บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

“พูดอะไรอย่างนัน” นางชักสีหน้าแล้วสังเสียงดงั “ขอโทษฮู
หยนิ น้อยเดยี วนี” 
 
คุณชายหวงพ่นลมออกทางจมกู แล้วหันหน้าหนีไมพ่ ูดไม่จา 
 
“ไม่เปนไร เปนเพราะขา้ เครยี ดมากเกนิ ไป” ฉีเยวส่ ูดลมหายใจ
เข้าลึกๆ เฮอื กหนึงแลว้ อมยมิ “ทําฮูหยินตกใจเสียแลว้ ” 
 
หวงฮูหยินไดย้ ินนางพูดเชน่ นี สีหน้ากลบั ยิงไม่สบายใจมากขึน
ไปอกี  
 
“เปนเพราะพวกเราทที ําให้ฮูหยนิ น้อยเหนือยแลว้ ..” นางกุมมอื
ของฉีเยวพ่ รอ้ มกับกล่าวอย่างจริงใจ “จือเฉียวของพวกเราถกู โอ๋
จนตดิ นิสัย จึงออกจะดือรนั สักหน่อย หากเขาทําอะไรลว่ งเกิน
ไปขอฮหู ยนิ น้อยใหอ้ ภยั ด้วย” 
 
ฉีเยวอ่ มยมิ พรอ้ มกับส่ายหน้า แล้วเอย่ ต่อ “ถา้ เชน่ นันข้าขอตัว
ก่อนแล้วกัน พวกเจ้าใหเ้ ขาดืมนําสักหน่อยเถอะ” 
 
ข้าหลวงใหญก่ บั ภรรยาพยกั หน้าเปนการรบั ร ู้
 
ส่วนฉีเยว่ นางกลับเดินไปนังบนมา้ นังหนิ นอกเรอื น แล้วเหม่อ
มองไปไกลสุดสายตา 
 
“ฮูหยินน้อย นําเหลียนจึซนิ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแล้วเจา้ คะ่ ” อาหลูยก
ถว้ ยเดินมาหาพลางเอ่ยขึน 
 
“อาหลู ต่อจากนีไปขา้ คงตอ้ งอยทู่ นี ีไปชัวชีวติ แลว้ ..” ฉีเยว่ถอน

หายใจก่อนจะเอย่ เสียงเบา “ความจริงขา้ ควรจะคิดไดน้ านแลว้
…” 
 
“ฮูหยินน้อย ทงั หมดนีตอ้ งโทษบ่าวเจ้าคะ่ เปนเพราะบา่ วรงั ตัว
ท่านไว”้ อาหลเู อ่ยด้วยเสียงเจอื สะอืน 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้าไปมาพรอ้ มกับยิม 
 
“ความจรงิ ถงึ เจา้ จะไมเ่ รียกข้าเอาไว้ ขา้ ก็กลับไปไมไ่ ด้แลว้ ” นาง
ยิมใหอ้ าหลู พลางเอ่ยเยาะตวั เอง “มันจะมีเรอื งโชคดแี บบนันได้
อย่างไร การเดินทางผ่านกาลเวลานะ ไม่ใช่วา่ นังรถไฟฟาแลว้ ไป
ได้ เพยี งแตท่ ีผา่ นมาข้าหลอกตวั เองไปวนั ๆ เท่านัน” 
 
อาหลูมองเจา้ นาย ไมร่ วู้ า่ จะพูดอะไรด ี
 
การทีความหวงั แตกสลาย แน่นอนวา่ นางต้องเสียใจมาก แม้แต่
ไหนแตไ่ รนางไมเ่ คยมคี วามหวงั เลยก็ตาม... 
 
“เปนแบบนีได้กด็ ี ข้าจะได้สตสิ ักที หนั มาเผชญิ หน้ากับความ
จริงได้แล้ว” ฉีเยวเ่ อ่ยพรอ้ มสีหน้าผอ่ นคลาย ทวา่ หากมองลกึ
เขา้ ไปในดวงตา สิงทีเหน็ ยิงทที ําใหอ้ าหลูเสียใจมากขึน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ท่านอยา่ ได้เสียใจเลยนะเจ้าคะ…” อาหลรู สู้ ึกเจบ็
ปวดใจ นางเอ่ยเสียงเครือ “ทา่ นอยา่ กลวั ...” 
 
ฉีเยวส่ ูดลมหายใจลกึ “ข้าไม่กลัวหรอก” นางพยักหน้ายนื ยนั “
ข้าเพยี งแค่ไม่คนุ้ ชินเล็กน้อย” 
 

นางพดู ประโยคนีพร้อมกบั เผยใบหน้ายมิ แย้มออกมาใหเ้ หน็  
 
“แต่ไม่นานเดียวข้าก็คงชนิ ไปเอง” ฉีเยวเ่ อย่ พลางรับถ้วยนําแกง
จากมอื ของอาหลมู าเปาเบาๆ แลว้ ยกขึนดืม 
 
“อาจารย์...” หซู านเหน็ ฉีเยวเ่ ดินเขา้ มาจึงรบี ทักทายทนั ท ี
 
ฉีเยว่สวมเสือคลมุ เสรจ็ แลว้ กห็ ันหน้ามายิมให ้
 
“ข้ามารบั เวรตอ่ แล้ว ให้ท่านหมอหลวิ ไปพกั ผ่อนเถอะ เจ้าเองก็
พักผอ่ นได้แล้ว ขา้ กับอาหลูจะดูแลคนเจบ็ ต่อเอง” 
 
“ข้าไมเ่ หนือย หากข้าติดตามอาจารย์กส็ ามารถเรยี นรไู้ ด้มาก” หู
ซานเอย่ พลางหวั เราะแหะๆ 
 
“ไมต่ อ้ งรบี ร้อนมาเรยี นตอนนี รอมเี วลาข้าจะสอนเจา้ อยา่ ง
ละเอยี ด” ฉีเยวย่ มิ “ยามทีตอ้ งพักผอ่ นก็ต้องพักผอ่ น แบบนีจงึ
จะสดชืน สามารถทาํ การรักษาผปู้ วยได้ดี” 
 
คาํ พูดนีทําใหห้ ซู านเบกิ บานใจ นีเปนครังแรกทีฉีเยว่เอย่ ปากว่า
จะสอนเขาอยา่ งละเอียด เทา่ กับว่ายอมรับเขาเปนลูกศิษย์แลว้  
ชว่ งเวลาทีเขาหน้าด้านหน้าทนในทสี ุดก็ได้รบั ผลตอบแทนแล้ว 
 
“ขอรบั ขอรับ” เขารบี คารวะอย่างนอบน้อมแล้วถอยออกไป 
 
หวงฮหู ยนิ รอพวกเขาสนทนากนั เสร็จก็เดินเข้ามา นางมองฉีเยว่
ด้วยความระมดั ระวัง ก่อนจะเอย่ ถามเสียงเบา 
 

“ฮูหยนิ น้อย จือเฉียวไมเ่ ปนอะไรแลว้ สินะ?” 
 
ฉีเยวม่ องเข้าไปในหอ้ งก็เหน็ ว่าคณุ ชายหวงหลบั ไปแล้ว 
 
“ตอนนีไม่เปนไร” 
 
“แตท่ าํ ไมเขายงั ตัวร้อนเลา่ ” หวงฮหู ยนิ เอ่ยดว้ ยนําเสียงเปน
กงั วล 
 
“ไม่เปนไรหรอก นันเพราะ...” ฉีเยว่เกือบจะพลงั ปากพูดไปวา่  
เพราะตดั ม้ามทิง โชคดีทีหยุดไว้ไดท้ ัน จงึ เปลียนคําพดู ว่า “พลัง
พืนฐานในรา่ งกายทงั หยนิ ทงั ชีพรอ่ ง อีกทงั อาการตัวรอ้ นเปน
อาการทมี กั จะหายได้เอง…” 
 
หวงฮหู ยนิ ทําเพยี งนิงฟงอยา่ งงนุ งง จะเขา้ ใจทีไหนกนั เลา่  
 
“พดู โดยรวมก็คือทา่ นหมอหลวิ ยังจัดยาให้อยา่ งเหมาะสม ผ่าน
ไปสักสิบถงึ สิบหา้ วันกจ็ ะดขี นึ เอง” ฉีเยว่ตอบงา่ ยๆ 
 
คําพดู เหลา่ นีหลวิ พเู่ ฉิงเคยพดู กบั หวงฮหู ยนิ มากอ่ นแล้ว ทว่า
เมือเปนฉีเยว่พดู นางกย็ งิ เชอื มนั พอได้ฟงจงึ พยักหน้ารับรู้แล้ว
เอ่ยแสดงความขอบคุณอกี ครัง 
 
บทที 90 เลอื งลือ 
 
เพียงไมน่ านคณุ ชายหวงกต็ นื ขึนมา 
 
อาหลรู ีบถอื ยาตม้ มาให้ พอหวงฮูหยินเหน็ จึงเอย่ ขนึ วา่  

 
“ส่งมาเถอะ ขา้ จดั การเอง” 
 
“ใหบ้ า่ วทําเองเถอะเจา้ คะ่ ” อาหลเู อ่ยเสียงนอบน้อม 
 
“ไมต่ อ้ ง... ไมต่ ้อง... เจ้าไปช่วยฮหู ยนิ น้อยเถอะ เรอื งเล็กน้อย
เทา่ นีอย่าใหถ้ ึงกบั ต้องรบกวนเจา้ เลย” หวงฮูหยินเอ่ยยมิ ๆ 
 
อาหลูไดย้ ินคําพดู เหล่านีกร็ สู้ ึกประหม่าเปนอยา่ งมาก ทวา่ ฉีเยว่
กลบั เขา้ ใจดวี า่ ทหี วงฮหู ยนิ ทาํ เช่นนีเพราะต้องการขอโทษแทน
บุตรชายของตน จึงเอย่ ขึนมาบ้าง 
 
“สําหรบั เรืองนีตอ้ งขอบคณุ อาหลูดว้ ยเชน่ กันทชี ว่ ยเหลือข้าอีก
แรง ถงึ เจา้ อาจจะมองว่าเปนเรอื งเลก็ น้อย แต่การดแู ลกส็ ําคญั
มากต่อการฟนตัวและถอื ว่าเปนการติดตามอาการของคนเจ็บ
ด้วย” 
 
หลังจากไดย้ ินคาํ พูดฉีเยว่กท็ ําให้หวงฮูหยนิ ร้ถู งึ ความสําคญั
ของบา่ วผนู้ ี 
 
บ่าวรบั ใชค้ นนีเปนคนสนิทของฮหู ยนิ น้อย ยอ่ มมสี ถานะไม่
ธรรมดา หวงฮูหยนิ จาํ ต้องยอมรบั วา่ สามนี างพดู ถกู เรืองเช่นนี
เขาเคยพบมามากในราชสํานัก นันคือเราอาจจะล่วงเกนิ พวก
ขนุ นางไดโ้ ดยไมต่ ้องคิดอะไรมาก ในทางกลับกันหากเปน
องครกั ษ์ทรี ับใชใ้ กล้ชิดฮ่องเตน้ ัน ไม่ควรลว่ งเกนิ หรือทาํ ให้ไม่
พอใจอย่างเด็ดขาด ไม่เช่นนันอาจจะตกทีนังลาํ บากได ้
 
ดังนันเมอื อยู่ตามลําพงั ในห้องกบั บุตรชาย หวงฮูหยนิ จึงถือ

โอกาสอบรมสังสอน 
 
“ตอนนีเจ้าควรตระหนักว่าตัวเองกําลังรกั ษาอาการบาดเจ็บอย ู่
และคนเหลา่ นันเปนคนช่วยเจา้ ไว้” 
 
“ขา้ ไมไ่ ดท้ ําอะไรนางสักหน่อย” คณุ ชายหวงรีบแกต้ วั  
 
“ถึงอย่างไรเจ้ากค็ วรให้ความเคารพคนอืนบา้ ง” หวงฮหู ยินชัก
สีหน้าไมพ่ อใจใส่บุตรชาย แลว้ เอย่ ตอ่ “ฮหู ยินน้อยผูน้ ีเปนหมอ
เทวดา ชวั ชวี ิตของคนคนหนึง ใครเลา่ จะหลีกเลียงการพบหมอ
ได้ การคบค้ากับทา่ นหมอเกง่ ๆ นับว่าเปนโชคและยังทําใหอ้ ายุ
ยนื ด้วย ครงั นีเจา้ ทําใหแ้ มต่ กใจแทบแย่ หากเกดิ อะไรขนึ กับเจา้  
แมก่ ไ็ มอ่ ยากจะมชี วี ติ อยู่ต่อไปแลว้ …” 
 
ถึงอย่างไรคุณชายหวงกย็ งั เปนเดก็ หลังจากผ่านประสบการณ์
ทีเจ็บปวดเจียนตายจนถงึ ตอนนีทีถกู ผ่าทอ้ งเพอื การรักษา เมอื
คดิ ขึนมาคราใดก็ตอ้ งตกใจจนหน้าซดี ทังทีทําตวั เหมือนไมส่ น 
แต่ความจรงิ นันตกใจแทบแย่แล้ว พอยามนีไดฟ้ งท่านแมพ่ ดู กม็ ี
สีหน้าเหมือนจะร้องไห ้
 
“ท่านแม่ ลูกอกตญั เู หลอื เกิน ทําใหท้ า่ นแม่ต้องตืนตระหนก
แล้ว” เขาเอย่ อย่างสํานึกผิด จากนันสองแม่ลูกก็กอดกนั ร้องไห ้
 
“ฮูหยินน้อย ท่านไม่ตอ้ งทาํ เพือบ่าวขนาดนี” 
 
อาหลตู ามฉีเยว่ออกมาพรอ้ มกับกลา่ วด้วยนําเสียงแผ่วเบา 
 
ฉีเยว่หันหน้าไปมองอีกฝายแล้วส่งยิมให้ “ขา้ เคยบอกแลว้ วา่ ข้า

เปนคนรกั พวกพอ้ ง” 
 
