ทัณฑ์รักมาเฟีย

‘รนื่ รมย์ ทกุ จังหวะรกั ’
ทัณฑ์รกั มาเฟยี
โดย มณจี ันท์

ราคา 300 บาท

ลำดับที่ 121

ISBN 978-616-502-081-7

พมิ พ์ ครงั้ ท่ี 1 กันยายน 2554
พมิ พ์ ครงั้ ท่ี 2 ตุลาคม 2554
พมิ พ์ ครงั้ ที่ 3 ตลุ าคม 2554
พมิ พ์ คร้ังท่ี 4 พฤศจิกายน 2554
พิมพ์ ครั้งท่ี 5 กมุ ภาพันธ์ 2555
พิมพ์ โฆษณาครั้งน้ีได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสทิ ธ์ ติ ามกฎหมายแล้ว
สงวนลิขสทิ ธ์ ิตามพระราชบัญญัตลิ ขิ สทิ ธ์ ิ พ.ศ. 2537

ไมอ่ นญุ าตให้สแกนหนังสอื หรอื คัดลอกเน้อื หาสว่ นหนึ่งสว่ นใดเพื่อสรา้ งฐานข้อมลู
อิเล็กทรอนิกส์ เว้นแตไ่ ด้รบั อนญุ าตจากสำนักพมิ พ์ และเจ้าของลขิ สทิ ธ์ ิแล้วเท่าน้ัน

บรรณาธิการเล่ม : สชุ าดา เวฬวุ นารักษ์
ออกแบบปก : วะชิ รปู เลม่ : สพุ ิน มาลัยทอง

พมิ พ์ ที่ : บรษิ ัทพิมพ์ ดี จำกัด
เจ้ าของ ผ้ พู ิมพ์ผ้ ูโฆษณา : บรษิ ทั สถาพรบ๊ คุ ส์ จำกัด

กรรมการผู้จัดการ : วรพันธ์ โลกิตสถาพร
รองกรรมการผ้จู ัดการ : สภุ ัคชญา โลกิตสถาพร

บรรณาธิการบรหิ าร : ประวิทย์ สวุ ณชิ ย์
บรรณาธกิ ารทป่ี รกึ ษา : ประดับเกียรติ ตมุ ประธาน

ผ้จู ัดการฝา่ ยผลติ : ธีญาภัทร์ ฟองไชย์
ผ้จู ัดการฝ่ายขาย : ก่ิงแก้ว ลิกขะไชย
ผู้จัดการฝ่ายลิขสทิ ธ์ ิต่างประเทศ : สนิ ธ์ ุ พรสวา่ งโรจน์

จัดจำหนา่ ยโดย : บรษิ ัทสถาพรบ๊ คุ ส์ จำกัด
18 ซ. ลาดปลาเค้า 63 ถ. ลาดปลาเค้า แขวงอนุสาวรยี ์ เขตบางเขน กรงุ เทพฯ 10220

โทรศัพท์ 0-2940-3855-6 โทรสาร 0-2940-3970
กองบรรณาธกิ าร : [email protected]
ฝา่ ยสำนักงาน : [email protected]

www.satapornbooks.com

จัดทำและจัดจำหนา่ ยในรปู แบบหนังสอื อิเลก็ ทรอนกิ ส(์ eBook)โดย
บรษิ ัท ไอ.พ.ี เจ. อนิ เตอร์เนชัน่ แนล(1988) จำกัด
73/2 หมทู่ ี่ 5 ตำบลหลักหก
อำเภอเมอื งปทุมธานี จังหวัดปทุมธานี 12000

โทร. 0-2567-0759 โทรสาร 0-2567-5779
สงั่ ซ้อื eBook ได้ที่ www.hytexts.com
[email protected]

Special Thanks for Opensource license

JS Font

CKeditor

คำนำสำนักพมิ พ์

เมอื่ ทีด่ นิ ผนื ใหญ่ที่ ‘หมอ่ มราชวงศอ์ ัครชั อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ’์ ราชนิกุล
ปหกจรนิ ะกมุ่ เาทลรศูกรสีคอรเงพ่ึร์ตรหเากะริแดอื วพ่วั‘วนๆพาัยนหวกั่าัวบนอปักัคัญธรหรุ’ กาคกิจหตารบ่าบงดชกุ คี ารนตกุ ดอิพังย้นื แ่าทหงป่เี่งขเา่ มาสกืองับวงนกนัรกแะกหบ่งา่ีรชเตามัดตือิสงนิทกใ้อลจงาจยถะ่นเิ ซปชอ้น็ื อื่เขพด่าอั่ืงวเขรปะย็นดาผับยู้
อย่เู บ้อื งหลังขบวนการคอร์รัปชนั น้ี

“หมอ่ มหลวงแพรวพรรณราย อัครเดโช” หรอื “น้องเพ่อื น” เหยี่ยวขา่ วสาวแห่ง
พห้นืนังทสีส่ อื บื พหมิ าคพ์วบาามงจกรองิ กหไทวมัง์ เปิดผโู้ไปดง้เโบฉาะมแหสนจ้าาตกัวแกหาลร่งใขห่าญว่ทวง่โี กในงกใกินลส้ตมัวบัติขจอึงงไมแพ่ผ่นลาดดินทีจ่ ะลง

ไอ้เรอ่ื งสบื หาความจรงิ เพือ่ เปดิ โปงคนทำผิดน้ันเป็นเป้าหมายหลักตาม
จรรยาบรรณของวิชาชพี กจ็ รงิ อยู่ แต่นักขา่ วสาวหน้าใสกอ็ ดไม่ได้ทจี่ ะแอบมภี ารกจิ จับ
ผดิ อีตาคุณชายนพ่ี ว่ งไปด้วย โทษฐานท่ีเคยทำเรอ่ื งให้เธอขนุ่ เคอื งใจเอาไว้ในอดีต
ลงทนุ ปเลพอรามะตหัววสังมจะัคกรรเปะชน็ าเกลหขนาฯ้ากขากอคงนุณาชยาหยัวมาเเพฟอื่ ียข้นึ ไปหราขาช่าวนทิกร่ี ุลสี สอารว์ตจบงึ นยอเกมาทะมุส่ สว่ นดุ ตตััวว
ของเขา แต่ไม่รวู้ า่ หาขา่ วอที ่าไหน เลขาฯ กำมะลอทห่ี วังไปล้วงข้อมลู ค้นความลับ กลับ
ถแกูกลเจ้ง้าเนซาอ่ ยกหันนแุ่มนล่ ้วแงตก่ทลีแ่ ับนท่ๆุกซคออื กหทัวุใกจมมมุ าจเฟนียเธหอนขุ่มาดนทั้นนุ โดปน่นเปธ้!ีอ!โจรกไรมรม่ร้วูไปา่ เซขะาแรล้ทู ั้นว เธอหรอื
ชวี ิตเธอแจตงึเ่ มตอื่กภอายรใู่ กนจิ กขำอมงือนขักอขงา่ ควนสชาวัว่ เขส้าญัไปชขาัดตขญวาาณงเมส้นาเทฟาียงขผอลงปนราะยโยหัชวอนั์คขรอจงึงผถ้มู ูกอี ปิทลธกุ ิพใลห้
ลกุ โชน ใครรังแกผ้หู ญิงของเขา มันต้องไมต่ ายด!ี กฎหมายหน้าไหนเขากไ็ มส่ น! เขา
จะฆา่ มันด้วยมือของเขาเอง!

แล้วหญงิ สาวจะทำอยา่ งไร เมอ่ื คุณชายตัวร้ายทำตัวเปน็ ศาลเต้ีย (เพราะเธอ)

เธอมีหน้าทีท่ ี่ต้องเปดิ โปงคนทำผิด...แต่กม็ ีภารกจิ ท่ตี ้องจัดการกับหัวใจตัวเอง
เธอจะเอาหัวใจเปน็ เดิมพันกับคนทยี่ ังไมร่ วู้ า่ เปน็ คนดหี รอื เลวได้อย่างไร
และหากเขาร้วู ่าเธอเปน็ ใคร...เขาคงไมม่ วี ันให้อภัยเธอแน่

สำนักพมิ พ์ Sugar Beat

1

เหยยี่ วขา่ วสาวแหง่ บางกอกไทม์

อากาศวันน้รี ้อนระอุเทา่ กับใจของเธอ เพราะอยากรบี กลับบ้านหลังทำงานเสรจ็ !
ผ้าใบ หสมะ่พอมายหกลลว้องแงพถ่ารยวรพปู รครอ่ณนรขาย้างหอนัคักรทเี่ใดชโ้ชในวใชิ นาชชพีดุ เสซ้อื ง่ึ เไชดต้ิ ้รกับาเงปเ็นกขงยอนี งขวกัญับจราอกงบเิทด้าา
ในวันสำเรจ็ การศกึ ษา ด้วยคะแนนเกยี รตินยิ มอันดับหนงึ่ จากมหาวิทยาลัยเกา่ แก่ของ
รฐั ในคณะนเิ ทศศาสตร์ ตามมาด้วยคะแนนเกียรตนิ ิยมอันดับสอง คณะนติ ิศาสตร์จาก
อีกหนง่ึ สถาบันซงึ่ เธอใช้วธิ ที อ่ งหนังสอื เพื่อเข้าสอบ และเข้าช้ันเรยี นเท่าท่ีทำได้ในเวลา
ใกล้เคียงกัน

ในฐานะผู้สอ่ื ขา่ วสายการเมืองหน้าใหม่ซง่ึ เรม่ิ งานมาได้แค่หกเดอื น ถอื ว่าเธอได้
รับโอกาสเยยี่ มยอดมากกวา่ เพือ่ นรว่ มสถาบันและเพ่ือนรว่ มอาชพี คนอ่นื ๆ อย่หู ลายขมุ
เพราะเธอได้รับการทาบทามจากคเชนทร์ บรรณาธกิ าร (บ.ก.) โต๊ะข่าวการเมืองให้มา
รว่ มงานในฐานะนักขา่ วสายการเมืองเตม็ ตัวในหนังสอื พิมพ์ บางกอกไทม์ หนังสอื พิมพ์
เรชายงิ ควัณุนใภหา้บพา1งกอรกะดไทับมป์ ระเทศแลหะลเังปจ็นบคกอาลรฝัมกึนงิสาตน์ เใขนียทนันบทที ควหาญมวงิ ิสเคารวาระับหท์ ขั้ง่ากวากราทรำเมขาื่อวงแแบลบะ
ประเดน็ ร้อนแรงในสปั ดาห์ น้ันๆ ให้บางกอกสดุ สปั ดาห์

งานที่ได้รบั มอบหมายในวันน้ไี มไ่ ด้อยู่ในความสนใจของเธอนัก เน่อื งจาก
ถเงกขาะูกนาทฝแันแาทลกหนะัมนนาอักเีกขเพอทา่ รวกีจาสละากโาักสยผษภบู้สณิยันอ่ื า์ เหขหทรา่ ริงอวื อืคอพพนาลี่ ่ีโวทักสโุ ่ีวสษา่ สกณผา็เ์ยปซ้สู บน็ง่ึอื่ ัเนเขปพเาน่็ ท่ือวคงินอแนาสลวเนทะุโสิทสรนงขัสคงอายมางนบเธัเนธอเอเทองิ งเแพจลรงึ ะาขสะอนังรคักอ้ มขงเ่าใปวห็นส้หภาญยรรนงิ ยสั้นาาปขว่วอรบัยง

“ไปทำขา่ วสงั คมซะบ้าง จะได้ไมเ่ ครยี ด”

“กลัวจะเครยี ดมากกวา่ เดมิ สคิ ะ สังคมเด๋ียวน้มี ันแปลกๆ”
“ไปเถอะน่า จะได้เหน็ คุณชายทเี่ ขาลอื ถึงกันนักหนา” เมื่อลกู พี่วา่ อย่างนั้น
หมอ่ มหลวงแพรวพรรณรายเลยแอบแบะปาก คร้านจะบอกว่าแม้จะไมเ่ คยเห็นหน้ากัน
โดยตรง แต่เธอเห็นรปู ของ ‘คุณชาย’ ท่ีว่านั้นไม่รกู้ ี่รปู ต่อก่ีรปู ซเกงึ่ เือปบ็นจเะปไ้าดห้เมกายี่ ยวขดอองงงกาันน
ด้วยซ้ำเพราะ หม่อมราชวงศ์อัครชั อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์
ในวันน้ี คือคนท่บี ดิ าของเธอเคยจะยกพส่ี าวของแพรวพรรณรายให้
โชคดีท่แี พงหรอื หมอ่ มหลวงพราวพลิ าศ อัครเดโช ได้แต่งงานไปกับคนอืน่
คนอน่ื ที่วา่ คือ ซานโดร กัสซนี ี นักธุรกิจใหญ่ลูกครงึ่ ซซิ เิ ลยี น›กรกี ในคราแรก
นน้ั่งินสแนพทิ รวทพา่รทราณงขราม่ ยยกาไ็กมแ่ แนตใ่ ่หจลวัง่าจพา่ีสกาแวตโช่งงคาดนีจมรางิไหดร้ปอื ีเศไมษ่ เพราะมาดของพ่ีเขยน้ันดุดัน
มโี ซท่ องคล้องใจหน่ึงคน หญิง
สาวกย็ อมรบั ว่าพี่สาวเลือกถูกแล้ว เพราะซานโดร ‘โอ๋’ แพงน่าดู ใครๆ ก็ดกี ว่า
คณุ ชายเพลย์ บอยท้ังน้ันละในสายตาของเธอ
รอดจากคณุ ชายอัครมาได้ ถือวา่ เป็นบุญจะแย่!
ยามน้เี ธอและบรรดานักข่าวเฝ้ารออยทู่ ี่หน้าสำนักงานรสี อร์ตยา่ นสลี มท่ี
หมอ่ มราชวงศ์อัครัชจะต้องแวะเข้ามาอยา่ งน้อยสองสามชวั่ โมงก่อนจะเดินทางไปยัง
โรงแรมประจำซงึ่ ไม่ห่างกันนักเพอื่ ค้างคนื ในกรงุ เทพฯ
สนใจทหจ่ี นะเุ่มปสน็ งั ขค่ามวซง่ึ เดรังมิ่ นเปั้น็นใทค่ีรร้ทจู ักีอ่ ใยนากเมสอื มั งภไาทษยณเพ์ เรขาาะกโต็ต้แอลงใะชอฝ้าศีมยั ืออตยามู่ท่ีหเมาอืเองานเอองกวไ่ามเ่เขคายจะ
เดนิ ทางไปที่ใด เมอ่ื ไรบ้าง แต่ไม่ใชจ่ ากเลขาฯ หนุม่ หน้าตายของเขาแน่ เพราะนายคน
น้ันก็หยิ่งพอๆ กับเจ้านาย
“ต๊าย! ไมน่ กึ วา่ จะเจอเธอทน่ี ีน่ ะเพอื่ น” เสยี งทักเจ้อื ยแจ้วดังมาจากสตรนี างหนงึ่
ในชดุ กระโปรงงามหรู แผกจากคนรอบข้างทม่ี ักอยูใ่ นชดุ ลุยๆ แพรวพรรณรายปรายตา
มองแวบหนง่ึ เม่ือได้รบั คำทักทายจากเพอื่ นรว่ มสถาบัน

นาถ “บังเอิญน่ะ” ตอเบสเยี พทยี ่ีไงหเนทหา่ นาก้ันไแมล่ม้วีคกว็เาลมกิ จสำนเปใ็นจ กใ็ ชว่ ่าเธอจะเคยสนใจ นวล
อรรถเศรษฐ์ ถงึ จะร้วู ่าอีกฝา่ ยอยใู่ นวงการ

เดียวกัน แต่สนใจคนละสายงานแบบน้ยี ิง่ ไม่อยากเสยี เวลาด้วย
เหมือน“เฉพันอ่ื นนึลก้อวา่เลเธ่นอตท่อำขกัา่นวกทาำรใเมห้อดื วงซงตะอากีกลมโตหสรดอีื ำวสา่ โนดิทนเปย้น็ายมแันผตนวกัด”มามอนง้ำนเสิดยีหงนหง่ึ วราานว
กับเสยี ไม่ได้ หากมผี ลทำให้คนถูกมองรอ้ นตัว

“เธอนา่ จะร้นู ะ คนอยา่ งฉันมักเลอื กงานของตัวเอง”
“แหม ร้หู รอกวา่ เพอ่ื นเรยี นเก่ง แคท่ ักเพราะแปลกใจทเี่ หน็ เธอทน่ี ี”่ ไมม่ เี พือ่ น
คปรนะไเหทนศใหนลรังนุ่ฝไึกมงร่ า้วูนา่ เสรจ็ โดยแทพันรทวพี ซรรง่ึ ไณมรใ่ าชยส่ โง่ิดทนี่เกทาิดบขท้นึ าไมดใ้งห่า้ทยำนงักานในกับวงหกนาังรสนอัืกพขมิา่ วพ์ ระดับ

“มาแทนบัว” หญงิ สาวตอบเพยี งเทา่ น้ันแล้วเมินหนี ก่อนจะหันไปคุยกับ
ตากล้องชายคนหนงึ่ ซง่ึ มองกล้องของเธออย่างสนใจแทน
การสนทนาเป็นไปอย่างออกรสโดยไมม่ นี ัยทางเพศ แม้จะพอดอู อกว่าตากล้อง
คนนั้นชนื่ ชอบทั้งสาวน้อยและกล้องของเธอ ไมน่ านแพรวพรรณรายกไ็ ด้รจู้ ักเพ่อื น
ใหม่อีกหลายคนที่รายล้อมตัวเพราะการแนะนำของตากล้องคนน้ัน นวลนาถมองภาพ
ตรงหน้าแล้วเม้มปากแน่นกอ่ นจะรบี คลายออก
มักเปน็ แบบน้ีเสมอ...รปู รา่ งอรชรสงู โปรง่ ทา่ ทางทะมัดทะแมง วงหน้าเรยี วที่จัด
อกปหมลยระาู่อ่ใกงนมหาขหยลั้นลรังะงวถยดงูกัแบงราพแดั มบรเวอบพาคไผรนวรวิ้กอณขลาารราวมางใยกณสเรป์อดะน็มหีอชมคยม่อนูเ่ ปพมม็นเูดีเพพนสู อ่ืือ่ติขุ คนยภ์วมาาพารมกวดคทมี ล้ังทอ่ช้ังผงาอมยตาัวหยรมาญวณงิส์มขลดาันวแวยกตงสับ่ตไหดีกานนำริ ส้ัยแนิ นาตเไลิท่ไมรา่เถ่หกือก็ยตียลัวดมตโตทรเงำปถใ็นหงึ ้
เมอ่ื มีคนรักมากก็ยอ่ มมคี นเกลยี ด ฉันใดกฉ็ ันน้ัน สาวๆ หลายคนไม่ชอบแม่
จอมเฮ้ียวคนน้ี เพราะเมอ่ื เธอก้าวยา่ งไปท่ใี ดกม็ ักได้รับการต้อนรบั อยเู่ สมอ โดยเฉพาะ
จากบรรดาหนุม่ ๆ ทหี่แตวังค่ จวะาไมดช้คน่ื วชงกมับขออดงบีตรดราดวาคชณายะหผน้ไู มุ่มเ่ซคง่ึยยมังแีคฟงเนป็นแถฟึงจนะคไมล่ัปบรเธากอฏอวย่าา่ มงี
ใครทำสำเรจ็
เหนยี วแน่น ก็นำมาซง่ึ ความอิจฉาหรอื หมัน่ ไส้แกเ่ พอ่ื นสาวทีอ่ ยากได้รบั ความสนใจใน
ลักษณะเดียวกันมิใชน่ ้อย

หงารนอื ดแ้วบกย่งปกลััมุ่นนนขห้ัลกอมาขยู่ลาควกสรันง้ัาอหยยงลาู่เานสยเมหดอนียจวทนกำบันนาอตงง่าคงนนร้ำจ้กู พักลงึ่ กาเัยรนอืเเปเกสน็ ืออื เบพพหอ่ืง่ึ มปนดา่ ทแสี่ มา้จมะาตร่าถงถสาำมนขัก่าวเพรฝาาะกไจด้อรวง่ ทมี่
“นัน่ ใครนะ่ ?” นักขา่ วรนุ่ พีส่ าวสวยจากหนังสอื พิมพ์ หัวสที ่เี ทรนงานให้นวลนาถ

หันมาถาม

“หม่อมหลวงแพรวพรรณราย อัครเดโช ชอ่ื เพื่อนค่ะ ลูกสาวของหม่อมราชวงศ์
พงศ์จักร์ เพื่อนคณุ แมน่ วลที่กระทรวง ปกติเพื่อนเขาทำขา่ วการเมอื ง วันน้ีบอกว่ามา
แทนยายบัว ชโลบลจากบางกอกไทม์ ไงคะ”

“อ้อ! มินา่ ท่าทางมัน่ ใจนา่ ดูนะ”
“เพ่ือนเขาเป็นอย่างน้มี าแตไ่ หนแตไ่ รแล้วคะ่ คนชอบเขาเยอะ เขาเลยออกจะ
หยง่ิ ๆ ไมเ่ ห็นหัวใคร” ท่ีพดู น่ไี ม่ได้นินทานะ อย่างน้อยยายเพอื่ นก็ไม่เคยเห็นหัวเธอละ
นัยลกึ กนิ ใจระหว่างสองสาวผ่านมาต้ังแต่เรมิ่ เข้าคณะ แพรวพรรณรายจะแสดงออก
เสมอวา่ ไมเ่ คยนับเธออยใู่ นกลุ่ม
“อย่างนั้นเหรอ ดไู ม่ออกเลยวา่ หยิ่ง”
เพปศิ น็ ทุ คธว์ ิ “าโมอนบ๊ยัักง!เขอ่าเิญวขสทาเาี่แกยพง่ บครันว่ะเพทรเงิ ดรวณ๋ยีัยวยรพา่ีสยีเ่ บิพหหัญ็นกมกปาจ็ ีพะอเหรดน็นุ่ ี พเอี่ปงร”หาายคกตหำาบญมอองิ กงสเคาลวน่าเขทพอถี่ ียงูกงนกแวลคลพ่า่ นวยถาักถงึ หอทนยำใ้าา่ หใง้หพเพ้นินญ็ ดิจิ
แล้วหันไปคยุ สรวลเสเฮฮากับเพอ่ื นใหม่เพ่ือสรา้ งความสนิทสนมต่อ
คนทีถ่ ูกเมนิ ด้วยความไม่ต้ังใจและเคยชนิ ทใ่ี ครๆ เหน็ ความสำคัญอยู่เสมอ เลย
ชักจะ ‘เห็นจรงิ ’ ตามคำกลา่ วของนวลนาถ
แไหปมยม้จิบาะแกสวโ“าน่ขคยตุณตมาาชสือสาใเีนั้ รยสไยีมแมวาบ่ถแขบงึลาเรว้วลอ้ จ”นยัดสกเ์เสแาปรยีวลเง่นปีย่ ใอิดนคันหรสนคโไีตด้นาเก้ขหบล้นึนา้อสมึง่ งบเาอใาเยส่ยตปข่ร้ดิเยึนี ปดมน็ วเททลงำัปตกใบาษหัน้แณแพทละึกรนะวเเสิสพปัยยีลรใงรย่ี พนณนกรรใอ้ าาบรมยหทอหนำยยข้า่าดุาข่ งวคอชขยุงำอนคงนาแเญธใลสอะ่
“โอ้โห ตัวสงู เป็นบ้า หน้ายังกับฝรงั่ หล่อฝา่ พที่ อม ครซู อกี ” เสยี งใครคนหนึ่ง

