บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

บทที 86 เรืองในใจ 
 
เทยี งคนื  
 
ฉีเยวท่ กี ําลงั เปลยี นกะทํางานเดินออกมาจากในหอ้ ง 
 
“เดยี วขา้ ไปตกั นําสักหน่อยจะไดใ้ หฮ้ หู ยนิ น้อยแช่เทา้ เพอื พัก
เหนือย” อาหลูเสนอขึนมา 
 
“เจ้าเองกเ็ หนือยจะแยอ่ ย่แู ลว้ ไม่ตอ้ งหรอก รีบไปพกั ผ่อนเถอะ 
อีกสักคร่ยู งั ต้องกลบั มาสับเปลยี นกบั พวกเขา” ฉีเยว่ตอบพลาง
ส่ายหน้า 
 
“ขา้ ไม่เหนือยเจา้ ค่ะ แค่เช็ดๆ ล้างๆ เทา่ นัน ฮูหยินน้อยกับทา่ น
หมอหลิวทเี ปนผ้รู ักษาตา่ งหากจงึ จะเหนือยทสี ุด” อาหลแู ยง้
แลว้ เดินไปเรยี กบ่าวรับใชห้ ญิง 
 
ฉีเยวร่ สู้ ึกออ่ นเพลียไมน่ ้อย แต่กลับไมม่ อี าการง่วงนอน นางจงึ
เดนิ ไปนังลงบนขันบนั ได 
 
จังหวะนันเองกม็ เี สียงหนึงดังมาจากด้านข้าง 
 
“ทาํ ไมมานังตรงนี?” 
 
ฉีเยวถ่ งึ กับตกใจจนสะดุง้ สุดตัว รบี มองไปทางเสียงนันทันท ี
 
“เจา้ มาอย่ตู รงนีได้อย่างไร?” นางถามอย่างประหลาดใจ ทว่า
พอคําพูดออกจากปากตัวเองก็ตอ้ งหวั เราะ “ดูสิ ข้าลมื อกี แลว้ นี

มันบ้านของเจา้ นีนา” 
 
ฉางอวนิ เฉิงไมไ่ ด้พดู อะไร เพยี งสาวเทา้ มาตามระเบยี งตอ่  
 
“ดกึ ขนาดนีแลว้ ทําไมเจา้ ถึงยงั ไม่พกั ผ่อน?” ฉีเยวล่ กุ ขึนยนื แล้ว
ขยบั มอื และเทา้ เปนการยดื เส้นยดื สาย 
 
“สะสางเรืองยุ่งอย่”ู ฉางอวนิ เฉิงตอบ 
 
ทวา่ เขาก็ไม่ได้ขยายความวา่ เรืองอะไร แน่นอนว่าฉีเยว่ย่อมไม่
ถามอยแู่ ล้ว ทังสองจึงเงยี บงนั กันไปพักหนึง 
 
“ทําไมเจา้ ถึงไมถ่ ามสักหน่อยล่ะวา่ สถานการณข์ องผ้ปู วยเปน
อยา่ งไรบา้ ง?” สุดทา้ ยฉีเยว่ก็เปนคนเอ่ยขนึ มากอ่ น 
 
“ก็แคต่ อ้ งพยายามทําใหด้ ที สี ุด อะไรมนั จะเกดิ ก็แลว้ แต่ฟาลขิ ิต 
มีอะไรน่าถาม” 
 
ตังแต่ต้นจนถึงตอนนีเจา้ เด็กคนนีกไ็ มเ่ คยถามเลยว่ารกั ษาผู้
บาดเจ็บแลว้ เปนอย่างไรบ้าง คาดว่าคงจะไมอ่ ยากเพิมแรง
กดดันให้นาง 
 
“ขอบคุณเจ้ามาก” หญงิ สาวหยุด มองอกี ฝายยิมๆ แล้วพดู ต่อ 
“แตเ่ จา้ ไมต่ ้องเปนห่วงและไม่ต้องตําหนิตัวเองนะ เรืองนีขา้ ไม่
โทษเจา้ หรอก” 
 
ฉางอวินเฉิงหวั เราะเสียงหยัน 
 

“จรงิ ๆ เลย...” เขาหันหน้าหนีพรอ้ มกับเอ่ยขึนมา “ชอบคดิ เอา
เอง” 
 
ฉีเยว่หัวเราะเสียงดงั ลัน 
 
“เจา้ นีถึงจะชอบทําตวั น่ารังเกยี จ แตก่ น็ ับว่าเปนคนเลวทมี ี
คุณธรรมนะ” นางมองอกี ฝายยิมๆ “ส่วนเรืองทีข้าขอบคณุ น่ะก็
แค่เรอื งนี ไม่เกียวกบั เรอื งอืน เจ้าอย่าคิดมากเกินไปละ่ ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงทียนื อยใู่ นตาํ แหน่งทีสูงกวา่ มองลงมาทนี างแวบ
หนึง 
 
“เปนเจ้าเองทคี ิดมากเกินไปแลว้ ” เขาเอ่ยพลางขมวดคิว “รีบ
นอนเถอะ สมองจะไดป้ ลอดโปร่ง” 
 
ตอนทีทงั สองพูดคยุ กนั อย่นู ัน อาหลกู เ็ ดนิ นําบ่าวรบั ใชห้ ญงิ ที
ถอื อา่ งนําอุ่นเดินเขา้ มา 
 
ฉีเยว่ยืนพิงอย่กู บั เสาระเบยี งดา้ นล่าง เงยหน้ามองทอ้ งฟายาม
ราตรีทีดารดาษไปด้วยดวงดาวกอ่ นจะถอนหายใจเฮอื กใหญ ่
 
“เจ้าไปรอในห้องกอ่ นเถอะ อกี สักครขู่ า้ จะตามไป” ฉีเยว่หนั ไป
บอกสาวใช ้
 
อาหลมู ีทา่ ทางลังเลอยชู่ วั ครู่ นางเหลอื บมองฉางอวนิ เฉิงทีไมม่ ี
ทที ่าวา่ จะไปไหนเลยแวบหนึง ก่อนพยักหน้าตอบรับ แล้วเดินนํา
บ่าวรบั ใชห้ ญิงเข้าไปในหอ้ ง 
 

เปนท้องฟาทงี ดงาม เตม็ ไปดว้ ยดวงดาวระยิบระยบั จรงิ ๆ 
 
เมอื ก่อนนางเขา้ งานกะดึกไมก่ ็ทาํ การผ่าตัดจนถงึ เทยี งคืนตงั
หลายครัง แตไ่ มม่ ีโอกาสจะได้ยืนมองท้องฟาเลย หรอื พดู อกี
อยา่ งก็คอื นางไมเ่ คยคดิ จะดูท้องฟาทีเต็มไปดว้ ยดวงดาวแบบนี
เลย 
 
จะมองดทู ้องฟาไปทําไมกนั ในเมือมที ังเพอื นรว่ มงานและเพือน
สนิทอยู่รอบตวั  
 
“บ่าวรับใช้สองคนนันไปพบเจ้าแล้วพดู อะไรบ้าง?” จู่ๆ ฉางอวนิ
เฉิงก็โพล่งถามขนึ มาแบบไม่มีปมขี ลุย่  
 
ฉีเยวท่ ีกําลงั ตกในภวังค์ถูกคําถามนีเรยี กสติกลับมา 
 
“อะไรนะ?” นางละสายตาจากดวงดาวแลว้ หันมามองชายหนุ่ม 
 
“ตอนทเี จา้ อยู่ในหมู่บา้ นชนบท อาสะใภ้รวมไปถึงอนุโจวต่างก็
ส่งบ่าวรับใช้ไปเยยี มเจา้ พวกนางพดู อะไรบา้ ง?” ฉางอวินเฉิงม
องหญงิ สาวพลางถามออกมา 
 
อ้อ...เขาหมายถึงเรอื งนีนีเอง หญงิ สาวจงึ ตอบตามตรง 
 
“คนหนึงโน้มน้าวใหห้ ยา่ ส่วนอกี คนเกลยี กลอ่ มใหป้ รองดอง” 
นางมองฉางอวนิ เฉิงแลว้ ยักควิ ใหเ้ ขาทหี นึง “เจา้ ลองทายดูสิว่า
คนไหนให้หยา่ คนไหนใหป้ รองดอง?” 
 
ฉางอวนิ เฉิงหวั เราะเยาะ แสดงใหเ้ หน็ วา่ ไม่ใส่ใจคาํ ถามนีของ

นาง 
 
“เจา้ ตรวจสอบเรืองทีข้าถูกลอบฆา่ อยูง่ ันหรอื เปนอย่างไรบ้าง?” 
ฉีเยวถ่ ามด้วยนําเสียงประหลาดใจ 
 
“ขอแค่เปนเรืองทอี ยากทาํ ไม่มคี าํ วา่ เปนไปไมไ่ ด้” ฉางอวินเฉิง
ตอบด้วยทา่ ทางหยิงยโส 
 
ฉีเยว่หวั เราะเยาะพลางส่ายหน้า 
 
“การพูดน่ะมันง่าย บนโลกใบนีมบี างเรอื งทีถึงเจา้ จะพยายาม
เท่าไรก็อาจจะไรผ้ ล” อยา่ งเช่น การช่วยชีวิตคน... ไม่ร้ทู าํ ไมพอ
นางเอย่ ประโยคนีแลว้ จึงอยากจะรอ้ งไห ้
 
“เจ้ากําลังออ่ นไหวเรอื งใดกนั แน่?” ฉางอวนิ เฉิงขมวดควิ แล้ว
มองนาง “แคร่ ักษาอาการเจ็บปวยเท่านัน ทําไมถงึ ทาํ ท่าจะเปน
จะตายอย่างนี ชา่ งน่ารังเกียจจรงิ ๆ” 
 
คราวนีนางกลับเงียบไป ไม่ถากถางกลับด้วยท่าทางโมโหรา้ ย
เหมือนเมอื ก่อน 
 
ฉีเยวย่ งั คงยนื พิงเสา สายตาเหมอ่ มองท้องฟายามราตรเี หมือน
เช่นเคย ซํายังยกมือกอดอกซงึ เปนทา่ ทางไม่เรียบร้อยแบบทผี ู้
หญิงไม่ควรทํา 
 
“รักษา...แค่คาํ งา่ ยๆ เพียงสองคาํ แตก่ ลบั เกียวโยงถงึ ชวี ติ คน 
เพราะคนอืนนันเอาชีวิตตัวเองมามอบให้เจ้า แลว้ …” นางฝนยมิ
แลว้ เอ่ยต่อ “แตเ่ จา้ กลับทําไมไ่ ด้ ความรสู้ ึกแบบนีขา้ คิดวา่ เจ้าคง

ไมเ่ ขา้ ใจหรอก” 
 
ฉางอวนิ เฉิงไมไ่ ด้พูดอะไร ทําให้บรรยากาศระหว่างคนทงั คู่เงียบ
งนั ลงอีกครงั ในหอ้ งแวว่ เสียงคนเจบ็ ร้องครวญครางออกมาไม่
ขาดสาย รวมไปถงึ เสียงฝเท้าของคนดา้ นในทีเดนิ กนั เบาๆ 
 
“สามปก่อน มีอยคู่ รังหนึงข้าไดท้ าํ หน้าทกี องหน้า” ฉางอวนิ เฉิง
เอย่ ขนึ มา 
 
นับวา่ เปนครงั แรกทเี จ้าเด็กนีเปนฝายพูดคุยกบั นางก่อน 
เหมอื นเขาจะเลา่ เกียวกบั เรอื งในอดีตทผี า่ นมา 
 
ฉีเยว่มองอกี ฝายแวบหนึงแตไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไร 
 
ฉางอวินเฉิงเงยหน้ามองทอ้ งฟา แล้วเอย่ ต่อด้วยนําเสียงหนัก
องึ “ขา้ ส่งทหารหมหู่ นึงทีมอี ยู่ยีสิบคนออกไป ลว้ นเปนผทู้ ีขา้
คัดเลือกมาเปนอย่างดี ทหารเหลา่ นีตดิ ตามข้ามานานมากแลว้  
เปนคนทีขา้ ไว้ใจ ขา้ เชือวา่ ภารกจิ ครงั นีชา่ งง่ายดาย” 
 
เขาพูดถึงตรงนีก็หยดุ ชะงักลง เหมอื นกาํ ลงั ราํ ลึกถงึ ความหลงั  
 
ฉีเยว่ทยี ืนพงิ เสาระเบียงอยกู่ ย็ ดื ตัวตรงแล้ว 
 
“ข้าเชอื ตามขา่ วทีไดร้ บั ล่วงหน้าว่าตรวจสอบเส้นทางมาอยา่ ง
ดีแล้ว หลงั จากนันข้าจงึ ออกคําสังให้พวกเขาออกเดินทาง...” 
พอฉางอวินเฉิงเล่าถึงตรงนีก็ไม่พดู อะไรต่อ 
 
“หลังจากนันล่ะ?” 