“คนทกุ คนล้วนรบั ความไมเ่ ปนธรรมเล็กๆ น้อยๆ กันทังนันนะ
เจา้ คะ” อาหลูเอ่ยเสียงอ่อน 
 
ฉีเยว่โบกมือไปมาพร้อมกบั บดิ ขีเกยี จ 
 
“คนอืนข้าไม่สนใจ แตว่ า่ …” นางหันหน้ากลับมาพร้อมกับยิม
แยกเขยี วใส่อาหลู “พวกเราไม่รบั จะดีกวา่ ในเมอื มีชวี ิตกต็ อ้ งใช้
ชีวติ ใหด้ ี ทาํ ให้ตัวเองสบายกนั หน่อยเถอะ” 
 
ราวสิบวันต่อมา ฉีเยวก่ ็อนุญาตให้คนเจบ็ กลับบ้านได ้
 
“นีเปนรายการทตี ้องระมัดระวังว่า สิงใดทีกนิ ได้ สิงใดควรหลกี
เลียง อาการแบบใดทีตอ้ งคอยสังเกต” หญงิ สาวเขียนราย
ละเอยี ดมาให้เต็มสองหน้ากระดาษ จากนันกส็ ่งให้หวงฮูหยิน 
 
มาถงึ ตอนนีนางก็ยังไมไ่ ด้บอกหวงฮูหยนิ เรอื งทผี า่ ตดั มา้ มทิง 
ทาํ ให้ในใจของฉีเยว่ราวกับมหี ินก้อนใหญก่ ดทบั อย่างไรอย่าง
นัน 
 
“หลังจากคุณชายหวงผ่านการผา่ ตดั ครงั ใหญ่ โดยพนื ฐานแลว้
ม้ามจะดอ้ ยประสิทธิภาพลง” นางพยายามหาคําศัพทท์ ีเข้าใจ
งา่ ยๆ มาอธบิ ายใหข้ ้าหลวงใหญ่กับภรรยาฟง “ดงั นันร่างกาย
ของเขาจะไมแ่ ขง็ แรงเหมือนเมอื กอ่ น โดยเฉพาะอยา่ งยิงหลาย
ปตอ่ จากนีต้องดแู ลอยา่ งระมดั ระวงั ” 
 
“ร้ายแรงมากหรือไม?่ ” หวงฮหู ยินถามด้วยนําเสียงหวาดกลวั  

 
“ทา่ นไม่ต้องเครยี ดเกินไป กแ็ ค่ต้องใส่ใจกบั การออกกําลงั กาย 
รา่ งกายก็จะสามารถฟนฟูกลับสู่สภาพเดมิ ได้เรว็ เพยี งแต่ถึง
อยา่ งไรเขาก็เคยผา่ นการผา่ ตัดใหญ่ ตอนแรกๆ จึงออกกาํ ลัง
กายหกั โหมมากไม่ได”้ ฉีเยวเ่ อย่ ต่อ 
 
หวงฮหู ยนิ พยักหน้า นางพอจะเขา้ ใจทอี กี ฝายพดู บา้ งเปนบาง
ส่วน 
 
“ถึงอย่างไรกย็ งั ดีกวา่ แขนขาขาด แค่ตอ้ งใชเ้ วลาพักฟน เพราะ
นับว่าเขาเพงิ เฉียดประตูยมโลกมา” หวงฮูหยินข้าหลวงเอย่ ขนึ
มาพรอ้ มกับใบหน้าทีบ่งบอกวา่ เขา้ ใจ 
 
ฉีเยว่เห็นอกี ฝายพอจะเข้าใจบา้ งจึงรสู้ ึกโล่งอก “จาํ เอาไวว้ ่า ถา้
เกิดมีอาการผดิ ปกตติ ามทขี ้าเขียนไว้ในนี ใหร้ ีบมาหาข้าหรอื ไม่
ก็ท่านหมอหลวิ ทนั ท”ี  
 
หวงฮหู ยินมองสีหน้าจริงจงั ของฉีเยว่เหมือนกับมองของลําคา่  
นางรบี เก็บกระดาษไวก้ บั ตวั  
 
“นีคือใบสังยา อา้ งองิ ตามใบสังยาสิบหอ่ ทแี ลว้ ” หลิวพู่เฉิงหยิบ
ใบสังยาทีเขียนเสรจ็ เรียบรอ้ ยแลว้ มาให้ หวงฮูหยินรบี รับไปเก็บ
ไว้อยา่ งด ี
 
“ลําบากท่านทังสองแล้ว” ฮหู ยนิ ขา้ หลวงเอ่ยดว้ ยสีหน้าซาบซึง
ใจ 
 
อกี ด้านหนึง ขา้ หลวงใหญ่ทกี ก็ ําลังขอบคุณตงิ ซีโหวอยเู่ ชน่ กนั  

 
“รบกวนทา่ นโหวแลว้ ในใจของขา้ จริงๆ แล้ว…” เขาเอ่ยด้วยนํา
เสียงสันเครือก่อนจะหยุดไป เพราะไมร่ จู้ ะบรรยายความรู้สึก
ออกมาเปนคําพูดไดอ้ ยา่ งไร 
 
ตงิ ซโี หวหวั เราะรา่ แสร้งทาํ เปนเอ่ยอยา่ งไมพ่ อใจ นําเสียงทีพดู
เดด็ ขาด 
 
“พวกเราไมใ่ ช่คนอนื คนไกล อย่าพูดแบบนีอกี นะ” 
 
ข้าหลวงใหญค่ อ้ มตัวใหอ้ กี ฝายอยา่ งนอบน้อม “สําหรับ
เหตุการณ์ในครังนีถือเปนบุญคณุ อย่างใหญ่หลวงจนไม่ร้จู ะ
ตอบแทนไดอ้ ย่างไร ไดแ้ ต่จดจาํ เอาไวใ้ นใจแล้ว” 
 
ในใจของตงิ ซโี หวเตม็ ไปด้วยความสุข เขารู้วา่ ในสายตาของผมู้ ี
ยศถาบรรดาศักดิ หรือขนุ นางชนั ผใู้ หญ่ในราชสํานักตา่ งกค็ ิดวา่
เขาอยู่ไดด้ ้วยอาศัยชอื เสียงและบารมขี องบรรพบุรษุ หากไมใ่ ช่
เพราะฉางอวินเฉิง ลูกชายของตวั เองรบั สืบทอดการเปนทหาร
ตอ่ จากบรรพบรุ ษุ ไม่แน่ว่าเกยี รตยิ ศและคณุ งามความดีทคี นร่นุ
เกา่ สังสมไวก้ อ็ าจจะจบในมอื ติงซีโหวคนปจจุบนั แลว้ ดังนันแต่
ไรมาจงึ ไม่เคยมใี ครให้ความเคารพตอ่ เขาอย่างจรงิ ใจเลย 
 
แน่นอนวา่ เมอื เทียบกับเมอื กอ่ นทอี าศัยชือเสียงและความ
สามารถของบรรพบรุ ุษ ทวา่ ครังนีกลับอาศัยฝมืออนั ยอดเยียม
ของลกู สะใภ้… 
 
แต่ชา่ งเถอะ! เพราะถงึ อยา่ งไรการทขี ้าหลวงใหญแ่ สดงความ
เคารพก็มาจากความจรงิ ใจ 

 
ประตูใหญข่ องจวนติงซโี หวไม่เปดออกง่ายๆ 
 
แม้แตป่ ระตูดา้ นข้างทังสองฝงก็ไมค่ ่อยเปดออก หนําซําหน้า
ประตยู ังมีเวรยามรักษาการณ์แน่นหนา 
 
ไม่รู้ตังแตเ่ มอื ไรทนี อกประตูมีคนมาออกนั ราวกบั คนวา่ งงาน
มากมายเพยี งนี บางคนก็ยนื บางคนก็นัง ไมย่ อมไปไหน 
สายตาจบั จอ้ งอยู่ทีประตใู หญข่ องจวนตงิ ซโี หว 
 
“เจา้ มาจากทีไหน?” หนุ่มน้อยคนหนึงนังยองๆ อยู่มมุ กาํ แพง
มานานจนรู้สึกเบือ จงึ หันมาถามหนุ่มน้อยทีอยู่ตรงขา้ ม 
 
หนุ่มน้อยผนู้ ันมองเขาแวบหนึง เนืองจากทกุ คนมารออยทู่ ีนี
หลายวนั แล้ว จึงคุ้นหน้าคุ้นตากนั ทังหมด 
 
“ฮุ่ยเหรนิ ถงั น่ะ” หนุ่มน้อยตอบก่อนจะเชดิ หน้า “เจ้ามาจากเปา
เหอถงั งันร?ึ ” 
 
หนุ่มน้อยทีเปนคนเอย่ ทักพยักหน้า พรอ้ มกบั ขยบั ไปยืนใกล้ๆ 
ในขณะทีเคียวหญ้าแห้งทีอยู่ในปากไปด้วย 
 
“เจ้าว่าเจ้านายให้พวกเรามาเฝาจวนติงซโี หวกันทําไม” เขากล่าว
ขึนมาพร้อมกบั มองไปทางจวนทพี ูดถึงแวบหนึง “เจา้ เชือทีพวก
เขาพูดรึวา่ มีหมอเทวดาทสี ามารถรกั ษาอาการปวยด้วยการผ่า
ท้องได้?” 
 
ลกู จ้างฮุ่ยเหรินถงั ไดย้ นิ กข็ มวดควิ แน่นก่อนจะหวั เราะเยาะ จาก

นันก็แสรง้ เอ่ยเสียงขรมึ  
 
“ผ่าท้องนันพอเชอื ไดน้ ะ...” 
 
ลูกจ้างของเปาเหอถังเบิกตาโพลงมองเขาด้วยใบหน้าทเี ตม็
เปยมไปด้วยความเคารพเลือมใส หรอื วา่ เจา้ เดก็ ลูกจา้ งคนนีเปน
คนมีฝมอื และมากความสามารถ… 
 
“เพียงแตห่ ลังผ่าออกคนจะเปนหรือตายนันยงั บอกไม่ได”้ ลูก
จ้างของฮุ่ยเหรนิ ถงั เอย่ ตอ่ แลว้ ทําหน้าทะเล้น 
 
ลกู จา้ งของเปาเหอถังจึงรวู้ า่ ตวั เองถกู หยอกเล่นแลว้ จงึ หัวเราะ
เสียงดังลัน “ไมร่ ู้จริงๆ ว่าพวกเจ้านายเชอื ไปได้อยา่ งไรถึงให้
พวกเรามาเฝาอยู่ทีนี…” 
 
“เรอื งนันช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ได้เงินหนึงตําลงึ เงินทุกวัน หาก
ไมเ่ อาก็โงแ่ ลว้ ” ลูกจา้ งของฮยุ่ เหรินถงั เบป้ าก แล้วทงิ ตัวนังลง
ข้างกาํ แพง ทว่าด้านขา้ งจวนติงซีโหวนันเปนโรงเตยี ม เสียวเอ้อ
คนหนึงรบี เดินออกมาแลว้ โบกมอื ไล่พวกเขา 
 
“ไป! ไป! พวกขอทานน่ารงั เกียจ อย่ามาทําใหร้ ้านของเถา้ แกข่ ้า
สกปรกนะ” 
 
เมือเผชิญกบั สายลมแรงและแสงแดดแผดจา้ ทําให้คนทีเฝา
หน้าจวนสภาพยาํ แย่จรงิ ๆ ลูกจา้ งทังสองจงึ ตะเบ็งใส่หน้าคน
พูดอยา่ งอารมณเ์ สีย 
 
“ไสหวั ไป เจ้านันแหละขอทานน่ารังเกยี จ” พวกลกู จ้างด่าเปน

เสียงเดียวกัน 
 
เสียวเอ้อมองท่าทางกาํ เรบิ เสิบสานของบรรดาลูกจ้างอยา่ งคาด
ไม่ถงึ จากนันกโ็ ตก้ ลบั แบบไมม่ ใี ครยอมใคร ทนั ใดนันเองลูก
จา้ งของฮยุ่ เหรนิ ถงั กเ็ อ่ยอยา่ งสงสัย 
 
“คนพวกนันวิงไปทีไหนกนั ?” เขาถามพร้อมกับมองเด็กหนุ่มที
อายพุ อๆ กันกบั ตัวเองอกี ด้าน “ไมท่ ํางานกนั แลว้ รึ?” 
 
เขาเอ่ยพมึ พาํ กอ่ นจะหันไปทางจวนติงซีโหว 
 
ลูกน้องของเปาเหอถงั ก็มองอยู่เช่นกัน “ออกมาแล้ว!” 
 