ซงึ่ คงจะเป็นนักขา่ วหน้าใหม่ อุทานดังข้ึนอย่ดู ้านหลัง แพรวพรรณรายเลยแบะปาก
ด้วยความหมัน่ ไส้อกี หน

รา่ งสงู ใหญ่ทปี่ รากฏตัวข้นึ น้ันสงู กว่าหกฟุตไปมากโข ใบหน้าคมคายมีสันเหลย่ี ม
เลก็ น้อย บรเิ วณคางเห็นไรเคราเขยี วคร้มึ ผมสนี ้ำตาล ดวงตาคมกล้าสฟี ้าเข้มเหลอื บ
ดใเปบำลดหียู่นนน้่าาพขไปอศิ วงเงขแตายจ่มมาีรมกูอทโยเดี่ ยห่ง้มิ็นนวหา่ดิ มนๆ้ผีาผู้สาปอื่ กรขกะ่าดวว้ัาบแงอลยะปต่บู าานกกรหลมิ ้ยอฝักงีปมบาาอกรกอไดถอ้รึงยปลู ู่เักป็นษเปจณ็ำนนะในวบิสนหัยมนเา้อากซาแงแ่ึ ทคตบนใ่ ไจทมตี่ม่ นอี เคอตงิ
สว่ นตัวอยูแ่ ล้วมองว่า ‘ย้มิ เหมือนสวมหน้ากาก’
รเนอ้อืงเตทัว้ารนหา่ ่นางขสังยรงู ้ำใาคหผาญแมพ่อตยงัดู่ใสน้นั ชนใดุ สาเฬสเ่ จก้อิื ลาเชเสส้ติปยสอเฟอรี ์ต้าาไขเวปอ้ล็นงวอเคการๆรอ์่มื งาไนปมรเป่ี ปะลดน็ ่อับทยสรชงภุ านายพักบรุแษุตกเค่ าพงงยีเไกมงงอ่มยยีใีนค่างสรเบเดี ขน่ ยี ้มววแ่าบลไนมะ่
นา่ ดู สาวๆ ก็คงอยากเอามอื สอดไซ้ผมของหนุ่มฮอตเลน่

ข้างกายเขาคือเลขานุการหนุ่มนามวา่ สรุ เชษฐ์ รปู รา่ งสงู เกอื บเทา่ เจ้านายและมี
ใบหน้าเฉยชา อยู่ในชดุ เสอ้ื เช้ติ ผูกเนกไท ชายเส้อื ยัดเข้าไปในกางเกงสแลก็ ส์กลบี โง้ง
คาดทับด้วยเข็มขัดสนี ้ำตาลเรยี บรอ้ ย บนแขนมเี สอ้ื นอกพาดเอาไว้ มอื ข้างหนง่ึ ถือ
กระเป๋าเอกสาร ใบหน้าของเขาดูเข้มงวด ใสแ่ วน่ ใส บุคลกิ ราวกับอาจารย์ หนุ่มมากกวา่
เลขาฯ สว่ นตัวของนักธุรกจิ แต่หากเหน็ เพยี งหนุ่ จากด้านหลังก็ดูคล้ายกันพอสมควร

ใครๆ ทอี่ ยากสัมภาษณ์ คุณชายอัครัชล้วนเคยร้จู ักเลขานกุ ารวัยราวสามสบิ ปีผู้น้ี
นัยวา่ เขาได้รับความไว้วางใจจากเจ้านายให้ดำเนินงานหลายอย่างแทนท้ังในประเทศไทย
ตมหัวรคี อมืวบาาเมินปเไชน็ ปยผ่ี ตวู้ช่าชงว่ ปายญรสะดว่เ้ทานนศตกัวฎขหดอม้วงายหยมวุฒอ่ แมกิ ลราาะรชเศควกึ ยงษคร์าว่อปมัครงรญิาัชนญกลาับโือทบกจรันษาิ กไัทปมขวห้าา่ ามรวาชทิยายไตดาิหล้ขลัยอาชงยเัน้ปขนีาเำทกใียน่อบนอเเจทมะา่ รผกกิ ันับา
ผู้บรหิ ารระดับสงู ของบรษิ ทั ใหญๆ่ นัน่ เลยทเี ดยี ว

ผ้ตู ิดตามนอกเหนือจากนั้นคอื คนขับรถชายไทยแท้ผวิ เข้มหน้าตายในชดุ ฟอร์ม
ทา่ ทางไมช่ อบพูด และเจ้าหน้าที่รกั ษาความปลอดภัยของบรษิ ทั ที่ออกไปรับเจ้านายใหญ่

“คณุ ชายคะ ได้ข่าววา่ คณุ ชายกำลังเจรจาซอ้ื ท่ีดนิ ทก่ี ระบี่เพื่อสรา้ งรสี อร์ตเพมิ่ ใช่

มั้ยคะ?” นักข่าวสาวรายหน่ึงยนื่ ไมค์ เข้าไปถามเม่ือรา่ งสงู เดนิ ผา่ นมายังบรเิ วณท่ีรออยู่
“ต้องถามสรุ เชษฐ์ เขาเป็นคนติดตอ่ ” เจ้านายกลับโบ้ยให้ลูกน้องเสยี อย่างน้ัน

ใบหน้าคมสนั กวาดมองผ้คู นรายล้อมเพยี งลวกๆ โดยทเี่ ท้ายังคงก้าวไปข้างหน้า
“คณุ สรุ เชษฐ์วา่ ยังไงคะ?”
“พวกคณุ เอาขา่ วมาจากไหนกันครับ?”
“สายของเราให้ข่าวมา เปน็ โครงการใหญแ่ ค่ไหนคะคณุ ชาย?”
“น่าจะไม่ใหญน่ ักหรอกม้ัง?”
“จรงิ รเึ ปลา่ คะทม่ี ีข่าววา่ ทดี่ ินผนื น้ันไมใ่ ชท่ ด่ี นิ ปกต?ิ ” แพรว-พรรณรายต้ังคำ

ดหถนาวมง้าตบเร้าายีขงวอเใงสนนยี กักงรขขออา่ บวงแสเธวาอ่นวมใอสาันกนโน่ิงตักทคเี่ ล่อนนเหสขน็์้เาปงแดลตัง่ยี จ่ นมดกูเึงปโค็นดว่งสาเมชีลาส็กเนพเปใรน็จาะขสแอันสงสงควแนดยถดูกถปาามกใแหจด้กนง้มมเรลออ่ื งงเมไหมอม่เงอืหว็นนง
กลีบดอกไม้ชมุ่ ช้นื และเม็ดเหง่ือเลก็ ๆ บนหน้าผากโค้งมนเนียนละเอียด

“ไมป่ กติยังไงครบั ?”
“เพราะคนท่คี รอบครองอยเู่ ป็นนักการเมืองท้องถน่ิ ของกระบีใ่ ชม่ ั้ยคะ?”
“ผมไมร่ เู้ หมือนกัน ผมซอ้ื ผา่ นนายหน้า ยังไม่มีเวลาดรู ายละเอียด”
“คณุ ชายจะบอกวา่ ซอ้ื ทด่ี นิ ผืนน้ันโดยทีไ่ ม่รจู้ ักเจ้าของตัวจรงิ เหรอคะ?”
“ผิดด้วยเหรอ ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่คอ่ ยสนิทกับคนในพ้ืนท”ี่ เสยี งห้าวตอบ
อย่างอารมณ์ ดี
“ไม่ผดิ หรอกค่ะ แตด่ ิฉันได้ยนิ มาวา่ ท่ีดินตดิ ต่อบรเิ วณนั้นมีชาวบ้านหลายราย
โดนจับข้อหาบกุ รกุ พ้ืนทปี่ า่ สงวน” คำถามของเธอทำให้ขบวนเดนิ เหมือนจะหยุดชะงัก
เจลากก็ นก้ลอ้อยงเปนนั็กปขาร่ วะกคานยอแนื่ วรบบี วยาบ่ืนไไมม่ขคา์ เดขร้าะไปยใะกล้โดยไมป่ ล่อยให้โอกาสผ่านไป แสงแฟลช
“คุณต้องการจะถามอะไรผมกันแน?่ ” ตาคมกล้าสฟี ้าเข้มลดลงมองป้ายชอ่ื ของ
เธอ แต่บัตรประจำตัวผ้สู อื่ ขา่ วพลกิ ลงทำให้มองไมเ่ ห็นชอ่ื นอกจากชอ่ื หนังสอื พมิ พ์

บางกอกไทม์ ทอี่ ยอู่ กี ด้านของบัตร
เปน็ เจ้า“ขคอณุ งกชาาสยโเิ ปนน็บเนจเ้ากขาอะงในกิจทกะาเลรทอมี่ันีชดอ่ืามเสันยี ขงอมงาปกรขะ้ึนเททศุกเทพีขื่ออนงบก้ารนะ”บี่
แถมคณุ ชายยังได้
หญิงสาวพูดถงึ
หข้มอ่มอลูมรทาท่ี ชำวใงหศ้ผ์อ้สู ัคอื่ รขัชา่ เวปใิดนกทา่ีสนั้โินนถงึ กับหนันอไกปเมหอนงอื หจนา้กากโรันงเแอรงมและรสี อเพร์รตาบะนไมเ่มกีาใะคสรว่เคนยตรัววู้ ท่า่ี
กระบี่

โดยเฉพาะเจ้าของสถานกาสโิ นซง่ึ ก้มลงมองเธอด้วยความพศิ วง แนใ่ จว่าเขาไม่
เคยให้ขา่ วกับใครในเรอื่ งดังกล่าว

“คุณได้ข่าวมาผดิ แล้วม้ัง” เขาพูดเป็นเสยี งปฏเิ สธอยา่ งไม่ย่หี ระ

ของคณุ “ดชฉิ ายันตเพ้องยี ไงดเ้ดรับาเคอวาานม่ะสคน่ะ”ใจจเาธกอสยอ่ื้ิมหวานเพร“าแะนธน่ รุ กอจินกวาา่ รกทา่อรเงตเทรย่ีียมวตเปัวน็ ขภยาาคยงกาจินกทา่มี รี
ความสำคัญกับโครงสรา้ งของรฐั ทั้งรายได้จากนักทอ่ งเทีย่ วกับการจ้างแรงงานใน
ท้องถิน่ ”
“คณุ ตอบไมต่ รงคำถามนะ สาวน้อย” เสยี งห้าวลดลงตำ่ เหมือนกำลังหยอกเย้า
‘สาวน้อย’ เม้มปากนดิ หนง่ึ อย่างหงดุ หงิด เหน็ ทงี านน้แี วน่ ตาของเธอจะไม่ทำให้
เธอดแู ก่ข้ึนจนได้รับความเชอื่ ถืออย่างเคย หรอื อีกทีหมอน่กี ต็ ั้งใจจะล้อเลน่ กับเธอ
ทราบมา“ทดดฉิ่ี นิันผเชนื อ่ื นว้ัน่าโกควร้างงกเการือขบอพงันคุณไรช่ ถา้ยาเจปะน็ ไดไป้รไบั ดค้เวราาอมยสนากใขจอจทากำหสกล๊าปู ยพฝิเศ่ายษม”ากค่ะ เทา่ ที่
“เพราะอยา่ งน้ันเหรอ คุณเลยอ้างเรอ่ื งการบกุ รกุ พ้นื ทปี่ า่ สงวนข้นึ มา?” คำถาม
ขรออยงยเข้ิมานทิำดใๆห้เแกตดิ น่ ค้ำวเาสมยี เงงยขี อบขงเ้นึ ขหาฟลังาอยวอินกาวทา่ .ี ..ปรเะพหรลาะาดถใึงจสหี น้าของอัครัชจะยังปกติและมี
“มไิ ด้คะ่ คณุ ชาย ดิฉันเพยี งแตเ่ ปรยข้ึนมาเทา่ นั้น เพราะทด่ี นิ ของคุณชายอยู่ใน
บรเิ วณล่อแหลม คงมคี นให้ความสนใจมาก” แพรวพรรณ-รายตอบเสยี งหวาน แม้ใน
ใจจะหัวเราะยนิ ดที ่ีเห็นท่าทีผดิ ปกติที่แทบไมม่ ีใครจับได้ของเขา
“นัน่ สนิ ะ แตผ่ มยังไม่มแี พลนโปรโมตโครงการ พวกคุณคงต้องรอไปกอ่ น” เขา

ก้าวเดินตอ่ เพ่อื จะเข้าไปในออฟฟิซโดยหมดความสนใจกับนักข่าวทกี่ ลุ้มรมุ อกี ตอ่ ไป
ถคุาณมชบา้ายง“คกคณุ่อวนงชกทาับยรี่ นา่คงาะสงแงู ใบขหบญ่าจวาจ่วกะา่ อคเขิตุณ้าาไลชปีาใยทนเีช่ อพอื่อง่ิ เกฟธลโฟอับซิ โมดารจาากเปอน็เมครวกิ าามจรแงิ ตร่ตเึ ปอลน่าอคยะ?่ทู ”นี่ เนู่ พม็ญีคพนิศเหทุ น็ ธ์ ิ

“ผมไม่สนใจจะตอบคำถามสว่ นตัว”
พอเทา่ น“เ้กีออ่าลนะนคะรคบั รทบั กุ ”คนสรุ คเชุณษชฐา์กยันเพให่ิง้เรดา่ งนิ สทงู าใงหมญาถเ่ ดงึ ินแเขถ้ามไยปังขต้า้องใงนเข้ามแาลท้วำยงากนมตอื ่อข้ึนวเันปน็น้ี
ทำนองว่าการสัมภาษณ์ จะสน้ิ สดุ ลงเพียงเทา่ น้ี

“พวกคณุ เข้าไปดื่มน้ำทานขนมกันในห้องรบั รองด้านหน้าน้ไี ด้ ผมจะให้พนักงาน
จัดไว้ให้ แตเ่ สรจ็ แล้วขอให้กลับเลยนะครับ เพราะคุณชายอัครต้องการเวลาสว่ นตัว”
คุณชาย“ไเปด้็ขน่ายวังวไา่งคบณุ้างสคระุ เ?ช”ษคฐำ์รถว่ ามมงขานอกงแับพครณุ วพชารยรณอัครรามยชาไว่ดย้เกดือึงตบัวสชป่ี าีแยลห้วน่มุ เอาไทว้ำงเขานาหกัันบ
มามองเธอนดิ หนง่ึ ด้วยดวงตาเฉยชาแต่ยังอุตสา่ ห์ ตอบคำถาม

“ดีมากครับ”

ตอบเหมอื นไมไ่ ด้ตอบ หญิงสาวเกอื บแสยะย้ิม ถงึ จะไม่เคยมาสมั ภาษณ์ งาน
แบบน้นี ัก แตแ่ พรวพรรณรายทำการบ้านของเธอมาดเี สมอ เห็นจะจรงิ อย่างทใ่ี ครๆ
บอก เรอื่ งที่นายเลขาฯ คนน้หี ย่งิ สะบัด ถึงจะไมอ่ ยากให้สมั ภาษณ์ แต่บคุ ลิกนิง่ ขรมึ
สภุ าพเสมอต้นเสมอปลายของเขา ทำให้นักขา่ วเกรงใจจนไมม่ คี นเขยี นขา่ วในทางเลว
ร้าย นอกจากลอื กันในวงในเทา่ นั้น
สไมรุ ย่เชอษมดฐใ์ไูอหม้นยเ่ คั่ากงยขตเา่ อปวนิดหเนนผ้ี้ทายไเี่ วหข่านาเเจกส้า็ตนนาอามยจทตะ่ไี เัวมลเไ่้ยีอดงง้นขจัดะนเไมดว้นิเขท้าาไงปไรปอซทใงึ่ไ่ี นหหอานกอบใฟ้าคงฟริเซคพยปตนลดิักอ่ ตงย่อาในหกขั้บรออเขเงปาบกน็ ร็จษิเจะัท้ราไจ้วู มะ่า่
บมอีศกาลเปกั็นนนอัยยๆู่อยา่วง่าข้ากงน็ผอมไกมน่ไี่ดแ้นตัด่เมให่ือ้พนวักกขค่าวณุ มมาอา อหกาันกอเมยอืู่เ่ ตม็มาแกลอ็ ้วตุ กสจ็ า่ ะหด์ ดแู แู ลลใหซ้ ง่ึ เอหยม่าอืงนน้คีจะง
ไมม่ ใี ครกล้าบ่นแน่

สนใจเจ“้ถาน้าอายยขา่ งอนง้ันคณุคณุ เสพรุ รเาชะษทฐ่า์คนงเพรเู้ง่ิรเอื่ปง็นสทาว่รี ้จๆู ักไขดอ้ไงมค่นณุ านชายแถบ้มางยนัง่ะเปส็นคิ ะโสตดอถนอื นเ้ใีปค็นรหๆนุ่มก็
เน้อื หอมเชยี วนะคะ”
พวกคุณ“คคุณงจชะาใยหอ้เักคยรี ชรอตบถิ ้เาปท็น่านนไักมธ่ตุร้อกงจิ กมาารกเปกิดวเา่ ผคยรบัชวี ติ สทว่า่ นนไตมัว่ชอขบอเปตน็ัวขกา่อ่ วนนะผคมรบัหว”ังวต่าี
แสกหน้าผู้สอ่ื ข่าวด้วยน้ำเสยี งสภุ าพเรยี บร้อยเสรจ็ รา่ งสงู กเ็ ดนิ หายไปข้างใน ปลอ่ ย
ให้กลมุ่ ที่ยืนคอยมานานสองนานแต่ได้สมั ภาษณ์ ไมก่ ี่นาทีบ่นอบุ
นวลนา“ถเพป่อืรานดเขเ้าธมอารถ้ไูาดม้ยเมังไอ่ื งเนหะ่็นเพเ่อื รอนื่ งสกาวารปบดิ กุ หรนกุ ้าทกี่ดลนิ ้อปงา่ สงถวอนดแวเปน่ ็นเกค็บวามจแรลงิ ะรทเึ ปำทลา่ ่าจ?ะ”
กลับก่อนคนอนื่

“ถ้าเรอื่ งของชาวบ้านคนอน่ื น่ะจรงิ ถ้าเรอ่ื งคุณชายอัครชั นะ่ ฉันไม่รหู้ รอก”
“เด๋ียวสิ จะกลับแล้วเหรอ ไมเ่ ข้าไปกินขนม คุยกันข้างในกอ่ น”
“อม่ิ ” ตอบอยา่ งนั้น แต่ยังมเี วลาแลกเปล่ยี นนามบัตรด้วยรอยย้ิมสดใสกับ
ตากล้อง และนักขา่ วสองสามคนทเี่ ธอผกู มติ รไว้กอ่ นหน้าน้ี แล้วหายตัวออกจาก
บรเิ วณนั้นอย่างรวดเรว็ กอ่ นใครเพื่อน
“นวลคิดวา่ ยังไง เรอ่ื งทีเ่ พื่อนเราพดู มมี ลู รเึ ปลา่ ?” เพญ็ พศิ ทุ ธ์ เิ ดินเข้ามาถามเม่ือ
เห็นแผ่นหลังของรา่ งปราดเปรยี วหายไปไวๆ
“กน็ า่ จะมมี ลู นะคะ ยายเพื่อนเขาเรยี นเก่ง ขา่ วเขาดี แถมยังร้มู ากด้วย ไม่อย่าง
นั้นคงไมถ่ ูกทาบทามให้ทำงานกับหนังสอื พมิ พ์ ใหญ่ขนาดน้ันตั้งแต่เรยี นยังไม่จบดีหรอก
คะ่ ”
“ถ้าอย่างน้ันกด็ ี พจ่ี ะได้สง่ เรอื่ งให้คนทร่ี บั ผิดชอบตอนกลับสำนักงาน”
“พเ่ี พญ็ เชอื่ วา่ คณุ ชายอัครชั จะโงซ่ อ้ื ท่ีอย่างทย่ี ายเพ่อื นว่าจรงิ ๆ เหรอคะ?”
นสหีงนน้ภาขัสองนอวรลรถนเาศถรบษอฐก์ วา่ ผไม้เู ป่เช็นอื่ มาทรดพ่ี าดู จแะไบมบใ่ นช้ีเป่พรระาเะภเทธอผอู้ดยีเกูใ่ ่านทแ่ียวังดควงงมไฮพี โรซอ้ มแเชม้นค่ วณุ ันหวญานิง
หากทุกข์ ของคนรวยทต่ี ้องรกั ษาหน้าทำให้ยังคงรเู้ รอื่ งราววงในอยู่เสมอ

แพรวพสรารเณหตรแุายหเง่ ขค้าวใาจมวก่ามนิ าใรจดขาอของเงพนื่อวนลรนว่ ามถสตถ้อางบกันารแจละะเคขณ้าไะปอเกกี ่ยี อวยด่าองหงนเปงึ่ ็นนคั้นนในก็เพราะ
ครอบครวั ‘กถ็ ้าใชแ่ ล้วจะทำไม บ้านเราไมไ่ ด้เลวเกวนา่ รงั เกยี จตรงไหน’

วทิ ย์ น่ะคเปณุ น็ หผญู้ดงิ ีจนรงงิ นภบั้สานเคนย้ีสเมลบา่ วัต่าิพัส‘ถคาณุ นชมาหยาอศัคาลรัช ลกู ชายคนเดยี วของหมอ่ มเจ้าอัคร
แต่รนุ่ พอ่ ทา่ นไม่ทรงยงุ่ กับคนแวดวง
เดียวกันมากตั้งแตอ่ กหักจากภรรยาของคุณชายพงศ์จักร์ เลยไม่ค่อยมีคนร้จู ัก
นอกจากพวกผู้ดแี ท้ด้วยกันเอง ท่านทรงสมรสไปกับผู้หญิงอเมรกิ ันด้วย พอทา่ นสน้ิ
ภรรยาทา่ นก็แต่งงานใหมก่ ับนักธรุ กิจใหญ่ชาวอเมรกิ ัน ไมม่ ีลูกเต้าด้วยกัน คณุ ชายคน
เดยี วเลยได้รับมรดกท้ังสองทาง ใครจับได้ละสบายไป’
กถ็ ้ารวยถงึ ขนาดน้ัน จะทำเรอ่ื งเสอ่ื มเสยี ทำไม นวลนาถเองกใ็ ชว่ ่าจะไม่รเู้ รอ่ื ง
ทางบ้านของแพรวพรรณราย
‘ทา่ ยายเพอ่ื นจะอยากเรยี กร้องความสนใจ จับคณุ ชายแทนพ่ีสาวซะละมั้ง?’

