บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

กพ็ บฉางอวนิ เฉิงกาํ ลังนังดืมชาอย ู่
 
“เจา้ ว่างงันร?ึ ” ฉีเยวถ่ ามขึนมา 
 
ฉางอวนิ เฉิงปรายตามองนางแวบหนึง แต่ไมพ่ ดู อะไร 
 
“เรอื งเมอื วานจดั การเรียบร้อยแล้วร?ึ ” นางถามตอ่  
 
“เจ้าไม่ไดด้ แู ลจวนแลว้ ไมใ่ ช่หรอื ? คนทที าํ รา้ ยเจ้ากห็ าเจอแลว้  
เจา้ ยงั จะทกุ ขใ์ จอะไร?” ฉางอวินเฉิงกล่าวเสียงเรียบ 
 
ฉีเยวไ่ ด้แตย่ มิ “ขา้ เปนทกุ ขแ์ ทนเจ้าต่างหากเล่า” 
 
ฉางอวนิ เฉิงส่งเสียง “ฮ!ึ ” ออกมาแล้วกม้ หน้ารินนําชา 
 
“แตล่ ะวันเจา้ อยแู่ ตใ่ นเรอื นไม่อดึ อดั หรือ?” ฉีเยวเ่ ดนิ ไปมาใน
หอ้ ง แล้วกน็ ึกบางอยา่ งขนึ ไดจ้ ึงกล่าวตอ่ “อากาศดขี นาดนี เจา้
ไมอ่ อกไปเดินเลน่ รไึ ง?” 
 
ฉางอวนิ เฉิงยกนําชาขึนจิบ ไมใ่ ส่ใจนาง 
 
ฉีเยว่เบป้ ากแลว้ เลกิ สนใจอกี ฝายเชน่ กัน มุ่งหน้าเดินไปยังฟาก
ทตี ัวเองอยู่ แล้วเริมอ่านหนังสือ 
 
เพราะรวู้ ่าเจา้ นายต้องการจะอ่านหนังสือ อาหลูจึงไม่ไดเ้ ขา้ มา
ปรนนิบัติรบั ใช้ เมือเหน็ อาหลไู ม่เขา้ ไป แน่นอนวา่ ชวิ เซยี งกไ็ ม่
กลา้ เขา้ ไปเชน่ กนั ในหอ้ งจงึ มเี พียงพวกเขาสองคนเทา่ นัน 
ทําให้บรรยากาศเงียบกรบิ เปนพิเศษ 

 
ฉางอวนิ เฉิงจบิ ชาไปถว้ ยแลว้ ถ้วยเล่า ในทสี ุดกส็ ังเกตเห็นวา่
สตรที อี ย่ทู างดา้ นนันแอบมองเขาอย ู่
 
การทขี ้าไมพ่ ูดทําให้เจ้าอดึ อัดมากรไึ ง... 
 
เขายนื มอื ไปรนิ ชาอกี ถ้วย 
 
“นี! เพิงจะกินขา้ วเสรจ็ เจ้าดมื ชามากแบบนีไมด่ ตี อ่ สุขภาพนะ” 
ฉีเยวร่ ้องเตอื นพรอ้ มกับขยตี า แล้วมองมาทางฉางอวนิ เฉิงทีอยู่
อีกดา้ น 
 
ตัวอักษรจีนแบบตัวเต็มเรยี งกันเปนพดื แถมอ่านแลว้ เขา้ ใจยาก 
ขอพักสายตาสักหน่อยเถอะ 
 
“รมู้ ากจรงิ ” ในเมือนางมที ่าทางหวังดี ถา้ งันไวห้ น้านางสัก
หน่อยแลว้ กนั ฉางอวนิ เฉิงจงึ วางถ้วยชาลง 
 
ฉีเยว่หมนุ คอไปมาเพอื คลายความเมือยล้า เอย่ ต่อแบบไมต่ ้อง
คดิ  
 
“เจ้ารนิ ชามาให้ข้าสักถ้วยสิ ขอบคุณมาก” 
 
เจา้ ผู้หญงิ คนนีนี! กล้าสังข้ารึ! 
 
ฉางอวนิ เฉิงส่งเสียง “ฮ!ึ ” ออกมาแลว้ มองไปนอกห้อง เห็นบา่ ว
รบั ใชเ้ ด็กสองสามคนกาํ ลังยืนอย่ดู ้านนอกพลางพดู คยุ กนั ดว้ ย
นําเสียงแผว่ เบา 

 
แทนทีจะเรยี กบ่าวรบั ใชใ้ ห้มาปรนนิบตั ิ กลบั ใช้ขา้ ... 
 
อมื ... เจ้าคงตงั ใจสินะ นีคงเปนขอ้ อา้ งเพือหาเรืองคยุ กับข้าแน่ 
 
ฉางอวนิ เฉิงลงั เลอยู่ครหู่ นึง จากนันก็หยิบถ้วยมารนิ นําชาให้
ดว้ ยท่าทจี าํ ยอม ท่าทางทเี ดินเอาถ้วยนําชาไปใหจ้ ึงดฝู นๆ และ
แขง็ ทืออยบู่ า้ ง 
 
“ขอบคุณ” ฉีเยว่รบั ถ้วยชาพรอ้ มกับส่งยมิ ให ้
 
ฉางอวินเฉิงกลับเบนสายตาไปทางอืน จึงเห็นโต๊ะเกา้ อเี ล็กๆ ที
อย่อู ีกดา้ น... 
 
นังหรือไม่นังด…ี  
 
ถา้ นังแล้วจะทาํ ให้สตรีผู้นีได้ใจมากเกินไปหรอื ไม่... 
 
ขณะทีชายหนุ่มนิงคดิ ดว้ ยท่าทางลังเลใจ ฉีเยว่เพิงดืมชาหมด
จึงวางถว้ ยลง พอเหน็ ฉางอวินเฉิงยงั ยืนนิงทีเดิมไมข่ ยับ จงึ เอ่ย
ขนึ วา่  
 
“เสียวโหวเหย่ เจา้ ไปทาํ ธรุ ะของตวั เองเถอะ ข้าจะอ่านหนังสือ
ต่อ...” 
 
ทวา่ หญิงสาวยังพดู ไม่ทนั จบ กเ็ หน็ อีกฝายหมุนตัวเดินไปอยา่ ง
รวดเรว็ ราวกับสายลม กอ่ นจะได้ยนิ เสียงมา่ นประตทู ีทงั หนาและ
หนักถูกปดเสียงดัง 

 
“เปนอะไรอีก?” นางส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ 
 
พอคลอ้ ยหลงั เสียวโหวเหย่ อาหลูก็เปดผา้ ม่านแล้วเดินเขา้ มา 
 
“ฮูหยินน้อย ท่านหาเรอื งให้เสียวโหวเหยโ่ กรธอีกแลว้ หรอื เจา้ คะ
?” 
 
“เจา้ เหน็ ข้าว่างขนาดนันเลยรึ?” ฉีเยวย่ มิ พลางส่ายหน้า “ข้ารวู้ า่
เขาไมช่ อบหน้าข้า หากไม่พดู ได้ข้าก็ไมพ่ ูด อกี อย่างทาํ ไมเจ้าถึง
พูดว่า ‘อีกแลว้ ’? อาหลู เจา้ ก็พดู ใส่ร้ายข้าเกินไป” 
 
“แต่เมือครู่เสียวโหวเหย่เดนิ ออกไปดว้ ยสีหน้าไมส่ ู้ดเี ลยนะเจ้า
คะ ทา่ น...ท่านพดู อะไรกบั เขาหรอื ?” อาหลถู ามดว้ ยนําเสียง
เหมือนไมเ่ ชือทีนางบอก 
 
“ข้าไมไ่ ดพ้ ูดอะไรเลย ข้ากแ็ คบ่ อกใหเ้ ขาไปทาํ ธรุ ะของตัวเอง 
ตอนทีบอกขา้ สุภาพและมมี ารยาทมากแลว้ นะ” ฉีเยวย่ นื ยัน พอ
เหน็ ทา่ ทางบ่าวคนสนิทกพ็ ูดต่อ “ทําไมเจา้ ถงึ มองข้าแบบนัน 
ทําราวกบั ข้าตงั ใจหาเรอื งเขาอยา่ งนันแหละ” 
 
แล้วทา่ นไม่ไดท้ ําอยา่ งนันรึ? อาหลูยมิ อยา่ งไม่รูจ้ ะทําอยา่ งไรด ี
 
“ช่างเถอะ แลว้ แต่เขาแลว้ กัน ชอบแบบไหน อยากจะทาํ อะไรก็
ทาํ ไปเถอะ” ฉีเยวโ่ บกมือไปมาเหมอื นไม่สนใจอกี แล้ว 
 
แตอ่ าหลูยังไมย่ อมเปลยี นประเด็น นางมที า่ ทางลังเลครหู่ นึง
กอ่ นเอ่ยออกมา 

 
“ฮูหยนิ น้อย หรอื ว่า...หรือว่าเสียวโหวเหยต่ ังใจอยใู่ นหอ้ งเปน
เพือนท่านเจ้าคะ?” 
 
ฉีเยวย่ ิมแห้งๆ บอกตามตรง “ไม่หรอก ถ้าเปนจรงิ ขา้ กร็ บั ไมไ่ หว
” พอพดู จบหญิงสาวก็เงียบไปครูห่ นึง แลว้ โพลง่ ขึนมา “อาจินมี
ครอบครวั หรอื ไม?่ ” 
 
สีหน้าอาหลเู ปลียนเปนเศร้าสลด ก่อนจะตอบกลับเสียงเบา “
ไมม่ เี จา้ คะ่ นางเหมือนกันกับข้ากค็ ือถูกซือตวั เขา้ มาจากด้าน
นอก ไม่รู้ว่าพอ่ แม่อยู่ทไี หนตังนานแลว้ เจา้ ค่ะ” 
 
ฉีเยว่ได้ยินกเ็ งยี บไป 
 
“ฮหู ยนิ น้อย เดยี วบา่ วจะไปเผาเงินบนหลุมฝงศพของนางให้
มากๆ หน่อย...” อาหลูบอก 
 
ฉีเยวถ่ อนหายใจ “เผาแทนข้าดว้ ยชดุ หนึง สุดทา้ ยกเ็ ปนเพราะ
ขา้ …” 
 
หญงิ สาวยังพดู ไมท่ ันจบก็ถกู อาหลูขดั ขึนมาด้วยนําเสียงรอ้ นรน 
 
“ฮูหยนิ น้อย เปนเพราะอนุโจวทใี จดําอาํ มหติ ตา่ งหากเจ้าคะ่ ไม่
เกียวกับท่านแม้แตน่ ้อย ท่านอยา่ คิดแบบนันเลยเจา้ คะ่ ” 
 
ฉีเยวย่ ิมขนึ มาแล้ว “เจ้าวางใจเถอะ หากเรืองใดไม่ใชค่ วามผดิ
ของข้า ขา้ ก็ไมเ่ กบ็ มาเปนอารมณแ์ น่ เจา้ ไปพักเถอะ ยากมากที
ในห้องจะสงบเงียบ ขา้ จะใช้โอกาสดนี ีอ่านหนังสือสักคร”ู่  

 
อาหลูพยกั หน้ารบั แลว้ ถอยออกไปเงยี บๆ 
 
ตอนทีฉางอวนิ เฉิงมาถงึ เรือนหรงอนั เซยี ซอื ยังอยู่ทีเรอื น 
 
เซียซอื มองปราดเดยี ว พอเห็นสีหน้าชายหนุ่มไม่ค่อยดนี ัก ในใจ
ก็รสู้ ึกโลง่ อก 
 
ตามจรงิ แลว้ นางกระวนกระวายด้วยความเปนหว่ งอย่ทู งั คืน 
กระทงั บ่าวอาวโุ สส่งขา่ วมาอยา่ งลบั ๆ ว่าทังสองแยกกนั นอน 
นางจงึ สบายใจขึนมาหน่อย ในขณะเดียวกันกป็ ลมื อกปลืมใจ
มากทีร้วู า่ บุตรชายของนางเปนคนทวี างใจได ้
 
“ตอ้ งอยดู่ ้วยกนั กับสตรผี ้นู ันคงทําให้เจ้าลาํ บากใจแล้ว…” เซยี
ซือถอนหายใจยาวแลว้ เอย่ ตอ่ “เพยี งแต่ตอนนียังไมใ่ ชเ่ วลาที
ควรจะพูดกับทา่ นพอ่ ของเจา้ เพราะเขากาํ ลงั กลดั กลมุ้ ใจอยา่ ง
มากแลว้ ยังหาทีระบายไมไ่ ด้ พวกเราควรหลกี เลียงสถานการณท์ ี
จะทาํ ใหพ้ วกเราตกทีนังลําบากจะดีกว่า” 
 
“อมื ...” ฉางอวนิ เฉิงตอบรับสันๆ แลว้ กลา่ วต่อ “ท่านแม่ ท่าน
อย่าไดโ้ กรธอกี เลย เดมิ ทีเรืองการดแู ลจวนกค็ วรเปนทา่ นทีดูแล
อยู่แล้ว” 
 
เซยี ซือรูว้ า่ เขาพูดเพราะเปนห่วงเรอื งทีนางโกรธเมือวันกอ่ น จึง
รู้สึกเบาใจมากยิงขนึ  
 