 
“หลงั จากนัน...ไมม่ ีหลังจากนันแลว้ ” ฉางอวินเฉิงเอย่ ด้วยนํา
เสียงเรียบนิง 
 
“หา?” ฉีเยว่ฟงแล้วไม่เขา้ ใจ 
 
ฉางอวินเฉิงเบนสายตาไปมองนาง 
 
“ขา้ คาดการณ์ผดิ พลาดแลว้ สังให้พวกเขาม่งุ หน้าไปเส้นทางสาย
นัน แต่กลบั ถกู ซุ่มโจมตี ทหารทงั หมู่ไมร่ อดชวี ติ เลยสักคน” เขา
กลา่ วขนึ มา ทังสีหน้าและนําเสียงยังคงเรยี บนิง ไม่เปลยี นไป
แมแ้ ตน่ ้อย ราวกบั พูดวา่ เยน็ นีกินขา้ วกบั อะไรอยา่ งไรอยา่ งนัน 
 
ฉีเยวม่ องชายหนุ่มอย่างตะลึงงนั แล้วพลงั ปากถามออกมา 
เพราะคดิ ว่าตวั เองฟงผิด 
 
“เจ้าหมายความว่า ตายหมดเลยงันร?ึ ” 
 
“ใช.่ .. ตายหมดเลย” ฉางอวนิ เฉิงมองนางยมิ ๆ 
 
“ถา้ ...ถ้าเชน่ นัน…” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงตะกกุ ตะกัก ไม่รคู้ วรตงั คําถาม
อยา่ งไรด ี
 
“ถา้ เช่นนันทาํ ไมขา้ ถงึ ไม่เปนไรใชไ่ หม ถา้ เชน่ นันทาํ ไมตอนนีขา้
ยงั ใชช้ วี ิตได้อย่างสบายอกสบายใจใชไ่ หม?” ฉางอวนิ เฉิงยมิ
น้อยๆ “ถ้างันตอ้ งทาํ อยา่ งไร? ข้าต้องตายไปด้วยงันรึ? หากข้า
ตายแลว้ พวกเขาจะฟนขึนมาหรอื ? การใช้เวลากับความเศรา้
เสียใจทที ําผดิ พลาด ยงั ไมด่ ีเทา่ กับใชช้ วี ิตใหด้ ี ฆา่ ข้าศึกใหม้ าก 

รบชนะหลายๆ สงคราม แบบนีก็นับวา่ พวกเขาไมไ่ ด้ตายเปล่า
แลว้ ” 
 
เขาพดู ประโยคเหลา่ นีด้วยใบหน้าสงบนิงเหมือนเชน่ เคย แต่นํา
เสียงกลับสันสะทา้ นเล็กน้อย คาดเดาได้เลยวา่ ตอ้ งพยายาม
ควบคมุ อารมณ์อย่างมากแน่ๆ 
 
“ขอโทษ” ฉีเยว่ลังเลอยู่ครูห่ นึงแล้วเอย่ ต่อ “ทขี า้ ทําให้นึกถงึ
เรอื งนี...” 
 
“เจ้าเปนผหู้ ญงิ ทเี ขา้ ใจยากจริงๆ ตอนทีควรขอโทษกลบั ไม่ยอม
ขอโทษ แตต่ อนทีไมค่ วรขอโทษกลบั มาเอย่ ขอโทษเสียอย่างนัน 
ไม่เขา้ ใจเลย” ฉางอวินเฉิงเอย่ เสียงเยาะ พอพูดจบเขากส็ าวเทา้
ก้าวลงขันบนั ไดแล้วเดนิ จากไป 
 
“ข้ากแ็ คพ่ ดู ตามมารยาทเทา่ นัน เจา้ จะคิดมากทาํ ไม” ฉีเยว่
ตะโกนตามหลงั อีกฝายพลางส่ายหน้า 
 
สายลมยามราตรีพัดมาเปนระลอกทาํ ใหห้ ญิงสาวสันสะทา้ น 
นางเงยหน้ามองท้องฟายามราตรีทเี ต็มไปด้วยดวงดาวอกี ครงั  
 
ในชว่ งเวลานีบรรดาเพอื นรว่ มงานกะดกึ กค็ งจะไมไ่ ดน้ อน ตา่ ง
คนตา่ งก็ยังย่งุ อยกู่ ับงานสินะ หากคนเหลา่ นันเจอผูป้ วยทมี ีโรค
แทรกซอ้ นแบบนี กค็ งจะไมม่ คี วามกดดันเหมือนกับนางหรอก 
 
คนเหลา่ นันไม่ไดโ้ ชคดเี หมือนอย่างข้าทพี บกบั ความทา้ ทาย
แบบนี! 
 

ฉีเยว่เผยใบหน้ายมิ แยม้ ออกมา 
 
“เอาเถอะ พกั ผ่อนสักหน่อย แลว้ ค่อยมาทํางานต่อ” นางหมนุ
คอไปมาเพือคลายเมอื ยแล้วเดินไปทางหอ้ งทีใชพ้ กั ผ่อน 
 
เพียงพรบิ ตากผ็ ่านไปแลว้ สามวนั  
 
การรักษาคนเจบ็ ยังไมม่ ขี า่ วดเี ลด็ ลอดออกมา ส่วนฉีเยว่ หลิวพู่
เฉิง และคนอนื ๆ ก็อดหลบั อดนอนจนไม่เหลือสภาพความเปน
คนแลว้  
 
ขา้ หลวงใหญ่และหวงฮูหยนิ ได้รับอนุญาตใหเ้ ข้าห้องแล้ว บางที
คณุ ชายหวงก็นอนหลบั อยา่ งไม่รู้สึกตวั บางทีเขากพ็ ูดเพอ้ เจ้อ 
นําตาของสองสามีภรรยาไหลจนเหือดแหง้ ไปหมดแลว้  
 
“ขา้ ขอกลับจวนกอ่ น ควรเตรียมการเรอื งตอ่ ไปไดแ้ ล้ว” ขา้ หลวง
ใหญ่เอ่ยด้วยทา่ ทางเหมือนกับคนหมดอาลยั ตายอยาก 
 
เมอื เหน็ ท่าทางของอีกฝาย ตงิ ซโี หวก็รู้สึกเสียใจเปนอยา่ งมาก 
 
“เจ้าอยา่ ได้รอ้ นใจไป พวกเขากาํ ลงั รกั ษาอย…ู่ ” เขากลา่ วขนึ มา 
ในขณะนีไมก่ ล้าพดู วา่ ‘ไม่เปนไร’ สามคาํ นีออกมาแล้ว 
 
“ยงั จะมีประโยชนอ์ ะไร” ข้าหลวงใหญ่เอย่ เสียงแผว่ เบาราว
กระซิบ หันไปมองภายในห้องทีฉีเยว่กําลังยุ่งอยู่ “ตามจรงิ แล้ว
ขา้ ไม่ควรดงึ ดนั การดันทุรังมีแตจ่ ะทําใหล้ ูกไดร้ บั ทุกขท์ รมาน
มากยงิ ขึน ให้เขาจากไปเร็วหน่อย จะไดร้ บี พ้นทุกข์เร็วๆ” 
 

ตงิ ซีโหวถอนหายใจเฮือกหนึงไม่รูว้ ่าควรจะพูดอะไรดี ได้แต่หัน
ไปมองตามสายตาอกี ฝาย 
 
“จอื เฉียว จอื เฉียว เจา้ รสู้ ึกอย่างไรบ้าง?” ฉีเยว่ส่งเสียงเรยี กข้าง
หูคนเจ็บ 
 
ทว่าอีกฝายกลบั สลบไสลไม่ได้สติ จึงไม่มปี ฏกิ ิริยาโต้ตอบกลับ
มา 
 
“ฮหู ยนิ น้อย” อาหลูกอดสมดุ ด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจ มองฉีเยว่ที
มสี ีหน้าท่าทางจรงิ จงั ไม่มีความซมึ เศร้าเลยแม้แต่น้อย แลว้ ตงั
ท่าจะพดู บางอย่างแต่สุดทา้ ยก็พูดไมอ่ อก ไดแ้ ต่กัดริมฝปากล่าง
แลว้ กม้ หน้าจดบันทึกตอ่  
 
“ไข้สูงนันไมน่ ่ากลวั ” ฉีเยวย่ ดื ตัวตรงพร้อมกับกล่าวขึนมา “ทนี ่า
กลวั คอื อาการหมดสต”ิ  
 
“ไขส้ ูงไม่น่ากลัวร?ึ ” หลิวพ่เู ฉิงถามอย่างไม่เข้าใจ 
 
“ใชแ่ ลว้ หลงั การผ่าตดั ประเภทนี โดยพนื ฐานแล้วกจ็ ะปรากฏ
อาการไขต้ วั รอ้ นออกมาเปนเรืองปกติ ทว่ากลบั มเี รอื งทีพวกเรา
หาสาเหตไุ มเ่ จอ...” 
 
‘พวกเรา’ งันร?ึ หลิวพเู่ ฉิงได้ยนิ สองคาํ นีเต็มหูกอ็ า้ ปากค้าง 
 
นางยงั คงพูดตอ่  
 
“วา่ ทาํ ไมถึงได้ปรากฏภาวะหมดสติได?้ เกดิ การติดเชอื อย่างฉับ

พลนั งันร?ึ ” ฉีเยวพ่ น่ ลมออกจากปาก ของเหลวสะสมในร่างมาก
น้อยเทา่ ไรกันแน่? ยงั มีเลือดออกทตี ําแหน่งอนื หรอื ไม?่ เกลด็
เลอื ดเปนอย่างไร? อลั ตราซาวด์! การตรวจสอบความสมบูรณ์
ของเมด็ เลือด! ขอแค่ไดใ้ ช้อกี สักครงั ก็คงจะดี... 
 
หลิวพเู่ ฉิงใช้มอื ลูบเครายาวๆ อยา่ งไตรต่ รองครหู่ นึง 
 
“จางถง เอาจือเซิง หวงฉี เพิมอกี สิบอัน แลว้ กเ็ พิม เฉ่ากมู่ า่ ยห
ยาและเฉินผีอกี ” 
 
จางถงตอบรบั แล้วรีบไปปรงุ ยาทนั ท ี
 
ฉีเยว่นังลงบนเกา้ อีอยา่ งชา้ ๆ มองจางถงจัดเตรียมยาแลว้ เอามา
ปอนคนเจบ็  
 
สิงทสี ามารถทาํ ได้ พวกนางก็ลว้ นทําหมดแล้ว ตอนนีได้แตร่ อ...
รอเพียงอยา่ งเดียวเทา่ นัน 
 
ถึงบตุ รชายขา้ หลวงใหญ่จะยงั รกั ษาไมห่ าย 
 
แต่ถือว่าฉีเยว่ไดก้ ลายเปนหมอรักษาโรคทีมชี อื เสียงโดง่ ดังแลว้  
แน่นอนวา่ จํากัดอยู่ในแวดวงหมอของเมอื งหยง่ ชิง 
 
เมือเทียบกับความตงึ เครียดในจวนตงิ ซีโหว บรรดาหมอทีอยู่
นอกจวนนันกลบั ตึงเครียดยงิ กว่า 
 
สําหรับการผา่ ท้องเพือรักษา บรรดาหมอเฉพาะทางเหลา่ นีเคย
เห็นแตใ่ นหนังสือเทา่ นัน โดยเฉพาะอย่างยิงในทฤษฎีนันบอก

แคว่ ่าปฏิบตั ไิ ด้ เพียงแตไ่ มเ่ คยมีใครทาํ และไม่เคยมใี ครได้
พบเหน็ ดว้ ยตาตวั เอง 
 
“ขา้ ยงั จาํ ไดว้ า่ สมยั กอ่ นนันมีหมอท่านหนึงแทงทะลฝุ ฝกบวั  
จากนันโรคทเี ดมิ ทใี ช้เวลารักษามานานก็กลบั เลวรา้ ยลงไปทนั ท ี
ไมถ่ ึงสามวนั ผูป้ วยก็ตัวดาํ ทัวทงั รา่ งก่อนจะเสียชวี ติ ทวา่ คราวนี
กลับเปนการผ่าท้อง…” 
 
“ขา้ ไมม่ ีความร้เู รืองนีจรงิ ๆ” 
 
“ฮูหยนิ น้อยของจวนติงซโี หวผู้นีมีประวัตคิ วามเปนมาอยา่ งไร? 
ฐานะเดมิ เปนหมอทมี ีความเชียวชาญเฉพาะด้านรึ?” 
 
“ขา้ เคยถามมาแลว้ เดิมนางเปนแคข่ อทานคนหนึง จะเปนหมอ
ผ้มู คี วามเชียวชาญเฉพาะด้านไดอ้ ยา่ งไร แมแ้ ตว่ งศต์ ระกลู ก็ไม่
ชดั เจน…” 
 
“หา? เปนไปได้อยา่ งไร?” 
 
“ทําไมจะเปนไปไมไ่ ด้ เรอื งตงั กีปมาแลว้ คนทวั บ้านทัวเมอื งตา่ ง
กร็ ู้กันหมด” 
 
จๆู่ ประเด็นสนทนาก็เปลียนจากการผา่ ท้องเปนหญงิ ขอทานที
เปลียนจากกาเปนหงสไ์ ปเสียแลว้  
 
หมอคนหนึงกระแอมเสียงดังขนึ มา 
 
“แต่ตอนนีนางรับช่วงตอ่ และทําการผ่าทอ้ งแล้วจรงิ ๆ” 

 
“เรอื งผ่าทอ้ งจะจริงหรอื เปลา่ ก็ไมร่ ู้ ในเมือพวกเราถกู ไลอ่ อกมา
ก่อน ไมม่ ใี ครได้เหน็ กับตาสักหน่อย” มคี นหนึงตังข้อสงสัยขึน
มา 
 
ประโยคนีทาํ ใหท้ ุกคนเงยี บกริบ 
 
“เรอื งนีจะจริงหรอื ไม่จริง กแ็ คร่ อดูต่อไปว่าบุตรชายขา้ หลวงจะ
เปนหรอื ตาย ไมน่ านก็รู้แล้ว” มคี นหนึงเอ่ยออกมา 
 
ในใจของทุกคนพลนั เห็นดว้ ย ทุกสายตาตา่ งหันไปทางจวนตงิ ซี
โหว เวลาก็ผา่ นไปหลายวนั แล้ว ตงั แต่ตน้ จนถึงตอนนีก็ยงั ไม่ได้
ข่าวคราวเลย ดูเหมือนวา่ จะโชครา้ ยมากกวา่ โชคดแี น่แล้ว... 
 