“เราบอกเองไมใ่ ชเ่ หรอว่าขา่ วเขาน่าจะมมี ูล ข่าวใหญ่ขนาดน้ี ต้องรบี ตามให้ทัน
ไมง่ ้ันข้อมลู ไม่ครบก็วืด คนอ่ืนฉวยไปกินก่อนน่ะสิ ถ้าช้าก็โดนตัดหน้าจนเล่นข่าวไม่
ทัน”

“กลัวจะเสยี เวลาไปเท่านั้นนะ่ สคิ ะ” คำตอบสะบัดๆ ของนวลนาถทำให้รนุ่ พี่
ปรายตามามองแวบหนึ่งด้วยสายตาเหมอื นหนา่ ยๆ

“จะเป็นนักข่าว ต้องมีจนิ ตนาการแล้วก็สนใจเรอื่ งรอบตัวมากหน่อย ไม่ใช่
เอะอะอะไรก็เสยี เวลา อย่างน้ีจะหาอะไรมาทำขา่ วได้ ดูอย่างเพอื่ นเราสิ ขนาดทำข่าว
การเมืองแท้ๆ แคม่ าทำงานแทนเพอื่ นยังดูว่ามแี วว”
แคไมหลเ่ ่งาปหย็นนอลคองึ่ ูกำกเสปทาร้ังถวยตี้าเจบเำป้แาเสป็นหรวันคยในง่ หเใพอญนืน่ือ่ ห่ ชนแนว่วลังยละสในไอืหดาพ้ก้รถบัิมรกะกพ็คต์าหงือรัจวทระสาอืแบกี รส็มทน้ ดคีาทงมอำทใในา่หหทเ้เ้นคปีบนก็นางชฟผอันังู้ปยเดรมา่ ีะกง้มกใับปสาเาศกแ่กขลือแ้่าวบนวทนจ่ หกุ ากาฝกสา่ เยถพา็ญนกเปพ่ีโอทน็ ินศรคทจุ ทนธะัศ์รจิเนบทีะ์
รนงาน และสะพานสคู่ วามก้าวหน้าในอาชพี ทดี่ ีท่สี ดุ เท่าทน่ี วลนาถจะหาได้

แต่ทำไม...จะต้องเอาเธอไปเปรยี บเทียบกับแพรวพรรณรายด้วย อยากได้มันนักก็
ไปจ้างมันมาส!ิ
“พสี่ อนเพราะอยากให้เราทำงานเป็นเรว็ ๆ เเพพ็ญรา-ะพติศ่อทุไปธ์ตไิ ม้อใ่ งชฉค่ านยเโดง่ยี่ แวลแะลร้วดู้ ”ีวา่ กคานร
พูดร้ดู เี มื่อหันมาเห็นสหี น้าเด็กใหมท่ ่ีตนสอนงาน
มมี ิตรยอ่ มดีกวา่ สร้างศตั รู
“นวลร้คู ะ่ ไม่ได้โกรธหรอก ขอบคณุ ทีแ่ นะนำค่ะ”
“เราแววดที ส่ี ดุ ในรนุ่ เดยี วกันในฉบับแล้วนี่ พีต่ ้องเค่ยี วหนอ่ ย” เม่ือตำหนแิ ล้วก็
ต้องชมเชย จนสหี น้าของรนุ่ น้องดีข้ึน

รถญี่ปุ่นคันเล็กสขี าวคลานผ่านร้วั คอนกรตี ซงึ่ สงู ประมาณสองเมตรจนมองเห็น
เพียงยอดเรอื นไทยสงู ลิบๆ ข้ึนมาในดงหมู่ไม้เท่านั้น เข้ามาจอดในโรงรถของ
บแ้มานกเไรมอื ้นนาไนทายพหรมรณู่กวใ้าหง้รขม่ วเางงามเขชี ียานวคเรรอื ม้ึ นสเชว่ อ่ื นมใถหงึ ญกล่ัน้วนแอล้าวณแตาเ่บปรน็ เิ วพณันโธด์ ไุ ยม้รไทอยบเทตั้ง็มสไน้ิ ปด้วย

แพรวพรรณรายลงมาจากรถ ห้วิ ของพะรงุ พะรัง โดยมีเดก็ ในบ้านนามพดุ กรอง
ย้ิมกว้างมารอรับและชว่ ยแบง่ สมั ภาระไปห้วิ

“คณุ เพื่อนกลับมาเรว็ นะคะวันน้”ี

“ฮื่อ ต้องเขยี นคอลัมน์ น่ะ รสู้ กึ วา่ จะเปน็ หวัดแดดด้วย”
“เด๋ยี วพุดกรองชงน้ำมะนาวร้อน กับหายาให้” แมพ่ ดุ กรองบอกสตู รที่ได้รับการ
บอกเลา่ มาจากลออศรี
ลออศรี คือน้องเล้ียงของคณุ ลดาวัลย์ ...มารดาของแพรวพรรณ-ราย ซง่ึ เสยี
ชวี ิตไปแล้ว แตล่ ูกสาวสองคนและหลานสาวหน่งึ คนของคุณชายพงศ์จักร์ล้วนเรยี กเธอ
ควา่นใ‘หแ้เมป่ศ็นรแ’ี ม่ศแมรเศ่ี รรอื สี นัง่ คสรอบนสทตู ั้งรเทดั้งก็ มราับรใยชา้ใทนอบ้าานหาแรลคะาหวลหาวนานสาวงซานงึ่ เบธ้าอนรกั งเาหนมเยือ็บนปลักกู ถสักาวร้ทอุกย
แม้กระทั่งการจัดดอกไม้
ในจำนวนหลานสาวสามคน ดทู า่ แพรวพรรณรายจะเปน็ ผลงานทแ่ี ยท่ ีส่ ดุ แมพ่ ดุ

กรองยังนา่ จะเก่งกว่า

หากถงึ จะไม่เอาไหนในสายตาของลออศรี แตเ่ ทียบกับสาวสมัยน้ีแล้วยังต้องถือ
ใวนา่ แกพารรเวปพน็ รแรณม่บร้าานยเนพ้ันอ่ื อคยุมใู่ เนรอื ขน้ันดีมแาตก่บ้านโลเรกอื ภนายไทนยอใกนวสุ่นววนาหยลจันงนส้ีาวๆเวลเาลดิกำเสนนนิ ใไจปศอลิ ยป่างะ
เชอื่ งชา้ เพราะลออศรไี มย่ อมปลอ่ ยปละละเลยให้หลานสาวด้อยกว่ามาตรฐานของเธอ
“ขอแค่ยาก็พอมั้ง อยากนอนเลย เผือ่ ค่ำๆ จะลุกข้นึ มาทำงาน” หญิงสาวบอก
แล้วก้าวข้ึนบันได มอื เรยี วเกาะราวลกู กรงบ่งบอกว่าคงจะเหนอื่ ยจรงิ ๆ เพราะปกติ
เจ้าตัวมักเดินตัวปลวิ

“คุณชายมีแขกด้วยค่ะ”

“หืม ใครมากันละ่ ?”
“ผ้วู า่ ราชการจังหวัดกระบ่ีค่ะ ท่านข้ึนมากรงุ เทพฯ เลยแวะมาเยีย่ มคุณชายจักร
คณุ ชายยังบอกคุณศรวี า่ ถ้าคณุ เพื่อนกลับเรว็ จะได้ให้ไปกราบ”
“งั้นเหรอ ไปก็ได้ คงจะไมเ่ สยี เวลาเทา่ ไหรล่ ะมั้ง ง้ันชงน้ำมะนาวร้อนมาด้วยกด็ ”ี
หกาญรงิสสรา้างวคเปอลนีย่ เนนกใจชันไแมลใ่ ะชรเ่จู้พักรบาะคุ อคยลาสกำพคบัญกใับนแรขะกดัขบอตง่างบๆดิ าเปแน็ ตเรเ่ พอ่ื รงจาะำหเปน็น้าทก่ี ารงานทำให้
ซอ้ื มาจากสลี ม เจ้าน้ีอรอ่ ย เหน็ แม่
ศรบี ่นอ“ยอ้าอกกใินนถปงุ นีม้ีมขี ้ะาวมเ่วหงนดียอวกมรูนว่ งกหับมมดะไมม่ว่พงอด้กวยนิ ซ้อื มาหลายกล่อง แบง่ ลงไปข้างล่าง
ด้วยนะ”

คำบอกเล่าน้ันทำให้พดุ กรองก้มหน้าลงย้มิ อย่างเอน็ ดู ถงึ จะปราดเปรยี วจนลออ
ศรเี วียนหัว แต่น้ำใจของแพรวพรรณรายน้ัน คือการนึกถึงคนในบ้านทกุ คนอยู่เสมอ
ไม่เว้นแม้กระทั่งข้าเกา่ เต่าเล้ียง โดยเฉพาะแม่ศรี ซง่ึ ทุกคนรดู้ ีวา่ ทั้งลกู สาวและหลาน
สาวของคณุ ชายพงศ์จักร์รักเธอเหมือนแม่แท้ๆ
“คุณชายอยทู่ ห่ี ้องนั่งเล่นตดิ ระเบียงนะคะ”

“ขอบใจ” กลา่ วเสรจ็ กเ็ ดนิ จากไปด้วยทีทา่ กระฉับกระเฉงข้นึ ปล่อยให้พดุ กรอง
แยกของทหี่ ้วิ มาเอง

อเธยอกู่ บับ้างสบา้าสมนวีข่ ทนอั้งพงหเิชลธญอังททดเ่ีโี่ าครรมยารหน่ื ปรรรอืมะเยเพท์ ลศินอบติ ัดลาลนกู ี้พเี งี่ลปยี กูหีบนนล้องึง่ มจงะขากมอเางพหแราพบาะริดพวาพรสารอวรงพณคลิ รรา้ังาศยแแตทลง่ ี่เะปงทาน็ นา่ ลนแกู ลบสะนิ าอไวาปคศหนยั า
เดยี วของหมอ่ มราชวงศ์พันธ์ วดี น้องสาวแท้ๆ ของคุณชายจักร ไปเรยี นตอ่ โทท่ชี คิ าโก
สหรฐั อเมรกิ า เหลือแต่แพรวพรรณรายทำงานทันทีหลังเรยี นจบโดยอ้างว่า
ปดอระกสเบต‘กอเรารยี์รเรณนว็ ์โๆททำเงเมพา่ือนอ่ื ไแนหลรข้วก่อบ็ไท้าดำง้คง่าะนสสว่กั นคปเวสีพาอมลงนจิ ปรนแีงิ ะ่ลกเ้วาขรคาเอ่อรยยียนาคกโิดทเเปรทน็อ่ืีไ่ ดองเ้ปารจรยี าะนรโยยต์ ช่อน’ ต์ ท้อีส่ งดุ รบี เรยี จนะตให้อ้จงมบี
งานในการเปน็ นักข่าวหน้าใหม่ดึงเวลาไปมากกว่าทีค่ ดิ เพราะแพรวพรรณราย
ต้องเดินทางบ่อยเน่ืองจากเธอเรยี นจบในชว่ งฤดกู าลหาเสยี งพอดี อกี ทั้งเจ้าตัวกำลังไฟ
แรง แถมลา่ สดุ ยังรบั งานเขียนบทความเพม่ิ ข้นึ ดังน้ัน ถึงจะยังปราดเปรยี วสดใส
เหมอื นเดมิ แต่เวลาออกต่างจังหวัดทีกลับมาตัวดำ ลออศรเี ป็นคนเดียวทบ่ี น่
เป็นห่ว‘งง’านคอวน่าื มมจตี รั้งงิ เคยนอพะแูดยเปะนไ็ มหท่ ว่ ำงลม่ะาคกะกวา่ เคปณุ ็นผชู้าหยญิง ไปไหนมาไหนบอ่ ยๆ คณุ ชาย
‘ต้องชว่ ยกันหาเงนิ คา่ ถ้าเพ่อื นอยบู่ ้าน แม่ศรจี ะเล้ียงไหวเหรอ?’

‘โอ๊ย! ตัวเทา่ น้ีจะเปลอื งอะไรนักหนา’
นอกจา‘กเปพลดู ือแงลส้วคิ ยะังทำเหงินน้เาดเซือง็ นสเดุดชก็ วีจิตบใหเมปน่ น็ ิดทเดร่ี กู้ยี ันวว่าแซพ้อื รกวรพะรเปรณ๋าใรบาเยดใยี ชว้เบงานิ งเทกียง่ ัทงไส่ี มดุ ่พใอน’
จหะมช่พู อนี่ บ้อทง่องเเธทอ่ยี ไวมไ่ชปอทบั่วซ้อื ดขังอนงั้นมาแกมม้จาะยมเีรหถมปอื รนะจสำาตวำๆแหรนนุ่ ่งเดทียบ่ี วดิ กาซัน้อื ใแหต้เ่ชปอน็ บรใางชวข้ ัลองดไมี ตไ่ ห้อนง
ผอ่ นรถเหมอื นใครๆ แตเ่ งินเดอื นก็ใช้แคช่ นเดอื นทกุ ที ขืนไม่รับงานพเิ ศษด้วย มหี วัง
‘กรอบตาย’

‘เพิ่งเรมิ่ งาน ทำไมต้องออกตา่ งจังหวัด’ แมศ่ รอี ีกนัน่ แหละไม่พอใจ
‘จะได้เพิม่ ประสบการณ์ ไงค้า เจ้านายจะได้รักทเี่ ราส้งู าน’
แมศ่ รหี าร้ไู มว่ ่าสว่ นหนง่ึ เปน็ แคข่ ้ออ้างทจ่ี ะออกไปตะลอนๆ เทา่ นั้น เพราะทุก

คร้งั ท่ีไปของานลักษณะน้ัน คเชนทร์ต้องทำหน้าดุหรอื ระอาใจทุกทีไปทน่ี ักขา่ วสาวไฟ
แรงเดนิ ไปขอเคสออกต่างจังหวัดที่โต๊ะ สำหรับนักขา่ วหญิงนั้น ความปลอดภัยสำคัญ
งทาส่ี นดุ ทต่ี ห้อางกไปยัตงไรมาก่เขต้ียรวำลคุยมๆพอใหห้กรับอื นไมักม่ขัน่่าวใหจญว่าิงจะไแมถ่มมอี เัธนอตยรังายเป็นไลมกู ม่ สใี คาวรขออยงาคกณุมอชบาหยมจักายร
หลายคนยอ่ มร้แู ละเกรงใจบิดาของเธอ
กอ่ นหน‘ร้าบั นม้ีกาฝ็แลกึ ้วงกาน็ใชม้างแานล้ใวหต้ค้ัง้นุมสานคิ ะถอื วา่ ทำงานไมจ่งะั้นครเพบอื่ปนีแลจ้วะไ’ปเสมมือ่ ัคโดรหนนดัุงจสออื มพเมิ ฮพ้ยี ์ คว่แกู ขจ็ ะง่
หาทางไปเรอื่ ย ไมไ่ ด้หมายความอยา่ งที่พูดหรอก

เพราะเมอ่ื บ.ก. โมโหกจ็ ะทำหน้าบ้งึ ไล่วา่ ‘กไ็ ปสิ เกิดอะไรข้ึนรับผดิ ชอบไมไ่ หว
หรอกนะ’

‘โธ่ บ.ก. ขา...’ คำวา่ ขา ลากยดื ยาว เม่ือขไู่ มส่ ำเรจ็ ก็จะเปลี่ยนเปน็ ลูกอ้อน
สต้อารงพอัดอแกทไปนกับพเรอ้อกมลสักัญษญณ์ิงสนญั ักญขาา่ ตวอ่างาๆวุโสมรานุ่ กพมที่าย่ีเทรเนดงือานนแมรากตๆั้งแตน่ส้ันมไัยมฝม่ กึใี คงารนไว้ใแจต่หเธลอัง
จากดูแลไปสกั พัก แม้แตเ่ อกลักษณ์ เองกค็ อ่ นข้างเชอื่ มือเธอ

‘น้องเพือ่ นเอาตัวรอดได้ เก่งทกุ อยา่ ง มีแตค่ นชอบ’
‘แถมหน้าตายังสวยน่ารักขนาดนั้น ฉันไมส่ บายใจนักหรอกนะ ผ้หู ญิง ถึงยังไง
ก็เสยี่ ง’ คเชนทร์แย้ง
เพ่ือนเข‘ถ้ยี อื ววเ่ลาเ็บปเ็นตข็ม้อตดัวอีเชยยี า่ งวหคนรบั งึ่ ไงแคถรมับพกใปคนืรเดห้วน็ ยหนค้างใเสอๆาตัวกรอ็ อยดาไกดใ้’จคอร่อง้ั นแแรกล้วที่เหแ็นตป่นืน้อทง่ี
รนุ่ น้องสาวพกไปออกงานด้วย เอกลักษณ์ ถึงกับตกตะลงึ แพรวพรรณรายบอกวา่ ‘พี่
เขย’ ซ้อื เอาไว้ให้ป้องกันตัว
กันนั่นฟแหังคลระง้ัวแา่ รกพกเี่ ็งขนุ ยงคงนวท่าว่ี พ่าเเี่ ปขย็นชนนักดิธรุไหกนิจใจหะญซ้อื ่ใปนืนปใรหะเ้นท้อศงตเ้มนียกปำเ้อนงดิ กมันาตเฟัวียจอนยกา่ งรอะติทัา่งลรีู้
แถมยังรวยไมร่ เู้ รอ่ื ง ใครๆ เลยเลกิ สงสยั ไป
แต่ถงึ จะได้ออกไปทำงานภาคสนามบ่อยกวา่ คนอนื่ จนสร้างผลงานได้เรว็ กวา่

นักข่าวหน้าใหม่รนุ่ เดียวกันมาก คเชนทร์ก็ยังเข้มงวดกับงานของสาวน้อยคนน้อี ยู่
เสมอ ด้วยเจตนารมณ์ ทเี่ จ้าตัวกับผ้ใู หญร่ ้กู ันดี

‘มีความสามารถดี เทรนเอาไว้ เผอ่ื วันหน้าจะได้มารบั ตำแหน่งแทน’

รา่ งโปรง่ อรชรเดินไปล้ างมือล้ างเท้ าทีห่ ้ องน้ำ และล้ างหน้าด้วยน้ำเย็นจนร้สู กึ
สดชน่ื ข้ึนมาก จากน้ันจงึ ซบั ผิวด้วยผ้าขนหนผู ืนเลก็ หอมกรนุ่ กล่ินแดดและน้ำยาปรบั
ผ้านุม่ จนหน้าผอ่ งกระจา่ งตา กอ่ นจะเดินไปสมทบกับบดิ าทหี่ ้องนั่งเลน่ โดยไม่แตง่ หน้า

“คุณพอ่ คะ” หญิงสาวเรยี กเสยี งเบา ทำให้บุรษุ วัยเดียวกันสองคนหันมามอง
หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ย้ิมให้ลูกสาว แล้วพยักหน้าให้เดนิ เข้ามาในห้อง

“ทา่ นผ้วู ่าฯ จรัล ทา่ นเป็นเพือ่ นรว่ มรนุ่ สมัยเรยี นปรญิ ญาตรกี ับพอ่ ไมค่ อ่ ยได้
เจอกันเพราะย้ายบ่อยๆ ตอนน้ีประจำอยูท่ ่ีกระบ่ี มาไหว้คณุ อาซะสลิ กู ” บอกลูกสาว
น้ำเสยี งนมุ่ นวล ซงึ่ เดนิ มาใกล้แล้วก้มศรี ษะลงไหว้อย่างออ่ นช้อย พร้อมรอยย้ิมน่ารัก
สดใส จนจรัลเขม้นมองอย่างเอ็นดู

“นลี่ กู สาวคนเลก็ แพรวพรรณราย น้องเพ่ือน”
“คนน้ใี ชม่ ้ัยทว่ี ่าเปน็ นักข่าว”
“ใช่ เปรยี วอย่างกับอะไร นิสัยเหมือนแม่เขา” คุณชายจักรหันมามองลูกสาว
น้ำเสยี งอ่อนระอา แต่สหี น้าบอกชัดถึงความสนิทเสนห่ าต่อธดิ าคนเดียวท่ยี ังอยรู่ ว่ ม
บ้านในขณะน้ี
“หน้าตาก็คล้ายด้วยนะ แต่เหมอื นทั้งพอ่ ทั้งแม่” ผู้ที่เคยเปน็ เพือ่ นมาต้ังแต่รนุ่
หนุม่ ยอ่ มจำได้ถึงคู่รกั ต้ังแต่สมัยเรยี นมหาวิทยาลัยอยา่ งคณุ ชายพงศ์จักร์และคณุ
ลดาวัลย์
“เห็นแล้วคิดถึงทา่ นอัครวิทย์ แตง่ งานใกล้ๆ กัน ตอนน้คี ณุ ชายอัครมาอย่เู มอื ง
ไทยมากข้ึน เดือนก่อนยังเจอกันท่ีงานเล้ียง” จรลั เลา่ สายตาของคณุ ชายพงศ์จักร์
บอกความสนใจ สว่ นลูกสาวแอบแบะปาก
หมั่นไส!้ ขนาดอยบู่ ้านเราเอง ยังอุตสา่ ห์ มคี นพดู ถงึ อกี !

