บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

เพราะตามปกติแลว้ คนทมี าทนี ีก็หวังจะได้รับการรกั ษาจากท่าน
หมอหลิวกันทงั นัน 
 
ทวา่ ในเมือหลวิ พู่เฉิงไมอ่ ยู่ จางถงทเี ปนศิษย์เอกจึงใหญ่ทสี ุด 
 
ฉีเยว่เดนิ ตามจางถงออกมา ก็เหน็ ว่าพืนทีในห้องโถงบรเิ วณที
รอการตรวจรกั ษากาํ ลงั ตกอยใู่ นความวุน่ วาย 
 
มชี ายหญงิ หลายคนโอบล้อมชายรูปร่างสูงใหญ่อายุสีสิบกวา่ คน
หนึงทีนอนอยบู่ นแผ่นไม้ พวกเขาทังร้องไห้ทงั คราํ ครวญ ยามนี
ชายรา่ งสูงใหญค่ นนันเลือดไหลนองเต็มแผ่นไม้ กางเกงหนา
เตอะสําหรับสวมใส่ในฤดูหนาวฉีกขาดจนเหน็ ปากแผลขนาด
ใหญท่ ีเนือเหวอะหวะมเี ลือดไหลออกมาไมห่ ยุด 
 
“ถูกหมูปาขวิด…” เสียงคนผู้หนึงแวว่ มาให้ได้ยิน 
 
เมอื ทกุ คนในหอ้ งโถงเห็นจางถงเดนิ เขา้ มาก็รบี หลีกทางให ้
 
“ทา่ นหมอหลวิ ...” ชายคนหนึงโผเขา้ มาจบั แขนจางถงแน่น
พรอ้ มกบั ก้มหวั คํานับ “รบี ช่วยชวี ิตพชี ายใหญ่ของขา้ ดว้ ย” 
 
จางถงประคองเขาเอาไว้ แล้วตอบวา่  
 
“เจา้ ไมต่ อ้ งร้อนใจ ขา้ จะดูให้ ยามนีอาจารยข์ องข้าไม่อย”ู่  
 
พอเขาเอ่ยจบ คนกล่มุ นีกม็ ที ่าทางตกตะลึง เมอื ได้ยนิ เด็ก
ฝกงานทีอยรู่ ายรอบเรยี กผ้ทู เี ดินเข้ามาว่าศิษยพ์ ี พวกเขาจงึ รู้ได้
วา่ ทกั คนผดิ  

 
“เจ้า... เจ้าไม่ใชห่ มอหลิวงันรึ?” 
 
“อาจารยข์ องขา้ ไปข้างนอก” จางถงตอบ 
 
เดก็ ฝกงานยกนําเกลอื กบั อ่างเหล้าขาวทเี ตรยี มเรยี บรอ้ ยแลว้ มา
วางให้ดา้ นข้าง หลังจากจางถงทาํ การฆา่ เชอื ตามขนั ตอนเสรจ็ ก็
เดนิ ไปตรวจบาดแผลของคนเจ็บ 
 
เห็นได้วา่ แนวคดิ เรอื งการฆา่ เชือโรคไดร้ ับการยอมรบั จากผู้คน
ในเชยี นจนิ ถงั แล้ว ฉีเยว่ทมี องตามอยูต่ ลอดพยกั หน้าน้อยๆ แต่
สําหรบั นางแล้วคดิ วา่ ยงั ไมพ่ อ หากมีถุงมอื ดว้ ยจะยิงดีกวา่ นี 
หญิงสาวขมวดคิวแน่น 
 
สามารถทําถงุ มอื ออกมาได้ไหมนะ... 
 
ขณะทนี างใจลอยอยู่นัน เสียงร้องไหข้ องญาตคิ นเจบ็ ก็ยงิ ดัง
มากยิงขึน 
 
เมอื จางถงตรวจอาการคนเจ็บแลว้ ก็พบว่าบาดแผลทังลกึ ทัง
ใหญม่ าก... เขาจงึ หันไปมองฉีเยว่แลว้ เอ่ยขนึ  
 
“แมน่ างฉี... บาดแผลนีจาํ เปนตอ้ งเย็บ...” 
 
ฉีเยว่ยังไมท่ ันได้พดู คําใด คนในครอบครวั ของผู้บาดเจบ็ ก็มอง
มาทนี างด้วยสีหน้างงงนั  
 
พวกเขาม่งุ มาทีเชยี นจินถงั เพราะชือเสียงของหลิวพูเ่ ฉิง ดงั นัน

แคห่ ลิวพ่เู ฉิงไมอ่ ยกู่ ็ทาํ ใหใ้ จของพวกเขาไม่สงบแลว้ หนําซาํ เจ้า
หมอนีทใี ครๆ ต่างกเ็ รยี กศิษย์พเี อาแต่พลิกดูบาดแผลอยนู่ าน
ทวา่ ไมย่ อมรกั ษา กลบั หนั ไปบอกกับสตรคี นหนึงแทน... 
 
“มา... ขา้ จดั การเอง พวกเจา้ ตังใจศึกษาใหด้ ีๆ นะ” ฉีเยวบ่ อก 
การเย็บบาดแผลไมใ่ ช่บอกวา่ ทํากจ็ ะทาํ ได้เลย ต้องผ่านการ
ฝกฝนจนชาํ ชองจงึ จะได้ เชียนจนิ ถงั ถอื ว่าเปนโรงหมอทีรักษา
คนเจบ็ จากอุบัติเหตุเปนส่วนใหญ่ ไมว่ ่าจะเปนหกล้มหรือ
กระดูกหกั ทางทีดีนางควรตอ้ งสอนพวกเขา 
 
ฉีเยวห่ นั ไปสังใหพ้ วกเขาเตรยี มนําเกลอื และเหล้าขาวเข้ามาอีก 
 
“ข้าจะทาํ ความสะอาดแผลกอ่ น อาหลู เจ้ารบี กลับไปเอาของ
ของข้ามา” 
 
อาหลูตอบรับแล้วก็วิงไปทางข้างนอกทันท ี
 
“แตว่ า่ ดา้ ย..” หญิงสาวนึกบางอย่างขนึ ไดจ้ งึ รบี บอก “ครงั ก่อน
ใช้ไปหมดแลว้ …” 
 
“อาจารย์ของขา้ ยังมีอยขู่ อรบั ” จางถงตอบกลบั ทนั ควัน 
 
ฉีเยว่จึงเพิงนึกขนึ มาไดว้ ่าคราวกอ่ นหลวิ พเู่ ฉิงเคยหยิบดา้ ยมา
ให้ดู ถงึ นางจะไม่รวู้ า่ ด้ายทาํ จากอะไร แตใ่ ช้ในการเย็บแผลได้
แน่ 
 
“ขอนําเกลอื ตม้ ” นางสังอีกครัง 
 

จางถงจงึ รีบเดินออกไปจัดเตรียมด้วยตนเองอย่างรวดเร็ว 
 
ฉีเยวม่ ้วนแขนเสือขึนแลว้ เดนิ ไปลา้ งมือเพือฆา่ เชือ กอ่ นจะเดิน
มาหาคนเจบ็ ทวา่ นางยังเดนิ ไปไมถ่ งึ ด้านหน้าคนเจ็บก็ถูกขวาง
ไวก้ ่อนแล้ว 
 
“เจ้า... เจา้ สตรผี ้นู ีต้องการจะทําอะไร?” ชายสองคนมองนาง
อยา่ งหวาดระแวงพร้อมกับร้องถามเสียงดงั  
 
“ข้าจะรกั ษาบาดแผลให้เขา” ฉีเยว่ตอบเสียงนุ่มนวล 
 
มอื ทผี ่านการฆ่าเชือของนางถูกยกอยู่ขา้ งหน้าตามความเคยชิน 
ทาํ ใหค้ นเหล่านีมองมาด้วยสายตาประหลาดเพิมขนึ ไปอีก 
 
“มผี หู้ ญงิ เปนหมอทีไหนกันเลา่ …” 
 
“มีแตเ่ ปนภรรยาคลอดลกู มากกวา่ …” 
 
“เจา้ ดสู ตรีทีแปลกประหลาดผู้นีสิ...” 
 
บรรดาคนในครอบครัวคนเจ็บพูดคยุ กนั เบาๆ ขณะเดียวกัน
สายตาทมี องมาทางฉีเยวก่ ็มคี วามหวาดระแวงมากยงิ ขึน 
 
“ออ้ ... พวกเจา้ ไม่ตอ้ งเปนห่วง ข้าก็เปนหมอเหมือนกนั ” ฉีเยว่
รบี อธิบาย แต่ประโยคนีกลับเรยี กสีหน้าไม่เชือใจจากทุกคนที
ได้ยนิ  
 
อืม...เรืองนีกพ็ อจะสมเหตุสมผลอยู่ ขนาดในโรงพยาบาลเวลาที

มคี นปวยมารับการรกั ษายังมกี ารระบุเลยว่าตอ้ งการให้หมอท่าน
ใดเปนผู้ตรวจให ้
 
“หากไมเ่ ชือ พวกเจ้ากถ็ ามพวกเขาดู” ฉีเยวม่ องไปทีญาติคน
เจ็บพร้อมกับกลา่ วขึนมา 
 
บรรดาลูกศิษย์ของเชยี นจนิ ถงั รีบพยักหน้ารบั รองทันท ี
 
“ใช่แลว้ นีคอื แมน่ างฉี…” 
 
“แมน่ างฉีเกง่ กาจมากเลยนะ…” 
 
สีหน้าของคนในครอบครวั ยงั คงเชือครงึ ไมเ่ ชอื ครึงเหมอื นเชน่
เคย 
 
“แมน่ างฉีผ่าท้องรักษาบาดแผลไดด้ ้วย...” ลูกศิษย์คนหนึง
เบยี ดเขา้ มาพรอ้ มกับร้องบอกดว้ ยนําเสียงตนื เตน้  
 
ทวา่ เขาไมพ่ ดู ประโยคนียงั จะดเี สียกว่า เพราะพอคาํ พดู นีหลดุ
ออกจากปากก็ทําให้ครอบครัวนันตกใจมาก 
 
“พสี ะใภใ้ หญ่ ข้าวา่ คนทนี ีบา้ กนั หมดแลว้ ” ชายผ้หู นึงเอย่ เสียง
เบากับหญงิ คนหนึงทนี ังอยใู่ กล้ๆ คนเจ็บ 
 
ผู้หญงิ คนนันพยกั หน้าอยา่ งเห็นดว้ ย จากนันกเ็ ชด็ นําตาพรอ้ ม
กบั จ้องมองฉีเยว ่
 
“หญงิ สาวอยา่ งนีเปนหมอมที ีไหนกนั ขา้ วา่ ไมไ่ ด้เรอื งหรอก…” 

นางซบุ ซบิ ตอบก่อนจะรอ้ งเรยี กทุกคน “ถงึ อย่างไรทา่ นหมอ
หลิวก็ไมอ่ ยู่ ถา้ งันพวกเราไปทีโรงหมออนื กนั เถอะ” 
 
พอนางพูดจบ คนในครอบครัวก็ตรงมาหามแคร่ผู้บาดเจ็บขึน
แล้วพาออกไปทันท ี
 
“นีๆ ขา้ สามารถรักษาไดจ้ รงิ ๆ นะ” ฉีเยวม่ องอยา่ งตนื ตะลึง รบี
พดู โน้มน้าว “พวกเจา้ อย่าดทู คี นสิ ให้ดทู ีฝมือ มาลองดกู อ่ น” 
 
หญิงนางหนึงทีอายุน้อยกว่าคนเมอื ครู่หนั มาหาฉีเยว่ด้วย
ดวงตาแดงกําก่อนจะถ่มนําลายใส่ “ลองดรู ึ? นีเปนชวี ติ คนนะ
ไมใ่ ชอ่ ยา่ งอืน ลองด.ู .. เจ้าพูดง่ายๆ อยา่ งนีใช้ไดท้ ไี หน!” 
 
