บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

ของฮหู ยนิ รอง นางถอนหายใจยาว “ชีวติ ของคนทนี ีชา่ งไม่มีค่า
จรงิ ๆ…” 
 
ชา่ งน่ากลวั เหลอื เกนิ ฆ่ากนั ไดง้ า่ ยดายจริงๆ 
 
ฮหู ยินรองเหลือบมองหญงิ สาวแล้วกเ็ ปลียนหวั ข้อสนทนาเปน
เรืองอืน 
 
“เยว่เออ๋ วันนีเจ้ามาหาข้ามีธรุ ะอะไรหรอื ?” 
 
“ไม่มธี รุ ะอะไรเจ้าค่ะ ก็แคม่ าให้ท่านอาสะใภ้ดูวา่ ขา้ สบายดี ท่าน
จะได้ไม่เปนหว่ ง” ฉีเยวต่ อบยมิ ๆ 
 
สีหน้าของฮหู ยนิ รองเผยให้เห็นความปลมื อกปลมื ใจ “ดีๆ” นาง
จับมอื ฉีเยว่ไวก้ อ่ นเอย่ ต่อ “ข้าเห็นแล้ว ขา้ วางใจได้แลว้ ” 
 
จังหวะนันเองเสียงไชช่ งิ กด็ งั มาจากด้านนอก “ฮหู ยนิ รอง 
คณุ ชายใหญก่ บั เสียวโหวเหย่มาเจ้าค่ะ” 
 
ฮูหยินรองกับฉีเยว่ตา่ งก็มสี ีหน้าประหลาดใจ 
 
คณุ ชายใหญ่แน่นอนว่าตอ้ งเปนบตุ รชายคนโตของฮหู ยนิ รอง
อย่แู ลว้ เขามาหามารดาตัวเองกไ็ มถ่ ือว่าผิดแผกแต่อย่างใด ทวา่
ฉางอวินเฉิงก็มาดว้ ยงนั รึ? 
 
ไช่ชิงยงั พูดไม่ทนั จบ ฉางอวนิ เฉิงกับฉางอวนิ เซงิ ก็แหวกผ้ามา่ น
เดนิ เข้ามาแลว้  
 

“ท่านแม่ ได้ยินมาว่าพีสะใภใ้ หญ่มางนั รึ?” ฉางอวินเซิงกา้ วเท้า
เข้ามา ใบหน้าเต็มเปยมไปดว้ ยความตืนเตน้ ดีใจ พอเหน็ ฉีเยว่ที
ลกุ ขึนยนื กร็ ีบทําความเคารพพรอ้ มกับเอ่ยทกั ทาย “พีสะใภ้ใหญ่
” 
 
ฉีเยวม่ องชายหนุ่มผู้นี ช่วงเทศกาลไหวพ้ ระจนั ทรเ์ คยพบหน้า
กนั จึงยงั จําได้ดี จากนันสายตาของนางกต็ กไปอย่ทู ฉี างอวนิ
เฉิงทเี ดนิ ตามหลงั ฉางอวนิ เซงิ เข้ามาชา้ ๆ 
 
วนั นีชายหนุ่มอยู่ในชดุ เสือคลมุ ยาวสีครามแบบเรยี บง่าย คาด
ดว้ ยสายรัดเอวสีทอง มีเสือกนั ลมสีดําตัวหนึงอยใู่ นมอื เขาไมไ่ ด้
เหลอื บมองมาทีนางเลยสักนิด ทําราวกบั ว่าในหอ้ งไมม่ ีนางอยู่
ดว้ ย ก่อนจะส่งเสือกนั ลมในมอื ไปให้บา่ วรบั ใช้ แลว้ หันมาคารวะ
ฮูหยนิ รอง 
 
ฉีเยวแ่ อบเบป้ าก แลว้ ก็ไมส่ นใจอกี ฝายอกี  
 
“พีสะใภใ้ หญ่ ทา่ นผา่ ท้องชว่ ยชวี ิตคุณชายหวงจรงิ ๆ หรอื ขอรบั
?” ฉางอวนิ เซงิ ถามเสียงกระตอื รือรน้  
 
ฉีเยวย่ ิมใหแ้ ล้วบอกว่า “ความจรงิ แลว้ เปนคณุ งามความดีของ
ท่านหมอหลวิ ไมเ่ ช่นนันก็คงช่วยชวี ติ ไม่ได้หรอก” 
 
“พสี ะใภใ้ หญ่ ท่านกรีดทอ้ งคุณชายหวงออกจรงิ ๆ หรือ?” ฉางอ
วินเซิงไม่ใส่ใจเรืองนันกลบั พดู ยาํ คาํ ถามเดมิ  
 
ฉีเยว่พยักหน้าน้อยๆ แลว้ เอย่ เสริม “ใช่ แต่บาดแผลไม่ได้ใหญ่
มากอย่างทีพวกเจ้าคดิ กันหรอกนะ ก็แค่ปากแผลเลก็ ๆ เส้นหนึง

” นางทํามือกะขนาดใหด้ อู ยา่ งคร่าวๆ 
 
ทวา่ แค่นีก็ทาํ ใหฉ้ างอวินเซิงถงึ กับตะลงึ แล้ว แม้แต่ฮหู ยนิ รองก็
มีอาการตนื ตะลึงเช่นกนั  
 
“คาดไม่ถงึ ว่ากรดี ทอ้ งออกแล้วจะไม่ตายได?้ ” เขาเดนิ กลับไป
กลบั มาดว้ ยความตืนเต้น “กรีดทอ้ งออกแตไ่ ม่ตาย ปกติเห็น
บางคนถกู ตดั แขนตัดขายงั แทบเปนแทบตายกนั หมดเลย” 
 
ฉีเยวห่ ัวเราะเสียงดังลนั “นันไมเ่ หมอื นกัน” 
 
นางเอย่ แตก่ ็ไมร่ วู้ ่าควรจะอธิบายใหเ้ ขาฟงอยา่ งไร โชคดีทฉี างอ
วินเซิงก็ไม่ตอ้ งการให้อธบิ าย เขาเพียงตอ้ งการยืนยันความจรงิ
เท่านัน 
 
“สวรรค!์ คาดไมถ่ ึงวา่ พสี ะใภ้ใหญจ่ ะเปนหมอเทวดา” เขายิม
อย่างตนื เต้น พรอ้ มกับถมู อื ไปมาคล้ายกับว่าไมร่ วู้ า่ ตัวเองควร
พูดอะไรดี “เกง่ ทังโคลงกลอน แล้วยงั มสี ติปญญา อีกทังไหว
พริบกเ็ ปนเลิศ” 
 
เขาเอ่ยพึมพาํ ซําไปซาํ มาจนฉีเยวก่ ับฮหู ยนิ รองต่างกห็ วั เราะ 
 
“เสียวโหวเหย่ ท่านช่างโชคดจี ริงๆ ทีได้แต่งกบั พสี ะใภ้ใหญ่!” 
ฉางอวินเซงิ ยนื มือไปตบไหลข่ องฉางอวินเฉิงพร้อมกบั อุทาน
เสียงดงั  
 
ฉางอวินเฉิงคดิ ไม่ถงึ วา่ อยู่ๆ อีกฝายจะพูดเช่นนี พอไดย้ ินก็ข่ม
กลนั อารมณไ์ ว้ จากเดมิ ทีมีสีหน้าแขง็ ทอื ก็เปลยี นเปนมอี ารมณ์

หลากหลายขึนมา ทงั ตนื ตะลงึ กระอักกระอว่ น โมโห กระทงั มี
ความเขินอายเลก็ น้อยปรากฏออกมาใหเ้ หน็ แวบหนึงดว้ ย 
 
หากว่าตามพืนนิสัยเดิมของเขา เวลานีก็คงจะพดู เหน็บแนมออก
มาโดยไมย่ งั คิด ทวา่ ยามนีชายหนุ่มได้แตอ่ า้ ปากแลว้ ก็หุบลงอยู่
หลายครงั ก่อนจะหนั ไปพูดเรอื งอืนแทน 
 
“ไม่เจอกันไม่กีป แรงเยอะขึนมากเลยนะ” เขาพน่ คําพูดเสียง
เย็นชา พลางยนื มือไปลูบทีหวั ไหลพ่ ร้อมกบั มองฉางอวนิ เซิงไป
ด้วย 
 
ฉีเยว่หลดุ เสียงหัวเราะดังลนั อยา่ งกลันเอาไวไ้ ม่อยู่ ทาํ ให้สายตา
ของฉางอวนิ เฉิงเบนมาตกอยูท่ ีร่างของนาง ในดวงตาฉายแวว
ตักเตือนใหเ้ หน็ หญงิ สาวกลบั ยิมกว้างใหก้ อ่ นยกมอื ขึนมา
ปดปากตัวเอง 
 
พอเหน็ สีหน้าทา่ ทางของทงั สอง รอยยิมทีอยบู่ นใบหน้าของฮู
หยนิ รองกค็ ่อยๆ เลือนหายไป 
 
เพียงไม่นานฉางอวนิ เซิงทีไดร้ บั การยืนยันเรืองการผ่าทอ้ งรักษา
บาดแผลก็ถูกคนตามตัว เนืองจากทา่ นพอ่ ไม่อยแู่ ล้ว จงึ เปน
หน้าทีบตุ รชายคนโตของบา้ นทตี ้องดแู ลการงานทงั หมด ดงั นัน
เขาจงึ ทาํ งานหนักมาก 
 
“เสียวโหวเหย่ ไปห้องหนังสือแลว้ ดมื ชากบั ขา้ ดไี หม?” ตอนที
เขากาํ ลังจะไป กเ็ อ่ยชกั ชวนฉางอวนิ เฉิง เพราะเกรงว่าหากอกี
ฝายยงั อยู่ทีนีต่อแลว้ จะอดึ อัด ทว่าฉางอวนิ เฉิงกลับส่ายหน้า
แล้วตอบเพยี งว่า 

 
“ขา้ มาแค่คร่เู ดียว นีก็กาํ ลงั จะไปแล้ว เจ้าไปจัดการธุระของตวั
เองเถอะ วันหลงั ค่อยไปดมื ด้วยกนั ” 
 
ฉางอวินเซงิ จึงไมพ่ ูดอะไร ได้แต่ขอโทษก่อนจะขอตวั ลา 
 
จากนันฮหู ยินรองกก็ ม้ หน้ากม้ ตาดมื ชา ส่วนฉีเยว่ก็ไมร่ จู้ ะพูด
อะไร ฉางอวินเฉิงยิงไม่เคยเอย่ ปากออกมาก่อนอยแู่ ลว้ ทําให้
ภายในหอ้ งเงียบกรบิ ไปพกั หนึง บรรยากาศแปลกประหลาด
อยา่ งมาก 
 
ทา่ มกลางความเงยี บสงบนี จๆู่ ฉางอวนิ เฉิงกล็ ุกขนึ  
 
“เสียวโหวเหย่จะกลบั แล้วหรอื ?” ฮหู ยินรองวางถ้วยชาลงกล่าว
ดว้ ยนําเสียงออ่ นโยน ไม่รอใหช้ ายหนุ่มตอบกลบั กร็ ้องเรียก
บรรดาบ่าวรบั ใช้แล้ว “พวกเจา้ ไปส่งเสียวโหวเหยแ่ ทนขา้ ใหด้ ๆี  
แล้วเอารงั นกทไี ดม้ าเมอื วันก่อนไปส่งให้โหวฮหู ยนิ ด้วย” 
 
ฉางอวินเฉิงไดแ้ ตย่ นื ทําความเคารพแลว้ ขอตวั ลา ทวา่ ขากลับยงั
ไม่ขยับเขยือน ส่วนฉีเยวก่ ล็ ุกขนึ แลว้ ยนื นิงๆ ทเี ดิม ไม่มีทีทา่ ว่า
จะไปไหนเชน่ กัน 
 
ฉางอวนิ เฉิงหนั มามองนาง มอื ทหี อ้ ยอย่ขู า้ งตัวกําเปนหมดั แน่น 
ในทีสุดกเ็ อย่ ปากพูดขึนมากอ่ น 
 
“เจา้ ยงั ไมก่ ลบั ไปร?ึ ” เขาเอย่ ดว้ ยนําเสียงอดึ อดั แฝงความไม่
สบายใจ “ทา่ นอาสะใภ้รา่ งกายไมค่ ่อยแขง็ แรง เจ้าอย่ารบกวน
นางจนเกินไป” 

 
“อืม...” ฉีเยว่ส่งเสียงตอบรบั เห็นดว้ ยกบั ความคดิ ชายหนุ่ม สี
หน้าฮหู ยนิ รองดไู ม่สดชืนนัก ขณะทีนางจะขอตัวลา ฮูหยินรอง
กลบั เอย่ ปากขึนมาก่อน 
 
“เยวเ่ ออ๋ เจ้าอยพู่ ดู คุยเปนเพอื นขา้ กอ่ นเถอะ ขา้ มีปญหาเรอื ง
สุขภาพอยากจะขอคําแนะนําจากเจ้าพอดี” จากนันนางกห็ นั
มาบอกฉางอวินเฉิง “เจา้ กลับไปกอ่ นเถอะ ฝากทักทายทา่ นแม่
ของเจ้าแทนข้าดว้ ย” 
 
มือทหี ้อยอยู่ขา้ งตัวชายหนุ่มพลนั คลายออก เขาคาํ นับไปทางฮู
หยินรองก่อนจะหมนุ ตัวเดนิ จากไปโดยไม่หนั มามองฉีเยวอ่ กี
เลย 

บทที 94 ระบายความโกรธ 
 
หลังจากฉางอวินเฉิงไปแลว้ ฉีเยวก่ ็นังลงตามเดมิ  
 
นางหันไปทางฮหู ยินรองกเ็ ห็นอีกฝายกาํ ลงั มองตนอยอู่ ย่าง
พินิจพิเคราะห ์
 
“ทา่ นอาสะใภ้ ทา่ นตอ้ งการจะถามอะไรข้ารึ?” 
 