เพราะอคตมิ านาน ถงึ จะเลิกสนใจเรอ่ื งของเขามาเกือบปคี รง่ึ แล้ว แต่แพรว
พรรณรายกไ็ ม่อยากได้ยนิ ใครพูดถึงบุรษุ หนุ่มผู้น้ี เพราะยามน้ันดใู ครๆ จะเหน็ ใจเขาท่ี
พราวพลิ าศแตง่ งานกับคนอื่น
มแี ตแ่ พรวพรรณรายที่ร้ดู ีวา่ เขาไม่ได้ร้สู กึ อะไรหรอก คงจะดีใจเสยี อกี ทีส่ ามารถ
ทำตัวเสเพลได้ต่อ
เธอไม่ได้เดา...เพราะพราวพิลาศมากระซบิ เล่าว่า สาเหตทุ ห่ี มอ่ มราชวงศ์อัครัช
อยากขอหม้ันกับพี่สาวของเธอสมัยท่ีหญิงสาวยังเรยี นหนังสอื อยู่ กเ็ พ่ือให้ รอสส์
ฟอล์ คเนอร์ พ่อเล้ยี งเจ้าของกิจการเทเล-คอมในชคิ าโกเลิกวนุ่ วายกับชวี ติ สว่ นตัวและ
หาสาวมายัดเยียดให้เขาเทา่ นั้น
ความไม่ชอบใจเกดิ ข้ึนเพราะเมอื่ พสี่ าวจะถูกบังคับให้แตง่ งานกับคนทไ่ี ม่เคยพบ
หน้ากันตั้งแต่ยังแบเบาะ เปรยี บไปกเ็ รยี กว่าไมเ่ คยพบกันเลยนัน่ แหละ หากเมือ่ คร้งั ที่
พราวพลิ าศเพ่ิงเรยี นจบใหม่ๆ อย่ๆู คุณชายอัครัชก็ให้ทนายความมาติดตอ่
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ สอบถามว่าทา่ นยังคงต้องการให้มีการแต่งงานเกดิ ข้ึนหรอื ไม่
คนบ้าอะไรอยา่ งนั้น ตัวเองไมอ่ ยากถูกบังคับแต่งงานแต่กลับมาบังคับคนอนื่ ทั้ง
ทก่ี อ่ นหน้าน้กี ไ็ มเ่ คยมีทที า่ จะสนใจข้อตกลงในรนุ่ พอ่ ซงึ่ หวังจะให้สองตระกลู
เก่ียวดองกัน และแทนที่จะมาหาด้วยตัวเองกลับใช้ทนายความมาถาม
พาไปกรพะีส่ บา่ีเวพข่อื อตงกเธลองไกมัน่อใยหา้เกปแ็นตเร่งงอ่ื างนเปเพน็ รราาะวต้อคงกวาามรเนร้ยอี ยนใตจ่อทำแใหต้่คพณุราชวพายลิ จาักศรหเนหไีน็ ปวอา่ คติ วาลรี
จนเสยี ทา่ ซานโดร กัสซนี ี สามขี องเธอในตอนน้ี การคลุมถุงชนในยคุ ดจิ ทิ ัลคราวน้ัน
จึงสน้ิ สดุ ลง

ขณะท่ีพสี่ าวหนไี ป แพรวพรรณรายโมโหที่บดิ าจะบังคับให้พราว-พิลาศแต่งงาน
จงึ สบื เรอ่ื งของอัครัช และรับรวู้ า่ เขาเคยใช้ชวี ิตสดุ เหวย่ี งเจ้าสำราญเชน่ ไร วสิ ยั ไมช่ อบ
ชายเจ้าชู้ ถงึ จะมีเงนิ มากกค็ งจะทำให้พี่สาวของเธอช้ำใจจนน้ำตาเชด็ หัวเขา่ ทำให้แพรว
พรรณรายเคยรว่ มมือกับพชิ ญดาราเลน่ งานคุณชายแบบแผลงๆ ด้วยการขม่ ขู่เขาต่างๆ
นานา

มาตรวา่ การทพ่ี ราวพลิ าศคลาดกับคณุ ชายเสเพลมาได้ แม้ไมใ่ ชด่ ้วยฝีมอื ของเธอ

แตค่ นทอ่ี คตกิ ับชายหนุ่มต้ังแต่แรกกไ็ ม่ชอบใจอย่ดู ี โดยเฉพาะยามทบ่ี ิดาพดู ถึงเขา
อยา่ งชนื่ ชมราวกับพอ่ คนนั้นเคยทำคุณงามความดไี ว้กับทา่ น
หวงทกุ อยา่ งนั่นแหละ หวงท้ังพ่สี าว หวงท้ังพ่อ ไม่เหน็ อยากเกี่ยวข้องกับคน
อยา่ งน้ัน!
หมดเรอื่ งกันไปแล้วสดิ ี จะย่งิ ดกี ว่าถ้าจะไม่ต้องมาเจอะมาเจอกันอีก!

“ได้ยินขา่ วมาเรว็ ๆ น้ี ว่าจะสร้างรสี อร์ตใหม่”
“ใช่ ผมออกจะเปน็ ห่วง” ผ้วู ่าราชการจังหวัดกระบท่ี ำหน้ายยู่ จี่ นคณุ ชายพงศ์
จักร์เลิกค้ิว

“มีอะไรเหรอ?”

นัน่ ทีต่ “ไรดง้นข้ันา่ วนวา่งจใะนมวปี ่าัญนาหยาห”น้าค้าทเ่ี อาทด่ี นิ มาเสนอ เป็นคนของนักการเมืองท้องถ่นิ ท่ี

“เอ๊ะ! มยี ังไงจรัล?”

“ไมใ่ ชโ่ ฉนดท่ถี กู ต้องน่ะสคิ รับคุณชาย กลัวจะโดนเจ้าท่ีเลน่ งาน”
“ใครจะกล้า ไม่รเู้ หรอวา่ ...?” คณุ ชายพงศ์จักร์เงยี บเสยี งไปเพราะไมอ่ ยากเอ่ยถึง
เรอ่ื งดังกลา่ ว แตจ่ รลั เองก็เข้าใจ
“คดิ ว่าคงไมร่ ู้ ไม่ค่อยมใี ครรพู้ ้ืนเพจรงิ ๆ ของนายหัวอัครหรอก นอกจากคนที่
สนิทจรงิ ๆ อ้อ คนทน่ี ัน่ เขาเรยี กว่านายหัวอัครกันทั้งน้ัน”
ท่ีนัง่ ฟัง“หแผูน่งึ่ใดจ้วเหยรคอวคาะมสนวา่ใเจจใ้านตัวปเรขะาโไยมค่รห้เู รลอื่ ังงๆ อาจจะอยากได้ที่ราคาถูกก็ได้” หญงิ สาว
ถามข้นึ มา “ขอโทษค่ะ เพ่อื นแคส่ งสัย”
เธอรบี เอย่ ปากเพราะร้วู า่ ตัวเองยังเดก็ มากสำหรบั ระดับของผู้ใหญท่ ี่กำลังสนทนากันอยู่
มบิ ังควรทีจ่ ะแทรกข้นึ มา แตอ่ ดกล้ันความสงสยั เอาไว้ไม่ได้
เรปกน็ ราฝกา่ ทย“ไ่ีเตมมออนื่ บง่าจไเอทะงยรเหู้ พรรอทากำะธรลุรนู้ กู กสิ ิจัยทลีน่คูกดีุ่ณส้วาชยวาตอยัวยอเู่แัคอลรง้วออยยแอู่่างมเเม้จประ็นกิเปลาซน็ำ่ เะคปเนป็นน็ตสรสันงว่เมนแ่อื ใตหไม่แญพ่ก่ ป่ีรวมี พาเพนรร่งิีเ่ อณกงลร”ับายมกบาต็ไดิ มั้งา่

ใชค่ นก้าวรา้ ว ท้ังยังร้กู าลเทศะดี ทถ่ี ามคงเพราะสนใจตามประสานักข่าวเทา่ นั้น
“แตก่ ็ไม่แน่นักหรอกคณุ ชาย ผมเองก็ไมไ่ ด้สนทิ ร้นู ิสัยคณุ ชายอัครมากนัก แต่

บังเอิญทราบมาว่า ที่ตรงน้ันราคาพอใช้ได้เชยี วละ ไม่แพงเทา่ ที่ทั่วไป แต่ก็ไม่ถกู จนน่า
สงสยั เกอื บพันไร่ ถ้าเทียบราคากับท้องตลาดกป็ ระหยัดไปได้โขอยู่นะครับ” จรลั ให้
ความเหน็ ซงึ่ ตรงใจกับเจ้าของดวงตากลมโตดำสนทิ เสยี ยิ่งนัก

ทา่ นผู้ว่า ชา่ งมวี ิจารณญาณเสยี จรง๊ิ !
ความจรงิ ใครเหน็ ด้วยกับเธอกเ็ ป็นคนรคู้ ดิ ทั้งนั้นแหละ คุณพอ่ เปน็ คนจติ ใจดี
คนดไี ม่ค่อยทันคน...ลกู สาวสรปุ
ผ้วู า่ ราชการจังหวัดกระบรี่ ับราชการมานานเทา่ อายุของทา่ นตั้งแต่เรยี นจบ ผา่ น
ผู้คนมาแล้วหลากหลายประเภทจนติดนิสัยที่จะไม่เชอื่ สง่ิ ใดง่ายๆ มคี นมากมายที่มาดี
แตกเม่อื มผี ลประโยชน์ เข้ามาเก่ยี วข้องด้วย

“ทา่ นรวยมากนะจรัล” หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์เอ่ยอย่างลำบากใจ
“ถึงอยา่ งนั้นก็เถอะครับ คนรวยถ้าไม่พอ มมี ากเทา่ ไหรก่ ็จน แล้วย่งิ คดิ ถึง
พอ่ เล้ียงทา่ น ไมร่ ้เู ขาเล้ยี งกันมายังไง เอ้อ...ทพ่ี ูดนี่ไมใ่ ชว่ า่ ผมจะใสร่ า้ ยคุณชาย หรอื
ฟคดิันวธ่างทได่าน้ จอะีกโกองย่างแตเ่ทรอ่ื่านงมกัน็โตกมน็ า่าจสางกสเมัยือองยนู่ อผกมเพถงิ่้าโทท่ารน.อยเขูท่ ้าี่นไป่ีมคาตุย้ังกแับตเด่แรก็ กในผมกครมงทพด่ีอนิจะ”
หางเสยี งอกึ อักเหมอื นไม่อยากเลา่ จอมเฮ้ยี วมา่ นตาขยายด้วยความสนใจ เอียงหน้า
เข้าไปใกล้เพอ่ื เกบ็ ข้อมลู ให้ถนัด
“เขาว่า คณุ ชายอัครได้เคยพบท่านหลายคร้งั ” เป็นความนัยที่ร้กู ันดใี นหมูเ่ พอ่ื น
สนิทวา่ ‘ท่าน’ หมายถงึ ใคร
ท่าน คือ สมาชกิ สภาผ้แู ทนราษฎร (ส.ส.) ชอื่ ดังในภาคใต้จากระบบแบ่งเขตใน
พ้นื ท่กี ระบี่ ได้ท่นี ัง่ ในสภาฯ มาแล้วหลายสมัย รวมถงึ ตำแหน่งรัฐมนตรเี มอ่ื สมัยท่ผี า่ น
มา จากการเลือกตั้งแบบบัญชรี ายชอ่ื หรอื ปาร์ต้ีลิสต์
แต่ ‘ท่าน’ มชี อื่ เสยี งว่ามอี ิทธพิ ลจนตั้งตัวเปน็ เจ้าพอ่ ในแถบน้ัน ทวา่ ไม่คอ่ ยมี
ใครอยากย่งุ ด้วย เคยมกี ารจับกมุ ธรุ กิจผิดกฎหมายมาแล้วหลายครงั้ แต่ไมเ่ คยสาวถึง

ตัว ‘ท่าน’ ได้เลยสักที มแี ม้กระทัง่ คดีอุ้มฆา่ ผู้สอื่ ขา่ วและการโยกย้ายข้าราชการท้องถนิ่
โดยหาตัวคนร้ายไม่ได้

ท้ังหมดน้ัน ถงึ จะไมเ่ ปดิ เผย แต่มคี วามเปน็ ไปได้สงู วา่ ท่านผ้นู ้ันจะอย่เู บ้ืองหลัง!
“ผมไมอ่ ยากเชอื่ อยดู่ ี”
“โธ่ คุณพอ่ คะ จ้งิ จกทักยังต้องฟัง นค่ี ณุ อาจรลั ทักเลยนะคะ ตัวโตกว่าจ้งิ จกต้ัง
เยอะ” เมือ่ วญิ ญาณนักข่าวสาวเข้าสงิ แพรวพรรณ-รายก็หันไปท้วงบดิ า ผ้วู ่าราชการ
จังหวัดกระบ่หี ัวเราะเบาๆ แต่หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์มีสหี น้าครนุ่ คิด
“พ่อรแู้ ล้ว น้องเพ่ือน หนเู พงิ่ มาเหน่ือยๆ ไปพักก่อนไมด่ ีเหรอ”
พดู แบบน้ีแปลวา่ คณุ พอ่ ต้องการคุยกับคุณอาจรลั เปน็ การสว่ นตัว ชะรอยจรลั จะ
พอร้ตู ัวเหมือนกันวา่ พูดมากเกินไป จึงหันไปหาสาวน้อยทห่ี น้าเรม่ิ ง้ำเพราะโดนไล่
“น้องเพอื่ น อย่าเชอ่ื อานักเลย อากข็ ้สี งสัยตามประสาคนแกน่ ั่นแหละ แต่
คณุ ชายคงรจู้ ักนายหัวอัครมากกว่าอา เพราะค้นุ เคยกันมาก่อน”
“เพ่อื นกแ็ คส่ งสัยเหมอื นกันไงคะ งั้นเพื่อนไปนอนก่อนนะคะ คุณอาจะอยู่ทาน
อาหารเยน็ กับเราม้ัยคะ เพื่อนจะได้บอกแมศ่ รเี อาไว้”
“วันน้คี งไม่มีเวลา แต่วันหน้าจะมาแนน่ อน อ้อ นี่แนะ่ นามบัตรของอา เห็น
คณุ ชายบอกว่าน้องเพ่ือนเดินทางต่างจังหวัดบ่อย ถ้าผา่ นไปกแ็ วะหาอาบ้าง” เม่ือได้รับ
กระดาษเรยี บๆ ที่ย่ืนมาให้ น้วิ เรยี วทป่ี ระสานกันก็ไหว้อย่างชดช้อยอกี คร้งั พรอ้ มกับ
ย่ืนนามบัตรของตัวเองแลกคืนบ้าง
“จะไปเท่ยี วหรอื ไปทำงานกแ็ วะไปพักกับอา กับอาผู้หญงิ ได้ท้ังนั้นแหละ อยกู่ ัน
สองคนตายาย”

“อะไรได้ละ่ คะ คุณอายังหลอ่ เฟ้ียว ถ้าไปเพอ่ื นต้องแวะแน่ ขอบพระคณุ มาก
ค่ะ”

“ไหว้พระเถอะลกู ” ผ้สู งู วัยย้มิ อย่างอารมณ์ ดี
คนทไ่ี ด้นามบัตรมาแล้วลงิ โลด ถึงจะอายเุ ท่าน้ี แตห่ ากไม่แนจ่ รงิ เธอคงไม่ถูก

ทาบทามให้ทำงานตั้งแต่ยังเรยี นไมจ่ บหรอก นสิ ยั คุณอาจรลั แม้จะสำรวมพอสมควร
แตเ่ ชอื่ เถอะวา่ เธอจะหาทางง้างปากท่านได้แน่
แน่ นก่ีครระามวันงท้ีล่เี ะขาวถา่ ้างกานารนแ้ีมก้ีนแคอ้นกมมัใีนนแจสรนงิ หวราับนรอแงมว้จา่ คะรณุ อชสาบิ ยปเีกสย็เพังลไมนส่ ั่นาจยะ!ต้คอนงเคสดิรจ็...เคธอิด
โดยไมย่ อมให้ตัวเองเสยี เวลานกึ วา่ เธอมีความแค้นอะไรนักหนากับคณุ ชายอัครชั

“คุณเพ่ือน น้ำมะนาวเพิ่งเสรจ็ คะ่ พอดีมะนาวหมด ต้องลงไปเก็บในสวนคะ่ ”
เดินช้าๆ“วาเงขใ้านไปห้ใอนงเหล้อยงพนดุ อกนรดอ้วงยรอเพย่อื ยน้ิมจเตะด็มมห่ื นก่้อานแอลา้วบเนป้ำล”ีย่ นหใญจจงิ าสกากวายร้ิมอกาบรมิน่ อ้ำเาปรน็มณกา์ ดรี
โทร. หา บ.ก. คเชนทร์แทน

“อ้าว น้องเพื่อน นึกวา่ จะกลับเข้ามาก่อน” เสยี งบรรณาธกิ ารดังมาตามสาย
“งานงา่ ยๆ เทา่ น้ันคะ่ เด๋ียวเพอ่ื นจะอเี มลให้คนื น้พี ร้อมกับรปู ไม่เกนิ สามทุ่ม
แนน่ อนคะ่ แต่เพือ่ นไมไ่ ด้โทร. มาเรอื่ งน้หี รอก”

1 หนังสอื พมิ พ์ เชงิ คุณภาพ หรอื หนังสอื พิมพ์ ประเภทเน้นคณุ ภาพ (Quality Newspaper) หมายถงึ
หนงั สอื พิมพ์ ทมี่ ่งุ เสนอขา่ วที่ประชาชนจำเปน็ จะต้องรู้ โดยตระหนกั ถึงความรับผดิ ชอบทม่ี ีตอ่ สว่ นรวมและ
ประเทศชาติ ได้แกเ่ น้อื หาทเ่ี ปน็ ปัญหาสาธารณะทางสังคม การเมอื ง การเลือกต้ังทั้งในและตา่ งประเทศ
ปัญหาทางธรุ กจิ และเศรษฐกิจการคลัง เป็นต้น ซงึ่ ขา่ วประเภทนม้ี ักจะมกี ารตอบสนองชา้ หนงั สอื พมิ พ์
ประเภทนจ้ี ะนำเสนอขอ้ เทจ็ จรงิ ท่เี กิดข้นึ เปน็ ขา่ ว โดยบอกเล่าถงึ ภูมิหลังของขา่ ว และชใ้ี ห้เหน็ ถึงผลกระทบท่ี
อาจจะเกิดข้นึ จากขา่ วนั้นๆ ให้ประชาชนได้รบั ทราบ รวมไปถงึ มกี ารวิเคราะห์ เสนอความคิดเห็นในประเดน็ ของ
ขา่ วด้วย และมักเปน็ ผู้นำในการสรา้ งสรรค์ ประชามติ ตัวอยา่ งหนงั สอื พิมพ์ เชงิ คณุ ภาพ ได้แก่ มตชิ น กรงุ เทพ
ธรุ กิจ ผู้จัดการ ไทยโพสต์ THE NATION Bangkok Post สยามรฐั แนวหนา้ ฯลฯ

2

เฮเวน อิน อันดามันม...าเกเฟาีะยสหวลรับรใคห์ ลรสี อร์ตแห่งกระบี่ ถนิ่

‘เฮเวน อนิ อันดามัน’ รสี อรต์ แห่งน้นั สวยงามเกินบรรยาย และเคยได้โชว์ ตัว
ในนิตยสารทอ่ งเท่ียวระดับโลกมาแล้วหลายครั้ง สร้างอยู่บนเกาะสว่ นตัวขนาดไม่ใหญ่
นัก แต่มหี าดทรายแวววาวเมด็ ละเอียดสเี กือบขาว สว่ นห้องพักของรสี อร์ตมที ั้งใน
รลลปาัง่กายกไษปรนิ ณอใพบนะ้นื เทขกทะอาใีเ่ ะงลนทโรรบี่แางรวบแเกิ่งรวัเบมณปสสน็ กถงู โวเาซก้นาน้งาทชห่ีตั้นมลารีนากปยู้ำอทตหาการกดงเาโปศคจ็นใ้งุดนแคเหฝดรลงัน่ึน่ ว่งแนงลณก้ำะลจรืดมาหทคดม่สี้าวเู่แกยำพคาศัะญงลิโทบปซส่ี รงะึ่ ดุาแถโคปูกบอื ลอรบกาน้าตุรนตาักพรษงัก์กแหลลและาลังดงเะเแูลกบลก็า้าอะนทเยี่ยปพ่า่็ืนนักง
ดี

ในหลายปีท่ีผ่านมา สถานท่แี หง่ น้กี ลายเปน็ แหลง่ พักผ่อนของบรรดาคนดัง มหา
โเศลรกษภฐาแยี ลนะอคกนมเี เงพิน่ือดม่ืแลดะำ่ กแัมบ้แธตรรช่ มนชชา้ันตอิกันลาพงสิททุ่ตี ธ้อ์ บิ งนกาเกรใาหะแ้รหางง่ วทัละกเลับอชันวี ดิตาแมลันะหลหีกาเรด้นทจราายก
งบารมกิ จานรรขะ้ึนดชับอเื่ ฟสิ บต้า์ คนลพาักสตจานกเอปา็นกทา่กศี แลส่าวนขสาวนยพรัง่ พอรกี ้อทม้ังดเ้วคยยสเปง่ิ ็นอสำนถวานยคทวี่ถาา่ มยสทะำดภวาพกยนแลตะร์
ฮอลลีวูด การเดนิ แฟชนั่ โชว์ หรอื จัดสัมมนาของหลายองค์ กรชัน้ นำจากหลายภูมิภาค
ของโลกมาแล้ว

เลน่ กาสไมโิ นไ่ กรละดจับากโลเกกาแะสหวง่่ หนนตงั่ึวบขนอเงกเขาะาในนักประเทยศังเมพบี ่อื รนกิ บาร้ารนับสง่ แทข่ีใกหดญ้วโ่ยตเรแอทื เบฟไอมรเ่ ์ปรขี็น้ึนรอไปง
เดอะ เวเนเชยี น มาเก๊า รสี อร์ต โฮเทล (The Venetian Macao Resort Hotel)
สกถาสาปโิ นัตทย่ีใกหรญรม่ทแ่สี บดุ บใเนวโนลิซก บนพ้นื ทีก่ ว่า 10.5 ล้านตารางฟตุ การกอ่ สรา้ งจำลอง
อติ าลีมาทกุ ประการ ทั้งตกึ รามและอาคารรา้ นหรตู า่ งๆ จนได้