ฉีเยว่รีบขอโทษ ทว่าคนกลมุ่ นันเรง่ ฝเทา้ เดินออกไปอยา่ งรวดเรว็
แล้ว นางไดแ้ ต่มองตามแลว้ ถอนใจเฮอื กใหญ่ ใบหน้าเต็มไป
ด้วยความผิดหวัง 
 
“มาแล้วๆ ต้มเสร็จแล้ว” จางถงถือถาดดา้ ยทยี งั มไี อรอ้ นลอย
ออกมาพลางวิงมาหาพร้อมกบั ตะโกนอย่างตืนเต้น 
 
ยังไม่ทันสินเสียงพูดกม็ องเห็นพนื ทีทรี อการตรวจรกั ษานันว่าง
เปลา่ ทาํ ให้เขาถึงกบั งงงนั  
 
“คนเล่า?” เขาถามขึนมา 
 
“พวกเขา...ไม่ยอมให้แม่นางฉีรักษา…” ลกู ศิษยค์ นหนึงกลา่ วขนึ
มาดว้ ยท่าทางลาํ บากใจ 
 

จางถงสูดลมหายใจลกึ เอ่ยเสียงตะกกุ ตะกักแบบไม่รู้จะพูด
อยา่ งไรด ี
 
“นะ...นีจรงิ ๆ เลย…” 
 
ฉีเยวท่ ียนื นิงอยู่ในตอนแรก หันหน้ากลบั มา “เอาเถอะ ไม่ให้
รกั ษากไ็ มเ่ ปนไร ถงึ อยา่ งไรมันกเ็ ปนสิทธขิ องคนเจ็บ ไมว่ ่าเขา
จะไปหาใคร ขอเพียงใหร้ ักษาไดก้ พ็ อแล้ว” 
 
นางเอ่ยยมิ ๆ พร้อมกบั มองบรรดาลูกศิษยท์ ีอยู่ภายในห้องโถง 
ทนั ใดนันเองความคิดหนึงพลันแวบขึนมา “ข้าสอนวธิ เี ยบ็ แผล
ใหพ้ วกเจ้าดีกวา่ ” 
 
คนเหล่านีเปนคนทตี อ้ งทาํ การตรวจรักษาผปู้ วยเปนประจาํ คน
เหล่านีเปนคนทผี ู้ปวยทมี าหาหมอต่างกร็ ู้จักเปนอย่างดี ทําให้
พวกเขามคี วามเชอื ใจ เมอื ความเชือใจมากขนึ โอกาสในการ
รักษาก็จะมากขึน ส่งผลให้สามารถลดความเจบ็ ปวดให้คนเจบ็
ได้อีกมาก 
 
เมอื ฉีเยว่พดู เชน่ นี เดก็ ฝกงานทอี ยเู่ ตม็ ห้องโถงตา่ งกต็ ะลึงงัน
กันไปหมด รวมถึงคนทที ําหน้าทจี ัดยาต่างกน็ ิงอึงกันเปนแถว 
ทาํ ให้บรรยากาศในเชียนจินถังเงียบกริบทนั ควัน 
 
“เปนอะไรไปรึ?” ฉีเยวถ่ ามอย่างงุนงง กวาดตามองทุกคนอย่าง
ไมเ่ ข้าใจ 
 
“แม่นางฉี ท่านบอกว่าจะสอนวธิ เี ยบ็ แผลให้พวกเรารึ?” ลูกศิษย์
คนหนึงถามอย่างใจกลา้  

 
“ใช่แล้ว ทาํ ไมรึ?” นางมองท่าทปี ระหลาดของพวกเขาแล้วเอ่ย
ยิมๆ “พวกเจ้าไมต่ อ้ งกลัว ความจรงิ แลว้ เรืองนีนันงา่ ยมาก 
เพยี งแต่ต้องฝกฝนมากๆ ก็ทําไดแ้ ลว้ ไม่ยากหรอก ง่ายกวา่ ที
พวกเจ้าเรยี กวิชาหมอแผนจนี มากมายเลย” 
 
เมือนางพดู จบ ทุกคนต่างก็แน่ใจแลว้ วา่ เมือครู่พวกตนฟงไมผ่ ดิ  
ทันใดนันก็เกดิ เสียงฮือฮาดังขึนมา 
 
“ขอบคุณแมน่ างฉีเหลอื เกนิ …” 
 
“เจ้าพดู ไม่ถูก ตอ้ งเรียกวา่ อาจารย์…” 
 
ตอนทีหูซานอุ้มกล่องพลางกา้ วเทา้ เขา้ มาในเชียนจนิ ถังนัน ก็ได้
ยินทุกคนร้องเรียกอาจารยอ์ ยู่ เมือเขาหันไปมองตามเสียงกเ็ ห็น
สตรที ที ุกคนกาํ ลงั ทาํ ความเคารพอย่างพรอ้ มเพรยี ง 
 
“ไม่อนุญาตใหเ้ รียกนะ!” หูซานคา้ นเสียงดงั ลัน รีบวิงเข้าไปดา้ น
ในอย่างรวดเรว็ ก่อนจะยืนมอื ขวางอยขู่ า้ งหน้าฉีเยว่ ดวงตาเบิก
โพลงเหมือนกับสัตว์เลก็ ทปี กปองอาหารอยา่ งไรอยา่ งนัน “นี
เปนอาจารยข์ องขา้ ! พวกเจ้าอย่ามาเรียกมวั ๆ นะ!” 
 
ฉีเยว่หัวเราะ รสู้ ึกอ่อนใจอยู่บ้างเล็กน้อย 
 
“พวกเจา้ ไปเตรยี มแผ่นหนัง” ฉีเยว่แนะนําของทีจําเปนต้องเตรี
ยมใหก้ บั ทกุ คน “แลว้ กเ็ ตรยี มเข็มมาดว้ ย...เขม็ ...อืม…หูซาน..” 
 
หูซานทีชกั สีหน้าอยา่ งอารมณเ์ สียใส่ทุกคน พอได้ยนิ เสียงเรยี ก

กร็ บี ตอบรบั เสียงดัง 
 
“เจ้าเอาเขม็ พวกนีของขา้ ไป” ฉีเยว่หยิบเข็มเย็บทีมี
ประสิทธภิ าพแตกต่างกันออกมาจากกลอ่ งปฐมพยาบาลทีอา
หลูไปเอามาให้ “ไปหาสถานทีสักแหง่ ให้ทําออกมา จากนันก็
มอบให้หนึงคนต่อหนึงชดุ ” 
 
อปุ กรณพ์ วกนี…หซู านมองของตรงหน้าด้วยทา่ ทางตงึ เครยี ด
และตนื เตน้ จนแทบจะหยุดหายใจ ก่อนจะยืนมือมารับไปดว้ ย
อาการมือสัน 
 
“อาจารย.์ .” เขาได้แตก่ ระซบิ เสียงเบา ถงึ กับพูดไมอ่ อกไปแลว้  
 
“ออ้ ...แลว้ นีเงนิ ” ฉีเยวเ่ อย่ ตอ่ พรอ้ มกับยืนมอื ไปรับถงุ เงินจาก
อาหลมู ายดั ใส่มือหูซาน 
 
“อาจารย์ อาจารย์ พวกข้าไม่กลา้ …” 
 
“อาจารย์ พวกเราออกเงินเอง…” 
 
ทกุ คนตา่ งแยง่ กนั พดู แตล่ ะคนรีบคลาํ หาถงุ เงนิ ในตวั แลว้ เอา
ออกมายนื ให ้
 
“เงนิ ของพวกเจา้ เก็บไวเ้ ลยี งตัวเองและครอบครัวเถอะ” ฉีเยว่
เอ่ยเสียงออ่ นโยน “อีกอยา่ งนีกไ็ มใ่ ชเ่ งินของขา้ ดว้ ย หากไมใ่ ชก้ ็
เสียดายเปล่า” 
 
ประโยคสุดท้ายนางเอ่ยเสียงตํา ซึงมแี ตอ่ าหลูเท่านันทไี ด้ยิน 

 
อาหลูจงึ นิงงันอยู่ครหู่ นึง นีเองคดิ เหตุผลทีฮูหยนิ น้อยมที ่าทาง
งา่ ยๆ ตามสบายไม่คอ่ ยสนใจเรอื งอนื ๆ มาโดยตลอด เพราะทกุ
อยา่ งของจวนโหวสําหรับนางแลว้ นัน ถงึ อย่างไรก็ไมใ่ ชข่ องตน
จึงไม่จําเปนต้องใส่ใจ 
 
“อาจารย”์ ลกู ศิษยอ์ ายนุ ้อยคนหนึงเอ่ยเสียงสะอึกสะอืนขึนมา
แล้ว “ทา่ นสอนวธิ เี ยบ็ แผลให้พวกเรา ก็เท่ากบั ชว่ ยเหลือ
ครอบครวั พวกเราไปชัวชีวติ แลว้ ” 
 
หลังจากฉีเยว่จากไป ลกู ศิษย์ทังหลายของเชียนจนิ ถงั ก็เขา้ ไป
ล้อมรอบหซู านเอาไวท้ นั ท ี
 
“ถอยไปใหห้ มด ถอยไปให้หา่ งๆ เลย” หซู านกําเขม็ ทงั หมด
แนบไวก้ บั หน้าอกด้วยท่าทีไม่เกรงกลัวเลยว่าจะถกู เข็มแทง ส่วน
มืออกี ข้างกร็ ีบยกหา้ มคนอืนๆ ไว้ “หากเข็มพวกนีเสียหาย พวก
เจ้ามีกีชีวติ กช็ ดใช้ไม่ได”้  
 
ทุกคนจงึ รบี ถอยออกไป 
 
“หซู าน พวกเรากแ็ ค่ดเู ทา่ นัน...” มบี างคนเอย่ ขนึ มาดว้ ยแววตา
เปนประกาย 
 
“ดกู ไ็ มไ่ ด้” หูซานตอบกลับเสียงเขม้ พลางถลงึ ตาใส่ แล้วซุกเขม็
เขา้ ไปในอกเสือ จากนันเขากน็ ึกบางอยา่ งได้ จงึ รีบกวักมอื เรยี ก
ทกุ คนให้เขา้ มาใกล้ๆ 
 
“ขา้ มีบางเรืองอยากจะพดู เอาไว้กอ่ น…” 

 
ทกุ คนมองเขาอยา่ งตนื เตน้ ไม่รูว้ า่ เจา้ หมอนีมเี รอื งสําคัญอะไรที
ได้รับมอบหมายอีก 
 
“ถึงพวกเจ้าจะเรียกนางวา่ อาจารย์ แต่ข้านันถอื วา่ เปนศิษยพ์ ี
ใหญ่ ดังนันพวกเจา้ ทุกคนตอ้ งเรยี กขา้ ว่า ศิษย์พี” หซู านเอ่ย
ด้วยท่าทางลาํ พอง 
 
ทกุ คนได้ยนิ กน็ ิงงันกันพกั ใหญ ่
 
คาดไมถ่ งึ ว่าเจา้ หมอนีจะนึกถึงเรอื งแบบนี... 
 
“ข้ากต็ ้องเรียกเจ้าวา่ ศิษย์พดี ้วยงนั ร?ึ ” จางถงถามพลางมองเขา
ในขณะทีเอามอื ไขว้หลังอย ู่
 
หูซานรบี หวั เราะเจือนๆ ทนั ที “ไม่กล้า ไม่กล้า เจา้ เปนศิษยพ์ ี
ของข้า...” 
 
“ขา้ น่ะนะ?” 
 
“หซู าน เจา้ กลา้ ใหข้ ้าเรยี กเจ้าวา่ ศิษยพ์ ีร…ึ ” 
 
“เจ้าหมอนีใช้ตรรกะอะไร…” 
 
“เรียงลาํ ดบั ใหม่ เรียงลําดบั ใหม่…” 
 
เสียงเอะอะระคนเสียงหวั เราะดังไปทวั เชยี นจินถงั แตศ่ ิษยพ์ ี
ใหญจ่ างถงทีให้ความสําคัญกบั ความเปนระเบยี บเรยี บร้อย

ตลอดมากลบั ไม่ไดห้ า้ มบรรดาศิษย์น้องทังหลาย แต่กลบั อมยมิ
แลว้ ยืนมองอยู่ดา้ นขา้ ง 
 
ตอนทีฉางอวินเฉิงกา้ วเท้าเขา้ ประตูนัน 
 
เขาก็เหน็ ไฟสวา่ งอย่ใู นหอ้ งพร้อมกับเงาร่างของผ้หู ญงิ คนหนึง 
เพียงแต่ตอนนีเขาไม่ได้มีความคดิ ว่านางรอคอยสามกี ลบั มาจงึ
ยังไม่นอนอีกแล้ว 
 
“เสียวโหวเหย่” 
 
บรรดาบ่าวรบั ใชท้ ําความเคารพอยา่ งพรอ้ มเพรียง ชวิ เซียงเดิน
เข้ามารบั เสือคลุมไปจากมอื เจา้ นาย 
 
พอชายหนุ่มเดินเขา้ หอ้ ง ไอรอ้ นก็ลอยมาปะทะหน้า ถงึ ข้าวของ
ในห้องจะไม่มอี ะไรตา่ งไปจากเดมิ แตส่ ถานทที ีมีผู้หญงิ คนนีอยู่
กลบั มีกลนิ หอมอบอวล 
 
ฉางอวนิ เฉิงมงุ่ หน้าเดนิ เขา้ ห้องนอนของตวั เอง 
 
“เจา้ กลบั มาแล้ว” เสียงฉีเยว่ร้องทักดังขึนมาจากดา้ นหลงั  
 
ฉางอวินเฉิงชะงกั ฝเทา้ ลงชัวครู่ แตไ่ มไ่ ด้พดู ตอบ อีกทังไม่ได้หนั
มามองนางเลยสักนิด ทาํ เพียงสังใหช้ ิวเซียงถอยออกไปกอ่ นจะ
ปดประตูหอ้ งนอนตามหลังตัวเอง 

