บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

ขา้ ยังมีอกี หลายงานจะใหเ้ ขาทํา” 
 
หูซานเกาหัว ยมิ จืดเจอื น 
 
“ไมเ่ ปนไร ของชนิ นีไม่สําเร็จเปนเรืองธรรมดา ถา้ สําเรจ็ จงึ จะ
ถือว่าเปนเรืองแปลก” ฉีเยว่เห็นทกุ คนหน้ามอ่ ยคอตกก็โบกไม้
โบกมอื ไปมา “มาๆ พวกเรามาลองกาลกั นํากนั เถอะ” 
 
พอนางพูดจบกม็ ีคนถืออ่างนํามาให้ทันท ี
 
ฉีเยวส่ ามารถใช้กาลักนําดดู นําออกมาได้อยา่ งรวดเรว็ ทกุ คน
ดีใจพากันกระโดดโลดเต้นเปนแถว 
 
หญิงสาวถอนหายใจโลง่ อก แม้หน้าตาจะดูไม่คอ่ ยน่าใช้ แตก่ ็
นับวา่ ใชไ้ ด้ ถงึ อยา่ งไรกถ็ อื วา่ ทาํ สําเรจ็ แลว้  
 
“เจา้ สิงนีคือถงุ มือ” ฉีเยวเ่ อาภาพทีเพงิ จะวาดเสรจ็ ให้หซู าน 
 
“ถงุ มือหรือขอรับ?” หูซานมองรูปภาพดว้ ยท่าทางสงสัย “คอื
ของสิงนันทีอาจารยใ์ ส่บอ่ ยๆ งนั ร?ึ ของแบบนีชา่ งทําเครอื ง
หนังอาจจะทาํ ไม่ไดน้ ะขอรบั ” 
 
ฉีเยว่ยมิ พร้อมกับอธิบายให้เขาฟงวา่ ตอ้ งการจะนํามาใชท้ าํ อะไร 
แล้วประโยชน์คอื อะไร ส่วนเรืองอืนกใ็ หบ้ รรดาชา่ งทําเครอื งหนัง
ลองคดิ ดูเถอะ เรอื งเฉพาะทางให้คนทีรูเ้ รืองพิจารณาจะดกี วา่  
 
ยามนีหลวิ พเู่ ฉิงยังไมก่ ลับมา ฉีเยวจ่ ึงเอาคาํ ถามทไี ด้จากการ
อา่ นแลว้ ไม่เขา้ ใจเมอื คืนมาขอคาํ แนะนําจากจางถงก่อนจะกลับ

ไป สิงสําคัญทีสุดสําหรับนางในตอนนีคอื ทอ่ งจํากฎเกณฑใ์ ห้
ขึนใจให้ได้ก่อน จากนันคอ่ ยสังเกตและเรยี นร้ใู นสถานทจี ริง 
 
คํามากแลว้ ฉางอวินเฉิงเพิงจะกลับมาทเี รอื น 
 
ฉีเยว่ไดย้ ินเสียงเขาเปดประตูเข้ามา ก็เอ่ยทักทายอยา่ งดใี จ 
 
“เฮ.้ .. วันนีข้าทาํ กาลกั นําสําเร็จอย่างหนึงแล้วนะ ถงึ หน้าตาจะ
ไม่ค่อยน่าใช้…” นางกล่าวขึนมาด้วยอารมณ์อยากจะแบง่ ปน
ความร้สู ึกดใี จของตวั เอง 
 
ทว่าฉางอวนิ เฉิงกลบั ไม่ได้หนั มามองหรือมที ีทา่ จะใส่ใจนางสัก
นิด ได้แต่ยนื เงยี บให้ชวิ เซียงชว่ ยถอดเสือคลมุ  
 
“ขาของเจ้าเปนอะไร?” ฉีเยว่พูดไปครึงหนึงกส็ ังเกตเหน็ วา่ เขา
เดนิ แขง้ ขาแข็งทืออยา่ งผดิ ปกติ ท่าทางเหมอื นกบั คนขาพิการ
จงึ รีบถามขนึ มา 
 
ฉางอวินเฉิงไมต่ อบคาํ ถามเหมอื นเชน่ เคย แต่ตอนทเี ดินเข้า
ประตหู ้องนอนกลบั สะดดุ ธรณีประตเู ขา้ ให้แล้ว 
 
ฉีเยวร่ บี ยืนมือไปประคองเขาเอาไว้ “เจา้ ไดร้ บั บาดเจบ็ งนั รึ? ให้
ขา้ ดหู น่อย…” 
 
“หลีกไป!” พอฉางอวินเฉิงถูกนางจบั แขนเอาไว้ก็ร้สู ึกเหมอื นกับ
ถูกไฟดูดอยา่ งไรอยา่ งนัน เขาจึงสะบัดมอื ออกอยา่ งรวดเรว็  
พรอ้ มกบั ตวาดเสียงดัง 
 

เพราะฉีเยว่ไมท่ ันระวังกอปรกบั กาํ ลงั กม้ ตวั ไปมองขาของเขา 
เมอื ถูกสะบดั ออกจงึ เซไปดา้ นหลงั  
 
เพลง้ ! 
 
เสียงเครืองปนดนิ เผาบนชนั ไม้ตกลงบนพนื แล้วแตกกระจาย
เปนเสียงๆ 
 
ฉีเยวซ่ วนเซถอยหลงั ไปหลายก้าวกระทังมอื ควา้ จบั แผงกนั หอ้ ง
เอาไว้ได้ จงึ พยงุ ตัวยืนไดอ้ ย่างมนั คงอีกครัง 
 
ฉางอวนิ เฉิงชักมือกลับด้วยท่าทางแขง็ กระดา้ ง สายตายงั คงจับ
จอ้ งอย่ทู ีใบหน้าตนื ตกใจของหญงิ สาว สองมอื ขา้ งตวั กาํ แน่น
กระทงั เล็บจิกเขา้ ไปในมอื จนเลอื ดไหลซิบ 
 
นีเปนฉากหนึงทีคุ้นเคยมาก…ทวา่ ผ่านไปนานจนนางเกอื บจะ
ลมื เลือนไปหมดแล้ว 
 
ฉีเยวเ่ ก็บอาการตนื ตกใจ หลังจากนันกย็ มิ ออกมา 
 
นางปรบมอื ใหพ้ ลางมองฉางอวนิ เฉิง กอ่ นจะชักมือกลบั โดยไม่
พูดคาํ ใด พอหมุนตวั ได้กเ็ ดินผละไป 
 
--------------------------------------------- 
 
[1] เสวยี ซือ เปนตาํ แหน่งขุนนางของผทู้ ีศึกษาศิลปะวิทยาการ
มานานและรับใช้ราชสํานัก 

บทที 109 คลืนใต้นํา 
 
ช่วงเทยี งคนื หมิ ะกต็ กลงมาอีกจนรอบดา้ นขาวโพลน 
 
ตอนทฉี ีเยว่ลืมตาขึนมาในยามเชา้ ตรจู่ ึงยังคิดว่าตวั เองนอนจน
ฟาสว่างจา้ แลว้  
 
“ยงั เชา้ อยเู่ ลยเจ้าค่ะ” อาหลูกลา่ วขึนมา พร้อมกบั เพมิ ถา่ นใน
อา่ งไฟ 
 
ฉีเยว่ลุกขนึ มาพลางขยับมือและเท้าอย่ภู ายในหอ้ ง จากนันก็
มองไปนอกหน้าตา่ ง 
 
“ดเู หมือนจะไม่ไดน้ อนตืนสายแฮะ” นางพึมพาํ พลางหยิบผ้ามา
คลมุ ไหล่ “ข้าไปเขา้ ห้องนําสักหน่อยนะ” 
 
อาหลเู ห็นนางตังท่าจะเดนิ ไปทางด้านนอกจงึ รีบเรียกเอาไว ้
 
“เสียวโหวเหยอ่ อกไปแลว้ เจ้าคะ่ ” บ่าวคนสนิทบอกพลางชีนิวไป
ทางทีชายหนุ่มเดนิ ออกไป 
 
“ออ้ ...” ฉีเยว่ส่งเสียงเปนเชิงรับรู้ แตก่ ลับโบกมอื แล้วเอย่ ว่า “ข้า
ใช้ของเจ้าดกี ว่า สะดวกหน่อย” 
 
อาหลยู ืนมองตามหลังเจา้ นายดว้ ยสีหน้ากงั วลใจ 
 
หลังจากการปะทะกันชว่ งเวลาสันๆ เมอื คืน จากนันกไ็ มไ่ ด้มกี าร
ทะเลาะ ไม่ไดม้ ีปากเสียง ตอนแรกนางเคยคาดหวังว่าสองคนนี

จะสามารถอยรู่ ว่ มกันอย่างสันตสิ ุขได้ แตว่ า่ ยามนีกลบั ดูน่า
หวาดกลวั และชวนหวาดระแวงมากกวา่ เดมิ เสียอีก 
 
สุดทา้ ยแลว้ เกดิ อะไรขึนกันนะ? ไมใ่ ช่ว่าความสัมพันธข์ องทงั
สองดขี นึ มากแลว้ หรือ ทําไมอย่ๆู ก็… 
 
“ชวิ เซียง เมือวานเสียวโหวเหยเ่ ปนอะไรรึ?” นางถามชิวเซยี งที
เดินเข้ามาด้วยนําเสียงแผว่ เบา 
 
ชวิ เซยี งโบกมอื หา้ มก่อนจะมองไปรอบดา้ นแล้วสาวเทา้ เขา้ มาหา 
 
“เมอื วานเสียวโหวเหยค่ กุ เข่าอยู่ทีเรือนโหวฮหู ยินตังครงึ คอ่ นวนั
…” นางกระซิบบอกเบาๆ 
 
อาหลูไดย้ ินก็นิงอึงไป 
 
เปน...โหวฮูหยนิ  
 
เมอื รูเ้ ชน่ นีนางก็ถอนหายใจเฮอื กหนึง ไม่ถามอีกแล้ว 
 
หลังจากฉีเยว่หวผี มและลา้ งหน้าเสร็จเรยี บรอ้ ยก็ไปกนิ ข้าว จาก
นันกม็ านังอา่ นหนังสือในห้องอย่างเงยี บๆ 
 
“เสียวโหวเหยอ่ ่านหนังสืออยู่ห้องหนังสือเจา้ ค่ะ” อาหลถู อื
โอกาสในขณะทรี นิ ชาอยกู่ ลา่ วขึนมาเหมือนกบั ชวนคยุ เรือย
เปอย 
 
“อ้อ...” ฉีเยวส่ ่งเสียงตอบรบั ก่อนจะยิมเบาบาง “อยหู่ อ้ งคนอนื

เขาไมส่ ะดวกจรงิ ๆ ข้าตอ้ งหาโอกาสย้ายออกไปแล้ว” 
 
อาหลลู ังเลอยู่ชัวครู่ จอ้ งมองฉีเยว่ทกี ้มหน้าลงไปอา่ นหนังสือ
ต่อ 
 
“ฮหู ยินน้อย โหวฮหู ยินทางดา้ นนัน…ทา่ นวา่ …ท่านว่าใชห่ รือไม่
…” สุดท้ายนางก็ปลกุ ความกล้าเอ่ยออกมา 
 
“นางเปนอะไร? นางมาหาเรืองพวกเราอีกงนั ร?ึ ” ฉีเยวเ่ งยหน้า
มองบ่าวคนสนิทอย่างไมเ่ ข้าใจ 
 
อาหลเู หน็ ท่าทางเจา้ นายกร็ ู้สึกกลัดกลุ้ม 
 
“ฮูหยินน้อย หากทา่ นคดิ แบบนี ความสัมพนั ธ์ของท่านกับโหวฮู
หยินนับวันกจ็ ะยิงแย่นะเจา้ คะ” นางเอ่ยอยา่ งเปนหว่ ง “ถงึ
อย่างไรนางก็เปนแมส่ ามีของท่าน ท่านตอ้ ง...” 
 
“เอาอกเอาใจนาง?” ฉีเยว่กลา่ วตอ่ ใหพ้ รอ้ มกบั ยมิ ไปด้วย 
 
ฮูหยนิ น้อยฉลาดมากจริงๆ อาหลรู ีบพยกั หน้ารัว 
 
ฉีเยวย่ ิมพลางหมนุ พกู่ ันขนหา่ นทีถอื อยู่ในมือ แลว้ ถามขึนมา 
 
“อาหลู เรอื งการแต่งงานของครอบครวั นี โหวฮูหยินไม่เห็นด้วย
ตงั แต่เริมตน้ ใชไ่ หม?” 
 
