บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

 บทที� 78 เผชญิ หนา้ ...
ท่ามกลางความมืดยามราตร ี
 
รถมา้ คันหนึงวงิ ออกจากหมูบ่ ้านชนบทอยา่ งรวดเรว็ มีเสียง
โวยวายดังออกมาจากในรถมา้ ตลอดเส้นทางทีวิงผา่ น บ่าวรับใช้
ทุกคนตา่ งไดร้ บั การบอกกล่าวไว้ล่วงหน้าจงึ ไม่มีใครใหค้ วาม
สนใจ ตา่ งทําเหมือนวา่ ไมเ่ คยเหน็ รถม้าคนั นีวงิ ผ่านไป 
 
เมือไดไ้ ปดูบุตรชายข้าหลวงทไี ด้รบั บาดเจ็บดว้ ยตัวเอง 
 
ติงซโี หวกบั เซยี ซอื กม็ ีอาการแข้งขาอ่อนแรง 
 
“ทา่ นหมออยูท่ ีนันตังมากมายแต่กลับไม่มที างช่วยเหลือได้ แลว้
เดก็ คนนันจะสามารถรักษาได้จรงิ รึ?” เซียซือเอย่ เสียงเบากบั ติง
ซีโหว 
 
“ทาํ ไมถึงเรียกว่าเดก็ คนนัน?” ติงซโี หวไม่ชอบคําทีภรรยาตนใช้
เรยี กฉีเยว่ จงึ เอย่ ขดั พรอ้ มกับทําหน้านิว 
 
เซียซือเพิงรูต้ ัวว่าตัวเองพลงั ปากพดู ออกไป จงึ แสร้งใช้
ผ้าเชด็ หน้าปดปากแล้วหนั ไปกระแอมทางอืนเบาๆ เพือกลบ
เกลอื น 
 
“ท่านหมอผูน้ ันบอกแลว้ วา่ อาการบาดเจบ็ ของอาห่าวเหมือนกัน
กบั จอื เฉียว ในเมอื อาหา่ วหายดไี ด้ แน่นอนวา่ ยอ่ มไมม่ ปี ญหา
อยแู่ ล้ว” ตงิ ซโี หวเอย่ มคี วามรูส้ ึกปลืมอกปลมื ใจแฝงอยใู่ นนํา
เสียง “อยา่ ลืมสิว่าเยวเ่ ออ๋ เคยชว่ ยชวี ิตฮหู ยินผเู้ ฒ่าเอาไว”้  
 

เซียซอื นังลง ไมพ่ ดู คําใดตอ่ ในแววตามคี วามไมแ่ น่ใจแฝงอย ู่
 
เรอื งราวทเี ปลยี นจากกามาเปนหงสข์ องเด็กขอทานทีชว่ ยชวี ิตฮู
หยินผูเ้ ฒ่าได้กลายเปนเรืองราวทีใครๆ ต่างก็รบั รู้ แตว่ ่าสําหรบั
เซียซอื รวมไปถึงคนมากมายในจวนโหว พวกนางกลับไม่คิดเช่น
นี 
 
แตว่ ่าเรืองในวนั นันมแี ตฮ่ ูหยนิ ผู้เฒา่ ฉีเยวแ่ ละทา่ นย่าของเดก็
คนนันทอี ยู่ในเหตกุ ารณ์ สุดทา้ ยเรอื งเปนมาอยา่ งไร นอกเหนือ
จากพวกนางทงั สามแล้วกไ็ ม่มีใครรู้ เซยี ซอื เองกเ็ คยแอบสังคน
ไปสอบถามท่านหมอทีตรวจรักษาใหฮ้ หู ยินผเู้ ฒา่ ในเวลาต่อมา
อย่างลับๆ ผลสุดทา้ ยคนทนี างส่งไปยงั ไม่ทันได้กลบั มาส่งข่าวก็
จมนําตายเสียแลว้ เซยี ซือตกใจจนไมก่ ล้าคดิ หาวิธกี ารอืนอีก 
ในทสี ุดนางกส็ ามารถประคับประคองชีวิตของตัวเองใหอ้ ย่ใู น
จวนโหวมาไดจ้ นถงึ ขณะนี ทวา่ หญิงชรานันกลับไมอ่ ยแู่ ล้ว จงึ
ไมม่ คี วามจาํ เปนต้องสืบอีกต่อไป 
 
ขณะทนี างกาํ ลังคร่นุ คิดอยู่ ติงซโี หวกลบั เผยรอยยิมออกมา 
 
“ทา่ นหมอมากมายขนาดนันต่างกร็ กั ษาไมไ่ ด้ แต่เยวเ่ อ๋อของเรา
สามารถรักษาได้ ฮ่าๆๆ” พูดมาถึงตรงนี เขาก็หัวเราะเสียงดังลัน 
 
เซียซอื มองอกี ฝายแวบหนึง แล้วพยักพเยิดเปนสัญญาณให้
มองไปนอกห้อง 
 
“นายทา่ น คนทางด้านนันกําลงั จะเปนจะตายอยนู่ ะเจา้ คะ” 
 
ตงิ ซโี หวเองกร็ ้วู า่ การหวั เราะในช่วงเวลานีเปนการไม่เหมาะสม 

จงึ รบี เก็บอาการทันท ี
 
“หากเกิดเรืองร้ายกบั จอื เฉียว ซหู มนิ ก็คงมชี ีวติ อยตู่ ่อไปไม่ได้
แลว้ ” เซยี ซอื ถอนหายใจ 
 
จือเฉียวทีทังสองเอ่ยถึงคอื บตุ รชายข้าหลวง ส่วนฮหู ยินข้าหลวง
มนี ามวา่ ซูหมนิ  
 
สีหน้าเซียซอื เต็มไปดว้ ยความทกุ ข์ระทม ขึนชือว่าบุตรชาย 
สําหรบั มารดานันมคี วามสําคัญมากเพียงใด มีแต่คนทเี คยสูญ
เสียเทา่ นันจึงจะเข้าใจ... 
 
“มเี ยว่เออ๋ อยู่ ไม่เปนไรหรอก” ติงซโี หวเอ่ย นําเสียงมนั อกมันใจ 
 
ทว่าเซียซือกลับหวั เราะเยาะ 
 
“รอรกั ษาได้แลว้ คอ่ ยพดู ประโยคนีกไ็ ม่สายเจา้ ค่ะ” 
 
ในหอ้ งด้านข้างทังสองฟากของห้องใหญ ่
 
ท่านหมอทุกคนล้วนมีใบหน้ากลดั กล้มุ ใจ ตา่ งจบั กลุม่ สนทนา
กนั ด้วยนําเสียงแผว่ เบา โดยทีมีบา่ วรับใชห้ ญงิ คอยยกอ่างนํา
อนุ่ เข้าๆ ออกๆ อย่ตู ลอด มเี สียงร้องด้วยความเจบ็ ปวดทรมาน
ของคุณชายหวงดงั ลอดออกมาจากหอ้ งไมข่ าดสายจนคอแหบ
แห้งไปหมด 
 
“จวนตงิ ซโี หวแห่งนีมีทา่ นหมอประเภทนันจริงหรอื ?” 
 

“ก่อนหน้านีไม่เคยไดย้ ินมาก่อนเลย..” 
 
“ทกั ษะการผา่ ทอ้ งเพอื รักษาไมม่ ีคนสืบทอดมาเปนเวลานาน
มากแล้ว หรือบางทอี าจจะมคี นอนื ทมี ีเคล็ดวชิ าลบั เฉพาะเชน่ นี
จริงๆ…” 
 
จังหวะนันเองก็มคี นสองคนเดินผา่ นประตูเข้ามา สายตาทกุ คจู่ ึง
หนั ไปจับจ้องผมู้ าใหม่ดว้ ยความสนใจ 
 
พอหซู านเดินเข้ามาก็กวาดตามองรอบหอ้ ง ถึงจะเปนตอนกลาง
คนื ทวา่ ภายใตแ้ สงตะเกียงทีส่องสวา่ ง ข้าวของในจวนโหวกด็ ู
น่าแปลกประหลาดไปเสียหมด 
 
“หซู าน” ศิษย์พใี หญ่อดเตือนเขาใหร้ ะวงั การกระทาํ ไม่ได ้
 
หซู านละสายตากลับมาอย่างอาลยั อาวรณ์ หลังจากนันจึงจะ
เห็นท่านหมอทีอยกู่ ันเตม็ ห้อง แต่ละคนล้วนเปนทา่ นหมอทเี ขา
เคยแต่ไดย้ นิ ชือเสียงราํ ลือมาก่อน ทวา่ ไมม่ คี ณุ วุฒิทีจะได้พบ 
ใบหน้าจึงฉายแววตืนตกใจและดีใจทนั ท ี
 
“ศิษย์พี! ศิษย์พี! ท่านหมอจอู ยู่ด้วย ท่านหมอหยวนกอ็ ยู่ แล้ว
ยังมี... ยังมหี มอเซิงโซว่ เฉียน...” เขาอดไมไ่ ด้ทีจะดึงแขนเสือ
ศิษยพ์ ีใหญ่เอาไว้พร้อมกับกระซิบขนึ มาพร้อมดวงตาทเี บกิ โพลง 
 
ศิษยพ์ ใี หญ่สะบัดแขนเสือออก แล้วคอ้ มตวั คารวะทา่ นหมอทงั
หลายทอี ยใู่ นห้องอยา่ งนอบน้อม 
 
“พวกเจา้ มาแลว้ ” ท่านหมอหลวิ เดินออกมาจากด้านใน 

 
หูซานกับศิษยพ์ ใี หญ่รบี เดินไปหาเขา 
 
“อาจารย์ ยาทีทา่ นต้องการขอรบั ” ศิษยพ์ ีใหญย่ นื กล่องผา้ ไหม
ในมือให ้
 
หลิวพู่เฉิงพยักหน้าน้อยๆ แล้วยืนมอื ไปรับ 
 
“สิงนีคอื …” ท่านหมอคนหนึงถามขนึ มา ในขณะทีมองกล่องผา้
ไหมทอี ยูใ่ นมอื หลวิ พเู่ ฉิง 
 
“นีเปนยาทขี า้ จะเอามาใชบ้ รรเทาความเจ็บปวดให้คุณชายหวง 
เขาจะไดม้ ีเรยี วแรงรอหมอท่านนันมาตรวจรักษา” 
 
หลวิ พเู่ ฉิงตอบแต่ไมไ่ ดเ้ ปดกล่องออก ส่วนทา่ นหมอคนอนื ๆ ก็
ไมไ่ ดเ้ รียกร้องจะขอดู เพราะทกุ คนตา่ งรูด้ ีวา่ แตล่ ะคนตา่ งกม็ ี
เคล็ดลบั ในการตรวจรกั ษาเฉพาะตัวคนละอย่างสองอยา่ งทงั นัน 
 
“อาจารย์ นีทา่ นกาํ ลังรออาจารยข์ องข้าอยจู่ ริงๆ หรอื ขอรบั ?” หู
ซานถาม สีหน้าเตม็ ไปด้วยความตนื เตน้  
 
สองศิษยอ์ าจารย์พูดคุยกนั จนท่านหมอคนอนื ทีอยู่รายรอบตา่ ง
ก็หนั มามอง 
 
“ใช”่ หลิวพเู่ ฉิงตอบตามตรง ทว่าสีหน้ากลบั แปลกประหลาดอยู่
บ้าง 
 
พอได้ยินคําตอบหูซานกย็ ิงตนื เต้นจนใบหน้าแดงกําด้วยเลือด

ฝาด หน้าอกพองขนึ ยุบลงอย่างแรง ไม่แยแสสายตาทีจอ้ งมอง
มาอยา่ งประหลาดใจ 
 
“ใช่แล้วอาจารย์ ก่อนหน้านีข้าเคยมาพบอาจารย์ของข้า แต่วา่
คนทีนีบอกว่าไมม่ ีคนผนู้ ี...” เขานึกอะไรขนึ มาได้จงึ ขยบั เข้ามา
ใกลๆ้ หลิวพู่เฉิง แล้วเอย่ ตอ่ ดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา “จากนันขา้ ก็
ไปถามหยวนเปา เจา้ เด็กนันยังคงปากแข็งเหมือนเดิม...” 
 
