บ้านนี้มีหมอเทวดา เล่ม 3

” 
 
หลวิ พูเ่ ฉิงพยกั หน้ารับร ู้
 
“ความดันโลหติ สูงขนึ แล้วเจา้ คะ่ ” อาหลูอย่ดู า้ นขา้ งตะโกนขนึ มา 
 
ฉีเยว่พยกั หน้าน้อยๆ เพิมความเร็วในการเคลอื นไหวของมอื มาก
ขนึ เหงอื ทผี ดุ ออกมาเตม็ หน้าผากหยดลงใส่ดวงตาไมข่ าดสาย
จนส่งผลกระทบต่อสายตา 
 
“ช่วยเช็ดเหงอื ให้ขา้ ที” 
 
มือทดี ูงกๆ เงินๆ ข้างหนึงยืนเข้ามาใชผ้ า้ ซับหน้าผากให้นาง 
 
ฉีเยว่เหลอื บมองจงึ เหน็ วา่ เปนจางถง เขาไมเ่ หมือนกับหซู านที
เห็นการผา่ ตดั ครงั แรกกท็ นไม่ไหวถงึ กบั อาเจียนออกมาไม่หยุด 
ทา่ ทางหูซานไมค่ ูค่ วรทีจะเปนลูกศิษยข์ องหลิวพเู่ ฉิงเลย 
 
นางยิมใหเ้ ขาเล็กน้อยแสดงถงึ ความขอบคณุ รวมไปถึงการ
ยกย่อง 
 
“ส่งท่อระบายให้ข้า” ฉีเยว่สังขนึ มาอกี  
 
จางถงหันไปหยิบทอ่ สองเส้นทีผ่านการฆ่าเชือแลว้ มาให ้
 
จากท่อเส้นเดียวถูกแบ่งเปนสองเส้น จากนันก็ถูกตัดจนกลาย
เปนสามเส้น คาดวา่ อกี ไม่นานนางกค็ งไม่สามารถใช้ทอ่ นีได้แล้ว 
ฉีเยวป่ รายตามองแวบหนึงพร้อมกบั ถอนหายใจดว้ ยความหดห ู่

 
สิงของทีนางนําติดตัวมาดว้ ยนับวันยงิ น้อยลงเรือยๆ บางทวี นั ใด
วันหนึงอาจจะเหลือตวั นางเองเพียงลําพัง ไมใ่ ชส่ ิ... เหลอื แค่
วิญญาณดวงนี… 
 
“หวั ใจเต้นเปนอย่างไร?” ฉีเยว่หยุดคิดแลว้ ถามตอ่ หลังขับนํา
ออกเรียบรอ้ ยแลว้  
 
อาหลูรีบหยบิ หฟู งแพทยย์ ัดใส่เข้าไปในหขู องนาง 
 
จงั หวะหวั ใจเตน้ คงท.ี .. ฉีเยว่ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก 
 
กวา่ ทีดา้ ยเย็บแผลเส้นสุดทา้ ยจะถกู ตดั ขาด ทอ้ งฟาสีครามก็ได้
เปลียนเปนมดื สลัวแลว้ ยามนีหซู านกาํ ลังถือตะเกยี งส่องให้
ฉีเยวเ่ สียบทอ่ สวนปสสาวะ ในทสี ุดการผ่าตดั กเ็ สรจ็ สินลง 
 
บนร่างของคณะทาํ งานกลุ่มนีลว้ นเต็มไปด้วยเหงอื ทไี หลซึมจน
เปยกชืนไปหมด แตล่ ะคนสีหน้าขาวซดี คลา้ ยกับเพงิ ผา่ นการทํา
สงครามมาอยา่ งไรอยา่ งนัน 
 
ตอนทฉี ีเยวป่ ระกาศวา่ การผ่าตัดเสรจ็ สิน อาหลู หูซาน และจาง
ถงต่างก็นังแปะลงบนพืนอยา่ งหมดเรียวแรง ถงึ ทกุ คนจะมี
ทา่ ทางอ่อนระโหย แต่บนใบหน้ากลบั ปรากฏความโล่งอกและ
ผ่อนคลายรวมไปถึงความดีใจออกมาใหเ้ หน็  
 
ทว่าสีหน้าของฉีเยวย่ ังคงดูเอาจรงิ เอาจังเหมือนเชน่ เคย 
 
“นี... ข้ารูว้ า่ ทุกคนตา่ งก็อยากถอนหายใจอย่างโลง่ อก แตว่ า่ ...” 

นางกล่าวขึนมาดว้ ยนําเสียงหนักองึ “การทําสงครามทแี ทจ้ รงิ
เพงิ จะเรมิ ตน้ จากตอนนีต่างหาก...” 
 
อะไรนะ? เพิงจะเรมิ ตน้ ? ไม่ใช่วา่ สินสุดแล้วรึ? 
 
ทกุ คนต่างหันมามองฉีเยวอ่ ยา่ งประหลาดใจ 
 
ตอนทฉี ีเยว่เปดประตูเรอื นออก สิงแรกทนี างเหน็ ก็คอื ฉางอวนิ
เฉิง 
 
เขายืนอยู่หน้าประตูราวกับเปนเทพเจา้ ทที ําหน้าทีปกปองประต ู
ชายหนุ่มเฝาประตูเอาไว้ดว้ ยท่าทางยนื หยดั และมนั คง ผทู้ ีอยู่
ตรงหน้าเขาคือข้าหลวงใหญ่กับภรรยารวมไปถงึ ตงิ ซีโหวกบั โหว
ฮหู ยิน 
 
ถึงพวกบา่ วจะยกเกา้ อหี วายมาวางเรียงเอาไวใ้ ห้ แตเ่ ห็นได้
ชัดเจนวา่ ไม่มใี ครยอมนังสักคน ทังหมดตา่ งจับจ้องมาทีเรอื น
หลงั นีด้วยสายตาเปนกังวลและตงึ เครยี ด 
 
เมือได้ยินเสียงประตูเปดดงั ขึนมา หัวใจของข้าหลวงใหญก่ บั
ภรรยากเ็ ต้นแรงราวกับจะทะลอุ อกมานอกอกทนั ทที ีเหน็ ฉีเยว ่
พวกเขากแ็ ทบจะหยุดหายใจไปแล้ว 
 
“เรยี บร้อยแล้ว การผา่ ตัดเปนไปอยา่ งราบรนื เจ้าคะ่ ” ฉีเยวก่ ล่าว
ขึนมาพร้อมกบั ปลดผ้าปดปากลง 
 
ร่างของหวงฮหู ยินพลันอ่อนยวบ ลม้ ลงใส่อ้อมแขนบ่าวหญิงที
ชว่ ยประคองอยทู่ งั สองด้าน 

 
ฉีเยว่กวาดตามองไปรอบๆ จากนันสายตาก็ไปหยุดอยูบ่ นร่าง
ของฉางอวินเฉิง ถึงเขาจะหนั หลงั ใหน้ างตลอดเวลา ไมม่ องมา
เลยสักนิด แต่นางสังเกตไดว้ ่าตอนทอี ีกฝายได้ยินประโยคเมือ
สักครู่นี ทา่ ทางยืนหลงั หยัดตรงของเขากลบั ผ่อนคลายลงมา
เล็กน้อย 
 
ขา้ หลวงและหวงฮหู ยนิ ตา่ งกเ็ ชด็ นําตา ตงั ท่าจะใหบ้ ่าวรับใช้ช่วย
ประคองเข้าไปในเรอื น ทว่าฉีเยวก่ ลับส่งเสียงหา้ มไว้เสียก่อน 
 
“ตอนนีพวกทา่ นยงั ไมส่ ามารถเข้าไปในหอ้ งได้ แตส่ ามารถมอง
ผ่านหน้าตา่ งได้เจา้ คะ่ ” ฉีเยวเ่ ข้าใจสามีภรรยาคู่นีดี การรกั ษาที
ไมเ่ คยพบและไมเ่ คยไดย้ ินมาก่อนคงเขยา่ ขวัญพวกเขามาก การ
ทีทงั สองสามารถอดทนรอจนถึงตอนนีไดน้ ับว่าไม่ง่ายเลย 
 
“หา? ทาํ ไมรึ?” ข้าหลวงใหญ่ถามอย่างสงสัย 
 
“เพราะวา่ เขาเพิงจะผ่านการผ่าตัด ร่างกายจึงยังออ่ นแอมาก 
จาํ เปนตอ้ งพักรักษาตวั อยา่ งสงบ” ฉีเยว่ตอบพยายามใช้คําพูด
ทีง่ายทีสุดมาอธบิ าย 
 
“พวกเราไม่รบกวนเขาหรอก พวกเราจะเบาเสียง” ฮหู ยิน
ขา้ หลวงรีบเอย่ ทนั ควนั  
 
“เพราะรา่ งกายของเขาอ่อนแอ ด้านในห้องจะตอ้ งสะอาดอยา่ ง
มาก พวกท่าน...” ฉีเยวใ่ ชม้ อื ทําท่าทางชีกวาดไปบนร่างพลาง
เอ่ยต่อ “อยภู่ ายนอก ร่างกายจึงไม่สะอาด จะส่งผลไมด่ ตี อ่ เขา” 
 

สองสามภี รรยาถึงกบั มึนงงกับคาํ พูดของนาง การถูกคนกล่าว
หาวา่ ไมส่ ะอาด เปนเรืองทีทังสองไม่เคยได้ยนิ มาก่อน พอตังสติ
ไดจ้ ึงกม้ มองรา่ งของตวั เอง สองวนั มานีเปนเพราะอาการบาด
เจ็บของลกู ทาํ ให้พวกเขาไม่มีกะจติ กะใจทาํ อะไร ไมก่ นิ ไมน่ อน 
ไมอ่ าบนําล้างหน้า อกี ทงั ไม่เปลียนเสือผ้า หนําซาํ ยงั ร้องไห้
โวยวาย บนรา่ งจงึ ไม่ค่อยสะอาดจริงๆ… 
 
“ขา้ จะไปเปลียนชุด” ทงั สองรีบเอย่ ขนึ มา 
 
“รอพร่งุ นีคอ่ ยมาดเู ถอะเจา้ คะ่ มันไมด่ ตี ่อรา่ งกายเขาจรงิ ๆ” 
ฉีเยวพ่ ยายามเอ่ยโน้มน้าว “ขา้ จะเฝาเขาไว้ตลอดเวลา พวกท่าน
วางใจเถอะ” 
 
พอเหน็ สองสามีภรรยาตงั ท่าจะพูดอะไรต่อ ฉางอวินเฉิงจงึ เดิน
เข้ามาใกล้ๆ ก่อนจ้องทังสองนิง 
 
“ถา้ เช่นนัน... ถา้ เช่นนันพวกเราขอมองดจู ากหน้าต่างแลว้ กนั ” 
ขา้ หลวงใหญเ่ อย่ ขึนมาทนั ท ี
 
ฉีเยว่พยักหน้าแลว้ หลกี ทางใหค้ นทงั สอง ส่วนตงิ ซีโหวกับเซีย
ซือมที า่ ทีลังเลอยูค่ รหู่ นึง กอ่ นจะเดนิ ตามไปดว้ ยเชน่ กัน 
 
ทว่าฉางอวินเฉิงกลับยืนนิงไมข่ ยับเขยือน 
 
“ขอบคุณเจา้ มากทยี นื อยู่นานขนาดนี ทาํ ให้เจ้าเหนือยแล้ว” 
ฉีเยวม่ องอกี ฝายพรอ้ มกับกลา่ วขนึ มา 
 
ฉางอวินเฉิงเหลอื บมองนางแวบหนึงด้วยสายตาประหลาด ก่อน

ยกมือขนึ ลบู คางตวั เอง 
 
“ข้าเหนือยอะไร” เขาเอย่ ขนึ มาพลางหนั หลังเดินผละไป ทว่า
เพิงเดนิ ไปได้ไมก่ กี ้าวก็หยุดฝเท้าลง “เจ้าสิเหนือยแล้ว” 
 
ฉีเยวก่ ําลงั หนั หลังเตรยี มจะเดินกลับเขา้ ไปในเรอื น พอไดย้ ิน
ประโยคนีกร็ ู้สึกประหลาดใจเปนอยา่ งมากจึงหนั หน้ากลบั มาอีก 
ทวา่ ชายหนุ่มได้สาวเท้ากา้ วใหญเ่ ดนิ จากไปแลว้  
 
“เฮ.้ .. ขา้ เหนือยจริงๆ ด้วย ขอบใจเจ้าเหลือเกนิ ทเี ข้าใจ” 
 
ฉีเยว่หัวเราะพลางตะโกนตามหลงั อีกฝายเสียงดงั  
 
ชว่ งทียามราตรีคบื คลานเข้ามา 
 
ในเรือนหลังเล็กยงั คงมตี ะเกยี งส่องสวา่ งเหมือนเช่นเคย ถงึ ข้า
หลวงและฮหู ยินรับปากว่าจะไมเ่ ขา้ ไปดลู กู ชายในห้อง แต่การที
ใหท้ ังสองออกห่างจากเรือนหลังนี ไมว่ า่ จะพูดอยา่ งไรคนทังคกู่ ็
ไมย่ อม ฉีเยวร่ ดู้ วี ่าไมส่ ามารถบีบบังคับอกี ฝายมากจนเกนิ ไป 
สุดทา้ ยจงึ ใหบ้ ่าวเก็บกวาดหอ้ งหนึงเพือให้สองสามภี รรยาได้
นอนพกั ผ่อน 
 
“ข้าจะเฝาเขาดว้ ยตวั เอง ขา้ รวู้ า่ ตอ้ งรักษาอย่างไร สิงทีพวกทา่ น
ควรทําในตอนนีก็คือพักผอ่ นให้มาก รอเวลาทีคุณชายพน้ ช่วง
อันตรายก็ตอ้ งใหพ้ วกท่านเปนผูด้ แู ลเขาแลว้ ” ฉีเยว่พดู โน้มน้าว
ใหท้ ังสองคลอ้ ยตามอีกครัง 
 