ชอ่ื ว่าเป็นเวนซิ จำลองแห่งเอเชยี
กาสโิ นแห่งน้ไี ด้สมั ปทานและลงทุนโดยบรษิ ทั ในเครอื เฮเวนของเจ้าพอ่ แห่ง
แวลงกะาซราโนรโงดแรรมกกาัสสซโิ นนี ีอยโดา่ งยไมโเ่ดปมน็ ินทิก่ีเปิดไเรผเดยอรเ์ ฉพเบาดะพฟ้ืนอรท์ดท่ี เ่ี ปรน็ ว่ สมวก่ นับขหอมง่อกมารสาโชิ นวงศม์อีคัควราชมั
กว้างใหญ่ราว 520,000 ตารางฟตุ มีโต๊ะพนันมากกวา่ 800 โต๊ะ เครอื่ งสล็อตแมชชนี
อีกกวา่ 3,500 เครอ่ื ง มีเกม BlackJack, Poker, Bacara, Casino War ฯลฯ
มีทั้งห้องระดับมาตรฐานและวไี อพี ซง่ึ มโี อกาสต้อนรบั บรรดาคนดัง และผ้มู ชี อ่ื เสยี ง
มากมาย

ถึงแม้จะมีคนอยากเข้าพักท่รี สี อร์ตมากแค่ไหน จำนวนแขกก็จะถกู จำกัดไมใ่ ห้
มากเกนิ ไปเพื่อรักษาคุณภาพของบรกิ ารมิให้ด้อยลง โดยปกตแิ ล้วการเดนิ ทางจาก
แผ่นดนิ ด้วยเรอื เรว็ เฟอร์รจี ะใชเ้ วลาสองชัว่ โมงในกรณีทค่ี ลนื่ ลมสงบ แตท่ างรสี อร์ตมี
บรกิ ารเฮลิคอปเตอร์และเครอื่ งบนิ น้ำเพื่อความรวดเรว็ สำหรับแขกทต่ี ้องการบรกิ าร
พอยิเศ่างษภมูเากกต็ กวตา่ รนัง้ันซงึ่ ทม้ัังกยมังคี มนบี เรดกิ ินาทรโาดงยมสาจาารกเคเกราอื่ ะงพบีพนิ ีหเลรกอ็ื จลาันกตจาังเหปวน็ ัดบทร่อกิ งารเทเส่ียรวมิ ใดก้วลย้ๆ กัน
“คณุ ชายครับ นักข่าวพยายามนัดสมั ภาษณ์ เราทุกวัน คณุ ชายจะพิจารณาเปิด
แถลงข่าวบ้างม้ัยครบั ?” สรุ เชษฐ์เงยหน้าข้นึ ถามจากที่นั่งของเขาทางขวามอื ของเจ้าของ
รสี อร์ตซง่ึ นั่งอยูท่ ่หี ัวโต๊ะ
ระดับสกงู ขารอปงรระสี ชอมุ รจ์ตัดเแปล็นะโหตัว๊ะหขนน้าางดากนลบาางงเคพนรใาะนผส้เู ว่ขน้ารงว่านมมท่กไีี มำลถ่ ังึงมสบปีิ ัญคนหา เป็นผ้บู รหิ าร
แต่ยามน้ีท้ังห้อง
เหลืออยู่แค่เจ้าของรสี อร์ต และผู้ชว่ ยสว่ นตัวตำแหนง่ เลขานุการเพียงสองคนเทา่ นั้น

“ยังหรอก น่าหนักใจเหรอ?”
“ต้ังแตน่ ักข่าวคนนั้นสมั ภาษณ์ คุณชายทกี่ รงุ เทพฯ ก็ดูเหมอื นวา่ ใครๆ จะสนใจ
เขร้าอื่ งงทนี่ด้ขี นิ ้นึ ทมเ่ี ราามเพาก่งิ ทซเี อ้ืดียอวอคกรมับาใหล้า่สสมั ดุ ภเารษมิ่ ณมีข์ น่าักวขชาา่ ววดบ้้วานยแถปรวะนโ้ันคมถเกู ปจ็นับขขา่้อวหใหาบญุก่โรตกุ ”ป่าสงวน
“เขาให้สมั ภาษณ์ วา่ ยังไงบ้างละ่ ?” ศรี ษะสนี ้ำตาลเข้มเกือบดำเอยี งมามอง
สรุ เชษฐ์ด้วยความสนใจ เพราะงานที่รบั ผดิ ชอบไมไ่ ด้มีแคท่ ี่กระบ่ี จะวา่ ไปแล้วงานที่

กระบ่เี หมือนเปน็ รายได้เสรมิ เท่านั้น ทำให้ไมม่ เี วลารบั รขู้ ่าวสารทกุ อยา่ ง
“เขาก็ว่าเขาถกู จับจรงิ แต่บางคนมใี บ ส.ค.1 ครับ ยังเอาออกมาโชว์ ให้นักขา่ ว

ถา่ ยรปู ด้วย”
“แล้วไอ้ใบทว่ี ่านี่ มันเป็นยังไง?” คนทไ่ี ปเรยี นเมืองนอกตั้งแตย่ ังไมจ่ บไฮสกูล

ถามด้วยความสงสยั
บเ2ข4ร9าเิ เ7วอณาไ“ขซปเปองึ่ขจ็นงอะเใรขอบา้ึนออแกเาจปจโ้ง็นฉจกโะนาฉเรดปคนไ็นรดดอท้ทเบี่ปฉีด่ ค่าพินสรางมอะวผางตนทู้ทั้งก่ดี ค่ี นไ็นิ รดาอน้”บแคลทร้ว่อีอดอง้วกกยอ่ใแหนต้ตป่ถารา่มะยปกเกราศะ็บมใเอหว้ลาเปไกวน็ ฎ้ ปหแ่ามสตางเ่ยขวทานบด่ี เอทนิ กา่ นว้ันา่ ทพคีด่ ร.ศนิับ.

“บ๊ะ จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง?” ค้วิ เข้มขมวดอย่างพศิ วง “ก็ ส.ส. วศนิ เปน็ คน
แนะนำนายหน้าคนนั้นให้เราเองไมใ่ ชเ่ หรอ เอกสารทเ่ี อามาให้ดูก็ถูกต้องทกุ อยา่ ง”
อกว่าอ“ยผ่ามเพกง่ิ ็ยรัง้อสนงใสจยั อถย้าู่ใคแตรถเ่ ขามาอกา็ใจหจ้ยะืนคดิยัไนปไเปอวง่ากเปไ็ ด็น้ ทเีม่พีโรฉาะนเดมถอ่ื กูวาตน้อคงณุจรวงิ ศนิทโา่ ทนรจ.ะดมูแาลบ
ให้เองครบั ”
สบายใจ“อยา่ งนั้นเเหพรรอาะ?ร”ดู้ ีวน่า้ำแเสม้ทยี งา่ ทหา้างวจระำพอางึ รกมับณต์ัวดเอี อยงเู่ ปท็นำนใหิต้สย์รุ เชษฐ์กลแนื ตนถ่ ้ำึงลบาทยโอหยดา่ แงลไ้มว่
หมอ่ มราชวงศ์อัครัช อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ หรอื นายหัวอัครของคนในพ้ืนที่ สามารถ
ฆ่าคนได้งา่ ยๆ แม้จะยังย้มิ อยนู่ ัน่ แหละ

“นายคิดวา่ ยังไง สรุ เชษฐ์?”
“ผมจะรบี ตรวจสอบให้เรยี บร้อย เปน็ ความผดิ ของผมเองครบั ท่ไี ม่ได้เฉลยี วใจ
มาต้ังแตแ่ รกเพราะคณุ วศนิ แนะนำมา คดิ วา่ จะไว้ใจได้ เราจ่ายเงินมัดจำไปแล้วยี่สบิ ล้าน
ด้วยครับตามที่คณุ วศนิ รอ้ งขอ สว่ นเรอ่ื งเอกสารนัน่ ผมให้ทนายดูแลอยู่เพราะเหน็ มี
โฉนดเรยี บร้อย กำลังจะนัดโอนท่ีเหลือในวันโอนอีกราวครงึ่ เดือนครบั แตก่ ม็ าเกดิ
เรอ่ื งซะก่อน” สรุ เชษฐ์แจ้งถึงยอดเงินจากยอดเตม็ ราวแปดสบิ ล้านสำหรับท่ดี ิน 985 ไร่
เปน็ ทรี่ กู้ ันว่า ส.ส. วศนิ ได้เข้ามาทำความสนทิ สนมกับหม่อมราชวงศ์อัครชั ใน

สมัยเลือกตั้งพอดี และเสนอขายท่ีดินซงึ่ สว่ นหนงึ่ ใชป้ ลูกยางพารา สว่ นหน่งึ ยังคล้าย
วปา่่าเธปร็นรมทชำเาลตทิเกด่ี อืสี บำหพรันับไกรา่ รสหรล้างังรจสี ากอทร์ตีน่ ายสห.สัว.อัวคศรเนิ คเยปผ็น่าคนนไปหเาหน็นายทหี่ดนนิ ้าผเพืนอ่ื ดใังหก้อลัค่าวรชัแลไดะ้ซคิ้ดอื
ที่ดินผนื ดังกล่าวในราคาทยี่ ตุ ธิ รรม โดยขอรอ้ งให้จ่ายเงนิ ลว่ งหน้าย่ีสบิ ล้านบาท
ผมเองอยากรบั ใช้คนในพ้ืนท่ี
‘คณุ ชายก็รวู้ ่าเลือกต้ังทตี ้องใชเ้ งินท้ังน้ัน
ทดแทนคณุ ประเทศชาติ แตส่ มัยน้ถี ้าไม่มีเงินจะให้ทำยังไงล่ะครบั ?’ นั่นคือข้ออ้างใน
การขอเงินมัดจำยีส่ บิ ห้าเปอร์เซน็ ต์ ของราคาประเมนิ ราวแปดสบิ ล้าน
วศนิ เปเ็นงนพิ ิไเศมษ่ใชป่แัญตเ่ หขาาขตอ้องงหกมารอ่ ทม่ดี รินาชเพวง่ือศเ์กอ็บัคมรชัาใชป้ แรมะ้จโะยไชมนไ่ ์ดใ้นสนโคิทรสงนกามรหขรยอื าชยน่ืรสีชออรบ์ตนเชายงิ
แอลนะุรสักนษา์ มเกพอรลาะ์ ฟวศนิ จบะเอปกน็ วทา่ ทำเ่ีผลืนที่ดดัียงกงิ่ ล่าแวถตมดิ เกจับ้าขปอ่าสงงทวี่ยนังแใจหด่งชยี ากตติ ้นหยาากงนพำามราาสที่รปา้ ลงูกรสเี ออารไ์ตว้
แล้วสว่ นหนึง่ ให้ ‘ว่าที่เจ้าของทีร่ ายใหม่’ โดยไม่คิดมูลค่าด้วย

ยเไดปังียหเปวลน็กายัน‘นเปหักีแ็นธเลแรุร้วกากอคจิท่ ยรร่าับนาุ่นก’ใชจหา้ามยง่องาัคผนรมควตินท้อยใง์นอทยผ้อามงกเถสห่ินนน็ ใับทหส่า้มนนีรมนาุ ยาเตตไั้ดง็มแ้ ทตี่คย่ ณุัสงเวดชนก็ายยเาปงทน็นา่ ันน่ลกูกเจัชบ้าาขผยอมขงมอเอีขงุดาทกม่า็คนก้มุ แารทถณุนม์
“ฉันได้กลน่ิ ไม่ดีเลย เราเปน็ คนใหมข่ องแถวน้ี ต้ังแต่ทา่ นพอ่ ส้นิ ฉันกแ็ ทบไม่
ไอดย้มา่ ากดังแูวลลให้มปาลก่อนยักใเหล้ทยนสารุยเชควษาฐม์ ติดเตราอ่ ใกหับมพ่กัวนกทถั้งอืคหู่ ้นุ คคนงตอ้อ่นื งดคแู ่อลยผๆลปรแะกโย้ปชัญนห์ ใาหก้ ันไแปต”่
น้ำเสยี งเรยี บเรอ่ื ยพอๆ กับสหี น้าครนุ่ คิด ทำให้สรุ เชษฐ์รบี พยักหน้า

“ผมจะไม่ทำให้คุณชายผิดหวังหรอกครับ”
“ก็ดี เวลาผดิ หวังแล้วฉันมักหงดุ หงิด” ชายหนมุ่ บอกด้วยน้ำเสยี งอารมณ์ ดี

“ย่ิงถ้าโดนใครโกง ฉันจะย่ิงหงุดหงดิ มาก พรงุ่ น้เี บนจะมาถึงแล้ว ฉันจะให้เขา
รับผดิ ชอบโดยตรง นายแคร่ วบรวมเรอื่ งแล้วสง่ หลักฐานท้ังหมดให้เขากแ็ ล้วกัน” ที่
ต้องสัง่ เชน่ น้ัน เพราะรดู้ วี ่าผู้ชว่ ยสว่ นตัวอย่างสรุ เชษฐ์มีงานเต็มมืออยแู่ ล้วเก่ยี วกับ
ธุรกิจสว่ นอืน่ สว่ นคมกฤช หรอื เบน ท่ีหม่อมราชวงศ์อัครัชเอย่ ถงึ มชี อ่ื เต็มวา่ คม

กฤช เบนจามิน อินทร-เสนา ลกู พ่ลี กู น้องและมือขวาตัวจรงิ พว่ งด้วยตำแหน่ง
หุ้นสว่ นและหัวหน้าบอดกี าร์ดสว่ นตัวของทายาทเพียงคนเดยี วของเจ้าพอ่ ธรุ กจิ
เทเลคอมในชคิ าโก

“ผมจะจัดการให้เรยี บรอ้ ยครบั คุณคมกฤชจะพักท่ีไหนครบั รอบน้ี?”
ไหนนอ“นเบนนัน่ คงสพาักวๆทโ่ี รเรงยีแรกมมเันหวมา่ ือน‘เบเดนมิ จน้ี’ ั่นนแา่ หกลระะท” ืบเปก็น็ไอท้นสี่ ม่ีดุ ันนกขม้ินเหลอื งออ่ น คำ่
คมกฤชเป็นลกู ชายของคนสนิทของทา่ นชายอัครวทิ ย์ บดิ าของเขาเปน็
ข้าราชการในกระทรวงยุติธรรมท่รี ับใช้แผน่ ดินด้วยความซอื่ สัตย์ จนถึงวาระสดุ ท้ายของ
ชวี ติ

มา ดังนท้ันา่ นลชกู าชยาเยคขยอตงรทสั ั้งวคา่ ่จู งึชคะวตราเชปวี ็นิตอขยอ่างงทเด่านยี กวักบันคนจสนนกทิ รคะลท้ัา่งยบกิดันาขอแงลคะมเคกยฤเชกเ้ือสกยี ูลชกวี ันิต
ในขณะท่เี ขาอยู่ในวัยเพยี งสบิ สามขวบและมารดาชาวออสเตรเลยี แตง่ งานใหม่ กลับไป
อยู่ท่ีออสเตรเลยี ทา่ นชายจงึ ทรงชบุ เล้ียงเขาอยา่ งดยี งิ่ ท้ังให้การศกึ ษาและให้ถือหุ้น
จำนวนหน่งึ ในทรัพย์ สนิ ของตระกลู พัฒนฉัตรพงศ์ในกระบี่ ความสมั พันธ์ ของคณุ ชาย
อหัมค่รอชั มกเจับ้าคอมัคกรวฤทิชยจ์ งึกเถ็ ปึง็นชเพีหิมตัือกษนยัเพเมอ่ื ื่อนคสุณนทิชแายลอะัเคพรอ่ื ัชนอราวย่ มุไดห้เ้นุ พมยี างกสกบิ วห่า้าลปกู ีเนท้่าอนงั้น ตอ่ มา

พนิ ัยกรรมที่ท่านทรงทำไว้อยา่ งคนมองการณ์ ไกล ทำให้ นอราห์ แมนสนั คชู่ วี ติ
ชกนฤาักวชเอขกเยี ลมนัรบกเิไตปันม็ เขรตอยีัวงนจทาหา่กนนปังจรสัดะอืสกทบาชีร่ -เคิกราอืา่ โรงกณผบ์ลท้านป่ีเครเยกะโดิเปยนช็ นน์ทไักดนี่ เ้ขโัน่ ดียเยนอไงสมทา่ลเ่รี ำธคบอดาเกโีรดมิ่ ยอใาชชแน้พี ลาอะมพิสปราาะลกดูกก้วชายาวยก่าากรับเปนคน็มอ
พราอห์ตเฮตันอเรต์ อรน์ ิยสารยา้ ขงชายอ่ื ดเสอี ยัีนงดโับดหง่ ดนังึง่ เทียดบูแชลนั้ ลกกู ับชาเยจแ.ลเะคค.มโกรฤว์ชลซ่ิงง่ึ เเหจ้มาขืออนงกผับลเงปา็นนลกู แชฮารย์ร่ี
ของเธออีกคนคูก่ ันมาโดยไม่ต้องใชส้ มบัตขิ องสามี เธอแตง่ งานใหม่ในอกี สองปตี ่อมา
กับเจ้าพ่อเทเลคอมแหง่ ชคิ าโก แต่ไม่มีบุตรด้วยกัน
ในขณคะทมอ่ี กัคฤรชชั ดทูแำลงาผนลทปี่ชรคิะโายโกชเนป์ ท็นาหงลเมักอื งไทจยนเปธรน็ุ กหิจลเักทเแลล-ะคทอำงมาขนอชงว่ บยดิ ราอผสงสา์ดทข่ีช้นึคิ มาโากเป็น

อันดับหนงึ่ ในอเมรกิ า ชายหนุม่ แทบไมเ่ คยกลับประเทศไทยเลยจนกระทัง่ ไม่กีป่ ที ผ่ี ่าน
มาเม่ือตัดสนิ ใจสร้างรสี อร์ตบนเกาะสว่ นตัว และกลับไปทีช่ คิ าโกน้อยลง สาเหตุนั้นก็
เพราะรอสส์อยากให้ลกู เล้ียงแต่งงานกับลูกสาวของเพอื่ นรว่ มธรุ กจิ แม้จะไม่ได้บังคับ
โดยตรง แต่มันก.็ ..น่าเบอ่ื

หากไม่ได้แต่งงานกับคนท่ีทำให้เขารกั ได้ กจ็ ะอยู่เป็นโสดไปอยา่ งน้ีแหละดี...ชาย
หน่มุ มักบอกเพอื่ นสนิทหรอื มารดาอย่างน้ันยามทม่ี คี นเซา้ ซ้มี ากๆ เข้า

“นายหัวคะ มสี ายจากคณุ วรเทพคะ่ ” เลขานุการหน้าห้องผู้บรหิ ารกดอนิ เตอร์
คอมเข้ามาบอก

“โอนเข้ามาได้เลยคณุ อรพนิ เทา่ น้ันแหละสรุ เชษฐ์ แล้วค่อยคุยกันอีกทีตอนท่ี
เสบงู นในมากแรละ้วท”รวงชมายหหาดนไมุ่ ทหยันไปผบ้ใู อหกญเลค่ ขนาหฯนง่ึสทว่ ีเ่ นขตานัวับถแอืล้วรับเพสรายาะขว้ารรเาทชพกเาครยกเาปรเน็ มเือพงื่อรนะดรันุบ่
น้องของหมอ่ มเจ้าอัครวทิ ย์

“อาเทพ สวัสดคี รบั ”

“คุณชายอัคร นกึ วา่ จะยังอยกู่ รงุ เทพฯ ซะอีก อารบกวนรเึ ปล่า?”
“ไมเ่ ลยครบั ผมลงมาต้ังแต่เม่ือวาน อยูท่ ี่นั่นแคส่ องวัน”
“อาได้ยนิ ข่าวไมด่ ี เลยเป็นห่วง”
“คงต้องเป็นเรอ่ื งที่ดินผืนใหม่ทผี่ มกำลังซอ้ื ” ชายหน่มุ เดาด้วยน้ำเสยี งปน
หัวเราะ

“ใช่ อยา่ นอนใจไป คณุ ชายร้อู ะไรแค่ไหนแล้ว?”
“รนู้ ้อยมากครับ กำลังจะให้คนหาต้นเรอื่ ง เพราะสรุ เชษฐ์เพ่งิ มาบอกว่านักข่าว
กวนใจเหลอื เกิน”

“นั่นสิ ผู้ใหญ่ทอี่ ารจู้ ักก็มาถามๆ เห็นวา่ กำลังลงพ้ืนท่กี ันใหญ่เพราะเรอ่ื งมันแดง
ข้ึนมา” ท้ายเสยี งถอนใจหนักยาว บง่ บอกว่าไม่สบายใจจรงิ จนอัครัชย่นหัวค้ิว
“คณุ ชายรจู้ ักผ้วู า่ ฯ จรัลม้ัย?”