หลิวพเู่ ฉิงมองอกี ฝาย แตส่ ุดท้ายกไ็ มไ่ ด้พดู อะไร 
 
คนทงั สามคนเดินเขา้ ไปในห้องคนเจบ็ เพียงไมน่ านเสียงรอ้ ง
ด้วยความเจบ็ ปวดทดี งั ออกมาก็เบาลงอยา่ งรวดเรว็  
 
“ทา่ นหมอหลิว...ไดผ้ ลจริงๆ ด้วย…” 
 
“ทําไมไมร่ ีบใช้เรว็ ๆ หน่อย…” 
 
ขา้ หลวงใหญก่ บั หวงฮหู ยนิ ประหลาดใจ แตก่ ็ไม่วายบ่นออกมา 
 
“ยานีหากไม่จาํ เปนจรงิ ๆ ข้ากจ็ ะไม่ใช้ เรยี กว่าไมค่ ่อยใช้เลยจะดี
กวา่ ตอนนีเอามาใช้กับคณุ ชายแค่บางส่วนเพอื ชว่ ยยอื เวลารอ
ท่านหมอผ้นู ัน” หลิวพเู่ ฉิงตอบเสียงออ่ นโยน 
 
เปนเพราะยืนมานานเกินไป พอพูดประโยคนีจบสองเท้าของเขา
จงึ ซวนเซถอยหลงั ศิษยพ์ ใี หญ่จึงรบี เขา้ มาประคอง 
 
“อาจารย์ ขาของทา่ นยังไหวนะขอรับ?” ศิษยพ์ ีใหญถ่ ามเสียง
เบา 

 
“ขาของอาจารยเ์ ปนอะไรงนั ร?ึ ” หูซานได้ยินก็ขมวดควิ แน่น 
ถามขึนมาอย่างไมเ่ ขา้ ใจ 
 
เมือเหน็ สายตาของทุกคนในหอ้ งมองมา หลวิ พ่เู ฉิงกส็ ่งยมิ ให ้
จากนันก็เอ่ยสันๆ แคว่ ่า “ข้าไมเ่ ปนอะไรหรอก” 
 
ข้าหลวงใหญแ่ ละภรรยารอท่านหมอด้วยทา่ ทางร้อนใจ เหลอื บ
มองไปหน้าประตูเปนระยะ 
 
“ทาํ ไมถึงยงั ไม่มานะ” 
 
“ฮูหยนิ น้อยผู้นีทําไมถงึ ไมอ่ าศัยอย่ใู นตําหนัก ใกลจ้ ะถงึ ฤดู
หนาวแล้ว กลบั ไปอยู่หมบู่ ้านชนบททาํ ไมกัน?” หวงฮูหยนิ บ่น
พมึ พาํ  
 
“เรืองในครอบครวั คนอนื เจ้าพดู ใหน้ ้อยหน่อย” ขา้ หลวงใหญ่
รีบปรามภรรยา 
 
หวงฮูหยนิ ก็รูว้ า่ ตวั เองไดพ้ ูดลว่ งเกินตระกูลเจ้าบา้ นแล้ว จึงเงียบ
เสียงลง ไม่เอย่ วาจาใดอกี  
 
“จรงิ หรอื ไม่ทอี าจารย์ของขา้ ออกไปข้างนอกกับฮหู ยินน้อยอะไร
นี?” หซู านเงียหูฟงบทสนทนาของผูค้ นในหอ้ ง จากนันก็หนั มา
ถามเสียงเบากบั ศิษย์พ ี
 
“ขา้ จะรไู้ ดอ้ ย่างไร” ศิษยพ์ ใี หญ่ตวดั สายตามองอกี ฝายแวบหนึง
แลว้ ตอบกลับด้วยนําเสียงแผ่วเบาพอกัน 

 
“หซู าน” หลิวพู่เฉิงเรียก เจ้าของชือรีบเดินไปหาดว้ ยท่าทาง
นอบน้อม 
 
“รออีกสักครู่ หากได้พบอาจารยข์ องเจา้ แลว้ …” หลวิ พูเ่ ฉิงลังเล
อยชู่ วั ครู่ กอ่ นจะกล่าวตอ่ อย่างชา้ ๆ ทว่าชดั เจน “อย่าเรียกเสียง
ดังจนเสียกิรยิ า ถงึ อย่างไรทีนีกค็ ือจวนตงิ ซีโหว” 
 
หซู านหวั เราะร่าพรอ้ มกับพยกั หน้า ไม่รู้วา่ ฟงเขา้ หูซ้ายทะลุหูขวา
หรือเปลา่  
 
แสงอาทติ ย์เริมส่องสวา่ ง ขับไลค่ วามมืดมิดยามคาํ คืนไปจน
หมดสิน 
 
ฉีเยว่นอนควําหน้าอย่บู นรถมา้ ทีโยกคลอนจนรา่ งแทบจะพังอยู่
แล้ว 
 
“ถงึ ยงั ไงกไ็ ด้กลบั ไปแลว้ ถา้ วงิ ช้าหน่อยจะตายรึไง!” นางโมโห
จนตอ้ งทุบพนื รถอกี ครังพร้อมกับตะโกนเสียงดงั ลัน 
 
อาหลูรบี ยืนมือมาลูบไหล่นาง 
 
“ต้องการใหข้ ้าช่วยหรือไม่?” เสียงของฉางอวนิ เฉิงดงั มาจาก
ด้านนอก 
 
“ไม่ตอ้ ง!” ฉีเยวร่ บี ตะโกนตอบกลับไป กลัวว่าหากชา้ กว่านีสัก
นิด ผู้ชายบ้าคนนีจะขึนมากอดนางจรงิ ๆ 
 

พอนึกถงึ ตอนทขี ึนรถมา้ ฉีเยวก่ อ็ ดไม่ไดท้ จี ะมีอาการขนลุกซ ู่
 
แค่นันกร็ งั เกยี จจะตายอยู่แล้ว... 
 
“รีบร้อนจะไปเกิดใหม่รึ!” สุดทา้ ยนางก็ทนไม่ไหว ด่าขึนมาอกี
แลว้  
 
อาหลูลงแรงลบู ไหลเ่ จ้านายมากขึน 
 
“ผดิ แลว้ รีบรอ้ นไปชว่ ยชวี ิตคนต่างหาก” ฉางอวินเฉิงสวนกลับ 
 
ฉีเยวห่ วั เราะเยาะ อยา่ คิดว่าการใชก้ ําลังบงั คับขา้ กลับไปจะชว่ ย
ชีวติ เจา้ ได้! 
 
“เสียวโหวเหย่กลับมาแล้ว!” 
 
เมือคนเฝาประตใู หญ่ของจวนตงิ ซโี หวเหน็ รถมา้ วงิ เข้ามาใกล้ ก็
ร้องตะโกนเสียงดังลัน 
 
ฉีเยวจ่ ับมอื ทีบา่ วรับใชห้ ญงิ ยนื มาให้เพอื ช่วยลงจากรถม้า นาง
เหน็ คนกลุ่มหนึงมาตอ้ นรับตนก็ถึงกบั ตกใจ 
 
“ฮหู ยนิ น้อยกลบั มาแล้ว…” มีเสียงคนเอย่ ทักทายกันเกรียวกราว 
 
ฉีเยวไ่ ดย้ ินแลว้ กร็ สู้ ึกตืนตันใจเปนอย่างมาก นับวา่ นางมี
มนุษยสัมพนั ธ์ใช้ได้ แคน่ างจากไปไม่กวี ันกม็ คี นหว่ งใยและ
นึกถงึ หญิงสาวยงั ไมท่ ันไดแ้ สดงความดีใจทตี นกลบั มากับคน
ทมี าตอ้ นรับเลยสักนิด กถ็ กู ฉางอวินเฉิงดงึ มือไวแ้ ลว้  

 
“เจ้าคดิ จะทาํ อะไรอีก!” ฉีเยวถ่ ูกเจา้ หมอนีทําเรืองทีคาดเดาไม่
ถกู จนตกใจกลัวไปหมดแลว้ นางร้องเสียงหลงอยา่ งตกใจ 
 
“รีบไปเถอะ” ฉางอวินเฉิงพูดสันๆ แล้วไมไ่ ด้อธิบายอะไรตอ่ ทาํ
เพยี งลากนางออกมาจากกลุ่มคนเหลา่ นี แล้วมุ่งหน้าไปอกี เส้น
ทางทีไมใ่ ช่ทางกลบั เรอื น 
 
“ไมว่ า่ อยา่ งไรก็ใหข้ า้ ได้อาบนําลา้ งหน้าล้างตาเปลยี นเสือผ้าแลว้
ค่อยไปพบทา่ นพอ่ เถอะ” ฉีเยว่บน่ พยายามขนื ตัวแต่กร็ งั แรง
ของฉางอวินเฉิงไวไ้ ม่อยู่ นางถกู ลากจนต้องวงิ ตามใหท้ นั ก้าว
ยาวๆ ของเขา 
 
ฉางอวินเฉิงไมไ่ ด้สนใจนาง กา้ วเทา้ รวดเรว็ ราวกบั จะบินจนไป
ถึงเรือนหลังหนึง 
 
เปนครังแรกทนี างมาสถานทนี ี ฉีเยว่อดไมไ่ ด้ทีจะกวาดตามอง
รอบๆ อย่างประหลาดใจ ทว่าหญิงสาวยังไมท่ ันไดถ้ ามอะไร ก็
เหน็ คนกลมุ่ ใหญท่ ะลักออกมาจากด้านใน พวกเขามองนางด้วย
สายตาพนิ ิจพิเคราะห์อย่างประหลาด 
 
“อาจารย์ ทา่ นกลบั มาแล้ว” หซู านทีอยูใ่ นกลุ่มคนเหล่านีทกั ทาย
เสียงดงั เมอื เห็นนางยืนอยู่หน้าประต ู
 
ไม่วา่ จะอยู่ทไี หนหรอื อยใู่ นสถานทีใด ขอเพยี งสตรผี ู้นีปรากฏ
ตวั ดวงตาของเขาก็จะเปลง่ ประกายเสมอ หูซานโบกมือทักทาย
อย่างดีใจ ทวา่ เมอื รบั รไู้ ดถ้ ึงบรรยากาศเงยี บสงัดอย่างแปลก
ประหลาดก็เงียบลงทนั ท ี

 
“ฮูหยินน้อย” เสียงกลา่ วทกั ทายของบา่ วรบั ใช้หญงิ ของติงซโี หว
ดังขนึ มาพรอ้ มกัน 
 
หวงฮหู ยนิ ถกู บา่ วรบั ใช้หญิงสองคนประคองเดินมาตอ้ นรับ
อย่างรวดเรว็  
 
เพราะว่าหวงฮูหยินสนิทสนมกันกับเซียซือ นางกเ็ ลยไปมาหาสู่
ทีจวนตงิ ซีโหวบอ่ ยๆ แน่นอนวา่ มาแล้วกต็ ้องไปเยยี มเยียนฮู
หยนิ ผ้เู ฒา่ ดว้ ย แตเ่ พราะสนิทสนมกับเซยี ซอื จงึ น้อยนักทีจะ
เขา้ เยยี มฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่า เพยี งแตห่ ลายครังทีไปก็จะพบเดก็
ขอทานคนนี ใบหน้างดงามขนาดนีใครเล่าจะลมื ได้ลง 
 
“เจ้า...แมน่ างฉี… ฮูหยินน้อย... ฮหู ยนิ น้อย... เจ้ารบี ช่วยชีวติ
ลูกชายขา้ ด้วย…” นางโผเขา้ หาฉีเยว่พร้อมกบั จบั มือของหญิง
สาวเอาไว ้
 
พอคําพดู นีออกมาจากปากหวงฮหู ยิน หลายคนทีอยู่ในเรือน
ต่างกต็ ะลงึ งันไปครหู่ นึง 
 
“ฮูหยินน้อย…” รา่ งหูซานแข็งทอื อยกู่ บั ที ดวงตาเบกิ โพลงจนดู
เหมือนคนโง ่
 
บรรดาทา่ นหมอทตี งั ใจจะรอดูคนเก่งทวี ่ากนั ว่าสามารถผา่ ทอ้ ง
รักษาอาการบาดเจ็บได้ พอไดเ้ ห็นตัวจริงทุกคนต่างกต็ กตะลึง
ตาคา้ งกนั หมด 
 
‘ช่วยชวี ิตลกู ชายขา้ ด้วย…’ 

 
‘หญงิ ผนู้ ีก็เปนหมอร?ึ ’ 
 
‘ผหู้ ญงิ จรงิ ดว้ ย...’ 
 
‘เปนฮูหยนิ น้อยของจวนติงซีโหวอกี ต่างหาก...’ 
 
‘ลอ้ กนั เลน่ หรือเปล่า’ 
 
สารพัดถอ้ ยคาํ ทีลอยมาเขา้ หู ทําให้ฉีเยวถ่ งึ กบั นิงองึ ไป ทวา่ มี
คาํ พูดหนึงทีสะดุดใจ 
 
‘ช่วยชวี ิตลกู ชายขา้ ’ งันเรอะ... 
 
พอนึกถงึ ประโยคนี ฉีเยวก่ ็อดไม่ไดท้ จี ะหันไปมองฉางอวินเฉิง 
 
“นีคือมารดาเจา้ รึ?” นางโพล่งถามแบบไมล่ ังเล 
 
ไม่งา่ ยเลยทีฉางอวินเฉิงจะควบคุมกาํ ปนไม่ให้ลอยไปอย่บู น
หน้าของสตรผี นู้ ี 
 
“นีคอื ฮหู ยินข้าหลวง บตุ รชายนางไดร้ บั บาดเจ็บ เจา้ รีบไปดูอา
การเรว็ ๆ เถอะ” เขาเอ่ยแบบรวบรัด 
 
สีหน้าของฉีเยวเ่ ปลียนไปทนั ท ี
 
“ฉางอวนิ เฉิง เจา้ ตอ้ งการให้ข้ากลับมาเพือชว่ ยชวี ิตคนร?ึ ” นาง
ถามตาโต 

 
ฉางอวนิ เฉิงมองนางดว้ ยทา่ ทางเฉยเมย 
 
“ไมใ่ ช่ว่าข้าพดู ไปแล้วรึ? รบี ร้อนไปชว่ ยชวี ติ คนไง” เขาเอ่ยพลาง
ขมวดควิ แน่น 
 
ฉีเยว่ยังไมท่ ันไดพ้ ูดอะไรต่อ หวงฮหู ยนิ ก็จบั มือนางแน่นและ
คกุ เขา่ ลงไปแลว้  
 
“ฮูหยนิ ทา่ นเขา้ ใจผดิ แล้ว เข้าใจผดิ จริงๆ กอ่ นอืนทา่ นอย่าทาํ
แบบนี…” นางรบี ประคองอีกฝายขนึ มาดว้ ยทา่ ทตี าลตี าเหลอื ก 
พรอ้ มกับเอ่ยเสียงร้อนรน 
 
นางยงั พูดไมท่ นั จบก็มีคนผูห้ นึงตะโกนออกมา 
 
“ฮูหยินน้อย... บ่าวรับใชผ้ ู้นันเปนทา่ นทีรกั ษาจนหายเปนปกติ
จรงิ ๆ ท่านพูดจาเช่นนี ขา้ เจบ็ ปวดยิงนัก…” 
 
พอฉีเยว่เหน็ หมอผู้เฒา่ ทีแทบจะเต้นออกมา เหงือก็ผุดรอบ
กรอบหน้าทันควัน 
 
อาห่าว… 
 
ฉีเยว่กลืนนําลายลงคออึกใหญ่ ไม่สนใจว่าคนรอบขา้ งจะพดู
อะไรอีกแล้ว ได้แต่ตวาดใส่คนทพี าตวั นางมาเสียงดงั ลัน 
 
“ฉางอวนิ เฉิง! เจา้ อยากจะให้ข้าตายมากหรอื ไง!” 
 