‘ชว่ งอนั ตราย’ คาํ นีกระตุน้ ความอยากร้ขู องสามีภรรยาคูน่ ีอกี

แล้ว 
 
“ไม่ใช่บอกวา่ เรืองนี...เออ่ ...อะไรนะ…การผ่าตดั ราบรืนแลว้ รึ? 
ทาํ ไมยัง…อนั ตรายอีกเล่า?” หวงฮูหยนิ จับมอื ของฉีเยว่พร้อม
กบั ถามดว้ ยนําเสียงสันเทา 
 
“โดยทวั ไปหลังจากทาํ การผา่ ตดั เสร็จ จะมีช่วงเวลาทตี ้อง
ตดิ ตามดอู าการคนไข้เจ้าค่ะ” ฉีเยว่ยมิ ปลอบใจ “พวกเราเรยี กว่า
เปน ‘ช่วงอนั ตราย’ เจ้าคะ่ แตบ่ างทกี อ็ าจจะไมเ่ ปนอะไร ยามนี
ข้าได้แต่รับรองวา่ จะพยายามอยา่ งสุดชีวิตเท่านัน ทว่าผลลพั ธ์
จะออกมาเปนอย่างไร ขา้ ไมก่ ล้าบอกจรงิ ๆ” 
 
สําหรบั คําพดู แบบนีหากเปนโรงพยาบาลในยคุ ปจจุบนั จะเปน
ประโยคทีได้ยนิ และไดพ้ ูดอยู่บ่อยๆ ทว่าสําหรบั สามภี รรยาคูน่ ี
แลว้ พอได้ยนิ กลบั สับสนมากยิงขึนไปอกี  
 
“ถ้าเชน่ นันทีผ่านมาคอื อะไรกัน” หวงฮหู ยนิ เอย่ พลางรอ้ งไห้ “
สุดทา้ ยรักษาเขาแล้วหรือว่ายังไม่ไดร้ กั ษากันแน่” 
 
ขณะทฉี ีเยวไ่ ม่ร้วู า่ จะอธบิ ายอยา่ งไรดี หลิวพู่เฉิงก็เดนิ มาที
หน้าตา่ ง 
 
“เรยี นใต้เท้าและหวงฮูหยิน คุณชายได้รับการรกั ษาแล้วขอรบั  
เพียงแคอ่ ยูใ่ นฤทธิของยาสลบจึงยังไมร่ ูส้ ึกตัวขอรับ” เขาเอย่
พลางหนั กลับไปเรียกศิษยเ์ อก 
 
จางถงกาํ ลงั ถอื ถว้ ยยาเตรียมจะปอนให้บตุ รชายขา้ หลวง เมอื
มองไปทีคนเจบ็ จะเหน็ ผ้าพันแผลพันอยบู่ นร่าง 

 
ฮูหยนิ ข้าหลวงโผเข้าใส่หน้าตา่ งแลว้ รอ้ งไห้เสียงดังพลางรอ้ ง
เรยี กชอื ลูกชายไม่หยดุ ดูเหมือนคนเจ็บจะไดย้ นิ เสียงรอ้ งเรียก 
เขาคอ่ ยๆ ขยบั ศีรษะแล้วหนั หน้ามาชา้ ๆ 
 
“ท่านแม.่ ..” เขาขยับริมฝปาก เอ่ยเรยี กเสียงแผว่ เบา แต่นอก
เหนือจากจางถงทีอยู่ใกล้ๆ แล้วก็ไมม่ ใี ครไดย้ นิ คําพูดนี 
 
ทว่าสภาพเช่นนีก็เพยี งพอสําหรับสองสามภี รรยาแล้ว 
 
“นัน…เจ้าสิงนัน...” ข้าหลวงใหญเ่ ปนผู้ชายจึงใหค้ วามสนใจกับ
สิงตา่ งๆ มากหน่อย เขาชีไปทีผา้ พันแผลทีอย่บู นรา่ งของลูกชาย
รวมไปถงึ ทอ่ ทอี อกมาจากร่างกาย จากนันกเ็ อ่ยขนึ ดว้ ยนําเสียง
สันเทา “สะ...แสดงว่า...ผ่าท้องแล้วจรงิ ๆ ร?ึ ” 
 
“แน่นอนเจ้าค่ะ ถ้าไม่เช่นนันจะตัด…” ฉีเยวต่ อบ ทวา่ คาํ พูดยัง
ไม่ทันจบ หลิวพเู่ ฉิงกก็ ระแอมขึนมาขดั จงั หวะกอ่ นแลว้  
 
“ถ้าไม่เชน่ นันจะเปดท้องออกแล้วรกั ษาม้ามทแี ตกใหห้ ายได้
อย่างไรละ่ ขอรับ” เขาชิงเอย่ ตอ่ พร้อมกบั เหลอื บมองฉีเยวแ่ วบ
หนึง 
 
ฉีเยวม่ ีท่าทางลงั เลเล็กน้อย ทวา่ นางเข้าใจสายตาของอีกฝายจึง
ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ เพียงพยกั หน้าเล็กน้อย 
 
“ผ่าท้องแลว้ ... ผ่าทอ้ งแล้วจริงๆ…” ขา้ หลวงใหญ่พมึ พาํ กับตวั
เอง จากนันก็มองผู้ทเี พิงฟนจากยาสลบ ถึงลูกชายจะยงั ไม่
ไดส้ ติกลับมาครบถ้วน ท่าทางยงั ดูมนึ ๆ แตว่ ่าเขาก็ยังมีชีวิตอยู่

จรงิ ๆ... 
 
ขา้ หลวงและหวงฮูหยินเรมิ สงบใจลงได้ สุดทา้ ยกย็ อมไปพัก
ผอ่ นอยอู่ ีกหอ้ ง 
 
พอคลอ้ ยหลังสองสามีภรรยา ฉีเยว่กเ็ ดินไปหาทา่ นหมอหลวิ
แลว้ เอย่ ถามอย่างสงสัย 
 
“ทา่ นหมอหลวิ ทําไมทา่ นถงึ ไม่ยอมใหข้ ้าบอกคนในครอบครวั
วา่ มา้ มเขาถกู …” 
 
หลิวพ่เู ฉิงยกมอื ขนึ หยดุ คําพูดนาง กอ่ นจะหันไปสังศิษย์เอก 
 
“ถงเอ๋อ ไปเรยี กหซู านมา” 
 
จางถงรบั คํา รีบไปตามหูซานทีกําลงั จัดการเผาขยะทีใช้ในการ
ผ่าตดั ทงั หมด ส่วนอาหลูทีตม้ ยาอยกู่ ็เดินตามมาด้วย 
 
เมอื ทุกคนมากนั ครบแล้ว หลวิ พเู่ ฉิงก็พาพวกเขาเข้าไปหลงั ฉาก
กันทีเปนหอ้ งขนาดเลก็ สําหรบั ตม้ ยา จากนันกจ็ ้องหน้าทุกคน
เงียบๆ 
 
“พวกเจา้ ต้องจําเอาไว้วา่ ครงั นีแมน่ างฉีช่วยรกั ษาชีวิตคุณชาย
หวงดว้ ยวธิ เี ดียวกนั กบั ทชี ่วยชวี ิตบ่าวรบั ใชผ้ นู้ ัน” เขาเอย่ เสียง
เบา ทว่าหนักแน่นและชัดเจน 
 
ทวา่ ทกุ คนทีอยู่ในหอ้ งรวมไปถึงฉีเยว่ยังไม่มปี ฏกิ ริ ิยาใดๆ กลับ
มา เพราะต่างไม่เข้าใจความหมายทีอีกฝายพดู นัก 

 
“หมายความวา่ การผา่ ท้องเพือรักษาบาดแผลเสร็จเรียบรอ้ ย
ดีแล้ว นอกนันเรืองอนื ๆ ไม่อนุญาตใหท้ ุกคนพดู ” หลวิ พู่เฉิง
ขยายความตอ่  
 
มาถงึ ตรงนีฉีเยว่กเ็ ข้าใจแล้ว นึกถงึ เมอื ครทู่ หี ลวิ พเู่ ฉิงเอย่
ขดั จังหวะตนได้โดยพลนั  
 
“ท่านหมอหลิว แตว่ า่ การรักษาครังนีไม่เหมือนกับการรักษาอา
ห่าวในครังนัน นีเปนการตัดมา้ มทิง แล้วจะไมบ่ อกคนใน
ครอบครวั …” นางเอย่ เสียงลงั เล 
 
การปดบังอาการปวยกับผ้ปู วยนันเปนเรอื งทีพอจะอภัยได้ แต่
การปดบังการรักษา โดยเฉพาะอยา่ งยงิ การตดั อวยั วะภายใน
ร่างกายทิงซึงเปนเรอื งใหญ่เชน่ นี... 
 
อาหลู หซู าน และจางถงเพิงจะเข้าใจ ต่างพากันหนั ไปมองหลิว
พู่เฉิง 
 
“แม่นางฉี เรืองประเภทนีไมส่ ามารถพดู ได”้ หลวิ พู่เฉิงมองฉีเยว่
พรอ้ มกบั เอ่ยตามตรง 
 
“ทาํ ไมถงึ ไมส่ ามารถพูดได้ละ่ ?” ฉีเยวถ่ ามอย่างไมเ่ ข้าใจ การ
ปดบงั เรอื งแบบนีนางไมเ่ คยทาํ มาก่อน แมแ้ ตค่ ดิ ก็ยังไมเ่ คยเลย
ดว้ ยซํา 
 
การผา่ ตัดทุกขันตอนของหมอต้องมกี ารจดบนั ทึกเอาไว้อย่าง
ละเอยี ด ยิงไม่ต้องพูดถงึ เรืองใหญอ่ ย่างเชน่ การตัดม้ามของผู้

ปวยทงิ หากไมบ่ อกใหผ้ ู้ปวยรูจ้ ะตอ้ งถูกยืนฟองตอ่ ศาลแน่นอน 
 
“เพราะขา้ ไมอ่ ยากให้แม่นางฉีตอ้ งเจอเหมือนกบั อาจารย์ของขา้
” หลวิ พู่เฉิงเอ่ยดว้ ยนําเสียงหนักองึ บนใบหน้าปรากฏความ
เศรา้ อาดูรใหเ้ ห็น “บนโลกใบนีมักจะมีคนทตี ้องการทดลองวธิ ี
ใหม่ๆ แต่การทดลองประเภทนีท้าทายความรขู้ องคนอนื ดังนัน
ในสายตาของผทู้ ีไม่รู้ พวกเขาจงึ หวาดหวันคลา้ ยกับความหวาด
กลัวภตู ผีปศาจ อาจารย์ของขา้ ไมไ่ ด้ถกู ทํารา้ ยแคค่ รงั เดียว อีก
ทงั โรงหมอของเขากไ็ มไ่ ดถ้ กู ทุบแคค่ รังเดียว ตอนทเี ขาชว่ ยชีวิต
คน หากชว่ ยชวี ติ ใหร้ อดได้ เขากถ็ ูกทํารา้ ย หากชว่ ยแลว้ ไมร่ อด 
เขากย็ ิงถูกทาํ รา้ ย…” 
 
ฉีเยวม่ องอีกฝายนิง 
 
“แม่นางฉี ทงั รา่ งกาย ผวิ และเส้นผมล้วนเปนสิงทีพ่อแม่ให้ การ
ตดั ม้ามทิงเปนเรอื งทนี ่าตกใจจนเกินไป จึงไมส่ ามารถพูดได้
อยา่ งเดด็ ขาด อย่างน้อยทสี ุดตอนนีกไ็ มส่ ามารถพูดได”้ หลวิ พู่
เฉิงจอ้ งตานางพรอ้ มกบั เอย่ ดว้ ยนําเสียงจรงิ จงั “ขา้ ไม่อยากให้
ฝมอื ทีเหนือชนั ของแม่นางถกู ทําลายด้วยคาํ ถามและข้อสงสัยที
ไม่จบไมส่ ิน” 
 
ฉีเยว่เหน็ อีกฝายพดู พลางมีจมกู แดงเหมอื นจะร้องไห ้
 
แน่นอนว่านางนึกถงึ เรอื งทีจะตามมาหลงั ตนแจ้งพอ่ แม่เดก็ เรือง
ตดั ม้ามออกไว้อยูแ่ ลว้ นางพอรวู้ า่ จะต้องเจอคําถามใดบ้างจาก
สามีภรรยาคูน่ ัน และเตรียมรบั อารมณโ์ กรธอย่างรนุ แรงเอาไว้
เรยี บรอ้ ยแล้วดว้ ย 
 

เพียงแคค่ ิดไม่ถงึ ว่าจะมคี นเช่นนีออกหน้าให้โดยไม่คาํ นึงว่าจะ
เปนการฝาฝนจรรยาบรรณแพทย์ เพยี งเพือไมต่ ้องการให้นาง
ตอ้ งเผชิญหน้ากับความสับสนวุ่นวายเหลา่ นัน 
 
“ท่านหมอหลวิ ท่าน…” หญงิ สาวเอ่ยเสียงเครือ 
 
“แมน่ างฉี ข้าเชอื ในตวั เจา้ ข้ารวู้ ่าเจ้าทาํ เรืองนีด้วยความมันใจ 
ไม่ใช่ทําตามอาํ เภอใจหรอื วา่ ไม่ยงั คิด ถา้ เช่นนัน เจา้ ก็ทําในสิงที
ตนสามารถทําได้เถอะ สําหรบั เรอื งอืน…” หลวิ พเู่ ฉิงยิมเล็กน้อย
พรอ้ มกับกล่าวต่อ “รกั ษาคนเจ็บจนหายดี นันกเ็ ปนคําอธิบายที
เจา้ ให้กบั พวกเขาอย่างเพียงพอแลว้ ” 
 
บทที 83 ยงั คงกังวลใจ 
 
ฉีเยวร่ สู้ ึกตนื ตันใจจนแทบพูดไม่ออก 
 
นางทาํ บญุ มาด้วยอะไรนะ ถึงไดโ้ ชคดีขนาดนีเนีย! 
 
