บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

“ฟองศาล! ฟองศาล!” 
 
“หมอไร้ฝมือฆา่ คนตาย ช่างโหดเหียมไรม้ นุษยธรรมทสี ุด!” 
 
ทันใดนันเสียงตะโกนดา่ เสียงต่อวา่ กด็ งั เปนทอดๆ อารมณ์ของ
ผู้คนทังหลายลุกฮอื ขนึ มาอกี ครงั  
 
อู๋ซานเปนคนเดินนําหน้าไปทศี าล คนเดนิ ตามมากมายราวกบั
สายนําหลาก 
 
พอผู้คนรายทางเหน็ กลุม่ คนขนาดใหญ่เดนิ มา ตา่ งก็เข้ามามุงดู
พลางซกั ถาม จงึ มีคนนําเรอื งทเี กิดขึนกระจายตอ่ ทําให้ชาวบ้าน
ค่อยๆ หลังไหลกันเขา้ มารวมกลมุ่ จาํ นวนมากขนึ เรือยๆ ใน
จํานวนนีมีทงั ผทู้ ีร้สู ึกว่าเรืองทเี กดิ ขนึ ไม่ยุติธรรม มีทงั ผู้ทรี อดู
อยา่ งสนุกสนาน และทสี ําคัญคอื มผี ู้ทีอยากฉกฉวยผลประโยชน์
ในโอกาสทีเกิดความสับสนวนุ่ วายนี ดังนันตอนทีกล่มุ ผูช้ มุ นุม
เดินไปถงึ หน้าศาลาวา่ การ จาํ นวนคนก็มากพอทจี ะทําให้เจ้า
หน้าทีทังหลายตกใจจนต้องหันหลังกลับวิงเข้าไปด้านในแลว้  
 
เมือได้ยนิ คาํ รายงานจากเจ้าหน้าที เจ้าเมอื งถึงกบั ตกใจสะดงุ้
โหยง เขาเคยไดย้ นิ ไดฟ้ งเรืองชาวบา้ นรวมตวั กันต่อตา้ นพวก
ข้าราชการมานานแลว้ แต่เพิงเจอกับตัวเองก็วันนี หากรายงานนี
ไปถึงราชสํานัก ไมว่ า่ ตวั เองจะมีความผิดหรือไมก่ ็ไมใ่ ช่เรืองดี
อยา่ งแน่นอน 
 
เขาจะต้องรีบทาํ ใหค้ วามโกรธของประชาชนลดลง ไมเ่ ชน่ นัน
ทางราชสํานักตอ้ งลงโทษเขาทไี ม่สามารถบริหารและจดั การงาน
ใหด้ ีไดแ้ น่ๆ 

 
“หมอไรฝ้ มือในการรักษาฆ่าคน!” 
 
“หมอไร้ฝมอื ในการรกั ษาใชอ้ าํ นาจรงั แกคน!” 
 
เมือเจา้ เมอื งไดย้ ินแบบนีจึงรูส้ ึกโล่งอก 
 
ขอแคไ่ ม่ใช่ประชาชนชุมนุมต่อต้านขา้ ราชการก็พอแล้ว... 
 
ทแี ท้เปนหมอทไี รฝ้ มอื ในการรักษาจนทาํ ใหค้ นตาย เขาจงึ ถาม
ขึนวา่  
 
“มีพยานหลกั ฐานร?ึ ” 
 
“ใตเ้ ทา้ ขา้ มาจากหุยชนุ ถัง กอ่ นหน้านายพรานผ้นู ีรกั ษากับพวก
เรา ข้าเปนพยานไดว้ ่าอาการบาดเจ็บไมถ่ งึ กับเสียชีวิต ถ้าไมใ่ ช่
เพราะนายพรานผนู้ ันต้องการจะไปหาหลวิ พูเ่ ฉิงทเี ชียนจินถัง
เพือรกั ษาใหไ้ ด้ คาดว่าในขณะนีคงจะหายดแี ล้ว…” อู๋ซานคุกเข่า
อยู่ในห้องโถง พลางกลา่ วขนึ ดว้ ยสีหน้าทเี ตม็ เปยมไปดว้ ยความ
เศร้าเสียใจ 
 
“เดมิ ทีคนเจบ็ สมัครใจไปหาท่านหมอทพี วกเขาเลอื กเอง เปน
หรอื ตายก็ไม่เกียวข้องกบั หุยชนุ ถงั อย่แู ลว้ ทวา่ คนเปนหมอย่อม
มีเมตตาและมีความเปนธรรม ขา้ จึงทนดตู ่อไปไม่ไหว อยากจะ
พดู โน้มน้าวใหค้ นในครอบครัวของนายพรานผู้นันนําตวั คนเจ็บ
กลบั มาใหพ้ วกเรารักษาต่อ คาดไมถ่ ึงว่าเชียนจินถังจะกกั ตัวคน
เอาไว้ แล้วยังไลค่ นในครอบครัวผู้บาดเจ็บออกมาโดยไม่
อนุญาตใหเ้ ยยี มอีกดว้ ย พอถงึ ตอนนีก็มาบอกแบบช่ยุ ๆ ว่าคน

ตายแลว้ ไม่ยอมให้คําอธบิ ายเลยสักนิด ซํายงั ปดประตูแลว้ รมุ
ทบุ ตีคนในครอบครวั ของผู้บาดเจบ็ อีกด้วย...” 
 