บทที 79 ยังไมจ่ บ 
 
“เจ้าอยากเหน็ ข้ายาํ แยใ่ ชไ่ หม!” 
 
ในห้องข้างๆ ห้องหนึง ฉีเยว่ควา้ แขนเสือฉางอวนิ เฉิงไวแ้ น่น
พรอ้ มตะโกนอย่างเดอื ดจัด 
 
“ตอนนีขา้ เหน็ เจา้ ใช้ชีวิตดีจะตาย ซาํ ยังมีแรงมากเสียดว้ ย” ฉาง
อวนิ เฉิงดงึ มอื ของนางออก คนทอี ยู่ดา้ นนอกมองสองสามี
ภรรยาผ่านทางหน้าตา่ ง สีหน้าแต่ละคนฉายแววกังวล 
 
“ทาํ ไมเจา้ ไม่พดู ให้ชัดเจนว่าไมใ่ ช่เพราะเจ้าถกู พอ่ ตี ถึงได้รบั ขา้
กลับมา!” ฉีเยว่เอย่ ยกมอื ขนึ จะเกาหัวตัวเองอย่างหงดุ หงิด 
ทวา่ สิงทีสัมผัสไดก้ ลับไมใ่ ช่ผมยาวเปนลอนทีตนคุ้นเคยแต่เปน
มวยผมทรงสูง นางจึงสะบดั มือทิง 
 
“พ่อตีขา้ ดงั นันข้าเลยมาขอความช่วยเหลือจากเจา้ งนั รึ?” ชาย
หนุ่มหวั เราะเสียงดังลันแบบไมเ่ กรงใจ ราวกบั ได้ยินเรืองน่า
ขบขันทีสุด “เจ้าเปนสตรีทที งั โง่เงา่ ทงั บา้ และน่าขําจริงๆ ขา้ --
ฉางอวนิ เฉิงโตมาขนาดนียงั ไมเ่ คยขอความช่วยเหลอื คนอนื เพอื
ตวั เองเลย” 
 
ฉีเยวพ่ ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง เรอื งนีคงตอ้ งโทษตวั เองที
ดีใจวา่ จะได้กลบั จนเลอะเลอื น 
 
ถงึ วา่ สิ! เจา้ เดก็ นีน่ะเหรอจะยอมรับผิดกับนางงา่ ยๆ 
 
“ขา้ ชว่ ยไม่ได้ พวกเจ้าไปหาคนอืนเถอะ” 

 
“เจา้ ขู่เข็ญแบบนี ยงั อยากจะไดอ้ ะไรอกี ?” ฉางอวนิ เฉิงถาม
เสียงขนุ่  
 
“ขา้ ข่เู ข็ญอะไร! ตงั แต่ตน้ จนจบข้าเคยขเู่ ข็ญอะไรเจ้า!” ฉีเยว่โต้
กลับอย่างไมพ่ อใจ “ภรรยาคนหนึงตอ้ งการอาศัยอยกู่ บั สามี นี
นับว่าเปนการขูเ่ ขญ็ ร?ึ ขา้ ทีเปนภรรยาถูกบา่ วรังแก ตอ้ งการจะ
พงึ พาเจ้าทีเปนสามสี ักหน่อย นีนับวา่ เปนการขูเ่ ขญ็ รึ? เรอื งผา่ น
ไปแลว้ แตเ่ จา้ ก็ยงั ขุดมาพดู อยไู่ ด้ ยงั นับวา่ เปนผู้ชายอยู่ร?ึ ” 
 
สีหน้าของฉางอวินเฉิงกลายเปนมืดครึมทันที สตรีผู้นี...สตรผี ้นู ี
... 
 
โตมาด้วยการกนิ ประทัดหรือไง! 
 
“ตอนนีไม่ใชเ่ วลาทจี ะพดู เรืองนี มคี นรอใหช้ ่วยชีวิตอยนู่ ะ เจา้
ลากขา้ มาทีนีเพอื พดู แค่นีหรอื รอเจา้ ชว่ ยชวี ิตคนเสรจ็ แล้วคอ่ ย
พูดกไ็ ม่สายหรอก” เขาสูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ อยา่ งพยายาม
ระงบั อารมณ ์
 
“ข้าช่วยไมไ่ ด้” ฉีเยวพ่ ดู ตรงๆ ไมอ่ ้อมค้อม 
 
“เจ้ายังไมไ่ ดต้ รวจอาการเลยแล้วจะรู้ได้อยา่ งไรว่าชว่ ยไมไ่ ด?้ ” 
ฉางอวินเฉิงเรมิ มอี ารมณค์ ุกรุ่นอีกแล้ว 
 
ฉีเยว่หนั ไปมองเขาดว้ ยสีหน้าหนักใจเปนอยา่ งมาก จากนันก็
เบนสายตาไปมองนอกหน้าต่าง 
 

เมอื คร่นู ีนางพยายามสุดความสามารถทจี ะสะบัดตัวเองให้หลุด
จากฮหู ยนิ ขา้ หลวงผนู้ ัน แลว้ กัดฟนบอกอกี ฝายไปว่าตอ้ งการ
พูดคุยกันแบบสามีภรรยาเปนการส่วนตวั จากนันกล็ ากฉางอวนิ
เฉิงเขา้ มาในห้องแลว้ ปดประตู คาดวา่ นอกห้องเวลานีคงวพิ ากษ์
วจิ ารณ์กนั สนุกปากแลว้ อกี ทังนางยังสังเกตเห็นว่าคนส่วนมาก
เปนบุรุษทไี ม่คุ้นหน้าคุ้นตา… 
 
“ผู้ชายพวกนันเปนหมอทงั หมดเลยใช่ไหม?” ฉีเยว่ชไี ปทางคน
กลมุ่ ใหญ่แล้วถามขนึ มา 
 
ฉางอวินเฉิงพยักหน้าน้อยๆ 
 
“หมอทขี า้ หลวงใหญเ่ ชิญมาก็คงไมใ่ ช่หมอธรรมดาสินะ?” ฉีเยว่
ถามตอ่  
 
“มีอะไรกพ็ ูดออกมาตรงๆ” ฉางอวนิ เฉิงตอบอย่างหมดความ
อดทน 
 
“สาม.ี ..” ฉีเยวห่ นั หน้ามามองเขา 
 
เสียงเรียกขานวา่ สามีทาํ ใหผ้ ิวหน้าของฉางอวนิ เฉิงรอ้ นผะผ่าว 
ในใจมีเกิดความรู้สึกแปลกๆ ชอบกล เขาคดิ วา่ เรียกฉางอวนิ เฉิง
ฟงแล้วรืนหกู วา่ ... 
 
“เจ้าช่างเชอื ถอื ในตัวภรรยาของเจ้าเหลือเกิน” ฉีเยว่ฝนยมิ ออก
มา “ท่านหมอฝมอื ดเี หลา่ นันยงั รกั ษาไมไ่ ด้ แล้วขา้ จะรักษาไดร้ ึ
?” 
 

“แตเ่ จ้ารกั ษาอาหา่ วจนหายดี” ฉางอวนิ เฉิงแยง้  
 
ฉีเยว่ถอนหายใจ 
 
“ข้าเคยบอกแลว้ วา่ ขา้ ไม่มียาแลว้ ตอนทีรกั ษาอาหา่ วยงั มยี าอยู่
จึงช่วยชีวติ นางได้ แตต่ อนนีมนั เปนไปไม่ได!้ ” นางเอ่ยเสียงดัง 
แทบจะทงึ หวั ตัวเองอยแู่ ล้ว 
 
ฉางอวินเฉิงยังตอ้ งการจะพดู ต่อ ทว่าดา้ นนอกประตูกลับเกิด
ความวนุ่ วายขึนมากะทนั หนั เพราะการมาของตงิ ซีโหวกับโหวฮู
หยนิ เนืองจากหวงฮหู ยินอดทนรอตอ่ ไปไมไ่ หวจงึ ไปตามตวั คน
ทังสองมาชว่ ยพดู กับฮหู ยนิ น้อย 
 
“เยว่เอ๋อ เจ้ารีบออกมาดอู าการคนเจ็บก่อนเรว็ ชวี ิตคนสําคัญ
ทสี ุด หากมีอะไรจะพดู ไว้คอ่ ยวา่ กนั ทหี ลงั เถอะ” ตอนทีติงซีโหว
มาถึงก็ได้รูว้ ่าลกู ชายกบั ลูกสะใภ้หลบเขา้ ไปพูดคยุ กนั ในหอ้ ง 
สีหน้าเขาจงึ ดไู มส่ บายใจเลก็ น้อย จากนันกร็ ีบตะโกนเรยี ก 
 
ฉีเยว่และฉางอวนิ เฉิงไดย้ นิ ก็หันมาจอ้ งตากัน 
 
“เฮ้อ...” ในทีสุดฉีเยว่กไ็ มพ่ ดู อะไร ได้แต่ถอนหายใจยาว ยกมือ
ขึนตบหน้าผากตัวเองเบาๆ ครังหนึงกอ่ นจะกา้ วออกไปเปนคน
แรก 
 
ฉางอวินเฉิงยงั คงยนื อยทู่ ีเดมิ มองตามหลงั นางดว้ ยสายตาที
ยากจะคาดเดา 
 
พอเห็นนางออกมา ขา้ หลวงใหญ่กับหวงฮหู ยินก็โลง่ อกทันท ี

ทังสองพากนั เดินมาหาอย่างตนื เตน้ ดใี จ 
 
“ขา้ จะลองดู แตว่ า่ ความสามารถของข้ามีจํากดั อาจจะรักษาไม่
ได้ พวกท่านตอ้ งเตรียมใจไว้ดว้ ย” ฉีเยว่เห็นสายตาของสองสามี
ภรรยาคูน่ ีกใ็ จไม่แข็งพอ จึงเอย่ ตามตรง 
 
ตอนทีรอฉางอวนิ เฉิงไปรบั ฉีเยว่ หวงฮูหยินไดไ้ ปดูบา่ วรบั ใช้ที
ถูกเล่าตอ่ ๆ กันมาวา่ ถูกรกั ษาจนหายเปนปกตดิ ้วยตัวเองแลว้  
นางได้เห็นแผลเปนทเี ปนรอยเย็บบนท้องเดก็ สาวมากับตา 
 
คดิ ไมถ่ งึ วา่ คนทถี กู ผ่าท้องแลว้ เย็บเข้าดว้ ยกนั ใหม่จะยงั มีชวี ติ
เปนปกติได้ ขา้ หลวงหวงและฮูหยนิ จึงมคี วามมันใจเต็มเปยมตอ่
คนเก่งทีมฝี มือผู้นี ดงั นันเมอื ทังสองได้ยนิ คาํ พูดของฉีเยวก่ ไ็ ม่
ไดเ้ อามาใส่ใจ เข้าใจวา่ เปนการถอ่ มตวั  
 
สองสามีภรรยาพาฉีเยวเ่ ดินไปทหี อ้ งทีบุตรชายพวกตนนอนอยู่
ด้วยความดใี จเปนอยา่ งมาก ท่านหมอทียนื อย่เู ตม็ พืนทีรีบหลกี
ทางให้ ทกุ คนจับจอ้ งหญิงสาวทุกย่างกา้ วแบบไมล่ ะสายตา 
 
กระทังฉีเยวเ่ ดนิ ไปถงึ หน้าประตกู เ็ หน็ หลิวพเู่ ฉิงยืนอยู่ ดา้ นขา้ ง
ของเขาเปนหูซานกบั ศิษยพ์ ใี หญ่ทียงั ตกอยใู่ นอาการนิงงนั  
 
“ฮหู ยนิ น้อย” หลวิ พเู่ ฉิงทกั ทายด้วยนําเสียงนอบน้อม 
 
“ทา่ นหมอหลิว” ฉีเยวร่ บี ทําการคารวะตอบ 
 
“อะ...อะ...อาจารย์…” หูซานส่งเสียงเรียกเหมอื นคนตดิ อ่าง 
 

ศิษย์พีใหญท่ อี ยู่ด้านขา้ งรีบกระตกุ แขนเสือเขาเปนการเตอื นไม่
ใหเ้ สียมารยาท 
 
ฉีเยวไ่ ดแ้ ตส่ ่งยิมไปให ้
 
“เชิญขอรับ” หลวิ พู่เฉิงกลา่ วขนึ มา 
 
ฉีเยวย่ า่ งเทา้ เขา้ ไปในห้อง ในความรสู้ ึกนาง ยามนีเท้าทงั สอง
ช่างหนักหน่วงเหลือเกิน ส่วนทา่ นหมอคนอนื ๆ ต่างก็เดินตาม
หลงั มาด้วย 
 
เดมิ ทอี าหลูกําลังดูแลให้บา่ วรบั ใช้เกบ็ สัมภาระของเจ้านายอย ู่
ทวา่ ทนั ทที ีรขู้ า่ วกค็ วา้ กลอ่ งยาแลว้ รบี วิงมาอย่างรวดเร็ว ตอนที
นางเบยี ดเขา้ ไปในห้อง ฮูหยนิ น้อยกาํ ลังตรวจอาการคนเจ็บอย ู่
อาหลกู อดกลอ่ งยาของเจา้ นายแน่น ทว่าฉีเยวไ่ มไ่ ดม้ องนาง
และกไ็ มไ่ ด้เรยี กหาอุปกรณ์ทีใช้เปนประจํา 
 
ผู้บาดเจบ็ เปนเด็กผ้ชู ายคนหนึงอายปุ ระมาณสิบสองสิบสาม 
มองออกวา่ มฐี านะรํารวยและถูกเลียงดูมาอยา่ งดี เพยี งแต่เวลานี
แทบจะไมเ่ หลอื สภาพความเปนผู้ดีมฐี านะอยเู่ ลย 
 