เขารบี ถ่มหญ้าแห้งทงิ ไมพ่ ดู อะไรอีกสักคาํ พอตงั ทา่ ได้กว็ งิ ไป
รายงานเจา้ นายตัวเองแล้ว 
 
ลูกจา้ งของฮยุ่ เหรินถงั มปี ฏิกิรยิ าโต้ตอบค่อนข้างชา้ เขายงั คง
มองรถมา้ สองคันทวี ิงออกมาจากประตูดา้ นขา้ งจวนตงิ ซีโหวอยู่
เลย 
 
รถมา้ เคลือนทีออกมาอย่างเชอื งช้า โดยไมท่ ันระวงั ลอ้ รถจึงบด
กบั หนิ ก้อนเล็กๆ เข้าให้แลว้  
 
“เจ้ารนหาทตี ายหรอื อยา่ งไร ไม่ได้ลมื ตารึ หากหัวของคณุ ชาย
กระทบกระเทือนแล้วชีวิตตาํ ตอ้ ยของเจ้าจะชดใช้ไดไ้ หม?” ผู้
ดูแลขบวนรถมา้ ตวาดด้วยนําเสียงโมโห คนบังคบั มา้ จงึ รบี
ขอโทษ 
 

“สวรรค…์ ” ลกู จ้างของฮุ่ยเหรนิ ถงั มองฉากตรงหน้าอย่างตืน
ตะลงึ เขาตบขาตัวเองทีหนึงพร้อมกบั รอ้ งเสียงดงั ลนั พอตังสติ
ได้กว็ ิงทันท ี
 
พอมองกลุ่มคนทีวิงตามหลงั กนั ไปแล้ว เสียวเอ้อก็รสู้ ึกวา่ ทตี ัว
เองพดู ไปนันไดผ้ ล เขาจงึ รบี ตะโกนไล่หลังด้วยสีหน้าอิมอก
อมิ ใจเปนอย่างมาก 
 
“นับวา่ พวกเจ้าวงิ ไดเ้ รว็ หากชา้ อกี นิดเดียวคงจะถูกนายน้อย
อย่างข้าตลี งไปนอนกองกบั พนื แลว้ ” 
 
ฉีเยว่กับหลวิ พเู่ ฉิงมองครอบครวั ขา้ หลวงใหญท่ ีกาํ ลังจากไป 
 
จากนันหญิงสาวก็ถอนหายใจอยา่ งแรง ร้สู ึกเพียงว่าสิงทหี นัก
หน่วงอยู่ในใจมานานในทสี ุดกผ็ ่อนคลายลงบา้ งแลว้  
 
“ทา่ นหมอหลวิ หลายวนั มานีตอ้ งลําบากทา่ นแลว้ ” นางแสดง
ความเคารพตอ่ หลิวพ่เู ฉิงพรอ้ มกับกล่าวขึนมาอยา่ งซาบซึงใจ 
 
“ขา้ ไม่ลาํ บากเลย ฮูหยินน้อย เจา้ ตา่ งหากทีตอ้ งลาํ บาก” หลวิ พู่
เฉิงอมยิมพรอ้ มกบั แสดงความเคารพตอบ 
 
“หากไม่ใชเ่ พราะทา่ นหมอหลิว การผา่ ตัดครังนีของข้ายอ่ มตอ้ ง
ล้มเหลวแน่นอน” ฉีเยวเ่ อ่ยดว้ ยสีหน้าจริงจงั  
 
คราวนีท่านหมอหลิวชว่ ยเหลอื นางอยา่ งมาก ไมเ่ ฉพาะเรืองยา 
แตย่ ังชว่ ยในเรืองจติ ใจ ทงั ช่วยใหน้ างเกิดความมนั ใจ ซาํ ยงั
ปกปองนางอกี ดว้ ย 

 
“หากไม่ใช่เพราะฮหู ยินน้อยกค็ งจะไม่มีการรกั ษาในครังนี ขา้
ตา่ งหากทไี ด้ประโยชน์เปนอยา่ งมาก” 
 
ครังนีถอื วา่ เขาได้เปดหเู ปดตา ไดเ้ รียนรู้สิงใหม่ๆ มากมายจริงๆ 
หากไมเ่ ชือกล็ องถามทา่ นหมอทอี ยบู่ นโลกนีดูสิ จะมีสักกคี นที
ไดเ้ ห็น ไดส้ ัมผัส และได้เขา้ ร่วมการผา่ ท้องเพือรกั ษาบาดแผล
ด้วยตวั เอง พอนึกถึงเรืองนี เขากต็ วั รอ้ นผา่ วไปทงั ร่าง 
 
“คําพดู ทีเปนพธิ รี ีตองเหล่านีข้าไมพ่ ดู แลว้ ดกี ว่า สรปุ วา่ ครังนี
พวกเราทํางานร่วมกนั อยา่ งมีความสุข” นางเอย่ เผยใหเ้ หน็
ใบหน้ายิมแย้มทดี มู ชี ีวิตชวี า 
 
หลิวพูเ่ ฉิงส่งยิมกลบั พรอ้ มกบั พยกั หน้าให ้
 
จางถงกบั หซู านกาํ ลังเก็บอปุ กรณ์เครอื งปรงุ ยาจีนอยู่ หลายวัน
มานีพวกเขาตา่ งกอ็ าศัยอยู่ทนี ี ไม่ได้ห่างไปไหนเลยเชน่ กนั  
แมแ้ ต่บา้ นกย็ งั ไมไ่ ด้กลบั สักครงั ยงิ ไมต่ ้องพดู ถึงเรอื งการออก
ตรวจคนไขท้ ีเชียนจนิ ถงั ด้วยซํา 
 
“แต่ครงั นีทําใหก้ ิจการของเชียนจนิ ถังต้องเสียการเสียงานแล้ว
...” ฉีเยวถ่ อนหายใจ เอ่ยด้วยความร้สู ึกไม่สบายใจเลก็ น้อย ทว่า
หลวิ พูเ่ ฉิงกลับส่ายหน้า 
 
“การรักษาอาการปวยและการชว่ ยชวี ติ คนจะเปนกิจการไปได้
อย่างไร” เขาเอย่ พร้อมกับมองฉีเยวอ่ ย่างไมเ่ หน็ ดว้ ย 
 
“จรงิ ด้วย เปนขา้ เองทีแกเ่ งินมากไปหน่อย” ฉีเยว่รีบยอมรับผดิ

ทนั ท ี
 
“อาหลู ไวเ้ จา้ บอกอาจารย์ด้วยว่าไมต่ ้องเปนกงั วล ครงั นีกจิ การ
ทาํ กาํ ไรไดม้ าก” หูซานได้ยนิ จึงหันมาเอ่ยกับอาหลูทีชว่ ยพวก
เขาเกบ็ ของอยู่ขา้ งๆ “ข้าหลวงใหญไ่ ด้ใหค้ นห่อเงนิ คา่ รักษาส่ง
ไปให้จํานวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิงมคี นมากมายทีรูว้ ่าอาจารย์
ของพวกเราช่วยรักษาคุณชายหวงทถี กู หมอมากมายตดั สินวา่ ไม่
สามารถรักษาได้ ตอนนีชือเสียงของโรงหมอเราจงึ โด่งดงั ไปทัว 
แตล่ ะวนั ผูค้ นเบียดเสียดแน่นโรงหมอไปหมด ถงึ อาจารย์ไม่อยู่
ทว่าพวกเขากย็ อมให้ศิษยค์ นอนื ๆ ตรวจ...เดอื นนีพวกเราหาเงิน
ไดม้ ากแน่นอน” 
 
อาหลูเหลือบมองคนพูดแวบหนึงแล้วถอื ของเดนิ ออกไป ทงิ หู
ซานทีตนื เต้นดใี จไว้ทีเดมิ ทว่าเขายังไม่วายพดู ไลห่ ลังนางไปว่า 
 
“แม่นางหลู หากวนั หน้าเจา้ อยากไดอ้ ะไร ถ้าไม่สะดวกออกไป
ข้างนอกเอง ขา้ จะไปซือมาส่งให…้ ” เขายงั พดู ไมท่ นั จบ อาหลกู ็
เดนิ ไปไกลแลว้ หซู านได้แตห่ ุบปากลงด้วยท่าทางหดห ู่
 
จางถงยืนมือมาตบหวั ของเขาเบาๆ “รีบเกบ็ ของไปเร็วๆ เลย” 
 
ฉีเยว่เดินไปส่งหลิวพูเ่ ฉิงและคนอนื ๆ จนถึงหน้าประตูจวน 
 
“อาจารย”์ นางส่งเสียงเรยี ก กอ่ นจะพูดต่ออย่างอดไม่ได้ “ใหข้ า้
เรียนวิชาหมอแผนจนี กับทา่ นได้หรือไม่?” 
 
เสียงรอ้ งเรยี กว่า ‘อาจารย’์ นี ทําใหห้ ลวิ พู่เฉิงตกใจอยู่บ้างเล็ก
น้อย 

 
“แม่นางฉี หากเจ้าอยากเรียนอะไรขา้ จะสอนใหท้ งั หมดเลย 
เพยี งแต่คาํ วา่ อาจารยน์ ี ข้าไมก่ ลา้ รับอยา่ งเดด็ ขาด” เขารีบกลา่ ว
ขึนมา 
 
แน่นอนวา่ ท่านเปนอย่แู ล้ว ไม่กีวนั มานีทีทา่ นสอนข้า ทําใหข้ ้า
เรยี นรู้ได้มากกวา่ ตอนทีเปนหมอเสียอกี  
 
ฉีเยวม่ องหลวิ พู่เฉิงแลว้ อมยิมพร้อมกบั คารวะอกี ครงั  
 
รถม้าของหลวิ พ่เู ฉิงเคลอื นทีไปตามทางเดิน เพยี งไม่นานหน้า
ประตูกก็ ลบั คนื สู่ความเงยี บสงบเหมอื นเดมิ  

บทที 91 วา้ วุน่  
 
ฉีเยวย่ ืนนิงอยา่ งเหมอ่ ลอยอยหู่ น้าประต ู
 
เวรยามทเี ฝาหน้าประตูใหญ่กไ็ มก่ ลา้ เอ่ยเรง่ ได้แต่ประสานมือ
ตรงหน้า รอรบั ใชด้ ว้ ยท่าทางนอบน้อม 
 
ฤดหู นาวทอ้ งฟามืดเร็วมาก ราวกบั วา่ เพยี งกะพริบตาจาก
ท้องฟาสีสดใสกเ็ ปลียนเปนมืดสลัวแล้ว 
 
“ฮหู ยินน้อย กลบั กนั เถอะเจา้ คะ่ ” อาหลรู ู้ว่าฉีเยวส่ ติหลุดลอยไป
อกี แล้วจึงเอ่ยเตอื นเสียงแผว่ เบา 
 
ถึงจะออกปากว่ายอมรบั ความจริงทีกลับไปไม่ไดแ้ ล้ว แต่หาก
เทียบกนั กบั เมอื ก่อน ตอนทีสตรผี ู้นีเหมอ่ ลอยไมร่ ู้สึกตวั ยงั มี
แววตาวาดหวงั ปรากฏใหเ้ ห็น 
 
“อ้อ กลับเถอะ” พอฉีเยว่ดงึ สตกิ ลับมาได้ก็กลา่ วขนึ พร้อมกับส่ง
ยิมใส่อาหล ู
 
สองนายบา่ วจึงเดินกลบั เรือนทีใช้เปนทีรักษาคนเจ็บ ทวา่ ยามนี
นอกจากกลนิ ยาสมนุ ไพรจีนทยี งั อบอวลอยู่ ดา้ นในก็กลบั วา่ ง
เปลา่ เสียแล้ว 
 
“ฮหู ยนิ น้อย อาหารของท่านจะใหจ้ ัดวางตรงไหนเจ้าคะ?” บา่ ว
อาวุโสสองคนเดนิ เขา้ มาถามเสียงนุ่มนวล 
 
เปนเวลากนิ อาหารเย็นแลว้ ... 

 
จดั วางทีไหนรึ? ทไี หนก็ไมใ่ ชบ่ ้านของนาง… 
 
“จัดวางทนี ีแล้วกนั ” ฉีเยวต่ อบ 
 
บ่าวอาวโุ สไมก่ ล้าซักถามตอ่ ไดแ้ ต่ตอบรบั แลว้ เดินออกไป เพยี ง
ไม่นานอาหารมากมายก็ถูกจัดวางจนเตม็ โตะ๊  
 
“ทาํ ไมอาหารถงึ มากกวา่ ทีกฎระเบียบกาํ หนดไว้?” ฉีเยว่กวาด
สายตามองแล้วถามขึนมา 
 
ไมก่ วี ันก่อนนางย่งุ วนุ่ วายกบั การรกั ษาคน พอถึงเวลากินกร็ ีบยดั
เข้าปาก ไม่ได้มองดเู ลยวา่ ของทีกนิ นันคอื อะไร 
 
“นายท่านบอกวา่ หลายวันนีฮหู ยนิ น้อยต้องลําบาก จงึ สังทาง
หอ้ งครวั ทําอาหารให้ฮหู ยนิ น้อยเปนพิเศษ ยังมีนําแกงโสมด้วย
นะเจ้าคะ อกี สักครกู่ จ็ ะยกมา” บา่ วรับใช้หญิงทมี าปรนนิบตั ริ ับ
ใชเ้ ปนคนคุมงานของหอ้ งครวั ถึงจะบอกวา่ นางคือผ้ทู ีฉีเยวม่ อบ
ตําแหน่งให้ ทว่าแต่ไรมาสีหน้าทา่ ทางของนางก็ไม่เหมอื นกับวัน
นีทีแสดงถึงการเอาอกเอาใจและนอบน้อมอยา่ งชัดเจน 
 
ฉีเยว่ยิมแล้วหันไปบอกอาหลู “อกี สักคร่เู จ้าไปแสดงความ
ขอบคณุ ต่อนายท่านแทนขา้ ด้วย” 
 
อาหลูพยกั หน้าเลก็ น้อย 
 
“ถา้ เชน่ นันจะให้เก็บของให้ฮหู ยนิ น้อยเลยไหมเจา้ คะ?” บ่าวรบั
ใช้หญงิ คนหนึงถามแทรกขึนมา 

 
ฉีเยวห่ ยุดชะงกั ไปครู่หนึงในขณะทมี ือยงั ถอื ตะเกียบอยู่ “เก็บ
ของ? เก็บไปไหน?” 
 