บทที 87 รกั ษาตรงจุด 
 
ฉีเยวก่ บั หลวิ พ่เู ฉิงกําลังใชค้ วามคิดในขณะทคี นหนึงนัง อีกคน
ยนื อยใู่ นห้อง 
 
อาหลู หซู านและจงถานกําลงั ช่วยกนั พลกิ ตัวผบู้ าดเจบ็ อย ู่
 
“อาการปวยเริมดขี ึน บง่ บอกว่ายาตม้ ทใี ชร้ ักษาตรงจดุ แลว้ ” 
หลิวพูเ่ ฉิงกลา่ วขนึ มา 
 
ฉีเยวพ่ ยกั หน้าเห็นดว้ ย แลว้ กอ็ ดถอนใจไม่ได ้
 
“ทว่าทําไมตังแตต่ ้นจนถงึ ตอนนีผลของยาถึงยงั ไมช่ ดั เจนอีกล่ะ 
อาการของเขายงั ทรงตวั อยูเ่ ลย” 

 
ทงั สองจมดงิ อยู่ในความคิดอกี ครัง 
 
“แม่นางหลู นําเกลอื ทเี จา้ ต้องการ...” หูซานถือนําเกลอื มาให้
แล้วเอ่ยเสียงเบา 
 
อาหลพู ยกั หน้าน้อยๆ กอ่ นจะวางสมุดบนั ทกึ อาการลง หูซาน
เดินตามนางไป พลางหยบิ ผ้าปดปากทสี ะอาดมาชนิ หนึงดว้ ย
ทา่ ทางกระตอื รอื ร้น 
 
“ไม่ต้องใส่หรอก ขา้ เพียงจะบ้วนปากให้เขา” อาหลบู อก 
 
“ใส่เอาไวเ้ ถอะ” หูซานพดู ตอ่ “ตอนทีขา้ พลกิ ตวั เขาเมอื ครูน่ ีก็ได้
กลินเหมน็ ในชอ่ งปากแล้ว…” 
 
“ถึงอยา่ งไรก็ไมค่ วรรังเกยี จ เขาเปนคนปวยนะ” อาหลโู มโห 
จอ้ งมองเขาด้วยตาเบกิ โพลง 
 
หซู านยิมอย่างละอายใจ นับตังแต่เกดิ เหตุกับหยวนเปา เขา
พยายามทาํ ตวั ดๆี ใหอ้ าหลูชอบ แตค่ วามคิดของอาหลูทมี ีตอ่
เขาตงั แตต่ ้นจนถึงตอนนีกลับไม่มอี ะไรเปลียนแปลงเลย 
 
“เงียบๆ กันหน่อย” จางถงเอย่ เตือนเสียงเบา พรอ้ มกบั ชไี ปทาง
หลวิ พู่เฉิงกับฉีเยวท่ ีกําลงั ใช้ความคิด 
 
หูซานรบี กม้ หน้าลง ส่วนอาหลกู ไ็ ม่พดู อะไรต่อ 
 
“เหม็น?” จู่ๆ ฉีเยวก่ ็พมึ พาํ ขนึ มา แลว้ มองไปทางหูซาน “เมือกี

เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” 
 
หซู านรีบโบกไมโ้ บกมอื ปฏเิ สธ แล้วเอ่ยอยา่ งลุกลีลกุ ลน “ขา้ ไม่
ได้พูดอะไรทงั นัน…” 
 
“ไมจ่ ริง เจา้ พูด วา่ แตเ่ หมน็ อะไร?” ฉีเยว่ยืนยันแล้วถามตอ่  
 
ลกั ษณะคําพูดแบบนีไม่ใชก่ ารตาํ หนิ หซู านไดย้ ินก็เริมเบาใจ 
 
“นันน่ะ ผู้บาดเจบ็ คนนัน ปากเขามีกลินเหม็น…” เขาชีไปยัง
เตยี งผ้ปู วยทีอยู่ดา้ นหลงั พรอ้ มกับกล่าวขึนมาดว้ ยความร้สู ึก
ละอายใจ 
 
ในฐานะทเี ปนหมอ การรังเกียจกลินเหมน็ และความสกปรกของ
ผูป้ วยเปนพฤตกิ รรมทไี มถ่ กู ต้องจรงิ ๆ… 
 
“ปากมกี ลนิ เหมน็ ?” ฉีเยว่พึมพําแลว้ แววตาก็สวา่ งวาบทันที นาง
รีบพุ่งตัวไปหาคนเจ็บอยา่ งรวดเร็ว 
 
อาหลทู กี ําลงั จะทาํ ความสะอาดช่องปากใหผ้ ูบ้ าดเจบ็ ถูกดนั ไป
อยอู่ กี ดา้ นหนึง 
 
ทกุ คนเหน็ ฉีเยวก่ ้มตัวลงไปดมกลินตามใบหน้า จมูกและช่อง
ปากของผบู้ าดเจบ็ กอ็ ดตกตะลงึ จนตาคา้ งไมไ่ ด้ แต่ละคนตา่ ง
พูดไมอ่ อก 
 
“โรคตับ!” ฉีเยวเ่ งยหน้าขึนมา ร้องตะโกนเสียงดังลันดว้ ย
ท่าทางตืนเตน้ “เปนโรคตับ!” 

 
โรคตบั ? 
 
หลิวพู่เฉิงเดินมาหาในทันใด 
 
“โรคสมองจากตบั คือโรคสมองจากตับ!” ฉีเยวม่ องทา่ นหมอ
หลิวพรอ้ มกับกลา่ วขึนมา นางตนื เตน้ จนใบหน้าแดงกํา นําเสียง
สันสะทา้ น “ทา่ นอาจารย์ เขาเปนโรคสมองจากตบั ! อันกงหนิว
หวงหวาน! รีบไปเอาอนั กงหนิวหวงหวานมาเรว็ !” 
 
ถงึ นางจะไม่เขา้ ใจการแพทย์แผนจีน แตก่ ร็ ูจ้ ักอนั กงหนิวหวง
หวานทีเปนหนึงในสามของยาสมนุ ไพรทมี ชี ือเสียงโดง่ ดังในการ
รกั ษาแบบฉุกเฉินรวมไปถึงรูจ้ ักประโยชนใ์ ชส้ อยด้วย 
 
ทนั ใดนันภายในหอ้ งก็ทํางานกนั ยุ่งวนุ่ วายขนึ มาทนั ท ี
 
ไม่นานขา่ วความว่นุ วายนีกแ็ พร่กระจายไปสู่ภายนอก บา่ วรับใช้
ทีเหน็ เหตกุ ารณ์โกลาหลตา่ งกพ็ ากันส่ายหน้าพร้อมกับทอด
ถอนใจ 
 
ยือมานานขนาดนี ในทสี ุดคนก็ไมไ่ หวแลว้ สินะ... 
 
พอถงึ ตอนเย็น เซียซอื กเ็ ดินเข้ามาแลว้  
 
“พวกเจา้ เกบ็ ของซะ นําคณุ ชายหวงออกไปเถอะ” นางเอ่ยเสียง
เยน็ ชา 
 
“ทําอย่างนันไมไ่ ด้ ตอนนีไม่สามารถนําเขากลับไปได”้ ฉีเยว่

ปฏิเสธเสียงเด็ดขาด 
 
เซยี ซือยมิ เยาะเล็กน้อย 
 
“หรือวา่ เจา้ ตอ้ งการจะให้เขาขาดใจตายอยใู่ นจวนของพวกเราให้
ไดง้ ันร?ึ ” นางเอ่ยเหน็บแนม “เจ้าทาํ ให้เด็กคนนีเจ็บปวดมานาน
ขนาดนีแลว้ แม้แต่ตายก็ไมย่ อมใหเ้ ขาจากไปอยา่ งสงบเลยร?ึ ” 
 
“ตอนนียงั พูดไม่ได้ว่าเขาจะจากไป นันมนั เรว็ เกนิ ไป เขายงั มี
ชวี ติ อยนู่ ะเจา้ คะ” ฉีเยว่แยง้  
 
เซียซือหวั เราะเยาะ “มีชวี ติ อยู?่ แบบนียงั เรียกว่ามีชวี ติ อย่อู กี รึ?” 
 
นางปรายตามองเข้าไปในห้อง เพงิ จะพดู จบก็ได้ยนิ เสียงรอ้ ง
อยา่ งตกใจดังออกมา 
 
ฟงสิ! คนจะตายอยแู่ ลว้ กระมัง! 
 
บนใบหน้าของเซยี ซือเผยความตืนเตน้ ดใี จทีเกบ็ ซ่อนมานานให้
เหน็ แวบหนึง 
 
“ฮูหยินน้อย ฮูหยินน้อย ร้สู ึกตวั แล้วเจา้ คะ่ รสู้ ึกตัวแล้ว…” เสียง
รอ้ งแหลมลนั ของอาหลูดงั ออกมา 
 
ฉีเยวร่ ีบเดินเข้าไปทนั ที ทงิ เซยี ซือใหย้ นื ตะลงึ งนั อยูท่ เี ดมิ นาง
มองผ่านผ้าม่านไขม่ กุ ทกี วัดแกว่งไปมา เห็นคนเจ็บทนี อนอยู่
บนเตียงกําลงั เบนหน้ามาช้าๆ 
 

“ข้า...ขา้ อยู่ทีไหน...ทนี ีทีไหน?” คุณชายหวงส่งเสียงออกมา
อยา่ งออ่ นเพลีย 
 
ทวา่ เสียงนีสําหรับฉีเยวแ่ ละคนอนื ๆ นันกลับเปนเสียงทนี ่าฟง
ทีสุดในชวี ิตอย่างไมต่ ้องสงสัย 
 
รูส้ ึกตัวแล้ว... รสู้ ึกตัวแล้ว... 
 
ฉีเยวอ่ ดไม่ได้ทจี ะยกมือขึนมาปดปากเพือสกัดกนั เสียงร้องด้วย
ความดีใจ แต่กลับขม่ กลนั นําตาทไี หลออกมาไมอ่ ย ู่
 
พ่อคะ... พ่อเหน็ แลว้ ใชไ่ หมคะว่าหนูทาํ อะไร… 
 
พอ่ คะ... พ่อจะเชอื ไหมคะว่าหนูทําได้แลว้ ... 
 
ยามทีท้องฟาสวา่ งเจิดจ้าในวันตอ่ มา 
 
ขา้ หลวงใหญแ่ ละภรรยาต่างกน็ ังอยู่หน้าเตยี งคนเจบ็ มาสักพกั
หนึงแลว้  
 
“ท่านแม.่ ..ข้าหิว…” คณุ ชายหวงเอย่ ดว้ ยนําเสียงอ่อนระโหย 
 
“ได้ๆ เรว็ หน่อย รีบไปทาํ นําแกงเปดของโปรดของคุณชายมา
เดียวนี...” ขา้ หลวงใหญเ่ อย่ เรง่ ดว้ ยนําเสียงสันเครอื  
 
“ตอนนียงั กินอาหารพวกนันไมไ่ ด้เจ้าคะ่ ” ฉีเยวเ่ ดินเขา้ มาพร้อม
กบั รอยยมิ จากนันก็กม้ ตัวลงไปตรวจดทู ่อระบาย “ให้กนิ ขา้ วตม้
หรือโจก๊ ไปกอ่ น รอผา่ นไปสักสีหา้ วนั กค็ ่อยกนิ เนือได้บ้าง” 

 
“แตข่ ้า…ชอบกนิ ...” แม้คุณชายหวงจะยงั ออ่ นเพลยี อยู่ แตก่ ็
เถยี งกลบั มาเรว็ มาก 
 
“ไดๆ้ รบี ไปตม้ โจ๊กมาเรว็ ” หวงฮูหยนิ เอ่ยขัดจังหวะคําพูดของ
เขาแล้ว 
 
“ทา่ นแม่...” คนเปนลูกส่งเสียงฮึดฮดั อย่างไม่พอใจ 
 
ตอนนีหวงฮูหยนิ เชือถือในตวั ฉีเยวเ่ ปนอย่างมาก นางไม่สนใจ
ทา่ ทางของบตุ รชาย ได้แตม่ องฉีเยว่ดว้ ยความซาบซึงใจ ก่อนจะ
เอ่ยถาม 
 
“ฮูหยินน้อยยงั มีอะไรจะสังอีกหรอื ไม?่ ” 
 
ฉีเยว่ยมิ กวา้ ง พรอ้ มกับยนื มือไปตบไหลค่ ุณชายหวง 
 
“นอนใหส้ บายเถอะ หากต้องการพลิกตัวก็ใหเ้ รยี กคนมาชว่ ย 
อย่าทาํ เปนอวดเกง่ และตอ้ งฝกสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ให้มาก” 
 
หวงฮหู ยินจดจําไดข้ นึ ใจ นางเอ่ยขอบคุณอีกครงั ฉีเยวท่ าํ เพียง
ยมิ ให้แล้วเดนิ ออกมา ปลอ่ ยให้พอ่ แมล่ ูกพูดคยุ กนั  
 
หลวิ พเู่ ฉิงกําลงั พิจารณาใบสังยาอยูข่ ้างๆ ฉีเยวเ่ ดนิ มามองเขา
เขยี นด้วยท่าทางสนใจ 
 
“เพิม ไปเจียเช่า...” พอเขยี นเสรจ็ หลวิ พเู่ ฉิงกย็ กพ่กู ันขึน หนั มา
เหน็ ฉีเยว่กําลงั จ้องเขาอยดู่ ้วยทา่ ทางจรงิ จังก็อดหวั เราะออกมา

ไมไ่ ด้ “ฮหู ยินน้อยคดิ วา่ ใช้ได้หรือไม่?” 
 