บทที 106 ใกล้อีกนิด 
 
การเอ่ยทักทายนับวา่ เปนมารยาทขันพนื ฐานเมอื เห็นเพือนร่วม
หอ้ งกลับมา 
 
ส่วนฝายตรงขา้ มจะตอบกลับหรอื ไมน่ ัน ถอื วา่ เปนเรืองของเขา
แล้ว 
 
ดังนันฉีเยว่จงึ ไมไ่ ดส้ นใจ ได้แตบ่ ิดขีเกยี จพลางขยับตน้ คอ
ไปมา 
 
“ไม่ได้จรงิ ๆ เฮ้อ... ยางพาราอะไรนัน ไมใ่ ชข่ ้าบอกวา่ จะทาํ ก็
สามารถทําออกมาได้ดงั ใจ ช่างเถอะๆ” นางโยนพกู่ นั ลงบนโตะ๊
ด้วยอาการท้อใจ 
 
นําหมึกทตี ดิ อยบู่ นปลายพูก่ ันขนหา่ นกระเดน็ อยบู่ นกระดาษจน
ดูคลา้ ยกบั ดอกไมบ้ านดอกหนึง 
 
“ฮูหยินน้อย ท่านตอ้ งการจะดืมชาหรือไม่เจ้าคะ?” ชวิ เซียงเกอื บ
จะถอยออกไปแลว้ แตพ่ อเหน็ ทา่ ทางฉีเยว่ก็เดินกลบั เข้ามาใหม ่
ก่อนจะถามอย่างเอาใจใส่ 
 
“ดีๆ” ฉีเยวย่ มิ พรอ้ มกบั พยักหน้าให้ นางคดิ ว่าบางครังการตอบ
รับดมู มี ารยาทยงิ กว่าการปฏิเสธเสียอีก 
 
ชวิ เซยี งรบี รินนําชาใส่ถว้ ยแลว้ ยกมาใหด้ ว้ ยท่าทางดีอกดีใจ 
 
“ฮหู ยินน้อย ทา่ นทังอ่านทังเขยี นหนังสือมานานแล้ว ใหบ้ ่าว

ช่วยทุบไหล่ให้ไหมเจ้าคะ” 
 
ฉางอวินเฉิงทอี ยูใ่ นห้องไดย้ ินประโยคนีกถ็ ึงกบั มุมปากกระตุก 
 
ในฐานะทีเปนบา่ วรับใช้ใหญ่ ปกติแมแ้ ต่การรนิ ชากเ็ ปนการลด
ฐานะตนเองลงไปแลว้ คาดไม่ถงึ วา่ ชิวเซยี งจะอตุ ส่าห์เปนคน
เสนอตัวทาํ งานของบ่าวรบั ใช้ระดับล่างเสียเอง 
 
บา่ วคนนีนี... จริงๆ เลย… 
 
ชายหนุ่มถอดเสือออก เผยให้เห็นแผงอกกํายําลาํ สัน จากนันก็
เดินเข้าห้องนํา กระทังเขาล้างหน้าบว้ นปากเสรจ็ แลว้ เดนิ ออกมา 
กไ็ ด้กลินหอมของอาหารโชยเข้ามาในหอ้ ง 
 
“ฮูหยนิ น้อย ทา่ นว่านําแกงชามนีรสชาติถกู ตอ้ งไหมเจ้าคะ?” 
เสียงของบา่ วรับใช้คนหนึงแว่วเข้ามาเบาๆ 
 
“ไม่มสี ิงทีเรยี กว่าถูกตอ้ งหรอื ไมถ่ ูกตอ้ งหรอก ขอเพยี งแค่ใช้ใจ
ทําก็พอ ทกุ อย่างลว้ นอรอ่ ยทงั หมด” ฉีเยว่เอ่ยยิมๆ 
 
อาหา่ วยิมกวา้ งจนตาหย ี
 
“อาห่าวออกไปเปดรา้ นอาหารเล็กๆ สักร้านได้แล้ว” ฉีเยวเ่ อ่ยชม 
จากนันกย็ กชามนําแกงขึนมากนิ คําหนึง กอ่ นจะเอ่ยตอ่ “ข้าพูด
เพยี งรอบเดยี ว เจ้าก็ทาํ ไดด้ ถี ึงขนาดนี” 
 
อาหา่ วยมิ อยา่ งเขนิ อาย “แคข่ ้าสามารถเรยี นรู้ฝมือเลก็ ๆ น้อยๆ 
จากฮหู ยนิ น้อยได้กเ็ พยี งพอแลว้ เจา้ คะ่ ” 

 
“เรอื งเรยี นไม่ตอ้ งใจรอ้ น ค่อยเปนค่อยไป” ฉีเยวพ่ ูดถงึ ตรงนีก็
หยดุ ชะงกั เงียหฟู งความเคลอื นไหวของคนดา้ นใน จากนันนาง
จงึ ลกุ ขึนแล้วเดินไปเคาะประต ู
 
“เสียวโหวเหย่?” หญิงสาวส่งเสียงเรียก 
 
ไมม่ เี สียงตอบรับมาจากในหอ้ ง 
 
“เจ้านอนแล้วร?ึ ” นางถามขนึ มาอกี  
 
“มีอะไร?” เสียงของฉางอวินเฉิงดงั ออกมาจากดา้ นใน 
 
“เจ้าจะกินอาหารวา่ งหรอื ไม?่ ” ฉีเยวถ่ ามอยา่ งอารมณด์ ี “มี
มะเดอื กับลกู หลีต้ม มสี รรพคณุ ช่วยบํารุงปอดดบั รอ้ น” 
 
พอหญิงสาวพูดจบ คนดา้ นในกเ็ งยี บไป ฉีเยวจ่ งึ หันไปเบป้ าก
กับอาห่าวดว้ ยท่าทางจนปญญา จากนันก็ตังท่าจะหมนุ ตัวแลว้
เดินกลับ ทว่าประตกู ลบั เปดออกมาเสียก่อน 
 
ฉีเยวจ่ ึงส่งยิมให้ แล้วเอ่ยเชิญชวน กอ่ นจะเดนิ นํา “มาสิ อร่อย
มากเลยนะ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงเดนิ ตามไปช้าๆ เขาเห็นบา่ วรับใชใ้ นชุดเสือกนั หนาว
คนหนึงก้มหน้าก้มตายนื อยใู่ นห้อง ทําทา่ ทางเหมือนไมก่ ล้าสู้
หน้าอยา่ งไรอย่างนัน 
 
ออ้ ... บา่ วรับใช้คนนันนันเอง... 

 
“เจา้ ไปพักผอ่ นเถอะ เดยี วคนทอี ยู่เวรตอนกลางคืนคงจะมาเกบ็
เอง” ฉีเยว่เอ่ยอนุญาตกับอาห่าว 
 
นับตงั แตอ่ าห่าวถกู คนเห็นรอยแผลเปนบนท้อง เด็กสาวกม็ กั จะ
รสู้ ึกอบั อายเมืออยตู่ ่อหน้าผูค้ น ยิงไมต่ อ้ งพดู ถงึ เจ้านายเหล่านี
เลย 
 
อาหา่ วเขา้ ใจว่าฉีเยวเ่ ปนหว่ งความรู้สึกของตน นางลงั เลอย่คู รู่
หนึงแลว้ ค่อยตอบรับ จากนันกเ็ ดนิ ออกไป 
 
ฉีเยว่ตกั นําแกงใส่ถ้วยเลก็ ๆ ถ้วยหนึงแล้วยืนให ้
 
“หวานสักเล็กน้อย หากเจา้ ไม่ชอบกนิ ของหวานแล้วละก็ อาจจะ
ไมช่ ินอยู่บ้าง” 
 
ฉางอวนิ เฉิงรบั มาแล้วก็กรอกใส่ปากโดยไมพ่ ูดไมจ่ า 
 
“เจ้านี! มนั ร้อนนะ ชา้ ๆ หน่อย” ฉีเยว่รบี บอก ในใจนึกอยากจะ
หัวเราะ 
 
ทว่าฉางอวินเฉิงกลบั กินหมดแล้ว 
 
“เจา้ ทําอยา่ งนีไม่ได้ มนั ไมด่ ตี อ่ กระเพาะอาหาร” ฉีเยวส่ ่ายหน้า
แลว้ เอย่ เตอื น 
 
มมุ ปากของฉางอวินเฉิงกระตุกเล็กน้อย มองคล้ายกับรอยยิม 
 

“ไม่วา่ จะดีหรือไมด่ ี ก็ยงั มชี ีวิตอยู่” เขาเอย่ เสียงเรียบก่อนวาง
ถว้ ยลงแลว้ ยนื ขึน 
 
ฉีเยวส่ ังเกตอีกฝายอย่างจริงจงั อยูน่ าน ดูเหมือนวา่ ตอนนี
อารมณ์ของเจา้ หมอนีจะเปนปกติด ี
 
“ทําไมเจ้าถงึ สมคั รเปนทหารล่ะ?” จ่ๆู นางก็โพล่งถามขึนมา 
 
ฉางอวินเฉิงทีหนั หลังให้ เตรียมจะเดินจากไปจงึ หยดุ ชะงัก 
 
“พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ดว้ ยฐานะอยา่ งเจา้ ไม่จําเปนตอ้ งทาํ
แบบนันสักหน่อย” 
 
“เพราะว่าขา้ ไมอ่ ยากอาศัยอยู่ทเี รือนนี...” ฉางอวนิ เฉิงหันมา
มองนางแล้วยมิ มุมปาก “ไมอ่ ยากเห็นคนอย่างพวกเจ้า” 
 
“ออ้ ...” ฉีเยวม่ องเขาแลว้ ส่งเสียงเปนเชิงว่าเข้าใจ เจ้าหมอนี
อารมณป์ กติจรงิ ๆ คาํ พดู ทพี ดู ออกมาแล้วชวนใหค้ นเกลียด
พร้อมกบั รอยยมิ ... ไมเ่ ปลยี นไปเลยสักนิด 
 
“ร้สู ึกโดดเดยี วบ้างไหม...” นางพึมพาํ เหมือนกบั พูดกบั ตัวเอง
พลางเบนสายตาไปมองทหี น้าตา่ ง 
 
ภายในห้องเงียบงนั ไปพักใหญ่ ไดย้ ินเพียงสายลมพัดอยู่
ภายนอกทหี อบเอาเกลด็ หิมะปลวิ มากระทบกับหน้าต่าง 
 
ฉางอวินเฉิงยงั คงยืนนิงอยู่ทีเดมิ  
 

คาํ พดู ประโยคเดียวทเี อย่ ด้วยนําเสียงทอดถอนใจนีราวกับชก
เข้าทกี ลางอกเขาอยา่ งจงั  
 
ใช่เลย... โดดเดยี ว… 
 
บ้านหลังใหญข่ นาดนี คนมากมายขนาดนี แต่เขากลับรู้สึกว่าตัว
เองโดดเดียวเดียวดาย ต้องอยเู่ พียงลาํ พงั ตวั คนเดยี วตลอดมา 
ทําเพยี งมองคนเหล่านันหัวเราะสนุกสนาน แสดงความดใี จ รสู้ ึก
เสียใจ กระทังโมโห... 
 
ได้แตม่ องเท่านัน 
 
“นังลงก่อนสิ กินอกี สักถว้ ยไหม” ฉีเยวเ่ หน็ อีกฝายเงียบไป จึง
รอ้ งเรียกขนึ  
 
ฉางอวนิ เฉิงเหลอื บตามองนาง เจา้ สตรผี ูน้ ีนี นางกะลอ่ นขนาด
ไหนกนั แน่… 
 
“กนิ อาหารหวานอกี หน่อย จะได้อารมณด์ ี” ฉีเยวเ่ อ่ยยมิ ๆ แล้ว
ยนื ถว้ ยไปใหเ้ ขาอีกครงั  
 
“ขา้ อารมณ์ไม่ดี ไมใ่ ช่วา่ เจา้ จึงจะมอี ารมณด์ หี รอกร?ึ ” ฉางอวิน
เฉิงเอย่ เสียงเยน็ พร้อมกับยืนมอื ไปรับถว้ ยมา 
 
ฉีเยว่หวั เราะเสียงดังลัน 
 
“เจา้ ยังอตุ ส่าห์จาํ ได”้ นางเอย่ พลางตักนําแกงใหต้ วั เองอีกถว้ ย 
“ข้าพดู แบบนันเพราะตอนแรกเจ้าทําเกินไป” 

 
ฉางอวนิ เฉิงเงยหน้า ตังทา่ จะกระดกถว้ ยเทเข้าไปในปาก 
 
“ช้าๆ สิ อย่าดืมอยา่ งนัน” ฉีเยว่รบี ยนื มอื ไปดึงแขนของเขาเอา
ไว้ “ไมว่ ่าสิงใดก็เปนของคนอืนทงั หมด มีเพยี งรา่ งกายเท่านันที
เปนของตัวเอง ไมว่ ่าคนอืนจะทาํ อยา่ งไรกับเรา แตต่ ัวเราเองก็
ต้องรักและทะนุถนอมตนเองใหม้ ากๆ ถา้ ไม่ทาํ อย่างนันกถ็ อื วา่
โงเ่ กนิ เยยี วยาแล้ว” 
 
นางพูดพรอ้ มกบั ส่งยมิ ให้ ดวงตามีแววเจ้าเล่ห์วบู ผ่านแวบหนึง 
ก่อนจะรบี เอ่ยตอ่  
 
“แตเ่ สียวโหวเหย่เปนคนฉลาด” 
 
ชายหนุ่มมองสตรที อี ยู่ตรงหน้า เพราะว่าภายในหอ้ งอบอุ่น นาง
จึงสวมเพยี งเสือกันหนาวทีมีซับในบางๆ เทา่ นัน เขาร้สู ึกได้ถึง
ความอ่อนนุ่มของมือทจี ับบนแขนของตนเองได ้
 
“ตอนทีเดินทพั เวลาทีจะกนิ อาหารจนครบสามมอื ไมค่ อ่ ยมนี ัก 
หากมเี วลาก็ต้องรีบกินให้เรว็ ๆ ขา้ จึงยงั ไม่คุ้นชินกับการใช้ช้อน
พวกนัน” ชายหนุ่มเล่าตามตรงดว้ ยนําเสียงทีขนาดเขาไดย้ ินก็
ยงั รูส้ ึกวา่ ไมเ่ ปนตวั ของตัวเองอยูบ่ ้าง 
 
ฉีเยวป่ ล่อยมอื ออก แล้วนังลง 
 
“คนเรามีรา่ งกายเปนตน้ ทนุ จึงควรรกั ษาใหด้ ี” นางเอย่ ตอ่  
ประโยคตอ่ มาเหมือนพูดกับตัวเอง รอยยมิ ยิงกวา้ งขึน “ความ
จริงแลว้ ขา้ ก็เปนแบบนัน เวลาทยี งุ่ กบั งานมากๆ ก็จะกนิ อย่าง

ลวกๆ ส่วนอาหารก็ไม่พน้ พวกบะหมีสําเร็จรปู ต้มอยา่ งแน่นอน
...” 
 