อาหลพู ยกั หน้าน้อยๆ 
 

“แต่ในทสี ุดการแตง่ งานนีก็สําเร็จจนได้” ฉีเยว่จอ้ งมองอาหลนู ิง
ขณะทีอธิบาย “นีไมใ่ ชป่ ญหาวา่ นางเกลยี ดหรอื ไมเ่ กลยี ดขา้ แต่
เปนเพราะเรอื งนี... เรืองทฝี นความปรารถนาของนางเรืองนีได้
กลายเปนความทรงจําทีฝงลกึ ในจติ ใจของนางไปแล้ว ขอเพียง
ยงั มีข้าอยู่ นันก็ถือเปนการยาํ เตือนถงึ ความอัปยศอดสูของนาง
” 
 
พออาหลเู ขา้ ใจแลว้ ใบหน้าก็ถอดสีทนั ท ี
 
“ถา้ เช่นนัน…ถา้ เชน่ นันก็ไม่มที างเลยหรอื เจ้าคะ?” นางถามขนึ
มาดว้ ยนําเสียงสันเครือ 
 
แมข่ องสามีไม่ชอบภรรยาของลกู ชาย ถา้ เชน่ นันจะใช้ชวี ิตใน
แตล่ ะวันอยา่ งมีความสุขไดอ้ ย่างไร ถา้ เปนบา้ นอืนทแี มข่ องสามี
ไม่ไดเ้ ปนใหญ่กแ็ ล้วไป แต่ทนี ีโหวฮูหยินเปนนายหญิงคน
สําคญั ของบา้ น ยิงไปกว่านันไมว่ า่ มารดาจะพดู อะไร เสียวโหว
เหยก่ เ็ ชือฟงตลอด… 
 
“มสี ิ” ฉีเยวว่ างพกู่ นั ลง ใบหน้าเปลยี นเปนจรงิ จัง 
 
อาหลดู ใี จขนึ มาทนั ใด นางรวู้ ่าฮูหยินน้อยฉลาด สามารถทําได้
ทกุ อยา่ ง 
 
“หยา่ ใหน้ างไดส้ มปรารถนา” 
 
อาหลูเหมอื นถูกนําเยน็ จดั ราดรดศีรษะทนั ท ี
 
“ยะ...หยา่ ?” นางกล่าวขนึ มาเหมอื นคนตดิ อ่าง “หมายถงึ แยก

ทางหรือเจ้าคะ?” 
 
“หากจะให้ข้าเปนคนหยา่ ขา้ ทาํ ไม่ได”้ ฉีเยว่เอ่ยพร้อมกับหยิบ
พูก่ ันขึนมาอีกครัง “ไม่ใชแ่ ม่นางฉีเยวท่ ตี อ้ งการจะมาอยู่บา้ น
ของพวกเขาให้ได้ แตม่ คี นเชญิ เขา้ มา แน่นอนว่ากต็ อ้ งเชญิ ให้
ออกไป ใหห้ ยา่ รึ? ตรรกะอะไร!” 
 
“ขา้ ไมใ่ ช่หมายถงึ เรืองนีเจ้าคะ่ ” อาหลูแทบจะกระทบื เท้าอยู่แลว้  
ความคิดนีของฮูหยนิ น้อยนีจริงๆ เลย... 
 
“ขา้ รวู้ ่าเจา้ ต้องการจะพดู อะไร” ฉีเยว่เอย่ ตอ่ “เอาเถอะ อาหลู ขา้
ร้แู ล้ว... ขา้ มีแผนการของตวั เอง เจ้ารบี ไปทาํ ธรุ ะของเจ้าเถอะ ข้า
จะอ่านหนังสือตอ่ อกี สักครู่ ในอนาคตตอ้ งอาศัยสิงนีเพือกนิ
ข้าวนะ…” 
 
พดู หญิงสาวพดู ประโยคนีจบกด็ นั อาหลูไปทีประต ู
 
“อะไร...อะไรทีเรยี กว่าอาศัยสิงนีเพือกินข้าวเจา้ คะ?” อาหลยู งิ
งุนงงมากขึนกว่าเดิม 
 
“หากข้ากลายเปนหมอเทวดาจริงๆ กจ็ ะเปนหน้าเปนตาให้จวน
โหว นายท่านจึงจะปกปองข้านีนา ถา้ ไม่อยา่ งนันข้าจะยงั
สามารถกระโดดโลดเตน้ อยใู่ นเรือนอย่างดอี กดีใจแบบนีได้
อยา่ งไร นันก็หมายความว่าอาศัยฝมือการรักษาโรคเพือกินขา้
วน่ะสิ” ฉีเยวย่ ิมพลางผลักอาหลอู อกจากประต ู
 
“เจา้ ไปเดนิ เล่นขา้ งนอกสักครูเ่ ถอะ” 
 

เปนอยา่ งนีเองร?ึ อาหลยู ังต้องการจะถามตอ่ อกี แต่ฉีเยวก่ ลบั
ปดประตูแล้ว 
 
ชว่ งเวลานีร้านคา้ มากมายเพงิ จะเปดประตู หุยชุนถังทีตังอยู่
ใจกลางเมืองก็ไมเ่ ว้น 
 
ลกู จา้ งเพิงจะเปดประตูออกไดบ้ านเดียวก็ไดย้ นิ เสียงจอ้ กแจ้ก
จอแจดังขึน ทันใดนันก็มีคนกลมุ่ หนึงวิงเข้ามาชนเขาเตม็ แรง 
ก่อนจะพากันวงิ เขา้ ไปด้านใน 
 
“ทา่ นหมอ ท่านหมอ…” กลมุ่ คนทีเพิงเข้ามารอ้ งตะโกนเสียงดงั
ลัน บางคนก็ร้องหม่ รอ้ งไห้ เสียงดังระงมจนฟงไมร่ เู้ รอื ง 
 
“ทําอะไร! จะทาํ อะไร! พวกเจ้าจะทาํ อะไร!!!” ลูกจา้ งโรงหมอ
ตะคอกเสียงดงั “ยังไม่เปดประตูเลยนะ!” 
 
“ทา่ นหมอ รบี เชญิ ทา่ นหมอ พีชายของข้าไม่ไหวแล้ว...” ชายรปู
รา่ งสูงใหญ่สองคนในชดุ เสือกันหนาวหนังสัตว์ทีนําอยู่ขา้ ง
หน้าทีมองก็รูว้ า่ เปนนายพรานเอย่ ขนึ  
 
ลกู จา้ งมองอย่างละเอียดก็เริมจําได ้
 
“ออ้ ... คนนันทีถกู หมูปาขวดิ ” เขากลา่ วขนึ มาแล้วหนั ไปเปด
ประตูต่อ “อาจารย์ของข้าเคยตรวจแล้วไมใ่ ช่ร?ึ ทาํ ไมถงึ มาอีก
แลว้ ละ่ ?” 
 
เขายังพดู ไมท่ ันจบก็มีคนกลุม่ หนึงยกแผ่นไมก้ ระดานเดินพรวด
เขา้ มา 

 
“พีชายใหญ่ของขา้ ไมไ่ หวแลว้ ” คนทังหมดร้องตะโกนขนึ มา
อยา่ งวุ่นวาย 
 
ลูกจ้างชะโงกหน้าไปมองคนเจ็บบนแผน่ ไมก้ ระดานกต็ กใจ
สะดุ้งโหยง ผชู้ ายคนนีดเู หมอื นจะสตเิ ลอะเลอื นแล้ว เขาพดู เพ้อ
เจอ้ พลางส่ายหวั ไปมา บาดแผลบนขากลายเปนสีดําคลาํ และ
เกิดหนอง 
 
“เกดิ อะไรขนึ ?” ท่านหมอหวังชงิ ชุนของหุยชนุ ถงั เดนิ ออกมา
พรอ้ มกับถามขนึ  
 
ลกู จา้ งคนนันรีบพงุ่ ตวั ไปหาแล้วเอ่ยเสียงเบา 
 
“อาจารย์! แยแ่ ล้วขอรบั แผลมันเน่า...” 
 
ทวา่ เขายงั พูดไมท่ ันจบกถ็ ูกคนตมี ือ คําพูดทีเหลอื จงึ หยดุ ชะงกั  
 
“หากไม่รู้เรอื งก็อย่าพูดจามวั ๆ” ผู้ทีติดตามอยขู่ า้ งหลงั หวงั ชิง
ชุนกค็ อื อซู๋ านทีเปนลกู ศิษย์ เขาเบิกตาโพลงพลางต่อวา่ เสียงดัง 
 
ลูกจ้างก้มหน้างดุ ไมก่ ล้าพูดคาํ ใดอีก หวังชงิ ชุนเดินผ่านหน้า
เขาไปทางคนเจ็บ 
 
“ท่านหมอ ท่านดูสิ อาการเขาเริมแยต่ งั แตเ่ มอื คนื อย่ๆู ก็ไมไ่ หว
แล้ว” บรรดาคนในครอบครัวของผู้บาดเจ็บรบี บอกพร้อมกับ
มองเขาอยา่ งรอคอย 
 

หวังชงิ ชุนพยักหน้าเลก็ น้อยแต่ไม่ไดพ้ ดู อะไร ทาํ เพียงดึงแขน
เสือขึนแลว้ โน้มตวั ลงไปตรวจ ตอนทเี หน็ บาดแผลนีอยา่ งชดั เจน 
มือทีแตเ่ ดมิ จะยืนไปจบั ชพี จรกห็ ยดุ ชะงักลง 
 
“ยาทีให้กินอยตู่ ลอดเลยใชไ่ หม?” เขาเก็บมือกลับมาลบู เครา 
จากนันกย็ ืดตัวตรงแล้วถามขนึ  
 
“กินอยู่ขอรับ” ญาติคนเจ็บรบี ตอบทันท ี
 
“ถา้ งนั ก็กินตอ่ เถอะ แล้วดวู ่าจะเปนอย่างไรบา้ ง” หวังชิงชนุ บอก 
จากนันกห็ ันไปทางลูกศิษย์ “เขียนใบสังยาทเี ปนยาทาภายนอก
ให้พวกเขาด้วย” 
 
อูซ๋ านตอบรับแลว้ เดนิ ผละไป 
 
“ถา้ เช่นนัน... ถา้ เชน่ นันเขาไมเ่ ปนอะไรร?ึ ” คนในครอบครัวผู้
บาดเจบ็ คดิ ไม่ถึงว่าจะงา่ ยดายขนาดนี จึงพากันหนั ไปมองชาย
ทสี ติเลอะเลือนพูดจาเพอ้ เจอ้ อยูบ่ นแผน่ ไม้กระดาน 
 
“ลองกินยาแล้วดอู าการตอ่ เถอะ อาการแบบนี เราทาํ ไดแ้ ค่
พยายามทาํ ใหด้ ที สี ุด อะไรจะเกิดกต็ อ้ งแลว้ แต่ฟาลิขติ ” หวงั ชงิ
ชนุ เอ่ยเสียงนุ่มนวล 
 
คาํ พูดนีคนในครอบครัวพอจะฟงออกแลว้  
 
“เจ้า! เจา้ หมอคนนีจะไดเ้ รอื งแน่รึ?” ชายรูปร่างเตยี คนหนึง
เบยี ดออกมาด้านหน้า ต่อว่าเสียงดังลันพร้อมกบั ถลงึ ตาใส่ “เจา้
วนิ ิจฉัยโรคได้หรอื ไมไ่ ดก้ ันแน่” 

 
คาํ พดู ประเภทนีเปนคาํ พดู ทีคนในหุยชุนถังไมช่ อบฟงทีสุด อู๋
ซานส่งเสียง “ฮึ!” พร้อมกบั กล่าวขนึ มา 
 
“ไม่ไดเ้ รอื งร?ึ ถ้าไมไ่ ด้เรืองแลว้ พวกเจา้ มาหาพวกเราทีนีทําไม?” 
 
“นันเปนเพราะท่านหมอหลวิ ทอี ยู่เชียนจินถังไม่อยูต่ ่างหาก” 
ชายรปู ร่างเตยี โตก้ ลับไมไ่ ว้หน้า 
 
พูดเกนิ ไปแลว้ ! อซู๋ านเบิกตาโพลงตอ้ งการจะตอกกลบั ทวา่ หวงั
ชิงชุนกลบั ขดั ขนึ มาก่อน 
 
“เอาอย่างนี...” ท่านหมอหวงั เอย่ ดว้ ยทา่ ทางออ่ นโยนเหมอื น
เชน่ เคย “ทา่ นหมอหลวิ กลับมาแลว้ กอ่ นหน้านีขา้ ได้พบกบั เขา
พอด”ี  
 
พอไดย้ นิ ทา่ นหมอหวงั พดู อย่างนี ชายรปู รา่ งเตียคนนันก็รีบ
ตะโกนบอกพรรคพวกเสียงดงั ลนั  
 
“ไปๆ รบี ไปทีเชียนจินถงั เรว็ !” 
 
ทุกคนชว่ ยกนั ยกแผน่ ไมก้ ระดานขึนแลว้ พรวดพราดจากไป 
เพยี งไม่นานเสียงโวยวายก็เงียบลง 
 
“อาจารย์ ทา่ นดคู นพวกนีสิ…” อู๋ซานยังคงโมโหไม่หาย “เมือไร
กันทีฝมอื การรักษาโรคของหยุ ชนุ ถังจะสู้กับโรงหมอเลก็ ๆ แหง่
หนึงไมไ่ ด!้ ” 
 

นีเปนการตบหน้ากันอย่างจัง! 
 