เจา้ เมืองฟงจบกถ็ งึ กบั เบกิ ตาโพลง มเี รอื งแบบนีด้วยหรือ? คาด
ไม่ถึงเลยว่าจะมีโรงหมอแบบนี! 
 
ทาํ เชน่ นีจะแตกต่างอะไรกับโจรผ้รู า้ ย! 
 
เจา้ เมืองกําลงั จะออกคําสังใหไ้ ปจบั ตัวคน เสียงกระแอมไอของ
ทปี รึกษาก็ดังขนึ มาพอดี เขาจงึ หยุดชะงักไป 
 
“ใต้เท้า เชียนจินถังแหง่ นีไม่ใชโ่ รงหมอธรรมดาทวั ไป” ทีปรึกษา
ทอี ยู่ด้านหลังเอย่ ขึนดว้ ยนําเสียงบางเบา 
 
มีคนหนุนหลังงนั ร!ึ เจา้ เมอื งพลนั มีสีหน้าตนื ตกใจ มนิ ่าถึงได้
กาํ เรบิ เสิบสานขนาดนี 
 
“กอ่ นหน้านีบตุ รชายของข้าหลวงใหญ่มบี าดแผลทเี กือบจะ
ทาํ ให้เสียชีวิต ได้ยนิ มาวา่ เปนเชยี นจนิ ถังทีรกั ษาจนหาย” ที
ปรึกษาเอย่ ตอ่  
 
ทว่าเจ้าเมืองกลับหวั เราะ “เจา้ ได้ยินมาผดิ แลว้ ไม่ใช่เชยี นจนิ ถัง
ทีรักษาแตเ่ ปนจวนติงซโี หว ฮหู ยินน้อยของพวกเขามียาของ
เทพจึงทาํ ให้คนตายฟนกลับมามชี วี ิตได้” 
 
ทปี รึกษาโบกพดั ไปมา ยงั คงกระซิบตอ่  
 
“แต่เหมอื นกบั ว่าเชยี นจินถงั กม็ ีส่วนรว่ มด้วย..ไม่วา่ อย่างไรเชยี น

จินถังนีกม็ คี วามเกียวข้องอยู่บา้ ง” 
 
เมือเห็นทังสองกระซบิ กระซาบกัน อีกทงั เหน็ ทา่ ทางลังเลของ
เจา้ เมอื ง อูซ๋ านจงึ พอเดาได้วา่ อีกฝายคิดอะไร 
 
“เรียนใตเ้ ท้า เชียนจินถงั ใช้อาํ นาจรังแกคน หมอไรฝ้ มือในการ
รกั ษาฆา่ คนตาย ทาํ ให้ประชาชนพบกับหายนะ คนพวกนีโหด
เหียมทารุณและไรม้ นุษยธรรม ใตเ้ ทา้ ผ้ซู อื สัตยเ์ ทยี งธรรมได้
โปรดตัดสินใจเพือประชาชนดว้ ยขอรับ” เขารอ้ งเสียงดัง กม้ หัว
คาํ นับไม่หยุด 
 
เมอื กลุ่มชาวบ้านเหน็ ท่าทางของอู๋ซานก็เดือดดาลขนึ มาอีกครงั  
 
“โหดเหียม! ทารณุ ! ไรม้ นุษยธรรม!” 
 
“ตดั สินใจเพอื ประชาชน!” 
 
ทนั ใดนันหน้าห้องโถงพลนั เดือดพลา่ น เสียงปลุกระดมดัง
กึกก้องไปทวั  
 
“ทําอย่างไรด?ี ” เจ้าเมืองมองทีปรกึ ษาดว้ ยทา่ ทางลนลาน 
 
“ในเมือเรอื งนีปลุกความโกรธแค้นของประชาชนขึนมา พวกเรา
จึงไมอ่ าจไมส่ นใจ ไมเ่ ช่นนันชอื เสียงทีไม่มีจุดด่างพรอ้ ยของ
ใต้เท้ากจ็ ะเสียหาย” ทปี รึกษาแนะนําเสียงเบา “ส่วนหากเกิด
อะไรขนึ ในตอนนัน ไมว่ ่าจะเปนจวนติงซีโหวออกหน้า หรอื วา่
ขา้ หลวงใหญพ่ ูดจาขอรอ้ งกล็ ้วนเปนเรืองของพวกเขา ไม่เกียว
กับพวกเราแล้ว” 

 
เจ้าเมอื งพยกั หน้าน้อยๆ ในเมอื เรอื งมาถึงขนาดนีก็ตอ้ งทําตาม
ทวี า่ เท่านัน หากเชียนจนิ ถงั มหี มอทไี รฝ้ มือในการรักษาจนทาํ ให้
คนตายจรงิ ๆ ถ้าเชน่ นันกไ็ ม่ใชเ่ รืองปวดหวั ของเขาแล้ว แตเ่ ปน
คนทีหนุนหลงั ฝายนันทตี ้องปวดหัว และสุดทา้ ยถา้ เชยี นจนิ ถัง
ขาดคนสนับสนุน เรืองกจ็ ะยงิ งา่ ยดาย 
 
เจา้ เมอื งพลนั ออกคาํ สังเสียงเข้ม 
 
“พาคนทีมสี ่วนเกียวขอ้ งทีเชยี นจินถังมาทงั หมด!” 