พอนางพูดถึงตรงนีก็กดั ลินตวั เอง หญงิ สาวรีบยกมือปดปาก 
สูดลมหายใจเยน็ วาบ 
 
“เปนอะไรไปร?ึ ” ฉางอวินเฉิงวางถ้วยลงแล้วหันมามอง ยนื มอื
ไปจับมอื ทนี างยกขนึ ปดปากตัวเองไว ้
 
ข้าจะกดั ลนิ ตัวเองขาดอยูแ่ ลว้ เชียว สมนําหน้า! นีคือผลจากการ
พูดถอ้ ยคาํ ทไี มค่ วรพดู แลว้  
 
ฉีเยวย่ ังคงปดปากตัวเอง นางสูดลมหายใจลกึ แตไ่ ม่ได้พดู คาํ ใด
ออกมา ยามนีเจบ็ ลนิ จนต้องเบ้หน้าแล้ว 
 
“โง่จรงิ ๆ แคพ่ ดู ก็กัดลินตวั เองได้” ฉางอวินเฉิงขมวดคิวแน่น 
ยนื มือไปดงึ มือของนางลงแล้วบบี ปากของนางเอาไว้ “ให้ข้าดู
หน่อย...” 
 
ฉีเยวส่ ่งเสียง “ฮอื ... ฮอื ...” ออกมาสองเสียง หญิงสาวต้านแรง
อนั มหาศาลของเขาไม่อยจู่ งึ ถกู บบี ปากใหเ้ ปดออก 
 
“กดั จนลินแตกเลย” ฉางอวินเฉิงกลา่ วขึนมาพรอ้ มกับทาํ หน้า
นิว 
 
“ไมเ่ ปนไรๆ” นางบอกทงั ทีลินบวมเล็กน้อย พอจะหบุ ปากลงก็
พบว่ามอื ของฉางอวินเฉิงยงั บีบแกม้ ทังสองขา้ งของตัวเองอย ู่
 

เพราะวา่ ตอ้ งการจะตรวจดลู นิ ของนาง ชายหนุ่มจงึ ยนื อยู่ใกล้
มากๆ แทบจะแนบชิดกนั เลยกว็ ่าได้ เขาก้มลงมองหน้านางจน
หญงิ สาวรับรไู้ ด้ถงึ ลมหายใจอ่นุ ทสี ัมผสั กบั ใบหน้า อีกทงั มือที
บีบหน้าตวั เองอยกู่ ท็ าํ ใหร้ สู้ ึกแปลกประหลาดซึงเปนความรู้สึกที
นางไมค่ ุ้นเคยมาก่อน 
 
สตรผี นู้ ี...ความจรงิ แล้วรูปร่างหน้าตาไมเ่ ลวจริงๆ… 
 
ความคิดนีผดุ ขนึ ในใจฉางอวนิ เฉิงแวบหนึง สายตาจับจ้องอย่ทู ี
ใบหน้าหญิงสาวนิง 
 
ในหอ้ งพลันเงียบกรบิ ได้ยินเพยี งเสียงลมกบั เสียงหิมะปลวิ มาก
ระทบกับหน้าต่าง เปลวเทยี นทีวูบไหวท่ามกลางความมดื ยาม
ราตรี ทาํ ให้บรรยากาศดูแปลกประหลาดไม่น้อย 
 
ฉีเยวเ่ กิดอาการหนาวจนเนือตัวสันสะท้าน 
 
“ดมื นําเย็นสักคาํ กห็ ยุดเลอื ดได้แล้ว” นางเอ่ยขึนพลางดนั ตัว
เองออก พร้อมกับถอยหลังไปก้าวหนึงจนอยหู่ า่ งจากมอื ของ
ฉางอวนิ เฉิง 
 
“ถา้ เช่นนันเจา้ ก็ดมื นําเย็นเถอะ” ฉางอวนิ เฉิงเอ่ยพรอ้ มกับ
สะบดั มือตวั เองหลายครัง จากนันก็หนั หลังเดนิ เข้าหอ้ ง ได้ยนิ
เพียงเสียงดงั ตามหลงั “ขา้ จะนอนแล้ว อย่ารบกวนข้าอีก” 
 
เยียม! เพราะวา่ แม่นางฉีเยว่คนนีเปนคนทเี ขารงั เกียจเหลอื เกนิ  
โชคดีจรงิ ๆ ทยี งั ไมถ่ งึ กบั ทาํ ใหเ้ จา้ หมอนีทําเรืองไมเ่ หมาะไมค่ วร
ออกมาเพราะรปู โฉมทงี ดงาม… 

 
ฉีเยว่ถอนหายใจอย่างโลง่ อก 
 
สะบดั มอื งันเหรอ เฮอะ! ขา้ ยงั ไม่ทาํ ทา่ รังเกียจเจา้ ขนาดนันเลย 
 
ฉีเยว่ยกมือลูบใบหน้า เผลอไปกระทบกบั ลนิ ทเี จ็บจนต้องรอ้ ง
ออกมาพร้อมกับสูดลมหายใจลกึ กอ่ นจะรีบไปหานําเยน็ มาดมื  
 
จากนันก็ไมม่ ีเสียงพดู คุยใดๆ อีกตลอดทังคืน 
 
ยามทีทอ้ งฟาสวา่ งนัน ฉีเยว่ยังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม 
 
เมือครู่นีทางดา้ นนอกมีเสียงบา่ วรบั ใชเ้ ดนิ ไปมาระคนกบั เสียง
พดู คุยกนั เบาๆ ทที ําใหน้ างรู้ว่าหิมะตกแลว้  
 
วนั นีหิมะตกหนัก นางจงึ ตงั ใจจะนอนตนื สาย ถงึ จะไมม่ ฮี ตี เตอร ์
แตว่ ่าถ่านทเี ผาไหม้อยู่ในอ่างไฟก็ชว่ ยให้ไม่ไดร้ บั ผลกระทบจาก
อณุ หภมู ิทเี ยน็ เยยี บทางดา้ นนอก 
 
ฉางอวินเฉิงเดนิ ไปเดนิ มาในห้องนอนอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจ
เปดประตูแล้วเดินออกมาดา้ นนอก 
 
สตรีผู้นันยงั นอนหลับอยู่ร?ึ คงไม่ใช่วา่ เมอื วานนอนไมค่ อ่ ยหลบั
หรอกนะ… 
 
ชายหนุ่มพึมพาํ กับตวั เอง ไม่ร้วู ่าทําไมหัวใจถึงเต้นแรงมากขนึ
หลงั จากมองเหน็ วา่ มีการเคลอื นไหวดา้ นในผา้ ห่ม เขารีบชัก
สายตากลบั ไปมองทางอืน แสร้งทาํ ท่าเหมือนกาํ ลังชนื ชมหิมะ

นอกหน้าตา่ ง 
 
ทว่ากลับไมม่ ีเสียงพูดหรือเสียงขยบั ตวั ออกมาจากทนี อน จน
เขาอดไมไ่ ด้ทจี ะปรายตาไปมอง คาดไมถ่ ึงวา่ จะเหน็ สตรีผนู้ ันยืด
ตวั ยาวแลว้ ยนื แขนออกมาจากผ้าห่มเพือไปควา้ ของบางอย่าง
บนโต๊ะ... 
 
ฉางอวินเฉิงถงึ กับตกตะลงึ พรึงเพริด 
 
“เจ้า... เจา้ …” เขาอึงจนไมร่ ู้จะพดู อยา่ งไรด ี
 
เมือฉีเยว่หยบิ หนังสือทีตวั เองตอ้ งการได้แลว้ กร็ สู้ ึกพอใจมาก 
นางจงึ หนั ไปยิมกว้างใส่ฉางอวินเฉิงทียืนมองตนอยู่ดว้ ยทา่ ทาง
เหมอ่ ลอย จากนันก็หดตัวกลับไปอยูใ่ นผ้าหม่ อกี ครงั  
 
สตรผี นู้ ีชา่ งเหลอื เชอื จรงิ ๆ! กิรยิ ามารยาทหยาบกระดา้ งอย่างยงิ  
 
ฉางอวนิ เฉิงไม่หลบหน้าหลบตาอกี แล้ว แตก่ ลับเดินไปหาด้วย
ทา่ ทางขึงขัง 
 
พอเหน็ อกี ฝายเดนิ ตรงมาทางนาง หญิงสาวทีนอนอา่ นหนังสือ
อยใู่ นผา้ หม่ ดว้ ยท่าทางสบายใจก็เอ่ยขึน 
 
“ขอรบกวนหน่อยไดไ้ หม เจ้าชว่ ยรนิ นําใหข้ ้าสักถ้วยสิ” 
 
ชายหนุ่มไดย้ นิ กร็ บี ขม่ อารมณเ์ อาไว้ ในขณะทดี งึ ผา้ ห่มทหี ่อตัว
นางออก 
 

“ทาํ ไมถงึ ยังไมล่ ุกขึนอกี ” เขาขมวดคิวแน่น ร้องถามเสียงเขม้  
 
ฉีเยว่ดึงผ้าหม่ กลบั มาพนั ตวั เองไว้อยา่ งเดิม ฉางอวนิ เฉิงจงึ ถาม
ตอ่  
 
“วนั นีเจ้าไมอ่ อกไปขา้ งนอกรึ?” 
 
“วนั นีขา้ ไมอ่ ยากออกไป แตห่ ากเจา้ ไมอ่ ยากเหน็ หน้าขา้ เจ้าก็
ออกไปใหห้ ่างๆ ทนี ีเปนอาณาเขตของเจา้ เจ้าจะไปทไี หนก็ได้
ทังนัน แตข่ ้าทําแบบเจา้ ไมไ่ ด้ จึงได้แตเ่ ก็บตัวอยใู่ นห้อง” ฉีเยว่
บอกตามตรง ใบหน้าทีเผยออกมาจากผ้าหม่ ครงึ หนึงมองฉางอ
วนิ เฉิงนิง 
 
ทสี ตรผี นู้ ีออกไปขา้ งนอกเปนเพราะเขาเคยพดู วา่ เหน็ หน้านาง
แล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน...ใช่ไหม? 
 