แตค่ าํ พูดประโยคนีกท็ ําให้นางนึกถึงผหู้ ญงิ คนนัน คาดไม่ถึงวา่
เด็กนันจะกลา้ โยนงานใหน้ างตอ่ หน้าตงิ ซีโหว ดงั นันตอนนีนาง

จึงกลายเปนคนดแู ลจวนทีใครๆ ต่างกพ็ ูดกนั วา่ ฮหู ยินน้อยไม่
ต้องการทําแลว้ จงึ โยนกลับมาให้ นับวา่ เปนการไม่ไว้หน้านาง
อย่างมาก 
 
“หญิงสารเลวนันกล้าทําเรอื งชัว ยายแกท่ ีตายไปแลว้ คงคดิ ไม่
ถงึ ว่าคนสองคนทีตวั เองตงั ใจปกปอง สุดทา้ ยจะมากดั กนั เอง” 
พอพูดมาถงึ ตรงนี เซยี ซอื กห็ ัวเราะเสียงดัง “แผนการคนไม่อาจ
สู้ลขิ ิตฟา” 
 
นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เสียงหวั เราะหยุดลง ใบหน้าพลนั
เปลยี นเปนเสียใจระคนโกรธแคน้  
 
“ท่านแมข่ องเจ้าจากไปอย่างมหี ว่ ง ตอนนีนางคงสงบใจได้บ้าง
แล้ว หากไมใ่ ชเ่ พราะยายแกก่ ับหญงิ สารเลวนัน ท่านแม่ของเจ้า
กค็ งจะไมป่ วยหนักจนทา่ นหมอคนไหนกไ็ ม่อาจรักษาได ้
สุดทา้ ยวนั นีก็เหลือเพยี งนังเด็กตําตอ้ ยนันคนเดยี ว…” 
 
เมือไดย้ ินอกี ฝายเอย่ ถงึ มารดาแท้ๆ ของตน สีหน้าของฉางอวิน
เฉิงกห็ มน่ ลง ก่อนจะเอย่ ขึนมาชา้ ๆ 
 
“บางครงั ตอนทมี ีชวี ิตอยยู่ ังทุกขท์ รมานยิงกวา่ ตอนทตี ายไป
แล้วเสียอกี ” 
 
เซียซอื พยกั หน้าเห็นดว้ ย แววตาเปนประกายวาบ นางต้องถือ
โอกาสทตี งิ ซีโหวผดิ หวังและเจ็บปวดเพราะสตรผี ู้นันแลว้ รบี หา
คนใหมไ่ ปให้เขาสักสองสามคนโดยเร็ว ซงึ คงจะทาํ ใหต้ ิงซีโหว
ลมื สตรีผนู้ ันไปไดใ้ นเร็ววัน ปลอ่ ยใหน้ ังนันใช้ชีวติ อยู่ในวดั ไป
ตลอดชวี ิต ทําใหม้ ันไรค้ วามหวังทจี ะมีชีวติ อยตู่ อ่ ! 

 
ฉางอวินเฉิงอดไม่ไดท้ จี ะนึกถงึ สตรที อี ยใู่ นเรอื นของตน... 
 
พอมาถงึ ตอนนีเขาจงึ คดิ ต้นสายปลายเหตขุ องเหตุการณท์ ีเกดิ
ขึนทีเรอื นตวั เองออก 
 
ผหู้ ญิงคนนันต้องการไล่ข้าออกมาสินะ... 
 
ปากนางกพ็ ูดว่าตวั เองใจกว้าง ยกโทษให้ เรืองในอดตี ไมถ่ อื สา
อีกแลว้ สุดทา้ ยกเ็ ห็นได้วา่ ในใจนางยังโกรธเขาอย ู่
 
นางทาํ แบบนีเพราะอยากจะกอ่ เรือง หรืออยากจะใหเ้ ขาพูดจา
งอนง้อกนั แน่ 
 
“อวินเฉิง?” เสียงของเซียซือดังขนึ ขา้ งห ู
 
ฉางอวนิ เฉิงจึงออกจากภวังค์ เพิงรู้สึกตวั วา่ เมือครเู่ ขาไมไ่ ด้ฟงที
มารดาพูดเลย ในใจจงึ ไม่สงบอยู่บา้ ง 
 
“เมือสักครู่นีทา่ นแม่พูดอะไรหรอื ขอรบั ?” 
 
เซียซอื มองเขาอยา่ งพิจารณา 
 
“สีหน้าของเจ้าแย่มากจรงิ ๆ หรือวา่ จะพกั ผอ่ นไมเ่ พียงพอ” นาง
ถอนหายใจ จากนันกย็ ิมใหบ้ ตุ รชายแลว้ เอ่ยขึนมาว่า “ขา้ บอกว่า 
ในเมอื หลีกเลยี งไม่ได้ ไม่สู้เจา้ ไปอาศัยอยู่บา้ นทา่ นตาของเจา้
สักสองสามวนั จะดไี หม?” 
 

ฉางอวนิ เฉิงไดย้ ินกน็ ิงงนั เซียซอื จึงกลา่ วต่อยิมๆ 
 
“เจ้ากลบั มานานขนาดนีแล้ว หากไปเยียมทา่ นตาสักหน่อยก็
เปนเรืองทีสมควร อกี อยา่ งหากทาํ แบบนันก็สามารถหลกี เลยี ง
สตรีผนู้ ันได้สักสองสามวัน รอเจา้ กลบั มา ทา่ นพอ่ ของเจา้ กน็ ่า
จะอารมณด์ ขี นึ พอถงึ ตอนนันเราค่อยหาวธิ ใี ห้ผหู้ ญงิ คนนัน
ไสหวั ไปจากเรอื นเจา้ ” 
 
ฉางอวินเฉิงมองเซยี ซือนิง นับเปนครงั แรกทีเขาไม่อยากตอบ 
 
“แล้วถ้าเกิดผู้หญิงคนนันไมอ่ ยากออกไปล่ะเจา้ คะ?” โซวมามา
ทีอยดู่ ้านขา้ งมาโดยตลอดอดไม่ได้ทจี ะถามแทรก 
 
“นางกล้าร!ึ ” เซียซอื ตวัดเสียงอย่างไมพ่ อใจ 
 
“โหวฮหู ยิน ยังมเี รืองใดทีนางไมก่ ล้าอีกเจ้าคะ…” โซวมามาเอ่ย
พลางถอนหายใจ 
 
นางกล้าเปดอกผ่าท้อง กลา้ จ้องมองคนตายด้วยท่าทางเอาจรงิ
เอาจัง พอแม่สามีไม่สนใจข้อเรียกร้องก็วงิ ไปหาพอ่ สามี กล้าพดู  
กล้าทํา กลา้ อาศัยอาํ นาจของคนอนื อย่างหน้าไม่อาย... 
 
เซียซือเองกน็ ึกถึงจุดนีเชน่ กัน สีหน้าพลันเปลียนเปนมืดครมึ  
 
“งนั ข้าตอ้ งจับตาดนู างเอาไว้ให้ดๆี อย่าให้นางมโี อกาสอยูก่ บั
เจา้ ตามลาํ พงั อยา่ งเด็ดขาด ข้ารูว้ า่ เจ้าเปนคนตรงไปตรงมา แต่
ไม่มีสิงใดจะรับประกันไดว้ า่ หญิงตาํ ตอ้ ยเจ้าเล่ห์คนนันจะไม่เล่น
ลกู ไม้…” นางเอย่ เสียงเยน็ เยยี บ 

 
หญิงตาํ ตอ้ ยเจ้าเล่หจ์ ะเล่นลูกไมง้ ันรึ... 
 
นางจะทําอะไรทจี ะมาดึงดดู ใจขา้ ได้ แค่คดิ มมุ ปากของฉางอวนิ
เฉิงก็มีรอยยิมผุดขึนมาอย่างกลนั ไม่อย ู่
 
เขาเองก็อยากรเู้ หมอื นกนั ... 
 
ข้าจะตงั ตารอเลย... 

บทที 102 ร่วมโต๊ะ 
 
ฉางอวินเฉิงปฏิเสธทีเซียซอื ชวนกนิ อาหารคํา 
 
“ข้าจะไปเยยี มท่านพอ่ สักหน่อยขอรบั ” เขาใหเ้ หตุผล สีหน้า
เหมอื นลําบากใจ “ท่านพอ่ ยงั อยูใ่ นห้องหนังสือใชไ่ หมขอรบั ?” 
 
เซยี ซือพยักหน้าให้ แล้วเอ่ยเสียงเยน็ ชา 
 
“ไมต่ ้องเปนหว่ งหรอก อีกไม่กีวนั เขาก็ไม่เปนอะไรแล้ว” 
 
ฉางอวินเฉิงเอย่ ลาแลว้ เดนิ ออกไป 
 
หลงั จากเกดิ เรอื งของอนุโจวขึนมา เซยี ซอื ก็นํามาเปนขอ้ อ้างวา่
ไม่สบายใจและไมอ่ ยากพบใคร ช่วงนีบรรดาอนุและลูกๆ จึงไม่
จาํ เปนต้องมาปรนนิบัตริ ับใช้ ส่วนตงิ ซโี หวกเ็ อาแต่เก็บตัวอยู่ใน
ห้องหนังสือแล้วยังถอื ศีลกินเจ ดงั นันในหอ้ งอาหารขนาดใหญ่
จงึ มเี ซียซือนังอยู่คนเดียว นางกม้ มองอาหารทวี างเรียงรายเต็ม
โตะ๊ เงียบๆ ทว่ามือยังไม่ได้จบั ตะเกยี บขนึ มาคีบกินเลยสักคาํ  
 
“โหวฮูหยิน” บ่าวอาวโุ สคนหนึงเดินเขา้ มาพร้อมกบั ทาํ การ
คารวะ 
 
“เปนอย่างไรบ้าง?” เซียซอื ถามโดยทไี มเ่ หลือบมองไปทคี นมา
ใหม่เลยสักนิด สายตายังคงจับจ้องอยทู่ ีสํารับอาหารเช่นเดมิ  
 
“เสียวโหวเหย่เดินไปถึงหอ้ งหนังสือแลว้ เจา้ คะ่ แตน่ ายทา่ นไม่
ใหเ้ ขา้ พบ เสียวโหวเหยจ่ งึ กลบั ไปทีเรือนแลว้ ” บ่าวอาวโุ ส

รายงานอยา่ งนอบน้อม 
 
เซียซือไมไ่ ดเ้ อ่ยคําใด เพยี งหยิบตะเกียบขนึ มาเขียปลานึงตรง
หน้าชา้ ๆ ไม่นานกา้ งปลาชนิ หนึงกถ็ ูกเขยี ออก 
 
“เขา...” นางพึมพาํ เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “กลบั ไปกินขา้ วเปน
เพือนสตรีผ้นู ันแล้วสินะ…” 
 
โซวมามาเหน็ ท่าทีผิดปกตขิ องเจ้านายก็รบี โบกมือไล่บ่าวอาวโุ ส
ใหอ้ อกไป จากนันก็หยิบเอาตะเกยี บมาชว่ ยโหวฮูหยนิ เขยี กา้ ง
ปลาออก 
 
“น่าจะเปนเพราะเสียวโหวเหย่มจี ิตใจทีกตญั ูกตเวที เขาคง
กลัววา่ หากท่านรแู้ ล้วจะรอกนิ ข้าว อาจทําใหท้ า่ นตอ้ งกนิ ข้าวผดิ
เวลาน่ะเจ้าคะ่ ” โซวมามาเอ่ยเสียงอ่อน 
 
เซียซือยิมแบบไปไม่ถงึ ดวงตา ไมร่ ับเนือปลาทโี ซวมามาคีบให ้
แต่กลับยกจานใส่ปลานึงมาวางตรงหน้าตัวเอง 
 
“หลายวนั มานีนายท่านไม่พบใครทงั นัน ใช่ว่าเขาจะไมร่ ู.้ ..” นาง
เอ่ยเสียงเย็นชา “ในทีสุดเขากพ็ ดู โกหกกบั ข้าแล้ว โกหกขา้
เพอื นังเดก็ ตําต้อย!” 
 
เซยี ซอื ใชต้ ะเกยี บแทงปลาทีตกแต่งมาอยา่ งสวยงามจนเละเทะ 
สีหน้าและทา่ ทางกราดเกรียว นางระบายอารมณอ์ ยูน่ านกระทัง
จติ ใจเริมสงบลงมาบา้ ง 
 
ตอนทฉี างอวนิ เฉิงกา้ วเท้าเข้าประตเู รือนก็เห็นพวกบา่ วยนื รออยู่

กอ่ นแล้ว โดยทีมีชิวเซียงอยูใ่ นคนกลมุ่ นันดว้ ย 
 
เมือเหน็ เขาเดนิ เข้ามา บา่ วทังหมดกร็ บี แสดงความเคารพ ชิวเซี
ยงเดนิ เข้าไปหาเพือรับเสือคลุมจากเจา้ นาย 
 
บา่ วผูน้ ่ารงั เกียจคนนีชา่ งเลือกปฏบิ ตั ติ ามสถานการณไ์ ด้ดจี ริงๆ 
ไม่ใชว่ ่าในสายตาเจ้ามเี พยี งสตรีผ้นู ันคนเดยี วร?ึ  
 
แลว้ ทําไมถึงไมเ่ ขา้ ไปปรนนิบตั ิรบั ใชน้ าง? 
 