เมือเห็นอกี ฝายยังคงนิงเงียบ ไม่เอย่ คาํ ใด หญงิ สาวกเ็ อย่ ต่อ 
 
“ทา่ นเปนโรคโลหิตจางอยา่ งแน่นอน แตส่ าเหตทุ ที ําใหเ้ กิดโรค
นันจาํ เปนตอ้ งตรวจดู…” พอพดู มาถงึ ตรงนี ฉีเยว่กน็ ิงคิดครู่
หนึง ขาของฮหู ยินรองบวม หากปสสาวะได้เปนปกตอิ าการนีก็
น่าจะหาย... 
 
“ขา้ ร้แู ลว้ ไมเ่ ปนไรหรอก ข้ากินยาอยู่ อกี ทงั ทกุ เดอื นกจ็ ะมที า่ น
หมอมาตรวจอาการให้” ฮูหยินรองเอย่ ยมิ ๆ 
 
พอได้ฟงฉีเยว่กร็ สู้ ึกโลง่ อกทนั ที หมอจนี เหล่านันฝมือสุดยอด
อยูแ่ ลว้  
 
“ถ้าเชน่ นันอาสะใภ้จะตอ้ งดูแลรกั ษาตวั เองใหด้ ีนะเจ้าคะ เรืองนี
จะชะล่าใจไม่ได้เลย” 
 
ฮหู ยนิ รองพยักหน้า แล้วถามขึน 
 
“วนั นีเจ้ามาหาขา้ มเี รืองใดอยากจะให้ช่วยหรอื เปลา่ ?” 

 
ฉีเยว่ส่ายหน้า “ไมม่ ีเจา้ ค่ะ ขา้ แคอ่ อกมาเดนิ เลน่ แลว้ นึกถึงความ
เปนหว่ งทที า่ นอาสะใภ้มีให้ ขา้ กเ็ ลยมาใหเ้ หน็ หน้าเพอื ทที า่ นจะ
ได้วางใจ” 
 
ฮูหยนิ รองมองนางดว้ ยสีหน้าตนื ตันในดวงตามหี ยาดนําเอ่อ
คลออยูเ่ บาบาง 
 
“ขา้ วางใจแลว้ ” 
 
จากนันอกี ฝายกถ็ ามฉีเยว่ว่าเรียนการรักษาโรคมาจากทไี หน 
หญิงสาวยังคงใช้เรืองตอนทีเปนขอทานแล้วไดพ้ บคนหลาก
หลายรูปแบบบนทอ้ งถนนเปนขอ้ อา้ งเหมอื นเชน่ เคย ทว่าฮหู ยิน
รองกลับกไ็ ม่ไดส้ งสัยและไมไ่ ด้ซักถามตอ่ แต่อย่างใด 
 
เพราะสุขภาพของฮหู ยินรองไม่ค่อยดี ฉีเยวจ่ ึงนังคยุ ด้วยเพยี ง
ครเู่ ดียว จากนันกข็ อตวั ลาเพอื ให้อีกฝายไดม้ ีเวลาพักผ่อนมากๆ 
 
ทวา่ ฮูหยนิ รองกลับมีท่าทอี าลยั อาวรณ์ เหมอื นไมอ่ ยากให้หญงิ
สาวจากไป จากนันกต็ ัดใจเอ่ยขึน 
 
“หากเจ้ามีเวลาวา่ งก็มาเยยี มข้าบา้ งนะ” 
 
“ได้เจ้าคะ่ รอใหข้ ้าไปพดู กับทา่ นแมก่ อ่ นวา่ จะไมด่ แู ลเรอื งใน
จวนแล้ว และต่อไปขา้ จะมาพูดคุยเปนเพือนอาสะใภ้ทุกวนั เลย” 
 
นีเปนครงั แรกทีไดย้ นิ เจ้านายพูดว่าจะเลิกดแู ลงานในจวน อาหลู
ทอี ย่ดู ้านขา้ งจงึ มสี ีหน้าประหลาดใจ ทว่าฮหู ยนิ รองกลับมีสีหน้า

ท่าทางสงบ ราวกบั วา่ รู้มาตังนานแล้ว รอยยมิ ในแววตากย็ งิ
มากกว่าเดมิ กอ่ นจะเอ่ยสันๆ แค่ว่า 
 
“ด”ี  
 
เมือฉีเยว่เดินออกจากประตเู รือนฝงตะวันตก นางกป็ ฏิเสธ
บรรดาบ่าวอาวโุ สทีจะใชร้ ถม้าไปส่ง กลับก้าวนําอาหลูเดินเลียบ
กาํ แพงไปชา้ ๆ 
 
“ฮหู ยินน้อย ท่านจะไม่ดูแลงานในจวนแลว้ หรือเจา้ คะ?” อาหลู
ถาม 
 
“ไม่แลว้ เดมิ ทกี ็ไมใ่ ชเ่ รืองทีขา้ ตอ้ งดูแลนีนา ตอนนีข้าไม่
สามารถก่อเรืองว่นุ วายไดอ้ ีกแล้ว” ฉีเยว่ตอบพลางก้าวเทา้ อย่าง
เอือยเฉือย 
 
เพราะนางไม่ใช่แมน่ างฉีเยวค่ นนัน... 
 
อาหลไู ม่รวู้ า่ จะพูดอะไรไปชัวขณะ จากนันก็คดิ บางอย่างได้ จึง
เปลียนหวั ข้อสนทนาไปเรอื งอืน 
 
“เสียวโหวเหย.่ .. เสียวโหวเหย่ตงั ใจมาหาฮหู ยนิ น้อยโดยเฉพาะ
หรอื เปลา่ เจา้ คะ?” 
 
ฉีเยว่ยิมแลว้ หันไปมองอาหลู “เจ้าก็กลา้ คิดไปได”้  
 
“จรงิ ๆ นะเจา้ คะ ถา้ เช่นนันทาํ ไมพวกเราเพงิ มาถงึ เสียวโหวเหย่
ก็ตามมาแล้ว ตามปกติเขาไมช่ อบไปทเี รอื นคนอืนสักหน่อย...” 

อาหลรู บี บอก 
 
“ชา่ งเถอะอาหลู คนเราไม่ควรเข้าข้างตัวเอง” 
 
อาหลูกัดริมฝปากลา่ งอย่างลงั เล จากนันก็โพลง่ ขนึ  
 
“ความจริงแลว้ ...” นางรบี เดินไปให้ทนั ฉีเยว่ แลว้ เอ่ยตอ่ เสียง
แผว่ เบา “เสียวโหวเหย่…กไ็ ม่เลว…ทา่ น...ถงึ อยา่ งไรท่านก็คือฮู
หยนิ น้อยไปชัวชีวติ ...” 
 
ฉีเยวม่ องอกี ฝาย เห็นอาหลมู ีสีหน้าแดงกําไม่อาจพดู ต่อได ้
หญิงสาวจึงเอย่ เสียงอ่อนโยน 
 
“ชัวชีวิต...หากจะคิดว่านานก็นาน แต่หากจะคดิ วา่ สันกส็ ัน ดัง
นันตอ้ งคดิ ใหด้ ีว่าควรจะใชช้ วี ิตอย่างไร” 
 
การตอ้ งยอมรับเรอื งราวเหลา่ นีในชว่ งเวลาสันๆ นันไมง่ ่ายเลย 
ถึงอยา่ งไรสําหรบั ฮหู ยินน้อยแลว้ เสียวโหวเหยก่ ค็ อื ชายแปลก
หน้าคนหนึง ดงั นันกค็ อ่ ยเปนคอ่ ยไปเถอะ อาหลูคดิ แบบนีแลว้
กไ็ ดแ้ ต่พยักหน้าน้อยๆ กอ่ นจะส่งยมิ กลบั ไป 
 
เมอื เห็นฉีเยวเ่ ดนิ มา บ่าวอาวโุ สทงั หลายกร็ ีบร้อนเดินเขา้ มารับ
แตไ่ กล 
 
“ทําไมฮูหยนิ น้อยถึงเดนิ มาละ่ เจ้าคะ...” 
 
“ควรเรยี กรถม้าสักคนั …” 
 

ฉีเยวส่ ่งยมิ ใหท้ ุกคนแล้วสาวเท้าเขา้ ไปในเรอื น บรรดาบ่าวอาวโุ ส
ไดแ้ ตม่ องตามหลัง แล้วพากนั เอย่ ชนื ชม 
 
“ฮูหยนิ น้อยฉลาดและมคี วามสามารถจริงๆ…” 
 
“นิสัยก็ดี ซํายงั ปฏิบัติกับพวกเราอย่างสุภาพอ่อนโยน...” 
 
“กใ็ ช่น่ะสิ ทังยังรักษาอาการเจ็บปวยและช่วยชีวิตไดด้ ว้ ย...” 
 
“ท่านหมอมากนั มากมายขนาดนันก็ชว่ ยชีวติ ไม่ได้ แต่พอฮูหยิน
น้อยแสดงฝมือก็ไมเ่ ปนไรแลว้ …” 
 
ดูเหมอื นคนเหลา่ นีตา่ งกล็ มื เรอื งไม่กเี ดือนก่อนหมดแล้ววา่ ฮู
หยนิ น้อยในสายตาพวกนางตอนนันเปนคนอย่างไร 
 
“ฮหู ยินน้อย ความจรงิ แล้วตอนนีเรอื งราวในจวนกเ็ รียบรอ้ ยด ี
ไม่มีใครหาตงั ใจหาเรืองอกี แล้วนะเจ้าคะ” อาหลูเอ่ยเสียงเบา
อยา่ งไม่เขา้ ใจ ทาํ ไมอกี ฝายจะตอ้ งปดงานออกไปด้วย... 
 
“มีบางเรอื งทีดูแลได้ และกม็ บี างเรอื งทีไม่ดูแลจะดเี สียกว่า” 
ฉีเยวต่ อบ “เจา้ ยังจําคาํ ทขี ้าเคยพดู ตอนแรกไดห้ รือไม่ คาํ พูดที
วา่ จุดประสงคข์ องพวกเราคอื กนิ ดอี ยู่ดี นอนหลับฝนดี หากพวก
เราสามารถใช้ชีวติ แบบนันได้โดยตดั เรอื งทีไม่จาํ เปนตอ้ งทาํ ออก
ไป แล้วทําไมจะตอ้ งเสียเวลาไปคิดมากด้วย?” 
 
พดู จบนางกห็ นั ไปมองอาหลแู ลว้ ยิมกวา้ งกอ่ นจะเอย่ เสรมิ  
 
“ความจริงแลว้ ขา้ ขีเกยี จน่ะ” 

 
คาํ พดู ของนางทาํ ใหอ้ าหลตู ้องหวั เราะออกมา กาํ ลงั จะเอ่ยบาง
อยา่ งแต่กลับตอ้ งตะลงึ งัน แล้วเปลยี นประเดน็ ทนั ควัน 
 
“นัน... ดเู หมอื นจะเปนเสียวโหวเหย่เลยนะเจา้ คะ?” 
 
ฉีเยวม่ องตามสายตาของอาหลู เห็นคนผหู้ นึงยนื อยขู่ ้างหน้า
จริงๆ 
 
ยามนีฉางอวนิ เฉิงสวมเสือกนั ลมแลว้ เขาหันมามองหญงิ ทงั
สองทเี ดนิ ใกล้เขา้ มา 
 
“เสียวโหวเหย.่ ..เจ้ารอข้าอย่รู ึ?” ฉีเยว่ถามดว้ ยความร้สู ึกแปลก
ใจ “เจ้ามีธุระอะไรหรอื ?” 
 
“เจ้าว่างมากนักร?ึ พอเช้าตรูก่ ็ไปเทยี วบ้านคนอืนแลว้ ” ฉางอวนิ
เฉิงขมวดควิ เขาไม่อาจหาคําพูดมาหักล้างการคาดคะเนของ
ฉีเยว่ จึงเอย่ เรอื งอืนแทนเพือรักษาหน้าตัวเอง 
 
หญิงสาวฉีกยิมให้ “ไมถ่ งึ กบั ว่างมากหรอก” นางตอบสันๆ แล้ว
ยอ้ นกลบั “เสียวโหวเหย่คงไม่ยุ่งสินะ ขา้ กาํ ลังอยากจะไปหาเจ้า
เพอื พดู อะไรสักหน่อยอยพู่ อดเี ลย” 
 
พอได้ยนิ สีหน้าของฉางอวนิ เฉิงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย 
 
“ข้าไมไ่ ดว้ า่ งเหมอื นเจา้ หรอก” เขากล่าวขึนมาแลว้ กเ็ ดินผละไป 
 
ฉีเยวอ่ มยิมกอ่ นจะเดินตามหลังอกี ฝายไปตดิ ๆ ส่วนอาหลยู นื

ลงั เลอย่คู รหู่ นึง แล้วจงึ ทอดฝเทา้ ใหช้ ้าลง 
 
“เรืองในอดีตไมพ่ ดู ถึงแลว้ ” พอฉีเยวต่ ามเขาทนั กเ็ อ่ยตอ่ “ครงั
นีถงึ จะเปนเจ้าทีก่อเรอื งวุ่นวายขึนมา...” 
 