คําถามนีทําเอาบา่ วรบั ใช้หญิงถึงกบั ตะลงึ งนั คนทมี าใหร้ กั ษาก็
กลับไปแลว้ แน่นอนว่าฮูหยินน้อยกไ็ ม่ตอ้ งอย่ทู ีนีแลว้  
 
พอฉีเยวถ่ ามเสร็จกย็ มิ พร้อมกับส่ายหน้า 
 
สถานทที ีนางอยากจะไปไมม่ แี ลว้ … 
 
“ไม่ต้องหรอก ว่นุ วายยา้ ยไปย้ายมาเสียเปล่า ขา้ อยทู่ ีนีแหละ” 
นางเอ่ยโดยไมร่ อคําตอบ ก้มหน้ากินข้าวในชามอย่างเชืองช้า 
ไมพ่ ูดอะไรอีก 
 
ตอนทีฉางอวนิ เฉิงมองสํารบั อาหารบนโต๊ะก็ยังไม่รสู้ ึกอะไร 
 
แต่เมอื ถึงเวลาทโี คมไฟสวา่ งขนึ มาทีละดวง เขาก็ขมวดคิวแล้ว 
 
ชายหนุ่มได้ยินเสียงพูดคุยหัวเราะกันอยา่ งสนุกสนานของ
บรรดาบา่ วรบั ใชด้ งั มาจากนอกห้อง บ่งบอกถึงความชืนมนื ใน
ยามคาํ คนื ของฤดหู นาว 
 
“นางมวั ทาํ อะไรอย?ู่ ” ฉางอวินเฉิงเอย่ พึมพําแล้ววางหนังสือที
ไม่ไดพ้ ลกิ ดูสักหน้าในมือลงเสียงดัง 
 
เสียงพดู คุยหวั เราะกันอย่างสนุกสนานทอี ยู่ทางดา้ นนอกหายไป
ทันที แต่ไรมาถา้ เขาไม่ไดเ้ รยี กหา พวกบ่าวจะไมก่ ล้าเขา้ มา

ปรนนิบัตริ บั ใช้ แต่ยามนีเมือได้ยินเสียงจงึ รบี เข้ามาทันท ี
 
“เสียวโหวเหย่มอี ะไรจะสังหรอื เจา้ คะ” ชวิ เซยี งแสดงความเคารพ
พร้อมกับกลา่ วขนึ มา 
 
หลังจากรออยพู่ ักใหญก่ ็ยังไมม่ เี สียงตอบกลบั มาจากฉางอวนิ
เฉิง ชิวเซยี งจึงอดไม่ไดท้ จี ะเงยหน้ามอง 
 
เห็นฉางอวนิ เฉิงกําลงั มองหนังสือในมือดว้ ยสีหน้ากลัดกลมุ้ ใจ 
ก่อนจะสังวา่ “หากเจ้าวา่ งๆ ไมม่ ีอะไรทาํ ก็ไปจัดการเกบ็ กวาด
ห้องซะ” 
 
คาํ พูดของฉางอวินเฉิงทาํ เอาชิวเซียงถึงกบั มนึ งง นางจึงได้แต่
ถามอยา่ งหยงั เชงิ  
 
“เสียวโหวเหย่…ตอ้ งการพกั ผ่อนแล้วหรอื เจ้าคะ?” 
 
“เพงิ จะกโี มงกียามกนั เชียว พักผ่อนอะไรกนั !” ฉางอวินเฉิงถาม
ด้วยดวงตาเบกิ โพลง 
 
ชิวเซยี งมองออกไปนอกหอ้ ง 
 
คาํ แลว้ นะ... 
 
วนั นีเสียวโหวเหย่เปนอะไรไป ก่อนหน้าเขาไปกนิ ข้าวโหวฮหู ยนิ
ก็ดทู า่ ทางแปลกๆ ตอนนีพอกลับมาก็นังอ่านหนังสือในห้อง... 
 
นางไมเ่ คยรมู้ าก่อนเลยวา่ เสียวโหวเหย่ชอบอา่ นหนังสือเชน่ นี... 

 
“พวกเจ้าเกบ็ กวาดห้องของฮหู ยนิ น้อยแลว้ หรือยัง?” ฉางอวิน
เฉิงวางหนังสือลง สูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ แลว้ เอ่ยออกมา 
 
ชิวเซียงหน้าถอดสีเลก็ น้อย นางทงั ตนื ตะลงึ และงงงนั เสียวโหว
เหย่จะใหฮ้ หู ยนิ น้อยเข้ามาอยูร่ ึ? 
 
“ถา้ เชน่ นัน... ถา้ เช่นนันบ่าวจะรีบไปเกบ็ กวาดเจา้ คะ่ ” นางไม่
กล้าถามมากไปกว่านี จึงกม้ หน้าขอตวั แล้วถอยออกไปดว้ ย
ทา่ ทางลุกลีลุกลนจนเกอื บจะหกล้มใส่กระถางต้นไม้ทอี ยูข่ ้าง
ประต ู
 
“ถึงเวลาทีตอ้ งปดประตูลงกลอนก็ลงกลอนไปเถอะ ไมต่ ้องเสีย
เวลาพกั ผอ่ นเพอื นางหรอก” ฉางอวนิ เฉิงเอย่ ด้วยนําเสียงไม่
พอใจ 
 
คาํ พดู เหล่านีฟงดูแลว้ ช่างไม่ไว้หน้าเปนอย่างมาก ทว่าชวิ เซยี ง
กลับไม่คิดอย่างนีเลยสักนิด นางมองว่าเปนคําพดู ของคนคน
หนึงทีแพ้แล้วแตก่ ลับพยายามแสดงออกวา่ ตนนันแข็งแกรง่  
เปนแค่คําพูดทไี ว้หน้าใหก้ บั ตัวเองก็เท่านันเอง 
 
ครังนีฮูหยนิ น้อยชนะอกี แล้ว เหมอื นอย่างทีนางพดู เอาไวต้ อนที
เขา้ มาเหยยี บเรือนนีในครงั แรกจรงิ ๆ เรือนของนาง นางอยาก
อยกู่ ็อยู่ ถงึ จะถูกไลอ่ อกไป สุดท้ายกย็ ังถกู เชญิ กลับมา 
 
ตอนนีไดม้ ีขา่ วแพรก่ ระจายไปทัวทังจวนแล้ววา่ ฮูหยินน้อยเปน
ผสู้ ืบทอดของหมอเทวดา นางมฝี มอื และความสามารถลาํ เลศิ  
สามารถแย่งชงิ คนกลับมาจากพญายมและต่ออายขุ ยั คนได้ และ

นีเปนสาเหตทุ ีฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าปฏบิ ตั ติ อ่ นางเปนอยา่ งด ี
 
ถ้าเช่นนันเรืองทีเลา่ ตอ่ ๆ กนั มาวา่ ฮูหยนิ น้อยเดินไปตามถนนใน
นรกภูมิรอบหนึงแลว้ ไดด้ มื นําแกงยายเมงิ กค็ งจะเปนเรืองจรงิ
อย่างแน่นอน… 
 
ผู้สืบทอดของหมอเทวดา แม้กระทังพญายมกย็ ังไมก่ ลา้ เก็บเอา
ไวจ้ รงิ ๆ 
 
ชวิ เซยี งเขา้ ใจเปนอย่างดีจงึ ไมก่ ล้ามคี วามคิดดูหมินดแู คลน
เหมอื นในอดีตอีกต่อไป สถานะของฮหู ยินน้อยในจวนตงิ ซโี หว
ยามนีไม่อาจดูถูกได้อีกแล้ว 
 
ชิวเซียงเดนิ ออกจากประตมู า มองบรรดาบา่ วรับใชท้ ียนื รอคําสัง
อยา่ งหงุดหงดิ ครู่หนึง 
 
“ยังจะตะลึงอะไรอยอู่ ีก รีบไปจัดการเก็บกวาดหอ้ งของฮูหยนิ
น้อยไดแ้ ล้ว” นางสะบัดแขนทีหนึงพร้อมกับกลา่ วขนึ มา ใบหน้า
เตม็ ไปด้วยความไม่พอใจและวุ่นวายใจ “ยงั ไมร่ บี ไปอกี ฮูหยิน
น้อยต้องเหน็ดเหนือยมาหลายวนั แล้ว…” 
 
บรรดาบา่ วรับใช้ต่างกม็ องดนู างอย่างตืนตะลงึ เหมือนกับฟงไม่
เขา้ ใจว่านางพดู อะไร 
 
“เจ้าเดก็ พวกนีนีอยากจะถูกโบยอย่างนันรึ รีบไปเก็บกวาดหอ้ ง
ใหฮ้ ูหยินน้อยเดยี วนี!” ชิวเซียงกระทืบเท้าพรอ้ มกบั กล่าวขนึ มา 
ตัวเองรบี เดินนํา ตรงไปทางห้องทฉี ีเยวเ่ คยพักอย ู่
 

บรรดาบ่าวรบั ใชจ้ ึงดงึ สติกลับมาได้ ในฐานะทีเปนบ่าวรบั ใชข้ อง
เสียวโหวเหย่ แน่นอนว่ายอ่ มมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบรบั ทนั ใดนันเองทุก
คนก็เขา้ ใจวา่ เกิดอะไรขนึ ต่างพากนั กรูไปทางห้องนันโดยไม่
กล้าชกั ชา้  
 
เสียงจ้อกแจก้ จอแจดา้ นนอกเพิมความว่นุ วายใจให้กับฉางอวนิ
เฉิงมากยงิ ขึน เขาร้สู ึกอดึ อดั ใจจึงยนื มอื ไปแก้เสือคลุมยาวตัว
นอกออกแล้วลุกขนึ เดนิ ทําให้รู้สึกสบายขึนมาหน่อย 
 
ครงั นีนับวา่ เขาทําตัวเปนสุภาพบุรษุ ทปี ฏบิ ัตติ ามคํามนั สัญญา 
ไมใ่ ชเ่ รืองเสียหน้าอะไร ทางทดี ีใหส้ ตรีผู้นีร้เู วลารูห้ น้าที หาก
กลา้ ถอื ดีทาํ ตวั หลงระเริงอกี ละก็… 
 
ฉางอวินเฉิงพ่นลมออกจากจมูกอย่างเยอื กเยน็ เขาจะใหน้ างรับ
รู้ถงึ ความโหดร้ายอย่างไมไ่ ว้หน้าใครอกี ! 
 
ทา่ มกลางความมดื สนิทไรซ้ ึงแสงของดวงจนั ทร์สาดส่อง 
สายลมหนาวในตอนกลางคืนทําให้ยอดไม้ทีอยใู่ นเรอื นโอนเอน
ไปมา 
 
บา่ วรับใชก้ ลมุ่ หนึงสวมเสือนวมอยา่ งแน่นหนายืนรออยูท่ ี
ระเบียง ในช่วงเวลานีนอกเหนือจากบ่าวรบั ใช้ทีอยู่เวรกะดกึ แล้ว
นัน คนอืนๆ ต่างก็เอนตัวนอนอยู่ในผ้าหม่ อยา่ งอบอุ่นแล้ว แต่
ตอนนีบรรดาบ่าวของเสียวโหวเหยล่ ว้ นอยพู่ ร้อมหน้ากนั ทีนี 
ไมม่ ใี ครกล้าจากไปไหนเลย 
 
ชวิ เซียงวงิ เขา้ มาจากดา้ นนอกอยา่ งรีบร้อน 
 

บ่าวรับใชท้ งั หลายเขา้ ไปยืนลอ้ มรอบทนั ที จากนันกเ็ อย่ ถาม
เสียงเบา “พชี ิวเซยี งเปนอย่างไรบ้าง?” 
 
“ฮูหยินน้อยนอนพกั ผ่อนแลว้ ทางดา้ นนันไดล้ งกลอนแล้ว...” ชิ
วเซยี งตอบกลบั เสียงเบาเชน่ กนั ภายใตแ้ สงตะเกียงสาดส่อง 
ใบหน้านางฉายแววสับสนและยงุ่ ยากใจให้เหน็  
 
บรรดาบา่ วรบั ใช้ต่างส่งเสียงดังอย่างไมอ่ ยากจะเชือห ู
 
ทันใดนันเองประตหู ้องก็ถูกเปดออกอย่างฉับพลนั บรรดาบ่าว
รบั ใช้ตา่ งกต็ กใจจนรีบกม้ หน้านิงเงียบในทันใด 
 
“ปดประตูลงกลอน” ฉางอวินเฉิงสังเสียงเยน็ ชา 
 
“เจา้ ค่ะ” ชิวเซียงรีบตอบรับ ก่อนจะไล่พวกบ่าวรับใชท้ ีไมไ่ ดอ้ ยู่
เวรกะดึกใหก้ ลบั หอ้ ง เสียงฝเท้าไร้ระเบยี บดงั อยใู่ นเรอื นพักหนึง
ก่อนจะเงียบลง 
 
ปง! 
 
ฉางอวินเฉิงปดประตูเสียงดงั จากนันตะเกียงทอี ยู่ในหอ้ งกด็ ับ
ตามไปด้วย 
 
ยามเช้าท้องฟาสวา่ งจ้า 
 
อาหลูอดไม่ได้ทีจะรสู้ ึกกงั วลใจ นางแหวกมา่ นประตหู นาของ
ห้องนอนออกเบาๆ แล้วมองเขา้ ไปดา้ นใน 
 

เหน็ ฉีเยว่สวมเพียงเสือตัวใน มอื สองขา้ งประสานกนั รองไว้ที
ศีรษะ ขาสองข้างยกไขวก้ ัน เอนตวั นอนอยบู่ นเตยี ง สายตาจบั
จอ้ งมาทางผา้ ม่าน 
 
อาหลูคาดไม่ถงึ วา่ จะเห็นภาพนี จึงตะลงึ งันชวั ครู่หนึง ในหน้า
ฉายแววเกอ้ เขนิ เลก็ น้อย 
 
พอฉีเยว่เห็นสีหน้าอีกฝายก็เดาได้วา่ อาหลคู ดิ อะไรอย ู่
 
“ไอ้หยา อาหลู เจา้ ช่างดถู ูกขา้ เกนิ ไปแล้วจรงิ ๆ” ฉีเยว่หวั เราะลัน
แลว้ ลกุ ขึนมานังขดั สมาธบิ นเตียง “ทาํ ไมเจ้าถึงชอบคดิ ว่าขา้ จะ
ไมอ่ ยากมีชีวติ อยนู่ ะ” 
 
อาหลูถูกมองความคิดออกทะลปุ รโุ ปร่ง กร็ สู้ ึกกลืนไมเ่ ขา้ คายไม่
ออกเปนอย่างมาก 
 
“ขา้ มคี วามคิดแบบนันทีไหนกนั เจ้าคะ ขา้ แคม่ าดวู ่าฮหู ยนิ น้อย
ตืนหรอื ยงั ?” นางกลา่ วพรอ้ มกบั เดินเขา้ มา แล้วยืนมอื ไปมว้ นผา้
มา่ นหน้าตา่ ง “นีก็สายแลว้ ฮหู ยินน้อยควรจะลุกขึนมาไดแ้ ล้ว
เจา้ ค่ะ” 
 