พอคดิ ถึงตรงนี เขากอ็ ดไม่ไดท้ ีจะหันไปมองห้องกินขา้ วแวบ
หนึง ทว่าทางดา้ นนันกลบั เงยี บสงบอยา่ งมาก ไม่มเี สียงคกึ คกั
เหมือนยามปกตทิ ีผหู้ ญงิ คนนันกินอาหารเลย 
 
นับว่าเจา้ ยงั ร้จู ักคดิ ทรี อกระทงั ข้ากลับมา... 
 
“จัดอาหารขนึ โตะ๊ เถอะ” ชายหนุ่มเอย่ เสียงเรียบ 
 
ชวิ เซียงตอบรับแล้วหนั ไปสังบ่าวรบั ใช้ใหไ้ ปยกสํารบั อาหาร พวก
บา่ วเดินเข้าออกหอ้ งกนิ ข้าวอยู่พกั หนึงอยา่ งเปนระเบยี บ
เรยี บร้อย เพยี งไม่นานอาหารทเี ตรยี มไว้ก็ถกู นําขนึ โตะ๊  
 
ส่วนฉางอวินเฉิงพอสังการเสร็จกเ็ ดนิ กลบั ไปทีหอ้ ง ถึงสองเทา้
จะกา้ วไปยังห้องนอนตวั เอง แตส่ ายตากลบั กวาดมองไปยงั ฟาก
ทีผหู้ ญงิ คนนันอยู่ จากนันเขากต็ ้องหยดุ ชะงัก 
 
ไมม่ ีคนงันร?ึ  
 

เขาหันหน้ากลับไปมอง กพ็ บวา่ ทางดา้ นนันวา่ งเปล่า 
 
อยู่หอ้ งนําหรือเปลา่ ? 
 
เขาลังเลอย่คู รู่หนึง ก่อนจะเพมิ นําหนักฝเท้าขณะเดนิ ไปทาง
ห้องนํา แตก่ ลบั ไมไ่ ดย้ ินเสียงรอ้ งหา้ มจากสตรผี ้นู ัน 
 
ฉางอวินเฉิงจึงหยดุ ฝเทา้ ลงแล้วกวาดตามองไปรอบห้องอีกครงั  
ก็เห็นชิวเซียงกําลงั ยนื อยูห่ น้าประตู นางมองมาทีเขาโดยไมม่ ี
ทีท่าว่าจะหา้ มปรามหรือเตือนเลยสักนิด แตก่ ลับถามขึนว่า 
 
“เสียวโหวเหยต่ ้องการใหบ้ า่ วรับใช้ทา่ นเรอื งล้างหน้าบว้ นปาก
หรือไม่เจ้าคะ?” นางเหน็ เจา้ นายมองมาจงึ รีบคารวะพร้อมกบั
ถาม 
 
แสดงวา่ นางไม่ไดอ้ ยูห่ ้องนํา… 
 
“อืม...” ฉางอวนิ เฉิงส่งเสียงตอบรับด้วยท่าทีไม่เปนธรรมชาต ิ
กอ่ นจะถามดว้ ยทา่ ทางเหมอื นไมใ่ ส่ใจ “ฮูหยินน้อยละ่ ?” 
 
ชิวเซยี งเดนิ ไปหยบิ ผา้ สะอาดมาเตรียมไว้ให้ แลว้ ตอบกลบั “ฮู
หยินน้อยไปทเี รอื นฮูหยินรองเจ้าค่ะ นางใหค้ นกลับมาบอกว่าจะ
กนิ ขา้ วทนี ันตามคาํ เชญิ ของฮูหยินรอง” 
 
ฉางอวนิ เฉิงเงยหน้าแล้วสูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ จากนันกเ็ ดิน
ปงปงเข้าหอ้ งนําไป 
 
ตอนทชี ิวเซียงเดนิ ตามเสียวโหวเหย่เข้าไปในห้องกินขา้ ว บ่าวรบั

ใช้ทงั หมดกร็ ับรู้ถงึ สายตาตกั เตือนของนางแลว้  
 
เสียวโหวเหยอ่ ารมณ์ไม่ดี ไม่ดีเปนอยา่ งมาก ทุกคนต้อง
ระมดั ระวังในทกุ เรือง 
 
ทนั ใดนันบรรยากาศในเรือนเผงิ เฉิงกต็ ึงเครียดขึนมาทนั ท ี
 
ส่วนทเี รอื นของเฉินซอื ทางฝงตะวันตกก็นานมากแล้วทีไม่มี
ความคึกคกั เชน่ นี 
 
“พสี ะใภใ้ หญ่ พสี ะใภ้ใหญ่ เจ้าสิงนีคืออะไรหรือ?” 
 
บุตรสาวของเฉินซอื ถามขึนมาทนั ทีทเี หน็ บ่าวยกอาหารจานหนึง
เขา้ มา ในขณะทีเดก็ หนุ่มทนี ังอยูด่ า้ นข้างอดทนรอไมไ่ หวยืนมือ
ไปคีบอาหารแล้ว 
 
“พีชายรอง ท่านแม่ยังไม่ไดก้ ินเลยนะ” บุตรสาวของเฉินซอื --
ฉางองิ หลานทอี ายุสิบห้าปใชต้ ะเกยี บเคาะมอื พีชาย 
 
ฉีเยว่ทียนื อยดู่ า้ นข้างมองพวกเขายมิ ๆ 
 
“อาหารจานนีทา่ นอาสะใภก้ นิ ได”้ นางเอ่ยพรอ้ มกับตักอาหาร
ในจานใส่ถ้วยเลก็ ๆ แลว้ ยืนใหเ้ ฉินซือ “ท่านอาสะใภล้ องชิมดู
เจ้าคะ่ ผดั ไข่ปูเจ้าคะ่ ” 
 
เฉินซอื นังพงิ พนักเก้าอีโดยทมี ผี ้าคลุมขา นางมองคนในหอ้ ง
แยง่ กันพูดคยุ เรอื งอาหารดว้ ยสีหน้ายิมแยม้ มาโดยตลอด พอได้
ยนิ คําพูดฉีเยวก่ ็หนั ไปหาพลางยืนมือมารับ 

 
“เรยี นฮูหยนิ น้อย ท่านหมอเคยกาํ ชบั เอาไว้วา่ ฮูหยินรองไม่
สามารถกนิ อาหารประเภทกงุ้ และปูไดเ้ จา้ คะ่ ” ไชช่ ิงทยี ืนอย่ใู กลๆ้  
เห็นฮหู ยินรองไมพ่ ูดอะไรสักคาํ กย็ นื มอื ไปรับโดยไม่มีทา่ ทีลังเล 
จงึ รบี ขัดขึนมา 
 
ทวา่ ฮูหยนิ รองไมส่ นใจคาํ ทกั ทว้ ง ยงั คงรับถ้วยจากมอื ฉีเยว ่
 
“ข้าไมไ่ ดก้ ินไข่ปูมานานมากจนลืมไปแลว้ วา่ รสชาติเปนอย่างไร” 
นางเอย่ พลางคีบอาหารใส่ปากไปคาํ หนึง 
 
บรรดาคุณชายและคณุ หนูถึงกับผุดลุกขึนยนื ดว้ ยทา่ ทางเปน
ห่วง 
 
“ท่านแม่…” 
 
ฉีเยวเ่ พยี งแคย่ มิ แตไ่ มพ่ ูดอะไร และก็ไม่หา้ มปรามอีกดว้ ย 
 
“พสี ะใภ้ใหญเ่ ปนหมอ หากนางบอกว่าทา่ นแม่กนิ ไดก้ ็แสดงวา่
กนิ ไดแ้ น่” ฉางอวินเซงิ เอ่ยเสียงเบา พรอ้ มกับส่งสัญญาณให้
น้องชายน้องสาวนังลง 
 
ทกุ คนจึงนังลงอย่างเชอื ครงึ ไมเ่ ชอื ครงึ สีหน้ายังไมค่ ลายกังวล
เลยสักนิด 
 
“เปนอย่างไรบ้างเจ้าคะ?” ฉีเยวเ่ หน็ เฉินซือกินไปสองคาํ แล้วจึง
ถามขึนมา 
 

เฉินซือพยกั หน้าน้อยๆ แลว้ ส่งยิมให้ “อร่อยจรงิ ๆ” 
 
“ทจี ริงแลว้ นันคอื ผดั ไข่เจา้ ค่ะ” ฉีเยวห่ ัวเราะพรอ้ มกบั ลูบไหล่
ของเฉินซือ 
 
ผคู้ นทีอยใู่ นห้องตา่ งกต็ ะลงึ งนั กันหมด 
 
“ผัดไข่?” 
 
เฉินซือเองก็ประหลาดใจเปนอยา่ งมาก นางยกมือให้สัญญาณ 
ไชช่ งิ จึงรีบเติมอาหารจานนันใหเ้ จ้านายอีกเล็กน้อย 
 
“อมื ...มรี สชาตขิ องไข่อยจู่ ริงๆ ดว้ ย” นางคอ่ ยๆ ละเลยี ดกนิ
พลางวเิ คราะห ์
 
พอได้ยินท่านแม่พดู แบบนี บรรดาบตุ รต่างกพ็ ากันให้พวกบา่ ว
ใชต้ กั มาให้ตัวเองดว้ ย 
 
“เปนอยา่ งทีท่านแม่บอกจริงๆ…” 
 
“แต่วา่ เหมอื นไขป่ ูจริงๆ เลยนะ…” 
 
“พีสะใภใ้ หญ่ บอกขา้ หน่อยสิว่าทําอยา่ งไร?” ฉางองิ หลานวิงไป
หาฉีเยวแ่ ล้วเขย่าแขนของนาง พรอ้ มกบั ถามขึนมาตดิ ๆ “วนั
หลังข้าจะไดท้ าํ ใหท้ า่ นแมก่ ินทกุ วนั ” 
 
“งา่ ยมาก แค่ใชไ้ ขไ่ ก่กับไข่เคม็ ดิบ เติมรสดว้ ยเหล้า นําตาล และ
นําส้ม เอาไปผัดด้วยกันครหู่ นึงกเ็ สร็จแลว้ ” ฉีเยวบ่ อก 

 
“ง่ายขนาดนันเลยรึ?” ใบหน้าของฉางองิ หลานเตม็ ไปดว้ ยความ
รสู้ ึกไม่อยากจะเชอื “พสี ะใภ้ใหญ่รบี สอนข้า…” 
 
“องิ หลาน เจา้ นังลงก่อน ใหพ้ สี ะใภข้ องเจา้ กินข้าวเถอะ นางเปน
คนทาํ อาหารพวกนีแต่ยงั ไม่ไดก้ นิ สักคาํ เลยนะ” เฉินซือเอย่ กับ
บตุ รสาว 
 
ฉางองิ หลานแลบลนิ ใส่ตัวเองแลว้ รบี กลบั ไปนังลง 
 
บรรดาบา่ วรับใช้จดั เกา้ อี ถว้ ยและตะเกยี บจนเรยี บรอ้ ย จากนันก็
เชิญใหฉ้ ีเยวน่ ัง 
 
“ลําบากพสี ะใภ้แล้ว” ฉางอวินเซิงนําน้องชายน้องสาวกล่าวขนึ
มาพรอ้ มกัน 
 
“ลาํ บากทีไหนกนั เล่า ขา้ ชอบลงครวั ทาํ กบั ข้าว ถือว่าเปนความ
สุขต่างหาก เปนเรืองทมี คี วามสุขมากๆ เลยด้วย” ฉีเยว่ชีไปยงั
อาหารทีตวั เองทาํ แล้วเอย่ เชญิ ชวน “มาลองชิมปลาจานนีกนั
เถอะ ขา้ ขอเตือนเลยนะว่าพวกเจา้ จะตอ้ งหยิบชนิ เล็กๆ แลว้ ลอง
ชิมก่อนว่าตัวเองกนิ ได้หรอื ไม่” 
 
คาํ พูดนีกระตุ้นความสนใจของทกุ คนทีนังรว่ มโตะ๊ มากยงิ ขนึ  
พวกเขาต่างกไ็ ม่เชอื จงึ ตังใจคีบเนือปลาชนิ ใหญ่ใส่เขา้ ไปในปาก 
ทนั ใดนันบนโต๊ะอาหารกเ็ กดิ ความว่นุ วายขนึ มาทันท ี
 
บางคนก็คายออกมา บางคนต้องการนํา อกี คนกน็ ําตาไหล 
 

เฉินซือมองสภาพบตุ รสาวและบุตรชายกห็ วั เราะขนึ มา ไมม่ ีความ
เปนห่วงแมแ้ ต่นิดเดยี ว 
 
หลงั จากกินขา้ วเสรจ็ ฉางอวินเซิงและน้องๆ ก็มาส่งฉีเยว่ทหี น้า
เรือน 
 
ตอนทีเกือบจะถึงหน้าประตู ทงั สามกร็ อ้ งเรียกหญงิ สาวพร้อม
กนั  
 
ฉีเยวห่ ันกลบั ไปมองพวกเขาดว้ ยสีหน้าสงบนิง 
 
“ขอบคุณพสี ะใภ้ใหญเ่ หลอื เกิน” ทังสามค้อมตัวคารวะ 
 
“แค่ข้าวมือเดียวเอง ไม่ถงึ กบั ตอ้ งขอบคุณหรอก หากพวกเจ้า
อยากกนิ ก็ไปหาข้าไดต้ ลอดเวลา” ฉีเยว่เอ่ยเสียงออ่ นโยน 
 