ฉีเยวห่ วั เราะแลว้ ตอบตามตรง 
 
“ข้าเขา้ ใจเรอื งพวกนีทไี หนกันเล่า ทา่ นอาจารยอ์ ยา่ หวั เราะขา้
เลย” นางยิมแล้วอทุ านออกมา “ยาสมุนไพรจีนน่ามหัศจรรย์
จริงๆ” 
 
หลิวพเู่ ฉิงยนื ใบสังยาใหก้ บั จางถงแล้วลกุ ขึนยนื กอ่ นจะถาม
ยมิ ๆ “ฮหู ยินน้อยวางใจได้แล้วสิ?” 
 
ฉีเยวไ่ ม่มปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลับ หลิวพเู่ ฉิงจึงพดู ต่อ “ไมก่ ลัวว่าจะ
ไมม่ ียาแลว้ รึ?” 
 
ฉีเยวย่ ิมอย่างละอายใจ 
 
“ทา่ นหมอหลิว ขอบคณุ ท่านเหลอื เกนิ ” นางมองหลวิ พู่เฉิงอ
ยา่ งเคารพแลว้ คอ้ มตัวลงคารวะ 
 
“เจา้ เอาอกี แลว้ ” หลิวพเู่ ฉิงส่ายหน้าพร้อมกับกล่าวขึนมา “ขา้ จะ
รับคาํ ขอบคุณของเจา้ ได้อยา่ งไร ข้าเองได้เหน็ ฝมอื ยอดเยยี ม
ของฮหู ยินน้อยกบั ตาตวั เอง ทาํ ให้รวู้ ่าคาํ พดู ของคนสมัยโบราณ
นันเปนความจริง ในโลกนีมีสิงทคี าดไม่ถงึ จรงิ ๆ และไม่มเี รอื งใด
ทที ําไม่ได้ ชวั ชวี ิตนีของข้าไม่มคี าํ วา่ เสียใจแลว้ ข้าต้องเปนคน
ขอบคณุ ฮหู ยินน้อยเสียดว้ ยซํา” 
 
พอพูดคาํ นีจบ ทา่ นหมอหลิวก็โคง้ ตัวคารวะจริงๆ ฉีเยว่รีบเขา้ ไป
ประคองผ้อู าวุโส แลว้ เอ่ยดว้ ยนําเสียงจรงิ ใจ 

 
“ฝมือดหี รอื ไม่ดี สุดทา้ ยก็อยู่ทีสามารถรักษาอาการปวยหาย
หรือไม่ ถึงข้าจะมฝี มือในเรอื งผา่ ตดั แต่หากไม่ไดร้ บั ความช่วย
เหลือจากท่านหมอหลวิ กค็ งไม่มปี ระโยชน์หรอก” 
 
“พวกเจา้ ไมต่ อ้ งขอบคณุ กนั ไปขอบคุณกนั มาแลว้ ผูท้ ีควร
ขอบคุณคือพวกเราตา่ งหาก” เสียงของขา้ หลวงใหญ่ดังขนึ ขา้ งๆ 
 
ฉีเยวก่ บั หลวิ พ่เู ฉิงรบี หันไปมอง เห็นข้าหลวงใหญก่ ม้ ตัวคารวะ
ให้พวกเขาจรงิ ๆ 
 
“ไมก่ ล้าขอรบั ” 
 
“ไมก่ ล้าเจา้ คะ่ ” 
 
ทงั สองคนรบี เอย่ พร้อมกนั แลว้ แย่งกันเขา้ ประคองท่านข้าหลวง 
 
“นีเปนหน้าทคี วามรับผิดชอบของหมอ...” 
 
“นีเปนสิงทขี ้าควรทํา…” 
 
ทงั สองกลา่ วขึนมาในเวลาเดียวกันอกี ครงั  
 
“ใต้เท้าทําเช่นนีไมไ่ ด”้  
 
“เอาเถอะ ถา้ เช่นนันกไ็ มต่ อ้ งมีใครขอบคณุ ใครแล้ว” ข้าหลวง
ใหญเ่ อ่ยยมิ ๆ มองคนทงั สองตรงหน้าทอี ดหลบั อดนอนจนแทบ
จะหมดสภาพแล้ว “ถา้ เชน่ นันข้าจะพาเดก็ น้อยกลับแล้ว ฮูหยิน

น้อย ทา่ นหมอหลิว พวกเจา้ รบี ไปนอนพกั ผ่อนเถอะ ช่วงทผี า่ น
มาทาํ ให้พวกเจา้ ลําบากแล้ว” 
 
ทําให้คุณหมอลาํ บากแล้ว... 
 
คําพดู นีฉีเยวไ่ ด้ยนิ มามาก...มากจนเคยคิดว่าตัวเองชินชาเสีย
แล้ว แต่เมือมาไดฟ้ งในเวลานี ทําใหน้ างร้สู ึกอบอุน่ ใจ เหมอื น
กบั ไดก้ ลับไปเปนหมอฝกหดั ทีก้าวเทา้ เข้าประตูใหญ่ของโรง
พยาบาลคราแรกอีกครงั ไดต้ รวจโรคให้ผปู้ วยคนแรก หลังจาก
ตรวจเสรจ็ ตอนทผี ูป้ วยขอบคุณ ทําให้นางรสู้ ึกอบอนุ่ และตืน
เตน้ เปนอยา่ งมาก 
 
“แต่ว่าตอนนียงั กลับไมไ่ ด้” ฉีเยวเ่ อ่ยคา้ นเสียงนุ่มนวล 
 
ข้าหลวงใหญถ่ ูกประโยคนีทาํ ให้ตกใจจนสะด้งุ โหยงอีกครงั แล้ว 
 
“ทําไม... ทาํ ไมถึงยงั ไมไ่ ด้เลา่ ?” นําเสียงเขาตงึ เครยี ดขนึ มาทนั
ควนั  
 
ความทรมานใจแบบนียังไมจ่ บไม่สินอีกหรอื ? 
 
“แมจ้ ะผา่ นชว่ งอนั ตรายแล้ว ถึงจะดมู ีชีวติ ชีวาขึนมาแลว้ ก็ยงั
ต้องตดิ ตามอาการอกี สักระยะ การใหเ้ ขาอยทู่ นี ีเพอื ข้าเองจะได้
ดแู ลสะดวก รอให้ผ่านไปอีกหนึงอาทิตย.์ ..” 
 
ฉีเยว่ยงั พูดไม่จบ ข้าหลวงใหญ่กเ็ อย่ ขดั ขึนมากอ่ นอยา่ งไม่
เข้าใจ 
 

“หนึงอาทิตย์งนั ร?ึ ” 
 
“ออ้ ... รอใหผ้ ่านไปสักเจ็ดแปดวัน ข้ากจ็ ะให้เขากลับไปรกั ษาที
บ้าน” ฉีเยว่ยิมแลว้ เอ่ยตอ่  
 
ขา้ หลวงใหญจ่ ึงค่อยถอนหายใจโลง่ อก พร้อมกบั พยกั หน้า
อย่างซาบซงึ ใจ 
 
“สําหรบั เรืองอาหารการกินของคณุ ชาย ข้าจะเปนคนจัดการให้
เอง พวกท่านไมต่ อ้ งเปนห่วง เขายังไมส่ ามารถกินของบํารงุ บาง
อย่างได”้ ฉีเยว่เอ่ยกาํ ชบั  
 
ขา้ หลวงใหญร่ บี ตอบรับทนั ท ี
 
“ลาํ บากฮหู ยนิ น้อยแลว้ บุญคุณใหญห่ ลวงนีพวกเราไมม่ ีสิงใด
จะตอบแทน...พวกเราสองสามภี รรยาไม่รู้ว่าควรจะ…” เขาเอ่ย
ดว้ ยความตนื เตน้ อยบู่ ้างเลก็ น้อย กอ่ นจะถอนหายใจอย่างไม่รู้
วา่ ควรจะพูดอย่างไรตอ่  
 
“ตอ้ งขอบคุณใต้เทา้ ด้วยทีเชือถือข้า เท่ากบั ว่าใตเ้ ทา้ ช่วยเหลอื
ตวั ของใตเ้ ทา้ เอง” 
 
คําพูดนีของฉีเยวท่ าํ ให้ขา้ หลวงใหญร่ ้สู ึกปลมื ปตอิ ยู่ในใจ 
 
“พวกทีหัวเราะลับหลงั ท่านโหวชา่ งน่าขนั เสียจริง...” 
 
ข้าหลวงใหญ่เอ่ยกับติงซโี หวหลงั จากทเี ดินออกมาจากหอ้ งคน
เจ็บ “ฮูหยินน้อยมีฝมอื ยอดเยียมเพยี งนี อีกทงั สติปญญาลาํ

เลศิ รู้จักการพูดจา ซาํ ยังเปยมด้วยความร้คู วามสามารถและมี
คุณธรรม...” 
 
คาํ พูดชนื ชมของอกี ฝายดังออกมาเปนระลอก ทาํ ใหต้ ิงซีโหวอด
ไมไ่ ด้ทีจะยิมกว้าง 
 
“จะพูดถึงฐานะและชาตติ ระกลู ไปทําไม ใตแ้ ผ่นฟานีมตี ระกูล
ใหญท่ มี ีเงนิ และอิทธิพลมากมาย แตห่ มอเทวดาจะมอี ยู่สักกีคน
เชียว?” ใบหน้าของขา้ หลวงใหญ่เตม็ ไปดว้ ยความปลงอนิจจัง “
ท่านโหว ฮหู ยนิ น้อยคอื ผู้ทสี วรรค์ส่งมาจรงิ ๆ ครอบครวั ของพวก
ท่านนับวา่ โชคดยี ิงแล้ว” 
 
“ใชท่ ไี หนกนั เลา่ นางกแ็ ค่เด็กคนหนึงเทา่ นัน ชมอยา่ งนีไม่ได้
หรอก…” ติงซีโหวหัวเราะเสียงดงั ลนั ปากก็พูดถ่อมตัว แต่สีหน้า
กลบั บง่ บอกว่าพอใจยงิ อยากให้พูดชมอกี มากๆ หน่อย 
 
เซียซือมองติงซโี หวทียมิ จนหน้าบานด้วยสายตาเยน็ ชาแวบหนึง 
แล้วค่อยๆ หลบุ ตาลงมามองมอื ทงั สองขา้ งของตนทีกาํ แน่นอยู่
บนเข่า 
 
“ร้อนๆๆ ร้อนจริง” 
 
อาหลูเอาถ้วยนําแกงวางลงบนถาด แล้วรบี เอามอื ขึนมาจบั ใบห ู
 
“แม่นางหลู ใหข้ า้ ทาํ เองเถอะ” บ่าวรบั ใช้หญิงทอี ยใู่ นห้องครวั
กระตอื รอื ร้นจะมาช่วยยก 
 
“ไม่เปนไรๆ ขา้ จดั การเองดกี วา่ เจ้าดเู ขง่ ซาลาเปาไส้ผกั เถอะ” 

อาหลตู อบ พรอ้ มกบั ยกถาดนําแกงเดนิ ออกไป 
 
ในหอ้ ง ฉีเยว่กําลงั มองหูซานกบั จางถงชว่ ยกันประคองผู้บาด
เจบ็ ลงจากเตียงอย ู่
 
“เจ็บจะตายอยู่แล้ว ข้าเพงิ ถูกผา่ ทอ้ งจะให้เดินเคลอื นไหว
รวดเรว็ เชน่ นีไดอ้ ย่างไร” คณุ ชายหวงโวยวาย ท่าทางเหมือนไม่
ค่อยกลา้ เดิน จากนันก็เหลือบมองไปทางหวงฮูหยินทีมสี ีหน้า
ตงึ เครียดและเปนกังวลอยดู่ า้ นขา้ งเพือขอความช่วยเหลอื  
 
ทว่าหวงฮหู ยินกลับมองไปทางฉีเยว ่
 
“ก้าวเดินช้าๆ แค่ไมก่ ีกา้ ว อย่ากลัวไปเลย ถ้าไมอ่ ยา่ งนันลาํ ไส้จะ
ติดกันได้นะ” ฉีเยว่บอก 
 
คําพดู นีทําใหค้ ุณชายหวงร้สู ึกกลวั ไมน่ ้อย เขาหันไปมองทา่ น
แม่ของตนอกี ที ก็ไม่มคี าํ พูดปลอบใจออกมาสักคาํ จงึ ไดแ้ ต่
กดั ฟนเดิน 
 
เพยี งไมน่ านฉีเยวก่ ใ็ หห้ ซู านประคองเขากลับไปนอนบนเตียง 
 
“นําแกงเหด็ เสร็จเรยี บร้อยแล้วเจา้ ค่ะ” อาหลูยกถ้วยนําแกงมา
ให ้
 
“มเี นือหรือไม่?” คุณชายหวงไดก้ ลนิ หอมฟุงจึงรบี ถาม 
 
“อยากจะกนิ เนือก็รอไปก่อน อกี ไมก่ วี นั เอง” ฉีเยวย่ ิมพลางหนั
ไปรับถ้วยนําแกงมา 