“รจู้ ักครับ แตไ่ มไ่ ด้สนทิ กัน”
“เห็นว่าเขารบั ผิดชอบเรอ่ื งน้ีอย่เู หมือนกัน ไมล่ องถามๆ ดูล่ะ”
ผถม้าไยปังถไมามถ่ จือะคไมรอเ่ ปงท็น่ดีวนาิ่ รผ้อืนนนตัั้วนเเหตรม็ อตคัวรบั เ?ต”รยี มตัวโอนเทา่ น้ัน
“จะดีเหรอครับ แต่
จา่ ยคา่ มัดจำไปบ้างแล้ว

ได้ข่าวแ“เลข้วาไรม้จู ่สักบทา่ายนใอจัครวิทยท์ ่านนเ่คาจยะฝไมาก่คฝิดัองเยอ่าางไนว้้ั”นหรอกน้ำเคสงยี ไงมห่คว่ ิดงวใ่ยาอขาอจ้งุนผจ้สู้านงู วนัยะทำแใหต้่
หม่อมราชวงศ์อัครัชย้ิมอ่อนโยน
“ต้องขอบคุณคุณอาตา่ งหากทเี่ ป็นหว่ งผม เอาเป็นว่าผมจะดู ถ้าได้เรอ่ื งยังไงจะ
ติดตอ่ คณุ จรลั นะครบั ”

ทางแก้ไ“ขมไีอดะ้ทไัรนใหท้อ่าามชันว่ จยะดเปูกน็บ็ เอรกอ่ื ไงดใ้เหลญย”่ ไม่ต้องเกรงใจ อาพอมขี ่าวอยู่บ้างจะได้คดิ หา
อีกฝ่ายย้ำคำเดิม
“ผมจะคิดถึงคุณอาเปน็ คนแรกครับ” อัครัชรบั คำ อีกฝา่ ยย้ำและสอบถามอีก
สองสามอยา่ งจึงยอมวางสายไป
โทร.มาราท่ ง่าสจงูะใเปห็นญเ่ลรอืุก่ งขใ้นึ หยญนื จ่ รงิ‘ถซ้าะถลึงะขมน้ังาดสคงสุณยั อจาะวตร้อเทงไพปทพ่อี บยวู่ถศงึ นิกทรงี่บุ เ้าทนพ’ฯ ยังรเู้ รอ่ื งและ

ทในำงวาัยนก“วนา่ เาสปยา็นหมเัวสลจบิขะปาไนปีแลไกุ หะานมรทคีรใี่เึรปชอลร้ บว่่าคคมระกัว?ันแ”รละ้วเหลวข่าางนเขุกาทากรา่ ับฝททา่ายงรมงบปพี รรหลิ ะาผสร้จูนทิ ัดาธมกิภาอารพรฝพท่าินั้งยบเกอุคา่ยลรตถกิ าลแมาลดะชผเธอื่ ลอขกออายงรู่
เฮเวน อนิ อันดามัน รสี อร์ต และดแู ลเลขาฯ ตำแหน่งเลก็ กวา่ อีกทอดหน่ึง
“วา่ จะข้นึ ฝัง่ ไปกระบี่ คุณอรให้ใครเตรยี มเรอื หนอ่ ยนะครบั ”

“จะให้ใครไปด้วยรเึ ปลา่ คะ?”
“บอกเกษมให้ไปพบผมที่ลอ็ บบอี กี สบิ นาทคี นเดียวกพ็ อ”
“ค่ะ นายหัว” เธอรับปากและลงมือสงั่ เตรยี มเรอื กอ่ นจะแจ้งเกษม
เกษม บอดีการ์ดวัยกวา่ สสี่ บิ ปี ซงึ่ พวกนอกกฎหมายช้นั แนวหน้าร้ดู วี ่า เขาคอื

อในดเตี มหอื ัวงหไทนย้าซเ้มุ พมรือาะปเนืกทษ่คีมมเปก็นฤคชนชใวนนพใ้หืน้มทา่ซี ทงึ่ ำรงพู้าน้นื เเปพ็นขบอองดทกุกี าครน์ดดขี องหมอ่ มราชวงศ์อัครชั

รา่ งสงู สง่าหายลับเข้าไปในห้องทำงานสว่ นตัว และกลับออกมาอีกทีโดยมีเสอ้ื
นอกมาด้วย แปลวา่ จะออกไปพบบุคคลสำคัญ เพราะยามอยูท่ รี่ สี อร์ต ชายหน่มุ จะแตง่
ตัวค่อนข้างตามสบาย แต่บคุ ลกิ อันโดดเด่นด้วยลักษณะของเจ้านายที่ได้รับมาจากพระ
บิดา หน้าตาลกู ครงึ่ และรปู รา่ งสงู ใหญ่ จึงไม่เคยมีใครไมร่ จู้ ักนายหัวอัคร
ใบหน้าของชายหนุม่ อารมณ์ ดอี ยูเ่ ปน็ นิตย์ แตแ่ ปลกทเ่ี พียงสองปแี รกหลังสร้าง
รสี อร์ตเสรจ็ ขนกา็ไดมอม่ ดลี ตี ูกหนัว้อหงนท้า่าซทมุ้างมนอื ักปเืนลงหหรรอื อื อจันะธไมพอ่ าลดกตี ้าไวมรม่ า้ ใีวคครนกไลห้านยไนื ดย้ทันำงานยัองทยำู่บทน่า
เกาะอกี เลย
เกรงอกเกรงใจนายหัว ทั้งที่กับคนอนื่ แล้วจะทำหน้าเฉยเหมือนเสน้ ประสาทบนใบหน้า
ตายด้านเสมอ
‘นายหัวเปน็ คนจรงิ คนจรงิ ไมต่ ้องทำทา่ ขม่ คนอ่นื ’ นายเกษมเคยให้นยิ ามวา่
อย่างน้ัน
เกษมรออยู่แล้วทท่ี ่าเรอื ในชดุ ฟอร์มเหมือนคนขับรถ รปู รา่ งเกนิ สันทัดมาไมม่ าก
นัก ใบหน้าเฉยชาดจุ สวมหน้ากากหันมาค้อมศรี ษะให้หนุ่มรา่ งใหญท่ ี่เพิง่ ลงมาถึง
“สัง่ ให้คนเตรยี มรถที่ฝั่งเอาไว้ด้วยเกษม เราจะไปบ้านคณุ วศนิ ”
“เรอ่ื งทด่ี ินใชม่ ้ัยครบั ?” เกษมถามเบาๆ หากมผี ลให้อัครัชหันมามองแล้วย้มิ
เมื่อท้ังค่เู ข้าไปหาทน่ี ั่งบนเรอื

“ขา่ วไวเสมอเลยนะเกษม”
“ผมไม่ร้วู า่ นายหัวจะซ้อื ที่จากนายวศนิ ไม่งั้นคงห้ามซะตั้งแต่แรก”
“อ้าว! ทำไมเปน็ อยา่ งนั้น?”
เรสออื่ใหม้รโทัฐ“ขอรม่อาวตกวั้งเ่าปแทตน็ ่ีต่สพรบิ้งนื นกท้วันี่ ่าสมป.กี ปีกา.่อรกนห.ักกตรใ็ า้่อชงม้ถหานากง้าพป็ ทลง่ีเอกู ้อืตผ้นลปปาลรป์ะม่าโถบย้กูาชงนนา์ยกยัานทงตพนุ ้ังลาแรอาตบบร่ ้าเะผงดเาับพใบหือ่ ้นทกลมำปาารถยะึเงโปรย็นะชดปันบ่า์
ล่างนัน่ แหละครับนายหัว คนงานกใ็ ชแ้ รงงานต่างด้าว” ทา่ ทางสหี น้าของอัครชั ดจู ะงุนงง

อยบู่ ้าง ทำให้เกษมหัวเราะ ‘นายหัว’ ตอ่ ให้เกง่ ขนาดไหนกไ็ มค่ อ่ ยรเู้ รอ่ื งแบบน้ีอยดู่ ี คง
เพราะไมเ่ คยเจอเรอ่ื งทำนองน้ี

“ผมไมค่ อ่ ยมีความร้มู ากนักหรอกครบั แตฟ่ ังๆ จากท่ีเขาเลา่ มา ทีต่ รงนั้นมันเปน็
ที่ดนิ ในเขตปา่ สงวนแหง่ ชาตมิ ากอ่ น ถงึ จะเอามาปลกู พืชเศรษฐกิจบางสว่ น แต่ยังมีไม้
หายาก คุณชายคงเคยเหน็ ตอ่ มาเขาก็ให้สำนักงานการปฏิรปู ท่ดี นิ เพื่อเกษตรกรรม
เรยี กยอ่ ว่า ส.ป.ก. มาดำเนินการ แตร่ สู้ กึ ว่าจะยังไม่ได้เข้าไปดำเนินการในพ้ืนที่ เพราะ
ถเสจอาู.กปกกฟ.พสก้อาว.รงกสตบจอทิ ุกะนธเ์รใิอทกุหาีห่ ม้คใัวาคนื หรกนซคล้ะาิดับหทวนไี ่าปว่ทเยปี่เอปนแ็ าถา่ สมไบมมาขน้บทาั้นัี่กตยเริขใละอหบย้งนถย่ี ชาัูงกายมตฆหีชิ ่าัวานวกับน่อ่ ้าแนเนรหหอื่ทลนงำะเ้มาลนายห้พผี ถาวมกกู กไินดมนอึง่คามย่อยาู่ ยทเรนุมอ่ื ั่นกยแ็ใเขถจ้มาวไ่ายปเไังปมกม็นวไ่ ทีด้าแน้ีทอปา่อซลว้กอืง่า
เดียวกันท้ังหมดรเึ ปลา่ ”

อัครชั มองผ้ตู ิดตามแล้วย้มิ ร้ดู ีว่าไม่ควรดูเบาคนอย่างเกษม ถึงจะมีความร้ทู าง
โลกจบแคช่ ัน้ มัธยม แตค่ วามร้ใู นการใช้ชวี ิตน้ันคงจะจบปรญิ ญาเอกมานานแล้ว

“คณุ วศนิ นน่ี ะ่ เหรอนายทนุ ?”
“นายวศนิ ไมใ่ ชค่ นดหี รอกครับ ที่ได้เข้ามาเปน็ ผ้แู ทนเกอื บทุกสมัยเพราะสรา้ ง
ฐพเมาานื่อกบไลหารรแมท่ ตีเี่จอไ่ ะมามไร่ กีว้วู ้าดา่ รเี ขพ‘าปทวดิ ำกคปพนา้อกเดง’ เียยหวอรรอืะเึ ปขล่มค่าขนู่คกเขุกร้าะคใบาจม่ีอวกี ่าแนมมา่า้กจกะกรเะ็ไปทมน็ ั่งร่ ขโ้เู บยบ้อืกวงยนห้ากยลาัใงรค”รผเกมคษรน้แูมทตยอ่ี่ว่อยา่ มไู่ใมรน่ชู้ วเอพงบกรมาาระา
อย่างเขามีหรอื ทจี่ ะไมม่ สี ายคอยรายงาน
“เกษมรอู้ ะไรอีกบ้าง?”
“รแู้ ค่น้ีแหละครบั ผมได้ฟังชาวบ้านเขามาเลา่ เพราะนักขา่ วได้กลน่ิ เลยมากันใหญ่
สารวัตรคนใหมย่ ้ายมาด้วย ทา่ ทางไฟแรงเพราะมีคนไปฟ้อง ผ้สู อ่ื ขา่ วท้องถิ่นกเ็ ล่นขา่ ว
ว่างานน้มี ีนายทนุ ตา่ งชาตอิ ยเู่ บ้อื งหลัง”
“ฉันนะ่ เหรอ?” ‘นายทนุ ’ ทำหน้างง แตเ่ กษมพยักหน้ารบั ย้ิมกว้างแบบท่ไี ม่ได้
ทำบอ่ ยนัก

“นายวศนิ คงคิดว่าลกู ชายของทา่ นวทิ ย์ เปน็ แค่เศรษฐเี รยี นจบมาจากเมอื งนอก
ไมร่ ้เู รอ่ื งอะไร” เกษมยังคงใช้สรรพนาม ‘นายวศนิ ’ เสมอต้นเสมอปลาย แปลวา่ ไม่ได้
ยำเกรงอทิ ธพิ ลของคนทถี่ กู กล่าวถึง
สว่ นชาวบ้านท่ีวา่ กค็ งจะเป็นแหล่งข่าว กับพวกลูกน้องในซมุ้ มือปนื อกี ทนี ั่นละ
ถงึ จะรวู้ ่าเกษมมีเบ้อื งหลังท่ีไมธ่ รรมดา อัครัชเองก็ไม่เคยสนใจนักจนถึงขณะน้ี
กชชดัอ่ดิ นอหซดนอื่ ีต้สาจนัตะั้นยเป์เข็นมาอสฝี ยนมี า่ ใอืงจไแรแนคลั้ค่นะวเมขาคีมาไุณซมอื่ธเ่ คสรยรตั มสยพ์นขออใจตงัลวกู จเท้างา่ นแ้กี ล็เพะรยี ดู้ งวีพา่ อเกแษล้วมสมำคี หุณรับสคมนบัทตำขิ ง้อานน้ใีเดกน่ล้

“เขาคิดอยา่ งนั้นก็ดีแล้ว ให้เด็กๆ ของเกษมไปหาข่าวมาเพม่ิ หนอ่ ย เบกิ ค่าใช้
จา่ ยทค่ี ุณกฤช เด๋ยี วพรงุ่ น้ีเขาจะมาถงึ แล้ว ฉันจะให้ทนายเรมิ่ ทำงานด้านกฎหมาย”

“ครบั นายหัว”

“ขอบใจมาก เกษม” บอดีการ์ดชาวไทยแท้ผงกหัวรบั

รา่ งสงู เพรยี วเดินออกมาจากศนู ย์ข้ อมลู ในสำนักงานของบางกอกไทม์ ใบหน้า
ออ่ นใสรน่ื เรงิ จนเอกลักษณ์ เขม้นมองและรอ้ งเรยี กเม่ือเธอจะเดนิ ผ่านไปยังคอกของ
ตัวเอง

“น้องเพอื่ น!”
เพื่อนเพน้รอางะเฐพาืน่อันน.ด..รหศันกั หดน์ แิ ้าบไปบมเกอ่างเอทยา่ น่าัง้นเสยี ไไมมไ่ ่งดั้น้ กร็อ้ดู าีวจา่จตะนเปเน็องแไคด่เ้รพบั ื่ออนภิสทิ ธห์ ิใรหอื ้เไปอน็้เพนอื่ ้อนง
มากๆ เข้ากจ็ ะได้รับฉายาพเิ ศษวา่ นังเพ่อื นอย่างทนี่ ักข่าวบางคนได้รบั

“เรยี กทำไมคะ จะรบี ไปหา บ.ก. คเชนทร์”
“จะไปกระบ่ีทำไม?”
“โธ่ ร้อู ยู่แล้วกย็ ังจะมาถาม” เธอเดนิ เข้าไปในห้องทำงานขนาดเลก็ และปดิ ประตู
เสยี จะได้คยุ ได้อย่างสนิทปากโดยไมต่ ้องห่วงว่าใครที่นัง่ เรยี งกันอยใู่ นคอกด้านนอก
จะได้ยิน

นักขา่ วทุกคนมีคอกเลก็ ๆ เป็นของตัวเอง เอาไว้มาทำงาน สง่ งานและค้นข้อมลู
ในศนู ย์ ข้อมูล แตว่ ันๆ ท่ีเข้ามา ใชเ้ วลาไมน่ านกต็ ้องตระเวนออกไปทำหน้าท่ีกันทั้งน้ัน
น้อยนักที่จะอยู่จนเตม็ วัน โดยเฉพาะแพรว-พรรณราย

“พีไ่ ม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณคเชนทร์เห็นดีเห็นงามไปกับเรา นักขา่ วท้องถ่นิ ทน่ี ัน่
กม็ อี ยแู่ ล้วไมใ่ ชเ่ หรอ ชอ่ื ธีรภพใชม่ ั้ย?”

“ใชค่ ะ่ พภ่ี พเปน็ รนุ่ พี่ของเพ่ือนเอง บ้านเขาอยทู่ น่ี ัน่ เลยได้ประจำท่ีกระบี่ เพื่อน
ไปขอคุณคเชนทร์ก่อน ไม่ใชเ่ พราะข้ามหน้าพ่ีลักษณ์ นะคะ คิดวา่ ยังไงก็ต้องมาบอกอยู่
ด”ี เธอประจบเสยี งใส เลยถกู อกี ฝ่ายยกมะเหงกให้

“มาบอกตอนทจ่ี ัดกระเป๋าแล้วนะ่ สิ กระบเ่ี ป็นเมอื งทอ่ งเทีย่ วกจ็ รงิ แต่มพี วก
อทิ ธพิ ลท้องถ่ินอย่เู ยอะ ตอนน้กี ำลังจะมกี ารเลือกต้ังซอ่ มด้วย น่าจะเกย่ี วกับ
นปรักะกชามุรคเมณอื งะกในรรพม้ืนกทารี่ เเขห้า็นพทจิ าารงทณำาเนขอยี อบนฯมุ ัตแิเจป้งน็ วา่คทด่าพี นิเนศาษยไกมฯ่ใชเ่ยหกรคอดีนเพ้ใี รหา้ดะีเมอันสเไปอน็ เอคาดไทีป่ี
เทกรี่ยพั วยขา้อกงรกปับา่ ไคมด้ทีฆ่ีการตะกบรี่ รยมังผป้ิดอู ำไนมไ่วดย้ซกะาทรสี ไว่ มนร่ จ้เู หัดรกอาวรา่ทมด่ี ันินอปันา่ ไตมร้ าย?” ของสำนักจัดการ
นเทอรโสยัพไบยอาาจยแกะพขรรปรอับว่างคไพรมดฐั ร้ีนบร้ณาีไถปลูกรทคกาำณยำหผะนปงเักดจพจหใรหุับวา้ัเรนะปับก็นหารวนแา้ากรยะ้ไน่แขหป่งัญเชปหาน็ตากคิ าวแราลบมะุกจตรร้อกงุิ ทงทแ่ีก่ดี กรนิ ้ไมขขสปออัญงบรหสัฐาวอนยคแ่าดงลเพีะรกงิเ่ ศดารษว่ ทหนำรตลอื าายมดี

“เพือ่ นช้าเองนั่นแหละค่ะ พูดแล้วนา่ โมโห พอเพ่ือนสัมภาษณ์ คุณชายอัครเสรจ็
หนังสอื พมิ พ์ ของยายนวลกเ็ อาข่าวน้ไี ปเลน่ ทั้งทีแ่ ทบไม่มีข้อมลู อะไรเลย แถมยังลง
จพะ้นื เปท็นไี่ ปปกรอ่ะเนด”น็ ขก้นึ ็ตมอานจแรรงิ กๆเธอแคต่ ั้งใจจะ ‘ยั่วโมโห’ อีตาคุณชายนั่นเฉยๆ ไมไ่ ด้คิดวา่

ปากศักด์ สิ ทิ ธ์ ิเหมอื นพระรว่ ง... แต่ดันให้คนอื่นได้ประโยชน์ ไปเสยี ฉิบ เจ้าตัวชม
ตัวเองปนเคอื งข่นุ ใจ

พอได้คุยกับผู้ว่าฯ จรลั และมาขอคเชนทร์ บรรณาธกิ ารขา่ วการเมืองของ
บางกอกไทม์ ก็ต้องขอเวลาพิจารณาว่าสมควรอนมุ ัตไิ หม เพราะทก่ี ระบแี่ ละอกี หลาย

จังหวัดในภาคใต้มีธีรภพดแู ลอยแู่ ล้ว เธอต้องทั้งอ้อน วอนขอ โทร. ไปหาธรี ภพท่ี
กระบเ่ี พื่อให้เขาสนับสนุนแม้ฝา่ ยนั้นจะไมเ่ ต็มใจนัก ท้ายสดุ อ้างคำกลา่ วของจรัล ผ้วู ่า
ราชการจังหวัดกระบี่วา่ มีมูล แตค่ เชนทร์ยอมอนุมัติเพราะเหน็ วา่ นา่ สนใจจรงิ ตอนทีข่ ่าว
ของสำนักอ่นื ออกไปก่อนเรอื่ งท่ีทา่ นนายกฯ อนมุ ัตคิ ดใี ห้ดเี อสไอ และได้รบั ไฟเขียว
จากคนทีอ่ ยู่ในตำแหน่งสงู กว่า

“แล้วทำไมไม่ให้ธีรภพทำ เขาเลน่ ข่าวด้านนั้นอยูแ่ ล้วไมใ่ ชเ่ หรอ?”
“คดีใหญน่ ะคะ นา่ สนใจออก นอกจากทีด่ ินท่ีคณุ ชายนั่นซอ้ื มาเกอื บพันไร่ ยังมี
จคะดคีกด่อฆี นาหตนก้ารรกมาทรี่ปเดดิ ้งไขม้าล่ รงา”ชการท้องถ่ิน ข่มข่ชู าวบ้านกับข้าราชการทร่ี ับผิดชอบ ไหนยัง
“แต่มันอันตราย แล้วเราก็เป็นผ้หู ญิง ท่นี ั่นเขาว่านักข่าวเคยถูกฆา่ แล้วทำให้เป็น
อบุ ัติเหตดุ ้วย” และเอกลักษณ์ ร้ดู ีว่ารนุ่ น้องสาวบ้าดีเดือดขนาดไหน ขืนลงไปมเี รอ่ื ง
จรงิ คงได้เดือดร้อนกันทั่วหน้าถ้าเบ้ืองหลัง ‘ใหญ่จรงิ ’
“หนังสอื พมิ พ์ เราเป็นกลาง กลัวอะไรกันคะ คณุ คเชนทร์กับเสย่ี จุลไม่ได้เปน็
หนังหน้าไฟของใครซะหน่อย”
หนังสอื เพสยิมี่ จพุล์ บางหกรออื กไจทลุ มศ์ ักดแ์ ิ ลดะำบรางงภกักอดกีกสลุ ดุ สบัปรดราณห์ าธกิ เาปร็นผน้พู ักมิ ธพุร์ ผก้โูิจฆในษวณงากาครเอื คเรจอื่้าขงดอม่ื ง
บำรงุ กำลังและแอลกอฮอล์ เขาถือหุ้นสว่ นใหญข่ องบางกอกไทม์ และมชี อ่ื เสยี งวา่ มี
ความยตุ ธิ รรมและปกป้องลกู น้อง
“มันก็ใช่ ถ้าไม่ตายกด็ ีไป แต่ถ้าตาย ตอ่ ให้เสยี่ จุลเป็นเทวดาก็ชว่ ยเราไม่ได้
หรอก น้องเพื่อน”
“เพอ่ื นดูแลตัวเองได้ ไมเ่ ปน็ ไรหรอกค่ะ พี่ภพกอ็ ยู่ท้ังคน เขาเป็นคนในพ้นื ที่”
“ก็ให้ภพเขาทำ ถ้าน้องเพอื่ นไป พี่จะไปบอกคณุ ชาย”
“โอ๊ย! ถ้าทำอย่างนั้นอยา่ มาพดู กันตลอดชาตเิ ลยนะ” จอมเฮ้ียวทำทา่ จะกระทบื
บาทตวาดองึ เมอื่ อีกฝ่ายยกบพุ การขี ้ึนมาขู่ บิดาบังเกดิ เกล้าของเธออาจจะดูนมุ่ นวลไม่
เหมอื นคนดุก็จรงิ แตถ่ ้าเอาจรงิ ข้ึนมาแล้ว เธอจะเดอื ดรอ้ นแน่