หวังชิงชุนกลับมีสีหน้าเงียบสงบ จากนันเขากเ็ อ่ยเสียงเบา 
 
“นันเปนอาการของโรคฝ” 
 
อ๋ซู านทียังบน่ ไม่จบถงึ กบั ตกใจ หนั ขวับไปมองอาจารยอ์ ยา่ ง
เชือครึงไมเ่ ชือครงึ  
 
“ฝ! นีไมใ่ ช.่ ..” เขารอ้ งเสียงหลง 
 
หวังชงิ ชุนพยักหน้าพรอ้ มกบั เผยยิมออ่ นออกมาใหเ้ ห็น 
 
“โรคทไี ม่มีทางรกั ษาให้หายได้” เขากลา่ วขึนมาดว้ ยนําเสียงเบา
สบาย 
 
อูซ๋ านตะลงึ งนั ไปพักใหญ่กวา่ จะดึงสตกิ ลบั มาได ้
 
“ถา้ เช่นนันก็ดเี หลือเกนิ ” เขายิมออกมา ดวงตาจบั จ้องไปที
ประตู หากเดินไปตามถนนเรอื ยๆ เลยี วโค้งสองครังกเ็ ปนสถาน
ทตี งั ของเชยี นจินถงั แลว้ “ในเมือพวกเขาไม่ยอมใหพ้ วกเรา
รกั ษา แต่เปนเชยี นจินถงั ทีรักษาแทน ถา้ คนผู้นันเปนอะไรไป ก็
ไม่เกยี วขอ้ งกบั พวกเราแล้ว” 
 
นีสิถงึ จะเปนการตบหน้าอย่างจงั เพยี งแตท่ ถี กู ตบไมใ่ ชใ่ บหน้า
หยุ ชุนถังของพวกเขาแลว้  
 
คิดมาถึงตรงนี อูซ๋ านกห็ วั เราะเสียงดังลนั  

 
“อาจารย์ ขา้ จะไปดูเสียหน่อย” 
 
ตอนทีอูซ๋ านเดนิ ออกจากประตูไปนัน เปนเวลาเดียวกับทหี ซู าน
ถอื ห่อผ้าใบหนึงเดินเข้าประตูเชียนจินถงั พอด ี
 
ทันทีทีเขาก้าวพน้ ประตูก็ถูกคนมากมายเขา้ มารุมล้อม 
 
“ของขา้ ... ของขา้ ...” 
 
ทกุ คนตา่ งพากนั ยืนมอื มาทางหอ่ ผ้าของเขาดว้ ยท่าทางตืนเต้น 
 
“อยา่ แย่งกัน... อย่าแยง่ กัน...” หซู านรีบปกปองห่อผา้ ในมอื
พรอ้ มกบั รอ้ งตะโกนขึนมา “ต่อแถว!” 
 
“ตอ่ แถวอะไรกนั !” ทกุ คนโวยวายเสียงดังลนั อยา่ งไมพ่ อใจ 
 
“เฮอะ! ไม่ตอ่ แถวก็ไม่แจกนะ” หซู านเอ่ยอย่างไมเ่ กรงใจ 
 
เจ้าหมอนีหน้าดา้ น! ทุกคนจาํ ตอ้ งต่อแถวอย่างจาํ ใจ ไม่นานก็
ยนื เรยี งกันอยา่ งเปนระเบียบเรียบรอ้ ย 
 
ดา้ นหน้าสุดคือลูกศิษยท์ อี ายใุ กล้จะสามสิบ เขายนื มอื ออกมา
อยา่ งตืนเต้น 
 
“เรียกขา้ ว่าอะไร?” หูซานถือหนังสัตว์ห่อหนึงอยู่ในมือ พลาง
มองหน้าเขา 
 

ลูกศิษย์คนนีถูกถามถงึ กับงงงนั ไปครู่หนึง “ข้ายงั ไม่ไดพ้ ดู อะไร
เลย” 
 
หซู านโยนหนังสัตวใ์ นมือเหมอื นกําลงั ชังนําหนัก 
 
“ข้านึกว่าเจา้ เรียกขา้ วา่ ศิษย์พีซะอกี ” เขายิมกว้างพร้อมกบั ลาก
เสียงยาว “แท้จริงแล้วไมไ่ ด้เรยี กหรือ…” 
 
เพียงจบประโยคนี อีกฝายคอ่ ยมปี ฏกิ ิริยาตอบรบั กลับมา มุม
ปากพลนั กระตุกพลางยืนมือมาจับหนังสัตวห์ อ่ นันแน่น 
 
หูซานเองก็ออกแรงดงึ ไวไ้ ม่ยอมปล่อยง่ายๆ 
 
“ไมเ่ รียกว่าศิษยพ์ กี ็จะไมไ่ ดห้ นังสัตว์งันรึ?” ลกู ศิษยค์ นนีถาม
พลางถลงึ ตาใส่ 
 
“ข้าแบกกลับมาไกลขนาดนีต้องไดร้ ับกําไรบ้างสิ?” หูซานก็
ถลึงตาจอ้ งกลับไป 
 
ไรย้ างอายเกนิ ไปแล้ว! 
 
บรรดาศิษยพ์ ีศิษย์น้องจึงพากันเดนิ กรูเขา้ มาหา ช่วยกนั โอบ
ลอ้ มหูซานเอาไว้ บ้างกต็ เี ขา บ้างก็หัวเราะ บา้ งกต็ ่อว่า แต่
แน่นอนว่าทกุ คนไม่ลืมทจี ะควา้ หนังสัตวไ์ ปคนละหอ่  
 
“พวกเจา้ ไร้ยางอายเกินไปแลว้ !” หูซานร้องด่าจนสุดเสียง 
 
เสียงเอะอะโวยวายในหอ้ งขา้ งหลงั ดงั ไมห่ ยดุ ทาํ ให้คนทีเพงิ

เดนิ เข้ามาอยา่ งจางถงและหลวิ พเู่ ฉิงถงึ กับตะลึงงัน 
 
“ทําอะไรกนั !” จางถงตะโกนดเุ สียงเขม้ ทกุ คนพลนั หนั ขวับมา
ทันที พอเหน็ อาจารยย์ นื อยู่ก็รีบก้มหน้าก้มตายืนอยา่ งเรยี บร้อย 
 
“ของทีอาจารยข์ องข้าให้เตรยี ม ข้าเอามาแล้ว..” หูซานไมม่ ีเวลา
สนใจจะจดั เสือทถี ูกดึงจนรุ่ยรา่ ยใหเ้ ขา้ ที เขารีบหยิบหนังสัตว์
หอ่ หนึงแล้วเดินมาหาหลิวพู่เฉิงอยา่ งรวดเร็ว “อาจารย์ ท่าน
กลับมาแล้ว” 
 
“นีคืออะไร?” หลิวพู่เฉิงถามอย่างประหลาดใจ 
 
จางถงเพิงจะอา้ ปาก แตก่ ลบั ถกู หูซานแยง่ ไปพูดหมดแล้ว 
 
หลิวพเู่ ฉิงทงั ประหลาดใจทังดใี จ ไดแ้ ต่พยักหน้าตดิ ตอ่ กันแลว้
เอ่ยชนื ชม “ดีๆ ให้ข้าดว้ ยหอ่ หนึง” เขาเอย่ พร้อมกับยืนมือมา
ตรงหน้า 
 
“หา! อาจารย์ ทา่ นยงั ต้องเรียนด้วยหรือ?” หซู านถามเสียงหลง 
 
“เรียนใหม้ ากหน่อยย่อมเปนเรืองด”ี หลิวพเู่ ฉิงเอย่ ยมิ ๆ แล้วรบั
เอาหนังสัตว์ไป 
 
จงั หวะนันเอง ลกู ศิษย์ทีอยู่ในห้องโถงขา้ งหน้ากต็ ะโกนเขา้ มา
เสียงดังลนั  
 
“อาจารย์! อาการบาดเจบ็ รุนแรงขอรบั !” 

บทที 110 ยยุ ง 
 
เพราะวา่ เชยี นจนิ ถงั รกั ษาบาดแผลภายนอกเปนส่วนมาก 
 
จงึ ได้กลนิ คาวเลอื ดคละคลุ้งอยู่เปนประจาํ แตเ่ วลานีนอกเหนือ
จากกลินคาวเลอื ดแล้วนัน ยังมีกลินเหม็นเน่าเพิมมาอีกกลิน
ด้วย 
 
หลงั จากหลิวพเู่ ฉิงตรวจบาดแผลอย่างจริงจงั สีหน้าก็ดูหนักองึ  
 
“อาจารย์ อยา่ งนีรักษาไมไ่ ด้แลว้ ” จางถงเอ่ยขนึ ข้างๆ ด้วยนํา
เสียงแผ่วเบา 
 
พอคาํ พดู นีหลุดออกมา คนในครอบครวั ผ้บู าดเจ็บก็ตะลึงงันกัน
หมด มีหญิงคนหนึงรอ้ งไห้ดว้ ยความปวดใจกอ่ นจะทรุดตัวลง
กับพืน เปนลมไปแล้ว 
 
“ไอ้หยา! ทา่ นหมอ ทา่ นยังไม่ไดร้ ักษาเลยนะ ทาํ ไมถึงบอกว่าไม่
ได้แล้วเลา่ ” เสียงยียวนดงั มาจากนอกประต ู
 
บรรดาลูกศิษย์ของเชยี นจินถงั หนั ไปมองตามเสียง เหน็ ผคู้ น
จาํ นวนมากมายืนออกนั อยูห่ น้าประตดู ว้ ยท่าทางคึกคกั ตงั แต่
เมอื ไรกไ็ มร่ ู้ หนึงในนันคอื ชายอายุราวยีสิบเปนคนพดู  
 
“อ๋ซู าน หยุ ชุนถงั ของพวกเจา้ ปดกิจการแล้วร?ึ ” หูซานตะโกน
ถามอย่างไมไ่ วห้ น้า 
 
คาํ ถามนีทาํ เอาอ๋ซู านอารมณเ์ สียทนั ที ใครจะไปยอม! แคอ่ า้

ปากก็ถูกคนสาปแช่งแลว้  
 
“เฮอะ! เชียนจินถังของพวกเจ้าน่ะสิปดกิจการ” 
 
“ถ้าเช่นนันทําไมเจา้ ถงึ วา่ งงานจนตอ้ งวิงมาหาพวกเราทนี ี?” หู
ซานสวนกลบั ไมย่ อมแพ ้
 
“พอเถอะ” จางถงร้องห้าม พร้อมกับเหลือบมองอซู๋ านแวบหนึง
แลว้ กไ็ มส่ นใจอีก 
 
ยามนีบรรดาญาติของคนเจ็บทงั รอ้ งไหท้ ังขอร้อง 
 
“ไม่กีวนั ก่อนมาแลว้ แต่ท่านหมอไมอ่ ยู่…” มคี นหนึงเอย่ เสียง
เครือขนึ มา 
 
“ออ้ ...” หลวิ พเู่ ฉิงส่งเสียงรบั ร ู้
 
ทว่าหูซานกลับเอ่ยขัดขนึ มากอ่ น “ฮ!ึ แต่วนั นันแมน่ างฉีอยู่นะ
...” 
 
“แมน่ างฉีอย่งู ันร?ึ ” หลิวพ่เู ฉิงรีบมองไปทางหูซานด้วยความ
ประหลาดใจ “นางอยูก่ ด็ แี ลว้ ทาํ ไมถึงไม่ใหน้ างรกั ษาเล่า?” 
 
“เฮอะ!” หูซานส่งเสียงใส่คนในครอบครัวของคนเจ็บพรอ้ มกบั
เชิดหน้า 
 
วนั นันถึงเขาจะไมอ่ ยู่ แตศ่ ิษยค์ นอนื ๆ ก็เลา่ ให้ฟงทงั หมดแล้วถงึ
พฤตกิ รรมของคนพวกนีทีดูถกู อาจารย์ของเขา แน่นอนว่าเขา

ยอ่ มจาํ ฝงใจ 
 
“พวกเขาดถู กู อาจารย์ของพวกเรา ทังทีแม่นางฉีเตรยี มตวั
เรยี บรอ้ ยแลว้ พวกเขากย็ งั หามคนเจบ็ ไปหาท่านหมอคนอนื ที
คิดว่ามีความสามารถเหนือกวา่ ” พดู มาถึงตรงนีหูซานกห็ ันไป
ทางกลุม่ นายพรานแลว้ เอย่ เสียงดงั “ทาํ ไมพวกเจ้าถึงกลบั มาอีก
ล่ะ? หมอทีมีความร้คู วามสามารถคนนันรักษาไม่หายร?ึ ” 
 
คาํ พูดของเขาทาํ ใหญ้ าติคนเจ็บถงึ กบั ชะงกั งนั  
 
หลวิ พู่เฉิงถอนหายใจเบาๆ “เดมิ ทบี าดแผลไมค่ วรเปนแบบนี 
หากไม่กีวันกอ่ นตดั เนือเน่าออกแลว้ เย็บให้เรียบรอ้ ยละก็…” 
 
ท่านหมอหลิวพดู ได้เพียงแคน่ ี ชายสามคนตรงหน้าก็ทรดุ ตัวลง
ไปคกุ เขา่ แลว้ พวกเขาพรอ้ มใจกันคํานับหลิวพู่เฉิง 
 
“ทา่ นหมอ ทา่ นหมอ ขอร้องทา่ นดว้ ยเถิด พชี ายใหญข่ องพวก
เราลําบากมาตลอดชวี ติ เพราะพ่อแม่จากไปนานแล้ว จึงมแี ต่พี
ใหญ่ทเี ปนทงั พอ่ และแม่คอยเลียงดพู วกเราพีน้องจนเตบิ ใหญ ่
กว่าทีเขาจะไดม้ คี วามสุขนันไมง่ า่ ยเลย แต่กลบั …” 
 
“ได้ๆ รีบลุกขึนมาเถอะ ข้าจะพยายาม” หลิวพูเ่ ฉิงรบี บอก กอ่ น
จะหันไปสังศิษยเ์ อก “เตรียมของเหล่านันตามทีแมน่ างฉีเคยสัง 
ข้าจะทาํ ความสะอาดแผลใหเ้ ขาแลว้ ตัดเนือเน่าทงิ ” 
 
“แตว่ า่ อาจารย์ กลวั เพยี งวา่ จะรกั ษาไมไ่ ดแ้ ลว้ ” จางถงดึงอาจาร
ยม์ าอกี ทางดว้ ยความกงั วลใจ ทงั ยังเอ่ยตามตรงดว้ ยนําเสียง
แผว่ เบา “คนผู้นีในร่างกายมีพิษรอ้ น... รอ้ นจนเนือเน่าเปอย 