“ไม่ปวดร?ึ ” ฉีเยวถ่ ามอยา่ งประหลาดใจ ในขณะทมี องคนเจ็บที
มสี ีหน้าซดี เผือดแตก่ ลับไมไ่ ดด้ นิ ทุรนทุรายดว้ ยความเจ็บปวด 
 
เมือคร่นู างฟงหลิวพูเ่ ฉิงอธิบายคร่าวๆ กว็ ินิจฉัยเบอื งตน้ ไวว้ า่
เปนการบาดเจ็บของอวยั วะภายใน ซงึ จะทําใหเ้ จ็บปวดปางตาย
ได้ แตท่ าํ ไมเดก็ คนนีถงึ ดูเหมือนไม่เปนอะไรเลย 
 

“ข้าให้ยาบ้างแลว้ รวมถงึ ได้รกั ษาโดยการฝงเขม็ เพอื หยุดความ
เจบ็ ปวดไว้ชัวคราว ถา้ ไมอ่ ย่างนันเดก็ คนนีคงทนรอไมไ่ หว” 
หลิวพเู่ ฉิงตอบ 
 
“ท่านมยี าพวกนีดว้ ยหรือ?” ฉีเยว่กล่าวขึนมา 
 
“หากไมจ่ าํ เปนจรงิ ๆ กไ็ มค่ วรใช้หรอก” 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าน้อยๆ กอ่ นจะหนั ไปมองเดก็ ชายบนเตยี งตอ่ แต่
กลับไม่ได้พดู คําใดอกี  
 
“ฮหู ยินน้อย..” พ่อแม่เด็กมองนางอย่างรอ้ นใจมาโดยตลอด 
เมอื เหน็ นางเงยี บไปก็ทนไมไ่ หวจึงส่งเสียงเรยี ก 
 
“ขา้ ต้องขออภยั จรงิ ๆ” ฉีเยวเ่ งยหน้าขึน กอ่ นจะเอย่ ออกมา
พร้อมใบหน้าทเี ต็มเปยมไปด้วยความรูส้ ึกเสียใจ “ขา้ ไมส่ ามารถ
ทาํ อะไรได้” 
 
พอคาํ พดู หลดุ จากปากนาง สองสามีภรรยากต็ นื ตระหนกเปน
อยา่ งมาก 
 
“เปนไปได้อยา่ งไร! ฮูหยนิ น้อย เจา้ รกั ษาบ่าวรบั ใช้ผนู้ ันจนหาย
เปนปกตมิ ิใช่หรือ…” ข้าหลวงใหญ่ตะโกนเสียงดงั อยา่ งไม่อยาก
จะเชือ 
 
“ใชแ่ ล้ว ฮหู ยนิ น้อย ในเมือทา่ นสามารถรักษาบ่าวรับใชค้ นนัน
จนหายเปนปกติได้ แลว้ ทําไมถึง...” ท่านหมอกวั ทมี ใี บหน้าตืน
เต้นดีใจ มาถึงตอนนีสีหน้ากลบั ซดี เผอื ด รีบแยง้ ขึนมา 

 
ส่วนท่านหมอคนอนื ๆ ตา่ งกห็ นั ไปซุบซบิ กัน สีหน้าไม่ไดต้ กใจ
สักเท่าไร ราวกับคาดเดาคาํ ตอบแบบนีไวก้ อ่ นแล้ว 
 
“อาการบาดเจบ็ ของบา่ วคนนันกับเดก็ คนนีไมเ่ หมือนกัน” ฉีเยว่
อธิบาย 
 
“ไม่เหมอื นกนั ไดอ้ ย่างไร! ข้าตรวจอย่างชดั เจนว่าเหมือนกนั !” 
หมอกวั ตะโกนอยา่ งไม่เชอื  
 
“เจ้าจะตะโกนทาํ ไม!” ฉีเยวเ่ อ่ยเสียงดุ ท่านหมอกัวถงึ กับอ้า
ปากคา้ ง สีหน้าเปลียนเปนแดงกาํ  
 
“เจ้าจะร้อู ะไร เอะอะกบ็ อกวา่ เหมอื นกนั ! คนหนึงกับอกี คนจะ
เหมอื นกันไดร้ ?ึ อาการปวยอยา่ งหนึงกบั อาการปวยอีกอย่างก็
เหมือนกันหมดเลยหรอื ไง!” ฉีเยว่เอ่ยดว้ ยความหงดุ หงดิ และ
ทุกข์ใจ “ถ้าสามารถรกั ษาไดล้ ะก็ ข้าจะนิงดูดาย เหน็ คนตายแลว้
ไมช่ ่วยเหลอื ได้รึ!” 
 
ฮหู ยินน้อยชา่ งไม่ธรรมดาจริงๆ ทกุ คนทอี ยู่ในหอ้ งพอเหน็
ทา่ ทางของนางกเ็ งยี บกริบทันที ฝายหวงฮูหยนิ กเ็ ปนลมสลบไป
แล้ว 
 
“ข้านึกแล้วเชียว ขายหน้าคนเดยี วไมพ่ อยังจะพาวงศต์ ระกูลขาย
หน้าไปดว้ ย” เซียซือมองติงซโี หวพลางเอ่ยเสียงเบา กอ่ นจะ
สะบดั แขนเสือแลว้ เดินไปดูอาการหวงฮูหยนิ  
 
ใบหน้าตงิ ซโี หวเต็มไปดว้ ยความอดึ อดั จนวางตัวไม่ถกู แลว้  

 
หลิวพเู่ ฉิงมองฉีเยวท่ มี ีสีหน้าเครง่ ขรมึ แวบหนึงกอ่ นจะถอนใจ
ยาว แลว้ ถามเสียงนุ่มนวล 
 
“ฮหู ยินน้อย เปนเพราะไมม่ ยี าร?ึ ” 
 
ฉีเยวม่ องไปทางเขา นางไมส่ ามารถปดบงั ชายชราทนี ่าเคารพ
นับถอื ผ้นู ีได้เลย หญงิ สาวพยกั หน้าเล็กน้อย ดวงตาแดงกํา
อย่างข่มกลนั ไวไ้ ม่อย ู่
 
การทีตอ้ งมองคนเจ็บตายไปต่อหน้าตอ่ ตา สําหรับนางแลว้ เปน
ความทกุ ขใ์ จทีใหญ่หลวงเหลอื เกิน 
 
หลวิ พเู่ ฉิงส่งยิมให้ จากนันก็ยืนมอื เปนการส่งสัญญาณให้ศิษย์
เอก อีกฝายจงึ รบี ส่งกล่องผ้าไหมในมอื ให ้
 
ฉีเยวไ่ มร่ วู้ ่าเขาจะทาํ อะไรจงึ มองตามไป เห็นหลวิ พเู่ ฉิงเปดกลอ่ ง
ผ้าไหมแล้วหยบิ ขวดขนาดเลก็ สองขวดออกมา 
 
“แมน่ างฉี...อืม... ไม่สิ ฮหู ยินน้อย นีเปนยาชาทขี า้ ปรุงออกมา
ได้” ทา่ นหมอหลิวเอ่ย 
 
ฉีเยวม่ องเขาอยา่ งประหลาดใจ 
 
“ถงึ ฮูหยนิ น้อยจะบอกว่า ยาชาทไี ด้ผลน่าอัศจรรย์นันไม่มอี ยู่ใน
แถบนี แตข่ ้าคิดวา่ สรรพสิงบนพืนพิภพมรี ากเหง้ามาจากที
เดียวกัน ในเมอื ของสิงนีมอี ยู่ในตา่ งถิน ถา้ เชน่ นันกอ็ าจเปนไป
ได้ทอี าจมแี ถวนีแตย่ งั ไม่มคี นคน้ พบ ดังนันช่วงทีผ่านมาขา้ จึง

เข้าไปในปาลกึ เทียวสอบถามชาวไร่ทปี ลกู และเกบ็ พืชสมุนไพร 
แล้วนําสมนุ ไพรหลากหลายชนิดมาวเิ คราะหแ์ ละเปรียบเทียบ 
สุดท้ายก็ได้ยาขนานนีออกมา” หลิวพู่เฉิงอธิบาย 
 
ฉีเยวร่ ู้สึกไม่สบายใจ ความคดิ มากมายตีกนั อยู่ในหวั นางนึกวา่
หลงั จากทีตวั เองพูดไปครงั นัน ท่านหมอหลิวกจ็ ะล้มเลิกความ
คดิ คิดไม่ถงึ วา่ เขายัง... 
 
ทาํ ไมเขาถึงทําแบบนี เขาไมก่ ลัวหรอื ไงว่าสุดท้ายแลว้ จะเสียเวลา
เปลา่  
 
“แลว้ ฤทธขิ องการใช้ยานี…” 
 
“ขา้ เคยทดสอบฤทธิยานีด้วยตวั เองแลว้ ถงึ จะไม่รู้วา่ เมอื เทยี บ
กบั ยาของฮูหยินน้อยแลว้ เปนอย่างไร แตว่ า่ หากถกู มดี ฟนแลว้
ใชเ้ ข็มเย็บก็ยังมีประสิทธิภาพเพียงพอ” หลิวพู่เฉิงตอบ 
 
ฉีเยวก่ ดั รมิ ฝปากล่างไม่ไดพ้ ูดอะไรตอ่  
 
“ฮหู ยินน้อย ขา้ รวู้ ่าท่านลําบากใจ” หลวิ พเู่ ฉิงถอนหายใจแลว้
เอย่ ต่อ “อาการบาดเจ็บของเด็กคนนี ขา้ คดิ ว่าทา่ นคงรูด้ แี ล้ว 
หากไม่สามารถผ่าท้องทําการรักษาได้ เขาก็คงอยู่ไมร่ อดพน้ คนื
นีแน่นอน” 
 
ทางดา้ นเดก็ ชายเมอื ฤทธขิ องยาแกป้ วดหมดกเ็ รมิ รอ้ งโอดโอย
ด้วยความเจบ็ ปวดอีกครัง เขานอนดินไปมาอยบู่ นเตียง หวงฮู
หยนิ ทีเพิงฟนขนึ มา พอเหน็ สภาพบตุ รชายก็กม้ หน้ารอ้ งไห้อยู่
ขา้ งเตียง ปากก็พราํ พดู แตว่ า่ ใหข้ า้ ตายแทนลูกเถอะ 

 
ฉีเยวม่ องภาพตรงหน้าดว้ ยแววตาวบู ไหว 
 
“ฮูหยินน้อย หากเขาไมไ่ ดร้ ับการรกั ษาก็ต้องตาย ถ้าถึงอยา่ งไร
ก็ตอ้ งตาย ไม่ดเี ท่ากบั ไดล้ องดสู ักหน่อยเถอะ” หลิวพ่เู ฉิง
พยายามโน้มน้าวพลางยืนยาในมือไปให้ สายตาทมี องนางแฝง
แววมงุ่ มันและจรงิ จงั  
 
“ทา่ นหมอหลวิ การผ่าตัดไม่ใช่เรืองงา่ ยดาย ยงั มสี ิงทเี กยี ว
เนืองจากการเปดท้องเพอื รักษามากมายเหลอื เกิน ไม่อาจผิด
พลาดได้แมแ้ ตน่ ิดเดียว” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงเคร่งเครียด 
 
“หากไม่ลองแล้วจะรูไ้ ด้อย่างไร” หลวิ พู่เฉิงเอ่ยดว้ ยนําเสียงอ่อน
โยน 
 
“ฮูหยนิ น้อย” ศิษยเ์ อกทีอย่ขู า้ งๆ ทนดูตอ่ ไปไม่ไหว เขาจึงกา้ ว
ขนึ มาด้านหน้า “ทาํ ไมท่านถงึ ได้ใจดําเชน่ นี เหน็ ไดช้ ดั วา่ ท่านรู้
อยู่ว่าจะรักษาอยา่ งไร เหตใุ ดถงึ ไม่ยอมลองสักครงั อาจารยข์ อง
ข้าแทบจะเอาชวี ติ เข้าแลกเพอื ปรงุ ยาชานีแลว้ …” 
 
หลิวพเู่ ฉิงหันไปสังเสียงเขม้ ให้เขาหยุดพูด 
 
ฉีเยว่ถงึ กบั มองมาอยา่ งตกตะลึง สีหน้าบ่งบอกวา่ ไมเ่ ข้าใจ 
 
ศิษยเ์ อกกัดฟนไมส่ นใจทอี าจารย์รอ้ งหา้ ม เขายนื มอื ไปถลกเสือ
คลมุ ยาวของหลิวพู่เฉิงแลว้ ดงึ ขากางเกงขนึ เผยใหเ้ หน็ น่อง 
 
“ทา่ นดสู ิ ขาของอาจารยข์ า้ ถูกตัวเขาเองฟนจนเละเทะไปหมด

แล้ว!” เขาเอย่ เสียงดังอยา่ งปวดใจ 
 
หลวิ พเู่ ฉิงรีบผลกั ศิษย์ออกไปแล้วพยายามจัดเสือผา้ ให้
เรียบรอ้ ย แตเ่ พราะมีอาการบาดเจบ็ ทขี าจึงยืนโซเซไมค่ ล่องตวั
ดังเชน่ ปกต ิ
 
ฉีเยว่ก้มมองน่องของชายชราทีอยูเ่ บอื งหน้า แลว้ ต้องรบี ยกมอื
ขึนปดปากเพอื หยดุ เสียงร้องด้วยความตกใจ 
 
บนขาทผี อมแห้งมีรอยแผลเตม็ ไปหมด ทงั รอยแผลเก่าทีเย็บไว้
เรียบร้อย และมีบาดแผลใหมท่ ยี งั เห็นผิวเนือสีแดง รอยแผล
เปนลามจากดา้ นล่างมาดา้ นบน คาดวา่ ภายใต้ร่มผ้าทมี องไม่
เห็นต้องมีแผลอีกมาก 
 
“ทา่ น... นีท่าน…” นางเอย่ ขึนมาดว้ ยนําเสียงสันเทา “ท่านใช้
ร่างกายตนเอง...ทดลองยา” 
 
บทที 80 ตัดสินใจ 
 
หมอใชร้ ่างตวั เองเปนหนูทดลองไมถ่ ือวา่ เปนเรอื งแปลก 
 
ตอนทฉี ีเยว่เรียนยงั เคยเหน็ เพอื นร่วมชันเรียนฝกฉีดยากับ
ร่างกายของตวั เอง แตว่ ่าทังหมดทตี นเคยพบพานมานันไมอ่ าจ
เทียบกับสิงทีหลิวพเู่ ฉิงทําได้เลย 
 
เรืองทีพวกนางทาํ นันเปนเพยี งการฝกฝนเทคนิคซึงไมเ่ ปน
อันตราย อยา่ งมากก็แค่เจบ็ แต่วธิ ีของหลวิ พ่เู ฉิงเปนการล้อเลน่
กบั ชวี ิตตัวเอง! 