“ง้ันให้คุณคเชนทร์สง่ คนอื่นไป”
“พี่ลักษณ์ ...” ใบหน้าเรยี วใสเดอื ดเน้ือร้อนใจ ถ้าแสดงเกง่ คงจะแกล้งทำน้ำตา
หยดไปแล้ว เสยี แต่ชาติน้แี ทบไม่เคยร้องไห้กับใครเขาเสยี ที ถนัดแต่จะทำให้คนอื่นร้อง
มากกวา่
“เราเปน็ นักขา่ วนะคะ จำได้ม้ัยวา่ อาจารย์ สอนเอาไว้ว่ายังไง นักหนังสอื พมิ พ์ ไม่
จใชรรแ่ โคล่ตง้อสงังมคจีมรรยผาบดรุงรคณวเาสมนถอกู ขต้่าอวงตเปามน็ คปวาากมเปจรน็ งิ เไสมยี ่ลงะใเหม้ชดิ าควนบอ้านนื่ ดเท้วา่ยนั้น แต่ยังมีหน้าที่
ท้ังคนตาย และคนทไี่ ม่ได้รบั ความยุตธิ รรมจากขบวนการคอร์รัปชนั ” คิดดสู วิ ่างานน้มี ี

“เรายังไม่รเู้ ลยว่ามีการคอร์รปั ชนั รเึ ปล่า” ลูกพี่รบี เบรก
“กน็ ัน่ แหละคะ่ เราต้องไปหาความจรงิ ให้รู้ เพ่อื นรวู้ า่ พ่ลี ักษณ์ คดิ ว่าขา่ วน้นี า่
สนใจ แคห่ ่วงเพอ่ื นเทา่ น้ันแหละใชม่ ้ัย อย่าห่วงเลยคะ่ เพื่อนเอาตัวรอดได้ ก็เหมือน
งานอ่ืนนั่นแหละ”

“คดใี หญ่อยา่ งน้ี พีไ่ มเ่ หน็ ด้วย น่าจะให้คนเกา่ ไปทำ”
“เพอื่ นจะไปพักกับคณุ จรัล ทา่ นเป็นผู้ว่าฯ ท่กี ระบ่ี เปน็ เพือ่ นคณุ พ่อคะ่ ”

เมตตาจ“าแกลท้วา่คนุณแชละายถรูก้รู ฝเึ ปากลฝ่า?ัง”ใหเ้ดอูแกลลรักนุ่ ษนณ้อ์ เงคยพท้ังบนกสิับยัหสมว่อ่ นมตราัวชขวองงศแ์พพงรศว์จพักรรร์ ณเครายยได้รผับู้
ใกล้ชดิ ย่อมร้ดู ี ว่าเจ้าตัวมคี วามสามารถพเิ ศษท่จี ะเอาตัวเข้าไปหาอันตรายได้เอง โดย
ไมต่ ้องรอให้มันมาเคาะประตูบ้าน

“คณุ พ่อร้เู รอื่ งท่คี ุณชายอัครจะมีปัญหา” ปากจ้ิมล้ิมหอ่ ตัวยืน่ ออกมานดิ ๆ
“ไมต่ ้องกลัวเขาฆา่ เพือ่ นหรอกคะ่ เขาเคยจะหม้ันกับพี่แพง รจู้ ักคณุ พอ่ ด้วย”
“เราจะรไู้ ด้ยังไงว่าคณุ ชายอัครเขาเป็นตัวการ เขาอาจจะแคไ่ ปชนตอเท่านั้นกไ็ ด้”
ว่ามันเป“ฮ็น้ยู ท!ปี่ า่จสะงซว้อื นทีด่ คินุณตชั้งาพยันไมไร่ใท่ช้ังค่ ทนี โขงา่่หวรวอ่ากรามค้ังา”เกอื บรอ้ ยล้าน ซอ่ื จนไม่รเู้ ลยเหรอคะ
“เราไม่รคู้ วามจรงิ ห้ามปรกั ปรำใคร จะพูดอะไรต้องระวัง เป็นผู้ต้องสงสยั กต็ ้อง

สนั นิษฐานไว้ก่อนว่าเปน็ ผ้บู รสิ ทุ ธ์ ิ เราไมน่ ิยมเลน่ ข่าวตีไขใ่ สส่ จี ำได้มั้ย?” เอกลักษณ์
ทำหน้าเครง่ รนุ่ น้องสาวจงึ ย่นจมูก
“ไมไ่ ด้ใสร่ ้ายซะหนอ่ ย แตต่ ั้งข้อสงสยั ตามประสานักขา่ วท่ดี ี แล้วเพือ่ นกพ็ ูดกับ
พีล่ ักษณ์ ไม่ใชค่ นอื่น เพราะสงสยั ถงึ ต้องลงไปดูไงคะ ถ้าเขาไม่ผดิ จรงิ ก็ย่ิงดี เพอื่ นจะ
ได้ไปขอทำข่าวซะเลย ไม่แน่นะ เขาอาจจะยอมให้หนังสอื พิมพ์ เราเข้าไปทำสก๊ปู ข่าวที่
รคสีเชอนร์ตทไรฮ์บโอซกบวน่าเกราหู้ ะลสบว่ เนปต็นัวปนกี ั่นกร้หไ็ู ดล้”ีกเปจน็ อหมางเฮ้ียไมวม่ยทีังคางงจเัลบ้ียไดว้ไไลป่ทไดัน้เรแอ่ื ลยะๆถงึ ทนันสิ ัยเจแ้าบตบัวนก้ี็
จะย้ิมตาใสแบบ ‘หนไู ม่ร’ู้

หากอัธยาศยั ใจจรงิ นั้นเปน็ คนนึกถงึ ผู้อ่ืนอยูเ่ สมอ ทำงานเกง่ เข้าสงั คมเก่ง
วแงถกมารร้มู มาากนายนาปมี ทเปเี่ ขน็ ยี หนนค้าอเปล็นัมตนา์ นใหั้น้หนคังาสรมอื ค-มพคมิ าพย์ จขนอผง้ใเู จห้าญตัวท่ รกุ าควนกับเอค็นนดทู ีค่ รำ่ หวอดอยใู่ น
โดยเฉพาะนิสัยของแพรวพรรณรายน้ันมีความรบั ผิดชอบสงู
เธอรักท้ัง
จรรยาบรรณและการเป็นผ้สู อื่ ข่าวอย่างยิ่ง ทกุ คนย่อมอยากสนับสนุนคนที่มีพร้อมท้ัง
แววและความสามารถ

พไขวออ่ ้มงแารมกนุ่ เ่ ‘ขนไมา้อผอ่แงมบปใจรหละม้กคเมทเหชารรดนนอี นทกเ้รดอค์พก็งรจิเับคอาทนงรีน่ ณ’น้อ้พี างเใ้ืนอเหพฐก้จาอ่ื ลอนนักงดเแษกที พณั้ง่งรค์ เวคครพอณุยรบเชรปคณา็นรยัวครจาแนักยลรรมะับราจับรเติปอรใา็นงจชในกหักค้าเธรขุณมอ่าชวานตายเั้างมนคแือ่ ตงเเบ่ฝสป้าึกน็นนงอทนาผ่ปนี้ผี รลย้ดู กึงังีเษาไกนม่าา่
เสรจ็ อยา่ งทไ่ี มเ่ คยทำให้ใครมากอ่ น
“ไหนเคยเลา่ ว่าไมถ่ กู กัน” รนุ่ พ่จี ำได้ดเี พราะสนทิ สนมกันพอสมควร

“แคไ่ มช่ อบเท่าน้ัน ไมไ่ ด้เกลยี ดกันซะหนอ่ ย” ก็แหม...คนไมเ่ คยเจอกัน จะ
เกลยี ดกันได้ยังไง้!

เธอเปน็ แใลค้วรกไ็ขมืนไ่ ดร้.ู้ค..กิดไ็จมะ่สบนอุกกเนอะ่ กสลิ ักษณ์ หรอก วา่ เธอไมไ่ ด้คิดจะให้คณุ ชายอัครชั ร้วู ่า
“เจอกันแล้วอาจจะชอบกไ็ ด้” หญงิ สาวไปได้เรอ่ื ย ย้ิมตาใสออดอ้อนอกี ฝา่ ยเต็ม

ทสเคนี่ าับรพสเนธนอับุนสถาือเมปใาน็ นรทถฝั้งทมี ผำือ้งูใขาหนอ้โอดงก้กวันยาสตแแัลวลเะอะกเงันพโดกอ่ื ย็จนะไรมเนุ่ป่ต็พน้อีท่องี่ดยมตีา่ีพงอ่เี่นลเั้นธ้ยี อตงมมลาาอกนดกาไนวป่าแใลคอ้วรกีกท็จ้ังรเงิ อกลัแกตษค่ ณน์ เทป่ีเน็ คผยู้
“อย่าหาเรอ่ื งใสต่ ัวล่ะ พตี่ ้องโทร. หาภพซะหนอ่ ย”
“นัดกันไว้แล้วคะ่ จะบินเยน็ น้ี”
“ฮ่ือ” ถ้าเปน็ เสยี อยา่ งน้ี ต่อให้ห้ามกค็ งไมเ่ ป็นผล นสิ ัยอย่างหนง่ึ ของแพรว

พรรณรายกค็ อื ความหัวร้ัน และด้อื ได้สดุ ๆ เมือ่ เจ้าตัวเชอ่ื ในสง่ิ ใดข้นึ มา ถ้าบอกให้ไป
ทางซา้ ย จอมเฮ้ียวจะเล้ียวขวาทันควัน

“เห็นคุณเพ็ญเขาถามถงึ เคยเจอกันเหรอ?”

“เพญ็ ไหนคะ?” หญิงสาวเลิกค้วิ
“คณุ เพญ็ พศิ ทุ ธ์ ิ ผู้สอ่ื ขา่ วสายบันเทิงสงั คม หนังสอื พิมพ์ ไทยสารเดลี่”
เอกลักษณ์ เอย่ ชอื่ เตม็ ของอีกฝา่ ย และชอ่ื หนังสอื พมิ พ์ หัวสแี บบประชานยิ ม2
“ไม่ร้จู ักค่ะ แต่เคยได้ยนิ ชอ่ื เอ๋...เด๋ยี วนะ” หญงิ สาวเอียงคอทำทา่ คิดนดิ หนอ่ ย
กอ่ นจะดีดน้วิ อยา่ งมีชัย
เลยข้ีเก“นยี จ่าจผะกู เปมน็ติ ครนกทำ่ีเลจัองจวะันเปท็นไ่ี ปผทู้ปำรงะานกาแศทขน่าบวัวโทแรหทงัศๆน์ ไเมขใ่ าชยเ่นืหอรอยคู่ขะ้า?ง”นวคลำนถาาถมขอเพงเื่อธนอ
รท้เูำรใอ่ื หง้เรออกบลตักัวษเสณม์ เอกือแบลยะ้ิมควานมีแ่จหำดลเีะปแ็นพอรยว-า่ งพยริ่งรณราย ถึงจะไม่พดู ถงึ แตจ่ อมเฮ้ยี วมัก
“นั่นแหละ เขาเปน็ รนุ่ น้องพีอ่ ีกที มาถามวา่ เราทำงานเป็นยังไง” เอกลักษณ์
ขยาย

“ทำไมต้องมาถาม?”
“คงอยากชวนเราไปทำงานด้วยละม้ัง?”
กว่าห้าป“หี รแอืมไ้จมะ่ยไมายไ่ ดน้สวนลิทกช็ไปดิ พเช่นอ้ื พเพิษรไวาะ้ ไทมำ่ใงชานเ่ พอื่อยนทู่ ทเี่ ดีถ่ ียกู วรกสันนนยิ ีค่มะ”แตค่แนพเครวยพรจ้รู ักรณกันรามยายน่อานม

ร้จู ักเพื่อนรว่ มคณะดี
“คงงั้นมั้ง ได้ข่าววา่ นวลนาถขอย้ายมาทำข่าวการเมอื งนี”่
“ประจำท่ที ำเนียบฯ นา่ จะดนี ะคะ” หญิงสาวให้ความเห็นแล้วยักไหล่ หมดเรอื่ ง

จะเจรจาเก่ียวกับเพื่อนเกา่ อกี ต่อไป
คนชอบเธยอุ่งสเรนอื่ ใงจขเอรอ่ืงคงรนออบนื่ ตัวตาทมั้งวยิสังยั ไทม่ตีเ่ ค้อยงคทดิำใรหา้ ย้ตใัวคเอรจงตรงินื่ ตัวเถฉึงพจาะะรเวู้ร่าอื่ ใงคงราเนป็นคแตน่ไยมัง่ใไชง่
แพรวพรรณรายกไ็ มม่ นี สิ ยั จะเอาเรอื่ งไมด่ มี านินทาลับหลัง ที่กล้าพูดตรงๆ กับ
เทอากงเลสักยี ษหณาย์ เพเปราน็ ะสรจู้ง่ิ ักทกี่นันา่ รทงั ุกเกฝยี ่ายจเทผ่าู้ดนีจั้นรงิ ไมนม่ สิ ใี ัยคจรับทกำ!ลุ่มเพ่ือวพิ ากษ์วจิ ารณ์ ถงึ ชาวบ้านใน

เหลืออดข้นึ มาก็อาละวาดให้วงแตกไมไ่ ว้หน้าใครเทา่ น้ัน หากเมอื่ จบไปแล้วก็
แทบไม่เคยหวนคิดถึงอีก

‘คนทเ่ี ฝ้าแตค่ ดิ ว่าคนอื่นจะคิดกับเขายังไงนั้น ทำร้ายตัวเองเปลา่ ๆ คนทเี่ ทย่ี ว
อคติกับคนอื่นก็เหมือนกัน คนสว่ นใหญ่ยงุ่ เรอ่ื งของตัวเองเขากห็ มดเวลาแล้วคะ่ คณุ
เพอื่ น ปากของเราก็อกี อยา่ ง พูดไมด่ ีก็เท่ากับเอาเสนยี ดมาเข้าตัว พูดแต่เรอื่ งดีๆ ดกี วา่
นะคะ จะได้เกิดศรกี ับตัว’ ลออศรสี ัง่ สอนมาตั้งแต่เล็กจนโตตดิ อย่ใู นนสิ ัย

เม่ืออย่กู ับเพื่อนฝงู หญิงสาวเปน็ คนเฮฮาจนท้ังกลุม่ มีแต่เสยี งหัวเราะ เธอมี
เพื่อนดๆี ต้ังแต่เดก็ ตา่ งจังหวัดจนถึงคณุ หนไู ฮโซเพราะไม่เคยแบ่งชนชน้ั

‘ทำไมต้องแบง่ ชนชน้ั เขาเลกิ ทาสกันต้ังแตส่ มัยรชั กาลที่ห้า เราไมไ่ ด้อย่ใู น
อินเดยี ด้วยถึงจะต้องมีช้ันวรรณะ สมัยน้ีเขานับถอื สทิ ธิ-มนษุ ยชน’ แพรวพรรณราย
หัวเราะเอ๊กิ อ๊ากกับเพ่อื นฝงู

นิสยั เสยี ร้ายแรงที่สดุ ของแพรวพรรณราย นา่ จะเปน็ คนร้ัน ใจรอ้ น และ
บ้าดีเดอื ดยามท่คี วบคุมตัวเองไมไ่ ด้เทา่ นั้น

‘ใจเปน็ นาย กายเปน็ บ่าว คณุ เพอื่ นต้องร้จู ักควบคมุ อารมณ์ ’ แม่ศรยี ้ำแล้วย้ำอกี
‘กำลังพยายามอย่คู ้า’ เจ้าตัวรบั ปากทกุ ครัง้ ...แต่ไมเ่ คยทำได้
“แล้วน่ีจะไปกว่ี ัน?” เอกลักษณ์ ถามเม่ือเห็นมอื เรยี วหยิบของข้ึนมาจากโต๊ะ เป็น

สญั ญาณว่าจะเลกิ คุยแล้ว
“คงลงไปสักอาทติ ย์ ก่อนค่ะ ถ้าได้เรอ่ื งคณุ คเชนทร์บอกวา่ คอ่ ยโทร.มาต่อเวลา”
“ใจเยน็ ๆ อย่าประมาท แล้วก็ระวังตัวด้วยเข้าใจม้ัย” วูบหน่ึงทเ่ี อกลักษณ์ มอง
รนุ่ น้องอย่างหนักใจ สังหรณ์ อย่างประหลาดว่าการเดนิ ทางคร้ังน้ีจะมอี ันตราย

“จำข้ึนใจแล้วค่ะ เด๋ียวจะซ้อื แผ่นหนังตะลุงสวยๆ มาฝาก ไปแล้วนะค้า”
“โชคดี น้องเพอ่ื น คุณพระคุ้มครอง” สาวน้อยหันมามองเขาอยา่ งประหลาดใจ
เพราะเอกลักษณ์ ไม่เคยอัญเชญิ พระทา่ นมาคุ้มครองเธอสกั ที แต่กย็ ้ิมรับจนตาหยี และ
ท้ายสดุ ยกมือไหว้อ่อนชอ้ ย กลา่ วขอบคณุ อ่อนหวานแล้วหายลับ ปลอ่ ยให้ลูกพ่มี อง
ตามแล้วทอดถอนใจ
นก่ี ็อกี ...โลกยุคดิจิทัล หลายสง่ิ เลอื นหายไปตามกาลเวลา ผ้คู นกระด้าง
กระดางลางข้ึนตามความเจรญิ ของวัตถุ แตแ่ พรวพรรณรายน้ันคาบเกีย่ วอยรู่ ะหว่าง
อดตี และปัจจุบัน ถงึ เจ้าตัวจะปราดเปรยี ว ทำงานเก่งอย่างสาวสมัยใหม่ แตใ่ ครท่ีเคยไป
ทีบ่ ้านทรงไทยในสวนล้วนรดู้ ี ท่นี ั่น คอื อดีตอันงดงามเกือบครบถ้วนทไี่ ม่เคยแปร
เปลย่ี นไปตามกระแสสงั คม

‘บ้านนั้นเขาเล้ียงลกู มาดี’

ลาคเชนหทลรัง์ทจหี่า้กอเงกท็บำงขา้ อนมขลู อใงนเขศานูอยีก์ขค้ อร้ังมูลจนจาคกรนบั้นถ้ กวน็หอบหแ้ิวพขร้าววพขรอรงณสว่-นรตายัวกท็โจี่ ผำลเปห่ น็ นต้า้อไปง
ใช้ ท้ังเอกสารขา่ วในพ้นื ท่ี กล้อง โน้ตบุ๊ก พะรงุ พะรงั เดนิ ผา่ นใครก็บอกเขาวา่ จะไม่
อยูห่ ลายวัน จนมเี สยี งทักทายกับใครต่อใครไปตลอดทาง

หญิงสาวเอาของทุกอยา่ งวางท่ีเบาะหลังหลังจากเปดิ ประตูรถ เมอ่ื กอ่ นเคยวางไว้
เบาะข้างตัว แตต่ ้องเสยี เวลาเคลยี ร์พ้นื ที่ยามที่ใครมาขอติดรถไปไหน หรอื นัดกับเพอ่ื น

‘เพ่ือน! รถก็สะอาดนะ แต่ยังกับบ้านเคล่ือนท่ีเชยี ว แล้วนี่จะให้นั่งตรงไหนยะ’
ชน้โำลบขลนมเพปัง่อื สนำสหนรบัทิ ชทวั่สี่ โดุมรงนุ่เรเงด่ ดีย่ววนกันวใีตน้าฉในบับยเาคมยอบ่อน่นแเรพงราสะเาบราพะัดทเ้าอยกแสลาะรหจลาักงรสถำมนัทีก้ังงขานวดที่

เอาไว้เตรยี มพร้อมในการทำงาน รองเท้าสน้ สงู รองเท้าแตะ กระเป๋าใบโตๆ และกระเป๋า
ถอื แบบผู้หญงิ เผ่อื ต้องออกงานกลางคืนฉกุ เฉินแล้วกลับบ้านไมท่ ัน มีแม้กระทั่งเส้อื ผ้า
เเวอลาไาวไ้เปปตลา่ ีย่งจนังหแวลัดะรเอจงอเทท้่สีาผว้ายใๆบกอับาจกักาศรยดาๆี นคแัลน้วเลอ็กยทากี่เกป็บัน่ ไจวัก้ทร้ายยารนถสซกังึ่ เคจร้า’ตู่ ัวบอกว่า ‘เผือ่

‘อารมณ์ ศลิ ปนิ เหลอื เก๊ิน!’ เพือ่ นๆ คอ่ นแคะ ไมม่ ีใครเห็นดเี ห็นงามด้วยสกั คน

‘โอ้ย อยา่ ขยับเชยี วนะ เด๋ยี วฉันจะขยับเอง หาไมเ่ จอละยุ่ง’ ถ้ามีใครชว่ ยจัดก็
จะรบี แหว

‘นี่ก็ยุ่งแล้ว หล่อนยังคิดวา่ จะหาเจออกี เหรอยะ?’
‘ไมย่ ่งุ นะ มันแคเ่ ยอะ เด๋ียวขยับเอง’ จากนั้นก็กลุ กี จุ อจัดที่นั่งให้เพ่อื น ครน้ั
โดนบ่นบ่อยเลยต้องพยายามเก็บข้าวของเสยี บ้าง อยา่ งน้อยก็ทำเบาะหน้าให้วา่ งเผ่อื มี
ผ้รู ว่ มทาง
ลออศแลรกะี จ็จัดะใขหอ้เงดข็กอทงีบ่ เธ้านอใลห้า้งเปรถน็ ระเเชบด็ยี ถบูเอปยน็ า่ มงนัน้อวับย
แต่ถงึ จะเตม็ ไปด้วยสมบัตบิ ้า
ฉีดเฟรชแอร์คอนดชิ ันเนอร์หอมกรนุ่
อาทติ ย์ ละครั้ง มีแต่แม่ศรเี ทา่ น้ันที่จัดของแล้วหลานสาวหาเจอโดยไม่บ่น
“เพอ่ื นจะไปไหน?” เสยี งเรยี กดังมาจากหน้าอาคารท่เี พิ่งเดนิ มาพ้น ทำให้รา่ ง
เพรยี วท่กี ้มลงจัดของหันไปดู
“จะกลับไปเกบ็ เส้อื ผ้านะ่ บัว เย็นน้ีต้องไปกระบี่”
“พภ่ี พโทร. มาบอกแล้ว เขาไมอ่ ยากให้ไปซะหน่อย ไปพูดอที า่ ไหนคณุ คเชนทร์
ถึงยอม” เมอ่ื มาถึง รา่ งเพรยี วผิวสเี หลอื งลออตาจึงเอ่ยถามเพอ่ื นสาว เธอกับแพรว
พรรณรายสงู เกอื บเท่ากัน ใบหน้านั้นน่ารักและใสจนเหน็ เสน้ เลือดฝาด ผมสนี ้ำตาล
เข้มเหยยี ดยาวถูกมวยไว้ตำ่ ทีท่ ้ายทอย ประกอบกับเจ้าตัวชอบใสแ่ วน่ อันโต และแต่ง
ตัวล้าเทรนด์ ทำให้ ชโลบล ภิญโญ หรอื บัว ไม่ดงึ ดดู สายตาเทา่ ท่ีควร
จะได้ขายยาอมอทกี่ใครถๆ้าใบค่นรจเระอม่ื งารนกั ้ี มชาโชลอบบลเพก็จราะะยฉ้อันนแวตา่ ่งต‘กัว็ดสไี วมยใ่ ชเ่ฉหันรออยฉู่เปัน็นไโมส่เดดดน่ ีกวพา่ วกฉแันก
ชอบของฉันอย่างน้’ี