“ไม่เห็นจะมีงานอะไรเลย ลุกขึนมาทาํ ไมกัน” ฉีเยวเ่ อ่ยยมิ ๆ ทงิ
ตัวกลับไปนอนบนเตยี งอีกครงั พลางตบทีนอนนุ่มเบาๆ “นอน
หลับสบายจนรู้สึกตัวตนื ขนึ มาเอง ไม่ตอ้ งเปนห่วงเรืองกนิ ข้าว 
ดืมนํา ปสสาวะ อจุ จาระ เสือมาคอ่ ยยืนมือรบั ขา้ วมาค่อยอ้า
ปากกิน นีเปนชวี ติ ทขี า้ รวมไปถงึ คนอกี มากมายต่างก็ใฝฝนหา 
คดิ ไมถ่ งึ เลยว่าจะมีวนั หนึงทเี ปนเช่นนันจริงๆ…” 
 

พูดคําพูดทฟี งไม่เข้าใจอีกแลว้ อาหลไู ด้แตย่ มิ เลก็ น้อยแต่ไม่ได้
ต่อความ กลบั เอานําอ่นุ จากบนเตามาใหถ้ ้วยหนึง 
 
“ถา้ เช่นนันฮหู ยนิ น้อยก็ต้องยนื มืออ้าปากแล้ว” นางกล่าวขึนมา 
“จะนอนเปลือยอยู่เชน่ นีไม่ได้” 
 
ฉีเยว่รบั ถว้ ยนํามาพรอ้ มกับมองอาหลูอย่างประหลาดใจ “จุ๊...จ ุ๊
อาหลู แท้จรงิ แลว้ เจา้ กล็ อ้ เล่นเปนนี” 
 
อาหลูส่งยมิ ให้ แล้วหยบิ เสือคลุมทีอย่ขู ้างๆ พรอ้ มกับดงึ ฉีเยว่
ขึนมา 
 
“บา่ วจะหวีผมให้ท่าน ทาํ เปนทรงง่ายๆ แลว้ กนั ตอนทีฮูหยิน
น้อยนอน ผมจะไดไ้ มย่ ุง่ ง่ายๆ” 
 
พอพูดคาํ ว่าหวีผม ฉีเยวก่ ็นึกถึงคนคนหนึง 
 
“อาหลู ไมร่ วู้ า่ อาห่าวเปนอยา่ งไรบ้าง?” นางลงจากเตยี งเอาถว้ ย
ไปวางบนโตะ๊ พร้อมกับกลา่ วขนึ  
 
อาหลูส่ายหน้า เพราะนับตงั แตก่ ลับมา พวกนางก็ยุง่ มาโดย
ตลอดจนถงึ เมอื วานนีจงึ จะได้นอนหลับเต็มอมิ อีกทังไม่เคยได้
ออกนอกเรอื นสักครงั หนําซาํ บา่ วรับใชค้ นอนื ๆ ก็ไมไ่ ดร้ บั
อนุญาตใหเ้ ข้ามาจึงไมอ่ าจสอบถามอะไรได ้
 
“นางตกใจแทบแย่แลว้ กระมัง” ฉีเยว่เอ่ยอย่างเปนห่วง 
 
“อกี สักคร่บู ่าวจะลองไม่ดนู างเองเจ้าคะ่ ” อาหลูตอบ พรอ้ มกับ

ทาํ ผมให้ฉีเยว่อยา่ งคลอ่ งแคลว่  
 
“ให้นางกลบั มาเถอะ” ฉีเยว่พูดตอ่  
 
อาหลตู ะลึงงนั ไปครู่หนึงดว้ ยความประหลาดใจ 
 
“เมอื กอ่ นข้าคิดมาตลอดวา่ จะกลบั ไปไดจ้ งึ อยากจดั การให้พวก
เจ้าถอยไปอยใู่ นทที ีปลอดภยั ใหเ้ รยี บร้อย แต่ตอนนีข้าสามารถ
ปกปองพวกเจา้ ได้แลว้ ” ฉีเยวเ่ อย่ พลางยิมตอ่ หน้าคันฉ่อง 
 
เช้าตร่ไู มใ่ ชช่ ว่ งเวลาทหี อ้ งเก็บของจะมงี านยุง่  
 
ดงั นันเมือกนิ ข้าวเสร็จ บรรดาบา่ วรับใช้หญงิ จงึ ถอื โอกาสมานัง
พดู คยุ เล่นกนั เรืองราวทีสนทนาเปนเรืองสัพเพเหระ อย่างเช่น
เมอื คนื ใครเลน่ พนันชนะไปเท่าไรใครแพ้ไปเท่าไร และกค็ ยุ ว่าลกู
ของใครอยากหางานประเภทไหนทําก็เทา่ นัน 
 
จังหวะนันเองก็มบี า่ วรบั ใช้เด็กคนหนึงวิงตรงมาหา 
 
“เจา้ นายของข้าต้องการจะเอาผา้ ผนื หนึงไปทาํ เสือผ้าเจ้าคะ่ ” 
นางบอกพรอ้ มกับแกวง่ ปายชือทอี ยู่ในมอื อย่างหงดุ หงิด “เรว็
หน่อย ข้ายังไม่ได้กินขา้ วเลยนะ ทางดา้ นนันก็รอใชข้ องอย่ดู ว้ ย” 
 
พวกบา่ วอาวโุ สเหลอื บมองบา่ วรบั ใชเ้ ด็กแวบหนึง หนึงในนันรับ
ปายชอื มาดูอย่างเชืองช้าแลว้ เอ่ยด้วยนําเสียงเบือหน่าย 
 
“นีใชไ้ ม่ได้ ปายชอื ไมถ่ กู ตอ้ ง” 
 

บา่ วรับใช้เด็กเบิกตาโพลง 
 
“ไมถ่ กู ทีไหนกัน? เจ้าดมื เหลา้ จนเลอะเทอะไปแล้วร?ึ นีเปนปาย
ชือของโหวฮูหยิน” นางยกมือเทา้ สะเอวแลว้ เถียงกลับ 
 
บา่ วอาวุโสเหล่านันตา่ งก็หวั เราะลนั จนบา่ วรบั ใช้เดก็ คนนันโมโห 
 
“ข้าจําได้แน่นอนอยแู่ ลว้ วา่ นีเปนปายชอื ของโหวฮูหยิน แตไ่ มใ่ ช่
ว่าฮูหยนิ น้อยกลับมาแล้วรึ หากตอ้ งการเอาของจากหอ้ งเกบ็
ของ พวกเราก็ต้องดวู ่ามปี ายของฮหู ยนิ น้อยหรอื ไม่” หนึงในนัน
กลา่ วขึนมาเสียงเบาพลางหวั เราะไปด้วย 
 
คําพูดของนางทาํ เอาบ่าวรับใช้เดก็ ถงึ กับตะลึงงัน 
 
“อะไรนะ?” 
 
โซวมามาได้ยนิ บ่าวรบั ใชเ้ ดก็ รายงาน สีหน้าก็เปลยี นเปนไม่น่าดู
ทนั ที “พวกนางพดู แบบนีร?ึ ” 
 
บา่ วรบั ใช้เดก็ พยกั หน้าอยา่ งรวดเร็ว 
 
“ถา้ เช่นนันโซวมามา รบกวนท่านไปขอปายชอื จากฮูหยนิ น้อย
ให้ด้วยเถอะ อนุจรู อใชข้ องอยจู่ รงิ ๆ นะเจา้ คะ...” นางเงยี บไปครู่
หนึงก่อนจะพูดต่อ “หากขา้ กลับไปชา้ จะต้องถูกโบยแน่ ตอนนี
อนุจยู งิ ท้องแกก่ ย็ ิงมอี ารมณร์ นุ แรง” 
 
คาํ พดู นีทําให้โซวมามาโกรธจนยมิ เยาะออกมาแล้ว 
 

หลายวนั ก่อนอนุจผู ้นู ีฝนวา่ ไดก้ นิ แตงผลใหญเ่ ขา้ ไปคําหนึง 
ผู้คนในจวนตา่ งกพ็ ากันปาวประกาศว่าทารกในครรภ์เปนเด็ก
ผชู้ าย กอปรกับซ่เู หมยทเี ปนเมยี บา่ วเอาอกเอาใจจนได้รบั ความ
รักจากนายทา่ นอีก นางจงึ เรมิ ทาํ ตวั ไรร้ ะเบยี บมากขึนทุกวนั  
 
“ข้าไม่เหมาะทีจะไปหรอก เจ้านันแหละไปเถอะ ตอนนีเจา้ นาย
ของพวกเจ้าตงั ทอ้ ง คําพดู ถือวา่ มนี ําหนักเพยี งพอ จะพูดคําใด
ก็น่าฟงทงั นัน” โซวมามาเอย่ ยมิ ๆ 
 
“อ้อ...” บา่ วรับใช้เด็กส่งเสียงเหมือนรบั รแู้ ลว้ กพ็ ดู ต่อ “ถ้าเชน่
นัน หลงั จากนีไปหากเจา้ นายข้าตอ้ งการอะไรก็ไปหาฮูหยนิ น้อย
โดยตรงได้เลยสินะ? ข้ารูแ้ ลว้ ” 
 
พอพดู จบนางก็วิงไปแลว้ ทําให้โซวมามาโกรธจัดจนหายใจ
ลาํ บาก 
 
“อยู่ทีไหนกันหมด!” โซวมามารอ้ งขนึ มาอย่างอารมณไ์ มด่ ี ใน
ขณะทมี องพวกบา่ วยนื กระจดั กระจายกนั อยใู่ นเรือน “นีมันกี
โมงกียามแล้ว? แต่ละคนกลายเปนเจา้ นายกันไปแล้วร?ึ วนั ๆ 
แมแ้ ตห่ น้ากไ็ มโ่ ผลม่ าให้เหน็ สักคน!” 
 
บ่าวรบั ใชห้ ญงิ คนหนึงก้าวมาหาอยา่ งกล้าๆ กลวั ๆ แลว้ รายงาน 
 
“โซวมามา พวกนาง... พวกนางตา่ งกไ็ ปหาฮูหยินน้อยกนั หมด
แล้วเจ้าคะ่ …” 
 
โซวมามาถงึ กบั ตะลึงงนั คราวนีแม้แต่จะหายใจก็ลําบากจริงๆ 
 

จรงิ ดว้ ย... สตรีผู้นันกลับมาแล้วนีนา 
 
พอนึกถึงชว่ งเวลาทีสตรีผนู้ ันกา้ วเขา้ มาดแู ลจวนในตอนแรก ทกุ
คนตา่ งก็รู้สึกตกใจเปนอย่างมาก แตล่ องดใู นเวลานีสิ สะท้าน
ฟาสะเทอื นดนิ ยงิ กว่าครงั นันเสียอีก 
 
สตรีผู้นีพอไม่ขยับกน็ ิง แต่พอขยบั แต่ละครังก็เขยา่ ขวัญคน ไมร่ ู้
ว่าครงั ตอ่ ไปยงั จะกอ่ เรอื งใหญ่อะไรอีก... 
 
วนั เวลาทที ําให้จติ ใจว้าวุน่ เรมิ ขนึ อกี แลว้ … 

บทที 92 ข้างในและข้างนอก 
 
ฉีเยวเ่ ดินยืดเส้นยืดสายอยูใ่ นเรือน พร้อมกับมองอาหลเู ดนิ ไป
เปดประต ู
 
“บอกพวกนางว่าไมต่ ้องส่งอาหารมามากมายอยา่ งนันอีก ขา้ ขอ
แคข่ ้าวต้มกับผกั ดองก็พอแล้ว” ฉีเยว่เอย่ กําชบั  
 
อาหลพู ยักหน้ารบั แล้วเปดประตูออก จากนันนางก็ถึงกบั ตะลึง
งนั ไปทันท ี
 
“พะ... พวกเจา้ …” นางมองคนทมี ายนื รอกันเปนแถวอยู่ด้าน
นอกประตูแลว้ กต็ อ้ งตกใจ 
 
“มอี ะไรรึ?” ฉีเยวถ่ ามพลางเดินมาหา 
 
“ฮหู ยินน้อย ทา่ นกลบั มาแลว้ ” บ่าวรบั ใชค้ นหนึงรอ้ งตะโกนขึน
มา ดวงตามีนําเออ่ คลอ อาหลูถกู นางชนจนถอยหลังเพอื เบียด
เข้ามาหาฮหู ยนิ น้อย 
 
“เชวยี จือ” ฉีเยว่เอย่ ทกั แลว้ ส่งยมิ ให้อยา่ งประหลาดใจ หลงั จาก
นันคนกลมุ่ หนึงทีอยดู่ ้านหลังเชวียจอื ก็ทะลักเข้ามา ในกลุม่ มี
ทงั คนคุ้นเคยและคนทไี ม่ค้นุ หน้า 
 
“ฮหู ยนิ น้อย พวกเรามาประชุมชว่ งเช้าแล้วเจ้าค่ะ” พวกนางรบี
บอกดว้ ยทา่ ทางเคารพนบนอบพรอ้ มกบั ส่งยมิ อยา่ งประจบ
เอาใจ 
 

จรงิ ดว้ ย... นางยงั รบั ภาระหนักอึงอย่างหนึงไว้ จะทําเปนว่านอน
หลับแลว้ ฝนไปเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึนก็คงไม่ได ้
 
ฉีเยวม่ องบา่ วอาวโุ สคุมงานทีมากนั เต็มเรอื น แล้วเอย่ ยิมๆ 
 
“อย่าเรียกวา่ ประชุมเลย พวกเราไม่ไดเ้ จอกนั ตังนาน ทุกคน
ทาํ ตวั ตามสบายเถอะ อยา่ มวั ประหมา่ หรอื เขนิ อายกนั อย่เู ลย” 
 