บทที 113 ของขวญั ทหี ลงั  
 
ในเชียนจินถังเวลานี ทงั สองฝายตา่ งก็ตะลมุ บอนกันแลว้  
 
เพราะว่าต้องควบคุมแรงในการตเี พอื ไม่ทําให้อีกฝายเจบ็ หนัก 
กอปรกบั ต้องปองกันตัวเองตอนทีถูกอีกฝายโจมตี บรรดาผคู้ ุ้ม
กนั จงึ ระมดั ระวงั กนั อยา่ งมาก เวลาทใี ช้ในการตอ่ สู้จึงนานไปสัก
หน่อย 
 
เหลา่ ผู้คมุ้ กันตา่ งคิดกนั ว่า เพราะพวกตนหา่ งเหินเรอื งทะเลาะ
ววิ าทมากเกนิ ไป แตห่ ากมคี รงั หน้าพวกเขาต้องทําได้ดีกว่านีแน่ 
แต่ละคนมคี วามมนั ใจกันเตม็ ท ี
 
ยามนีกลุ่มคนต่างกระจดั กระจายอยู่เตม็ หอ้ งโถง บา้ งก็นัง บา้ งก็
นอนบนพนื บา้ งก็ยืนคุมเชิงอยู่ เสียงในหอ้ งโถงเหลอื เพียง
เสียงรอ้ งครวญครางแต่ไม่มีคนกลา้ ก่นดา่ หรอื สาปแชง่ อกี แล้ว 
 
จงั หวะนีเองทหี ลวิ พู่เฉิงฟนขนึ มา ทวา่ สายตายังคงพร่ามัวเลก็
น้อย เมอื เขาเหลอื บเห็นความวุน่ วายในห้องโถงก็รีบตะโกนห้าม
ทันท ี
 
“ไม่ต้องตีแลว้ ไมต่ ้องตี มอี ะไรกพ็ ดู คุยกนั ดีๆ...” 
 
“อาจารย์ ทา่ นอย่าขยบั ” ฉีเยวร่ บี เอย่ พลางกดเขาเอาไว ้
 
หลวิ พู่เฉิงจงึ เพิงเหน็ วา่ ฉีเยว่กม็ าด้วย พอปรับสายตาได้แลว้ เขา
จงึ กวาดตามองไปรอบหอ้ ง เหน็ ผคู้ ุ้มกันถือไม้กระบองจาํ นวน
มากยนื อยู่ คนทนี ังบา้ งนอนบ้างพลางร้องโอดโอยบนพนื ไม่ใช้

ศิษยข์ องตนแต่เปนกลมุ่ ของนายพรานทีมากอ่ เรอื งเหล่านัน 
 
“เจา้ ... เจ้ามาไดอ้ ยา่ งไร?” ไมน่ านเขากเ็ ดาออกวา่ เกิดอะไรขึน 
จึงรบี ร้อนอยากจะลุก “ใครไปบอกเจ้า? กอ่ เรอื งแลว้ กอ่ เรอื ง
จรงิ ๆ! เจ้ามาทาํ ไม!” 
 
บาดแผลทีรนุ แรงของหลิวพ่เู ฉิงอยู่ทีแขน โชคดีทีตอนนันเขา
เบนหัวหลบทนั ไมอ่ ยา่ งนันเขากอ็ าจจะตายไปแลว้  
 
ฉีเยว่มองผู้อาวโุ สทีพยายามลกุ จนใบหน้าบิดเบยี วด้วยความ
เจบ็ ปวด ทังหนวดเคราและทรงผมทีเคยเปนระเบียบเรียบร้อย
มาโดยตลอด ยามนีกลบั ยุ่งเหยิงอย่างคนทตี กทนี ังลาํ บาก 
ทันใดนันนางก็รู้สึกแสบจมกู ทนั ท ี
 
ภาพนีทําใหน้ างนึกถงึ ...พ่อ 
 
หลังการผา่ ตัดสมองล้มเหลวทาํ ใหผ้ ู้ปวยเปนอัมพาต พ่อก็ถกู
คนในครอบครวั คนเจบ็ กระชากผมแล้วลากตวั ไปทีระเบยี ง 
 
นางควา้ ไมถ้ ูพืนของแผนกมากําไวแ้ น่น ตงั ท่าจะพงุ่ ออกไปช่วย 
แต่กลับถูกหมอกลุ่มหนึงรังตัวเอาไว้จนไม่อาจขยบั ไปไหนได ้
 
พวกเขาต่างบอกวา่ ภาพลักษณเ์ ปนสิงสําคัญทีต้องรักษา ไม่ควร
เพมิ ความขดั แย้งระหว่างหมอกับผู้ปวยให้มากกวา่ นี... 
 