ฉางอวินเฉิงหยดุ ฝเท้าลงแลว้ หันมามองนาง คิวขมวดแน่น 
 
“เจา้ วา่ ใครกอ่ เรืองวุ่นวาย? เจ้าลองตงั สติใหด้ ีแลว้ ใช้สมอง
น้อยๆ คดิ ดูใหม”่  
 
ฉีเยว่ขมวดคิวมองเขานิง เมือไมม่ ใี ครพูดคําใดบรรยากาศพลนั
ตึงเครยี ดไปพักใหญ่ กอ่ นทีหญงิ สาวจะสูดลมหายใจลึกแล้ว
พึมพําออกมา 
 
“ช่างเถอะ ถึงอยา่ งไรสําหรับขา้ แลว้ ก็ไม่นับว่าเปนเรืองเลวร้าย
อะไร แคล่ า้ งความคิดเดมิ แลว้ สรา้ งความคิดใหม”่ ฉีเยว่ตดั สินใจ
จะเปนฝายยอมถอย “ถ้าไมเ่ จอแบบนีก็ไมร่ วู้ า่ จะยงั โงๆ่ ทมึ ๆ ไป
ถึงเมอื ไร” 
 
ฉางอวนิ เฉิงไมร่ วู้ ่านางกระซบิ กระซาบอะไร แต่เขากลับประหลาด
ใจไมน่ ้อย สตรผี ู้นีทาํ ไมถงึ ไมเ่ หมือนเมือก่อนทพี อกระทบ
กระแทกเขา้ หน่อยกร็ ะเบิดใส่เหมอื นเมน่ อยา่ งไรอย่างนัน? 
 
“เรอื งครังนีเจา้ ทาํ ตามสัญญาได้ดมี าก การชว่ ยชวี ิตคนคราวนี
ถอื วา่ เจ้ามคี ุณงามความดีไมน่ ้อย ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเจา้ ยืนหยัดอยู่
ข้างขา้ อย่างเดด็ เดยี ว คาดวา่ คงไมอ่ าจชว่ ยชวี ติ คนนันได”้ ฉีเยว่
ยมิ พร้อมกับคํานับใหเ้ ขา “ขอบใจเจ้ามาก” 
 

สีหน้าทา่ ทางของฉางอวินเฉิงเปลียนเปนแขง็ ทือเล็กน้อย 
เหมือนกบั เขาไม่ค้นุ ชนิ กบั ทา่ ทางของนางเปนอยา่ งมาก จงึ หนั
หลังกลับแล้วเดนิ ตอ่ ไปเสียเลย 
 
ฉีเยว่ยกเท้ากา้ วตามไปตอ่  
 
“ในเมอื เจา้ ทําตามสัญญา ถา้ เช่นนันข้ากจ็ ะทาํ ตามสัญญาด้วย” 
นางเอย่ เสียงเนิบ “ข้าคิดมาดีแลว้ เจ้าดูสิ เดิมทขี า้ บอกว่าจะไป
อยูเ่ รอื นชวิ ถงหยวน แต่บงั เอญิ ว่าไม่มแี ล้ว…” 
 
เมือได้ยนิ นางพูดเช่นนี ฉางอวินเฉิงทีกา้ วยาวๆ อยู่ด้านหน้าก็
ยกมมุ ปากขนึ ทนั ที ปรากฏเปนเส้นโค้งเหมอื นกบั รอยยมิ  
 
ทีพดู อ้อมไปอ้อมมากเ็ พราะอยากจะให้ขา้ เชิญเจา้ สินะ… 
 
“อกี ทังข้าก็คงไม่เลอื กสถานทพี กั อาศัยทอี นื อกี แล้ว ดงั นันพกั
อาศัยอยู่ทีเรือนตรวจโรคเลยแล้วกัน” ฉีเยว่ยังเอย่ เสรมิ “ทีนันมี
ขนาดพอกนั กับเรือนชวิ ถงหยวน ซํายงั หา่ งจากสถานทีทีเจ้าพัก
อาศัยอยูม่ ากพอควร แบบนีเจ้ากไ็ ม่ต้องมองเห็นขา้ บ่อยๆ แลว้
…” 
 
พอนางพูดถึงตรงนี ฉางอวินเฉิงกห็ ยุดฝเทา้ ลงทนั ควัน 
 
ฉีเยวไ่ ม่ไดใ้ ส่ใจยังคงเดนิ ต่อ จนใกล้จะชนเขาจึงเพิงสังเกตเห็น
ว่าอกี ฝายชะงักไป นางจึงรบี เดินไปมองหน้าเขาอย่างสงสัย 
 
ฉางอวินเฉิงจ้องนางกลบั ยามนีชายหนุ่มร้สู ึกได้ถึงความร้อนที
พลงุ่ พลา่ นขึนมาบนหวั  

 
“เจ้าเปนอะไร?” ฉีเยวม่ องเขาอย่างไม่เข้าใจ ทําไมสีหน้าของเขา
ถึงเปลยี นเปนไม่น่าดเู ชน่ นี? แน่นอนว่าช่วงเวลาทสี ีหน้าของเขา
น่ามองกม็ ไี มม่ ากอยูแ่ ล้ว... 
 
ชายหนุ่มยังจ้องนางนิง สุดทา้ ยกห็ ัวเราะเสียงหยัน 
 
“ไม่ต้องเปนห่วง ข้าจะไม่ใหค้ วามน่ารงั เกียจของเจ้าแพรม่ าถึง
ข้าไดห้ รอก” เพยี งพดู จบ ฉางอวนิ เฉิงก็สาวเท้าก้าวใหญเ่ ดิน
ฉับๆ จากไป ทิงความงุนงงไว้ให้คนข้างหลงั  
 
“นี! เจ้าเปนอะไรไปอกี แลว้ ?” นางตะโกนถามพร้อมกับวิง
เหยาะๆ เพอื จะตามอกี ฝายใหท้ ัน 
 
ทวา่ ฉางอวินเฉิงกลบั สาวเทา้ อยา่ งรวดเร็ว ไม่ไดส้ นใจนางอีก 
เพยี งไม่นานกท็ ิงหา่ งนางไปไกลแลว้  
 
ฉีเยว่จึงไมเ่ ดินตาม ไดแ้ ตห่ ยุดยนื อย่างฮดึ ฮดั ขัดใจ 
 
“เจ้าหมอนีจริงๆ เลย…” นางส่ายหน้า กอ่ นจะหนั ไปมองอาหลทู ี
ตามมา 
 
ใบหน้าอาหลูเต็มไปด้วยความกังวลใจ 
 
“เจ้าอย่ามองขา้ แบบนีสิ ขา้ แสดงทา่ ทที ดี มี ากๆ แล้วกไ็ มไ่ ด้ตงั ใจ
ยัวโมโหเขาแม้แต่นิดเดยี ว” ฉีเยว่ทําหน้านิว “ข้าวา่ เขาควรจะหา
ทา่ นหมอฝมอื ดสี ักคนมาลองตรวจดสู ักหน่อยวา่ มีปญหาอะไร
หรือไม่ อยา่ งเช่น ไทรอยด์หรืออะไรประมาณนัน” 

 
อาหลมู องเจา้ นาย แล้วเอ่ยอยา่ งกระอักกระอ่วน 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นพูดเช่นนีแล้วยังจะบอกอีกวา่ ไม่ไดย้ ัวโมโห
เสียวโหวเหย่…” 
 
ฉีเยวห่ ัวเราะเสียงดงั ลัน รีบแก้ตัว 
 
“ประโยคเมือกขี ้าไม่ไดพ้ ดู ตอ่ หน้าเขา” นางยกนิวชีขนึ มาแตะ
ปากแล้วทําเสียงจๆุ๊ จากนันกห็ นั ไปทิศทางทฉี างอวินเฉิงเดนิ
จากไปแล้วยักไหล่ “ข้ากย็ งั ไมเ่ ขา้ ใจอยู่ดี แต่ชา่ งมนั เถอะ ขอ
เพียงข้าอยหู่ า่ งจากเขาไกลๆ หน่อย ไม่ไปรบกวนและหาเรืองเขา
กพ็ อแลว้ ” 
 
อาหลเู ดนิ ตามเจ้านายไปเงยี บๆ โดยไมพ่ ูดไม่จา ทนั ใดนันเอง
นางกน็ ึกถงึ คําพูดของเชวยี จอื ขึนมาได ้
 
“ฮหู ยินน้อย หรือวา่ เสียวโหวเหยอ่ ยากจะใหท้ ่านไปอยู่ด้วยเจา้
คะ?” 
 
ฉีเยวห่ ันไปมองอาหลูดว้ ยสายตาระอา 
 
“อาหลู ความคดิ ของเจ้านับวนั ยงิ ฟุงซา่ นนะ” 
 
อาหลถู ูกอกี ฝายหยอกลอ้ กร็ ีบยืนยนั  
 
“ฮูหยินน้อย ขา้ พดู จริงๆ นะเจา้ คะ เชวียจอื บอกว่าวันกอ่ นเสียว
โหวเหยส่ ังให้คนเกบ็ กวาดห้องให้เรียบรอ้ ยแล้วเจา้ คะ่ ” 

 
ประโยคนีทาํ เอาฉีเยวห่ วั เราะไม่หยุด ก่อนจะเอ่ยเสียงกลวั
หวั เราะ 
 
“ถึงจะเปนแบบนันจรงิ แคค่ นอืนไว้หน้าใหห้ น่อย แตพ่ วกเราก็
ไม่สามารถหน้าดา้ นไปไดห้ รอก” 
 
“แต่ว่า...” อาหลรู บี แย้งทันควนั “ในเมอื เสียวโหวเหย่มีใจให ้
ทาํ ไมท่านตอ้ ง…” 
 
ฉีเยวส่ ่ายหน้าแล้วยมิ ออกมาบางเบา ก่อนจะเงยหน้ามอง
ทอ้ งฟาทีอยู่ห่างไกล 
 
ท้องฟาสีครามทสี ดใสไร้สิงแปดเปอนนี นางสามารถสัมผัสได้
จนชวั ชีวิตแล้ว 
 
“ถงึ วนั นีมใี จ แล้วหากพรงุ่ นีไมม่ ใี จอีกละ่ ?” นางหนั ไปมองอาหล ู
เอย่ เสียงจริงจัง “ข้ายงั ชอบทจี ะตดั สินใจเองบา้ ง ไม่ใชท่ าํ ตาม
แตท่ ีคนอนื ต้องการ เขากวักมือเรยี กก็มา โบกมือไล่กไ็ ป” 
 
ฉางอวินเฉิงใช้เทา้ เตะประตเู ตม็ แรงจนมนั เปดออก 
 
บ่าวรับใช้ทังหลายทกี ําลงั พูดคยุ พลางหัวเราะกันอย่าง
สนุกสนานอย่ใู นเรือนถึงกบั ตกใจจนสะด้งุ โหยง 
 
“เสียวโหวเหย่...” ชวิ เซยี งและคนอนื ๆ รบี แสดงความเคารพ 
พร้อมกบั เดนิ มารบั หน้า 
 

ฉางอวินเฉิงโบกมืออย่างหมดความอดทน และกไ็ มไ่ ดส้ นใจ
พวกนางอีก ทําเพยี งเดินลิวๆ เข้าไปในหอ้ ง 
 
ชิวเซยี งและบ่าวคนอืนตา่ งก็มองหน้ากัน แตไ่ ม่มีใครกลา้ ตาม
เขา้ ไป 
 
“พชี วิ เซียง สองสามวันมานีเสียวโหวเหยเ่ ปนอะไรไป? มใี ครกลา้
ทําใหเ้ ขาโมโหงันหรือ? ทําไมถึง...” บา่ วรับใชค้ นหนึงถามเสียง
แผว่ เบา 
 
ในจวนนีไม่ใชว่ า่ จะไมม่ ใี ครกลา้ ทาํ ใหเ้ สียวโหวเหยโ่ มโห แต่หาก
ใครทําใหเ้ ขาโมโห เขาก็จะจดั การทาํ ใหค้ นผู้นันโมโหกลับเปน
หลายรอ้ ยเทา่ กระทังผ่านมาเปนเวลานานแลว้ ทีไมม่ ีใครกล้ายวั
ยุเขา แม้แต่นายท่านก็มักจะไดร้ บั ความอึดอัดเมืออยู่ใกลๆ้ เสียว
โหวเหย่อย่บู อ่ ยๆ นีเปนสาเหตวุ ่าทาํ ไมนายท่านถึงไมช่ อบบุตร
ชายคนนีสักเทา่ ไร 
 
ชวิ เซยี งทาํ ทา่ ยกมือปดปากใส่พวกนางพรอ้ มกับโบกไม้โบกมอื
ไล่ ทุกคนจึงค่อยๆ เดนิ ยอ่ ง แยกยา้ ยกันออกไป 
 
ฉางอวนิ เฉิงทียืนอยู่ในหอ้ ง วางถว้ ยชาลงบนโตะ๊ อย่างแรง พอ
ชาเยน็ ชืดถว้ ยหนึงเข้าปาก จงึ คอ่ ยรสู้ ึกวา่ ความร้อนรุ่มทอี ยูใ่ นใจ
คลายลงบา้ ง 
 
เจา้ สตรนี ่ารงั เกียจผู้นี... 
 
เขาเหลอื บมองไปนอกหน้าต่าง กเ็ หน็ ห้องนันพอด ี
 

“ชิวเซยี ง!” เขาร้องเรยี กบา่ วเสียงดังลัน กอ่ นสังความโดยพลนั “
ข้ายกหอ้ งนันใหเ้ จ้าเปนรางวัล” 
 
ชวิ เซยี งทีกาํ ลังจะถอยออกไปกบั บรรดาบ่าวรับใชท้ ีอย่ใู นเรอื น
ไดย้ ินก็หันหน้ามา เหน็ ฉางอวนิ เฉิงยืนอยูข่ ้างหน้าตา่ งทเี ปด
ออก เขากาํ ลงั จอ้ งเขม็งไปยงั ทศิ ทางหนึง 
 
หอ้ งไหน? ชิวเซยี งอดไม่ได้ทีจะมองตามสายตาของเสียวโหว
เหยไ่ ปแล้วก็ตอ้ งตกตะลึง ห้องนัน... 
 