หนําซาํ พิษรา้ ยยังแทรกซึมเข้าไปถงึ อวัยวะภายในแล้ว” 
 
พษิ ร้ายหรอื ทีแมน่ างฉีเรยี กติดเชอื และเชอื นันไดแ้ ทรกซึมเข้าไป
ถึงอวัยวะภายใน ถือวา่ เปนอาการทีรักษาไมห่ าย 
 
แน่นอนวา่ หลวิ พเู่ ฉิงย่อมรูอ้ ยแู่ ล้ว 
 
“แต่จะทนมองคนตายไปต่อหน้าต่อตาไดอ้ ยา่ งไร” เขากล่าว
เสียงนุ่มนวล “แมน่ างฉีเคยบอกวา่ บาดแผลประเภทนีเปน
บาดแผลภายนอกทีติดเชือ...หากตดิ เชือก็ตอ้ งลดการอักเสบ
เพือปองกันพษิ …พวกเราลองดกู นั สักครงั เถอะ…” 
 
จางถงจับแขนอาจารย์แน่น กอ่ นจะทกั ท้วงตอ่  
 
“อาจารย”์ เขารบี ร้อนกลา่ วขึนมา “ตอนนีพวกเราไม่รักษา หาก
เขาตายย่อมเปนชะตาทีสวรรค์ลิขติ แตถ่ า้ พวกเรารักษาแล้วเขา
ตาย นันถอื เปนหายนะเลยนะขอรบั อาจารย.์ .. คนเหล่านีเปน
นายพรานทงั โหดรา้ ยและปาเถือนเปนทีสุด…ถา้ เกิด…” 
 
หลิวพู่เฉิงตบทมี ือของศิษยเ์ บาๆ 
 
“ขา้ เปนหมอ เมอื เห็นคนเจ็บปวยกต็ ้องรักษา เมือเห็นคนเปน
อนั ตรายกต็ ้องช่วยชีวิต อยา่ งอืนกไ็ มต่ ้องคดิ ใหม้ ากแลว้ ” เขา
กลา่ วเสียงเรยี บ “สําหรบั คนทีมจี ติ ใจเปยมคุณธรรม แค่ทาํ สิง
ใดแล้วส่งผลใหจ้ ติ ใจตวั เองสงบไดก้ ็พอแล้ว” 
 
จางถงเขา้ ใจความหมายของอาจารยจ์ ึงพยกั หน้าให้ ไมพ่ ูดโน้ม
น้าวอกี ทาํ เพียงพาบรรดาศิษย์น้องไปเตรียมงานทนั ท ี

 
‘รกั ษาเถอะ…รักษาเถอะ’ อซู๋ านมองตามอย่างคอยืดคอยาว
พลางพรําภาวนาในใจ 
 
ทว่าจๆู่ หูซานกเ็ ดนิ ไปขวางหน้าแลว้ บังไว ้
 
“เจ้าทาํ อะไร?” อซู๋ านถลงึ ตาใส่อยา่ งไมพ่ อใจ 
 
“แล้วเจ้าเล่าทําอะไร?” หซู านจ้องกลบั พดู สวนทันควัน “หาก
อยากจะไหวค้ รกู เ็ ขา้ มาคํานับสิ” 
 
“เฮ้ย!” อ๋ซู านร้องเสียงหลง “ข้าน่ะรจึ ะไหวค้ รู? ถ้าทําเชน่ นันขา้
คงตาบอดแลว้ ” 
 
“อ้อ...” หซู านไมเ่ พียงไม่โกรธ แต่ยงั พยกั หน้าแบบเข้าใจ “ถา้
เช่นนันก็คงอยากจะแอบศึกษาวชิ าของผูอ้ นื ละ่ สิ?” 
 
ประโยคนีฟงแล้วแยย่ งิ กว่าจะมาไหว้ครูเสียอีก เพราะปกตแิ ลว้
หมอทุกคนจะให้ความสําคัญกับฝมือและความสามารถเฉพาะ
ตัว แน่นอนว่ายอ่ มไมใ่ ห้คนในอาชีพเดียวกนั ดไู ดโ้ ดยง่าย 
แน่นอนวา่ อซู๋ านกร็ ้อู ยู่แลว้ จึงรบี ปฏิเสธทันท ี
 
“ฝมอื อย่างพวกเจา้ น่าสนใจตรงไหน” เขาแคน่ เสียงใส่พร้อมกับ
หันหลงั กลบั สะบดั แขนเสือจากไปแลว้  
 
หซู านยังคงส่งเสียงขับไลต่ ามหลงั เมือเห็นอีกฝายเดนิ พน้ ประต ู
เขากร็ ีบมาชว่ ยงานทุกคนทกี ําลงั ยุ่งวนุ่ วายกันยกใหญ ่
 

ตอนนีหลวิ พู่เฉิงฆา่ เชอื โรคบนรา่ งเรยี บรอ้ ยแล้ว ส่วนจางถงกฆ็ ่า
เชอื โรคใหค้ นเจ็บ และปูผ้าผา่ ตัดเสร็จแลว้ เชน่ กนั  
 
บรรดาคนในครอบครวั ผูบ้ าดเจ็บพากนั จับจอ้ งเหตกุ ารณต์ รง
หน้าทีพวกตนไม่เคยเห็นมากอ่ น เมือไดเ้ หน็ ฝมือเฉพาะดา้ น
ของทา่ นหมอหลิว พวกเขาก็เรมิ วางใจ 
 
ทา่ นหมอหลิวจดั การลา้ งทาํ ความสะอาดแผลใหค้ นเจ็บ จากนัน
ก็ตดั เนือและหนังทเี น่าเปอยทงิ แล้วใช้นําทตี ม้ กบั ยาสมุนไพรจนี
ลา้ งใหส้ ะอาดอกี ครัง ก่อนจะทาํ การปดบาดแผล 
 
“ไม่ต้องเย็บแล้วร?ึ ” หูซานถามเบาๆ อย่างอดกลันเอาไวไ้ ม่อย ู่
 
หลวิ พู่เฉิงส่ายหน้าไปมา “ตอนนีไม่ต้องเย็บแล้ว” 
 
จางถงจ้องหซู านแวบหนึง แม้เขาจะเคารพนับถือฉีเยว่เปนอย่าง
มาก แต่สําหรบั หูซานทีมกั จะเอาการรักษาของฉีเยวเ่ ปน
มาตรฐานตลอดเวลา ทาํ ให้เขาร้สู ึกไมพ่ อใจสักเท่าไร 
 
หลิวพูเ่ ฉิงจดั การบาดแผลเสร็จกส็ ังให้ตม้ ยามาอีก ก่อนจะนําไป
ปอนใหค้ นเจ็บ หลงั จากนันราวหนึงเค่อ สีหน้าคนเจบ็ กด็ ดู ขี ึน 
ไมพ่ ดู เพ้อเจอ้ อีกทังลมหายใจก็คงท ี
 
ในทีสุดญาติคนเจบ็ ก็มสี ีหน้าผ่อนคลายแลว้ ตรงข้ามกบั สีหน้า
ของหลิวพเู่ ฉิงทยี ังดเู ครง่ เครียด 
 
“คนื นีให้คนเจ็บพกั รักษาอยู่ทีนีกอ่ นเถอะ” ท่านหมอหลิวเอย่  
 

แตไ่ รมาไม่คอ่ ยมผี ปู้ วยพักรักษาตวั อยู่ทีโรงหมอ บรรดาญาติๆ 
จงึ ไม่คุ้นชนิ สักเท่าไร พวกเขาตา่ งมสี ีหน้างงงนั  
 
“พวกเจา้ อาศัยอยไู่ กล หากอาการปวยกําเรบิ การเดินทางไปมา
อาจลา่ ช้าไม่ทันการณ์ ข้าอย่ทู นี ี สามารถติดตามอาการของเขา
ได้ตลอดเวลา” หลิวพู่เฉิงอธิบายอย่างใจเย็น เขาคดิ ถงึ ตอนที
ฉีเยว่รกั ษาบตุ รชายของขา้ หลวงใหญ่ มรี ายละเอยี ดมากมายที
คมุ้ ค่ากบั การศึกษาอย่างจรงิ จังอย่างเช่น การตรวจตดิ ตาม
อาการอยา่ งทฉี ีเยวเ่ รียกวา่ เปนการพักรกั ษาตัวอยู่ในโรง
พยาบาล 
 
บรรดาคนในครอบครัวคนเจบ็ ส่งเสียงเปนเชงิ ว่าเขา้ ใจพรอ้ มกับ
พยกั หน้า 
 
“อาจารย์ หากใหอ้ ยู่ทีนีแต่พวกเรายังไมม่ สี ถานทีนะขอรบั ” จาง
ถงเอ่ยเสียงเบา 
 
“ให้คนไปเก็บกวาดสักห้องก่อน” หลวิ พเู่ ฉิงสัง 
 
จางถงตอบรบั แล้วรบี พาคนไปจัดการ 
 
ภรรยาของคนเจ็บไมร่ ู้จะตัดสินใจอย่างไร ไดแ้ ตห่ ันไปมอง
บรรดาน้องชายของสาม ี
 
“ได้! ท่านหมอวา่ อยา่ งไรก็ตามนัน ขอเพยี งสามารถรกั ษาพีชาย
ใหญข่ องขา้ ให้หายไดก้ พ็ อ” น้องชายคนหนึงกัดฟนตอบตกลง 
 
จากนันทุกคนก็พยักหน้าตาม หลงั ตกลงกันได้ พวกเขาก็ช่วย

กันหามคนเจบ็ เขา้ ไปในห้อง เพราะว่าเชยี นจินถังไมม่ ีสถาน
ทีพักสําหรบั บรรดาญาตๆิ อกี ทงั หลวิ พเู่ ฉิงไมย่ อมใหใ้ ครเขา้ ไป
ในห้องคนเจบ็ พวกนายพรานจงึ ทงิ คนไวส้ องคนเพือเฝาอยู่
นอกประตู ส่วนคนอืนก็จากไปดว้ ยท่าทางเปนกังวลและไม่
สบายใจ 
 
หูซานยนื มองตามหลังกลุ่มนายพรานอยูห่ น้าประตู ไม่ร้ทู าํ ไมจงึ
นึกถึงคาํ พูดของญาตคิ นเจ็บเมอื คร ู่
 
ท่านหมอว่าอยา่ งไรก็ตามนัน ขอเพียงสามารถรกั ษาให้หายได้… 
 
แล้วถา้ รกั ษาไม่หายล่ะ? ความคดิ นีผุดขนึ มาในใจหูซาน
กะทันหัน เขารีบสะบดั หวั ไปมาพร้อมกบั ถ่มนําลายทิง 
 
ทําไมจะรักษาไมห่ ายเลา่ เดมิ ทีอาจารยห์ ลิวกเ็ ก่งกาจมาก เมอื
รวมกบั วิธกี ารรกั ษาของอาจารย์ฉีของเขาเข้าไป แน่นอนวา่ ความ
ลม้ เหลวนันตัดทงิ ไปไดเ้ ลย! 
 
หซู านสะบดั แขนเสือพลางเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ แลว้ เดิน
อาดๆ กลบั เขา้ ไปด้านใน 
 
ฉีเยว่นังอ่านหนังสือเงยี บๆ ทงั วัน 
 
ตอนทฉี างอวนิ เฉิงกลับมากเ็ ปนเวลาคาํ มากแล้ว เมอื เหน็ นางยัง
ไม่นอนก็รู้สึกประหลาดใจเลก็ น้อย 
 
เมือเขามองมา ฉีเยวก่ ม็ องกลบั ทงั สองสบสายตากันแตไ่ มม่ ใี คร
พูดคําใด ไมม่ แี มก้ ระทังรอยยิม กอ่ นทีต่างฝายจะต่างละสายตา

หนี 
 
“อาหล”ู ฉีเยวร่ ้องเรยี กคนสนิท 
 
อาหลทู ีอยดู่ ้านนอกรีบเข้ามา พอเหน็ ฉีเยว่ยกมอื ให้สัญญาณก็
เข้าใจ นางจัดการแขวนผ้าม่านกบั ฉากกนั  
 
ทันใดนันแสงเทียนทางฝงของฉีเยว่ทกี ็ถูกปดกนั เอาไว้ทนั ท ี
 
อาหลคู ้อมตัวทําความเคารพฉางอวินเฉิง ก่อนจะถอยออกไป
โดยทีไม่ไดพ้ ูดอะไรสักคาํ  
 
ชายหนุ่มเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งนอนแลว้ ปดประตตู ามหลงั  
 
จากนันบรรยากาศก็เงียบสงดั ตลอดทังคนื  
 
ตอนทฟี าใกล้สวา่ งหลิวพเู่ ฉิงเพิงจะเดินไปนอน 
 
ทวา่ แค่เอนตวั ลงบนเตียงก็ถกู จางถงปลุกใหต้ ืนแล้ว 
 
“อาจารย!์ แยแ่ ลว้ ๆ คนผนู้ ันเรมิ พูดจาเพอ้ เจอ้ อีกแล้ว...” จางถง
เอย่ ด้วยนําเสียงสันเทา 
 
“แย่แล้ว!” หลวิ พู่เฉิงรีบลกุ ขึน แม้แตเ่ สือคลมุ ก็ไมม่ เี วลาหยบิ  
เขามุ่งหน้าไปทหี อ้ งคนเจบ็ อย่างรวดเรว็  
 
