ทัณฑ์รักมาเฟีย

“ผมคดิ ว่าคณุ ไมค่ วรเก็บไอ้นักข่าวนไี่ ว้ นายหัวอัครรวู้ ่าผู้หญงิ ของเขาข้ึนมาหา
เตไปอ้อ้็นนงคักบรัขงั้งคา่ ทัวบี่สใอหแ้งเถอ”มาตตัอวมนาที่ผวม่นุ ไปวตายามเป็นมบัน้ากำขลืนังโมดีในคนรรักอขด่าไวปผทู้หีหญลงิังอจกีะยคุง่นขผ่มขมอไู่ มย่อูด่ ย้วายกจพนลผามด

“ข้ารอู้ ยแู่ ล้ว แกคดิ เหรอว่าข้าจะเกบ็ มันไว้ ไอ้โงธ่ ีรภพมันทำแผนข้าพังฉิบหาย
หมด แต่ถ้าขาดมันซะคนแล้วแผนของข้าจะสมจรงิ ได้ยังไง”

“แล้วคณุ จะให้จัดการยังไง?”
“จัดฉากฆาตกรรมให้สมจรงิ ทำเป็นว่านังนักขา่ วมาหาไอ้ธีรภพ เห็นคนรักอยู่กับ
ผทนัว้่หาู ยไญปหงิัวอเอลกี ัคยครฆนต่าาเปลมิดยมปหาาเึงจกหอซวะงทท้ัเงะลสเยลอราง้วะูคกา่ นเันด็กจนาแกัน่ลน้วเั้ปนพน็กลสเ็้ังผปมาาือกยฆรแะ่าอทนบ่อังมคมานทลแำ้วลรงากคยนวหัน่าลมักลปฐับารนะจซไวะมบ”ใ่ เชหพ่ มนาะักกงับานที่
“แล้วกใ็ ห้ตำรวจทพี่ ยานของเราแจ้งความเอาไว้มาพบนายหัวที่บาดเจ็บกำลังจะ
หน”ี หาญสรปุ แผนการทีร่ ว่ มกันวางเอาไว้ “ถึงโชครา้ ยจับไม่ได้กท็ ้งิ หลักฐานเอาไว้เต็ม
ท”่ี

“แล้วแกคดิ ดู คนระดับนายหัวอัครจะฆ่านักขา่ วทำไม ถ้าไม่ใชเ่ พราะเข้าไป
เไกดี่้ยใวหข้ท้อา่ งนกชับว่คยดเบีหุกลรอื กุ อปกี า่ หนทีน่อ้ยี ทจะกุ ตค้อวงาปมิดสคนดใจไี ดก้แ็จนะพ่” งุ่ ไปทมี่ ัน มีเหรอจะรอดพ้นความผดิ

“แต่คนระดับนายหัวอัครกไ็ ม่ควรฆ่าคนด้วยตัวเอง คุณแนใ่ จเหรอวา่ จะจัดการ
กับคนอยา่ งนายหัวอัครได้ ผมเคยบอกแล้วว่า...”

“แกไว้ใจข้าเถอะ ไอ้หาญ ข้าจะไม่ยอมพลาดเปน็ คร้ังทส่ี องเหมือนกัน” ปลาย
สายบอกเสยี งหนักแนน่

หาญนวิ่ หน้าอย่างไมแ่ นใ่ จ รสู้ กึ ว่าแผนน้ตี ้ืนเขินเกนิ ไป และมีชอ่ งโหว่มากมาย
การจะต้องฆ่าคนถึงสามคนในเวลาเดียวกันไมใ่ ชเ่ รอื่ งเลก็ โดยเฉพาะสถานภาพของ
แตล่ ะคนไม่ใชต่ าสตี าสามาจากไหนที่ตำรวจจะเพกิ เฉยได้โดยงา่ ย ท้ังในสถานการณ์ ที่
คับขันซง่ึ ทุกสายตากำลังเพ่งเล็งเชน่ น้ี จะมีใครกล้ากอ่ คดอี กุ อาจราวกับท้าทายอำนาจรัฐ

ได้อกี
หากเมอ่ื คดิ ถึงวา่ แพรวพรรณรายและธีรภพ คนหนึง่ คอื พยานช้ันดีทจี่ ะชต้ี ัวเขา

ซเปงึ่ ลขี่ย้ึนนไปใจบเกุ มร่ือกุ ไทหี่เรฮก่ เจ็วะนเปอ็นนิหออกันข้ดางาแมคันรข่ กอับงอวีกศคนิ นหซนงึ่ รท้ตู า้นืงนล้ีอกึ าหจนจาะบดาที งส่ีพดุอตัว และหากมัน

เข้ากลบี อเยม่าฆงรไปา้ ยเสยี ถอ้ายง่าางนนเ้สอรยจ็สแอลง้วสจาัดมฉปาี กได้ไมป่ ระณรอตี จพนอกว่าเคขาดแจี ละะหพมรดรคควพาวมกสกน็หใาจยจตาักว
สาธารณชนแล้วค่อยกลับมารบั งานใหม่ เขามที ี่ซอ่ นทีด่ ีที่สดุ ซง่ึ ไมม่ ใี ครหาพบแม้แต่
วศนิ ท่ีซอ่ นซงึ่ เขารดู้ เี พยี งคนเดียว เงนิ ค่าจ้างก้อนใหญท่ ำให้เขาพอนอนใจได้อีก
หลายปี

คดีร้ายแรงเกดิ ข้ึนทุกวัน นานไปเมือ่ ไม่มเี บาะแสอนื่ ให้เล่น ตำรวจมันกค็ งยุ่งกับ
คดรี อ้ นใหมๆ่ จนลมื เรอ่ื งน้ีไปเอง

หากมริ วู้ า่ เพราะเหตใุ ด แม้จะปลอบใจตัวเองอยา่ งนั้น หาญ เมอื งนคร ยังร้สู กึ
ถึงลางสงั หรณ์ ในทางรา้ ยที่เกาะกมุ ในใจ ซง่ึ สำหรบั ผ้ทู ี่ทำอาชพี อยา่ งเขา.... สง่ิ น้ีมิใชจ่ ะ
เพิกเฉยได้โดยงา่ ย!

มอื ปนื จ‘เึงอเดาเินถอตะามวะอออกะไปไรหจาะคเกนดิทเี่ หกลข็ อื อซใงึ่หร้มอันอเยกู่แิดล!้’วเพปลือ่ ออบอใกจเดตันิวเทอางงเไชปน่ ยนัง้ัทนี่ซอ่ หนัวแหหน่ง้าซมุ้
ใหม่

ไม่รเู้ ลยว่า เมอ่ื เขาวางสายไป ปลายสายก็ย้ิมออกมาอย่างเยอื กเย็น

ฟอกรยังะเไู่ สแมยทีห่ สงก่ารงขถถจาอารนงการททถถว่่ีใี น่ิงหนจสมานวก่ซนักนงึ่ ไั้แนปพสจมาึงราเกวหจรพตะารุทกแรี่ทเหณธกลอมรารยาาแู้ ยกคมแัขน้จ้ลนึเะปะถเปน็นูก็นเปวงเลดิียวนตบลาากาถไกรมถวบิ ่ใูกา่ หหยท้ม้า้ าานองยางเมรทเหมาิ่ีกข็นไวมังส่าเเ่จอถระยีาาหไนบวยท้เุดปสี่ ลงน็ั คเงกกือรตกะจาทราอ่กเงมแีย่ รทหงี่ ู
เสยี งร้อแงลชะวหนลวังังจเาวกงทใจถี่ กู นำพตวัวกลมงันมมาจัดาเกฉรพถาะมือรเอธบอขไ้พางลเง่หียลบังสงัดสมว่เี พนยีเทง้าหปรลดี อ่ หยรงเิ่ ปเร็นไอรกสิ รรดีะ

สาวน้อยจึงลกุ ข้นึ เดินไปมาขยับเน้ือตัวและสำรวจทางหนที ีไลใ่ นห้อง
แพรวพ“รแรลณ้วรเราายจพะยทาำยยัางมไงเอกัยีนงดหี?แู”นบเกสับยี ปงเรพะตือ่ เูนพรอ่ื ว่ ฟมังสเถสายี บงันสถนาทมนขา้นึ ภจาายกนมอมุ กห้องได้ยนิขเณสยะี ทง่ี
ธีรภพคยุ กับหาญแว่วๆ

คำถามนั้นทำให้วงหน้าเรยี วเหลยี วมามองนวลนาถอย่างเสยี ไม่ได้ เพราะยังหาคำ
ตอบให้ตัวเองไมไ่ ด้เชน่ กัน

“ถามจรงิ เธอข้ึนมาหาพ่ภี พทำไม?”

“ฉันคิดถึงเขา อยากให้เขาเลิกตั้งความหวังกับเธอซะท”ี
“แล้วทำยังไงถงึ ถกู จับตัวมาได้ แล้วเธอร้เู รอ่ื งทพ่ี ีภ่ พทำงานให้นายวศนิ นั่น
ยังไง?” หญิงสาวจ้องหน้าอกี ฝ่ายด้วยความสงสัย
“ก็เพราะเรอื่ งนายวศนิ นแ่ี หละ ฉันไปหาพี่ภพทบี่ ้านพัก ค้างอยูก่ ับเขาคนื หน่งึ
ขอร้องให้เขาเลกิ กับเธอ” ความผิดหวังปรากฏข้นึ บนใบหน้าของคนเลา่ “เขาไมย่ อม
แล้วไลใ่ ห้ฉันกลับมาทำงานบนเกาะ ฉันก็เลยรับปาก”
“แล้วยังไง?” คนถามงง เดาวา่ เรอ่ื งกน็ า่ จะเรยี บรอ้ ยดอี ยแู่ ล้ว
ข้าวขอ“งแขตอ่ฉงันเขไามไ่ ดจ้รกงิลๆับนก่ะ็ไสม”ิ ไ่ ด้ตั้งนใวจลหนรอาถกมอแงตเหด่ ัมนอืไดน้หเพลัือ่กนฐาสนาเวปเ็นป็นเชคค็ นคโา่ งจ่ ้าง
โดย ส.ส. วศนิ ฉันเลยค้นต่อ เธอต้องไมเ่ ชอ่ื แนว่ า่ ฉันเจออะไร” “ฉันค้น
ออกให้

“แล้วมันอะไรละ่ ?”
“เปน็ แฮนดีไดรฟ์ บันทกึ เสยี งที่เขาอัดไว้ระหว่างเขากับ ส.ส. วศนิ ฉันคิดว่าคง
เอาไว้ป้องกันตัวเอง นายวศนิ ไมร่ เู้ รอื่ งน้แี น่”
คำบอกเลา่ นั้นทำให้จอมเฮ้ยี วตาโต เพ่งิ เห็นว่าเพื่อนสาวมีประโยชน์ ก็คราวน้ีเอง
“ไฟล์ เสยี งนั่น เก่ียวกับเรอื่ งการบุกรกุ ปา่ รเึ ปลา่ ?”
“ไมใ่ ช่ เท่าทฟ่ี ังดู ร้สู กึ ว่าพภ่ี พจะไปรขู้ ่าวที่ ส.ส. วศนิ อยู่เบ้ืองหลังการฆา่ ปดิ ปาก
นักขา่ วท้องถน่ิ เรอื่ งการซอ้ื เสยี ง ตอ่ มาเขากช็ ว่ ยเรอ่ื งการเขยี นข่าวเชยี ร์การเลือกต้ัง

เทปมันหลายเดือนมาแล้วนะ่ ฉันไมร่ ้วู า่ มีอีกรเึ ปลา่ แตพ่ ภี่ พดันกลับมาเจอซะก่อน”
“แปลว่าเขาแยง่ หลักฐานของเขากลับไปแล้ว?”
สหี น้าผิดหวังของแพรวพรรณรายทำให้นวลนาถขงึ ตาใส่ “ใช!่ ฉันเลยขูเ่ ขาว่า

ถ้าเขาไม่ยอมเลิกกับเธอ ฉันจะแฉเรอื่ งน้ัน แถมขูว่ า่ ฉันสง่ มันไปท้งิ ไว้ในอเี มลของ
ฉัน”

“แตเ่ ธอยังไมไ่ ด้สง่ ?” แพรวพรรณรายเดาได้โดยง่าย
“ฮ่ือ! โชคดที ี่ฉันเปดิ โน้ตบุ๊กเสยี บแฮนดไี ดรฟ์ เอาไว้ พ่ีภพเลยเชอ่ื เรอ่ื งทีฉ่ ันขู่
เขาเลยบอกว่าถ้าฉันไมย่ อมลบมันท้ิง เขาคงไม่มีทางเลือก แตฉ่ ันไมย่ อม”
“เธอไมก่ ลัวเหรอ ทำไมไมบ่ อกความจรงิ กับเขาแล้วกลับเกาะไป แบบนั้นพ่ีภพคง
ยอมปล่อยเธอ”
คำถามของแพรวพรรณรายดเู หมอื นจะทำให้เกดิ รอยรน้ื ข้ึนชวั่ แวบหนง่ึ ในดวงตา
ขผอ้ชู งายนแวบลบนนาถ้ันอคยาไู่ งดข้ตอั้งงนเาจน้าหไลมอ่ เ่ นคยเชรดิ้เู ลขย้ึนวอา่ ยตัา่วงตถนือจทรฐิ งิ ิๆ“เขพอรงาเะขฉาันเปแน็ คย้นังใไจงน” ่ะสิ ทหี่ ลงรัก
เป็นคร“ั้งเแธรอกทใำหใ้เหพ้ฉ่ือันนเรซว่ อมรส์ไพถารบสัน์นทะี่ไ”มก่ แินพเสร้วนพกัรนรมณานราายนพ“ูดแชต้า่ฉๆันชกนื่ ่อชนมจสะง่ิ ยท้มิ ่เี ธออยทา่ งำ”เตม็ ใจ
โหนกแนกว้มลจนะเาปถ็นมสอแีงดเธงอเรดอ่ื ้วขย้นึ สายตาแปลกใจเชน่ กันกอ่ นจะยักไหล่ เมนิ หน้าหนี แม้
“ฉันเปน็ นักข่าวนะยะ กอ็ ยากทำสง่ิ ที่ถกู ต้องบ้าง”
“จรงิ ๆ พี่ภพก็นา่ จะรับปากเธอนีน่ า”
“จรงิ ๆ แล้วเขายอมรับปาก แต่ฉันบอกว่าฉันต้องการหลักประกัน ดังน้ัน ฉันจะ
เกบ็ มันไว้ เผ่ือวันไหนท่เี ขาทรยศฉันข้นึ มา” น้ำเสยี งกระเห้ียนกระหอื รอื ของนวลนาถ
ทำให้แพรวพรรณรายย้ิมกว้าง เกือบจะหัวเราะออกมาเสยี แล้ว
“โอ้โห! นัน่ น่ะ ตัวจรงิ เธอเลยละ เพราะอยา่ งน้นี ะ่ สเิ ขาเลยจับตัวเธอมาด้วย”
“ก็ไมเ่ ชงิ นายหาญเข้ามาตอนทีเ่ ราทะเลาะกันพอดี พอรเู้ รอื่ งแล้วกส็ งั่ ให้จับตัว

ฉันมา เราตกทีน่ ั่งลำบากแล้วละเพื่อน ฉันเอ้อ... ขอโทษด้วยกแ็ ล้วกัน”
บังเกดิ ความเงียบข้นึ มาชัว่ ขณะหนึ่งหลังคำพดู นั้น แพรวพรรณ-รายมองหน้า

เพื่อนสาวอีกครงั้ เหมอื นไม่เชอ่ื หู ไมเ่ คยเลยสกั ครง้ั ทคี่ ณุ หนูนวลนาถ อรรถเศรษฐ์ จะ
เอย่ ปากขอโทษเธอ อยา่ งน้อยก็ไม่ใชด่ ้วยความจรงิ ใจ ทวา่ ไมใ่ ชค่ รั้งน้ี

“ถึงเธอจะอยู่ท่นี ีห่ รอื ไม่ พ่ภี พกค็ งมแี ผนจะจับตัวฉันมาอยู่ดี อย่างทีเ่ ขาบอก
นั่นแหละวา่ ฉันร้มู ากเกินไป เธอไมม่ ีอะไรต้องขอโทษฉัน”
คร้งั สเพอ่ืองฟสัางวเสเงยี ยี งบจไาปกหดล้านังจนาอกกประโคยงคอนีกั้นราวชัแว่ พโมรงวคพรรง่ึ รกณวา่รทาย่หี เาดญินจกะลตับิดไตปอ่ ใกกับลอ้ปัคระรชัตออู กีกี
คร้งั

ยามน้ันหญงิ สาวครนุ่ คดิ ถึงสถานการณ์ ยุง่ เหยิงที่ตนเองเผชญิ อยู่ แต่จนแล้วจน
รอดกย็ ังไม่รอู้ ยู่ดวี ่า ทแี่ ท้แล้วอัครัชมสี ว่ นเก่ียวข้องกับเรอ่ื งที่เกิดข้นึ หรอื ไม่ นายวศนิ
ต้องมีสว่ นเกีย่ วข้องแน่ แตเ่ ขาไมม่ สี ว่ นสัมพันธ์ กับวรเทพ และ... ธีรภพจับตัวเธอมา
เพราะเธอเอ่ยชอ่ื วรเทพ!

“หรอื คุณพ่อจะได้ข่าวมาผดิ ไป?”
“อะไรนะ?” นวลนาถเงยหน้าข้ึนถามเมอ่ื เหน็ เธอพมึ พำกับตัวเองเหมือนละเมอ
“เปลา่ ลองหาดูซวิ ่าเราจะแก้เชอื กน้ียังไง?”
“จะแก้ได้ยังไง มัดเอาไว้ด้านหลังแบบน้ี แถมในน้ไี มม่ ีอะไรพอจะตัดเชอื กได้
เลย”

ตากลมโตสดี ำขลับมองไปรอบห้อง แล้วพยักหน้าเห็นด้วยอยา่ งห่อเหยี่ ว “จรงิ
อยา่ งที่เธอวา่ ”

“อ้อ! เธอเห็นตอนที่พ่ีภพเขาจับฉันมามั้ย เหน็ กระเป๋าเป้ของฉันม้ัย?”
“ไม่น่ี คงจะอย่ใู นรถพภ่ี พนัน่ ละม้ัง เขาขับมันตามมาด้วย หรอื ไม่ไอ้โจรห้าร้อย
นั่นก็ยึดเอาไปแล้ว”
แพรวพรรณรายถอนใจพลางเดินไปท้ิงตัวลงนัง่ บนพ้นื มมุ หนึง่ เพราะท้ังห้องไมม่ ี

เตียงหรอื เก้าอ้ี เป็นเพียงห้องโลง่ ๆ มมุ หนึง่ มเี สอื่ กกสานและหมอนกับผ้าหม่ กลางเกา่
กลางใหมก่ องเอาไว้เท่านั้น ท้ังห้องมีหน้าต่างไม้บานเดียวและประตหู น้า กับมหี ้องน้ำ
เล็กๆ ในตัวด้วยอีกอย่าง
ร้คู วามจพรี่องิ ัควาร่ เ..ร.าเปเน็ ขนาจักะขไม่าวส่ ลงะ่สัยจเชะอยี ภวัยหใรหอื ้เวรา่ าอไหยม่ๆู แเตธ่เอขถาเูกปจน็ ับคตนัวถมูกาเหพรรอื าผะอดิ ะเธไรอกย็ ถัง้าไเมข่ราู้
หญงิ สาวสะบัดหน้าให้กับความคดิ ที่วนไปเวียนมาหาทางออกไม่ได้

“คุณชายเขาต้องมาชว่ ยเธอแน่ อย่าคิดมากเลย”
“เขาแค่คนเดยี ว จะทำอะไรได้?”
อัครัชมหิใรชอื ม่ ไหมาใ่ เชศ.ร่ ..ษปฐเีรพะลโยยค์ บนอ้เียธออยถา่างมทตีค่ นนเอองื่นใเนข้ใาใจจคนจเดะมียทีวางเพเปรน็ าะไตปรไดะห้หนรอัืกไดมวี ่ทา่ ี่เขนาาจยะหพัวา
คนอนื่ มาชว่ ยด้วย
“ได้โปรด...” หญิงสาววิงวอนขอความชว่ ยเหลือจากสงิ่ ศักด์ ิสทิ ธ์ ิ ซง่ึ มใิ ชว่ ิสยั
ของเธอ
‘คนเราทำบญุ ไมค่ วรขอนนู่ นีม่ ากมายนะค้า มันเปน็ กเิ ลส’ ลกู สาวคนเล็กของ
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์มักบอกกับแม่ศรอี ย่างล้อเลียนเมือ่ ไปวัดด้วยกัน และเหน็ อีกฝา่
ยอธิษฐานยาวเหยยี ด

แตย่ ามน้ี เธอวิงวอนตอ่ ทุกสง่ิ ขอให้รอดพ้นจากวกิ ฤตคิ ร้งั น้ไี ปได้ ขอให้พ่ีอัคร
ปลอดภัย ถึงแม้เขาจะรคู้ วามจรงิ เธอจะก้มหน้ายอมรับความผิดของตน

เสยี งประตูทถ่ี กู เปิดออกทำให้หัวที่ซบอยกู่ ับเข่าของตัวเองผงกข้ึน มองรา่ งสงู
ของธีรภพซง่ึ ถอื จานข้าวเข้ามาสองใบ มองเธอด้วยสหี น้าซมึ เศรา้ เขาเดินไปวางจาน
ข้าวให้นวลนาถแล้วจงึ เดินมาหาเธอ