และนันคอื ฝนรา้ ยของนาง ชวั ขณะนันนางอยากจะถอดเสือกา
วน์ออก เพราะยามนันในใจนางไม่ใชห่ มอ แต่เปนเพียงลกู สาว 
 

ถงึ เขาจะเปนศัตรูของคนทวั โลก ถงึ เขาจะทาํ ความผิดจริงๆ จน
สมควรไดร้ บั โทษ แตเ่ ขาก็คือพ่อของนาง นางไม่มีความลงั เลใน
หัวใจเลยสักนิดและไมอ่ าจทนนิงเฉยอยูไ่ ด้ สิงทนี างตอ้ งการทํา
ก็คือพ่งุ เขา้ ไปขวางอยู่ตรงหน้า ไม่ยอมใหใ้ ครมาทํารา้ ยเขาได ้
 
“ตอนนีเจา้ รบี ไปเร็ว พวกเขาไมร่ ฐู้ านะของเจา้ ยงั ทันเวลา...” 
หลิวพู่เฉิงใช้มอื ทีไมไ่ ดร้ บั บาดเจ็บผลกั นาง พลางเอย่ ขึนมา
อย่างร้อนใจ “เจา้ ไม่ตอ้ งหว่ ง ไมม่ อี ะไรหรอก แคพ่ วกเขาเปน
หว่ งคนในครอบครวั มากเกนิ ไปจงึ ทาํ เรืองรนุ แรงจนเกินขอบเขต 
นีเปนอารมณ์ปกตทิ คี นทัวไปย่อมมไี ด้ พวกเราเปนหมอตอ้ ง
คอ่ ยๆ อธิบายให้พวกเขาฟง แค่ชีแจงกไ็ มเ่ ปนไรแลว้ ...” 
 
ฉีเยว่สูดลมหายใจเข้าลกึ ๆ แล้วยืนขนึ มา 
 
“ได!้ ข้าจะอธิบายให้พวกเขาฟง ข้าจะชีแจงกับพวกเขาดีๆ” พดู
จบ นางกห็ นั หลงั เดินไปทางกลมุ่ นายพราน 
 
หลวิ พูเ่ ฉิงคดิ ไปเองวา่ นางเชือถ้อยคาํ เขาแลว้ กาํ ลงั จะจากไป แต่
คดิ ไม่ถึงเลยวา่ นางจะเอย่ เชน่ นี เขาพยายามยนื มือออกไปเพอื
รงั นางไว้ แต่ก็คว้าไม่ทนั แลว้  
 
เมอื เห็นหญงิ สาวเดนิ ตรงมาหา ชายรา่ งกํายําทังหลายกเ็ ผย
ความเคยี ดแคน้ ออกมาทางใบหน้า พวกนายพรานตา่ งจ้องมอง
มาด้วยสายตาดุดัน แต่เมอื เหลือบเห็นผูค้ ุม้ กนั ทยี นื อยโู่ ดยรอบ
ดว้ ยท่าทางเตรยี มพรอ้ ม แม้แตค่ าํ สาปแชง่ กไ็ ม่กล้าพดู ออกมา
แลว้  
 
“มปี ญหาอะไรเหตใุ ดถงึ ไมค่ ยุ กนั ดๆี ลงไม้ลงมือกบั คนอืนทําไม

?” ฉีเยวเ่ อย่ พลางชกั สีหน้า 
 
พอบรรดานายพรานทนี อนอยู่บนพืนได้ยินก็นําตาเออ่ คลอแทบ
จะรอ้ งไหแ้ ลว้  
 
ด!ี พูดได้ดี! มีปญหาอะไรเหตใุ ดถงึ ไมค่ ยุ กนั ดๆี พอเขา้ ประตูมา
ไดก้ ล็ งไม้ลงมอื กบั คนอนื แล้ว! 
 
“พดู สิ! ทําไมถึงตอ้ งตีคนอืน!” ฉีเยว่ตะคอกถามเสียงดงั คว้า
เอาไม้กระบองจากผู้คุม้ กนั มาฟาดกับพืนอกี ครงั ด้วยทา่ ทาง
เหยี มเกรยี ม 
 
กลุม่ ชายร่างสูงใหญ่ทีอยบู่ นพืนรีบงอตวั ยกมอื มาบงั หัวทนั ท ี
 
“พวกอยตุ ธิ รรม! รกั ษาคนตายแลว้ ยังมีหน้ามาตีคนอนื อีก!” 
พวกผู้หญงิ รอ้ งโวยวายพรอ้ มกับร้องไหเ้ สียงดงั ลนั “ได้! อยาก
ใหค้ นตายนักใชไ่ หม ขา้ จะตายใหด้ ู จะไดส้ มใจเจา้ !” 
 