ถงึ คนในครอบครัวคนเจบ็ จะเหน็ ด้วยกบั เรอื งทีหลิวพูเ่ ฉิงให้พัก
รักษาตวั อยู่ทโี รงหมอ แตส่ ุดท้ายก็ไม่อาจวางใจได้ จงึ พากันรีบ

มาแต่เช้าตรู่ พอมาถงึ ก็เห็นวา่ อาการคนเจ็บหนักหนากว่าเมือ
วานเสียอกี  
 
“ท่านหมอ นีหมายความวา่ อย่างไร! ท่านบอกวา่ รกั ษาได้ไมใ่ ช่รึ
?” ญาตคิ นเจ็บทังชายหญงิ ตา่ งเข้ามารุมลอ้ มหลิวพู่เฉิง ทงั
รอ้ งไห้ ทงั ส่งเสียงเอะอะโวยวายกนั เปนแถว 
 
“ข้าไมไ่ ด้บอกวา่ รักษาได้ ข้าเพยี งบอกวา่ จะพยายาม อาการปวย
ร้ายแรงเกนิ ไป โดยเฉพาะอย่างยงิ พวกเจ้าถว่ งเวลาไวน้ าน ตอน
นีจงึ ไมไ่ หวแลว้ …” หลิวพูเ่ ฉิงอธิบายใหท้ กุ คนฟง 
 
“ถว่ งเวลาไวน้ านอะไรกนั …เห็นไดช้ ดั วา่ ท่านรักษาจนเขาอาการ
แย่…” 
 
ไม่รู้วา่ ตงั แตเ่ มอื ไรทีมคี นมาชะโงกหน้าอย่ทู ปี ระตูพลางเฝามอง
อย่างอยากร้อู ยากเห็น จากนันก็มีเสียงกลวั หัวเราะดงั ขนึ  
 
หูซานหันไปมองก็เหน็ วา่ เปนอูซ๋ านอกี แลว้  
 
อซู๋ านใหค้ วามสนใจกบั เชยี นจนิ ถงั เปนอย่างยิง ถงึ เมือวานจะ
จากไปแลว้ แตก่ ย็ ังให้ความสนใจอยู่ พอเขาเหน็ คนในครอบครัว
คนเจบ็ กร็ บี พงุ่ ไปหาแลว้ ซกั ถามถึงวธิ ีการรักษาของหลิวพเู่ ฉิง 
 
“ตัดเนือทงิ เลยร?ึ ” อูซ๋ านร้องลันอยา่ งไมอ่ ยากเชือ หน้าตาดู
แตกตนื  
 
พอเหน็ สีหน้าของเขา ญาตคิ นเจ็บกย็ งิ ไม่สบายใจมากขึน 
 

“ท่านหมออู๋ วธิ กี ารรกั ษาแบบนีสามารถรกั ษาได้จริงๆ ใชไ่ หม?” 
หนึงในญาตคิ นเจบ็ จบั แขนอู๋ซานแน่นแล้วถามขึนมา 
 
“ขา้ ก็ไม่รู้ แตล่ ะคนต่างมวี ิธีของตนเอง... พวกเจ้าก็รอดตู ่อไป
เถอะ” อ๋ซู านส่ายหน้ายิมๆ มองคนเหลา่ นีอย่างสมเพช เขา
มันใจว่าญาตคิ นเจ็บต้องพากนั มาแต่เช้า ตัวเขาเองก็เลยตามมา
ดว้ ย 
 
แลว้ ก็เปนอย่างทีคดิ เอาไวจ้ ริงๆ… 
 
สมนําหน้า! ใครใชใ้ หพ้ วกเจา้ อวดเกง่ ! ย้ายหินขึนมาทบั เทา้ ตัว
เอง! 
 
เพยี งแตโ่ อกาสดเี ชน่ นีหาไดย้ ากยงิ ดงั นัน...พีชาย เจา้ ตายไป
เถอะ ข้ากําลังรอดูเรอื งสนุก! 
 
อู๋ซานหัวเราะเบิกบานอย่ใู นใจ 
 
“อะไรทเี รยี กวา่ พวกเรารกั ษาจนแย่ เหน็ ไดช้ ดั วา่ พวกเจ้าตา่ งหาก
ทรี กั ษาจนแย่!” หซู านโตก้ ลบั  
 
อ๋ซู านหวั เราะเยาะแล้วเอ่ยวา่ “ตอนทพี วกเราตรวจเขาไมไ่ ด้แย่
อยา่ งนี พวกขา้ ใหเ้ ขากนิ ยา พวกเขากไ็ ม่ฟง คิดแตจ่ ะไปเชียน
จนิ ถังให้ได.้ ..” เขาส่ายหน้าพลางเบ้ปาก “หากพวกเขาเชอื แลว้
ยงั กนิ ยาของพวกเราอยู่ ก็ไมแ่ น่…” 
 
พอพดู ถงึ ตรงนีเขาก็แบมือใส่ทุกคน 
 

คําพดู นีเพิมความหวาดกลัวใหค้ รอบครัวผบู้ าดเจ็บมากยงิ ขึน 
 
“โรคฝฝกบวั เปนบาดแผลภายนอกก็จรงิ ทวา่ สิงสําคัญทสี ุดคอื
ตอ้ งกินยา นีกลับไมก่ ินยาแตใ่ ชม้ ีดทังกรดี ทงั ตัดแทน…” อ๋ซู าน
กลา่ วขึนมาอยา่ งตอ่ เนือง พรอ้ มกับชะโงกหน้ามองคนเจบ็
ทีนอนอยบู่ นเตยี งไปดว้ ย 
 
เพราะบาดแผลไม่ไดพ้ ันเอาไว้ จึงเห็นรอยทีถูกมีดตัดออกอย่าง
ชดั เจน 
 
“เจ้าหุบปากซะ อย่างเจ้าจะไปเข้าใจอะไร?” หูซานและลูกศิษย์
คนอนื ๆ ต่างพากนั โมโห 
 
ทวา่ อซู๋ านกลับไม่กลัว เผชญิ หน้ากับคนทกี ําลงั มองมาพร้อมกับ
เอ่ยปลกุ ปนเสียงดัง 
 
“เจา้ ของร้านขายธัญพืชวา่ นเจยี ทีเฉิงตงตายอยา่ งไร? เขาแค่มี
รอยบวมชํารอยเดียว แตไ่ ม่ระวงั กลบั ทํามนั แตก ผลปรากฏวา่ ไม่
ถึงสามวันก็ตายแลว้ …” ยงิ พูดใบหน้าอูซ๋ านยงิ เผยให้เห็นความ
สงสาร เขามองครอบครัวคนเจ็บทมี ีสีหน้าหวาดกลัวจนเห็นได้
ชัด จากนันก็ส่ายหน้าไปมา “น่าเสียดาย...น่าเสียดายจรงิ ๆ คาด
ไม่ถึงเลยว่าจะดนิ รนจนมาเจอทางตัน…” 
 
พีใหญต่ ายแลว้ …พใี หญต่ ายแลว้ …เดมิ ทยี ังมที างรอด! 
 
ถ้าเชอื ฟงคําพูดของหยุ ชุนถังแล้วกินยากค็ งไม่เปนไร แตพ่ วก
เรากลับเอาพีใหญ่มาส่งทนี ี... ผลสุดทา้ ยหมอคนนี... 
 

หมอคนนี! 
 
“เจ้าหมอไร้ฝมือ! เจา้ ฆ่าพใี หญ่ข้า! ตายซะเถอะ!” ชายร่างเตีย
พงุ่ พรวดออกมา มอื ควา้ เอามา้ นังทอี ยูด่ า้ นข้าง แลว้ วงิ เขา้ ไปหา
หลิวพ่เู ฉิง 
 
สําหรบั เสียงเอะอะโวยวายทีอยทู่ างด้านนี หลวิ พู่เฉิงไม่ให้ความ
สนใจเลยสักนิด เพราะเขามวั แตจ่ บั ชีพจร ตรวจอาการคนเจบ็
ดว้ ยท่าทางจรงิ จัง ก่อนจะหันไปเขยี นใบสังยา เมือเขียนเสรจ็
ก็ไดย้ ินเสียงร้องลันดังมาจากดา้ นหลงั หางตาเหน็ เงาคนวบู ไหว 
เขารบี เบียงตวั หลบแล้วยกแขนขนึ ตา้ น 
 
พลัก! 
 
ม้านังแตกเปนเสียงพร้อมกบั ร่างหลวิ พเู่ ฉิงทีรว่ งลงไปกองกบั
พืน! 

บทที 111 กอ่ ความวนุ่ วาย 
 
ตอนทฉี ีเยว่ร้ขู ่าว นางเพิงตนื นอนและกําลงั นังหวผี มอยใู่ นห้อง 
 
ความจรงิ นางแต่งตัวเสร็จแลว้ แต่เพอื สับหลกี เวลากินข้าวกบั
ฉางอวนิ เฉิง หญิงสาวจึงแสรง้ วา่ ยังจัดการตัวเองไม่เรยี บร้อย 
 
หูซานเปนคนวิงมาส่งขา่ ว เขาใช้ความสามารถจนคนเฝาประตู
เชอื อกี ทังทุกคนก็รวู้ ่าฮหู ยินน้อยเปนหมอเทวดา ดงั นันเมอื
ไดย้ ินว่าเกิดเรอื งกับทา่ นหมอหลิว พวกเขาจงึ ไม่กล้านิงดูดาย 
ไดแ้ ตน่ ําความมาบอกอย่างรวดเร็ว 
 
อาหลูไดย้ ินคนมารายงานเรืองหลิวพเู่ ฉิงถกู ตกี ็ตกใจจน
วิญญาณแทบจะออกจากร่าง นางรีบวงิ ถลาเข้าไปบอกเจา้ นาย
ทนั ท ี
 
ฉีเยวไ่ ด้ยินแลว้ ถึงกับองึ ไปคร่หู นึง 
 
อาหลูเห็นสีหน้าเจา้ นายกเ็ กรงวา่ จะทาํ ใหอ้ กี ฝายตกใจ จงึ รีบ
กลา่ วต่อ “ฮหู ยนิ น้อยอยา่ ไดเ้ ปนหว่ งจนเกินไปเลยเจา้ ค่ะ หูซาน
อาจจะพดู เกินจรงิ ก็ได้ บางทอี าจไม่ร้ายแรงขนาดนัน…” 
 
นางยงั พดู ไม่ทนั จบก็เห็นฉีเยว่วงิ ออกไปแลว้  
 
ฉางอวนิ เฉิงเดินออกมาจากห้องกนิ ขา้ ว เหน็ เงาของสตรผี ู้นันวงิ
ออกไปอย่างรวดเรว็  
 
สตรผี ูน้ ี...ชา่ งไม่เปนสุภาพสตรีเอาเสียเลย… 

 
ทังขาและเทา้ แขง็ แรงเหลอื เกนิ … 
 
มมุ ปากของเขายกขนึ เปนรอยยมิ กอ่ นทจี ะตกลงตามเดมิ แล้ว
รีบชักสายตากลับดว้ ยทา่ ทางแข็งกระด้าง 
 
“เชวียจือ! หยบิ เสือคลุม...” อาหลอู มุ้ กลอ่ งปฐมพยาบาลออก
มาด้วยท่าทางลกุ ลีลกุ ลน พร้อมกบั ตะโกนสังเสียงดัง 
 
เชวยี จือและบา่ วรับใชค้ นอนื ๆ มองฮูหยินน้อยวิงออกไปเหมอื น
กับเจอไฟไหม้ แล้วก็เห็นอาหลวู ิงตะลีตะลานตามมาตดิ ๆ จงึ
พลอยรอ้ นรนตามไปด้วย 
 
“อาห่าว อาห่าว หยบิ เงนิ ให้ข้า...มเี ท่าไรเอามาเท่านัน...” อาหลู
รับเสือคลมุ มาจากเชวียจอื พลางหนั ไปสังงาน 
 
อาหา่ วพงุ่ ตัวเข้าไปทหี ้อง รอื ค้นอยูส่ ักพกั กห็ ยิบถงุ เงินออกมา 
 
เกิดเรอื งอะไรขึน? ฉางอวินเฉิงอดไมไ่ ด้ทจี ะมองเหตกุ ารณ์ตรง
หน้า กอ่ นจะเดินเขา้ ไปใกล้ๆ 
 
“เกดิ เรืองอะไรขึน?” เมอื เหน็ อาหลูกําลังจะวงิ ออกจากประตู ใน
ทสี ุดเขากห็ ลดุ ปากถามขนึ มา 
 
“เกดิ เรอื งรา้ ยกับทา่ นหมอหลวิ เจ้าค่ะ” อาหลหู ยุดฝเท้าแลว้ หนั
กลบั มาตอบ 
 
นางมองฉางอวนิ เฉิง จากนันก็อ้าปากขนึ เหมือนอยากจะพูด

บางอยา่ ง แต่แล้วกลับหุบปากลง เมอื นึกถึงฉีเยว่ สุดทา้ ย
ประโยคในใจทีว่า ‘เสียวโหวเหย่ ทา่ นไปเปนเพอื นฮหู ยนิ น้อย
ด้วยกันไหมเจา้ คะ’ ก็ถกู กลนื ลงคอไปแลว้  
 
เพราะอาหลูรดู้ วี า่ ถงึ ทา่ ทางของสตรีผู้นันจะดเู หมอื นไม่ใส่ใจ 
แต่กลบั มคี วามดอื รนั และหัวแขง็  
 
สิงทฉี ีเยว่มกี ็แคว่ ิญญาณดวงนี ถ้าเช่นนันกต็ ามใจนางเถอะ ไม่
จําเปนตอ้ งบงั คับกันอีกแลว้ เพราะนันอาจไมใ่ ช่สิงทดี ตี ่อนาง
อย่างแทจ้ รงิ ดังนัน...ก็สุดแทแ้ ตน่ างแล้วกนั  
 
อาหลูคิดเชน่ นีจงึ ไมพ่ ูดอะไรตอ่ ทาํ เพียงหมนุ ตวั แลว้ รีบวงิ ตาม
เจ้านายออกไป 
 
ฉางอวนิ เฉิงเห็นทา่ ทางอาหลกู เ็ ข้าใจไดโ้ ดยพลัน... 
 