“น้องเพอื่ น ทานข้าวซะหน่อยนะครับ”
“ไมม่ มี ือจะกนิ ได้ยังไง ฉันไมใ่ ชห่ มา” เธอตอบเสยี งเยน็ จนชายหนมุ่ สะอกึ
“พ่ีจะแก้มัดให้ชวั่ คราว” ธีรภพก้มลงแก้มัดให้เธอแล้วเล่ือนจานข้าวมาให้ใหม่
“พจ่ี ะออกไปเอาน้ำมาให้” เขาบอกแล้วเดนิ ไปแก้มัดให้นวลนาถบ้างโดยมตี ากลมโตมอง

ตามเขม็ง

เธอคอ่ นข้างมัน่ ใจว่าจะโค่นเขาลง แต่คนข้างนอกอกี ตั้งหลายคน ไมม่ ีทางท่ี
ผ้หู ญงิ มือเปล่าสองคนจะผ่านออกไปข้างนอกได้แน่ รงั แต่จะเสยี เวลาเปล่าๆ คิดได้
อยา่ งนั้นหญิงสาวจึงก้มลงตักข้าวเข้าปากเนือยๆ ไอ้เรอ่ื งกินไมล่ งนไ่ี ม่อยู่ในสารบบของ
เธออยแู่ ล้ว กนิ เพื่ออยู่ หากมโี อกาสจะได้มีแรงหนี

“กินสิ อยา่ เอาแต่มอง” เสยี งใสเอ่ยลอยๆ เมอื่ ธรี ภพเดนิ กลับออกไปอีกคร้ัง
“ใครจะไปกนิ ลง แถมใสม่ าในจานสงั กะสี อ๋”ี
“มใี ห้กนิ ก็ดแี ล้วเธอ เวลาอย่างน้ยี ังจะเลอื กมากอีก ถ้าหนไี มไ่ หวฉันจะท้งิ ไว้คน
เดยี ว”

ขูเ่ สรจ็ ก็ก้มหน้าก้มตากินตอ่ เหลือบตามองเห็นไฮโซสาวยอมหยบิ ชอ้ นไปเชด็
กับชายเสอ้ื แล้วลงมือตักอาหารกนิ ด้วยสหี น้าพะอืดพะอม

ไม่ก่นี าทีต่อมา ธรี ภพก็เดนิ เข้ามาใหม่พรอ้ มขวดน้ำใสขนาดหน่งึ ลิตรและแก้ว
พลาสตกิ แบบใชแ้ ล้วท้งิ สองใบ เขาเดนิ ไปรนิ น้ำให้นวลนาถ พูดอะไรบางอย่างกับราย
น้ันเบาๆ แล้วจึงเดินมาหาเธอ

“พเ่ี ข้าใจถ้าน้องเพ่ือนโกรธจนไมย่ อมให้อภัยพี่ เชอื่ เถอะว่าพ่ีไม่ได้หวังวา่ เรอื่ ง
มันจะเลวรา้ ยมาถงึ ข้ันน้ี” ชายหนุ่มรนิ น้ำเสรจ็ และท้ิงวัตถเุ ลก็ ๆ ลงขณะที่วางแก้วน้ำ
จนแพรวพรรณรายมองตามแล้วรบี เลอื่ นสายตาข้นึ สบตากับเขา

แฮนดีไดรฟ์ สขี าวอันเล็กๆ ยหี่ ้อคุ้นหูรว่ งลงบนเสอ่ื กกข้างเธอ และมอื เรยี วรบี
เอ้ือมไปหยบิ มายัดใสก่ ระเป๋ากางเกงด้านหลังโดยที่นวลนาถไมเ่ ห็น

“อะไรคะ?”

“หลักฐาน เผ่อื พไ่ี ม่รอดไป”
พอเขาเอย่ อย่างนั้นด้วยสายตาหมน่ หมองท่เี ลือ่ นข้ึนสบตากับเธอ ใจท่ีแข็งกรา้ ว
ด้วยความโกรธเกลียดก่อนหน้ากอ็ อ่ นยวบลง “หมายความว่า พภี่ พจะชว่ ยเพอ่ื น?”
“พี่จะทำดีทส่ี ดุ เท่าทจ่ี ะทำได้ พวกมันมอี ยหู่ ้าคน ทกุ อย่างมันกะทันหัน พม่ี ัวแต่

กลัว ไม่ทันมีเวลาได้คิด” เขาเลา่ แทบเปน็ เสยี งกระซบิ จากหางตานวลนาถกำลังมองมา
ด้วยความสนใจ

“กระเป๋าเป้ของน้องเพอ่ื นอย่ทู ้ายรถของพี่ พเ่ี อากระสอบคลมุ เอาไว้ กลัวพวก
มันจะเอาไป”

ชายหนุม่ บอกเปน็ ประโยคสดุ ท้ายก่อนจะลกุ ข้นึ ยนื “พีอ่ อกไปก่อนละ อีกสบิ ห้า
นาทจี ะเข้ามามัดใหม่ อยากเข้าห้องน้ำกันก็ทำซะ”

“เขาคุยอะไรกับเธอ?” นวลนาถรบี ถามเม่อื ประตูปดิ ลงตามหลังธีรภพ

“เขาแคบ่ อกว่าเสยี ใจ คงไมค่ ดิ วา่ เรอ่ื งมันจะบานปลายมาถึงขนาดน้”ี หญิงสาว
วางชอ้ นลงแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ ความอยากอาหารหมดลงด้อื ๆ

“แล้วเธอก็หายโกรธง่ายๆ อยา่ งนั้นเหรอยะ?”
ข้นึ มาห“นไมอ่ ใ่ ยชทไ่ ีเ่มห่โน็ กครธูก่ ัดแเกติด่ไมเปแ่ ็นค้เนด”อื ดแเพปรน็ วรพ้อรนรแณทรนายอธบิ ายด้วยน้ำเสยี งหนา่ ยๆ นึกขัน

“ถงึ อย่างนั้นกเ็ ถอะ ถ้าไม่เพราะพี่ภพ เราสองคนจะตกทีน่ ัง่ ลำบากอย่างน้เี หรอ
ยะ?”

“จรงิ ” แพรวพรรณรายตอบแล้วก้มลงกินข้าวอกี สองสามคำ ดืม่ น้ำตามจนหมด
แก้วแล้วลกุ เข้าไปบ้วนปากล้างมอื ในห้องน้ำแบบส้วมซมึ ตดิ พ้นื
หนีได้ ตนากอลกมจโาตกเรงรู ยะสบำารยวอจาหก้อาศงนเป้ำน็กอว้าิฐงโเปทร่าง่แมวหดญ้ินงิ ตสาายวทแลำธ้วรุ ถะอสนว่ นใจตเัฮวแอื ลก้วเมเด่ือนิ ไมอเ่อหก็นไทปานงั่ง
ซกุ ตัวอยู่ท่เี ดิมเนื่องจากไม่มอี ะไรจะทำได้ดกี วา่ นั้น

เอ๊ะ! หรอื วา่ จะม?ี

19

ทวงหั วใจมาเฟี ย

รา่ งเพรยี วนัง่ อยชู่ ัว่ ครกู่ ็ก้ มลงกมุ ท้ องด้ วยสหี น้าบิดเบ้ ทำให้ นวลนาถซงึ่ เดนิ
ออกมาจากห้องน้ำขมวดค้ิวมองแล้วเดินเข้ามาใกล้

“เพื่อน เธอเป็นอะไรไปน่ะ?”

“ปวด... ฉันปวดท้องมาก” หญิงสาวงอตัวลง ร้องครวญครางน้ำตาเล็ดจนคกู่ ัด
รบี ไปทุบประตไู ม้หน้าห้อง
เปล่ายะ“นี่!เปิดใปครระกตไ็ ูสด้เิ ขไ้าดม้ยาดินหู มนั้ยอ่!?ย” เพอ่ื นฉันปวดท้องมาก
เสยี งเรยี กนั้นไมเ่ บาเลย เอาอาหารมพี ิษมาให้กินรึ
และย้ำอย่หู ลายครง้ั ด้วย
คควนาทมี่เรป้อิดนปรรนะตเมแู ือ่ ทหบันจมะกาเรหะ็นโจแนพเรขว้าพมรากรณอ่ นราคยอื นธอรี ภนพกุมแทล้อะงตครรงาเงขเ้าบปารๆะคออยงกู่ เธับอพไ้ืนว้ ปรากฏวา่
“น้องเพือ่ น เป็นอะไรไปครบั ?”

“ปวด... ปวดท้องมาก ฉันปวดท้อง ใครก็ได้ชว่ ยท”ี
“เกิดอะไรข้นึ ?” หาญเดินเข้ามาพรอ้ มลกู น้องอกี หน่งึ คน ผลักนวลนาถให้กลับ
ไปนั่งท่เี ดิม

“เฮ้ย! มัดผ้หู ญงิ ไว้เหมอื นเดมิ แฟนนายหัวอัครเป็นอะไรไปล่ะคณุ ?”
“โอ๊ย! เพอ่ื นฉันจะตายอยแู่ ล้วจะมามัดไว้ทำไม ไอ้บ้า!”

“หุบปากโว้ย วา่ ไง?”
“ปวดท้องน่ะ ไมร่ ้วู ่าเปน็ อะไร หรอื จะเปน็ เพราะอาหาร?” ธีรภพหันไปมองจาน
ข้าวสังกะสที เี่ หลอื อยเู่ กือบครง่ึ
“จะเปน็ ไปได้ยังไง ก็กนิ ด้วยกันเกือบทุกคน มารยารเึ ปล่า?”

ใสห่ ัวห“นม้าาซรม้ยุ ามออื ะปไืรนจนแรล้อ้วงกไห้ม้อลยงา่เมงนือ่ ้ีเธไอมก่เหรน็ะซเหบิ รออะวไ่ารเบธาองปอวยด่างมรามิกห”ู ธรี ภพแทบจะตะคอก
ได้ยิน อ้อ! โอเค” “อะไรนะครับ พ่ีไม่

“อะไรกัน?” หาญถามเม่ือเหน็ ธีรภพก้มลงเอาหชู ดิ ปากของคนที่นอนบดิ ตัว หัว
ถกู ยกวางบนตักของนักข่าวรนุ่ พี่
“ผมจะไปเอายามา พอดีตดิ ไว้ในกระเป๋า ถ้าไม่ดขี ้นึ สงสยั ต้องพาไปหาหมอ”

“จะมาพาไปอะไรกันตอนน้ี”

“แล้วจะปล่อยให้เธอตายรยึ ังไง?” ธรี ภพหันกลับไปตะคอกอย่างหงดุ หงดิ ไม่
สคนงไใมจต่ ส้อหี งนบ้าอบก้งึ นตะึงขว่าอถง้าหเธาญอเปเน็มอืองะนไรคไปร “อยา่ เพงิ่ มัดนวล ให้เธอมาดูแลน้องเพ่ือนก่อนสิ
นายหัวอัครอาจจะไมม่ าตามแผนของแกกไ็ ด้”
“แก้มัดผู้หญิงออกมาก่อนสวิ ะ” หาญหันไปสัง่ ลูกน้องทีเ่ พิ่งมัดนวลนาถ พอแก้
มัดเสรจ็ ฝ่ายนั้นก็ถลาเข้ามาประคองเพ่ือนสาวที่มีเหงือ่ ช้นื หน้าผากมน ตามีน้ำเออ่ คลอ
บางๆ มือยังกมุ ท้องแน่นเหมอื นเดมิ
“คุณเป็นอะไรไป ปวดท้องยังไง?” หาญนั่งชนั เขา่ ลงถามใกล้ๆ แตแ่ พรว
พรรณรายเพียงสา่ ยหน้า
“มะ...ไม่รู้ ปวดมาก ตรงน้ีแล้วก.็ ..ตรงน้ี” มือของเธอลบู บรเิ วณรอบสะดอื ก่อนท่ี
จะย้ายไปปวดบรเิ วณหน้าท้องด้านล่างขวา
“ตาย ปวดเหมอื นจะเปน็ ไส้ตง่ิ อักเสบเลย” นวลนาถอุทานออกมาเม่อื คนป่วย
หลับตาลงด้วยสหี น้าทรมาน งอสะโพกข้นึ เหมือนจะให้ชว่ ยลดอาการปวด สว่ นหาญลุก
ข้นึ ยนื สบถหยาบๆ

“มันจะมาเปน็ อะไรกันตอนน้วี ะ”

“คนไมส่ บาย ห้ามกันได้เหรอ แล้วย่ิงไอ้อาการน้ี ถ้าไมไ่ ด้ผ่าตัดตายสถานเดยี ว
นะยะ”

“คงยังไม่ตายทันทหี รอก เด๋ยี วนายหัวอัครกม็ าแล้ว”

และคราวน้ีละกจ็ ะได้ตายสมใจแน่.... ประโยคน้หี ัวหน้าซ้มุ มอื ปนื ไม่ได้พูดออกมา
แตล่ ดสายตาลงมองหญงิ สาวด้วยสหี น้าหงุดหงดิ สว่ นนวลนาถเงยหน้าข้ึนถลงึ ตาใส่
ด้วยความแค้นใจ

“ยามาแล้ว” รา่ งของธีรภพกลับเข้ามาพร้อมกับเป้ในมือซง่ึ คนปว่ ยหรตี่ าข้ึนมอง
แล้วหลับลงอีกครง้ั

“นี่ครบั น้องเพอ่ื น ค่อยๆ นะ”
“บรเิ วณทป่ี วดเหมือนจะเปน็ ไส้ตง่ิ เลยคะ่ ” นวลนาถหันไปบอกชายหนุ่มเสยี ง
สะบัดนดิ ๆ คล้ายกับไม่เตม็ ใจพูด
“รอดอู าการสักพัก ถ้าไม่ดขี ้นึ ...” ธีรภพเงยหน้าข้นึ มองหาญซง่ึ ยนื มองคนป่วย
แล้วสา่ ยหน้า
“ถ้าเรอ่ื งยังไม่เสรจ็ กจ็ ะไม่มใี ครไปไหนท้ังนั้น คณุ นะ่ กลับออกไปได้แล้วคณุ
นักข่าว ท้งิ ให้ผ้หู ญิงเขาดแู ลกันเอง”
“นวล ในน้ีมผี ้าขนหนู เอาไปชบุ น้ำเชด็ หน้าให้น้องเพื่อน” ธีรภพประกาศเสยี ง
ดังเมือ่ ผลักเป้ลงบนพ้ืนหลังจากท่ีป้อนยาและน้ำให้แพรว-พรรณราย กอ่ นจะลุกเดนิ
ตามหาญและคนที่เหลือออกไปข้างนอก
หากยังไม่ทันทป่ี ระตูจะปิดลง หาญกช็ ะงักและหันกลับมาเสยี กอ่ น “เด๋ยี ว อะไร
อย่ใู นกระเป๋านะ่ ? เอามาดซู ”ิ
คำสัง่ น้ันทำให้คนสองคนหัวใจเต้นแรงจนแทบจะออกมานอกอก เหงอื่ เม็ดจ๋ิวๆ
บนหน้าผากของแพรวพรรณรายยง่ิ มีมากข้นึ เธอบิดตัวรอ้ งครวญครางเหมอื นอาการ
ทรดุ ลงจนทุกคนหันไปมองหน้ากันอย่างปรวิ ิตก
“เป้ผมเอง มแี คเ่ ส้อื ตัวเดยี วกับผ้าขนหนเู อาไว้เปลีย่ น พอดมี ยี าตดิ มาด้วย พา
น้องเพอื่ นไปหาหมอเถอะ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้”
“ง้ันก็ให้ผ้หู ญงิ เขาดแู ลกันไป”

“เอาเป้มาดกู ่อน” หาญยนื ยันเสยี งห้วน
เนล!ก็” ทเแี่ป“ล็นโบอนอ๊ยวอ!ลกนอมายาถเาพทก่ีครเอาวะ้าาซกเปบิ็เ้อโเยปาไนดิ ปไตว้บุ ้เคลลน็กงจเนกะ้ออืตยบายจอะแยทแู่ บล้เวทย้าังขจอะงเรหอ่ืาญงมาเกผยมใีมห้นเหษุ ็นยผธ้ารขรนมหบ้นางผู สนืคิ ู้

“อย่าปากมาก ไม่งั้นเด๋ยี วจะได้ตายทนี่ ี่แน่” หาญก้มลงมองเป้แล้วหันหลังเดนิ
กลับออกไปข้างนอกเพราะคนปว่ ยรอ้ งครางออกมาอีก

ธีรภพจึงก้มลงหยิบเป้มาวางคืน สบตากับคนป่วยท่หี ยตี าข้นึ แล้วเดินกลับออกไป
ด้านนอก

ประตปู ิดลงอกี ครั้ง แพรวพรรณรายยันตัวลุกข้ึนจนนวลนาถงง “ทำอะไรของ
เธอ ทำไมลุกไหว?”
ล้วงมอื “เเขพ้ารไาปะภยาังยไใมน่อสยดุากทตเี่ ธาอยในสะ่ ป่สืน”ิ เอาไหวญ้ในงิ สก้นาวเคป้วม้าซี เปปิ ้ทปี่วิดาองยอา่ยงขู่ แ้านงบเพเนอื่ ียนนสดาว้วมยาฝเปีมดิ ืออขออกง
ลออศรี

หญงิ สาวหยบิ ปืนออกมาเชก็ กระสนุ ซง่ึ ยังมคี รบทุกนัดทา่ มกลางสหี น้าต่ืนตะลงึ
ของนวลนาถ เรม่ิ เข้าใจมารยาของเพือ่ นสาวเม่อื เห็นว่าไมม่ อี าการป่วยหลงเหลืออยู่ ถ้า
จำไมผ่ ดิ ร้สู กึ วา่ แพรวพรรณรายจะเคยเข้าชมรมการแสดง

“พภี่ พเขาชว่ ยใชม่ ั้ย?”

“ใช”่
“แล้วจะเอายังไงตอ่ ? มันมีกันต้ังหลายคน”
“ฉันต้องแกล้งปว่ ยต่อ รอจนพีอ่ ัครมา เราคงพอมโี อกาส” มอื ขาวหยบิ ปนื เสยี บ
ไว้ทบ่ี ั้นเอวด้านหลังอย่างทะมัดมะแมงแล้วล้มตัวลงนอนพักเอาแรง “เอาผ้าขนหนไู ป
ชบุ น้ำมาไป๊ เผ่อื มคี นเข้ามาด”ู
“อะไร สบายดแี ล้วจะมาใช้ฉันได้ยังไง”
“อยากถกู ท้ิงเอาไว้ที่นค่ี นเดียวก็ตามใจ”

“ยังไมร่ เู้ ลยวา่ จะรอดรเึ ปล่า ทำเปน็ มาพูดดี” นวลนาถสะบัดหน้า แตถ่ ึงกระนั้นก็
ยอมลกุ ข้นึ หยบิ ผ้าขนหนูผนื เลก็ เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ท้ิงให้หญงิ สาวอีกคนผงกหัว
ขใช้นึ ไ้ มดา้ เเพพ่อื รคาะ้นธหีราภขพอดงึงทก่ีนล่า้อจงะถม่าปี ยรระปูโยอชอนก์ อไปยคา่ งงจอะนื่ กันแไตมป่่ใหรา้เกป็ฏนวท่าีส่ ไงมส่มยั ีอะสไรว่ หนลมงือเหถลือือนใ้ันหโ้เดธนอ
ยึดไปต้ังแตแ่ รกแล้ว หญิงสาวจงึ ท้งิ เป้ลงนอนขดตัวนิดๆ

“นายหัวจะเอายังไง?” เกษมถามเม่อื อัครัชและสรุ เชษฐเ์ ดินข้นึ มาจากทา่ เรอื ซงึ่
ไมใ่ ชท่ ่าเรอื ประจำ เพอ่ื หลบเล่ียงสายตาคนของหาญซงึ่ จะต้องเฝ้าท่าเรอื เก่าอยแู่ น่นอน
ขณะท่สี รุ เชษฐ์ขับเรอื กลับไปที่ท่าเรอื เดมิ เพือ่ กันความสงสัย
เลก็ น้อโยชคแดตที ่ถี่ท้า้แังผคมู่นรี ทปู ่เี ตรา่รงยี ไมมกแ่ ตารกเอตา่างไวก้แันลน้วักเปน็ ไปด้วแยมด้คี กน็คเปง็นจะผไ้ชูมว่่มยปี สัญว่ หนาตัวจะเต้ยี กว่า

“ทำตามแผนทเี่ ราคยุ กันไว้ สรุ เชษฐ์จะหลอกล่อพวกมันเอง มันได้ตัวน้องเพอ่ื น
ไว้อยา่ งน้ีคงลำบากหน่อย”

“คณุ หนูข้ึนมาทำอะไรทนี่ ีค่ รบั ?”
“นา่ จะถกู หลอกข้ึนมา” อัครัชโยนกระเป๋าสะพายใบยาวเอาไว้ตอนหลังของ
ทรถำหกนระ้าบทะี่เปส็นอคงตนอขนับกลางเกโ่าดกยลมาหีงในหุ่มมตค่ ่าันงชหานต่ึงิสามแคลน้วขร้นึับกนญุัง่ ดแ้าจนจหาลกัหงดัว้วหยนล้าักบษอดณกี ะาเรห์ดมเพือน่ือ
นักทอ่ งเทยี่ วทัว่ ไปทีข่ อโดยสารรถของชาวบ้านเข้าเมอื งในบางคร้ัง
“ใครจะหลอกข้นึ มาได้ครับ?”
“นายธีรภพ ท่านผู้วา่ ฯ บอกวา่ ไอ้หมอนร่ี ับสนิ บนจากนายวศนิ ” อัครชั วา่ แล้ว
ออกรถไปโดยเรว็