พอจบประโยคนี ในเรือนก็คกึ คักขนึ มาทนั ท ี
 
“ฮหู ยนิ น้อยตอ้ งพักผอ่ นใหม้ ากๆ นะเจ้าคะ ทา่ นคงจะเหนือย
แทบแย่ ดูสิ ผอมลงไปมากเลย...” บา่ วอาวโุ สคนหนึงเอย่ นําขนึ
มาก่อน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย งานทีทา่ นสังใหไ้ ปทํากไ็ มต่ ้องเปนหว่ งนะเจา้ คะ 
หากเกดิ ข้อผิดพลาด บา่ วจะตบหน้าตัวเองแลว้ ไสหวั ออกจากที
นีเองเจา้ คะ่ ” บา่ วอกี คนตกปากรับคําดว้ ยทา่ ทหี นักแน่น 
 
“ฮหู ยนิ น้อย พวกบา่ วคดิ ถึงทา่ นจะตายอย่แู ล้วเจ้าค่ะ” เชวยี จื
อดงึ แขนเสือของฉีเยว่ไว้ ใบหน้ากึงรอ้ งไห้กึงยมิ เหมอื นกับดีใจ
จนทําตัวไม่ถูก 
 
จากนันทุกคนตา่ งก็แยง่ กนั พดู ส่วนอาหลนู ันถกู เบยี ดออกไป
ยนื นอกวงเสียแล้ว ทว่านางก็ไมไ่ ดไ้ ม่พอใจแตอ่ ยา่ งใด ทําเพยี ง
มองผู้คนมากมายทีมารมุ ล้อมเจา้ นายของตนดว้ ยสีหน้ายิมแยม้  
 
ไมว่ า่ จะคิดอย่างไร แต่เมอื ผา่ นเหตุการณ์ครานี ตาํ แหน่งฮูหยิน
น้อยในจวนตงิ ซีโหวก็ยงิ มนั คง นอกเสียจากนางอยากจะไปเอง 

ถา้ ไมอ่ ย่างนันกไ็ มม่ ีใครทจี ะสามารถไล่นางไปได้แน่ 
 
พอความคดิ แวบขึนมา อาหลูกต็ กใจและรูส้ ึกแปลกประหลาดอยู่
เล็กน้อย แตแ่ ปลกประหลาดตรงไหนนันกลับคิดไมอ่ อก ฉีเยว่
ยืนฟงจนมึนงง ไม่รู้วา่ ใครพดู อะไรบา้ ง ได้แต่ยิมอยา่ งเบกิ บาน
ใจ อาหลูผลักความคดิ ออกไปจากหัวแลว้ หนั ไปมองเหตกุ ารณ์
ตรงหน้าอกี ครงั แลว้ กต็ อ้ งอมยมิ  
 
ฉีเยว่ทีอยทู่ างด้านนีดเู หมือนจะคกึ คกั แลว้ แตเ่ ชียนจินถังของ
หลิวพเู่ ฉิงกลบั คึกคกั ยิงกว่า 
 
“ทกุ คนหยดุ โวยวายกนั ได้แลว้ วนั นีอาจารย์ของข้าไมม่ า ทา่ นผู้
อาวุโสทเี คารพทังหลายคอ่ ยมาวนั หลังเถอะขอรับ” 
 
ศิษยค์ นรองของหลวิ พเู่ ฉิงเหงอื ผุดออกมาเต็มหัวในขณะทกี ล่าว
กับผ้คู นมากมายทมี ารออยู่เต็มหอ้ ง 
 
คนทมี าพบหมอชะโงกหน้ามองมาจากนอกประตู เห็นสภาพ
ดา้ นในกอ็ ดไม่ได้ทีจะตกใจจนสะดุ้งโหยง ทําไมทา่ นหมอทงั
เมืองหยง่ ชงิ ลว้ นมาทนี ีกันหมด? 
 
“ทา่ นหมอนัดรวมตัวกนั รึ?” ทุกคนต่างพากันถามขึนมา 
 
ด้านในห้องโถงมผี ู้คนเบียดเสียดกนั แน่นไปหมด ทาํ เอาไม่มที ี
จะตรวจโรคใหค้ นไข้ตามปกต ิ
 
“ท่านหมอหลิวจะมาเมือไร?” 
 

ท่านหมออารมณ์รอ้ นคนหนึงเอย่ ปากถาม ส่วนทา่ นหมอบาง
คนทมี ีทา่ ทางสุขุมเพียงแคม่ องมาแต่ไมไ่ ด้พูดอะไร แตก่ ลับไมม่ ี
ท่าทีว่าจะจากไปเลย 
 
“อาจารย์ของข้าทาํ งานหนักจนเหนือยลา้ มากจงึ ต้องการพกั
ผอ่ นอยู่บา้ นสักหน่อย รอเขามาแลว้ ข้าจะแจ้งให้ทราบแน่นอน
ขอรบั ” ศิษยค์ นรองปาดเหงือพรอ้ มกบั กล่าวขนึ มา 
 
“ถา้ งนั คนอืนๆ ล่ะ ไม่ใช่บอกว่ามีคนตดิ ตามไปดว้ ยสองคนร?ึ  
พวกเขาน่ะ ออกมาให้เหน็ หน่อยกด็ ี” เสียงหนึงร้องตะโกนบอก 
 
สีหน้าของศิษย์คนรองเต็มไปดว้ ยรอยยิมอยา่ งขออภัย 
 
“พวกเขากเ็ หนือยเหมอื นกนั อาจารย์ใหพ้ วกเขาไปพักผ่อนสอง
สามวัน…” เขาตอบ 
 
ทว่ายงั ไมท่ นั สินเสียงพดู ก็เหน็ ดา้ นนอกหอ้ งโถงใหญ่มีคนคน
หนึงเดนิ เขา้ มาอีก 
 
ในเวลานีสายตาของศิษย์คนรองลว้ นเต็มไปด้วยผ้คู น จะมากขึน
หนึงคนหรอื ลดลงหนึงคนกไ็ ม่ได้รูส้ ึกอะไรแลว้ เขาจงึ ละสายตา
ไปมองทางอืน ก่อนจะชะงกั งันแลว้ ตอ้ งหันขวับกลบั มามองอกี
ครงั คนผนู้ ี… 
 
“ทําไมวุ่นวายกนั เหลอื เกิน?” หซู านวางมือบนตูส้ ินคา้ ใบหน้า
เต็มไปดว้ ยความไม่พอใจ กลา่ วขนึ มากับคนจัดยา “สถานที
ตรวจโรคให้คนไข้ ทาํ ไมถึงเหมอื นกบั งานวดั ไปแล้ว…” 
 

คนจัดยาอ้าปากค้าง มองหูซานทีอยเู่ บอื งหน้าตาโต 
 
หซู านสวมเสือคลมุ ยาวตวั ใหม่ สวมหมวกใบใหม่ แลว้ ยังแบก
กลอ่ งยาใบใหมด่ ว้ ย 
 
ศิษยค์ นรองกอ็ า้ ปากค้างมองมาอย่างตะลึงงันเชน่ กัน คนอืนๆ 
ในห้องโถงเห็นท่าทางประหลาดของเขาก็มองตามสายตามา 
 
“เจา้ คนพูดมากเหา่ หอนไมเ่ ลือกทีผนู้ ีเปนใครกัน?” คนในหอ้ ง
โถงพากันถามขึน 
 
“ห…ู ” เดมิ ทีคนจดั ยาจะเรียกหูซานเหมอื นปกติ แต่เมอื คําพดู จะ
ออกจากปากกเ็ ปลยี นไปเองอย่างไมร่ ตู้ ัว “ศิษยพ์ ี…เจา้ มาได้
อยา่ งไร?” 
 
“ทําไม? ขา้ มาไมไ่ ดร้ ึ?” หซู านเบกิ ตาโพลงพร้อมกบั ถามขึน 
 
คนจัดยารีบฉีกยมิ อยา่ งนอบน้อม ก่อนจะใช้ผ้าทแี ขวนอยู่ดา้ น
ขา้ งปดเบาๆ ตามเนือตวั หซู านอย่างเอาอกเอาใจ 
 
“ศิษย์พี ข้าหมายความว่าลาํ บากเจ้าแลว้ ทาํ ไมไม่พกั ผอ่ นให้
มากๆ สักสองสามวันเล่า” 
 
หซู านส่ายหน้า แล้วเอ่ยอยา่ งถ่อมตัว “ขา้ ลาํ บากอะไรกันเลา่ คน
ทลี ําบากกค็ ืออาจารยก์ ับศิษยพ์ ใี หญต่ า่ งหาก ขา้ เพียงแคเ่ ปนผู้
ชว่ ยใหอ้ าจารย์เทา่ นันเอง...” เขาหยดุ ไปคร่หู นึงกอ่ นกล่าวตอ่ “
ดงั นันพวกเขาจงึ สมควรได้รบั การพกั ผอ่ น ส่วนข้ากค็ วรมา
ทาํ งานทีรา้ นให้เรว็ หน่อย ถงึ การผ่าทอ้ งช่วยชวี ิตคนขา้ จะทาํ ไม่

ได้ แต่งานทีรา้ นข้าทําได้แน่…” 
 
ตอนทีคําว่า ‘ผา่ ทอ้ งช่วยชีวิตคน’ ดงั เขา้ ไปในหผู ู้คนมากมายที
อยู่เตม็ ห้องโถง กเ็ กดิ ความเงยี บงันอยู่พักหนึง ทันใดนันกเ็ กิด
เสียงฮอื ฮากันขนึ มา หซู านถกู ผ้คู นลอ้ มรอบไวห้ มดแล้ว 
 
“เจา้ กไ็ ปด้วยงนั ร…ึ ?” 
 
“เจ้าเหน็ กบั ตาตวั เองใช่หรอื ไม?่ ” 
 
“ผ่าทอ้ งออกจรงิ ๆ ร?ึ ” 
 
“เปนอาจารย์ของเจ้าหรอื ว่าเปนฮูหยินน้อยของจวนโหวคนนัน
ทํา?” 
 
“บุตรชายข้าหลวงเปนหรอื ตายกันแน่?” 
 
เสียงรอ้ งถามนับไมถ่ ้วนกระแทกใส่หน้าหูซาน เสียงจ้อกแจก้
จอแจดงั วุน่ วายไปหมด นําลายกก็ ระเดน็ ไปทวั คนจัดยาและ
ศิษย์คนรองทยี ืนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ทจี ะยกมอื ปดหูเพอื หลบหลีก
เสียงเหล่านี 
 
ตอนทหี ซู านถูกผ้คู นมองมาอยา่ งพนิ ิจพเิ คราะห์และใจจดจอ่
รวมไปถงึ ถกู ถามติดตอ่ กนั ไม่ขาดสาย เขาก็รสู้ ึกว่าตัวกําลงั พอง
โต ดีใจจนนําตาแทบไหล 
 
ท่านพ่อ ทา่ นปู แลว้ ก็บรรพบรุ ุษของท่านปู... พวกทา่ นเหน็ หรือ
ยังว่าข้า--หซู านก็มีวนั นีแล้ว 

 
ตระกูลหขู องพวกเรามวี นั นีแล้ว! 
 
“หยุดโวยวายไดแ้ ลว้ อยากจะพดู อะไรก็มาพดู ด้านหลงั อย่า
สรา้ งความยงุ่ ยากใหผ้ ้ทู ีมาตรวจรกั ษา” เขาโบกมือพลางตะโกน
บอกเสียงดัง 
 
คําพูดของเขาทําให้ผู้คนทสี ่งเสียงดังวนุ่ วายเงยี บสงบลงทัน
ควัน 
 
ความรสู้ ึกนีมันชา่ งยอดเยียมจริงๆ เลย! ในใจของหูซานเหมือน
มนี ําเดือดปุดๆ อยู่ขา้ งใน 
 
“เชญิ พวกท่านไปดา้ นหลงั เถอะ” 
 
พดู จบเขากส็ ะบดั เสือชดุ ใหม่ คิดในใจวา่ ตวั เองฉลาดมากที
ตัดสินใจซอื ชุดใหม่ในวนั นี ไม่เช่นนันเขาอาจถกู คนมากมาย
จดจาํ ไวว้ ่าตอนทีพบกันครังแรกสวมเสือผา้ เกา่ มอซอ หากเกดิ
เรอื งแบบนันจะฉีกหน้าตัวเองขนาดไหน 
 
หซู านเดินนําไปกอ่ น ศิษยค์ นรองตามมาแลว้ เอ่ยเสียงแผว่ เบา
อยใู่ กลๆ้  
 
“หากเจา้ ดงึ คนพวกนีได้ก็รังตวั ไวห้ น่อยเถอะ” 
 
“รูแ้ ลว้ ” หูซานหวั เราะ 
 
เมือเหน็ หูซานเดนิ เข้าไปด้านหลงั คนทเี หลอื กพ็ ากันเดินตาม 

 
ตอนแรกก็มีเสียงเอะอะโวยวายสลบั กับเสียงซักถามดังออกมา
เปนระลอก จนสุดท้ายเหลอื เพียงเสียงของหซู านคนเดียว
เทา่ นัน 
 
“หากพดู ขนึ มาแลว้ ในตอนนันน่ะอันตรายมากจริงๆ...” หซู านถกู
จ้องเขมง็ ด้วยสายตาร้อนแรงหลายคูจ่ นเขารูส้ ึกราวกับตัวเอง
กาํ ลังนังอยูบ่ นกองไฟ รอ้ นจนเหงือท่วมทงั ตัว เขาพบั แขนเสือ
ขึนแล้วถอดหมวกออก ก่อนจะคุยกับทุกคนตอ่ ด้วยท่าทาง
โออ้ วด 
 
“มดี นีก็กรดี อยา่ งนี…” 
 
ผู้คนมากมายทมี งุ ดูอดไม่ไดท้ ีจะกลันหายใจ ถึงบางคนจะเปน
หมอหรือไมก่ เ็ ด็กฝกงาน ทังเลอื ดและเนือต่างก็เหน็ มาไมน่ ้อย 
แต่เวลาทฟี งหซู านเล่า ทกุ คนก็อดไมไ่ ด้ทจี ะมอี าการเสียวสัน
หลังวาบ 
 
กรีดออกแล้ว! ทอ้ งน่ะนะ! นันเปนท้องของคนเชยี วนะ! 
 