พดู จบนางกว็ ิงจะเอาหัวชนกาํ แพง ทว่าผคู้ ุ้มกันตาไวจึงควา้ ตวั
เอาไวไ้ ด้ทนั แล้วใชม้ อื ผลักใหไ้ ปอยู่กลางห้องโถง แลว้ ไปยืน
ใกล้ๆ คอยประกบนางไว ้
 
ทันใดนันกม็ ีเสียงว่นุ วายดังมาจากนอกประตู ตามด้วยเสียงตบ
ประตดู ังปง! 
 
“เจา้ หน้าทีศาลมาดําเนินคดี คนทีอยดู่ ้านในเปดประตเู ดียวนี!” 
 
ศาล? บรรดาผู้คุ้มกันมองไปทางฮูหยนิ น้อย 

 
ฉีเยวก่ าํ ลงั จะใหส้ ัญญาณพวกเขาเปดประตู ทว่ากลบั ได้ยินเสียง
คนตะโกนฟองเจ้าหน้าทดี ังมาจากด้านนอก 
 
“นายพรานกลุ่มนันถูกพวกเขาตีแลว้ !” 
 
ใครเปนคนปล่อยข่าวลอื ? ฉีเยวข่ มวดควิ อยา่ งสงสัย 
 
จากนันดา้ นนอกก็เกิดเสียงเซง็ แซร่ าวกับทุกคนกําลงั แยง่ กนั พดู  
ขณะเดยี วกันกม็ ีเสียงคนกล่มุ ใหญก่ ระแทกประตู กระทงั ประตู
เปดออกดงั ผลวั ะ พร้อมกบั ชายเจด็ แปดคนทีถลาตามเขา้ มา 
 
เจ้าหน้าทศี าลกลุ่มหนึงสกดั กนั ฝูงชนทคี ดิ จะตามเขา้ มาในโรง
หมอ ส่วนอกี กลุม่ กเ็ ดนิ ข้ามธรณีประตมู าแลว้ พอพวกเขาเหน็
สภาพภายในห้องก็พากันตนื ตกใจ 
 
ทังโต๊ะ เกา้ อี และข้าวของแตกออกเปนเสียงๆ กระจดั กระจาย
เตม็ พืน ส่วนคนด้านใน… บางคนกก็ ลิงอยู่บนพืน บ้างก็ถือไม้
กระบอง 
 
ทะเลาะวิวาทกนั จริงๆ ดว้ ย! 
 
“ใต้เท้า! ใหค้ วามเปนธรรมกับพวกเราดว้ ย!” 
 
ชายร่างสูงใหญ่ทงั หลายรบี ร้องตะโกนให้ชว่ ยอย่างเสียงดัง 
 
ฝายฉีเยวก่ ็เดินไปหยดุ ตรงหน้าเจ้าหน้าทศี าลแล้วชีนิวไปทีนาย
พรานกลุม่ นัน 

 
“พวกท่านมาพอดี พวกเขาทํารา้ ยคนอืน!” 
 
บรรดาเจ้าหน้าทีศาลมองไปยังกลุ่มผูช้ ายเจ็ดแปดคนและสตรที ี
รอ้ งไหเ้ สียงดงั ... 
 
แตล่ ะคนหน้าบวมชาํ … 
 
นีคอื ผู้ทตี ีคนอนื งนั รึ? 
 
“พวกเขาต่างหากทีทาํ ร้ายคน! คนเหล่านีตพี วกขา้ !” เหล่านาย
พรานตะโกนรอ้ งเรยี นจนเสียงแหบแหง้  
 
จางถงกบั บรรดาศิษย์น้องชว่ ยกนั ประคองหลวิ พูเ่ ฉิงทพี ยายาม
ทรงตวั ลุกขึน 
 
“คารวะใต้เทา้ ” หลิวพ่เู ฉิงฝนทําความเคารพพรอ้ มกับกล่าวอย่าง
นอบน้อม 
 
เจ้าหน้าทศี าลเหล่านีไมใ่ ช่คนโง่ พอเหน็ สภาพของท่านหมอ
หลิวก็ร้แู ลว้ ว่าเกดิ อะไรขึน 
 
“เรยี นใตเ้ ทา้ ! พวกเขารักษาคนจนตายซาํ ยงั ตีพวกขา้ ดว้ ย ใตเ้ ท้า
ต้องชว่ ยพวกข้าดว้ ย…” บรรดานายพรานร้องขอความเห็นใจไม่
หยดุ  
 
เมือผ้คู นทีชะโงกหน้ามองมาจากด้านนอกเหน็ ทา่ ทีพวกเขาก็
ช่วยกันเรียกร้อง “คนบา้ นเดียวกนั ทังนัน ใตเ้ ทา้ ต้องชว่ ยพวก

เขานะ” 
 