ของเฮเชวานยสออินงคนอัซนง่ึดซามมุ่ อันยเขใู่ ้านมคาจวาอมดมดื เปม็นองเวอลอกาเไดปียตวรกงับททา่ ่ไีเฟรอืบเนมทือ่ เา่ หเร็นอื สกปะดีพโรบบิ ตถค่ๆี ้นุ ตกาอ่ น
จะดับวบู ไป ท้ิงให้เวลาหลังสามทุ่มเศษบนทา่ เรอื เหน็ เพียงเงาตะคุ่มๆ

“โอ๊ย! ไฟดับอกี แล้ว ข้าบอกให้เปลย่ี นหลอดตั้งแตเ่ มอ่ื คืน เรว็ หน่อยสโิ ว้ย!
มองไม่เห็นอะไรแล้ว”

เสยี งโหวกเหวกโวยวายดังมาจากนายทา่ และเสยี งบ่นพมึ พำจากหลายคนรวมถงึ
นักท่องเทย่ี วบรเิ วณน้ันทำให้ชายสองคนรบี ละสายตาไปยังรา่ งสงู ใหญท่ ีใ่ สเ่ สอ้ื ยืด
กางเกงยนี ทับด้วยแจก็ เกตแบบมฮี ูดคลมุ ศรี ษะ ห้วิ กระเป๋าใบยาวข้ึนสะพายหลัง เดมิ
ดุ่มๆ ไปทีล่ านจอดรถ

“แม่ง จะมาดับอะไรกันตอนน้ีวะ เอง็ ดูซวิ า่ นัน่ ใชน่ ายหัวอัครม้ัย?”
“เหน็ ไม่ชดั แต่ตัวใหญข่ นาดน้ีนา่ จะใช่ ตามไปดซู วิ า่ จะไปรถคันไหน?” ชายคนท่ี
สองวา่ แล้วลกุ เดินตามกันออกไปเหมือนคนในท่าเรอื ซง่ึ รอเรอื โดยสารและเดนิ ไปมา
เคย แชลาะยมรรี า่ ถงคสังนู ใหหนญ่ึง่ซวงิง่่ึ เเขด้นาิ มนาำจหอนด้าพเดร้อินมวคนนตจามากคอวอามฟมฟืดซิ สขลอัวงไเปฮทเวีล่ นานจออินดรถอัอนยดา่างมคัน้นุ ลง
มาจากรถ ยื่นกญุ แจให้เขาแล้วแยกตัวออกไป
“นั่นแหละรถนายหัวอัคร ทะเบยี นน้เี ลย ข้าจำได้”
“โทร. บอกพห่ี าญสิ ว่ามันมาถึงแล้ว เข้าไปนัง่ รอในรถแล้วด้วย”
หัวหน้าคซน้มุ แมรอื กปบืนอเกมอื งนครซงึ่ อกี คนก็ไม่รอช้าเม่อื ดงึ โทรศัพท์ เครอ่ื งบางออกมาตอ่ สายหา
ไมถ่ ึงห้านาทตี อ่ มา เสยี งเรยี กเข้าจากโทรศพั ท์ มือถอื ของหมอ่ ม-ราชวงศ์อัครัชก็
ดังข้ึน ชายหนุ่มเบนรถเข้าจอดข้างทางแล้วดึงโทรศพั ท์ ข้นึ มากดรับ
“นายหัวมาเรว็ กว่าทผ่ี มคดิ ”
“อยา่ มาพดู มาก จะให้ไปท่ไี หน?”
จะพาคน“ทม่ี..า.ผชว่มยรว้ดู ่้าวนยารยเึ ปหลัวข่าับรถคันไหเนปมดิ าประเตดูร๋ยี ถวกคับนกขรอะโงปผรมงจ-ะทไ้าปยเชรถก็ ใทหี่ร้ตถรวว่าจนสาอยหบัวด้ควดิย
ครับ...นัน่ แหละ อย่างน้ัน”
กระโปรงท้ายรถถูกเปดิ ออกตามคำสงั่ ชายสองคนซงึ่ ซมุ่ รออยู่แล้วจงึ รบี ไปเปิด

ประตรู ถดึงกระเป๋าใบยาวทเี่ หน็ เจ้าของรถวางเอาไว้ท่ีเบาะหลังออกมาเปดิ เชก็ อกี คนไป
ตรวจดกู ระโปรงท้ายรถ โดยทคี่ นขับนั่งนง่ิ เอนกายพิงพนักมโี ทรศัพท์ แนบหขู ้างหนงึ่

“ดีมาก นายหัวร้จู ักเลน่ ตามเกมดี เจอกันทนี่ ัดหมายของเราภายในสส่ี บิ ห้านาที
คนของผมจะขับรถตามหลัง”

อัครชั ปิดโทรศพั ท์ แล้วหันมาย้ิมให้เกษม ซงึ่ ใสห่ นวดสดี ำเหนอื เรยี วปาก แต่งตัว
เหมอื นเกษตรกรไมม่ ผี ดิ ชายหนมุ่ แจ้งสถานท่นี ัดหมาย “ใกล้แค่น้ี ย่ีสบิ นาทีก็ถึงแล้ว
เกษมมาขับกแ็ ล้วกันจะได้ไมน่ ่าสงสัย ฉันจะนัง่ อย่ขู ้างหลัง เด๋ยี วสรุ เชษฐ์กับคนของ
เขาจะจัดการคนท่ขี ับรถตามเขามาเอง”

เปลี่ยนตำแหน่งกันเสรจ็ เรยี บรอ้ ยโดยทร่ี า่ งสงู ใหญ่ไปนัง่ ด้านหลังเบาะคนขับ รถ
กอ็ อกตัวด้วยความเรว็ ผดิ กับสภาพ

ลาดยางไสมอ่ถงงึ เยลสี่ นบิ เสนน้ าทเลีตก็ อ่ กม็เารม่ิ สา่รยถไกปรมะาบหะลสังอจงาตกอมนเี สกยี ลงารงะเเกบา่ ิดกดลังาขง้นึ ใหหนม่ึงซ่ คงึ่ รวง้ั ่ิงอมันาตเปาม็นถนน
สัญญาณของอาการยางแตก จากนั้นคนขับคงใชค้ วามสามารถอยา่ งสงู จึงพารถจอดลง
ตรงทางแยกลกู รังเล็กๆ ซงึ่ มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟต้นสงู ไม่สว่างมากมายอะไรนัก

ชายหนุม่ ต่างชาติท้ังสามคนที่ท้ายรถกระโดดลงมาคุยกันเสยี งดังหลังจากทีร่ ถ
จอดลงสนิทดแี ล้ว ทำให้คนทซี่ มุ่ ดูอยบู่ นต้นไม้พุม่ หนาตรงทางแยกรบี ใช้วิทยุสอ่ื สาร ว.
หาลูกพ่ี

เป็นนัก“ทพ่อี่หงาเญที่ยวมทรี ถำยชังาไวงบด้าพี นี?่ ย”างแตกตรงทางแยกพอดี มีฝรงั่ มาด้วยสามคนทา่ ทางจะ
“มันจะมายางแตกอะไรกันตรงนั้นวะ มึงดูซวิ ่ามอี ะไรน่าสงสัยรเึ ปล่า?”
“ไมน่ า่ นะพ่ี คนขับแก่แล้ว หเพลังรราะถถมนีเขน่งเผสลน้ ไนม้ีเ้ ปน็สงทสายังลจัดะเตอัดาเไลปยสสง่ ทวนี่ตลไปาดแแลล้ว้จวระมับี
นักทอ่ งเท่ียวโดยสารมาด้วย”
โรงแรมอยู่สองแห่ง

“กไู ม่ชอบเลย ทำไมมันจะประจวบเหมาะอย่างน้วี ะ!”

“ต้ังสคี่ นเชยี วนะพ่ี หรอื เราจะปล่อยมันเอาไว้อยา่ งน้ัน?”
“ปล่อยมันไว้อยา่ งน้ันแหละ” หาญตอบหลังจากใชค้ วามคิดอยหู่ ลายวินาที
“แตแ่ ถวน้ีดึกแล้วนานๆ ทถี งึ จะมรี ถผา่ น ถ้าเกิดรถของนายหัวมาถึงแล้วโดน
เรยี กละ่ พี่?”
“กูจะโทร. ไปบอกนายหัวเองวา่ ห้ามจอด”
“ตกลงพ”่ี ต้นทางยุตกิ ารสนทนา เหน็ ลุงแก่ๆ เจ้าของรถยนื งกๆ เงนิ่ ๆ เพ่อื หา
เครอื่ งมือ โดยมฝี รงั่ สามคนกุลีกุจอชว่ ย แตผ่ า่ นไปสบิ นาทเี ศษกย็ ังไมเ่ ห็นทำอะไรไปได้
เทา่ ไหร่ แถมยังไมม่ ีรถทไ่ี หนวงิ่ ผ่านมาชว่ ย
จนกระทั่งอีกสบิ นาทีต่อมาจึงมแี สงไฟสาดสอ่ งมา สง่ ผลให้ฝรงั่ หน่ึงในสามท่ี
กำลังชว่ ยรบี วิ่งออกมาโบกมอื ดักที่กลางถนนไมใ่ ห้รถเบนซ์คันหรผู ่านเพอ่ื ขอความ
ชว่ ยเหลอื รถเบนซ์จำต้องจอดลงเพราะชายต่างชาติคนดังกล่าวยืนขวางทางเอาไว้
ทำให้รถกระบะอกี คันทตี่ ามมาต้องจอดลงด้วย
เหมือนชจาะยเปตน็ ่างกชาารตปกิ ฏ้มิเสลธงโเตจร้ตจอาบอกะไันรสบักางพอักยา่ งกับกคอ่ นนขทับชี่ ซาง่ึ ยเพตา่ียงงชลาดตกิจระะทจุบกหลลงังคารถมเเีบสนยี ซง์
เสยี งดังจนคนที่แอบมองอยู่สะดุ้ง รบี ว. หาลูกพ่ใี หม่
“พ่หี าญ ท่าทางจะมปี ัญหาแล้วละพ่ี?”
“อะไรของเอ็งอกี หรอื นายหัวอัครจอดรถ?”

“คงไม่ได้อยากจอดหรอก แตไ่ อ้ฝรัง่ มันว่งิ มาขวางทาง แถมตอนน้ียังทำท่าจะ
ทะเลาะกัน เฮ้ย! มันลากนายหัวอัครออกมาจากรถแล้วพี่หาญ”
อัครให“้ลรงะมยาำชว่ มยงึ เขแ้าไตปอ่ หย้าา่มใสห้ิมถใี ค้าจรำตเาปย็นลกะ่ ็เเอดา๋ยี ปวืนจอะเอปก็นมเารขอ่ื ู่งใเรหยีญกก่ ไอว้่าสเดอมิงตัวทแค่ตี ่นาม้กี นกู าจ็ ยะหบัว้า
แล้ว เด๋ยี วกจู ะสง่ คนออกไปดูเพิ่มสกั สองคน”

“ตกลงพี่” รา่ งสนั ทัดของชายไทยผิวคล้ำรบี ปีนและกระโดดลงมาจากต้นไม้ก่ิงต่ำ
สดุ

“เฮ้ย! ทำอะไรนะ่ มีอะไรกันรเึ ปลา่ ?” เขาตะโกนเมอ่ื เดนิ เข้าไปพรอ้ มทอ่ นไม้
เหมาะมอื ทำให้ชายตา่ งชาตริ า่ งใหญ่ซงึ่ ผลักรา่ งสงู ของเจ้าของรถเบนซ์ตดิ ประตรู ถหัน
มามองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหันไปถามเจ้าของรถเพราะไมเ่ ข้าใจภาษาไทย

แพรวพรรณรายผุดลุกข้ ึนยืนหลังจากนอนอยูห่ ลายชวั่ โมงโดยทต่ี ายังเบิกค้าง
คนเฝ้าอย่างนวลนาถเสยี อีกยังหลับๆ ตื่นๆ ทุกคร้ังทหี่ าญเข้ามาดมู ันจะถามด้วย
น้ำเสยี งหงุดหงิดใจวา่ เธออาการดีข้ึนหรอื ยัง และกลับออกไปด้วยอาการหงุดหงดิ มาก
ขซ้ม้ึนุ มเมือื่อปเืนธอเมยอื ังงกคมุ อทน้อไงมร่อ้อางรคมรณวญ์ เสคยี รเาหงมเบือานๆเคยทวา่ ครง้ั ล่าสดุ ทเี่ ข้ามานั้นสหี น้าของหัวหน้า

“นายหัวอยทู่ ่ที า่ เรอื แล้ว อกี ไมเ่ กนิ ชัว่ โมงงานของเรากค็ งจะเสรจ็ ลงซะท”ี

คำบอกเล่าทำให้แม้แต่คนป่วยยังม่านตาขยายเงยหน้าข้นึ มอง“แกต้องการอะไร
จากพ่ีอัคร?”

“ต้องการจบเรอื่ งน้ซี ะทีไงล่ะ คณุ ผู้หญงิ ”

“แกจะฆา่ พวกเราใชม่ ั้ย?”

“ถงึ เวลาแล้วก็รเู้ องนัน่ แหละ”

“มันนา่ จะถงึ เวลาแล้ว ไหนๆ ถ้าฉันจะตาย แกก็นา่ จะบอกให้ฉันรชู้ ะตากรรม
ตัวเองบ้าง”
อยา่ ง ถ“มงึ จนะษุ รว้ยู ์า่ทคุกวคามนรมนู้ักั้นจะมเันปจ็นะอทยำา่ใงหพ้เปว็นกทคุกุณขน์ ”่ีแหหาลญะเอก่ยระเสหยีายงเอยยน็ ากร้อู ยากเห็นไปซะทกุ
ทแ่ากนจนะาทยำกอฯยา่ งในห้้คไี ดน้ยมังาไลงงพเร้ืนาเทปีแ่ ็นลน้วักตขอ่่าวใหค้เปดิ น็ เหนราอยววา่ ศแนิก
“แกจะฆา่ เราจรงิ ๆ ใชม่ ้ัย
จะรอดพ้นจากเรอื่ งน้ไี ปได้งา่ ยๆ
กป็ กป้องแกไมไ่ ด้หรอก”

“ฉะ... ฉันไมร่ ้ไู มเ่ หน็ อะไรด้วยซะหน่อย ฉันแค่อยากได้คนรกั คนื ทำไมถึงซวย
อยา่ งน้ลี ่ะ” นวลนาถถามเสยี งสนั่ ด้วยความหวาดกลัว

“คุณมาผดิ ทผ่ี ิดเวลา เสยี ใจด้วยนะคณุ นักข่าว อโหสกิ รรมให้ผมด้วยก็แล้วกัน

ผมแคท่ ำงานของตัวเอง ไมไ่ ด้อยากฆา่ ใครเพ่ือความสนกุ ”
และหลังจากทีห่ าญออกไป นวลนาถกน็ ั่งซกุ มุมกัดเล็บด้วยสหี น้าซดี เซยี วจน

แพรวพรรณรายชกั สงสาร แตก่ น็ กึ ไม่ออกว่าจะปลอบใจอย่างไร เธอได้แตร่ อ... โดยไม่
รวู้ า่ จะเกดิ อะไรข้ึน

“มเี สยี งรถเข้ามาแล้ว!” หญงิ สาวอทุ านเม่อื ได้ยินเสยี งเครอ่ื งยนต์ แว่วๆ ดังมา
จากหน้าบ้าน แพรวพรรณรายรบี ถลันไปทปี่ ระตู ขณะทน่ี วลนาถตาเบกิ โพลง

รถเบนซ์ใหม่เอยี่ มคบื คลานเข้ามาจอดโดยมรี ถกระบะของลูกน้องหาญตามมา
จอดด้านหลังตดิ ๆ กัน

รา่ งสงู ใหญ่ทกี่ ้าวลงมาจากรถคันหน้าคนเดียว ลูกน้องของหาญซง่ึ ออกไปชว่ ย
ซอ่ มรถจะเงียบหาย กท็ ำให้ หาญ เมอื งนคร ถอนใจด้วยความปลอดโปรง่ ข้นึ มาแม้จะ
เพยี งน้อยนิด
สองคนสใานยรตถาคขันองหมลอืังปท่ปนืี ิดอไาฟชพรี ถจแับลจ้ว้อกงรผะู้มโดาเดยลอื งนมดา้เวงยียคบวๆามสเนปใ็นจเงาตจะนคไุ่มมอ่ไยดใู้่มนอแงสลงกู สนว้อา่ งง
ไม่มากนัก

“น้องเพ่อื นอยู่ท่ไี หน?”

“อยู่ข้างใน”
“ฉันต้องการพบเธอก่อน ไมง่ ั้นกจ็ ะไมม่ กี ารเจรจาใดๆ ท้ังสน้ิ ”
“เฮ้ย! ไปเอาตัวผู้หญงิ ออกมา... เธอไมส่ บายนดิ หนอ่ ย” ประโยคหลังหาญหัน
มาบอกกับผ้มู าใหม่
“เปน็ อะไร?” ถงึ จะเปน็ คำถามธรรมดา แตแ่ ม้น้ำเสยี งทผ่ี ดิ ปกตเิ พยี งนดิ เดียวก็
ทำให้หาญย้มิ กว้าง
“ไมร่ วู้ ่าไส้ต่งิ จะแตกรเึ ปลา่ ร้สู กึ ว่าผ้หู ญงิ คนน้จี ะมคี ่ากับนายหัวมาก”
อัครัชไม่ตอบ ชายหนุม่ ดึงบุหรข่ี ้ึนมาจุดสบู ด้วยสหี น้าเรยี บเฉย โดยมีสายตา
ของหาญมองตามไมย่ อมละสายตา

หขนนุาม่ ดรนา่ นง้ี ใเ่ี ปหแนญล็ ะค่ หรัว้งัใทหบ่สีนหา้านมซ้าท้มุรี่เามขบอื าเเปรหยีนื น็ บเมลซูืกองึ่ มชงคักายอยคน้มิ นกอเย็ยดังูเ่ ียปรวส้็นู ขกึนอถิตงึงยหร์ ยศัมา่อมมแีมทหเี่อจ่ง้าอคอกวัคงารมาวนเทิหส้ียยัง์ มใคนเมกรระยยี แมะลใขะกอสลงา้ ยชาตยา
เหมอื นกับที่เขาเคยบอกวศนิ เอาไว้

‘แขง็ กร้าว ไมห่ วัน่ ไหว ปกปดิ อารมณ์ เหมอื นสายตาของคนที่ชนิ กับความตาย
หรอื อีกทกี ไ็ ม่กลัวตาย คนแบบน้เี ห้ียมได้ทสี่ ดุ คล้ายตาของท่านวิทย์ แต่รนุ่ ลกู ท่าจะ
แข็งกวา่ มาก’

“เฮ้ย! พวกมงึ กำลังทำอะไรกันอยู่?” หาญดึงวิทยุสอื่ สารออกมาตามลูกน้องท่ี
เฝ้าต้นทาง และคนทเี่ ขาใชใ้ ห้ตามออกไปดูตอนท่อี ัครชั กำลังโดนชายตา่ งชาตเิ ล่นงาน

“ซอ่ มรถนะ่ พหี่ าญ เด๋ยี วเสรจ็ แล้วจะรบี เข้าไป”
“อีกนานม้ัย แล้วไอ้สองตัวทเี่ หลอื ล่ะ มงึ จะอยหู่ าพอ่ มงึ รไึ ง?”
“เหน็ ทางนั้นมีนายหัวอัครคนเดียว พ่ีคงจัดการได้ เราเลยอยชู่ ว่ ยกันซอ่ มรถ”
ตอบเสยี งออ่ ยๆ สำนึกผดิ
ต้องชว่ “ยมใึงหจ้ไัดอก้ตาัวรปใหัญ้เสหราพจ็ แวลก้วนไั้นลไ่มปันเสไปยี ”โดยสไวัง่ อกอ่อกนไทปพี่ ดว้วกยมคันวจามะเหปงน็ ดุ พหยงิดานใจสำคัญแตหร่ ลดู้ ังีวเ่ากจดิ ะ
คดฆี าตกรรมใหญ่ข้ึนมา
เกดิ ความเงยี บข้นึ หลายวนิ าทีเหมือนคนตอบกำลังตัดสนิ ใจ “....ไมน่ านพี่ แป๊บ
เดียว”
“มึงเอาให้แนใ่ จก็แล้วกัน”
ดวงตาสฟี ้าเข้มเหลอื บดำแลไปโดยรอบเพอ่ื สำรวจไปทั่วบรเิ วณโดยไร้การสอ่ เค้า
ขมืดองอาชรามยณห์นใดุม่ ๆเพิ่งทด้ังูดสค้นิ วันจพาษิ กเหขา้างไตปาเเปขน็ าเคหรน็ ้ังทไอ่ีส้นอักงข่าวเมท่ือี่ลแ่อพลรววงพเธรอรมณารยานื ยเถงูกียดบึงอตย้นู่ในแขเงนา
ออกจากในกระท่อม หน้าเรยี วซดี เซยี วเมอื่ จ้องเขาอยา่ งกระวนกระวาย ไม่แนใ่ จ
“พ่อี ัคร”
“สง่ เธอมาให้ฉัน” เสยี งห้าวหันไปสัง่ กับหาญ แตม่ ันสา่ ยหน้า