ฉางอวินเฉิงชะงักงนั ไปชัวครู่ ในใจเกดิ ความร้สู ึกแปลกๆ 
 
นันหมายความว่าไมใ่ ชเ่ พราะนางไม่อยากเห็นหน้าข้า… 
 
มมุ ปากของฉางอวนิ เฉิงยกขนึ มาเลก็ น้อยอย่างกลนั เอาไว้ไม่อย ู่
รสู้ ึกปลาบปลืมใจอยู่บ้างเล็กน้อย… โดยรวมแล้วเปนความรู้สึกที
แปลกประหลาดจรงิ ๆ 
 
“เสียวโหวเหย่ ฮหู ยนิ น้อย ให้บ่าวเขา้ ไปรับใช้ไหมเจ้าคะ” เสียง
ซกั ถามของอาหลดู งั มาจากนอกประต ู
 
ฉางอวนิ เฉิงตอบรบั กอ่ นจะเดนิ ผละไปแบบพยายามเก็บอาการ 

ก่อนทีบา่ วรบั ใชส้ องคนจะผลักประตเู ข้ามา 
 
เซียซืออา่ นงานประจําวนั เสรจ็ โซวมามากป็ ระคองนางใหย้ ืนขนึ  
 
“วนั นีหมิ ะตกครงั แรกเจ้าคะ่ ” โซวมามาเอ่ยพลางยมิ แยม้ พร้อม
กับเอาเตาอุน่ มอื และเทา้ วางให้เซยี ซอื ทีนังลงอย่างเรียบร้อย 
 
เซียซอื หนั ไปมองนอกหน้าต่าง หิมะในเรือนได้ถกู เก็บกวาดจน
สะอาดแล้ว มีนกกระจอกบินลงมาหาอาหารเปนระยะ นางเก็บ
สายตากลับมา เห็นกิงดอกเหมยตมู ทีใกล้จะเบง่ บานถกู ปกลง
ในแจกนั ทีวางอยบู่ นโตะ๊ ชวนให้สบายใจทงั วนั จรงิ ๆ 
 
“เมอื วานนายท่านนอนทีเรอื นของอนุจูเจา้ ค่ะ” โซวมามากล่าว
ขนึ มา “เมือสักครูน่ ีอนุหลิวพาคุณหนูสีมา แตข่ ้าใหน้ างกลับไป
แล้ว” 
 
ใบหน้าเซยี ซือพลันปรากฏรอยยมิ หยนั ไมย่ อมเอ่ยถงึ ผู้หญิง
เหลา่ นันอีก 
 
“วนั นีเสียวโหวเหย่ทําอะไร? ออกไปขา้ งนอกอกี แล้วร?ึ ลกู ชาย
คนนีช่างน่าสงสารเหลือเกนิ ถึงจะอยู่ในเรอื นของตัวเองแตก่ ลบั
เหมอื นไมม่ ีทีใหอ้ ยู่” นางถอนหายใจยาว ขมวดคิวแน่นอยา่ งไม่
พอใจและเคืองขนุ่  
 
โซวมามาให้บ่าวรบั ใช้คนหนึงออกไปสืบข่าว เพยี งไมน่ านบา่ วรบั
ใชก้ ว็ ิงกลบั มารายงาน 
 
“เสียวโหวเหยอ่ ่านหนังสืออยู่ในหอ้ งกับฮหู ยินน้อยเจา้ คะ่ ” 

 
เซยี ซอื ทกี ําลงั ดมื ชาอยู่ ไดย้ นิ กถ็ งึ กับสําลกั ทนั ท ี

บทที 107 ดบั ไฟ 
 
โซวมามารบี เดินไปลูบหลงั ให้ อาการของเซียซอื จงึ ค่อยดขี ึน 
 
จากนันโซวมามาก็หนั ขวับมามองบ่าวทีเปนคนรายงานดว้ ย
ความโมโห ตวาดเสียงดงั ลัน 
 
“บา่ วน่ารังเกยี จนีไม่สมควรมีชวี ติ อยู่จริงๆ!” 
 
บ่าวรบั ใชค้ นนันตกใจจนคกุ เขา่ ลงไปตัวสันอยูบ่ นพนื พรอ้ มกบั
ก้มศีรษะลงเพือขออภยั โทษ 
 
“ชา่ งเถอะ...ชา่ งเถอะ อยา่ วา่ นางเลย” เซียซอื เอย่ ขึนพรอ้ มกับ
โบกไม้โบกมือ “เปนข้าเองทคี วบคุมอารมณ์ไม่อยู่” 
 
จงั หวะนันเองอาหลวนก็พาบรรดาบา่ วรบั ใชเ้ ดนิ ออกไปอยา่ งรู้
มารยาท 
 
“โหวฮหู ยนิ ปลอ่ ยใหเ้ ปนอยา่ งนีต่อไปไมไ่ ดแ้ ล้วนะเจ้าคะ” โซว
มามาเอย่ ด้วยนําเสียงรอ้ นรน 
 
ยามนีเซียซือมีสีหน้ากลดั กลมุ้ ระคนกับยังตกใจไม่หาย แทบไม่
เชือสิงทีได้ยินเมอื คร ู่
 
“ฮูหยนิ รองพดู ถูกต้องทกุ อยา่ ง ชายหญงิ อยูด่ ว้ ยกันสองต่อ
สอง หนําซาํ เสียวโหวเหยก่ ม็ นี ิสัยซอื ตรง ตา่ งกบั สตรีผู้นันที
ปลนิ ปลอ้ นตลบตะแลง พอต้องมาอยใู่ นหอ้ งเดียวกัน ถงึ ตอนนี
จะยงั ไม.่ .. แต่สุดทา้ ยแลว้ พวกเขากเ็ ปนสามีภรรยากนั หากเกิด

... กถ็ ือเปนเรอื งปกติ ซํารา้ ยถา้ เสียวโหวเหย่เกิดไดล้ มิ ลองสตรีผู้
นันแลว้ ละก.็ ..” โซวมามาเอ่ยด้วยนําเสียงแผว่ เบา คาํ พูดขาด
หายเปนช่วงๆ ทวา่ อกี ฝายกลับเขา้ ใจดวี ่าคนสนิทตอ้ งการพูด
อะไร 
 
“ไม่ตอ้ งพดู แล้ว” เซียซือรีบตัดบทอย่างไมอ่ ยากจะฟง เรอื งแบบ
นีนางไม่อยากจะคดิ ตามเลยสักนิด 
 
โซวมามาหุบปากทันที กอ่ นจะกม้ หน้านิง ไมพ่ ดู คําใดอกี  
 
“ข้าจะไม่ยอมให้...สตรผี ูน้ ี...จดุ ธูปไหวพ้ ีสาวของขา้ และตัวขา้ ใน
ฐานะลกู สะใภ้อย่างเดด็ ขาด…” เซยี ซอื เอ่ยเสียงเหยี มเกรียม มอื
ทีวางอยู่บนหัวเข่ากาํ กระโปรงเอาไวแ้ น่น สีหน้าบงึ ตงึ “นังผู้
หญิงพวกนีเปนสาเหตุให้พสี าวขา้ ต้องตาย ข้าไมม่ ีวนั ยอมใหพ้ ี
สาวต้องตายอย่างไมส่ งบอีกเดด็ ขาด!” 
 
โซวมามาได้ฟงสีหน้ากเ็ ปลียนเปนปวดร้าว 
 
“เจ้าไปเรียกเขามาใหข้ า้ ” เซยี ซือเอ่ยต่อดว้ ยนําเสียงเย็นชา 
 
โซวมามามีทา่ ทางลงั เลอยู่ครหู่ นึง 
 
“หากเสียวโหวเหย่มาแลว้ โหวฮหู ยนิ กพ็ ูดกบั เขาดีๆ นะเจา้ คะ” 
นางรจู้ กั อารมณ์ของเจ้านายตวั เองเปนอยา่ งดี จึงรบี เอ่ยเสียง
เบา 
 
เซียซือยิมอยา่ งเยน็ เยียบ 
 

“เขาเรยี กข้าว่าแม่ แล้วยังจะมคี าํ พูดใดทีขา้ ไม่สามารถเอ่ยตรงๆ 
ได้ หากจะให้ขา้ ต้องเสแสรง้ ถา้ เชน่ นันขา้ จะกลายเปนตวั อะไร
เล่า!” นางตบโต๊ะเต็มแรง “เรียกเขามา! แล้วไม่ต้องใหเ้ ขา้ มาพบ
ข้า ให้เขาคุกเข่าอยขู่ า้ งนอก” 
 
โซวมามาตกใจจนสะด้งุ สุดตวั ไม่กลา้ พดู โน้มน้าวอีก ได้แตร่ ีบ
ร้อนออกไปอยา่ งรวดเร็ว 
 
ฉางอวินเฉิงสะบดั พู่กนั ขนห่านในมอื ไปมา 
 
“เจ้านี อยา่ สะบดั มัวๆ สิ” ฉีเยวท่ อี ยู่อีกด้านรบี ยกมอื ขวาง แต่
กลับถกู นําหมกึ กระเดน็ ใส่ 
 
ฉางอวนิ เฉิงเห็นจดุ เล็กๆ ทอี ยบู่ นใบหน้าของนางแล้วกห็ วั เราะ 
 
“เจา้ ไปเล่นทางอนื ไดห้ รือไม่? ข้ากาํ ลงั ยุ่งอยู่นะ” ฉีเยว่เอย่ พลาง
ถลึงตาใส่ 
 
ฉางอวนิ เฉิงโยนพกู่ ันขนหา่ นลงบนโต๊ะ แล้วหนั หน้ามามอง
อยา่ งเยาะหยัน 
 
“ย่งุ ร?ึ ” เขากลา่ วขนึ มา “เจา้ ยังจะยงุ่ เรืองอะไร” 
 
ฉีเยว่จอ้ งอีกฝายกลับด้วยความโมโห นางขยาํ กระดาษเปนก้อ
นกลมๆ แล้วโยนออกไปราวกบั เปนลูกบาสเกตบอล 
 
“จะทําถงุ มอื ออกมาได้ยังไงละ่ ?” จู่ๆ นางก็เอ่ยขึนมาอย่าง
กลัดกลมุ้  

 
ฉางอวินเฉิงมองกระดาษทกี ระจดั กระจายอย่บู นโต๊ะแวบหนึง จึง
เหน็ ว่าเปนภาพวาดฝามือและหลังมือ 
 
“ถงุ มอื รึ? ใช้หนังทาํ สิ” เขาบอก 
 
“หนังอะไร? นีมันใชย้ างพารา” ฉีเยวถ่ อนหายใจเฮอื กใหญ่ นาง
พยายามคดิ ทังคืนวา่ ยางพาราทําอยา่ งไร นอกจากกรีดต้นไม้ให้
นํายางไหลออกมาแล้ว อยา่ งอนื นางก็ไม่รเู้ ลย 
 
นํายางไหลออกมาแล้วนําไปตากแดดให้แหง้ กใ็ ชไ้ ดเ้ ลยไหมนะ? 
 
“ไมใ่ ชถ่ งุ มือทปี องกนั มอื ร?ึ หนังแกะดีทสี ุด หนังกวางกไ็ มเ่ ลว” 
ฉางอวนิ เฉิงเอย่ ตอ่  
 
ฉีเยว่เงยหน้ามองเขาอย่างรวดเร็ว แล้วถามกลบั “เจ้าวา่ อะไรนะ
?” 
 
“หนังแกะ หนังกวาง...” 
 
“ไม่ใช.่ .. ประโยคกอ่ นหน้านันน่ะ” ฉีเยว่มองเขาดว้ ยดวงตาเปน
ประกาย 
 
“ปองกันมอื ...” ฉางอวินเฉิงถกู นางมองดว้ ยสายตาประหลาดก็
งนุ งงอยูไ่ ม่น้อย 
 
ฉีเยว่ตบโต๊ะทีหนึง เสียงดงั ปงทาํ เอาอาหลกู บั ชิวเซียงทียืนคอย
รับใชอ้ ยู่ด้านนอกตกใจจนตวั สัน บ่าวทังสองหันมาสบตากัน 

 
จะทะเลาะกันอกี แลว้ รึ... 
 
พวกนางอดไมไ่ ดท้ จี ะขยบั เข้าไปใกล้ประตหู ้องมากขึนแล้วเงยี หู
ฟง ทว่าไมไ่ ด้ยินเสียงข้าวของแตกกระจาย และกไ็ ม่ได้ยนิ เสียง
รอ้ งอยา่ งโมโหของฉางอวนิ เฉิง ไม่นานเสียงชนื ชมยนิ ดีของ
ฉีเยว่กด็ งั ขึนมา 
 
“ขา้ นีโงจ่ รงิ ๆ คิดไม่ถงึ เลย” ฉีเยว่ยิมกว้างอยา่ งดใี จ “ขา้ คดิ มา
ตลอดวา่ เปนถงุ มือทีใชท้ ําการผ่าตดั กลบั ลมื ประโยชน์แต่เดิม
ของถุงมือไปแลว้ ทสี ําคญั ทสี ุดคือตอ้ งการปองกนั มอื ได!้ ขอแค่
เปนถงุ มอื ทีสามารถปองกนั การตดิ เชอื ไดก้ พ็ อแล้ว ทําไมข้ามัก
คิดถึงยางพาราอยู่เรอื ย!” 
 