“ขอบคณุ พสี ะใภ้ใหญท่ ีลําบากลงครัว ท่านทําให้ท่านแมข่ องข้า
สบายใจและมีความสุขมาก” ฉางอวินเซิงเอ่ยด้วยสีหน้าทยี ากจะ
ปกปดความตนื เต้นดใี จเอาไวไ้ ด้ “นับตงั แตท่ ่านพ่อไมอ่ ยู่ นีเปน
ครงั แรกทที ่านแม่ดใี จขนาดนี…” 
 
พอพูดถึงตรงนีเสียงของเขากส็ ันเทาจนไม่อาจพูดตอ่ ได ้
 
ฉีเยว่มองพวกเขาพร้อมกับยมิ ให้น้อยๆ “ขา้ กต็ อ้ งขอบคุณพวก
เจ้าเหมอื นกัน ทยี อมให้ข้าลงครัวทําอาหารใหพ้ วกเจา้ กนิ ” พอ
พดู จบ นางกโ็ บกมือลาแลว้ หมนุ ตวั เดนิ ไปช้าๆ 
 
จนกระทังแสดงตะเกียงทโี อบล้อมสตรผี ู้นันคอ่ ยๆ ห่างไปไกล 

ทังสามกย็ งั ยืนนิงไม่ขยบั อยู่ทหี น้าประต ู
 
“ทาํ ไมนางตอ้ งขอบคุณพวกเราด้วย? ขอบคณุ ทีพวกเราให้นาง
ลงครัวงนั ร?ึ ” ฉางอิงหลานถามอยา่ งไม่เขา้ ใจ 
 
นีเปนครังแรกทนี างได้สัมผัสฮหู ยินน้อยของเสียวโหวเหย่ทมี ชี อื
เสียงมานานคนนี แตก่ ลับไม่มคี วามทรงจาํ เกยี วกับเรืองราวที
เคยได้ยินไดฟ้ งมาในตอนแรก เพราะความคิดทโี ผล่ขนึ มากลาย
เปนว่า นางไม่แปลกใจเลยทฮี ูหยนิ ผู้เฒา่ ชอบสตรผี นู้ ี 
 
ฉางอวินเซงิ มองตามหลังสตรีผนู้ ันทคี ่อยๆ เดินหา่ งออกไป 
พร้อมกบั ถอนหายใจ ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา 
 
“เพราะวา่ นางอยทู่ างด้านนันอย่างโดดเดยี วและเงยี บเหงาน่ะสิ” 
 
ทีเรอื นฟากนัน นอกจากฮหู ยนิ ผู้เฒ่าแลว้ ก็ไมม่ ใี ครชอบนาง 
 
ถงึ จะมฝี มอื ทาํ อาหารเพยี งนี แต่กลับไม่มใี ครอยากกินอาหารที
นางทําสักคน แค่คิดก็นึกออกแลว้ ว่าเปนเรอื งทีน่าเสียใจและ
โดดเดียวมากแค่ไหน 
 
นีเปนความจริงทีทกุ คนต่างก็รู้ ทังสามถอนหายใจอย่างกลันเอา
ไวไ้ มอ่ ยู่ มองไปยังทิศทางทฉี ีเยว่จากไปอกี ครงั ทางด้านนันได้
ถูกความมืดยามราตรปี กคลมุ ไปหมดแลว้  
 
ตอนทฉี ีเยวเ่ ดินเข้าประตู ในหอ้ งไดด้ บั ไฟแลว้  
 
ชวิ เซียงมองนางอย่างอึดอดั ใจระคนเปนห่วง ก่อนจะอธบิ าย

เสียงตะกกุ ตะกัก 
 
“แตไ่ หนแตไ่ รมาเสียวโหวเหย่…เข้านอนเร็ว...” 
 
ฉีเยวย่ มิ ใหแ้ บบไม่ถือสา “ถา้ เชน่ นันเดยี วข้าขอยืมใชท้ ีอาบนํา
ล้างหน้าของเจา้ กับอาหลดู ีกวา่ ” นางเอ่ยขึนมา “แบบนีก็จะไม่
เปนการรบกวนเสียวโหวเหยแ่ ลว้ ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงทอี ยู่ในหอ้ งไดย้ ินทกุ คําทนี างพูด ไม่รทู้ าํ ไมในใจถงึ
มคี วามรสู้ ึก…ผิดหวงั อยู่บ้างเลก็ น้อย 
 
เขาเหม่อมองผ้าม่านในความมืด ทันใดนันก็นึกถึงสตรที มี า
อาศัยอยู่ทเี รือนของตนอย่างไรเ้ หตุผลในตอนแรก ยามนันแค่
กระทบกระแทกหน่อยนางกโ็ มโหแล้ว… 
 
ดเู หมอื นจะนานมากแลว้ ทไี มไ่ ด้ยนิ เสียงกรดี รอ้ ง รวมทังเสียง
เรียกชือจรงิ ของเขาดว้ ย 
 
แตไ่ หนแตไ่ รมาไม่เคยมใี ครเรียกเขาด้วยชือเตม็ อย่างนี… 
 
ทุกครงั ทีนางเรียก ความรูส้ ึกทงั หมดล้วนเผยออกมาทางนํา
เสียงอย่างเหน็ ไดช้ ดั  
 
ฉางอวินเฉิง! ฉางอวนิ เฉิง! 
 
แบบนีฟงแลว้ คลา้ ยกบั วา่ …คลา้ ยกับว่า…มคี วามสนิทสนมอยู่
บ้าง? 
 

จังหวะนันเองกม็ เี สียงดงั มาจากประตหู อ้ ง ตามมาดว้ ยเสียง
ฝเท้าทตี งั ใจเดินใหเ้ บา กลนิ หอมสดชนื เบาบางค่อยๆ ฟุง
กระจายแล้วลอดผ่านช่องประตเู ขา้ มา 
 
ไฟทางดา้ นนันสวา่ งขนึ มาแลว้ จากนันกส็ ลัวลง คล้ายกับมีคน
พยายามปดคลมุ เอาไว ้
 
“ขา้ คดิ ว่าควรจะทาํ ม่านประตูทางดา้ นนี ไมอ่ ย่างนันจะเปนการ
รบกวนการพักผอ่ นของเสียวโหวเหย่” 
 
“พรงุ่ นีบา่ วจะจดั การให้เจา้ คะ่ …” 
 
เสียงผหู้ ญิงพูดคยุ กันเบาๆ แว่วมาให้ได้ยิน จากนันกม็ ีเสียง
ฝเท้าถอยหา่ งออกไป กอ่ นจะได้ยินเสียงปดประตูตามหลงั  
ทาํ ใหบ้ รรยากาศในหอ้ งพลนั เงียบสงบ เหลอื เพยี งแสงจาก
ตะเกียงสลัวราง 
 
ฉางอวินเฉิงใชม้ ือหนุนหวั ต่างหมอน เขานิงเงยี บอยพู่ กั ใหญ่
กอ่ นจะผุดลกุ ขนึ อยา่ งฉับพลัน 
 
ส่วนฉีเยวต่ อนนีนางกําลังมองตวั หนังสือบรรทดั หนึงในหน้า
กระดาษพร้อมกับขมวดควิ แน่น 
 
“นีมนั หมายความว่าอะไร?” นางพมึ พําพลางหยิบขนหา่ นทอี ยู่
ด้านข้างขนึ มาแตะนําหมึกจนเปยกชุ่ม แล้วเขยี นลงบนกระดาษ 
“พรุ่งนีไปถามอาจารย์ดกี วา่ ตา่ งสาขาอาชีพ ความรู้และความ
เข้าใจย่อมแตกตา่ งกัน ไมต่ อ้ งพดู ถึงเวลาทตี า่ งกันเปนพันปอกี
ตา่ งหาก” 

 
“ดึกขนาดนีแลว้ ทาํ ไมเจา้ ยงั ไมน่ อนอกี ?” 
 
ทันใดนันเองเสียงของฉางอวนิ เฉิงก็ดงั ขึนมา 
 
ฉีเยวถ่ งึ กับสะดงุ้ เพราะไมท่ ันได้ตงั ตวั จากนันกเ็ งยหน้าขึนจึง
เหน็ ฉางอวินเฉิงทยี ืนอยหู่ น้าประตูห้องนอน 
 
นางอ่านหนังสืออย่างใจจดจอ่ เกินไป จึงไม่ได้ยินเสียงเขาเปด
ประต ู
 
“ข้ารบกวนเจ้าอยา่ งนันรึ?” ฉีเยวย่ มิ แลว้ วางหนังสือลง “ข้านอน
ไม่หลับกเ็ ลยอ่านหนังสือครหู่ นึง แต่ตอนนีจะไปนอนแล้วละ่ ไม่
อ่านแล้ว” 
 
พอนางพดู จบกย็ ืนมือออกไป เตรยี มจะดบั ไฟในตะเกยี ง แต่
ฉางอวนิ เฉิงกลับสาวเทา้ เดินมาหา 

บทที 103 สนทนาในยามราตร ี
 
เมือฉีเยว่เห็นอกี ฝายเดนิ มาหา ก็จอ้ งมองอย่างตะลงึ งัน 
 
“ขา้ เองกน็ อนไมห่ ลบั ” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ยเสียงเรยี บ 
 
“เจา้ คงยังไมช่ นิ ทใี นห้องมคี นเพมิ มาอกี คนใชไ่ หม?” 
 
“ใช่... ไม่ชิน” ฉางอวินเฉิงเหลือบมองนางแวบหนึงแล้วตอบ
ออกมา 
 
ฉีเยวเ่ อาทคี นั ใส่ไวใ้ นหน้าหนังสือ แลว้ นิงคิดอยู่ครู่หนึง ก่อนจะ
เอย่ อย่างใจเยน็  
 
“ขา้ กไ็ ม่ชินเหมือนกนั แต่ขา้ กําลังหาวธิ อี ยู่ เจา้ จะช่วยคิดดว้ ย
ก็ได้ หากหาทางออกไดแ้ ลว้ เราคอ่ ยมาคยุ กนั ” 
 
ไมร่ ูเ้ พราะเหตใุ ด หรือจะเปนเพราะความเงียบสงบในยามคําคนื  
ถึงทําใหน้ างรูส้ ึกว่าผูช้ ายตรงหน้าดผู ิดไปจากปกติทีเคยเปน 
 
เงยี บสงบและอ่อนโยน…อ่อนโยนหรอื ? 
 
พอฉีเยวค่ ิดถงึ คาํ นีกอ็ ดไม่ได้ทจี ะอมยมิ อ่อนโยนเนียนะ...เอา
คาํ นีมาใช้กบั ฉางอวนิ เฉิงชา่ งเปนเรืองทีแปลกจริงๆ 
 
“นีคืออะไร?” ฉางอวนิ เฉิงไมไ่ ดต้ ่อความในเรืองเดิม แตก่ ลับ
เปลยี นประเดน็ ถามขนึ มา 
 

ฉีเยวห่ นั ไปมองตามสายตาชายหนุ่ม เห็นฉางอวินเฉิงหยิบพู่กัน
ขนหา่ นขึนมาสังเกตอย่างละเอยี ด บนใบหน้าปรากฏแวว
ประหลาดใจใหเ้ ห็นแวบหนึง 
 
“ใช้สําหรับเขยี นหนังสือน่ะ” ฉีเยว่ตอบ 
 
ชายหนุ่มยิงมีสีหน้าประหลาดใจมากกวา่ เดมิ “เขียนหนังสือรึ?” 
เขาถามอยา่ งสงสัยแล้วใช้พกู่ นั ขนหา่ นจุ่มหมกึ แล้วทดลองเขยี น
ลงบนกระดาษทอี ยู่บนโตะ๊  
 
“นีเปนกระดาษทีขา้ ใชจ้ ดบันทกึ นะ” ฉีเยว่รีบบอก ทว่าไม่ทนั แล้ว 
เพราะตอนนีตัวอกั ษรของฉางอวนิ เฉิงไดอ้ ยู่บนกระดาษจด
บนั ทึกเรยี บรอ้ ยแลว้  
 
บรรยากาศพลันเปลยี นเปนอึดอัดในทนั ใด 
 
“ขอโทษ” ชายหนุ่มกลา่ วขนึ มาทนั ท ี
 
“ไม่เปนไร ยังใช้จดไดอ้ ยู่ หา! เจ้าวา่ อะไรนะ?” ฉีเยว่รีบบอก
พร้อมกับยมิ ให้ แตแ่ ค่พดู ออกไปไดค้ รึงเดยี วก็เพงิ รับรวู้ า่ เมอื ครู่
อีกฝายพูดอะไรออกมา 
 
เจ้าเด็กนีขอโทษ! นางเบกิ ตาโพลงมองผู้ชายทีอย่เู บืองหน้า น่า
เสียดายทีแสงเทยี นไม่คอ่ ยสว่างเท่าไร นางอยากจะดูให้ชัดสัก
หน่อยวา่ ใชเ่ สียวโหวเหย่ตัวจริงหรือเปลา่  
 
ฉางอวนิ เฉิงถูกนางมองจนใบหรู ้อน ใบหน้าถอดสี เขาเอาพู่กัน
ขนเปดวางลงดา้ นขา้ ง 

 
หญงิ สาวเหน็ ท่าทางอีกฝายกย็ ิม ก่อนจะพดู ยําคาํ เดิมอกี ครัง “
ไม่เปนไร” 
 
เมือฉางอวินเฉิงหันหน้ามาอีกครงั สายตาเขากไ็ ปตกอยู่ที
หนังสือ จงึ เอ่ยถามขึนมาอกี ครงั  
 
“ไมใ่ ชว่ า่ เจ้าเปนทังหมดแลว้ หรือ? ทาํ ไมยงั ต้องอ่านอีก?” 
 