 
“ท่านบ้าไปแล้วร!ึ ” ฉีเยวต่ ะโกนด้วยนําเสียงสันเทา “เรืองเจ็บไม่
ตอ้ งพดู ถึง ถ้าเกดิ บาดแผลติดเชอื จะทําอย่างไร? นอกจากทํายา
ออกมาไมไ่ ดแ้ ตก่ ลบั ตอ้ งเอาชวี ิตเข้าแลก คมุ้ ค่าแลว้ รึ? ท่านหมอ
หลิว ข้าเคยพดู กับทา่ นแล้วว่าสักวันหนึงจะมผี ทู้ ีทาํ ยานีออกมา 
ทาํ ไมทา่ นจะต้อง...” 
 
หลวิ พูเ่ ฉิงทําเพียงยมิ ใหใ้ นขณะทจี ดั เสือผ้าจนเรยี บรอ้ ย 
 
“คุม้ ค่าสิ ถึงจะทาํ ยาไมไ่ ด้ แต่กท็ ําใหร้ วู้ ่าสมุนไพรตวั ไหนบ้างที
ไมน่ ่านํามาใช้ อย่างน้อยคนรุ่นหลงั ก็จะไดต้ ดั ตวั เลือกทีไม่
เหมาะสมออกไป” เขาเอ่ยด้วยนําเสียงอบอุ่น “พวกเราเปนหมอ
เพอื ชว่ ยเหลือผูค้ น สิงทกี ลวั ไม่ใชค่ วามเจบ็ ปวด แตก่ ลวั วา่ จะ
ไมม่ หี นทางรักษาต่างหาก ในเมอื แม่นางฉีไดช้ ที างสว่างใหแ้ ลว้  
ถึงระหว่างทางจะเจอเส้นทางทคี ดโค้งไปบา้ ง แตต่ ้องมีสักวนั ที
ไปถงึ จดุ หมาย” 
 
ฉีเยว่มองอกี ฝายโดยไมพ่ ูดอะไรสักคาํ ในใจเปยมไปดว้ ยความ
เลือมใสศรัทธาเต็มอก 
 
คนนีคอื หมอทีมหี ัวใจของแพทย์ คาํ วา่ หมอสําหรับพวกเขานัน 
ไม่ใช่เพียงอาชีพแต่เปนทังชีวิตและจิตใจ 
 
นางกม้ มองยาในขวดใบเลก็ ทหี ลิวพ่เู ฉิงยนื มาให้ ก่อนจะนึกขึน
มาได้วา่ ตนเคยอ่านหนังสือเล่มหนึง ในนันบอกวา่ หลีสือเจินก็
ทดลองยาไปกวา่ รอ้ ยชนิดถึงจะทาํ ยาชาออกมาได้ อกี ทงั เขาก็
เคยถูกพิษไปหลายตอ่ หลายครงั จนเกือบจะเสียชวี ิต ในสายตา
ของหมออาวโุ สเหล่านี ไม่ไดค้ ิดวา่ การทดลองยาเปนเรอื งใหญ่

โต แตเ่ ปนสิงทพี วกเขาควรจะทาํ และจําเปนตอ้ งทาํ ขอเพยี งมี
ความหวงั สักเลก็ น้อย พวกเขากพ็ ร้อมจะทดลองอย่างไมล่ ังเล 
ถงึ สุดท้ายแลว้ จะไม่สําเรจ็ กต็ าม 
 
เพอื ใหไ้ ดค้ วามรทู้ างการแพทย์ บางทสี ิงทคี วรใส่ใจอาจไม่ใช่
ผลลัพธ์ แต่เปนขนั ตอน... 
 
คณุ กลา้ หรอื ไม่กลา้ จะทําหรอื ไม่ทํา และขนั ตอนทที าํ เปน
อยา่ งไร... 
 
เสียงร้องไหท้ ีอยู่อีกด้านลอยมาเขา้ หูฉีเยว่อกี ครัง 
 
สิงทแี พทย์ต้องทําเปนอนั ดับแรกเมือเห็นคนปวย ไมใ่ ช่
พิจารณาวา่ สามารถชว่ ยเหลอื ไดห้ รือไม่ได้ แต่ตอ้ งพจิ ารณาว่า
จะช่วยอยา่ งไร… 
 
“อาหล”ู นางหนั ไปเรยี กคนสนิทเสียงดัง 
 
อาหลูทนี ิงรอดว้ ยความตงึ เครียดมาโดยตลอด พอได้ยินเสียง
เรียกก็รบี ตอบรบั แลว้ เขา้ มาทันท ี
 
“หซู าน เตรียมนํา เหลา้ ” ฉีเยวส่ ังพรอ้ มกับสวมเสือคลุมทีอาหลู
เตรยี มมาให ้
 
หซู านยงั ตกอยู่ในอาการงุนงงต่อสถานะของฉีเยว่ทตี นเพงิ ร ู้
ศิษย์พีใหญ่ทอี ยู่ข้างๆ จงึ ผลักไหล่ เขาจงึ คอ่ ยมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบ
กลบั มา 
 

“ขอรบั อาจารย”์ เขาขานรับเสียงดัง ก่อนจะหันไปหาคนทอี ยู่
รายรอบ “ขอทางหน่อย ใครสามารถพาข้าไปต้มนําได้บ้าง” 
 
เสียงดงั ของเขากลบเสียงตะโกน เสียงร้องไห้ และเสียงวิพากษ์
วิจารณข์ องทา่ นหมอคนอนื ๆ ในห้องจนหมด 
 
ทกุ คนตา่ งมองมา กไ็ ดเ้ หน็ ฉีเยวท่ ีสวมเสือหน้าตาแปลก
ประหลาด 
 
“ขอใหท้ กุ คนหลบหน่อย ข้าต้องทําการตรวจสอบคนเจบ็ อยา่ ง
ละเอียด หลีกทางดว้ ย” ฉีเยว่สังเสียงเขม้  
 
ผ้คู นทีอยใู่ นหอ้ งมองการแต่งตวั และทา่ ทางนางด้วยสีหน้าตะลึง
งัน 
 
“ยงั จะทําเรืองวุน่ วายอะไรอีก อย่ามาทําขายหน้าผูค้ นทนี ีนะ ดู
สภาพเจ้าสิ แตง่ ตวั อะไรกัน!” เซยี ซอื มองฉีเยวพ่ ร้อมกบั ขมวด
คิวแลว้ ตาํ หนิเสียงเบา 
 
ไมน่ านหซู านก็ถอื อา่ งนํากบั ขวดเหล้าเขา้ มาอยา่ งรวดเร็ว 
 
ฉีเยวไ่ ม่ใส่ใจคําพูดของเซียซอื นางใช้นําลา้ งมือแลว้ เอาเหลา้
เชด็ มอื จากนันอาหลกู ็ยนื ถงุ มือมาให้ เมือนางเตรยี มตัวเสร็จ
เรียบร้อย ฉีเยวก่ ็เดินไปทางผู้บาดเจบ็  
 
“ฮหู ยินน้อย เจา้ ...” ข้าหลวงใหญท่ มี ีสีหน้าหมดหวังหนั มามอง
นางอยา่ งตืนตะลึง 
 

“ข้าจะลองดู” ฉีเยว่เอย่ กับผู้เปนบดิ าของเดก็ แลว้ ไปหยุดนิงอยู่
ตรงหน้าคนเจ็บทพี ลิกตวั ไปมาด้วยความเจ็บปวดอยบู่ นเตียง “
อย่าดอื นะ นอนดๆี ใหท้ ่านน้า...ไมใ่ ชส่ ิ ใหข้ า้ ดูหน่อย...” 
 
ผู้บาดเจบ็ เปนแคเ่ ด็กชายคนหนึง พอเจ็บปวดกเ็ หมอื นกบั ไม่มี
สติแลว้ จะสนใจคําพดู ของนางทไี หนกัน 
 
“ชว่ ยขา้ กดเขาเอาไว”้ ฉีเยวส่ ังคนทอี ยใู่ กล ้
 
ขา้ หลวงกบั หวงฮหู ยินยืนอยูใ่ กลท้ ีสุด หวงฮหู ยินกดไหลข่ อง
บุตรชาย จากนันกม็ องหน้าฉีเยว่แล้วเอ่ยด้วยนําเสียงสะอึก
สะอนื  
 
“ฮูหยินน้อย ขอร้องเจา้ ดว้ ย...” 
 
พอเห็นภรรยาจบั ลกู ชายไว้แล้ว ขา้ หลวงใหญ่กน็ ังลงทีปลายเทา้  
ชว่ ยกดขาของเด็กอกี แรง 
 
“ข้าจะทาํ ใหด้ ีทสี ุด” ฉีเยวส่ ่งเสียงอู้อีผ่านผา้ ปดปาก อาหลูยนื หู
ฟงแพทยม์ าให้ หญิงสาวจงึ เรมิ ตรวจพลางถาม “เจ็บตรงนีไหม? 
แล้วตรงนีละ่ ?” 
 
ทุกคนมองตามการเคลอื นไหวของนาง เด็กยังส่งเสียงรอ้ งอย่าง
เจบ็ ปวดไม่หยดุ  
 
“ทา่ นหมอ ใหย้ าแกป้ วดเขาอีกหน่อยเถอะ” ฮูหยินข้าหลวง
สงสารบุตรชายจนนําตาไหลพราก 
 

“ไม่ได้ ขา้ จาํ เปนตอ้ งหาตําแหน่งทีบาดเจบ็ กอ่ นว่าอยูต่ รงไหน 
จงึ ยังไม่สามารถระงบั อาการปวดให้เขาได้” ฉีเยวต่ อบพลางกด
มือไล่ไปจากบริเวณหน้าอกจนถงึ ชว่ งทอ้ ง ในขณะทีนางลงแรง
ลงไป เด็กก็ส่งเสียงรอ้ งเปนระยะ 
 
ในเมือไมม่ อี ปุ กรณ์ช่วยเหลอื ทางดา้ นวทิ ยาศาสตร์ กม็ ีแคส่ อง
มอื คลาํ กบั สองหูไว้ฟง 
 
คนอืนๆ ทีอยูใ่ นหอ้ งรวมถึงทา่ นหมอเหล่านันตา่ งพากนั หันมา
มอง แตล่ ะคนตา่ งคิดเหมือนกันวา่ การกระทาํ นีช่างโหดร้ายเหลือ
เกนิ  
 
“ปาเถอื นเกนิ ไปแล้ว ถงึ จะไมเ่ จ็บ แตห่ ากกดแบบนีถงึ อย่างไรก็
ตอ้ งเจ็บ” หมอคนหนึงเอ่ยขนึ ดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา 
 
ทนั ใดนันเอง เด็กชายก็ร้องเสียงดังลนั  
 
“ตรงนีงนั หรือ?” ฉีเยวห่ ยดุ มือด้วยท่าทางดีใจราวกับเพิงคน้ พบ
แผน่ ดนิ ใหม่อย่างไรอยา่ งนัน แล้วนางกก็ ดลงอกี ครัง เด็กชาย
พลนั รอ้ งเสียงดังทนั ท ี
 
หวงฮูหยนิ เห็นปฏกิ ิริยาตอบกลับเชน่ นีก็แทบจะคุกเขา่ ใหฉ้ ีเยว ่
 
“เจบ็ แบบไหน?” ฉีเยว่ถามตอ่  
 
เดก็ จะรู้วา่ เจบ็ ปวดแบบไหนไดอ้ ยา่ งไรกนั ดังนันไมว่ า่ ฉีเยว่จะ
ถามอะไร เขากไ็ ด้แตร่ อ้ งไหเ้ พยี งอยา่ งเดียว 
 

“เจา้ ... หญิงสารเลว... หญิงสารเลว...” เด็กชายร้องโวยวาย
พลางด่าทอด้วยนําเสียงแหบแห้ง 
 
ฉีเยวไ่ มไ่ ดส้ นใจ นางวิเคราะหจ์ ากตําแหน่งทเี จ็บปวดรวมไปถึง
ลักษณะทางกายภาพ ความดนั โลหิต เมอื พจิ ารณาโดยรวมแลว้
ยนื ยันได้วา่ ม้ามแตกอย่างแน่นอน เพียงแตส่ ิงทีทาํ ใหน้ างแปลก
ใจกค็ อื ดูเหมอื นวา่ อาการเลอื ดออกภายในถูกควบคมุ เอาไวไ้ ด้
แลว้  
 
“ขา้ ปอนยาตม้ สําหรับหยุดเลือดใหเ้ ขาแลว้ ” หลวิ พเู่ ฉิงทอี ยู่
ข้างๆ กล่าวขึนมา 
 
“ดเี หลอื เกิน” ฉีเยวห่ นั ไปมองหลวิ พ่เู ฉิง “ข้ายงั มีไหมเยบ็ แผล
อยบู่ ้าง ขา้ สามารถผา่ ตดั ใหเ้ ขาไดท้ นั ที แต่ขา้ ต้องการผชู้ ่วย” 
 
หลิวพู่เฉิงพยกั หน้าให้ “เปนเกียรตขิ องข้ามาก” 
 
“อาจารย์ ขา้ กส็ ามารถชว่ ยได”้ หูซานเองก็รบี เสนอตวั ขึนมา 
 
ส่วนศิษยเ์ อกผูน้ ันกลับลงั เลอยคู่ รู่หนึง ท่านหมอแตล่ ะคนลว้ นมี
ความสามารถเฉพาะตัวทีเกบ็ ไวเ้ ปนความลบั หากไมใ่ ช่เด็ก
ฝกงานในร้านของตวั เองก็จะไม่ถ่ายทอดให้ ถึงอาจารยข์ องเขา
จะเข้าร่วม แต่ในเมือนางไมไ่ ด้เชือเชญิ เขาทเี ปนลูกศิษย์ยอ่ ม... 
 