ฉางอวินเฉิงฟงไม่เข้าใจเลยสักประโยคเดียว ถึงอย่างไรสตรผี นู้ ี
ก็มักจะพูดให้ผูอ้ นื ฟงไมเ่ ข้าใจบอ่ ยๆ 
 
ฉีเยว่ส่งให้ยิมให้พรอ้ มกับตบแขนของเขาเบาๆ 
 
“ขอบใจเจา้ เหลอื เกิน เสียวโหวเหยเ่ ปนคนฉลาดนีนะ” 
 
ฉางอวินเฉิงถงึ กบั ต้องกระแอมออกมา 
 
เจ้าสตรีน่ารงั เกียจคนนีไปเรยี นทา่ ทางแบบนีมาจากทไี หน... ดู
ทําเข้าเหมือนตัวอะไรกนั … 
 
“เรือนของพวกเรามหี นังแกะหนังกวางอย่างทเี จ้าว่าดว้ ยรึ?” 
ฉีเยว่ถามขึนมาอกี  

 
‘เรือนของพวกเรา’ พอคํานีลอยเขา้ มาในหกู ็ทําใหช้ ายหนุ่มเกดิ
ความรสู้ ึกแปลกประหลาด 
 
“ไมม่ ีกไ็ ปซอื สิ” เขาตอบง่ายๆ 
 
“จรงิ ดว้ ย ลองไปดูของอนื ๆ ทหี ูซานใหช้ า่ งทําเครืองหนังทาํ
ออกมาก่อนวา่ เปนอย่างไร หลงั จากนันค่อยให้เขาทาํ ถงุ มอื ...” 
ฉีเยว่พมึ พาํ กับตัวเอง แลว้ หนั ไปร้องเรียกอาหล ู
 
อาหลตู อบรับแลว้ รบี เดนิ เข้ามา ชิวเซยี งลงั เลอยชู่ ัวคร่หู นึงจาก
นันกช็ ะโงกหน้ามองมาจากด้านนอก 
 
“ขา้ ยงั มเี งนิ หรอื ไม่?” ฉีเยว่ถาม 
 
อาหลูไดย้ นิ ประโยคนีกย็ มิ ออกมาแล้ว แตเ่ มือเหลอื บเห็นฉางอ
วนิ เฉิง รอยยมิ ก็หบุ ลงทนั ท ี
 
“มเี จ้าค่ะ ถึงเมือก่อนเบยี รายเดือนของทา่ นจะขาดส่งอยู่ตลอด 
แตไ่ ม่กเี ดอื นนีไดร้ ับและเพมิ จาํ นวนใหแ้ ล้ว นับว่าไม่เลวเลย
เจ้าค่ะ เงินทเี กบ็ สะสมมาโดยตลอดจงึ มีไมน่ ้อย” อาหลตู อบ
อยา่ งนอบน้อม 
 
ในประโยคเหลา่ นีแฝงไว้ความหมาย 
 
ฉางอวนิ เฉิงขมวดคิวแน่น เหลอื บมองอาหลูแวบหนึง 
 
เมือกอ่ นสตรีผู้นีแม้แตเ่ งนิ เดือนกไ็ ม่ได้รบั ร.ึ .. 

 
ฉีเยวไ่ มไ่ ดส้ นใจเรืองพวกนี ทนี างได้ยนิ ก็แคค่ าํ วา่ ‘มีไมน่ ้อย’ 
 
“อกี อย่างถงึ จะไมม่ ีเงนิ เดอื น ท่านกไ็ มข่ าดแคลนเงนิ เจ้าค่ะ” อา
หลูกล่าวขนึ มาอีก 
 
เดิมทนี ายหญิงทมี เี งินมากทสี ุดในบา้ นนีแทบจะเอาทรพั ย์สิน
ของตัวเองทังหมดมอบให้ทา่ นแล้ว... 
 
“ถ้าเชน่ นันเจา้ เอาเงินไปมากๆ หน่อย พวกเราไปหาหซู านทีเชีย
นจนิ ถงั กัน” ฉีเยวส่ ังพลางยมิ แยม้  
 
“เจ้าจะออกไปด้านนอกร?ึ ” ฉางอวินเฉิงทาํ หน้านิว 
 
“เจ้าคะ่ ” อาหลูตอบรับ กําลังจะหมนุ ตวั ออกไป เมอื ไดย้ นิ คําพูด
เสียวโหวเหยก่ ห็ ยุดฝเทา้ แลว้ จอ้ งมาไปทฉี ีเยว ่
 
“เจา้ เสพสุขกับการอยู่คนเดยี วอย่างเปนอิสระไดแ้ ล้ว” ฉีเยวย่ มิ
พลางโบกมือให้ แลว้ เอ่ยเรง่ อาหล ู
 
อาหลไู มม่ องฉางอวนิ เฉิงอีก ทาํ เพยี งหมุนตัวออกไปเรยี กอาหา่
วและเชวยี จอื ให้เข้ามาชว่ ยฉีเยว่เปลียนเสือผ้า 
 
ฉางอวนิ เฉิงยืนอยู่ขา้ งๆ มองฉีเยว่ทถี ูกบา่ วรบั ใชส้ องคนช่วย
เปลียนเสือผา้ ให้ดว้ ยความคลอ่ งแคล่ววอ่ งไว 
 
“ไม่เอาเสือคลุมสักตวั ร?ึ ” 
 

“ไม่เอาตัวนี สวยเกนิ ไป” 
 
“ต้องเอาเตาอุ่นมือไปด้วย” 
 
สตรที ังหลายพากนั พดู คุย ส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจไปทัวหอ้ ง 
ฉางอวนิ เฉิงมองอยา่ งเงยี บๆ นับเปนครังแรกทีรสู้ ึกว่า ความจรงิ
แลว้ สถานทที สี ตรีมากมายก็ไมแ่ น่ว่าจะน่ารําคาญไปเสียหมด 
 
ไมร่ ู้สตรีผนู้ ันพูดอะไรเพราะๆ จู่ๆ นางกย็ มิ ออกมา ฉางอวนิ เฉิงม
องหญิงสาว กอ่ นจะยกยิมมุมปากโดยไมร่ ตู้ วั ชายหนุ่มกระแอม
แทรกขึนมาแล้วเอย่ วา่  
 
“เจ้าแยกแยะออกหรือว่าหนังทดี เี ปนอย่างไร…” 
 
ฉีเยวก่ ําลังสะบดั เสือคลมุ อยู่จึงได้ยินไมช่ ดั เจน นางเงยหน้า
มองเขาแล้วถาม “อะไรนะ?” 
 
“อย่าให้คนหลอกเอาไดน้ ะ” ฉางอวนิ เฉิงเอย่ เสียงเรยี บ ในแวว
ตาปรากฏความตึงเครยี ดให้เหน็ แวบหนึง 
 
ขา้ พดู จนถึงขนั นีแล้ว เจ้าคงจะตอ้ งเปนคนเชญิ ข้าสินะ? 
 
“ไมเ่ ปนไรหรอก หซู านมีช่างทําเครืองหนังทเี ชือถือได”้ ฉีเยว่
บอกยมิ ๆ เบนสายตาไปมองเชวยี จอื ทชี ่วยแตง่ ตัวให ้
 
ฉางอวินเฉิงพ่นลมหายใจยาว แลว้ กัดฟนแน่น 
 
“ขา้ ..” เขาตงั ทา่ จะพดู บางอยา่ ง แตก่ ลบั ไดย้ นิ เสียงบ่าวรบั ใช้

รายงานมาจากด้านนอก 
 
“เสียวโหวเหย่ โหวฮหู ยินเชิญทา่ นไปพบเจา้ คะ่ ” 
 
คําพูดของฉางอวนิ เฉิงจึงถูกกลนื ลงคอไปแลว้  
 
“เจ้ารีบไปเถอะ” ฉีเยว่หันมาบอก ก่อนจะเดนิ นําบ่าวทงั สอง
ออกจากหอ้ งไป 
 
ฉางอวินเฉิงมองตามหลังจนกระทงั นางลับหายจากสายตา จงึ
ค่อยเดนิ ไปเรือนของเซยี ซือ 
 
ชายหนุ่มเพงิ จะเดินไปถึงเรือนหรงอัน 
 
มีบ่าวรบั ใช้ส่งข่าวมาลว่ งหน้า ประตูจึงเปดออกรออยกู่ ่อนแล้ว 
 
ฉางอวนิ เฉิงมองเขา้ ไป เห็นโซวมามายนื รออยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
นัก โดยทมี ีบ่าวรับใชเ้ ดก็ คนหนึงยืนอยู่ด้านหลงั  
 
“เสียวโหวเหย่” โซวมามาเรยี กเขาเอาไว้ แล้วกล่าวตอ่ ดว้ ยนํา
เสียงแผว่ เบา “โหวฮหู ยนิ ให้ทา่ นคุกเขา่ เพือพิจารณาตัวเอง
เจา้ ค่ะ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงถงึ กบั ตะลงึ งนั สายตาตกอยบู่ นเบาะนังทบี า่ วรบั ใช้
เดก็ คนนันถือไวใ้ นมือ 
 
“เดิมทเี จา้ ควรจะไปคุกเข่าอยตู่ รงหน้าปายชอื ท่านแมข่ องเจา้  
แต่ว่า…” สายตาเยน็ ชาของเซยี ซอื มองมาทใี บหน้าของเขา ไม่

นานในดวงตากฉ็ ายแววโมโห “นียงั ไมท่ ันถึงฤดใู บไม้ผลเิ ลย 
เจ้ากห็ น้าบานเสียแล้ว…” 
 
ฉางอวินเฉิงมองเซียซอื ดว้ ยสายตาทีอา่ นไมอ่ อก 
 
“เจา้ คุกเข่าอยูต่ รงหน้าพระพุทธรปู นีไปกอ่ น จะไดข้ ับไลร่ อยยมิ
ทอี ยูบ่ นใบหน้าเจ้าทเี กิดจากสตรีผนู้ ันออกไป เมอื เขา้ ไปด้านใน
ทา่ นแมข่ องเจ้าจะได้ไม่เหน็ เพราะนางอาจจะโมโหจนอยากจะ
ตายอีกครัง” เซียซือกล่าวออกมาด้วยนําเสียงเยน็ ชา 
 
สีหน้าของฉางอวินเฉิงพลันเปลยี นเปนมดื ครมึ ในชัวพริบตา เขา
มองเซียซือเหมือนตอ้ งการจะพดู บางอยา่ ง 
 
“เจา้ ก็ไมต่ ้องพดู อะไรทังนัน อวินเฉิง เจ้าโกหกข้าไปครงั หนึง
แลว้ ข้าไม่อยากฟงคําโกหกจากเจ้าอกี ” เซียซอื เบนสายตาไป
ทางอนื ลอบมองชายหนุ่มยืนนิงอย่ทู ีเดิม “เจ้าไมต่ ้องพูดอะไร
ทงั นัน ในใจของเจา้ รู้ดอี ยแู่ ลว้ วา่ ไม่กวี นั นีเจ้ามองสตรผี ู้นันแล้ว
คิดอะไร ไม่ตอ้ งสรรหาคําพูดมาอธบิ าย เจ้าโกหกคนไม่เปน บน
ใบหน้าของเจา้ ฟองทุกอย่างชัดเจน…” 
 
สีหน้าของฉางอวินเฉิงยงิ ไม่น่าดูมากขึน 
 
“ไปคกุ เข่าซะ ขา้ ไมอ่ ยากเหน็ ทา่ ทางแบบนีของเจ้า และขา้ กจ็ ะ
ไมใ่ ห้ท่านแม่ของเจา้ ได้เหน็ ด้วย” เซยี ซือเอ่ยเสียงช้าชดั ทีละคํา 
พร้อมกบั ชไี ปทางห้องพระทอี ยดู่ ้านใน 
 
ฉางอวินเฉิงกม้ หวั คํานับ แล้วเดนิ ไปทางห้องพระ 
 

เวลาล่วงเลยจนถงึ ชว่ งเทยี ง 
 
เซยี ซอื นอนพกั ผอ่ นอยูใ่ นหอ้ ง โดยมีบา่ วรับใชเ้ ด็กทุบขาให้เบาๆ 
 
โซวมามาเปดผา้ มา่ นเข้ามาแล้วยืนดว้ ยทา่ ทางลงั เล ราวกับอยาก
จะพูดบางอยา่ ง 
 
“เจ้ารกั เขามาก ข้าเองกร็ ักเขามากเชน่ กนั ” เซียซือเอย่ ปากขึนมา
กอ่ นดว้ ยนําเสียงเนิบชา้ “ตังแต่ปนันตอนทขี ้าอายุสิบเจด็ แลว้
ได้จบั มือของเขาเอาไว้แทนพีสาว ข้าก็ไม่เคยคิดถงึ อะไรอืนอีก
เลย ข้าเลียงเขาราวกับเปนลกู แทๆ้ ของตนเอง ตามจริงแล้วขา้
รกั เขายิงกว่าลกู ตัวเองดว้ ยซาํ ” 
 
โซวมามาถอนหายใจเฮอื กใหญ่ กอ่ นจะเอ่ยดว้ ยนําเสียงแผว่ เบา 
 
“เสียวโหวเหยค่ กุ เขา่ มาสักพกั หนึงแลว้ โหวฮูหยนิ เจ้าคะ ในห้อง
นันหนาวมาก หนําซําพืนกเ็ ยน็ มากด้วย อกี ทังเสียวโหวเหย่ก็ไม่
ยอมคกุ เขา่ บนเบาะนังอีก…” 
 
เซยี ซือลืมตาขนึ มาอยา่ งรวดเร็ว 
 
“หยบิ เบาะนังใหแ้ ล้วไม่ใชร่ ึ?” นางถาม ในแววตาเต็มเปยมไป
ดว้ ยความเปนห่วง 
 
“เสียวโหวเหยไ่ มย่ อมใชเ้ จา้ ค่ะ ทําเพยี งคกุ เขา่ บนพนื อยูอ่ ย่าง
นัน” โซวมามาตอบ “โหวฮูหยิน ครังนีเขาคงรูว้ า่ ตวั เองผดิ ไป
แล้ว ก็เลยลงโทษตวั เองอยนู่ ่ะเจ้าคะ่ ท่านยงั ไมร่ ู้นิสัยลูกคนนีอีก
หรือเจ้าคะ? เขาโหดเหยี มกบั คนอนื เทา่ ไร ยงิ โหดเหยี มกบั ตวั

เองหลายเทา่ นัก” 
 
เซียซอื ค่อยคลายความโกรธลง แตก่ ลับเปนหว่ งขนึ มาแทน 
 
“โหวฮูหยนิ ฮหู ยินรองมาขอพบแลว้ เจา้ คะ่ ” บ่าวรับใช้คนหนึง
รายงานมาจากดา้ นนอกประต ู
 
เซียซอื กบั โซวมามาได้ยนิ กต็ กใจ 
 
ฮูหยนิ รองนังเกียวรออยูด่ ้านนอก มบี ่าวอาวโุ ส บา่ วรับใช้เด็ก
กลุ่มหนึงติดตามอยู่ข้างๆ และฉางอิงหลันผเู้ ปนบุตรสาวก็มา
ด้วยเชน่ กนั  
 
“ทา่ นปา” นางยิมพร้อมกบั ประคองท่านแม่ลงจากเกยี วแล้วพา
เดินมาหา 
 
“ทําไมเจา้ ถงึ ออกมาในวนั ทหี มิ ะตกหนักขนาดนีเล่า?” เซยี ซือ
ยนื เอย่ ขึนพลางยนื มือไปจบั มอื เฉินซอื พบวา่ มอื ของอกี ฝาย
เยน็ เยียบปานนําแขง็ จงึ เอย่ ตาํ หนิ “หากเจ้ามธี ุระอะไรส่งคน
มาบอกขา้ กไ็ ด้ หรือไม่ก็ให้ขา้ ไปหาเอง บ่าวพวกนีเลียงไว้แคก่ นิ
ข้าว ทาํ งานกนั ไมเ่ ปนทังหมดเลยรึไง?” 
 