“การเรยี นรไู้ มม่ ีทสี ินสุด อีกอยา่ งเรืองนีขา้ ไม่เปนจริงๆ” ฉีเยว่
ตอบพลางขมวดคิว 
 
สรุปวา่ เขา...กําลังหาเรอื งพูดคยุ กบั ขา้ อยใู่ ช่ไหม? 
 
“เมอื ครขู่ ้าคงรบกวนเจ้าแลว้ ตอนนีข้าไม่อา่ นแลว้ ดงั นันเจา้ …” 
หญงิ สาวเกรินนํา ทวา่ ยงั พูดไม่ทนั จบ อกี ฝายก็เอย่ แทรกขนึ มา
ก่อน 
 
“ทา่ นแม่มีความสัมพันธท์ ดี มี ากกบั ท่านอาสะใภ้ เจา้ ไปทนี ัน
บอ่ ยๆ ก็ดแี ลว้ ทา่ นแมจ่ ะได้พอใจ” 
 
ความจริงแล้วเซียซอื พอใจหรอื ไมพ่ อใจ ก็ไม่เกยี วขอ้ งอะไรกบั
นาง 
 
“ออ้ ...” ฉีเยวพ่ ยักหน้าเปนเชงิ รบั ร ู้
 
จากนันกไ็ ม่มีใครพูดคาํ ใด ทังสองต่างนิงเงยี บกนั สักพัก 
 

“ดึก…” ในทสี ุดฉีเยวก่ ็เปนคนเอย่ ปากขึนมากอ่ น แตก่ ลบั ถูก
ชายหนุ่มขัดจังหวะอกี รอบ 
 
“เจา้ คน้ พบสาเหตกุ ารตายทีผดิ ปกตขิ องบา่ วรบั ใช้คนนันได้
อย่างไร” พอเขาพดู ประโยคนีจบ สีหน้ากเ็ ปลยี นเปนกระอกั กระ
อว่ น 
 
นีมันกลางดกึ เลือกหัวข้อสนทนาอะไรกันนี... ชายหนุ่มต่อวา่
ตนเองในใจอย่างดเุ ดือด 
 
ฉีเยวน่ ิงงนั ไปครู่หนึง กอ่ นจะปรบั สีหน้าใหเ้ ปนปกตดิ ังเดมิ  
 
“เพราะข้าเปนหมอจงึ คุ้นเคยกบั รา่ งกายของคน โดยเฉพาะ
อย่างยงิ มปี ระโยคหนึงกล่าวเอาไวว้ ่า ศพไม่เคยพูดโกหก มนั
สามารถบอกทกุ สิงแก่เจา้ ได้” 
 
นางเคยเรียนกายวภิ าคศาสตร์ อกี ทังแตล่ ะวนั ก็ตอ้ งคลกุ คลกี ับ
หมอนิตเิ วช จึงมีความเขา้ ใจในเรอื งนีอยูบ่ ้าง 
 
ฉางอวินเฉิงมองนางยิมๆ “เจ้าหน้าทชี นั สูตรศพผนู้ ันกพ็ ูดเชน่ นี
” 
 
พอหญงิ สาวได้ยินกป็ ระหลาดใจ นางโน้มตวั เขา้ ไปใกล้อกี ฝาย
โดยไม่รูต้ วั ก่อนจะถามอยา่ งสนใจ 
 
“จริงรึ? ขา้ ลืมถามไปเลยว่า เจา้ หน้าทีชนั สูตรศพผนู้ ันบอกว่าอา
จนิ เปนอะไรตายรึ?” 
 

เพราะเหตกุ ารณท์ เี กิดขนึ เปนเรอื งทีไมส่ มควรเอย่ ถงึ สักเท่าไร 
ดังนันผลการชนั สูตรอยา่ งละเอียดจึงมีแคต่ ิงซีโหวและอกี ไม่กี
คนทรี ู้ ส่วนคนอืนๆ เพียงรู้วา่ อาจินถูกคนทําร้ายจนตายเท่านัน 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองเปลวเทยี นทวี บู ไหวไปมาตามแรงลมทพี ัดเขา้
มาทางหน้าต่าง ใกลเ้ ทยี งคนื แล้ว นีพวกเขาสนทนาเรืองบา้ อะไร
กนั นะ... 
 
แตว่ ่าพอมองผู้หญิงตรงหน้า หลายวนั ทผี ่านนับวา่ เปนครังแรก
ทนี างเผยสีหน้าสนใจออกมาให้เหน็  
 
“เขาบอกว่ามีคนใช้เทา้ เหยยี บคอนาง กระทงั ขาดอากาศหายใจ
จึงตาย” 
 
“เทา้ ?” ฉีเยวถ่ ามอยา่ งคาดไมถ่ งึ  
 
ฉางอวนิ เฉิงอธบิ ายพร้อมกบั แสดงท่าประกอบใหด้  ู
 
“ทาํ แบบนี... มีคนอาศัยชว่ งทนี างดินรนอยา่ งสุดกําลงั ใน
ระหว่างทีถูกโบยแลว้ ใชเ้ ทา้ ยันลําคอนางเอาไว”้  
 
“อ้อ...” ฉีเยวส่ ่งเสียงตอบรบั วา่ เขา้ ใจ จากนันก็ถอนหายใจยาว 
“พวกนางคิดวธิ ีนีได้ถือว่าไมง่ า่ ยเลยจรงิ ๆ” 
 
ทังสองเงียบงนั กนั อกี ครงั บรรยากาศจงึ เรมิ อมึ ครึม 
 
“เจ้าว่า...” ฉีเยวก่ ม้ หน้าลงแล้วพลิกหน้าหนังสือด้วยทา่ ทาง
เหน็ดเหนือยใจ “ทําไมนางตอ้ งทาํ ถงึ ขนาดนันด้วย? บางครังขา้

กร็ ู้สึกว่าความคิดของพวกเจ้าแปลกประหลาดมาก…” 
 
“นางเกลยี ดทา่ นแมข่ องข้ามาโดยตลอด” ฉางอวินเฉิงตอบ “
เพราะเดิมทีทา่ นยา่ กบั ทา่ นพอ่ จะแต่งนางเปนภรรยาเอก” 
 
ฉีเยว่มองอกี ฝายเงียบๆ เขาจงึ พดู ตอ่ “แต่ครอบครวั ของทา่ น
ยายข้าไมย่ อม สุดท้ายนางจึงตอ้ งอยู่ในฐานะอนุภรรยา” 
 
“แล้วทําไมถงึ ต้องยอมเปนอนุดว้ ย เพราะรักงันเหรอ?” ฉีเยว่
พึมพาํ กบั ตวั เองเบาๆ 
 
“เจา้ วา่ อะไรนะ?” ฉางอวินเฉิงฟงไม่ถนัดจงึ เอย่ ถามพร้อมกบั
สาวเท้าเขา้ ไปใกล้หญงิ สาวมากขนึ  
 
“ไม่มอี ะไรหรอก” ฉีเยวไ่ มอ่ ยากพูดถึงหัวขอ้ สนทนานีตอ่ คน
แตล่ ะคนลว้ นตา่ งจติ ต่างใจ ทงั ความคิดทีมีตอ่ โลกใบนีและตอ่
ผคู้ นยอ่ มไม่เหมอื นกนั  
 
ดวงตาของฉางอวินเฉิงฉายแววผิดหวงั ขณะทนี ังลง 
 
ฉีเยว่ปรายตามองหยดนําทใี ชบ้ อกเวลาในหอ้ งกอ่ นจะเอย่ คาํ ไล่
แขกอกี ครัง 
 
“ดกึ ...” 
 
“เจ้าหน้าทีชนั สูตรศพผนู้ ันเกง่ มาก” 
 
“เกง่ เหมอื นซง่ ฉือหรอื ไม?่ ” ฉีเยวก่ ลนื คาํ พูดทีตอ้ งการจะเอย่

เมอื ครู่ทิง ถามกลบั ทันควัน 
 
“ซง่ ฉือ?” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ยเหมือนไม่เคยไดย้ นิ มากอ่ น 
 
“เขาเปนเจ้าหน้าทีชนั สูตรศพคนหนึง อกี ทังเปนคนเขยี น
หนังสือเล่มหนึงทชี ือวา่ ‘บันทึกล้างมลทิน’ ดา้ นในเขยี นเรอื ง
เกยี วกับการชนั สูตรพลิกศพเอาไว้มากมาย เขาสามารถบอกได้
ว่าคนผนู้ ีตายอย่างไรเพียงดจู ากบาดแผลเล็กๆ แคแ่ ผลเดียว 
เกง่ กาจมากๆ เลย” 
 
“จริงรึ? ข้าไมร่ ้มู ากอ่ นว่าพวกทที าํ ตวั ลับๆ ล่อๆ ดไู ม่น่าไวว้ างใจ
ใจจะมฝี มอื ” 
 
“ทําไมถงึ พูดเช่นนันเล่า เขามฝี มือในการสืบสวนคดจี รงิ ๆ 
สามารถพดู แทนคนตายได”้ ฉีเยว่ขมวดคิวแน่นเหมือนไมพ่ อใจ
ในสิงทีได้ยนิ  
 
กลางดกึ ยงั กล้าพูดแบบนี…สตรีผู้นีกล้าหาญเหลือเกิน… 
 
ฉางอวนิ เฉิงกระแอมแลว้ พูดตอ่ “คนพวกนันไมใ่ ช่คนทตี ําตอ้ ย
หรอกรึ” 
 
ฉีเยว่ยักไหล่ การแบ่งแยกชนชันอย่างเชน่ บัณฑติ ชนชันสูง ผูใ้ ช้
แรงงาน พอ่ คา้ วาณิชย์ เปนความคดิ ทสี มควรตายมาก 
 
“แตว่ า่ สัปเหรอ่ เดก็ คนนันก็เกง่ อยู่นะ” จๆู่ ฉางอวนิ เฉิงกเ็ อ่ยขึน 
 
ฉีเยวถ่ ึงกับตาโต ถามเสียงดงั อยา่ งสนใจ “หา! สัปเหร่อเด็กรึ?” 

 
ฉางอวนิ เฉิงเหน็ สีหน้าและทา่ ทางของนางก็แปลกใจ ในใจเกิด
อารมณท์ หี ลากหลายอยา่ งยากจะบรรยาย 
 
อะไรกนั นี! ตอ้ งพูดถงึ คนอืนเทา่ นัน เจา้ จึงจะสนใจร?ึ  
 
“เปนเดก็ ทีเฝาศพในหมูบ่ ้านอี ทกุ คนต่างเรยี กเขาวา่ สัปเหร่อ
เด็ก” 
 
“ว้าว...” ฉีเยวอ่ ทุ านอย่างรู้สึกทึง นีคลา้ ยกับฐานะเดมิ ของซ่งฉือ
เลย คงไม่ใช่ซง่ ฉือทีแฝงตัวอยู่ในอีกมติ ิหนึงหรอกนะ? 
 
คนแบบนีสืถงึ จะเรียกว่าเปนคนทีมีฝมอื และมีความสามารถ 
ดวงตาของนางเปนประกายด้วยความหวังวา่ ต้องมโี อกาสไดพ้ บ
กันแน่นอน 
 
“ขา้ ไปรินชากอ่ น” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ยเสียงหว้ น รูส้ ึกอารมณ์ไมด่ ี
อย่างฉับพลนั  
 
ฉีเยวเ่ หลอื บมองเขาแวบหนึงแลว้ เอ่ยเตือน “ยงั จะดมื ชาอะไรอกี  
ดึกมากแล้ว รีบไปนอนเถอะ” 
 
เจ้ากล้าไล่ข้ารึ! ฉางอวนิ เฉิงคาดไม่ถงึ ว่านางจะกลา้ พูดแบบนี 
สีหน้าของเขาเปลียนเปนไม่น่าดู แต่ก็ยงั นังนิง ไม่ขยับเขยือน 
 
“ขา้ ไม่ง่วง” เขาเอย่ อย่างดึงดนั  
 
ไอ้หยา... ฉีเยว่มองอีกฝายยิมๆ โต้กลับไป 

 
“แตข่ า้ ง่วงแล้ว เสียวโหวเหย่ หากเจา้ ไม่ง่วงกไ็ ปนังอยูใ่ นหอ้ ง
ของเจา้ สิ หรือไม่กอ็ อกไปเดินเล่น ขา้ จะนอนแล้ว” 
 
เมอื กีมนั ภาพลวงตาจรงิ ๆ นางคิดว่าเขาอ่อนโยนได้อย่างไร ดสู ิ
... ยามนีเหลอื ความอ่อนโยนสักเศษเสียวเสียทไี หน หน้าตาดไู ม่
ได้เลย 
 
สีหน้าฉางอวนิ เฉิงเปลยี นเปนมดื ครึม ทําใหบ้ รรยากาศในห้อง
ตงึ เครยี ดขนึ มาทันท ี
 
“นีเปนหอ้ งของขา้ ข้าอยากจะอยู่ทไี หนก็ไดท้ งั นัน” ฉางอวินเฉิง
ตอบช้าชัด นําเสียงเยยี บเย็น ทา่ ทางกลับไปเปนหยงิ ยโสเฉก
เช่นปกต ิ
 