จากนันเสียงตะโกนด่าทอหมอวา่ ไรฝ้ มือ เสียงเรยี กร้องให้
ลงโทษก็ดังขึน ทา่ ทีผคู้ นกา้ วรา้ วหยาบคายมากขึนเรอื ยๆ 
 
พอพวกนายพรานเหน็ คนกล่มุ ใหญ่เขา้ ขา้ งตนเองก็ลาํ พองใจ 
พวกผหู้ ญิงยงิ รอ้ งไห้หนักขนึ ทาํ ทวี ่าจะวิงชนกาํ แพง ในเชยี น
จนิ ถงั พลนั วุ่นวายขนึ มาอีกรอบ 
 
“หยุด! ทุกคนหยุดเดยี วนี! เลกิ ทะเลาะกันได้แล้ว!” เจา้ หน้าที
ศาลเหน็ เรอื งย่งุ เหยงิ ดาหน้าเขา้ มาไมห่ ยดุ ก็ปวดหวั ตะโกน
เสียงดังลัน “ตามขา้ ไปศาลาวา่ การ!” 
 
หลิวพเู่ ฉิงถอนหายใจยาว กําลงั จะตอบรบั ทวา่ ฉีเยว่ทียืนขวาง
หน้าเขาไวก้ ลับถามขนึ  
 
“ไปศาลาว่าการทําไม?” 
 
เจา้ หน้าทศี าลมองสตรใี นชดุ เสือผา้ ไมธ่ รรมดา จากนันก็มองผู้
คุม้ กนั ท่าทีขึงขังทอี ยรู่ อบๆ ก็รู้ว่าหญงิ ผ้นู ีเปนคนทไี ม่อาจมเี รือง
ด้วยได้ จึงตอบอย่างนอบน้อม 
 
“มคี นแจ้งวา่ หมอไรฝ้ มือในการรกั ษาของเชียนจินถงั ฆา่ คนตาย 
เจา้ เมอื งจงึ ออกหมายเรียกไปสอบสวน” 
 
“หมอไร้ฝมือในการรกั ษาฆา่ คนอะไรกนั ! ไร้สาระ! พวกเราไม่ไป” 
ฉีเยวป่ ฏเิ สธเสียงเด็ดขาด 
 

เมือเหน็ ทา่ ทางแขง็ กรา้ วของนาง ยิงตอกยาํ ความคดิ ว่าผ้หู ญงิ
คนนีไม่อาจมีเรอื งดว้ ยได้ เจ้าหน้าทีศาลจงึ เอ่ยยิมๆ 
 
“ไมไ่ ด้ออกหมายเรยี กแม่นาง แตเ่ ปนทา่ นหมอหลวิ ของเชยี น
จนิ ถัง” 
 
“ไม่วา่ จะเปนใคร ขอแค่เปนคนของเชยี นจนิ ถงั กจ็ ะไม่ไปสักคน
เดยี ว พวกเราอยกู่ ันดีๆ ทาํ ไมตอ้ งไปขนึ ศาลดว้ ย” ฉีเยวเ่ อย่
เสียงเรียบ 
 
“รกั ษาคนตายแล้วยงั กาํ เรบิ เสิบสานอีก!” มวลชนทีเดือดดาลอยู่
นอกประตทู นดูต่อไปไมไ่ หวจึงร้องตะโกนขึนมาเสียงดงั  
 
“ใครบอกวา่ พวกเรารกั ษาคนจนตาย?” ฉีเยว่ถามเสียงเยน็  
 
ผู้คนทอี ยู่ดา้ นนอกตา่ งกต็ ะลงึ งัน พูดไมอ่ อก 
 
อา้ ว...ยงั ไมต่ ายหรอกร?ึ  
 
ฝายคนทอี ยู่ศาลาว่าการกร็ อจนแทบจะหมดความอดทนแลว้  
 
ในทสี ุดบรรดาเจา้ หน้าทีก็กลับมา 
 
บรรยากาศในศาลาวา่ การพลันเปลียนเปนคกึ คกั ทุกคนตา่ งจ้อง
มองผทู้ ีเพงิ มาถงึ แต่กลบั ไม่เหน็ คนทถี กู หมายเรียก 
 
“เรยี นใต้เท้า นายพรานผูน้ ันยังไม่ตายนะขอรบั เขายังมีชีวติ อย ู่
ดงั นันนีเปนการปรกั ปราํ ใหค้ วามเทจ็ ” เจ้าหน้าทศี าลทีไดร้ บั

มอบหมายงานนีรายงาน 
 
หา? คนไมต่ ายงันรึ? 
 
ปง! 
 
เจ้าเมอื งใชค้ อ้ นเคาะทนั ที ตวาดเสียงดงั ลนั  
 
“อซู๋ าน เจา้ กลา้ ใหค้ วามเทจ็ รึ!” 
 