“ไมง่ า่ ยอยา่ งนั้นหรอกนายหัว เราจะต้องตกลงกันซะก่อน”
“ฉันอยู่น่ีแล้ว อยากได้อะไรก็วา่ มา”
“ผมรวู้ ่านายหัวคงแค้นทม่ี คี นขโมยคนรักมา ผมจะให้นายหัวจัดการกับมันถ้า
นายหัวจะเซน็ เอกสารแผ่นหน่ึงให้”
“อ้อ! นีค่ ณุ วศนิ คงเตรยี มการเป็นอยา่ งดแี ล้วสนิ ะ ทจ่ี ะหาแพะ” อัครัชหัวเราะ
เบาๆ มองหน้าหาญผ่านม่านควัน ไร้ซง่ึ ความหวาดหวัน่ แม้เพยี งน้อยนิดอยา่ งท่คี วรจะ
เป็น อยา่ งทใ่ี ครสกั คนควรร้สู กึ หากต้องตกอยู่ในภาวะเชน่ เขา

“เราแคท่ ำให้เรอื่ งมันง่ายข้นึ เท่านั้นเองครับ” หาญหันไปรบั เอกสารปึกบางๆ มา
จากมือของลกู น้องที่ยืน่ มาให้ โดยมแี ฟ้มพลาสตกิ แข็งรองมาแล้วเรยี บร้อยพร้อมตรา
ประทับของบรษิ ทั เฮเวน อนิ อันดามัน

อัครชั หรต่ี าลงเมือ่ เห็นตราประทับดังกลา่ ว “อ้อ... นี่ฉันมไี ส้ศกึ ในบรษิ ัทด้วย
อย่างนั้นสิ บอกหน่อยได้ม้ัยวา่ ใคร?” ถามท้ังที่ไมไ่ ด้เงยหน้าข้นึ แตร่ บั ปากกามาลง
ลรับายมเาซแน็ล้วง่ากยเ็ หๆน็ ไวมา่ ท่เป่าม็นาลกาจยนเซหน็าญของงงนเามยอื่ หอัวกี อฝัคา่ รยทย่ีเข่นื ากเคลัยบเคหืน็นโตดัวยอไมย่ค่างดิ มแามก้แ่อตน่จจะรองิ า่ๆน ครน้ั

“นายหัวไม่จำเป็นต้องร”ู้

“สง่ ตัวผ้หู ญิงของฉันมา”
“มันไมง่ ่ายอยา่ งน้ันน่ะสคิ รับ นายหัว” หาญเกบ็ เอกสารใสใ่ นยา่ มแบนๆ ที่
สะพายเอาไว้
“ฉันจะไม่รับข้อตอ่ รองปัญญาอ่อนหลายครั้งหรอกนะ ขอสัง่ เปน็ ครั้งสดุ ท้าย ให้
สง่ ตัวผู้หญิงของฉันมา”

“เราคงปล่อยให้ใครกลับไปไม่ได้ นอกจากนายหัวคนเดียว”
“แกคงไม่อยากทำอยา่ งน้ันหรอก อยา่ งหนง่ึ ท่ฉี ันเกลียดระยำ กค็ ือไอ้พวกไม่
รกั ษาคำพดู ” เสยี งกร้าวหลดุ ออกมาจากปากได้รปู เม่อื ชายหนุ่มแหงนหน้ามองสงู ข้ึนไป
พ่นควันสขี าวลอยอ้อยองิ่ ออกจากปาก “สง่ ตัวเธอมา!”

ทปเก้ังรษาสศมอจจงาพคะกตรนวอา้ ขิญมมอลญกงงับหามณคาาญำจสาทกัง่ ถ่ี นรหกูถั้ันวสพใง่จรอปขอ้ อรมอะกงปตไหืนรูปัวถไชหรเวเ่นบฟยน้าิลไซซอพมุ้์้ฝคามดุนน่ ือบเดปข่าตู ืนร้นอเมทะอกืาง็งถถคูกกู อเถปนีดบิ หออลออน่ กกวมบู าไพปร้อมกกแั่บอตรน่..า่.ทเงปล่รี น็า่กู งรนขา่ ้องอทงง่ี
หาญรบี ยกกระบอกปืนข้นึ จ่อศัตรใู นอดตี ใบหน้าซดี ทันที เดาได้โดยไมต่ ้อง

บอกวา่ กำลังจะเกิดอะไรข้นึ ถ้าลูกน้องสองคนน้ีตายแล้ว ไอ้คนที่ดตู ้นทางซงึ่ เพ่ิงพดู ว.
กับเขาและอกี สองคนทข่ี ับรถตามหลังมากจ็ ะต้องถกู คมุ ตัวอยู่ หรอื อีกทีก็ลงนรกไปแล้ว

“พ่เี กษม”

“มึงอย่ามาเรยี กกูว่าพ่ี ไอ้คนทรยศ!”
อเลีกกิ่ สลอั่กง“เคพเอนรายาไะงกเดหปพี ็นนื ี่?คส”วน้ั าลขมูก้ึนหนมว้อาาจดงอ่ขหทอว้ัังน่งอหทัคาี่ปญรดิ ัชทไแมี่คล่มนะิดหชในานยง่ึ สวเอัายยากปตลนื าาขจงอ่อคงหนลัวทูกแเี่ พพพง่ีิ่รกว้พาวรลรงณจ-ากรารยถถามสสหี ว่นน้า

ไม่เพยี งแต่เทา่ นั้น ชายต่างชาตสิ องคนปรากฏตัวข้ึนในความมืดเหมอื นกับ
หลหาอ่าญญงหใจชนงึ เ้ใไหดหน็ ้้ดวูตา่ ้นเปลท็นกู างนไถอ้อู้สกงปรุสเนื อชจงษอ่คฐห์นเลัวทขสล่ี าหีงฯนมา้าจซตาดี กัวเรแซถสยี หบวลกังับตอคาัคมนรใขัชบอกหงอ่ นมน้าันมหรีนอ้าแยเดลฟินะกลอชกู อ้ำนก้อมมงาอใคงนนลแสูกสดพุ งที่อส้ายวย่าา่ ทงงี่
จะขอความชว่ ยเหลือ

ไม่ผดิ จากท่ีเขาคิดไว้เลยจรงิ ๆ หาญขบกรามแน่น เขาไม่ควรดเู บาลกู ชายของ
ท่านอัครวทิ ย์ และยิ่งไมค่ วรประมาทจนเสยี เรอ่ื งท้ังที่หวัน่ ใจล่วงหน้าอยู่แล้ว แต่มาถึง
ข้ันน้ีแล้ว จะถอยกลับได้ละหรอื !
กระชาก“นแพายรหวัวพครรงจณะรไมายย่ มอามไวแ้เลสกยี อเอะไงรกัพบคร้อุณมผย้หูกญปืนงิ นข้่ีหึนรจอ่อกหลัวะเธมอ้ัง?”แต่ก็ต้องหนา่ิวญหนเด้าินเมไื่อป
ร้สู กึ ว่ามอี ะไรบางอยา่ งท่มิ อยู่ด้านหลังจนรสู้ กึ ถงึ อาการเย็นเยียบของกระดกู ไขสันหลัง
ข้ึนมาทันที

“แกยงิ ฉัน แกก็ตายด้วยเหมอื นกัน” หญงิ สาวบอกเม่อื ฉายโอกาสเพียงเส้ยี ว

วนิ าทีน้ัน ดงึ กระบอกปืนออกมาจอ่ หลังฝ่ายตรงข้าม
“นี่คณุ มีปืนได้ยังไง?” หาญอทุ านด้วยความประหลาดใจแล้วหันไปมองหน้าธรี

ภพซงึ่ ยืนนิ่งอยู่ในเงามดื
ได้คำตอบทันทีโดยไม่ต้องถาม “นีแ่ กทรยศคุณวศนิ งั้นเหรอ?”
“แกเองกไ็ ม่คดิ จะปลอ่ ยฉันไปเหมือนกันนั่นแหละ” ธรี ภพโต้กลับ

สอัคามรคชั นด“ขึงวปอางนื งปหอืนัวอลหกงนมเ้าาถซบอ้้มาุ ะงมอืแเมปก่อืืนไปเยดรังินับเอกเขาร้ปารมมืนาใจในอ่กคเลขกุ้หาดาเอญกี าวโได่าว้ยวไันมนม่ ้ทีีวันา่ ทพารงะหวฉั่นันเกไรมง่อยแามก้ลฆกู า่ นค้อนงออีกกี ”
“ห!ึ นายหัวคดิ จะเอาตัวผ้หู ญิงคนื รรู้ เึ ปลา่ ว่าเธอเป็นใคร? หางเสยี งของหาญ

เย้ยหยัน
เสน้ ปรแะสพารทวทพุกรเรสณ้นรใานยรใา่จงหกาายยวตาื่นบตัวรเท้คู ันรยีทดีวเ่าขหมาญง็ กหำาลกังเจขะานร้วูำคา่ เวธาอมเลปับน็ ขใอคงร.เ.ธ.อยมังาจเปะดอิ เยผายก
ชว่ ยเธออยู่อีกหรอื ?

“เป็นผู้หญิงของฉัน เทา่ น้ันแหละทฉ่ี ันสนใจ”
“นายหัวไม่สนใจ ถึงเธอจะเปน็ นักขา่ ว ตั้งใจเข้ามาล้วงความลับอย่างนั้นเหรอ?”
ในควา“มงม้ันดื เหรอเ?ธ”อเสลาียยรตมิ าฝเลีป่ือานกแจลาก้วใหบลหบนต้าาขเขอางไหปามญอมงาเกมษองมวซงงึ่ หยนก้าปเรนื ยี ขว้ึนซจง่ึ อ่เผลอื กู ดนส้อยี ง่งิขขอ้ึนง
หาญเอาไว้
“เธอยังเปน็ คนรักของไอ้ธรี ภพอีกด้วย ไมอ่ ย่างนั้นวันน้จี ะยอมข้นึ มาจากเกาะ
จนถกู ผมจับได้เหรอ?”
“ไอ้ตอแหล!” แพรวพรรณรายเค้นเสยี งด้วยความโมโหเม่ือถกู หาญอ้างวา่ เป็น
ครู่ ักของธรี ภพ

“ผมนะ่ เหรอโกหก เฮ้ย! มงึ ไปเอาตัวนังนักขา่ วอีกคนมาซ.ิ .. นายหัวกำลังชว่ ย
คนผิดแล้ว”

รา่ งของนวลนาถถูกลากออกมาจากในบ้านในนาทตี อ่ มา นักขา่ วสาวไฮโซมอง
เหตุการณ์ ตรงหน้าด้วยสายตาต่นื ตระหนก โดยเฉพาะเมอ่ื เห็นคนตาย ก่อนทจ่ี ะมองอัค
รัชด้วยสายตาวงิ วอนผสมไปกับความยนิ ดที ่ีเห็นเขา

“คณุ ชายคะ ได้โปรดชว่ ยดฉิ ันด้วย”
“บอกนายหัวไปสิ คณุ นักข่าว วา่ นายธีรภพกับผู้หญิงของนายหัวอัคร ทำอาชพี
เดียวกับคณุ ”

ลกู น้อง“ขแกองอหยา่าญมาตสรัง่งฉเขัน้านไปะตบไอห้โนจ้ารหถัวอ่ หยน!้”าซ้มไุ มมเ่ อืพปยี นื งแฉตาด่พใดู หญห่ดาก้วยนควลวานมาโถมยโังหสลัดมอื จาก
ใบหน้าของหาญหันไปตามแรงตบ หากไม่อยู่ในสถานการณ์ เชน่ น้ี เขาจะตบนังนี่
กลับให้กล้งิ
แหง่ เมือ“เงอการละะบีต่ ใรคงเรขจ้าะมเปาหน็ มนาักยขจา่ะวดหึงรปอืืนออะอไรกกจค็ากอ่ มยือวขา่ กอันงหทาหี ญลัง”
รา่ งสงู ใหญข่ องนายหัว
แต่นักฆา่ อยา่ ง หาญ
กเมรือะแงนทคกรปืนไใมส่ยด่ อ้ามนจหนลตังรทอำกใหม้หันาญพคยวาย้าผามมดขงึ อตงัวนสวาลวนน้าอถยซมงึ่ าอดย้านู่ใกหลน้ข้า้ึนแมตาแ่เธทอนเบ่ียงตัวหนี

“กรด๊ี ! ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ”
มอื ดงึ ตพ้นรแอ้ ขมนๆขอกงับเธทอีน่ ไวปลในกลาถ้ ถูกหดลงึ ังตจัวาไกปน้ันแเพสรยี วงพปรืนรหณลราายยนกัด็เซกถ็ดลังขาเ้ึนพพราระ้อมมือกใันหจญน่เหอ้ืาอญม
หปันส้สาซาวดี ะเรผาือดดจนต้อเพงรทา้ิงะตลัวกู ลนง้อกงับขพอ้นื งเมพันรลาะ้มคลวงาทมกุ กคลนัวตายเหลือแค่ไอ้คนต้นทางท่ียืนตัวสนั่

นวลนาถนั้นยกมือข้นึ ปิดหกู รดี ร้องราวกับเป็นบ้าไปแล้ว
“พอี่ ัคร...” เสยี งใสแหบพรา่ ตาเบิกค้างเมือ่ เหน็ การฆาตกรรมเบ้อื งหน้าโดยท่ไี ม่มี
ใครมีโอกาสต่อสู้

ถงึ คนพวกน้ีจะเป็นคนรา้ ยหรอื ไม่ แต่เธอกไ็ มเ่ หน็ วา่ พวกเขาควรถูกตัดสนิ โดย
ศาลเต้ยี ราวกับบ้านเมืองไร้ซง่ึ กฎหมาย ตากลมโตของแพรวพรรณรายเหลือบข้ึนมอง
หน้าคนรกั กำมะลอราวกับไมเ่ คยร้จู ักเขามาก่อน ชายหนุ่มมองตอบด้วยสายตาไรค้ วาม

ร้สู กึ
หากเขาสามารถฆ่าคนพวกน้ไี ด้โดยไมก่ ะพรบิ ตา แน่นอนวา่ เขาจะต้องสัง่ ฆ่า

วิฑรู ย์ ได้โดยไม่ร้สู กึ อะไร... ใชไ่ หม?
“ไปรอทีร่ ถกับสรุ เชษฐ์ จับนายธรี ภพไปด้วย” ชายหน่มุ หันไปสัง่ คนของเขา

แพรวพรรณรายจงึ สะบัดต้นแขนออกทันที แล้วถลามาข้างหน้า
“ไม่ พี่อัครจะฆ่าเขาไม่ได้นะคะ”
“ทำไมถึงจะไม่ได้ มันสมควรตายท่สี ดุ เพราะมันหลอกเราข้ึนมาที่น”่ี
“กฎหมายจะเป็นคนจัดการเอง พ่ีอัครไมใ่ ชเ่ จ้าหน้าท่ีบ้านเมือง”
“พ่ีจะทำยิ่งกวา่ น้ถี ้าน้องเพือ่ นเป็นอะไรไป”
“ถ้าอยา่ งน้ันพ่อี ัครกไ็ มต่ า่ งอะไรกับคนพวกน้ี”
“ตา่ งแนน่ อน เพราะพ่ไี มร่ งั แกใครก่อน”

เย้ยหยั“นแต“พ่ ..ีภ่.เคพยเปเป็น็นเพเพื่อือ่นน...”อย่างนเ้อธอยกท้ลายืนทนีส่ ้ำดุลเาขยาเกมเ็่ือปเลห่ีย็นนสใาจยกตลาเับยมน็ าชชาว่ ทยี่มเพอง่ือมนา”ราวเธจอะ
สบตากับชายหนุ่มโดยไม่ยอมหันไปมองธีรภพ

“ถ้าไม่เป็นเพราะมัน เราจะมาอยูใ่ นสถานการณ์ น้เี หรอ เลิกปกป้องมันได้แล้ว
อยา่ ทำให้พหี่ มดความอดทนดกี วา่ ไปรอในรถ” น้ำเสยี งดุกร้าวพอๆ กับสหี น้าอย่างท่ี
เขาไม่เคยใช้มาก่อน ทำให้แพรว-พรรณรายเม้มปากแนน่

“ไมไ่ ป รบั ปากมากอ่ นสคิ ะ วา่ จะไมท่ ำร้ายพ่ีภพ”
“เราจะคยุ กันทหี ลัง พจี่ ะไมต่ ่อรองอะไรในตอนน้ีทั้งน้ัน กลับไปรอที่รถ ไมง่ ้ันพ่ี
จะยงิ มันท้งิ เด๋ยี วน้”ี
เมื่อปล“าโยอก๊ยร!ะบตอกกลปงืนกขไ็ อดง้ เขอายช่าต้ีมรางทไำปอยะังไรนปักา่ ขเถา่ วอ่ื รนนุ่ แพบ่ีทบถ่ี นกู ้ีนยะึด”ตัวหเญอางิ ไสว้าแวลร้วอ้ งย้ำสเหสี ยนี ้งาขหอลงง
ธรี ภพซดี เผอื ดจนนา่ สงสาร
“เรายังมเี รอื่ งต้องชำระความกันอกี เยอะ แพรวพรรณราย” ชอ่ื เต็มๆ ของเธอที่

หลดุ ออกมาจากปากของเขา สง่ ผลให้ขนออ่ นบนกายของเธอลกุ ชัน
“พ่ีอัครร?ู้ ”
“เดก็ อย่างเรานะ่ เหรอจะมาสนตะพายพี่ได้ ถ้าพ่ีไมย่ อม คดิ เหรอว่าเราจะมวี ันได้

ข้นึ ไปบนเกาะ”

“แล้วทำไม...?” หญงิ สาวเผยอปากค้าง
ไม่นกึ วา่ ตลอดเวลาที่ผา่ นมา เขาร้เู ท่าทันเธอมาโดยตลอด น่เี ขาจะเพลดิ เพลิน
เขขบาขร้ัทนู ันกัเบธกอารแแสลด้วงสลัญะคญรตาทบีว่ต่าาพขวอกงเเขธอาเปแน็ ถคม่รู ยักังกหันลลอะ่ กเอเาขกาำเไพรจยี างกหเลนอ้อื กตลัว่อเธใอหใ้เธชอไ่ หตมายใถจ้า
ด้วยหรอื เปล่า?
ว่าเธอไแมล่มะสี เหทิ ตธ์ ิอไุ ฉทุ นธรกณาร์ เสพังรหาระเณป์ ็นใจฝอ่ายยา่ เงอนาั้ตนัวจเึงขท้าำมใาหห้เลธออกปวลดอ่ หเขนาึบกออ่ ยนใู่ นปอากกแดหงาเรกอ่ืดท้ว่ีแยตรก้ดู ี
เพราะโดนธรี ภพตบเม้มอยา่ งไม่กลัวเจบ็ อยา่ งน้อยหญงิ สาวก็ซอื่ สตั ย์ กับตัวเองจนไม่
ยอมโยนความผดิ ให้หมอ่ มราช-วงศ์อัครชั อย่างท่ีผู้หญงิ ทัว่ ไปคงกระทำ
“ไปรอในรถ” เขาสัง่ ซำ้ ด้วยสหี น้าคล้ายคนทคี่ วามอดทนใกล้หมดโควตา
แพรวพรรณรายยืนน่ิงอยชู่ วั่ ครจู่ ึงยอมหันหลังเดนิ ไปข้นึ รถ เพราะไมเ่ ห็น
ปรดั ระคโอยเชอนาไ์ ทว้ีจ่แะนเถ่นยีโดงยในมเีปวืนลจานอ่ ้ัหนัวเหอญาไงิวส้ านว้ำหตันาไไหปลมเอปง้อื หนนแ้ากเพ้ม่ือนรว่ มชะตากรรมซง่ึ ถูกหาญ
“ชะ...ชว่ ยฉันด้วย อยา่ ท้งิ ฉันนะเพือ่ น”
หญงิ สาวไมต่ อบแตพ่ ยักหน้าให้ รดู้ ีว่าอัครชั คงจะชว่ ยเหลอื นวลนาถอยแู่ ล้ว
เธอเข้าไปนัง่ รออย่างสงบในรถเบนซ์โดยมธี รี ภพถูกต้อนให้มานัง่ อยู่ข้างๆ พร้อมกับท่ี
กระบะคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดใกล้ๆ โดยมชี ายตา่ งชาตริ า่ งสงู คนหนงึ่ กระโดดลงมาจาก
ที่นั่งคนขับ และตรงเข้ามาจัดการลากผู้ตายเข้าไปในกระทอ่ มไม้
ถกู ปล่อตยาเตรัวยี วสวยแจล้อะงเกภษาพมหตารญงเซขง้่ึาใไปนกทรี่สะดุ แกทล็ กดดป้ามนื ปลนื งแเขล้าะหยนอ้ามทโ้อยงนขปอนื งหทั้งวิ หนน้าวซลมุ้ นมาือถปจืนงึ
เมืองคอนให้ทรดุ ตัวลงคกุ เข่า

“น้องเพื่อนรักเขาใชม่ ้ัย?” เสยี งของธีรภพถามอยู่ใกล้ๆ คล้ายกำลังหมดอาลัย
ตายอยากในชวี ติ แต่เวลาน้ีเธอไม่อาจเห็นความทุกข์ ของเขาเพราะหัวใจทห่ี นักอ้ึงของ
ตนเอง