ทาํ ตัวดีได้เดยี วเดยี วกเ็ ริมอกี แล้ว ฉีเยวจ่ อ้ งอีกฝายแลว้ ถามเสียง
เรียบ “แสดงวา่ ตอนนีเจ้าอยากจะอยทู่ นี ีใชห่ รือไม?่ ” 
 
ฉางอวินเฉิงหยบิ หนังสือบนโตะ๊ ขนึ มาดู ใชท้ า่ ทางเปนคาํ ตอบ
ให้นาง 
 
“ด!ี งนั เจา้ อยู่ทีนีเถอะ ขา้ จะไปนอนทางด้านนันเอง” 
 
เจา้ --กล้า! ฉางอวนิ เฉิงกัดฟนแน่นแตไ่ มเ่ หลอื บมองนางสักนิด 
ได้แตฟ่ งเสียงสตรผี นู้ ันหอบผ้าหม่ แล้วยาํ เท้าจากไปตามทพี ูด 
เพยี งไม่นานนางกห็ อบผ้าห่มเดนิ กลับมา แล้วโยนผา้ ห่มของเขา
ใส่หน้าเขา 
 

“เจ้าสตรนี ่ารังเกียจนี!” ฉางอวนิ เฉิงร้องขนึ มาอย่างโมโห พร้อม
กับดงึ ผา้ ห่มทีคลมุ หวั ตวั เองออก 
 
ฉีเยวห่ ัวเราะเสียงดงั ลนั พรอ้ มกับวิงไปแล้ว 
 
ชายหนุ่มผุดลกุ ขึนยนื ทนั ควัน มองสตรผี ู้นันวงิ เข้าหอ้ งนอน
อย่างรวดเรว็ แลว้ ปดประตูตามหลงั ดงั ปง มีเสียงหัวเราะดัง
เล็ดลอดออกมาจากดา้ นใน 
 
“ไอห้ ยา! ชา่ งโง่จรงิ ๆ เตียงก็ใหญ่ขนาดนี หอ้ งนําสะดวกสบาย
ขนาดนี ห้องอนุ่ ขนาดนี ยงั จะโง่ไม่นอนอกี งันขา้ ขอเสพสุข
แทนแลว้ กนั ” 
 
ฉางอวินเฉิงจอ้ งห้องนอนของตัวเองตาเขม็ง มมุ ปากคอ่ ยๆ 
ปรากฏรอยยมิ ออกมา ยิงนานรอยยมิ ก็ยิงกวา้ ง 
 
“ผู้หญงิ น่ารงั เกยี จคนนี…” เขาพึมพาํ เบาๆ แล้วหมุนตัวกลบั  
มองผา้ ห่มทอี ยูบ่ นพนื ทนั ใดนันสีหน้าก็เปลยี นเปนมืดครึมอีก
ครงั “โชคดีทีปูเตยี งเรียบรอ้ ยแลว้ ...” 
 
อาหลกู บั ชิวเซยี งทียืนอยดู่ า้ นนอกตา่ งมองมาทางห้องเสียวโหว
เหย่ดว้ ยสีหน้าไมส่ บายใจ พอเหน็ ไฟในหอ้ งดบั ลงจงึ คอ่ ยรู้สึก
โล่งอก 
 
“พวกเราไปกนั เถอะ” อาหลกู ลา่ วขึนมาเบาๆ จากนันทงั สองก็
เดนิ เข้าหอ้ งเล็กทีอย่ตู ดิ กบั หอ้ งโถงใหญเ่ พืออย่เู วรกะดึกอย่าง
เงยี บๆ 
 

หลงั จากทกุ คนกลบั เข้าห้องกนั แล้ว กเ็ ปนคาํ คืนทเี งียบสงบอีก
คนื หนึง 
 
ในเวลาเดยี วกัน 
 
หม่บู า้ นอีทีตงั อย่นู อกเมอื ง มแี สงไฟสลัวเล็ดลอดออกมาจาก
บ้านหลังหนึง ในคาํ คนื ทมี ดื สนิท ไดย้ ินเพยี งเสียงลมเหนือพัด
หวีดหววิ ฟงแลว้ น่าหวาดกลัวยิง สถานทีทีชวนให้คนฉีราด
กางเกงเชน่ นี แน่นอนวา่ ตอนกลางวนั ก็แทบจะไมม่ คี นมา ยงิ ไม่
ตอ้ งพดู ถึงตอนกลางคนื เลย 
 
มแี สงตะเกียงเคลอื นมาตามทางเดินด้านนอก กอ่ นทแี สงนันจะ
มาหยดุ อยู่หน้าประตู มือเหียวย่นข้างหนึงยนื ออกมาแลว้ เคาะ
เบาๆ ทปี ระตบู ้านหลังนัน 
 
เสียงประตูเปดออกดงั เอียดอ๊าด ผู้มาใหมย่ ืนตะเกียงนําไปกอ่ น 
แสงจากตะเกียงสาดส่องจนเห็นภาพในห้องชดั เจน มีโลงศพ
มากมายวางเรียงเปนแถว กอ่ นจะปรากฏเงาร่างของคนผหู้ นึง 
 
ถงึ แม้ผูม้ าใหม่จะเคยมาทนี ีหลายครงั แลว้ แตก่ ็ยงั ตกใจกลวั จน
มือสันทําให้แสงในตะเกยี งวบู ไหวไปมา 
 
“ท่านมาแล้วหรอื เข้ามาด้านในเถอะ วันนีมขี องดดี ว้ ย” เงารา่ ง
นันเอ่ยขึน เปนเสียงของผชู้ ายทีสดใสและกงั วาน ฟงดแู ลว้
เหมือนอายไุ มม่ าก 
 
คนทมี าสูดลมหายใจลึกแล้วก้าวเทา้ เขา้ ไป จากนันประตหู อ้ งก็
ถกู ปดตามหลัง คนในหอ้ งจดุ ตะเกยี งเพิม ทําให้เห็นทุกสิงอย่าง

ในหอ้ งชดั เจนมากยงิ ขนึ  
 
สถานทีนีด้านในเปนหอ้ งทมี ีลกั ษณะยาว นอกเหนือจากโลงศพ
ทเี รียงกันเปนแถว กจ็ ะเปนไม้กระดานทีมศี พห่อดว้ ยเสือขาดๆ 
วางอยู่ แมจ้ ะเปนฤดหู นาว แต่ขณะทหี ายใจเข้าไปก็ยงั ไดก้ ลิน
เน่าเหมน็ เหมอื นเช่นเคย 
 
คนทีมาใหมช่ กั สายตากลับมาจากศพเหล่านัน แล้วหนั ไปมอง
อีกดา้ น บนเตยี งทีทาํ จากไมก้ ระดานมรี ่างหนึงนอนอยู่ แน่นอน
ว่าคนทีมชี ีวติ ย่อมไมน่ อนอยูท่ นี ี ทวา่ คนทมี ีชีวิตกลับเปนคนที
นังอยู่ด้านขา้ ง 
 
เขานังหนั หลงั ให้ ทา่ ทางเหมือนกําลงั ย่งุ กับอะไรบางอยา่ ง 
ได้ยนิ เพยี งเสียงซู้ดซา้ ดดังแวว่ มา 
 
“เจา้ รอขา้ สักครู่ ขอข้ากนิ บะหมีใหเ้ สรจ็ ก่อน” เขาหมนุ ตัวมาบ
อก เปนคนเดียวกับชายทีเปดประตูเมอื ครู่นันเอง 
 
อายขุ องเขาไมน่ ่าเกินยสี ิบสามยสี ิบสี รปู ร่างหน้าตาดเู รยี บร้อย 
แตอ่ าจเปนเพราะอย่ใู นสภาพแวดล้อมเช่นนี ใบหน้าจึงดูเหมอื น
มีความบงึ ตงึ และเย็นชาเคลือบเอาไว้ชันหนึง 
 
ยามนีเขายังมีเส้นบะหมีเส้นหนึงห้อยอยูม่ มุ ปาก ขณะทีพูดเขาก็
สูดปากกินบะหมเี ส้นนันเข้าไป 
 
“ท่านหมอหวัง วนั นีคนผูน้ ีถูกโบยจนตาย เจา้ อยากจะลองดู
อวัยวะภายในของคนทีถูกโบยจนตายวา่ เปนอยา่ งไรบ้างหรอื ไม่
?” เขายมิ กว้างจนเผยฟนขาวสะอาดออกมาให้เหน็  

 
คนทีมาเยอื นเปนผ้อู าวุโสอายปุ ระมาณห้าสิบป ทงั หนวดเครา
และเส้นผมขาวเหมือนดอกเลา เขาสวมหมวกและใส่เสือคลุม
ยาวผ้าฝายทตี ดั เยบ็ อยา่ งประณีต ผอู้ าวโุ สพยายามตังสติ ทาํ ใจ
ใหส้ งบ พอจติ ใจนิงลงแลว้ เขากเ็ ปาไฟในตะเกยี งในมอื ให้ดับ
อย่างรวดเร็ว 
 
“เยียม! ขา้ กําลังอยากจะดอู ยพู่ อดี ขอบคณุ เจา้ มากสัปเหร่อเดก็
” 

บทที 104 ไม่ทุกขไ์ มร่ ้อน 
 
เมอื ผ้าขาวถกู ดงึ ออกก็เผยใหเ้ ห็นศพทรี ่างเปลือยเปลา่  
 
เจ้าของรา่ งมีสีหน้าเหยี มโหด รอ่ งรอยบอบชาํ ปรากฏอยูเ่ ตม็ ตวั  
สภาพดนู ่าอเนจอนาถจนผู้อาวุโสต้องละสายตาไปทางอืน 
 
แต่สัปเหร่อเดก็ กลบั กาํ ลงั มองศพราวกับมองของสุดรัก ใบหน้า
เตม็ เปยมไปด้วยรอยยมิ เขายืนมอื ไปลูบๆ คลาํ ๆ บนศพนัน 
แลว้ เอ่ยออกมา 
 
“ท่านดูสิ... ทงั กลา้ มเนือและผวิ หนังทุกส่วนของเขาต่างกต็ ะโกน
บอกวา่ ตวั เองเจบ็ ปวดอย่างไรบ้าง เพยี งชว่ งเวลาสันๆ เขาก็ถกู
ทบุ ตจี นม้ามเสียหาย… ชว่ งเวลาสันๆ เขาก็ไมส่ ามารถหายใจได ้
และช่วงเวลาสันๆ ก็มีคนตเี ขาจน...” 
 
ผอู้ าวโุ สกระแอมเสียงหนึงแลว้ ขัดขึนมา 
 
“ดึกมากแล้ว ขา้ ยังต้องรีบกลบั นะ” 
 
สัปเหรอ่ เดก็ เบ้ปาก แล้วบ่นออกมา 
 
“พวกท่านนีไมร่ ้จู ักตรวจตราสินค้าบา้ งเลย จริงๆ แลว้ เรืองพวกนี
น่าสนใจมากแตก่ ลบั ไมย่ อมฟง ชา่ งเถอะๆ” เขายืดตัวตรง ดึงผ้า
ขาวมาคลมุ ศีรษะของศพแลว้ ยืนมือขา้ งหนึงออกมา “จําไวว้ ่า
ตอนทที ่านจะไปให้ทงิ เงนิ ไว้ดว้ ย ขา้ จะได้เอาไปจัดการเรืองเผา
ศพ ถา้ ไมอ่ ย่างนันอาจจะมีวญิ ญาณไปรบกวนทา่ นก็ไดน้ ะ” 
 

คาํ พูดนีทําให้ผู้อาวุโสเกดิ อาการหวาดกลวั จนตวั สัน พอเห็นชาย
หนุ่มผูน้ ีส่งยิมกวา้ งมาให้ ก็ร้วู ่าตัวเองถกู อกี ฝายหยอกลอ้ เสีย
แล้ว จงึ เริมโมโหเล็กน้อย 
 
“เรืองนันขา้ เคยลมื สักครังรไึ ง” เขาเอ่ยเสียงตาํ พรอ้ มกบั เปดหอ่
ผ้าทนี ําติดตวั มาดว้ ย จากนันกก็ างห่อผ้าออกบนม้านังเล็กทอี ยู่
ข้างๆ 
 
ถา้ หากฉีเยว่อยทู่ ีนีดว้ ยละก็ นางจะตอ้ งประหลาดใจมากแน่ 
เพราะของทีอยู่ในหอ่ ผ้าก็คือเครอื งมือเครอื งใช้ในการผ่าตดั  
แน่นอนว่าไม่สามารถเปรียบเทยี บกับอปุ กรณ์ทนี างมอี ยไู่ ด ้
เพราะแต่ละชินไมไ่ ดท้ ํามาอยา่ งประณีตเทา่ แต่กเ็ ปนอุปกรณท์ ี
ใชผ้ า่ ตดั จริงๆ 
 
ผ้อู าวุโสสูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ หยิบมดี ผา่ ตัดเลม่ เล็กขนึ มาด้วย
มอื ทสี ันเทา จากนันกเ็ ลง็ ไปทีศพแลว้ กรีดลงไป 
 
สัปเหรอ่ เด็กทียืนมองอยดู่ า้ นข้างถึงกบั ส่ายหวั “เฮอ้ ...ดูมือทีสัน
เทานันสิ หากผ่าผิดที เขาจะเจบ็ ได้นะ” 
 
คําพดู นีทําใหผ้ ูอ้ าวโุ สทมี ใี จจดจ่อกบั การผา่ ตัดยงิ มือสันมากขึน 
เขาถลึงตาใส่สัปเหรอ่ เด็กดว้ ยท่าทางโมโห 
 
สัปเหรอ่ เด็กจึงส่งยิมมาให้ จากนันก็ยืนมอื ขึนมาปดปากแล้ว
หาวนอน กอ่ นจะหมุนตวั เดินผละไป 
 
“ทา่ นผา่ ไปแลว้ กนั ข้าไปนอนกอ่ นล่ะ ก่อนจะไปปดประตใู ห้
เรยี บรอ้ ยด้วยนะ ปองกนั หมาปาพวกนันเขา้ มาแทะกินศพ” 

 
พอผู้อาวุโสคนนันเห็นอีกฝายตงั ท่าจะเดินจากไป ในใจกร็ ู้สึก
ผ่อนคลายลงบา้ ง กอ่ นจะนึกบางอยา่ งขนึ มาได้อยา่ งฉับพลนั  
รีบโพลง่ ถามออกมา 
 
“เคยมคี นอนื มาทีนีหรอื ไม่?” 
 