ฉีเยว่มองหลวิ พู่เฉิงนิง กอ่ นจะค้อมตวั ทาํ ความเคารพอย่าง
นอบน้อม 
 
“อาจารย์ ขอบคุณท่านเหลือเกิน” 
 
‘อาจารย’์ คําเรียกขานนีทาํ ใหห้ ลวิ พู่เฉิงประหลาดใจเล็กน้อย 
แต่เขากไ็ ม่ได้พดู อะไร เพราะมองสีหน้าทา่ ทางทสี ับสนของฉีเยว่
ออก จึงได้แต่ส่งยมิ อยา่ งอบอุ่นไปให้ จากนันก็ไมไ่ ด้พูดถึง
หัวข้อสนทนานีอีก 
 

เขาเองก็เปนหมอ ในสายตาเขาสตรที ีอยเู่ บอื งหน้าผ้นู ีก็เปน
หมอเช่นกนั หมอแต่ละคนจะมีกฎทีตวั เองเคารพอยา่ งเคร่งครัด 
เขาเขา้ ใจดวี า่ การฝาฝนกฎทตี นยึดถือยอ่ มก่อให้เกดิ อารมณท์ ี
ซับซ้อนตามมา 
 
หลวิ พู่เฉิงมองไปทางอาหลู หซู าน และจางถงอกี ครัง 
 
“พวกเจ้าจดจาํ ไวแ้ ล้วใช่ไหม?” เขาถามขนึ มา 
 
“จําเอาไวแ้ ลว้ ” ทังสามตอบรับเสียงดงั อยา่ งพรอ้ มเพรียง 
 
“ด!ี แยกยา้ ยไปทํางานกนั ต่อเถอะ” หลวิ พู่เฉิงเอย่ พลางพยัก
หน้า ก่อนจะยิมน้อยๆ 
 
ทังสามตอบรบั จากนันตา่ งคนต่างก็ไปทํางานของตัวเอง 
 
“อาจารย์ เจา้ สิงนี…” จางถงยกถาดวางม้ามทีตดั ทิงขึนพร้อม
กับขอความคดิ เห็น 
 
หลิวพูเ่ ฉิงเหลอื บแวบหนึง 
 
“เกบ็ ไว้กอ่ นแล้วเดยี วพวกเราเอากลบั ไปดว้ ย” เขาเอ่ยเสียงเบา 
 
จางถงพยักหน้าเปนการรับร ู้
 
กลางดึก 
 
ทงั ทวี ันนีวุ่นอยกู่ บั การผา่ ตัด แตฉ่ ีเยวก่ ลับเดินออกจากห้องโดย

ไมม่ อี าการง่วงนอน จนถึงตอนนีในหวั สมองนางยังมเี สียงดัง
ออื อึงอยู่ หญิงสาวเดนิ ปล่อยอารมณ์อยใู่ นเรือนแลว้ มานังลง
บนม้านังหินตัวหนึง 
 
จังหวะนันเองก็มีเสียงกระแอมดังขนึ ไม่ไกล 
 
พอฉีเยว่หนั หน้าไปมอง กเ็ หน็ ฉางอวินเฉิงเดนิ ออกมาจากห้อง
ห้องหนึง 
 
“เจา้ อย่ทู นี ีไดอ้ ย่างไร?” ฉีเยว่ถามอยา่ งประหลาดใจเล็กน้อย 
 
“ทีนีเปนบ้านของข้า ข้าจะอยูท่ ไี หน มอี ะไรไม่เหมาะสมร?ึ ” ฉาง
อวินเฉิงเอ่ยเสียงเยน็ ชา 
 
ฉีเยว่หวั เราะออกมาแล้ว 
 
“เจ้านี ชอบพูดจาชวนให้คนชิงชงั จริงๆ” นางส่ายหน้าแลว้ ก็
หวั เราะอีก “ไม่ใชส่ ิ บางทอี าจเปนเพราะไมอ่ ยากพูดกับขา้ ดๆี ” 
 
ฉางอวนิ เฉิงไมไ่ ดพ้ ูดอะไรอีก เหมือนกับวา่ ยอมรับจุดนีไปโดย
ปรยิ าย 
 
จากนันทังสองก็นิงเงยี บกันไปพักหนึง 
 
“ไมพ่ ักผ่อนร?ึ ” ทังคเู่ อ่ยขึนมาในเวลาเดยี วกนั พอโพลง่ ออกมา
แลว้ กต็ ะลงึ งันกนั ไปครู่หนึง 
 
ฉีเยว่หัวเราะ เปนคนตอบขึนมากอ่ น 

 
“ไมพ่ ักผอ่ นแลว้ นอนไม่หลับด้วย ถึงนอนไปอกี สักครกู่ ต็ อ้ งลุก
ขึนมาใหม่” 
 
ฉางอวนิ เฉิงขมวดควิ เล็กน้อย “ไมใ่ ช่วา่ รกั ษาราบรืนดแี ล้วร?ึ ” 
 
ฉีเยวส่ ่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ ในขณะทเี งยหน้ามอง
ท้องฟายามราตร ี
 
“ระยะทางยาวไกลหมืนลีเพิงจะเริมตน้ ก้าวแรก” นางเอ่ยแลว้
ขยายความ “การผ่าตดั กลับเปนเรอื งเลก็ หลงั จากผ่าตัดจงึ จะ
เปนเรอื งใหญ”่  
 
ฉางอวนิ เฉิงไมเ่ ขา้ ใจประเดน็ นีจึงไม่ไดถ้ ามต่อ 
 
ทงั สองคนนิงเงียบกันอีกครัง 
 
“วันนีขอบใจเจ้าเหลือเกิน” ฉีเยว่มองเขาพร้อมกบั เอาฝามอื
ประกบกันแล้วถไู ปมา 
 
“ขอบใจทีขา้ เกือบทําใหเ้ จา้ ตายรึ?” ฉางอวนิ เฉิงยกมุมปากขนึ
แล้วเอย่ ออกมา 
 
ฉีเยวห่ ัวเราะเสียงดงั ลัน 
 
“หลงั จากเรอื งนีค่อยคิดบัญชกี ับเจ้า ตอนนีเจา้ รบี ไปพักผ่อน
เถอะ ข้ายงั ต้องการให้เจ้าเปนเทพเฝาประตอู ย่นู ะ” 
 

นางยนื มือไปตบไหล่ของฉางอวินเฉิงเบาๆ พร้อมกับยนื ขึน 
 
หากพูดถึงการพักผอ่ น 
 
ช่วงเวลานี คนจํานวนมากในจวนติงซีโหวต่างก็ตกอยใู่ น
สถานการณท์ ยี ากจะขม่ ตานอนได ้
 
โซวมามาประคองเซียซือใหล้ กุ ขนึ มาจากเบาะรองนังทรงกลม 
 
“ซหู มนิ นอนแลว้ ร?ึ ” คนเปนนายเอย่ ถาม 
 
“เจา้ คะ่ หลงั จากหวงฮูหยินดมื ยาตม้ บ่าวกพ็ ยายามพดู เกลีย
กล่อม สุดทา้ ยนางกฝ็ นเอาไว้ไมไ่ หว นอนกลับไปแล้วเจ้าค่ะ” 
โซวมามาตอบพร้อมกบั ประคองเซยี ซอื นังลงบนเก้าอีหน้าโต๊ะ 
ก่อนจะยกถ้วยนําแกงมาให ้
 
เซยี ซอื รบั มาดืมอยา่ งชา้ ๆ 
 
“ชีวติ ของซหู มินนัน…” นางเอย่ ไดเ้ พียงเท่านีก็ถอนใจยาว 
 
โซวมามาไมร่ วู้ า่ ควรจะตอบรบั ประโยคนีอยา่ งไร หากเอย่ ตาม
ความเคยชิน นางคงจะพูดตอ่ ว่า หวงฮูหยนิ มชี ะตาชีวิตทดี  ี
อาการคุณชายหวงย่อมสามารถรักษาใหห้ ายไดอ้ ย่างแน่นอน … 
 
แต่จดุ สําคัญในตอนนีคอื คนทีสามารถทําใหช้ ะตาชีวติ ทีไม่ดขี อง
หวงฮหู ยินกลายเปนชะตาชีวติ ทดี ีได้นัน ดนั เปนคนทีพวกนาง
เกลยี ดชงั และตอ้ งการให้ตายไปซะ... 
 

หากบอกวา่ หวงฮูหยินมชี ะตาชวี ติ ดี นันไม่ใชต่ ้องการจะบอกว่า
เปนเพราะฮูหยนิ น้อยหรอกร.ึ .. 
 
เหน็ ได้ชัดว่าในใจของเซียซือเองก็สับสนวุ่นวายเปนอย่างมาก 
นางอดไม่ได้ทจี ะกําหมดั แน่น 
 
ทาํ ไมถงึ ต้องเปนนังเดก็ ตาํ ตอ้ ยผ้นู ันด้วย… 
 
สิงนีทําใหน้ างไมร่ ู้วา่ ควรจะอธษิ ฐานอย่างไรต่อหน้าพระพทุ ธรปู  
เซยี ซอื เปนคนทีรกั ลกู มาก นางเคยลมิ ลองรสชาตขิ องการสูญ
เสียลกู มาก่อน สําหรบั ความร้สู ึกของขา้ หลวงและฮหู ยนิ ในตอน
นีกค็ งเช่นเดียวกันกบั ทีตนเคยประสบ แต่หากคุณชายหวงถกู
สตรผี ู้นันรักษาจนหายดแี ล้ว... 
 
“เสียวโหวเหย่อยกู่ ับสตรีผู้นันตลอดเวลารึ?” เซยี ซือถาม 
 
“เจ้าคะ่ ” โซวมามาตอบเสียงแผว่ เบา 
 
มอื เซียซือทีจบั ช้อนอยูไ่ ม่ขยับเลยสักนิด 
 
“เจ้าไปบอกกับเฉิงเอ๋อวา่ ขา้ สังให้มาบอกวา่ ตอ้ งการให้เขากลับ
ไปนอนพักผ่อน” นางนิงเงียบไปเสียวขณะกอ่ นจะเอย่ ต่อเสียง
เนิบช้า “ทงั ร่างกาย ผิวและเส้นผมเปนบิดามารดาทมี อบให้ หาก
เขาเหนือยจนร่างกายยําแย่ ทา่ นแมข่ องเขาทอี ยู่ใต้ดินจะ
สบายใจไดอ้ ย่างไร” 
 
โซวมามาตอบรบั แล้วถอยออกไปอยา่ งไรเ้ สียง 
 

ไฟในตะเกียงวูบไหวอย่ใู นหอ้ ง แสงส่องมากระทบรา่ งเซียซือที
นังหลังหยดั ตรง 
 
ตอนทโี ซวมามามาถึงเรือนทใี ช้รกั ษาคนเจ็บ ก็ถกู องครักษ์ทหี น้า
ประตูขวางเอาไว ้
 
“ข้าเอง” โซวมามารบี เอ่ยขนึ  
 
ทว่าองครกั ษเ์ หล่านันกลบั ไมม่ ที ที ่าว่าจะปล่อยให้ผา่ นไปแมแ้ ต่
น้อย 
 
“ขา้ มาหาเสียวโหวเหย่ โหวฮหู ยนิ ส่งข้ามา” โซวมามาได้แต่พดู
เสรมิ  
 
หากเปนบ่าวรบั ใช้คนอืนๆ ในจวนขวางทางไว้ แน่นอนวา่ นาง
ย่อมไมใ่ จเย็นเชน่ นีแน่ แต่วา่ องครกั ษเ์ หล่านีเปนคนของเสียว
โหวเหย่ คนอนื อาจไม่ไวห้ น้าเสียวโหวเหย่ได้ แตน่ างไม่ไวห้ น้า
เขาไม่ได้อย่างเดด็ ขาด 
 
องครกั ษล์ งั เลอยคู่ ร่หู นึงกอ่ นจะถา่ ยทอดคาํ พดู เขา้ ไป เพยี งไม่
นานก็ยอมเปดทางให ้
 
พอโซวมามาเดินเข้าไปก็เหน็ วา่ หน้าเรอื นแขวนโคมขนาดใหญ่
เอาไว้ มชี ายหญงิ คหู่ นึงยืนพูดคยุ กันอยู่ ฝายหญงิ นันหวั เราะ 
ส่วนเสียวโหวเหยก่ ็จับจ้องผหู้ ญิงคนนันไม่วางตา... 
 
เมอื ได้ยนิ คําพูดของโซวมามาแลว้ สีหน้าของฉางอวนิ เฉิงก็เรยี บ
นิงทันที ใบหน้าทเี มอื ครดู่ ผู อ่ นคลายกลบั ค่อยๆ ตึงขึนมา ใน

สายตาปรากฏแววเศร้าอาดรู แวบหนึง 
 
“ดึกมากแลว้ เจา้ รบี ไปนอนพกั ผ่อนเถอะ ขา้ เองก็ควรกลับเขา้ ไป
แลว้ ” ฉีเยว่เอ่ยยมิ ๆ 
 
ฉางอวนิ เฉิงสาวเทา้ จากไปโดยไมห่ ันมามองนางแมแ้ ต่แวบเดียว 
เหมือนกบั ลมื นางไปอยา่ งสินเชงิ  
 
อาการของเด็กคนนีกําเริบอกี แลว้ ... 
 