“ด.ี .. อาหลพู าพวกเขาไปเปลียนเสือผา้ แล้วฆ่าเชือโรค” ฉีเยว่สัง 
 
“ตามขา้ มา” อาหลูพยักหน้าพลางหนั ไปเอย่ กับผู้ทเี สนอตวั ชว่ ย
เหลอื ทังสอง ก่อนจะกา้ วนําไปทางประต ู

 
หลวิ พเู่ ฉิงกบั หซู านรบี ก้าวตามไป ศิษยเ์ อกยนื อยูท่ เี ดมิ อย่างไมร่ ู้
จะทําอย่างไรดี สุดท้ายกก็ ัดฟนเดนิ ตามไปอกี คน คดิ เพยี งวา่
หากพลาดโอกาสนีไปกอ็ าจจะไมม่ ีโอกาสอีกแลว้ เขาจะไดเ้ ห็น
ฝมอื ทนี ่ามหศั จรรยก์ บั ตาตวั เอง ต้องไม่พลาดอยา่ งเด็ดขาด 
 
“ขอเชญิ ทกุ ท่านออกไปใหห้ มด ขา้ จาํ เปนต้องเตรียมการผา่ ตัด” 
ฉีเยว่สังเสียงดังกับคนมากมายทมี าอออยใู่ นหอ้ ง 
 
คาํ พดู ของนางกอ่ ให้เกดิ เสียงวิพากษว์ จิ ารณก์ นั ไปตา่ งๆ นานา 
 
“ตอ้ งผ่าเปดท้องจริงๆ รึ?” 
 
สําหรับคนทัวไปแล้วการผ่าทอ้ งคน ไมว่ ่าจะมองอยา่ งไรก็ตอ้ ง
ตายแน่นอน ทวา่ สําหรบั ท่านหมอทังหลายแล้วนัน ถึงพวกเขา
จะรู้วา่ เปนเรืองทสี ามารถปฏิบตั ไิ ด้ตามหลักทฤษฎี แต่ว่านันเปน
เพยี งสิงทีเขยี นไวใ้ นตาํ รา คล้ายกับเปนตาํ นานทีเลา่ ขานกนั จาก
รุ่นสู่รุ่น ไม่เคยพบเห็นการปฏบิ ตั ิจริงๆ มากอ่ น อีกทังสตรีผนู้ ีก็
อายนุ ้อยเหลือเกนิ จะมฝี มอื ในการรักษาไดอ้ ย่างไร ทุกคนจงึ
คาดไม่ถงึ วา่ นางจะกลา้ ทํา 
 
“รบี ออกไป ออกไปใหห้ มด!” ขา้ หลวงใหญท่ หี ่วงความเปน
ความตายของลกู ชายทีสุด พอไดย้ ินคาํ พดู ของฉีเยวจ่ งึ รบี ไล่คน
ทันท ี
 
พออีกฝายเอย่ ปาก ตงิ ซีโหวจึงไดส้ ตกิ ลบั มา เขาออกคําสังไล่
บ่าวรับใชท้ ังหลายทเี หม่อลอยอย่ใู นห้อง เพียงไมน่ านผู้ทไี ม่
เกียวขอ้ งก็ถกู ไล่ออกไปจนหมด 

 
ฉีเยวท่ อี ย่อู กี ดา้ นกาํ ลงั สังการบา่ วรับใชใ้ หเ้ ตรยี มห้องผ่าตัด ใน
เมอื ครงั นีไมม่ ียาใหพ้ ึงพา ทกุ การกระทําจึงต้องระมดั ระวังและ
รอบคอบ 
 
พวกบ่าวยกโต๊ะมาสองตวั แลว้ วางอยกู่ ลางหอ้ ง ในเวลาเดยี วกับ
ทอี าหลูพาหลิวพเู่ ฉิงกับหซู านกลบั เข้ามา 
 
“ตอนนีขา้ ไม่มียาแก้อักเสบ ขา้ จึงต้องการยาตม้ ทีสามารถฆ่า
เชือโรค ต้านแบคทีเรีย แก้อกั เสบ หรอื ตวั ยาทมี ีฤทธปิ ระเภทนี 
ยาสมนุ ไพรจีนคงมีใช่ไหม?” ฉีเยวถ่ ามหลวิ พู่เฉิง 
 
“ฆา่ เชือโรค ต้านแบคทีเรยี แกอ้ ักเสบ?” หลวิ พูเ่ ฉิงไม่มีความคุ้น
เคยและไมร่ ู้จักศัพทเ์ ฉพาะเหล่านีเลย จงึ ขมวดคิวแน่น 
 
“ก็คอื ... ก็คอื ยาทจี ดั การพวกฝและแผลเน่าเปอยเหล่านัน...
อย่างเชน่ ...เชน่ ...” ฉีเยวร่ บี คิดชือสมุนไพรจีนทตี ัวเองรจู้ กั จาก
ความทรงจาํ ดว้ ยท่าทางกระวนกระวายใจ “เชน่ จือฮวาตีตงิ !” 
 
พอนางพูดชือนีออกมา ทกุ คนกย็ ังคงมสี ีหน้างุนงงเช่นเคย 
 
“จือฮวาตตี งิ ? เปนของทมี หี น้าตาอย่างไรกนั ?” หลิวพู่เฉิงทํา
หน้านิว 
 
“หืม...” คราวนีเปนฉีเยว่ทตี ้องงุนงงบา้ งแลว้ “ทนี ีไมม่ ีรึ? ก็คอื
ตวั ยาชนิดหนึงน่ะ” 
 
“ไมเ่ คยไดย้ ินเลย...” หลิวพเู่ ฉิงส่ายหน้า 

 
ฉีเยวถ่ ึงกบั ตะลงึ งัน 
 
“เพียงแต่วา่ ตวั ยาทีใชจ้ ดั การพวกฝและแผลเน่าเปอย ขา้ จะใชข้ ู่
เซิน หวงไป เสอชวงจอื เปนประจําเสียมากกวา่ ” หลิวพเู่ ฉิงเอ่ย
ตอ่ “ไมร่ ู้วา่ ใช้ไดห้ รอื ไม่” 
 
ใชไ้ ด้หรอื ไม่ไดข้ า้ เองก็ไมร่ ู้ ฉีเยวไ่ ดแ้ ต่พึมพาํ ในใจ ทว่าใน
สถานการณฉ์ ุกเฉิน ถงึ อย่างไรก็ต้องลอง 
 
พอเห็นนางตอบรบั หลิวพูเ่ ฉิงก็รบี เขียนใบสังยา จากนันกย็ นื ให้
ศิษยเ์ อกรีบไปต้มมาโดยเร็ว 
 
ฉีเยวย่ งั คงวิเคราะหส์ ถานการณ์ทีอาจขนึ ระหว่างการผา่ ตดั ให้
หลิวพ่เู ฉิงฟง รวมไปถงึ บอกของทีตอ้ งเตรียมอกี ดว้ ย 
 
“ถงึ จะหยดุ เลอื ดไดแ้ ล้ว แต่วา่ ภายในชอ่ งทอ้ งตอ้ งมเี ลอื ด
แน่นอน ในเมือใช้วิธีกาลกั นําไมไ่ ด้กต็ ้องใช้ผา้ พันแผลผ้าฝาย
เท่านัน” 
 
หูซานรบี จดทกุ คาํ พูดของนางไวอ้ ยา่ งรวดเร็ว 
 
“อกี อยา่ งก็คือต้องปองกนั ภาวะช็อก...” 
 
หลงั จากผา่ นการรักษาคนเจ็บกบั ฉีเยว่มากอ่ นหน้านีแลว้ หลิวพู่
เฉิงจึงเรมิ คุน้ เคยกบั คาํ ศัพท์ของนาง เขาเขา้ ใจความหมายของ
คําวา่ ภาวะช็อกได้ทันท ี
 

“เตรียมโสมคน ซอื หนีทงั ” เขาหนั ไปบอกหซู านทอี ยขู่ ้างๆ 
 
หซู านรีบจดบนั ทึกลงไป เมือไดย้ ินฉีเยว่บอกให้รีบไปเตรียม เขา
จงึ ออกจากหอ้ งไปอย่างรวดเร็วพร้อมกบั อาหล ู
 
ไม่นานงานทตี ้องเตรียมก่อนทาํ การผ่าตดั กเ็ สร็จเรยี บร้อย
ทงั หมด ทว่ากลับเกิดเหตุการณ์ทีไมค่ าดคิดขนึ มาเสียแลว้  
เพราะไม่ว่าฉีเยวจ่ ะพดู อยา่ งไรหวงฮหู ยนิ ก็ไม่ยอมออกจากห้อง
ไป อีกฝายตอ้ งการเฝาดูการผ่าตดั ของลกู ชายดว้ ยตาตวั เองให้
ได ้
 
“พวกท่านอยู่ทีนีจะส่งผลกระทบต่อข้า พวกทา่ นคงไมส่ ามารถ
ทนเห็นเลือดและเนือได้ ภาพการผา่ ตัดจะทาํ ให้พวกท่านหวาด
กลัว” ฉีเยวพ่ ยายามโน้มน้าวด้วยความอดทน 
 
“แต่หากขา้ ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ลูกชาย ขา้ ก็ไมอ่ าจวางใจไดเ้ ลย ข้า
รับรองวา่ จะไม่ส่งผลกับเจ้าแน่นอน” ฮหู ยินข้าหลวงเอย่ พลาง
ส่งเสียงราํ ไห้ขึนมา 
 
ไมว่ ่าใครต่างก็ชอบพดู ประโยคนี แม้แต่คนยคุ ปจจบุ ันทีได้รับ
ขอ้ มลู ขา่ วสารมากมาย พอเจอกับสถานการณก์ ารผา่ ตัดจรงิ ยงั
ตกใจกลัว นับประสาอะไรกบั คนในยุคโบราณทีไม่เคยพบเห็น
การรักษาและกลินคาวเลอื ดแบบนีมาก่อน ขนาดครังก่อนมารดา
ของอาห่าวยงั ตกใจจนเปนลมล้มลงไปเลย 
 
ฉีเยว่ทาํ เพยี งระงบั อารมณ์ในขณะทอี ธบิ ายตอ่ ทว่าอีกฝายกลับ
ไม่ฟง 
 

“ไม่ว่าอย่างไรหากไมไ่ ด้ดูกับตาตวั เอง ขา้ ก็ไมว่ างใจ” หวงฮูหยนิ
ยงั คงยาํ คาํ เดิมอย่างดือดงึ  
 
ส่วนข้าหลวงใหญก่ ม็ ีสีหน้าทีบ่งบอกชดั เจนว่าเห็นดว้ ยกับ
ภรรยา 
 
“ในเมอื เปนเชน่ นีกเ็ ชิญพวกท่านพาบตุ รชายกลบั ไปเถอะ” 
 
เสียงเข้มพลนั ดงั ขึนมาจากดา้ นหลงั กล่มุ คน 
 
ผูค้ นแยกออกเปนสองฟาก ฉีเยว่เห็นฉางอวินเฉิงเดนิ ตรงมาหา
ด้วยฝเท้าหนักแน่น 
 
“ในเมอื พวกทา่ นไม่ยอมเชือใจนาง ถา้ เช่นนันก็เชิญผู้ทีมคี วามรู้
ความสามารถเหนือกว่ามาทาํ แทนเถอะ” เขาเดินมาหยุดยืน
ใกลๆ้ แล้วเอย่ ต่อเสียงเรยี บ 
 
ขา้ หลวงและภรรยาถูกคําพูดนีทําใหร้ สู้ ึกกลนื ไม่เข้าคายไม่ออก 
 
“เจ้าพูดอะไรน่ะ” นับเปนครังแรกทเี ซียซอื ตาํ หนิลูกชาย นางเอง
กไ็ มร่ ูว้ ่าทาํ ไมอยๆู่ ถงึ ไดพ้ ดู เชน่ นี เมอื กอ่ นไม่ว่าฉางอวินเฉิงจะ
ทาํ อะไรต่างกถ็ ูกตอ้ งในสายตานางทังหมด สิงทนี างจะทาํ กค็ อื
ฟงเขาพดู เทา่ นัน ไมเ่ คยมีความคิดขัดแยง้ แมแ้ ตน่ ิดเดยี ว หรอื
สาเหตอุ าจเปนเพราะ... 
 
ลกู ชายนางกาํ ลังออกหน้าแทนสตรผี ู้นี... 
 