แม้แตบ่ ่าวรับใชข้ องนางก็ขดี เส้นแบง่ เขตกับข้าแล้วร?ึ  
 
ตอ่ ไปนางคงจะไมส่ นใจขา้ อีกแลว้ ... 
 
ฉางอวินเฉิงกํามือแน่น ราวกับมอื นันกาํ คอตวั เองอยู่ ทาํ ให้ไม่
อาจหายใจได…้  
 
ฉีเยว่นังอยบู่ นรถมา้ ดว้ ยทา่ ทางกระวนกระวาย 
 
“นีไม่ใชจ่ วนโหวร?ึ ของกินของใชล้ ้วนเปนของทีดที ีสุดไม่ใชร่ ?ึ  
หรอื ว่ามา้ ตวั นีไมใ่ ช่มา้ หนุ่มพันล?ี ทําไมถึงวงิ ไม่สู้คนเดินเทา้ ได้
เลา่ ?” 

 
ลกู ผูช้ ายฆา่ ไดแ้ ตห่ ยามไม่ได้ เมือสารถไี ดย้ นิ คําพูดฮูหยินน้อยก็
สะบดั แส้เฆียนม้า แสดงความสามารถในการบงั คบั รถม้าออกมา
ทันท ี
 
รถมา้ พุ่งออกจากประตใู หญ่ของจวนติงซโี หวอย่างรวดเรว็ ราวกับ
มา้ หลุดจากบังเหียน คนเฝาประตูใหญต่ กใจนึกวา่ มีมา้ เตลิดวิง
ออกมา 
 
หูซานทยี นื รออยา่ งกระสับกระส่ายอย่หู น้าจวน พอเห็นรถมา้ พงุ่
ออกมาก็รู้วา่ เปนฉีเยว่ เขารีบโบกไมโ้ บกมอื ให ้
 
คนขบั รถม้าแสดงฝมืออย่างเต็มที รถมา้ จงึ หยดุ ลงตรงหน้าหู
ซานได้ดังใจ 
 
“ใครทาํ ?” ฉีเยวถ่ ามเขา้ ประเด็น 
 
“ญาติคนเจบ็ ขอรับ เปนพวกนายพรานราวเจด็ แปดคน” หซู าน
ตอบสันๆ กระชับได้ใจความ 
 
กลุม่ นายพรานมาก่อเรืองวุน่ วายรึ? 
 
หากเทยี บกบั ลกู ศิษยท์ งั หลายทแี ขนลีบขาลีบของเชียนจนิ ถัง 
ประเมนิ อยา่ งไรกม็ วยคนละชนั เลยนะ 
 
“ใครเฝายามอยู่บ้าง! ข้าจะออกไปขา้ งนอก เจ้าชว่ ยเรยี กผคู้ มุ้
กันมาใหข้ ้าสักสิบเจด็ สิบแปดคน” ฉีเยว่สัง นําเสียงจริงจงั  
 

คนเฝายามตะลึงงันจนตาเบกิ ค้าง แน่นอนวา่ หากเจ้านายจะ
ออกไปดา้ นนอกย่อมต้องมีผู้คุ้มกันไปดว้ ยอยู่แล้ว เพียงแตฮ่ ู
หยินน้อยไม่เคยเรยี กใช้ผู้ค้มุ กันเลยสักครงั แตค่ รังนี... 
 
พวกเขาตอบรับรวดเร็ว แลว้ เรียกคนทันท ี
 
“พกอาวธุ ไปดว้ ย” ฉีเยว่กาํ ชับขนึ มาอีก 
 
คนเฝาประตูใหญ่ต่างกต็ กใจจนขาออ่ น พวกเขาเคยแตพ่ ดู คยุ
กนั เลน่ ๆ ถงึ สมัยก่อนทีคณุ ชายบางบา้ นเทียวใชอ้ ํานาจบาตร
ใหญ่ พาผคู้ ุ้มกันไปตอ่ ยตีกบั คนอนื แตว่ ่าเรอื งเหล่านันกผ็ า่ นมา
นานมากแล้ว เพราะสมัยนันตระกูลใหญล่ ว้ นได้ยศถา
บรรดาศักดจิ ากการตดิ ตามฮ่องเตอ้ อกรบ เมอื ได้รับการปูน
บําเหน็จทงั ตําแหน่งและเงนิ ทอง บคุ ลกิ และนิสัยจึงไม่คอ่ ย
เปลียนแปลง ดังนันบรรดาลกู หลานจึงเตบิ โตมาโดยยึดถอื
บรรพบรุ ษุ เปนแบบอยา่ ง ตอนทเี กดิ เรืองทะเลาะเบาะแว้งกบั ผู้
อืน จงึ มกั จะตดั สินด้วยกาํ ลงั  
 
ไดย้ ินมาว่าในตอนนันเหลา่ ขนุ นางตา่ งกก็ ลดั กลุ้มใจเรืองบุตร
หลานผูม้ ีอิทธพิ ลทะเลาะวิวาทกัน ตอ่ มาเมือคนร่นุ เกา่ จากไป
แลว้ แทนทีด้วยบุตรหลานรนุ่ ถดั ๆ มา พวกเขากค็ อ่ ยถูก
ขนบธรรมเนียมหลอ่ หลอม การใชก้ ําลังตัดสินปญหาจึงไม่คอ่ ย
เหน็ กันอกี แล้ว โดยเฉพาะสําหรบั จวนติงซีโหวนัน ถอื วา่ เปนสิง
ทไี มเ่ คยพบเหน็ มาก่อนเลย 
 
นันเพราะนายทา่ นคนปจจุบนั เปนคนสุภาพเปยมดว้ ยมารยาท 
เขาจงึ เห็นวา่ การทะเลาะวิวาทไมเ่ หมาะกบั คนเลา่ เรียนหนังสือ 
และถึงเสียวโหวเหยจ่ ะเปนคนกร้าวกระด้าง แตก่ ็เปนวรี บรุ ษุ ที

ห้าวหาญ เมอื มเี รืองทะเลาะวิวาท ลําพงั แค่ตัวเขาเองกจ็ ดั การทุก
อย่างได้อยหู่ มัดแล้ว การร้องเรียกให้คนช่วยจงึ ไม่ใชส่ ิงทีเขา
จะทํา ส่วนคุณชายคนอนื ๆ กเ็ ตบิ โตโดยมนี ายท่านเปนแบบ
อย่าง ดงั นันบรรดาผู้คมุ้ กนั จงึ ไดแ้ ตอ่ าศัยเรอื งเล่าเมอื วันวาน
ของคนอนื มาพูดคยุ กันเพอื ฆา่ เวลายามเหงา 
 
นึกไม่ถงึ เลยวา่ ในชว่ งชีวิตหนึงจะสามารถได้ยนิ คําพดู ประโยคนี 
หนําซาํ ยงั เปนครงั แรกทีพวกเขาอาจจะไดม้ สี ่วนร่วมกบั
เหตุการณ์ทเี คยเปนได้แค่ความฝน… 
 
และสิงทคี าดไมถ่ ึงอย่างทีสุดกค็ ือ ผูท้ ีพูดประโยคนีจะเปนฮู
หยนิ น้อย 
 
บรรดาคนทีเฝาประตูใหญด่ ใี จจนนําตาแทบไหล รีบบอกต่อ
ข่าวดนี ีกับพรรคพวกอยา่ งรวดเร็ว… 
 
เชียนจนิ ถงั ได้เกดิ ความยุง่ เหยิงวุ่นวายอย่างใหญโ่ ต 
 
ประตูโรงหมอถกู ปดกนั โดยมกี ล่มุ ชายรปู ร่างสูงใหญร่ าวสีห้า
คนยนื ขวางทางเขา้ เอาไว้ เด็กฝกงานในเชียนจนิ ถังทีต้องการจะ
รอ้ งเรยี นจงึ ไมส่ ามารถออกมาได้เลยสักคน โชคดที ีหูซานคนุ้
เคยกบั เรืองรุมทุบตแี บบนี เขาจึงหลบออกมาได้ทันทว่ งที ฉีเยว่
จึงไดร้ ูข้ ่าวอย่างรวดเร็ว 
 
ดา้ นนอกเตม็ ไปด้วยผ้คู นทเี บยี ดเสียดกันแน่นขนัด ถนนทังสาย
ราวกบั กลายเปนโรงงิวขนาดใหญ่ มผี ้คู นมายนื ชมเหตุการณ์กัน
มากมาย เสียงวพิ ากษ์วจิ ารณด์ ังเซ็งแซ่ไมข่ าดสาย 
 

“ได้ยินวา่ เชียนจนิ ถังแห่งนีรักษาคนจนตายแล้ว...” 
 
“คนผู้หนึงยงั ดีๆ อยู่ พอถกู พวกเขาให้พกั รกั ษาแค่คนื เดียวกไ็ ม่
ไหวแล้ว…” 
 
“บอกวา่ เพือรักษาอาการเจ็บปวย ใครจะไปรู้วา่ รักษาอยา่ งไรบ้าง 
ในเมอื พวกเขาไม่ยอมใหค้ นในครอบครวั เฝา! ใครจะไปรวู้ า่ ทํา
อะไรอยดู่ ้านใน…” 
 
“ได้ข่าวว่าตัดเนือทงิ จาํ นวนมากเลยด้วย…” 
 
ในคนกลมุ่ นีมีอู๋ซานรวมอยดู่ ้วย 
 
พวกชาวบา้ นทีมามุงดูคดิ เพียงว่า แค่เจบ็ ปวยก็ลาํ บากมากแลว้  
แต่กลับต้องมาพบเจอเรอื งเช่นนีอกี ทุกคนจึงรู้สึกสงสารและ
เหน็ ใจคนเจ็บรวมไปถึงครอบครัวของคนเจบ็ พวกเขารู้ดีว่าไม่มี
ใครสามารถหลีกเลียงความเจ็บปวย ดงั นันความร้สู ึกทีผคู้ นมตี ่อ
หมอจึงมที ังรกั และชงั ในเวลาเดียวกนั  
 
“หมอทไี รค้ วามสามารถแบบนี ก็สมควรถกู ตีแล้ว...” 
 
“หากไมส่ ังสอนเสียบา้ ง เขาก็คงทาํ รา้ ยคนไปเรือยๆ…” 
 
“หมอทีใจดาํ อํามหิต คดิ จะเอาแต่เงิน สมนําหน้า!…” 
 
ทวา่ กม็ คี นจาํ นวนไมน่ ้อยทีแสดงทา่ ทสี งสัย 
 
“ทา่ นหมอหลิวไม่ใชค่ นอย่างนัน...” 

 
“จรงิ ดว้ ย ท่านหมอหลิวเปนหมอทดี มี ากเลย...” 
 
“ท่านหมอหลิวเปนหมอเทวดาเชยี วนะ ไดย้ นิ มาว่าเมอื ไมน่ านมา
นีบุตรชายข้าหลวงปวย คนอนื ตา่ งก็รกั ษาไมห่ ายแตเ่ ปนท่าน
หมอหลิวนีแหละทรี ักษาจนหาย…” 
 
“ใชๆ่ ขา้ ก็เคยไดย้ นิ มาเหมือนกนั ญาตพิ ีน้องของขา้ ทํางานอยู่ที
โรงหมอแหง่ อืน เขาไดย้ นิ ทา่ นหมอทนี ันพูดกับหตู วั เอง…” 
 
ทันใดนันดูเหมือนสถานการณจ์ ะเรมิ พลิกผัน อู๋ซานจงึ
กระวนกระวายใจขนึ มาแล้ว 
 
“พวกเจา้ ไดย้ นิ แตค่ นอืนเล่า จะไปรูเ้ รืองอะไร! หากจะบอกวา่
ทา่ นหมอหลวิ รักษาบุตรชายขา้ หลวงจนหาย แลว้ พวกเจ้ารหู้ รือ
ว่าเขารกั ษาอย่างไร?” 
 
เมือหัวข้อนีถูกเอ่ยขึน ก็ดงึ ดดู ความสนใจจากผคู้ นได้โดยพลัน 
ทุกคนพากันซกั ถามจนเสียงดังอือองึ  
 
“ต้องผ่าทอ้ งออกเชียวนะ” อซู๋ านเอย่ ต่อ 
 
ฝูงคนตา่ งฮอื ฮา เพราะเรืองนีท้าทายความรู้ความเข้าใจของพวก
เขามาก แคถ่ กู มดี กรดี จนเปนแผลยงั เจบ็ ปวดแทบตาย แล้วนี
กรีดทอ้ งเลยนะ ยงั จะรอดไดอ้ กี หรอื ? 
 