 
“ฮหู ยินน้อย รบกวนเจา้ มากไปแล้ว ใหข้ า้ ทําเองเถอะ” หวงฮู
หยนิ รบี ยนื มือไปรับถ้วยนําแกงจากหญงิ สาว 
 
คณุ ชายหวงจงึ ต้องจําใจกินนําแกงเห็ดทีท่านแม่ปอน ตอนแรก
เขายงั ทําหน้านิวควิ ขมวดด้วยความรังเกียจ ทว่าพอกนิ ไปได้คาํ
หนึงกเ็ ลกิ ควิ สูงทนั ท ี
 
“เอะ๊ ” เขาอุทานออกมา พรอ้ มกับอ้าปากกวา้ งกนิ คาํ ทีสองต่อ 
 
“ฮูหยินน้อยของพวกเราเปนคนลงมือทาํ ด้วยตวั เองเลยนะเจ้า
คะ” อาหลทู ีอยูด่ ้านข้างเอย่ ขึนมา 
 
“เปนอย่างไรบ้าง? พอกินไดไ้ หม?” ฉีเยวถ่ ามยิมๆ 
 
คณุ ชายหวงพน่ ลมออกจากจมกู ไมย่ อมตอบ คนเปนแมจ่ ึงรบี
สอนเสียงเบาว่าใหม้ ีมารยาท 
 
จงั หวะนีเองกไ็ ด้ยินเสียงบ่าวรับใชด้ ังมาจากด้านนอก แต่ตัวคน
กลบั ไม่ไดเ้ ดนิ เขา้ มา 
 
“ซาลาเปาเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแล้วเจา้ คะ่ ” 
 
อาหลรู บี เดนิ ไปรบั มาส่งให้เจา้ นาย ฉีเยว่แบง่ ซาลาเปาเปนคํา
เลก็ ๆ ปอนคณุ ชายหวงด้วยตนเอง 
 
“นีก็เปนฝมอื ข้าทําเอง เจา้ ลองชิมดู อร่อยกวา่ อาหารทีเปนเนือ
พวกนันอีกนะ” 

 
คณุ ชายหวงเปนเด็กรูปรา่ งสูงใหญ่ อีกทังทอ้ งยงั วา่ งมาหลายวัน 
มหี รอื จะอดใจตอ่ กลินหอมยวั ยวนนีได้ไหว เขาอา้ ปากกินเข้าไป
แลว้  
 
“ขนาดอาหารยงั ตอ้ งให้ฮหู ยนิ น้อยลงมือทาํ เองอีก พวกเรานีแย่
จริงๆ” สีหน้าหวงฮหู ยินเต็มไปด้วยความซาบซงึ ใจ ไมร่ ู้ว่าตัวเอง
ควรจะพูดอยา่ งไรด ี
 
“ข้าเปนหมอนีนา” ฉีเยวย่ ิม ยงั คงปอนซาลาเปาใหค้ ุณชายหวง
ตอ่ “กวา่ จะรกั ษาเขาหายนันไม่งา่ ยเลย การดูแลคนเจบ็ ทังก่อน
ผา่ ตดั และหลังผา่ ตดั มคี วามสําคญั พอกนั ไมอ่ าจตามใจคนเจบ็
ทกุ เรืองได้เจ้าคะ่ ” 
 
บทที 88 ฝนไปหรือ 
 
สุดท้ายคณุ ชายหวงก็กนิ ได้ไมม่ าก เพราะเรมิ ปวดแผล 
 
เขาเอนตวั ลงบนเตยี ง ส่งเสียงครวญครางเบาๆ ทา่ ทางดูเหนือย
อ่อน 
 
“พูดคุยกับเขามากๆ และระมดั ระวังเวลาขยบั ตัวดว้ ย” ฉีเยว่เอ่ย
กาํ ชับกบั หวงฮูหยิน 
 
“ทา่ นหมอหลิวมยี าทีช่วยลดอาการเจบ็ ปวดไมใ่ ช่หรือ ช่วยเอามา
ใชก้ ับเขาสักหน่อยเถอะ” หวงฮูหยนิ เห็นทา่ ทางบุตรชายแลว้
สงสาร จึงเอ่ยกบั ฉีเยวด่ ว้ ยนําเสียงอ้อนวอน 
 

“อาการเจ็บปวดเปนสิงทีแสดงใหเ้ หน็ วา่ บาดแผลกําลงั จะหายด ี
ไม่จาํ เปนตอ้ งใชย้ า” เสียงของหลวิ พู่เฉิงดงั มาจากด้านนอก 
ก่อนทีเจา้ ตัวจะเดนิ เขา้ มา 
 
ทกุ คนรบี หนั ไปทักทายผูอ้ าวุโส 
 
หลงั จากทหี ลวิ พู่เฉิงได้พกั ผ่อนแล้วสีหน้าทา่ ทางก็ดสู ดชนื ขนึ
มาก ถงึ แมส้ ีแดงระเรือในดวงตายังหายไปไม่หมดก็ตาม 
 
“ฮูหยนิ น้อย เจา้ ไปพักผอ่ นสักครเู่ ถอะ ขา้ จะดูแลเขาเอง” หลวิ พู่
เฉิงกลา่ วขึนมา 
 
ฉีเยวพ่ ยักหน้ารบั เพราะถึงจะพน้ ช่วงอันตรายแลว้ แต่ทงั สองก็
ไม่กล้าประมาท จงึ ตกลงกนั วา่ จะต้องมีคนหนึงอยู่ใกล้กับคน
เจบ็ เสมอ 
 
“อาหลู เจา้ กบั หูซานก็ไปพกั เถอะ ข้ากบั จางถงจะอยู่ทีนีเอง” 
หลิวพู่เฉิงเอ่ยต่อ 
 
อาหลูพยักหน้ากอ่ นจะเดนิ ตามฉีเยวอ่ อกไป แลว้ เอย่ เสนอกับผู้
เปนนายวา่  
 
“ฮูหยินน้อย ขา้ ตักนํามาแชเ่ ทา้ ใหท้ ่านนะเจ้าคะ” 
 
“ไมต่ อ้ งหรอก เจ้าดแู ลตวั เองใหด้ ีเถอะ หลายวันมานีเจ้าเองก็
เหนือยมากแล้ว” ฉีเยวส่ ่งยิมให้ สายตาจับจอ้ งอาหลทู ีดผู อมลง
กว่าเดมิ  
 

“บ่าวไมเ่ หนือยเจา้ ค่ะ” อาหลูส่ายหน้าพรอ้ มกับยมิ ตอบ ดวงตา
ทงั ค่ดู ูสดใส “ฮหู ยินน้อย ขา้ รูแ้ ล้ววา่ ทําไมทา่ นไมอ่ าจทนเห็นคน
ตายต่อหน้าโดยทไี มช่ ่วยแลว้ ” 
 
“หืม? ทําไมล่ะ?” ฉีเยว่ถามเสียงอ่อนโยน 
 
“เพราะความร้สู ึกทีได้ช่วยชวี ติ คนนันดีมากจริงๆ เจา้ คะ่ ” 
 
“และก็มบี างครังทีชว่ ยชีวิตไมไ่ ด้ ซึงกจ็ ะทําให้เกดิ ความรู้สึกทไี ม่
ค่อยดนี ัก ทําใหก้ ลุ้มใจแทบตายไดเ้ ลย” 
 
“แต่ความร้สู ึกทไี ดพ้ ยายามดีจริงๆ นะเจ้าคะ” อาหลูเอย่ สีหน้าดู
เด็ดเดยี วและแน่วแน่ 
 
ฉีเยวม่ องอีกฝายแลว้ พยกั หน้าเหน็ ด้วย 
 
ใช่แลว้ ... ความรู้สึกทีไดพ้ ยายามทําเรืองใดเรอื งหนึงอย่างสุด
พลงั สุดความสามารถนันเปนความรสู้ ึกทีดจี ริงๆ 
 
“ต่อไปภายหน้าเจ้าจะตอ้ งเปนหมอทีดีอยา่ งแน่นอน” 
 
“บ่าวราํ เรยี นเพือเปนหมอไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” อาหลกู ้มหน้าดว้ ย
ความรูส้ ึกละอายใจ แลว้ กเ็ งยหน้าขึนมาอกี ครงั ก่อนเอ่ยดว้ ยนํา
เสียงมุง่ มัน “แตบ่ า่ วจะตังใจศึกษาใหม้ าก หากสามารถชว่ ยฮู
หยินน้อยได้ก็เพยี งพอแล้ว” 
 
ฉีเยวย่ มิ กวา้ ง “ถ้าเช่นนันอาหลูจะตอ้ งเปนพยาบาลทดี ีคนหนึง
อย่างแน่นอน” 

 
‘พยาบาล’ อาหลูเพงิ เคยได้ยินศัพท์คํานีเปนครังแรก แต่เหมือน
จะเข้าใจความหมายอยา่ งไม่น่าเชอื นางจงึ ยมิ ให้ฉีเยวอ่ ยา่ งเขนิ
อาย 
 
ในชว่ งหลายวนั ทผี ่านมา คืนนีเปนคืนแรกทีฉีเยว่นอนหลับได้
สนิท 
 
ฉีเยว่ถูกเสียงกระดงิ ปลุกใหต้ นื  
 
นีเปนเสียงปลกุ ทีนางตงั ไวเ้ ปนพเิ ศษในชว่ งทีทํางานกะดกึ จงึ มี
ความคุน้ เคยเปนอย่างดี… 
 
“วันนีขา้ อยูเ่ วรรึ?” นางปดผมแล้วลุกขนึ มานัง เบืองหน้ามีแสง
สวา่ งเจดิ จา้  
 
นางเห็นหลอดไฟสีขาว กาํ แพงห้องสีขาว โต๊ะสีขาว รวมไปถงึ ใบ
ตรวจโรค ปากกา อีกทงั หนังสือทีวางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะ แลว้
ยงั มีถ้วยบะหมกี งึ สําเรจ็ รูปวางซอ้ นกันอีกกองหนึงดว้ ย 
 
นีเปนหอ้ งทํางาน…ของฉัน! 
 
“หมอฉี...” มเี สียงเคาะประตูกอ่ นทปี ระตูจะถกู เปดออกแทบจะ
ในเวลาเดยี วกนั “มเี คสฉุกเฉินคะ่ ...” 
 
ฉีเยวม่ องผทู้ ีมาดว้ ยทา่ ทางเหมอ่ ลอย คนตรงหน้าอายุราวยสี ิบ
สียีสิบห้า รูปร่างอวบอว้ น ไวผ้ มยาวเสมอหู สวมเครอื งแบบนาง
พยาบาล ในมอื ยังถืออุปกรณใ์ หน้ ําเกลอื อยู่ เห็นได้ชดั ว่ากําลัง

ยุง่ มาก 
 
“เสียวหวง?” หญิงสาวรอ้ งเสียงดงั “ทาํ ไมเจ้าอยู่ทนี ีได้?” 
 
“พีฉี พวกเราอยูก่ ะเดยี วกันไง” เสียวหวงส่งยิมใหพ้ ลางมอง
ฉีเยว่ด้วยสายตางุนงง “พไี ม่เปนอะไรนะ?” 
 
ฉีเยว่ลกุ ขึนมาจากเตยี งทนั ท ี
 
จรงิ หรือเนีย... 
 
ฉันกลบั มาแลว้ ! ฉันกลับมาแล้ว! 
 
หญิงสาวหวั เราะเสียงดงั ลัน รบี ลงจากเตยี งแลว้ เดนิ ไปกอดเสียว
หวงทนั ท ี
 
“พฉี ี พไี ม่เปนอะไรจริงๆ นะ?” เสียวหวงถามดว้ ยความรู้สึก
สับสนแกมขบขนั พร้อมกับยกอปุ กรณใ์ หน้ ําเกลือในมอื ขึน “
ระวังปลายเขม็ นะ...” 
 
“เสียวหวง เธอไมร่ ู้หรอกวา่ เมือกฉี ันฝนน่าตกใจมาก” ฉีเยวเ่ อา
มอื ลูบอก มองไปรอบๆ ดว้ ยสายตาคดิ ถึงสุดหัวใจ นีคือหอ้ ง
ทํางานทโี รงพยาบาลเหยียนจงิ ขา้ วของในนีนางล้วนคนุ้ เคยทัง
นัน 
 
หมื ? แตว่ า่ .. 
 