สัปเหรอ่ เดก็ หยดุ ฝเท้า แตไ่ มไ่ ดห้ ันหน้ากลับมา ทําเพียงโบกไม้
โบกมอื ไปมา 
 
“ใครมเี งนิ อยากจะทาํ อะไรกท็ าํ ได้ หากมีความกลา้ กม็ าได้” 
 
ท่านหมอทตี อ้ งการซอื ศพเพอื ศึกษาค้นควา้ อวัยวะตนั ทงั ห้าและ
อวยั วะกลวงทงั หกมจี าํ นวนไม่น้อย… 
 
ผอู้ าวโุ สเองกร็ ้เู รืองนีเช่นกนั แต่ทเี ขาถามไมใ่ ชป่ ระเด็นนี “ขา้
หมายความว่า ทีนีเคยมีผู้หญิงมาหรือไม?่ ” เขาถามขึนมาอีก
ครัง 
 
ครงั นีสัปเหรอ่ เดก็ หันหน้ากลบั มามอง ยิมกว้างจนเห็นฟนเรยี ง
เปนแถว “มสี ิ” 
 
ดวงตาผอู้ าวุโสถึงกับลุกวาว หายใจหอบถดี ้วยความตนื เตน้ รบี
ถามเสียงสูง “จรงิ รึ?” 
 
สัปเหร่อเดก็ ยมิ พร้อมกบั ชีนิวไปทางศพทีเรยี งกนั เปนแถว “ผ้ทู ี
เข้ามาแบบนอนอยู่น่ะไมน่ ้อย” เขาเอย่ เสริมอกี ว่า “แตผ่ ้ทู มี า
แบบยนื อยนู่ ่ะ ยังไม่มี” 

 
ผู้อาวโุ สพน่ ลมหายใจออกมาอย่างผิดหวัง ไมม่ ีอารมณจ์ ะสนใจ
เขาอกี  
 
“ท่านหมอหวัง ทาํ ไมอยู่ๆ ทา่ นจงึ เอ่ยถงึ ผู้หญิงขึนมาเล่า หรอื ว่า
ทา่ นมีความสนใจเปนพเิ ศษกับศพผ้หู ญงิ ?” สัปเหรอ่ เด็กถาม
ยมิ ๆ ความทะลงึ ทะเลน้ เผยออกมาทางใบหน้าทปี กติจะดํามดื
แวบหนึง ทว่ากลับยิงเพมิ ความน่าหวาดกลัวใหก้ บั ห้องทีมี
บรรยากาศอมึ ครึม 
 
ผ้อู าวุโสไม่สนใจคาํ พูดหยอกลอ้ ของเขา กลบั เอ่ยเสียงเนิบช้า 
 
“มีคนพดู กนั วา่ มผี หู้ ญงิ คนหนึงผ่าท้องรกั ษาบาดแผลเปน…” 
 
สัปเหรอ่ เดก็ ได้ยนิ ก็ตะลึงงันไปชวั ครู่ แลว้ ก็หวั เราะเสียงดงั ลัน
ทนั ท ี
 
“ท่านหมอหวงั เรง่ มอื ให้เสร็จกอ่ นไกข่ ันดว้ ยนะ” เขาไม่ไดต้ อ่
ความ แตพ่ ดู เรอื งอืนแทน ทาํ ราวกบั ว่าไมไ่ ดย้ นิ ประโยคเมอื ครนู่ ี 
จากนันกโ็ บกมอื ลาพร้อมกบั ฮัมเพลงเบาๆ ขณะทเี ดินผละไป
นอนอกี ทาง 
 
ผอู้ าวโุ สถกู อกี ฝายหวั เราะใส่กไ็ ดแ้ ตส่ ่ายหน้า 
 
“ผหู้ ญิง...” เขาพึมพาํ กับตัวเองแล้วยิมหยัน “แน่นอนวา่ เปน
หลิวพเู่ ฉิงผู้นันทีทาํ แต่คงกลัวจะถูกคนสอบสวนความผดิ ทเี รอื ง
ลักขโมยศพ กเ็ ลยผลักภาระเหลา่ นีไปทีผหู้ ญิงทีมศี ักดสิ ูงอย่าง
ฮหู ยนิ น้อยจวนโหวคนนัน แตก่ น็ ับว่าเขาชา่ งกลา้ จริงๆ พอคดิ

อีกทีฮหู ยนิ น้อยผ้นู ีกม็ ปี ระวัตคิ วามเปนมาไมช่ ัดเจน หรอื ว่าจะ
เปน…ลกู สาวนอกสมรสของเขา?” 
 
เสียงไก่ขันทดี ังแว่วเขา้ มา ขัดจงั หวะความคิดเลือนเปอนของผู้
อาวโุ ส เขาจงึ รบี ตงั สตใิ หม้ นั คง เริมลงมือต่อ 
 
ภายใต้แสงตะเกยี งสลวั ทสี าดส่องลงมา เหน็ เงาหนึงทีกาํ ลังย่งุ
อยู่กบั งานตรงหน้า ยิงนานเสียงลมหายใจในหอ้ งก็ยงิ ดังและถี
กระชนั มากขึนเรือยๆ ทาํ ให้ยามราตรีในหมู่บา้ นอีเพิมความน่า
ประหลาดและความหวาดกลัวมากขนึ ไปอกี  
 
ชว่ งเวลาทที อ้ งฟาเริมสว่าง 
 
สัปเหรอ่ เดก็ ไดย้ ินเสียงประตูทเี ปดปด ก็รูว้ า่ ท่านหมอหวังผนู้ ัน
จากไปแล้ว จึงลุกขึนมาจากไมก้ ระดานทีทาํ เปนเตยี งพร้อมกับ
หาวนอนทีหนึง 
 
“ทาํ งานๆ” ชายหนุ่มพึมพาํ พรอ้ มกับควา้ ตะกร้าสานออกมาจาก
ใตเ้ ตียง จากนันกเ็ ปดเสือเกา่ ๆ ทคี ลุมอยอู่ อก เผยใหเ้ หน็ เงนิ
มากมาย รวมทงั เขม็ ขนาดเล็กใหญห่ ลายเล่ม และยงั มีดา้ ยอกี
ดว้ ย 
 
แสงสลวั ในห้องส่องทําใหเ้ ห็นชดั เจนว่าดา้ ยทอี ยูใ่ นตะกรา้ นีมี
ความแตกตา่ งกบั ด้ายทีคนทวั ไปใช้สนเข็มเพอื เย็บผา้  
 
สัปเหร่อเดก็ ถอื ตะกร้ามาทางทวี างศพดว้ ยอาการสะลมึ สะลอื  
 
ยามนีศพมีผ้าขาวคลมุ ศีรษะเอาไว้ ลกั ษณะการนอนยงั เหมือน

เดิม เพยี งแต่ท้องได้ถกู เปดออกมาจนเหน็ อวัยวะภายในระเกะ
ระกะราวกับถูกสุนัขแทะเปนอาหารอย่างไรอย่างนัน 
 
สัปเหร่อเด็กเริมฮัมเพลงพร้อมกับวางตะกรา้ ลง กอ่ นจะหยิบ
ด้ายมารอ้ ยกับเขม็  
 
“โง่เงา่ จรงิ ๆ เลย…ดสู ิ…ทําจนยงุ่ เหยงิ ขนาดนี...” เขาบ่นออกมา
เปนเพลงแล้วยืนมอื ไปทีส่วนท้องของศพ เอาอวัยวะภายในที
วางกระจัดกระจายกลบั เข้าตาํ แหน่งเดิมทลี ะชินๆ “หมอพวกนีโง่
มากๆ ซํายังขขี ลาด ทําอะไรก็ไมเ่ รยี บร้อย เรืองง่ายๆ แค่นีก็ทํา
ไมไ่ ด้…” 
 
ขณะทพี ูดอยู่เขาก็ลงมือเยบ็ ท้องทลี ะชันอย่างรวดเร็ว การ
เคลือนไหวดชู ําชองเปนอย่างมาก ขณะทเี ยบ็ ก็ยงั หาวนอนเปน
ระยะ ดวงตายังหรีปรือเหมือนคนตืนยังไมเ่ ต็มตา 
 
กระทังแสงอาทิตยใ์ นยามเชา้ สาดส่องไปทวั หมบู่ ้านอี สัปเหรอ่
เด็กก็ทํางานเสรจ็ แลว้ ทงั เลอื ดและเนือทเี ปรอะเปอนบนพนื กถ็ กู
เกบ็ กวาดจนสะอาดแลว้ พอมองไปทางศพทีนอนราบอยู่บนโตะ๊
ก็เหมอื นกบั ไมม่ กี ารเปลียนแปลงใดๆ ทงั สิน เหน็ เพยี งดา้ ย
หลอดหนึงทวี างอยใู่ กลๆ้  
 
สัปเหรอ่ เด็กหยิบเสือตัวหนึงออกมาใส่ใหศ้ พอยา่ งคล่องแคลว่  
จากนันก็เอาเสือขาดๆ ผืนหนึงมาหอ่ ศพไว้จนดูคล้ายกับ
กระสอบผา้ ก่อนจะนําศพมาวางบนเบาะหญา้ ทอี ยดู่ า้ นข้าง 
 
“เรียบรอ้ ยแล้ว นอนเสียเถอะ” เขาบอกกับศพนันแล้วปรบมือ
เปนเชงิ วา่ เสรจ็ สินภารกิจเรียบร้อย 

 
ชายหนุ่มลุกขึนแล้วเดินออกจากประตู หมบู่ า้ นอเี ปนสถานทีที
แปลกประหลาด เพราะเหมือนกับแสงอาทติ ยจ์ ะสาดส่องมาไม่
ถึง ทงั ๆ ทีบริเวณโดยรอบมีแสงยามเช้าแตก่ ย็ ังคงมืดมาก 
 
สัปเหร่อเดก็ หยิบถงุ เงนิ ออกมาจากใตก้ อ้ นหินทอี ยู่ขา้ งประต ู
จากนันก็ชงั นําหนักด้วยมอื กอ่ นจะเผยรอยยมิ อย่างพึงพอใจ 
 
“ในทสี ุดกม็ ีเงนิ แลว้ เจา้ หมอคนนีขีเหนียวจรงิ ๆ ให้เงนิ ค่า
ปดปากมาได้แคถ่ งุ เดยี ว ยังไมพ่ อให้ข้าเล่นพนันสักรอบเลย ใน
เมอื เสรจ็ งานแล้วก็ใหร้ างวลั กบั ทอ้ งทีหวิ โหยสักหน่อยดกี วา่ ไป
ร้านนําชากินอาหารดๆี สักมือแล้วกนั ” เขายดั ถงุ เงนิ ใส่ในอก
เสือ แลว้ เดินกอดอกไปตามทศิ ทางทีมุ่งหน้าเข้าเมือง 
 
ตอนทีแสงอาทิตยย์ ามเชา้ สาดส่องเขา้ มาในหอ้ ง 
 
ฉางอวนิ เฉิงก็ตืนขนึ เขาลืมตาแลว้ ผุดลุกขนึ มานังตัวเกร็งอย่าง
รวดเรว็ จากนันจงึ ค่อยจาํ ได้วา่ เขายังคงอยูใ่ นหอ้ งของตวั เอง 
เพยี งแต่นอนไมค่ ่อยสบายสักเทา่ ไร 
 
รา่ งทีแขง็ ทอื พลนั ผอ่ นคลายลง จากนันก็กวาดตามองไปรอบๆ 
ภายใตแ้ สงสวา่ งยามเชา้ เขาเห็นบนโต๊ะยังคงมีกระดาษจด 
หนังสือ ขนห่านหน้าตาแปลกประหลาดวางอยูอ่ ย่างเรยี บรอ้ ยดงั
เดมิ  
 