ฉีเยว่ส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ จากนันก็หนั หลงั กลบั เดนิ เข้าไปใน
หอ้ ง 
 
โซวมามาจึงค่อยหันหลังแลว้ เดนิ จากไป ทว่าตอนทเี ดนิ ไปถึง
หน้าประตนู ัน เหน็ ฉางอวนิ เฉิงทสี าวเท้ากา้ วใหญอ่ ยเู่ บืองหน้า
หยดุ ฝเทา้ ลง หัวใจของนางแทบจะหยุดเต้น จอ้ งมองแผ่นหลงั
ของเสียวโหวเหย่เงยี บๆ 
 
เหมอื นกับเวลายาวนานมาก และกเ็ หมอื นกบั วา่ แค่ชวั พรบิ ตา
เทา่ นัน ฉางอวินเฉิงก็ก้าวเท้าอีกครงั เพยี งไมน่ านก็เดินอยใู่ น
ระยะไกล 
 
โซวมามาพน่ ลมหายใจออกมาอยา่ งแรง แต่หัวใจกลับรู้สึกหนัก
องึ  
 
เซยี ซอื ฟงคาํ พูดของโซวมามาแล้วกไ็ ม่ไดพ้ ดู คําใด เพยี งแค่
โบกมือให ้
 

“ดกึ แล้ว เจ้าไปนอนเถอะ พร่งุ นียังมีงานอีกมาก” 
 
โซวมามาชว่ ยปล่อยผ้ามา่ นคลมุ เตียงลง จากนันก็เปาตะเกียงที
อยู่ดา้ นนอกใหด้ ับแล้วถอยออกไป 
 
ไมร่ ู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ผ้ามา่ นเตียงกถ็ กู เปดออกอีกครัง 
เซยี ซอื ทีสวมเพยี งชุดตวั ในเดนิ ไปทีเบาะนังทรงกลมช้าๆ แลว้
คกุ เข่าลง 
 
“ทาํ ดไี ดด้ ที ําชัวได้ชวั นังเด็กตาํ ต้อยคนนันไม่ควรมีชีวิตทีดี พระ
โพธิสัตว์โปรดบันดาลใหน้ าง…ช่วยชวี ิตคนไม่ได้…” 
 
ฉีเยวก่ บั หลวิ พู่เฉิงและคนอืนๆ ตา่ งกไ็ ม่ไดน้ อนทังคืน 
 
อาหลูกบั หูซานทําหน้าทีตรวจความดนั โลหติ และชพี จร ส่วนจาง
ถงทาํ ยาตม้ ทุกคนต่างกร็ อเวลาทีคนเจบ็ จะรูส้ ึกตัว 
 
พอเห็นอาหลลู กุ ขึนยนื แล้วเดนิ ไปทางคนเจบ็ หซู านก็รีบตามไป
ด้วย 
 
“พหี ลู หนึงเค่อแล้วรึ?” เขาถามเสียงเบา 
 
ฉีเยว่สังใหพ้ วกเขาวดั ชีพจรและความดันโลหติ ทกุ ๆ หนึงเค่อ 
 
“อมื ...” อาหลูส่งเสียงตอบรบั สันๆ แลว้ ตรวจวดั ความดนั โลหิต
ดว้ ยทา่ ทางจริงจัง 
 
ส่วนหูซานเองก็รีบตรวจชพี จร 

 
“ไม่เปนอะไร” เขาเอย่ ขนึ มา จากนันกห็ ยิบดนิ สอทอี ยูข่ ้างๆ ขนึ
มาจดลงบนกระดาษ “พหี ลู เจา้ สอนขา้ ว่าตรวจอยา่ งไร เดียวขา้
เฝาเขาเอง เจ้าไปนอนสักเล็กน้อย...” 
 
“แค่ไมน่ อนวันเดียวไม่เหน็ จะเปนอะไรเลย” อาหลตู อบเสียงเบา
ในขณะทีกม้ หน้าเขียนค่าทีวดั ได ้
 
หซู านหวงั ดแี ตก่ ลบั ไมไ่ ดก้ ารตอบรบั จงึ รู้สึกหดหูบ่ า้ งเล็กน้อย 
 
ฉีเยวก่ บั หลิวพู่เฉิงกพ็ ดู คยุ กนั เบาๆ อยู่นอกห้อง 
 
“มา้ มเปนแหลง่ กาํ เนิดของชีและเลอื ด หลังจากทีตดั อวัยวะนีทงิ
จะไม่มีผลรา้ ยตอ่ คนจรงิ ๆ ร?ึ ” หลวิ พู่เฉิงถามเสียงแผ่วเบา 
 
“ไมอ่ าจพดู ไดว้ า่ ไมม่ ีผลรา้ ย” ฉีเยวต่ อบตามตรง “แตไ่ มถ่ ึงกับ
เปนอนั ตรายตอ่ ชวี ติ เพียงแค่ภูมคิ ุม้ กันโรคจะลดลง แตเ่ มอื
เปรียบเทยี บกบั ตอนทีไม่ตดั อวัยวะทงิ แลว้ ทําให้ถึงแก่ความตาย 
จึงจาํ ตอ้ งตัด ไมใ่ ชแ่ ค่มา้ มเท่านัน อวยั วะมากมายทอี ยู่ภายใน
ร่างกายคนตา่ งก็ทําได้หมด ทงั ตดั ทงิ ได้ ย้ายไปปลูกทีใหมไ่ ด ้
แล้วยังซ่อมแซมได.้ ..” 
 
ยิงฟงไปนานๆ สีหน้าของหลิวพู่เฉิงยิงดหู วาดผวา แต่ส่วนใหญ่
จะดูตืนเตน้ เสียมากกว่า 
 
“ผ่าหน้าอกเพอื ปลกู ถา่ ยหวั ใจ…” เขาเอ่ยเสียงกระซบิ “แทจ้ ริง
แลว้ เรอื งราวทหี มอเทวดาเขียนบันทึกไวใ้ นหนังสือโบราณเหลา่
นันเปนความจรงิ ทงั หมด ลว้ นเปนสิงทปี ฏิบัตไิ ด้จรงิ ๆ…” 

 
เขาควบคุมอาการสันเทาของตัวเองไมไ่ ดเ้ ลยในขณะทีมองไป
ทางฉีเยว ่
 
“แมน่ างฉี สิงเหลา่ นี...สิงเหลา่ นีเจ้าทําเปนทงั หมด…” เขาถาม
ขนึ ดว้ ยนําเสียงสันเทา 
 
“ข้าทาํ เปน เพยี งแค…่ ” ฉีเยว่เงยี บไป ไม่รู้วา่ ควรจะพูดอย่างไร
ตอ่  
 
ทว่าหลิวพู่เฉิงรแู้ ล้ววา่ นางต้องการจะพดู อะไร จงึ อดไมไ่ ด้ทจี ะ
ถามขึนมา 
 
“แมน่ างฉี สุดทา้ ยแลว้ เจ้ามาจาก..” 
 
“ข้าไม่สามารถบอกท่านไดว้ ่าข้าเรียนมาจากทไี หน แต่บอกท่าน
ได้เพียงว่าขา้ เคยทําเชน่ นี ไม่ใช่แค่ครงั เดยี ว” ฉีเยว่รวู้ า่ เขา
ตอ้ งการจะถามอะไร แต่นางไม่อาจตอบ จึงได้แตถ่ อนหายใจ
พร้อมกับกลา่ วขนึ มา 
 
“ถ้าเชน่ นันผลลัพธ์เปนอยา่ งไร?” หลวิ พเู่ ฉิงรบี ถามตอ่ นําเสียง
แฝงแววตึงเครยี ดเลก็ น้อย 
 
“ไมม่ ีปญหา” ฉีเยว่ฝนยมิ  
 
พอหลิวพเู่ ฉิงเหน็ ท่าทางของนางกม็ ีสีหน้างุนงง หากบอกว่า ‘
ไม่มปี ญหา’ กห็ มายความว่าไม่เปนอะไรสินะ? ถ้าเช่นนันไม่ใช่ว่า
ควรจะดใี จหรอกรึ? 

 
“ชว่ งเวลานันหากตอ้ งการสิงใดก็ไดท้ ังหมด เหมอื นตอนนีเสีย
ทีไหน หากตอ้ งการอะไรก็ไมม่ สี ักอยา่ ง” ฉีเยวถ่ อนหายใจอีก
ครังพรอ้ มกบั กล่าวต่อ “ข้าไม่รู้จรงิ ๆ ว่าหลังจากทาํ การผา่ ตดั จะ
สามารถผ่านภาวะติดเชือรวมไปถงึ โรคแทรกซ้อนได้หรอื ไม่” 
 
ถงึ ไม่เขา้ ใจคําศัพท์ทีฉีเยว่พูดมากมายนัก แตห่ ลวิ พูเ่ ฉิงก็เขา้ ใจ
ความหมายของนาง 
 
นับตังแตค่ รงั แรกทพี บหน้ากนั จนถงึ ตอนนี หลิวพู่เฉิงเขา้ ใจ
อยา่ งชัดเจนแลว้ วา่ แม่นางผนู้ ีเคยไดพ้ งึ พายาจงึ กงั วลเรอื ง
ขาดแคลนยามาก 
 
แต่ก็เขา้ ใจไดอ้ ีกว่ายาทีออกฤทธลิ าํ เลิศขนาดนัน แทบไม่น่าเชอื
วา่ มอี ยู่บนโลกจรงิ ๆ นับว่าเปนความปาฏิหารยิ อ์ ย่างทสี ุด… 
 
“เจา้ ไมต่ อ้ งคดิ มาก พวกเราดดู ้วยกันก็ได้ หากเจออาการปวย
แบบใดกร็ ักษาอาการปวยแบบนัน ไม่จาํ เปนต้องกงั วล ยาทีดีก็
เปนคนทีทาํ ออกมา ดังนันสุดท้ายแลว้ ยอ่ มเปนคนทีเกง่ กวา่ ยา
มาก” เขายมิ แล้วเอ่ยเสียงออ่ นโยน 
 
ฉีเยว่ซาบซงึ ใจในคําพูดปลอบโยนของเขา จงึ ยิมพร้อมกบั พยกั
หน้าให้ ทว่าความกลัดกลมุ้ ในใจก็ยงั ไม่ผอ่ นคลายลง 
 
เชา้ ตร่วู ันตอ่ มา 
 
ขา้ หลวงใหญ่และหวงฮูหยินทีใจรอ้ นเหมอื นมีไฟแผดเผาในใจก็
มาเยยี มอีกแล้ว ซาํ ยงั มตี งิ ซโี หวกบั โหวฮูหยินติดตามมาดว้ ย 

 
ครังนีฉีเยวไ่ มส่ ามารถขดั ขวางการมาเยยี มคนเจบ็ ของคนใน
ครอบครวั ไดอ้ กี ถงึ อยา่ งไรการทีพวกเขาสามารถรอไดจ้ นถงึ
ตอนนีกด็ ีเกนิ พอแลว้ นางจึงใหอ้ าหลูพาทงั สองไปจัดการฆา่
เชอื โรคแล้วค่อยให้เข้าไป ส่วนคนอืนๆ กย็ งั ถกู ปฏเิ สธการเยยี ม
ไข ้
 
เพือหลีกเลียงคําพูดของฉีเยว่ทีอาจทําใหข้ า้ หลวงและฮหู ยินไม่
เขา้ ใจ ซํายงั อาจเพิมความกงั วลมากยงิ ขนึ จึงเปนหลวิ พเู่ ฉิงที
คอยรับหน้าสามภี รรยาคูน่ ี พรอ้ มกับอธบิ ายสถานการณ์การ
ผ่าตัดให้ทังสองเข้าใจ 
 
ส่วนฉีเยว่ทอี ยู่อกี ด้านก็ถูกติงซโี หวซักถามดว้ ยทา่ ทางประหลาด
ใจอยา่ งยากจะอดกลันเอาไวไ้ ด ้
 
“เยวเ่ อ๋อ เจ้าสามารถผ่าท้องของคนออกแล้วคนนันก็ไมต่ ายได้
จรงิ ๆ ร?ึ ” 
 
ฉีเยว่ส่งยิมให้แล้วตอบเสียงเรียบ 
 
“ท่านพอ่ ไม่ใชว่ ่าจะผ่าทอ้ งของคนไดต้ ามใจชอบนะเจ้าคะ” นาง
อธบิ ายตอ่ “การผ่าออกเพือรกั ษาและชว่ ยชีวติ ไม่ใชว่ ่าต้องการ
เอาชีวิตคนเจ้าค่ะ” 
 
“ถา้ เช่นนันแลว้ ไมต่ ายได้อยา่ งไรกัน? ผ่าทอ้ งเชยี วนะ บางคนมี
บาดแผลเปดอา้ ยังตายได้เลย นีทอ้ ง... ใหญ่ขนาดนัน...” ตงิ ซี
โหวถามอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ สีหน้าเตม็ ไปด้วยความตืนตะลึง 
 

“ทา่ นพ่อ แผลผา่ ตัดไม่ได้ใหญข่ นาดนันเจ้าคะ่ แค่นิดเดียวเทา่ นี
” ฉีเยวย่ ิมพรอ้ มกับใช้มือทําทา่ ทางบอกความยาวใหเ้ ขาดู “อีก
อยา่ งเรอื งนีไมถ่ ือเปนเรอื งแปลก ทา่ นหมอจํานวนมากต่างกท็ ํา
กนั ได้” 
 
“ใชร่ ึ? ไมจ่ รงิ หรอก ต้องหมอเทวดาเปยนเชวียเท่านันจงึ จะทาํ
เปน หมอธรรมดาทวั ไปทาํ เปนทไี หนกัน” ติงซโี หวส่ายหน้า
พร้อมกับเอ่ยต่อ “เยวเ่ อ๋อ เจ้าคงไม่ไดเ้ ปนลูกศิษย์ทที ่านหมอ
เปยนเชวยี ถ่ายทอดวชิ าให้หรอกนะ?” 
 