“ไมใ่ ชว่ ่าฉันอยหู่ มูบ่ ้านชนบทหรอกร.ึ ..” นางเอ่ยขนึ มาอย่าง

ตะลึงงัน 
 
“หมอฉีเรว็ ๆ หน่อยเถอะคะ่ มกี ารรักษาฉุกเฉินนะ” เสียวหวงสาว
เทา้ ออกไปอย่างรวดเรว็ ได้ยินเสียงเรียกนางลอยตามหลงั  
 
ฉีเยว่พยกั หน้า รบี หยิบเสือคลุมตวั ยาวสีขาวทีแขวนอยู่หวั เตียง
มาสวมแล้ววงิ ออกมา 
 
ทางเดนิ ของโรงพยาบาลในช่วงเวลากลางคืนจะเงยี บสงบมาก 
ฉีเยวว่ ิงไปทางห้องฉุกเฉินอย่างค้นุ เคยกบั เส้นทาง 
 
ไมไ่ กลกนั นางเหน็ พยาบาลกลุ่มหนึงเขน็ รถเขน็ นอนทดี า้ นบนมี
คนเจ็บตรงมาหาอยา่ งรวดเร็ว 
 
ฉีเยว่รบี เดินไปหา แล้วรอ้ งถามเสียงดัง “เหตกุ ารณ์เปนอยา่ งไร
?” จากนันกย็ นื มอื ไปทรี ถเขน็  
 
ทวา่ ทังคนและรถเข็นนอนกลับเคลอื นไหวตอ่ แลว้ ก็ทะลผุ ่านร่าง
นางไป ฉีเยวย่ นื ตะลึงอยทู่ เี ดมิ อย่างไมเ่ ชอื ในเหตุการณท์ เี กิด
ขนึ หญงิ สาวก้มมองมอื ตวั เองนิง 
 
จังหวะนันเสียงจ้อกแจก้ จอแจพลนั ดังมาจากข้างหลัง ฉีเยวร่ ีบ
หมุนตัวไปมอง เห็นกลมุ่ คนเมือครนู่ ีพากันเขา้ ไปในห้องฉุกเฉิน
แลว้  
 
ฉัน...นีคือ… 
 
“หมอฉี...หมอฉี…” 

 
มคี นตะโกนเรียกเสียงดัง หญิงสาวจึงส่งเสียงตอบรบั แลว้ มงุ่
หน้าไปทางหอ้ งฉุกเฉิน พอนางเปดประตหู อ้ งออก กเ็ ห็นทุกคน
กาํ ลังยงุ่ วนุ่ วายกบั การช่วยเหลือคนเจบ็  
 
“หมอฉี ผูป้ วยมีประวัติโรคหวั ใจ...ความดนั โลหิตตํากวา่ ปกติ
มาก...” พยาบาลคนหนึงเอย่ เสียงดังดว้ ยท่าทางร้อนใจ “หมอฉี 
หมอฉีคะ... คุณรบี มา... รีบมาเรว็ ๆ หน่อยคะ่ ” 
 
ฉีเยวร่ บั ร้ไู ด้ถึงหัวใจตวั เองทีเต้นรนุ แรงอยู่ในอก นางรีบพงุ่ ตัว
เขา้ ไปในหอ้ ง ทันใดนันเอง ประตกู ็ปดตามหลงั ดังปง ในห้อง
พลันมืดสนิท หญิงสาวได้แต่ยืนตวั สันเทา ดวงตาสองข้างเบิก
โพลง 
 
ภายใต้สภาพแวดล้อมทีเต็มไปดว้ ยแสงสีในสังคมยุคปจจุบัน 
เปนไปไม่ได้ทจี ะมืดสนิทเช่นนี ลมหายใจหญิงสาวพลนั หอบ
กระชัน นางตะโกนเรียกคนคนุ้ เคย 
 
“เสียวหวง?” 
 
ทวา่ ไม่มเี สียงตอบกลับมา 
 
ฉีเยวผ่ ุดลกุ ขึนทนั ที นางพยายามปรับสายตาใหช้ นิ กบั ความมดื  
จึงเพิงร้วู ่าตัวเองยังอยู่บนเตียง 
 
เปรียง! 
 
ฟาร้องเสียงดงั สนันอย่างกะทนั หนั ทําเอาหญิงสาวร้องเสียงดัง

ลนั ดว้ ยความตกใจ 
 
สายฟาแลบแปลบปลาบพาดผา่ นทอ้ งฟายามราตรี ประกายแสง
ทาํ ให้ในห้องสว่างราวกบั เปนเวลากลางวัน 
 
ฉีเยว่มองเห็นของโบราณเก่าแกท่ ีอยูด่ ้านข้างอยา่ งชัดเจน 
แน่นอนว่าไม่มีทางทีของเหลา่ นีจะจัดวางอยใู่ นหอ้ งฉุกเฉินแน่ 
 
แคค่ วามฝนเท่านันเองเหรอ... 
 
หลงั จากเสียงฟาร้องผา่ นไป ฉีเยวก่ ็ลกุ ขนึ มาจุดตะเกียง ทว่า
ด้านนอกกลับมีเสียงฟาร้องดังขึนอกี ครงั  
 
“ในฤดูหนาวจะมีฟาร้องได้ยงั ไงนะ?” 
 
นางพึมพาํ พร้อมกบั ใส่เสือผา้ ไปดว้ ย ในหูได้ยินเสียงความ
ว่นุ วายดงั มาจากนอกห้อง 
 
“รีบไปหานํามาเรว็ !” เสียงคนร้องตะโกนขนึ เหมอื นกบั วา่ ดงั อยู่
ใกล้ๆ 
 
หานําทําไม? หรือวา่ ...ไฟไหมร้ ึ? พอคดิ ไดแ้ บบนี ฉีเยว่ก็รบี วงิ
ออกมา 
 
ทนั ทีทโี ผล่พ้นประตูห้อง หญงิ สาวกเ็ ห็นเปลวไฟพวยพุง่ สูง
เทียมฟาทางทิศตะวนั ตก ในอากาศอบอวลไปด้วยควันไฟ เสียง
กรีดรอ้ งและเสียงผูค้ นตะโกนอย่างโกลาหลดังกอ้ งไปทวั  
 

ฉีเยว่มองภาพเหตุการณต์ รงหน้าอยา่ งตกใจ หันไปถามบ่าว
ด้านข้างทียืนอยู่ตรงนีมากอ่ น 
 
“ทาํ ไมอยู่ดีๆ กเ็ กดิ ไฟไหม้ได้?” 
 
บา่ วรบั ใช้หญิงคนนันกําลงั จ้องมองไปยังทิศทางทเี กิดไฟไหม้
พรอ้ มกบั พนมมอื ขนึ ภาวนา พอได้ยนิ คาํ ถามก็เบนสายตามา
มองพร้อมสีหน้าซดี เผอื ด “ข้ากไ็ ม่รเู้ หมือนกนั เจา้ คะ่ ฮหู ยนิ น้อย
” 
 
ฉีเยว่หนั ไปมองเปลวเพลิงทลี ุกโชติช่วงพลางครุ่นคดิ มาตรการ
ปองกันอคั คีภยั ของสมยั โบราณนีเปนอยา่ งไรกันนะ? จะมคี น
บาดเจบ็ และลม้ ตายจากไฟไหม้ไหม… 
 
“ไฟไหม้ทไี หนรึ? แลว้ มีคนอยทู่ นี ันไหม?” นางถามเสียงร้อนรน 
 
“ไม่มีใครเปนอะไรเจ้าคะ่ ไฟไหม้ทีเรอื นชิวถงหยวน ตอนนีไม่มี
ใครอาศัยอยู่ ฮูหยินน้อยไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ ไฟไมล่ ุกลามมา
ถงึ ทีนีแน่นอนเจ้าคะ่ ” บา่ วรับใชต้ อบทนั ควนั  
 
ตอนทบี ่าวรับใช้พดู ประโยคเหล่านี ก็มฟี าผา่ ดังเปรยี งจนกลบ
เสียงพดู ของอกี ฝายทงั หมด 
 
“เจ้าพดู ว่าอะไรนะ? เกิดไฟไหมท้ ไี หน?” ฉีเยว่พอจบั คาํ พูดได้
เปนบางคํา ถึงไมช่ ัดเจนนัก แต่แคน่ ีกเ็ ริมทําให้นางหายใจไม่
คลอ่ งแลว้ หญงิ สาวตะโกนถามอย่างรอ้ นใจ 
 
“เรอื นชิวถงหยวนเจ้าคะ่ ” 

 
ยังไมท่ นั จบประโยค คนพดู ก็เหน็ ฮหู ยนิ น้อยวิงไปแลว้  
 
เรือนชิวถงหยวน! เรือนชิวถงหยวน! โอ้ว พระเจ้า! ฉีเยวร่ ําร้อง
ในใจ สองเทา้ วิงตอ่ ไปไมห่ ยดุ  
 
ทอ้ งฟาแลบแปลบปลาบอีกครงั ตามมาด้วยเสียงฟารอ้ งราวกบั
ทอ้ งฟาจะถล่มได้ทุกเมอื บ่าวรบั ใช้หญิงตกใจจนขาอ่อน ทรดุ
ลงคกุ เขา่ กับพืน สันเทาไปทังตวั “สวรรค์! นีมันเกดิ อะไรขึน!” 
 
ฟาร้อง... 
 
ฉีเยวอ่ ดไม่ได้ทีจะเงยหน้ามองแลว้ ก็ต้องสูดลมหายใจลกึ  
 
ใช่แล้ว... 
 
เสียงฟาร้องนี...เสียงฟาร้องแบบนีนางเคยพบเจอมาก่อน ตอน
ทีนางกลิงตกเขากม็ ีเสียงฟารอ้ ง... 
 
ถ้างันแปลว่านางสามารถกลบั ไปไดแ้ ล้วใช่ไหม? ขอแค่ตอนนีรีบ
ไปใหถ้ ึงเรือนชวิ ถงหยวน! 
 
ฉีเยว่รูส้ ึกวา่ นางกําลังตัวสัน ขนลกุ ซู่ไปทังร่าง 
 
ในความฝนเมือครนู่ ีทโี รงพยาบาลกาํ ลงั ต้องการตัวนาง เปนการ
เรยี กให้กลับไปใชไ่ หม... 
 
ฉันต้องกลบั ไปแล้ว ฉันกลบั ไปได้แล้ว... 

 
หญงิ สาวรบี รอ้ นกา้ วขา้ มธรณีประตจู นเกือบจะหกล้ม โชคดีทีจบั
ประตูเอาไวไ้ ด้ทัน จากนันนางก็ตังทา่ จะวิงตอ่ ทว่ากลับไดย้ ิน
เสียงร้อนรนของอาหลูดังขนึ มาจากด้านหลัง 
 
“ฮูหยินน้อย! ฮหู ยนิ น้อย! แยแ่ ลว้ เจ้าค่ะ” 
 
ฉีเยวห่ ยุดฝเทา้ แล้วหนั กลบั มามอง 
 
“ฮหู ยินน้อย คณุ ชายหวงมไี ข้ตวั รอ้ นอีกแล้วเจ้าค่ะ!” อาหลูพุง่
ออกมาจากในห้องผปู้ วย โคมไฟทแี ขวนตรงเสาระเบียงสาดส่อง
มาทีรา่ งนาง เผยให้เหน็ สีหน้าทดี รู ้อนใจเปนอย่างมาก 
 
อะไรนะ? ฉีเยว่ถึงกบั นิงงัน 
 
“ทาํ ไมถึงเปนอีกแล้ว...?” นางถามเสียงดังดว้ ยทา่ ทางวนุ่ วายใจ 
 
“เมอื ชว่ งบ่ายเขาเริมตวั รอ้ นเจา้ คะ่ ทา่ นหมอหลิวบอกว่าไม่
เปนไรกเ็ ลยไม่ไดป้ ลุกทา่ น แตจ่ นถึงตอนนีไข้ก็ยงั ไมล่ ดลงเลย
เจา้ ค่ะ” อาหลรู ายงานอาการคนเจ็บ 
 
ฉีเยวห่ นั ไปมองตาํ แหน่งทเี กิดไฟไหม้ จากนันก็หันมามองอาหล ู
ก่อนจะสูดลมหายใจลกึ แล้วบอกวา่  
 
“อาหลู ไฟไหม้เรือนชิวถงหยวนแล้ว” 
 
อาหลตู กตะลงึ ไปชวั ขณะ นางรวู้ ่าเกดิ ไฟไหม้ แต่ไดร้ ับการยืนยนั
จากบ่าวคนอืนๆ ว่าไฟไมไ่ หม้ลามมาถึงดา้ นนีแน่นอน นางจึงรบี

ไปดคู นเจบ็ กเ็ ลยไม่ได้ถามวา่ เกดิ ไฟไหม้ทีไหน 
 
เรอื นชวิ ถงหยวน! 
 
“ข้า...ข้าอยากไปดสู ักหน่อยวา่ จะกลับไปได้หรอื ยงั ” ฉีเยวเ่ อ่ย
อย่างเกบ็ ความตนื เตน้ ไวไ้ ม่อย ู่
 
อาหลมู องนาง ชวั พริบตาสีหน้ากเ็ ปลยี นเปนสับสน 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ตะ..แต่ว่าไฟกําลงั ไหมอ้ ยู่…” อาหลูเอย่ เสียง
ตะกุกตะกัก สายตาทมี องฉีเยว่เตม็ ไปด้วยความเปนห่วง 
 
เปนเพราะวา่ อยากกลบั ไป จึงไมก่ ลวั อะไรเลยร.ึ .. 
 