“เราจะรกั คนทเ่ี ราไมเ่ คยรจู้ ักจรงิ ๆ ได้ยังไงล่ะคะ?”
“แต่น้องเพ่ือนก็รกั เขา”
“....” เธอไม่ตอบคำถามนั้น
หญงิ สาวหลับตาลงปิดก้ันภาพท่ีหาญถกู เกษมตบหน้าด้วยหลังมอื เพราะไม่อยาก
จทะนแมสอรงง้ ใทคำรเปท็นำรไ้ามย่รก้เู หัน็นรคาวืนกนับ้ีเธไมอ่เเคหยน็ เมกาิดเพเรยีอ่ื งงพข้อึนแไดล้้อวยา่คงนไรตายแถลึงะหอ้ัาคครนชั ใเลนา่ คืนเขเดายีวาวงแเผธนอ
ไว้อยา่ งไรหลังจากน้ี
“พ่ีไมร่ จู้ ะกลับไปส้หู น้าเกดได้ยังไง?”
“มันยากใชม่ ั้ยคะ ทจ่ี ะเผชญิ กับความจรงิ ?” หญิงสาวถามคำถามที่ตนเองกำลัง
ประสบอยู่ตรงหน้าเสยี งท่อื
รนุ่ พีห่ นุ่มเงยี บไป แพรวพรรณรายจงึ หันกลับมามองเขา และรบี ยกมอื ข้นึ กุมมอื
สคี ล้ำเม่ือเหน็ ชายหนุ่มยกมือข้างหนง่ึ ข้ึนเชด็ น้ำตาโดยไมม่ ีเสยี งสะอ้นื หัวใจซง่ึ กำลัง
เหนอ่ื ยล้ากับการหาคำตอบให้กับตัวเองออ่ นยวบลงเพราะความสงสาร
ถงึ อยา่ งไรทั้งคู่ก็รจู้ ักกันมาหลายปี และเธอร้วู า่ เน้อื แท้แล้วเขาไมใ่ ชค่ นเลวร้ายถงึ
ขนาดน้ัน ความเจบ็ ปวดจากความอยุติธรรมทค่ี รอบครัวเคยได้รบั คงจะหลอ่ หลอม
หัวใจของหนุม่ น้อยคนหนึ่งให้แขง็ กระด้างจนเดนิ หลงทางผดิ ไปชวั่ ขณะหนง่ึ หญิงสาว
บีบมือของรนุ่ พหี่ นุ่มหนักๆ เพื่อให้กำลังใจ
“เพื่อนจะชว่ ยพี่ภพเตม็ ท่ี ถ้าพี่ภพถูกกันตัวเป็นพยานจะไม่ต้องตกเป็นผ้ตู ้องหา
อาจจะไม่มีความผดิ อะไรเลย บางทถี ้าเราอ้างวา่ นายวศนิ ขู่พ่ภี พ คงจะชว่ ยได้มาก เรามี
ภหลพักจับฐาตนัวไเงพคอื่ ะน” มเาธเพอ่อืดนึงแจฮะนไมด่เีไลด่ารใฟห์้ใขค้ึนรมฟาังใ”ห้เขาดู “พ่ีภพเอาไปให้ตำรวจ สว่ นเรอื่ งทพ่ี ี่
“นายหัวอัครกับนวลคงไม่ยอม”

“เพอ่ื นจะพูดกับนวลเอง เรอื่ งน้ขี ้ึนอยู่กับเพ่อื นแล้วก็นวล ไมใ่ ชพ่ ี่...เอ้
อ...คุณชายอัคร” เธอเปล่ียนสรรพนามเรยี กเสยี ใหม่ จนมาถึงอย่างน้แี ล้ว เขาคงไม่
อยากให้เธอเรยี กเขาว่าพ่ีหรอกกระมัง

“ถ้าไม่เป็นเพราะพี่ น้องเพอ่ื นคงไม่ลำบากอยา่ งน้ี ดีแล้วที่น้องเพอ่ื นไม่ไว้ใจพี่
ตั้งแตแ่ รก”

“ไมใ่ ชเ่ พอ่ื นไมไ่ ว้ใจหรอกค่ะ แต่เรอื่ งสำคัญอยา่ งน้ัน เพือ่ นไมอ่ ยากพดู ” เธอ
พูดโดยไมห่ ันไปมองเขา เพราะถึงอยา่ งไรกไ็ มม่ ที างระงับความผิดหวังต่อการกระทำที่
เพงิ่ เกดิ ข้นึ ได้

เชอื่ ว่าในวันหน่ึง เธออาจจะกลับมาคยุ กับเขาได้อย่างสนิทใจเชน่ เดิม หาก
ศรทั ธา... เมอื่ สญู สน้ิ ลงแล้ว ทั้งธีรภพและเธอเองตา่ งร้ดู วี า่ ยากเพยี งใดทจ่ี ะเรยี กกลับ
คนื

“ตกลง ส.ส. วศนิ อยู่เบ้อื งหลังเรอื่ งบกุ รกุ ป่าใชม่ ้ัยคะ แล้วทา่ นวรเทพมาเกี่ยว
อะไรกับเรอ่ื งน้ี?”

พีค่ ดิ วา่ “เพป็ไ่ีนมทแ่ า่ นน่ใวจรนเทักพห”รอกน้องเพ่ือน แตพ่ เ่ี คยได้ยินนายวศนิ พูดสายกับใครคนหนึง่
ตากลมโตกะพรบิ ด้วยความประหลาดใจ เพราะเข้าใจมาโดยตลอดวา่ วรเทพไม่

เกย่ี วข้องกับวศนิ
“แล้ว... คณุ ชายอัครร้เู รอ่ื งน้รี เึ ปล่าคะ เขามีสว่ นรเู้ หน็ มากแค่ไหนคะ?”
“พีไ่ มแ่ น่ใจ” ชายหนุ่มตอบตามความจรงิ ตามองภาพที่เกษมลากหาญเข้าไปใน

กระท่อมก่อนทีช่ ายตา่ งชาติสองคนจะตามเข้าไป เหลือทยี่ นื อยภู่ ายนอกแคค่ นเดยี วยนื
กคุรมะนทวอ่ ลมนซางึ่ถถซกู ง่ึ ปเมดิ นิ เอหานไว้า้หนีเขา ก่อนจะมเี สยี งร้องลัน่ ด้วยความเจบ็ ปวดดังออกมาจาก

ธีรภพเลา่ ว่าเขาไมเ่ คยร้จู ักหม่อมราชวงศ์อัครัชมาก่อน อาจกลา่ วได้วา่ แทบไม่มี
นพักบขกั่บาววคศนนิ ไหหลนาใยนคกรร้ังะแบมหี่้กรรอืะทในั่งกเมาือรพงไบทเปยร็นเู้ กรอื่ารงสนว่ านยตหััววอัครแมลาะกวนศักนิ เเอขงากเค็ไมยเ่เคหย็นปอรัคปิ ราชั กนถัดงึ

เรอื่ งบุกรกุ ปา่ กับเขา เหตุการณ์ ที่เกิดข้ึนในวันน้ีนักข่าวหนุ่มจงึ ไม่อาจปักใจได้ว่านายหัว
อัครไม่มสี ว่ นรเู้ หน็ คนไม่มีสว่ นร้เู หน็ หรอื ไมม่ ีเข้ียวเล็บ จะคดิ แผนเอาคนื วศนิ และ
หาญ เมืองนครได้อย่างแสบสันเชน่ น้ีละหรอื ?
“น้องเพอ่ื นอย่าเพิ่งไว้ใจเขาได้ม้ัย”

เธอไม่ตอบ ไม่รวู้ า่ จะตอบได้อยา่ งไร หญิงสาวกำแฮนดีไดรฟ์ ในมอื เอาไว้แน่น
หลังทพ่ี งิ พนักเอาไว้แข็งทือ่ ด้วยความหวั่นเกรงตอ่ อนาคตท่ียังมาไมถ่ งึ
ไม่รจู้ นถอังึคบรัชดั นจะ้วี ไา่ มเข่ทาำเรปา้ นย็ เคธนอดหีแรพอื รเวลพวรไรดณ้อยรา่ายงไมรัน่ ใแจลเช้วน่เขนา้ันเองแลต่ะ่เธอจะจอะรภักัยผใู้ชห้าเธยอทไี่เดธ้อหรยอืัง
‘เรายังมีเรอ่ื งต้องชำระความกันอีกเยอะ แพรวพรรณราย’ คำขู่น้ันแว่วเข้ามาในมโน
สำนกึ จนหญงิ สาวต้องดีดตัวลกุ ข้นึ
“น้องเพื่อนจะไปไหน”
“จะเข้าไปดูข้างในคะ่ พภ่ี พนั่งอยทู่ ่ีนีแ่ หละ” เธอสงั่ แล้วกระแทกประตูรถปิดไม่
เบานัก และแไมต่่ถไมึงส่นาามทาีตรอ่ถมลางไปธดรี ภูไดพ้เกพ็ไรดา้ยะสินรุ เเสชยี ษงฐเ์กมอร้ยีงมวกาดร้วาดยดส้วายยคตาวเาปมน็ โมนโัยหใขหอ้เขงนานักั่งขอา่ ยวู่
รนุ่ น้อง
นง่ิ ๆ

“พีอ่ ัครทำอย่างน้ไี ด้ ยังไง?” หญงิ สาวเผยอปากค้ าง มองหาญซงึ่ นั่งอยบู่ นเก้าอ้ี
หน้าซดี เผอื ดเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ เท้าหนึ่งถูกเกษมจับข้อเท้าให้วางไว้บนขอนไม้ โดย
มชี ายตา่ งชาตริ า่ งใหญอ่ กี คนกดรา่ งของหาญซงึ่ ถกู มัดเอาไว้กับเก้าอ้อี กี ทไี มใ่ ห้ด้ินหนี

หากสงิ่ ทนี่ า่ ตกใจคือ เลอื ดมากมายทพ่ี ุง่ ออกมาจากน้วิ เท้าน้ิวชซ้ี ง่ึ ถูกตัดจนถงึ
ข้อน้ิวข้อแรกกระจายเตม็ พ้ืนปูนกระดำกระดา่ ง หญงิ สาวเบอื นหน้าหนไี ปจ้องนายหัว
หนุ่ม ‘ตัวการ’ ซงึ่ ถือกรรไกรตัดแต่งกิ่งไม้คมกรบิ ขยับไปมาได้ยนิ เสยี งกร๊บิ เบาๆ
หทัาว่ มหกนล้าซาง้มุ คมวือามปเืนงีเยมบือหงลคังอคนำถามของเธอ คละเคล้าไปกับเสยี งโอดโอยครวญครางของ

“น้องเพ่อื นเข้ามาทำไม ไปรอทีร่ ถ” คนที่สงั่ เธอยกบหุ รซี่ งึ่ ยังไมห่ มดมวนข้ึนมา

อัดควันเข้าปอด
“เพ่อื นจะไปรอกต็ อ่ เมื่อพอี่ ัครหยดุ ทำตัวป่าเถ่อื น”
“ป่าเถอ่ื นตรงไหนจ๊ะ มันเพ่ิงฆ่าคนบนเกาะของพ่ตี ายไป แถมยังเกือบฆา่ นาย

เพม่ิ ลาภ” ชายหน่มุ ท้ิงตัวลงนัง่ บนเขา่ ข้างหนึ่ง มองคนเคราะห์ รา้ ยซง่ึ มองสบตาเขาตา
เหลือก แววตาน้ันเกลยี ดชงั ปนหวาดกลัว

อัครัชย้ิมให้ ‘เหยื่อ’ ด้วยสหี น้าราวกับนักบญุ ผู้เปย่ี มไปด้วยความเมตตา ขัดกับ
แววตาเห้ียมเกรยี มอย่างท่ีหาญเคยทำนายเอาไว้อยา่ งไมผ่ ิดเพ้ียน

“ก่อนหน้าน้ันมันก็ฆา่ มาแล้วไม่ร้กู ี่ศพ แค่น้ีมันยังน้อยไป พี่ต้ังใจจะตัดมันออก
มอาอทกลี มะาชดน้ิวู ่าเเพรรมิ่ าจะาอกะชไรน้ิ ถเลงึ ช็กอๆบทกรอ่ ยนศพกววกา่ พจ้ะอคงรบทสำบิทนุก้วิอยแา่ งขไนดข้เพาส่ือข่ีเง้าินงจนล้วไมงหเ่ หัวลใจือขศอกั งดม์ ศิ ันรี
บางที...” เสยี งห้าวออ่ นลงราวกับเหน็ อกเหน็ ใจ “มันอาจจะใจอ่อนยอมให้ความรว่ มมอื
กับพ่บี ้าง”

“ก็ให้กฎหมายบ้านเมอื งตัดสนิ ความผดิ ของเขาสคิ ะ” เธอขนลุกซู่ ตัวเย็นเฉยี บ
เม่ือเขาเรมิ่ จดกรรไกรลงบนน้วิ กลางตรงข้อน้ิวที่สอง

“ไม่ละ พรี่ อไม่ไหว”
“อย่าทำผม” เสยี งห้ามแหบพรา่ ด้วยความเจบ็ ปวดผสมหวาดกลัว
ไม่ถึง “ยไังหกน่อแนก.บ..”อกหวาา่ งคเสนยีองยห่า้างวแลกาไกมล่เค้อยเลกียลนัวคว“แามกตไมายต่ ้องไอก้นลัวม่ี ันซไม้มุ ถ่มงึอื ตปาืนยขหอรองแกกวฉ่ะันยจัะง
ตามไปเก็บให้หมดทุกคน มเี พื่อนไปทัวร์ท่ีนรกเยอะๆ แกจะได้ไม่เหงาไงวะ”
ฉับ! “อ๊าก...!!” เสยี งร้องโหยหวนเปน็ คำรบสองดังออกมา ขณะที่กรรไกรถกู
เลื่อนไปทนี่ ้วิ นางด้วยท่าทางทะมัดมะแมงอย่างจะไม่ให้เสยี เวลา
“เอาตัวน้องเพ่อื นออกไปหน่อย ฮเิ ดกิ เด๋ยี วจะพานกินข้าวไม่ลง” ชายหนมุ่ เบน
หน้าไปสงั่ ลกู น้องคนหนึง่ หน้าตาคล้ายคนจีนซงึ่ ยืนอยหู่ น้าประตู แล้วหันกลับมาหรต่ี า
กะระยะที่จะตัดน้ิวตอ่ ไป
“พี่อัคร หยดุ นะคะ! ได้โปรด หยดุ เถอะ” แพรวพรรณรายหันกลับไปห้ามเสยี ง

สัน่ เมอ่ื โดนนายฮิเดกิดงึ ต้นแขนให้ออกจากห้องอยา่ งสภุ าพ เธอสะบัดตัวท้งิ เตม็ แรง
และหันกลับมาพอดีกับที่ได้ยนิ เสยี งกระท่อนกระแทน่ รับคำ

“ยะ... ยอม... ผะ... ผม... ยอม ยอมแล้ว”
ฉับ! “อ๊ากกก...”
น้วิ ท่ีสามหลุดกล้ิงลงมาอย่บู นพ้ืน สหี น้าของหัวหน้าซมุ้ มือปืนแหง่ เมืองนคร
คล้ายกับกระดาษเก่าๆ เพราะเสยี เลือดมาก ผสมกับความเจบ็ ปวดอย่างสดุ แสนจนแทบ
หมดสตไิ ด้ทกุ ขณะ แต่หาญยังเห็นอัครชั ก้มหน้าต่ำลงมาสบตากับมัน
“นส่ี ำหรบั โทษฐานทแ่ี กทำให้ฉันเสยี เวลา แกจำไว้นะไอ้หาญ ถ้ารับปากฉันแล้ว
ทำไมไ่ ด้ แม้วา่ แกจะอยใู่ นนรก ฉันจะตามไปลากแกมาชดใชก้ รรมให้สาสมจนแกต้อง
เรหอ้ งง่ือขนอั้นคเวบามาๆตารยาซวะกเับอจงะฝคากกุ ฝนัง่ะกอ่ จนะทเห่ีหมาอืญนจสะหวรมรดคส์ สตำไิหปรบั แกไปเลย” มือตบใบหน้าชน้ื

20

พยานให้ การ...ออกหมายจับ ส.ส. ชอื่ ดังแหง่ กระบี่

หนงั สอื พมิ พ์เช้าวันเสารพ์ าดหัวข่าวใหญ่เรอื่ งทีน่ กั การเมอื งคนดังแห่งเมอื ง
กเพวรยนะาบนี่แอพลินระอ้ คมอนหันสลดนักาิทฐมถาันนกู เบจปับาน็ งดเอจ้วย้ายท่าคงุกซดขงึี่อ์ ไุกมกฉเ่ ัปบกนิดรัเรกผจข์ยา่ วแแกลลาะระไมเมลือใ่ ือหปก้มนื ตีกทั้งา่ีททราป่กี งรำกละาักงรจันกะตำมลัวาังถเรงึ โงใ่ดตนยาวมมันีเหจรา้างุ่ตขขัวอ้ึนเงปแเ็นมฮ้
ยังไมเ่ กดิ ข้นึ ก็ดเู หมอื นจะร้จู ดุ จบโดยไมต่ ้องทำโพลออกมาสำรวจความคิดเห็นของชาว
กระบ่ี

นักข่าวสาวของบางกอกไทม์ ลงพ้นื ที่ไปสัมภาษณ์ ชาวบ้านถงึ ความรสู้ กึ ที่เกิดข้ึน
เมอ่ื นักการเมอื งชอ่ื ดังถูกจับ ใบหน้าผิดหวังตอ่ ผ้แู ทนของตนให้คำอธบิ ายได้ดียิ่งกว่า
คำให้สัมภาษณ์ ใต้ภาพ

แต่ไม่มขี ่าวคนตายถึงห้าคนในทีเ่ กดิ เหตซุ ง่ึ ไมเ่ หลือทั้งรอ่ งรอยและหลักฐาน และ
ไมม่ ีใครปรปิ ากถึงเรอ่ื งดังกลา่ ว

ตำรวจให้สัมภาษณ์ ต่อสอ่ื วา่ คดดี ังกลา่ วยังไม่สามารถบอกได้ว่า ส.ส.วศนิ คือผ้ทู ่ี
อยเู่ บ้ืองหลังคดีบกุ รกุ ป่าสงวนแห่งชาติซงึ่ ดเี อสไอกำลังทำคดีอย่างหนักหรอื ไม่ แตจ่ ะได้
คำตอบในเรว็ วันอย่างแนน่ อน
เล่าเรอื่ แงทพ่เี รกวิดพขร้ึนรณโดรยาคยรสา่ ง่วขๆา่ วเข้าไใปหท้เีส่ ขำานฟักังเงทานา่ ทใ่ทีหำญได่ห้จลาังกจสาำกนทักโี่ ทงารน.คขุยอกงับเฮคเเวชนนทร์แลอะิน
อันดามันในกระบ่ี

“คุณชายอัครจะให้สัมภาษณ์ สอื่ พรงุ่ น้คี ่ะ”
“เขาร้คู วามจรงิ แล้วอยา่ งน้ี จะไมเ่ อาเรอื่ งเราเหรอน้องเพือ่ น?”
“เขาไม่เหน็ ว่ายังไงนค่ี ะ” เธอหันไปมองคนทน่ี ัง่ นง่ิ จ้องเธอด้วยดวงตาหรป่ี รอื อยู่

ทม่ี ุมห้องแล้วรบี เมินหน้าหนี ไมย่ อมบอกความจรงิ กับ บ.ก. โต๊ะขา่ วการเมืองซง่ึ ดูแล
ตนอยู่

“แล้วเราจะกลับมาเม่ือไหร?่ ”
“คงจะเรว็ ๆ น้ีมั้งคะ แต่ยังไงก็ต้องรอให้อัยการสงั่ ฟ้องคดบี ุกรกุ ปา่ ก่อนนะคะ
คิดวา่ คงอกี ไมน่ าน”
“กลับมาเรว็ ๆ กแ็ ล้วกัน จะได้มาสรปุ ข่าวซะที ทางกระบผ่ี มจะหานักขา่ วชายลง
พ้นื ท่แี ทนธรี ภพเอง” คเชนทร์ถอนใจหนักมาตามสาย “คดขี องเขาเด๋ยี วทางบรษิ ัทจะ
ชว่ ยดแู ลให้”
“ขอบคุณคุณคเชนทร์มากนะคะ”
“ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งท่นี ้องเพื่อนจะต้องมาขอบคณุ ผม โทร. มาทกุ วันกแ็ ล้วกัน” เขาย้ำ
ก่อนจะวางสายไป
“จะเอายังไงกับดฉิ ัน?” เธอเอ่ยปากข้ึนหลังจากท่ตี ่างคนต่างน่ิงอยใู่ นความเงยี บ
ผู้ต้องหหาลแังลจกากกับนกำาตรัวมหชี าวีญติ แอลยะู่ ธีรภแพลไะปคสนง่ หทล่ีสังถถากูนกีตันำรตวัวจเดป้วน็ ยพขย้อาเนสพนรอ้อทมคี่ สนง่ แมรอกบตหกลเักปฐ็นาน
ให้ดเี อสไอ ด้วยข้อตกลงวา่ ทกุ คนจะไม่เอย่ ถงึ เหตกุ ารณ์ ท่ีเกิดข้นึ จรงิ เธอและคนท่ี
เหลอื จึงกลับไปพัก ณ สำนักงานของเฮเวน อิน อันดามันในตัวเมือง สว่ นนวลนาถ
ถกู นำตัวกลับเกาะ