หอ้ งทีฮูหยินน้อยเคยอาศัยอยู่! 

บทที 95 วางแผน 
 
ข่าวฉางอวินเฉิงยกหอ้ งหนึงให้บา่ วรบั ใชใ้ หญเ่ ปนรางวัลแพร่
กระจายไปอย่างรวดเร็ว 
 
เรืองนีฉีเยวย่ งั ไม่รู้ เพราะตอนทเี ชวียจือมาบอกขา่ วกบั อาหลูก็
ถูกอกี ฝายสกดั กนั เอาไวแ้ ล้ว 
 
“เชวยี จือ” อาหลูส่งเสียงเรยี กเปนการปรามจากนันก็วางงานใน
มอื ลง 
 
“เรอื งนีขา้ ไปจัดการให้ไมไ่ ด้ ตอ้ งให้ฮหู ยินน้อยไปเทา่ นัน ขอ
เพียงแคฮ่ หู ยนิ น้อยไป…” เชวียจอื เอ่ยด้วยนําเสียงร้อนรน 
 
“พวกเราไม่มใี ครไปทงั นัน...” อาหลเู อ่ยขดั จงั หวะพรอ้ มกบั มอง
อีกฝายดว้ ยสายตาจริงจัง “แตห่ ากเจา้ อยากจะไปกไ็ ปได้ แต่ถา้
เกดิ อะไรขึน นันถือเปนเรอื งทเี จ้าตอ้ งรับผดิ ชอบเอง ข้าจะไม่พดู
อะไรเพอื ชว่ ยเหลอื เจา้ เลยสักคาํ ” 
 
เชวยี จอื นิงอึงไปแลว้ นีเปนครังแรกทไี ดย้ ินอาหลูพูดกบั ตนแบบ
นี 
 
บา่ วรับใชใ้ หญ่ทอี ยู่ข้างกายฮหู ยนิ น้อยคนนี ไม่ใชย่ นื อยขู่ า้ ง
หลงั เจา้ นายอย่างเงยี บๆ เหมอื นคนขขี ลาดมาตลอดหรอกร?ึ  
 
คําพดู นีอีกฝายเอ่ยออกมาตรงๆ อยา่ งไมไ่ ว้หน้า ไม่มีอ้อมค้อม
แม้แต่นิดเดยี ว 
 

นางเคยได้ยนิ เสียงราํ ลือมากอ่ นว่าฮูหยนิ ผู้เฒ่าก็มนี ิสัยเชน่ นี 
เปนคนพูดตรงๆ จนบางครังตอกหน้าคนอืนอย่างจงั ทาํ ให้
บรรดาบ่าวรับใชใ้ กลช้ ิดมีนิสัยเช่นนีติดตวั มา 
 
จริงสิ... อาหลกู เ็ ปนบ่าวรับใช้ของฮหู ยินผูเ้ ฒ่ามาก่อนนีนะ 
 
เชวียจอื มสี ีหน้ากระอกั กระอว่ นระคนโมโหทีเสียหน้า 
 
ขา้ ยังไม่ไดพ้ ูดอะไรเท่าไรเลย... 
 
“เรืองใหญข่ นาดนีข้าตงั ใจมาบอกพหี ลกู ็เพอื ฮูหยนิ น้อย” นาง
กดั รมิ ฝปากแน่น 
 
อาหลูส่งยิมใหข้ ณะทีมองเชวียจอื แบบรู้ทนั “เพอื ฮูหยินน้อยงนั
ร?ึ ” 
 
เชวยี จือจ้องอกี ฝายกลับ นึกไมพ่ อใจขนึ มา ทําไมบา่ วคนนีถงึ
ชอบพูดจาฉีกหน้าคนอนื เหลือเกนิ ? ไมใ่ ช่ทําได้แคย่ มิ กับรอ้ งไห้
เท่านันหรอกรึ? 
 
“ใช่ ขา้ ทําเพอื ตัวข้าเอง ไม่ใช่ฮหู ยนิ น้อยเคยพดู หรอื วา่ พวกเรา
เปนตกั แตนทีอยบู่ นเชือกเส้นเดียวกัน เพอื ตัวข้าเองแน่นอนวา่ ก็
เพือฮูหยินน้อยดว้ ย” นางกล่าวขนึ มาอยา่ งเหมิ เกริม “เจา้ ไม่
สนใจเพราะเจ้าไดต้ ิดตามฮูหยนิ น้อย ต่อให้ยากลาํ บากก็ไม่มี
ใครกลา้ ทาํ อะไรเจ้า แตพ่ วกเราน่ะ... ครังก่อนทฮี หู ยินน้อยถกู ไล่
ออกไป พวกเราก็ยําแย่กนั แลว้ พอตอนนีฮูหยินน้อยได้กลบั มา
อย่างง่ายดาย แต่กลบั ใชช้ ีวิตอย่างสบายใจไดแ้ ค่ไมก่ วี ันกเ็ กิด
เรอื งขึนมาอีก ถ้าฮูหยินน้อย…” 

 
“ถา้ เจา้ เปนหว่ งเรืองนี ขา้ บอกเจา้ ไดเ้ ลยว่า เจา้ วางใจเสียเถอะ” 
อาหลเู อ่ยแทรกดว้ ยสีหน้าสงบ “ฮหู ยนิ น้อยไมเ่ ปนอะไรเด็ดขาด 
เจา้ ก็ไม่เปนอะไรดว้ ย” 
 
“แต่หากเสียวโหวเหยม่ ีครู่ กั ใหม่แล้ว ถ้าเช่นนันฮูหยินน้อย…” เช
วียจือขมวดควิ พร้อมกับกลา่ วขนึ มาอย่างร้อนใจ 
 
“ขา้ บอกแล้วว่าไม่เปนอะไร กแ็ คเ่ สียวโหวเหยไ่ มช่ อบฮหู ยินน้อย 
แต่ฮหู ยินน้อยก็ยังเปนฮหู ยินน้อยอยู่วันยังคาํ ” อาหลเู อย่
ขดั จังหวะคําพูดของนางอีกครงั แล้วลุกขนึ ยนื ก่อนกลา่ วเสริม “
ตาํ แหน่งของฮูหยินน้อยในตอนนีไมใ่ ช่วา่ ต้องอาศัยเสียวโหวเห
ย่นะ” 
 
“หา?” เชวยี จอื มองอาหลอู ยา่ งตกตะลึง ฮูหยินน้อยไมอ่ าศัย
เสียวโหวเหย่ ถ้าเชน่ นันฮหู ยินน้อยอาศัยอะไรละ่ ? 
 
ถงึ จะไดร้ ับความโปรดปรานจากนายทา่ น แต่ลูกสะใภ้ก็คือลูก
สะใภ้ พอ่ สามีจะมาควบคมุ เรืองในห้องนอนลกู ชายไดท้ ีไหนกนั
เล่า? ถงึ จะควบคุมได้ แตจ่ ะทาํ ไดช้ วั ชีวิตงนั รึ? เพราะถงึ อยา่ งไร
ฮหู ยนิ น้อยกต็ ้องอยู่กับเสียวโหวเหยไ่ ปชัวชวี ิต! 
 
“เอาเถอะเชวียจอื ช่วงนีเปนวนั เวลาทีดีในการใชช้ วี ิตแล้ว เจ้าเอง
ก็ตอ้ งใช้ชวี ติ ใหด้ ีๆ ละกนั ” อาหลูพูดเสร็จกเ็ ดนิ ผละไป ทว่าเพิง
กา้ วได้ไม่กีก้าวกห็ ันกลบั มา “เจา้ เองก็รู้แลว้ วา่ การใช้ชวี ิตดีๆ จน
เคยชนิ แล้วต้องกลบั ไปมชี ีวิตทียําแย่นันเปนอยา่ งไร รสชาติมนั
ไม่ดเี ทา่ ไรหรอกนะ” 
 

เชวยี จอื มองตามหลังอาหลูทีเดนิ จากไปอย่างเหมอ่ ลอย 
 
ถึงอีกฝายจะไมไ่ ด้พูดเตอื นตามตรง แต่ทุกถ้อยคําทแี ฝงอย่ใู น
นันเปนนัยเตอื นสต ิ
 
“นางเก่งขนาดนีเลยหรอื เมือก่อนยังแกล้งเปนนกกระทาอยเู่ ลย
” พอเชวียจอื ดงึ สตกิ ลับมาไดก้ ็พมึ พาํ กบั ตัวเอง 
 
ฮูหยินน้อยอยอู่ ย่างเงยี บสงบไร้คลนื ลม 
 
ไมไ่ ด้วางอาํ นาจทีหรอื มีท่าทางโหดร้ายน่ากลวั เหมอื นอย่างทีทกุ
คนคาดการณเ์ อาไว ้
 
“ครงั นีนิสัยนางเปลยี นไปอีกแล้ว” อนุโจวเอย่ เสียงกลวั หัวเราะ
กบั อาจิน พรอ้ มกบั เขยี ขีเถา้ ในเตาถา่ นไปดว้ ย “เมอื ก่อนตอนที
ไม่มีใครใหค้ วามสําคัญ นางก็ก่อเรอื งวนุ่ วายไปทัวอยา่ งมคี วาม
สุข แต่พอมาตอนนีทกุ คนในจวนแทบจะยกนางไปไว้บนฟา ทว่า
นางกลบั ประพฤตติ วั ดจี นดไู ร้เดียงสา หนําซําเมือถกู ตบเข้าที
หน้าอยา่ งจงั ขนาดนี คาดไม่ถึงวา่ จะไม่ร้องสักแอะ” 
 
อาจินฟงคําพดู นีดว้ ยความร้สู ึกแปลกๆ 
 
“ฮูหยินน้อยคงจะคิดไดอ้ ย่างกระจา่ งแจ้งแล้วกระมงั เจา้ คะ” นาง
รบี กลา่ วขนึ มา “นางจึงตามใจเสียวโหวเหยท่ กุ เรอื ง คงคิดได้
แลว้ ว่าการรกั ใครก่ ลมเกลียวกันจึงจะดีทสี ุด ไมค่ ้มุ คา่ ทจี ะทําลาย
ความร้สู ึกทดี ีๆ ตอ่ กนั เพยี งเพราะบา่ วรับใช้ อกี อยา่ งนิสัยของ
เสียวโหวเหย่ มแี ต่ผูอ้ ืนตอ้ งทาํ ตาม ไม่สามารถทาํ ตวั ดือรนั หัว
แขง็ ด้วยได้” 

 
อนุโจวหวั เราะแล้วเขยี ไฟในเตาตอ่ กอ่ นจะเปลียนหวั ข้อสนทนา 
 
“เจ้าคิดว่าฮูหยนิ น้อยรกั ษาโรคเปนจริงๆ รึ?” 
 
“คงไมใ่ ช่เรอื งโกหกหรอกเจา้ ค่ะ เพราะตอนแรกหามคนรอ่ แร่เข้า
มา แต่สุดท้ายกลับหามคนมีชีวติ ออกไป อกี ทังตอนทีครอบครวั
ข้าหลวงใหญม่ าทีนี แต่ละคนก็มสี ีหน้าเศรา้ สร้อย ทว่าในทีสุดก็
กลับไปอยา่ งลงิ โลดใจ ย่อมแน่นอนว่ารกั ษาจนหายดี” อาจนิ
เอ่ยมาถึงตรงนีกพ็ นมมือขนึ มา “คดิ ไม่ถึงจรงิ ๆ วา่ ฮูหยนิ น้อยจะ
รกั ษาโรคเปน ในตอนแรกทีฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าบอกวา่ นางเปนคนที
ชว่ ยชวี ติ ตนไว้ พวกเรากไ็ มเ่ ชือ” 
 
“จรงิ หรอื ไม่จริงใครจะรู้ได้ คงไมใ่ ชล่ ะครทนี างสมร้รู ว่ มคิดช่วย
กันแสดงกับหมอคนนันหรอกนะ?” สีหน้าของอนุโจวเตม็ ไป
ดว้ ยความสงสัยและไมแ่ น่ใจ มือทีถือทีคีบถ่านหยดุ นิง “ผูท้ ี
รกั ษาหายอาจจะเปนทา่ นหมอคนนันกไ็ ด้ แตน่ างกลบั สวมรอย
วา่ ตัวเองเปนคนรกั ษาจนหาย” 
 
อาจนิ มองอนุโจวอยา่ งไม่รจู้ ะพูดอะไรดี กอ่ นจะเอ่ยความเหน็
ของตนออกมา 
 
“อนุโจว ข้าคิดวา่ เรอื งแบบนีไม่น่าเสแสรง้ กนั หรอกเจา้ คะ่ ” นาง
เอ่ยเสริมตอ่ “เพราะหากเสแสร้งกท็ ําได้แคค่ รังแรกครงั เดยี ว 
หากมคี นมารกั ษาอีก จะทาํ อยา่ งไรกนั เจา้ คะ” 
 
“กไ็ ปหาหมอคนนันอกี ไงเล่า” 
 

อาจนิ ยิมอยา่ งฝดเฝอน อนุโจวเหลอื บมองอีกฝายแวบหนึงแลว้
ยมิ ออกมาพร้อมกับเขียถา่ นตอ่  
 
“แตก่ ด็ แี ล้ว ยามนีฮูหยนิ น้อยของพวกเรามีชอื เสียงโด่งดังไปทัว 
ต่อจากนีไปไมว่ ่าใครก็ไม่กลา้ ดหู มนิ ดูแคลนอีกแลว้ ” 
 
“เปนแบบนีก็ดีเจ้าคะ่ ในทีสุดทกุ คนก็จะได้ใชช้ วี ติ อย่างมีความ
สุขเสียท”ี อาจนิ พยักหน้าเห็นดว้ ย 
 
“ใช่เลย ในทสี ุดทกุ คนกจ็ ะได้ใช้ชวี ติ อย่างมีความสุขเสียท”ี อนุ
โจวยกยมิ มมุ ปาก ใชท้ คี บี เขยี ถา่ นไฟกอ้ นหนึงก่อนพูดต่อ “
เพยี งแต่วันเวลาของโหวฮหู ยนิ จากนีคงจะใชช้ ีวติ ลําบากแล้วล่ะ” 
 
อาจินอดไมไ่ ด้ทีจะถอนลมหายใจออกมา แล้วเอย่ เสียงเบา 
 
“ความจริงแลว้ หากโหวฮหู ยนิ ชอบฮูหยนิ น้อยก็คงดีไม่น้อย” 
 
อนุโจวปรายตามองนาง รอยยมิ เปลยี นเปนเยยี บเย็น ทนั ใดนัน
เองกม็ เี สียงเอะอะดงั มาจากด้านนอก 
 
“อนุโจว แย่แล้วเจา้ คะ่ อนุโจว แย่แล้ว” บา่ วรบั ใช้คนหนึงวิงเขา้
มาด้วยความร้อนรนพรอ้ มกับตะโกนเสียงดงั ลัน 
 
“ร้องตะโกนอะไรกนั ?” อาจนิ เดนิ ไปหาแล้วดุเสียงเข้ม 
 
บา่ วรับใชเ้ ด็กคนนันตกใจกลัวจนตวั สัน ใบหน้าพลนั ซีดขาว 
 
“เกิดอะไรขึน?” 