“เจา้ ฟงเสียงฟารอ้ งสิ” ฉีเยวช่ ไี ปทที ้องฟา 
 
ทันใดนันเองกม็ ีเสียงฟาผ่าดังกกึ กอ้ ง ราวกบั เสียงนันดังอยู่ใน
สถานทที ีไม่ไกลนักจนอาหลูต้องยกมอื ขนึ ปดห ู
 
“ตอนทีขา้ มากม็ ีเสียงฟาร้องแบบนี” ฉีเยวเ่ อย่ เสียงพร่า ท่าทาง
ทงั ตืนเต้นทังตงึ เครียด “และก็เปน…ฤดูหนาว…” 
 
จริงๆ ร.ึ .. อาหลมู องเจา้ นายพลางเอย่ เสียงแหบแห้ง 
 
“ถ้าเช่นนัน... ถา้ เชน่ นัน... ทา่ นก็รีบไปเถอะเจ้าค่ะ…” 
 
ฉีเยวม่ องอีกฝายด้วยสายตาซาบซึง แลว้ ยนื มอื ไปโอบกอดนาง 
 

“อาหลู เจา้ ต้องรกั ษาสุขภาพใหด้ นี ะ” หญงิ สาวเอ่ยด้วยนําเสียง
แผว่ เบา 
 
อาหลูพยักหน้า นําตาไหลพรังพรอู อกมาเปนสาย 
 
ฉีเยวค่ ลายอ้อมกอดออก จากนันกห็ มุนตัววิงออกไปอย่าง
รวดเร็ว 
 
“อาหลู! เรว็ หน่อย! ปลุกฮหู ยินน้อยหรือยัง? เขาเริมอาเจียน
แล้ว! คุณชายหวงอาเจยี นแลว้ นะ…” หูซานพุ่งตัวออกมาจากใน
หอ้ งคนเจ็บแลว้ ร้องตะโกนเสียงดงั  
 
ฉีเยว่เพิงจะวงิ ไปไดไ้ มก่ กี า้ วพลันหยดุ ชะงัก 
 
“ให้ท่านหมอหลวิ คิดหาวิธ.ี ..” อาหลหู ันมาตอบด้วยนําเสียงเจือ
สะอืน 
 
คาํ พูดของนางทําใหห้ ูซานถงึ กบั ตะลึงงัน ก่อนจะเหน็ ฉีเยว่ทียนื
อยูน่ อกประต ู
 
“ฮูหยินน้อย ทา่ นตนื แล้วนีนา ท่านจะไปไหนหรอื ขอรับ?” เขา
ถามอย่างสงสัย 
 
ตัวร้อนแล้ว อาเจียนแล้ว... 
 
ฉีเยว่สูดลมหายใจลกึ หวั ใจเต้นแรงราวจะทะลอุ อกมานอกอก 
นางเงยหน้ามองทอ้ งฟา ในหยู งั ได้ยนิ เสียงฟารอ้ งไม่ขาดสาย 
จากนันก็หนั ไปมองทางทิศตะวันตกทที อ้ งฟากลายเปนสีแดง

ฉานจากเปลวเพลงิ ทีลกุ โชติชว่ ง… 
 
เวรแลว้ ... นางได้แต่สบถคํานีในใจ หมุนตวั วงิ กลับเข้าไปด้านใน
อยา่ งรวดเร็ว 
 
อาหลมู องเจ้านายทีวิงผ่านหน้าตัวเองไปอยา่ งตนื ตะลงึ  
 
“เขาเปนอย่างไรบ้าง?” ฉีเยวถ่ ามเสียงดงั ขณะเดินเขา้ ไปในห้อง
คนเจบ็  
 
กว่าทีฉีเยวจ่ ะไดม้ ายนื หน้าเรอื นชิวถงหยวน ท้องฟากส็ วา่ งแล้ว 
 
ด้านหน้าของนางคอื ซากกาํ แพงทีมีรอ่ งรอยเขม่าควนั สีดาํ หลัง
เกดิ ไฟไหม ้
 
ไมม่ เี สียงฟาร้อง... 
 
ไมม่ ีหอ้ ง... 
 
ไมม่ เี หลือแล้ว... 
 
ไม่มแี ลว้ …… 
 
เรอื นชิวถงหยวนถูกไฟไหมว้ อดเกนิ กว่าครงึ คนทที าํ หน้าทดี บั
ไฟยงั สาดนําใส่ไม่หยดุ บริเวณเรือนโดยรอบมคี นมามงุ ดอู ยูเ่ ต็ม
ไปหมด เสียงวิพากษว์ จิ ารณด์ งั อืออึง 
 
ฉีเยว่ยืนอยา่ งโดดเดน่ ในชุดสีขาวทีทาํ เปนเสือคลมุ ของหมอ 

 
“ฮูหยนิ น้อย ฮหู ยินน้อย อย่ามาแถวนีเลยเจา้ คะ่ อนั ตรายมาก
…” บรรดาบ่าวรับใช้ทรี ูจ้ กั นางตา่ งพากนั วิงมาหาแลว้ รีบเอ่ย
เตือน 
 
ทวา่ หญงิ สาวกลับไมส่ นใจ ราวกบั นางมองไมเ่ ห็นและไมไ่ ดย้ ิน
อะไรทังนัน สายตาเอาแตจ่ ับจอ้ งไปทซี ากตรงหน้าด้วยท่าทาง
เหม่อลอย เศษไม้ไหม้ไฟส่งเสียงปะทุดงั เปรยี ะมาเปนระยะ 
เขมา่ ควนั ไฟยงั ลอยคละคลุ้งไปทัว จากนันเหมือนบางอยา่ งใน
หวั พลนั ขาดผึง หญงิ สาวตังท่าจะวิงเข้าไป 
 
“ฮูหยินน้อย เข้าไปไมไ่ ดน้ ะเจ้าคะ ด้านในยงั รอ้ นอยเู่ ลยเจ้าค่ะ 
อยา่ เขา้ ไปเจ้าคะ่ ” อาหลรู ีบรอ้ งห้าม กอดแขนของฉีเยวเ่ อาไว้
แน่น รงั เจา้ นายไม่ให้ผลีผลามวงิ เข้าไป 
 
ตอนแรกพวกบา่ วรับใช้ได้แต่งุนงงวา่ ทําไมอยู่ๆ ฮหู ยนิ น้อยถงึ
มาทีนี ปกตหิ ากเกดิ เรอื งแบบนี เจา้ นายส่วนใหญร่ วมถึงบ่าวรบั
ใช้ต่างกห็ ลกี หนีกนั แทบไมท่ ัน แต่ฮหู ยนิ น้อยกลับวงิ มาทีเกดิ
เหตแุ ล้วยนื จ้องอยนู่ านราวกบั คนโงอ่ ยา่ งไรอยา่ งนัน ซําร้าย
ตอนนียังต้องการจะพงุ่ เข้าไปขา้ งในดว้ ย ทําเอาพวกบา่ วรับใช้
ตกใจแทบแย่แล้ว 
 
“อย่าขวางขา้ หลกี ไปนะ หลกี ไปใหห้ มด” ฉีเยว่พยายามดนิ รน
ให้หลุดจากการเกาะกุม สายตาจบั จอ้ งแต่ซากไฟไหมต้ รงหน้า 
สิงอืนใดก็มองไม่เห็นแลว้  
 
กลบั ไปไม่ไดแ้ ลว้ … 
 

กลบั ไปไม่ได้อีกแลว้ … 
 
นางคงไม่มีวันตืนจากความฝนนีตลอดกาล... 
 
บทที 89 ยอมรับ 
 
อาหลดู งึ ฉีเยว่เอาไว้สุดแรงพร้อมกบั ร้องไหอ้ อกมา 
 
“ฮหู ยนิ น้อย ตอนนีพวกเราไม่สามารถเข้าไปได้เจ้าค่ะ รอสักครู่
นะเจา้ คะ เดยี วอาหลูเขา้ ไปเปนเพอื นทา่ น…” 
 
ในขณะเดียวกันก็เกดิ ความเคลือนไหวมาจากอีกดา้ น 
 
“เจา้ มาทาํ อะไรทีนี?” ฉางอวนิ เฉิงตะโกนถาม มองสตรที ยี ัง
ดงึ ดนั จะเขา้ ไปในซากไฟไหม้ ทงั ทถี กู อาหลูดึงเอาไว ้
 
ทว่าฉีเยวย่ ังคงไม่ฟงอะไรทังนัน เพราะนางคดิ มาตลอดวา่ ทีนีคอื
ความฝน หลงั จากทีนางตนื กจ็ ะใช้ชีวิตตามเดมิ ในแบบทตี นคุ้น
เคย ไมว่ า่ จะเปนการบ่นพราํ กบั เรืองไร้สาระ การทาํ งานเก็บเงิน 
หรือบางทอี าจจะเรมิ ความรกั ครังใหม่ แตง่ งาน มีลกู ส่วนเรือง
จวนติงซโี หว ฮูหยิน อนุภรรยา สามี กระทงั เสียวโหวเหย่ทไี ร้
เมตตาไร้เหตุผลเหล่านันไม่มีความเกียวขอ้ งกับนางแมแ้ ต่นิด
เดียว 
 
ดงั นันนางจงึ สามารถใช้ชีวติ อย่างอสิ ระและสบายใจอยา่ งเช่น
ทกุ วันนีได้ ทาํ เพียงมองการแสดงละครทคี นเหลา่ นีเลน่ ใหด้ ู ไม่
ว่าจะเปนอารมณร์ ัก เกลยี ด หรือโวยวายใส่ลว้ นน่าสนใจ แต่พอ
มาถึงตอนนี จ่ๆู นางกพ็ บวา่ นางไมใ่ ชผ่ ชู้ ม แตก่ ลบั เปนตัวละคร

ตวั หนึง เปนส่วนหนึงของละครเรอื งนี... 
 
หรอื พูดอีกอย่างก็คือ นางควรจะคดิ ได้ตงั นานแลว้ แต่เปนเพราะ
ใจนางเองทไี มเ่ คยยอมรับ 
 
ความจรงิ กค็ ือตังแตว่ ันทีนางตืนขนึ มาแลว้ พบวา่ ตนเองอย่ทู ีนี 
นางกก็ ลบั ไปไม่ได้แลว้  
 
แต่วา่ นางไม่ยอมละทิงความหวงั ไมย่ อมเชอื ความจรงิ ทเี ห็นตรง
หน้า เฝารอคอยดว้ ยความหวงั อย่างดือรนั พยายามหลกี หนี
ความเปนจรงิ ทีน่ากลัว 
 
นางไม่อาจกลับไปพบญาติพนี ้องได้อีกแลว้ ไมอ่ าจกลบั ไปใช้
ชวี ิตอย่างทตี ัวเองคนุ้ เคยได้ นางตอ้ งอย่ตู วั คนเดยี วในอีกมติ ทิ ี
ไม่ร้จู กั ใช้ชีวติ ตามลาํ พัง และตายไปอย่างโดดเดียว 
 
ขา้ จะกลับบา้ น... 
 
ขา้ อยากกลบั บ้าน… 
 
ขา้ ไมต่ อ้ งการอย่ทู ีนีคนเดียว... 
 
“ปลอ่ ย เจ้าปล่อยข้านะ” ฉีเยว่ตะโกนเสียงดัง พร้อมกับออกแรง
สะบดั อาหลูทีขวางไวอ้ อก พยายามพุง่ ตวั ไปทีเรอื นชวิ ถงหยวน 
 
อาหลตู า้ นทานแรงคลุ้มคลังของอกี ฝายเอาไวไ้ ม่อยู่ จึงถกู สะบดั
จนลม้ ลงกบั พืน 
 

เมอื ไม่มีใครขดั ขวาง ฉีเยว่กค็ ดิ เพียงวา่ ตวั เองจะชักช้าตอ่ ไปไม่
ไดแ้ ลว้ นางรีบวิงไปทนั ที ทนั ใดนันเองก็มแี ขนทมี ีแรงมหาศาล
ข้างหนึงยืนมาดึงนางเอาไว ้
 
“เจ้าเปนบ้าอะไรอีก!” ฉางอวนิ เฉิงตะโกนใส่หน้าแลว้ ดึงนางเข้า
มาใกล ้
 
ขอ้ มอื ทีปวดอย่างรุนแรงทาํ ใหฉ้ ีเยวไ่ ดส้ ติ หนั มามองคนทอี ยู่
ตรงหน้า 
 
บุรุษรปู งามทว่ งทา่ องอาจและสงา่ ผา่ เผย… 
 
นีคือคนทีมีชีวิต... เปนคนจริงๆ ไม่ใชต่ ัวละครทอี ย่ใู นเกมและก็
ไมใ่ ชภ่ าพฝน เขาจะไมจ่ างหายไปอย่างเด็ดขาด... 
 
ทกุ สิงทกุ อย่างล้วนเปนความจรงิ ไม่ใชค่ วามฝน ตนื เถอะยัยโง!่  
 
“ข้า...” ฉีเยวเ่ อ่ยขนึ มาอย่างเชืองช้า นําเสียงแหบแหง้  
 
พอเหน็ นางสงบลง สีหน้าฉางอวินเฉิงก็ผอ่ นคลายกวา่ เดมิ  
 
“ขา้ ...ขา้ อยากพกั ผ่อนสักหน่อย” ฉีเยวเ่ อ่ยเสียงออ่ นลา้  
 
ประโยคนีทําใหฉ้ างอวนิ เฉิงประหลาดใจเลก็ น้อย สายตาจับจ้อง
สตรที อี ย่เู บืองหน้า สีหน้านางยังคงซีดเซยี ว ดูใจลอยและไร้ชวี ติ
ชวี า… 
 
ถงึ สายตาของสตรีผู้นีจะตกอย่บู นใบหน้าเขา แต่ดเู หมอื นนาง

จะไม่ไดม้ องเขาเลย หนําซาํ สายตายงั แตกต่างจากเมอื กอ่ นที
เคยมองมาดว้ ยความประหลาดใจ เหยียดหยาม สบายใจ ขบขัน 
หลากหลายอารมณท์ รี วมอยูด่ ว้ ยกัน ทวา่ ตอนนีกลับมีเพยี ง
สายตาทีมองมาเหมือนมองคนทีไมร่ ู้จักซาํ ยังหลบหน้ากันดว้ ย 
 
หลบหน้า? สตรีผ้นู ีหลบหน้าคนอนื เปนด้วยรึ? 
 