เซียซือรสู้ ึกไมส่ บายใจเปนอยา่ งยงิ ในใจพลนั สับสนวนุ่ วาย นาง

เหลอื บมองฉางอวนิ เฉิงแวบหนึงจากนันก็หันไปมองฉีเยว่ทียืน
อยู่ข้างๆ ไม่ร้เู พราะเหตใุ ดภาพชายหญงิ ทังสองถงึ ทําใหด้ วงตา
นางแสบร้อนไปหมด 
 

บทที 81 เรมิ ลงมอื  
 
เมือไดย้ ินคาํ พูดทบี ง่ บอกถึงความไมพ่ อใจของท่านแม่ ฉางอวนิ
เฉิงก็รบี หนั มา 
 
“ทา่ นแม่ บางเรอื งควรพดู ไวก้ อ่ นลว่ งหน้าจะเปนการดขี อรับ” 
เขาใชน้ ําเสียงอ่อนโยนลงหลายระดับ แตค่ ําพดู ยังคงยืนหยัด
เหมอื นเชน่ เคย “ข้าไม่อยากใหก้ ารชว่ ยเหลือครังนี กลาย
เปนการทําลายไมตรที มี ีตอ่ กนั ” 
 
พอเซยี ซอื หลดุ ปากโพล่งออกไปก็รู้สึกเสียใจไมน่ ้อย ดงั นันเมอื
ไดฟ้ งเขาอธิบายจึงไม่พูดอะไรอกี  
 
“ดงั นัน…” ฉางอวินเฉิงหันกลับไปมองขา้ หลวงกบั ภรรยาอีกครงั  
“ขา้ อยากใหใ้ ต้เท้ากบั ฮหู ยินเขา้ ใจเรืองหนึงว่า พวกเราจะ
พยายามช่วยเหลอื คุณชายหวงสุดความสามารถ แต่ว่าเขาจะ
รอดชีวติ หรอื ไม่นันกต็ อ้ งแลว้ แต่สวรรค์ลิขิต” 
 
คาํ พดู นีทําใหส้ องสามีภรรยาถึงกับหน้าถอดสี 
 
“อะไรนะ!” ขา้ หลวงใหญ่เอย่ ขนึ มาอย่างอดไมไ่ ด้ “ทะ...ทะ...ที
พูดวา่ ต้องผา่ เปดทอ้ งก็ไม่แน่ว่าจะสามารถชว่ ยชีวิตได้รึ?” 
 
เรอื งนีเกยี วข้องกบั การรกั ษาอาการบาดเจ็บซึงเปนเรืองทีคนเปน
หมอต้องชีแจงใหช้ ัดเจน 
 
“เจา้ คะ่ ” ฉีเยว่พยักหน้า เอ่ยเสรมิ คาํ พูดของฉางอวินเฉิง “การ
ผา่ ตัดมีความเสียงสูงมาก ข้าไม่สามารถรับรองไดว้ ่าจะช่วยชวี ติ

ของคุณชายได้” 
 
“ฮูหยินน้อยถอ่ มตวั แล้ว...” ขา้ หลวงใหญ่ยมิ อย่างฝดเฝอน เอย่
เหมอื นไม่อยากจะเชือ 
 
“ข้าไมไ่ ด้ถอ่ มตวั นีเปนความจริงเจ้าค่ะ” ฉีเยวย่ ืนยนั “ตามจรงิ
แล้วความหวงั ทจี ะทําสําเรจ็ มไี มถ่ งึ สิบในร้อยส่วน” 
 
สิบในรอ้ ย! นันเทา่ กับบอกวา่ ไมม่ ีความหวงั เลยมิใช่หรือ! 
 
สีหน้าของข้าหลวงและภรรยาแยล่ งเรือยๆ โดยทีหวงฮูหยนิ แข้ง
ขาออ่ นลม้ ลงไปกองอยู่กบั พืนแลว้  
 
“แตว่ ่าบ่าวรบั ใช้คนนัน...” นางพูดไดเ้ พยี งเท่านันกร็ ําไหอ้ อกมา 
ไมอ่ าจพดู ตอ่ ได ้
 
“อาการของบ่าวรับใช้ผ้นู ันไม่เหมอื นกนั กบั คณุ ชายท่านนี ขา้ จะ
พยายามชว่ ยชวี ติ เขาสุดความสามารถ แต่ผลลัพธจ์ ะเปนอยา่ งไร 
ข้าไม่กลา้ รบั รอง” ฉีเยวเ่ อ่ยตามตรง ถึงนางจะไมอ่ ยากพดู แบบ
นี แต่กจ็ าํ เปนตอ้ งแจ้งใหญ้ าติคนเจบ็ ไดร้  ู้
 
“วา่ อย่างไร พวกท่านตัดสินใจดีหรือยงั ? จะรกั ษาหรือไม่รักษา?” 
ฉางอวนิ เฉิงถามแล้วเอ่ยตอ่ “ขา้ ขอบอกเอาไวก้ อ่ น ทา่ นหมอ
เหลา่ นีก็พสิ ูจน์ใหเ้ ห็นแลว้ วา่ ไม่มีทางชว่ ยชวี ติ คณุ ชายได้ ทาํ ได้
เพยี งรอความตายอย่างเดยี วเท่านัน หากสามารถรกั ษาคุณชาย
ให้หายไดก้ เ็ ปนเรอื งทีน่ายินดีของทกุ คน แต่หากไมอ่ าจรกั ษาได ้
ใตเ้ ทา้ หวงและฮหู ยินตอ้ งเขา้ ใจวา่ มันเปนชะตาชีวิตของคณุ ชาย
” 

 
ประโยคทีชายหนุ่มเอ่ยออกมาในครังนีไมน่ ่าฟงและโหดรา้ ยเปน
อยา่ งมาก พอทกุ คนทีอยู่ในเหตกุ ารณ์ตา่ งได้ยนิ ก็มีสีหน้าที
เปลียนไป 
 
“อวินเฉิง เจ้าพูดเชน่ นันไดอ้ ย่างไร!” ตงิ ซโี หวเอย่ ปากตําหนิ 
 
“ถึงคาํ พูดเหล่านีจะไมน่ ่าฟง แตก่ ็ควรบอกกล่าวเอาไว้กอ่ นเพอื
จะไม่ทําให้ทุกอย่างทที ําไปต้องเสียแรงเปล่า หนําซาํ อาจกลาย
เปนคนผดิ อกี ดว้ ย” ฉางอวินเฉิงคอ้ มตวั ทําความเคารพบดิ า นํา
เสียงทีเอ่ยยังคงแข็งกรา้ วไม่เปลยี น 
 
ฮูหยินขา้ หลวงปดปากร้องไห้ ส่วนข้าหลวงใหญ่สีหน้าประเดียว
ซีดประเดยี วแดง สับสนใจอย่างมาก 
 
“อาจารย์ ยาชาออกฤทธิแล้วขอรบั ” ศิษย์เอกเอ่ยแทรกขนึ มา 
 
“จะลองหรอื วา่ ไม่ลองขอรบั ?” ฉางอวินเฉิงมองข้าหลวงใหญ่
แลว้ ถามยาํ  
 
ข้าหลวงใหญก่ ดั ฟนแน่น 
 
“ไม่ใชว่ ่ายังมคี วามหวังอย่สู ิบในรอ้ ยส่วนรึ รักษาเถอะ” เขาเอย่
ขนึ มาดว้ ยนําเสียงแหบแหง้ “ไหนๆ คนกใ็ กล้จะตายแล้ว หาก
รกั ษาหายดกี ถ็ อื ว่าเปนบุญคุณของฮหู ยนิ น้อย แตถ่ ้ารกั ษาไม่
หาย พวกเราก็น้อมรับแล้ว” 
 
“ดี!” ฉางอวนิ เฉิงยกมอื ขึน “เดก็ ๆ” 

 
พอเห็นสัญญาณองครกั ษ์เจ็ดแปดคนกก็ รกู นั เข้ามาจากดา้ น
นอก 
 
“คนอนื ๆ ทีไมม่ ีธุระอะไรทนี ี ให้เชิญออกไปจากจวนตงิ ซโี หว 
เชิญข้าหลวงใหญ่ไปพักผอ่ นทีห้องรับรอง แล้วแบ่งคนอยเู่ ฝา
เรือนนี หากฮูหยนิ น้อยไม่ไดเ้ อย่ ปากกไ็ ม่อนุญาตให้ผูใ้ ดเขา้ มา” 
ฉางอวินเฉิงเอามอื ไขวห้ ลังแล้วสังเสียงเรยี บ 
 
บรรดาองครกั ษ์ส่งเสียงตอบรับพรอ้ มกนั  
 
ฉีเยวม่ องฉางอวินเฉิงในขณะทอี กี ฝายกลับมองไปทางอนื  
 
“แมน่ างฉี ลงมือเถอะขอรบั ” หลวิ พู่เฉิงเอ่ยเตือน 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าให้ แล้วเดินไปหยุดข้างกายคนเจบ็ ตอนนีผู้ไม่
เกยี วข้องได้ออกไปแล้ว ส่วนประตกู ็ถูกอาหลูกบั ศิษยเ์ อกปด
สนิททกุ บาน 
 
มาถงึ ตอนนีทกุ อย่างก็พร้อมสําหรบั การผ่าตัดแลว้  
 
“มอื เท้าทังสีอนุ่ ขนึ ชีพจรเต้นแรง เสียงหัวใจเต้นกเ็ ปนจงั หวะดี
ขนึ มาก” ฉีเยว่เอย่ หลังจากตรวจอาการซาํ โดยใชห้ ูฟงแพทย ์
จากนันนางก็เอาเครืองวัดความดนั โลหติ และเทอรโ์ มมิเตอร์จัด
วางไว้บนร่างคนเจ็บทยี ามนีหมดความรูส้ ึกไปแลว้ “อาหลู เจา้
คอยเฝาดขู ้อมลู เหล่านี ถ้าเกดิ ตัวเลขมกี ารเปลยี นแปลงให้รีบ
เตือนข้าทนั ที” 
 

อาหลูทเี ปลียนเปนสวมใส่เสือคลุมและผา้ ปดปากเช่นเดยี วกัน
พยกั หน้ารับคําสัง กอ่ นเดนิ ไปประจําทีแถวหวั เตยี ง 
 
“ศิษยพ์ ีใหญ.่ ..” ฉีเยว่มองไปทางศิษย์เอกพร้อมกับเอ่ยปาก 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ข้าชอื วา่ จางถง...” ศิษยเ์ อกรีบคอ้ มตัวทําความ
เคารพใหน้ างอยา่ งไมก่ ลา้ รบั คําเรียกขานนี 
 
“ทา่ นหมอจาง เจา้ มาชว่ ยข้าฆ่าเชือโรคก่อนทาํ การผ่าตดั ” ฉีเยว่
เรยี ก 
 
จางถงมองอาจารย์ของตนแวบหนึง เหน็ หลวิ พเู่ ฉิงพยักหน้าให้
แล้วบอกว่า 
 
“ฟงคาํ สังของแมน่ างฉี” 
 
จางถงจงึ ค้อมตวั คารวะอาจารยแ์ ลว้ เดนิ ไปหาหญิงสาวด้วย
ความตงั ใจอย่างแรงกลา้  
 
ฉีเยวส่ ังให้เขาถอดเสือผ้าของคนเจ็บ จากนันก็ชีแนะเรอื งการ
ทาํ ความสะอาดตัวคนเจ็บ วธิ ีใช้ผ้าคลมุ ผา่ ตัด รวมไปถึงวิธฆี า่
เชอื โรคแตล่ ะขนั ตอนโดยละเอยี ด 
 
เรืองเหล่านีฉีเยวไ่ มไ่ ด้ทํามานานแลว้ นางจึงอดไม่ไดท้ ีจะนึกถึง
การผ่าตัดครังกอ่ นๆ 
 
“อยา่ ดถู ูกผา้ คลุมผา่ ตัดเชียวนะ เคยมีผอู้ าวโุ สทา่ นหนึงพูดไวว้ ่า 
ผ้าคลุมนีก็คอื หน้าตาของศัลยแพทย์” ฉีเยวเ่ อย่ ยมิ ๆ “เมอื กอ่ น

ข้า…” 
 
พอพูดถงึ ตรงนีนางก็หยุดชะงกั ทนั ท ี
 
“เมือก่อนเปนอย่างไรรึ?” หลิวพู่เฉิงถามอยา่ งอยากร ู้
 
เมอื กอ่ นไมไ่ ด้ปูผ้าคลุมผ่าตัดใหด้ จี งึ ถูกศัลยแพทย์ดา่ ใส่หน้า 
ตอ่ มาพยาบาลทีถูกตวั เองตอ่ ว่าก็มีไม่น้อย… 
 
ฉีเยว่อมยมิ ทวา่ ไมพ่ ดู อะไร ได้แต่ลงมอื ทาํ งานต่อ 
 
จางถงไมก่ ล้ากะพรบิ ตาแม้แต่นิดเดียว เขามองนางทาํ งานอย่าง
จริงจงั พรอ้ มกบั จดจําไวใ้ นสมอง อีกทังยังทําตามคาํ สังของ
ฉีเยวอ่ ยา่ งไมข่ าดตกบกพร่อง 
 
“นีคอื การฆา่ เชอื โรคทแี มน่ างฉีเน้นอย่บู อ่ ยๆ อยา่ งนันร?ึ ” หลิว
พเู่ ฉิงทีอยู่ดา้ นข้างถามขึนมา นับเปนครังแรกทเี ขาเหน็ ขันตอน
ทีละเอียดและครอบคลุมทกุ ด้านเช่นนี 
 
ตามปกตแิ ลว้ การรักษาโรคเพือชว่ ยชวี ิตคนล้วนเปนเรืองเร่งด่วน 
เขาจึงไมเ่ คยเห็นงานทีมกี ารเตรยี มพรอ้ มอยา่ งละเอียดเพยี งนี
มาก่อนเลย 
 
สิงเหลา่ นีลว้ นเปนเรอื งจาํ เปนอยา่ งมากเลยรึ? 
 