 
อนุโจวถามเสียงเรยี บ แตไ่ ม่ไดโ้ มโหจนสังให้ตบปากบ่าวรบั ใช้
คนนี ทําให้อาจินร้สู ึกโล่งอก ดูเหมือนพอฮหู ยนิ น้อยได้ยกระดับ
ฐานะขึน ในใจของอนุโจวคงจะปลาบปลมื ยินดี ดังนันอารมณก์ ็
เลยดีมาก 
 
“สะ...เสียวโหวเหย่สังให้คนคน้ ห้องของพีจินเจ้าคะ่ ” บ่าวรับใช้
เอ่ยเสียงตะกกุ ตะกกั  
 
สีหน้าอาจนิ เปลียนเปนงุนงง กอ่ นจะถามแบบไม่เชอื ห ู
 
“อะไรนะ?” 
 
“อยู่ดีๆ จะมาค้นห้องทาํ ไมกัน?” อนุโจวเอย่ ขนึ มา “เหน็ คนใน
ครอบครวั เปนอะไรไปแลว้ ?” 
 
“ไม่ทราบเจ้าคะ่ ” บ่าวรับใชเ้ ดก็ ตอบเสียงสัน “คนเหลา่ นันไม่ได้
บอก...” 
 
อนุโจวไดย้ ินก็ลกุ ขึนยืน ทวา่ อาจินกลบั รีบเอย่ ปากออกมากอ่ น 
 
“ไม่เปนไรเจ้าคะ่ อนุโจวพกั ผอ่ นเถอะ ไมต่ อ้ งสนใจหรอกเจ้าค่ะ” 
นางบอกพรอ้ มกับโบกมอื ไล่ให้บา่ วรับใช้ออกไป 
 
“ขา้ จะไปถามนายท่านว่าตอ้ งการจะทําอะไร?” อนุโจวเอย่ ด้วย
ใบหน้ากลัดกลมุ้ “คน้ หอ้ งของบา่ วรบั ใช้ข้าทําไม เหตุใดไม่มา
คน้ หอ้ งข้าโดยตรง” 
 

อาจินรีบขวางเจ้านายเอาไว ้
 
“อนุโจวอย่าโมโหเลยเจ้าค่ะ ไมใ่ ช่เรอื งใหญ่โตอะไร ข้าคิดวา่ คง
เปนเพราะเรืองทบี ่าวรบั ใชพ้ วกนันถกู ไฟคลอกตายน่ะเจ้าคะ่ ” 
นางเอ่ยด้วยนําเสียงเบาบาง 
 
สีหน้าของอนุโจวดูประหลาดใจเล็กน้อย 
 
“ไมใ่ ชว่ า่ เทียนล้มจนเกดิ ไฟไหมร้ ึ แล้วทําไมถึงต้องมาวุ่นวายกับ
คนอนื ? เหตุใดไม่ไปลงโทษบ่าวอาวโุ สทเี ฝาพวกนันละ่ มาก่อ
เรืองทนี ีทําไม?” นางขมวดคิวแน่น 
 
“ไม่ใชเ่ จ้าคะ่ ” อาจนิ โบกมอื ไปมา แลว้ ประคองอีกฝายใหน้ ังลง “
ดูเหมือนจะมีคนวางเพลงิ ...” 
 
สีหน้าอนุโจวเตม็ ไปดว้ ยความตืนตกใจ รบี ผุดลุกขึนยืนทนั ท ี
 
“วางเพลิงรึ?” นางใชผ้ ้าเชด็ หน้าปดปาก ตาเบกิ โพลงด้วยความ
หวาดกลัว “เกดิ เรอื งแบบนีไดอ้ ย่างไร?” 
 
อาจินรีบประคองนางให้นังลงอกี ครงั จากนันก็รนิ ชาใส่ถว้ ยแล้ว
ส่งใหเ้ พือปลอบขวญั  
 
“เสียวโหวเหย่กําลังตรวจสอบอยู่เจ้าค่ะ” 
 
อนุโจวได้ดมื ชาไปคาํ หนึง สีหน้าก็ดดู ขี ึนมาบ้างแล้ว 
 
“ถา้ เช่นนันเขาจะให้คนมาห้องของเจ้าทาํ ไม? เพง่ เลง็ พวกเรา

เรอื งอะไรกัน?” นางจบั มอื อาจนิ ใบหน้าเปลียนเปนกังวลใจ
ระคนไมพ่ อใจ 
 
“ไม่เปนไรเจ้าคะ่ อยากจะค้นก็ให้คน้ ไปเถอะ หอ้ งของบา่ วกไ็ ม่
ได้มีอะไร ใหค้ ้นกันตามสบาย” อาจินเอ่ยยิมๆ 
 
อนุโจวมองบ่าวทยี งุ่ อยู่กบั งานตรงหน้าดว้ ยสีหน้าสับสนแลว้
ค่อยหลับตาลงช้าๆ 
 
หากเทยี บกับความเงียบสงบของฉีเยวท่ อี ยอู่ ีกดา้ น 
 
การคาดคะเนของอนุโจวทีอยูอ่ ีกทางหนึง เซยี ซือทอี ยทู่ างดา้ นนี
กลบั เต็มไปด้วยความเบิกบานใจ 
 
“โหวฮูหยิน ท่านสบายใจไดแ้ ล้วหรอื เจ้าคะ?” โซวมามาถอื ถ้วย
ชาโสมมาให้พลางอมยิมแลว้ กล่าวขนึ มา 
 
เซยี ซอื มสี ีหน้ายมิ แย้ม กอ่ นจะเปลยี นเปนขมวดคิวน้อยๆ 
 
“เพียงแต่บ่าวรับใชค้ นนันรูปรา่ งหน้าตาไมน่ ับว่าดีมาก...” 
 
“ดีหรอื ไมด่ ี ขอเพยี งถูกใจเสียวโหวเหย่ของพวกเรากพ็ อ ถึงรปู
ร่างดแี ลว้ อย่างไร ไม่ใช่ว่ายงั อาศัยอยดู่ ้านนอกหรอกหรือเจ้าคะ
?” โซวมามาเอ่ยยมิ ๆ 
 
คําพดู นีเซียซอื ฟงเปนร้อยๆ รอบกไ็ มร่ ําคาญ ซํายังพึงพอใจอีก
ต่างหาก 
 

“ดังนันทา่ นอยา่ คดิ มากเลยเจา้ คะ่ ไม่กวี ันกอ่ นทเี สียวโหวเหย่
ปกปองนาง สุดท้ายกเ็ พือศักดิศรขี องจวนโหวเทา่ นัน” โซวมา
มาปลอบใจ ก่อนจะนังลงบนม้านังตวั เลก็ แล้วทุบขาเบาๆ ใหเ้ ซีย
ซอื “นางทําตวั โออ้ วดอยา่ งร้ายกาจ แตห่ ากเกิดความผิดพลาด
ขึนมา ผ้ทู ตี ้องพบกับสถานการณพ์ งั พินาศยอ่ ยยับกค็ ือพวกเรา 
แลว้ โหวฮหู ยนิ เองกอ็ าจไมม่ ีหน้าไปพบหวงฮหู ยินอีก เสียวโหว
เหย่ทําทงั หมดก็เพอื ท่านนะเจา้ คะ” 
 
เซียซอื ถอนหายใจยาวขณะทีเอนตวั อยบู่ นหมอน 
 
“สตรีผูน้ ีหาเรอื งวนุ่ วายใหเ้ ฉิงเออ๋ ตลอดเวลา” นางเอ่ยเสียง
เรียบ “ในเมือขา้ ไม่มีทางทาํ ใหน้ างหย่าได้ ถ้าเชน่ นันกม็ แี ต่ให้
เฉิงเอ๋อหาผทู้ ีถกู ใจอีกสักคน” 
 
“แตต่ ้องเปนผ้ทู ีมชี าติตระกูลและมีฐานะครอบครวั พอๆ กนั ดว้ ย
เจ้าค่ะ” โซวมามารบี เสริมขึนมา “ต้องรบั อนุภรรยาสูงศักดิสักคน 
ไมส่ ิ... รบั มาสักสองสามคนเลยเจา้ คะ่ ” 
 
คาํ พูดประจบประแจงของบา่ วทาํ ใหเ้ ซยี ซือหวั เราะออกมาแลว้  
 
“หญิงสาวทมี าจากครอบครัวดีทงั ยังมีฐานะดีหาได้ยาก หนําซาํ
ต้องมาเปนอนุภรรยาอีก” นางถอนหายใจเฮอื กใหญ ่
 
“แตก่ ็ไมแ่ น่นะเจ้าคะ ในจวนมที ังท่าน มีเสียวโหวเหย่ แล้วยงั
นายทา่ น...” โซวมามาพร้อมรอยยมิ “ก็ไม่น่าจะพดู ยาก หากอนุ
คนใหมร่ ูปรา่ งหน้าตาสวยสักหน่อย ถึงจะบอกไปว่าเปน
อนุภรรยาของเสียวโหวเหย่ แล้วใครยงั จะสามารถกดหวั นางได้
เจา้ คะ?” 

 
เซยี ซอื ได้ฟงเชน่ นีกเ็ ริมสบายใจขนึ มาบ้าง นางอดไม่ได้ทจี ะ
พยักหน้าเห็นดว้ ย โซวมามานึกบางอยา่ งได้จงึ กล่าวขนึ มาอีก 
 
“ท่านยงั จาํ ไดห้ รอื ไม่ ครงั ทีแลว้ ไทเ่ ฟยของหวายอนั หวังเอย่ ถึง
หญิงสาวนางหนึงทบี ้านแม่ของนาง...” 
 
เซียซอื ยดื ตวั ตรงทนั ที กาํ ลังจะพูดบางอย่าง กลบั ได้ยินเสียง
บา่ วรายงานมาจากนอกประตเู สียก่อน 
 
“ฮูหยนิ เจ้าคะ ฮูหยนิ น้อยมาขอพบเจา้ คะ่ ” 
 
ทันใดนันอารมณด์ ๆี ของเซียซือกห็ ายวบั ไปกับตา 
 
“นางมาทาํ ไม?” โหวฮหู ยินเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย “ไม่พบ!” 
 
ทว่าไม่มีเสียงตอบจากบา่ วทอี ยู่ขา้ งนอก แต่กลบั มีเสียงหนึงดงั
ขึนมาแทน 
 
“ท่านแม่ ย่งุ อยู่หรือเจา้ คะ?” 
 
เซยี ซือลุกขึนนังอยา่ งฉับพลนั ดว้ ยความไม่พอใจ 
 
ส่งเสียงเอะอะโวยวายจรงิ ๆ! พวกบา่ วขา้ งนอกรนหาทตี ายกนั
หมดเลยรึ? กลา้ ปล่อยสตรผี ูน้ ีเขา้ มาไดอ้ ยา่ งไร! 
 
ก็แค่นางรกั ษาอาการเจบ็ ปวยของคนคนหนึงได้ ก็ทําใหพ้ วกบ่าว
กลายเปนบา้ กนั หมดเลยรึ? 

 
ในสายตายงั มีนาง...โหว--ฮู--หยนิ ผ้นู ีอยหู่ รอื ไม่! 
 
ฉีเยว่ไดก้ ้าวเทา้ เข้ามาแล้วโดยมีอาหลูเดินตามอยขู่ า้ งหลงั  
 
“ทา่ นแม่” นางเรยี กขนึ มาพร้อมกบั ทาํ การคารวะ 
 
โซวมามารีบคารวะหญิงสาว ทวา่ เซียซือกลับนังนิงไม่ขยับ ส่ง
เสียง “อมื ” ออกมาอย่างเย็นชา แล้วกไ็ มป่ รายตามามองเลยสัก
นิด 
 
นีเปนครังทสี องทีทังสองเผชญิ หน้ากนั นับตงั แต่ฉีเยวเ่ ข้ามาบ
อกว่าตอ้ งการจะดแู ลจวนในครังนัน 
 
ยามนีถึงตัวคนจะไมเ่ ปลยี น แตส่ ภาพจิตใจนันเปลียนแปลงไป
มาก แต่หญิงสาวก็ยงั พูดตามตรงเหมือนเช่นเคย 
 
“ทํางานหนักมานานขนาดนี หากไม่มธี ุระอะไรกพ็ ักผ่อนใหม้ าก 
กลบั เรอื นของเจ้าไปพักผอ่ นกายให้ดเี ถอะ” เซยี ซือกล่าวขึนมา
อยา่ งชา้ ๆ 
 
“เจ้าค่ะ ขา้ กาํ ลังจะพูดเรอื งนีกับท่านแมพ่ อด”ี ฉีเยวเ่ อย่ พลางส่ง
ยิมให ้
 
เซียซอื เหลอื บตามองหญิงสาวแวบหนึง แล้วเอย่ เสียงเรยี บ 
 
“เจา้ ยงั มีธุระอะไรทีต้องพดู กับข้าดว้ ยรึ? เรอื งในจวนไมใ่ ชเ่ จ้า
เปนผ้รู ับผิดชอบทงั หมดหรอกรึ?” 

