ อยา่ งไร” พอพูดจบ 
คุณชายสามก็หวั เราะ 

 
ชายหนุ่มทถี กู ตีลูบมอื ปอยๆ รบี เอ่ยด้วยท่าทางทุกข์ระทม 
 
“อยา่ ๆๆ พวกเจา้ พนี ้องร่วมมอื กนั คนหนึงใช้ความเฉลียวฉลาด 
อกี คนใช้กําปน ตงั แตเ่ ลก็ จนโตขา้ ไม่อาจหาเรอื งไดเ้ ลย พวกเจา้
ตจี นข้าคดิ ว่าตวั เองต้องไปฝกวิชาภษู าเหล็กหรือวชิ าระฆงั ทอง
คุ้มกายเสียแลว้ ...” 
 
ฉางอวินฉีชูกําปนให้คนพูด กอ่ นทีทุกคนจะหวั เราะร่ากบั หวั ขอ้
สนทนานี 
 
หลงั งานเลยี งเลิก ความมดื มิดกค็ รอบคลมุ ไปทัวจวนโหว 
 
เซยี ซอื ปรนนิบตั ติ งิ ซโี หวทีเมาจนหลบั ไป พรอ้ มกับกาํ ชับบ่าวรบั
ใช้ใหค้ อยดูแลอย่ขู ้างๆ กอ่ นจะเดนิ กลบั หอ้ งของตน 
 
ขณะทีบรรดาบ่าวอาวโุ สกําลังชว่ ยนางเปลยี นเสือผา้ เพอื เตรยี ม
จะเขา้ นอน พวกบา่ วกไ็ ด้เอ่ยขึนดว้ ยนําเสียงปลาบปลืม 
 
“เสียวโหวเหย่ไดร้ บั ความโปรดปรานจากฮ่องเตเ้ ชน่ นี ก็นับวา่
ความทกุ ข์ยากลําบากทผี า่ นมาไม่เสียเปลา่ แลว้ ” 
 
เซียซอื ไดย้ ิน ใบหน้ากเ็ ตม็ เปยมไปด้วยความปลืมใจ 
 
“รบี กลบั มาเรว็ หน่อยกด็ ี เขาไม่อยู่บา้ นหนึงวนั ขา้ กไ็ ม่อาจวางใจ
ได้หนึงวัน มีเสียวโหวเหย่ตระกูลไหนบ้างทวี งิ ออกไปรบแบบนี 
ขา้ ไมร่ ูจ้ ริงๆ วา่ เจ้าลูกคนนีคดิ อะไรกนั แน่...” 
 

นางกลา่ วขึนมาแลว้ ถอนหายใจ มองไปยังด้านนอกแล้วเอย่
เสียงหยัน “พอมองพวกทพี ยายามประจบประแจงแลว้ น่าขนั คง
คดิ ว่าตวั เองมคี วามสามารถมากสินะ หากมคี วามสามารถจริงก็
ไปรบแบบเฉิงเอ๋อสิ จะไดร้ ้วู ่าตวั เองแน่สักแคไ่ หน” 
 
บรรดาบา่ วอาวุโสได้แตก่ ม้ หน้ากม้ ตาฟง ไมพ่ ูดไมจ่ าแต่อย่างใด 
เซยี ซอื รู้สึกเหนือยจงึ โบกมือเปนสัญญาณ พวกบา่ วเข้าใจ
ท่าทางนันดีจึงทําการคารวะแล้วถอยออกจากห้อง เหลือเพียง
โจวมามาทียังรังรออย ู่
 
“เจา้ มอี ะไรรึ?” เซียซือรู้ทนั ทีว่าอกี ฝายมีเรืองทตี ้องการพูด ก็เลย
ถามตรงๆ 
 
“คนผู้นัน..” โจวมามาพูดเพียงแค่นีก็เงียบไป 
 
“พดู มาสิ!” เซยี ซือจกิ สายตามองอีกฝายอยา่ งหมดความอดทน 
 
โจวมามาเปนอะไรไปแลว้ รึ เมอื กอ่ นไม่ได้เปนเช่นนีเลย ช่วงนีดู
แปลกๆ ไปหรือเปนเพราะอายุมากแลว้ ? 
 
“ฮูหยนิ น้อยส่งอาหารมาร่วมในงานเลียงของนายทา่ นด้วย
เจา้ คะ่ …” โจวมามาเอย่ พลางเหลือบมองเจ้านาย ไมเ่ หน็ ความ
ดีใจบนใบหน้าเซยี ซอื เลยสักนิด หนําซําอกี ฝายยังเชิดหน้าขึน
ทันทที ีได้ยนิ จากนันกจ็ บั จอ้ งนางตาเขม็ง 
 
โจวมามาถกู สายตาทีดจุ มดี อนั แหลมคมจับจ้อง จึงรีบเลา่ เรอื ง
ราวอยา่ งละเอยี ด ก่อนจะกล่าวเพิมเปนประโยคสุดท้ายแล้วก้ม
หน้าลง 

 
“แตข่ า้ ไมไ่ ด้หยบิ ไปวางบนโต๊ะก็เลยไมไ่ ด้บอกเจ้าค่ะ” 
 
“นับว่าสมองเจ้ายงั ไมเ่ ลอะเลอื นสินะ” เซยี ซอื เอย่ เสียงเรยี บ “
เอาไปโยนให้สุนัขกนิ เถอะ” 
 
โจวมามาไม่กลา้ พูดอะไรมากไปกว่านีจึงรบี ตอบรับแลว้ ออกมา 
หลังจากทีก้าวขาพน้ จากห้องก็ยกมอื ปาดเหงือบนหน้าผาก 
เดียวนีนางเปนอะไรไปแล้ว ทาํ ตัวไรส้ าระจรงิ หากจะพูดไปนาง
เปนแบบนีนับตงั แต่ได้พบฮูหยินน้อยในวนั นันแล้ว บางครงั ทํา
อะไรไปโดยไมท่ ันคดิ เหมือนกาํ ลงั โดนมอมเมา... 
 
ตอนทีคดิ มาถึงตรงนี สายลมเยน็ ยามคาํ คืนกพ็ ดั มาหอบหนึง
พอดี ในขณะทไี ด้ยินเสียงหัวเราะด้วยความสนุกสนานแบบไร้
ทมี าลอยมาตามลม ทําใหโ้ จวมามาถงึ กบั หนาวสัน ขนทงั ตวั ลุก
ซ ู่
 
นางรบี นําตะกร้าอาหารทอี ยู่ในมือยดั ใหบ้ ่าวรับใชเ้ ดก็ กําชบั ให้
อกี ฝายเอาไปใหส้ ุนัขกนิ แลว้ กร็ บี ผละไป 
 
บ่าวรบั ใช้เดก็ ถือตะกร้าอาหารวิงไปยังเรือนเลียงสุนัขทอี ยใู่ กล้ๆ 
ตงั ใจจะรีบทําใหเ้ สร็จแลว้ ไปรายงาน จากนันจะไดก้ ลบั ไปนอน 
ดว้ ยเพราะรบี รอ้ นเดินโดยไมม่ องทางใหด้ ีจึงชนเขา้ กับรา่ งของ
คนผหู้ นึงเข้าอยา่ งจังจนเกอื บจะล้มลงไป 
 
“เจ้าเดก็ บ้านีจะรบี ไปไหนกนั ถงึ ไดเ้ ดินไม่ระมัดระวงั เสียบ้างเลย
” เสียงบรุ ุษผหู้ นึงตําหนิขนึ มา “เจ้าจะรีบไปไหนร?ึ ”