ฉีเยวห่ วั เราะรา่  
 
“จริงด้วย ไม่รวู้ ่าคนทีถา่ ยทอดวชิ าความรใู้ หเ้ ยว่เออ๋ เปนคน
ทไี หน ถงึ เรียนรู้วิธกี ารมาเชน่ นี” เซียซือทอี ยู่ด้านขา้ งเอย่ ด้วยนํา
เสียงเย็นชา 
 
ฉีเยวม่ องอกี ฝายแวบหนึงแลว้ ตอบอยา่ งงา่ ยๆ 
 
“ข้ากไ็ มร่ ู้ ทา่ นยา่ ของขา้ ไม่ได้บอกเจา้ คะ่ ” 
 
ติงซโี หวไม่ได้สนใจทหี ญงิ ทังสองพูด ถึงอย่างไรฝมือของสะใภ้
ใหญผ่ นู้ ีก็ทําให้เขาตกตะลงึ เพียงพอแล้ว 
 
“ฝมอื แบบนี แมแ้ ต่หมอหลวงพวกนันก็ทําไม่ได้” เขาเอ่ยเสียง
เบาราวกระซบิ ร้สู ึกวา่ เนือตัวร้อนผา่ วและมอี าการสันเทา 
 
“ไมจ่ รงิ หรอกเจ้าคะ่ ใต้ฟาผืนใหญย่ งั มีคนเก่งอีกมากมาย เพียง
แตท่ ่านหมอเหลา่ นันอาจจะยังไม่ได้แสดงตัวออกมา” ฉีเยวเ่ อ่ย

พลางถอนหายใจ 
 
อย่างเรอื งการเยบ็ แผล อาจารย์ของหลวิ พู่เฉิงกท็ าํ เปน และสิงที
เกียวเนืองกบั การเย็บแผลกค็ อื การผ่าตัด ทวา่ อาจารย์ของหลิวพู่
เฉิงกลบั ประสบกบั ความลม้ เหลวมากเกินไปแตก่ ็ยงั ไมอ่ าจละทิง
ไปได ้
 
ส่วนนาง...ไมร่ ้วู า่ ผลลพั ธ์ของการผา่ ตดั ครงั นีจะเปนอย่างไร 
 
บทที 84 สถานการณเ์ ปลยี นแปลง 
 
ขา้ หลวงใหญ่และหวงฮูหยนิ ออกมาจากห้องเยียมไข้แล้ว 
 
เมือเทียบกบั ตอนแรกทีเข้าไปด้วยสีหน้าเปนกังวลแล้ว เวลานี
สีหน้าของคนทังสองยากจะปกปดความปลมื ปตแิ ละความดีใจ
เอาไวไ้ ด ้
 
“ขอบคุณฮหู ยนิ น้อยเหลอื เกนิ ” หวงฮูหยินเดินมาหาฉีเยวแ่ ล้ว
ทาํ การคารวะ 
 
ฉีเยว่รีบประคองอีกฝายไวท้ ันที หวงฮูหยนิ พยายามซอ่ นนําตา
แลว้ หนั ไปหาติงซโี หวกบั โหวฮูหยิน ก่อนจะทําการคารวะทังสอง 
 
“ขอบคุณท่านโหวและโหวฮหู ยนิ เหลอื เกนิ เจ้าคะ่ ” 
 
“ขอบคณุ อะไรกนั พวกเราไมใ่ ชค่ นอนื คนไกลกันสักหน่อย” ติง
ซีโหวเอ่ย 
 

เซียซือยนื มอื ไปจับมอื หวงฮหู ยนิ ไม่รูว้ า่ ทาํ ไมประโยคทวี ่า ‘ลกู
เจา้ เปนอย่างไรบ้าง’ ประโยคนัน นางถงึ ลนิ แข็งพดู ไม่ออก 
 
“จือเฉียวรู้สึกตัวแล้ว เรยี กท่านพอ่ ทา่ นแม่แล้วด้วย” หวงฮูหยิน
เปนฝายเอ่ยกอ่ น ขณะทีพูดกน็ ําตาคลอด้วยความดีใจ “พหี ญงิ  
บุญคณุ ครงั นีถอื ว่าเปนการชว่ ยชวี ิตเราสองแมล่ กู ...” 
 
เซียซอื กระชบั มือหวงฮหู ยินแน่น แลว้ เอ่ยแทรกขึนมา ทวา่ นํา
เสียงกลับเบานัก 
 
“เปนเพราะสวรรคเ์ มตตาตา่ งหากเลา่ เจา้ อยา่ เปนกังวลอกี เลย 
ไหนบอกว่าเขาดีขึนแล้วมิใชห่ รือ” 
 
“เจ้าค่ะ” หวงฮหู ยินเช็ดนําตาแล้วหันไปมองฉีเยวอ่ กี ครัง “ฮู
หยนิ น้อย เปนเพราะสวรรคม์ อบเจา้ มาใหแ้ ทๆ้ โปรดรบั การ
คารวะจากข้าด้วย” 
 
ขณะทีพูดนางกต็ งั ท่าจะลงไปคุกเข่าจรงิ ๆ ข้าหลวงใหญ่ทีอยู่อกี
ด้านก็เดนิ มาแสดงความขอบคณุ เชน่ กัน ฉีเยว่รีบคอ้ มตัวใหแ้ ล้ว
ประคองหวงฮหู ยนิ ไม่ยอมให้อกี ฝายคกุ เขา่  
 
“ฮหู ยนิ น้อยคงไม่ไดพ้ กั ผอ่ นทังวนั ทังคืน น่าจะเหนือยลา้ มาก
แลว้ จากนีพวกเราจะพาจือเฉียวกลบั ไปดูแลเอง ฮหู ยนิ น้อยรบี
ไปพักผ่อนเถอะ พรงุ่ นีพวกเราจะมาขอบคุณเจา้ อีกครัง” 
 
หวงฮูหยินเอย่ เสียงเครือ สายตาจบั จ้องใบหน้าทีดูอ่อนเพลีย
และงว่ งเหงาหาวนอนของฉีเยว่ หญงิ สาวอดนอนจนดวงตาทัง
สองข้างแดงกาํ  

 
“ทําอย่างนันไมไ่ ด้เจา้ คะ่ ” ฉีเยว่ถึงกบั สะดงุ้ ด้วยความตกใจ “
การผ่าตัดเช่นนีอย่างน้อยต้องพกั รักษาตวั อยโู่ รงพยาบาลครงึ
เดือน ไมอ่ าจพาตวั กลับไปอยา่ งรวดเร็วได้” 
 
“พักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลงันร?ึ ” ข้าหลวงใหญถ่ ามอย่างไม่
เขา้ ใจ 
 
“หมายถงึ เขายังอยู่ในสถานการณอ์ ันตราย ถึงตอนนีจะดู
เหมอื นไม่เปนไร แตไ่ มอ่ าจรบั รองได้วา่ อาการจะกําเรบิ อกี หรอื
ไม่ ดังนันขา้ จําเปนตอ้ งดูแลเขาตลอดเวลา แบบนีถึงจะวางใจได้
” ฉีเยว่ตอบ 
 
พอนางเอ่ยประโยคนีออกมา ทุกคนทีได้ยินตา่ งก็นิงอึงกนั ไป
หมด 
 
“ฮหู ยนิ น้อย...จะบอกว่า…จอื เฉียวยงั ไมห่ ายดอี ยา่ งนันร?ึ ” 
ขา้ หลวงใหญ่ถามขึนมาอยา่ งตนื ตกใจ 
 
“เจา้ คะ่ ” ฉีเยวต่ อบตามตรง “เขายังอยู่ในช่วงติดตามดอู าการว่า
ดขี ึนหรือไม่ ขณะนียังไม่สามารถสรุปไดเ้ จ้าค่ะ” 
 
“แตว่ า่ ... แตว่ ่าเขารสู้ ึกตัวแลว้ ไม่ใชร่ ึ ซาํ ยงั สามารถพดู คยุ ไดแ้ ล้ว
ด้วย…” ขา้ หลวงใหญ่ยังคงไมเ่ ข้าใจ เสียงทเี อย่ ตะกกุ ตะกกั
อย่างไม่อยากจะเชือ 
 
“ดูเหมอื นไม่เปนอะไรชวั คราว แตย่ ังจําเปนต้องติดตามดอู าการ
ตอ่ วา่ มโี รคแทรกซ้อนหรือไม่ สองสามวนั นีเปนชว่ งสําคญั อย่าง

ยงิ ” ฉีเยวอ่ ธิบาย 
 
ทกุ คนทีอย่ใู นหอ้ งต่างก็ถกู คําพูดนีทําใหน้ ิงเงยี บกันหมดแล้ว 
ทนั ใดนันหวงฮูหยินก็นําตาไหลพรากทนั ท ี
 
“ฮูหยินน้อย...” นางเรียกเสียงเครอื สองขาสันสะทา้ น ตงั ท่าจะ
คุกเข่าออ้ นวอน “ขา้ ขอร้องเจ้าดว้ ย…” 
 
ฉีเยวป่ ระคองนางเอาไวพ้ ร้อมกบั พยกั หน้า 
 
“ขา้ รู้แล้ว ข้ารูแ้ ลว้ ขา้ เองกอ็ ยากรักษาเขาใหห้ าย ท่านวางใจ
เถอะ ข้าจะพยายามสุดความสามารถอย่างแน่นอน” นางเอ่ย
เสียงจริงจงั และหนักแน่น 
 
“ใช่แลว้ ใชแ่ ล้ว พวกเจ้าวางใจเถอะ มีเยว่เอ๋ออยู่ทังคน จอื เฉียว
ไมเ่ ปนอะไรแน่” ตงิ ซีโหวเองก็รีบเอ่ยปลอบใจ 
 
“ขอพระโพธิสัตวค์ มุ้ ครองด้วย” หวงฮหู ยินสวดมนต์ดว้ ยนําตา
เออ่ คลอทงั สองตา 
 
เซียซอื ทนี ิงเงียบไม่พูดไม่จามาโดยตลอดก็ค่อยๆ พนมมอื ขึน 
สีหน้าของนางเหมือนกับทกุ คนทีตึงเครียดและร้อนใจเปนอยา่ ง
มาก เพยี งแต่ในแววตาแอบแฝงความตนื เต้นดีใจรวมไปถึงการ
เฝารอออกมาให้เห็นแวบหนึง 
 
พระโพธิสัตวค์ มุ้ ครอง... 
 
หลังจากส่งข้าหลวงใหญ่และหวงฮหู ยินออกไป 

 
ฉีเยวท่ ที ําการฆา่ เชือโรคบนตวั ใหม่กก็ ลับเข้ามาในห้องอกี ครัง 
 
“เปนอยา่ งไรบา้ ง?” นางถามเสียงเรยี บ 
 
ตอนนีหูซานกับจางถงกาํ ลังทาํ ตามคําสังของนางทใี ห้เปลยี น
อิรยิ าบถของผู้บาดเจ็บ 
 
“พวกเจา้ …มัน…คนเลว…คุณชาย...เช่นขา้ …เจบ็ …จนจะตายอยู่
แล้ว...ยงั …จะใหข้ ยับอกี !” คณุ ชายหวงด่าขนึ มาดว้ ยอาการ
อ่อนเพลยี พร้อมกับส่งเสียงครวญครางไม่หยดุ  
 
พอฤทธิของยาชาหมด แน่นอนว่าแผลทผี ่าตดั ต้องเจ็บอย่แู ลว้  
โดยเฉพาะอย่างยิงไมใ่ ชแ่ คเ่ จบ็ แบบธรรมดาด้วย หากเปนยคุ
ปจจบุ ันต้องใชเ้ ครืองควบคุมความปวด[1] แตว่ ่าตอนนี... 
 
“ท่านหมอหลิว จดั ยาแกป้ วดของทา่ นมาใหเ้ ขาสักหน่อยเถอะ” 
ฉีเยวด่ ึงตวั หลิวพูเ่ ฉิงไว้พรอ้ มกบั เอ่ยดว้ ยนําเสียงแผ่วเบา 
 
“ไม่ได้ ยาประเภทนันใช้มากแล้วจะกลายเปนตดิ ความเจ็บปวด
เปนหนึงในสิงทบี ง่ บอกวา่ มชี วี ิต อกี อย่างนีเปนความเจบ็ ปวด
จากการรกั ษา ไมใ่ ชค่ วามเจ็บปวดทหี มายจะคร่าชีวิต พอเจบ็ ก็จะ
ใช้ยาไดอ้ ยา่ งไรเล่า?” หลิวพู่เฉิงส่ายหน้าไม่ยนิ ยอม 
 
เห็นได้ชัดวา่ เมือเทคโนโลยแี ละวทิ ยาศาสตร์ก้าวหน้ามากขึน ยา
ทยี ับยังอาการเจ็บปวดนับวันก็ยิงมาก ทําให้ความอดทนของคน
นับวันกย็ งิ น้อยลงจรงิ ๆ 
 

ฉีเยว่ถอนหายใจ มองคุณชายหวงทรี ้องครวญครางอยบู่ นเตยี ง
ไม่หยุดด้วยความเห็นใจ 
 
เด็กน้อยเอ๋ย เจา้ ดนั เกดิ มาก่อนเปนพันป ดังนันกท็ นทรมานต่อ
ไปเถอะ 
 
“ถา้ เช่นนันกต็ อ้ งอาศัยจติ ใจทแี น่วแน่เพอื ตอ่ ต้านความเจ็บปวด
แลว้ ล่ะ” ฉีเยว่เอ่ย จากนันกห็ นั ไปมองอาหลูและคนอนื ๆ “พวก
เจ้าต้องพูดคยุ กับเขาให้มากๆ เพือเบยี งเบนความสนใจของเขา
…” 
 
ทกุ คนรีบตอบรบั ทันท ี
 
“ถ้าหากไม่ขยับตัวใหล้ ะก็ ลาํ ไส้จะเกาะติดอย่ดู ว้ ยกนั ถา้ เปนเชน่
นันก็คงตอ้ งผา่ ท้องอกี ครัง” ฉีเยวโ่ น้มตวั ไปทีเตยี ง แลว้ บอกคน
เจบ็ ทรี อ้ งโอดโอยไม่หยุด 
 
คนเจบ็ รสู้ ึกตัวขนึ มาในชว่ งทีขา้ หลวงใหญ่กบั ภรรยามาเยียม 
ตอนนันหลิวพู่เฉิงบอกขันตอนการรักษาอย่างละเอียดให้แก่
พวกเขาแลว้ เด็กคนนีจึงรูแ้ ล้วว่าตวั เองถกู ผ่าทอ้ งรักษาบาดแผล 
แตเ่ ขาก็ไมเ่ ข้าใจสักเทา่ ไรว่าในเมือถูกผ่าทอ้ งไปแลว้ จะยงั มีชวี ติ
อยไู่ ด้อย่างไร ถึงจะเยบ็ กลบั มาเหมอื นเดิมกต็ าม 
 
“กค็ อื ....เจ้า...เจ้า...ผา่ ท้องของข้าออกร?ึ ” เขามองฉีเยว่พร้อม
กบั ถามดว้ ยนําเสียงอ่อนเพลีย 
 
ฉีเยว่ส่งยิมให้ “ใช่แล้ว เจ้าชอื วา่ อะไรรึ?” 
 