อซู๋ านคาดไมถ่ งึ วา่ คนของเชียนจินถังจะไม่ยอมมา คงคิดวา่ มี
จวนติงซโี หวให้ท้ายอยกู่ ระมัง 
 
“เรียนใต้เท้า ถึงตอนนีจะไม่ตาย แตก่ ห็ ่างจากคาํ วา่ ตายไม่มาก
แล้วขอรบั ” 
 
“แต่ในเมอื เขายังไมต่ าย เจา้ กฟ็ องท่านหมอว่าไร้ฝมือจนทาํ ให้
คนตายไมไ่ ด้!” เจา้ เมืองเอย่ อยา่ งอารมณเ์ สีย พร้อมกับเคาะ
ค้อนอีกครงั กอ่ นจะเอย่ ตัดบท “รอตายแลว้ เจ้าคอ่ ยมาฟอง
เถอะ! ยกฟอง!” 
 
พูดจบ เจ้าเมืองกส็ ะบัดแขนเสือเดนิ จากไป 
 
เห็นไดช้ ัดวา่ เจ้าเมืองใช้โอกาสนีเพือหลบเลยี ง อู๋ซานพยายาม
ร้องเรยี กเพราะอยากจะพูดบางอย่างต่อ แตก่ ลบั ถูกเจ้าหน้าที
ศาลไลอ่ อกไป 
 
เฮอะ! หากวิธีนีไมเ่ ปนผลกย็ งั มวี ิธีอืนอกี ถงึ อย่างไรสิงทเี ขา

ต้องการก็คือทําให้ชอื เสียงของเชียนจินถงั เสียหาย ไมว่ า่ วธิ ีใด
กไ็ ด้ทังนัน! 
 
พอไดย้ ินว่าคนยังไม่ตาย อกี ทงั ศาลก็ไม่รบั พจิ ารณา อารมณ์
และความร้สู ึกของผคู้ นก็แบ่งเปนหลายฝกหลายฝาย มเี สียง
แสดงความคิดเหน็ ออกมาอย่างหลากหลาย บางคนแอบถาม
กนั แล้ววา่ หรอื พวกเขาจะเขา้ ใจเชยี นจินถงั ผิดไป? 
 
“ในเมอื ศาลไม่สนใจ พวกข้าทเี ปนหมอจะสนใจเอง” อู๋ซานเอย่
เสียงดงั “ข้าจะเชิญทา่ นหมอจากโรงหมอสองสามแห่งไปตรวจ
ทีเชียนจินถงั ด้วยกนั ข้าจะทําใหพ้ วกเชียนจินถังไรค้ ําพดู มาโต้
แยง้ !” 
 
ให้ทา่ นหมอหลายๆ คนมาตรวจโรคร่วมกนั กจ็ ะทาํ ใหเ้ ขา้ ใจ
อาการเจบ็ ปวยไดอ้ ยา่ งกระจ่าง ไม่ใชว่ า่ หมอคนเดยี วบอก
อย่างไรกต็ อ้ งเชอื วา่ เปนแบบนัน 
 
ผู้คนทงั หลายจึงฮอื ฮาขนึ มาอกี ครงั หากอซู๋ านกล้าทําแบบนัน
จริง คนทเี ชยี นจนิ ถงั ต้องมีปญหาแน่นอน 
 
“ถ้าศาลไมส่ นใจ ครอบครวั ของนายพรานกไ็ รท้ ีพงึ ช่างน่า
สงสารนัก ข้าตอ้ งขอเชญิ คนบา้ นเดียวกันอยา่ งพวกท่านมาเปน
สักขพี ยาน คืนความเปนธรรมให้กบั พวกนายพราน และจดั การ
ใหผ้ ทู้ ีทํารา้ ยคนอนื ถูกลงโทษ!” อ๋ซู านร้องตะโกนด้วยใบหน้า
ฮึกเหมิ พูดจบก็ประสานมือคารวะทุกคน 
 
“เพือคนื ความเปนธรรม!” 
 

“เพอื ยนื หยัดตอ่ สู้ใหค้ นบ้านเดียวกัน!” 
 
“เพือลงโทษคนชัว!” 
 
ทนั ใดนันอารมณโ์ กรธแคน้ ของพวกชาวบ้านก็พลงุ่ พล่านราวกับ
สายนําหลากทไี หลทะลักไปยงั เชยี นจินถัง 
 
ฉีเยวย่ ืนขึนมาด้วยสีหน้ากลดั กลมุ้  
 
“เปนอย่างไรบ้าง?” จางถงถามเปนคนแรกดว้ ยสีหน้า
เคร่งเครียด 
 
ฉีเยวไ่ มร่ ้วู ่าควรจะตอบอยา่ งไรด ี
 
อาการของโรครนุ แรงกจ็ รงิ แต่ไม่ได้เกดิ จากโรคแทรกซ้อนที
ทําให้พวกตนหวาดกลวั อย่างทีตอนผา่ ทอ้ งเมอื คราวกอ่ น เพราะ
สาเหตขุ องการเจบ็ ปวยครงั นีง่ายมาก นันคือ... 
 