“พวกเจ้าไม่เขา้ ใจ นีไม่ใช่เรอื งทีจะเปนไปไมไ่ ด”้ อ๋ซู านเอย่ อย่าง
ผทู้ รงภูม ิ

 
“เจา้ พูดเชน่ นีก็หมายความวา่ ทา่ นหมอหลวิ สามารถเปดท้อง
รักษาได้จรงิ ๆ รึ?” คราวนีทุกคนยงิ ตืนตะลงึ มากขนึ ไปอีก ต่าง
ซักถามไม่หยุด 
 
เมือเห็นสีหน้าและท่าทางของผู้คนเปลียนเปนเลือมใสและ
ศรัทธาอย่างฉับพลัน อซู๋ านก็ไดแ้ ต่ถ่มนําลายอยู่ในใจ 
 
ตาแกน่ ี! ข้าไม่ได้มาเพอื โฆษณาชวนเชือให้เชยี นจนิ ถงั นะ! 
 
“ผ่าท้อง! เฮอะ! คิดวา่ จะสามารถผา่ ท้องผู้คนตามอาํ เภอใจได้
เลยรไึ ง?” เขาแคน่ เสียงหยนั ออกมา “นันเพราะเขาไดฝ้ กฝนมา
ก่อนแลว้ ” 
 
“หา!” ทุกคนร้องเสียงหลงดว้ ยความประหลาดใจ 
 
“นีๆ ฝกฝนอยา่ งไรหรอื ?” 
 
อซู๋ านเอ่ยเสียงเยาะ “หากจะผา่ ทอ้ งใหค้ น แน่นอนวา่ ยอ่ มต้อง
ฝกฝนกบั รา่ งกายคนอย่แู ล้ว…” 
 
ทกุ คนส่งเสียงดังเกรียวกราว มคี นหนึงโพล่งถามขึนมาเหมือน
เพิงนึกได ้
 
“ถา้ เช่นนันแสดงวา่ คนเจ็บถูกเชยี นจนิ ถังขงั ไว้ แล้วตัดเนือบน
แผลทงิ จนอาการยาํ แย่งันหรือ?” 
 
อู๋ซานแทบจะกรากเข้าไปหา แล้วเอ่ยชืนชมผมู้ สี ติปญญาคนนี 

เพราะเมอื ข้อความนีแพรก่ ระจายออกไป ผคู้ นทีมงุ ดอู ยู่ด้าน
นอกก็ยา้ ยขา้ งในทันใด 
 
“ตีเลย! พวกหมอทไี รฝ้ มอื สมควรถกู ตี!” 
 
เมอื ได้ยินเสียงดังเอะอะจากดา้ นนอก บรรดาลกู ศิษย์ทถี กู ขงั ใน
เชยี นจินถังต่างก็ร้สู ึกทอ้ แท ้
 
ถงึ การทีร้านขายยาหรอื ว่าโรงหมอจะถูกคนทีมารกั ษาก่อเรอื ง
นันไมถ่ ือวา่ แปลก ทว่านับตังแต่เชียนจนิ ถังของพวกเขา
ประกอบกจิ การมา ไม่วา่ จะด้วยฝมือของหลิวพู่เฉิงรวมไปทงั การ
ปฏิบัติตวั ของเขาต่อคนอืน ล้วนช่วยให้การทาํ งานราบรนื มาโดย
ตลอดกระทังมีชอื เสียงขนึ มา คิดไม่ถงึ เลยวา่ พวกเขาจะมวี นั นี... 
 
ดังสํานวนหนึงทีกลา่ วเอาไว้ ‘เมือยนื อย่ขู ้างแมน่ ําบอ่ ยๆ รองเท้า
จะไม่เปยกได้อยา่ งไร’ อีกทังพวกเขากไ็ ม่ใช่เทพเซยี น จงึ ไมอ่ าจ
รบั ประกนั ไดว้ า่ จะรกั ษาผปู้ วยจนหายได้ทกุ คน เมือต้องเจอกบั
ญาตคิ นเจ็บทไี ม่มเี หตผุ ล กไ็ ดแ้ ต่ต้องยอมรบั ชะตาชีวติ แบบนี 
 
คนเปนหมอ... มีใครบา้ งทไี ม่เคยถูกคนดา่ ทอหรอื ทบุ ตี…นีเปน
เรืองปกต ิ
 
ลกู ศิษย์ทังหลายได้แตย่ กมือปดบงั หัวเอาไว้ รอคอยชว่ งเวลานัน
มาถึง 
 
“หลีกไป!” 
 
เสียงกบี เท้าม้าทีดังกึกกอ้ ง รวมทงั เสียงดดุ ันแขง็ กรา้ วดังมาจาก

นอกประต ู
 
ทนั ใดนันกเ็ กดิ ความวุน่ วายในกลมุ่ คนทีโอบล้อมเชยี นจนิ ถงั  
เมอื ผูค้ นต่างเหน็ สัญลักษณ์จวนโหวในกลมุ่ คนทีเพงิ มาถงึ  
 
ผู้คนทยี ืนอออยู่เตม็ ทางเดนิ รบี หลกี ทางให้อยา่ งรวดเรว็  
 
เมือเห็นกล่มุ คนทมี าใหมม่ ีจาํ นวนมาก ใจของอูซ๋ านก็เตน้ โลด
ขนึ มาทนั ควัน เขาได้ยินมาวา่ ตอนทชี ว่ ยชวี ิตบตุ รชายข้าหลวง 
กไ็ ดท้ าํ การรักษาทีจวนตงิ ซีโหว หนําซํายงั มคี นพดู ดว้ ยวา่ ฮหู ยนิ
น้อยของจวนโหวมคี วามสามารถลาํ เลิศมาก 
 
แตถ่ งึ อย่างไรหมอทีไรฝ้ มอื กต็ ้องถูกลงโทษ เชียนจนิ ถังไมอ่ าจ
ถอนตัวจากเรอื งนีได้ แม้จะมจี วนติงซีโหวออกหน้าให้ ก็
เปลียนแปลงความเขา้ ใจของผคู้ นไม่ได้แลว้ ไมว่ า่ สุดทา้ ยคดีนีจะ
ถูกตดั สินหรอื ไม่ แต่ในใจของผู้คนกไ็ ด้ตัดสินเรอื งนีอย่าง
ชัดเจนแลว้  
 
บทสรุปวา่ เชยี นจนิ ถังมีแต่หมอทไี ร้ฝมอื นับวา่ เพียงพอ! 
 
อซู๋ านแค่นเสียงออกจากจมกู ถอยไปยนื ด้านข้างพร้อมกับมอง
เหตกุ ารณอ์ ย่างเงียบๆ 
 
แตน่ ับว่าหลวิ พเู่ ฉิงผ้นู ีใช้ไดท้ ีเดียว คาดไมถ่ ึงวา่ เขาสามารถผูก
สัมพันธ์กับฮหู ยนิ น้อยจวนติงซโี หวได้… 
 
ในขณะทีกําลงั ครุ่นคดิ เขากเ็ หน็ ผู้คมุ้ กนั สิบกว่าคนหยุดลงตรง
หน้าโรงหมอ ในมือทกุ คนต่างถอื ไม้กระบองอยา่ งพรกั พร้อม 

จากนันรถม้าคนั หนึงกจ็ อดลงอย่างฉับไว ไมน่ านก็มหี ญิงสาว
คนหนึงเดินลงมา และหญงิ สาวอกี คนก็ตามมาติดๆ… 
 
หญิงคนแรกเดนิ ซวนเซราวกบั อ่อนเพลียจนจวนเจยี นจะลม้  
ทําใหค้ นทมี องอย่รู อบๆ หัวเราะขนึ มาทันท ี
 
“ฮหู ยินน้อย” อาหลูรีบประคองฉีเยวเ่ อาไว้พรอ้ มกบั มองเจ้านาย
อยา่ งเปนห่วง 
 
คนขบั รถม้าจะฆา่ ขา้ รไึ ง… ฉีเยว่พยายามตังหลักใหม้ นั สายตา
แน่วแน่พุ่งไปทีเชยี นจนิ ถัง 
 
ประตูหน้าถูกชายรา่ งใหญ่หลายคนปดกนั เอาไว้ ยามนีพวกเขา
ยนื มองภาพดา้ นในพลางตะโกนด่าด้วยความสะใจ 
 
“ตใี หต้ ายไปเลย พวกหมอไรฝ้ มอื !” 
 
“เจ้าหมอใจดําอาํ มหติ ! ตีใหต้ ายไปหนึง จะได้ลดไปหนึง!” 
 
คําพดู เหล่านีผา่ นเข้ามาในหูของฉีเยว่ นางรู้สึกว่าจมูกและลาํ คอ
ของตนร้อนผะผ่าว หญงิ สาวมองซ้ายมองขวา แลว้ คว้าไม้
กระบองในมอื ผู้คมุ้ กนั ทีอยู่ใกลๆ้ มาถือเอาไว้แน่น 
 
ชายรูปร่างอ้วนเตียด่าไปแล้วกไ็ ม่อาจระบายความโกรธได้ เขาจงึ
ถลกแขนเสือขนึ เตรยี มตัวจะสังสอนหมอไม่มีฝมือเหล่านีด้วย
ตัวเอง ทวา่ เพิงจะยกเทา้ กไ็ ดย้ ินเสียงลมพัดมาจากด้านหลงั วูบ
หนึง ตามมาดว้ ยอาการเจบ็ ไหล่โดยไมท่ ันตงั ตัว 
 

พลกั ! 
 
“โอ๊ย!” ชายอว้ นเตยี รอ้ งลนั แล้วหนั ขวับกลบั มา 
 
“ไอ้โง่คนไหน…” เขาตะโกนดา่ แตย่ ังไมท่ ันไดเ้ หน็ ว่าคนทีจโู่ จม
เปนใคร ไมก้ ระบองกล็ อยมาตรงหน้าอกี ครงั โชคดที ีอาชพี ของ
เขาคอื นายพราน ชายอ้วนจึงรบี เบนหัวหลบ ไม้กระบองจึง
พลาดไปถูกไหล ่
 
จากนันพวกนายพรานก็ลม้ ตามๆ กนั ประตูจึงถกู เปดทางแลว้  
 
การเคลอื นไหวหน้าประตูทาํ ใหค้ วามวุ่นวายในหอ้ งโถงถึงกบั
หยุดชะงัก ทุกคนตา่ งจ้องมองมาเปนตาเดยี ว 
 
เห็นสตรรี ปู โฉมงดงามคนหนึงกา้ วเข้ามา เสือผ้าทสี วมใส่เดนิ
ลายเส้นสีทองอยา่ งประณีต ทวา่ ในมือกลบั ถือไม้กระบองทีดไู ม่
เขา้ กันกับเสือผา้ เปนอยา่ งมาก 
 
นีนางมา... ตรวจโรคใหค้ นไข?้ หรอื วา่ …ปลน้ ! 

บทที 112 อาวุธก่อน 
 
บรรดาลูกศิษยเ์ ชยี นจนิ ถงั ทีกาํ ลงั กม้ หน้ายอมรบั ชะตาชวี ิตก็เงย
หน้ามอง 
 
ภาพสตรเี อวบางร่างเลก็ ทกี ้าวเท้าเข้าประตู ดขู ัดกนั กบั การถือไม้
กระบองแน่นในมอื นางดไู ม่ใชค่ นทจี ะมลี กั ษณะแบบนี ทว่า
ศิษยท์ ังหลายเหน็ แลว้ ไมร่ ู้สึกวา่ น่าขบขัน ดวงตากลบั ร้อนผ่าว
เสียด้วยซํา 
 
พวกเขามีทางรอดแลว้ รึ? 
 
เพยี งแต่ว่าฮูหยินน้อยผู้มีศักดสิ ูงแห่งจวนโหวจะไม่สนใจฐานะ
ตนเองจรงิ ๆ หรอื นางต้องการจะปกปองพวกเขาทงั หมดเลยร?ึ  
 
ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย… 
 
ส่วนคนในครอบครวั ผ้บู าดเจบ็ กจ็ อ้ งมองหญงิ งามเชน่ กัน หลงั
จากนันจงึ เห็นผูค้ มุ้ กันกล่มุ หนึงตามหญงิ สาวเขา้ มา 
 
“พวกเจ้าเปนใคร?” หนึงในนายพรานถามเสียงดงั  
 
แน่นอนวา่ พวกเขามองการแต่งตัวของฉีเยวแ่ ละคนอนื ๆ ออก 
หากไมใ่ ชค่ นมีเงนิ ก็เปนคนในครอบครวั ขุนนาง 
 
มาหาหมอร?ึ  
 
“โรงหมอนีมีแต่พวกไรฝ้ มือ!” คนผู้หนึงประกาศขึนมาอยา่ ง

เสียงดัง 
 
ทวา่ ฉีเยวไ่ ม่ไดฟ้ งทีพวกเขาพดู แคน่ างกา้ วเทา้ เข้าประตูมากเ็ หน็
ห้องโถงใหญท่ ีถูกทุบทาํ ลายจนเสียหายเปนแถบ จากนันกเ็ หน็
หลิวพู่เฉิงนอนอยบู่ นพืนโดยมีจางถงช่วยประคองอย ู่
 
เพราะวา่ มลี กู ศิษย์หลายคนยืนขวางหน้าเพือปกปองเขาเอาไว ้
จงึ เหน็ เพยี งขาและเท้าของหลิวพเู่ ฉิงปรากฏออกมาใหเ้ ห็น
เทา่ นัน ไม่ร้วู ่าเขาเปนหรอื ...ตาย 
 
พอความคิดนีแวบเขา้ มาฉีเยวร่ ีบสะบัดหวั ทันที แม้แตค่ ํานีนางก็
ไม่ยอมใหต้ ัวเองคิด 
 
“เจ้าตคี นไดอ้ ย่างไร!” 
 