นางถามพรอ้ มกบั ตรวจท่อระบายทีอยบู่ นร่างของเขาไปดว้ ย 
 
อืม...ไม่เลวเลย 
 
ฉีเยว่อดสวดมนตใ์ นใจไมไ่ ด้ หลังจากสวดมนต์จบแลว้ กฝ็ นยิม
ใหอ้ กี ครัง คิดไมถ่ ึงเลยว่าคุณหมอฉีทีถกู ขนานนามวา่ เปนผ้ทู ีมี
ฝมือผ่าตัดเหนือชัน ก็มีวนั ทตี อ้ งพงึ พาอาศัยสิงศักดิสิทธิ
เหมอื นกนั  
 
“เจา้ เปน…ภรรยาของ…พอี วินเฉิงรึ?” บตุ รชายขา้ หลวงยงั ถาม
ตอ่ “รปู รา่ งหน้าตา…ไม่เลวเลยนีนา” 
 
เจ้าเด็กนีพดู อะไรน่ะ ดูสิ...หูซานและพวกทีเหลืออายแทนจน
เหงือตกเลย 
 
“ขอบใจมาก” ฉีเยว่ตอบแลว้ พดู ต่อ “มา... พวกเราเอยี งตัวกนั
สักหน่อย ขา้ รวู้ า่ เจ้าเจบ็ ทว่าชายอกสามศอกทแี มแ้ ต่ผา่ ทอ้ งก็
ยงั กลา้ จะกลวั ความเจบ็ เลก็ ๆ น้อยๆ นีไดอ้ ยา่ งไร จริงไหม?” 
 
คําพดู นีพวกเดก็ ๆ ลว้ นชอบฟง คุณชายหวงดูกระตือรือร้นขนึ มา
ทันที นึกถึงตวั เองทถี กู ผ่าท้องแลว้ ยังมีชวี ติ รอด ตอ่ ไปใน
อนาคตจะเปนเรืองทีน่าคุยโวโออ้ วดขนาดไหน 
 
หซู านกับจางถงจึงชว่ ยคณุ ชายหวงปรบั เปลียนท่าทางเปนแบบ
กึงนังกงึ นอน จากนันฉีเยว่กอ็ ยพู่ ูดคุยเปนเพอื นเขาตอ่ ทงั ถาม
วา่ เจ้าอายุเท่าไรแลว้ ปกตชิ อบทาํ อะไรบา้ ง 
 
“เจ้า... สตรผี ้นู ี… ทาํ ไม… ถึงชอบ... พูดคุยกบั ผู้ชายเล่า?” 

คณุ ชายหวงตําหนิทังทนี ําเสียงยงั อ่อนระโหย “ไมร่ ักษาจารตี
ประเพณีทีผู้หญงิ พึงปฏบิ ัติเลย” 
 
ฉีเยวห่ ัวเราะลันทนั ที “เจา้ เดก็ น้อยผนู้ ีนี” 
 
“เจ้าสิ...เดก็ น้อย!” เดก็ น้อยไม่พอใจอย่างมาก ถึงรา่ งกายจะ
เจ็บปวดจนตวั สัน พลังแมแ้ ต่นิดเดียวก็ไมม่ ี แตก่ ย็ งั พยายาม
ร้องตะโกนขึนมา และเพราะเคลือนไหวมากเกินไป เขาจึงสูด
หายใจอยา่ งเจบ็ ปวด 
 
“ไม่ต้องกลัวเจบ็ ตอ้ งไอมากๆ สูดลมหายใจเข้าลกึ ๆ” ฉีเยว่บอก
พร้อมกับสาธิตการหายใจเข้าลกึ ๆ ไปด้วย “ทําแบบนีจะสามารถ
หลีกเลียงภาวะปอดแฟบได้...” 
 
“เจ้ากพ็ ูดไดส้ ิ...ไมใ่ ช่ตัวเจา้ ทีเจ็บสักหน่อย” คณุ ชายหวงยงั คง
บน่ ต่อ 
 
เขารู้สึกเจ็บปวดจนหน้าผากมีเหงอื ผุดออกมาเต็มไปหมด 
แมแ้ ต่หายใจก็ยังเจบ็ แล้วนางยงั จะให้สูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ อกี
! 
 
สุดท้ายแลว้ เปนเพราะเด็กชายออ่ นเพลยี หลังการผ่าตดั อกี ทัง
ถูกชักชวนให้พูดคยุ อกี มากมาย เพยี งไม่นานจึงหลบั ไปแลว้  
 
“ดูมีชีวิตชีวาไม่เลวเลยทเี ดียว” หลวิ พูเ่ ฉิงเอย่ พลางอมยิม 
 
ยามนีฉีเยว่ไม่ไดด้ ูผอ่ นคลายเมอื ตอนทีอยตู่ อ่ หน้าเดก็ นางกลับ
ขมวดควิ เหมือนเชน่ เคย 

 
“ขอให้เปนอยา่ งนันเถอะ” นางเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ 
 
“แม่นางฉี เจา้ อยา่ เครียดเชน่ นีสิ” หลิวพ่เู ฉิงส่ายหน้า พลางเอ่ย
อย่างจนปญญา 
 
“กข็ า้ เครยี ดนีนา” ฉีเยว่ถอนหายใจ ยากจะปกปดความกังวลใน
แววตาเอาไว้ได ้
 
นางยกมือขึนลูบใบหน้าตนเอง เมืออยูภ่ ายใตส้ ิงแวดล้อม
ทีทําการตดั ม้ามทงิ โดยทไี ม่มอี ะไรสักอย่างเลยแบบนี ชว่ งเปน
เรืองทยี ากจะจนิ ตนาการจริงๆ 
 
“ดเู หมอื นคุณชายหวงฟนตัวได้ไมเ่ ลว ไม่เปนอะไรหรอก” หลิวพู่
เฉิงกล่าวขนึ มาอกี ครัง 
 
“ไม่เปนอะไรน่ะสิ ข้าจงึ เครียด” 
 
หลวิ พู่เฉิงถกู คาํ พดู ของนางทาํ ใหห้ วั เราะออกมาแลว้  
 
“ตามความหมายของเจา้ คอื จะตอ้ งมเี รอื งให้ได้ เจ้าจึงจะไม่
เครียดงนั ร?ึ ” เขาเอย่ ยิมๆ 
 
ไม่ร้วู า่ เปนเพราะคาํ ทํานายลว่ งหน้าของหลิวพูเ่ ฉิง 
 
หรือเปนผลจากคาํ อธษิ ฐานของเซยี ซือกันแน่ 
 
คนื วนั เดียวกันนัน เปนชว่ งทฉี ีเยวอ่ ยใู่ นผลัดทไี ด้พกั ผ่อน นาง

เพงิ จะนอนได้ไม่นานกถ็ กู อาหลูเรียกให้ตืนด้วยทา่ ทางตกใจ 
 
“ฮหู ยินน้อย คณุ ชายหวงแยแ่ ล้วเจ้าคะ่ …” อาหลูเอ่ยเสียงสัน 
ในมือกําปรอทวดั ไข้เอาไว้แน่น 
 
ฉีเยว่กระโดดขึนมาทันที พร้อมกับควา้ ปรอทวดั ไขใ้ นมือของอา
หลมู าด ู
 
‘39 °C…’ 
 
การเคลือนไหวทผี ดิ ปกติของผู้คนในเรือนนีแพร่กระจายออกไป
อย่างรวดเร็ว ไมน่ านขา้ หลวงใหญก่ บั หวงฮูหยนิ ทีมที า่ ทางไม่
สบายใจอยู่แลว้ กเ็ ข้ามา แตพ่ วกเขากลบั ถูกขวางเอาไวน้ อก
ประตูเหมอื นเชน่ เคย 
 
“จอื เฉียวเปนอะไรไป?” หวงฮหู ยนิ รอ้ งตะโกนอย่างว่นุ วายใจ “
ให้ข้าเข้าไปดูหน่อย!” 
 
“ทะ...ท่านหมอกาํ ลังช่วยรักษาใหเ้ ขาอยู่ พะ...เพียงแค่ตวั ร้อน
เล็กน้อย พวกทา่ นอย่าได้เปนกงั วลขอรบั ” หูซานอธิบายเสียง
อกึ อัก 
 
คนทีอยดู่ ้านในต่างกย็ ุง่ กันอยู่ จึงมีแตเ่ ขาทถี กู ผลักออกมาให้
ทําหน้าทอี ธบิ าย แตว่ ่าสวรรค!์ ตัวเขาเองกย็ งั ไม่เข้าใจวา่ เกิด
เรืองอะไรขึน! 
 
“เจา้ ให้ข้าเข้าไปเถอะ” หวงฮหู ยนิ ได้ยินก็ร้อนรนขนึ มาทนั ใด 
ต้องการจะพงุ่ เขา้ ไปด้านในให้ได ้

 
“ไมไ่ ดข้ อรบั ตอนนีรบกวนท่านหมอไมไ่ ด้ รบกวนรออีกสักคร ู่
เดยี วท่านหมอกจ็ ะใหพ้ วกท่านเข้าไปเยียมขอรับ” หซู านรบี บอก
พรอ้ มกบั ยืนมือไปขวางประตูเอาไว ้
 
“เจา้ คนตําชา้ ! หลีกทางให้ขา้ เดยี วนี!” หวงฮูหยินตวาดใส่หน้า
ดว้ ยความไมพ่ อใจ พอยกมอื ขนึ ได้กต็ บไปทีหซู านทันที ถึงจะ
ถูกตบหน้าอยา่ งแรง ทว่าเขากย็ งั ไมห่ ลบ อีกทงั เท้าก็ไมข่ ยับไป
ไหนเลยสักนิด 
 
“หากท่านเข้าไปตอนนีจะไม่ดีตอ่ คณุ ชาย หากเปนห่วงคณุ ชาย
จริงๆ กร็ ออีกสักครเู่ ถอะ” เขาเองก็ไมก่ ล้าผลกั ฮูหยนิ ของ
ข้าหลวงใหญ่ ไดแ้ ตใ่ ช้สองมอื กางออกขวางประตเู อาไวด้ ว้ ย
ทา่ ทางมงุ่ มัน 
 
หวงฮูหยินไมส่ นใจประเพณีทชี ายหญิงต้องรักษาระยะห่างอกี
แล้ว นางกา้ วเข้าไปใกลแ้ ลว้ ใช้เท้าเตะหูซาน 
 
ทนั ใดนันเองก็มีเสียงเข้มดงั มาจากทางดา้ นหลัง 
 
“ฮูหยิน! หากท่านกลา้ กา้ วเท้าเขา้ ไปในเรอื นนีแมเ้ พยี งกา้ วเดียว 
ขา้ กก็ ลา้ ส่งคณุ ชายออกไปทนั ที” 
 
เพยี งจบคํา ความวนุ่ วายเมอื ครู่กห็ ยุดลงในพรบิ ตา 
 
ข้าหลวงใหญ่กบั ภรรยาตา่ งหนั หน้ามา เหน็ ฉางอวนิ เฉิงกาํ ลงั
เดนิ ตรงมาดว้ ยท่าทางจรงิ จงั  
 

“ทา่ นเชือหรอื ไม่?” เขาถามเสียงเรยี บ 
 
คําพดู เหลา่ นีช่างไมไ่ วห้ น้ากันสักนิด สีหน้าขา้ หลวงใหญ่บึงตึง
เปนอยา่ งมาก 
 
“เสียวโหวเหย่ ท่านอยา่ พดู จาไร้เหตผุ ลเชน่ นีเลย พวกเรามา
รักษาอาการเจบ็ ปวย หากไมใ่ ห้ดกู ช็ า่ งเถอะ ทวา่ แมแ้ ต่ความเปน
ความตายก็ไม่ยอมให้รบั รู้ ทําเชน่ นีได้อยา่ งไรกัน?” เขาเอ่ยด้วย
นําเสียงกลัดกลุม้ แฝงไปด้วยความโมโหทีพยายามอดกลันมา
นาน 
 
เขาเคยไดย้ นิ มากอ่ นแล้ววา่ เสียวโหวเหย่ของจวนติงซีโหวผู้นีมี
นิสัยดือรันสุดทีจะทนได้ พฤติกรรมหยาบคายซาํ ยังไร้ระเบียบ 
ทว่าเขาไม่เคยคบคา้ สมาคมกบั คนรุ่นหลัง จงึ เขา้ ใจว่าเปนข้อ
บกพร่องธรรมดาของคุณชายในตระกลู สูงศักดิทรี าํ รวยและมี
เกยี รตทิ ัวไป แต่เมือไดม้ าสัมผสั เองในไม่กวี ันนีจงึ รวู้ า่ คาํ พดู
เหล่านันไม่ไดเ้ กนิ จริงเลย เด็กคนนีช่างพูดไดน้ ่าโมโหเหลือเกนิ  
 
เจา้ เด็กระยาํ นีไมม่ เี หตผุ ลจรงิ ๆ เลย! 
 
“ในเมือพวกท่านมารกั ษาอาการเจ็บปวย กค็ อื การเอาชีวติ มา
มอบให้กับหมอ ไม่ว่าจะเปนหรอื ตาย นางจะใหค้ วามกระจา่ งแก่
พวกท่านเอง” ฉางอวินเฉิงเอ่ยต่อพรอ้ มกบั โบกมอื ให้สัญญาณ 
 
องครกั ษท์ งั หลายทีกระจายตัวกนั ทวั บริเวณเดนิ มายืนเรยี งขวาง
อย่ขู า้ งหน้า 
 
“ฮหู ยนิ เชิญรออยูต่ รงนีสักครขู่ อรับ” ฉางอวินเฉิงหนั ไปมอง

หวงฮหู ยนิ แลว้ เอย่ เสียงเรียบ 
 
หวงฮูหยนิ มองเหล่าองครกั ษ์ทียืนปกหลกั ขวางอยู่ตรงหน้า กไ็ ด้
แต่ถอยหลังกลบั ไป 
 
“ท่านพ.ี ..” นางหมนุ ตัวไปควา้ แขนของข้าหลวงใหญแ่ ลว้ รอ้ งไห้
โฮเสียงดังลัน ความร้สู ึกในตอนนีทงั เปนหว่ งลกู ชาย ทงั โมโห
และรอ้ นใจ 
 
ข้าหลวงใหญก่ มุ มือภรรยาแน่น 
 
“ได้! พวกเราจะรอ...” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟน มองประตดู ้วย
สายตาแข็งกร้าวอย่างเดือดจดั “รอนางมาให้ความกระจา่ งแก่
พวกเรา!” 
 