บาดแผลติดเชืออย่างรนุ แรง 
 
จงั หวะนันเองผู้บาดเจบ็ กส็ ่งเสียงร้องออกมา มอื ทังสองข้างปด
ปายไปทัวเหมอื นไมร่ ตู้ วั กอ่ นจะตกลงข้างตัวเหมอื นหมดแรง 
 
เสียงร้องไหข้ องญาตๆิ ยังดงั มาเปนระยะ 
 
“ทาํ ความสะอาดบาดแผลเพือฆ่าเชือเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?” 
ฉีเยว่ถาม 
 

หลิวพู่เฉิงพยักหน้า 
 
“อ้างองิ ตามทแี ม่นางฉีเคยทําทุกอยา่ ง...” เขาตอบเสียงอ่อน 
จากนันคาํ พูดก็หยุดชะงกั ก่อนจะพูดใหม่ “ไมใ่ ช.่ .. เปนขา้ เองที
ทํา ข้าคดิ วา่ ข้าทําเรียบรอ้ ยทุกอยา่ งแล้ว” 
 
ฉีเยว่หนั มามองท่านหมอหลิว แล้วถอนใจยาว 
 
“นันก็หมายความวา่ อาศัยแค่นําเกลอื กบั เหลา้ ขาวฆ่าเชือโรค
เพือชว่ ยอาการอักเสบไมเ่ ปนผลแลว้ ” 
 
เพนิซลิ ลิน[1]... 
 
นางต้องการแค่เพนิซลิ ลิน... 
 
แต่ของสิงนีไม่มีเหลอื แล้ว 
 
ทาํ ไมนางถงึ ไม่พกมาเยอะๆ หน่อยนะ... 
 
“สุดท้ายแล้วมีทางรอดหรอื ไมม่ ที างรอดกนั แน่?” ญาตคิ นเจบ็
ถามเสียงดงั “พวกเจา้ ไม่ตอ้ งพดู กลับกลอกไปมากบั พวกเรา
แลว้ เปนหรอื ตายกบ็ อกใหช้ ดั เจนสักอยา่ งเถอะ!” 
 
ฉีเยวข่ มวดคิวแตไ่ ม่ไดพ้ ดู อะไร เพราะไดย้ ินเสียงเอะอะโวยวาย
ผ่านเข้ามาจากนอกประตูอกี แล้ว รวมทงั เสียงทุบประตดู งั ปงๆ 
เหมือนเดมิ  
 
“อาจารย!์ อาจารย!์ ท่านหมอเฉียนกันคนอนื ๆ มาแล้ว” ลูกศิษย์

คนหนึงวิงเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตนื “พวกเขาจะตรวจโรค!” 
 
ตรวจโรค? 
 
กด็ นี ่ะสิ! หลายคนยิงหลายหวั มคี นมาช่วยคดิ ช่วยออกความ
เหน็ น่าจะชว่ ยใหห้ าวธิ ีแกอ้ าการอกั เสบได้ดขี นึ  
 
ฉีเยวย่ มิ อยา่ งดใี จ แต่กลับเห็นหลิวพเู่ ฉิงมีสีหน้าเครง่ ขรึม ส่วน
ลูกศิษย์ทงั หลายก็มสี ีหน้าสลดลง 
 
“เปนอะไรไป? มีหมอมาช่วยตรวจและวนิ ิจฉัยโรครว่ มกันไมใ่ ช่วา่
ดมี ากหรอกร?ึ ” ฉีเยว่ถามอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ 
 
“ใช่การตรวจโรคทไี หนกนั เลา่ พวกเขาตอ้ งการให้หมอเหลา่ นี
เปนพยานบุคคล เพือพสิ ูจนว์ ่าอาจารย์เปนหมอทไี ร้ฝมือในการ
รักษา ทําใหค้ นต้องตายตา่ งหาก” จางถงเอ่ยเสียงสัน พยายาม
ขม่ อารมณ ์
 
ใหท้ ่านหมอจากทอี นื มาตรวจ ไมเ่ พยี งเปนการสรา้ งความ
อับอายใหก้ บั หมออีกคน แต่ยังหมายถงึ ใหห้ มอทมี าใหมต่ ัดสิน
ความผิดของหมอคนนันว่าเขาไรฝ้ มือในการรักษาจริงหรอื ไม่
ดว้ ย หากผลสรุปออกมาวา่ เปนความจริง เส้นทางของหมอคน
นันก็นับว่าจบสินแล้ว 
 
เมอื หญงิ สาวเข้าใจก็ถงึ กบั ตกตะลึง 
 
แบบนี...แบบนีจะเรียกว่าการตรวจและวนิ ิจฉัยโรคร่วมกนั ได้ยงั
ไง! 

 
--------------------------------------------- 
 
[1] Penicillin (เพนิซิลลนิ ) คือยาปฏชิ ีวนะทีใชร้ ักษาการติดเชอื
จากแบคทเี รยี อยา่ งแพรห่ ลาย อกี ทงั ยงั เปนยาปฏิชวี นะทถี ูกนํา
มาใชท้ างการแพทยต์ งั แต่แรกเรมิ มาจนถงึ ปจจุบนั