ชายหนุ่มหยบิ เสือคลุมขนึ มา มองไปทางห้องนอนทีอยูต่ รงขา้ ม 
 
ประตหู อ้ งนอนยังปดแน่นอยู่ เขายิมมุมปากแล้วลุกขึนเดินไป

ทางนันพลางสวมเสือไปด้วย 
 
“นี...” เขารอ้ งขนึ มาเสียงดงั อยหู่ น้าหอ้ ง 
 
ทวา่ ไมม่ ีเสียงคนตอบรบั มาจากดา้ นใน 
 
“ลกุ ขนึ !” เขาร้องสังขนึ มาอีก 
 
ทวา่ ด้านในกย็ งั เงยี บกริบเหมอื นเดมิ ฉางอวนิ เฉิงมีท่าทางลังเล
อยคู่ รูห่ นึง ก่อนจะยืนมอื ไปผลักประตใู หเ้ ปดออก 
 
เขาเหน็ ผา้ ห่มกองอยา่ งไมเ่ ปนระเบียบอยบู่ นเตยี ง ในหอ้ งวา่ ง
เปล่าไม่มีใครสักคน ทวา่ มเี สียงแว่วออกมาจากในห้องนํา 
 
เขานิงคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตะโกนเรียก “ฉีเยว่” พร้อมกับตดั สิน
ใจยืนมอื ไปผลกั ทปี ระต ู
 
ขณะทีมอื สัมผัสกับประตหู ัวใจของเขาพลนั เต้นแรง ชายหนุ่ม
หลับตาลงแลว้ ออกแรงผลกั ทวา่ ประตกู ลบั ไม่เปดออก 
 
สตรีผูน้ ี… 
 
คราวนีฉางอวนิ เฉิงลืมตาขนึ แลว้ ออกแรงเขยา่ ประตทู นั ที ไดย้ ิน
เสียงหวั เราะของฉีเยว่ดังออกมาจากด้านใน 
 
“ลามกเอ๊ย... ข้าไมไ่ ดโ้ ง่ขนาดนันนะ” นางเอ่ยเสียงกลวั หัวเราะ 
 
“เจ้าออกมาเดียวนีนะ ขา้ ต้องการใชห้ ้องนํา” 

 
“ขา้ ยังใช้ไมเ่ สรจ็ เพราะฉะนันเจา้ ก็รอไปก่อน” ฉีเยวเ่ อย่ อย่างไม่
แยแส 
 
ฉางอวนิ เฉิงส่งเสียง “ฮ!ึ ” ออกมาแลว้ หมุนตวั กลับไปนังบน
เก้าอใี นห้อง ไดย้ นิ เสียงนําดงั ออกมาพร้อมกบั เสียงร้องเพลง
เบาๆ ของผู้หญงิ ทีอยดู่ ้านใน 
 
“ปวดหู! ไมเ่ พราะเลยสักนิด พอไดแ้ ล้ว!” ฉางอวินเฉิงตะโกน
บอก แล้วใชน้ ิวเคาะกับโต๊ะด้วยท่าทางใจรอ้ น 
 
ทว่าคนข้างในกลับใจเย็นมาก เวลาคอ่ ยๆ ผ่านไปอยา่ งเชืองชา้  
ตอนแรกเขายงั นังเอ้อระเหยอย่ไู ด้ เพยี งไม่นานก็เรมิ นังไมต่ ิดที
แล้ว 
 
“เจา้ เสร็จหรอื ยัง?” เขาเดนิ ไปเคาะประตูอีกครงั  
 
“ยังเลย..” ทีตอบกลับมาคอื เสียงทีลากยาวของฉีเยว ่
 
“เลน่ แค่พอเหมาะกเ็ ลกิ ไดแ้ ลว้ ” ฉางอวนิ เฉิงตอ่ ว่าพลางทบุ
ประตถู ีรัว 
 
ทว่าเสียงนําในหอ้ งนํากลบั ยงิ ดงั มากขนึ กวา่ เดิม 
 
เริมแรกฉางอวนิ เฉิงตังใจแหยน่ างเล่น ทว่าแต่ตอนนีเขาปวด
หนักจนอยากจะเขา้ ห้องนําแล้ว ชายหนุ่มออกแรงผลกั ประตู แต่
ไมร่ ู้ว่าสตรีผนู้ ันเอาอะไรยันประตไู ว้ เพราะถึงเขาจะออกแรงมาก
เพยี งใด ประตนู ันกไ็ มข่ ยบั แม้แตน่ ้อย 

 
หรือวา่ นางต้องการให้เขาวิงไปเขา้ หอ้ งนําข้างนอกตังแตเ่ ช้า
อยา่ งนันรึ? ทวา่ หากขา่ วแพรก่ ระจายออกไป… 
 
เมอื ได้ยินเสียงดงั ตึงตังมาจากในห้องเจา้ นาย อาหลกู บั ชิวเซยี ง
ทีแอบฟงอยู่นอกประตมู าตลอดกอ็ ดทนไม่ไหวอกี ตอ่ ไปแล้ว 
 
“เสียวโหวเหย่ ทา่ นตอ้ งการจะสังอะไรหรือไม่เจ้าคะ?” อาหลู
ผลักประตูแล้วเดนิ เขา้ มา ก่อนจะกม้ หน้าถามเสียงนอบน้อม 
 
ชวิ เซียงเดินตามหลงั อาหลูเขา้ มาดว้ ยทา่ ทางขลาดกลวั แม้จะ
หายใจแรงๆ ก็ยังไม่กลา้  
 
ทวา่ ฉางอวินเฉิงกลับสาวเทา้ กา้ วใหญเ่ ดินผ่านพวกนางออกไป 
 
“ฮูหยินน้อย?” อาหลรู อ้ งเรียกเจ้านาย 
 
มเี สียงโยกยา้ ยของหนักดังมาจากด้านในหอ้ งนํา จากนันประตู
กถ็ ูกเปดออก ฉีเยวเ่ ดินออกมาช้าๆ ผมยงั ปลอ่ ยสยาย ไม่ไดม้ ัด
รวบ 
 
“เตรียมกินขา้ วเถอะ” นางเอย่ ยมิ ๆ อยา่ งอารมณด์  ี
 
อาหลกู บั ชิวเซียงรบี ถอยออกไป คนหนึงไปเรยี กอาหา่ วมา
จัดการผมใหเ้ จา้ นาย อกี คนไปตระเตรยี มเรืองอาหาร 
 
“พีหลู” พอเดนิ พน้ ประตชู ิวเซยี งกห็ ันไปดึงแขนเสืออาหลพู ร้อม
กับเอย่ ออกมา “ดเู หมือนวา่ เสียวโหวเหย่กับฮูหยนิ น้อยจะนอน

ดว้ ยกันแลว้ …” 
 
อาหลถู ึงกบั ตกใจสะดุง้ โหยง อดไม่ได้ทจี ะหนั กลับไปมองห้อง
นอนอกี ครัง นางเหน็ ผา้ หม่ สีแดงเขม้ ทีตัวเองเตรยี มให้ฮูหยนิ
น้อยอยูบ่ นเตียงของเสียวโหวเหย…่  
 
เปนไปไมไ่ ด้! นางหนั ขวบั ไปมองเจา้ นาย เหน็ ฉีเยว่กาํ ลงั นังลง
หน้าคันฉ่องทองแดง มผี า้ ห่มสีฟาครามวางอยูบ่ นเตียงเล็กด้าน
ขา้ ง 
 
“ออ้ ... แค่เปลยี นทีนอนกันเท่านันเอง” นางรสู้ ึกโลง่ อก ทว่าแฝง
ไวด้ ้วยความรูส้ ึกผดิ หวงั อยบู่ ้าง จากนันก็ลากชิวเซียงเดินออก
ไป 
 
ตอนทีฉางอวนิ เฉิงกลับมาจากหอ้ งหนังสือ ฉีเยว่ก็กินอาหาร
เสรจ็ แล้ว 
 
“ไรร้ ะเบียบจรงิ ๆ” เขาเอย่ ขนึ มาด้วยความโมโห 
 
ฉีเยว่กําลังเดนิ เลน่ อยบู่ นระเบียง พอนางไดย้ นิ คาํ พูดของเขาก็
เพยี งแค่หันมายิมให ้
 
เมอื ตอ้ งนังกินอาหารอย่ใู นห้องกินข้าวคนเดยี วโดยทไี ม่มีสตรีผู้
น่ารังเกียจคนนัน ฉางอวนิ เฉิงกลบั รู้สึกว่าอาหารฝดคอไมน่ ้อย 
เขาจงึ กินไปแค่ไม่กีคําก็วางตะเกียบลงแล้วเดนิ ออกไป 
 
ยามนีบรรดาบ่าวรบั ใช้กําลงั เก็บกวาดอยู่ ถงึ ในเรอื นจะเงียบสงบ
แต่ก็ดูมชี ีวิตชวี า 

 
ฉางอวินเฉิงเดินกลบั เข้าหอ้ ง แตไ่ ม่เหน็ ฉีเยว่แมแ้ ตเ่ งา มเี พียงชิ
วเซียงกับบา่ วรับใชส้ องคนชว่ ยกนั ปูเตียงใหม่พร้อมกับเก็บกวาด
ห้องอยู่ พอทุกคนเหน็ เขาเดนิ เข้ามากร็ ีบทําความเคารพ 
 
“ฮูหยนิ น้อยล่ะ?” ฉางอวนิ เฉิงถาม 
 
“ฮูหยนิ น้อยออกไปข้างนอกแล้วเจา้ คะ่ ” ชิวเซียงตอบ 
 
อารมณ์ชายหนุ่มคุกรุ่นขึนมาทันท ี
 
สตรีน่ารงั เกยี จคนนีนี! เจา้ เห็นทนี ีเปนอะไร นึกจะอยกู่ ็อยู่คิดจะ
ไปก็ไป แคอ่ ย่ใู นห้องมนั ยากขนาดนันเลยร?ึ  
 
พอคดิ จะออกไปกไ็ ปเลยอกี ตา่ งหาก ไม่บอกกันสักคํา เจ้าเห็น
ขา้ เปนตวั อะไร! 
 
“ไปไหน!” เขาถามเสียงดังอย่างไมพ่ อใจ “ใครใหน้ างออกจาก
จวนได้ตามใจชอบ?” 
 
ชิวเซียงตกใจจนตวั สันสะท้าน 
 
“บะ...บอกวา่ จะ...จะไปโรงหมอเจา้ ค่ะ” นางตอบเสียง
ตะกุกตะกักเหมอื นคนตดิ อ่าง “ฮหู ยินน้อยบอกว่านางจะไป
รายงานกบั นายทา่ นหรอื ไมก่ ็โหวฮหู ยนิ เอง…” 
 
เจ้าสตรนี ่ารงั เกียจคนนี... 
 

ฉางอวนิ เฉิงสะบัดแขนเสือแล้วนังลง “ไสหัวออกไปให้หมด” 
 
ชิวเซียงรบี พาคนถอยออกไปจากหอ้ งอยา่ งรวดเรว็  
 
ในห้องกลับคนื สู่ความเงียบสงบ...เงยี บจนคนทีนังอยู่
กระวนกระวายใจมากขึนเรือยๆ… 
 
สุดท้ายฉางอวนิ เฉิงกผ็ ุดลุกขึน สะบดั แขนเสือพรอ้ มกับสาวเทา้
ก้าวใหญ่เดินออกไป 

บทที 105 ไมเ่ ชอื มัน 
 
ตอนทฉี ีเยวม่ าถึงเชยี นจนิ ถงั นัน หลวิ พเู่ ฉิงและหซู านตา่ งก็ไม่
อย ู่
 
“อาจารยไ์ ปหาสหายขอรับ” จางถงบอก 
 
“อ้อ... หซู านก็ไปด้วยร?ึ ” ฉีเยว่ส่งเสียงรับรูแ้ ล้วถามขนึ มา 
 
“หซู านอยรู่ ้านช่างทาํ เครอื งหนังทเี ฉิงหนานขอรบั แม่นางฉี ของ
พวกนันทีทา่ นสังใหท้ ํา ตอนนีทํามาได้หลายชินแล้วขอรบั ” จาง
ถงเอย่ ดว้ ยสีหน้ายมิ แยม้  
 
“เร็วจรงิ ” ฉีเยวเ่ อ่ยอยา่ งแปลกใจ และรูส้ ึกดีใจไมน่ ้อย จากนันก็
หยิบหนังสือทีตนอ่านแล้วเกิดความสงสัยออกมา “ถา้ งนั ขา้ ถาม
เจ้ากไ็ ด้” 
 
หญิงสาวหยบิ ยกเรืองทีตนไมเ่ ขา้ ใจมาถามทีละประเด็น จางถงอ
ธบิ ายใหน้ างฟงทีละข้อดว้ ยทา่ ทางประหมา่ จงั หวะนันเองกม็ ี
เสียงเดก็ ฝกงานตะโกนขนึ พรอ้ มกบั วงิ เขา้ มาอยา่ งรอ้ นรน 
 
“ศิษย์พี มคี นบาดเจ็บสาหัสขอรับ” 
 
หลวิ พู่เฉิงจดั สรรงานให้กับศิษย์ไดด้ มี าก แตล่ ะคนต่างรบั ผดิ
ชอบงานในหน้าทขี องตวั เอง หากเปนอาการเจ็บปวยทัวไป 
บรรดาศิษยพ์ ศี ิษย์น้องทีอยหู่ อ้ งโถงดา้ นหน้ากจ็ ะจดั การกนั เอง 
แต่หากเปนอาการเจบ็ ปวยร้ายแรงอย่างเชน่ ในตอนนี หลวิ พูเ่ ฉิง
จะเปนคนดูแล ซึงก็ตรงกับความตอ้ งการของครอบครัวผปู้ วย