“ข้ีฟ้องจรงิ ” แพรวพรรณรายยน่ จมกู ให้ธีรภพทอ่ี ยูไ่ กลถึงกระบี่
“เขาเปน็ หว่ ง เขาว่าเขาทำงานเองกไ็ ด้ นีค่ งไปขเู่ ขาละส”ิ ชโลบลจับบานประตูรถ
ไมใ่ ห้หนีเมื่อแพรวพรรณรายสอดตัวลงนั่งบนที่นั่งคนขับ

“จะข่ไู ด้ไง”
“อย่ามาพดู ดกี ว่า พภ่ี พเขาชอบเธอ ใครๆ ก็รู้ คงไม่อยากขัดใจ ถ้าเขาบอกคุณ
คเชนทร์ตรงๆ เธอก็คงโกรธ ถามจรงิ ๆ จะไปทำไม” ท้ายเสยี งจรงิ จัง

“กข็ า่ วมันนา่ สนใจ”
“ทีไ่ ปเพราะเกีย่ วกับคุณชายอัครชั ด้วยแนๆ่ ”
“จะเก่ียวยังไง คนไม่ร้จู ักกัน” หญิงสาวข้นึ เสยี ง เกอื บจะทำทา่ โกรธกลบเกลอื่ น
กถ้เ็าหชน็โลจบะเลปจน็ ะชไมโ่ทลำบหลนน้า่ีแรห้ทู ัลนะ ถ้าจะมีใครสักคนท่ีร้ทู ันเธอทกุ อย่าง นอกจากคนที่บ้านแล้ว

นอกออหกญใงินสบา้าวนเปเรน็ อื เนพไ่ือทนยรเักปคน็ นปหระนจง่ึ ำใจนนกรล้นู ุ่มิสัยกแันลมะายตังั้งสแนติท่เรกยี ับนพมิชัธญยมดาราอเมกี อ่ื ดพ้วิชยญดเาขร้าา
ไปเรยี นต่อ สองสาวจึงสนทิ กันราวกับฝาแฝดเพราะทำงานด้วยกันอกี ด้วย
“อย่ามาพูดเลย นิสยั เหมอื นเด็ก งานน้ใี ครกบ็ อกวา่ อันตราย เธอนา่ จะให้
นเขักาเขป่า็นวชเดาก็ยไตปา่ งทจำังหถ้วาไัดม่กังนวิสลัยใดจจีมรางกิ ๆ พภ่ี พคงไมโ่ ทร. มาหรอก” ชโลบลเองกร็ จู้ ักธีรภพ
และหลงรกั แพรวพรรณรายมานานแม้จะร้วู ่าความ
หวังน้อยเตม็ ที ทีย่ ังคบกันได้เพราะเขาเจยี มตัวเน่ืองจากร้วู ่า หากแสดงออกเกินเลย
แพรวพรรณ-รายจะเลกิ คบ

เม่อื สนิทกันมากก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังเรอ่ื งใด ไม่เคยมกี ารพูดเทจ็ หรอื แม้แตเ่ อา
สขี ้างเข้าแถเหมือนยามท่ไี มอ่ ยากให้คนอืน่ ร้คู วามจรงิ จนเพ่ือนๆ ค่อนแคะ
“โอเค ยอมรบั ก็ได้วา่ ฉันอยากร้คู วามจรงิ เรอ่ื งของเขาด้วย แต่ก็แค่นิดหนอ่ ย
เท่าน้ัน ฉันอยากรคู้ วามคบื หน้าของคดี อยากรผู้ ้บู งการตัวจรงิ ต่างหาก” คราวน้แี พรว
พรรณรายสบตาเพือ่ นจนอกี ฝ่ายถอนหายใจและพยักหน้ารับแรงๆ

“ฉันรู้ แตฉ่ ันไม่สบายใจเลย”

ค้วิ เรยี วสวยขมวดมุ่นเม่ือเห็นท่าทาง งานน้ีมันจะอะไรนักหนา มแี ต่คนทักและ
ทัดทานเธอ นี่ถ้าคุณพ่อรอู้ ีกคนสงสยั คงไม่อนุญาตให้เธอไปกระบแ่ี นๆ่

เหอะ! ย่งิ ห้ามยงิ่ อยากรู้ เลอื ดลมฉีดพล่านเพราะสัญชาตญาณนักข่าวมันบอก
ว่าคดนี ้ีคงไมธ่ รรมดาแน่

และเมอื่ เธออยากรู้ ใครกอ็ ย่ามาห้ามเสยี ให้ยาก เรอื่ งกลัวน้ันแทบไมเ่ คยอยใู่ น
หัวสมองของเธอเสยี ด้วยซ้ำ

“อยา่ ห่วงเลยนา่ ฉันไปพักกับคนรจู้ ัก พีภ่ พกอ็ ยู่ จะไม่ทำตัวเสยี่ งหรอก แล้วจะ
โทร.มารายงานตัว”

“สญั ญานะ”
“ฮื่อ กลับเข้าไปทำงานได้แล้ว แม่แก”่
เมื่อขับรถออกมานั้น แพรวพรรณรายยังมองกระจกมองข้างเพราะชโลบลยนื
มองตามจนเธอลับตา
เมอื่ กลับถึงบ้านในเวลาบา่ ยสอง หญิงสาวรบี เกบ็ ข้าวของท่จี ำเปน็ ต้องใชใ้ นการ
เจดังินหทวัดางนานกเอ่ป็นนจปะรอะวาบัตนิก้ำารแณต่ง์ ตต้ังัวแใตห่ทมำ่ งานเดมินาไปหอมแก้มลาแมศ่ รเี พราะรอบน้ีจะออกต่าง
“เอาของฝากไปให้คณุ ลุงด้วยนะคะ ไหนๆ ก็แวะไปทั้งที” ลออศรจี ัดแจง
ของฝากเทา่ ท่หี าทันเอาไว้ให้แล้วถงุ ใหญ่ เพอื่ ให้หลานสาวเอาไปฝากดลธรรม พชี่ าย
ของคณุ ลดาวัลย์ ญาตเิ พียงคนเดียวทางครอบครัวของฝา่ ยมารดาทีย่ ังอาศัยทำสวน
ปาล์ มอยู่ท่กี ระบี่ ตามประสาเลือดใต้ทม่ี ักสอนลกู หลานไม่ให้ท้งิ เครอื ญาติและพวกพ้อง

2 หนงั สอื พมิ พ์ ประเภทประชานยิ ม (Popular Newspaper) หมายถงึ หนงั สอื พมิ พ์ ท่มี ุง่ เสนอขา่ วที่คน
ทัว่ ไปสนใจใครร่ ู้ รวมไปถึงให้ความเพลิดเพลินแกผ่ ู้อา่ น ได้แก่ เนอ้ื หาเกีย่ วกับอาชญากรรม อบุ ัติเหตุ วบิ ัตภิ ัย
ความหายนะ กีฬา ความเคล่ือนไหวตา่ งๆ ในสังคม เป็นต้น ซงึ่ ขา่ วประเภทนม้ี ักจะมกี ารตอบสนองแบบทันที
ทันใด หนังสอื พิมพ์ ประเภทน้จี ะรายงานขา่ วตามข้อเทจ็ จรงิ ทเ่ี กิดข้นึ มากกวา่ จะวิเคราะห์ และเผยแพรค่ วามคิด
เห็น นอกจากน้ยี ังเน้นการรายงานขา่ วท่รี วดเรว็ สด ทันตอ่ เหตุการณ์ ทันอกทันใจผ้อู า่ น ตัวอย่างหนงั สอื พิมพ์
ประเภทประชานยิ ม ได้แก่ ไทยรฐั เดลนิ วิ ส์ ขา่ วสด คมชดั ลึก พิมพ์ ไทย ฯลฯ

3

อทิ ธพิ ลมืด เบาะแสจากความเงยี บงัน

ธรี ภพมารบั เธอด้ วยรถกระบะสองตอนกลางเก่ากลางใหม่ในเวลาสองทมุ่ เศษท่ี
วทันา่ อวาากนาศแยพานรกวพระรบรณี่ รรอายยยย้มิกกมวือ้าขง้นึบนไหใวบ้เหพนร้าาะคเมขคาอายายขุมอางกหกนวุ่ม่าถไทงึ ยสแามท้ปดีดู แีแลกะลน้งมุ่ทนำเปวล็นเไชมน่ ่รู้
ไม่ชเ้ี มอ่ื ชายหนมุ่ ทำท่าจะดึงมือของเธอไปจับ

เธอไมใ่ ชค่ นโง่ ร้อู ยแู่ ล้วว่าเขามใี จให้ คณุ พ่อสอนไว้เสมอว่าอย่าให้ความหวังถ้า
ไมส่ นใจเขาจรงิ และเธอไมช่ อบให้ผู้ชายทีไ่ มใ่ ชญ่ าตมิ าแตะเน้อื ต้องตัว ถ้าธรี ภพทำทา่
ก้อรอ่ ก้อตกิ เจ้าชเู้ หมือนหนมุ่ อืน่ ทีเ่ คยมาเพียรขายขนมจีบ คงได้เลิกคบกันเสยี นาน
แล้ว แต่เขาวางตัวดเี สมอต้นเสมอปลายด้วยการให้เกยี รตเิ ธอตลอดมา แม้จะมสี ายตา
ออดอ้อนในบางทกี น็ านๆ ครั้ง ถือว่า...พอรบั ได้

ธรี ภพมรี ปู รา่ งสงู ทีเดียวสำหรับชายไทย ใบหน้าคมคายนา่ มอง ผิวคล้ำทำให้ยง่ิ
เข้มข้ึน
“พภี่ พคล้ำข้ึนนดิ นะ แตห่ ลอ่ จมเลยคะ่ รอนานมั้ยคะ เครอื่ งดีเลย์ นดิ หน่อย”
“น้องเพอื่ นปากหวานเหมอื นเดมิ รอไม่นานจ้ะ ไปกันเถอะ รถพ่จี อดอย่ดู ้าน
น้นู ”
“หล่อจรงิ ๆ ค่ะ สาวๆ ท่ีกระบ่โี ชคดี สบายดีรเึ ปล่าคะ เกดเปน็ ยังไงบ้าง?” เธอ
ถพานี่ ม้อถงึงน้อเกงดสแากว้ขวอเปงน็ เขพายซาง่ึ บเคาลยพบทกำงันาหนลอายยใู่ คนรโง้ั รงพยาแบลาะลรก้วู ร่าะชบาี่ยซงหึ่ เนปมุ่็นเโหรลงพือยเพายบี างลสปอรงะคจนำ
จังหวัด นิสัยนา่ รกั แม้จะคอ่ นข้างเงียบ และยังตดิ ตอ่ กับแพรวพรรณรายนานๆ ครง้ั
“เกดสบายดี พี่กเ็ หมอื นกัน
ของเขาทำให้คนฟังย้ิม อยากย้ายข้นึ กรงุ เทพฯ แต่ยังหว่ งน้อง” คำบอกเลา่

“ถ้าเพอื่ นมีพ่ชี ายดๆี อย่างน้คี งรกั ตายเลย จะอยู่กรงุ เทพฯ ทำไมคะ ทั้งร้อนท้ัง
มลภาวะ คนเยอะน่าเวยี นหัว”
“คนเยอะ แต่ใกล้หัวใจ อ้อ! เกดชวนไปกนิ ข้าวเยน็ พรงุ่ น้ี พอรวู้ ่าเพ่อื นมาแล้ว
ดใี จใหญ”่
น่ีแหละธีรภพ...เขาจะหยอดแคน่ ิดหน่อย แล้วรบี ถอยออกห่างเหมือนเผลอหลดุ
ปาก เธอเองกจ็ ะทำท่าเหมือนไม่ได้ยนิ เมื่อมอื ไม่ประสาน จะเกิดเสยี งดังได้อยา่ งไร
แพรวพรรณรายเกือบอมย้ิมเมอ่ื ปรายตาเห็นสายตาละห้อยท่ีมองมา
แนใ่ จว่าวันหนง่ึ เขาจะเข้าใจ และยอมตัดใจไปหาคนอื่นทเ่ี หมาะสมกวา่ เธอ
เผลอๆ จะมแี ล้วกไ็ ม่รู้ ผู้ชาย!
“ดีนะ่ สคิ ะ อยากรเู้ หมอื นกันว่าพยาบาลเขาทำงานกันยังไง นรี่ แู้ ล้วใชม่ ั้ยวา่ ต้อง
ไปสง่ เพื่อนทไ่ี หน?”

“จวนท่านผู้ว่าฯ จรลั พ่ีผ่านบอ่ ย รบั รองสง่ ถึงหัวกระไดบ้าน”
“เรอ่ื งรถเชา่ ละ่ คะ?” หญงิ สาวหันมาถามเมื่อเก็บของไว้ในกระบะตอนหลังแล้ว
โหนตัวข้ึนนัง่ คู่คนขับอยา่ งคล่องแคลว่ หมุนหาคลนื่ วิทยุท้องถ่นิ เม่อื รนุ่ พ่ีสตาร์ตรถ
“พี่นึกวา่ เราจะไปด้วยกันซะอกี ”
“สองวันแรกก็น่าจะเกนิ พอแล้วค่ะ นอกน้ันแยกกันทำงานน่าจะได้เรอ่ื งเรว็ กวา่
จะมาตัวตดิ กันทำไม อีกอย่างเพ่อื นต้องแวะไปไหว้ลุงดล พชี่ ายของคุณแมด่ ้วยคะ่ ”
“น้องเพ่อื นก็เปน็ อยา่ งน้ี จรงิ จังเกินไปรเึ ปลา่ อตุ สา่ ห์ มาตา่ งจังหวัดท้ังท”ี
“เพอ่ื นมาทำงานนคี่ ะ เอาไว้วันหยดุ เราคอ่ ยไปเทย่ี วเลน่ กย็ ังไม่สาย อีกอย่างคุณ
คคะ่เช”นเทธอร์ยออธบมิ าใยหเ้มปา็นเพงรานาะเอปยน็ ากกาไรดเ้มข่ือา่ วจเำรเว็ปๆน็ ตาเรมาลอักยษากณระ้ถู นึงิเสบยั ้ืองลกึ แบบท่ฉี บับอน่ื หาไมไ่ ด้
คนพ้เเิี ชศนษแทใลหหร์ะไญ้ทดไำมงิ้ เสค่ชแาสอลวยบะไามตหว้่เอนๆสง้ายีถนเนาักวม้ไีลกดไาาป้ เรลถเอม่างึ กีวเอื สา่ทงย้ัี่งเขขจตลุา่ วนก้เีโพำชเลธรคัองาดอะตเีเย้อปหใู่งน็ตนใผุขชคอลเ้ ววงสาลเมว่ธานสอมนตากัวเใพจขขรนาอาะจดงเงึ สสไยหยาี่ อธนจมาลุจรองึศณนสักชุามดมันต์ ิสาลิเนรปถงใ็นมกจอาลเเรยป่ออื่ า่ น็มงง

มากด้วยสว่ นหนง่ึ
“ง้ันเด๋ียวพรงุ่ น้คี อ่ ยไปเชา่ รถ สว่ นเบ้อื งลกึ เบ้ืองหลังอะไรนั่น...” น้ำเสยี งของ

เขาลังเลใจเหมือนไมอ่ ยากพูดต่อ “เหน็ จะยากสกั หน่อย เมอื งน้มี เี จ้าท่คี ุม คุณคเชนทร์
ให้เดดไลน์ ถงึ เมื่อไหร?่ ”

“อาทติ ย์ หนง่ึ ก่อนค่ะ ถ้าได้เรอ่ื งน่าสนใจจรงิ แล้วอาจขอต่อเวลาได้ แตเ่ พอื่ น
ต้องสง่ ต้นฉบับทุกสดุ สัปดาห์ อยา่ งน้อยต้องได้ความคืบหน้าพอสมควรนะคะ” เธอ
อธิบายในฐานะคอลัมนิสต์ ธรี ภพน้ันจะชว่ ยหาขา่ วและทำขา่ วความคบื หน้ารายวันตาม
หน้าทีเ่ ทา่ น้ัน

“ตกลง พรงุ่ น้ีพีจ่ ะสรปุ เคสเทา่ ทีพ่ ร่ี ้ใู ห้ แล้วเราแบง่ งานกันทำ วันท่สี องพจ่ี ะพาไป
ดูทก่ี อ่ น มขี า่ วไมค่ อ่ ยดี”

“อะไรคะ?”

“เมือ่ วานน้เี อง นักข่าวท้องถ่นิ อกี คนรถควำ่ ” ชายหนุม่ ลดเสยี งลง แพรว
พรรณรายหันไปมองตาโต เหน็ เสย้ี วหน้าด้านข้างของเขาในความมืดแตไ่ มช่ ดั นักก็ยิ่ง
รอ้ นใจปนอยากรู้

“หมายความวา่ ยังไงคะ?”
“นา่ จะ...เกี่ยวกัน” ธรี ภพตอบแล้วถอนหายใจ “เขาเตอื นๆ มา เพราะอย่างน้ี
แหละเลยไม่อยากให้น้องเพือ่ นมา”
“เขานี่ คือใครคะ?”
“ไม่ร้สู ิ นา่ จะเป็นพวกเจ้าของท่กี ับคนที่มผี ลประโยชน์ อยู่ละมั้ง”
“พ่ีภพต้องรมู้ ากกว่าน้ี บอกมาเถอะคะ่ ”
“เขาวา่ พวกนายหัวอัครกับคนของนายวศนิ แต่พกี่ ็ไมแ่ นใ่ จนักหรอกนะ”
ประโยคหลังพดู เรว็ ๆ
“เพ่ือนเข้าใจคะ่ พ่ภี พ เราเป็นทีมเดียวกันแล้ว อยา่ อ้ำๆ อ้งึ ๆ อยูเ่ ลยค่ะ พรงุ่ น้ี
ถ้ามีอะไรต้องรู้ เพ่อื นจะต้องร้ทู ุกอยา่ ง เข้าใจมั้ยคะ”

“พร่ี ้”ู
“เราจะไปบ้านของนักขา่ วท้องถิน่ คนน้ี พภ่ี พร้จู ักเขาใชม่ ้ัย?”
“เฮ้ย! จะดีเหรอ?”
“ไม่ไปตอนน้ีแล้วจะให้ไปตอนไหนล่ะคะ ถ้าไมม่ อี ะไรก็ยังเป็นข่าวอุบัตเิ หตไุ ด้
เขาลงข่าวกันทกุ วัน” เสยี งใสบอกถงึ ความกระตอื รอื ร้น “เราแอบไปกไ็ ด้ นะคะ อย่าให้
คนเหน็ มาก”
“คงจะแอบไหวหรอก น้องเพื่อนสวยขนาดน้ี แค่เดนิ เข้าไปก็เด่นแล้ว” ชายหนุ่ม
บอก แตร่ ้ดู วี า่ พรงุ่ น้ีจะต้องไปตามบัญชาของเธออยา่ งแนน่ อน

พเจ้นื้าขเพอกงจบรวง้าุ นเนทผรพ้ จูวู้ ฯ่ัากฯจมัดาตจจการกแลั ตคเปงร่ ใอน็ หบบ้ดค้ าูดนรวัี สฐอาเนงพชะร้ันดาะธพี ภรอรรสรมยมดาคาขวอรงตแคาตณุม่นทอา่บี่ าอิดจยารูพ่ขัลอทองสช่ี เมอื่ธคปอวรเลรารา่ ถใหนค้ฟางังเป็นเปเ็นพรคานะ
ไม่ถึงสามทมุ่ ดี แต่ไฟยังเปดิ สว่างไสวเหมอื นกับไฟบนเสาสงู เพราะเปน็ เมอื ง

ท่องเท่ยี ว จงึ ไม่ดับไฟเงยี บแตห่ ัวคำ่ เหมือนต่างจังหวัดบางจังหวัด บางทีท่ ีก่ ันดารซงึ่ เธอ
เคยไปทำข่าว สองสามทุม่ ก็เงยี บจนวังเวง แถมบ้านเรอื นหา่ งกันหลายกโิ ลกวา่ จะพบ
แตล่ ะหลัง ขับรถไปทตี ้องคลำไปในความมดื ไมม่ ีแม้แตไ่ ฟตามถนน

คงจะเป็นคนรบั ใช้ในบ้านวิง่ มาเปดิ ประตูให้ ธรี ภพจอดรถไว้หน้าบ้านเพราะจะได้
ขับตอ่ ไปได้เลย ชายหนมุ่ ลงมาชว่ ยเธอยกกระเป๋าและข้าวของ กระเป๋าเดนิ ทางหน่งึ ใบ
เป้ใสเ่ อกสารและของกระจกุ กระจกิ โน้ตบุ๊ก และกระเป๋าสะพายหนังแบรนด์ เนมใบโต
ของเจ้าตัว หญงิ สาวห้วิ เองทุกอย่าง ท้งิ ภาระให้เขาแค่กระเป๋าเดินทางใบใหญซ่ ง่ึ ใส่
ของฝากเอาไว้ด้านในเทา่ นั้น

“คุณเพื่อนใชม่ ้ัยครับ ท่านรออยู่” ชายวัยกลางคนหน้าตาเหมือนคนในท้องทย่ี ้มิ
ต้อนรบั แจม่ ใส

“ใชค่ ะ่ นเี่ พ่อื นของหนู ชอ่ื ธรี ภพ” เธอย้ิมรับพลางค้อมศรี ษะให้อยา่ งอ่อนโยน
ถ้ามือวา่ งไม่ถอื อย่างอื่นอยู่ก็คงจะไหว้เสยี แล้ว ‘ไหว้ผู้สงู วัยกว่าไม่เสยี เกยี รตยิ ศใดๆ