เฉินซอื เพยี งยมิ ใหอ้ ย่างอ่อนโยน เพราะอากาศหนาวเหน็บ จึง
ปรากฏสีแดงบนใบหน้า 
 
“ช่วงนีอาการขา้ ดขี นึ มาแลว้ จึงอยากออกมาเดินเล่นสักหน่อย” 
นางตอบพลางเดินตามเจ้าของเรอื นไปนังลงบนตัง 
 

โซวมามาสังบา่ วรับใช้ให้เอาเตาถ่านไปวางอย่ขู า้ งหน้าเฉินซือ ใน
หอ้ งจึงความวุ่นวายอย่พู กั หนึง 
 
“เอาเตามาให้ข้าเถอะ” เฉินซือเอ่ยจบ กม็ สี ตรรี ่างเลก็ บอบบาง
คนหนึงในชดุ เสือกนั หนาวสีมว่ งอมแดง ทําผมทรงถงซินเอาเตา
อุ่นมืออันหนึงวางใส่ในมือให ้
 
ทกุ คนจึงหันไปใหค้ วามสนใจนาง ในดวงตาฉายแววประหลาด
ใจไม่น้อย 
 
สตรีผนู้ ีอายุราวสิบเจ็ดสิบแปด นางมรี ปู ร่างผอมบาง ใบหน้ารูป
ไข่ ดวงตาโต กริ ยิ าทา่ ทางงามสงา่ ถงึ จะสวมใส่เสือผ้าแบบเรียบ
ง่าย แต่กลบั ปกปดกิรยิ าทา่ ทางของผทู้ มี ีชาตติ ระกูลสูงศักดเิ อา
ไว้ไมอ่ ย ู่
 
พอเห็นทุกคนจ้องมองมา นางจึงกม้ หน้าลงเลก็ น้อยแลว้ เดินยืน
อย่ขู า้ งๆ เฉินซือ 
 
ฉางอิงหลนั ทอี ยู่ใกลๆ้ ถงึ กับเบป้ าก 
 
“นีเปนบุตรสาวของพีสาวข้า” เฉินซอื เอ่ยยิมๆ พรอ้ มกบั จบั มอื
สตรผี นู้ ันขณะเอ่ยแนะนํา “ยวีฟาง คารวะโหวฮหู ยนิ เสียสิ” 
 
เซียซอื ไดย้ นิ แลว้ ร้สู ึกประหลาดใจเปนอยา่ งมาก “เปนลูกสาว
ของครอบครวั หราวรึ?” 
 
หราวยวฟี างเดินออกมาขา้ งหน้า แลว้ ก้มศีรษะทําความเคารพ
เซียซือ 

 
“ยวีฟางคารวะโหวฮหู ยินเจา้ คะ่ ” นางกล่าวขนึ มาดว้ ยนําเสียง
แผว่ เบาและนุ่มนวล 

บทที 108 หยดุ  
 
ครอบครัวของเฉินกวั กงมลี ูกสาวสามคน 
 
เฉินซือเปนบุตรสาวคนเล็ก นางมีพีสาวสองคน คนโตสุดแต่ง
เขา้ ครอบครัวสวี ซงึ เปนตระกลู ใหญ่แหง่ เจยี งหนาน คนรองแต่ง
เขา้ ครอบครัวหราวทเี ปนตระกูลทีมีชือเสียงและมีอํานาจแห่ง
ซานตง อกี ทงั ในขณะนีสามีของพสี าวคนรองกเ็ ปนขุนนางราช
สํานักในตาํ แหน่งต้าเสวียซอื [1] 
 
นีคงไมใ่ ช่บตุ รสาวของพสี าวเฉินซอื หรอกนะ? ลูกสาวของภรรยา
เอกจะถกู ปลอ่ ยใหอ้ อกจากบา้ นมางา่ ยๆ ได้อยา่ งไร หากไปบา้ น
ทา่ นตาทา่ นยายกว็ า่ ไปอย่าง แตก่ ลับให้มาบ้านน้าหญงิ ทีไกล
ขนาดนี ไม่น่าจะเปนไปไดแ้ ล้ว 
 
ทวา่ เพยี งพริบตาเซยี ซอื ก็เขา้ ใจการกระทําของเฉินซือ 
 
อกี ฝายคงต้องการพาหญิงสาวผนู้ ีมาให้นางดูตวั … 
 
หากพูดกนั ตามหลักเหตุผล หากบุตรชายตงิ ซีโหวแตง่ กบั บุตร
สาวของบ้านหราวกถ็ อื ว่าทังฐานะและวงศ์ตระกลู ทดั เทียมกนั  
แต่วา่ หญงิ สาวผูน้ ีเปนบุตรสาวภรรยาเอก แตต่ วั เองกลบั ตอ้ งมา
เปนอนุ... 
 
ตามปกติแล้วขอเพียงเปนบุตรสาวขนุ นาง คนในครอบครวั ย่อม
ต้องหวงั ใหแ้ ต่งกับบตุ รชายของภรรยาเอกสักคน การจะให้
แตง่ งานกบั พอ่ มา่ ยยังไมค่ อ่ ยพบเหน็ ไมต่ ้องพูดถงึ การแตง่ เข้า
มาเปนอนุเสียด้วยซาํ  

 
“นีเปนบตุ รสาวของน้องชายคนเล็กของพเี ขยข้า พ่อแมน่ างจาก
ไปแลว้ นางจงึ เติบโตมาในครอบครัวพีสาวกับพเี ขย” เฉินซอื เอ่ย
พร้อมอมยมิ น้อยๆ 
 
เปนลูกสาวของภรรยาเอกในตระกลู หราว! 
 
เซยี ซอื ได้ยินกร็ ู้สึกดใี จแตก่ ็อดตงิดใจอยูบ่ า้ งไมไ่ ด้ทีหญงิ สาว
เปนกาํ พรา้  
 
ทวา่ ถงึ จะเปนหญงิ กําพร้า แตก่ ็ได้รับการเลียงดูจากบุตรสาวของ
เฉินกัวกง ดังนันนางกน็ ่าจะได้รบั การอบรมสังสอนมาพอสมควร 
 
“ขา้ ดแู ลว้ ความมีสง่าราศีเชน่ นีราวกบั ถอดแบบมาจากเจ้า
อยา่ งไรอยา่ งนันเลย” เซยี ซือเอ่ยยิมๆ พลางยืนมอื ไปให้ “มา... 
มาใหข้ า้ ดหู น่อย” 
 
ยวฟี างกม้ หน้าเดนิ มาหาแล้วเอามือวางลงในมือของเซยี ซอื  
 
โหวฮหู ยินพิจารณาอีกฝายอย่างละเอียด ฝามือหญงิ ผนู้ ีนุ่มนิม 
เล็บตัดเข้ารปู อย่างสะอาดเรยี บร้อยและไมท่ าเล็บ ไม่ผอมและไม่
อว้ นเกนิ ไป เปนแบบทเี ซยี ซือชอบทีสุด 
 
เมอื เซียซือมองใบหน้าของนางกย็ งิ พอใจมากขึน 
 
ตอนทีเซยี ซือจับมือหญงิ สาวผูน้ ีอยูน่ ัน โซวมามาก็ได้ไปเตรียม
ของพบหน้ากนั ครังแรกตามประเพณีและนํามาใหเ้ จา้ นาย
เรียบรอ้ ยแล้ว 

 
“ถอื ว่าขา้ มอบใหใ้ ส่เลน่ ขา้ ไม่ร้วู ่าเจ้าจะมา อยา่ ได้รังเกียจเลยนะ
” เซียซอื เอย่ เสียงนุ่มนวล ก่อนจะยืนกาํ ไลขอ้ มือสีเงนิ ทพี นั อยู่
สามวงให ้
 
ยวีฟางรบั มาดว้ ยทา่ ทางนอบน้อม จากนันกเ็ อ่ยขอบคณุ แล้ว
ถอยไปยืนดา้ นข้าง 
 
“หลันเอ๋อ เจา้ พานางไปพบพสี ะใภใ้ หญเ่ ถอะ” เฉินซอื หนั ไป
บอกบตุ รสาว เซยี ซอื ทไี ดย้ ินก็ไมไ่ ดเ้ อ่ยแยง้ แต่อย่างใด 
 
“เจา้ ค่ะ” ฉางองิ หลนั ตอบรับชา้ ๆ แล้วหันไปทาํ ความเคารพเซีย
ซอื เพอื ขอตวั ลา 
 
“ไปเถอะ” เซยี ซอื เอย่ อยา่ งยมิ แย้ม 
 
เมอื ฉางอิงหลนั ออกจากประตมู าแล้วก็ไปหยดุ อยูท่ รี ะเบียงทาง
เดนิ ดว้ ยทา่ ทางครุ่นคดิ ไม่ไดก้ า้ วเดินต่อ ยวฟี างทตี ามมาดา้ น
หลงั เงยี บๆ อย่างไมร่ บี ร้อนจึงหยดุ เดนิ ตาม 
 
จๆู่ ฉางอิงหลนั ก็เอย่ ขึนว่า “พีสะใภ้ใหญ่คนนันทาํ ให้รู้สึกอึดอัด
ใจเปนอย่างมาก นางไมช่ อบพดู คยุ กบั ใคร น่าเบือเปนทีสุด” 
นางหันมาหาแล้วเอ่ยต่อว่า “พวกเราไปหาซหู ลนั กันเถอะ” 
 
รอยยิมพลันผดุ ขนึ ในแววตาของยวีฟาง กอ่ นทีนางจะเอ่ยเสียง
เบา 
 
“น้องหญงิ ขา้ ได้ยนิ หวงั มามาพดู วา่ น้องรองไมค่ ่อยสะดวก

รับแขกไมใ่ ชห่ รือ?” 
 
อิงหลนั นิงงนั ไปชวั ขณะ เพงิ นึกออกว่าอนุโจวถูกส่งไปวดั
กะทันหนั ถึงคนจะพูดกนั วา่ เปนการไปเพอื สวดภาวนาให้ฮูหยนิ
ผเู้ ฒ่า แตค่ าํ พดู นันแม้แต่เดก็ สามขวบกย็ งั ไมเ่ ชือ มารดาผใู้ ห้
กาํ เนิดคุณหนูรองคอื อนุโจว ถึงจะไม่ได้มสี ่วนเกยี วขอ้ งดว้ ย แต่
นางกป็ ดประตูเงียบไมย่ อมรบั แขก 
 
เพงิ มาแคไ่ มก่ วี นั สตรีผูน้ ีกลับรไู้ ปหมด! 
 