เสียงเกรียวกราดของชายทีเพงิ มสี ติหลงั จากถกู จโู่ จมกะทนั หนั
ดงั ขนึ  
 
ประโยคนีไม่พูดเสียยังดกี วา่ เพราะพอพูดออกมา ฉีเยวก่ เ็ อา
ปลายไมก้ ระบองในมือกระแทกลงกับพนื เตม็ แรง 
 
“ตคี นงันรึ? ตคี นใช่ไหม?” นางตวาดดงั ลัน “ตคี นใครทําไมเ่ ปน! 
ไดต้ แี ล้วมคี วามสุขมากสินะ? ข้าก็แค่ขอร่วมวงดว้ ย!” 
 
นางตะโกนมาถงึ ตรงนีก็กระแทกปลายไมก้ ระบองกับพืนอีกครัง 
 
“ปดประต!ู ตคี นใหข้ ้า!” ฉีเยว่สังเสียงเขม้  
 

นีนางมาแกแ้ คน้ งนั ร?ึ หมอไร้ฝมือพวกนีสมควรตายจริงๆ! 
 
บรรดานายพรานต่างตกตะลงึ แทบไมอ่ ยากเชอื สิงทไี ด้ยิน ทวา่
พวกเขายงั ไมท่ นั ได้แสดงความโกรธแคน้ ออกไป กถ็ ูกผคู้ ุ้มกัน
ใช้กระบองตแี ล้ว 
 
“พวกเจ้าตีผิดแลว้ ...” 
 
“ตีพวกข้าทาํ ไม...” 
 
“ช่วยดว้ ย…” 
 
“จะฆา่ คนแล้ว…” 
 
ขณะทีประตทู ุกบานถูกปดสนิท ผูค้ มุ้ กนั บางส่วนก็มายืนเฝา
ประตูแล้วยกกระบองขึนขวางเอาไว ้
 
ผู้คนทมี ามุงดอู ย่างคึกคักเต็มท้องถนนจงึ ไมเ่ ห็นเหตุการณท์ ี
เกิดขนึ ด้านใน ไดย้ ินเพียงเสียงร้องอยา่ งน่าเวทนาดงั เล็ดลอด
ออกมา แตล่ ะคนตกใจจนใบหน้าขาวซดี ไรส้ ีเลอื ดแล้ว 
 
“สุดยอด! เชียนจนิ ถงั แห่งนียงั กอ่ เรอื งไปถงึ จวนติงซโี หวด้วย
...” 
 
“เรืองหนนีน่าสมเพชนัก…” 
 
“หรอื วา่ หมอหลวิ ผู้นีจะไร้ฝมอื ในการรกั ษาจรงิ ๆ…” 
 

ชาวบา้ นทีอยู่นอกประตตู า่ งพากนั แสดงความคดิ เหน็  
 
“ไมใ่ ช่! ไมใ่ ช่!” อู๋ซานแยง้ เสียงดัง “คนของจวนตงิ ซโี หวมารุมตี
พวกนายพรานอยตู่ า่ งหาก” 
 
ทนั ใดนันก็เกิดเสียงฮือฮาขึนมาทนั ที ทุกคนต่างมีสีหน้าสับสน 
 
“นี...นีเชียนจินถังเปน...เปนคนของจวนติงซีโหวร…ึ ” 
 
“ดังนันจึงสามารถทาํ ตามอาํ เภอใจ รกั ษาคนจนเสียชีวติ กไ็ ด้งนั รึ
!” อซู๋ านหันไปทางชาวบ้านแลว้ เอย่ เสียงตํา “ถา้ เชน่ นันพวกเรา
ชาวบ้านตาดําๆ จะทาํ อย่างไรไดอ้ ีก…ยอมรบั เสียเถอะ…” 
 
“ทาํ แบบนีก็ไรค้ วามยตุ ธิ รรมแล้ว!” 
 
อารมณโ์ กรธแค้นถูกถา่ ยทอดตอ่ ๆ กันไปอยา่ งรวดเรว็ จงึ ไม่รู้ว่า
ใครเปนคนเขวียงก้อนหนิ ใส่ประตูโรงหมอกอ่ นเปนคนแรก 
เพราะจากนันก็มหี นิ กอ้ นทีสอง...ทีสาม และอีกมากมายตามมา
ตดิ ๆ 
 
“พวกเราไปฟองศาล ชว่ ยพวกนายพรานกัน!” 
 
“พวกเราเปนพยาน!” 
 
“ถึงจะมจี วนติงซโี หวหนุนหลัง แต่พวกหมอทีไรฝ้ มอื ก็ตอ้ ง
ยอมรบั ผดิ และถูกลงโทษ!” 
 
มวลชนกลุ่มใหญ่ลุกฮือตามแรงปลุกระดม อู๋ซานแฝงตวั ดสู ถาน

การณเ์ งียบๆ พอเห็นทกุ อย่างเปนไปในทศิ ทางทตี นตอ้ งการก็
เตรยี มจะผละไป แตย่ ังไมท่ ันไดก้ า้ วเทา้ กม็ คี นผู้หนึงมาขวาง
หน้าไวก้ ่อน 
 
“งิวยังแสดงไมจ่ บเลย เจ้ากจ็ ะไปแล้วหรอื ?” คนผนู้ ีเอย่ พลาง
อมยิม 
 
อ๋ซู านตกใจสะดุ้งสุดตวั เห็นชายคนหนึงอายุสีสิบกว่ายนื อยูต่ รง
หน้า คนผนู้ ีอย่ใู นชุดผ้าฝายสีเขียว ใส่ทปี ดหเู พอื ปองกนั อากาศ
หนาว ท่าทางทีเรอื ยเฉือยช่างขดั กันกบั คําพดู ทีเอย่ ออกมาอยา่ ง
ยงิ  
 
อู๋ซานใจเตน้ รัวเรว็ ราวกบั จะทะลอุ อกมาจากอก กอ่ นจะเอย่ อยา่ ง
ไมพ่ อใจ 
 
“สนใจเรอื งของคนอืนใหน้ ้อยๆ หน่อยก็จะดี พวกบา้ นนอก!” 
 
สําเนียงของคนผู้นีแปลกๆ ยอ่ มไมใ่ ชค่ นในพนื ทีแน่นอน เรอื งนี
มองออกไดง้ ่ายมาก 
 
คนทีมาขวางยิมกว้าง ยืนมือมาคว้าตัวอูซ๋ านทตี ังทา่ จะจากไปให้
ได้เอาไว้ จากนันก็ถามเสียงเบา 
 
“บาดแผลของนายพรานผ้นู ัน เจ้าเคยเห็นรึ?” 
 
อู๋ซานรบี สะบดั มอื อีกฝายออก ทวา่ คนผู้นีกลับไมย่ อมปลอ่ ยเขา
ง่ายๆ ซาํ ยงั เอย่ ต่อด้วยนําเสียงเนิบช้า 
 

“มันใจว่าจะตอ้ งตายอยา่ งแน่นอนงันร?ึ ถา้ เปนเชน่ นันจรงิ ๆ 
แลว้ ละก.็ .. ไปฟองศาลสิ” 
 
“เกยี วอะไรกบั ขา้ ด้วย หากเจา้ อยากจะไปฟองศาลก็ไปเอง!” อู๋
ซานรีบร้อนกล่าวอยา่ งโมโห 
 
“การฟองศาลจําเปนตอ้ งมพี ยาน ในเมือเจา้ เคยตรวจและเคย
รักษาผบู้ าดเจ็บคนนี แน่นอนว่าย่อมเปนพยานบคุ คลทีเหมาะ
สมทสี ุดแล้ว” คนผู้นันยงั คงอมยมิ ขณะทีพดู เหมอื นเช่นเคย “
ไม่มใี ครสามารถพสิ ูจนไ์ ดว้ ่าคนผูน้ ีสามารถรักษาได้ แตห่ ลิวพู่เฉิ
งกลับรกั ษาไม่หาย แล้วจะโทษวา่ เขาไรฝ้ มือจนทําให้คนผหู้ นึง
ตายไดอ้ ยา่ งไร?” 
 
อซู๋ านหยุดดนิ รนแล้วนิงองึ ไป จากนันกม็ องคนตรงหน้ากอ่ น
ถามออกมา 
 
“เจา้ ...เจา้ เปนใคร?” 
 
คนผนู้ ียังคงยิมให้ แล้วตอบเสียงเรยี บ “กแ็ คค่ นเดนิ ถนนทไี ม่
อาจทนดูความไมเ่ ปนธรรมต่อไปได”้  
 
เฮอะ! สมยั นียงั มคี นเดินถนนทวี า่ งจนไม่มีอะไรทาํ จงึ หาเรือง
สรา้ งความราํ คาญใหค้ นอืนแบบนีดว้ ยร?ึ อู๋ซานบ่นพึมพําในใจ 
 
แน่นอนวา่ ย่อมเปนศัตรูของหลวิ พเู่ ฉิงอย่แู ล้ว… 
 
“ถ้าเช่นนันเจา้ ต้องเหน็ เรืองแบบนีจนชินแล้ว...” อู๋ซานสะบดั
แขนจนหลดุ จากมืออกี ฝาย แตย่ ังไม่ได้เดนิ จากไป กลบั เหลือบ

มองไปทางเชยี นจินถังแทน “คนพวกนันมีคนหนุนหลงั …” 
 
อกี ฝายได้ยินกเ็ หลือบมองเชยี นจินถังแวบหนึง ประตูใหญ่ยงั
คงปดสนิทเหมือนเช่นเคย ถึงจะมีก้อนหินโยนใส่เปนระยะ แตก่ ็
ไมม่ ใี ครหาญกล้าบกุ เข้าไป 
 
สัญลกั ษณจ์ วนโหวทตี ิดอยู่ด้านข้างรถมา้ เพยี งพอทีจะทาํ ให้ชาว
บา้ นทัวไปหวาดกลัว 
 
“จวนตงิ ซีโหวร?ึ ” เขากล่าวเสียงเย็นชา “จวนติงซโี หวอาศัย
ใบบญุ ทฮี อ่ งเตม้ อบให้ จะกลา้ ทําเรืองทีกําเริบเสิบสานได้
อย่างไร? ขอเพียงผลออกมาชดั เจนวา่ หมอผู้นันเปนหมอทไี ร้
ฝมือจนเปนสาเหตใุ ห้คนตาย ข้าคิดวา่ ตงิ ซโี หวจะต้องจดั การ
ดว้ ยความยตุ ิธรรมและแยกแยะดีเลวอยา่ งแน่นอน” 
 
อู๋ซานรสู้ ึกประหลาดใจจึงสังเกตคนผู้นีอย่างละเอียดอีกครัง 
 
“อกี อยา่ งตอนนีเรืองมวลชนเดอื ดดาลมากนันเปนความจริงที
เห็นไดช้ ัด ขา้ คิดว่าตงิ ซโี หวคงจะไม่โงจ่ นถึงขนั ขดั กับคนหมูม่ าก
เพือคนเพียงคนเดยี ว และทาํ เรอื งทที าํ ใหป้ ระชาชนผิดหวังได้
หรอก?” คนผนู้ ียังเอย่ ต่อเสียงเรยี บเรอื ย “แตห่ ากเขากลา้ ขัดขึน
มาจริง ขา้ คิดว่าฝายตรวจสอบขุนนางของราชสํานักคงจะดใี จ
เปนอย่างมาก” 
 
อ๋ซู านจอ้ งมองอีกฝาย สีหน้าเตม็ เปยมไปดว้ ยความหวาดผวา 
 
“จะ...เจา้ เปนใครกนั แน่?” เขาถามเสียงตะกกุ ตะกัก 
 

คนผนู้ ันเพียงแค่ยิมน้อยๆ แตไ่ มไ่ ดต้ อบคําถาม กลบั เอย่ เรือง
อืนแทน 
 
“เจ้าอยา่ สนใจเลยวา่ ข้าเปนใคร ข้าแคอ่ ยากจะทาํ การแลก
เปลยี นกับเจ้า” เขายืนมอื ไปตบไหลอ่ ูซ๋ าน ขยบั เขา้ ไปใกล้แล้วก
ระซิบเบาๆ “ไม่รูว้ า่ น้องชายสนใจหรือไม?่ ” 
 
“ขา้ จะรู้ไดอ้ ยา่ งไรว่าเจ้า...” อูซ๋ านเอ่ยเสียงอึกอัก ทวา่ ยังพดู
ไมท่ ันจบ กร็ สู้ ึกวา่ มีบางสิงถูกยดั เขา้ มาในมือ พอก้มหน้าดูก็
เห็นเปนถงุ ขนาดเท่าฝามือหนึงใบ 
 
เงินรึ? 
 
“ข้าไม่ไดห้ มายความ...” เขากลืนนําลายลงคออึกใหญ่ พูดไม่
ออก 
 
คนผู้นันดึงถงุ ผ้าไปเปดออก เผยใหเ้ ห็นปายห้อยเอวชินหนึง 
 
นีคอื อะไร? อู๋ซานอดไมไ่ ดท้ ีจะเข้าไปดใู กล้ๆ 
 
‘สํานักหมอหลวงตา้ เซยี ’ 
 
“ของสิงนีชว่ ยเสรมิ สรา้ งกาํ ลังใจใหเ้ จา้ พอไหม?” คนผนู้ ันเกบ็
ปายหอ้ ยเอวกลับคนื พรอ้ มกบั เอ่ยเสียงเย็นชา 
 
ทางฝายมวลชนทเี ขวยี งหินใส่ประตูมาพกั ใหญ่แตไ่ ม่เปนผล จงึ
ค่อยๆ ถอยออกมาอย่างเดอื ดดาล