--------------------------------------------- 
 
[1] Patient Controlled Analgesia (PCA) คือ เครืองมือให้
ยาแกป้ วด โดยผูป้ วยสามารถกดยาแก้ปวดจากเครืองไดด้ ว้ ยตวั
เอง ภายใต้การดูแลของแพทย ์
 
บทที 85 ทรงๆ ทรดุ ๆ 
 
หลังจากรงั ตัวขา้ หลวงใหญก่ ับภรรยาเอาไว้ได้แล้ว ฉางอวนิ เฉิงก็
ไม่ได้พูดอะไรอกี  
 
ชายหนุ่มสังบ่าวรบั ใชย้ กเก้าอมี าวางให้คนทังสอง 
 

เพยี งไม่นานติงซโี หวและเซยี ซอื ทรี ู้ข่าวก็รบี มา 
 
“สุดท้ายเปนอย่างไรกนั แน่? ไมใ่ ชบ่ อกว่าหายดแี ลว้ ร?ึ ” ตงิ ซโี หว
ถามอยา่ งร้อนใจ 
 
เขาคิดเอาไว้เรียบรอ้ ยแลว้ วา่ หลงั จากผา่ นเรอื งนีไปเขาจะเผย
แพรเ่ รืองทภี รรยาของลกู ชายเปนหมอเทวดา เขาจะทําให้พวกที
หวั เราะเยาะว่าตวั เองตาบอดหรอื ไมก่ ถ็ กู ผสี ิงถงึ ได้รบั ผู้หญิงทีมี
ฐานะเช่นนีเขา้ มาเปนสะใภ้ต้องหน้าหงาย ขอให้ชัวชวี ติ นีพวก
เจา้ ไม่เจ็บไม่ไข้ก็แล้วกัน! 
 
เขาถึงกบั วางแผนไว้แล้วว่าต้องเปดเผยอย่างไรถงึ ไมส่ ูญเสีย
กลินอายของผู้มีวชิ าความรูแ้ ละมบี ุคลกิ ทีสงา่ งาม ทงั ทคี ิดไว้
เรยี บรอ้ ยหมดแล้ว แทท้ ีจริงเขาต้องดใี จเก้ออย่างนันหรอื ? 
 
ทว่าไมม่ ใี ครตอบคาํ ถามนีของตงิ ซีโหว เพราะพอหูซานเหน็ เสียว
โหวเหย่เขา้ มาควบคมุ สถานการณใ์ ห้แล้ว เขากว็ งิ กลบั เข้าไปใน
หอ้ ง ถึงยามนีประตจู ะเปดอยู่ กม็ นั ใจไดเ้ ลยว่าจะไม่มีใครกล้า
เดินเขา้ ไปแน่นอน 
 
“ไม่มอี ะไรแลว้ เสียวโหวเหย่มาแล้ว พวกเขาไมก่ ลา้ เขา้ มาแล้ว” 
หูซานรีบรายงานตังแต่หน้าประต ู
 
อาหลทู ีกําลังยกอา่ งนําเดินผา่ นมาขมวดควิ แน่น แลว้ ตะโกนไล ่
 
“ออกไป!” 
 
หูซานถูกตะโกนใส่จงึ นึกขนึ ได้ รบี ยกมือขอโทษแล้วถอยออกมา 

เขาวงิ ไปอกี หอ้ งหนึงเพือเปลยี นเสือผ้า ลา้ งมือ ล้างหน้าใหม่
แล้วเดนิ กลับเข้าห้อง ก่อนจะหยุดอยดู่ ้านข้างศิษยพ์ ีใหญ ่
 
“เปนอย่างไรบ้าง?” เขาถามขึนมาอย่างระมัดระวงั  
 
จางถงกําลงั มองฉีเยวแ่ ละหลิวพู่เฉิงทียืนอยู่ข้างคนเจ็บ ก่อนจะ
ตอบดว้ ยนําเสียงหนักใจ 
 
“ไม่ค่อยดีแลว้ ไขส้ ูงไม่ยอมลด หนําซํายงั เริมพูดจาเพ้อเจอ้ แล้ว
...” 
 
หูซานร้สู ึกได้วา่ เหงอื เยน็ เยยี บค่อยๆ ผุดออกมาจากหน้าผาก 
เขาอดไม่ไดท้ ีจะยกมอื ขึนไปเช็ดเหงือตวั เอง 
 
“อาจารย์…คงตกใจแทบแย่แลว้ สินะ?” 
 
เขาพึมพาํ นึกถึงสตรีผนู้ ันทีนับตังแตร่ ับช่วงการรกั ษาเปนต้นมา
ก็ไม่มคี วามสบายใจเลยแม้แตน่ ิดเดยี ว ตอนแรกพวกเขากไ็ ม่
คอ่ ยเข้าใจว่านางจะเครง่ เครยี ดไปทําไม จนกระทังตอนนีที
ราวกบั หนิ กอ้ นมหมึ าทวี างอยูบ่ นศีรษะในทสี ุดกต็ กลงมาแล้ว 
สตรผี ู้นันคงจะไม่ถกู บดขยีใช่ไหม? 
 
ฉีเยว่จะถกู บดขยหี รือไม่ ตวั นางเองกย็ ังไมร่ ู้ ยามนีนางรูเ้ พียงว่า
ตนเองมนึ ไปหมดแลว้  
 
สิงทนี างเปนกังวลมากทสี ุดคอื บาดแผลเปนหนอง ทวา่ กลับไม่
ปรากฏอาการออกมา เขาไมไ่ ดป้ วดทอ้ ง ไมไ่ ด้ปวดหวั อีกทงั
แขนขาและร่างกายกไ็ ม่ไดม้ อี าการบวม… 

 
ไมม่ ีอะไรเลย... แล้วทําไม... ทําไมถึงไดเ้ ปนแบบนี? 
 
สุดทา้ ยแล้วเปนอะไรกนั แน่? 
 
“สุดทา้ ยแลว้ เปนอะไรกันแน่? ถา้ เปนเพราะความชนื จรงิ ๆ คงจะ
ไมป่ รากฏอาการแบบนีออกมาหรอก” ฉีเยวพ่ มึ พํา 
 
ความดันโลหติ สูง อณุ หภูมใิ นร่างกายสูง สลบไม่ไดส้ ติ ฉีเยว่
มองเครอื งมอื ทมี เี พยี งสองอย่างในมือ อยู่ๆ ก็มคี วามรู้สึกอยาก
จะร้องไหอ้ อกมา 
 
“ชีพจรเตน้ เบา ลนิ สีแดงคลํา รมิ ฝปากดาํ เลบ็ มือมีสีเขยี วอมดํา
...” หลวิ พู่เฉิงจบั ชพี จรพรอ้ มกบั เอ่ยออกมา 
 
แมว้ า่ สีหน้าของอาหลจู ะขาวซีดและมีท่าทางลกุ ลลี ุกลน แต่นาง
กย็ ังจดบันทึกคําพดู ของหลวิ พเู่ ฉิงอยา่ งรวดเร็ว 
 
“แมน่ างฉี” หลิวพูเ่ ฉิงเหลือบมองอาหลูแวบหนึง แลว้ กม็ องไปที
ฉีเยว่อีกครงั จากนันกเ็ พิมระดับเสียงพดู เล็กน้อย “เจ้าลองมอง
บ่าวรบั ใชค้ นนีสิ แลว้ ค่อยมองดูตัวเอง” 
 
ฉีเยว่ถูกเสียงดงั นีทําให้กลบั มามีสติ นางมองไปทางหลิวพูเ่ ฉิง 
 
“นางเองก็หวาดกลวั แตก่ ย็ ังจดบันทึกตามหน้าที” หลิวพู่เฉิง
เอย่ เตอื นดว้ ยนําเสียงกลดั กลมุ้ ใจ “แลว้ เจ้าเล่า... เจ้าทาํ อะไรอยู่
?” 
 

ฉีเยว่ได้ยนิ กต็ ัวสันเทา จากนันกเ็ บนสายตาไปทางอาหล ู
 
อาหลูถูกผา้ ปดปากปดเอาไว้ครงึ หน้า เผยดวงตาสองขา้ งทีแดง
กําออกมาให้เหน็ เวลานีนางวางกระดาษและดินสอลงแล้ว กําลงั
บิดผ้าขนหนูทีแชอ่ ย่ใู นอา่ งนําดา้ นข้าง พอได้ยินเสียงของหลิวพู่
เฉิง มอื นางพลันหยดุ ชะงัก 
 
“เจา้ ทาํ อะไรอย่?ู เจา้ กลัวอะไร? เจา้ ตกใจอะไร?” หลิวพ่เู ฉิงเอย่
อย่างต่อเนือง “ไม่ใช่วา่ เจ้ารตู้ ังแตแ่ รกแล้วหรือว่าจะเกดิ
เหตุการณ์เช่นนี? ตอนนีเหตุการณไ์ ดเ้ กิดขึนแล้ว ถา้ เช่นนันก็
รักษาเถอะ” 
 
ฉีเยว่มสี ีหน้าวุน่ วายใจ “ข้าไมร่ วู้ ่าจะรักษาอย่างไร…” นางกาํ หมดั
แน่น แลว้ เอย่ ตอ่ “ขา้ ทาํ ไมเ่ ปน…” 
 
“เจา้ จะทําไม่เปนไดอ้ ย่างไร?” หลิวพเู่ ฉิงรอ้ งเสียงดงั พรอ้ มกับ
ก้าวไปหาหนึงกา้ ว “เจ้าผา่ ทอ้ งและเยบ็ แผลเปน เจา้ ฆา่ เชอื โรค
เปน เจ้าดูอาการเจบ็ ปวยเปน เจ้าปลอบโยนผู้ปวยเปน เจา้ รักษา
เปน กีครงั ต่อกีครงั ทเี จ้าพูดวา่ ทาํ ไมเ่ ปน ไมเ่ ปนได้อย่างไร? 
อะไรทีเรียกวา่ ไม่เปน! 
 
คนทเี ปนหมอ อาการเจบ็ ปวยทไี มเ่ คยพบไมเ่ คยเหน็ มมี ากมาย
นัก หรอื วา่ พบอาการปวยอยา่ งหนึงทีไม่เคยเห็นก็จะบอกวา่
รักษาไม่เปนงนั รึ? หากไม่เปนก็ต้องคิดสิวา่ ทําอยา่ งไรถึงจะเปน 
ตอ้ งคิดวา่ จะรักษาอยา่ งไร มอี ะไรรา้ ยแรงอย่างนันรึ! ก็แคต่ ้อง
พยายามสุดความสามารถ! 
 
รักษาหายก็คือรกั ษาหาย หากรกั ษาไมห่ ายกเ็ ปนเพราะสวรรค์

ต้องการชีวิตนีไป แล้วมนั จะมอี ะไรรา้ ยแรงอีกเลา่ ลองดสู ภาพตวั
เองสิวา่ ตอนนีเปนอย่างไร? ยังไมไ่ ด้ลองเจ้ากก็ ลวั แลว้ หากเจา้
เปนแบบนีไมเ่ ทา่ กับดูถกู ฝมือและความสามารถของตวั เองรึ?” 
 
เสียงดงั ลันเปนชดุ ราวกับเปนลูกระเบิดตกลงมาหา่ ใหญ่ ทําให้
ทกุ คนในหอ้ งต่างตกตะลึงกนั หมดแล้ว เพราะนับตงั แต่รู้จกั ผู้
อาวโุ สคนนีเปนตน้ มา เขาก็เปนคนอ่อนโยนและอารมณด์ ี ไม่
เคยแม้กระทังจะพดู เสียงดงั คิดไมถ่ งึ วา่ อยู่ๆ ผ้อู าวุโสจะตวาดคํา
พดู เหล่านีออกมาอยา่ งแขง็ กรา้ ว 
 
จางถง หซู าน รวมทังอาหลตู ่างก็มองหลิวพู่เฉิงอยา่ งตืนตะลงึ
กันหมด ไมม่ ใี ครกล้าขยบั และก็ไมก่ ล้าพูดอีกด้วย 
 
ส่วนฉีเยว่ ยามนีสีหน้านางคอ่ ยๆ กลบั สู่สภาพเดิมแลว้  
 
“ใช!่ ” 
 
นางตอบรบั เสียงดัง พรอ้ มกบั หยิบหฟู งแพทยท์ หี ้อยอยูท่ ีคอขึน
มา หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แลว้ ยืนอยดู่ ้านหน้าผบู้ าด
เจ็บเพือทําการตรวจ “เสียงหัวใจเตน้ ไมส่ มาํ เสมอ แต่ไมม่ ี
ของเหลวสะสม ไมใ่ ชต่ รงนีทีทาํ ใหอ้ ุณหภูมสิ ูง ใตร้ าวนมไมม่ ี
การตดิ เชอื ไม่มีภาวะปอดแฟบ…” 
 
นางเอ่ยคาํ พดู เหล่านีพรอ้ มกบั มองไปทางหลวิ พ่เู ฉิง 
 
“ดเู หมือนว่าตอนนีหัวใจของคนเจบ็ เตน้ ชา้ ลง” นางกล่าวขึนมา
พร้อมกบั หยิบผ้าขนหนูทบี ดิ หมาดๆ จากในอา่ งด้านข้าง แล้ว
เริมลงมือเชด็ บนรา่ งของผบู้ าดเจ็บ “สําหรับเรอื งทวี ่าทาํ ไมถงึ ได้

มีอาการแบบนี ขา้ ยังคิดไมอ่ อก” 
 
หลิวพเู่ ฉิงพยักหน้าให ้
 
“คนผนู้ ีมอี าการของหยางพร่อง” เขาสะบดั แขนเสือ กลบั คนื สู่
สภาพอ่อนโยนตามปกติเหมอื นกบั วา่ ไม่เคยเกดิ เรอื งเมือครนู่ ีมา
ก่อน จากนันกห็ ันไปเอย่ กบั จางถงทยี ังตกตะลึงอยู่ “ใชจ้ อื กาน
เฉ่า กยุ้ จอื เซงิ เจียง เพิมเซงิ ตี เออเจียว ตา้ หมาเหรนิ และเหรนิ
เซนิ มา่ ยตง เพมิ ตา้ จ่าว เอาเหล้ามาผสมดว้ ยเพอื กระตุน้ ยา” 
 
จางถงดึงสติกลบั มาได้แล้ว รีบตอบรับเสียงดัง จากนันกว็ งิ ไป
อีกหอ้ งทใี ช้เปนทเี ตรยี มตวั ยาจนี ชนิดตา่ งๆ และจดั วางอุปกรณ์
ปรงุ ยา 
 