“ไม่เปนไรหรอก แค่ขา้ ไปก็สะดวกแล้ว” อิงหลนั ตอบเสียงเรียบ 
 
ยวีฟางยิมอยา่ งเขา้ ใจ จากนันกก็ ้มศีรษะลงไมพ่ ูดคาํ ใดอกี  
 
ทังสองก้าวเดนิ กันตอ่ ขณะทกี ําลังจะกา้ วเทา้ ออกจากประตนู ัน 
ก็ได้ยนิ เสียงคนเดนิ มาทางดา้ นหลงั ดว้ ยทา่ ทางเร่งรีบ 
 
“หากเขาแยแ่ ลว้ ในใจของเจ้าจะยิงแย่กว่ามาก...พวกเจา้ สองแม่
ลูกจะหาเรอื งให้ตัวเองต้องกล้มุ ใจไปทาํ ไมกนั !” เสียงของเฉิน
ซอื ดังขึนมา 
 
อิงหลนั เปนหว่ งทา่ นแมร่ บี หนั กลับมามอง ยวีฟางกม็ องตาม
ด้วย เหน็ เฉินซือเดินออกมาจากในห้องด้วยอาการรอ้ นรนโดย
ไม่ยอมให้ใครประคอง มีเซยี ซือ บา่ วอาวุโสและบ่าวรบั ใช้เด็กเดิน
ตามกนั มาเปนพรวน 
 
“ท่านแม”่ องิ หลันหนั หลังกลบั วงิ ไปหาทนั ที แน่นอนวา่ ยวฟี าง
ย่อมตามไปด้วยอยู่แล้ว 

 
ตอนทพี วกนางเดนิ ไปถงึ นัน เฉินซือได้เขา้ ไปในห้องหนึงแล้ว 
 
“รีบลกุ ขนึ มา อาสะใภ้บอกให้เจา้ ลกุ ขึน” เสียงของเฉินซอื ดังมา
จากในหอ้ ง 
 
เซยี ซอื เองก็เปดผา้ มา่ นเดนิ เขา้ ไป ส่วนบ่าวรับใช้ทีติดตามมา
ทงั หมดต่างหยุดชะงกั อยู่หน้าประต ู
 
“นีคือ…” องิ หลันยืนนิงอยา่ งงุนงงอยหู่ น้าห้อง 
 
“นีคอื หอ้ งทวี างปายวญิ ญาณของฮหู ยินคนก่อนเจา้ คะ่ ” บ่าว
อาวโุ สคนหนึงเอ่ยกับนางด้วยนําเสียงแผ่วเบา 
 
อิงหลันจึงนึกขึนไดว้ ่า โหวฮูหยินคนก่อนเปนพีสาวของโหวฮู
หยินคนปจจบุ ัน ตามปกตแิ ลว้ ภรรยาใหม่ของบา้ นอนื มักจะไม่
ยอมใหว้ างปายชือคนตายทเี คยดํารงตาํ แหน่งเดียวกนั มากอ่ นไว้
ทเี รือน แตเ่ ซียซอื กลบั ไมถ่ อื เพราะนับตงั แตว่ นั ทแี ต่งเขา้ มาก็
เอาปายชอื ของพสี าวมาวางไวต้ ลอดจนถงึ ตอนนี 
 
“ใครอย่ขู ้างในร?ึ ” นางอดไม่ไดท้ ีจะถามอย่างสงสัย 
 
เพิงจะถามจบ ก็ไดย้ นิ เสียงพดู มาจากดา้ นใน 
 
“ขา้ ไม่เปนไร ทา่ นแม”่  
 
เสียวโหวเหย…่  
 

อิงหลันยงิ ตกใจมากขึนไปอกี นางหนั หน้ามามองยวีฟางทีอยู่
ขา้ งๆ 
 
ยวีฟางกําลังมองไปทีประตูอยา่ งประหลาดใจ ฉางอิงหลันเหน็
ทา่ ทางอีกฝายก็กัดฟนแน่น แลว้ หมนุ ตัวเดินใหห้ ่างจากห้องนัน 
 
“พวกเราไปกันเถอะ” นางดงึ แขนยวีฟางเอาไว้แล้วกล่าวขนึ มา 
 
“อ้อ...” ยวีฟางส่งเสียงตอบรับสันๆ พยักหน้าอยา่ งว่างา่ ยแลว้
เดนิ ตามไป 
 
ทว่าทงั สองเพิงจะเดินไปไดไ้ ม่กกี ้าว ก็ไดย้ ินเสียงความวุน่ วาย
ของบรรดาบ่าวรับใช้ดงั มาจากทางดา้ นหลงั ฉางองิ หลันจึงอด
ไมไ่ ดท้ จี ะหยุดฝเท้าแล้วหนั ไปมอง ยวีฟางเองกห็ นั ไปมองเชน่
กัน 
 
ท่ามกลางสตรีกลุ่มหนึงมชี ายหนุ่มรปู ร่างสูงใหญ่คนหนึงยืนอย ู่
เขาก้มหน้าเหมือนกบั กาํ ลงั มองเท้าและขาของตัวเอง ถึงจะอยู่
ในระยะไกลแตห่ ราวยวฟี างกย็ งั มองเหน็ รูปร่างหน้าตาของเขาได้
ชัดเจน หญิงสาวถงึ กบั ตะลึงงันก่อนจะก้มหน้าลง แกม้ ทังสอง
ขา้ งแดงระเรอื เล็กน้อย 
 
นันคือ ‘เขา’ สินะ... 
 
“เสียวโหวเหยเ่ ปนอะไรไปแล้ว? ดูเหมือนว่าเท้าและขาของเขาจะ
ไม่คลอ่ งตัว...” ในทสี ุดฉางองิ หลันก็อดทนไม่ไหว นางรบี หนั ไป
บอกยวีฟาง “เจา้ ออกไปรอขา้ ขา้ งนอกกอ่ น” 
 

หราวยวฟี างไดย้ นิ กย็ ิมเจือนออกมา ฉางอิงหลันจงึ คดิ ได้ว่าคาํ
พูดทีหลดุ จากปากเมือครู่เสียมารยาทไม่น้อย 
 
“เจา้ รอข้าอยู่ทนี ี ข้าจะไปดูสักหน่อยว่าเกดิ อะไรขนึ ” นางเอ่ย
ดว้ ยทา่ ทางลําบากใจ ไมร่ อยวีฟางตอบกลบั ก็รบี เดินไปแล้ว 
 
หลังจากทีฉางอวินเฉิงเข้าห้องไปแล้ว กเ็ กดิ ความวนุ่ วายตามมา
อกี พกั หนึง 
 
“ใชเ้ หล้ายาเช็ด...” 
 
“คงต้องใช้ผ้ามาพนั แผลด้วย…” 
 
พอมว้ นขากางเกงชายหนุ่มขึนมาก็เห็นรอยเขยี วชาํ อยบู่ นหวั เข่า 
สุดทา้ ยเซยี ซือก็ร้องไห้ออกมาอยา่ งกลนั เอาไว้ไมอ่ ย ู่
 
“ขา้ ไมเ่ ปนไร ท่านแม่ รอยนีนับวา่ เปนบาดแผลภายนอกยังไม่ได้
เลย” ฉางอวนิ เฉิงบอกพร้อมกับส่งยมิ ให ้
 
“ไปให้พสี ะใภ้ใหญ่ดูเถอะเจา้ ค่ะ” ฉางอิงหลนั ทเี ดนิ เขา้ มาเห็นก็
รอ้ งขึน 
 
คาํ พูดนีทําให้ในห้องเงยี บกริบทนั ควัน 
 
บรรยากาศแปลกๆ ชอบกล... 
 
ฉางองิ หลนั รู้สึกมึนงง นางมนั ใจว่าตนเองไมไ่ ด้พูดอะไรผิด ใน
เมือพีสะใภ้ใหญ่เปนหมอเทวดา หากจะใหน้ างดกู เ็ หมาะสมแล้ว

ไมใ่ ช่หรือ? 
 
บนใบหน้าของเซยี ซอื ปรากฏความลงั เลใจเลก็ น้อย 
 
“ไม่ตอ้ งหรอก” ฉางอวินเฉิงเอ่ยยิมๆ เช็ดเหล้ายาลงบนเข่าสอง
สามครงั กป็ ล่อยขากางเกงลง พร้อมกบั ลุกขึนเดนิ ให้ดู “ดสู ิ ไม่
เปนอะไรเลยขอรับ” 
 
เซียซอื มองลกู ชายดว้ ยความรู้สึกทังปลมื ใจ ทงั ดใี จ ทังเศรา้
เสียใจ อารมณ์หลากหลายผสมปนเปกันไปหมด นําตาก็ยิงไหล
พรงั พรูออกมามากขนึ นางพยกั หน้าน้อยๆ ใช้ผ้าเช็ดหน้า
ปดปากตัวเองเอาไว ้
 
ทว่าเสียงร้องไห้กลับดังมาจากด้านนอก เปนเสียงสะอกึ สะอนื
แบบคนทกี ลันเอาไว้ไมอ่ ย ู่
 
คนทอี ย่ใู นห้องตา่ งตะลงึ กันหมด ทกุ สายตาลว้ นจับจอ้ งไปที
ข้างนอก แตผ่ า้ มา่ นประตหู นาทกี ันเอาไว้ทาํ ใหม้ องไม่เหน็ ตวั คน 
 
“แม่นางหราว นีท่านเปนอะไรไปร?ึ ” มเี สียงบ่าวอาวุโสคนหนึง
ถามขนึ อย่างระมดั ระวงั  
 
“ไม่เปนอะไรๆ ขา้ เสียมารยาทแล้ว” เสียงสตรีทีฟงดูอ่อนโยนดัง
แวว่ เขา้ มา “ขา้ เพยี งแค.่ .. เพยี งแค่ระลึกถงึ ชวี ติ ตวั เอง…ข้านึกถงึ
ทา่ นพ่อทา่ นแม่ทีจากไป… ทําให้ไม่อาจรู้เลยว่าการถกู ท่านพ่อ
ทา่ นแม่ลงโทษดว้ ยการคุกเข่ามีความรสู้ ึกอยา่ งไร” 
 
ฉางอิงหลนั ได้ยนิ กเ็ กอื บจะระเบิดความโมโหออกมา หรือว่า

คนในครอบครัวเจ้าดกี ับเจา้ มากเกนิ ไป! เจา้ ถึงต้องมาพรําเพอ้
ว่าไมม่ คี นคอยดดุ า่ ! 
 
แตเ่ ซยี ซอื กับฉางอวนิ เฉิงไดฟ้ งแลว้ กลบั มีความรสู้ ึกแตกต่างกนั  
 
ทา่ ทางชายหนุ่มทหี นั ไปมองประตตู กอยู่ในสายตาของเฉินซือ
กบั เซียซือตลอด 
 
“หลนั เอ๋อ เจา้ ปฏบิ ตั ิตอ่ พสี าวของเจ้าอย่างไรกัน” เฉินซือตอ่ วา่
บุตรสาวเบาๆ “มีใครทไี หนต้อนรบั แขกแบบนี” 
 
แขกแบบนีใครอยากจะต้อนรบั เล่า! ฉางองิ หลนั ยากจะปกปด
ความโมโหเอาไว้ แตน่ างกไ็ ม่กล้าทําเรืองให้ทา่ นแมโ่ กรธ จึง
ทาํ ความเคารพด้วยท่าทางแขง็ ขืนแลว้ เดนิ ออกไป 
 
“รบี ไปเถอะ” 
 
เมือเสียงฝเทา้ ห่างออกไป 
 
เซียซอื กเ็ อ่ยขึนมาลอยๆ “เปนหญงิ สาวในครอบครัวพีสาวของ
อาสะใภ้เจ้า” 
 
“อ้อ...” ฉางอวนิ เฉิงส่งเสียงเปนเชิงรบั ร ู้
 
จากนันเซียซอื ก็ไม่เอ่ยถงึ หญงิ สาวอีก ทาํ เพียงดงึ เขาใหน้ ังลง
พร้อมกบั ซักถามอาการต่อ 
 
เวลานีบรรยากาศในเรือนข้างหลังของเชียนจนิ ถงั ตึงเครยี ดเลก็

น้อย 
 
มีคนมากมายโอบล้อมกันเปนวงกลม 
 
ทกุ คนต่างก็มีสีหน้าเครง่ เครียดในขณะทมี องหูซานเอาท่อบางๆ 
เส้นยาวจมุ่ ลงไปในถงั นําทลี ะส่วนๆ จนแทบจะลมื หายใจกันเลย
ทเี ดยี ว 
 
พอท่อยาวขยบั ไปจนถงึ ตาํ แหน่งหนึง ก็มีเสียงปุดๆ พร้อมกบั มี
ฟองอากาศผดุ ขนึ มา 
 
“ยังไม่ได้…” ทงั หมดถอนหายใจเฮือกใหญอ่ ย่างพรอ้ มเพรียง 
 
ฉีเยว่ยดื ตวั ตรง หันไปมองท่อหลายเส้นทถี ูกโยนทงิ ไวด้ ้านขา้ ง 
 
“ทอ่ ยงั มีรูรวั อยเู่ ลย” หญิงสาวพึมพํา “ทําเปนสายใหน้ ําเกลือไม่
ได้…” 
 
ทกุ คนมองนางดว้ ยสีหน้าท้อใจ 
 
“อาจารย.์ ..” หูซานยิงละอายใจ ราวกบั ว่าท่อทีทาํ ออกมาแล้วใช้
ไม่ไดเ้ หล่านีเปนความผดิ ของเขา “ชา่ งทาํ เครืองหนังบอกวา่ ถ้า
ใชไ้ ม่ได้ เขาจะคนื เงนิ ให้...” 
 
ฉีเยว่มองอีกฝายตาโต 
 
“มอี ย่างนีทีไหน หากทําแบบนันก็เท่ากับบอกว่าฝมอื และความ
สามารถของคนอนื ไร้ค่างนั ร?ึ เจ้าอย่าไปเอาเงินกับเขาเลยเชียว