ฉีเยว่พยกั หน้าให้ “เจา้ ค่ะ ความพยายามในการลดความเสียงใน
การตดิ เชือแบคทีเรียให้น้อยทสี ุด เปนขนั ตอนหนึงทสี ําคัญมาก
ในการรักษาโรคเพือช่วยชวี ติ ” 

 
“เขา้ ใจแลว้ ” หลวิ พูเ่ ฉิงตอบพลางพยกั หน้าน้อยๆ 
 
“อาจารย์ ช่วงหลังๆ ทรี บั ตรวจคนไข้ ขา้ กบั อาจารย์หลิวกจ็ ะ
เลยี นแบบวิธนี ีของทา่ นด้วยนะขอรบั ” หซู านรีบพดู เสรมิ แลว้ ยิม
กวา้ ง “ถึงหลายๆ คนจะคดิ ว่าการทําแบบนีไมเ่ หน็ วา่ จะได้
ผลลพั ธท์ ีแตกตา่ งจากเดมิ อย่างไร แตอ่ าจารย์หลิวก็ยังยนื ยัน
ให้ทกุ คนทําขอรบั ” 
 
“ตอนนีอาจไม่เหน็ ความแตกต่าง แตห่ ากนานไปย่อมเห็นอยา่ ง
แน่นอน” พูดจบ ฉีเยว่กห็ ันมาค้อมตัวใหห้ ลวิ พูเ่ ฉิงดว้ ยความ
เคารพนับถอื  
 
ใครบอกว่าคนยคุ โบราณหวั เกา่ และมคี วามคิดล้าสมัย ลองดู
ทา่ นหมอหลวิ ทอี ยู่ในยุคพันปก่อนผ้นู ีสิ ขนาดเขาไม่เคยสัมผสั
แพทยแ์ ผนปจจบุ ันเลย แตก่ ลบั รบั สิงใหมๆ่ ได้อยา่ งรวดเรว็  
 
“ถา้ เช่นนันก็ลงมอื กันเถอะ ท่านหมอหลิว หซู าน พวกเจ้ามาช่วย
ขา้ ” ฉีเยวห่ ยบิ มดี ผา่ ตัดขนึ นางยนื นิงอย่ตู รงพืนทผี า่ ตดั ทีเผย
ให้เหน็ บนตวั ผูบ้ าดเจบ็ กอ่ นจะมองหลิวพเู่ ฉิงกับหูซานแล้วถาม
เสียงเรียบ “เมือก่อนพวกเจ้าเคยเหน็ อวัยวะภายในของรา่ งกาย
คนหรือไม?่ ” 
 
หูซานส่ายหน้าอยา่ งหวาดกลัว ทว่าหลวิ พู่เฉิงกลบั เงียบไปครู่
หนึงแลว้ พยกั หน้าเล็กน้อย 
 
“บางครงั พวกเรา...จะซือศพทีไมม่ ีญาตมิ าบา้ ง...” เขาตอบเสียง
แผ่วเบา 

 
ในยุคโบราณก็มกี ารศึกษากายวภิ าคกนั แลว้ ร?ึ  
 
“ดจี รงิ ...” ฉีเยวร่ ้สู ึกโลง่ อก “ถา้ เชน่ นันท่านหมอหลิวกค็ งไม่กลวั
แน่แล้ว” 
 
“ขา้ เปนหมอนีนา มอี ะไรน่ากลัวกัน” หลวิ พู่เฉิงเอ่ยยิมๆ 
 
“ขา้ กไ็ มก่ ลัวนะ” หูซานรีบเอย่ แทรกขึนมาบา้ ง 
 
ฉีเยว่ยิมแล้วถอนหายใจยาว 
 
“ดี! ถ้าเชน่ นันพวกเราเรมิ ลงมือกนั เลย” นางเอย่ พลางก้มหน้า
แลว้ วางปลายมดี ทที อ้ งดา้ นซา้ ยส่วนบนของผบู้ าดเจบ็ แลว้ ผ่า
ลงไป 
 
พอเห็นกลา้ มเนือและผิวหนังถูกกรดี ออก ถึงทุกคนจะได้เตรียม
ใจเอาไวแ้ ล้ว แต่ก็ยงั ไม่วายตวั แขง็ ทอื รา่ งกายสันเทาน้อยๆ การ
เห็นคนคนหนึงทียงั มชี วี ติ อยู่ตอ้ งถูกผ่าท้องกบั ตาตัวเอง ทาํ ให้
หซู านกับจางถงถึงกับเลือดลมตกี ลับ ส่วนอาหลูกลับฝนตัวเอง
ไมใ่ ห้หันไปมอง สายตาจบั จ้องเพยี งเครอื งวดั ความดนั โลหติ
โดยไม่หันเหไปไหน 
 
หลวิ พู่เฉิงไมอ่ าจละสายตาจากภาพตรงหน้าไดเ้ ลยแม้แต่นิด
เดยี ว เขามองทา่ ทางการเคลอื นไหวในทุกขนั ตอนของฉีเยว่ ยิง
มองในสายตายงิ ปรากฏความประหลาดใจมากขึน ทา่ ทางการ
เคลอื นไหวอยา่ งชําชองเชน่ นี คล้ายกบั วา่ คุน้ เคยกับระบบไหล
เวยี นเลือดรวมไปถึงอวัยวะตันทงั หา้ และอวัยวะกลวงทังหกของ

รา่ งกายคนมาก 
 
หากมองเพยี งท่าทางการเคลือนไหว หลิวพูเ่ ฉิงกย็ อมรบั ได้
อย่างไม่มีขอ้ สงสัยเลยสักนิดว่า สตรีผนู้ ีมคี วามคนุ้ เคยเปนอยา่ ง
มากต่อโครงสรา้ งของร่างกายคน แต่หากพจิ ารณาจากอายุของ
นาง เห็นได้ชดั วา่ ยังไม่ถงึ ยสี ิบป ถ้าเช่นนันกแ็ สดงว่านางได้
ทําการผ่าตดั ร่างกายคนมาตงั แตอ่ ายุยงั น้อยจงึ คุน้ เคยอย่างนัน
รึ? 
 
แท้จรงิ แลว้ นางได้สัมผัสกบั สิงนีตังแต่ยังเด็กจริงหรือ? 
 
เปนเรอื งยากทหี ลิวพู่เฉิงจะปดบงั ความรสู้ ึกทงึ ในแววตาเอาไว้
ได้ เบืองหลงั ของสตรีทมี ีฝมือลาํ เลศิ ผ้นู ีมีความเปนมาอย่างไร
กันแน่นะ? 
 
ตอนทีเปดชอ่ งท้องออก แม้แตห่ ลวิ พูเ่ ฉิงกต็ ้องสูดลมหายใจยาว 
เนือตัวเยน็ วาบ 
 
เลือด... ทัวทกุ ทมี ีแต่เลอื ด... 
 
หูซานรบี พุ่งตัวไปทีมุมห้องแลว้ อาเจียนใส่กระโถนอีกครัง ส่วน
จางถงทยี ืนอยขู่ ้างๆ เพือทําหน้าทดี ูเหลา้ ทีตม้ ก็ตกใจกลัวจน
ใบหน้าซีดเผอื ด 
 
“ตรงนีต้องใชผ้ ้าแชน่ ําเกลือ...ตรงนีใช้ผ้าแหง้ ...” ฉีเยว่มอื เปน
ระวิง ปากก็ออกคําสังไมห่ ยดุ  
 
ตอนแรกทา่ ทางการเคลอื นไหวของหลวิ พ่เู ฉิงยังคงไม่

คลอ่ งแคล่ว ทว่าไม่นานกไ็ หลลนื อยา่ งรวดเรว็ ส่วนฉีเยวก่ ็
ทาํ งานได้ราบรนื และคล่องตัวมากยิงขึน นางยืนมือไปสํารวจ
มา้ มอย่างละเอยี ดแล้วเอย่ ขึนมา 
 
“ม้ามแตกจรงิ ๆ ด้วย” 
 
หลวิ พู่เฉิงก็เขา้ มาดใู กล้ๆ 
 
“ทําไมม้ามถึงไดโ้ ตมากขนาดนี?” เขาอดไมไ่ ด้ทีจะถามขึนมา 
 
“เพราะมีเลือดอยู่ภายใน” ฉีเยว่ตอบ มอื ก็จดั การผูกหลอดเลือด
แดงอย่างรวดเร็ว “โชคดีทีทา่ นหมอหลวิ ใช้ยาตม้ หยุดเลอื ดให้
เขากอ่ นแล้ว ทาํ ให้ควบคุมปริมาณของเลอื ดทีไหลออกได้ ถา้ ไม่
เชน่ นันกว่าจะถงึ ตอนทีขา้ ทาํ การผ่าตดั คนเจบ็ คงจะชอ็ กจาก
การสูญเสียเลือดจนเสียชวี ิตไปแล้ว” 
 
หลิวพเู่ ฉิงไมม่ กี ะจติ กะใจฟงคําพดู ชืนชมของนาง เขาทําเพยี ง
พยักหน้าน้อยๆ สายตาไม่เบนไปทางอืนแมแ้ ตน่ ิดเดยี ว ท่าน
หมอหลิวมองตามสองมือทขี ยับอยา่ งชาํ นาญ ทังการหยุดเลอื ด
และการเยบ็ แผล รวมไปถงึ การใชม้ ีด กรรไกร อีกทังการสลับไป
ใช้เครืองมอื ต่างๆ นานาทเี ขาไมร่ ู้จักอีกมากมายอย่างรวดเร็ว ทกุ
ขนั ตอน ทุกการเคลอื นไหวทําให้ในใจหลิวพ่เู ฉิงเกิดคาํ ถาม
มากมาย ทว่าเขารู้ดีวา่ ตอนนีไมใ่ ชเ่ วลาเหมาะสม จึงทาํ เพยี งจ้อง
มองอยา่ งจริงจงั ในขณะเดยี วกนั เขาก็ลืมหน้าทีผชู้ ว่ ยทตี วั เอง
ต้องทาํ แล้ว 
 
“การเย็บด้วยไหมมสี ิงทตี อ้ งระมัดระวงั มากมาย ไม่วา่ จะเปนการ
เย็บแผลภายในหรอื ภายนอกรา่ งกาย” มือฉีเยว่ยังขยบั ไมห่ ยุด 

ในขณะทีปากก็อธิบายอย่างง่ายๆ ให้หลวิ พู่เฉิงฟง ครังกอ่ น
เรืองทอี าหลชู ่วยทํา CPR ใหก้ ระทบจิตใจนางอยา่ งรนุ แรง ฉีเยว่
จงึ คิดได้ว่า ถึงจะไมม่ ียาทไี ดผ้ ลอย่างน่าอศั จรรยเ์ หล่านันแล้ว 
แตน่ างกย็ งั มีความรูด้ ้านการรักษาตามแบบแพทยแ์ ผนปจจุบัน
มากมาย หากนางเก็บไวก้ ับตัว ไมส่ นใจทีจะถา่ ยทอดหรือบอก
ต่อก็ไมแ่ น่วา่ จะได้ใชเ้ มอื ไร บางทีการสอนเรอื งเหลา่ นีออกไปก็
อาจจะชว่ ยชวี ิตคนได้มากมาย 
 
“ข้าจาํ เปนต้องตัดมา้ มทงิ ” จู่ๆ ฉีเยวก่ เ็ อย่ ขนึ มา “บาดแผลมี
ขนาดใหญเ่ กินไป ไมอ่ าจใช้วิธีซอ่ มแซมได้แล้ว หนําซาํ หากยิง
ชา้ ก็จะยิงอนั ตราย ไม่เกดิ ผลด”ี  
 
นางเงยหน้าขนึ มาพร้อมกบั หยดุ มือลง 
 
ตอนนีหูซานอาเจยี นเสร็จแล้ว กาํ ลังกัดฟนเดนิ มาดว้ ยทา่ ทีอ่อน
ระโหยอย ู่
 
“จาํ เปนตอ้ งแจง้ ใหค้ นในครอบครวั ร้.ู ..” ฉีเยว่เอย่ หน้าผากเต็ม
ไปด้วยเหงือ นางมองนา ิกานํา แลว้ โพล่งขึนมาวา่ “ไมไ่ ด ้
ไม่ทันกาลแลว้ …” 
 
หากต้องถึงกบั ตัดอวัยวะภายในทงิ ถ้าเปนโรงพยาบาลในยุค
ปจจบุ นั กต็ ้องพูดกบั คนในครอบครวั คนเจ็บใหเ้ รยี บรอ้ ย ทว่า
การพดู กับคนทีไม่เคยสัมผัสเรืองแบบนีมาก่อน ต้องใชเ้ วลาใน
การพูดมากแคไ่ หนจึงจะสามารถอธบิ ายให้ชดั เจนได.้ .. 
 
“ตดั ทิงก่อนแลว้ ค่อยอธิบายเถอะ” นางพมึ พาํ กับตนเอง กดั ฟน
แน่นแลว้ ก้มหน้าลงไปทาํ งานต่อ 

 
ตอนทนี างพูดประโยคนีก็ได้ทาํ การจดั การม้ามทีแตกทนั ที เพยี ง
ไมน่ านนางก็เอาม้ามทีตดั ทงิ วางลงในถาดรองทีอยดู่ ้านข้าง 
 
ภาพตรงหน้าทําใหห้ ูซานวิงกลบั ไปทีมมุ หอ้ งเพืออาเจยี นอีก
รอบ 
 
ส่วนสีหน้าของหลวิ พเู่ ฉิงกลายเปนสีขาวซดี สตกิ ระเจดิ กระเจงิ
ไปหมดจงึ ไมไ่ ดย้ นิ สิงทีฉีเยว่พูดกบั ตัวเองโดยสินเชิง อกี ทงั เมือ
เขาเหน็ มา้ มถูกเอาออกมาวางในเวลานีก็อดไมไ่ ดท้ จี ะมอี าการตวั
สันเทมิ ไปพกั หนึง 
 
“ตัดออกแลว้ ...ตดั แล้ว...” ในทีสุดเขากส็ ่งเสียงออกมาดว้ ย
อาการตาค้าง 
 
ตอนที 82 ปกปอง 
 
ถึงจะไดย้ นิ เสียงร้องอยา่ งตนื ตกใจของหลวิ พเู่ ฉิง แตฉ่ ีเยว่กไ็ ม่
ได้หยดุ มือ 
 
นางเพียงเอ่ยขนึ มาเปนการเตือน “ระวังเวลาทใี ชผ้ า้ พนั แผล...” 
 
หลวิ พเู่ ฉิงพยายามรวบรวมสติ หลงั จากความตนื ตะลึงลดลง เขา
ก็สามารถควบคุมการเคลือนไหวของมือไดอ้ ย่างแน่วแน่และ
มนั คง 
 
หญงิ สาวอธบิ ายตอ่ “จําไวว้ า่ ใชช้ นิ ผ้าไปเทา่ ไรแลว้ จะได้ตรวจ
สอบตอนทีขา้ เย็บแผล ปองกันไมใ่ หช้ นิ ผ้าตกคา้ งอย่ใู นรา่ งกาย