 
ฉีเยวย่ งั คงมีรอยยมิ อยู่บนใบหน้า นางกําลงั จะอ้าปากตอบออก
ไป แตก่ ลับมเี สียงบ่าวดงั ขึนมาจากดา้ นนอก 
 
“โหวฮหู ยิน เสียวโหวเหยม่ าขอพบเจา้ ค่ะ” 
 
แหม... บงั เอญิ จริงๆ 
 
เจอกันอีกแลว้ ... 

บทที 96 หนุนหลงั  
 
ฉีเยวม่ องฉางอวินเฉิงทีกา้ วเท้าเขา้ ประตแู ลว้ ส่งยมิ ใหน้ ้อยๆ 
เปนการทกั ทาย 
 
สายตาของฉางอวนิ เฉิงมองผา่ นนางไปตกอยู่ทเี ซยี ซอื ก่อนที
ชายหนุ่มจะนังลงด้วยท่าทางตามสบายแล้วเอ่ยถาม 
 
“ท่านแม่ ท่านเรยี กขา้ มามีธรุ ะอะไรขอรับ?” 
 
“เมือคนื ข้าให้คนส่งนกพริ าบนึงไปใหก้ ินเปนอยา่ งไรบา้ ง?” เซยี
ซอื ถามเสียงออ่ นโยน 
 
“หวานเล็กน้อยขอรบั ” ฉางอวนิ เฉิงตอบตามตรง 
 
เซียซอื จึงหันไปทางโซวมามาแลว้ กําชบั ว่า “จาํ ไว้ไปบอกคนที
หอ้ งครัว” 
 
สองแม่ลกู ถามตอบกนั ไปมา โดยไม่สนใจวา่ ฉีเยว่ยังอยใู่ นห้อง 
ทําเหมอื นกบั มองไม่เหน็ นาง 
 
หญงิ สาวเบป้ าก แลว้ เอย่ แทรกขึนมา “ขา้ วา่ ...” 
 
ทวา่ ฉีเยวเ่ พิงจะเรมิ พดู กถ็ กู เซียซอื ขัดขนึ เสียแลว้  
 
“พวกเจา้ มาพร้อมกนั ได้จงั หวะพอดีเลย ขา้ มีเรอื งหนึงทตี อ้ งการ
จะพดู ด้วย” 
 

ทังฉีเยวแ่ ละฉางอวินเฉิงต่างกห็ นั ไปมองนาง 
 
“ในเมือเจ้ารบั บา่ วรับใช้คนนันมาเปนอนุเรยี บร้อยแลว้ ถึง
อยา่ งไรนางก็เปนคนทีคอยรับใชอ้ ยขู่ ้างกาย จงึ สมควรทีจะให้
เกียรตินางบ้าง” เซียซือมองไปทางฉางอวินเฉิงพรอ้ มกบั กล่าว
ขึนมา 
 
พอได้ยินประโยคนีฉางอวนิ เฉิงและฉีเยว่ก็มีสีหน้างงงันทันท ี
 
“ท่านแมพ่ ูดอะไรนะขอรบั ?” ฉางอวนิ เฉิงถามพลางขมวดคิว 
จากนันกเ็ หลอื บมองฉีเยวแ่ วบหนึง 
 
เฮอ้ ...หนีไม่พน้ เรืองเอาบ่าวรบั ใช้มาเปนอนุอีกแลว้ สําหรบั ทนี ีผู้
หญิงไรค้ วามหมายจริงๆ ฉีเยว่ครุน่ คิดจนหน้านิวก่อนจะกลบั คนื
สู่ความสงบนิงดงั เดิม 
 
“ชิวเซียงไงเลา่ ” เซียซือพดู ขยายความ 
 
ทนั ใดนันฉางอวินเฉิงกร้ ู้สึกอึดอดั ขึนมาราวกับมบี างอย่างผิด
พลาดไป จงึ ถามอยา่ งไม่เขา้ ใจ 
 
“นางเปนอะไรหรือขอรับ?” 
 
“เปนอะไรร?ึ เจ้าไม่ตอ้ งกังวลใจไป หากเจ้ามีเรืองใดก็บอกขา้ ได ้
ในเมือเจา้ ชอบ แน่นอนว่าสามารถรับนางมาเปนอนุไดอ้ ยแู่ ล้ว 
เจา้ เตบิ ใหญข่ นาดนีแต่กลับยังไมม่ ีบุตรสืบทอดทายาทเลยสัก
คน” เซียซือเอย่ พลางถอนหายใจ 
 

“ข้าไม่ไดค้ ิดจะรับนางขอรบั ” ฉางอวนิ เฉิงส่ายหน้าแลว้ หันไป
มองฉีเยว่โดยไมร่ ู้ตวั อีกครงั เหน็ หญงิ สาวยงั ยนื นิงอย่ทู เี ดิมใน
ขณะทฟี งพวกเขาคุยกนั ดว้ ยใบหน้ายมิ แยม้ นางคิดว่าเรอื งนีน่า
ขํานักร!ึ  
 
“ข้าแค่ใหห้ ้องหนึงกบั นางเพอื เปนรางวัลเท่านันเองขอรบั ” 
 
สีหน้าของเซียซือพลนั เปลียนเปนกลัดกลุ้มใจ นางปรายตามอง
ฉีเยว่ กอ่ นจะเอย่ ถามหญงิ สาว 
 
“สะใภ้ เจ้าคิดวา่ บ่าวรบั ใช้ทชี ือชวิ เซยี งเปนอยา่ งไรบา้ ง” 
 
“ไมเ่ ลวเจ้าค่ะ” ฉีเยว่ตอบยมิ ๆ จากนันก็หนั ไปทางฉางอวนิ เฉิง “
ดีมากเลยเจา้ คะ่ ” 
 
สีหน้าของฉางอวินเฉิงยงั คงนิงเหมือนเดิมไม่เปลยี น เพยี งเผย
รอยยิมแบบเอือมระอาใหเ้ ห็นครู่หนึง 
 
เจ้าผู้หญงิ คนนีนี! ชอบอาศัยคนอนื เพอื กลนั แกลง้ ฝายตรงข้าม 
เจ้ากล้าอาศัยคาํ พูดทขี ้ารบั ปากไว้มาเลน่ งานขา้ รึ! คงตงั ตารอชม
เรอื งสนุกสนานอยา่ งคึกคกั เลยสิ 
 
มอี ะไรน่าดูนักรึ! 
 
“ทา่ นแม…่ ท่านเขา้ ใจผิดแลว้ ” เขาลกุ ขึนยืนกอ่ นอธิบาย “ขา้ แค่
เหน็ วา่ นางปรนนิบัติรบั ใช้เปนอย่างดี อีกทังหอ้ งวา่ งในเรอื นก็มี
มากมาย จึงแบ่งให้สักหอ้ งเพอื ทพี วกบ่าวจะไดไ้ มต่ อ้ งอย่กู ัน
อยา่ งแออัดเทา่ นันเองขอรบั ไมไ่ ด้มคี วามหมายอืนใดเลย” 

 
เซียซือมองบตุ รชายด้วยสีหน้าตนื ตะลึง 
 
ทาํ ไมตลอดเวลาทคี ุยกัน เขาถงึ มองผู้หญิงคนนันตลอดเวลา… 
 
แสดงวา่ เขาสนใจนางรึ… 
 
ถ้าเชน่ นัน… 
 
“ถึงจะไมใ่ ช่นาง แต่เจ้าก็ควรจะรับอนุภรรยาและมีบตุ รไดแ้ ลว้ ” 
เซียซือเอย่ สีหน้าดูไม่สบายใจเปนอย่างยงิ  
 
“ท่านแม่ ตอนนีขา้ ไมอ่ ยากพดู เรอื งนีขอรับ” ฉางอวินเฉิงตอบ
ดว้ ยสีหน้าจรงิ จัง 
 
“ถา้ เชน่ นันเจา้ คิดจะพูดเมอื ไรกัน?” เซียซอื เอย่ อย่างไมย่ อมรา
มอื  
 
หากเปนคนอืนแลว้ ละก็ ฉางอวินเฉิงก็คงสะบดั แขนเสือเดินจาก
ไปตังนานแลว้ ถงึ ในใจจะอยากทาํ แบบนันมากแคไ่ หน แต่ใน
เมืออกี ฝายคอื เซยี ซือเขาจึงข่มอารมณ์เอาไวไ้ ด ้
 
ฉีเยว่กระแอมเสียงหนึง แล้วหนั ไปมองชายหนุ่ม เหน็ อกี ฝายมี
สีหน้าอดึ อัดจงึ ออกหน้าแกต้ า่ งให ้
 
“ท่านแม่ เรืองนีไม่ต้องรบี หรอกเจา้ ค่ะ ถึงอยา่ งไรก็ตอ้ งคัดเลอื ก
ผทู้ ถี กู ใจเสียวโหวเหยน่ ะเจ้าคะ” 
 

“ถ้าเชน่ นันก็แสดงวา่ ตอ้ งถูกใจเจ้าดว้ ยสินะ?” เซียซอื เอย่ เสียง
เย็นชา ทว่าในใจเริมเดือดขึนมาแลว้  
 
“เรอื งนีไม่เกยี วกบั นางขอรบั ” ฉางอวนิ เฉิงเห็นทา่ ทางมารดาก็
รบี เอย่ ทันควัน 
 
เด็กโง!่ ฉีเยว่เหลือบมองเขาแวบหนึง แม่ผัวกับลูกสะใภค้ ยุ กัน 
เจา้ พดู ขดั ได้อย่างไร ทาํ แบบนีเทา่ กบั เจา้ ออกโรงปกต้องภรรยา
น่ะสิ 
 
เอ๊ะ! เจ้าเดก็ นีปกปองข้าเปนดว้ ยเหรอ? ฉีเยว่อดคิดในแง่ลบขึน
มาไม่ได ้
 
เซยี ซอื หันขวบั ไปมองบตุ รชายดว้ ยสีหน้าโกรธเคอื ง รมิ ฝปากสัน
ระริก 
 
นางอยากจะคดิ ไปเองเหลือเกินวา่ ตัวเองคงฟงผดิ ไปแลว้ คาด
ไม่ถงึ ว่าเฉิงเออ๋ ของนางจะแก้ตวั แทนสตรผี นู้ ีดว้ ย! 
 
แตท่ ุกอย่างทีอยู่ตรงหน้าชดั เจนวา่ นางไมไ่ ด้ฟงผิด! 
 
สีหน้าของเซียซือทําให้ชายหนุ่มตกใจ เขารบี เดนิ มาหาแลว้ ถาม
ดว้ ยความเปนหว่ ง 
 
“ท่านแม่ ทา่ นเปนอะไรหรอื ขอรับ?” 
 
ฉีเยว่ถงึ กับเอามือกุมหน้าผาก ส่วนโซวมามาและอาหลวนไดแ้ ต่
ยนื คอตกอยขู่ ้างๆ 

 
เซียซือมองบุตรชายแล้วก็หันไปมองสะใภ้ทยี นื อย่ขู า้ งๆ ก่อนจะ
พ่นออกมาสองคาํ ด้วยนําเสียงเยียบเย็น 
 
“ออกไป” 
 
ฉางอวนิ เฉิงได้ยนิ ก็นิงงันไปครูห่ นึง กอ่ นจะตระหนักไดว้ า่ เซีย
ซือกําลงั โกรธอย ู่
 
“ทา่ นแม่ ท่าน…” เขาอ้าปากเตรียมจะซักถามแลว้ เงยี บไปเพราะ
ไม่รูจ้ ะพูดอยา่ งไรต่อด ี
 
เซียซอื มองฉางอวนิ เฉิงทมี สี ีหน้าเปนหว่ งนาง อกี ทังแววตาชาย
หนุ่มดูสับสนเหมือนไมเ่ ขา้ ใจเรอื งราวทีเกิดขนึ นัก จงึ เขา้ ใจไปว่า 
ลกชายของนางคนนีเปนคนซอื ๆ เขาจะตอ้ งถูกสตรผี นู้ ันปลกุ
ปนอยู่เบอื งหลังแน่ๆ นางไม่อาจไมไ่ ว้หน้าเขาต่อหน้าคนจาํ นวน
มากได้ ดังนันควรใจเยน็ แล้วรอคยุ กบั เขาใหช้ ัดเจนภายหลังจะดี
กวา่ เขายอ่ มฟงคาํ พดู ของนางแน่นอน 
 
“ตอนนีขา้ เหนือยมาก ไมอ่ ยากพดู แล้ว พวกเจ้าออกไปกนั เถอะ
” เซียซือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพือข่มอารมณท์ ีเดอื ดพลา่ นเอา
ไว้แล้วกล่าวขนึ มาชา้ ๆ 
 
ฉางอวนิ เฉิงเหน็ ท่าทางของเซียซือก็พอเข้าใจไดว้ ่า ท่านแมไ่ ม่
ชอบฉีเยว่ ปกติปหนึงพบกันแทบนับครังไดเ้ ลย แน่นอนว่าย่อม
ไมไ่ ดพ้ ดู คยุ กันมาก เขาจงึ พยกั หน้า ไมด่ งึ ดันทีจะอยตู่ ่อ 
 