“ขา้ จะไปชว่ ยศิษยพ์ ”ี หูซานเสนอตวั ขนึ มา 
 
“ศิษย์พขี องเจา้ เขาจัดการเองได้ หูซาน เจา้ มาช่วยข้าลด
อณุ หภูมิของร่างกายคนเจ็บ” ฉีเยว่ตะโกนสัง 
 
หูซานส่งเสียงตอบรับแล้วรีบวงิ มาหาอย่างรวดเร็ว 
 
หลังจากทอี าหลูจดบทสนทนาระหว่างฉีเยวก่ บั หลวิ พเู่ ฉิงเสร็จ
แล้ว ก็รบี บดิ ผา้ ขนหนูแล้วเอามาวางไวบ้ นหน้าผากของคนเจบ็
ตอ่  
 
ท้องฟาทสี ว่างสดใสคอ่ ยๆ มืดสลัว 
 
ตะเกยี งนอกเรือนคอ่ ยๆ สวา่ งขนึ มาทลี ะดวง สาดส่องไปยงั

ผูค้ นมากมายทเี ฝารออยนู่ อกประตูเหมือนเช่นเคย 
 
เพราะวา่ คาํ คนื นีอากาศเย็น เซยี ซอื จึงสังบ่าวรบั ใชห้ ญงิ ไปเอา
เสือขนสัตวห์ นาๆ มาคลุมใหข้ า้ หลวงใหญ่กับฮหู ยิน เหน็ ไดว้ า่
แมท้ งั สองจะดูใจลอย แตก่ ย็ ังมคี นคอยปรนนิบัตริ บั ใช้อยู่ใกลๆ้  
 
“ต้องรออกี นานแคไ่ หน ยังไม่ได้ดมื ไมไ่ ด้กินกันเลยนะ” เซียซือ
ขมวดควิ แน่น ใบหน้าดูเปนกังวลอยา่ งมาก นางพยายามสอด
ส่ายสายตามองเข้าไปในเรอื น “ทาํ ไมถึงไม่ยอมใหเ้ ขา้ ไปด?ู  
ไมใ่ ชว่ า่ จะทําเรอื งลับๆ อะไรสักหน่อย…” 
 
“หากไมร่ ู้ก็อย่าพดู มัว” ตงิ ซโี หวขัดขึนมา 
 
เซยี ซอื ยมิ เยาะเลก็ น้อย ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “แล้วนายทา่ นรรู้ ?ึ ” 
 
ตงิ ซโี หวจอ้ งนางดว้ ยดวงตาเบิกโพลง ทวา่ เซยี ซอื ไมใ่ ส่ใจเขาอกี
ตอ่ ไป ทาํ เพียงยกนําแกงร้อนถว้ ยหนึงแลว้ เดนิ ไปทางฉางอวิน
เฉิงทีอยูอ่ ีกด้าน 
 
“ขอบคุณท่านแมเ่ หลอื เกินขอรบั ” ฉางอวนิ เฉิงเอย่ พลางรบั มา 
 
เซียซือส่งยมิ ให้ นางนึกบางอยา่ งขนึ มาได้ จึงเอ่ยถามเสียงแผว่
เบา 
 
“เมอื วานเจ้าขงั บ่าวรบั ใชก้ ลุ่มหนึงไว้ทําไมกัน?” 
 
“บา่ วพวกนันน่าจะรเู้ รอื งทีเกดิ ขึนกบั ฉีเยวข่ อรบั ” ฉางอวินเฉิง
ตอบกลบั เสียงเบาเช่นกัน 

 
เซียซือจงึ เพิงนึกขนึ มาไดว้ ่ายงั มเี รืองทฉี ีเยว่ถูกทาํ รา้ ยทีชนบท
รอสะสางอยู่ นางมัวแตว่ ุน่ วายกบั เรืองของข้าหลวงใหญก่ ับ
ภรรยาจนลืมไปหมดแล้ว 
 
“ตามความเหน็ ของเจา้ เจา้ คดิ ว่าใครเปนคนทาํ ?” นางถามตอ่  
 
ฉางอวนิ เฉิงทาํ ทา่ จะพูดบางอยา่ ง แต่พลันหยดุ ชะงกั สายตาจบั
จอ้ งไปยงั ประตเู รือนทมี ีคนผ้หู นึงปรากฏตัวขึนมา 
 
เซียซือมองตามสายตาเขาไปแลว้ ตะลงึ งันอยคู่ รู่หนึง สีหน้า
เปลียนเปนเครง่ ขรมึ ทันควนั  
 
ยามนีฉีเยว่ยนื อยู่หน้าประตเู รอื นโดยทไี ดป้ ลดผ้าปดปากลงแล้ว 
 
คนทังหมดต่างมีทา่ ทางตึงเครียดและใจเต้นแรง เดมิ ทตี อนที
ฉีเยว่ยงั ไมไ่ ด้ออกมา พวกเขาตา่ งกม็ คี ําพูดทีตอ้ งการจะพูดและ
มคี ําถามมากมายนับไม่ถว้ น แตเ่ มอื ตอนทีสตรีผ้นู ีมาปรากฏตวั
อยู่ตรงหน้าจริงๆ คาดไม่ถึงว่าแม้แตป่ ระโยคเดยี วพวกเขาก็พดู
ไมอ่ อก 
 
“สถานการณ์ของคณุ ชายตอนนีไม่ใช่ว่าจะดมี าก” ฉีเยวส่ ูดลม
หายใจลกึ แล้วเอย่ ตามตรง 
 
พอคาํ พดู นีหลุดออกมาจากปาก รา่ งของหวงฮูหยินก็อ่อนยวบ
ลงทันท ี
 
“เปนไปไดอ้ ย่างไร?” ขา้ หลวงใหญเ่ ดนิ พรวดพราดเขา้ มาหา 

 
แตม่ ีคนทเี ร็วยิงกวา่ เพราะฉางอวนิ เฉิงได้เดินมาขวางข้างหน้า
ฉีเยวแ่ ลว้ แน่นอนวา่ เขาไมไ่ ด้หันหน้าไปทางหญิงสาว แต่กําลัง
จ้องคนทีกําลงั ดาหน้ากนั เข้ามาแทน 
 
“แต่พวกเรากําลังพยายามชว่ ยชีวติ เขา ถงึ สถานการณ์จะยงั ไม่ดี
มาก แต่กย็ งั ควบคุมได้” ฉีเยวเ่ อ่ยตอ่ เสียงดัง “พวกทา่ นต้อง
เชือว่าพวกเราจะไมล่ ะทงิ เขา ตอนนีพวกท่านสามารถไปดเู ขาได ้
แน่นอนวา่ ต้องมองจากทางหน้าต่าง และท่านหมอหลวิ จะเปน
คนตอบคาํ ถามของพวกทา่ น…” 
 
ฉีเยว่ยงั พดู ไม่ทนั จบ ข้าหลวงใหญ่กผ็ ลักนางออกแล้วพุ่งตัว
เขา้ ไป ทเี ดินตามหลงั เขามาติดๆ กค็ ือหวงฮูหยินทีถูกคน
ประคองอยู่ หลงั จากติงซโี หวลังเลอยู่ครู่หนึงก็เดินตามไปอกี คน 
 
ส่วนเซียซือยงั คงยนื นิงอยู่ทีเดมิ ไมข่ ยบั เขยือน มองฉีเยวท่ ียืน
อยูห่ น้าประตเู งยี บๆ รวมไปถงึ ฉางอวินเฉิงทยี นื อยใู่ กลน้ างดว้ ย
ทา่ ทางปกปองด้วย 
 
ฉีเยวไ่ ม่ไดเ้ ขา้ ไปจงึ ไมไ่ ดย้ นิ วา่ หลวิ พูเ่ ฉิงปลอบใจและอธบิ ายให้
ข้าหลวงใหญ่กบั ภรรยาฟงอย่างไร สรุปวา่ ผา่ นไปครหู่ นึง สอง
สามภี รรยาก็นําตาคลอจากไปแล้ว คนอนื ๆ ก็เดนิ ตามออกไป
ดว้ ย ในเรอื นกลับคืนสู่ความเงยี บสงบอกี ครัง เพียงแตใ่ นใจของ
ทกุ คนต่างก็เหมอื นกับนําในหม้อทเี ดือดปุดๆ อยา่ งไรอย่างนัน 
 
หลงั จากให้ยาตม้ ของหลิวพเู่ ฉิงกบั คนเจ็บกเ็ หมอื นสถานการณ์
จะดีขนึ มาเลก็ น้อย แต่กเ็ พยี งนิดเดียวเทา่ นัน เพราะคุณชาย
หวงยงั คงอยใู่ นสภาพหมดสตเิ หมือนเช่นเคย 

 
แสงอาทติ ยส์ าดส่องเข้ามาในห้อง เช้าวนั ใหม่มาถงึ อีกแลว้  
 
“ปสสาวะเหลืองเลก็ น้อย” ฉีเยว่นังยองๆ ตรวจดอู า่ งปสสาวะ
พรอ้ มกับกลา่ วขึนมา อาหลูยกดินสอแลว้ จดบนั ทึกลงไป 
 
จากนันฉีเยวก่ ็ลกุ ขนึ มาหยบิ ปรอทวัดไขจ้ ากใตร้ ักแร้ของผ้บู าด
เจบ็  
 
“สีสิบองศา” นางเอย่ พลางถอนหายใจ “อณุ หภมู ิสูงขึนมาอีก
แล้ว…” 
 
ตอนทีเพงิ จะกินยาต้ม ผู้บาดเจบ็ มีเหงือออกท่วมตัว อุณหภมู กิ ็
ลดลงไปบ้าง แตน่ ีผา่ นไปเพยี งไม่นานอุณหภูมิก็สูงขนึ มาอีก
แลว้  
 
“ชีพจรเตน้ เบาเหมอื นเช่นเคย” หลวิ พู่เฉิงเอ่ยพร้อมกับปลอ่ ย
แขนเสือลงแล้วเกบ็ มือคนเจบ็ ไวด้ ังเดมิ  
 
ฉีเยวค่ รุน่ คดิ ในขณะทีมองผู้บาดเจ็บ จากนันกย็ ืนมือไปกดใต้
ซโี ครงของเขาเบาๆ อาหลกู ลันหายใจดว้ ยความตึงเครยี ด 
 
“ถึงจะมองไม่เห็น แตข่ า้ รู้สึกวา่ ตรงนีมีของเหลวสะสมอยอู่ ยา่ ง
แน่นอน” ฉีเยว่เอย่ ขึนมา 
 
หลิวพู่เฉิงยนื มือไปสํารวจบ้าง ตอนนันเองคนเจ็บทีอยใู่ นสภาพ
หมดสตสิ ่งเสียงครวญครางออกมา 
 

“กดตําแหน่งนันแลว้ จะรสู้ ึกเจ็บ” ฉีเยว่เอ่ยเสรมิ  
 
อาหลูจดบนั ทกึ ดว้ ยท่าทางจรงิ จงั  
 
ภายในห้องนิงเงียบไปสักพักหนึง มีแต่เสียงลมหายใจถีของผู้
บาดเจบ็ เท่านัน 
 
“ชีและหยินพรอ่ งทังคู่ เพราะมา้ มพรอ่ งความชืนจึงสังสมใน
รา่ งกาย” หลวิ พู่เฉิงเดนิ ไปมาพลางคร่นุ คดิ จากนันก็สังการ “ใช้
จอื เซงิ หวงฉี ไปจู๋ ตงั กุย หวงจิง ฝูหลิง เอามาตม้ กบั นํา” 
 
จางถงรบี ตอบรบั แลว้ ตงั ทา่ จะเดนิ ไปจัดเตรยี ม แต่พอได้ยนิ คํา
พูดฉีเยว่กห็ ยดุ ฝเท้าลง 
 
“ยังมอี ีก...” ฉีเยวร่ ับสมดุ ทีอาหลูจดบันทกึ ไวต้ ลอดมาดู พออ่าน
เจออะไรก็จะเอ่ยขนึ มา “หลังจากตอนบา่ ยอณุ หภมู ใิ นร่างกาย
ของผปู้ วยจะสูงทสี ุด” 
 
หลิวพ่เู ฉิงมองนางอย่างไมเ่ ข้าใจ 
 
“หมายความวา่ อณุ หภมู ใิ นร่างกายของเขาขนึ ๆ ลงๆ ไม่
สมําเสมอ” ฉีเยว่อธิบายพรอ้ มกบั พลกิ สมุดบันทกึ ดตู ่อ 
 
หลิวพู่เฉิงเอามอื ไขวห้ ลังพลางครุน่ คิด “เพิมจอื หมู่ ตันผี เชอ
เฉียนจอื ตีกผู่ ีมาอีก” 
 
จางถงตอบรบั ในขณะทยี ังยืนนิงไมข่ ยบั เขยอื น 
 

“ยังไม่รบี ไปอกี ” หลิวพ่เู ฉิงขมวดควิ แน่น มองไปทีศิษย์เอก 
 
“อะ...อาจารย์ ยังมอี ีกไหม?” จางถงถามเสียงตะกุกตะกัก 
 
ฉีเยว่ไดย้ ินกย็ มิ ออกมาแลว้  
 
“มีแลว้ ขา้ จะบอกเจา้ เอง ไมต่ ้องทาํ เปนฉลาด รบี ไป” หลิวพูเ่ ฉิง
เองก็ยมิ ออกมาเชน่ กัน 
 
จางถงยมิ พลางส่งเสียงตอบรบั แล้วรีบไป 
 
ทันใดนันบรรยากาศทีตึงเครยี ดในหอ้ งกผ็ อ่ นคลายลง 
 
“หยิบนําเกลอื มา ข้าจะดูแลช่องปากให้เขา” ฉีเยวส่ ังในขณะที
ลา้ งมือในอา่ งนําทีอยดู่ ้านข้างไปดว้ ย 
 
หูซานตอบรบั แล้วไปยกนําเกลอื มาใหด้ ้วยทา่ ทางคุ้นเคย จาก
นันทกุ คนก็จอ้ งมองฉีเยว่เช็ดหน้า ล้างปากให้คุณชายทหี มดสติ
ดว้ ยทา่ ทางจรงิ จัง 
 
หากดจู ากการเคลอื นไหวทสี งบนิงของนาง แสดงใหเ้ หน็ วา่ หญิง
สาวกลับสู่สภาวะปกตดิ ังเดิมแล้ว