เเลวล่าเารเอื่ปเงน็ พทพ่ือ่เี กยนิดารนขว่ อ้นึมยสใทหู่ ถ้่ีในาคบ่ี ัรนฟไัปง ถเึงพกร็เากะบ็คขวาอมงกกลลัวับแกลระงุ ขเทายพหฯน้าหทากันตท้อโี ดงพยดูไมค่มวีทามีทจา่ วรงา่ิ จะแปลระปเิ สายกี
‘ฉันจะกลับกรงุ เทพฯ ทำเปน็ ว่ามาทำข่าวบันเทงิ อยา่ งเดียว เธอไม่ต้องกลัวว่า

ฉันจะพดู อะไรหรอก’

‘เธอไมร่ ้สู กึ อะไรบ้างเหรอ?’
‘จะต้องรสู้ กึ อะไร คนท่ีตายไปกม็ แี ต่คนเลวๆ ทั้งนั้น นถ่ี ้าคณุ ชายอัครไมไ่ ปชว่ ย
มันอาจจะฆา่ ข่มขนื ฉัน แล้วท้ิงศพอเนจอนาถเอาไว้ในปา่ นัน่ ก็ได้ ฉันไมอ่ ยากยุง่ กับ

เรอื่ งน้อี ีกแล้ว สว่ นพ่ภี พ ฉันอโหสใิ ห้ เลกิ แล้วต่อกัน’
สองสาวมองหน้ากัน รดู้ วี า่ แม้ความสัมพันธ์ ไมอ่ าจเรยี กวา่ เปน็ เพือ่ น แตค่ วาม
บาดหมางในอดตี ทเุ ลาลงบ้างแล้วเพราะได้ประสบชะตากรรมเลวรา้ ยรว่ มกัน

งา่ ยๆ อยา่ งนั้นเองสำหรับนวลนาถ แพรวพรรณรายถอนใจยาว... เพราะไมม่ ี
อะไรงา่ ยสำหรับเธอ
“คณุ ชายคะ?” เธอเรยี กหลังจากทฝ่ี า่ ยชายยังคงนัง่ เงยี บ ใชว่ ่าอยากจะอยู่ทน่ี ่ี
เสยี เมือ่ ไหร่ แตเ่ ขาไม่ยอมให้เธอไปเหมอื นนวลนาถนะ่ สิ

หลังจากตอ่ รองจนได้อยู่ทำขา่ วสง่ คเชนทร์โดยมคี นของเขาคอยตามเฝ้า และ
ตอ้อะไงรกเปลน็ับมชน้าิ ตเปิด็นแหองัน็กกอับยูช่ ‘น้ั อบดนีตสนดุายขจอ้างงสแำลนะักคงนารนักใกนำกมระะลบอี่ ’ แพรวพรรณรายกย็ ังไมไ่ ด้พดู
ปากคำท่โี รงพักเรอื่ งคดี ขณะท่เี ธอออกไปทำข่าวตามหน้าที่ เพราะเขาเองก็วุ่นกับการให้

เธอเล่าคเรวอ่ื างมทหี่เมกาิดงขเม้ึนินใรหะ้ใหควร่าฟงังคนแทล้ังะคท่กู ะอ่ เลเปาะ็นกกันำรแนพุ แงรสงงู จทนะเมลนึ กิ เเพรรยี ากะขชาานยหกันนดุ่ม้หว้ยามถไ้อมยใ่ คหำ้ ท่ี
แสดงถึงความใกล้ชดิ เชน่ เดมิ
‘อยากพูดก็ตามใจน้องเพื่อน แตถ่ ้าพดู แล้วก็หาหลักฐานไปยืนยันกับทางตำรวจ
เองก็แล้วกัน’
‘อยา่ มาขู่เพอ่ื น พ่ีอัครจะมาทำตัวเป็นมาเฟยี ทน่ี ไ่ี มไ่ ด้นะคะ’
‘ไมเ่ คยทำซะที พแี่ คป่ กป้องตัวเอง’ สายตาของเขาเหมือนจะทวงบุญคุณว่า
‘ปกป้องเธอกับคนทเ่ี หลอื ด้วย’ จนหญิงสาวอึกอักเพราะจนด้วยคำพูดอยู่นานกวา่ จะ
เค้นเสยี งออกมาได้

‘แต่ก็ไมค่ วรฆ่าพวกเขา’
‘ไมฆ่ า่ เขา เขากฆ็ ่าเรา กฎมีอยงู่ ่ายๆ แค่น้ีเอง’ ชายหนมุ่ ตอบด้วยสหี น้าเฉยชา
หลังจากทท่ี ้งิ คนเอาไว้จัดการกับที่เกดิ เหตเุ พอื่ ลบรอ่ งรอยด้วยวธิ ีใดกส็ ดุ ที่เธอจะลว่ งรู้
‘เราไมไ่ ด้อยู่ในยคุ บ้านป่าเมอื งเถอ่ื น เขาอาจจะทำผิด แตเ่ รามกี ฎหมายเอาไว้
ลงโทษ’

‘กฎหมายลงโทษไมไ่ ด้ทุกคนหรอกน้องเพอ่ื น พวกทตี่ ายไป ทกุ คนคือมือปืน
ขรับ้อจห้าางแอบาบชนพี ้ตี ิดคถกุ ้าพไมว่กกีป่ มเี ันด๋ยไี มวต่ กา็คยงกหอ็ ลาุดจอไมอ่มกีหมลาักเฐกาบ็ นเเออาาไผว้ดิจะคเวปาน็ มภชัยัว่ กทับี่มัคนนทอำไ่ืนวซ้คะรเ้ังปกล่อา่ นๆๆ’

‘แต่เขาควรมโี อกาสเข้าสกู่ ระบวนการยตุ ิธรรม พอ่ี ัครไม่ใชเ่ จ้าชวี ิตใคร’
‘นายธีรภพกับนายหาญกำลังเข้าสกู่ ระบวนการทเ่ี ราวา่ ยังไงล่ะ หรอื จะไมเ่ อาก็ได้
นะ’
ตามนั้นคำกพ็จูดะนไมั้น่มไใีมคต่ รา่ เงหกลับือคอำอขกู่โดมยาเแปท็น้ พยเมานือ่ เเลขยายสืนักยคันนมซาดง่ึ ้วหยญสิงาสยาตวาไวม่าม่ หที ากางเธยออไมมใ่ตหก้เกลดิ ง
ข้นึ ได้ ธีรภพยังมีเกดแก้ว
และ หาญ เมืองนคร... ถึงจะรใู้ นภายหลังจากเกษมวา่ เขาต้ังใจท่จี ะฆ่าเธอ แต่
ตหัดญนิง้ิสวอาวดกีต็ไหมัวอ่ หาจนต้าซอม้บุ มโตือ้ใปนืนสทงิ่ ี่กเดลียายวกสัภนาไพด้เปน็ เธผอู้ตเ้พองยี หงาเลกิ หทา้ัเงรคอื่ ดงีฆอาัคตรกัชรวร่ามปแา่ ลเถะ่ือคนดเีอพารญาะา
แผ่นดนิ ผ้มู สี ว่ นรว่ มเกีย่ วกับการบุกรกุ ปา่ สงวน
‘พี่อัครเหน็ ชวี ิตคนเปน็ ผักปลา พวกเขาอาจจะมลี ูกเมยี รออยูท่ ่บี ้าน หรอื ชวี ิต
ของคนอ่ืนไม่มีความหมายกับพีอ่ ัครเหมอื นคณุ วิ...’ เธอเกือบจะกัดล้นิ ตัวเองเอาไว้ไม่
ทันเมือ่ จะเอย่ คำวา่ วฑิ ูรย์ ออกไป
‘ครอบครัวของเขา พีจ่ ะดแู ลเทา่ ทีท่ ำได้ พปี่ กป้องคนของพี่ และจะไม่รกุ รานใคร
กอ่ น ถ้าเราทนไม่ได้กไ็ ปคุยกับตำรวจ’
‘เพ่ือนจะไปพักกับเกด’
‘เสยี ใจ ไม่ง้ันพจี่ ะดำเนนิ คดที ่เี ราแอบมาสมัครงานเพอ่ื ล้วงข้อมลู พ่ี อยากรู้
เเขหยมี นอื นยังกไันง’วา่ หสาอื่งมเสวยี ลงชหน้าวทเ่ีทยำาตะัวหไยรันจ้ รอรยยา่ างบเปรร็นณตอ่แบบน้จี ะกล้าเอาข่าวที่ขโมยคนอน่ื มา
‘ไม่ไปกไ็ ด้ จะเอายังไงก็วา่ มาส’ิ เธอตะโกนใสห่ น้าพร้อมกำมือแน่นเพราะเถยี งไม่
ได้
‘อยู่ทน่ี ี่ไปกอ่ น ไว้คดิ ออกเมือ่ ไหรแ่ ล้วจะบอก’ ฝ่ายชายลากเสยี งบอกยานคาง

‘คุณชายเปน็ อะไรกับท่านวรเทพ?’ เธอเรม่ิ เปลยี่ นสรรพนามตั้งแต่ตอนน้ัน
‘ไปเอาเรอื่ งน้ีมาจากไหนละ่ ?’ เขาถามด้วยสหี น้าไมย่ ินดยี ินรา้ ย ราวกับไม่มีสง่ิ ใด
มาทำให้คนอยา่ งนายหัวอัครหวาดหวัน่ ได้ คนท่จี ับจ้องปฏิกริ ยิ าน้ันอยู่เพ่ือสังเกตความ
ผิดปกตจิ งึ เกอื บผอ่ นลมหายใจออกมา
คนอย่าองยอัา่คงรนัช้อไดย้.ห..รอื ถ้าไมม่ ีทีทใ่านผเิดมปื่อกเขตาิ แแกสลด้งงโงว่อา่ ไยมไู่ ่นด้่ามจาะเปมน็ลี ับนลานมโคดมยใรน้ทู ั้งแรวตู้ า่เ่ เธธออจมะาไเวพ้ใ่ือจ
ประสงค์ สงิ่ ใด

เไเสปดล้ยี ชา่ วแี แ‘ติลดตขะฉิ่มมอันาธีงถคีรนึงภดิ าขพววนิน่าเาปคแดน็ุณลนพะช้ีแวยาลิฑยา้วนูรคยปวก์ ารากเจรธเะปออรดิ เก.ู้ .ชบ.’อั่ืงคแไนวเมธาว่ร่ มอว่าจคอมรกวึ ถงิาอึงคมักเงจพอจร่ิมะยงิ ลยจ่ชู า่งิะวั่ภทตคก้ำอรใับงเู่หพหเ้ปทรลดิุกาักะเอผฐไยามยนา่่แใงหนนแลใ่ยไาจม่ลยว่ชงอา่ ้าจยหะ่าพางญจดู าถดกูกหี กจราับอืร
หญงิ สาแวลเละคือำกสทัง่ จ่ี ละ้ลี จับา่ ยในคนืหัวดใ้วจยซกง่ึ าเรอวนาเงอเดยี มิ งพ...ันทเั้งธหอมรด้วู ่าลตงนโดมยีหไนม้บีส่ านงใอจยว่าา่งเตขอ่าจอะัคเปรัชน็ คนและ
รา้ ยหรอื ไม่ด้วยข้อมูลบางอย่างท่ีเธอร้มู า

‘พภ่ี พจับตัวดฉิ ันไปเพราะดิฉันเอย่ ชอื่ ท่านวรเทพ แล้วดิฉันกร็ ้วู ่าคณุ ชายตดิ ต่อ
ขอ้อยมู่กับลู ททา่่ีเพน่ิงไดอ้มาาจใจหะม..่จ.ากหขมออ่คมวรามาชชวว่ งยศเ์พหลงศือ์จบักางรอ์ผยู้เปา่ ง็นจบาิดกาท่าน’ หญงิ สาวเล่าเสรมิ ด้วย

ค้วิ เข้มของอัครัชเลกิ ข้นึ ด้วยความประหลาดใจอยา่ งแท้จรงิ เขาน่งิ เงยี บฟังอยู่
นานโดยไมข่ ัดจนเธอเล่าจบ ‘ขอบใจทบี่ อกพี่เรอื่ งน้ี น้องเพือ่ น’

‘ข้อมูลน้ีมคี วามหมายกับคณุ ชายรเึ ปลา่ คะ?’
‘มากทีเดียว’ พยักหน้ารับด้วยทที ่าง่ายๆ แตท่ ำให้หัวใจของเธอเต้นแรง
‘มันเรอ่ื งอะไรกันคะ คุณชายเกย่ี วข้องกับเรอ่ื งน้ยี ังไงกันแน?่ ’
“เราอย่าเพ่งิ รเู้ ลยดกี วา่ ”
‘แตด่ ฉิ ันบอกคุณชาย...’

‘รมู้ ากก็ไมด่ ี เด๋ยี วจะพานมาโทษว่าพีป่ ่าเถอ่ื น ไม่มมี นษุ ยธรรม’ ชายหนุม่ กลับว่า
เสยี อย่างนั้น

คนท่ีอยากรคู้ วามจรงิ เต็มทแี ถมเลา่ ให้เขาฟังเสยี หมดเปลือกเลยเม้มปากแน่น
ดโแด้ตวยยจ่ มอคคีมดิ นเวฮขา่ ้ยีเอขวงากเคข็ยงาิ่งไตพมาไ่ามวลไ้ใเปพจดเรธ้วาอะยออทาีกกุ รแมหลนณ้วแ์ นห้อ่งยรยาใ่วงิ จโกเดปับนน็ เปกเห็นักตเตงุัวาเอาแไวม้ไ้จมะใ่ รห้วู ้ไ่าปอไกี หฝนา่ มยากไรหณุนโาดมยากอแิสลร้วะ

‘ถ้าบรสิ ทุ ธ์ ใิ จจรงิ ทำไมต้องมีความลับ ในเมอ่ื เราเปิดเผยสว่ นของเราแล้วอยา่ ง
น้!ี ’

เจ้าตัวเฝ้าถามตัวเองซำ้ ๆ ซากๆ อยู่อย่างน้ันโดยหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ และ
อกี ฝา่ ยก็คล้ายกับไมร่ สู้ กึ ถงึ อารมณ์ รอ้ นระอุทป่ี ะทุข้นึ ในใจของสาวน้อย

และจนถึงตอนน้.ี .. เขาก็ยังนั่งเงยี บหลังจากได้อยู่ด้วยกันตามลำพังในรอบหลาย
วัน แพรวพรรณรายตงึ เครยี ดไปหมดเพราะไม่ร้จู ะหนีออกจากสถานการณ์ ยงุ่ เหยิงน้ี
อย่างไร

“ดฉิ ันอยากไปพักกับเกด เขาเครยี ดมาก”

“พ่ีก็เครยี ดด้วยเหมอื นกัน” เสยี งห้าวตอบกลับอยา่ งไม่แยแส
“อย่างคุณชาย คงไม่ต้องใชด้ ฉิ ันคลายเครยี ดหรอกม้ังคะ”
“ใครว่าล่ะ ถ้าขาดเราซะคน พคี่ งจะเครยี ดหนักกวา่ เดิม” เขาไม่ยอมเปล่ยี น
สรรพนามเรยี กขาน แต่ก็ไมว่ า่ ทเี่ ธอเปล่ียน แม้จะมองมาด้วยสายตาที่ทำให้แพรว
พรรณรายรสู้ กึ รอ้ นๆ หนาวๆ
แตจ่ ะให้กลับไปเรยี กเหมือนเดมิ ด้วยความรสู้ กึ ที่ท้ังคู่มีตอ่ กันในยามน้ี เธอทำไม่
ได้แน่ หญงิ สาวไม่รเู้ รอ่ื งคดีบกุ รกุ ปา่ เพ่ิมข้ึนมากกว่าท่ีตำรวจยอมให้รู้ และอย่าหวังว่า
คนอยา่ งอัครชั จะชว่ ยให้ความกระจา่ งกับเธอ เพราะเขาไม่ทำ
“แล้วจะให้อยูท่ นี่ ่ีในฐานะอะไรละ่ คะ ในเมอ่ื ดิฉันไม่ได้ทำงานให้คุณชายแล้ว”
กังวานเสยี งนั้นมีความน้อยใจปนอย่ดู ้วย แตเ่ นอ่ื งจากเจ้าตัวนสิ ัยไมเ่ หมือนสตรที ั่วไป
จึงนา่ เสยี ดายทีอ่ ัครัชซงึ่ กำลังกังวลอยกู่ ับบางสง่ิ ไมไ่ ด้สงั เกต

“เราเปน็ คนรกั ของพ่ี จำไม่ได้แล้วเหรอ?”
“นั่นมันกอ่ นท่จี ะเกิดเรอ่ื งข้ึนน่คี ะ”
“พ่ไี มเ่ ห็นว่ามันจะตา่ งกันตรงไหน”
คุกคามแเธพอรมวาพกรไรปณกรวา่ายไมม่ยอองใมบปหลน่อ้ายคใมหเ้อข้อมกอไยป่าองไยมทู่ ่แอ่ี นน่ื ใ่ จ‘หรอื จะเพเปรน็ าะเพเขราาไะมเร่ไาดเ้มปที็นที ลา่ ูกวส่าจาวะ
ของคณุ พ่อเลยไมท่ ำอะไร’
“ตา่ งกันสคิ ะ คุณชายคงไมไ่ ด้อยากมคี ู่รักเป็นคนที่มาหลอกลวงคณุ ชายหรอก
มั้ง”
“เผอิญเราหลอกพไ่ี ม่ได้ต้ังแต่แรก หรอื จะบอกว่าทต่ี กลงเปน็ แฟนกับพี่เพราะจะ
หลอกให้พต่ี ายใจด้วยเหมอื นกัน?” ตาสฟี ้าเข้มเหลือบดำท่จี ้องตรงมาทำให้สาวน้อยชัก
กระสับกระสา่ ย

“เอ้อ...” เธออ้ำอ้ึง เพราะถึงจะไมจ่ รงิ ทั้งหมด แตก่ ็ไมอ่ าจโกหกได้วา่ ไมม่ ีสว่ นจรงิ
อยเู่ ลย

“แต่เหตกุ ารณ์ มันเปลี่ยนไปแล้ว คณุ ชายคงไม่คดิ ว่าทกุ อยา่ งจะเหมือนเดมิ ”
“เราหมายความว่ายังไงละ่ อยากพดู อะไรก็บอกมาตามตรงดกี ว่าน้องเพือ่ น”
“เรานา่ จะพิจารณาความสัมพันธ์ ของเราใหม”่ หญงิ สาวกลั้นใจเสนอออกไปเสยี
ให้ร้แู ล้วรรู้ อด
อยา่ งน้อยพูดเองก็ยังดีกว่ารอให้เขาพดู ก่อนไมใ่ ชห่ รอื เธอไมเ่ ชอ่ื หรอกวา่ เขาจะ
คดิ วา่ ทุกอย่างยังเหมือนเดมิ แตค่ รนั้ จะให้ใช้คำว่า ‘เราเลกิ กันเถอะ’ แพรวพรรณรายก็
พูดไมอ่ อก ร้สู กึ ว่าชา่ งยากเยน็ ทจ่ี ะเอย่ คำน้ันโดยไม่รสู้ กึ อะไรเลย ถามเสรจ็ ก็นง่ิ เงยี บ
รอคำตอบด้วยหัวใจท่เี ต้นผดิ จังหวะ
ดเู หมือนอีกฝ่ายก็ใช้เวลานานกว่าปกติก่อนท่จี ะโต้ตอบกับเธอได้
“หมายความว่ายังไง?” อัครชั ถามย้ำ เสยี งห้าวลดตำ่ ลง เยน็ ชา และดูเหมือนจะ
รวมถึงความผิดหวังอยา่ งย่งิ ยวดในดวงตาคมกล้าคนู่ ั้น

แตเ่ ธอไมเ่ ห็นเพราะหลบตา เนอ่ื งจากไม่อยากให้เขาเห็นความหวัน่ ไหวรนุ แรง
มือเย็นชดื เรมิ่ กำเข้าหากัน สัน่ ระรกิ นิดๆ เธอร้ดู ีว่าวันน้จี ะต้องมาถงึ ในทีส่ ดุ แตไ่ ม่เคย
รวู้ ่ามันจะให้ความร้สู กึ สัน่ สะเทอื น วา่ งโหวงไปท้ังหัวอกจนอยากวง่ิ หนีไปให้ไกลเหมือน
คนข้ขี ลาด

“คุณชายร้ดู อี ยแู่ ล้วว่าดฉิ ันหมายความว่ายังไง”
“อ้อ! งา่ ยๆ อยา่ งน้เี องสนิ ะ พี่เคยคดิ ว่าหมอ่ มหลวงแพรวพรรณราย อัครเดโช
คนที่พีเ่ คยรจู้ ัก ไม่ใชค่ นท่ีใชค้ วามรักเพ่ือไปให้ถงึ เป้าหมายแล้วเข่ียท้งิ หลังจากที่งาน
เสรจ็ แล้วซะอีก”
ทื่อ คไมำพ่คดูดิ ทนัจ้่ีนะไแมก่ต้ตา่ า่งงจใาหก้ตกนารเทอ่เีงขาตบดห้วนย้ารเ้วู ธา่ อมเาลกยหสรักอื นนดิ้อยเแธพอรเอวพงเรปร็นณค-นรสายง่ เยสนื รตมิ ัควแวขาม็ง
เเขค้ายใเจปผน็ ดิ มนากั้น่อในห้เกดิ ข้ึน ไม่รวู้ ่าอาการน้ันทำให้คนซง่ึ จับตามองอยรู่ สู้ กึ โกรธอยา่ งทไ่ี ม่
น่ีแม่จอมเฮ้ยี วฤทธ์ ิมากคงเตรยี มหาทางสลัดเขาท้งิ ละส!ิ
เธอคงคเธดิ อวไ่ามถแ่ ึงมเว้แลตาจ่ ทะจ่ี พะยปาิดยฉามากแทกกุ้ตสัวงอิ่ ลยง่างงา่ คยนๆท่รีรัากวกกันับคทวผ่ี ร่ากนรมะทาไำมเพ่มอ่ืีคใวหาม้อหีกมฝาา่ ยยอร้ะสู ไกึ รดเลีขย้ึน
“ดิฉันขอโทษ”
“ไม่รับ!” เขาตอบกลับเสยี งห้วนจัดจนคนฟังกะพรบิ ตา เพราะไม่เคยเหน็ คน
อารมณ์ ดโี กรธขนาดน้ี

รา่ งเพรยี วถอยหลังหนึง่ ก้าวโดยไมร่ ้ตู ัวเม่ือชายหนมุ่ ลกุ ข้นึ ยนื ด้วยทีท่าคุกคาม
โดยไม่ต้องใชค้ วามพยายาม

“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะคะ?”
“ทถี่ ามนี่ ทำได้เหรอ?”
น้ำเสยี งเย้ยหยันของเขาทำให้คางเลก็ เชดิ ข้นึ อยา่ งทะนง “ถ้าไมห่ นักหนากจ็ ะทำ”
“งั้นกด็ ี รับรองว่าต้องทำได้แน”่

เธองนุ งงกับคำบอกเล่าอยู่ได้ไม่กว่ี ินาทกี ็ต้องกรดี ร้องแบบสตแิ ตก “คณุ ชาย
ปลอ่ ยดฉิ ันนะ!”