“หลงั จากทีกรีดออกหาแลว้ จดุ ทีเสียหายพบกใ็ ช้เขม็ ใส่ด้ายเย็บ
อย่างนี จากนันกห็ ายแล้ว” หซู านสรุป 
 
ประโยคทีฟงแลว้ ขีโมท้ ีสุดก็คอื ประโยคสุดท้ายนีแหละ ทําใหท้ กุ
คนเรมิ รสู้ ึกไมส่ บอารมณ์ ยงั คงไมพ่ อใจ จึงพากนั โวยวายเพราะ
อยากรูร้ ายละเอียด 
 
“หา! ว่าอย่างไรนะ? สุดทา้ ยแลว้ เย็บอยา่ งไร? เจา้ บอกอยู่เมอื กี

ว่าผ่าทอ้ งออก ผ่าทอ้ งแลว้ ไมต่ ายไดอ้ ยา่ งไร?” 
 
หูซานหวั เราะแหะแหะ 
 
“เรอื งนีเปนความลับระหว่างศิษย์กบั อาจารย์แลว้ ไมอ่ าจ
แพร่งพราย” เขาเอย่ ดว้ ยทา่ ทเี หมอื นเปนผูม้ คี วามรู้และความ
สามารถสูง 
 
คนทงั หมดต่างส่งเสียง จุ๊ จุ๊ ออกมาในเวลาเดียวกนั  
 
“ความลบั ระหว่างศิษย์กับอาจารย์อะไรกัน เจา้ กแ็ ค่ไมร่ ู้เท่านัน
เอง…” 
 
“นีเปนเรอื งทีเจ้าแต่งเองเสียมากกวา่ แคค่ ําพดู ใครกพ็ ูดได้ ขา้
เองกพ็ ดู ไดเ้ หมือนกัน…” 
 
“เห็นได้ชัดเลยวา่ ไม่รู้จริง…” 
 
“ศิษย์อาจารย์ ศิษย์อาจารย์ทไี หนเล่า เจ้านับว่าเปนศิษยก์ ับอา
จารย์ด้วยรึ…” 
 
“พยายามจะตะกายเปนศิษย์ แทท้ ีจริงเจ้าก็แค่จบั กงั ตวั เหมน็ คน
หนึง…” 
 
ไม่วา่ พวกเขาจะพดู อย่างไร หซู านกท็ ําเพียงมองทกุ คนเหมือน
ผู้ทรงภูมิพรอ้ มกบั ยิมแตไ่ มพ่ ดู อะไรต่อ แมจ้ ะถกู บีบบังคบั
อยา่ งไรกไ็ มม่ รี ายละเอียดของการผา่ ตัดสักคาํ เดยี วหลุดออกมา
จากปาก 

 
ทกุ คนเหน็ วา่ พดู ต่อไปก็เสียเวลา จึงค่อยๆ ทยอยจากไป 
 
“เพียงแต่...” ทา่ นหมอคนหนึงในนันทดี เู ปนคนสุขมุ เหลือบมอง
หซู านแวบหนึง แล้วเอย่ กับสหายรว่ มอาชีพอีกสองสามคน “
ยนื ยนั ไดแ้ ล้ววา่ มกี ารผ่าท้องจริงๆ” 
 
อาการบาดเจบ็ ของบุตรชายขา้ หลวงพวกเขาเองก็เคยเห็นมา
ก่อน เปนอาการทรี กั ษาไมห่ ายจริงๆ หากต้องการจะรักษาให้
หายกม็ ีแต่ตอ้ งพึงหมอเทวดาเปยนเชวยี หรอื ไม่กห็ มอฮวั โต๋ใน
ตาํ นานแล้ว 
 
“บนโลกใบนีมผี ู้ทมี ฝี มือขนั เซียนเชน่ นันจริงๆ หรอื ” ทุกคน
อทุ านอย่างไม่อยากจะเชือ อดไม่ได้ทีจะมองไปทางจวนติงซโี หว 
“ฮหู ยินน้อยผู้นันมีทมี าทไี ปอย่างไรกันแน่...” 
 
ทุกคนตา่ งไดย้ ินมาวา่ ภูมิหลังนางเปนขอทาน กอ่ นจะกระโดด
ขนึ มาเปนสตรที ีสูงส่งของจวนโหว แลว้ ยังมฝี มือ สามารถผา่
ทอ้ งแบบหมอเทวดาเปยนเชวยี ได.้ .. 
 
“หากขอทานสามารถทําอย่างนีไดจ้ รงิ ๆ ขา้ ขอยอมเปนขอทาน
ไปชัวชวี ิต!” มีคนหนึงพึมพําออกมา 
 
หากเทยี บกบั หูซานทรี ับมือกบั คนมากมายด้วยท่าทางสบายๆ 
 
ฉีเยว่เองก็รบั มือกบั บา่ วอาวโุ สคมุ งานอยูเ่ ชน่ กนั ในทสี ุดทกุ คน
กข็ อตัวลาจากไป หลังจากนันนางกบ็ ิดเอวอยา่ งเหนือยล้า 
 

“พอพูดมากกย็ ิงทาํ ใหเ้ หนือยมาก” หญิงสาวเอย่ ยิมๆ 
 
“ฮูหยินน้อย วนั นีทา่ นพดู น้อยกวา่ เมอื ก่อนอีกนะเจ้าคะ ทําไม
ถึงบอกว่าพดู มากกันเลา่ ?” เชวยี จอื เอ่ยแยง้  
 
เพราะว่าสภาพจติ ใจไมเ่ หมือนกัน อาหลคู ิดขนึ มาอยา่ งเงยี บๆ 
พร้อมกับเหลอื บมองฉีเยว่แวบหนึง 
 
เมือกอ่ นสตรผี นู้ ียามทอี ย่ตู อ่ หน้าพวกนาง หรอื ต่อหน้าทุกคนที
นี หรอื กระทังตอ่ หน้าสิงของ ก็จะมสี ีหน้าทา่ ทางเหมือนสนอก
สนใจหรือบางครังกจ็ ะแสดงท่าทีแปลกประหลาดออกมาให้เหน็  
แต่ว่าตอนนีนางไม่มีสีหน้าท่าทางแบบนันอีกแล้ว กลับดูห่าง
เหนิ เสียดว้ ยซาํ  
 
ตอ้ งเอาความฝนมาเปนความจริง สุดท้ายกย็ ังไมค่ นุ้ ชนิ งา่ ยๆ 
หรอก 
 
“ในเมอื เจ้ามาแลว้ กเ็ กบ็ กวาดทนี ีให้เรียบรอ้ ย ทังข้าวของทฮี ู
หยินน้อยตอ้ งใช้อย่างหวีสางผม ทหี ลบั ทีนอนก็ไปเอาออกมา
จากในห้องเก็บของซะ” อาหลไู มไ่ ดต้ อบหวั ข้อสนทนาเมือคร ู่
แตก่ ลบั สังงานแทน 
 
เชวยี จือตะลงึ งนั อยู่ครู่หนึง ก่อนถามขึนมา 
 
“พักอยู่ทีนีงนั รึ?” 
 
อาหลเู หลอื บมองนางแวบหนึง “เรือนชวิ ถงหยวนถูกไฟไหม้แล้ว 
ส่วนเรอื นอืนกย็ ังตอ้ งเกบ็ กวาด” 

 
“แต่พหี ลู ข้าได้ยนิ มาว่า...” เชวียจือเงียบไปแลว้ เอ่ยต่อเสียง
แผ่วเบา “เสียวโหวเหย่สังให้คนเก็บกวาดหอ้ งให้ฮหู ยนิ น้อยที
เรอื นของเขาเรียบรอ้ ยแลว้ …” 
 
อาหลถู งึ กับตะลงึ งันแลว้ รบี หนั ไปมองฉีเยว่ เห็นอีกฝายกําลัง
เหมอ่ มองทอ้ งฟา ไมร่ ู้ว่าคดิ อะไรอยู่ สีหน้าดเู ออ้ ระเหยอยา่ ง
สบายอกสบายใจ ทันใดนันนางก็หนั มามองพรอ้ มกบั ส่งเสียง
เรียก 
 
“อาหล”ู  
 
“เจ้าคะ” อาหลรู บี ตอบรับทันท ี
 
“เจา้ ไปข้างนอกกบั ข้า” ฉีเยว่บอก 
 
อาหลูไดย้ นิ กร็ ู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่ไดซ้ กั ไซ้ ทําเพียง
พยกั หน้ารบั แลว้ ตอบไปว่า 
 
“ขา้ งนอกมลี มหนาว เดยี วขา้ ไปหยิบเสือคลุมมาใหเ้ จ้าคะ่ ” ขณะ
ทเี ดินผ่านเชวยี จือ นางก็พดู ตอ่ ว่า “ไปทาํ ตามทีขา้ สังเถอะ” 
 
เชวยี จอื ตอบรบั แลว้ มองตามคนทังสองทเี ดินออกไป 
 
“ฮูหยินน้อย ทา่ นจะไปไหนหรือเจ้าคะ?” อาหลถู าม 
 
“ไป...” ฉีเยวน่ ิงคิดอย่คู รู่หนึงแลว้ เอ่ยขึน “ไปเยียมฮหู ยินรอง” 
 

ฮหู ยนิ รอง? เรือนฝงตะวนั ตกอย่างนันร?ึ  
 
อาหลูรสู้ ึกประหลาดใจมาก ทว่าคนในเรอื นฝงตะวันตกกลับ
ประหลาดใจยงิ กวา่ เพราะนีเปนครังแรกทีฮูหยนิ น้อยยา่ งเท้ามา
ทีนี เมอื ก่อนตอนทีฮหู ยนิ ผู้เฒา่ ยงั อยู่ ช่วงฉลองเทศกาลปใหม่
ฮหู ยนิ รองกเ็ คยเชอื เชญิ นางมา แต่หญิงสาวก็บา่ ยเบียงโดยอ้าง
เหตุผลตา่ งๆ นานาทีจะไม่มาอยู่ตลอด 
 
บา่ วรบั ใชห้ ญิงทีเฝาประตรู ีบเข้ามาช่วยประคองดว้ ยท่าทาง
ตะลีตะลาน คนในเรอื นฝงตะวันตกต่างกม็ องฮหู ยินน้อยทีไดย้ นิ
ชอื เสียงมายาวนานและไม่คอ่ ยจะได้พบเหน็ กันเงยี บๆ อยา่ งจับ
สังเกต 
 
หญงิ สาวมรี ูปรา่ งเพรยี วบาง อยูใ่ นชดุ เสือตัวในสีฟา คลุมทับ
ด้วยเสือคลุมขนนกสีแดงเขม้ ทรงผมถกู รวบสูง ทา่ ทางดสู งบ
เงียบ อปุ นิสัยน่าจะเปนคนสุภาพอ่อนโยน มองดูมีสง่าราศีไป
ทวั ทงั รา่ ง ไม่แปลกใจเลยว่าเหตใุ ดฮูหยินผู้เฒ่าถึงไดร้ กั นางมาก 
 
อกี อยา่ งตอนนีมขี า่ วแพรก่ ระจายไปทวั วา่ ฮหู ยนิ น้อยเปนผู้
สืบทอดของหมอเทวดา หากใครบอกวา่ ฐานะเดิมของนางคือ
ขอทาน นันตอ้ งเปนเรืองทีทาํ ใหผ้ ูค้ นหัวเราะเยาะอยา่ งแน่นอน 
 
ขอทาน? เจ้าเคยเหน็ ขอทานทเี ปนแบบนีร?ึ อยา่ ว่าแตร่ ปู โฉม
งดงามถึงขันนีเลย แคอ่ าศัยความสามารถในการรักษาโรคนันยงั
ต้องขอขา้ วคนอืนกินอีกร?ึ กลวั แต่ว่าจะมีคนรีบแยง่ กันยืนเงิน
ไปใหใ้ กลๆ้ เสียมากกวา่ … 
 
ฮหู ยนิ น้อยผู้นีต้องมคี วามเปนมาทียิงใหญ่แน่ๆ... 

บทที 93 เปนห่วง 
 
ตอนทฉี ีเยว่เดนิ เขา้ เรือนฝงตะวนั ตก ฮูหยินรองก็ไดม้ ารออยู่
ก่อนแลว้  
 
เฉินซอื ยนื รอโดยมีบ่าวรบั ใช้สองคนช่วยประคอง ใบหน้าทปี กติ
ดอู ่อนแอ ยามนีกลับแฝงไว้ดว้ ยความดีใจและแปลกใจ พอนาง
เห็นฉีเยวก่ ้าวเท้าเขา้ ประตู จึงเชอื วา่ ขา่ วทีรายงานมากอ่ นหน้า
นันเปนเรืองจริง 
 
“เยวเ่ ออ๋ …” นางเดนิ ไปหาพลางส่งเสียงเรยี ก “ทําไมมาถึงทนี ีได้
?” 
 