ฉางอวนิ เฉิงหวั เราะเยาะความคิดนีอยูค่ รู่หนึงกอ่ นจะปดออก
จากหวั  
 
คงเปนเพราะหลายวนั มานีนางอดนอนมากเกนิ ไปสินะ… 
 
“ถา้ เช่นนันก็รีบไปพกั ผอ่ นเถอะ วงิ มาทนี ีทาํ ไมกนั ” เขาเอ่ยด้วย
นําเสียงระอา แต่ไมไ่ ดป้ ล่อยมอื ออก 
 
อาหลูจบั แขนอีกข้างหนึงของฉีเยว่ด้วยความระมัดระวังและกระ
ตุกเบาๆ เปนเชิงเรียก 
 
“อ้อ... ได้” ฉีเยวพ่ ยกั หน้าให้ นางมองฉางอวินเฉิงแลว้ ยมิ น้อยๆ 
ก่อนเอย่ ตอ่ “ขอบคณุ มาก” 
 
ฉางอวนิ เฉิงยิงขมวดคิวแน่นกวา่ เดิม แต่ไม่ไดพ้ ูดอะไร ไดแ้ ต่
ปล่อยมอื ฉีเยว่จงึ กา้ วเท้าจากไป ถึงจังหวะทกี ้าวเดนิ จะดูขดั ๆ 
แขง็ ๆ อยบู่ ้างกต็ าม 
 
อาหลูช่วยประคองนางอยา่ งระมัดระวัง แต่ฉีเยวย่ ิงเดนิ กย็ งิ เรว็
ขึน สุดท้ายอาหลูก็ไมต่ อ้ งประคอง แต่เปลยี นเปนตอ้ งวงิ เหยาะๆ 
ถงึ จะตามทัน 

 
ฉางอวนิ เฉิงยังคงยนื นิงอยทู่ เี ดิม มองตามหลังฉีเยวจ่ นหญิง
สาวหายไปจากสายตา 
 
สตรีผู้นีเปนอะไรนะ? ทาํ ไมมองแล้วร้สู ึกแปลกๆ ชอบกล... 
 
เขาเม้มปากแน่น แต่พอคิดอกี ทไี ม่ใช่ว่าสตรีผู้นีจะดูแปลกๆ 
ตลอดเวลาอยแู่ ล้วรึ ไมเ่ หมือนกบั สตรที งั หลายทีเขาเคยพบเหน็
... 
 
จงั หวะนันเองก็มคี นผ้หู นึงเดินมาหาดว้ ยทา่ ทางรีบร้อน กอ่ นจะ
รายงานดว้ ยเสียงแผ่วเบา 
 
“เสียวโหวเหย่ คนผูน้ ันตายแลว้ ขอรับ ยงั ไมไ่ ด้ความเลยวา่ ใคร
เปนผบู้ งการ” 
 
ฉางอวินเฉิงละสายตากลบั มา มองเรอื นทถี กู ไฟไหมจ้ นแทบจะ
เหลอื แต่ซาก 
 
“ทําลายศพเพอื กลบหลักฐานรึ?” เขายิมอย่างเยอื กเย็น “คิดว่า
แคท่ าํ ลายศพก็จะทําให้นอนหลับฝนดี อยไู่ ดอ้ ย่างปลอดภยั ไร้
ปญหาใดๆ มารบกวนไดแ้ ลว้ ร?ึ ” 
 
แสงอาทติ ย์ยามบ่ายสอดส่องผา่ นหน้าต่างเข้ามาในหอ้ ง 
 
หซู านเดนิ ไปปดหน้าตา่ งเข้ามาครงึ หนึง พอหมุนตวั กลับมา ก็
เหน็ อาหลูถือปรอทวัดไข้เดนิ มาพอด ี
 

ของเลก็ จวิ ชินนีช่างน่ามหัศจรรยจ์ รงิ ๆ หูซานไดแ้ ตม่ องอยา่ ง
ชนื ชม เขาไม่รู้ว่ามนั ทํามาจากอะไร รู้เพยี งว่าอาหลูดแู ลเจา้ สิงนี
อยา่ งเข้มงวด ขนาดหลวิ พู่เฉิงยังต้องพดู หลายคาํ วา่ นางจะส่งให้
ด ู
 
“เปนอย่างไรบา้ ง? ไขล้ ดลงหรือยงั ?” หซู านเดินเขา้ มาถามเสียง
เบา 
 
อาหลูส่ายหน้าไปมา กอ่ นจะเอย่ วา่  
 
“แต่ไม่เปนอะไรหรอก ฮหู ยนิ น้อยบอกแล้ววา่ ขอแค่อณุ หภูมิไม่
เกินสามสิบเก้าองศาก็ยงั ถอื วา่ ปกต”ิ  
 
“ข้าต้องการดมื นํา” คุณชายหวงทอี ยู่บนเตียงเอ่ยขนึ  
 
หูซานรบี ตอบรบั แล้วไปเทนําใส่ถว้ ยมาให ้
 
“เจ้าคนสกปรกอยใู่ หห้ า่ งจากขา้ หน่อย” คุณชายหวงจอ้ งหซู าน
ดว้ ยความไม่พอใจ ถึงจะยงั ดอู ่อนเพลียแตเ่ หมอื นจะวางอํานาจ
ไดแ้ ล้ว จากนันเขาก็ชนี ิวไปทีอาหลู “ส่งให้สตรผี ้นู ี ขา้ ไม่กินของ
ทผี ้ชู ายปอน” 
 
หซู านเบ้ปาก ตอนทเี จา้ หมดสติ ข้ายังช่วยเจ้าบว้ นปากและถา่ ย
เบาอย่เู ลย คาํ พดู พวกนีแน่นอนว่าเขาย่อมไม่กล้าพูดออกมา 
 
อาหลรู ับนํามาแล้วนังลงข้างเตยี ง จังหวะเดียวกับทนี อกหอ้ งมี
เสียงหลิวพู่เฉิงดังขึน 
 

“ฮูหยนิ น้อยมาแลว้ หรือ ทําไมไมพ่ กั ผอ่ นใหม้ ากสักหน่อยเลา่  
ขา้ อยทู่ ีนีแลว้ ไมเ่ ปนไรหรอก” 
 
นับตังแตฉ่ ีเยวถ่ ูกลากออกจากเรือนชวิ ถงหยวน นางก็กลับเขา้
หอ้ งนอน แมแ้ ต่ขา้ วเทียงก็ไม่กิน อาหลจู ึงเปนหว่ งมาก เวลานี
ได้ยนิ ว่านางออกมาแล้ว อาหลกู ็รสู้ ึกดใี จเปนอยา่ งมาก 
 
อาหลดู ีใจจนเผลอลกุ ขนึ ยนื ทําใหน้ ําทีตงั ใจจะจ่อไปทีปาก
คณุ ชายหวงกลับถูกยนื ไปทจี มกู แทน เขาจงึ ตอ่ วา่ เสียงดงั ลัน 
 
“ผู้หญงิ น่ารังเกยี จนี…” 
 
อาหลจู งึ รสู้ ึกตวั แล้วรีบคุกเขา่ ลงไปเช็ดใหเ้ ขาอย่างลุกลีลุกลน 
กลับถกู คณุ ชายหวงผลกั ออกไป เปนจังหวะเดยี วกับทฉี ีเยว่เดิน
เข้ามาพอดี หญงิ สาวจึงดึงอาหลูขึนมา ทว่าคุณชายหวงกย็ งั
ตอ่ วา่ อยา่ งเดือดจัดอย ู่
 
ฉีเยว่มองคุณชายหวงโดยไมพ่ ูดไม่จา ในเมอื นางไม่พูดอะไร คน
อืนในห้องก็เงียบไป บรรยากาศพลนั เปลียนเปนเงยี บสงบ เสียง
ดา่ ของคณุ ชายหวงจงึ ค่อยๆ เบาลงในทีสุด 
 
“มองอะไร?” คุณชายหวงเห็นฉีเยว่จ้องมาทีตนก็กระชากเสียง
ใส่ พลางจอ้ งอกี ฝายกลับจนตาแทบถลน 
 
“เพอื ช่วยชวี ิตเจ้า หลายวันมานีพวกเราแทบไมไ่ ดห้ ลับได้นอน
…” ฉีเยวก่ ลา่ วขึนมา “ถงึ จะบอกว่านีเปนหน้าทีและความรับผิด
ชอบของหมอ แตม่ ันไมใ่ ชเ่ รืองงา่ ยเลยนะ” 
 

คณุ ชายหวงเบิกตาโพลง แมเ้ ขาจะอายนุ ้อย แตก่ ็รูไ้ ด้ว่าสตรผี ้นู ี
กาํ ลงั ออกหน้าให้บา่ วรับใช้ของตนเอง 
 
“ฮึ! เจา้ พดู เรืองนีทาํ ไม!” เขาเชดิ หน้า “สามารถปรนนิบัติรับใช้
คณุ ชายอย่างขา้ ไดน้ ับวา่ เปนบุญวาสนาของบา่ วรับใชผ้ ูน้ ี...” 
 
ทว่าอีกฝายยังพดู ไม่ทันจบ ฉีเยวก่ ็สวนขึนมากอ่ น 
 
“เจ้าสามารถมชี ีวติ ให้นางปรนนิบัตริ ับใชไ้ ด้ นันต่างหากทีถือ
เปนโชคของเจ้า” ฉีเยว่เอย่ เสียงเรียบ “ถงึ นางจะเปนบา่ วรบั ใช ้
แตน่ างกไ็ มใ่ ชบ่ า่ วของเจ้า แตเ่ ปนบ่าวของขา้ คุณชายหวง เจ้า
กําลังจะบอกข้าวา่ การทขี ้าสามารถช่วยชวี ิตเจา้ ไดน้ ันนับว่าเปน
โชคของขา้ งนั ร?ึ ” 
 
กแ็ ค่บ่าวรับใช้คนเดยี ว! ทําไมนางตอ้ งพดู มากมายเพียงนี 
คุณชายหวงหายใจหอบถอี ยา่ งไม่พอใจ ในมุมมองของเขาการต ี
การด่า หรอื การแลกเปลยี นตัวบา่ วรับใชถ้ ือเปนเรืองทีทํากันเปน
ปกติ อีกอย่างเขากไ็ ม่ได้ทําอะไรผดิ กแ็ ค่ดา่ ไม่กีคาํ เท่านัน? 
หนําซําเรืองนียงั เปนความผิดของบ่าวรบั ใช้คนนันด้วย 
 
“เจ้ากนิ ยาผดิ หรอื เปล่า?” คณุ ชายหวงหายใจฟดฟาดขนึ มา “ก็
แค่บา่ วรบั ใชเ้ พียงคนเดยี ว…” 
 
“บ่าวรับใช้แลว้ เปนอย่างไร?” ฉีเยว่เอ่ยขดั จังหวะคาํ พูดของเขา 
พรอ้ มกบั เน้นเสียงให้ดังขึน “นางพกั ผ่อนไม่พอมาหลายวนั
หลายคนื คอยปรนนิบัตเิ จ้าขนาดนี เจา้ จะให้ความเคารพนางสัก
หน่อยมันยากขนาดนันเลยหรือ? การเคารพคนอืนมนั ยากมาก
หรืออยา่ งไร?” 

 
คนทอี ยู่เตม็ หอ้ งรวมทงั คณุ ชายหวงต่างกต็ กใจทีจ่ๆู นางกม็ ี
ทา่ ทแี ข็งกรา้ ว ทกุ คนมองนางอยา่ งไมเ่ ข้าใจ 
 
“ฮหู ยินน้อย ฮูหยินน้อย ไม่เปนไรเจ้าคะ่ ไมเ่ ปนไร เปนบ่าวเอง
ทสี ะเพรา่ ไมเ่ กียวกบั คุณชายหวงเลย..” อาหลูรบี ยนื มอื ไปดงึ
แขนของนางไวพ้ ร้อมกับกลา่ วขึนมา 
 
หลวิ พู่เฉิงกระแอมเสียงหนึง มองฉีเยวท่ ลี มหายใจยงั คงหนัก
หน่วง สีหน้าดูแข็งกรา้ ว บนหน้าผากมีเหงือผุดออกมา เขาจึง
ยืนมอื ไปตรวจชพี จรให้นาง 
 
หลังจากเอ่ยออกไป ฉีเยว่ถึงเพงิ ได้สติ นางจึงหลุบตาลง 
 
“ฮูหยนิ น้อยเหนือยเกนิ ไปแล้ว ไปนังสักหน่อยเถอะ ข้าจะให้
จางถงต้มเหลียนจึซนิ แล้วเอามาให้เจา้ กนิ ” หลิวพูเ่ ฉิงเอย่ เสียง
เบาพลางปลอ่ ยมือออก 
 
ขา้ หลวงใหญ่กบั หวงฮูหยินเดินเข้ามาพอดี พอเห็นบรรยากาศ
ตงึ เครียดก็ถามวา่  
 
“เปนอะไร? เกิดอะไรขึนรึ?” 
 
“ท่านแม่ สตรีผู้นีบ้าไปแลว้ …” คณุ ชายหวงตะโกนอยา่ งไมพ่ อใจ 
ในขณะทีชีนิวไปทางฉีเยว ่
 
หวงฮหู ยินถงึ กับตกใจจนสะด้งุ สุดตวั รีบตีมอื ลกู ชายตัวเอง