หญงิ สาวออกคำสงั่ เสยี งหลงเมื่อรา่ งใหญก่ ้าวถงึ ตัวในไมก่ ีว่ นิ าที รวดเรว็ จนนึก
ไม่ถึงวา่ ผู้ชายรปู รา่ งขนาดน้ันจะทำได้เงียบกรบิ ว่องไวราวกับเสอื ดำท่ีซมุ่ ลา่ เหยือ่ กวา่
เหยือ่ จะรตู้ ัวกต็ อ่ เมือ่ ตกอยูใ่ นกรงเล็บน้ันเสยี แล้ว

เธอก้มลงกัดต้นแขนกำยำแล้วขว่ นต้นคอแกรง่ เป็นทางยาวด้วยเล็บสัน้ ๆ แต่คม
กรบิ ของตนเองพรอ้ มสะบัดตัวเตม็ แรง เรยี กเสยี งคำรามด้วยความโมโหของพยัคฆ์
หในนฝมุ่ ัง่ ของแตตน่เขจาาไกมห่ล้อะงมทอื ำงานกอุ้มลเาธงทอข่ใี ช้นึ ้รมว่ ามใกนันวงแหข้อนงนอนแปล้ดิวเไดฟินเอเขาไ้าวไ้ปใมนเี หพ้อียงงนแสองนสดว้า่านง
จากหลอดไฟด้านนอกผา่ นมา่ นโปรง่ สขี าวเข้ามาให้เห็นเลอื นราง
เลื่อนข“้ึนพมิจาาเรปณน็ าเคมวียาเมลยสัมก็แพลัน้วธก์ ใันห”ม่อย่างนั้นเหรอ ดีเหมือนกัน พี่เห็นด้วย จากแฟน

สถานะใหม่ที่เขาเอ่ยถงึ สง่ ผลให้รา่ งเพรยี วในอ้อมแขนตัวแขง็ ท่อื อยชู่ ัว่ ขณะ
กอ่ นจะเรมิ่ ด้นิ รนราวกับแมวปา่ จอมพยศเมอื่ ได้สติ ไมม่ ีทางเสยี ละทจ่ี ะยอมให้เขามา
‘ใช้’ รา่ งกายของเธอเพื่อแก้แค้นหรอื อะไรกต็ ามแต่

“อย่ามาทำบ้าๆ กับดฉิ ันนะ” เธอถอยรน่ เมอื่ ถกู วางลงบนเตยี งไมเ่ บานัก
“ตอนน้ไี ม่บ้า แตเ่ ม่ือกอ่ นคงบ้าทพ่ี ี่ยอมให้เด็กไมม่ หี ัวคิดอยา่ งเรามาปัน่ หัวเลน่ ”
“ดฉิ ันไม่ได้ปั่นหัวคุณชาย อยา่ โอ๊ย!” เธอกรดี รอ้ งไม่ออมเสยี ง เมอ่ื ข้อเท้าถูก
ลากกลับ พร้อมกับทรี่ า่ งใหญ่ซงึ่ ถอดเสอ้ื ยืดออกไปจนเห็นแผงอกแกรง่ เลอื่ นตัวครอ่ ม
ทับลงมา พร้อมกันนั้นแสงสวา่ งบนหัวเตยี งหนานมุ่ กว็ บู ข้นึ จนเธอตาพรา่
หัวใจสาวน้อยเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวปนโมโหเมือ่ เรมิ่ มั่นใจว่าเขากำลัง
เรยี กร้องสงิ่ ใดจากเธอ
อยา่ งน“ั้นไหพนจี่ ะบบออกกวอา่ จาจะักขรอวโท่าลษกู สจา่าวยขคอา่ งเสทยีา่ นเวนล่ะาฤกัทบธค์ มิ ่าเาปกลรือ้างยหกัวาใจจกมับาใพหเี่ อ้พา่ีสไวนิ ้ข้อนงเาพดอ่ืไหนน”ไม่
“อย่ามายุ่งกับพอ่ เค้านะ” เธอขบฟันแน่น ข้นึ เสยี งด้วยความโมโห

“ไม่อยากให้ยุ่งก็ยอมดีๆ ส”ิ ชายหนุม่ หัวเราะเบาๆ อยา่ งไม่เหน็ ขันเมือ่ ลงมอื
ปลดกระดุมเสอ้ื กั๊กตัวเลก็ ท่เี ธอสวมทับเสอ้ื ผ้าฝ้ายเน้อื บางด้านใน มอื แกรง่ ชอ้ นแผน่
หลังบอบบางข้นึ มาเพอ่ื กระชากเส้อื ออกอย่างหยาบคาย
น้ีเองน“่ะโเอห๊ยรอ! ”ไมเเ่ ธปอ็นขส่ฟู ภุ ่อาพแถบมุรษปุ ัดผป้้ชูอางยสรดุ ะฤดทับธน์ ิ ายทหบุ ัวตอีเขัคารเเตขม็ ากขำม่ ลขังใู่ แชตก้ ไ่ ำมลม่ ังีทกีทับา่ ผวู้ห่าจญะริงอะคยา่ายง
ผวิ ของอีกฝ่ายแม้ใบหน้าคมเข้มจะหงดุ หงิดข้นึ มาไม่น้อย

“อย่าด้ินสิ พไ่ี ม่อยากทำเราเจบ็ หรอกนะ”
“ยังกับตัวเองสนใจน่ี อย่ามาย่งุ กับดฉิ ันนะ คนพาล”
หข้อองงนเธ้เี อ“ปอน็ ้อเหพ!้อรตงาปะอตรนับอนอน้ีเาลนกย้เี าปกศน็ ลทเาี่เวยกล็เบปาเห็นสลยคี ังงนสไพดท่ี ้ดามุ่ ลีพซไงอึ่ปชสซนั้ มะลแคล่าวง้วรไ”มม่ ชพี ายนหักนงาุ่มนเลหกิลคง้เวิ หไลมอื่สอนยใจแู่ เลส้วยี งแรลอ้ ะง
“คนพาล คุณชายมาเฟีย ชอบใช้อำนาจเถอื่ น พวกอทิ ธพิ ลมดื ” หญงิ สาว
บรภิ าษไปหอบไป เม่ือเสอ้ื ตัวนอกหลดุ แถมมอื ใหญย่ ังถอดกางเกงผ้าใสท่ ำงานของ
เธอท้งิ เรยี บรอ้ ยแล้ว พาให้หัวใจสาวกระเจดิ กระเจิงเพราะใกล้จะหมดทางเตม็ ที ถึง
กระน้ันกย็ ังตอ่ ส้ดู ้ินรนไมห่ ยุด
“โอ้โห หลายกระทงจรงิ แบบน้ที ำยังไงถึงจะเหลอื ความดบี ้างเนยี่ ?”
“กป็ ลอ่ ยดิฉันส!ิ ให้ดิฉันทำหน้าที่ของตัวเอง หรอื ท่ีทำมาทุกอยา่ งเพราะคณุ ชาย
มสี ว่ นร้เู หน็ กันแน”่ เธอตวาดเสยี งหลงเม่อื เส้อื ผ้าฝ้ายเน้ือบางหลดุ ออกจากตัว เผยผิว
เนยี นใสสชี มพกู ระจ่างตาเพราะเลือดฝาดด้วยความเห่อรอ้ นจากสัมผัสของมือหยาบ
กระด้าง ท่ีลบู คลงึ ไปทัว่ รา่ งเนียนละเอียดอยา่ งพออกพอใจจนเหลอื ชดุ ชนั้ ในเพียงสอง
ช้นิ

มือใหญท่ ก่ี ำลังอ้อมไปด้านหลังเพ่ือปลดตะขอบราเซยี ร์ชะงัก ตาสองคู่สบกันนง่ิ
ขณะที่เขาครอ่ มทับเธอเอาไว้ไม่ให้ด้ินหนี

“เราคดิ วา่ พม่ี สี ว่ นร้เู ห็นกับเรอื่ งน้ีจรงิ ๆ อยา่ งนั้นเหรอ?”
“ก.็ .. ใชม่ ้ัยล่ะ?” แพรวพรรณรายไม่แนใ่ จว่า เห็นประกายตาของความเจ็บปวด

ชัว่ วูบในดวงตาท่ีลุกด้วยเพลงิ โทสะของเขา คิดว่าเธอคงตาฝาดไปเอง
“พไ่ี ม่นา่ โง่มาต้ังนานเลย คดิ ว่าคนอยา่ งเราคงจะไม่เอาตัวเข้าแลกถ้าคิดวา่ พี่เปน็

คนเลวขั้นนั้นจรงิ ๆ”

“เค้าไมเ่ คยเอาตัวเข้าแลก”
“ไม่เคย ง้ันก็เคยซะตอนน้แี หละ อยากรเู้ หมอื นกันว่าเน้อื ตัวของราชนกิ ลุ เลอื ด
สนี ้ำเงนิ มันจะตา่ งกับโสเภณีเลอื ดแดงๆ ตรงไหน พี่ถึงไมเ่ คยลดความอยากในตัวเรา
ลงได้ซะที”
เพียะ! เสยี งเน้ือกระทบเน้อื ดังสนัน่ เมือ่ มอื ขาวตวัดใสใ่ บหน้าคมด้วยความ
โกรธเกรย้ี วทถี่ กู นำไปเปรยี บเทียบแบบน้ัน

“คนเลว!” เธอตะโกนเสยี งหอบ รสู้ กึ เหมือนหัวใจจะวายเสยี เด๋ยี วนั้น
“เลวกเ็ พราะใครละ่ อยากรมู้ ้ัยวา่ จะเลวได้ขนาดไหน”
“คนระยำ ปล่อยดฉิ ันนะ กร๊ดี !” เธอกรดี รอ้ งเสยี งหลงปานกระจกจะสะเทอื น
เมือ่ ชน้ิ เลก็ ด้านบนถูกกระชากท้ิง กอ่ นทมี่ อื หนาหยาบจะเคล้นคลงึ ทรวงสะอ้านเตง่ ตึง
แสนสวย
“คนชัว่ คณุ ชายมาเฟีย ดิฉันจะฟ้องคุณพอ่ ”
มาเฟียบ“โอทกรพ. รไ้อปมบกอับกททีด่หี ึงลมังือกถแ็ ลือ้วขกอันงตนสงเ่ อรปงู มไปาบใัหน้ดทดู กึ ้วภยาพเเดก๋ยี ือวบอจาะจเักปรลจอื ะยไมเปเ่ ชลอา่ื่ ข”อคงุณชาย
สาวน้อยบนเตียงอย่างมันมือหลายภาพ พร้อมหัวเราะเมอื่ เธอบิดตัวหนี พยายามจะ
แยง่ มือถอื ของเขาไปโดยลืมความอายไปชัว่ ขณะ
“ทำกับดิฉันอยา่ งน้ไี ด้ยังไง!”
ปะทะกเับปผร้ยนี ังง!แยกมชอื น้ิถสือว่สนดุ เไปฮน็ โซเสถยี่กู งเๆธอกแยระง่ จไปายไดล้ดงเ้วตย็มคพว้ืนามโดม้วโยหสสหีดุ นข้าีดสดุ แแสลนะถจะกู สขาวส้ามงไใปจ
ของคนทำ

“โทรศพั ท์ ของคนเลวๆ มันต้องเจออย่างน้แี หละ” เธอแสยะย้ิมได้แคอ่ ึดใจเม่อื

เห็นสายตาเอาเรอื่ งของเขา
“เรานแ่ี สบเสมอเลยนะ แพรวพรรณราย”
“ไม่นะ โอ๊ย! อ้ืมม...” เสยี งรอ้ งเงียบหายเพราะคางเลก็ ถกู จับเอาไว้ด้วยน้ิวแกรง่

ก่อนท่ีเขาจะก้มหน้าลงมาหาจนเธอตาพรา่ รสู้ กึ เลอื นๆ วา่ ชน้ั ในช้นิ ลา่ งช้นิ จ๋ิวถกู ถอด
ออกไปแล้ว

และถ้ากอ่ นหน้าน้ี เธอไม่เคยรจู้ ักรสจูบทเ่ี ต็มไปด้วยกระแสแหง่ ความพิศวาส
รนุ แรง แพรวพรรณรายกไ็ ด้ร้เู ด๋ยี วนั้น จมุ พิตลกึ ซง้ึ ดดู ดม่ื รอ้ นแรงราวกับจะแยก
วญิ ญาณของเธอออกจากรา่ ง เรยี กรอ้ งการตอบสนองพรอ้ มๆ กับที่เขาสมั ผัสฟอนเฟ้น
ไปทัว่ รา่ งเนยี นละเมยี ดนมุ่ ละมนุ จนเธอต่นื ตัวไปทุกตารางน้ิว

เขาเสยี เวลาลุกข้นึ ถอดกางเกงท่เี หลือออกด้วยความเรว็ จนเธอไมม่ ีเวลาตอ่ ต้าน
กอ่ นจะโถมกายลงคลุกเคล้าใหม่

เส้นประสาททีไ่ ม่เคยร้วู ่ามีอยู่ตอบสนองต่อแรงเร้าอันเชยี่ วชาญทมี่ ือหยาบ
กระด้างและรา่ งแกรง่ กำยำอุน่ ร้อนแนบลงมา ปลายล้ินของเขาซกุ ไซ้ซอกซอนดดู น้ำ
หวานจากเรยี วปากน่มุ ช้นื ด้วยความหิวกระหาย มือข้างหน่งึ สอดเข้าใต้ข้อพับเข่าดันข้นึ
งมวายแนงงบหแนก้้มาอแกดแงลจ้ัวดไปลา้กนลจับะลลุกงไเปปเน็ พไอื่ฟสมั ผัสต้นขาจนรา่ งงดงามแอน่ โค้ง ตาจ้องเขาอยา่ ง

“อย่ามา...ถูกตัวเค้านะ” หญงิ สาวหอบเสยี งกระท่อนกระแท่น
ตาสฟี ้าเหลอื บดำเหมอื นจะพราวด้วยรอยขบขันข้ึนมาแวบหน่งึ ก่อนจะแทนที่
ด้วยอำนาจ “น้องเพือ่ น พี่รอมานานจนจะทนไม่ไหวแล้วนะทนู หัว”
“คุณชายมาเฟยี อันธพาลโรคจิต!” เธอว่าปนหอบแทบไม่เปน็ คำมองตอบดวงตา
มันวับด้วยอารมณ์ พศิ วาส
“จะเป็นเมียพ่ี ห้ามพดู ไมเ่ พราะ”
“ใครเขาอยากเป็นอะไรกับตัว อยา่ ...” ร้องห้ามแหบพรา่ เม่อื ใบหน้าคมสนั ก้มลง
ไปหาซอกคอซง่ึ ไวตอ่ สัมผัส จบู และเล็มตำ่ ลงไป และดดู กลนื ยอดทรวงสชี มพเู รอ่ื
ตะกรมุ ตะกรามด้วยปากอุ่นรอ้ น พร้อมกับฟอนเฟ้นสงิ่ อ่อนนมุ่ ในมือจนเธอเหอ่

รอ้ นตัวสนั่ สะท้าน มอื เลก็ พยายามกระชากผมของเขาออก แตศ่ รี ษะของเขาย่งิ ลดต่ำ
ลงไปอกี

“ไม.่ ..” ราวกับได้ยินเสยี งของตัวเองกรดี ร้องหลังจากน้ัน เมอื่ เขาจูบดดู กลนื น้ำ
หวานจากรา่ งยวนเสนห่ ์ นา่ หลงใหล เสพรสและกลนิ่ ของเธอด้วยความกระสันอยากจน
สาวน้อยเปลง่ เสยี งครางอยา่ งอดไม่ไหว โลกหมุนวนหาจุดสน้ิ สดุ ไม่ได้ เน้อื ตัวของเธอ
ราวกับมไี ฟลกุ โหมไร้การควบคุม มือเลก็ ไขว่คว้าหาทีย่ ึดด้วยความทรมาน แตค่ ว้าได้
เพยี งความว่างเปลา่

ชายหนุม่ ตักตวงรสชาตพิ ิสทุ ธ์ ิทีท่ ำให้เขามัวเมาราวกับไม่เคยพานพบรสเสนห่ า
ล้ิมรสผวิ เน้ือหอมหวานจนแทบสำลักไปกับความปรารถนาทท่ี ำให้เขาบ้าคลั่งถึงจุดเดือด

“น้องเพอ่ื น เปดิ รบั พ่.ี .. อยา่ งน้ัน” เขาคำรามแหบพรา่ เมื่อเลอ่ื นตัวข้นึ
หญิงสาวฟังเสยี งเรยี กร้องโดยไมร่ ้คู วามหมาย อยากถอยหนีแตไ่ มเ่ หลือฤทธ์ ิทจี่ ะ
ตอ่ ต้านเขาได้อีก และเมอ่ื ชายหนมุ่ เลอื่ นตัวข้ึนมาเพอื่ ประกบจูบครง้ั ใหม่ เรยี วล้ินสี
ชใหมญพจจู่ ัดงึ ยทอา่ เมปตดิ อเปบลสือนยอเงธเองอเตะรงยะี แมตพ่เรรอ้ยี มกเสยี งครางด้วยความพึงพอใจอยา่ งบรุ ษุ เพศ มอื
“เด๋ยี วน้ีนะยอดรัก!”