ไม่รวู้ า่ เปนเพราะตนื เต้นหรือวา่ อ่อนแอ รา่ งกายของนางจึงอ่อน
ยวบไปหมดจนเกือบจะล้มลงกับพืน โชคดที ีบ่าวรับใชท้ ังสอง
ชว่ ยจับไว้ได้ทนั  
 
ฉีเยว่รบี สาวเทา้ มาหาแล้วยนื มือไปช่วยพยงุ นางไว้ แลว้ พากนั
เดินเขา้ ไปดา้ นใน 
 
มแี ตห่ ญงิ ผนู้ ีทีแสดงความเปนห่วงเปนใยตอ่ แมน่ างฉีเยว่จากใจ
จริง 
 
“ทา่ นอาสะใภ้ โรคโลหิตจางของทา่ นแสดงอาการรุนแรงเกนิ ไป
แล้วนะเจา้ คะ” ฉีเยว่นังลงพรอ้ มกับเอ่ยตามตรง ในขณะทมี องฮู
หยนิ รองถูกบ่าวรับใชป้ ระคองใหน้ ังเอนหลงั อยา่ งระมดั ระวังแลว้
คลุมผา้ หม่ จากนันบา่ วก็ส่งเตาอุน่ มือให ้
 

หญงิ สาวขมวดคิว นึกถงึ เมือครู่ทีจงู มือเยน็ เฉียบของฮูหยินรอง 
แลว้ คอ่ ยมองใบหน้าทีขาวซีดแบบไม่เปนธรรมชาต ิ
 
เมอื ฮูหยินรองไดร้ บั การดแู ลปรนนิบัติเชน่ นีก็พอจะสบายขึน 
นางจงึ มองฉีเยวพ่ ร้อมกบั ยิมน้อยๆ “เยวเ่ ออ๋ เปนหมอเทวดา
จริงๆ” 
 
ฉีเยวล่ กุ ขึนเดนิ ไปหาแล้วดงึ มอื อีกฝายมาพจิ ารณาเลบ็ มืออย่าง
ละเอียด กอ่ นจะสังเกตสีหน้าอีกครงั แลว้ ก็เปดเปลอื กตาออกดู
อยา่ งเบามือ 
 
ดเู หมือนจะรนุ แรงกวา่ ทีคดิ ไว้ ฉีเยว่รสู้ ึกกล้มุ ใจแตไ่ มไ่ ด้
แสดงออกทางสีหน้า 
 
“ทา่ นอาสะใภ้ ให้ขา้ ดูขาของท่านหน่อยนะเจ้าคะ” 
 
ขณะทหี ญิงสาวตรวจ ฮูหยินรองทําเพยี งอมยิมแตไ่ มไ่ ด้พดู อะไร 
ปล่อยใหฉ้ ีเยว่ดูไดต้ ามสบาย 
 
พอไดย้ ินคําพดู ของฉีเยวแ่ ลว้ ไช่ชงิ บา่ วคนสนิททีอยู่ด้านขา้ งก็
รสู้ ึกกังวลใจขึนมา 
 
“ฮูหยนิ น้อย ฮหู ยินรองไม่ถกู กันกบั อากาศหนาว หากเปดเสือ
คลุมออก…” 
 
“ไม่เปนไร” ฮูหยินรองขดั เสียงออ่ นโยน กอ่ นจะมองไปทาง
ฉีเยว่ดว้ ยแววตาอบอนุ่ “นีเปนความหวังดีของเยว่เอ๋อ” 
 

ฉีเยว่พยกั หน้ารับแลว้ ส่งยิมให้ แตไ่ มไ่ ดพ้ ูดอะไรอีก ได้แตม่ อง
ไชช่ ิงรังกระโปรงเจา้ นายขึน เผยให้เหน็ ขาทขี าวสะอาดหมดจดคู่
หนึง 
 
เมือเหน็ หญิงสาวมองแลว้ ขมวดคิว ฮหู ยนิ รองกเ็ อ่ยขึน 
 
“ขา้ แก่แล้ว คงทาํ ให้เจา้ ตกใจสินะ?” 
 
ฉีเยวม่ องขาสองขา้ งตรงหน้าทีดบู วมเลก็ น้อย ผิวหนังแห้งบ่ง
บอกถงึ ความชรา ทวา่ ยงั พอจะมองเหน็ ความงดงามในวยั สาวได ้
 
“แกท่ ไี หนกันเจ้าคะ ขาของอาสะใภส้ วยจรงิ ๆ เจ้าค่ะ” นางเอย่
พร้อมกับยืนมอื ไปบบี นวดขาให ้
 
ฮูหยินรองถงึ กบั ตกใจ มองฉีเยว่ดว้ ยสายตาเหม่อลอย คล้ายกับ
ว่ามองทะลุหญิงสาวไปเห็นใครอกี คน 
 
“เจา้ …เจา้ ก็พูดอย่างนีร?ึ ” นางเอ่ยเสียงกระซบิ  
 
ฉีเยวไ่ ด้ยินไม่ชัดเจนจงึ เงยหน้าขึนมามอง “ทา่ นอาสะใภ้พูดว่า
อะไรนะเจ้าคะ?” 
 
ฮูหยนิ รองดงึ สตกิ ลบั มาไดก้ ย็ ิมน้อยๆ “ขา้ พดู ว่าขา้ แกแ่ ลว้ ยังจะ
มีอะไรทสี วยงามได้อีกหรือ” 
 
“สุดทา้ ยไมว่ า่ ใครก็ตอ้ งแก่ลงเจ้าค่ะ ทว่าทกุ คนกต็ อ้ งมีชว่ งเวลา
ทอี ายยุ งั น้อย ไมใ่ ช่เพราะวา่ แกแ่ ล้วเลยตอ้ งลืมความทรงจําที
เคยงดงามเมือกอ่ นนะเจา้ คะ” ฉีเยวเ่ อ่ยพลางใหส้ ัญญาณไช่ชิง

คลมุ ขาฮหู ยินรองไว้ตามเดิม “อีกอยา่ งอาสะใภย้ งั สาวอยเู่ ลย
เจ้าค่ะ” 
 
ฮหู ยินรองอายยุ งั ไม่ถงึ สีสิบ หากเปนยุคของนางก็ถอื อยใู่ นวัย
บานสะพรังพอด ี
 
ฉีเยว่นังลงแล้วนิงคิดครหู่ นึงก่อนตดั สินใจเอ่ย “ทา่ นอาสะใภ.้ .” 
 
“เยว่เออ๋ ...” 
 
ทงั สองเอย่ ปากขึนมาพรอ้ มกนั จากนันตา่ งฝายตา่ งก็มองหน้า
แล้วยมิ ให้กนั  
 
“เจ้าพูดก่อนเถอะ” ฮหู ยนิ รองบอก 
 
“ท่านอาสะใภก้ ินข้าวไมไ่ ดส้ ินะเจา้ คะ?” ฉีเยว่ถาม 
 
ฮูหยนิ รองคาดไม่ถึงว่าจะไดย้ ินคาํ ถามนี แตก่ ต็ อบตามตรง
อยา่ งวา่ งา่ ย “ใช้ ขา้ กินไดน้ ้อย” 
 
“ชว่ งนีไมค่ ่อยกินอะไรเลยเจ้าคะ่ ” ไชช่ งิ อดกล่าวเสรมิ ขึนมาไม่
ได้ แลว้ มองฉีเยวด่ ้วยสายตารอคอย 
 
นางเห็นแล้วว่าฮหู ยนิ น้อยตังใจตรวจโรคใหฮ้ ูหยินรองจริงๆ 
เรอื งของฮูหยนิ น้อยนางก็เคยได้ยนิ มาบ้าง แมจ้ ะรู้สึกวา่ เปน
เรอื งทีคาดไม่ถงึ แตค่ วามจรงิ กม็ ใี หป้ ระจักษ์กนั เต็มตา นางจงึ
เชือสนิทใจ 
 

“อมื ...” ฉีเยว่ส่งเสียงรบั รู้แล้วพยักหน้าน้อยๆ กอ่ นจะถามตอ่ “
นอนเปนอยา่ งไรบ้างเจ้าคะ?” 
 
“สบายดี” ฮูหยินรองตอบ ทวา่ ไช่ชิงกลับรบี ขดั ขึนมา 
 
“ไม่เจ้าคะ่ ไม่คอ่ ยไดน้ อนหรอก” 
 
ฮหู ยินรองปรายตามองไชช่ งิ แวบหนึงแลว้ เก็บรอยยมิ กลบั ทันท ี
ก่อนจะสังวา่  
 
“เจา้ ไปหยบิ ตะกร้าอาหารวา่ งมา” 
 
ไช่ชิงรวู้ ่าเจา้ นายต้องการไลต่ วั เองออกไป จึงเผยสีหน้าเหมือน
ไมไ่ ดร้ บั ความเปนธรรมอยู่ครหู่ นึงก่อนก้มหน้าลงแลว้ ส่งเสียง
ตอบรับ 
 
“ท่านอาสะใภ้ไมต่ อ้ งรีบรอ้ นหรอกเจ้าคะ่ ข้ายังไม่หิว เพงิ จะกิน
ข้าวเสร็จก่อนมา” ฉีเยว่รบี บอก ทวา่ ไช่ชิงกลบั ออกไปแล้ว 
 
“ปกติท่านอาสะใภเ้ วยี นหัวบ่อยหรอื ไม่เจ้าคะ?” ฉีเยวถ่ ามอยา่ ง
ตอ่ เนือง 
 
ฮหู ยินยังคงยมิ ให้แลว้ ดึงมือหญิงสาวมาตบเบาๆ “ขอบใจเจา้
มากทเี ปนห่วง รา่ งกายของขา้ ขา้ ย่อมรู้ดี เจ้าไมต่ ้องคิดมากไป
หรอก” 
 
คําพดู นีฉีเยวไ่ มช่ อบใจสักเท่าไร นางจึงแย้งทนั ควนั “จะไมใ่ ห้
คดิ ได้อยา่ งไร…” 

 
ทว่าฮหู ยินรองกลบั เอ่ยขดั ขึนมาก่อน 
 
“เลกิ พูดเรืองนีเถอะ หากวันนีเจ้าไมม่ า ขา้ ก็คดิ อยวู่ ่าจะไปเยียม
เจา้ ข้าได้ยนิ มาว่าตอนทีเจา้ อยู่หมู่บ้านชนบทเกือบจะถูกฆ่าเสีย
แลว้ ?” นางถามอย่างเปนห่วง “เจ้ารีบเลา่ ใหข้ า้ ฟงเร็วๆ ว่าเกดิ
อะไรขึน?” 
 
ข่าวนีแพรก่ ระจายมาถึงทนี ีแลว้ รึ? หากพดู กนั ตามหลักเหตุผล 
เรอื งนีควรปล่อยใหฉ้ างอวินเฉิงสืบสวนอย่างเงยี บๆ แตถ่ งึ อยา่ ง
ไรฮหู ยนิ รองก็เปนคนในบ้าน หากจะบอกนางก็คงไมเ่ ปนไร
กระมัง ฉีเยวจ่ ึงเลา่ ใหอ้ กี ฝายฟง 
 
ฮูหยินรองไดย้ นิ ก็มสี ีหน้ากลัดกลมุ้ ใคร่ครวญอย่เู งยี บๆ “ข้าก็
กาํ ลงั ตรวจสอบอยู่ จะต้องหาตัวคนตําทรามทที ําชวั นีออกมาให้
ได”้  
 
นางกล่าวเสียงเนิบ ถงึ นําเสียงจะเบาและนุ่มนวล ทว่าฟงแล้ว
เปยมพลงั อย่างยงิ  
 
“ท่านอาสะใภไ้ ม่ต้องเปนกงั วลหรอกเจ้าค่ะ ฉางอวนิ เฉิง…เสียว
โหวเหยต่ รวจสอบอยู่เจ้าคะ่ ” ฉีเยวร่ บี บอก 
 
“ข้ารวู้ า่ เขาตรวจสอบอย”ู่ ฮหู ยนิ รองเอ่ยกอ่ นถอนใจ “ข้าแค่กลัว
ว่าเขาจะตรวจสอบอะไรออกมาไมไ่ ด้..” 
 
“จะเปนไปไดอ้ ย่างไร...” ฉีเยว่ยมิ พลางส่ายหน้า 
 

เจ้าเด็กนันมีนิสัยดอื รนั ถึงไม่ใชค่ นดอี ะไร แต่คนเหยี มโหดย่อม
ตอ้ งมคี นทเี หียมโหดยิงกว่ามาปราบ เขาจึงน่าจะตรวจสอบได ้
ถา้ ไม่อย่างนันทา่ ทีทีแสดงออกมากเ็ ปลา่ ประโยชน์แล้ว อกี ฝาย
ชอบทําตัวยโสโอหัง อวดดีว่าตวั เองเกง่ กล้า คลา้ ยกับทุกเรอื ง
บนโลกลว้ นอยู่ในความควบคมุ ของเขาอย่างไรอยา่ งนัน... 
 
พอคิดถึงชายหนุ่ม ฉีเยว่กอ็ ดไม่ไดท้ ีจะยิมมมุ ปาก เมือเห็นรอย
ยมิ ของฉีเยว่ ฮูหยินรองกลบั มีสีหน้ากลดั กลมุ้ มากขึน 
 
“เขาสามารถตรวจสอบออกมาได้จรงิ รึ? ถา้ เขาสามารถตรวจ
สอบได้ ก็คงไม่เกิดเรอื งไฟไหมจ้ นทําใหบ้ า่ วอาวโุ สรวมถงึ บ่าวรับ
ใช้เดก็ กลมุ่ หนึงถกู ไฟคลอกตายหรอก” 
 
ฉีเยว่ฟงแลว้ ประหลาดใจเปนอยา่ งมาก เพยี งแต่เรืองทีนาง
ประหลาดใจเปนคนละเรอื งกบั ทีฮูหยินรองคิด 
 
“ไฟไหม?้ หรือว่าจะเปนเหตุการณไ์ ฟไหม้ทเี รอื นชิวถงหยวน?” 
 
วนั นันเปลวเพลิงทีเผาไหมท้ ําให้ความหวงั ของนางดบั สนิท จาก
นันนางกไ็ มม่ อี ารมณจ์ ะสืบวา่ เกิดไฟไหม้ได้อยา่ งไร รเู้ พยี งวา่ ไฟ
ไดไ้ หมล้ ามไปถึงเรอื นใกลๆ้ ทําให้ต้องซอ่ มแซมใหม ่
 
“คนพวกนันถกู ขังอยใู่ นเรือนชิวถงหยวน พอเกดิ ไฟไหม้ขนึ
กลางดึก ทุกคนทีอยู่ในหอ้ งก็ถกู ไฟคลอกตายกนั หมด” ฮหู ยนิ
รองเอ่ยพรอ้ มกับยมิ เยาะทมี ุมปาก “ฉลาดจริง แบบนีจะถามใคร
ได้ เพราะคนทจี ะตอบได้ตา่ งตายหมดแล้ว” 
 
“ตายหมดแล้ว?” จุดสนใจของฉีเยว่อยู่กลบั อย่ทู ีคําพดู สุดท้าย