“ขอรบั ตอนเยน็ ขา้ คอ่ ยมาใหม่” ชายหนุ่มตอบแลว้ สาวเท้าจาก

ไป แตเ่ มอื รับรู้ได้วา่ ไมม่ คี นตามมากห็ ันไปมองข้างหลงั กเ็ ห็น
ฉีเยว่ยังยนื อยทู่ เี ดิมไม่ขยบั ไปไหน 
 
“ยงั ไมไ่ ปอกี รึ เจา้ จะหาเรืองอยูท่ นี ีเพอื ทาํ ให้ทา่ นแมโ่ กรธหรือ
อย่างไร” 
 
ผทู้ หี าเรอื งใหท้ ่านแมโ่ กรธน่ะเปนเจ้า ไมใ่ ชข่ ้า! ฉีเยวเ่ หลอื บมอง
เขาแวบหนึงแลว้ ไม่ไดพ้ ูดอะไรอกี  
 
“ตามจรงิ แลว้ ขา้ มีเรืองจะพดู กบั ทา่ นแม่สักหน่อย เพราะสะใภ้ยัง
อายุน้อยจงึ ไมร่ ู้วา่ อะไรควร อะไรไม่ควร ตอ่ ไปเรืองในจวนคง
ต้องลําบากทา่ นแม่แลว้ เจา้ คะ่ ” 
 
ฉีเยว่รดู้ ีว่าตอนนีเซยี ซืออารมณไ์ มด่ ีเปนอย่างมาก หากนางพูด
เชน่ นีกเ็ ทา่ กบั เปนการราดนํามันเขา้ ไปในกองไฟอยา่ งไม่ต้อง
สงสัย แต่นางไม่มอี ารมณ์รอให้เซยี ซอื อารมณด์ ีอีกแลว้ ยงิ ไป
กว่านันหากเห็นหน้านาง ถึงอยา่ งไรเซียซอื ก็ไมม่ ที างทจี ะ
อารมณ์ดขี นึ มาหรอก 
 
อารมณเ์ ซียซือยังคุกรุน่ ดว้ ยความโกรธ นางจึงเหมอื นฟงแลว้ ไม่
เข้าใจจนตอ้ งย้อนถามกลบั ไป 
 
“เจ้าพดู วา่ อะไรนะ?” 
 
“ข้าพดู วา่ เรอื งในจวนใหท้ า่ นแมเ่ ปนผ้ดู แู ลเถอะเจา้ คะ่ ” ฉีเยว่เอ่ย
เสียงนุ่มนวล 
 
คาํ พดู นีทาํ ใหค้ นทอี ยใู่ นห้องต่างก็ตะลงึ งนั กันไปหมด 

 
เมือก่อนไม่มีอํานาจไมม่ ีคนใหพ้ ึงพาอาศัย นางกลบั กระโดด
ออกมาแยง่ ดแู ลจวน ทวา่ ยามนีมอี ํานาจมคี นให้พงึ พาอาศัย
กลับไมส่ นใจเสียอย่างนัน? 
 
ความคิดของฮหู ยนิ น้อยผู้นีไมเ่ หมอื นกับคนทัวไปจรงิ ๆ... 
 
เซยี ซือหลุดหัวเราะออกมาอย่างโมโห 
 
“เจา้ คดิ ว่านีเปนเรืองเล่นๆ รึ?” นางมองฉีเยวพ่ ร้อมกบั เอย่ เสียง
หยัน “เจ้าอยากจะเอาก็เอาไป แตพ่ อไมเ่ อาก็โยนทงิ ? เจ้าคิดว่า
ข้าเปนอะไร?” 
 
ฉีเยว่กําลังจะพูดต่อ ทว่าฉางอวนิ เฉิงกลบั เดินมาหาแล้วควา้ ขอ้
มือนางเอาไว ้
 
“ท่านแม่ไมส่ บาย นางบอกวา่ เหนือยแล้ว ต้องการจะพักผอ่ น 
เจา้ ไมไ่ ดย้ ินหรอื อยา่ งไร?” สีหน้าชายหนุ่มเคร่งเครียดจน
เส้นเลือดบนหน้าผากเต้นตบุ ๆ เขาเอ่ยเสียงช้าชัดทลี ะคํา เห็น
ไดว้ ่าพยายามควบคุมอารมณ์อยู่ เพราะพอพดู จบเขาก็ดึงนาง
ออกไป 
 
หลังจากผ้ามา่ นของหอ้ งเปดออกแลว้ ปดลง กไ็ ดย้ ินเสียง
เหมอื นถว้ ยชาตกลงบนพืนพรมดังไล่หลงั มาติดๆ 
 
ฉีเยวถ่ ูกฉางอวนิ เฉิงลากออกมาจากเรอื นหรงอัน บรรดาเด็กรบั
ใชแ้ ละบา่ วอาวุโสทอี ยู่บนทางเดนิ ตา่ งพากันหลบตาไม่กล้ามอง
ตรงๆ 

 
“พอแล้ว! เจ็บมอื ” ฉีเยวร่ ้องขึนมา 
 
เขาสะบดั มือนางออกทันทีแลว้ ถามเสียงเข้ม 
 
“เจา้ จะก่อเรอื งวุ่นวายอะไรอีก?” 
 
สตรีผ้นู ีโงห่ รือเปลา่ ? ไมร่ ู้หรือไงว่าท่านแม่ไม่ชอบนาง? ยังจะ
ราดนํามันเขา้ ไปในกองไฟอกี ! 
 
“ข้าไม่ไดก้ ่อเรืองนะ” ฉีเยว่นวดข้อมือพร้อมกบั เงยหน้ามองเขา
แวบหนึง “ขา้ กท็ าํ เหมอื นกบั เจ้า แคท่ าํ ตามทตี กปากรบั คําไว้” 
 
ฉางอวินเฉิงยมิ เยาะ “ขา้ ทําอะไร? เจา้ คดิ ว่าข้าคา้ นคาํ พดู ของ
ท่านแม่เพือเจา้ อยา่ งงันร?ึ ” 
 
ฉีเยว่หัวเราะใส่หน้าเขา “ขา้ ไมไ่ ดส้ นใจเรอื งนันหรอก ขา้ ก็แค่พู
ดรวมๆ ในเมอื ข้าไดก้ ลบั มาแลว้ กจ็ ะทาํ ตามทีพดู เอาไว้ ไม่ดูแล
จวน ไมห่ าเรอื ง อยอู่ ยา่ งเงียบๆ” 
 
ฉางอวินเฉิงมองนางนิงๆ ไม่ได้พดู อะไร หญิงสาวจึงพดู ต่อ 
 
“ยังมีอกี เรือง...” ฉีเยว่มองเขาแล้วกห็ ัวเราะ “หากเจ้าชอบผู้
หญงิ คนไหนกแ็ ล้วแตเ่ จา้ เลย คําพดู ทีขา้ เอย่ ในวนั นันก็เปนแค่
ประโยคทีพูดเลน่ ๆ เจ้าไมจ่ ําเปนตอ้ งเอามาใส่ใจ” 
 
ทันใดนันสีหน้าของฉางอวินเฉิงก็เปลยี นไปโดยพลนั  
 

“งันรึ?” เขาเอย่ เสียงเนิบชา้  
 
“ใช่” ฉีเยว่เอ่ยยิมๆ 
 
สตรผี ูน้ ีไมเ่ หมือนกับเมอื ก่อนจรงิ ๆ ในดวงตาของฉางอวินเฉิง
ฉายแววประหลาดใจขนึ มาเลก็ น้อย 
 
เมอื กอ่ นเสียงหัวเราะนางจะเปนแบบยวั ยุ หรอื ไมก่ เ็ ปนแบบเพงิ
พบสิงทีน่าประหลาดใจประมาณนัน ส่วนทา่ ทีนางกเ็ หมอื นสัตว์
ตวั เล็กๆ ในกรงขังเวลาทถี กู เย้าแหย่ ถงึ ตอนนีนางจะยงั ยิมอย ู่
ทวา่ กลบั เปนรอยยิมทดี ูห่างเหิน 
 
“ถา้ เช่นนันขา้ ไปก่อนแลว้ กัน” ฉีเยวเ่ ห็นเขาไม่พดู ไม่จาอยนู่ าน
จงึ ขอตวั แล้วคารวะอีกฝาย จากนันก็หมนุ ตวั จากไป 
 
“เจ้า!” ฉางอวนิ เฉิงรบี ตะโกนรังนางไว้ สองเท้ากา้ วตามไปตดิ ๆ 
 
เหมือนฉีเยวค่ ดิ บางอย่างได้ นางจงึ หันหน้ากลบั มา 
 
“ใช่แลว้ ในเมอื เจา้ กบั ข้าตา่ งกท็ าํ ตามคาํ สัญญา หวงั ว่า…” นางชู
มอื ขึน เผยให้เหน็ รอยรอบข้อมือทถี ูกจับเมือครู่นี “ครังหน้า
เกรงใจกนั เสียบา้ ง ขา้ ไมใ่ ช่สิงของ หมา หรือแมว อะไรพวกนัน 
การทําแบบนีมันเจ็บจรงิ ๆ หากไม่เชือเจ้ากล็ องทํากับตวั เองดู” 
 
ฉางอวนิ เฉิงหยดุ ฝเทา้ ลง สีหน้าเปลยี นเปนบึงตึง 
 
“ขอบใจเจ้ามาก” ฉีเยว่โบกมอื ให้พลางส่งยิม กอ่ นจะพยกั หน้า
แล้วหันหลังเดินจากไป 

 
จากนันอาหลูก็ทาํ ความเคารพเสียวโหวเหยแ่ ลว้ เดนิ ตามไปอีก
คน 
 
อาหลูรบี เดนิ จนกระทงั ตามเจา้ นายทนั ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา 
 
“ฮูหยนิ น้อย ถา้ โหวฮหู ยนิ ไม่เห็นด้วยกบั เรอื งดูแลจวนจะทาํ
อย่างไรเจา้ คะ?” 
 
“นางเห็นด้วยหรือไม่เหน็ ด้วยกไ็ มเ่ กียวขอ้ งอะไรกบั ขา้ ” ฉีเยว่
เอย่ ยมิ ๆ “ขา้ แคม่ าบอกใหน้ างรับรูก้ ็เทา่ นัน” 
 
คาํ พดู ของนางทําให้อาหลถู ึงกบั งงงนั หลงั จากนันจึงพบวา่ เส้น
ทางทตี นเดนิ ตามเจา้ นายไมใ่ ช่ทางกลบั ไปเรือนทีพวกตนพักอย ู่
 
“พวกเราจะไปไหนกนั หรอื เจา้ คะ?” อาหลถู ามอยา่ งสงสัย 
 
“ไปหาคนหนุนหลังไงเล่า” ฉีเยว่ตอบอยา่ งสบายใจ 
 
“หา!” สีหน้าอาหลงู นุ งงยิงกว่าเดมิ  
 
พอได้ยนิ ว่าฉีเยว่มาขอพบ 
 
ติงซีโหวทกี าํ ลงั ชืนชมภาพวาดใหมอ่ ยูใ่ นหอ้ งหนังสือกร็ บี ให้คน
เชิญนางเข้ามา 
 
“เหนือยมาหลายวันแล้วทาํ ไมไมน่ อนพักผอ่ นให้มากๆ” ติงซี
โหวถามด้วยสีหน้าชืนมนื  

 
“ความจรงิ แลว้ สะใภไ้ ม่เหนือยหรอกเจา้ ค่ะ” ฉีเยว่เอ่ยพลางส่ง
ยมิ ให้ “สะใภไ้ ดเ้ ห็นและเขา้ ใจว่าอาการปวยเปนไปอย่างไร ไม่
เหมือนกับท่านพ่อทไี ม่ทราบเรอื งโดยละเอยี ดจงึ ต้องแบกรับ
ความวติ กกังวล แบบนันสิจึงจะเหนือยเจา้ คะ่ ” 
 
ดูสิ! พวกเจ้าทเี คยตาบอด เคยหัวเราะเยาะขา้ มาดตู อนนีสิ! 
ลูกชายของพวกเจา้ จะมใี ครสามารถหาภรรยาทีเปนแบบนีได ้
หากทาํ ได้ขา้ จะเรียกพวกเจ้าวา่ บดิ าเลย! 
 
ตงิ ซีโหวหวั เราะเสียงดงั ลนั อย่างพอใจ 
 
“แต่สะใภ้ก็ยังมเี รืองหนึงทีอยากจะรบกวนท่านพ่อเจา้ คะ่ ” 
 
“เจ้าไม่ตอ้ งกลัววา่ จะเปนการรบกวนเลย หากเจา้ มีเรืองใดก็บอก
มาเถอะ” ติงซีโหวแสรง้ ทาํ เปนเอ่ยอย่างไมส่ บายใจกับคําพูด
หญิงสาว 
 
“คอื อย่างนีเจ้าคะ่ ถงึ การช่วยชวี ิตคนจะไมเ่ หนือย แตว่ า่ ครงั นี
ข้ามองเห็นจดุ ออ่ นของตนเอง เปนเพราะขา้ ห่างเหินการรกั ษา
คนมานาน ฝมือจงึ ดอ้ ยลงไป หากไมไ่ ดท้ า่ นหมอหลวิ ชว่ ยเหลอื  
คาดวา่ ครังนีสะใภค้ งถกู ผทู้ รงภมู ทิ า่ นอนื หยามหยันเสียแลว้ เจา้
คะ” ฉีเยวเ่ อย่ พลางถอนหายใจ “อกี ทังต่อจากนีไป ก็ไม่แน่วา่ จะ
มคี นอนื มาขอใหช้ ว่ ยรกั ษาอกี หรือไม่ เพอื ไมใ่ ห้เปนการขายหน้า
ตอ่ ท่านพอ่ สะใภจ้ งึ อยากจะเรยี นรู้เรืองการรักษาโรคอยา่ งสงบ
เจา้ ค่ะ” 
 
“ด!ี เจา้ นีเปนคนทถี ่อมตัวจรงิ ๆ อีกทังยงั ยอมรับฟงความคิด

เห็นผูอ้ นื ซาํ ยงั มใี จใฝหาความร”ู้ ตงิ ซีโหวเปนพวกปญญาชนจึง
ชอบคนพูดถงึ เรอื งศึกษาเล่าเรียน โดยเฉพาะหากเปนการศึกษา
เรอื งการรกั ษาโรคยงิ ดีมาก เขาจึงมองฉีเยว่ดว้ ยสีหน้าชนื ชม 
 
น่าเสียดายจรงิ ทีเกิดมาเปนผ้หู ญิง หากเปนผ้ชู าย ไม่แน่วา่
อนาคตอาจจะรงุ่ โรจน์ ประสบความสําเรจ็ เปนอย่างมากกไ็ ด้ คดิ
ดสู ิ ผ่าท้องเชยี วนะ! เขาคดิ ว่าตอ่ ใหเ้ ปนหวั หน้าหมอหลวงกย็ งั
ทาํ ไม่ได้เลย! 
 