“อะ...อะไรคะ...ฮ้ือ...กรด๊ี !” เธองุนงงอย่ไู ด้ไมน่ านก็ต้องผวาจนสดุ ตัว เมอื่ ร้สู กึ
วบา่นรบา่ ง่านกว่มุ ้าลงะมแุนลถะคูกวแายมกแอขอ็งกกรด้า้ววยยค่งิ วใหามญก่ดำยำดำอ่ิงลนุ่ ึกจลัดงจมนาเกกลอื าบยรเ้อปน็นคขว้อามเทป้าวกดลรมา้ วกสลดุ ึงทพาานดทอนยู่
จนต้องกรดี รอ้ งต่อต้านการรกุ รานอันไม่เคยค้นุ

“คนเลว ออก...ไปนะ!” น้ำใสไหลพรากลงจากหางตาราวทำนบแตกถงึ จะร้วู า่ สาย
เกินไป

“ถ้าทำอย่างน้ันพต่ี ้องตายแน่ สวตี ฮาร์ต น้องเพอื่ น...” เขาโถมตัวลงจนสดุ ทาง
เชมาอื่ยไหมน่อุ่มาแจยทับบรยะั้งบตมัวเองเอจานไวต้ ้องแปลิดะปเธากอนจะุ่มยน่ิงิม่เจเอ็บาไวแ้อลีก้วคแรมง้ั จ่ ยอามมทเฮเ่ี ้ีธยอวกโอร็ บ้อรงดัจนเขแากเอ้วาหไวขู ้ใอนง
ความนุม่ แนน่ รดั รงึ ใจ จนบรุ ษุ ผ้ผู ่านสงั เวียนอันจัดเจนมาแล้วนับคร้งั ไม่ถ้วนยังแทบจะ

ควบคุมตัวเองไมไ่ ด้
“พ่จี ะขาดใจแล้วนะ ทนู หัว”
“ฮ้อื ... คนเลว อยา่ มาเรยี กเค้าอยา่ งน้ันนะ” เธอพรำ่ วา่ ปนสะอ้นื ปานจะขาดใจ
ไมน่ ึกวา่ จะต้องมาสน้ิ ทา่ ให้เขางา่ ยๆ อยา่ งหมดรปู แถมยังหลงเคลบิ เคล้มิ ไปกับ

ดผวู้ชงาตยารเ้าปยน็ กปาจระซกง่ึ กายำลมัันงปวรับะกาศอธิปไตยเหนอื ดนิ แดนของเธอด้วยสหี น้าดบิ เถ่อื น
“ช!ู่ อย่าเถยี งสิ ทนไมไ่ หวข้ึนมาจะยง่ิ เจบ็ ” อัครชั กัดฟันบอก ลดปากลงบด

เคล้าจมุ พติ หวานล้ำเพ่ือให้เธอคล้อยตามโดยไมม่ กี ารตอบสนองอยูน่ านกอ่ นทีเ่ ธอจะ
เรมิ่ ลมื ตัวอกี คร้งั

“ถ้าทนไม่ไหวบอกพ่ีนะ” เสยี งห้าวกระซบิ สัง่ อยชู่ ดิ หแู ล้วเรม่ิ ขยับตัว ถอดถอน
เชอื่ งช้า แล้วเขย้อื นกายแกรง่ ลงมาเตม็ แน่น เรยี กเสยี งครวญครางจากรา่ งสัน่ ระรกิ ซง่ึ
โอบล้อมเขาแน่นหนาจนอยากโหมกระหน่ำแรงรกั ตามอารมณ์ ดิบในขณะน้ัน แตต่ ้อง
เหน่ียวร้ังตัวเองเอาไว้ให้สาวน้อยปรับตัว

แม้ความเจ็บจากการถกู รกุ รานยังคงมีอยอู่ ย่างมากล้น เพราะความแตกตา่ งของ
รา่ งเล็กกลมกลึงเมอื่ เทยี บกับรา่ งสงู ใหญ่กำยำของชายหน่มุ เลือดผสมซงึ่ เต็มไปด้วย
กล้ามเน้ือแบบบรุ ษุ เพศ แตค่ วามเสยี วซา่ นหวานล้ำแบบแปลกๆ เรม่ิ แทรกตัวเข้ามายาม
ท่ีแรงถาโถมกระช้นั รนุ แรงข้นึ จากกายแกรง่ ท่ีคำรามเสยี งพรา่ อยู่เหนอื เธอ

ตาสฟี ้าเข้มเป็นมันวับจับจ้องรา่ งยวนตาอยา่ งหลงใหล และย้มิ ปลอบใจแบบ
ร้ายกาจเมือ่ มอื ขาวพยายามดันอกกว้างทบ่ี ดเบียดด้วยสัมผัสเย้ายวน ปลุกเรา้ แรง
เสนห่ าให้ลุกโหมจนเธอกรดี ร้อง ด้นิ สะบัดเมอื่ สองรา่ งโรมรนั หนักข้อข้ึน

สาวน้อยปิดเปลือกตาแน่นด้วยไม่อาจส้หู น้าเขาได้ มือขาวจับบ่ากว้างและต้น
แขนแกรง่ เอาไว้เพือ่ พยุงตัวและจกิ เลบ็ แน่นทกุ ครง้ั ทีเ่ ขาโถมกายเข้าหา กายสาวร้อนผะ
ผ่าว สนั่ สะท้านไปกับแรงปะทุแห่งบทพศิ วาสบาดจติ

“โอ...”
“สวตี ฮาร์ต” เสยี งแหบพรำ่ เพ้อ กัดฟันกรอด รา่ งกำยำมเี หง่ือซมึ ตกต้องผวิ

ละมนุ เมือ่ เขาขยับกาย จับจ้องใบหน้าเรยี วชน้ื เหงื่อ และทรวงอวบสล้างทก่ี ระเพอ่ื ม
อยา่ งนา่ ดูเพราะแรงเคลอ่ื นไหวที่เรมิ่ บ้าคลัง่ ถย่ี ิบ

“พอ่ี ัคร...” สาวน้อยครวญปานจะขาดใจ
“รักพบ่ี ้างรเึ ปลา่ ?”
เพราะบ“ทฮร้อื ัก..ท.”่ีถาโผถมิวหดนุดัน้าเรรายี ววกรับอ้ จนะจแัดยเกพเรธาอะอคอำถกาเมปน็นั้นเสยี่ งดๆวงตแลากะไลมม่อโาตจหสรบล่ี ตงาจกนับปใดิ บสหนนิท้า
คมสันหื่นหวิ เหนอื รา่ งเธอได้
“บอกพมี่ าสิ เคยรกั กันบ้างรเึ ปล่า หรอื ทท่ี ำมาท้ังหมดกเ็ พราะงานเทา่ นั้น?”

“...อย่าค่ะ”
เธอพยายามกระถดตัวหนีอยา่ งไรผ้ ล เมื่อมือแกรง่ ช้อนใต้ข้อพับเรง่ เร้าจังหวะรัก
มอบความแข็งกร้าวให้เธอจนสาวน้อยกรดี รอ้ งเพราะทานทนไม่ไหว เสยี งหอบกระช้นั
แหบห้าว ผสมกับเสยี งกรดี รอ้ งของเธอ คละเคล้ากับเสยี งรกั ของรา่ งกายดังข้ึนทุกครัง้
ท่เี ขาโถมตัวลงมาโดยไรก้ ารเหน่ยี วรง้ั เมื่อทั้งคู่เข้าใกล้ขอบเขตของความหฤหรรษ์
“รกั พี่บ้างม้ัย อย่าใจร้ายกับพนี่ ักเลย” เสยี งดุกร้าวลดลงเปน็ ออดอ้อน จนเธอ
ลมื ตาโตข้ึนมาแหวใส่
“ทตี ัวเองละ่ ”
กระแท“กเตราัวจใะนตจ้อังงหไวดะ้..ส.ทดุ ุกทอ้ายยา่ งเสมเอต.มิ..ใเตช็มม่ ้ัเยธ”อเป่ียมล้เนขแาลถ้วามฝเาสกยี ฝงังกคร้าะงทคอ่ าจนนกกระายแทกน่ระเตม่ืุกอ
พร้อมกับการเดินทางไปถงึ ดนิ แดนแห่งความมหัศจรรย์
“ฮือ...” กล้ามเน้ือทุกสว่ นในกายของแพรวพรรณรายอ่อนเปล้ยี จนแทบขยับไม่
ได้เมอื่ รา่ งแกรง่ หนาหนักซวนซบลงบนตัวเธอหลังการปลดปลอ่ ยอยา่ งรนุ แรงยาวนาน
“ยอดเยีย่ มจรงิ ๆ สวตี ต้ี”
“...” เธอไมต่ อบ แต่แก้มร้อนวบู วาบ ก่อนทเ่ี ปลือกตาบางใสจะปิดลงพร้อมเสยี ง
หายใจหอบด้วยความออ่ นเปล้ียไมเ่ หลือเรยี่ วแรงจะตอบโต้ใดๆ

อัครชั มองวงหน้าเรยี วงามแล้วถอนหายใจยาว พลิกตัวลงบนทน่ี อนโดยมีเธอ
ทับอยู่ด้านบนอีกที สองหนมุ่ สาวซวนซบกันอยอู่ ยา่ งน้ันราวกับเธอจะหลับไปแล้ว อีก
เนขา้านไป...ในชหาย้อหงนน้ำุ่มจเปึงดลันือตกัวตขา้ขึนอเงลหือ่ ญนงิ รสา่ างวลจะงึ มขนุ ยลับงเบปนดิ ขท้น่ีนึ ออกีนคอรย้งั า่ งทะนถุ นอมแล้วเดินหาย

เธอเอียงหฟู ังเสยี งน้ำไหลอยูช่ วั่ อดึ ใจจงึ ขยับตัวลุกข้นึ อย่างยากเยน็ เพราะ
ปตวนดเอรา้งวดไ้วปยทใั้งบตหัวน้าแดงจเัดกคบ็ ลเส้ายอ้ื คผน้าทเปี่ถ็นูกไโขย้ นท้ิงไว้รายล้อมรอบเตียงแล้วรบี กลับห้องของ

ชายหนุ่มกลับออกมาพร้อมผ้าขนหนผู ืนเล็กชบุ น้ำในมอื เพอื่ จะเชด็ ตัวให้เธอ
หากเหน็ เพยี งเตยี งสขี าวยงุ่ เหยงิ มหี ยดเลอื ดเล็กๆ อยบู่ นน้ัน ทว่าไม่มีรา่ งกลมกลงึ
ทน่ี อนน่ิงอยใู่ นตอนแรก
อาดๆ รา่ งไสปงูเคใหาะญป่โรยะตนหูผ้อ้าขงนนอหนนอทู กี้ิงอฟยากา่ งหหนงึ่งดุ รหะงหิดวแ่าลงห้ว้อคงวท้ากำงาางนเกทงีใ่ บช็ออ้ กปุ -กเซรณอร์ อ์มอาฟใสฟ่ ิซเรดว่ นิม
กันมาแล้วสองวัน

“น้องเพ่อื น เปดิ ประตู”
เสยี งทุบประตหู นักๆ ดังอยนู่ าน สลับกับเสยี งเรยี กขานโดยไมม่ ีการตอบรบั มา
จกาญุ กแภจายมาใไนขเปดิทำให้ชายหนมุ่ ขมวดค้วิ เข้ม ก่อนจะสบถแล้วถลันกลับไปทหี่ ้องเพ่อื เอา
ประตถู ูกกระชากเปดิ ออก แตไ่ มม่ ีรา่ งอรชรอยู่ภายใน ไมม่ แี ม้แต่ภาพเลวร้ายใน
จนิ ตนาการทเ่ี ขาคดิ ไปเอง
“บ้าระยำ! หายไปไหนนะน้องเพ่อื น”

บ้านจะแเดพินรอวอพกรมราณเพรื่อายมยอืนงผก้มูดาอเอยดือคนรย้งั าเมดวียิกวแาลล้ วครอรน้ัอยเหู่หน็ ลใาบยหนนา้าทที คี่ กุ้นวเ่าครยา่ งตสะงควุ่มนภจาึงยเปในิด
ย้มิ ด้วยความยนิ ดี

“คณุ หนู มาซะดกึ เข้ามากอ่ นนะครบั ทา่ นคงจะหลับแล้ว”

มารบกว“เนพดอ่ื กึ นดขื่นอหค้อวงานมอจนรงเิ ทค่าวนร้ันจะคไ่ะปบ้างน่วงขเอตงม็ เทกี”ดแกเธ้วอบแอตก่กเลสัวยี คงุณเบชาดาย้วมยาคเวฟาียมจเกะตรงาใมจไทปี่
ราวถี งึ ที่ อยา่ งน้อยมาที่น.ี่ .. เขาคงจะพอเกรงใจทา่ นผู้วา่ ฯ บ้าง

“โอย ห้องนั้นคุณนายเธอทำความสะอาดเอาไว้ เผอ่ื คณุ หนูจะกลับมา ไปครับ
ให้ผมชว่ ยห้ิวกระเป๋ามั้ย?” สงวนถามแล้วมองอยา่ งแปลกใจท่เี หน็ เธอมาด้วยเป้ใบ
เดยี วกับกระเป๋าสะพายเท่าน้ัน

“ไมต่ ้องคะ่ ไมห่ นัก” เธองึมงำตอบ ผ่อนลมหายใจแสนเบาออกมา
ไม่อยากบอกว่ารบี ออกมาขนาดน้ัน เอามาได้แค่น้ีกน็ ับวา่ ดีพอแล้ว เธอตัดสนิ ใจ
ท้ิงเกอื บทุกอยา่ งเอาไว้เพราะไม่มเี วลาเก็บ และไม่อาจอย่สู ้หู น้ากับเขาได้ หญิงสาว
ตกลงกับสงวนวา่ จะไม่รบกวนทา่ นเจ้าของบ้านจนกว่าจะถึงพรงุ่ น้ีเช้า
รา่ งอรชรท้ิงตัวลงบนเตียงแล้วเปล้ืองผ้าออกอกี คร้งั ในสบิ นาทตี ่อมา กอ่ นจะ
เดินเข้าไปปรบั น้ำอุน่ ในห้องน้ำ อาบน้ำอยา่ งลวกๆ ด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะยัง
ปวดร้าวไปทั้งตัวอยู่มาก โชคยังดีทเ่ี ธอหลบออกมาจากสำนักงานน้ันได้เพราะ รปภ. คง
จะไปเข้าห้องน้ำ
เธออาบน้ำเสรจ็ โดยใช้เวลาไม่นานนักแล้วกลับออกมาท้งิ ตัวลงนอนอย่าง
ออ่ นเปล้ยี ไม่ได้บำรงุ ตัวเองเหมือนเคยเพราะแทบไมม่ ีแรงจะขยับน้ิว แตถ่ ึงจะ
เหนด็ เหน่ือยง่วงงนุ ขนาดหนัก ตากลมโตก็เบกิ โพลงอยูใ่ นความมืดเนนิ่ นาน
มือขาวหยิบมือถือทปี่ ิดเอาไว้ข้ึนมาเปิดดเู พอื่ ตั้งเวลาปลุก จึงเห็นสายเรยี กเข้า
หลายสบิ สายจากอดีตนายจ้างและคนรักกำมะลอ นส่ี งสยั จะหามอื ถอื เครอื่ งใหม่ใสซ่ มิ
การ์ดโทร. หาเธอแนๆ่ เพราะเครอื่ งของเขาโดนเธอขว้างแตกยับไปแล้ว
ปากเม้มแน่นแล้วรบี ปิดเครอื่ งหลังต้ังนาฬกิ าปลุก แตท่ ้ายสดุ กเ็ ปิดเครอื่ งข้นึ มา
ใหม่เพ่อื กดสง่ ข้อความ
‘ไม่ต้องโทร. หาค่ะ ดิฉันสบายดี เด๋ยี วจะติดต่อไปเอง... เพ่ือน’
ถ้าไมส่ ง่ กค็ งจะใจรา้ ยมากไปหน่อย ห.ึ .. ใจรา้ ยหรอื ? หญงิ สาวพลกิ ตัวลงนอน
ควำ่ หน้าอยา่ งกระวนกระวายใจ บอกไม่ถูกว่าความรสู้ กึ ยามน้คี ืออะไร

เสยี ใจหรอื ... กไ็ มเ่ ท่าไหร่ คนใจนักเลงยอมรับ
เสยี ดายตัวหรอื ... ก็มีบ้าง แตไ่ มไ่ ด้มากมายจนอยากจะครำ่ ครวญ เพราะรอู้ ยูแ่ ก่
ใจตนเองดีวา่ เพราะอะไร
โกรธเขาหรอื ... ใช่ แต่ก็โกรธตัวเองด้วย!
โอดยย่าทงหค่ี ลทวัีง่จามาเกจขมรางาิกกยต็ ัเ็งพาคม่อืงไคตป้้าอชงงว่คกยาาอเรธยหอู่ า่ ไงไมกม่ทันร่ อวู้สด่ากั เทขพ้งิ าัหกเปนน็ หีเพคายรนาระห้าไยญมหร่ ิงจ้รูสอืะาทควำนยหอดนมี ้ารอแบั ตยดจ่่า้วงะยไเปรหห็นัวลอใังจยสท่างิ่ง่ีเทปแเ่ี็รนกกธิดหรขรร้นึมอื
และไมว่ า่ จะเป็นคนรา้ ยหรอื ด.ี .. เธอก็ไม่เคยอดใจไม่ให้รกั เขาได้เลยสักที
เหอะ... แล้วคราวน้ีจะทำอย่างไรดี แพรวพรรณรายพยายามตั้งสมาธิ ดึงความคิด
ให้ออกหา่ งจากเขาเพื่อพักผ่อน กอ่ นจะหลับลงหลังจากนั้นอกี นาน

21

เงอื่ นปมสดุ ท้ าย

ปิดเครอื่ตงาเกอลามไวโ้ ตหรปมี่ รืออื ขขว้ นึ าเเอพ้ือรมาไะปเสคยีว้างเนคารฬอ่ื งกิ มาอืปสลกุอื่ จสาากรมโาทกรดศปัพดิ ทพ์ทรี่ยอ้ ังมคกงับทเำปงดาิ นเคแรมอ่ื้จงะไป
ด้วยโดยทย่ี ังซบอยู่กับหมอนด้วยความง่วงงุน
เสยี ไม่ไตด๊ิด้ ๆจำตใ๊ดิ จๆควเาสนยี มงอืสถัญอื ญมาาณเปทิดบ่ีออ่านกขว้อา่ มคีขว้อามคเวผาอ่ืมมใหเี รมอ่ื ่เงขด้าม่วนา จทาำกใทหา้เงธกอรลงุ มื เทตพาขฯ้ึนอทย้ัง่าทงี่
ยังงัวเงยี

‘เป็นเมียพตี่ ้องรายงานตัวตลอดเวลา ไมอ่ ยา่ งนั้นเราเปน็ ได้เห็นดกี ัน สวีตต้.ี .. น่ี
ผัวเอง’

ข้อความที่กระแทกเข้าสนู่ ัยน์ ตาซงึ่ เบกิ โพลงดึงสตทิ ี่กำลังสะลมึ สะลอื ให้ต่ืนเตม็ ที่
ทันที
ออกมา“นฮอ่ึยก! อกคณุ ไชมาร่ ย้ตู มัวาวเฟ่าปยี ระกหานย้าตทานหม” องหหญมงิ น่ สเาปวลบย่ี น่ นพเมึป็นสหดัวใใสจแเตว้นววแราวงรอายวูบ่ กนับใจบะทหนะล้าุ
ทีบ่ ้งึ ตงึ แดงจัดของตนเอง

‘ดฉิ ันจำได้วา่ ยังไม่ได้แต่งงาน อย่ามาระรานคนอน่ื นะ!’ เธอกำลังจะกดสง่
ข้อความ แตแ่ ล้วกส็ า่ ยหน้า

ไมเ่ อา แบบน้ดี ูเปน็ นางเอกไปหนอ่ ย และเธอไมใ่ ชน่ างเอก...หญงิ สาวลบ
ข้อความแล้วพิมพ์ ใหม่

‘เรอื่ งเมือ่ คนื น้ี ต้องขอโทษด้วยทีด่ ิฉันคงจะรับผดิ ชอบคุณชายไม่ได้ อย่าถือสา
เลยนะคะ... แพรวพรรณราย’ น.ี่ .. ต้องแบบน้แี หละ จอมเฮ้ียวแสยะย้ิมแล้วกดสง่
ข้อความ ก่อนจะลุกข้ึนเดนิ ไปเตรยี มเส้อื ผ้าอาบน้ำ

เธอกลับออกมาหลังจากนั้นอีกราวครงึ่ ชัว่ โมง เชด็ ผมท่ยี ังชน้ื เพราะเพิ่งสระเสรจ็
คใหรมาวๆ่ น้สี ตงิ่ าทเหส่ี ลง่ มม่ าอเปงม็นอื ทถั้งอืภอาพยแ่างลอะดขไ้อมคไ่ วดา้ มในทส่ี ดุ ก็ต้องเดินมากดดทู ั้งที่ยังแต่งตัวไมเ่ สรจ็

หญงิ สาวเกือบจะสง่ เสยี งกรดี ร้องสตแิ ตกออกมาเมอื่ เหน็ ภาพซงึ่ เธอคดิ วา่ คงไม่
หลงเหลือแล้วเพราะเธอขว้างโทรศพั ท์ ของเขากระจาย แต่น.ี่ .. และใต้ภาพน้ันมี
ข้อความส้นั ๆ เชน่ เคย

‘ฟันพ่ีแล้วไม่รับผิดชอบ สงสัยต้องสง่ หลักฐานให้อาจักรดู ทา่ นจะได้ร้วู ่าลูกสาว
ร้ายกาจขนาดไหน อกี ครง่ึ ชัว่ โมงถ้าไมโ่ ทร. มา พจี่ ะสง่ แล้วนะ...ผัวทีเ่ มียไม่อยาก
รับผดิ ชอบ’

“โว้ย! ไอ้โรคจิต ห่ืนกาม...” เธอประณามไม่หยดุ ปากเมื่อรบี กดเบอร์โทร. ของ
เขามือไม้สัน่

ขนื เขาสง่ ภาพน้ไี ปจรงิ คุณพอ่ คงได้ทำบายพาสหัวใจสเ่ี ส้นพรอ้ มกันแน่! แล้ว
คนอย่างเขา ไว้ใจได้ท่ไี หน

“ว่าไงจ๊ะ สวตี ต้ี จะให้พไี่ ปรับทไ่ี หนดี?” เสยี งห้าวถามกลับอยา่ งอารมณ์ ดีหลังมี
สายเรยี กเข้าถึงห้าครง้ั บง่ บอกว่าคนรบั จงใจยัว่ เธอเต็มท่ี

“อย่ามายงุ่ กับพ่อเค้านะ”
“อ้าว! ไม่ยงุ่ ได้ยังไง พ่ีเปน็ ฝา่ ยเสยี หาย”
“จะเอายังไง!?” เธอกระชากเสยี งด้วยความโมโห แทบจะพน่ ไฟออกจากปาก
อย่างสดุ แค้น
“อยา่ งแรกกก็ ลับบ้านเราซะดๆี อยู่ท่ไี หน จะไปรับ”
“อยู่จวนท่านผู้วา่ ฯ...” เธอข่มใจให้เยน็ ลงเตม็ ทีเ่ พอื่ ต่อรอง “เด๋ยี วค่อยเจอกัน
ได้ม้ัย ดฉิ ันอยากอยูค่ นเดยี วสกั พัก”
“สกั พักนะ่ ถงึ เมือ่ ไหร?่ ” เสยี งห้าวเรม่ิ เย็นลงจนเธอรสู้ กึ ได้
“ก็...จนกวา่ คดจี ะส้นิ สดุ แล้วเราค่อย...”