“ดงั นันต่อไปเรืองการดูแลจวน สะใภค้ ดิ วา่ คงต้องลําบากท่าน
แมแ่ ล้วล่ะเจ้าค่ะ” 
 
“ลําบากอะไรกัน เดิมทนี างกค็ วรดูแลอยแู่ ล้ว เจ้าอยา่ เปนห่วง
เลย ตงั ใจทําเรืองของเจา้ ใหด้ เี ถอะ” ตงิ ซโี หวโบกมือไปมาพรอ้ ม
กับเอ่ยขนึ มา 
 
พอขา่ วแพรก่ ระจายไปถึงหูเซยี ซือ นางกเ็ ดอื ดจดั จนกวาดข้าว
ของบนโตะ๊ ลงพนื  
 
เพล้ง! 
 
เสียงของตกแตกดงั ลัน ทําให้บรรดาบา่ วรับใช้ทีอย่ใู นห้องต่าง
ตกใจจนตอ้ งถอยหลัง 
 
“ลาํ บากอะไรกนั งันร?ึ เดิมทขี ้าก็ควรดูแลอยูแ่ ล้วอย่างนันรึ? เมอื
กอ่ นข้าไมค่ วรดูแล ตอนนีกก็ ลายเปนสิงทีข้าควรดูแลแลว้ เสีย
อย่างนัน!” เซียซือโมโหจนมีอาการสันไปทงั ตวั ร้องตะโกนขึน
มาด้วยนําเสียงแหบแหง้  

 
ช่างรังแกกนั เหลือเกิน! เจ้ากล้ามาก! 
 
“หากข้าไม่ดูแลแล้วจะทําไม! นังเด็กตาํ ต้อยพดู อะไรข้าก็ตอ้ งทาํ
งนั รึ! อาศัยอะไรกัน!” ในใจนางร้อนรนจนทนไม่ไหว ผุดลกุ ขนึ
ยืนพรวดพราด ตงั ทา่ จะเดนิ ออกไปขา้ งนอก 
 
ทวา่ โซวมามากลบั โผเขา้ มากอดแขนนางเอาไว ้
 
“โหวฮูหยนิ ไมไ่ ดเ้ จ้าค่ะ หากทา่ นบอกกบั นายทา่ นว่าจะไมด่ แู ล
จวน ถ้าเชน่ นันคนทรี อดแู ลนันมีมากมายเลยนะเจา้ คะ” นางรบี
เตอื นสติเจ้านาย 
 
อนุโจวเองก็รอวนั นีอยู่เหมอื นกัน... 
 
ติงซีโหวสมองเลอะเลอื นขนาดนัน หากรบั ฟงคาํ พดู หลอกลอ่ สัก
สองสามประโยคกห็ ลงทาํ ตามแล้ว… 
 
บางทีทงั หมดนีอาจจะเปนแผนการของอนุโจว นังหญิงแพศยา
คนนัน... 
 
เซยี ซือนังลงบนเก้าอตี ามเดมิ อยา่ งหอ่ เหยี ว 
 
อาศัยอะไร? 
 
กอ็ าศัยคนหนุนหลังซงึ ฉีเยวน่ ันมี แต่นางกลับไมม่ นี ่ะสิ! 

บทที 97 ความคิดบรรเจดิ  
 
“ในเมือมที างเลือก แล้วทาํ ไมข้าต้องหาความวุ่นวายให้กับตัวเอง
ด้วย” 
 
ฉีเยวย่ มิ ขณะทกี ลา่ วกบั อาหลู “ถงึ ไม่ได้ดแู ลจวนข้าก็สามารถใช้
ชวี ิตไดอ้ ยา่ งมีความสุข แลว้ ทําไมต้องไปคดิ มากเรืองพวกนัน 
หากมภี ูเขาให้พงึ พิงก็ต้องพึงพิง หากมีอาํ นาจก็ตอ้ งอาศัย จะ
ต้องเกรงใจหรอื ไมส่ บายใจไปทาํ ไม หากรอให้พน้ ชว่ งนีไปก็
เสียดายเวลาแล้ว” 
 
ตอนนีมันไม่ใช่ความฝนทพี อตืนแล้วกพ็ ดู ไดว้ า่ ไม่เกยี วขอ้ งนีนา
... 
 
อาหลูหวั เราะออกมา กอ่ นจะกล่าวอย่างเปนกังวล “แต่ว่าโหวฮู
หยินคงจะโกรธมากนะเจา้ คะ” 
 
“อาหลู เจา้ ยงั ไม่เข้าใจอีกหรือ” ฉีเยวเ่ อ่ยเสียงเนิบชา้ “หากคน
คนหนึงเกลียดชงั อกี คน มันไมม่ ีทางเปลยี นแปลงง่ายๆ หรอก 
ยงิ เจา้ เอาใจนาง นางก็จะยิงเกลยี ดชงั เจา้ มากขนึ แทนทีจะส่ง
ยมิ ใหก้ ับคนทเี กลยี ดตวั เอง ไม่สู้ทําดกี ับคนทจี ริงใจกับเราให้
มากหน่อยไมด่ กี วา่ หรอื ชีวิตคนเราสันมากนะ ดงั นันควรรกั และ
ทะนุถนอมคนทสี มควรจะไดร้ บั เถอะ” 
 
“แต่ว่าฮูหยนิ น้อย ถึงอย่างไรโหวฮหู ยินก็เปนแม่สามขี องท่าน
…” อาหลูแยง้ ด้วยนําเสียงแผว่ เบา 
 
สําหรับฮหู ยินน้อยคนนี โหวฮูหยนิ อาจจะเปนแค่คนคนหนึงซึง

ไม่เกียวข้องกับตนแม้แต่น้อย แตใ่ นสายตาคนอนื นางก็คอื ฉีเยว่
สะใภ้ใหญ่ของจวนติงซโี หวอยู่ด ี
 
“ดังนันขา้ จงึ ไม่หาเรอื งนางแล้วไงเล่า นีไม่ใชว่ ่าขา้ คนื อํานาจใน
การดแู ลจวนให้กบั แม่สามีอยา่ งนางไปหมดแลว้ หรอกหรอื ” 
 
นันมนั ... อาหลูยิมจดื เจอื นแล้วเอ่ยต่อว่า “แตส่ ําหรับโหวฮูหยนิ
แลว้ ดูเหมือนนางจะไม่พอใจนะเจา้ คะ แลว้ หากนางปฏเิ สธไม่
ดูแลจวนละ่ เจ้าคะ” 
 
“เรอื งนันเปนไปไม่ได้หรอก” ฉีเยว่ส่ายหน้า “ในเมือนางมองวา่
ตัวเองถกู ตบหน้าไปแลว้ ครังหนึง ก็ไม่มที างยืนหน้าออกไปให้
คนอืนตบซําหรอก” 
 
“ชา่ งเถอะเจา้ ค่ะ เอาเปนว่าสิงทีฮูหยนิ น้อยพดู ถูกต้องทังหมด 
หากท่านต้องการทําอะไรก็ทําไปเถอะ บ่าวเชือทา่ นเจ้าคะ่ ” 
 
“ขา้ ไมห่ าเรอื งใครกอ่ นแน่ แตค่ นอนื กอ็ ย่ามาหาเรืองข้าแลว้ กัน 
ต่างคนต่างอยอู่ ย่างสงบสุข ไม่กอ่ กวนซึงกันและกันก็พอแลว้ ” 
 
พดู จบนางกป็ รบมือเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงกระตือรือร้น 
 
“เอาละ่ ... ในเมอื ตอนนีกแ็ ก้ปญหาเลก็ ๆ น้อยๆ พวกนีได้แล้ว ถ้า
งันพวกเราไปทาํ เรืองทีถกู ตอ้ งจริงๆ กันเถอะ” 
 
หากพูดแบบนี แสดงวา่ เรืองเหล่านีไมใ่ ชเ่ รอื งทถี ูกตอ้ งงนั หรือ
เจา้ คะ สีหน้าอาหลเู ปลยี นเปนกลมุ้ ใจ 
 

“ฮหู ยนิ น้อย วันนีเดนิ มากแลว้ พกั ผอ่ นก่อนดไี หมเจา้ คะ” บ่าว
รบั ใช้รีบเอย่ โน้มน้าว 
 
ฮหู ยนิ น้อยไม่ชอบนังรถมา้ หรือนังเกยี ว แตช่ อบเดนิ ไปเองอยู่
เสมอ นางไม่เคยเห็นพวกคุณหนูหรือฮูหยินสักคนทีสามารถ
เดนิ มากๆ เช่นนีได ้
 
นีมนั เหนือยมากเลยนะ 
 
“ขา้ ยงั ไม่เหนือยหรอก คนทีเปนหมอจาํ เปนตอ้ งมรี า่ งกายที
แข็งแกรง่ เพราะในบางครังการผา่ ตดั ก็กินเวลาสิบกว่าชัวโมงเลย 
หากไม่มีแรง ยนื ต่อไม่ไหว แลว้ จะรักษาคนปวย ชว่ ยชีวติ คนได้
อย่างไร” ฉีเยว่ตบไหลอ่ าหลูเบาๆ “ไปหาอาจารยท์ ีเชยี นจนิ ถงั
กนั เถอะ ไปดูว่าจะเรมิ เรียนการรกั ษาโรคอยา่ งไร” 
 
“ท่านยงั จะเรียนอีกหรือเจ้าคะ ไมใ่ ช่ว่าทา่ นเปนหมดทุกอยา่ ง
แลว้ ร”ึ  
 
“เรยี นในสิงทตี วั เองไมเ่ ปนไงเลา่ ” 
 
อาหลูไมไ่ ด้พูดอะไรอกี ทาํ เพียงส่งยมิ ใหน้ ้อยๆ กอ่ นจะหันไป
ตะโกนเรียกบา่ วอาวโุ สคนหนึงทีเดนิ ผ่านมา แล้วบอกใหอ้ ีกฝาย
ไปบอกคนเตรียมรถม้า ในเมือฮูหยินน้อยต้องการออกจากจวน
ก็จาํ เปนตอ้ งใชร้ ถม้าแลว้ ไม่เชน่ นันหากคนเหน็ ฮูหยินน้อยของ
จวนตงิ ซโี หวเดนิ อยบู่ นทอ้ งถนน กค็ งไม่ภาพทีไม่เหมาะสมนัก
... 
 
บ่าวอาวุโสไม่มีทา่ ทตี ่อตา้ น ทาํ เพียงรับคําสังแล้วรีบไปจัดการให้

อย่างว่องไวด้วยความเตม็ ใจ 
 
เนืองจากพยายามคาดคันเทา่ ไรหซู านกไ็ มป่ ริปากเลา่ ใหฟ้ ง 
 
ดังนันคนทตี อ้ งการรายละเอียดเกียวกบั เหตกุ ารณผ์ ่าตัดทเี กดิ
ขนึ จงึ กระจัดกระจายหายไปหมดแล้ว ดงั นันตอนทีฉีเยวม่ าถงึ จงึ
ไมไ่ ด้เห็นเหตุการณท์ ีมคี นมากมายมาส่งเสียงอึกทึกครกึ โครม 
 
วันนีเชียนจินถงั ยังคงเปนเหมือนปกติ เพยี งแตผ่ ทู้ มี าใหท้ า่ น
หมอตรวจอาการกบั ผ้ทู ีมาซอื ยามมี ากขนึ  
 
“ไม่ใช่วา่ หุยชนุ ถงั อยใู่ กล้ๆ บา้ นเจ้าหรอกรึ? ทําไมตอ้ งวิงมาซอื
ยาถึงทนี ี?” 
 
“ข้าขอบอกเจา้ ตามตรง ข้าฟงจากทีหลายชายเล่ามา หลานชาย
ข้าเปนเดก็ ฝกงานอยฮู่ ุย่ เหรนิ ถัง เขาบอกวา่ ท่านหมอทมี ฝี มือดี
ทสี ุดของเมืองหย่งชงิ อยทู่ เี ชียนจินถังนี…” 
 
“จรงิ ร?ึ หลานชายของเจา้ คงไม่ใช่เดก็ ฝกงานทีนีหรอกนะ?” 
 
“เฮ้อ... เชือไม่เชือก็แลว้ แต่เจา้ ” 
 
คนสองคนพูดกันเบาๆ อยหู่ น้าประตู พอรสู้ ึกว่ามคี นเดนิ ผา่ นตวั
เอง เพอื จะเขา้ ไปในเชยี นจนิ ถังก็ยืนมือออกมาขวางไว ้
 
“นีๆ มาเขา้ แถวสิ” 
 
“ข้าไม่ได้มาตรวจโรค” ฉีเยว่เอ่ยยิมๆ